toutestinmag issue#2 it's all Greek to me by Marie Superbia

Online Art Feedback Machine http://toutestin.com/ Issue #2 the Greekssue

ΣΤΗΛΕΣ / ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ

AthensCity | εν Αθηναι | Χριστιάννα Μοσχοχωρίτη

Paper | αναγνωσεις επι χαρτου | Κατερίνα Λουκογεωργάκη

Screen | μεγαλη οθονη | Κωνσταντίνα Κερκελέ

Tapes | κασετες | Χαρά Χατζηιωαννίδου

AthensCity It’s all Greek to me

Στην Αθήνα, το "ιστορικό κέντρο", ποικιλία και ποσότητα υπάρχουν. Ζούμε σε μια πόλη που μπορεί να φιλοξενεί στο ίδιο τετράγωνο, σημεία εντελώς διαφορετικά και αυτό είναι και το στοιχείο που την καθιστά πολυποίκιλη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Και θα μου πεις, πάλι Αθήνα; Ε, όσο είμαι εδώ, θα σου γράφω αυτά που βλέπω και ίσως αυτά που νιώθω. "Αγαπητό ημερολόγιο" και πάει λέγοντας. Με την ελπίδα ότι θα δω κι άλλα μέρη και πως θα με φιλοξενήσει και κάποιο άλλο άστυ εντός ή εκτός της χώρας σύντομα...Στο θέμα μας λοιπόν. "It's all greek to me". Προσπαθώ με αυτό τον τρόπο να καταλάβω τι είναι πραγματικά ελληνικό σ'αυτή την πόλη κάπως ευρύτερα και ποιες είναι οι ελληνικές συνήθειες έτσι όπως εμείς τις βιωνούμε και τις διαιωνίζουμε κάθε μέρα. Για να δούμε...Τι συνηθίζουμε να κάνουμε στην Αθηνούλα...

Συνηθίζουμε να αργούμε να ξυπνήσουμε και έτσι να καταλήγουμε να τρέχουμε όντας σε έξαλλη κατάσταση. Χρειαζόμαστε καφέ, πολύ καφέ. Ίσως επειδή εγώ χρειάζομαι τόσο καφέ να θέλω να γράφω για εξίσου τόσες καφετέριες. Που συνηθίζουμε να συχνάζουμε; Αυτός ο διαχωρισμός μπορεί να μοιάσει συνυφασμένος με την πολιτική, πράγμα που δεν είναι σκοπός μου αλλά, φίλοι, έτσι το σκέφτηκα στο κεφάλι μου όταν ξύπνησα. Κακό είναι να θεωρείς σωστά αυτά που σκέφτεσαι μόλις ξυπνάς; (Αν αναλογιστείς ότι μόλις ξυπνήσω μπορώ να βάλω τη ζάχαρη στο ψυγείο και να ψάχνω το κινητό που κρατάω στο χέρι μου;) Στο δια ταύτα. Έχουμε μια μερίδα νέων που κοιτούν προς Γλυφάδα, Βάρκιζα κ.ο.κ. Μόνο. Υπάρχει η άλλη μεριά που προτιμά μόνο κέντρο. Και υπάρχει και ο αριθμός των νέων που ίσως συνηθίζει να πηγαίνει περισσότερο ή κυρίως στη μία απ’τις δυο πλευρές, αλλά δεν λησμονεί εντελώς την άλλη. Σημειώνω ότι η αναφορά στις περιοχές δεν σημαίνει πως μόνο αυτές οι δύο υπάρχουν και πως όλες οι υπόλοιπες κάθονται στη γωνία και κλαίνε. Συνήθειες, νεοαποκτηθείσες ή μη: Mikel, starbucks, Μαρίνα Φλοίσβου το καλοκαίρι, Γιασεμί (δεν είναι να δείξει πλάνο ο Παπακαλιάτης, όλη η Αθήνα εκεί…Αν και καθόλου άδικα), Floral. H Ερμού κατά τις γιορτές, η ανηφόρα προς τη Φιλοσοφική, το διάβασμα της τελευταίας στιγμής, τα φανάρια, η κίνηση στη Νέα Σμύρνη τα μεσημέρια. Διαβάζω ξανά τις συνήθειες. Ναι, πάντα θα υπάρχουν συνήθειες. Ωστόσο: Δοκιμάστε τον-επόμενο-χειμώνα να πάτε στη Μαρίνα του Φλοίσβου. Πάρτε κατ' εξαίρεση το ποδήλατό σας αντί για το αυτοκίνητο. Κλείστε το κινητό σας για μια μέρα ας πούμε. Μείνετε χωρίς ομπρέλα στη βροχή. Δώστε φιλιά όταν ο αποδέκτης δεν τα περιμένει. Αυτή είναι η δική μου λύση ώστε η συνήθεια να μην γίνει ρουτίνα. Ή να μην γίνεται συνέχεια τουλάχιστον. Μάλλον θα ήταν καλό να ψάξω για τον καλύτερο φραπέ στην πόλη ως απόρροια του "γκρικ" θέματος. Τι λέτε;

Brainfuck It’s all Greek to me .

Φοβού τα Greek Τρολ. Αυτή τη φορά λοιπόν, το κοντέρ έδειξε Ελλάδα, οπότε ας εξετάσουμε τα χαρακτηριστικά που μας καθιστούν ως τους μεγαλύτερους τρόλερ στην ιστορία της ανθρωπότητας; Έχουμε και λέμε λοιπόν. Καταρχήν, ο καιρός μας. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε (ή μάλλον που εγώ γράφω και εσύ διαβάζεις), η Αμερική πνίγεται στο χιόνι, η Αγγλία βουλιάζει από τις βροχές, και κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη έχει καύσωνα. Εμείς όμως, δεν πάει να είναι Φεβρουάριος, ζούμε στη φάση «θα’ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη», με θερμοκρασίες Απριλίου και mood ένα βήμα πριν την παραλία, όχι τόσο γιατί ζεσταινόμαστε, αλλά γιατί μπορούμε ρε φίλε! Κάποιοι το ονομάζουν «υπερθέρμανση του πλανήτη», αλλά εγώ προτιμάω να το σκέφτομαι ως «πρόωρη άνοιξη, γουστάρω».

Στάση δεύτερη: δεν είμαστε εθνικιστές (γκουχου, γκουχου), αλλά όπου πάμε, ψάχνουμε κάτι ελληνικό. Και φυσικά, όταν πετύχουμε Έλληνα στο εξωτερικό κάνουμε σαν παιδάκια ανήμερα Χριστουγέννων και λέμε χαρακτηριστικά «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις...». Επίσης, όλοι οι ηθοποιοί του Hollywood έχουν κάποιο κοντινό ή μακρινό βαθμό συγγένειας με την Ελλάδα, αφού άλλωστε εδώ γεννήθηκε το δράμα, ενώ όταν ένας «δικός μας», όπως η Jennifer Aniston, κάνει κάτι «αξιοσημείωτο», όπως πχ να παντρευτεί τον Brad Pitt και μετά να τον χωρίσει, το μνημονεύουμε συχνά πυκνά. Για το μυαλό του Έλληνα άλλωστε, το Six degrees of separation δεν είναι η θεωρία για το πώς όλοι μας απέχουμε έξι βαθμούς από κάθε άνθρωπο του πλανήτη, αλλά για το πώς ο πλανήτης απέχει έξι βαθμούς από κάθε Έλληνα και Ελληνίδα. Για να το πω και πιο ξεκάθαρα: ο σωστός τρόλερ πιστεύει ότι ο κόσμος γυρνάει γύρω από τον ίδιο, και εμείς παίζουμε τόσο καλά αυτό το παιχνίδι που πιστεύουμε ακόμα εκείνο τον αστικό μύθο για το πώς τα ελληνικά κόντεψαν να ανακηρυχθούν παγκόσμια γλώσσα. Το μεγαλύτερο current τρολάρισμα της Ελλάδας προς το εξωτερικό είναι κατ’εμέ εκείνη η φάση όπου όλοι παραπονιούνται για την αφραγκιά, αλλά τα ρεπορτάζ από τα νυχτερινά κέντρα, τα club, και τα in νησιά, αποδεικνύουν ότι δεν πέφτει καρφίτσα και ο Έλληνας βρίσκει πάντα τον τρόπο. Το οποίο μας οδηγεί στο επόμενο σημείο, που θεωρώ ότι μάλλον είναι μέρος του DNA μας, αφού δεν μπορώ να το εξηγήσω κάπως αλλιώς. Έχουμε λοιπόν πάντα μια τάση να τη σκαπουλάρουμε, με μικρότερες ή μεγαλύτερες απώλειες, και να βγαίνουμε τελικά τζιτζι, εκεί που ο κόσμος γύρω μας μπορεί να καταστρέφεται. Θες ότι είμαστε πολυμήχανοι, θες ότι είμαστε λίγο τυχεροί και έχουμε άγνοια κινδύνου; Πάντως το σύμπαν συνομωτεί συχνά υπερ μας, και έτσι τη βγάζουμε λάδι. Και αφού ανέφερα μερικά από τα μεγαλύτερα ελληνικά τρολαρίσματα, ας σου πω και κάτι που είναι παγκόσμια αξία: Like home nowhere, like here nowhere, όπου κι αν είναι αυτό το home κι αυτό το here για τον καθένα από εμάς. Αγάπα λοιπόν το σπίτι σου, για να μην πέσει να σε πλακώσει, κι αν είναι αβάσταχτο το βάρος, μπορείς πάντα να το ρίξεις στα σουβλάκια και τα ρακόμελα (κλισέ). Γιου αρ γουέλκαμ, για-την-Ελλάδα-ρε-γαμώτο.

Brainfuck It’s all Greek to me

δε μπάτσελορ δε Γκρικ.

Είναι ένα έθιμο αμερικάνικο που τα τελευταία χρόνια χωρίς περισυλλογή, μέσα σε μια κουλτούρα σεξιστική, μπήκε στον ελληνικό χώρο. Το σεξ πουλάει τόσο, όσο να συνδυαστεί με την τελευταία νύχτα του εργένη ή της εργένισσας. Σφηνάκια χοροί, φώτα, στενά εσώρουχα και αδρεναλίνη. Δεδομένου ότι ο <Eλληνάρας> λάτρευε και λατρεύει την υπερβολή καλεί και τα φιλαράκια του για να περάσουν σε ένα strip show αλησμόνητες εμπειρίες. Στο ίδιο σκεπτικό είναι πλέον και οι γυναίκες οι οποίες μάλιστα πιο τολμηρές, πλέον καλούν και striper στο σπίτι. Το τι είναι απελευθέρωση και το τι όχι είναι μεγάλη κουβέντα. Θα έλεγα τόση, όσο το τί είναι ελευθερία. Η πραγματικότητα όμως έχει πολλά αγκάθια. Πολλά άτομα που εργάζονται σε τέτοιους χώρους είναι sex slaves. (Όχι βέβαια όλα). Πρόκειται για σύγχρονους δούλους που είναι θύματα του γνωστού σε όλους μας sex trafficking. Σκοπός του επιχειρηματία που τους φέρνει στην Eλλάδα (μπορεί να είναι κορίτσια αλλά και αγόρια), είναι η εργασιακή και σεξουαλική εκμετάλλευση. Μέσα από απειλές, τους κρατάνε αιχμάλωτους, χωρίς να μπορούν να έχουν χρήματα, κάρτα παραμονής στην Ελλάδα και την δυνατότητα να γυρίσουν πίσω στην χώρα τους. Εσύ πας για ένα ποτό ή και κάτι παραπάνω, διαιωνίζεις όμως ένα διεφθαρμένο σύστημα στο οποίο θύμα θα μπορούσε να είναι ένα συγγενικό σου πρόσωπο, υπό άλλα δεδομένα. Αλήθεια δεν μου είπες τελικά, θα διάλεγες ακόμα το ίδιο bachelor;

Fabric It’s all Greek to me.

Mary Katrantzou – The Greek Edition Φεβρουάριος του 2014, Λονδίνο

Το ζεστό latte σόγιας στο ένα χέρι και στο άλλο η αγγλική Vogue να διαβάζω, χωρίς να βλέπω που πατάω, για το “Vogue Designer Fashion Fund” στο οποίο πήρε μέρος η δική μας Mary Katrantzou. Περπατάω την Oxford st. Ασυνέσθητα και χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση με γρήγορο βηματισμό μιας και η βροχή αρχίζει να δυναμώνει, το ίδιο και ο αέρας. Φτάνω έξω από το Central Saint Martin's. Κοντοστέκομαι, ξεχνώντας τα καιρικά φαινόμενα. Ύστερα ακολουθούν αμέτρητες σκέψεις για το πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου σπουδάζοντας εκεί και όχι στο Εθνικό Καποδιστριακό Αθηνών. Σκέφτηκα να κάνω κι εγώ ότι και η Mary Katrantzou, που τελείωσε την αρχιτεκτονική και συνέχισε στο Saint Martin's. Mary Katrantzou, αν σου θυμίζει κάτι το όνομα, είναι η κοπέλα που κάνει περήφανη την Ελλάδα στο χώρο της μόδας στο εξωτερικό. Εκείνες της ημέρες που εγώ χάζευα στην Oxford st., εκείνη έκανε την εμφάνισή της στο London Fashion Week, με μια τρομερή κολεξιόν η οποία συνοδευόταν από το “τρανζίστορ” της Μαρινέλας, το οποίο με έκανε να αγαπήσω την Katrantzou εκατό φορές πιο πολύ. Γεννημένη στην Ελλάδα από γονείς που ασχολούνταν σε διάφορους τομείς του σχεδίου, πήγε στην Αμερική να σπουδάσει αρχιτεκτονική και αφού τελείωσε τη σχολή της, στράφηκε στο Λονδίνο για να σπουδάσει μόδα στο St. Martin's. Και πολύ καλά έκανε, αν σκεφτείς πως όντας ακόμα φρέσκια και πολύ νέα, οι συλλογές της κάνουν πάντα αίσθηση. Επιπλέον έχει καταφέρει να συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα όπως αυτά των 'Moncler” “Longchamp” “Topshop” και πολλά ακόμη. Αν δεν σου έδωσα έναν λόγο για να αισθανθείς ωραία που είσαι Έλληνας, μέσα σε όλη αυτή τη γκρι ατμόσφαιρα που ζούμε πια, μπορείς να δεις μερικές από τις δημιουργίες της που απαρτίζονται από αρκετό χρώμα, γεωμετρία, πολλά μοτίβα και μια αδυναμία στη φύση.

Headphones It’s all Greek to me

ΝΙΚΟΣ ΕΡΗΝΑΚΗΣ UND DIE HAKEN – ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΣΦΥΡΙ Ο Νίκος Ερηνάκης είναι ποιητής. Το 2009 εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή («Σύντομα Όλα Θα Καίγονται Και Θα Φωτίζουν Τα Μάτια Σου»). Στο τέλος του ’13 ολοκληρώθηκε και στις αρχές του ’14 παρουσιάστηκε στο κοινό η δεύτερη ποιητική του συλλογή, «Ανάμεσα Σε Όσα Πέφτει Η Σκιά». Το πόσο όμορφα είναι τα ποιήματά του, δεν είναι δουλειά του παρόντος άρθρου. Θα σας πω απλά πως αν είχα λεφτά, θα αγόραζα όλα τα αντίτυπα της τελευταίας συλλογής για να τα μοιράζω στο κόσμο, να την έχει, να τη διαβάζει, και να γονατίζει εξαιτίας της. Ο συγκεκριμένος δίσκος, ηχογραφήθηκε στην Κύθνο τα καλοκαίρια του ’12 και του ’13.

Μαζί με τους Die Haken, ο Νίκος Ερηνάκης «μελωποιεί» τα ποιήματά του. Τα εισαγωγικά οφείλονται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για μελωποιημένα κομμάτια που ακούγονται όπως άλλα που γνωρίζουμε. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι τα ποιήματα καθαυτά, όταν τα διαβάζει κανείς φαντάζουν «αμελωποίητα». Επομένως, και μόνο η προσπάθεια να τα μελωποιήσει κάποιος είναι αξιοθαύμαστη. Κανείς δε θα ήταν ικανότερος να μπει σε αυτή τη διαδικασία από τον ίδιο τον Ερηνάκη, το δημιουργό τους. Και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου γραπώνει και επιτάσσει την προσοχή σου. Η Ποίηση και ο Θόρυβος ενώνονται. Η μουσική και τα «φωνητικά», που δεν είναι τίποτε άλλο από ανάγνωση των στίχων – spoken word θα ‘λεγε κανείς, αν απομονωθούν το ένα από το άλλο μοιάζουν να μην έχουν καμία σχέση. Η ένωσή τους είναι αποστομωτική. Τα φωνητικά, μετατρέπονται σε ένα ακόμη όργανο. Οι στίχοι είναι οι νότες που συμμετέχουν στο χτίσιμο του κάθε κομματιού. Η χροιά της φωνής δεν έχει μελωδία. Η κάθε λέξη είναι ένταση που εντυπώνεται στο νου του δέκτη. Είχα την τύχη να ακούσω/δω live εκτελεσμένα τα κομμάτια την περασμένη Παρασκευή στην παρουσίαση του δίσκου. Πρώτο live της χρονιάς. Μοναδική εμπειρία. Σε ζωντανή εμφάνιση είναι που πραγματικά απογειώνονται τα κομμάτια. Το μόνο κρίμα είναι που, αναπόφευκτα, χάνονται λίγο τα φωνητικά και δεν ακούγονται πάντα οι στίχοι. Αλλά χαλάλι. Γι’ αυτό υπάρχει και το βιβλίο. Το συγκρότημα όπως ήταν ντυμένο, αλλά κυρίως, ο τρόπος που έπαιζε μου θύμιζε τους Bad Seeds και τους Crime & The City Solution στο –τεράστιο- Wings Of Desire. Κι ο Ερηνάκης να απαγγέλει πως «η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον». Συχνά αναπολούμε εποχές που έχουν παρέλθει και δε ζήσαμε ποτέ, και ευχόμαστε να μπορούσαμε να ‘μαστε εκεί και να ζήσουμε όλα τα κορυφαία γεγονότα που συνέβησαν. Και παραπονιόμαστε πως σήμερα δε συμβαίνει απολύτως τίποτα. Ε λοιπόν, μέσα στα σκατά που μας πετάνε καθημερινά, η κυκλοφορία αυτή είναι ένα φωτεινό και σημαντικότατο σημείο που όποιος το προσπεράσει χάνει μια υπέροχη ευκαιρία να του γουρλώσουν τα μάτια και να μείνει αποσβολωμένος για μέρες. Είναι ένα συμβάν, το οποίο θα αναπολούμε μετά από χρόνια. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και πάρτε το βιβλίο και το CD. 12 ευρώ κάνουν παρέα. Η αξία τους όμως είναι γιγάντια. Links: http://nickerinakis.blogspot.gr/

Headphones ΚΟΡΕ. ΥΔΡΟ. Περίπου μισός μήνας μετά. Έκλεισε ο κύκλος, εκορέσθησαν οι υδρογονάνθρακες κι άλλα τέτοια γραφικά. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι έμεινα ευχαριστημένος και με το παραπάνω από το δεύτερο μισό της πορείας τους σα μουσικό σχήμα, δηλαδή από τότε που έπεσε στα χέρια μου κατά τύχη η 'Φτηνή Ποπ Για την Ελίτ' κι επαυξάνω τη θέση μου έχοντας παρακολουθήσει τα 2/5 της τελευταίας περιοδείας του σχήματος, παρ' όλο που λίγο πριν το κλείσιμο τους έμειναν χωρίς σχεδόν ούτε ένα αρχικό μέλος. Το σχήμα με τους πιο φανατικούς και μισητούς ακροατές στη χώρα μας -με μία πολύ μικρή δόση υπερβολής- ήρθε στο τέλος του φροντίζοντας να το πολυδιαφημίσει, και κάπου εδώ τελειώνουν τα αρνητικά.

Ακολουθώντας ανέκαθεν μία αμιγώς ποπ φόρμα χωρίς απαραίτητα να στηρίζουν κλασσικά μοτίβα της, όπως τα ρεφρέν και τις γέφυρες, έχουν κυκλοφορήσει εντός κι εκτός “μεγάλων” εταιριών, από το 2001 και μετά, στη λεγόμενη σοβαρή περίοδο τους, 5 άλμπουμ. Μη θέλοντας να αναλωθώ σε περιττές πληροφορίες που μπορούν να βρεθούν αναλυτικά από τη βικιπαιδεία μέχρι και το προσωπικό τους site που διαχειρίζονται χρόνια, θα ήθελα να αναφέρω το peak τους που για μένα ήταν το “Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του 78”. Το οποίο έχει μια αρκετά αόριστη θεματική όπως συνηθίζουν άλλωστε αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι τα πολλαπλά συναισθήματα που εκπέμπουν οι στίχοι και οι επερχόμενες μεταβολές στη διάθεση του ακροατή που απορροφά σα σφουγγάρι ακόμα και το παραμικρό κόμμα απ' το booklet του δίσκου. Όχι όμως με τον προφανή παθητικό τρόπο. Νομίζω πως θα πέσω σε παγίδα αν το συνεχίσω. Παρ' όλα αυτά, ο καθένας, σίγουρα μπορεί να συμφωνήσει στο ότι ανήκουν σε μια κατηγορία από μόνοι τους και είναι απ' τα λίγα σχήματα που δεν χρειάζονται ετικέτες στην πλάτη τους για να περιγράψεις το τι κάνουν. Δεν είναι εύκολο -κι ακόμη και κάποιος που δεν του αρέσουν πρέπει να παραδεχτεί- για ένα σχήμα να δέσει τόσο καλά κι εν τέλει να αποκτήσει το δικό του ύφος. Βέβαια οτιδήποτε πρωτοπόρο και μη γνώριμο στο ευρύ κοινό είναι επόμενο να προκαλέσει απέχθεια. Αλλά όχι τόσο εύκολα αδιαφορία. Πάντοτε η δεύτερη καλύτερη διαφήμιση ήταν η δυσφήμηση. Και πλέον αναμένουμε την επόμενη μουσική δουλειά του Π. Δημητριάδη, στο άμεσο μέλλον όπως ανακοίνωσε εκείνο το βράδυ στο 'Πολύτεχνο'. Για να δούμε. http://www.youtube.com/watch?v=Z-tcfSu9kHk

Paper It’s all Greek to me.

Αύγουστος Κορτώ / Διαβάσαμε το βιβλίο της Κατερίνας. Το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν είναι ένα μυθοπλαστικό, είναι η πραγματική ιστορία της μητέρας του Αύγουστου, Πέτρου Χατζόπουλου, της Κατερίνας. Μιας γυναίκας που πάλεψε για χρόνια ολόκληρα με μια πνευματική νόσο και που στο τέλος, νικήθηκε και παραδόθηκε μόνη της, βάζοντας η ίδια τέλος στη ζωή της. Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό, είναι να νιώσω συμπόνια και κατανόηση. Δεν μπορεί να υπάρξει ταύτιση, δεν μπορώ να διανοηθώ πως είναι να ζεις με έναν δαίμονα σαν και τον δικό της για τόσα χρόνια, όπως δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι δυνατόν να μπορείς μέσα στην τρέλα σου να δώσεις τόση πολλή αγάπη. Γιατί η Κατερίνα, μπορεί σε όλη την πορεία της να μην πήρε όλη εκείνη την αγάπη που άξιζε, αφού μέχρι να γνωρίσει τον άντρα της περιστοιχιζόταν από φαιδρά άτομα χωρίς αισθήματα και ανίκανα να νιώσουν, έδωσε όμως περισσότερη από πολλούς υγιείς και ικανούς. Ξεγυμνώνοντας την ψυχή και τα συναισθήματά του, αλλά και της μητέρας του για την οποία, προφανώς, έχει αισθανθεί στην πορεία της ζωή του μίσος -για όλα εκείνα που η αρρώστια της τους ανάγκασε σαν οικογένεια να περάσουν-, μα πάνω απ' όλα, έχει αισθανθεί απέραντη και ανιδιοτελή αγάπη αναγνωρίζοντας πως μέσα στη δίνη της τρέλας, του χαπιών, του αλκοόλ, της αδυναμίας της για εκείνον που μπορεί να ήταν ακόμα και καταστροφική ορισμένες φορές, η Κατερίνα, τον ανέθρεψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δίνοντάς του απέραντη αγάπη, βλέποντας στο πρόσωπό του ολόκληρο τον κόσμο και τελικά, έδωσε τέλος στη ζωή της για να του επιτρέψει να ζήσει ελεύθερος τη δική του, όσο οξύμωρο κι αν φαντάζει αυτό. Ο Αύγουστος Κορτώ, χωρίς δισταγμό, με γρήγορο ρυθμό και γλώσσα που τσακίζει, μας αφηγείται μια ιστορία που πραγματικά σε συγκινεί και σε κάνει να δακρύζεις. Όπως λέει και ο ίδιος σε κάποια από τις συνεντεύξεις του : «Υπάρχουν διάφοροι μύθοι, όπως ότι η δυστυχία είναι μοναδική, ικανή και αναγκαία συνθήκη για να γίνει τέχνη. Τρίχες κατσαρές. Υπάρχει τέχνη που την κάνουν δυστυχισμένοι άνθρωποι, υπάρχει εξαιρετική τέχνη που την κάνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Δεν είναι κατώτερη η τέχνη του Ροσσίνι με το μπελκάντο του, από την τέχνη του Στρίντμπεργκ που υπέφερε. Δε χρειάζεται να είσαι ο αλκοολικός και εν τέλει αυτόχειρας Χέμινγκγουεϊ για να γράφεις τόσο καλά. Ο Φώκνερ περνούσε μια χαρά και έγραφε ακόμα καλύτερα κατά τη γνώμη μου. Όλα αυτά περί καταραμένου καλλιτέχνη, σταμάτησα να τα πιστεύω αρκετά νωρίς. Δεν υπάρχει ιδανικός γονιός. Όπως δεν υπάρχει ιδανική ζωή. Ο νεκρός αφηγητής έχει πάντα ενδιαφέρον από την άποψη ότι είναι ο παντογνώστης αφηγητής. Για τους νεκρούς πιστεύουμε ότι ξέρουν τα πάντα.».

Τα Εξάρχεια είναι ένα νησί όπου ζούμε εγώ κι εσύ, άνθρωποι αλλόκοτοι, μα μόνο για όσους δεν ξέρουν απ’ τον πόνο της μέρας, που άλλοτε πετάει, κι άλλοτε πάλι περπατάει με κόπο, πόνο, και κουτσαίνει σαν παιδούλα χτυπημένη που δεν ακούει γλυκά λογάκια, και κοιμάται σε παγκάκια και τα βράδια, κρύα βράδια, έχει την καρδιά της άδεια απ’ ό,τι όμορφο ζεσταίνει την υπόλοιπη οικουμένη, μα γι’ αυτό και η ομορφιά της φαίνεται από τα καρφιά της που τρυπούν βαθιά. Μα όσο έχω αγάπη να σου δώσω, έλα εδώ, στα αποκαΐδια, όπου ζει η ζωή η ίδια. Α.Κ.

Screen It’s all Greek to me

ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ Η μικρά Αγγλία παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο τις κοινωνικές συνθήκες της Άνδρου –και σε κάποιο βαθμό της Ελλάδας γενικότερα- του 30’, με κεντρικό άξονα μια πολύπαθη ιστορία αγάπης. Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από τον έρωτα της Όρσας (Πηνελόπη Τσιλίκα) και του Σπύρου (Αντρέας Κωνσταντίνου). Η αντίθεση των δύο χαρακτήρων λόγω της κοινωνικής τους θέσης είναι ένα εμφανές εμπόδιο για τα δεδομένα της εποχής. Ο Σπύρος προσπαθώντας να ορθοποδήσει στην ζωή μπαρκάρει στα καράβια και γίνεται ναύτης, ενώ η μητέρα της Όρσας παράλληλα προσπαθεί να αποκαταστήσει την μεγάλη κόρη της εξασφαλίζοντας της εύπορη ζωή. Η ζωή όμως φαίνεται να έχει διαφορετικά σχέδια. Η ‘Ορσα τελικά παντρεύεται τον Νίκο(Μάξιμος Μουμούρης), έναν ευκατάστατο καπετάνιο, σύμφωνα πάντα με εντολή της μητέρας της. Η τραγικότητα κορυφώνεται όταν ο Σπύρος, εφόσον πλέον έχει ανελιχθεί και έχει γίνει καπετάνιος, πρόκειται να παντρευτεί την μικρή αδερφή της Όρσας, την Μόσχα (Σοφία Κόκκαλη).

Μέσα από την κινηματογραφική σκοπιά του Π.Βούλγαρη και χάρη στο εξαιρετικό σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Ι.Καρυστιάνη γινόμαστε θεατές των κοινωνικών συνθηκών και επιταγών του 30’. Οι ανθρώπινες σχέσεις συνάπτονταν κατά κανόνα με βάση τους άγραφους «νόμους» της εποχής και ήταν θέμα οικογενειακό παρά ατομικό. Οι έρωτες και τα αισθήματα καταπατούνταν μπροστά στο συμφέρον των οικογενειών, διασφαλίζοντας κατά κάποιο τρόπο μια εύπορη ζωή και διατηρώντας τις κοινωνικές τάξεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις καθορίζονται μέσα από αυτές τις επιταγές και διαμορφώνουν νέες συνθήκες. Εν προκειμένω, δεν παρακολουθούμε μόνο την ιστορία ενός αδικοχαμένου και ανεκπλήρωτου έρωτα αλλά και την σχέση μεταξύ δύο αδερφών, τη σχέση τους με την μάνα και συνάμα την σχέση τους με την κοινωνία. Στην ουσία είναι ένα κουβάρι που ξετυλίγεται με βάση έναν έρωτα και καταλήγει να επηρεάζει και να αναπλάθει την ζωή περισσότερων ατόμων. Τα αισθήματα και το άτομο περνάει σε δεύτερη μοίρα, σιωπά όπως η Όρσα και δίνεται σε μια εσωτερική μάχη, μέχρι την στιγμή που η σκληρότητα της ζωής θα την σπάσει και θα κραυγάσει όσο πιο δυνατά μπορεί, απελπισμένη «Αγάπη μου!!». Χαρακτηριστικός συμβολισμός της ταινίας είναι πως οι ήρωες δεν θαλασσοδέρνονται μόνο στην θάλασσα, αλλά και στη στεριά, στην καθημερινή μάχη. Αξίζει να σημειωθεί πως οι ερμηνείες ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Τόσο η Πηνελόπη Τσιλίκα, όσο και η Σοφία Κόκκαλη ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους και προσωπικά με άφησαν άφωνη. Φυσικά βέβαια όλοι οι ηθοποιοί ήταν μοναδικοί, χωρίς καμία υπερβολή. Το οπτικό αποτέλεσμα, συνυφασμένο με όμορφα τοπία και άριστη φωτογραφία που θυμίζει κάρτ-ποστάλ, ο κατάλληλος φωτισμός, τα χρώματα και τα αρώματα με τα «γιασεμιά», απογείωσαν την αισθητική της ταινίας, καθιστώντας τον Π.Βούλγαρη όχι μόνο εξαιρετικό κινηματογραφιστή αλλά και –κατά κάποιο τρόπο-σπουδαίο «λαογράφο». Όταν τελείωσε η ταινία, το κοινό χειροκρότησε τον σκηνοθέτη, ο οποίος μας ευχαρίστησε θερμά και εξέφρασε την χαρά του για αυτό το αποτέλεσμα δηλώνοντας πιο αισιόδοξος από ποτέ, παρόλη την κρίση και λέγοντας χαρακτηριστικά «πάντα ελπίζω σε αυτό που έρχεται. Βλέπω καθημερινά πολλές δημιουργικές πρωτοβουλίες, ειδικά από νέους καλλιτέχνες που προσπαθούν με ελάχιστα μέσα και δημιουργούν προσπαθώντας να καταφέρουν αυτό που θα μας σπρώξει ξανά μπροστά και θα τα καταφέρουν.» Ήταν οι συνθήκες τελικά που καθόρισαν τις ζωές τους, θυσιάζοντας τον πιο απλό και αυθεντικό ανθρώπινο καημό…«ήθελα να αγαπώ πολύ, να αγαπώ για πάντα.»

Tapes

Το «Αθηναϊκό» - Soundtrack (αρχαίο πνεύμα αθάνατο και έτσι) Βόλτες με το mp3 Θέα το λεκανοπέδιο στα «παράλληλα» της Attica Για το επί τροχό ηχείο, με τα παράθυρα ανοιχτά Για τις ήσυχες- ανήσυχες παρέες. Μοναστιροπλάκα, απεγνωσμένα βλέμματα και οξύ-γωνο

ΠΛΕΙΛΙΣΤ 1. Tango With Lions – A long Walk http://youtu.be/EoD7_pwQrBA 2. US Baby Bear Bones – You http://www.youtube.com/watch?v=I-k6gPUbKow 3. Baby Guru – Amaye http://www.youtube.com/watch?v=BAX40In5vH8 4. Egg Hell – Suffering http://www.youtube.com/watch?v=SSj1g0BKbrk 5. Apanemic – The night You Forgot Me http://www.youtube.com/watch?v=CbrQyeS96A0 6. Ku – The New Grey Whistle Test http://youtu.be/1Toc09vBcQ0 7. The You And What Army Faction - Wouldn't it be better if we just fucked and forgot about it http://www.youtube.com/watch?v=jWyCE6xOuKg 8. We. Own.The Sky - Blue 88 - http://www.youtube.com/watch?v=L96EwN2pTdA 9. The Blue Square – Erotic http://www.youtube.com/watch?v=Z62uyYe_RGA 10. Coffee Brake Cookies – The Silence Of The Candle http://youtu.be/tFl6rCXRJRo

Επίλογος The Art Feedback Machine

Προσπαθήσαμε με κάθε δυνατό τρόπο να αποφύγουμε την παγίδα του κιτς. Σκοπός αυτού του τεύχους ήταν κατά κάποιο τρόπο να συνδέσει το Ελληνικό στοιχείο και την Αθήνα που υπήρχε στο μακρινό παρελθόν, με αυτή που είναι ζωντανή σήμερα. Η τέχνη που εισχωρεί στις αισθήσεις μας ακόμα κι όταν τα δεδομένα μας είναι λίγο γκρίζα και οι τοίχοι μας χάρτινοι. Επιλέξαμε λοιπόν, αξιόλογες δουλειές της σημερινής μας Αθήνας και τις παρουσιάσαμε συνδυαστικά με background του παρελθόντος. Ρίξτε μια κοντινή ματιά και μην το προσπεράσετε όπως προσπερνάμε καθημερινά σελίδες, εικόνες, ανθρώπους στο δρόμο, …προσπερνάμε πολλά γιατί η πληροφορία είναι άπειρη. Μπορείτε να μας στείλετε τα σχόλια σας στο toutestinmag@gmail.com ή ό,τι άλλο θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας. Μαρία Καρανάσιου Δημιουργός / Αρχισυντάκτρια του Toutestin Magazine