Imeldazine nr. 17

BIJ ONS OP DE KOFFIE: VÉRONIQUE LEYSEN

Een energiebom die meteen een glimlach op je gezicht tovert, zo kan je Véronique Leysen wel omschrijven. Véronique is geboren en getogen in Bonheiden en bevalt binnenkort van haar tweede kindje in ons ziekenhuis. We nodigden haar dan ook graag uit bij ons op de koffie.

HOE HET ALLEMAAL BEGON

Véronique is opgegroeid in Bonheiden en kent deomgeving goed. Toen ze 16 jaar was volgde ze de lesaan de kunsthumaniora in Antwerpen. Al snel werdhaar talent opgepikt en kon ze starten in de toenmaligejeugdserie ‘Spring’ op Ketnet. “Het waren voor mijde eerste stapjes in de televisiewereld en dat smaaktenaar meer. Acteren was mijn grote droom. Uiteraardmoest ik dit nog wel combineren met school, zodat ikzeker mijn diploma behaalde.” Vijf jaar lang speeldeze Roxanne in de jeugdserie. Ze had de smaak te pakkenen ging Journalistiek en Audiovisueel werk studeren.Hierdoor kon zij bij het toenmalige VT4 (nuVIER) het jeugdjournaal presenteren. Véronique werdondertussen gevraagd voor een rol in de jeugdserie ‘Amika’. Daar speelde ze één vande hoofdrollen, namelijk Marie-Claire De La Fayette.

Alhoewel Véronique zich als een vis in het water voelde op de set, toch voelde het voor haar alsof ze iets miste. “Ik was op zoek naar iets dat mij wat invulling kon geven in het dagelijks leven. Iets dat maatschappelijk relevant was.

Aangezien mijn interesse in hetgevangenisleven groot is, beslootik om de opleiding Criminologiete volgen.” Voor Véronique wasdit een totaal andere richtingmaar het voelde goed. Haarvoorliefde voor human interestwerd hier beantwoord. Zowelhaar studies als haar carrièreals actrice vulde ze aan met eenbijjob in de horeca. Toen was hetal duidelijk dat Véronique niet stilkon zitten. Maar de combinatiewerd zwaarder en zwaarder. Ondanks haar grote interessein de criminologie koos ze voor haar televisiecarrière.Deze had ze immers al enkele jaren opgebouwd.

NEW YORK

Na 4 jaar acteren in Amika, had Véronique het welgezien. Ze nam een drastische beslissing en liet Belgiëeven voor wat het was. “Ik besloot om met vriendinnennaar New York te trekken. Ik boekte een enkelevlucht en wist niet wanneer ik ging terugkomen. Heelspannend was dat wel. Ik volgde er uitgebreide acteer-en danslessen. En dat heeft me veel bijgebracht. MaarNew York is echt een jungle. Het was er niet gemakkelijk.Zeker niet toen mijn vriendinnen vertrokken enik alleen achterbleef in de grootstad. De mensen daar zijn wel vriendelijk, maar erg diepgaande gesprekkenmoet je er niet voeren.”

Na drie maanden kreeg ze telefoon van de VRT. Na devele audities voor Ketnet-wrapper te hebben gedaan,mocht Véronique starten bij de jeugdzender. “Hetwas een droom die werkelijkheid werd en ik keerdemeteen terug naar België. Kort daarna ben ik gestartals wrapster.”

VAN BREIEN TUSSEN DE SCÈNES DOOR NAAR EEN EIGEN BREIMERK

“Vijf jaar lang deed ik de job als wrapper met harten ziel. Maar tussen de verschillende scènes doorwas het rustig en zocht ik een bezigheid. Ik begon tebreien. Door enkele YouTube-filmpjes kon ik mutsenen sjaals maken.”

Dit kwam aan de oren van een uitgeverij en ze contacteerdeVéronique voorhet schrijven van eenbreiboek en het lancerenvan een eigen breimerkdat later Maurice zougaan heten. Dit werd eengigantisch succes, waardoorde productie, dieVéronique alleen deed,niet kon volgen. “Er werden zoveel dingen besteld dathet voor mij alleen niet meer haalbaar was. Ik deed eenoproep voor omaatjes die konden helpen met breien.

Maar ja, wat moest ik in de zomer doen?” Véroniquewas op zoek naar iets wat ze kon combineren methaar breimerk Maurice. Maar het moest iets zijn daterbij paste. Namelijk iets leuks en gezelligs. “De naamMaurice is afkomstig van mijn grootvader. Ik vond datmijn merk iets mannelijks moest uitstralen, iets stoers.Ik moest er een gezicht kunnen opplakken. En toenviel mijn keuze op de naam ‘Maurice’. Voor mij komtdie naam overeen met ambacht. De naam was ook nog niet zo ‘in’. Maurice moest meer dan een naamzijn. Het moest een totaalconcept worden.” Véroniquehoudt van koffie en koffiedrinken. De link was dus snelgelegd. Gezellig breien bij een heerlijk tasje koffie. Eentotaalconcept was geboren. “Maar van ondernemenhad ik totaal geen kaas gegeten. Ik hou wel van eenuitdaging, maar dit was toch wel pittig.

Ondertussen had ik ook Thomas (Vanderveken) lerenkennen en werd ons zoontje Otto geboren. Ik steldemijn tweede breiboek voor op de opening van mijneerste koffiebar. Eerst werkte ik er alleen maar datwas niet haalbaar. Elke dag, ook in het weekend, stondik achter het fornuis om mensen heerlijke koffie engebak aan te bieden.” De koffiebar was voor Véroniqueeen grote sprong in het duister. Véronique zag zichzelfniet als ‘de manager’ maar eerder als ‘de creatieveling’. Koffiebar Maurice werd meteen een succes. “Hetheeft heel veel van mij gevraagd. Ik ben dan ook eenperfectionist en allesmoest tot in de puntjes‘Maurice’ uitademen.Van de koffie, over deserviette tot en met dekader aan de muur. Hetvolledige plaatje moestkloppen.”

Een tweede bar kon dan ook niet langer uitblijven. Desterke branding van het merk maakte dat de verkoopzeer goed liep en Véronique mensen moest aanwervenom in haar koffiebars te staan. “Opeens word je danwerkgever en heb je toch een andere band met mensen.Je moet met zoveel persoonlijke zaken rekeninghouden en dan nog een zaak runnen.

Ik zag Otto ook amper omdat het runnen van tweezaken meer dan een fulltime job was. Ik kon Otto nooitgaan afhalen van de crèche en ook tijdens de zomervakantiemoest ik verstek geven. Thomas en Otto brachtendie zonder mij door.”

Door asbestproblemen moest de eerste Maurice bar de deuren onmiddellijk sluiten. Dit was niet makkelijkvoor Véronique. Alle medewerkers moesten immersopgevangen worden. Ondertussen lag ook het breimerkniet stil. Kledingketen ZEB sloot met Véroniqueeen contract af. Haar breiwerk werd nu op groteschaal geproduceerd en verdeeld.

DILLE EN KAMILLE

Midden 2019 werd Véronique zwanger van haartweede kindje. Ze besloot van het deze keer andersaan te pakken en meer tijd vrij te maken voor haargezin. Ze zocht een overnemer voor haar tweedekoffiebar.

Maar ondertussen kwam de winkelketen Dille enKamille op de proppen met een nieuw voorstel. Naasthun winkel in Antwerpen wilden ze een gezelligeontbijt-lunchplek openen. Zij zagen het concept vanMaurice natuurlijk meteen zitten. Véronique: “Ik vondhet een supergoed idee. Maar ik vroeg mezelf wel af‘Wil ik wel opnieuw achter de bar gaan staan?’ Deperiode in mijn tweede koffiebar bezorgde me heelwat stress, wat natuurlijk een negatief effect had opmijn zwangerschap. Ik kreeg een zona, vreemde neurologischeuitvallen en een zwangerschapsvergiftigingop het einde. Dit was voor mij het teken dat hetgeen goed idee was om terug 7 op 7 achter mijn kookpottente staan en een zaak te runnen op mijn eentje.”Véronique besloot om met Dille en Kamille in zee tegaan, maar onder de voorwaarde dat ze het conceptMaurice mogen gebruiken maar iemand anders zoekenals gerant. Véroniques taak bestaat erin de horecazaakte begeleiden waar nodig om het totaalconceptuit te dragen.

De nieuwe Maurice i.s.m. Dille & Kamille heeft zijn deureninmiddels geopend in Antwerpen (Korte Nieuwsstraat 22) en is een groot succes geworden!Naar de toekomst toe wilDille en Kamille dit concept uitbreidennaar al zijn winkels enook daar zit Véronique mee in. Erstaat dus nog wat op de agendakomende jaren. Vandaag heeftVéronique ook een interieur- enconsultancybedrijf ‘Studio Vero’,waarmee ze in de eerste plaatsinterieurs vormgeeft en daarnaastook ondernemers begeleidtbij de opstart van een zaaken dan vooral de branding vanhet merk.

BROER OF ZUS VOOR OTTO

Otto is nu 2,5 jaar oud en magin februari 2020 een broertjeof zusje verwachten. Wat hetwordt, is nog een verrassing,zelfs voor Véronique en Thomas.“Als je de eerste keer bevalt, isalles nieuw. Je weet niet wat jete wachten staat. Welke pijn gaje hebben? Hoe verloopt zo’nbevalling?... Allemaal uitdagingen die ik graag aanga. Voor de tweede keer bevallen is danook minder spannend want je kent het al. Vandaar datwe in spanning willen wachten op het geslacht (lacht).

Op de kraamafdeling van dit ziekenhuis word je zogoed opgevangen. Alle mensen hier dragen zo’n positieveboodschap uit. Je kan echt op hen rekenen. Endat stelt mij gerust. Ik weet gewoon dat het goed komt.Soms denk ik, ik had arts moeten worden (lacht). Elkepatiënt of operatie is een uitdaging en er komen ook heel wat emoties bij kijken. Bij een acuut probleem,kan je meestal direct een oplossing aanbieden. Datis weer de ‘mensenmens’ die in mij naar bovenkomt.”Véronique komt zelf uit een groot gezin met vierkinderen. Dat vond ze altijd leuk. “Ik wil er ook graagvier. Maar ik denk niet dat Thomas daarmee kan lachen.”

ALTIJD EEN HALFVOL GLAS

“Bij ons thuis geldt er ook een ‘opendeurpolicy’. Eenduivenkot is er niets tegen (lacht). Elke avond komen er wel vrienden of familie over de vloer. Ik vind dat leuk. Ik hou ervan om me te omringen met mensen. Ik heb ook een grote familie. Heerlijk vind ik dat. De kerstfeesten bij ons zijn altijd uitgebreid.” zegt ze. Vrienden en familie zouden Véronique dan ook omschrijven als heel energiek, altijd goed gezind en ondernemend. Veronique: “Mijn glas is altijd halfvol. Ik probeer steevast het positieve in alles te zien. Ik buig iets negatiefs meestal om in iets positiefs. Wij hebben het in België zo goed! Wij hebben familie, vrienden, een huis, een goede job, een goed sociaalzekerheidssysteem,… Ik ben erg dankbaar elke dag opnieuw. Ik vergelijk mezelf altijd met de mensen die het minder hebben dan ik. Ik leef zo met hen mee. Neem nu die vluchtelingen, dat vind ik een erg verhaal. Ik kan zo kwaad worden over onrecht. Vooral van kwetsbare kinderen in kwetsbare posities of omgevingen, eender welke situatie dat is, dat is mijn meest kwetsbare plek. Ik zou iedereen in mijn armen willen sluiten en helpen.

Uiteraard is je gezondheid het hoogste goed, dat besef ik maar al te goed. Ik draag er dan ook veel zorg voor. Ik eet heel gezond maar toch kan er af en toe een snoepje af. Gezond koken is gezellige me-time waar ik echt kan van genieten. Een bord moet niet alleen lekker zijn, het moet er ook goed uitzien. En dit wil ik ook meegeven aan mijn kinderen. Otto groeit op met veel groenten en fruit. Ik maak eten voor mezelf en mijn gezin en gasten in Maurice gewoon ‘leuk’ - een leuke presentatie, leuke combinaties, .. Als je goed eet, voel je je goed in je vel, dus een win-win toch? Toen hij klein was, nam ik steeds een avocado mee als we op stap gingen. Die kon ik dan uitlepelen als hij honger had. Jong geleerd, is oud gedaan (lacht). Begin 2020 ga ik me vooral concentreren op mijn gezin en ons nieuw kindje dat eraan komt. Maar daarna wachten er weer een heleboel uitdagingen op mij. Ik kijk er al naar uit!”