5º INFANTIL RECITADO CONXUNTO
LA PRIMAVERA
LA PRIMAVERA HA VENIDO, NADIE SABE CÓMO HA SIDO. HA DESPERTADO LA RAMA, EL ALMENDRO HA FLORECIDO. EN EL CAMPO SE ESCUCHABA EL “GRI-GRI” DEL GRILLO. LA PRIMAVERA HA VENIDO NADIE SABE CÓMO HA SIDO.
1º CURSO
O caracol O lento caracol, preto da charca, vai tomar o sol. Nen@s de 1º
A bolboreta Agachada nunha xesta a bolboreta, cunha pandereta chupando unha piruleta, celebra a súa festa. Nen@s de 1º
Antón O tritón Antón é un campeón, que cando come melón compárteo co ratón. Nen@s de 1º
O meu cole No meu cole hai unha charca, unha charca moi bonita. Entre todos a coidamos para que sempre esté limpa. David Rego
A charca No meu cole hai unha charca grande coma unha barca. Nela atopamos insectos que son lindos,perfectos. Hai sempre moitas “libélulas” coma no corpo hai células. Tamén hai “cucharillas” que son ellas moi pillas. Aprendemos cousas interesantes na charca do Pedrosa Latas que son tamén alucinantes. Emma García
2º CURSO
A
PRIMAVERA
Primavera calorosa que co teu cedo espertar tingues de doces cores prados e bosques do meu lugar.
Primavera calorosa que co teu cedo espertar fas que as rosas fermosas abran os seus pétalos a fin do Marzal.
Primavera calorosa que co teu cedo espertar xardíns, campos e prados coas súas vivas cores vólvennos aledar. (Alexandra Martínez)
A PRIMAVERA
Chegou a primavera, a primavera chegou, con el os paxaros e o sorriso do sol.
Chegou a primavera, a primavera chegou, as plantas recobran vida e o inverno marchou.
Chegou a primavera, a primavera chegou, xa vai moi pouco frĂo, xa comeza a calor.
A ROSA Na miña casa hai unha rosa de cor vermella maravillosa. Está no xardín preto dun caravel, e a súa fermosura non a esquece ninguén. O seu talo é moi fermoso, con moitas follas, pero xeitoso.
FROITAS Pexegos, peras, laranxas, morangos, cereixas, figos, mazás, melón, sandía, oh! música dos meus sentidos, pura delicia da lingua; deixaime agora falar da froita que me fascina polo sabor, pola cor polo aroma das sílabas: mandarina, mandarina.
CHUVIA Cae a chuvia, ploc, ploc, corre a chuvia, ploc, ploc, coma un cabalo a galope.
Enche a rĂşa, plas, plas, esconde a lĂşa, plas, plas, e leva as follas atrĂĄs.
Risca os vidros, truz, truz, molla os gatos, truz, truz, e ata apaga a luz.
Parte as flores, plim, plim, Bate na xente, plim, plim, semella non ter fin.
3ยบ CURSO
6º CURSO
A UN OLMO SECO Al olmo viejo, hendido por el rayo Y en su mitad podrido, Con las lluvias de abril y el sol de mayo Algunas hojas verdes le han salido.
¡El olmo centenario en la colina Que lame el Duero! Un musgo amarillento Le mancha la corteza blanquecina Al tronco carcomido y polvoriento.
No será, cual los álamos cantores Que guardan el camino y la ribera, Habitado de pardos ruiseñores. Ejército de hormigas en hilera Va trepando por él, y en sus entrañas Urden sus telas grises las arañas.
Antes que te derribe, olmo del Duero, Con su hacha el leñador, y el carpintero Te convierta en melena de campana, Lanza de carro o yugo de carreta; Antes que rojo en el hogar, mañana, Ardas en alguna mísera caseta, Al borde de un camino; Antes que te descuaje un torbellino Y tronche el soplo de las sierras blancas; Antes que el río hasta la mar te empuje
Por valles y barrancas, Olmo, quiero anotar en mi cartera La gracia de su rama verdecida. Mi corazón espera También, hacia la luz y hacia la vida, Otro milagro de la primavera.
ANTONIO MACHADO
DE ÁRBOLES Y ALMAS Con las ramas como palos, Parece que se han perdido Los árboles que han estado Todo el invierno dormidos; Al llegar la primavera, El sol, que se asoma tímido, Hace que la vida vuelva Con los brotes renacidos, Las flores que los adornan, Los pájaros con sus trinos Y en los jardines los juegos Jubilosos de los niños. Igual que el árbol, el alma, Al irse marchando el frío, Revive con la esperanza De los campos florecidos. JOSÉ GARCÍA VELÁZQUEZ
ÁLAMO BLANCO Arriba canta el pájaro, Y abajo canta el agua. Arriba y abajo, Se me abre el alma.
Mece a la estrella el pájaro, A la flor mece el agua. Arriba y abajo, Me tiembla el alma. JUAN RAMÓN JIMÉNEZ
LA PRIMAVERA La primavera ha venido, Nadie sabe cómo ha sido. Ha despertado la rama, El almendro ha florecido. En el campo se escuchaba El gri-gri del grillo. La primavera ha venido Nadie sabe cómo ha sido.
O PIÑEIRO Había un piñeiro Na cima do coto: Un piñeiro vello Que sempre era mozo. Dende pequerrecho Foi ben amigolo Do sol e da chuvia Do monte, de todos… Sobre del chiaban Paxariños tolos, E os nenos subíano Gatuñando fonchos. No inverno pasado O vento arrincouno E quedou deitado Derriba dos toxos. Foise amurchando Pouquniño a pouco, Ata ser a penas Un pobre cachopo. Despois, cunha serra Fendérono todo Con mentes de darlle Un trafego novo. Coas táboas fixeron Sete lavadoiros, Un berce moi chusco
E a porta dun forno. Tal foi o destino xeneroso e longo Do vello piñeiro Da cima do coto. XOSÉ NEIRA VILAS
O LIMOEIRO O limoeiro da horta Calado, verde e erguido; Na cabeleira, cen puños Redondos e moi lucidos, Que se converten en lúas Baixo o marelo vestido. Entre as paredes da horta, O limoeiro está vivo. ANA Mª FERNÁNDEZ
A NOGUEIRA Nunha noceira Dalquel outeiriño Un paxariño Fixo o seu niño. Non era moño Nin era liño, Que era o niño Da paxariño GLORIA SÁNCHEZ
CARACOL Caracol, col, col; Caracol, caracoleiro: Pon os teus cornos ó sol Xa que eres tan frioleiro!
Ó lombo léva-la casa, Caracol, caracoleiro: E deixas cintas de seda Engalanando o carreiro!
Caracol, col, col; Caracol, caracolón: Pon os teus cornos ó sol Ó sol os teus cornos pon!
O SAPO E A RA Narrador: O sapo, sapo sapiño E a ra, a ra ranciña Tiveron unha regueifa Metidiños na auga limpa. A ranciña pelexaba Batendo coas súas patas, E dicíalle o sapiño: Sapiño: Ti es unha malcriada!
Ranciña: Sapiño, non che consinto Que me chames malcriada; Rematemos esta gurra, Cada un para a súa casa. Narrador: Sabedes cal era a teima Deste sapiño e da ra? Pois que entrambos pretendían Ser donos da auguiña clara. Río: Xa non aturo máis berros, Ra e sapo, sapo e ra! Esta auga non ten dono, Baixa de alá, da montaña, E a fontiña da que nace Dálla a todos regalada. Narrador: Rosmou esto o vello río E puxo fin á liorta Do sapo, sapo sapeiro E da ra, da ra raeira Que metidiños na auga Armaron esta regueifa.
ANISIA MIRANDA
5º CURSO Adios ríos, adios fontes Adiós, ríos; adiós fontes; adiós, regatos pequenos; adiós, vista dos meus ollos, non sei cando nos veremos. Miña terra, miña terra, terra donde me eu criey, hortiña que quero tanto figueiriñas que prantey, prados, ríos, arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña do meu contento, muíño dos castañares, noites craras de luar, campaniñas trimbadoras da igrexiña do lugar, amoriñas das silveiras que eu lle daba ó meu amor, camiñiños antre o millo, ¡adiós, para sempre adiós! ¡Adiós groria! ¡adiós contento! ¡Deixo a casa onde nacín, deixo a aldea que conoço por un mundo que non vin! Deixo amigos por estraños, deixo a veiga polo mar, deixo, en fin, canto ben quero… ¡Quén pudera non deixar…! Adiós, adiós, que me vou, herbiñas do camposanto, donde meu pay se enterróu, herbiñas que biquey tanto, terriña que nos crióu. Xa se oyen lonxe, moy lonxe, as campanas do Pomar ; para min, ¡ay ¡, coitadiño, nunca máis han de tocar.
Xa se oyen lonxe, máis lonxe… Cada balada é un dolor ; voume soyo, sin arrimo… Miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!. ¡Adiós tamén, queridiña…! ¡Adiós por sempre quizáis…! Dígoche este adiós chorando dende a beiriña do mar. Non me olvides, queridiña, si morro de soidás… Tantas légoas mar adentro… ¡Miña casiña! ¡meu lar!
ROSALÍA DE CASTRO
El barquito de papel Con la mitad de un periódico hice un barco de papel, en la fiente de mi casa le hice navegar muy bien. Mi hermana con su abanico sopla, y sopla sobre él. ¡Buen viaje, muy buen viaje, barquichuelo de papel! Amado Nervo
Poema Nocturno de Rafael Alberti Cuando tanto se sufre sin sueño y por la sangre se escucha que transita solamente la rabia, que en los tuétanos tiembla despabilado el odio y en las médulas arde continua la venganza, las palabras entonces no sirven son palabras. Manifiestos, artículos, comentarios, discursos, humaredas perdidas, neblinas estampadas, qué dolor de papeles que ha de barrer el viento, qué tristeza de tinta que ha de borrar el agua! Ahora sufro lo pobre, lo mezquino, lo triste, lo desgraciado y muerto que tiene una garganta cuando desde el abismo de su idioma quisiera gritar que no puede por imposible, y calla. Siento esta noche heridas de muerte las palabras.
A volar! Leñador, no tales el pino, que un hogar hay dormido en su copa. -Señora abubilla señor gorrión, hermana mía calandria, sobrina del ruiseñor; ave sin cola, martín–pescador, parado y triste alcaraván: ¡a volar, pajaritos al mar! Rafael Alberti