1
2
3
Το παραμύθι αυτό γράφτηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Ευέλικτης Ζώνης από τους μαθητές της πέμπτης τάξης του 10 ου Δημοτικού σχολείου Κορίνθου (σχολικό έτος 2015 – 2016). Την επιμέλεια της εργασίας είχε η δασκάλα της τάξης, Μαρία Ντρέλια, ενώ με τη βοήθεια της δασκάλας των εικαστικών, Μαρίας Τριανταφυλλίδου, τα παιδιά εικονογράφησαν το παραμύθι. Ευχαριστούμε θερμά για τη συμβολή τους τους εκπαιδευτικούς του σχολείου μας, Παναγιώτη Αγγιστριώτη, Νικόλαο Δημητρίου και Νικόλαο Φραγκάκη.
4
Αντί προλόγου «Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.» Οδυσσέας Ελύτης Ανήκουμε σε μια κοινωνία με κατοχυρωμένα και θεσπισμένα δικαιώματα που όμως καταπατώνται συστηματικά. Ονειρευόμαστε μια κοινωνία που δε μένει στα λόγια, αλλά εργάζεται για έναν κόσμο όπου κάθε άνθρωπος απολαμβάνει το δικαίωμα να ζει με αξιοπρέπεια. Έναν κόσμο χωρίς πόλεμο, χωρίς φτώχεια, χωρίς ανισότητες. Θέλουμε μια κοινωνία αλληλέγγυα, που θα εργαζόμαστε όλοι για έναν κοινό σκοπό, την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Γι’ αυτό, λοιπόν, αφήσαμε τα λόγια κι αρχίσαμε δράση… Τα μολύβια μας έκαναν τ’ όνειρο παραμύθι. Τα πινέλα μας τους ήρωες εικόνες. Η φαντασία μας τα δικαιώματα πρόσωπα, τον πόνο ιστορία, την αλληλεγγύη λύτρωση.
Η δασκάλα της τάξης Μαρία Ντρέλια
Η δασκάλα των Εικαστικών Μαρία Τριανταφυλλίδου
Η διευθύντρια του σχολείου Αικατερίνη Γκίνη
Οι μαθητές Λουίζα Γκιοκάι Μάνθος Λάσκος Γιάννης Μαργώνης Δημήτρης Μουρατίδης Σπύρος Μπίμπας Γιώργος Μπουκουβαλίδης Ελένη Πινώτη Νίκος Πίπιλος Μαρίνα Πότου
Αναστάσης Ριζόγιαννης Ματθαίος Σαραμαντής Δήμητρα Σταμάτη Ευφημία Τζαμαρία Σοφία Τζαμαρία Βασίλης Τζαναβάρας Μαριέττα Φερφυρή Ιωάννα Χαρμπάτση Κωνσταντιάννα Χριστοδούλου
5
6
7
Ζούσε κάποτε σε μια χώρα μακρινή, κάπου στην Ανατολή, η Ειρήνη με τη μητέρα της.
8
Στη χώρα της, τη χώρα του Τρόμου, είχε εμφανιστεί πριν κάμποσο καιρό
ένας τρομερός δράκος, ο Πολεμόδρακος, που έκαιγε τα πάντα στο
πέρασμά του. Ο πατέρας της Ειρήνης και άλλοι δυνατοί άντρες χάθηκαν προσπαθώντας να τον αντιμετωπίσουν. 9
Η Ειρήνη είχε ακόμα και μια μεγάλη αδερφή, την Ελπίδα, η
οποία
έφυγε
ένα
βράδυ
μαζί
με
άλλους
φοβισμένους
ανθρώπους για την Ήπειρο των Δικαιωμάτων. Είχαν ακούσει ότι
εκεί
όλοι
οι
άνθρωποι
αντιμετωπίζονταν
το
ίδιο,
ανεξάρτητα από θρησκεία, καταγωγή, φύλο. 10
Η Ειρήνη με τη μητέρα της παρέμειναν στη χώρα του
Τρόμου,
μέχρι
να
μαζέψουν
τα
χρήματα
που
χρειάζονταν για να ταξιδέψουν κι αυτές σ’ αυτόν τον ονειρεμένο
προορισμό,
μια
και
στη
χώρα
τους
επικρατούσε φρίκη, πόνος, καταστροφή.
Ο Πολεμόδρακος είχε απλώσει παντού τη σκιά του και έκαιγε σπίτια, τρομοκρατούσε ανθρώπους και έσπερνε πείνα, δυστυχία, δάκρυα. 11
Ένα βράδυ, η Ειρήνη
άκουσε πολύ κοντά της έναν θόρυβο, κάτι σαν
σφύριγμα. Κοίταξε από το παράθυρο του δωματίου της και είδε τον Πολεμόδρακο απ’ έξω να βγάζει φωτιές.
12
Εκείνη τη στιγμή μπήκε αναστατωμένη η μητέρα της στο δωμάτιό της. Την πλησίασε και της είπε: - Πάρε αυτόν τον σάκο. Έχει μέσα όλα τ’ απαραίτητα, καθώς και τα χρήματα που κατάφερα να μαζέψω. Κι αυτό το φυλαχτό μην το βγάλεις ποτέ. Ο αριθμός που είναι πάνω του θα σε βοηθήσει να βρεις την αδερφή σου. Καλή τύχη, παιδί μου. Τώρα, ακολούθησέ με. 13
Την οδήγησε σ’ ένα μυστικό την
πέρασμα
εμπιστεύτηκε
γνωστούς λειπαν
που
τη
και σε
εγκατέ-
χώρα
του
Τρόμου αφήνοντας πίσω αγαπημένα
πρόσωπα,
καθημερινότητα, αναμνήσεις…
Περπάτησαν πολλά χιλιόμετρα. Διέσχισαν ερήμους, βουνά, δάση.
14
Μέχρι που έφτασαν στη Στοιχειωμένη θάλασσα.
15
Εκεί τους περίμεναν οι Κακόκαρδοι με τις βάρκες τους. Άρχισαν να μαζεύουν τα σακουλάκια με τα χρήματα και να στοιβάζουν τους ανθρώπους στις χάρτινες βάρκες τους. - Γρήγορα, γρήγορα! Φορέστε τα σωσίβιά σας. Δεν έχουμε
καιρό για χάσιμο.
- Μα, δε χωράμε όλοι! -Χωράτε. Ο ένας κοντά στον άλλο.
Η Ειρήνη ήξερε ότι είχε ξεφύγει από τον Πολεμόδρακο, αλλά εξακολουθούσε να φοβάται, αφού και οι Κακόκαρδοι με δράκους έμοιαζαν.
16
Προσευχήθηκε να φτάσει σώα στην Ήπειρο των Δικαιωμάτων. Το ταξίδι έμοιαζε ατελείωτο.
17
Επιτέλους, κάπου στον ορίζοντα αχνοφάνηκε στεριά.
Τα
πρόσωπα
των
επιβατών
άρχισαν
χαλαρώνουν.
Η ανακούφισή τους, όμως, δεν κράτησε για πολύ. Με μια απότομη κίνηση οι Κακόκαρδοι άλλαξαν πορεία. Η χάρτινη βάρκα έγειρε επικίνδυνα. Οι επιβάτες έχασαν την ισορροπία τους και έπεσαν στη θάλασσα, ενώ οι Κακόκαρδοι απομακρύνθηκαν βιαστικά ικανοποιημένοι.
18
η να
Η Ειρήνη βρέθηκε στα παγωμένα νερά της Στοιχειωμένης θάλασσας. Πέταξε τον σάκο που τη βάραινε και προσπάθησε να κρατηθεί στην επιφάνεια.
Γύρω της επικρατούσε πανικός. Φωνές καλούσαν σε βοήθεια, απελπισμένοι γονείς προσπαθούσαν στο μισοσκόταδο να βρουν τα παιδιά τους και τα
παιδιά τους γονείς τους. Τα κύματα άρπαζαν
στα βάθη τους ανθρώπινα σώματα και τα ξέβραζαν ξανά στην επιφάνεια. -Έρχεται βοήθεια, ακούστηκε μια φωνή μετά από μερικά λεπτά, που έμοιαζαν με αιώνα. -Κουράγιο, έρχεται βοήθεια. Η Ειρήνη ένιωθε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν. Λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της, την έβγαλαν απ’ τη θάλασσα. 19
Βγήκε
στη
στεριά
βρεγμένη,
ταλαιπωρημένη,
πεινασμένη. Ο σάκος της είχε χαθεί στη Στοιχειωμένη θάλασσα, που είχε αρπάξει στα βάθη της φίλους και γνωστούς. Ευτυχώς, το φυλαχτό που της είχε φορέσει η μητέρα της ήταν πάντα στο λαιμό της. Γύρω της άνθρωποι πολλοί, αλλά εκείνη ένιωθε τόσο μόνη.
«Πρέπει
να
βρω
την
Ελπίδα,
όσο
γίνεται
γρηγορότερα», σκέφτηκε. «Πώς όμως; Μου φαίνεται ακατόρθωτο. Δεν ξέρω ούτε πού βρίσκομαι. Πρέπει να μάθω. Να ρωτήσω.»
20
-Συγνώμη, κυρία. Σε ποια χώρα βρίσκομαι; - Στη χώρα της Επιβίωσης, παιδί μου.
21
- Πώς περνάτε εδώ; - Εδώ έχουμε όλοι τροφή, στέγη, ρούχα. Μείνε, αν θέλεις, μαζί μας και δε θα πεινάσεις ούτε θα κρυώσεις ποτέ ξανά. - Πολύ θα το ήθελα, αλλά ψάχνω την αδερφή μου. Μπορείτε να με βοηθήσετε να τη βρω; -
Λυπάμαι,
μικρή
μου.
Έχουμε
άλλες
προτεραιότητες.
Πρέπει να ταΐσουμε τόσο κόσμο, να τους εξασφαλίσουμε στέγη, ζεστά ρούχα. - Κι εγώ τι να κάνω τώρα; - Συνέχισε το ταξίδι σου. Σε κάποια άλλη χώρα θα βρεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι. Η Ειρήνη αυτή τη φορά ταξίδεψε με τρένο. Στοιβάχτηκε με άλλους βασανισμένους ανθρώπους.
Πέρασαν από πολλές χώρες. Τη χώρα της Υγείας, της Πρόνοιας, της Ταυτότητας.
22
Όταν έφτασαν στη χώρα της Ελευθερίας, η Ειρήνη κατέβηκε.
23
Αυτή τη φορά απευθύνθηκε σε
ένα παιδί, περίπου
συνομήλικό της. - Σε παρακαλώ, χρειάζομαι βοήθεια. - Μπορώ, αν θέλεις, να σε βοηθήσω να εκφράσεις τη γνώμη
σου
ελεύθερα.
Επίσης,
εδώ
έχεις
την
ευκαιρία να αποφασίσεις ελεύθερα για το τι θέλεις να κάνεις. - Είμαι η Ειρήνη. Έρχομαι από πολύ μακριά και ψάχνω την αδερφή μου. - Ειρήνη, δε νομίζω ότι εδώ θα βρεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι. Είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να διατηρήσουμε Μπορείς,
την
όμως,
να
ελευθερία συνεχίσεις
στη το
χώρα
μας.
ταξίδι
σου
ελεύθερα . Η Ειρήνη συνέχισε. Διέσχισε πολιτείες και χωριά, βουνά και πεδιάδες, ώσπου έφτασε στη χώρα της Εκπαίδευσης. Τον πρώτο άνθρωπο που αντίκρισε,
βιάστηκε
να
τον ρωτήσει. -Κύριε, πρέπει να βρω την Ελπίδα, την αδερφή μου. Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε; -Συγγνώμη, κοριτσάκι μου, αλλά δεν μπορούμε. Πρέπει να προσφέρουμε εκπαίδευση σε όλους τους πολίτες μας. Να αναπτύξουμε τις προσωπικότητές τους, τα ταλέντα τους, τις πνευματικές τους ικανότητες. 24
- Αν θέλεις, μείνε στη χώρα μας. Θα έχεις δωρεάν εκπαίδευση. Θα μάθεις πολλά πράγματα. - Εγώ θέλω να μάθω πού βρίσκεται η αδερφή μου και δυστυχώς δεν μπορώ να το πληροφορηθώ εδώ. Το κορίτσι πήρε πάλι τους δρόμους. Ο επόμενος σταθμός της ήταν η χώρα της Ισότητας.
25
Αυτή τη φορά απευθύνθηκε σε μια υπηρεσία. - Τι
θα
ήθελες,
μήπως
ένα
μικρή
μου,
πιστοποιητικό
ισότητας; - Όχι. Αναζητώ την αδερφή μου και χρειάζομαι βοήθεια. - Αυτή τη βοήθεια δεν μπορώ να σου την προσφέρω. Μπορώ να σου εγγυηθώ, όμως, ότι στη χώρα μας είσαι ίση με όλους
τους
πολίτες,
ανεξάρτητα από πού έρχεσαι και σε τι πιστεύεις.
Η Ειρήνη συνέχισε να περιπλανιέται στην Ήπειρο των Δικαιωμάτων. Ένιωθε κουρασμένη, μα δεν εγκατέλειπε τις προσπάθειές της. Το όφειλε στη μητέρα της και την αδελφή της. Κάποτε έφτασε στη χώρα της Αλληλεγγύης. 26
Άνθρωποι γύρω της κινούνταν βιαστικά. Νέοι με ηλικιωμένους,
λευκοί
με
έγχρωμους,
γυναίκες,
άντρες, παιδιά με διαφορετικά ρούχα.
Αυτή τη φορά η Ειρήνη δεν πρόλαβε να απευθυνθεί σε κάποιον.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα πρώτη την
πλησίασε και τη ρώτησε: - Κόρη μου, φαίνεσαι ταλαιπωρημένη. Εδώ δίπλα είναι το σπίτι μου. Έλα, να ξεκουραστείς.
Το κορίτσι την ακολούθησε και άφησε την κυρα Ζωή -έτσι έλεγαν τη γυναίκα- να την περιποιηθεί. Καθαρή, χορτάτη και ξεκούραστη καθώς ήταν τής διηγήθηκε στη συνέχεια την ιστορία της.
27
- Τι μου θύμισες, κόρη μου, της είπε στο τέλος η καλόκαρδη γυναίκα. Μικρό παιδάκι, πιο μικρή από σένα, αναγκάστηκα κι εγώ να ξεριζωθώ απ’ τον τόπο μου. Έχασα όλους τους δικούς μου και μόνη μου έφτασα εδώ, στη χώρα της Αλληλεγγύης.
Ήμουν απελπισμένη και φοβισμένη. Όμως οι κάτοικοι αυτού του τόπου με βοήθησαν, με προστάτεψαν, μου έδωσαν απλόχερα την αγάπη τους και μου πρόσφεραν μια νέα πατρίδα. Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου. Τα βάσανά σου τέλειωσαν. Εδώ θα βρεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι. - Θα καταφέρω να φέρω κοντά μου την αδερφή μου και τη μητέρα μου; - Θα
τα
καταφέρεις.
Θα
τα
καταφέρουμε.
Όλοι
μαζί
θα
τα
καταφέρουμε. Τόσο καιρό προσπαθείς μόνη σου, γι’ αυτό σου φαίνεται δύσκολο. Εδώ παλεύουμε όλοι για έναν κι ο καθένας για όλους. Κυριαρχεί η αλληλοβοήθεια. Δεν το πρόσεξες, όταν έφτασες; 28
-Ναι, έχεις δίκιο κυρα Ζωή. Όλα είναι διαφορετικά εδώ. Ο ένας νοιάζεται για τον άλλον. Όμως είναι τεράστια η Ήπειρος των Δικαιωμάτων. Πώς θα βρω την Ελπίδα; -Έχεις κάτι, που μπορεί να μας φανεί χρήσιμο; -Όλα τα υπάρχοντά μου χάθηκαν στο ναυάγιο. Το μόνο που μου έμεινε είναι αυτό το φυλαχτό. Η μητέρα μου είπε ότι θα με βοηθήσει.
Και πράγματι τη βοήθησε. Ο αριθμός στο φυλαχτό ήταν στοιχείο από την ταυτότητα της αδερφής της στην Ήπειρο των Δικαιωμάτων.
29
Οι
κάτοικοι
της
χώρας
της
Αλληλεγγύης
βοήθησαν την Ειρήνη να φέρει τη μητέρα της και την αδερφή της στη χώρα τους.
30
Τις βοήθησαν να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή στη νέα τους πατρίδα, μια πατρίδα χωρίς δράκους, χωρίς φράχτες, χωρίς αποκλεισμούς. Μια πατρίδα με ανθρώπους που κατάφεραν να παραμερίσουν το «Εγώ» και να δώσουν δύναμη στο «Εμείς».
31
32
33
34