MANCODE | Drive Edition ( Issue 24) by MANCODE

Live with style

24 Μάρτιος 2019

DAPPER DAN OF HARLEM

ΣΤΙΣ 3/03 ΜΕ ΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΜΕ 5 €

DRIVE 1

Editor's Letter

ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΚΟΜΜΆΤΙΑ ΑΠΌ ΦΩΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΉ

Drive. Μια λέξη που μας οδηγεί, αλλά την «οδηγούμε» κι εμείς. Η ζωή κινείται μέσα από την εξέλιξή μας. Αυτό που μας βοηθά να προχωρούμε δεν είναι όμως οι επιτυχίες μας. Είναι κυρίως οι αποτυχίες μας. Αυτές που μας συμβαίνουν αναπάντεχα και κατόπιν μέσα στο σκοτάδι αναζητούμε το φως. Οι Πυξ Λαξ το εκφράζουν μοναδικά με τον στίχο τους: «Υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή...» Οι μικρές, καθημερινές επιτυχίες μας είναι οι πιο σημαντικές. P.s. Είμαι πολύ χαρούμενος που προσπαθώ να περιορίσω το κάπνισμα. Θαλής Πιτούλης

Mancode Founder thalis@mancodemag.com

mancodeshop.com 9

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Bettmann / Getty Images / Ideal Image

8. Editor's Letter: Υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή 12. Opinion: Who is the driver? 16. Lack of drive, του Sir Taki Theodoracopulos 26. Dapper Dan 48. Le Strade di Napoli 54. Karl Lagerfeld: Αντίο στον Αυτοκράτορα 68. The Legendary Mustang GT Bullit 80. Frida Kahlo: Appearances can be deceiving 88. David Lynch: Gloriously Bizarre 92. Fashion: Polychrome 110. Fashion: Iceman 118. The Influencers: Enzo Ferrari 120. Ντοκουμέντο: Drive-in 138. Once upon a time in America

Founder & Head Creative: Θαλής Πιτούλης Director: Απόστολος Α. Κοτσάμπασης (pr@mancode.gr) Commercial Director: Νατάσσα Μπουτεράκου Advertising Manager: Μαρία Μίλτου (mmiltou@kathimerini.gr, 210-4808208) Editors-at-Large: Taki Theodoracopulos, Χρήστος Ζαμπούνης Art: Θάνος Ταρλαντέζος Junior Art: Ηλέκτρα Βασιλείου Styling: Μαριάνα Λαλαούνη Photographers: Γιάννης Βασταρδής, Μαρίνα Βερνίκου, Χάρης Χριστόπουλος Photo Editor: Χριστίνα Δρογγίτη Ειδικός σύμβουλος: Στέφανος Σκούρτης Photo Agencies: Getty Images / Ideal Image, Visual Hellas Ιδιοκτησία: McVictor & Hamilton AE Αγρινίου 3, Χαλάνδρι, Αθήνα, 15232, τηλ. 210-6898492, contact@mcvictor.gr Το MANCODE κυκλοφορεί με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 1η Κυριακή κάθε μήνα και μετά στα περίπτερα με 5 ευρώ. Mancode.gr ISSN 2529-1149 Οι γνώμες που εκφράζονται στα κείμενα του περιοδικού δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά τις απόψεις του MANCODE και της McVictor & Hamilton. Απαγορεύονται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή ψηφιακό μέσο όλου ή μέρους του περιοδικού χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη. Κείμενα και φωτογραφίες που αποστέλλονται για δημοσίευση στο περιοδικό δεν επιστρέφονται.

Εκτύπωση-Βιβλιοδεσία: NONSTOP PRINTING Ltd. Cover Story: Janette Beckman / Getty Images / Ideal Image 10

Opinion WHO IS THE DRIVER?

Courtesy of FilmDistrict and Bold Films

του Απόστολου Κοτσάμπαση

α αγωνιστικά αυτοκίνητα προσομοιάζουν στις χώρες. Διαφορετικά μοντέλα, αλλά κοινοί στόχοι: ασφάλεια, αξιοπιστία, ταχύτητα, καινοτόμες τεχνολογικές εφαρμογές και φυσικά η νίκη στους αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Όμως η κρίσιμη μεταβλητή που επηρεάζει απόλυτα την εξίσωση είναι αναμφίβολα εκείνη του οδηγού. Το πιο προηγμένο μοντέλο στα χέρια ενός μέτριου είναι απλώς σπατάλη πόρων. O οδηγός τελικά είναι εκείνος που κάνει τη διαφορά. Υπήρξε κάποτε μια χώρα η οποία χρεοκόπησε, όταν το «μοντέλο» της σταμάτησαν να το τροφοδοτούν με «καύσιμα» οι αγορές. Μετά από χρόνια στο «συνεργείο», παραμένει σε μια κατάσταση limbo. Τους επόμενους μήνες, ένας νέος «οδηγός» θα κληθεί να «μοντάρει» το «μοντέλο». Έχει μπροστά του όλα τα δεδομένα και την ακτινογραφία των βλαβών. Γνωρίζει ποια «ανταλλακτικά» χρειάζεται. Αν η «επισκευή» είναι εφικτή ή και όχι. Έχει να λύσει ένα είδος σύγχρονου γόρδιου δεσμού. Αν έχει διαβάσει ιστορία, θα θυμηθεί ότι ο Αλέξανδρος τον έκοψε.

Style The

SaRtoRialist

PURE INDIVIDUALITY

Getty Images / Ideal Image, Courtesy of Santoni

της Κατερίνας Ρωμανού

εκινώντας στα 14 του χρόνια να εργάζεται σε ένα εργοστάσιο παραγωγής παπουτσιών στην περιοχή Marche της Ιταλίας, ο Αndrea Santoni ανακάλυψε γρήγορα την αγάπη του για τη μόδα. Το 1975, και σε ηλικία περίπου 35 χρόνων, με εικοσαετή εμπειρία στον κλάδο, αποφασίζει ότι θέλει να κάνει το δικό του ξεκίνημα. Δημιούργησε την ομώνυμη εταιρεία, με στόχο να παρουσιάσει μέσω των χειροποίητων υποδημάτων του την κλασική ιταλική φινέτσα και να εξελίξει τη φιλοσοφία του Fatto a Mano su Misura. Αντιτιθέμενος στη μαζική παραγωγή και θέτοντας σε προτεραιότητα την ποιότητα και όχι την ποσότητα, ξεκίνησε στο γκαράζ του σπιτιού του, με μόλις πέντε εργάτες. Η ποιότητα, το πάθος για τη λεπτομέρεια και η αυστηρή χειροποίητη κατασκευή είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας της Santoni, η οποία αποτελεί μία από τις κορυφαίες επιλογές

κάθε connoisseur. Οι κλασικές γραμμές παντρεύονται με μοντέρνα στοιχεία, ικανοποιώντας τα εξεζητημένα γούστα και των πιο επιλεκτικών και απαιτητικών πελατών, καθιστώντας έτσι την εταιρεία ένα από τα κορυφαία brands παγκοσμίως. Οι τεχνίτες της Santoni και οι σύμβουλοι καθοδηγούν σε μια πορεία ανακάλυψης, εφευρέσεως και δημιουργίας. Ένας πελάτης, μια ιστορία, επειδή κανείς δεν είναι ο ίδιος. Η επιτομή της αμιγούς ατομικότητας. Μάλιστα, υπάρχουν ακόμα και σήμερα κάποιοι υψηλοί τεχνίτες οι οποίοι εργάζονται στην εταιρεία από το ξεκίνημά της. H διαδικασία κατασκευής ενός ζευγαριού custom made υποδημάτων μπορεί να ξεπεράσει τους δύο μήνες. Η καταξίωση της ιταλικής φίρμας ήρθε κατόπιν της συνεργασίας με δύο κορυφαία brands στον κόσμο: τη Mercedes AMG και την IWC Schaffhausen. Προϊόντα της θα βρείτε σε κορυφαίες μπουτίκ παγκοσμίως και στο ομώνυμο κατάστημα-ναυαρχίδα, στο Marche.

Opinion LACK OF DRIVE του sir Taki Theodoracopulos

ενεργητικότητα είναι μια έννοια ενοχλητική, τουλάχιστον για όσους από εμάς προτιμούν να κάθονται αντί να στέκονται, για τους οκνηρούς αυτού του κόσμου. Υποθέτω πως κάποιος γεννιέται είτε οκνηρός είτε ενεργητικός, παρόλο που οι άχρηστοι κοινωνιολόγοι και άλλοι ψευδοφιλόσοφοι επιμένουν στο ότι η οκνηρία είναι σχεδόν μια θανάσιμη αμαρτία. Προσωπικά, πιστεύω πως η οκνηρία είναι κάτι το ιερό, αλλά εγώ είμαι και ένας πολύ οκνηρός άνθρωπος. Πιστεύω πως αυτή η έλλειψη ώθησης αποδίδεται στο γεγονός πως ο πατέρας μου υπήρξε τόσο αποφασισμένος να επιτύχει. Ο πατέρας του, ο παππούς μου, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο και δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να επιδίδεται στο σεξ και στο ποτό. Μετά το διαζύγιο των γονιών του, ο πατέρας μου ήρθε στην Αθήνα και ήδη στα 21 του χρόνια είχε καταφέρει να αποκτήσει μόνος του μια ολόκληρη περιουσία. Μετά τον πόλεμο, όταν τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας του έκλεισαν, ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και έγινε πλοιοκτήτης με δύο εκατομμύρια τόνους στην κατοχή του. Κατασκεύασε ξενοδοχεία, αγόρασε και πούλησε εταιρείες και, ενώ σχεδίαζε την κατασκευή ενός μεγάλου θερέτρου στη βόρεια Ελλάδα, ξαφνικά πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 14 Ιουλίου του 1989. Κάθε πρωί ξυπνούσε πριν από την αυγή του ήλιου –όπως ο Ντόναλντ Τραμπ–, αλλά, σε αντίθεση με τον 45ο Αμερικανό πρόεδρο, δεν ανέμιζε τα μαλλιά του με τον ίδιο τρόπο, ούτε εφάρμοζε το τεχνητό μαύρισμά του. Παρόλο που μου έκανε όλα τα χατίρια, θλιβόταν με το γεγονός πως δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι εάν ο ήλιος δεν είχε ανατείλει πλήρως. Η έλλειψη κινήτρου πηγάζει από το γεγονός πως έπρεπε να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, να κάνω ένα ντους και να είμαι έτοιμος για κάθε είδους ξενάγηση, από την ηλικία των δέκα έως την ηλικία των είκοσι – τα σχολικά μου χρόνια που σπατάλησα στην Αμερική, μαθαίνοντας να είμαι ένας χρήσιμος πολίτης. Τα χρόνια αυτά είχαν τα αντίθετα αποτελέσματα. Με το που απέκτησα ελεύθερο χρόνο, αποφάσισα πως ήθελα να μένω στο κρεβάτι. Παρότι ήμουν ένας καλός αθλητής και εκπροσώπησα την Ελλάδα στο τένις, στο σκι και στο καράτε, θα μπορούσα να ήμουν καλύτερος, πολύ καλύτερος, αν ήμουν πιο κινητοποιημένος. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με τη γραφή. Περνούσα τον καιρό μου γράφοντας στη Ριβιέρα, όπου είχα μετακομίσει με τους γονείς μου σε ηλικία 14 χρονών το 1952 και εκεί όπου επέστρεψα χωρίς υποχρεώσεις, πλέον, με το τέλος της σχολικής μου ηλικίας, το 1957. Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα για μια άσημη αμερικανική εφημερίδα το 1964, ένα κείμενο που επιλέχθηκε από έναν αρθρογράφο μιας ιταλικής gossip στήλης, ο οποίος μου προσέφερε μια θέση εργασίας: «Αισθάνομαι την ανάσα της ανηθικότητας εν μέσω της μελαγχολίας των χαμένων ονείρων. Το ακρωτήριο στην άκρη έχει δει στείρους Φοίνικες, Έλληνες εμπόρους, κατεστραμμένους Άγγλους δούκες, μεθυσμένους Αμερικανούς συγγραφείς, γκάνγκστερ, χρυσοθήρες, γίγαντες, βιομήχανους, ζιγκολό και γοητευτικές εταίρες να σαρώνουν τις ακτές τα τελευταία 2.500 χρόνια». Η Ριβιέρα είναι πολύ πιο άσχημα σήμερα, αλλά ακόμα

και τώρα θα έλεγα πως ήταν ένα καλό κείμενο –αν και λίγο μελαγχολικό– για έναν εικοσάχρονο. Ωστόσο, μου έλειπε η θέληση για να συνεχίσω. Έμεινα στη Ριβιέρα, στο Παρίσι και στο Λονδίνο, μέχρι που τελικά η συνειδητοποίηση ήρθε και έφυγα για το Βιετνάμ, προκειμένου να κάνω ρεπορτάζ για το «National Review», ένα αμερικανικό περιοδικό που με πλήρωσε το αξιοσέβαστο ποσό των 12.000 δολαρίων ετησίως συν κάποια έξτρα χρήματα για τις επιπλέον δαπάνες μου. Στην πορεία του ταξιδιού μου σταμάτησα στην Ταϊλάνδη, όπου αρρώστησα και επισκέφτηκα έναν Κινέζο γιατρό. Ήταν ένας σοφός και ευγενικός κύριος. Αφού με περιποιήθηκε, μου ζήτησε να ανοίξω τα χέρια μου και τα μελέτησε για πολλή ώρα. Έπειτα με κοίταξε έντονα και μου έδωσε το χέρι του. «Πολύ άσχημα», μου ψέλλισε. Τον ρώτησα εάν προέβλεπε θάνατο στο Βιετνάμ. «Εμπρός, μίλησέ μου ευθέως, γιατρέ, όπως συμβαίνει στις ταινίες». «Πολύ χειρότερα», αποκρίθηκε. Τι μπορεί να είναι χειρότερο από τον θάνατο; τον ρώτησα. «Έχεις ταλέντο, αλλά δεν θα μπορέσεις να το εκμεταλλευτείς», αποκρίθηκε με πολύ έντονο ύφος. «Τα χαραμίζεις όλα για επιφανειακά πράγματα». Πόσο σοφός γιατρός αποδείχθηκε πως ήταν. Κατάφερα να νιώσω πλήξη ακόμα και στο Βιετνάμ, κοντά στην περιοχή Hue, εκεί όπου λάμβανε χώρα όλη η δράση. Έπειτα έκανα ρεπορτάζ για την εφημερίδα «Ακρόπολη» στον πόλεμο του Yom Kippur το 1973 και τελικά κατέληξα να βρω τη δουλειά των ονείρων μου στο αγγλόφωνο εβδομαδιαίο περιοδικό «London Spectator», το πιο παλιό περιοδικό του κόσμου. Αυτό έγινε 41 χρόνια πριν, έπειτα από πέντε χρόνια θητείας με τη στήλη μου Atticus στους «Sunday Times». Έγραψα στη «New York Post», στο «Esquire» και σε πολλά άλλα περιοδικά. Αλλά δεν κατάφερα ποτέ να γράψω το μεγάλο αμερικανικό μυθιστόρημα, ούτε πρόκειται να το καταφέρω ποτέ, καθώς μου λείπει η ώθηση. Η θέληση να ξυπνάς, να παρατηρείς τον κενό χώρο και να ξεκινήσεις να χτυπάς τα πλήκτρα της γραφομηχανής ό,τι και να γίνει. Ονομάζεται ώθηση. Αντί αυτού, πίνω μια μπίρα και επιστρέφω στο κρεβάτι μου. Προσφάτως είχα ένα γεύμα με τη σημαντικότερη από τις Αγγλίδες ηθοποιούς, τη Maggie Smith, η οποία μου είπε πως ήταν εθισμένη στο να δουλεύει. Η Dame Maggie, μεγαλύτερη από εμένα, θεωρείται η σημαντικότερη ηθοποιός της γενιάς της, τόσο στο σινεμά όσο και στο θέατρο, ενώ οι αξιομνημόνευτοι ρόλοι της είναι αμέτρητοι στη λίστα. «Το όνειρό μου είναι να μένω στο κρεβάτι και να βλέπω τηλεόραση, χωρίς να κάνω τίποτε απολύτως», μου είπε, ή κάτι τέτοιο. Όταν της απάντησα πως το δικό μου όνειρο ήταν να έχω γράψει είκοσι πέντε βιβλία, μου αποκρίθηκε πως έλεγα ψέματα. «Ζεις μια σπουδαία ζωή. Γιατί να θέλεις να γίνεις ένας από εμάς τους προλετάριους;» Η Dame Maggie υπήρξε ευγενική. Είναι μια γυναίκα δυναμική, που δεν θα σταματήσει μέχρι να εμφανιστεί ο άντρας ντυμένος στα λευκά. Και μιλώντας ειδικά για εμένα, εκείνη θα είναι η στιγμή που θα κινητοποιηθώ για να κάνω την αλλαγή.

Getty Images / Ideal Image

POLE POSITION Η πολυδιάστατη Rolex έχει καλλιεργήσει στενούς δεσμούς με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, υποστηρίζοντας κορυφαίες διεθνείς διοργανώσεις: από πρωταθλήματα Formula 1 και διάσημα ράλι αντοχής μέχρι αγώνες κλασικών αυτοκινήτων. της Φανής Ζαφράκα-Θεμελίδη

Αδρεναλίνη, τεστοστερόνη και δυνατά γκάζια στην πίστα Formula 1 της Μελβούρνης το 2018.

ριν από λίγο καιρό, στα τέλη Ιανουαρίου, πραγματοποιήθηκε το περίφημο ράλι αντοχής Rolex 24 at Daytona, το οποίο λαμβάνει χώρα στη θρυλική πίστα της Ντεϊτόνα της Φλόριντα. Είναι ένας εκ των τριών κορυφαίων αγώνων αντοχής στον κόσμο, μαζί με το 12 Hours of Sebring και το 24 Hours of Le Mans. Διόλου τυχαία η Rolex είναι χορηγός και των τριών αυτών αγώνων και εταίρος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Αντοχής FIA. Η ελβετική ωρολογοποιία διαδραματίζει ιδιαίτερα ενεργό ρόλο στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ενισχύοντας αθλητές, ομάδες και πρωταθλήματα και επιβραβεύοντας την ταχύτητα, την ακρίβεια, την κατάκτηση των ορίων και την επιδίωξη της τελειότητας. Η σχέση της Rolex με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό δεν είναι καινούργια. Ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930, όταν ο Sir Malcolm Campbell έσπασε το φράγμα των 300 μιλίων/ώρα στο τιμόνι μιας βολίδας Bluebird, του αυτοκινήτου με το οποίο κατέκτησε το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας εδάφους. Τι ρολόι φορούσε στον καρπό του; Ένα Rolex. Έκτοτε η ελβετική μάρκα άρχισε να χτίζει αργά και σταθερά τη σχέση

της με τον κόσμο του αυτοκινήτου. Το 1959 ξεκινά τη συνεργασία της με την περίφημη πίστα υψηλών ταχυτήτων της Daytona και το 1963 λανσάρει το Oyster Perpetual Cosmograph, έναν χρονογράφο σχεδιασμένο για τις ανάγκες των οδηγών αγώνων. Λίγα χρόνια αργότερα, θα προσαρτήσει και το όνομα Daytona στο καντράν του εμβληματικού αυτού μοντέλου. Το 1968 η Rolex συνεργάζεται στενά με ένα από τα σημαντικότερα ονόματα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή της Formula 1, Sir Jackie Stewart. Μια φιλία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μισό αιώνα μετά. Λίγο πριν από την αλλαγή της χιλιετίας, το 1992, η Rolex αναλαμβάνει χορηγός τίτλου στο Rolex 24 at Daytona και εννέα χρόνια αργότερα, το 2001, γίνεται το επίσημο ρολόι του 24ωρου ράλι στο Le Mans, του παλαιότερου και σημαντικότερου αγώνα αντοχής στον κόσμο. Το 2010, ο Tom Kristensen, ο αθλητής που έγραψε ιστορία κατακτώντας εννέα φορές το τρόπαιο στο Le Mans, εντάσσεται στην οικογένεια της Rolex ως πρεσβευτής της. Από το 2013 η Rolex είναι εταίρος και επίσημο ρολόι του πρωταθλήματος της Formula 1 και υποδέχεται

Κλασική βολίδα στην πίστα του Rolex Monterey Motorsports Reunion, εκεί όπου η ταχύτητα συναντά το vintage στιλ.

Μια Bentley 4 14 Litre Gurney Nutting Sedanca Coupé του 1938 στη γραμμή τερματισμού του Pebble Beach Tour d’Elegance, υπό την αιγίδα της Rolex.

στην οικογένεια των πρεσβευτών της κορυφαίους πιλότους, όπως ο Mark Webber και ο Nico Rosberg. Τα ωραία όμως δεν σταματούν εδώ. Η Rolex μάς αποκαλύπτει και μια πιο ρομαντική της πλευρά. Τρέφοντας βαθύ σεβασμό για την ιστορική κληρονομιά και τη γοητεία των κλασικών αγωνιστικών αυτοκινήτων, στηρίζει διάφορες διοργανώσεις και ράλι-αντίκα ανά την υφήλιο. Από το 1997 είναι εταίρος του Concours d’Elegance στο Pebble Beach των ΗΠΑ και το 2001 ανέλαβε εταίρος του Rolex Monterey Motorsports Reunion, ενός μεγάλου event που γίνεται κάθε χρόνο στην Καλιφόρνια (από το 2010 είναι και χορηγός τίτλου της συγκεκριμένης διοργάνωσης).

Παράλληλα διατηρεί στενούς δεσμούς με το περίφημο Goodwood Revival της Βρετανίας, στηρίζοντας το Κλαμπ των Οδηγών του από το 2004. To Revival στην πίστα του Goodwood είναι μία από τις μεγαλύτερες και δημοφιλέστερες διοργανώσεις ιστορικών αγωνιστικών αυτοκινήτων και η μοναδική που αναβιώνει το πνεύμα και το στιλ των δεκαετιών 1940, 1950 και 1960. Χάρη σ’ αυτές τις «ρομαντικές» προσπάθειες και βεβαίως χάρη στη Rolex, οι λάτρεις της κομψότητας και των vintage αυτοκινήτων έχουν την ευκαιρία να ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο, στη χρυσή εποχή της αυτοκίνησης. www.rolex.com 19

Insta

MANCODE INSTAGRAM Follow us on Instagram MANCODE Stylish Society

mancodemag 20

mancodemag 21

mancodemag 22

Insta

mancodemag 23

ΈΝΑ ΡΟΛΌΪ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΒΑΣΙΛΙΆ ΤΟΥ COOL» Άγνωστες πτυχές από την ιστορία του εμβληματικού χρονογράφου Monaco της TAG Heuer και το πώς κατέληξε στον καρπό του Steve McQueen στην ταινία «Le Mans», όπως τις αφηγείται ο Jack Heuer στην αυτοβιογραφία του. της Φανής Ζαφράκα-Θεμελίδη

ίχα προσλάβει τον Don Nunley, έναν υπεύθυνο παραγωγής στο Χόλιγουντ, για να με βοηθήσει στις πρώτες μου προσπάθειες να τοποθετήσω προϊόντα μου σε χολιγουντιανές ταινίες. Στις αρχές Ιουνίου του 1970, μου τηλεφώνησε από το Χόλιγουντ και είπε: «Jack, έχω καλά νέα για σένα. Ανέλαβα υπεύθυνος παραγωγής στην ταινία “Le Mans”, όπου πρωταγωνιστεί ο Steve McQueen στον ρόλο ενός οδηγού αγώνων. Θα χρειαστώ πάντως πολύ περισσότερα από λίγους χρονογράφους. Χρειάζομαι χρονόμετρα, ταμπλό χρονομέτρησης, μεγάλους χρονογράφους τσέπης και όποιο άλλο όργανο χρονομέτρησης μπορείς να σκεφτείς που χρησιμοποιείται σε αγώνες αυτοκινήτων. Θα τα χρειαστώ όμως εντός των επόμενων δέκα ημερών, γιατί τα γυρίσματα ξεκινούν στο Le Mans σε μία δύο εβδομάδες». Στο άκουσμα του ονόματος του «βασιλιά του Cool» σε συνδυασμό με τους χρονογράφους, πετάχτηκα αμέσως επάνω και άρχισα να ψάχνω τρόπους να ετοιμάσω τον εξοπλισμό και να τον πακετάρω σε κιβώτια για να σταλεί στη Γαλλία. Βέβαια, επειδή αυτά τα ρολόγια και όργανα χρονομέτρησης δεν είχαν πουληθεί, θα μου έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο για να εξασφαλίσω τα απαραίτητα έγγραφα και να τα εξαγάγω στο εξωτερικό. Έδωσα εντολή στον οδηγό μας, τον Gerd-Rüdiger Lang,

απλώς να μην τα δηλώσει στα σύνορα όταν θα περνάει στη Γαλλία. […] Έδωσα μετρητά στον Gerd-Rüdiger για τις ταξιδιωτικές του δαπάνες και εκείνος ξεκίνησε για το Le Mans, με τον εξοπλισμό μας φορτωμένο στο αυτοκίνητό του. Τον σταμάτησαν βεβαίως στα γαλλικά σύνορα και χρειάστηκε να διαθέσει σχεδόν όλα του τα χρήματα για να πληρώσει το τελωνείο και το σχετικό πρόστιμο. Κατάφερε ωστόσο να φτάσει εγκαίρως και με ασφάλεια στον τόπο όπου γυριζόταν η ταινία «Le Mans» και να παραδώσει τα υλικά στον Nunley. Γνώρισε μάλιστα προσωπικά τον Steve McQueen και επέστρεψε στην Biel. Περίπου δέκα μέρες αργότερα μου ξανατηλεφώνησε ο Don Nunley και μου είπε: «Jack, αυτή τη φορά έχω ακόμη καλύτερα νέα για σένα. Τελειώσαμε τις δοκιμαστικές λήψεις και ξεκινάμε γυρίσματα αύριο. Ο Steve McQueen θα φοράει έναν από τους χρονογράφους χειρός Monaco, καθώς και το λογότυπο της Heuer πάνω στη φόρμα του. Έχω όμως ένα πρόβλημα: τι θα κάνω με τα ρολόγια όταν τελειώσουν τα γυρίσματα σε τρεις εβδομάδες;». Χαρούμενος από τα καλά νέα, το σκέφτηκα λίγο και αναλογίστηκα τον εφιάλτη που θα αντιμετωπίζαμε στο τελωνείο εάν επιχειρούσαμε να επαναπατρίσουμε τα ρολόγια που είχαμε περάσει «λαθραία»

To 2018 η TAG Heuer παρουσίασε τον χρονογράφο Monaco Gulf, μία ειδική έκδοση στα χρώματα και με το σήμα της πετρελαϊκής εταιρείας Gulf Oil International, που ήταν σπόνσορας του Steve McQueen στην ταινία Le Mans.

στη Γαλλία. Είπα στον Don ότι μπορούσε να τα προσφέρει ως δώρα. Καθώς δεν ήμουν παρών τη στιγμή που ο Steve McQueen επέλεξε να φορέσει ένα Heuer Monaco, βασίζομαι στα λεγόμενα του Don Nunley και του Derek Bell, του Βρετανού οδηγού αγώνων που συμμετείχε στα γυρίσματα. Η κινηματογραφική εταιρεία είχε προσλάβει δύο επαγγελματίες οδηγούς αγώνων για να εκπαιδεύσουν τον McQueen στην οδήγηση της απίστευτης βολίδας Gulf-Porsche 917K. Ο ένας ήταν ο Derek Bell και ο δεύτερος ο Jo Siffert, με τον οποίο είχαμε μάλιστα συμβόλαιο. McQueen και Siffert τα βρήκαν αμέσως μεταξύ τους, ίσως επειδή και οι δύο είχαν ξεκινήσει στη ζωή τους από πολύ δύσκολες συνθήκες και κατόρθωσαν να γίνουν αστέρες πρώτου βεληνεκούς, ο καθένας στον τομέα του.

στον McQueen: «Τώρα πρέπει να διαλέξεις ρολόι – κοίταξε ένα ωραίο Omega!». Ο McQueen επέστρεψε το Omega στον Nunley, λέγοντας: «Όχι Omega, γιατί μπορεί να χρησιμοποιήσουν το όνομά μου». Και έτσι επέλεξε ένα Heuer Monaco, καθώς δεν είχε ξανακούσει για μας. Ο Don Nunley λέει ότι του πρότεινε το Monaco, γιατί ήταν το μόνο ρολόι από το οποίο είχε τρία ίδια αντίτυπα. Χρειαζόταν τρία, γιατί ένα θα χρησιμοποιούνταν στις ζωντανές λήψεις αγώνων, ένα στις σταθερές λήψεις και ένα χρειαζόταν ως εφεδρικό σε περίπτωση που κάποιο από τα άλλα πάθαινε ζημιά. Και φυσικά, για λόγους συνέχειας, εφόσον η στολή αγώνων του Jo Siffert έφερε το λογότυπο της Heuer, ο οδηγός θα έπρεπε επίσης να φοράει έναν χρονογράφο της Heuer στον καρπό του!

Μία μέρα πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, ένα από τα στελέχη της παραγωγής, ο Robert Rosen, είπε στον Steve McQueen: «Steve, αύριο ξεκινάμε γυρίσματα. Μέχρι τώρα φορούσες διάφορες στολές αγώνων, όμως πρέπει πλέον να αποφασίσεις πώς θέλεις να φαίνεσαι στην ταινία». Ο McQueen έδειξε τον Jo Siffert και είπε ότι ήθελε να δείχνει ακριβώς όπως εκείνος. Τότε ο Siffert έτρεξε στο τροχόσπιτό του και έφερε μία από τις λευκές του φόρμες, η οποία είχε το λογότυπο της Heuer στo ύψος της καρδιάς, και την έδωσε στον McQueen. Μετά, ο Don Nunley είπε

[…] Τον Ιούλιο του 2012 διάβασα με κατάπληξη ότι το Monaco που φορούσε ο Steve McQueen στις σταθερές λήψεις πουλήθηκε σε δημοπρασία αναμνηστικών του Χόλιγουντ έναντι 650.000 δολαρίων. Πιστεύω ότι αυτή είναι η υψηλότερη τιμή που έχει πληρώσει ποτέ κάποιος για ένα ρολόι Heuer! (Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο «The Times of my Life» του Jack Heuer, που κυκλοφόρησε το 2013.) www.tagheuer.com 25

Cover

DAPPER

DAN της Κέλλυς Σταυροπούλου

apper Dan είναι ο χαρακτηρισμός που δίνουμε σε κάποιον που ντύνεται κομψά. Ταυτόχρονα είναι και το nickname με το οποίο έγινε γνωστός ο Daniel Day.

O Αφροαμερικανός fashion designer από το Χάρλεμ της Νέας Υόρκης έγινε γνωστός μέσα από την εμβληματική μπουτίκ του στα ’80s, στη 125th Street, μεταξύ Madison και Fifth Avenue. Εκεί σύχναζαν οι Salt-N-Pepa, LL Cool J και Jay-Z. Αν και η αιχμηρή του στιλιστική ματιά έκανε αίσθηση πολύ νωρίς και το κατάστημά του έγινε κάτι σαν έμβλημα της street κουλτούρας στη Νέα Υόρκη, ο κατά κόσμον Dapper Dan σκόνταψε αρκετές φορές, καθώς αντιμετώπισε προκαταλήψεις και ρατσισμό. Συγκεκριμένα, δυσκολευόταν να βρει προμηθευτές για υφάσματα, αφού οι περισσότερες εταιρείες τού γύρισαν την πλάτη λόγω της καταγωγής του. Ο ίδιος επέλεξε να μάθει να δημιουργεί μόνος του υφάσματα, τυπώνοντας τα prints της επιλογής του. Τελικά επινόησε μια νέα διαδικασία τυπώματος πάνω σε δέρμα και στη συνέχεια πέρασε στο design κοσμημάτων και εσωτερικών χώρων σε πολυτελή αυτοκίνητα.

αφετηρία του καταστήματός του, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, συνέπεσε με την έξαρση του κρακ και της κοκαΐνης στη Νέα Υόρκη, όπως επίσης και με τη γέννηση της hip hop. Η πελατεία του ταυτιζόταν με τις τάσεις της εποχής. Το trademark των συλλογών του για το οποίο έγινε γνωστός ήταν ότι χρησιμοποιούσε παραβατικά και με προκλητικό τρόπο λογότυπα μεγάλων οίκων, όπως των Gucci, Louis Vuitton και Fendi. Το στιλ των ρούχων του, αν και ήταν ξεκάθαρα street, είχε επιρροές από την κομψότητα του Rat Pack (και σίγουρα, πάντως, από τον Frank Sinatra). Το παράδοξο και ενδιαφέρον είναι ότι το στιλιστικό αποτέλεσμα έβρισκαν ιδιαίτερα ενδιαφέρον πόρνες και άνθρωποι της «πιάτσας», που αποτελούσαν και τους βασικούς πελάτες του. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς του έκαναν παραγγελία αλεξίσφαιρα parkas και καπέλα. Ο Dapper Dan μπήκε στη μόδα του hip hop το 1985, όταν ανέλαβε το styling του LL Cool J. Επίσης, οι Eric B. &

Rakim φορούσαν ρούχα του στα εξώφυλλα των iconic άλμπουμ τους «Paid in Full» (1987) and «Follow the Leader» (1988). Έντυσε επίσης αρκετές φορές τον διάσημο μποξέρ Mike Tyson. Η αρχή του τέλους του εμβληματικού καταστήματός του ήρθε όταν πήρε δημοσιότητα. Συγκεκριμένα, αυτό που συνέβη ήταν ότι ο Mike Tyson ενεπλάκη σε καβγά με τον Mitch Green έξω από το κατάστημα. Τότε ήταν που οι δημοσιογράφοι άρχισαν να ασχολούνται με τον Dapper Dan. Όταν δε οι New York Times έγραψαν ότι αυτή η μεταμεσονύκτια μπουτίκ εξυπηρετεί τους ανθρώπους της νύχτας, εκτός από το εγχώριο ενδιαφέρον, ο Dapper Dan έγινε γνωστός και ευρωπαϊκά. Οι οίκοι που έβλεπαν τα λογότυπά τους τυπωμένα σε σχέδια ενός street, underground designer αντέδρασαν και τελικά το κατάστημα έκλεισε το 1992, μετά από μήνυση του οίκου Fendi.

Cover

Ο Dapper Dan στο σπίτι του στο Χάρλεμ, στη Νέα Υόρκη, 2014. 29

Janette Beckman / Getty Images / Ideal Image

Cover

Dapper Dan ήταν για πολλά χρόνια «κόκκινο πανί» στον κόσμο της mainstream μόδας, μέχρι πέρυσι, που τελικά πήρε το αίμα του πίσω για τα καλά, λανσάροντας μια σειρά ρούχων σε συνεργασία με τον οίκο Gucci. Παρά τη δικαίωση, ο Dan μπήκε στο στόχαστρο κριτικής, και πάλι κατηγορούμενος ότι μποϊκοτάρει τόσο την καταγωγή του όσο και τον κόσμο του fashion luxury. Εκείνος απάντησε μέσα από ένα post στο Instagram στο οποίο ανέφερε: «Πρέπει να πάθουμε να κερδίζουμε. Τι συνέβη άραγε σε όλα τα fashion brands των μαύρων που απέτυχαν στα ’80s; Δεν είχαν την υποστήριξη των υπόλοιπων μαύρων; Η μήπως πολύ απλά δεν ήξεραν να κάνουν business; Περιμένετε οι νέοι μαύροι να υποστούν αυτά που πέρασα εγώ για να πω ότι έκανα κάτι; Πώς περιμένετε να συναγωνιστούν τα μεγάλα brands; Αντίθετα, χρειάζονται την υποστήριξη και τη συνεργασία των διεθνών brands για να μάθουν και έπειτα να βρουν τον δικό τους δρόμο». What comes around goes around… Και ο Dapper Dan μάλλον το γνωρίζει πολύ καλά.

Ο ΧΡΌΝΟΣ ΕΊΝΑΙ ΧΡΏΜΑ Η Chopard γιορτάζει τα τριάντα χρόνια συνεργασίας της με το «ομορφότερο ράλι του κόσμου» με τη συλλογή χρονογράφων Mille Miglia Racing Colours. της Φανής Ζαφράκα-Θεμελίδη

Chopard είναι από τους ελβετικούς οίκους που διατηρούν πολύ στενές σχέσεις με τον κόσμο της αυτοκίνησης. Η πλούσια συλλογή της «Classic Racing» περιλαμβάνει τους χρονογράφους Grand Prix de Monaco Historique, που είναι αφιερωμένοι στο Ράλι Κλασικών Αυτοκινήτων του Μονακό, τα μοντέλα Superfast με αεροδυναμικές γραμμές, εμπνευσμένες από τις σύγχρονες αγωνιστικές βολίδες, και βέβαια τη συλλογή Mille Miglia, που συνδέεται άρρηκτα με το ομώνυμο ράλι κλασικών αυτοκινήτων της Ιταλίας, το «ομορφότερο ράλι του κόσμου», στο οποίο συμμετέχουν μόνο ιστορικά μοντέλα που είχαν λάβει μέρος σε κάποιο από τα ράλι Mille Miglia, από το 1927, που έγινε για πρώτη φορά, έως το 1956. Τον περασμένο χρόνο, η Chopard συμπλήρωσε τρεις δεκαετίες συνεργασίας με το Mille Miglia και με αυτή την αφορμή δημιούργησε τη συλλογή χρονογράφων Mille Miglia Racing Colours. Πρόκειται για επανέκδοση μιας ιστορικής συλλογής με ιδιαίτερα καντράν, που απευθύνεται

σε συλλέκτες και τζέντλεμαν οδηγούς. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της; Το χρώμα. Οι χρονογράφοι Mille Miglia Racing Colours κυκλοφορούν σε πέντε διαφορετικά χρώματα, τα οποία σχετίζονται με συγκεκριμένες χώρες που έχουν αφήσει ιστορία στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Τα εθνικά χρώματα στους αγώνες αυτοκινήτου άρχισαν να εμφανίζονται τη δεκαετία του 1910. Προκειμένου να ξεχωρίζει η εθνικότητα των συμμετεχόντων οδηγών, δόθηκαν συγκεκριμένα χρώματα σε κάθε χώρα: φλογερό κόκκινο-«Rosso Corsa» για τους Ιταλούς, ασημόλευκο -«Speed Silver» για τους Γερμανούς εις ανάμνησιν των θρυλικών Silver Arrows της Mercedes-Benz, σκούρο πράσινο-«British Racing Green» για τους Βρετανούς, κίτρινο-«Speed Yellow» για τους Βέλγους, δανεισμένο από τη σημαία τους, και φωτεινό μπλε-«Vintage Blue» για τους Γάλλους, εμπνευσμένο από τις Bugatti και Talbot με τις οποίες αγωνίζονταν. Εάν λοιπόν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί η Ferrari συνδέεται

Photo: Studio Anastassatos

τόσο στενά με το κόκκινο χρώμα και η Aston Martin με το πράσινο, έχετε την απάντηση: τα χρώματα αυτά προέρχονται από τους πρώτους εκείνους μεγάλους αγώνες αυτοκινήτων, εκ των οποίων ένας από τους δημοφιλέστερους ήταν το ράλι Mille Miglia. Εμπνευσμένοι αισθητικά από τον κόσμο των κλασικών αυτοκινήτων, οι χρονογράφοι Mille Miglia Racing Colours είναι φτιαγμένοι με μεράκι από τους τεχνίτες-ωρολογοποιούς της Chopard. Η κάσα τους είναι από ανοξείδωτο ατσάλι, έχει διάμετρο 42 mm και πάχος 12,67 mm και φιλοξενεί έναν αυτόματο μηχανισμό που λειτουργεί με συχνότητα 28.800 ταλαντώσεων/ώρα και φέρει πιστοποίηση χρονομέτρου ακριβείας από την επίσημη ελβετική αρχή COSC. To πιο εντυπωσιακό τους στοιχείο είναι βεβαίως το καντράν με τη χρωματιστή πλάκα, τους ασημί ανάγλυφους μετρητές, που θυμίζουν τα ταμπλό των κλασικών βολίδων της δεκαετίας του 1920, την ημερομηνία

και την ταχυμετρική κλίμακα. Εξαιρετικά ευανάγνωστοι οι μεγάλοι αραβικοί αριθμοί και οι δείκτες, φέρουν φωσφορίζουσα επίστρωση ώστε να μπορούν να «διαβάζονται» ακόμη και στο σκοτάδι. Κάτω από το λογότυπο του οίκου φιγουράρει το κόκκινο βέλος-λογότυπο του Mille Miglia, ενώ η βιδωτή κορώνα φέρει ανάγλυφο ένα αγωνιστικό τιμόνι. Τα ρολόγια αγκαλιάζουν τον καρπό με μαύρα λουράκια από λείο διάτρητο δέρμα με ραφές στο ίδιο χρώμα, με το καντράν και εσωτερική επίστρωση από καουτσούκ, στο γνωστό ανάγλυφο μοτίβο των ελαστικών Dunlop της δεκαετίας του 1960. Κάθε χρώμα διατίθεται σε συλλεκτική έκδοση 300 αντιτύπων. Τα Mille Miglia Racing Colours θα τα βρείτε αποκλειστικά στις μπουτίκ και στα corners της Chopard. www.chopard.com 33

Getty Images / Ideal Image

Style

Πάρτι για τα 90 χρόνια της Vogue στο ξενοδοχείο Pozzo Di Borgo, 30 Σεπτεμβρίου, 2010, Παρίσι.

MASQUERADE του Μισέλ Νικολαρέα

o bal masqué, όπως προδίδει και η ονομασία, είναι ένας χορός όπου οι καλεσμένοι φορούν μάσκες. Αν και έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι τα bal masqué είναι αποκριάτικοι χοροί, η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτό. Σε ένα BM ο καλεσμένος δεν μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Διατηρεί την ταυτότητά του, απλώς κρύβει το πρόσωπό του με μια μάσκα. Πρωταγωνιστής είναι η ανωνυμία και όχι το κοστούμι, ούτε είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί την εποχή των Απόκρεων. Το BM που έγραψε ιστορία ήταν το Black and White Ball, που έλαβε χώρα στις 28 Νοεμβρίου 1966, στο ξενοδοχείο Plaza της Νέας Υόρκης και οργάνωσε ο συγγραφέας Truman Capote. Σε ένα BM δεν υπάρχει η «παραφωνία» και η «κακογουστιά» του καρναβαλιού. Δεν υπάρχουν «πρόστυχες» νοσοκόμες, νίντζα, παπάδες, καουμπόηδες και ινδιάνοι, διαβολίνες και αγγελάκια. Μόνο καλοντυμένοι κύριοι με σμόκιν και κυρίες με τουαλέτες, που φορούν μάσκες. Πρωταρχικός σκοπός δεν είναι να φοράς το καλύτερο κοστούμι, αλλά εκμεταλλευόμενος την «ανωνυμία» που σου προσδίδει η μάσκα, να ζήσεις στιγμές μυστηρίου και να ζητήσεις σε χορό μια κυρία που ίσως δεν θα είχες την ευκαιρία να το κάνεις χωρίς μάσκα. Ladies and gents put your masks on!

Μοντέλο στο πάρτι της Vogue.

Το μοντέλο Karolina Kurkova.

Από αριστερά προς δεξιά: Η Astrid Munoz, η Natalia Vodianova, ο Riccardo Tisci και η Maria Carla στο πάρτι για τα 90 χρόνια της Vogue. 36

Book

IcoNs of ARgeNtiNa

Gaucho είναι ένα εικονικό σύµβολο του ροµαντικού ιδεώδους της αγάπης, της ελευθερίας και του ανέγγιχτου τοπίου. Με τη φωτογραφική µηχανή του ο φηµισµένος Αργεντινός καλλιτέχνης Aldo Sessa πέρασε µερικούς µήνες ταξιδεύοντας στη χώρα του, για να φτάσει στα πιο αποµακρυσµένα της µέρη, µε µεγάλη προσπάθεια και θυσίες, προκειμένου να παρακολουθήσει και να καταγράψει τα ίχνη αυτών των νοµάδων-ιππέων που διατηρούν την αυθεντική παράδοση της χώρας του. Σιωπηλά, χωρίς να τους αποσπά την προσοχή, ο Sessa απαθανάτισε τους gauchos σε όλες τις στιγµές της αγροτικής καθηµερινής τους ζωής. Τράβηξε περίπου 50.000 φωτογραφίες συνολικά. Με καθεµία από αυτές εκπλήρωσε την υπόσχεσή του στον θρυλικό συγγραφέα, αεροπόρο και ιδρυτή της Συνοµοσπονδίας Gaucho, Juan José Güiraldes, να κρατήσει ζωντανό το πνεύµα του Gaucho. Το εκπληκτικό αυτό υλικό περιλαµβάνεται στο βιβλίο «Gauchos: Icons of Argentina».

Αυτός ο εντυπωσιακός τόµος µαγεύει τους αναγνώστες µε εκπληκτικές αναζητήσεις, εντυπωσιακές λεπτοµέρειες για τα παραδοσιακά ρούχα και τον εξοπλισµό του Gaucho, τα συναρπαστικά πορτρέτα νέων και ηλικιωµένων, καθώς και των αφοσιωµένων συνεργατών τους. Κυκλοφορεί από τον Assouline. 38

Courtesy of Assouline

της Κατερίνας Ρωμανού

Woman

Η Françoise Hardy στην ταινία «Grand Prix» του σκηνοθέτη John Frankenheimer υποδυόταν μια ερωτευμένη μπίτνικ με έναν Ιταλό οδηγό αυτοκινήτου.

GRAND PRIX FRANÇOISE HARDY του Χρήστου Ζαμπούνη με τρία Όσκαρ ταινία «Grand Σ τηPrix»βραβευμένη υπάρχει ο εξής διάλογος: Λίζα: Σε εγκαταλείπω Νίνο: Με εγκαταλείπεις; Για πόσο καιρό; Λίζα: Για πάντα, τρελέ. Για πάντα. Γνώρισα ένα αγόρι, έναν Αμερικανό, που θέλει να πάει στα ελληνικά νησιά, να βουτήξει για αρχαία. Νίνο: Πρώτα απ’ όλα, η κατάδυση είναι αφάνταστα βαρετή. Λίζα: Πώς το ξέρεις; Βούτηξες ποτέ; Νίνο: Μερικά πράγματα ξέρεις ότι είναι βαρετά, χωρίς να τα κάνεις. [...] Έχω μια πληροφορία από στενό μου φίλο ότι τα αρχαία δεν είναι αρχαία, αλλά αντίγραφα που τα πετάνε στο νερό και τα βρίσκουνν κάτι χαζο-Αμερικανοί τουρίστες και κάτι χαζοκόριτσα που πάνε μαζί τους. [...] Λίζα: Θέλεις να μείνω; Νίνο: Είσαι αρκετά μεγάλη για να παίρνεις μόνη σου αποφάσεις. Λίζα: Τότε φεύγω, εντάξει; Νίνο: Ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι θα έπρεπε να πας στα ελληνικά νησιά με τον Αμερικανό φίλο σου και νομίζω ότι θα έπρεπε να πας στην κόλαση. Τον Νίνο υποδύεται ο Ιταλός Αντόνιο Σαμπάτο και τη Λίζα η Φρανσουάζ Αρντί. Ποια είναι η Φρανσουάζ Αρντί; Καλή ερώτηση. Είναι μια Γαλλίδα τραγουδίστρια, που σε ηλικία 18 ετών πούλησε 2.000.000 δίσκους 45 στροφών με το τραγούδι «Tous les garçons et le filles de mon age» («Όλα τα αγόρια και κορίτσια της ηλικίας μου»), του οποίου ήταν στιχουργός και συνθέτις. Η παγκόσμια επιτυχία της ωθεί τους παραγωγούς της ταινίας «Grand Prix» να τη συμπεριλάβουν στο καστ της ταινίας. Η υπόθεση είναι απολύτως συναφής με τον τίτλο. Τέσσερις έμπειροι πιλότοι διαγκωνίζονται στις μεγαλύτερες πίστες του κόσμου για δύο τρόπαια. Το ένα αγωνιστικό και το δεύτερο αισθηματικό. Υπό τους ήχους της καθηλωτικής μουσικής του Μορίς Ζαρ, οι πιλότοι και οι όμορφες γυναίκες που τους συνοδεύουν διασταυρώνουν τις μοίρες και τις τύχες τους. Για τους λάτρεις της Φόρμουλα 1 το φιλμ του Τζον Φρανκενχάιμερ είναι μια ταινία αναφοράς. Για τους θαυμαστές της Φρανσουάζ Αρντί η εμφάνισή της στο «Grand Prix» επιβεβαιώνει τον τίτλο της Νο 1 γιε-γιε ερμηνεύτριας.

Francois Gragnon / Paris Match, Keystone / Getty Images / Ideal Image

ρήγορα θα γίνει η ηγερία κορυφαίων σχεδιαστών της μόδας, όπως ο Πάκο Ραμπάν και η Μαίρη Κουάντ, και θα κατακτήσει το «swinging» Λονδίνο τραγουδώντας στην αγγλική. Η αινιγματική της ομορφιά θα ελκύσει από τον Μπομπ Ντίλαν έως τον Μικ Τζάγκερ, αλλά είναι ένας Γάλλος που θα κλέψει την καρδιά της, ο επίσης τραγουδιστής Ζακ Ντιτρόν. Οι συνεχείς απιστίες του και το αίσθημα της εγκαταλείψεως που της προξένησε θα την εμπνεύσουν να γράψει ορισμένα από τα πιο ατμοσφαιρικά τραγούδια της στα χρόνια που ακολουθούν.

ΚΙΝΗΤΉΡΑΣ ΠΟΛΛΏΝ ΟΚΤΑΝΊΩΝ Αυτό είναι το Excalibur One-Off της ROGER DUBUIS, ένα και μοναδικό ρολόι, αξίας ενός εκατομμυρίου, εμπνευσμένο από ένα και μοναδικό supercar: μία Lamborghini SC18 Alston. της Φανής Ζαφράκα-Θεμελίδη

ταν ένα από τα ρολόγια που συζητήθηκαν πολύ τον περασμένο Ιανουάριο στο Σαλόνι Υψηλής Ωρολογοποιίας της Γενεύης SIHH 2019. Για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι οφθαλμοφανής, καθώς πρόκειται για ένα υπερπολύπλοκο, avant-garde μοντέλο με δύο ιπτάμενα tourbillons υπό γωνία 90°, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με διαφορικό. Σε μια δεύτερη ανάγνωση θα ανακαλύψετε ότι το ρολόι έχει jumping hours, οι ώρες δηλαδή δεν εμφανίζονται με τον κλασικό κεντρικό δείκτη, αλλά ψηφιακά, σε ειδικό παράθυρο στη θέση ώρας 12, και στο κέντρο κινείται μόνο ένας δείκτης, αυτός των λεπτών! Κατασκευασμένο στα πρότυπα των κινητήρων των supercars, το Excalibur One-Off έχει «σασί» Spider διαμέτρου 47 mm από τιτάνιο και άνθρακα C-SMC και κεραμική στεφάνη με ενδείξεις λεπτών από κόκκινο κεραμικό. Σε περίοπτη θέση και σε γεωμετρική διάταξη V, όπως οι κινητήρες της Lamborghini, υπάρχει ένας φουτουριστικής αρχιτεκτονικής αυτόματος skeleton μηχανισμός με 385 εξαρτήματα και 60 ώρες ενεργειακής αυτονομίας. Είναι εμπνευσμένος από ένα

και μοναδικό υπεραυτοκίνητο, μια custom made Lamborghini SC18 Alston αξίας 5 εκατομμυρίων. Όπως μας πληροφόρησαν οι άνθρωποι της ελβετικής μάρκας, το ρολόι δεν κατέληξε τελικά στον ζάπλουτο ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου, ο οποίος χρειαζόταν χρόνο να το σκεφτεί, και έτσι τον πρόλαβε άλλος. Η ιδέα αυτού του μοναδικού στο είδος του ρολογιού γεννήθηκε λόγω της στενής συνεργασίας της Roger Dubuis με την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία. Στο εγχείρημα εμπλέκεται και ένας τρίτος εταίρος, η εταιρεία ελαστικών Pirelli, η οποία είναι από το 1963 ο αποκλειστικός προμηθευτής της Lamborghini. Έτσι, το λουράκι του Excalibur One-Off από καουτσούκ και νάιλον πλέγμα είναι στιβαρό και εργονομικό, με μεγάλους «αεραγωγούς», που αφήνουν το δέρμα του χεριού να αναπνέει, ενώ το δικτυωτό πλέγμα του είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο που υπάρχει στο εσωτερικό των ελαστικών Pirelli. www.rogerdubuis.com Αποκλειστική διάθεση: Πατσέας 43

Style

FRENCH COOL CAROLINE DE MAIGRET

Getty Images / Ideal Image

της Κέλλυς Σταυροπούλου

εν μπορώ να σκεφτώ κάποια Γαλλίδα που να αποτυπώνει το γαλλικό αβίαστο cool και chic στιλ περισσότερο από την Caroline de Maigret. Δεν ξέρω τι έχει στην ντουλάπα της, αλλά συνήθως τη βλέπεις με τζιν, λευκό πουκάμισο, καμπαρντίνα και ankle boots. Δεν έχει σκεφτεί πολύ τι θα βάλει, αλλά ταυτόχρονα έχει τόση αρμονία και κομψότητα σε κάθε της εμφάνιση. Τα μαλλιά της πάντα χαλαρά και ανέμελα – φαντάζεσαι γι’ αυτήν ότι ίσως δεν έχει πάει ποτέ κομμωτήριο. Το δέρμα της άβαφτο, αλλά λαμπερό. Είναι 44 ετών και στο βιβλίο της «How to be Parisian» αναφέρει ότι δεν την ενδιαφέρει το μπότοξ, αν και δέχεται ότι σε κάποιες γυναίκες ταιριάζει. Αντίστοιχα έχει πει ότι είναι faux pas οι επώνυμες τσάντες-απομιμήσεις, όσο ακριβώς και η πλαστική στήθους, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να καταλαγιάσεις τις ανασφάλειές σου με κάτι ψεύτικο. Γελάει πολύ, χορεύει συχνά, πίνει κρασί, καπνίζει, τρώει ψωμί και σοκολάτα, αλλά είναι skinny. Σκέφτεται κανείς όταν τη βλέπει ότι μάλλον κάτι έχει βρει που το απολαμβάνει κάθε μέρα, γι’ αυτό είναι λαμπερή χωρίς να προσπαθεί, χωρίς να χρειάζεται να ζορίζεται

πάνω σε στενές γόβες και κουβαλώντας βαριές επώνυμες τσάντες με αλυσίδες. Αν και έχει και από αυτές. Άλλωστε, ως πρώην μοντέλο, έχει περπατήσει στις πασαρέλες σχεδόν όλων των μεγάλων γαλλικών οίκων, και ναι, στον οίκο Chanel έχει αδυναμία. Απλά μπορεί να συνδυάσει ένα σακάκι Chanel με ένα φαρδύ T-shirt δανεισμένο από τον σύντροφό της, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι ντράμερ. Στο προφίλ της στο Instagram βλέπεις στιγμιότυπα μιας κανονικής ζωής –της δικής της–, αλλά πότε τον γιο της με caption #unconditionallove. Αντί αυτού, κάνει share τις λίστες με κομμάτια που ανεβάζει στο spotify. H τελευταία της συλλογή είχε όνομα «When you’re falling in love but you know you shouldn’t». Θα μπορούσε όλο αυτό να είναι απλώς ένα άλλο pattern ή μια δήθεν προσέγγιση του effortless cool της κομψής Γαλλίδας. Είναι λογικό να το σκεφτεί κάποιος. Εγώ αμφιβάλλω, αλλά και πάλι δεν θα έπαυε να μου μοιάζει με μια όαση αισθητικής μέσα στην έρημο! 45

Donato Sardella / WireImage / Ideal Image

Style

FASHION WITH A TWIST HAIDER ACKERMANN της Μαριανίνας Πάτσα

ον έχουν χαρακτηρίσει «νέο Yves Saint Laurent». Ο Karl Lagerfeld είχε πει γι’ αυτόν πως «έχει το άγγιγμα του Μίδα» και στο πρόσωπό του είδε τον ιδανικό διάδοχο του οίκου Chanel. Έχει αρνηθεί τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του οίκου Maison Margiela (κάτι που μάλλον κανένας άλλος νέος σχεδιαστής δεν θα σκεφτόταν καν), προκειμένου να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Και όπως φαίνεται, έπραξε σωστά. Ο Haider Ackermann ανήκει στα Golden Boys της μόδας. Για τρία χρόνια, μέχρι το 2018, ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Berluti, αφήνοντας το στίγμα του στην εταιρεία του κολοσσού της LVMH. Οι δημιουργίες του έχουν φορεθεί από διασημότητες, όπως οι Tilda Swinton, Victoria Beckham, Penélope Cruz. Το προσωπικό του στιλ ξεχωρίζει για το ιδιαίτερο layering και τους εμπνευσμένους συνδυασμούς prints. Η μόδα του επηρεάζεται από τις πολιτισμικές διαφορές, φέρνοντας σε συγκερασμό το κομψό και ακριβό με το έξυπνο casual. Χρησιμοποιεί υλικά υψηλής ραπτικής και αισθητικής μαζί με καθημερινά πατρόν και υφάσματα, δημιουργώντας μέσα από τις αντιθέσεις ένα σύγχρονο στιλ που μπορεί να «σταθεί» και στους δύο κόσμους. Γεννημένος στην Μπογκοτά της Κολομβίας στις 29 Μαρτίου 1971, ο Haider υιοθετήθηκε σε ηλικία εννέα μηνών από μια γαλλική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν πρόξενος κι έτσι την παιδική του ηλικία την πέρασε στην Αιθιοπία, στο Τσαντ, στην Αλγερία, στη Γαλλία και στην Ολλανδία. Ο Yves Saint Laurent υπήρξε πηγή έμπνευσης γι’ αυτόν. Μετακόμισε στο Βέλγιο και σπούδασε μόδα στο Royal Academy of Fine Arts. Έκανε πέντε μήνες πρακτική άσκηση με τον John Galliano πριν αρχίσει να εργάζεται ως βοηθός του Βέλγου σχεδιαστή Wim Neels. Κατανόησε σε βάθος τον κόσμο της μόδας ως εργαζόμενος για διάφορα εμπορικά σήματα, όπως τα Bernhard Willhelm, Patrick Van Ommeslaeghe, Mayerline, και το 2001 πήρε τη μεγάλη απόφαση να ανοίξει τα φτερά του: δημιούργησε το δικό του label παρουσιάζοντας την πρώτη του γυναικεία συλλογή στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού (μια κολεξιόν με κομψή αυστηρότητα, απλές γραμμές και έμφαση στη λεπτομέρεια). Έναν χρόνο μετά, ο οίκος Ruffo τον προσέλαβε να κατευθύνει τις συλλογές του. Η συνεργασία κράτησε δύο χρόνια και το 2005 ο Ackermann αφιερώθηκε στη δική του ετικέτα, δημιουργώντας ρούχα για όλους, ευκολοφόρετα, με χώρο για πολλούς συνδυασμούς, αλλά πάντα «with a twist». 47

Travel

LE STRADE DI NAPOLI Κείμενο και φωτογραφίες της Δωροθέας Μερκούρη

καρδιά του ιταλικού ταμπεραμέντου χτυπά στη Νάπολη. Όποιος δεν έχει έρθει εδώ δεν μπορεί να καταλάβει πραγματικά τι θα πει Ιταλία. Έχω γράψει ένα ποίημα για την πόλη που μου προξενεί ατέλειωτη χαρά όταν την επισκέπτομαι και ζεστασιά στην ψυχή μου όταν τη χρειάζομαι. Θα ήθελα ειλικρινά να πάτε όλοι εκεί. Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω το γιατί, αλλά θα το προσπαθήσω.

La città perfetta Στις 7 το πρωί με ξυπνάς με το άρωμα του καφέ και τη ζεστή σου sfogliatella. Μου αρέσει ζεστή και με την κρούστα καμένη στις άκρες. Εσύ, που φωνάζεις από παντού «καλημέρα», και σ’ εμένα που δεν με ξέρεις... buongiorno Signora il caffe’... Εσύ που είσαι η πόλη του Pino Daniele, που με τα τραγούδια που σου αφιέρωνε μεγάλωσα, περιμένοντας να σε γνωρίσω από κοντά, να σε περπατήσω μόνη. Όποιος σε ξέρει σε έχει ερωτευτεί. Με γεμίζεις συνεχείς, γρήγορες εικόνες σαν σκηνές από ταινίες του De Sica και με πας πίσω, αλλά και σήμερα στον χρόνο, όταν σε βλέπω γεμάτη σκουπίδια να παλεύεις να κρατηθείς στο ύψος σου, παρά την αγάπη που δεν παίρνεις σαν θα ήσουν το Μιλάνο. Εσύ πάντα θα μένεις έτσι, δεν θα καθαρίσεις ποτέ, αλλά δεν πειράζει, είσαι η Νάπολη. Εσύ που με το κόκκινο κραγιόν και το τσιγάρο θα μιλάς καθιστή στο πεζοδρόμιο σαν να σου ανήκει. Εσύ που δίνεις απίστευτη χαρά με τη μαγική σου κουζίνα, γιατί αγαπάς να μας ταΐζεις και στη 1 το βράδυ στην πιάτσα Bellini, όπου οι μυρωδιές από pasta vongole περνούν ανάμεσα στα μπαρόκ κτίρια, εκεί όπου η ιστορία σου σε κάνει τόσο αρχόντισσα… είσαι η Νάπολη. Είσαι η καρδιά την Ιταλίας. Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό. Te voggiu bene assai (Σ’ ΑΓΑΠΩ πολύ, στα ναπολιτάνικα).

Όποιος δεν έχει πάει στη Νάπολη δεν έχει καταλάβει που χτυπάει η καρδιά της Ιταλίας (Il vero cuore Italiano batte a solo Napoli)

Travel

Courtesy of AMC

Woman

RUTH NEGGA της Μαριανίνας Πάτσα

«Μ

ου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που είναι πάνω από όλα ευγενικοί. Πραγματικά δεν θέλω να συνεργαστώ με κάποιον που θα προσπαθήσει να με χειριστεί». Η εξωτική Ruth Negga έχει τις ρίζες της στην Αιθιοπία και στην Ιρλανδία. Τάσσεται υπέρ των εσωστρεφών σε μια βιομηχανία όπου πρέπει διαρκώς να προσπαθείς να σε προσέξουν. Και, με τη σεμνή της παρουσία, διοχετεύει τον δυναμισμό της στους ρόλους που ενσαρκώνει, φτάνοντας μέχρι τα Όσκαρ. Η Negga γεννήθηκε το 1982 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας από Ιρλανδή μητέρα και Αιθίοπα πατέρα. Σπούδασε την τέχνη της ηθοποιίας στο Κέντρο Samuel Beckett στο Trinity College του Δουβλίνου και έκανε το ντεμπούτο της ως πρωταγωνίστρια στο ιρλανδικό φιλμ «Capital Letters» (2004), ενώ ήδη εργαζόταν στο θέατρο. Όταν ο σκηνοθέτης Neil Jordan την είδε να παίζει, άλλαξε το σενάριο του «Breakfast on Pluto», ώστε να την ενσωματώσει στην ταινία. Στο «Color Me Kubrick» (2005) έπαιξε δίπλα στον John Malkovich. Ενώ ως Dame Shirley Bassey στην τηλεοπτική παραγωγή του BBC (2011) κέρδισε το βραβείο IFTA Καλύτερης Ηθοποιού. Η Negga βρίσκεται επίσης ενεργά στην τηλεόραση, αλλά και στο θέατρο, όλα αυτά τα χρόνια, σε παραγωγές του group Pan Pan Theatre ή του Εθνικού Θεάτρου. ενσαρκώνοντας κυρίως κλασικούς και σαιξπηρικούς ρόλους. Το 2016 πρωταγωνίστησε στο «Loving», ένα φιλμ βασισμένο σε αληθινή ιστορία, που υπερνικά τα ταμπού, τον συντηρητισμό και το παράλογο. Η ταινία βασίζεται στην ιστορία των Lovings, ενός παντρεμένου διαφυλετικού ζευγαριού στη δεκαετία του 1950 στη Βιρτζίνια, του οποίου η σχέση έφτασε μέχρι και το Ανώτατο Δικαστήριο. Το ζευγάρι συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση εξαιτίας του σχετικού νόμου που υπήρχε για την απαγόρευση γάμων και επιμειξίας διαφορετικών φυλών. Ο ρόλος αυτός έφερε στη Negga σημαντικές υποψηφιότητες, όπως για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού. Αυτή την περίοδο βρίσκεται στα σκαριά η ταινία «Ad-Astra». Πρόκειται για ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, που σκηνοθετεί ο James Gray και περιλαμβάνει μια στρατιά ηθοποιούς πρώτης κλάσης, όπως οι Brad Pitt, Tommy Lee Jones, Donald Sutherland, Jamie Kennedy. Φυσικά, η Ruth Negga δεν λείπει από το cast. Αναμένουμε. 53

Style

KARL LAGERFELD ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ της Κέλλυς Σταυροπούλου

ην ημέρα που έγραφα αυτό το κείμενο, με τη σκέψη ότι δεν χρειάζεται κάποια αφορμή επικαιρότητας για να κάνεις ένα tribute στον Kaiser της μόδας, ο Karl Lagerfeld «έφυγε», σε ηλικία 85 ετών. Είχα ακόμη ανοιχτό το έγγραφο και, ψάχνοντας ένα ακόμα ενδιαφέρον trivia για να κλείσω το θέμα, διάβασα ότι δεν ζει πια. Χρειάστηκε να τροποποιήσω το κείμενο, αλλάζοντας τον ενεστώτα σε αόριστο, καθώς και τον τίτλο. Μου πέρασε από το μυαλό να το γράψω από την αρχή, για να καταβάλω περισσότερη προσπάθεια για τον «τεράστιο» Karl. Μάλλον όμως είναι από αυτούς που δεν χρειαζόταν να πεθάνουν για να αποκτήσουν μια θρυλική διάσταση · την είχε κερδίσει ούτως ή άλλως. Για μισό αιώνα διαμόρφωνε τάσεις και εθεωρείτο μια προβοκατόρικη περσόνα, ένας ροκ σταρ της μόδας, χωρίς καμία επιτήδευση. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής των οίκων Chanel και Fendi ήταν ένα brand από μόνος του. Σου έδινε την αίσθηση ότι φοράει πάντα τη «στολή» του, όπως τα καρτούν που εμφανίζονται σε όλες τις περιστάσεις με το ίδιο look. Για εκείνον τα απαραίτητα «σύνεργα» ήταν τα σκούρα κοστούμια συνδυασμένα με λευκά πουκάμισα με μεγάλους γιακάδες, τα μαύρα γυαλιά ηλίου, τα γάντια και βέβαια τα πλούσια λευκά μαλλιά του, πάντα πιασμένα σε pony tale. Κάποτε νόμιζα ότι φορούσε την αμφίεσή του μόνο για να φωτογραφηθεί ή για να κάνει μια επίσημη εμφάνιση, μέχρι που έπεσα πάνω του μια φορά στην Colette στο Παρίσι (την αγαπημένη του μπουτίκ) και ήταν ίδιος και απαράλλακτος όπως στα περιοδικά. Είδα κάτι γνήσιο πάνω του.

Ο Karl Lagerfeld και η ηθοποιός Milla Jovovich στο Chanel Cruise Show, στις 18 Μαΐου 2007, στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια.

ίδιος είχε σχολιάσει το στιλ του σε μια συνέντευξη, λέγοντας: «Είμαι κάτι σαν την καρικατούρα του εαυτού μου, και μου αρέσει αυτό. Νιώθω σαν να φοράω τη μάσκα μου. Για μένα το καρναβάλι της Βενετίας κρατάει όλο τον χρόνο». Καυστικός και πνευματώδης πάντα, με έντονο καλλιτεχνικό ένστικτο, επιχειρηματικό δαιμόνιο, διορατικότητα και δυναμισμό, διαμόρφωσε, ή μάλλον επαναπροσδιόρισε, τη μόδα.

«Χρέος μου είναι να κάνω ό,τι θα έκανε η Chanel αν ήταν εδώ, όχι ό,τι έχει ήδη κάνει». Από τη μία γύρισε αρκετές φορές την πλάτη του στα κλασικά παστέλ και στα μίντι κοστούμια, από την άλλη μέχρι χτες (κυριολεκτικά) είχε στην πόρτα του γραφείου του στη Rue Cambon, όπου στεγάζεται ο οίκος, την αναγραφή του ονόματός της, θεωρώντας ξεκάθαρα τον εαυτό του ως τον σύγχρονο απεσταλμένο της.

Το 1983 ανέλαβε τον οίκο Chanel και, παρόλο που στην αρχή κρίθηκε ότι δεν έδειχνε σεβασμό στις αρχές του οίκου, κατάφερε να γίνει συνώνυμο με αυτόν όσο και η ίδια η Gabrielle Chanel. Πάντα έδινε τεράστια σημασία στο τώρα – για την ακρίβεια δεν μπορούσε να δημιουργήσει με άλλον προσανατολισμό. Συνήθιζε να λέει:

Για κάθε συλλογή που υπέγραψε, πριν τη δείξει στο κοινό, απηύθυνε στους συνεργάτες του το καίριο ερώτημα: «Είναι αρκετά Chanel;». Ναι, ήταν. Γιατί μόνο ο Karl Lagerfeld μπορούσε να αποδείξει έμπρακτα ότι Chanel σημαίνει πολλά περισσότερα από δυο σειρές πέρλες στον λαιμό.

Style

Ο σχεδιαστής Karl Lagerfeld και τα μοντέλα του περπατούν στην πασαρέλα, στο Karl Lagerfeld Spring/Summer 2009 show, κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Μόδας του Παρισιού, στο Espace Eiffel, 1 Οκτωβρίου 2008, Παρίσι, Γαλλία.

Michel Dufour, Bertrand Rindoff Petroff / Getty Images / Ideal Image

Style

Ο Karl Lagerfeld πριν από το fashion show της Chanel, στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού Womenswear Spring/Summer 2014, στο Grand Palais, 1 Οκτωβρίου 2013.

ο ότι ήταν σύγχρονος και νέος –παρά τα 85 χρόνια του– το αποδεικνύει και το γεγονός ότι συγχρωτιζόταν κυρίως με νέους ανθρώπους. Είναι γνωστό ότι η 17χρονη Kaia Gerber δεν ήταν μόνο ένα μοντέλο με το οποίο συνεργάστηκε, ήταν φίλη του. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι σχεδίαζε στο χέρι τα σχέδιά του –σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας–, ότι είχε τεράστια αγάπη για τη λογοτεχνία, ότι διάβαζε καθημερινά όλες τις σημαντικές διεθνείς εφημερίδες. Βέβαια, δεν πρέπει να έβρισκε πολλές ενδιαφέρουσες δηλώσεις σε σύγκριση με αυτές που έκανε ο ίδιος στις συνεντεύξεις του. Ήταν ασυναγώνιστος στο να προκαλεί. Μεταξύ άλλων έχει πει ότι η Αdele είναι χοντρή, ότι η Meryl Streep είναι φτηνή, ότι η Pippa Middleton είναι άσχημη και πρέπει να δείχνει μόνο την πλάτη και ποτέ το πρόσωπό της. Για την αγάπη του για τις αληθινές γούνες, που δεν φορούσε ποτέ ο ίδιος αλλά ήταν ένθερμος υποστηρικτής τους, έχει κριθεί πολύ αυστηρά και είχε απαντήσει: «Σε έναν κόσμο που τρώμε κρέας και έχουμε δεκάδες δερμάτινα αξεσουάρ, είναι αστείο να συζητάμε για τις γούνες». Ταυτόχρονα, η γάτα του, ονόματι Choupette, έχει λήμμα στη Wikipedia, accounts σε Instagram και Twitter και έχει κερδίσει συνολικά 3 εκατ. ευρώ, συμμετέχοντας σε διαφημίσεις. Το 2001 έχασε 42 κιλά μέσα σε 13 μήνες, γιατί ήθελε να φοράει τα στενά κοστούμια του οίκου Dior που σχεδίαζε ο Hedi Slimane, τα οποία «προορίζονταν για λεπτά νεαρά αγόρια και όχι για άντρες τη ηλικίας μου», όπως είχε πει. Όχι μόνο πέτυχε τον στόχο του, αλλά η δίαιτα που έκανε έγινε best seller βιβλίο με τον τίτλο «The Karl Lagerfeld Diet». Μία από τις δηλώσεις του που είχαν κάνει αίσθηση ήταν και η εξής: «Κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο, φροντίζω να είμαι καθαρός και κομψός. Ο λόγος είναι ότι, όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου μου έλεγε ότι μια μέρα μπορεί να ξυπνήσω μέσα στη νύχτα και να είμαι άρρωστος μέχρι θανάτου και γι’ αυτό πρέπει να είμαι άψογος στο κρεβάτι μου». Να που ήρθε κι αυτή η μέρα. Δεν ξέρουμε αν ήταν άψογος, όπως του είχε υποδείξει η μητέρα του, αλλά τι σημασία έχει; Η εμβληματική του φιγούρα με την κοτσίδα, τα γυαλιά και το στενό κοστούμι έχει γράψει τόσο ανεξίτηλα, που δεν θα μπορούσαμε να τον φανταστούμε ποτέ κάπως αλλιώς. 59

Style

Man(de)code του Χρήστου Ζαμπούνη

ΤΟ SAVOIR VIVRE ΤΟΥ ΈΛΛΗΝΑ ΟΔΗΓΟΎ

ια έναν παράξενο λόγο, στη χώρα μας ικανός αριθμός οδηγών καθαρίζει τη μύτη του στα φανάρια. Εκτός εάν διαθέτουμε τζάμια φιμέ, που πάλι είναι ένα εγχώριο προνόμιο, αφού στις υπόλοιπες πολιτισμένες χώρες απαγορεύονται, ούτως ή άλλως δεν είναι ωραίο το θέαμα του ρινοσκαλίσματος. Έτερο εθνικό σπορ είναι η προτεραιότης βάσει ιπποδυνάμεως, αν και παρατηρείται αμηχανία όταν δύο Mercedes συναντηθούν σε ένα σταυροδρόμι. Αλίμονο στο Φιατάκι που θα επιχειρήσει να «σκάσει μύτη» από δεξιά, εάν αριστερά του κείται ένα θηριώδες τζιπ. Χωρίς να αποτελεί ελληνική αποκλειστικότητα, η στάθμευσις μπροστά σε πάρκινγκ ή σε θέσεις αναπήρων μάς κατατάσσει σε υψηλές θέσεις της παγκόσμιας βαθμολογίας. Επίσης, πρέπει να είμεθα στο top 5 των λαών που πετάνε στον δρόμο το περιεχόμενο των σταχτοδοχείων. Επιπροσθέτως, διακρινόμεθα και για το κάπνισμα εντός του αυτοκινήτου, εκτός από το κάπνισμα στις συνεντεύξεις Τύπου του αναπληρωτού υπουργού Υγείας. Όσοι έχουν ταξιδέψει στην Αίγυπτο ή στο Μπανγκλαντές θα διαπιστώσουν μια πιο εκτεταμένη χρήση της κόρνας, αλλά «Αιγύπτιοι» και «Μπανγκλαντεσιανοί» είναι σήμερα αρκετοί συμπατριώτες μας εν δράσει. Το ζήτημα ποια είναι η καλύτερη θέση για να προτείνουμε π.χ. σε ένα πρόσωπο που θέλουμε να τιμήσουμε έχει απασχολήσει πλείονες του ενός οδηγούς. Μετά από πολλή σκέψη έχω καταλήξει στο προφανές, δηλαδή εκεί που κάθεται η βασίλισσα Ελισάβετ, πίσω διαγωνίως δεξιά από τον οδηγό, φαντάζομαι για λόγους ασφαλείας. Θα είναι αφελής, φυσικά, η εφαρμογή του ανωτέρω κανόνος εάν πρόκειται για δύο άτομα, ενός ανδρός και μιας γυναικός. Τέλος, η οδήγησις μηχανών πάνω στα πεζοδρόμια επιτρέπεται μόνον εάν υπάρχει διαδήλωσις, και δη αντιμνημονιακή, διότι το σύγχρονο savoir vivre προσαρμόζεται στις επιταγές της νεοελληνικής κοινωνίας. Εδώ γελάμε.

Universal Images / Getty Images / Ideal Image

Woman

PARADOX BEAUTY CARA DELEVINGNE της Κέλλυς Σταυροπούλου

ίναι στ’ αλήθεια όμορφη αυτή η Αγγλίδα, που θεωρείται ένα από τα πιο εμβληματικά μοντέλα της γενιάς της; Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που αναρωτιέσαι σχετικά με το φαινόμενο Cara Delevingne. Ο Karl Lagerfeld έλεγε γι’ αυτήν: «Η Cara δεν είναι εκθαμβωτικά όμορφη. Ο Bacon δεν έλεγε ότι δεν υπάρχει ομορφιά χωρίς το στοιχείο του παραδόξου;». Η Cara Delevingne στα 25 της έχει κλείσει ήδη μία 10ετία δουλειάς, μ’ ένα CV που μετράει 11 ταινίες (είναι και ηθοποιός), περίπου 140 πασαρέλες των μεγαλύτερων οίκων μόδας παγκοσμίως και κάποιες 100άδες εξώφυλλα. Την ανακάλυψε στα 15 της η Sarah Doukas –διόλου τυχαία, είναι η ίδια που ανακάλυψε και την Kate Moss– και με τον επαναστατικό της χαρακτήρα, το αγέρωχο βλέμμα της και τα πυκνά της φρύδια κατέκτησε τον κόσμο της μόδας από την πρώτη στιγμή. Είναι παράλληλα από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη, που ως top model αξιοποίησε τη δύναμη των social media.

Με όχημα το Instagram κυρίως, πήρε στα χέρια της τη δημόσια εικόνα της και με αυτοσαρκασμό, χιούμορ και πολλή αλήθεια όχι μόνο «έχτισε» το ιδιαίτερο προφίλ της, αλλά ταυτόχρονα περνάει με κάθε ευκαιρία ένα μήνυμα ανοχής και σεβασμού σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα. Από το 2012 μπήκε και στον χώρο του κινηματογράφου. Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε έως τώρα («Anna Karenina», το blockbuster «Suicide Squad» και η τελευταία του Luc Besson «Valerian and the City of a Thousand Planets») δείχνουν ότι μάλλον δεν είναι απλώς ένα pop icon που εξυπηρετεί το καστ, αλλά έχει ταλέντο. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο «Mirror Mirror». Σε άλλα νέα: η Cara Delevingne είναι το πρόσωπο του οίκου Balmain για την Άνοιξη του 2019 και στη νέα καμπάνια εμφανίζεται topless. O καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου, Olivier Rousteing, είπε σχετικά: «Μου αρέσει τόσο η Cara, που δεν θέλω να βλέπω ρούχα πάνω της. Το βλέμμα της είναι τόσο δυνατό, που είναι από μόνο του σαν ρούχο υψηλής ραπτικής».

Getty Images / Ideal Image

Alamy / Visual Hellas, Istock / Getty Images / Ideal Image, Unsplash

About

MOTORWAY MOTELS της Ελένης Χρίστικα

otel: μια λέξη συνώνυμη της κουλτούρας του αυτοκινήτου, αλλά ταυτισμένη και με εικόνες από κινηματογραφικές ταινίες, χάρη στις οποίες τα ξενοδοχεία των motorways δημιούργησαν τον δικό τους μύθο. Vacancy: η επιγραφή νέον πληροφορεί για τη διαθεσιμότητα σε δωμάτια σε ένα από τα motels των ατελείωτων αμερικανικών αυτοκινητοδρόμων. Σκηνές με τον δρόμο να χάνεται στο βάθος του ορίζοντα στο ηλιοβασίλεμα και οι ταξιδιώτες να παρκάρουν μπροστά από τα δωμάτια του Motel. Μετρητά ή κάρτα; Η κλασική ερώτηση στη ρεσεψιόν. Οι φίλοι των κινηματογραφικών ταινιών έχουν δει πολλές φορές αυτή τη σκηνή. Ο Alfred Hitchcock δημιούργησε το Bates Motel για σκηνικό στο «Ψυχώ», μία από τις κλασικές ταινίες. Πολλοί θα θέλαμε να μείνουμε μία βραδιά σε ένα από αυτά.

About

ο motel ξεκίνησε σαν ένα κατάλυμα για μοτοσικλετιστές, το οποίο αποτελούνταν από πολλά δωμάτια που συνδέονταν μεταξύ τους. Συνήθως ανήκαν σε έναν ιδιοκτήτη. Ο όρος προήλθε από το Milestone Mo-Tel, το πρώτο motel που εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1920, στο San Luis Obispo στην California. Με την ανάπτυξη των οδικών δικτύων εκείνης της εποχής, τα ταξίδια σε μακρινές αποστάσεις έγιναν όλο και πιο συχνό φαινόμενο. Η ζήτηση για φτηνά και εύκολα προσβάσιμα καταλύματα για διανυκτέρευση κατά μήκος των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων οδήγησε στην ανάπτυξη της ιδέας του motel. Μεταπολεμικά, τα motel, ειδικά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, συνήθιζαν να φέρουν πολύ έντονες «eyecatching» επιγραφές, με πολύχρωμα νέον χρώματα, και απεικόνιζαν θέματα από την ποπ κουλτούρα, από cowboys της Άγριας Δύσης ή Ινδιάνους μέχρι σύγχρονες εικόνες της εποχής, με διαστημόπλοια. Ο διάσημος αυτοκινητόδρομος «Route 66», που συνδέει το Σικάγο με το Λος Άντζελες, υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκείνης της «νέον εποχής». Μετά το απόγειό τους, τη δεκαετία του 1960, με τα αυτοκίνητα να διευκολύνουν ακόμα περισσότερο τα μακρινά ταξίδια, τα motels σταδιακά μειώνονταν όταν άρχισαν να αναπτύσσονται οι αλυσίδες ξενοδοχείων κατά μήκος των αυτοκινητοδρόμων.

About

THE LEGENDARY MUSTANG GT BULLITT του Θάνου Βεργή

δηγώντας τη, θρυλική πλέον, πράσινη Mustang GT στους δρόμους του San Francisco, στην κλασική σκηνή καταδίωξης αυτοκινήτων διάρκειας 10 λεπτών και 53 δευτερολέπτων, ο Steve McQueen πέρασε στην κινηματογραφική ιστορία με την ταινία «Bullitt» του 1968. Η συγκεκριμένη σκηνή, για να γυριστεί, χρειάστηκε τέσσερις εβδομάδες, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης των οδηγών, με ταχύτητες 180 χλμ., σε μια πίστα αγώνων κοντά στην πόλη. Όμως, τι απέγινε εκείνο το αυτοκίνητο; Η απάντηση έρχεται μέσα από την αγγελία στο αμερικανικό περιοδικό «Road & Track» του τεύχους Οκτωβρίου του 1974 που έβαλε η Warner Bros για να το πουλήσει. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο μόνος που ανταποκρίθηκε στην αγγελία ήταν ο τότε 26χρονος Robert Kiernan από το New Jersey, ο οποίος και πλήρωσε 6.000 δολάρια για να το αποκτήσει. Αργότερα, ο γιος του, Sean Kiernan, δήλωσε στο ABC News ότι οι γονείς του είχαν δει την ταινία και ήξεραν για το αυτοκίνητο, προσθέτοντας ότι ο πατέρας του ήταν μεγάλος fan των κλασικών αυτοκινήτων, με μοντέλα όπως μια Mustang του 1966 και μια Alfa Romeo Spider να ανήκουν στη συλλογή του. Μάλιστα, η σύζυγος του αγοραστή χρησιμοποιούσε το αυτοκίνητο για να πηγαίνει στο σχολείο όπου εργαζόταν ως δασκάλα. Το ζευγάρι προτίμησε να μην κάνει κάποιες αλλαγές στο όχημα και να το αφήσει στην αρχική του κατάσταση, παρόλο που αυτή δεν ήταν άριστη. O McQueen επικοινώνησε με την οικογένεια και ζήτησε το αυτοκίνητο πίσω, αλλά οι Kiernans απάντησαν αρνητικά. Ο ηθοποιός επανήλθε στέλνοντας γράμμα, με το οποίο ζητούσε να αγοράσει τη Mustang, και μάλιστα πρότεινε να τους το αντικαταστήσει. Όμως, η απάντηση του ιδιοκτήτη ήταν πάλι «όχι». Αργότερα η οικογένεια μετακόμισε σε μια φάρμα στο Kentucky, βγάζοντας το αυτοκίνητο εκτός κυκλοφορίας το 1980. Πρόσφατα, με αφορμή την παρουσίαση του επετειακό μοντέλου της Ford, της Mustang Bullitt 2019, ο γιος της οικογένειας, Sean Kiernan, παρουσίασε το θρυλικό αυτοκίνητο σε μια έκθεση μαζί με το νέο μοντέλο και εκεί γνώρισε την εγγονή του Steve McQueen, Molly McQueen, η οποία παρευρέθηκε για να δει από κοντά το αγαπημένο Bullitt του παππού της. Για την ιστορία, στην ταινία υπήρξαν δύο πανομοιότυπες πράσινες Mustang GT, μία για τον σταρ και μία για τους stuntmen. Η δεύτερη ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα σε μια φάρμα στο Μεξικό. 68

Alamy / Visual Hellas, Getty Images / Ideal Image

O Steve McQeen στα γυρίσματα της ταινίας "Bullitt", το 1968

About

Ο Steve McQueen (1930-1980) οδηγεί μια Jaguar XK-SS στη λεωφόρο Sunset, στο Χόλιγουντ, Καλιφόρνια, Μάιος 1963.

About

WATER GAME 74

Φωτογράφος: Vassilis Pitoulis Μοντέλο: Valeria Vasilenko Outfit: Swimwear Thetis 75

Opinion

YES oR NO του Χρήστου Ζαμπούνη

• Ο τηλεοπτικός πληθυντικός.

• Ο ενικός στους σερβιτόρους.

• Τα ποιήματα στη Βουλή.

• Οι μηνύσεις στη Βουλή.

• Η πολιτική ως λειτούργημα.

• Η πολιτική ως επάγγελμα.

• Η αναβίωσις του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» (1865).

• Η Φιλολογία όπως διδάσκεται σήμερα στα πανεπιστήμια.

• Η συνεχής ροή επισκεπτών στην Ελλάδα.

• Η αδυναμία επιμηκύνσεως της τουριστικής περιόδου.

• Ο ασύγκριτος δυναμισμός των Ελλήνων εφοπλιστών.

• Ο δισταγμός των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων για να μπαρκάρουν.

• Η βασίλισσα Άννα της Αγγλίας, λόγω Λάνθιμου.

• Η δούκισσα του Σάσεξ (Μέγκαν Μαρκλ) λόγω ιδιοτροπιών.

• Η προκήρυξις υποτροφιών ακαδημαϊκού έτους 1919-1920 του Ιδρύματος Ωνάση με μια ευφάνταστη καταχώριση.

• Ο «σαματάς» γύρω από τη διαφήμιση της Lacta.

• Η κληρονομιά που άφησε ο Σαράντος Καργάκος.

• Η απώλεια του Σαράντου Καργάκου.

• Η φθίνουσα πορεία της ελληνικής μειονότητος Κωνσταντινουπόλεως.

• Ο εκτουρκισμός της μουσουλμανικής κοινότητος της Θράκης.

• Οι ανιδιοτελείς ιδιωτικές χορηγίες.

• Οι δωρεές υποψήφιων δημάρχων και βουλευτών από κρατικά κονδύλια.

Tristan FewingsÂ / Getty Images / Ideal Image

Interview

THE COOLEST GUY ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΜΟΘΩΝΑΊΟΣ της Μαριανίνας Πάτσα Φωτογραφία της Δωροθέας Μερκούρη

ήγαινε για ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά ξαφνικά τα παράτησε όλα και αποφάσισε να σπουδάσει θέατρο. Έχει παίξει σε μεγάλες, αλλά και σε εναλλακτικές σκηνές. Ήταν δύο φορές υποψήφιος για το βραβείο Χορν. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου, όπως με τον Στάθη Λιβαθινό, τον Γιάννη Κακλέα και τον Λευτέρη Βογιατζή. Ο Δημήτρης Μοθωναίος είναι ταλαντούχος και εργατικός. Είναι επίσης ο άνθρωπος με τον οποίο μόλις μιλάς σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να είστε φίλοι. Ευγενικός, με χιούμορ και μεταδοτική καλή διάθεση, που όμως παράλληλα διυλίζει τα πάντα με μια διεισδυτική ματιά. Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στη σειρά της ΕΡΤ 1 «Η ζωή εν τάφω», που βασίζεται στο ομότιτλο αριστούργημα του Στρατή Μυριβήλη. Με αυτό ως αφορμή, μιλήσαμε για τα πάντα. Μελετηρό παιδί από την Κηφισιά. Ιδιωτικό σχολείο και μετά Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και ξαφνικά, τα παρατάς όλα και πας στο θέατρο. Τα χάλασες τα σχέδια των γονιών σου; Εδώ που τα λέμε, ναι. Η πορεία μου ήταν προδιαγεγραμμένη. Προοριζόμουν για ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά έκανα κρυφά το δικό μου. Το «ξεφούρνισα» όταν χρειάστηκα χρήματα για τα δίδακτρα της σχολής. «Ξέρεις, μπαμπά, δεν πάω στη Νομική». Το πήρε καλά. Η μητέρα μου όχι, αλλά πλέον το χαίρεται. Δεν μετάνιωσα. Στάθηκα τυχερός. Ήμουν συμμαθητής με τη Λένα Παπαληγούρα. Όλοι οι συμφοιτητές μας δούλευαν ήδη. Μόνο εμάς τους δύο δεν είχαν πάρει, αλλά σήμερα είμαστε οι μόνοι που παίζουμε. Μας πήρε ο Λιβαθινός. Πρώτη μου δουλειά ήταν ο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφκσι. Ήταν μεγάλο μάθημα, διότι κάναμε πρόβες επί έναν ολόκληρο χρόνο. Διαβάσαμε τα άπαντα του Ντοστογιέφσκι. Εκεί είδα τι σημαίνει στ’ αλήθεια θέατρο. Και να σκεφτείς πως ασχολήθηκα με το επάγγελμα γιατί ήθελα να σταματήσω να διαβάζω! Αλλά με ειρωνεύεται ο Θεός! (γελάει). Ειδικά τώρα με την τηλεόραση, έχω φοβερή μελέτη καθημερινά. Βέβαια ανακάλυψα ότι τελικά μου αρέσει! Μάλιστα, κάποια στιγμή μπήκα στον πειρασμό να πάω να ξαναδώσω κανένα μάθημα στη Νομική, αλλά δεν γινόταν. Ντρεπόμουν. Ήταν όλοι πιτσιρίκια. Όμως γενικά δεν αποκλείω τίποτα στη ζωή. Υπάρχουν σημεία ταύτισης με τους χαρακτήρες που ενσαρκώνεις; Καλούμαι να δώσω ζωή στον χαρακτήρα, οπότε πρέπει να συνδεθώ. Για να το κάνω αυτό, πρώτα διαβάζω τα άπαντα του ίδιου συγγραφέα (όπως μου έμαθε ο Λιβαθινός), ώστε να τον καταλάβω σφαιρικά. Ακούω επίσης μουσικές της εποχής και μετά κάνω τη σχετική μελέτη σε σχέση με το παρόν και το παρελθόν του χαρακτήρα. Πώς είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του σήμερα; Οι συνθήκες είναι δύσκολες. Εγώ είμαι τυχερός κι έχω πέσει πάλι στην εξαίρεση. Τέτοια συνθήκη, τόσο προστατευμένη, με τέτοιους συνεργάτες και στήριξη από τον παραγωγό, δεν υπάρχει. Όμως όλο αυτό στηρίζεται και

στην καλή μας θέληση. Ξεκινήσαμε να γυρίζουμε για τέσσερις μήνες και τελικά πήγαμε στους εννέα. Πλέον έχω γύρισμα και τα Σαββατοκύριακα. Οι συνθήκες είναι το μόνο που με προβληματίζει. Προσπαθώ να αντιληφθώ γιατί είναι έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, πολλές φορές ξεκινούν μια παραγωγή χωρίς να υπάρχουν τα χρήματα. Το αντίστοιχο δικό μου θα ήταν να κλείσω μια δουλειά και τις μισές μέρες να λέω πως είμαι άρρωστος ή δεν προλαβαίνω. Αν δεν έχεις χρήματα για την παραγωγή, καλύτερα να μην την κάνεις. Και εννοείται πως αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στο θέατρο. Τι πιστεύεις ότι προσφέρει το θέατρο σε καιρούς σαν κι αυτούς; Έχει αποδειχθεί και ιστορικά ότι σε καιρούς πολέμου και κρίσης ο κόσμος χρειάζεται τις τέχνες. Είναι «εμπόλεμη» η κατάστασή μας σήμερα. Κυριαρχεί μια αίσθηση φόβου. Ο έρωτας είναι πόλεμος; Προσπαθώ μετά μανίας να διαχειριστώ τον έρωτα ως μια διαδικασία ειρηνική. Δυστυχώς, οι προσλαμβάνουσες που έχω από την κοινωνία και το σπίτι μου δεν είναι έτσι. Δεν πήγε καλά το θέμα έως τώρα, όμως δεν θέλω να πορεύομαι πια έτσι. Έχω μια κοπέλα με την οποία καταφέραμε να είμαστε καλοί φίλοι μετά τη σχέση. Αυτό το θεωρώ στ’ αλήθεια σημαντικό. Σήμερα, το φλερτ γίνεται περισσότερο μέσω διαδικτύου. Εσύ πώς το βλέπεις αυτό; Είναι διαστρεβλωμένα όλα, είναι μια τρέλα. Τα παρακολουθώ, αλλά μέχρι εκεί. Είναι ναρκισσιστικό. Δεν έχει να κάνει με τον άλλον. Έχει να κάνει με το πώς θα παρουσιάσεις τον εαυτό σου. Ο γραπτός λόγος είναι μια άλλη πραγματικότητα. Δες το και πρακτικά. Δεν είναι δυνατόν να καθίσω δίπλα σε μια κοπέλα και να κάνω φατσούλες ή να της βγάζω τη γλώσσα όπως στο Instagram. Όμως έχεις Instagram. Ναι, γιατί είχα μια κοπέλα που όλο εκεί ήταν χωμένη. Μπήκα κι εγώ, για να τη βλέπω και να την τρολάρω. Είχα πάρει μια κατσαρόλα (εγώ, που δεν μαγειρεύω) κι έβγαζα ποιήματα για το σκεύος. Ξαφνικά, μου πρότειναν διαφημιστικές συνεργασίες κι έτσι έφτασα απρόσμενα στο σταυροδρόμι της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δοκιμάζω και αυτή την κατεύθυνση λοιπόν, αλλά κυρίως το χρησιμοποιώ για πλάκα με τους φίλους μου. Σκέφτεσαι ποτέ να φύγεις στο εξωτερικό; Κάθε μέρα. Πρώτα απ’ όλα, με ενδιαφέρουν οι συνθήκες. Επίσης μου αρέσει να μετακινούμαι. Και δύο μέρες να το σκάσω, τρελαίνομαι από χαρά. Γι’ αυτό σκέφτομαι πως ίσως τελικά να είναι κρίμα που άφησα την καριέρα του διπλωμάτη. Άσε, τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον έκανα μεγάλη βλακεία!

T-shirt RAF SIMONS. NUMBER 3, 16 Patriarchou Ioakeim Str., Kolonaki, Athens, Greece, www.number3store.com

Art

FRIDA KAHLO APPEARANCES CAN BE DECEIVING της Ελένης Χρίστικα

«Ή

ταν σχεδόν γυμνή. Με τη σύγκρουση σκίστηκαν τα ρούχα της. Κάποιος στο λεωφορείο, πιθανότατα ένας μπογιατζής, κουβαλούσε ένα πακέτο χρυσόσκονη, το οποίο του πετάχτηκε από τα χέρια, άνοιξε και όλη η χρυσόσκονη απλώθηκε στο ματωμένο κορμί της Φρίντα. Οι άνθρωποι που την είδαν έτσι φώναζαν: “La bailarina, la bailarina”. Με το χρυσό πάνω στο κατακόκκινο σώμα της, την πέρασαν για χορεύτρια». Με αυτά τα λόγια ο Αλεχάνδρο, ένας φίλος της δεκαοκτάχρονης τότε Κάλο, ο οποίος τη συνόδευε στη διαδρομή με το λεωφορείο από την πόλη προς το σπίτι της, περιέγραψε το ατύχημα το οποίο θα της άλλαζε για πάντα τη ζωή. Η Φρίντα, αναγκασμένη να περάσει τους επόμενους τρεις μήνες καθηλωμένη στο κρεβάτι της, αποφασίζει να πάρει ένα κουτί με λαδομπογιές και μια παλέτα με πινέλα από το ατελιέ του πατέρα της, που ήταν ζωγράφος, και να αρχίσει να ζωγραφίζει. Ο μύθος ξεκίνησε να χτίζεται. Η Φρίντα Κάλο υπήρξε μια ανατρεπτική, επαναστατική και ταυτόχρονα εύθραυστη φιγούρα, που μέσα από τα αυτοαναφορικά έργα της, τα έντονα χρώματα και το μοναδικό καλλιτεχνικό της στιλ έκανε τη δική της επανάσταση, ενώ η εθνικότητά της, τα προβλήματα υγείας και η πολιτική βρίσκονται στο επίκεντρο των θεμάτων που επιλέγει για τα έργα της. «Frida Kahlo: Appearances Can Be Deceiving» είναι ο τίτλος της έκθεσης που παρουσιάζεται στο Brooklyn Museum, η μεγαλύτερη που έχει λάβει χώρα μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ αναφορικά με τη ζωγράφο, ενώ για πρώτη φορά παρουσιάζονται τα πολύχρωμα «tahuana» ενδύματα, με τα οποία κάλυπτε τις ατέλειες στο σώμα της, κοσμήματα, χειροποίητοι κορσέδες και άλλα προσωπικά της αντικείμενα, τα οποία συγκεντρώθηκαν το 2004, καθώς μετά τον θάνατό της, το 1954, παρέμεναν αποθηκευμένα στο Γαλάζιο Σπίτι (La Casa Azul, το οποίο πλέον λειτουργεί σαν μουσείο), το σπίτι στην Πόλη του Μεξικού όπου ζούσε το ζευγάρι Κάλο-Ριβέρα.

Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Έκθεση «Frida Kahlo και Diego Rivera – Μεξικανική Τέχνη στη συλλογή Gelman», στο παλάτι Albergati, στις 18 Νοεμβρίου 2016, Μπολόνια, Ιταλία.

την έκθεση υπάρχουν σημαντικοί πίνακες ζωγραφικής, σχέδια και φωτογραφίες από τη διάσημη συλλογή των Ζακ και Νατάσα Γκέλμαν που εστιάζουν στη μεξικανική τέχνη του 20ού αιώνα. Το προσωπικό στιλ της Φρίντα παραμένει πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, αλλά και για σύγχρονους σχεδιαστές. «Σήμερα, που είναι κρίσιμο το να χτιστούν πολιτιστικές γέφυρες μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού», σχολίασε η curator της έκθεσης, Anne Pasternak. Η έκθεση «Appearances Can Be Deceiving» έχει ξεκινήσει από τις 8 Φεβρουαρίου και θα είναι ανοιχτή έως τις 12 Μαΐου του 2019. Μια μοναδική ευκαιρία για όσους παρευρεθούν στη Νέα Υόρκη το διάστημα αυτό.

Art

Ένα συγκλονιστικό δείγμα της ξεχωριστής τέχνης της Frida Kahlo, που φέρει τον τίτλο «Οι δύο Φρίντες».

Art

Book THE GOLDEN AGE OF FORMULA 1 του Θάνου Βεργή

Ο οδηγός της F1 John Surtees, το 1962

να βιβλίο-ωδή στην ιστορία των αγώνων ταχύτητας και συγκεκριμένα της Formula 1. Το «The Golden Age of Formula 1», με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, εστιάζει στη χρυσή εποχή των αγώνων, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1960. Μας παρασέρνει σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, στα χρόνια της δόξας, ρίχνοντας ματιές και θαυμάζοντας τα vintage μονοθέσια, τους πρωταθλητές και τις νίκες τους που έγραψαν ιστορία. Λίγα αθλήματα δημιουργούν τέτοιο ενθουσιασμό όπως η F1. Ένας ακατέργαστος συνδυασμός ταχύτητας, δεξιοτήτων και τόλμης. Το βιβλίο περιλαμβάνει φωτογραφίες συλλεκτικών αυτοκινήτων και μεγάλων οδηγών, όπως οι Jim Clark, Jacky Ickx και Jack Brabham. Με τις συναρπαστικές λήψεις του συγγραφέα του, Rainer W. Schlegelmilch, αυτό το εξαιρετικό βιβλίο μάς μεταφέρει πραγματικά κοντά στον κόσμο της F1. Έχει εκδοθεί από τον teNeues. 86

Courtesy of teNeues

Ο Jackie Stewart γιορτάζει τη νίκη του στο γαλλικό Grand Prix της F1 του Clermont-Ferrand, το 1969. Ο οδηγός της Matra-Ford κέρδισε τον αγώνα από την pole position καθ’ οδόν προς την κατάκτηση του World Championship της Formula 1 της ίδιας χρονιάς. 87

Chris Weeks / WireImage / Getty Images / Ideal Image, Courtesy of Suzanne Tenner / Showtime

About

GLORIOUSLY

BIZARRE της Μαριανίνας Πάτσα

«Ν

ιώθω άβολα να μιλάω για έννοιες. Είναι προτιμότερο να μη γνωρίζει κανείς ακριβώς τι σημαίνουν, επειδή το νόημα είναι κάτι πολύ προσωπικό και διαφορετικό για τον καθένα. Η έννοια του παραλογισμού όμως είναι κάτι που με ελκύει». Ο κινηματογράφος του David Lynch δεν είναι ποτέ απλός. Δεν έχει μία ανάγνωση. Δεν δίνει απαντήσεις. Φλερτάρει με το παράλογο. Εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά. Ξαφνική βία, σεξουαλική απειλή, υπόγειο χιούμορ και απόκοσμα soundtracks δεν αφήνουν τον θεατή να νιώσει ήσυχος. Ο Lynch ταξιδεύει το κοινό από τα πιο ηλιόλουστα αμερικανικά ακρωτήρια μέχρι τις πιο σουρεαλιστικές διαστάσεις, που κατοικούνται από δαίμονες, εχθρούς και ψυχοπαθείς δολοφόνους. Είναι οι σκηνές που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει: το φρικιαστικό, παραμορφωμένο μωρό στο «Eraserhead», το ακρωτηριασμένο αυτί στο «Blue Velvet», τα σπασμένα κρανία του «Wild At Heart», η πυρηνική έκρηξη στο «Twin Peaks: The Return». Αν αναζητήσει κανείς στο Google το όνομά του και δίπλα τοποθετήσει τη λέξη «creepy» (ανατριχιαστικό), θα βρει πάνω από επτά εκατομμύρια αποτελέσματα. Σχεδόν όλες του οι ταινίες (εκτός από δύο) τοποθετούνται στις ΗΠΑ και, εκτός από τον σουρεαλισμό, η αποδόμηση της έννοιας της Αμερικής αποτελεί κοινή συνιστώσα των έργων του. Το 2018, η λέξη «Lynchian» εντάχθηκε στο περίφημο λεξικό της Οξφόρδης με τον εξής ορισμό: «Θυμίζει ή μιμείται τα έργα του David Lynch. Ο Lynch είναι γνωστός για την αντιπαράθεση σουρεαλιστικών ή απειλητικών στοιχείων με καθημερινά περιβάλλοντα, καθώς και για τη χρήση συναρπαστικών οπτικών εικόνων για να τονίσει μια ονειρική ποιότητα μυστηρίου ή μια απειλή».

απόκοσμη οπτική του είναι εσωτερική υπόθεση, αφού, ακόμα κι όταν κοιτάζει ένα καλοκουρεμένο γκαζόν, το μυαλό του αναζητά το κρυμμένο μυστήριο που βρίσκεται από κάτω. Μεγαλώνοντας προστατευμένος στη Μοντάνα, σε μια γειτονιά που ενσαρκώνει το αμερικανικό όνειρο, γεμάτη κήπους με φροντισμένο γρασίδι και ξύλινους φράχτες, ο Lynch έβαλε τον κόσμο στο «μικροσκόπιο»:

και παρακολούθησε μαθήματα σε διάφορες σχολές καλών τεχνών. Όμως σε μία από αυτές ανακάλυψε την αγάπη του για τον κινηματογράφο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 βρίσκεται να σπουδάζει σκηνοθεσία στη σχολή του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου (AFI) και εκεί γυρίζει τις πρώτες του μικρού μήκους ταινίες, αποκτώντας τους πρώτους θαυμαστές του, αλλά και εχθρούς, που τον βρίσκουν ακατανόητο.

«Είχε παντού ομορφιά και κερασιές. Όμως οι κερασιές εκκρίνουν ένα πηχτό υγρό, το οποίο προσελκύει μαύρα, κίτρινα και κόκκινα μυρμήγκια. Έτσι κατάλαβα, πως αν κοιτάξει κανείς αυτόν τον όμορφο κόσμο λίγο πιο προσεκτικά, θα βρει από κάτω μυρμήγκια. Το κατάλαβα ακριβώς επειδή μεγάλωσα σ’ έναν όμορφο κόσμο: οτιδήποτε άλλο ήταν μια αντίθεση». Ο Lynch αρχικά ήθελε να γίνει ζωγράφος

Η πρώτη του μεγάλου μήκους είναι το «Eraserhead», η οποία καταφέρνει να προσελκύσει το ενδιαφέρον του Mel Brooks, που τον προσλαμβάνει για να κινηματογραφήσει το «The Elephant Man». Με πρωταγωνιστές τους Anthony Hopkins και John Hurt, το φιλμ είναι υποψήφιο για 8 Όσκαρ και χαρίζει στον Lynch την πρώτη του υποψηφιότητα για το βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη. Δεν το κερδίζει,

About

αλλά δεν έχει σημασία, καθώς από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το 1986 σκηνοθετεί το «Blue Velvet» –ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της τέχνης του– και βρίσκεται ξανά υποψήφιος για το χρυσό αγαλματίδιο. Η δεκαετία του ’90 περιλαμβάνει πολλά από τα διαμάντια της κινηματογραφίας του, όπως τα «Lost Highway», «Twin Peaks», «The Straight Story», που τιμήθηκε και με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Κινηματογράφου, καθώς και το «Wild at Heart», το οποίο κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Υπάρχει μια φήμη ότι ο Lynch δεν γνωρίζει πάντα τι συμβαίνει στις ιστορίες του. Ο ίδιος δίνει τη δική του εκδοχή: «Πρέπει να ξέρω τι σημαίνουν τα πράγματα για μένα. Μερικές φορές, μου έρχονται ιδέες που δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνουν. Σκέφτομαι λοιπόν και

προσπαθώ να βρω μια απάντηση που να ικανοποιεί τον εαυτό μου». Ο θεατής, ωστόσο, πρέπει να κάνει τη δική του διαπίστωση. «Δεν εξηγώ ποτέ, γιατί δεν είναι κάτι που εκφράζεται με λέξεις. Είναι μια αίσθηση, μια διαίσθηση, μια ιδέα την οποία ερωτεύτηκα. Είναι κάτι που οι εξηγήσεις με λέξεις θα το μειώσουν. Όμως ο τρόπος που θα το πει το ίδιο το σινεμά είναι συναρπαστικός». Ποια είναι λοιπόν η αλλόκοτη κυρία που συντρίβει σκουλήκια σε σχήμα σπερματοζωαρίων, ενώ τραγουδά στον πατέρα του μεταλλαγμένου μωρού, στο «Eraserhead»; Πόσο από το «Mulholland Drive» είναι πραγματικό και πόσο το ονειρεύτηκε η Naomi Watts; Είναι το τέλος στην πραγματικότητα ή η αρχή; Όλες οι απαντήσεις του μαγικού κόσμου του David Lynch βρίσκονται στις οθόνες και –κυρίως– μέσα μας.

POLYCHROME STORYBOARD Ο Arturo άνοιξε την παλιά, ξεθωριασμένη βαλίτσα και τότε κατάλαβε ότι δεν ήταν η δική του. Ερχόμενος από την Κούβα στην Ευρώπη, έχασε ό,τι κουβαλούσε μαζί του. Τα ρούχα που βρήκε τα δοκίμασε μαζί με την Talita. Τουλάχιστον, αυτή ήταν ακόμα μαζί του. Για πόσο ακόμη; Thalis

Αντρικά παλτό, Νίκος Αποστολόπουλος.

Fashion

Σακάκι Τοm Rebl, Sotris. 94

Fashion

Γούνα από προσωπική συλλογή. Μενταγιόν MANCODE. 95

Παλτό και κιμονό, Νίκος Αποστολόπουλος. Δερμάτινη ζώνη, Corneliani, Attica. 96

Fashion

Γιλέκο Ann Demeulemeester, Sotris. Παντελόνι Burberry, Attica. Παλτό, Νίκος Αποστολόπουλος. Καρφίτσα, Alessandro dell’ Acqua, Sotris. Γυαλιά οράσεως, Native sons, Johnie Rousso. 97

Ζιβάγκο Massimo Dutti. Jacket Ann Demeulemeester, Sotris. Παντελόνι, Νίκος Αποστολόπουλος. Γυαλιά οράσεως, Thom Browne, Johnie Rousso. Pochette, Tailor. 98

Fashion

Ολόσωμη φόρμα, Νίκος Αποστολόπουλος. Γυαλιά οράσεως, Kuboraum, Johnie Rousso. 99

BABY, YOU CAN DRIVE MY CAR… Έξι χρονογράφοι με κομψή σπορ ιδιοσυγκρασία και σαφείς δεσμούς με τον κόσμο του αυτοκινήτου. Για ψαγμένους και απαιτητικούς εραστές της ταχύτητας και της ακρίβειας. Φωτογραφίες: Σπύρος Αναστασάτος, Styling: Μάνθος Δελλατόλας, Επιμέλεια ρολογιών: Φανή Ζαφράκα-Θεμελίδη

OMEGA Speedmaster Racing Master Chronometer με κάσα 44,25 mm από ατσάλι, κεραμική στεφάνη με ταχύμετρο, αυτόματο μηχανισμό χρονογράφου Omega Co-Axial Master Chronometer και λουράκι από δέρμα με εσωτερική επίστρωση από πορτοκαλί καουτσούκ (Swatch Group Greece). LONGINES Heritage Chronograph 1940 με open back ατσάλινη κάσα 41 mm, ασημί καντράν με λεπτομέρειες σε ροζ χρυσό, αυτόματο μηχανισμό χρονογράφου με 48 ώρες αυτονομίας και λουράκι από δέρμα αλιγάτορα (Swatch Group Greece). TISSOT PRS 516 με κάσα 42 mm από ατσάλι με επίστρωση ροζ χρυσού PVD, στεγανή μέχρι 100 μ., μαύρη κεραμική στεφάνη με ταχύμετρο, ελβετικό quartz μηχανισμό χρονογράφου και λουράκι οδήγησης από δέρμα (Swatch Group Greece). Μινιατούρα πιστό αντίγραφο 1:10, BMW R69S, από προσωπική συλλογή. 100

Style

CHOPARD Mille Miglia Chronograph με open back κάσα 42 mm από ατσάλι και ροζ χρυσό 18Κ, ασημί καντράν με ροζ χρυσούς δείκτες και ταχύμετρο, αυτόματο μηχανισμό και μπρασελέ από ατσάλι και ροζ χρυσό 18Κ (Chopard Boutique, Kassis). HUBLOT Big Bang Ferrari Chronograph Unico Carbon με κάσα 45 mm από άνθρακα, limited edition 500 κομματιών, καντράν από κρύσταλλο ζαφειριού με το αλογάκι της Ferrari, αυτόματο μηχανισμό χρονογράφου flyback UNICO και λουράκι από αλκαντάρα με εσωτερική επίστρωση καουτσούκ (Gofas Jewelry). ROLEX Oyster Perpetual Cosmograph Daytona με κάσα 40 mm από κίτρινο χρυσό, στεγανή μέχρι 100 μ., καντράν στο χρώμα της σαμπάνιας με μαύρους μετρητές χρονογράφου, στεφάνη με ταχύμετρο, αυτόματο μηχανισμό με 72 ώρες αυτονομίας και μπρασελέ από κίτρινο χρυσό 18Κ (Rolex Hellas). Μινιατούρα πιστό αντίγραφο 1:18, Ford 1953, από προσωπική συλλογή. 101

Σακίδιο πλάτης Ted Baker (Attica the Department Store). Sneakers Skechers (Skechers). Τζάκετ με κουκούλα Trussardi Jeans (Notos). Δερμάτινη ζώνη Ted Baker και βαμβακερό Τ-shirt Dsquared2 (Attica the Department Store). Γυαλιά ηλίου Police (De Rigo Hellas). 102

Style

Μάλλινο κασκόλ The Bostonians (Notos). Sneakers Skechers (Skechers). Μινιατούρα αντίκα (Κουγιανός). Τζιν παντελόνι Trussardi Jeans (Notos). Γυαλιά ηλίου Police (De Rigo Hellas). Δερμάτινα γάντια οδήγησης από προσωπική συλλογή. Τζάκετ Esprit (Notos). 103

Τσάντα από καμβά με δερμάτινα τελειώματα και δερμάτινο βραχιόλι Brooks Brothers, μποτάκια Skechers (Skechers), δερμάτινη ζώνη Tommy Hilfiger, βαμβακερό chinos παντελόνι και τζάκετ bomber Napapijri (Attica the Department Store). Γυαλιά ηλίου Lozza (De Rigo Hellas). 104

Style

Φανάρι αντίκα από στρατιωτικό φορτηγό REO της δεκαετίας του ’40 (Κουγιανός). Δερμάτινα μποτάκια Skechers (Skechers). Πουκάμισο safari Tommy Hilfiger και βαμβακερό πόλο Navy Green (Attica the Department Store). Γυαλιά ηλίου Converse (De Rigo Hellas). 105

Wellness

THE RIGHT POSITION του Βησσαρίωνα Ζέρβα

ι μυοσκελετικές παθήσεις αποτελούν σήμερα τις πιο συνηθισμένες ασθένειες που προσβάλλουν τους εργαζομένους σε όλους τους τομείς και τις μορφές της απασχόλησής τους. Καθημερινά προκαλούμε πόνο και φθορές στο σώμα μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, λόγω της μη σωστής στάσης και της μηχανικής κίνησης του σώματός μας. Αυτές οι μικρές ενοχλήσεις που αισθανόμαστε στη μέση, στον αυχένα, στα χέρια, στους καρπούς μάς οδηγούν σε χρόνιες μυοσκελετικές φθορές μακροπρόθεσμα. Τα προβλήματα που οφείλονται σε κακή στάση του σώματός μας στο γραφείο και στον υπολογιστή είναι σήμερα πολύ συχνά και διαρκώς αυξανόμενα. Αυτό οφείλεται αφενός στη σύγχρονη μορφή εργασίας των περισσότερων ανθρώπων σε γραφεία εταιρειών και υπηρεσιών, αφετέρου στον σύγχρονο τρόπο επικοινωνίας μέσω του διαδικτύου – αναλογιστείτε ότι οι τακτικοί χρήστες υπολογιστών πραγματοποιούν 50.000 έως 200.000 χτυπήματα πλήκτρων καθημερινά! Οι ορθοπεδικής φύσεως κακώσεις ενός εργαζομένου σε γραφείο βλάπτουν τόσο τους άντρες όσο και τις γυναίκες κάθε ηλικίας και επηρεάζονται από δύο παράγοντες: πρώτον, την εργονομία του εργασιακού χώρου, του πάγκου και της καρέκλας εργασίας και, δεύτερον, τη μυοσκελετική κατάσταση του εργαζομένου. Η μυοσκελετική κατάσταση σχετίζεται με τη γενικότερη φυσική κατάσταση και με τον τρόπο ζωής. Η κατάσταση γίνεται πιο σοβαρή εάν ο εργαζόμενος απέχει από κάθε είδους δραστηριότητες φυσικής, διατροφικής και ψυχοπνευματικής ευεξίας. Όσοι εργάζονται σε γραφείο παραμένουν σε ασυνήθιστες στάσεις, εργαζόμενοι για αρκετές ώρες της ημέρας. Τα προβλήματα που προκαλούνται πλήττουν συνήθως μυς, νεύρα, συνδέσμους, τένοντες και αρθρικούς χόνδρους του σώματός τους και οφείλονται είτε σε υπερκαταπόνηση λόγω των επαναλαμβανόμενων κινήσεων στον υπολογιστή είτε σε αυξημένη τοπική πίεση λόγω κακής στάσης του σώ-

ματος. Έτσι, προκαλούνται τενοντοπάθειες, μυϊκές κράμπες, σπασμοί και θλάσεις, σύνδρομα πίεσης των νεύρων, χονδροπάθειες των αρθρώσεων. Παράλληλα, καλό είναι να λάβουμε υπόψη ότι η κακή στάση του σώματος στο γραφείο μπορεί να επιδεινώσει προϋπάρχουσες παθήσεις, όπως τενοντίτιδες, μυϊκές θλάσεις και χονδροπάθειες, μετατρέποντάς τες από οξείες σε χρόνιες καταστάσεις, οι οποίες δύσκολα πλέον αντιμετωπίζονται. Οι περισσότερες από τις προκαλούμενες βλάβες είναι αναστρέψιμες στην οξεία τους φάση, δύσκολα αναστρέψιμες στην υποξεία τους φάση και πραγματικά πολύ πιο δύσκολα αναστρέψιμες στη χρόνια φάση, όπου θα απαιτηθεί μακροχρόνια θεραπευτική διαχείριση. Συχνά, όμως, η θεραπεία αποβαίνει αναποτελεσματική, διότι δεν εξαλείφονται οι επιβαρυντικοί παράγοντες και μπορεί να μετατραπούν σε χρόνια και πολυδάπανη διαδικασία. Ευτυχώς, ωστόσο, υπάρχουν κάποια προειδοποιητικά συμπτώματα, όπως: - Πόνοι στον αυχένα, στους ώμους και στους καρπούς. - Μουδιάσματα στα δάχτυλα των χεριών. - Πόνοι στη μέση (οσφυαλγία). - Καταπόνηση στα μάτια, ξηροφθαλμία, πονοκέφαλοι. - Πόνος στα γόνατα, με αίσθημα καψίματος κάποιες φορές. Τα συνηθέστερα λάθη που κάνουμε είναι το ακατάλληλο ύψος της καρέκλας, η λανθασμένη θέση της οθόνης, του πληκτρολογίου/ποντικιού, ο ακατάλληλος φωτισμός του χώρου και, όπως προαναφέρθηκε, η κακή στάση του σώματος στην καρέκλα. Συμπερασματικά, η εκμάθηση της σωστής εργονομικής θέσης του σώματος στην εργασία, ειδικές τεχνικές μηχανικής αποφόρτισης, ενδυνάμωσης και αναπνοές (living in the present) μπορούν να καταστήσουν κάθε εργαζόμενο ικανό στο να αναγνωρίζει το λάθος και να θωρακίζει το σώμα μέσα από την αυτοδιόρθωση.

* Ο Βησσαρίων Ζέρβας είναι πτυχιούχος του School of Physical Education & Sport Science (Aristotle University), Master στο Holistic Health Care & Rehabilitation (CL Pennsylvania University), πιστοποιημένος σύμβουλος «Ολικού Μυαλού» (HBDI), ειδικός επιστημονικός σύμβουλος στην ολιστική θεραπευτική-πρόληψη και

106

αποκατάσταση μυοσκελετικών παθήσεων. Διαθέτει πολυετή εμπειρία στην εκπαίδευση στελεχών επιχειρήσεων και αθλητών στους τομείς Holistic Health & Wellness, Corrective Training, Nutri Detox. Contact info: zervvis@yahoo.gr

107

Bob Stone / Conde Nast Collection / Getty Images / Ideal Image

MANCODE StYlish CaNdle To Mancode Oriental Monastery Candle αποτελεί ένα vintage μονοπάτι του σύγχρονου ταξιδιώτη σε όλες τις αισθήσεις. Cedarwood εμπλουτισμένο με πολύτιμα καρυκεύματα σε μια μυστική αυλή. Διαθέσιμο στο mancodeshop.com και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης. 108

Style

MANCODE HAVANA EAU DE PARFUM

TRAVELLERS ATTITUDE Δέρμα, πούρο, ξύλο κέδρου και κουβανέζικα λουλούδια συνδυάζονται σε ένα eau de parfum με τον χαρακτήρα ενός ταξιδιώτη του κόσμου και την αυθεντική αίσθηση της Αβάνας. Διαθέσιμο στο mancodeshop.com και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης. 109

110

Fashion

ICEMAN

STORYBOARD Το casting κόντευε να τελειώσει, όταν μπήκε μέσα ο Daniel. Ήταν τέλειος για τον ρόλο του Iceman. Βόρειος, ψυχρός, με παγερή ματιά. Ο ρόλος του ήταν απλός: να προστατέψει την πολύτιμη Anouk, την οποία κάλυπτε ένα συμβόλαιο $35.000. Thalis

Φωτογράφος: Γιάννης Βασταρδής Styling: Μαριάνα Λαλαούνη Styling assistant: Ιωάννα-Ζωή Λωρίδα Make up/hair: Θάνος Μόλος (D-tales) Βοηθός φωτογράφου: Νάντια Παναγοπούλου Μοντέλο: Daniel (Ace) Παραγωγή: Μαρία Παναγιωτονάκου Pet: Anouk Τη γάτα παραχώρησε ο κ. Γιάννης Εξάρχου, με την ευγενική διαμεσολάβηση του Reptilia Nostra (Μεσογείων 36, Αθήνα).

Βελούδινη κάπα, Νίκος Αποστολόπουλος.

111

Παλτό με ενσωματωμένο γιακά, Alexander McQueen, Luisa. 112

Fashion

Γούνα, Νίκος Αποστολόπουλος. Τζιν μπουφάν, John Varvatos, Attica. Πουκαμίσα, Νίκος Αποστολόπουλος. Γυαλιά ηλίου, Innerraum, Johnie Rousso. 113

Πουκάμισο BOSS, Attica. Ζιβάγκο, Zara. Bomber jacket, Dsquared2, Attica. Kαπέλο, Νίκος Αποστολόπουλος. 114

Fashion

Κοστούμι, Sotiris Georgiou. 115

Motors

David Lees / Corbis / VCG / Getty Images / Ideal Image

Πλήθος κόσμου παρακολουθεί τα αγωνιστικά αυτοκίνητα να διέρχονται μέσα από το χωριό Collesano της Σικελίας, στη διάρκεια του αγώνα Targa Florio, το 1965.

116

TARGA FLORIO του Θάνου Βεργή

νας αγώνας αντοχής αυτοκινήτων ανοιχτού δρόμου που διεξαγόταν στα βουνά της Σικελίας, κοντά στο Παλέρμο, ήταν τo Targa Florio. Θεσπίστηκε το 1906 και ήταν η παλαιότερη αγωνιστική εκδήλωση για σπορ αυτοκίνητα, μέρος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Sportscar μεταξύ των ετών 1955 και 1973. Ενώ οι αγώνες της πρώτης περιόδου διεξάγονταν καλύπτοντας τον συνολικό γύρο του νησιού, το μήκος της διαδρομής των τελευταίων δεκαετιών περιορίστηκε στα 72 χιλιόμετρα του Circuito Piccolo delle Madonie, που επαναλαμβανόταν 11 φορές. Το ράλι δημιουργήθηκε το 1906 από τον ενθουσιώδη πρωτοπόρο οδηγό αγώνων και αυτοκινήτων Vincenzo Florio, ο οποίος είχε ξεκινήσει τον αγώνα Coppa Florio στην Brescia το 1900. Ήταν μία από τις πιο δύσκολες διοργανώσεις στην Ευρώπη. Το πρώτο Targa Florio κάλυπτε 3 γύρους με μήκος διαδρομής 446 χιλιόμετρα, μέσα από πολλαπλές καμπύλες φουρκέτες σε δύσβατους ορεινούς δρόμους, σε ύψη όπου συνέβαιναν συχνά σοβαρές αλλαγές στο κλίμα. Ο Alessandro Cagno κέρδισε τον εναρκτήριο αγώνα του 1906 σε εννέα ώρες, με μέσο όρο ταχύτητας τα 50 χλμ./ώρα. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920, το Targa Florio είχε γίνει ένας από τους πιο σημαντικούς αγώνες της Ευρώπης, καθώς ούτε οι 24 ώρες του Le Mans ούτε το Mille Miglia είχαν ακόμη καθιερωθεί. Οι αγώνες Grand Prix ήταν ακόμα μεμονωμένοι περιστατικά και όχι οργανωμένοι σε μορφή πρωταθλήματος, όπως η σημερινή F1. Οι νίκες της Mercedes (δεν είχε ακόμη συγχωνευθεί με την Benz) τη δεκαετία του 1920 έκαναν μεγάλη εντύπωση στη Γερμανία, ιδίως στον Christian Werner το 1924, καθώς ήταν ο πρώτος μη Ιταλός νικητής από το 1920. Το 1926, η Eliska Junkova, μία από τις μεγαλύτερες οδηγούς σε Grand Prix στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, έγινε η πρώτη γυναίκα που συμμετείχε στον αγώνα. Το 1953, δημιουργήθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIA Sportscar. Το Targa έγινε μέρος του το 1955. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές του 1970, μοντέλα αυτοκινήτων μέχρι 600 hp, όπως η Ferrari 512S με οδηγό τον Nino Vaccarella, αγωνίστηκε μέσα από μικρά ορεινά χωριά, ενώ οι θεατές κάθονταν δίπλα στον δρόμο. Λόγω των ανησυχιών για την ασφάλεια, το τελευταίο Targa Florio ως αγώνας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα διεξήχθη το 1973. Το ράλι άφησε πίσω την κληρονομιά του και η ονομασία του δόθηκε τιμής ένεκεν σε διάσημα μοντέλα σπορ αυτοκινήτων, όπως η θρυλική Porsche 911 Targa.

117

ENZO FERRARI του Μισέλ Νικολαρέα

NZO FERRARI (1898-1988): ο άνθρωπος που έκανε το όνομά του συνώνυμο με τα πιο γρήγορα αυτοκίνητα στον κόσμο. Ο EF δημιούργησε ένα αυτοκίνητο που είχε χρώμα, φωνή και παρουσία που «φώναζε» το όνομα Ferrari. Η ειρωνεία ήταν ότι τα πολυτελή και πανάκριβα επιβατικά αυτοκίνητα που έφεραν το όνομά του δεν τον ενδιέφεραν ποτέ. Ήταν απλώς ένα μέσο για να χρηματοδοτεί το πάθος του για τους αγώνες και τη νίκη. Έζησε σχεδόν έναν αιώνα και διαμόρφωσε μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από το όνομά του. Η ζωή του ήταν γεμάτη ίντριγκα, μυστήριο, επιτυχίες και τραγωδίες. Ο EF ήθελε μόνο να κερδίζει αγώνες, χωρίς να τον ενδιαφέρει ο τρόπος ή το κόστος. Το 1908, όταν ήταν 10 χρονών, ο πατέρας του τον πήγε να παρακολουθήσει τον πρώτο του αγώνα. Ήταν μια καθοριστική στιγμή που του άλλαξε τη ζωή. Είδε τον Felice Nazzaro, πρωταθλητή του 1907 με τη Fiat, και τον Vincenzo Lancia, να οδηγεί επίσης ένα Fiat. Αυτό που έβλεπε μπροστά του ήταν η επιτομή της λέξης «Bravioura» και η ζωή που ήθελε να ακολουθήσει. Ο Enzo Ferrari γεννήθηκε στη Modena το 1898, την ίδια χρονιά που καταγράφηκε το πρώτο ρεκόρ της μεγαλύτερης ταχύτητας αυτοκινήτου, στα 40 μίλια ανά ώρα. Επιθυμία του πατέρα του ήταν να γίνει μηχανικός. Ο ίδιος ήθελε να γίνει τενόρος. Το ξέσπασμα όμως του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε ένα απότομο τέλος στα φιλόδοξα όνειρά του και τον ανάγκασε σε ηλικία 13 ετών να διακόψει το σχολείο και να γίνει φροντιστής μουλαριών στο Σώμα Υλικού Πολέμου του ιταλικού στρατού. Με το τέλος του πολέμου, άρχισε να εργάζεται πρώτα ως οδηγός δοκιμών και έπειτα ως οδηγός αγώνων για την εταιρεία GMN, το 1919. Προσχώρησε στην ομάδα της Alfa Romeo την επόμενη χρονιά και η συνεργασία του με αυτήν κράτησε περίπου 20 χρόνια. Ενώ η καριέρα του ως οδηγού της Alfa Romeo ευδοκιμούσε, ο ίδιος ήθελε να έχει μεγαλύτερο και περισσότερο ενεργό ρόλο στον σχεδιασμό και στην εξέλιξη του αυτοκινήτου που οδηγούσε. Το έπραξε το 1929, δημιουργώντας τον

118

δικό του «στάβλο», τη Scuderia Ferrari. Αν και η Scuderia ήταν ξεχωριστή και αυτόνομη οντότητα, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι στην εταιρική δομή της Alfa Romeo, οδηγώντας αποκλειστικά αυτοκίνητα της εταιρείας και τροφοδοτώντας τη με πληροφορίες ως προς την εξέλιξη αυτών. Όταν η Alfa Romeo άρχισε σιγά σιγά να αποτραβιέται από τους αγώνες, τη θέση της πήρε η Scuderia Ferrari, καλύπτοντας το αγωνιστικό τμήμα της εταιρείας. Η νέα ομάδα πρωτοστάτησε στη δεκαετία του 1930, έχοντας απέναντί της μεγαθήρια της εποχής, όπως η Bugatti και η Maserati, όπως και τις γερμανικές Auto Union και Mercedes. Διέκοψε τη συνεργασία του με την Alfa Romeo το 1939. Για την αποχώρησή του ο ίδιος είχε πει: «Επέστρεψα στη Modena για να αποδείξω ότι η εικοσαετής επιτυχία μου στην Alfa Romeo δεν ήταν από “δεύτερο χέρι” ούτε αποκτήθηκε από την προσπάθεια άλλων. Ήρθε η ώρα να δω πόσο μπορώ να προχωρήσω μόνος μου». Όταν το 1951 στο GP του Silverstone κατατρόπωσε τις Alfa Romeo για πρώτη φορά, αναφώνησε: «Σήμερα σκότωσα τη μητέρα μου». Εκείνη την ημέρα «γεννήθηκε» η Ferrari όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Ο EF δεν ήταν μηχανολόγος ή μηχανικός ούτε σχεδιαστής αυτοκινήτων, ούτε είχε ιδιαίτερες γνώσεις γενικά. Η ιδιοφυΐα του έγκειται στην ικανότητά του να συγκεντρώνει δίπλα του τους καλύτερους και να «ενορχηστρώνει» την εργασία τους, με στόχο τη δημιουργία του καλύτερου και γρηγορότερου αυτοκινήτου. Αντί επιλόγου θα παραθέσω τα λόγια του Tony Brooks, αγωνιστικού διευθυντή της Ferrari το 1959, για τον EF. «Τρέφω μεγάλο σεβασμό για την ομάδα και τον ίδιο, αλλά φυσικά αυτός ήταν η ομάδα. Ενεργούσε σαν απόλυτος δικτάτορας, αλλά αυτό χρειάζεται μια αγωνιστική ομάδα. Καμία ομάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει στη διοίκησή της μια “επιτροπή” εάν θέλει να έχει επιτυχία». Η λέξη «Ferrari» είναι πολλά περισσότερα από μια μάρκα ενός αυτοκινήτου. Είναι το όνομα του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από αυτόν τον μύθο.

119

Mondadori / Getty Images / Ideal Image

120

DRIVE-IN του Θάνου Βεργή

έχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80, στη συμβολή της λεωφόρου Κηφισίας με τη Σπύρου Λούη, απέναντι από το Ολυμπιακό Στάδιο, λειτουργούσε ένα drive-in σινεμά. Μπαίνοντας στο ταμείο του κινηματογράφου, έπαιρνες ένα ηχείο με καλώδιο, με βύσμα RCA στην άκρη του. Κατόπιν διάλεγες σε ποια θέση θα πάρκαρες το αυτοκίνητό σου. Άνοιγες το παράθυρο του οδηγού και τοποθετούσες το βύσμα στην είσοδο που υπήρχε στο μεταλλικό κολονάκι που βρισκόταν δίπλα σε κάθε θέση πάρκινγκ. Όταν άρχιζε η προβολή, ο ήχος από το μονοφωνικό πλαστικό ηχείο πλημμύριζε την καμπίνα. Μια ιδιαίτερη εμπειρία, που όσοι την έζησαν θυμούνται εκείνη την προ ίντερνετ εποχή με ανάμεικτα συναισθήματα. Όμως η ιστορία του Drive-in ξεκίνησε στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.

121

1951. Μια γυναίκα παίρνει το ηχείο σε ένα drive-in στη Μασαχουσέτη.

το New Jersey, τη δεκαετία του 1930, ο νεαρός τότε Ρίτσαρντ M. Χόλινγκσχεντ Τζ. αποφάσισε να φτιάξει το δικό του υπαίθριο σινεμά, προκειμένου να διευκολύνει τη μητέρα του, που δεν μπορούσε να βολευτεί στις στενές θέσεις των κινηματογραφικών αιθουσών. Στον κήπο του σπιτιού του τέντωσε ένα πανί μεταξύ δύο δέντρων, τοποθέτησε από πίσω ένα ραδιόφωνο και έστησε έναν προβολέα στην οροφή του αυτοκινήτου του. Δουλεύοντας για καιρό την ιδέα του, κατάφερε τελικά και κατοχύρωσε την πατέντα του και σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, στις 6 Ιουνίου του 1933, εγκαινίασε επισήμως τον πρώτο κινημα-

122

τογράφο drive-in στη λεωφόρο Crescent, στο Camden του New Jersey, όπου οι θεατές μπορούσαν να απολαύσουν μέσα από το αυτοκίνητό τους τη βρετανική κωμωδία «Wives Beware», με μόλις 25 σεντς ανά αυτοκίνητο και ανά θεατή. Η δημοφιλία του drive-in έφτασε στο αποκορύφωμά της τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, όταν στις πολιτείες των ΗΠΑ ο αριθμός τους έφτασε τα 4.000, κυρίως σε περιοχές της υπαίθρου, και, όπως και κάθε άλλη μόδα που ξεκίνησε από την Αμερική, σύντομα πέρασε και στην Ευρώπη. Οι οικογένειες με τα παιδιά τους μπορούσαν να παρακολουθήσουν με άνεση από το αυτοκίνητό τους κλασικές ταινίες κάτω από τον ουρανό, ενώ για πολλά ζευγάρια ήταν το ιδανικό ρομαντικό date night.

Document

Ένας υπάλληλος του drive-in παραδίδει ένα ηχείο με κλιπ στον οδηγό του αυτοκινήτου. Νέα Υόρκη, αρχές της δεκαετίας του 1950. 123

Στο drive-in ένας ντετέκτιβ ελέγχει τα αυτοκίνητα, για να βεβαιωθεί ότι οι έφηβοι δεν παρανομούν.

ι προβολές των ταινιών δεν ξεπερνούσαν συνήθως τις δύο ημερησίως, καθώς υπήρχε μεγάλος περιορισμός στον χρόνο, ενώ οι καιρικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι ευνοϊκές. Πολλοί κινηματογράφοι drive-in χάθηκαν ακόμα και μέσα σε μία νύχτα από τυφώνες και ακραίες καιρικές συνθήκες. Ωστόσο, το βασικό πλήγμα το υπέστησαν τη δεκαετία του 1960, όταν εισέβαλε σε κάθε αμερικανικό σπίτι η ιδιωτική τηλεόραση. Προκειμένου να ανακτήσουν τη χαμένη δημοφιλία τους, τα drive-in σε πολλές

124

περιπτώσεις άρχισαν να προβάλλουν ταινίες χαμηλής ποιότητας, b-movies και ερωτικού περιεχομένου για ενήλικες, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστούν από πολλούς ως «passion pits» (γούβες πάθους). Επιπλέον, σταδιακά το κόστος των ακινήτων έκανε πολλούς ιδιοκτήτες υπαίθριων σινεμά να εγκαταλείψουν τις επιχειρήσεις τους. Πλέον υπάρχουν λιγότερα από 500 drive-in συνολικά στις ΗΠΑ, ένα σύμβολο της αμερικανικής κουλτούρας που κέρδισε όλο τον κόσμο και το οποίο οι παλιότερες γενιές θα νοσταλγούν.

Document

Peter Stackpole / Life, Picrure Post / Getty Images / Ideal Image

28 Απριλίου 1951. Ένα ζευγάρι σε καμπριολέ αυτοκίνητο στο Olympic drive-in του Χόλιγουντ, στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια.

Διαφήμιση για τη μεγαλύτερη οθόνη στον κόσμο, στην είσοδο του drive-in.

Σερβιτόροι απασχολημένοι με παραγγελίες στο αναψυκτήριο ενός drive-in. 125

About

126

HOMO RATUS Φωτογράφος: Χάρης Χριστόπουλος

intage μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα, που χρονολογούνται πριν από τη δεκαετία του ’80, παίρνουν και πάλι ζωή σ’ έναν χώρο που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια σε έναν παλιό στάβλο στα Σπάτα. Εδώ συναντήσαμε τους «Homo Ratus», μια ομάδα από φίλους με πάθος για το «παλιό» και αυθεντικό. Αγαπούν τα δικά τους «σιδερένια άλογα», όπως τα αποκαλούν, και αφιερώνουν τον χρόνο τους δίνοντας πνοή σε μηχανές και αυτοκίνητα, αλλά και σε αντικείμενα ιδιαίτερης αισθητικής άλλων εποχών. Μια διαδικασία δύσκολη, η οποία απαιτεί πραγματική αφοσίωση και αγάπη. Αναβιώνοντας την υποκουλτούρα του Café Racer, που αναπτύχθηκε στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’50, διοργανώνουν μοναδικά events με custom made μηχανές, ροκ μουσική και παγωμένες μπίρες. Συνομιλώντας με τον Γιώργο Φακίνο (Jorge Rusty), ιδρυτή του «Homo Ratus», προσπαθήσαμε να «εισβάλουμε» στον κόσμο τους. Homo Ratus: πώς προέκυψε η επιλογή του ονόματος; Λατινικές λέξεις που σημαίνουν «Άνθρωπος αρουραίος». Η αγάπη μας φωλιάζει (όπως και οι αρουραίοι) σε παλιά, εγκαταλελειμμένα, σκουριασμένα, σκονισμένα αντικείμενα, στα οποία τους δίνουμε ξανά ζωή. Πώς θα περιγράφατε με μία λέξη την αίσθηση του να οδηγείς μια custom made μηχανή που ο ίδιος έχεις δημιουργήσει; Ριψοκίνδυνο. Τι ακριβώς θα συναντήσει κάποιος μέσα στον χώρο που έχετε δημιουργήσει; Εκτός από παλιές μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα, μουσικά όργανα, εργαλεία, ποδήλατα, έπιπλα, ένα ψυγείο γεμάτο μπίρες κ.λπ., μέσα στον στάβλο θα βρείτε αγάπη, αλληλεγγύη, σεβασμό, ισότητα, μόρφωση, ανιδιοτέλεια, όρεξη για δουλειά, φιλοξενία (αναφερόμενος σε ομαδικό επίπεδο). Δεν είμαστε μαγαζί, ένας στάβλος με ένα μάτσο ρομαντικούς είμαστε. Ποιο είναι το επόμενο μεγάλο event που διοργανώνετε; Το επόμενο event είναι το καλοκαιρινό Rust&Dust μέσα στα αμπέλια του κάμπου των Μεσογείων. Εν συνεχεία, το χειμερινό Rats&Booz, κατά το οποίο βράζουμε τσίπουρο στον στάβλο μας. Υπάρχει όμως και μια ιδέα για έναν ακόμη αγώνα μέσα στις λάσπες, ως «The race of pigs». Οψόμεθα! Ποιες δεκαετίες αποτελούν για εσάς έμπνευση; Όλες οι δεκαετίες στις οποίες ΔΕΝ ίσχυε το «ρίχνω την ποιότητα, για να αυξήσω το κέρδος».

127

128

About

129

About

130

STRANGER THAN PARADISE της Μαριανίνας Πάτσα

ια ταινία αποτελούμενη από μονοπλάνα. Κάθε σκηνή και μία λήψη. Μοναδικό χώρισμα ανάμεσά τους, μερικά δευτερόλεπτα μαύρου κάδρου. H κλασική, πλέον, ταινία του αμερικανικού κινηματογράφου, «Stranger than Paradise», του ιδιοφυούς Jim Jarmusch, φτιάχτηκε με φιλμ που είχε περισσέψει από γυρίσματα ταινιών του Wim Wenders. Η αρχική ταινία ήταν μικρού μήκους και προβλήθηκε το 1983 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, κερδίζοντας το βραβείο κριτικών. Δύο χρόνια αργότερα, ο Jarmusch την επέκτεινε με άλλα δύο μέρη, δίνοντάς της τη σημερινή της δομή. Το «Stranger than Paradise» είναι χωρισμένο σε τρία διαφορετικά μέρη, που αναφέρονται εξελικτικά μέσα στον χρόνο. Πρόκειται για μια ιστορία σε τρεις πράξεις, με πρωταγωνιστή τον Willie (John Lurie), ο οποίος ζει στη Νέα Υόρκη, και τις αλληλεπιδράσεις του με τους άλλους δύο κύριους χαρακτήρες: την ξαδέρφη του, Eva (Eszter Balint), που καταφτάνει στις ΗΠΑ από τη Βουδαπέστη, και τον καλό του φίλο Eddie (Richard Edson). Με μινιμαλισμό, ο Jarmusch δίνει τη δική του απαισιόδοξη άποψη για την Αμερική και τον κόσμο της μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών του. Η κάμερα, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, παραμένει σταθερή στη βάση της. Η μοναδική φορά που κινείται είναι η σκηνή όπου η πρωταγωνίστριά της κάθεται έξω από ένα ξενοδοχείο. Το πλάνο ξεκινά από το κτίριο και κλείνει πάνω στην κοπέλα. «Η αισθητική της ταινίας είναι τέτοια, που δεν μου επέτρεπε να κινήσω την κάμερα αν δεν συνέβαινε κάτι το ιδιαίτερο. Όμως, εκείνη τη στιγμή ήθελα να δείξω την απομόνωση που νιώθει το συγκεκριμένο άτομο, στον συγκεκριμένο χώρο». Το «Stranger than Paradise» έσπασε πολλές συμβάσεις παραδοσιακής κινηματογραφίας του Χόλιγουντ και έγινε ένα έργο-ορόσημο του σύγχρονου ανεξάρτητου κινηματογράφου, ανοίγοντας τον δρόμο για πολλούς νέους δημιουργούς τη δεκαετία του ’80. Κέρδισε Χρυσή Κάμερα στο Φεστιβάλ Καννών και βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Λοκάρνο το 1984, καθώς και το ειδικό βραβείο του Sundance Film Festival το 1985. Το σπουδαιότερο όμως μάλλον είναι πως ο «Stranger than Paradise» κόσμος του Jarmusch κέρδισε μια μόνιμη θέση στις καρδιές των σινεφίλ.

131

Travel HABANA VIEJA «Σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν ταξιδέψω, η Αβάνα θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου». Έρνεστ Χέμινγουεϊ Φωτογραφίες: Μαρίνα Βερνίκου

ο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας της Κούβας, η «παλιά Αβάνα» (Habana Vieja), έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από το 1982 και αποτελεί ένα μείγμα ιστορίας, κουλτούρας και τέχνης μοναδικό στον κόσμο. Η Μαρίνα Βερνίκου με τις φωτογραφίες της μας μεταφέρει την αύρα της Αβάνας, 9.748,34 χλμ. μακριά από την Αθήνα.

132

133

Art ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΆ ΡΕΥΣΤΆ ΓΛΥΠΤΆ ΤΟΥ TONY CRAGG της Θεοδώρας Μήτσου

πρώτη φορά που η ματιά μου πραγματικά κλείδωσε πάνω σε ένα επιβλητικό γλυπτό του Cragg ήταν πριν από δύο χρόνια, τον Οκτώβριο, στο ετήσιο art fair FRIEZE London. Ένα έντονο κόκκινο γλυπτό του οποίου το σχήμα παραπέμπει σε κέλυφος – ίσως για άλλους σε κάτι ακόμα πιο αφηρημένο. Πλησιάζοντάς το, μου ήταν ακόμα δύσκολο να διακρίνω τόσο το υλικό κατασκευής όσο και το ακριβές σχήμα του. Ψάχνοντας την ετικέτα δίπλα στο έργο, αυτό που ήταν αμέσως γνώριμο ήταν το όνομα του καλλιτέχνη: δεν ήταν άλλος από τον καταξιωμένο Βρετανό Tony Cragg, έναν από τους πιο σημαντικούς γλύπτες της γενιάς του παγκοσμίως. Ξεκίνησε την καριέρα του δημιουργώντας γλυπτά τη δεκαετία του 1970, μια περίοδο κατά την οποία η βρετανική Τέχνη της Γης (Land art) με επίκεντρο τη φύση, η arte povera (τέχνη των ακατέργαστων, ευτελών υλικών που μετατρέπονται σε αντικείμενο παρατήρησης) και ο μινιμαλισμός κέρδιζαν συνεχώς έδαφος με γρήγορους ρυθμούς. Ο νεαρός τότε Cragg, χρησιμοποιώντας καθημερινά υλικά, όπως άχρηστα αντικείμενα από οικοδομές ή εγκαταλελειμμένα οικιακά αντικείμενα, δημιούργησε ένα από τα πιο σημαντικά του έργα το 1975 (Stack). Τα επόμενα έργα Stacks αποτελούνται από κυλινδρικές στοίβες ευτελών αντικειμένων που, εντυπωσιακά, μόνο η βαρύτητα τα διατηρούσε στη

134

θέση τους. Την περίοδο λοιπόν που ο μινιμαλισμός και ο κονσεπτουαλισμός ήταν στο απόγειο, ο Cragg τόλμησε να δουλέψει με πεζά υλικά, δίνοντας νέα διάσταση στα όρια της χρήσης τους. Τα επόμενα βήματά του επιδεικνύουν μια νέα οπτική, με αυξημένη βαρύτητα στην ποιότητα της επιφάνειας και στην επεξεργασία της. Μια παράσταση με ασυνήθιστες συγκρίσεις αντικειμένων που ακροβατούν ανάμεσα σε λεπτές και διακριτικές γραμμές, σε κομμάτια αποκρουστικά (grotesque) και σε πληθώρα –μεταξύ τους ασύμβατων– υλικών. Το ενδιαφέρον του για τη μελέτη της γεωλογίας και της φυσικής ιστορίας ήταν αυτό που γέννησε μια νέα καλλιτεχνική οπτική και τις ασυνήθιστες μορφές που υπάρχουν στο φυσικό περιβάλλον. Μια οπτική που συνεχώς προκαλεί και αμφισβητεί τα όρια υλικών και σχημάτων και διευρύνει την οπτική γλώσσα της σύγχρονης γλυπτικής. Η γλυπτική πλέον, όπως υποστηρίζει σθεναρά, δεν είναι στατική. Έχει μεταβληθεί από την περιγραφική της ιδιότητα σε μια ακατάπαυστη μελέτη του υλικού κόσμου. Η κάθε κίνηση περιέχει διαδραστικότητα, επηρεάζοντας κάποιο άλλο ον ή αντικείμενο, επιφάνεια κ.τ.λ. Για τα έργα της δημοφιλούς συλλογής του Early Forms χρησιμοποίησε μπρούντζο, φιλοτεχνώντας από το μηδέν αυθεντικά δικές του γλυπτές

μορφές. Τα σχήματα αυτά έδειχναν να έχουν μια υπόνοια κίνησης, όχι όμως με την παραδοσιακή έννοια. Εμφανισιακά μοιάζουν με γεωλογικά στρώματα. Ο δυναμισμός των γλυπτών αυτής της συλλογής έγκειται στην εντύπωση μιας αέναης κίνησης, άμεσα συνυφασμένης με τον όγκο και την παρουσία τους στον χώρο. Η επιφάνεια μετατρέπεται αμέσως σε μια σχεδόν μελωδική μάζα που συνεπαίρνει τον θεατή και μεταμορφώνει το έργο από την αρχική του μορφή. Καθώς η συλλογή αυτή εξελίχθηκε από το σχετικά απλό δέσιμο δύο σχηματικών δοχείων σε πιο περίτεχνα σχήματα με κάποια φαινομενική ελαστικότητα. Στη συνέχεια, η τεχνολογία τού επέτρεψε να δανειστεί μια νέα τεχνική από την αυτοκινητοβιομηχανία και να επιλέξει τι χρώμα θα βαφτίσει τα μπρούντζινα γλυπτά του για πρώτη φορά. Τα εκτυφλωτικά μπλε, κίτρινο και κόκκινο των γλυπτών του αποδεικνύουν περίτρανα το πάθος του για τα χρώματα και τη χαρακτηριστική διορατικότητά του στην επιλογή αυτών. Ουσιαστικά, η αντίληψη του Cragg για τη γλυπτική είναι μια ανοιχτή ερώτηση: κατά πόσο τα αντικείμενα και τα απτά σχήματα επηρεάζουν και διαμορφώνουν τις ιδέες και τα συναισθήματά μας; Και το ερώτημα αυτό είναι έκδηλο στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ξανά και ξανά ένα φυσικό σχήμα, κάτι ουσιαστικά γεωμετρικά πολύπλοκο και με σύ-

σταση οργανική. Αναζητά τη λειτουργικότητα και τη δυναμική της ενέργειας σε κάθε περιβάλλον. Η δουλειά του δεν μιμείται τη φύση, αλλά αποτελεί το έναυσμα που θα μας κάνει να αναρωτηθούμε για τη δική μας παρουσία και φυσική υπόσταση. Η φυσικότητα και η σύσταση των υλικών τον συναρπάζουν και εκείνα ουσιαστικά είναι που καθοδηγούν την τελική μορφή των έργων του. Ο δεξιοτέχνης, έχοντας δουλέψει με ατσάλι, χαλκό, ξύλο, πέτρα, γυαλί και πλαστικό μεταξύ άλλων, θεωρεί ότι το καλύτερο υλικό είναι μακράν ο ανθρώπινος εγκέφαλος, που δεν σταματά ποτέ να τον εκπλήσσει, εκφράζοντας διαφορετικά συναισθήματα κάθε φορά που αντικρίζει διαφορετικά υλικά. Τα έργα του φιλοξενούνται σε συλλογές του ΜοΜΑ στη Νέα Υόρκη, της Tate Gallery στο Λονδίνο και στη National Gallery of Art στην Ουάσιγκτον, μεταξύ άλλων. Ο Cragg διαμένει και δημιουργεί τα έργα του στο Βούπερταλ της Γερμανίας τα τελευταία 40 χρόνια. Το 2008 εγκαινίασε το δικό του Sculpture Park στο Βούπερταλ, το οποίο φιλοξενεί πολλά από τα έργα του, από τα πρώτα του βήματα έως και νέα monumental γλυπτά, αλλά και ομαδικές εκθέσεις άλλων καλλιτεχνών. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα διαθέσιμα έργα του: tatiana@18daviestreet.com. 135

Design MINIMALIST SIMPLICITY

Photos by Jianzhou Wang / v2com

της Ελένης Χρίστικα

μονοχρωμία σε τόνους του μαύρου και του γκρι κυριαρχεί στον χώρο, όπου τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι εξίσου ιδιαίτερα. Σκυρόδερμα, χάλυβας και αλουμίνιο δημιουργούν την εναλλαγή ματ και γυαλιστερών επιφανειών στο Heike, το κατάστημα του σχεδιαστή μόδας Laohei. Σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τους Shanwei Weng και Jiadie Yuan της εταιρείας AN Interior Design, στο Hangzhou της Κίνας. Τα γεωμετρικά σχήματα, η μίνιμαλ επίπλωση καθώς και η εναλλαγή των υλικών αφήνουν μια αίσθηση μελαγχολίας. Παράλληλα, οι έντονες γραμμές στα σχήματα δημιουργούν την εντύπωση της δυναμικής κίνησης. Η σκάλα που συναντάμε στον χώρο, μια καλλιτεχνική σφηνοειδής κατασκευή με την ομομασία «black cant», είναι «κρυμμένη» περίτεχνα, ενώνοντας τους δύο ορόφους. Ο συγκεκριμένος χώρος βραβεύτηκε με το World Interior of the Year prize, στα βραβεία Inside 2016, και προκάλεσε έντονη συζήτηση μεταξύ των σχεδιαστών. Εκτός από το κατάστημα, φιλοξενεί εκθέσεις και εκδηλώσεις.

136

137

About

ONCE UPON A TIME IN AMERICA του Χρήστου Ζαμπούνη Φωτογραφίες: Χάρης Χριστόπουλος

ην άνοιξη του 1984, ο Άρης Δαβαράκης, διευθυντής του μαυρόασπρου περιοδικού «Τα πρόσωπα», τηλεφώνησε στον φωτογράφο Χάρη Χριστόπουλο και του παρήγγειλε: «Θέλουμε να φωτογραφίσεις τον Ιόλα στο σπίτι του». Όπερ και εγένετο. Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι, δημοσιογράφος και φωτογράφος ανηφόρισαν έως την Αγία Παρασκευή. Εκεί τους υποδέχθηκε ο έμπιστος Λάζαρος και τους οδήγησε στην κουζίνα. Αμέσως ήλθε να τους συναντήσει ο Αλέξανδρος Ιόλας και τους έκανε μια περιήγηση στην έπαυλή του. Η συνέντευξη κράτησε πολλές ώρες, μέχρι αργά το βράδυ. Η φωτογράφιση, λιγότερο. Ο μαικήνας της τέχνης, προς μεγάλη έκπληξη, δέχθηκε να αλλάξει τρεις φορές ρούχα, χωρίς να εκφράσει κανένα παράπονο. Μετά τη δημοσίευση, έλαβε ένα ευχαριστήριο τηλεφώνημα. Ο φωτογράφος ξαναπήγε στην Αγία Παρασκευή, για να παραδώσει μια σειρά από εκτυπώσεις μεγάλου μεγέθους, 30x40, των φωτογραφιών. Ο Ιόλας, σφού τις κοίταξε, του είπε: – Έχεις πολύ ταλέντο. Εάν θελήσεις ποτέ να πας στο εξωτερικό, θα ’ρθεις σ’ εμένα. Ο Χάρης Χριστόπουλος ήταν τότε 22 ετών και δούλευε ως φωτογράφος στα κορυφαία περιοδικά της χώρας («Γυναίκα», «Πάνθεον», «Ταχυδρόμος», «Ένα»). Ο τόπος όμως δεν τον χωράει. Ξημεροβραδιάζεται στο περίπτερο της οδού Κανάρη, γωνία με την πλατεία Κολωνακίου, φυλλομετρώντας τα ξένα περιοδικά («Interview», «Face», το γαλλικό «Marie Claire», την αμερικανικό, την ιταλική και τη γαλλική «Vogue»).

138

139

Ο Χάρης Χριστόπουλος Μπροστά στη γέφυρα του Brooklyn, την πρώτη ημέρα που έφτασε στη Νέα Υόρκη.

140

υζητώντας με την Καλλιόπη, η οποία τότε έκανε καριέρα στην ιταλική Vogue, εισπράττει την παραίνεση να μην πάει στο Μιλάνο ή στο Παρίσι όπου σκεπτόταν σοβαρά να μετακομίσει, αλλά να κατευθυνθεί στη Νέα Υόρκη, όπου όλα συμβαίνουν. Με μια μικρή βαλίτσα και με τις οικονομίες που είχε συγκεντρώσει, προσγειώνεται τα Χριστούγεννα του 1984 στο αεροδρόμιο «JFK». Είναι η ίδια ημέρα που εξερράγη το διαστημικό λεωφορείο «Discovery», μια έκρηξη που παρακολούθησε ζωντανά στο διαμέρισμα της θείας του, στο Μπρονξ, όπου είχε καταλύσει.

Η συνέχεια μοιάζει με μυθιστόρημα. Ο Ουόρχολ, που εκείνη τη στιγμή γευμάτιζε κινέζικο στο ατελιέ του, προσκαλεί τον Έλληνα φωτογράφο να καθίσει στο τραπέζι του. Ανοίγει τον λευκό φάκελο και διαβάζει την επιστολή. Ξεσπάει στα γέλια. Ο Χριστόπουλος δεν έμαθε ποτέ το γιατί, ούτε το περιεχόμενο. Σε δύο εβδομάδες αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει το πρώτο πορτρέτο, μιας νεαρής ηθοποιού, της Έλεν Χαντ – Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου αργότερα, για την ταινία «Καλύτερα δεν γίνεται». Το δεύτερο πορτρέτο θα είναι του Ουίλιαμ Μπάλντουιν και το τρίτο του Μπενίσιο ντελ Τόρο.

Ήταν Κυριακή. Τη Δευτέρα το πρωί, πήρε το μετρό και βγήκε στον σταθμό, στους 59 Δρόμους και Lexington. Προορισμός του το «Factory», στους 34 Δρόμους και Broadway. «Ήθελα να περπατήσω. Ήταν το όνειρό μου να νιώσω το Μανχάταν, το οποίο γνώριζα μόνο από εικόνες. Έμεινα αποσβολωμένος σηκώνοντας το βλέμμα μου στους ουρανοξύστες. Μου έκανε τόση εντύπωση που τα κτίρια χάνονταν στα σύννεφα. Περπάτησα πάνω από μία ώρα πριν χτυπήσω το κουδούνι του στρατηγείου του Άντι Ουόρχολ. Είχα φροντίσει από την Αθήνα να κλείσω ραντεβού, με διαβατήριο μια συστατική επιστολή του Ιόλα».

«Έκανα ένα πορτρέτο τον μήνα και η αμοιβή μου ήταν 125 δολάρια, αλλά η φήμη που απέκτησα μου επέτρεψε να γίνω βοηθός των ειδώλων μου: του Norman Parkinson, τoυ Sande d’Orangio, του Neil Kirk, του Jacques Malignon, του Luciano Pergreti και φυσικά της Calliope, η οποία υπήρξε ο μέντορας και η μούσα μου στα χρόνια της Αμερικής. Έμεινα οκτώ ευλογημένα χρόνια στην Αμερική και της είμαι ευγνώμων για όσα μου πρόσφερε. Άνοιξε το μυαλό μου και έμαθα πράγματα που δεν θα μάθαινα στα καλύτερα πανεπιστήμια».

About

Στο Beverly Hills της Καλιφόρνια.

Στην 34th St. στο Μανχάταν. 141

Art HULA EXPLORING THE LIMITS OF ART IN NATURE της Κατερίνας Ρωμανού

φυγε από τη Χαβάη μόνο με λίγα χρήματα και τα σύνεργα της ζωγραφικής του, για να κυνηγήσει το όνειρό του στη Νέα Υόρκη, το οποίο, όπως έχει ο ίδιος δηλώσει, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει. Ο λόγος για τον Sean Yoro, έναν ανατρεπτικό καλλιτέχνη που κατάφερε να επιβάλει το όνομά του στον κόσμο της street τέχνης από το 2015, με το ψευδώνυμο «HULA». Συνδυάζοντας τις δύο μεγάλες του αγάπες, το surf και την τέχνη, δημιουργεί έργα τα οποία σχεδόν «βυθίζονται» στο νερό και εναρμονίζονται με το περιβάλλον τους, ισορροπώντας πάνω στη σανίδα του με τα εργαλεία της δουλειάς του. Χρησιμοποιώντας καινοτόμες τεχνικές, δημιουργεί κυρίως αισθησιακές γυναικείες μορφές και ιδιαίτερες αφηγήσεις, επιλέγοντας εγκαταλελειμμένες και απομακρυσμένες περιοχές, όπως την Ισλανδία και τον Αρκτικό Κύκλο, περιοχές οι οποίες τον βοηθούν τόσο αισθητικά όσο και λειτουργικά, επιτρέποντάς του την ολοκλήρωση των έργων του με ασφάλεια. Τσιμεντένιες επιφάνειες, 142

ναυάγια και παγόβουνα που λιώνουν είναι μερικά από τα σημεία που έχει επιλέξει για τις δημιουργίες του. Έχοντας μεγαλώσει και περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Βόρεια Ακτή του Oahu, είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος ως προς τα περιβαλλοντικά θέματα και ιδίως το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Σε μία από τις συνεντεύξεις του ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η απροσδόκητη ομορφιά αυτών των ημιβυθισμένων πορτρέτων μάς υποχρεώνει να δούμε το έντονο, παγωμένο τοπίο από μια διαφορετική οπτική γωνία, υπενθυμίζοντάς μας ότι υπάρχουν ακόμα πολλά περισσότερα που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας και στις κοινωνίες μας προκειμένου να αλλάξουμε την πορεία του φαινομένου της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής». Πέρα από το αισθητικό κομμάτι, η ευαισθητοποίηση του κόσμου γύρω από τα περιβαλλοντικά προβλήματα αποτελεί μία από τις προτεραιότητες του καλλιτέχνη. Γι’ αυτόν τον λόγο, όλα τα υλικά και τα χρώματα που χρησιμοποιεί είναι 100% μη τοξικά και βιοδιασπώμενα, από φυσικές χρωστικές ουσίες.

Courtesy of byhula.com

To 2018, το περιοδικό Forbes τον τοποθέτησε στη λίστα «30 under 30» και τα έργα του βρίσκονται εκτεθειμένα τόσο σε δημόσιους χώρους όσο και σε galleries σε όλο τον κόσμο.

143

144

Art

145

Music

THE SOUNDSCAPES OF MORCHEEBA της Μαριανίνας Πάτσα

υνδυάζοντας την trip-hop, την pop, ακόμα και την country μέσα σε ένα εντελώς δικό τους ηχοτοπίο, οι Morcheeba είναι από τα πιο επιτυχημένα βρετανικά συγκροτήματα που ξεπήδησαν στα ’90ς και συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Μετρούν εκατομμύρια πωλήσεις, χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, sold οut συναυλίες, μα το πιο σημαντικό είναι ότι έχουν κερδίσει το δικαίωμα να μπορούν να υπερηφανεύονται πως ο ήχος τους δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Όλα αρχίζουν στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ο DJ-παραγωγός Paul Godfrey και ο πολυοργανίστας αδελφός του, Ross, συναντούν τυχαία την τραγουδίστρια Skye Edwards σε ένα πάρτι. Οι αδερφοί Godfrey συνεργάζονται με κάποιον άλλον τραγουδιστή, αλλά, όταν ακούν την αισθαντική φωνή της Skye, προσαρμόζουν τις συνθέσεις τους στα πιο ατμοσφαιρικά φωνητικά της. Και έτσι γεννιούνται οι Morcheeba. Οι πρώτες ηχογραφήσεις γίνονται στο σπίτι, αλλά σύντομα υπογράφουν με την China Records. Κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους «Who Can You Trust?» το 1996 και δύο χρόνια αργότερα ακολουθεί το «Big Calm», που γίνεται πλατινένιο. Τα πρώτα άλμπουμ των Morcheeba γεμίζουν την Brit-Pop σκηνή της Βρετανίας με ήχους που αυτή αδυνατεί να δημιουργήσει. Οι μελωδίες τους ακούγονται εύκολα, χωρίς να είναι φθηνές. Η μελαγχολία τους απέχει από τη θλίψη των Blues, τις ραγισμένες καρδιές των Portishead, τη σκοτεινιά των Massive Attack... Έχουν μια αποκλειστικά δική τους ταυτότητα. Όπως οι περισσότερες μπάντες με ιστορία, έτσι και οι Morcheeba μετρούν όχι μόνο επιτυχίες, αλλά και «δράματα». Περνώντας από σαράντα κύματα, χάνοντας ακόμα και την Edwards για λίγο καιρό (και προσπαθώντας μάταια να την αναπληρώσουν), τελικά βρήκαν τον δρόμο τους. Σήμερα είναι το ντουέτο των Skye Edwards και Ross Godfrey, που ήρθε μαχητικά να κατακτήσει νέες κορυφές. Η αρχή έγινε το 2018, με το 9ο άλμπουμ τους «Blaze Away», και δεν θα μπορούσε να είναι ωραιότερη. Ναι, οι Morcheeba έχουν επιστρέψει για τα καλά.

mancoderadio.com 146

147

Getty Images / Ideal Image

Motors

148

PRECIOUS ARTWORK ASTON MARTIN DB4 GT ZAGATO

του Θάνου Βεργή

ον Οκτώβριο του 1960, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Λονδίνου τα βλέμματα στρέφονταν με θαυμασμό σε ένα αυτοκίνητο. Ήταν η Aston Martin DB4 GT Zagato, σχεδιασμένη στο στούντιο Zagato στην Ιταλία από τον Ercole Spada. Αρχικά το εργοστάσιο είχε σχέδια να παραγάγει 25 αυτοκίνητα, αλλά η ζήτηση δεν ήταν τόσο ισχυρή όσο αναμενόταν και η παραγωγή σταμάτησε στο νούμερο 20. Το χαρακτηριστικό design, με το εσωτερικό με τα δερμάτινα καθίσματα να έρχονται σε αντίθεση με το ταμπλό, δημιουργεί ένα μοναδικό κομψοτέχνημα. Διέθετε κινητήρα 3.670 cc με 4τάχυτο χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων. Η δημοτικότητα της αρχικής DB4 GT Zagato οδήγησε σε δύο μεταγενέστερες εκδοχές, βασισμένες στην DB4, που μετατράπηκαν σε Zagatos μέσω της συνεργασίας της Aston Martin και του Zagato στην Ιταλία. Είναι γνωστά ως μοντέλα Sanction II και Sanction III. Επίσης, δημιουργήθηκε μια μη εξουσιοδοτημένη αλλά προσοδοφόρα ιδιωτική βιομηχανία για την τροποποίηση των αρχικών DB4 GT σε αντίγραφα Zagato, ώστε να καλύψει τη ζήτηση της αγοράς. H DB4 GT Zagato είναι ένα από τα πιο ακριβά βρετανικά αυτοκίνητα όταν προσφέρεται σε δημοπρασία, προκαλώντας μεγάλο ανταγωνισμό μεταξύ των συλλεκτών, με αποτέλεσμα η τιμή της να φτάνει σε αρκετά εκατομμύρια ευρώ.

149

Motors

150

ΝΈΑ BMW 3 Διαχρονική αξία του Άρη Γαλανόπουλου

χεδιαστικά η νέα 3άρα μοιάζει να αποτελεί εξέλιξη της τωρινής και το μπροστινό μέρος να διαφοροποιείται κυρίως στους προβολείς, στο ανάγλυφο των προφυλακτήρων, στο καπό κ.α. Το μήκος έχει αυξηθεί κατά 4,1 εκατοστά, ενώ σημαντικό ρόλο στο εμβληματικό παρουσιαστικό παίζουν και τα φαρδύτερα μετατρόχια. Το αποτέλεσμα είναι το αμάξωμα να δείχνει ακόμη πιο δυναμικό, όπως και το πίσω μέρος. Στο εσωτερικό υπάρχει το ταμπλό με τη γνωστή άποψη της μάρκας, μοιάζοντας σαν μια εξέλιξη της «πεντάρας». Ένα στοιχείο διαφοροποίησης αφορά στην οθόνη multimedia, που είναι πλέον ενσωματωμένη στην κεντρική κονσόλα. Υπάρχουν δύο επιλογές: μία με οθόνη 5,7 ιντσών και μία με οθόνη 8,8 ιντσών, ενώ υπάρχει και επιλογή ψηφιακού πίνακα οργάνων 12,3 ιντσών, σε συνδυασμό με μια πλατιά οθόνη 10,25 ιντσών. Η ανάρτηση είναι αναβαθμισμένη με νέα αμορτισέρ σχεδιασμένα ειδικά για την BMW 3, ενώ παρέχονται και τα οδηγικά προφίλ μέσω των οποίων μπορεί να αλλάξει το σετάρισμα διάφορων παραμέτρων του αυτοκινήτου, όπως το σύστημα διεύθυνσης, τα φρένα, η ανάρτηση κ.λπ. Η κίνηση μεταδίδεται στους πίσω τροχούς μέσω του αναβαθμισμένου 8-τάχυτου αυτόματου κιβωτίου, ενώ παρέχεται και δυνατότητα για τετρακίνηση xDrive. Αρχικά η νέα «τριάρα» θα είναι διαθέσιμη στην έκδοση 320d, με κίνηση στους πίσω ή και σε όλους τους τροχούς, καθώς και στην έκδοση 330i. Όλες οι εκδοχές της είναι τετρακύλινδρες 1.998 κ.εκ. Οι τιμές για τις diesel 320d με τους 190 ίππους ξεκινούν από 46.650 € για την πισωκίνητη και από 52.720€ για την τετρακίνητη xDrive. Στην τελευταία είναι στάνταρ το αυτόματο κιβώτιο των 8 σχέσεων, όπως άλλωστε και στην 330i των 258 ίππων, που κοστολογείται από 49.550 ευρώ. 151

Motors

MERCEDES A-CLASS Ένα αστέρι που λάμπει! του Άρη Γαλανόπουλου

νέα A-Class έχει πολύ δυναμικές γραμμές, είναι από τα πιο όμορφα και πολυτελή hatchback και μία από τις πιο σικ επιλογές. Το μεγαλύτερο μέγεθός της γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά, κάτι βέβαια απόλυτα λογικό από τη στιγμή που το μήκος της έχει αυξηθεί κατά 12 ολόκληρα εκατοστά, φτάνοντας συνολικά τα 4,42 μέτρα. Αυτή η αύξηση έχει ωφελήσει σημαντικά τους χώρους τόσο για τους επιβάτες όσο και για τις αποσκευές, μια και η χωρητικότητα του πορτμπαγκάζ είναι στα 370 λίτρα. Η καλύτερη χωροταξία συνδυάζεται και με μια καινούργια σχεδίαση του εσωτερικού, στην οποία, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, δεσπόζει ο νέος ελεύθερος (δεν είναι δηλαδή ενσωματωμένος, ως είθισται, στο ταμπλό) πίνακας οργάνων, που είναι στάνταρ ψηφιακός. Με δύο διαδοχικές οθόνες, με μέγεθος που κυμαίνεται από 7,0 έως 10,25 ίντσες, οι οποίες δημιουργούν μια ενιαία επιφάνεια σε ένα πλαίσιο με στάνταρ διάσταση. Συνολικά η Mercedes περιγράφει το νέο σύστημα πολυμέσων ως MBUX, και αποτελεί κορυφαίο τρόπο συνδεσιμότητας και επικοινωνίας με φωνητικές εντολές, καθώς και ψηφιακό οδηγό ονόματι Mercedes. Παράλληλα είναι διαθέσιμα όλα τα συστήματα υποβοήθησης της Ε-Class, όπως και το Drive Select. Εδώ ο οδηγός έχει στη διάθεσή του πέντε διαφορετικά προγράμματα οδήγησης, για να επιλέξει αυτό που ταιριάζει σε κάθε περίπτωση. Στην γκάμα των κινητήρων και στη βάση της υπάρχει ολοκαίνουργιος τετρακύλινδρος turbo των 1,33 λίτρων. Στην Α 180 αποδίδει 136 ίππους και στην Α 200 η ισχύς είναι στα 163 άλογα. Στη συνέχεια συναντάμε τις δίλιτρες εκδόσεις A 220 και A 250 με 190 και 224 ίππους, αντίστοιχα. Από πλευράς diesel υπάρχει η A 180 d με πετρελαιοκινητήρα 1.500 κυβικών και ισχύ στους 116 ίππους. Αξιοσημείωτο είναι πως διαθέσιμη είναι και η γοητευτική A-Class Sedan για όσους προτιμούν το στιλ αλλά και την άνεση μιας λιμουζίνας. 152

153

VS Mancode Gang

Giorgio Lotti / Mondadori Portfolio, Corbis / Getty Images / Ideal Image

PINIΝFARINA vs BERTONE

• Η Carrozzeria Pininfarina ιδρύθηκε το 1930 από τον Battista «Pinin» Farina, με έδρα το Cambiano, στην Ιταλία. • Τρία από τα κορυφαία μοντέλα της: - Alfa Romeo Spider 1966 - Lancia Beta Montecarlo 1975 - Ferrari Testarossa 1984. • Πελάτες: Alfa Romeo, Peugeot, Fiat, Maserati, GM. • Σχεδιασμός τρένων, αεροσκαφών και κτιρίων. • Project Battista: ηλεκτρικό supercar, χειροποίητο, σε περιορισμένο αριθμό. Θα κατασκευαστεί στο Τορίνο υπό την επίβλεψη του Paolo Pininfarina, εγγονού του Battista Pininfarina. • Εξαγοράστηκε το 2015 από την ινδική Mahindra Group αντί 168 εκατομμυρίων ευρώ. 154

Είναι οι κορυφαίες εταιρείες σχεδιασμού και παραγωγής αμαξωμάτων. Ενώ ο τίτλος του κειμένου τις φέρνει αντιμέτωπες, στην πραγματικότητα τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο εταιρειών είναι περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν. Αμφότερες ξεκίνησαν ως οικογενειακές επιχειρήσεις με ισχυρές «πατρογονικές» φιγούρες στην κεφαλή της εταιρείας. Έχουν και οι δύο έδρα στην Ιταλία και ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο. Ενώ είχαν τους ίδιους πελάτες, η καθεμία είχε το δικό της προσωπικό στιλ σχεδιασμού. Οι δύο εταιρείες είχαν «παράλληλη» δράση και βίο για περισσότερα από 80 έτη, μέχρι που και οι δύο πωλήθηκαν.

• Η Gruppo Bertone ιδρύθηκε το 1912 ως Carrozzeria Bertone, με έδρα το Grugliasco στη Βόρεια Ιταλία. • Ιδρυτής της ήταν ο Giovanni Bertone. • Τρία από τα πιο εμβληματικά μοντέλα της φίρμας είναι: - Fiat X1/9 1972 - Lancia Stratos HF - Lamborghini LP500 prototype. • Πελάτες: Alfa Romeo, Peugeot, Fiat, Maserati, GM. • Σχεδιασμός τρένων, αεροσκαφών και κτιρίων. • Το 2014 χρεοκόπησε και εξαγοράστηκε από την AKKA Technologies. 155

Motors

RACE WINNER SCUDERIA FERRARI RUDGE 500 TT του Θάνου Βεργή

τις αρχές της δεκαετίας του ’30 η Ferrari πειραματίστηκε με μοτοσικλέτες αγώνων και ο Enzo είχε ξεκινήσει την αντίστοιχη ομάδα της Scuderia, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως πεδίο εκπαίδευσης για τους οδηγούς. Η ομάδα σημείωσε σημαντικές νίκες, πριν διαλυθεί το 1935 εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Η Rudge 500 TT ήταν μια replica μοτοσικλέτα κούρσας, κατασκευασμένη σε συνεργασία με την ομώνυμη βρετανική μάρκα. Η συλλεκτική αξία του σπάνιου μοντέλου της ιταλικής φίρμας επιβεβαιώνεται στις δημοπρασίες, με την τιμή της να «επιταχύνει» κατά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

156

THE REAL BEAUTY 1926 Brough Superior 981cc SS100 Alpine Grand Sportw του Τίμου Οικονομόπουλου (αντιπροσώπου του οίκου Bonhams στην Ελλάδα)

θρυλική superbike της «χρυσής εποχής» του Μεσοπολέμου, η «Rolls Royce των μοτοσικλετών», είναι συνώνυμη της εξαιρετικής απόδοσης, της τελειότητας της μηχανικής κατασκευής και του τέλειου φινιρίσματος. O τελειομανής George Brough ξεκίνησε να συναρμολογεί ποδήλατα και κατόπιν μοτοσικλέτες μόνο από αγορασμένα, και πάντα τα καλύτερα, εξαρτήματα, τα οποία και συναρμολογούσε δημιουργώντας το καταπληκτικό αποτέλεσμα για το οποίο και έγινε διάσημος, πουλώντας πάντα σε αρκετά υψηλές τιμές, στις οποίες μόνο πλούσιοι και επώνυμοι μπορούσαν να ανταποκριθούν (!). Και στα «Roaring Twenties» υπήρχαν αρκετοί οι οποίοι μπορούσαν να εκτιμήσουν και να αποκτήσουν ένα από τα κατασκευαστικά θαύματα του Brough. Ένας από αυτούς ήταν και ο Τ. Lawrence, γνωστός και ως Λώρενς της Αραβίας, ο οποίος ήταν κάτοχος αρκετών Broughs και τελικά σκοτώθηκε οδηγώντας ένα SS100. O γιος του Brough συνέχισε την οικογενειακή παράδοση, προσθέτοντας και τη δική του τεχνογνωσία και καινοτομία. Κατασκευαστική επανάσταση αποτέλεσε η τοποθέτηση της δεξαμενής των καυσίμων ακριβώς κάτω από τη σέλα της μηχανής Brough Superior Mkl, πράγμα που δεν υιοθετήθηκε από τη βρετανική βιομηχανία παρά μόνο μετά το 1928! Το συγκεκριμένο μοντέλο SS100 Alpine Grand Sports με αριθμό πλαισίου 875A, το οποίο αποστέλλεται στις 30 Οκτωβρίου του 1926 στο Mersey Motors, είναι πρωτοποριακό. Το επίπεδο

απόδοσής του τόσο σε οδόστρωμα όσο και σε αναβάσεις και αγώνες είναι εξαιρετικά υψηλό. Με αναβάτες όπως οι Le Vack, Temple, Baragwanath, Fernihough και τελική ταχύτητα 124,51 m/h, το οδηγεί στην κατάκτηση έξι διακρίσεων καλύτερης απόδοσης. Την ονομασία του «Alpine Grand Sports» ή για συντομία «AGS» την παίρνει από την αυστριακή Alpine Trial. To 1934 περνάει στην ιδιοκτησία του Arthur Brocklebank, ο οποίος κάνει και κάποιες τροποποιήσεις στο κιβώτιο ταχυτήτων και προσθέτει ένα sidecar. Με αυτή τη μορφή πλέον ο Arthur, μαζί με τη σύζυγό του και τον Brough, ξεκινούν τις εξορμήσεις τους για διακοπές και camping σε όλη τη Βρετανία. Μετά τον θάνατο του Arthur, το Brough πέρασε στην ιδιοκτησία του Peter Robinson και κατόπιν στα χέρια του Ken Neave. Τον Φεβρουάριο του 1979 αγοράζεται από τον Peter Dawson και καταλήγει στα χέρια του σημερινού ιδιοκτήτη τον Ιούνιο του 1986, ο οποίος και τη συντήρησε ολοκληρωτικά. Για εκείνον που θα επιθυμούσε να την αποκτήσει και να νιώσει τη δύναμη και την ομορφιά της οδηγώντας την, δημοπρατείται από τον οίκο Bonhams στην Αγγλία και η εκτίμησή της είναι στα 160.000-210.000 ευρώ. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε: www.bonhams.com και art@expertise.gr 157

BaR Resto

L’ECAILLER DU BISTROT του Στέφανου Σκούρτη

πρόσκληση έγινε με αφορμή ένα χαρμόσυνο γεγονός: τη γέννηση του εγγονού μου. Η επιλογή του εστιατορίου ήταν του γαμπρού μου, αφού προηγήθηκε η ερώτηση εάν μου αρέσουν τα θαλασσινά ή fruits de mer, όπως λέγονται στα γαλλικά. Μετά την καταφατική μου απάντηση επέλεξε μόνος του τον προορισμό. Ένα μικρό μπιστρό στο 11o διαμέρισμα των Παρισίων.

bateau και queue de homard –ουρές αστακών– με λαχανικά εποχής. Μικρή αμαρτία το απόλυτο γαλλικό πιάτο, οι pommes frites – τηγανητές πατάτες–, τις οποίες καταναλώσαμε εις διπλούν. Μετά από σύσταση του μετρ δοκιμάσαμε το κορυφαίο κρασί του Λίγηρα, το Sancerre. Τα επιδόρπια ήταν κλασικά, ένα mille feuille και μια crème brûlée.

Πρώτο καλό σημάδι. Το μπιστρό ήταν γεμάτο στις δύο αίθουσές του και στο μπαρ. Δεύτερον, τα στρείδια που παρήλαυναν εμπρός μας στις πιατέλες έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις βγει από τη θάλασσα. Η παραγγελία ήταν προκαθορισμένη. Ξεκινήσαμε με ένα plateau de fruits de mer, το οποίο συνοδεύσαμε με spring rolls αστακού και coquilles Saint-Jacques. Συνεχίσαμε με γλώσσα meunière petit

Φεύγοντας ενημερωθήκαμε ότι τα μεσημέρια, εκτός από τα Σαββατοκύριακα, προτείνεται ένα μενού, με πρώτο, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο, προς 18 ευρώ!!! Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα...

158

Info: L’ecailler du bistrot 22, rue Paul Bert 75011, Paris

159

Advertising Stories

160

161

THE PROpOSAL

LEATHER HELMET BERLUTI www.berluti.com

CREDITS Διευθύνσεις: Polychrome (σελ. 92-99) ATTICA THE DEPARTMENT STORE: Πανεπιστημίου 19, Αθήνα, τηλ. 211-1802500. Οπτικά Johnie Rousso: Σκουφά 9, Αθήνα, τηλ. 210-3647744. Massimo Dutti: Τhe Mall, Ανδρέα Παπανδρέου 35, Μαρούσι, τηλ. 210-6300070. Νίκος Αποστολόπουλος: Ευρυμέδοντος 4, Αθήνα, τηλ. 210-3458239. Sotris: Βουκουρεστίου 41, Αθήνα, τηλ. 210-3610662. Tailor: Ακαδημίας 24, Αθήνα, τηλ. 210-3388363.

Διευθύνσεις: Style (σελ. 100-105) ATTICA ΤΗΕ DEPARTMENT STORE: Πανεπιστημίου 9, Αθήνα, τηλ. 211-1802500. CHOPARD BOUTIQUE: Σταδίου 2 και Βουκουρεστίου, Αθήνα, τηλ. 210-3250555-6 / Ενόπλων Δυνάμεων, Τρία Πηγάδια, Μύκονος, τηλ. 22890-22922. DE RIGO HELLAS: Κεντρική διάθεση, τηλ. 210-6826326. GOFAS JEWELRY: Σταδίου 3, Αθήνα, τηλ. 210-3317540. KASSIS: Βουκουρεστίου 21, Αθήνα, τηλ. 210-3641000. ΚΟΥΓΙΑΝΟΣ: Πλουτάρχου 19, Αθήνα, τηλ. 210-7258931. NOTOS: Σταδίου και Αιόλου, Αθήνα, τηλ. 210-3245811. ROLEX HELLAS: Βαλαωρίτου 5, Αθήνα, τηλ. 210-3621138 / Κολοκοτρώνη 1, Αθήνα, τηλ. 210-3235909. SHOP & TRADE: Κεντρική διάθεση, τηλ. 210-3408400. SKECHERS: Εθνικής Αντιστάσεως, Περιστέρι, τηλ. 210-5753845. SWATCH GROUP GREECE: Μαντζαγριωτάκη 3, Καλλιθέα, τηλ. 210-9565656.

Διευθύνσεις: Iceman (σελ. 110-115) ATTICA THE DEPARTMENT STORE: Πανεπιστημίου 19, Αθήνα, τηλ. 211-1802500. Οπτικά Johnie Rousso: Σκουφά 9, Αθήνα, τηλ. 210-3647744. ZARA: The Mall, Ανδρέα Παπανδρέου 35, Μαρούσι, τηλ. 210-6300070. Νίκος Αποστολόπουλος: Ευρυμέδοντος 4, Αθήνα, τηλ. 210-3458239. Luisa: Σκουφά 15, Αθήνα, τηλ. 210-3635600. Sotiris Georgiou: Αναγνωστοπούλου 52, Κολωνάκι 162

163

164