Εισαγωγή Πώς φτάσαμε σε αυτές τις ιστορίες; Συζητούσαμε στην τάξη για το Β’ παγκόσμιο πόλεμο και για το αλβανικό έπος, αλλά και για όσα συνέβησαν στην Πάρο τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. . Καθώς κουβεντιάζαμε, κάποιοι από εμάς άρχισαν να αφηγούνται ιστορίες που συνέβησαν στον πόλεμο σε συγγενείς τους(κυρίως παππούδες). Ζητήσαμε από τους γονείς μας να μας πουν όσα γνώριζαν. Καταγράψαμε ότι ακούσαμε και τώρα και εσείς μπορείτε να διαβάσετε αυτές τις ιστορίες. Ανίσα Ντούσι
Περιεχόμενα 1.Στέλλα Τριανταφύλλου
1-2
Νικόλας Στέλλας,ο θείος του παππού μου 2. Παναγιώτης Λουκής
Πάρος 3-5
παππούς Παναγιώτης
Ζάκυνθος
γιαγιά Διονυσία
Ηλεία
3.Ναταλία Γεμελιάρη
6
παππούς Μανώλης
Πάρος
4. Χρήστος Μπομποτάς προπάππους Κωνσταντίνος
7 Καλαπόδι Λοκρίδας
5.Γιάννης Παναρίτης Παππούς Λουκάς Κόκκινος 6.Αλέξανδρος Μρίγια Μανώλης Γλέζος, μια ξεχωριστή ιστορία
8 Άμφισσα 9
1
2
3
4
5
η γιαγιά μου κι ο παππούς μου στις Λεύκες
Ο παππούς μου ο Μανώλης γεννήθηκε στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.Τότε ήταν πολύ δύσκολη η ζωή.Σαν παιδί πήγαινε με τους φίλους του κι έκλεβαν φαγητά από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς.Όταν τους έβλεπαν οι Γερμανοί έτρωγαν πολύ ξύλο.Όμως υπήρχαν και μερικοί Ιταλοί που ήταν καλοί.Όταν ο παππούς μου έγινε 15 χρονών αρρώστησε βαριά με πολυμυελίτιδα. Εδώ δεν υπήρχαν γιατροί και κόντευε να πεθάνει. Τότε μερικοί Ιταλοί τον πήραν και τον πήγαν στη Σύρο.Εκεί έγινε καλά, αλλά έμεινε ανάπηρος στα πόδια κι από τοτε κούτσαινε.Ότσν γεννήθηκα έγώ μου έλεγε την ιστορία του και ε΄λεγε ότι, ζούσε χάρη στους Ιταλούς. Ναταλία Γεμελιάρη
6
Ο προπάππους μου,Κωνσταντίνος Πλάτσικας, ο πατέρας της γιαγιάς μου, πολέμησε το ’40 στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου. Επειδή όμως το κρύο εκεί ψηλά ήταν ανυπόφορο, έπσε στο χιόνι με βαριά κρυοπαγήματα δίχως να μπορεί να κουνηθεί. Καλούσε σε βοήθεια αλλά οι περισσότεροι πολεμιστές έτρεχαν για να σώσουν τον εαυτό τους αγνοώντας τον. Για καλή τύχη του παππού μου πέρασε από κοντά του ένας συγχωριανός του και φυσικά τον βοήθησε με μεγάλη χαρά.Τον πήρε στους ώμους του και τον μετέφερε στο κοντινότερο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί του έσωσαν τη ζωή αλλά αναγκάστηκαν να του κόψουν αρκετά δάχτυλα των ποδιών του. Χρήστος Μπομποτάς
7
Τον παππού μου τον Λουκά Κόκκινο τον συνέλαβαν οι Γερμανοί το 1944 σε ένα βουνό κοντά στην Άμφισσα. Μετέφερε τρόφιμα στους αντάρτες της περιοχής. Τον πήγαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου στην Αθήνα. Τον πέρασαν από βασανιστήρια για να ομολογήσει ποιοι ήταν οι αντάρτες στο βουνό αλλά δε λύγισε. Γι’ αυτό το λόγο τον μετέφεραν με τρένο στη Γερμανία, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά σε ένα εργοστάσιο κατασκευής τανκ που ήταν στο χώρο του στρατοπέδου. Το φαγητό ήταν ελάχιστο και πολλοί πέθαναν από την πείνα και το κρύο του χειμώνα. Ο παππούς μου ελευθερώθηκε τον Απρίλιο του 1945, όταν οι Ρώσοι έφτασαν κοντά στο Βερολίνο. Ο παππούς μου γύριζε στο Βερολίνο μαζί με άλλους Έλληνες μου, μέχρι να βρεθεί τρένο που θα τους μεταφέρει πίσω στην Ελλάδα. Αρκετοί Έλληνες πέθαναν στο ταξίδι της επιστροφής από πείνα και αρρώστιες. Γιάννης Παναρίτης 8
Και για το τέλος η ιστορία ενός ξεχωριστού παππού, ενός παππού που παραμένει νέος. Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στη Νάξο το 1922.Ο πατέρας του ήταν Ναξιώτης και η μητέρα του Παριανή.Από μαθητής συμμετείχε στη δημιουργία αντιφασιστικής ομάδας, ενώ την περίοδο της Κατοχής αγωνίστηκε για την απελευθέρωση. Τη νύχτα της 30ης ππρος 31η Μαΐου 1941, μαζί με τον Απόστολο Σάντα έκαναν μια πολύ ηρωική πράξη, κατέβασαν από την Ακρόπολη τη σημαία με τη σβάστικα, το σύμβολο του ναζισμού. Συνελήφθησαν στις 24 Μαρτίου του 1942. Ο Μανώλης Γλέζος καταδικάστηκε 28 φορές για την πολιτική του δράση και έμεινε στη φυλακή και την εξορία 16 χρόνια. Από το 1951 και μετά ξεκινάει μία έντονη και συνεχής δράση.Έχει γράψει πολλά βιβλία και έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα σε ελληνικές αλλά και ξένες εφημερίδες και περιοδικά. Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία αλλά και με τη θέση του επίτιμου καθηγητή σε πανεπιστήμια της χώρας μας. Αλέξανδρος Μρίγια. 9