08_Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας by group24

ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού Η Συνείδηση του Ατόμου Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός Το Φως της Ψυχής Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της Από τη Διανόηση στην Ενόραση Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας Από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος Ι Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος ΙΙ Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας Η Επανεμφάνιση του Χριστού Το Πεπρωμένο των Εθνών Γοητεία: Ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα Τηλεπάθεια και ο Αιθερικός Φορέας Η Ατελείωτη Αυτοβιογραφία Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων: Τόμος Ι – Εσωτερική Ψυχολογία Τόμος ΙΙ – Εσωτερική Ψυχολογία Τόμος ΙΙΙ – Εσωτερική Αστρολογία Τόμος IV – Εσωτερική Θεραπευτική Tόμος V – Oι Ακτίνες και οι Μυήσεις

ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ή Ο Δρόμος του Μαθητή υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

LUCIS PUBLISHING COMPANY 113 University Place, 11th Floor P.O. Box 722 Cooper Station New York, N.Y. U.S.A. 10276 LUCIS PRESS LTD. Suite 54 3 Whitehall Court London SW1A 2EF U.K.

Πρώτη Αγγλική Έκδοση, 1934 Ενδέκατη Αγγλική Έκδοση, 1971 Δέκατη τρίτη Αγγλική Έκδοση, 1974

Η έκδοση αυτού του βιβλίου χρηματοδοτήθηκε από το Κεφάλαιο των Βιβλίων του Θιβετανού, που συστάθηκε για τη συνεχή διάδοση της διδασκαλίας του Θιβετανού και της Αλίκης Α. Μπέϊλη. Αυτό το κεφάλαιο ελέγχεται από τη Lucis Trust, που είναι ένα πνευματικό, εκπαιδευτικό ίδρυμα, απαλλαγμένο φορολογίας. Η Lucis Press Ltd. είναι μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που ανήκει στη Lucis Trust. Για το βιβλίο αυτό δεν πληρώνονται συγγραφικά δικαιώματα.

Το βιβλίο αυτό έχει επίσης εκδοθεί στα Ολλανδικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ελληνικά και Πορτογαλικά. Η μετάφρασή του σε άλλες γλώσσες συνεχίζεται. Η πρώτη μετάφρασή του στα Ελληνικά έγινε το 1964.

Τίτλος πρωτοτύπου: «A Treatise on White Magic», by Alice A. Bailey

Lucis Press Ltd., London 1974

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ME ΣΤΟΡΓΗ ΚΙ ΕΥΓΝΩΜOΣΥΝΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΗ

ΣΧΟΛΗ ΑΡΚΕΗΝ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων. Το Φως ας κατέλθει στη Γη. Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη. Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή O σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων – O σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν. Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού. Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

«Η παραπάνω Επίκληση ή Προσευχή δεν ανήκει σε κάποιο πρόσωπο ή όμιλο, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κάλλος και η ισχύς της Επίκλησης αυτής βρίσκονται στην απλότητά της και στην έκφραση από μέρους της ορισμένων κεντρικών αληθειών τις οποίες αποδέχονται ενδόμυχα και φυσικά όλοι οι άνθρωποι – την αλήθεια για την ύπαρξη μιας θεμελιώδους Νοημοσύνης στην οποία προσδίδουμε αόριστα το όνομα Θεός· την αλήθεια ότι πίσω από όλη την εξωτερική φαινομενικότητα, κινητήρια δύναμη του σύμπαντος είναι η Αγάπη· την αλήθεια ότι ήρθε στη γη μια μεγάλη Ατομικότητα – που ονομάστηκε από τους Χριστιανούς, Χριστός – και ενσωμάτωσε αυτή την αγάπη ώστε να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε· την αλήθεια ότι τόσο η αγάπη όσο και η νοημοσύνη είναι αποτελέσματα εκείνου που αποκαλούμε Θέληση του Θεού· και τέλος, την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας μπορεί να πραγματοποιηθεί το Θείο Σχέδιο.» ALICE A. BAILEY

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1934 Είναι αρκετό να πω ότι είμαι ένας Θιβετανός μαθητής ορισμένου βαθμού κι αυτό δε σας λέει παρά λίγα, γιατί όλοι είναι μαθητές από τον πιο ταπεινό ζηλωτή μέχρι και πέρα από τον ίδιο τον Χριστό. Ζω σ’ ένα φυσικό σώμα, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, στα σύνορα του Θιβέτ και μερικές φορές, όταν το επιτρέπουν τα άλλα μου καθήκοντα, προεδρεύω (από εξωτερική άποψη) σε μια μεγάλη ομάδα Θιβετανών λάμα. Αυτό είναι το γεγονός που έγινε αιτία να διαδοθεί ότι είμαι ηγούμενος αυτού του ιδιαίτερου μοναστηριού των λάμα. Εκείνοι που συνδέονται μαζί μου στο έργο της Ιεραρχίας (και όλοι οι αληθινοί μαθητές συνδέονται μ’ αυτό το έργο) με γνωρίζουν με ένα ακόμη όνομα και υπούργημα. Η Α.Α.Μπ. γνωρίζει ποιος είμαι και με αναγνωρίζει με δύο από τα ονόματά μου. Είμαι ένας αδελφός σας που ταξίδεψε λίγο μακρύτερα πάνω στην Ατραπό από το μέσο σπουδαστή και έχει επομένως επιφορτιστεί με μεγαλύτερες ευθύνες. Είμαι κάποιος που αγωνίστηκε και διάνοιξε το δρόμο του πολεμώντας προς ένα μεγαλύτερο μέτρο φωτός από το ζηλωτή που θα διαβάσει αυτό το άρθρο και συνεπώς πρέπει να ενεργήσει σαν διαβιβαστής του φωτός, αδιάφορο ποιο θα είναι το τίμημα. Δεν είμαι γέρος, καθώς η ηλικία υπολογίζεται στους δασκάλους, όμως δεν είμαι νέος ή άπειρος. Το έργο μου είναι να διδάσκω και να διαδίδω τη γνώση της Αιώνιας Σοφίας οπουδήποτε μπορώ να βρω ανταπόκριση και αυτό κάνω για πολλά χρόνια. Επιδιώκω ακόμη να βοηθήσω το Διδάσκαλο Μ. και το Διδάσκαλο Κ.Χ. όποτε προσφέρεται ευκαιρία, γιατί από πολύ καιρό συνδέομαι μαζί Τους και με το έργο Τους. Σ’ όλα τα παραπάνω σας έχω πει πολλά· ταυτόχρονα όμως δε σας είπα τίποτα που θα σας οδηγούσε να μου προσφέρετε την τυφλή εκείνη υπακοή και την ανόητη αφοσίωση που προσφέρει ο συναισθηματικός ζηλωτής στον Γκουρού και το Διδάσκαλο τον Οποίο είναι ανίκανος ακόμη να προσεγγίσει. Ούτε και θα επιτύχει την περιπόθητη αυτή επαφή μέχρι να μετουσιώσει τη συναισθηματική αφοσίωση σε ανιδιοτελή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα – όχι προς το Διδάσκαλο. Τα βιβλία που έγραψα αποστέλλονται στον κόσμο δίχως καμιά αξίωση για την αποδοχή τους. Μπορεί ή όχι να είναι ορθά, αληθινά και χρήσιμα. Ανήκει σε σας να εξακριβώσετε την αλήθειά τους με την ορθή πρακτική και με την άσκηση της ενόρασης. Ούτε εγώ ούτε η Α.Α.Μπ. ενδιαφερόμαστε καθόλου να ανακηρυχθούν σαν εμπνευσμένα κείμενα ή να λέγεται γι’ αυτά (με κομμένη την ανάσα) πως είναι έργο κάποιου από τους Διδασκάλους. Αν παρουσιάζουν την αλήθεια με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί συνέχεια εκείνης που ήδη προσφέρθηκε στις παγκόσμιες διδασκαλίες, αν

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ

οι πληροφορίες που δίνουν ανυψώνουν την έφεση και τη θέληση-για-υπηρεσία από το πεδίο των συναισθημάτων στο πεδίο του νου (στο πεδίο όπου οι Διδάσκαλοι μπορούν να βρεθούν) τότε θα έχουν εξυπηρετήσει το σκοπό τους. Αν η διδασκαλία που μεταδίδουν προκαλεί την ανταπόκριση του φωτισμένου νου του εργάτη μέσα στον κόσμο και επιφέρει την αστραποβολή της ενόρασής του, τότε η διδασκαλία ας γίνει αποδεκτή. Όχι όμως διαφορετικά. Αν οι δηλώσεις επιβεβαιωθούν τελικά ή κριθούν αληθινές κάτω από το κριτήριο του Νόμου των Αντιστοιχιών, τότε αυτό θα είναι καλό και ικανοποιητικό. Αν όμως δε συμβεί αυτό, ας μην αποδεχθεί ο σπουδαστής όσα λέγονται.

ΠΕΡΙΕΧOΜΕΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ.........................................................................................17 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ...................................................................................26 ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΡΙΚΕΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ.....................................................................................51 Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ...............................................................................................56 ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ...................................................................65 Η ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΕΜΠΟΔΙΩΝ....................................................................................72 ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ ΨΥΧΙΚΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ.................................................................................79 ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ........................................................................................89 ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΗΧΟΥ.............................................................................101 Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ......................................................................................116 ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ..........................................................................123 ΚΑΡΔΙΑ, ΛΑΙΜΟΣ ΚΑΙ ΟΦΘΑΛΜΟΣ...............................................................................144 Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ........................................................................................152 ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ...........................................................................................161 ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΑΣΤΡΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ.................................................................169 ΟΙ ΔΥΟ ΑΤΡΑΠΟΙ...........................................................................................................173 ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ ΤΥΠΟΙ ΑΣΤΡΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ.........................................................................................181 ΚΥΚΛΙΚΗ ΑΜΠΩΤΙΣ ΚΑΙ ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ.......................................................................185 ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΓΝΟΤΗΤΑ...........................................................................................195 ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΟΡΦΕΣ.................................................................................................198 ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΔΟΜΗΣΗ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΩΝ...........................................................................................207

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ, ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ................................................................212 ΑΣΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ....................................................................................220 Η ΟΡΘΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ...................................................................................231 Η ΤΩΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.............................................................................238 Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ..............................................................................................273 Ο ΝΕΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΥΠΗΡΕΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ................................................................288 Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ................................................................................312 ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ..............................................................................321 ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ ΜΑΣ......................................................................342 ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ...........................................................................................350 ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΙ.........................................................................................363 ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ..................................................................................370 ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ ΟΙ ΤΕΤΡΑΔΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΘΟΥΝ........................................................385 Η ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΞΗ ΤΩΝ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΩΝ.....................................................................392 ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΝΑ............................................................................................401 Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ..................................................................................................407 Η ΔΙΑΝΥΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ.............................................................................................411 Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ........................................................................................415 ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ.................................................................................................425 Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΛΑΝΗΣ.............................................................................432 ΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ...................................................................................................436 ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ ΕΚΓΥΜΝΑΣΗ...........................................................445

ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ Ο Ηλιακός Άγγελος αυτοπερισυλλέγεται, δε διασκορπίζει τη δύναμή του, αλλά σε βαθύ διαλογισμό επικοινωνεί με την αντανάκλασή του. ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ Όταν η σκιά ανταποκριθεί, το έργο βαίνει σε βαθύ διαλογισμό. Το κατώτερο φως εκτινάσσεται προς τα πάνω· το μεγαλύτερο φως φωτίζει τους τρεις και το έργο των τεσσάρων προχωρά. ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ Η Ενέργεια κυκλοφορεί. Το σημείο φωτός, το προϊόν του μόχθου των τεσσάρων, αυξάνει και μεγαλώνει. Οι μυριάδες συγκεντρώνονται γύρω από τη λαμπερή του θέρμη ωσότου το φως του υποχωρήσει. Το πυρ του γίνεται αμυδρό. Τότε ο δεύτερος ήχος θα ηχήσει. ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ Ήχος, φως, κραδασμός και μορφή σμίγουν και συγχωνεύονται κι έτσι το έργο είναι ένα. Προχωρά υπό το νόμο και τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει τώρα την προώθηση του έργου. Ο άνθρωπος αναπνέει βαθιά. Συγκεντρώνει τις δυνάμεις του κι εξωθεί τη σκεπτομορφή απ’ αυτόν. ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ Τρία πράγματα απασχολούν τον Ηλιακό Άγγελο πριν κατέλθει το περίβλημα που δημιούργησε: η κατάσταση των υδάτων, η ασφάλεια εκείνου που δημιουργεί μ’ αυτό τον τρόπο και η σταθερή ενατένιση. Έτσι συνδέονται η καρδιά, ο λαιμός κι ο οφθαλμός για τριπλή υπηρεσία. ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΚΤΟΣ Οι ντέβα των κατώτερων τεσσάρων νιώθουν τη δύναμη όταν ο οφθαλμός ανοίξει· εκδιώκονται και χάνουν τον αφέντη τους. ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ Οι διπλές δυνάμεις του πεδίου στο οποίο πρέπει ν’ αναζητηθεί η ζωτική δύναμη, φαίνονται· ο Ηλιακός Άγγελος αντικρίζει τις δύο ατραπούς· οι πόλοι κραδαίνονται. Μια εκλογή αντιμετωπίζει αυτός που διαλογίζεται. ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ Οι Αγκνισούρυαν ανταποκρίνονται στον ήχο. Τα ύδατα κατέρχονται και ανέρχονται. Ας περιφρουρηθεί ο μάγος απ’ τον πνιγμό στο σημείο όπου γη και ύδωρ συναντώνται. Το μεσαίο σημείο που δεν είναι ούτε στεγνό ούτε υγρό πρέπει να προσφέρει το στέρεο

ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

έδαφος όπου θα τοποθετήσει τα πόδια του. Όταν ύδωρ, γη και αέρας συναντηθούν, εκεί είναι ο τόπος για να ασκηθεί μαγεία. ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ Έπειτα ακολουθεί η συμπύκνωση. Το πυρ και τα ύδατα συναντώνται, η μορφή αυξάνει και μεγαλώνει. Ας τοποθετήσει ο μάγος τη μορφή του στο κατάλληλο μονοπάτι. ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ Καθώς τα ύδατα λούζουν τη δημιουργηθείσα μορφή, απορροφούνται και χρησιμοποιούνται. Η μορφή αυξάνει σε δύναμη· ας συνεχίσει έτσι ο μάγος ωσότου το έργο επαρκέσει. Ας σταματήσουν τότε το έργο τους οι εξωτερικοί δομητές κι ας εισέλθουν στον κύκλο τους οι εσώτεροι εργάτες. ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ Τρία πράγματα πρέπει τώρα να επιτελέσει ο εργαζόμενος με το νόμο. Πρώτα να διακριβώσει τη φόρμουλα που θα περιορίσει τις ζωές μέσα στο σφαιρικό τοίχωμα· έπειτα να προφέρει τις λέξεις που θα τους πουν τι να κάνουν και πού να μεταφέρουν εκείνο που έφτιαξαν· και τέλος να εκφωνήσει τη μυστική φράση που θα τον σώσει από το έργο τους. ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ Ο ιστός πάλλεται. Συστέλλεται και διαστέλλεται. Ας αδράξει ο μάγος το μεσαίο σημείο κι έτσι ας απελευθερώσει εκείνους τους “αιχμαλώτους του πλανήτη” των οποίων ο φθόγγος έχει ορθά και δίκαια συγχρονιστεί μ’ εκείνο που πρέπει να γίνει. ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ Ο μάγος πρέπει ν’ αναγνωρίσει τους τέσσερις· να σημειώσει στο έργο του τη χροιά του ιώδους που μαρτυρούν κι έτσι να κατασκευάσει τη σκιά. Όταν συμβεί αυτό, η σκιά ντύνεται και οι τέσσερις αποβαίνουν οι επτά. ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ Ο ήχος αυξάνει. Η ώρα του κινδύνου για τη θαρραλέα ψυχή πλησιάζει. Τα ύδατα δεν έβλαψαν το λευκό δημιουργό και τίποτε δε θα τον πνίξει ή θα τον καταβρέξει. Ο κίνδυνος από το πυρ και τη φλόγα τον απειλεί τώρα και αμυδρά ακόμη φαίνεται ο καπνός που υψώνεται. Ας καλέσει πάλι μετά τον κύκλο της ειρήνης τον Ηλιακό Άγγελο. ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ Τα πυρά προσεγγίζουν τη σκιά αλλά δεν την καίνε. Το πύρινο περίβλημα είναι πλήρες. Ας ψάλλει ο μάγος τις λέξεις που σμίγουν το πυρ με το ύδωρ. Από την “Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός”

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ Οι Τρεις Όψεις του Ανθρώπου

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ Κατά τη μελέτη των ιδεών που περιγράφονται σ’ αυτό το βιβλίο και την προσεκτική τους εξέταση αναφύονται στο νου ορισμένες βασικές έννοιες: Πρώτο, ότι το σπουδαιότερο ζήτημα για κάθε μαθητή δεν είναι το γεγονός της προσωπικότητας ενός ιδιαίτερου δασκάλου, αλλά το μέτρο της αλήθειας που εκπροσωπεί και η δύναμη του σπουδαστή να διακρίνει μεταξύ αλήθειας, μερικής αλήθειας και ψεύδους. Δεύτερο, ότι με την αυξανόμενη εσωτερική διδασκαλία προκύπτει αυξημένη εξωτερική ευθύνη. Ας κάνει λοιπόν κάθε μαθητής σαφή απογραφή του εαυτού του, έχοντας υπόψη ότι η κατανόηση έρχεται με την εφαρμογή του μέτρου της αλήθειας που έγινε αντιληπτή στο άμεσο πρόβλημα και στο περιβάλλον κι ότι η συνείδηση διευρύνεται με τη χρήση της μεταδοθείσας αλήθειας. Τρίτο, ότι μια δυναμική προσκόλληση στην επιλεγμένη ατραπό και μια σταθερή εμμονή που υπερνικά και παραμένει αμετακίνητη οτιδήποτε κι αν συμβεί, είναι πρωταρχική προϋπόθεση κι οδηγεί στην πύλη που εισάγει σ’ ένα βασίλειο, σε μια διάσταση και σε μια κατάσταση ύπαρξης που γίνεται εσώτερα ή υποκειμενικά γνωστή. Αυτή η κατάσταση αντίληψης προκαλεί αλλαγές στη μορφή και στο περιβάλλον ανάλογες με τη δύναμη της. Οι τρεις αυτές εισηγήσεις αξίζει να εξετασθούν στενά απ’ όλους και η σημασία τους πρέπει κάπως να συλληφθεί πριν γίνει εφικτή περαιτέρω πραγματική πρόοδος. Δεν είναι ρόλος μου να κάνω ατομική και προσωπική εφαρμογή της δοθείσας διδασκαλίας. Αυτή πρέπει να γίνει από κάθε σπουδαστή για λογαριασμό του. Περιφρούρησες συνετά τη διδασκαλία από το μίασμα της επιβαλλόμενης αυθεντίας και πίσω απ’ τα βιβλία σου δεν υπάρχει καμιά εσωτερική αρχή ιεραρχικής αυθεντίας ή υποστήριξης, όπως αυτή που δημιούργησε τα στενά όρια ορισμένων εκκλησιαστικών σωμάτων και ομάδων που διαφέρουν τόσο πλατιά όσο η Καθολική Εκκλησία, η Χριστιανική Επιστήμη, όσοι πιστεύουν στην προφορική έμπνευση των Γραφών και οι πολυάριθμες εσωτερικές (λεγόμενες) οργανώσεις. Η κατάρα πολλών ομάδων ήταν τα ψιθυριστά λόγια ότι “Εκείνοι που γνωρίζουν επιθυμούν…”, “Ο Διδάσκαλος λέει…”, “Τα Μεγάλα Όντα διατάζουν…” και η ομάδα του ανόητου ποιμνίου ανίσχυρα και τυφλά αλληλοσπρώχνεται για να υπακούσει. Νομίζουν μ’ αυτό τον τρόπο ότι μέσω της εσφαλμένης τους αφοσίωσης θα έρθουν σ’ επαφή με κάποια σπουδαία πρόσωπα και θα εισέλθουν στον παράδεισο από κάποιο σύντομο δρόμο. Περιφρούρησες συνετά τα βιβλία σου από την αντίδραση που προκύπτει σ’ εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι διδάσκαλοι, μύστες και μυημένοι. Η ανωνυμία και η θέση μου πρέπει να διατηρηθούν κι ο βαθμός μου πρέπει να θεωρείται μόνο σαν εκείνος

ενός πρεσβύτερου μαθητή κι ενός ζηλωτή για εκείνη την επέκταση της συνείδησης που για μένα είναι το επόμενο βήμα προς τα εμπρός. Μόνο ό,τι λέω απ’ την αλήθεια έχει σημασία· μόνο η έμπνευση και η βοήθεια που μπορώ να προσφέρω σε κάποιο προσκυνητή πάνω στην ατραπό είναι ζωτική· ό,τι έμαθα μέσω εμπειρίας είναι στη διάθεση του ειλικρινούς ζηλωτή· και το εύρος του οράματος που μπορώ να μεταδώσω (επειδή αναρριχήθηκα ψηλότερα στο βουνό από άλλους) είναι η κύρια συμβολή μου. Στα σημεία αυτά οι σπουδαστές είναι ελεύθεροι να συλλογισθούν, παραλείποντας τις ανώφελες εικασίες για τις ακριβείς λεπτομέρειες των ασήμαντων προσωπικοτήτων και των συνθηκών του περιβάλλοντος. Το θέμα μας πρόκειται να είναι εκείνο της Μαγείας της Ψυχής και η κεντρική σκέψη που υπόκειται σ’ όλα όσα μπορεί να εμφανισθούν σ’ αυτό το βιβλίο βρίσκεται στα λόγια της Μπαγκαβάτ Γκίτα που έχουν ως εξής: “Αν και είμαι Αγέννητος, η Ψυχή που δε φεύγει, αν και είμαι ο Κύριος των Όντων, όμως σαν Κύριος της φύσης Μου εκδηλώνομαι με τη μαγική δύναμη της Ψυχής.” Γκίτα IV, 6.

Το στατιστικό και το ακαδημαϊκό είναι μια αναγκαία βάση κι ένα προκαταρκτικό βήμα για μια πιο επιστημονική μελέτη, αλλά στο βιβλίο αυτό θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στη ζωική όψη και στην πρακτική εφαρμογή της αλήθειας στην καθημερινή ζωή του ζηλωτή. Ας μελετήσουμε πώς μπορούμε να γίνουμε πρακτικοί μάγοι και με ποιο τρόπο μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα τη ζωή του πνευματικού ανθρώπου και του ζηλωτή της αποδεγμένης μαθητείας στους ιδιόρρυθμους καιρούς μας, την κατάσταση και το περιβάλλον. Για να το κάνουμε αυτό θα πάρουμε τους Δεκαπέντε Κανόνες της Μαγείας που βρίσκονται σ’ ένα προηγούμενο βιβλίο μου με τίτλο Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός. Θα τους σχολιάσω χωρίς να πραγματευθώ την κοσμική τους σημασία ή τις ηλιακές και άλλες αντιστοιχίες και αναλογίες, αλλά εφαρμόζοντάς τους στο έργο του ζηλωτή και δίνοντας πρακτικές εισηγήσεις για την καλύτερη ανάπτυξη της ψυχικής επαφής και της ψυχικής εκδήλωσης. Θα πάρω σαν δεδομένες ορισμένες γνώσεις και θα υποθέσω ότι οι σπουδαστές μπορούν ν’ ακολουθήσουν και να κατανοήσουν ορισμένους τεχνικούς όρους που μπορεί ν’ αναγκασθώ να χρησιμοποιήσω. Δεν απευθύνομαι σε νήπια αλλά σε ώριμους άνδρες και γυναίκες που διάλεξαν έναν ορισμένο δρόμο και είναι δεσμευμένοι να “περιπατούν εν τω φωτί”. Επιζητώ σ’ αυτό το βιβλίο να κάνω τέσσερα πράγματα και να απευθυνθώ σε τρεις τύπους ανθρώπων. Βασίζεται όσον αφορά τη διδασκαλία του, σε τέσσερα θεμελιώδη αξιώματα. Αυτά προορίζονται να: 1. Διδάξουν τους νόμους της πνευματικής ψυχολογίας σαν διακριτής από τη νοητική και συναισθηματική ψυχολογία. 2. Διασαφηνίσουν τη φύση της ψυχής του ανθρώπου και τις συστημικές και κοσμικές της σχέσεις. Αυτές περιλαμβάνουν την ομαδική της σχέση σαν προκαταρκτικό βήμα. 3. Καταδείξουν τις σχέσεις μεταξύ του εαυτού και των περιβλημάτων που ο εαυτός

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

αυτός μπορεί να χρησιμοποιήσει κι έτσι ν’ αποσαφηνίσουν τη δημόσια σκέψη ως προς τη σύσταση του ανθρώπου. 4. Διευκρινίσουν το πρόβλημα των υπερκανονικών δυνάμεων και να δώσουν τους κανόνες για την ασφαλή και χρήσιμη ανάπτυξή τους. Βρισκόμαστε πια στο τέλος μιας μεγάλης μεταβατικής περιόδου και τα λεπτοφυέστερα βασίλεια της ζωής είναι πιο κοντά από ποτέ άλλοτε· τα ασυνήθιστα φαινόμενα κι ανεξήγητα γεγονότα είναι πιο συχνά από κάθε άλλη εποχή, ενώ τηλεπαθητικά, ψυχιστικά και ιδιότυπα ζητήματα απασχολούν την προσοχή ακόμη και των σκεπτικιστών, των επιστημόνων και των θρησκειολόγων. Οι λόγοι της εμφάνισης των φαινομένων αναζητούνται παντού και σχηματίζονται εταιρείες για τη διερεύνηση και απόδειξή τους. Πολλοί επίσης παραστρατούν στην προσπάθεια να επιφέρουν μέσα τους ψυχιστικές καταστάσεις και τους ενεργοποιούς παράγοντες που προκαλούν την εκδήλωση ιδιόρρυθμων δυνάμεων. Το βιβλίο αυτό θα επιχειρήσει να προσαρμόσει τη διδόμενη πληροφορία στο σχήμα της ζωής όπως το αναγνωρίζουμε σήμερα και θα δείξει πόσο βασικά φυσικά και αληθινά είναι όλα όσα ορίζονται σαν μυστηριώδη. Όλα υπόκεινται σε νόμο και οι νόμοι χρειάζονται διευκρίνιση τώρα που η ανάπτυξη του ανθρώπου έφτασε στο στάδιο μιας ορθότερης εκτίμησης του κάλλους και της πραγματικότητάς τους. Τρεις τύποι ατόμων θ’ ανταποκριθούν σ’ αυτό το βιβλίο. Είναι: 1. Οι ανοιχτόμυαλοι ερευνητές που είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν τις αρχές του σαν υπόθεση εργασίας ωσότου καταδειχθούν εσφαλμένες. Αυτοί θα είναι ειλικρινά αγνωστικιστές, αλλά προσωρινά πρόθυμοι στην έρευνά τους για την αλήθεια να δοκιμάσουν τις μεθόδους και να ακολουθήσουν τις εισηγήσεις που διατυπώνονται για να τις εξετάσουν. 2. Οι ζηλωτές και μαθητές. Θα μελετήσουν αυτή την πραγματεία για να κατανοήσουν καλύτερα τον εαυτό τους κι επειδή ζητούν να βοηθήσουν τον αδελφό τους. Δε θ’ αποδεχτούν τα αποφθέγματά του τυφλά αλλά θα πειραματισθούν, θα ελέγξουν και θα επιβεβαιώσουν με προσοχή τα στάδια και τα βήματα που εκτίθενται γι’ αυτούς σ’ αυτό το τμήμα των διδαγμάτων της Προαιώνιας Σοφίας. 3. Οι μυημένοι. Τα πρόσωπα αυτά θα καταλήξουν σε μια έννοια που δε θα είναι φανερή σ’ εκείνους της πρώτης ομάδας και που μόνο θα την υποψιαστούν τα πιο προχωρημένα μέλη της δεύτερης. Μέσα τους ξέρουν την αλήθεια πολλών απ’ τις δηλώσεις του και θ’ αντιληφθούν την υποκειμενική πραγματοποίηση πολλών απ’ τους νόμους. Αυτοί οι νόμοι της φύσης επιφέρουν αποτελέσματα σε τρεις διακριτές περιοχές: α. Φυσικά, όπου εκδηλώνονται σαν αποτελέσματα στην πυκνή μορφή. β. Αιθερικά, όπου εκδηλώνονται σαν η ενέργεια που βρίσκεται πίσω απ’ αυτά τα αποτελέσματα. γ. Νοητικά, όπου αφορούν τις παρωθήσεις που προκαλούν τα άλλα δύο.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός ασχολήθηκε κυρίως με το ηλιακό σύστημα κι έθιξε τις ανθρώπινες όψεις και αντιστοιχίες μόνο στο βαθμό που φανέρωναν τη σχέση του μέρους με το όλο και της μονάδας με την ολότητα. Το παρόν βιβλίο θα πραγματευθεί ειδικότερα την ανθρώπινη ανάπτυξη και ανέλιξη, διευκρινίζοντας τις αιτίες που ευθύνονται για τα τωρινά αποτελέσματα και δείχνοντας το μέλλον και τις δυνατότητές του και τη φύση των ανελισσόμενων δυνατοτήτων. Το βιβλίο αυτό θα βασισθεί επίσης σε τέσσερα θεμελιώδη αξιώματα που πρέπει να τα δεχθεί ο μελετητής των επόμενων σελίδων σαν κάτι που προσφέρει μια υπόθεση που αξίζει να εξετάσει και να δοκιμάσει. Από κανένα αληθινό ερευνητή της Προαιώνιας Σοφίας δε ζητείται να προσκολληθεί τυφλά σε οποιαδήποτε παρουσίαση της αλήθειας· του ζητείται ωστόσο να έχει ανοικτό μυαλό και να ζυγίσει σοβαρά και να εξετάσει τις θεωρίες και τα ιδεώδη, τους νόμους και τις αλήθειες που οδήγησαν τόσους πολλούς απ’ το σκότος στο φως της γνώσης και της εμπειρίας. Τα αξιώματα αυτά θα μπορούσαν ν’ απαριθμηθούν ως εξής και δίνονται κατά σειρά σπουδαιότητας: Ι. Πρώτο, ότι υπάρχει στο εκδηλωμένο μας σύμπαν η έκφραση μιας Ενέργειας ή Ζωής που είναι η υπεύθυνη αιτία των ποικίλων μορφών και της αχανούς ιεραρχίας των αισθαντικών όντων που συνθέτουν το άθροισμα όλων όσων είναι. Είναι η λεγόμενη υλοζωική θεωρία, μολονότι ο όρος συντελεί απλά στη σύγχυση. Αυτή η μεγάλη Ζωή είναι η βάση του Μονισμού κι όλοι οι φωτισμένοι άνθρωποι είναι Μονιστές. Έκφραση της αλήθειας είναι ότι “ο Θεός είναι Ένας”. Μία Ζωή διαπερνά όλες τις μορφές και οι μορφές αυτές είναι εκφράσεις σε χρόνο και χώρο της κεντρικής παγκόσμιας ενέργειας. Η Ζωή σε εκδήλωση παράγει ύπαρξη και είναι. Είναι συνεπώς η ριζική αιτία της δυαδικότητας. Αυτή η δυαδικότητα που παρατηρείται όταν υπάρχει αντικειμενικότητα και η οποία εξαφανίζεται όταν εκλείπει η μορφική όψη, καλύπτεται από πολλούς όρους απ’ τους οποίους χάρη σαφήνειας οι πιο συνηθισμένοι μπορούν ν’ απαριθμηθούν εδώ: Πνεύμα Ύλη Ζωή.....................Μορφή Πατήρ..................Μήτηρ Θετικός...............Αρνητικός Σκότος.................Φως Οι σπουδαστές πρέπει να έχουν σαφώς κατά νου αυτή την ουσιώδη ενότητα ακόμη κι όταν μιλούν (όπως είναι αναγκασμένοι) με τους πεπερασμένους όρους εκείνης της δυαδικότητας που είναι παντού κυκλικά έκδηλη. II. Το δεύτερο αξίωμα προκύπτει απ’ το πρώτο και διακηρύσσει ότι η μία Ζωή, εκδηλούμενη δια της ύλης, παράγει έναν τρίτο παράγοντα που είναι η συνείδηση. Αυτή η συνείδηση που είναι το αποτέλεσμα της ένωσης των δύο πόλων πνεύματος και ύλης, είναι η ψυχή όλων των πραγμάτων· διαπερνά όλη την ουσία ή αντικειμενική ενέργεια· υπόκειται σ’ όλες τις μορφές, είτε πρόκειται για τη μορφή εκείνης της μονάδας ενέργειας που ονομάζουμε άτομο είτε για τη μορφή ενός ανθρώπου, ενός πλανήτη, ή ενός ηλιακού συστήματος. Είναι η Θεωρία του Αυτοπροσδιορισμού ή η διδασκαλία ότι όλες οι ζωές από τις οποίες σχηματίζεται η μία ζωή, στη σφαίρα και την κατάσταση

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

ύπαρξής τους προσγειώνονται, ας πούμε, στην ύλη και προσλαμβάνουν μορφές δια των οποίων η ιδιότυπη και ειδική κατάσταση συνείδησής τους μπορεί να γίνει αντιληπτή κι ο κραδασμός τους να σταθεροποιηθεί· έτσι μπορούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους σαν ύπαρξη. Έτσι πάλι η μία ζωή αποβαίνει μια σταθεροποιημένη και συνειδητή οντότητα με το μέσον του ηλιακού συστήματος και είναι συνεπώς ουσιαστικά το άθροισμα των ενεργειών όλων των καταστάσεων συνείδησης και όλων των μορφών σε ύπαρξη. Το ομογενές αποβαίνει ανομοιογενές κι όμως παραμένει ενότητα· το ένα εκδηλώνεται στην ποικιλία κι όμως είναι αμετάβλητο· η κεντρική ενότητα είναι γνωστή σε χρόνο και χώρο σαν σύνθετη και διαφοροποιημένη κι όμως όταν ο χρόνος και ο χώρος δεν υπάρχουν (όντας καταστάσεις συνείδησης), μόνο η ενότητα παραμένει και μόνο το πνεύμα εμμένει συν μια αυξημένη κραδασμική δράση, συν μια ικανότητα τόνωσης του φωτός όταν επιστρέψει πάλι ο κύκλος της εκδήλωσης. Μέσα στον κραδασμικό παλμό της μιας εκδηλούμενης Ζωής όλες οι ελάσσονες ζωές επαναλαμβάνουν τη διαδικασία ύπαρξης – Θεοί, άγγελοι, άνθρωποι και οι μυριάδες ζωών που εκφράζονται δια των μορφών των βασιλείων της φύσης και των δραστηριοτήτων της εξελικτικής διαδικασίας. Όλες αποβαίνουν εγωκεντρικές και αυτοπροσδιοριζόμενες. III. Το τρίτο βασικό αξίωμα είναι ότι το αντικείμενο για το οποίο η ζωή προσλαμβάνει μορφή και ο σκοπός της εκδηλωμένης ύπαρξης είναι η ανέλιξη της συνείδησης ή η αποκάλυψη της ψυχής. Θα μπορούσε να ονομασθεί Θεωρία της Εξέλιξης του Φωτός. Όταν γίνει αντιληπτό ότι ακόμη κι ο σύγχρονος επιστήμων λέει ότι φως και ύλη είναι συνώνυμοι όροι, απηχώντας έτσι τη διδασκαλία της Ανατολής, γίνεται καταφανές ότι δια της αλληλεπίδρασης των πόλων και δια της τριβής των ζευγών των αντιθέτων ξεπηδά φως. Ο στόχος της εξέλιξης βρίσκεται ότι είναι μια βαθμιαία σειρά εκδηλώσεων φωτός. Συγκαλυμμένο και κρυμμένο σε κάθε μορφή βρίσκεται φως. Καθώς βαίνει η εξέλιξη η ύλη γίνεται όλο και περισσότερο καλύτερος αγωγός φωτός, καταδεικνύοντας έτσι την ακρίβεια της δήλωσης του Χριστού “Εγώ ειμί το Φως του Κόσμου”. IV. Το τέταρτο αξίωμα συνίσταται στη δήλωση ότι όλες οι ζωές εκδηλώνονται κυκλικά. Είναι η Θεωρία της Αναγέννησης ή της μετενσάρκωσης, η εκδήλωση του νόμου της περιοδικότητας. Αυτές είναι οι μεγάλες υποκείμενες αλήθειες που αποτελούν το θεμέλιο της Προαιώνιας Σοφίας – η ύπαρξη της ζωής και η ανάπτυξη της συνείδησης μέσω της κυκλικής πρόσληψης μορφής. Όμως στο βιβλίο αυτό η έμφαση θα τεθεί στη μικρή ζωή· στον άνθρωπο που “εποιήθη κατ’ εικόνα του Θεού”, ο οποίος δια της μεθόδου της μετενσάρκωσης ανελίσσει τη συνείδησή του ωσότου ανθίσει σαν τελειωθείσα ψυχή της οποίας η φύση είναι φως και η αντίληψή της είναι εκείνη μιας αυτοσυνείδητης ταυτότητας. Η αναπτυγμένη αυτή μονάδα πρέπει τελικά να συγχωνευθεί με πλήρη νοήμονα συμμετοχή στη μεγαλύτερη συνείδηση της οποίας αποτελεί μέρος. Προτού καταπιαστούμε με το θέμα μας θα ήταν ίσως χρήσιμο να ορίσουμε

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

ορισμένες λέξεις που θα χρησιμοποιηθούν διαρκώς, ώστε να ξέρουμε για τι μιλάμε και τη σημασία των όρων που χρησιμοποιούμε. 1. Αποκρυφιστικός. Ο όρος αυτός αφορά τις κρυμμένες δυνάμεις της ύπαρξης κι εκείνα τα ελατήρια συμπεριφοράς που προκαλούν την αντικειμενική εκδήλωση. Η λέξη “συμπεριφορά” χρησιμοποιείται εδώ εσκεμμένα, γιατί κάθε εκδήλωση σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης είναι έκφραση της ζωής, του σκοπού και του τύπου δραστηριότητας κάποιου όντος ή ύπαρξης κι έτσι είναι κυριολεκτικά η συμπεριφορά (ή εξωτερική φύση ή ποιότητα) κάποιας ζωής. Αυτά τα ελατήρια της δράσης κρύβονται στο σκοπό κάθε ζωής, είτε είναι μια ηλιακή ζωή, μια πλανητική οντότητα, ένας άνθρωπος, είτε εκείνο το Ον που είναι το άθροισμα των καταστάσεων συνείδησης και των μορφών κάθε βασιλείου της φύσης. 2. Νόμοι. Ένας νόμος προϋποθέτει κάποιο υπέρτερο ον που προικισμένο με σκοπό και βοηθούμενο απ’ τη νοημοσύνη, συντονίζει έτσι τις δυνάμεις του ώστε ένα σχέδιο να ωριμάζει διαδοχικά και σταθερά. Μέσω μιας διαυγούς γνώσης του στόχου η οντότητα αυτή θέτει σε δράση εκείνα τα βήματα και στάδια που όταν προωθηθούν με τη σειρά θα φέρουν το σχέδιο σε τελείωση. Η λέξη “νόμος”, όπως νοείται συνήθως, μεταδίδει την ιδέα της υποταγής σε κάποια δραστηριότητα που αναγνωρίζεται σαν αδυσώπητη και απαρέγκλιτη, αλλά δεν είναι κατανοητή σ’ εκείνον που υποτάσσεται σ’ αυτή· συνεπάγεται από μια σκοπιά τη στάση μιας μονάδας βυθισμένης στην ομαδική παρόρμηση και την ανικανότητα αυτής της μονάδας ν’ αλλάξει την παρόρμηση ή να ξεφύγει από τις συνέπειες· αυτό αναπόφευκτα προκαλεί στη συνείδηση του ανθρώπου που θεωρεί αυτούς τους νόμους, ένα αίσθημα ότι είναι θύμα – ότι σέρνεται σαν φύλλο από την αύρα σε κάποιο τέρμα για το οποίο μόνο η εικασία είναι εφικτή κι ότι διέπεται από μια δύναμη που δρα προφανώς με μια αναπόφευκτη πίεση κι έτσι επιφέρει ομαδικά αποτελέσματα σε βάρος της μονάδας. Αυτή η στάση του νου είναι αναπόφευκτη ωσότου η συνείδηση του ανθρώπου μπορέσει να διευρυνθεί τόσο ώστε να έχει επίγνωση των μεγαλύτερων ζητημάτων. Όταν δια της επαφής με τον ανώτερο εαυτό του συμμετάσχει στη γνώση του αντικειμενικού σκοπού κι όταν με την αναρρίχηση στο όρος της όρασης αλλάξει η προοπτική του και διευρυνθεί ο ορίζοντάς του, φθάνει στην αντίληψη ότι ο νόμος δεν είναι παρά η πνευματική παρώθηση, το κίνητρο και η ζωική εκδήλωση εκείνου του Όντος μέσα στο οποίο ζει και κινείται. Μαθαίνει ότι αυτή η παρώθηση φανερώνει ένα νοήμονα σκοπό που κατευθύνεται σοφά και βασίζεται στην αγάπη. Τότε αρχίζει ο ίδιος να χειρίζεται το νόμο ή να διοχετεύει από μέσα του ορθά, αγαπητικά και με νοημοσύνη τόση από την πνευματική ζωική παρώθηση όση ο ιδιαίτερος οργανισμός του μπορεί να δεχθεί, να διαβιβάσει και να χρησιμοποιήσει. Παύει να παρεμποδίζει κι αρχίζει να μεταφέρει. Φέρνει σ’ ένα τέλος τον κύκλο της κλειστής εγωκεντρικής ζωής κι ανοίγει πλατιά τις θύρες στην πνευματική ενέργεια. Κάνοντας αυτό βρίσκει ότι ο νόμος που μίσησε και στον οποίο δυσπιστούσε, είναι ο ζωογονών, εξαγνιστικός πράκτορας που σύρει τον ίδιο κι όλα τα δημιουργήματα του Θεού σ’ ένα ένδοξο επιστέγασμα.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

3. Ψυχικός. Υπάρχουν δύο τύποι αυτής της δύναμης σ’ εκδήλωση όσον αφορά το ανθρώπινο βασίλειο κι αυτοί πρέπει να συλληφθούν σαφώς. Υπάρχει η δύναμη που εμψυχώνει τα υπανθρώπινα βασίλεια της φύσης – η εμψυχώνουσα ενέργεια που όταν έρχεται σε σύνδεση με την ενέργεια της ύλης και του εαυτού, δημιουργεί όλες τις μορφές. Το αποτέλεσμα αυτής της σύνδεσης είναι να προσθέσει στην εμβρυώδη νοημοσύνη της ίδιας της ουσίας μια λανθάνουσα αισθαντικότητα και ανταποκριτικότητα η οποία παράγει εκείνο το υποκειμενικό κάτι που ονομάζουμε ζωώδη ψυχή. Αυτή υφίσταται σε τέσσερις βαθμούς ή καταστάσεις αισθαντικής επίγνωσης: α. β. γ. δ.

Η συνείδηση του ορυκτού βασιλείου. Η συνείδηση του φυτικού βασιλείου. Η συνείδηση του ζωικού βασιλείου. Η συνείδηση της ζωώδους μορφής δια της οποίας ο πνευματικός άνθρωπος λειτουργεί, η οποία στο κάτω-κάτω δεν είναι παρά ένα τμήμα της προηγούμενης ομάδας στην ανώτερη παρουσίασή της.

Δεύτερο, υπάρχει η ψυχική εκείνη δύναμη που είναι αποτέλεσμα της ένωσης του πνεύματος με την αισθαντική ύλη στο ανθρώπινο βασίλειο και δημιουργεί ένα ψυχικό κέντρο που ονομάζουμε ψυχή του ανθρώπου. Το ψυχικό αυτό κέντρο είναι ένα κέντρο δύναμης και η δύναμη της οποίας είναι θεματοφύλακας ή την οποία εκδηλώνει, φέρνει σε δράση μια ανταποκριτικότητα και μια επίγνωση που είναι εκείνη της ψυχής της πλανητικής ζωής, μιας ομαδικής συνείδησης που φέρνει μαζί της ιδιότητες και γνώση διαφορετικής τάξης από εκείνη της ζωώδους ψυχής. Αυτές αντικαθιστούν τελικά τις δυνάμεις της ζωώδους ψυχής, οι οποίες περιορίζουν, παραμορφώνουν κι αιχμαλωτίζουν και δίνουν στον άνθρωπο μια ακτίνα επαφών και μια γνώση που είναι αλάνθαστη, απαλλαγμένη από σφάλματα και του επιτρέπει την είσοδο στην “ελευθερία των ουρανών”. Το αποτέλεσμα της ελεύθερης δράσης της ψυχής του ανθρώπου συντείνει στην κατάδειξη της σφαλερότητας και της σχετικής ματαιότητας των δυνάμεων της ζωώδους ψυχής. Ό,τι επιθυμώ να κάνω εδώ είναι να δείξω τις δύο έννοιες με τις οποίες χρησιμοποιείται η λέξη “ψυχικός”. Αργότερα θα πραγματευθούμε την αύξηση και την ανάπτυξη της κατώτερης ψυχικής φύσης ή της ψυχής των φορέων με τους οποίους ο άνθρωπος λειτουργεί στους τρεις κόσμους κι έπειτα θα επιζητήσουμε να διευκρινίσουμε την αληθινή φύση της ψυχής του ανθρώπου και των δυνάμεων που μπορούν να έρθουν σε δράση εφόσον ο άνθρωπος μπορεί να έρχεται σ’ επαφή με το δικό του πνευματικό κέντρο – την ψυχή – και να ζει στην ψυχική αυτή συνείδηση. 4. Ανέλιξη. Η ζωή στην καρδιά του ηλιακού συστήματος παράγει μια εξελικτική ανέλιξη των ενεργειών εκείνου του σύμπαντος που δεν είναι δυνατό προς το παρόν να οραματισθεί ο πεπερασμένος άνθρωπος. Παρόμοια το κέντρο ενέργειας που αποκαλούμε πνευματική όψη στον άνθρωπο παράγει (μέσω της χρησιμοποίησης της ύλης ή ουσίας) μια εξελικτική ανάπτυξη εκείνου που αποκαλούμε ψυχή και που είναι η ανώτατη από τις μορφικές εκδηλώσεις – το ανθρώπινο βασίλειο. Ο άνθρωπος είναι το

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

ύψιστο προϊόν της ύπαρξης στους τρεις κόσμους. Λέγοντας άνθρωπος εννοώ τον πνευματικό άνθρωπο, έναν υιό του Θεού σε ενσάρκωση. Οι μορφές όλων των βασιλείων της φύσης – ανθρώπινου, ζωικού, φυτικού και ορυκτού – συμβάλλουν σ’ αυτή την εκδήλωση. Η ενέργεια της τρίτης όψης της θειότητας τείνει στην αποκάλυψη της ψυχής ή της δεύτερης όψης η οποία με τη σειρά της αποκαλύπτει την ανώτατη όψη. Πρέπει πάντα να θυμάστε ότι η Μυστική Δοξασία της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ το εκφράζει αυτό με ακρίβεια με τα λόγια “θεωρούμε τη Ζωή σαν τη μία μορφή ύπαρξης που εκδηλώνεται με ό,τι αποκαλείται Ύλη· ή ό,τι διαχωρίζοντάς τα εσφαλμένα ονομάζουμε πνεύμα, ψυχή και ύλη στον άνθρωπο. Ύλη είναι ο φορέας για την εκδήλωση της ψυχής σ’ αυτό το πεδίο ύπαρξης και ψυχή είναι ο φορέας σ’ ένα ανώτερο πεδίο για την εκδήλωση του πνεύματος και τα τρία αυτά είναι μια τριάδα που τη συνθέτει η ζωή η οποία διαπερνά τα πάντα”. (Μυστική Δοξασία, Τόμ. Ι, σελ. 79-80.) Με τη χρήση της ύλης η ψυχή ανελίσσεται και βρίσκει το κορύφωμά της στην ψυχή του ανθρώπου και η πραγματεία αυτή θ’ ασχοληθεί με την ανέλιξη της ψυχής και την ανακάλυψή της από τον άνθρωπο. 5. Η Γνώση μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις κατηγορίες: Πρώτα, υπάρχει η θεωρητική γνώση. Περιλαμβάνει κάθε γνώση της οποίας έχει επίγνωση ο άνθρωπος, αλλά την οποία αποδέχεται από τις δηλώσεις άλλων ανθρώπων και των ειδικών των διαφόρων κλάδων της γνώσης. Βασίζεται σε δηλώσεις αυθεντίας κι έχει μέσα της το στοιχείο της εμπιστοσύνης στους συγγραφείς και ομιλητές και στην εκγυμνασμένη νοημοσύνη των εργατών σε οποιοδήποτε απ’ τα πολλά και ποικίλα πεδία σκέψης. Οι αλήθειες που γίνονται αποδεκτές σαν τέτοιες δε διατυπώθηκαν ούτε επαληθεύθηκαν από εκείνον που τις αποδέχεται, αφού στερείται την αναγκαία εκγύμναση κι εξοπλισμό. Τα αποφθέγματα της επιστήμης, οι θεολογίες της θρησκείας και τα πορίσματα των φιλοσόφων και διανοητών παντού χρωματίζουν την άποψη και βρίσκουν την πρόθυμη συναίνεση του αγύμναστου νου κι αυτός είναι ο μέσος νους. Δεύτερο, έχουμε τη διακριτική γνώση που έχει μέσα της μια επιλεκτική ποιότητα και η οποία θέτει ως προϋπόθεση τη νοήμονα εκτίμηση και την πρακτική εφαρμογή της ειδικότερης επιστημονικής μεθόδου και τη χρήση της δοκιμής, την απόρριψη εκείνου που δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί και την απομόνωση εκείνων των παραγόντων που αντέχουν στην έρευνα και συμμορφώνονται μ’ ό,τι νοείται ως νόμος. Ο ορθολογικός, επιχειρηματικός, σχολαστικός και συγκεκριμενοποιών νους έρχεται σε δράση με αποτέλεσμα πολλά που είναι παιδαριώδη, απαράδεκτα και μη επαληθεύσιμα ν’ απορρίπτονται και να προκύπτει μια επακόλουθη διαύγαση των πεδίων της σκέψης. Αυτή η διακριτική και επιστημονική διαδικασία επέτρεψε στον άνθρωπο να φθάσει σε πολλή αλήθεια σχετικά με τους τρεις κόσμους. Η επιστημονική μέθοδος σε σχέση με το νου της ανθρωπότητας παίζει τον ίδιο ρόλο που η αποκρυφιστική μέθοδος του διαλογισμού (στα πρώτα δύο της στάδια της συγκέντρωσης και της παρατεταμένης συγκέντρωσης ή διαλογισμού) παίζει σε σχέση με το άτομο. Μέσω αυτής δημιουργούνται οι πρέπουσες διεργασίες της σκέψης, τα επουσιώδη και οι ανακριβείς διατυπώσεις της αλήθειας τελικά εξαλείφονται ή διορθώνονται και η σταθερή εστίαση

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

της προσοχής είτε σε μια σπερματική σκέψη, ένα επιστημονικό πρόβλημα, μια φιλοσοφία είτε σε μια παγκόσμια κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα μια τελική αποσαφήνιση και μια σταθερή ενστάλαξη ορθών ιδεών και βάσιμων συμπερασμάτων. Οι κορυφαίοι στοχαστές σε οποιαδήποτε από τις μεγάλες σχολές σκέψης είναι απλά εκφραστές του αποκρυφιστικού διαλογισμού και οι λαμπρές ανακαλύψεις της επιστήμης, οι ακριβείς ερμηνείες των νόμων της φύσης και η διατύπωση ορθών συμπερασμάτων είτε στα πεδία της επιστήμης, των οικονομικών, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας είτε αλλού, δεν είναι παρά η καταγραφή απ’ το νου (και κατόπιν από τον εγκέφαλο) των αιώνιων αληθειών και η ένδειξη ότι η φυλή των ανθρώπων αρχίζει επίσης να γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ του αντικειμενικού και του υποκειμενικού, μεταξύ του κόσμου της μορφής και του κόσμου των ιδεών. Αυτή οδηγεί αναπόφευκτα στην ανάδυση του τρίτου κλάδου της γνώσης, της ενορατικής. Η ενόραση είναι στην πραγματικότητα απλώς η εκτίμηση από το νου κάποιου παράγοντα στη δημιουργία, κάποιου νόμου της εκδήλωσης και κάποιας όψης της αλήθειας που είναι γνωστή στην ψυχή, εκπορεύεται από τον κόσμο των ιδεών κι έχει τη φύση εκείνων των ενεργειών που παράγουν όλα όσα είναι γνωστά και ορατά. Οι αλήθειες αυτές είναι πάντα παρούσες και οι νόμοι αυτοί είναι πάντα ενεργοί, αλλά μόνο καθώς ο νους ασκείται και αναπτύσσεται, εστιάζεται και ανοίγει, μπορούν ν’ αναγνωρισθούν, αργότερα να κατανοηθούν και τελικά να προσαρμοσθούν στις ανάγκες και απαιτήσεις του κύκλου και της εποχής. Όσοι εξάσκησαν έτσι το νου στην τέχνη της διαυγούς σκέψης, στην εστίαση της προσοχής και στην επακόλουθη δεκτικότητα στην αλήθεια, ήταν πάντα μεταξύ μας αλλά μέχρι τώρα ήταν λίγοι και διάσπαρτοι. Είναι οι εξέχουσες διάνοιες των αιώνων. Τώρα όμως είναι πολλοί και απαντώνται όλο και συχνότερα. Οι διάνοιες της φυλής βρίσκονται σε διαδικασία εκγύμνασης και πολλές αιωρούνται στα σύνορα μιας καινούργιας γνώσης. Η ενόραση που καθοδηγεί όλους τους προχωρημένους στοχαστές στα νεότερα πεδία της μάθησης δεν είναι παρά ο πρόδρομος εκείνης της παντογνωσίας που χαρακτηρίζει την ψυχή. Η αλήθεια για όλα τα πράγματα υπάρχει και την αποκαλούμε παντογνωσία, αλάνθαστο, την “ορθή γνώση” της Ινδικής φιλοσοφίας. Όταν ο άνθρωπος αδράξει ένα τμήμα της και το απορροφήσει στη φυλετική συνείδηση, το αποκαλούμε διατύπωση ενός νόμου, ανακάλυψη της μιας ή της άλλης διεργασίας της φύσης. Ως τώρα ήταν ένα αργό και σταδιακό εγχείρημα. Αργότερα και προτού περάσει πολύς καιρός το φως θα εισρεύσει, η αλήθεια θ’ αποκαλυφθεί και η φυλή θα εισέλθει στην κληρονομιά της – την κληρονομιά της ψυχής. Σε ορισμένες από τις θεωρίες μας πρέπει κατ’ ανάγκη να υπεισέλθει η εικασία. Εκείνοι που βλέπουν ένα όραμα που αποκρύπτεται απ’ όσους στερούνται τον αναγκαίο εξοπλισμό για την εκτίμησή του, θεωρούνται φαντασιόπληκτοι και αναξιόπιστοι. Όταν πολλοί βλέπουν το όραμα, η δυνατότητά του γίνεται αποδεκτή, αλλά όταν η ίδια η ανθρωπότητα έχει τον αφυπνισμένο και ανοικτό οφθαλμό, το όραμα δεν τονίζεται πια, αλλά δηλώνεται ένα γεγονός και εξαγγέλλεται ένας νόμος. Τέτοια ήταν η ιστορία του παρελθόντος και τέτοια θα είναι η διαδικασία στο μέλλον.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Το παρελθόν είναι καθαρή εικασία από τη σκοπιά του μέσου ανθρώπου και το μέλλον είναι εξίσου έτσι, αλλά ο ίδιος είναι αποτέλεσμα αυτού του παρελθόντος και το μέλλον θα προκύψει απ’ το άθροισμα των τωρινών του χαρακτηριστικών και ποιοτήτων. Αν αυτό ισχύει για το άτομο, τότε ισχύει εξίσου και για το ανθρώπινο γένος σαν σύνολο. Αυτή η μονάδα της φύσης, την οποία αποκαλούμε τέταρτο ή ανθρώπινο βασίλειο, αντιπροσωπεύει αυτό που είναι προϊόν της φυσικής κληρονομιάς της· τα χαρακτηριστικά της είναι το σύνολο των συναισθηματικών και νοητικών της ανελίξεων και τα προτερήματά της είναι εκείνα που κατόρθωσε να συσσωρεύσει στη διάρκεια των κύκλων μέσα στους οποίους αγωνίστηκε με το περιβάλλον της – το άθροισμα των άλλων βασιλείων της φύσης. Μέσα στο ανθρώπινο βασίλειο βρίσκονται δυναμικότητες και λανθάνουσες καταστάσεις, χαρακτηριστικά και προτερήματα τα οποία το μέλλον θ’ αποκαλύψει και τα οποία με τη σειρά τους θα καθορίσουν αυτό το μέλλον. Διάλεξα σκόπιμα ν’ αρχίσω με το απροσδιόριστο και το μη αναγνωρισμένο. Η ψυχή είναι προς το παρόν μια άγνωστη ποσότητα. Δεν έχει πραγματική θέση στις θεωρίες των ακαδημαϊκών και επιστημονικών ερευνητών. Είναι αναπόδεικτη και θεωρείται ακόμη κι από τους πιο ανοιχτόμυαλους ακαδημαϊκούς σαν μια πιθανή υπόθεση που όμως στερείται επιβεβαίωσης. Δεν είναι αποδεκτή σαν γεγονός στη συνείδηση της φυλής. Μόνο δύο ομάδες ατόμων την αποδέχονται σαν γεγονός· η μια είναι το εύπιστο, υπανάπτυκτο, παιδιάστικο πρόσωπο που έχοντας γαλουχηθεί με κάποια απ’ τις γραφές του κόσμου κι έχοντας θρησκευτική κλίση, αποδέχεται τα αξιώματα της θρησκείας – όπως η ψυχή, ο Θεός και η αθανασία – χωρίς αμφισβήτηση. Η άλλη είναι εκείνος ο μικρός αλλά σταθερά αυξανόμενος όμιλος των Γιγνωσκόντων το Θεό και την πραγματικότητα, που γνωρίζουν την ψυχή σαν ένα γεγονός στη δική τους εμπειρία, αλλά είναι ανίκανοι να αποδείξουν ικανοποιητικά την ύπαρξή της στον άνθρωπο που παραδέχεται μόνο εκείνο που ο συγκεκριμένος νους μπορεί να συλλάβει, να αναλύσει, να κριτικάρει και να δοκιμάσει. Ο αδαής και ο σοφός συναντώνται σε κοινό έδαφος, όπως συμβαίνει πάντα με τα άκρα. Στο ενδιάμεσο βρίσκονται όσοι δεν είναι ολότελα αδαείς ούτε ενορατικά σοφοί. Είναι η μάζα των μορφωμένων ανθρώπων που έχουν γνώση αλλά όχι κατανόηση κι έχουν ακόμη να μάθουν τη διάκριση μεταξύ εκείνου που μπορεί να συλλάβει ο ορθολογικός νους, εκείνου που μπορεί να δει ο οφθαλμός του νου κι εκείνου που μόνο ο ανώτερος ή αφηρημένος νους μπορεί να διατυπώσει και να γνωρίσει. Σμίγει τελικά με την ενόραση που είναι η “ικανότητα γνώσης” του νοήμονος και πρακτικού μυστικιστή ο οποίος – θέτοντας τη συναισθηματική και αισθητική φύση στη θέση της – χρησιμοποιεί το νου σαν σημείο εστίασης και κοιτάζει μέσα απ’ αυτό το φακό στον κόσμο της ψυχής. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ένα από τα κύρια μέσα δια των οποίων ο άνθρωπος φτάνει σε μια κατανόηση του μεγάλου εκείνου αθροίσματος που ονομάζουμε Μακρόκοσμο – του Θεού που λειτουργεί μέσω ενός ηλιακού συστήματος – είναι η κατανόηση του εαυτού του και η Δελφική εντολή “Άνθρωπε, γνώθι σ’ αυτόν” είναι ένα εμπνευσμένο απόφθεγμα που

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

αποσκοπεί να δώσει στον άνθρωπο το κλειδί του μυστηρίου της θεότητας. Μέσω του Νόμου της Αναλογίας ή των αντιστοιχιών οι κοσμικές διεργασίες και η φύση των κοσμικών αρχών καταδεικνύονται στις λειτουργίες, τη δομή και τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπινου όντος. Υποδεικνύονται αλλά δεν εξηγούνται ούτε διευκρινίζονται. Χρησιμεύουν απλά σαν οδοδείκτες, καθοδηγώντας τον άνθρωπο πάνω στην ατραπό όπου θα βρεθούν μελλοντικοί οδοδείκτες και θα σημειωθούν πιο σαφείς ενδείξεις. Η κατανόηση της τριάδας πνεύματος, ψυχής και σώματος βρίσκεται προς το παρόν πέρα από την επίτευξη του ανθρώπου, αλλά μια ιδέα ως προς τη σχέση τους και τη γενική συντονισμένη λειτουργία τους μπορεί να φανερωθεί απ’ την εξέταση του ανθρώπου από φυσικής πλευράς και της αντικειμενικής του λειτουργίας. Υπάρχουν τρεις όψεις του οργανισμού του ανθρώπου που είναι σύμβολα και μόνο σύμβολα των τριών όψεων της ύπαρξης: 1. Η ενέργεια ή ενεργοποιός αρχή που αποσύρεται μυστηριωδώς κατά το θάνατο, αποσύρεται μερικώς στις ώρες του ύπνου ή της ασυνειδησίας και φαίνεται να χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο σαν την κύρια έδρα της δραστηριότητάς της κι από εκεί να κατευθύνει τη λειτουργία του οργανισμού. Η ενέργεια αυτή έχει μια πρωτεύουσα άμεση σχέση με τα τρία μέρη του οργανισμού, τα οποία αποκαλούμε εγκέφαλο, καρδιά και αναπνευστικό σύστημα. Είναι το μικροκοσμικό σύμβολο του πνεύματος. 2. Το νευρικό σύστημα με την πολυπλοκότητα των νεύρων του, των νευρικών κέντρων κι εκείνη την πολλαπλότητα των αλληλοσχετιζόμενων κι ευαίσθητων μερών που χρησιμεύουν στο συντονισμό του οργανισμού, στην πρόκληση της ευαίσθητης ανταπόκρισης που υφίσταται μεταξύ των πολλών οργάνων και τμημάτων που απαρτίζουν τον οργανισμό σαν σύνολο και χρησιμεύουν επίσης για να έχει ο άνθρωπος επίγνωση κι ευαισθησία στο περιβάλλον του. Η όλη αυτή αισθητήρια συσκευή είναι εκείνη που παράγει την οργανωμένη επίγνωση και τη συντονισμένη ευαισθησία ολόκληρου του ανθρώπινου όντος, πρώτα μέσα στο ίδιο σαν μονάδα και δεύτερο στην ανταποκριτικότητα και την ευαίσθητη αντίδρασή του στον κόσμο μέσα στον οποίο παίζει το ρόλο του. Αυτή η νευρική δομή που συντονίζει, συσχετίζει και προκαλεί μια εξωτερική κι εσωτερική ομαδική δραστηριότητα, καταδεικνύεται πρώτιστα μέσω των τριών τμημάτων του νευρικού συστήματος: α. Εγκεφαλονωτιαίου συστήματος. β. Αισθητηρίου νευρικού συστήματος. γ. Περιφερειακού νευρικού συστήματος. Συνδέεται στενά με την ενεργειακή όψη, επειδή είναι η συσκευή που χρησιμοποιείται απ’ αυτή την ενέργεια για να ζωογονεί το σώμα, να προκαλεί τη συντονισμένη δραστηριότητα και λειτουργία του και να επιφέρει μια νοήμονα επικοινωνία με τον κόσμο στον οποίο πρέπει να παίξει το ρόλο του. Υπόκειται, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει μια τέτοια έκφραση, της κυρίως σωματικής φύσης, της μάζας της σάρκας, των οστών και των μυών. Με τη σειρά της κινητοποιείται και ελέγχεται από δύο παράγοντες:

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

α. Το άθροισμα της ενέργειας που είναι το ατομικό μερίδιο της ζωτικής ενέργειας. β. Την ενέργεια του περιβάλλοντος στο οποίο απαντάται το άτομο και μέσα στο οποίο πρέπει να λειτουργήσει και να παίξει το ρόλο του. Αυτό το συντονιστικό νευρικό σύστημα, αυτό το δίκτυο των αλληλοσχετιζόμενων κι ευαίσθητων νεύρων είναι το σύμβολο της ψυχής στον άνθρωπο και μια εξωτερική και ορατή μορφή μιας εσώτερης πνευματικής πραγματικότητας. 3. Υπάρχει τέλος αυτό που μπορεί να περιγραφεί σαν σώμα, το άθροισμα της σάρκας, των μυών και των οστών που ο άνθρωπος περιφέρει, το οποίο συσχετίζεται απ’ το νευρικό σύστημα κι ενεργοποιείται απ’ ό,τι αόριστα αποκαλούμε “ζωή” του. Σ’ αυτά τα τρία, τη ζωή, το νευρικό σύστημα και τη σωματική μάζα, βρίσκουμε την αντανάκλαση και το σύμβολο του μεγαλύτερου όλου και με μια προσεκτική μελέτη τους και με την κατανόηση των λειτουργιών και της ομαδικής τους σχέσης μπορούμε να φθάσουμε στην κατανόηση μερικών απ’ τους νόμους και τις αρχές που κατευθύνουν τις δραστηριότητες του “Θεού στη φύση” – μιας φράσης εξαίσια αληθινής κι εξίσου τελείως ψευδούς. Οι τρεις όψεις της θειότητας, η κεντρική ενέργεια ή πνεύμα, η συντονίζουσα δύναμη ή ψυχή κι εκείνο που οι δύο αυτές χρησιμοποιούν κι ενοποιούν, είναι στην πραγματικότητα μία ζωτική αρχή που εκδηλώνεται στην ποικιλία. Αυτές οι όψεις είναι Τρία σ’ Ένα, Ένα σε Τρία, ο Θεός στη φύση και η ίδια η φύση στο Θεό. Μεταφέροντας την έννοια, χάρη σαφήνειας, σε άλλες περιοχές σκέψης, αυτή η τριάδα των όψεων μπορεί να ιδωθεί σε λειτουργία στο θρησκευτικό κόσμο σαν η εσωτερική διδασκαλία, η θεμελιώδης συμβολική και τα δόγματα των μεγάλων παγκόσμιων θρησκειών και των εξωτερικών οργανώσεων· στη διακυβέρνηση είναι το άθροισμα της θέλησης του λαού, oποιαδήποτε κι αν είναι, οι διατυπωμένοι νόμοι και η εξωτερική διοίκηση· στην εκπαίδευση είναι η θέληση για μάθηση, οι τέχνες και οι επιστήμες και τα μεγάλα εξωτερικά εκπαιδευτικά συστήματα· στη φιλοσοφία είναι η παρόρμηση για τη σοφία, οι αλληλοσχετιζόμενες σχολές σκέψης και η εξωτερική παρουσίαση των διδασκαλιών. Έτσι αυτή η αιώνια τριπλότητα διατρέχει κάθε τμήμα του εκδηλωμένου κόσμου, θεωρούμενη είτε σαν εκείνο που είναι απτό, είτε σαν εκείνο που είναι ευαίσθητο και συνεκτικό, είτε σαν εκείνο που είναι ενεργοποιό. Είναι η νοήμων εκείνη δραστηριότητα που αδέξια ονομάσθηκε “επίγνωση”· είναι η ικανότητα της ίδιας της επίγνωσης που συνεπάγεται την ευαίσθητη ανταπόκριση στο περιβάλλον και τη συσκευή αυτής της ανταπόκρισης, η θεία δυαδικότητα της ψυχής· είναι τέλος το άθροισμα όσων προσεγγίζουμε και γνωρίζουμε· είναι εκείνο του οποίου αποκτά επίγνωση η ευαίσθητη συσκευή. Αυτή, όπως θα δούμε αργότερα, είναι μια βαθμιαία αναπτυσσόμενη αντίληψη που μετατοπίζεται συνεχώς σε περισσότερο εσωτερικές και εσώτερες περιοχές. Οι τρεις αυτές όψεις παρατηρούνται στον άνθρωπο, τη θεία μονάδα ζωής. Πρώτα τις αναγνωρίζει στον εαυτό του· έπειτα τις βλέπει σε κάθε μορφή στο περιβάλλον του και τελικά μαθαίνει να σχετίζει αυτές τις όψεις του εαυτού του με τις παρόμοιες όψεις άλλων μορφών της θείας εκδήλωσης. Η ορθή σχέση μεταξύ των μορφών θα καταλήξει

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

στην εναρμόνιση και την ορθή προσαρμογή της ζωής του φυσικού πεδίου. Η ορθή ανταπόκριση στο περιβάλλον θα καταλήξει σε ορθή επικοινωνία με την ψυχική όψη που κρύβεται σε κάθε μορφή και θα επιφέρει ορθές σχέσεις μεταξύ των διαφόρων μερών της εσώτερης νευρικής δομής που συναντάται σε κάθε βασίλειο της φύσης, υπανθρώπινο και υπερανθρώπινο. Αυτή είναι προς το παρόν πρακτικά άγνωστη, αλλά έρχεται γοργά σε αναγνώριση κι όταν αποδειχθεί και γίνει αντιληπτή, θα ανακαλυφθεί ότι εκεί βρίσκεται η βάση της αδελφοσύνης και της ενότητας. Όπως το συκώτι, η καρδιά, οι πνεύμονες, το στομάχι και άλλα όργανα του σώματος έχουν χωριστή ύπαρξη και λειτουργία κι όμως είναι ενοποιημένα και συσχετίζονται με το μέσον του νευρικού συστήματος σ’ ολόκληρο το σώμα, έτσι θα βρεθεί ότι στον κόσμο τέτοιοι οργανισμοί όπως τα βασίλεια της φύσης έχουν τη χωριστή τους ζωή και λειτουργία, όμως συσχετίζονται και συντονίζονται από ένα απέραντο περίπλοκο αισθητήριο σύστημα που μερικές φορές ονομάζεται ψυχή όλων των πραγμάτων, άνιμα μούντι, υποκείμενη συνείδηση. Όταν ασχολούμαστε με τις τριπλότητες που τόσο συχνά χρησιμοποιούνται όταν μιλούμε για τη θεότητα, όπως το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα – ζωή, συνείδηση και μορφή – αξίζει να θυμόμαστε ότι αναφέρονται σε διαφοροποιήσεις της μιας ζωής κι ότι με όσο περισσότερες απ’ αυτές τις τριπλότητες εξοικειωθεί κανείς, τόσο περισσότερο θα είναι σ’ επικοινωνία μ’ έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων. Αλλά όταν κανείς ασχολείται με πράγματα αποκρυφιστικά και υποκειμενικά κι όταν το θέμα για το οποίο γράφει αφορά εκείνο που είναι απροσδιόριστο, τότε προκύπτει δυσκολία. Δεν είναι δύσκολο ζήτημα να περιγράψει κανείς την προσωπική εμφάνιση ενός ανθρώπου, το ντύσιμό του, τη μορφή του και τα πράγματα απ’ τα οποία περιβάλλεται. Η γλώσσα επαρκεί ικανοποιητικά για να πραγματευθεί το συγκεκριμένο και τον κόσμο της μορφής. Αλλά όταν κανείς προσπαθεί να μεταδώσει μια ιδέα της ποιότητας, του χαρακτήρα και της φύσης του, αντιμετωπίζει αμέσως το πρόβλημα του άγνωστου, του απροσδιόριστου, αόρατου εκείνου μέρους που νιώθουμε, αλλά παραμένει με ευρεία έννοια αναποκάλυπτο και αδιάγνωστο ακόμη και στον ίδιο τον άνθρωπο. Πώς λοιπόν θα τον περιγράψουμε με το μέσον της γλώσσας; Αν είναι έτσι για τον άνθρωπο, πόσο μεγαλύτερη είναι άραγε η δυσκολία όταν επιδιώκουμε με λέξεις να εκφράσουμε εκείνο το ανέκφραστο άθροισμα του οποίου οι όροι πνεύμα, ψυχή και σώμα θεωρούνται σαν οι κύριες συστατικές διαφοροποιήσεις; Πώς θα ορίσουμε την απροσδιόριστη αυτή ζωή που οι άνθρωποι (χάρη κατανόησης) περιόρισαν και χώρισαν σε μια τριάδα όψεων ή προσώπων, αποκαλώντας το όλο με το όνομα Θεός; Κι όμως όταν αυτή η διαφοροποίηση του Θεού σε μια τριάδα είναι παγκόσμια και πανάρχαιη σε χρήση, όταν κάθε λαός – αρχαίος και σύγχρονος – χρησιμοποιεί την ίδια τριπλότητα ιδεασμού για να εκφράσει μια ενορατική αντίληψη, υπάρχει λόγος γι’ αυτή τη χρήση. Ότι κάποια μέρα μπορεί να σκεφτόμαστε και να εκφράζουμε την αλήθεια διαφορετικά, ίσως πράγματι να είναι έτσι, αλλά για το μέσο σημερινό στοχαστή οι όροι πνεύμα, ψυχή και σώμα εκπροσωπούν το άθροισμα της θείας εκδήλωσης, τόσο της

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

θεότητας του σύμπαντος όσο και της μικρότερης εκείνης θειότητας, τον ίδιο τον άνθρωπο. Επειδή η πραγματεία αυτή προορίζεται για το σκεπτόμενο ανθρώπινο ον κι όχι για τους αποκρυσταλλωμένους θεολόγους ή τους θεωρητικά προκατειλημμένους επιστήμονες, θα προσηλωθούμε στη χρησιμοποιημένη ορολογία και θα επιδιώξουμε να καταλάβουμε τι κρύβεται πίσω από τις φράσεις με τις οποίες ο άνθρωπος επιζήτησε να εξηγήσει τον ίδιο το Θεό. “Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν εν Πνεύματι και Αληθεία δει προσκυνείν”, δηλώνει μια απ’ τις γραφές του κόσμου. “Εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν”, απαντάται σ’ άλλο σημείο της ίδιας γραφής. “Αυτός δε ο Θεός αγιάσαι υμάς ολοτελείς και ολόκληρον υμών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως τηρηθείη”, είπε ένας μεγάλος μυημένος της Λευκής Στοάς· κι ο μεγαλύτερος απ’ όλους που είναι ακόμη παρών μεταξύ μας σε φυσική μορφή στη γη, επανέλαβε τα λόγια ενός παλαιότερου σοφού όταν είπε: “Εγώ είπα Θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες”. Σ’ αυτά τα λόγια η τριπλότητα του ανθρώπου, η θειότητά του και η σχέση του με τη ζωή μέσα στην Οποία ζει και κινείται και υπάρχει, θίγεται από τη Χριστιανική σκοπιά και όλες οι μεγάλες θρησκείες πραγματεύονται με ανάλογες φράσεις αυτή τη σχέση. α. Πνεύμα, Ζωή, Ενέργεια. Η λέξη πνεύμα εφαρμόζεται σ’ εκείνη την απροσδιόριστη, φευγαλέα, ουσιώδη παρώθηση ή Ζωή που είναι η αιτία κάθε εκδήλωσης. Είναι η πνοή της Ζωής και είναι η ρυθμική εκείνη εισροή ζωτικής ενέργειας που εκδηλώνεται με τη σειρά της σαν ελκτική δύναμη, σαν συνείδηση ή ψυχή και είναι το άθροισμα της ατομικής ουσίας. Είναι η αντιστοιχία στη μεγάλη Ύπαρξη ή Μακρόκοσμο εκείνου που στη μικρή ύπαρξη ή μικρόκοσμο είναι ο ζωτικός εμπνέων παράγοντας που αποκαλούμε ζωή του ανθρώπου· καταδεικνύεται από την πνοή στο σώμα του, η οποία αφαιρείται ή αποσύρεται όταν διανυθεί η πορεία της ζωής. Τι είναι αυτό το κάτι, ποιος θα το πει; Το ανιχνεύουμε στην ψυχή ή όψη συνείδηση και από την ψυχή στο πνεύμα (όπως αποκαλούμε τις τρεις όψεις της μιας πνοής) αλλά τι υποδηλώνουν πραγματικά αυτές οι λέξεις, ποιος έχει το θάρρος να το διακηρύξει; Αποκαλούμε αυτό το άγνωστο κάτι με διαφορετικά ονόματα, ανάλογα με την ιδιαίτερή μας σχολή σκέψης· ζητούμε να το εκφράσουμε με λέξεις και καταλήγουμε να το αποκαλούμε Πνεύμα, Μία Ζωή, Ενάδα, Ενέργεια. Επίσης πρέπει να θυμόμαστε πως η κατανόηση ως προς τη φύση αυτής της μίας ζωής είναι καθαρά σχετική. Εκείνοι που είναι απορροφημένοι στη μορφική πλευρά της ύπαρξης σκέπτονται με όρους φυσικής ζωτικότητας, αισθήματος, παρόρμησης, ή νοητικής δύναμης και δεν περνούν πέρα απ’ αυτή την ενοποιημένη ζωή-συνείδηση της οποίας όλα τα παραπάνω είναι διαφοροποιήσεις. Όσοι πάλι ενδιαφέρονται για την πιο μεταφυσική προσέγγιση και για την ψυχή-ζωή περισσότερο απ’ τη μορφική όψη, εκφράζουν την ιδέα τους με όρους ψυχικής εκδήλωσης και – περνώντας πέρα από τις προσωπικές ιδιοτελείς αντιδράσεις της σωματικής φύσης – σκέπτονται με όρους ζωής, με όρους ποιότητας, ομαδικής θέλησης ή δύναμης, ομαδικού συντονισμού ή αγάπης-σοφίας και ομαδικής νοημοσύνης ή γνώσης, καλύπτοντάς τα όλα με το γενικό όρο αδελφοσύνη.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Αλλά ακόμη κι αυτό διαπιστώνεται ότι είναι χωριστικό, ένεκα του διαχωρισμού σε μονάδες μεγαλύτερες απ’ ό,τι το κατώτερο είναι ικανό να συλλάβει. Συνεπώς ο μυημένος, ειδικά μετά την τρίτη μύηση, αρχίζει να σκέπτεται ακόμη πιο συνθετικά και να εκφράζει την αλήθεια μέσα του με όρους Πνεύματος, Ζωής, του Ενός. Οι όροι αυτοί σημαίνουν γι’ αυτόν κάτι σημαντικό, όμως κάτι τόσο πολύ απομακρυσμένο από την έννοια της κοινώς σκεπτόμενης ανθρωπότητας, ώστε να είναι περιττό να επεκταθώ περισσότερο. Αυτό με φέρνει σ’ ένα σημείο που πρέπει να πραγματευθώ εδώ πριν από κάθε άλλη επέκταση στο θέμα μας. Στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός και στην παραπάνω παράγραφο φαίνεται συχνά ότι η διδασκαλία προωθείται μέχρι ενός ορισμένου σημείου κι έπειτα εγκαταλείπεται με τη δήλωση ότι λόγω του σημείου εξέλιξης του μέσου ανθρώπου, η αντίδρασή του στην αλήθεια και η αντίδραση του μαθητή-σπουδαστή ή του μυημένου θα διαφέρουν. Αυτό είναι αναγκαστικά έτσι· ο καθένας θα διαβάσει στις λέξεις τη δική του κατάσταση συνείδησης· ο καθένας θ’ αποτύχει να ερμηνεύσει με όρους της πιο προχωρημένης αντίδρασης εκείνων που είναι σε ανώτερο στάδιο της κλίμακας της εξέλιξης. Ο μέσος αναγνώστης ενίσταται ωστόσο όταν αναγκάζεται να αναγνωρίσει ευρύτερες απόψεις από τη δική του και η φρασεολογία που λέει: “Είναι περιττό να επεκταθώ σ’ αυτό γιατί θα κατανοηθεί μόνο απ’ το μυημένο”, συντείνει μόνο να τον ερεθίσει, τείνει να τον κάνει να πιστέψει ότι υπάρχει πρόθεση υπεκφυγής κι ότι ο συγγραφέας (έχοντας υπερβεί το βάθος του) γυρεύει να περισώσει την αξιοπρέπειά του με μια τέτοια δήλωση. Όπως ακριβώς μια επιστημονική πραγματεία θα φαινόταν άνευ νοήματος κι ένα απλό σύμφυρμα λέξεων για το μέσο παιδί του δημοτικού, αλλά θα μετέδιδε ένα σαφή ορισμό και νόημα στους ειδικούς πάνω στο θέμα, λόγω εκπαίδευσης και νοητικής ανάπτυξης, έτσι υπάρχουν εκείνοι για τους οποίους το θέμα της ψυχής και της φύσης της, όπως το πραγματεύεται μια διδαχή σαν κι αυτή, είναι τόσο σαφές και διαυγές όσο είναι η τρέχουσα φιλολογία για το μέσο αναγνώστη και τα λαϊκά αναγνώσματα, όπως λέτε, για το πλατύ κοινό. Επίσης, αν και σε μικρότερο αριθμό, υπάρχουν οι προχωρημένες εκείνες ψυχές για τις οποίες το πνεύμα και η φύση του είναι επίσης ένα λογικό και κατανοητό θέμα που μπορεί να εκτιμηθεί και να κατανοηθεί με το μέσον της ψυχής και των δυνάμεών της, όπως ακριβώς είναι δυνατό να φθάσουμε σε κατανόηση της ψυχής με το μέσον του νου όταν χρησιμοποιηθεί ορθά. Σ’ ένα τελείως κατώτερο επίπεδο ξέρουμε πως είναι εύκολο να καταλάβουμε τη φύση του φυσικού σώματος δια της μελέτης και της ορθής χρήσης της επιθυμητικής φύσης. Είναι μια μορφή αλαζονείας και μια άρνηση αναγνώρισης των προσωρινών περιορισμών που ξυπνά στους αναγνώστες την αντιπάθεια για φράσεις που εύστοχα και αληθινά λένε: “Όταν θα είστε περισσότερο αναπτυγμένοι, θα καταλάβετε τα παραπάνω”. Αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί. Για το Διδάσκαλο της Σοφίας η φύση του πνεύματος, ή το θετικό εκείνο κέντρο της ζωής που κρύβει κάθε μορφή, δεν είναι περισσότερο μυστήριο απ’ ό,τι είναι η φύση της ψυχής για τον εσωτερικό ψυχολόγο. Η πηγή της μιας ζωής, το πεδίο ή η κατάσταση απ’ την οποία αυτή η ζωή εκπορεύεται, είναι το μεγάλο Κρυμμένο Μυστήριο για τα

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

μέλη της ιεραρχίας των μυστών. Η φύση του πνεύματος, η ποιότητα και ο τύπος της κοσμικής του ενέργειας, ο βαθμός κραδασμού και οι βασικές κοσμικές διαφοροποιήσεις του συνιστούν τη μελέτη των μυημένων άνω του τρίτου βαθμού και το θέμα των ερευνών τους. Κομίζουν σ’ αυτή τη μελέτη μια πλήρως αναπτυγμένη ενόραση συν εκείνη τη νοητική ερμηνευτική ικανότητα που ο κύκλος της ενσάρκωσής τους ανέπτυξε. Χρησιμοποιούν το αφυπνισμένο κι αναπτυγμένο εσώτερο φως των ψυχών τους για να ερμηνεύσουν και να κατανοήσουν εκείνη τη ζωή που (διαζευγμένη απ’ τον κόσμο της μορφής) συνεχίζεται στα ανώτερα επίπεδα συνείδησης και διεισδύει στο ηλιακό μας σύστημα από κάποιο εξωτερικό κέντρο ύπαρξης. Ρίχνουν συνεπώς αυτό το φως (που είναι μέσα τους και το χειρίζονται και το χρησιμοποιούν) σε δύο κατευθύνσεις, καθώς στέκουν στη μεσαία κατάσταση και λειτουργούν όπως επιλέγουν να λειτουργούν στο πεδίο της ενόρασης ή του βούδδι. Ρίχνουν αυτό το φως στον κόσμο της μορφής και γνωρίζουν τα πάντα, ερμηνεύοντάς τα με ακρίβεια· ρίχνουν αυτό το φως στα άμορφα βασίλεια των ανώτερων τριών πεδίων (άμορφα από τη σκοπιά του ανθρώπου στους τρεις κόσμους κάτω απ’ το ενορατικό πεδίο) κι επιζητούν να καταλάβουν μέσω σταθερής διευρυνόμενης ανάπτυξης τη φύση και το σκοπό εκείνου που δεν είναι ούτε σώμα ούτε ψυχή, ούτε δύναμη ούτε ύλη, αλλά που είναι η αιτία αμφότερων στο σύμπαν. Τελικά, όταν ο μυημένος υποστεί τις ανώτερες ηλιακές μυήσεις και μπορεί να λειτουργεί με την πλήρη συνείδηση της ενάδας, καθίσταται δυνατή η επίγνωση εκείνου που είναι διαζευγμένο ακόμη κι απ’ την ομαδική μορφή κι από εκείνα τα νεφελώδη περιβλήματα που καλύπτουν και κρύβουν τον Έναν. Οι ανώτατοι τύποι συνείδησης εργάζονται απ’ το πεδίο της ενάδας, όπως ο μυημένος κατώτερου βαθμού εργάζεται απ’ το πεδίο της ψυχής και χρησιμοποιεί όργανα αντίληψης (αν μια τόσο ανεπαρκής φράση δικαιολογείται) και μέσα γνώσης για τα οποία ο μέσος άνθρωπος δεν έχει ιδέα· διεισδύουν ή περιλαμβάνουν στην ακτίνα επίγνωσής τους εκείνο το άθροισμα της ζωής, της συνείδησης και της μορφής, που χαρακτηρίζουμε Θεό. Αυτοί οι μυημένοι υψηλού βαθμού αρχίζουν τότε να έχουν επίγνωση ενός κραδασμού, ενός αποκαλυπτικού φωτός, ενός φθόγγου ή κατευθυντήριου ενδεικτικού ήχου που εκπορεύεται τελείως έξω απ’ το ηλιακό μας σύστημα. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να εκτιμήσουμε τη διαδικασία που ακολουθείται κατά τη διεύρυνση της θείας συνείδησης στον άνθρωπο είναι να μελετήσουμε τη σχέση του νου και του εγκεφάλου και να σημειώσουμε τι προκύπτει όταν ο εγκέφαλος γίνεται νοήμον όργανο του νου· κατόπιν να μελετήσουμε τη σχέση της ψυχής και του νου και τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος κατευθύνεται από την ψυχή του και χρησιμοποιεί το νου για να ελέγχει τις δραστηριότητες του φυσικού πεδίου διαμέσου του εγκεφάλου. Στα τρία αυτά – ψυχή, νου κι εγκέφαλο – έχουμε την αναλογία και το κλειδί της κατανόησης του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος και των αμοιβαίων λειτουργιών τους. Αυτό ήταν το θέμα του βιβλίου Το Φως της Ψυχής. Μετά την τελείωση των συνθηκών που πραγματεύεται αυτό το βιβλίο, ακολουθεί μια άλλη διεύρυνση όταν η όψη πνεύμα, η πηγή εκπόρευσης της ενέργειας του ανθρώπου, αρχίζει να χρησιμοποιεί την ψυχή

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

(μέσω της ενόρασης) και να εντυπώνει στην ψυχή-συνείδηση εκείνους τους νόμους, τις γνώσεις, τις δυνάμεις και τις εμπνεύσεις που θα κάνουν την ψυχή όργανο του πνεύματος ή ενάδας, όπως ακριβώς ο προσωπικός άνθρωπος έγινε σ’ ένα προγενέστερο στάδιο (μέσω του νου) όργανο της ψυχής. Στο προγενέστερο αυτό στάδιο η ανάπτυξη ήταν διττή. Όπως η ψυχή ανέλαβε τον έλεγχο μέσω του νου, έτσι και ο εγκέφαλος κατέστη ανταποκριτικός στην ψυχή. Ο άνθρωπος αφυπνίσθηκε σε μια γνώση του εαυτού του όπως πραγματικά είναι και των τριών κόσμων της κανονικής του εξέλιξης· αργότερα απέκτησε ομαδική συνείδηση κι έπαψε να είναι ένα χωριστό άτομο. Καθώς η ψυχή περιέρχεται υπό την κυριαρχία του πνεύματος, παρατηρούνται παρόμοια δύο ανάλογα στάδια: Πρώτο, ο μαθητής αποκτά επίγνωση όχι μόνο της ομάδας του και των συγγενικών ομάδων, αλλά η συνείδησή του διευρύνεται μέχρι να μπορεί να ονομασθεί πλανητική συνείδηση. Δεύτερο, αρχίζει να συγχωνεύει την πλανητική αυτή επίγνωση με κάτι ακόμη πιο συνθετικό και βαθμιαία αναπτύσσει τη συνείδηση της μεγαλύτερης ζωής που περιλαμβάνει την πλανητική ζωή, όπως ο άνθρωπος περιλαμβάνει στη φυσική του έκφραση ζώντες οργανισμούς όπως η καρδιά ή ο εγκέφαλός του. Όταν συμβεί αυτό, αρχίζει να κατανοεί τη σημασία του πνεύματος, τη μία ζωή πίσω απ’ όλες τις μορφές, την κεντρική ενέργεια που είναι η αιτία κάθε εκδήλωσης. Η πρώτη αντίδραση του μέσου σπουδαστή μόλις διαβάσει τα παραπάνω είναι να σκεφθεί αμέσως τη σωματική φύση καθώς εκφράζει κάποιο τύπο ενέργειας. Έτσι η δυαδικότητα είναι το πράγμα που σημειώνεται κι εκείνο που χρησιμοποιεί αυτό το πράγμα είναι παρόν στο νου του. Ωστόσο μια από τις κύριες απαιτήσεις ενώπιον των αποκρυφιστών ζηλωτών αυτή την εποχή είναι να προσπαθήσουν να σκέπτονται με όρους της μίας πραγματικότητας που είναι καθαυτή ενέργεια και τίποτε άλλο. Συνεπώς αξίζει να τονίσουμε στη συζήτησή μας του δυσνόητου αυτού θέματος το γεγονός ότι πνεύμα κι ενέργεια είναι όροι συνώνυμοι και είναι εναλλάξιμοι. Μόνο με αυτή την αντίληψη μπορούμε να φτάσουμε στη συμφιλίωση επιστήμης και θρησκείας και σε μια αληθινή κατανόηση του κόσμου των ενεργών φαινομένων απ’ τα οποία περιστοιχιζόμαστε και στα οποία κινούμαστε. Οι όροι οργανικός κι ανόργανος έχουν μεγάλη ευθύνη για μεγάλο μέρος της σύγχυσης και τη σαφή διαφοροποίηση που υπάρχει στο νου πολλών ανθρώπων μεταξύ σώματος και πνεύματος, μεταξύ ζωής και μορφής και οδήγησαν σε μια άρνηση αποδοχής της ουσιαστικής ταυτότητας αυτών των δύο στη φύση. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε θεωρείται από την πλειονότητα σαν πραγματικά στέρεος κι απτός, όμως διαθέτει κάποια μυστηριώδη δύναμη (που κρύβεται μέσα του) η οποία προκαλεί κίνηση, δραστηριότητα και αλλαγή. Αυτή βέβαια είναι μια αδρή περιγραφή, όμως αρκεί για να συνοψίσει τη μη νοήμονα στάση. Ο ορθόδοξος επιστήμων ασχολείται κυρίως με δομές και σχέσεις, με τη σύσταση των μορφών και με τη δραστηριότητα που παράγεται από τα συνιστώντα μορφικά μέρη και τις αμοιβαίες σχέσεις και εξαρτήσεις τους. Οι χημικές ουσίες και τα στοιχεία και οι

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

λειτουργίες και ο ρόλος που παίζουν και οι αμοιβαίες αλληλενέργειές τους καθώς συνιστούν όλες τις μορφές σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης, είναι το θέμα της έρευνάς του. Η φύση του ατόμου, του μορίου και του κυττάρου, οι λειτουργίες τους, οι ποιότητες της εκδήλωσης δύναμης από μέρους τους και οι ποικίλοι τύποι δραστηριότητας, η λύση του προβλήματος ως προς το χαρακτήρα και τη φύση των ενεργειών – εστιασμένων ή εντοπισμένων στις διάφορες μορφές του φυσικού ή υλικού κόσμου – απαιτούν εξέταση απ’ τις ικανότερες διάνοιες του κόσμου της σκέψης. Όμως τα ερωτήματα, Τι είναι Ζωή; ή Τι είναι Ενέργεια; ή Ποια είναι η διαδικασία του Γίγνεσθαι και η φύση του Είναι; παραμένουν αναπάντητα. Το πρόβλημα του Γιατί και Για ποιο λόγο, θεωρείται μάταιο και υποθετικό και σχεδόν άλυτο. Ωστόσο με την καθαρή λογική και την ορθή λειτουργία της ενόρασης τα προβλήματα αυτά μπορούν να λυθούν και τα ερωτήματα αυτά ν’ απαντηθούν. Η λύση τους είναι μια από τις συνήθεις αποκαλύψεις και επιτεύξεις της μύησης. Οι μόνοι αληθινοί βιολόγοι είναι οι μυημένοι των μυστηρίων, γιατί έχουν κατανόηση της ζωής και του σκοπού της και είναι τόσο ταυτισμένοι με τη ζωική αρχή, ώστε σκέπτονται και μιλούν με όρους ενέργειας και των αποτελεσμάτων της κι όλες οι δραστηριότητές τους σε σχέση με το έργο της πλανητικής ιεραρχίας βασίζονται σε λίγες θεμελιώδεις φόρμουλες που αφορούν τη ζωή καθώς γίνεται αισθητή μέσω των τριών της διαφοροποιήσεων ή όψεων – ενέργειας, δύναμης, ύλης. Πρέπει να σημειωθεί εδώ πως μόνο καθώς ο άνθρωπος κατανοεί τον εαυτό του μπορεί να φθάσει στην κατανόηση εκείνου που είναι το άθροισμα που αποκαλούμε Θεό. Αυτό είναι ένα αξίωμα και μια αποκρυφιστική κοινοτοπία, αλλά όταν εφαρμοστεί οδηγεί σε μια αποκάλυψη που καθιστά τον τωρινό “Άγνωστο Θεό” αναγνωρισμένη πραγματικότητα. Ας το επεξηγήσω: Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι ο εαυτός του είναι ένα ζωντανό ον κι αποκαλεί θάνατο τη μυστηριώδη εκείνη διαδικασία όπου κάτι το οποίο κοινώς χαρακτηρίζει σαν πνοή της ζωής, αποσύρεται. Με την απόσυρσή της η μορφή διαλύεται. Η συνεκτική ζωογονούσα δύναμη φεύγει κι αυτό προκαλεί μια διάσπαση στα ουσιαστικά του στοιχεία εκείνου που μέχρι τότε θεωρείτο ως σώμα. Αυτή η ζωική αρχή, αυτό το βασικό ουσιώδες του Όντος και ο μυστηριώδης αυτός φευγαλέος παράγων είναι η αντιστοιχία στον άνθρωπο εκείνου που αποκαλούμε πνεύμα ή ζωή στο μακρόκοσμο. Όπως ακριβώς η ζωή στον άνθρωπο συνέχει, εμψυχώνει, ζωογονεί και ωθεί σε δραστηριότητα τη μορφή κι έτσι τον κάνει ένα ζωντανό ον, έτσι και η ζωή του Θεού – όπως την αποκαλεί ο Χριστιανός – εκπληρώνει τον ίδιο σκοπό στο σύμπαν και παράγει εκείνο το συνεκτικό, ζωντανό, ζωτικό σύνολο που αποκαλούμε ηλιακό σύστημα. Η ζωική αρχή στον άνθρωπο εκδηλώνεται με τριπλό τρόπο: 1. Σαν κατευθυντήρια θέληση, σκοπός, βασικό κίνητρο. Είναι η δυναμική ενέργεια που θέτει σε λειτουργία το είναι του, τον φέρνει σε ύπαρξη, καθορίζει τα όρια της ζωής του, τον διατηρεί μέσα στα χρόνια – πολλά ή λίγα – και αφαιρείται στο τέλος του βιόκυκλού του. Είναι το πνεύμα στον άνθρωπο που εκδηλώνεται σαν

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

θέληση για ζωή, για είναι, για δράση, για επιδίωξη, για εξέλιξη. Στην κατώτερη όψη του εργάζεται δια του νοητικού σώματος ή φύσης και σε σύνδεση με το πυκνό φυσικό γίνεται αισθητό μέσω του εγκεφάλου. 2. Σαν συνεκτική δύναμη. Είναι εκείνη η σημαντική ουσιαστική ποιότητα που κάνει κάθε άνθρωπο διαφορετικό, που παράγει εκείνη την περίπλοκη εκδήλωση διαθέσεων, επιθυμιών, ποιοτήτων, συμπλεγμάτων, αναστολών, αισθημάτων και χαρακτηριστικών τα οποία παράγουν την ιδιότυπη ψυχολογία ενός ανθρώπου. Είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του πνεύματος ή ενεργειακής όψης και της ύλης ή σωματικής φύσης. Είναι ο διακριτός υποκειμενικός άνθρωπος, ο χρωματισμός του ή ο ατομικός του φθόγγος· είναι αυτό που ορίζει το βαθμό της κραδασμικής δραστηριότητας του σώματός του, παράγει τον ιδιαίτερο τύπο της μορφής του, ευθύνεται για την κατάσταση και τη φύση των οργάνων του, των αδένων του και των εξωτερικών του όψεων. Είναι η ψυχή και – στην κατώτερη όψη της – μπορεί να ιδωθεί να εργάζεται δια της συναισθηματικής ή αστρικής φύσης και σε σύνδεση με το πυκνό φυσικό σώμα μέσω της καρδιάς. 3. Σαν δραστηριότητα των ατόμων και κυττάρων από τα οποία αποτελείται το φυσικό σώμα. Είναι το άθροισμα των μικρών εκείνων ζωών απ’ τις οποίες απαρτίζονται τα ανθρώπινα όργανα που συνιστούν ολόκληρο τον άνθρωπο. Έχουν μια δική τους ζωή και μια συνείδηση που είναι αυστηρά ατομική και ταυτοποιημένη. Αυτή η όψη της ζωικής αρχής εργάζεται δια του αιθερικού ή ζωτικού σώματος και σε σύνδεση με το στερεό μηχανισμό της απτής μορφής μέσω της σπλήνας. Ας θυμόμαστε λοιπόν πως ο ορισμός του πνεύματος δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί, ούτε κι ο ορισμός του Θεού. Όταν λέει κανείς πως πνεύμα είναι η ανέκφραστη, απροσδιόριστη αιτία, η εκπορευόμενη ενέργεια, η μία ζωή και πηγή της ύπαρξης, η ολότητα όλων των δυνάμεων, όλων των καταστάσεων συνείδησης και όλων των μορφών, το άθροισμα της ζωής κι εκείνου που ενεργά εκδηλώνεται απ’ αυτή τη ζωή, ο εαυτός κι ο μη-εαυτός, η δύναμη κι όλα όσα κινητοποιεί αυτή η δύναμη, τότε στην πραγματικότητα υπεκφεύγει το ζήτημα, επιχειρώντας το αδύνατο και κρύβοντας την αλήθεια πίσω από λεκτικές μορφές. Αυτό όμως δεν μπορεί ν’ αποφευχθεί μέχρι να έρθει ο καιρός που η ψυχή-συνείδηση θα ψαυσθεί και θα γίνει γνωστή και το άμορφο Ένα θα γίνει νοητό μέσω του διαυγούς φωτός της ενόρασης. Ένα από τα πρώτα μαθήματα που χρειάζεται να μάθουμε είναι πως οι διάνοιές μας, όντας ακόμη μη ανταποκριτικές στις κρυφές ενοράσεις, κάνουν αδύνατο να πούμε με βεβαιότητα ότι μια τέτοια κατάσταση είναι έτσι ή αλλιώς· πως μέχρι να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε στην ψυχή-συνείδησή μας, δεν μπορούμε να πούμε τι είναι ή τι δεν είναι· πως μέχρι να υποβληθούμε στην αναγκαία εκγύμναση, δεν είμαστε σε θέση ν’ αρνηθούμε ή να επιβεβαιώσουμε οτιδήποτε. Η στάση μας πρέπει να είναι εκείνη της λογικής έρευνας και το ενδιαφέρον μας εκείνο του ερευνητικού φιλοσόφου, πρόθυμοι να δεχθούμε μια υπόθεση με βάση τη δυνατότητά της, αλλά απρόθυμοι να αναγνωρίσουμε οτιδήποτε σαν αποδειχθείσα αλήθεια μέχρι να το γνωρίσουμε οι ίδιοι

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

και μέσα μας. Εγώ, σαν ζηλωτής των ανώτερων μυστηρίων και σαν ένας που τα ερεύνησε για μεγαλύτερο διάστημα απ’ ό,τι ήταν δυνατό ως τώρα για πολλούς, μπορεί να γράφω για πράγματα που είναι αδύνατο ακόμη να καταδειχθούν από σας ή από το κοινό που θα διαβάσει αυτές τις οδηγίες. Για μένα μπορεί να είναι και είναι αλήθεια και αποδειγμένο γεγονός και για μένα αυτό μπορεί ν’ αρκεί. Για σας πρέπει να θεωρούνται σαν σημαντικές δυνατότητες και νύξεις ως προς την κατεύθυνση που μπορεί να αναζητηθεί η αλήθεια, αλλά πέρα απ’ αυτό δεν πρέπει να επιτρέψετε στον εαυτό σας να προχωρήσει. Η αξία αυτών των οδηγιών βρίσκεται στο σύνολό τους και μπορεί να βρεθεί στην υποκείμενη δομή ή σκελετό των συναρμοσμένων και σχετικών δηλώσεων που πρέπει να εξετασθούν σαν σύνολο κι όχι λεπτομερώς κι αυτό για δύο λόγους: 1. Η γλώσσα, όπως ειπώθηκε πριν, κρύβει την αλήθεια και δεν την αποκαλύπτει. Αν αναγνωρισθεί η αλήθεια, είναι γιατί ο μαθητής που ερευνά βρήκε ένα σημείο αλήθειας μέσα του, η οποία χρησιμεύει για να φωτίζει τα βήματά του καθώς αργά και βαθμιαία τραβά μπροστά. 2. Υπάρχουν πολλοί τύποι διανοιών και δεν πρέπει ν’ αναμένεται πως οι πληροφορίες που δίνονται, για παράδειγμα σ’ αυτή την Πραγματεία, θα ελκύσουν τους πάντες. Πρέπει να θυμάστε πως όλοι οι άνθρωποι είναι μονάδες συνείδησης που εκπνεύσθηκαν σε μιά από τις επτά εκπορεύσεις του Θεού. Συνεπώς ακόμη και οι ενάδες ή πνευματικές τους όψεις είναι ενδόμυχα διαφορετικές, όπως ακριβώς στο πρίσμα (που είναι ένα) υπάρχουν τα επτά διαφοροποιημένα χρώματα. Κι αυτό ακόμη είναι έτσι, μόνο εξαιτίας της φύσης και της σκοπιάς και του αντιληπτικού οργάνου του ανθρώπου του οποίου το μάτι καταγράφει και διαφοροποιεί τους ποικίλους βαθμούς του δονούμενου φωτός. Οι επτά αυτές δευτερεύουσες ομάδες προκαλούν επίσης μια διαφορετική προοπτική, νοητικότητα και προσέγγιση, που είναι όλες εξίσου ορθές, αλλά όλες παρουσιάζουν μια ελαφρώς διαφορετική οπτική γωνία. Όταν η παραπάνω αντίληψη συνδυασθεί με τέτοιους παράγοντες όπως τα διάφορα σημεία εξέλιξης, οι ποικίλες εθνικότητες και χαρακτηριστικά, οι ενδόμυχες διακρίσεις που επιφέρει η αλληλεπίδραση του εμπλεκόμενου φυσικού σώματος και του περιβάλλοντος, θα γίνει φανερό πως καμιά προσέγγιση σε τόσο δυσνόητα θέματα, όπως η φύση του πνεύματος και της ψυχής, δε θα μπορούσε να έχει ένα γενικό ορισμό και να υπαχθεί σε μια παγκόσμια ορολογία. β. Η Ψυχή, ο Μεσολαβητής ή Μεσαία Αρχή. Υπάρχουν δύο σκοπιές ή απόψεις απ’ τις οποίες πρέπει να συλληφθεί η φύση της ψυχής: η μια είναι η όψη της ψυχής σε σχέση με το τέταρτο βασίλειο της φύσης, δηλαδή το ανθρώπινο και η άλλη είναι εκείνη των υπανθρώπινων βασιλείων της φύσης, τα οποία πρέπει να θυμάστε ότι είναι αντανακλάσεις των τριών ανώτερων. Πρέπει να έχουμε κατά νου πως η ψυχή της ύλης, η άνιμα μούντι, είναι ο αισθαντικός παράγων της καθαυτής ουσίας. Η ανταποκριτικότητα της ύλης παντού στο σύμπαν και η έμφυτη αυτή ικανότητα όλων των μορφών, από το άτομο του φυσικού ως το ηλιακό σύστημα του αστρονόμου, επιφέρει την αδιαμφισβήτητη νοήμονα

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

δραστηριότητα που όλες παρουσιάζουν. Μπορεί να ονομασθεί ελκτική ενέργεια, συνεκτικότητα, αισθαντικότητα, ζωντάνια, επίγνωση ή συνείδηση, αλλά ίσως ο πιο διαφωτιστικός όρος είναι ότι ψυχή είναι η ποιότητα που εκδηλώνει κάθε μορφή. Αυτό το λεπτοφυές κάτι διακρίνει το ένα στοιχείο απ’ το άλλο, το ένα ορυκτό απ’ το άλλο. Η άψαυστη ουσιώδης φύση της μορφής προσδιορίζει στο φυτικό βασίλειο κατά πόσο θα έλθει σε ύπαρξη ένα τριαντάφυλλο ή ένα κουνουπίδι, μια φτελιά ή ένα νεροκάρδαμο· είναι ένας τύπος ενέργειας που διακρίνει τα ποικίλα είδη του ζωικού βασιλείου και κάνει τον έναν άνθρωπο διαφορετικό απ’ τον άλλο σε εμφάνιση, φύση και χαρακτήρα. Ο επιστήμων κατέταξε, ερεύνησε κι ανέλυσε τις μορφές· επελέγησαν και δόθηκαν ονόματα στα στοιχεία και στα ορυκτά, στις μορφές της φυτικής ζωής και στα ποικίλα είδη ζώων· η δομή των μορφών και η ιστορία της εξελικτικής τους προόδου μελετήθηκε και καταλήξαμε σε συμπεράσματα και πορίσματα, αλλά η λύση του προβλήματος της καθαυτής ζωής ακόμη διαφεύγει απ’ τους σοφότερους κι ωσότου η κατανόηση του “ιστού της ζωής” ή του σώματος της ζωτικότητας που υπόκειται σε κάθε μορφή και συνδέει κάθε τμήμα μιας μορφής με κάθε άλλο τμήμα, αναγνωρισθεί και γίνει γνωστό σαν γεγονός στη φύση, το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο. Ο ορισμός της ψυχής μπορεί κάπως να θεωρηθεί σαν πιο εφικτός από εκείνον του πνεύματος, εξαιτίας του γεγονότος ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βίωσαν κάποια στιγμή μια φώτιση, μια ανέλιξη, μια εξύψωση και μια μακαριότητα η οποία τους έπεισε πως υπάρχει μια κατάσταση συνείδησης τόσο πολύ απομακρυσμένη απ’ αυτή που βιώνουν κανονικά, ώστε να τους φέρει σε μια νέα κατάσταση ύπαρξης και σε ένα νέο επίπεδο επίγνωσης. Είναι κάτι που το νιώθει και το βιώνει κανείς και συνεπάγεται την ψυχική εκείνη διεύρυνση που κατέγραψε ο μυστικιστής ανά τους αιώνες και στην οποία αναφέρθηκε ο Απ. Παύλος όταν μίλησε για τον εαυτό του ως “αρπαγέντα… έως τρίτου Ουρανού” κι ότι άκουσε εκεί πράγματα που δεν είναι επιτρεπτό να εκστομίσει ο άνθρωπος. Όταν η ακοή και η όραση σ’ αυτά τα επίπεδα προκαλούν μια καταγραφόμενη εμπειρία, τότε έχουμε τον αποκρυφιστή συν το μυστικιστή. 1. Η ψυχή, μακροκοσμική και μικροκοσμική, παγκόσμια κι ανθρώπινη, είναι εκείνη η οντότητα που έρχεται σε ύπαρξη όταν η όψη πνεύμα και η όψη ύλη σχετίζονται μεταξύ τους. α. Η ψυχή συνεπώς δεν είναι ούτε πνεύμα ούτε ύλη, αλλά είναι η μεταξύ τους σχέση. β. Η ψυχή είναι ο μεσολαβητής μεταξύ αυτής της δυαδικότητας· είναι η μεσαία αρχή, ο σύνδεσμος μεταξύ του Θεού και της μορφής Του. γ. Συνεπώς ψυχή είναι ένα άλλο όνομα για τη Χριστική αρχή, είτε στη φύση είτε στον άνθρωπο. 2. Η ψυχή είναι η ελκτική δύναμη του δημιουργηθέντος σύμπαντος και (όταν λειτουργεί) συγκρατεί όλες τις μορφές μαζί, έτσι ώστε η ζωή του Θεού να μπορεί να εκδηλωθεί ή να εκφρασθεί μέσω αυτών. α. Συνεπώς η ψυχή είναι η μορφοδομητική όψη και είναι εκείνος ο ελκτικός

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

παράγων σε κάθε μορφή στο σύμπαν, στον πλανήτη, στα βασίλεια της φύσης και στον άνθρωπο (που συνοψίζει μέσα του όλες τις όψεις), ο οποίος φέρνει σε ύπαρξη τη μορφή, της επιτρέπει ν’ αναπτυχθεί και ν’ αυξηθεί έτσι ώστε να στεγάσει πιο ικανοποιητικά την ενοικούσα ζωή και ωθεί όλα τα δημιουργήματα του Θεού προς τα εμπρός στην ατραπό της εξέλιξης, απ’ το ένα βασίλειο στο άλλο, σ’ έναν τελικό στόχο κι ένα ένδοξο επιστέγασμα. β. Η ψυχή είναι η δύναμη αυτής της ίδιας της εξέλιξης κι αυτό ήταν στο νου του Απ. Παύλου όταν είπε “ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης”. 3. Η ψυχή αυτή εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως στα διάφορα βασίλεια της φύσης, αλλά η λειτουργία της είναι πάντα η ίδια, είτε πραγματευόμαστε ένα άτομο ουσίας και τη δύναμή του να διατηρεί την ταυτότητα και τη μορφή του και να προωθεί τη δραστηριότητά του στις δικές του γραμμές, είτε πραγματευόμαστε μια μορφή ενός των τριών βασιλείων της φύσης, που διατηρείται συνεκτική, εκδηλώνει χαρακτηριστικά, ακολουθεί τη δική της ενστικτώδη ζωή κι εργάζεται σαν σύνολο για κάτι ανώτερο και καλύτερο. α. Συνεπώς η ψυχή είναι εκείνο που προσδίδει διακριτικά χαρακτηριστικά και διαφορετικές μορφές εκδήλωσης. β. Η ψυχή επιδρά στην ύλη, εξαναγκάζοντάς την να πάρει ορισμένα σχήματα, ν’ ανταποκριθεί σ’ ορισμένους κραδασμούς και να δομήσει εκείνες τις καθορισμένες φαινομενικές μορφές που αναγνωρίζουμε στον κόσμο του φυσικού πεδίου σαν ορυκτές, φυτικές, ζωικές και ανθρώπινες – και για το μυημένο ορισμένες άλλες μορφές επίσης. 4. Οι ποιότητες, οι κραδασμοί, τα χρώματα και τα χαρακτηριστικά όλων των βασιλείων της φύσης είναι ψυχικές ποιότητες, όπως είναι οι λανθάνουσες δυνάμεις σε κάθε μορφή που ζητά έκφραση κι εκδηλώνει δυναμικότητα. Στο σύνολό τους στο τέλος της εξελικτικής περιόδου θ’ αποκαλύψουν ποια είναι η φύση της θείας ζωής και της παγκόσμιας ψυχής – εκείνης της υπερψυχής που αποκαλύπτει το χαρακτήρα του Θεού. α. Συνεπώς η ψυχή μέσω αυτών των ποιοτήτων και χαρακτηριστικών εκδηλώνεται σαν συνειδητή ανταπόκριση στην ύλη, γιατί οι ποιότητες έρχονται σε ύπαρξη δια της αλληλεπίδρασης των ζευγών των αντιθέτων – πνεύματος και ύλης – και δια του αποτελέσματος του ενός στο άλλο. Αυτή είναι η βάση της συνείδησης. β. Η ψυχή είναι ο συνειδητός παράγων σ’ όλες τις μορφές, η πηγή εκείνης της επίγνωσης που όλες οι μορφές καταγράφουν κι εκείνης της ανταποκριτικότητας στις περιβάλλουσες ομαδικές συνθήκες, που παρουσιάζουν οι μορφές κάθε βασιλείου της φύσης. γ. Επομένως η ψυχή μπορεί να ορισθεί σαν εκείνη η σημαντική όψη σε κάθε μορφή (που γίνεται μέσω αυτής της ένωσης πνεύματος και ύλης) η οποία αισθάνεται, καταγράφει επίγνωση, έλκει και απωθεί, ανταποκρίνεται ή αρνείται ανταπόκριση και διατηρεί όλες τις μορφές σε μια συνεχή κατάσταση κραδασμικής

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

δραστηριότητας. δ. Η ψυχή είναι η νοούσα οντότητα που προκύπτει απ’ την ένωση του ΠατρόςΠνεύματος και της Μητρός-Ύλης. Είναι εκείνο που στο φυτικό κόσμο, για παράδειγμα, προκαλεί ανταπόκριση στις ακτίνες του ηλίου και το άνοιγμα του μπουμπουκιού· είναι εκείνο στο ζωικό βασίλειο που του επιτρέπει ν’ αγαπά τον αφέντη του, να κυνηγά τη λεία του και ν’ ακολουθεί την ενστικτώδη ζωή του· είναι εκείνο στον άνθρωπο που τον κάνει να έχει επίγνωση του περιβάλλοντος και της ομάδας του, που του επιτρέπει να ζει τη ζωή του στους τρεις κόσμους της κανονικής του εξέλιξης σαν θεατής, νοών, δρων. Του επιτρέπει τελικά ν’ ανακαλύψει ότι αυτή η ψυχή μέσα του είναι διπλή κι ότι ένα τμήμα του ανταποκρίνεται στη ζωώδη ψυχή κι ένα τμήμα του αναγνωρίζει τη θεία ψυχή του. Οι περισσότεροι όμως αυτή την εποχή θα βρεθεί πως δε λειτουργούν πλήρως ούτε σαν καθαρά ζώα ούτε σαν καθαρά θείοι, αλλά μπορεί να θεωρηθούν σαν ανθρώπινες ψυχές. 5. Η ψυχή του σύμπαντος είναι – χάρη σαφήνειας – ικανή διαφοροποίησης ή μάλλον (λόγω των περιορισμών της μορφής δια της οποίας αυτή η ψυχή πρέπει να λειτουργήσει) ικανή αναγνώρισης σε διαφορετικούς βαθμούς κραδασμού και στάδια ανάπτυξης. Η ψυχική φύση στο σύμπαν εκδηλώνεται συνεπώς σε ορισμένες μεγάλες καταστάσεις επίγνωσης με πολλές ενδιάμεσες συνθήκες απ’ τις οποίες οι κυριότερες μπορούν ν’ απαριθμηθούν ως εξής: α. Συνείδηση ή εκείνη η κατάσταση επίγνωσης στην καθαυτή ύλη, λόγω του γεγονότος ότι η Μήτηρ-Ύλη γονιμοποιήθηκε απ’ τον Πατέρα-Πνεύμα κι έτσι ζωή και ύλη ενώθηκαν. Αυτός ο τύπος συνείδησης αφορά το άτομο, το μόριο και το κύτταρο από τα οποία συγκροτούνται όλες οι μορφές. Έτσι παράγεται η μορφή του ηλιακού συστήματος, ενός πλανήτη και όλων όσων βρίσκονται πάνω ή μέσα σ’ έναν πλανήτη. β. Νοήμων αισθαντική συνείδηση, δηλαδή εκείνη που εμφανίζεται στο ορυκτό και το φυτικό βασίλειο. Ευθύνεται για την ποιότητα, το σχήμα και το χρωματισμό των φυτικών και ορυκτών μορφών και για την ειδική τους φύση. γ. Ζωώδης συνείδηση, η επίγνωση της ψυχικής ανταπόκρισης όλων των μορφών στο ζωικό βασίλειο, που παράγει τις διακρίσεις, τα είδη και τη φύση τους. δ. Ανθρώπινη συνείδηση ή αυτοσυνείδηση στην οποία τείνει βαθμιαία η ανάπτυξη της ζωής, της μορφής και της επίγνωσης στα άλλα τρία βασίλεια. Ο όρος αυτός αφορά την ατομική συνείδηση του ανθρώπου· και στα αρχικά στάδια είναι περισσότερο ζωώδης παρά θεία, λόγω της κυριαρχίας του ζωώδους σώματος με τα ένστικτα και τις ροπές του. Η Ε.Π.Μπ. ορίζει επακριβώς τον άνθρωπο σαν “ένα ζώο συν ένα Θεό”. Αργότερα είναι πιο αυστηρά ανθρώπινη, ούτε καθαρά ζωώδης ούτε ολοκληρωτικά θεία, αλλά κυμαίνεται μεταξύ των δύο σταδίων, καθιστώντας έτσι το ανθρώπινο βασίλειο το μεγάλο πεδίο μάχης μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων, μεταξύ της παρώθησης ή έλξης του πνεύματος και του δέλεαρ της ύλης ή της μητέρας-φύσης και μεταξύ εκείνου που αποκαλείται

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

κατώτερος εαυτός και του πνευματικού ανθρώπου. ε. Ομαδική συνείδηση που είναι η συνείδηση των μεγάλων συνόλων και στην οποία φθάνει ο άνθρωπος μέσω της ανάπτυξης, πριν απ’ όλα, της ατομικής του συνείδησης, του αθροίσματος των ζωών της ζωώδους, συναισθηματικής και νοητικής του φύσης συν το σπινθήρα της θειότητας που ενοικεί μέσα στη μορφή που απαρτίζουν. Έπειτα έρχεται η επίγνωση της ομάδας του, όπως καθορίζεται γι’ αυτόν μέσα σ’ εκείνο τον όμιλο μαθητών που εργάζονται κάτω από κάποιο Διδάσκαλο που αντιπροσωπεύει γι’ αυτόν την Ιεραρχία. Η Ιεραρχία μπορεί να ορισθεί σαν το άθροισμα εκείνων των υιών των ανθρώπων που δεν είναι πια επικεντρωμένοι στην ατομικοποιημένη αυτοσυνείδηση, αλλά εισήλθαν σε μια ευρύτερη αντίληψη, εκείνη της πλανητικής ομαδικής ζωής. Σ’ αυτή την αντίληψη υπάρχουν στάδια που καλύπτουν όλο το δρόμο από τη μικροσκοπική ομαδική αναγνώριση του δόκιμου μαθητή μέχρι την πλήρη ομαδική επίγνωση της ζωής μέσα στην Οποία όλες οι μορφές έχουν την ύπαρξή τους, τη συνείδηση του πλανητικού Λόγου, εκείνου του “Πνεύματος ενώπιον του Θρόνου” το Οποίο εκδηλώνεται μέσω της μορφής ενός πλανήτη, όπως ο άνθρωπος εκδηλώνεται μέσω της μορφής του στο ανθρώπινο βασίλειο. Η ψυχή μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί σαν η ενοποιημένη αισθαντικότητα και η σχετική επίγνωση εκείνου που βρίσκεται πίσω απ’ τη μορφή ενός πλανήτη κι ενός ηλιακού συστήματος. Τα τελευταία αυτά είναι το άθροισμα όλων των μορφών, οργανικών ή ανόργανων, όπως τις διαφοροποιεί ο υλιστής. Η ψυχή παρότι συνιστά ένα μεγάλο σύνολο, περιορίζεται ωστόσο στην έκφρασή της απ’ τη φύση και την ποιότητα της μορφής μέσα στην οποία βρίσκεται και υπάρχουν συνεπώς μορφές που είναι πολύ ανταποκριτικές κι εκφραστικές της ψυχής κι άλλες που – λόγω της πυκνότητάς τους και της ποιότητας των ατόμων απ’ τα οποία συνίστανται – είναι ανίκανες ν’ αναγνωρίσουν τις ανώτερες όψεις της ψυχής ή να εκφράσουν περισσότερα απ’ τον κατώτερό της κραδασμό, τόνο ή χρώμα. Το άπειρα μικρό αναγνωρίζεται, το άπειρα αχανές υποτίθεται· αλλά παραμένει ακόμη μια έννοια μέχρι εκείνο τον καιρό που η συνείδηση του ανθρώπου θα είναι περιεκτική καθώς και αποκλειστική. Η έννοια αυτή θα γίνει κατανοητή όταν η δεύτερη όψη προσεγγισθεί και οι άνθρωποι καταλάβουν τη φύση της ψυχής. Πρέπει επίσης να θυμάστε ότι όπως ακριβώς η βασική τριπλότητα της εκδήλωσης πραγματώθηκε συμβολικά στον άνθρωπο σαν το μερίδιο της ενέργειάς του (φυσικής ενέργειας), το νευρικό του σύστημα και τη σωματική μάζα, έτσι και η ψυχή μπορεί να γίνει γνωστή σαν μια τριπλότητα, οι ανώτερες αντιστοιχίες των κατώτερων. Υπάρχει πριν απ’ όλα αυτό που μπορεί να ονομασθεί πνευματική θέληση – εκείνο το μερίδιο της παγκόσμιας θέλησης το οποίο κάθε ψυχή μπορεί να εκφράσει και το οποίο είναι επαρκές για το σκοπό να επιτρέψει στον πνευματικό άνθρωπο να συνεργαστεί με το σχέδιο και το σκοπό της μεγάλης ζωής μέσα στην οποία υπάρχει. Υπάρχει επίσης η δεύτερη ψυχική ποιότητα που είναι η πνευματική αγάπη, η ποιότητα της ομαδικής συνείδησης, της περιεκτικότητας, της μεσολαβητικότητας, της έλξης και της ενοποίησης. Είναι το υπέρτατο ψυχικό χαρακτηριστικό, γιατί μόνο η ψυχή το έχει σαν

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

δυναμικό παράγοντα. Το πνεύμα ή ενάδα είναι κυρίως η έκφραση της θέλησης με δευτερεύουσες αρχές την αγάπη και τη νοημοσύνη και η σωματική φύση, η προσωπικότητα, διακρίνεται κατεξοχήν απ’ τη νοημοσύνη, αλλά η ψυχή έχει σαν εξέχουσα ποιότητα την αγάπη που εκδηλώνεται και σαν σοφία όταν η νοημοσύνη της σωματικής φύσης συγχωνευθεί με την αγάπη της ψυχής. Η παρακάτω κατάταξη μπορεί να κάνει τη σκέψη σαφέστερη: Ενάδα Θέληση..................Σκοπός 1η Όψη..........Θέληση που επιτρέπει στην Ενάδα να συμμετέχει στον παγκόσμιο σκοπό. 2η Όψη..........Αγάπη, η ενέργεια που εκχύνεται στην ψυχή, κάνοντάς την αυτό που είναι. 3η Όψη..........Νοημοσύνη που διαβιβάζεται μέσω της ψυχής και έρχεται σε εκδήλωση με το μέσον του σώματος. Ψυχή Αγάπη....................Μέθοδος 1η Όψη..........Θέληση που διατηρείται σε εκκρεμότητα, αλλά εκφράζεται δια της νοητικής όψης της προσωπικότητας και δια της Κουνταλίνι η οποία όταν αφυπνισθεί ορθά, καθιστά εφικτές τις τελικές μυήσεις στη συνείδηση της Ενάδας. 2η Όψη..........Αγάπη, η κυρίαρχη δύναμη της ψυχικής ζωής· μέσω αυτού του εφοδίου και αυτού του τύπου ενέργειας η ψυχή μπορεί να βρίσκεται σε επικοινωνία με όλες τις ψυχές. Μέσω του συναισθηματικού σώματος η ψυχή μπορεί να έρθει σ’ επαφή με όλες τις ζωώδεις ή υπανθρώπινες ψυχές, μέσω του έργου της στο δικό της πεδίο με τις διαλογιζόμενες ψυχές όλων των ανθρώπων· και μέσω της αρχής του βούδδι, με τη δεύτερη όψη της Ενάδας. 3η Όψη..........Γνώση. Η όψη αυτή φέρεται σε επαφή με τη νοημοσύνη όλων των κυττάρων του τριπλού σωματικού μηχανισμού.

Με μια προσεκτική μελέτη των παραπάνω γίνεται φανερό με ποιο τρόπο η ψυχή δρα σαν μεσολαβητής μεταξύ της ενάδας και της προσωπικότητας. Η προσωπικότητα κρύβει μέσα της, όπως μια κοσμηματοθήκη κρύβει το πετράδι, εκείνο το σημείο ψυχικού φωτός που αποκαλούμε φως στο κεφάλι. Αυτό το σημείο βρίσκεται μέσα στον εγκέφαλο και ανακαλύπτεται κι αργότερα χρησιμοποιείται μόνο όταν η ανώτατη όψη της προσωπικότητας, ο νους, αναπτυχθεί και λειτουργεί. Τότε γίνεται η ένωση με την ψυχή και η ψυχή λειτουργεί μέσω της κατώτερης προσωπικής φύσης. Η ψυχή κρύβει μέσα της σαν το “πετράδι στο λωτό” εκείνη την ικανότητα της δυναμικής ενέργειας που είναι η εκδηλωμένη ιδιότητα της ενάδας, τη θέληση. Όταν η ψυχή ανελίξει όλες τις δυνάμεις της και μάθει να περιλαμβάνει στη συνείδησή της όλα όσα υποδηλώνονται με τις “μυριάδες μορφές που παίρνει το Ον”, τότε με τη σειρά της μια ανώτερη και πιο περιεκτική κατάσταση γίνεται εφικτή και η ψυχική ζωή αντικαθίσταται από την εναδική ζωή. Συνεπάγεται την ικανότητα να γνωρίζει, ν’ αγαπά και να συμμετέχει στα σχέδια μιας ζωής που έχει τη δύναμη να περιλαμβάνει στην ακτίνα της συνείδησής της όχι μόνο το άθροισμα των ζωών και τη συνείδηση της ζωής του Λόγου του πλανήτη μας, αλλά και όλες τις ζωές και τις συνειδήσεις μέσα στο ηλιακό μας σύστημα. Η φύση αυτής της επίγνωσης είναι δυνατό να κατανοηθεί μόνο απ’ τον άνθρωπο που έχει φτάσει στην ψυχή-γνώση. Η μεγάλη ανάγκη την εποχή αυτή

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

είναι για ειδικούς στη ζωή της ψυχής και για μια ομάδα ανδρών και γυναικών που αναλαμβάνοντας το μεγάλο πείραμα και μετάβαση, θα προσθέσουν τη μαρτυρία τους στην αλήθεια των δηλώσεων των μυστικιστών και αποκρυφιστών των αιώνων. γ. Το Σώμα, η Φαινομενική Εμφάνιση. Δε χρειάζεται να γραφτούν πολλά εδώ γι’ αυτό, γιατί η σωματική φύση και η μορφική όψη υπήρξαν αντικείμενο έρευνας και θέμα σκέψης και συζήτησης των σκεπτόμενων ανθρώπων για πολλούς αιώνες. Πολλά στα οποία κατέληξαν είναι βασικά ορθά. Ο σύγχρονος ερευνητής θα παραδεχθεί το Νόμο της Αναλογίας σαν βάση των προτάσεών του και θα αναγνωρίσει μερικές φορές ότι η Ερμητική θεωρία “Ως άνω, ούτω κάτω” μπορεί να ρίξει πολύ φως πάνω στα τωρινά προβλήματα. Τα ακόλουθα αξιώματα μπορεί να συντείνουν στη διασαφήνιση: 1. Ο άνθρωπος στη σωματική του φύση είναι ένα άθροισμα, μια ενότητα. 2. Το άθροισμα αυτό υποδιαιρείται σε πολλά μέρη και οργανισμούς. 3. Όμως οι πολλές αυτές υποδιαιρέσεις λειτουργούν με ενοποιημένο τρόπο και το σώμα είναι ένα συσχετιζόμενο όλο. 4. Το καθένα από τα μέρη του διαφέρει σε μορφή και σε λειτουργία, αλλά όλα αλληλεξαρτώνται. 5. Κάθε τμήμα και κάθε οργανισμός απαρτίζεται με τη σειρά του από μόρια, κύτταρα και άτομα κι αυτά συνέχονται στη μορφή του οργανισμού από τη ζωή του αθροίσματος. 6. Το άθροισμα που λέγεται άνθρωπος διαιρείται γενικά σε πέντε μέρη που μερικά έχουν μεγαλύτερη σπουδαιότητα απ’ τα άλλα, όμως όλα συμπληρώνουν το ζωντανό εκείνο οργανισμό που αποκαλούμε ανθρώπινο ον: α. Το κεφάλι. β. Το ανώτερο μέρος του κορμού ή εκείνο το μέρος που βρίσκεται πάνω από το διάφραγμα. γ. Το κατώτερο μέρος του κορμού ή εκείνο το μέρος που βρίσκεται κάτω από το διάφραγμα. δ. Τα χέρια. ε. Τα πόδια. 7. Οι οργανισμοί αυτοί εξυπηρετούν διάφορους σκοπούς και απ’ την κανονική τους λειτουργία και την ορθή προσαρμογή τους εξαρτάται η άνεση του συνόλου. 8. Ο καθένας απ’ αυτούς έχει τη δική του ζωή που είναι το άθροισμα της ζωής της ατομικής του δομής και εμψυχώνεται επίσης από την ενοποιημένη ζωή του συνόλου, που κατευθύνεται από το κεφάλι από τη νοήμονα θέληση ή ενέργεια του πνευματικού ανθρώπου. 9. Το σημαντικό μέρος του σώματος είναι η τριπλή εκείνη υποδιαίρεση, κεφάλι, ανώτερο και κατώτερο μέρος του κορμού. Ο άνθρωπος μπορεί να λειτουργεί και να ζει χωρίς τα χέρια και τα πόδια. 10. Το καθένα από αυτά τα τρία μέρη είναι επίσης τριπλό από φυσικής πλευράς, συμπληρώνοντας την αναλογία με τα τρία μέρη της φύσης του ανθρώπου και με

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

τα εννέα της τελειωμένης εναδικής ζωής. Υπάρχουν κι άλλα όργανα, αλλά αυτά που απαριθμήσαμε είναι εκείνα που έχουν μια εσωτερική σημασία μεγαλύτερης αξίας από τα άλλα μέρη. α. Μέσα στο κεφάλι υπάρχουν: 1. Οι πέντε κοιλίες του εγκεφάλου ή αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε εγκέφαλο σαν ενιαίο οργανισμό. 2. Οι τρεις αδένες, καρωτίδα, επίφυση και υπόφυση. 3. Τα δύο μάτια. β. Στο ανώτερο μέρος του σώματος υπάρχουν: 1. Ο λαιμός. 2. Οι πνεύμονες. 3. Η καρδιά. γ. Στο κατώτερο μέρος του σώματος υπάρχουν: 1. Η σπλήνα. 2. Το στομάχι. 3. Τα σεξουαλικά όργανα. 11. Το άθροισμα του σώματος είναι επίσης τριπλό: α. Το δέρμα και η οστεώδης δομή. β. Το σύστημα των αιμοφόρων αγγείων ή της κυκλοφορίας του αίματος. γ. Το τριπλό νευρικό σύστημα. 12. Η καθεμιά απ’ αυτές τις τριπλότητες αντιστοιχεί με τα τρία μέρη της φύσης του ανθρώπου: α. Σωματική φύση: Το δέρμα και η οστεώδης δομή είναι η αναλογία του πυκνού και αιθερικού σώματος του ανθρώπου. β. Ψυχική φύση: Τα αιμοφόρα αγγεία και το κυκλοφορικό σύστημα είναι η αναλογία εκείνης της διαποτίζουσας τα πάντα ψυχής που διαπερνά όλα τα μέρη του ηλιακού συστήματος, όπως το αίμα πηγαίνει σ’ όλα τα μέρη του σώματος. γ. Πνευματική φύση: Το νευρικό σύστημα καθώς ενεργοποιεί και δρα σε ολόκληρο το φυσικό άνθρωπο, είναι η αντιστοιχία της ενέργειας του πνεύματος. 13. Στο κεφάλι έχουμε την αναλογία της όψης πνεύμα, της κατευθυντήριας θέλησης, της ενάδας, του Ενός: α. Ο εγκέφαλος με τις πέντε κοιλίες του είναι η αναλογία της φυσικής μορφής την οποία εμψυχώνει το πνεύμα σε σχέση με τον άνθρωπο, το πενταπλό εκείνο άθροισμα που είναι το μέσον δια του οποίου πρέπει να εκφρασθεί το πνεύμα στο φυσικό πεδίο. β. Οι τρεις αδένες μέσα στο κεφάλι σχετίζονται στενά με την ψυχή ή την ψυχική φύση (ανώτερη και κατώτερη). γ. Τα δύο μάτια είναι οι αντιστοιχίες στο φυσικό πεδίο της ενάδας η οποία είναι θέληση και αγάπη-σοφία ή άτμα-βούδδι, σύμφωνα με την αποκρυφιστική

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

ορολογία. 14. Στο ανώτερο μέρος του σώματος έχουμε μια αναλογία της τριπλής ψυχικής φύσης: α. Το λαιμό που αντιστοιχεί στην τρίτη δημιουργική όψη ή τη σωματική φύση, την ενεργό νοημοσύνη της ψυχής. β. Την καρδιά, την αγάπη-σοφία της ψυχής, τη βουδδική ή Χριστική αρχή. γ. Τους πνεύμονες, την αναλογία της πνοής της ζωής που είναι η αντιστοιχία του πνεύματος. 15. Στο κατώτερο μέρος του κορμού έχουμε πάλι την εκπλήρωση του τριπλού αυτού συστήματος: α. Τα σεξουαλικά όργανα, τη δημιουργική όψη, το διαμορφωτή του σώματος. β. Το στομάχι σαν η φυσική εκδήλωση του ηλιακού πλέγματος είναι η αναλογία της ψυχικής φύσης. γ. Η σπλήνα, ο δέκτης της ενέργειας και συνεπώς η έκφραση στο φυσικό πεδίο του κέντρου που δέχεται αυτή την ενέργεια, είναι η αναλογία του ενεργοποιού πνεύματος. Το ζωτικό σώμα είναι η έκφραση της ψυχικής ενέργειας κι έχει την ακόλουθη λειτουργία: 1. Ενοποιεί και συνδέει σ’ ένα σύνολο το άθροισμα όλων των μορφών. 2. Δίνει σε κάθε μορφή την ιδιαίτερη ποιότητά της και αυτή οφείλεται: α. Στον τύπο ύλης που προσελκύεται στο ιδιαίτερο αυτό μέρος του ιστού της ζωής. β. Στη θέση μέσα στο σώμα του πλανητικού Λόγου, για παράδειγμα, οποιασδήποτε ειδικής μορφής. γ. Στο ιδιαίτερο βασίλειο της φύσης που ζωογονείται. 3. Είναι η αρχή της ολοκλήρωσης και η συνεκτική δύναμη της εκδήλωσης, με την αυστηρώς φυσική έννοια. 4. Αυτός ο ιστός της ζωής είναι η υποκειμενική αναλογία του νευρικού συστήματος και οι αρχάριοι στις εσωτερικές επιστήμες μπορούν, αν το θυμούνται, ν’ απεικονίσουν για λογαριασμό τους ένα δίκτυο νεύρων κι ένα πλέγμα που διατρέχει ολόκληρο το σώμα ή το άθροισμα όλων των μορφών, που συντονίζει και συνδέει και παράγει μια ουσιώδη ενότητα. 5. Στην ενότητα αυτή υπάρχει ποικιλία. Όπως ακριβώς τα ποικίλα όργανα του ανθρώπινου σώματος συσχετίζονται απ’ τις διακλαδώσεις του νευρικού συστήματος, έτσι και μέσα στο σώμα του πλανητικού Λόγου είναι τα διάφορα βασίλεια της φύσης και η πολλαπλότητα των μορφών. Πίσω από το αντικειμενικό σύμπαν υπάρχει το λεπτοφυέστερο ευαίσθητο σώμα – ένας οργανισμός, όχι πολλοί, μια αισθαντική, ανταποκριτική, συνδεόμενη μορφή. 6. Η ευαίσθητη αυτή μορφή δεν είναι μόνο εκείνο που ανταποκρίνεται στο περιβάλλον, αλλά είναι ο διαβιβαστής (από εσώτερες πηγές) ορισμένων τύπων ενέργειας και ο σκοπός αυτής της Πραγματείας μπορεί εδώ να δηλωθεί ότι είναι

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

η εξέταση των διαφόρων τύπων ενέργειας που διαβιβάζονται στη μορφή στο ανθρώπινο βασίλειο, η ανταποκριτικότητα της μορφής στους τύπους δύναμης, τα αποτελέσματα αυτής της δύναμης πάνω στον άνθρωπο και η βαθμιαία του ανταποκριτικότητα στη δύναμη που εκπορεύεται από: α. Το περιβάλλον του συν το δικό του εξωτερικό φυσικό σώμα. β. Το συναισθηματικό πεδίο ή την αστρική δύναμη. γ. Το νοητικό πεδίο ή τα ρεύματα σκέψης. δ. Την εγωική δύναμη, μια δύναμη που καταγράφεται μόνο από τον άνθρωπο και της οποίας το τέταρτο βασίλειο της φύσης είναι ο θεματοφύλακας και η οποία έχει μυστηριώδη και ιδιάζοντα αποτελέσματα. ε. Τον τύπο ενέργειας που επιφέρει τη σύμπηξη των ιδεών στο φυσικό πεδίο. ζ. Την αυστηρώς πνευματική ενέργεια ή τη δύναμη απ’ το πεδίο της ενάδας. Οι διάφοροι τύποι δύναμης μπορούν όλοι να καταγραφούν στο ανθρώπινο βασίλειο. Μερικοί απ’ αυτούς μπορούν να καταγραφούν στα υπανθρώπινα βασίλεια και η συσκευή του ζωτικού σώματος στον άνθρωπο είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε δια των τριών αντικειμενικών της εκδηλώσεων, του τριπλού νευρικού συστήματος μέσω των επτά κύριων πλεγμάτων, των μικρότερων νευρικών γαγγλίων και των πολλών χιλιάδων νεύρων, ολόκληρος ο αντικειμενικός άνθρωπος μπορεί ν’ ανταποκρίνεται: α. Στους τύπους δύναμης που αναφέρθηκαν παραπάνω. β. Στις ενέργειες που παράγονται και εκπορεύονται από οποιοδήποτε μέρος του πλανητικού αιθερικού ιστού της ζωής. γ. Στον ηλιακό ιστό της ζωής. δ. Στους αστερισμούς του Ζωδιακού, που φαίνονται να έχουν ένα πραγματικό αποτέλεσμα πάνω στον πλανήτη μας και των οποίων η αστρολογία αποτελεί προς το παρόν μια ανώριμη μελέτη. ε. Σε ορισμένες κοσμικές δυνάμεις που θ’ αναγνωριστεί αργότερα ότι επενεργούν και επιφέρουν αλλαγές στο ηλιακό μας σύστημα και κατά συνέπεια στον πλανήτη μας και σ’ όλες τις μορφές πάνω και μέσα στην πλανητική αυτή ζωή. Αυτό το θίξαμε στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός. Σε όλα αυτά ο πλανητικός ιστός της ζωής είναι ανταποκριτικός κι όταν οι αστρολόγοι εργαστούν με αποκρυφιστικό τρόπο κι εξετάσουν το πλανητικό ωροσκόπιο, θα φθάσουν πιο γρήγορα στην κατανόηση των ζωδιακών και κοσμικών επιδράσεων. Η άνιμα μούντι είναι εκείνο που βρίσκεται πίσω από τον ιστό της ζωής. Ο τελευταίος δεν είναι παρά το φυσικό σύμβολο της παγκόσμιας αυτής ψυχής· είναι το εξωτερικό και ορατό σημάδι της εσώτερης πραγματικότητας, η σύμπηξη της ευαίσθητης ανταποκριτικής οντότητας που συνδέει πνεύμα και ύλη. Την οντότητα αυτή αποκαλούμε Παγκόσμια Ψυχή, τη μεσαία αρχή από τη σκοπιά της πλανητικής ζωής. Όταν περιορίσουμε την έννοια στην ανθρώπινη οικογένεια κι εξετάσουμε τον άνθρωπο ατομικά, την αποκαλούμε μεσολαβητική αρχή, γιατί η ψυχή του ανθρώπινου γένους

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

δεν είναι μόνο μια οντότητα που συνδέει πνεύμα και ύλη και μεσολαβεί μεταξύ της ενάδας και της προσωπικότητας, αλλά η ψυχή της ανθρωπότητας έχει μια μοναδική λειτουργία να εκτελέσει μεσολαβώντας μεταξύ των ανώτερων τριών βασιλείων της φύσης και των τριών κατώτερων. Τα τρία ανώτερα είναι: 1. Η Πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη μας, τα πνεύματα της φύσης ή άγγελοι και τα ανθρώπινα πνεύματα, που στέκουν σ’ ένα ιδιάζον σημείο της κλίμακας της εξέλιξης. Από αυτά ανώτερος είναι ο Σανάτ Κουμάρα που ενσωματώνει μια αρχή του πλανητικού Λόγου και κατώτερος είναι ένας μυημένος του πρώτου βαθμού με τις αντίστοιχες οντότητες σ’ αυτό που ονομάζουμε αγγελικό ή ντεβαϊκό βασίλειο. 2. Η Ιεραρχία των Ακτίνων – ορισμένων ομαδοποιήσεων των επτά ακτίνων σε σχέση με τον πλανήτη μας. 3. Μια Ιεραρχία Ζωών που συγκεντρώνονται με μια εξελικτική διαδικασία από την πλανητική μας εξέλιξη κι από τέσσερις άλλους πλανήτες που ενσωματώνουν μέσα τους το σκοπό και το σχέδιο του ηλιακού Λόγου σε σχέση με τους πέντε ενεχόμενους πλανήτες. Περιορίζοντας την έννοια στο μικρόκοσμο, το εγώ ή ψυχή δρα αληθινά σαν η μεσαία αρχή, συνδέοντας την Ιεραρχία των Ενάδων με τις εξωτερικές διαφοροποιημένες μορφές που χρησιμοποιούν διαδοχικά κατά τη διαδικασία: α. Της απόκτησης ορισμένων εμπειριών που καταλήγουν στην απόκτηση ιδιοτήτων. β. Της πραγματοποίησης ορισμένων αποτελεσμάτων που εγκαινιάσθηκαν σ’ ένα προγενέστερο σύστημα. γ. Της συνεργασίας με το σχέδιο του ηλιακού Λόγου σε σχέση με το Κάρμα Του (αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει μια αντωνυμία μιλώντας για μια ζωή που είναι μια ύπαρξη κι όμως είναι μια εκτεταμένη έννοια) – ένα σημείο που συχνά παραβλέπεται. Αυτό το Κάρμα Του πρέπει να εκπληρωθεί δια της μεθόδου της ενσάρκωσης και του επακόλουθου αποτελέσματος της ενσαρκωμένης ενέργειας πάνω στην ουσία της μορφής. Αυτό μας συμβολίζει, αν μόνο μπορούσαμε να το συλλάβουμε, η σχέση του ηλίου με τη σελήνη. “Ο Ηλιακός Κύριος με τη θέρμη και το φως του γαλβανίζει τους ετοιμοθάνατους Σεληνιακούς Κυρίους σε μια νόθα ζωή. Αυτή είναι η μεγάλη απάτη και η Μάγια της Παρουσίας Του.” Αυτά λέει το Αρχαίο Σχόλιο που τόσο συχνά ανέφερα σε προηγούμενα βιβλία. Η παραπάνω έννοια περιέχει αλήθεια και για την ατομική ψυχή. Η μεσαία αυτή αρχή βρίσκεται τώρα σε διαδικασία αποκάλυψης. Η κατώτερη όψη λειτουργεί. Η ανώτερη παραμένει άγνωστη, αλλά εκείνο που τις συνδέει (και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τη φύση της ανώτερης) βρίσκεται στο χείλος της ανακάλυψης. Η δομή, ο μηχανισμός, είναι πλέον έτοιμος και αναπτυγμένος στο σημείο της χρησιμότητάς του· η ζωτική ζωή που μπορεί να καθοδηγήσει και να κινήσει τη μηχανή είναι επίσης παρούσα και ο άνθρωπος μπορεί πια με νοημοσύνη να χρησιμοποιήσει και να ελέγξει όχι μόνο τη μηχανή, αλλά και την ενεργό αρχή.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Το μεγάλο σύμβολο της ψυχής στον άνθρωπο είναι το ζωτικό ή αιθερικό του σώμα κι αυτό για τους ακόλουθους λόγους: 1. Είναι η φυσική αντιστοιχία του εσώτερου σώματος φωτός που αποκαλούμε ψυχικό σώμα, πνευματικό σώμα. Ονομάζεται στη Βίβλο “ανθέμιον του χρυσίου” και διακρίνεται από: α. Τη φωτεινή του ποιότητα. β. Τη συχνότητα κραδασμού του, που συγχρονίζεται πάντα με την ανάπτυξη της ψυχής. γ. Τη συνεκτική του δύναμη που συνδέει και συνενώνει κάθε μέρος της σωματικής δομής. 2. Είναι ο μικροκοσμικός “ιστός της ζωής” αφού υπόκειται σε κάθε μέρος της φυσικής δομής κι έχει τρεις σκοπούς: α. Να μεταφέρει σ’ ολόκληρο το σώμα τη ζωική αρχή, την ενέργεια που προκαλεί δραστηριότητα. Το κάνει με το μέσον του αίματος και το εστιακό σημείο αυτής της διανομής είναι η καρδιά. Είναι ο κομιστής της φυσικής ζωτικότητας. β. Να επιτρέψει στην ψυχή, ή τον ανθρώπινο κι όμως πνευματικό άνθρωπο να βρίσκεται σ’ επικοινωνία με το περιβάλλον του. Αυτό προωθείται με το μέσον ολόκληρου του νευρικού συστήματος και το εστιακό σημείο αυτής της δραστηριότητας είναι ο εγκέφαλος. Αυτός είναι η έδρα της συνειδητής δεκτικότητας. γ. Να επιφέρει τελικά μέσω ζωής και συνείδησης μια ακτινοβόλο δραστηριότητα ή εκδήλωση δόξας που θα καταστήσει κάθε ανθρώπινο ον ένα κέντρο δραστηριότητας για τη διανομή φωτός και ελκτικής ενέργειας σε άλλους στο ανθρώπινο βασίλειο και δια του ανθρώπινου βασιλείου στα υπανθρώπινα βασίλεια. Αυτό είναι μέρος του σχεδίου του πλανητικού Λόγου για τη ζωογόνηση και την ανανέωση του κραδασμού εκείνων των μορφών που χαρακτηρίζουμε σαν υπανθρώπινες. 3. Αυτό το μικροκοσμικό σύμβολο της ψυχής δεν υπόκειται μόνο σε ολόκληρη τη φυσική δομή κι έτσι είναι σύμβολο της άνιμα μούντι ή παγκόσμιας ψυχής, αλλά είναι μια αδιαίρετη, συνεκτική κι ενοποιημένη οντότητα, συμβολίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο την ενότητα κι ομοιογένεια του Θεού. Δεν υπάρχουν χωριστοί οργανισμοί σ’ αυτή, αλλά είναι απλά ένα σώμα ελεύθερα ρέουσας δύναμης και η δύναμη αυτή είναι μια συγχώνευση ή ενοποίηση δύο τύπων ενέργειας σε ποικίλες ποσότητες, δυναμικής ενέργειας και ελκτικής ή μαγνητικής ενέργειας. Οι δύο αυτοί τύποι χαρακτηρίζουν επίσης την παγκόσμια ψυχή – η δύναμη της θέλησης και της αγάπης, ή του άτμα και του βούδδι και είναι η δράση αυτών των δύο δυνάμεων πάνω στην ύλη που έλκει στο αιθερικό σώμα όλων των μορφών τα αναγκαία φυσικά άτομα και που – αφού τα ελκύσει – με τη δύναμη της θέλησης τα εξωθεί σε ορισμένες δραστηριότητες. 4. Αυτό το συνεκτικό, ενοποιημένο σώμα φωτός και ενέργειας είναι το σύμβολο

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

της ψυχής κατά το ότι έχει μέσα του επτά εστιακά σημεία στα οποία εντείνεται η συμπύκνωση, αν πρέπει να ονομασθεί έτσι, των δύο συγχωνευμένων ενεργειών. Αντιστοιχούν στα επτά εστιακά σημεία στο ηλιακό σύστημα, στα οποία ο Ηλιακός Λόγος μέσω των επτά Πλανητικών Λόγων εστιάζει τις ενέργειές Του. Αυτό θα επεξηγηθεί αργότερα. Το σημείο που πρέπει να σημειωθεί εδώ είναι απλά η συμβολική φύση του αιθερικού ή ζωτικού σώματος, γιατί με την κατανόηση της φύσης των ενεργειών που εμφανίζονται και της ενοποιημένης φύσης της μορφής και του έργου του, μπορεί να συλληφθεί κάποια ιδέα ως προς το έργο της ψυχής, της μεσαίας αρχής της φύσης. 5. Ο συμβολισμός συνεχίζεται επίσης αν θυμηθούμε ότι το αιθερικό σώμα συνδέει το καθαρά φυσικό ή πυκνό σώμα με το καθαρά λεπτοφυές, το αστρικό ή συναισθηματικό σώμα. Σ’ αυτό παρατηρείται η αντανάκλαση της ψυχής στον άνθρωπο, η οποία συνδέει τους τρεις κόσμους (που αντιστοιχούν στις στερεές, υγρές και αεριώδεις όψεις του αυστηρά φυσικού σώματος του ανθρώπου) με τα ανώτερα πεδία του ηλιακού συστήματος, συνδέοντας έτσι το νοητικό με το βουδδικό και το νου με τις ενορατικές καταστάσεις συνείδησης.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ Ο Ηλιακός Άγγελος αυτοπερισυλλέγεται, δε διασκορπίζει τη δύναμή του, αλλά σε βαθύ διαλογισμό επικοινωνεί με την αντανάκλασή του. Μερικές Βασικές Παραδοχές. Ο Δρόμος του Μαθητή.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΡΙΚΕΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ Εισερχόμαστε σε μια σειρά μελετών όπου η όλη τάση θα είναι να στρέψει το σπουδαστή στον εαυτό του κι έτσι στο μεγαλύτερο εκείνο εαυτό που τις περισσότερες φορές έκανε την παρουσία του αισθητή μόνο σε αραιά κι έντονα συναισθηματικά διαλείμματα. Όταν ο εαυτός γίνει γνωστός κι όχι απλά αισθητός κι όταν η αντίληψη είναι νοητική καθώς και αισθητήρια, τότε μπορεί αληθινά ο ζηλωτής να ετοιμαστεί για μύηση. Θα ήθελα να τονίσω ότι βασίζω τα λόγια μου σε ορισμένες βασικές παραδοχές τις οποίες, χάρη σαφήνειας, θέλω ν’ αναφέρω σύντομα. Πρώτο, ότι ο σπουδαστής είναι ειλικρινής στην έφεσή του και είναι αποφασισμένος να προχωρήσει, αδιάφορο ποια μπορεί να είναι η αντίδραση του κατώτερου εαυτού. Μόνο εκείνοι που μπορούν να διαφοροποιήσουν σαφώς τις δύο όψεις της φύσης τους, τον πραγματικό εαυτό και τον απατηλό εαυτό, μπορούν να εργασθούν με νοημοσύνη. Αυτό έχει πολύ καλά εκφρασθεί στις Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι: “Εμπειρία (των ζευγών των αντιθέτων) επέρχεται από την ανικανότητα της ψυχής να διακρίνει μεταξύ του προσωπικού εαυτού και της πουρούσα (ή πνεύματος). Οι αντικειμενικές μορφές υπάρχουν για τη χρήση και εμπειρία του πνευματικού ανθρώπου. Με το διαλογισμό σ’ αυτό προκύπτει η ενορατική αντίληψη του πνευματικού ανθρώπου.” Βιβλίο III, 35.

Η τεσσαρακοστή όγδοη Σούτρα του ίδιου βιβλίου δίνει μια δήλωση που καλύπτει ένα μεταγενέστερο στάδιο της διακριτικής αυτής αντίληψης. Η διακριτική αυτή ποιότητα υποθάλπεται από μια στάση περισυλλογής του νου και από μια ιδιαίτερη προσοχή στη μέθοδο της συνεχούς ανασκόπησης της ζωής. Δεύτερο, ενεργώ με βάση την παραδοχή ότι όλοι έζησαν αρκετά και πολέμησαν επαρκώς με τις αποτρεπτικές δυνάμεις της ζωής, κάτι που τους επέτρεψε ν’ αναπτύξουν μια αρκετά αληθινή αίσθηση αξιών. Δέχομαι ότι προσπαθούν να ζήσουν όπως εκείνοι που γνωρίζουν κάτι για τις αληθινές αιώνιες αξίες της ψυχής. Δεν πρόκειται να αναχαιτισθούν από οποιαδήποτε γεγονότα της προσωπικότητας ή απ’ την πίεση του χρόνου και των περιστάσεων, απ’ την ηλικία ή τη φυσική αναπηρία. Έμαθαν συνετά ότι η ενθουσιώδης ορμή και η βίαιη ενεργητική πρόοδος έχουν τα μειονεκτήματά τους κι ότι μια σταθερή, τακτική κι επίμονη προσπάθεια θα τους οδηγήσει πιο μακριά με τον καιρό. Σπασμωδικές εκρήξεις προσπάθειας και προσωρινή πίεση καταλήγουν σε απογοήτευση και σε βαριά αίσθηση αποτυχίας. Είναι η χελώνα κι όχι ο λαγός που φθάνει πρώτος στο τέρμα, παρότι αμφότεροι τελικά επιτυγχάνουν. Τρίτο, δέχομαι ότι εκείνοι που αναλαμβάνουν σοβαρά να ωφεληθούν από τις οδηγίες αυτού του βιβλίου, είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν τις απλές απαιτήσεις, να

διαβάσουν με περίσκεψη ό,τι είναι γραμμένο, να επιχειρήσουν να οργανώσουν το νου τους και να προσηλωθούν στο διαλογιστικό τους έργο. Η οργάνωση του νου είναι μια ολοήμερη υπόθεση και η εφαρμογή του νου στην άμεση ενασχόληση σ’ όλη τη διάρκεια των καθημερινών απασχολήσεων είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνουμε καρποφόρες τις περιόδους μελέτης και διαλογισμού και να επιτύχουμε επάρκεια για το επάγγελμα του μαθητή. Με τη σαφή κατανόηση των παραδοχών αυτών τα λόγια μου είναι για εκείνους που επιδιώκουν να ανταποκριθούν στην ανάγκη για εκγυμνασμένους υπηρέτες. Δε λέω, όπως βλέπετε, για εκείνους που ανταποκρίνονται. Η πρόθεση και η προσπάθεια θεωρούνται από μας ότι έχουν πρώτιστη σημασία και είναι τα δύο κύρια προαπαιτούμενα για όλους τους μαθητές, μυημένους και διδασκάλους συν τη δύναμη της εμμονής. Εξετάζοντας αυτούς τους κανόνες, δεν ενδιαφέρομαι τόσο για την εφαρμογή τους στο καθαυτό μαγικό έργο όσο για την εκγύμναση του μάγου και την ανάπτυξή του από τη σκοπιά του δικού του χαρακτήρα. Αργότερα μπορεί να καταπιαστούμε με την εφαρμογή της γνώσης στην εξωτερική εκδήλωση των παγκόσμιων δυνάμεων, αλλά τώρα ο αντικειμενικός μας σκοπός είναι κάτι διαφορετικό· επιζητώ να κινήσω το ενδιαφέρον των διανοιών και των εγκεφάλων (κι επομένως του κατώτερου εαυτού) των σπουδαστών για τον ανώτερο εαυτό, χορδίζοντας έτσι το νοητικό τους ενδιαφέρον ώστε να δημιουργηθεί αρκετή ορμή που θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν. Επίσης μη λησμονείτε ότι εφόσον συλληφθεί από την προσωπικότητα η μαγεία της ψυχής, η ψυχή αυτή κυριαρχεί σταθερά και μπορούν να την εμπιστευθούν ότι θα προωθήσει την εκγύμναση του ανθρώπου μέχρι την καρποφορία, χωρίς να εμποδίζεται (όπως αναγκαστικά εσείς) από σκέψεις χρόνου και χώρου κι από άγνοια της περασμένης σταδιοδρομίας της ενεχόμενης ψυχής. Πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι όταν ασχολούμαστε με άτομα, το έργο που απαιτείται είναι διπλό: 1. Να διδάξει πώς να συνδέουν τον προσωπικό κατώτερο εαυτό με την επισκιάζουσα ψυχή, έτσι ώστε στο φυσικό εγκέφαλο να υπάρχει μια βεβαιωμένη συνείδηση ως προς την πραγματικότητα του θείου αυτού γεγονότος. Η γνώση αυτή καθιστά τη μέχρι τότε αποδεκτή πραγματικότητα των τριών κόσμων ασήμαντη να προσελκύει και να συγκρατεί και είναι το πρώτο βήμα από το τέταρτο στο πέμπτο βασίλειο. 2. Να δώσει μια πρακτική διδαχή που θα επιτρέψει στο ζηλωτή: α. Να κατανοήσει τη δική του φύση. Αυτό συνεπάγεται κάποια γνώση της διδασκαλίας του παρελθόντος ως προς τη σύσταση του ανθρώπου και μια εκτίμηση των ερμηνειών των σύγχρονων Ανατολικών και Δυτικών ερευνητών. β. Να ελέγξει τις δυνάμεις της δικής του φύσης και να μάθει κάτι για τις δυνάμεις που τον περιβάλλουν. γ. Να του επιτρέψει να ανελίξει τις λανθάνουσες δυνάμεις του, έτσι ώστε να μπορεί να επιλαμβάνεται των δικών του ειδικών προβλημάτων, να στέκει στα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

δικά του πόδια, να χειρίζεται τη δική του ζωή, να λύνει τις δικές του δυσκολίες και να γίνει τόσο δυνατός και ισορροπημένος στο πνεύμα, ώστε να επιβάλλει την αναγνώριση της καταλληλότητάς του να λογίζεται σαν εργάτης στο σχέδιο της εξέλιξης, σαν λευκός μάγος και σαν μέλος εκείνης της ομάδας των αφιερωμένων μαθητών τους οποίους αποκαλούμε “ιεραρχία του πλανήτη μας”. Οι σπουδαστές αυτών των ζητημάτων παρακαλούνται συνεπώς να επεκτείνουν την αντίληψή τους γι’ αυτή την ιεραρχία των ψυχών, ώστε να περιλάβουν όλα τα εξωτερικά πεδία της ανθρώπινης ζωής (πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και θρησκευτικό). Παρακαλούνται να μη στενεύουν την έννοια όπως κάνουν τόσοι πολλοί, μόνο σ’ εκείνους που έφεραν σε ύπαρξη τη μικρή ιδιαίτερη οργάνωσή τους ή σ’ εκείνους που εργάζονται καθαρά στην υποκειμενική πλευρά της ζωής και πάνω σε ό,τι αναγνωρίζεται από τους συντηρητικούς σαν οι λεγόμενες θρησκευτικές ή πνευματικές γραμμές. Όλα όσα τείνουν ν’ ανυψώσουν την κατάσταση της ανθρωπότητας σ’ οποιοδήποτε πεδίο της εκδήλωσης είναι θρησκευτικό έργο κι έχει έναν πνευματικό στόχο, γιατί η ύλη δεν είναι παρά πνεύμα στο κατώτατο πεδίο και το πνεύμα, μας λένε, δεν είναι παρά ύλη στο ανώτατο. Όλα είναι πνεύμα και οι διαφοροποιήσεις αυτές δεν είναι παρά προϊόντα του πεπερασμένου νου. Συνεπώς όλοι οι εργάτες και οι γνώστες του Θεού μέσα ή έξω από τα σάρκινα σώματα και που εργάζονται σ’ οποιοδήποτε πεδίο της θείας εκδήλωσης, αποτελούν μέρος της πλανητικής ιεραρχίας και είναι ακέραιες μονάδες εκείνου του μεγάλου νέφους των μαρτύρων που είναι οι “θεατές και παρατηρητές”. Κατέχουν τη δύναμη της πνευματικής διόρασης ή αντίληψης καθώς και της αντικειμενικής ή φυσικής όρασης. Μελετώντας τον Κανόνα Ι, θα μπορούσαμε να τον συνοψίσουμε απλά κι όμως βαθιά με τα παρακάτω λόγια: 1. Εγωική Επικοινωνία. 2. Κυκλικός Διαλογισμός. 3. Συντονισμός ή Ενοποίηση. Οι κανόνες αυτοί προλογίζονται στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός με μια σύντομη περίληψη της διαδικασίας και με μια δήλωση ως προς τη φύση του λευκού μάγου. Θα ήθελα στην πρώτη αυτή εξέταση του θέματός μας ν’ απαριθμήσω σύντομα τα γεγονότα που δίνονται στο σχόλιο, έτσι ώστε να δείξω στο ζηλωτή πόσα πολλά του δίνονται για να εξετάσει και να τον βοηθήσουν, όταν ξέρει πώς να διαβάζει και να συλλογίζεται αυτό που διαβάζει. Η σύντομη εξήγηση του Κανόνα Ι δίνει τις ακόλουθες δηλώσεις: 1. Ο λευκός μάγος είναι εκείνος που βρίσκεται σ’ επαφή με την ψυχή του. 2. Είναι δεκτικός κι έχει επίγνωση του σκοπού και του σχεδίου της ψυχής του. 3. Είναι ικανός να δέχεται εντυπώσεις από το βασίλειο του πνεύματος και να τις καταγράφει στο φυσικό του εγκέφαλο.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

4. Δηλώνεται επίσης ότι η λευκή μαγεία: α. Εργάζεται από πάνω προς τα κάτω. β. Είναι αποτέλεσμα ηλιακού κραδασμού κι επομένως εγωικής ενέργειας. γ. Δεν είναι αποτέλεσμα του κραδασμού της μορφικής πλευράς της ζωής, όντας διαζευγμένη από το συναίσθημα και τη νοητική παρόρμηση. 5. Η ροή ενέργειας από την ψυχή είναι αποτέλεσμα της: α. Συνεχούς εσώτερης περισυλλογής. β. Συγκεντρωμένης και προσηλωμένης επικοινωνίας απ’ την ψυχή με το νου και τον εγκέφαλο. γ. Σταθερού διαλογισμού στο σχέδιο της εξέλιξης. 6. Η ψυχή είναι συνεπώς σε βαθύ διαλογισμό στη διάρκεια του όλου κύκλου της φυσικής ενσάρκωσης κι αυτό είναι το μόνο που αφορά εδώ το σπουδαστή. 7. Ο διαλογισμός αυτός έχει φύση ρυθμική και κυκλική, όπως και καθετί άλλο στον κόσμο. Η ψυχή αναπνέει κι έτσι ζει η μορφή της. 8. Όταν η επικοινωνία μεταξύ της ψυχής και του οργάνου της είναι συνειδητή και σταθερή, ο άνθρωπος γίνεται λευκός μάγος. 9. Επομένως οι εργάτες της λευκής μαγείας είναι ανεξαιρέτως και από την ίδια τη φύση των πραγμάτων προχωρημένα ανθρώπινα όντα, γιατί χρειάζονται πολλοί κύκλοι ζωών για να εκγυμναστεί ένας μάγος. 10. Η ψυχή κυριαρχεί στη μορφή της με το μέσον της σουτράτμα ή του νήματος της ζωής και (μέσω αυτής) ζωογονεί το τριπλό της όργανο (νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό) κι έτσι εδραιώνει μια επικοινωνία με τον εγκέφαλο. Μέσω του εγκεφάλου, όταν ελέγχεται συνειδητά, ο άνθρωπος γαλβανίζεται σε νοήμονα δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο. Τα παραπάνω είναι μια σύντομη ανάλυση του πρώτου κανόνα της μαγείας και θα ήθελα να προτείνω στους σπουδαστές ότι στο μέλλον καθώς θα διαλογίζονται στους κανόνες, να κάνουν για λογαριασμό τους μια τέτοια ανάλυση. Αν το κάνουν κατά την εξέταση του κάθε κανόνα, θα προσεγγίσουν το όλο ζήτημα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον και γνώση. Θα γλιτώσουν επίσης από πολλές αναδρομές και αναφορές. Θα ιδωθεί από μια εξέταση της παραπάνω ανάλυσης ότι δίνεται μια πολύ σαφής σύνοψη κι ότι ο σπουδαστής αρχίζει τη μελέτη της μαγείας με μια σύντομη κατανόηση της παρελθούσας κατάστασης, του εξοπλισμού του και της μεθόδου προσέγγισης. Ας αντιληφθούμε από την αρχή την απλότητα της ιδέας που αποσκοπώ να μεταδώσω με τις ως τώρα παρατηρήσεις μου. Όπως ακριβώς στο παρελθόν το όργανο και η σχέση του με τον εξωτερικό κόσμο ήταν το κυρίαρχο γεγονός στην εμπειρία του πνευματικού ανθρώπου, έτσι τώρα είναι δυνατό να συμβεί μια αναπροσαρμογή κατά την οποία το προέχον γεγονός θα είναι ο πνευματικός άνθρωπος, ο ηλιακός άγγελος ή ψυχή. Θα γίνει επίσης αντιληπτό ότι η σχέση του (μέσω της μορφικής πλευράς) θα είναι τόσο με τους εσώτερους όσο και με τους εξωτερικούς κόσμους. Ο άνθρωπος περιέλαβε στη σχέση του μόνο τη μορφική πλευρά του πεδίου της μέσης ανθρώπινης εξέλιξης. Τη χρησιμοποίησε και κυριαρχήθηκε απ’ αυτή. Υπέφερε επίσης απ’ αυτή και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

συνεπώς με τον καιρό επαναστάτησε, μέσω πλήρους κορεσμού, εναντίον όλων όσων ανήκουν στον υλικό κόσμο. Έλλειψη ικανοποίησης, αηδία, απέχθεια και μια βαθιά κούραση είναι πολύ συχνά χαρακτηριστικά εκείνων που βρίσκονται στο χείλος της μαθητείας. Γιατί τι είναι ο μαθητής; Είναι κάποιος που ζητά να μάθει ένα νέο ρυθμό, να μπει σ’ ένα νέο πεδίο εμπειρίας και ν’ ακολουθήσει τα βήματα της προχωρημένης εκείνης ανθρωπότητας που διάνυσε πριν απ’ αυτόν την ατραπό που οδηγεί απ’ το σκοτάδι στο φως, απ’ το απατηλό στο πραγματικό. Γεύθηκε τις χαρές της ζωής στον κόσμο της πλάνης κι έμαθε πόσο ανίκανες είναι να τον ικανοποιήσουν και να τον κρατήσουν. Βρίσκεται πλέον σε μια μεταβατική κατάσταση μεταξύ της νέας και της παλιάς κατάστασης ύπαρξης. Δονείται μεταξύ της κατάστασης της ψυχικής επίγνωσης και της μορφικής επίγνωσης. “Βλέπει διπλά”. Η πνευματική του αντίληψη αυξάνει αργά και σίγουρα καθώς ο εγκέφαλος καθίσταται ικανός για φώτιση από την ψυχή μέσω του νου. Καθώς αναπτύσσεται η ενόραση, η ακτίνα της επίγνωσης αυξάνει και νέα πεδία γνώσης διανοίγονται. Το πρώτο πεδίο γνώσης που δέχεται φώτιση θα μπορούσε να περιγραφεί ότι περιλαμβάνει την ολότητα των μορφών που απαντώνται στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης προσπάθειας, αιθερικό, αστρικό και νοητικό. Ο υποψήφιος μαθητής μέσω αυτής της διαδικασίας αποκτά επίγνωση της κατώτερης φύσης του και αρχίζει ν’ αντιλαμβάνεται την έκταση της φυλάκισής του και (όπως το θέτει ο Πατάντζαλι) “των τροποποιήσεων της ευμετάβλητης ψυχικής φύσης”. Τα εμπόδια της επίτευξης και τα κωλύματα της προόδου του αποκαλύπτονται και το πρόβλημά του γίνεται ειδικό. Συχνά τότε φθάνει στη θέση που βρέθηκε ο Αρζούνα, αντιμετωπίζοντας εχθρούς που είναι του δικού του σπιτικού, σε σύγχυση ως προς το καθήκον του και αποθαρρημένος καθώς επιζητεί να ισορροπήσει μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων. Η προσευχή του πρέπει τότε να είναι η περίφημη προσευχή της Ινδίας, που αναπέμπεται απ’ την καρδιά, κατανοείται απ’ το κεφάλι και συμπληρώνεται από μια διάπυρη ζωή υπηρεσίας στην ανθρωπότητα: “Αποκάλυψέ μας το πρόσωπο του αληθινού πνευματικού ηλίου, Που κρύβεται από ένα δίσκο χρυσού φωτός, Για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε την αλήθεια και να κάνουμε όλο το καθήκον μας Καθώς ταξιδεύουμε στα άγια πόδια Σου.”

Καθώς επιμένει και αγωνίζεται, υπερπηδά τα προβλήματά του και φέρνει τις επιθυμίες και τις σκέψεις του κάτω από έλεγχο, αποκαλύπτεται το δεύτερο πεδίο γνώσης – γνώσης του εαυτού στο πνευματικό σώμα, γνώσης του εγώ όπως εκφράζεται με το μέσον του αιτιώδους σώματος – της Καράνα Σαρίρα – κι επίγνωσης εκείνης της πηγής πνευματικής ενέργειας που είναι η ελαύνουσα παρόρμηση πίσω απ’ την κατώτερη εκδήλωση. Ο “δίσκος του χρυσού φωτός” διαπερνάται· ο αληθινός ήλιος γίνεται ορατός· η ατραπός βρίσκεται και ο ζηλωτής αγωνίζεται σε όλο και διαυγέστερο φως. Καθώς η γνώση του εαυτού και η συνείδηση εκείνου που ο εαυτός βλέπει, ακούει, γνωρίζει και προσεγγίζει, σταθεροποιείται, βρίσκεται ο Διδάσκαλος· προσεγγίζεται η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

ομάδα των μαθητών του· το σχέδιο της άμεσης συμμετοχής στο έργο που πρέπει ν’ αναλάβει γίνεται αντιληπτό και πραγματοποιείται βαθμιαία στο φυσικό πεδίο. Έτσι η δραστηριότητα της κατώτερης φύσης μειώνεται και ο άνθρωπος λίγο-λίγο έρχεται σε συνειδητή επαφή με το Διδάσκαλό του και την ομάδα του. Αυτή όμως ακολουθεί το “άναμμα της λυχνίας” – την ευθυγράμμιση του κατώτερου με το ανώτερο και την εισροή φώτισης στον εγκέφαλο. Είναι ουσιώδες να συλληφθούν αυτά τα σημεία και να μελετηθούν απ’ όλους τους ζηλωτές, έτσι ώστε να μπορέσουν να κάνουν τα αναγκαία βήματα και ν’ αναπτύξουν την επιθυμητή επίγνωση. Ωσότου γίνει αυτό, ο Διδάσκαλος, αδιάφορο πόσο πρόθυμος μπορεί να είναι, είναι ανίσχυρος και δεν μπορεί να κάνει βήματα για την εισδοχή ενός ανθρώπου στην ομάδα Του κι έτσι να τον περιλάβει στην αυρική Του επιρροή, καθιστώντας τον προφυλακή της συνείδησής Του. Κάθε βήμα του δρόμου πρέπει να σμιλευτεί από τον ίδιο τον άνθρωπο και δεν υπάρχει σύντομος ή πιο εύκολος δρόμος από το σκότος στο φως. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ Ο λευκός μάγος είναι πάντα κάποιος που μέσω συνειδητής ευθυγράμμισης με το εγώ του, με τον “άγγελό” του, είναι δεκτικός στα σχέδια και τους σκοπούς του κι επομένως είναι ικανός να δέχεται την ανώτερη εντύπωση. Πρέπει να θυμόμαστε πως ενώ η μαγεία εργάζεται από πάνω προς τα κάτω και είναι αποτέλεσμα ηλιακού κραδασμού κι όχι των παρορμήσεων που εκπορεύονται από τον ένα ή τον άλλο απ’ τους σεληνιακούς πίτρι, η εισροή της εντυπώνουσας ενέργειας από τον ηλιακό πίτρι είναι αποτέλεσμα της εσώτερης περισυλλογής του, της συγκέντρωσης των δυνάμεών του πριν τις αποστείλει συγκεντρωμένα στη σκιά του – τον άνθρωπο – και του σταθερού διαλογισμού του στο σκοπό και το σχέδιο. Μπορεί να είναι χρήσιμο για το σπουδαστή να θυμάται εδώ ότι το εγώ (όπως κι ο Λόγος) είναι σε βαθύ διαλογισμό στη διάρκεια ολόκληρου του κύκλου της φυσικής ενσάρκωσης. Ο διαλογισμός αυτός έχει φύση κυκλική και ο ενεχόμενος πίτρι αποστέλλει στην “αντανάκλασή” του ρυθμικά ρεύματα ενέργειας, τα οποία ρεύματα αναγνωρίζονται απ’ τον ενδιαφερόμενο άνθρωπο σαν οι “υψηλές παρορμήσεις” του, τα όνειρα και οι εφέσεις του. Θα είναι συνεπώς φανερό γιατί οι εργάτες της λευκής μαγείας είναι πάντα προχωρημένοι και πνευματικοί άνθρωποι, αφού η “αντανάκλαση” σπάνια είναι ανταποκριτική στο εγώ ή τον ηλιακό άγγελο προτού περάσουν πολλοί κύκλοι ενσάρκωσης. Ο ηλιακός πίτρι επικοινωνεί με τη “σκιά” ή την αντανάκλασή του μέσω της σουτράτμα η οποία περνά δια των σωμάτων σ’ ένα σημείο εισόδου στο φυσικό εγκέφαλο, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί ακόμη να εστιαστεί ή να δει καθαρά σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αν κοιτάξει πίσω μπορεί να δει μόνο τις ομίχλες και τα μιάσματα των πεδίων της πλάνης κι αποτυγχάνει να ενδιαφερθεί. Αν κοιτάξει μπροστά βλέπει ένα μακρινό φως που τον ελκύει, αλλά δεν μπορεί ακόμη να δει αυτό που το φως αποκαλύπτει. Αν κοιτάξει γύρω δε βλέπει παρά κινούμενες μορφές και τον κινηματογράφο της μορφικής πλευράς της ζωής. Αν κοιτάξει μέσα βλέπει τις σκιές που ρίχνει το φως κι αποκτά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

επίγνωση των πολλών προσκομμάτων που πρέπει να παραμερισθούν προτού το φως που βλέπει μακριά μπορέσει να προσεγγισθεί κι έπειτα να εισέλθει μέσα του. Τότε μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό του σαν καθαυτό φως και να περπατήσει σ’ αυτό το φως κι επίσης να το διαβιβάσει σε άλλους. Είναι ίσως καλό να θυμάστε ότι το στάδιο της μαθητείας είναι με πολλούς τρόπους το πιο δύσκολο μέρος ολόκληρης της κλίμακας της εξέλιξης. Ο ηλιακός άγγελος βρίσκεται αδιάκοπα σε βαθύ διαλογισμό. Οι ώσεις της ενέργειας που εκπορεύονται απ’ αυτόν, αυξάνουν σε κραδασμική συχνότητα και γίνονται όλο και περισσότερο ισχυρές. Η ενέργεια επηρεάζει όλο και περισσότερο τις μορφές δια των οποίων η ψυχή ζητά να εκφρασθεί και τις οποίες προσπαθεί να ελέγξει. Αυτό με φέρνει στην εξέταση του έβδομου σημείου που τόνισα στην προηγούμενη ανάλυσή μου του Κανόνα Ι. Είπα, “Ο διαλογισμός της ψυχής έχει φύση ρυθμική και κυκλική, όπως και καθετί άλλο στον κόσμο. Η ψυχή αναπνέει κι έτσι ζει η μορφή της”. Η ρυθμική φύση του διαλογισμού της ψυχής δεν πρέπει να παραβλέπεται στη ζωή του ζηλωτή. Υπάρχει μια άμπωτις και πλημμυρίδα σ’ όλη τη φύση και στις παλίρροιες του ωκεανού έχουμε μια θαυμάσια απεικόνιση ενός αιώνιου νόμου. Καθώς ο ζηλωτής προσαρμόζεται στις παλίρροιες της ψυχικής ζωής, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει πάντα μια εισροή, μια ζωογόνηση και μια διέγερση που ακολουθείται από μια εκροή τόσο σίγουρη και τόσο αναπόφευκτη όσο και οι αμετάβλητοι νόμοι της δύναμης. Αυτή η άμπωτις και πλημμυρίδα μπορεί να ιδωθεί σε λειτουργία στις διεργασίες του θανάτου και της ενσάρκωσης. Μπορεί επίσης να ιδωθεί σ’ ολόκληρη τη διαδικασία των ζωών ενός ανθρώπου, γιατί κάποιες ζωές μπορεί να φαίνεται ότι είναι έκδηλα στατικές και ασήμαντες, αργές και αδρανείς απ’ τη σκοπιά της εμπειρίας της ψυχής, ενώ άλλες είναι παλλόμενες, γεμάτες εμπειρία και ανάπτυξη. Αυτό πρέπει να το θυμάστε όλοι εσείς που είστε εργάτες, όταν ζητάτε να βοηθήσετε τους άλλους να ζουν ορθά. Βρίσκονται άραγε στην αμπώτιδα ή υποβάλλονται στην πλημμυρίδα της ψυχικής ενέργειας; Περνούν άραγε μια περίοδο προσωρινής ηρεμίας, προπαρασκευαστικής για μια μεγαλύτερη ώθηση και προσπάθεια, έτσι ώστε το έργο που πρέπει να γίνει να είναι έργο ενίσχυσης και σταθεροποίησης προκειμένου να μπορέσουν να “σταθούν σε πνευματική ύπαρξη”, ή μήπως υποβάλλονται σε μια κυκλική εισροή δυνάμεων; Σ’ αυτή την περίπτωση ο εργάτης πρέπει να επιδιώξει να βοηθήσει τη διεύθυνση και χρησιμοποίηση της ενέργειας η οποία (αν διευθυνθεί λανθασμένα) θα καταλήξει σε ζωές ερειπωμένες, αλλά η οποία αν χρησιμοποιηθεί συνετά θα προκαλέσει μια πλήρη και καρποφόρο υπηρεσία. Οι παραπάνω σκέψεις μπορούν επίσης να εφαρμοσθούν απ’ το σπουδαστή της ανθρωπότητας στους μεγάλους φυλετικούς κύκλους και θα ανακαλυφθούν πολλά ενδιαφέροντα. Επιπλέον και κάτι που έχει πιο ζωτική σημασία για μας, οι κυκλικές αυτές παρωθήσεις στη ζωή του μαθητή έχουν μεγαλύτερη συχνότητα και ταχύτητα και ισχύ απ’ ό,τι έχουν στη ζωή του μέσου ανθρώπου. Εναλλάσσονται με καταθλιπτική ταχύτητα. Η εμπειρία βουνού και κοιλάδας του μυστικιστή δεν είναι παρά ένας τρόπος έκφρασης αυτής της αμπώτιδας και πλημμυρίδας. Μερικές φορές ο μαθητής περπατά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

στο φως του ηλίου και άλλες στο σκοτάδι· μερικές φορές γνωρίζει τη χαρά της πλήρους επικοινωνίας κι άλλες όλα φαίνονται ανιαρά και στείρα· η υπηρεσία του είναι περιστασιακά μια καρποφόρος και ικανοποιητική εμπειρία και φαίνεται πραγματικά ικανός να βοηθά· άλλες στιγμές νιώθει πως δεν έχει τίποτα να προσφέρει και η υπηρεσία του είναι άγονη κι έκδηλα αναποτελεσματική. Μερικές μέρες όλα είναι καθαρά γι’ αυτόν και φαίνεται να στέκει στη βουνοκορφή, ατενίζοντας ένα ηλιόφωτο τοπίο όπου όλα είναι καθαρά στην όρασή του. Γνωρίζει και νιώθει ότι είναι ένας υιός του Θεού. Όμως αργότερα τα σύννεφα φαίνεται να κατεβαίνουν και δεν είναι βέβαιος για τίποτα και φαίνεται να μην ξέρει τίποτα. Περπατά στο φως του ηλίου και σχεδόν καταβάλλεται από τη λαμπρότητα και τη θερμότητα των ηλιακών ακτίνων και διερωτάται για πόσο καιρό θα συνεχισθεί αυτή η άνιση εμπειρία και η βίαιη εναλλαγή αυτών των αντιθέτων. Όταν όμως συλλάβει το γεγονός ότι παρατηρεί το αποτέλεσμα των κυκλικών ωθήσεων και το αποτέλεσμα του διαλογισμού της ψυχής στη μορφική του φύση, η έννοια γίνεται σαφέστερη κι αντιλαμβάνεται ότι είναι η μορφική αυτή όψη που αποτυγχάνει στην ανταπόκρισή της και αντιδρά άνισα στην ενέργεια. Τότε μαθαίνει ότι εφόσον μπορεί να ζει στην ψυχική συνείδηση και να επιτυγχάνει κατά βούληση εκείνο το “μεγάλο ύψος” (αν μπορώ να το εκφράσω έτσι), οι διακυμάνσεις της μορφικής ζωής δε θα τον αγγίζουν. Τότε αντιλαμβάνεται τη στενή σαν κόψη ξυραφιού ατραπό που οδηγεί απ’ το πεδίο της φυσικής ζωής στο βασίλειο της ψυχής και βρίσκει πως όταν μπορεί να τη διανύει με σταθερότητα, τον οδηγεί απ’ το διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο των αισθήσεων στο καθαρό φως της μέρας και στον κόσμο της πραγματικότητας. Η μορφική πλευρά της ζωής γίνεται τότε γι’ αυτόν απλά ένα πεδίο υπηρεσίας κι όχι ένα πεδίο αισθαντικής αντίληψης. Ας συλλογιστεί ο σπουδαστής την τελευταία αυτή πρόταση. Ας στοχεύει να ζει σαν ψυχή. Τότε οι κυκλικές παρωθήσεις που εκπορεύονται απ’ την ψυχή αναγνωρίζονται σαν παρωθήσεις για τις οποίες ευθύνεται ο ίδιος και τις οποίες εξαπέστειλε· γνωρίζει τότε ότι ο ίδιος είναι η εναρκτήρια αιτία και δεν υπόκειται στα αποτελέσματα. Όταν ιδωθεί από μια άλλη σκοπιά, βρίσκουμε δύο παράγοντες, την αναπνοή και τη μορφή την οποία ενεργοποιεί η αναπνοή και την οδηγεί σε δραστηριότητα. Με προσεκτική μελέτη γίνεται φανερό πως επί αιώνες ταυτισθήκαμε με τη μορφή· δώσαμε έμφαση στα αποτελέσματα της μεταδιδόμενης δραστηριότητας, αλλά δεν κατανοήσαμε τη φύση της αναπνοής ούτε γνωρίσαμε τη φύση Εκείνου που αναπνέει. Στο έργο μας τώρα ασχολούμαστε με Εκείνον που αναπνέοντας ρυθμικά, οδηγεί τη μορφή σε ορθή δράση και ορθό έλεγχο. Αυτός είναι ο αντικειμενικός σκοπός και ο στόχος μας. Όμως η ορθή κατανόηση είναι αναγκαία αν πρόκειται να εκτιμήσουμε με νοημοσύνη το έργο μας και τα αποτελέσματά του. Πολύ περισσότερα θα μπορούσαν να ειπωθούν γι’ αυτό τον κανόνα, όμως δόθηκαν εδώ αρκετά στο μέσο υποψήφιο της μαθητείας για να τα εξετάσει και στα οποία να βασίσει τη δράση. Οι περισσότεροι είμαστε μέσοι, δεν είναι έτσι; Αν θεωρήσουμε τον

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

εαυτό μας διαφορετικά, διαχωριζόμαστε από τους άλλους και γινόμαστε ένοχοι του αμαρτήματος της χωριστικότητας – του μόνου πραγματικού αμαρτήματος. Η εκτίμηση των παραπάνω σκέψεων πρέπει να δομήσει στο ζηλωτή μια αντίληψη της αξίας του διαλογιστικού του έργου, ενώ η ιδέα της κυκλικής ανταπόκρισης στην ψυχική ώθηση υποκρύπτεται στις δραστηριότητες του πρωινού διαλογισμού, της μεσημβρινής περισυλλογής και της βραδινής ανασκόπησης. Μια μεγαλύτερη άμπωτις και πλημμυρίδα υποδεικνύεται επίσης στις δύο όψεις της πανσελήνου και της νέας σελήνης. Να το έχετε αυτό κατά νου. Είθε να υπάρξει μια πλήρης και σταθερή δράση της κυκλικής δύναμης από το βασίλειο του πνεύματος πάνω στον καθένα μας, καλώντας μας στο βασίλειο του φωτός, της αγάπης και της υπηρεσίας και προκαλώντας μια κυκλική ανταπόκριση από τον καθένα μας! Είθε να υπάρξει μια συνεχής ανταλλαγή μεταξύ εκείνων που διδάσκουν και του μαθητή που ζητά διδαχή! Πρέπει να γίνει πολύ προκαταρκτικό έργο. Ο μαθητής στο φυσικό πεδίο κι ο εσώτερος δάσκαλος (είτε είναι ένας από τα Μεγάλα Όντα είτε ο “Διδάσκαλος στην Καρδιά”) χρειάζεται να γνωρίσουν κάπως ο ένας τον άλλο και να εξοικειωθούν ο ένας με τον κραδασμό του άλλου. Οι δάσκαλοι στα εσώτερα πεδία έχουν πολλά με τα οποία ν’ αγωνισθούν ένεκα της βραδύτητας των νοητικών διεργασιών των σπουδαστών σε φυσικά σώματα. Όμως η εμπιστοσύνη και η πεποίθηση θα εδραιώσουν τον ορθό κραδασμό που θα επιφέρει τελικά την ακριβή εργασία. Η έλλειψη πίστης, ηρεμίας, εφαρμογής και η παρουσία συναισθηματικής αναταραχής εμποδίζουν. Απαιτείται μεγάλη υπομονή απ’ όσους στην εσώτερη πλευρά ασχολούνται με όλους εκείνους που πρέπει, λόγω έλλειψης άλλου και καλύτερου υλικού, να χρησιμοποιηθούν. Κάποια φυσική απερισκεψία μπορεί να κάνει το φυσικό σώμα μη δεκτικό· κάποια φροντίδα ή μέριμνα μπορεί να κάνει το αστρικό σώμα να δονείται μ’ ένα ρυθμό που καθιστά αδύνατη την ορθή λήψη του εσώτερου σκοπού· μπορεί να υπάρχει κάποια προκατάληψη, κάποια επίκριση, κάποια υπερηφάνεια η οποία θα καταστήσει το νοητικό φορέα άχρηστο. Οι ζηλωτές του δύσκολου αυτού έργου πρέπει να επιτηρούν τον εαυτό τους με άπειρη φροντίδα και να διατηρούν την εσώτερη γαλήνη και ειρήνη και μια νοητική ευλυγισία που θα τείνει να τους καταστήσει κάπως χρήσιμους στην περιφρούρηση και καθοδήγηση της ανθρωπότητας. Θα μπορούσαν συνεπώς να δοθούν οι ακόλουθοι κανόνες: 1. Είναι ουσιώδες να υπάρξει μια προσπάθεια να φθάσουμε σε απόλυτη αγνότητα κινήτρου. 2. Η ικανότητα εισόδου στη σιωπή των υψηλών τόπων θα ακολουθήσει κατόπιν. Η ηρέμηση του νου εξαρτάται από το νόμο του ρυθμού. Αν δονείστε σε πολλές κατευθύνσεις και καταγράφετε σκέψεις απ’ όλες τις πλευρές, ο νόμος αυτός θα είναι ανίκανος να σας αγγίξει. Η ευστάθεια και το ισοζύγιο πρέπει ν’ αποκατασταθούν προτού μπορέσει να επιτευχθεί ισορροπία. Ο νόμος του κραδασμού και η μελέτη της ατομικής ουσίας είναι στενά συνυφασμένα. Όταν θα είναι γνωστά περισσότερα για τα άτομα αυτά και τη δράση τους, την αντίδραση και την αλληλενέργειά τους, τότε οι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

άνθρωποι θα ελέγχουν επιστημονικά τα σώματά τους, συγχρονίζοντας το νόμο του κραδασμού και του ρυθμού. Είναι ίδιοι κι όμως διαφορετικοί. Είναι φάσεις του νόμου της βαρύτητας. Η ίδια η γη είναι μια οντότητα που με τη δύναμη της θέλησης συγκρατεί όλα τα πράγματα μαζί της. Είναι ένα σκοτεινό ζήτημα και λίγα έγιναν γνωστά γι’ αυτό μέχρι στιγμής. Η εισπνοή και εκπνοή της οντότητας της γης επηρεάζει δυναμικά τον κραδασμό – δηλαδή τον κραδασμό της ύλης του φυσικού πεδίου. Υπάρχει επίσης μια σχέση μεταξύ αυτής και της σελήνης. Όσα μέλη της ανθρωπότητας βρίσκονται ειδικά υπό τη σεληνιακή επιρροή ανταποκρίνονται σ’ αυτή την έλξη περισσότερο απ’ τα άλλα και είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθούν σαν διαβιβαστές. Η σιωπή που έρχεται απ’ την εσώτερη ηρεμία είναι εκείνη που πρέπει να καλλιεργηθεί. Οι ζηλωτές προτρέπονται να θυμούνται ότι θα έρθει ο καιρός που κι αυτοί θ’ αποτελούν μέρος της ομάδας των δασκάλων στην εσώτερη πλευρά του πέπλου. Αν τότε δεν έχουν μάθει τη σιωπή που έρχεται από τη δύναμη και τη γνώση, πώς θα υπομείνουν τη φανερή έλλειψη επικοινωνίας που θα βρουν τότε ότι υφίσταται μεταξύ τους κι εκείνων που είναι στην άλλη πλευρά; Μάθετε λοιπόν πώς να τηρείτε σιγή, διαφορετικά η χρησιμότητά σας θα παρεμποδίζεται από αστρική ταραχή όταν βρεθείτε στην άλλη πλευρά του θανάτου. 3. Να θυμάστε πάντοτε ότι η έλλειψη ηρεμίας στην καθημερινή ζωή εμποδίζει τους δασκάλους στα εγωικά επίπεδα να σας φθάσουν. Προσπαθήστε συνεπώς να παραμένετε ήρεμοι καθώς ξετυλίγεται η ζωή, εργάζεσθε, μοχθείτε, αγωνίζεστε, ανατείνετε και διατηρήστε την εσώτερη γαλήνη. Αποσυρθείτε σταθερά στο εσώτερο έργο κι έτσι καλλιεργήστε μια ανταποκριτικότητα στα ανώτερα πεδία. Μια τέλεια σταθερότητα εσώτερης ευστάθειας είναι αυτό που χρειάζονται οι Διδάσκαλοι σ’ εκείνους που ζητούν να χρησιμοποιήσουν. Είναι μια εσώτερη ευστάθεια που συγκρατείται στο όραμα, όμως κάνει το εξωτερικό της έργο στο φυσικό πεδίο με συγκεντρωμένη προσοχή του φυσικού εγκεφάλου, η οποία κατά κανένα τρόπο δεν εκτρέπεται από την εσώτερη δεκτικότητα. Συνεπάγεται μια διπλή δραστηριότητα. 4. Μάθετε να ελέγχετε τη σκέψη. Είναι ανάγκη να φρουρείτε αυτό που σκέπτεσθε. Αυτές είναι ημέρες που η φυλή σαν σύνολο αποβαίνει ευαίσθητη και τηλεπαθητική κι ανταποκριτική στην αλληλεπίδραση της σκέψης. Πλησιάζει ο καιρός που η σκέψη θα γίνει δημόσιο κτήμα και οι άλλοι θα νιώθουν αυτό που σκέπτεσθε. Η σκέψη πρέπει λοιπόν να φρουρείται με προσοχή. Εκείνοι που έρχονται σ’ επαφή με τις ανώτερες αλήθειες και γίνονται ευαίσθητοι στον Παγκόσμιο Νου, πρέπει να προστατεύουν τη γνώση τους από την εισβολή άλλων διανοιών. Οι ζηλωτές πρέπει να μάθουν να αναστέλλουν ορισμένες σκέψεις και να εμποδίζουν ορισμένη γνώση απ’ τη διαρροή στη δημόσια συνείδηση, όταν βρίσκονται σ’ επαφή με τους συνανθρώπους τους. Έχει βέβαια ζωτικό ενδιαφέρον να εκτιμήσουμε τη σημασία των λέξεων “δε διασκορπίζει τη δύναμή του”. Υπάρχουν τόσες πολλές γραμμές δραστηριότητας στις οποίες μπορεί να στραφεί ο ψυχικά εμπνευσμένος μαθητής. Δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί η βεβαιότητα ως προς τις ποικίλες γραμμές δραστηριότητας και κάθε ζηλωτής γνωρίζει την αμηχανία. Ας θέσουμε το πρόβλημα υπό μορφή ερώτησης,

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

μεταθέτοντάς το στο πεδίο της καθημερινής προσπάθειας, καθόσον δεν είμαστε ακόμη σε θέση να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο μια ψυχή μπορεί “να διασκορπίζει τις δυνάμεις της” στα ανώτερα πεδία. Ποιο είναι το κριτήριο με το οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει ποια είναι η σωστή γραμμή που πρέπει να πάρει μεταξύ διαφόρων γραμμών δραστηριότητας; Υπάρχει μ’ άλλα λόγια ένα αποκαλυπτικό κάτι που να επιτρέπει στον άνθρωπο να εκλέγει αλάνθαστα την ορθή δράση και ν’ ακολουθεί τον ορθό δρόμο; Η ερώτηση δεν αναφέρεται στην υφιστάμενη εκλογή μεταξύ της ατραπού της πνευματικής προσπάθειας και του δρόμου του ανθρώπου του κόσμου. Αναφέρεται στην ορθή δράση όταν αντιμετωπίζει μια εκλογή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο άνθρωπος αντιμετωπίζει κατά την πρόοδό του όλο και λεπτοφυέστερες διακρίσεις. Η χονδροειδής διάκριση μεταξύ ορθού και λάθους που απασχολεί την παιδική ψυχή, ακολουθείται απ’ τις λεπτότερες διακρίσεις του ορθού ή του πιο ορθού, του υψηλού ή του πιο υψηλού και οι ηθικές ή πνευματικές αξίες πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν με την πιο λεπτολόγο πνευματική αντίληψη. Με την ένταση και το μόχθο της ζωής και τη συνεχή πίεση που υφίσταται ο καθένας από όσους απαρτίζουν την ομάδα του, η περιπλοκή του προβλήματος γίνεται πολύ μεγάλη. Για την επίλυση τέτοιων προβλημάτων ορισμένες πλατιές διακρίσεις μπορούν να προηγηθούν των πιο λεπτοφυών κι όταν ληφθούν αυτές οι αποφάσεις, τότε οι πιο λεπτοφυείς μπορούν να πάρουν τη θέση τους. Η εκλογή μεταξύ ιδιοτελούς και ανιδιοτελούς δράσης είναι η πιο πρόδηλη που ακολουθεί την εκλογή μεταξύ ορθού και λάθους και διευθετείται εύκολα από την έντιμη ψυχή. Μια εκλογή που συνεπάγεται διάκριση μεταξύ του ατομικού οφέλους και της ομαδικής ευθύνης εξαλείφει γρήγορα τους άλλους παράγοντες και είναι εύκολη για τον άνθρωπο που επωμίζεται τη δίκαιη ευθύνη του. Σημειώστε τη χρήση των λέξεων “δίκαιη ευθύνη”. Εξετάζουμε τον κανονικό, πνευματικά υγιή άνθρωπο κι όχι τον υπερ-ευσυνείδητο νοσηρό φανατικό. Έπειτα ακολουθεί η διάκριση μεταξύ του σκόπιμου, που συνεπάγεται παράγοντες σχέσεων του φυσικού πεδίου στις επιχειρήσεις και τα οικονομικά, που οδηγεί στη θεώρηση του ύψιστου καλού για όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. Αλλά έχοντας φτάσει μέσω της τριπλής αυτής διαδικασίας εξάλειψης σε μια ορισμένη θέση, παρουσιάζονται περιπτώσεις όπου υπάρχει μια εκλογή στην οποία δε φαίνεται να βοηθά ούτε ο κοινός νους ούτε η λογική, οξυδερκής κρίση. Υπάρχει μόνο η επιθυμία να κάνει το ορθό· η πρόθεση είναι να δράσει με τον ανώτατο δυνατό τρόπο και ν’ ακολουθήσει εκείνη τη γραμμή δράσης που θα επιφέρει το μέγιστο καλό της ομάδας, τελείως ανεξάρτητα από προσωπικούς λόγους. Κι όμως το φως στην ατραπό που πρέπει να διανύσει, δε διακρίνεται· η θύρα από την οποία πρέπει να εισέλθει είναι άγνωστη κι ο άνθρωπος παραμένει σε κατάσταση συνεχούς αναποφασιστικότητας. Τι λοιπόν πρέπει να γίνει; Ένα από δύο πράγματα: Πρώτο, ο ζηλωτής μπορεί ν’ ακολουθήσει την κλίση του και να εκλέξει εκείνη τη γραμμή δράσης από το υπόλειμμα των πιθανών γραμμών, που του φαίνεται η πιο συνετή και η πιο καλή. Αυτό συνεπάγεται πίστη στη λειτουργία του νόμου του Κάρμα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

κι επίσης μια επίδειξη της σταθερής εκείνης αποφασιστικότητας που είναι ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο η προσωπικότητά του μπορεί να μάθει να εμμένει στις αποφάσεις της δικής του ψυχής. Συνεπάγεται επίσης την ικανότητα να προχωρεί πάνω στη γραμμή της απόφασης που ελήφθη κι έτσι να εμμένει στα αποτελέσματα χωρίς κακά προαισθήματα ή μετάνοιες. Δεύτερο, μπορεί να περιμένει στηριζόμενος σε μια εσώτερη αίσθηση διεύθυνσης, γνωρίζοντας πως τον κατάλληλο καιρό θα διακριβώσει μέσω του κλεισίματος όλων των θυρών πλην μιας, ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να πάρει. Γιατί υπάρχει μόνο μια ανοικτή θύρα μέσα από την οποία ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να περάσει. Χρειάζεται η ενόραση για την αναγνώρισή της. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να γίνουν λάθη κι έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει κι εμπλουτίζεται· στη δεύτερη περίπτωση τα λάθη είναι αδύνατα και μόνο ορθή δράση μπορεί ν’ αναληφθεί. Είναι λοιπόν φανερό ότι όλα ανάγονται στην κατανόηση της θέσης μας πάνω στην κλίμακα της εξέλιξης. Μόνο ο πολύ προχωρημένος άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει τους καιρούς και τις εποχές και μπορεί να ξεχωρίσει επαρκώς τη λεπτή διάκριση μεταξύ μιας ψυχιστικής τάσης και μιας ενόρασης. Εξετάζοντας τους δύο αυτούς τρόπους τελικής απόφασης, ο άνθρωπος που πρέπει να χρησιμοποιεί τον κοινό νου του και ν’ ακολουθεί μια γραμμή δράσης που βασίζεται στη χρήση του συγκεκριμένου νου, ας μην εφαρμόζει την ανώτερη μέθοδο της αναμονής για το άνοιγμα μιας θύρας. Περιμένει πάρα πολλά στη θέση που βρίσκεται. Πρέπει να μάθει μέσω ορθής απόφασης και ορθής χρήσης του νου να λύνει τα προβλήματά του. Με τη μέθοδο αυτή θ’ αναπτυχθεί, γιατί οι ρίζες της ενορατικής γνώσης εισχωρούν βαθιά στην ψυχή και με την ψυχή πρέπει συνεπώς να γίνει επαφή προτού μπορέσει να εργαστεί η ενόραση. Μια νύξη μόνο μπορεί να δοθεί εδώ: η ενόραση αφορά πάντα την ομαδική δραστηριότητα κι όχι τις προσωπικές μικροϋποθέσεις. Αν είσθε ακόμη ένας άνθρωπος επικεντρωμένος στην προσωπικότητα, αναγνωρίστε το και με το διαθέσιμο εξοπλισμό διευθύνετε τις πράξεις σας. Αν ξέρετε ότι λειτουργείτε σαν ψυχή και χάνεστε στο ενδιαφέρον για τους άλλους, ανεμπόδιστος από την ιδιοτελή επιθυμία, τότε η δίκαιη υποχρέωσή σας θα εκπληρωθεί, θα επωμιστείτε τις ευθύνες σας, το ομαδικό σας έργο θα προωθηθεί και ο δρόμος θα απλωθεί μπροστά σας καθώς θα κάνετε το επόμενο πράγμα και θα εκπληρώνετε το επόμενο καθήκον. Από το καθήκον που εκτελείται τέλεια, θα προβάλουν τα μεγαλύτερα εκείνα καθήκοντα που αποκαλούμε παγκόσμιο έργο· από το σήκωμα των οικογενειακών ευθυνών θα έρθει εκείνη η ενδυνάμωση των ώμων μας που θα μας επιτρέψει να σηκώσουμε εκείνες της μεγαλύτερης ομάδας. Ποιο λοιπόν είναι το κριτήριο; Για τον υψηλής περιωπής ζηλωτή, ας το επαναλάβω, η εκλογή της δράσης εξαρτάται από μια υγιή χρήση του κατώτερου νου, την εφαρμογή ενός υγιούς κοινού νου και τη λησμονιά της ιδιοτελούς άνεσης και της προσωπικής φιλοδοξίας. Αυτή οδηγεί στην εκπλήρωση τον καθήκοντος. Για το μαθητή θα είναι η αυτόματη κι αναγκαία εκτέλεση όλων των παραπάνω συν τη χρήση της ενόρασης που θ’

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

αποκαλύψει τη στιγμή που οι ευρύτερες ομαδικές ευθύνες μπορούν ορθά να επωμισθούν και να αναληφθούν ταυτόχρονα με τις ευθύνες της μικρότερης ομάδας. Συλλογισθείτε σ’ αυτό. Η ενόραση δεν αποκαλύπτει τον τρόπο που μπορεί να τροφοδοτήσει τη φιλοδοξία, ούτε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να ικανοποιηθεί η επιθυμία για ιδιοτελή πρόοδο.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ Όταν η σκιά ανταποκριθεί, το έργο βαίνει σε βαθύ διαλογισμό. Το κατώτερο φως εκτινάσσεται προς τα πάνω· το μεγαλύτερο φως φωτίζει τους τρεις και το έργο των τεσσάρων προχωρά. Εμπόδια στην Αποκρυφιστική Μελέτη. Η Υπερνίκηση των Εμποδίων.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ Ο κανόνας αυτός είναι ένας απ’ τους πιο δύσκολους στο βιβλίο κι όμως ένας απ’ τους πιο περιεκτικούς. Θα μας πάρει κάποιο χρόνο για να τον χειριστούμε ορθά. Έχουμε σ’ αυτόν ένα ενδιαφέρον παράδειγμα της μικροκοσμικής αντιστοιχίας με το μακρόκοσμο. Μπορεί να διευκρινιστεί με δύο τρόπους σε σχέση με το φως που αναφέρει. Γίνεται αναφορά στο “μεγαλύτερο φως” που φωτίζει τους τρεις και δεύτερο, στο εκτινασσόμενο προς τα πάνω “κατώτερο φως”. Το “μεγαλύτερο φως” είναι εκείνο της ψυχής που είναι καθαυτή φως και φωτίζει την εκδήλωση της τριπλής προσωπικότητας. Εδώ βρίσκεται η αντιστοιχία με το μακρόκοσμο όπως μας συμβολίζεται στο Θεό, το εκδηλούμενο φως του ηλιακού συστήματος. Το ηλιακό σύστημα είναι τρεις σε έναν ή ένας σε τρεις και το φως του Λόγου φωτίζει το όλο. Το “κατώτερο φως” είναι εκείνο που κρύβεται μέσα στο ανθρώπινο ον στο φυσικό πεδίο. Αυτό το φως σ’ ένα ορισμένο στάδιο της εμπειρίας του ανθρώπου αφυπνίζεται σ’ ολόκληρο το φυσικό σώμα και σμίγει τελικά με το “μεγαλύτερο φως”. Το φως και η ζωή του ίδιου του Θεού μπορεί να εκπορεύεται απ’ τον κεντρικό Πνευματικό Ήλιο, αλλά μόνο όταν το φως μέσα στο ίδιο το ηλιακό σύστημα αφυπνισθεί κι εγερθεί, θα έλθει η τελική εκείνη αστραποβολή που θα απεικονίσει τη δόξα του ηλίου να λάμπει στην ισχύ του. Παρόμοια το φως της ψυχής μπορεί να εκπορεύεται απ’ την Ενάδα, αλλά μόνο όταν το φως μέσα στο μικρό σύστημα (που διευθύνεται απ’ την ψυχή) αφυπνισθεί κι εγερθεί, θα έλθει η τελική έκλαμψη ενός υιού του Θεού. Όμως στις οδηγίες αυτές ασχολούμαστε πρώτιστα με το μικρόκοσμο και το φως μέσα σ’ αυτόν· δε θα επεκταθούμε στις μακροκοσμικές αναλογίες. Εξετάζοντας το δεύτερο αυτό κανόνα, πρέπει να σημειώσουμε πως εδραιώθηκε μια συνειδητή σχέση μεταξύ της ψυχής και της σκιάς της, του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο. Και οι δύο διαλογίζονται. Οι σπουδαστές θα κάνουν καλά να το σημειώσουν και να θυμούνται ότι ένας απ’ τους αντικειμενικούς σκοπούς του καθημερινού διαλογισμού είναι να επιτρέψει στον εγκέφαλο και το νου να δονούνται σε ομοφωνία με την ψυχή καθώς η τελευταία επιζητεί “σε βαθύ διαλογισμό” να επικοινωνήσει με την αντανάκλασή της. Η αντιστοιχία αυτής της σχέσης ή του συγχρονισμένου κραδασμού είναι ενδιαφέρουσα: Ψυχή...........................................Άνθρωπος στο Φυσικό Πεδίο.

Νους...........................................Εγκέφαλος. Επίφυση.....................................Υπόφυση. Η σχέση επίσης μεταξύ των κέντρων και ο συγχρονισμός τους έχει ενδιαφέρον και σ’ αυτή συνοψίζεται η εξέλιξη της φυλής καθώς και της φυλετικής μονάδας, του ανθρώπου: Κέντρο της Κεφαλής......................Βάση της Σπονδυλικής Στήλης. Κέντρο της Καρδιάς.......................Ηλιακό Πλέγμα. Κέντρο του Λαιμού........................Ιερό Κέντρο. Στα παραπάνω βρίσκεται ένας υπαινιγμός για τον πιο προχωρημένο σπουδαστή (κι αυτός είναι εκείνος που διστάζει να θεωρήσει έτσι τον εαυτό του). Συμβολίζεται επίσης για μας στη σχέση μεταξύ του Ανατολικού και του Δυτικού ημισφαιρίου και μεταξύ των μεγάλων εκείνων σωμάτων αλήθειας, που αποκαλούμε Θρησκεία και Επιστήμη. Η ζωή του διαλογισμού προχωρεί και η σχέση μεταξύ της ψυχής και του τριπλού οργάνου της γίνεται σταθερά στενότερη και ο επακόλουθος κραδασμός πιο ισχυρός. Πόσες ζωές θα χρειαστεί εξαρτάται από διάφορους παράγοντες που είναι εξαιρετικά πολυάριθμοι για ν’ αναφερθούν εδώ, αλλά ο σπουδαστής θα βρει χρήσιμο να τους εξετάσει. Ας απαριθμήσει τους παράγοντες που νιώθει πως χρειάζεται να υπολογίσει καθώς επιζητεί να κρίνει την εξελικτική του θέση. Το αποτέλεσμα αυτής της ανταπόκρισης είναι ένας αναπροσανατολισμός του κατώτερου ανθρώπου προκειμένου να επιτευχθεί μια σύνθεση των Τριών και του Ενός, έτσι ώστε το έργο των Τεσσάρων να μπορέσει να προχωρήσει. Έχετε εδώ τελειωμένη την αντανάκλαση στο μικρόκοσμο εκείνου με το οποίο άρχισε ο Ηλιακός Λόγος, των “Ιερών Τεσσάρων” του Κόσμου· ο άνθρωπος με τη σειρά του γίνεται ένα “Ιερό Τέσσερα” – πνεύμα και οι τρεις της εκδήλωσης. Τέσσερις είναι οι λέξεις που πρέπει εδώ να συλλογισθείτε: 1. 2. 3. 4.

Επικοινωνία. Ανταπόκριση. Αναπροσανατολισμός. Ένωση.

Το Αρχαίο Σχόλιο το εκφράζει με τους ακόλουθους όρους: “Όταν εδραιωθεί η κοινωνία, χρησιμοποιούνται ακαριαία λέξεις και ο μαντρικός νόμος παίρνει την ορθή του θέση, αρκεί ο Ένας να κοινοποιεί τις λέξεις και οι τρεις να παραμένουν σιωπηλοί. “Όταν η ανταπόκριση αναγνωριστεί πως προέρχεται από τους τρεις, ο Ένας μέσα σε σιωπή ακροάζεται. Οι ρόλοι αλλάζουν. Μια τριπλή λέξη εκπέμπεται από την τριπλή μορφή. Μια μεταστροφή προκαλείται. Τα μάτια δεν κοιτάζουν πια τον κόσμο της μορφής· γυρίζουν προς τα μέσα, εστιάζουν το φως και βλέπουν ν’ αποκαλύπτεται ένας εσώτερος κόσμος ύπαρξης. Μ’ αυτό το Μάνας ηρεμεί, γιατί μάτια και νους είναι ένα. “Η καρδιά δεν κτυπά πια αρμονικά με τη χαμηλή επιθυμία, ούτε σπαταλά την αγάπη της στα πράγματα που μαζεύονται και κρύβουν το Πραγματικό. Κτυπά με καινούργιο ρυθμό· χύνει την αγάπη

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

της στο Πραγματικό και η Μάγια σβήνει. Το Κάμα και η καρδιά συγγενεύουν στενά· η αγάπη και η επιθυμία απαρτίζουν ένα όλο – το ένα διακρίνεται τη νύχτα, το άλλο στο φως της μέρας… ………………………… “Όταν πυρ και αγάπη και νους υποταχθούν, ηχώντας την τριπλή λέξη, έρχεται η ανταπόκριση. “Ο Ένας εκφέρει μια λέξη που πνίγει τον τριπλό ήχο. Ο Θεός μιλά. Ένα τρεμούλιασμα κι ένα τράνταγμα στη μορφή ανταποκρίνεται. Το καινούργιο προβάλλει, ο άνθρωπος ξαναγίνεται· η μορφή ξανακτίζεται· το σπίτι ετοιμάζεται. Τα πυρά ενώνονται και μεγάλο το φως που λάμπει· οι τρεις σμίγουν με τον Έναν και απ’ τη φεγγοβολή ένα τετραπλό πυρ διακρίνεται.”

Σ’ αυτή την εικονική γραφή την οποία προσπάθησα ν’ αποδώσω σε σύγχρονα Αγγλικά, οι αρχαίοι σοφοί ενσωμάτωσαν μια ιδέα. Το Αρχαίο Σχόλιο απ’ το οποίο προέρχονται αυτά τα λόγια, δεν έχει καθορισμένη ημερομηνία. Αν επιχειρούσα να σας πω την ηλικία του, δε θα είχα μέσα για να αποδείξω την αλήθεια των λόγων μου κι έτσι θα αντιμετώπιζα την ευπιστία – ένα πράγμα που οι ζηλωτές πρέπει ν’ αποφεύγουν στην έρευνά τους για το ουσιώδες και το Πραγματικό. Επεδίωξα στις παραπάνω λίγες φράσεις να δώσω την ουσία εκείνου που εκφράζεται στο Σχόλιο, με το μέσον λίγων συμβόλων κι ενός κρυπτικού κειμένου. Οι αρχαίες αυτές Γραφές δε διαβάζονται με τον τρόπο που οι σύγχρονοι σπουδαστές διαβάζουν τα βιβλία. Κοιτάζονται, αγγίζονται και κατανοούνται. Το νόημα αποκαλύπτεται σε μια αναλαμπή. Ας το επεξηγήσω: Τα λόγια “Ο Ένας εκφέρει τη λέξη που πνίγει τον τριπλό ήχο” εικονίζονται με μια ακτίνα φωτός που τελειώνει με μια συμβολική λέξη σε χρυσό που υπερτίθεται σε τρία σύμβολα σε μαύρο, ρόδινο και πράσινο. Έτσι φρουρούνται προσεκτικά τα μυστικά. Ένιωσα πως θα ήταν ενδιαφέρον για τους σπουδαστές να ξέρουν κάτι σχετικά με το αρχαίο αυτό εγχειρίδιο των Μυστών. Η εξέτασή μας αυτού του κανόνα θα διαιρεθεί σε δύο μέρη: Στη σχέση μεταξύ της ψυχής και της προσωπικότητας. Αυτή θα τη χειριστούμε ιδιαίτερα αναφορικά με το διαλογισμό στην καθημερινή ζωή παρά θεωρητικά και ακαδημαϊκά. Στη σημασία των λέξεων “το κατώτερο φως εκτινάσσεται προς τα πάνω”. Αφορούν τα κέντρα και το Κουνταλινικό Πυρ. Θα ήθελα εδώ να υποδείξω ότι είναι σκόπιμο για τον κάθε μαθητή να οδηγηθεί σε μια κατανόηση του αιθερικού του σώματος κι αυτό για ορισμένους λόγους: Πρώτο, το αιθερικό σώμα είναι η επόμενη όψη της παγκόσμιας ουσίας που πρόκειται να μελετηθεί από τους επιστήμονες και τους ερευνητές. Ο καιρός αυτός θα επισπευστεί αν οι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες μπορέσουν να διατυπώσουν νοήμονες ιδέες για το ενδιαφέρον αυτό θέμα. Μπορούμε να βοηθήσουμε την αποκάλυψη της αλήθειας με τη διαυγή μας σκέψη και από τη σκοπιά των τωρινών διακηρύξεων για τον αιθέρα οι επιστήμονες θα φτάσουν τελικά στην κατανόηση των αιθερικών μορφών ή σωμάτων. Δεύτερο, το αιθερικό σώμα απαρτίζεται από ρεύματα δύναμης και σ’ αυτό υπάρχουν ζωτικά κέντρα που συνδέονται μεταξύ τους και με το νευρικό σύστημα του φυσικού ανθρώπου με γραμμές δύναμης. Μέσω αυτών των γραμμών δύναμης συνδέεται επίσης με το αιθερικό σώμα του περιβάλλοντος συστήματος. Σημειώστε ότι σ’ αυτό βρίσκεται

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

η βάση της πίστης στην αθανασία, του νόμου της αδελφοσύνης ή της ενότητας και της αστρολογικής αλήθειας. Τρίτο, την ανάγκη ν’ αντιληφθούμε ότι το αιθερικό σώμα ζωογονείται κι ελέγχεται απ’ τη σκέψη και μπορεί (μέσω της σκέψης) να οδηγηθεί σε πλήρη λειτουργική δραστηριότητα. Αυτό γίνεται με ορθή σκέψη κι όχι με αναπνευστικές ασκήσεις και το κράτημα της μύτης. Όταν αυτό συλληφθεί, πολλές επικίνδυνες πρακτικές θ’ αποφευχθούν και οι άνθρωποι θα οδηγηθούν σ’ έναν κανονικό και ασφαλή έλεγχο του ισχυρότατου αυτού οργάνου, του ζωτικού σώματος. Θερμή ευχή μου είναι ο σκοπός αυτός να επιτευχθεί γοργά. Η αποκρυφιστική μελέτη έχει βαθιά σπουδαιότητα και οι σπουδαστές αυτών των επιστημών πρέπει να κομίσουν σ’ αυτές ό,τι διαθέτουν σε νοητική εφαρμογή και συγκεντρωμένη προσοχή. Συνεπάγεται επίσης τη σταθερή εφαρμογή των αληθειών που μάθαμε. Η αποκρυφιστική μελέτη, όπως νοείται στη Δύση, ερευνάται διανοητικά αλλά δεν ακολουθείται πρακτικά. Θεωρητικά κάποια ανταύγεια φωτός μπορεί να εκτιμηθεί από τον άνθρωπο που ανατείνει στην αποκρυφιστική ατραπό, αλλά η συστηματική εφαρμογή των σχετικών νόμων έκανε προς το παρόν μικρή πρόοδο. Πού βρίσκεται το εμπόδιο; Θα ήταν ίσως χρήσιμο να μελετήσουμε τρία πράγματα: 1. Τα εμπόδια της ορθής αποκρυφιστικής μελέτης στη Δύση. 2. Πώς αυτά τα εμπόδια μπορούν να υπερπηδηθούν. 3. Ορισμένα πράγματα που ο ζηλωτής μπορεί ν’ αναλάβει με ασφάλεια για τον εξοπλισμό του στη διάνυση της αποκρυφιστικής ατραπού, γιατί αυτό είναι το στάδιο και για την πλειονότητα το μόνο στάδιο που είναι προς το παρόν εφικτό. Ένα από τα κύρια εμπόδια στην ορθή αντίληψη των νόμων του αποκρυφισμού και στην πρακτική εφαρμογή τους βρίσκεται στο γεγονός της σχετικής νεότητας της Δύσης και στις γοργές αλλαγές που υπήρξαν το εξέχον χαρακτηριστικό του Ευρωπαϊκού και του Αμερικανικού πολιτισμού. Η ιστορία της Ευρώπης ανάγεται μόλις σε τρεις χιλιετίες κι εκείνη της Αμερικής, όπως ξέρουμε, στον ίδιο μόλις αριθμό αιώνων. Ο αποκρυφισμός ακμάζει σε μια προπαρασκευασμένη ατμόσφαιρα, σ’ ένα εξαιρετικά μαγνητισμένο περιβάλλον και σε μια σταθεροποιημένη κατάσταση που είναι αποτέλεσμα μακράς εργασίας στο νοητικό πεδίο. Αυτός είναι ένας λόγος που η Ινδία παρέχει μια τόσο επαρκή σχολή προσπάθειας. Εκεί η γνώση του αποκρυφισμού ανάγεται σε δεκάδες χιλιάδες χρόνια και ο χρόνος έθεσε τη σφραγίδα του ακόμη και στη διάπλαση των ανθρώπων, δίνοντάς τους σώματα που δεν παρουσιάζουν εκείνη την αντίσταση την οποία τόσο συχνά εμφανίζουν τα Δυτικά σώματα. Το περιβάλλον έχει για μεγάλο διάστημα διαποτιστεί από τους ισχυρούς κραδασμούς των μεγάλων Όντων που κατοικούν μέσα στα σύνορά της και που κατά τη διέλευσή Τους και μέσω της γειτνίασής Τους συνεχώς μαγνητίζουν τον περιβάλλοντα αιθέρα. Αυτό από μόνο του παρέχει ακόμη μια γραμμή ελάχιστης αντίστασης, γιατί αυτός ο αιθερικός μαγνητισμός επηρεάζει τα αιθερικά σώματα του εγγύς πληθυσμού. Τα δύο αυτά γεγονότα, του χρόνου και του υψηλού κραδασμού,

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

έχουν σαν αποτέλεσμα εκείνη τη σταθερότητα του ρυθμού που διευκολύνει την αποκρυφιστική εργασία και προσφέρει ένα ήσυχο πεδίο για μαντρικό και τελετουργικό εγχείρημα. Αυτές οι συνθήκες δε συναντώνται στη Δύση όπου υπάρχει μια διαρκής αλλαγή σε κάθε κλάδο της ζωής, όπου η συχνή και γοργή μετατόπιση της σκηνής της δράσης παράγει πλατιές περιοχές αναταραχής που αντιστρατεύονται κάθε έργο μαγικής φύσης. Το ποσό της απαιτούμενης δύναμης για την επίτευξη αποτελεσμάτων δε δικαιολογεί τη χρήση τους κι επετράπη να περάσει χρόνος σε μια προσπάθεια να προκύψει ένα εξισορροπητικό αποτέλεσμα. Το κορύφωμα της κατάστασης αναταραχής πέρασε και μια πιο σταθερή κατάσταση πραγμάτων επέρχεται βαθμιαία κι αυτή μπορεί να επιτρέψει να επιχειρηθεί με επιτυχία συγκεκριμένο αποκρυφιστικό έργο. Ο Διδάσκαλος Ρ. εργάζεται σ’ αυτό το πρόβλημα κι επίσης ο Διδάσκαλος της Αγγλικής φυλής – όχι ο Διδάσκαλος που ασχολείται με το Εργατικό Κίνημα ή τη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών. Βοηθούνται από ένα μαθητή σπάνιας ικανότητας στη Σουηδία και από ένα μυημένο στο νότιο τμήμα της Ρωσσίας, που εργάζεται πολύ στα νοητικά επίπεδα. Σκοπός Τους είναι να ψαύσουν τα αποθέματα δύναμης που αποθηκεύθηκαν από τους Νιρμανακάγια, έτσι ώστε η επίχυσή της να σαρώσει την κατώτερου βαθμού ύλη κι έτσι να επιτρέψει την ελεύθερη δράση ενός ανώτερου κραδασμού. Ένα άλλο εμπόδιο μπορεί να βρεθεί στην έντονη ανάπτυξη του συγκεκριμένου νου. Θα ήθελα εδώ να σας εντυπώσω ότι η ανάπτυξη αυτή με κανένα τρόπο δεν πρέπει να θεωρείται ζημιά. Όλα ήρθαν στην κατάλληλη πορεία της εξέλιξης και αργότερα όταν η Ανατολή και η Δύση φθάσουν σ’ ένα σημείο καλύτερης κατανόησης και αλληλεπίδρασης, η αλληλενέργειά τους θα αποβεί προς αμοιβαίο όφελος· η Ανατολή θα ωφεληθεί από τη νοητική διέγερση που παρέχεται από τον ισχυρό νοητικό κραδασμό του Δυτικού αδελφού της, ενώ ο Δυτικός θα κερδίσει πολλά απ’ την αφηρημένη λογική του Ανατολίτη και με την προσπάθεια να συλλάβει εκείνο που η πρώτη υποφυλή της Αρείας φυλετικής ρίζας τόσο εύκολα κατανόησε, θα έρθει σ’ επαφή με τον ανώτερο νου του κι έτσι θα δομήσει με μεγαλύτερη ευκολία τη γέφυρα μεταξύ του ανώτερου και του κατώτερου νου. Οι δύο τύποι χρειάζονται ο ένας τον άλλο και το αποτέλεσμα του ενός στον άλλο τείνει σε τελική σύνθεση. Ο συγκεκριμένος νους από μόνος του προσφέρει την ευκαιρία για μια πολύ εκτενή πραγματεία, αλλά εδώ θα είναι αρκετό να υποδείξουμε μερικούς απ’ τους τρόπους με τους οποίους παρεμποδίζει εκείνες τις φυλές που τόσο έντονα τον εκπροσωπούν: α. Μέσω της έντονης δραστηριότητάς του και της διεγερμένης δράσης του εμποδίζει την κάθοδο της έμπνευσης από ψηλά. Δρα σαν ένα σκοτεινό παραπέτασμα που αποκλείει την ανώτερη φώτιση. Μόνο με τη σταθερότητα και με μια διαρκή γαλήνη μπορεί αυτή η φώτιση να διεισδύσει μέσω των ανώτερων σωμάτων στο φυσικό εγκέφαλο κι έτσι να γίνει διαθέσιμη για πρακτική υπηρεσία. β. Η σοφία της Τριάδας υπάρχει για τη χρήση της προσωπικότητας, αλλά φράζεται από τις αναζητήσεις του κατώτερου νου. Όταν το πυρ του νου καίει υπερβολικά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

βίαια, σχηματίζει ένα ρεύμα που αντιστρατεύεται την ανώτερη επίχυση κι εξαναγκάζει το κατώτερο πυρ σε απομόνωση. Μόνο όταν τα τρία πυρά συναντηθούν με τη ρύθμιση του μεσαίου πυρός του νου, μπορεί να επιτευχθεί πλήρες φως και ολόκληρο το σώμα να είναι γεμάτο φως· το πυρ εκ των άνω – το τριαδικό φως – το πυρ του κατώτερου εαυτού – η κουνταλίνι – και το πυρ του νου – το κοσμικό μάνας – πρέπει να συναντηθούν πάνω στο βωμό. Με την ένωσή τους επέρχεται η κατάκαυση όλων όσων παρεμποδίζουν και η πλήρης χειραφέτηση. γ. Μέσω της διάκρισης – μιας ικανότητας του συγκεκριμένου νοητικού σώματος – τα κατώτερα σώματα εκγυμνάζονται στην τέχνη της διάκρισης της πλάνης απ’ το κέντρο της πραγματικότητας, του πραγματικού απ’ το απατηλό, του εαυτού απ’ το μη-εαυτό. Τότε προκύπτει συνεπώς μια περίοδος που πρέπει να υπερπηδηθεί, όπου η προσοχή του Εγώ επικεντρώνεται αναγκαστικά στον κατώτερο εαυτό και τους φορείς του κι όπου συνεπώς οι κραδασμοί της Τριάδας, οι νόμοι που αφορούν τη μακροκοσμική εξέλιξη και η υποταγή του πυρός για τη χρήση του Θείου, πρέπει προσωρινά να ανασταλούν. Όταν ο άνθρωπος βλέπει αμέσως την αλήθεια σ’ όλα όσα προσεγγίζει και αυτόματα διαλέγει την αλήθεια ή το πραγματικό, τότε μαθαίνει το επόμενο μάθημα της χαρούμενης δράσης και η ατραπός της ευδαιμονίας ανοίγεται μπροστά του. Όταν συμβεί αυτό, η ατραπός του αποκρυφισμού γίνεται εφικτή γι’ αυτόν, γιατί ο συγκεκριμένος νους υπηρέτησε το σκοπό του κι έγινε όργανό του κι όχι αφέντης του, ο ερμηνευτής κι όχι το εμπόδιο του. δ. Ο συγκεκριμένος νους εμποδίζει και μ’ έναν άλλο και πιο ασυνήθιστο τρόπο, έναν τρόπο που δεν τον αντιλαμβάνεται ο σπουδαστής που επιχειρεί για πρώτη φορά να βαδίσει τον ακανθώδη δρόμο της αποκρυφιστικής ανάπτυξης. Όταν ο συγκεκριμένος νους είναι πληθωρικός και κυριαρχεί σ’ ολόκληρη την προσωπικότητα, ο ζηλωτής δεν μπορεί να συνεργασθεί με τις άλλες ζωές και τις ποικίλες εξελίξεις, ωσότου η αγάπη υποκαταστήσει το συγκεκριμένο νου (ακόμη κι αν μπορεί στη θεωρία να κατανοήσει τους νόμους που κυβερνούν την εξέλιξη του Λογοϊκού σχεδίου και την ανάπτυξη άλλων ηλιακών οντοτήτων εκτός της δικής του Ιεραρχίας). Ο νους διαχωρίζει· η αγάπη έλκει. Ο νους δημιουργεί ένα φραγμό μεταξύ του ανθρώπου και κάθε ικέτη ντέβα. Η αγάπη γκρεμίζει κάθε φραγμό και συγχωνεύει ποικίλες ομάδες σε μία. Ο νους απωθεί με έναν ισχυρό, έντονο κραδασμό, διώχνοντας όλα όσα προσεγγίζει, όπως ένας τροχός διώχνει όλα όσα εμποδίζουν την περιστροφή του. Η αγάπη συγκεντρώνει τα πάντα μέσα της και τα μεταφέρει όλα μαζί της, συγκολλώντας τις χωριστές μονάδες σ’ ένα ενωμένο ομοιογενές όλο. Ο νους απωθεί με την άφθονη θερμότητά του, καψαλίζοντας και καίγοντας καθετί που προσεγγίζει. Η αγάπη καταπραΰνει και θεραπεύει με την ομοιότητα της θερμότητάς της με τη θερμότητα εκείνου που προσεγγίζει και σμίγει τη θέρμη και τη φλόγα της με τη θέρμη και τη φλόγα άλλων εξελισσόμενων ζωών. Τέλος ο νους διαμελίζει και καταστρέφει, ενώ η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

αγάπη δημιουργεί συνοχή και θεραπεύει. Κάθε αλλαγή στην ανθρώπινη ζωή υπόκειται σε αμετάβλητους νόμους, αν μπορεί να επιτραπεί μια τέτοια παράδοξη δήλωση. Στην προσπάθεια ν’ ανακαλύψει αυτούς τους νόμους για να συμμορφωθεί μ’ αυτούς, ο αποκρυφιστής αρχίζει να αντισταθμίζει το κάρμα κι έτσι δε χρωματίζει το αστρικό φως. Η μόνη μέθοδος με την οποία οι νόμοι αυτοί μπορούν προς το παρόν να κατανοηθούν απ’ τους πολλούς που ενδιαφέρονται, είναι η στενή μελέτη των περιπετειών της καθημερινής ύπαρξης, καθώς εκτείνονται σε μια μακρά περίοδο χρόνων. Απ’ τα εξέχοντα χαρακτηριστικά ενός κύκλου δέκα ετών, για παράδειγμα, που αντιπαραβάλλονται με μια προηγούμενη ή επόμενη παρόμοια περίοδο, ο σπουδαστής μπορεί να προσεγγίσει την τάση των περιστάσεων κι έτσι να καθοδηγηθεί. Όταν φθάσει στο σημείο εξέλιξης όπου ο σπουδαστής μπορεί ν’ αντιπαραβάλει προηγούμενες ζωές και να αποκτήσει μια γνώση του βασικού χρωματισμού του προηγούμενου βιόκυκλού του, τότε επιτυγχάνεται γοργή πρόοδος στην προσαρμογή της ζωής στο νόμο. Όταν διαδοχικές ζωές μπορούν παρόμοια να κατανοηθούν απ’ το σπουδαστή και ο χρωματισμός τους να ιδωθεί και να γνωσθεί, τότε το κάρμα (όπως είναι γνωστό στους τρεις κόσμους) παύει και ο μύστης γίνεται κύριος όλων των αιτίων και αποτελεσμάτων, καθώς ρυθμίζουν και κανονίζουν τον κατώτερο φορέα του. Ανατείνει στην αποκρυφιστική ατραπό κι εξετάζει τις αλλαγές και τα γεγονότα υπό το φως όλων των προηγούμενων γεγονότων και όσο μεγαλύτερη και ακριβέστερη είναι η μνήμη του, τόσο περισσότερο μπορεί να κυριαρχεί όλες τις πιθανές καταστάσεις. Έτσι δύο από τα εμπόδια βρίσκουμε ότι είναι: α. Η σχετική νεότητα και αλλαγή που χαρακτηρίζουν τη Δύση. β. Η ανάπτυξη του συγκεκριμένου νου. Το τρίτο εμπόδιο μας προκύπτει απ’ το προηγούμενο. Συνίσταται στην έμφαση που δόθηκε από τη Δύση στην υλική πλευρά των πραγμάτων. Αυτή κατέληξε σε μια τριπλή κατάσταση συμβάντων. Πρώτο, ο κόσμος του πνεύματος ή ο άμορφος αφηρημένος κόσμος της υποκειμενικής συνείδησης δεν αναγνωρίζεται από επιστημονικής άποψης. Αναγνωρίζεται ενδόμυχα απ’ όσους έχουν μυστικιστική ιδιοσυγκρασία κι απ’ όσους είναι ικανοί να μελετήσουν την υποκειμενική ιστορία των ανθρώπων και των φυλών, όμως η επιστήμη δεν αναγνωρίζει αυτή την όψη της εκδήλωσης, ούτε οι επιστήμονες σαν σύνολο πιστεύουν σ’ έναν κόσμο υπερφυσικής προσπάθειας. Όλα όσα στις αρχικές φυλές είχαν πρωταρχική θέση στη ζωή και τη σκέψη των λαών, προσεγγίζονται τώρα με σκεπτικισμό κι ένα ερωτηματικό προτάσσεται των συζητήσεων. Όμως έγινε πρόοδος και πολλά προέκυψαν από τον πόλεμο. Για παράδειγμα, αλλάζει γοργά η ερώτηση απ’ τη μορφή “Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;” στη μορφή “Ποια είναι η φύση της μέλλουσας ζωής;” κι αυτό είναι ένας πολύ ενθαρρυντικός οιωνός. Δεύτερο, οι μάζες του κόσμου υποφέρουν από καταπίεση και απ’ τα αποτελέσματα της αναστολής. Η επιστήμη είπε: Δεν υπάρχει Θεός ούτε και πνεύμα μέσα στον άνθρωπο. Η θρησκεία είπε: Πρέπει να υπάρχει Θεός, όμως πού βρίσκεται; Οι μάζες

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

λένε: Δεν επιθυμούμε ένα Θεό κατασκευασμένο από τους εγκεφάλους των θεολόγων. Επομένως η αληθινή εσώτερη κατανόηση δεν έχει χώρο για επέκταση και η δραστηριότητα που πρέπει να βρίσκει την κανονική της έκφραση στην ανώτερη έφεση, στρέφεται στη θεοποίηση των πραγμάτων – πραγμάτων που αναφέρονται στη σάρκα, συνδέονται με τα συναισθήματα, ή έχουν σχέση με το νου. Ο πόλεμος πάλι έκανε πολλά με την τοποθέτηση των πραγμάτων στη σωστή τους θέση και με την απώλεια των αγαθών πολλοί έμαθαν την αξία των ουσιωδών και την ανάγκη εξάλειψης του περιττού. Μια τρίτη κατάσταση πραγμάτων προκύπτει από τις δύο παραπάνω. Δεν υπάρχει ορθή κατανόηση του μέλλοντος. Όταν αρνούμαστε τη ζωή του πνεύματος, όταν η εκδηλούμενη ζωή συγκεντρώνεται σε πράγματα συγκεκριμένα κι εμφανή, τότε ο αληθινός στόχος της ύπαρξης εξαφανίζεται, το αληθινό κίνητρο για ορθή ζωή χάνεται και τα σαρκαστικά λόγια του μυημένου Παύλου, “Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν”, χαρακτηρίζουν τη στάση των περισσότερων ανθρώπων. Οι άνθρωποι νεκρώνουν την εσώτερη φωνή που μαρτυρά την επέκεινα ζωή και πνίγουν τις λέξεις που αντηχούν στη σιωπή με το θόρυβο και τη δίνη των υποθέσεων, των απολαύσεων και των έντονων συγκινήσεων. Όλο το μυστικό της επιτυχίας στη διάνυση της αποκρυφιστικής ατραπού εξαρτάται απ’ τη στάση του νου· όταν η στάση είναι εκείνη του συγκεκριμένου υλισμού, της συγκέντρωσης στη μορφή και της επιθυμίας για πράγματα της παρούσας στιγμής, μικρή πρόοδος μπορεί να γίνει στην κατανόηση της ανώτερης εσωτερικής αλήθειας. Ένα τέταρτο εμπόδιο βρίσκεται στο φυσικό σώμα που δομήθηκε με τη χρήση κρέατος και τροφών και ποτών που έχουν υποστεί ζύμωση κι ανατράφηκε σ’ ένα περιβάλλον όπου ο καθαρός αέρας και το φως του ηλίου δεν είναι πρωταρχικοί παράγοντες. Γενικεύω εδώ και μιλώ για τις μάζες των ανθρώπων κι όχι για τον υποψήφιο σοβαρό σπουδαστή του αποκρυφισμού. Για πολλούς αιώνες η τροφή σε αποσύνθεση κι επομένως σε κατάσταση ζύμωσης ήταν η βασική τροφή των Δυτικών φυλών· και το αποτέλεσμα μπορεί να ιδωθεί σε σώματα ακατάλληλα για οποιαδήποτε ένταση όπως αυτή που επιβάλλει ο αποκρυφισμός και τα οποία αποτελούν εμπόδιο για την καθαρή λάμψη της έσωθεν ζωής. Όταν τα φρέσκα φρούτα και τα λαχανικά, το καθαρό νερό, οι ξηροί καρποί και τα δημητριακά, μαγειρευμένα ή όχι, αποτελούν την αποκλειστική δίαιτα των εξελισσόμενων υιών των ανθρώπων, τότε θα δομηθούν σώματα κατάλληλα για να γίνουν φορείς εξαιρετικά εξελιγμένων Εγώ. Αυτά περιμένουν υπομονετικά το γύρισμα του τροχού και τον ερχομό ενός κύκλου που θα επιτρέψει την εκπλήρωση του πεπρωμένου τους. Ο καιρός δεν ήρθε ακόμη και το έργο της εξάλειψης και της προσαρμογής πρέπει να είναι αργό και κοπιαστικό. Η ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΕΜΠΟΔΙΩΝ Ορισμένες πρωταρχικές αντιλήψεις πρέπει να προηγηθούν αυτού του έργου της απομάκρυνσης των εμποδίων και θα μπορούσαν ν’ απαριθμηθούν ως εξής: α. Η αντίληψη ότι με την υπακοή στο επόμενο καθήκον και την προσήλωση στην ανώτερη γνωστή μορφή αλήθειας βρίσκεται η ατραπός της περαιτέρω

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

αποκάλυψης. β. Η αντίληψη ότι η απάθεια είναι το μεγάλο πράγμα που πρέπει να καλλιεργηθεί κι ότι η προθυμία να υποστούμε με χαρά οποιεσδήποτε πρόσκαιρες δυσχέρειες, πόνους ή αγωνίες, πρέπει ν’ αναπτυχθεί, έχοντας υπόψη τη μελλοντική δόξα που θα εξαλείψει τα σύννεφα της περαστικής στιγμής. γ. Η αντίληψη ότι η σύνθεση είναι η μέθοδος με την οποία επιτυγχάνεται η κατανόηση κι ότι με τη συγχώνευση των ζευγών των αντιθέτων συναντάται η μεσαία ατραπός που οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά του οχυρού. Με τα τρία αυτά πράγματα που κατεξοχήν ελέγχουν τις απόψεις του για τη ζωή, ο σπουδαστής μπορεί να ελπίζει ότι με έντονη προσπάθεια θα υπερνικήσει τα τέσσερα εμπόδια που θίξαμε. Αρχίζοντας την εξέταση του δεύτερου Κανόνα θ’ ασχοληθούμε πρώτα με τη σχέση της ψυχής με την προσωπικότητα, κυρίως απ’ τη σκοπιά του διαλογισμού. Ασχολούμαστε λοιπόν με “το μεγαλύτερο φως” και θα εξετάσουμε αργότερα την “εκτίναξη προς τα πάνω του κατώτερου φωτός”. Αυτό είναι επίσης συνεπές με το νόμο της απόκρυφης γνώσης ότι ο άνθρωπος αρχίζει με τα παγκόσμια. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι οι κανόνες αυτοί είναι μόνο για όσους η προσωπικότητα είναι συντονισμένη και των οποίων οι διάνοιες φέρνονται βαθμιαία υπό έλεγχο. Ο άνθρωπος συνεπώς χρησιμοποιεί τον κατώτερο νου, το λογικό νου, ενώ η ψυχή χρησιμοποιεί τον ανώτερο ή αφηρημένο νου. Αμφότερες οι μονάδες εργάζονται με δύο όψεις της παγκόσμιας αρχής του νου και σ’ αυτή τη βάση γίνεται εφικτή η σχέση τους. Το έργο του ανθρώπου με το νου του είναι να τον καταστήσει αρνητικό και δεκτικό στην ψυχή κι αυτή είναι η θετική του ασχολία (σημειώστε εδώ τη χρήση της λέξης “θετικός” στην προσπάθεια να κάνουμε το νου δεκτικό, γιατί εδώ βρίσκεται το κλειδί της ορθής δράσης). Το έργο της ψυχής στο διαλογισμό είναι να κάνει το σημείο αυτού του διαλογισμού τόσο θετικό ώστε ο κατώτερος νους ν α μπορεί να εντυπωθεί κι έτσι ο κατώτερος άνθρωπος να μπορεί να ευθυγραμμιστεί με το Αιώνιο Σχέδιο. Έτσι έχουμε πάλι την εδραίωση μιας σχέσης μεταξύ ενός θετικού κι ενός αρνητικού κραδασμού και η μελέτη αυτών των σχέσεων δίνει πολλές πληροφορίες στο σπουδαστή και είναι μέρος της διδασκαλίας που δίνεται στην προετοιμασία για την πρώτη μύηση. Μια απαρίθμηση των σχετιζόμενων αυτών καταστάσεων μπορεί να δοθεί εδώ, παρουσιάζοντας την προοδευτική σχέση τους πάνω στην ατραπό της εξέλιξης: 1. Η σχέση μεταξύ του αρσενικού και θηλυκού φυσικού σώματος, που αποκαλείται απ’ τον άνθρωπο σεξουαλική σχέση και θεωρείται πως έχει τόση πρωταρχική σπουδαιότητα αυτή την εποχή. Στην κοιλάδα της πλάνης το σύμβολο συχνά απορροφά την προσοχή κι εκείνο που το σύμβολο αντιπροσωπεύει λησμονείται. Από την επίλυση αυτής της σχέσης θα επέλθει η φυλετική μύηση και μ’ αυτή είναι απορροφημένη τώρα η φυλή. 2. Η σχέση μεταξύ του αστρικού σώματος και του φυσικού, η οποία για την

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

πλειονότητα είναι ο έλεγχος του αρνητικού αυτόματου φυσικού από τη θετική αστρική φύση. Το φυσικό σώμα, το όργανο της επιθυμίας, παρασύρεται κι ελέγχεται από την επιθυμία – επιθυμία για φυσική ζωή κι επιθυμία για απόκτηση του απτού. 3. Η σχέση μεταξύ του νου και του εγκεφάλου, η οποία συνιστά το πρόβλημα των πιο προχωρημένων ανθρώπων και φυλών και της οποίας το απέραντο σύστημα σχολείων, κολλεγίων και πανεπιστημίων φανερώνει τη σπουδαιότητα. Μεγάλη πρόοδος σ’ αυτή τη σχέση έγινε τα τελευταία πενήντα χρόνια και το έργο των ψυχολόγων σημαδεύει το ψηλότερο σημείο της. Όταν αυτό κατανοηθεί, ο νους θα θεωρείται σαν ο θετικός παράγων και οι δύο άλλες όψεις της μορφικής φύσης θ’ ανταποκρίνονται δεκτικά. Θα είναι τα αυτόματα του νου. 4. Η σχέση μεταξύ της ψυχής και της προσωπικότητας, η οποία είναι το πρόβλημα που απορροφά τώρα την προσοχή των ζηλωτών, γιατί είναι οι πρωτοπόροι της ανθρώπινης οικογένειας, οι ανιχνευτές της ατραπού προς τον κόσμο της ψυχής. Με τη σχέση αυτή ασχολούνται οι μυστικιστές και οι αποκρυφιστές. 5. Η σχέση μεταξύ των κέντρων κάτω απ’ το διάφραγμα κι εκείνων πάνω απ’ αυτό, ή μεταξύ: α. Του κέντρου της βάσης της σπονδυλικής στήλης και του χιλιοπέταλου λωτού, του κεφαλικού κέντρου. Σ’ αυτή τα τέσσερα πέταλα του βασικού κέντρου γίνονται τα πολλά, ή η τετράδα χάνεται στο παγκόσμιο. β. Του ιερού κέντρου και του λαιμού. Σ’ αυτή επέρχεται μια ένωση μεταξύ των δώδεκα Δημιουργικών Ιεραρχιών και της τετράδας και διακρίνεται το μυστικό των δέκα έξι πετάλων του λωτού του λαιμού. γ. Του ηλιοπλεγματικού κέντρου και της καρδιάς, στην οποία το δέκα του τέλειου ανθρώπου σ’ αυτό το ηλιακό σύστημα χάνεται στο πλήρες δώδεκα. Όπως οι δώδεκα Δημιουργικές Ιεραρχίες (στην εξωτερική και δημιουργική τους όψη) προσεγγίζονται απ’ τον άνθρωπο που είναι η τέλεια τετράδα από τη σκοπιά της μορφής, έτσι στη σχέση μεταξύ του ηλιακού πλέγματος και της καρδιάς τελειοποιείται η δεύτερη όψη· η αγάπη της ψυχής μπορεί να εκφρασθεί τέλεια μέσω της συναισθηματικής φύσης. 6. Η σχέση μεταξύ των δύο κεφαλικών κέντρων, ή μεταξύ του κέντρου ανάμεσα στα φρύδια και του κέντρου πάνω από το κεφάλι. Η σχέση αυτή εδραιώνεται και σταθεροποιείται όταν ψυχή και σώμα αποτελούν μια λειτουργική μονάδα. 7. Η σχέση μεταξύ της επίφυσης και της υπόφυσης σαν αποτέλεσμα της παραπάνω. 8. Η σχέση μεταξύ του ανώτερου και του κατώτερου νου, που συνεπάγεται σταθερή και αυξανόμενη ψυχική επαφή. Η διαλογιστική στάση της ψυχής αναπαράγεται στα τρία σώματα (ή από τον πνευματικό άνθρωπο) και ο σταθερός διαλογισμός της ψυχής συνεχίζεται επίσης στο δικό της πεδίο. Με αυτόν και τα αποτελέσματά του ασχολούμαστε κυρίως σ’ αυτό τον κανόνα. Μια κατοπινή σχέση που με κανένα τρόπο δε μας αφορά, εδραιώνεται μετά την τρίτη μύηση μεταξύ της ψυχής και της ενάδας και στην πορεία της κοσμικής εξέλιξης οι σχέσεις αυτές θα προβάλλουν. Τη φυλή σαν σύνολο αφορά ωστόσο μόνο η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

εδραίωση μιας σχέσης μεταξύ ψυχής και σώματος και πέρα απ’ αυτή δε χρειάζεται να προχωρήσουμε. Καθώς ο άνθρωπος επιζητεί να φθάσει στον έλεγχο του νου, η ψυχή με τη σειρά της γίνεται πιο ενεργά επιθετική. Το έργο του ηλιακού Αγγέλου ήταν μέχρι τώρα σε μεγάλο βαθμό στο δικό του κόσμο και αφορούσε τη σχέση του με το πνεύμα και μ’ αυτό ο άνθρωπος που εργάζεται στους κύκλους του στο φυσικό πεδίο, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Η κύρια δαπάνη ενέργειας απ’ την ψυχή υπήρξε γενική και εξωστρεφής προς το πέμπτο βασίλειο. Τώρα ο ηλιακός Άγγελος προσεγγίζει μια ώρα κρίσης και αναπροσανατολισμού. Στην πρώιμη ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε μια μεγάλη κρίση που ονομάζουμε ατομικοποίηση. Την εποχή εκείνη οι ηλιακοί Άγγελοι σε ανταπόκριση στο αίτημα ή την έλξη απ’ τη φυλή των ζωανθρώπων (σαν σύνολο, σημειώστε το) έστειλαν ένα μέρος της ενέργειάς τους, που ενσωμάτωνε την ποιότητα της νοητικοποίησης, σ’ αυτούς τους ζωανθρώπους. Γονιμοποίησαν, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, τον εγκέφαλο. Έτσι η ανθρωπότητα ήλθε σε ύπαρξη. Όμως αυτό το σπέρμα έφερνε μέσα του δύο άλλες δυναμικότητες, της πνευματικής αγάπης και της πνευματικής ζωής. Αυτές πρέπει στον κατάλληλο καιρό να κάνουν την εμφάνισή τους. Η άνθιση του νου στους ανθρώπους, που τόσο χαρακτηρίζει τη σημερινή εποχή, υποδεικνύει στον ηλιακό Άγγελο μια δεύτερη κρίση της οποίας η πρώτη δεν ήταν παρά σύμβολο. Αυτό για το οποίο υπάρχει ο ηλιακός Άγγελος κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα στην ανθρωπότητα και μια άλλη ισχυρή έλξη ασκείται στον ηλιακό Άγγελο, η οποία τη φορά αυτή θα επιφέρει μια δεύτερη γονιμοποίηση. Αυτή θα δώσει στον άνθρωπο εκείνες τις ποιότητες που θα του επιτρέψουν να υπερβεί τους ανθρώπινους περιορισμούς και να γίνει μέρος του πέμπτου ή πνευματικού Βασιλείου της φύσης. Η πρώτη προσπάθεια του ηλιακού Αγγέλου μετέτρεψε τους ζωανθρώπους σε ανθρώπινα όντα· η δεύτερη θα μετατρέψει τα ανθρώπινα όντα σε πνευματικές οντότητες συν τα κέρδη της εμπειρίας στην ανθρώπινη οικογένεια. Γι’ αυτό ο ηλιακός Άγγελος, η ψυχή, οργανώνεται και αναπροσανατολίζεται έτσι ώστε η δύναμή του να μπορεί ν’ ανακατευθυνθεί στον κόσμο των ανθρώπων. Πρέπει να προκληθεί απ’ την ψυχή επαφή μεταξύ της κατώτερης όψης της τριπλής φύσης της και της όψης που έχει ήδη βρει σκήνωμα στον εγκέφαλο του ανθρώπου. Η νοήμων δραστηριότητα και η αγάπη-σοφία πρέπει να ενωθούν και η ένωση πρέπει να λάβει χώρα στο φυσικό πεδίο. Για να το κάνει αυτό η ψυχή εισέρχεται σε “βαθύ διαλογισμό”, ενωμένη με όλες τις άλλες ψυχές που μπορεί να έχουν φέρει το όργανό τους σε κατάσταση ανταπόκρισης. Αυτός είναι ο βασικός ομαδικός διαλογισμός κι όταν ο άνθρωπος επιτύχει αυτό που τα Ανατολικά βιβλία αποκαλούν “σαμάντι”, έχει κατορθώσει να συμμετάσχει σαν ψυχή στον ομαδικό αυτό διαλογισμό και εισέρχεται σ’ εκείνο τον κύκλο υπηρεσίας που εκφράζεται μέσω της πλανητικής Ιεραρχίας. Ο λογικός νους και ο αφηρημένος νους λειτουργούν σαν μονάδα και η υποκινούσα αρχή είναι η αγάπη. Η ψυχή, εκφράζοντας αγάπη και αφηρημένη νοημοσύνη, αποτελεί ένα με την έκφρασή της πάνω στο φυσικό πεδίο μέσω του εγκεφάλου κι όταν συμβαίνει αυτό, ο κατώτερος άνθρωπος έχει συγχρονίσει το διαλογισμό του με εκείνον της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

ψυχής. Αυτός είναι ο αντικειμενικός σκοπός του έργου μας. Μην το λησμονείτε κι ας γίνει κάθε προσπάθεια να φέρουμε νου κι εγκέφαλο σε τέτοια λειτουργική κατάσταση, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να γλιστρά έξω από το δικό του διαλογισμό και (χάνοντας από τη θέα τις δικές του σκέψεις) να γίνεται η ψυχή, ο στοχαστής στο βασίλειο της ψυχής. Ίσως είναι μια νέα σκέψη για μερικούς ότι η ψυχή οργανώνεται για προσπάθεια, αναπροσανατολίζοντας τις δυνάμεις της και προετοιμαζόμενη για μια καινούργια και ισχυρή ώθηση, αλλά έτσι συμβαίνει. Όλες οι μορφές ζωής κάτω απ’ τη δύναμη της εξέλιξης περνούν από μύηση σε μύηση και η ψυχή δεν εξαιρείται από τη διαδικασία. Όπως ακριβώς η ψυχή του ζωανθρώπου ενώθηκε με μια άλλη θεία αρχή κι έτσι έφερε σε ύπαρξη το τέταρτο βασίλειο της φύσης, έτσι και η ψυχή στην ανθρωπότητα επιζητεί επαφή με μια άλλη θεία όψη. Όταν γίνει αυτή η επαφή, η Βασιλεία του Θεού θα έλθει στη γη· το φυσικό πεδίο ως εκ τούτου θα μετασχηματισθεί και η ιδιόρρυθμη εκείνη περίοδος που συμβολικά παρουσιάζεται με τον όρο χιλιετία, θα έλθει. Οι Γιγνώσκοντες το Θεό την εποχή εκείνη θα υπερισχύσουν έναντι εκείνων που απλά ανατείνουν σ’ αυτή τη γνώση και η επαφή τους και τα αποτελέσματα της δύναμης που θα διαβιβάζουν θα γίνουν αισθητά σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης. Η κυριαρχία πάνω σ’ όλες τις μορφές και η δύναμη να δρούμε σαν διαβιβαστές αυτής της πνευματικής ενέργειας που ονομάζουμε αγάπη, είναι η ανταμοιβή που μας υπόσχονται οι θριαμβευτές ηλιακοί Άγγελοι και το έπαθλο του διαλογιστικού τους έργου. Οι Υιοί του Θεού θα θριαμβεύσουν στη γη σε πλήρη ενσαρκωμένη έκφραση και θα φέρουν φως (επομένως ζωή) σ’ όλες τις εκδηλωμένες μορφές. Αυτή είναι η “περισσή ζωή” για την οποία μίλησε ο Χριστός. Είναι η επίτευξη του αληθινού Νιρβάνι ο οποίος ζώντας σε αδιάσπαστο διαλογισμό στο πνευματικό βασίλειο, μπορεί ωστόσο να εργάζεται στη γη. Το έργο της μύησης είναι να επιτρέψει στον άνθρωπο να εργάζεται πάντα στο κέντρο, αλλά να δρα σαν διανομέας της θείας ενέργειας σε κάθε κατεύθυνση και – μετά τις τελευταίες μυήσεις – σ’ όλες τις κατευθύνσεις. Εξετάζοντας τώρα τον επόμενο κανόνα, θα καταπιαστούμε με το έργο του “μικρότερου φωτός” του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο. Εγώ, που εισχώρησα κάπως στην κατανόηση της ζωής του ηλιακού Αγγέλου, ζητώ να διαβεβαιώσω τους συμπροσκυνητές μου πως τα παροδικά πράγματα των αισθήσεων δεν είναι παρά μηδαμινά και χωρίς αξία σε σύγκριση με τις ανταμοιβές, εδώ και σ’ αυτή τη ζωή, του ανθρώπου που επιζητεί να συγχωνεύσει την καθημερινή του συνείδηση με εκείνη της δικής του ψυχής. Εισέρχεται τότε στην κοινότητα των ψυχών και δε στέκει μόνος. Οι μοναδικές μοναχικές περίοδοι είναι αποτέλεσμα εσφαλμένου προσανατολισμού και της προσκόλλησης σ’ εκείνο που κρύβει το όραμα και γεμίζει τα χέρια τόσο ολοκληρωτικά, ώστε να μην μπορούν να αδράξουν αυτό που ονομάσθηκε “το πετράδι στο λωτό”.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ Η Ενέργεια κυκλοφορεί. Το σημείο φωτός, το προϊόν του μόχθου των τεσσάρων, αυξάνει και μεγαλώνει. Οι μυριάδες συγκεντρώνονται γύρω από τη λαμπερή του θέρμη ωσότου το φως του υποχωρήσει. Το πυρ του γίνεται αμυδρό. Τότε ο δεύτερος ήχος θα ηχήσει. Ψυχικό Φως και Σωματικό Φως. Αρχές και Προσωπικότητες.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ ΨΥΧΙΚΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ Σ’ αυτούς τους Κανόνες της Μαγείας ενσωματώνονται οι νόμοι του δημιουργικού έργου και τα μέσα δια των οποίων ο άνθρωπος μπορεί να λειτουργήσει σαν ενσαρκωμένη ψυχή. Δεν πραγματεύονται κυρίως τους κανόνες που διέπουν την ανάπτυξη του ανθρώπου. Παρεμπιπτόντως βέβαια πολλά μπορεί να μάθει κανείς σχετικά μ’ αυτό, γιατί ο άνθρωπος αναπτύσσεται μέσω του δημιουργικού έργου και της κατανόησης, αλλά αυτό δεν είναι ο πρώτιστος αντικειμενικός σκοπός της διδασκαλίας. Μέσω της βαθμιαία αναπτυσσόμενης σύνθεσης της διαλογιστικής διαδικασίας που διεξάγεται από την ψυχή στο δικό της πεδίο κι εκείνης του ζηλωτή, ο άνθρωπος εκδηλώνει (στο φυσικό εγκέφαλο) ένα σημείο φωτός που έχει αποκρυφιστικά ανάψει στο πεδίο του νου. Το φως υποδηλώνει πάντα δύο πράγματα, ενέργεια και την εκδήλωσή της σε κάποιου είδους μορφή, γιατί φως και ύλη είναι συνώνυμοι όροι. Η σκέψη του ανθρώπου και η ιδέα της ψυχής βρήκαν ένα σημείο επικοινωνίας και το σπέρμα μιας σκεπτομορφής ήλθε σε ύπαρξη. Αυτή η σκεπτομορφή, όταν συμπληρωθεί, θα ενσωματώνει τόσο μέρος του μεγάλου σχεδίου (στο οποίο εργάζεται η Ιεραρχία) όσο μπορεί να οραματισθεί, να συλλάβει και να ενσωματώσει στο νοητικό πεδίο ο άνθρωπος. Αυτό στα αρχικά στάδια της έφεσης του ανθρώπου, στα πρώτα του βήματα πάνω στην Ατραπό της Μαθητείας και στις πρώτες δύο μυήσεις καλύπτεται από τη λέξη “Υπηρεσία”. Συλλαμβάνει, ψηλαφητά στην αρχή, την ιδέα της ενότητας της Ζωής και την εκδήλωσή της σαν την υφιστάμενη Αδελφότητα μεταξύ όλων των μορφών της θείας αυτής Ζωής. Το υποκειμενικό αυτό ιδεώδες βαθμιαία οδηγεί στην αντίληψη του τρόπου με τον οποίο η ουσιαστική αυτή σχέση μπορεί να πραγματοποιηθεί πρακτικά. Μπορεί να ιδωθεί καθώς βρίσκει την έκφρασή της στις μεγάλες ανθρωπιστικές προσπάθειες, στις οργανώσεις για την ανακούφιση του ανθρώπινου και του ζωικού πόνου και στις παγκόσμιες προσπάθειες για τη βελτίωση των εσώτερων σχέσεων των εθνών, των θρησκειών και των ομάδων. Αρκετές ανθρώπινες μονάδες έχουν πλέον έρθει σε επαφή με το ιεραρχικό σχέδιο, ώστε να μπορεί βάσιμα να συναχθεί ότι ο συλλογικός εγκέφαλος της ανθρώπινης οικογένειας (της οντότητας εκείνης που αποκαλούμε τέταρτο Βασίλειο της Φύσης) είναι επιδεκτικός στο όραμα κι έχει διαπλάσσει τη φωτισμένη μορφή του στο νοητικό πεδίο. Αργότερα η σκέψη της υπηρεσίας και του εαυτού θα κριθεί ανεπαρκής και θα βρεθεί μια πιο επαρκής μορφή έκφρασης, όμως αυτή αρκεί επί του παρόντος. Αυτή η σκεπτομορφή που δημιουργείται από το ζηλωτή, έρχεται σε ύπαρξη απ’ τις εστιασμένες ενέργειες της ψυχής και τις αναπροσανατολισμένες δυνάμεις της

προσωπικότητας. Φαίνεται ότι καλύπτει τρία στάδια: 1. Την περίοδο κατά την οποία ο ζηλωτής αγωνίζεται να επιτύχει εκείνη την εσώτερη ηρεμία και την κατευθυνόμενη προσοχή που θα του επιτρέψουν ν’ ακούσει τη Φωνή της Σιγής. Η φωνή αυτή του εκφράζει μέσω συμβόλων κι ερμηνευμένης ζωικής εμπειρίας τους σκοπούς και τα σχέδια με τα οποία μπορεί να συνεργασθεί. Ανάλογα με το στάδιο της εξέλιξής του τα σχέδια αυτά θα εκφράζουν: α. Τα ήδη υλοποιημένα σχέδια που παίρνουν ομαδική μορφή στο φυσικό πεδίο, με τα οποία μπορεί να συνεργασθεί και στο ενδιαφέρον των οποίων μπορεί να υποτάξει το δικό του. β. Το σχέδιο ή μέρος ενός σχεδίου που είναι ατομικό του προνόμιο να φέρει σε εκδήλωση κι έτσι να προκαλέσει την υλοποίησή του σαν ομαδικής δραστηριότητας στο φυσικό πεδίο. Είναι ρόλος ορισμένων ζηλωτών να συντρέχουν και να βοηθούν εκείνες τις ομάδες που ήδη βρίσκονται σε λειτουργική δραστηριότητα. Ρόλος άλλων είναι να φέρνουν σε ύπαρξη εκείνες τις μορφές δραστηριότητας που είναι προς το παρόν στο υποκειμενικό πεδίο. Μόνο όσοι ζηλωτές είναι ελεύθεροι από προσωπική φιλοδοξία μπορούν αληθινά να συνεργασθούν με τη δεύτερη αυτή όψη του έργου. Επομένως “Σκοτώστε τη φιλοδοξία”. 2. Την περίοδο κατά την οποία ο ζηλωτής εξοικειώνεται με τη διαυγή ακοή και την ορθή ερμηνεία της εσώτερης φωνής της ψυχής και στοχάζεται επωαστικά το μεταδιδόμενο μήνυμα. Κατά την περίοδο αυτή “η Ενέργεια κυκλοφορεί”. Εδραιώνεται μια σταθερή ρυθμική ανταπόκριση στην ενέργεια της σκέψης της ψυχής και μιλώντας σχηματικά, υπάρχει μια σταθερή ροή δύναμης μεταξύ εκείνου του κέντρου ενέργειας που αποκαλούμε ψυχή στο δικό της πεδίο κι εκείνου του κέντρου δύναμης που είναι ένα ανθρώπινο ον. Η ενέργεια ταξιδεύει κατά μήκος του “νήματος” που αποκαλούμε σουτράτμα κι εδραιώνει μια κραδασμική ανταπόκριση μεταξύ του εγκεφάλου και της ψυχής. Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία θα μπορούσε να δοθεί εδώ, γιατί είναι πρόθεσή μου σ’ αυτές τις Οδηγίες να συνδέω πάντα τις αναλογίες μεταξύ των διαφόρων όψεων της θειότητας, όπως εκφράζονται στον άνθρωπο ή στο μακρόκοσμο, τον Ουράνιο Άνθρωπο. Η αρχαία γιόγκα των Ατλάντειων ημερών (που έφθασε ως εμάς στην αναγκαστικά αποσπασματική διδασκαλία της γιόγκα των κέντρων) μας μεταδίδει την πληροφορία πως η αντανάκλαση της σουτράτμα στον ανθρώπινο οργανισμό ονομάζεται σπονδυλική στήλη κι εκφράζεται σε τρεις νευρικούς αγωγούς. Οι τρεις αυτοί ονομάζονται ίντα, πίγκαλα και ο κεντρικός αγωγός, η σουσούμνα. Όταν οι αρνητικές και θετικές δυνάμεις του σώματος, που εκφράζονται μέσω των νευρικών οδών της ίντα και πίγκαλα, ισοσταθμιστούν, οι δυνάμεις μπορούν ν’ ανέρχονται και να κατέρχονται απ’ τον κεντρικό αγωγό προς και από τον εγκέφαλο, περνώντας μέσα απ’ τα κέντρα κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης χωρίς εμπόδιο. Όταν συμβεί αυτό, έχουμε την

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

τελειωμένη ψυχική έκφραση στο φυσικό άνθρωπο. Αυτή είναι στην πραγματικότητα μια αντιστοιχία της σουτράτμα καθώς συνδέει το φυσικό άνθρωπο και την ψυχή, γιατί η σουτράτμα με τη σειρά της εκφράζει τη θετική ενέργεια του πνεύματος, την αρνητική ενέργεια της ύλης και την ισοσταθμισμένη ενέργεια της ψυχής – όπου η επίτευξη ισορροπίας είναι ο τωρινός αντικειμενικός σκοπός της ανθρωπότητας. Κατά την περίοδο των τελευταίων μυήσεων η θετική χρήση της πνευματικής ενέργειας υποκαθιστά την ισοζυγισμένη χρήση της ψυχικής δύναμης, αλλά αυτό είναι ένα κατοπινό στάδιο για το οποίο ο ζηλωτής δε χρειάζεται προς το παρόν να σκοτίζεται. Ας βρει την “ευγενή μεσαία Ατραπό” μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων και παρεμπιπτόντως θα βρει ότι οι δυνάμεις που χρησιμοποιεί στο φυσικό πεδίο, χρησιμοποιούν τον κεντρικό νευρικό αγωγό κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης. Αυτό θα συμβεί καθώς η διαβίβαση φωτός και αλήθειας στο φυσικό εγκέφαλο μέσω του κεντρικού αγωγού της συνδετικής σουτράτμα αναπτύσσεται πραγματικά σε ικανοποιητική χρησιμότητα. Εκείνες οι ιδέες και έννοιες (μιλώντας με σύμβολα) που έρχονται μέσω του σουτρατμικού αρνητικού αγωγού είναι καλοπροαίρετες, αλλά στερούνται δύναμης και σβήνουν στη μηδαμινότητα. Είναι συναισθηματικά χρωματισμένες και στερούνται της οργανωμένης μορφής που μπορεί να δώσει ο καθαρός νους. Εκείνες που έρχονται μέσω του αντίθετου αγωγού (μιλώντας σχηματικά) επιφέρουν πολύ γοργή σύμπηξη κι ελαύνονται απ’ την προσωπική φιλοδοξία μιας κυρίαρχης νοητικότητας. Ο νους είναι πάντα εγωιστικός, ιδιοτελής και εκφράζει την προσωπική εκείνη φιλοδοξία που φέρνει μέσα της το σπέρμα της καταστροφής της. Όταν όμως χρησιμοποιείται η σουτρατμική σουσούμνα, ο κεντρικός νευρικός αγωγός και η ενέργειά του, η ψυχή σαν μαγνητικός νοήμων δημιουργός διαβιβάζει τις ενέργειές της. Τα σχέδια μπορούν τότε να ωριμάσουν σύμφωνα με το θείο σκοπό και να προχωρήσουν τις δομικές δραστηριότητές τους “στο φως”. Το σημείο της εγωικής και σεληνιακής επαφής εκπέμπει πάντα το σημείο του φωτός, όπως είδαμε στους Κανόνες της Μαγείας κι αυτό έχει την εστία του στο σημείο της σουτράτμα που έχει την αντιστοιχία του στο φως στο κεφάλι του ζηλωτή. 3. Την περίοδο κατά την οποία ηχεί την Ιερή Λέξη και – σμίγοντάς την με τη φωνή του Εγώ ή Ψυχής – θέτει σε κίνηση νοητική ύλη για τη δόμηση της σκεπτομορφής του. Είναι ο άνθρωπος στο φυσικό πεδίο που ηχεί τώρα τη Λέξη και το κάνει με τέσσερις τρόπους: α. Γίνεται η ένσαρκη Λέξη κι επιχειρεί “να γίνει ό,τι είναι”. β. Ηχεί τη Λέξη μέσα του, επιζητώντας να το κάνει σαν ψυχή. Οραματίζεται τον εαυτό του σαν ψυχή που εκπνέει ενέργεια με το μέσον αυτής της Λέξης σ’ ολόκληρο το σύστημα που η ψυχή του εμψυχώνει – το νοητικό, συναισθηματικό, ζωτικό και υλικό του όργανο. γ. Ηχεί τη Λέξη κυριολεκτικά στο φυσικό πεδίο, επηρεάζοντας έτσι τους τρεις βαθμούς ύλης του περιβάλλοντός του. Σ’ όλο το διάστημα που είναι έτσι απασχολημένος, “συγκρατεί το νου σταθερά στο φως” και διατηρεί τη συνείδησή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

του αμετακίνητα στο βασίλειο της ψυχής. δ. Προωθεί επίσης (κι αυτό είναι το πιο δύσκολο στάδιο) μια παράλληλη δραστηριότητα σταθερού οραματισμού της σκεπτομορφής δια της οποίας ελπίζει να εκφράσει εκείνη την όψη του σχεδίου με την οποία ήρθε σ’ επαφή και την οποία ελπίζει να φέρει σ’ ενεργό ύπαρξη μέσω της δικής του ζωής και στο δικό του περιβάλλον. Αυτό τότε μόνο είναι αληθινά εφικτό, όταν έχει εδραιωθεί μια σταθερή επικοινωνία μεταξύ της ψυχής και του εγκεφάλου. Η διαδικασία συνεπάγεται την ικανότητα του εγκεφάλου να καταγράφει εκείνο που η ψυχή οραματίζεται κι έχει επίγνωσή του στο Βασίλειο της Ψυχής. Συνεπάγεται επίσης μια παράλληλη δραστηριότητα στο νου, γιατί ο ζηλωτής πρέπει να ερμηνεύει το όραμα και να χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη νοήμονα ικανότητα για τη συνετή προσαρμογή του χρόνου και της μορφής στην αληθινή έκφραση εκείνου που έμαθε. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να γίνει, αλλά ο ζηλωτής πρέπει τελικά να μάθει να εκφράζεται με πλήρη συνείδηση με περισσότερους από έναν τρόπους κι αυτό ταυτόχρονα. Αρχίζει μ’ αυτό τον τρόπο να μαθαίνει μια τριπλή δραστηριότητα. Την εκφράζει το Αρχαίο Σχόλιο ως εξής: “Η Ηλιακή Σφαίρα λάμπει με ακτινοβόλο λαμπρότητα. Ο φωτισμένος νους ανακλά την ηλιακή δόξα. Η σεληνιακή σφαίρα υψώνεται απ’ το κέντρο στην κορυφή και μετασχηματίζεται σε ακτινοβόλο ήλιο φωτός. Όταν οι τρεις αυτοί ήλιοι γίνουν ένα, αναπηδά ο Βράχμα. Ένας φωτισμένος κόσμος γεννιέται.”

Αυτό κυριολεκτικά σημαίνει ότι όταν η ψυχή (που συμβολίζεται σαν Ηλιακή Σφαίρα), ο νους και το φως στο κεφάλι απαρτίσουν μια μονάδα, η δημιουργική δύναμη του ηλιακού Αγγέλου μπορεί να εκφρασθεί στους τρεις κόσμους και μπορεί να δομήσει μια μορφή δια της οποίας η ενέργειά του θα μπορεί να εκφρασθεί ενεργά. Η σεληνιακή σφαίρα είναι συμβολικός τρόπος έκφρασης του ηλιακού πλέγματος που τελικά πρέπει να κάνει δύο πράγματα: 1. Να σμίξει και να συγχωνεύσει τις ενέργειες των δύο κατώτερων κέντρων δύναμης και 2. Ν’ ανυψώσει τις συγχωνευμένες αυτές ενέργειες κι έτσι σμίγοντας με τις ενέργειες των άλλων και ανώτερων κέντρων, να φτάσει στην κεφαλή. Όλα τα παραπάνω ενσωματώνουν μια διδασκαλία και μια θεωρία. Αυτή πρέπει να την επεξεργασθεί ο ζηλωτής σαν πρακτικό πείραμα και εμπειρία και συνειδητή δραστηριότητα. Θα ήθελα επίσης να τονίσω τη φύση της υπηρεσίας που η ανθρωπότητα σαν σύνολο προσφέρει στο γενικό σχέδιο της εξέλιξης. Ο κανόνας που εξετάζουμε ισχύει όχι μόνο για τον άνθρωπο σαν άτομο αλλά και για την προδιαγραμμένη δραστηριότητα του τέταρτου Βασιλείου της Φύσης. Μέσω του διαλογισμού, της πειθαρχίας και της υπηρεσίας του ο άνθρωπος αναρριπίζει σε ακτινοβόλο φως που φωτίζει τους τρεις κόσμους, εκείνο το σημείο φωτός που λαμπύρισε σε ύπαρξη τον καιρό της ατομικοποίησής του σε περασμένους αιώνες. Βρίσκει την αντανάκλασή του στο φως

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

στο κεφάλι. Έτσι εδραιώνεται μια επικοινωνία που όχι μόνο επιτρέπει έναν κραδασμικό συγχρονισμό, αλλά μια ακτινοβολία και εμφάνιση μαγνητικής δύναμης που επιτρέπει την αναγνώρισή της στους τρεις κόσμους του άμεσου περιβάλλοντος του ανθρώπου. Το ίδιο συμβαίνει με το ανθρώπινο βασίλειο. Καθώς η φώτισή του αυξάνει, καθώς το φως του γίνεται δυναμικότερο, το αποτέλεσμά του στα υπανθρώπινα βασίλεια είναι ανάλογο με εκείνο της ατομικής ψυχής, της αντανάκλασής της στον άνθρωπο σε φυσική ενσάρκωση. Λέω ανάλογη σαν αιτιώδη δύναμη, αν κι όχι αντίστοιχη σε αποτελέσματα. Σημειώστε τη διαφορά. Η ανθρωπότητα είναι μακροκοσμική σε σχέση με τις υπανθρώπινες καταστάσεις συνείδησης κι αυτό η Ε.Π.Μπ. το επεσήμανε πολύ καλά. Το αποτέλεσμα σ’ αυτές τις μικρότερες και πιο υλικές καταστάσεις είναι πρώτιστα τετραπλό: 1. Η διέγερση της πνευματικής όψης που εκφράζεται σαν η ψυχή σ’ όλες τις μορφές, όπως η μορφή του ορυκτού, του άνθους, ή του ζώου. Η θετική όψη της ενέργειας σ’ όλες αυτές τις μορφές θα γίνει ισχυρότερη, παράγοντας αυξημένη ακτινοβολία, για παράδειγμα, στο ορυκτό βασίλειο. Σ’ αυτό βρίσκεται ένας υπαινιγμός ως προς τη φύση της διαδικασίας που θα θέσει τέρμα στη δική μας πλανητική ύπαρξη και τελικά στο ηλιακό μας σύστημα. Στο φυτικό βασίλειο το αποτέλεσμα θα είναι η εμφάνιση μεγαλύτερης ομορφιάς και ποικιλίας και η εξέλιξη ενός νέου είδους μ’ έναν αντικειμενικό σκοπό που είναι αδύνατο να εξηγηθεί σε όσους δεν είναι ακόμη μυημένοι. Η παραγωγή θρεπτικών μορφών που θα υπηρετούν τις ανάγκες των μικρότερων ντέβα και αγγέλων, θα είναι ένα από τα αποτελέσματα. Στο ζωικό βασίλειο το αποτέλεσμα θα είναι η εξάλειψη του πόνου και της οδύνης και η επιστροφή στις ιδανικές συνθήκες του Κήπου της Εδέμ. Όταν ο άνθρωπος λειτουργεί σαν ψυχή, θεραπεύει· διεγείρει και ζωογονεί· διαβιβάζει τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος κι όλες οι βλαβερές εκπορεύσεις κι όλες οι καταστρεπτικές δυνάμεις βρίσκουν στο ανθρώπινο βασίλειο ένα φραγμό. Το κακό και τα αποτελέσματά του εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την ανθρωπότητα σαν λειτουργικό αγωγό. Η λειτουργία της ανθρωπότητας είναι να διαβιβάζει και να χειρίζεται δύναμη. Αυτό στα πρώτα στάδια και τα στάδια της άγνοιας γίνεται καταστρεπτικά και με βλαβερά αποτελέσματα. Αργότερα όταν η ανθρωπότητα θα δρα υπό την επιρροή της ψυχής, θα χειρίζεται τη δύναμη ορθά και συνετά και θα προκύπτει καλό. Είναι πράγματι αλήθεια ότι “πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν δια την αποκάλυψιν των υιών του Θεού”. 2. Η προσαγωγή φωτός. Η ανθρωπότητα είναι ο πλανητικός φωτοδότης που διαβιβάζει το φως της γνώσης, της σοφίας και της κατανόησης κι αυτό με εσωτερική έννοια. Οι τρεις αυτές όψεις του φωτός μεταφέρουν τρεις όψεις ψυχικής ενέργειας στην ψυχή σ’ όλες τις μορφές με το μέσον της άνιμα μούντι, της παγκόσμιας ψυχής. Μιλώντας από φυσική σκοπιά, μπορεί να γίνει αντιληπτό αν μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τη διαφορά μεταξύ του πλανητικού φωτισμού μας σήμερα κι εκείνου πριν πεντακόσια χρόνια – οι άπλετα φωτισμένες πόλεις μας, οι αγροτικές επαρχίες μας, που

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

λάμπουν τη νύχτα με τους φωταγωγημένους δρόμους και τα σπίτια τους· οι αερολιμένες μας που διαγράφονται από τους προβολείς και τους λαμπερούς φάρους τους· οι ωκεανοί μας που είναι διάστικτοι από τα φωταγωγημένα πλοία τους και θα παρατηρούνται όλο και περισσότερο τα φωταγωγημένα αεροσκάφη μας να διασχίζουν τους ουρανούς. Αυτά δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αυξανόμενης φώτισης του ανθρώπου. Η όψη γνώση του φωτός τα έφερε σε ύπαρξη. Ποιος άραγε θα πει τι θα προκύψει όταν επικρατήσει η όψη σοφία; Όταν συνενωθούν με την κατανόηση, η ψυχή θα ελέγχει τους τρεις κόσμους και όλα τα βασίλεια της φύσης. 3. Η διαβίβαση ενέργειας. Το κλειδί της σημασίας της μπορεί να συλληφθεί σαν έννοια, παρότι προς το παρόν δε θα κατανοηθεί, από την αντίληψη ότι το ανθρώπινο βασίλειο επιδρά κι επηρεάζει τα τρία υπανθρώπινα βασίλεια. Το κατερχόμενο πνευματικό Τρίγωνο και το ανορθούμενο υλικό Τρίγωνο συναντώνται σημείο προς σημείο στην ανθρωπότητα όταν μπορέσει να βρεθεί το σημείο ισορροπίας. Η ελπίδα του κόσμου βρίσκεται στην επίτευξη και την πνευματοποίηση του ανθρώπου. Το ίδιο το ανθρώπινο γένος είναι ο παγκόσμιος Σωτήρας του οποίου όλοι οι παγκόσμιοι Σωτήρες δεν είναι παρά το σύμβολο και η εγγύηση. 4. Η συγχώνευση της ντεβαϊκής ή αγγελικής εξέλιξης και της ανθρώπινης. Είναι ένα μυστήριο που θα επιλυθεί καθώς ο άνθρωπος θα φθάσει στη συνείδηση του δικού του ηλιακού Αγγέλου για να ανακαλύψει απλά πως κι αυτός επίσης δεν είναι παρά μια μορφή ζωής που έχοντας υπηρετήσει το σκοπό της πρέπει να εγκαταλειφθεί. Η αγγελική ή ντεβαϊκή εξέλιξη είναι μια από τις μεγάλες γραμμές δύναμης που περιέχονται στη θεία έκφραση και οι ηλιακοί Άγγελοι, οι Αγκνισβάττα της Μυστικής Δοξασίας και της Πραγματείας επί του Κοσμικού Πυρός, ανήκουν – στη μορφική τους όψη – σ’ αυτή τη γραμμή. Έτσι η ανθρωπότητα υπηρετεί και με την ανάπτυξη μιας συνειδητής τάσης για υπηρεσία, την αύξηση της συνειδητής κατανόησης του ατομικού ρόλου που πρέπει να παίξει κανείς στην πραγμάτωση του σχεδίου και την υπαγωγή της προσωπικότητας στην ψυχή θα προκύψει η σταθερή πρόοδος της ανθρωπότητας στο στόχο της παγκόσμιας υπηρεσίας της. Μπορώ άραγε να πω εδώ μια λέξη που θα καταστήσει αυτή την κορύφωση πρακτικό στόχο στη ζωή σας; Βλαβερές μαγνητικές συνθήκες σαν αποτέλεσμα του εσφαλμένου χειρισμού της δύναμης από μέρους του ανθρώπου είναι οι αιτίες του κακού στον κόσμο γύρω μας, συμπεριλαμβανομένων των τριών υπανθρώπινων βασιλείων. Πώς μπορούμε άραγε σαν άτομα να το αλλάξουμε αυτό; Με την ανάπτυξη μέσα μας της Αβλάβειας. Επομένως μελετήστε τον εαυτό σας απ’ αυτή τη σκοπιά. Μελετήστε την καθημερινή σας συμπεριφορά, τα λόγια και τις σκέψεις, για να τις καταστήσετε τελείως αβλαβείς. Προσπαθήστε να κάνετε σκέψεις για σας και τους άλλους, που θα είναι εποικοδομητικές και θετικές και συνεπώς αβλαβείς στα αποτελέσματά τους. Μελετήστε το συναισθηματικό σας αποτέλεσμα στους άλλους, έτσι ώστε με καμιά διάθεση, καμιά κατάθλιψη και καμιά συναισθηματική αντίδραση να μην μπορείτε να βλάψετε το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

συνάνθρωπό σας. Να θυμάστε σε σχέση μ’ αυτό ότι η βίαιη πνευματική έφεση κι ο ενθουσιασμός, που εφαρμόζονται και κατευθύνονται εσφαλμένα, μπορούν ευκολότατα να βλάψουν ένα συνάνθρωπό μας, γιαυτό μην προσέχετε μόνο τις λανθασμένες τάσεις σας αλλά και τη χρήση των αρετών σας. Αν η αβλάβεια είναι ο βασικός τόνος της ζωής σας, θα κάνετε περισσότερα για να προκαλέσετε ορθές αρμονικές συνθήκες στην προσωπικότητά σας παρά με οποιοδήποτε βαθμό πειθαρχίας σ’ άλλες γραμμές. Η δραστική κάθαρση που επιφέρει η προσπάθεια να είμαστε αβλαβείς, θα συντείνει πολύ στην εξάλειψη των λανθασμένων καταστάσεων συνείδησης. Φροντίστε λοιπόν να εισάγετε την ιδέα αυτή στη βραδινή σας ανασκόπηση. Θα ήθελα να παροτρύνω τον καθένα που διαβάζει αυτές τις σελίδες να κάνει μια καινούργια αρχή στην πνευματική ζωή. Θα του έλεγα, ξέχασε όλες τις περασμένες επιτεύξεις, ανάπτυξε ζήλο και συγκεντρώσου στο Σχέδιο. Μέχρι στιγμής έγινε ασφαλώς κάποια πρόοδος στην ομαδική αντίληψη κι εκδηλώνεται λιγότερο ενδιαφέρον για το χωριστό εαυτό. Αναμφίβολα οραματιζόμαστε με περισσότερη πίστη τον Αγαθό Νόμο που οδηγεί όλη τη δημιουργία στην πλήρη τελείωση και μ’ αυτό τον οραματισμό αποκτήθηκε η ικανότητα απόσπασης του βλέμματος απ’ τις υποθέσεις της ατομικής εμπειρίας και προσήλωσής του στην πραγμάτωση του σκοπού για το σύνολο. Αυτός είναι ο αντικειμενικός σκοπός και στόχος. Εύρος οράματος, περιεκτικότητα κατανόησης και πλατύς ορίζοντας είναι τα προκαταρκτικά ουσιώδη κάθε έργου υπό την καθοδήγηση της ιεραρχίας των μυστών· η σταθεροποίηση της συνείδησης στη μία ζωή και η αναγνώριση της βασικής ενότητας όλης της δημιουργίας πρέπει κάπως ν’ αναπτυχθεί πριν εμπιστευθούν σε κάποιον ορισμένες γνώσεις και Λέξεις Δύναμης και το χειρισμό εκείνων των δυνάμεων που φέρνουν την υποκειμενική πραγματικότητα σε εξωτερική εκδήλωση. Σας λέω λοιπόν τη στιγμή αυτή, εγώ – ένας πρεσβύτερος και ίσως πιο έμπειρος μαθητής και εργάτης στο μεγάλο αμπελώνα του Κυρίου – ασκώ την αβλάβεια με ζέση και κατανόηση, γιατί είναι (όταν εφαρμόζεται αληθινά) ο καταστροφέας κάθε περιορισμού. Η βλαβερότητα βασίζεται στην ιδιοτέλεια και σε μια εγωκεντρική στάση. Είναι η εκδήλωση δυνάμεων συγκεντρωμένων για αυτοπροβολή, αυτοεπέκταση και αυτοϊκανοποίηση. Η αβλάβεια είναι η έκφραση της ζωής του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται πως είναι παντού, που ζει συνειδητά σαν ψυχή, του οποίου η φύση είναι αγάπη, του οποίου η μέθοδος είναι η περιεκτικότητα και για τον οποίο όλες οι μορφές είναι όμοιες κατά το ότι συγκαλύπτουν και κρύβουν το φως και δεν είναι παρά εξωτερικεύσεις του ενός Άπειρου Όντος. Η αντίληψη αυτή, ας το υπενθυμίσω, εκδηλώνεται σαν αληθινή κατανόηση της ανάγκης του αδελφού, διαζευγμένη από συναίσθημα και σκοπιμότητα. Οδηγεί σ’ εκείνη τη σιωπή της γλώσσας που προκύπτει απ’ τη μη αναφορά στο χωριστό εαυτό. Επιφέρει την ακαριαία εκείνη ανταπόκριση στην αληθινή ανάγκη, που χαρακτηρίζει τα Μεγάλα Όντα τα οποία (εισχωρώντας κάτω απ’ την εξωτερική εμφάνιση) βλέπουν την εσώτερη αιτία που παράγει τις συνθήκες που σημειώνονται στην εξωτερική ζωή κι έτσι απ’ αυτό το σημείο της σοφίας μπορεί να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

δοθεί αληθινή βοήθεια και καθοδήγηση. Η αβλάβεια επιφέρει στη ζωή επιφυλακτικότητα κρίσης, συγκράτηση της ομιλίας, ικανότητα αποφυγής της παρορμητικής δράσης και την εκδήλωση ενός μη επικριτικού πνεύματος. Έτσι μπορεί να δοθεί ελεύθερη δίοδος στις δυνάμεις της αληθινής αγάπης και στις πνευματικές εκείνες ενέργειες που φαίνεται να ζωογονούν την προσωπικότητα, οδηγώντας συνεπώς σε ορθή δράση. Ας είναι λοιπόν η αβλάβεια ο βασικός τόνος της ζωής σας. Η βραδινή ανασκόπηση πρέπει να διεξάγεται ολοκληρωτικά πάνω σ’ αυτή τη γραμμή· διαιρέστε την εργασία ανασκόπησης σε τρία μέρη κι εξετάστε: 1. Την αβλάβεια στη σκέψη. Αυτή θα καταλήξει πρώτιστα στον έλεγχο της ομιλίας. 2. Την αβλάβεια στη συναισθηματική αντίδραση. Αυτή θα οδηγήσει να γίνετε αγωγός της αγαπητικής όψης της ψυχής. 3. Την αβλάβεια στη δράση. Αυτή θα επιφέρει ευστάθεια, επιδεξιότητα στη δράση και την αποδέσμευση της δημιουργικής θέλησης. Οι τρεις αυτές προσεγγίσεις στο ζήτημα πρέπει να μελετηθούν από τα αποτελέσματά τους πάνω μας και στην ανάπτυξή μας και από τα αποτελέσματά τους πάνω σ’ όσους προσεγγίζουμε και πάνω στους συντρόφους του περιβάλλοντός μας. Μπορώ εδώ να παρατηρήσω ότι κάνω εισηγήσεις που βασίζονται σε εμπειρία στο αποκρυφιστικό έργο. Δεν έχετε υποχρέωση να υπακούσετε. Επιζητούμε να εκπαιδεύσουμε νοήμονες υπηρέτες της φυλής κι αυτοί αναπτύσσονται με αυτοπροαίρετη προσπάθεια, ελευθερία δράσης και διάκριση στη μέθοδο κι όχι με αναντίρρητη υπακοή, αρνητική συναίνεση και τυφλή συμμόρφωση. Αυτό μην το λησμονείτε. Αν κάποια διαταγή προέλθει κάποτε από τον υποκειμενικό όμιλο των δασκάλων μεταξύ των οποίων είμαι ένα ταπεινό μέλος, ας ακολουθήσει τις υπαγορεύσεις της δικής σας ψυχής και τις παροτρύνσεις του ανώτερου εαυτού σας. Προτού προχωρήσουμε στην ανάλυση αυτού του Κανόνα και του προηγούμενου, γιατί οι Κανόνες ΙΙ και ΙΙΙ είναι τα δύο ήμισυ ενός όλου, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι σ’ αυτή τη σειρά διαλογισμών πάνω στις αρχαίες αυτές φόρμουλες ασχολούμαστε με το μαγικό έργο του ζηλωτή σαν συνεργάτη στα εγχειρήματα της Μεγάλης Λευκής Στοάς. Πραγματευόμαστε τις μεθόδους της λευκής μαγείας. Θα σας υπενθύμιζα επίσης ότι το μαγικό έργο της πλανητικής μας Ιεραρχίας συνίσταται στη φροντίδα της ψυχής στον κόσμο των μορφών, έτσι ώστε το άνοιγμα του άνθους της ψυχής να μπορεί να γαλουχηθεί και να τραφεί με τέτοια σύνεση ώστε η ακτινοβόλος δόξα, η μαγνητική δύναμη και (τελικά) η πνευματική ενέργεια να καταδειχθούν με το μέσον της μορφής. Έτσι η δύναμη των τριών Ακτίνων της θείας Εκδήλωσης μπορεί να γίνει ορατή: Πρώτη Ακτίνα............................Πνευματική Ενέργεια. Δεύτερη Ακτίνα.........................Μαγνητική Δύναμη. Τρίτη Ακτίνα..............................Ακτινοβόλος Δόξα. Οι ακτίνες αυτές βρίσκουν επίσης τις μικροκοσμικές αντανακλάσεις τους στην αύρα του τέλειου ανθρώπου:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

Πρώτη Ακτίνα............Εναδική......................Πνευματική Ενέργεια...........Κεφαλικό Κέντρο. Δεύτερη Ακτίνα.........Εγωική.......................Μαγνητική Δύναμη..............Καρδιακό Κέντρο. Τρίτη Ακτίνα..............Προσωπικότητα.........Ακτινοβόλος Δόξα................Ηλιακό Πλέγμα.

Με ρωτάς, γιατί δε λέω το κέντρο του λαιμού; Επειδή τα κέντρα κάτω απ’ το διάφραγμα συμβολίζουν πρώτιστα τον προσωπικό κατώτερο εαυτό και στο συνθετικό τους κέντρο, το ηλιακό πλέγμα, εκφράζουν τη μαγνητική δύναμη της υλικής όψης στον άνθρωπο. Το κέντρο του λαιμού παρασύρεται σε αυξανόμενη δημιουργική δραστηριότητα καθώς η προσωπικότητα δονείται με την ψυχή. Ας εξετάσουμε τώρα τα λόγια στο τέλος του προηγούμενου κανόνα: “Το κατώτερο φως εκτινάσσεται προς τα πάνω και το μεγαλύτερο φως φωτίζει τους τρεις· το έργο των τεσσάρων προχωρεί”. Τι είναι το κατώτερο φως; Ο σπουδαστής πρέπει να θυμάται ότι για τους τωρινούς σκοπούς έχει τρία σώματα φωτός να εξετάσει: Υπάρχει το ακτινοβόλο σώμα της ίδιας της ψυχής που βρίσκεται στο δικό της πεδίο και αποκαλείται συχνά Καράνα Σαρίνα ή αιτιώδες σώμα. Υπάρχει το ζωτικό ή αιθερικό σώμα, ο φορέας της πράνα που είναι το σώμα του χρυσού φωτός, ή μάλλον ο πυρρόχρους φορέας. Υπάρχει το σώμα του “σκοτεινού φωτός”, που είναι ο αποκρυφιστικός τρόπος αναφοράς στο κρυμμένο φως του φυσικού σώματος και στο φως που λανθάνει στο ίδιο το άτομο. Οι τρεις αυτοί τύποι ενέργειας αναφέρονται στο Αρχαίο Σχόλιο με τους ακόλουθους συμβολικούς όρους: “Όταν το ακτινοβόλο φως του Ηλιακού Αγγέλου συγχωνευθεί με το χρυσό φως του κοσμικού μεσολαβητή, αφυπνίζει από το σκοτάδι το ορμητικό φως του άνου, της κουκκίδας.”

“Κοσμικός μεσολαβητής” είναι ο όρος που δίνεται στο αιθερικό σώμα που είναι μέρος και τμήμα του παγκόσμιου αιθέρα. Μέσω του αιθερικού σώματος ρέουν όλες οι ενέργειες, είτε εκπορεύονται απ’ την ψυχή είτε απ’ τον ήλιο ή από έναν πλανήτη. Κατά μήκος των ζωντανών αυτών γραμμών της πύρινης ουσίας περνούν όλες οι επαφές που δεν εκπορεύονται ειδικά απ’ τον απτό κόσμο. Το σκοτεινό φως των μικροσκοπικών ατόμων από τα οποία κατασκευάζεται το φυσικό σώμα, ανταποκρίνεται στη διέγερση που κατέρχεται απ’ την ψυχή στο φορέα της κι όταν ο άνθρωπος βρίσκεται υπό τον έλεγχο της ψυχής, προκύπτει η έκλαμψη του φωτός σ’ ολόκληρο το σώμα. Εμφανίζεται σαν η ακτινοβολία που εκπορεύεται από τα σώματα των μυστών και των αγίων, που δίνει την εντύπωση λαμπρού και αστραποβόλου φωτός. Όταν το ακτινοβόλο φως της ψυχής σμίξει με το μαγνητικό φως του ζωτικού σώματος, διεγείρει τα άτομα του φυσικού σώματος σε τέτοιο βαθμό ώστε το κάθε άτομο γίνεται με τη σειρά του ένα μικροσκοπικό ακτινοβόλο κέντρο. Αυτό τότε μόνο είναι εφικτό όταν το κεφάλι, η καρδιά, το ηλιακό πλέγμα και το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης συνδεθούν μ’ έναν ιδιάζοντα τρόπο που είναι ένα απ’ τα μυστικά της πρώτης μύησης. Όταν αυτά τα τέσσερα βρίσκονται σε στενή συνεργασία, το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

“δάπεδο του τριγώνου”, όπως καλείται συμβολικά, προετοιμάζεται για το μαγικό έργο. Με άλλα λόγια – μπορούν να απαριθμηθούν ως εξής: α. Η φυσική υλική μορφή με το κέντρο της στη βάση της σπονδυλικής στήλης. β. Το ζωτικό σώμα που εργάζεται δια του καρδιακού κέντρου όπου έχει την έδρα της η ζωική αρχή. Οι δραστηριότητες του σώματος που οφείλονται σ’ αυτή τη διέγερση, διεξάγονται μέσω της κυκλοφορίας του αίματος. γ. Το συναισθηματικό σώμα που εργάζεται δια του ηλιοπλεγματικού κέντρου. δ. Το κεφαλικό κέντρο, ο άμεσος πράκτορας της ψυχής και ο ερμηνευτής της, ο νους. Τα τέσσερα αυτά βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία και ευθυγράμμιση. Όταν συμβεί αυτό, το έργο της μύησης με τα διαλείμματά της της ενεργού μαθητείας, γίνεται εφικτό. Πριν τη στιγμή αυτή το έργο δεν μπορεί να προχωρήσει. Προαναγγέλλεται στο ζηλωτή με την αναπαράσταση ενός συμβολικού γεγονότος στο φως στο κεφάλι, που είναι ο πρόδρομος του κατοπινού σταδίου της μύησης. Στο στάδιο αυτό το ψυχικό φως εισχωρεί στην περιοχή της επίφυσης· εκεί ακτινοβολεί τους αιθέρες της κεφαλής, τους ζωτικούς αέρες· αυτό προκαλεί διέγερση των ατόμων του εγκεφάλου, έτσι ώστε το φως τους να συγχωνευθεί και να σμίξει με τα άλλα δύο – το αιθερικό φως και το ψυχικό φως – και τότε δημιουργείται ο εσώτερος εκείνος ακτινοβόλος ήλιος του οποίου ο ζηλωτής αποκτά συνείδηση στην εμπειρία του φυσικού του εγκεφάλου. Οι σπουδαστές μιλούν συχνά για ένα διάχυτο φως ή λάμψη κι αυτό είναι το φως των ατόμων του φυσικού πεδίου από τα οποία απαρτίζεται ο εγκέφαλος· αργότερα μπορεί ν’ αναφέρουν ότι βλέπουν αυτό που φαίνεται σαν ένας ήλιος μέσα στο κεφάλι. Είναι η επαφή με το αιθερικό φως συν το φυσικό ατομικό φως. Αργότερα αποκτούν επίγνωση ενός έντονα λαμπρού ηλεκτρικού φωτός· είναι το ψυχικό φως συν το αιθερικό και το ατομικό. Όταν αυτό ιδωθεί, έχουν συχνά επίγνωση ενός σκοτεινού κέντρου μέσα στον ακτινοβόλο ήλιο. Αυτή είναι η είσοδος στην Ατραπό, που φανερώνεται απ’ τη “λάμψη του φωτός πάνω στη θύρα”. Οι σπουδαστές πρέπει να θυμούνται πως είναι δυνατό να προσεγγισθεί ένα ψηλό στάδιο πνευματικής συνείδησης χωρίς να ιδωθεί η εγκεφαλική αυτή ακτινοβολία. Έχει εντελώς τη φύση φαινομένου και προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ολκή του φυσικού σώματος, από το περασμένο κάρμα κι επίτευξη και από την ικανότητα του ζηλωτή να επισύρει “δύναμη από ψηλά” και να συγκρατεί την ενέργεια αυτή σταθερά στο εγκεφαλικό κέντρο, ενώ ο ίδιος σε διαλογισμό μένει αποσπασμένος από τη μορφική όψη και μπορεί να την κοιτάζει γαλήνια. Όταν συντελεσθεί αυτό (και δεν είναι αντικειμενικός σκοπός για τον οποίο θα εργασθεί, αλλά είναι απλά μια ένδειξη που καταγράφεται στη συνείδηση και μετά εγκαταλείπεται), η επακόλουθη διέγερση προκαλεί μια αντίδραση του φυσικού σώματος. Η μαγνητική δύναμη του φωτός στο κεφάλι και η ακτινοβόλος δύναμη της ψυχής προκαλούν διέγερση. Τα κέντρα αρχίζουν να δονούνται κι ο κραδασμός τους αφυπνίζει τα άτομα του υλικού σώματος, ωσότου τελικά οι δυνάμεις του δονούμενου αιθερικού σώματος παρασύρουν ακόμη και το κατώτατο κέντρο σε ευθυγράμμιση με το ανώτατο. Έτσι τα πυρά του σώματος (το άθροισμα της ενέργειας των ατόμων)

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

παρασύρονται σε αυξημένη δραστηριότητα, μέχρι τον καιρό που ανυψώνεται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης η πύρινη αυτή ενέργεια. Πραγματοποιείται με το μαγνητικό έλεγχο της ψυχής που κάθεται “στο θρόνο μεταξύ των φρυδιών”. Εδώ υπεισέρχεται το έργο ενός απ’ τα μέσα της γιόγκα, η αφαίρεση ή απόσυρση. Όταν τα τρία φώτα σμίξουν, όταν τα κέντρα αφυπνισθούν και τα άτομα επίσης δονούνται, γίνεται εφικτό για τον άνθρωπο να επικεντρώσει και τα τρία στο κεφάλι κατά βούληση. Τότε με μια πράξη θέλησης και τη γνώση ορισμένων λέξεων Δύναμης μπορεί να εισέλθει σε σαμάντι και ν’ αποσυρθεί από το σώμα του, παίρνοντας μαζί του το φως. Με τον τρόπο αυτό το μεγαλύτερο φως (τα τρία συγχωνευμένα και συνενωμένα) φωτίζει τους τρεις κόσμους των προσπαθειών του ανθρώπου και “το φως εκτινάσσεται προς τα πάνω” και φωτίζει όλες τις σφαίρες της συνειδητής και ασυνείδητης εμπειρίας του ανθρώπου. Αυτό αναφέρεται στα απόκρυφα κείμενα των Διδασκάλων με τα λόγια: “Τότε ο Ταύρος του Θεού φέρνει το φως στο μέτωπό του κι ο οφθαλμός του εκπέμπει την ακτινοβολία· το κεφάλι του, με μαγνητική δύναμη, μοιάζει με αστραποβόλο ήλιο και απ’ το λωτό της κεφαλής εκτείνεται η ατραπός του φωτός. Εισέρχεται στο Μεγαλύτερο Ον παράγοντας ένα ζων πυρ. Ο Ταύρος του Θεού βλέπει τον Ηλιακό Άγγελο και γνωρίζει αυτό τον Άγγελο σαν το φως όπου βαδίζει.”

Τότε το έργο των τεσσάρων προχωρεί. Οι τέσσερις γίνονται ένας. Ο Ηλιακός Άγγελος ταυτίζεται με το όργανό του· η ζωή των περιβλημάτων υποτάσσεται στη ζωή της εσώτερης θειότητας· το φως των περιβλημάτων συγχωνεύεται με το φως της ψυχής. Το κεφάλι, η καρδιά και η βάση της σπονδυλικής στήλης ευθυγραμμίζονται γεωμετρικά και ορισμένες αναπτύξεις γίνονται τότε εφικτές. Στους δύο αυτούς Κανόνες τέθηκαν τα θεμέλια του μαγικού έργου της ψυχής. Ας απαριθμήσουμε, χάρη σαφήνειας, τα βήματα που περιγράφηκαν: 1. Ο Ηλιακός Άγγελος αρχίζει το έργο της μύησης της Προσωπικότητας. 2. Αποσύρει τις δυνάμεις του από τα ψυχικά εγχειρήματα στο πνευματικό Βασίλειο κι επικεντρώνει την προσοχή του στο έργο που πρέπει να γίνει. 3. Εισέρχεται σε βαθύ διαλογισμό. 4. Αποκαθίσταται μαγνητική επικοινωνία με το όργανο στους τρεις κόσμους. 5. Το όργανο, ο άνθρωπος, ανταποκρίνεται και εισέρχεται επίσης σε διαλογισμό. 6. Το έργο προχωρεί σε διαβαθμισμένα στάδια και με κυκλική δραστηριότητα. 7. Το φως της ψυχής ρίχνεται προς τα κάτω. 8. Το φως του ζωτικού σώματος και της φυσικής μορφής συγχρονίζεται με εκείνο της κεφαλής. 9. Τω κέντρα παρασύρονται σε δραστηριότητα. 10. Το φως της ψυχής και οι δύο άλλες όψεις του φωτός είναι τόσο έντονες ώστε φωτίζεται πλέον ολόκληρη η ζωή στους τρεις κόσμους. 11. Προκαλείται ευθυγράμμιση, το έργο της μαθητείας και της μύησης καθίσταται εφικτό και προχωρεί σύμφωνα με το Νόμο της Ύπαρξης.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ Υπάρχει ωστόσο ένα σημείο που αξίζει να εξετασθεί και μπορεί να εκφρασθεί υπό μορφή ερώτησης. Ο σπουδαστής μπορεί να ρωτήσει για το ζήτημα ως εξής: “Μερικοί άνθρωποι προσεγγίζουν το πρόβλημα της Ύπαρξης δια της νοητικής εκτίμησης· άλλοι δια της καρδιακής κατανόησης· μερικοί ελαύνονται απ’ το κεφάλι κι άλλοι απ’ την καρδιά· μερικοί κάνουν πράγματα ή αποφεύγουν να τα κάνουν γιατί γνωρίζουν παρά νιώθουν· μερικοί αντιδρούν στο περιβάλλον τους νοητικά παρά συναισθηματικά. “Το σημείο όπου πρέπει να ζητηθεί φώτιση είναι κατά πόσο η ατραπός για μερικούς δεν είναι να υπηρετούν γιατί γνωρίζουν παρά αγαπούν το Θεό που στο κάτω-κάτω δεν είναι παρά ο ενδότερος εαυτός τους. Δεν είναι αυτή η ατραπός του αποκρυφιστή και του σοφού παρά του μυστικιστή και του αγίου; Όταν όλα ειπωθούν και γίνουν, δεν είναι κυρίως ζήτημα ακτίνας στην οποία βρίσκεται κανείς και του Διδασκάλου υπό τον οποίο κάνει τη μαθητεία του; Δεν είναι η αληθινή γνώση ένα είδος διανοητικής αγάπης; Αν ένας ποιητής μπορεί να συνθέσει μια ωδή για τη διανοητική ομορφιά, γιατί να μην μπορούμε να εκφράσουμε την εκτίμηση μιας ενότητας που συλλαμβάνεται με το κεφάλι παρά με την καρδιά; Οι καρδιές είναι καλές με τον τρόπο τους, αλλά δεν κάνουν για την τραχιά χρήση του κόσμου. “Μπορεί κανείς να κάνει κάτι άλλο απ’ το να αποδεχθεί τον τωρινό του περιορισμό, ενώ επιδιώκει μια υπέρβαση που είναι δική του από το Θείο Νόμο της εξέλιξης; Μήπως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο (συγκριτικά) όπως το πνευματικό σύμπλεγμα κατωτερότητας από μέρους όσων είναι ευαίσθητοι (και ίσως υπερευαίσθητοι) στο γεγονός ότι ενώ οι ζωές τους είναι διανοητικά πλήρεις ενδιαφέροντος, δεν έχουν ακόμη κάνει την έρημο της καρδιάς τους ν’ ανθίσει σαν ρόδο; “Μ’ άλλα λόγια όταν κατευθύνεται κανείς στον προορισμένο σταθμό του κι εκεί υπηρετεί αποδεχόμενος την Αδελφότητα στην Παρουσία της Πατρότητας, σε τι διαφέρει αν το θεμελιώδες αξίωμα είναι γι’ αυτόν ζήτημα κεφαλής παρά καρδιάς;”

Θα απαντούσα σε τέτοια ερωτήματα ως εξής: Δεν είναι ζήτημα ακτίνας ούτε ακόμη βασικής διάκρισης μεταξύ αποκρυφιστή και μυστικιστή. Στο ολοκληρωμένο άτομο τόσο το κεφάλι όσο και η καρδιά πρέπει να λειτουργούν με ίση δύναμη. Όμως σε χρόνο και χώρο και στο διάστημα της διαδικασίας της εξέλιξης τα άτομα διακρίνονται από μια κυρίαρχη τάση σε κάποια ζωή· μόνο επειδή δε βλέπουμε όλη την εικόνα κάνουμε τις προσωρινές αυτές διακρίσεις. Σε μια ζωή ο άνθρωπος μπορεί να είναι κατεξοχήν νοητικός και γι’ αυτόν η ατραπός της Αγάπης του Θεού θα ήταν αταίριαστη. Η Αγάπη του Θεού διαχύνεται πλατιά στην καρδιά του και σε αξιοσημείωτο βαθμό η αποκρυφιστική του προσέγγιση βασίζεται στη μυστικιστική αντίληψη των περασμένων ζωών. Γι’ αυτόν το πρόβλημα είναι να γνωρίσει το Θεό προκειμένου να ερμηνεύσει αυτή τη γνώση σαν αγάπη προς όλους. Η υπεύθυνη αγάπη που εκδηλώνεται στο καθήκον προς την ομάδα και την οικογένεια, είναι συνεπώς γι’ αυτόν η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης. Η παγκόσμια αγάπη που ακτινοβολεί όλη τη φύση κι όλες τις μορφές ζωής, ακολουθεί μια πιο αναπτυγμένη γνώση του Θεού, αλλά αυτή θα είναι μέρος της ανάπτυξής του σε μια άλλη ζωή. Οι σπουδαστές της ανθρώπινης φύσης (και τέτοιοι πρέπει να είναι όλοι οι ζηλωτές) θα κάνουν καλά να έχουν υπόψη πως υπάρχουν πρόσκαιρες διαφορές. Οι άνθρωποι διαφέρουν: α. Στην ακτίνα (που επηρεάζει κατεξοχήν το μαγνητισμό της ζωής).

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

β. Στην προσέγγιση στην αλήθεια, οπότε είτε η αποκρυφιστική είτε η μυστικιστική ατραπός θα έχουν την πιο ισχυρή ελκτική δύναμη. γ. Στην πόλωση που καθορίζει τη συναισθηματική, νοητική ή φυσική πρόθεση μιας ζωής. δ. Στη θέση τους στην εξέλιξη, που οδηγεί στις διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ των ανθρώπων. ε. Στο αστρολογικό ζώδιο που προσδιορίζει τη ροπή οποιασδήποτε ιδιαίτερης ζωής. ζ. Στη φυλή που φέρνει την προσωπικότητα κάτω απ’ την ιδιάζουσα φυλετική σκεπτομορφή. Η υποακτίνα στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος, η μικρότερη αυτή ακτίνα που ποικίλλει από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, προσδίδει σε μεγάλο βαθμό το χρωματισμό του σ’ αυτή τη ζωή. Είναι η δευτερεύουσα χροιά του. Μην ξεχνάτε ότι η πρωτεύουσα ακτίνα της Ενάδας συνεχίζεται ανά τους αιώνες. Δε μεταβάλλεται. Είναι μια από τις τρεις κύριες ακτίνες που τελικά συνθέτουν τους υιούς των ανθρώπων. Η ακτίνα του εγώ ποικίλλει από γύρο σε γύρο και στις πιο εξελιγμένες ψυχές από φυλή σε φυλή και περιλαμβάνει μια απ’ τις πέντε ακτίνες της τωρινής μας εξέλιξης. Είναι η κυριαρχούσα ακτίνα στην οποία δονείται το αιτιώδες σώμα του ανθρώπου. Μπορεί ν’ αντιστοιχεί στην ακτίνα της ενάδας, ή μπορεί να είναι ένα απ’ τα συμπληρωματικά χρώματα της πρωτεύουσας. Η ακτίνα της προσωπικότητας ποικίλλει από ζωή σε ζωή, ωσότου καλυφθεί η γκάμα των επτά υποακτίνων της Εναδικής ακτίνας. Όταν λοιπόν ασχολούμαστε με ανθρώπους των οποίων οι ενάδες είναι σε όμοια ή συμπληρωματική ακτίνα, θα βρεθεί ότι προσεγγίζουν ο ένας τον άλλο με συμπάθεια. Πρέπει ωστόσο να θυμόμαστε ότι η εξέλιξη πρέπει να είναι πολύ προχωρημένη για να ασκεί εκτενή επίδραση η ακτίνα της ενάδας. Έτσι η πλειονότητα των περιπτώσεων δεν υπάγεται σ’ αυτή την κατηγορία. Στους μέσους προχωρημένους ανθρώπους που αγωνίζονται να προσεγγίσουν το ιδεώδες, η ομοιότητα της εγωικής ακτίνας επιφέρει αμοιβαία κατανόηση κι επακολουθεί φιλία. Είναι εύκολο για δύο ανθρώπους της ίδιας εγωικής ακτίνας να κατανοήσουν ο ένας την άποψη του άλλου και γίνονται στενοί φίλοι, με ακλόνητη πίστη ο ένας στον άλλο, γιατί ο καθένας αναγνωρίζει πως ο άλλος δρα όπως θα δρούσε ο ίδιος. Αλλά όταν (μαζί με την εγωική ομοιότητα της ακτίνας) έχετε την ίδια ακτίνα προσωπικότητας, τότε έχετε ένα απ’ τα σπάνια εκείνα πράγματα, μια τέλεια φιλία, έναν επιτυχή γάμο, έναν αδιάσπαστο δεσμό μεταξύ των δύο. Αυτό είναι πράγματι σπάνιο. Όταν έχετε δύο ανθρώπους στην ίδια ακτίνα προσωπικότητας αλλά με ανόμοια εγωική ακτίνα, μπορεί να έχετε εκείνες τις σύντομες και ξαφνικές φιλίες και συγγένειες που είναι τόσο εφήμερες όσο μια πεταλούδα. Τα πράγματα αυτά χρειάζεται να τα έχετε κατά νου και με την αναγνώρισή τους προκύπτει η ικανότητα να είσθε ευπροσάρμοστοι. Η διαύγεια της όρασης οδηγεί σε μια προσεκτική στάση. Μια άλλη αιτία διαφοράς μπορεί να οφείλεται στην πόλωση των σωμάτων. Αν δεν το αναγνωρίσουμε αυτό στην εξέταση των ανθρώπων, θα επακολουθήσει έλλειψη

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

κατανόησης. Όταν χρησιμοποιείτε τον όρο: “άνθρωπος πολωμένος στο αστρικό του σώμα” – στην πραγματικότητα εννοείτε έναν άνθρωπο του οποίου το εγώ εργάζεται κυρίως μέσω αυτού του φορέα. Η πόλωση δείχνει την καθαρότητα του αγωγού. Ας το επεξηγήσω. Το εγώ του μέσου ανθρώπου εδρεύει στο τρίτο υποπεδίο του νοητικού πεδίου. Αν ο άνθρωπος έχει αστρικό φορέα που απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από αστρική ύλη του τρίτου υποπεδίου και νοητικό φορέα που είναι κυρίως στο πέμπτο υποπεδίο, το εγώ θα επικεντρώσει την προσπάθειά του στο αστρικό σώμα. Αν έχει νοητικό σώμα από ύλη του τέταρτου υποπεδίου και αστρικό σώμα του πέμπτου υποπεδίου, η πόλωση θα είναι νοητική. Όταν λέτε ότι το εγώ έχει μεγαλύτερο ή μικρότερο έλεγχο ενός ανθρώπου, στην πραγματικότητα εννοείτε ότι ο άνθρωπος δόμησε στα σώματά του ύλη των ανώτερων υποπεδίων. Το εγώ αναλαμβάνει τον έλεγχο με ενδιαφέρον μόνο όταν ο άνθρωπος εξαλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά ύλη του έβδομου, έκτου και πέμπτου υποπεδίου απ’ τους φορείς του. Όταν δομήσει μια ορισμένη αναλογία ύλης του τέταρτου υποπεδίου, το εγώ επεκτείνει τον έλεγχό του· όταν υπάρχει ορισμένη αναλογία του τρίτου υποπεδίου, τότε ο άνθρωπος είναι στην Ατραπό· όταν επικρατεί ύλη του δεύτερου υποπεδίου, τότε λαμβάνει μύηση κι όταν έχει ύλη μόνο της ατομικής ουσίας, γίνεται Διδάσκαλος. Επομένως το υποπεδίο στο οποίο βρίσκεται ο άνθρωπος έχει σημασία και η αναγνώριση της πόλωσής του διευκρινίζει τη ζωή. Το τρίτο πράγμα που χρειάζεται να θυμάστε είναι ότι ακόμη κι όταν γνωστοποιηθούν τα δύο αυτά σημεία, η ηλικία της εμπειρίας της ψυχής προκαλεί συχνά έλλειψη κατανόησης. Τα παραπάνω δύο σημεία δε μας οδηγούν πολύ μακριά, γιατί η ικανότητα αίσθησης της ακτίνας ενός ανθρώπου δεν είναι ακόμη γι’ αυτή τη φυλή. Η κατά προσέγγιση υπόθεση και η χρήση της ενόρασης είναι το μόνο εφικτό τώρα. Οι λίγο εξελιγμένοι δεν μπορούν να κατανοήσουν πλήρως τους πολύ εξελιγμένους και σε μικρότερο βαθμό το προχωρημένο εγώ δεν κατανοεί ένα μυημένο. Το μεγαλύτερο μπορεί να κατανοήσει το μικρότερο, αλλά το αντίθετο δε συμβαίνει. Σ’ ό,τι αφορά τη δράση εκείνων των οποίων το σημείο επίτευξης υπερβαίνει κατά πολύ το δικό σας, μπορώ μόνο να σας ζητήσω να κάνετε τρία πράγματα: α. Να είσθε επιφυλακτικοί στην κρίση. Η όρασή τους είναι μεγαλύτερη. Μην ξεχνάτε ότι μια από τις μεγαλύτερες ποιότητες που απέκτησαν τα μέλη της Στοάς είναι η ικανότητά τους να θεωρούν την καταστροφή της μορφής σαν ασήμαντη. Η μέριμνά τους είναι για την εξελισσόμενη ζωή. β. Ν’ αντιληφθείτε πως όλα τα γεγονότα επιφέρονται από τους Αδελφούς μ’ ένα σοφό σκοπό υπόψη. Οι μικρότερου βαθμού μυημένοι, παρότι απόλυτα ελεύθεροι πράκτορες, έχουν τη θέση τους στα σχέδια των ανωτέρων τους, όπως ακριβώς κι εσείς με το μικρότερο τρόπο σας. Έχουν να μάθουν τα μαθήματά τους κι ο κανόνας της μάθησης είναι ότι όλη η εμπειρία πρέπει να εξαγορασθεί. Η κατανόηση έρχεται με την τιμωρία που ακολουθεί μια άκριτη πράξη. Οι ανώτεροί τους παραστέκουν για να στρέψουν στο καλό καταστάσεις που προκλήθηκαν από

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

τα λάθη εκείνων που είναι κατώτεροι στο στάδιο ανάπτυξης. γ. Να θυμάστε επίσης ότι ο Νόμος της Επαναγέννησης κρύβει το μυστικό της τωρινής κρίσης. Ομάδες εγώ έρχονται μαζί για να εκπληρώσουν ορισμένο κάρμα που σχετίζεται με περασμένες μέρες. Οι άνθρωποι έσφαλαν σοβαρά στο παρελθόν. Η τιμωρία και η μετουσίωση είναι η φυσική εκπλήρωση. Η βία και η σκληρότητα στο παρελθόν θα δρέψουν το βαρύ τους κάρμα, αλλά είναι στα χέρια όλων σας να μετουσιώσετε τώρα τα παλιά λάθη. Να έχετε επίσης κατά νου ότι οι αρχές είναι αιώνιες, οι προσωπικότητες πρόσκαιρες. Οι αρχές πρέπει να θεωρούνται στο φως της αιωνιότητας· οι προσωπικότητες απ’ τη σκοπιά του χρόνου. Το πρόβλημα είναι ότι σε πολλές καταστάσεις ενέχονται δύο αρχές, η μια από τις οποίες είναι δευτερεύουσα. Η δυσκολία βρίσκεται στο γεγονός ότι (όταν αμφότερες είναι αρχές) αμφότερες είναι ορθές. Ο κανόνας για ασφαλή καθοδήγηση είναι να θυμάστε πάντα ότι οι βασικές αρχές (για τη συνετή κατανόηση και την καρποφόρο εφαρμογή τους) απαιτούν συνήθως τη δράση της ενόρασης, ενώ οι δευτερεύουσες αρχές είναι πιο καθαρά νοητικές. Οπότε οι μέθοδοι αναγκαστικά διαφέρουν. Όταν εμμένετε σε βασικές αρχές, οι συνετότερες μέθοδοι είναι η σιωπή και μια χαρούμενη εμπιστοσύνη ότι ο Νόμος λειτουργεί, η αποφυγή κάθε νύξης για την προσωπικότητα εκτός από συνετά και στοργικά σχόλια και η απόφαση να τα βλέπετε όλα στο φως της αιωνιότητας κι όχι του χρόνου, συνδυασμένη με μια διαρκή προσπάθεια να ακολουθείτε το νόμο της αγάπης και να βλέπετε μόνο το θείο στους αδελφούς σας, ακόμη κι αν βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά. Στις δευτερεύουσες αρχές που όλες οι αντίθετες δυνάμεις τονίζουν προς το παρόν, η χρήση του κατώτερου νου συνεπάγεται τον κίνδυνο επίκρισης, τη χρησιμοποίηση μεθόδων που καθιέρωσε ο χρόνος στους τρεις κόσμους – μεθόδων που ενέχουν προσωπική επίθεση, ύβρη και δαπάνη δύναμης σε καταστροφικές γραμμές κι ένα πνεύμα αντίθετο στο νόμο του πεδίου της ενότητας. Ο όρος “αντίθετες δυνάμεις” χρησιμοποιείται ορθά όταν τον μεταχειρίζεστε με επιστημονική έννοια και εννοείτε τον αντίθετο πόλο που οδηγεί σε ισορροπία. Να θυμάστε λοιπόν ότι οι αντίθετες ομάδες μπορεί να είναι τελείως ειλικρινείς, αλλά ο συγκεκριμένος νους δρα σ’ αυτές σαν φράγμα στην ελεύθερη δράση της ανώτερης όρασης. Η ειλικρίνειά τους είναι μεγάλη αλλά το σημείο επίτευξής τους σε κάποιες γραμμές είναι μικρότερο από εκείνων που εμμένουν σε βασικές αρχές, θεωρούμενο στο φως της ενόρασης. Αρχή είναι εκείνο που ενσωματώνει κάποια όψη της αλήθειας στην οποία βασίζεται αυτό το σύστημά μας· είναι η διείσδυση στη συνείδηση του ανθρώπου λίγου μέρους από την ιδέα στην οποία ο Λόγος μας βασίζει όλα όσα κάνει. Η βάση κάθε Λογοϊκής δράσης είναι η αγάπη στη δράση και η θεμελιώδης ιδέα στην οποία βασίζει τη δράση Του που συνδέεται με την ανθρώπινη Ιεραρχία, είναι η δύναμη της αγάπης να τραβά μπροστά – πείτε την εξέλιξη, αν θέλετε, πείτε την ενδόμυχη παρόρμηση, αν έτσι προτιμάτε, όμως είναι αγάπη που προκαλεί κίνηση και ωθεί προς τα εμπρός στην εκπλήρωση. Είναι η ώθηση του ενός κι όλων σε περαιτέρω έκφραση. Οπότε η αρχή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

αυτή πρέπει να υπόκειται κάθε δράσης και η διακυβέρνηση των μικρότερων οργανώσεων, αν βασίζεται στην αγάπη που οδηγεί σε δράση, θα φέρει μια θεία παρόρμηση σ’ όλα τα μέλη τους, ωθώντας τα επίσης σε πληρέστερη έκφραση κι έτσι θα έτεινε σε πιο επαρκή πληρότητα και πιο ικανοποιητική προσπάθεια. Μια αρχή, όταν είναι πραγματικά θεμελιώδης, ελκύει αμέσως την ενόραση κι επισύρει μια άμεση αντίδραση συναίνεσης απ’ τον ανώτερο Εαυτό του ανθρώπου. Ελκύει ελάχιστα ή καθόλου την προσωπικότητα. Ενσωματώνει μια αντίληψη του εγώ στη σχέση του με άλλους. Αρχή είναι εκείνο που διέπει πάντα τη δράση του εγώ στο δικό του πεδίο και μόνο καθώς υπαγόμαστε όλο και περισσότερο στην καθοδήγηση αυτού του εγώ, η προσωπικότητά μας συλλαμβάνει κι ανταποκρίνεται σ’ αυτές τις ιδέες. Είναι ένα σημείο που πρέπει να έχετε κατά νου σ’ όλες τις συναλλαγές με τους άλλους και πρέπει να τροποποιεί τις κρίσεις σας. Η ακριβής κατανόηση μιας αρχής σημαδεύει ένα σημείο στην εξέλιξη. Αρχή είναι εκείνο που εμψυχώνει μια δήλωση που αφορά το μέγιστο καλό του μεγαλύτερου αριθμού. Το ότι ένας άνδρας πρέπει ν’ αγαπά τη γυναίκα του είναι μια δήλωση αρχής που διέπει την προσωπικότητα, αλλά πρέπει αργότερα να μετουσιωθεί στη μεγαλύτερη αρχή ότι ο άνθρωπος πρέπει ν’ αγαπά τους συνανθρώπους του. Οι αρχές είναι τριών ειδών και πρέπει να προσεγγίζεται η ανώτερη μέσω της κατώτερης: α. Αρχές που διέπουν τον κατώτερο προσωπικό εαυτό, που αφορούν τις πράξεις ή την ενεργό ζωή του κατώτερου αυτού εαυτού. Ενσωματώνουν την τρίτη όψη ή την όψη δραστηριότητα της λογοϊκής εκδήλωσης κι αποτελούν τη βάση της κατοπινής προόδου. Ελέγχουν τον άνθρωπο στο διάστημα της υπανάπτυκτης κατάστασής του και στην περίοδο της έλλειψης σκέψης από μέρους του και θα μπορούσαν να κατανοηθούν πιο εύκολα αν έλεγα πως είναι ενσωματωμένες στους κοινώς αποδεκτούς κανόνες της κόσμιας ζωής. Τα “ου φονεύσεις”, “ου κλέψεις”, έχουν να κάνουν με την ενεργό ζωή του ανθρώπου, με τη διαμόρφωση χαρακτήρα. β. Αρχές που διέπουν τον ανώτερο Εαυτό κι αφορούν την όψη αγάπη ή σοφία. Μ’ αυτές ασχολούμαστε τώρα και οι μισές δυσχέρειες στον τωρινό κόσμο προκύπτουν από το γεγονός ότι οι ανώτερες αυτές αρχές, καθώς σχετίζονται με την αγάπη ή τη σοφία σ’ όλη τους την πληρότητα, μόλις τώρα αρχίζουν να εκτιμώνται στις τάξεις του ανθρώπινου γένους. Απ’ τη γοργή αναγνώριση της αλήθειάς τους και την προσπάθεια να καταστούν γεγονότα, χωρίς προηγουμένως να προσαρμοστεί το περιβάλλον σ’ αυτά τα ιδεώδη, προέρχεται η συχνή σύγκρουση και ο πόλεμος μεταξύ εκείνων που παρωθούνται από τις αρχές που διέπουν την προσωπικότητα κι εκείνων που διέπουν τον ανώτερο Εαυτό. Ωσότου περισσότεροι από τη φυλή θα διέπονται απ’ την ψυχική συνείδηση, ο πόλεμος αυτός θα είναι υποχρεωτικός και δε θα μπορεί ν’ αποφευχθεί. Όταν το συναισθηματικό πεδίο κυριαρχηθεί από το ενορατικό, τότε θα έρθει η παγκόσμια κατανόηση. Η πρώτη σειρά αρχών μαθαίνεται απ’ τον άνθρωπο δια της αρπαγής και της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

επακόλουθης συμφοράς που είναι αποτέλεσμα αυτού του σφετερισμού. Κλέβει, πληρώνει το τίμημα και δεν κλέβει πια. Η αρχή χαράχθηκε μέσα του με πόνο κι έμαθε πως μπορεί να χαρεί μόνο εκείνο που είναι δικό του δικαιωματικά κι όχι μέσω αρπαγής. Ο κόσμος μαθαίνει τώρα αυτό το μάθημα ομαδικά, γιατί καθώς οι ανατρεπτικοί αρπάζουν και κατέχουν παράνομα, βρίσκουν ότι η κλοπιμαία περιουσία δεν ικανοποιεί, αλλά φέρνει θλίψη. Έτσι με τον καιρό μαθαίνουν τις αρχές. Η δεύτερη σειρά αρχών μαθαίνεται με την απάρνηση και την υπηρεσία. Ο άνθρωπος κοιτάζει (έχοντας μάθει τις πρώτες αρχές) πέρα από τα πράγματα της προσωπικότητας και με την υπηρεσία μαθαίνει τη δύναμη της αγάπης στην αποκρυφιστική της σημασία. Ξοδεύει και κατά συνέπεια λαμβάνει· ζει τη ζωή της απάρνησης κι ο πλούτος των ουρανών τον πλημμυρίζει· δίνει τα πάντα και είναι υπερπλήρης· δε ζητά τίποτα για τον εαυτό του και είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος πάνω στη γη. Οι πρώτες αρχές πραγματεύονται τη διαφοροποιημένη μονάδα και την εξέλιξη δια της ετερογένειας. Οι αρχές που μαθαίνει τώρα η φυλή έχουν να κάνουν με τις ομάδες· το ερώτημα δεν είναι “Τι είναι καλύτερο για τον άνθρωπο;” αλλά “Τι είναι καλύτερο για τους πολλούς;” και μόνο εκείνοι που μπορούν να σκέφτονται με το όραμα των πολλών σαν ένα, μπορούν να διακηρύξουν αυτές τις αρχές ικανοποιητικά. Είναι οι πιο σπουδαίες, γιατί είναι οι βασικές αρχές του τωρινού συστήματος της αγάπης. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι οι άνθρωποι βρίσκονται σε σύγχυση. Ορισμένες πρώτες αρχές, τα θεμελιώδη της κατώτερης δραστηριότητας, είναι πια εμποτισμένες και συνυφασμένες και μερικές απ’ τις ανώτερες εγωικές ή αγαπητικές αρχές εισδύουν στις σαστισμένες τους διάνοιες, προκαλώντας μια προφανή, πρόσκαιρη σύγκρουση ιδεών. Γιαυτό σαν τον Πιλάτο λένε: “Τι εστίν αλήθεια;” Αν μόνο θυμούνται πως οι ανώτερες αρχές ασχολούνται με το καλό της ομάδας και οι κατώτερες με το καλό του ατόμου, ίσως να προκύψει διαύγεια. Η κατώτερη δραστηριότητα της προσωπικής ζωής, ανεξάρτητα πόσο καλή ή πόσο άξια είναι, πρέπει τελικά να ξεπερασθεί απ’ την ανώτερη αγαπητική ζωή που επιζητεί το καλό της ομάδας κι όχι της μονάδας. Όλα όσα τείνουν σε σύνθεση και θεία έκφραση μέσα σε αθροίσματα μονάδων πλησιάζουν περισσότερο το ιδεώδες και προσεγγίζουν τις ανώτερες αρχές. Με το στοχασμό αυτών των ιδεών μπορεί να έλθει κάποια βοήθεια. Ένα παράδειγμα όσων λέω έχετε στο γεγονός ότι πολλές από τις μάχες που αναφύονται σε οργανώσεις βασίζονται στο γεγονός ότι κάποιοι αξιόλογοι άνθρωποι ακολουθούν τις προσωπικότητες, θυσιαζόμενοι για μια αρχή, ναι, αλλά μια αρχή που διέπει τη ζωή της προσωπικότητας. Άλλοι, συλλαμβάνοντας αμυδρά κάτι ανώτερο κι επιδιώκοντας το καλό των ομάδων κι όχι ενός προσώπου, σκοντάφτουν σε μια ανώτερη αρχή και καθώς το κάνουν προσελκύουν τη δύναμη του εγώ. Εργάζονται για τους άλλους κι αποβλέπουν στη βοήθεια της ομάδας τους. Όταν εγώ και προσωπικότητες συγκρούονται, η νίκη του ανώτερου είναι βέβαιη· η κατώτερη αρχή πρέπει να υποχωρήσει στην ανώτερη. Ο ένας συγκεντρώνεται σε ό,τι του φαίνεται πως έχει υπέρτατη αξία, στην εκπλήρωση της επιθυμίας της προσωπικής ζωής και (σ’ αυτή την περίοδο) μόνο δευτερευόντως ενδιαφέρεται για το καλό των πολλών, παρότι μπορεί να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

έχει στιγμές που νομίζει πως αυτό είναι το κύριο ενδιαφέρον του. Ο άλλος δεν ενδιαφέρεται καθόλου τι θα απογίνει ο προσωπικός εαυτός κι ενδιαφέρεται μόνο για τη βοήθεια των πολλών. Όλα ανάγονται, για να χρησιμοποιήσουμε μια εύστοχη έκφραση, σε ζήτημα ιδιοτελούς ή ανιδιοτελούς κινήτρου και όπως ξέρετε, τα κίνητρα ποικίλλουν με την πάροδο του χρόνου και καθώς ο άνθρωπος προσεγγίζει το στόχο της δοκιμαστικής ατραπού. γ. Ακόμη ανώτερες αρχές είναι εκείνες που κατανοούνται από το Πνεύμα και κατανοούνται εύκολα μόνο από την εναδική συνείδηση. Μόνο καθώς ο άνθρωπος υπερβαίνει την ενεργό προσωπική του ζωή και την αντικαθιστά με τη ζωή της αγάπης ή της σοφίας όπως τη ζει το εγώ, μπορεί ν’ αρχίσει να κατανοεί την προοπτική αυτής της ζωής της αγάπης και να τη γνωρίζει σαν εκδηλωμένη δύναμη. Όπως ακριβώς η προσωπικότητα ασχολείται με τις αρχές που διέπουν τη ζωή της δραστηριότητας του κατώτερου εαυτού και το εγώ εργάζεται με το νόμο της αγάπης όπως καταδεικνύεται στο ομαδικό έργο, ή της αγάπης που φανερώνεται στη σύνθεση των πολλών σε λίγους, έτσι και η Ενάδα ασχολείται με την ενεργό ζωή της αγάπης που φανερώνεται δυναμικά δια της σύνθεσης των λίγων σε έναν. Η μια ασχολείται με τη ζωή του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο ή στους τρεις κόσμους, η δεύτερη με τη ζωή του στα αιτιώδη επίπεδα και η τελευταία με τη ζωή του μετά την επίτευξη του στόχου της τωρινής ανθρώπινης προσπάθειας. Η μια ασχολείται με μονάδες, η άλλη με ομάδες και η τελευταία με την ενότητα. Η μια ασχολείται με τη διαφοροποίηση στο ανώτατο σημείο της ποικιλίας της, η δεύτερη με τους πολλούς καθώς ανάγονται στους εγωικούς ομίλους, ενώ η τρίτη βλέπει τη διαφοροποίηση ν’ ανάγεται στους επτά που σημαδεύουν την ενότητα για την ανθρώπινη ιεραρχία. Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι παράγοντες επιφέρουν διαφορές μεταξύ των ανθρώπινων όντων και αναμετρώντας ο άνθρωπος τον εαυτό του πρέπει αναγκαστικά να τους λάβει υπόψη. Πρέπει λοιπόν να έχουμε κατά νου ότι ο μαθητής κάποιου Διδασκάλου θα έχει τον ιδιάζοντα εξοπλισμό του και τα ατομικά του προσόντα και μειονεκτήματα. Μπορεί όμως να είναι βέβαιος ότι μέχρι να προστεθεί η ατραπός της Γνώσης στην ατραπό της Αγάπης δε θα μπορεί ποτέ να λάβει τις κύριες μυήσεις, γιατί αυτές παρέχονται στα ανώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου. Μέχρι να ενωθεί η ατραπός του φωτός με την ατραπό της ζωής, η μεγάλη μετάβαση από το τέταρτο στο πέμπτο βασίλειο δεν μπορεί να γίνει. Ορισμένες διευρύνσεις της συνείδησης είναι εφικτές· μυήσεις στο αστρικό και το κατώτερο νοητικό πεδίο μπορούν να ληφθούν· μέρος του οράματος μπορεί να ιδωθεί, η αίσθηση της Παρουσίας μπορεί να γίνει αισθητή· ο Αγαπημένος μπορεί να προσεγγισθεί με την αγάπη και η ευδαιμονία και η χαρά αυτής της επαφής μπορεί να συνεπιφέρει τη μόνιμη χαρά της, αλλά η διαυγής εκείνη αντίληψη που έρχεται από την εμπειρία που δοκιμάζει κανείς στο Όρος της Φώτισης είναι κάτι διαφορετικό από τη χαρά που δοκιμάζει στο Όρος της Ευλογίας. Η Καρδιά οδηγεί στο ένα, η Κεφαλή οδηγεί στο άλλο.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

Για ν’ απαντήσουμε κατηγορηματικά: Η ατραπός της γνώσης είναι εκείνη του αποκρυφιστή και του σοφού· εκείνη της αγάπης είναι του μυστικιστή και του αγίου. Η προσέγγιση της κεφαλής ή της καρδιάς δεν εξαρτάται απ’ την ακτίνα, αφού πρέπει να γνωρίσουμε και τους δύο δρόμους· ο μυστικιστής πρέπει να γίνει αποκρυφιστής· ο λευκός αποκρυφιστής υπήρξε ο άγιος μυστικιστής. Η αληθινή γνώση είναι νοήμων αγάπη, γιατί είναι η συγχώνευση της διανόησης και της αφοσίωσης. Η ενότητα γίνεται αισθητή στην καρδιά· η νοήμων εφαρμογή της στη ζωή πρέπει να πραγματωθεί δια της γνώσης. Έχει μεγάλη αξία ν’ αναγνωρίσουμε την τάση του ζωικού σκοπού και να ξέρουμε κατά πόσο η μέθοδος της κεφαλής ή της καρδιάς είναι ο αντικειμενικός σκοπός κάποιας ειδικής ζωής. Μια λεπτή πνευματική διάκριση χρειάζεται όμως εδώ, μήπως η γοητεία της πλάνης μας δελεάσει στο δρόμο της αδράνειας. Συλλογισθείτε αυτά τα λόγια με προσοχή και φροντίστε να βασίζεται το ερώτημα σε αληθινά θεμέλια και να μην προκύπτει από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, από την εξέταση της προσπάθειας κάποιου αδελφού και από μια επακόλουθη ζηλότυπη τάση ή από μια γαλήνια αυταρέσκεια που αποκλείει τη δράση. Σαν γενικό κανόνα για το μέσο ζηλωτή της μαθητείας μπορούμε με ασφάλεια να δεχθούμε ότι το παρελθόν είδε να εφαρμόζεται σε μεγάλο βαθμό ο δρόμος της καρδιάς κι ότι σ’ αυτή την ενσάρκωση η νοητική ανέλιξη έχει πρωταρχική σημασία. Μια αρχαία Γραφή λέει: “Μη ζητάς, ω Δισευλογημένε, να επιτύχεις την πνευματική ουσία πριν ο νους απορροφήσει. Δεν αναζητείται έτσι η σοφία. Μόνο σ’ εκείνον που έχει το νου δεμένο και βλέπει τον κόσμο σαν σε καθρέφτη μπορούν ασφαλώς να του εμπιστευθούν την εσώτερη αίσθηση. Μόνο εκείνος που γνωρίζει ότι οι πέντε αισθήσεις είναι πλάνη κι ότι τίποτε δε μένει παρά οι δύο μπροστά, μπορεί ν α γίνει δεκτός στο μυστικό του μετατοπισμένου Σταυροειδούς. “Η ατραπός που διανύεται απ’ τον Υπηρέτη είναι η ατραπός του πυρός που περνά απ’ την καρδιά του και οδηγεί στην κεφαλή. Δεν είναι η ατραπός της ηδονής, ούτε η ατραπός του πόνου που οδηγεί στην απελευθέρωση ή φέρνει τη σοφία. Με την υπέρβαση των δύο, με το σμίξιμο πόνου και ηδονής φθάνουμε στο στόχο, το στόχο που βρίσκεται μπροστά σαν ένα σημείο φωτός που φαίνεται στο σκοτάδι μιας χειμωνιάτικης νύχτας. Αυτό το σημείο φωτός μπορεί να φέρνει στο νου το μικρό κερί κάποιας μελαγχολικής σοφίτας, αλλά – καθώς βαδίζουμε την ατραπό που οδηγεί στο φως με το σμίξιμο των ζευγών των αντιθέτων – το μικρό αυτό ψυχρό και τρεμάμενο σημείο αυξάνει με σταθερή λάμψη ωσότου έρθει στο νου του οδοιπόρου στο δρόμο το θερμό φως κάποιας λαμπρής λυχνίας. “Προχώρα, ω Προσκυνητή, με σταθερή υπομονή. Δεν υπάρχει κερί ούτε γήινη λυχνία που τρέφεται με λάδι. Η ακτινοβολία αυξάνει συνεχώς μέχρι να τερματιστεί η ατραπός σε μια λάμψη δόξας κι ο οδοιπόρος της νύχτας γίνει παιδί του ηλίου και εισέλθει στις πύλες της ακτινοβόλου αυτής σφαίρας.”

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ Ήχος, φως, κραδασμός και μορφή σμίγουν και συγχωνεύονται κι έτσι το έργο είναι ένα. Προχωρά υπό το νόμο και τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει τώρα την προώθηση του έργου. Ο άνθρωπος αναπνέει βαθιά. Συγκεντρώνει τις δυνάμεις του κι εξωθεί τη σκεπτομορφή απ’ αυτόν. Το Δημιουργικό Έργο του Ήχου. Η Επιστήμη της Αναπνοής.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΗΧΟΥ Πριν επικεντρώσουμε την προσοχή μας σ’ αυτό τον κανόνα, θα ήταν καλό να θυμηθούμε ορισμένα πράγματα, έτσι ώστε ο στοχασμός μας στον κανόνα να είναι επωφελής. Πρώτα, ο κανόνας που εξετάζουμε επί του παρόντος αφορά το έργο στο νοητικό πεδίο και πριν γίνει εφικτό τέτοιο έργο, είναι σημαντικό να έχουμε έναν αναπτυγμένο νου, μια καλλιεργημένη νοημοσύνη κι επίσης να έχουμε επιτύχει κάποιο βαθμό νοητικού ελέγχου. Οι κανόνες αυτοί δεν είναι για αρχάριους στις απόκρυφες επιστήμες· είναι για όσους είναι έτοιμοι για το μαγικό έργο και το μόχθο στο πεδίο του νου. Η αγάπη είναι ο μεγάλος ενοποιητής, η πρωταρχική ελκτική ώθηση, κοσμική και μικροκοσμική, αλλά ο νους είναι ο κύριος δημιουργικός παράγων και ο χρήστης των ενεργειών του κόσμου. Η αγάπη έλκει, αλλά ο νους έλκει, απωθεί και συντονίζει, έτσι ώστε η ισχύς του είναι ασύλληπτη. Δεν είναι άραγε δυνατό να νιώσουμε αμυδρά μια κατάσταση πραγμάτων στα νοητικά βασίλεια ανάλογη με εκείνη που βλέπουμε τώρα στα συναισθηματικά; Μπορούμε άραγε ν’ απεικονίσουμε την κατάσταση του κόσμου όταν η διανόηση θα είναι τόσο ισχυρή και τόσο κυρίαρχη όσο είναι η συναισθηματική φύση αυτή την εποχή; Η φυλή προοδεύει σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι θα λειτουργούν σαν διάνοιες· οπότε η νοημοσύνη θα είναι ισχυρότερη απ’ την επιθυμία και οι δυνάμεις της σκέψης θα χρησιμοποιούνται για την έκκληση και την καθοδήγηση του κόσμου, όπως τώρα χρησιμοποιούνται τα φυσικά και συναισθηματικά μέσα. Στη σκέψη αυτή υπάρχει ένα βαθιά αναγκαίο κίνητρο για την ορθή κατανόηση των νόμων της σκέψης και την ορθή διδαχή που πρέπει να δοθεί για τη χρήση της νοητικής ύλης και τη δόμηση της ύλης αυτής σε σκεπτομορφές. Οι κανόνες αυτοί ασχολούνται με τέτοιες πληροφορίες. Η δεύτερη αναγκαία υπόμνηση είναι ότι ο εργάτης της μαγείας και η δυναμική οντότητα που θα χειρίζεται αυτές τις δυνάμεις πρέπει να είναι η ψυχή – ο πνευματικός άνθρωπος – κι αυτό για τους ακόλουθους λόγους: 1. Μόνο η ψυχή έχει άμεση και διαυγή κατανόηση του δημιουργικού σκοπού και του σχεδίου. 2. Μόνο στην ψυχή της οποίας η φύση είναι νοήμων αγάπη μπορούν να εμπιστευθούν τη γνώση, τα σύμβολα και τις φόρμουλες που είναι αναγκαίες για την ορθή ρύθμιση του μαγικού έργου. 3. Μόνο η ψυχή έχει τη δύναμη να εργάζεται ταυτόχρονα και στους τρεις κόσμους κι όμως να παραμένει αποσπασμένη και συνεπώς καρμικά ελεύθερη από τα αποτελέσματα τέτοιου έργου.

4. Μόνο η ψυχή έχει αληθινά ομαδική συνείδηση και υποκινείται από αγνό ανιδιοτελή σκοπό. 5. Μόνο η ψυχή με τον ανοικτό οφθαλμό της όρασης μπορεί να βλέπει το τέλος από την αρχή και μπορεί να συγκρατεί σταθερά την αληθινή εικόνα της απώτατης τελείωσης. Με ρωτάς μήπως οι εργαζόμενοι με τη μαύρη μαγεία κατέχουν ίση δύναμη; Απαντώ, όχι. Μπορούν να εργασθούν στους τρεις κόσμους, αλλά εργάζονται από και στο πεδίο του νου και δε λειτουργούν επομένως έξω απ’ το πεδίο της προσπάθειάς τους, όπως κάνει η ψυχή. Μπορούν να επιτύχουν, λόγω της γειτνίασης και της ταύτισής τους με τα χρησιμοποιούμενα υλικά, πιο δυναμικά πρόσκαιρα αποτελέσματα και πιο γρήγορα επιτεύξιμα απ’ τον εργάτη της Λευκής Αδελφότητας, αλλά τα αποτελέσματα είναι εφήμερα· φέρνουν καταστροφή και όλεθρο στο πέρασμά τους και ο μαύρος μάγος καταποντίζεται τελικά στον κατακλυσμό που επακολουθεί. Ας θυμόμαστε λοιπόν την ανάγκη για την ορθή χρήση του νου και (ταυτόχρονα) ας παίρνουμε πάντα μια θέση πέρα και αποσπασμένη από το δημιουργικό έργο των διανοιών, των επιθυμιών και των φυσικών επιτεύξεών μας. Τέσσερις λέξεις προβάλλουν καθώς εξετάζει κανείς τον Κανόνα IV. Πρώτα, ο ήχος, η φόρμουλα ή η λέξη δύναμης την οποία κοινοποιεί η ψυχή κι έτσι αρχίζει το έργο. Η λέξη αυτή είναι διπλή. Ηχείται στο φθόγγο στον οποίο ανταποκρίνεται η ψυχή, το δικό της ιδιάζοντα φθόγγο συγχωνευμένο μ’ εκείνο της προσωπικότητάς της. Αυτή η συγχορδία των δύο φθόγγων είναι ο παραγωγός των επακόλουθων αποτελεσμάτων και είναι σπουδαιότερη απ’ την καθορισμένη φράση που συνιστά τη λέξη δύναμης. Εδώ έγκειται το πρόβλημα – να ηχήσουμε τους δύο αυτούς φθόγγους ταυτόχρονα και με το νου εστιασμένο. Εδώ βρίσκεται η κλείδα της σημασίας του ΑUΜ ή ΟΜ. Στα αρχικά στάδια του διαλογιστικού έργου η λέξη ηχείται ηχηρά, ενώ αργότερα ηχείται σιωπηλά. Αυτή η εκγύμναση στην ήχηση του ΑUΜ είναι μια ασυνείδητη προετοιμασία για το διπλό έργο της πνευματικής δημιουργίας· και η ευκολία αποκτάται καθώς ο προσεκτικός ζηλωτής εξοικειώνεται ν’ ακούει στον εγκέφαλό του τον άηχο ήχο του ΟΜ. Θα πρότεινα εδώ να συνηθίσουν οι σπουδαστές να εργάζονται μ’ αυτό τον τρόπο, ηχώντας τη λέξη ηχηρά και πολύ συχνά στο τέλος του πρωινού διαλογισμού, αλλά δίνοντας στο αρχικό τμήμα τη στενή εκείνη προσοχή στη σιωπηλή ακρόαση που θ’ αναπτύξει την ευαισθησία του εσώτερου αυτιού, του αιθερικού αυτιού. Αργότερα, όταν εδραιωθεί ο προσωπικός φθόγγος ή ήχος και γίνει αισθητός ο εσώτερος ήχος, μπορεί να αναληφθεί συγκεκριμένη εξάσκηση για τη συγχώνευση των δύο. Αυτή συνεπάγεται την πιο έντονη προσήλωση και τη δύναμη να εκτελούνται δύο δραστηριότητες ταυτόχρονα με τη νοητική στάση της προσοχής σε αμφότερες. Οι σπουδαστές των οποίων η έφεση είναι οξεία και σαφής θα κάνουν καλά να αντιμετωπίσουν το ζήτημα όσον αφορά το μαγικό έργο και να μελετήσουν τη δεξιότητά τους στο διαλογισμό και την προθυμία τους να προχωρήσουν με

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

103

σταθερότητα και προσοχή στην απαιτούμενη πειθαρχία. Για να το διευκολύνω αυτό θα πρότεινα όσοι ενδιαφέρονται βαθιά για το έργο να μελετήσουν και να απαντήσουν τις παρακάτω ερωτήσεις στο φως της ψυχής τους και να δώσουν την απάντηση στον ανώτερο εαυτό τους: 1. Νιώθετε ότι φθάσατε στο στάδιο όπου μπορείτε να: α. Εξαλείψετε τη διαλογιστική μορφή που έχετε τώρα; β. Εισέλθετε με σχετική ευκολία στην κατάσταση της ενατένισης; γ. Αναγνωρίσετε τον κραδασμό της δικής σας ψυχής; 2. Σημαίνει κάτι για σας η Ιερή Λέξη και μπορείτε να διατυπώσετε σαφώς τους λόγους που την ηχείτε; 3. Ανυπομονείτε να προχωρήσετε σ’ αυτό το έργο επειδή ανατείνει η προσωπικότητά σας ή επειδή η ψυχή σας αρχίζει να χρησιμοποιεί συνειδητά το μηχανισμό της; Σχετικά με την τελευταία αυτή ερώτηση απαιτείται μια προσεκτική ανάλυση και σας ικετεύω να μιλήσετε ειλικρινά στον εαυτό σας κι έτσι να διακριβώσετε σαφώς την αληθινή θέση. Η ερώτηση αυτή είναι μεταξύ της ψυχής ενός ανθρώπου και του ιδίου. Θα ήθελα να παρεμβάλω εδώ μερικά λόγια σχετικά με μένα. Οι σπουδαστές μπορεί να παρεκκλίνουν τις ενέργειές τους με άσκοπες εικασίες ως προς την ταυτότητά μου. Τι σημασία έχει; Η δικαιοδοσία μου σε σχέση με την ομάδα είναι να δίνω την αναγκαία βοήθεια σ’ όσους επιζητούν να προσαρμοστούν στο ενεργό έργο σαν μαθητές. Είμαι ένας μαθητής κι έχοντας προχωρήσει πιο μακριά στην Ατραπό της Επιστροφής απ’ τους ζηλωτές που μελετούν αυτές τις οδηγίες, γνωρίζω κάπως τις παγίδες, καταλαβαίνω τι χρειάζεται και μπορώ να βοηθήσω στην προετοιμασία για τη βαρυσήμαντη στιγμή της διέλευσης απ’ την πύλη. Χρειάζονται περισσότερα; Η αλήθεια δεν έχει ίση αξία όταν εξαγγέλλεται από ένα ζηλωτή, ένα μαθητή ή ένα Διδάσκαλο, ή ακόμη έναν Χριστό; Ίσως όσο πιο κοντά σας βρίσκομαι τόσο μεγαλύτερη να είναι η χρησιμότητά μου. Η ανωνυμία μου δε θα παραβιασθεί και οι εικασίες ως προς την ταυτότητά μου είναι άκαρπη σπατάλη χρόνου. Αρκεί ότι είμαι ένας Ανατολίτης, ότι βρίσκομαι στην Ακτίνα της Διδασκαλίας και συνδέομαι στενά με το Διδάσκαλο Κ.Χ., ότι μέρος του έργου μου είναι η σταθερή αναζήτηση ζηλωτών με γερή καρδιά, διάπυρη αφοσίωση κι ασκημένη διάνοια κι ότι είμαι μαθητής όπως είναι όλοι από τον πιο ταπεινό δόκιμο μέχρι το μεγαλύτερο από τα Μεγάλα Όντα. Ένα μάθημα χρειάζεται να μάθουν όλοι οι ζηλωτές και να το μάθουν νωρίς κι αυτό είναι πως η συγκέντρωση στην προσωπικότητα του Δασκάλου με την ελπίδα προσωπικής επαφής μαζί του κι ο συνεχής οραματισμός εκείνης της κατάστασης που ονομάζεται “αποδεγμένη μαθητεία” συντείνει στην αναβολή αυτής της επαφής και την καθυστέρηση της αποδοχής. Επιδιώξτε να εξοπλίσετε το όργανό σας, μάθετε να λειτουργείτε αθόρυβα, εκπληρώστε τις υποχρεώσεις σας και κάντε το καθήκον σας, αναπτύξτε εγκράτεια λόγου και την ήρεμη εκείνη ευστάθεια που προκύπτει από ένα ανιδιοτελές κίνητρο ζωής και ξεχάστε την ιδιοτελή ικανοποίηση που θα μπορούσε να φουντώσει στην καρδιά όταν έλθει η αναγνώριση της πίστης απ’ την επιβλέπουσα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

104

Ιεραρχία. Εξετάστε προσεκτικά αυτές τις Οδηγίες. Αυτές είναι μέρες στις οποίες πολλές διευθετήσεις κι αλλαγές προκαλούνται στον κόσμο των ανθρώπων. Στην προκύπτουσα σύγχυση τα άτομα εκτιμούν την ανάγκη συνένωσης των δυνάμεών τους και συνεργασίας στις προσπάθειές τους και η ανάγκη για ομαδικό έργο είναι καταφανέστερη από κάθε άλλη φορά. Συνεπώς αυτές είναι μέρες στις οποίες η ηρεμία και η εμπιστοσύνη πρέπει ν’ αποτελούν τη δύναμή σας και στις οποίες η μόνη διασφάλιση βρίσκεται σε μια στενή αναζήτηση όλων των υποκείμενων κινήτρων. Όπως φαίνεται επιφανειακά, αναδύονται πολλές φαινομενικά διαφορετικές αρχές και η πορεία της μάχης φαίνεται να γέρνει πρώτα στη μια κι έπειτα στην άλλη κατεύθυνση. Όπως φαίνεται στην εσώτερη πλευρά, οι αναδυόμενοι παράγοντες είναι απλούστεροι. Η διαμάχη οδηγεί πρώτιστα σε μια δοκιμασία του κινήτρου και απ’ τη δοκιμασία αυτή γίνεται φανερό (στους επιβλέποντες Οδηγούς) ποιος σε κάθε ομάδα είναι ικανός για διαυγή σκέψη, ακριβή διάκριση, υπομονετική αντοχή και μια ικανότητα να προχωρεί στη δοκιμαστική ατραπό προς την πύλη της μύησης, ανεμπόδιστος και ανενόχλητος στην εσώτερη ζωή του απ’ τις αναστατώσεις της επιφάνειας. Αν μόνο μπορούσατε να το δείτε, η αναταραχή και η δυσκολία παντού επιφέρουν ένα καλό που υπερβαίνει κατά πολύ το φαινομενικό κακό. Οι ψυχές βρίσκουν τον εαυτό τους και μαθαίνουν να βασίζονται στον εσώτερο Κυβερνήτη. Όταν όλα τα εξωτερικά ερείσματα αποτύχουν κι όταν όλες οι φανερές εξουσίες διαφέρουν στις προσφερόμενες λύσεις, τότε οι ψυχές αναγκάζονται να στηριχτούν στον εαυτό τους και να μάθουν την εσώτερη αναζήτηση. Αυτή η εσώτερη επαφή με τον ανώτερο εαυτό γίνεται φανερή μ’ ένα βαθμιαία ανελισσόμενο ρυθμό και οδηγεί σ’ εκείνη την αυτοπεποίθηση κι εσώτερη γαλήνη που βασίζεται στην εξουσία του εσώτερου Θεού και συνεπώς καθιστά τον άνθρωπο ένα όργανο υπηρεσίας στον κόσμο. Σ’ αυτή τη συγκυρία πολλά πράγματα είναι φανερά στον προσεκτικό στοχαστικό σπουδαστή των ανθρώπων και των κινήτρων. Πρώτο: Ότι ο ιδεαλισμός και η αίσθηση του σχεδίου για την ανθρωπότητα έχουν στενή σχέση. Ο ιδεαλισμός είναι ανάλογος της σκέψης που προηγείται της δημιουργίας. Η ικανότητα για αφηρημένη σκέψη και για συγκέντρωση στο ιδεώδες μόλις τώρα βρίσκεται σε διαδικασία ανάπτυξης, γιατί αυτή η ικανότητα συνεπάγεται τη χρήση ορισμένων ατόμων, το χειρισμό της ύλης των ανώτερων υποπεδίων και την ικανότητα συγχρονισμού των κραδασμών με τα Μεγάλα Όντα. Μόνο λίγοι άνθρωποι στη φυλή είναι αληθινοί ιδεαλιστές (παρότι ο αριθμός τους αυξάνει)· μόνο μια μικρή μειονότητα χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο νου· ενώ οι μάζες παρασύρονται ολοκληρωτικά απ’ τα συναισθήματα. Πλησιάζει ο καιρός που το ενορατικό σώμα (ο βουδδικός φορέας) θα οργανωθεί, χρησιμοποιώντας τον ανώτερο πνευματικό νου σαν μέσον του. Όταν συμπληρωθεί αυτή η οργάνωση, ο κατώτερος συγκεκριμένος νους δε θα είναι τίποτε παρά διαβιβαστής ή ερμηνευτής. Ακόμη και η αφηρημένη ή η συγκεκριμένη σκέψη θα ξεπεραστεί και θα έχουμε απλά την εισροή της ενόρασης που θα παίρνει μορφή με το μέσον της νοητικής ύλης. Θα έχουμε συνεπώς την κατανόηση

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

105

πολλών που τώρα είναι ακατανόητα στην κατώτερου πεδίου όρασή μας. Σ’ όλα τα μεγάλα κινήματα έχετε κάποια σκέψη ή σύνολο σκέψεων που ρίχνονται στις διάνοιες των λεγόμενων ιδεαλιστών απ’ τη Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα Η ιδέα ηχείται απ’ Αυτούς. Επιλέγουν κάποιον άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων και ρίχνουν στις διάνοιές τους κάποια ιδέα. Εκεί βλαστάνει κι ενσωματώνεται απ’ αυτούς σε άλλες σκέψεις, όχι τόσο αγνές ή τόσο σοφές, αλλά αναγκαστικά χρωματισμένες απ’ την ατομικότητα του διανοητή. Αυτές οι σκεπτομορφές με τη σειρά τους συλλαμβάνονται από τους συγκεκριμένους διανοητές στον κόσμο, οι οποίοι – συλλαμβάνοντας το κύριο περίγραμμα της ιδέας – την κρυσταλλώνουν και τη δομούν σ’ ένα πιο σαφές σχήμα, ένα σχήμα που γίνεται αντιληπτό πιο εύκολα απ’ το πλατύ κοινό. Συνεπώς φθάνει πλέον στα κατώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου και γίνεται εφικτή μια περαιτέρω ανάπτυξη. Αδράχνεται τότε σαν κάτι επιθυμητό απ’ όσους είναι εστιασμένοι στο αστρικό πεδίο· σ’ αυτούς ασκεί μια συναισθηματική έλξη καθιστάμενη κοινή γνώμη. Είναι πια ουσιαστικά έτοιμη να πάρει σχήμα στο φυσικό πεδίο κι έχουμε την πρακτική προσαρμογή ενός ιδεώδους στις ανάγκες της φυσικής ζωής. Υποβιβάστηκε· έχασε μεγάλο μέρος της αρχικής ομορφιάς της· δεν είναι τόσο αγνή και τόσο ωραία όσο στην αρχική της σύλληψη και παραμορφώθηκε το αρχικό σχήμα της, αλλά είναι ωστόσο πιο προσαρμοσμένη για κοινή χρήση και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν σκαλοπάτι για ανώτερα πράγματα. Δεύτερο: Σ’ αυτή την αίσθηση του σχεδίου και στη μετέπειτα υλοποίησή του εμπλέκονται ανθρώπινες μονάδες και αναγκαστικά πρέπει να χρησιμοποιηθούν άνθρωποι. Δίνεται ένα όραμα τρομακτικών δυνατοτήτων και παρέχονται ενδείξεις του τρόπου με τον οποίο οι δυνατότητες αυτές μπορούν να γίνουν γεγονότα. αλλά πέρα απ’ αυτό τα Μεγάλα Όντα δεν προχωρούν. Η λεπτομέρεια και η μέθοδος συγκεκριμενοποίησης του ιδεώδους και το αναγκαίο έργο επαφίεται στους υιούς των ανθρώπων. Στο μαθητή που είναι οργανωτής και διαβιβαστής του Σχεδίου πέφτει το έργο της συμπλήρωσης των λεπτομερειών και της ανάληψης της αναγκαίας δράσης. Στο σημείο αυτό είναι φρόνιμο να θυμάται ότι υπάγεται (με τα μικρά του σχέδια) στον ίδιο νόμο που υπάγονται τα Μεγάλα Όντα στα πλατιά Τους εγχειρήματα κι ότι στις συναλλαγές του με τους ανθρώπους και στον από μέρους του χειρισμό της ανθρώπινης εξίσωσης εγείρονται οι δυσκολίες. Οι μονάδες του έργου υποδιαιρούνται σε τρεις ομάδες: α. Σ’ εκείνους που μπορούν να νιώσουν το σχέδιο κι έχουν επιφορτισθεί να το εκπληρώσουν. β. Σ’ εκείνους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αλλά είναι τυφλοί στις μεγαλύτερες εκβάσεις. γ. Σ’ εκείνους που δεν μπορούν να νιώσουν τίποτε εκτός από εκείνα τα πράγματα που αφορούν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. Με την πρώτη ομάδα μπορούν να έρθουν σ’ επαφή οι Διδάσκαλοι. Εργάζονται μ’ αυτές τις μονάδες της ανθρώπινης οικογένειας και αναμένουν μια λογική υπόσχεση μέσης επιτυχίας. Ακούν τον ήχο και βλέπουν το Σχέδιο. Η δεύτερη ομάδα πρέπει να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

106

χρησιμοποιηθεί όσο καλύτερα γίνεται από τους μαθητές του κόσμου. Η τελευταία ομάδα πρέπει συχνά ν’ αντισταθμίζεται από ενεργειακής σκοπιάς και να χρησιμοποιείται μόνο όταν είναι ανάγκη. Μια από τις πρωταρχικές συνθήκες που πρέπει να καλλιεργήσει ο μαθητής για να νιώσει το σχέδιο και να χρησιμοποιηθεί από το Διδάσκαλο, είναι η μοναξιά. Στη μοναξιά ανθίζει το ρόδο της ψυχής· στη μοναξιά μπορεί να μιλήσει ο θείος εαυτός· στη μοναξιά μπορούν να ριζώσουν οι ιδιότητες και οι χάρες του ανώτερου εαυτού και ν’ ανθίσουν στην προσωπικότητα. Στη μοναξιά επίσης ο Διδάσκαλος μπορεί να προσεγγίσει και να εντυπώσει στην ηρεμούσα ψυχή τη γνώση που επιζητεί να μεταδώσει, το μάθημα που πρέπει να μαθευτεί, τη μέθοδο και το σχέδιο εργασίας που πρέπει να συλλάβει ο μαθητής. Στη μοναξιά ακούγεται ο ήχος. Τα Μεγάλα Όντα πρέπει να εργασθούν δια των ανθρώπινων οργάνων και το σχέδιο και το όραμα παρεμποδίζονται σε μεγάλο βαθμό απ’ την αποτυχία αυτών των οργάνων. Τρίτο: Αυτό με φέρνει στο τρίτο σημείο, στα προβλήματα και τις δυσκολίες με τις οποίες πρέπει να αγωνισθούν οι Διδάσκαλοι καθώς επιζητούν να προωθήσουν τα σχέδια της εξέλιξης με το μέσον των υιών των ανθρώπων. Σε σοφές συσκέψεις καταστρώνουν τα σχέδια Τους· με κρίση, ύστερα από τη δέουσα συζήτηση, κατανέμουν τα καθήκοντα· έπειτα σε όσους προσφέρονται για υπηρεσία κι έχουν κάποιο μέτρο ψυχικής επαφής, επιζητούν να μεταδώσουν όσο μέρος του σχεδίου είναι δυνατό. Εντυπώνουν το σχέδιο μαζί με κάποια εισήγηση ως προς την προοπτική του στο νου κάποιου άνδρα ή γυναίκας στο φυσικό πεδίο. Αν ο νους αυτός είναι ασταθής ή υπερικανοποιημένος, αν είναι γεμάτος υπερηφάνεια, απελπισία ή αυτοϋποτίμηση, το όραμα δε διοχετεύεται με σαφές περίγραμμα· αν το συναισθηματικό σώμα κραδαίνεται βίαια με κάποιο ρυθμό που εδραιώθηκε απ’ την προσωπικότητα, ή αν ο φυσικός φορέας υποφέρει και συνεπώς εμποδίζεται η συγκεντρωμένη προσοχή, τι θα συμβεί; Ο Διδάσκαλος με θλίψη θ’ απομακρυνθεί, αναλογιζόμενος με πικρία την ευκαιρία υπηρεσίας που έχασε ο εργάτης από δικό του λάθος και θ’ αναζητήσει κάποιον άλλο για να εκπληρώσει την ανάγκη – κάποιον ίσως όχι τόσο βασικά κατάλληλο, αλλά το μόνο διαθέσιμο λόγω της αποτυχίας του πρώτου τον οποίο προσέγγισε. Παρεμπιπτόντως θα είχε ίσως αξία να υπενθυμίσω εδώ στους ζηλωτές της υπηρεσίας ότι πολύ έργο που γίνεται από πολλούς είναι αποτέλεσμα υπερβολικού ζήλου και δεν αποτελεί προώθηση του έργου του Διδασκάλου. Με σοφή διάκριση κατανέμει το έργο και ποτέ δεν επιφορτίζει ένα ανθρώπινο ον με περισσότερα απ’ όσα μπορεί να επιτελέσει επαρκώς. Μπορεί και πράγματι εκγυμνάζει το μαθητή Του έτσι ώστε να φαίνεται στον κόσμο που κοιτάζει ότι πραγματοποιεί θαύματα, αλλά μη λησμονείτε ότι ο τεράστιος όγκος εργασίας που επιτελείται από ένα χρήσιμο μαθητή, είναι εφικτός μόνο όταν ο έλεγχος και των τριών σωμάτων του συντονισθεί και η ευθυγράμμισή του επιτευχθεί. Εκείνος που έχει ένα σταθερό νοητικό σώμα το οποίο είναι έντονα θετικό στη λήψη εκ των άνω, ενώ είναι αρνητικό στους κατώτερους κραδασμούς, εκείνος που έχει ένα αστρικό σώμα το οποίο είναι καθαρό, άχρωμο και ήρεμο, εκείνος που έχει επίσης ένα φυσικό σώμα με ακλόνητα νεύρα και σταθερό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

107

ρυθμό (θα είναι σαν κασετίνα, όμορφο όμως ισχυρό σαν ατσάλι), θα χρησιμεύσει σαν δοχείο κατάλληλο για τη χρήση του Διδασκάλου, σαν αγωγός μέσω του οποίου θα μπορεί ανεμπόδιστος να διαχύσει την ευλογία Του στον κόσμο. Τέταρτο: Πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμη και τα Μεγάλα Όντα πρέπει να καταστρώνουν τα σχέδια Τους κάνοντας μεγάλες παραχωρήσεις για την έλλειψη αντίληψης από μέρους εκείνων στο φυσικό πεδίο δια των οποίων πρέπει να εργασθούν. Παρεμποδίζονται κι εξαρτώνται από τα όργανά Τους στο φυσικό πεδίο και η κυριότερη δυσχέρειά Τους αφορά το σημείο εξέλιξης που έφθασε η μάζα των ανθρώπων στη Δύση. Να θυμάστε πως το σημείο αυτό είναι ενδεικτικό της επιτυχίας της εξελικτικής διαδικασίας κι όχι της αποτυχίας της, αλλά επειδή πολλά υπολείπονται ακόμη να γίνουν, το έργο της Στοάς συχνά παρεμποδίζεται. Το σημείο που προσεγγίσθηκε αυτή την εποχή θα μπορούσε να εκφρασθεί σαν μια κίνηση από το ζυγό του υλισμού του παρελθόντος σε μια αυξημένη και βαθιά αντίληψη των αόρατων κόσμων, χωρίς την ισορροπία που προέρχεται απ’ την αυτοδύναμη γνώση. Οι δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν απ’ τους στοχαστές – τους επιστήμονες του κόσμου, τους αληθινά προχωρημένους θρησκευόμενους ανθρώπους, τους Πνευματιστές, τους Χριστιανούς Επιστήμονες, τους εργάτες της Νέας Σκέψης, τους Θεοσοφιστές και τους σύγχρονους φιλόσοφους και εργάτες στα άλλα πεδία της ανθρώπινης σκέψης – επηρεάζουν βαθμιαία και σταθερά τα λεπτοφυέστερα σώματα της ανθρωπότητας και τα φέρνουν στο σημείο όπου αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τρία πράγματα: α. Την πραγματικότητα των αόρατων κόσμων. β. Την τρομακτική δύναμη της σκέψης. γ. Την ανάγκη επιστημονικής γνώσης στα δύο αυτά ζητήματα. Πέμπτο: Πρέπει εδώ να αναφερθούν ορισμένοι κίνδυνοι τους οποίους πρέπει να προσέχουν οι ζηλωτές καθώς επιδιώκουν να είναι χρήσιμοι: Πρέπει να προφυλάσσονται απ’ την υπερέμφαση σε μια όψη σε βάρος ενός άλλου μέρους του σχεδίου ή του οράματος. Πρέπει ν’ αποφεύγουν την άνιση συγκέντρωση σκέψης σ’ εκείνο το μέρος του σχεδίου που τους ελκύει περισσότερο προσωπικά. Πρέπει ν’ αναγνωρίσουν την ανικανότητα των εργατών να συνεχίζουν να μεταφέρουν τα σχέδια και να εργάζονται μαζί ειρηνικά και σταθερά. Η τριβή είναι συχνά αναπόφευκτη. Πρέπει να προφυλάσσονται από την παρείσδυση του προσωπικού συμφέροντος και της φιλοδοξίας. Πρέπει να προφυλάσσονται απ’ την κόπωση, λόγω της μακράς προσπάθειας υλοποίησης του σχεδίου και απ’ την υπερένταση που συνοδεύει την υψηλή προσπάθεια. Πρέπει ν’ αναπτύξουν την ικανότητα ν’ αναγνωρίζουν εκείνους που στάλθηκαν για να τους βοηθήσουν στο έργο. Πρέπει πάνω απ’ όλα να προφυλάσσονται από την αποτυχία να είναι σ’ επαφή με

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

108

τον ανώτερο εαυτό και το Διδάσκαλο. Ένα άλλο σημείο που πρέπει να θυμάστε είναι ότι το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί απ’ όσους ζητούν να συνεργασθούν με τη Μεγάλη Λευκή Στοά έχει τέσσερις αντικειμενικούς σκοπούς: Πρώτο, ότι κατά την πραγμάτωση του σχεδίου πραγματώνεται επίσης το κάρμα. Το κάρμα αυτό δεν είναι απλά ατομικό ούτε καθαρά εθνικό, αλλά είναι μέρος της ολικής πραγμάτωσης του παγκόσμιου κάρμα. Δεύτερο, ένα άλλο αντικείμενο είναι η προετοιμασία ενός οργάνου υπηρεσίας για την εγκαινίαση της Νέας Εποχής στη διάρκεια των επόμενων διακοσίων ετών. Η ολοκλήρωση μιας ομάδας γιγνωσκόντων και μυστικιστών συνεχίζεται σταθερά σ’ όλα τα μέρη του κόσμου και σ’ όλες τις οργανώσεις. Σχηματίζεται μία ομάδα, αλλά τα μέλη της ανήκουν σε πολλές ομάδες. Σ’ αυτή την ομάδα των γιγνωσκόντων και μυστικιστών δίνεται η ευκαιρία να γίνει αγωγός δια του οποίου θα μπορεί να εργασθεί η Ιεραρχία και δια του οποίου τα Μεγάλα Όντα θα μπορούν να στείλουν τη διαφωτίζουσ α σκέψη Τους. Μέσω αυτής θα μπορούν επίσης να εργασθούν για την ανύψωση (με την αποκρυφιστική έννοια) της ανθρωπότητας κι έτσι να βοηθήσουν την εξέλιξη σε κάθε πεδίο. Ανάλογη με την ανταπόκριση των μαθητών, των μυστικιστών και των γιγνωσκόντων παντού, θα είναι και η γοργή έλευση της Νέας Εποχής. Ζητώ εδώ να δώσω μια λέξη προειδοποίησης: Με την αποτυχία ανταπόκρισης, με την αποτυχία προσαρμογής, κατασκευής κι εκλέπτυνσης, με την αποτυχία στροφής το εσώτερου αυτιού σ’ εκείνες τις φωνές στα λεπτοφυέστερα πεδία που εκφέρουν τις “Λέξεις της Ανοικοδόμησης”, μπορεί να προκύψει η τελική μεταφορά των δυνάμεων της ανοικοδόμησης σ’ άλλους αγωγούς, η επακόλουθη κατακράτηση των ευκαιριών και η τελική απόρριψη της χρησιμότητας της ομάδας σαν μέσου υπηρεσίας. Θα ήθελα να τονίσω τη δήλωση σχετικά με τις “Λέξεις της Ανοικοδόμησης”, παρακαλώντας όλους εσάς που επιθυμείτε ειλικρινά να ακούσετε αυτές τις λέξεις, να μελετήσετε την Εισαγωγή του βιβλίου Φως στην Ατραπό. Να θυμάστε πως αν τα Μεγάλα Όντα πρέπει ν’ αλλάξουν τα σχέδια Τους ως προς αυτή την ολοκληρωνόμενη ομάδα μυστικιστών, η αλλαγή θα γίνει από τους ίδιους τους μυστικιστές – θεωρώντας τους σαν ομάδα. Ο τρίτος αντικειμενικός σκοπός είναι η ανάπτυξη της ενόρασης και της διάκρισης των μαθητών στον κόσμο και της ικανότητάς τους να νιώθουν το ανώτερο όραμα και να επιτυγχάνουν σε βάρος του κατώτερου τη συνείδηση του ανώτερου αυτού πεδίου. Θα πρέπει να θυμούνται ότι ο κατώτερος αντικειμενικός σκοπός λόγω της γειτνίασής του θα φαντάζει με πολλούς τρόπους πιο ελκυστικός και μπορεί να ξεπερασθεί μόνο με άπειρο τίμημα. Η ενόραση πρέπει ν’ αναπτυχθεί σε πολλούς ανθρώπους και η αίσθησή τους των αξιών να προσαρμοσθεί επαρκώς προτού η ομάδα αυτή, που πρέπει να εγκαινιάσει τη Νέα Εποχή, μπορέσει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων. Οι δυσχέρειες της τωρινής εποχής οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη ενορατικής αντίληψης στο παρελθόν και το λάθος αυτό παρατηρείται πρώτιστα μεταξύ των μυστικιστών του κόσμου κι όχι τόσο μεταξύ των κατώτερων ζηλωτών. Το πρόβλημα δε βρίσκεται στην έλλειψη ιδεαλισμού ή ακόμη στην έλλειψη νοημοσύνης

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

109

και ειλικρίνειας, αλλά συνίσταται στην αποτυχία να θυσιάσουμε την προσωπικότητα κάθε φορά προκειμένου να κάνουμε την ενορατική αντίληψη να φανερώσει τις πραγματικότητές της. Επετράπη ο συμβιβασμός και στον αποκρυφιστικό κόσμο ο συμβιβασμός απαγορεύεται. Όταν παρασυρόμαστε σ’ αυτόν, οδηγεί σε όλεθρο και τελικά σαρώνει σε ερείπια και στη θύελλα τις προσωπικότητες εκείνων που υποκύπτουν. Οι άνθρωποι προσπάθησαν να προσαρμόσουν την αλήθεια στη στιγμή αντί να προσαρμόσουν τη στιγμή στην αλήθεια και στη διπλωματία προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν τόσο μέρος της αλήθειας όσο θεωρούν σκόπιμο. Οι Διδάσκαλοι αναζητούν εκείνους που έχουν διαυγές όραμα, ασυμβίβαστη προσήλωση στην αλήθεια όπως γίνεται αισθητή και ικανότητα να προχωρούν σταθερά προς το ιδεώδες. Αυτό συνεπάγεται τους ακόλουθους παράγοντες: 1. 2. 3. 4. 5.

Αναγνώριση αυτού του ιδεώδους μέσω διαλογισμού. Την εφαρμογή του στο παρόν μέσω προσήλωσης. Απάλειψη των παλιών και παρεμποδιστικών σκεπτομορφών μέσω αυτοθυσίας. Άρνηση για συμβιβασμό μέσω διαυγούς οράματος. Διάκριση που επιτρέπει στο μαθητή να ξεχωρίζει πάντα τις πράξεις ενός ατόμου από το ίδιο το άτομο. 6. Την αντίληψη ότι στο αποκρυφιστικό έργο δεν επιτρέπεται η παρέμβαση στο προσωπικό κάρμα όπως δεν επιτρέπεται η προφύλαξη απ’ τις συνέπειες της δράσης. Συνεπάγεται επομένως την άρνηση να παρεμβαίνουμε στις υποθέσεις οποιουδήποτε – δηλαδή όσον αφορά τη ζωή της προσωπικότητας – κι όμως συνεπάγεται την άρνηση υπεκφυγής της υπόθεσης που σχετίζεται με τον ευρύτερο σκοπό. Είναι αναγκαίο οι εργάτες να μάθουν να διακρίνουν μεταξύ των παραγόντων που συντείνουν στην προσωπική ελευθερία κι εκείνων που αντιμάχονται την ομαδική ελευθερία. Το τέταρτο αποτέλεσμα που θα επιτευχθεί από την τωρινή ευκαιρία για εργασία είναι η έλευση του νέου κύκλου και του νέου ομίλου συνεργατών. Στη νέα εποχή οι εργάτες θα επιλέγονται από όλες τις ομάδες και το κριτήριο της εκλογής τους θα εξαρτάται κυρίως από το βαθμό της απροσωπίας με την οποία εργάζονται και από την ισχύ της εσώτερης επαφής τους με την ψυχή. Για κανέναν από σας δεν είναι συνεπώς εύκολο, καθώς είστε βυθισμένοι στον καπνό και το σάλο της μάχης, να κρίνετε τα αποτελέσματα με ακρίβεια ή να κρίνετε τους ανθρώπους με τέλεια ευθύτητα. Τα πράγματα αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται στα εσώτερα πεδία και σημειώνονται από τους επιβλέποντες οδηγούς της φυλής. Θα ήθελα εδώ να υποδείξω με συντομία μερικά απ’ τα πράγματα που αναζητούν τα Μεγάλα Όντα: Κοιτάζουν να δουν κατά πόσο η εσώτερη φλόγα – το αποτέλεσμα της προσπάθειας για συνετή εργασία, σκέψη και πράξη – καίει με αυξημένη λαμπρότητα· σημειώνουν κατά πόσο παραμένει κρυμμένη κι αμυδρή απ’ το στρόβιλο των αστρικών ρευμάτων και των σκεπτομορφών του προσωπικού ανταγωνισμού, της φιλοδοξίας και του φθόνου. Σαν αποτέλεσμα παγκόσμιου έργου μερικοί θα προσελκυσθούν σε μια στενότερη σύνδεση με το έργο της Ιεραρχίας κι άλλοι θα αποκλεισθούν προσωρινά. Η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

110

ικανότητα κυριαρχίας του αστρικού κι εργασίας απ’ τα νοητικά επίπεδα θα υπολογισθεί σε μεγάλο βαθμό. Κοιτάζουν να δουν ποιοι μπορούν ν’ αγωνισθούν και να παλέψουν με προσωπικότητες για κάποια αρχή κι όμως θα διατηρήσουν ανέπαφο το δεσμό της αγάπης. Αυτό ίσως υπολογίζεται περισσότερο απ’ ό,τι αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι κι ένας άνθρωπος που μπορεί να υποστηρίξει αρχές κι όμως ν’ αγαπά όλα τα ανθρώπινα όντα – αρνούμενος το συμβιβασμό κι όμως αρνούμενος το μίσος – έχει κάτι σπάνιο να προσφέρει τις μέρες αυτές και τα Μεγάλα Όντα μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν. Φροντίστε λοιπόν όλοι όσοι εργάζεσθε, να τραβάτε μπροστά με διαυγή όραση, ευθύ σκοπό και σταθερή απαρέγκλιτη δράση. Φροντίστε να χειρίζεστε με υπομονή και ανεκτικότητα εκείνους τους αδελφούς σας που επιλέγουν την κατώτερη αρχή και το λιγότερο ορθό, που θυσιάζουν το καλό της ομάδας για τους δικούς τους προσωπικούς σκοπούς ή χρησιμοποιούν ανάξιες μεθόδους. Δώστε τους αγάπη και μέριμνα κι έτοιμη χείρα βοηθείας, γιατί θα σκοντάψουν στο δρόμο και θα βυθομετρήσουν το νόμο. Τότε να είστε έτοιμοι να τους σηκώσετε και να τους προσφέρετε ευκαιρίες υπηρεσίας, ξέροντας ότι η υπηρεσία είναι ο μεγάλος θεραπευτής και δάσκαλος. Τα Μεγάλα Όντα κοιτάζουν να δουν την ικανότητα της ευλυγισίας και της προσαρμοστικότητας να εκδηλώνεται, εκείνη την ικανότητα προσαρμογής που είναι ένας από τους θεμελιώδεις νόμους του είδους, τον οποίο η φύση τόσο υπέροχα εκδηλώνει. Πρέπει ν’ αναληφθεί η μεταφορά αυτού του νόμου στα εσώτερα πεδία και η πραγμάτωσή του στο νέο κύκλο προσπάθειας. Αυτός ο νόμος της προσαρμογής συνεπάγεται την εκτίμηση της ανάγκης, την αναγνώριση της νέας δύναμης που εισέρχεται με το νέο κύκλο και την επακόλουθη συνένωση της ανάγκης και της δύναμης σε μια πλατιά σύνθεση, θεωρώντας τον προσωπικό εαυτό απλά σαν ένα εστιακό σημείο για δράση και μετουσίωση. Συνεπάγεται τη μετουσίωση των πέντε αισθήσεων και την επέκτασή τους στα λεπτοφυέστερα πεδία, έτσι ώστε η όραση, η ακοή, η αφή, η γεύση και η όσφρηση να συνενωθούν σ’ ένα συνθετικό συνεργαζόμενο όλο για χρήση στο μεγάλο έργο. Στο φυσικό πεδίο τείνουν στην ενοποίηση της προσωπικής ζωής και στην προσαρμογή του φυσικού κόσμου στις ανάγκες του προσωπικού εαυτού. Στα λεπτοφυέστερα πεδία πρέπει να μετουσιωθούν ωσότου γίνουν επαρκείς για τις ανάγκες της ομάδας της οποίας το άτομο αποτελεί ένα τμηματικό μέρος. Η ικανότητα να το κάνουμε αυτό είναι ένα απ’ τα πράγματα που αναζητούν τα Μεγάλα Όντα σ’ εκείνα τα άτομα των οποίων προνόμιο μπορεί να είναι η εγκαινίαση της Νέας Εποχής. Πάνω απ’ όλα αναζητούν ένα διευρυμένο αγωγό από την ψυχή στο φυσικό εγκέφαλο μέσω του νου. Ένας τέτοιος διευρυμένος αγωγός φανερώνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Θα μπορούσε σχεδόν να το εκφράσει κανείς λέγοντας πως αναζητούν την τελειοποίηση της αντασκάρανα, εκείνου του αγωγού επικοινωνίας μεταξύ της ψυχικής συνείδησης και του εγκεφάλου, του οποίου ο κάτοχος είναι κάποιος που οι Διδάσκαλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν με επιτυχία. Καθοδηγούνται στην εκλογή των εργατών τους απ’ την προσωπικά αποκτηθείσα αποδοτικότητα του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

111

ανθρώπου και τη σκληρά κερδισμένη ικανότητά του. Όταν υπάρχει αποδοτικότητα, ικανότητα και δεξιότητα, τότε τα Μεγάλα Όντα τον χρησιμοποιούν με χαρά. Μερικές φορές υπερτονίστηκε η λανθασμένη σκοπιά και διδάχθηκε το αντίθετο. Οι Διδάσκαλοι δεν πρέπει ν’ αναζητούνται επειδή ο άνθρωπος αναζητά αποδοτικότητα. Θα βρεθούν όταν ο άνθρωπος έχει αποδοτικότητα – αποδοτικότητα που τον καθιστά διαθέσιμο για ομαδικό έργο και η οποία μπορεί να επεκταθεί με προσεκτική καθοδήγηση στις ανώτερες δυνάμεις της ψυχής. Η ηγεσία στις ομάδες που ελέγχουν το έργο της Νέας Εποχής θα προκύψει από την πειθαρχία του ατόμου και οι ηγέτες θα βρεθούν μεταξύ εκείνων που νιώθουν το εσώτερο ζήτημα. Η ηγεσία που διαρκεί δεν έρχεται σ’ εκείνους που αγωνίζονται για θέση και δύναμη, ούτε σ’ εκείνους που έχουν τα μάτια τους στις εξωτερικές συνθήκες και παραβλέπουν τις υποκείμενες αιτίες. Η ηγεσία δεν έρχεται σ’ εκείνους που βάζουν τον προσωπικό εαυτό και τη θέση και τη δύναμή του πάνω απ’ το καλό της ομάδας. Έρχεται κατά τρόπο διαρκή σ’ εκείνους που δε ζητούν τίποτε για το χωριστό εαυτό, σ’ εκείνους που χάνουν τον εαυτό τους στο καλό του συνόλου. Για να επανέλθουμε στην εξέταση του ΑUΜ. Ο Ήχος ή η Iερή Λέξη όταν χρησιμοποιείται σωστά έχει διάφορα αποτελέσματα τα οποία θα μπορούσαμε εδώ να θίξουμε. Το ΟΜ ηχούμενο με έντονη σκέψη πίσω του, δρα σαν κάτι που διαταράσσει, χαλαρώνει τη χονδροειδή ύλη του σώματος της σκέψης, του συναισθήματος και του φυσικού σώματος. Όταν ηχείται με έντονη πνευματική έφεση πίσω του, δρα σαν ελκτικό μέσον και συγκεντρώνει σωματίδια καθαρής ύλης για να πάρουν τη θέση εκείνων που απορρίφθηκαν πρωτύτερα. Οι σπουδαστές πρέπει να αγωνισθούν για να έχουν κατά νου τις δύο αυτές δραστηριότητες καθώς χρησιμοποιούν τη Λέξη στο διαλογισμό τους. Αυτή η χρησιμοποίηση της Λέξης έχει πρακτική αξία και καταλήγει στη δόμηση καλών σωμάτων για τη χρήση της ψυχής. Η χρήση του ΟΜ συμβάλλει επίσης για να υποδείξει στους εργάτες στα παγκόσμια πεδία και σ’ όσους στον εξωτερικό κόσμο είναι προικισμένοι με πνευματική αντίληψη, ότι ένας μαθητής είναι διαθέσιμος για εργασία και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενεργά στους ενδεείς τόπους της γης. Αυτό πρέπει να το έχουν υπόψη όλοι οι ζηλωτές και πρέπει να χρησιμεύσει σαν κίνητρο για να κάνουν την εξωτερική φαινομενική ζωή να συμπέσει με την πνευματική ώθηση. Η χρήση της Ιερής Λέξης έχει επίσης τη θέση της στο μαγικό έργο της Ιεραρχίας. Δημιουργούνται σκεπτομορφές για την ενσωμάτωση ιδεών και οι ενσωματωμένες αυτές μορφές αποστέλλονται για να προσεγγίσουν τις διάνοιες των μαθητών που είναι υπεύθυνοι στον όμιλο ενός Διδασκάλου για την προώθηση του σχεδίου. Μέσω της καλλιεργημένης δεκτικότητας του αναπτυγμένου και ελεγχόμενου νοητικού σώματος οι ζηλωτές αποκτούν επίγνωση των ιδεών τις οποίες οι Διδάσκαλοι μεταφέρουν από το πεδίο του Παγκόσμιου Νου κι έτσι είναι σε θέση να συνεργασθούν με νοημοσύνη. Οι τελευταίοι με τη σειρά τους, όπως επιδιώκει να καταδείξει ο Κανόνας αυτός, δημιουργούν σκεπτομορφές των συλληφθέντων αυτών ιδεών και τις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

112

χρησιμοποιούν στις ομάδες τους για την αρωγή του κόσμου. Το κύριο έργο ενός μαθητή στο νοητικό πεδίο είναι να εκγυμνασθεί για να κάνει τέσσερα πράγματα: 1. Να είναι δεκτικός στο νου του Διδασκάλου. 2. Να καλλιεργήσει μια ορθή ενορατική κατανόηση των σκέψεων που του αποστέλλονται από το Διδάσκαλο. 3. Να ενσωματώνει τις ληφθείσες ιδέες σε τέτοια μορφή που θα είναι κατάλληλη για όσους δεσμεύθηκε να βοηθήσει. 4. Μέσω του ήχου, του φωτός και του κραδασμού να κάνει τη σκεπτομορφή του ενεργό (ενσωματώνοντας τόσο μέρος της παγκόσμιας σκέψης όσο είναι επιθυμητό), έτσι ώστε κι άλλες διάνοιες να μπορέσουν να έρθουν σ’ επαφή μαζί της. Έτσι συγκεντρώνονται οι ομάδες, οργανώνονται, διδάσκονται και ανυψώνονται κι έτσι η Ιεραρχία των Μυστών μπορεί να φθάσει τον κόσμο. Υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες χρήσεις, αλλά αν οι σπουδαστές συλλογιστούν σ’ αυτές τις τρεις, θα καταστήσουν εφικτή τη μετάδοση περαιτέρω χρήσεων αργότερα. Μπορώ να προσθέσω ότι ο ήχος είναι αληθινά δυναμικός μόνο όταν ο μαθητής μάθει να υποτάσσει τους μικρότερους ήχους. Μόνο όταν οι ήχοι που εξαποστέλλει κανονικά στους τρεις κόσμους ελαττώνονται σε ένταση και δραστηριότητα καθώς και σε ποσότητα, θα γίνει δυνατό ν’ ακουστεί ο Ήχος κι έτσι να εκπληρώσει το σκοπό του. Μόνο όταν το πλήθος των εκφερόμενων λέξεων ελαττώνεται και καλλιεργείται η σιωπή στην ομιλία, θα γίνει δυνατό για τη Λέξη να κάνει αισθητή τη δύναμή της στο φυσικό πεδίο. Μόνο όταν οι πολλές φωνές της κατώτερης φύσης και του περιβάλλοντός μας σιγήσουν, θα κάνει αισθητή την παρουσία της “η Φωνή που μιλά στη γαλήνη”. Μόνο όταν ο ήχος των πολλών υδάτων σβήσει με τη διευθέτηση των συναισθημάτων, θα ακουσθεί ο καθαρός φθόγγος του Θεού των υδάτων. Οι άνθρωποι σπάνια αντιλαμβάνονται τη δυναμικότητα μιας λέξης κι όμως δηλώθηκε ότι “Εν αρχή ην ο Λόγος… και Θεός ην ο Λόγος… χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν”. Όταν λοιπόν διαβάζουμε αυτά τα λόγια, οι διάνοιές μας γυρίζουν στην αυγή της δημιουργικής διαδικασίας, όταν με το μέσον του ήχου ο Θεός μίλησε και δημιουργήθηκαν οι κόσμοι. Ειπώθηκε ότι “ο κύριος παράγοντας με τον οποίο ο τροχός της Φύσης κινείται προς μια φαινομενική διεύθυνση είναι ο ήχος”, γιατί ο αρχικός ήχος ή λέξη θέτει σε κραδασμό την ύλη από την οποία έγιναν όλες οι μορφές κι εγκαινιάζει εκείνη τη δραστηριότητα που χαρακτηρίζει ακόμη και το άτομο της ουσίας. Η λογοτεχνία και οι γραφές όλων των αρχαίων εθνών και των μεγάλων θρησκειών μαρτυρούν την αποτελεσματικότητα του ήχου στη δημιουργία εκείνου που είναι απτό και ορατό. Οι Ινδοί λένε πολύ όμορφα ότι “ο Μεγάλος Αοιδός δόμησε τους κόσμους και το Σύμπαν είναι το Τραγούδι Του”. Είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης της ίδιας ιδέας. Αν γίνει αντιληπτή και κατανοηθεί κάπως η επιστήμη αυτής της έννοιας, η σημασία των δικών μας λόγων και η εκφορά του ήχου στην ομιλία θα καταστεί ένα σχεδόν βαρυσήμαντο γεγονός.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

113

Ο ήχος ή η ομιλία και η χρήση των λέξεων θεωρήθηκαν από τους αρχαίους φιλόσοφους (και θεωρούνται όλο και περισσότερο από τους σύγχρονους στοχαστές) σαν ο ύψιστος παράγοντας που χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο στη διάπλαση του εαυτού του και του περιβάλλοντός του. Η σκέψη, η ομιλία και η επακόλουθη δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο συμπληρώνουν την τριπλότητα που κάνει τον άνθρωπο ό,τι είναι και τον βάζει εκεί που είναι. Ο σκοπός κάθε ομιλίας είναι να ντύσει τη σκέψη κι έτσι να κάνει τις σκέψεις μας διαθέσιμες στους άλλους. Όταν μιλούμε εφελκύουμε μια σκέψη και την παρουσιάζουμε και φέρνουμε σε ακουστή έκφραση εκείνο που κρύβεται μέσα μας. Η ομιλία αποκαλύπτει και η ορθή ομιλία μπορεί να δημιουργήσει μια μορφή με ευεργετικό σκοπό, όπως ακριβώς η λανθασμένη ομιλία μπορεί να δημιουργήσει μια μορφή που έχει κακοποιό αντικειμενικό σκοπό. Χωρίς ωστόσο να το αντιλαμβανόμαστε αυτό, μιλούμε αδιάκοπα κι ανεύθυνα μέρα με τη μέρα· χρησιμοποιούμε λέξεις· πολλαπλασιάζουμε ήχους· και περιστοιχιζόμαστε από μορφικούς κόσμους που είναι δημιούργημά μας. Δεν είναι λοιπόν θεμελιώδες ότι πρέπει να σκεφτόμαστε προτού μιλήσουμε, ενθυμούμενοι έτσι την εντολή “Πρέπει να φθάσετε στη γνώση πριν επιχειρήσετε την ομιλία”; Αφού σκεφθούμε, ας επιλέξουμε κατόπιν τις ορθές λέξεις για να εκφράσουμε τη σωστή σκέψη, επιχειρώντας να δώσουμε την ορθή προφορά, τις πρέπουσες αξίες και την αληθινή τονική ποιότητα σε κάθε λέξη που εκφέρουμε. Τότε ο προφορικός μας λόγος θα δημιουργήσει μια σκεπτομορφή που θα ενσωματώνει την ιδέα που έχουμε στο νου. Τότε επίσης τα λόγια μας δε θα μεταδίδουν δυσαρμονία, αλλά θα προσθέτουν το μερίδιο τους στη μεγάλη εκείνη αρμονική συγχορδία ή ενοποιό λόγο που είναι λειτουργία του ανθρώπινου γένους να εκφέρει τελικά. Η λανθασμένη ομιλία χωρίζει και είναι ενδιαφέρον να έχουμε κατά νου ότι ο λόγος, το σύμβολο της ενότητας, είναι θείος, ενώ η ομιλία στις πολλές διαφοροποιήσεις της είναι ανθρώπινη. Καθώς βαίνει η εξέλιξη και η ανθρώπινη οικογένεια υψώνεται στην αληθινή της θέση μέσα στο μεγάλο σχέδιο του σύμπαντος, η ορθή και σωστή ομιλία θα καλλιεργείται όλο και περισσότερο γιατί θα σκεφτόμαστε περισσότερο προτού εκστομίσουμε λέξεις ή, όπως είπε ένας μεγάλος δάσκαλος, “δια του διαλογισμού θα διορθώσουμε τα λάθη της εσφαλμένης ομιλίας” και η σημασία των λεκτικών μορφών, των αληθινών και σωστών ήχων και της φωνητικής ποιότητας θα γίνεται όλο και περισσότερο καταφανής. Η δεύτερη σπουδαία λέξη στον τέταρτο Κανόνα είναι η λέξη φως. Πρώτα ο ήχος κι έπειτα το πρώτο αποτέλεσμα του ήχου, η διάχυση φωτός που προκαλεί την αποκάλυψη της σκεπτομορφής. Το φως γίνεται γνωστό από αυτό που αποκαλύπτεται. Η απουσία φωτός προκαλεί το σβήσιμο σε προφανή ανυπαρξία του φαινομενικού κόσμου. Η σκεπτομορφή που δημιουργείται από τον Ήχο προορίζεται να είναι μια πηγή αποκάλυψης. Πρέπει να αποκαλύπτει την αλήθεια και να φέρνει μια όψη της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

114

πραγματικότητας στη γνώση του θεατή. Επομένως η δεύτερη ποιότητα της σκεπτομορφής στην ύψιστη χρήση της είναι ότι φέρνει φως σε όσους το χρειάζονται, σε όσους περπατούν στο σκοτάδι. Δεν πραγματεύομαι εδώ το φως σαν ψυχή, κοσμική ή ατομική. Δε θίγω το φως σαν την παγκόσμια δεύτερη όψη της θειότητας. Επιζητώ σ’ αυτές τις Οδηγίες να πραγματευθώ μόνο εκείνη την όψη της αλήθειας που θα κάνει το ζηλωτή πρακτικό εργάτη κι έτσι θα του επιτρέψει να εργασθεί με νοημοσύνη. Το κύριο έργο του (και θα βρει ότι ισχύει όλο και περισσότερο) είναι να δημιουργεί σκεπτομορφές για να μεταφέρουν αποκάλυψη στα σκεπτόμενα ανθρώπινα όντα. Για να το κάνει αυτό πρέπει να εργαστεί αποκρυφιστικά και δια του ήχου του εκπνεόμενου έργου του, δια της αλήθειας που αποκαλύπτεται στη μορφή, θα φέρει φως και φώτιση στους σκοτεινούς τόπους της γης. Τότε κάνει τελικά τη σκεπτομορφή του να ζει δια της δύναμης της δικής του βεβαιότητας, πνευματικής κατανόησης και ζωτικότητας. Έτσι εμφανίζεται η σημασία της τρίτης λέξης, κραδασμός. Το μήνυμά του ακούγεται, γιατί ηχείται· φέρνει φώτιση, γιατί μεταδίδει την Αλήθεια και αποκαλύπτει την Πραγματικότητα· έχει ζωτική σημασία, γιατί δονείται με τη ζωή του δημιουργού του και διατηρείται σε ύπαρξη τόσο χρόνο όσο η σκέψη και ο ήχος και η νοημοσύνη του το εμψυχώνουν. Αυτό αληθεύει για ένα μήνυμα, μια οργάνωση και για όλες τις μορφές ζωής, που δεν είναι παρά οι ενσωματωμένες ιδέες ενός κοσμικού ή ανθρώπινου δημιουργού. Οι σπουδαστές θα έβρισκαν χρήσιμο να πάρουν τις τρεις αυτές ζωτικές λέξεις και να διερευνήσουν τη σχέση τους με όλες τις ενσωματωμένες σκεπτομορφές – έναν κόσμο, ένα πεδίο, ένα βασίλειο της φύσης, μια φυλή, ένα έθνος, ένα ανθρώπινο ον. Εξετάστε τις ποικίλες ομάδες των δημιουργικών πρακτόρων – ηλιακούς Λόγους, ηλιακούς Αγγέλους, ανθρώπινα όντα και άλλους. Εξετάστε τις σφαίρες της δημιουργικής διαδικασίας και αντιληφθείτε πόσο αληθινό είναι το Αρχαίο Σχόλιο όταν λέει: “Ο ήχος αντήχησε μεταξύ ποικίλων τροχών αδημιούργητης ύλης· και ιδού, ο ήλιος κι όλοι οι μικρότεροι τροχοί εμφανίσθηκαν. Το φως έλαμψε μεταξύ των πολλών τροχών κι έτσι οι πολλές μορφές του Θεού, οι ποικίλες όψεις του ακτινοβόλου χιτώνα του αστραποβόλησαν. “Οι δονούμενοι, παλλόμενοι τροχοί περιστράφηκαν. Η ζωή στα πολλά της στάδια και τις πολλές διαβαθμίσεις της άρχισε τη διαδικασία της ανέλιξης και ιδού, ο νόμος άρχισε να εργάζεται. Μορφές προέκυψαν κι εξαφανίσθηκαν, όμως η ζωή προχωρούσε. Βασίλεια προέκυψαν, διατηρώντας τις πολλές μορφές τους που προσέλκυσαν, έστρεψαν και αργότερα διαχώρισαν, αλλά ακόμη η ζωή προχωρούσε. “Το ανθρώπινο γένος κρύβοντας τον Υιό του Θεού, τον ένσαρκο Λόγο, αναπήδησε στο φως της αποκάλυψης. Φυλές εμφανίστηκαν κι εξαφανίστηκαν. Οι μορφές, καλύπτοντας την ακτινοβόλο ψυχή, πρόβαλαν, εκπλήρωσαν το σκοπό τους κι εξαφανίστηκαν στη νύχτα, αλλά ιδού, η ζωή προχωρούσε συγχωνευμένη αυτή τη φορά με το φως. Η ζωή συγχωνεύτηκε με το φως και τα δύο έσμιξαν για ν’ αποκαλύψουν μια ομορφιά και μια δύναμη, μια ενεργό απελευθερωτική δύναμη, μια σοφία και μια αγάπη που αποκαλούμε Υιό του Θεού. “Δια των πολλών Υιών του Θεού, που στο ενδότατο κέντρο τους δεν είναι παρά ένα, ο Θεός στην Πατρότητά του γίνεται γνωστός. Όμως ακόμη κι αυτή η φωτισμένη ζωή προχώρησε σε ένα τρομερό σημείο δύναμης, δημιουργικής ισχύος που αφορά ό,τι λέμε: Είναι το Παν, η Δεξαμενή του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

115

Σύμπαντος, το διαρκές κέντρο των Σφαιρών, ο Ένας.”

Θίξαμε δύο σημαντικές λέξεις στον τέταρτο Κανόνα – ήχος και φως – και προβάλλει μια κυρίαρχη ιδέα. Η ψυχή θα γίνει γνωστή σαν φως, σαν εκείνος που αποκαλύπτει, ενώ η όψη Πνεύμα θ’ αναγνωριστεί αργότερα σαν ήχος. Πλήρες φως και φώτιση είναι το δικαίωμα του μαθητή που επιτυγχάνει την τρίτη μύηση, ενώ η αληθινή κατανόηση του ήχου, του τριπλού ΑUΜ, του συνθέτοντα παράγοντα της εκδήλωσης, παρουσιάζεται μόνο σ’ εκείνον που έγινε κύριος των τριών κόσμων. Η λέξη κραδασμός πρέπει κατόπιν ν’ απασχολήσει την προσοχή μας, αλλά δεν μπορεί να διαχωριστεί από την επόμενη λέξη αυτής της σειράς, τη μορφή. Ο κραδασμός, το αποτέλεσμα της θείας δραστηριότητας, είναι διπλός. Υπάρχει το πρώτο αποτέλεσμα στο οποίο ο κραδασμός (προβάλλοντας από το βασίλειο της υποκειμενικότητας σ’ ανταπόκριση στον ήχο και φως) προκαλεί ανταπόκριση στην ύλη και συνεπώς έλκει ή συγκαλεί τα άτομα από τα οποία μπορούν να δομηθούν μόρια, κύτταρα, οργανισμοί και τελικά η ολοκληρωμένη μορφή. Όταν επιτευχθεί αυτό, η όψη κραδασμός πρέπει να σημειωθεί σαν δυαδικότητα. Η μορφή με το μέσον των πέντε αισθήσεων αποκτά επίγνωση της κραδασμικής όψης όλων των μορφών του περιβάλλοντος όπου η ίδια είναι μια λειτουργική οντότητα. Αργότερα, σε χρόνο και χώρο, η λειτουργική αυτή μορφή αποκτά αυξανόμενη επίγνωση του δικού της ενδότερου κραδασμού κι ανιχνεύοντας αυτό τον κραδασμό στην πηγή προέλευσής του, αποκτά επίγνωση του Εαυτού και αργότερα της Βασιλείας του Εαυτού. Η ανθρωπότητα σαν σύνολο έχει επίγνωση του περιβάλλοντός της και μέσω των πληροφοριών που μεταδίδονται από την αίσθηση της όρασης, της ακοής, της αφής, της γεύσης και της όσφρησης ο φαινομενικός κόσμος, το εξωτερικό ένδυμα του Θεού, γίνεται γνωστός κι εδραιώνεται επικοινωνία μεταξύ του Εαυτού και ό,τι αποκαλούμε φυσικό κόσμο. Καθώς ο νους οικειοποιείται και συνθέτει αυτή τη γνώση, ο ένοικος στη μορφή περνά από τα ακόλουθα στάδια: 1. Καταγράφεται κραδασμός και το περιβάλλον έχει ένα αποτέλεσμα πάνω στη μορφή. 2. Το αποτέλεσμα αυτό σημειώνεται αλλά δεν κατανοείται. Ο άνθρωπος κάτω από τη σταθερή κι αργή κρούση του κραδασμικού αυτού αποτελέσματος αφυπνίζεται αργά σε συνείδηση ή επίγνωση. 3. Το περιβάλλον αρχίζει να ενδιαφέρει τον άνθρωπο και το θεωρεί επιθυμητό. Η έλξη των τριών κόσμων αυξάνει σταθερά και κρατά τον άνθρωπο σε επαναλαμβανόμενες ενσαρκώσεις. (Η λέξη “επαναλαμβανόμενες” είναι κυριολεκτικά και ακαδημαϊκά πιο σωστή από τη λέξη “συνεχείς”. Ο καθένας από μας είναι στην πραγματικότητα μια επαναλαμβανόμενη λέξη που ηχεί σε χρόνο και χώρο.) 4. Αργότερα όταν ο κραδασμός των περιβαλλοντικών μορφών στο φυσικό κόσμο γίνει μονότονος δια της συνεχούς κρούσης σε πολλές ζωές, ο άνθρωπος αρχίζει να κωφεύει και να μη βλέπει τον οικείο φαινομενικό κόσμο της επιθυμίας. Γίνεται αναίσθητος στην κραδασμική του κρούση και αποκτά όλο και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

116

μεγαλύτερη επίγνωση του κραδασμού του Εαυτού. 5. Αργότερα, πάνω στην Ατραπό της Δοκιμασίας και της Μαθητείας, η πιο λεπτοφυής αυτή κραδασμική δραστηριότητα ασκεί ένα αυξανόμενο δέλεαρ. Ο εξωτερικός κόσμος παύει να ελκύει. Ο εσώτερος κόσμος του Εαυτού παίρνει πρωταρχική θέση στην επιθυμητική φύση. 6. Λίγο-λίγο, για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα της σύγχρονης ψυχολογίας, μέσα στην εξωτερική μορφή που είναι ο μηχανισμός ανταπόκρισης για τη διαδικασία απόκτησης επίγνωσης του φαινομενικού κόσμου, ο μαθητής δομεί έναν πιο λεπτοφυή μηχανισμό ανταπόκρισης με τον οποίο μπορούν να γίνουν γνωστοί οι υποκειμενικοί κόσμοι. Όταν προσεγγισθεί αυτό το στάδιο, ακολουθεί μια σταθερή απομάκρυνση απ’ την κραδασμική επαφή με τους εξωτερικούς κόσμους της μορφής και μια ατροφία της επιθυμίας σ’ αυτή την κατεύθυνση. Όλα φαίνονται άγονα και ανεπιθύμητα και τίποτε δεν κατορθώνει να ικανοποιήσει τη διακαή και ανατείνουσα ψυχή. Η δύσκολη διαδικασία αναπροσανατολισμού σ’ ένα νέο κόσμο, μια νέα κατάσταση ύπαρξης και μια νέα κατάσταση επίγνωσης εδραιώνεται κι επειδή ο εσώτερος λεπτοφυής μηχανισμός ανταπόκρισης είναι ακόμη σε εμβρυακή κατάσταση, εκδηλώνεται μια απελπιστική αίσθηση απώλειας, ψηλαφίσματος στο σκοτάδι και μια περίοδος πνευματικού αγώνα κι εξερεύνησης που δοκιμάζει ως τα έσχατα όρια την αντοχή και τη σταθερότητα σκοπού του ζηλωτή. Όμως (κι αυτό είναι το ενθαρρυντικό σημείο που πρέπει να θυμάστε) όλα “προχωρούν υπό το νόμο και τίποτε δεν μπορεί τώρα να εμποδίσει την προώθηση του έργου”. Σημειώστε αυτά τα λόγια του Κανόνα IV. Έρχεται ένα στάδιο όπου ο άνθρωπος είναι αληθινά και κυριολεκτικά “θεμελιωμένος στο βράχο” και παρότι μπορεί να βιώνει την εναλλαγή φωτός και σκιάς, παρότι τα κύματα των εξαγνιστικών υδάτων μπορεί να τον κατακλύζουν και απειλούν να τον παρασύρουν και παρότι μπορεί να νιώθει κουφός κι άφωνος και τυφλός, τίποτε τελικά δεν μπορεί να νικήσει το σκοπό της ψυχής. Το μόνο που λείπει είναι ένα αναπτυγμένο πνευματικό σώμα που να είναι εξοπλισμένο ν’ ανταποκρίνεται στον κραδασμό του εσώτερου πνευματικού κόσμου. Υπάρχει σε εμβρυακή κατάσταση και το μυστικό της χρήσης του βρίσκεται στη στάση του εγκεφάλου ως προς τις λειτουργίες του αιθερικού σώματος, καθώς υφίσταται σαν μεσάζων μεταξύ εγκεφάλου, νευρικού συστήματος και νου, ή μεταξύ ψυχής, νου και εγκεφάλου. Αυτό δεν μπορούμε να το επεξηγήσουμε εδώ, αλλά μπορεί να δοθεί ένας υπαινιγμός για να τον στοχαστεί ο επιμελής ζηλωτής. Ασχοληθήκαμε λοιπόν στον Κανόνα IV με τα ακόλουθα στάδια που υποδείξαμε με σαφή διαύγεια κι όμως με τη φειδωλή έκφραση που διακρίνει όλα τα αποκρυφιστικά και συμβολικά κείμενα: 1. Την ολοκλήρωση της μορφής σαν αποτέλεσμα της δραστηριότητας της ψυχής μέσω της χρήσης του: α. Ήχου, β. Φωτός,

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

2. 3.

117

γ. Κραδασμού. Την ανάπτυξη ενός μηχανισμού ανταπόκρισης για να χρησιμοποιηθεί στο φαινομενικό κόσμο. Την τελική απομάκρυνση από το φαινομενικό κόσμο σαν αποτέλεσμα χρήσης κι επακόλουθου κορεσμού και τη βαθμιαία χρήση του λεπτότερου μηχανισμού ανταπόκρισης. Το μηχανισμό ανταπόκρισης της ψυχής – νους, αιθερικό σώμα, εγκέφαλος και νευρικό σύστημα – που αναπροσανατολίζεται και ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση του βασιλείου της ψυχής, ενός άλλου βασιλείου της φύσης. Την απομάκρυνση από το βασίλειο του κόσμου προς το βασίλειο της ψυχής, που γίνεται μια εσωτερική συνήθεια και στη σκέψη αυτή κρύβεται το μυστικό της εσωτερικής ψυχολογίας. Ο άνθρωπος σταθεροποιείται στην πνευματική ζωή. Τίποτε δεν μπορεί πια να παρεμποδίσει.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ Ερχόμαστε τώρα στα σημαντικά λόγια του Κανόνα IV. “Ο άνθρωπος αναπνέει βαθιά”. Είναι μια φράση που καλύπτει πολλές όψεις της ρυθμικής ζωής. Είναι η μαγική φόρμουλα για την επιστήμη της πραναγιάμα. Καλύπτει την τέχνη της δημιουργικής ζωής. Παρασύρει τον άνθρωπο σε συντονισμό με την παλλόμενη ζωή του ίδιου του Θεού κι αυτό με την απόσπαση και τον αναπροσανατολισμό. Έχει αξιοσημείωτο ενδιαφέρον σαν ένδειξη της συντομίας και της περιεκτικότητας των αποκρυφιστικών φράσεων, όπως στον Κανόνα IV. Πραγματεύεται την τέχνη της αναπνοής σε τρεις φάσεις και συνιστώ στον καθένα να τις εξετάσει πολύ προσεκτικά. Υπάρχει πρώτα η όψη της εισπνοής. “Ο άνθρωπος αναπνέει βαθιά”. Από τα βάθη της ύπαρξής του αντλεί την πνοή. Στη διαδικασία της φαινομενικής ζωής αντλεί την καθαυτή πνοή της ζωής από την ψυχή. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο. Στη διαδικασία της απόσπασης απ’ τη φαινομενική ζωή αντλεί από τα βάθη της ύπαρξης και των εμπειριών του τη ζωή, ώστε να μπορέσει ν’ αποδοθεί και πάλι στην πηγή απ’ όπου ήρθε. Στην αποκρυφιστική ζωή του μαθητή, καθώς αναπτύσσει μια νέα και πιο λεπτοφυή χρήση του μηχανισμού ανταπόκρισής του, εξασκεί την επιστήμη της αναπνοής και ανακαλύπτει ότι δια της βαθιάς αναπνοής (συμπεριλαμβανομένων των τριών σταδίων της βαθιάς, μεσαίας και ανώτερης αναπνοής) μπορεί να φέρει σε δραστηριότητα στον κόσμο των εσωτερικών εμπειριών το ζωτικό του σώμα με τα κέντρα δύναμής του. Έτσι οι τρεις όψεις της “βαθιάς αναπνοής” καλύπτουν ολόκληρη την ψυχική εμπειρία και η σχέση με τους τρεις τύπους αναπνοής, που θίξαμε παραπάνω, μπορεί να πραγματωθεί απ’ τον ενδιαφερόμενο ζηλωτή. Κατόπιν διαβάζουμε, “συγκεντρώνει τις δυνάμεις του”. Εδώ μας υποδεικνύεται το στάδιο που μπορεί να ονομασθεί συγκράτηση της αναπνοής. Είναι η συγκράτηση όλων των δυνάμεων της ζωής σταθερά στον τόπο της σιωπής κι όταν αυτό μπορεί να γίνεται με άνεση και χωρίς προσοχή στη διαδικασία λόγω εξοικείωσης κι εμπειρίας, τότε ο άνθρωπος μπορεί να βλέπει και ν’ ακούει και να γνωρίζει σ’ ένα βασίλειο διαφορετικό από το φαινομενικό κόσμο. Με την ανώτερη έννοια είναι το στάδιο της ενατένισης,

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

118

εκείνης της “ύφεσης μεταξύ δύο δραστηριοτήτων”, όπως τόσο εύστοχα ονομάσθηκε. Η ψυχή, η πνοή, η ζωή αποσύρθηκε από τους τρεις κόσμους και στο “μυστικό τόπο του Υψίστου” βρίσκεται σε ηρεμία και γαλήνη, ενατενίζοντας το μακάριο όραμα. Στη ζωή του ενεργού μαθητή επιφέρει εκείνα τα διαλείμματα που γνωρίζει κάθε μαθητής, όταν (δια της απόσπασης και της ικανότητας ν’ αποσύρεται) δεν τον κρατά τίποτε στον κόσμο της μορφής. Επειδή ακόμη αγωνίζεται για την τελείωση και δεν έφτασε στην επίτευξη, αυτά τα διαλείμματα της σιωπής, της απόσυρσης και της απόσπασης είναι συχνά δύσκολα και σκοτεινά. Όλα είναι σιωπή κι ο μαθητής στέκει φρίττοντας μπροστά στο άγνωστο και στην προφανή άδεια ηρεμία στην οποία βρίσκεται. Ονομάζεται στις προχωρημένες περιπτώσεις “η σκοτεινή νύχτα της ψυχής” – η στιγμή πριν την αυγή, η ώρα προτού διαχυθεί το φως. Στην επιστήμη της Πραναγιάμα είναι η στιγμή που ακολουθεί την εισπνοή, όπου όλες οι δυνάμεις του σώματος μεταφέρονται (με το μέσον της αναπνοής) προς τα πάνω στο κεφάλι και συγκεντρώνονται εκεί, πριν το στάδιο της εκπνοής. Αυτή η στιγμή της συγκράτησης, όταν εκτελείται κατάλληλα, δημιουργεί ένα διάλειμμα έντονης συγκέντρωσης και τη στιγμή αυτή ο ζηλωτής πρέπει ν’ αδράξει την ευκαιρία. Εδώ βρίσκεται ένας υπαινιγμός. Κατόπι έρχεται η διαδικασία της εκπνοής. Διαβάζουμε στον Κανόνα IV, “εξωθεί τη σκεπτομορφή απ’ αυτόν”. Αυτό είναι πάντοτε το αποτέλεσμα του τελικού σταδίου της επιστήμης της αναπνοής. Η μορφή, ζωογονημένη από εκείνον που αναπνέει με σωστό ρυθμό, εξαποστέλλεται για να κάνει το έργο της και να εκπληρώσει την αποστολή της. Μελετήστε αυτή την ιδέα με προσοχή, γιατί κρύβει το μυστικό του δημιουργικού έργου. Στην εμπειρία της ψυχής η μορφή για την εκδήλωση στους τρεις κόσμους δημιουργείται μέσω έντονου διαλογισμού που είναι πάντα η παράλληλη δραστηριότητα της αναπνοής. Τότε με μια πράξη θέλησης που καταλήγει σε μια “εκπνοή” και γεννιέται ή επιτυγχάνεται δυναμικά στο διάλειμμα της ενατένισης ή της συγκράτησης της αναπνοής, η δημιουργηθείσα μορφή εξαποστέλλεται στο φαινομενικό κόσμο για να χρησιμεύσει σαν αγωγός εμπειρίας, σαν μέσον έκφρασης και σαν μηχανισμός ανταπόκρισης στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης ζωής. Στη ζωή του μαθητή μέσω διαλογισμού και πειθαρχίας μαθαίνει να φθάνει υψηλές στιγμές διαλείμματος οποτεδήποτε συγκεντρώσει τις δυνάμεις του στο πεδίο της ψυχικής ζωής και τότε πάλι με μια πράξη της θέλησής του εκπνέει τους πνευματικούς του σκοπούς, τα σχέδια και τη ζωή στον κόσμο της εμπειρίας. Η σκεπτομορφή που κατασκεύασε ως προς το ρόλο που έχει να παίξει και η συγκέντρωση της ενέργειας που πέτυχε να φέρει, γίνονται αποτελεσματικές. Η ενέργεια που χρειάζεται για το επόμενο βήμα εκπνέεται απ’ την ψυχή και κατέρχεται στο ζωτικό σώμα, γαλβανίζοντας έτσι το φυσικό όργανο με την αναγκαία εποικοδομητική δραστηριότητα. Εκείνη η όψη του σχεδίου που εκτίμησε κατά την ενατένιση κι εκείνο το μέρος του γενικού σκοπού της Ιεραρχίας στο οποίο η ψυχή του νιώθει ότι καλείται να συνεργασθεί, εκπνέονται ταυτόχρονα μέσω του νου στον εγκέφαλο κι έτσι “εξωθεί τις σκεπτομορφές απ’

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

119

αυτόν”. Τέλος στην επιστήμη της Πραναγιάμα το στάδιο αυτό καλύπτει την εξερχόμενη εκείνη πνοή η οποία όταν προωθείται με σκέψη και συνειδητό σκοπό, χρησιμεύει για να ζωογονήσει τα κέντρα και να γεμίσει το καθένα τους με δυναμική ζωή. Περισσότερα δε χρειάζεται να ειπωθούν εδώ. Έτσι σ’ αυτή την επιστήμη της “βαθιάς αναπνοής” καλύπτεται ολόκληρη η διεργασία του δημιουργικού έργου και της εξελικτικής ανέλιξης του Θεού στη φύση. Είναι η διεργασία δια της οποίας η Ζωή, η Μία Ύπαρξη, έφερε το φαινομενικό κόσμο σε ύπαρξη και ο Κανόνας IV είναι μια σύνοψη της Δημιουργίας. Είναι επίσης η φόρμουλα υπό την οποία εργάζεται η ατομική ψυχή καθώς επικεντρώνει τις δυνάμεις της για την εκδήλωση στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εμπειρίας. Η ορθή χρήση της Ζωής-Πνοής είναι όλη η τέχνη για την οποία ο ζηλωτής, ο μαθητής και ο μυημένος εργάζονται, έχοντας ωστόσο κατά νου ότι η επιστήμη της φυσικής αναπνοής είναι η λιγότερο σημαντική όψη και ακολουθεί την ορθή χρήση της ενέργειας η οποία είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε για τη θεία πνοή ή ζωή. Τέλος στη νοητική ζωή του μαθητή και στο μεγάλο έργο της εκμάθησης να είναι συνειδητός δημιουργός με νοητική ύλη κι έτσι να παράγει αποτελέσματα στο φαινομενικό κόσμο, ο τέταρτος αυτός Κανόνας περιέχει τις οδηγίες στις οποίες βασίζεται το έργο. Ενσωματώνει την επιστήμη ολόκληρου του μαγικού έργου. Συνεπώς ο Κανόνας αυτός δικαιολογεί την πιο εμπεριστατωμένη εξέταση και μελέτη. Αν κατανοηθεί ορθά και μελετηθεί ορθά, θα οδηγήσει κάθε ζηλωτή έξω απ’ το φαινομενικό κόσμο προς το βασίλειο της ψυχής. Οι οδηγίες του, αν εκτελεσθούν, θα οδηγήσουν ξανά την ψυχή πίσω στο φαινομενικό κόσμο σαν τη δημιουργό δύναμη της ψυχικής μαγείας και σαν το χειριστή και δεσπόζοντα παράγοντα επί και δια της μορφής. Στην εκγύμναση του Δυτικού σπουδαστή δε ζητείται ποτέ τυφλή κι αναντίρρητη υπακοή. Γίνονται υποδείξεις ως προς τη μέθοδο και την τεχνική που αποδείχθηκε αποτελεσματική για χιλιάδες χρόνια και για πολλούς μαθητές. Θα δοθούν κάποιοι κανόνες για την αναπνοή, την υποβοηθητική διαδικασία και την πρακτική ζωή στο φυσικό πεδίο, όμως στην εκγύμναση του νέου τύπου μαθητή στο διάστημα της ερχόμενης εποχής η θέληση των επιτηρούντων Γκουρού και Ρίσι είναι να αφεθεί πιο ελεύθερος απ’ ό,τι συνέβαινε ως τώρα. Αυτό μπορεί να σημαίνει μια κάπως βραδύτερη ανάπτυξη στην αρχή αλλά θα έχει σαν αποτέλεσμα, ελπίζεται, μια πιο γοργή ανέλιξη στη διάρκεια των κατοπινών σταδίων στην Ατραπό της Μύησης. Επομένως οι σπουδαστές προτρέπονται να προχωρούν στην περίοδο της εκγύμνασής τους με θάρρος και χαρά, γνωρίζοντας ότι είναι μέλη μιας ομάδας μαθητών, γνωρίζοντας ότι δεν είναι μόνοι αλλά ότι η ισχύς της ομάδας είναι επίσης δική τους καθώς αναπτύσσουν την ικανότητα να την αντιλαμβάνονται – και γνωρίζοντας ακόμη ότι η αγάπη και η σοφία και η κατανόηση των επιτηρούντων Πρεσβύτερων Αδελφών συνοδεύουν κάθε ανατείνοντα Υιό του Θεού, ακόμη κι αν φανερά (και σοφά) αφήνεται να αγωνιστεί προς το φως με την ισχύ της δικής του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

παντοδύναμης ψυχής.

120

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ Τρία πράγματα απασχολούν τον Ηλιακό Άγγελο πριν κατέλθει το περίβλημα που δημιούργησε: η κατάσταση των υδάτων, η ασφάλεια εκείνου που δημιουργεί μ’ αυτό τον τρόπο και η σταθερή ενατένιση. Έτσι συνδέονται η καρδιά, ο λαιμός και ο οφθαλμός για τριπλή υπηρεσία. Η Ψυχή και οι Σκεπτομορφές της. Καρδιά, Λαιμός και Οφθαλμός. Η Αφύπνιση των Κέντρων.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ Μέχρι τώρα ασχοληθήκαμε με τις διεργασίες της δημιουργίας καθόσον αφορούν: 1. Το Δημιουργό ενός ηλιακού συστήματος ή μιας πλανητικής διάταξης. 2. Το Εγώ καθώς δημιουργεί το σώμα εκδήλωσής του. Πρέπει εδώ να θυμάστε πως μια παράλληλη ομάδα εγώ έφερε σ’ εκδήλωση ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. 3. Τον Άνθρωπο καθώς δημιουργεί εκείνες τις σκεπτομορφές με τις οποίες εκφράζεται, με τις οποίες εργάζεται κι απ’ τις οποίες περιστοιχίζεται. Πρέπει επίσης να έχουμε εδώ κατά νου ότι αυτό το σαφώς δημιουργικό έργο είναι εφικτό μόνο σ’ εκείνους που λειτουργούν στα νοητικά επίπεδα – τους στοχαστές του κόσμου και τους μαθητές των Διδασκάλων. Σε κάθε περίπτωση, όπως είδαμε, η αντικειμενική μορφή υπήρξε το αποτέλεσμα διαλογισμού από μέρους του δημιουργικού παράγοντα, ανταπόκρισης του υλικού στο οποίο έδρασε η δύναμη που γεννήθηκε στο διαλογισμό, προκαλώντας έτσι τη δόμηση της μορφής και τη χρήση της δια του ήχου. Αυτό ακολουθείται από το στάδιο όπου η μορφή γίνεται ορατή αντικειμενικά και αποβαίνει μια παλλόμενη ζώσα οντότητα. Έτσι “ο Λόγος εγένετο Σαρξ” κι έτσι όλες οι μορφές – σύμπαντα, άνθρωποι και εμψυχωμένες σκέψεις – έρχονται σε ύπαρξη. Ο πέμπτος κανόνας θίγει τρεις παράγοντες που απασχολούν την προσοχή του δημιουργικού πράκτορα προτού η φυσική μορφή προβάλλει σε θέα στο εξωτερικό πεδίο. Αυτοί οι τρεις είναι: 1. Η κατάσταση των υδάτων. 2. Η ασφάλεια εκείνου που δημιουργεί μ’ αυτό τον τρόπο. 3. Η σταθερή ενατένιση. Θα ασχοληθούμε σύντομα μ’ αυτούς τους τρεις και κατόπιν θα εξετάσουμε τους τρεις παράγοντες που ο μαθητής χρειάζεται να συσχετίσει, αν σκοπεύει να γίνει ποτέ ένας ενεργός και δυναμικός συνεργάτης της Ιεραρχίας. Αυτοί είναι ο Οφθαλμός, η Καρδιά, ο Λαιμός. Η ερμηνεία και η σημασία αυτών των κανόνων μπορεί να προωθηθεί σε διάφορες γραμμές. Για τους σκοπούς μας αυτή που θ’ ακολουθηθεί είναι εκείνη που σχετίζεται με το μαθητή και το έργο του και πραγματεύεται την εκγύμνασή του στο μαγικό έργο του εγώ, καθώς το εγώ αυτό κατέχει και χρησιμοποιεί μια φυσική μορφή. Οι διδασκαλίες αυτές αποσκοπούν να είναι πρακτικές· θα δώσουν έμφαση στην εκγύμναση και πειθαρχία του μαθητή και παντού θα βρεθούν διάσπαρτες νύξεις κι

εσωτερικές εισηγήσεις οι οποίες, αν ακολουθηθούν, θα οδηγήσουν το ζηλωτή στον πειραματισμό και την εμπειρία της αλήθειας. Όσοι δεν είναι αληθινοί ζηλωτές θα αποτύχουν ν’ αναγνωρίσουν τις νύξεις κι έτσι θα προφυλαχθούν απ’ τον κίνδυνο και την πρόωρη εμπειρία. Ας καταπιαστούμε λοιπόν με τους τρεις παράγοντες που απασχολούν την προσοχή μας κι ας τους εξετάσουμε απ’ τη σκοπιά του ανθρώπινου όντος που δημιουργεί σκεπτομορφές κι όχι πρώτιστα απ’ τη σκοπιά ενός ηλιακού Δημιουργού ή ενός εγώ που ετοιμάζεται να λάβει ενσάρκωση με το μέσον της μορφής. Δύο παράπλευρες σκέψεις έχουν εδώ σημασία. Η μια είναι ότι η διαδικασία δημιουργίας σκεπτομορφών είναι μέρος του έργου που κάνει κάθε ζηλωτής στην καθημερινή διαλογιστική διεργασία. Αν ο σπουδαστής θυμόταν ότι κάθε φορά που κάθεται στον πρωινό του διαλογισμό μαθαίνει να δομεί και να ζωογονεί σκεπτομορφές, η εργασία του θα μπορούσε ν’ αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η τάση των περισσότερων ζηλωτών είναι ν’ απασχολούνται με τις ελλείψεις τους στο έργο του διαλογισμού και με την ανικανότητά τους να ελέγξουν το νου τους, ενώ και οι δύο αυτές όψεις της προσπάθειάς τους θα υποβοηθούνταν αν απασχολούνταν με το βαθιά ενδιαφέρον έργο της δόμησης σκεπτομορφών. Μια δευτερεύουσα και λιγότερο σπουδαία σκέψη είναι ότι καθώς τα εγώ που ετοιμάζονται να πάρουν ανθρώπινα σώματα είναι βαθιά απασχολημένα με το διαλογιστικό έργο, είναι τελείως απίθανο να προσεγγισθούν από τα συνηθισμένα μέντιουμ στις συνήθεις συνεδρίες. Το πολύ-πολύ μόνο εκείνοι που πέρασαν εντελώς πρόσφατα μπορούν να προσεγγισθούν κι αυτοί βρίσκονται στις περισσότερες περιπτώσεις σε κατάσταση βαθιάς αφαίρεσης ενός διαφορετικού τύπου. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε λόγος να επεκταθούμε εδώ σ’ αυτό το ζήτημα, όμως έχει ενδιαφέρον για όσους ερευνούν αυτά τα θέματα. 1. Η Κατάσταση των Υδάτων. Ο δημιουργικός πράκτορας, ο άνθρωπος, δόμησε μέσω των κινήτρων ενός συντονιστικού σκοπού, έντονου διαλογισμού και δημιουργικής δραστηριότητας τη σκεπτομορφή που εμψυχώνει με τη ζωτικότητά του και διευθύνει με τη θέλησή του. Έφθασε ο καιρός για τη σκεπτομορφή αυτή να σταλεί στην αποστολή της και να εκτελέσει το σκοπό της ύπαρξής της. Όπως είδαμε στον προηγούμενο κανόνα, η μορφή “εξωθείται” απ’ το δημιουργό της με τη δύναμη της εξωθητικής πνοής. Αυτή είναι μια συμβολική δήλωση, αλλά ταυτόχρονα ένα πειραματικό γεγονός στο μαγικό έργο. Στο έργο του μαθητή υπάρχει συχνά αποτυχία λόγω της ανικανότητάς του να καταλάβει τόσο την εσωτερική όσο και την κυριολεκτική σημασία της εξωθητικής αυτής πνοής καθώς διεξάγει το διαλογιστικό του έργο. Η εξωθητική αυτή πνοή είναι αποτέλεσμα μιας προγενέστερης περιόδου ρυθμικής αναπνοής που παραλληλίζεται από συγκεντρωμένο διαλογιστικό έργο, έπειτα μιας οριστικής εστίασης της προσοχής και της αναπνοής καθώς προσδιορίζεται νοητικά ο σκοπός της δημιουργημένης μορφής και τέλος της ζωογόνησης της σκεπτομορφής απ’ το δημιουργό της και της επακόλουθης

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

125

ενεργοποίησής της για ανεξάρτητη ζωή και δραστηριότητα. Το πρώτο εμπόδιο στη δυναμικότητα του έργου προέρχεται απ’ την αποτυχία του μαθητή να διεξάγει ταυτόχρονα αυτές τις δραστηριότητες. Η δεύτερη αιτία της αποτυχίας βρίσκεται στην παράλειψή του να εξετάσει την κατάσταση των υδάτων ή την κατάσταση της συναισθηματικής ουσίας μέσα στην οποία πρέπει να τοποθετηθεί η νοητική αυτή μορφή κι έτσι να συγκεντρώσει την ύλη του αστρικού πεδίου, η οποία θα της επιτρέψει να γίνει μια λειτουργούσα οντότητα σ’ αυτό το πεδίο. Αν δεν μπορέσει να το κάνει, γίνεται απλά και τελικά μια νεκρή μορφή στο πεδίο του νου, επειδή θα της λείπει η υποκινούσα εκείνη δύναμη της επιθυμίας που είναι αναγκαία για να την προωθήσει μέχρι τη συμπλήρωσή της στο φυσικό πεδίο. Έχει ενδιαφέρον να θυμάστε ότι: Αν μια σκεπτομορφή σταλεί στο συναισθηματικό κόσμο για να συγκεντρώσει ένα σώμα επιθυμίας (την ωστική δύναμη που παράγει κάθε αντικειμενικότητα) και βυθιστεί σε μια “κατάσταση υδάτων” που μπορεί άριστα να περιγραφεί σαν καθαρά ιδιοτελής, το μόνο που θα συμβεί είναι το εξής: Χάνεται, επειδή σύρεται στο αστρικό σώμα του μαθητή, που είναι το εστιακό σημείο όλης της αστρικής ενέργειας που χρησιμοποιείται απ’ το μαθητή. Παρασύρεται σε μια δίνη της οποίας το ατομικό αστρικό σώμα είναι το κέντρο και χάνει τη χωριστή της ύπαρξη. Η παρομοίωση με δίνη έχει εδώ αξία. Ο διανοητής είναι σαν τον άνθρωπο που ρίχνει μια ψεύτικη βαρκούλα από την όχθη σ’ ένα ρυάκι. Αν τη ρίξει σε μια δίνη, απορροφάται σε λίγο απ’ τον κεντρικό στρόβιλο κι εξαφανίζεται. Πολλές μορφές που κατασκευάζονται έτσι από το ζηλωτή στο διαλογιστικό του έργο, χάνονται κι αποτυγχάνουν στον αντικειμενικό τους σκοπό εξαιτίας της χαώδους και στροβιλώδους κατάστασης του συναισθηματικού σώματος του ζηλωτή. Έτσι οι καλές προθέσεις καταλήγουν σ’ ένα τίποτα· έτσι ο καλός σκοπός και το σχεδιασμένο έργο για το Διδάσκαλο αποτυγχάνει να υλοποιηθεί, επειδή καθώς η σκεπτομορφή κατέρχεται στο πεδίο της επιθυμίας και του συναισθήματος, έρχεται σ’ επαφή μόνο με τα ταραγμένα νερά του φόβου, της υποψίας, του μίσους, της μοχθηρής ή καθαρά φυσικής επιθυμίας. Επειδή αυτά είναι πιο ισχυρά από τη μικρή μορφή, την πνίγουν κι αυτή χάνεται από τη θέα και την ύπαρξη κι ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση μιας ακόμη εκτρωματικής προσπάθειας. Ή πάλι η “κατάσταση των υδάτων” μπορεί να μην είναι εκείνη μιας αυτοδημιουργούμενης δίνης, αλλά να σχετίζεται περισσότερο μ’ εκείνη μιας λιμνούλας που ταράζεται από αφρισμένα και κοχλάζοντα κύματα δια των δραστηριοτήτων των άλλων. Υπάρχουν πολλοί μαθητές που πέτυχαν ένα ικανοποιητικό μέτρο αυτοελέγχου και προσωπικής αδιαφορίας. Δεν είναι θύματα της επιθυμίας και των βλέψεων της προσωπικότητας και είναι σχετικά ελεύθεροι από τη δίνη των ιδιοτελών τάσεων. Αλλά τα αστρικά τους σώματα παρασύρονται επανειλημμένα σε μια κατάσταση αναταραχής από την ομάδα για την οποία και με την οποία εργάζονται. Συναρπάζονται ή καταπιέζονται, ικανοποιούνται ή δυσαρεστούνται από τα αποτελέσματα που επιτυγχάνουν ή δεν καταφέρνουν να επιτύχουν· αυτή η επίτευξη ή έλλειψη επίτευξης και η σταθερότητα ή η ανειλικρίνεια των συνυπηρετών τους προκαλούν αναταραχή και συναισθηματική αναστάτωση και με την ισχυρή αυτή αντίδραση οι σκεπτομορφές τους

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

126

που κατασκευάσθηκαν με τόση επιμέλεια και ευσέβεια, καταλήγουν σ’ ένα τίποτα. Η “επιδεξιότητά τους στη δράση” χάνεται, επειδή είναι δεμένοι με το ποθητό αποτέλεσμα κι έτσι ο μόχθος τους δεν παράγει τίποτε. Υπάρχουν πολλές άλλες “καταστάσεις υδάτων” που κάθε ζηλωτής μπορεί να βρει για λογαριασμό του. Υπάρχει πάντως ακόμη μία που θα ήθελα να θίξω. Το συναισθηματικό σώμα του μαθητή, το οποίο πρέπει να θρέψει και να γαλουχήσει τη βρεφική σκεπτομορφή (με το νοητικό της πυρήνα) είναι αναγκαστικά μέρος της πλανητικής συναισθηματικής μορφής κι επομένως δονείται σε ομοφωνία μ’ αυτή τη μορφή. Αυτό πρέπει επίσης να εξεταστεί προσεκτικά, γιατί το συναισθηματικό σώμα παρασύρεται σε κατάσταση δραστηριότητας από τη γενική αστρική κατάσταση και πρέπει να το χειριστούμε συνετά από τη σκοπιά αυτή. Την εποχή αυτή υπάρχουν τρεις ποιότητες που κυριαρχούν στην πλανητική μορφή – ο φόβος, η προσδοκία και μια κορυφωμένη επιθυμία (στην ανθρώπινη οικογένεια) για υλικά αποκτήματα. Σημειώστε τη λέξη “κορυφωμένη”. Το άθροισμα της ανθρώπινης επιθυμίας για υλική ευτυχία προσεγγίστηκε και το κορύφωμα αυτής της επιθυμίας πέρασε· έτσι το ανθρώπινο γένος πέτυχε και υπερνίκησε πολλά. Αλλά ο ρυθμός των αιώνων είναι ισχυρός. Οι τρεις αυτές ποιότητες πρέπει να συλληφθούν και να υποτιμηθούν από το ζηλωτή καθώς επιζητεί να υπηρετήσει απ’ τα νοητικά επίπεδα. Στη θέση του φόβου πρέπει να βάλει εκείνη την ειρήνη που είναι προνόμιο όσων ζουν πάντα στο Φως του Αιώνιου· στη θέση της αμφίβολης προσδοκίας πρέπει να βάλει εκείνη την ατάραχη, όμως ενεργό βεβαιότητα του απώτατου αντικειμενικού σκοπού που έρχεται από το όραμα του Σχεδίου και την επαφή του με τους άλλους μαθητές κι αργότερα με το Διδάσκαλο. Η επιθυμία για υλικά αποκτήματα πρέπει να αντικατασταθεί από την έφεση για εκείνα τα αποκτήματα που είναι η χαρά της ψυχής – τη σοφία, την αγάπη και τη δύναμη για υπηρεσία. Ειρήνη, βεβαιότητα και ορθή έφεση! Οι τρεις αυτές λέξεις, όταν κατανοηθούν και βιωθούν στην καθημερινή ζωή, θα επιφέρουν την ορθή εκείνη “κατάσταση των υδάτων” που θα εξασφαλίσει την επιβίωση κάθε σκεπτομορφής η οποία γεννήθηκε ορθά στο διαλογισμό από τον άνθρωπο που λειτουργεί σαν ψυχή. 2. Η Ασφάλεια Εκείνου που Δημιουργεί μ’ αυτό τον Τρόπο. Θα μπορούσε να ειπωθεί εδώ με έμφαση, ακόμη κι αν είναι αναγνωρισμένο αξίωμα, ότι οι άνθρωποι συχνά σκοτώνονται (με την αποκρυφιστική κι επομένως με τη σπουδαιότερη έννοια) από τις δικές τους σκεπτομορφές. Η δημιουργία με τη σκέψη, μέσω συγκέντρωσης και διαλογισμού, είναι ένα δυναμικά επικίνδυνο ζήτημα. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε ποτέ. Υπάρχουν μορφές σκέψης που μη έχοντας επιβαρυνθεί από πολλή επιθυμητική ύλη κι αποτυγχάνοντας να περάσουν προς τα κάτω, δηλητηριάζουν τον άνθρωπο στα νοητικά επίπεδα. Αυτό το κάνουν με δύο τρόπους: 1. Ισχυροποιούμενες τόσο πολύ στο νοητικό πεδίο, ώστε ο άνθρωπος γίνεται θύμα του πράγματος που δημιούργησε. Αυτή είναι η “έμμονη ιδέα” των ψυχιάτρων· η κατοχή που οδηγεί σε παραφροσύνη· η μονολιθική γραμμή σκέψης που τελικά τρομοκρατεί το δημιουργό της.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

127

2. Πολλαπλασιαζόμενες τόσο γοργά, ώστε η νοητική αύρα του ανθρώπου γίνεται σαν ένα βαρύ και πυκνό σύννεφο δια του οποίου το φως της ψυχής αποτυγχάνει να διεισδύσει και το οποίο η αγάπη των ανθρώπινων όντων, οι γοητευτικές και όμορφες και παρηγορητικές δραστηριότητες της φύσης και της ζωής στους τρεις κόσμους αποτυγχάνουν επίσης να διαπεράσουν. Ο άνθρωπος πνίγεται, ασφυκτιά απ’ τις δικές του σκεπτομορφές και υποκύπτει στο μίασμα που γέννησε. Ή πάλι υπάρχουν γραμμές σκέψης που επισύρουν από το συναισθηματικό σώμα μια αντίδραση δηλητηριώδους φύσης. Ακολουθείται από ένα ανθρώπινο ον μια ορισμένη γραμμή σκέψης σε σχέση με τους αδελφούς του. Υποθάλπει το μίσος, τη ζηλοτυπία και το φθόνο και προχωρεί στην εκδήλωση με τέτοιο τρόπο ώστε παράγει εκείνες τις δραστηριότητες του φυσικού πεδίου που προκαλούν το θάνατο του δημιουργού τους. Μπορεί να είναι κυριολεκτικός, όπως στην περίπτωση φόνου που είναι σε πολλές περιπτώσεις αποτέλεσμα αποκρυσταλλωμένης πρόθεσης, ή μπορεί να καταλήγει σε ασθένεια. Η αγνή σκέψη, το ορθό κίνητρο και η αγαπητική επιθυμία είναι τα αληθινά επανορθωτικά της ασθένειας κι όταν η επιθυμία γι’ αυτά (που πράγματι εμψυχώνει πολλούς) ανυψωθεί σε εποικοδομητική σκέψη, θα υπάρξει βαθμιαία εξάλειψη της ασθένειας. Προς το παρόν παρότι πολλοί επιθυμούν, λίγοι σκέφτονται. Μη λησμονείτε ποτέ ότι τα Μεγάλα Όντα δεν αναζητούν εκείνους που μόνο επιθυμούν και ανατείνουν. Αναζητούν όσους σμίγουν με την επιθυμία τους την αποφασιστικότητα να μάθουν να χρησιμοποιούν τα νοητικά τους σώματα και να γίνουν δημιουργοί και να εργαστούν εποικοδομητικά γι’ αυτούς τους σκοπούς. Έτσι βλέπουμε γιατί σ’ όλα τα συστήματα της αληθινής αποκρυφιστικής εκγύμνασης η έμφαση τίθεται στην ορθή σκέψη, στην αγαπητική επιθυμία και στην αγνή, καθαρή ζωή. Μόνο έτσι μπορεί το δημιουργικό έργο να προωθηθεί με ασφάλεια και μόνο έτσι μπορεί η σκεπτομορφή να κατέλθει σε αντικειμενικότητα και να γίνει ένας εποικοδομητικός πράκτορας στο πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης. 3. Η Σταθερή Ενατένιση. Θα σημειώσετε εδώ πως η λέξη “διαλογισμός” δε χρησιμοποιείται. Η σκέψη είναι διαφορετική. Η διαλογιστική διαδικασία που συνεπάγεται τη χρήση σκέψης και τη νοητική δόμηση της μορφής, έτσι ώστε να μπορέσει να συμπληρωθεί και να ολοκληρωθεί και να ευθυγραμμισθεί με τη σκεπτομορφή της ομάδας των συμμαθητών του μαθητή και συνεπώς με το Σχέδιο, έχει συμπληρωθεί στο μέγιστο της ικανότητας του ανθρώπου. Τώρα πρέπει με σταθερότητα να ενατενίσει αυτό που δημιούργησε και με ίση σταθερότητα να του εμπνεύσει την αναγκαία ζωή, έτσι ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει τη λειτουργία του. Σταματά να συλλογίζεται, να σκέφτεται, να διατυπώνει και να δομεί με νοητική ύλη. Απλά διαχύνει τη ζωή του μέσα στη μορφή και την εξαποστέλλει για να εκτελέσει τη θέλησή του. Ακριβώς τόσο καιρό όσο θα μπορεί να ενατενίζει και να μένει σταθερός, το δημιούργημά του θα εκπληρώνει την πρόθεσή του και θα δρα σαν πράκτοράς του. Ακριβώς για τόσο καιρό όσο θα μπορεί να εστιάζει την προσοχή του στο ιδεώδες για το οποίο δημιούργησε τη σκεπτομορφή του και θα μπορεί να συνδέει τη μορφή και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

128

το ιδεώδες σ’ ένα σταθερό όραμα, τόσο ακριβώς θα υπηρετεί το σκοπό του και θα εκφράζει το ιδεώδες του. Εδώ βρίσκεται το μυστικό κάθε επιτυχούς συνεργασίας με το Σχέδιο. Θα εξετάσουμε τώρα για λίγο τις λέξεις, “καρδιά, λαιμός και οφθαλμός”, γιατί έχουν μια ιδιάζουσα σημασία. Τα τρία αυτά απαρτίζουν τη συσκευή που πρέπει να χρησιμοποιηθεί απ’ όλους τους μαθητές στο διάστημα του παγκόσμιου κύκλου που έρχεται τόσο γοργά. Ότι δεν υπάρχει ακόμη σ’ ενσάρκωση ένα πολύ μεγάλο σώμα μαθητών αυτή την εποχή κι ότι ο μηχανισμός πολλών που δρουν στο επίπεδο της μαθητείας δεν είναι παρά εμβρυώδης, είναι βαθιά αληθινό. Πρέπει να θυμάστε ωστόσο ότι ο παγκόσμιος κύκλος μόλις τώρα εγκαινιάσθηκε και θα καλύψει μια απέραντη περίοδο χρόνου. Υπάρχουν μόνο τετρακόσιοι περίπου αποδεγμένοι μαθητές στον κόσμο αυτή την εποχή – δηλαδή άνδρες και γυναίκες που ξέρουν πραγματικά ότι είναι μαθητές και ξέρουν ποιο είναι το έργο τους και το κάνουν. Υπάρχουν όμως πολλές εκατοντάδες (στη σημερινή γενιά των νέων) που βρίσκονται στο χείλος της αποδοχής και χιλιάδες βρίσκονται στη δοκιμαστική ατραπό. Σ’ όλες τις αληθινά εσωτερικές ομάδες πρέπει να σχηματισθεί μια ομάδα στην οποία θα συναντάται μια διανοητική κατανόηση αυτού του μηχανισμού της καρδιάς, του λαιμού και του οφθαλμού. Πρέπει ν’ απαρτισθεί από εκείνους που υποβάλλονται σε μια πειθαρχία και μια εκγύμναση η οποία θα καταστήσει τη χρήση της ένα εκδηλωμένο γεγονός γι’ αυτούς στη φύση. Θα ήθελα να επισύρω την προσοχή σας σ’ αυτά τα λόγια και να σας ζητήσω να τα μελετήσετε προσεκτικά. Ένας μηχανισμός στο φυσικό σώμα αποκτά χρησιμότητα με δύο τρόπους: Πρώτα, η χρήση του είναι ακούσια και δεν υπάρχει κατανόηση πώς ή γιατί ή πότε χρησιμοποιείται η συσκευή. Το ζώο χρησιμοποιεί ένα μηχανισμό ανάλογο σε πολλά σημεία με εκείνον που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος. Βλέπει και ακούει και λειτουργεί οργανικά σε παρόμοιες γραμμές με τις ανθρώπινες, αλλά στερείται της νοητικής κατανόησης και της σύνδεσης αιτίου και αποτελέσματος, που χαρακτηρίζουν το ανώτερο βασίλειο της φύσης. Μια παρόμοια κατάσταση πραγμάτων υπάρχει στα πρώτα στάδια της ατραπού της μαθητείας και στα τελευταία στάδια της δοκιμαστικής ατραπού. Ο μαθητής αποκτά επίγνωση ικανοτήτων και δυνάμεων που δε βρίσκονται ακόμη υπό το νοήμονα έλεγχό του. Βιώνει εκλάμψεις διαίσθησης και γνώσης που φαίνονται ανεξήγητες και δίχως άμεση αξία. Προσεγγίζει κραδασμούς και φαινόμενα άλλων βασιλείων, αλλά δεν έχει επίγνωση της διαδικασίας με την οποία το έκανε και είναι ανίκανος να επαναλάβει ή ν’ ανακαλέσει την εμπειρία. Μέσα στο αιθερικό του σώμα νιώθει ενεργές δυνάμεις. Μερικές φορές μπορεί να τις εντοπίσει και σε κάθε περίπτωση παραδέχεται θεωρητικά ότι υπάρχει αφύπνιση σε μια συνειδητή δραστηριότητα, μια επταπλή δομή που έχει συμβολική μορφή και είναι ισχυρή όταν χρησιμοποιείται. Δεν μπορεί ακόμη να την ελέγξει και είναι εντελώς ανίκανος να την προσελκύσει σε νοήμονα συνεργασία με τους σκοπούς και τις ιδέες του, αδιάφορο πόσο σκληρά προσπαθεί. Το μόνο που

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

129

μπορεί να κάνει είναι να αποτυπώνει τέτοια φαινόμενα και να καταγράφει αυτές τις εμπειρίες, έχοντας πάντα υπόψη ότι στα αρχικά στάδια της ανέλιξής του μόνο οι πιο χονδροειδείς και πιο υλικοί κραδασμοί θα καταγράφονται στην εγκεφαλική του συνείδηση. Πρέπει απλώς να περιμένει και να έχει κατά νου την κάθαρση των φορέων του και την εξάλειψη όλων όσων αναγνωρίζει ότι τείνουν να παραμορφώσουν το όραμά του. Η περίοδος αυτή μπορεί να είναι μακρά ή σύντομη, ανάλογα αν ο ζηλωτής εισέρχεται στην υποκειμενική συνείδηση για πρώτη φορά ή αν ξαναπαίρνει το νήμα ενός παλιότερου ή μερικώς επιτευχθέντος εγχειρήματος. Θα ήθελα εδώ να διασαφηνίσω εντελώς σ’ όλους τους αληθινούς και ειλικρινείς ζηλωτές ότι στην εκγύμναση που θα δοθεί στο διάστημα των προσεχών λίγων δεκαετιών η ανέλιξη της αστρικής όρασης και ακοής θ’ αποκλεισθεί τελείως, ή (αν υπάρχει) θα πρέπει τελικά να ξεπερασθεί. Ο αληθινός μαθητής προσπαθεί να επικεντρωθεί στο νοητικό πεδίο, έχοντας σαν αντικειμενικό σκοπό τη μεταφορά της συνείδησής του ακόμη πιο ψηλά μέσα στην ευρύτερη και περιεκτική επίγνωση της ψυχής. Σκοπός του είναι να περιλάβει το ανώτερο και δεν έχει ανάγκη σ’ αυτό το στάδιο να ανακτήσει εκείνη την αστρική ευχέρεια που είναι κτήμα, όπως ξέρετε καλά, των υπανάπτυκτων φυλών της γης και πολλών απ’ τα ανώτερα ζώα. Αργότερα, όταν φτάσει στο βαθμό του μύστη, θα μπορεί να λειτουργεί στο αστρικό πεδίο όταν το επιθυμεί, αλλά πρέπει να θυμάστε ότι ο Διδάσκαλος εργάζεται με την ψυχική όψη της ανθρωπότητας (κι όλων των μορφών) και δεν εργάζεται με τα αστρικά τους σώματα. Αυτό συχνά λησμονείται από τους δασκάλους τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης. Στο έργο με τις ψυχές προωθείται η αληθινή τεχνική της εξέλιξης, γιατί η ψυχή μέσα στις μορφές όλων των βασιλείων της φύσης ευθύνεται για το αναπτυξιακό έργο επί κι εντός της μορφής. Ας πω λοιπόν στους σπουδαστές ότι κύριος αντικειμενικός τους σκοπός είναι ν’ αποκτήσουν επίγνωση της ψυχής, να καλλιεργήσουν την ψυχική συνείδηση και να μάθουν να ζουν και να εργάζονται σαν ψυχές. Ωσότου έρθει ο καιρός που η χρήση της συσκευής τους θα είναι εκούσια, θα έκαναν καλά να εκγυμνάσουν τις διάνοιές τους, να μελετήσουν τους νόμους που διέπουν την εκδήλωση και να μάθουν να περικλείουν όλα όσα καλύπτουμε τώρα με τη λέξη “ανώτερος” – μια ακυρολεξία που πρέπει όμως να μας επαρκεί. Δεύτερο, όταν η χρήση του υποκειμενικού οργάνου γίνει εκούσια και ο άνθρωπος ξέρει πώς πρέπει να το χρησιμοποιεί όταν το χειρίζεται και μπορεί να σταματά τη χρήση του ή να την επαναρχίζει κατά βούληση, τότε η όλη θέση του αλλάζει και η χρησιμότητά του αυξάνει. Μέσω της χρήσης του νου η ανθρωπότητα απέκτησε επίγνωση των σκοπών και της χρήσης της φυσικής συσκευής. Τώρα μέσω της χρήσης μιας ακόμη πιο υψηλής ικανότητας, που είναι χαρακτηριστικό της ψυχής, αρχίζει τον εκούσιο και νοήμονα έλεγχο του οργάνου της και μαθαίνει να κατανοεί τους σκοπούς για τους οποίους υπάρχει. Η ανώτερη αυτή ικανότητα είναι η ενόραση. Ας προσθέσω εμφατικά ότι μόνο καθώς ο άνθρωπος γίνεται ενορατικός, αποβαίνει χρήσιμος στην ομάδα ενός Διδασκάλου και συνιστώ σ’ όλους τους ζηλωτές να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

130

μελετήσουν πολύ προσεκτικά την έννοια και τη σημασία της ενόρασης. Όταν αρχίζει να λειτουργεί, τότε ο μαθητής μπορεί να περάσει από το στάδιο της δοκιμασίας σ’ εκείνο της αποδοχής στην ομάδα ενός Διδασκάλου. Θα μπορούσατε εδώ να ρωτήσετε πώς μπορεί να γίνει γνωστό ή να εξακριβωθεί απ’ το δόκιμο. Πολλή εκγύμναση δίνεται στο δόκιμο χωρίς πραγματικά να την αναγνωρίζει συνειδητά. Λανθασμένες τάσεις του υποδεικνύονται καθώς επιζητεί με ειλικρίνεια να εκγυμνασθεί για υπηρεσία και η ανάλυση του κινήτρου, όταν αναλαμβάνεται αληθινά, συντείνει εκπληκτικά ν’ ανυψώσει τον υποψήφιο μαθητή απ’ τον αστρικό ή συναισθηματικό κόσμο σ’ εκείνον του νου. Στο νοητικό κόσμο γίνεται για πρώτη φορά επαφή με τους Διδασκάλους κι εκεί πρέπει να αναζητηθούν. Όμως ήρθε ο καιρός που το Φως στο κεφάλι όχι μόνο υπάρχει αλλά μπορεί κάπως να χρησιμοποιηθεί. Το κάρμα του ζηλωτή είναι τέτοιο που του είναι εφικτό μέσω επίμοχθης εφαρμοσμένης προσπάθειας να χειρίζεται τη ζωή του με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο να εκπληρώνει το κάρμα του και να εκτελεί τις υποχρεώσεις του, αλλά να έχει αρκετή αποφασιστικότητα που να του επιτρέπει να χειρίζεται επίσης τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις της μαθητείας. Η υπηρεσία του στους άλλους εκτελείται με ορθό κίνητρο κι αρχίζει να λογαριάζεται και να κάνει αισθητή τη δύναμή της και χάνει απ’ τη θέα τα δικά του συμφέροντα χάρη των άλλων. Όταν συμβεί αυτό προκύπτουν ορισμένα εσωτερικά συμβάντα. Ο Διδάσκαλος συσκέπτεται με κάποιον απ’ τους πρεσβύτερους μαθητές Του ως προς τη σκοπιμότητα της εισδοχής του ζηλωτή στην ομαδική αύρα και της συγχώνευσης του κραδασμού του με εκείνον της ομάδας. Έπειτα, αν ληφθεί απόφαση, για διάστημα δύο ετών ένας πρεσβύτερος μαθητής δρα σαν μεσάζων μεταξύ του Διδασκάλου και του προσφάτως αποδεκτού ζηλωτή. Εργάζεται με το νέο μαθητή, υποβιβάζοντας (αν μπορώ να το εκφράσω έτσι) τον κραδασμό του Διδασκάλου, έτσι ώστε να εξοικειώσει τα σώματα του μαθητή με τον ανώτερο αυξημένο ρυθμό. Εντυπώνει το νου του μαθητή μέσω του Εγώ του με τα ομαδικά σχέδια και ιδεώδη και παρακολουθεί την αντίδρασή του στα γεγονότα και τις ευκαιρίες της ζωής. Ουσιαστικά αναλαμβάνει πρόσκαιρα τα καθήκοντα και τη θέση του Διδασκάλου. Όλο αυτό τον καιρό ο ζηλωτής βρίσκεται σε άγνοια ως προς το τι έχει συμβεί και δεν έχει επίγνωση των υποκειμενικών του επαφών. Αναγνωρίζει ωστόσο μέσα του τρία πράγματα: Αυξημένη νοητική δραστηριότητα. Αυτή στην αρχή θα του προκαλέσει πολλές δυσχέρειες και θα νιώθει σαν να χάνει το νοητικό έλεγχο αντί να τον αποκτά, αλλά είναι μόνο μια προσωρινή κατάσταση και βαθμιαία θα αναλάβει τον έλεγχο. Αυξημένη ανταποκριτικότητα στις ιδέες κι αυξημένη ικανότητα να οραματίζεται το σχέδιο της Ιεραρχίας. Αυτό θα τον κάνει στα πρώτα στάδια φανατικό ως ένα βαθμό. Συνεχώς θα παρασύρεται από τα νέα ιδεώδη, τους νέους -ισμούς, τους νέους τρόπους ζωής, τα νέα όνειρα για τη βελτίωση της φυλής. Θα ακολουθεί τη μία λατρεία μετά την άλλη, καθώς θα του φαίνεται πως καθιστούν εφικτή την έλευση της χιλιετίας. Αλλά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

131

ύστερα από λίγο καιρό ανακτά την ευστάθειά του και ο σκοπός αναλαμβάνει τον έλεγχο της ζωής του. Εργάζεται στη δική του δουλειά και προωθεί όσο καλύτερα μπορεί τη συμβολή του στη δραστηριότητα του συνόλου. Αυξημένη ψυχιστική ευαισθησία. Αυτή είναι ένδειξη ανάπτυξης και ταυτόχρονα δοκιμασία. Έχει την τάση να παρασύρεται απ’ το δέλεαρ των ψυχικών δυνάμεων· θα μπει στον πειρασμό να παρεκκλίνει τις προσπάθειές του από την εξειδικευμένη υπηρεσία στη φυλή στην εκμετάλλευση των ψυχικών δυνάμεων και τη χρήση τους για αυτοπροβολή. Ο ζηλωτής πρέπει ν’ αναπτυχθεί σ’ όλα τα μέρη της φύσης του, αλλά ωσότου μπορέσει να λειτουργεί σαν ψυχή, συνειδητά και με τη χρήση της συνεργατικής νοημοσύνης, οι κατώτερες δυνάμεις πρέπει να ηρεμούν. Μόνο από προχωρημένους μαθητές και μυημένους μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ασφάλεια. Είναι όπλα και όργανα υπηρεσίας για να χρησιμοποιηθούν τότε στους τρεις κόσμους από εκείνους που είναι ακόμη δεμένοι από το Νόμο της Επαναγέννησης σ’ αυτούς τους κόσμους. Όσοι πέρασαν από τη μεγάλη Απελευθέρωση κι έχουν “αποκρυφιστικά διασχίσει τη γέφυρα” δεν έχουν ανάγκη να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις που είναι έμφυτες στα κατώτερα περιβλήματα. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν την αλάνθαστη γνώση της ενόρασης και τη φώτιση της αρχής του Φωτός. Υπάρχει πολλή παρανόηση στις διάνοιες των ανθρώπων σχετικά με το πώς ένας Διδάσκαλος κάνει έναν αποδεγμένο μαθητή ν’ αποκτήσει επίγνωση ότι έγινε αποδεκτός. Υπάρχει η εντύπωση ότι του ανακοινώνεται κι ότι του παραχωρείται μια συνέντευξη όπου ο Διδάσκαλος τον αποδέχεται και του αναθέτει εργασία. Αυτό δε συμβαίνει. Ο αποκρυφιστικός νόμος ισχύει το ίδιο για τη μαθητεία όπως και για τη μύηση και ο άνθρωπος προχωρεί τυφλά. Ελπίζει, αλλά δεν ξέρει· υπολογίζει ότι μπορεί να είναι έτσι, αλλά καμιά απτή διαβεβαίωση δε δίνεται· από τη μελέτη του εαυτού του και των απαιτήσεων οδηγείται στο συμπέρασμα πως ίσως έφθασε στη θέση του αποδεγμένου μαθητή. Επομένως δρα με βάση αυτή την παραδοχή και παρακολουθεί με προσοχή τις πράξεις του, προσέχει τα λόγια του κι ελέγχει τις σκέψεις του, έτσι ώστε καμιά εμφανής πράξη, περιττή λέξη ή σκληρή σκέψη να μη σπάσει το ρυθμό που πιστεύει ότι έχει εδραιωθεί. Συνεχίζει το έργο του αλλά εντείνει το διαλογισμό του· ερευνά τα ελατήριά του· επιζητεί να εξοπλίσει το νοητικό του σώμα· βάζει μπροστά του το ιδεώδες της υπηρεσίας και πάντα ζητά να υπηρετεί· και τότε (όταν είναι τόσο απορροφημένος στην άμεση εργασία, ώστε ξεχνά τον εαυτό του), ξαφνικά μια μέρα βλέπει Εκείνον που για τόσο καιρό τον έβλεπε. Αυτό μπορεί να έρθει με δύο τρόπους: σε πλήρη αφυπνισμένη συνείδηση ή με την αποτύπωση της συνέντευξης στο φυσικό εγκέφαλο, όπως συμμετείχε σ’ αυτή στη διάρκεια των ωρών του ύπνου. Αλλά σαν συνοδευτικές της αναγνώρισης του γεγονότος από τους μαθητές, προκύπτουν ορισμένες άλλες αναγνωρίσεις: 1. Το συμβάν αναγνωρίζεται σαν γεγονός πέρα από κάθε αμφιβολία. Καμιά αμφιβολία δε μένει στο νου του μαθητή. 2. Υπάρχει μια αναγνωρισμένη άρνηση από μέρους του μαθητή ν’ αναφέρει το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

132

γεγονός σε οποιονδήποτε. Μήνες ή χρόνια μπορεί να κυλήσουν προτού ο μαθητής το αναφέρει και τότε μόνο σ’ εκείνους που κι αυτοί αναγνωρίσθηκαν σαν μαθητές, ή σε κάποιο συνεργάτη που είναι επίσης κάτω από την ίδια ομαδική επίδραση, του οποίου δικαίωμα είναι να γνωρίζει και το δικαίωμά του επικροτείται από το Διδάσκαλο της ομάδας. 3. Ορισμένοι παράγοντες που διέπουν τη σχέση του Διδασκάλου με το μαθητή, αναγνωρίζονται βαθμιαία και αρχίζουν όλο και περισσότερο να διέπουν τη ζωή του μαθητή. α. Αναγνωρίζει ότι τα σημεία επαφής του με το Διδάσκαλό του διέπονται απ’ την ομαδική έκτακτη περίσταση και ανάγκη κι αφορούν την ομαδική του υπηρεσία. Βαθμιαία αντιλαμβάνεται ότι ο Διδάσκαλός του ενδιαφέρεται γι’ αυτόν μόνο στο βαθμό που το εγώ του μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην υπηρεσία δια της προσωπικότητας στο φυσικό πεδίο. Αρχίζει ν’ αντιλαμβάνεται ότι ο Διδάσκαλός του εργάζεται με την ψυχή του κι ότι το εγώ του είναι συνεπώς σ’ επικοινωνία με το Διδάσκαλο κι όχι ο προσωπικός εαυτός. Το πρόβλημά του γίνεται επομένως όλο και σαφέστερο κι αυτό είναι το πρόβλημα όλων των μαθητών. Είναι να διατηρήσουν ανοικτό τον αγωγό επικοινωνίας μεταξύ της ψυχής και του εγκεφάλου μέσω του νου, έτσι ώστε όταν ο Διδάσκαλος επιζητεί να επικοινωνήσει, να μπορεί να το κάνει αμέσως κι εύκολα. Μερικές φορές ο Διδάσκαλος πρέπει να περιμένει εβδομάδες πριν μπορέσει να έχει την προσοχή του μαθητή Του, γιατί ο αγωγός προς τα πάνω είναι κλειστός και η ψυχή δε βρίσκεται σ’ επικοινωνία με τον εγκέφαλο. Αυτό ισχύει ειδικά στα πρώτα στάδια της μαθητείας. β. Βρίσκει ότι είναι ο ίδιος που στις περισσότερες περιπτώσεις κλείνει την πόρτα μέσω κατώτερου ψυχισμού, φυσικής ανικανότητας κι έλλειψης νοητικού ελέγχου και συνεπώς ανακαλύπτει ότι πρέπει να εργάζεται συνεχώς και αδιάκοπα με τον κατώτερο εαυτό του. γ. Βρίσκει ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνει είναι να μάθει να διακρίνει μεταξύ: Του κραδασμού της δικής του ψυχής. Του κραδασμού της ομάδας μαθητών με τους οποίους συνδέεται. Του κραδασμού του Διδασκάλου. Και οι τρεις είναι διαφορετικοί και είναι εύκολο να τους μπερδέψει, ειδικά στην αρχή. Ο ασφαλής κανόνας για τους ζηλωτές είναι να θεωρούν όταν έρχονται σ’ επαφή μ’ έναν υψηλό κραδασμό και διέγερση, ότι είναι η δική τους ψυχή που τους προσεγγίζει – ο Διδάσκαλος στην καρδιά – και να μην παρασύρονται από την ιδέα (τόσο κολακευτική για την υπερηφάνεια και την προσωπικότητά τους) ότι ο Διδάσκαλος προσπαθεί να τους προσεγγίσει. δ. Βρίσκει επίσης ότι δε συνηθίζουν οι Διδάσκαλοι να κολακεύουν ή να δίνουν υποσχέσεις στους μαθητές τους. Είναι πολύ απασχολημένοι και πολύ συνετοί και δε σκοτίζονται να λένε στους μαθητές Τους ότι προορίζονται για υψηλό αξίωμα ή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

133

ότι είναι μεσάζοντές Τους κι ότι η Ιεραρχία στηρίζεται πάνω τους. Η φιλοδοξία, η αγάπη της δύναμης και η επάρκεια που χαρακτηρίζει πολλούς νοητικούς τύπους, δοκιμάζουν πλήρως τον αγωνιζόμενο ζηλωτή ο οποίος παίρνει απ’ την προσωπικότητά του ό,τι χρειάζεται σ’ αυτή τη γραμμή. Οι ποιότητες αυτές τον εξαπατούν και τον παραπλανούν, ωθώντας τον σ’ ένα βάθρο απ’ το οποίο θα πρέπει τελικά να κατέβει. Οι Διδάσκαλοι δε λένε τίποτε για να υποθάλψουν την υπερηφάνεια στους μαθητές Τους, ούτε τους λένε λόγια που θα μπορούσαν να εκθρέψουν στους τσέλα Τους το πνεύμα της χωριστικότητας. ε. Ο μαθητής σύντομα βρίσκει επίσης ότι οι Διδάσκαλοι δεν είναι εύκολα προσιτοί. Είναι πολυάσχολοι άνθρωποι και δύσκολα μπορούν να διαθέσουν ακόμη και λίγες στιγμές για να επικοινωνήσουν με το μαθητή και μόνο σε επείγουσες περιστάσεις, στην περίπτωση ενός αρχάριου της Ατραπού της Μαθητείας, οι Διδάσκαλοι δαπανούν την αναγκαία ενέργεια για να έρθουν σε επικοινωνία. Με τους παλιούς και δοκιμασμένους μαθητές οι επαφές είναι συχνότερες, επειδή επιτυγχάνονται πιο εύκολα κι επιφέρουν πιο γοργά αποτελέσματα. Πρέπει ωστόσο να θυμάστε ότι όσο πιο νέος είναι ο μαθητής τόσο περισσότερο απαιτεί προσοχή και θεωρεί ότι πρέπει να την έχει. Οι παλιοί και πιο έμπειροι υπηρέτες επιζητούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και προωθούν το έργο τους με όσο το δυνατό λιγότερη επαφή με τους Διδασκάλους. Επιζητούν να εξοικονομήσουν το χρόνο του Διδασκάλου και συχνά θεωρούν μια συνέντευξη με το Διδάσκαλο σαν ενδεικτική αποτυχίας από μέρους τους κι επομένως σαν πρόξενο θλίψης γιατί χρειάστηκε να σπαταλήσουν τον πολύτιμο χρόνο του Διδασκάλου και να Τον αναγκάσουν να χρησιμοποιήσει την ενέργειά Του για να περιφρουρήσει το έργο από λάθη και ίσως το μαθητή από βλάβη. Ο στόχος κάθε ανώτερου μαθητή είναι να εκτελεί το έργο του και να είναι σ’ επικοινωνία με το πνευματικό κέντρο δύναμης που είναι η ομάδα του κι έτσι σε σταθερή επαφή με το Διδάσκαλο, χωρίς συνεντεύξεις και φαινομενικές επαφές. Πολλοί προσδοκούν να έρθουν σ’ επαφή με το Διδάσκαλό τους μόνο μια φορά το χρόνο, συνήθως την ώρα της πανσελήνου του Μαΐου. ζ. Βρίσκει επίσης ότι η σχέση μεταξύ Διδασκάλου και μαθητή διέπεται από νόμο κι ότι υπάρχουν σαφή στάδια επαφής και βαθμοί στην επιθυμητή επικοινωνία. Μπορούν ν’ απαριθμηθούν, αλλά δε θα επεκταθούμε σ’ αυτά: 1. Το στάδιο όπου ο μαθητής έρχεται σ’ επαφή με το Διδάσκαλο μέσω άλλου τσέλα στο φυσικό πεδίο. Είναι το στάδιο του “Μικρού Βαθμού του Τσέλα”. 2. Το στάδιο όπου ένας ανώτερος μαθητής κατευθύνει τον τσέλα από το εγωικό επίπεδο. Αυτό είναι το στάδιο που ονομάζεται ο “Τσέλα στο Φως”. 3. Το στάδιο όπου ανάλογα με την ανάγκη ο Διδάσκαλος έρχεται σ’ επαφή με τον τσέλα μέσω μιας: α. Ζωηρής ονειρικής εμπειρίας. β. Συμβολικής διδασκαλίας. γ. Χρήσης μιας σκεπτομορφής του Διδασκάλου.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

134

δ. Επαφής στο διαλογισμό. ε. Συγκεκριμένης ανάμνησης μιας συνέντευξης στο Άσραμ του Διδασκάλου. Είναι οριστικά το στάδιο του Αποδεγμένου Μαθητή. 4. Το στάδιο όπου έχοντας δείξει τη σοφία του στο έργο και την εκτίμηση του προβλήματος του Διδασκάλου, ο μαθητής διδάσκεται πώς (σε έκτακτες περιστάσεις) να προσελκύει την προσοχή του Διδασκάλου κι έτσι να αντλεί απ’ τη δύναμη και τη γνώση και τη συμβουλή Του. Είναι ένα στιγμιαίο γεγονός και πρακτικά δε δαπανά καθόλου το χρόνο του Διδασκάλου. Το στάδιο αυτό έχει το ιδιάζον όνομα του “τσέλα πάνω στο Νήμα ή Σουτράτμα”. 5. Το στάδιο όπου του επιτρέπεται να γνωρίζει τη μέθοδο με την οποία μπορεί να σχηματίσει έναν κραδασμό και μια κλήση που του δίνει το δικαίωμα μιας συνέντευξης με το Διδάσκαλο. Αυτό επιτρέπεται μόνο στους έμπιστους εκείνους τσέλα στους οποίους μπορεί να βασισθεί ότι δε θα χρησιμοποιήσουν τη γνώση για οτιδήποτε εκτός από τις ανάγκες του έργου· κανένας λόγος ή στενοχώρια της προσωπικότητας δε θα τους ωθούσε να τη χρησιμοποιήσουν. Στο στάδιο αυτό ο μαθητής ονομάζεται “εκείνος μέσα στην αύρα”. 6. Το στάδιο όπου ο μαθητής μπορεί να έχει την ακρόαση του Διδασκάλου του κάθε στιγμή. Βρίσκεται πάντα σε στενή επαφή. Είναι το στάδιο όπου ο τσέλα ετοιμάζεται οριστικά για άμεση μύηση ή, έχοντας λάβει μύηση, του δίνεται κάποιο ειδικό έργο για να εκτελέσει σε συνεργασία με … του. Στο στάδιο αυτό περιγράφεται σαν “εκείνος μέσα στην καρδιά του Διδασκάλου”. Υπάρχει ένα κατοπινό στάδιο μιας ακόμη πιο στενής ταύτισης, όπου συμβαίνει η συγχώνευση των Φώτων, αλλά δεν υπάρχει ικανοποιητική παράφραση των όρων που χρησιμοποιούνται για να καλύψουν το όνομα. Τα έξι προαναφερθέντα στάδια παραφράστηκαν για να κατανοηθούν από το Δυτικό και με κανένα τρόπο δεν πρέπει να θεωρηθούν σαν μεταφράσεις των αρχαίων όρων. Αυτές είναι μερικές απ’ τις διδασκαλίες που αφορούν τους μαθητές και τις αναγνωρίσεις τους και είναι χρήσιμο να τις συλλογιστούν οι ζηλωτές. Πρέπει να αντιληφθούν πως παρότι ο καλός χαρακτήρας, τα υψηλά ήθη, η υγιής ηθική και η πνευματική έφεση είναι βασικές και αναλλοίωτες απαιτήσεις, ωστόσο χρειάζονται περισσότερα αν πρόκειται να παραχωρηθεί το δικαίωμα εισόδου στο Άσραμ του Διδασκάλου. Για να δοθεί το προνόμιο να γίνουμε προφυλακή της συνείδησής Του απαιτείται μια ανιδιοτέλεια και μια αυτοεγκατάλειψη για την οποία λίγοι είναι προετοιμασμένοι· για να ελκυσθεί στην αύρα Του, έτσι ώστε η αύρα του μαθητή ν’ αποτελεί ακέραιο μέρος της ομαδικής αύρας, προϋποθέτει μια αγνότητα που λίγοι μπορούν να καλλιεργήσουν· για να έχουμε την προσοχή του Διδασκάλου και να κερδίσουμε το δικαίωμα να Τον προσεγγίζουμε κατά βούληση, απαιτείται μια ευαισθησία και μια λεπτή διάκριση της οποίας λίγοι θα ενδιαφέρονταν να πληρώσουν το τίμημα. Όμως μια πόρτα είναι ορθάνοιχτη για όλους όσους ενδιαφέρονται να έρθουν και μια ειλικρινής, σοβαρή ψυχή που ικανοποιεί τις απαιτήσεις δεν αποκρούεται ποτέ.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

135

Δεν υπάρχει αμφιβολία αυτή την εποχή πως όσοι είναι με οποιοδήποτε τρόπο προχωρημένοι σε εξέλιξη υπόκεινται σε επιτάχυνση αυτής της εξέλιξης όσο ποτέ πριν στην ιστορία του κόσμου. Η κρίση είναι τόσο σοβαρή και η ανάγκη του κόσμου τόσο μεγάλη, ώστε εκείνοι που μπορούν να έρθουν σ’ επαφή με την εσώτερη πλευρά της ζωής, που μπορούν έστω και σε μικρό βαθμό να νιώσουν τους κραδασμούς των ανώτερων μαθητών και των Πρεσβύτερων Αδελφών της φυλής και μπορούν να μεταφέρουν τα ιδεώδη όπως είναι γνωστά στα ανώτερα πεδία, εκγυμνάζονται πολύ προσεκτικά, δυναμικά και ταυτόχρονα επίμοχθα. Είναι ανάγκη να γίνουν ικανοί να δρουν με ακρίβεια κι επάρκεια σαν διαβιβαστές κι ερμηνευτές. Θα ήθελα να υποδείξω ορισμένους παράγοντες και μεθόδους που πρέπει να έχετε κατά νου σχετικά με τα εμπνευσμένα κείμενα και το μεντιουμισμό και σχετίζονται με τη συγγραφή βιβλίων όπως η Μυστική Δοξασία, οι Γραφές του κόσμου και τα διαβιβαζόμενα εκείνα έργα που επηρεάζουν δυναμικά τη σκέψη της φυλής. Η ερμηνεία της διαδικασίας εξαρτάται από πολλές αιτίες· η περιωπή των συγγραφέων μπορεί να υπερτιμηθεί ή να μην εκτιμηθεί επαρκώς· οι χρησιμοποιούμενοι όροι από το διαβιβαστή, επειδή εξαρτώνται από τη μορφωτική του κατάσταση, μπορεί επίσης να είναι ανακριβείς ή να δώσουν αφορμή σε παρερμηνείες. Είναι ανάγκη συνεπώς να υπάρξει κάποια κατανόηση της διαδικασίας. Μερικοί διαβιβαστές εργάζονται ολοκληρωτικά στα αστρικά επίπεδα και το έργο τους είναι αναγκαστικά μέρος της μεγάλης πλάνης. Είναι ασυνείδητα μέντιουμ και είναι ανίκανοι να ελέγξουν την πηγή απ’ την οποία προέρχεται η διδασκαλία· αν διατείνονται ότι ξέρουν αυτή την πηγή, συχνά σφάλλουν. Μερικοί παίρνουν διδασκαλία από άσαρκες οντότητες, όχι ανώτερης εξέλιξης και συχνά κατώτερης από τη δική τους. Μερικοί αφαιρούν απλώς το περιεχόμενο του δικού τους υποσυνείδητου κι έτσι έχουμε τις όμορφες κοινοτοπίες, ντυμένες με Χριστιανική φρασεολογία και χρωματισμένες απ’ τα μυστικιστικά κείμενα του παρελθόντος, που συσσωρεύονται στα γραφεία των μαθητών οι οποίοι εργάζονται συνειδητά στο φυσικό πεδίο. Μερικοί εργάζονται μόνο στα νοητικά επίπεδα, μαθαίνοντας μέσω της τηλεπάθειας εκείνο που οι Πρεσβύτεροι Αδελφοί της φυλής και οι δικές τους ψυχές έχουν να μεταδώσουν. Ψαύουν τις πηγές της γνώσης που είναι αποθηκευμένη στην εγωική συνείδηση. Αποκτούν επίγνωση της γνώσης που έχει αποθηκευθεί στους εγκεφάλους των μαθητών της ίδιας ακτίνας με τη δική τους. Μερικοί απ’ αυτούς, όντας προφυλακή της συνείδησης του Διδασκάλου, αποκτούν επίσης γνώση της σκέψης Του. Μερικοί χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Όταν εργάζονται συνειδητά, τους είναι τότε δυνατό να συσχετίσουν τη διδόμενη διδασκαλία και υπό το Νόμο των Αντιστοιχιών και μέσω της χρήσης συμβόλων (τα οποία βλέπουν με τη νοητική ψυχόραση) να διακριβώσουν την ακρίβεια της διδασκαλίας τους. Όσοι εργάζονται ασυνείδητα (δεν αναφέρομαι στους αστρικούς ψυχικούς), μπορούν μόνο να έχουν εμπιστοσύνη και διάκριση ωσότου εξελιχθούν περισσότερο. Δεν πρέπει ν’ αποδέχονται τίποτε που ν’ αντίκειται στα γεγονότα που μεταδόθηκαν απ’ τους μεγάλους Αγγελιαφόρους της Στοάς και πρέπει να είναι έτοιμοι να επιθέσουν στο ποσό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

136

της γνώσης που κατέχουν, ένα επιπρόσθετο οικοδόμημα μεγαλύτερης έκτασης. Κάθε γενιά πρέπει τώρα να παρουσιάσει τους διορατικούς της. Προτιμώ τη λέξη “ορώντες”, γιατί το να βλέπεις σημαίνει να γνωρίζεις. Το λάθος όλων σας είναι ότι δε βλέπετε· αντιλαμβάνεσθε μια άποψη, ένα σημείο όρασης, μια μερική όψη του μεγάλου οικοδομήματος της αλήθειας, όμως όλα όσα κρύβονται από πίσω είναι απόκρυφα για την τρισδιάστατη όρασή σας. Είναι ανάγκη όσοι θέλουν να δράσουν σαν αληθινοί διαβιβαστές και μεσάζοντες μεταξύ των Γιγνωσκόντων της φυλής και των “μικρών παιδιών”, να κρατούν τα μάτια τους στον ορίζοντα κι έτσι να επεκτείνουν την όρασή τους· να διατηρούν σταθερά την εσώτερη αντίληψη που ήδη έχουν και να ζητούν ν’ αυξήσουν τη σκοπιά της· να προσκολλώνται στην αλήθεια ότι όλα τα πράγματα οδηγούνται στην αποκάλυψη κι ότι η μορφή δεν έχει σημασία. Πρέπει κατεξοχήν να επιζητούν να είναι αξιόπιστα όργανα, χωρίς να παρασύρονται από περαστικές τρικυμίες. Πρέπει να προσπαθούν να μένουν ελεύθεροι από κατάπτωση, αδιάφορο τι θα συμβεί· ελεύθεροι από αποθάρρυνση· με μια οξεία αίσθηση αναλογιών· ορθή κρίση για όλα τα πράγματα· ρυθμισμένη ζωή· ένα πειθαρχημένο φυσικό σώμα και μια ολόψυχη αφοσίωση στην ανθρωπότητα. Όταν είναι παρούσες αυτές οι ποιότητες, οι Διδάσκαλοι μπορούν ν’ αρχίσουν να χρησιμοποιούν τους προορισμένους εργάτες Τους· όταν είναι απούσες, πρέπει να εξευρεθούν άλλα όργανα. Μερικοί άνθρωποι μαθαίνουν τη νύκτα και μεταφέρουν τακτικά στη συνείδηση του φυσικού εγκεφάλου τους τα γεγονότα που χρειάζεται να ξέρουν και τις διδαχές που πρέπει να μεταδώσουν. Πολλές μέθοδοι δοκιμάζονται που ταιριάζουν στη φύση του ζηλωτή ή του τσέλα. Μερικοί έχουν εγκεφάλους που δρουν τηλεπαθητικά σαν πομποί. Πραγματεύομαι ασφαλέστερες και σπανιότερες μεθόδους που χρησιμοποιούν το νοητικό φορέα σαν μεσολαβητή μεταξύ ψυχής και εγκεφάλου, ή μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Οι μέθοδοι επικοινωνίας στο αστρικό πεδίο, όπως το ουί-για, το κονδύλι, η αυτόματη γραφή, η άμεση φωνή και οι δηλώσεις που γίνονται απ’ το προσωρινά κατειλημμένο μέντιουμ, δε χρησιμοποιούνται κατά κανόνα από τους τσέλα, παρότι η άμεση φωνή έχει κατά καιρούς τη χρησιμότητά της. Οι ανώτερες νοητικές μέθοδοι είναι πιο προχωρημένες και ασφαλείς – έστω κι αν είναι σπανιότερες. Οι αληθινοί διαβιβαστές από τα ανώτερα εγωικά επίπεδα στο φυσικό πεδίο ακολουθούν τον ένα ή τον άλλο από τους παρακάτω τρόπους: 1. Γράφουν από προσωπική γνώση κι επομένως χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο νου τους στο έργο διατύπωσης αυτής της γνώσης, με όρους που θα αποκαλύψουν την αλήθεια σ’ εκείνους που έχουν μάτια για να βλέπουν κι όμως θ’ αποκρύψουν αυτό που είναι επικίνδυνο από τους περίεργους και τους τυφλούς. Είναι δύσκολο έργο για να επιτευχθεί, γιατί ο συγκεκριμένος νους εκφράζει το αφηρημένο πολύ ανεπαρκώς και στο έργο ενσωμάτωσης της αλήθειας σε λέξεις μεγάλο μέρος της αληθινής σημασίας χάνεται. 2. Γράφουν γιατί είναι εμπνευσμένοι. Εξαιτίας του φυσικού εξοπλισμού τους, της αγνότητας της ζωής τους, της ειλικρίνειας του σκοπού τους, της αφοσίωσής τους στην ανθρωπότητα και του καθαυτού κάρμα της υπηρεσίας έχουν αναπτύξει την

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

137

ικανότητα ν’ αγγίζουν τις ανώτερες πηγές από τις οποίες ρέει καθαρή αλήθεια ή συμβολική αλήθεια. Μπορούν να ψαύσουν ρεύματα σκέψης που κινητοποιήθηκαν από το μεγάλο εκείνο όμιλο των Ενατενιστών που ονομάζονται Νιρμανακάγια, ή τα συγκεκριμένα εκείνα εξειδικευμένα ρεύματα σκέψης που έχουν την προέλευσή τους σε κάποιον απ’ το μεγάλο προσωπικό των δασκάλων. Οι εγκέφαλοί τους, όντας δεκτικοί πομποί, τους επιτρέπουν να εκφράζουν στο χαρτί τις προσεγγισθείσες αυτές σκέψεις – όπου η ακρίβεια της μετάδοσης εξαρτάται από τη δεκτικότητα του οργάνου (δηλαδή του νου και του εγκεφάλου) του διαβιβαστή. Στις περιπτώσεις αυτές η μορφή των λέξεων και των προτάσεων αφήνεται κυρίως στο συγγραφέα. Επομένως η καταλληλότητα των χρησιμοποιούμενων όρων και η ορθότητα της φρασεολογίας θα εξαρτώνται απ’ το νοητικό εξοπλισμό του, τα εκπαιδευτικά του πλεονεκτήματα, την έκταση του λεξιλογίου του και την ενδόμυχη ικανότητά του να κατανοεί τη φύση και την ποιότητα της μεταδιδόμενης σκέψης και ιδεών. 3. Γράφουν εξαιτίας της ανάπτυξης της εσώτερης ακοής. Το έργο τους είναι κυρίως στενογραφικό κι όμως εξαρτάται επίσης μερικώς απ’ το επίπεδο της ανάπτυξης και της εκπαίδευσής τους. Μια ορισμένη συγκεκριμένη ανέλιξη των κέντρων, συνδυασμένη με την καρμική διαθεσιμότητα, συνιστά τη βάση της εκλογής από μέρους του δασκάλου στα λεπτοφυέστερα πεδία, ο οποίος επιδιώκει να μεταδώσει μια συγκεκριμένη οδηγία και μια εξειδικευμένη γραμμή σκέψης. Η ευθύνη για την ακρίβεια μοιράζεται συνεπώς μεταξύ εκείνου που μεταδίδει τη διδασκαλία και του διαβιβαστικού πράκτορα. Ο πράκτορας στο φυσικό πεδίο πρέπει να επιλεγεί προσεκτικά και η ακρίβεια της μεταδιδόμενης πληροφορίας, όπως εκφράζεται στο φυσικό πεδίο, θα εξαρτηθεί από την προθυμία του να χρησιμοποιηθεί, τη θετική νοητική του πόλωση και την ελευθερία του απ’ τον αστρικισμό. Σ’ αυτά πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι όσο καλύτερη μόρφωση έχει ο άνθρωπος, όσο ευρύτερη είναι η ακτίνα της γνώσης του και ο ορίζοντας των παγκόσμιων ενδιαφερόντων του, τόσο πιο εύκολο θα είναι για το δάσκαλο στην εσώτερη πλευρά να μεταδώσει τη διδασκαλία μέσω του πράκτορά του. Συχνά τα υπαγορευόμενα δεδομένα μπορεί να είναι τελείως ξένα για το δέκτη. Πρέπει λοιπόν να έχει έναν ορισμένο βαθμό μόρφωσης και να είναι ο ίδιος ένας βαθύς αναζητητής της αλήθειας προτού επιλεγεί για να γίνει δέκτης διδαχών που προορίζονται για το ευρύ κοινό ή για εσωτερική χρήση. Πάνω από καθετί πρέπει να έχει μάθει μέσω διαλογισμού να εστιάζεται στο νοητικό πεδίο. Η ομοιότητα του κραδασμού και των ενδιαφερόντων κρατά το κλειδί της εκλογής ενός διαβιβαστή. Σημειώστε ό,τι λέω· ομοιότητα κραδασμού και ενδιαφερόντων κι όχι ισότητα κραδασμού κι ενδιαφερόντων. Αυτή η μορφή εργασίας μπορεί να υποδιαιρεθεί σε τρεις μεθόδους: Υπάρχει πρώτα η ανώτερη ψυχακοή που μιλά απευθείας από νου σε νου. Δεν είναι ακριβώς τηλεπάθεια, αλλά μια μορφή άμεσης ακοής. Ο δάσκαλος μιλά στο μαθητή σαν πρόσωπο προς πρόσωπο. Διεξάγεται συνεπώς μια συνομιλία ολοκληρωτικά στα νοητικά επίπεδα, με τις ανώτερες ιδιότητες σαν σημείο εστίασης. Η χρήση των κέντρων της κεφαλής εξυπακούεται και πρέπει να έχουν ζωογονηθεί και τα δύο προτού

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

138

η μέθοδος αυτή μπορέσει να χρησιμοποιηθεί. Στο αστρικό σώμα τα κέντρα που αντιστοιχούν στα φυσικά πρέπει να είναι αφυπνισμένα, προτού ο αστρικός ψυχισμός καταστεί δυνατός. Το έργο στο οποίο αναφέρομαι εδώ συνεπάγεται μια ανάλογη ζωογόνηση των αντίστοιχων τμημάτων του νοητικού σώματος. Δεύτερο, έχουμε την τηλεπαθητική επικοινωνία. Είναι η καταγραφή στη συνείδηση του φυσικού εγκεφάλου των πληροφοριών που μεταδόθηκαν: α. Απευθείας από το Διδάσκαλο στο μαθητή· από μαθητή σε μαθητή· από σπουδαστή σε σπουδαστή. β. Από ένα Διδάσκαλο ή μαθητή στο εγώ κι από εκεί στην προσωπικότητα μέσω των ατομικών υποπεδίων. Θα σημειώσετε λοιπόν ότι μόνο εκείνοι στων οποίων τα σώματα συναντάται ύλη ατομικής ουσίας μπορούν να εργασθούν μ’ αυτό τον τρόπο. Η ασφάλεια και η ακρίβεια βρίσκεται σ’ αυτό τον εξοπλισμό. γ. Από εγώ σε εγώ μέσω του αιτιώδους σώματος και διαβιβάζεται άμεσα σύμφωνα με την προηγούμενη μέθοδο, ή αποθηκεύεται για να βρει διέξοδο βαθμιαία και με την ανάγκη. Τρίτο, έχουμε την έμπνευση. Αυτή συνεπάγεται μια άλλη όψη ανάπτυξης. Η έμπνευση είναι ανάλογη με το μεντιουμισμό, αλλά είναι ολοκληρωτικά εγωική. Χρησιμοποιεί το νου σαν το μέσον διαβίβασης στον εγκέφαλο εκείνου που γνωρίζει η ψυχή. Ο μεντιουμισμός περιγράφει συνήθως τη διαδικασία όταν περιορίζεται ολοκληρωτικά στα αστρικά επίπεδα. Στο εγωικό πεδίο συνεπάγεται έμπνευση. Συλλογισθείτε αυτή την εξήγηση, γιατί εξηγεί πολλά. Ο μεντιουμισμός είναι επικίνδυνος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή το νοητικό σώμα δεν εμπλέκεται κι έτσι η ψυχή δεν έχει τον έλεγχο. Το μέντιουμ είναι ένα ασυνείδητο όργανο· δεν είναι το ίδιο ο ελέγχων παράγων· ελέγχεται. Συχνά επίσης οι άσαρκες οντότητες που μεταχειρίζονται αυτή τη μέθοδο επικοινωνίας, χρησιμοποιώντας την εγκεφαλική ή φωνητική συσκευή του μέντιουμ, δεν είναι πολύ εξελιγμένες και είναι τελείως ανίκανες να χρησιμοποιήσουν μεθόδους του νοητικού πεδίου. Κάποια άτομα συνδυάζουν τη μέθοδο έμπνευσης και λήψης οδηγιών σε διάφορες γραμμές κι όταν συμβαίνει αυτό, απαντάται μεγάλη ακρίβεια διαβίβασης. Περιστασιακά πάλι, όπως στην περίπτωση της Ε.Π.Μπ., έχετε ένα συνδυασμό βαθιάς γνώσης, ικανότητας έμπνευσης και νοητικής ψυχακοής. Όταν συμβεί αυτό, έχετε ένα σπάνιο και χρήσιμο όργανο για τη βοήθεια της ανθρωπότητας. Η έμπνευση προέρχεται απ’ τα ανώτερα επίπεδα· προϋποθέτει ένα πολύ υψηλό σημείο εξέλιξης, αφού συνεπάγεται την εγωική συνείδηση και καθιστά αναγκαία τη χρήση ατομικής ύλης, διανοίγοντας έτσι μια μεγάλη ακτίνα επικοινωνιών. Εγγυάται ασφάλεια. Πρέπει να θυμάστε ότι η ψυχή είναι πάντα καλή· μπορεί να στερείται τη γνώση των τριών κόσμων και με τον τρόπο αυτό να υστερεί· αλλά δεν κρύβει τίποτε κακό. Η έμπνευση είναι πάντα ασφαλής, ενώ ο μεντιουμισμός πρέπει πάντα να αποφεύγεται. Η έμπνευση μπορεί να συνεπάγεται τηλεπάθεια, επειδή το πρόσωπο που εμπνέει μπορεί να κάνει τρία πράγματα:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

139

α. Μπορεί να χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο του καθορισμένου αγωγού, ρίχνοντας σ’ αυτόν σκέψεις. β. Μπορεί να κατέχει το σώμα του μαθητή του, όπου ο τελευταίος αποσύρεται συνειδητά στα λεπτότερα σώματά του, αλλά παραχωρεί το φυσικό του σώμα. γ. Μια τρίτη μέθοδος είναι εκείνη της προσωρινής συγχώνευσης, αν μπορώ να την ονομάσω έτσι – ένα αμοιβαίο σμίξιμο, όπου ο χρήστης και ο χρησιμοποιούμενος εναλλάσσονται ή συμπληρώνονται, όπως απαιτείται, για να κάνουν το καθορισμένο έργο. Δεν μπορώ να το επεξηγήσω πιο καθαρά. 4. Γράφουν αυτό που βλέπουν. Η μέθοδος αυτή δεν είναι τόσο υψηλής τάξης. Θα σημειώσετε ότι στην πρώτη περίπτωση έχετε τη σοφία ή τη διαθεσιμότητα στα βουδδικά ή ενορατικά επίπεδα· στη δεύτερη περίπτωση έχετε διαβίβαση από το αιτιώδες σώμα, από τα ανώτερα νοητικά επίπεδα· στην τρίτη περίπτωση έχετε επαρκή ανάπτυξη που επιτρέπει στο ζηλωτή να λαμβάνει υπαγόρευση. Στην τέταρτη περίπτωση έχετε την ικανότητα ανάγνωσης στο αστρικό φως, αλλά συχνά καμία ικανότητα διάκρισης μεταξύ εκείνου που είναι παρελθόν, εκείνου που είναι κι εκείνου που θα είναι. Συνεπώς έχετε πλάνη και ανακρίβεια. Είναι μια μέθοδος ωστόσο που χρησιμοποιείται μερικές φορές, αλλά – εκτός αν χρησιμοποιείται κάτω από άμεση διέγερση που εφαρμόζει ένας Διδάσκαλος – είναι επιδεκτική μεγάλης παραπλάνησης, όπως η συμπληρωματική της, η αστρική ψυχακοή. Είναι η μέθοδος της νοητικής ψυχόρασης κι απαιτεί έναν εκγυμνασμένο ερμηνευτικό νου, που πράγματι συναντάται σπάνια. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις που ανέφερα μπορεί να παρεισφρύσουν λάθη ένεκα φυσικών περιορισμών και του εμποδίου των λέξεων, αλλά στην περίπτωση εκείνων που γράφουν από προσωπική γνώση τα λάθη στην έκφραση δεν έχουν πραγματική σπουδαιότητα· ενώ στη δεύτερη και τρίτη περίπτωση τα λάθη θα εξαρτώνται απ’ το σημείο εξέλιξης του πράκτορα διαβίβασης. Αν ωστόσο συνδυάζει τη νοημοσύνη, την αφοσίωση και την υπηρεσία με την ικανότητα να λαμβάνει και ν’ ακούει, σύντομα θα διορθώσει ο ίδιος τα λάθη και η κατανόησή του θα αυξηθεί. Αργότερα θα χρησιμοποιηθούν δύο νέες μέθοδοι που θα διευκολύνουν τη διαβίβαση της αλήθειας από την εσώτερη πλευρά στο εξωτερικό πεδίο. Η γραφή δια καταστάλαξης θα δοθεί σε όσους είναι έμπιστοι, αλλά ο καιρός για τη γενική της χρήση δεν έφτασε ακόμη. Είναι ανάγκη να περιμένουμε μέχρι το έργο των εσωτερικών σχολών να φτάσει μια πιο συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης. Οι συνθήκες δεν είναι ακόμη κατάλληλες, αλλά η ανθρωπότητα παροτρύνεται να είναι έτοιμη κι ανοιχτόμυαλη και προετοιμασμένη γι’ αυτή την ανάπτυξη. Αργότερα θα έλθει η δύναμη υλοποίησης των σκεπτομορφών. Θα έλθουν σ’ ενσάρκωση άνθρωποι που θα έχουν την ικανότητα να δημιουργούν και να ζωογονούν προσωρινά αυτές τις σκεπτομορφές κι έτσι να επιτρέπουν στο πλατύ κοινό να τις βλέπει. Ο καιρός όμως δεν ήρθε ακόμη. Υπάρχει πολύς φόβος κι όχι αρκετή εμπειρία της αλήθειας στον κόσμο. Πρέπει ν’ αποκτηθεί περισσότερη γνώση σχετικά με τη φύση της σκέψης και της ύλης κι αυτό πρέπει ν’ αναληφθεί πειραματικά από όσους διαθέτουν οξείες και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

140

εκγυμνασμένες διάνοιες, έναν ανώτερο ρυθμό κραδασμού και σώματα που δομήθηκαν από την πιο λεπτή ύλη. Η επίτευξη αυτού του πράγματος συνεπάγεται πειθαρχία, πόνο, αυταπάρνηση και εγκράτεια. Φροντίστε γι’ αυτό. Η ομάδα των Δασκάλων με τους οποίους οι μέσοι ζηλωτές και δόκιμοι μαθητές μπορεί να βρίσκονται σ’ επαφή στο νοητικό πεδίο, δεν είναι παρά άνθρωποι με παρόμοια πάθη, αλλά με μεγαλύτερη εμπειρία στην ατραπό και συνετότερο έλεγχο του εαυτού τους. Δεν εργάζονται με ζηλωτές επειδή τους συμπαθούν προσωπικά ή μεριμνούν γι’ αυτούς, αλλά επειδή η ανάγκη είναι μεγάλη και ζητούν όσους μπορούν να εκγυμνάσουν. Η νοητική στάση που αναζητούν είναι η επιδεκτικότητα διδαχής και η ικανότητα καταγραφής και αποχής από αμφισβητήσεις, ωσότου γίνουν γνωστά περισσότερα. Τότε ο ζηλωτής προτρέπεται να τα αμφισβητεί όλα. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω τα λόγια ενός Δασκάλου που είπε, “Γνωρίστε μας σαν εχέφρονες και ισορροπημένους ανθρώπους που διδάσκουν όπως διδάξαμε στη γη, χωρίς να κολακεύουμε τους μαθητές μας, αλλά πειθαρχώντας τους. Τους οδηγούμε, όχι εξαναγκάζοντάς τους να προχωρούν τρέφοντας τις φιλοδοξίες τους με υποσχέσεις δύναμης, αλλά δίνοντάς τους πληροφορίες και οδηγώντας τους να τις χρησιμοποιούν στο έργο τους, ξέροντας ότι η ορθή χρήση της γνώσης οδηγεί σε εμπειρία κι επίτευξη του στόχου”. Πόσο συχνά βρίσκει κανείς ένα σπουδαστή που είναι απασχολημένος περισσότερο με το Διδάσκαλο και τι θα κάνει παρά με τη δική του πλευρά του ζητήματος! Κι όμως η καταλληλότητά του για υπηρεσία κι ο εξοπλισμός του για χρήσιμη συνεργασία είναι, ή θα έπρεπε να είναι, η κύρια μέριμνά του. Η έρευνα για το Διδάσκαλο είναι πιο ενδιαφέρουσα παρά η έρευνα για τα απαιτούμενα προσόντα της μαθητείας. Το ενδιαφέρον για τα δεδομένα που είναι διαθέσιμα σχετικά με τους Μύστες είναι πιο ισχυρό από τη σταθερή έρευνα των περιορισμών και ανικανοτήτων που πρέπει να απορροφούν την προσοχή του ζηλωτή. Υπάρχει μεγάλη τάση για την εκδήλωση περιέργειας σχετικά με τις συνήθειες και τις μεθόδους συγκεκριμένων Διδασκάλων και τους τρόπους με τους οποίους χειρίζονται τους μαθητές Τους παρά για την υπομονετική εφαρμογή των ορθών συνηθειών και τρόπων εργασίας στη ζωή του υποψήφιου μαθητή. Όλα αυτά τα θέματα είναι παράπλευρα ζητήματα και μόνο εμποδίζουν και περιορίζουν κι ένα από τα πρώτα πράγματα που συμβουλεύουμε κάποιον που θα ήθελε να έρθει σ’ επικοινωνία με τους Διδασκάλους είναι να πάρει τα μάτια του από εκείνα τα πράγματα που δεν τον αφορούν, να εστιάσει την προσοχή του στα αναγκαία βήματα και στάδια που πρέπει να εκδηλωθούν στη ζωή του και να εξαλείψει τις σπαταλημένες εκείνες στιγμές, διαθέσεις και περιόδους σκέψης, οι οποίες τόσο συχνά απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σκέψης του. Όταν ένας Διδάσκαλος αναζητά να βρει εκείνους που είναι κατάλληλοι για να καθοδηγηθούν και να διδαχθούν απ’ Αυτόν, κοιτάζει πριν απ’ όλα για τρία πράγματα. Αν αυτά δεν υπάρχουν, κανένας βαθμός αφοσίωσης ή έφεσης και καμιά αγνότητα ζωής και τρόπος ζωής δεν επαρκεί. Είναι ουσιώδες όλοι οι ζηλωτές να συλλάβουν τους τρεις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

141

αυτούς παράγοντες κι έτσι ν’ απαλλαγούν από πολλή νοητική στενοχώρια και περιττή κίνηση: 1. Ο Διδάσκαλος αναζητά το φως στο κεφάλι. 2. Ερευνά το κάρμα του ζηλωτή. 3. Σημειώνει την υπηρεσία του στον κόσμο. Αν δεν υπάρχει ένδειξη ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που αποκαλείται εσωτερικά “αναμμένη λυχνία”, είναι άσκοπο για το Διδάσκαλο να χάσει τον καιρό Του. Το φως στο κεφάλι, όταν υπάρχει, είναι ενδεικτικό: α. Της λειτουργίας σε μεγάλο ή μικρό βαθμό του αδένα της επίφυσης που συνιστά (όπως είναι καλά γνωστό) την έδρα της ψυχής και το όργανο της πνευματικής αντίληψης. Σ’ αυτό τον αδένα συντελούνται οι πρώτες φυσιολογικές αλλαγές που συνοδεύουν την ψυχική επαφή και η επαφή αυτή γίνεται κατόπιν συγκεκριμένου έργου πάνω σε γραμμές διαλογισμού, νοητικού ελέγχου και εισροής πνευματικής δύναμης. β. Της ευθυγράμμισης του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο με το εγώ του, την ψυχή ή ανώτερο εαυτό στο νοητικό πεδίο και της υποταγής της ζωής και φύσης στο φυσικό πεδίο στην εντύπωση και τον έλεγχο της ψυχής. Αυτή καλύπτεται επαρκώς στα πρώτα δύο ή τρία κεφάλαια των Επιστολών επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού, τα οποία πρέπει να μελετηθούν απ’ τους ζηλωτές. γ. Της καθόδου δύναμης μέσω της σουτράτμα, της μαγνητικής χορδής ή νήματος, από την ψυχή στον εγκέφαλο δια του σώματος του νου. Ολόκληρο το μυστικό της πνευματικής όρασης, της ακριβούς αντίληψης και της ορθής επαφής βρίσκεται στην κατάλληλη εκτίμηση της παραπάνω δήλωσης και συνεπώς οι Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι είναι παντοτινά το εγχειρίδιο των μαθητών, των μυημένων και των μυστών, γιατί εκεί βρίσκονται εκείνοι οι κανόνες και οι μέθοδοι που φέρνουν το νου κάτω από έλεγχο, σταθεροποιούν το αστρικό σώμα κι έτσι αναπτύσσουν κι ενδυναμώνουν το ψυχικό νήμα, έτσι ώστε να μπορέσει και μπορεί να γίνει ένας αληθινός αγωγός επικοινωνίας μεταξύ του ανθρώπου και του εγώ του. Το φως της φώτισης διαχύνεται στην εγκεφαλική κοιλότητα και φέρνει σε αντικειμενικότητα τρία πεδία γνώσης. Αυτό συχνά λησμονείται, απ’ όπου και η υπερβολική αγωνία και οι πρόωρες ερμηνείες του μερικώς φωτισμένου μαθητή ή δόκιμου. Το φως πρώτα αποδεσμεύει και φέρνει στο προσκήνιο της συνείδησης εκείνες τις σκεπτομορφές και οντότητες που απεικονίζουν την κατώτερη ζωή και που (στο σύνολό τους) απαρτίζουν τον Ένοικο στο Κατώφλι. Έτσι το πρώτο πράγμα που αποκτά επίγνωση ο ζηλωτής είναι εκείνο που ξέρει ότι είναι ανεπιθύμητο και η αποκάλυψη της δικής του αναξιότητας και περιορισμών και τα ανεπιθύμητα συστατικά της δικής του αύρας προβάλλουν στην όρασή του. Το σκοτάδι που είναι μέσα του εντείνεται από το φως που θαμποφέγγει απ’ το κέντρο της ύπαρξής του και συχνά απελπίζεται με τον εαυτό του και πέφτει σε βάθη κατάπτωσης. Όλοι οι μυστικιστές το μαρτυρούν και είναι μια περίοδος που πρέπει

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

142

να τη ζήσει μέχρι το καθαρό φως της μέρας να διώξει όλες τις σκιές και το σκοτάδι και λίγο-λίγο η ζωή λαμπρυνθεί και φωτιστεί, ωσότου ο ήλιος στο κεφάλι λάμψει με όλη του τη δόξα. δ. Τέλος το φως στο κεφάλι είναι ενδεικτικό της ανεύρεσης της Ατραπού και τότε εναπομένει στον άνθρωπο να μελετήσει και να κατανοήσει την τεχνική δια της οποίας το φως επικεντρώνεται, εντείνεται, εισχωρεί και τελικά γίνει η μαγνητική εκείνη γραμμή (όμοια με νήμα αράχνης) που μπορούμε να ακολουθήσουμε προς τα πίσω, ωσότου φθάσουμε στην πηγή της κατώτερης εκδήλωσης και εισέλθουμε στην ψυχική συνείδηση. Η παραπάνω γλώσσα είναι συμβολική κι όμως ζωτικά ακριβής, αλλά εκφράζεται έτσι για να μεταδώσει πληροφορίες σε εκείνους που γνωρίζουν και να προστατεύσει εκείνους που προς το παρόν δε γνωρίζουν. “Αι οδοί των δικαίων ομοίως Φωτί λάμπουσι” κι όμως ταυτόχρονα ο άνθρωπος πρέπει να γίνει η ίδια η ατραπός. Εισέρχεται στο φως και γίνεται το φως και τότε λειτουργεί σαν λυχνία που την έβαλαν σ’ ένα σκοτεινό τόπο, φέρνοντας φώτιση στους άλλους και φωτίζοντας το δρόμο μπροστά τους. Το επόμενο σημείο που ο Διδάσκαλος πρέπει να εξετάσει πριν επιτρέψει την είσοδο ενός ανθρώπου στην ομάδα Του, είναι κατά πόσο ένα τέτοιο βήμα είναι καρμικά εφικτό, ή αν υπάρχουν στο αρχείο του ανθρώπου εκείνες οι συνθήκες που αποκλείουν την εισδοχή του σ’ αυτή τη ζωή. Υπάρχουν τρεις κύριοι παράγοντες που πρέπει να εξετασθούν χωριστά και στις μεταξύ τους σχέσεις: Πρώτα, υπάρχουν άραγε τέτοιες καρμικές υποχρεώσεις στην παρούσα ζωή του ανθρώπου που θα καθιστούσαν αδύνατο να λειτουργήσει σαν μαθητής; Σχετικά μ’ αυτό πρέπει να λάβουμε προσεκτικά υπόψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει μαθητής και ν’ αξίζει την προσοχή ενός Διδασκάλου μόνο όταν η ζωή του έχει κάποια σημασία στον κόσμο των ανθρώπων, όταν εξασκεί επιρροή στη σφαίρα του κι όταν διαπλάθει κι επιδρά στις διάνοιες και τις καρδιές άλλων ανθρώπων. Ωσότου συμβεί αυτό, είναι σπατάλη χρόνου για το Διδάσκαλο ν’ ασχοληθεί προσωπικά μαζί του, αφού μπορεί να βοηθηθεί επαρκώς με άλλους τρόπους κι έχει, για παράδειγμα, πολλή γνώση από βιβλία και δασκάλους που είναι ακόμη θεωρία κι όχι πράξη και πολλή εμπειρία να περάσει υπό την καθοδήγηση του δικού του εγώ, του Διδασκάλου στην καρδιά του. Όταν ο άνθρωπος είναι μαθητής, είναι τέτοιος επειδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πραγμάτωση του σχεδίου της Ιεραρχίας και μπορεί να επηρεασθεί για να υλοποιήσει εκείνες τις προσπάθειες που είναι σχεδιασμένες να επιτρέψουν στην ανθρωπότητα να κάνει τα αναγκαία βήματα προς τα εμπρός. Αυτό συνεπάγεται (στη ζωή του φυσικού πεδίου) χρόνο και σκέψη, ορθές συνθήκες κι άλλες προϋποθέσεις και είναι πολύ πιθανό να έχει φθάσει ο άνθρωπος στο στάδιο από τη σκοπιά του χαρακτήρα όπου ν’ αξίζει την αναγνώριση του Διδασκάλου κι όμως να έχει υποχρεώσεις και καθήκοντα να εκπληρώσει, που θα τον παρεμπόδιζαν στην ενεργό υπηρεσία σε κάποια ιδιαίτερη ζωή. Αυτό ο Διδάσκαλος πρέπει να το εξετάσει κι επίσης το εξετάζει το εγώ του ανθρώπου.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

143

Το αποτέλεσμα πολύ συχνά την εποχή αυτή είναι ότι (ίσως ασυνείδητα για το φυσικό εγκέφαλο) ο άνθρωπος επωμίζεται ένα μεγάλο ποσό εμπειρίας κι αναλαμβάνει τη διεκπεραίωση ενός αφύσικου όγκου ευθύνης σε μια ιδιαίτερη ζωή, προκειμένου ν’ αποδεσμευτεί για υπηρεσία και το βαθμό του τσέλα σε μεταγενέστερη ζωή. Εργάζεται τότε για τον εξοπλισμό του εαυτού του για την επόμενη ζωή και για την υπομονετική εκτέλεση του καθήκοντος στο σπίτι του, στον κύκλο των φίλων του και στη δουλειά του. Αντιλαμβάνεται ότι από εγωική σκοπιά μια ζωή δεν είναι παρά μια σύντομη υπόθεση που περνά γρήγορα κι ότι με τη μελέτη, τη νοήμονα δραστηριότητα, την αγαπητική υπηρεσία και την καρτερική υπομονή εξαλείφει εκείνες τις συνθήκες που εμποδίζουν την άμεση αποδοχή του στην ομάδα του Διδασκάλου. Ο Διδάσκαλος μελετά επίσης την κατάσταση του φυσικού σώματος του ζηλωτή και των λεπτοφυέστερων σωμάτων για να δει αν μέσα τους βρίσκονται καταστάσεις συνείδησης που θα παρεμπόδιζαν τη χρησιμότητα και θα δρούσαν σαν κωλύματα. Οι συνθήκες αυτές είναι επίσης καρμικές και πρέπει να διευθετηθούν προτού η εισδοχή του ζηλωτή μεταξύ άλλων τσέλα γίνει δυνατή. Ένα ασθενικό φυσικό σώμα, ένα αστρικό σώμα επιρρεπές σε διαθέσεις, συναισθήματα και ψυχικές παραισθήσεις κι ένα νοητικό σώμα ανεξέλεγκτο ή κακά εξοπλισμένο, είναι όλα επικίνδυνα για το σπουδαστή εκτός αν διορθωθούν και τελειοποιηθούν. Ένας τσέλα υποβάλλεται συνεχώς στην επίδραση δύναμης που φθάνει σ’ αυτόν από τρεις κύριες πηγές: 1. Το δικό του εγώ, 2. Το Διδάσκαλό του, 3. Την ομάδα των συμμαθητών κι αν δεν είναι δυνατός, εξαγνισμένος και κάτω από έλεγχο, οι δυνάμεις αυτές θα συντείνουν απλά να διεγείρουν ανεπιθύμητες καταστάσεις, να υποθάλψουν εκείνο που πρέπει να εξαλειφθεί και να φέρουν στην επιφάνεια όλες τις κρυμμένες αδυναμίες. Ότι αυτό πρέπει να γίνει, αληθεύει αναπόφευκτα, αλλά πολλά πρέπει να γίνουν σ’ αυτή τη γραμμή πριν απ’ την εισδοχή σε μια ομάδα μαθητών· αλλιώς μεγάλο μέρος του πολύτιμου χρόνου του Διδασκάλου θα δινόταν αναγκαστικά στην εξάλειψη κι εξουδετέρωση των αποτελεσμάτων των βίαιων αντιδράσεων του τσέλα σε άλλους τσέλα της ίδιας ομάδας. Είναι καλύτερα να περιμένει και να εργάζεται κανείς σταδιακά και με νοημοσύνη, παρά να βιάσει το δρόμο του απροετοίμαστος σε γραμμές δυνάμεων προτού μπορεί να χειριστεί τις ίδιες ή τις συνέπειές τους. Ένας άλλος παράγων που ένας μύστης πρέπει να εξετάσει είναι κατά πόσο βρίσκονται σ’ ενσάρκωση εκείνοι οι τσέλα με τους οποίους ο άνθρωπος πρέπει να εργασθεί και οι οποίοι είναι καρμικά συνδεμένοι μαζί του με αρχαίους δεσμούς και με παλιά εξοικείωση σε παρόμοια εργασία. Μερικές φορές μπορεί να θεωρηθεί φρονιμότερο για έναν άνθρωπο να περιμένει για λίγο προτού του επιτραπεί η έξοδος από τη φυσική ατραπό, μέχρι να έρθει μια ζωή στην οποία οι δικοί του συνεργάτες, συντονισμένοι με τον κραδασμό του και συνηθισμένοι να εργάζονται μαζί του, θα βρίσκονται επίσης σε φυσικά σώματα, γιατί μπαίνει κανείς στην ομάδα ενός Διδασκάλου χάρη της υπηρεσίας που πρέπει να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

144

προσφερθεί και του ειδικού έργου που πρέπει να γίνει κι όχι γιατί ο άνθρωπος προορίζεται να λάβει μια μορφωτική εκγύμναση που θα τον καταστήσει κάποια μέρα μύστη. Οι τσέλα εκγυμνάζονται οι ίδιοι κι όταν είναι έτοιμοι για οποιαδήποτε εργασία, κάποιος Διδάσκαλος τους χρησιμοποιεί. Αναπτύσσονται και πραγματώνουν οι ίδιοι τη λύτρωσή τους και βήμα προς βήμα ο ιδιαίτερος Διδάσκαλός τους βάζει όλο και περισσότερη ευθύνη πάνω τους. Τους εκγυμνάζει στην τεχνική της υπηρεσίας και στην κραδασμική ανταπόκριση στο Σχέδιο, αλλά οι ίδιοι μαθαίνουν να ελέγχονται και να εξοπλίζονται για υπηρεσία. Υπάρχουν κι άλλοι καρμικοί παράγοντες που πρέπει να εξετασθούν από ένα Διδάσκαλο, αλλά αυτοί είναι οι τρεις πρωταρχικοί κι έχουν την πιο μεγάλη σπουδαιότητα για να τους εξετάσουν τώρα οι ζηλωτές. Διευκρινίσθηκαν προκειμένου κανένας αληθινός και ειλικρινής εργάτης να μη χρειαστεί να νιώσει κατάπτωση και αποθάρρυνση αν δεν έχει συνειδητό δεσμό με ένα Διδάσκαλο και δεν έχει επίγνωση καμιάς συνάφειας μ’ έναν εσωτερικό όμιλο τσέλα. Μπορεί να μην οφείλεται στο ότι δεν έχει τα εφόδια. Μπορεί να οφείλεται απλά στο ότι το εγώ του επέλεξε αυτή τη ζωή για να καθαρίσει το έδαφος για μεταγενέστερη δράση, να εξαλείψει τα εμπόδια στο ένα ή το άλλο ή και στα τρία κατώτερα σώματα, ή να αναμείνει εκείνη την εποχή που η εισδοχή του θα υπολογίζεται περισσότερο παρά ποτέ. Ο τρίτος παράγων, εκείνος της υπηρεσίας, τον οποίο αναζητά ο Διδάσκαλος, είναι κάτι για τον οποίο ο ζηλωτής έχει ελάχιστα να πει και πολύ πιθανόν να παρερμηνεύσει. Η πνευματική φιλοδοξία, η επιθυμία να λειτουργεί σαν το κέντρο μιας ομάδας, ο πόθος ν’ ακούει τον εαυτό του να μιλά, να διδάσκει, να δίνει διαλέξεις ή να γράφει, συχνά ερμηνεύονται εσφαλμένα από το ζηλωτή σαν υπηρεσία. Ο Διδάσκαλος δεν κοιτάζει την κοσμική δύναμη ή περιωπή ενός εργάτη, ούτε τον αριθμό των ατόμων που συναθροίζονται γύρω απ’ την προσωπικότητά του, αλλά τα κίνητρα που υπαγορεύουν τη δραστηριότητά του και το αποτέλεσμα της επίδρασής του στους συνανθρώπους του. Η αληθινή υπηρεσία είναι η αυθόρμητη εκροή μιας αγαπητικής καρδιάς κι ενός νοήμονος νου· είναι αποτέλεσμα ότι κάποιος βρίσκεται στη σωστή θέση και μένει εκεί· προκύπτει απ’ την αναπόφευκτη εισροή πνευματικής δύναμης κι όχι από επίμοχθη δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο· είναι αποτέλεσμα ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που αληθινά είναι, ένας θείος Υιός του Θεού κι όχι το προμελετημένο αποτέλεσμα των λόγων ή των έργων του. Ένας αληθινός υπηρέτης συναθροίζει γύρω του εκείνους που είναι καθήκον του να υπηρετήσει και να βοηθήσει με τη δύναμη της ζωής του και της πνευματοποιημένης του προσωπικότητας κι όχι με τις αξιώσεις και τις φωνασκίες του. Με την αυτοπαραγνώριση υπηρετεί· με την αυταπάρνηση βαδίζει στη γη και δεν αφιερώνει καμιά σκέψη στο μέγεθος της επίτευξής του ή στο αντίθετο και δεν έχει προκατειλημμένες ιδέες ως προς τη δική του αξία ή χρησιμότητα. Ζει, υπηρετεί, εργάζεται κι επηρεάζει, μη ζητώντας τίποτε για το χωριστό εαυτό. Όταν ο Διδάσκαλος δει αυτή την εκδήλωση στη ζωή ενός ανθρώπου σαν αποτέλεσμα της αφύπνισης του εσώτερου φωτός και της διευθέτησης των καρμικών του υποχρεώσεων, τότε ηχεί ένα φθόγγο και περιμένει να δει αν ο άνθρωπος

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

145

αναγνωρίζει το δικό του ομαδικό φθόγγο. Με την αναγνώριση αυτή γίνεται δεκτός στη δική του ομάδα συνεργατών και μπορεί να σταθεί στην παρουσία του Διδασκάλου του. ΚΑΡΔΙΑ, ΛΑΙΜΟΣ ΚΑΙ ΟΦΘΑΛΜΟΣ Αργότερα, όταν αφομοιωθεί η γνώση που μεταδόθηκε εδώ, ο ζηλωτής θα φτάσει στην κατανόηση της αληθινής έννοιας της καρδιάς, του λαιμού και του οφθαλμού – που είναι αντικείμενο των Οδηγών της φυλής να διεγείρουν και να φέρουν σε λειτουργική δραστηριότητα αυτή την εποχή. Επομένως θα εξετάσουμε τώρα: 1. Το κέντρο της καρδιάς, το κέντρο του λαιμού και το κέντρο μεταξύ των οφθαλμών. 2. Την αφύπνιση και το συντονισμό τους. 3. Σε ποιες χρήσεις θα υποβληθούν στον ερχόμενο παγκόσμιο κύκλο. Το ζήτημα αυτό έχει ζωτική σημασία για το σύγχρονο ζηλωτή, γιατί ο μηχανισμός της καρδιάς, του λαιμού και του οφθαλμού – που απαρτίζουν μέρος της εσώτερης δομής που πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί – πρέπει να κυριαρχηθεί και να χρησιμοποιηθεί συνειδητά απ’ αυτόν, προτού γίνει εφικτό οποιοδήποτε δημιουργικό έργο. Όταν χρησιμοποιώ τις λέξεις “δημιουργικό έργο”, μιλώ εσωτερικά και δεν αναφέρομαι στο πολύτιμο έργο που γίνεται απ’ τους καλλιτέχνες του κόσμου στις πολλές τους γραμμές έκφρασης. Οι προσπάθειές τους είναι για τον ορώντα ενδεικτικές μιας εσώτερης παρότρυνσης, ενός εσώτερου συντονισμού και μιας παρορμητικής δραστηριότητας που θα οδηγήσει σε αληθινή εσωτερική προσπάθεια και σε δημιουργικό έργο στα λεπτοφυέστερα πεδία. Δέχομαι ότι ο σπουδαστής έχει μια στοιχειώδη γνώση του ζωτικού σώματος και των κέντρων δύναμής του και δέχομαι ότι αυτά τα επτά κέντρα ή λωτοί έχουν θεωρητικά μια θέση στη φαντασία του. Χρησιμοποιώ τη λέξη φαντασία με σκόπιμη πρόθεση, γιατί μέχρι να υπάρξει γνώση και καθαρή όραση, η φαντασιακή παραδοχή είναι ένας ισχυρός παράγων στην πρόκληση της δραστηριότητας των κέντρων. Ας απαριθμήσουμε, χάρη σαφήνειας, αυτούς τους λωτούς με τον αριθμό των πετάλων τους και τη θέση τους. Τα χρώματά τους δεν έχουν σημασία επί του παρόντος από τη σκοπιά του σπουδαστή, γιατί πολλά που κοινοποιήθηκαν είναι εσφαλμένα ή έχουν φύση συγκάλυψης και σε κάθε περίπτωση τα εσωτερικά χρώματα διαφέρουν πλατιά από τα εξωτερικά: 1. Η βάση της σπονδυλικής στήλης.........................4 2. Το ιερό κέντρο.....................................................6 3. Το κέντρο του ηλιακού πλέγματος....................10 Διάφραγμα 4. Κέντρο της καρδιάς............................................12 5. Κέντρο του λαιμού.............................................16 6. Κέντρο μεταξύ των φρυδιών................................2 7. Κέντρο της κεφαλής.......................................1000

πέταλα. πέταλα. πέταλα. πέταλα. πέταλα. πέταλα. πέταλα.

Κατόπιν ο σπουδαστής ας θυμάται δύο σπουδαία γεγονότα που μπορεί να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

146

θεωρηθούν στοιχειώδη και προκαταρκτικά, αλλά που πρέπει ωστόσο να πραγματωθούν στη συνειδητή αντίληψη και να καταστούν μέρος της σκόπιμης πρόθεσης της εκγύμνασης του ζηλωτή. Είναι εύκολο να γενικεύουμε. Είναι δύσκολο ν’ αντιληφθούμε. Είναι απλό να συλλαμβάνουμε τα πληροφοριακά διανοητικά δεδομένα που αφορούν τα κέντρα δύναμης· είναι πολύ δύσκολο να επιφέρουμε την ανακατάταξη των δυνάμεων που ρέουν μέσω αυτών των δινών και να μάθουμε να λειτουργούμε συνειδητά μέσω των ανώτερων κέντρων, υποτάσσοντας τα κατώτερα. Αυτό πρέπει να γίνει χωρίς να δίνεται έμφαση στη μορφική όψη, όπως συμβαίνει με πολλές μεθόδους που χρησιμοποιούνται για να διεγείρουν τα κέντρα. Τα δύο σπουδαία γεγονότα είναι: 1. Τα τρία κέντρα κάτω από το διάφραγμα, α. Η βάση της σπονδυλικής στήλης, β. Το ιερό κέντρο, γ. Το ηλιοπλεγματικό κέντρο, που είναι επί του παρόντος τα πιο ισχυρά στη μέση ανθρωπότητα και τα πιο “ζωντανά”, χρειάζεται να αναδιοργανωθούν, να αναπροσανατολιστούν και να μεταφερθούν από μια κατάσταση θετικότητας σε κατάσταση αρνητικότητας. Επίσης τα τέσσερα κέντρα πάνω από το διάφραγμα, α. β. γ. δ.

Το κέντρο της καρδιάς, Το κέντρο του λαιμού, Το κέντρο μεταξύ των φρυδιών, Το κέντρο της κεφαλής,

πρέπει ν’ αφυπνισθούν και να μεταφερθούν από μια κατάσταση αρνητικότητας σε κατάσταση θετικότητας. Αυτό πρέπει να επιτευχθεί με δύο τρόπους: Πρώτο, με τη μεταφορά της θετικής ενέργειας των κατώτερων κέντρων σ’ εκείνη των ανώτερων και δεύτερο, με την αφύπνιση του κεφαλικού κέντρου με την εκδήλωση της δραστηριότητας της θέλησης. Το πρώτο αποτέλεσμα προκαλείται με τη δόμηση χαρακτήρα και με την κάθαρση των σωμάτων, καθώς χρησιμοποιούνται από την ψυχή στους τρεις κόσμους. Το δεύτερο είναι αποτέλεσμα του διαλογισμού και της ανάπτυξης ενός οργανωμένου σκοπού που επιβάλλεται από τη θέληση στην καθημερινή ζωή. Η δόμηση χαρακτήρα, η καθαρή ζωή, οι ελεγχόμενες συναισθηματικές αντιδράσεις και η ορθή σκέψη αποτελούν τις κοινοτοπίες όλων των θρησκευτικών συστημάτων κι έχασαν τη βαρύτητά τους από την ίδια την εξοικείωσή μας μαζί τους. Δεν είναι εύκολο να θυμόμαστε πως καθώς ζούμε αγνά και ορθά, εργαζόμαστε αληθινά και πραγματικά με δυνάμεις, υποτάσσοντας τις ενέργειες στις ανάγκες μας, υποτάσσοντας τις στοιχειακές ζωές στις απαιτήσεις της πνευματικής ύπαρξης και φέρνοντας σε δραστηριότητα ένα μηχανισμό και μια ζωτική δομή που μέχρι τώρα ήταν μόνο λανθάνουσα και ήρεμη. Ωστόσο παραμένει γεγονός πως όταν οι ενέργειες που λανθάνουν στη βάση της σπονδυλικής στήλης, μεταφερθούν στο κεφάλι και φθάσουν (μέσω του ηλιακού πλέγματος, του καθαρτήριου εκείνου οίκου της ενέργειας και του προμήκους μυελού) στο κέντρο μεταξύ των φρυδιών, τότε

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

147

η προσωπικότητα, η υλική όψη, φτάνει στην αποθέωσή της και η Παρθένος Μαρία – με την ατομική έννοια που είναι ένα πεπερασμένο αντίστοιχο μιας άπειρης Πραγματικότητας – “μεταφέρεται στους Ουρανούς” για να καθίσει εκεί στο πλευρό του υιού της, του Χριστού, της ψυχής. Όταν οι ενέργειες του ιερού κέντρου, που είναι εστιασμένες μέχρι τότε στο έργο της φυσικής δημιουργίας και της γέννησης κι επομένως είναι η πηγή της φυσικής σεξουαλικής ζωής κι ενδιαφέροντος, μεταρσιωθούν, αναπροσανατολιστούν και μεταφερθούν στο κέντρο του λαιμού, τότε ο ζηλωτής γίνεται μια συνειδητή δημιουργική δύναμη στους ανώτερους κόσμους· εισέρχεται στον πέπλο και αρχίζει να δημιουργεί το υπόδειγμα των πραγμάτων που θα φέρουν τελικά το νέο ουρανό και τη νέα γη. Όταν οι ενέργειες του ηλιακού πλέγματος – που είναι μέχρι τότε εκφράσεις της ισχυρής επιθυμητικής φύσης, τροφοδοτώντας τη συναισθηματική ζωή της προσωπικότητας – επίσης μετουσιωθούν και αναπροσανατολιστούν, τότε μεταφέρονται στο καρδιακό κέντρο και σαν αποτέλεσμα επέρχεται η αντίληψη της ομαδικής συνείδησης, της ομαδικής αγάπης και του ομαδικού σκοπού που καθιστά το ζηλωτή υπηρέτη της ανθρωπότητας και κατάλληλο σύντροφο των Πρεσβύτερων Αδελφών της φυλής. Όταν οι τρεις αυτές μεταφορές περατωθούν, τότε προκύπτει μια δραστηριότητα στο κεφαλικό κέντρο – τον υπέρτατο διέποντα παράγοντα – και με μια πράξη θέλησης της ενοικούσας κυβερνώσας ψυχής λαμβάνουν χώρα ορισμένα γεγονότα που μπορούμε να εξετάσουμε αργότερα στις μελέτες μας. 2. Το δεύτερο γεγονός που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι καθώς συντελούνται αυτές οι αλλαγές και οι αναπροσανατολισμοί, ο μαθητής αρχίζει ν’ αφυπνίζεται ψυχολογικά σε νέες καταστάσεις συνείδησης, νέες καταστάσεις ύπαρξης και νέες καταστάσεις του είναι. Είναι φανερό λοιπόν πόσο αναγκαίο είναι να προχωρεί κανείς αργά σ’ αυτά τα ζητήματα, έτσι ώστε η νοητική κατανόηση και η ικανότητα για λογικό και ισορροπημένο συλλογισμό να προχωρεί παράλληλα με την ανάπτυξη της ενόρασης και της πνευματικής αντίληψης. Πολλές σχολές είναι απλά σχολές εξαναγκασμού, που αναπτύσσουν πρόωρα τις ανώτερες ικανότητες και οδηγούν το ζηλωτή (αν μπορώ να το εκφράσω σε μυστικιστική γλώσσα) απευθείας απ’ το βασίλειο του αισθήματος και της επιθυμίας σ’ εκείνο της ενόρασης, αλλά αφήνουν τις διανοητικές ικανότητες και τη νοητική συσκευή τελείως υπανάπτυκτη και λανθάνουσα. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε – μιλώντας πάλι μυστικιστικά – δημιουργείται ένα χάσμα ή ρήγμα σ’ ένα μέρος του μηχανισμού που πρέπει κατ’ ανάγκη να χρησιμοποιήσει η ψυχή στους τρεις κόσμους της προσπάθειάς της. Ο ερμηνευτικός, οργανωτικός κι αντιληπτικός νους είναι ανίκανος να παίξει το ρόλο του. Όταν υπάρχει έλλειψη κατανόησης και νοητικής ικανότητας, υπάρχει κίνδυνος παρανόησης, ευπιστίας και λανθασμένης ερμηνείας των φαινομένων άλλων καταστάσεων ύπαρξης. Θα λείπει η αίσθηση των αξιών κι ο ζηλωτής θα υπερεκτιμά τα επουσιώδη και θα αποτυγχάνει να συλλάβει την αξία των πνευματικών πραγματικοτήτων.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

148

Η ενέργεια μπορεί σ’ αυτές τις περιπτώσεις να χυθεί στα κέντρα δύναμης, αλλά επειδή δεν υπάρχει κατευθυντήρια νοημοσύνη, αποχαλινώνεται και τότε έχουμε τις θλιβερές εκείνες περιπτώσεις που στρώνουν την ατραπό της αποκρυφιστικής προσπάθειας και δυσφήμισαν το έργο της Στοάς – περιπτώσεις υπερτονισμένων προσωπικοτήτων, προληπτικών πιστών, εύπιστων οπαδών διαφόρων αρχηγών, φανατικών και ανισόρροπων ιδεαλιστών κι εκείνων των διαστρεβλωμένων διανοιών που διεκδικούν για λογαριασμό τους δυνάμεις που δεν τους ανήκουν. Άντρες και γυναίκες παρασύρονται από τον αστρικισμό και περιπλανώνται στην κοιλάδα της πλάνης, αυτοθεωρούμενοι διαφορετικοί από τους άλλους ανθρώπους και τοποθετούμενοι σ’ ένα βάθρο πολύ πιο ψηλά από τη μέση ανθρωπότητα. Πέφτουν συνειδητά στο αμάρτημα της χωριστικότητας. Προσθέστε στην παραπάνω κατηγορία τις περιπτώσεις σεξουαλικής διαστροφής που προέρχεται απ’ την υπερδιέγερση του ιερού κέντρου, τις περιπτώσεις νεύρωσης και υπερευαισθησίας κι ευσυγκινησίας, που προκαλούνται απ’ την πρόωρη ζωογόνηση του ηλιοπλεγματικού κέντρου και τέλος τις περιπτώσεις φρενοπάθειας που προκαλείται από την υπερδιέγερση των εγκεφαλικών κυττάρων μέσω ασύνετης διαλογιστικής εργασίας και θα γίνει πολύ περισσότερο σαφές γιατί θεωρείται αναγκαίο να προχωρούμε αργά και να αναπτύσσουμε τις νοητικές διαδικασίες καθώς και την πνευματική φύση. Ο μέσος σπουδαστής αρχίζει με τη γνώση ότι έχει κέντρα και με μια επιθυμία για αγνότητα χαρακτήρα. Εκείνοι που γνωρίζουν τον βεβαιώνουν ότι καθώς μοχθεί, διαλογίζεται, μελετά και υπηρετεί, ορισμένες αλλαγές θα λάβουν χώρα μέσα του κι ότι θα προκύψει απ’ τα βάθη της ύπαρξής του μια αφύπνιση που θα είναι δυναμική. Του λένε ότι θα επακολουθήσει μια εκπόρευση, μια ανακίνηση και μια ζωογόνηση που θα φέρει την υποκειμενική πνευματική ζωή του σε προέχουσα θέση. Η υποκειμενική αυτή ζωή εκφράζεται σαν πνευματική ενέργεια με το μέσον του ενεργειακού ή ζωτικού σώματος και η ενέργεια που εκφράζεται έτσι θα αλλάξει τη ζωική του εστίαση και τα ενδιαφέροντα και θα προκαλέσει ένα μαγνητικό και δυναμικό αποτέλεσμα που θα προσελκύσει και θα ανυψώσει την ανθρωπότητα. Η ενέργεια αυτή έχει φύση επταπλή και χρησιμοποιεί επτά εστιακά σημεία στο αιθερικό σώμα σαν πράκτορές της. Δεν είναι δυνατό για το ζηλωτή να εργάζεται και να χρησιμοποιεί και τους επτά αυτούς τύπους ενέργειας με νοημοσύνη στα πρώτα στάδια της Ατραπού της Μαθητείας. Η έμφαση, για σκοπούς εκγύμνασης, τίθεται μόνο σε τρεις απ’ αυτούς. Είναι: 1. Εκείνος της Θέλησης, ισχύος ή δύναμης διαμέσου του κεφαλικού κέντρου. Είναι η ενέργεια του πνευματικού ανθρώπου και έρχεται απευθείας από την Ενάδα μέσω της ψυχής. Μέχρι την τρίτη μύηση όμως το μόνο που χρειάζεται να συλλάβει ο μαθητής είναι ότι η όψη θέληση της ψυχής πρέπει να ελέγχει την προσωπικότητα μέσω του νοητικού σώματος και του κεφαλικού κέντρου. Όταν συμβαίνει αυτό, ο χιλιοπέταλος λωτός αρχίζει να λειτουργεί. Η γραμμή αυτού του ρεύματος δύναμης είναι:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

149

Ενάδα. Άτμα. Πνευματική θέληση. Ο εσώτερος κύκλος πετάλων στον εγωικό λωτό, τα πέταλα θέλησης. Το νοητικό σώμα. Το κεφαλικό κέντρο στο αιθερικό σώμα. Το νευρικό σύστημα και ο εγκέφαλος. 2. Εκείνος της αγάπης-σοφίας με το μέσον του καρδιακού κέντρου. Το κέντρο αυτό, όταν αφυπνισθεί, οδηγεί σ’ εκείνη τη διεύρυνση της συνείδησης που εισάγει τον άνθρωπο στην ομαδική του ζωή. Χάνει την αίσθηση της χωριστικότητας και τελικά προβάλλει στο πλήρες φως της αντίληψης – μιας αντίληψης της ενότητας με το δικό του ενοικούντα Θεό, με όλη την ανθρωπότητα, με όλες τις ψυχές μέσα σ’ όλες τις μορφές της φύσης κι έτσι με την Υπερψυχή. Αυτό το ρεύμα δύναμης έρχεται επίσης από την Ενάδα μέσω της ψυχής και η γραμμή της είναι η εξής: Ενάδα. Βούδδι. Πνευματική αγάπη. Η ενόραση. Ο δεύτερος κύκλος πετάλων στον εγωικό λωτό, τα πέταλα αγάπης. Το αστρικό σώμα. Το καρδιακό κέντρο. Η ροή του αίματος. Στον υπανάπτυκτο άνθρωπο αυτό το ρεύμα δύναμης απλώς περνά απ’ το καρδιακό κέντρο κατευθείαν στο ηλιακό πλέγμα και δαπανά τις δύο του όψεις της ζωτικής ζωής και της ψυχικής ποιότητας, ενεργοποιώντας με τη μια τη ροή του αίματος και αφυπνίζοντας με την άλλη το ηλιοπλεγματικό κέντρο. Αυτό τότε γίνεται ο δεσπόζων παράγων στην ενεργειακή ζωή του ανθρώπου και η δύναμη δια της οποίας εκφράζεται η επιθυμητική του φύση, μέχρι να έρθει ο καιρός που ο ζηλωτής θα επιφέρει την αναγκαία μετουσίωση και τον αναπροσανατολισμό της συναισθηματικής επιθυμητικής φύσης του. Τότε η καρδιά αφυπνίζεται σε δραστηριότητα και η ζωή του ηλιοπλεγματικού κέντρου υποτάσσεται στο κέντρο της καρδιάς. Αυτό επέρχεται με την ανάπτυξη των ομαδικών ενδιαφερόντων, την καλλιέργεια της περιεκτικότητας και τη σταθερή απώλεια του ενδιαφέροντος για την προσωπικότητα και για πράγματα χωριστικά και εγωιστικά. 3. Εκείνος της ενεργού νοημοσύνης, ή η ενέργεια που εμψυχώνει τη μορφική όψη και δημιουργεί μορφές σύμφωνα με τους υποκειμενικούς σκοπούς της προϊστάμενης νοημοσύνης – του Θεού ή του ανθρώπου, ανθρώπινης ή θείας. Αυτή βαίνει επίσης απ’ την τρίτη όψη της Ενάδας και η γραμμή επαφής της είναι: Ενάδα. Μάνας. Πνευματική νοημοσύνη. Ο ανώτερος νους. Ο τρίτος ή εξωτερικός κύκλος πετάλων στον εγωικό λωτό, τα πέταλα γνώσης. Το αιθερικό σώμα σαν σύνολο, καθώς διαπερνά το πυκνό φυσικό σώμα. Το κέντρο του λαιμού.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

150

Τα κύτταρα του σώματος. Στον υπανάπτυκτο άνθρωπο, όπως στην περίπτωση της δεύτερης όψης και της ανέλιξής της, η ενέργεια απλώς περνά από το κέντρο του λαιμού και πηγαίνει κατευθείαν στο ιερό κέντρο κι έτσι φέρνει σε δραστηριότητα τις γεννητικές διεργασίες και τις δημιουργικές ικανότητες που χρησιμοποιούνται στο αναπαραγωγικό έργο και στη σεξουαλική ζωή της φυλής. Αυτή είναι μια πλατιά και γενική περιγραφή των τριών κύριων ρευμάτων δύναμης ή θείας ενέργειας και της κατεύθυνσής τους. Η σχέση του κεφαλικού κέντρου με τη βάση της σπονδυλικής στήλης, όπου βρίσκεται το κοιμώμενο πυρ, δε θα εξετασθεί εδώ, ούτε και θα θίξουμε τη λειτουργία του ηλιοπλεγματικού κέντρου σαν καθαρτήριο των κατώτερων ενεργειών. Ανυπομονώ να συλλάβουν απλά οι σπουδαστές τη γενική ιδέα και το σκελετό της διδασκαλίας. Κάθε ανθρώπινο ον με την πάροδο του χρόνου βρίσκει το δρόμο του στην Ατραπό της Επιστροφής σε μια από τις τρεις κύριες ακτίνες. Όλοι πρέπει τελικά να εκφράσουν τη νοήμονα δημιουργική ικανότητα, να εμψυχωθούν από τη θεία αγάπη και να φέρουν σε λειτουργική δραστηριότητα τη Θέληση, καθώς πραγματοποιεί το θείο σκοπό και σχέδιο. Το πρώτο κέντρο που ο ζηλωτής επιζητεί συνειδητά να ενεργοποιήσει και στο οποίο συγκεντρώνεται στα αρχικά στάδια της μαθητείας του, είναι το κέντρο της καρδιάς. Πρέπει να μάθει να έχει ομαδική συνείδηση, να είναι ευαίσθητος στα ομαδικά ιδεώδη και να είναι περιεκτικός στα σχέδια και τις έννοιές του· πρέπει να μάθει ν’ αγαπά συλλογικά και αγνά και να μην ελαύνεται από την έλξη της προσωπικότητας και από το κίνητρο της ανταμοιβής. Μέχρι να υπάρξει αυτή η αφύπνιση στην καρδιά, δεν μπορεί να του εμπιστευθεί κανείς το χειρισμό των δημιουργικών δυνάμεων του κέντρου του λαιμού, γιατί θα υποτάσσονταν στην αυτοπροβολή και σε φιλοδοξίες διαφόρων ειδών. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι καμιά απ’ αυτές τις ανελίξεις δεν μπορεί ποτέ να προσεγγισθεί απ’ τη σκοπιά μιας πλήρως στατικής παθητικότητας ή από την άποψη ενός τελείως νέου εγχειρήματος. Βρισκόμαστε σε διαδικασία εξέλιξης. Ορισμένες όψεις των κέντρων δύναμής μας είναι ήδη αφυπνισμένες και λειτουργούν σε σχέση με τη μορφική όψη, αλλά δεν εκφράζουν ακόμη ψυχικές ποιότητες. Έχουμε πίσω μας ένα μακρόχρονο και καρποφόρο παρελθόν. Κανένας από μας δεν είναι καθαρά ιδιοτελής ή χωριστικός. Η ανθρώπινη κοινωνία είναι πλέον συνεκτική και αλληλεξαρτώμενη. Η ανθρωπότητα σαν σύνολο έχει ήδη κάνει πολλά για να φέρει το κέντρο της καρδιάς σε μερική δραστηριότητα και για να αφυπνίσει μερικές από τις πιο σημαντικές όψεις του κέντρου του λαιμού. Το πρόβλημα με πολλούς ζηλωτές σήμερα είναι εκείνο του ηλιακού πλέγματος, γιατί είναι ορθάνοικτο, λειτουργεί ενεργά και είναι σχεδόν πλήρως αφυπνισμένο. Το έργο της μετουσίωσης προχωρεί ωστόσο ταυτόχρονα, οδηγώντας – όπως θα μπορούσε κανονικά να υποθέσει κανείς – σε αρκετές δυσκολίες και σε χαώδεις συνθήκες. Το κέντρο της καρδιάς αρχίζει επίσης να δονείται, αλλά δεν είναι ακόμη αφυπνισμένο· το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

151

κέντρο του λαιμού είναι συχνά πρόωρα αφυπνισμένο μέσω της μεταφοράς ενέργειας από το ιερό κέντρο. Αυτό οφείλεται σε διάφορες αιτίες – μερικές φορές σε πνευματικό σκοπό και πρόθεση, αλλά συχνότερα σε αποκλεισμό της κανονικής σεξουαλικής ζωής εξαιτίας οικονομικών συνθηκών, ή από έλλειψη φυσικής ζωτικότητας που προδιαθέτει στην αγαμία. Αυτή η έλλειψη ζωτικής δύναμης οφείλεται με τη σειρά της σε πολλούς παράγοντες, αλλά κυρίως σε μια μακρά κληρονομικότητα που προκαλεί εκφυλισμό του φυσικού σώματος, ή σε υποχρεωτική αγαμία σε περασμένες ζωές· η υποχρεωτική αυτή αγαμία υπήρξε πολύ συχνά αποτέλεσμα μοναστικού βίου και μυστικιστικής ζωής. Όταν η δημιουργική αυτή αφύπνιση βρει έκφραση σε οποιαδήποτε τέχνη – λογοτεχνία, ζωγραφική, μουσική – ή σε ομαδική οργάνωση κι εκτελεστική εργασία δεν προκύπτει βλάβη, επειδή η ενέργεια βρίσκει μια κανονική δημιουργική διέξοδο. Αυτά τα σημεία πρέπει να τα θυμάται ο ζηλωτής. Αντιμετωπίζει ένα πολύ περίπλοκο πρόβλημα. Εισέρχεται τυφλά σε μια κατάσταση που είναι αποτέλεσμα μιας μακράς εξελικτικής διαδικασίας και της οποίας δεν έχει το κλειδί. Συμβαίνει ειδικά στα αρχικά στάδια και πριν την πρώτη μύηση, επειδή δεν έχει γνώση της ιστορίας του παρελθόντος, ούτε και καμιά πρόγνωση για το μέλλον. Πρέπει απλά να πάρει τον εξοπλισμό του και την ευκαιρία του και να κάνει το καλύτερο που μπορεί, καθοδηγούμενος από τους πανάρχαιους κανόνες της Ράτζα Γιόγκα και από το φως της δικής του ψυχής. Καθώς το κέντρο της καρδιάς αφυπνίζεται και το κέντρο του λαιμού παρασύρεται σε δημιουργική εργασία, εδραιώνεται μια σαφής σχέση και υπάρχει μια αλληλεπίδραση ενέργειας μεταξύ των δύο. Αυτή η δραστηριότητα με τη σειρά της επιφέρει μια ανταπόκριση από εκείνη την όψη του χιλιοπέταλου λωτού (ενός συνθετικού λωτού) δια του οποίου περνά κανονικά η ενέργεια που εμψυχώνει πάντα τα κέντρα καρδιάς και λαιμού. Αυτή η ανταποκριτική δραστηριότητα και αλληλενέργεια επιφέρει δύο αποτελέσματα κι αυτά πρέπει να σημειωθούν με την πιο μεγάλη προσοχή. Πρώτο, το φως στο κεφάλι κάνει την εμφάνισή του. Ένας σπινθήρας (αν μπορώ να το εκφράσω έτσι) εδραιώνεται μεταξύ της ανώτερης θετικής επισκιάζουσας ενέργειας καθώς επικεντρώνεται μέσα στη μορφή του χιλιοπέταλου λωτού και του σταθερά ανυψωνόμενου κραδασμού των κέντρων ή λωτών της καρδιάς και του λαιμού. Τα δύο αυτά κατώτερα κέντρα με τη σειρά τους ανταποκρίνονται στις ενέργειες καθώς ανυψώνονται και ανεβαίνουν από τα κέντρα κάτω απ’ το διάφραγμα. Δεύτερο, το κέντρο μεταξύ των φρυδιών αρχίζει επίσης να κάνει την παρουσία του αισθητή και ο σημαντικός αυτός διπέταλος λωτός αρχίζει να δονείται. Συμβολίζει το έργο της ενοποίησης της ψυχής και του σώματος, του υποκειμενικού και του αντικειμενικού. Σε μερικά αποκρυφιστικά βιβλία ονομάζεται ο λωτός με τα ενενήντα έξι πέταλα, αλλά αυτή είναι απλά μια διαφοροποίηση που αναφέρεται στις ενέργειες οι οποίες εστιάζονται στα δύο πέταλα. Θα σημειώσετε ότι το άθροισμα των πετάλων δύναμης όλων των κέντρων (εξαιρουμένων των δύο κεφαλικών κέντρων) ανέρχεται σε σαράντα οκτώ πέταλα. Αυτές οι ενέργειες στις δύο τους όψεις της φυσικής ζωτικής ενέργειας και των ψυχικών ποιοτήτων απαρτίζουν τις ενενήντα έξι όψεις ή κραδασμούς των δύο πετάλων του Άζνα ή κέντρου των οφρύων. Πρέπει επίσης να θυμάστε ότι η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

152

λέξη “πέταλο” συμβολίζει απλά μια έκφραση δύναμης και το προφανές της αποτέλεσμα στην ύλη. Τα πέντε κέντρα με τα σαράντα οκτώ τους πέταλα συνθέτονται συνεπώς στο διπέταλο λωτό και τότε έχουμε σαράντα οκτώ συν δύο ίσον πενήντα, τον αριθμό της τελειοποιημένης προσωπικότητας, γιατί πέντε είναι ο αριθμός του ανθρώπου και δέκα είναι ο αριθμός της τελειότητας. Συμβολικά επίσης, αν το άθροισμα των σαράντα οκτώ πετάλων των πέντε κέντρων προστεθεί στα ενενήντα έξι πέταλα του κέντρου μεταξύ των φρυδιών, παρουσιάζεται ο αριθμός εκατόν σαράντα τέσσερα. Ο αριθμός αυτός υποδηλώνει το τελειωθέν έργο των δώδεκα δημιουργικών Ιεραρχιών – δώδεκα φορές δώδεκα – κι επομένως την προσέγγιση της υποκειμενικής ψυχής και του αντικειμενικού σώματος σε τέλεια ένωση και ενοποίηση. Αυτό είναι το επιστέγασμα. Στον αριθμό αυτό, εκατόν σαράντα τέσσερα, προσθέστε τον αριθμό χίλια (τον αριθμό των πετάλων του λωτού του κέντρου της κεφαλής) και θα έχετε τότε τον αριθμό των διασωθέντων στο Βιβλίο της Αποκάλυψης, τις εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες οι οποίοι μπορούν να σταθούν ενώπιον του Θεού, γιατί οι τρεις κρυπτικοί αριθμοί που απαντώνται υποδεικνύουν την προσωπικότητα. Όταν ο άνθρωπος περατώσει μέσα του το μεγάλο έργο, όταν ο αριθμός εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες θεωρηθεί ότι συμβολίζει το σημείο επίτευξής του, τότε μπορεί να σταθεί ενώπιον του Θεού – αφού πλέον στέκει όχι μόνο ενώπιον του Αγγέλου της Παρουσίας, αλλά και ενώπιον της ίδιας της Παρουσίας. Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ Εγείρεται τώρα το ερώτημα: Πώς μπορεί να προκύψει αυτή η αφύπνιση και ο συντονισμός; Ποια βήματα πρέπει να γίνουν ώστε να προκληθεί αυτή η ζωογόνηση και η τελική συνθετική δραστηριότητα των τριών κέντρων; Αντιμέτωπος με αυτά τα ερωτήματα ο αληθινός δάσκαλος συναντά μια δυσκολία. Δεν είναι εύκολο να διασαφηνίσει τις εσωτερικές και παράλληλες δραστηριότητες που είναι αποτέλεσμα της δόμησης χαρακτήρα. Τόσο συχνά ο ζηλωτής ανυπομονεί να του πουν κάτι καινούργιο, ώστε όταν του πουν κάποια παλιά αλήθεια – τόσο παλιά και τόσο γνώριμη ώστε αποτυγχάνει να προσελκύσει κάποια καταγραφόμενη ανταπόκριση – νιώθει πως ο δάσκαλος έχει αποτύχει κι έτσι υποκύπτει σε μια αίσθηση ματαιότητας και αποθάρρυνσης. Ωστόσο αυτό πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί και στις ερωτήσεις πρέπει να δοθεί απάντηση. Θ’ αναφέρω συνεπώς τις αναγκαίες απαιτήσεις όσο το δυνατό πιο περιεκτικά, δίνοντάς τες με τη διαδοχική σειρά τους και σύμφωνα με τη σπουδαιότητά τους από τη σκοπιά του μέσου ζηλωτή. Ας τις απαριθμήσουμε λοιπόν υπό μορφή κατάταξης κι έπειτα θα πραγματευθούμε χωριστά το κάθε σημείο: 1. 2. 3. 4. 5. 6.

Δόμηση χαρακτήρα, το πρώτο και ουσιώδες απαιτούμενο. Ορθό κίνητρο. Υπηρεσία. Διαλογισμός. Τεχνική μελέτη της επιστήμης των κέντρων. Αναπνευστικές ασκήσεις.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

153

7. Εκμάθηση της τεχνικής της Θέλησης. 8. Η ανάπτυξη της δύναμης για τη χρησιμοποίηση του χρόνου. 9. Η ανύψωση του πυρός της Κουνταλίνι. Το ένατο και τελευταίο αυτό σημείο δε θα εξεταστεί σ’ αυτό το στάδιο της εκγύμνασής μας. Ο λόγος είναι φανερός. Οι περισσότεροι ζηλωτές είναι στο στάδιο του τρίτου και του τέταρτου σημείου και μόλις αρχίζουν να εργάζονται με το πέμπτο και το έκτο. Ας θίξουμε σύντομα το καθένα απ’ τα αναγκαία αυτά βήματα κι ας σας υπογραμμίσω πόσο αναγκαίο είναι ν’ αντιληφθείτε σε κάποιο βαθμό την ευθύνη που συνεπάγεται η γνώση. Αντιλαμβάνεσθε άραγε το γεγονός ότι αν κάνατε πλήρη χρήση κάθε ξεχωριστής πληροφορίας που σας δινόταν στο διάστημα της εκγύμνασής σας και αν την καθιστούσατε γεγονός στην εμπειρία σας και βιώνατε στην καθημερινή σας ζωή τη διδασκαλία που τόσο σταθερά σας μεταδίδετε, θα στεκόσασταν κιόλας μπροστά στην Πύλη της Μύησης; Αντιλαμβάνεσθε άραγε ότι η αλήθεια πρέπει να επεξεργαστεί μέσα στην ύφανση της καθημερινής ζωής προτού μπορέσει να μεταδοθεί με ασφάλεια μια νέα αλήθεια; 1. Δόμηση χαρακτήρα. Τα εννέα αυτά σημεία πρέπει να μελετηθούν από την όψη δύναμής τους κι όχι από την ηθική ή πνευματική σημασία τους. Είναι “στον κόσμο των δυνάμεων που εισέρχεται ο μυημένος” και η εκγύμναση που λαμβάνει σαν ζηλωτής καθιστά ένα τέτοιο βήμα δυνατό. Ο καθένας από μας εισέρχεται στη ζωή με έναν ορισμένο εξοπλισμό – το προϊόν περασμένων ζωών προσπάθειας και εμπειρίας. Ο εξοπλισμός αυτός έχει μέσα του ορισμένες ανεπάρκειες ή ελλείψεις και σπάνια έχει ισορροπημένη φύση. Ο ένας άνθρωπος είναι υπερβολικά νοητικός. Ο άλλος είναι υπερβολικά ψυχικός. Ένας τρίτος είναι πρωτίστως φυσικός κι ένας άλλος είναι υπερβολικά μυστικιστικός. Ένας άνθρωπος είναι ευαίσθητος, ευερέθιστος κι ευσυγκίνητος. Κάποιος άλλος είναι το αντίθετο όλων αυτών των ποιοτήτων. Το ένα πρόσωπο είναι επικεντρωμένο στη ζωώδη φύση του, ή είναι αυστηρά υλιστικό στην άποψή του για τη ζωή, ενώ κάποιος άλλος είναι οραματιστής και απαλλαγμένος από τα αμαρτήματα της σάρκας. Οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων είναι αναρίθμητες, αλλά σε κάθε ζωή υπάρχει μια κυρίαρχη τάση στην οποία στρέφονται όλες οι ενέργειες της φύσης του. Πιθανόν να παρασύρεται έντονα από τις φυσικές του δυνάμεις και να ζει κατά συνέπεια τη ζωή ενός ζώου. Ή μπορεί να παρασύρεται από αστρική ενέργεια και να ζει μια ισχυρά συναισθηματική και ψυχιστική ζωή. Ίσως – όπως τόσοι πολλοί – να παρασύρεται από τρεις τύπους ενέργειας, φυσική, συναισθηματική και περιστασιακά από μια ροή ψυχικής ενέργειας. Το σημείο που πρέπει να θυμάστε είναι ότι τα σώματα μέσα στα οποία λειτουργούμε σαν ψυχές αποτελούν κυρίως ενεργειακά σώματα. Απαρτίζονται από ενεργειακές μονάδες, από άτομα σε κατάσταση συνεχούς ροής και κίνησης και βρίσκουν τη θέση τους σ’ ένα περιβάλλον παρόμοιας φύσης. Ενεργώντας σαν θετικός πυρήνας μέσα σ’ αυτά τα ενεργειακά σώματα κι επί του παρόντος στην πλειονότητα των περιπτώσεων σαν σχετικά στατικός, είναι η ψυχή. Εξασκεί προς το παρόν μικρή πίεση πάνω στα περιβλήματά της και ταυτίζεται μαζί τους, αποκλείοντας έτσι προσωρινά τη δική της ενδόμυχη ζωή.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

154

Έρχεται ωστόσο η μέρα που η ψυχή αφυπνίζεται μπροστά στην ανάγκη να επιβληθεί στα πράγματα και να διεκδικήσει τη δική της αυθεντία. Τότε ο άνθρωπος (σπασμωδικά στην αρχή) κάνει απολογισμό της κατάστασης. Πρέπει ν’ ανακαλύψει πρώτα ποιος τύπος ενέργειας υπερέχει και είναι η κινητήρια δύναμη στην καθημερινή του εμπειρία. Έχοντας ανακαλύψει αυτό, αρχίζει ν’ αναδιοργανώνει, ν’ αναπροσανατολίζει και να αναδομεί τα σώματά του. Ολόκληρη αυτή η διδασκαλία μπορεί να συνοψισθεί σε δύο λέξεις: Αρετή και Κακία. Κακία είναι η ενέργεια των περιβλημάτων, των ατομικών ή όπως συνθέτονται στην προσωπικότητα καθώς ελέγχει τις ζωικές δραστηριότητες και υποτάσσει την ψυχή στα περιβλήματα και στις παρορμήσεις και τις ροπές του κατώτερου εαυτού. Αρετή είναι η προσέλκυση καινούργιων ενεργειών κι ενός νέου κραδασμικού ρυθμού, έτσι ώστε η ψυχή να καταστεί ο θετικός ελέγχων παράγοντας και οι ψυχικές δυνάμεις ν’ αντικαταστήσουν εκείνες των σωμάτων. Η διαδικασία αυτή είναι εκείνη της δόμησης χαρακτήρα. Ας το διασαφηνίσω! Ένας άνθρωπος είναι θύμα μιας ευερέθιστης και νευρικής προδιάθεσης. Του λέμε ότι χρειάζεται να είναι ήρεμος και γαλήνιος και να καλλιεργήσει την απόσπαση κι έτσι ν’ αποκτήσει τον έλεγχο του εαυτού του. Τον διδάσκουμε ότι στη θέση μιας δύσθυμης διάθεσης θα έπρεπε να υπάρχει γλυκύτητα και ηρεμία. Αυτό φαίνεται κοινοτοπία και στερούμενο τελείως ενδιαφέροντος. Κι όμως αυτό που στην πραγματικότητα λέγεται είναι ότι στη θέση της ανήσυχης εγωκεντρικής συναισθηματικής φύσης και της δραστηριότητας του ηλιοπλεγματικού κέντρου (που μεταφέρει τις ισχυρές δυνάμεις του αστρικού πεδίου) πρέπει να επιβληθεί ο σταθερά αποσπασμένος και εναρμονίζων ρυθμός της ψυχής, του ανώτερου εαυτού. Το έργο αυτό της επιβολής του ανώτερου κραδασμού στον κατώτερο είναι η δόμηση χαρακτήρα, το πρώτο προαπαιτούμενο πάνω στην Ατραπό της Δοκιμασίας. Όταν το διαβάσει αυτό ο ειλικρινής σπουδαστής, μπορεί να αρχίσει να συνοψίζει τα ενεργειακά του πλεονεκτήματα· μπορεί να κατατάξει τις δυνάμεις που νιώθει ότι ρυθμίζουν τη ζωή του κι έτσι να οδηγηθεί σε μια λογική και αληθινή κατανόηση των δυνάμεων που χρειάζεται να υποταχθούν κι εκείνων που χρειάζεται να ενισχυθούν. Τότε κάτω απ’ το φως της αληθινής γνώσης ας προχωρήσει στην ατραπό του πεπρωμένου του. 2. Ορθό κίνητρο. Ο Διδάσκαλος της Σοφίας, μας λένε, είναι “το σπάνιο άνθος μιας γενιάς ερευνητών”. Η ερώτηση που υποβάλλει τώρα ο ερευνητής και που μόνο ο ίδιος έχει το δικαίωμα ν’ απαντήσει είναι: Ποιο είναι το κίνητρο που διέπει την έφεσή μου και την προσπάθειά μου; Γιατί ζητώ να κτίσω πάνω σ’ ένα αληθινό θεμέλιο; Γιατί με τόση επιμέλεια επικαλούμαι την ψυχή μου; Η ανάπτυξη ορθού κινήτρου αποτελεί μια προοδευτική προσπάθεια και συνεχώς κάποιος μετατοπίζει την εστία του κινήτρου του καθώς ανακαλύπτει τον εαυτό του, καθώς το Φως λάμπει όλο και πιο σταθερά πάνω στο δρόμο του και διαρκώς προβάλλει ένα νεότερο και ανώτερο κίνητρο. Και πάλι ας το διασαφηνίσω: Ο ζηλωτής στα πρώτα στάδια είναι πρακτικά πάντοτε ένας αφοσιωμένος. Για να ανταποκριθεί στο πρότυπο που θέτει ένας αγαπημένος φίλος και δάσκαλος, αγωνίζεται και μοχθεί και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

155

κερδίζει έδαφος. Αργότερα αυτό το αντικείμενο της αφοσίωσης και της διάπυρης προσπάθειάς του αντικαθίσταται από την αφοσίωση σε κάποιο από τα Μεγάλα Όντα, τους Πρεσβύτερους Αδελφούς της φυλής. Στρέφει όλες του τις ικανότητες και τις δυνάμεις της φύσης του στην υπηρεσία Τους. Αυτό το κίνητρο με τη σειρά του αντικαθίσταται σίγουρα και σταθερά από μια ζωτική αγάπη για την ανθρωπότητα και η αγάπη ενός ατόμου (ακόμη κι αν συμβαίνει να είναι τόσο τέλειο) χάνεται από τη θέα μέσα στην αγάπη για ολόκληρη την αδελφότητα των ανθρώπων. Ακατάπαυστα καθώς η ψυχή αποκτά όλο και περισσότερο τον έλεγχο του οργάνου της και η ψυχική φύση εκδηλώνεται σταθερά, αντικαθίσταται κι αυτό από την αγάπη του ιδεώδους, του Σχεδίου και των σκοπών που υπόκεινται στο ίδιο το σύμπαν. Ο άνθρωπος καταλήγει να γνωρίσει τον εαυτό του μόνο σαν έναν αγωγό μέσω του οποίου μπορούν να εργασθούν οι πνευματικοί πράκτορες κι αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν ένα συλλογικό τμήμα της Μίας Ζωής. Τότε βλέπει ακόμη και την ανθρωπότητα σαν σχετική και μερική και βυθίζεται στη μεγάλη Θέληση. 3. Υπηρεσία. Η μελέτη του ορθού κινήτρου οδηγεί φυσιολογικά στην ορθή υπηρεσία και συχνά βαδίζει παράλληλα στην αντικειμενική της μορφή με την υποκινούσα συνείδηση. Από την υπηρεσία σαν έκφραση αγάπης σ’ ένα άτομο, στην οικογένεια ή το έθνος αναπτύσσεται η υπηρεσία σε κάποιο μέλος της Ιεραρχίας, στον όμιλο ενός Διδασκάλου κι από εκεί η υπηρεσία στην ανθρωπότητα. Τελικά αναπτύσσεται μια συνείδηση και μια υπηρεσία του Σχεδίου και μια αφιέρωση στον υποκείμενο σκοπό της μεγάλης Ύπαρξης η Οποία έφερε τα πάντα σε ύπαρξη για την εκπλήρωση κάποιου ειδικού αντικειμενικού σκοπού. 4. Διαλογισμός. Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα δε θα επεκταθούμε, επειδή αποτέλεσε τη βάση μεγάλου μέρους της διδασκαλίας των άλλων βιβλίων μου και πολλοί από σας εργάζεσθε σταθερά στο έργο του διαλογισμού. Τον συμπεριέλαβα τέταρτο στην απαρίθμηση, επειδή ο διαλογισμός είναι επικίνδυνος και ανώφελος για τον άνθρωπο που τον αρχίζει χωρίς μια βάση καλού χαρακτήρα και καθαρής ζωής. Ο διαλογισμός τότε γίνεται μόνο ένα μέσον για την προσέλκυση ενεργειών οι οποίες απλώς χρησιμεύουν για να διεγείρουν τις ανεπιθύμητες όψεις της ζωής του, όπως ακριβώς η λίπανση ενός κήπου γεμάτου ζιζάνια θα προκαλέσει μια τρομακτική συγκομιδή τους κι έτσι θα καταπνίξει τα αδύναμα και μικροκαμωμένα λουλούδια. Ο διαλογισμός είναι επικίνδυνος εκεί όπου υπάρχει λανθασμένο κίνητρο, όπως η επιθυμία για προσωπική ανάπτυξη και για πνευματικές δυνάμεις, επειδή προκαλεί κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες απλώς ένα ενδυνάμωμα των σκιών στην κοιλάδα της πλάνης και οδηγεί στην πλήρη ανάπτυξη τον όφι της υπερηφάνειας που ενεδρεύει στην κοιλάδα της ιδιοτελούς επιθυμίας. Ο διαλογισμός είναι επικίνδυνος όταν λείπει η επιθυμία για υπηρεσία. Υπηρεσία είναι μια άλλη λέξη για τη χρησιμοποίηση της ψυχικής δύναμης για το καλό της ομάδας. Όταν η παρόρμηση αυτή λείπει, η ενέργεια μπορεί να εκχυθεί στα σώματα, αλλά – επειδή δε χρησιμοποιείται και δε βρίσκει διέξοδο – τείνει να υπερδιεγείρει τα κέντρα και να επιφέρει συνθήκες ολέθριες για το νεόφυτο. Η αφομοίωση και η εξάλειψη είναι νόμοι της ψυχικής ζωής καθώς και της φυσικής ζωής κι όταν ο απλός

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

156

αυτός νόμος περιφρονηθεί, θα επακολουθήσουν σοβαρές συνέπειες τόσο αναπόφευκτες όσο και στο φυσικό σώμα. 5. Μελέτη των κέντρων. Αυτή την αρχίζουμε τώρα. Είναι μια μελέτη που βρίσκεται προς το παρόν σε νηπιακό στάδιο στη Δύση κι εφαρμόζεται λίγο στην Ανατολή. Η προσέγγισή μας θα είναι κάπως καινούργια, γιατί παρότι θα εξοικειωθούμε με τα ονόματα, τις θέσεις και τις σχέσεις των κέντρων, δε θα κάνουμε διαλογιστικό έργο πάνω τους. Τελικά θα φτάσουμε σε κάποια εκτίμηση του κραδασμού τους, του τόνου και των χρωμάτων τους καθώς και των αστρολογικών σημασιών. Δε θα εργασθούμε με τα κέντρα κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης, ούτε θα επιδιώξουμε τη συνειδητή χρησιμοποίησή τους, όπως κάνουν τα πρόσωπα με ψυχόραση και ψυχακοή. Όλο το έργο που γίνεται από τους σπουδαστές πρέπει να γίνεται ολοκληρωτικά μέσα στο κεφάλι και απ’ το κεφάλι. Εκεί είναι η έδρα της Θέλησης ή όψης Πνεύμα, που εργάζεται δια της ψυχής. Εκεί βρίσκεται επίσης η συνθετική έκφραση της προσωπικότητας και απ’ την κατανόηση της σχέσης των δύο κεφαλικών κέντρων και της αμοιβαίας αλληλεπίδρασής τους θα προκύψει βαθμιαία η κυριαρχία της προσωπικότητας από την ψυχή. Αυτή θα οδηγήσει στη συνεπαγόμενη κι επακόλουθη καθοδηγούμενη δραστηριότητα των πέντε άλλων κέντρων. Το έργο των πέντε αυτών κέντρων θα γίνει τελικά τόσο αυτόματο όσο η τωρινή λειτουργία της καρδιάς και των πνευμόνων στο φυσικό σώμα. Η προεδρεύουσα Νοημοσύνη, ο Εαυτός, “κάθεται στο θρόνο μεταξύ των φρυδιών” και καθοδηγούμενος απ’ το Φως στο κεφάλι θα αφυπνιστεί και θα καταστεί τόσο άγρυπνος στα ενδιαφέροντα της ψυχής όσο και η συνείδηση του “εγώ” στο μέσο εγωκεντρικό άνθρωπο. Με το ρυθμό της θείας ζωής του και με τη συνειδητή συνεργασία του με το Σχέδιο και λειτουργώντας με τη χρήση της Θέλησης, πρέπει ο μαθητής που βρίσκεται σ’ ενσάρκωση να δρα σαν ο πράκτορας της ψυχής του στους τρεις κόσμους. 6. Αναπνευστικές ασκήσεις. Λίγο-λίγο καθώς συντελείται πρόοδος, θα κοινοποιούνται οι αναγκαίες οδηγίες. Ας υποδείξω ωστόσο πως καμιά αναπνευστική άσκηση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια όταν δεν υπάρχει προσπάθεια επιβολής ενός ρυθμού πάνω στην καθημερινή ζωή. Οι δύο δραστηριότητες πρέπει να προχωρούν πλάι-πλάι. Το αποτέλεσμα των αναπνευστικών ασκήσεων ποικίλλει: α. Προκύπτει ένα αποτέλεσμα οξυγόνωσης. Η ροή του αίματος εξαγνίζεται και η πίεση ανακουφίζεται. Σ’ αυτό υποκρύπτεται ένας συμβολισμός: γιατί όπως οξυγονώνεται το αίμα έτσι και η ζωή του ανθρώπου στους τρεις κόσμους διαποτίζεται από την πνευματική ενέργεια. β. Υπάρχει η επιβολή ενός ιδιάζοντος ρυθμού που προκύπτει από την ιδιαίτερη έκταση και το χρονικό όριο των αναπνοών – εισπνοή, κατακράτηση και εκπνοή – κι αυτός θα ποικίλλει ανάλογα με το μέτρημα. γ. Παρουσιάζεται ένα λεπτοφυές αποτέλεσμα της πράνα (που είναι το υποκειμενικό στοιχείο το οποίο υπόκειται στον αέρα που εισπνέεται κι εκπνέεται) το οποίο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

157

επηρεάζει εξαιρετικά δυναμικά το σώμα της πράνα, το ζωτικό ή αιθερικό σώμα. Οι σπουδαστές πρέπει να θυμούνται πως τα λεπτοφυή αποτελέσματα είναι πιο ισχυρά από τα φυσικά αποτελέσματα. Προκαλούν αποτελέσματα προς δύο κατευθύνσεις: στο φυσικό σώμα και στο αιθερικό σώμα. Ολόκληρο το ζωτικό σώμα προσλαμβάνει έναν ιδιαίτερο ρυθμό ανάλογα με τις αναπνευστικές ασκήσεις. Όταν αυτός συνεχισθεί για μια μακρά χρονική περίοδο, θα έχει είτε διαρρηκτικό είτε συνεκτικό αποτέλεσμα στο φυσικό σώμα και είτε θα αποζωτικοποιήσει είτε θα ζωογονήσει αντίστοιχα το αιθερικό σώμα. δ. Υπάρχει το αποτέλεσμα στα κέντρα, το οποίο είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό και ακολουθεί την τάση της σκέψης του ζηλωτή. Αν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος σκέφτεται πάνω στο ηλιακό πλέγμα, το κέντρο αυτό αναπόφευκτα θα ζωογονηθεί και η συναισθηματική του φύση θα ενδυναμωθεί. Απ’ όπου και η αναγκαιότητα για τους σπουδαστές να διατηρούν το διαλογισμό τους σταθερά στο κεφάλι κι έτσι ν’ αφυπνίσουν το κέντρο της κεφαλής. Ας μην αμφιβάλλει κανείς για το αποτέλεσμα των αναπνευστικών ασκήσεων πάνω στο ζωτικό σώμα. Όσο σίγουρα το φαγητό και το ποτό δομούν ή καταστρέφουν το φυσικό σώμα και υποβοηθούν ή παρεμποδίζουν την ορθή λειτουργία του, τόσο σίγουρα οι αναπνευστικές ασκήσεις προκαλούν ισχυρά αποτελέσματα, όταν χρησιμοποιούνται με τον κατάλληλο τρόπο σε μια αρκετά μακρά χρονική περίοδο. Και τι άραγε να πω για τις τρεις τελευταίες απαιτήσεις; Όχι πολλά, γιατί ο καιρός δεν είναι ακόμη ώριμος για την ορθή τους κατανόηση. Ο ζηλωτής πρέπει να προχωρεί βήμα προς βήμα και η θεωρία του δεν πρέπει να προτρέχει συνεχώς της εμπειρίας του. Ίσως μπορέσω να δώσω κάποια νύξη για καθεμιά απ’ τις τρεις αυτές απαιτήσεις μέσω της διατύπωσης ενός απλού κανόνα για την καθημερινή ζωή. Αυτός θα συλληφθεί από εκείνους για τους οποίους προορίζεται και δε θα προκαλέσει καμιά βλάβη στους ανεξέλικτους. Ο κανόνας αυτός, όταν τον ακολουθήσουμε, θα επιφέρει ήπια και υποκειμενικά τις αναγκαίες συνθήκες για την εκδήλωση της σχετικής απαίτησης. Μάθετε να χρησιμοποιείτε τη θέληση δια της ανάπτυξης ενός σταθερού σκοπού και της οργάνωσης της καθημερινής ζωής, έτσι ώστε ο σκοπός αυτός να μπορέσει να φτάσει στην εκπλήρωση. Μάθετε να κάνετε και κάτι άλλο με το χρόνο εκτός απ’ την οργάνωση και τη χρήση του. Μάθετε να κάνετε διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα και να χρησιμοποιείτε επομένως και τα τρία σώματα συγχρόνως. Ας το διασαφηνίσω: Όταν εξασκείσθε στις καθημερινές αναπνευστικές σας ασκήσεις, κρατάτε το μέτρημά σας με ακρίβεια, ακούτε προσεκτικά για να ξεχωρίσετε τον ήχο που “ηχεί στη σιωπή” του διαλείμματος. Ταυτόχρονα να σκέφτεστε τον εαυτό σας σαν ψυχή, τον επιβάλλοντα το ρυθμό και τη φωνή που μιλά. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί με την εξάσκηση απ’ τον καθένα σας. Ανακαλύψτε τον όφι της πλάνης με τη βοήθεια του όφεως της σοφίας και τότε ο κοιμώμενος όφις θα ανορθωθεί για να φθάσει στον τόπο της συνάντησης.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΚΤΟΣ Οι ντέβα των κατώτερων τεσσάρων νιώθουν τη δύναμη όταν ο οφθαλμός ανοίξει· εκδιώκονται και χάνουν τον αφέντη τους. Το Έργο του Οφθαλμού.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ Έχουμε τώρα να εξετάσουμε έναν απ’ τους απλούστερους Κανόνες της Μαγείας κι όμως ταυτόχρονα έναν από τους πιο πρακτικούς κι έναν από τον οποίο εξαρτάται η όλη επιτυχία κάθε μαγικού έργου. Θα ήθελα να υποδείξω στον ερευνητικό ζηλωτή ότι το κλειδί της κατάστασης που περιγράφεται στον κανόνα βρίσκεται στη λέξη ενατένιση που απαντάται στον προηγούμενο. Ας μελετήσουμε λοιπόν τη λέξη με προσοχή κι ας ζητήσουμε τον ακριβή ορισμό της. Η ενατένιση συνεπάγεται σταθερή όραση που κατευθύνεται με προσήλωση σ’ έναν ειδικό αντικειμενικό σκοπό. Η ψυχή ή ο ηλιακός άγγελος θεωρείται ότι ατενίζει σε τρεις κατευθύνσεις: 1. Στο Επουράνιο Φως, σ’ εκείνη την κεντρική Ζωή ή Ενέργεια που κρύβει μέσα Της το σκοπό και το σχέδιο στο οποίο τείνει κάθε Ον. Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω πιο καθαρά. Τι μπορεί να είναι η κατευθυντήρια αυτή δύναμη, ποιο είναι το μυστικό του καθαυτού Όντος, αποκαλύπτεται μόνο στη διάρκεια των πιο προχωρημένων μυήσεων και συλλαμβάνεται τελικά μόνο όταν το ίδιο το αιτιώδες σώμα, η καράνα σαρίρα, διασπασθεί και ο τελικός περιορισμός φύγει. Με αυτή την κατεύθυνση της όρασης του ηλιακού Αγγέλου δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε. 2. Στο βασίλειο όπου βασιλεύει υπέρτατος ο ηλιακός Άγγελος, στον κόσμο των ψυχών ή των εγωικών παρωθήσεων, του ιεραρχικού έργου και της καθαρής σκέψης. Είναι η Βασιλεία του Θεού, ο κόσμος του ουράνιου Όντος. Είναι η κατάσταση για την οποία οι μαθητές αποκτούν αυξανόμενη επίγνωση, όπου εργάζονται οι μυημένοι κι απ’ την οποία οι Διδάσκαλοι στις διαβαθμισμένες τάξεις Τους κατευθύνουν την εξελικτική διαδικασία του πλανήτη. Οι δύο αυτές κατευθύνσεις στις οποίες κοιτάζει η ψυχή συνιστούν τον κόσμο της πνευματικής εμπειρίας της και το αντικείμενο της έφεσής της. Μη λησμονείται ότι ο πνευματικός άνθρωπος, ο ηλιακός Άγγελος, έχει επίσης το στόχο της προσπάθειάς του κι ότι γίνεται η δεσπόζουσα ώθηση όταν επιτευχθεί η υποταγή του φορέα στους τρεις κόσμους. Όπως ακριβώς μόνο το πλήρως νοήμον ανθρώπινο ον μπορεί να αρχίσει συνειδητά να λειτουργεί σαν ψυχή και να έρχεται σ’ επαφή με το βασίλειο της ψυχής, έτσι μόνο η πλήρως ενεργός και κυρίαρχη ψυχή στην οποία η βουδδική αρχή ελέγχει δυναμικά, μπορεί ν’ αρχίσει να έρχεται σ’ επαφή με την κατάσταση του καθαρού Όντος, στην οποία η ενάδα ή πνεύμα αναπαύεται αιώνια. Η ανάπτυξη της διανόησης στον άνθρωπο σημαδεύει την καταλληλότητά του για

το έργο της διάνυσης της Ατραπού πίσω στην πλήρη ψυχική συνείδηση. Η ανάπτυξη της βουδδικής ή της όψης σοφία-αγάπη στον ηλιακό Άγγελο καταδεικνύει την καταλληλότητά του για περαιτέρω πρόοδο στην επίγνωση της κατάστασης του αγνού Όντος. 3. Η τρίτη κατεύθυνση στην οποία κοιτάζει η ψυχή κι όπου ενασκεί την ιδιότητα της ενατενιστικής όρασης, είναι προς την αντανάκλασή της στους τρεις κόσμους. Το αντικείμενο του μακρού αγώνα μεταξύ ανώτερου και κατώτερου ανθρώπου είναι να καταστήσει τον κατώτερο ανταποκριτικό και να έχει ευαίσθητη επίγνωση των δυνάμεων που εκπορεύονται απ’ την ψυχή καθώς η τελευταία “ενατενίζει” το τριπλό της όργανο. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σχέση μεταξύ των τριών αυτών “κατευθύνσεων ενατένισης” και της αφύπνισης των τριών κύριων κέντρων. Μόνο να το υπαινιχθούμε μπορούμε λόγω του δυσνόητου του ζητήματος. Τόσοι πολλοί παράγοντες διέπουν αυτή την αφύπνιση, ώστε κάθε ζηλωτής πρέπει να καθορίσει για λογαριασμό του τη σειρά και τον τρόπο της αφύπνισής του. Το κέντρο μεταξύ των φρυδιών, που ονομάζεται κοινώς τρίτος οφθαλμός, έχει μια μοναδική και ιδιότυπη λειτουργία. Όπως υπέδειξα αλλού, οι σπουδαστές δεν πρέπει να συγχέουν την επίφυση με τον τρίτο οφθαλμό. Σχετίζονται αλλά δεν είναι το ίδιο. Στη Μυστική Δοξασία θεωρούνται φαινομενικά το ίδιο και ο επιπόλαιος αναγνώστης μπορεί εύκολα να τα μπερδέψει, αλλά κατά κανέναν τρόπο δεν είναι ταυτόσημα. Αυτό το ήξερε η Ε.Π.Μπ., αλλά η φαινομενική σύγχυση επετράπη ωσότου γίνουν γνωστά περισσότερα για την αιθερική φύση των μορφών. Ο τρίτος οφθαλμός εκδηλώνεται σαν αποτέλεσμα της κραδασμικής αλληλενέργειας των δυνάμεων της ψυχής που εργάζονται δια της επίφυσης και των δυνάμεων της προσωπικότητας που εργάζονται δια της υπόφυσης. Οι αρνητικές και θετικές αυτές δυνάμεις αλληλενεργούν κι όταν είναι αρκετά ισχυρές παράγουν το φως στο κεφάλι. Όπως ακριβώς το φυσικό μάτι ήρθε σε ύπαρξη σ’ ανταπόκριση στο φως του ηλίου, έτσι και το πνευματικό μάτι έρχεται σε ύπαρξη σ’ ανταπόκριση στο φως του πνευματικού ηλίου. Καθώς ο ζηλωτής αναπτύσσεται αποκτά επίγνωση του φωτός. Αναφέρομαι στο φως μέσα σ’ όλες τις μορφές, που συγκαλύπτεται απ’ όλα τα περιβλήματα και τις εκφράσεις της θείας ζωής κι όχι μόνο στο φως μέσα στον ίδιο το ζηλωτή. Καθώς αυξάνει η επίγνωσή του γι’ αυτό το φως, αναπτύσσεται η συσκευή της όρασης και ο μηχανισμός δια του οποίου μπορεί να δει τα πράγματα μέσα στο πνευματικό φως έρχεται σε ύπαρξη μέσα στο αιθερικό σώμα. Είναι ο οφθαλμός του Σίβα, γιατί χρησιμοποιείται πλήρως στο μαγικό έργο μόνο όταν ελέγχει η εναδική όψη, η όψη θέληση. Μέσω του τρίτου οφθαλμού η ψυχή πραγματοποιεί τρεις δραστηριότητες: 1. Είναι ο οφθαλμός της όρασης. Δι’ αυτού ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει πίσω από τις μορφές όλων των όψεων της θείας έκφρασης. Αποκτά επίγνωση του φωτός του κόσμου κι έρχεται σ’ επαφή με την ψυχή μέσα σ’ όλες τις μορφές. Όπως ακριβώς το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΚΤΟΣ

163

φυσικό μάτι αποτυπώνει μορφές, έτσι και το πνευματικό μάτι αποτυπώνει τη φώτιση μέσα σ’ αυτές τις μορφές, όπου η “φώτιση” υποδεικνύει μια ειδική κατάσταση ύπαρξης. Διανοίγει τον κόσμο της ακτινοβολίας. 2. Είναι ο ελέγχων παράγων του μαγικού έργου. Κάθε έργο λευκής μαγείας διεξάγεται μ’ έναν οριστικά εποικοδομητικό σκοπό που γίνεται εφικτός δια της χρήσης της νοήμονος θέλησης. Μ’ άλλα λόγια, η ψυχή ξέρει το σχέδιο κι όταν η ευθυγράμμιση είναι ορθή και η στάση σωστή, η όψη θέληση του θείου ανθρώπου μπορεί να λειτουργεί και να επιφέρει αποτελέσματα στους τρεις κόσμους. Το όργανο που χρησιμοποιείται είναι ο τρίτος οφθαλμός. Η αναλογία μ’ αυτό μπορεί να ιδωθεί στη συχνά παρατηρούμενη δύναμη του ανθρώπινου ματιού καθώς ελέγχει άλλα ανθρώπινα όντα και ζώα μ’ ένα βλέμμα και με μια σταθερή ματιά μπορεί να δρα μαγνητικά. Δια του εστιασμένου ανθρώπινου ματιού ρέει δύναμη. Δια του εστιασμένου τρίτου οφθαλμού ρέει δύναμη. 3. Έχει μια καταστροφική όψη και η ενέργεια που ρέει δια του τρίτου οφθαλμού μπορεί να έχει ένα διαλυτικό και καταστρεπτικό αποτέλεσμα. Μπορεί δια της εστιασμένης προσοχής του που κατευθύνεται απ’ τη νοήμονα θέληση, να εκδιώξει τη φυσική ύλη. Είναι ο πράκτορας της ψυχής στο εξαγνιστικό έργο. Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι σε καθένα από τα λεπτότερα σώματα των τριών κόσμων υπάρχει ένα αντίστοιχο σημείο εστίασης και το κέντρο μεταξύ των φρυδιών δεν είναι παρά το φυσικό αντίστοιχο (γιατί η αιθερική ύλη είναι φυσική) εσώτερων αναλογιών. Μέσω αυτού του σημείου εστίασης η ψυχή κοιτάζει ή ενατενίζει το νοητικό πεδίο, συμπεριλαμβανομένου του νοητικού μηχανισμού. Παρόμοια στο συναισθηματικό πεδίο η ψυχή φέρεται σε κατάσταση επίγνωσης ή όρασης του συναισθηματικού της περιβλήματος και του κόσμου των αστρικών φαινομένων και υπάρχει το φυσικό παράλληλο για το αιθερικό σώμα. Το τρίτο έργο της ψυχής θίγεται εδώ, το καταστροφικό έργο της απαλλαγής από τις παλιές μορφές, της αποτίναξης από τα σώματα της ανεπιθύμητης φύσης ύλης και της συντριβής των φραγμών και των περιορισμών στην αληθινή ψυχική δραστηριότητα. Οι τρεις αυτές δραστηριότητες της ψυχής με το μέσον του τρίτου οφθαλμού είναι οι αντιστοιχίες των τριών όψεων και οι σπουδαστές θα το έβρισκαν ενδιαφέρον να τις επεξεργαστούν. Η παρατήρηση του φωτός μέσα σ’ όλες τις μορφές δια του τρίτου οφθαλμού (που ήλθε σε ύπαρξη δια της αντίληψης του φωτός στο κεφάλι, του πνευματικού φωτός) δεν είναι παρά η αντιστοιχία του φυσικού ματιού που αποκαλύπτει τις μορφές στο φως του φυσικού ηλίου. Αντιστοιχεί στην προσωπικότητα. Η όψη του ελέγχου μέσω μαγνητικής ενέργειας και της ελκτικής δύναμης του πνευματικού ματιού, που είναι ο δεσπόζων παράγων στο μαγικό έργο, είναι η αντιστοιχία στην ψυχή. Κατά μια πολύ μυστηριώδη έννοια η ψυχή είναι ο οφθαλμός της ενάδας, που επιτρέπει στην ενάδα που είναι αγνό Ον, να εργάζεται, να προσεγγίζει, να γνωρίζει και να βλέπει.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΚΤΟΣ

164

Η όψη της καταστροφής είναι η αντιστοιχία στην ενάδα ή όψη θέληση· σε τελευταία ανάλυση είναι η ενάδα που επιφέρει την τελική αφαίρεση, καταστρέφει όλες τις μορφές, αποσύρεται από την εκδήλωση και τερματίζει τον κύκλο του δημιουργικού έργου. Φέρνοντας αυτές τις έννοιες σε πρακτική έκφραση σε σχέση με τον Κανόνα που εξετάζουμε, μπορούμε να σημειώσουμε ότι ο Κανόνας αυτός πραγματεύεται και τις τρεις αυτές δραστηριότητες. Ο τρίτος οφθαλμός ανοίγει σαν αποτέλεσμα συνειδητής ανάπτυξης, ορθής ευθυγράμμισης και της εισροής της ψυχικής ζωής. Τότε η μαγνητική ελέγχουσα δύναμή του γίνεται αισθητή, ελέγχοντας τις ζωές των κατώτερων σωμάτων, εκδιώκοντας τα κατώτερα τέσσερα στοιχειακά (της γης, του ύδατος, του πυρός και του αέρος) και εξαναγκάζοντας τους σεληνιακούς κυρίους να παραιτηθούν. Η προσωπικότητα η οποία μέχρι τώρα ήταν ο κύριος, δεν μπορεί πια να ελέγχει και η ψυχή έρχεται σε πλήρη κυριαρχία στους τρεις κόσμους. Το στοιχειακό της γης, που είναι το άθροισμα των πολλών ζωών οι οποίες σχηματίζουν το φυσικό σώμα, ελέγχεται και νιώθει επάνω του τον οφθαλμό του Διδασκάλου (του ενός Διδασκάλου μέσα στο κεφάλι). Τα χονδροειδή στοιχεία που συνιστούν αυτό το σώμα, “εκδιώκονται” και δομούνται καλύτερα και πιο επαρκή άτομα ή ζωές. Το στοιχειακό του αστρικού ή σώματος του ύδατος υφίσταται μια παρόμοια δραστηριότητα συν ένα σταθεροποιητικό αποτέλεσμα που φέρνει σ’ ένα τέρμα την αναταραχή και την τρικυμιώδη ρευστότητα που μέχρι τώρα το χαρακτήριζε. Δια της ελέγχουσας μαγνητικής δύναμης του πνευματικού ματιού η ψυχή δομεί εκ νέου το αστρικό σώμα και το διατηρεί σταθερό και συνεκτικό μέσω της εστιασμένης προσοχής της. Μια ανάλογη διαδικασία προωθείται επίσης στο νοητικό σώμα. Οι παλιές μορφές εξαφανίζονται μπροστά στο καθαρό φως στο οποίο εργάζεται ο πνευματικός άνθρωπος και όπως το διατυπώνει το Αρχαίο Σχόλιο: “Ένα βλέμμα ρίχνει η ψυχή στις μορφές του νου. Μια ακτίνα φωτός εκρέει και το σκοτάδι εξαφανίζεται· οι παραμορφώσεις και οι κακοποιές μορφές χάνονται και όλα τα μικρά πυρά σβήνουν· τα μικρότερα φώτα δε φαίνονται πια. “Ο οφθαλμός δια του φωτός αφυπνίζει σε ζωή τους αναγκαίους τρόπους του Όντος. Στο μαθητή αυτό θα φέρει γνώση. Στον αδαή καμιά αίσθηση δεν παρατηρείται, γιατί αίσθηση δεν υπάρχει.”

Το στοιχειακό του αέρος, νοούμενο συμβολικά, είναι εκείνο το υπόστρωμα της ενέργειας που εργάζεται δια των μορφών του αιθερικού σώματος με το οποίο ασχολούμαστε δια της αναπνοής και χειριζόμαστε μέσω της επιστήμης της πραναγιάμα. Η στοιχειακή αυτή μορφή είναι η περίπλοκη αιθερική δομή – τα νάντις και τα κέντρα – κι όλοι οι προχωρημένοι σπουδαστές ξέρουν καλά πώς ελέγχονται από την εστιασμένη προσοχή της ψυχής σ’ ενατένιση, που δρα δια του κεφαλικού κέντρου, είναι εστιασμένη στην περιοχή του τρίτου οφθαλμού και παρασύρεται σε ορθή και ειδική δραστηριότητα με μια πράξη θέλησης. Στην παραπάνω πρόταση συγκέντρωσα τη φόρμουλα κάθε μαγικού έργου στο φυσικό πεδίο. Μέσω του αιθερικού σώματος και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΚΤΟΣ

165

της δύναμης που κατευθύνεται από το ένα ή άλλο κέντρο, η ψυχή διεξάγει το έργο της μαγείας. Μέσω της έντονης εστίασης της πρόθεσης στο κεφάλι και της στροφής της προσοχής δια του τρίτου οφθαλμού στο κέντρο που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί, η δύναμη βρίσκει τη σωστή διέξοδό της. Η δύναμη αυτή καθίσταται ισχυρή από την ενεργοποιό κατευθυνόμενη νοήμονα θέληση. Μελετήστε αυτά τα σημεία, γιατί σ’ αυτά θα βρείτε το κλειδί του μαγικού έργου της ανασυγκρότησης της δικής σας ζωής, του μαγικού έργου της ανθρώπινης ανασυγκρότησης που ορισμένοι μύστες διεξάγουν και του μαγικού έργου της εξέλιξης του θείου σχεδίου που αποτελεί την υποκινούσα δύναμη της απόκρυφης Ιεραρχίας.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ Οι διπλές δυνάμεις του πεδίου στο οποίο πρέπει ν’ αναζητηθεί η ζωτική δύναμη, φαίνονται· ο Ηλιακός Άγγελος αντικρίζει τις δύο ατραπούς· οι πόλοι κραδαίνονται. Μια εκλογή αντιμετωπίζει αυτός που διαλογίζεται. Το Πεδίο Μάχης του Αστρικού Πεδίου. Οι Δύο Ατραποί.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΑΣΤΡΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ Πρέπει ν’ αρχίσουμε τη μελέτη και την εξέταση του έβδομου Κανόνα της Μαγείας. Συμπληρώσαμε τους πρώτους έξι Κανόνες που πραγματεύονται ειδικά την εργασία στο νοητικό πεδίο και γιαυτό έχουν πρακτική αξία μόνο για όσους αρχίζουν να χρησιμοποιούν τη δύναμη του νου στο μαγικό έργο της δημιουργίας. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε γι’ αυτό ότι καθώς η ανθρωπότητα εισέρχεται στη νοητική κληρονομιά της εμφανίζεται ταυτόχρονα μια αυξημένη τάση για μαγικό έργο. Σχολές διαβεβαίωσης προβάλλουν παντού και η εξαγγελλόμενη πρόθεσή τους είναι να δημιουργήσουν τις φυσικές συνθήκες όπου ο άνθρωπος μπορεί να έχει ό,τι θεωρεί αξιοθαύμαστο και σκόπιμο. Βιβλία για το θέμα του δημιουργικού νου πλημμυρίζουν τις αγορές και οι συζητήσεις για τη δύναμη πίσω απ’ τις δημιουργικές τέχνες θεωρούνται ζωτικής σημασίας. Οι ψυχολόγοι εξετάζουν επισταμένως το όλο ζήτημα και παρότι επί του παρόντος το ιδεώδες αντιμετωπίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά με όρους του φυσικού πεδίου, ωστόσο το σύνολο υποδεικνύει μια κραδασμική δραστηριότητα στην παγκόσμια ψυχή καθώς εκφράζεται δια της ανθρωπότητας και προβάλλει απ’ το νοητικό βασίλειο. Οι πρωτοπόροι της φυλής και οι βασικοί στοχαστές και δημιουργικοί εργάτες της ανθρωπότητας δεν είναι παρά οι ευαίσθητοι που ανταποκρίνονται αμεσότερα στις νοητικές ώσεις. Είναι προς το παρόν μειονότητα και οι περισσότεροι άνθρωποι ανταποκρίνονται σε δυνάμεις και κραδασμούς που εκπορεύονται από το πεδίο των συναισθημάτων και της επιθυμίας. Ωστόσο όλο και περισσότεροι αφυπνίζονται και η σημασία των έξι πρώτων Κανόνων της Μαγείας θα γίνεται όλο και πιο φανερή. Αυτοί οι δεκαπέντε κανόνες διαιρούνται σε: Έξι κανόνες για το νοητικό πεδίο. Πέντε κανόνες για το επιθυμητικό ή αστρικό πεδίο. Τέσσερις κανόνες για το φυσικό πεδίο. Η κύρια σκέψη που πρέπει να διατηρεί κανείς καθαρά στο νου του είναι ότι περιορίζονται στη χρήση της ενέργειας στους τρεις κόσμους κι ότι την ενέργεια αυτή είτε τη χειρίζεται συνειδητά η κυβερνώσα ψυχή είτε την παρασύρει σε δράση η δύναμη που ενυπάρχει στην ύλη των τριών κόσμων, ανεξάρτητα από την ψυχή. Όταν συμβαίνει αυτό, ο άνθρωπος είναι θύμα των δικών του μορφικών ενεργειών και της υλικής όψης όλης της εκδήλωσης. Στην άλλη περίπτωση είναι ο νοήμων κυβερνήτης που διευθύνει τα δικά του πεπρωμένα και σύρει τις κατώτερες ενέργειες σε μορφές και δραστηριότητες με τη δύναμη των νοητικών του παρωθήσεων και την εστιασμένη

προσοχή της δικής του ψυχής. Στους έξι κανόνες που ήδη εξετάσαμε, μια ή δύο σκέψεις προβάλλουν καθαρότερα και θα μπορούσαν να συνοψισθούν με τους ακόλουθους όρους: Κανόνας 1 – Αυτοπερισυλλογή που καταλήγει σε συγκέντρωση. Κανόνας 2 – Ανταπόκριση που καταλήγει σε αλληλενέργεια μεταξύ ανώτερου και κατώτερου. Κανόνας 3 – Ακτινοβολία που καταλήγει σε ήχηση. Κανόνας 4 – Αναπνοή που καταλήγει σε δημιουργικό έργο. Κανόνας 5 – Επανένωση που καταλήγει σε ενοποίηση. Κανόνας 6 – Αναπροσανατολισμός που καταλήγει σε διαυγή θεώρηση του Σχεδίου. Οι σπουδαστές καλά θα έκαναν να εξετάσουν αυτές τις σχέσεις και να ανακαλύψουν την υποκείμενη σύνθεση. Στα λόγια αυτού του κανόνα συντίθεται ικανοποιητικά το αστρικό πεδίο με τη λειτουργία και το πρόβλημά του. Σημειώστε τους όρους που χρησιμοποιούνται στην περιγραφή που δίνεται με λίγες σύντομες φράσεις: 1. 2. 3. 4. 5.

Το πεδίο των διπλών δυνάμεων. Το πεδίο των δύο ατραπών. Το πεδίο όπου αναζητείται η ζωτική δύναμη. Το πεδίο των κραδαινόμενων πόλων. Το πεδίο όπου γίνεται εκλογή.

Ένα από τα πιο ζωτικά πράγματα που κάθε ζηλωτής πρέπει να κάνει, είναι να μάθει να κατανοεί το αστρικό πεδίο, ν’ αντιλαμβάνεται τη φύση του και να μάθει να στέκει ελεύθερος απ’ αυτό κι έπειτα να εργάζεται σ’ αυτό. Στις οδηγίες αυτές επιζητώ να δώσω κάποια σαφή διδασκαλία γι’ αυτό το πεδίο, γιατί τη στιγμή που ο άνθρωπος μπορεί να “δει” στο αστρικό πεδίο και μπορεί να επιτύχει ισορροπία και να μείνει σταθερός στο μέσο των κραδαινόμενων δυνάμεών του, τη στιγμή εκείνη είναι έτοιμος για μύηση. Πρώτα, ας συγκεντρώσουμε μερικούς από τους όρους που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν αυτή τη σφαίρα του θείου Όντος με την οποία ο άνθρωπος πρέπει στην αρχή να ταυτιστεί, να εισδύσει στο κέντρο, να διαπεράσει την καλυμμένη πλάνη της και τελικά να σταθεί σταθερά, άθικτος, αποσπασμένος, ανεπηρέαστος κι ελεύθερος. Ο όρος “αστρικός” που τόσο συχνά χρησιμοποιείται, είναι στην πραγματικότητα μια ακυρολεξία. Η Ε.Π.Μπ. είχε βασικά δίκαιο όταν χρησιμοποίησε τον όρο σε σχέση με τα αιθερικά ή ζωτικά πεδία του φυσικού πεδίου. Όταν γίνει επαφή με τον αιθερικό κόσμο, η πρώτη εντύπωση που δίνεται είναι πάντοτε ενός αστρικού φωτός, λαμπρού, σπινθηροβόλου. Βαθμιαία ωστόσο η λέξη ταυτίστηκε με το Κάμα ή επιθυμία κι έτσι χρησιμοποιήθηκε για το πεδίο της συναισθηματικής αντίδρασης. Έχει ενδιαφέρον να το σημειώσουμε αυτό, γιατί αποτελεί από μόνο του ένα παράδειγμα του αποτελέσματος του αστρικού πεδίου στον ανθρώπινο εγκέφαλο ο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

171

οποίος στην απληροφόρητη κατάστασή του αντιστρέφει την πραγματικότητα και βλέπει τα πράγματα σε μια αντεστραμμένη κατάσταση. Η εμφάνιση του αστρικού πεδίου, όταν ιδωθεί για πρώτη φορά σαφώς απ’ τον “διανοιχθέντα οφθαλμό” του ζηλωτή, είναι ένα πεδίο πυκνής ομίχλης, σύγχυσης, μεταβαλλόμενων μορφών, αλληλοδιαπερώμενων και αναμειγνυόμενων χρωμάτων κι έχει τέτοια καλειδοσκοπική εμφάνιση, ώστε το μάταιο του εγχειρήματος φαίνεται συντριπτικό. Δεν είναι φως, αστρικό ή διαυγές. Είναι έκδηλα μια αδιαπέραστη αταξία, γιατί είναι το πεδίο συνάντησης των δυνάμεων. Επειδή οι δυνάμεις στο σώμα του ίδιου του ζηλωτή βρίσκονται κι αυτές σε αταξία, σμίγει με το περιβάλλον χάος σε τέτοια έκταση ώστε είναι σχεδόν αδύνατο στην αρχή για την επιτηρούσα ψυχή να ξεχωρίσει το δικό της αστρικό μηχανισμό απ’ τον αστρικό μηχανισμό της ανθρωπότητας σαν σύνολο και από τον αστρικό μηχανισμό του κόσμου. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ο ζηλωτής πρέπει λοιπόν να μάθει, είναι να διαχωρίζει τη δική του αύρα με έννοια συναισθηματική από εκείνη του περιβάλλοντός του και πολύς χρόνος δαπανάται για να μάθει να το κάνει. Γι’ αυτό το λόγο ένα από τα πρώτα προσόντα της μαθητείας είναι η διάκριση, γιατί μέσω της χρήσης του νου σαν αναλυτή και διαχωριστή το αστρικό σώμα περιέρχεται υπό έλεγχο. Δεύτερο, το αστρικό πεδίο είναι το πεδίο της πλάνης, της γοητείας και μιας παραμορφωμένης παρουσίασης της πραγματικότητας. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι κάθε άτομο στον κόσμο εργάζεται δραστήρια με αστρική ύλη και η ισχύς της ανθρώπινης επιθυμίας και της παγκόσμιας επιθυμίας επιφέρει τη συνεχή εκείνη “εξεικόνιση” και μορφική δόμηση που οδηγεί στα πιο συγκεκριμένα αποτελέσματα της αστρικής ύλης. Η ατομική επιθυμία, η εθνική επιθυμία, η φυλετική επιθυμία, η επιθυμία της ανθρωπότητας σαν σύνολο συν την ενστικτώδη επιθυμία όλων των υπανθρώπινων ζωών προκαλεί μια συνεχή αλλαγή και μετατόπιση της ουσίας του πεδίου· υπάρχει μια δόμηση πρόσκαιρων μορφών – μερικών σπάνιας ομορφιάς, μερικών χωρίς ομορφιά – και μια ζωογόνηση από την αστρική ενέργεια του δημιουργού τους. Προσθέστε σ’ αυτές τις μορφές εκείνο το επίμονο και σταθερά αναπτυσσόμενο σενάριο που αποκαλούμε “ακασικά αρχεία” τα οποία αφορούν τη συναισθηματική ιστορία του παρελθόντος, προσθέστε τις δραστηριότητες των άσαρκων ζωών που περνούν από το αστρικό πεδίο, είτε φεύγοντας είτε οδεύοντας προς την ενσάρκωση, προσθέστε τη δυναμική επιθυμία, εξαγνισμένη και νοήμονα, όλων των υπερανθρώπινων Ζωών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της απόκρυφης πλανητικής Ιεραρχίας και το άθροισμα των παρευρισκόμενων δυνάμεων είναι εκπληκτικό. Όλες ενεργούν επί, γύρω και διαμέσου κάθε ανθρώπινου όντος και ανάλογα με την ολκή του φυσικού του σώματος και την κατάσταση των κέντρων του θα είναι και η ανταπόκρισή του. Μέσω του απατηλού αυτού πανοράματος ο ζηλωτής πρέπει να διανοίξει το δρόμο του, βρίσκοντας το κλειδί ή το νήμα που θα τον οδηγήσει έξω από το λαβύρινθο και κρατώντας σφικτά κάθε μικροσκοπικό τμήμα της πραγματικότητας όπως του παρουσιάζεται, μαθαίνει να διακρίνει την αλήθεια απ’ τη γοητεία, το μόνιμο από το πρόσκαιρο και το βέβαιο από το απατηλό. Όπως το διατυπώνει το Αρχαίο Σχόλιο:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

172

“Ας αδράξει ο μαθητής την ουρά του όφι της σοφίας κι αφού την πιάσει σταθερά, ας την ακολουθήσει στο βαθύτερο κέντρο της Αίθουσας της Σοφίας. Ας μην εξαπατηθεί από την παγίδα που του στήνει ο όφις της πλάνης, αλλά ας κλείσει τα μάτια του στο πολύχρωμο ποίκιλμα στη ράχη του και τα αυτιά του στη μελωδία της φωνής του. Ας διακρίνει το πετράδι που βρίσκεται στο μέτωπο του όφι του οποίου κρατά την ουρά και με την ακτινοβολία του ας διασχίσει τις λασπωμένες αίθουσες της μάγια.”

Καμιά γοητεία, καμιά πλάνη δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ τον άνθρωπο που τάχθηκε στο χρέος της διάνυσης της σαν κόψη ξυραφιού Ατραπού η οποία οδηγεί μέσα από την έρημο, μέσα από το πυκνό δάσος, μέσα από τα βαθιά νερά της θλίψης και της αγωνίας, μέσα από την κοιλάδα της θυσίας και πάνω από τα όρη του οράματος στην πύλη της Απελευθέρωσης. Μπορεί μερικές φορές να ταξιδεύει στο σκοτάδι (και η πλάνη του σκότους είναι πολύ πραγματική)· μπορεί μερικές φορές να ταξιδεύει σ’ ένα φως τόσο εκτυφλωτικό και συνταρακτικό ώστε με δυσκολία να μπορεί να βλέπει το δρόμο μπροστά· μπορεί να γνωρίσει τι είναι να διστάζει κανείς πάνω στην Ατραπό και να πέφτει από την κούραση της υπηρεσίας και του αγώνα· μπορεί προσωρινά να παραστρατήσει και να περιπλανηθεί σε μονοπάτια φιλοδοξίας, ατομικού συμφέροντος και υλικής σαγήνης, αλλά το ολίσθημα δε θα είναι παρά σύντομο. Τίποτε στον παράδεισο ή στην κόλαση, στη γη ή αλλού δεν μπορεί να σταματήσει την πρόοδο του ανθρώπου που αφυπνίσθηκε στην πλάνη, διέκρινε την πραγματικότητα πέρα από τη γοητεία του αστρικού πεδίου και άκουσε, έστω και μόνο μια φορά, το σαλπιγκτήριο κάλεσμα της ψυχής του. Το αστρικό πεδίο είναι επίσης η Κουρουκσέτρα τόσο της ανθρωπότητας σαν σύνολο όσο και της ατομικής ανθρώπινης μονάδας. Είναι το πεδίο μάχης όπου πρέπει να βρεθεί το Βατερλώ κάθε ζηλωτή. Σε κάποια ζωή έρχεται μια συναισθηματική κρίση όπου αναλαμβάνεται μια αποφασιστική δράση κι ο μαθητής αποδεικνύει τον έλεγχό του πάνω στη συναισθηματική του φύση. Μπορεί να πάρει τη μορφή κάποιας μεγάλης και ζωτικής δοκιμασίας που καλύπτει ένα σύντομο διάστημα αλλά απαιτεί κάθε εφόδιο σοφίας κι αγνότητας που διαθέτει ο μαθητής, ή μπορεί να είναι μια μακρά και παρατεταμένη συναισθηματική ένταση που εκτείνεται σε πολλά χρόνια ζωής. Αλλά με την εξασφάλιση επιτυχίας και την επίτευξη καθαρής όρασης και ορθής κρίσης (μέσω ορθής διάκρισης) ο μαθητής πιστοποιεί την καταλληλότητά του για τη δεύτερη μύηση. Θα ήθελα να υποδείξω πως αυτή τη δοκιμασία και κρίση περνά τώρα η ανθρωπότητα, η οποία άρχισε σ’ εκείνες τις συνθήκες που κορυφώθηκαν στον παγκόσμιο πόλεμο και στη σημερινή παγκόσμια ένταση. Η πρώτη μύηση της ανθρωπότητας σαν οντότητας έλαβε χώρα όταν έγινε εφικτή η ατομικοποίηση και η ψυχή γεννήθηκε στο σώμα της ανθρωπότητας. Προηγήθηκε μια περίοδος τρομερής πίεσης και έντασης, την οποία ένιωσαν αμυδρά οι πρωτοπόροι του ανθρώπινου βασιλείου από τις τάξεις των ζωανθρώπων. Εφόσον η κρίση αυτή περάσει επιτυχώς, η δεύτερη μύηση της ανθρωπότητας θα είναι το αποτέλεσμα – η διέλευση από τη βάπτιση και η είσοδος στο ρεύμα. Έτσι ο παγκόσμιος πόλεμος και τα επακόλουθα αποτελέσματά του αποτελούν την Κουρουκσέτρα του παγκόσμιου Αρζούνα και η έκβαση βρίσκεται ακόμη στη ζυγαριά. Μην το λησμονείτε αυτό. Ωστόσο δεν υπάρχει

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

173

λόγος για απαισιοδοξία. Η έκβαση του καλού είναι αναπόφευκτη. Όμως είναι ζήτημα αργής ή γοργής αντίληψης και απελευθέρωσης από τη μεγάλη παγκόσμια πλάνη και γι’ αυτό το σκοπό εκλιπαρείται κάθε ζηλωτής να εργασθεί επίμοχθα και να δώσει τη βοήθειά του. Κάθε άνθρωπος που απελευθερώνεται, που βλέπει καθαρά και αποδεσμεύεται από τη γοητεία της πλάνης βοηθά το Μεγάλο Έργο. Το αστρικό πεδίο είναι επίσης το πεδίο όπου τα ζεύγη των αντιθέτων δρουν κι αλληλενεργούν και όπου η έλξη των μεγάλων δυαδικοτήτων γίνεται δυναμικά αισθητή. Πρώτιστα η αλληλενέργεια είναι μεταξύ της ψυχής και του φορέα της, της ύλης, αλλά υπάρχουν πολλές μικρότερες δυαδικότητες που παίζουν το ρόλο τους και που αναγνωρίζονται πιο εύκολα από το μέσο άνθρωπο. Το φως και το σκοτάδι αλληλενεργούν όπως ακριβώς η ηδονή κι ο πόνος· το καλό και το κακό συναντώνται και σχηματίζουν το στίβο των Θεών και η φτώχεια και τα πλούτη εξουδετερώνονται αμοιβαία. Η όλη σύγχρονη οικονομική κατάσταση έχει αστρική φύση· είναι προϊόν της επιθυμίας και αποτέλεσμα μιας ορισμένης ιδιοτελούς χρήσης των δυνάμεων της ύλης. Η θερμότητα και το ψύχος, όπως κατανοούμε τους όρους, είναι κατά έναν πολύ ιδιάζοντα τρόπο το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των ζευγών των αντιθέτων και μια ενδιαφέρουσα γραμμή αποκρυφιστικής μελέτης ασχολείται με τα αποτελέσματα των φυλετικών συναισθημάτων στις κλιματικές συνθήκες. Δημιουργούμε πολύ αληθινά το κλίμα μας κατά μια σημαντική έννοια. Όταν η επιθυμία αυτοαναλωθεί, η πλανητική ζωή θα φτάσει σ’ ένα τέλος καθώς οι κλιματικές συνθήκες θ’ αποκλείσουν τη μορφική ζωή όπως την καταλαβαίνουμε. Σε σχέση με την ανθρώπινη μονάδα το μυστικό της απελευθέρωσης βρίσκεται στην ισορρόπηση των δυνάμεων και στην ισοστάθμιση των ζευγών των αντιθέτων. Η Ατραπός είναι η στενή γραμμή μεταξύ αυτών των αντιθέτων, την οποία ο ζηλωτής βρίσκει και ακολουθεί χωρίς να στρέφεται ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Πρέπει πάντα να θυμάστε ότι όταν διακριθούν τα ζεύγη των αντιθέτων, όταν ο άνθρωπος ισορροπήσει τις δυνάμεις της δικής του φύσης, όταν βρει την Ατραπό και γίνει η Ατραπός, τότε μπορεί να εργαστεί με τις παγκόσμιες δυνάμεις, μπορεί να διατηρήσει την ισορροπία και την ισοστάθμιση των ενεργειών των τριών κόσμων κι έτσι να γίνει ένας συνεργάτης των Διδασκάλων της Σοφίας. Ας προσευχόμαστε κι ας ελπίζουμε ότι αυτό θα είναι το πρακτικό αποτέλεσμα της κατανόησής μας σχετικά με τη φύση του πεδίου μάχης του αστρικού πεδίου. ΟI ΔΥΟ ΑΤΡΑΠΟΙ Συνεχίζοντας την από μέρους μας εξέταση σχετικά με τη φύση του αστρικού πεδίου, θα πραγματευθούμε τις λειτουργίες του και τη σχέση του μαθητή με τις δραστηριότητές του. Ας θυμηθούμε μερικά πράγματα γι’ αυτό. Πρώτα, είναι το κατεξοχήν πεδίο μάχης και πάνω σ’ αυτό δίνεται η μάχη που καταλήγει στην τελική αποδέσμευση της φυλακισμένης ψυχής. Είναι χρήσιμο να έχουμε υπόψη τα εξέχοντα χαρακτηριστικά των τριών πεδίων και των τριών σωμάτων που λειτουργούν σ’ αυτά. Το φυσικό πεδίο είναι το πεδίο της ενεργού εμπειρίας μέσα και μέσω της ύλης. Είναι το πεδίο της εξωτερίκευσης και ανάλογη με την κατάσταση και το σημείο ανάπτυξης

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

174

του εσώτερου ανθρώπου θα είναι και η εξωτερική μορφή και οι δραστηριότητές της. Το αστρικό πεδίο είναι το πεδίο όπου ο άνθρωπος περνά μέσα από τρία στάδια συνείδησης: α. Αποκτά μέσω του αισθητήριου μηχανισμού του συνείδηση στον κόσμο των μορφών και αναπτύσσει την ικανότητα να αντενεργεί σ’ αυτές τις μορφές με σοφία και νοημοσύνη. Τη συνείδηση αυτή τη συμμερίζεται με το ζωικό κόσμο, παρότι προχωρεί πολύ πέρα απ’ αυτόν σε κάποιες όψεις, επειδή κατέχει ένα συσχετιστικό και συντονιστικό νου. β. Αποκτά ευαισθησία ή επίγνωση των διαθέσεων, συναισθημάτων κι αισθημάτων, επιθυμιών κι εφέσεων που έχουν τις ρίζες τους μέσα του στην αρχή της αυτοσυνείδησης ή στην αρχή αχαμκάρα, όπως έχει την τάση ο αποκρυφιστής (που αγαπά τις δύσκολες φράσεις) να την αποκαλεί. Τη συμμερίζεται από κοινού με τους συνανθρώπους του. γ. Αποκτά πνευματική επίγνωση ή ευαισθησία στον πνευματικό κόσμο και στην αισθαντική όψη της ανώτερης συνείδησης. Αυτή έχει τις ρίζες της στην ψυχή, προϋποθέτει την κυριαρχία της νοητικής φύσης και είναι εκείνη η ιδιότητα που τον καθιστά μυστικιστή. Την επίγνωση αυτή τη συμμερίζεται από κοινού με όλους τους μαθητές και είναι η ανταμοιβή των νικών που έχουν κερδηθεί στην εμπειρία του του αστρικού πεδίου. Ακολουθεί το νοητικό πεδίο. Σ’ αυτό η ορθή χρήση της διανόησης είναι η κατεξοχήν επίτευξη. Χαρακτηρίζεται κι αυτό από τρία στάδια: α. Το στάδιο όπου ο νους είναι δέκτης εντυπώσεων από τον εξωτερικό κόσμο μέσω των πέντε αισθήσεων και του εγκεφάλου. Είναι μια αρνητική κατάσταση και σ’ αυτή οι “τροποποιήσεις της σκεπτόμενης αρχής” προκαλούνται μέσω των κρούσεων του εξωτερικού κόσμου και των αντιδράσεων του αστρικού κόσμου. β. Το στάδιο όπου ο νους εγκαινιάζει τις δικές του δραστηριότητες κι όπου η διανόηση είναι ο δεσπόζων παράγων. Παρότι εξαναγκάζεται σε δραστηριότητα απ’ τους παράγοντες που απαριθμήθηκαν παραπάνω, είναι επίσης ανταποκριτική στα ρεύματα σκέψης του νοητικού πεδίου και αποβαίνει εξαιρετικά ενεργός σαν αποτέλεσμα των δύο αυτών επαφών. Απ’ αυτές προκύπτει μια τρίτη δραστηριότητα όπου η λογική αρχή επενεργεί στις πληροφορίες που αποκτήθηκαν με τους δύο αυτούς τρόπους, σχηματίζει τα δικά της ρεύματα σκέψεων και διατυπώνει τις δικές της σκεπτομορφές παράλληλα με την καταγραφή των σκεπτομορφών άλλων. γ. Το στάδιο όπου η ψυχή μέσω συγκέντρωσης και διαλογισμού επιτυγχάνει να επιβάλει τις ιδέες και εντυπώσεις της πάνω στο νου που συγκρατείται “σταθερά στο φως” κι έτσι επιτρέπει στο νοητικό σώμα να ανταποκρίνεται σε εντυπώσεις και επαφές που εκπορεύονται απ’ τους υποκειμενικούς και πνευματικούς κόσμους. Κι όμως η κατεξοχήν μάχη διεξάγεται στο αστρικό σώμα και φθάνει στο πιο έντονο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

175

σημείο της και την πιο ισχυρή βιαιότητά της μόνο όταν υπάρχει ένα καλό φυσικό όργανο και μια καλά εξοπλισμένη νοητικότητα. Όσο μεγαλύτερη είναι η ευαισθησία του αστρικού σώματος, τόσο πιο μεγάλες θα είναι οι αντιδράσεις του στο φυσικό κόσμο και στη νοητική κατάσταση, απ’ όπου και προκύπτει το γεγονός ότι οι μαθητές και οι περισσότερο εξελιγμένοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν ένα πιο δυναμικό αστρικό σώμα και εργάζονται κάτω από μεγαλύτερη συναισθηματική ένταση από τους λιγότερο εξελιγμένους και από τους απελευθερωμένους υιούς του Θεού. Οι σπουδαστές παρακαλούνται συνεπώς να ασχοληθούν δραστικά και δυναμικά με τη συναισθηματική φύση τους, ενθυμούμενοι ότι η νίκη κατεβαίνει από ψηλά και δεν μπορεί να επιτευχθεί από χαμηλά. Η ψυχή πρέπει να κυβερνήσει και το όργανό της στον πόλεμο είναι ο καθαγιασμένος νους. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε την αποκρυφιστική αλληλουχία στην περιγραφή που δόθηκε γι’ αυτό το πεδίο στον κανόνα που εξετάζουμε. Είναι πρώτα απ’ όλα το πεδίο των διπλών δυνάμεων. Το πρώτο πράγμα του οποίου αποκτά επίγνωση ο ζηλωτής είναι η δυαδικότητα. Ο λίγο εξελιγμένος άνθρωπος έχει επίγνωση σύνθεσης, αλλά πρόκειται για τη σύνθεση της υλικής του φύσης. Ο εξαιρετικά πνευματικός άνθρωπος έχει επίσης επίγνωση σύνθεσης, αλλά πρόκειται για τη σύνθεση που είναι στην ψυχή του, της οποίας η συνείδηση είναι εκείνη της ενότητας. Όμως στο ενδιάμεσο βρίσκεται ο άμοιρος ζηλωτής που πάνω απ’ όλα έχει συνείδηση της δυαδικότητας και σύρεται εδώ κι εκεί μεταξύ των δύο. Το πρώτο του βήμα έχει σαν αντικειμενικό του σκοπό να τον κάνει ν’ αποκτήσει επίγνωση των ζευγών των αντιθέτων και της αναγκαιότητας να διαλέξει μεταξύ τους. Μέσω του φωτός που έχει ανακαλύψει μέσα του, αποκτά επίγνωση του σκότους. Μέσω του καλού που τον προσελκύει, βλέπει το κακό που αποτελεί γι’ αυτόν τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης. Μέσω της δραστηριότητας του πόνου μπορεί να οραματιστεί και ν’ αποκτήσει επίγνωση της ηδονής κι ο παράδεισος και η κόλαση αποβαίνουν γι’ αυτόν πραγματικότητες. Μέσω της δραστηριότητας της ελκτικής ζωής της ψυχής του αντιλαμβάνεται την έλξη της ύλης και της μορφής κι εξαναγκάζεται ν’ αναγνωρίσει την ώθηση και την έλξη αμφοτέρων. Μαθαίνει να νιώθει τον εαυτό του σαν “εκκρεμές μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων” κι εφόσον συλληφθούν οι δυαδικότητες, αρχίζει να αντιλαμβάνεται αργά και σίγουρα ότι ο αποφασιστικός παράγων στον αγώνα είναι η θεία του θέληση σε αντιδιαστολή με την ιδιοτελή του θέληση. Έτσι οι διπλές δυνάμεις παίζουν το ρόλο τους ωσότου ιδωθούν σαν δύο μεγάλα ρεύματα θείας ενέργειας, που έλκουν προς αντίθετες κατευθύνσεις και τότε αποκτά επίγνωση των δύο ατραπών οι οποίες αναφέρονται στον κανόνα μας. Η μια ατραπός οδηγεί πίσω στην ανιαρή χώρα της επαναγέννησης και η άλλη οδηγεί μέσα από τη χρυσή πύλη στην πόλη των ελεύθερων ψυχών. Η μια είναι συνεπώς ενελικτική και τον εμπλέκει στην πιο βαθιά ύλη· η άλλη τον οδηγεί έξω από τη σωματική φύση και τον κάνει τελικά ν’ αποκτήσει επίγνωση του πνευματικού του σώματος μέσω του οποίου μπορεί να λειτουργεί στο βασίλειο της ψυχής. Η μια ατραπός γίνεται αργότερα (όταν είναι αληθινός και δεσμευμένος τσέλα) γνωστή σ’ αυτόν σαν η αριστερή ατραπός και η άλλη σαν η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

176

ατραπός της ορθής δραστηριότητας. Στη μια ατραπό γίνεται ειδήμων της μαύρης μαγείας που είναι απλά οι αναπτυγμένες δυνάμεις της προσωπικότητας, που έχουν υποταχθεί στους ιδιοτελείς σκοπούς του ανθρώπου του οποίου τα κίνητρα είναι εκείνα του ατομικού συμφέροντος και της εγκόσμιας φιλοδοξίας. Αυτά τον περιορίζουν στους τρεις κόσμους και κλείνουν τη θύρα που ανοίγει προς τη ζωή. Στην άλλη ατραπό υποτάσσει την προσωπικότητά του και εξασκεί τη μαγεία της Λευκής Αδελφότητας, εργαζόμενος πάντα στο φως της ψυχής με την ψυχή σ’ όλες τις μορφές και χωρίς να δίνει καμιά έμφαση στις φιλοδοξίες του προσωπικού εαυτού. Η σαφής διάκριση των δύο αυτών ατραπών αποκαλύπτει αυτό που αποκαλείται σε μερικά αποκρυφιστικά βιβλία σαν η “στενή σαν κόψη ξυραφιού Ατραπός” που βρίσκεται μεταξύ των δύο. Είναι η “ευγενής μεσαία Ατραπός” του Βούδδα και σημαδεύει τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων και μεταξύ των δύο ρευμάτων που έμαθε να αναγνωρίζει – που το ένα τους ανεβαίνει στις πύλες του παραδείσου και το άλλο οδηγεί προς τα κάτω στην πιο βαθιά κόλαση. Με την εφαρμογή των δύο κύριων όπλων του ζηλωτή, της διάκρισης και της απάθειας, αποκτά εκείνη την ποιότητα που ονομάζεται σ’ αυτό τον κανόνα “ζωτική δύναμη”. Όπως ακριβώς το μάτι είναι το όργανο της εκλογής στην εξεύρεση του δρόμου που διανύουμε στο φυσικό πεδίο κι έχει επιπλέον μια δυναμικότητα εντελώς δική του με την οποία έλκει και αναπτύσσει τη δική του γλώσσα σημείων, έτσι και η ζωτική δύναμη γίνεται αισθητή μέσα στο ζηλωτή. Φέρνει τελικά σε δραστηριότητα τον τρίτο οφθαλμό κι έτσι αποκτάται μια δυναμικότητα και μια διαυγής όραση που καθιστούν την ορθή εκλογή και την ταχεία πρόοδο πάνω στο δρόμο μια σταθερή πορεία. Μας λένε ότι η δύναμη καλλιεργείται ή αναπτύσσεται μέσα στη σιωπή και μόνο εκείνος που μπορεί να βρει ένα κέντρο ειρήνης μέσα στο κεφάλι του, όπου οι ατραποί των σωματικών δυνάμεων και των παλιρροιακών πνευματικών ροών συναντώνται, μπορεί να ασκήσει ορθά την αληθινή διάκριση κι εκείνη την απάθεια που φέρνουν το ελεγχόμενο αστρικό και νοητικό σώμα υπό την καθοδήγηση της ψυχής. Τότε μπορεί να κατανοήσει τη σημασία των “κραδαινόμενων πόλων” και να επιτύχει εκείνο το σημείο ισορροπίας που είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης και του κραδασμού τους. Η αίσθηση των διπλών δυνάμεων και η διαυγής διάκριση των δύο ατραπών οδηγεί στην ανάπτυξη της ζωτικής δύναμης. Η ζωτική αυτή δύναμη καταδεικνύει την πρώτη δραστηριότητά της καθώς επιτρέπει στο ζηλωτή να επιτύχει ένα σημείο ισορροπίας κι έτσι να σταθεί πάνω σ’ εκείνη την κορυφή της επίτευξης όπου “γίνεται μια εκλογή”. Τι είναι αυτή η εκλογή; Για το ζηλωτή είναι η εκλογή μεταξύ της γοργής και της αργής προόδου. Για το μαθητή που είναι αποδεγμένος και πιστός, είναι η εκλογή μεταξύ των μεθόδων υπηρεσίας. Για το μυημένο βρίσκεται συχνά μεταξύ της πνευματικής προόδου και του επίμοχθου έργου της παραμονής με την ομάδα και της εκπλήρωσης του σχεδίου. Για το Διδάσκαλο είναι η εκλογή μεταξύ των επτά Ατραπών και συνεπώς είναι φανερό πόσο περισσότερο σκληρό και δύσκολο είναι το πρόβλημά του.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

177

Όλα ωστόσο προετοιμάζουν το ζηλωτή για μια ορθή εκλογή μέσω ορθής διάκρισης που οδηγεί σε ορθή δράση και η οποία γίνεται εφικτή μέσω έμπρακτης απάθειας. Στην πρόταση αυτή συνοψίζεται η τεχνική του πολεμιστή στο πεδίο μάχης του πεδίου της επιθυμίας. Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι με τη σταθερά αναπτυσσόμενη δύναμη εκλογής και δια της πιστά διεξαγόμενης μάχης του αστρικού πεδίου η συνείδηση μέσα στον άνθρωπο μετατοπίζεται στάδιο με στάδιο. Πρώτα είναι ο τσακισμένος κι εξαντλημένος στη γη ζηλωτής που πρέπει ν’ αγωνιστεί με την επιθυμία, με τη γοητεία, με τη φιλοδοξία και με το ευαίσθητο συναισθηματικό του σώμα. Νομίζει ότι η μάχη είναι τρομερή, αλλά από την ευρύτερη σκοπιά είναι σχετικά μικρή – κι όμως το μέγιστο που μπορεί ν’ αντέξει. Αργότερα είναι ο έμπειρος δόκιμος μαθητής που παλεύει στην κοιλάδα της πλάνης και δεν αντιμετωπίζει μόνο τη δική του φύση αλλά και τις δυνάμεις της κοιλάδας αυτής, αναγνωρίζοντας τη διπλή της φύση. Έπειτα ο μαθητής προβάλλει στη μάχη και αντιμετωπίζει με θάρρος (και συχνά με καθαρό όραμα) τις δυνάμεις που παρατάσσονται εναντίον του. Δεν περιλαμβάνουν μόνο τις δυνάμεις της δικής του φύσης κι εκείνων των όψεων του αστρικού πεδίου στις οποίες αντιδρά φυσιολογικά, αλλά περιλαμβάνουν επίσης τις δυνάμεις της πλάνης που παρατάσσονται εναντίον της ομάδας των μαθητών στην οποία ανήκει. Ας το σημειώσουν αυτό όλοι οι μαθητές κι ας το έχουν κατά νου στις δύσκολες και κοπιώδεις αυτές ημέρες. Αυτοί οι μαθητές βρίσκονται κατά καιρούς σε συνειδητή επαφή με τις ψυχικές τους δυνάμεις και γι’ αυτούς δεν υπάρχει ήττα ούτε οπισθοχώρηση. Είναι οι δοκιμασμένοι πολεμιστές, τρομαγμένοι και κουρασμένοι, που όμως ξέρουν ότι η θριαμβευτική νίκη βρίσκεται μπροστά, γιατί η ψυχή είναι παντοδύναμη. Οι αποδεγμένοι μαθητές που πολεμούν όλους τους παραπάνω απαριθμηθέντες παράγοντες συν τις μαύρες δυνάμεις που παρατάσσονται εναντίον των Πρεσβύτερων Αδελφών, μπορούν να επικαλεσθούν τις πνευματικές ενέργειες του ομίλου τους και σε σπάνιες και καθορισμένες στιγμές το Διδάσκαλο υπό τον οποίο εργάζονται. Έτσι το έργο και ο μόχθος διευρύνονται· έτσι η ευθύνη και ο αγώνας αυξάνουν σταθερά· κι όμως ταυτόχρονα υπάρχει επίσης μια σταθερά αυξανόμενη αναγνώριση των δυναμικοτήτων οι οποίες μπορούν να προσεγγισθούν και να χρησιμοποιηθούν και οι οποίες όταν προσεγγισθούν ορθά εξασφαλίζουν την τελική νίκη. Η φράση “εκείνος που διαλογίζεται” αναφέρεται στην ψυχή. Ο Αρζούνα, ο ανατείνων μαθητής, εγκαταλείπει τον αγώνα και παραδίδει τα όπλα και τα ηνία της διακυβέρνησης στον Κρίσνα – την ψυχή – και ανταμείβεται επιτέλους με την κατανόηση και το όραμα της θείας μορφής που συγκαλύπτει τον Υιό του Θεού που είναι ο Εαυτός του. Όταν αυτή η μάχη δοθεί και κερδηθεί, ο μαθητής προσχωρεί στις τάξεις των λευκών μάγων του πλανήτη μας και μπορεί να χειρισθεί δυνάμεις, να συνεργασθεί με το σχέδιο, να διατάζει τα στοιχειακά και να φέρνει τάξη από το χάος. Δεν είναι πια βυθισμένος στην παγκόσμια πλάνη αλλά έχει υψωθεί πάνω απ’ αυτή. Δεν μπορεί πια να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΒΔΟΜΟΣ

178

συγκρατείται από τις αλυσίδες των δικών του παλιών συνηθειών και του κάρμα του. Κέρδισε τη ζωτική δύναμη και προβάλλει σαν ένας Πρεσβύτερος Αδελφός. Τέτοια είναι η ατραπός μπροστά στον καθένα και σ’ όλους όσους τολμούν να τη διανύσουν. Τέτοια είναι η ευκαιρία που προσφέρεται σ’ όλους τους σπουδαστές οι οποίοι έκαναν την εκλογή τους με απάθεια και παρακινούνται από αγάπη και την επιθυμία να υπηρετήσουν.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ Οι Αγκνισούρυαν ανταποκρίνονται στον ήχο. Τα ύδατα κατέρχονται και ανέρχονται. Ας περιφρουρηθεί ο μάγος απ’ τον πνιγμό στο σημείο όπου γη και ύδωρ συναντώνται. Το μεσαίο σημείο που δεν είναι ούτε στεγνό ούτε υγρό πρέπει να προσφέρει το στέρεο έδαφος όπου θα τοποθετήσει τα πόδια του. Όταν ύδωρ, γη και αέρας συναντηθούν, εκεί είναι ο τόπος για να ασκηθεί μαγεία. Τύποι Αστρικής Δύναμης. Κυκλική Άμπωτις και Πλημμυρίδα.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ ΤΥΠΟΙ ΑΣΤΡΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ Θα ήταν φρόνιμο για το σπουδαστή να διαβάσει με προσοχή το σχόλιο γι’ αυτό τον κανόνα που δίνεται στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός. Θα σημειώσετε πόσο υπερβολικά δυσνόητο είναι και πόσο γεμάτο από σχεδόν συγκαλυμμένες απόκρυφες πληροφορίες. Ωστόσο πρέπει να μελετηθεί. Η λέξη “αστρικό πεδίο” πρέπει επίσης να διερευνηθεί και να σχηματισθεί μια γενική ιδέα ως προς τη φύση του και τη λειτουργία του σαν πεδίου μάχης των αισθήσεων και σαν του τόπου από τον οποίο ασκείται η μαγεία. Η νοήμων και εποικοδομητική επιθυμία του λευκού μάγου που δρα κάτω από τις οδηγίες της δικής του ψυχής κι επομένως ασχολείται με ομαδικό έργο, είναι η ελαύνουσα δύναμη πίσω από όλα τα μαγικά φαινόμενα. Το μαγικό αυτό έργο αρχίζει στη ζωή του μάγου, επεκτείνεται στον κόσμο του αστρικού πεδίου και από εκεί (όταν είναι εκεί δυναμικό) μπορεί ν’ αρχίσει να εκδηλώνεται στο φυσικό πεδίο και τελικά στα ανώτερα πεδία. Θ’ αφιερώσουμε λοιπόν αρκετό χρόνο σ’ αυτό τον κανόνα, γιατί καλύπτει το άμεσο έργο και τη δράση του νοήμονος ζηλωτή. Είναι ο πιο σπουδαίος κανόνας του βιβλίου απ’ τη σκοπιά του μέσου σπουδαστή. Δεν μπορεί να κατανοηθεί όταν δεν υπάρχει ψυχική επαφή, ούτε μπορεί η μαγική δύναμη της ψυχής να έρθει σε εκδήλωση στο φυσικό πεδίο προτού η έννοια των εσωτερικών του φράσεων διαμορφωθεί κάπως στην εσώτερη εμπειρία του μάγου. Οι περισσότεροι αληθινοί ζηλωτές βρίσκονται τώρα στο ενδιάμεσο σημείο και μπορεί να πνιγούν (κι έτσι να μην κάνουν περαιτέρω πρόοδο σ’ αυτή τη ζωή), ή ν α σταθούν κι έτσι να διατηρήσουν το έδαφος που κερδήθηκε, ή να γίνουν αληθινοί ασκούμενοι μάγοι, επιδέξιοι στη λευκή μαγεία που βασίζεται στην αγάπη, εμψυχώνεται απ’ τη σοφία κι εφαρμόζεται με νοημοσύνη στις μορφές. Θα υποδιαιρέσουμε συνεπώς αυτό τον κανόνα σε διάφορα μέρη, προκειμένου να τον μελετήσουμε ευκολότερα και να τον εξετάσουμε βήμα προς βήμα, έτσι ώστε να συλλάβουμε την εφαρμογή του στη ζωή του μέσου δόκιμου μαθητή και ν’ αποκτήσουμε μια συνετή κατανόηση των πλατιών συνεπειών του. Oι τρεις αυτές υποδιαιρέσεις είναι: 1. Η ανταπόκριση των αστρικών στοιχειακών και η επακόλουθη αμπώτιδα και πλημμυρίδα των υδάτων. 2. Οι κίνδυνοι του ενδιάμεσου σημείου, η φύση του και η ευκαιρία που προσφέρει. 3. Το μέρος όπου ασκείται η μαγεία. Θα μελετήσουμε τώρα το πρώτο σημείο που συνοψίζεται για μας στα λόγια:

“Οι Αγκνισούρυαν ανταποκρίνονται στον ήχο. Τα ύδατα κατέρχονται και ανέρχονται.”

Η κατάσταση θα μπορούσε να εκφραστεί με τις ακόλουθες σαφείς δηλώσεις. Οι κανόνες που ήδη μελετήθηκαν, μεταδίδουν την αλήθεια σχετικά με το μάγο: 1. Η ψυχή επικοινώνησε με το όργανό της στους τρεις κόσμους. 2. Ο άνθρωπος στο φυσικό πεδίο αναγνωρίζει την επαφή και το φως στο κεφάλι λάμπει, αναγνωριζόμενο μερικές φορές απ’ το ζηλωτή και μερικές φορές όχι. 3. Η ψυχή ηχεί το φθόγγο της. Δημιουργείται μια σκεπτομορφή σε συνήχηση με τον ενωμένο διαλογισμό της ψυχής και του ανθρώπου, του οργάνου της. 4. Αυτή η σκεπτομορφή η οποία ενσωματώνει τη θέληση του εγώ ή της ψυχής που συνεργάζεται με την προσωπικότητα, προσλαμβάνει μια τριπλή μορφή η οποία απαρτίζεται από την ύλη και των τριών πεδίων και ζωογονείται απ’ τη δραστηριότητα και τις εκπορεύσεις του κέντρου της καρδιάς, του λαιμού και άζνα του λευκού μάγου – της ψυχής σε συνάφεια με το όργανό της. 5. Τα περιβλήματα της προσωπικότητας, το καθένα με τη δική του ατομική ζωή, νιώθουν ότι χάνουν τη δύναμή τους και η μάχη μεταξύ των δυνάμεων της ύλης και της δύναμης της ψυχής ανανεώνεται βίαια. 6. Αυτή η μάχη πρέπει να διεξαχθεί στο αστρικό πεδίο και θα κρίνει τρία πράγματα: α. Κατά πόσο η ψυχή σε μια ζωή (γιατί κάποια ζωή συνιστά το κρίσιμο στάδιο) θα είναι ο δεσπόζων παράγων και η προσωπικότητα θα είναι στο εξής υπηρέτης της ψυχής. β. Κατά πόσο το αστρικό πεδίο δε θα είναι πια το πεδίο της πλάνης, αλλά θα μπορεί να γίνει το πεδίο της υπηρεσίας. γ. Κατά πόσο ο άνθρωπος θα μπορεί να γίνει ένας ενεργός συνεργάτης της Ιεραρχίας, ικανός να δημιουργεί και να χειρίζεται νοητική ύλη κι έτσι να πραγματώνει τους σκοπούς του Παγκόσμιου Νου, που παρορμούνται από απεριόριστη και άπειρη αγάπη και αποτελούν έκφραση της Μίας Ζωής. Αυτό είναι το ουσιώδες της όλης κατάστασης κι όταν ο άνθρωπος κυριαρχήσει στις δυνάμεις που του αντιπαρατάσσονται, είναι έτοιμος για τη δεύτερη μύηση που σημαδεύει την αποδέσμευση της ψυχής από τη φυλακή του αστρικού σώματος. Από τη στιγμή αυτή η ψυχή θα χρησιμοποιεί το αστρικό σώμα και θα διαπλάθει την επιθυμία σε ευθυγράμμιση με το θείο σκοπό. Έχει αξία να γνωρίζει ο σπουδαστής πού στέκει και ποιο είναι το ιδιαίτερο πρόβλημά του. Ο μέσος άνθρωπος μαθαίνει τον έλεγχο του φυσικού σώματος και την οργάνωση της ζωής του στο φυσικό πεδίο. Ο σπουδαστής στη δοκιμαστική ατραπό μαθαίνει ένα παρόμοιο μάθημα σχετικά με το αστρικό του σώμα, την εστίασή του, τις επιθυμίες του και το έργο του. Ο σπουδαστής στην ατραπό της αποδεγμένης μαθητείας πρέπει να επιδείξει αυτό τον έλεγχο και ν’ αρχίσει να πειθαρχεί τη νοητική φύση κι έτσι να λειτουργεί συνειδητά στο νοητικό σώμα. Το έργο του μυημένου και του μύστη προκύπτει απ’ αυτές τις επιτεύξεις και δε χρειάζεται να το πραγματευθούμε εδώ.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

183

Η μάχη εκτείνεται σε μια ολόκληρη σειρά ζωών, αλλά σε κάποια ζωή γίνεται κρίσιμη· λαμβάνεται η τελική στάση κι ο Αρζούνα θριαμβεύει στη μάχη, αλλά μόνο όταν αφήσει τον Κρίσνα να πάρει τα ηνία του ελέγχου, μαθαίνοντας το νοητικό έλεγχο και με την αποκάλυψη της μορφής του Θεού. Με τη διάκριση μεταξύ ψυχής και μορφής και με το όραμα της τελειότητας της δόξας που μπορεί ν’ ακτινοβολήσει απ’ τις μορφές “στις οποίες ενοικεί ο Θεός”, μαθαίνει να εκλέγει το δρόμο του φωτός και να βλέπει τη μορφή του κι όλες τις μορφές σαν φύλακες του φωτός. Έτσι σκύβει στο έργο να καταστήσει το αστρικό σώμα απλά έναν ανακλαστήρα αυτού του φωτός και με το δάμασμα της επιθυμίας μέσω της υποταγής των “Αγκνισούρυαν” που απαρτίζουν το αστρικό του σώμα και είναι η ζώσα ουσία του αστρικού πεδίου, μαθαίνει να λειτουργεί σαν μύστης σ’ αυτό το πεδίο, να διατρυπά την πλάνη του και να βλέπει τη ζωή αληθινή. Μιλώντας συμβολικά, η ουσία του αστρικού πεδίου εμψυχώνεται από τρεις τύπους θείας δύναμης που όταν συνενωθούν, δημιουργούν τη μεγάλη Πλάνη. Αυτοί είναι: Πρώτο, η δύναμη της ιδιοτελούς επιθυμίας. Η ενελικτική αυτή ενέργεια παίζει μεγάλο ρόλο στην πραγμάτωση της εξέλιξης, γιατί η ιδιοτέλεια είναι το βρεφοκομείο των νηπιακών ψυχών. Γιαυτό κι ο ζηλωτής αρνείται να συγκρατείται απ’ αυτή. Δεύτερο, η δύναμη του φόβου. Είναι προϊόν της άγνοιας και στα αρχικά του στάδια δεν είναι προϊόν εσφαλμένης σκέψης. Είναι βασικά ενστικτώδης και συναντάται να δεσπόζει στο μη-νοητικό ζωικό βασίλειο καθώς και στο ανθρώπινο βασίλειο. Αλλά στο ανθρώπινο η δύναμή του αυξάνει ισχυρά μέσω των δυνάμεων του νου και δια της μνήμης του περασμένου πόνου και της πίκρας και δια της προσμονής όσων προβλέπουμε η δύναμη του φόβου επιδεινώνεται τρομακτικά απ’ τη σκεπτομορφή που οι ίδιοι δομήσαμε για τους ατομικούς μας φόβους και φοβίες. Αυτή η σκεπτομορφή αυξάνει σε δύναμη όσο την προσέχουμε, γιατί “η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη”, ωσότου κυριαρχηθούμε απ’ αυτή. Οι άνθρωποι της δεύτερης ακτίνας είναι ιδιαζόντως θύματά του. Για την πλειονότητά τους συνιστά τον “ένοικο στο κατώφλι”, όπως ακριβώς η φιλοδοξία και η αγάπη της δύναμης που υποστηρίζονται από αδίστακτη και μανιακή επιθυμία αποτελούν τον “Ένοικο” για τους τύπους της πρώτης ακτίνας. Η αποκρυσταλλωμένη σκεπτομορφή της διανοητικής επίτευξης για ιδιοτελείς σκοπούς και η χρήση της γνώσης για επιδιώξεις της προσωπικότητας στέκουν μπροστά στην πύλη της ατραπού στην περίπτωση του προσώπου της τρίτης ακτίνας κι αν δε συντριβεί και δεν καταστραφεί, θα το κυριαρχήσει και θα το μετατρέψει σε μαύρο μάγο. Σας ειπώθηκε συχνά ότι ο φόβος είναι μια πλάνη. Κι όμως αυτή η δήλωση δε βοηθά. Είναι μια γενίκευση που μπορεί κανείς να την παραδεχτεί, όμως παραμένει εξαιρετικά δύσκολη να εφαρμοσθεί ατομικά. Οι φόβοι στους οποίους υπόκεινται οι ζηλωτές (σημειώστε τον τρόπο διατύπωσης) σπάνια έχουν ιδιοτελή φύση, εκτός ως το σημείο που η οδύνη τους έκανε να αναδιπλωθούν μπροστά σε μια περαιτέρω συνέχιση δυσάρεστων γεγονότων. Οι φόβοι τους περιβάλλονται με φαινομενική αγάπη για τους αγαπημένους τους. Όμως αν κάθε ζηλωτής υπέβαλε στον εαυτό του μια εξαιρετικά πρακτική ερώτηση: Πόσες απ’ τις βασανιστικές ώρες δαπανήθηκαν σε πραγματικότητες και απτά γεγονότα και πόσες σε απατηλές προαισθήσεις και αμφιβολίες και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

184

αμφισβητήσεις που βασίζονταν σε κάτι που ποτέ δε συνέβη; Θα ήθελα να υποδείξω στους αδελφούς μου ότι χρειάζεται να κάνουν δύο πράγματα: Να διαλογίζονται στην αλήθεια στην καθημερινή ζωή, χρησιμοποιώντας την έννοια της αλήθειας που εφαρμόζεται και βιώνεται σαν σπερματική σκέψη του διαλογισμού τους· για το σκοπό αυτό θα πρότεινα να αποστηθίσουν και να χρησιμοποιούν κάθε φορά που παρασύρονται από απατηλούς φόβους και άχρηστα προαισθήματα την ακόλουθη φόρμουλα ή προσευχή: “Ας κυβερνά η πραγματικότητα την κάθε μου σκέψη και η αλήθεια ας είναι ο κύριος της ζωής μου.”

Ο καθένας ας τη λέει τόσο συχνά όσο απαιτεί η ανάγκη, υποχρεώνοντας το νου του να εστιάσει την προσοχή στη σημασία των εκφερόμενων αυτών λέξεων. Θα πρότεινα επίσης μια υγιή κοινή λογική και την καλλιέργεια μιας νοητικής στάσης που αρνείται να αφιερώσει χρόνο στην ανάπτυξη απατηλών φόβων. Ο φόβος είναι συχνά το κύριο εμπόδιο για ένα πολύ ζωτικό βήμα που θα μπορούσε να γίνει σ’ αυτή τη ζωή, αλλά που μπορεί να καθυστερήσει για μια άλλη, αν δεν εκμεταλλευθούμε τη σωστή ευκαιρία και δε διεγερθεί ισχυρά η βουλητική φύση. Ο ζηλωτής της πρώτης ακτίνας, που αποτυγχάνει να υπερνικήσει τον Ένοικό του, μπορεί να γίνει “καταστροφέας ψυχών” όπως ονομάζεται και να καταδικασθεί (μέχρι να μάθει το μάθημά του) να εργάζεται με τις δυνάμεις της ύλης και με τις μορφές που κρατούν φυλακισμένες όλες τις ψυχές. Αυτή είναι η αποκρυφιστική σημασία των παρεξηγημένων λέξεων, θάνατος και καταστροφή. Το μεγάλο πρωτότυπο αυτού του τύπου είναι ο Διάβολος. Ο ζηλωτής της δεύτερης ακτίνας, που δομεί τον Ένοικό του και επιτρέπει το σταθερό κι αυξανόμενο έλεγχό του, γίνεται “παραπλανητής ψυχών”. Είναι ο αληθινός Αντίχριστος και με ψευδή διδασκαλία κι εκτέλεση δήθεν θαυμάτων, με τον υπνωτισμό και τη μαζική υποβολή σύρει έναν πέπλο πάνω στον κόσμο κι εξαναγκάζει τους ανθρώπους να περπατούν στη μεγάλη πλάνη. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το έργο του Διαβόλου, του δεσμώτη των ψυχών, αρχίζει να χάνει τη δύναμή του, γιατί η φυλή είναι στο χείλος της κατανόησης ότι ο αληθινός θάνατος είναι η βύθιση στη μορφή κι ότι η ύλη δεν είναι παρά ένα μέρος του θείου όλου. Η σκεπτομορφή αυτού του “Ενοίκου στο Κατώφλι”, την οποία δόμησε η ανθρωπότητα για εκατομμύρια χρόνια, βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής. Αλλά το έργο του Αντίχριστου μόλις τώρα φθάνει στο κορύφωμά του και η παραπλάνηση του πλούτου, των αποκτημάτων, της ψευδούς διδασκαλίας θα κυριαρχεί όλο και περισσότερο, αλλά η διορία της παραπλάνησης θα είναι συντομότερη από τη διορία της καταστροφής, γιατί όλοι αυτοί οι παράγοντες λειτουργούν σύμφωνα με τους δικούς τους κύκλους κι έχουν τη δική τους αμπώτιδα και πλημμυρίδα. Το πρόσωπο της τρίτης ακτίνας, που επίσης αποτυγχάνει να συντρίψει τον “Ένοικό” του, γίνεται αυτό που ονομάζεται “διαφθορέας ψυχών” και χρησιμοποιεί το νου για να καταστρέφει το πραγματικό και να βάζει έναν πέπλο μεταξύ του ανθρώπου και της πραγματικότητας. Πρέπει να θυμάστε ότι κανένα απ’ αυτά τα ονόματα κι αυτές τις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

185

δραστηριότητες δεν αναφέρεται στην ψυχή στο δικό της πεδίο, αλλά μόνο στις ανθρώπινες ψυχές σε ενσάρκωση στο φυσικό πεδίο. Αυτό πρέπει να τονισθεί, γιατί στο δικό τους πεδίο οι ψυχές όλων των ανθρώπων είναι ελεύθερες από την πλάνη και δεν μπορούν ούτε να καταστραφούν, ούτε να παραπλανηθούν, ούτε να διαφθαρούν. Μόνο “οι ψυχές εν φυλακή” υπόκεινται στις δραστηριότητες των δυνάμεων του κακού και μόνο για ένα διάστημα. Η πρώτη ομάδα εργάζεται μέσω κυβερνήσεων, μέσω της πολιτικής και της αλληλεπίδρασης μεταξύ εθνών και είναι σχετικά ολιγάριθμη. Η δευτερακτινική ομάδα που παραπλανά και εξαπατά, εργάζεται μέσω θρησκευτικών πρακτόρων, μέσω της μαζικής ψυχολογίας και της κατάχρησης και της κακής εφαρμογής της αφοσίωσης και των τεχνών. Είναι η πολυαριθμότερη. Η τρίτη ομάδα εργάζεται πρωτίστως μέσω των εμπορικών σχέσεων στον επιχειρηματικό κόσμο και μέσω της χρήσης του χρήματος, της συγκεκριμενοποίησης της πράνα ή παγκόσμιας ενέργειας και του εξωτερικού συμβόλου της παγκόσμιας αμπώτιδας και πλημμυρίδας. Οι σκέψεις αυτές είναι εισηγητικές αλλά όχι ζωτικές, καθόσον πραγματεύονται κοσμικές τάσεις. Τρίτο, η δύναμη της σεξουαλικής έλξης. Είναι μια έλξη από το φυσικό πεδίο και η μετακίνηση ενός τύπου ενελικτικής ενέργειας πάνω στην ατραπό της επιστροφής. Μιλώντας κοσμικά, εκδηλώνεται σαν η ελκτική δύναμη μεταξύ πνεύματος και ύλης· μιλώντας πνευματικά, εκδηλώνεται σαν η δραστηριότητα της ψυχής καθώς επιζητεί να σύρει τον κατώτερο εαυτό σε πλήρη αντίληψη. Μιλώντας φυσικά, είναι η παρόρμηση που τείνει να ενώσει το άρρεν και το θήλυ για το σκοπό της γέννησης. Όταν ο άνθρωπος ήταν καθαρά ζωώδης, δε συνεπαγόταν καμιά αμαρτία. Όταν σ’ αυτή την παρόρμηση προστέθηκε η συναισθηματική επιθυμία, τότε υπεισήλθε η αμαρτία και ο σκοπός για τον οποίο εκδηλωνόταν η παρόρμηση διεστράφη σε ικανοποίηση της επιθυμίας. Τώρα που η φυλή είναι πιο νοητική και η δύναμη του νου γίνεται αισθητή στο ανθρώπινο σώμα, γίνεται φανερή μια ακόμη πιο σοβαρή κατάσταση η οποία μπορεί να αντιμετωπισθεί με ασφάλεια μόνο όταν η ψυχή αναλάβει τον έλεγχο του τριπλού οργάνου της. Η ανθρωπότητα βρίσκεται τώρα στο μεσαίο σημείο, όπως φανερώνει αυτός ο κανόνας. Ο άνθρωπος παρασύρεται από ιδιοτελή επιθυμία και φιλοδοξία, γιατί όλοι έχουμε ποιότητες πρώτης ακτίνας. Βασανίζεται από φόβο – το δικό του, τους οικογενειακούς φόβους, τους εθνικούς και φυλετικούς φόβους, γιατί όλοι παρασυρόμαστε στο ρυθμό της δεύτερης ακτίνας. Κυριαρχείται από το σεξ και το χρήμα που είναι μια άλλη εκδήλωση της ενέργειας της ύλης και γιαυτό έχει ένα τριπλό πρόβλημα που είναι καλά εξοπλισμένος να αντιμετωπίσει με το μέσον του τριπλού φορέα του και των τριπλών δυνάμεων της θείας ψυχής του. Ας κλείσουμε τις οδηγίες μ’ αυτό τον τόνο – καλά εξοπλισμένος ν’ αντιμετωπίσει. Μπορούμε να υπερνικήσουμε τη νοητική αδράνεια και ν’ αρχίσουμε να λειτουργούμε σαν ψυχές, εξουσιάζοντας το περιβάλλον μας. Η ψυχή είναι παντογνώστρια και παντοδύναμη. ΚΥΚΛΙΚΗ ΑΜΠΩΤΙΣ ΚΑΙ ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ Ας εξετάσουμε τώρα τα λόγια “η άμπωτις και η πλημμυρίς των υδάτων”.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

186

Με την κατανόηση του νόμου των κύκλων αποκτούμε γνώση των υποκείμενων νόμων της εξέλιξης και φτάνουμε στην αντίληψη του ρυθμικού έργου της δημιουργίας. Παρεμπιπτόντως αποκτούμε ευστάθεια καθώς μελετούμε τις παρορμήσεις της δικής μας ζωής, γιατί κι αυτές έχουν την αμπώτιδα και πλημμυρίδα τους κι εναλλάσσονται μεταξύ περιόδων φωτός και περιόδων σκότους. Έχουμε πάντα το συμβολικό εκείνο καθημερινό συμβάν όπου το μέρος του κόσμου στο οποίο ζούμε κινείται στο καθαρό φως του ηλίου κι αργότερα γυρίζει στο πραϋντικό σκοτάδι της νύχτας. Η ίδια η εξοικείωσή μας με το φαινόμενο μας κάνει να χάνουμε τη θέα της συμβολικής σημασίας του και να ξεχνούμε ότι σύμφωνα με το μεγάλο νόμο περίοδοι φωτός και σκότους, καλού και κακού, κατάδυσης κι ανάδυσης, προόδου στη φώτιση και φανερής παράδοσης στο σκότος χαρακτηρίζουν την αύξηση όλων των μορφών, διακρίνουν την ανάπτυξη φυλών κι εθνών και συνιστούν το πρόβλημα του ζηλωτή που δόμησε μια εικόνα πορείας μέσα σε διαρκή κατάσταση φώτισης κι εγκατάλειψης όλων των σκοτεινών τόπων. Στις Οδηγίες αυτές δε μου είναι δυνατό να πραγματευθώ την αμπώτιδα και πλημμυρίδα της θείας ζωής, όπως εκδηλώνεται στα διάφορα βασίλεια της φύσης μέσω της εξελικτικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας δια της εμπειρίας σε φυλές, έθνη και οικογένειες. Επιζητώ ωστόσο να διευκρινίσω κάπως την κυκλική εμπειρία μιας ψυχής σ’ ενσάρκωση, υποδεικνύοντας την προφανή αμπώτιδα και πλημμυρίδα της ανέλιξής της. Ο εξέχων κύκλος για κάθε ψυχή είναι εκείνος της εξόδου της σ’ ενσάρκωση και της επιστροφής της ή ροής πίσω στο κέντρο απ’ όπου ήρθε. Η κατανόηση αυτής της αμπώτιδας και πλημμυρίδας είναι ανάλογη με τη σκοπιά. Οι ψυχές θα μπορούσαν να θεωρηθούν εσωτερικά σαν εκείνες “που επιζητούν το φως της εμπειρίας” και συνεπώς στρέφονται στη φυσική έκφραση κι εκείνες “που επιζητούν το φως της κατανόησης” και συνεπώς αποχωρούν απ’ το βασίλειο της ανθρώπινης προσπάθειας για να διανοίξουν το δρόμο τους προς τα μέσα στην ψυχική συνείδηση κι έτσι να γίνουν “ένοικοι του αιώνιου φωτός”. Δίχως να αντιλαμβάνονται τη σημασία των όρων, οι ψυχολόγοι ένιωσαν αυτούς τους κύκλους κι αποκαλούν ορισμένους τύπους εξωστρεφείς κι άλλους εσωστρεφείς. Σημαδεύουν μια αμπώτιδα και πλημμυρίδα στην ατομική εμπειρία και είναι οι μικροσκοπικές αντιστοιχίες στη ζωή των μεγάλων κύκλων της ψυχής. Αυτή η είσοδος και η έξοδος από τον ιστό της ενσαρκωμένης ύπαρξης είναι οι κύριοι κύκλοι κάθε ατομικής ψυχής και μια μελέτη των τύπων της πραλάγια που πραγματεύεται η Μυστική Δοξασία και η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός θα απέβαινε εξαιρετικά πολύτιμη για το σπουδαστή. Υπάρχει επίσης μια άμπωτις και πλημμυρίδα στην ψυχική εμπειρία σε κάθε πεδίο κι αυτή στα αρχικά στάδια της ανάπτυξης καλύπτει πολλές ζωές. Είναι συνήθως τελείως ακραίες στην έκφρασή τους. Η μελέτη της φυλετικής αμπώτιδας και πλημμυρίδας θα το καταστήσει σαφέστερο. Στις Λεμούρειες ημέρες η “ροή” ή ο εξωστρεφής κύκλος εξαντλείτο στο φυσικό πεδίο και η άμπωτις μετέφερε τη ζωική όψη κατευθείαν πίσω στην ίδια την ψυχή και δεν υπήρχε δευτερεύουσα άμπωτις και πλημμυρίδα στο αστρικό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

187

ή το νοητικό πεδίο. Αργότερα η παλίρροια έσπαζε στις ακτές του αστρικού πεδίου, παρότι περιελάμβανε σε μικρότερο βαθμό το φυσικό πεδίο. Η ροή έστρεφε την προσοχή της στη συναισθηματική ζωή και το ρεύμα πίσω στο κέντρο δε λογάριαζε καθόλου τη νοητική ζωή. Βρισκόταν στο κορύφωμά της για την ανθρωπότητα στις Ατλάντειες ημέρες και ισχύει επίσης για πολλούς σήμερα. Τώρα η άμπωτις και η πλημμυρίδα είναι αυξανόμενα περιεκτική και η νοητική εμπειρία έχει τη θέση της, έτσι ώστε και οι τρεις όψεις παρασύρονται από τη ζωή της ψυχής· όλα περιλαμβάνονται στην εξωστρεφή ενέργεια της ενσαρκούμενης ψυχής και για πολλές ζωές και σειρές ζωών δαπανάται η κυκλική αυτή δύναμη. Μέσα στο ζηλωτή προκύπτει κάποια κατανόηση του τι συμβαίνει κι αφυπνίζεται στην επιθυμία να ελέγξει συνειδητά αυτή την αμπώτιδα και πλημμυρίδα, ή (για να το θέσω με απλά λόγια) να στρέφει τις δυνάμεις της εξωστρεφούς ενέργειας σε όποια κατεύθυνση επιλέξει, ή να αποσύρεται στο κέντρο του κατά βούληση. Επιζητεί ν’ αναστείλει αυτή τη διαδικασία να παρασύρεται σ’ ενσάρκωση δίχως να έχει κανένα συνειδητό σκοπό και αρνείται να βλέπει την παλίρροια της ζωής του να κτυπά σε συναισθηματικές ή νοητικές σφαίρες ύπαρξης κι έπειτα πάλι να βλέπει αυτή τη ζωή ν’ αποσύρεται χωρίς τη συνειδητή του βούληση. Στέκει στο μεσαίο σημείο και θέλει να ελέγχει τους δικούς του κύκλους, την “αμπώτιδα και πλημμυρίδα”, όπως ο ίδιος μπορεί να την ορίσει. Με συνειδητό σκοπό ποθεί να βαδίζει στους σκοτεινούς τόπους της ενσαρκωμένης ύπαρξης και με επίσης συνειδητό σκοπό επιζητεί ν’ αποσύρεται στο δικό του κέντρο. Έτσι γίνεται ζηλωτής. Η ζωή του ζηλωτή αρχίζει να επαναλαμβάνει παλιότερους κύκλους. Προσβάλλεται από αιφνίδια διέγερση της φυσικής φύσης και παρασύρεται βίαια από αρχαίες επιθυμίες και λαγνείες. Αυτή μπορεί ν’ ακολουθηθεί από έναν κύκλο όπου το φυσικό σώμα έχει συνείδηση της εκροής απ’ αυτό ζωτικής ενέργειας και αποζωτικοποιείται επειδή δεν είναι αντικείμενο προσοχής. Αυτό εξηγεί πολλές απ’ τις αρρώστιες και την έλλειψη ζωτικότητας σε πολλούς απ’ τους πιο αγαπητούς μας υπηρέτες. Η ίδια διαδικασία μπορεί να επηρεάσει το συναισθηματικό σώμα και περίοδοι έξαρσης και της πιο υψηλής έφεσης εναλλάσσονται με περιόδους της πιο βαθιάς κατάπτωσης κι έλλειψης ενδιαφέροντος. Η ροή μπορεί να προχωρήσει στο νοητικό σώμα και να επιφέρει έναν κύκλο έντονης νοητικής δραστηριότητας. Διαρκής μελέτη, πολλή σκέψη, οξεία έρευνα και μια σταθερή διανοητική ώθηση θα χαρακτηρίζουν το νου του ζηλωτή. Μπορεί να τον διαδεχτεί ένας κύκλος όπου κάθε μελέτη είναι ανούσια κι ο νους φαίνεται να είναι ολοκληρωτικά άγονος και αδρανής. Είναι μια προσπάθεια να σκεφθεί και η ματαιότητα των φάσεων της σκέψης προσβάλλει το νου. Ο ζηλωτής αποφασίζει ότι το να είναι είναι πολύ καλύτερο απ’ το να κάνει. “Ζήσεται τα οστέα ταύτα;” ρωτά και δεν έχει καμιά επιθυμία να τα δει ν’ αναζωογονούνται. Κάθε αληθινός αναζητητής της αλήθειας έχει συνείδηση αυτής της ασταθούς εμπειρίας και συχνά τη θεωρεί σαν αμαρτία ή σαν μια κατάσταση που πρέπει να καταπολεμηθεί επίμοχθα. Τότε είναι ο καιρός να εκτιμήσει ότι “το μεσαίο σημείο που δεν είναι ούτε στεγνό ούτε υγρό πρέπει να προσφέρει το στέρεο έδαφος όπου θα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

188

τοποθετήσει τα πόδια του”. Είναι ένας συμβολικός τρόπος για να πούμε ότι χρειάζεται ν’ αντιληφθεί δύο πράγματα: 1. Ότι οι καταστάσεις του αισθήματος είναι τελείως ασήμαντες και δεν αποτελούν ένδειξη της κατάστασης της ψυχής. Ο ζηλωτής πρέπει να επικεντρωθεί στην ψυχική συνείδηση, να αρνηθεί να επηρεάζεται από τις εναλλασσόμενες καταστάσεις στις οποίες φαίνεται να υπόκειται κι απλά να “στέκει σε πνευματική ύπαρξη” κι έπειτα “αφού τα κάνει όλα, να στέκει”. 2. Ότι η επίτευξη ισορροπίας είναι εφικτή μόνο όπου η εναλλαγή ήταν κανόνας κι ότι η κυκλική άμπωτις και πλημμυρίδα θα συνεχισθεί τόσο ακριβώς όσο η προσοχή της ψυχής θα κυμαίνεται μεταξύ της μιας ή άλλης όψης της μορφής και του αληθινού πνευματικού ανθρώπου. Το ιδεώδες είναι να επιτύχουμε μια τέτοια κατάσταση συνειδητού ελέγχου, ώστε κατά βούληση ο άνθρωπος να μπορεί να εστιάζεται στην ψυχική του συνείδηση ή να εστιάζεται στη μορφική του όψη – και κάθε πράξη εστιασμένης προσοχής να προκύπτει από έναν αντιληπτό και ειδικό αντικειμενικό σκοπό που απαιτεί μια τέτοια εστίαση. Αργότερα, όταν τα λόγια του μεγάλου Χριστιανού δασκάλου αποκτήσουν σημασία, θα μπορεί να λέει “είτε εν σώματι είτε εκτός του σώματος” είναι ζήτημα άνευ σημασίας. Η πράξη υπηρεσίας που πρέπει να προσφερθεί, θα προσδιορίζει το σημείο όπου θα είναι συγκεντρωμένος ο εαυτός, αλλά θα είναι ο ίδιος εαυτός είτε ελεύθερος προσωρινά από τη μορφική συνείδηση είτε βυθισμένος στη μορφή προκειμένου να λειτουργήσει σε διαφορετικές όψεις του θείου όλου. Ο πνευματικός άνθρωπος επιζητεί να προωθήσει το σχέδιο και να ταυτισθεί με το θείο νου στη φύση. Αποσυρόμενος στο μεσαίο σημείο επιχειρεί να αντιληφθεί την θειότητά του κι έπειτα, αφού το κάνει, εστιάζεται στη νοητική του μορφή που τον θέτει σ’ επικοινωνία με τον Παγκόσμιο Νου. Υπομένει τον περιορισμό προκειμένου να μπορεί να γνωρίζει και να υπηρετεί. Επιζητεί να φτάσει στις καρδιές των ανθρώπων και να τους μεταφέρει “έμπνευση” από τα βάθη της καρδιάς του πνευματικού όντος. Επιβεβαιώνει πάλι το γεγονός της θειότητάς του και τότε μέσω μιας πρόσκαιρης ταύτισης με το σώμα της αισθητήριας αντίληψής του, του αισθήματος και του συναισθήματος βρίσκει ότι είναι ένα με την ευαίσθητη συσκευή της θείας εκδήλωσης, που μεταφέρει την αγάπη του Θεού σ’ όλες τις μορφές του φυσικού πεδίου. Επιζητεί επίσης να βοηθήσει την υλοποίηση του θείου σχεδίου στο φυσικό πεδίο. Ξέρει ότι όλες οι μορφές είναι προϊόν ενέργειας που χρησιμοποιείται και διευθύνεται ορθά. Με πλήρη γνώση της θείας Υικότητάς του και με μια ισχυρή νοητική αντίληψη όλων όσων μεταδίδει αυτός ο όρος, εστιάζει τις δυνάμεις του στο ζωτικό σώμα και αποβαίνει ένα εστιακό σημείο για τη διαβίβαση της θείας ενέργειας κι έτσι ένας δομητής σε ένωση με τις δομητικές ενέργειες του Κόσμου. Μεταφέρει την ενέργεια της φωτισμένης σκέψης και της καθαγιασμένης επιθυμίας προς τα κάτω στο σώμα του αιθέρα κι έτσι εργάζεται με νοήμονα αφοσίωση.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

189

Ζητάς ένα σαφέστερο ορισμό του “μεσαίου” σημείου. Για το δόκιμο είναι το συναισθηματικό πεδίο, η Κουρουκσέτρα ή το πεδίο της πλάνης, όπου γη (φυσική φύση) και ύδωρ (συναισθηματική φύση) συναντώνται. Για το μαθητή είναι το νοητικό πεδίο, όπου μορφή και ψυχή έρχονται σε επαφή και γίνεται εφικτή η μεγάλη μετάβαση. Για τον προχωρημένο μαθητή και το μυημένο το μεσαίο σημείο είναι το αιτιώδες σώμα, η καράνα σαρίρα, το πνευματικό σώμα της ψυχής, που στέκει σαν μεσάζων μεταξύ Πνεύματος και ύλης, Ζωής και μορφής, της ενάδας και της προσωπικότητας. Μπορεί να εξετασθεί και να κατανοηθεί με βάση τα κέντρα. Όπως ξέρει κάθε σπουδαστής, υπάρχουν δύο κέντρα στο κεφάλι. Το ένα κέντρο είναι μεταξύ των φρυδιών κι έχει την υπόφυση σαν την αντικειμενική του εκδήλωση. Το άλλο βρίσκεται στην περιοχή της κορυφής της κεφαλής κι έχει την επίφυση σαν τη συγκεκριμένη του όψη. Ο καθαρός μυστικιστής έχει τη συνείδησή του επικεντρωμένη στην κορυφή της κεφαλής, σχεδόν ολοκληρωτικά στο αιθερικό σώμα. Ο προχωρημένος άνθρωπος του κόσμου είναι επικεντρωμένος στην περιοχή της υπόφυσης. Όταν μέσω αποκρυφιστικής ανέλιξης και εσωτερικής γνώσης η σχέση μεταξύ προσωπικότητας και ψυχής εδραιωθεί, υπάρχει ένα μεσαίο σημείο στο κέντρο της κεφαλής, στο μαγνητικό πεδίο που ονομάζεται “φως στο κεφάλι” κι εδώ ο ζηλωτής παίρνει τη θέση του. Είναι ένα σημείο ζωτικής σημασίας. Δεν είναι γη ή φυσικό, ούτε ύδωρ ή συναισθηματικό. Θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το ζωτικό ή αιθερικό σώμα που έγινε πεδίο συνειδητής υπηρεσίας, κατευθυνόμενου ελέγχου και χρησιμοποίησης δύναμης για ειδικούς σκοπούς. Εδώ ο μάγος παίρνει τη θέση του και με το μέσον του σώματος δύναμης ή ενέργειάς του εκτελεί το μαγικό δημιουργικό έργο. Ο κανόνας αυτός πραγματεύεται μάλλον δυσνόητα ένα σημείο, αλλά διασαφηνίζεται αν οι λέξεις μελετηθούν με προσοχή. Στο τέλος του κανόνα μας λέγεται ότι όταν “ύδωρ, γη και αήρ συναντηθούν”, εκεί είναι ο τόπος για να ασκηθεί μαγεία. Παραδόξως στις φράσεις αυτές παραλείπεται η ιδέα της τοποθεσίας κι εξετάζεται μόνο η χρονική εξίσωση. Ο αήρ είναι το σύμβολο του βουδδικού φορέα, του πεδίου της πνευματικής αγάπης κι όταν τα τρία που απαριθμήθηκαν παραπάνω (στις ενεργειακές τους όψεις) συναντηθούν, είναι ενδεικτικό της εστίασης στην ψυχική συνείδηση και της επικέντρωσης του ανθρώπου στο πνευματικό σώμα. Απ’ αυτό το σημείο δύναμης, έξω απ’ τη μορφή, απ’ την κεντρική σφαίρα ενοποίησης κι απ’ το εστιασμένο σημείο μέσα σ’ αυτό τον κύκλο της συνείδησης, ο πνευματικός άνθρωπος προβάλλει τη συνείδησή του στο μεσαίο σημείο μέσα στην εγκεφαλική κοιλότητα, όπου το μαγικό έργο πρέπει να εκτελεστεί σε σχέση με το φυσικό πεδίο. Αυτή η ικανότητα να προβάλλει τη συνείδηση απ’ το πεδίο της ψυχικής αντίληψης σ’ εκείνο του δημιουργικού μαγικού έργου στα αιθερικά υποπεδία, γίνεται σταδιακά εφικτή καθώς ο σπουδαστής αναπτύσσει στο διαλογιστικό του έργο την ευχέρεια να εστιάζει την προσοχή του στο ένα ή το άλλο από τα κέντρα του σώματος. Επιτυγχάνεται με το μέσον των κέντρων

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

190

δύναμης του αιθερικού σώματος. Βαθμιαία αποκτά εκείνη την πλαστικότητα κι εκείνη τη ρευστότητα της αυτοκαθοδηγούμενης συνείδησης που θα του επιτρέψει να παίζει πάνω στα κέντρα όπως ένας μουσικός χρησιμοποιεί τους επτά φθόγγους της μουσικής. Όταν επιτευχθεί αυτό, μπορεί ν’ αρχίσει να εκγυμνάζεται σε ευρύτερες και πιο εκτεταμένες εστιάσεις και πρέπει να μάθει ν’ αποσύρει τη συνείδησή του, όχι μόνο στον εγκέφαλο αλλά και στην ψυχή στο δικό της πεδίο κι από εκεί να επανακατευθύνει τις ενέργειές του για την εκτέλεση του μαγικού έργου της ψυχής. Το θεμελιώδες μυστικό των κύκλων βρίσκεται σ’ αυτή την απόσυρση και την επακόλουθη επανεστίαση της προσοχής και πρέπει να θυμάστε σχετικά μ’ αυτό ότι ο βασικός νόμος που υπόκειται σε κάθε μαγικό έργο είναι ότι “η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη”. Αν οι ζηλωτές το θυμούνται αυτό, θα βιώνουν τις άγονες περιόδους τους με μεγαλύτερη άνεση και θα έχουν συνείδηση του υποκείμενου σκοπού. Θα μπορούσε εδώ να ερωτηθεί ποιοι είναι οι κίνδυνοι του μεσαίου αυτού σημείου; Είναι οι κίνδυνοι μιας υπερβολικά βίαιης διακύμανσης μεταξύ γης και ύδατος, ή μεταξύ της συναισθηματικής ανταπόκρισης στη ζωή και την αλήθεια ή τη ζωή στο φυσικό πεδίο. Μερικοί ζηλωτές είναι υπερβολικά συναισθηματικοί στις αντιδράσεις τους· άλλοι υπερβολικά υλιστικοί. Το αποτέλεσμα γίνεται αισθητό στο μεσαίο σημείο κι επιφέρει μια βίαιη αστάθεια. Αυτή η αστάθεια έχει ένα άμεσο αποτέλεσμα στο ηλιοπλεγματικό κέντρο που ήταν το “μεσαίο σημείο” στους πρώτους Ατλάντειους καιρούς και είναι ακόμη το μεσαίο σημείο στις μετουσιωτικές διαδικασίες της ανατείνουσας προσωπικότητας. Μετουσιώνει και διαβιβάζει τις ενέργειες του ιερού κέντρου και του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης και είναι το καθαρτήριο όλων των ενεργειών που είναι εστιασμένες στα κέντρα κάτω από το διάφραγμα. Είναι οι κίνδυνοι που συνοδεύουν μια πρόωρη κι ανεξέλεγκτη εισροή καθαρής πνευματικής ενέργειας στο μηχανισμό της προσωπικότητας. Η ζωτική αυτή πνευματική δύναμη εισέρχεται από την κρανιακή οπή και εισρέει στα κεφαλικά κέντρα. Απ’ αυτά θ’ ακολουθήσει τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης, που καθορίζεται απ’ την καθημερινή ροπή της ζωής της σκέψης του ζηλωτή. Ένας άλλος και μάλλον δυναμικός κίνδυνος είναι αποτέλεσμα της κυριολεκτικής συνάντησης γης και ύδατος. Εκδηλώνεται σαν εισροή στην εγκεφαλική συνείδηση (τη γήινη όψη) της γνώσης του αστρικού πεδίου. Ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έχει επίγνωση ο ζηλωτής είναι μια τάση προς τον κατώτερο ψυχισμό. Είναι μια αντίδραση απ’ το ηλιοπλεγματικό κέντρο. Αλλά το μεσαίο αυτό σημείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν “τόπος αναπήδησης” στον κόσμο των αστρικών φαινομένων. Αυτό θα επιφέρει το “θάνατο δια πνιγμού”, γιατί η πνευματική ζωή του ζηλωτή μπορεί να τελματωθεί και να βυθισθεί ολοκληρωτικά στα ενδιαφέροντα των κατώτερων ψυχικών εμπειριών. Εδώ πολλοί άξιοι ζηλωτές παραστρατούν – ίσως προσωρινά, αλλά οι καιροί είναι τόσο κρίσιμοι ώστε είναι κάτι που θλίβει όταν χάνεται χρόνος σε μάταιο πειραματισμό και στην ανάκτηση του επιλεγέντος δρόμου. Ένα κλειδί της σημασίας αυτών των λέξεων βρίσκεται στην αναγνώριση του ακόλουθου αποκρυφιστικού γεγονότος. Ο τόπος όπου ύδωρ και γη συναντώνται είναι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

191

το ηλιοπλεγματικό κέντρο. Ο τόπος όπου ύδωρ, γη και αήρ συναντώνται είναι στο κεφάλι. Γη είναι το σύμβολο της ζωής του φυσικού πεδίου και της εξωτερικής μορφής. Ύδωρ είναι το σύμβολο της συναισθηματικής φύσης. Απ’ το μεγάλο κέντρο της ζωής της προσωπικότητας, το ηλιακό πλέγμα, συνήθως εξουσιάζεται και κυβερνάται η ζωή. Όταν το κέντρο διεύθυνσης βρίσκεται κάτω από το διάφραγμα, η μαγεία δεν είναι εφικτή. Η ζωώδης ψυχή ελέγχει και η πνευματική ψυχή είναι αναγκαστικά ήρεμη. Αήρ είναι το σύμβολο της ανώτερης ζωής όπου κυριαρχεί η Χριστική αρχή, όπου βιώνεται η ελευθερία και η ψυχή έρχεται σε πλήρη έκφραση. Είναι το σύμβολο του βουδδικού πεδίου, όπως το ύδωρ είναι του συναισθηματικού. Όταν η ζωή της προσωπικότητας μεταφερθεί στον Ουρανό και η ζωή της ψυχής κατέλθει στη γη, εκεί είναι ο τόπος συνάντησης κι εκεί γίνεται δυνατό το έργο της υπερβατικής μαγείας. Αυτός ο τόπος συνάντησης είναι ο τόπος του πυρός, το πεδίο του νου. Πυρ είναι το σύμβολο της διανόησης και κάθε μαγικό έργο είναι μια νοήμων διαδικασία που διεξάγεται με την ισχύ της ψυχής και τη χρήση του νου. Για να γίνει αισθητή στο φυσικό πεδίο χρειάζεται ένας εγκέφαλος που να είναι δεκτικός στις ανώτερες παρωθήσεις και να μπορεί να εντυπώνεται από την ψυχή που χρησιμοποιεί την “τσίττα” ή νοητική ουσία για να δημιουργήσει τις αναγκαίες σκεπτομορφές κι έτσι να εκφράσει τις ιδέες και τους σκοπούς της νοήμονος, αγαπητικής ψυχής. Αυτές αναγνωρίζονται απ’ τον εγκέφαλο και φωτογραφίζονται στους “ζωτικούς αέρες” που βρίσκονται στην εγκεφαλική κοιλότητα. Όταν αυτοί οι ζωτικοί αέρες μπορέσουν να γίνουν αισθητοί από το μάγο σε διαλογισμό και οι σκεπτομορφές να αποτυπωθούν σ’ αυτή τη μικροσκοπική αντανάκλαση του αστρικού φωτός, τότε η πραγματική δυναμικότητα της μαγείας μπορεί ν’ αρχίσει να γίνεται αισθητή. Ο εγκέφαλος “άκουσε” αποκρυφιστικά τις εντολές και οδηγίες του νου καθώς αναμεταδίδει τις προσταγές της ψυχής. Οι ζωτικοί αέρες παρασύρονται σε μορφοδομητική δραστηριότητα, όπως ακριβώς η ανώτερη αντιστοιχία τους, οι “τροποποιήσεις της σκεπτόμενης αρχής, του νοητικού υλικού” (όπως το αποκαλεί ο Πατάντζαλι), ωθούνται σε μια ανάλογη μορφοδομητική δραστηριότητα. Αυτά μπορούν τότε να ιδωθούν ενδόμυχα απ’ τον άνθρωπο που επιζητεί να εκτελέσει το μαγικό έργο και μεγάλο μέρος της επιτυχίας του εξαρτάται απ’ την ικανότητά του να καταγράφει ακριβώς τις εντυπώσεις και να βλέπει με διαύγεια τις μορφές της διεργασίας της μαγείας, τις οποίες επιδιώκει να καταδείξει σαν μαγικό έργο στον εξωτερικό κόσμο. Μπορεί συνεπώς να ειπωθεί ότι υπάρχουν τρία στάδια στη μορφοδομητική διαδικασία. Πρώτο, η ψυχή ή ο πνευματικός άνθρωπος, επικεντρωμένος στην ψυχική συνείδηση και λειτουργώντας στο “μυστικό τόπο του Υψίστου”, οραματίζεται το έργο που πρέπει να γίνει. Αυτή δεν είναι μια διαδοχική δράση, αλλά το τελειωμένο, συμπληρωμένο έργο της μαγείας γίνεται αντικείμενο οραματισμού με μια διαδικασία που δεν περιλαμβάνει καθόλου το στοιχείο του χρόνου ή τις έννοιες του χώρου. Δεύτερο, ο νους ανταποκρίνεται στην ψυχή (που επισύρει την προσοχή στο έργο που πρέπει να γίνει) και παρασύρεται σε δραστηριότητα δόμησης σκεπτομορφών απ’ αυτή την εντύπωση. Ανάλογη με τη διαύγεια και τη φώτιση του νοητικού υλικού τέτοια θα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

192

είναι και η ανταπόκριση στην εντύπωση. Αν ο νους είναι ένας αληθινός ανακλαστήρας και δέκτης της ψυχικής εντύπωσης, η αντίστοιχη σκεπτομορφή θα είναι πιστή στο πρωτότυπό της. Αν δεν είναι πιστή (όπως συμβαίνει συνήθως στα αρχικά στάδια του έργου) τότε η δημιουργηθείσα σκεπτομορφή θα είναι παραμορφωμένη και ανακριβής, μη ισορροπημένη και “κακοσχεδιασμένη”. Με το διαλογισμό εκμανθάνεται αυτό το έργο της ακριβούς λήψης και της ορθής δόμησης, απ’ όπου και η έμφαση που τίθεται απ’ όλες τις αληθινές σχολές εσωτερικής εκγύμνασης πάνω στην εστίαση του νου, την ικανότητα για οραματισμό, την ικανότητα δόμησης σκεπτομορφών και την ακριβή σύλληψη της εγωικής πρόθεσης. Απ’ όπου επίσης και η ανάγκη ν’ αρχίζει ο μάγος το πρακτικό έργο της μαγείας με τον εαυτό του σαν το υποκείμενο του μαγικού πειράματος. Αρχίζει να συλλαμβάνει το όραμα του πνευματικού ανθρώπου όπως είναι κατ’ ουσία. Αντιλαμβάνεται τις αρετές και τις αντιδράσεις που θα εκδήλωνε στη ζωή του φυσικού πεδίου ο πνευματικός αυτός άνθρωπος. Δομεί μια σκεπτομορφή του εαυτού του σαν του ιδανικού ανθρώπου, του αληθινού υπηρέτη, του τέλειου δασκάλου. Βαθμιαία συντονίζει τις δυνάμεις του έτσι ώστε η δύναμη να είναι αυτά τα πράγματα στην εξωτερική πραγματικότητα ν’ αρχίζει να παίρνει σχήμα, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να το δουν. Δημιουργεί ένα υπόδειγμα στο νου του, το οποίο σκαλίζει με όση ακρίβεια μπορεί σύμφωνα με το πρωτότυπο και το οποίο χρησιμεύει για να διαπλάσει τον κατώτερο άνθρωπο και να εξαναγκάσει τη συμμόρφωση προς το ιδεώδες. Καθώς τελειοποιεί την τεχνική του βρίσκει μια μετουσιώνουσα, μετασχηματίζουσα δύναμη να εργάζεται με τις ενέργειες που συνιστούν την κατώτερη φύση του, ωσότου όλα υποταχθούν και γίνει σε πρακτική εκδήλωση ό,τι είναι εσωτερικά και ουσιαστικά. Καθώς συντελείται αυτό, αρχίζει να ενδιαφέρεται για το μαγικό έργο στο οποίο είναι ρόλος όλων των αληθινών ψυχών να συμμετάσχουν. Τότε η τρίτη όψη της μορφοδομητικής διαδικασίας μπορεί να εκδηλωθεί. Ο εγκέφαλος συγχρονίζεται με το νου κι ο νους με την ψυχή και το σχέδιο γίνεται αισθητό. Οι ζωτικοί αέρες στο κεφάλι μπορούν να τροποποιηθούν και ν’ ανταποκριθούν στη δύναμη του μαγικού έργου δόμησης. Τότε υφίσταται μια σκεπτομορφή σαν αποτέλεσμα των δύο προηγούμενων δραστηριοτήτων, αλλά υφίσταται στη θέση της εγκεφαλικής δραστηριότητας και γίνεται ένα κέντρο εστίασης για την ψυχή κι ένα σημείο δια του οποίου μπορεί να ρέει ενέργεια για την εκτέλεση του μαγικού έργου. Το μαγικό αυτό έργο που διεξάγεται υπό τη διεύθυνση της ψυχής (η οποία εμπνέει το νου που με τη σειρά του εντυπώνει τον εγκέφαλο) οδηγεί τότε (σαν αποτέλεσμα της τριπλής αυτής συντονισμένης δραστηριότητας) στη δημιουργία ενός κέντρου εστίασης ή μορφής μέσα στο κεφάλι του μάγου. Η ενέργεια που ρέει δια του εστιακού αυτού σημείου δρα μέσω τριών διανεμητικών πρακτόρων κι έτσι εμπλέκονται και οι τρεις σε κάθε μαγικό έργο: 1. Ο δεξιός οφθαλμός δια του οποίου μπορεί να εκφρασθεί η ζωτική ενέργεια του πνεύματος.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΟΓΔΟΟΣ

193

2. Το κέντρο του λαιμού δια του οποίου εκφράζεται η Λέξη, η δεύτερη όψη ή η ψυχή. 3. Τα χέρια δια των οποίων εργάζεται η δημιουργική ενέργεια της τρίτης όψης. “Ο Λευκός Μάγος” εργάζεται “με τα μάτια ανοικτά, τη φωνή να διακηρύσσει και τα χέρια να απονέμουν”. Τα σημεία αυτά έχουν τεχνικό ενδιαφέρον για τον έμπειρο εργάτη της μαγείας, αλλά συμβολικό μόνο ενδιαφέρον για τους ζηλωτές για τους οποίους προορίζονται αυτές οι επιστολές. Το να είναι δική μας η εσώτερη όραση, να βλέπει ο οφθαλμός καθαρά τη δόξα του Κυρίου και να μιλά η φωνή μόνο για ευλογία και να χρησιμοποιούνται τα χέρια μόνο για βοήθεια, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η προσευχή του καθενός μας.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ Έπειτα ακολουθεί η συμπύκνωση. Το πυρ και τα ύδατα συναντώνται, η μορφή αυξάνει και μεγαλώνει. Ας τοποθετήσει ο μάγος τη μορφή του στο κατάλληλο μονοπάτι. Η Ανάγκη για Αγνότητα. Θεμελιώδεις Μορφές.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΓΝΟΤΗΤΑ Ο κανόνας εννέα βρίσκεται στη σελίδα 1017 της Πραγματείας επί του Κοσμικού Πυρός και το σχόλιο που δίνεται στην Πραγματεία είναι αξιοσημείωτα σύντομο: “O κανόνας αυτός συνοψίζεται πολύ σύντομα στην ακόλουθη παραίνεση: Ας είναι η επιθυμία κι ο νους τόσο αγνά και τόσο ίσα κατανεμημένα και η δημιουργηθείσα μορφή τόσο ακριβώς ισορροπημένη ώστε να μην μπορεί να προσελκυστεί από την καταστροφική ή ‘αριστερή’ ατραπό.”

Ο λόγος γι’ αυτή τη συντομία μπορεί να δηλωθεί ότι οφείλεται στην εξαιρετική απλότητα αυτού του κανόνα για τη συνείδηση του ανθρώπου που γνωρίζει και στην εξαιρετική περιπλοκή του απ’ τη σκοπιά του επιπόλαιου αναγνώστη. Μόνο οι απλούστερες και πιο πρακτικές σημασίες του δίνονται εκεί, αλλά ίσως να μπορούν εδώ να μεταδοθούν μερικές από τις βαθύτερες έννοιες. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι καθώς συντελείται πρόοδος στην ατραπό, οι μορφές με τις οποίες μπορεί να δοθεί η αλήθεια γίνονται πιο απλές, ενώ η έννοια που συλλαμβάνεται γίνεται πιο πλατιά και περιεκτική, γιαυτό και συνεπάγεται (στην ανάλυση) μεγαλύτερη περιπλοκή. Τελικά καταφεύγουμε στα σύμβολα και το κοσμικό σχέδιο συλλαμβάνεται μέσω της παρουσίασης γεωμετρικών μορφών στον εσώτερο οφθαλμό του ζηλωτή. Το θεμελιώδες σημείο που τονίζεται σ’ αυτό τον κανόνα είναι η αγνότητα και σε τελευταία ανάλυση η αγνότητα είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα κινήτρου. Αν η παρόρμηση για δράση οποιουδήποτε είδους στους τρεις κόσμους βασίζεται σε επιθυμία της προσωπικότητας και προκύπτει από την εφαρμοσμένη χρήση του νου, τότε η ακαθαρσία χαρακτηρίζει αυτή την πράξη. Αν η παρόρμηση εκπορεύεται απ’ τον Ένοικο στη μορφή, τότε υποτάσσεται κι ελέγχεται απ’ τον Ένοικο στον επιθυμητό σκοπό. Τότε το χαρακτηριστικό είναι η αγνότητα μέσα στους ομαδικούς περιορισμούς, γιατί η απόλυτη αγνότητα υφίσταται μόνο όταν έχει επιτευχθεί πλήρης ελευθερία απ’ τον έλεγχο. Η ψυχή έχει ομαδική συνείδηση κι ελέγχεται ομαδικά και (μέχρι να υπερνικηθεί το αιτιώδες σώμα και να επιτευχθεί απελευθέρωση από τον έλεγχό του) η πραγματική σημασία της αγνότητας δε θα γίνει καταληπτή. Αρκεί να πούμε πως υπάρχει στενή συνεκδοχή μεταξύ ακαθαρσίας και περιορισμού οποιουδήποτε είδους, φυσικού, συναισθηματικού και νοητικού. Αλλά η απόλυτη αγνότητα δε χρειάζεται να εξετασθεί εδώ από το ζηλωτή. Κανένας στις εσωτερικές ομάδες του κόσμου δεν έχει επιτύχει ακόμη την πέμπτη μύηση, όπου η έννοιά της θα εισχωρήσει στη συνείδηση με μια αστραπή εντονότατης αντίληψης. Για την πλειονότητα ο αντικειμενικός σκοπός είναι η φυσική και η συναισθηματική

αγνότητα κι επομένως η απελευθέρωση πρώτιστα από το συναισθηματικό έλεγχο και την επιθυμία. Απ’ όπου και η διαρκής, παρότι κακώς διατυπωμένη εντολή σε πολλά εσωτερικά βιβλία, “Σκοτώστε την επιθυμία”. Ίσως μια ακριβέστερη απόδοση για το άμεσο παρόν θα ήταν “αναπροσανατολίστε την επιθυμία” ή “ανακατευθύνετε την επιθυμία”, γιατί η συνεχής διαδικασία αναπροσανατολισμού της όλης επιθυμητικής φύσης ώστε να γίνει τελικά μια συνήθης κατάσταση του νου, είναι το κλειδί όλων των μετουσιωτικών διεργασιών και του αποτελεσματικού μαγικού έργου. Καθώς συντελείται πρόοδος στην Ατραπό, οι διεργασίες σκέψης του ζηλωτή γίνονται πιο ισχυρές και οι σκεπτομορφές – που δημιουργούνται με συγκεκριμένο σκοπό και στο διαλογιστικό έργο – γίνονται πιο αποτελεσματικές στην πρόκληση αποτελεσμάτων. Είναι φανερό λοιπόν ότι στο μαγικό έργο (που πρέπει πάντα να πραγματοποιείται στο φυσικό πεδίο) θα υπάρχει πάντα η τάση για την “αριστερή ατραπό”, ωσότου εδραιωθεί μόνιμα η ψυχική συνείδηση και η αγνότητα του κινήτρου γίνει μια έξη του νου. Ας υπενθυμίσω σ’ όλους όσους διαβάζουν ότι η εδραίωση και η σταθεροποίηση ορθών συνηθειών είναι για το ζηλωτή της μαθητείας βασική προϋπόθεση. Εκείνοι που εργάζονται στο πεδίο της πλανητικής εξέλιξης αναζητούν αξιόπιστα όργανα κι αυτό δεν μπορεί να εντυπωθεί πιο εμφατικά σ’ όλους σας. Οι άνθρωποι των οποίων οι συναισθηματικές διαθέσεις και τα αισθήματα είναι σε εξέγερση ή στερούνται φυσικού ελέγχου, δεν μπορούν να υπολογίζονται σε μια έκτακτη ανάγκη από Εκείνους που αναζητούν βοηθούς. Οι άνθρωποι των οποίων οι διάνοιες είναι θολωμένες ή των οποίων η ανικανότητα να συγκρατούν το νου “σταθερά στο φως” είναι έμφυτη, είναι ακατάλληλοι εργάτες στους υψηλούς τόπους της παγκόσμιας προσπάθειας. Η παρατήρηση αυτή δεν είναι ανάγκη ν’ αποτρέψει κανέναν σ’ αυτές τις ομάδες απ’ την προσπάθεια, γιατί η αναγνώριση ενός μειονεκτήματος είναι προκαταρκτικό βήμα για την υπερνίκησή του. Οι ομάδες αυτές βρίσκονται υπό εκγύμναση κι αυτό πρέπει να το έχετε υπόψη, αλλιώς είναι επόμενο να επακολουθήσει αποθάρρυνση όταν εξαγγέλλεται το ιδεώδες. Η παγκόσμια ανάγκη και ευκαιρία συμβαδίζουν την εποχή αυτή. Τα Μεγάλα Όντα που στέκουν σαν τοίχος μεταξύ της ανθρωπότητας και του πλανητικού Κάρμα, μας λέγεται ότι πιέζονται σκληρά αυτή την εποχή και σας διαβεβαιώ πως αυτό δεν είναι παρά μια ανεπαρκής δήλωση της περίστασης. Οι σκέψεις των ανθρώπων από τα μέσα της Ατλάντειας περιόδου προσελκύονται σταθερά στην καταστροφική ή αριστερή ατραπό, επειδή η ιδιοτέλεια είναι το κίνητρο και το ατομικό συμφέρον ο δεσπόζων παράγων. Μέρος του έργου του Χριστού όταν ήλθε πριν 2000 χρόνια, ήταν ν’ αντισταθμίσει αυτή την τάση με τη μέθοδο της εγχάραξης, μέσω παραδειγμάτων και εντολών, της θυσίας και της ανιδιοτέλειας και το πνεύμα του μάρτυρα (χρωματισμένο συχνά από υστερία κι ένα επουράνιο ατομικό συμφέρον) ήταν ένα αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Παρατηρούμενη από τη σκοπιά της Ιεραρχίας η προσπάθεια ήταν επιτυχής, γιατί το Χριστιανικό πνεύμα εκπροσωπεί τον αναπροσανατολισμό σε επουράνια πράγματα. Απ’ όπου και η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ

199

αγνότητα του κινήτρου και το ένστικτο για υπηρεσία, ενώ το τελευταίο αποτελεί βασικό τόνο που είναι νέος απ’ τη σκοπιά των αιώνιων αληθειών του παρελθόντος. Όμως παρόλα αυτά η τάση για το ιδιοτελές συμφέρον είναι ο πιο δυναμικός παράγων στον κόσμο αυτή την εποχή, απ’ όπου και η κρίσιμη κατάσταση που υφίσταται μεταξύ της Ιεραρχίας του Φωτός και της ιεραρχίας που ελέγχει την αριστερή ατραπό ή την ατραπό του ελέγχου από τη μορφή και την επιθυμία. Ας μην υπάρξει ωστόσο αποθάρρυνση, γιατί η πνευματική σκέψη, που καταλήγει σε μαγικό έργο, ενός αδελφού με αγνή πρόθεση έχει πολύ μεγαλύτερη ισχύ από τη σκέψη πολλών αδελφών που ακολουθούν τις τάσεις της προσωπικότητας. Παρότι κάθε αληθινός ζηλωτής καθώς συλλαμβάνει το μέγεθος του Σχεδίου και αναμετρά τις δυνάμεις που είναι παραταγμένες εναντίον του, μπορεί να καταβληθεί από την προφανή ματαιότητα της προσπάθειάς του και τη φαινομενική ασημαντότητα του ρόλου που παίζει, ας θυμάται ότι υπάρχει μια σταθερά αυξανόμενη ομάδα ομοίων του κι ότι πρόκειται για ομαδική προσπάθεια. Σύμφωνα με το Νόμο τα Μεγάλα Όντα εργάζονται δια των μαθητών Τους σ’ όλες τις χώρες και ποτέ πριν δεν υπήρξαν τόσοι πολλοί που προσπαθούν να εξοπλισθούν για το ρόλο ν’ αποβούν “Διαβιβαστές του Σκοπού” και ποτέ πριν δεν υπήρξε τόσο ισχυρή εσώτερη ακεραιότητα και υποκειμενική σχέση μεταξύ των εργατών σ’ όλα τα πεδία σ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Για πρώτη φορά στην ιστορία υπάρχει μια συνεκτική ομάδα για χρήση των Διδασκάλων. Μέχρι σήμερα υπήρξαν μοναχικοί και απομονωμένοι εργάτες ή μικροσκοπικές ασύνδετες ομάδες κι αυτό εμπόδισε κατά πολύ το έργο. Αυτό άλλαξε πια. Θέλω να αναθέσω σ’ όλους σας να το αντιληφθείτε αυτό και να εργασθείτε για να στηρίξετε την ομαδική αυτή ακεραιότητα και ν’ αναπτύξετε τη δύναμη να αναγνωρίζετε παντού όλους τους παρόμοιους εργάτες κάτω από οποιοδήποτε όνομα ή οργάνωση και να συνεργάζεστε μαζί τους όταν τους αναγνωρίζετε. Δεν είναι εύκολο πράγμα να γίνει. Προϋποθέτει τα ακόλουθα: 1. Μια εσώτερη ευαισθησία στο Σχέδιο. 2. Μια ικανότητα αναγνώρισης των αρχών που διέπουν τη διαχείριση και τη διοίκηση. 3. Μια ικανότητα παραμερισμού των μη ουσιωδών κι έμφασης των ουσιωδών. 4. Μια καταβύθιση της προσωπικής φιλοδοξίας και συμφέροντος στην προώθηση των ομαδικών ιδεωδών και 5. Μια σταθερή διατήρηση της εσώτερης επαφής μέσω διαλογισμού και παραμερισμού και μη έμφασης στις αντιδράσεις της προσωπικότητας. Αυτές είναι βασικές προϋποθέσεις και πρέπει να επισύρουν την προσοχή των εργατών και σπουδαστών σ’ όλες τις ομάδες. Θα είχε αξία αν κάθε σπουδαστής συνδεόταν κάθε μέρα στις πέντε η ώρα με μια πράξη θέλησης μ’ αυτή τη γοργά ολοκληρωνόμενη ομάδα υπηρετών, μυστικιστών κι αδελφών. Για το σκοπό αυτό θα ήταν συνετό ν’ αποστηθίσετε την ακόλουθη σύντομη αφιέρωση που πρέπει να λέγεται σιωπηλά την ώρα αυτή, με την προσοχή εστιασμένη

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ

200

στο κεφάλι: “Είθε η Δύναμη της Μιας Ζωής να διαχυθεί μέσω του ομίλου όλων των αληθινών υπηρετών. “Είθε η Αγάπη της Μιας Ψυχής να χαρακτηρίζει τις ζωές όλων όσων ζητούν να βοηθήσουν τα Μεγάλα Όντα. “Είθε να εκπληρώσω το ρόλο μου στο Ένα Έργο με αυταπάρνηση, αβλάβεια και ορθή ομιλία.”

Έπειτα προωθήστε τη σκέψη απ’ τη γοργά σχηματιζόμενη ομάδα των παγκόσμιων υπηρετών στα Μεγάλα Όντα που στέκουν πίσω απ’ την παγκόσμια εξέλιξή μας. Μπορεί να γίνει σε λίγα δευτερόλεπτα, οπουδήποτε κι αν είναι κανείς και σε κάθε συντροφιά και δε θα βοηθήσει μόνο το μαγικό έργο των δυνάμεων του φωτός, αλλά θα χρησιμεύσει για να σταθεροποιήσει το άτομο, ν’ αυξήσει την ομαδική του συνείδηση και να διδάξει τη διεργασία προώθησης εσώτερων υποκειμενικών δραστηριοτήτων κατά και παρά τις εξωτερικές λειτουργίες. ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΟΡΦΕΣ Η απλότητα αυτού του Κανόνα εννέα είναι τέτοια ώστε σε λίγες λέξεις συνοψίζεται η όλη διαδικασία της δημιουργικής εξέλιξης. Στο νοητικό πεδίο μια ιδέα παίρνει μορφή. Στο πεδίο της επιθυμίας αισθαντική ενέργεια διαπερνά αυτή τη μορφή. Υπό την εξελικτική διαδικασία η μορφή “αυξάνει και μεγαλώνει”. Δια της ορθής διεύθυνσης και του προσανατολισμού της μορφής στην αναγκαία κατεύθυνση εκπληρώνεται ο σκοπός του διανοητή. Κάθε ζωή είναι κραδασμός και αποτέλεσμα του κραδασμού είναι η μορφή, πυκνή ή λεπτοφυής και πιο λεπτοφυής με την προκύπτουσα άνοδο. Καθώς η πάλλουσα ζωή προοδεύει, ο ρυθμός του κραδασμού της αλλάζει και σ’ αυτή την αλλαγή του κραδασμού κρύβεται το μυστικό της μορφικής συντριβής και δόμησης. Οι μορφές είναι τεσσάρων ειδών σ’ αυτή την εποχή του τέταρτου γύρου: 1. Η Μορφή της Προσωπικότητας, εκείνου του φορέα από φυσική, αστρική και νοητική ύλη, που προσφέρει τα μέσα επαφής με τους τρεις κόσμους. Δομείται σε κάθε ζωή και η κλείδα του κραδασμού εδραιώνεται στη ζωή που προηγείται της τωρινής. Η μορφή αυτή αποβαίνει επαρκής για το μέσο άνθρωπο και τον υπηρετεί ως το θάνατο. Ο άνθρωπος που εισέρχεται στην αποκρυφιστική ατραπό αρχίζει με τον παρεχόμενο φορέα, αλλά στο διάστημα της ενσάρκωσης δομεί για λογαριασμό του ένα νεότερο και καλύτερο φορέα και όσο πιο προοδευμένος είναι τόσο πιο συνειδητά εργάζεται. Απ’ όπου και προκύπτει η συνεχής αναστάτωση και η συχνή κακή υγεία του αρχάριου της αποκρυφιστικής ζωής. Νιώθει το νόμο, αντιλαμβάνεται την ανάγκη ν’ ανυψώσει την κλείδα του και συχνά ξεκινά με λάθη. Αρχίζει να δομεί εκ νέου το φυσικό του σώμα με δίαιτα και πειθαρχία, αντί να εργάζεται από μέσα προς τα έξω. Με την προσεκτική πειθάρχηση του νου και το χειρισμό της ύλης της σκέψης και με τη μετουσίωση του συναισθήματος έρχεται η πραγμάτωση στο φυσικό πεδίο. Προσθέστε στα δύο παραπάνω την αγνότητα στο φυσικό πεδίο ως προς την τροφή και τον τρόπο ζωής και σε διάστημα επτά χρόνων ο άνθρωπος έχει δομήσει για λογαριασμό του τρία νέα σώματα γύρω από τα μόνιμα άτομα. 2. Η Μορφή του Περιβάλλοντος. Είναι πραγματικά η εξελικτική πραγμάτωση της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ

201

ενελικτικής ομαδικής ψυχής. Σχετίζεται με τις επαφές μας, όχι μόνο τις εξωτερικές αλλά και στα εσώτερα πεδία. Με την ομοιότητα του κραδασμού έρχεται η συνοχή. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος ανυψώνει τον κραδασμό του και δομεί πάλι από την αρχή και συνεπώς μεταβάλλει την κλείδα του, καταλήγει σε παραφωνία με το περιβάλλον του και σε επακόλουθη δυσαρμονία. Συνεπώς – σύμφωνα με τον νόμο – έρχεται πάντα στον αγωνιζόμενο για τα Μυστήρια και το χειριστή του νόμου μια περίοδος μοναξιάς και θλίψης, όπου κανείς δεν του συμπαραστέκεται και η απομόνωση είναι ο κλήρος του. Σε μικρότερο βαθμό συμβαίνει σ’ όλους και στον αρχάτ (ή μυημένο του τέταρτου βαθμού) η πλήρης αυτή απομόνωση είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Στέκει ενδιάμεσα μεταξύ της ζωής στους τρεις κόσμους κι εκείνης στον κόσμο των μυστών. Ο κραδασμός του δε συγχρονίζεται πριν τη μύηση με τους κραδασμούς καμιάς απ’ τις δύο ομάδες. Σύμφωνα με το νόμο είναι μόνος. Αλλά αυτό είναι μόνο προσωρινό. Όταν το περιβάλλον ικανοποιεί, τότε είναι η στιγμή της αγωνίας· υποδεικνύει στασιμότητα. Η εφαρμογή του νόμου προκαλεί αρχικά ρήξη. 3. Η Μορφή του Αφοσιωμένου. Ναι, εννοώ αυτή ακριβώς τη λέξη, γιατί εκφράζει μια αφηρημένη ιδέα. Κάθε πρόσωπο κάθε βαθμού έχει την αφοσίωσή του, εκείνο για το οποίο ζει, εκείνο για το οποίο – με άγνοια, με γνώση ή με σοφία – χειρίζεται τόσο από το νόμο όσο μπορεί να συλλάβει. Η αφοσίωση αυτή μπορεί να είναι καθαρά φυσική, επικεντρωμένη στη σάρκα, στον πόθο για χρυσάφι, στα απτά αποκτήματα. Στρέφει όλες τις ενέργειές του στην αναζήτηση ικανοποίησης της συγκεκριμένης αυτής μορφής κι έτσι μαθαίνει. Ο στόχος του αφοσιωμένου μπορεί να είναι καθαρά αστρικός – αγάπη για τη σύζυγο ή το παιδί ή την οικογένεια, υπερηφάνεια για τη φυλή, αγάπη της δημοτικότητας, ή κάποιου είδους λαγνεία – σ’ αυτά αφιερώνει όλη την ενέργειά του, χρησιμοποιώντας το φυσικό σώμα για να εκπληρώσει την επιθυμία του αστρικού. Η μορφή της αφοσίωσής του μπορεί να είναι ακόμη ανώτερη – αγάπη της τέχνης, της επιστήμης ή της φιλοσοφίας, της θρησκευτικής, επιστημονικής ή καλλιτεχνικής ζωής – σ’ αυτές αφιερώνει τις ενέργειές του, φυσικές, αστρικές και νοητικές και πάντα η μορφή είναι εκείνη της αφοσίωσης. Πάντα ο κραδασμός είναι στο ύψος του στόχου, βρίσκει το στόχο, τον περνά και διαλύεται. Ο πόνος εισέρχεται σε κάθε διάσπαση της μορφής και αλλαγή της κλείδας. Πολλές ζωές για χιλιετίες δαπανώνται στους κατώτερους κραδασμούς. Καθώς βαίνει η εξέλιξη, η ανάπτυξη είναι ταχύτερη και η κλείδα αλλάζει από ζωή σε ζωή, ενώ στα πρώιμα στάδια για διάφορες ζωές στην ολότητά τους μπορεί να ηχείται μία κλείδα ή τόνος. Καθώς ο άνθρωπος προσεγγίζει την Ατραπό, η Δοκιμαστική Ατραπός στρώνεται με πολλές θρυμματισμένες μορφές κι από ένα μικρότερο κύκλο σ’ άλλο αλλάζει κλείδα, ανυψώνοντας συχνά τον κραδασμό του αρκετές φορές στην ίδια ζωή. Δείτε λοιπόν πώς η ζωή όλων των ζηλωτών, όταν προοδεύουν με την επιθυμητή ταχύτητα, είναι ζωή διαρκούς κίνησης, συνεχών αλλαγών και διαφοροποιήσεων και συνεχούς δόμησης και συντριβής, σχεδιασμού και της θέας αυτών των σχεδίων να γκρεμίζονται. Είναι μια ζωή αδιάκοπης οδύνης, συχνής σύγκρουσης με τις περιβάλλουσες περιστάσεις, πολυάριθμων δεσμών φιλίας που συνάπτονται και μετατίθενται, αδιάκοπης αλλαγής κι επακόλουθης αγωνίας. Ιδεώδη

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ

202

υπερβαίνονται μόνο για να βρεθεί ότι είναι σταθμοί στο δρόμο για ανώτερα· οράματα βλέπονται μόνο για ν’ αντικατασταθούν από άλλα· όνειρα γίνονται μόνο για να πραγματωθούν και να απορριφθούν· φίλοι αποκτώνται για ν’ αγαπηθούν και να εγκαταλειφθούν και ν’ ακολουθήσουν έπειτα και πιο αργά τα βήματα του αγωνιζόμενου ζηλωτή· κι όλη την ώρα δομείται η τέταρτη μορφή. 4. Η Μορφή τον Αιτιώδους Σώματος. Είναι ο φορέας της ανώτερης συνείδησης, ο ναός του ενοικούντος Θεού, που φαίνεται να έχει μια τόσο σπάνια ομορφιά και μια τόσο βέβαιη σταθερότητα, ώστε όταν έρθει η τελική διάσπαση κι αυτού ακόμη του αριστουργήματος πολλών ζωών, είναι πράγματι πικρό το ποτήρι που πρέπει να πιεί και φαίνεται απερίγραπτα στερημένη η μονάδα της συνείδησης. Έχοντας τότε συνείδηση μόνο του έμφυτου Θείου Πνεύματος, έχοντας συνείδηση μόνο της Αλήθειας του Θεού, αντιλαμβανόμενος βαθιά και ως τα μύχια της ύπαρξής του την εφήμερη φύση της μορφής κι όλων των μορφών, στέκοντας μόνος στη δίνη των μυητικών τελετών, στερημένος απ’ όλα από τα οποία μπορεί να έμαθε (είτε φίλο, Διδάσκαλο, δοξασία, ή περιβάλλον), σωστά ο Μυημένος μπορεί να κραυγάσει: “Εγώ ειμί ο ων και ουδέν έτερον υπάρχει”. Σωστά τότε θα βάλει σχηματικά το χέρι του σ’ εκείνο του Πατρός στους Ουρανούς και θα εκτείνει το άλλο ευλογώντας τον κόσμο των ανθρώπων, γιατί μόνο τα χέρια που άφησαν να γλιστρήσουν τα πάντα απ’ τους τρεις κόσμους είναι ελεύθερα να μεταφέρουν την υπέρτατη ευλογία στην αγωνιζόμενη ανθρωπότητα. Τότε δομεί για λογαριασμό του μια μορφή όπως την επιθυμεί – μια νέα μορφή που δεν υπόκειται πια σε διάσπαση, αλλά επαρκεί για τις ανάγκες του, που μπορεί ν’ απορριφθεί ή να χρησιμοποιηθεί όπως το απαιτεί η περίπτωση. Στις μέρες αυτές θα χρειαστεί να στοχασθείτε αυτό το ζήτημα της μορφής, γιατί με την είσοδο μιας νέας ακτίνας και την έναρξη μιας νέας εποχής έρχεται πάντα μια περίοδος μεγάλης συντριβής ωσότου οι μορφές που θα υπάρξουν, προσαρμοσθούν στο νεότερο κραδασμό. Σ’ αυτή την προσαρμογή όσοι καλλιέργησαν την ευκαμψία και την προσαρμοστικότητα, ή την έχουν σαν ακτίνα της προσωπικότητάς τους, προοδεύουν με λιγότερη συντριβή από εκείνους που είναι πιο αποκρυσταλλωμένοι και παγιωμένοι. Ειδικά τώρα πρέπει να επιδιώκεται ευκαμψία και ανταποκριτικότητα της μορφής, γιατί όταν έλθει Αυτός που όλοι λατρεύουμε, νομίζετε ότι ο κραδασμός Του δε θα προκαλέσει συντριβή όπου υπάρχει κρυστάλλωση; Αυτό έγινε πριν· το ίδιο θα γίνει πάλι. Καλλιεργήστε ανταποκριτικότητα στα Μεγάλα Όντα, επιδιώξτε νοητική διεύρυνση και συνεχίστε να μαθαίνετε. Να σκέπτεστε όποτε είναι δυνατό με αφηρημένους ή αριθμητικούς όρους κι αγαπώντας όλους, εργασθείτε για την ευκαμψία του αστρικού σώματος. Με την αγάπη όλων όσων αναπνέουν, έρχεται η ικανότητα να δονούμαστε παγκόσμια και με την αστρική αυτή ευκαμψία θα έρθει η ανταποκριτικότητα στον κραδασμό του Μεγάλου Κυρίου. Αυτή η σύνοψη της διαδικασίας και των μορφών αληθεύει εξίσου για το Θεό και το κοσμικό δημιουργικό Του έργο· για την ψυχή καθώς δομεί το όργανο έκφρασής της, είτε ασυνείδητα στα πρώτα στάδια είτε συνειδητά στα κατοπινά· για το μαθητή καθώς

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ

203

επιζητεί να εκφράσει την αντίληψή του για το έργο μέσω ομαδικής εργασίας και οργάνωσης της ζωής του· και για τον τέλειο άνθρωπο καθώς μαθαίνει δια της εμπειρίας να επικεντρώνει τις δυνάμεις του στο νοητικό πεδίο κι από εκεί να εκπληρώνει το σκοπό του, γεννώντας και παράγοντας εκείνες τις σκεπτομορφές που διαπλάθουν τις διάνοιες των ανθρώπων κι ενσωματώνουν μέσα τους εκείνη την όψη του Παγκόσμιου Νου, που απαιτείται για την ορθή πραγμάτωση εκείνου του άμεσου κλάσματος του Σχεδίου το οποίο απαιτεί η εποχή και η γενιά του. Όλες αυτές οι διάφορες εφαρμογές του κανόνα μπορούν να διευκρινισθούν και να επεκταθούν. Το πρόβλημά μας όμως πρέπει να διατηρείται καθαρά κατά νου. Είμαστε συνειδητές ψυχές, ή σε διαδικασία συνειδητοποίησης. Αρχίζουμε με το διαλογιστικό έργο μας και την προσήλωσή μας στη μελέτη να εργαζόμαστε σε νοητικά επίπεδα. Δημιουργούμε διαρκώς μορφές εμποτίζοντάς τις με ενέργεια κι αποστέλλοντάς τις για να εκπληρώσουν τη λειτουργία τους σε ευθυγράμμιση με τον αντιληπτό υποκειμενικό μας σκοπό. Η έμφαση πρέπει να τεθεί στη λέξη αντιληπτός στην παραπάνω παράγραφο. Ανάλογη με τη διαύγεια της όρασης και το βάθος της εσώτερης αντίληψης θα είναι και η επάρκεια της δημιουργηθείσας μορφής και η ισχύς της ζωής που θα της επιτρέψει να εκτελέσει την προτιθέμενη λειτουργία της. Μέχρι σήμερα η πλειονότητα των ζηλωτών στον κόσμο εκφράζει τα αποτελέσματα λίγης κι ασθενούς σκέψης, αλλά γοργής δράσης. Ο στόχος για τους σπουδαστές πρέπει αυτή την εποχή να είναι η γοργή συγκεντρωμένη σκέψη και η αργή δράση. Η αργή αυτή δράση θα είναι ωστόσο δυναμική σε αποτέλεσμα· δε θα υπάρχει χαμένη κίνηση, ούτε καθυστερημένες αντιδράσεις και ούτε τάση για δισταγμό. Επειδή η προσοχή του διανοητή θα είναι εστιασμένη στο νοητικό πεδίο, η πρόοδος της εκδηλωμένης σκέψης του θα είναι σίγουρη και αναπόφευκτη. Όταν η ιδέα συλληφθεί καθαρά, η προσοχή εστιασθεί έντονα και η ενέργεια ή ζωική όψη εφαρμοστεί σταθερά, το αποτέλεσμα θα είναι η ακαταμάχητη εμφάνιση και η δυναμική δράση στο φυσικό πεδίο. Πρέπει να έχετε κατά νου αυτή τη σκέψη, αν πρόκειται ν’ αποφευχθούν οι κίνδυνοι της αριστερής ατραπού. Ας κάνω εδώ μερικές δηλώσεις σε μορφή σύντομης κατάταξης, που θα φέρουν μια πιο αληθινή κατανόηση των λέξεων “αριστερή ατραπός”. Πραγματευόμαστε εδώ κυρίως εκείνες τις σκεπτομορφές που δημιουργεί ο άνθρωπος: 1. Η αριστερή ατραπός αφορά την υλική όψη και η ζωή που διαχύνεται στη μορφή χρησιμεύει μόνο για να ζωογονεί τα άτομα της ουσίας. Η ισχύς της αγαπητικής όψης – όπως τη χειρίζεται η ψυχή – λείπει. 2. Η δημιουργούμενη μορφή συνίσταται από νοητική ύλη, από αστρική ύλη και από φυσική ουσία. Της λείπει η ψυχική συνεισφορά. Ο σκοπός της είναι σε ευθυγράμμιση με την ανάπτυξη της μορφής, αλλά όχι με την ψυχική έκφραση. 3. Η αριστερή ατραπός είναι λοιπόν η ατραπός της προόδου για την ουσία ή ύλη. Δεν είναι η ατραπός της προόδου για την ψυχική όψη. Είναι η “οδός του Αγίου Πνεύματος” αλλά όχι η οδός του Υιού του Θεού. Εκφράζω αυτή την αλήθεια μ’

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ

204

αυτά τα λόγια καθώς χρησιμεύει ιδιαζόντως να κάνει σαφή τη διάκριση κι όμως να διατηρήσει την ακεραιότητα της ουσίας-ύλης και την Ενότητά τους μέσα στη Μία Ζωή. 4. Όλες οι δημιουργούμενες μορφές σε κάθε στάδιο είτε περιορίζονται στην αριστερή ατραπό είτε την περιλαμβάνουν κι όμως προχωρούν πέρα απ’ αυτή και ακολουθούν τη δεξιά ατραπό. Η πρόταση αυτή προσφέρει τροφή για σκέψη και είναι δύσκολο να συνάγουμε την έννοιά της. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι όλες οι μορφές, είτε ακολουθούν τη δεξιά ή την αριστερή ατραπό, είναι όμοιες ως ένα σημείο· διανύουν τα ίδια προοδευτικά στάδια και κάποια στιγμή της σταδιοδρομίας τους φαίνονται ομοιόμορφες και ίδιες. Μόνο όταν εμφανισθεί ο σκοπός τους γίνεται φανερή η διάκριση, απ’ όπου και η εκγύμναση του ζηλωτή στο ορθό κίνητρο σαν προκαταρκτικό βήμα του αληθινού αποκρυφιστικού έργου. Μπορεί να τεθεί η ερώτηση: Τι νοείται ως αποκρυφιστικό έργο; Το αληθινό αποκρυφιστικό έργο συνεπάγεται: 1. Επαφή με το Σχέδιο. 2. Ορθή επιθυμία συνεργασίας με το Σχέδιο. 3. Το έργο της δόμησης σκεπτομορφών και του περιορισμού της προσοχής του δημιουργού αυτών των σκεπτομορφών στο νοητικό πεδίο. Αυτό έχει τόσο ισχυρή φύση ώστε οι δημιουργηθείσες σκεπτομορφές έχουν ένα δικό τους βιόκυκλο και ποτέ δεν αστοχούν να εκδηλωθούν και να εκτελέσουν το έργο τους. 4. Τη διεύθυνση της σκεπτομορφής από το νοητικό πεδίο και τον περιορισμό της προσοχής στο ειδικό αυτό εγχείρημα, γνωρίζοντας ότι η ορθή σκέψη και ο ορθός προσανατολισμός οδηγούν σε ορθή δράση και βέβαιη αποφυγή της αριστερής ατραπού. Είναι ένα μάθημα που λίγο εκτιμούν οι ζηλωτές. Εμπλέκονται σε μια συναισθηματική επιθυμία για την εμφάνιση της σκεπτομορφής τους και την εκδήλωση της ιδέας. Δαπανούν πολύ χρόνο ακολουθώντας τις ορθόδοξες μεθόδους εργασίας και σε δραστηριότητες του φυσικού πεδίου. Φθείρονται ταυτιζόμενοι με τη μορφή που δημιούργησαν αντί να μένουν αποσπασμένοι απ’ αυτή και να δρουν αποκλειστικά σαν κατευθυντήριοι πράκτορες. Μάθετε να εργάζεσθε στο πεδίο του νου. Δομείτε εκεί τις μορφές σας, ενθυμούμενοι ότι αν βυθισθείτε στη μορφή για την οποία είστε υπεύθυνοι, μπορεί να σας βασανίσει και να σας κυριαρχήσει και τότε η μορφή θα είναι ο δεσπόζων παράγων κι όχι ο σκοπός της ύπαρξής της. Όταν ελέγχει η μορφή, τότε προκύπτει ο κίνδυνος να στραφεί σε εσφαλμένη κατεύθυνση και να βρει το δρόμο της στην αριστερή ατραπό κι έτσι να επαυξήσει τη δύναμη της ύλης και το άδραγμά της πάνω στις αισθαντικές ψυχές. Μπορεί σύντομα να προστεθεί πως οτιδήποτε τείνει ν’ αυξήσει τη δύναμη της ύλης και να συμβάλει στην ισχυρή ενέργεια της μορφής-ουσίας, επιφέρει μια ροπή προς την αριστερή ατραπό και μια βαθμιαία απομάκρυνση από το Σχέδιο και το Σκοπό που συγκαλύπτει και κρύβει.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΑΤΟΣ

205

Κάθε έργο και κάθε δημιουργηθείσα σκεπτομορφή (είτε υλοποιείται σαν οργάνωση, θρησκεία, σχολή σκέψης, βιβλίο, ή οποιοδήποτε έργο ζωής) που εκφράζουν πνευματικά ιδεώδη και θέτουν έμφαση στη ζωική όψη, υπάγονται στην κατηγορία της λευκής μαγείας. Απαρτίζουν τότε μέρος του ρεύματος της ζωής που αποκαλούμε δεξιά Ατραπό, επειδή οδηγεί την ανθρωπότητα έξω από τη μορφή στη ζωή και πέρα από την ύλη στη συνείδηση. Στο άσραμ ενός από τα Μεγάλα Όντα, όχι πολύ καιρό πριν, ένας μαθητής ζήτησε απ’ το διδάσκαλό του να του εκφράσει αυτή την αλήθεια με τέτοιο τρόπο, ώστε παρότι οι λέξεις θα μπορούσαν να είναι λίγες, η σημασία θα ήταν άξια συνεχούς εξέτασης. Ο διδάσκαλός του έδωσε αυτή την απάντηση: “Μόνο οι Υιοί των Ανθρώπων ξέρουν τη διάκριση μεταξύ της μαγείας του δεξιού κι αριστερού δρόμου κι όταν επιτύχουν, οι δύο αυτοί δρόμοι θα εξαφανιστούν. Όταν οι Υιοί των Ανθρώπων γνωρίσουν τη διάκριση που υπάρχει μεταξύ ύλης και ουσίας, το μάθημα αυτής της εποχής θα συλληφθεί. Θα παραμείνουν άλλα μαθήματα, αλλά αυτό θα παρέλθει. Η ύλη και η ουσία μαζί απεργάζονται το δρόμο του σκότους. Η ουσία και ο σκοπός ενωμένα υποδεικνύουν το δρόμο του φωτός.”

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ Καθώς τα ύδατα λούζουν τη δημιουργηθείσα μορφή, απορροφούνται και χρησιμοποιούνται. Η μορφή αυξάνει σε δύναμη· ας συνεχίσει έτσι ο μάγος ωσότου το έργο επαρκέσει. Ας σταματήσουν τότε το έργο τους οι εξωτερικοί δομητές κι ας εισέλθουν στον κύκλο τους οι εσώτεροι εργάτες. Δόμηση Σκεπτομορφών. Τα Κέντρα, οι Ενέργειες και οι Ακτίνες. Αστρική Ενέργεια και Φόβος. Η Ορθή Χρήση της Ενέργειας. Η Τωρινή Εποχή και το Μέλλον. Η Ίδρυση της Ιεραρχίας. Ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου. Η Αστρολογία και οι Ενέργειες.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΔΟΜΗΣΗ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΩΝ Στον Κανόνα Δέκα αναφέρονται δύο γεγονότα σχετικά με τη μορφή, που αληθεύουν για όλες τις μορφές και δίνονται τρεις σοβαρές εντολές με τους ακόλουθους όρους: Τα γεγονότα είναι: 1. Η μορφή απορροφά και χρησιμοποιεί τα ύδατα στα οποία είναι βυθισμένη. 2. Σαν αποτέλεσμα αυξάνει σε ισχύ. Οι τρεις εντολές είναι: 1. Ας συνεχίσει ο μάγος να δομεί τη μορφή του ωσότου εξασφαλισθεί η επαρκής δυναμικότητά της. 2. Τότε οι “εξωτερικοί δομητές” ας σταματήσουν να μοχθούν. 3. Οι “εσώτεροι δομητές” ας εισέλθουν στον κύκλο τους. Είδαμε πώς στη διαδικασία δόμησης σκεπτομορφών έρχεται ο καιρός που η μορφή πρέπει να προσανατολισθεί στην ορθή κατεύθυνση και να τοποθετηθεί στην πρέπουσα ατραπό, ώστε να εκτελέσει τη θέληση και το σκοπό του δημιουργού της. Αυτό συντελείται σχετικά νωρίς στο έργο και μετά τη διαδικασία προσανατολισμού το έργο της δόμησης προχωρεί, γιατί η σκεπτομορφή δεν είναι ακόμη έτοιμη για μια ανεξάρτητη ζωή. Υπάρχει μια αληθινή αναλογία μεταξύ της περιόδου κυοφορίας ενός βρέφους κι εκείνης μιας σκεπτομορφής. Η σπουδαιότητα της ορθής τοποθέτησης του παιδιού στη μήτρα δεν παραβλέπεται ποτέ από έναν καλό γιατρό κι εκεί όπου υπάρχει κατ’ αναλογία μια κακή θέση στην ατραπό που πρέπει ν’ ακολουθηθεί προς την εκδηλωμένη ύπαρξη, συχνά επακολουθεί θάνατος και δυσχέρεια. Η αναλογία είναι στενή – όπως ξέρετε καλά. Της γέννησης προηγείται το “σπάσιμο των νερών” (στην ιατρική γλώσσα) και προτού η σκεπτομορφή επιφέρει τα ποθητά αποτελέσματα στο φυσικό πεδίο, επέρχεται επίσης μια παρόμοια αντίδραση· τα ύδατα της επιθυμίας γίνονται τόσο δυναμικά ώστε να προκαλέσουν καταστάλαξη και την επακόλουθη εμφάνιση της επιθυμητής μορφής έκφρασης. Ας πάρουμε τα γεγονότα και τις αναλογίες όπως υφίστανται κι ας τα μελετήσουμε από τη σκοπιά τόσο του μακρόκοσμου όσο και του μικρόκοσμου. Σημειώνουμε ότι η μορφή απορροφά και χρησιμοποιεί την ουσία στην οποία είναι βυθισμένη. Το ηλιακό μας σύστημα είναι ένα από πολλά κι όχι το μεγαλύτερο. Συνιστά κλάσμα ενός μεγαλύτερου όλου. Το μεγαλύτερο αυτό όλο που σχηματίζεται από επτά μέρη (ή επτά ηλιακά συστήματα), είναι βυθισμένο στα ύδατα του χώρου, είναι γέννημα

της επιθυμίας και συνεπώς παιδί της ανάγκης. Αντλεί τη ζωή του από το περιβάλλον του. Στο ηλιακό μας σύστημα εισρέουν απ’ όλες τις πλευρές ρεύματα δύναμης που εκπορεύονται απ’ ό,τι η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός αποκαλεί τον “Έναν περί του Οποίου τίποτε δεν μπορεί να ειπωθεί”. Τα ρεύματα αυτά ενσωματώνουν τη θέληση και την επιθυμία Του, εκφράζουν την αγάπη ή ελκτική Του ικανότητα κι εκδηλώνονται σαν εκείνη η μεγάλη σκεπτομορφή που αποκαλούμε σύστημά μας. Παρενθετικά είναι καλό να σημειώσουμε ότι αυτή η Ύπαρξη ονομάζεται ο “Ένας περί του Οποίου τίποτε δεν μπορεί να ειπωθεί”, όχι ένεκα μυστικότητας ή μυστηρίου, αλλά γιατί κάθε διατύπωση ιδεών σχετικά με τη ζωή και το σκοπό Του είναι αδύνατη, ωσότου συμπληρώσει κανείς τα όρια της εξέλιξης μέσα στο ηλιακό μας σύστημα. Σημειώστε ότι λέω στο ηλιακό μας σύστημα, όχι απλά στην πλανητική μας ύπαρξη. Η εικασία για την Ύπαρξη η οποία δια της ζωής Της εμψυχώνει επτά ηλιακά συστήματα, είναι σπατάλη ενέργειας. Στον πλανήτη μας μόνο τέτοιες μεγάλες ζωές όπως ο Βούδδας, οι Κουμάρα κι ο πλανητικός Λόγος αρχίζουν να νιώθουν τη δυναμική ώση του μεγαλύτερου Όλου κι αυτοί ακόμη είναι μόνο ευαίσθητοι σ’ αυτό, αλλά είναι προς το παρόν τελείως ανίκανοι να συλλάβουν την τάση του, γιατί βρίσκεται πέρα απ’ το νου, την αγάπη και τη θέληση. Φέρνει σε δράση παράγοντες για τους οποίους δεν έχουμε όρους και τάσεις τις οποίες προς το παρόν ούτε καν μπορούμε να οραματισθούμε στον πλανήτη μας. Δημιουργήσαμε έναν όρο που αποκαλούμε αιθέρα. Μιλώντας αποκρυφιστικά, είναι ο σύγχρονος τρόπος έκφρασης “των υδάτων του χώρου”, που είναι τα ύδατα της επιθυμίας στα οποία είμαστε βυθισμένοι. Βρίσκεται σε διαρκή αμπώτιδα και πλημμυρίδα και είναι το ρεύμα της ζωής που απαρτίζεται από σαράντα εννέα τύπους ενέργειας η οποία εκχύνεται δια του κοσμικού εγωικού λωτού και (καθώς ακτινοβολεί απ’ αυτόν) τροφοδοτεί με το μέτρο της συντήρησής της τη μορφή – ηλιακή, πλανητική ή ανθρώπινη – για την οποία ευθύνεται. Μ’ αυτή ασχολείται η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός. Ο άνθρωπος είναι βυθισμένος σε δυνάμεις που είναι γι’ αυτόν ό,τι τα ύδατα του χώρου για το ηλιακό μας σύστημα. Βρίσκει, όπως ακριβώς ο ήλιος μας και οι συνοδοί πλανήτες του, ότι αποτελεί μέρος ενός όλου κι όπως ακριβώς το σύστημά μας δεν είναι παρά ένα από επτά ηλιακά συστήματα που συναθροίζονται για να σχηματίσουν το σώμα ή την εκδηλωμένη έκφραση μιας ζωής, έτσι και το ανθρώπινο βασίλειο του οποίου είναι ένα απειροελάχιστο μέρος, είναι ένα από επτά βασίλεια. Είναι οι αντιστοιχίες στη ζωή του πλανητικού Λόγου των επτά ηλιακών συστημάτων. Όταν αρχίσει να νιώθει τη ζωή του ηλιακού Λόγου όπως εκφράζεται μέσω των επτά πλανητικών διατάξεων, θα έχουμε αγγίξει τη συνείδηση του πλανητικού Λόγου της ειδικής διάταξής μας, που νιώθει κάπως τους ενωμένους κραδασμούς των ζωών των επτά ηλιακών Λόγων. Μεταφέροντας την αναλογία ακόμη πιο κάτω, το ίδιο το ανθρώπινο βασίλειο είναι μια ανάλογη κατάσταση συνείδησης προς την ανθρώπινη μονάδα μέσω της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

211

υποκειμενικής δυναμικής ύπαρξής του και από τη σκοπιά της συνείδησης παρέχει “τα ύδατα του χώρου” μέσα στα οποία το ανθρώπινο ον αναπτύσσεται και αυξάνει. Συναντούμε επίσης στο τέταρτο βασίλειο τις εκφράσεις των ίδιων επτά δυνάμεων και καθώς ο άνθρωπος αφυπνίζεται στην αναγνώριση των επτά ακτίνων ή τύπων και αρχίζει να εργάζεται συνειδητά μαζί τους, κάνει το πρώτο βήμα για την υπέρβαση και τον έλεγχό τους μέσα στο πεδίο λειτουργίας του. Αυτό συμβαίνει τώρα. Η γνώση των επτά ακτινικών τύπων αρχίζει να εισδύει μεταξύ των στοχαστών της φυλής και η γνώση αυτή σε περασμένους αιώνες ήταν προνόμιο των μυημένων της εποχής. Λανθάνουσα μέσα στην αστρολογική παρουσίαση υπάρχει εκείνη η πληροφόρηση που θα οδηγήσει τους μαθητές στην αντίληψη και θα τους θέσει σ’ επικοινωνία με τις επτά πλανητικές διατάξεις. Όμως οι πραγματικές εξελίξεις στην αστρολογία δεν μπορούν ν’ αναμένονται προτού η Νέα Εποχή βρεθεί πραγματικά μαζί μας κι επιτευχθεί ο νέος προσανατολισμός. Η μορφή της ανθρωπότητας έχει συμπληρωθεί. Η ορθή τοποθέτησή της μέσα στη μήτρα της ύλης είναι ο αντικειμενικός σκοπός της Ιεραρχίας, με όλες τις επακόλουθες επιπτώσεις. Σημειώστε αυτά τα λόγια. Η ανάγκη αυτή την εποχή είναι τρομακτική και η ψυχή πρόκειται να γεννηθεί στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Μιλώντας κοσμικά, αν επιτευχθεί τώρα ορθή κατεύθυνση των δυνάμεων του ανθρώπινου βασιλείου, θα εκδηλωθεί στη γη μια ανθρωπότητα που θα εμφανίσει ένα σκοπό, ένα κάλλος και μια μορφή που θα είναι πλήρεις εκφράσεις μιας εσώτερης πνευματικής πραγματικότητας και σε ευθυγράμμιση με τον εγωικό σκοπό. Και άλλες πιθανότητες μπορούν να γίνουν αισθητές σαν θλιβερές δυνατότητες, αλλά δε θα τις εξετάσουμε, γιατί είναι η ελπίδα και η πίστη των επιτηρούντων Αδελφών ότι οι άνθρωποι θα υπερβούν όλες τις ανεπιθύμητες πιθανότητες και θα φτάσουν στο στόχο. Μια λέξη εδώ και μια νύξη. Η Ιεραρχία του πλανήτη αποτελεί συμβολικά το κεφαλικό κέντρο της ανθρωπότητας και οι δυνάμεις της συνιστούν τις εγκεφαλικές δυνάμεις. Στο φυσικό πεδίο βρίσκεται μια μεγάλη ομάδα ζηλωτών, δόκιμων μαθητών και αποδεγμένων μαθητών που επιζητούν να καταστούν ανταποκριτικοί στο “κεφαλικό κέντρο”, μερικοί συνειδητά κι άλλοι ασυνείδητα. Έχουν συναθροισθεί από κάθε πεδίο έκφρασης αλλά είναι όλοι δημιουργικοί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτοί με τη σειρά τους αποτελούν ό,τι μπορεί συμβολικά να ονομασθεί “επίφυση” της ανθρωπότητας. Όπως στον άνθρωπο ατομικά αυτή είναι συνήθως αδρανής και υπνώττουσα, έτσι και στην ανθρωπότητα αυτή η ομάδα των κυττάρων μέσα στον εγκέφαλο του συλλογικού σώματος είναι αδρανής, αλλά σκιρτά στους κραδασμούς του κεφαλικού κέντρου – της απόκρυφης Ιεραρχίας. Μερικά απ’ τα κύτταρα είναι αφυπνισμένα. Ας εντείνουν την προσπάθειά τους κι έτσι ας αφυπνίσουν τα άλλα. Οι πρωτοπόροι της ανθρώπινης οικογένειας, οι επιστήμονες, οι στοχαστές και οι καλλιτέχνες, απαρτίζουν την υπόφυση. Εκφράζουν το συγκεκριμένο νου, αλλά στερούνται της ενορατικής εκείνης αντίληψης και του ιδεαλισμού που θα τους τοποθετούσε (μιλώντας συμβολικά) στην επίφυση· είναι ωστόσο πνευματώδεις, εκφραστικοί και ερευνητικοί. Ο αντικειμενικός σκοπός της Ιεραρχίας (μιλώντας πάλι συμβολικά) είναι να κάνει την επίφυση τόσο δυναμική κι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

212

επομένως τόσο ελκτική, ώστε η υπόφυση των κυτταρικών ζωών να μπορέσει να διεγερθεί κι έτσι να προκύψει μια στενή αλληλεπίδραση. Αυτή θα οδηγήσει σε τέτοια δυναμική δράση ώστε θα υπάρξει εισροή νέων κυττάρων στην επίφυση και ταυτόχρονα θα εδραιωθεί μια τόσο ισχυρή αντίδραση ώστε ολόκληρο το σώμα θα επηρεασθεί, καταλήγοντας στην ανοδική ροή πολλών διεγερμένων ζωών, για να πάρουν τη θέση όσων βρίσκουν το δρόμο τους προς το κέντρο της ιεραρχικής προσπάθειας. Τα “ύδατα του χώρου” μέσα στα οποία βαίνει αυτός ο αναπροσανατολισμός και η αντιστροφή των τάσεων, βρίσκονται σε κατάσταση βίαιης αναταραχής. Η δίνη της συγκρουόμενης επιθυμίας μέσα στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι, είναι πλέον χαώδης και τόσο ισχυρή ώστε τα ύδατα αυτά ταράσσονται μέχρι τα βάθη τους. Οι σπουδαστές της σύγχρονης ιστορίας και της κοινωνικής τάξης αντιμετωπίζουν μια άνευ προηγουμένου κατάσταση που αντιστοιχεί στο συλλογικό σώμα της ανθρωπότητας με εκείνη την αναστάτωση στη ζωή του ζηλωτή ατομικά, η οποία πάντα προηγείται της μετάβασης στην Ατραπό της Μαθητείας. Γιαυτό δεν υπάρχει λόγος κατάθλιψης ή αδικαιολόγητης αγωνίας, αλλά μόνο διάπυρης επιθυμίας να γίνει η μετάβαση στην κατάλληλη ώρα και σειρά και να μην είναι ούτε υπερβολικά γοργή – κι επομένως καταστροφική για κάθε ορθό δεσμό και σχέση – ούτε πολύ παρατεταμένη κι έτσι να προκαλέσει ένταση πέραν της αντοχής του σκληρά δοκιμαζόμενου οικοδομήματος της ανθρωπότητας. Κάθε νέα εκδήλωση σ’ όλα τα βασίλεια σε κάθε εποχή πρέπει να οδηγείται αργά κι επομένως ασφαλώς στη γέννηση. Κάθε νέα μορφή, αν πρόκειται να έχει βαρύτητα και ν’ αποκτήσει επαρκή ορμή που θα τη μεταφέρει στο βιόκυκλό της, πρέπει να δομηθεί σε σιωπηλή υποκειμενικότητα, προκειμένου η δόμηση να είναι ισχυρή και σίγουρη και η εσώτερη επαφή με το δημιουργό (ανθρώπινο ή θείο) και η αληθινή συμμόρφωση στο υπόδειγμα να είναι ουσιαστική κι άρρηκτη. Αυτό αληθεύει για ένα σύμπαν, ένα βασίλειο της φύσης ή μια σκεπτομορφή που δημιουργήθηκε από έναν ανθρώπινο στοχαστή. Σε κάθε δόμηση μορφών η τεχνική της κατασκευής παραμένει βασικά ίδια και οι κανόνες και οι αντιλήψεις μπορούν να συνοψισθούν στις ακόλουθες αφοριστικές φράσεις: Ας γνωρίσει ο δημιουργός τον εαυτό του σαν δομητή κι όχι σαν οικοδόμημα. Ας απέχει από την ενασχόληση με το ακατέργαστο υλικό στο φυσικό πεδίο κι ας μελετήσει το υπόδειγμα και τις κυανοτυπίες, δρώντας σαν πράκτορας του Θείου Νου. Ας χρησιμοποιεί δύο ενέργειες κι ας εργάζεται με τρεις νόμους. Αυτές είναι η δυναμική ενέργεια του σκοπού που συμμορφώνεται με το Σχέδιο και η μαγνητική ενέργεια της επιθυμίας που έλκει τους δομητές στο κέντρο της προσπάθειας. Ας κυριαρχούν οι τρεις αυτοί νόμοι, ο νόμος του συνθετικού περιορισμού, της κραδασμικής αλληλεπίδρασης και της ενεργού καταστάλαξης. Ο ένας αφορά τη ζωή, ο δεύτερος αφορά τη δόμηση κι ο τρίτος παράγει την εκδηλωμένη ύπαρξη. Ας ασχοληθεί πρώτα με τους εξωτερικούς δομητές, στέλνοντας την κλήση του στην

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

213

περιφέρεια του κύκλου επιρροής του. Ας θέσει σε κίνηση τα ύδατα της ζώσας ουσίας με την ιδέα και την παρόρμησή του, υποτάσσοντας τους δομητές στο σκοπό και το σχέδιο του. Ας δομήσει με κρίση και επιδεξιότητα, διατηρώντας πάντα την “έδρα του διευθυντή” και μη ερχόμενος σε στενή επαφή με τη σκεπτομορφή του. Ας προβάλλει σε χρόνο και χώρο τη μορφή του μέσω οραματισμού, διαλογισμού και επιδεξιότητας στη δράση κι έτσι ας παραγάγει αυτό που διατάζει η θέλησή του, επιθυμεί η αγάπη του και δημιουργεί η ανάγκη του. Ας αποσύρει τους δομητές της εξωτερικής μορφής και οι εσώτεροι δομητές της δυναμικής δύναμης ας την ωθήσουν στην εκδήλωση. Μέσω του οφθαλμού του δημιουργού οι εσώτεροι αυτοί δομητές έρχονται σε λειτουργική, κατευθυνόμενη δράση. Μέσω της λέξης του δημιουργού καθοδηγήθηκαν οι εξωτερικοί δομητές. Μέσω του ωτός του δημιουργού η ένταση της μεγαλύτερης Λέξης δονείται μέσω των υδάτων του χώρου. Ας θυμάται τη σειρά του δημιουργικού έργου. Τα ύδατα του χώρου ανταποκρίνονται στη λέξη. Οι δομητές δομούν. Ο κύκλος της δημιουργίας τελειώνει και η εκδήλωση της μορφής είναι επαρκής. Ο κύκλος της εκτέλεσης ακολουθεί και η διάρκειά του εξαρτάται από τη δυναμικότητα των εσώτερων δομητών που απαρτίζουν την υποκειμενική μορφή και διαβιβάζουν τη ζωογονούσα ζωή. Ας θυμάται ότι η παύση της μορφής ακολουθεί όταν εκπληρωθεί ο σκοπός, ή όταν η αδυναμία της θέλησης προκαλέσει την αποτυχία λειτουργίας στον κύκλο της εκτέλεσης. Οι σπουδαστές θα κάνουν καλά να μελετήσουν αυτούς τους κύκλους της δημιουργικής δόμησης, της εκτέλεσης και της επακόλουθης διάσπασης. Αληθεύουν για ένα ηλιακό σύστημα, ένα ανθρώπινο ον και για τις σκεπτομορφές ενός δημιουργικού στοχαστή. Το μυστικό κάθε ομορφιάς βρίσκεται στην ορθή λειτουργία αυτών των κύκλων. Το μυστικό κάθε επιτυχίας στο φυσικό πεδίο βρίσκεται στην ορθή κατανόηση του νόμου και της τάξης. Για το ζηλωτή ο στόχος της προσπάθειάς του είναι η ορθή δόμηση μορφών με νοητική ύλη, ενθυμούμενος ότι “όπως σκέπτεται ο άνθρωπος, έτσι και είναι”· ότι γι’ αυτόν ο έλεγχος της νοητικής ουσίας και η χρήση της σε διαυγή σκέψη είναι ουσιώδης για την πρόοδο. Θα εκδηλωθεί στην οργάνωση της εξωτερικής ζωής, σε δημιουργικό έργο κάποιου είδους – συγγραφή ενός βιβλίου, ζωγραφική μιας εικόνας, ρυθμισμένη λειτουργία ενός σπιτιού, διεύθυνση μιας επιχείρησης σε υγιείς και αληθινές γραμμές, λυτρωτική ζωή και στην επακριβή εκτέλεση του εξωτερικού ντάρμα, ενώ οι εσώτερες προσαρμογές συντελούνται μέσα στη σιωπή της καρδιάς. Για το μαθητή το έργο επεκτείνεται. Γι’ αυτόν πρέπει να υπάρχει αντίληψη του ομαδικού σχεδίου και σκοπού κι όχι απλά του δικού του ατομικού πνευματικού προβλήματος. Πρέπει να υπάρχει συμμόρφωση με το σκοπό για τον άμεσο κύκλο του και περίοδο ζωής· η καθυπόταξη του προσωπικού του ντάρμα και ιδεών στην ανάγκη και την υπηρεσία αυτού του κύκλου. Γι’ αυτόν πρέπει να υπάρχει εκείνη η επίτευξη της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

214

γνώσης, της δύναμης και του συντονισμού μεταξύ του προσωπικού εαυτού και της ψυχής, που θα καταλήξει στην ικανότητα να δομεί οργανωμένες μορφές και ομάδες στο φυσικό πεδίο και να τις συγκρατεί συνεκτικά. Το κάνει όχι με τη δύναμη του δικού του χαρακτήρα κι εξοπλισμού, αλλά γιατί αυτός ο χαρακτήρας και ο εξοπλισμός του επιτρέπουν να δρα σαν διαβιβαστής των μεγαλύτερων ζωικών ενεργειών και να υπηρετεί σαν ένας ικανός συνεργάτης ενός σχεδίου του οποίου μπορεί να δει μόνο ένα κλάσμα. Εργάζεται ωστόσο πιστά στη δόμηση της άποψής του για το μεγάλο σχέδιο και βρίσκει μια μέρα, όταν η δόμηση συμπληρωθεί και δει το όλο, ότι δόμησε ορθά με το σχέδιο και σύμφωνα με τις κυανοτυπίες όπως ενυπάρχουν στις διάνοιες των αρχιτεκτόνων (των Πρεσβύτερων Αδελφών) που – με τη σειρά Τους – βρίσκονται σ’ επαφή με τη Διάνοια της μιας Ύπαρξης. Η πρακτική εφαρμογή αυτών των αληθειών έχει υπέρτατη σημασία. Δεν υπάρχει καμιά ζωή όσο κι αν είναι περιορισμένη και κανένα πρόσωπο όπου κι αν βρίσκεται, που να μην μπορεί ν’ αρχίσει να εργάζεται με νοημοσύνη και να δομεί σκεπτομορφές σύμφωνα με το νόμο και με κατανόηση. Δεν υπάρχει μέρα στη ζωή κανενός ανθρώπου, ιδιαίτερα αν είναι ζηλωτής ή μαθητής, που να μην μπορεί να εργασθεί με νοητική ύλη, να ελέγξει την από μέρους του χρήση της σκέψης, να προσέξει το αποτέλεσμα των νοητικών του διεργασιών σε εκείνους που προσεγγίζει και να χειρισθεί έτσι την “τσίττα” ή το νοητικό υλικό του (όπως το αποκαλεί ο Πατάντζαλι), ώστε να καθίσταται όλο και περισσότερο χρήσιμος. ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ, ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ Υπάρχουν δύο σημεία από τα οποία μπορεί να μελετηθεί ο Κανόνας Δέκα κι έτσι να επιτευχθούν αποτελέσματα με πρακτική αξία. Μπορούμε να τον μελετήσουμε απ’ τη σκοπιά του έργου που κάνει η ψυχή σε σχέση με το όργανό της – το ανθρώπινο ον – και μπορούμε επίσης να τον μελετήσουμε απ’ τη σκοπιά του οργανωτικού έργου κι εκείνης της δόμησης των μορφών που κάνει ο μαθητής σε σχέση με την υπηρεσία του για την Ιεραρχία. Πίσω από την εξωτερική μορφή ενός ανθρώπινου όντος, υπεύθυνη για τη δημιουργία της, τη συντήρηση και τη χρήση της, βρίσκεται, όπως ξέρουμε, η ψυχή. Πίσω από κάθε δραστηριότητα για την προώθηση της ανθρώπινης εξέλιξης καθώς και άλλων εξελικτικών διεργασιών στέκει η Ιεραρχία. Αμφότερες αντιπροσωπεύουν κέντρα ενέργειας· αμφότερες εργάζονται δημιουργικά υπό το Νόμο· αμφότερες βαίνουν από την υποκειμενική δραστηριότητα στην αντικειμενική εκδήλωση κι αμφότερες ανταποκρίνονται (στη μεγάλη σειρά των διαβαθμισμένων ζωών) σε ζωογόνηση και διέγερση από ανώτερα κέντρα ενέργειας. Μερικοί απ’ τους παράγοντες που ο μαθητής πρέπει να μάθει ν’ αναγνωρίζει καθώς ανελίσσεται η ιδιαίτερη σειρά ζωών του, διαιρούνται σε δύο κύριες ομάδες που καθεμιά φέρνει τη μορφική του όψη κάτω από επτά τύπους ενέργειας ή επιδράσεων. Υπάρχει πρώτα η ομάδα των δυνάμεων που αφορά καθαρά τη μορφική πλευρά, οι οποίες είναι έργο των εξωτερικών Δομητών και οι οποίες αποτελούν τους δεσπόζοντες παράγοντες μέχρι το στάδιο της Δοκιμαστικής Ατραπού. Είναι οι δυνάμεις που είναι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

215

έμφυτες στην καθαυτή ύλη· αφορούν τη σωματική φύση και μπορούν να απαριθμηθούν ως εξής: 1. Φυσικές δυνάμεις. Οφείλονται στη ζωή των κυττάρων που απαρτίζουν το σώμα. Η κυτταρική αυτή ζωή ανταποκρίνεται στην κυτταρική ζωή του περιβάλλοντος. Ποτέ μην ξεχνάτε ότι ο αποκρυφιστής βλέπει πάντα τη συσχέτιση μεταξύ των παραγόντων μέσα του και των αντίστοιχων παραγόντων στο περιβάλλον του. Ζούμε σ’ έναν κόσμο μορφών. Αυτές οι μορφές σχηματίζονται από ζωές και οι ζωές αυτές έχουν τη δική τους εκπορευτική και συμβάλλουσα επίδραση. Υποδιαιρούνται με τη σειρά τους σε τρεις κύριες ομάδες: α. Σ’ εκείνες τις εκπορεύσεις που εκπηγάζοντας από τα ίδια τα κύτταρα κι εξαρτώμενες από την ποιότητά τους, προκαλούν ένα καλό ή κακό αποτέλεσμα, εκτραχύνουν ή εκλεπτύνουν την επίδρασή τους και ανυψώνουν ή χαμηλώνουν το φυσικό κραδασμό του ενωμένου κυτταρικού σώματος. Έτσι, όπως γνωρίζουμε καλά, το φυσικό αποτέλεσμα ενός ανθρώπου με χονδροειδή, κτηνώδη και ζωώδη φύση θα είναι διαφορετικό απ’ τα εκλεπτυσμένα κι εξωραϊστικά αποτελέσματα της επαφής με μια παλαιότερη ψυχή που λειτουργεί σ’ ένα σώμα καλλιεργημένο, καθαρό, πειθαρχημένο κι εξαγνισμένο. β. Σ’ εκείνες τις εκπορεύσεις που είναι καθαρά φυσικού είδους και ευθύνονται για τη χημική εκείνη συγγένεια μεταξύ ενός ζωώδους σώματος κι ενός άλλου, η οποία προκαλεί την προσέγγιση των φύλων. Είναι μια όψη του ζωώδους μαγνητισμού και είναι η ανταπόκριση των κυττάρων στο κάλεσμα άλλων κυττάρων, δρώντας υπό το Νόμο της Έλξης και Άπωσης. Ο άνθρωπος τη συμμερίζεται με τα ζώα και είναι ενστικτώδης και ελεύθερη από κάθε νοητική αντίδραση. γ. Σ’ εκείνες τις δυνάμεις ή εκπορεύσεις που είναι η ανταπόκριση των κυττάρων σε αρμονικούς ρυθμούς κι επομένως εξαρτώνται απ’ το ότι το κύτταρο έχει μέσα του κάτι από εκείνο στο οποίο ανταποκρίνεται. Οι εκπορεύσεις αυτές κατανοούνται ελάχιστα προς το παρόν, αλλά θα έρθουν περισσότερο στο προσκήνιο καθώς προοδεύει η φυλή. Αυτός ο τύπος δύναμης είναι το μυστηριώδες εκείνο κάτι που επιτρέπει στο φυσικό σώμα ν’ αναγνωρίζει σαν αρμονικό ή ταιριαστό, για παράδειγμα, κάποιο φυσικό πλαίσιο ή περιβάλλον. Είναι εκείνη η απροσδιόριστη αντίδραση που έχει σαν αποτέλεσμα δύο ανθρώπινα όντα (ξέχωρα από κάθε σεξουαλική έλξη, γιατί τη βιώνουν και άνθρωποι του ίδιου φύλου) να έχουν ένα αρμονικό φυσικό αποτέλεσμα μεταξύ τους. Είναι στο εξωτερικό πεδίο η εσωτερική βάση κάθε ομαδικής σχέσης και η κατανόηση αυτών των εκπορεύσεων επιτρέπει να προωθηθεί η απομόνωση και ο διαχωρισμός των φυλών σύμφωνα με το μεγάλο εξελικτικό σχέδιο. Αυτές οι τρεις θα μπορούσαν να περιγραφούν σαν η ποιότητα των κυτταρικών δυνάμεων που ενεργούν ολοκληρωτικά στο φυσικό πεδίο και παράγουν έναν ιδιάζοντα τύπο φυσικού σώματος, η μαγνητική έλξη μεταξύ δύο φυσικών σωμάτων και οι φυλετικοί τύποι. Οι τρεις αυτοί παράγοντες καθοδηγούν τον Μανού της φυλής καθώς

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

216

δομεί μια νέα φυλή και εντυπώνει τους εξωτερικούς Δομητές με τις ιδέες Του. Καθοδηγούν επίσης ένα Διδάσκαλο της Σοφίας καθώς δομεί κατά βούληση το φυσικό Του σώμα για την προώθηση του έργου Του σ’ οποιοδήποτε χρόνο ή τόπο. Αυτές οι εκπορεύσεις πρέπει σε κάποιο βαθμό να κατανοηθούν κάπως απ’ όλους όσους ασχολούνται με το σχηματισμό οργανώσεων κι ομάδων για ενεργό υπηρεσία στον κόσμο. Ποια, θα έπρεπε ν’ αναρωτηθεί ο μαθητής, πρέπει να είναι η κραδασμική ποιότητα των κυττάρων αυτού του σώματος, των ατόμων που το απαρτίζουν; Ποια πρέπει να είναι η ποιότητα της ελκτικής του δύναμης και του μαγνητικού αποτελέσματος που πρόκειται να έχει στον κόσμο; Τι κατέχει η ομάδα με το μέσον των συσσωματωμένων μονάδων της, που θα τη θέτει σ’ επικοινωνία με άλλες ομάδες κι έτσι θα την καταστήσει αρμονική στις σχέσεις της μαζί τους; Αυτές οι ερωτήσεις απαιτούν μια προσεκτική εξέταση και πρέπει να ληφθούν υπόψη απ’ όλους τους ομαδικούς δομητές. 2. Ζωτικές δυνάμεις. Αυτές θεωρούνται συχνά απ’ τους υλιστές σαν άψαυστες και συνεπώς μη υλικές. Αλλά ο αποκρυφιστής θεωρεί το αιθερικό μέσον σαν μορφή ή όψη της ύλης και σαν σχετικά απτό, όπως η εξωτερική αντικειμενική μορφή. Γι’ αυτόν ο αιθέρας του χώρου, ένας όρος που αναγκαστικά περιλαμβάνει την αιθερική μορφή όλων των σωμάτων, το αστρικό ή συναισθηματικό αισθαντικό σώμα και το νοητικό σώμα που αποτελείται από νοητική ύλη, είναι όλα υλικά και είναι η ουσία της μορφικής πλευράς της ζωής. Σαν βάση ορθής κατανόησης πρέπει να σημειωθεί ότι η κυτταρική ζωή στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, συντονίζεται, επηρεάζεται και ζωογονείται απ’ τη ροή του αίματος, το περίπλοκο αυτό σύστημα που αλληλοδιαπερνά κάθε μέρος του σώματος, ευθύνεται για την ευημερία του και καταδεικνύει με τρόπο που δεν κατανοήθηκε αληθινά, το γεγονός ότι το “αίμα είναι ζωή”. Το αίμα είναι μια όψη ενέργειας, όπως ο χυμός στο φυτικό βασίλειο. Το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, αυτή η θαυμάσια συσκευή της αίσθησης, σχετίζεται στενά με το συναισθηματικό ή αστρικό σώμα. Η επαφή γίνεται δια του ηλιακού πλέγματος, όπως ακριβώς η ζωτικότητα που διέπει την ποιότητα της ροής του αίματος κάνει την επαφή της μέσω της καρδιάς. Στη καρδιά βρίσκεται το κέντρο της ύπαρξης στο φυσικό πεδίο. Το εγκεφαλονωτιαίο σύστημα εργάζεται σε στενή σχέση με την τσίττα ή το υλικό του νου. Επομένως έχουμε να εξετάσουμε τα ακόλουθα: 1. Κυτταρική ζωή.......Ροή του αίματος................................Καρδιακό κέντρο...................Θύμος 2. Αισθητήρια ζωή......Συμπαθητικό νευρικό σύστημα.........Ηλιοπλεγματικό κέντρο.........Πάγκρεας 3. Νοητική ζωή...........Εγκεφαλονωτιαίο σύστημα...............Κέντρο άζνα...........................Υπόφυση 4. Ζωτική ζωή.............Επτά κέντρα.......................................................................................Σπλήνα

Αυτό, όπως βλέπετε, διέπει τις εκδηλώσεις της τετράδας, αλλά υπάρχουν άλλες όψεις της ανθρωπότητας που εκδηλώνονται μέσω της αντικειμενικής μορφής και συμπληρώνουν τον όλο άνθρωπο κι απαρτίζουν τα επτά της πολλαπλής αντικειμενικής του ύπαρξης: 5. Αυτοσυνείδηση. άνω εγκέφαλος...........Κεφαλικό κέντρο..................................Επίφυση 6. Αυτοέκφραση....κάτω εγκέφαλος..........Κέντρο λαιμού......................................Θυρεοειδής

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

217

7. Αυτοδιαιώνιση. .σεξουαλικά όργανα.....Ιερό κέντρο...........................................Όργανα αναπαραγωγής 8. Αυτοβεβαίωση. .πλήρης άνθρωπος.......Κέντρο βάσης σπονδυλικής στήλης....Επινεφρίδια

Θα σημειώσετε ότι απαριθμούνται εδώ οκτώ παράγοντες κι εδώ πολλές σχολές παραστρατούν. Η επικεφαλίδα “ζωτική ζωή” είναι περιεκτική, αλλά πρέπει να θυμάστε ότι σχετίζεται ολοκληρωτικά με τη φυσική ζωογόνηση του ανθρώπου μέσω της κατώτατης όψης των κέντρων. Αυτή η ζωτική ζωή του σύμπαντος της ύλης εισέρχεται στον ανθρώπινο οργανισμό μέσω της σπλήνας. Τα κέντρα έχουν τρεις κυρίες λειτουργίες: Πρώτο, να ζωογονούν το φυσικό σώμα. Δεύτερο, να επιφέρουν την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης στον άνθρωπο. Τρίτο, να διαβιβάζουν πνευματική ενέργεια και να παρασύρουν ολόκληρο τον άνθρωπο σε μια κατάσταση πνευματικής ύπαρξης. Την όψη ζωτικότητα συμμερίζεται ο άνθρωπος με τα ζώα κι όλες τις δημιουργημένες μορφές και η ικανότητά του να κινείται ελεύθερα στον τρισδιάστατο κόσμο είναι η εξέχουσα επίτευξη αυτής της όψης. Η όψη αυτοσυνείδηση είναι προνόμιο της ανθρώπινης οικογένειας. Όταν ο άνθρωπος εξελιχθεί, όταν όλα τα μέρη του νευρικού του συστήματος, το ενδοκρινές του σύστημα και τα κέντρα του συντονισθούν και εργάζονται με αρμονικό ρυθμό, τότε η ανώτατη όψη (ή πνευματική) θα κάνει την παρουσία της αισθητή. Η πνευματική ενέργεια κι όχι μόνο η συνείδηση ή η αισθαντική ενέργεια διοχετεύεται μέσω του Ανθρώπου, του οργάνου της θείας Ζωής και θεματοφύλακα των δυνάμεων, για να διατηρηθεί και να χρησιμοποιηθεί για τα άλλα και κατώτερα βασίλεια της φύσης. Η παραπάνω αρίθμηση μπορεί συνεπώς να διευθετηθεί με την ακόλουθη σειρά. Ο πίνακας παρουσιάζει τον άνθρωπο όπως προορίζεται να είναι κι όχι όπως είναι τώρα στην πορεία της εξελικτικής του προόδου: 1. Αυτοβεβαίωση...........η συντονισμένη τετράδα.............Κέντρο βάσης...................Επινεφρίδια (πλήρης ανάπτυξη) σπονδυλικής στήλης 2. Αυτοέκφραση.............Κάτω εγκέφαλος..........................Κέντρο λαιμού..................Θυρεοειδής (δημιουργικό έργο) 3. Αυτοσυνείδητη ζωή...Άνω εγκέφαλος............................Κεφαλικό κέντρο..............Επίφυση (προσωπικότητα) 4. Αυτοδιαιώνιση...........Σεξουαλικά όργανα.....................Ιερό κέντρο.......................Σεξουαλικοί αδένες 5. Νοητική ζωή..............Εγκεφαλονωτιαίο σύστημα.........Κέντρο άζνα.....................Υπόφυση 6. Αισθητήρια ζωή.........Συμπαθητικό νευρικό σύστημα...Ηλιακό πλέγμα.................Πάγκρεας 7. Κυτταρική ζωή...........Ροή αίματος.................................Καρδιακό κέντρο..............Καρδιά

Το όγδοο σημείο, η ζωτική ζωή, που λειτουργεί μέσω των επτά κέντρων κι ενός ολόκληρου συστήματος μικρότερων τσάκρα και νάντις (που υπόκεινται στα νεύρα και είναι η αιτία της ύπαρξής τους, όπως τα κέντρα είναι των αδένων) είναι το μέσον πολλών δυνάμεων κι ενεργειών – μερικών καθαρά φυσικών, άλλων σχετιζόμενων με την Άνιμα Μούντι, την Παγκόσμια Ψυχή και άλλων άγνωστων προς το παρόν, επειδή μόνο αργότερα θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο εξελικτικό πρόγραμμα. Θα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

218

εκφράζουν τότε τη θειότητα, την ενέργεια του Πατρός ή της ανώτατης όψης. Πρέπει να σημειωθεί ότι η παραπάνω κατάταξη απεικονίζει τη δευτερακτινική ανέλιξη κι επίσης ότι ο εαυτός στον οποίο αναφέρεται είναι η αυτοαντίληψη του πνευματικού ανθρώπου. Η κατώτατη όψη της ζωτικής ζωής του Θεού είναι η διαιώνιση του είδους και είναι αποτέλεσμα της ζωντάνιας της ενσαρκωμένης Ζωής· και η επόμενη εκφράζει απλώς το στάδιο όπου η συνείδηση του “εγώ” δεσπόζει κι έχει φτάσει το κορύφωμά της στη συμπληρωμένη προσωπικότητα. Κατόπιν έρχεται η έκφραση του ενοικούντος εαυτού τον οποίο κρύβει η προσωπικότητα, μέσω της δημιουργικής του δραστηριότητας με μη-φυσικό χαρακτήρα. Τέλος έχουμε τη βεβαίωση ή πλήρη εκδήλωση της θείας φύσης. Αυτή, αρκετά παράδοξα, μπορεί να συμβεί μόνο όταν αφυπνισθεί το κατώτερο σπονδυλικό κέντρο, όταν η ενέργεια της υλικής φύσης μεταφερθεί με μια πράξη θέλησης στον Ουρανό κι όταν συνεπώς ολόκληρη η φύση – υλική, ευαίσθητη ή ψυχική και η όψη ύπαρξη – ενοποιηθεί και πραγματωθεί. Διαλογισθείτε σ’ αυτά τα λόγια, γιατί υποδηλώνουν το τελικό επιστέγασμα αναφορικά με την ανθρωπότητα. Ο αποκρυφιστικός αφορισμός: “Να θέλεις, να γνωρίζεις, να τολμάς και να σωπαίνεις”, έχει μια ειδική σημασία που δεν αποκαλύφθηκε ως τώρα και την οποία μόνο να υπαινιχθώ μου είναι δυνατό. Όσοι από σας έχουν την εσώτερη γνώση θα καταλάβουν αμέσως: Να θέλεις. Αυτές οι λέξεις σχετίζονται με την τελική επίτευξη, όταν με μια πράξη της συνδυασμένης θέλησης της ψυχής και του κατώτερου ανθρώπου πραγματοποιείται η ενοποίηση και η αντίληψη. Αφορά το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Να γνωρίζεις. Αυτές οι λέξεις αφορούν το κέντρο Άζνα, το κέντρο ανάμεσα στα φρύδια. Ένας υπαινιγμός βρίσκεται στα λόγια “Η Μητέρα ας γνωρίσει τον Πατέρα”. Σχετίζεται με το γάμο στους Ουρανούς. Να τολμάς. Οι λέξεις αυτές δίνουν το κλειδί της καθυπόταξης της προσωπικότητας κι έχουν μια στενή σχέση με το ηλιακό πλέγμα, το μεγάλο αυτό καθαρτήριο της επιθυμίας και των αστρικών δυνάμεων κι επίσης το κύριο κέντρο του μετουσιωτικού έργου. Να σωπαίνεις. Η φράση αυτή σχετίζεται με τη μετουσίωση της κατώτερης δημιουργικής ενέργειας στην ανώτερη δημιουργική ζωή. Το ιερό κέντρο πρέπει να περιπέσει σε σιγή. Θα δείτε λοιπόν πως για το μαθητή τα ακόλουθα κέντρα έχουν υπέρτατη σημασία: 1. Το κέντρο άζνα μέσω του οποίου εκφράζεται η εξαγνισμένη προσωπικότητα. 2. Το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης που είναι το κέντρο δια του οποίου επιτυγχάνεται πλήρης και απόλυτος έλεγχος και συντονισμός μέσω της αφύπνισης του εξαγνιστικού πράκτορα του πυρός. 3. Το ιερό κέντρο όπου η βασική δύναμη του ιδιαίτερου ηλιακού μας συστήματος, η δύναμη της έλξης της μορφής στη μορφή, μετουσιώνεται και η ελκτική δύναμη

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

219

της ψυχής παίρνει τη θέση της αναπαραγωγικής δημιουργικής υλικής δραστηριότητας. 4. Το ηλιοπλεγματικό κέντρο το οποίο, εδρεύοντας στο κέντρο του σώματος και όντας όργανο του αστρικού σώματος και του κατώτερου ψυχισμού, συναθροίζει όλες τις κατώτερες δυνάμεις και τις ανακατευθύνει υπό την παρώθηση της ψυχής στις ανώτερες δεξαμενές τους. Αντιλαμβάνομαι ότι η διδασκαλία που δίνεται εδώ είναι βαθιά και δυσνόητη, αλλά χρειάζεται για τους λίγους και ο αριθμός τους θα αυξάνει με την πάροδο του χρόνου. Η περιπλοκή του θέματος αυξάνει επίσης από το γεγονός ότι κάθε ακτίνα κρατά μέσα στη διδασκαλία της μια διαφορετική προσέγγιση και μια διαφορετική μέθοδο για εκείνες τις ψυχές που ανταποκρίνονται στην ιδιάζουσα παρώθησή της. Δίνω εδώ τις επτά κλείδες για κάθε ακτινική μέθοδο. Μπορούν να μελετηθούν σε σχέση με τις παραπάνω κατατάξεις και αναφορικά με τις τέσσερις λέξεις που εξετάσαμε. Πρέπει να θυμόμαστε ότι “Να θέλεις” είναι προνόμιο του Πνεύματος, “Να Γνωρίζεις” είναι λειτουργία της Ψυχής, “Να Τολμάς” είναι καθήκον της προσωπικότητας και “Να Σωπαίνεις” είναι το απώτατο ντάρμα ή πεπρωμένο της υλικής όψης, της ζωώδους φύσης στην αλληλεπίδρασή της με την ψυχή. Πρώτη Ακτίνα: “Ας συναντηθούν οι Δυνάμεις. Ας ανέλθουν στον Υψηλό Τόπο και απ’ την υψηλή αυτή περιωπή ας ατενίσει η ψυχή έναν κατεστραμμένο κόσμο. Ας εκπεμφθεί τότε η λέξη: ‘Υπάρχω ακόμη!’” Δεύτερη Ακτίνα: “Ας αποσυρθεί όλη η ζωή στο Κέντρο κι ας εισέλθει έτσι στην Καρδιά της Θείας Αγάπης. Τότε απ’ αυτό το σημείο της αισθαντικής Ζωής ας αντιληφθεί η ψυχή τη συνείδηση του Θεού. Ας εκπεμφθεί η λέξη αντηχώντας μέσα στη σιωπή: ‘Τίποτε δεν υπάρχει εκτός από Μένα!’” Τρίτη Ακτίνα: “Ας σταματήσει τις δραστηριότητές του ο Στρατός του Κυρίου, που ανταποκρίνεται στη λέξη. Ας περατωθεί η γνώση σε σοφία. Ας γίνει το δονούμενο σημείο το ήρεμο σημείο κι ας συναθροισθούν όλες οι γραμμές σε Μία. Ας αντιληφθεί η ψυχή τον Έναν στους Πολλούς κι ας εκπεμφθεί η λέξη με τέλεια κατανόηση: ‘Είμαι ο Εργάτης και το Έργο, ο Ένας που Είναι.’” Τέταρτη Ακτίνα: “Ας παρέλθει η εξωτερική δόξα και το κάλλος του εσώτερου Φωτός ας αποκαλύψει τον Έναν. Ας δώσει τη θέση της η παραφωνία στην αρμονία και απ’ το κέντρο του κρυμμένου Φωτός ας μιλήσει η ψυχή. Ας κυλήσει η λέξη: ‘Το κάλλος και η δόξα δε Με συγκαλύπτουν. Αποκαλύφθηκα. Είμαι.’” Πέμπτη Ακτίνα: “Ας ανέλθουν οι τρεις μορφές της ηλεκτρικής ενέργειας στον Τόπο της Δύναμης. Ας σμίξουν οι δυνάμεις της κεφαλής και της καρδιάς και όλες οι κατώτερες όψεις. Ας ατενίσει τότε η ψυχή έναν εσώτερο κόσμο θείου φωτός. Ας εκπεμφθεί η θριαμβευτική λέξη: ‘Κυριάρχησα στην ενέργεια, γιατί είμαι η καθαυτή ενέργεια. Ο Κύριος και ο κυριαρχούμενος δεν είναι παρά Ένα.’” Έκτη Ακτίνα: “Ας σταματήσει κάθε επιθυμία. Ας περατωθεί η έφεση. Η αναζήτηση τέλειωσε. Ας αντιληφθεί η ψυχή ότι έφθασε στο στόχο και απ’ αυτή την πύλη στην αιώνια Ζωή και την κοσμική Ειρήνη ας ηχήσει η λέξη: ‘Είμαι ο αναζητητής και το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

220

αναζητούμενο. Αναπαύομαι!’” Έβδομη Ακτίνα: “Ας σταματήσουν οι δομητές το έργο τους. Ο Ναός συμπληρώθηκε. Ας εισέλθει η ψυχή στην κληρονομιά της κι απ’ τον Ιερό Τόπο ας προστάξει κάθε έργο να σταματήσει. Τότε στην επακόλουθη σιωπή ας ψάλλει τη Λέξη: ‘Το δημιουργικό έργο τέλειωσε. Εγώ, ο Δημιουργός, Είμαι. Τίποτε άλλο δε μένει από Μένα.’” Οι ζωτικές δυνάμεις που είναι απλά η διέλευση απ’ το εξωτερικό περίβλημα του διαρκώς κινούμενου αιθέρα του χώρου, είναι πολλών ειδών. Μια από τις έννοιες που βρίσκονται πίσω από τις αστρολογικές θεωρίες είναι ότι το αιθερικό σώμα κάθε μορφής αποτελεί μέρος του αιθερικού σώματος του ηλιακού συστήματος και είναι συνεπώς το μέσον για τη διαβίβαση ηλιακών ενεργειών, πλανητικών δυνάμεων και εξωηλιακών ή κοσμικών ώσεων, που ονομάζονται εσωτερικά “πνοές”. Αυτές οι δυνάμεις και ενέργειες των κοσμικών ακτίνων κυκλοφορούν διαρκώς κι ακολουθούν συγκεκριμένους δρόμους δια του αιθέρα του χώρου σε κάθε μέρος κι επομένως διέρχονται συνεχώς από τα αιθερικά σώματα όλων των εξωτερικών μορφών. Αυτή είναι μια βασική αλήθεια και πρέπει να την έχετε προσεκτικά υπόψη, γιατί οι επιπτώσεις της είναι πολλές και ποικίλες· αλλά όλες μας οδηγούν πίσω στην ιδέα της ενότητας και της Εναδικότητας κάθε εκδήλωσης, που γίνεται γνωστή και αντιληπτή μόνο στην υποκειμενική πλευρά. Η δεύτερη βασική ιδέα είναι ότι η ανταπόκριση του αιθερικού φορέα όλων των μορφών και η ικανότητά του να οικειοποιείται, να χρησιμοποιεί και να διαβιβάζει, εξαρτώνται απ’ την κατάσταση των κέντρων, των τσάκρα, όπως αποκαλούνται στην Ανατολή. Αυτά δεν περιλαμβάνουν μόνο τα γνωστά επτά κύρια κέντρα, αλλά κι αριθμό μικρότερων δινών δύναμης, οι οποίες προς το παρόν είναι χωρίς όνομα και άγνωστες στη Δύση. Εξαρτώνται επίσης απ’ την ποιότητα του αιθερικού φορέα, από τη ζωντάνια του κι ακόμη από το αλληλοσυμπλεκόμενο δίκτυο στο οποίο έχουν τη θέση τους τα κέντρα και το οποίο στην ολότητά του ονομάζεται “ιστός” ή “ανθέμιον του χρυσίου”. Αν είναι απαλλαγμένος από προσκόμματα και κατακάθια κι αν οι αγωγοί του δεν είναι φραγμένοι, τότε οι κυκλοφορούσες ακτίνες, ενέργειες και δυνάμεις μπορούν να βρουν ένα εύκολο μέσον και μπορούν να κυκλοφορήσουν ανεμπόδιστες σ’ ολόκληρο το σώμα. Μπορούν τότε να χρησιμοποιήσουν εκείνα τα κέντρα που ανταποκρίνονται στους κραδασμούς τους και μπορούν να διαπεράσουν τις μορφές σε άλλα ή τα ίδια βασίλεια της φύσης. Εδώ βρίσκεται το μυστικό κάθε επιστημονικής και αποκρυφιστικής θεραπείας. Οι θεραπευτές πειραματίζονται με το αιθερικό σώμα κι όμως λίγη πραγματική γνώση είναι κτήμα τους. Γνωρίζουν ελάχιστα ή τίποτε για τα κέντρα στο δικό τους σώμα, δια των οποίων πρέπει να ρέουν τα μαγνητικά ή άλλα ρεύματα· δεν έχουν επίγνωση της κατάστασης των αιθερικών κέντρων εκείνων τους οποίους ζητούν να θεραπεύσουν και της φύσης των δυνάμεων που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πειθαρχήσουν τη ζωή τους κι έτσι να ελέγξουν τις ορέξεις τους ώστε να δομήσουν ένα καθαρό σώμα και να προσφέρουν καθαρούς αγωγούς για τη δίοδο δυνάμεων απ’ τους ίδιους στους άλλους.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

221

Η τρίτη έννοια που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι οι μορφές ανταποκρίνονται προς το παρόν κυρίως στις δυνάμεις που φτάνουν σ’ αυτές από άλλες μορφές στον πλανήτη, στους επτά βασικούς τύπους ενεργειών που εκπορεύονται απ’ τους επτά πλανήτες κι επίσης στη ζωοδότρια ηλιακή ακτίνα. Όλες οι μορφές και στα τέσσερα βασίλεια ανταποκρίνονται στις πολλές αυτές δυνάμεις, στις επτά αυτές ενέργειες και στη μία ακτίνα. Η ανθρώπινη οικογένεια ανταποκρίνεται επίσης σε άλλες ενέργειες και σε ηλιακές ακτίνες – που όλες ωστόσο χρωματίζονται από τη δύναμη που παράγεται μέσα στον ηλιακό αξεπέραστο δακτύλιο. Το έργο του αποκρυφιστή και του ζηλωτή είναι να φτάσει στην κατανόηση αυτών των δυνάμεων κι έτσι να μάθει τη φύση και τη χρησιμότητά τους, τη δυναμικότητα και τον κραδασμικό τους ρυθμό. Πρέπει επίσης να μάθει ν’ αναγνωρίζει την πηγή τους και να είναι σε θέση να διαφοροποιεί τις δυνάμεις, τις ενέργειες και τις ακτίνες. Για τον αρχάριο μπορεί να γίνει μια σαφής διάκριση μεταξύ δυνάμεων κι ενεργειών με την εκτίμηση του γεγονότος ότι οι προσωπικότητες μας επηρεάζουν μέσω των δυνάμεων που εκπορεύονται από τη μορφική τους όψη, αλλά ότι οι ίδιες αυτές προσωπικότητες, όταν εξαγνισθούν κι ευθυγραμμισθούν, μπορούν να γίνουν διαβιβαστές των ενεργειών της ψυχής. Μιλώντας γενικά, το έργο του ανθρώπινου βασιλείου είναι να διαβιβάζει ενέργεια στα κατώτερα βασίλεια της Φύσης, ενώ το έργο της Ιεραρχίας, στη σχέση της με το ανθρώπινο βασίλειο, είναι να διαβιβάζει ενέργειες από το πνευματικό βασίλειο, από άλλα πλανητικά κέντρα και από το ηλιακό σύστημα. Αυτές οι ενέργειες όταν υποβιβάζονται για διαβίβαση, διαφοροποιούνται σε δυνάμεις. Οι σπουδαστές δεν πρέπει να συγχύζονται από την περιπλοκή του θέματος. Πρέπει να μάθουν ορισμένες πλατιές γενικεύσεις και να θυμούνται ότι καθώς ψαύεται η παντογνωσία της ψυχής, η πιο λεπτομερής γνώση θα βρει βαθμιαία τη θέση της. Οι άλλοι τύποι ενέργειας που αφορούν τις δύο πρώτες κύριες ομάδες με τις οποίες πρέπει ν’ ασχοληθεί ο ζηλωτής, σχετίζονται ολοκληρωτικά με τη μορφική πλευρά. Η τρίτη και οι επακόλουθες ομάδες είναι: 3. 4. 5. 6. 7.

Αστρική ενέργεια. Η ενέργεια του κατώτερου συγκεκριμένου νου, της τσίττα, του νοητικού υλικού. Η ενέργεια της Προσωπικότητας. Πλανητική ενέργεια. Ηλιακή ενέργεια ή Πνοή της Ζωής.

Αυτές μπορούν να υποδιαιρεθούν ως εξής: 3. Αστρική Ενέργεια. Που εκπορεύεται από: α. Το αστρικό ή αισθαντικό σώμα του ανθρώπου. β. Την ανθρώπινη οικογένεια σαν σύνολο. γ. Το αστρικό πεδίο με την ευρύτερη έννοια. δ. Την “καρδιά του Ηλίου”. 4. Νοητική Ενέργεια. Που εκπορεύεται από:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

222

α. Την ατομική τσίττα ή νοητικό υλικό. β. Τη νοητικότητα: 1. Της ανθρώπινης οικογένειας σαν σύνολο. 2. Της ιδιαίτερης φυλής στην οποία ανήκει ο άνθρωπος. γ. Το νοητικό πεδίο σαν σύνολο. δ. Τον Παγκόσμιο Νου. 5. Ενέργεια της Προσωπικότητας. Που εκπορεύεται από: α. Τη συντονισμένη μορφή του ανθρώπου. β. Τα προχωρημένα ανθρώπινα όντα που είναι δεσπόζουσες προσωπικότητες. γ. Ομάδες, π.χ.: 1. Την Ιεραρχία του Πλανήτη. Υποκειμενική. 2. Την ολοκληρωνόμενη ομάδα των Μυστικιστών. Αντικειμενική. 6. Πλανητική Ενέργεια. Που εκπορεύεται από: α. Τους επτά πλανήτες. Αυτή είναι η βάση της αστρολογικής πρακτικής. β. Τη Γη. γ. Τη Σελήνη. 7. Ηλιακή Ενέργεια. Που εκπορεύεται από: α. Το φυσικό Ήλιο. β. Τον Ήλιο που δρα σαν διαβιβαστής κοσμικών Ακτίνων. ΑΣΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ Το θέμα που πρόκειται να εξεταστεί τώρα έχει μεγάλη πρακτική εφαρμογή, γιατί αφορά το αστρικό σώμα – το σώμα στο οποίο ο άνθρωπος είναι κατεξοχήν πολωμένος και του οποίου έχει συνείδηση πιο δυναμικά από κάθε άλλο σώμα. Το αιθερικό σώμα βρίσκεται πραγματικά κάτω από το κατώφλι της συνείδησης. Τα ανθρώπινα όντα παραμένουν χωρίς επίγνωση της διέλευσης των δυνάμεων απ’ αυτό το φορέα και η μεγαλύτερη προσέγγιση στην αναγνώρισή του είναι όταν μιλούν με όρους ζωτικότητας ή έλλειψης ζωτικότητας. Το φυσικό σώμα κάνει την παρουσία του αισθητή όταν κάτι δεν πάει καλά ή με την ικανοποίηση της μιας ή άλλης όρεξης. Η κατάσταση είναι ωστόσο διαφορετική σχετικά με το αστρικό σώμα, γιατί είναι ο φορέας της εμπειρίας για την πλειονότητα και λίγοι είναι εκείνοι που δεν περνούν το μεγαλύτερο μέρος της συνειδητής ζωής τους αποτυπώνοντας τις αντιδράσεις αυτού του σώματος και κραδαινόμενοι μεταξύ των δύο πόλων της ευτυχίας και της δυστυχίας, της ικανοποίησης ή της μη-ικανοποίησης, της βεβαιότητας ή της αμφιβολίας, του θάρρους ή του φόβου. Αυτό πραγματικά σημαίνει ότι η ενδόμυχη δύναμη και ζωή του συναισθηματικού αισθαντικού φορέα διέπει τη ζωική έκφραση και διαπλάθει την εμπειρία της ενσαρκωμένης ψυχής. Έχει συνεπώς αξία να κατανοήσουμε κάτι από το τι είναι αυτές οι δυνάμεις, από πού έρχονται και πώς δρουν και αντιδρούν πάνω στον άνθρωπο. Εδώ βρίσκεται το πεδίο μάχης του κι εδώ βρίσκεται επίσης το πεδίο της νίκης του. Αρχικά είναι σκόπιμο να έχουμε κατά νου ότι όλη η αστρική ενέργεια είναι μέρος της αστρικής ενέργειας του ηλιακού συστήματος κι ότι συνεπώς:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

223

1. Το αισθαντικό σώμα ενός ανθρώπινου όντος είναι ένα άτομο ουσίας στο αισθαντικό σώμα του πλανητικού Λόγου. 2. Το αισθαντικό σώμα (όρος που προτιμώ περισσότερο από τον όρο αστρικό και που θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ) του πλανητικού Λόγου είναι μια όψη – όχι ένα άτομο – του αισθαντικού σώματος του ηλιακού Λόγου. 3. Αυτό με τη σειρά του επηρεάζεται και είναι αγωγός των αισθαντικών δυνάμεων που εκπορεύονται από απέραντα κέντρα ενέργειας τελείως έξω απ’ το ηλιακό μας σύστημα. Όταν το έχουμε αυτό υπόψη γίνεται φανερό ότι ο άνθρωπος, όντας ένα μικροσκοπικό κλάσμα ενός απέραντου όλου που με τη σειρά του ενσωματώνεται σε έναν ακόμη πιο απέραντο φορέα, είναι το πεδίο συνάντησης δυνάμεων πιο μεγάλων και πιο διαφοροποιημένων απ’ ό,τι ο εγκέφαλός του είναι ικανός ν’ αναγνωρίσει. Απ’ όπου και η περιπλοκή του προβλήματός του κι απ’ όπου επίσης όλες οι δυνατότητες που προκύπτουν από εκείνες τις διευρύνσεις της συνείδησης, που αποκαλούμε μύηση. Κάθε ρεύμα ενέργειας που διαχύνεται στο σώμα της επιθυμίας και της αισθαντικής του αντίδρασης δεν είναι παρά ένα μονοπάτι που τον οδηγεί σε πλατιές και διαρκώς διευρυνόμενες επαφές και αντιλήψεις. Εδώ επίσης έγκειται η ασφάλεια της πλειονότητας των ανθρώπινων όντων, στο γεγονός ότι κατέχουν προς το παρόν μια συσκευή ανεπαρκή για την αποτύπωση και την καταγραφή των άπειρων δυνατοτήτων που προσφέρουν αυτές οι λεωφόροι αντίληψης. Ωσότου η νοητική συσκευή αφυπνισθεί κι ελεγχθεί επαρκώς, δεν είναι δυνατό για τον άνθρωπο να ερμηνεύει ορθά και να χρησιμοποιεί σωστά τις πληροφορίες που θα μπορούσε, αλλά ευτυχώς δεν μπορεί ακόμη, να του μεταδώσει το σώμα της ευαίσθητης ανταπόκρισής του. Εκτός απ’ τη διαρκή κυκλοφορία μέσω του αστρικού του σώματος των πλανητικών, ηλιακών και κοσμικών ενεργειών, κάθε ανθρώπινο ον οικειοποιείται απ’ το μεγαλύτερο Όλο αρκετή αστρική ενέργεια με την οποία κατασκευάζει το δικό του ατομικό και χωριστό αστρικό σώμα που ανταποκρίνεται στον ιδιάζοντα φθόγγο του, χρωματίζεται απ’ την ιδιάζουσα ποιότητά του και τον περιορίζει ή όχι ανάλογα με το σημείο του στην κλίμακα της εξέλιξης. Συνιστά τον αστρικό του αξεπέραστο δακτύλιο που καθορίζει τα όρια της συναισθηματικής του ανταπόκρισης στη ζωική εμπειρία, ενσωματώνει στην ποιότητά του το εύρος της επιθυμητικής του ζωής, αλλά είναι ταυτόχρονα επιδεκτικός τρομακτικής επέκτασης, ανάπτυξης, προσαρμογής κι ελέγχου κάτω από την παρώθηση του νοητικού σώματος και της ψυχής. Υπόκειται επίσης σε κραδασμική δραστηριότητα σαν αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης μεταξύ του ιδίου και της ζωικής εμπειρίας στο φυσικό πεδίο κι έτσι ο μεγάλος τροχός της εμπειρίας τίθεται σε κίνηση και θα συνεχίσει μέχρι να κατανοηθούν και να πραγματωθούν οι τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες του Βούδδα. Το αστρικό αυτό σώμα έχει μέσα του τα αντίστοιχα των αιθερικών ή λάγια κέντρων και δι’ αυτών ρέουν οι δυνάμεις και οι ενέργειες που πραγματευθήκαμε νωρίτερα, μέσα στο αιθερικό σώμα. Τα κέντρα αυτά μεταφέρουν ενέργειες απ’ τους επτά πλανήτες και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

224

από τον ήλιο σε κάθε τμήμα του αστρικού οργανισμού, θέτοντας έτσι τον άνθρωπο σ’ επικοινωνία με όλα τα μέρη του ηλιακού συστήματος. Αυτή καταλήγει στην παγίωση του πεπρωμένου της ζωής του ανθρώπου, ωσότου έρθει ο καιρός που ο άνθρωπος θ’ αφυπνιστεί στην αθάνατη κληρονομιά του κι έτσι θα γίνει ευαίσθητος σε δυνάμεις που είναι προς το παρόν – για τους πολλούς – ακατάληπτες. Αυτές εκπορεύονται από τη μορφή. Αυτός είναι ο λόγος που ένα ωροσκόπιο είναι συχνά απολύτως ακριβές στην περιγραφή του για τον ανεξέλικτο και το μη-αφυπνισμένο, αλλά είναι τελείως λανθασμένο κι ανακριβές στην περίπτωση του πολύ εξελιγμένου ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι μαζικά ό,τι τον κάνει το σώμα της επιθυμίας του. Αργότερα, “όπως ο άνθρωπος σκέφτεται, έτσι και είναι”. Το αστρικό σώμα, με τους πόθους, τις ορέξεις, τις διαθέσεις, τα αισθήματα και τα πάθη του διαπλάθει το φυσικό σώμα μέσω των ελκτικών δυνάμεων που ρέουν μέσα απ’ αυτό κι έτσι οδηγεί τον άνθρωπο αλάνθαστα στην εκπλήρωση των επιθυμιών του. Αν τα πάθη της αισθαντικής φύσης είναι κατεξοχήν ζωώδη στον αντικειμενικό τους σκοπό, θα έχουμε έναν άνθρωπο με ισχυρές ορέξεις, που ζει μια ζωή αφιερωμένη στην προσπάθεια να τις ικανοποιήσει. Αν το πάθος είναι για άνεση κι ευτυχία, θα έχουμε έναν άνθρωπο με αισθησιακή, ωραιοπαθή και ηδονιστική προδιάθεση που θα διέπεται πρακτικά εξολοκλήρου από ιδιοτελή προσπάθεια. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις πολλές διαβαθμίσεις της επιθυμίας, καλής, κακής και συνηθισμένης, μέχρι να λάβει χώρα εκείνος ο αναπροσανατολισμός που θα επανεστιάσει έτσι τις αστρικές ενέργειες ώστε θα στραφούν σε διαφορετική κατεύθυνση. Η επιθυμία γίνεται έφεση. Έτσι προκύπτει η απελευθέρωση από τον τροχό των γεννήσεων κι ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την ανάγκη να επανενσαρκώνεται. Τότε το ωροσκόπιο, όπως νοείται τώρα, αποβαίνει περιττό, αναληθές κι άχρηστο και ο όρος που μερικές φορές χρησιμοποιείται, αλλά λανθασμένα, “ωροσκόπιο του εγώ ή της ψυχής” δε σημαίνει τίποτε. Η ψυχή δεν έχει ατομικό πεπρωμένο, αλλά είναι βυθισμένη στον Έναν. Πεπρωμένο της είναι το πεπρωμένο της ομάδας και του Όλου· επιθυμία της είναι η πραγμάτωση του μεγάλου Σχεδίου και θέλησή της είναι η δόξα του ενσαρκωμένου Λόγου. Θα ήθελα να προτείνω στους σπουδαστές να προμηθευθούν, αν είναι δυνατό, την Επιστήμη των Συναισθημάτων του Μπαγκαβάν Ντας. Είναι μια αξιόλογη διατριβή για το αστρικό και αισθαντικό σώμα και πραγματεύεται τους παράγοντες που αφορούν άμεσα το ζηλωτή καθώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα της κατανόησης και του ελέγχου της συναισθηματικής του φύσης, της κυριαρχίας της τεχνικής της ανάπτυξης και του αναπροσανατολισμού της σε πλατύτερη εμπειρία και της προετοιμασίας της για τις δοκιμασίες και τις διευρύνσεις της δεύτερης κύριας μύησης – της βάπτισης και της τελικής εισόδου στο ρεύμα. Μιλώντας μεταφορικά, η εμπειρία που βρίσκεται μπροστά πάνω στην Ατραπό καλύπτεται με τις ακόλουθες εσωτερικές φράσεις: “Όταν το ρεύμα εισέλθει στον Ποταμό της Ζωής, η δίοδός του μπορεί ν’ ανιχνευθεί για μια σύντομη στιγμή κι έπειτα χάνεται. Όταν τα ρεύματα της αισθαντικής ζωής συναντηθούν εκεί που ο ποταμός περνά γύρω από τους ογκώδεις πρόποδες του βουνού, τότε ένα απέραντο ρεύμα φαίνεται που κυλά βόρεια.”

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

225

Η συμβολική του είναι προφανής και μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για ν’ απεικονίσει τη ροή των δύο ρευμάτων – Ίντα και Πίνγκαλα – και το σμίξιμό τους στον ποταμό της ενέργειας που ανεβαίνει στο κεφάλι. Εκεί είναι ο τόπος συνάντησης κι εκεί η θυσία που διαδραματίζεται στο όρος Γολγοθά (τον κρανίου τόπο). Εξετάζοντας το αισθαντικό σώμα του ανθρώπινου όντος, ίσως θα βοηθούσα περισσότερο αν το πραγματευόμουν με βάση τις διαθέσεις και τις συνήθεις εκφράσεις του, γιατί μόνο ασχολούμενος με τα αποτελέσματά του κι επιδιώκοντας να τα κυριαρχήσει, ο άνθρωπος φτάνει στη γνώση του εαυτού του κι έτσι γίνεται Διδάσκαλος. Οι πιο κοινές εκδηλώσεις της αστρικής δραστηριότητας είναι: Ι. II. III. IV. V.

Ο φόβος. Η κατάθλιψη ή ο αντίθετος πόλος της, η ιλαρότητα. Η επιθυμία για την ικανοποίηση των ζωωδών ορέξεων. Η επιθυμία για ευτυχία. Η επιθυμία για απελευθέρωση. Η έφεση.

Σ’ αυτές τις πέντε συνοψίζονται πρακτικά οι πιο πολλές από τις αισθαντικές εμπειρίες του ανθρώπου και θα εξετάσουμε την καθεμιά από τις ακόλουθες πλευρές: 1. Της αιτίας. 2. Του αποτελέσματος. 3. Της μεθόδου διεύθυνσης. Θα σημειώσετε ότι λέω “μέθοδος διεύθυνσης” κι όχι “μέθοδος ελέγχου”. Οι ζηλωτές πρέπει να μάθουν ότι εργάζονται με και μέσα σε δυνάμεις κι ότι η ορθή ή εσφαλμένη δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο οφείλεται απλά σε ορθή ή εσφαλμένη διεύθυνση των ρευμάτων δύναμης κι όχι σε κάτι ενδόμυχα εσφαλμένο ή ορθό στις ενέργειες καθαυτές. Ι. Φόβος. Είναι μια από τις πιο συνήθεις εκδηλώσεις της αστρικής ενέργειας κι αναφέρεται πρώτη επειδή συνιστά για τη συντριπτική πλειονότητα τον Ένοικο στο Κατώφλι κι επίσης είναι σε τελευταία ανάλυση το βασικό αστρικό κακό. Κάθε ανθρώπινο ον γνωρίζει το φόβο και το εύρος των κραδασμών του φόβου εκτείνεται από τους ενστικτώδεις φόβους του αγρίου που βασίζονται στην άγνοιά του για τους νόμους και τις δυνάμεις της φύσης και στον τρόμο του για το σκοτάδι και το άγνωστο, μέχρι τους επικρατούντες σήμερα φόβους για την απώλεια φίλων και αγαπημένων, υγείας, χρημάτων, δημοτικότητας και τους τελικούς φόβους του ζηλωτή – το φόβο της αποτυχίας, το φόβο που έχει τις ρίζες του στην αμφιβολία, το φόβο της ύστατης άρνησης ή εκμηδένισης, το φόβο του θανάτου (τον οποίο συμμερίζεται εξίσου με όλη την ανθρωπότητα), το φόβο της μεγάλης πλάνης του αστρικού πεδίου, της φαντασμαγορίας της ίδιας της ζωής κι επίσης το φόβο της μοναξιάς στην Ατραπό, ακόμη τον καθαυτό φόβο του ίδιου του Φόβου. Ο κατάλογος αυτός θα μπορούσε να επεκταθεί κατά πολύ, αλλά αρκεί για να δείξει την επικράτηση κάθε είδους φόβων. Κυριαρχούν στις περισσότερες καταστάσεις και σκιάζουν πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Καθιστούν τον άνθρωπο ένα δειλό και φοβισμένο άτομο αισθαντικής ζωής, που στέκει

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

226

έντρομο μπροστά στο μέγεθος των προβλημάτων της ύπαρξης, έχοντας επίγνωση της ανεπάρκειάς του ως ανθρώπου ν’ αντεπεξέλθει σ’ όλες τις καταστάσεις και ανίκανου ν’ αφήσει τους φόβους και τις αμφιβολίες του και να βαδίσει στην κληρονομιά του της ελευθερίας και της ζωής. Συχνά κυριαρχείται τόσο πολύ από το φόβο ώστε φοβάται για το ίδιο το λογικό του. Η εικόνα δεν μπορεί να χρωματιστεί πιο μαύρη, γιατί ο φόβος είναι η δεσπόζουσα αστρική ενέργεια αυτή την εποχή και η ευαίσθητη ανθρωπότητα υποκύπτει σ’ αυτόν πολύ εύκολα. Ρωτάς: Ποιες είναι οι βασικές αιτίες του φόβου; Στην ερώτηση αυτή, αν μεταφερθεί αρκετά πίσω στην εσωτερική ιστορία του ηλιακού συστήματος, δεν μπορεί να δοθεί κατανοητή απάντηση. Μόνο ο προχωρημένος μυημένος μπορεί να καταλάβει. Ο φόβος έχει τις ρίζες του στο στημόνι και το υφάδι της ίδιας της ύλης και είναι κατεξοχήν μια διατύπωση ή συνέπεια της νοητικής αρχής και αποτέλεσμα της νοητικής δραστηριότητας. Το γεγονός ότι πουλιά και ζώα γνωρίζουν το φόβο θέτει το όλο θέμα σε μια πλατύτερη βάση απ’ ό,τι αν ήταν απλά μια ανθρώπινη αδυναμία και αποτέλεσμα της δραστηριότητας του λειτουργικού ανθρώπινου νου. Δε συνυπάρχει με το γεγονός ότι ο άνθρωπος κατέχει έναν ορθολογικό νου· αν χρησιμοποιούσε τη λογική του με το σωστό τρόπο θα μπορούσε να εξαλείψει το φόβο. Βρίσκεται σ’ ό,τι αποκαλείται κοσμικό Κακό – μια εντυπωσιακή φράση που μεταδίδει ελάχιστα. Είναι ενδόμυχος στο γεγονός της καθαυτής ύλης και στη δράση των ζευγών των αντιθέτων – ψυχής και ύλης. Oι αισθαντικές ψυχές των ζώων και των ανθρώπων έχουν υποσυνείδητα επίγνωση παραγόντων όπως: 1. 2. 3. 4.

Η απεραντοσύνη και συνεπώς η αισθητή καταπίεση του Όλου. Η πίεση όλων των άλλων ζωών και υπάρξεων. Η λειτουργία ενός αδυσώπητου Νόμου. Η αίσθηση της αιχμαλωσίας, του περιορισμού και της επακόλουθης ανεπάρκειας.

Σ’ αυτούς τους παράγοντες που προκύπτουν απ’ την ίδια την εκδηλωμένη διαδικασία και διαρκούν κι αυξάνουν σε δύναμη στο διάστημα των αιώνων, βρίσκονται τα αίτια κάθε σύγχρονου φόβου και η βάση όλου του τρόμου, πέρα από καθετί που είναι καθαρά ψυχολογικό κι όχι απλά ο ενστικτώδης φόβος του ζώου. Η συγκεκριμενοποίηση του ζητήματος πιο καθαρά, δε θα βοηθούσε. Σε τι χρησιμεύει να ειπωθεί ότι ο φόβος είναι μια ποιότητα του κακού (ή της ύλης) που χρωματίζει βασικά ή χαρακτηρίζει το αστρικό ή αισθαντικό σώμα του πλανητικού μας Λόγου; Τι θα κερδίζατε αν σας περιέγραφα το πρόβλημα της μεγάλης Ζωής στην Οποία ζούμε και κινούμεθα και υπάρχουμε, καθώς επιζητεί στο δικό Της κοσμικό πεδίο την απελευθέρωση και αντιμετωπίζει τις δικές Της ιδιάζουσες δοκιμασίες και κρίσεις; Πώς μπορούν να βρεθούν επαρκείς λέξεις για να μεταδώσουν έναν κοσμικό αγώνα μεταξύ Ζωών τόσο απρόσωπων και εξυψωμένων στη συνείδηση, ώστε οι λέξεις δικό Της ή Αυτή ή δοκιμασίες ν’ αποβαίνουν απλά αστείες και να μη μεταδίδουν καμιά δυνατή όψη της αλήθειας ή πραγματικότητας; Το κοσμικό κακό, η κοσμική πρόοδος ή τα κοσμικά προβλήματα μπορούν κάλλιστα ν’ αφεθούν για τη μακρινή εκείνη εποχή που οι ζηλωτές θα έχουν λάβει την τρίτη μύηση, θα έχουν χάσει κάθε αίσθηση

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

227

χωριστικότητας και – όντας ταυτισμένοι με την Όψη Ζωή κι όχι με τη μορφική πλευρά – θα μπορούν συνεπώς να εισέλθουν κάπως στην κατάσταση συνείδησης του πλανητικού μας Λόγου, να νιώσουν το πεπρωμένο Του και να οραματισθούν φευγαλέα το θαύμα του επιστεγάσματος. Ας περιορίσουμε συνεπώς την προσοχή μας στον άνθρωπο και ιδιαίτερα στο μέσο άνθρωπο κι ας δούμε από πού έρχονται τα κύματα του φόβου που τον κλονίζουν τόσο συχνά απ’ τα πόδια του. 1. Ο Φόβος του Θανάτου βασίζεται: α. Στον τρόμο των τελικών διαδικασιών απόσχισης κατά την πράξη του καθαυτού θανάτου. β. Στον τρόμο του αγνώστου και του απροσδιόριστου. γ. Στην αμφιβολία ως προς την τελική αθανασία. δ. Στη δυστυχία της εγκατάλειψης αγαπημένων, ή της δικής μας εγκατάλειψης. ε. Στις αρχαίες αντιδράσεις σε περασμένους βίαιους θανάτους που βρίσκονται βαθιά στο υποσυνείδητο. ζ. Στην προσκόλληση στη μορφική ζωή, επειδή μ’ αυτή ταυτίζεται πρώτιστα η συνείδηση. η. Στην παλιά λανθασμένη διδασκαλία για τον Παράδεισο και την Κόλαση, που αμφότερα είναι μια εξίσου δυσάρεστη προοπτική για ορισμένους τύπους. Μιλώ για το Θάνατο σαν κάποιος που γνωρίζει το ζήτημα τόσο απ’ την εμπειρία του εξωτερικού κόσμου όσο και από την εσώτερη ζωική έκφραση: Δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχει, όπως ξέρετε, είσοδος σε πληρέστερη ζωή. Υπάρχει ελευθερία απ’ τα εμπόδια του σάρκινου φορέα. Η διαδικασία απόσχισης που τόσο πολύ φοβίζει, δεν υπάρχει, εκτός στις περιπτώσεις βίαιου κι αιφνίδιου θανάτου και τότε το μόνο αληθινά ενοχλητικό είναι μια στιγμιαία και συγκλονιστική αίσθηση επικείμενου κινδύνου και καταστροφής και κάτι που προσεγγίζει πολύ το ηλεκτρικό σοκ. Τίποτε περισσότερο. Για τον ανεξέλικτο ο θάνατος είναι κυριολεκτικά ένας ύπνος και μια λήθη, γιατί ο νους δεν είναι αρκετά αφυπνισμένος για ν’ αντιδράσει και η δεξαμενή της μνήμης είναι προς το παρόν πρακτικά άδεια. Για το μέσο καλό πολίτη ο θάνατος είναι μια συνέχιση της διαδικασίας της ζωής στη συνείδησή του και μια προώθηση των ενδιαφερόντων και τάσεων της ζωής. Η συνείδησή του και η αίσθηση της επίγνωσής του παραμένουν ίδιες κι αναλλοίωτες. Δε νιώθει μεγάλη διαφορά, τον φροντίζουν καλά και συχνά δεν έχει επίγνωση ότι πέρασε απ’ το επεισόδιο του θανάτου. Για το μοχθηρό και σκληρά ιδιοτελή, για τον εγκληματία και για εκείνους τους λίγους που ζουν μόνο για την υλική πλευρά, προκύπτει εκείνη η κατάσταση που αποκαλούμε “γήινη πρόσδεση”. Οι δεσμοί που χάλκεψαν με τη γη και η γήινη ροπή όλων τους των επιθυμιών τους εξαναγκάζουν να παραμείνουν κοντά στη γη και στο τελευταίο τους πλαίσιο στο γήινο περιβάλλον. Επιζητούν απελπισμένα και με κάθε δυνατό μέσον να ξαναέλθουν σε επαφή και να επιστρέψουν. Σε μερικές περιπτώσεις η μεγάλη προσωπική αγάπη για όσους έμειναν πίσω, ή η μη εκπλήρωση ενός αναγνωρισμένου κι επείγοντος καθήκοντος κρατά τους καλούς κι αγαθούς σε μια κάπως παρόμοια κατάσταση. Για το ζηλωτή ο θάνατος είναι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

228

μια άμεση είσοδος σε μια σφαίρα υπηρεσίας και έκφρασης, με την οποία είναι καλά εξοικειωμένος και την οποία αναγνωρίζει αμέσως σαν όχι νέα. Στις ώρες του ύπνου του έχει αναπτύξει ένα πεδίο ενεργού υπηρεσίας και μάθησης. Τώρα απλά λειτουργεί σ’ αυτό για είκοσι τέσσερις ώρες (μιλώντας με όρους του χρόνου του φυσικού πεδίου) αντί για τις συνήθεις λίγες ώρες του γήινου ύπνου του. Με την πάροδο του χρόνου και πριν το τέλος του επόμενου αιώνα θα διαπιστωθεί τελικά ότι ο θάνατος είναι ανύπαρκτος με την έννοια που νοείται τώρα. Η συνέχεια της συνείδησης θα είναι τόσο πλατιά αναπτυγμένη και τόσοι πολλοί άνθρωποι του ανώτατου τύπου θα λειτουργούν ταυτόχρονα στους δύο κόσμους, ώστε ο παλιός φόβος θα φύγει και η επικοινωνία μεταξύ του αστρικού πεδίου και του φυσικού πεδίου θα είναι τόσο σταθερά εδραιωμένη και τόσο επιστημονικά ελεγχόμενη, ώστε το έργο των μέντιουμ σε ύπνωση θα τερματιστεί ορθά και αίσια. Η συνήθης κοινή μεντιουμική ύπνωση και οι υλοποιήσεις υπό έλεγχο και Ινδούς οδηγούς είναι το ίδιο ακριβώς διαστροφές της επικοινωνίας μεταξύ των δύο πεδίων όπως είναι οι σεξουαλικές διαστροφές και οι διαστρεβλώσεις της αληθινής συνάφειας και επικοινωνίας μεταξύ των φύλων. Δεν αναφέρομαι εδώ στο έργο των ψυχορατικών, αδιάφορο πόσο φτωχό είναι, ούτε στην κατάληψη του σώματος από οντότητες υψηλής τάξης, αλλά στα δυσάρεστα φαινόμενα της πνευματιστικής υλοποίησης, του εκτοπλάσματος και του τυφλού και μη νοήμονος έργου που γίνεται από παλιούς εκφυλισμένους Ατλάντειους και από ψυχές δεμένες στη γη, όπως ο κοινός Ινδός αρχηγός και οδηγός. Δεν έχουμε τίποτε να μάθουμε απ’ αυτούς και πολλά ν’ αποφύγουμε. Η βασιλεία του φόβου του θανάτου έχει σχεδόν τελειώσει και σύντομα θα εισέλθουμε σε μια περίοδο γνώσης και βεβαιότητας που θα καθαρίσει το έδαφος όλων των φόβων μας. Καθώς πραγματευόμαστε το φόβο του θανάτου, μπορούμε να κάνουμε ελάχιστα πέρα από το ν’ ανυψώσουμε το όλο θέμα σ’ ένα πιο επιστημονικό επίπεδο και – με την επιστημονική αυτή έννοια – να διδάξουμε τους ανθρώπους πώς να πεθαίνουν. Υπάρχει μια τεχνική θανάτου, όπως ακριβώς υπάρχει μια τεχνική ζωής, αλλά η τεχνική αυτή χάθηκε σε μεγάλο βαθμό στη Δύση κι έχει σχεδόν χαθεί, εκτός από μερικά κέντρα Γιγνωσκόντων, στην Ανατολή. Περισσότερα μπορεί ίσως να πραγματευθούμε αργότερα, αλλά οι σπουδαστές που τα διαβάζουν αυτά μπορούν να διατηρήσουν κατά νου τη σκέψη της αναγκαίας προσέγγισης σ’ αυτό το ζήτημα και ίσως καθώς μελετούν και διαβάζουν και σκέφτονται να βρουν στο δρόμο τους ενδιαφέρον υλικό που θα μπορούσε βαθμιαία να συγκεντρωθεί και να δημοσιευθεί. 2. Ο Φόβος του Μέλλοντος. Είναι ένας φόβος που θα παρουσιάζει προς το παρόν μια αυξανόμενη τάση ν’ αναπτύσσεται και θα προκαλέσει πολλή αγωνία στον κόσμο πριν εξαλειφθεί. Προκύπτει από τρεις ανθρώπινες ικανότητες: α. Τις ενστικτώδεις ψυχολογικές συνήθειες σκέψης που έχουν τις ρίζες τους βαθιά στη ζωώδη φύση και ανάγονται στο αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Όμως οι άγριες φυλές διαθέτουν ελάχιστες. Αυτή η προβλεπτική προληπτική κατάσταση του νου είναι ένα κατεξοχήν ανθρώπινο χαρακτηριστικό και είναι εκείνο το σπέρμα της φαντασιακής ικανότητας που συνδέεται με τις νοητικές διεργασίες, η οποία τελικά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

229

θα συγχωνευτεί με τον ενορατικό διαλογισμό συν τον οραματισμό που είναι η αληθινή βάση κάθε δημιουργικού έργου. Αλλά προς το παρόν είναι μια απειλή κι ένα εμπόδιο. Αρχαίες οδύνες, φρικτές μνήμες, εφιαλτικές δυστυχίες βαθιά εδραιωμένες στο υποσυνείδητο, ανεβαίνουν συχνά στην επιφάνεια και προκαλούν μια κατάσταση φόβου και αγωνίας που κανένας βαθμός λογικής δεν είναι σε θέση να καθησυχάσει. Οι ευκολίες της επικοινωνίας θέτουν ακόμη και τον πιο ασήμαντο σε επικοινωνία με τις τραγωδίες, τους πόνους και τα βάσανα του αδελφού του χιλιάδες μίλια μακριά. Η οικονομική καταστροφή της τωρινής εποχής προκάλεσε μια κατάσταση μαζικού τρόμου και όσο πιο ευαίσθητο είναι το άτομο τόσο περισσότερο θ’ αντιδρά σ’ αυτή την κατάσταση του νου. Ο φόβος του μέλλοντος είναι συνεπώς μια θλιβερή συγχώνευση ενστικτώδους μνήμης και προληπτικής φαντασίας και λίγοι είναι εκείνοι που διαφεύγουν απ’ αυτή την απειλή. Οι έγνοιες και το άγχος είναι ο κλήρος κάθε ανθρώπου και δεν μπορούν και δε θα εξουδετερωθούν ή θα κατανικηθούν από κανέναν παράγοντα μικρότερο της ίδιας της ψυχής. β. Τις εκλάμψεις της πρόβλεψης που εκπορεύονται από την ψυχή η οποία ενοικεί στη συνείδηση του Αιώνιου Τώρα. Όταν εδραιωθεί σταθερά η επαφή με την ψυχή και η συνείδηση του Γιγνώσκοντος παγιωθεί στον εγκέφαλο, τότε η πρόβλεψη δε θα συνεπιφέρει τρόμο. Τότε η εικόνα θα είναι ορατή σαν σύνολο κι όχι σαν μια παροδική και τμηματική ματιά, όπως συμβαίνει τώρα. Έτσι η θεραπεία παραμένει πάλι ίδια: η εδραίωση τέτοιων στενών σχέσεων μεταξύ ψυχής και εγκεφάλου μέσω του εκγυμνασμένου κι ελεγχόμενου νου, ώστε αίτιο και αποτέλεσμα θα φαίνονται σαν ένα και θα μπορούν να γίνουν τα ορθά βήματα για τον ορθό χειρισμό των καταστάσεων και με το μεγαλύτερο όφελος. Η πρόβλεψη σπάνια παίρνει τη μορφή της πρόρρησης ευτυχίας και δεν είναι δύσκολο να βρεθεί ο λόγος. Η φυλή βρίσκεται στο σημείο όπου ο άσωτος υιός έχει συνείδηση των κερατίων και της ματαιότητας της γήινης ζωής. Είναι έτοιμος για μια προσεκτική εξέταση του μηνύματος του Βούδδα και είναι έτοιμος επειδή βασανίσθηκε επί αιώνες από τον πόλεμο και το λιμό, από την επιθυμία και τον οικονομικό αγώνα. Η θέα που βλέπει μπροστά του φαίνεται μαύρη και αποκρουστική και γεμάτη από κατακλυσμική καταστροφή. Κι όμως αν οι άνθρωποι μετέφεραν την έννοια της αδελφοσύνης με όλα τα επακόλουθά της στην καθημερινή ζωή κι εργασία, σε κάθε συναλλαγή μεταξύ του κεφαλαιοκράτη και του εργάτη, του πολιτικού και του λαού, μεταξύ έθνους κι έθνους, ή μεταξύ φυλής και φυλής, θα πρόβαλε εκείνη η ειρήνη στη γη, που τίποτε δε θα μπορούσε να την αναστατώσει ή να την ανατρέψει. Τόσο απλός κανόνας κι όμως εντελώς πέρα απ’ την ικανότητα νοητικής σύλληψης της πλειονότητας! γ. Μια μάζα ατομικής κατάθλιψης και φόβου που μπορεί να δεχθεί ένα άτομο κι όμως δεν έχει τίποτε να κάνει με το ίδιο. Είναι τελείως εφικτό για τον άνθρωπο να συντονισθεί με τους φόβους άλλων ανθρώπων, ενώ ο ίδιος να μην έχει κανένα λόγο να φοβάται. Μπορεί να ταυτισθεί με τα προαισθήματά τους για μελλοντική καταστροφή, έτσι ώστε να τα ερμηνεύει με όρους της δικής του επερχόμενης

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

230

εμπειρίας. Είναι ανίκανος ν’ αποσυνδεθεί από τις αντιδράσεις τους και απορροφά τόσο πολύ απ’ το δηλητήριο στις συναισθηματικές και νοητικές αύρες τους ώστε παρασύρεται σε μια δίνη τρόμου και φόβου. Κι όμως, αν μόνο το ήξερε, το μέλλον δεν του επιφυλάσσει καμιά κρυφή καταστροφή. Απλά εξαπατάται, αλλά το αποτέλεσμα στο αστρικό του σώμα και στο ηλιακό του πλέγμα είναι απαράλλακτα το ίδιο. Αυτό συμβαίνει οδυνηρά τώρα, που υπάρχουν τόσες πολλές χιλιάδες ευαίσθητων εφεσιακών ψυχών που είναι άπειρες στο χειρισμό του παγκόσμιου κάρμα, ορθάνοικτες στα βάσανα των άλλων και ανίκανες να διακρίνουν μεταξύ του δικού τους πεπρωμένου για το άμεσο μέλλον και του πεπρωμένου των άλλων μέσα στο περιβάλλον τους. Είναι επίσης εφικτό για τον πιο προχωρημένο ζηλωτή και για όσους βρίσκονται στην Ατραπό της Μαθητείας να έρχονται σε επαφή με αρχαίους κραδασμούς κακού και δυστυχίας στο αστρικό πεδίο – κακού που από πολύ καιρό πέρασε και έφυγε· είναι γι’ αυτούς εφικτό να διαβάσουν ένα απειροελάχιστο τμήμα των ακασικών αρχείων, που αφορά την επερχόμενη δυστυχία σ’ ένα άτομο ή ομάδα, την οποία οι ίδιοι μπορεί να μη δουν ποτέ κι όμως οικειοποιούνται τη μεταδιδόμενη πληροφορία κι επομένως υποφέρουν. 3. Ο Φόβος του Φυσικού Πόνου. Μερικοί άνθρωποι έχουν αυτό το φόβο σαν την υποκείμενη αιτία κάθε ανησυχίας τους, παρότι ελάχιστα την αναγνωρίζουν. Είναι πραγματικά αποτέλεσμα των τριών άλλων τάξεων φόβου· της πίεσης που επιβάλλουν στο αστρικό τους σώμα και της έντασης που προκαλείται απ’ τη χρήση της φαντασιακής ικανότητας και της λογικής έντασης στο φυσικό νευρικό σύστημα. Το σύστημα αυτό ευαισθητοποιείται πολύ και γίνεται ικανό για την πιο οξεία φυσική οδύνη. Ασθένειες κι ενοχλήσεις που δε φαίνεται να έχουν ζωτική σημασία για τους συνήθεις και πιο φλεγματικούς τύπους, επιδεινώνονται σε κατάσταση πραγματικής αγωνίας. Αυτό πρέπει ν’ αναγνωρισθεί απ’ όσους μεριμνούν για τους αρρώστους και πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για να ελαχιστοποιούν τη φυσική κατάσταση με τη χρήση καταπραϋντικών και αναισθητικών, έτσι ώστε να αποφεύγεται η ακατάλληλη πίεση σ’ ένα ήδη καταπονημένο νευρικό σύστημα. Με ρωτάς κατά πόσο εγκρίνω τη χρήση αιθέρα και χλωροφορμίου στις εγχειρήσεις, καθώς και καταπραϋντικών φαρμάκων. Βασικά όχι, αλλά προσωρινά οπωσδήποτε. Όταν η επαφή του ανθρώπου με την ψυχή του εδραιωθεί σταθερά κι όταν αναπτύξει την ικανότητα να εισέρχεται και να εξέρχεται κατά βούληση από το φυσικό του σώμα, τα βοηθήματα αυτά δε θα χρειάζονται πλέον. Μπορούν να θεωρούνται στο μεταξύ σαν μέτρα έκτακτης ανάγκης, που υπαγορεύονται από το παγκόσμιο κάρμα και από το σημείο εξέλιξης της φυλής. Βέβαια δεν αναφέρομαι στη χρήση ναρκωτικών και φαρμάκων από υστερικούς κι ανισόρροπους ανθρώπων, αλλά στη σώφρονα χρήση αναλγητικών υπό τη συνετή καθοδήγηση γιατρού. 4. Ο Φόβος της Αποτυχίας. Επηρεάζει πολλούς ανθρώπους σε πολλές γραμμές. Ο φόβος ότι μπορεί κανείς ν’ αποτύχει να κάνει το καλό, ο φόβος ότι μπορεί να μην κερδίσουμε την αγάπη και το θαυμασμό όσων αγαπούμε, ο φόβος ότι οι άλλοι μας

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

231

περιφρονούν ή μας κοιτάζουν αφ’ υψηλού, ο φόβος ότι μπορεί κανείς ν’ αποτύχει να δει και ν’ αδράξει την ευκαιρία, όλα αυτά είναι όψεις του συμπλέγματος του φόβου που χρωματίζει τη ζωή τόσων πολλών άξιων ανθρώπων. Μπορεί να βασίζεται σ’ ένα περιβάλλον που είναι ανομοειδές και δεν εκτιμά, σ’ έναν εξοπλισμό που φαίνεται ανεπαρκής για το έργο του και σε πολλές περιπτώσεις έχει τις ρίζες του στο γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι μαθητής ή μια πραγματικά μεγάλη ψυχή έτοιμη να βαδίσει τη Δοκιμαστική Ατραπό. Είχε ένα άγγιγμα ψυχικής επαφής· είδε το όραμα και τη δυνατότητα· κοιτάζει την προσωπικότητά του και την αναμετρά με το έργο που πρέπει να γίνει και την ποιότητα των ανθρώπων που τον έφερε σε επαφή. Το αποτέλεσμα είναι ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας πολύ ισχυρού είδους, επειδή τροφοδοτείται από πραγματικά ρεύματα δύναμης εκ των άνω. Η ενέργεια, όπως ξέρουμε, ακολουθεί τη σκέψη και χρωματίζεται απ’ την ποιότητα αυτής της σκέψης. Ο άνθρωπος στρέφει ένα κριτικό κι αηδιασμένο βλέμμα στην προσωπικότητά του και καθώς το κάνει, τροφοδοτεί τα πράγματα που απεχθάνεται κι έτσι καθίσταται ακόμη πιο ανεπαρκής για το έργο. Είναι ένας φαύλος κύκλος προσπάθειας και πρέπει να εξουδετερωθεί από μια πλήρη αντίληψη της αλήθειας που περιέχεται στα λόγια: “Όπως ο άνθρωπος σκέφτεται, έτσι και είναι”. Καθώς προσηλώνεται στη φύση της παντογνώστριας ψυχής του, αποβαίνει σαν αυτή την ψυχή. Η σκέψη του είναι εστιασμένη στην ψυχική συνείδηση και γίνεται αυτή η ψυχή σε εκδήλωση με το μέσον της προσωπικότητας. Αυτή δεν είναι παρά μια σύντομη σύνοψη των κυριότερων φόβων που προσβάλλουν την ανθρωπότητα και χρησιμεύει μόνο για ν’ ανοίξει το θέμα και να δώσει την ευκαιρία για μερικές πρακτικές εισηγήσεις. ΙΙ. Κατάθλιψη ή ο αντίθετος πόλος της, ιλαρότητα. Όταν θίγουμε το θέμα της κατάθλιψης, ασχολούμαστε με κάτι τόσο διαδεδομένο ώστε λίγοι διαφεύγουν από τις επιθέσεις του. Είναι σαν ένα μίασμα, μια ομίχλη που περιβάλλει τον άνθρωπο και τον καθιστά ανίκανο να βλέπει καθαρά, να βαδίζει σίγουρα και να γνωρίζει την Πραγματικότητα. Είναι μέρος της μεγάλης αστρικής πλάνης κι αν αυτό συλληφθεί, θα γίνει φανερό γιατί υπάρχει η κατάθλιψη, αφού η αιτία της είναι είτε αστρική είτε φυσική και συνοδεύει μια παγκόσμια κατάσταση ή μια προσωπική κατάσταση. Μπορούμε συνεπώς να μελετήσουμε την κατάθλιψη στα άτομα και να δούμε τις αιτίες της. Προκαλείται από: 1. Την παγκόσμια γοητεία. Αυτή παρασύρει μια απομονωμένη μονάδα που γενικά είναι απαλλαγμένη από τις ατομικές συνθήκες που προκαλούν κατάθλιψη, στα βάθη μιας παγκόσμιας αντίδρασης. Η παγκόσμια αυτή γοητεία με τα αποτελέσματά της που προκαλούν αποζωτικοποίηση και κατάθλιψη, έχει τις ρίζες της σε διάφορους παράγοντες που μόνο σύντομα μπορούμε να υποδείξουμε: α. Τους αστρολογικούς παράγοντες που επηρεάζουν είτε τον πλανητικό χάρτη κι επομένως τα άτομα, είτε κυρίως το φυλετικό. Οι δύο αυτοί παράγοντες συχνά παραβλέπονται. β. Την κίνηση του ηλίου στον ουρανό. Η νότια κίνηση τείνει σε χαμηλή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

232

κραδασμική επίδραση και οι ζηλωτές πρέπει να το έχουν αυτό κατά νου στους φθινοπωρινούς και τους πρώτους χειμερινούς μήνες. γ. Το σκοτεινό ήμισυ της σελήνης, την περίοδο προς το τέλος της φθίνουσας σελήνης και τις αρχές της νέας σελήνης. Αυτή, όπως ξέρετε καλά, επηρεάζει το διαλογιστικό έργο. δ. Τους ψυχολογικούς παράγοντες και τις μαζικές αναστολές που οφείλονται αναμφίβολα σε δυνάμεις έξω του πλανήτη και σε σχέδια με δυσνόητη πρόθεση για τη συνήθη ανθρωπότητα. Αυτές οι δυνάμεις επιδρώντας στην ανθρώπινη φυλή, επηρεάζουν τους πιο ευαίσθητους· αυτοί με τη σειρά τους επηρεάζουν το περιβάλλον τους και βαθμιαία εδραιώνεται μια ορμή που σαρώνει μια φυλή ή ένα έθνος, μια περίοδο ή έναν κύκλο ετών και προκαλεί καταστάσεις βαθιάς κατάθλιψης και αμοιβαίας δυσπιστίας. Προκαλεί μια θλιβερή αυτοαπορρόφηση που αποκαλούμε πανικό ή κύμα αναταραχής. Το γεγονός ότι η εκδήλωση μπορεί να είναι στρατιωτική, οικονομική, κοινωνική ή πολιτική, ότι μπορεί να πάρει τη μορφή ενός πολέμου, μιας ιεράς εξέτασης, μιας οικονομικής λιτότητας ή μιας διεθνούς δυσπιστίας, είναι δευτερεύον. Oι αιτίες βρίσκονται στις κυανοτυπίες της εξελικτικής διαδικασίας και διέπονται – ακόμη κι αν δεν είναι αντιληπτό – από τον αγαθό Νόμο. 2. Την αστρική πόλωση. Όσο διάστημα ο άνθρωπος ταυτίζεται με το συναισθηματικό του σώμα, όσο διάστημα ερμηνεύει τη ζωή με βάση τις διαθέσεις και τα αισθήματά του, όσο διάστημα αντιδρά στην επιθυμία, τόσο ακριβώς διάστημα θα έχει στιγμές απελπισίας, σκότους, αμφιβολίας, φρικτής απόγνωσης και κατάθλιψης. Οφείλονται σε παραίσθηση, στη γοητεία του αστρικού πεδίου που παραμορφώνει, αντιστρέφει και εξαπατά. Δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε σ’ αυτό. Αν υπάρχει ένας παράγων που αναγνωρίζουν οι ζηλωτές, είναι η ανάγκη να ελευθερωθούν από τη Μεγάλη Πλάνη. Ο Αρζούνα το ήξερε αυτό κι όμως υπέκυψε στην απελπισία. Όμως στην ώρα της ανάγκης του ο Κρίσνα δεν τον απογοήτευσε, αλλά όρισε στην Γκίτα τους απλούς κανόνες με τους οποίους μπορεί να υπερνικηθεί η κατάθλιψη και η αμφιβολία. Μπορούν να συνοψισθούν σύντομα ως εξής: α. Γνώρισε τον εαυτό σου ότι είναι ο Αθάνατος. β. Να ελέγχεις το νου σου, γιατί μέσω αυτού του νου μπορεί να γνωσθεί ο Αθάνατος. γ. Μάθε ότι η μορφή δεν είναι παρά ο πέπλος που κρύβει το φέγγος της Θειότητας. δ. Να αντιληφθείς ότι η Μία Ζωή διαπερνά όλες τις μορφές, οπότε δεν υπάρχει θάνατος, ούτε απόγνωση, ούτε χωρισμός. ε. Αποσπάσου λοιπόν απ’ τη μορφική πλευρά κι έλα σε Μένα, κατοικώντας έτσι στον τόπο όπου βρίσκεται το Φως και η Ζωή. Έτσι τελειώνει η πλάνη. Η αστρική του πόλωση εκθέτει τον άνθρωπο στις πολλές συναισθηματικές του αντιδράσεις και σε κάθε είδους κύματα μαζικού αισθήματος. Είναι η αιτία που παρασύρεται σ’ εκείνη τη δίνη της ανεξέλεγκτης ενέργειας και της κακώς

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

233

διευθυνόμενης συναισθηματικής δύναμης που οδηγεί σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο, έναν οικονομικό πανικό, μια θρησκευτική αναβίωση ή ένα λιντσάρισμα. Είναι αυτή επίσης που τον ανεβάζει στα ύψη της ιλαρότητας και της πλαστής ευτυχίας, όπου το “απατηλό φως” του αστρικού πεδίου του αποκαλύπτει ψευδείς πηγές διασκέδασης, ή η μαζική ιλαρότητα – λόγω της ευαισθησίας του – τον παρασύρει σ’ εκείνη την υστερική κατάσταση που βρίσκει διέξοδο στην αχαλίνωτη ευθυμία και είναι ο αντίθετος πόλος του αχαλίνωτου θρήνου. Δεν αναφέρομαι εδώ στην αληθινή ευθυμία ούτε στην ορθή αίσθηση του χιούμορ, αλλά σ’ εκείνες τις υστερικές εκρήξεις ιλαρότητας που είναι τόσο συνήθεις μεταξύ του απλού λαού και οδηγούν σε αντιδράσεις κόπωσης. 3. Την κατάσταση ατονίας του φυσικού σώματος. Αυτή οφείλεται σε διάφορες αιτίες, όπως: α. Ένα εξασθενημένο αιθερικό ή ζωτικό σώμα. β. Η φυσική ασθένεια, είτε έμφυτη είτε μεταφερμένη από άλλη ζωή, τυχαία ή οφειλόμενη σε λανθασμένες συναισθηματικές αντιδράσεις, ή προκύπτουσα σαν αποτέλεσμα ομαδικού κάρμα, όπως είναι μια επιδημία. γ. Η ατμόσφαιρα. Αυτή μερικές φορές παραβλέπεται, αλλά η κατάσταση της ατμόσφαιρας, η φύση του κλίματος, η πυκνότητα, η υγρασία ή ξηρασία, η ζέστη ή το κρύο, έχουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα πάνω στη ψυχολογική διάθεση. Θα βρείτε, αν μελετήσετε, ότι όλες οι δευτερεύουσες και προσωρινές αιτίες της κατάθλιψης και του αντιθέτου της μπορούν να ομαδοποιηθούν σε μια απ’ τις τρεις αυτές κατηγορίες κι όταν διαπιστώσει κανείς την αιτία, οι θεραπείες θα γίνουν καταφανείς. Ασχολήθηκα κάπως εκτενώς με τις δύο πρώτες εκδηλώσεις της αστρικής δύναμης – του Φόβου – του φόβου του θανάτου, του μέλλοντος, του πόνου, της αποτυχίας και των πολλών μικρότερων φόβων στους οποίους υπόκειται η ανθρωπότητα – και της Κατάθλιψης – επειδή οι δύο αυτοί φόβοι αποτελούν για τον άνθρωπο τον Ένοικο στο Κατώφλι την τωρινή εποχή και κύκλο. Αμφότεροι φανερώνουν αισθαντική αντίδραση σε ψυχολογικούς παράγοντες και δεν μπορούν ν’ αντιμετωπισθούν με τη χρήση ενός άλλου παράγοντα όπως είναι το θάρρος. Πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν απ’ την παντογνωσία της ψυχής που εργάζεται μέσω του νου – όχι από την παντοδυναμία της. Εδώ βρίσκεται ένας αποκρυφιστικός υπαινιγμός. Δε θα πραγματευθώ τους άλλους παράγοντες που απαρίθμησα, όπως είναι η επιθυμία για ευτυχία, για ικανοποίηση των ζωωδών ορέξεων και για απελευθέρωση, γιατί δεν αποτελούν για την πλειονότητα τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο οι δύο πρώτοι. Θα μπορούσε κανείς να γράψει εκτενώς για την εκδήλωση και την αιτία όλων αυτών, αλλά όταν ο φόβος και η κατάθλιψη υπερνικηθούν, η φυλή θα εισέλθει στην κληρονομιά της ευτυχίας, της αληθινής ικανοποίησης (της οποίας οι πόθοι που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν είναι παρά σύμβολα) και της απελευθέρωσής της. Ας ασχοληθούμε πρώτα με τα βασικά κακά. Εφόσον κυριαρχηθούν, ό,τι μένει είναι ο ορθός προσανατολισμός και η πόλωση στην ψυχή. Θα εξετάσουμε κατόπιν την υπερνίκηση του εσφαλμένου κραδασμού στο αστρικό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

234

σώμα και τη χρήση της αστρικής ενέργειας στην ορθή κατεύθυνση. Πραγματευθήκαμε εκτενώς το θέμα του αστρικού ή αισθαντικού σώματος κι εξετάσαμε τους διάφορους εσφαλμένους τρόπους με τους οποίους κάνει αισθητή την παρουσία του. Η ανθρωπότητα δονείται κυρίως με τον έναν ή τον άλλο απ’ αυτούς τους τρόπους και το αισθαντικό σώμα του μέσου ανθρώπινου όντος σχεδόν ποτέ δεν είναι απαλλαγμένο από κάποια διάθεση, κάποιο φόβο, κάποια έξαψη. Αυτό δημιούργησε μια κατάσταση όπου το ηλιοπλεγματικό κέντρο αναπτύχθηκε ανώμαλα. Στις μάζες της ανθρωπότητας το ιερό κέντρο και το ηλιακό πλέγμα διέπουν τη ζωή και γιαυτό η επιθυμία για την υλική ζωή και για τη σεξουαλική ζωή είναι τόσο στενά συγχωνευμένες. Το ηλιακό πλέγμα στο ζώο είναι ο εγκέφαλος και διέπει όλες τις ενστικτώδεις αντιδράσεις, αλλά δεν είναι τόσο στενά συνδεμένο με την καθαρά σεξουαλική έκφραση, όπως στο ανθρώπινο ον. Όταν ο εγκέφαλος γίνει ευαίσθητος στον αφυπνιζόμενο νου και δεν είναι τόσο πλήρως απορροφημένος με το μηχανισμό που αποτυπώνει την αισθητήρια εντύπωση, θα έχουμε τον προσανατολισμό που τελικά θα ανυψώσει τη συνείδηση σε εκείνα τα κέντρα που βρίσκονται πάνω απ’ το διάφραγμα. Το ηλιακό πλέγμα θα υποβιβασθεί πάλι στην παλιά του λειτουργία σαν κατευθυντήριου πράκτορα της καθαρά ενστικτώδους ζωώδους ζωής. Για τον προχωρημένο μαθητή στον κόσμο το ηλιακό πλέγμα είναι σε μεγάλο βαθμό το όργανο της ψυχιστικής ευαισθησίας και θα παραμείνει έτσι ωσότου οι ανώτερες ψυχικές δυνάμεις αντικαταστήσουν τις κατώτερες κι ο άνθρωπος λειτουργεί σαν ψυχή. Τότε η αισθητήρια ζωή θα πέσει κάτω απ’ το κατώφλι της συνείδησης. Η ΟΡΘΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ Εξετάζοντας την υπερνίκηση του εσφαλμένου κραδασμού και την ορθή διεύθυνση της αστρικής ενέργειας, θα είχε αξία αν απαριθμούσαμε εδώ σύντομα τις κύριες ενέργειες που εντυπώνουν τον ανθρώπινο οργανισμό και κυκλοφορούν στο αισθαντικό σώμα του ανθρώπου: 1. Ενέργειες που περνούν και ξαναπερνούν από το αισθαντικό σώμα του ίδιου του πλανήτη. Είναι, με άλλα λόγια, το αστρικό σώμα του πνεύματος της γης. Η οντότητα αυτή δεν είναι ο πλανητικός Λόγος, αλλά ένα ον μεγάλης δύναμης πάνω στο ενελικτικό τόξο, που έχει την ίδια σχέση με τον πλανητικό Λόγο όπως το αστρικό στοιχειακό με το ανθρώπινο ον. Δεδομένα σχετικά με τη ζωή αυτή θα βρείτε στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός. Η ζωή της είναι το άθροισμα ενός απέραντου αριθμού ζωών κι εκείνων των σεληνιακών πίτρι ή ελάσσονων δομητών που συνιστούν την αισθαντική ζωή της όψης προσωπικότητα του πλανητικού Λόγου – μιας πολύ ισχυρής δύναμης για το καλό κι επίσης για το κακό, όπως χρησιμοποιούμε τη λέξη “κακό”. Το καθαυτό κακό είναι ανύπαρκτο, όπως είναι και το καλό με την έννοια των ζευγών των αντιθέτων. Μόνο στο χρόνο και το χώρο υπάρχουν ποικίλες καταστάσεις συνείδησης που παράγουν διαφορετικά εξωτερικά αποτελέσματα. Η ενέργεια της ενελικτικής αυτής ζωής έχει ένα δυναμικό αποτέλεσμα στην άλλη εκείνη μικροσκοπική ενελικτική ζωή που συνιστά το αστρικό μας στοιχειακό. Το γεγονός που προστατεύει από μια πλήρη ευαίσθητη ταύτιση με τη μεγαλύτερη αυτή ζωή είναι η ατομικότητα του ανθρώπου και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

235

η ισχύς της γοργά συντονιζόμενης προσωπικότητάς του. Ο άνθρωπος είναι ένα άτομο. Είναι το αποτέλεσμα άλλων παραγόντων κι ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων αποτελεί την προστασία του από μια πλήρη απορρόφηση στην πλανητική αισθαντική ζωή, όπως συμβαίνει με τα ζώα. Κατά το θάνατο το αστρικό σώμα του ανθρώπου διαλύεται και τότε τα σωματίδια του συνιστούν πάλι αδιαφοροποίητα τμήματα του μεγάλου όλου. 2. Ορισμένες αστρικές ενέργειες που εκπορεύονται από κάποιες πλανητικές μορφές οι οποίες δεν υφίστανται προς το παρόν με τη μορφή φυσικών πλανητών, ούτε και στο αιθερικό βασίλειο, αλλά εμπερικλείονται στον αξεπέραστο δακτύλιο του ηλιακού μας συστήματος. Αντιπροσωπεύουν με πλανητική έννοια δύο ομάδες ζωών: Πρώτο, τα αστρικά εκείνα κελύφη των αποσυντιθέμενων και διαλυόμενων πλανητών που παρατηρούνται απ’ το μυημένο να περιστρέφονται ακόμη γύρω απ’ τον ήλιο μας, τα οποία όμως εξαφανίζονται γοργά. Η σελήνη μας θα περιληφθεί στον αριθμό τους όταν συμβεί η πλήρης διάσπαση της εξωτερικής μορφής. Δεύτερο, τις αστρικές μορφές των μικρότερων εκείνων ηλιακών ζωών στο εξελικτικό τόξο, οι οποίες παίρνουν αργά μορφή αλλά δεν πήραν ακόμη αιθερικό σώμα και δε θα πάρουν φυσικό σώμα σ’ αυτή την παγκόσμια περίοδο. Οι δύο αυτές ομάδες είναι οι πλανητικές αντιστοιχίες των επανενσαρκούμενων τύπων ανθρώπων και όσων πέρασαν και απορρίπτουν αργά τα σώματά τους πριν την επακόλουθη επαναγέννηση, ή εκκένωσαν εντελώς τα κελύφη τους. Υπάρχουν δύο τέτοιες αστρικές μορφές σε στενή γειτνίαση με τη Γη μας, οι οποίες “αποσυντίθενται” γοργά, αν μπορώ να το ορίσω έτσι κι ωστόσο έχουν μια πολύ ισχυρή επίδραση. Εξαιτίας της στενής αυτής σχέσης παράγουν δύο τύπους επιθυμίας ή αστρικής τάσης μεταξύ των ανθρώπων. Η μια παράγει μεγάλο μέρος της ενστικτώδους εκείνης τάσης για σκληρότητα που βλέπει κανείς στα παιδιά και σε ορισμένους τύπους ανθρώπων και η άλλη έχει ένα αποτέλεσμα στη σεξουαλική ζωή και παράγει μερικές από εκείνες τις τάσεις για διαστροφές που προκαλούν τώρα τόση δυσχέρεια. Οι σαδιστικές τάσεις και οι σεξουαλικές διαστροφές βρίσκουν μεγάλη ενισχυτική επίδραση απ’ τις θνήσκουσες αυτές αστρικές εκπορεύσεις. Στους αρχαίους καιρούς ήταν ακόμη πιο ισχυρές, επειδή ήταν πλησιέστερα στη γη μας απ’ ό,τι τώρα· απ’ όπου και οι τελετουργικές ωμότητες και οι φρικαλεότητες, για παράδειγμα, των Σοδόμων και Γομόρρων. Η δύναμή τους παρακμάζει γοργά και πρέπει να θυμάστε ότι δε θα είχαν καθόλου ισχύ αν δεν υπήρχαν στην ίδια την ανθρωπότητα ορισμένα ένστικτα πάνω στα οποία μπορούν να δράσουν αυτές οι ενέργειες. Πρέπει επίσης να θυμάστε ότι στους Λεμούρειους καιρούς η επίδρασή τους ήταν εποικοδομητική, γιατί εκείνες τις μέρες το μάθημα του σεξ και η νοήμων καταγραφή του πόνου είχαν μια θέση στα σχέδια εκείνων που προσπαθούσαν να οδηγήσουν το ζωάνθρωπο στην ανθρώπινη συνείδηση – όχι στην ψυχική συνείδηση ή ακόμη στην αυτοσυνείδηση, στους πολύ πρώιμους εκείνους καιρούς. Κοντά στη γη μας, στο δρόμο για την επαναγέννηση, βρίσκεται μια μεγάλη Ζωή σε διαδικασία πρόσληψης αιθερικής μορφής. Η Ζωή αυτή, επειδή είναι στο εξελικτικό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

236

τόξο και δε συνιστά τη ζωή ενός αποσυντιθέμενου κελύφους, ασκεί ένα πραγματικό αποτέλεσμα στην εγκαινίαση της Νέας Εποχής. Το αποτέλεσμα αυτό είναι διπλό: Δια των εκπορεύσεων απ’ το αστρικό σώμα της μεγάλης αυτής Ζωής προωθείται το έργο της συντριβής του διαχωριστικού τοίχου του ατομικισμού που εκδηλώνεται στον άνθρωπο σαν ιδιοτέλεια και στα έθνη σαν εθνικισμός. Δια του γοργά ολοκληρωνόμενου αυτού αιθερικού σώματος η Ζωή αυτή φέρνει το αιθερικό σώμα του πλανήτη μας σε κατάσταση αυξημένης κραδασμικής ταχύτητας. Θα βρείτε μια αναφορά στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός για έναν αβατάρ απ’ το Σείριο, που έρχεται για να επιφέρει ορισμένα πλανητικά αποτελέσματα. Η Ζωή αυτή δεν είναι ο συγκεκριμένος αβατάρ, αλλά έχει τη φύση προδρόμου – ενός Αγ. Ιωάννη Βαπτιστή που “βαπτίζει εν ύδατι (αστρικές εκπορεύσεις) και εν Πνεύματι Αγίω”. Περισσότερες πληροφορίες πάνω σ’ αυτές τις γραμμές δεν είναι δυνατές, αλλά γίνεται αναφορά επειδή οι ενέργειες που έρχονται από τους δύο αυτούς παράγοντες πρέπει να διατηρούνται κατά νου. 3. Αστρικές ενέργειες που εκπορεύονται απ’ το νέο σημείο του ζωδιακού στο οποίο εισερχόμαστε τώρα, το ζώδιο Υδροχόος. Αυτό το ζώδιο, εκείνο του υδροφόρου, είναι ένα ζωντανό και συναισθηματικό ζώδιο. Θα διεγείρει (δια του αποτελέσματος της ισχυρής του δύναμης) τα αστρικά σώματα των ανθρώπων σε μια νέα συνεκτικότητα, σε μια αδελφότητα της ανθρωπότητας που θ’ αγνοεί όλες τις φυλετικές κι εθνικές διαφορές και θα προωθεί τη ζωή των ανθρώπων στη σύνθεση και την ενότητα. Αυτό σημαίνει μια πλημμύρα ενοποιού ζωής τέτοιας δύναμης, που δεν μπορεί κανείς να την οραματισθεί τώρα, αλλά που – σε χίλια χρόνια – θα έχει συνενώσει όλο το ανθρώπινο γένος σε μια τέλεια αδελφοσύνη. Το συναισθηματικό της αποτέλεσμα θα είναι να “εξαγνίσει” τα αστρικά σώματα των ανθρώπων, έτσι ώστε ο υλικός κόσμος θα πάψει ν’ ασκεί τόση δυναμική σαγήνη και θα επιφέρει στα κατοπινά του στάδια μια κατάσταση υπερβολής το ίδιο δυναμικής στη γραμμή της αισθαντικότητας, όπως εκείνη που έχουμε υποστεί στη γραμμή της υλικότητας! Τα τελικά στάδια όλων των ζωδίων προκαλούν υπερανάπτυξη του παράγοντα στον οποίο εργάζονται δυναμικότερα. Προς το παρόν το αποτέλεσμα αυτού του ζωδίου είναι εποικοδομητικό μεταξύ των πρωτοπόρων της φυλής και καταστροφικό μεταξύ της μέσης ανθρωπότητα. Γεγονότα για την ερχόμενη Υδροχοϊκή εποχή μπορείτε ν’ αναζητήσετε στα τρέχοντα βιβλία πάνω στο θέμα και δε θα ωφελούσε να επεκταθώ εδώ πάνω σ’ αυτά. 4. Ασθενείς εκπορεύσεις απ’ την ιερή “καρδιά του ηλίου”, μη αναγνωρίσιμες από τις μάζες αλλά προκαλώντας άμεση ανταπόκριση απ’ τους μυστικιστές της φυλής, που βεβαιώνουν όλο και περισσότερο μια ομαδική ακεραιότητα πολύ πραγματικής σπουδαιότητας κι ενδιαφέροντος. Οι εκπορεύσεις αυτές είναι πολύ υψηλές για να τις νιώσει πλατιά η ανθρωπότητα, αλλά οι μυστικιστές αντιδρούν κι έλκονται αμοιβαία από την αίσθηση του νέου κραδασμού. Το έργο τους είναι τότε να υποβιβάσουν τον κραδασμό έτσι ώστε τα αποτελέσματά του να μπορούν να γίνουν αισθητά με τον καιρό από τους πρωτοπόρους της φυλής. Το έργο αυτού του ομίλου των μυστικιστών πρέπει συνεπώς αναπόφευκτα ν’ αναπτυχθεί, γιατί η “καρδιά του ηλιακού Λόγου” κτυπά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

237

πλέον σε στενότερο ρυθμό μ’ εκείνη του πλανήτη απ’ ό,τι συνέβαινε μέχρι τώρα (επειδή δεν είναι ιερός πλανήτης). Η αγάπη και η σκέψη αυτής της θείας Ζωής έχει στραφεί σ’ αυτή τη “μικρή θυγατέρα ενός από καιρό χαμένου υιού”, όπως ονομάζεται μερικές φορές ο πλανήτης στα απόκρυφα βιβλία των Μεγάλων Όντων. 5. Μια άλλη μαζική εκπόρευση που παρασύρει το αστρικό σώμα του ανθρώπου σε έντονη δραστηριότητα είναι η παρορμητική επιθυμία του αστρικού σώματος του τέταρτου ή ανθρώπινου βασιλείου, θεωρώντας το σαν σύνολο ή σαν έκφραση μιας ζωής. Αυτό το αισθαντικό σώμα της ανθρωπότητας ανταποκρίνεται μ’ ένα μη αντιληπτό τρόπο σ’ όλους τους παραπάνω τέσσερις τύπους αστρικής ενέργειας κι ανάλογα με την ολκή του ατομικού αστρικού σώματος κι ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης, τέτοια θα είναι η ανταπόκριση. Σ’ αυτό το γεγονός βρίσκονται οι ρίζες της μαζικής ψυχολογίας και της κυριαρχίας του όχλου. Εδώ επίσης βρίσκονται οι ρίζες της λεγόμενης κοινής γνώμης, αλλά θα περάσει καιρός πριν οι ψυχολόγοι των ακαδημαϊκών σχολών αναγνωρίσουν τους τέσσερις αυτούς παράγοντες. Μ’ αυτό τον τύπο αισθαντικής ανταπόκρισης επιζητούν να εργασθούν οι ηγέτες των ανθρώπων, διαπλάθοντας τις σκέψεις των ανθρώπων προκειμένου ν’ αφυπνίσουν την επιθυμία για εκείνο ή το άλλο. Εργάζονται μ’ αυτό τον τύπο αισθαντικής ύλης δίχως την παραμικρή κατανόηση της κατάστασης και δίχως καμιά αντίληψη των παραγόντων με τους οποίους ασχολούνται· εργάζονται μαγνητικά αν είναι στη δεύτερη ακτίνα και με την έμπνευση του φόβου της καταστροφής αν είναι στην πρώτη ακτίνα. Αν είναι στην τρίτη ακτίνα χρησιμοποιούν το Νόμο της Σκοπιμότητας. Έτσι και οι τρεις εργάζονται με τα αστρικά σώματα των ανθρώπων και η ικανότητά τους για επιτυχία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ’ το δικό τους τύπο αστρικού σώματος και τη δύναμή του να προσελκύει άλλους που είναι αρκετά αναπτυγμένοι για ν’ ανταποκρίνονται με επαρκή αισθαντικότητα κι έπειτα να προωθούν το αγαθό έργο. Ο κοινός άνθρωπος είναι συνεπώς θύμα της αστρικής ισχύος όσων τον σύρουν είτε για δικούς τους σκοπούς είτε για το καλό της ψυχής του – γιατί εργάζεται και στις δύο κατευθύνσεις. 6. Η αστρική ζωή, ή οι ευαίσθητες εκπορεύσεις της οικογένειας και των φίλων που περιστοιχίζουν τον άνθρωπο. Τον επηρεάζουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι νομίζει ή απ’ ό,τι τους επηρεάζει ο ίδιος, ανάλογα ποια πλευρά είναι θετική και ποια αρνητική. Καθένας που συναντούμε ή προσεγγίζουμε, κάθε πρόσωπο με το οποίο ζούμε ή συνδεόμαστε καθημερινά, έχει ένα αποτέλεσμα πάνω μας, είτε για καλό είτε για κακό. Είτε διεγείρουν τη συναισθηματική μας φύση με μια καλή και υψηλή έννοια κι έτσι βοηθούν το έργο αναπροσανατολισμού της, είτε χαμηλώνουν το επίπεδό της, έτσι ώστε να παρεμποδίζεται η πρόοδος και να προωθείται το έργο της καθόδου στην υλικότητα. Αυτό το ξέρουμε καλά και είναι περιττό να επεκταθώ εδώ σ’ αυτό. 7. Ο συναισθηματικός (αστρικός αισθαντικός) εξοπλισμός με τον οποίο ο άνθρωπος εισέρχεται στη ζωή, τον οποίο χρησιμοποιεί και τον οποίο δομεί καθώς προχωρεί η ζωή. Πολλοί άνθρωποι είναι θύματα ενός συναισθηματικού σώματος που οι ίδιοι κατασκεύασαν καθώς ανταποκρίνονταν στις ενέργειες των ομάδων που απαριθμήθηκαν παραπάνω. Το αστρικό σώμα αντιδρά σ’ όλες τις εκπορεύσεις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

238

αισθαντικού χαρακτήρα κατά τρεις τρόπους: α. Συναισθηματικά. Το αστρικό σώμα παρασύρεται σε κάποιου είδους ανταπόκριση στις εκπορεύσεις των αστρικών σωμάτων – ομαδικών σωμάτων ή ατομικών – όσων το περιβάλλουν. Η φράση αυτή απαιτεί προσεκτική μελέτη. β. Ευαίσθητα. Υπάρχει πάντα μια καταγραφή όλων των εντυπώσεων απ’ το ευαίσθητο αστρικό σώμα, ακόμη κι αν λείπει η συναισθηματική ανταπόκριση και οι μαθητές πρέπει να μάθουν να διακρίνουν προσεκτικά μεταξύ των δύο. Μερικές φορές όταν λείπει η συναισθηματική αντίδραση, όπως νοείται γενικά, υπάρχει ωστόσο μια καταγραφή της γενεσιουργού αιτίας που επιδιώκει να επιφέρει ένα αποτέλεσμα στο συναισθηματικό σώμα. γ. Απλή αντίδραση. Η καταγραφή ή η άρνηση καταγραφής ή ανταπόκρισης σε μια κρούση, σε μια συναισθηματική εντύπωση. Αυτή μπορεί να είναι είτε καλή είτε κακή. Και στις τρεις περιπτώσεις επιλέγεται το ένα ή το άλλο από τα ζεύγη των αντιθέτων και η επιλογή εξαρτάται από την ποιότητα του αστρικού μηχανισμού του ενεχόμενου ανθρώπου. Μια τέταρτη μέθοδος συνεπάγεται την πλήρη απόσπαση από το συναισθηματικό σώμα ολωσδιόλου και την πλήρη ικανότητα ν’ απομονώνεται κανείς από κάθε αισθητήρια εντύπωση κατά βούληση – προκειμένου να υπηρετήσει με μεγαλύτερη απόδοση και ν’ αγαπά με μεγαλύτερη νοημοσύνη. Μην ξεχνάτε ότι σε τελευταία ανάλυση η αγάπη και το συναίσθημα δεν είναι το ίδιο. Εγείρεται τώρα το πρακτικό ερώτημα: Πώς θα υπερνικήσει κανείς τον εσφαλμένο κραδασμό; Πρώτο: Είναι ανάγκη ν’ αναγνωρίζει κανείς τι είναι εσφαλμένος κραδασμός και να μπορεί να καταγράφει την αντίδραση. Ο κραδασμός, η παρόρμηση, το συναίσθημα, η επιθυμία έχουν την προέλευσή τους σε κάποια κατώτερη όψη της μορφικής πλευράς. Διαφέρουν από την εκπόρευση που έρχεται απ’ την ψυχή. Οι δύο κρούσεις πάνω στο αισθαντικό σώμα πρέπει ν’ αναγνωρίζονται σαν διαφορετικές. Πρέπει να τεθεί το ερώτημα: Είναι άραγε αυτή η αντίδραση μια ανταπόκριση στη ζωή της προσωπικότητας ή είναι ανταπόκριση στην ψυχική συνείδηση; Μήπως η παρόρμηση που ζητά να παρασύρει σε δραστηριότητα το αισθαντικό μου σώμα έρχεται από τη θεία Ζωή που είναι μέσα μου ή μήπως έρχεται από τη μορφική όψη σε κάποια από τις εκδηλώσεις της; Μήπως ενεργοποιεί το αστρικό μου σώμα με τέτοιο τρόπο ώστε όσοι είναι σ’ επικοινωνία μαζί μου να βλάπτονται αντί να βοηθούνται; Παρεμποδίζονται ή υποβοηθούνται; Μια προσεκτική μελέτη των συναισθηματικών αντιδράσεων οδηγεί στην εξέταση του βασικού εκείνου χαρακτηριστικού που δεν μπορεί να τονισθεί περισσότερο ενόψει της τωρινής κατάστασης του κόσμου: Της αβλάβειας. Σας λέω ότι η επίτευξη της αβλάβειας με θετική έννοια (όχι αρνητική) σημαίνει την πραγματοποίηση εκείνου του βήματος που οδηγεί σαφώς στην Πύλη της Μύησης. Όταν αναφέρεται αρχικά, φαίνεται να έχει μικρή σημασία και κάνει το όλο θέμα της μύησης να εκτιμάται τόσο λίγο, ώστε να καταντά ασήμαντο. Αλλά εκείνος που σκέφτεται έτσι ας εξασκήσει αυτή τη θετική

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

239

αβλάβεια η οποία πραγματώνεται σε ορθή σκέψη (επειδή βασίζεται στη νοήμονα αγάπη), σε ορθή ομιλία (επειδή διέπεται από αυτοέλεγχο) και σε ορθή δράση (επειδή βασίζεται στην κατανόηση του Νόμου) και θα βρει ότι η προσπάθεια θα απαιτήσει όλα τα εφόδια της ύπαρξής του και θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να επιτευχθεί. Δεν είναι η αβλάβεια που προέρχεται από αδυναμία και συναισθηματική διάθεση αγάπης, που αντιπαθεί τη φασαρία επειδή αναστατώνει την τακτοποιημένη αρμονία της ζωής και οδηγεί σε επακόλουθη ενόχληση. Δεν είναι η αβλάβεια του ανεξέλικτου αρνητικού και αδύναμου άνδρα ή γυναίκας που δεν έχει τη δύναμη να βλάψει επειδή διαθέτει πολύ μικρό εξοπλισμό για να προκαλέσει βλάβη. Είναι η αβλάβεια που πηγάζει από την αληθινή κατανόηση και τον έλεγχο της προσωπικότητας από την ψυχή, που οδηγεί αναπόφευκτα σε πνευματική έκφραση στην καθημερινή ζωή. Εκπορεύεται από την ικανότητα να εισερχόμαστε στη συνείδηση και να διεισδύουμε στην αντίληψη του αδελφού μας κι όταν αυτή επιτευχθεί – όλα συγχωρούνται κι όλα χάνονται απ’ τη θέα μπροστά στην επιθυμία να βοηθήσουμε και να συνδράμουμε. Η ανταπόκριση στο λανθασμένο κραδασμό δεν πρόκειται βασικά να εμποδιστεί με τις μεθόδους της “δόμησης κελύφους” ή της “μόνωσης” δια της δύναμης των μάντραμ και του οραματισμού. Οι δύο αυτές μέθοδοι είναι προσωρινά μέσα με τα οποία εκείνοι που έχουν ακόμη κάτι να μάθουν, επιδιώκουν να προστατευθούν. Η δόμηση ενός κελύφους, όπως ξέρετε καλά, οδηγεί σε χωριστικότητα και καθιστά αναγκαία την τελική υπερνίκηση της συνήθειας δόμησης κελυφών και τη συντριβή και διάλυση των κελυφών που ήδη δομήθηκαν. Το τελευταίο μπορεί να γίνει πιο εύκολα από την υπερνίκηση της συνήθειας. Η διαδικασία δόμησης συνεχίζεται αυτόματα ωσότου ο ζηλωτής δομήσει τελικά τόσα πολλά οχυρά γύρω του, ώστε ούτε έξω μπορεί να βγει ούτε μπορούν να γίνουν οποιεσδήποτε επαφές μαζί του. Η διαδικασία της μόνωσης, που είναι πιο προχωρημένη τεχνική και απαιτεί περισσότερη μαγική γνώση, συνίσταται στην εκπόρευση ορισμένων ενεργειών του ζωτικού σώματος προς μια ιδιαίτερη διεύθυνση, οι οποίες χρησιμεύουν για να κρατούν σε απόσταση άλλες ενέργειες μέσω αυτού που ονομάζεται κρούση. Μέσω αυτής της κρούσης πάνω στις προσεγγίζουσες ενέργειες, αυτές αντιστρέφονται και στέλλονται σε άλλη διεύθυνση. Αλλά οι ενέργειες αυτές πρέπει να πάνε κάπου και σε περίπτωση που βλάψουν ένα άλλο πρόσωπο, δεν είναι άραγε υπεύθυνος εκείνος που αντέστρεψε τη διεύθυνσή τους λόγω της επιθυμίας να προστατευθεί; Η εφαρμογή της αβλάβειας είναι ο καλύτερος και ευκολότερος τρόπος για να εργασθεί ο ζηλωτής. Δεν υπάρχει τότε τίποτε μέσα του που να είναι εχθρικό σε κάθε ζωή σε κάθε μορφή και συνεπώς προσελκύει στον εαυτό του μόνο εκείνο που είναι ευεργετικό. Χρησιμοποιεί τις ευεργετικές δυνάμεις που έτσι προσέλκυσε για τη βοήθεια άλλων όντων. Αυτό πρέπει να είναι το πρώτο βήμα και η πειθαρχία που συνεπάγεται και η διαρκής επιτήρηση όλων των δραστηριοτήτων στα τρία πεδία της ανθρώπινης εξέλιξης κι όλων των αντιδράσεων φέρνουν το συναισθηματικό σώμα υπό την κυριαρχία του φωτισμένου νου. Επιφέρουν επίσης την από μέρους μας κατανόηση

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

240

των συνανθρώπων μας. Δεύτερο, υπάρχει ένα κατοπινό στάδιο όπου ο μαθητής μαθαίνει ν’ απορροφά και να μετουσιώνει τους εσφαλμένους κραδασμούς και τις ενέργειες που είναι καταστρεπτικές. Δεν έχει ούτε κελύφη ούτε φραγμούς. Δε μονώνει τον εαυτό του ούτε μονώνεται από τους αδελφούς του. Μέσω της αβλάβειας έμαθε να εξουδετερώνει όλες τις κακές εκπορεύσεις. Δρα πλέον με μια θετικότητα νέου είδους. Οριστικά και με πλήρη επίγνωση του τι κάνει, συγκεντρώνει μέσα του όλες τις κακές εκπορεύσεις (καταστρεπτικές ενέργειες και λανθασμένες δυνάμεις) και τις διασπά στα συστατικά τους μέρη και τις επιστρέφει εκεί απ’ όπου ήρθαν, εξουδετερωμένες, ανίσχυρες και αβλαβείς, όμως ανέπαφες σε φύση. Λες ότι αυτή είναι μια δύσκολη διδασκαλία κι ότι μεταδίδει ελάχιστα στο μέσο ζηλωτή; Τέτοιος είναι πάντοτε ο τρόπος στην εσωτερική διδασκαλία, αλλά εκείνοι που γνωρίζουν θα καταλάβουν και γι’ αυτούς μιλώ. Μια άλλη μέθοδος είναι ακόμη πιο προχωρημένη και χρησιμοποιείται από το μυημένο. Μέσω γνώσης του νόμου και ορισμένων Λέξεων Δύναμης μπορεί να προστάξει τις ενέργειες να αντιστραφούν και να επιστρέψουν στο κέντρο προέλευσής τους. Αλλά με αυτή τη μέθοδο δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε. Πρέπει προς το παρόν να γίνει πολλή εξάσκηση στην αβλάβεια και στενή επιτήρηση της εφαρμογής της στην καθημερινή ζωή. Η ορθή διεύθυνση της αστρικής ενέργειας μπορεί να συνοψισθεί στις τρεις όψεις της από το αρχαίο Βιβλίο των Κανόνων, που δίνεται στους τσέλα των εισαγωγικών βαθμών. Όλες οι αληθινές εσωτερικές σχολές αρχίζουν με τον έλεγχο του αστρικού σώματος και ο τσέλα πρέπει να απομνημονεύσει και να εφαρμόσει αυτούς τους τρεις κανόνες, αφού πραγματοποιήσει κάποια πραγματική πρόοδο στην εκδήλωση της αβλάβειας. Κανόνας Ι. Εισχώρησε στην καρδιά του αδελφού σου και δες τον πόνο του. Τότε μίλησε. Τα λόγια που εκστομίζονται ας του μεταδώσουν την κραταιή δύναμη που χρειάζεται για να χαλαρώσει τις αλυσίδες του. Όμως μην τις χαλαρώσεις εσύ ο ίδιος. Το δικό σου έργο είναι να μιλήσεις με κατανόηση. Η δύναμη που θα δεχτεί θα τον βοηθήσει στο έργο του. Κανόνας II. Εισχώρησε στο νου του αδελφού σου και διάβασε τις σκέψεις του, αλλά μόνο όταν οι δικές σου σκέψεις είναι αγνές. Τότε σκέψου. Οι σκέψεις που έτσι δημιουργήθηκαν, ας εισέλθουν στο νου του αδελφού σου κι ας σμίξουν μαζί του. Όμως μείνε αποσπασμένος, γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβληθεί στο νου ενός αδελφού. Το μόνο δικαίωμα που υπάρχει, θα τον κάνει να πει: “Αγαπά. Συμπαραστέκεται. Γνωρίζει. Σκέφτεται μαζί μου και νιώθω δυνατός για να κάνω το σωστό”. Έτσι μάθετε να μιλάτε. Έτσι μάθετε να σκέφτεστε. Κανόνας III. Συγχωνεύσου με την ψυχή του αδελφού σου και γνώρισέ τον όπως είναι. Μόνο στο πεδίο της ψυχής μπορεί να γίνει αυτό. Αλλού η συγχώνευση τροφοδοτεί τα πυρά της κατώτερης ζωής του. Κατόπιν εστιάσου στο σχέδιο. Έτσι θα δει το ρόλο που αυτός κι εσύ κι όλοι οι άνθρωποι παίζουν. Έτσι θα εισέλθει στη ζωή και θα γνωρίσει το έργο που πραγματοποιήθηκε.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

241

Μια σημείωση, συνημμένη στους τρεις αυτούς κανόνες, λέει: “Οι τρεις αυτές ενέργειες – της ομιλίας, της σκέψης και του σκοπού – όταν τις χειρίζεται με κατανόηση ο τσέλα και συγχωνεύονται με τις αφυπνιζόμενες δυνάμεις του αδελφού του τον οποίο ζητά να βοηθήσει, είναι οι τρεις ενέργειες με τις οποίες εργάζονται όλοι οι μύστες.”

Είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφράσει κανείς τις αρχαίες αυτές φόρμουλες με ικανοποιητικούς όρους, αλλά η παραπάνω πρόχειρη παράφραση θα μεταδώσει την ιδέα σ’ όσους είναι φωτισμένοι· οι κανόνες αυτοί συνοψίζουν τις λίγες σκέψεις τις οποίες ο μέσος ζηλωτής χρειάζεται να συλλάβει σχετικά με την ορθή διεύθυνση της ενέργειας και για τις οποίες είναι έτοιμος. Η ΤΩΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Έτσι είδαμε τη θέση που η μικροσκοπική αισθαντική μονάδα η οποία χρησιμοποιείται από ένα ανθρώπινο ον ατομικά, παίζει σε σχέση με το Μεγάλο Όλο. Σημειώσαμε τις διάφορες μορφές που παίρνει η αστρική εξέλιξη. Καταγράψαμε επίσης μερικές από τις πηγές απ’ τις οποίες προέρχεται η αστρική ενέργεια. Βρήκαμε ότι ο καθένας μας είναι βυθισμένος σε μια θάλασσα αισθαντικών δυνάμεων που έχουν το αποτέλεσμά τους πάνω μας επειδή – σύμφωνα με το Νόμο – οικειοποιηθήκαμε για δική μας χρήση ένα μέρος της παγκόσμιας αυτής ενέργειας με το μέσον της οποίας βρισκόμαστε σ’ επικοινωνία με το σύνολο. Ένας απ’ τους τύπους της αστρικής ενέργειας που δε θίξαμε, μας λένε ότι εκπορεύεται από την “Καρδιά του Ηλίου”. Δεν μπορώ όμως να τη θίξω διεξοδικά εξαιτίας της ανικανότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου να την κατανοήσει ή της ανθρώπινης καρδιάς να την οικειοποιηθεί μέχρι να έρθει ο καιρός που το καρδιακό κέντρο θ’ ανοίξει και θα λειτουργεί. Αυτό το ρεύμα της ζώσας ενέργειας μπορεί ωστόσο να γίνει αισθητό μ’ έναν ευρύ τρόπο, παρότι δεν το οικειοποιηθήκαμε προς το παρόν στην καθαρή του ουσία. Το αποκαλούμε “αγάπη του Θεού”. Είναι πράγματι εκείνη η ελεύθερα ρέουσα, εξωστρεφής, μαγνητική ελκτική δύναμη που οδηγεί κάθε προσκυνητή πίσω στον Οίκο του Πατρός. Είναι εκείνη η δύναμη που αναδεύεται στην καρδιά της ανθρωπότητας και βρίσκει έκφραση με το μέσον των παγκόσμιων αβατάρ, μέσω της μυστικιστικής λαχτάρας που βρίσκεται σε κάθε ανθρώπινο ον, μέσω όλων των κινημάτων που έχουν σαν αντικειμενικό τους σκοπό την ευημερία της ανθρωπότητας, μέσω των φιλανθρωπικών και των εκπαιδευτικών τάσεων κάθε είδους και (στο λεγόμενο φυσικό κόσμο) μέσω του ενστίκτου της μητρικής προστασίας. Αλλά ουσιαστικά είναι μια ομαδική αισθαντικότητα και μόνο στην επερχόμενη Υδροχοϊκή Εποχή η αληθινή της φύση θα βρει σωστή κατανόηση και ορθή οικειοποίηση. Τη θίγω εδώ επειδή είναι ένας από τους παράγοντες που πρέπει να εξεταστούν. Ωστόσο μόνο εκείνοι των οποίων “οι καρδιές άνοιξαν και στράφηκαν προς τον Κύριο” θα καταλάβουν για ποιο πράγμα μιλώ. Είναι άσκοπο ν’ ασχολούμαστε με ό,τι βρίσκεται πολύ μακριά για τη φυλή. Τα άμεσα προβλήματα απαιτούν προσοχή – προβλήματα που είναι προσωπικά ή φυλετικά και όλα αφορούν τον έλεγχο του αστρικού φορέα. Προσφέρεται η ευκαιρία να καταδειχθεί μέσα στο χάος η δυναμικότητα του εγώ ή ψυχής και η ικανότητά του να ελέγξει και να κυριαρχήσει στη μικρή του σφαίρα επιρροής. Εδώ βρίσκεται για όλους

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

242

τους ζηλωτές αυτή την εποχή η ιδιάζουσα προσπάθεια των προσεχών ημερών και θα ήθελα – για την καθοδήγησή σας – να κάνω ορισμένες εισηγήσεις για να τις ακολουθήσετε ή όχι, όπως σας φαίνεται σωστό. Πρέπει να θυμάστε ότι κάθε ζηλωτής είναι ένα εστιακό σημείο ενέργειας και πρέπει να είναι στη θέση του ένα συνειδητό εστιακό σημείο. Στο μέσο της δίνης και της θύελλας πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Εδώ λειτουργεί ο Νόμος της δράσης και αντίδρασης και συχνά τα Μεγάλα Όντα (προβλέποντας την ανάγκη τέτοιων ακριβώς σημείων εσώτερης επαφής σε περιόδους παγκόσμιας αναταραχής, όπως η σημερινή) συγκεντρώνουν σε ορισμένες περιοχές όσους είναι ζηλωτές της υπηρεσίας. Δρουν σαν παράγοντες ισορροπίας και βοηθούν το γενικό σχέδιο και ταυτόχρονα μαθαίνουν οι ίδιοι πολύ αναγκαία μαθήματα. Η προσπάθεια από μέρους όλων των ζηλωτών δεν πρέπει να είναι ν’ αντιστέκονται και ν’ απωθούν την πίεση ή να τη μάχονται και να περιφρουρούνται. Μια τέτοια μέθοδος επικεντρώνει την προσοχή στο μη-εαυτό και οδηγεί σε περαιτέρω χάος. Η προσπάθεια πρέπει να είναι στη γραμμή της επίτευξης επαφής με τον ανώτερο εαυτό και της διατήρησής της σταθερής κι ακλόνητης και να είναι σε τέτοια άμεση ευθυγράμμιση ώστε η δύναμη και η ισχύς της ψυχής να μπορούν να ρέουν επί και δια της τριπλής κατώτερης φύσης. Αυτή η διάχυση θα προκαλέσει μια σταθερή ακτινοβολία που θα επηρεάσει το περιβάλλον στο μέτρο ακριβώς της έκτασης της εσώτερης επαφής και σε άμεση σχέση με τη διαύγεια του αγωγού που συνδέει το φυσικό εγκέφαλο με το αιτιώδες σώμα. Ο ζηλωτής πρέπει επίσης να μοχθεί για εκείνη την αυτοπαραγνώριση που σμίγει με το καλό όσων προσεγγίζει. Αυτή η αυτοπαραγνώριση αναφέρεται στον κατώτερο εαυτό. Η αυτοπερισυλλογή και η αυτοπαραγνώριση πρέπει να είναι σύντροφοι. Ο άνθρωπος που σκοπεύει να προσφέρει ένα σημείο επαφής μεταξύ συνθηκών χάους κι Εκείνων που εργάζονται για εποικοδομητικούς σκοπούς και τάξη, πρέπει επίσης να χρησιμοποιήσει τον πολύ αναγκαίο παράγοντα της κοινής λογικής σε καθετί που κάνει. Αυτή συνεπάγεται πάντα υποταγή στο νόμο της οικονομίας της δύναμης, λόγω της διάκρισης και της αληθινής αίσθησης των αξιών. Όταν αυτές υπάρχουν, θα εξοικονομείται χρόνος, η δύναμη θα υποτάσσεται, η ενέργεια θα διανέμεται συνετά, ο υπερβολικός ζήλος θα εξαλείφεται και τα Μεγάλα Όντα θα μπορούν να βασίζονται στην οξυδέρκεια του ζηλωτή κι έτσι θα έχουν ένα βοηθό. Κάθε αποκρυφιστική εκγύμναση αποβλέπει στην ανάπτυξη του ζηλωτή έτσι ώστε να μπορεί πράγματι να είναι εστιακό σημείο της πνευματικής ενέργειας. Πρέπει να θυμάστε ωστόσο ότι σύμφωνα με το νόμο η εκγύμναση αυτή θα είναι κυκλική και θα έχει την αμπώτιδα και την πλημμυρίδα της, όπως και καθετί στη φύση. Διαστήματα δραστηριότητας διαδέχονται διαστήματα πραλάγια και περίοδοι καταγραφόμενης επαφής εναλλάσσονται με περιόδους προφανούς σιωπής. Σημειώστε εδώ την επιλογή των λέξεων. Η εναλλαγή αυτή οφείλεται στην επιβολή του Νόμου της Περιοδικότητας κι αν ο σπουδαστής αναπτύσσεται όπως είναι επιθυμητό, κάθε πραλαγική περίοδος θ’ ακολουθείται από μια περίοδο μεγαλύτερης δραστηριότητας και δυναμικότερης

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

243

επίτευξης. Ο ρυθμός, η άμπωτις και η πλημμυρίδα κι ο μετρήσιμος κτύπος της παλλόμενης ζωής είναι πάντα ο νόμος του σύμπαντος και καθώς μαθαίνουμε ν’ ανταποκρινόμαστε στον κραδασμό των υψηλών Τόπων πρέπει να έχουμε κατά νου τη ρυθμική αυτή περιοδικότητα. Ο ίδιος νόμος διέπει ένα ανθρώπινο ον, έναν πλανήτη, ένα ηλιακό σύστημα – όλα τα κέντρα ή εστιακά σημεία ενέργειας σε κάποια μεγαλύτερη Ζωή. Αν πρόκειται να επιτύχει ένα έργο όπως αυτό που κάνετε (και είναι κυρίως το έργο της ανάπτυξης της ικανότητας να αγγίζουμε ορισμένα ρεύματα στα νοητικά επίπεδα – ρεύματα που εκπορεύονται από τον ανώτερο εαυτό, από τον εγωικό σας όμιλο ή από το Διδάσκαλο), πρέπει να παρέχονται συγκεκριμένες σχεδιασμένες συνθήκες. Πρέπει να υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες. Αν δεν υπάρχουν, τότε τα ρεύματα (αν μπορώ να το εκφράσω έτσι) παρεκκλίνουν και η επαφή αποτυγχάνει να πραγματοποιηθεί. Αν απαιτείται η ενασχόληση με τις εγκόσμιες υποθέσεις – και τέτοιες περίοδοι έρχονται σε κάθε βιόκυκλο – τότε η προσοχή πρέπει να συγκεντρωθεί σ’ αυτές τις λεπτομέρειες και η ανώτερη επαφή μπορεί τότε να παραμείνει προσωρινά απραγματοποίητη. Μια τέτοια προσήλωση στις υποθέσεις του φυσικού πεδίου δεν είναι αναγκαστικά απώλεια χρόνου, γιατί μπορεί να είναι στον ίδιο βαθμό μέρος του σχεδίου στην ιδιαίτερη εκείνη εποχή, όσο κάθε άλλο είδος υπηρεσίας. Ο σκοπός είναι η πλήρης έκφραση και συνείδηση σε κάθε πεδίο, έχοντας υπόψη ότι κάθε πεδίο με τις ποικίλες του καταστάσεις συνείδησης αποτελεί εξίσου μέρος της θείας Ζωής. Αυτό που λείπει προς το παρόν στους περισσότερους ζηλωτές είναι μια συνθετική συνείδηση και η ικανότητα να διατηρούν και ν’ αποτυπώνουν τη συνέχεια. Αν υπάρχει συναισθηματικό ή νοητικό χάος, τότε πάλι τα ρεύματα παρεκκλίνουν και ο εγκέφαλος δεν καταγράφει εκείνο που πρέπει να ιδωθεί και ν’ ακουστεί εσωτερικά. Αν υπάρχει κούραση και το φυσικό σώμα έχει ανάγκη ανάπαυσης, τότε επίσης το εσώτερο αποτυγχάνει ν’ αποτυπωθεί. Τα κέντρα στον αιθερικό φορέα είναι εκείνα που ζωογονούνται και γίνονται ενεργά σ’ αυτό το έργο της επαφής και της επακόλουθης διαβίβασης ενέργειας· αν συνεπώς η ζωτικότητα είναι χαμηλή και τα πρανικά ρευστά δεν αφομοιώνονται, τότε η όλη κραδασμική επαφή χαμηλώνει και το κέντρο αποτυγχάνει ν’ αποτυπώσει τον κραδασμό και ν’ ανταποκριθεί. Όταν πάλι η διέγερση είναι επαρκής και οι άλλες συνθήκες περιέλθουν στην αναγκαία ηρεμία, τότε πια τα ρεύματα μπορούν να συναντηθούν, επακολουθεί ανταπόκριση και προκύπτει ένας νέος κύκλος δεκτικότητας. Ασχολήθηκα με τις επεξηγήσεις, επειδή πρόσεξα πολλές απορίες κι επιθυμώ να διασαφηνιστεί κάπως η ακολουθούμενη πορεία. Είναι φρόνιμο όλοι όσοι εργάζονται να έχουν μια σαφή κατανόηση αυτού του έργου και πρέπει – στις γραμμές που επηρεάζουν τόσο ζωτικά τη δύναμή τους να υπηρετούν – να έχουν πλήρη επίγνωση του κάθε βήματος που κάνουν. Όσο για τα προβλήματα που απασχολούν την προσοχή όλων σας που ζείτε αυτή την περίοδο της παγκόσμιας αναταραχής και αναστάτωσης, έχω να σας πω έναν ενθαρρυντικό λόγο. Μολονότι η όλη κατάσταση μπορεί να σας φαίνεται νεφελώδης κι ο ορίζοντας σκοτεινός από θύελλες, να έχετε υπόψη ότι όταν η αναταραχή είναι γενική όπως τώρα κι εμπλέκεται ολόκληρη η περιοχή, τότε το τέλος είναι κοντά. Στη φύση μια

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

244

γενική ηλεκτρική καταιγίδα χρησιμεύει για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα και να φέρει μια περίοδο λιακάδας και πιο αγαθές συνθήκες διαβίωσης. Περάσαμε την ηλεκτρική καταιγίδα του παγκόσμιου πολέμου και μας βρήκε η περίοδος της σταδιακής διάλυσης των νεφών, με βροντές που ακούγονται ολόγυρα και ξαφνικές βίαιες καταιγίδες, ανέμους και βροχές που αναστατώνουν τις ελπίδες όσων ποθούν τη λιακάδα. Εκείνοι που με υπομονή συνεχίζουν το έργο, που διατηρούν την εσώτερη ηρεμία και σιγουριά, που χάνουν απ’ τη θέα το προσκήνιο των προσωπικοτήτων κι έχουν κατά νου μόνο τις άμορφες δυνάμεις που εργάζονται μέσω όλων των μορφών και των εποχών, θα δουν την τάξη να έρχεται από το χάος, την ανοικοδόμηση από την καταστροφή του παρελθόντος και τις τωρινές αναπροσαρμογές· θα δουν την αποδέσμευση καινούργιων ζωικών δυνάμεων που ως τώρα ήταν αποκλεισμένες από τα αποκρυσταλλωμένα κελύφη που δόμησε ο άνθρωπος. Διατηρήστε συνεπώς σταθερά το εσώτερο όραμα κι έχετε τη μεγάλη εκείνη υπομονή που διαρκεί στον ελάσσονα κύκλο, επειδή το κλειδί του μείζονος κύκλου κρατήθηκε με σταθερότητα. Θα είχε ίσως αξία να θίξουμε σύντομα ορισμένες κύριες γραμμές σκέψης που προβάλλουν την εποχή αυτή και είναι η συνέπεια του παρελθόντος και η υπόσχεση του μέλλοντος. Οι σκέψεις των ανθρώπων ήταν πάντα θρησκευτικές. Ποτέ δεν υπήρξε εποχή που να μην ήταν παρούσα η θρησκεία ή οι σκέψεις των ανθρώπων για το Θεό, για το άπειρο και για τη Ζωή που έφερε τα πάντα σε ύπαρξη. Ακόμη και οι πιο αμαθείς άγριες φυλές αναγνωρίζουν κάποια Δύναμη κι επιχειρούν να προσδιορίσουν τη σχέση τους με τη Δύναμη αυτή με όρους φόβου, θυσίας ή εξευμενισμού. Από τα στοιχεία της λατρείας της φύσης, από το φετιχισμό και την εκφυλισμένη λατρεία των ειδώλων του πρωτόγονου ανθρώπου κτίσαμε ένα οικοδόμημα αλήθειας, το οποίο παρότι είναι ακόμη ατελές κι ανεπαρκές, βάζει αληθινά τα θεμέλια του μελλοντικού Ναού της Αλήθειας όπου το φως του Κυρίου θα γίνει ορατό και θ’ αποβεί επαρκές σαν έκφραση της Πραγματικότητας. Από τα σκοτάδια του χρόνου πρόβαλαν οι μεγάλες θρησκείες. Οι θρησκείες αυτές μολονότι ποικίλλουν στη θεολογία τους και τις μορφές λατρείας, μολονότι χαρακτηρίζονται από διακρίσεις στην οργάνωση και το τελετουργικό και μολονότι διαφέρουν στις μεθόδους εφαρμογής της αλήθειας, συνδέονται σε τρεις βασικές όψεις: 1. Στη διδασκαλία τους ως προς τη φύση του Θεού και του ανθρώπου. 2. Στο συμβολισμό τους. 3. Σε ορισμένες θεμελιώδεις δοξασίες. Όταν οι άνθρωποι το αναγνωρίσουν αυτό κι επιτύχουν να απομονώσουν αυτή την εσώτερη σημαντική δομή της αλήθειας που είναι η ίδια σ’ όλους τους τόπους και σ’ όλες τις φυλές, τότε θα προβάλει η παγκόσμια θρησκεία, η Μία Εκκλησία κι εκείνη η ενοποιημένη παρότι ανομοιόμορφη προσέγγιση στο Θεό, που θα καταδείξει την αλήθεια των λόγων του Απ. Παύλου “Είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα, είς Θεός και Πατήρ πάντων, ο επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν ημίν”. Οι θεολογίες θα εξαφανιστούν μέσα στη γνώση του Θεού· οι δοξασίες και τα δόγματα δε θα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

245

θεωρούνται πια αναγκαία, αφού η πίστη θα βασίζεται στην εμπειρία και η αυθεντία θα δώσει τη θέση της στην προσωπική εκτίμηση της Πραγματικότητας. Η δύναμη της Εκκλησίας πάνω στην ομάδα θα εκτοπισθεί από τη δύναμη της αφυπνισμένης ψυχής στους ανθρώπους· ο αιώνας των θαυμάτων και των συζητήσεων ως προς το γιατί και το πώς αυτών των θαυμάτων με τον επακόλουθο σκεπτικισμό ή αγνωστικισμό θα δώσει τη θέση του στην κατανόηση των νόμων της φύσης που ελέγχουν το υπερανθρώπινο βασίλειο και το υπερφυσικό στάδιο της εξελικτικής διαδικασίας. Ο άνθρωπος θα εισέλθει στη θεία κληρονομιά του και θα γνωρίσει τον εαυτό του σαν Υιό του Πατρός, με όλα τα θεία χαρακτηριστικά, δυνάμεις και ικανότητες που είναι κτήμα του εξαιτίας της θείας του προικοδότησης. Αλλά στο μεταξύ τι έχουμε; Μια απομάκρυνση από την παλιά εδραιωμένη παράδοση, μια επανάσταση εναντίον της αυθεντίας είτε της Εκκλησίας, του δόγματος, της δοξασίας ή της θεολογίας· μια τάση για αυτοδιάθεση και μια ανατροπή των παλιών προτύπων και των παλιών φραγμών της σκέψης και των διαιρέσεων που υπάρχουν μεταξύ φυλών και πίστεων. Γιαυτό διερχόμαστε από ένα ενδιάμεσο στάδιο χάους κι αμφιβολίας, εξέγερσης κι επακόλουθης προφανούς ασυδοσίας. Οι μέθοδοι της επιστήμης – έρευνα κι ανάλυση, σύγκριση κι επαγωγή – εφαρμόζονται στη θρησκευτική πίστη. Η ιστορία των θρησκειών, τα θεμέλια του δόγματος, η προέλευση των ιδεών και η ανάπτυξη της ιδέας του Θεού υποβάλλονται σε έρευνα και μελέτη. Αυτή οδηγεί σε μεγάλη αμφισβήτηση· στην απόρριψη των παλιών εδραιωμένων ιδεών για το Θεό, την ψυχή, τον άνθρωπο και το πεπρωμένο του. Πάντα υπήρχαν σχολές σκέψης που διέφεραν στις ιδέες και τις μεθόδους τους και οι έξι Σχολές της Ινδικής Φιλοσοφίας ενσωμάτωσαν πρακτικά όλες τις βασικές θεωρίες του ανθρώπου ως προς το γιατί και το πόθεν της εκδήλωσης. Ελάχιστα νέα πράγματα προστέθηκαν από τη Δύση στις έξι αυτές θεωρητικές σχολές, μολονότι ο Δυτικός νους με την ιδιοφυία του στην επιστημονική τεχνική και μέθοδο επεξεργάσθηκε τις ιδέες και διαφοροποίησε τις έξι θεωρίες σε μια πολλαπλότητα μικρότερων προτάσεων. Απ’ αυτό το σύμφυρμα ιδεών, θεωριών, υποθέσεων, θρησκειών, εκκλησιών, θρησκευμάτων, αιρέσεων και οργανώσεων προβάλλουν δύο κύριες γραμμές σκέψης – η μια καταδικασμένη τελικά να σβήσει και η άλλη να ισχυροποιηθεί και ν’ αναπτυχθεί ωσότου με τη σειρά της προκαλέσει τη γέννηση εκείνης της υπέρτατης (για μας) διατύπωσης της αλήθειας, που θα επαρκέσει για τον επόμενο αιώνα και θα μεταφέρει τον άνθρωπο σε μια υψηλή κορυφή του Ναού και στο Όρος της Μύησης. Οι δύο αυτές γραμμές είναι: 1. Εκείνοι που κοιτάζουν πίσω στο παρελθόν, που προσκολλώνται στους παλιούς τρόπους, στις αρχαίες θεολογίες και στις αντιδραστικές απορριπτικές μεθόδους εξεύρεσης της αλήθειας. Είναι οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν την αυθεντία, είτε ενός προφήτη, μιας βίβλου ή μιας θεολογίας. Είναι εκείνοι που προτιμούν την υπακοή στην επιβαλλόμενη αυθεντία αντί στην αυτοεπιβαλλόμενη καθοδήγηση μιας φωτισμένης ψυχής. Είναι οι οπαδοί κάποιας Εκκλησίας και κάποιας κυβέρνησης, που διακρίνονται από μια αγνή αφοσίωση και αγάπη, αλλά αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν τη θεία νοημοσύνη με την οποία είναι προικισμένοι. Η αφοσίωσή τους, η αγάπη τους για το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

246

Θεό, η αυστηρή αλλά παραπλανημένη συνείδησή τους, η αδιαλλαξία τους τους καθιστούν οπαδούς, αλλά είναι τυφλωμένοι από την ίδια τους την αφοσίωση και η ανάπτυξή τους περιορίζεται από το φανατισμό τους. Ανήκουν κυρίως στην παλιότερη γενιά και η ελπίδα γι’ αυτούς βρίσκεται στην αφοσίωσή τους και στο γεγονός ότι η ίδια η εξέλιξη θα τους προωθήσει στη δεύτερη ομάδα. Στην πρώτη αυτή ομάδα ανατέθηκε το έργο της αποκρυστάλλωσης που θα καταλήξει στην ολοκληρωτική καταστροφή της παλιάς μορφής· σ’ αυτούς δόθηκε το χρέος του ορισμού των παλιών αληθειών, έτσι ώστε ν’ αποσαφηνισθεί η διάνοια της φυλής, τα ουσιώδη και τα επουσιώδη ν’ αναγνωρισθούν για ό,τι είναι και οι θεμελιώδεις ιδέες ν’ αντιπαραβληθούν με τη διατύπωση των δογμάτων ώστε εκείνο που είναι βασικό να γίνει ορατό και οι δευτερεύουσες και ασήμαντες πίστεις ν’ απορριφθούν, αφού μόνο το βασικό και το αιτιώδες θα έχει αξία στην επερχόμενη εποχή. 2. Η δεύτερη ομάδα είναι προς το παρόν μια πολύ μικρή μειονότητα, αλλά μια μειονότητα που αυξάνει σταθερά. Είναι η εσώτερη αυτή ομάδα των αγαπώντων το Θεό, των διανοητικών μυστικιστών, των γιγνωσκόντων την πραγματικότητα, που δεν ανήκουν σε καμιά θρησκεία ή οργάνωση, αλλά αυτοθεωρούνται μέλη της παγκόσμιας Εκκλησίας και “αλλήλων μέλη”. Συναθροίζονται από κάθε έθνος, φυλή και λαό· είναι κάθε χρώματος και σχολής σκέψης, όμως μιλούν την ίδια γλώσσα, μαθαίνουν από τα ίδια σύμβολα, βαδίζουν την ίδια ατραπό, έχουν απορρίψει τα ίδια επουσιώδη κι έχουν απομονώσει το ίδιο σώμα ουσιωδών πεποιθήσεων. Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο· προσφέρουν ίση αφοσίωση στους πνευματικούς ηγέτες όλων των φυλών και χρησιμοποιούν ο ένας τη Βίβλο του άλλου με την ίδια ελευθερία. Απαρτίζουν το υποκειμενικό υπόβαθρο του νέου κόσμου· αποτελούν τον πνευματικό πυρήνα της ερχόμενης παγκόσμιας θρησκείας· είναι η ενοποιούσα αρχή που τελικά θα σώσει τον κόσμο. Στο παρελθόν είχαμε παγκόσμιους Σωτήρες – Υιούς του Θεού που διακήρυξαν ένα παγκόσμιο μήνυμα κι έφεραν μια αύξηση του φωτός στους λαούς. Τώρα στο πλήρωμα του χρόνου και δια του έργου της εξέλιξης προβάλλει ένας όμιλος που ίσως φέρει τη σωτηρία στον κόσμο και που – ενσωματώνοντας τις ομαδικές ιδέες και καταδεικνύοντας την ομαδική φύση, εκδηλώνοντας με μικρό τρόπο την αληθινή σημασία του σώματος του Χριστού και δίνοντας στον κόσμο μια εικόνα της αληθινής φύσης ενός πνευματικού οργανισμού – θα διεγείρει και θα ενεργοποιήσει τις σκέψεις και τις ψυχές των ανθρώπων, έτσι ώστε η νέα εποχή θα εγκαινιασθεί με τη διάχυση της αγάπης, γνώσης και αρμονίας του ίδιου του Θεού. Οι θρησκείες στο παρελθόν θεμελιώθηκαν από κάποια μεγάλη ψυχή, από έναν Αβατάρ, από μια εξέχουσα πνευματική προσωπικότητα και η σφραγίδα της ζωής και των λόγων και της διδασκαλίας τους εγχαράχθηκε στη φυλή και διήρκεσε πολλούς αιώνες. Ποιο θα είναι άραγε το αποτέλεσμα του μηνύματος ενός ομαδικού Αβατάρ; Ποια θα είναι άραγε η δυναμικότητα του έργου μιας ομάδας γιγνωσκόντων το Θεό, που θα εξαγγείλουν την αλήθεια και θα είναι ενωμένοι υποκειμενικά στο μεγάλο έργο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

247

της σωτηρίας του κόσμου; Ποιο θα είναι άραγε το αποτέλεσμα της αποστολής μιας ομάδας παγκόσμιων Σωτήρων, όχι ως Χριστών, αλλά ως γιγνωσκόντων το Θεό σε κάποιο βαθμό, που θα συμπληρώνουν ο ένας τις προσπάθειες του άλλου, θα ενισχύουν ο ένας το μήνυμα του άλλου και θ’ απαρτίζουν έναν οργανισμό μέσω του οποίου η πνευματική ενέργεια και η αρχή της πνευματικής ζωής θα μπορούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον κόσμο; Ένα τέτοιο σώμα υπάρχει τώρα με τα μέλη του σε κάθε χώρα. Είναι σχετικά λίγοι και διασκορπισμένοι, αλλά ο αριθμός τους αυξάνει σταθερά και το μήνυμά τους γίνεται αυξανόμενα αισθητό. Σ’ αυτούς επενδύθηκε το πνεύμα της ανοικοδόμησης· είναι οι δομητές της νέας εποχής· σ’ αυτούς ανατέθηκε το έργο της διατήρησης του πνεύματος της αλήθειας και της αναδιοργάνωσης της σκέψης των ανθρώπων έτσι ώστε ο φυλετικός νους να ελεγχθεί και να έρθει σ’ εκείνη τη διαλογιστική και στοχαστική κατάσταση που θα του επιτρέψει ν’ αναγνωρίσει την επόμενη ανέλιξη της θειότητας. Σε σχέση με τις δύο αυτές ομάδες, τους αντιδραστικούς δογματικούς και τον υποκειμενικό όμιλο των μυστικιστών, βρίσκεται η πλειοψηφία της νέας γενιάς των νέων που δεν αποτελούν μέρος καμιάς ομάδας και των οποίων οι ιδέες είναι σε μεγάλο βαθμό ανοργάνωτες κατά την αντίληψη αμφότερων. Η πλειονότητα αυτή δεν ανήκει στο παρελθόν κι αρνείται να δεχτεί την αυθεντία αυτού του παρελθόντος. Δεν ανήκει στην εσώτερη ομάδα των Γιγνωσκόντων που ασχολούνται με το έργο να σύρουν τις σκέψεις των ανθρώπων σε ορθούς αγωγούς, γιατί δεν έφτασε ακόμη στο σημείο της γνώσης. Αναγνωρίζουν μόνο δύο πράγματα: την ανάγκη τους για ελευθερία κι έναν έντονο ζήλο για γνώση. Περιφρονούν την παράδοση του παρελθόντος· απορρίπτουν τις παλιές διατυπώσεις της αλήθειας· κι επειδή προς το παρόν δε στέκουν σε σίγουρο έδαφος αλλά βρίσκονται απλώς στη θέση του αναζητητή και του ερευνητή, έχουμε την τωρινή μας κατάσταση της παγκόσμιας αναταραχής, της έκδηλης ασυδοσίας και συντριβής. Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι η παγκόσμια αυτή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης τριών τύπων δύναμης που επικρατούν στο σημερινό κόσμο: 1. Εκείνης που εκπορεύεται από όσους διατηρούν την παλιά παράδοση, οι οποίοι τονίζοντας τις μορφές και το παρελθόν, επιφέρουν την καταστροφή αυτών των μορφών. 2. Εκείνης που εκπορεύεται από τον εσώτερο όμιλο των μυστικιστών, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση της πλανητικής Ιεραρχίας δομούν τη νέα μορφή. 3. Εκείνης που εκπορεύεται από τις μάζες που δεν ανήκουν σε καμιά ομάδα και που χειρίζονται προς το παρόν τη δύναμη τυφλά και συχνά ασύνετα, ωσότου έρθει η εποχή που θ’ αναγνωρίσουν εκείνους τους εποικοδομητικούς αγωγούς στους οποίους θα μπορεί να διαχυθεί με φρόνηση. Απ’ όπου και το πρόβλημα της μεταβατικής αυτής περιόδου και της αναγκαιότητας κοινοποίησης διδασκαλίας που θα επιτρέψει στον αναζητούντα ζηλωτή και ερευνητή να βρει τον εαυτό του. Απ’ όπου και η ανάγκη να διευκρινισθούν οι νόμοι της ψυχής και η αλήθεια σχετικά με την ατομική ανέλιξη σ’ εκείνους που απορρίπτοντας την παλιά παράδοση κι αρνούμενοι ν’ αναγνωρίσουν τους μυστικιστές, ζητούν ωστόσο να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

248

γνωρίσουν τον εαυτό τους σαν λυτρωμένη ψυχή. Με τη γνώση αυτή θα έρθει η σταθερή αύξηση των Δομητών Μυστικιστών, γιατί όταν ο άνθρωπος βρει την ψυχή του κι αναγνωρίσει τη σχέση της με το μηχανισμό έκφρασής της, τον τριπλό κατώτερο άνθρωπο, αυτόματα περνά στη συνείδηση της υποκειμενικής ζωής, αρχίζει να εργάζεται με το αίτιο και δεν είναι πια χαμένος στον κόσμο των αποτελεσμάτων. Τότε διαπιστώνει ότι στέκει πλάι-πλάι με τους μυστικιστές και γνώστες όλων των αιώνων. Αυτή είναι η τάση της θρησκευτικής παρόρμησης της τωρινής εποχής κι αυτή είναι η δόξα της εποχής που έρχεται. Αν αληθεύει ότι συναθροίζεται στο περιθώριο της τωρινής παγκόσμιας κατάστασης ένας όμιλος μυστικιστών που τους διακρίνει η γνώση, το όραμα και η δύναμη να εργάζονται στα νοητικά επίπεδα, απαρατήρητοι και άγνωστοι από τους ανθρώπους, θα μπορούσε επίσης να σημειωθεί ότι αυτός ο όμιλος δεν περιορίζεται στους αυστηρά θρησκευτικούς τύπους. Άνδρες και γυναίκες κάθε κλάδου της ανθρώπινης σκέψης βρίσκονται σ’ αυτό τον όμιλο που περιλαμβάνει επιστήμονες και φιλόσοφους. Όπως και καθετί άλλο την εποχή αυτή, έτσι και η ίδια η επιστήμη βρίσκεται σε κατάσταση μετασχηματισμού και παρότι ελάχιστα το αντιλαμβάνονται πολλοί, η εργασία τους με ό,τι αποκαλούν ύλη και οι έρευνές τους για το άτομο εισέρχονται σ’ ένα νέο πεδίο. Στο πεδίο αυτό οι παλιότερες τεχνικές και μηχανισμοί θ’ απορριφθούν σταδιακά και μια νέα προσέγγιση και μια διαφορετική θεμελιακή έννοια ως προς τη φύση της ύλης θα χαρακτηρίζει τη νέα εποχή. Στα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια, προβάλλοντας από δύο φαινομενικά διαφορετικές ιδέες ως προς τη φύση του ατόμου, θα προκύψει μια αναγνώριση ορισμένων ενεργειακών ώσεων και θα βασιστεί στην ανακάλυψη εκείνων των ενεργειών οι οποίες (επιδρώντας στο άτομο και τις ατομικές μορφές) παράγουν τα απτά συγκεκριμένα σχήματα στα οποία δίνουμε ονόματα στα διάφορα βασίλεια της φύσης. Η αλήθεια ορισμένων βασικών παραδοχών της Προαιώνιας Σοφίας θα καταδειχθεί, όπως: 1. Η ψυχή είναι η μορφοδομητική αρχή που παράγει έλξη και συνοχή. 2. Αυτή η ψυχή είναι μια όψη ή τύπος ενέργειας που διακρίνεται από την ενέργεια της καθαυτής ύλης. 3. Το άτομο αναγνωρίσθηκε σαν μονάδα ενέργειας, αλλά προς το παρόν η ενέργεια που παρασύρει τα άτομα σε αθροίσματα που αποκαλούμε οργανισμούς και μορφές, δεν έχει ακόμη απομονωθεί. Οι μυστικιστές στον επιστημονικό κόσμο θα τη νιώσουν και θα εργασθούν για να την καταδείξουν στη διάρκεια της επόμενης γενιάς. Αυτός ο τύπος ενέργειας, η ενέργεια της μορφοδομητικής όψης της εκδήλωσης, είναι η πηγή κάθε μαγικού έργου· κι αυτή η ενέργεια στα διάφορα βασίλεια της φύσης είναι εκείνη που παράγει τη μορφή, το σχήμα, το γένος, το είδος, τον τύπο και τις διαφοροποιήσεις που διακρίνουν και ξεχωρίζουν τις μυριάδες μορφές δια των οποίων εκδηλώνεται η ίδια η ζωή. Η ποιότητα της ενέργειας είναι εκείνη που παράγει την ποσότητα των μορφών· το φως είναι εκείνο που προκαλεί την ανάδυση στη συνείδηση της φυλής των ετερογενών σχημάτων που μπορούν να προσλάβουν τα αθροίσματα των ατόμων.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

249

4. Αυτός ο τύπος ενέργειας που παράγει τα σχήματα και τις μορφές και τους συνεκτικούς οργανισμούς σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης, δεν είναι η ζωική αρχή. Η ζωική αρχή δε θα ανακαλυφθεί ούτε θα αναγνωρισθεί μέχρι να έρθει ο καιρός που η ψυχή ή η εξειδικεύουσα αρχή, ο δομητής των μορφών, μελετηθεί, αναγνωρισθεί και με τη σειρά της ερευνηθεί. 5. Αυτό θα γίνει εφικτό μόνο όταν ο άνθρωπος προχωρήσει σε μια πιο συνειδητή κατοχή της θείας κληρονομιάς του κι εργαζόμενος σαν ψυχή και με τον έλεγχο του μηχανισμού του (φυσικού, συναισθηματικού και νοητικού) θα μπορέσει να εργασθεί συνειδητά σ’ επικοινωνία με την ψυχή σ’ όλες τις μορφές. Αυτό θα γίνει εφικτό μόνο όταν η φυλή συλλάβει την παραπάνω υπόθεση και την αναγνωρίσει σαν δυνατότητα κι επιδιώξει να καταδείξει το γεγονός του ψυχικού παράγοντα που βρίσκεται πίσω απ’ τη δομή ή το σώμα εκδήλωσής της, ή ακόμη επιδιώξει να το αναιρέσει. Όλοι οι μεγάλοι επιστήμονες κι εργάτες στο βασίλειο της αντικειμενικής φύσης εργάσθηκαν σαν ψυχές κι όλες οι καταπληκτικές εξελίξεις στην περιοχή της φυσικής και της χημείας, όπως και σ’ άλλους κλάδους της ανθρώπινης γνώσης, έγιναν όταν ο εργάτης σε κάποιο ιδιαίτερο πεδίο ακολούθησε με πίστη κάποια υπόθεση που διατύπωσε και ερεύνησε και προχώρησε το έργο του στάδιο με στάδιο ωσότου ήρθε σ’ επαφή με κάποια όψη της αλήθειας που ως τότε δεν είχε διατυπωθεί απ’ τον άνθρωπο. Κατόπιν, έχοντας με τη χρήση της ενόρασής του εισέλθει σε ένα νέο βασίλειο σκέψης, παίρνει τη γνώση που ανακάλυψε εκεί και τη διατυπώνει με τέτοιο τρόπο μέσω θεωρίας, αρχής, πειράματος και μηχανικών εφευρέσεων, ώστε να γίνει κτήμα της ομάδας και στον κατάλληλο καιρό να γίνει κατανοητή και να χρησιμοποιηθεί από τον κόσμο. Αλλά στη γένεσή του το έργο αυτό υπήρξε μυστικιστικό και βασίστηκε στη μυστικιστική ενόραση. Θα μπορούσαμε εδώ να σημειώσουμε ότι επίκεινται τρεις μεγάλες ανακαλύψεις και στο διάστημα των δύο επόμενων γενιών θα προκαλέσουν επανάσταση στη σύγχρονη σκέψη και ζωή. Η μια έχει ήδη γίνει αισθητή και είναι αντικείμενο πειραματισμού κι έρευνας – η αποδέσμευση της ενέργειας του ατόμου. Αυτή θ’ αλλάξει ολοκληρωτικά την οικονομική και πολιτική κατάσταση στον κόσμο, γιατί η τελευταία εξαρτάται πολύ από την πρώτη. Ο μηχανικός μας πολιτισμός θ’ απλοποιηθεί και θα εγκαινιασθεί μια εποχή που θα είναι απαλλαγμένη απ’ το βραχνά του χρήματος (την απόκτηση και τη μη απόκτησή του) και η ανθρώπινη οικογένεια θ’ αναγνωρίσει παγκόσμια τη θέση της σαν γεφυρωτικό βασίλειο μεταξύ των τριών κατώτερων βασιλείων της φύσης και του πέμπτου ή πνευματικού βασιλείου. Θα υπάρχει χρόνος κι ελευθερία για μια ψυχική κουλτούρα που θ’ αντικαταστήσει τις σύγχρονες μεθόδους εκπαίδευσης και η σημασία των ψυχικών δυνάμεων και η ανάπτυξη της υπερανθρώπινης συνείδησης θ’ απορροφήσει την προσοχή των εκπαιδευτικών και των σπουδαστών παντού. Η δεύτερη ανακάλυψη θα προκύψει από τις τωρινές έρευνες σχετικά με το φως και το χρώμα. Το αποτέλεσμα του χρώματος πάνω στους ανθρώπους, τα ζώα και τις μονάδες του φυτικού βασιλείου θα μελετηθεί και το αποτέλεσμα των μελετών αυτών

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

250

θα είναι η ανάπτυξη της αιθερικής όρασης ή της δύναμης να βλέπουμε την επόμενη βαθμίδα ύλης με το αυστηρά φυσικό μάτι. Όλο και περισσότερο οι άνθρωποι θα σκέφτονται και θα μιλούν με όρους φωτός και το αποτέλεσμα των επερχόμενων αναπτύξεων σ’ αυτό το τμήμα της ανθρώπινης σκέψης θα είναι τριπλό: α. Οι άνθρωποι θα αποκτήσουν αιθερική όραση. β. Το ζωτικό ή αιθερικό σώμα, που υπάρχει σαν εσώτερη δομή των εξωτερικών μορφών, θα ιδωθεί και θα σημειωθεί και θα μελετηθεί σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης. γ. Αυτό θα συντρίψει όλους τους φραγμούς της φυλής και όλες τις διακρίσεις του χρώματος· η ουσιαστική αδελφοσύνη του ανθρώπου θα εδραιωθεί. Θα βλέπουμε ο ένας τον άλλο και όλες τις μορφές της θείας εκδήλωσης σαν μονάδες φωτός διαφόρων βαθμών λαμπρότητας και θα μιλούμε και θα σκεφτόμαστε αυξανόμενα με όρους ηλεκτρισμού, τάσης, έντασης και ισχύος. Η ηλικία και η θέση των ανθρώπων αναφορικά με την κλίμακα της εξέλιξης, θα σημειώνεται και θα γίνεται αντικειμενικά φανερή, οι σχετικές ικανότητες των παλιών ψυχών και των νεαρών ψυχών θ’ αναγνωρίζονται, επανεδραιώνοντας έτσι στη γη την εξουσία των φωτισμένων. Σημειώστε εδώ ότι αυτές οι εξελίξεις θα είναι έργο των επιστημόνων των δύο επόμενων γενιών και αποτέλεσμα των προσπαθειών τους. Το έργο τους με το άτομο της ουσίας και οι έρευνές τους στο βασίλειο του ηλεκτρισμού, του φωτός και της δύναμης πρέπει αναπόφευκτα να καταδείξουν τη σχέση μεταξύ των μορφών, που είναι ένας άλλος όρος για την αδελφοσύνη και το γεγονός της ψυχής, του εσώτερου φωτός και της ακτινοβολίας όλων των μορφών. Η τρίτη εξέλιξη που πιθανόν θα συμβεί τελευταία, θα είναι πιο αυστηρά στο βασίλειο εκείνου που οι αποκρυφιστές ονομάζουν μαγεία. Θα προκύψει από τη μελέτη του ήχου και το αποτέλεσμα του ήχου και θα βάλει στα χέρια του ανθρώπου ένα τρομακτικό όργανο στον κόσμο της δημιουργίας. Μέσω της χρήσης του ήχου ο επιστήμονας του μέλλοντος θα προκαλεί τα αποτελέσματά του· μέσω του ήχου θα διανοιγεί ένα νέο πεδίο ανακαλύψεων· ο ήχος που κάθε μορφή σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης ηχεί, θα μελετηθεί και θα γίνει γνωστός και θα προκληθούν αλλαγές και θ’ αναπτυχθούν νέες μορφές απ’ αυτόν. Μια νύξη μόνο μπορώ να δώσω εδώ κι αυτή είναι ότι η αποδέσμευση της ενέργειας του ατόμου συνδέεται μ’ αυτή την επερχόμενη νέα επιστήμη του ήχου. Η σημασία εκείνου που συνέβη στον κόσμο στο διάστημα του τελευταίου αιώνα στον τομέα του ήχου δεν έχει εκτιμηθεί ούτε κατανοηθεί ακόμη. Τρομακτικά αποτελέσματα προκαλούνται ωστόσο από την απίστευτη αύξηση του θορύβου και του ήχου που εκπέμπεται από τον πλανήτη αυτή την εποχή. Το ουρλιαχτό των μηχανών, το μουγκρητό των μεταφορικών μέσων σ’ όλα τα μέρη του κόσμου – τραίνων, πλοίων και αεροπλάνων – η εστίαση των ανθρώπινων ήχων σε περιοχές συμφόρησης όπως οι μεγάλες πόλεις και την εποχή αυτή η παγκόσμια χρήση του ραδιοφώνου που φέρνει τους μουσικούς ήχους σε κάθε σπίτι και στη ζωή του δρόμου, παράγουν αποτελέσματα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

251

στα σώματα των ανθρώπων και σ’ όλες τις μορφές ζωής παντού, που θα γίνουν καταφανή μόνο με την πάροδο του χρόνου. Μερικές μορφές ζωής του ζωικού βασιλείου, αλλά κυρίως του φυτικού βασιλείου, θα εξαφανισθούν και η ανταπόκριση του ανθρώπινου μηχανισμού σ’ αυτό τον κόσμο του ήχου, του πανδαιμόνιου και της μουσικής, στον οποίο θα βρίσκεται όλο και περισσότερο, θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Οι τρεις αυτές εξελίξεις θα εισάγουν τη νέα εποχή, θα επιφέρουν σ’ αυτή τη μεταβατική περίοδο τις αναγκαίες αλλαγές και θα εγκαινιάσουν μια νέα περίοδο στην οποία η αδελφοσύνη θα είναι ο βασικός τόνος, γιατί θα είναι ένα αποδειγμένο γεγονός στη φύση. Θα είναι μια εποχή όπου οι άνθρωποι θα βαδίζουν στο φως, γιατί θα είναι ένας κόσμος αναγνωρισμένης εσώτερης ακτινοβολίας, όπου το έργο του κόσμου θα προωθείται μέσω του ήχου και τελικά μέσω της χρήσης λέξεων δύναμης και της εργασίας του εκγυμνασμένου μάγου. Αυτοί οι εκγυμνασμένοι εργάτες με την ουσία, κατανοώντας τη φύση της ύλης, βλέποντας πάντα με όρους φωτός κι αντιλαμβανόμενοι το σκοπό του ήχου, θα επιφέρουν εκείνες τις δομικές αλλαγές κι εκείνους τους υλικούς μετασχηματισμούς που θα εδραιώσουν έναν πολιτισμό επαρκή για το έργο της ερχόμενης φυλής. Το έργο αυτό θα είναι εκείνο της συνειδητής ενοποίησης της ψυχής και του φορέα εκδήλωσής της. Θα εδραιωθούν επίσης εκείνες οι πολιτιστικές μέθοδοι που θα πάρουν τους υπανάπτυκτους της φυλής και θα τους προωθήσουν σε μια καλύτερη εκδήλωση και σε μια αληθινότερη έκφραση του εαυτού τους κι αυτό θα είναι προνόμιο της ερχόμενης γενιάς των επιστημονικών ερευνητών να το επιφέρει. Όμως το εξέχον χαρακτηριστικό του ερχόμενου κύκλου θα είναι συνέπεια της ψυχολογίας. Θα είναι η ανάδυση ενός νέου παράγοντα από την άποψη του σύγχρονου ψυχολόγου της υλιστικής σχολής και θα συνεπάγεται την αναγνώριση της ψυχής. Η μηχανιστική σχολή των ψυχολόγων εξυπηρέτησε κι εξυπηρετεί έναν ανεκτίμητο σκοπό και τα ευρήματα των μπεχαβιοριστών είναι βάσιμα στα γεγονότα, παρότι εσφαλμένα στα συμπεράσματα. Χρησιμεύουν σαν ένα αναγκαίο φρένο για την πιο θεωρητική και μυστικιστική σχολή η οποία αποκαλείται ενδοσκοπική. Όπως πολλά άλλα στον κόσμο την εποχή αυτή, από δύο μεγάλες γραμμές σκέψης όπως η μηχανιστική και η ενδοσκοπική ή υποκειμενική που προαναφέρθηκε, θα εκδηλωθεί μια τρίτη που θα ενσωματώνει την αλήθεια αμφότερων των θέσεων και θα την προσαρμόζει κατάλληλα σε αμφότερες. Σε μεγαλύτερη κλίμακα αυτό πραγματοποιείται με τη συγχώνευση Δύσης και Ανατολής, μυστικισμού και αποκρυφισμού. Δεν ερίζουμε με καμιά, αλλά στην εξέλιξη της σκέψης οι κύριες τάσεις των ιδεών αυτή την εποχή προσεγγίζουν γοργά μεταξύ τους και απ’ αυτές θα προβάλει μια σύνθεση που θ’ αποβεί ένα επαρκές βάθρο πάνω στο οποίο θα μπορέσει να στηριχθεί ο επερχόμενος κύκλος. Θα είχε ίσως αξία αν σημειώναμε εδώ την τάση τριών γραμμών σκέψης, μιλώντας γενικά στο πεδίο της ψυχολογίας: 1. Η μηχανιστική που θέτει την έμφαση στη δομή, αποδίδοντας τις αντιδράσεις του ανθρώπινου οργανισμού – νοητικές, συναισθηματικές και φυσικές – ολοκληρωτικά στην υλική όψη και θεωρώντας τη δομή σαν υπεύθυνη και σαν πρόξενο κάθε γραμμής συμπεριφοράς και των χαρακτηριστικών που εμφανίζει ο άνθρωπος, τόσο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

252

των ανώμαλων όσο και των φυσιολογικών. 2. Η ενδοσκοπική σχολή που παραδέχεται έναν εαυτό ή ένα ενσυνείδητο κάτι που ευθύνεται για τις συνθήκες και που, όπως ειπώθηκε μερικές φορές, έχει “επίγνωση της επίγνωσης”. Αυτή η σχολή ψυχολόγων αναγνωρίζει τη δομή αλλά προχωρεί παραπέρα και θεωρεί ορισμένες όψεις της συμπεριφοράς κι ορισμένες αντιδράσεις και προβλήματα σαν άλυτα κάτω από την καθαρά μηχανιστική διαδικασία. Προσεγγίζει περισσότερο την αποκρυφιστική θέση, αλλά δεν προχωρεί τόσο μακριά. 3. Κατόπιν υπάρχουν εκείνοι που θα μπορούσα να ονομάσω βιταλιστές, ή εκείνη η ομάδα ψυχολόγων που παραδεχόμενοι το γεγονός της δομής, τη θεωρούν ωστόσο ότι υπόκειται στις επιδράσεις ενεργειών και δυνάμεων που εκπορεύονται από ένα εξωτερικό περιβάλλον. Είναι ενέργειες ευρύτερης φύσης από εκείνες που προκύπτουν ολοκληρωτικά μέσα στον ίδιο τον εαυτό του ανθρώπου και αριθμούν μεταξύ τους τις μεγάλες βασικές ορμές για τις οποίες ευθύνεται η ίδια η φύση και τις οποίες μπορούμε να δούμε και να νιώσουμε σε μονάδες οργανικής ζωής διαφορετικές από την ανθρώπινη. Η αλήθεια που φυλάσσεται σ’ όλες αυτές τις σχολές είναι μία αλήθεια και κάθε όψη της συσχετίζεται. Υπάρχει ένας μηχανισμός δια του οποίου λειτουργεί ο πραγματικός άνθρωπος και υπάρχει μια δομή την οποία δόμησε σύμφωνα με τους νόμους της φύσης και την οποία μπορεί να μάθει να χρησιμοποιεί και να ελέγχει. Αλλά σύμφωνα με την πιο υποκειμενική και θεωρητική σχολή πρέπει να μάθει να διακρίνει μεταξύ του εαυτού του σαν του συνειδητού κέντρου επίγνωσης, του “εγώ” στο θρόνο της νοημοσύνης και της συσκευής δια της οποίας μπορεί να έρθει σ’ επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Όταν το “εγώ”, ο χρήστης του μηχανισμού, μπορεί να το κάνει αυτό, αποκτά επίγνωση ενός άλλου γεγονότος κι αυτό είναι ότι όχι μόνο είναι γεννήτωρ και χρήστης της ενέργειας κι ο διευθύνων ένα μερίδιο ζωτικότητας που είναι δικό του, αλλά ότι υπάρχουν ενέργειες και δυνάμεις στη φύση και τον πλανήτη κι επίσης εξωπλανητικές ή κοσμικές στις οποίες μπορεί επίσης ν’ ανταποκριθεί και τις οποίες μπορεί να μάθει να χρησιμοποιεί και να προσαρμόζει. Οι σημερινές τρεις σχολές είναι συνεπώς εμβρυώδεις θεματοφύλακες των τριών αυτών παραγόντων. Με το σημερινό σύστημα της φιλονικίας και του διαχωρισμού οι τρεις αυτές σχολές ασχολούνται κυρίως ν’ ανασκευάσουν η μια τις θεωρίες της άλλης. Αλλά και οι τρεις τους είναι ορθές σ’ ό,τι αφορά τα γεγονότα τους, μολονότι εσφαλμένες στα συμπεράσματά τους. Και οι τρεις χρειάζονται η μια την άλλη και από τη συγχώνευση των τριών αυτών παρουσιάσεων θα προβάλει η τέταρτη η οποία θα είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ’ ό,τι οποιαδήποτε από τις τρεις χωριστά. Όταν έρθουμε στην εξέταση των άλλων βασικών τάσεων στον κόσμο της τρέχουσας σκέψης, γίνεται φανερό ότι μια από τις επικρατέστερες είναι η αυξανόμενη έμφαση που τίθεται στην ομαδική συνείδηση ή την επίγνωση του περιβάλλοντος. Αυτή αναγνωρίσθηκε απ’ τον κοινό άνθρωπο σαν μια αίσθηση ευθύνης και υποδεικνύει στο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

253

άτομο έναν εγωικό κραδασμό. Είναι ένα απ’ τα πρώτα σημεία ότι η ψυχή αρχίζει να χρησιμοποιεί το μηχανισμό της. Δε ζει πια ο άνθρωπος για τα συμφέροντα του χωριστού εαυτού, αλλά αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη προσαρμογής στις συνθήκες του πλησίον του. Αναλαμβάνει το καθήκον να είναι με μια πολύ πραγματική έννοια ο φύλακας του αδελφού του και αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα η πρόοδος, η ικανοποίηση, η ειρήνη του νου και η ευημερία δεν υπάρχουν γι’ αυτόν χωρίς τις αντίστοιχες του αδελφού του. Η αντίληψη αυτή διευρύνεται σταθερά από το άτομο στο κράτος και το έθνος, απ’ την οικογενειακή μονάδα στον κόσμο κι έτσι έχουμε τις μεγάλες οργανώσεις, αδελφότητες, λέσχες, συνδέσμους και κινήματα που έχουν σαν αντικειμενικό τους σκοπό την εξύψωση και την ευημερία των ανθρώπων παντού. Η ανάγκη να δίνουμε αντί να παίρνουμε μεγαλώνει στη φυλετική συνείδηση και η αναγνώριση ορισμένων βασικών εννοιών που συνδέονται με την αδελφοσύνη αυξάνει σταθερά. Η αδελφοσύνη σαν ένα γεγονός στη φύση είναι προς το παρόν σε μεγάλο βαθμό θεωρία, αλλά η αδελφοσύνη σαν ιδεώδες διαπλάθεται τώρα στη φυλετική συνείδηση. Μια από τις μεγάλες σχολές σκέψης ή τάση ιδεών, που προορίζεται ν’ απέλθει, είναι εκείνη των σημερινών φιλοσοφιών όπως τις ξέρουμε τώρα. Η φιλοσοφία με την τεχνική της έννοια σαν αγάπη της σοφίας θ’ αυξάνει καθώς οι άνθρωποι θα κατανοούν όλο και περισσότερο την έννοια της σοφίας και θα καθίστανται σοφότεροι από κάθε εποχή, αλλά οι τωρινές σχολές φιλοσοφίας έχουν σχεδόν εκπληρώσει το σκοπό τους. Αυτός ήταν η διατύπωση ιδεών για το Θεό και τη σχέση Του με τον άνθρωπο, για τη θειότητα, την εσχατολογία και τις πνευματικές σχέσεις. Οι τελευταίες μεγάλες χειρονομίες των φιλοσοφικών σχολών μένει ακόμη να γίνουν. Τη θέση τους θα πάρουν στους κατοπινούς αιώνες εκείνες που θα είναι πραγματικά κι αληθινά κοσμολογικές, γιατί εφόσον γίνει αντιληπτή και συλληφθεί η Λέξη του Ανθρώπινου Γένους κι εκτιμηθεί η σημασία του ατόμου, η Λέξη του Κόσμου θα λάβει την πρέπουσα και πιο σωστή προσοχή και οι νόμοι και η φύση του μεγάλου εκείνου Όντος στο Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε, θα μελετηθούν. Ο κοσμικός Χριστός δεν μπορεί ποτέ να γίνει γνωστός παρά μόνο απ’ τον ατομικό Χριστό. Ο άνθρωπος, όπως θα δούμε καθώς προχωρούμε, βρίσκεται στο χείλος της εδραίωσης της θειότητάς του. Η εξέλιξη προώθησε την τελειοποίηση του μηχανισμού σε τέτοιο βαθμό ώστε είναι πια ένας συντονισμένος και ολοκληρωμένος οργανισμός, μια χρησιμοποιήσιμη δομή κι έτοιμη για το θείο χρήστη. Στην πορεία των επόμενων λίγων δεκαετιών το γεγονός της ψυχής θα εδραιωθεί και το έργο των ενδοσκοπικών στοχαστών, των μυστικιστών και των σπουδαστών του αποκρυφισμού θα προωθηθεί ως το σημείο που η ψυχική δύναμη θα εδραιωθεί σαν φυλετική έννοια και θ’ αναγνωρισθεί ότι οι νόμοι της ψυχής αντικαθιστούν, χωρίς όμως να καταργούν (γιατί το μικρότερο πάντα περιλαμβάνεται στο μεγαλύτερο) τους νόμους του ανθρώπου. Αυτό υπό την έννοια ότι ο νόμος τηρείται πάντα από μια εκδηλωνόμενη ψυχή, γιατί εφόσον δεν υπάρχει πρόθεση παραβίασής του, δεν υπάρχει τάση από μέρους της να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

254

τον καταπατήσει. Η αυξανόμενη αυτή πεποίθηση ότι η ψυχή είναι ο εαυτός, μαρτυρείται από την αντίθεση που εκδηλώνεται εναντίον της θεωρίας που επικαλούνται οι σχολές της σκέψης που τονίζουν την κυριαρχία της ύλης κι ανάγουν όλα τα φαινόμενα, αντικειμενικά και υποκειμενικά, στη δραστηριότητα της ύλης. Μέσω της διαμάχης όσων πρεσβεύουν διαφορετικές απόψεις προβάλλει στο φως η αλήθεια, όπως ακριβώς σε μια ανώτερη περίπτωση το πνεύμα “ανεβαίνει στους ώμους της ύλης” πίσω στην αρχική του θέση, συν το κέρδος σε ποιότητα που είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας. Όταν συμβεί αυτό, η γνώση παίρνει τη θέση της θεωρίας και η άμεση μαρτυρία εκείνη της υπόθεσης. Η θεωρία των ανθρώπων ως προς τη θεία φύση τους πρέπει σύντομα να δώσει τη θέση της στην πεποίθηση και η φιλοσοφία τους στην άμεση έρευνα της ψυχής. Εκείνο που αναγνωρίζεται και γίνεται παραδεκτό, έστω κι αν δεν κατανοείται, είναι αντικείμενο προσοχής και έρευνας και προτού περάσει πολύς καιρός θ’ ανατείλει η μέρα που μια πειραματική επιστήμη της ψυχής θα έχει τη θέση της στα πανεπιστήμια και στα δημόσια ιδρύματα και όχι η απόδειξη της ψυχής, αλλά η ανάλυση της φύσης, των σκοπών και της ζωής της θα έχουν την ίδια προσοχή που τώρα δίνεται από τους σύγχρονους επιστήμονες στους διάφορους κλάδους τους στο μηχανισμό τον οποίο η ψυχή επιδιώκει και τελικά θα χρησιμοποιήσει, γιατί τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τη μεγάλη αυτή εξελικτική ανάπτυξη. Θα ήθελα να πω ορισμένα λόγια προειδοποίησης κι επίσης να συνοψίσω πολλά που ειπώθηκαν νωρίτερα: Πρώτο, μην προσκολλάσθε στη μορφή αδιάφορο τι μπορεί να είναι. Όλες οι μορφές δεν είναι παρά πειράματα και φτάνουν στο σημείο όπου βρίσκονται σε ισορροπία – είτε για να απορριφθούν είτε για να ζωογονηθούν. Δεύτερο, να θυμάστε ότι όλες οι προσωπικότητες (περιλαμβανομένης της δικής σας) έχουν τις περιόδους αμπώτιδας και πλημμυρίδας τους, σύμφωνα με το νόμο. Οι περίοδοι αμπώτιδας στην περίπτωση εκείνων που κατέχουν εξέχουσα θέση προκαλούν κατά καιρούς σύγχυση σ’ όλους όσους ακολουθούν τις προσωπικότητές τους κι όχι τον εσώτερο Θεό μέσα στην καρδιά τους. Τρίτο, να έχετε επίσης κατά νου ότι όπως ακριβώς στην ατομική ζωή έρχονται περίοδοι όπου η όραση συσκοτίζεται, η κοιλάδα τέμνεται και τα άστρα κρύβονται από την ομίχλη, έτσι και σε σχέση με ομίλους παρατηρείται το ίδιο. Αλλά να έχετε επίσης κατά νου ότι όταν διασχισθεί η κοιλάδα (από όλους τους ζηλωτές και όλους τους αληθινά πνευματικούς ομίλους) το Όρος της Μύησης φαίνεται και κατακτάται· τη συσκότιση διαδέχεται η όραση και μετά τη νύχτα έρχεται η μέρα. Στους μεγάλους κύκλους που επηρεάζουν κοσμικούς ομίλους, μπορεί να παρατηρηθεί το ίδιο· στους μικρότερους κύκλους που ελέγχουν τις φυλές, συμβαίνει το ίδιο κι ο ίδιος νόμος ισχύει σ’ όλους τους μικρότερους ομίλους μέχρι τους ομίλους των μικροσκοπικών ζωών που κυριαρχούν στους φορείς του ανθρώπου. Αυτό χρειάζεται έμφαση. Τέταρτο, μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να αποθαρρύνεται. Η αποθάρρυνση οφείλεται σε τρεις αιτίες. Πρώτιστα οφείλεται στην ελάττωση της ζωτικότητας του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

255

σωματικού οργανισμού. Όταν συμβαίνει αυτό, το αστρικό σώμα ασκεί μια έντονη απαίτηση στο φυσικό και στην προσπάθεια ν’ ανταποκριθεί και στη συναίσθηση της ανικανότητάς του να το κάνει ικανοποιητικά, βρίσκεται μια αιτία της αίσθησης της αποθάρρυνσης. Αυτή προσβάλλει συχνά εκείνους από σας που έχουν λεπτεπίλεπτη οργάνωση του φυσικού φορέα. Η θεραπεία γι’ αυτό τον τύπο αποθάρρυνσης είναι προφανής, έτσι δεν είναι; Η ανάπαυση και η χαλάρωση επουλώνουν και δίνουν καιρό στη φύση να διευθετήσει την ανωμαλία. Ο ήλιος επίσης αναζωογονεί με την πράνα κι αυτό πρέπει να προσεχθεί. Στο κάτω-κάτω μια υγιής κοινή λογική είναι μια ειδική απαίτηση καθώς και αντίληψη ότι η εργασία μας προσαρμόζεται στην ικανότητά μας κι όχι στην τρομακτική ανάγκη. Διαλογισθείτε σ’ αυτό. Άλλη μια βάση αποθάρρυνσης είναι η υπερανάπτυξη του συγκεκριμένου νου που με τη σειρά του ασκεί μια έντονη απαίτηση στη συναισθηματική φύση και συνεπώς πάλι στο φυσικό. Μια μεγάλη ικανότητα να βλέπουμε όλες τις πλευρές ενός θέματος, μια δυσανάλογη αντίληψη της ανάγκης του κόσμου και μια πολύ γοργή εκτίμηση των πολλών εκβάσεων που συνεπάγεται κάποιο ιδιαίτερο ζήτημα, προκαλούν ένα βίαιο κραδασμό στο αστρικό σώμα. Αυτός οδηγεί σε συντριβή του φυσικού φορέα και το αποτέλεσμα που νιώθουμε το ονομάζουμε αποθάρρυνση. Εδώ πρέπει να καλλιεργηθεί η αίσθηση της αναλογίας, υπεισέρχεται η ικανότητα της συνετής ισορρόπησης και πρέπει να επιτευχθεί η νοητική ισορροπία. Η θεραπεία βρίσκεται στην αντίληψη ότι ο χρόνος, η αιωνιότητα, η εξέλιξη (πέστε το όπως θέλετε) κάνει όλα τα πράγματα να περνούν κι ότι δεν εξαρτάται καθετί απ’ την ατομική προσπάθεια. Είναι δυνατό για τις συνετές ψυχές να επισπεύσουν το καλό έργο, αλλά το τέλος είναι ωστόσο σίγουρο. Αν οι συνετές ψυχές δεν εμφανισθούν, η δύναμη της εξέλιξης κάνει όλα τα πράγματα να περάσουν, έστω και πιο αργά. Μην το ξεχνάτε αυτό, αλλά όταν σας κυριεύει η αποθάρρυνση από νοητικές πηγές, προσαρμοσθείτε με ηρεμία και νιώστε με ενατένιση την υπέρτατη επίτευξη του μεγάλου αυτού παράγοντα, του Χρόνου. Μια τρίτη αιτία βρίσκεται σε πιο απόκρυφα βασίλεια και οφείλεται στην ισορρόπηση των ζευγών των αντιθέτων. Όταν το εκκρεμές αιωρηθεί – όπως πρέπει και κάνει – προς ό,τι αποκαλούμε σκοτεινό, κακό κι ανεπιθύμητο, προξενεί σ’ εκείνους από σας που είναι προσανατολισμένοι στο φως μια υπερένταση που καταλήγει σε ενόχληση σ’ όλα τα σώματα και γίνεται ειδικά αισθητή σαν κατάθλιψη από το φυσικό σώμα. Όσο πιο ευαίσθητο είναι το σώμα σας, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η ανταπόκρισή σας σ’ αυτή τη μορφή πειρασμού. Είναι ένα από τα πράγματα που παρεμποδίζουν ειδικά το ζηλωτή. Τον καθιστά αρνητικό και δεκτικό από τη μορφική πλευρά κι επιβραδύνει τον κραδασμό του. Παρεμποδίζει την επίτευξη και συνεπώς πάσχει η υπηρεσία του στον κόσμο. Η θεραπεία της αποθάρρυνσης δε συνίσταται στην καλλιέργεια ενός βίαιου αντίθετου κραδασμού. Συνίσταται στη συνετή χρήση του νοητικού σώματος και στην ικανότητα να εκλογικεύετε και να βλέπετε την αιτία των συνθηκών, που βρίσκεται είτε στη δική σας προσωπικότητα είτε στο περιβάλλον σας. Έτσι θα επιτευχθεί η ευστάθεια. Συνίσταται επίσης στην εκτίμηση του Χρόνου σαν διαλύτη, όπως ειπώθηκε. Βρίσκεται ακόμη στην κατασίγαση του συγκεκριμένου νου

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

256

και στην επακόλουθη σύνδεση με την ψυχή και μέσω της ψυχής με τον εγωικό όμιλο και συνεπώς με το Διδάσκαλο. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάτε ότι η επαφή με το Διδάσκαλο γίνεται με αυτή τη σειρά κι ότι εκείνος που περιέρχεται όλο και περισσότερο υπό την καθοδήγηση της ψυχής, είναι εκείνος που εισέρχεται όλο και περισσότερο στη συνείδηση του Διδασκάλου του. Κατόπιν έχοντας με αφίλαυτη πρόθεση συνδεθεί με το Διδάσκαλο, ακολουθεί η εσκεμμένη και συγκεντρωμένη προσπάθεια να εργασθεί με αγνή απάθεια και χωρίς επιθυμία να δει τον καρπό της δράσης. Η διαδικασία αυτή, όταν συνεχισθεί κι ακολουθηθεί με υπομονή, θα καταλήξει τελικά στην επίτευξη μιας ισορροπίας που τίποτε δε θα μπορεί να διαταράξει. Θα ήθελα ν’ αναφέρω ότι υπάρχουν πέντε πράγματα που εκείνοι οι οποίοι επιλέγουν την ατραπό του αποκρυφισμού χρειάζεται να καλλιεργήσουν και τα οποία η ομάδα πρέπει ειδικά να επιδιώξει να τα αποκτήσει. Είναι τα εξής: 1. Καθαγίαση του κινήτρου. 2. Υπέρτατη αφοβία. 3. Καλλιέργεια της φαντασίας που να ισορροπείται συνετά απ’ την ικανότητα εκλογίκευσης. 4. Ικανότητα να ζυγίζεται με σύνεση η απόδειξη και να γίνεται δεκτό μόνο εκείνο που ταιριάζει με το ανώτατο ένστικτο και την ενόραση. 5. Προθυμία για πειραματισμό. Οι πέντε αυτές τάσεις σε συνδυασμό με την αγνότητα της ζωής και τη ρύθμιση της σκέψης θα οδηγήσουν στη σφαίρα της επίτευξης. Να θυμάστε επίσης ότι δεν απαιτείται ν’ ανακαλύψετε παν το επιστητό, αλλά μόνο τόσο μέρος όσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί με σύνεση για τη φώτιση της φυλής κι εκείνων που καθένας σας μπορεί στο δικό του τόπο να επηρεάσει. Ένα πραγματικό πρόβλημα, όπως όλοι αντιλαμβάνεσθε, συνίσταται στην επίτευξη υπέρτατης αφοβίας. Κάθε φόβος, αμφιβολία κι ανησυχία πρέπει να εξαλειφθούν. Αν μπορέσει να γίνει αυτό, η ανάπτυξη του εσώτερου σημείου επαφής και η γνώση πώς να ψαύουμε τις πηγές της έμπνευσης θ’ αυξηθεί με θαυμαστό τρόπο. Τόσοι πολλοί κλείνουν τις πηγές πληροφόρησης μέσω μιας ανεξέλεγκτης συναισθηματικής φύσης. Το αστρικό σώμα μπορεί να ελεγχθεί. Πώς; 1. Με την άμεση αναστολή. Η μέθοδος αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί επωφελώς από τους αρχάριους, αλλά δεν είναι η καλύτερη μέθοδος ν’ ακολουθηθεί. Αντιδρά στο φυσικό σώμα, οδηγεί σε συμφόρηση στο αστρικό σώμα και σε μια παρόμοια κατάσταση στον αιθερικό φορέα. Συχνά προκαλεί κεφαλόπονο, συμφόρηση του ήπατος κι άλλες ανωμαλίες. 2. Με την άμεση αντίληψη του ζητήματος που διακυβεύεται και με τη συνείδηση ότι για ένα μαθητή του Διδασκάλου τίποτα δεν έρχεται για να περάσει, αλλά για να μπορέσει να οδηγήσει σε αυξημένη γνώση και ανάπτυξη και σε μεγαλύτερη χρησιμότητα στην υπηρεσία. Σε πολλούς ο φόβος δε βασίζεται σε δειλία (μια

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

257

παράδοξη δήλωση!) αλλά βασίζεται συχνά σε μια νοητική κατάσταση, όπως η υπερηφάνεια. Εκείνοι που αρχίζουν να πολώνονται στο νοητικό σώμα, βρίσκουν τους φόβους τους να συνδέονται με τη διανόηση. Είναι λοιπόν δυσκολότερο να υπερνικηθούν απ’ τους φόβους ενός προσώπου πολωμένου στο αστρικό σώμα. Μπορεί να ρίξει το βάρος της διανόησης στην εξάλειψη του φόβου από το αστρικό σώμα. Οι νοητικοί τύποι πρέπει να καλέσουν απευθείας το Εγώ, γιατί πάντα το ανώτερο πρέπει να καλείται για να επιληφθεί του κατώτερου. Απ’ όπου και η ανάγκη να διατηρείται πάντα ο αγωγός καθαρός. Μη συντρίβετε το φόβο. Εξωθήστε τον με τη δυναμική ισχύ της υποκατάστασης. Αυτό μας οδηγεί στην τρίτη υπόδειξή μου, ότι οι μαθητές του ομίλου πρέπει να θεραπεύουν τη συνήθεια του φόβου: 3. Με την άμεση μέθοδο της χαλάρωσης, της συγκέντρωσης, της ηρεμίας και της απόπλυσης ολόκληρης της προσωπικότητας με καθαρό λευκό φως. Ακολουθήστε τον παρακάτω τρόπο: Είστε, ας πούμε, σε κατάσταση πανικού· σκέψεις πολύ δυσάρεστες συσσωρεύονται· η φαντασία σας αποχαλινώνεται κι ο νους σας ενισχύει την αποχαλίνωση. Μην ξεχνάτε ότι οι φόβοι ενός συναισθηματικού προσώπου δεν είναι τόσο ισχυροί όσο οι δικοί σας. Επειδή έχετε ένα ισχυρό νοητικό σώμα, ντύνετε τις αντιδράσεις του φόβου σας με νοητική ύλη έντονα ζωογονημένη, κάτι που προκαλεί τη δημιουργία μιας ισχυρής σκεπτομορφής. Αυτή κυκλοφορεί μεταξύ σας και του γεγονότος που φοβάστε. Αφού το αντιληφθείτε, επιζητήστε την ηρεμία. Χαλαρώστε το φυσικό σας σώμα, επιχειρήστε να ηρεμήσετε το αστρικό σας σώμα όσο γίνεται και σταθεροποιήστε το νου. Κατόπιν, οραματιζόμενοι τον εαυτό σας (την προσωπικότητα), την ψυχή και το Διδάσκαλο – τον τελευταίο σαν την κορυφή του τριγώνου – επικαλεσθείτε ηθελημένα ένα ρεύμα καθαρού λευκού φωτός και διαχύνοντάς το στους κατώτερους φορείς σας, αποπλύνετε ό,τι παρεμποδίζει. Συνεχίστε τη διαδικασία μέχρι να αντιληφθείτε ότι το αναγκαίο έργο επιτελέσθηκε. Στην αρχή μπορεί να χρειαστεί να το κάνετε πολλές φορές. Αργότερα μια μόνο φορά θα είναι αρκετή κι ακόμη αργότερα η όλη διαδικασία μπορεί να είναι περιττή, γιατί θα έχετε επιτύχει την κυριαρχία. Αυτό ισχύει για τους φόβους που συνδέονται με την προσωπικότητα. Χρησιμοποιείτε την όψη αγάπη, πλημμυρίζοντας τον εαυτό σας με αγάπη και φως. Οι εύλογοι φόβοι που προκύπτουν από τα πράγματα που συνδέονται με τις περιστάσεις του έργου που πρέπει να γίνει και απ’ τη γνώση των υλοποιούμενων εμποδίων του έργου, πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν κάπως διαφορετικά. Μια συγκεκριμένη μέθοδος πρέπει πάλι να εφαρμοστεί εδώ: Ηρεμήστε το φυσικό σώμα. Ησυχάστε με προσωρινή αναστολή το αστρικό σώμα. Συνδεθείτε με το Εγώ κι εκλογικεύστε συγκεκριμένα την κατάλληλη μέθοδο που πρέπει να ακολουθήσετε για να αντιμετωπίσετε τη δυσκολία. Αφού εξαντλήσετε όλες τις ανώτερες λογικές μεθόδους και αφού δείτε καθαρά την πορεία της δράσης σας, τότε:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

258

Ανυψώστε τον κραδασμό σας όσο πιο ψηλά μπορείτε και καλέστε απ’ τα ενορατικά επίπεδα επιπρόσθετο φως πάνω στη δυσκολία. Αν η ενόραση και η ικανότητα της λογικής σας φέρουν αρμονία κι έτσι φανερώσουν τη διέξοδο, τότε προχωρήστε. Ξέρετε σαν ένα αποκρυφιστικό γεγονός πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι τίποτε δεν μπορεί πλέον να συμβεί εκτός ό,τι είναι για καλό. Είστε σίγουροι για την καθοδήγηση και όποιος βλέπει έτσι το τέλος από την αρχή, δεν κάνει λάθος. Μια τρίτη τάξη φόβων – με τους οποίους οι ζηλωτές έρχονται σ’ επαφή όλο και περισσότερο καθώς αυξάνουν σε ισχύ και χρησιμότητα στην υπηρεσία – βασίζεται στην αντίληψη των δυνάμεων που εργάζονται εναντίον του Σχεδίου και παρεμποδίζουν το έργο που πρέπει να γίνει. Αποκρυφιστικές επιθέσεις και αποκρυφιστικές δυνάμεις που μάχονται επίμονα εναντίον του ζηλωτή, θα εκδηλωθούν· μπορεί να κάνουν αισθητή την ισχύ τους στον έναν ή τον άλλο φορέα και – σε σπάνιες περιπτώσεις – όταν ο ζηλωτής είναι αρκετά σπουδαίος και στους τρεις μαζί. Μερικές φορές θα είναι επιθέσεις που στρέφονται εναντίον του εργάτη ατομικά, μερικές φορές εναντίον ομάδων εργατών. Για να τις αντικρούσετε χρησιμοποιήστε την πρώτη μέθοδο με τις ακόλουθες προσθήκες και αλλαγές: Συνδεθείτε είτε σαν άτομο είτε σαν μέλος ενός ομίλου με τη δική σας ψυχή και με τη Στοά των Διδασκάλων, όχι απλά με το δικό σας Διδάσκαλο, αλλά με την Αδελφότητα για την οποία εργάζεστε. Κατόπιν, αφού επιτύχετε ηρεμία, οραματισθείτε εκείνους τους Διδασκάλους τους οποίους γνωρίζετε και ανυψώνοντας ακόμη πιο ψηλά τον κραδασμό σας, συνδεθείτε, αν είναι δυνατό, με τους Τσόχαν, με τον Χριστό και τον Μανού, ανάλογα με τη γραμμή, θρησκευτική ή πολιτική, στην οποία εργάζεσθε και στην οποία θα πραγματοποιηθεί η επίθεση. Διαχύστε τότε μέσω της συνδετικής αλύσου και μέσω όλων των φορέων ένα ρεύμα ιώδους φωτός. Η μέθοδος αυτή πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο όταν η ανάγκη είναι έσχατη και η αναγκαιότητα μεγάλη. Ο λόγος της προσοχής βρίσκεται στον αιθερικό φορέα που ανταποκρίνεται πολύ βίαια στο ιώδες χρώμα. Με τις προφυλάξεις αυτές κατά νου ο κραδασμός του φόβου μπορεί ν’ αντιμετωπισθεί και τελικά να εξαλειφθεί. Για τον εργάτη οι φόβοι διαιρούνται σε δύο κατηγορίες: Φόβος για ό,τι επιφυλάσσει το μέλλον και δεύτερο, αμφιβολία ως προς την έκβαση κάθε προσπάθειας. Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ένας συνδυασμός αμφότερων. Οι περισσότεροι ζηλωτές δεν έχουν βασική αμφιβολία για την απώτατη έκβαση, αλλά αμφιβάλλουν κατά καιρούς για την πραγματοποίηση αυτών των εκβάσεων στο παρόν κι οπισθοχωρούν επίσης στην ατραπό της προσπάθειας, ξέροντας – και ξέροντας ορθά – ότι οδηγεί με δοκιμασία και μοναξιά στα Πόδια του Ιεροφάντη. Βασανίζονται επίσης από ενοχλήσεις και υψηλούς κραδασμούς που φαίνεται να εκπορεύονται από υψηλές πνευματικές πηγές. Ισχυροί κραδασμοί θα έρχονται συνήθως με συνεχώς αυξανόμενη συχνότητα και καθώς η φυλή προοδεύει σε εξέλιξη οι κραδασμοί θα γίνονται πιο ισχυροί και οι αντιδράσεις τους πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με σοφία. Δύο πράγματα εκδηλώνονται όταν ο πνευματικός κραδασμός είναι εξαιρετικά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

259

ισχυρός. Όλες οι καλές εφέσεις και οι συγχρονισμένοι υψηλοί κραδασμοί διεγείρονται και δεύτερο, διεγείρονται ακόμη όλα όσα αποκαλούμε “κακό”. Οι ζηλωτές πρέπει να το έχουν αυτό προσεκτικά υπόψη. Μπορεί να εκδηλωθεί ένας τέτοιος παράγων όπως ένα κύμα εγκληματικότητας, αλλά θα εκδηλωθεί επίσης ένας αυξανόμενος αριθμός ομάδων που θα εκπροσωπούν την πνευματική προσπάθεια και την υψηλή έφεση. Το αποτέλεσμα της ανύψωσης του κραδασμού πάνω σας, το ζηλωτή, μπορεί να εκδηλωθεί επίσης με ποικίλους τρόπους. Μπορεί να καταλήξει σε σωματική κούραση κι αυτή πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί – όχι τόσο με ύπνο και ανάπαυση, παρότι μια ορθή αναλογία και των δύο είναι αναγκαία – αλλά πάνω απ’ όλα με αλλαγή του κραδασμού, αναψυχή και διασκέδαση. Δεύτερο, καταλήγει συχνά σε βαθιά κατάθλιψη, πλήρη κατάπτωση της καρδιάς καθώς αντιμετωπίζεται το μέλλον. Αντιμετωπίστε ωστόσο αυτό το μέλλον και να θυμάστε πως ό,τι κρύβει το μέλλον δεν αποκαλύπτεται, αλλά πως “ες την πρωίαν έσεται η χαρά”. Καταλήγει επίσης σε ευαισθησία του αστρικού σώματος, που είναι ίσως ακόμη πιο δύσκολο να την υπομείνει. Αυτή πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί απ’ το άτομο όσο καλύτερα μπορεί, έχοντας κατά νου τις εισηγήσεις που έδωσα. Καταλήγει επίσης σε μόνιμη διέγερση των ατόμων στους διάφορους φορείς και στο συνεκτικό, σταθερό κραδασμό τους. Ανυψώνει λίγο πιο κοντά στο στόχο, παρότι ο ζηλωτής μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται. Όλα εξαρτώνται από την ικανότητα του μαθητή να συλλαμβάνει την εσώτερη έννοια όλων των γεγονότων. Η όλη του πρόοδος στην Ατραπό στηρίζεται στην ικανότητά του να κάνει δική του τη διδασκαλία. Μόνο όταν μετουσιώνουμε τα μαθήματα των εσώτερων πεδίων σε πρακτική γνώση, γίνονται μέρος της εμπειρίας μας και δεν είναι πια θεωρητικά. Η διεύρυνση της συνείδησης πρέπει να είναι μια συνεχώς αυξανόμενη πρακτική εμπειρία. Οι θεωρίες δεν έχουν αξία μέχρι να τις μεταβάλουμε σε γεγονότα. Απ’ όπου και η αξία να διαλογιζόμαστε σε κάποιο ιδεώδες. Στο διαλογισμό οι σκέψεις μας κραδαίνονται προσωρινά στο μέτρο της αντίληψης και με τον καιρό ο κραδασμός αυτός γίνεται μόνιμος. Εκείνοι που εισέρχονται με ανοικτά μάτια στην αποκρυφιστική εκγύμναση, χρειάζονται πράγματι να υπολογίσουν το τίμημα. Η ανταμοιβή στο τέλος είναι μεγάλη, αλλά το μονοπάτι είναι τραχύ κι ο αληθινός αποκρυφιστής το βαδίζει μόνος. Η ικανότητα να στέκουμε μόνοι, ν’ αναλαμβάνουμε ευθύνη και κατόπιν να τα φέρνουμε όλα σε πέρας ολομόναχοι και ν’ αψηφούμε το κακό χάρη του καλού που επιτεύχθηκε, είναι το σημάδι του Λευκού Αδελφού. Να είστε λοιπόν έτοιμοι για τη μοναξιά, για κινδύνους αβέβαιου και σκοτεινού χαρακτήρα και ν’ αναμένετε να δείτε τη ζωή σας να δαπανάται χωρίς καμιά ανταμοιβή που ν’ αφορά την προσωπικότητα. Μόνο καθώς η συνείδηση διευρύνεται και βρίσκει κανείς την αληθινή του θέση στο κοσμικό όλο, γίνεται φανερή η ανταμοιβή· αλλά σταματήστε να φοβάστε και μάθετε ότι η προσωπικότητα είναι μόνο πρόσκαιρη και τι πειράζει αν υποφέρει; Κάποιο καλό που κερδήθηκε για την παγκόσμια Αδελφότητα, κάποιος νόμος που εξηγήθηκε και καταδείχθηκε στην καθημερινή ζωή, μπορεί να κάνει το Διδάσκαλο να πει τελικά (ναι, τελικά, όταν όλα περάσουν) εύγε! Τα μάτια σας λοιπόν ας κοιτάζουν μπροστά. Μη

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

260

στρέφεστε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Η ατραπός οδηγεί προς τα πάνω και σε μεγαλύτερη συχνότητα κραδασμού και σε μεγαλύτερη ευαισθησία. Αναζητήστε το σημείο ισορροπίας στην εργασία σας και διατηρήστε αυτή την ισορροπία, γιατί τα χρόνια επιφυλάσσουν πολλή δουλειά, πολλή πίεση και πολλά βάσανα. Είστε άραγε αρκετά δυνατοί για να βλέπετε τη θλίψη του κόσμου, να βλέπετε την καταστροφή κι όμως να μένετε χαρούμενοι; Μπορείτε άραγε να είστε συνεταίρος στο έργο της προώθησης της εξέλιξης της φυλής και να βλέπετε την αναγκαιότητα της δυσχέρειας και της πειθάρχησης κι όμως να μην κινείστε για ν’ ανακόψετε την παλίρροια της θλίψης; Διαλεγμένες και δοκιμασμένες ψυχές εκγυμνάζονται αυτή τη στιγμή σ’ ολόκληρο το κόσμο. Οι Διδάσκαλοι κατακλύζονται απ’ τη δουλειά κι ο χρόνος τους είναι υπερφορτωμένος. Δίνουν ό,τι μπορούν, αλλά απ’ το ζηλωτή ατομικά εξαρτάται η χρήση που γίνεται εκείνου που δίνεται. Όσοι από μας παρακολουθούν και καθοδηγούν απ’ την εσώτερη πλευρά της ζωής αντιλαμβάνονται περισσότερα απ’ ό,τι ίσως ξέρετε εσείς που σηκώνετε το βάρος και τη θέρμη της ύπαρξης στο φυσικό πεδίο. Γνωρίζουμε τους φυσικούς σας περιορισμούς και κάποια μέρα ίσως μπορέσουμε να βοηθήσουμε οριστικά στη δόμηση ισχυρών σωμάτων για την παγκόσμια υπηρεσία. Τώρα – τέτοιο είναι το αστρικό μίασμα – είναι σχεδόν αδύνατο για σας, τους αγωνιζόμενους αδελφούς μας, να έχετε καλή υγεία· το κάρμα του κόσμου το απαγορεύει. Η αστρική διαφθορά και οι ρυπαροί βόθροι των κατώτερων επιπέδων του νοητικού πεδίου μολύνουν τους πάντες και είναι τυχερός όποιος ξεφύγει. Σας παρακολουθούμε όλους με τρυφερότητα, που με αδύνατα και ευαίσθητα σώματα αγωνίζεστε, εργάζεσθε, πολεμάτε, αποτυγχάνετε, συνεχίζετε και υπηρετείτε. Ούτε μια ώρα υπηρεσίας που δίνεται με πόνο και υπερένταση, ούτε μια μέρα μόχθου που ακολουθείται από τσακισμένα νεύρα, βαρύ κεφάλι και άρρωστη καρδιά, δεν αφήνεται να περάσει απαρατήρητη. Γνωρίζουμε και νοιαζόμαστε, όμως δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε απ’ όσα χρειάζονται, που μπορείτε να κάνετε εσείς που αγωνίζεστε στο πεδίο του κόσμου. Το κάρμα του κόσμου σας τυλίγει όλους αυτή την εποχή. Αν μπορούσατε μόνο να το αντιληφθείτε, ο χρόνος είναι σύντομος και η ανάπαυση, η χαρά και η ειρήνη είναι στο δρόμο. Η μισοκερδισμένη νίκη, οι μέρες που βιώθηκαν με κάποιο μέτρο επιτυχίας, όμως μ’ ένα ανεπίτευκτο ιδεώδες, τα λεπτά της εξάντλησης σώματος και ψυχής όταν η ματαιότητα του καθετί, ακόμη και της ίδιας της υπηρεσίας, φαίνεται το μόνο εμφανές πράγμα, οι εβδομάδες και οι μήνες της προσπάθειας και του αγώνα εναντίον των φαινομενικά ανυπέρβλητων πιθανοτήτων, εναντίον της τρομακτικής ισχύος των δυνάμεων της εξέλιξης, εναντίον της βρυχώμενης παλίρροιας της άγνοιας του κόσμου – όλα είναι γνωστά. Παρηγορηθείτε από τη διαβεβαίωση ότι η αγάπη κυβερνά τα πάντα· πάρτε θάρρος από την αντίληψη ότι η Ιεραρχία στέκει. Όσοι πρόκειται να διδάξουν τον κόσμο περισσότερα για τους Διδασκάλους κι εκγυμνάζονται να γίνουν εστιακά σημεία επαφής, υποβάλλονται σε μια πολύ δραστική πειθαρχία. Δοκιμάζονται με κάθε δυνατό τρόπο και διδάσκονται πολλά δια της πικρής πείρας. Διδάσκονται να μην αποδίδουν καμιά σημασία στην αναγνώριση.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

261

Εκγυμνάζονται να μην κρίνουν από την εμφάνιση αλλά από την εσώτερη όραση. Η ικανότητα ν’ αναγνωρίζουμε το σκοπό του Διδασκάλου και η ικανότητα ν’ αγαπάμε, υπολογίζονται σαν πρωταρχικής σπουδαιότητας. Οι ζηλωτές που επιζητούν να επιλεγούν για να εργασθούν σαν μαθητές πρέπει να χάσουν κάθε επιθυμία για τα πράγματα του εαυτού και πρέπει να είναι πρόθυμοι να εξαγοράσουν τη γνώση με οποιοδήποτε τίμημα. Αν πρόκειται να δοθεί απόδειξη στον κόσμο για το υποκειμενικό βασίλειο της πραγματικότητας, αυτή θ’ αγοραστεί με το αίμα της καρδιάς, γιατί μόνο “στο αίμα της καρδιάς” μπορεί ν’ αποκτηθεί με ασφάλεια η δύναμη και να χρησιμοποιηθεί συνετά. Καθώς προχωρείτε και σαν ζηλωτές μελετάτε τους κρυμμένους νόμους της φύσης, θ’ αντιληφθείτε την αναγκαιότητα του τιμήματος. Η πνευματική ανέλιξη του χαρακτήρα του μαθητή πρέπει να συμβαδίζει με την εσώτερη γνώση του. Η γνώση αυτή αυξάνει με τρεις τρόπους: 1. Με σαφείς διευρύνσεις της συνείδησης που διανοίγουν για το μαθητή μια αντίληψη των σημείων που πρέπει να επιτευχθούν. Αυτή παράγει στο νου του μια διατύπωση εκείνου που βρίσκεται μπροστά για να συλληφθεί και είναι το πρώτο βήμα για την απόκτηση. Ο ζηλωτής οδηγείται σαφώς στα εσώτερα πεδία και του υποδεικνύεται από έναν πιο προχωρημένο τσέλα το έργο που πρέπει να γίνει, με τον ίδιο τρόπο που σ’ ένα μαθητή υποδεικνύεται απ’ το δάσκαλό του το μάθημα που πρέπει να μάθει. 2. Το επόμενο βήμα είναι η κυριαρχία του μαθήματος και η πραγμάτωση με διαλογισμό και πείραμα των αληθειών που έγιναν αισθητές. Είναι μια μακρόχρονη διαδικασία, γιατί όλα πρέπει ν’ αφομοιωθούν και να γίνουν μέρος και κτήμα του ίδιου του εαυτού του μαθητή, πριν μπορέσει να συνεχίσει. Μοιάζει με την εκτέλεση μιας πρόσθεσης – αριθμό με αριθμό, γραμμή με γραμμή προχωρούν οι πράξεις μέχρι να βρεθεί η απάντηση. Το έργο αυτό γίνεται στα εσώτερα πεδία και στο φυσικό. Στην Αίθουσα της Μάθησης ο μαθητής διδάσκεται κάθε βράδυ για ένα σύντομο διάστημα πριν προχωρήσει σε οποιοδήποτε έργο υπηρεσίας. Τη διδασκαλία αυτή τη μεταφέρει στη συνείδηση του φυσικού του εγκεφάλου υπό μορφή βαθιού ενδιαφέροντος για ορισμένα θέματα και σαν αυξανόμενη ικανότητα να σκέφτεται συγκεκριμένα και αφηρημένα στα διάφορα αποκρυφιστικά θέματα που απασχολούν την προσοχή του. Επιχειρεί να πειραματισθεί και να δοκιμάσει διάφορες μεθόδους μελέτης των νόμων και με την πάροδο του χρόνου οδηγείται σε αποτελέσματα που του είναι πολύτιμα. Ο χρόνος περνά και καθώς οικειοποιείται και μαθαίνει περισσότερα, η γνώση του παίρνει συνθετική μορφή και είναι έτοιμος να διδάξει και να μεταδώσει σ’ άλλους το υπόλειμμα της γνώσης για την οποία είναι σίγουρος. 3. Διδάσκοντας τους άλλους έρχεται περισσότερη γνώση. Ο ορισμός της αλήθειας με τη διδασκαλία αποκρυσταλλώνει τα γεγονότα που μαθεύτηκαν και με την επίδραση άλλων διανοιών ο κραδασμός του ζηλωτή χορδίζεται σε διαρκώς ανώτερα πεδία κι έτσι διαχύνεται νέα ενόραση και νέες εκτάσεις αλήθειας. Όταν κυριαρχηθεί ένα μάθημα μ’ αυτό τον τρόπο, ένα νέο μάθημα ορίζεται κι όταν ο μαθητής μάθει μια ιδιαίτερη σειρά μαθημάτων, αποφοιτά και περνά μια μύηση.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

262

Ολόκληρη η ομάδα που διδάσκει επωφελείται από το βήμα του, γιατί κάθε μαθητής μεταφέρει μαζί του εκείνους που διδάσκει με μια περίεργη απροσδιόριστη έννοια. Το όφελος της μονάδας αντανακλά στο σύνολο. Ο Διδάσκαλος μεταφέρει μαζί Του τους μαθητές Του με παρόμοιο τρόπο. Το θέμα είναι δυσνόητο και σε μεγάλο βαθμό ένα απ’ τα μυστικά του νόμου της κραδασμικής διεύρυνσης. Η μύηση του Λόγου έχει ένα παγκόσμιο αποτέλεσμα. Έχεις δίκιο να υποθέτεις ότι η δοκιμαστική ατραπός αντιστοιχεί στα τελευταία στάδια της περιόδου κύησης. Στην πρώτη μύηση ό,τι ονομάζεται στην Καινή Διαθήκη “νήπιον εν Χριστώ” αρχίζει το προσκύνημα της ατραπού. Η πρώτη μύηση αντιπροσωπεύει μόνο μια αρχή. Μια ορισμένη δομή ορθής ζωής, σκέψης και συμπεριφοράς επιτεύχθηκε· η μορφή που θα καταλάβει ο Χριστός κατασκευάσθηκε και τώρα η μορφή αυτή θα ζωοποιηθεί και θα κατοικηθεί. Η Χριστική ζωή εισέρχεται και η μορφή ζωντανεύει. Εδώ βρίσκεται η διαφορά μεταξύ θεωρίας και να κάνετε αυτή τη θεωρία μέρος του εαυτού σας. Μπορεί να έχετε μια τέλεια εικόνα ή απεικόνιση, αλλά στερείται ζωής. Έχετε ένα πρόσωπο που διάπλασε όσο μπορεί τη ζωή του σύμφωνα με το θείο. Έχει ένα καλό αντίγραφο, αλλά κάτι λείπει. Τι είναι αυτό το κάτι; Η εκδήλωση του ενοικούντος Χριστού. Το σπέρμα ήταν εκεί αλλά βρισκόταν σε ύπνωση. Τώρα γαλουχήθηκε και γεννήθηκε και η πρώτη μύηση επιτεύχθηκε. Μένουν ακόμη πολλά να γίνουν. Η αναλογία είναι πλήρης. Πολλά χρόνια δαπανήθηκαν από το μαθητή Ιησού μεταξύ γέννησης και βάπτισης. Οι υπόλοιπες τρεις μυήσεις ελήφθησαν σε τρία χρόνια. Έχετε την ίδια κατάσταση στην ατραπό του ζηλωτή. Η δεύτερη μύηση σημειώνει την κρίση του ελέγχου του αστρικού σώματος. Μετά τη βάπτιση μένουν οι τρεις πειρασμοί που καταδεικνύουν τον πλήρη έλεγχο των τριών κατώτερων φορέων. Τότε έρχεται η Μεταμόρφωση που ακολουθείται από τη γνώση του μέλλοντος και την πλήρη αυταπάρνηση. Έχετε λοιπόν τα εξής: 1. Τη στιγμή της σύλληψης – δηλαδή την ατομικοποίηση. 2. Εννιά μήνες κυοφορίας – δηλαδή τον τροχό της ζωής. 3. Την πρώτη μύηση – δηλαδή την ώρα της γέννησης. Η ατραπός είναι συνεπώς μια ατραπός στην οποία υφίσταται κανείς σταθερή διεύρυνση της συνείδησης με αυξανόμενη ευαισθησία στους ανώτερους κραδασμούς. Πραγματώνεται στην αρχή σαν ευαισθησία στην εσώτερη φωνή κι αυτή είναι μια από τις πιο αναγκαίες ικανότητες ενός μαθητή. Τα Μεγάλα Όντα αναζητούν εκείνους που μπορούν γοργά να υπακούουν στην εσώτερη φωνή της ψυχής τους. Οι καιροί είναι κρίσιμοι και όλοι οι ζηλωτές προτρέπονται να καταστούν επίσης ευαίσθητοι στη φωνή του Διδασκάλου τους. Ο χρόνος Του είναι πλήρως φορτωμένος και οι μαθητές πρέπει να εκγυμνασθούν για να γίνουν ευαίσθητοι στην εντύπωσή Του. Μια αμυδρή νύξη, ένα δάκτυλο που δείχνει, μια βιαστική εισήγηση μπορεί να είναι ό,τι έχει το χρόνο να δώσει και κάθε μαθητής πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή. Η πίεση πάνω Τους είναι μεγάλη τώρα που κινούνται πλησιέστερα στο φυσικό πεδίο. Περισσότερες ψυχές έχουν τη συνείδησή Τους παρά όταν εργάζονταν μόνο στα νοητικά επίπεδα κι Αυτοί επίσης, καθώς εργάζονται στα πυκνότερα πεδία, βρίσκουν τις συνθήκες πιο δύσκολες. Οι ντέβα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

263

και οι μαθητές, οι ζηλωτές κι όσοι βρίσκονται στη δοκιμαστική ατραπό συναθροίζονται τώρα γύρω Τους και οργανώνονται σε ομάδες στις οποίες ανατέθηκε ειδικό έργο. Μερικές ψυχές μπορούν να εργασθούν μόνο σε μαζικό σχηματισμό, συσπειρωμένες και ενοποιημένες από μια κοινή έφεση. Τέτοια είναι η πλειονότητα των Χριστιανών, για παράδειγμα, στις εκκλησίες. Μη γνωρίζοντας τους νόμους του αποκρυφισμού και νιώθοντας μόνο την εσώτερη αλήθεια, εργάζονται σε πλατιές γραμμές προετοιμασίας. Βοηθούνται από ομάδες μικρότερων ντέβα ή αγγέλων που εισηγούνται, καθοδηγούν και ελέγχουν. Άλλοι πιο προχωρημένοι εργάζονται σε μικρότερες ομάδες. Σκέφτονται περισσότερο το ιδεώδες και σ’ αυτούς βλέπετε τους στοχαστές και ηγέτες της κοινωνικής αναμόρφωσης, της ανθρωπιστικής αναγέννησης και της εκκλησιαστικής ηγεσίας, Χριστιανικής ή Ανατολικής. Τους καθοδηγούν οι ανώτεροι ντέβα, οι κυανοί και κίτρινοι ντέβα, όπως η προηγούμενη ομάδα καθοδηγείται από τους κυανούς και ρόδινους ντέβα. Πίσω απ’ αυτούς στέκουν οι ακόμη πιο προχωρημένοι – οι ζηλωτές, οι δόκιμοι και οι μαθητές του κόσμου. Εργάζονται μόνοι ή ανά δύο ή τρεις και ποτέ σε ομάδες που ξεπερνούν τους εννιά – η αποκρυφιστική σημασία αυτών των αριθμών είναι αναγκαία για την επιτυχία του έργου τους. Μεγάλοι λευκοί και χρυσοί ντέβα παρακολουθούν τους μόχθους τους. Πίσω πάλι από τις τρεις αυτές ομάδες στέκουν οι Διδάσκαλοι και οι ντέβα των άμορφων επιπέδων – μια Μεγάλη Αδελφότητα που είναι δεσμευμένη να υπηρετεί την ανθρωπότητα. Κινήματα επισπεύδονται για να μετουσιώσουν, αν είναι δυνατό, τους καταστροφικούς μόχθους σε εποικοδομητικό έργο. Ο καιρός είναι κρίσιμος, γιατί έφτασε μια ανάπαυλα στο έργο των καταστροφέων. Υπάρχει ευκαιρία για να αντιστραφεί η παλίρροια και να αναδομηθεί το κοινωνικό σώμα. Γι’ αυτό το λόγο ο καθένας σας χρειάζεται να αφιερωθεί εκ νέου στο έργο της λύτρωσης. Οι προσωπικότητες πρέπει να κατασταλούν. Οι ζηλωτές πρέπει να ζουν με αβλάβεια σκέψης και λόγου και έργου. Με τον τρόπο αυτό ο καθένας σας θα προσφέρει έναν καθαρό αγωγό, θα γίνει μια προφυλακή της συνείδησης του Διδασκάλου και θα προσφέρει ένα κέντρο ενέργειας διαμέσου του οποίου θα μπορεί να εργασθεί η Αδελφότητα. Το πρώτιστο πρόβλημα του ζηλωτή είναι να κυριαρχήσει τη συναισθηματική φύση. Τότε στέκει νικητής στο πεδίο της Κουρουκσέτρα· τα σύννεφα κύλησαν μακριά και στο εξής μπορεί να περπατά στο φως. Ας θυμηθούμε εδώ πως αυτή η ίδια η ελευθερία να περπατάμε στο φως φέρνει μαζί της τα δικά της προβλήματα. Ρωτάς πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Θα σου δώσω ένα απλό κι όμως (νομίζω πως θα διαπιστώσεις) πειστικό επιχείρημα. Όταν ένας άνθρωπος περπατά κυριολεκτικά στο φως της ψυχής του και το καθαρό φως του ηλίου διαχύνεται μέσα απ’ αυτόν – αποκαλύπτοντας την Ατραπό – αποκαλύπτει ταυτόχρονα το Σχέδιο. Παράλληλα ωστόσο αποκτά επίγνωση του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

264

γεγονότος ότι το Σχέδιο απέχει πολύ ακόμη από την εκπλήρωση. Το σκοτάδι γίνεται αληθινότερα φανερό· το χάος και η δυστυχία και η αποτυχία των παγκόσμιων ομάδων αποκαλύπτονται· ο ρύπος και η σκόνη των μαχόμενων δυνάμεων σημειώνονται και η όλη θλίψη του κόσμου πέφτει πάνω στον κατάπληκτο κι όμως φωτισμένο ζηλωτή. Μπορεί ν’ αντέξει αυτή την πίεση; Μπορεί να γνωρίσει πράγματι τη θλίψη κι όμως ν’ αναγαλλιάζει παντοτινά μέσα στη θεία συνείδηση; Έχει άραγε την ικανότητα ν’ αντιμετωπίσει ό,τι αποκαλύπτει το φως κι όμως να συνεχίσει το δρόμο του με γαλήνη, σίγουρος για τον τελικό θρίαμβο του καλού; Μήπως θα καταβληθεί απ’ το επιφανειακό κακό και θα ξεχάσει την καρδιά της Αγάπης που κτυπά πίσω από κάθε εξωτερική φαινομενικότητα; Αυτή την κατάσταση πρέπει πάντα να τη θυμάται ο μαθητής, διαφορετικά θα συντριβεί από εκείνο που ανακάλυψε. Αλλά με την έλευση του φωτός αποκτά επίγνωση μιας νέας (γι’ αυτόν) μορφής ενέργειας. Μαθαίνει να εργάζεται σ’ ένα νέο πεδίο ευκαιρίας. Το βασίλειο του νου διανοίγεται μπροστά του και ανακαλύπτει ότι μπορεί να διαφοροποιήσει τη συναισθηματική φύση από τη νοητική. Ανακαλύπτει επίσης ότι μπορεί ο νους ν’ αναλάβει τη θέση του ελεγκτή κι ότι οι αισθαντικές δυνάμεις ανταποκρίνονται υπάκουα στις νοητικές ενέργειες. Αυτό το προκαλεί “το φως της λογικής” – ένα φως που πάντα υπάρχει στον άνθρωπο, αλλά αποκτά σημασία και ισχύ μόνο όταν ιδωθεί και γίνει γνωστό, είτε φαινομενικά είτε ενορατικά. Πολλή ψευδής διδασκαλία κυκλοφορεί αυτές τις μέρες σχετικά με το νου και την ψυχή. Θα μπορούσε να συνοψιστεί στη διδασκαλία μιας σχολής που δε θα την ονομάσω, ως εξής: Η φύση είναι σκληρή κι επιλεκτική. Εργάζεται υπό το Νόμο της επιβίωσης του καταλληλότερου· στη διαδικασία επιλογής εκατομμύρια ζωών θυσιάζονται και πολλές γεννήσεις μορφών καταλήγουν σ’ ένα τίποτα. Έτσι η επίτευξη ψυχικής ζωής είναι ένα σπάνιο γεγονός. Λίγοι άνθρωποι έχουν ψυχές και μόνο λίγοι συνεπώς κατέχουν αθανασία οπότε και πηγαίνουν στο δικό τους τόπο δύναμης για να μην επιστρέψουν πια. Οι υπόλοιποι χάνονται, καταποντίζονται και καταπίνονται στη γενική διαδικασία της φύσης και το ανθρώπινο βασίλειο σαν σύνολο είναι μια πλήρης απώλεια, εκτός λίγων σημαντικών μορφών που προβάλλουν και τις οποίες δημιούργησε το παρελθόν και το παρόν. Πέτυχαν δια της θυσίας των πολλών. Αλλά η αντίδραση των ίδιων των ανθρώπων σ’ αυτή τη διδασκαλία είναι αρκετή σαν απάντηση. Η αίσθηση της αθανασίας, η σιγουριά για ένα αιώνιο μέλλον, η έμφυτη πίστη στο Θεό, η αποκάλυψη του φωτός, η επίτευξη μιας σοφίας που βοηθά και στηρίζει, δεν είναι προνόμιο των Σενέκα, των Απ. Παύλων, των Ακμπάρ της φυλής. Συναντάται (και μερικές φορές στην αγνότερη μορφή της) στον πιο ταπεινό χωρικό. Λόγια που είναι σοφές συμβουλές βγαίνουν απ’ τα χείλη των αγράμματων και η γνώση του Θεού και η πίστη στην αθανασία της ψυχής βρίσκεται να λανθάνει στις καρδιές των πιο απίθανων και συχνά των πιο αμαρτωλών. Αλλά όταν οι πολύ εξελιγμένοι και οι πιο νοήμονες της φυλής ανακαλύπτουν μέσα τους τη θεία Φλόγα κι αφυπνίζουν τη δύναμη του υπέρτατου Ελεγκτή που εδρεύει στην καρδιά της ύπαρξής τους, είναι πολύ

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

265

επιρρεπείς να βάζουν τον εαυτό τους σε μια κατηγορία ανώτερη από τους άλλους ανθρώπους και να κατατάσσουν όσους δεν έχουν τη δική τους νοητική σύλληψη των διαφοροποιήσεων της εξελικτικής ανάπτυξης σαν τόσο πολύ διαφορετικούς απ’ τους ίδιους, ώστε να μην αξίζουν το όνομα των Υιών του Θεού. Θεωρούν όλους όσους δεν εργάζονται με νοητική ενέργεια ότι στερούνται ψυχής κι ότι στερούνται συνεπώς αιώνιας διάρκειας σαν άτομα. Αυτή είναι απλά μια γοητεία του νου, αποτελεί μέρος της μεγάλης αίρεσης της χωριστικότητας και δείχνει αμυδρά την επερχόμενη περίοδο στην οποία ο νους θα δεσπόζει και θα παραπλανεί τόσο όσο το αισθαντικό σώμα αυτή την εποχή. Ας μελετήσουμε λοιπόν τους τύπους της νοητικής ενέργειας με τους οποίους πρέπει να εργασθεί κι ας δούμε με ποιο τρόπο αυτή η μεγάλη αίρεση της χωριστικότητας και η “πλάνη της αποκήρυξης”, όπως ονομάζεται μερικές φορές, μπορεί να αποφευχθεί. Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να θυμόμαστε καθώς εξετάζουμε αυτούς τους τύπους ενέργειας είναι ότι η τάση και το έργο τους μπορούν να συλληφθούν ευκολότερα με ευρύτερη έννοια σε σχέση με την ανθρωπότητα παρά στα αποτελέσματά τους κατά την ατομική χρήση της νοητικής ενέργειας. Μόνο λίγα ανθρώπινα όντα χρησιμοποιούν προς το παρόν συνειδητά αυτό τον τύπο δύναμης και μόνο λίγοι συνεπώς μπορούν να καταλάβουν τι πραγματικά συνεπάγεται. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα γίνονται σαν μονάδες κάτοχοι της διανοητικής κληρονομιάς τους, αλλά, μιλώντας αριθμητικά, μόλις ένας στις δέκα χιλιάδες χρησιμοποιεί την έμφυτη αυτή δύναμη και λειτουργεί με γνώση στο νοητικό του σώμα. Όταν όμως κοιτάξουμε την ανθρωπότητα σαν σύνολο και ρίξουμε τη ματιά μας προς τα πίσω στην περασμένη φυλετική ανάπτυξη, μπορούμε να δούμε πώς η νοητική ενέργεια είχε μια πολύ συγκεκριμένη συνέπεια και προκάλεσε εξέχοντα αποτελέσματα. Η χρήση δύο παραγόντων διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το ζώο, είτε τους χρησιμοποιεί συνειδητά είτε ασυνείδητα. Αμφότεροι λανθάνουν στο ζώο, αλλά ο άνθρωπος είναι η μόνη οντότητα στους τρεις κόσμους που μπορεί συνειδητά ν’ αποκομίσει όφελος απ’ αυτούς. Ο ένας απ’ τους παράγοντες αυτούς είναι ο πόνος κι ο άλλος είναι η ικανότητα της διάκρισης. Μέσω του πόνου και μιας επακόλουθης διαδικασίας ανάλυσης και συσχέτισης συν τη μνήμη και τον οραματισμό ο άνθρωπος έμαθε τι ν’ αποφεύγει και τι να καλλιεργεί. Λειτουργεί στο βασίλειο των συμβάντων στο φυσικό πεδίο και της αισθητήριας εμπειρίας. Μέσω της διάκρισης ως προς τις ιδέες και τα ρεύματα σκέψης ο άνθρωπος έμαθε ν’ αποφασίζει πάνω σε τι να βασίζει τις δραστηριότητές του σ’ όλα τα τμήματα των ανθρώπινων υποθέσεων, παρότι έχει μόνο μια ατελή σύλληψη της αληθινής φύσης των ιδεών και η από μέρους του εφαρμογή των αισθητών αληθειών είναι τελείως ατελής. Ότι συχνά επιλέγει ασύνετα, ότι οι ιδέες που διέπουν την ομαδική συμπεριφορά δεν είναι οι ύψιστες, ότι η κοινή γνώμη διαπλάθεται παροιμιωδώς από προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντα, μπορεί να είναι ορισμένως πολύ θλιβερά αληθινό. Ωστόσο – δια του πόνου και μαθαίνοντας να χρησιμοποιεί τη δύναμη της εκλογής στο βασίλειο των ιδεών – ο άνθρωπος προχωρεί σταθερά σε πλήρη ελευθερία και πλήρη έλεγχο της γης, που είναι δικαίωμά του να την κληρονομήσει. Το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

266

Αρχαίο Σχόλιο λέει σχετικά με τα δύο αυτά χαρακτηριστικά του ανθρώπου κάτι που μας μεταδίδει πολλή ομορφιά, ντυμένη σε συμβολική γλώσσα. Οι φράσεις έχουν ως εξής και πρέπει να έχουμε κατά νου, καθώς τις συλλογιζόμαστε, ότι το ύδωρ συμβολίζει την αισθαντικότητα ή αστρική αντίδραση και το πυρ είναι το σύμβολο της νοητικότητας: “Τα καταπραϋντικά ύδατα ψύχουν. Φέρνουν βραδέως ανακούφιση, αφαιρώντας τη μορφή από καθετί που μπορεί ν’ αγγιχθεί. Ο τρομώδης πυρετός της από μακρού καταπιεσμένης επιθυμίας υποχωρεί απ’ το ψυκτικό ρεύμα. Ύδωρ και πόνος εξουδετερώνονται αμοιβαία. Μακρά είναι η διαδικασία του ψυκτικού ρεύματος. “Το καίον πυρ αποδεσμεύει καθετί που φράζει το δρόμο της ζωής. Η ευδαιμονία έρχεται κι ακολουθεί το πυρ, όπως το πυρ τα ύδατα. Ύδωρ και πυρ σμίγουν και προκαλούν τη μεγάλη Πλάνη. Παράγουν ομίχλη και καταχνιά και ατμό και θόρυβο, συγκαλύπτοντας το Φως, κρύβοντας την Αλήθεια και αποκλείοντας τον Ήλιο. “Το πυρ καίει βίαια. Πόνος και ύδατα εξαφανίζονται. Ψύχος, θερμότητα, το φως της μέρας, η ακτινοβολία του ανατέλλοντος ηλίου και η τέλεια γνώση της Αλήθειας προβάλλουν. “Αυτή είναι η ατραπός για όλους όσους αναζητούν το φως. Πρώτα η μορφή κι όλος ο πόθος της. Ύστερα ο πόνος. Έπειτα τα καταπραϋντικά ύδατα και η εμφάνιση λίγου πυρός. Το πυρ αυξάνει και η θερμότητα γίνεται τότε ενεργός μέσα στη μικροσκοπική σφαίρα κι επιτελεί το πύρινο έργο της. Επίσης παρατηρείται υγρασία· πυκνή ομίχλη και στον πόνο προστίθεται μια θλιβερή σύγχυση, γιατί όσοι χρησιμοποιούν το πυρ του νου στα αρχικά στάδια χάνονται σ’ ένα φως απατηλό. “Άγρια γίνεται η θερμότητα· έπειτα έρχεται η απώλεια της δύναμης να υποφέρουμε. Όταν το στάδιο αυτό ξεπεραστεί, έρχεται η λάμψη του ανεμπόδιστου ηλίου και το καθαρό λαμπρό φως της αλήθειας. Είναι η ατραπός πίσω στο κρυφό κέντρο. “Χρησιμοποίησε τον πόνο. Κάλεσε το πυρ, ω Προσκυνητή σε μια παράξενη και ξένη χώρα. Τα ύδατα ξεπλένουν τη λάσπη και το βούρκο της ανάπτυξης της φύσης. Τα πυρά καίνε τις παρεμποδιστικές μορφές που ζητούν να καθυστερήσουν τον προσκυνητή κι έτσι φέρνουν αποδέσμευση. Τα ζώντα ύδατα σαν ποταμός παρασύρουν τον προσκυνητή στην Καρδιά του Πατρός. Τα πυρά καταστρέφουν τον πέπλο που κρύβει την Όψη του Πατρός.”

Ίσως ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που κάθε σπουδαστής πρέπει να μάθει καθώς επιδιώκει να συλλάβει τη φύση και τη χρήση του νου, είναι ότι η κοινή γνώμη πρέπει να δώσει τη θέση της στην ατομική συνείδηση του ορθού κι ότι η ατομική αυτή συνείδηση πρέπει τότε να χρησιμοποιηθεί και να συγκεντρωθεί έτσι ώστε να ιδωθεί στην ορθή της αναλογία σαν το ζων εκείνο σπέρμα που μπορεί να διευρυνθεί στο θείο άνθος του Υιού του Νου, του Μανασαπούτρα και σαν το νήμα που μας οδηγεί πίσω στο βασίλειο του Παγκόσμιου Νου. Αυτό το νήμα κι αυτή η συνείδηση, όταν ακολουθηθούν, θα οδηγήσουν το άτομο στην Αίθουσα Συμβουλίου όπου το σχέδιο και ο σκοπός της μεγάλης Ζωής θ’ αποκαλυφθούν κι όπου όλη η ανθρώπινη ιδιοτέλεια και αυτο-αναζήτηση σβήνουν μέσα στο καθαρό φως της Θέλησης του Θεού. Δια της ορθής κατανόησης και ορθής χρήσης κι ελέγχου της αστρικής φύσης και της κατανόησης της φύσης της αισθαντικής συνείδησης ο άνθρωπος μπορεί να εισχωρήσει στην καθαυτή καρδιά του ίδιου του Θεού και να γνωρίσει πέρα από κάθε αμφισβήτηση πως όλα έχουν καλώς, γιατί όλα είναι Αγάπη. Δια της ορθής χρήσης του νου και δια της ορθής κατανόησης της φύσης της διανόησης ο άνθρωπος μπορεί να εισέλθει στο νου του Θεού και να γνωρίσει πως όλα έχουν καλώς, γιατί όλα είναι σχεδιασμένα κι ο θείος

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

267

σκοπός πραγματώνει σταθερά τις επιδιώξεις του. Το έργο των Ατλάντειων Μυστών ήταν να εντυπώσουν στην παγκόσμια συνείδηση το γεγονός ότι ο Θεός είναι Αγάπη. Είναι μια συμβολική έκφραση της αλήθειας, όπως είναι και η χρήση της λέξης Θεός. Το έργο των Αρείων Μυστών είναι να εντυπώσουν στην παγκόσμια συνείδηση ότι ο Θεός είναι Θέληση. Για να το κάνουν αυτό στην ανθρώπινη οικογένεια εργάζονται με τη διανόηση, έτσι ώστε να τη φέρουν υπό έλεγχο, να υποτάξουν τις άλλες μορφές στο νου και δια του νου ν’ αποκαλύψουν στον άνθρωπο το όραμα εκείνου που είναι κι εκείνου που θα είναι. Ο άνθρωπος ευθυγραμμίζεται συνεπώς με το εσωτερικό κεφαλικό κέντρο της μίας Ζωής. Στο ζωικό βασίλειο με την ανάπτυξη της αισθαντικότητας και τη συναφή της ανέλιξη μέσω του πόνου ευθυγραμμίζουν αυτούς τους τύπους μορφών με το καρδιακό κέντρο της Φύσης. Είναι μια φράση η οποία μεταδίδει μια αλήθεια που δεν μπορεί να εκφρασθεί σαφέστερα πριν ο άνθρωπος γίνει πιο περιεκτικός στη συνείδησή του. Δια του χρώματος στο φυτικό βασίλειο οι μορφές αυτές της θείας εκδήλωσης φέρονται επίσης σε κραδασμική επαφή μ’ εκείνο το κέντρο δύναμης της Φύσης που είναι ανάλογο με το κέντρο του λαιμού στον άνθρωπο. Χρησιμοποιώντας αυτές τις λέξεις αναφέρομαι πρωτίστως στη Ζωή που εκφράζεται μέσω του πλανήτη μας, στον πλανητικό μας Λόγο, αλλά η ιδέα μπορεί (περιττό να ειπωθεί) να επεκταθεί και να περιλάβει τη μεγάλη Ζωή της οποίας ο πλανητικός μας Λόγος δεν είναι παρά αντανάκλαση κι έκφραση. Άνθρωπος, ο εγκέφαλος της φύσης· ζώα, η έκφραση της καρδιάς· φυτικός κόσμος, η έκφραση της δημιουργικής δύναμης ή του κέντρου του λαιμού· αυτά τα τρία βασίλεια της φύσης σχηματίζουν με ιδιάζοντα τρόπο αντιστοιχίες με τα τρία ανώτερα κέντρα του ανθρώπου, όπως τα τρία βασίλεια στο ενελικτικό τόξο αντιστοιχούν με τα τρία κατώτερα κέντρα και το ορυκτό βασίλειο – όσο κι αν φαίνεται η ιδέα δυσνόητη σ’ εκείνους από σας που δεν έχουν τη συνείδηση της ζωικής όψης – αντιστοιχεί στο ηλιακό πλέγμα, το μεγάλο καθαρτήριο μεταξύ εκείνου που είναι πάνω κι εκείνου που είναι κάτω. Οι αναλογίες αυτές αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Στις Λεμούρειες μέρες η ανθρωπότητα, θεωρώντας τη σαν ένα βασίλειο της φύσης, εξέφραζε την όψη ηλιακό πλέγμα, ενώ το ζωικό βασίλειο εκπροσωπούσε το ιερό κέντρο και το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης συμβολιζόταν απ’ το φυτικό βασίλειο. Στα μέσα της Ατλάντειας περιόδου, όταν προκλήθηκαν ορισμένες μεγάλες αλλαγές και πειράματα, έγινε μια μετατόπιση στην όλη διαδικασία· εισήλθαν ορισμένα εγώ, όπως ξέρετε, όπως αφηγείται η Μυστική Δοξασία και η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός κι έγινε εφικτό ένα τρομακτικό βήμα προς τα εμπρός με τις προσπάθειές τους. Η τσίττα ή υλικό του νου έγινε πιο δονούμενη κι έχουμε τώρα την περίοδο της πιο έντονης δραστηριότητάς της με τη συγκεκριμένη έννοια. Η εσωτερική διδασκαλία μας λέει ότι και οι τρεις όψεις της Θειότητας είναι καθαυτές τριπλές κι έτσι μπορούμε να υποδιαιρέσουμε την ενέργεια του νου, όσον αφορά την ανθρωπότητα, επίσης σε τρεις όψεις. Έχουμε συνεπώς: 1. Τον κατώτερο συγκεκριμένο νου που ονομάζεται τσίττα ή υλικό του νου στις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

268

Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι. 2. Τον αφηρημένο νου ή εκείνη την όψη του νου που σχετίζεται με τον κόσμο των ιδεών. 3. Την ενόραση ή την καθαρή λογική που είναι για τον άνθρωπο η ανώτατη όψη της νοητικότητας. Αυτές οι τρεις βρίσκουν το επισκιάζον ή περικαλύπτον πεδίο της έκφρασής τους στην τρίτη όψη του Λόγου, που αποκαλούμε Παγκόσμιο Νου, την ενεργό νοήμονα Θεότητα. Οι γραμμές δύναμης από τις τρεις αυτές κατώτερες όψεις οδηγούν πίσω (αν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς μια τόσο ανεπαρκή έκφραση) στο τρίτο πεδίο, όπως οι αστρικές γραμμές δύναμης οδηγούν πίσω στο δεύτερο ή εναδικό πεδίο παρότι, όσον αφορά τη συνείδηση του ανθρώπου, οδηγούν πίσω μόνο στο βουδδικό ή ενορατικό πεδίο. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι όπως ακριβώς η Ενάδα, παρωθούμενη από την επιθυμία, παράγει εκείνη τη μορφή ζωής που ονομάζουμε προσωπικότητα, έτσι και η όψη νους, σαν μέρος του σκοπού που εκπληρώνεται δια του Παγκόσμιου Νου, παράγει με τη σειρά της εκείνη την εκδήλωση που ονομάζουμε Μανασαπούτρα, το μεγάλο Υιό του Νου στο νοητικό πεδίο. Έτσι η νοητική αρχή στην ανθρωπότητα φέρνει σε εκδήλωση το εγωικό σώμα, τον αιτιώδη φορέα, την καράνα σαρίρα, το δωδεκαπέταλο λωτό. Βέβαια μιλάμε εδώ ολοκληρωτικά με όρους της μορφικής όψης. Ο λόγος γι’ αυτό βρίσκεται στα κοσμικά πεδία όπου έχει τη ζωή Του ο πλανητικός Λόγος. Από το κοσμικό αστρικό πεδίο έρχεται η παρώθηση που παράγει τη μορφική ύπαρξη και τη συγκεκριμένη έκφραση – γιατί κάθε πρόσληψη μορφής είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας. Από το κοσμικό νοητικό πεδίο έρχεται η θέληση-για-είναι σε χρόνο και χώρο, που παράγει τις επτά ομάδες εγωικών ζωών και την τρίτη έκχυση. Θα δείτε λοιπόν συμπερασματικά πώς η ορθή χρήση της ενέργειας από μέρους του μυημένου τον θέτει σ’ επικοινωνία όχι μόνο με τα ανώτερα πεδία του ηλιακού συστήματος, αλλά και με τα κοσμικά εκείνα πεδία όπου ο Λόγος μας έχει την όψη Προσωπικότητά Του, χρησιμοποιώντας τις λέξεις αυτές με συμβολικό τρόπο. Η ορθή χρήση της φυσικής ενέργειας από το μυημένο του δίνει την “ελευθερία” του κοσμικού φυσικού πεδίου. Η ορθή χρήση της αστρικής ενέργειας του δίνει δύναμη στο κοσμικό αστρικό και η ορθή χρήση της νοητικής ενέργειας του ανοίγει την είσοδο στο κοσμικό νοητικό. Συμπερασματικά λοιπόν τα τρία ανώτερα κέντρα στον άνθρωπο, όταν λειτουργούν τέλεια, παίζουν το ρόλο τους σ’ αυτό το έργο της μεταφοράς των ενεργειών από τις εξυψωμένες αυτές σφαίρες στο πεδίο δραστηριότητας του μυημένου κι ότι είναι δίοδοι σε βασίλεια που ως τώρα ήταν κλειστά γι’ αυτόν. Κάθε κέντρο ή τσάκρα απαρτίζεται από τρεις ομόκεντρες αλληλοσυνδεόμενες έλικες ή τροχούς, οι οποίες στον πνευματικό άνθρωπο της δοκιμαστικής ατραπού κινούνται αργά προς μια κατεύθυνση, αλλά βαθμιαία επιταχύνουν τη δραστηριότητά τους καθώς προσεγγίζει την πύλη της Ατραπού της Μύησης. Στη μύηση το κέντρο του τσάκρα (ένα σημείο λανθάνοντος πυρός) αγγίζεται και η περιστροφή εντείνεται και η δραστηριότητα γίνεται τετραδιάστατη. Είναι δύσκολο να εκφράσουμε αυτές τις ιδέες

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

269

με λέξεις που να μπορούν να κατανοηθούν απ’ τον αμύητο, αλλά το αποτέλεσμα θα μπορούσε να περιγραφεί σαν αλλαγή από μια μετρική περιστροφή σε μια σπινθηροβόλου ακτινοβολίας, σ’ έναν “τροχό περιστρεφόμενο στον εαυτό του”, όπως το εκφράζουν οι αρχαίες Γραφές. Έτσι, όταν με την κάθαρση, τη συμμόρφωση στον κανόνα και την έφεση που δεν ανέχεται εμπόδια και δε σταματά μπροστά στον πόνο, ο ζηλωτής κάνει τα κέντρα του να πάλλονται και να περιστρέφονται, τότε – και μόνο τότε – μπορεί ο Διδάσκαλος να τον οδηγήσει στην Παρουσία του Ιεροφάντη. Τότε ο Μυσταγωγός, έχοντας πλήρη γνώση της ακτίνας του μαθητή και της υποακτίνας του, τόσο της εγωικής όσο και της προσωπικής κι αναγνωρίζοντας το κάρμα που μπορεί ακόμη να υπάρχει, αγγίζει το κέντρο ή τα κέντρα που έχουν σειρά να ζωογονηθούν και το κρυμμένο πυρ ορμά τότε και εστιάζεται. Να θυμάστε πάντοτε ότι κατά τη ζωογόνηση ενός κέντρου υπάρχει πάντα μια αντίστοιχη ζωτικοποίηση του ανάλογου κεφαλικού κέντρου, ωσότου τελικά τα επτά κέντρα του σώματος και τα επτά κέντρα της κεφαλής περιστρέφονται συντονισμένα. Να θυμάστε επίσης ότι όπως ακριβώς οι τέσσερις μικρότερες ακτίνες περνούν στις τρεις κύριες ακτίνες, έτσι και τα τέσσερα μικρότερα κέντρα τηρούν την αντιστοιχία και περνούν σε πραλάγια, βρίσκοντας το εστιακό τους σημείο στο κέντρο του λαιμού. Έτσι θα έχετε τα τρία κέντρα – κεφαλής, καρδιάς και λαιμού – να φέρουν το εσώτερο πυρ και τα τρία κύρια κεφαλικά κέντρα να κραδαίνονται επίσης σε ομοφωνία. Αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά είναι περίπλοκα και τεχνικά. Όμως έχουν τη θέση και την αξία τους και πολλά απ’ όσα σας κοινοποιώ εδώ θα βρουν τη χρησιμότητά τους όταν περάσετε όλοι στην άλλη πλευρά και μια νέα ομάδα ζηλωτών ακολουθήσει τα βήματά σας. Η εκγύμναση του νοητικού σώματος έχει αξία και πολλοί υπεκφεύγουν τέτοιες τεχνικότητες, κρυπτόμενοι πίσω από μια έμφαση στη ζωική πλευρά της αλήθειας, αλλά όλα οφείλονται σε μια έμφυτη νοητική νωθρότητα. Αυτό που τώρα λαμβάνετε δεν είναι παρά το αλφάβητο του εσωτερισμού. Μη σπαταλάτε όμως χρόνο σε πολύ λεπτομερή συμπεράσματα. Ό,τι είναι τώρα εφικτό, είναι ένα πολύ γενικό περίγραμμα, μια υπομονετική επιφυλακτικότητα, μια προθυμία ν’ αναγνωρίζουμε τους περιορισμούς του φυσικού εγκεφάλου και η αποδοχή μιας υπόθεσης. Πιστέψτε αυτές τις υποθέσεις σαν εφικτές, εκτός αν η ενόρασή σας εξεγείρεται ή αν αντιφάσκουν με παλιότερη διδασκαλία που δόθηκε από άλλους Αγγελιαφόρους της Στοάς. Δε σας μιλώ δογματικά. Σας δίνω απλά σ’ αυτές τις οδηγίες ορισμένες πληροφορίες – που την ορθότητά τους αφήνω στο μέλλον να την καταδείξει. Ζητώ μόνο να τις καταγράψετε και στα χρόνια που έρχονται, πολλά που τώρα φαίνονται αλλόκοτα ή ίσως κι αντιφατικά θ’ αποσαφηνισθούν, θα ξεδιαλυθούν αργά και θα γίνουν πιο εύκολα κατανοητά. Η λίγη γνώση οδηγεί σε πολλή σύγχυση, εκτός αν αφεθεί για μελλοντική χρήση, όταν τα χρόνια της διδαχής θα έχουν αυξήσει το απόθεμα. Για να γυρίσουμε στο θέμα μας: Το καρδιακό κέντρο στον άνθρωπο ανοίγει τη θύρα σ’ ό,τι ονομάζεται “καρδιά του Ηλίου”. Το κέντρο του λαιμού ανοίγει το δρόμο στην πλήρη κατανόηση της ατραπού του φυσικού Ηλίου κι όλοι οι αληθινοί αστρολόγοι πρέπει να έχουν τελικά λειτουργικό αυτό το κέντρο. Το κεφαλικό κέντρο ανοίγει το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

270

δρόμο στον κεντρικό πνευματικό Ήλιο και το καθένα περνά μέσω της πλανητικής αντιστοιχίας σ’ ένα απ’ τα κοσμικά πεδία. Έτσι έχουμε μια σύνοψη των τεχνικών και των γεγονότων που έχουν (υπό το Νόμο της Αναλογίας) καθαρά ακαδημαϊκό ενδιαφέρον και τίποτε περισσότερο. Ακόμη κι όσοι από μας είναι μυημένοι δεν ξέρουν πρακτικά τίποτε για τα κοσμικά πεδία πέρα του κοσμικού φυσικού. Η συνείδησή μας μόλις τώρα αρχίζει να είναι ηλιακή και μοχθούμε στο δικό μας μικρό μέτρο να υπερνικήσουμε τους πλανητικούς εκείνους περιορισμούς που μας συγκρατούν απ’ την ηλιακή γνώση και ζωή. Για τους ζηλωτές που δεν έχουν ούτε τη γνώση τι υποδηλώνει η πλανητική συνείδηση, οι παραπάνω πληροφορίες έχουν μόνο μια αξία κι αυτή είναι ότι τονίζουν τη συνθετική φύση του μεγάλου σχεδίου και το γεγονός ότι και η πιο μικρή μονάδα είναι ακέραιο μέρος του όλου. Επιβάλλουν την ιδέα ότι η ενέργεια είναι ένα ζωικό ρευστό που κυκλοφορεί σε ολόκληρο το σώμα του Λόγου και ζωογονεί συνεπώς ακόμη και το πιο μικροσκοπικό άτομο μέσα σ’ αυτό το όλο. Έχει αξία να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε την εικόνα και να δούμε το θαύμα εκείνου που συντελείται. Είναι ωστόσο χάσιμο χρόνου να στοχαζόμαστε το κοσμικό αστρικό πεδίο, για παράδειγμα, όταν ακόμη και το πεδίο του εγώ (το πέμπτο υποπεδίο του κοσμικού φυσικού πεδίου, μετρώντας από πάνω προς τα κάτω) είναι προς το παρόν απρόσιτο για το μέσο άνθρωπο και είναι ο στόχος όλης της έφεσης και του διαλογισμού του. Συνεπώς για τον άνθρωπο ο Παγκόσμιος Νους μπορεί καλύτερα να συλληφθεί καθώς εκφράζεται μέσω αυτού που ονομάζουμε συγκεκριμένο νου, αφηρημένο νου κι ενόραση ή καθαρή λογική. Ο συγκεκριμένος νους είναι η ικανότητα δόμησης μορφών. Οι σκέψεις είναι πράγματα. Ο αφηρημένος νους είναι η ικανότητα δόμησης προτύπων, ή ο νους που εργάζεται με τις κυανοτυπίες πάνω στις οποίες πλάθονται οι μορφές. Η ενόραση ή καθαρή λογική είναι η ικανότητα που επιτρέπει στον άνθρωπο να κάνει επαφή με τον Παγκόσμιο Νου και να συλλάβει το σχέδιο συνθετικά, να αδράξει τις θείες Ιδέες ή ν’ απομονώσει κάποια θεμελιώδη και καθαρή αλήθεια. Ο στόχος όλου του έργου ενός ζηλωτή είναι να κατανοήσει αυτές τις όψεις του νου, με τις οποίες πρέπει να μάθει να εργάζεται. Το έργο του θα μπορούσε λοιπόν να συνοψισθεί ως εξής: 1. Πρέπει να μάθει να σκέφτεται· ν’ ανακαλύψει ότι έχει ένα όργανο που ονομάζεται νους και να φανερώσει τις ικανότητες και τις δυνάμεις του. Αυτές μας αναλύθηκαν εξαιρετικά στα δύο πρώτα βιβλία των Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι. 2. Πρέπει να μάθει κατόπιν να περνά πίσω από τις διεργασίες της σκέψης του και τις μορφοδομητικές τάσεις του και να ανακαλύπτει τις ιδέες που υπόκεινται της θείας σκεπτομορφής, της παγκόσμιας διεργασίας κι έτσι να μάθει να εργάζεται σε συνεργασία με το σχέδιο και να υποτάσσει τη δική του δόμηση σκεπτομορφών σ’ αυτές τις ιδέες. Πρέπει να μάθει να εισχωρεί στον κόσμο των θείων αυτών ιδεών και να μελετά τα “υποδείγματα τα εν τοις Ουρανοίς”, όπως τα ονομάζει η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

271

Βίβλος. Πρέπει να αρχίσει να εργάζεται με τις κυανοτυπίες πάνω στις οποίες όλα όσα είναι, διαμορφώνονται και διαπλάθονται. Γίνεται τότε σπουδαστήςσυμβολιστής κι από ειδωλολάτρης γίνεται θείος ιδεαλιστής. Χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις με την αληθινή έννοια και το νόημά τους. 3. Από τον αναπτυγμένο αυτό ιδεαλισμό πρέπει να προχωρήσει ακόμη πιο βαθιά, ωσότου εισέλθει στο βασίλειο της καθαρής ενόρασης. Τότε μπορεί να ψαύσει την αλήθεια στην πηγή της. Εισχωρεί στο νου του ίδιου του Θεού. Ενορά και νοεί και είναι ευαίσθητος στις θείες σκέψεις. Γονιμοποιούν το νου του. Τις ενοράσεις αυτές τις ονομάζει αργότερα, καθώς τις πραγματώνει, ιδέες ή ιδεώδη και βασίζει σ’ αυτές όλο το έργο του και το χειρισμό των υποθέσεών του. 4. Κατόπιν ακολουθεί το έργο της συνειδητής δόμησης σκεπτομορφών, που βασίζεται στις θείες αυτές ιδέες οι οποίες εκπορεύονται σαν ενοράσεις από τον Παγκόσμιο Νου. Αυτό προωθείται δια του διαλογισμού. Κάθε αληθινός σπουδαστής γνωρίζει ότι αυτό συνεπάγεται συγκέντρωση προκειμένου να εστιασθεί ή να προσανατολισθεί ο κατώτερος νους στον ανώτερο. Προσωρινά αναστέλλονται οι κανονικές τάσεις δόμησης σκεπτομορφών. Μέσω του διαλογισμού που είναι η δύναμη του νου να συγκρατείται στο φως και σ’ αυτό το φως ν’ αποκτά επίγνωση του σχεδίου, μαθαίνει να “διακομίζει” τις αναγκαίες ιδέες. Μέσω της ενατένισης βρίσκει ότι είναι σε θέση να εισχωρεί σ’ εκείνη τη σιωπή που θα του επιτρέψει να ψαύσει το θείο νου, να αποσπάσει τη σκέψη του Θεού απ’ τη θεία συνείδηση και να γνωρίσει. Αυτό είναι το έργο μπροστά σε κάθε ζηλωτή, απ’ όπου και η ανάγκη να κατανοήσει τη φύση του νοητικού του προβλήματος, τα εργαλεία με τα οποία πρέπει κατ’ ανάγκη να εργασθεί και τη χρήση που πρέπει να κάνει εκείνου που μαθαίνει και αποκτά με την ορθή χρήση του νοητικού οργάνου. Πώς θα γίνει αυτό; Πώς θα διακομίσουμε και πώς θα δομήσουμε κατόπιν; Αδιάφορο πόσο μικρός ή ασήμαντος μπορεί να είναι ένας στοχαστής ατομικά, όμως σε συνεργασία με τους αδελφούς του χειρίζεται τεράστια δύναμη. Μόνο με τη σταθερή, ισχυρή, ορθή σκέψη των ανθρώπων και την κατανόηση της ορθής χρήσης της νοητικής ενέργειας μπορεί να προχωρήσει η προοδευτική εξέλιξη στις επιθυμητές γραμμές. Η ορθή σκέψη εξαρτάται από πολλά πράγματα και θα ήταν χρήσιμο ν’ αναφέρουμε πολύ απλά μερικά απ’ αυτά: 1. Ικανότητα να νιώθουμε το όραμα. Αυτή συνεπάγεται μια ικανότητα σε μικρό βαθμό ν’ αντιλαμβανόμαστε το αρχέτυπο με το οποίο η Στοά επιχειρεί να διαμορφώσει τη φυλή. Συνεπάγεται συνεργασία με το έργο του Μανού και την ανάπτυξη της αφηρημένης καθώς και της συνθετικής σκέψης, την έκλαμψη της ενόρασης. Η ενόραση αποσπά από τους υψηλούς τόπους ένα ψήγμα του ιδεώδους σχεδίου όπως λανθάνει στο νου του Λόγου. Καθώς οι άνθρωποι θα αναπτύσσουν αυτή την ικανότητα, θα αγγίζουν πηγές δύναμης που δε βρίσκονται καθόλου στα νοητικά επίπεδα αλλά απαρτίζουν εκείνες απ’ τις οποίες το καθαυτό νοητικό πεδίο αντλεί τη συντήρησή του.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

272

2. Κατόπιν, έχοντας νιώσει το όραμα και διακρίνει ένα κλάσμα της ομορφιάς (είναι εκπληκτικό πόσο λίγο βλέπουν οι άνθρωποι!), βρίσκεται στα χέρια σας η ευκαιρία να φέρετε κάτω στο νοητικό πεδίο τόσο μέρος του σχεδίου όσο μπορείτε. Νεφελώδης και αμυδρή θα είναι στην αρχή η από μέρους σας σύλληψη του σχεδίου κι όμως θ’ αρχίσει να υλοποιείται. Σπάνια στην αρχή θα μπορείτε να έρθετε σ’ επαφή μαζί του, γιατί το όραμα έρχεται δια του αιτιώδους σώματος και λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να κρατήσουν για πολύ χρόνο την υψηλή αυτή συνείδηση. Αλλά ο αγώνας για να κατανοήσουμε θα οδηγήσει σε αποτελέσματα και λίγο-λίγο η ιδέα θα περάσει στα συγκεκριμένα επίπεδα του νοητικού πεδίου. Τότε γίνεται συγκεκριμένη σκέψη, κάτι που μπορούμε σαφώς να οραματισθούμε και να οικειοποιηθούμε σαν βάση για σκέψη. 3. Αφού επιτευχθεί αυτό, τι έρχεται κατόπιν; Μια περίοδος κυοφορίας, μια περίοδος στην οποία δομείτε τη σκεπτομορφή σας για τόσο μέρος από το όραμα όσο μπορείτε να διακομίσετε στη συνείδησή σας. Αυτό πρέπει να γίνει αργά, γιατί είναι επιθυμητός ένας σταθερός κραδασμός και μια καλά δομημένη μορφή. Οι βιαστικές δουλειές δεν οδηγούν πουθενά. Καθώς δομείτε θα γίνει βαθμιαία αισθητή μια λαχτάρα, μια επιθυμία να δείτε αυτό το όραμα να μεταφέρεται στη γη και να το δείτε να γίνεται γνωστό και σ’ άλλους μεταξύ των υιών των ανθρώπων. Τότε ζωογονείτε τη σκεπτομορφή με τη δύναμη της θέλησής σας, επιδιώκετε να την κάνετε να είναι· ο ρυθμός γίνεται βαρύτερος και πιο αργός, το υλικό που δομήθηκε στη μορφή σας είναι αναγκαστικά τραχύτερο και βρίσκετε ότι η σκεπτομορφή σας του οράματος είναι ντυμένη με ύλη του νοητικού και αστρικού πεδίου. 4. Ευτυχής είναι ο μαθητής που μπορεί να φέρει το όραμα ακόμη πιο κοντά στην ανθρωπότητα και να το πραγματώσει σε ύπαρξη στο φυσικό πεδίο. Να θυμάστε αυτό, ότι η υλοποίηση οποιασδήποτε όψης του οράματος στο φυσικό πεδίο δεν είναι ποτέ έργο ενός ανθρώπου. Μόνο όταν γίνει αισθητό από τους πολλούς, μόνο όταν εργασθούν στην υλική του μορφή μπορούν οι συνδυασμένες προσπάθειές τους να το ελκύσουν σε εξωτερική εκδήλωση. Έτσι βλέπετε την αξία της εκπαίδευσης της κοινής γνώμης· φέρνει τους πολλούς βοηθούς στην αρωγή των λίγων οραματιστών. Πάντα ισχύει ο Νόμος· στην κάθοδο, η διαφοροποίηση. Οι δύο ή τρεις νιώθουν το σχέδιο ενορατικά· κατόπιν ο ρυθμός που εδραιώνουν με τη σκέψη τους παρασύρει την ύλη του νοητικού πεδίου σε δραστηριότητα· στοχαστές αδράχνουν την ιδέα. Είναι κάτι δύσκολο να το μάθει κανείς και δύσκολο να το κάνει, αλλά η ανταμοιβή είναι μεγάλη. Για όσους αγωνίζονται, μοχθούν και αντέχουν, η χαρά διπλασιάζεται όταν έρθει η υλοποίηση. Η χαρά της αντίθεσης θα είναι δική σας, γιατί ξέροντας το σκοτάδι του παρελθόντος θα γλεντήσετε στο φως της καρποφορίας· η χαρά της δοκιμασμένης κι αποδειγμένης συντροφικότητας θα είναι δική σας, γιατί τα χρόνια θα σας έχουν αποδείξει ποιοι είναι οι εκλεγμένοι σας σύντροφοι και με την κοινή οδύνη θα έρθει η ενίσχυση του δεσμού· η χαρά της ειρήνης μετά τη νίκη θα είναι δική σας, γιατί για τον κουρασμένο πολεμιστή οι καρποί της επίτευξης και της ανάπαυσης είναι διπλά γλυκείς·

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

273

η χαρά της συμμετοχής στο σχέδιο των Διδασκάλων θα είναι δική σας κι όλα είναι καλά όσα σας φέρνουν σε στενή συνάφεια μαζί Τους· η χαρά ότι βοηθήσατε να ανακουφισθεί ένας κόσμος σε ένδεια, ότι φέρατε φως σε σκοτεινιασμένες ψυχές, ότι θεραπεύσατε σε κάποιο βαθμό την ανοικτή πληγή της δυστυχίας του κόσμου, θα είναι δική σας και στη συνείδηση των ημερών που αναλώθηκαν καλά και την ευγνωμοσύνη των λυτρωμένων ψυχών έρχεται η βαθύτερη απ’ όλες τις χαρές – η χαρά που γνωρίζει ο Διδάσκαλος όταν συντελέσει στην ανύψωση ενός αδελφού λίγο παραπάνω στην κλίμακα. Είναι η χαρά που τίθεται ενώπιον όλων σας – και δε βρίσκεται πολύ μακριά. Έτσι εργασθείτε, όχι για τη χαρά αλλά προς τη χαρά· όχι για την ανταμοιβή, αλλά από εσώτερη ανάγκη να βοηθάτε· όχι για την ευγνωμοσύνη, αλλά από την παρόρμηση που έρχεται από το γεγονός ότι είδατε το όραμα και αντιληφθήκατε το ρόλο που πρέπει να παίξετε για να φέρετε αυτό το όραμα κάτω στη γη. Είναι χρήσιμο να διαφοροποιήσουμε την ευτυχία, τη χαρά και την ευδαιμονία: Πρώτο, η ευτυχία που έχει την έδρα της στα συναισθήματα και είναι μια αντίδραση της προσωπικότητας. Δεύτερο, η χαρά που είναι ποιότητα της ψυχής και γίνεται αντιληπτή στο νου όταν πραγματοποιηθεί η ευθυγράμμιση. Τρίτο, η ευδαιμονία που είναι η φύση του Πνεύματος και για την οποία οι εικασίες είναι άκαρπες μέχρι ν’ αντιληφθεί η ψυχή την εναδικότητά της με τον Πατέρα. Η αντίληψη αυτή ακολουθεί ένα προγενέστερο στάδιο όπου ο προσωπικός εαυτός είναι ενοποιημένος με την ψυχή. Συνεπώς η εικασία και η ανάλυση ως προς τη φύση της ευδαιμονίας είναι μάταιη για το μέσο άνθρωπο του οποίου οι μεταφορές και οι ορολογίες πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι προσωπικές και να σχετίζονται με τον κόσμο των αισθήσεων. Μήπως ο ζηλωτής αναφέρεται στην ευτυχία ή τη χαρά του; Αν αναφέρεται στην τελευταία πρέπει αυτή να έρχεται σαν αποτέλεσμα ομαδικής συνείδησης, ομαδικής αλληλεγγύης, ενότητας με όλα τα όντα και δεν πρέπει να ερμηνεύεται καθόλου με όρους ευτυχίας. Η ευτυχία έρχεται όταν η προσωπικότητα βρίσκει εκείνες τις συνθήκες που την ικανοποιούν στο ένα ή το άλλο μέρος της κατώτερης φύσης της· έρχεται όταν υπάρχει μια αίσθηση φυσικής ευημερίας, ικανοποίησης με το περιβάλλον ή τις προσωπικότητες που μας περιστοιχίζουν, ή ικανοποίησης με τις νοητικές μας ευκαιρίες κι επαφές. Ευτυχία είναι ο στόχος του χωριστού εαυτού. Όταν όμως επιδιώκουμε να ζούμε σαν ψυχές, δε λογαριάζεται η ικανοποίηση του κατώτερου ανθρώπου και βρίσκουμε χαρά στις ομαδικές μας σχέσεις και στην πρόκληση εκείνων των συνθηκών που οδηγούν σε καλύτερη έκφραση των ψυχών όσων προσεγγίζουμε. Αυτή η προσφορά χαράς στους άλλους προκειμένου να παραχθούν συνθήκες όπου θα μπορούν να εκφρασθούν καλύτερα, μπορεί να έχει ένα φυσικό αποτέλεσμα καθώς επιζητούμε να βελτιώσουμε τις υλικές τους συνθήκες, ή ένα συναισθηματικό αποτέλεσμα καθώς η παρουσία μας τους φέρνει ειρήνη και εξύψωση, ή ένα διανοητικό αποτέλεσμα καθώς τους διεγείρουμε σε διαύγεια σκέψης και κατανόηση. Αλλά το αποτέλεσμα πάνω μας είναι χαρά, γιατί η δράση μας υπήρξε

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

274

ανιδιοτελής και μη κτητική και δεν εξαρτήθηκε από τις περιστάσεις και την εγκόσμια θέση του ζηλωτή. Πολλή ευτυχία εγκαταλείπεται αναγκαστικά όταν η κακή υγεία κάνει αισθητή την πίεσή της, καθώς το περιβάλλον γίνεται δύσκολο και το “επισωρευμένο κάρμα πολλών γεννήσεων” βαραίνει, ή καθώς οι δυσχέρειες της οικογένειας, του έθνους ή της φυλής πιέζουν την ευαίσθητη προσωπικότητα. Η ευτυχία της νεότητας ή η εγωκεντρική ικανοποίηση του ιδιοτελούς μονωμένου προσώπου (που κρύβεται πίσω από την ασπίδα των προστατευτικών επιθυμιών του) δεν πρέπει να συγχέεται με τη χαρά. Είναι κοινοτοπία αλλά και αποκρυφιστικό παράδοξο να πούμε ότι στο μέσο της βαθιάς αγωνίας και δυστυχίας της προσωπικότητας μπορεί να γίνει γνωστή και αισθητή η χαρά της ψυχής. Αυτό όμως συμβαίνει και σ’ αυτό πρέπει να στοχεύει ο σπουδαστής. Μερικοί άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, επειδή κλείνουν τα μάτια τους στην αλήθεια, ή αυτοϋπνωτίζονται κρυμμένοι μέσα σ’ ένα κέλυφος πλάνης. Αλλά ο ζηλωτής φτάνει συχνά στο στάδιο όπου τα μάτια του είναι ορθάνοικτα· έμαθε να λέει την αλήθεια στον εαυτό του και δεν έκτισε κανένα διαχωριστικό τοίχο μεταξύ του εαυτού του και των άλλων. Είναι αφυπνισμένος και ζωντανός· είναι ευαίσθητος και συχνά υποφέρει. Απορεί γιατί αυτό που ο κόσμος ονομάζει ευτυχία και ειρήνη τον έχει προφανώς εγκαταλείψει και αναρωτιέται ποια θα είναι η έκβαση. Εμείς που επιτηρούμε και καθοδηγούμε απ’ την εσώτερη πλευρά, παρακολουθούμε με στοργική μέριμνα όλους εσάς που αγωνίζεστε στο κέντρο του αγώνα. Είμαστε σαν το προσωπικό του Γενικού Επιτελείου που παρακολουθεί την πορεία της μάχης από ένα ασφαλές ύψος. Στην ασφάλειά μας βρίσκεται η τελική σας επιτυχία, γιατί κρατούμε στα χέρια μας τη λύση πολλών προβλημάτων κι εφαρμόζουμε αυτή τη λύση όταν η μάχη έχει αντίθετη έκβαση. Ένα πράγμα θα ήθελα πάντα να θυμάστε. Έχει ζωτική σημασία. Είναι η δήλωση ότι στην καταστροφή της μορφής κρύβεται το μυστικό όλης της εξέλιξης. Μη νομίζετε πως αυτή είναι κοινοτοπία. Θα τη βλέπετε σε συνεχή εφαρμογή και χρειάζεται να είστε έτοιμοι για την κατάδειξή της. Οι Διδάσκαλοι χρησιμοποιούν τη μορφή μέχρις εσχάτων· επιδιώκουν να εργασθούν μέσα απ’ αυτή, φυλακίζοντας τη ζωή σε περιοριστικούς τοίχους για τόσο ακριβώς διάστημα όσο εξυπηρετείται ο σκοπός και η φυλή διδάσκεται μέσω αυτής της μορφής. Κατόπιν έρχεται ο καιρός που η μορφή δεν εξυπηρετεί πια τον προτιθέμενο σκοπό, οπότε η δομή ατροφεί, κρυσταλλώνεται και καταστρέφεται εύκολα. Η καταστροφή της αποβαίνει τότε ζήτημα εξαιρετικά μεγάλης μέριμνας και χρησιμότητας και η μορφή φεύγει, ενώ μια νέα μορφή παίρνει τη θέση της. Παρακολουθήστε και δείτε αν δεν είναι έτσι. Πάντα η δόμηση της μορφής, πάντα η χρησιμοποίησή της για όσο καιρό είναι δυνατό, πάντα η καταστροφή της μορφής όταν παρεμποδίζει και περιορίζει το επεκτεινόμενο φως και πάντα κατόπιν η γοργή οικοδόμηση μιας νέας μορφής. Αυτή ήταν η μέθοδος απ’ την αρχή των αιώνων. Στο βρεφικό στάδιο της φυλής οι μορφές διαρκούσαν για μεγάλο διάστημα. Η εξέλιξη εκινείτο πιο αργά, αλλά τώρα στην ανοδική τάση όλων των πραγμάτων η μορφή δεν έχει παρά σύντομη διάρκεια. Ζει ζωτικά για μια σύντομη περίοδο· κινείται

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

275

με ταχύτητα και κατόπιν αντικαθίσταται από μια άλλη μορφή. Αυτή η ταχύτητα θ’ αυξάνει, δε θα ελαττώνεται καθώς η συνείδηση ή η εσώτερη διεύρυνση της ζωής της φυλής θα δονείται με όλο και ταχύτερο κι ελαφρότερο ρυθμό. Είναι επίσης ανάγκη να φτάσετε στην αντίληψη ότι την τωρινή εποχή ένα από τα κύρια αντικείμενα της προσπάθειας από μέρους εκείνων που αποκαλείτε Πρεσβύτερους Αδελφούς της φυλής, είναι να διεγείρουν, να εξαγνίσουν και να συντονίσουν το αιθερικό σώμα. Το αιθερικό αυτό σώμα δεν είναι μόνο ένας διαβιβαστής της πράνα, αλλά είναι το μέσον όλων των ενεργειών που εξετάζουμε. Η σημασία του βρίσκεται και σ’ άλλες κατευθύνσεις: α. Όντας κυριολεκτικά από ύλη του φυσικού πεδίου, η αιθερική συνείδηση είναι το επόμενο βήμα για τη φυλή. Θα εκδηλωθεί στην αρχή σαν ικανότητα να βλέπουμε αιθερικά και να γνωρίζουμε την αιθερική ύλη. β. Είναι το άμεσο πεδίο εξερεύνησης μπροστά στο σύγχρονο επιστήμονα. Σε δέκα χρόνια πολλοί επαγγελματίες γιατροί θα το αναγνωρίζουν σαν ένα γεγονός της φύσης. γ. Οι περισσότερες αρρώστιες από τις οποίες υποφέρει το φυσικό σώμα επί του παρόντος, έχουν τις ρίζες τους στο αιθερικό σώμα. Υπάρχουν λίγες, αν υπάρχουν καθόλου, καθαρά φυσικές αρρώστιες. Η αρρώστια έχει την πηγή της σε καταστάσεις αστρικές και αιθερικές. δ. Το μυστικό της ασφαλούς και υγιούς ψυχόρασης και ψυχακοής εξαρτάται από την κάθαρση του αιθερικού φορέα. ε. Οι αιθερικές εκπορεύσεις των ανθρώπων μπορούν να αποβούν ισχυρά μολυσματικές. Στην κάθαρση συνεπώς αυτού του σώματος βρίσκεται το μυστικό μιας πιο εκλεπτυσμένης και πιο υγιούς ανθρωπότητας. Απ’ όπου και η σπουδαιότητα του αιθερικού. Υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι που θα τονιστούν αργότερα. Όταν λοιπόν αρχίζετε να σχηματίζετε τις ιδέες σας πάνω στο θέμα, είναι ένδειξη σύνεσης να περιορίζεστε σε αδρές γενικότητες ωσότου το όλο ζήτημα πάρει σαφές σχήμα στο νου σας. Όμως η εργασία πάνω στο αιθερικό σώμα από τη σκοπιά της Ιεραρχίας δεν περιορίζεται μόνο στα σώματα των ανθρώπων. Είναι μια πλανητική διεργασία. Το αιθερικό σώμα της ίδιας της γης υπόκειται σε μια συγκεκριμένη διέγερση. Το πνεύμα της γης, η μυστηριώδης αυτή οντότητα – όχι ο πλανητικός Λόγος – ζωογονείται κατά μια νέα έννοια και με τη διέγερσή του προκύπτουν πολλές ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Επιχειρείται με τρεις τρόπους: 1. Με την αύξηση του βαθμού κραδασμού των αιθερικών ατόμων, που προκαλείται από την έλευση της τελετουργικής ακτίνας. Αυτή δεν πρέπει ν’ απεικονισθεί σαν μια ξαφνική και βίαιη αλλαγή. Από τη σκοπιά του ανθρώπινου σπουδαστή ο βαθμός της αύξησης είναι φαινομενικά τόσο αργός και βαθμιαίος ώστε να είναι αδιόρατος. Ωστόσο η διέγερση υπάρχει και με την πάροδο των αιώνων θ’ αναγνωρισθεί. 2. Με τη δράση ορισμένων αστρικών δυνάμεων στο αιθερικό σώμα, που οδηγεί σε

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

276

αργές αλλά σαφείς αλλαγές στην ενδότερη δομή του ατόμου, στην είσοδο σε συνείδηση ενός ακόμη σπειρώματος και σε γενική τάνυση του όλου κόσμου του ατόμου. 3. Με τη χρήση στα εσώτερα πεδία απ’ τον Μαχατσόχαν ενός απ’ τα ισχυρά φυλαχτά της έβδομης ακτίνας. Θα μπορούσε να σημειωθεί ότι το πνεύμα της γης αφυπνίζεται αργά και βαθμιαία. Είναι στο ενελικτικό τόξο και θα περάσει στο εξελικτικό σε κάποιο αμυδρό και μακρινό μέλλον. Συνεπώς δε θα μας μεταφέρει μαζί του. Απλά εξυπηρετεί τώρα το σκοπό μας, προσφέροντάς μας στέγη μέσα στο σώμα του, όμως μένοντας σε απόσταση από μας. Συνεπώς οι ντέβα των αιθέρων επιταχύνονται στην εξέλιξη απ’ αυτή τη διέγερση και προσεγγίζουν επίσης περισσότερο το ιδεώδες τους. Με όλα όσα είπα αναφορικά με το αιθερικό σώμα των ανθρώπων, αναφορικά με τον πλανήτη, αναφορικά με το πνεύμα της γης, το κρίσιμο σημείο της όλης κατάστασης βρίσκεται στο γεγονός ότι οι πέντε ακτίνες την εποχή αυτή έχουν την έβδομη ακτίνα σαν τη δεσπόζουσα ακτίνα τους. Η έβδομη ακτίνα είναι η ακτίνα που ελέγχει το αιθερικό και τους ντέβα των αιθέρων. Ελέγχει το έβδομο υποπεδίο όλων των πεδίων, αλλά κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο έβδομο υποπεδίο του φυσικού πεδίου. Όντας επίσης στον τέταρτο γύρο, όταν μια ακτίνα έρχεται σε οριστική ενσάρκωση, όχι μόνο ελέγχει τα πεδία του ίδιου αριθμού, αλλά έχει μια ειδική επίδραση στο τέταρτο υποπεδίο. Σημειώστε πώς εργάζεται την εποχή αυτή στους τρεις κόσμους: 1. Ο τέταρτος αιθέρας, ο κατώτερος απ’ τους αιθέρες, θα είναι το επόμενο φυσικό πεδίο συνείδησης. Η αιθερική ύλη ακόμη και τώρα γίνεται ορατή σε μερικούς και θα είναι τελείως ορατή στο τέλος αυτού του αιώνα σε πολλούς. 2. Το τέταρτο υποπεδίο του αστρικού δέχεται την πλειονότητα των ανθρώπων όταν αποχωρούν κι επομένως μπορεί να επιτελεσθεί πολύ έργο για το μεγαλύτερο αριθμό. 3. Το τέταρτο νοητικό υποπεδίο είναι το πεδίο του ντεβαχάν. Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ Οι διάφορες ενέργειες που επιδρούν στο ανθρώπινο ον κι επιφέρουν την ανέλιξή του, αποτελούν το πεδίο της εμπειρίας του. Αυτές οι δύο λέξεις – ανέλιξη κι εμπειρία – πρέπει πάντα να συνδέονται, γιατί η μια παράγει την άλλη. Καθώς υπόκειται κάποιος σε εμπειρία στο μορφικό κόσμο, προωθείται μια παράλληλη ανέλιξη της συνείδησης. Καθώς αυτή η ανέλιξη επιφέρει διαρκείς αλλαγές στην αντίληψη κι έναν επακόλουθο συνεχή αναπροσανατολισμό σε μια νέα κατάσταση επίγνωσης, οδηγεί αναγκαστικά σε νέα εμπειρία – εμπειρία καινούργιων φαινομένων, νέων καταστάσεων ύπαρξης και συνθηκών διάστασης άγνωστων ως τώρα. Απ’ όπου και η συχνή αντίδραση του μαθητή στο γεγονός ότι για τον ίδιο δεν υπάρχει προς το παρόν κανένα σημείο ειρήνης. Η ειρήνη ήταν ο αντικειμενικός σκοπός του Ατλάντειου ζηλωτή. Η αντίληψη είναι ο σκοπός του Άρειου μαθητή. Δεν μπορεί ποτέ να είναι στατικός· δεν μπορεί ποτέ να εφησυχάσει· προσαρμόζεται διαρκώς σε νέες συνθήκες· μαθαίνοντας συνεχώς να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

277

λειτουργεί εκεί κι έπειτα βρίσκοντάς τες να φεύγουν για να κάνουν τόπο με τη σειρά τους σε νέες. Αυτό συνεχίζεται ωσότου η συνείδηση σταθεροποιηθεί στον Εαυτό, στον Έναν. Τότε ο μυημένος γνωρίζει τον εαυτό του σαν την επιτηρούσα Ενότητα που παρακολουθεί τη φαινόμενη φαντασμαγορία της ζωής μέσα στη μορφή. Περνά από μια αίσθηση ενότητας σε μια αίσθηση δυαδικότητας κι από εκεί πάλι σε μια ανώτερη ενότητα. Πρώτα ο Εαυτός ταυτίζεται με τη μορφική όψη σε τέτοια έκταση ώστε κάθε δυαδικότητα εξαφανίζεται μέσα στην πλάνη ότι ο Εαυτός είναι η μορφή. Έχουμε τότε τη μορφή να συνιστά προφανώς όλα όσα υπάρχουν. Αυτό ακολουθείται από το στάδιο όπου ο ενοικών Εαυτός αρχίζει ν’ αποκτά επίγνωση του Εαυτού του καθώς και της μορφής και τότε μιλούμε με όρους ανώτερου και κατώτερου εαυτού· μιλούμε για τον εαυτό και τα περιβλήματά του και για τον εαυτό και το μη-εαυτό. Το δυαδικό αυτό στάδιο είναι εκείνο του ζηλωτή και του μαθητή ως τη στιγμή της εκγύμνασής του για την τρίτη μύηση. Αρχίζει με τη γνώση ότι είναι μια πνευματική οντότητα περιορισμένη στη μορφή. Η συνείδησή του για μια μακρά χρονική περίοδο παραμένει κατεξοχήν εκείνη της μορφής. Βαθμιαία αυτή αλλάζει – τόσο βαθμιαία ώστε ο ζηλωτής μαθαίνει το μάθημα της υπομονής (ακόμη κι ως το σημείο να υπομένει το μη-εαυτό!), ωσότου έρθει μια ζωή ισορροπίας όπου κανένας δεν υπερισχύει. Αυτή προκαλεί στον άνθρωπο μια κατάσταση φαινομενικής αρνητικότητας και αδράνειας που μπορεί να διαρκέσει για μια ή δύο ζωές και φαίνεται να επιτυγχάνει ελάχιστα σε αμφότερες τις κατευθύνσεις. Αυτή είναι για τους εργάτες μια πολύτιμη νύξη στις συναλλαγές τους με τους ανθρώπους. Κατόπιν το σημείο ισορροπίας αλλάζει και η ψυχή φαίνεται να υπερισχύει απ’ τη σκοπιά της επιρροής κι ολόκληρη η όψη συνείδηση αρχίζει να μετατοπίζεται στην ανώτερη από τις δύο όψεις. Η δυαδικότητα ωστόσο διαρκεί ακόμη, αφού ο άνθρωπος ταυτίζεται μερικές φορές με την ψυχή του και μερικές φορές με τη μορφική του φύση· είναι το στάδιο όπου συναντούμε την εποχή αυτή τόσους πολλούς ειλικρινείς μαθητές. Λίγο-λίγο ωστόσο “απορροφάται” στην ψυχή κι έτσι έρχεται σ’ επικοινωνία με όλες τις όψεις της ψυχής σ’ όλες τις μορφές, ωσότου ανατείλει η μέρα που θ’ αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τίποτε εκτός της ψυχής και τότε επέρχεται η ανώτερη κατάσταση ενότητας. Τα σημεία αυτά χρειάζονται εξέταση και είναι πολύτιμα γιατί υπάρχουν σχολές σκέψης (όπως είναι η Βεδάντα κι άλλες μυστικιστικές ομάδες στοχαστών) που τονίζουν τη ζωική όψη και φαίνεται ν’ αρνούνται τη δυαδικότητα. Άλλες σχολές (όπως η Θεοσοφική, παρά τις διαψεύσεις) διδάσκουν το γεγονός του εαυτού και του μηεαυτού κι επομένως μπορούν να ερμηνευθούν με όρους δυαδικότητας. Αμφότερες είναι ορθές και αμφότερες χρειάζονται η μια την άλλη. Πρέπει να θυμάστε ότι στη διεργασία της εκδήλωσης εργαζόμαστε από μια σχετική ενότητα μέσω της δυαδικότητας προς μια άλλη ενότητα, με τον ακόλουθο τρόπο: 1. Ενότητα της μορφής, όπου ο εαυτός ταυτίζεται έκδηλα με τη μορφή και απορροφάται στη μορφική ζωή. 2. Δυαδικότητα με μια κυμαινόμενη μετατόπιση μπρος και πίσω μεταξύ του εαυτού και της μορφής, ενώ η εστία της συνείδησης είναι κάποτε στο ένα και κάποτε στο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

278

άλλο. 3. Ενότητα της ψυχής, όπου τίποτε εκτός της ψυχής δε φαίνεται να υφίσταται και μόνο η ύπαρξη καταγράφεται στη συνείδηση. Έτσι βρίσκουμε ότι αμφότερες οι σχολές είναι ορθές κι ότι η δυαδική έννοια είναι ένα βήμα στο δρόμο προς την ουσιαστική ένωση με τη Μία Ζωή. Πρέπει να θυμάστε ότι όπως ακριβώς το πεδίο μάχης (η κουρουκσέτρα) για το ζηλωτή ή δόκιμο είναι το αστρικό πεδίο, έτσι και το πεδίο μάχης για το μαθητή είναι το νοητικό πεδίο. Εκεί είναι η κουρουκσέτρα του. Ο ζηλωτής πρέπει να μάθει να ελέγχει τη συναισθηματική ψυχιστική του φύση με τον ορθό έλεγχο του νου κι αυτό επιδιώκει να τονίσει ο Κρίσνα καθώς εκγυμνάζει τον Αρζούνα να κάνει το επόμενο βήμα στο ορθό όραμα. Ο μαθητής πρέπει να προωθήσει τη νοητική αυτή προσοχή και με την ορθή χρήση του νου να επιτύχει μια ανώτερη αντίληψη και να φέρει σε ενεργό χρήση έναν ακόμη ανώτερο παράγοντα – εκείνον της ενόρασης. Μέσα του ο ζηλωτής επαναλαμβάνει τη φυλετική ανέλιξη και αναπαριστάνει το φυλετικό δράμα· και για να το αντιληφθούμε πρέπει να συλληφθούν ορισμένα γεγονότα γι’ αυτό το δράμα και το έργο της Ιεραρχίας, τα οποία απαριθμώ εδώ: 1. Το κίνημα για τη διάδοση της Μυστικής Δοξασίας έχει ηλικία δέκα οκτώ εκατομμυρίων ετών. 2. Μόνο τέσσερις από τους αρχικούς Πρωταίτιους παραμένουν ακόμη μαζί μας. Το έργο (παρωθητικό και ελεγκτικό) βρίσκεται πια στα χέρια τριών ομάδων ζωών, αν μπορεί να εκφρασθεί έτσι: α. Στα χέρια εκείνων από τη Γήινη Ανθρωπότητά μας που εξοπλίσθηκαν έτσι ώστε να υπηρετούν. β. Στα χέρια ορισμένων Υπάρξεων που ήρθαν στη γήινη εξελικτική μας διάταξη από άλλες πλανητικές διατάξεις. γ. Στα χέρια ενός μεγάλου αριθμού ντέβα υπερανθρώπινης εξέλιξης. Αυτοί στο σύνολό τους σχηματίζουν την απόκρυφη Ιεραρχία του πλανήτη, εργαζόμενοι σε τρεις κύριες υποδιαιρέσεις και σε επτά ομάδες, όπως περιγράφεται σε πολλά Θεοσοφικά βιβλία και συνοψίζεται στη Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή. 3. Στα πρώτα στάδια η Ιεραρχία αυτή αποκαλείτο με διάφορα ονόματα· μεταξύ άλλων ονομαζόταν Ναός του Ιμπέζ. 4. Ας εξετάσουμε την ίδρυση του Ναού του Ιμπέζ. Για να το κάνουμε θα χρειαστεί να εξετάσουμε την περίοδο της έλευσης της Λευκής Αδελφότητας στη γη και το άμεσο πρόβλημα ενώπιόν Της· συνεπάγεται την αναγνώριση ορισμένων γεγονότων που ποτέ δεν εξετάσθηκαν επαρκώς. Είναι αναγνωρισμένο γεγονός στον αποκρυφισμό ότι για τη γήινη ανθρωπότητά μας η έλευση της απόκρυφης Ιεραρχίας σημείωσε εποχή· προκάλεσε δύο πράγματα: Την οριστική αποκρυστάλλωση της ομαδικής εκείνης ψυχής που τώρα αποκαλείται τέταρτο ή ανθρώπινο βασίλειο. Τη διέγερση του μάνας ή νου στο ζωάνθρωπο, μ’ έναν τριπλό τρόπο:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

279

α. Με την άμεση ενσάρκωση ορισμένων μελών της Λευκής Αδελφότητας, που με τον τρόπο αυτό εισήγαγαν τους νέους και αναγκαίους παράγοντες με τη μεταβίβαση στα παιδιά τους. β. Με τη σαφή εμφύτευση στο ζωάνθρωπο εκείνου που καλείται στις απόκρυφες Γραφές “σπινθήρας του νου”. Είναι απλά ένας εικονικός τρόπος παράστασης της δημιουργίας, με μια άμεση πράξη, της αναγκαίας νοητικής μονάδας ή του νοητικού οργάνου της σκέψης μέσα στο αιτιώδες ή πνευματικό σώμα. γ. Με τη βαθμιαία διέγερση της νοητικής ικανότητας στο ζωάνθρωπο και τη σταθερή ζωογόνηση του λανθάνοντος σπέρματος του νου μέχρι ν’ ανθοφορήσει σαν εκδηλωμένος νους. Αυτά κάλυψαν μια τεράστια χρονική περίοδο και παρότι η Αδελφότητα εγκατέστησε το αρχηγείο της στη Σαμπάλλα και κατεύθυνε από εκεί τις δραστηριότητές της, προέκυψε η ανάγκη κατά τη διάρκεια της πρώτης υποφυλής της Ατλάντειας Φυλετικής Ρίζας να γίνουν ορισμένες προσπάθειες, αν επρόκειτο η εξέλιξη της φυλής να προχωρήσει σύμφωνα με το σχέδιο. Οι σπουδαστές αυτών των μυστηρίων χρειάζεται να θυμούνται πως μολονότι η Σαμπάλλα αναφέρεται σαν να υφίσταται σε φυσική ύλη και να κατέχει μια συγκεκριμένη θέση στο χώρο, η αναφερόμενη φυσική ύλη είναι αιθερική κι ο Κύριος του Κόσμου και οι βοηθοί Του των ανώτερων βαθμών κατέχουν σώματα σχηματισμένα από αιθερική ύλη. 5. Αποφασίσθηκε πριν δέκα επτά περίπου εκατομμύρια χρόνια (η έλευση της Ιεραρχίας και η ίδρυση της Σαμπάλλα έγιναν πριν περίπου δέκα οκτώ και μισό εκατομμύρια χρόνια) να υπάρξει στο πυκνό φυσικό πεδίο μια οργάνωση κι ένα αρχηγείο για τα μυστήρια και να υπάρξει μια ομάδα Μυστών και Τσόχαν που θα λειτουργούσαν σε πυκνά φυσικά σώματα, για να αντιμετωπισθεί έτσι η ανάγκη της γοργά αφυπνιζόμενης ανθρωπότητας. 6. Η πρώτη προφυλακή της Σαμπαλλικής Αδελφότητας ήταν ο αρχικός ναός του Ιμπέζ που βρισκόταν στο κέντρο της Νότιας Αμερικής κι ένας από τους κλάδους του σε μια πολύ κατοπινή περίοδο βρισκόταν στους θεσμούς των αρχαίων Μάγια και στη βασική λατρεία του Ηλίου σαν πηγής ζωής στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Ένας δεύτερος κλάδος εγκαθιδρύθηκε αργότερα στην Ασία και του κλάδου αυτού εκπρόσωποι είναι οι μύστες των Ιμαλαΐων και της νότιας Ινδίας, παρότι το έργο άλλαξε υλικά. Σε μεταγενέστερη χρονολογία της σημερινής θα γίνουν ανακαλύψεις που θα φανερώσουν την πραγματικότητα της παλιάς μορφής του ιεραρχικού έργου· αρχαία αρχεία και μνημεία θ’ αποκαλυφθούν, μερικά πάνω από το έδαφος και πολλά σε υπόγειες κρύπτες. Καθώς θα διανοίγονται τα μυστήρια της Κεντρικής Ασίας, στην περιοχή που εκτείνεται από τη Χαλδαία και τη Βαβυλώνα δια του Τουρκεστάν στη Μαντζουρία περιλαμβάνοντας την έρημο Γκόμπι, σχεδιάσθηκε ν’ αποκαλυφθεί μεγάλο μέρος της πρώιμης ιστορίας των εργατών του Ιμπεζχάν. Μπορεί να σημειωθεί εδώ το γεγονός ότι η λέξη Ibez έχει κυριολεκτικά τη φύση ακροστοιχίδας που συγκαλύπτει το αληθινό όνομα του πλανητικού Λόγου της γης, μία απ’ τις αρχές του Οποίου λειτουργεί στον Σανάτ Κουμάρα, καθιστώντας Τον έτσι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

280

άμεση ενσάρκωση του πλανητικού Λόγου και έκφραση της θείας Του συνείδησης. Τα τέσσερα αυτά γράμματα είναι τα πρώτα γράμματα των πραγματικών ονομάτων των τεσσάρων Αβατάρ στις τέσσερις σφαίρες της γήινης αλύσου μας, οι οποίοι ενσωμάτωσαν τέσσερις από τις θείες αρχές. Τα γράμματα Ι Β Ε Ζ δεν είναι τα αληθινά Σενσαρικά γράμματα, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια τόσο ανακριβής έκφραση για μια ιδεογραφική γλώσσα, αλλά είναι απλά μια εξευρωπαϊσμένη παραμόρφωση. Η αληθινή έννοια κοινοποιείται μόνο στην τέταρτη μύηση, οπότε αποκαλύπτεται η φύση του πλανητικού Λόγου και πραγματοποιείται οριστική επαφή με τους τέσσερις Αβατάρ Του δια του άμεσου μεσολαβητικού έργου του Σανάτ Κουμάρα. 7. Και τώρα μια λέξη αναφορικά με το έργο των μυστών του Ιμπεζχάν και τα μυστήρια Τους· είναι ανάγκη να τονίσουμε εδώ ότι η όλη ροπή του έργου Τους ήταν κατά κάποιο τρόπο διαφορετική κι αυτό αναγκαστικά, από το έργο των μυστών της παρούσας εποχής. Ο αντικειμενικός Τους σκοπός ήταν να διεγείρουν το μυστικισμό και να διεγείρουν το βασίλειο του Θεού μέσα στο ανθρώπινο άτομο. Η φύση του έργου Τους είναι πολύ δύσκολο να κατανοηθεί από το μέσο άνθρωπο της εποχής μας, λόγω της διαφορετικής κατάστασης της συνείδησής του. Οι μύστες του Ιμπεζχάν έπρεπε να χειρισθούν μια ανθρωπότητα που ήταν στο νηπιακό της στάδιο, η πόλωσή της ήταν πολύ ασταθής και ο συντονισμός της ήταν πολύ ατελής. Υπήρχε πολύ λίγη νοητικότητα και οι άνθρωποι ήταν πρακτικά τελείως αστρικοί· λειτουργούσαν περισσότερο συνειδητά στο αστρικό πεδίο απ’ ό,τι στο φυσικό και ήταν μέρος του έργου των αρχικών αυτών μυστών που εργάζονταν υπό τις οδηγίες της Σαμπάλλα, ν’ αναπτύξουν τα ενεργειακά κέντρα της ανθρώπινης μονάδας, να διεγείρουν τον εγκέφαλο και να τον καταστήσουν πλήρως αυτοσυνείδητο στο φυσικό πεδίο. Ο αντικειμενικός Τους σκοπός ήταν να επιφέρουν την αντίληψη της ένδον βασιλείας του Θεού και δινόταν ελάχιστη προσοχή (στην από μέρους Τους εκγύμναση των μαθητών Τους) για να επιφέρουν την αντίληψη του Θεού στη φύση ή σε άλλες μονάδες. Ήταν ανάγκη τις μέρες εκείνες να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι σαφέστερα φυσικές απ’ ό,τι επιτρέπεται τώρα κι αυτές οι μέθοδοι φυσικής διέγερσης χρησιμοποιήθηκαν και διδάχθηκαν οι νόμοι της ενέργειας όπως εργάζονται δια των διαφόρων κέντρων, ωσότου ήρθε ο καιρός που έγινε μια άλλη μεγάλη αλλαγή στις ιεραρχικές μεθόδους και η θύρα από το ζωικό βασίλειο στο ανθρώπινο έκλεισε κι άνοιξε η θύρα της μύησης. Θεωρήθηκε την εποχή εκείνη ότι ο άνθρωπος ήταν πια αρκετά εγωκεντρικός και αρκετά ατομικοποιημένος για να επιτραπεί μια δραστική αλλαγή στη μέθοδο και πρακτική. Όλα αυτά χρειάστηκαν μια απέραντη περίοδο χρόνου και είναι τα υπολείμματα των πρώιμων πρακτικών του Ναού που έφθασαν σε μας στην εκφυλισμένη φαλλική διδασκαλία, την Ταντρική μαγεία και τις πρακτικές των Χάθα Γιόγκι. Η νηπιακή ανθρωπότητα των Λεμούρειων και πρώτων Ατλάντειων ημερών έπρεπε να διδαχθεί αυτό που μέσω συμβόλων και μεθόδων οι οποίες θα ήταν για μας χονδροειδείς, απίθανες και τέτοιας φύσης ώστε η φυλή θα έπρεπε να τις είχε υπερβεί εδώ και πολλά εκατομμύρια χρόνια. 8. Τον καιρό που άνοιξε η θύρα της μύησης πολλά εκατομμύρια χρόνια πριν, η Στοά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

281

κατέληξε σε δύο αποφάσεις: Ότι η ατομικοποίηση πρέπει να σταματήσει ωσότου ο άνθρωπος όχι μόνο θα συντόνιζε το φυσικό και το αστρικό σώμα και θα μπορούσε να σκέφτεται αυτοσυνείδητα, αλλά και θα ξεπερνούσε επίσης το φυσικό και το αστρικό. Όταν θ’ αποκτήσει ομαδική συνείδηση, τότε η θύρα στο βασίλειο της αυτοσυνείδησης θ’ ανοίξει πάλι. Ότι η ατραπός του μυστικισμού πρέπει να οδηγήσει τελικά στην αποκρυφιστική ατραπό κι ότι πρέπει να καταστρωθούν σχέδια για να μεταδοθεί διδασκαλία κι ότι πρέπει να οργανωθούν μυστήρια που θ’ αποκαλύπτουν τη φύση του Θεού σ’ όλα όσα είναι ορατά κι όχι μόνο μέσα στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος πρέπει να διδαχθεί πως μολονότι είναι άτομο, δεν είναι παρά μέρος ενός μεγαλύτερου όλου κι ότι τα συμφέροντά του πρέπει να υποταχθούν σ’ εκείνα της ομάδας. Βαθμιαία η διδασκαλία αναδιοργανώθηκε και το πρόγραμμα αυξήθηκε· λίγο-λίγο αναπτύχθηκαν τα μυστήρια καθώς οι άνθρωποι γίνονταν έτοιμοι γι’ αυτά, ώσπου έχουμε τις θαυμάσιες Σχολές Μυστηρίων της Χαλδαίας, της Αιγύπτου, της Ελλάδας και πολλές άλλες. 9. Τρία πράγματα θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν: α. Το σχετικά χαμηλό σημείο εξέλιξης πολλών ανθρώπων και η φυσιολογικά φυσική τους πόλωση. β. Το έργο των μαύρων μυστών και των οπαδών της αριστερής ατραπού. Όταν οι μύστες του Ιμπεζχάν (πάλι σύμφωνα με τις οδηγίες των Διδασκάλων της Σαμπάλλα) άρχισαν ν’ αποσύρονται στους Ναούς για να κάνουν πιο δύσκολη την κατάκτηση των μυστηρίων και να εργασθούν εναντίον των καταχρήσεων και των διαστρεβλώσεων, ένας αριθμός από τους άλλοτε οπαδούς Τους, πολλοί απ’ τους οποίους είχαν μεγάλη δύναμη και γνώση, Τους πολέμησαν κι έτσι έχουμε μια από τις αιτίες της εμφάνισης της μαύρης και της λευκής μαγείας κι έναν απ’ τους λόγους που τα εξαγνιστικά ύδατα του κατακλυσμού κρίθηκαν αναγκαία. γ. Οι ισχυρές σκεπτομορφές που δομήθηκαν στα αρχικά μυστήρια του Ιμπεζχάν και που (ιδιαίτερα στην Αμερική) δεν έχουν ακόμη καταστραφεί. Ο γιγάντιος αυτός “Ένοικος στο Κατώφλι” όλων των αληθινών Μυστηρίων πρέπει να σφαγιασθεί προτού ο ζηλωτής μπορέσει να προχωρήσει. 10. Το έργο των μυστών του Ιμπεζχάν και τα μυστήρια του Ναού του Ιμπέζ διαρκούν ακόμη κι εκτελούνται από τους διδασκάλους και μύστες σε φυσική ενσάρκωση σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Διδάσκουν την έννοια της ψυχής ή εγώ και της ανθρώπινης μονάδας, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να γίνει αυτό που είναι, ένας Θεός που περπατά στη γη και η κατώτερη φύση του (φυσική, αστρική και νοητική) να ελέγχεται πλήρως από την ψυχή ή την αγαπητική όψη κι αυτό όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά κι αληθινά. Όταν συμβεί αυτό, το φυσικό σώμα δε θα θέλγει τον πραγματικό άνθρωπο, η συναισθηματική φύση και το επιθυμητικό σώμα δε θα τον παραπλανούν, ούτε ο νους

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

282

θα αποκλείει εκείνο που είναι αληθινό και πνευματικό, αλλά ο Θεός θα χρησιμοποιεί τα τρία σώματα σαν φορείς υπηρεσίας της φυλής. Τότε το ανθρώπινο βασίλειο θα ξεπεραστεί κι ο άνθρωπος θα περάσει στο πνευματικό βασίλειο για να πάρει εκεί επιπρόσθετα μαθήματα, όπως ακριβώς η νηπιακή ανθρωπότητα όταν βγήκε απ’ το ζωικό βασίλειο εκγυμνάσθηκε και διδάχθηκε τις λειτουργίες και το έργο της από τους δασκάλους του Ιμπεζχάν. Στις Ατλάντειες μέρες ο στόχος που έθεσε ενώπιόν Της η Ιεραρχία των Δασκάλων ήταν η αφύπνιση στον άνθρωπο της αγαπητικής φύσης σαν ένα βήμα για την αφύπνιση του καρδιακού κέντρου. Για να το κάνουν αυτό οι Δάσκαλοι την εποχή εκείνη εστιάσθηκαν οι ίδιοι (εσκεμμένα και με πρόθεση) στο καρδιακό κέντρο και διάλεξαν να εργασθούν ολοκληρωτικά μέσω αυτού του κέντρου, υποτάσσοντας το νοητικό Τους εξοπλισμό και τη νοητική ενέργεια που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν στις απαιτήσεις της εποχής. Κρατούσαν τη νοητική Τους δύναμη σ’ εκκρεμότητα όταν εκγύμναζαν τους μυημένους, ως την εποχή που έφταναν την τρίτη μύηση. Στη δική μας φυλή οι συνθήκες έχουν αντιστραφεί. Η Ιεραρχία εργάζεται πια ολοκληρωτικά στα νοητικά επίπεδα, παρότι βασίζει κάθε προσπάθεια στις περασμένες επιτεύξεις αναφορικά με το καρδιακό κέντρο. Συνεπώς μέχρι την τρίτη μύηση οι μαθητές πρέπει να προσπαθούν να εργάζονται ολοκληρωτικά με νοητική ενέργεια, σε μια προσπάθεια να την ελέγξουν, να την κυριαρχήσουν και να τη χρησιμοποιήσουν. Η προσπάθειά τους συγκεντρώνεται κατόπιν στη διαβίβαση (από τα εγωικά επίπεδα) της βουλητικής όψης της ψυχής. Η θέληση αυτή πρέπει να επιβληθεί στην προσωπικότητα μέχρι ν’ αποβεί το αυτόματο της ψυχής. Τότε αναλαμβάνει τον έλεγχο η ενόραση και οι ενέργειες απ’ το ενορατικό ή βουδδικό πεδίο αρχίζουν να κάνουν την κρούση τους πάνω στη μορφική φύση, την προσωπικότητα. Πριν απ’ αυτή την περίοδο του ενορατικού ελέγχου μεσολαβούν πολλές ζωές στις οποίες η ενόραση μπορεί ν’ αρχίσει να παίζει το ρόλο της, οπότε ο σπουδαστής μαθαίνει την έννοια της φώτισης. Όμως μέχρι την τρίτη μύηση δεσπόζων παράγων είναι ο φωτισμένος νους κι όχι η καθαρή ενορατική αντίληψη ή καθαρή λογική. Μετά τη μεγάλη αυτή μύηση που σημαδεύει μια οριστική μετάβαση από τη μορφική συνείδηση, ο μυημένος μπορεί να λειτουργεί κατά βούληση στο πεδίο της ενόρασης κι ο νους περνά σταθερά στο περιθώριο ωσότου γίνει μέρος του ενστικτώδους μηχανισμού – τόσο μέρος της υποσυνείδητης ενστικτώδους φύσης όσο είναι η ενστικτώδης φύση που ο υλιστής ψυχολόγος τονίζει τόσο πολύ. Ενορατική αντίληψη, αγνή όραση, άμεση γνώση και η ικανότητα να χρησιμοποιούν τις αδιαφοροποίητες ενέργειες του Παγκόσμιου Νου, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των Αρείων μυστών. Χρησιμοποιώ τη λέξη “αδιαφοροποίητες” με την έννοια της ελευθερίας από την πολλαπλότητα· θα βρεθεί ότι ορισμένες κύριες διακρίσεις υπάρχουν ακόμη. Η θέληση της ψυχής, θεωρώντας την ψυχή αυτή ως ευρισκόμενη σε μια απ’ τις επτά Ακτίνες, υποκαθίσταται απ’ τη θέληση του Όλου. Αυτές δεν είναι παρά λέξεις που σημαίνουν ελάχιστα, ή έχουν το πολύ θεωρητική μόνο σημασία για τους σπουδαστές αυτής της ομάδας. Όταν σας λέω ότι η θέληση που διαβιβάζεται με το μέσον του ελεγχόμενου νου ενσωματώνεται σε επτά τύπους

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

283

ενέργειας και στους επτά αυτούς τύπους υπάρχουν αντίστοιχοι τύποι στην ανθρωπότητα, λέτε αναμφίβολα ότι αυτό είναι σαφές κι όχι τόσο δύσκολο να συλληφθεί. Όμως πράγματι καταλαβαίνετε; Επτά τύποι ενέργειας και επτά τύποι ανταποκριτικής νοητικότητας, που εξαρτώνται από τους επτά ακτινικούς τύπους! Σ’ αυτή τη δήλωση σημειώνουμε τις διαφοροποιήσεις της ψυχικής όψης όπως τις συλλαμβάνει ο νους. Είναι οι επτά διαφοροποιήσεις που παίρνουν τη θέση της πολλαπλότητας των διαφορών στις οποίες υπάγεται η μορφική όψη. Είναι ωστόσο διακρίσεις και διαφοροποιήσεις και διατηρούν το άδραγμά τους πάνω στον άνθρωπο μέχρι την τρίτη μύηση. Παρασύρεται απ’ αυτές σε ορισμένες κύριες δραστηριότητες και ζωικές τάσεις ανάλογα με την ιδιαίτερη ακτίνα του. Είναι νοητικές διακρίσεις. Όλες οι ψυχές στο νοητικό πεδίο παίρνουν τις μορφές των ηλιακών Αγγέλων, των θείων Υιών του νου. Έτσι έχουμε αυτές τις ομαδοποιήσεις κι έτσι έχουμε την εστίαση των ενεργειών δια των οποίων πραγματοποιείται το Σχέδιο των αιώνων μέσω επτά κύριων τμημάτων. Σ’ ένα κατοπινό στάδιο, όταν συντελεσθούν ορισμένες μεγάλες μεταβάσεις στη συνείδηση κι όταν η μορφή χάσει το άδραγμά της, ακόμη κι αυτές οι υποδιαιρέσεις εξαφανίζονται και το σχέδιο γίνεται ορατό σαν σύνολο, η ζωή γίνεται γνωστή στην ουσιώδη εναδικότητά της κι ο όρος ενάδα αρχίζει να έχει κάποια πραγματική σημασία. Οι σπουδαστές πρέπει πάντα τα θυμούνται ότι όλες οι διακρίσεις και οι κατηγορίες είναι νοητικά προϊόντα και οφείλονται στις τροποποιήσεις της αρχής της σκέψης και στον έλεγχο της μορφής από τη νοητική ενέργεια. Επειδή ο κεντρικός Στοχαστής του Σύμπαντος εργάζεται με τη δύναμη της σκέψης, το πρόβλημα της υπερπήδησης αυτών των διακρίσεων και διαφορών είναι σχεδόν ανυπέρβλητο, ωσότου έρθει ο καιρός που ο ζηλωτής θα περιέλθει υπό τον πλήρη έλεγχο της δεύτερης όψης της θεότητας και θα εξέλθει από την κυριαρχία της τρίτης ή υλικής όψης. Αλλά μέχρι την τρίτη μύηση, ακόμη και η δεύτερη όψη (η όψη της αγάπης) συνεπάγεται δυαδικότητα, γιατί ενυπάρχει στην ίδια την αγάπη. Πάντα υπάρχει ο Αγαπών κι ο αγαπημένος, ο Eπιθυμών και το επιθυμούμενο, ο Αναζητητής και το αναζητούμενο. Μόνο όταν η πρώτη όψη, εκείνη της ενεργοποιού ενοποιού Ζωής (που παρασύρει όλες τις μορφές κι όλες τις δυαδικότητες σε μια μεγάλη σύνθεση) γίνει αισθητή στην τρίτη μύηση, τα λόγια που υπαγόρευσα εδώ θα μεταδώσουν κάποια πρακτική έννοια ή αντίληψη. Ας απλοποιήσουμε τα πράγματα, αν μπορούμε, με τρεις σαφείς δηλώσεις· σ’ αυτές θα συνοψίσουμε το έργο που επιτελεί ο μαθητής, καθώς αγωνίζεται και κυριαρχεί τις ενέργειες του νοητικού κόσμου: 1. Το έργο στο νοητικό πεδίο παράγει την αντίληψη της δυαδικότητας. Ο μαθητής επιζητεί να σμίξει και να συγχωνεύσει την ψυχή με το φορέα της και να το κάνει συνειδητά. Επιζητεί να τα συγχωνεύσει σε μια ενότητα. Αποσκοπεί στην αντίληψη ότι εδώ και τώρα αποτελούν ΕΝΑ. Η ενοποίηση του εαυτού και του μη-εαυτού είναι ο αντικειμενικός του σκοπός. Το πρώτο βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση γίνεται όταν αρχίζει να μην ταυτίζεται πια με τη μορφή και ν’ αναγνωρίζει (στο διάστημα της μεταβατικής αυτής περιόδου) πως είναι μια δυαδικότητα.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

284

2. Ο νους, όταν χρησιμοποιείται ορθά, γίνεται συνεπώς ο καταγραφέας δύο τύπων ενέργειας ή δύο όψεων της εκδήλωσης της Μίας Ζωής. Καταγράφει κι ερμηνεύει τον κόσμο των φαινομένων. Καταγράφει κι ερμηνεύει τον κόσμο των ψυχών. Είναι ευαίσθητος στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης. Είναι εξίσου ευαίσθητος στο βασίλειο της ψυχής. Είναι η μεγάλη μεσολαβητική αρχή στο διάστημα της διπλής αναγνώρισης. 3. Αργότερα η ψυχή και το όργανό της γίνονται τόσο ενωμένα κι ενοποιημένα, ώστε η δυαδικότητα εξαφανίζεται και η ψυχή γνωρίζει τον εαυτό της ότι είναι όλα όσα υπάρχουν, όλα όσα υπήρξαν και όλα όσα θα υπάρξουν. Υπάρχει ένας περίεργος και αρχαίος Ατλάντειος ψαλμός που δε χρησιμοποιείται πια, αλλά στους μακρινούς εκείνους καιρούς ψαλλόταν από το μυημένο που έπαιρνε την τρίτη μύηση – την κορυφαία μύηση εκείνης της περιόδου. Έχει ως εξής. Η μετάφραση των συμβόλων με τα οποία ήταν γραμμένος κάνει αναπόφευκτη την απώλεια του ρυθμού και της ισχύος: “Στέκω μεταξύ Ουρανού και Γης! Βλέπω το Θεό· βλέπω τις μορφές που ο Θεός πήρε. Και τα δύο τα μισώ. Τίποτε δε σημαίνουν για μένα, γιατί το ένα δεν μπορώ να το φτάσω και για το κατώτερο απ’ τα δύο δεν έχω πια καμιά αγάπη. “Σχίζομαι. Το Χώρο και τη Ζωή του δεν μπορώ να τα γνωρίσω κι έτσι δεν τα θέλω. Το Χρόνο και τις μυριάδες μορφές του τα ξέρω καλά. Κρέμομαι μετέωρος μεταξύ των δύο, χωρίς να επιθυμώ κανέναν. “Ο Θεός απ’ τα ύψη του Ουρανού μιλά. Μια αλλαγή γίνεται. Ακούω με προσεκτικό αυτί και καθώς αφουγκράζομαι, γυρίζω το κεφάλι. Αυτό που βλέπω, αλλά η όραση δεν μπορεί να φτάσει, είναι πιο κοντά στην καρδιά μου. Οι παλιοί πόθοι επιστρέφουν, όμως πεθαίνουν. Οι παλιές αλυσίδες σπάνε με θόρυβο. Ορμώ μπροστά. “Μυριάδες φωνές μιλούν και σταματούν τα βήματά μου. Ο θόρυβος των ήχων της γης αποκλείει τη φωνή του Θεού. Γυρνώ απ’ το μονοπάτι που με οδηγεί μπροστά και βλέπω πάλι τις παλιές χαρές της γης και της σάρκας και των δικών μου. Χάνω τη θέα των αιώνιων πραγμάτων. Η φωνή του Θεού σβήνει. “Σχίζομαι πάλι, αλλά μόνο για λίγο. Μπρος και πίσω κινείται ο μικρός μου εαυτός, σαν πουλί που πετά στον ουρανό και κάθεται πάλι στο δέντρο. Όμως ο Θεός στον υψηλό Του τόπο διαρκεί πιο πολύ απ’ το μικρό πουλί. Έτσι ξέρω ότι ο Θεός θα νικήσει κι έπειτα θα σκλαβώσει εμένα και το νου μου.” * “Άκου το χαρμόσυνο παιάνα που ψάλλω· το έργο έγινε. Το αυτί μου είναι κουφό σ’ όλα τα καλέσματα της γης, εκτός από εκείνη τη μικρή φωνή των κρυμμένων ψυχών μέσα στις εξωτερικές μορφές, γιατί αυτές είναι σαν εμένα· μαζί τους είμαι ένα. “Η φωνή του Θεού αντηχεί καθαρή και στους τόνους και υπερτόνους της οι μικρές φωνές των μικρών μορφών ατονούν και σβήνουν. Κατοικώ σ’ έναν κόσμο ενότητας. Ξέρω πως όλες οι ψυχές είναι ένα. “Παρασύρομαι απ’ την παγκόσμια Ζωή και καθώς ορμώ στο δρόμο που πάει μπροστά – το δρόμο του Θεού – βλέπω όλες τις μικρότερες ενέργειες να σβήνουν. Είμαι ο Ένας· Εγώ, Θεός. Είμαι η μορφή στην οποία σμίγουν όλες οι μορφές. Είμαι η ψυχή στην οποία συγχωνεύονται όλες οι ψυχές. Είμαι η Ζωή και στη Ζωή αυτή μένουν όλες οι μικρές ζωές.”

Αυτά τα λόγια που ψάλλονταν στις αρχαίες φόρμουλες και σε ιδιάζοντες κι επιλεγμένους φθόγγους, ήταν πολύ ισχυρά και προκαλούσαν συγκεκριμένα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

285

αποτελέσματα σ’ ορισμένες αρχαίες τελετουργίες που από πολύ καιρό έχουν εκλείψει. Στις τρεις σύντομες δηλώσεις που έγιναν παραπάνω, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε μια τέταρτη, ως εξής: 4. Όταν η τσίττα, ή νοητικό υλικό, παρασυρθεί σε δραστηριότητα από τις αφηρημένες ιδέες (τις ενσωματωμένες σκέψεις του θείου νου, που μεταφέρουν την ενέργεια του δημιουργού τους και συνεπώς την αιτία των φαινομενικών αποτελεσμάτων στους τρεις κόσμους) κι όταν σ’ αυτή προστεθεί η θεία κατανόηση και η συνθετική αντίληψη της θέλησης και του σκοπού του Θεού, τότε οι τρεις όψεις του νου ενοποιούνται. Αυτές τις θίξαμε νωρίτερα και τις ονομάσαμε: 1. Υλικό του νου, ή τσίττα. 2. Αφηρημένο νου. 3. Ενόραση ή καθαρή λογική. Αυτές πρέπει να ενοποιηθούν στη συνείδηση του ζηλωτή. Όταν συμβεί αυτό, ο μαθητής έχει δομήσει τη γέφυρα (την αντασκάρανα) που συνδέει: 1. Την πνευματική τριάδα. 2. Το αιτιώδες σώμα. 3. Την προσωπικότητα. Όταν γίνει αυτό, το εγωικό σώμα εξυπηρέτησε το σκοπό του, ο ηλιακός Άγγελος έκανε το έργο του και η μορφική πλευρά της ύπαρξης δε χρειάζεται πια, όπως την καταλαβαίνουμε και τη χρησιμοποιούμε, σαν ένα μέσον εμπειρίας. Ο άνθρωπος εισέρχεται στη συνείδηση της Ενάδας, του ΕΝΟΣ. Το αιτιώδες σώμα διασπάται· η προσωπικότητα σβήνει και η πλάνη τελειώνει. Αυτή είναι η κορύφωση του Μεγάλου Έργου κι ακόμη ένας Υιός του Θεού εισέρχεται στον οίκο του Πατρός. Ότι μπορεί να εξέλθει από εκεί στον κόσμο των φαινομένων προκειμένου να εργασθεί με το Σχέδιο είναι πιθανό, αλλά δε θα χρειασθεί να υποστεί τις διαδικασίες της εκδήλωσης όπως η ανθρωπότητα. Μπορεί τότε να κατασκευάσει για το έργο το σώμα έκφρασής του. Μπορεί να εργασθεί με και δια της ενέργειας, όπως υπαγορεύει το Σχέδιο. Σημειώστε τις τελευταίες αυτές λέξεις γιατί κρατούν το κλειδί της εκδήλωσης. Η μελέτη των ενεργειών που ήρθαν στην προσοχή μας καθώς μελετούσαμε τον Κανόνα Χ, μας οδήγησε στην εξέταση: Της Ενέργειας της Προσωπικότητας: Εκπορεύεται από: α. Το συντονισμένο άνθρωπο. β. Τα κυρίαρχα ανθρώπινα όντα. γ. Ομάδες όπως: 1. Η Ιεραρχία των Μυστών. 2. Η ολοκληρωνόμενη Ομάδα των Μυστικιστών της Νέας Εποχής. Αυτός θα είναι ένας σημαντικός παράγων, γιατί αυτή η ομάδα των μυστικιστών κερδίζει σε δυναμικότητα κάθε χρόνο. Των Πλανητικών Ενεργειών: Εκπορεύονται από: α. Τους επτά πλανήτες.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

286

β. Τη Γη. γ. Τη Σελήνη. Μόνο λίγα πράγματα μπορούν να σημειωθούν γι’ αυτή την κατηγορία ενεργειών καθώς και την επόμενη, γιατί αυτή είναι σειρά Οδηγιών για το ζηλωτή κι όχι πραγματεία για την ενέργεια. Των Ηλιακών Ενεργειών: Εκπορεύονται από: α. Το φυσικό ήλιο. β. Κοσμικές πηγές. Σε κάθε σκέψη που αφορά αυτές τις ενέργειες πρέπει να θυμόμαστε ότι διοχετεύονται σε μας, ή μάλλον συνιστούν τα σώματα ορισμένων ζωών που ονομάζουμε ντέβα στις μείζονες κι ελάσσονες ομάδες τους κι ότι συνεπώς εργαζόμαστε όλη την ώρα μέσα σε σώματα ζωών κι έτσι τις επηρεάζουμε. Επομένως μερικοί από σας που μελέτησαν την Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός θα βρουν χρήσιμο να σημειώσουν τα ακόλουθα πληροφοριακά στοιχεία: 1. Οι κατώτατοι τύποι ντέβα ή δομητών στην εξελικτική Ατραπό είναι οι ιώδεις ντέβα· έπειτα έρχονται οι πράσινοι και τελευταίοι απ’ όλους οι λευκοί ντέβα. Όλοι αυτοί κυριαρχούνται από μια τέταρτη και ειδική ομάδα. Αυτοί ελέγχουν τις εξωτερικές διεργασίες της ύπαρξης στο φυσικό πεδίο. 2. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ωστόσο ότι σε μια κατώτερη βαθμίδα της εξελικτικής κλίμακας υπάρχουν κι άλλες ομάδες ζωών που εσφαλμένα καλούνται ντέβα, οι οποίες εργάζονται υπακούοντας το νόμο κι ελέγχονται από τις ανώτερες οντότητες. Υπάρχουν, για παράδειγμα, οι πυκνότερες μορφές της αεριώδους ζωής, που καλούνται συχνά σαλαμάνδρες, τα στοιχειακά του πυρός. Αυτές είναι απευθείας υπό τον έλεγχο του Κυρίου Άγκνι, Κυρίου του νοητικού πεδίου και στη νοητική αυτή εποχή έχουμε το στοιχείο του πυρός να υπεισέρχεται στη μηχανική της ζωής όσο ποτέ πριν. Εξαλείψτε τα προϊόντα που ελέγχονται απ’ τη θερμότητα και θα φέρετε τον πολιτισμό μας σ’ ένα τέλος· θα σταματήσετε όλα τα μέσα συγκοινωνίας κι όλους τους τρόπους φωτισμού· θα ρίξετε όλα τα εργοστάσια στα σκουπίδια. Βασικά πάλι αυτές οι πύρινες ζωές συναντώνται σε ό,τι καίει και στη θέρμη που συγκρατεί κάθε ζωικό σχηματισμό στη γη και προκαλεί την άνθιση όλων των ζωντανών πραγμάτων. 3. Σύμφωνα με το Νόμο των Αντιστοιχιών το νοητικό πεδίο έχει μια αναλογία με το τρίτο υποπεδίο του φυσικού πεδίου, το πεδίο στο οποίο εισέρχεται τώρα η επιστήμη. Ο νους έχει σαν κύρια έκφρασή του στον υλικό κόσμο ό,τι ονομάζουμε επιστημονικό μας πολιτισμό. 4. Ο Άγκνι κυβερνά το νοητικό πεδίο κι έχει επίσης κυριαρχία στο τρίτο υποπεδίο των αιθερικών πεδίων. Είναι ο Κύριος του πέμπτου ή νοητικού πεδίου, μετρώντας από πάνω προς τα κάτω, αν πρέπει κανείς να χρησιμοποιήσει αυτούς τους όρους χάρη συμβολισμού. Γι’ αυτό τον παγκόσμιο κύκλο ο Άγκνι είναι η δεσπόζουσα επιρροή, παρότι ο Ίντρα, Κύριος του βουδδικού ή ενορατικού επιπέδου, ασκεί ένα λεπτοφυή έλεγχο που σταθερά γίνεται ισχυρότερος. Όλη η ανθρωπότητα μοχθεί για το τέταρτο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

287

πεδίο της ένωσης μεταξύ των τριών ανώτερων και των τριών κατώτερων, αλλά την τωρινή στιγμή το πεδίο του νου ή του πυρός έχει τη μεγαλύτερη σημασία. 5. Χρειάζεται να θυμόμαστε ότι όπως ακριβώς σε ιδιαίτερες ενσαρκώσεις, οι άνθρωποι είναι εστιασμένοι ή πολωμένοι σε διάφορα σώματα – μερικές φορές στο αστρικό και μερικές φορές στο νοητικό – έτσι και την εποχή αυτή μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ο ίδιος ο πλανητικός μας Λόγος είναι εστιασμένος στο νοητικό Του Σώμα. Ειπώθηκε ότι αγωνίζεται για την τέταρτη κοσμική μύηση η οποία καθιστά εφικτή τη δική μας επίτευξη της τέταρτης Μύησης, γιατί μας μεταφέρει μαζί Του προς τα εμπρός και στο ιδιαίτερο επίπεδό μας επιτυγχάνουμε σαν κύτταρα μέσα στο Σώμα Του. 6. Με την πάροδο του χρόνου ο Ίντρα θ’ αναλάβει τον έλεγχο και θα εγκαινιασθεί η εποχή του αέρα. Όλο και περισσότερο καθώς θα εκδηλώνεται η βουδδική αρχή και θα επιτυγχάνεται η ενοποίηση θα βλέπουμε αυτή την εποχή του αέρα να έρχεται σε ύπαρξη. Μια επιβεβαίωση μπορεί να ιδωθεί στο βαθμιαίο έλεγχο του αέρα απ’ τους ανθρώπους. Με μια εσωτερική έννοια όλα στο μέλλον θα γίνουν ελαφρότερα, πιο αραιά και πιο αιθέρια. Επιλέγω τα λόγια μου με προσοχή. 7. “Ο Θεός ημών Πυρ καταναλίσκον”, αναφέρεται πρωταρχικά στον Άγκνι, τον ελέγχοντα παράγοντα αυτή την εποχή. Οι ντέβα του πυρός θα παίζουν έναν αυξανόμενα σπουδαίο ρόλο σ’ όλες τις γήινες διεργασίες. Σ’ αυτούς ανατέθηκε το έργο της εγκαινίασης της Νέας Εποχής, του νέου κόσμου και πολιτισμού και της νέας ηπείρου. Η τελευταία μεγάλη μετάβαση διευθυνόταν από τον Βαρούνα. 8. Ο Άγκνι δεν ελέγχει μόνο τα πυρά της γης ούτε κυβερνά μόνο το νοητικό πεδίο, αλλά συνδέεται σαφώς με το έργο της διέγερσης του ιερού πυρός, της κουνταλίνι. Σημειώστε πώς διατηρείται η αντιστοιχία. Ένα μεγάλο μέρος της πέμπτης φυλετικής ρίζας, ίσως τα τρία πέμπτα, βρίσκεται κοντά στη Δοκιμαστική Ατραπό και με τον ερχομό της νέας εποχής και την έλευση του Χριστού στον κατάλληλο χρόνο και στο δικό Του τόπο (σημειώστε την προσοχή με την οποία το εκφράζω· οι δογματικοί ισχυρισμοί με όρους των συγκεκριμένων διανοιών των ανθρώπων είναι ασύνετοι) πολλοί θα βρουν εφικτό να κάνουν την αναγκαία επιπρόσθετη προσπάθεια που συνεπάγεται η λήψη της πρώτης κύριας Μύησης. Θ’ αρχίσουν να περνούν απ’ το πέμπτο στο τέταρτο πεδίο. Ο Κύριος του Πυρός θα επιτύχει το ιδιάζον έργο του γι’ αυτό τον κύκλο, διεγείροντας το πυρ της κουνταλίνι στο μεγάλο αριθμό όσων είναι έτοιμοι. Αυτό θ’ αρχίσει στον παρόντα αιώνα και θα προωθηθεί ενεργά στα επόμενα χίλια χρόνια. Στο έργο σας θα σας υποδειχθούν αργότερα – όλα εξαρτώνται από τη δεξιότητά σας – μέθοδοι προσέγγισης αυτών των κυρίαρχων δυνάμεων, αλλά αυτό θα έρθει υποκειμενικά κι όχι με μαγικό έργο και φόρμουλες. Η επίτευξη του ορθού κραδασμού θα συντελέσει αυτόματα στη δημιουργία των ορθών συνθηκών και των ορθών σχέσεων. Θα ήθελα πάλι να τονίσω ότι δε θα σπαταλήσουμε χρόνο στις πλανητικές περιπλοκές και στην αλληλεπίδραση των ηλιακών ενεργειών, αλλά θ’ ασχοληθούμε με

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

288

τους νόμους της πρακτικής πνευματικής ζωής. Δε ζητώ παρά να δώσω λίγες σκέψεις που σχετίζονται με την επερχόμενη εποχή και θα επιτρέψουν στον άνθρωπο να προχωρήσει στην ένδοξη εκείνη κληρονομιά που του ανήκει και που σ’ αυτή πρέπει αναπόφευκτα να εισέλθει σύμφωνα με τον αγαθό Νόμο και δια της εμπειρίας της επαναγέννησης. Μέσω της επαναγέννησης μαθαίνει να κυριαρχεί και να χρησιμοποιεί ορθά τη μορφή. Όλες οι μορφές καθαυτές δεν αποτελούν εκφράσεις προσωπικότητας. Για να δικαιολογηθεί αυτός ο όρος πρέπει να υπάρχουν τρεις τύποι ενέργειας – τρεις τύποι που έσμιξαν, συγχωνεύθηκαν και συντονίσθηκαν σ’ ένα λειτουργικό οργανισμό. Προσωπικότητα είναι συνεπώς μια συνένωση νοητικής ενέργειας, συναισθηματικής ενέργειας και ζωτικής δύναμης και οι τρεις αυτές καλύπτονται, κρύβονται ή αποκαλύπτονται (σημειώστε αυτή την ορολογία) από ένα εξωτερικό κέλυφος ή μια μορφή πυκνής φυσικής ύλης. Το εξωτερικό αυτό περικάλυμμα είναι μια μορφή αρνητικής ενέργειας. Το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης τριών ενεργειών σε μια αντικειμενική μορφή είναι η αυτοσυνείδηση. Η συγχώνευσή τους παράγει εκείνη την αίσθηση της ατομικότητας που δικαιολογεί τη χρήση της λέξης “εγώ” και συσχετίζει όλα τα γεγονότα με κάποιο εαυτό. Όπου υπάρχει η κεντρική αυτή συνειδητή οντότητα, χρησιμοποιώντας το νου, αντιδρώντας αισθαντικά μέσω του συναισθηματικού σώματος και ενεργοποιώντας το πυκνό φυσικό (μέσω του ζωτικού σώματος), τότε έχουμε μια προσωπικότητα. Είναι μια αυτοσυνείδητη ύπαρξη σε μορφή. Είναι επίγνωση ταυτότητας σε σχέση με άλλες ταυτότητες κι αυτό αληθεύει εξίσου για το Θεό ή τον άνθρωπο. Είναι ωστόσο μια αίσθηση ταυτότητας που διαρκεί μόνο στο διάστημα της δημιουργικής διαδικασίας και για τόσο χρόνο όσο η υλική όψη και η όψη συνείδηση παρουσιάζουν την αιώνια δυαδικότητα της φύσης. Στην εξελικτική μας ανάπτυξη δε γίνεται αντιληπτή στις υπανθρώπινες μορφές· γίνεται αντιληπτή στο ανθρώπινο βασίλειο και γίνεται αντιληπτή αλλά συγχωνεύεται κι εξουδετερώνεται από τις ανώτερες μορφές και συνειδήσεις που αποκαλούμε υπερανθρώπινες. Προσωπικότητα είναι εκείνη η κατάσταση επίγνωσης που έχει το ρυθμιστικό της παράγοντα στο νοητικό υλικό, αλλά μπορεί να ξεπεραστεί όταν το νοητικό αυτό υλικό δεν ελέγχει πλέον. Επειδή το ατομικό νοητικό υλικό είναι ακέραιο μέρος του Παγκόσμιου Νου κι επειδή η αρχή του νου είναι έμφυτη σ’ όλες τις μορφές, η αίσθηση της ατομικότητας και της αυτεπίγνωσης είναι πάντα αιώνια εφικτή. Όμως στις ανώτερες καταστάσεις συνείδησης υποβιβάζεται τελικά σε υποδεέστερη θέση. Ο Θεός, λόγου χάρη, μπορεί πάντα και αιώνια να έχει επίγνωση εκείνης της πραγματικότητας που συνιστά τον εαυτό και διέπει την ακεραιότητα του ηλιακού συστήματος και της ηλιακής αλληλεπίδρασης με άλλα συστήματα, αλλά η συνείδηση της θειότητας και η επίγνωση της ηλιακής Θεότητας δεν ασχολείται πρωταρχικά με την εαυτότητα. Αυτή – σαν αποτέλεσμα περασμένων παγκόσμιων περιόδων και εμπειρίας – βρίσκεται κάτω από το κατώφλι της θείας συνείδησης κι έχει γίνει μέρος της κοσμικής ενστικτώδους φύσης όσο και οποιαδήποτε απ’ τις ανθρώπινες ενστικτώδεις ιδιότητες. Η εστία της Αιώνιας Προσοχής (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τόσο ασυνήθιστη φράση όπου οι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

289

λέξεις είναι αναγκαστικά σχεδόν χωρίς αξία!) βρίσκεται σε βασίλεια επίγνωσης πέρα από την κατανόησή μας. Βρίσκεται τόσο πέρα απ’ τη γνώση μας όσο η επίγνωση ενός Διδασκάλου της Σοφίας βρίσκεται πέρα απ’ τη γνώση ενός μυρμηγκιού ή ποντικού. Συνεπώς είναι ανώφελο για μας να επιμείνουμε σ’ αυτή. Για μας υπάρχει η επίτευξη της προσωπικότητας, ή μιας πλήρους καταγραφής ή επίγνωσης του ενοικούντος εαυτού· απομένει τότε η χρησιμοποίηση αυτής της προσωπικότητας και η θυσία της τελικά για το ομαδικό καλό, με την επακόλουθη συγχώνευση του εαυτού στον έναν Εαυτό και το σμίξιμο της ατομικής ψυχής (συνειδητά και θεληματικά) με την Υπερψυχή. “Εγώ ειμί” – η κραυγή κάθε ανθρώπινου όντος· “Εγώ ειμί ο” – η κραυγή κάθε προσωπικότητας που αντιλαμβάνεται την εαυτότητά της και χρησιμοποιεί την προσωπικότητά της για να εκφράσει τη θέληση της ενοικούσας οντότητας, του αληθινού προσώπου. “Εγώ ειμί ο Ων” – η κραυγή της ατομικής ψυχής καθώς χάνεται μέσα στο όλο και αντιλαμβάνεται την εναδικότητά της με την ψυχή ή τον εαυτό του παντός. Τα χαρακτηριστικά του ατόμου που αρχίζει να λειτουργεί σαν προσωπικότητα, θα μπορούσαν ν’ απαριθμηθούν σύντομα ως εξής. Είναι απλά και σαφή και κατεξοχήν ιδιοτελή. Ας μη λησμονούμε ότι το πρωτόγονο βήμα πάνω στο δρόμο της εαυτότητας είναι κατ’ ανάγκη η ιδιοτέλεια. Ας θυμόμαστε εξίσου καλά ότι το πρώτιστο εμπόδιο για μια προχωρημένη και πολύ εξελιγμένη προσωπικότητα είναι η εαυτότητα, ή η παράταση της ιδιοτελούς στάσης. Τα χαρακτηριστικά συνεπώς στην αλληλοδιάδοχη ανάπτυξή τους είναι τα ακόλουθα: 1. Η ικανότητα να λέμε εγώ είμαι, εγώ επιθυμώ, εγώ ποθώ, εγώ θέλω. 2. Η συνείδηση της ύπαρξης στο κέντρο του μικροσκοπικού μας σύμπαντος. “Γύρω μου οι Ουρανοί κινούνται και τα αστέρια περιφέρονται στις τροχιές τους”, είναι το έμβλημα αυτού του σταδίου. 3. Η αίσθηση του δράματος και η ικανότητα να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν το κέντρο του περιβάλλοντός μας. 4. Η αίσθηση της ευθύνης και η τάση να θεωρούμε τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας που μας περιστοιχίζουν σαν εξαρτώμενα από μας. 5. Η αίσθηση της σπουδαιότητας – η απόρροια του παραπάνω. Εμφανίζεται σαν δύναμη κι επιρροή εκεί όπου υπάρχει μια πραγματική και σταθερά αφυπνιζόμενη οντότητα πίσω από το ‘πρόσωπο’ και σαν καυχησιολογία και κομπορρημοσύνη εκεί όπου λειτουργεί ένα μικρό ιδιοτελές πλάσμα. 6. Η δύναμη να χρησιμοποιούμε ολόκληρο τον εξοπλισμό μας έτσι ώστε ο νους κι ο εγκέφαλος να λειτουργούν συγχρονισμένα κι ως εκ τούτου η συναισθηματική φύση να υποτάσσεται, ν’ αναστέλλεται ή να ελέγχεται. Συνεπάγεται τη σταθερή ανάπτυξη της δύναμης να χρησιμοποιούμε τη σκέψη. 7. Η ικανότητα να ζούμε μια συντονισμένη ζωή, έτσι ώστε ολόκληρος ο άνθρωπος να λειτουργεί και να καθοδηγείται από το σκοπό (που εκφράζει την ενέργεια της θέλησης), από την επιθυμία (που εκφράζει την ενέργεια της συναισθηματικής ή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

290

ψυχιστικής φύσης) και από τη ζωτικότητα που παρασύρει το φυσικό φορέα σε ευθυγράμμιση με το σκοπό και την επιθυμία. 8. Η δύναμη να επηρεάζουμε, να παρασύρουμε, να καθοδηγούμε και να κρατούμε τους άλλους μέσα στην ακτίνα του ατομικού σκοπού και επιθυμίας. Όταν προσεγγισθεί αυτό το στάδιο, οι τρεις ενέργειες που συνιστούν την προσωπικότητα έχουν επιτυχώς συγχωνευθεί και σμίξει κι ο μηχανισμός ή το όργανο του ενοικούντος εαυτού είναι ένα χρησιμοποιήσιμο και πολύτιμο εφόδιο. Ο άνθρωπος είναι μια ισχυρή προσωπικότητα και γίνεται το κέντρο μιας ομάδας· βρίσκει ότι είναι εστιακό σημείο άλλων ζωών κι ένα μαγνητικό άτομο με επιρροή που δεσπόζει σε άλλους, συντονίζοντας ανθρώπινες μονάδες σε ομάδες και οργανισμούς. Γίνεται αρχηγός οργανώσεων και κομμάτων, θρησκευτικών και πολιτικών σωμάτων και σ’ ορισμένες περιπτώσεις εθνών. Έτσι οι κυρίαρχες προσωπικότητες έρχονται σε ύπαρξη και βρίσκουν τον εαυτό τους· ανακαλύπτουν έτσι τη διάκριση μεταξύ του κέντρου δύναμης – του εαυτού – και του εξοπλισμού· τελικά αποκτούν συνείδηση του προορισμού με την αληθινή έννοια του όρου. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η αλληλοδιάδοχη ανάπτυξη συνοδεύεται από μια εσώτερη ανάπτυξη της ψυχικής επίγνωσης, μολονότι ο τρόπος έκφρασης της εσώτερης αυτής ανάπτυξης εξαρτάται κυρίως από την ακτίνα στην οποία βρίσκεται η πνευματική Οντότητα. Ένα σημείο πρέπει εδώ να σημειωθεί και στο σημείο αυτό οι ζηλωτές πρέπει να δώσουν προσοχή. Η συνήθης έννοια των λέξεων “πνευματική ανάπτυξη” είναι κυρίως εκείνη της ανάπτυξης της θρησκευτικής κατανόησης. Ο άνθρωπος θεωρείται πνευματικός αν ενδιαφέρεται για τις παγκόσμιες Γραφές, αν είναι μέλος κάποιας Εκκλησίας κι αν ζει τη ζωή αγίου. Αλλά αυτός δεν είναι αληθινός ορισμός γιατί δεν είναι επαρκώς περιεκτικός. Προέκυψε από την αποτύπωση στην ανθρώπινη σκέψη και τις ορολογίες της Ιχθυακής Εποχής και την επίδραση της έκτης ακτίνας και του έργου της Χριστιανικής Εκκλησίας – όλα πολύ αναγκαία και όλα ενδόμυχα στο μεγάλο σχέδιο, αλλά τα οποία (διαχωρισμένα από το αιώνιο πλαίσιο τους) οδηγούν σε υπερέμφαση ορισμένων θείων εκφράσεων και σε παραγνώριση άλλων εξίσου ζωτικών εκδηλώσεων της θείας συνείδησης. Η αληθινή σημασία των λέξεων “πνευματική ανάπτυξη” είναι πολύ πιο πλατιά και πιο περιεκτική απ’ ό,τι η εκδήλωσή τους με το μέσον της θρησκευτικής και μυστικιστικής φιλολογίας και των οργανώσεων για τη μετάδοση της μεταφυσικής αλήθειας. Η δύναμη, ο σκοπός και η θέληση είναι θείες ποιότητες κι εκφράσεις και παρουσιάζονται με ίση διαύγεια μέσω ενός Μουσολίνι ή μέσω ενός Πάπα. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις ο μηχανισμός έκφρασης τροποποιεί και υποβιβάζει τις ποιότητες και λειτουργεί σαν εμπόδιο. Μια δυναμική προσωπικότητα μπορεί να λειτουργεί σ’ οποιοδήποτε πεδίο της ανθρώπινης έκφρασης και το έργο της θα δικαιολογεί τη λέξη πνευματικός στο βαθμό που θα βασίζεται σε υψηλό ιδεαλισμό, στο μέγιστο καλό του μέγιστου αριθμού και σε αυτοθυσιαστική προσπάθεια. Τα τρία αυτά – ιδεαλισμός, ομαδική υπηρεσία και θυσία – είναι χαρακτηριστικά εκείνων των

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

291

προσωπικοτήτων που γίνονται όλο και πιο ευαίσθητες στην ψυχική όψη, όπου οι ποιότητες αυτής της ψυχής είναι η γνώση, η αγάπη και η θυσία. Αυτός είναι ο λόγος που η έμφαση όλων των σχολών του αληθινού εσωτερισμού τίθεται στο κίνητρο. Οι άνθρωποι που έχουν έντονη ατομικότητα κι αναπτύσσουν ομαδική συνείδηση θα βρουν αναπόφευκτα σε κάποια ζωή το δρόμο τους προς τις εσωτερικές σχολές και πρέπει να καθοδηγηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε η ψυχική φύση να περιβάλει, να κατανικήσει και να χρησιμοποιήσει την προσωπικότητα. Τα εξέχοντα χαρακτηριστικά εκείνων των προσωπικοτήτων που δεν είναι ακόμη ψυχικά επικεντρωμένες ή ελεγχόμενες, είναι η επιβολή, η φιλοδοξία, η υπερηφάνεια και η έλλειψη αγάπης για το σύνολο, μολονότι συχνά φανερώνουν αγάπη για όσους τους είναι απαραίτητοι ή για την άνεσή τους. Έχετε λοιπόν στην αλληλοδιάδοχη ανάπτυξη της ανθρωπότητας τα ακόλουθα στάδια: 1. Εκείνο της ζωώδους συνείδησης. 2. Το συναισθηματικά πολωμένο άτομο, ιδιοτελές και διεπόμενο από την επιθυμία. 3. Τα δύο παραπάνω στάδια συν μια αυξανόμενη διανοητική σύλληψη των συνθηκών του περιβάλλοντος. 4. Το στάδιο της ευθύνης προς την οικογένεια ή τους φίλους. 5. Το στάδιο της φιλοδοξίας και της λαχτάρας για επιρροή και δύναμη σε κάποιο πεδίο της ανθρώπινης έκφρασης. Αυτή οδηγεί σε ανανεωμένη προσπάθεια. 6. Το συντονισμό του εξοπλισμού της προσωπικότητας κάτω από την παραπάνω παρόρμηση. 7. Το στάδιο της επιρροής που χρησιμοποιείται εγωιστικά και συχνά καταστρεπτικά επειδή τα ανώτερα ζητήματα δεν αναγνωρίζονται ακόμη. 8. Το στάδιο μιας σταθερά αυξανόμενης ομαδικής επίγνωσης. Αυτή θεωρείται: α. Σαν ένα πεδίο ευκαιρίας. β. Σαν μια σφαίρα υπηρεσίας. γ. Σαν ένας τόπος όπου η θυσία για το καλό όλων γίνεται θαυμαστά εφικτή. Το τελευταίο αυτό στάδιο τοποθετεί τον άνθρωπο στην ατραπό της μαθητείας, που περιλαμβάνει, περιττό να ειπωθεί, εκείνο της αρχικής φάσης, τη δοκιμασία ή εξέταση. Το πρόβλημα συνίσταται στη διακρίβωση της βαθμίδας της κλίμακας και της φάσης στην οποία βρίσκεται κανείς σε κάθε ιδιαίτερη στιγμή. Πίσω από κάθε ανθρώπινο ον εκτείνεται μια μακρά σειρά ζωών και μερικοί κατευθύνονται τώρα στο στάδιο της δεσπόζουσας ιδιοτελούς έκφρασης της προσωπικότητας και καθίστανται άτομα με πλήρη συνειδητή επίγνωση. Συνιστά γι’ αυτούς στον ίδιο βαθμό βήμα προς τα εμπρός όσο και η μαθητεία για όλους εσάς. Άλλοι είναι ήδη προσωπικότητες κι αρχίζουν να πειραματίζονται με την ενέργεια που ρέει μέσα απ’ αυτούς και να συγκεντρώνουν γύρω τους εκείνους τους ανθρώπους που δονούνται στο δικό τους φθόγγο και για τους οποίους έχουν ένα σαφές μήνυμα. Απ’ όπου και οι μυριάδες των μικρών ομάδων παντού στον κόσμο, που εργάζονται σε κάθε γνωστό πεδίο της ανθρώπινης έκφρασης. Άλλοι προχώρησαν πέρα απ’ αυτό το στάδιο και αποκεντρώνονται από την έκφραση

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

292

της προσωπικότητας στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης ζωής και υποκινούνται από μια ενέργεια που είναι η ανώτερη όψη της ενέργειας της προσωπικότητας. Δεν εργάζονται πια, ούτε σχεδιάζουν και αγωνίζονται για να εκφράσουν τις προσωπικότητές τους και να πραγματοποιήσουν την ατομική τους κρούση στον κόσμο ή να συγκεντρώσουν μαγνητικά γύρω τους μια ομάδα ανθρώπων που προσβλέπουν σ’ αυτούς κι έτσι τροφοδοτούν τις πηγές της υπερηφάνειας και της φιλοδοξίας τους και τους καθιστούν άτομα με επιρροή και σπουδαιότητα. Αρχίζουν να βλέπουν τα πράγματα με μια νεότερη και πιο αληθινή προοπτική. Στο φως του Συνόλου το φως του μικρού εαυτού σβήνει, όπως ακριβώς το φως που ενυπάρχει σε κάθε άτομο του σώματος συγκεντρώνεται κι εξαλείφεται απ’ το φως της ψυχής, όταν αστραποβολήσει σ’ όλη της τη δόξα. Όταν αυτό το στάδιο της αφιλαυτίας, της υπηρεσίας, της υποταγής στον Έναν Εαυτό και της θυσίας για την ομάδα γίνει ο αντικειμενικός σκοπός, ο άνθρωπος έχει φτάσει στο σημείο όπου μπορεί να γίνει δεκτός σ’ εκείνη την ομάδα των παγκόσμιων μυστικιστών και γιγνωσκόντων και ομαδικών εργατών, που είναι η αντανάκλαση στο φυσικό πεδίο της πλανητικής Ιεραρχίας. Ο ΝΕΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΥΠΗΡΕΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Μιλήσαμε συχνά για την ολοκληρωνόμενη ομάδα των γιγνωσκόντων που αρχίζει να λειτουργεί στη γη, συγκεντρωμένη σε χαλαρό σχηματισμό και συγκρατούμενη από τον εσώτερο πνευματικό δεσμό κι όχι από καμιά εξωτερική οργάνωση. Η πλανητική Ιεραρχία υπήρχε πάντα κι από αμνημόνευτων χρόνων και ανά τους αιώνες όσοι υιοί των ανθρώπων εξοπλίσθηκαν για εργασία και ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις, βρήκαν το δρόμο τους στις τάξεις εκείνων που στέκουν πίσω απ’ την παγκόσμια εξέλιξη και καθοδηγούν τα πεπρωμένα των μικρών. Οι βαθμοί και το έργο τους είναι θεωρητικά γνωστά και μερικών τα ονόματα κοινοποιήθηκαν στις μάζες – με ποιο τίμημα και προσωπική θυσία οι μάζες αυτές ποτέ δε θα μάθουν. Με την Ιεραρχία των μυστών δε σκοπεύω ν’ ασχοληθώ. Τα βιβλία πάνω στο θέμα είναι εύκολα προσιτά και πρέπει να διαβαστούν με τις αναγκαίες επιφυλάξεις ως προς τις συμβολικές ερμηνείες και το περιοριστικό αποτέλεσμα των λέξεων. Ένα γεγονός ωστόσο συντελείται στη γη, που είναι με τον τρόπο του το ίδιο σημαντικό και σπουδαίο όσο εκείνη η κρίση στους Ατλάντειους καιρούς όταν το φυσικό, το ζωτικό και το αστρικό σώμα συντονίσθηκαν και σχημάτισαν μια λειτουργική μονάδα. Τότε εγκαινιάσθηκε η “γιόγκα της αφοσίωσης” ή μπάκτι γιόγκα για την εκγύμναση των ζηλωτών εκείνης της περιόδου. Οργανώθηκε ένα αντίγραφο στο φυσικό πεδίο (στο βαθμό που ένα τέτοιο αντίγραφο ήταν τότε εφικτό) από όσους μπορούσαν να εργασθούν με αφοσίωση και μπορούσαν να μάθουν δια της χρήσης της τελετουργίας και των εικόνων κάποιο τρόπο δραστηριότητας που θα συνέχιζε το ιεραρχικό έργο στη γη κι έτσι θ’ αποτελούσε μια σχολή εκγύμνασης για όσους θα γίνονταν δεκτοί αργότερα στις τάξεις της Ιεραρχίας. Τα υπολείμματα της Ατλάντειας αυτής ομάδας διατηρούνται σε μας στα σύγχρονα Τεκτονικά κινήματα και το έργο της Ιεραρχίας διαιωνίσθηκε έτσι με σημεία και σύμβολα. Διατηρήθηκε έτσι στη συνείδηση

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

293

της φυλής η εικονογραφική αναπαράσταση μιας σπουδαίας πλανητικής κατάστασης που πραγματώθηκε στην ανθρώπινη οικογένεια με τον τριπλό αυτό συντονισμό. Αλλά ήταν πρώτιστα αντικειμενική. Μορφές και σύμβολα, εργαλεία και έπιπλα, ναοί και βαθμοί, αξιώματα κι εξωτερικότητες ήταν οι εξέχοντες παράγοντες· συγκάλυψαν την αλήθεια και συνεπώς διατηρήσαμε την “εξωτερική και ορατή μορφή μιας εσώτερης και πνευματικής” πραγματικότητας. Εκείνες τις μέρες επιτρεπόταν να συμμετάσχουν στα μυστήρια και το έργο μόνο όσοι ένιωθαν μέσα τους τον πόθο και την επιθυμία για το μυστικιστικό όραμα και αγαπούσαν βαθιά και ήταν αφοσιωμένοι στο πνευματικό ιδεώδες. Δε χρειαζόταν να διαθέτουν δραστήριες νοητικότητες και οι διανοητικές τους δυνάμεις ήταν ουσιαστικά μηδέν. Τους άρεσε και χρειάζονταν την αυθεντία· μάθαιναν δια της τελετουργίας· ήταν αφοσιωμένοι στα Μεγάλα Όντα των Οποίων τα ονόματα και οι μορφές βρίσκονταν πίσω από τους αξιωματούχους των εξωτερικών στοών. Δεν υπεισερχόταν ο νους. Αυτό πρέπει να το θυμάστε. Δεν υπήρχαν προσωπικότητες. Σήμερα στον κόσμο ήρθε μια άλλη μεγάλη στιγμή κρίσης. Δεν αναφέρομαι στην τωρινή παγκόσμια κατάσταση, αλλά στην κατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης. Ο νους έφτασε σε λειτουργική ισχύ, οι προσωπικότητες είναι συντονισμένες. Οι τρεις όψεις του ανθρώπου συγχωνεύονται· ένας άλλος σχηματισμός ή καταστάλαξη από την Ιεραρχία των μυστών έγινε εφικτός. Στο φυσικό πεδίο, χωρίς καμιά εξωτερική οργάνωση, τελετουργία ή εξωτερική μορφή, ολοκληρώνεται – σιωπηλά, σταθερά και δυναμικά – μια ομάδα ανδρών και γυναικών που θ’ αντικαταστήσουν τελικά την προηγούμενη ιεραρχική προσπάθεια. Θα υποκαταστήσουν όλες τις εκκλησίες, όλες τις ομάδες και όλες τις οργανώσεις και θ’ αποτελέσουν τελικά εκείνη την ολιγαρχία των επίλεκτων ψυχών που θα κυβερνούν και θα καθοδηγούν τον κόσμο. Συναθροίζονται από κάθε έθνος, αλλά συναθροίζονται κι επιλέγονται όχι από την επιβλέπουσα Ιεραρχία ή απ’ οποιονδήποτε Διδάσκαλο, αλλά απ’ τη δύναμη της ανταπόκρισής τους στην πνευματική ευκαιρία, παλίρροια και φθόγγο. Προβάλλουν από κάθε ομάδα και εκκλησία και κόμμα και είναι συνεπώς αληθινά αντιπροσωπευτικοί. Το κάνουν όχι με την παρόρμηση της φιλοδοξίας και των επηρμένων σχεδίων τους, αλλά με την καθαυτή αφιλαυτία της υπηρεσίας τους. Βρίσκουν το δρόμο τους στην κορυφή κάθε πεδίου της ανθρώπινης γνώσης, όχι με τις φωνασκίες για τις δικές τους ιδέες, ανακαλύψεις και θεωρίες, αλλά γιατί είναι τόσο περιεκτικοί στην προοπτική τους και τόσο ευρείς στην ερμηνεία τους για την αλήθεια, ώστε βλέπουν το χέρι του Θεού σ’ όλα τα γεγονότα, τη σφραγίδα Του σ’ όλες τις μορφές και το φθόγγο Του να ηχεί μέσω κάθε αγωγού επικοινωνίας μεταξύ της υποκειμενικής πραγματικότητας και της αντικειμενικής εξωτερικής μορφής. Ανήκουν σ’ όλες τις φυλές· μιλούν όλες τις γλώσσες· αγκαλιάζουν όλες τις θρησκείες, όλες τις επιστήμες κι όλες τις φιλοσοφίες. Τα χαρακτηριστικά τους είναι η σύνθεση, η περιεκτικότητα, η διανοητικότητα και η εξαιρετική νοητική ανάπτυξη. Δεν έχουν κανένα δόγμα, εκτός απ’ το δόγμα της Αδελφοσύνης που βασίζεται στη μία Ζωή. Δεν αναγνωρίζουν καμιά αυθεντία, εκτός απ’ την αυθεντία των δικών τους ψυχών και κανένα Διδάσκαλο εκτός από την ομάδα που ζητούν να υπηρετήσουν και την ανθρωπότητα που αγαπούν βαθιά. Δεν υψώνουν

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

294

φραγμούς γύρω τους, αλλά διέπονται από πλατιά ανεκτικότητα και υγιή νοητικότητα κι αίσθηση αναλογίας. Κοιτάζουν με ανοικτά μάτια τον κόσμο των ανθρώπων κι αναγνωρίζουν εκείνους που μπορούν να υψώσουν και για τους οποίους μπορούν να σταθούν όπως στέκουν τα Μεγάλα Όντα – ανυψώνοντας, διδάσκοντας και βοηθώντας. Αναγνωρίζουν τους ομότιμους και ίσους τους και γνωρίζουν ο ένας τον άλλο όταν συναντιούνται και συμπαραστέκονται στους συνεργάτες τους στο έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Δεν ενδιαφέρει αν οι ορολογίες τους διαφέρουν, αν οι από μέρους τους ερμηνείες των συμβόλων και των γραφών ποικίλλουν, ή αν τα λόγια τους είναι λίγα ή πολλά. Βλέπουν τα μέλη της ομάδας τους σε κάθε πεδίο – πολιτικό, επιστημονικό, θρησκευτικό και οικονομικό – και τους δίνουν σημεία αναγνώρισης κι ένα αδελφικό χέρι. Αναγνωρίζουν επίσης Εκείνους που προχώρησαν περισσότερο από τους ίδιους στην κλίμακα της εξέλιξης και Τους θεωρούν Δασκάλους και ζητούν να μάθουν απ’ Αυτούς εκείνο που είναι τόσο πρόθυμοι να μεταδώσουν. Η ομάδα αυτή είναι προϊόν του παρελθόντος και το παρελθόν αυτό σκοπεύω να θίξω· θα υποδείξω επίσης την τωρινή κατάσταση και θα προβλέψω κάπως τις γενικές γραμμές πάνω στις οποίες θα κατευθυνθεί η συνεργασία και το μελλοντικό τους έργο. Ότι μια τέτοια ομάδα σχηματίζεται είναι αλήθεια κι αποτελεί έναν καλό οιωνό για τις επερχόμενες δεκαετίες. Με τρόπο αθόρυβο και λεπτό κάνουν ήδη αισθητή την παρουσία τους, αλλά η επίδρασή του είναι προς το παρόν κυρίως υποκειμενική. Ας αρχίσουμε με το παρελθόν. Γύρω στο έτος 1400 η Ιεραρχία των Διδασκάλων αντιμετώπιζε μια δύσκολη κατάσταση. Σ’ ό,τι αφορούσε το έργο της δεύτερης ακτίνας (που είχε να κάνει με τη μετάδοση της πνευματικής αλήθειας), είχε επέλθει ό,τι θα ονόμαζα πλήρης εξωτερίκευση αυτής της αλήθειας. Η δραστηριότητα της πρώτης Ακτίνας είχε επίσης επιφέρει μια έντονη διαφοροποίηση και αποκρυστάλλωση μεταξύ των εθνών και των κυβερνήσεων του κόσμου. Οι δύο αυτές καταστάσεις της συγκεκριμένης ορθοδοξίας και των πολιτικών διαφορών διάρκεσαν πολλές γενιές κι εκδηλώνονται ακόμη. Σήμερα έχουμε μια παρόμοια κατάσταση τόσο στον κόσμο της θρησκείας όσο και σ’ εκείνον της πολιτικής. Αυτό αληθεύει είτε εξετάζει κανείς την Ινδία ή την Αμερική, την Κίνα ή τη Γερμανία, είτε μελετά την ιστορία του Βουδδισμού με τις πολλές αιρέσεις του, τον Προτεσταντισμό με τις μυριάδες των αντιμαχόμενων ομάδων του, ή τις πολλές σχολές φιλοσοφίας της Ανατολής ή της Δύσης. Η κατάσταση είναι πλατιά διαδομένη και η δημόσια συνείδηση τρομερά διαφοροποιημένη, αλλά αυτή η κατάσταση πραγμάτων σημειώνει το κορύφωμα της περιόδου της χωριστικότητας και το τέλος, προτού περάσουν πολλοί αιώνες, αυτής της έντονης διακριτικότητας της σκέψης. Αφού σημείωσαν και παρακολούθησαν αυτή την τάση των πραγμάτων για άλλα εκατό χρόνια, οι Πρεσβύτεροι Αδελφοί της φυλής συγκάλεσαν μια σύνοδο όλων των τμημάτων γύρω στο έτος 1500 μ.Χ. Αντικειμενικός τους σκοπός ήταν να προσδιορίσουν με ποιο τρόπο η παρόρμηση για ολοκλήρωση, που είναι ουσιαστικά ο βασικός τόνος της παγκόσμιας τάξης μας, θα μπορούσε να επιταχυνθεί και ποια μέτρα θα μπορούσαν να ληφθούν για να επιφέρουν εκείνη τη σύνθεση και την ενοποίηση του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

295

κόσμου της σκέψης, η οποία θα καθιστούσε εφικτή την εκδήλωση του σκοπού της θείας Ζωής που είχε φέρει τα πάντα σε ύπαρξη. Όταν ο κόσμος της σκέψης ενοποιηθεί, τότε ο εξωτερικός κόσμος θα περιέλθει σε μια συνθετική τάξη. Πρέπει εδώ να θυμάστε πως οι Διδάσκαλοι σκέφτονται με ευρείς όρους και εργάζονται με τους πλατύτερους κύκλους της εξελικτικής προσπάθειας. Οι μικροσκοπικοί και πρόσκαιροι κύκλοι, η μικρή άμπωτις και πλημμυρίδα των κοσμικών διεργασιών, δεν απασχολούν κατά κύριο λόγο την προσοχή Τους. Στη σύνοδο αυτή είχαν να κάνουν τρία πράγματα: 1. Να θεωρήσουν το θείο σχέδιο σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη κλίμακα και ν’ ανανεώσουν τις διάνοιές Τους με το όραμα. 2. Να σημειώσουν ποιες επιδράσεις ή ενέργειες ήταν διαθέσιμες για χρήση στη μεγάλη προσπάθεια στην οποία είχαν δεσμευθεί. 3. Να εκγυμνάσουν άνδρες και γυναίκες που ήταν τότε δόκιμοι, τσέλα και μυημένοι, ώστε τον κατάλληλο καιρό να έχουν μια ικανοποιητική ομάδα βοηθών στους οποίους θα μπορούσαν να βασισθούν σε μελλοντικούς αιώνες. Είχαν αναφορικά μ’ αυτούς τους ζηλωτές δύο προβλήματα: 1. Είχαν ν’ αντιμετωπίσουν την αποτυχία και των πιο προχωρημένων μαθητών να διατηρήσουν τη συνέχεια της συνείδησης, μια αποτυχία που ακόμη και τώρα εκδηλώνεται, ακόμη και από μυημένους. 2. Οι Διδάσκαλοι βρήκαν τις διάνοιες και τους εγκεφάλους των τσέλα περίεργα αμβλείς στις ανώτερες επαφές κι αυτή επίσης είναι μια κατάσταση που ακόμη επικρατεί. Οι τσέλα, τότε όπως και τώρα, διέθεταν έφεση, επιθυμία να υπηρετήσουν την ανθρωπότητα, αφοσίωση και περιστασιακά έναν ικανοποιητικό νοητικό εξοπλισμό, αλλά εκείνη η τηλεπαθητική ευαισθησία, εκείνη η ενστικτώδης ανταπόκριση στον ιεραρχικό κραδασμό κι εκείνη η ελευθερία από τον κατώτερο ψυχισμό, που είναι οι αναγκαίες προϋποθέσεις για μια εντατική νοήμονα εργασία, ήταν παράδοξα απούσες. Όσο γι’ αυτό, λείπουν ακόμη απελπιστικά. Η τηλεπαθητική ευαισθησία είναι αποφασιστικά σε αύξηση σαν αποτέλεσμα των παγκόσμιων συνθηκών και της εξελικτικής τάσης κι αυτό είναι (για τους εργάτες στο εσώτερο πεδίο) ένα πολύ ενθαρρυντικό σημείο, αλλά η αγάπη των ψυχικών φαινομένων και η αποτυχία να διαφοροποιήσουν τους κραδασμούς των διαφόρων βαθμών των ιεραρχικών εργατών παρεμποδίζει ακόμη σε μεγάλο βαθμό το έργο. Θα μπορούσατε εδώ να ρωτήσετε και ορθά: Ποιο είναι αυτό το σχέδιο; Όταν μιλώ για το σχέδιο δεν εννοώ κάτι γενικό όπως το σχέδιο της εξέλιξης ή το σχέδιο για την ανθρωπότητα, που το ονομάζουμε με τον κάπως άνευ έννοιας όρο της ψυχικής ανέλιξης. Οι δύο αυτές όψεις του σχεδίου για τον πλανήτη μας θεωρούνται δεδομένες και δεν είναι παρά τρόποι, διεργασίες και μέσα για έναν ειδικό σκοπό. Το σχέδιο όπως είναι επί του παρόντος αισθητό και για το οποίο εργάζονται σταθερά οι Διδάσκαλοι, θα μπορούσε να ορισθεί ως εξής: Είναι η δημιουργία μιας υποκειμενικής σύνθεσης στην

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

296

ανθρωπότητα και μιας τηλεπαθητικής αλληλεπίδρασης που τελικά θα εκμηδενίσει το χρόνο. Θα θέσει στη διάθεση κάθε ανθρώπου όλες τις περασμένες επιτεύξεις και γνώσεις, θ’ αποκαλύψει στον άνθρωπο την αληθινή σημασία του νου και του εγκεφάλου του και θα τον κάνει κύριο αυτού του εξοπλισμού και συνεπώς θα τον καταστήσει πανταχού παρόντα και τελικά θ’ ανοίξει τη θύρα στην παντογνωσία. Αυτή η επόμενη εξέλιξη του σχεδίου θα επιφέρει στον άνθρωπο μια κατανόηση – νοήμονα και συνεργατική – του θείου σκοπού για τον οποίο ο Ένας στον Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε θεώρησε σοφό να υποβληθεί σ’ ενσάρκωση. Μη νομίσετε πως μπορώ να σας μιλήσω για το σχέδιο όπως πραγματικά είναι. Δεν είναι δυνατό για κανένα άνθρωπο κάτω της βαθμίδας του μυημένου του τρίτου βαθμού να το διακρίνει και πολύ λιγότερο να το καταλάβει. Η ανάπτυξη του μηχανισμού δια του οποίου ο μαθητής μπορεί να έρθει σ’ επικοινωνία μ’ Εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την πραγματοποίηση των σχεδίων και η ικανότητα να γνωρίζει (κι όχι απλά να νιώθει αμυδρά) την απειροελάχιστη εκείνη όψη του όλου που είναι το επόμενο βήμα προς τα εμπρός και με το οποίο είναι δυνατή η συνεργασία, μπορεί να επιτευχθεί απ’ όλους τους μαθητές και πρέπει να τεθεί σαν στόχος ενώπιον όλων των ζηλωτών. Με την εξαίρεση των δόκιμων μαθητών που δεν είναι ακόμη αρκετά σταθεροί στην προσπάθειά τους, όλοι μπορούν συνεπώς να μοχθήσουν για την επίτευξη της συνέχειας της συνείδησης και την αφύπνιση του εσώτερου εκείνου φωτός που, όταν ιδωθεί και χρησιμοποιηθεί με νοημοσύνη, θα συντείνει στην αποκάλυψη άλλων όψεων του Σχεδίου και ειδικά εκείνης στην οποία μπορεί ν’ ανταποκριθεί και να την υπηρετήσει επωφελώς ο φωτισμένος γνώστης. Αυτή η επίτευξη ήταν ο αντικειμενικός σκοπός κάθε εκγύμνασης που δινόταν στο διάστημα των τελευταίων 400 ετών και απ’ το γεγονός αυτό μπορείτε να δείτε την υπέρτατη υπομονή των Γιγνωσκόντων της φυλής. Εργάζονται αργά και με περίσκεψη, ελεύθεροι από κάθε αίσθηση βιασύνης για τον αντικειμενικό Τους σκοπό, αλλά – κι εδώ βρίσκεται το άμεσο ενδιαφέρον εκείνου που έχω να μεταδώσω – έχουν ένα χρονικό όριο. Αυτό βασίζεται στο Νόμο των Κύκλων. Αφορά τη λειτουργία ορισμένων περιόδων ευκαιρίας που αναγκαστικά έχουν την προθεσμία τους. Στο διάστημα αυτών των περιόδων ευκαιρίας, δυνάμεις, επιδράσεις κι ενέργειες βρίσκονται προσωρινά σε λειτουργία κι αυτές ζητούν να χρησιμοποιήσουν οι Διδάσκαλοι. Κοιτάζοντας μπροστά, στη διάρκεια της συνόδου στην οποία αναφέρθηκα, οι συναθροισμένοι Υπηρέτες της φυλής σημείωσαν το μελλοντικό ερχομό της Υδροχοϊκής εποχής, με τις ξεχωριστές ενέργειες και τις εκπληκτικές ευκαιρίες της. Αυτές τις σημείωσαν κι επεδίωξαν να προετοιμάσουν τον άνθρωπο για εκείνη την περίοδο που θα διαρκούσε περίπου 2500 χρόνια και θα μπορούσε, αν χρησιμοποιόταν κατάλληλα, να επιφέρει την ενοποίηση, συνειδητά και με νοημοσύνη, του ανθρώπινου γένους κι έτσι να φέρει την εκδήλωση εκείνου που προτιμώ να ονομάζω “επιστημονική αδελφοσύνη” σε αντιδιαστολή με τη συναισθηματική έννοια του όρου που τόσο επικρατεί τώρα. Τους φάνηκε εκείνη την εποχή ότι θα ήταν αναγκαίο να κάνουν δύο πράγματα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

297

προτού μπορέσουν οι επερχόμενες δυνάμεις της Υδροχοϊκής εποχής να χρησιμοποιηθούν επωφελώς. Πριν απ’ όλα η ανθρωπότητα έπρεπε ν’ ανυψώσει τη συνείδησή της στο νοητικό πεδίο· έπρεπε να διευρυνθεί ώστε να περιλάβει όχι μόνο τον κόσμο του συναισθήματος και του αισθήματος, αλλά κι εκείνον της διανόησης. Οι διάνοιες των ανθρώπων πρέπει να γίνουν πλατιές και δραστήριες κι ολόκληρο το επίπεδο της ανθρώπινης νοημοσύνης πρέπει ν’ ανυψωθεί. Ήταν αναγκαίο, δεύτερο, να γίνει κάτι για να συντριβούν οι φραγμοί της χωριστικότητας, της απομόνωσης και της προκατάληψης που κρατούσαν τους ανθρώπους χωριστά τον έναν απ’ τον άλλο και που προείδαν ότι θα τους κρατούσαν όλο και περισσότερο. Κύκλο με κύκλο οι άνθρωποι κλείνονταν όλο και περισσότερο στον εαυτό τους – στην ικανοποίηση και την αποκλειστικότητα και τη φυλετική υπερηφάνεια. Το αποτέλεσμα θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μεγάλα σχίσματα και στην ανέγερση παγκόσμιων φραγμών μεταξύ του ενός έθνους και του άλλου και μεταξύ της μιας φυλής και της άλλης. Αυτή η απόφαση των μελών της Ιεραρχίας να εκγυμνάσουν τις διάνοιες των ανθρώπων ταχύτερα και να δομήσουν μια πιο συνθετική ενότητα, τους οδήγησε σε μια απόφαση που συνεπαγόταν το σχηματισμό ομαδικών μονάδων κι επέφερε την ανάδυση εκείνων των ομάδων εργατών και διανοητών που με τις δραστηριότητές τους κυβέρνησαν και διάπλασαν τον κόσμο μας τόσο πολύ στους τελευταίους τρεις ή τέσσερις αιώνες. Έχουμε συνεπώς την εγκαινίαση, που χρονολογείται από τη σύνοδο αυτή, συγκεκριμένου και ειδικού ομαδικού έργου πάνω σε σαφώς καθορισμένες γραμμές, με κάθε ομάδα να εκπροσωπεί κάποια ιδιάζουσα παρουσίαση της αλήθειας και κάποια όψη της γνώσης της πραγματικότητας. Οι ομάδες αυτές υποδιαιρούνται γενικά σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες: πολιτιστική, πολιτική, θρησκευτική και επιστημονική. Σε πιο πρόσφατους καιρούς πρόβαλαν οριστικά και τρεις άλλες ομάδες· είναι η φιλοσοφική, η ψυχολογική και η οικονομική ομάδα. Οι φιλόσοφοι υπήρχαν βέβαια πάντα μεταξύ μας, αλλά ήταν ως επί το πλείστον απομονωμένες μονάδες που ίδρυσαν σχολές οι οποίες χαρακτηρίζονταν από φατριασμό και χωριστικότητα. Δεν υπάρχουν πια εξέχουσες μορφές όπως στο παρελθόν, αλλά ομάδες που αντιπροσωπεύουν ορισμένες ιδέες. Έχει βαθιά σημασία ν’ αναγνωρισθεί το έργο των επτά αυτών ομάδων διανοητών σαν μέρος του ιεραρχικού προγράμματος που σχεδιάσθηκε να προκαλέσει μια ορισμένη κατάσταση, να επιφέρει ορισμένες προπαρασκευαστικές συνθήκες και παίζει ένα συγκεκριμένο ρόλο στο έργο της παγκόσμιας εξέλιξης όσον αφορά την ανθρωπότητα. Κάτω απ’ την επίδραση των διαφόρων ακτίνων καθώς ανακυκλώνονται σε δραστηριότητα, πρόβαλαν μικρές ομάδες ανθρώπων, έπαιξαν το ρόλο του σε ομαδικό σχηματισμό κι εξαφανίσθηκαν, συχνά χωρίς επίγνωση της ενδόμυχης σύνθεσής τους και των συνεργατών τους. Όπως μπορεί να ιδωθεί σε κάθε νοήμονα ιστορική ανασκόπηση, το έργο που έκαναν για τη φυλή και η συμβολή τους στο πανόραμα της προόδου του ανθρώπινου γένους προβάλλει με διαύγεια. Δεν έχω το χρόνο να πάρω αυτή την αλληλουχία των ομάδων που καθεμιά ήταν θεματοφύλακας κάποιας ειδικής συμβολής και να σας δείξω το έργο που έκαναν ή τις υποκειμενικές παρορμήσεις υπό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

298

τις οποίες εργάσθηκαν. Μπορώ απλά να υποδείξω την τάση της προσπάθειάς τους και ν’ αφήσω σε κάποιο φωτισμένο σπουδαστή της ιστορίας να χαράξει το χρυσό νήμα του πνευματικού τους έργου καθώς ανύψωναν το νοητικό πρότυπο της φυλής κι έθεταν τον άνθρωπο σ’ επικοινωνία με τον κόσμο στον οποίο ζούσε, ανοίγοντας τα μάτια του όχι μόνο στη φύση της ύλης και της μορφής, αλλά και στα κρυμμένα βάθη της δικής του ύπαρξης. Με τις δραστηριότητές τους έχουμε πλέον μια ανθρωπότητα σε στενή σχέση – παρότι όχι ενοποιημένη – και μια ανθρωπότητα που χαρακτηρίζεται από τρία πράγματα: 1. Μια καταπληκτική αλληλοσχέτιση κι αλληλεπικοινωνία της οποίας το ραδιόφωνο, ο τύπος, τα σύγχρονα μεταφορικά μέσα και το τηλέφωνο κι ο ασύρματος είναι οι υπηρέτες της. 2. Μια πλατιά φιλανθρωπική δραστηριότητα και μια ανάπτυξη της αίσθησης της ευθύνης για τους αδελφούς μας, που ήταν τελείως άγνωστη το έτος 1500. Κινήματα όπως ο Ερυθρός Σταυρός, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα νοσοκομεία και τα σημερινά μέτρα οικονομικής ανακούφισης που απαντώνται σε κάθε χώρα, είναι οι εξωτερικές εκδηλώσεις της. 3. Μια διαίρεση της όλης ανθρώπινης οικογένειας, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε δύο βασικές ομάδες: πρώτο, σε όσους εκπροσωπούν την παλιά τάξη πραγμάτων, που είναι αντιδραστικοί και χωριστικοί. Αντιπροσωπεύουν το χωριστικό εθνικισμό, τα σύνορα, τη σκλαβιά και τη δουλοπρεπή υπακοή· εκφράζουν θρησκευτική μισαλλοδοξία κι εξάρτηση από την αυθεντία. Είναι εναντίον κάθε σύγχρονης καινοτομίας και προόδου. Δεύτερο, σε όσους οραματίζονται έναν ενοποιημένο κόσμο όπου η αγάπη του Θεού σημαίνει αγάπη του πλησίον κι όπου τα ελατήρια που υπόκεινται κάθε θρησκευτικής, πολιτικής και εκπαιδευτικής δραστηριότητας, χαρακτηρίζονται από μια παγκόσμια συνείδηση και από την ευημερία ολόκληρου του σώματος κι όχι του μέρους. Η ενοποίηση που ποθούν οι προοδευτικοί άνθρωποι, δε συνεπάγεται την παραμέληση κανενός μέρους, αλλά συνεπάγεται τη φροντίδα και τη γαλούχηση του κάθε μέρους έτσι ώστε να μπορέσει να συμβάλει στην ευημερία ολόκληρου του οργανισμού. Συνεπάγεται, λόγου χάρη, την ορθή διακυβέρνηση και την κατάλληλη ανάπτυξη κάθε εθνικής μονάδας έτσι ώστε να μπορεί να εκτελεί επαρκώς τα διεθνή καθήκοντά της κι έτσι να αποτελεί μέρος μιας παγκόσμιας αδελφότητας εθνών. Η έννοια αυτή δε συνεπάγεται τη δημιουργία ενός παγκόσμιου κράτους, αλλά συνεπάγεται την ανάπτυξη μιας οικουμενικής δημόσιας συνείδησης που αντιλαμβάνεται την ενότητα του συνόλου κι έτσι προκαλεί την απόφαση ότι ο ένας πρέπει να είναι για όλους κι όλοι για τον έναν, όπως ειπώθηκε. Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να επέλθει μια διεθνής σύνθεση που θα χαρακτηρίζεται από πολιτική κι εθνική ανιδιοτέλεια. Η οικουμενική αυτή κατάσταση του νου δε θα συνεπάγεται αναπόφευκτα την ίδρυση μιας παγκόσμιας ή οικουμενικής θρησκείας. Απαιτεί απλά την αναγνώριση ότι όλες οι διατυπώσεις της αλήθειας και της πίστης είναι μόνο μερικές σε χρόνο και χώρο και ταιριάζουν προσωρινά με τις ιδιοσυγκρασίες και τις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

299

συνθήκες της εποχής και της φυλής. Όσοι ευνοούν κάποια ιδιαίτερη προσέγγιση στην αλήθεια, θα φτάσουν ωστόσο στην αντίληψη ότι κι άλλες προσεγγίσεις κι άλλοι τρόποι έκφρασης και ορολογίες κι άλλοι τρόποι ορισμού της θεότητας μπορούν εξίσου να είναι σωστοί και να συνιστούν όψεις μιας αλήθειας που είναι μεγαλύτερη και πιο απέραντη απ’ ό,τι ο τωρινός εξοπλισμός του ανθρώπου μπορεί να συλλάβει και να εκφράσει. Ακόμη και τα ίδια τα Μεγάλα Όντα νιώθουν αμυδρά την πραγματικότητα και παρότι έχουν επίγνωση βαθύτερων υποκείμενων σκοπών απ’ ό,τι οι τσέλα Τους, όμως ακόμη κι Αυτά δε βλέπουν τον απώτατο στόχο. Ακόμη κι Αυτά αναγκάζονται να χρησιμοποιούν στη διδασκαλία Τους τέτοιους δίχως έννοια όρους, όπως Απόλυτη Πραγματικότητα και Υπέρτατη Αντίληψη. Έτσι στο διάστημα των τελευταίων τριών αιώνων η μια ομάδα μετά την άλλη εμφανίσθηκαν κι έπαιξαν το ρόλο τους και σήμερα αποκομίζουμε το όφελος των επιτεύξεών τους. Στην πολιτιστική ομάδα, λόγου χάρη, βρίσκουμε να προβάλλουν οι ποιητές της Ελισαβετιανής εποχής και οι μουσικοί της Γερμανίας και της Βικτωριανής εποχής. Συναντούμε επίσης ομάδες ζωγράφων που μας έδωσαν τις περίφημες σχολές οι οποίες είναι η δόξα της Ευρώπης. Δύο φημισμένες ομάδες, η μια πολιτιστική και η άλλη πολιτική, έπαιξαν επίσης το ρόλο τους, η μια προκαλώντας την Αναγέννηση και η άλλη τη Γαλλική Επανάσταση. Τα αποτελέσματα του έργου τους είναι ακόμη αισθητά, γιατί το σύγχρονο ανθρωπιστικό κίνημα με την έμφασή του στο παρελθόν που συμπληρώνεται στο παρόν και την έρευνά του για τις ρίζες του εξοπλισμού του ανθρώπου στις πρώιμες τάσεις, ανάγεται στην Αναγέννηση. Η επανάσταση και η απόφαση να πολεμά κανείς για τα θεία δικαιώματα του ανθρώπου βρίσκουν την αρχική τους εγκαινιαστική επίδραση και παρόρμηση στην επανάσταση της Γαλλίας. Η εξέγερση, ο σχηματισμός πολιτικών κομμάτων, η ταξική πάλη που μαίνεται σήμερα και η διάσπαση κάθε χώρας σε αντιμαχόμενες πολιτικές ομάδες, παρότι πάντα σποραδικές, έγιναν παγκόσμιες στα τελευταία διακόσια χρόνια και είναι όλες αποτέλεσμα της ομαδικής δραστηριότητας που ξεκίνησαν οι Διδάσκαλοι. Οι άνθρωποι ως εκ τούτου αναπτύχθηκαν κι έμαθαν πώς να σκέφτονται και παρότι μπορεί να σκέφτονται εσφαλμένα και να εγκαινιάζουν ολέθρια πειράματα, το τελικό καλό είναι αναπόφευκτο κι αναπόδραστο. Οι προσωρινές ταραχές, οι παροδικές καταπτώσεις, ο πόλεμος και η αιματοχυσία, η ανέχεια και η φαυλότητα μπορεί να οδηγούν τους μη σκεπτόμενους στα βάθη της απαισιοδοξίας. Αλλά όσοι γνωρίζουν και νιώθουν το εσώτερο καθοδηγητικό χέρι της Ιεραρχίας, έχουν επίγνωση ότι η καρδιά της ανθρωπότητας είναι υγιής κι ότι από το τωρινό χάος και ίσως κυρίως εξαιτίας του θα προβάλουν εκείνοι που θα είναι ικανοί ν’ αντιμετωπίσουν την κατάσταση και θα είναι επαρκείς για το έργο της ενοποίησης και της σύνθεσης. Η περίοδος αυτή ονομάσθηκε αποκρυφιστικά “εποχή της αποκατάστασης εκείνου που θρυμματίσθηκε από την πτώση”. Ήρθε ο καιρός που τα χωρισμένα μέρη μπορούν να επανενωθούν και το όλο να σταθεί πάλι στην πρώτη του τελειότητα. Οι θρησκευτικές ομάδες υπήρξαν επίσης πολλές – τόσο πολλές ώστε η απαρίθμησή τους είναι μάταιη. Έχουμε τις ομάδες των Καθολικών μυστικιστών που είναι η δόξα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

300

της Δύσης κι υπάρχουν ακόμη οι διαμαρτυρόμενοι Λουθηρανοί, Καλβινιστές και Μεθοδιστές, οι Προσκυνητές – οι στρυφνοί αλλά διάπυροι εκείνοι άνθρωποι – οι Ουγενότοι και οι Μοραβοί μάρτυρες και οι χιλιάδες των σύγχρονων αιρέσεων σε κάθε ομάδα. Όλοι αυτοί υπηρέτησαν το σκοπό τους και οδήγησαν τον άνθρωπο σε σημείο εξέγερσης και μακριά απ’ την υποταγή στην αυθεντία. Εξώθησαν τον άνθρωπο στο στάδιο να σκέφτεται για λογαριασμό του με τη δύναμη του μοναδικού τους παραδείγματος. Εκπροσωπούσαν την ελευθερία και το προσωπικό δικαίωμα για γνώση. Οι τελευταίες αυτές ομάδες έδρασαν κυρίως υπό την επίδραση της έκτης και δεύτερης ακτίνας. Οι πολιτιστικές πρόβαλαν υπό την επίδραση της τέταρτης ακτίνας, ενώ η πρώτη ακτίνα ώθησε τις πολιτικές δραστηριότητες που έφεραν τόσες αλλαγές στα έθνη. Υπό τις ωθήσεις της πέμπτης και τρίτης ακτίνας εμφανίσθηκαν ομάδες επιστημονικών ερευνητών που εργάσθηκαν με τις δυνάμεις κι ενέργειες που συνιστούν τη θεία Ζωή, ασχολούμενοι με το εξωτερικό ένδυμα του Θεού, ερευνώντας από έξω προς τα μέσα και φανερώνοντας στον άνθρωπο την ουσιαστική του ενότητα με όλη τη δημιουργία και τη σχέση του, έμφυτη και ζωτική, με όλες τις μορφές ζωής. Τα ονόματα των ατόμων σε κάθε ομάδα είναι λεγεών και είναι σχετικά χωρίς σημασία. Αυτό που λογαριάζεται είναι η ομάδα και το αλληλοσχετιζόμενο έργο της. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι στην επιστημονική ομάδα η υποκείμενη ενότητα είναι ιδιαίτερα αισθητή, γιατί τα μέλη της είναι μοναδικά ελεύθερα από τη μισαλλοδοξία και τον ιδιοτελή ανταγωνισμό. Αυτό δεν μπορεί να λεχθεί για τις θρησκευτικές και πολιτικές ομάδες. Σε σύγκριση με τα πολλά έθνη και τις μυριάδες των ανθρώπων στη γη οι μορφοποιές αυτές ομάδες με τις διάφορες υποδιαιρέσεις τους είναι ολιγάριθμες. Τα μέλη τους, η συμβολή τους στην ανάπτυξη της ανθρώπινης έκφρασης και η θέση τους στο σχέδιο μπορούν να ανιχνευθούν πολύ εύκολα. Το σημείο που χρειάζεται έμφαση είναι ότι όλες ελαύνονταν από την εσώτερη υποκειμενική πλευρά της ζωής· εμφανίσθηκαν κάτω από θεία ώθηση και για να επιτελέσουν ένα ειδικό έργο· όλες απαρτίζονταν στο αρχικό στάδιο από μαθητές και μυημένους μικρότερων βαθμών· όλοι αυτοί καθοδηγούνταν υποκειμενικά βήμα προς βήμα από τις δικές τους ψυχές οι οποίες με τη σειρά τους συνεργάζονταν συνειδητά με την Ιεραρχία των Γιγνωσκόντων. Αυτό συνέβαινε ακόμη και στην περίπτωση που ο άνθρωπος ατομικά δεν είχε καμιά απολύτως επίγνωση της θέσης του μέσα στην ομάδα και της θείας αποστολής αυτής της ομάδας. Να θυμάστε επίσης ότι δεν υπήρξε ούτε μια αποτυχία, παρότι ξανά και ξανά το άτομο δεν είχε επίγνωση της επιτυχίας. Το γνώρισμα αυτών των εργατών είναι ότι δομούν για τους μεταγενέστερους. Ότι εκείνοι που τους ακολούθησαν απέτυχαν κι ότι εκείνοι που ανταποκρίθηκαν σ’ αυτό το έργο δεν έμειναν πιστοί στο ιδεώδες, είναι ολέθρια αληθινό, αλλά η αρχική ομάδα είχε ομοιόμορφη επιτυχία. Αυτή ασφαλώς αποκλείει την απαισιοδοξία και καταδεικνύει την εξαιρετική δυναμικότητα της υποκειμενικής δραστηριότητας. Οι τρεις ομάδες στις οποίες αναφέρθηκα προηγουμένως χρειάζονται μερικά σχόλια. Το έργο τους είναι περίεργα διαφορετικό από εκείνο των άλλων ομάδων και στις τάξεις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

301

τους επιστρατεύονται από όλες τις ακτινικές ομάδες, μολονότι τα μέλη της τρίτης ομάδας (εκείνης των οικονομολόγων) απαντώνται πρώτιστα στην έβδομη ακτίνα, εκείνη της τελετουργικής οργάνωσης. Κατά σειρά εμφάνισης είναι οι ομάδες των φιλοσόφων, των ψυχολόγων και των επιχειρηματιών. Η ομάδα των φιλοσόφων της πιο πρόσφατης εποχής διαπλάθει ήδη δυναμικά τη σκέψη, ενώ οι αρχαίες σχολές των φιλοσόφων της Ασίας μόλις αρχίζουν να επηρεάζουν τις Δυτικές ιδέες. Με την ανάλυση, τη συσχέτιση και τη σύνθεση, η δύναμη της σκέψης του ανθρώπου αναπτύσσεται κι ο αφηρημένος νους μπορεί να ενοποιηθεί με το συγκεκριμένο. Συνεπώς με το έργο τους η ενδιαφέρουσα εκείνη ευαισθησία του ανθρώπου, με τα τρία εξέχοντα χαρακτηριστικά της, το ένστικτο, τη διανόηση και την ενόραση, φέρεται σε μια κατάσταση νοήμονος συντονισμού. Το ένστικτο συσχετίζει τον άνθρωπο με το ζωικό κόσμο, η διανόηση τον ενώνει με τους συνανθρώπους του, ενώ η ενόραση του αποκαλύπτει τη ζωή της θειότητας. Και τα τρία αυτά αποτελούν αντικείμενο φιλοσοφικής έρευνας, γιατί το θέμα των φιλοσόφων είναι η φύση της πραγματικότητας και τα μέσα της γνώσης. Οι δύο πιο πρόσφατες ομάδες είναι οι ψυχολόγοι που εργάζονται σύμφωνα με το Δελφικό παράγγελμα “Άνθρωπε, γνώθι σ’ αυτόν” και οι οικονομολόγοι που είναι οι θεματοφύλακες των μέσων δια των οποίων ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει στο φυσικό πεδίο. Οι δύο αυτές ομάδες αναγκαστικά και παρά τις φαινομενικές αποκλίσεις και διαφορές είναι πιο συνθετικές στις θεμελιώδεις όψεις τους απ’ όλες τις άλλες. Η μια ομάδα μεριμνά για το ανθρώπινο γένος, για τους ποικίλους τύπους της ανθρωπότητας, για το χρησιμοποιούμενο μηχανισμό και για τις παρορμήσεις και τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου και για το σκοπό – φανερό ή κρυφό – της ύπαρξής του. Η άλλη ομάδα ελέγχει και διευθετεί τα μέσα δια των οποίων υφίσταται ο άνθρωπος, ελέγχοντας καθετί που μπορεί να μετατραπεί σε ενέργεια και συνιστώντας μια δικτατορία πάνω σ’ όλους τους τρόπους της επικοινωνίας, του εμπορίου και των ανταλλαγών. Ελέγχει την πολλαπλότητα των μορφικών αντικειμένων που ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί σαν ουσιώδη για τον τρόπο ζωής του. Το χρήμα, όπως είπα πριν, είναι απλά αποκρυσταλλωμένη ενέργεια ή ζωτικότητα – αυτή που ο Ανατολίτης σπουδαστής ονομάζει πρανική ενέργεια. Είναι μια συγκεκριμενοποίηση της αιθερικής δύναμης. Συνεπώς είναι εξωτερικευμένη ζωτική ενέργεια κι αυτή η μορφή ενέργειας βρίσκεται υπό τη διεύθυνση της οικονομικής ομάδας. Είναι η πιο πρόσφατη χρονολογικά ομάδα και το έργο της (πρέπει να έχουμε υπόψη) σχεδιάζεται σαφέστατα απ’ την Ιεραρχία. Επιφέρει αποτελέσματα πάνω στη γη, τα οποία είναι πολύ μακρόπνοα. Τώρα που πέρασαν αιώνες από τη σύνοδο του δέκατου έκτου αιώνα, οι εξωτερικές αυτές ομάδες έπαιξαν το ρόλο τους και πρόσφεραν μια πολύ αξιοσημείωτη υπηρεσία. Τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν, έφτασαν στο στάδιο που είναι διεθνώς αισθητά και η επίδρασή τους δεν περιορίζεται σε ένα έθνος ή μια φυλή. Η Ιεραρχία αντιμετωπίζει τώρα μια άλλη κατάσταση που χρειάζεται προσεκτικό χειρισμό. Πρέπει να περισυλλέξει και να συγκολλήσει τα διάφορα νήματα της επηρεάζουσας ενέργειας και τις ποικίλες τάσεις της δύναμης της σκέψης η οποία παρήγαγε το έργο των ομάδων

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

302

από το έτος 1500. Πρέπει επίσης ν’ αντισταθμίσει τώρα μερικά από τα αποτελέσματα που τείνουν σε περαιτέρω διαφοροποίηση. Αυτή πρέπει αναπόφευκτα να συμβεί όταν η δύναμη έρθει σε επαφή με τον υλικό κόσμο. Οι αρχικές παρωθήσεις έχουν μέσα τους δυναμικότητα τόσο για το καλό όσο και το κακό. Όσο η μορφή παραμένει κάτι με δευτερεύουσα σημασία και είναι σχετικά αμελητέα, αυτό το ονομάζουμε καλό. Τότε ελέγχει η ιδέα κι όχι η έκφρασή της. Καθώς περνά ο καιρός και η ενέργεια της σκέψης κρούει πάνω στην ύλη και οι μικρότερες διάνοιες αδράχνουν τον ιδιαίτερο τύπο ενέργειας ή ζωογονούνται απ’ αυτή, τότε το κακό αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τελικά εκδηλώνεται σαν ιδιοτέλεια, χωριστικότητα, υπερηφάνεια κι εκείνα τα χαρακτηριστικά που προκάλεσαν τόση βλάβη στον κόσμο. Πριν από δεκαεπτά περίπου χρόνια οι Διδάσκαλοι συναντήθηκαν και πήραν μια βαρυσήμαντη απόφαση. Όπως ακριβώς είχε αποφασισθεί στην προηγούμενη σύνοδο να συγκεντρωθούν από τις ασύντακτες μάζες των ανθρώπων ομάδες εργατών σε διάφορες γραμμές και να τους ανατεθεί το έργο της ανύψωσης της ανθρωπότητας και της διεύρυνσης της ανθρώπινης συνείδησης, έτσι και τώρα θεωρήθηκε συνετό να συγκεντρωθεί απ’ τις πολλές ομάδες μία ομάδα που θα έπρεπε να περιέχει (όπως και η ίδια η Ιεραρχία) ανθρώπους όλων των φυλών, όλων των τύπων και τάσεων. Η ομάδα αυτή έχει μια ειδική αποστολή και θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε ως εξής μερικά γεγονότα σχετικά μ’ αυτή: Είναι πρώτα απ’ όλα μια προσπάθεια εξωτερίκευσης της Ιεραρχίας στο φυσικό πεδίο, ή ένα μικρό λειτουργικό αντίγραφο του ουσιαστικά υποκειμενικού αυτού σώματος. Τα μέλη του βρίσκονται όλα σε φυσικά σώματα αλλά πρέπει να εργασθούν τελείως υποκειμενικά, χρησιμοποιώντας έτσι τον εσώτερο ευαίσθητο μηχανισμό και την ενόραση. Πρόκειται να απαρτισθεί από άνδρες και γυναίκες όλων των εθνών και ηλικιών, αλλά ο καθένας τους πρέπει να έχει πνευματικό προσανατολισμό, όλοι πρέπει να είναι συνειδητοί υπηρέτες, όλοι πρέπει να είναι νοητικά πολωμένοι και άγρυπνοι και όλοι πρέπει να είναι περιεκτικοί. Μια από τις ουσιώδεις συνθήκες που επιβάλλονται στο προσωπικό του ομίλου είναι ότι πρέπει να είναι πρόθυμοι να εργασθούν χωρίς αναγνώριση, πάνω στα υποκειμενικά πεδία. Πρέπει να εργασθούν στα παρασκήνια, όπως κάνουν τα Μεγάλα Όντα. Τα μέλη του πρέπει συνεπώς να είναι ελεύθερα από κάθε μίασμα φιλοδοξίας κι από κάθε υπερηφάνεια φυλής ή επίτευξης. Πρέπει επίσης να έχουν ευαίσθητη επίγνωση των συνανθρώπων τους και των σκέψεών τους καθώς και του ρυθμιστικού περιβάλλοντος. Είναι ένας όμιλος που δεν έχει εξωτερική οργάνωση οποιουδήποτε είδους, ούτε κεντρικά γραφεία, ούτε δημοσιότητα, ούτε συλλογικό όνομα. Είναι μια ομάδα υπάκουων εργατών και υπηρετών της ΛΕΞΗΣ – υπάκουων στις δικές τους ψυχές και στην ομαδική ανάγκη. Όλοι οι αληθινοί υπηρέτες παντού ανήκουν συνεπώς σ’ αυτό τον όμιλο, είτε η γραμμή υπηρεσίας τους είναι πολιτιστική, πολιτική, επιστημονική, θρησκευτική, φιλοσοφική, ψυχολογική ή οικονομική. Αποτελούν μέρος του εσώτερου ομίλου των εργατών για την ανθρωπότητα και των παγκόσμιων μυστικιστών, είτε το ξέρουν είτε όχι. Έτσι θα αναγνωρίζονται από τα άλλα μέλη του ομίλου τους όταν

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

303

έρχονται σ’ επαφή μεταξύ τους με τον τυχαίο τρόπο της εγκόσμιας επικοινωνίας. Αυτός ο όμιλος δίνει στη λέξη “πνευματικός” μια πλατιά σημασία· πιστεύει ότι σημαίνει μια περιεκτική προσπάθεια για ανθρώπινη καλυτέρευση, ανύψωση και κατανόηση· της δίνει το νόημα της ανεκτικότητας, της διεθνούς συνθετικής επικοινωνίας, της θρησκευτικής περιεκτικότητας κι όλων των τάσεων της σκέψης που αφορούν την εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπινου όντος. Είναι συνεπώς ένας όμιλος χωρίς ορολογία ή Βίβλο οποιουδήποτε είδους· δεν έχει πιστεύω ούτε δογματικές διατυπώσεις της αλήθειας. Η κινούσα παρόρμηση του καθενός και όλων είναι η αγάπη του Θεού όπως πραγματώνεται στην αγάπη των συνανθρώπων τους. Ξέρουν την αληθινή έννοια της αδελφοσύνης, χωρίς διάκριση φυλής. Οι ζωές τους είναι ζωές εκούσιας υπηρεσίας που παρέχεται με ολοκληρωτική αφιλαυτία και χωρίς επιφυλάξεις. Το προσωπικό του ομίλου είναι γνωστό μόνο στους Πρεσβύτερους Αδελφούς της φυλής και δεν κρατείται μητρώο ονομάτων, αλλά υπάρχουν μόνο τρεις κύριες απαιτήσεις: 1. Ορισμένος βαθμός ενοποίησης μεταξύ της ψυχής και του μηχανισμού της είναι ουσιώδης και η εσώτερη εκείνη τριπλότητα που συνήθως υπνώττει στην πλειονότητα, ψυχή-νους-εγκέφαλος, πρέπει να είναι ευθυγραμμισμένη κι ενεργός. 2. Ο εγκέφαλος πρέπει να είναι τηλεπαθητικά ευαίσθητος σε δύο κατευθύνσεις κατά βούληση. Πρέπει να έχει επίγνωση του κόσμου των ψυχών κι επίσης του κόσμου των ανθρώπων. 3. Πρέπει επίσης να υπάρχει ικανότητα για αφηρημένη ή συνθετική σκέψη. Αυτή θα επιτρέψει στον άνθρωπο να υπερπηδήσει τους φυλετικούς και θρησκευτικούς φραγμούς. Όταν είναι παρούσα, υπάρχει και μια βεβαιωμένη πίστη στη συνέχεια της ζωής και στη συσχέτισή της με τη μετά θάνατο ζωή. Για να συνοψίσουμε την κατάσταση πρέπει να σημειωθεί ότι οι ομάδες του παρελθόντος αντιπροσώπευαν ορισμένες όψεις της αλήθειας κι εκδήλωναν ορισμένα ακτινικά χαρακτηριστικά. Ο νέος όμιλος θα εκφράζει όλες τις όψεις και θα περιλαμβάνει μέλη σ’ όλες τις ακτίνες. Η πλειονότητα των εργατών στους πολλούς ομίλους προώθησε ορισμένες λεπτομέρειες του σχεδίου και πρόσθεσε το ενεργειακό της μερίδιο στην προοδευτική ώθηση της ανθρωπότητας, αλλά το έκανε ως επί το πλείστον χωρίς καμιά αληθινή κατανόηση εκείνου που επιτελούσε και χωρίς καμιά πραγματική αντίληψη της σχέσης σώματος-ψυχής που οδηγεί σε πραγματικά νοήμον έργο, εκτός αν εξαιρέσουμε μερικούς επιφανείς μυστικιστές όπως ο Μάιστερ Έκχαρτ. Ήταν πρώτιστα ομάδες προσωπικοτήτων, με την επιπρόσθετη εκείνη δόση ιδιοφυίας που φανερώνει μια ορισμένη επαφή με την ψυχή. Ο όμιλος που βρίσκεται τώρα σε διαδικασία σχηματισμού, απαρτίζεται απ’ όσους έχουν επίγνωση του γεγονότος της ψυχής κι έχουν εδραιώσει μια ψυχική επικοινωνία που είναι πραγματική και διαρκής· βλέπουν το νου, τα συναισθήματα και τη σωματική φύση απλά σαν ένα μηχανισμό με τον οποίο μπορούν να εδραιωθούν ανθρώπινες επαφές και το έργο τους, όπως το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

304

βλέπουν, πρέπει να προωθηθεί με το μέσον αυτού του μηχανισμού που δρα υπό τη διεύθυνση της ψυχής. Είναι συνεπώς ζώσες ψυχές που εργάζονται μέσω προσωπικοτήτων κι όχι προσωπικότητες που υποκινούνται από σποραδικές ψυχικές παρωθήσεις. Τα μέλη των πολλών ομάδων ήταν όλα κάπως μονόπλευρα και τα ταλέντα τους ήταν σε κάποια ειδική γραμμή. Φανέρωναν μια ικανότητα να γράφουν όπως ο Σαίξπηρ, να ζωγραφίζουν όπως ο ντα Βίντσι, να δημιουργούν μουσικά αριστουργήματα όπως ο Μπετόβεν, ή να προκαλούν παγκόσμιες αλλαγές όπως ο Ναπολέων. Αλλά ο νέος τύπος του ομαδικού εργάτη είναι ένα ολοκληρωμένο άτομο με μια ικανότητα να κάνει σχεδόν οτιδήποτε στο οποίο βάζει το χέρι του, αλλά με μια βασική παρόρμηση να εργάζεται περισσότερο στα επίπεδα της σκέψης παρά στο φυσικό πεδίο. Είναι συνεπώς χρήσιμος στην Ιεραρχία επειδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διάφορους τρόπους, αφού η ευλυγισία και η εμπειρία του και η σταθερότητα της επαφής του μπορούν όλες να υποταχθούν στις ομαδικές απαιτήσεις. Ο αληθινός εκπρόσωπος αυτού του νέου ομαδικού τύπου δε θα εμφανισθεί βέβαια για πολλές δεκαετίες ακόμη. Θα είναι ένας αληθινός Υδροχοϊκός τύπος με μια δόση του παγκόσμιου, μια έντονη ευαισθησία, έναν πολύ οργανωμένο νοητικό μηχανισμό, έναν αστρικό εξοπλισμό που θ’ ανταποκρίνεται κυρίως στους ανώτερους πνευματικούς κραδασμούς, ένα ισχυρό κι ελεγχόμενο ενεργειακό σώμα κι ένα γερό φυσικό σώμα, αν κι όχι ρωμαλέο με τη συνηθισμένη χρήση του όρου. Ποια λοιπόν είναι η τωρινή κατάσταση σχετικά με τον ολοκληρωνόμενο όμιλο μυστικιστών; Ας είμαι κάπως σαφής. Σε κάθε Ευρωπαϊκή χώρα, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και σε ορισμένα μέρη της Ασίας και της Νότιας Αφρικής συναντώνται ορισμένοι μαθητές, συνήθως απαρατήρητοι από τις μάζες του κόσμου, που σκέφτονται την αλήθεια. Ας επισύρω την προσοχή σας σ’ αυτή τη φράση. Οι πιο σπουδαίοι εργάτες σ’ αυτό το νέο όμιλο και σ ’ όσους βρίσκονται πλησιέστερα στα Μεγάλα Όντα είναι εκείνοι των οποίων η καθημερινή ζωή της σκέψης είναι προσανατολισμένη στο νέο ιδεώδες. Ότι αυτή η ζωή της σκέψης τους μπορεί να πραγματώνεται σε συγκεκριμένες εξωτερικές δραστηριότητες μπορεί να αληθεύει, αλλά πάντα και πρώτα απ’ όλα είναι όσοι ζουν κι εργάζονται απ’ τον “υψηλό και μυστικό τόπο”. Η επίδρασή τους ασκείται σιωπηλά και αθόρυβα και δε δίνουν έμφαση στις προσωπικότητές τους, στις απόψεις και τις ιδέες τους ή στις μεθόδους τους να προωθούν το έργο. Έχουν πλήρη αντίληψη των περιορισμών τους αλλά δεν παρεμποδίζονται απ’ αυτό και εξακολουθούν να σκέφτονται σε αντικειμενική εκδήλωση εκείνη την όψη του οράματος, που αποστολή τους είναι να τη ζωοποιήσουν σε μορφή. Είναι κατ’ ανάγκη καλλιεργημένοι και πολυμαθείς, γιατί σ’ αυτούς τους δύσκολους μεταβατικούς καιρούς πρέπει να καλλιεργήσουν μια σύλληψη των παγκόσμιων συνθηκών και ν’ αποκτήσουν μια γενική ιδέα του τι συμβαίνει στις διάφορες χώρες. Στην πραγματικότητα δεν έχουν εθνικότητα με την έννοια ότι θεωρούν τη χώρα τους και τις πολιτικές τους συνδέσεις σαν ξεχωριστής σημασίας. Είναι εξοπλισμένοι για να οργανώσουν αργά και σταθερά εκείνη την κοινή γνώμη που τελικά θ’ αποσπάσει τον άνθρωπο από τη θρησκευτική

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

305

μισαλλοδοξία, την εθνική αποκλειστικότητα και τις φυλετικές προκαταλήψεις. Ένας-ένας, εδώ κι εκεί, συναθροίζονται και συναθροίζουν γύρω τους όσους είναι ελεύθεροι από τους περιορισμούς των περασμένων πολιτικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών θεωριών. Αυτοί, τα μέλη του ενός ομίλου, οργανώνουν τις προοδευτικές αυτές ψυχές σε ομάδες που προορίζονται να φέρουν τη νέα εποχή της ειρήνης και της καλής θέλησης. Αυτές οι τελευταίες που επηρεάζονται από τα μέλη του ομίλου, είναι προς στο παρόν μόνο λίγες χιλιάδες ανάμεσα στα εκατομμύρια των ανθρώπων και από τους τετρακόσιους αποδεγμένους μαθητές που εργάζονται στον κόσμο την εποχή αυτή, μόνο περί τους 156 είναι εξοπλισμένοι με τη δραστηριότητα της σκέψης τους για ν’ αποτελέσουν μέρος αυτού του βραδέως σχηματιζόμενου ομίλου. Αποτελούν τον πυρήνα εκείνου που κάποια μέρα θα είναι μια κυρίαρχη δύναμη. Στα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια η επίδρασή τους θα γίνει αρκετά ισχυρή ώστε να προσελκύσει την προσοχή των πολιτικών, υπό την προϋπόθεση ότι όσοι από σας είδαν το όραμα ενός ισχυρού υποκειμενικού σώματος σκεπτόμενων Ψυχών θα πουν τα αναγκαία λόγια και θα περιγράψουν εκείνες τις έννοιες που θα επιταχύνουν το έργο της ολοκλήρωσης και θα θέσουν τις μονάδες σ’ αυτό τον όμιλο σ’ επαφή μεταξύ τους. Κάντε ό,τι μπορείτε για να γίνει αυτό και κάντε το επίσης μήνυμα και βασικό τόνο του έργου που όλοι διεξάγετε, όπου κι αν βρίσκεστε. Ποιο πρέπει λοιπόν να είναι το έργο του άμεσου παρόντος; Ας σκιαγραφήσω το πρόγραμμα όσο μπορώ. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να ενισχύσετε τους δεσμούς και να εδραιώσετε σταθερά τη σύνδεσή σας με όλους όσους αναγνωρίζετε σαν μαθητές που πιθανόν να εργάζονται στο νέο όμιλο. Για να το κάνετε, κατατοπισθείτε για το έργο των αρχηγών των ομάδων στις διάφορες χώρες του κόσμου – όπως η Ελβετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ολλανδία, η Γερμανία και η Μεγάλη Βρετανία. Από την αντίδρασή τους στο όραμα αυτού του τύπου έργου της νέας εποχής μπορείτε κατόπιν να οδηγηθείτε σε μια προσωρινή απόφαση. Παρατηρήστε τους στο έργο τους. Σημειώστε την έμφαση που δίνουν στις προσωπικότητες. Αν η προσωπική φιλοδοξία φαίνεται να διέπει τις δραστηριότητές τους, αν η θέση τους είναι εκείνη της απόφασης να εργασθούν στον όμιλο των μυστικιστών επειδή πρόκειται για κάτι το καινούργιο, ή επειδή τους δίνει μια κάποια περιωπή ή επειδή εξάπτει τη φαντασία τους ή τους προσφέρει την προοπτική να συγκεντρώσουν ανθρώπους γύρω τους, τότε μην προχωρήσετε περισσότερο, αλλά – τηρώντας σιγή – αφήστε το χρόνο και το νόμο να διορθώσουν τη στάση τους. Δεύτερο, να είστε δεκτικοί σ’ εκείνους που σας αναζητούν και φαίνονται να κραδαίνονται στον ίδιο φθόγγο. Όταν λέω “σας”, εννοώ τον όμιλο στον οποίο όλοι ανήκετε υποκειμενικά. Θα έρθουν, αν εργάζεσθε με αποφασιστικότητα κι εκπέμπετε το φθόγγο της ενότητας τόσο καθαρά ώστε να μην αμφιβάλλουν για τα κίνητρά σας και την ανιδιοτελή σας δραστηριότητα. Μερικοί από τους 156 που απαρτίζουν τον τωρινό πυρήνα, θα σας είναι γνωστοί και θα εργάζονται σε συντονισμό μαζί σας, παρότι μπορεί να μην είναι στο ιδιαίτερο πεδίο της δράσης σας.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

306

Η εικόνα που πρέπει να έχετε στα μάτια σας είναι εκείνη ενός απέραντου δικτύου ομάδων που εργάζονται σε πολλές πιθανές γραμμές, αλλά έχουν στην καρδιά τους ή πίσω τους – μοχθώντας σιωπηλά κι επηρεάζοντας σταθερά μέσω ψυχικής επαφής – ένα ή περισσότερα μέλη του βραδέως αναδυόμενου νέου ομίλου. Τα εστιακά αυτά σημεία δια των οποίων επιζητεί τώρα να εργασθεί η Ιεραρχία, στέκουν μαζί τηλεπαθητικά κι εξωτερικά πρέπει να εργάζονται με την πληρέστερη κατανόηση, τηρώντας πάντα μια στάση μη-ανάμειξης και αφήνοντας τον κάθε εργάτη ελεύθερο να διδάσκει τη δική του ομάδα όπως κρίνει καλύτερα. Οι όροι που θα χρησιμοποιούνται, οι μέθοδοι που θα εφαρμόζονται, οι τύποι που θα προσελκύονται, οι αλήθειες που θα διδάσκονται, η πειθαρχία της ζωής που θα επιδεικνύεται, δεν αφορούν κανένα εκτός απ’ τον ίδιο τον εργαζόμενο μαθητή. Τα μέλη αυτού του ομίλου εργατών της νέας εποχής θα έχουν ωστόσο ορισμένα γενικά χαρακτηριστικά. Δε θα επιβάλλουν δόγματα κανενός είδους και δε θα δίνουν έμφαση σ’ οποιαδήποτε δοξασία ή αυθεντία. Δεν ενδιαφέρονται να έχουν οποιαδήποτε προσωπική αυθεντία, ούτε στηρίζονται στις παραδοσιακές αυθεντίες, είτε θρησκευτικές, επιστημονικές, πολιτιστικές ή κάθε άλλης μορφής επιβαλλόμενης αλήθειας. Θ’ αναγνωρίζονται διάφοροι τρόποι προσέγγισης στην πραγματικότητα κι ο καθένας θα είναι ελεύθερος να επιλέξει το δικό του. Κανενός είδους πειθαρχία δε θα επιβάλλεται απ’ τους εργάτες αυτούς σ’ εκείνους που ζητούν να συνεργασθούν μαζί τους. Οι ιδέες οποιουδήποτε προσώπου ή αρχηγού σχετικά με το πώς οι μονάδες στην ιδιαίτερή του σφαίρα δραστηριότητας πρέπει να ζουν και να εργάζονται, να διαλογίζονται και να τρώνε, θα θεωρούνται χωρίς ειδική αξία. Τα μέλη του νέου αυτού ομίλου εργάζονται εσωτερικά με ψυχές και δεν ασχολούνται με τις λεπτομέρειες της ζωής της προσωπικότητας των ζηλωτών που επιζητούν να εμπνεύσουν. Αυτός είναι ένας βασικός κανόνας και θα χρησιμεύσει για να απομακρύνει πολλούς άξιους ζηλωτές απ’ αυτό τον όμιλο των παγκόσμιων υπηρετών που βρίσκεται τώρα σε διαδικασία σχηματισμού. Η τάση να επιβάλλει κάποιος την άποψή του φανερώνει έλλειψη κατανόησης και θ’ αποκλείσει πολλούς. Επίσης οι νέοι και υποσχόμενοι ζηλωτές πρέπει ν’ αναζητούνται και να εγχαράζονται προσεκτικά με τη ροπή των νέων ιδεωδών. Πρέπει να διδάσκονται ν’ αναζητούν το θείο και το καλό σ’ όλα – ανθρώπους και καταστάσεις. Πρέπει ν’ αναπτύσσεται ευρύτητα οράματος και να τονίζεται εκείνο το πλάτος του ορίζοντα που θα επιτρέψει στους ζηλωτές να βιώσουν τη μεταβατική αυτή περίοδο που περνάμε τώρα, έτσι ώστε όταν γίνουν μεσήλικες να σταθούν σαν στήλες δύναμης στο νέο κόσμο. Μην τους περιορίζετε σε αρχαίες πειθαρχίες και μην τους διδάσκετε να δίνουν έμφαση στη δίαιτα, στην αγαμία, στους καιρούς και τις εποχές κι έτσι να τους αποσπάτε την προσοχή απ’ τη νεότερη και ιερή τέχνη της ύπαρξης και απ’ το θαύμα να ζουν σαν ψυχές. Μην ξεχνάτε ότι όταν ο άνθρωπος ζει σαν ψυχή κι ολόκληρη η προσωπικότητά του είναι συνεπώς υποταγμένη σ’ αυτή την ψυχή, ο ανιδιοτελής σκοπός, η αγνότητα της ζωής, η συμμόρφωση με το νόμο και η προσφορά ενός αληθινού παραδείγματος

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

307

πνευματικής ζωής θ’ ακολουθήσουν φυσιολογικά κι αυτόματα. Η τροφή, λόγου χάρη, είναι συχνά ζήτημα κλιματικών απαιτήσεων και γεύσης και χρειάζεται εκείνη η τροφή που διατηρεί το φυσικό σώμα σε κατάσταση να υπηρετεί τη φυλή. Επίσης ένας θείος υιός του Θεού μπορεί ασφαλώς να λειτουργεί το ίδιο ελεύθερα και αποτελεσματικά όταν είναι σε έγγαμη κατάσταση κι όταν είναι άγαμος· ωστόσο δε θ’ ανέχεται την εκπόρνευση των δυνάμεων του σώματος χάρη των χονδροειδών ικανοποιήσεων, ούτε θα προσβάλλει τα καθιερωμένα ήθη, ούτε θα χαμηλώνει το πρότυπο που έθεσε ο κόσμος σαν ανώτερο και καλύτερο. Τα ζητήματα έχουν μπερδευτεί και η έμφαση τίθεται πολύ συχνά στις φυσικές πράξεις και όχι στη ζωή του πράττοντος. Όταν η προσοχή είναι προσηλωμένη στην ψυχή, η ζωή του φυσικού πεδίου θα τυγχάνει ορθού χειρισμού. Θα αντιληφθείτε πως παρεμποδίζει περισσότερο την ανάπτυξη του ανθρώπου σε πνευματική ύπαρξη μια επικριτική στάση ή μια κατάσταση αυτοϊκανοποίησης, παρά η κατανάλωση κρέατος. Δύο κανόνες για τη ζωική δραστηριότητα πρέπει να διδάσκονται στο νεαρό ζηλωτή: Πρέπει να διδαχθεί να εστιάζεται σε εποικοδομητική δραστηριότητα και ν’ απέχει απ’ την κατεδάφιση της παλιάς τάξης ζωής. Πρέπει ν’ αφιερωθεί στην οικοδόμηση του μέλλοντος και να σκέφτεται πάνω στις νέες γραμμές. Πρέπει να προειδοποιηθεί να μη σπαταλά χρόνο για να επιτίθεται σε ό,τι είναι ανεπιθύμητο, αλλά πρέπει αντίθετα να στρέφει όλες του τις ενέργειες για τη δημιουργία του νέου ναού του Κυρίου δια του οποίου θα μπορέσει να εκδηλωθεί η δόξα. Μ’ αυτό τον τρόπο η δημόσια προσοχή θα εστιασθεί βαθμιαία σ’ ότι είναι νέο και όμορφο και οι παλιές εδραιωμένες δημιουργίες θα περιέλθουν σε παρακμή από έλλειψη προσοχής κι έτσι θα εξαφανισθούν. Πρέπει να διδαχθεί επίσης ότι η μισαλλοδοξία με κανέναν τρόπο δεν είναι σημείο πνευματικής ανάπτυξης. Συνεπώς δε θα χρησιμοποιεί τις λέξεις εναντίον εκείνου ή υπέρ του άλλου. Τέτοιοι όροι υποθάλπουν αυτόματα το μίσος και την επιθετικότητα και την προσπάθεια αντίστασης στην αλλαγή. Βάζουν εκείνον που τις χρησιμοποιεί σε θέση άμυνας. Κάθε τάξη ανθρώπινων όντων είναι μια ομάδα αδελφών. Καθολικοί, Εβραίοι, Εθνικοί, Δυτικοί και Ανατολικοί, είναι όλοι υιοί του Θεού. Σχετικά με το μέλλον του παγκόσμιου αυτού ομίλου για τον οποίο μιλάμε, πολλά εξαρτώνται από δύο πράγματα: Πρώτα, είναι ανάγκη όλοι οι απομονωμένοι μαθητές που εργάζονται σε κάθε χώρα του κόσμου, ν’ αποκτήσουν επίγνωση ο ένας του άλλου κι έπειτα να έρθουν σε τηλεπαθητική επικοινωνία. Αυτό μπορεί να σας φανεί ένα θαυμάσιο, αλλά όχι πρακτικό όραμα. Σας βεβαιώνω ότι δεν είναι έτσι. Το έργο της εδραίωσης αυτής της επικοινωνίας μπορεί πράγματι να είναι αργό, αλλά είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αυξανόμενης ευαισθησίας όλων των ψυχών που εργάζονται στο πεδίο του κόσμου. Η πρώτη ένδειξή του είναι η ενστικτώδης εκείνη αναγνώριση όσων αποτελούν μέρος αυτού του ομίλου, όταν συναντώνται κι έρχονται σ’ επαφή μεταξύ τους με τους τρόπους της εγκόσμιας επικοινωνίας. Τότε προκύπτει μια άμεση λάμψη φωτός, μια ακαριαία ηλεκτρική αλληλενέργεια, μια ξαφνική αίσθηση ομοιότητας του οράματος και του σκοπού, ή μια ζωτική ευκαιρία βοήθειας και αμοιβαίας συνεργασίας στο έργο που

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

308

αντιλαμβάνονται ότι όλοι ενδιαφέρονται. Οι εργαζόμενοι μαθητές παντού όταν συναντούν ο ένας τον άλλο, θα γνωρίζουν αμέσως ότι το έργο τους είναι ταυτόσημο και θα συμβουλεύει ο ένας τον άλλο κατά πόσο είναι εφικτή η συνεργασία και η συμπληρωματική προσπάθεια. Σε περίπου τριάντα χρόνια η αλληλοσχέτιση των μονάδων αυτού του ομίλου (διασκορπισμένες καθώς θα είναι σ’ ολόκληρο τον κόσμο) θα είναι τόσο στενή ώστε θα συναντώνται καθημερινά σε προκαθορισμένη ώρα και στο μυστικό τόπο. Αυτό θα γίνει εφικτό μόνο όταν η τριπλότητα ψυχής-νου-εγκεφάλου θα είναι ευθυγραμμισμένη στο άτομο και όταν κάθε όψη της θα μπορεί να είναι ταυτόχρονα σ’ επαφή με τα μέλη του ομίλου. Επί του παρόντος όλες οι ψυχές του ομίλου των μυστικιστών εργάζονται ομόθυμα· ορισμένοι πέτυχαν να φέρουν την ψυχή και το νου σε στενή και εδραιωμένη σχέση, αλλά η κατώτερη όψη του ευθυγραμμισμένου και συνδετικού αυτού τριγώνου, ο φυσικός εγκέφαλος, παρουσιάζει ακόμη πλήρη έλλειψη ανταπόκρισης στα κύματα δύναμης που εκπορεύονται από τις ανώτερες όψεις των μαθητών οι οποίοι έχουν έτσι εμπλακεί στη θεμελίωση του πολιτισμού της νέας εποχής. Είναι συνεπώς σε μεγάλο βαθμό ζήτημα τελειοποίησης του μηχανισμού του εγκεφάλου ώστε να μπορεί να καταγράφει ορθά και να διαβιβάζει σωστά τις ψυχικές εντυπώσεις και τους ομαδικούς σκοπούς και αναγνωρίσεις. Αυτό συνεπάγεται: 1. Την αφύπνιση σε συνειδητή δραστηριότητα του κέντρου μεταξύ των οφρύων, το οποίο αποκαλεί ο Ανατολίτης σπουδαστής κέντρο άζνα. 2. Την καθυπόταξη έπειτα της δραστηριότητας αυτού του κέντρου σ’ εκείνη του κεφαλικού κέντρου, έτσι ώστε αμφότερα να δονούνται σε ομοφωνία. Αυτό επιφέρει την εδραίωση τριών πραγμάτων: α. Την άμεση συνειδητή ευθυγράμμιση μεταξύ ψυχής-νου-εγκεφάλου. β. Την εμφάνιση ενός μαγνητικού πεδίου που περιλαμβάνει αμφότερα τα κεφαλικά κέντρα κι έτσι επηρεάζει σαφώς την επίφυση και την υπόφυση. γ. Την αναγνώριση αυτού του πεδίου της διπλής δραστηριότητας με δύο τρόπους: σαν ένα φως στο κεφάλι, έναν εσώτερο ακτινοβόλο ήλιο, ή σαν ένα δυναμικό κέντρο ενέργειας δια του οποίου η όψη θέληση ή σκοπός της ψυχής μπορεί να γίνει αισθητή. 3. Την ανάπτυξη ευχέρειας που θα επιτρέψει στον άνθρωπο: α. Να χρησιμοποιεί το νου σε όποια κατεύθυνση διαλέξει, στρέφοντάς τον προς τα έξω στον κόσμο των φαινομένων ή εσωτερικά στον κόσμο της πνευματικής ύπαρξης. β. Να προκαλεί συνειδητά και κατά βούληση μια αντίστοιχη ανταποκριτικότητα στο φυσικό εγκέφαλο, έτσι ώστε να μπορεί ν’ αποτυπώνει με ακρίβεια κάθε πληροφορία που προέρχεται απ’ το φυσικό κόσμο, καθώς κι από το συναισθηματικό ή αστρικό κόσμο. γ. Να διακρίνει με νοημοσύνη όλες αυτές τις σφαίρες της αισθαντικής δραστηριότητας. Όλα αυτά θα καλυφθούν τελικά από μια νέα ψυχολογική προσέγγιση που θα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

309

προβάλει μέσα απ’ την παλιά και θα είναι μια συγχώνευση των μηχανιστικών σχολών, της ενδοσκοπικής και πιο καθαρά Ανατολίτικης θέσης συν τα συμπεράσματα δύο νέων σχολών που θα προκύψουν σύντομα, αλλά θα είναι ακόμη πολύ μικρές για να δικαιολογήσουν ένα όνομα. Βρίσκονται σε εμβρυώδες στάδιο. Η μια σχολή θα πραγματεύεται τις ενεργειακές όψεις του ατόμου και την ανταποκριτικότητά του στην ενέργεια του σύμπαντος όπου είναι βυθισμένο· η άλλη θα θεωρεί τον άνθρωπο σαν ηλεκτρική μονάδα. Αμφότερες θα είναι αρκετά μονόπλευρες αλλά η συμβολή των διαφόρων σχολών θα ενοποιηθεί κάποια μέρα σε μια συνθετική παρουσίαση. Η δεύτερη απαίτηση που θα εδραιώσει μια σχέση μεταξύ των εργαζόμενων μαθητών αυτού του ομίλου είναι η ικανότητα να διατηρούν μια διαρκή και διαδοχική ανάμνηση τόσο της εσώτερης όσο και της εξωτερικής ζωής. Την αποκαλούμε συνέχεια συνείδησης και μ’ αυτή εννοούμε τη δύναμη να έχουμε πλήρη επίγνωση όλων των συμβάντων σ’ όλες τις σφαίρες και τα τμήματα της ανθρώπινης ύπαρξης στη διάρκεια και των είκοσι τεσσάρων ωρών της ημέρας. Προς το παρόν αυτό κάθε άλλο παρά συμβαίνει. Δεν υπάρχει πραγματική επίγνωση της ύπαρξης στις ώρες του ύπνου. Η ονειρική ζωή όπως περιγράφεται, είναι τόσο γεμάτη πλάνη όσο και κάθε σαφώς κατώτερη ψυχιστική εμπειρία. Το βραδέως αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα όνειρα από τη σκοπιά της ψυχολογίας και η διερεύνηση της πιθανής πηγής τους είναι οι πρώτες ασθενείς απόπειρες για την εδραίωση της επίγνωσης σε μια πραγματικά επιστημονική βάση. Δεν υπάρχει προς το παρόν συνειδητή καταγραφή νοητικής δραστηριότητας στη διάρκεια στιγμών όπως, λόγου χάρη, όταν το συναισθηματικό σώμα συνιστά το κέντρο της σκηνής. Με τι άραγε ασχολείται ο νους στο διάστημα μιας μακράς περιόδου συναισθηματικής αναστάτωσης; Έχει, όπως ξέρουμε, τη δική του ζωή και τους δικούς του νόμους. Επίσης ποιες είναι οι δραστηριότητες της ψυχής όταν η προσωπικότητα ασχολείται αποκλειστικά με τις δικές της υποθέσεις; Σας είναι άραγε αδύνατο να οραματισθείτε μια εποχή όπου η ανάπτυξη της συνείδησης θα έχει φτάσει στο στάδιο στο οποίο θα υπάρχει μια αισθαντική αντίδραση σ’ όλα τα τμήματα της φύσης του ανθρώπου και θ’ αποτυπώνεται ολόκληρη απ’ τον εγκέφαλο; Οι άνθρωποι έχουν ήδη επίγνωση τόσο της δραστηριότητας του φυσικού πεδίου όσο και της συναισθηματικής ζωντάνιας ταυτόχρονα. Αυτή είναι για την πλειονότητα μια κοινή και συνηθισμένη κατάσταση. Όταν δύο δραστηριότητες μπορούν να καταγραφούν την ίδια στιγμή, γιατί όχι τρεις ή ακόμη και τέσσερις; Αυτό είναι το μέλλον μπροστά στη φυλή και οι μαθητές που εμπλέκονται ενεργά θα είναι οι πρώτοι που θα εκφράσουν και θα καταδείξουν αυτή την επέκταση της συνείδησης. Έτσι η τηλεπαθητική αλληλεπίδραση και η εκτενής αισθαντικότητα πρέπει ν’ αναπτυχθούν κι επίσης να συνδεθούν στενά. Υπέδειξα λοιπόν την άμεση μελλοντική ανάπτυξη του μαθητή ατομικά. Τι βρίσκεται στο άμεσο μέλλον του ομίλου; Πρώτα απ’ όλα μια προκαταρκτική περίοδος ανάδυσης στη δημόσια συνείδηση κι έτσι θα γίνει αισθητή η παρουσία του. Θα γίνει με τη σταθερή μετάδοση των νέων ιδεωδών και τη συνεχή έμφαση στην ουσιαστική εναδικότητα όλης της ανθρωπότητας.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

310

Θα είναι το αποτέλεσμα της ομοιομορφίας και της περιεκτικότητας του φθόγγου που θα ηχείται από κάποιον εδώ κι άλλον εκεί. Στη διάρκεια αυτού του σταδίου δεν πρέπει να γίνει βιαστική εργασία και κανενός είδους εσπευσμένη δράση. Η ανάπτυξη του ομίλου και των ιδεών του θα είναι αργή αλλά σίγουρη. Ο όμιλος υφίσταται ήδη. Δε χρειάζεται να σχηματισθεί και να οργανωθεί και συνεπώς κανένας σας δε χρειάζεται ν’ αναλάβει οποιαδήποτε αίσθηση ευθύνης ούτε την οργάνωση οποιασδήποτε δραστηριότητας προκειμένου να δελεάσει στη δημοσιότητα τους μαθητές που έχουν έτσι επιλεγεί να εργασθούν υποκειμενικά. Δεν είναι αυτές οι μέθοδοι που επικροτούνται από τους Πρεσβύτερους Αδελφούς της φυλής, ούτε είναι αυτός ο τρόπος που οι Ίδιοι εργάζονται. Μάθετε μόνοι σας αν αντιπροσωπεύετε τη νέα θέση, τη νέα στάση στο έργο και την υποκειμενική μέθοδο. Αποφασίστε μια για πάντα κατά πόσο προτιμάτε να εργασθείτε με τον παλιό εξωτερικό φιλόδοξο τρόπο, δομώντας και ζωογονώντας μια οργάνωση και δημιουργώντας έτσι όλο το μηχανισμό που συνοδεύει μια τέτοια μέθοδο εργασίας. Θυμηθείτε ότι τέτοιες ομάδες χρειάζονται ακόμη πολύ και είναι χρήσιμες. Δεν ήρθε ακόμη η νέα εποχή και τα μικρά παιδιά δεν πρέπει να μείνουν εκτεθειμένα στις νέες δυνάμεις ούτε να στερηθούν το βρεφοκομείο όπου φυσιολογικά ανήκουν. Όμως αν σας ελκύει ο νέος τρόπος εργασίας, φροντίστε ώστε η προσωπικότητα να υποταχθεί, η ζωή του διαλογισμού να έχει πρωταρχική σπουδαιότητα, η ευαισθησία στο υποκειμενικό βασίλειο να καλλιεργηθεί και κάθε αναγκαία εξωτερική δραστηριότητα να τυγχάνει χειρισμού από μέσα προς τα έξω. Αποφύγετε την καθαρά μυστικιστική ενδοσκόπηση ή το αντίθετό της άκρο, το υπερτροφικό οργανωτικό πνεύμα, ενθυμούμενοι ότι μια ζωή αληθινού αποκρυφιστικού διαλογισμού πρέπει αναπόφευκτα να επιφέρει εξωτερικά γεγονότα, αλλά ότι τα αντικειμενικά αυτά αποτελέσματα προκαλούνται από μια εσώτερη ανάπτυξη κι όχι από μια εξωτερική δραστηριότητα. Μια αρχαία Γραφή διδάσκει αυτή την αλήθεια με τις ακόλουθες εκφράσεις: “Όταν ο ήλιος προχωρήσει στον οίκο του υπηρετούντος ανθρώπου, η οδός της ζωής παίρνει τη θέση της οδού του έργου. Τότε το δένδρο της ζωής μεγαλώνει ώσπου τα κλαδιά του να στεγάσουν όλους τους υιούς των ανθρώπων. Η οικοδόμηση του Ναού και η μεταφορά των λίθων σταματά. Τα αναπτυγμένα δένδρα φαίνονται· τα οικοδομήματα εξαφανίζονται. Ας προχωρήσει ο ήλιος στον προκαθορισμένο του τόπο και σ’ αυτή τη μέρα και γενεά μεριμνήστε για τις ρίζες της ανάπτυξης.”

Μικρές ομάδες θ’ αναπηδήσουν εδώ κι εκεί, των οποίων τα μέλη θ’ ανταποκρίνονται στο νέο φθόγγο και η ανάπτυξή τους στον παγκόσμιο όμιλο θα επιτηρείται από έναν ή περισσότερους εργαζόμενους μαθητές. Αλλά οι τελευταίοι δε θα οργανώνουν τις ομάδες· θα μεγαλώνουν όπως ένας άνθρωπος σ’ ένα μέρος κι άλλος σ’ άλλο μέρος ξυπνά μπροστά στο νέο όραμα ή έρχεται σ’ ενσάρκωση για να πάρει τη θέση του στο έργο και να φέρει τη νέα εποχή. Οι ομάδες αυτές δε θα δείξουν καμιά αίσθηση χωριστικότητας· δε θα έχουν επίγνωση προσωπικής ή ομαδικής φιλοδοξίας· θ’ αναγνωρίζουν την ενότητά τους με όλα όσα υπάρχουν και θα στέκουν μπροστά στον κόσμο σαν παραδείγματα αγνής ζωής, εποικοδομητικού έργου, δημιουργικής

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

311

δραστηριότητας, υποτασσόμενες στο γενικό σκοπό, ομορφιά και περιεκτικότητα. Ίσως στα πρώτα στάδια της ολοκλήρωσης να τις περιγράφουν καλύτερα οι λέξεις φιλικότητα και συνεργατικότητα. Δε θα ενδιαφέρονται για δόγματα ή δοξασίες και δε θα έχουν συνθήματα. Το εξέχον χαρακτηριστικό τους θα είναι η ατομική και ομαδική απαλλαγή από το επικριτικό πνεύμα. Αυτή η μη-επίκριση δε θα προκύπτει από ανικανότητα να βλέπουν τα λάθη, ή από αποτυχία να ανταποκριθούν σε μια ιδέα· το ψεύδος, η ακαθαρσία και η αδυναμία θα αναγνωρίζονται για ό,τι είναι, αλλά όταν σημειώνονται θα χρησιμεύουν μόνο για να εφελκύουν ένα πνεύμα αγαπητικής βοήθειας. Λίγο-λίγο οι ομάδες αυτές θα φτάσουν να γνωρίσουν η μια την άλλη και να συναντώνται σε καθορισμένες ώρες και τόπους. Θα προσέρχονται στις αμοιβαίες αυτές συνόδους χωρίς επιθυμία να εντυπωσιάσουν η μια την άλλη και χωρίς τη σκέψη της σχετικής αριθμητικής ισχύος· δε θα δείχνουν φιλοδοξία ν’ αυξήσουν τις τάξεις τους. Πώς θα μπορούσαν να το κάνουν όταν ξέρουν ότι όλες είναι μέλη ενός παγκόσμιου Ομίλου; Δε θα έχουν να μεταδώσουν διδασκαλία δογματικής φύσης και δε θα επιδιώκουν να δείξουν γνώση. Θα συναντώνται αποκλειστικά για να συζητήσουν τρόπους παγκόσμιας αρωγής, τη δημιουργία μιας βάσης τόσο οικουμενικής κι απαρτιζόμενης από τέτοιες βασικές αλήθειες ώστε να μπορεί να παρουσιάζεται με ποικίλες μεθόδους και να χρησιμοποιεί πολλές ορολογίες. Θα προσπαθούν να χρησιμοποιούν η μια τους όρους της άλλης και να εξοικειωθούν η μια με την προσέγγιση της άλλης στην πραγματικότητα και το συμβολισμό. Λίγο-λίγο επίσης η ειδική συμβολή κι ο φθόγγος κάθε ομάδας θα αναγνωρίζεται κι όπου υπάρχει ανάγκη για την ειδική αυτή προσέγγιση και τον ιδιαίτερο φθόγγο ή μέθοδο ερμηνείας σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, θα εκδηλώνεται μια άμεση και κοινή παρόρμηση να διευκολυνθεί το έργο που θα μπορούσε να κάνει η ειδική αυτή ομάδα σ’ εκείνο το μέρος. Οι ομάδες αυτές, έχοντας πίσω τους τον έναν υποκειμενικό όμιλο των συνειδητών ζωντανών ψυχών, θα είναι πολύ απασχολημένες με την παγκόσμια υπηρεσία κι ενδιαφέροντα για να σπαταλούν χρόνο σε ασήμαντα επουσιώδη. Δε θα έχουν χρόνο για να χασομερούν με τα ονόματα των ομάδων, τα διάσημα, τα σήματα και τις τεχνικότητες των αδελφοτήτων όταν συναντώνται. Οι παγκόσμιες ανάγκες, οι παγκόσμιες ευκαιρίες και η γοργή ανάπτυξη της συνείδησης του ανθρώπινου γένους και η μύηση της ανθρωπότητας στις πνευματικές πραγματικότητες θ’ απορροφούν τόσο την προσοχή τους ώστε δε θα ενδιαφέρονται για τις διευθετήσεις του καθαρά φυσικού πεδίου, ούτε και θα δίνουν έμφαση στη δική τους προσωπική ανάπτυξη. Θα έχουν τη σαφή επίγνωση ότι η ανταπόκριση στην παγκόσμια ανάγκη με υπηρεσία και η ζωή του εστιασμένου διαλογισμού θα προωθήσουν την ανάπτυξή τους. Τα μάτια τους δε θα είναι πάνω στον εαυτό τους, ούτε πάνω στο δικό τους καλό χαρακτήρα, ούτε πάνω στις ατομικές τους επιτεύξεις. Αργότερα σαν αποτέλεσμα της τηλεπαθητικής τους σχέσης και των κοινών διασκέψεων, ίσως προβάλουν ορισμένες εσωτερικές ομάδες και σχολές ανάπτυξης για να τις εξοπλίσουν ταχύτερα για παγκόσμια υπηρεσία. Στις σχολές αυτές θα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

312

διδάσκονται τρόποι διαλογισμού, η ένταση του κραδασμού και οι νόμοι του σύμπαντος και η ορθή χρήση του χρώματος και του ήχου. Αλλά όλα θα υποτάσσονται στην ιδέα της υπηρεσίας και της εξύψωσης της ανθρωπότητας. Επίσης οι σχολές που αναφέρονται στις Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού θα λάβουν βαθμιαία υπόσταση. Αλλά τι ωφελεί να προλέγω το μέλλον με σαφείς όρους και να παρουσιάζω μια εικόνα με περίπλοκη ποιότητα, όταν τη στιγμή αυτή η ολοκλήρωση του ομίλου των παγκόσμιων μυστικιστών και η στενή του συνένωση δεν αποτελεί τετελεσμένο γεγονός; Η παγκόσμια ενότητα, η αδελφότητα στην αληθινή της έννοια, η ανάπτυξη τηλεπαθητικής αλληλεπίδρασης, η εξάλειψη των επουσιωδών που τείνουν να χωρίζουν τις σκέψεις των ανθρώπων και να φέρνουν χωριστικότητα στο φυσικό πεδίο και η αληθινή έμφαση στα θεμελιώδη της Προαιώνιας Σοφίας, η εκδήλωση αληθινής κατανόησης, η πραγμάτωση ενοποίησης με την ψυχή, η αναγνώριση όσων ανήκουν στον όμιλο των παγκόσμιων Σωτήρων – αυτά είναι το άμεσο έργο που πρέπει να γίνει κι αυτά πρέπει ν’ απορροφήσουν την προσοχή σας. Αυτό και μόνο αυτό δικαιολογεί τη διάθεση όλων όσων έχει ο καθένας σας να δώσει – αγάπη και ζωή, χρόνο και χρήμα. Αυτό και μόνο αυτό δικαιολογεί την ύπαρξή σας και ζητά απ’ όλους σας που ανταποκρίνεσθε στο όραμα, εκείνη την υπέρτατη αυτοθυσία που είναι τόσο σπάνια και τόσο μακροπρόθεσμη στα αποτελέσματά της. Η εναπόθεση όλων όσων έχουμε στα πόδια του Κυρίου της Ζωής, έτσι ώστε το έργο της παγκόσμιας σωτηρίας να μπορέσει να προχωρήσει, η εξάλειψη από τη ζωή μας όλων όσων μπορεί να παρεμποδίζουν, το δόσιμο όλων όσων έχουμε ώσπου να πονάει να δίνουμε, η διακυβέρνηση της ζωής μας με βάση την παραίτηση και η συνεχής αναρώτηση: Τι μπορώ να εγκαταλείψω για να μπορέσω να βοηθήσω επαρκέστερα; – αυτά και πολύ περισσότερα βρίσκονται μπροστά σ’ όλους εκείνους που ακούν το κάλεσμα κι ανταποκρίνονται στην ανάγκη και την ευκαιρία. Θα σας πω αυτό – ο όμιλος που τώρα βρίσκεται σε διαδικασία σχηματισμού, θ’ αναπτύξει με τον καιρό τη δική του “γιόγκα” και σχολή εκγύμνασης, η οποία βαθμιαία θα υποκαταστήσει τη σχολή της ράτζα γιόγκα και της μπάκτι γιόγκα. Η μέθοδος εκγύμνασης θα δοθεί μόνο σ’ εκείνους που εκγύμνασαν το νου κι έμαθαν να ελέγχουν τα συναισθήματα. Κι εδώ έχετε το κλειδί αυτού που συντελείται τώρα. Ο τρόπος εκγύμνασης δε θα είναι κάποια εύκολη συντόμευση προς το στόχο. Μόνο οι νοήμονες θα μπορούν να την επιτύχουν και μόνο οι συντονισμένες προσωπικότητες θα επιλεγούν για τη διδασκαλία. Ο βασικός τόνος της νέας γιόγκα θα είναι η σύνθεση· αντικειμενικός σκοπός της θα είναι η συνειδητή ανάπτυξη της ενορατικής ικανότητας. Η ανάπτυξη αυτή θα υποδιαιρείται σε δύο κατηγορίες: πρώτο, στην ανάπτυξη της ενόρασης και της αληθινής πνευματικής αντίληψης και δεύτερο, στην εξασκημένη χρήση του νου σαν ερμηνευτικού πράκτορα. Στο βιβλίο Άγκνι Γιόγκα καταστάλαξε μέρος της διδασκαλίας που πρόκειται να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

313

δοθεί, αλλά μόνο από τη σκοπιά της βουλητικής όψης. Κανένα βιβλίο δεν έκανε ακόμη την εμφάνισή του που να δίνει σ’ οποιαδήποτε μορφή τη “γιόγκα της σύνθεσης”. Είχαμε την “μπάκτι γιόγκα” ή ένωση μέσω της αφοσίωσης. Τώρα αποκτά έμφαση η Ράτζα Γιόγκα που είναι ένωση μέσω του νου. Φαίνεται σαν ταυτολογία να μιλάμε για ένωση μέσω σύνθεσης, αλλά δεν είναι έτσι. Είναι ένωση μέσω ταύτισης με το όλο – όχι ένωση μέσω αντίληψης ή μέσω οράματος. Σημειώστε καλά αυτή τη διάκριση, γιατί κρύβει το μυστικό του επόμενου βήματος για τις προσωπικότητες της φυλής. Η Μπαγκαβάτ Γκίτα μας δίνει κυρίως το κλειδί της γιόγκα της αφοσίωσης. Ο Πατάντζαλι μας διδάσκει τη γιόγκα του νου. Στην ιστορία του Ευαγγελίου έχουμε την απεικόνιση της αντίληψης, αλλά το κλειδί ή το μυστικό της ταύτισης ακόμη αποκρύπτεται. Βρίσκεται στη φύλαξη λίγων μόνο μελών του ολοκληρωνόμενου αυτού ομίλου μυστικιστών και γιγνωσκόντων και θα σφυρηλατηθεί σε εκδήλωση στην κάμινο της ατομικής τους εμπειρίας κι έτσι θα δοθεί στον κόσμο. Αλλά η ώρα δεν ήρθε ακόμη. Ο όμιλος πρέπει να κερδίσει δύναμη, γνώση κι ενορατική αντίληψη. Με ρωτάς: Τι εμποδίζει έναν άνθρωπο να γίνει μέλος ενός τέτοιου ομίλου; Σου δηλώνω εμφατικά ότι μόνο τέσσερα πράγματα εμποδίζουν τον άνθρωπο από μια τέτοια συνάφεια: Πρώτο: Μια ασυντόνιστη προσωπικότητα. Αυτή συνεπάγεται κατ’ ανάγκη έναν αγύμναστο νου και μια ασθενή διανόηση. Δεύτερο: Μια αίσθηση χωριστικότητας, διάκρισης κι ότι είμαστε ξεχωριστοί ή διαφορετικοί απ’ τους συνανθρώπους μας. Τρίτο: Η κατοχή μιας πίστης. Αδιάφορο πόσο καλή μπορεί να είναι η φόρμουλα των πίστεων, προκαλεί αναπόφευκτα αποκλειστικότητα. Αποκλείει μερικούς. Τέταρτο: Η υπερηφάνεια και η φιλοδοξία. Με ρωτάς και πάλι: Πώς θ’ αποκτήσει κανείς τα αναγκαία προσόντα; Οι κανόνες είναι απλοί και είναι συνολικά τρεις. Πρώτα, μάθετε να ασκείτε την αβλάβεια· έπειτα μη ζητάτε τίποτα για το χωριστό εαυτό και τρίτο, αναζητήστε τα σημεία της θειότητας σ’ όλους. Τρεις απλοί κανόνες, αλλά πολύ δύσκολο να εφαρμοσθούν. Πίσω απ’ αυτό τον όμιλο των μυστικιστών, που περιλαμβάνει στοχαστές από κάθε τμήμα της ανθρώπινης σκέψης (ας επαναλάβω τη λέξη στοχαστές) και της ανθρώπινης γνώσης, στέκει η Ιεραρχία των Διδασκάλων και μεταξύ των δύο αυτών ομίλων στέκει επίσης μια ομάδα δασκάλων μεταξύ των οποίων ανήκω κι εγώ. Δρουν σαν μεσάζοντες και σαν διαβιβαστές ενέργειας. Ας το επαναλάβω και σας παρακαλώ να προσέξετε ότι αυτός ο όμιλος που σχηματίζεται αργά, συναθροίζεται από κάθε νοητή ομάδα σκεπτόμενων και νοήμονων ανθρώπων. Προς το παρόν κι αυτό μπορεί να εκπλήξει μερικούς, δεν υπάρχουν πολλοί (λεγόμενοι) αποκρυφιστές μεταξύ τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι αποκρυφιστές είναι αριθμητικά λίγοι σε σύγκριση με τις μάζες της ανθρωπότητας κι επίσης στην τάση τους να είναι μισαλλόδοξοι, αποκλειστικοί και φαρισαϊκοί. Συμμετέχουν ανιδιοτελείς ανθρωπιστές εργάτες· συμμετέχουν επίσης πολιτικοί ηγέτες και οικονομολόγοι κι εργάτες της επιστήμης στα εργαστήρια του κόσμου· συμμετέχουν κληρικοί και θρησκευτικοί οπαδοί απ’ όλες τις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

314

θρησκείες του κόσμου, καθώς και οι πρακτικοί μυστικιστές και οι λιγοστοί αποκρυφιστές. Ο αληθινός αποκρυφιστής είναι κάτι σπάνιο. Ο όμιλος αυτός είναι και θα μείνει τελείως υποκειμενικός. Τα μέλη του συνδέονται τηλεπαθητικά ή αναγνωρίζονται μεταξύ τους δια της ποιότητας του έργου που κάνουν στον εξωτερικό κόσμο και της περιεκτικότητας του φθόγγου που ηχούν. Εμπνέεται από πάνω, απ’ τις ψυχές των μελών του και τα Μεγάλα Όντα και ενεργοποιείται σε δραστηριότητα απ’ την ανάγκη της ίδιας της ανθρωπότητας. Απαρτίζεται από ζώσες συνειδητές ψυχές που εργάζονται μέσω συντονισμένων προσωπικοτήτων. Το σύμβολό του είναι ένα χρυσό τρίγωνο που περικλείει έναν ισοσκελή σταυρό με ένα διαμάντι στην κορυφή του τριγώνου. Το σύμβολο αυτό δεν αναπαριστάνεται ποτέ σε οποιαδήποτε μορφή. Λάμπει πάνω από τα κεφάλια όλων όσων βρίσκονται στον όμιλο και δεν μπορεί να ιδωθεί από κανέναν (ούτε ακόμη από ψυχορατικό), εκτός από ένα μέλος του ομίλου και τότε μόνο αν – για σκοπούς του έργου – η αναγνώρισή του χρειάζεται διέγερση. Το έμβλημα του ομίλου είναι Η Δόξα Του Ενός. Περισσότερα δεν μπορώ να σας πω τώρα, αλλά αυτά θα σας δώσουν κάποια ιδέα της πραγματικότητας του έργου που συντελείται. Μπορεί να χρησιμεύσουν σαν παρόρμηση για ανανεωμένη προσπάθεια από μέρους όλων όσων εργάζονται να εξοπλισθούν για ανιδιοτελή υπηρεσία. Θα καταπιαστούμε τώρα με μια πολύ σύντομη εξέταση δύο κύριων τύπων ενέργειας οι οποίες απαρτίζονται και συνθέτονται από συντονίζουσες ενέργειες. Το θέμα είναι συνεπώς τόσο προχωρημένης φύσης, ώστε είναι άσκοπο για το ζηλωτή ν’ αφιερώσει πολύ χρόνο στη μελέτη του. Θα χρειάζονταν επίσης τόμοι αν γράφονταν όλα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν και στο βιβλίο αυτό είναι δυνατό να περιγράψουμε μόνο μερικές πλατιές γενικεύσεις και να υποδείξουμε ορισμένα ενδιαφέροντα γεγονότα. Ο κύριος λόγος που δε μας ωφελεί να μελετήσουμε αυτές τις ενέργειες από πολύ κοντά είναι γιατί το πλανητικό Πνεύμα ή Λόγος και η πλανητική Οντότητα είναι οι δύο μορφές σε ενεργό εκδήλωση που ανταποκρίνονται πολύ έντονα στην κρούση αυτών των ενεργειών. Το ανθρώπινο ον ανταποκρίνεται αλλά μόνο υποσυνείδητα, επειδή (στη μορφική του φύση) συνιστά μέρος της πλανητικής έκφρασης. Το πλανητικό Πνεύμα είναι ένα Ον το Οποίο πριν από αιώνες πέρασε από την κατάσταση συνείδησης που ονομάζουμε ανθρώπινη και την άφησε πολύ πίσω. Αυτό (χρησιμοποιώντας την προσωπική αντωνυμία απλά χάρη σαφήνειας στην ορολογία) έχει μια προέλευση που ανάγεται τελείως έξω από το ηλιακό σύστημα· η ζωή του είναι εστιασμένη στον πλανήτη· η συνείδησή του βρίσκεται σε βασίλεια πέρα από την αντίληψη και του ανώτατου μύστη της πλανητικής μας Ιεραρχίας. Η πλανητική Οντότητα είναι το σύνολο των μορφών που συνιστούν τη μορφή δια της οποίας εκδηλώνεται το πλανητικό Πνεύμα κι επομένως είναι η σύνθεση του φυσικού, αστρικού και νοητικού στοιχειακού του πλανήτη. Για τους σκοπούς της εξέτασής μας η Οντότητα αυτή είναι το σύνολο όλων των φυσικών, ζωτικών, αστρικών και νοητικών μορφών οι οποίες, συγχωνευμένες κι ανάμεικτες, συνιστούν τον πλανήτη μας. Καθεμιά αποτελεί ενσωμάτωση ενέργειας και τα δύο αυτά κύρια ρεύματα που παράγουν τη

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

315

μορφική και συνειδησιακή όψη της πλανητικής μας ύπαρξης, κρούουν στο ανθρώπινο ον. Η ζωή του πλανητικού Πνεύματος πραγματοποιεί την κρούση της μέσω της ψυχής· και η ζωή της πλανητικής Οντότητας καταγράφεται με το μέσον του μηχανισμού της προσωπικότητας. Η ποιότητα των ενεργειών αυτών είναι κυρίως αστρική-βουδδική και η ροπή των ζωικών δυνάμεων και η γενική τάση των ώσεων που επηρεάζουν την ανθρωπότητα στο μεγάλο αυτό κύκλο είναι η ελκτική ενέργεια της ενορατικής φύσης του πλανητικού Λόγου και η ισχυρή δύναμη του αστρικού (επιθυμητικού) σώματος. Μ’ άλλα λόγια το αστρικό στοιχειακό που ενσωματώνει την επιθυμητική φύση του πλανητικού Λόγου, είναι εξαιρετικά ισχυρό, ιδιαίτερα στον παρόντα κύκλο, αλλά η ισχύς της πνευματικής κι ενορατικής φύσης του Ενός στον Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε, αυξάνει σταθερά. Από τη μια έχετε την ολέθρια έκφραση του άγριου κυνηγητού της ηδονής, του σεξ και του εγκλήματος που συνοδεύει την ικανοποίηση της επιθυμίας. Αυτό χαρακτηρίζει το σημερινό πολιτισμό μας και βρίσκεται τώρα στο κορύφωμά του· μπορεί ακόμη να ειπωθεί ότι βρίσκεται σε κάμψη, όσο λίγο κι αν το νιώθετε. Ταυτόχρονα ανευρίσκεται η ανοικτή θύρα της μύησης. Και οι δύο αυτές ευκαιρίες (αν μπορώ να τις αποκαλέσω έτσι) είναι ταυτόχρονα παρούσες, αλλά η δύναμη της μιας εξασθενεί και η τάση για την άλλη αυξάνει. Έτσι μπορεί να ιδωθεί η διέξοδος. Στην παραπάνω παράγραφο συνοψίσθηκαν οι δεσπόζουσες πλανητικές ώσεις που ενυπάρχουν στην εξέλιξη και σημειώθηκε η αντίδραση του ανθρώπου σ’ αυτές. Οι ηλιακές ενέργειες έχουν επίσης διπλό αποτέλεσμα. Πρώτο, υπάρχει ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε πρανικό αποτέλεσμα που είναι συνέπεια της κρούσης της ηλιακής δύναμης η οποία εκπορεύεται από το φυσικό ήλιο. Αυτή προκαλεί συγκεκριμένα αποτελέσματα στις αντικειμενικές μορφές κι αυτά ονομάζονται φυσικά ή ζωτικά. Εισέρχονται στο ανθρώπινο σώμα δια της σπλήνας κι επίσης από ένα κέντρο που βρίσκεται ανάμεσα στις ωμοπλάτες· το κέντρο αυτό βρίσκεται μεταξύ του κέντρου του λαιμού και του κέντρου της καρδιάς στη σπονδυλική στήλη, αλλά πιο κοντά στην καρδιά παρά στο λαιμό. Δεύτερο, υπάρχουν ενέργειες που εκπορεύονται απ’ ό,τι ονομάζεται εσωτερικά “καρδιά του ηλίου”· αυτές σαρώνουν τον έναν ή τον άλλο από τους πλανήτες σε επτά μεγάλα ρεύματα και εισρέουν στην ψυχή του ανθρώπου και παράγουν εκείνη την ευαισθησία που ονομάζουμε επίγνωση. Οι επτά αυτοί τύποι ενέργειας δημιουργούν τους επτά τύπους ψυχών ή ακτίνων και σ’ αυτή τη σκέψη έχετε το μυστικό της ψυχικής ενότητας. Στη διάρκεια της εκδήλωσης, λόγω των επτά τύπων ενεργειακών κρούσεων που επιδρούν στην ύλη του χώρου, συναντούμε τους επτά τύπους ψυχών, τα επτά πεδία έκφρασης και τις επτά βαθμίδες συνείδησης και ακτινικών χαρακτηριστικών. Οι διαφοροποιήσεις αυτές, όπως ξέρετε καλά, είναι σαν τα χρώματα που παίρνει το πρίσμα όταν εκτίθεται στις ακτίνες του ηλίου, ή σαν το δικτυωτό σχέδιο που βλέπουμε στις αντανακλάσεις σε μια διαυγή λίμνη. Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ Στις δύο αυτές ενέργειες πρέπει να προστεθεί μια τρίτη ομάδα ενεργειών κι αυτές είναι η βάση μεγάλου μέρους της αστρολογικής μας έρευνας. Εκπορεύονται από τους

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

316

δώδεκα αστερισμούς που συνιστούν τον ηλιακό μας ζωδιακό. Το αποτέλεσμά τους είναι απεριόριστο και οι συνδυασμοί των τριών αυτών ομάδων ενεργειών οδηγούν στην άπειρη περιπλοκή που συναντούμε στη φύση. Οι ισχυρισμοί των αστρολόγων σχετικά με την πραγματικότητα των ενεργειών που επιδρούν στον ανθρώπινο οργανισμό μπορεί να διαπιστωθεί ότι είναι αληθινοί· οι ισχυρισμοί τους αναφορικά με την ικανότητά τους να ερμηνεύουν είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους αβάσιμοι. Τόσο λίγα είναι πραγματικά γνωστά ακόμη και στη μεγαλύτερη διάνοια πάνω στον πλανήτη· γιατί μην ξεχνάτε ότι οι μύστες χρησιμοποιούν πρωτίστως την ενόραση. Οι ενέργειες αυτές αφήνουν τη σφραγίδα τους πάνω σε κάθε μορφή σε κάθε βασίλειο της φύσης, ενεργώντας σαν οπισθοδρομική ή διεγερτική δύναμη. Φέρνουν τον έναν τύπο ενέργειας σε πληρέστερη έκφραση της ποιότητας κάθε μορφής, ή καθυστερούν κάποιον άλλο από την αναπτυγμένη εκδήλωση. Δεν είναι επίκαιρο εδώ να περιγράψουμε τη φύση της αληθινής αστρολογίας. Ότι η αστρολογία είναι επιστήμη και μια επερχόμενη επιστήμη, αληθεύει. Ότι η αστρολογία στην ύψιστη όψη της και στην αληθινή ερμηνεία της θα επιτρέψει στον άνθρωπο να εστιάσει τελικά την κατανόησή του και να λειτουργεί ορθά, αληθεύει εξίσου. Ότι στις αποκαλύψεις που θα κάνει η αστρολογία σε μια επερχόμενη εποχή θα βρεθεί το μυστικό του αληθινού συντονισμού μεταξύ ψυχής και μορφής, επίσης αληθεύει. Αλλά αυτή η αστρολογία δε συναντάται ακόμη. Πάρα πολλά παραβλέπονται και πολύ λίγα είναι γνωστά για να καταστήσουν την αστρολογία την ακριβή επιστήμη που πολλοί ισχυρίζονται πως είναι. Ο ισχυρισμός θα εκπληρωθεί σε κάποια μελλοντική χρονολογία, αλλά ο καιρός δεν έφτασε ακόμη. Ωστόσο μπορούν να σημειωθούν σύντομα ορισμένοι παράγοντες που οι αστρολόγοι πρέπει να έχουν κατά νου και ορισμένες συνθήκες που έχουν την τάση να λησμονούν. Χάρη σαφούς κατανόησης θα απαριθμήσουμε απλά ορισμένες δηλώσεις που πρέπει να μελετηθούν προσεκτικά απ’ το μέσο ερευνητή σ’ αυτό το πεδίο. Δεν μπορώ να γράψω εδώ μια πραγματεία για τις ενέργειες με τις οποίες πρέπει ν’ ασχοληθεί η αστρολογία, παρότι μια τέτοια πραγματεία χρειάζεται απελπιστικά. Οι αστρολόγοι ασχολούνται κυρίως με τρεις τύπους ενέργειας: α. Με την ενέργεια του αστερισμού στον οποίο βρίσκεται ο Ήλιος την ώρα της γέννησης. β. Με το ανατέλλον ζώδιο στο οποίο πρέπει ν’ ανταποκριθεί ο άνθρωπος. γ. Με τη σελήνη που κυβερνά τη μορφική του όψη και ιδιαίτερα τη φυσική μορφή. Η ενέργεια του ιδιαίτερου αστερισμού ή συμβόλου στο οποίο γεννήθηκε ο άνθρωπος, έχει πιο βαθιά σημασία απ’ ό,τι υπονοήθηκε ως τώρα. Ενσωματώνει ή υποδεικνύει το τωρινό του πρόβλημα, εδραιώνει το βήμα ή το ρυθμό της ζωής του και σχετίζεται με την ποιότητα της προσωπικότητάς του. Κυβερνά, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, τη ρατζασική ή όψη της δραστηριότητας της ζωής του στη διάρκεια της ενσάρκωσης. Ο ωροσκόπος ή ανατέλλον ζώδιο υποδεικνύει τη γραμμή στην οποία η ενέργειά του σαν σύνολο μπορεί να διοχετευθεί, αν πρόκειται να εκπληρώσει το σκοπό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

317

οποιασδήποτε ενσάρκωσης. Αυτό βέβαια αν τύχει ορθού χειρισμού. Κρύβει το μυστικό του μέλλοντός του και στο συμβολισμό και την κατανόησή του μπορεί να βρει το κλειδί του προβλήματος της ζωής του και μια ένδειξη του τι μπορεί να γίνει και να κατορθώσει. Του παρουσιάζει τον τύπο δύναμης που θα του επιτρέψει να επιτύχει. Αυτός, όταν εκπληρωθεί κατάλληλα, μπορεί να θεωρηθεί ότι παράγει τη σαττβική ή αρμονική όψη της ζωής του, γιατί όταν παίξει το ρόλο του και χρησιμοποιηθεί, επιφέρει αρμονία με τη θέληση της ψυχής στη διάρκεια μιας οποιασδήποτε ιδιαίτερης ενσάρκωσης. Στη σεληνιακή επίδραση έχουμε την ένδειξη του παρελθόντος του υποκειμένου. Συνοψίζει τους περιορισμούς και τα εμπόδια κάτω απ’ τα οποία πρέπει να εργασθεί και συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί ότι ενσωματώνει την ταμασική όψη της ύλης ή εκείνο που “συγκρατεί” και το οποίο – αν του επιτραπεί να επηρεάσει ανάρμοστα – θα επιφέρει αδράνεια. Στο σώμα με το οποίο είναι εξοπλισμένος ο άνθρωπος βρίσκεται κρυμμένο το μυστικό της περασμένης εμπειρίας και κάθε σεληνιακή μορφή δια της οποίας πρέπει να φθάσουμε στη δέουσα έκφραση, είναι προϊόν ή σύνθεση ολόκληρου του παρελθόντος. Ας δω αν μπορώ να δώσω την τωρινή αλήθεια σχετικά με την αστρολογία με τέτοια απλή διατύπωση ώστε όσοι δε γνωρίζουν τίποτε γι’ αυτή την περίπλοκη επιστήμη να μπορέσουν να καταλάβουν. Ο γενέθλιος μήνας δείχνει τη μέρα της ευκαιρίας. Η θύρα στέκει ανοικτή. Ο ιδιαίτερος μήνας στον οποίο η ψυχή έρχεται σε ενσάρκωση υποδεικνύεται σ’ αυτή την ψυχή από το μήνα στον οποίο πέρασε εκτός ενσάρκωσης σ’ έναν προηγούμενο βιόκυκλο. Αν, λόγου χάρη, πέθανε στο μήνα που κυβερνάται απ’ το ζώδιο του Λέοντα, θα γυρίσει σε ενσάρκωση στο ίδιο ζώδιο, παίρνοντας το νήμα της εμπειρίας από εκεί που το άφησε και αρχίζοντας με τον ίδιο τύπο ενέργειας και με τον ιδιαίτερο εξοπλισμό με τον οποίο έφυγε από τη γήινη ζωή συν το κέρδος σε σκέψη και συνειδητή παρατήρηση. Μ’ αυτό τον τρόπο υποδεικνύεται στην ψυχή η ποιότητα της ενέργειας και η φύση των δυνάμεων που πρόκειται να χειρισθεί στη διάρκεια της ζωής. Το ανατέλλον ζώδιο που ενσωματώνει έναν άλλο τύπο ενέργειας, πρέπει να αυξάνει σε ισχύ στη διάρκεια της ενσάρκωσης, γιατί υποδεικνύει τη φύση της ψυχικής δύναμης την οποία ο ενσαρκωμένος υιός του Θεού επιζητεί να χειρισθεί με το μέσον μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας που διαθέτει ορισμένα χαρακτηριστικά. Η επίδραση της σελήνης είναι πρωτίστως φυσική. Έτσι υποδεικνύεται η φυλακή της ψυχής. Έτσι εξασφαλίζονται τα εμπόδια που θα συναντήσει· έτσι καθορίζεται ο τύπος του σώματος ή των σωμάτων δια των οποίων η δύναμη του ζωδίου του υποκειμένου και η ποιότητα της ενέργειας θα τον οδηγήσουν στο στόχο του. Με το μέσον των σεληνιακών κυρίων και ό,τι του έδωσαν σαν αποτέλεσμα της περασμένης εμπειρίας ανά τους αιώνες, πρέπει να εκφρασθεί στο φυσικό πεδίο. Λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών προκύπτει μια κατάσταση όπου ένας τέταρτος τύπος δύναμης γίνεται αισθητός. Ο ήλιος απέχει στην πραγματικότητα πολλές μοίρες στο μεγάλο κύκλο των ουρανών απ’ όπου αναφέρεται ότι είναι όσον αφορά το μείζονα ζωδιακό. Αυτό βέβαια απ’ τη σκοπιά του χρόνου. Επειδή η διέλευση του ηλίου από

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

318

έναν αστερισμό καλύπτει μια περίοδο περίπου δύο χιλιάδων διακοσίων ετών, η μετατόπιση με την πάροδο των αιώνων είναι πολύ μικρή – τόσο μικρή ώστε παρατηρείται ελάχιστη διαφορά στην κατάστρωση του πλανητικού ωροσκοπίου. Στην κατάστρωση του ωροσκοπίου ενός ηλιακού συστήματος θα είχε ζωτική σημασία, αλλά αυτό βρίσκεται τόσο πέρα από τις ικανότητες ακόμη και του σοφότερου αστρολόγου πάνω στον πλανήτη μας, ώστε η συζήτηση είναι άνευ σημασίας. Για την κατάστρωση του ωροσκοπίου ενός ανθρώπινου όντος που γεννήθηκε σε ένα συγκεκριμένο μήνα, θα έπρεπε ωστόσο να λαμβάνεται υπόψη (που σπάνια γίνεται) ότι ο μήνας και το ζώδιο δε συμπίπτουν πλέον καθόλου. Ο ήλιος στην πραγματικότητα δε βρίσκεται, λόγου χάρη, στο Λέοντα το μήνα Αύγουστο. Συνεπώς η ορθή ερμηνεία ενός χάρτη είναι σε μεγάλο βαθμό ψυχομετρική κι εξαρτάται από τη σκεπτομορφή του αστερισμού, η οποία δομήθηκε επί αιώνες απ’ τους αστρολόγους. Η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη. Για χιλιάδες χρόνια ορισμένοι τύποι ενέργειας και τα επακόλουθα εξειδικευμένα αποτελέσματά τους στην ουσία και τη μορφή θεωρήθηκαν πως ήταν έτσι. Λοιπόν είναι έτσι, εκτός στην περίπτωση του πολύ εξελιγμένου, του αληθινού ζηλωτή που προσανατολίσθηκε κι έτσι διαφεύγει από τον τροχό της ύπαρξης και αρχίζει να κυβερνά τα άστρα του κι έτσι δε βρίσκεται πια κάτω απ’ την εξουσία και την κυριαρχία τους. Η αστρολογία ασχολείται τώρα κυρίως με την προσωπικότητα εκείνου του οποίου καταστρώνεται το ωροσκόπιο και με τα γεγονότα της ζωής της προσωπικότητας. Όταν με το διαλογισμό και την υπηρεσία συν την πειθάρχηση των σεληνιακών σωμάτων ο άνθρωπος υπαχθεί συνειδητά και οριστικά στην ψυχική του ακτίνα, τότε περιέρχεται σαφώς υπό την επίδραση του ενός ή του άλλου απ’ τα επτά ηλιακά συστήματα καθώς εστιάζουν την ενέργειά τους μέσω του ενός ή του άλλου απ’ τους αστερισμούς κι αργότερα μέσω του ενός ή του άλλου από τους επτά ιερούς πλανήτες. Τελικά θα υπάρξουν δώδεκα ιεροί πλανήτες που θ’ αντιστοιχούν στους δώδεκα αστερισμούς, αλλά ο καιρός δεν ήρθε ακόμη. Το ηλιακό μας σύστημα, όπως ξέρετε, είναι ένα από επτά. Όταν ο άνθρωπος φτάσει σ’ αυτό το σημείο εξέλιξης, οι μήνες της γέννησης, η εγκόσμια αστρολογία και οι επιδράσεις που δρουν στη μορφική όψη έχουν όλο και μικρότερη σπουδαιότητα. Αυτός ο κύκλος των ηλιακών συστημάτων επηρεάζει κατεξοχήν την ψυχή κι αυτή γίνεται εστιακό σημείο των πνευματικών ενεργειών. Αυτό είναι το πρόβλημα της ψυχής στο δικό της πεδίο – η ανταποκριτικότητα σ’ αυτούς τους τύπους ενέργειας και γι’ αυτούς η προσωπικότητα δεν έχει καμιά επίγνωση. Συνεπώς τα ζώδια που υποδιαιρούνται στις τέσσερις κατηγορίες της γης, του ύδατος, του πυρός και του αέρος, αφορούν πρώτιστα τον άνθρωπο που ζει κάτω απ’ το διάφραγμα και χρησιμοποιεί τα τέσσερα κατώτερα κέντρα: το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης, το ιερό κέντρο, το ηλιακό πλέγμα και τη σπλήνα. Η εσώτερη ομάδα των επτά κύριων ή συστημικών ενεργειών παράγει το αποτέλεσμά της στον άνθρωπο που ζει πάνω από το διάφραγμα κι εργάζεται δια των επτά αντιπροσωπευτικών κέντρων στο κεφάλι. Τέσσερις απ’ αυτές εστιάζονται δια του κέντρου του λαιμού, του καρδιακού κέντρου και των κέντρων άζνα και κεφαλής. Τρεις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

319

διατηρούνται σε λανθάνουσα κατάσταση στην περιοχή των κεφαλικών κέντρων (του χιλιοπέταλου λωτού) και εισέρχονται σε λειτουργική δραστηριότητα μόνο μετά την τρίτη μύηση. Είναι λοιπόν φανερό πόσο περίπλοκη από τη σκοπιά του ωροσκοπίου (και του ατομικού προβλήματος) είναι αυτή η συνάντηση των ενεργειών δύο τύπων αστερισμών στην περίπτωση του ανθρώπου που δεν είναι ούτε καθαρά ανθρώπινος ούτε καθαρά πνευματικός. Το κοινό ωροσκόπιο εξουδετερώνεται. Το ωροσκόπιο δεν είναι προς το παρόν εφικτό να σχεδιασθεί. Το μόνο ωροσκόπιο που είναι βασικά και σχεδόν αλάνθαστα ορθό, είναι εκείνο του τελείως χαμηλής τάξης ανθρώπινου όντος που ζει ολοκληρωτικά κάτω απ’ το διάφραγμα και κυβερνάται μόνο από τη ζωώδη φύση του. Οι αστρολόγοι πρέπει επίσης να θυμούνται ότι υπάρχουν διάφοροι μη ανακαλυφθέντες πλανήτες που προκαλούν έλξεις και μετατοπίσεις κι εστιάζουν ρεύματα ενέργειας πάνω στη γη μας, τα οποία συντείνουν να περιπλέκουν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Ο Πλούτων είναι ένας απ’ αυτούς κι έχοντας πλέον προβάλει σε εκδήλωση (ή μάλλον σε αναγνώριση), θα αποδοθούν σ’ αυτόν όλες οι ανεξήγητες περιπτώσεις. Ο Πλούτων θα γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της εσφαλμένης αστρολογίας για πολύ καιρό στο μέλλον. Αυτός ο χάρτης δεν πέτυχε στις προβλέψεις και δεν επαληθεύτηκε γιατί πρέπει να τον επηρεάζει ο Πλούτων και για τον Πλούτωνα γνωρίζουμε ελάχιστα. Αυτή η ιστορία θ’ ακούγεται συνεχώς. Κι όμως ο Πλούτων πάντα περιστρεφόταν γύρω από τον ήλιο μας και προκαλούσε τα αποτελέσματά του. Διέπει ωστόσο το θάνατο ή τον τερματισμό των παλιών ιδεών και συναισθημάτων και η επίδρασή του είναι συνεπώς κυρίως εγκεφαλική κι εδώ έχετε το κλειδί της αργοπορημένης ανακάλυψής του. Το ανθρώπινο γένος βρίσκεται μόνο στα πρόθυρα να καταστεί νοητικό. Τα αποτελέσματά του γίνονται αισθητά πρώτα στο νοητικό σώμα. Τα ονόματα των πλανητών δεν είναι αποτέλεσμα αυθαίρετης εκλογής, αλλά οι πλανήτες δίνουν οι ίδιοι το όνομά τους. Οι αστρολόγοι θα βρουν τελικά ότι είναι ανάγκη να καταστρώνουν τρία ωροσκόπια ή τρεις χάρτες: έναν καθαρά φυσικό, που θα πραγματεύεται το σώμα της φύσης· έναν κυρίως συναισθηματικό και θα πραγματεύεται την ποιότητα της προσωπικότητας και την ευαισθησία της ή την κατάσταση επίγνωσης· ο τρίτος θα είναι ο χάρτης των νοητικών παρωθήσεων και συνθηκών. Θα διαπιστωθεί ότι οι τρεις αυτοί χάρτες ακολουθούν ορισμένες γεωμετρικές γραμμές κι ότι οι γραμμές ενέργειας σχηματίζουν σχέδια. Οι τρεις αυτοί χάρτες, όταν μπουν ο ένας πάνω στον άλλο, θα δίνουν το διάγραμμα της προσωπικότητας, το πρότυπο της ατομικής ζωής. Όταν γίνει αυτό θα βρεθεί ότι προβάλλουν καταπληκτικοί συμβολικοί χάρτες και γραμμικά σχήματα και απ’ αυτό θα προκύψει η “γεωμετρία του ατόμου”, γιατί θα διαπιστωθεί πως η κάθε γραμμή λειτουργεί σε σχέση με κάποια άλλη γραμμή κι οι ροπές των ζωικών ενεργειών θα γίνουν καταφανείς. Τελικά, ακόμη και σ’ αυτό το τμήμα της γνώσης “ο αστήρ θα λάμψει”. Αυτό θ’ αποτελέσει ένα νέο κλάδο της ψυχολογίας κι ο αληθινός εκπρόσωπός του για την εποχή μας θα βρεθεί κατάλληλα. Υποδεικνύω απλώς τις γραμμές της μελλοντικής αστρολογίας για να διασφαλίσω το παρόν.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

320

Ένα πράγμα χρειάζεται να κάνουν οι αστρολόγοι αυτή την εποχή κι αυτό είναι να κάνουν την αναγκαία παραχώρηση για τη μεταβατική αυτή περίοδο απ’ τους Ιχθείς στον Υδροχόο. Αυτή σπάνια γίνεται, αλλά είναι φανερό ότι η τρομακτική αναστάτωση που συνοδεύει αυτές τις μεταβάσεις, επηρεάζει τον ατομικό χάρτη και συχνά εξουδετερώνει το ατομικό πεπρωμένο ή κάρμα. Οι άνθρωποι είναι βυθισμένοι στο πλανητικό και φυλετικό πεπρωμένο και οι μικροσκοπικές τους υποθέσεις ανατρέπονται σχεδόν ολοκληρωτικά και μερικές φορές εξουδετερώνονται τελείως. Δεν είναι δυνατό να καταστρωθεί το ωροσκόπιο του πλανήτη κι εκείνοι που διατείνονται ότι το κάνουν εξαπατούν τον εαυτό τους και τους άλλους. Το ωροσκόπιο του τέταρτου βασιλείου της φύσης, της ανθρωπότητας, θα καταστρωθεί τελικά, αλλά θα γίνει από μυημένους και μυημένοι αστρολόγοι που να εργάζονται την εποχή αυτή στο φυσικό πεδίο δεν υπάρχουν. Εδώ δίνω έναν υπαινιγμό. Ο Ήλιος ήταν στον Τοξότη όταν οι πρώτες ανθρώπινες τάσεις αγωνίζονταν να βγουν στο προσκήνιο. Το στάδιο του ζωανθρώπου συμπληρώθηκε κι όταν ο Τοξότης κυριαρχούσε (από την πλανητική μας σκοπιά – χρησιμοποιώ τις λέξεις με προσοχή) έλαβε χώρα το μεγάλο γεγονός της ατομικοποίησης. Αλλά ο εγκέφαλος του τότε ανθρώπινου όντος απέτυχε να καταγράψει αυτό που είχε συμβεί. Κατά την έκφραση του Αρχαίου Σχολίου: “Οι υιοί του Θεού εξακοντίσθηκαν σαν βέλη απ’ το τόξο. Οι μορφές πήραν την ώθηση και ιδού! ένας Θεός γεννήθηκε. Το μικροσκοπικό βρέφος δεν ένιωσε το μεγάλο γεγονός.”

Αυτό έλαβε χώρα πριν είκοσι ένα εκατομμύρια χρόνια. Οι κύκλοι παρήλθαν κι όταν σε μια μεταγενέστερη χρονολογία ο ήλιος ήταν στο Λέοντα (κατά προσέγγιση πριν δέκα οχτώ εκατομμύρια χρόνια) έλαβαν χώρα οι πρώτες ενδείξεις συντονισμού μεταξύ εγκεφάλου και νου και το ανθρώπινο ον έγινε οριστικά αυτοσυνείδητο. Κατέγραψε την ατομικότητά του. Ο αριθμός της πρώτης χρονολογίας (παρότι η ακρίβεια δεν είναι εφικτή σ’ ένα σύστημα μεταλλαγής όπως το δικό μας) είναι 21.688.345 χρόνια πριν. Ο αριθμός αυτός είναι άχρηστος αυτή την εποχή, γιατί δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί ούτε σωστός ούτε ανακριβής. Η μεταγενέστερη έρευνα θ’ αποδείξει τη χρησιμότητά του, όταν η φύση του χρόνου κατανοηθεί καλύτερα. Ο Τοξότης κυβερνά την ανθρώπινη εξέλιξη, γιατί συμβολίζει την πρόοδο σ’ ένα συνειδητό σκοπό. Ο Λέων κυβερνά την ανθρώπινη συνείδηση στο ανθρώπινο βασίλειο, γιατί η ενέργεια που εκχύνεται απ’ αυτόν επιτρέπει στον άνθρωπο να λέει “Εγώ ειμί”. Θα είχε αξία αν επιχειρούσα εδώ μια μετάφραση, αναγκαστικά ανεπαρκή, της λέξηςκλειδί κάθε ζωδίου. Αυτές υποδιαιρούνται σε δύο κατηγορίες όσον αφορά την ανθρωπότητα. Υπάρχει η λέξη-κλειδί για τη μορφική όψη και η λέξη-κλειδί για την ψυχική όψη. Στην πρώτη περίπτωση η λέξη εκφράζεται· στη δεύτερη εκφέρεται συνειδητά από την ψυχή. Μεταφρασμένες σε σύγχρονους όρους πολλά χάνονται, αλλά η υποκείμενη σκέψη που κατευθύνει το έργο των εκπορευόμενων ενεργειών έχει αξία. Για τη δική μας παγκόσμια περίοδο έχουν ως εξής: Για το ζηλωτή που προχωρεί από τον Κριό στους Ιχθείς και συνεπώς αναπροσανατολίσθηκε, έχουμε:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

321

Κριός...........Προβάλλω και από το πεδίο του νου κυβερνώ. Ταύρος.........Βλέπω κι όταν ο οφθαλμός ανοίξει, όλα φωτίζονται. Δίδυμοι........Αναγνωρίζω τον άλλο μου εαυτό και στο σβήσιμο αυτού του εαυτού αυξάνω και λάμπω. Καρκίνος.....Κτίζω ένα φωτισμένο σπίτι και σ’ αυτό κατοικώ. Λέων............Είμαι Εκείνο κι Εκείνο είμαι Εγώ. Παρθένος.....Είμαι η Μητέρα και το Παιδί, είμαι Θεός, είμαι ύλη. Ζυγός...........Εκλέγω το Δρόμο που προχωρεί μεταξύ των δύο μεγάλων γραμμών δύναμης. Σκορπιός......Είμαι πολεμιστής και από τη μάχη προβάλλω θριαμβευτής. Τοξότης.......Βλέπω το στόχο. Φτάνω στο στόχο και βλέπω έναν άλλο. Αιγόκερως...Είμαι χαμένος σε φως επουράνιο και σ’ αυτό το φως στρέφω τα νώτα. Υδροχόος....Είμαι το ύδωρ της ζωής που χύνεται στους διψασμένους. Ιχθείς...........Αφήνω τον οίκο του Πατρός και γυρίζοντας σώζω. Από τη σκοπιά της μορφής η ζωή οδεύει σε αντίθετη κατεύθυνση και το έργο της φύσης γίνεται αντιληπτό με τα ακόλουθα λόγια: Ιχθείς...........Και ο Λόγος είπε: Προχώρησε στην ύλη. Υδροχόος....Και ο Λόγος είπε: Η επιθυμία στη μορφή ας κυβερνά. Αιγόκερως...Και ο Λόγος είπε: Η φιλοδοξία ας κυβερνά και η θύρα ας μένει ανοικτή. Τοξότης.......Και ο Λόγος είπε: Ας αναζητηθεί τροφή. Σκορπιός......Και ο Λόγος είπε: Ας ανθίσει η Μάγια κι η απάτη ας κυβερνά. Ζυγός...........Και ο Λόγος είπε: Ας γίνει εκλογή. Παρθένος.....Και ο Λόγος είπε: Ας βασιλεύει η ύλη. Λέων............Και ο Λόγος είπε: Ας υπάρχουν κι άλλες μορφές, εγώ κυβερνώ. Καρκίνος.....Και ο Λόγος είπε: Η απομόνωση ας κυριαρχεί κι όμως το πλήθος ας υπάρχει. Δίδυμοι........Και ο Λόγος είπε: Η αστάθεια ας κάνει το έργο της. Ταύρος.........Και ο Λόγος είπε: Ο αγώνας ας είναι απτόητος. Κριός...........Και ο Λόγος είπε: Ας αναζητηθεί πάλι η μορφή. Θα σημειωθεί ότι όλες αυτές οι ιδέες αφορούν το έργο της ενέργειας στη μια ή την άλλη μορφή και η τελευταία ομαδοποίηση αφορά το έργο του λεγόμενου μη αναγεννημένου ιδιοτελούς ατόμου που είναι γεμάτο απ’ τον πόθο για ικανοποίηση. Η ομάδα των μαντρικών λέξεων που χρησιμοποιούνται από το ζηλωτή με τη δύναμη της δικής του ψυχής, είναι θετική. Φαίνεται περιττό να ασχοληθούμε περισσότερο με τους διάφορους τύπους δύναμης και θα στρέψουμε τώρα την προσοχή μας στον Κανόνα XI.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ Τρία πράγματα πρέπει τώρα να επιτελέσει ο εργαζόμενος με το νόμο. Πρώτα να διακριβώσει τη φόρμουλα που θα περιορίσει τις ζωές μέσα στο σφαιρικό τοίχωμα· έπειτα να προφέρει τις λέξεις που θα τους πουν τι να κάνουν και πού να μεταφέρουν εκείνο που έφτιαξαν· και τέλος να εκφωνήσει τη μυστική φράση που θα τον σώσει από το έργο τους. Ανάλυση των Τριών Προτάσεων. Σωτηρία από τις Σκεπτομορφές μας. Σωτηρία από το Θάνατο.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ Ο κανόνας αυτός, όπως ξέρετε, είναι ο τελευταίος από όσους διέπουν το έργο στο αστρικό πεδίο και το μαγικό έργο της κινητοποίησης εκείνων των σκεπτομορφών που πρόκειται ν’ αποτελέσουν έκφραση κάποιου τύπου ενέργειας. Εξετάσαμε τις διάφορες ενέργειες με τις οποίες εργάζονται οι άνθρωποι και τη δύναμη την οποία μπορεί να χειρισθεί ο άνθρωπος με τη δόμηση σκεπτομορφών. Είδαμε επίσης πώς ο άνθρωπος μπορεί να χειρισθεί τις διάφορες διαβαθμίσεις της ύλης ωσότου η ενσωματωμένη ιδέα περιβληθεί με νοητική ύλη και με αστρική ύλη. Είναι συνεπώς μια ζωτική οντότητα στο χείλος της υλοποίησης στο φυσικό πεδίο. Τίποτε, πρέπει να σημειωθεί, δεν μπορεί πια να σταματήσει την ανάδυσή της σε αντικειμενικότητα παρά η εκφρασμένη πράξη της θέλησης του δημιουργού της, γιατί η μορφή, όντας ζωογονημένη από το δημιουργό αυτό, υπόκειται πάντα στη θέλησή του, ωσότου αποκόψει τη σύνδεσή του μαζί της με την εκφορά της “μυστικής φράσης”. Θα υποθέσουμε ότι αποφασίσθηκε η ανάδυση σε αποτελεσματική ύπαρξη κι ότι το δημιουργικό έργο προωθείται. Θα σημειωθεί εδώ ότι αυτό το έργο είναι είτε συνειδητό είτε ασυνείδητο. Στην ασυνείδητη δόμηση σκεπτομορφών, όπως συμβαίνει με το μέσο ανθρώπινο ον, πολλές δεν παράγουν ποτέ τα ποθητά αποτελέσματα στο φυσικό πεδίο και αποτυγχάνουν στον επιδιωκόμενο σκοπό τους. Ωστόσο, όσο ο άνθρωπος υποκινείται από ιδιοτέλεια και μίσος, αυτό είναι κάτι ευεργετικό. Ευτυχώς για την ανθρώπινη φυλή λίγοι άνθρωποι εργάζονται προς το παρόν με νοητική ύλη. Οι περισσότεροι εργάζονται με αστρική ή επιθυμητική ύλη και οι μορφές αυτές είναι ρευστές και ευμετάβλητες και είναι ισχυρές μόνο με την ικανότητα της εμμονής. Υπάρχει αποκρυφιστική βάση στη δήλωση ότι αν κανείς επιθυμεί κάτι για αρκετά μεγάλη περίοδο, θα το αποκτήσει. Τέτοιος είναι ο νόμος που διέπει την επιστροφή σε ενσάρκωση του μέσου ανθρώπινου όντος. Επειδή στερούνται της προσήλωσης της ύλης του νοητικού πεδίου όταν επηρεάζεται από ένα συγκεντρωμένο νου, οι επιθυμητικές αυτές μορφές αποτυγχάνουν να προξενήσουν τη βλάβη που θα μπορούσαν διαφορετικά να κάνουν. Το αποτέλεσμά τους γίνεται αισθητό κυρίως στο δημιουργό των καμα-μανασικών αυτών μορφών κι όχι στους συντρόφους του περιβάλλοντός του. Τη στιγμή που ο νοητικός παράγων υπεισέρχεται και γίνεται δεσπόζων, την ίδια στιγμή ο άνθρωπος γίνεται επικίνδυνος ή χρήσιμος ανάλογα με την περίπτωση – επικίνδυνος όχι μόνο στον εαυτό του αλλά και σ’ όσους τον περιστοιχίζουν, ή χρήσιμος στην πραγματοποίηση του σχεδίου της εξέλιξης. Μπορεί τότε να δημιουργεί σκεπτομορφές που είναι ικανές να επιφέρουν έκδηλα εξωτερικά αποτελέσματα και απτές συνέπειες. Όμως με δεδομένη έφεση και πνευματική παρόρμηση ο άνθρωπος μπορεί να γίνει αληθινός αποκρυφιστής και να

παραγάγει οργανωμένα αποτελέσματα και λειτουργικούς οργανισμούς στο φυσικό πεδίο. Χρησιμοποιώ τη λέξη “οργανισμός” σκόπιμα, γιατί χρησιμεύει στη μετάδοση της ιδέας ότι κάθε σκεπτομορφή θεωρείται από εμάς σαν μια υποκειμενική και υπαρκτή οντότητα, περιβεβλημένη με λεπτοφυή ύλη και ικανή να εκδηλωθεί. Αυτό ονομάζεται κοινώς μερικές φορές “πραγμάτωση μιας ιδέας”, ή “εκπλήρωση ενός σχεδίου”· ονομάζεται άλλες φορές “ανακάλυψη” ή “εφεύρεση” ή κάτι ανάλογης φύσης. Όλη την ώρα ο άνθρωπος, χωρίς να το αντιλαμβάνεται καθόλου, μιλά με αποκρυφιστικούς όρους και φανερώνει μια εσώτερη εκτίμηση των μεθόδων με τις οποίες καθετί που σκέφθηκε (ο Θεός ή ο άνθρωπος) έρχεται σε ύπαρξη. Η ενσωματωμένη ιδέα ή σκέψη (η πρώτη είναι δυνητικά πολύ πιο ισχυρή απ’ την τελευταία) διάνοιξε το δρόμο της μέχρι το χείλος της φυσικής εκδήλωσης. Ο δημιουργός της ο οποίος στην περίπτωση ενός “λευκού μάγου” δεν είναι ένα συναισθηματικά επικεντρωμένο πρόσωπο, τη φέρνει συνειδητά στο στάδιο όπου μπορεί να καταδειχθεί ο εσώτερος σκοπός και το σχέδιο της. Συγκρατεί τη σκεπτομορφή στη συνείδησή του και της δίνει σχήμα και ενέργεια με τη δύναμη της δικής του προσηλωμένης νοητικής εστίασης. Στον κανόνα που εξετάζουμε μας λένε ότι ο ζηλωτής έχει τρία πράγματα να κάνει: 1. Να διακριβώσει τη φόρμουλα που θα αποκρυσταλλώσει τη μορφή την οποία δόμησε, με τον ίδιο περίπου τρόπο που οι αρχιτέκτονες και οι γεφυροποιοί ανάγουν την επιθυμητή μορφή σε μαθηματική φόρμουλα. 2. Να προφέρει ορισμένες λέξεις που θα δώσουν στη μορφή ζωτικότητα κι έτσι θα την προωθήσουν στο φυσικό πεδίο. 3. Να εκφέρει τη φράση που θα αποσπάσει τη σκεπτομορφή απ’ την αύρα του κι έτσι θα σωθεί απ’ την αποστράγγιση των ενεργειών του. Θα σημειωθεί ότι η φόρμουλα έχει σχέση με τη σκεπτομορφή, οι λέξεις δύναμης με τον αντικειμενικό σκοπό για τον οποίο κατασκευάσθηκε η μορφή και η μυστική φράση αφορά την αποκοπή του μαγνητικού δεσμού που ενώνει το δημιουργό με το δημιούργημά του. Η μία συνεπώς αφορά τη μορφή, η άλλη την ψυχή που είναι ενσωματωμένη στη μορφή (της οποίας το κατώτατο χαρακτηριστικό είναι η επιθυμία, η αντανάκλαση της αγάπης) και η τελευταία τη ζωική όψη με την οποία ο δημιουργός προίκισε το δημιούργημα. Αντιμετωπίζουμε συνεπώς πάλι τις αιώνιες τριπλότητες του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος. Πρέπει να θυμάστε ότι οι Κανόνες της Μαγείας, όπως τους νοεί ο αληθινός εσωτεριστής, αληθεύουν το ίδιο για ένα δημιουργημένο σύμπαν, ένα ηλιακό σύστημα ή έναν πλανήτη, όπως αληθεύουν και για τα μικροσκοπικά δημιουργήματα της σκέψης ενός τσέλα ή ζηλωτή. Η πρώτη αντίδραση του μέσου σπουδαστή διαβάζοντας τα παραπάνω είναι να σκεφθεί αμέσως τη σωματική φύση καθώς εκφράζει κάποιο τύπο ενέργειας. Έτσι η δυαδικότητα είναι το πράγμα που σημειώνεται κι εκείνο που χρησιμοποιεί το πράγμα είναι παρόν στο νου του. Κι όμως μια απ’ τις κυριότερες ανάγκες ενώπιον των αποκρυφιστών ζηλωτών την εποχή αυτή είναι να προσπαθήσουν να σκέπτονται με

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

327

όρους της μίας Πραγματικότητας που είναι η καθαυτή Ενέργεια και τίποτε άλλο. Επομένως έχει αξία να τονίσουμε στις συζητήσεις μας γι’ αυτό το δυσνόητο θέμα το γεγονός ότι πνεύμα κι ενέργεια είναι συνώνυμοι όροι κι ότι είναι εναλλάξιμοι. Μόνο μ’ αυτή την αντίληψη μπορούμε να φθάσουμε στη συμφιλίωση επιστήμης και θρησκείας και σε μια αληθινή κατανόηση του κόσμου των ενεργών φαινομένων από τα οποία περιστοιχιζόμαστε και στα οποία κινούμαστε. Οι όροι οργανικός και ανόργανος έχουν μεγάλη ευθύνη για τη μεγάλη σύγχυση και την έντονη διαφοροποίηση που υπάρχει στο νου πολλών ανθρώπων μεταξύ σώματος και πνεύματος, μεταξύ ζωής και μορφής κι οδήγησαν στην άρνηση της παραδοχής της ουσιαστικής ταυτότητας αυτών των δύο στη φύση. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε θεωρείται από την πλειονότητα σαν πράγματι στερεός κι απτός, όμως διαθέτοντας κάποια μυστηριώδη δύναμη, κρυμμένη μέσα του, η οποία προκαλεί κίνηση, δραστηριότητα και αλλαγή. Αυτή βέβαια είναι μια αδρή περιγραφή, αλλά αρκεί για να συνοψίσει τη μη νοήμονα στάση. Ο ορθόδοξος επιστήμων είναι κυρίως απορροφημένος με τις δομές, τις σχέσεις, με τη σύσταση της μορφής και τη δραστηριότητα που παράγεται απ’ τα συστατικά μορφικά μέρη, καθώς και με τις αλληλοσυσχετίσεις και εξαρτήσεις τους. Οι χημικές ουσίες και τα στοιχεία, οι λειτουργίες κι ο ρόλος που παίζουν και οι αμοιβαίες αλληλενέργειές τους καθώς συνιστούν όλες τις μορφές σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης, είναι το θέμα της ερευνάς τους. Η φύση του ατόμου, του μορίου και του κυττάρου, οι λειτουργίες τους, οι ποιότητες των δυναμικών τους εκδηλώσεων και οι ποικίλοι τύποι δραστηριότητας, η λύση του προβλήματος ως προς το χαρακτήρα και τη φύση των ενεργειών – εστιασμένων ή εντοπισμένων στις διάφορες μορφές του φυσικού ή υλικού κόσμου – απαιτούν εξέταση από μέρους των ικανότερων διανοιών του κόσμου της σκέψης. Όμως τα ερωτήματα: Τι είναι Ζωή; Τι είναι Ενέργεια; ή Ποια είναι η διαδικασία του Γίγνεσθαι και η φύση του Είναι; παραμένουν αναπάντητα. Το πρόβλημα του γιατί και του πώς, θεωρείται άσκοπο και υποθετικό και σχεδόν άλυτο. Ωστόσο με την καθαρή λογική και την ορθή λειτουργία της ενόρασης τα προβλήματα αυτά μπορούν να λυθούν και τα ερωτήματα αυτά ν’ απαντηθούν. Η λύση τους είναι μια από τις συνήθεις αποκαλύψεις κι επιτεύξεις της μύησης. Οι μόνοι αληθινοί βιολόγοι είναι οι μυημένοι των μυστηρίων, γιατί έχουν κατανόηση της ζωής και του σκοπού της και είναι τόσο ταυτισμένοι με τη ζωική αρχή, ώστε σκέπτονται και μιλούν με όρους ενέργειας και των αποτελεσμάτων της και όλες οι δραστηριότητές τους σε σχέση με το έργο της πλανητικής Ιεραρχίας βασίζονται σε λίγες θεμελιώδεις φόρμουλες που αφορούν τη ζωή καθώς γίνεται αισθητή μέσω των τριών διαφοροποιήσεων ή όψεών της: ενέργειας, δύναμης, ύλης. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι μόνο καθώς ο άνθρωπος κατανοεί τον εαυτό του, μπορεί να φθάσει στην κατανόηση εκείνου που είναι το άθροισμα που αποκαλούμε Θεό. Πρόκειται για αξίωμα κι αποκρυφιστική κοινοτοπία, αλλά όταν δρούμε μ’ αυτή οδηγεί σε μια αποκάλυψη που καθιστά τον τωρινό “Άγνωστο Θεό” αναγνωρισμένη Πραγματικότητα. Ας το επεξηγήσω:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

328

Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι ο εαυτός του είναι ένα ζωντανό ον και αποκαλεί θάνατο τη μυστηριώδη εκείνη διαδικασία όπου κάτι το οποίο χαρακτηρίζει κοινώς σαν πνοή της ζωής, αποσύρεται. Με την απόσυρσή του η μορφή διασπάται. Η συνεκτική, ζωογονούσα δύναμη φεύγει κι αυτό επιφέρει μια διάσπαση στα ουσιώδη στοιχεία εκείνου που μέχρι τότε εθεωρείτο σαν το σώμα. Αυτή η ζωική αρχή, αυτό το βασικό ουσιώδες της ύπαρξης κι ο μυστηριώδης αυτός φευγαλέος παράγων είναι η αντιστοιχία στον άνθρωπο εκείνου που αποκαλούμε πνεύμα ή ζωή στο μακρόκοσμο. Όπως ακριβώς η ζωή στον άνθρωπο συνέχει, εμψυχώνει, ζωογονεί και ωθεί σε δραστηριότητα τη μορφή κι έτσι τον καθιστά ένα ζωντανό ον, έτσι και η ζωή του Θεού – όπως την αποκαλεί ο Χριστιανός – εκπληρώνει τον ίδιο σκοπό στο σύμπαν και παράγει εκείνο το συνεκτικό, ζωντανό, ζωτικό σύνολο που αποκαλούμε ηλιακό σύστημα. Η ζωική αυτή αρχή στον άνθρωπο εκδηλώνεται μ’ έναν τριπλό τρόπο: 1. Σαν κατευθυντήρια θέληση, σκοπός, βασικό κίνητρο. Είναι η δυναμική ενέργεια που θέτει σε λειτουργία το είναι, τον φέρνει σε ύπαρξη, καθορίζει τα όρια της ζωής του, τον οδηγεί δια των ετών – πολλών ή λίγων – και αφαιρείται στο τέλος του βιόκυκλού του. Είναι το πνεύμα στον άνθρωπο, που εκδηλώνεται σαν θέληση για ζωή, για είναι, για δράση, για επιδίωξη, για εξέλιξη. Στις κατώτερες όψεις του εργάζεται δια του νοητικού σώματος ή φύσης και σε σχέση με το πυκνό φυσικό γίνεται αισθητό δια του εγκεφάλου. 2. Σαν συνεκτική δύναμη. Είναι εκείνη η σημαντική, ουσιαστική ποιότητα που καθιστά κάθε άνθρωπο διαφορετικό, που παράγει εκείνη την περίπλοκη εκδήλωση διαθέσεων, επιθυμιών, ποιοτήτων, συμπλεγμάτων, αναστολών, αισθημάτων και χαρακτηριστικών, τα οποία δημιουργούν την ιδιάζουσα ψυχολογία του ανθρώπου. Είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης της πνευματικής ή ενεργειακής όψης και της υλικής ή σωματικής φύσης. Είναι ο διακριτός υποκειμενικός άνθρωπος, ο χρωματισμός του ή ο ατομικός του φθόγγος· είναι αυτό που ορίζει το ρυθμό της κραδασμικής δραστηριότητας του σώματός του, παράγει τον ιδιαίτερο τύπο μορφής του, ευθύνεται για την κατάσταση και φύση των οργάνων του, των αδένων του και των εξωτερικών του όψεων. Είναι η ψυχή και – στην κατώτερη όψη της – εργάζεται μέσω της συναισθηματικής ή αστρικής φύσης και σε σχέση με το πυκνό φυσικό δια της καρδιάς. 3. Σαν δραστηριότητα των ατόμων και κυττάρων από τα οποία απαρτίζεται το φυσικό σώμα. Είναι το άθροισμα των μικρών εκείνων ζωών από τις οποίες απαρτίζονται τα ανθρώπινα όργανα που συνιστούν ολόκληρο τον άνθρωπο. Έχουν τη δική τους ζωή και μια συνείδηση που είναι αυστηρά ατομική και ταυτοποιημένη. Αυτή η όψη της ζωικής αρχής εργάζεται μέσω του αιθερικού ή ζωτικού σώματος και σε σχέση με το στερεό μηχανισμό της απτής μορφής δια της σπλήνας. Δεν είναι βέβαια δυνατό να δώσουμε τις μαντρικές λέξεις και φράσεις που αναφέρονται στον Κανόνα XI. Θα ήταν εξαιρετικά ακατανόητες σ’ όλους εκτός απ’ τους μυημένους και συνεπώς δε χρειάζεται ν’ απασχολήσουν την προσοχή μας. Πρέπει να σημειωθεί πως πολλά σ’ αυτές τις Οδηγίες προπορεύονται της σύγχρονης σκέψης

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

329

και τόσο οι παρούσες Οδηγίες όσο και η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός θα κατανοηθούν πλήρως μόνο προς το τέλος αυτού του αιώνα. Ας εξετάσουμε τον παρόντα κανόνα φράση προς φράση για να φτάσουμε σ’ εκείνη από τις ερμηνείες που είναι ευκολότερη για το μέσο ζηλωτή. Όλοι αυτοί οι κανόνες μπορούν να διαβασθούν από τη σκοπιά του νοήμονος ανθρώπου και δε θα σημαίνουν παρά λίγα· μπορούν να διαβασθούν απ’ τη σκοπιά του ζηλωτή και θα μεταδώσουν ορισμένες πρακτικές ιδέες που επιδέχονται καθημερινή εφαρμογή κι επεξεργάζονται στο χωνευτήρι της ζωικής εμπειρίας. Θ’ αποκτούν νόημα καθώς ο ζηλωτής μαθαίνει να χειρίζεται ενέργειες, να εργάζεται με νοητική ύλη και να συνεργάζεται δημιουργικά με το Σκοπό που υπόκειται στο εξελικτικό σχέδιο. Απ’ την οπτική γωνία του μαθητή οι κανόνες αυτοί περιέχουν ορισμένες δυναμικές οδηγίες και θα τον οδηγήσουν στην κατανόηση της διαδικασίας του δημιουργικού έργου στη φύση, η οποία είναι αναγκαστικά σφραγισμένη για το νου του ζηλωτή. Όσο για την κατανόηση του μυημένου οι λέξεις αυτές μεταδίδουν σαφείς εντολές που μόνο η φωτισμένη ενόραση μπορεί να ερμηνεύσει ορθά. Με τους ανώτερους βαθμούς νοημοσύνης δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε. Θα εξετάσουμε συνεπώς τον Κανόνα αυτό αποκλειστικά από την οπτική γωνία του μέσου ζηλωτή, αφήνοντας τις άλλες ερμηνείες για εκείνα τα άτομα που διαθέτουν τον εσώτερο εξοπλισμό που θα τους επιτρέψει να τις κατανοήσουν. Ι. Να διακριβώσει τη φόρμουλα που θα περιορίσει τις ζωές μέσα στο σφαιρικό τοίχωμα. Όλες οι μορφές στη φύση, όπως ξέρουμε καλά, απαρτίζονται από μυριάδες μικροσκοπικές ζωές που διαθέτουν ορισμένο βαθμό επίγνωσης, ρυθμού και συνοχής ανάλογα με τη δύναμη του Νόμου της Έλξης, τον οποίο χρησιμοποιεί ο δομητής της μορφής. Αυτό ισχύει τόσο για το Μακρόκοσμο όσο και για τον άπειρο κόσμο των μικροσκοπικών ζωών που εμπεριέχονται στο μεγαλύτερο όλο. Εμβρυώδη ηλιακά συστήματα που έρχονται σε ύπαρξη κάτω από την παρώθηση της θείας σκέψης, είναι στην αρχή ρευστά και νεφελώδη, έχουν μεταβαλλόμενο περίγραμμα και συγκρατούνται χαλαρά απ’ τον κεντρικό πυρήνα ενέργειας – έναν άλλο τρόπο έκφρασης της ενσωματωμένης ιδέας. Με την πάροδο του χρόνου περνούν σε άλλες καταστάσεις, παίρνουν σαφέστερη μορφή, έρχονται σε ιδιάζουσες σχέσεις με συναφείς και γειτονικές μορφές και προσαρμόζονται σε ποικίλες σχέσεις ενδότερης φύσης με τις μορφές αυτές, κάτι που στα αρχικά στάδια δεν ήταν εφικτό. Τελικά έχουμε ένα ηλιακό σύστημα σαν το δικό μας και μυριάδες άλλα – ένα ηλιακό σύστημα που λειτουργεί σαν ένας ήλιος με τους περιφερόμενους και περιστρεφόμενους πλανήτες του που διατηρούν τις διαφορετικές τροχιές τους, κρατούν τις καθορισμένες και σχετικές θέσεις τους, ενεργούν σαν ανεξάρτητοι και αλληλεξαρτώμενοι οργανισμοί κι όμως παρουσιάζουν στο μάτι του αστρονόμου μια συνοχή, μια ενότητα και μια δομή που είναι μοναδική στην κάθε περίπτωση κι όμως λειτουργεί υπό τον κοσμικό νόμο. Ανταποκρίνεται σε κάποιο απέραντο σκοπό που συνελήφθη και διατηρείται σταθερά στον Παγκόσμιο Νου ο οποίος με τη σειρά του είναι μια όψη εκείνης της ομαδικά συνειδητής κι αυτοσυνείδητης οντότητας που είναι ο πρωτεργάτης της ύπαρξής της και ο δημιουργός της μορφής της.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

330

Αυτή η μία νοήμων Ζωή μπορεί να θεωρηθεί ότι δημιουργεί στο διαλογισμό της (ή διαλογισμό του, αν προτιμάτε, γιατί τι ενδιαφέρουν οι λέξεις όταν καθετί είναι ανίκανο να εκφράσει την πραγματικότητα όπως είναι!) και συνεπώς στο στοχαστικό της νου ό,τι αποκαλούμε σκεπτομορφή. Αυτή η σκεπτομορφή έχει τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά: 1. Έρχεται σε ύπαρξη δια της συνειδητής χρήσης του Νόμου της Έλξης. 2. Σχηματίζεται από έναν άπειρο αριθμό ζωντανών οντοτήτων που προσελκύονται απ’ το νου του θείου Δημιουργού κι έτσι έρχονται σε σχέση μεταξύ τους. 3. Η μορφή είναι η εξωτερίκευση κάποιου πράγματος το οποίο ο Δημιουργός: α. Οραματίσθηκε. β. Δόμησε με νοημοσύνη και “χρωμάτισε” ή “εξειδίκευσε” έτσι ώστε ν’ ανταποκρίνεται στο σκοπό για τον οποίο προορίζεται. γ. Ζωογόνησε με τη δυναμικότητα της επιθυμίας του και την ισχύ της ζώσας σκέψης του. δ. Διατήρησε σε σχήμα για όσο καιρό χρειάζεται να εκτελέσει το ειδικό της έργο. ε. Συνδέθηκε μαζί του με ένα μαγνητικό νήμα – το νήμα του ζώντος σκοπού του και της ισχύος της δεσπόζουσας θέλησής του. 4. Αυτός ο εσώτερος σκοπός που περιβλήθηκε με νοητική, αστρική και ζωτική ουσία, είναι δυναμικός στο φυσικό πεδίο για όσο χρόνο: α. Παραμένει συνειδητά στη σκέψη του Δημιουργού του. β. “Διατηρεί την απόστασή του” αποκρυφιστικά από το Δημιουργό του. Πολλές σκεπτομορφές παραμένουν άκαρπες, επειδή είναι “πολύ κοντά” στο Δημιουργό τους. γ. Μπορεί να διευθύνεται σε κάθε επιθυμητή κατεύθυνση και κάτω από το νόμο της ελάχιστης αντίστασης να μπορεί να βρίσκει τη θέση του, εκτελώντας έτσι την επιθυμητή λειτουργία του και εκπληρώνοντας το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Η “φόρμουλα” συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί σαν η ιδέα που εκπορεύεται από το θείο Στοχαστή· μπορεί να ορισθεί σαν ο δυναμικός σκοπός, το “πράγμα” όπως το βλέπει ο Στοχαστής και το εξωτερικεύει στο νου του και το οραματίζεται σαν φορέα της πρόθεσής του. Τα μαθηματικά που υπόκεινται στην κατασκευή μιας γέφυρας, όπως σε κάθε μεγάλη επέκταση που σηματοδοτεί την ανθρώπινη επίτευξη, δε μεταδίδουν τίποτε στον αμύητο, αλλά για όσους γνωρίζουν και καταλαβαίνουν είναι η καθαυτή γέφυρα, εκφρασμένη στους ουσιώδεις όρους της. Είναι η γέφυρα σε λανθάνουσα κατάσταση και στις μαθηματικές αυτές φόρμουλες κρύβεται ο σκοπός, η ποιότητα και η μορφή της ολοκληρωμένης δομής και η τελική της χρησιμότητα. Το ίδιο συμβαίνει με τις έννοιες και τις ιδέες που γεννούν μια σκεπτομορφή. Οι αποκρυφιστικές αυτές φόρμουλες υπάρχουν στο αρχετυπικό πεδίο το οποίο (για το ζηλωτή) είναι το πεδίο της ενόρασης, παρότι στην πραγματικότητα είναι μια κατάσταση συνείδησης ακόμη υψηλότερη. Οι φόρμουλες αυτές υπόκεινται του κόσμου των μορφών και πρέπει να προσεγγισθούν απ’ όσους είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι να εργασθούν υπό το Μεγάλο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

331

Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Υπάρχουν, μιλώντας συμβολικά, τρία μεγάλα βιβλία με φόρμουλες. Σημειώστε τα λόγια “μιλώντας συμβολικά” και μην τα λησμονείτε. Υπάρχει πρώτα το Βιβλίο της Ζωής, το οποίο διαβάζουν και τελικά κυριαρχούν οι μυημένοι όλων των βαθμών. Υπάρχει το Βιβλίο της Θείας Σοφίας, το οποίο διαβάζουν οι ζηλωτές όλων των βαθμών και το οποίο μερικές φορές ονομάζεται Βιβλίο της Μανθάνουσας Εμπειρίας και υπάρχει το Βιβλίο των Μορφών το οποίο αποτελεί υποχρεωτική μελέτη για όλους εκείνους στους οποίους η νοημοσύνη αφυπνίζεται σε λειτουργική δραστηριότητα. Είναι το Βιβλίο των Μορφών που μας απασχολεί εδώ. Ο Πατάντζαλι μιλά κάπου για το “νέφος των επιστητών πραγμάτων” των οποίων η ψυχή έχει συνειδητή επίγνωση. Ο ζηλωτής, κουρασμένος από τον αιώνιο κύκλο των δικών του άκαρπων και ασήμαντων σκέψεων, επιζητεί να ψαύσει τα αποθέματα αυτού του “νέφους” κι έτσι να κατασταλάξει στη γη μερικές από τις σκέψεις του Θεού. Επιζητεί να εργασθεί έτσι ώστε να μπορέσει να προωθήσει την εκδήλωση των ιδεών του Δημιουργού. Για να το κάνει πρέπει να εκπληρώσει ορισμένες αρχικές απαιτήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να εκφρασθούν σύντομα ως εξής: 1. Να γνωρίσει την αληθινή έννοια του διαλογισμού. 2. Να ευθυγραμμίζει με ευκολία ψυχή, νου και εγκέφαλο. 3. Να ενατενίζει ή να λειτουργεί όπως η ψυχή στο δικό της πεδίο. Τότε γίνεται εφικτό για την ψυχή να δρα σαν μεσάζων μεταξύ του πεδίου των θείων ιδεών και του νοητικού πεδίου. Βλέπετε λοιπόν πώς αυτό το ζήτημα της συμμετοχής στη θεία δημιουργική διαδικασία πραγματώνεται σαν αντικειμενικός σκοπός κάθε αληθινού διαλογιστικού έργου; 4. Να καταγράφει την ιδέα που ελήφθη από την ψυχή ενορατικά και ν’ αναγνωρίζει τη μορφή που πρέπει να πάρει. Οι τελευταίες επτά αυτές λέξεις έχουν ζωτική σημασία. 5. Να ανάγει την ασαφή και νεφελώδη ιδέα στα ουσιώδη της, απορρίπτοντας όλες τις μάταιες φαντασιώσεις και τις διατυπώσεις του κατώτερου νου, εξοπλιζόμενος έτσι ν’ αναλαμβάνει αμέσως δράση και με τη σταθερή ενατένιση να δέχεται με ακρίβεια το όραμα της εσώτερης δομής ή του υποκειμενικού σκελετού, αν μπορώ να τον ονομάσω έτσι, της μορφής που πρόκειται να υπάρξει. 6. Αυτή, όπως αποτυπώνεται συνειδητά απ’ την ψυχή πάνω στο νου, καταγράφεται το ίδιο συνειδητά από το νου που συγκρατείται σταθερά στο φως και μπορεί να θεωρηθεί σαν η αναγωγή της φόρμουλας σε κυανοτυπία. Δεν είναι η καθαυτή φόρμουλα, αλλά η δευτερεύουσα διαδικασία. Ανάλογα με την ισχύ, την απλότητα και τη διαύγεια της ενσωμάτωσης της φόρμουλας σε μια δομή απλού περιγράμματος, τέτοια θα είναι και η τελική παρεχόμενη δόμηση και η επακόλουθη μορφή που θα περιορίσει στην περιφέρεια της καθαυτής εξωτερικής μορφής τις ζωές που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή της. Αυτό μοιάζει στην πραγματικότητα με το στάδιο της σύλληψης. Λανθάνουσες μέσα στο σπέρμα (αποτέλεσμα της αλληλοσχέτισης άρρενος-θήλεως) βρίσκονται όλες οι δυναμικότητες και ικανότητες του τελειωμένου προϊόντος. Λανθάνουσες μέσα στην

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

332

ιδέα που συνελήφθη υλικά, αλλά η οποία εμπνεύσθηκε απ’ την όψη Πνεύμα, κρύβονται οι δυναμικότητες των τελειωμένων σκεπτομορφών. Η υλική όψη που αντιπροσωπεύεται από το νου, γονιμοποιήθηκε απ’ την όψη Πνεύμα και η τριπλότητα θα συμπληρωθεί τελικά με τη δημιουργημένη μορφή. Αλλά στα αρχικά στάδια υπάρχει προς το παρόν μόνο η “φόρμουλα” – η συλληφθείσα ιδέα, η λανθάνουσα κι όμως δυναμική έννοια. Είναι άραγε αρκετά δυναμική για να προσελκύσει τα ουσιώδη της ανάπτυξης και της μορφής κι όμως ποιος θα πει αν θα αποδειχθεί εκτρωματική, ένα μέτριο και ασθενικό προϊόν , ή ένα δημιούργημα με πραγματική ομορφιά και αξία; Κάθε εξωτερικευμένη ιδέα διαθέτει συνεπώς μορφή που ζωογονήθηκε από την επιθυμία και δημιουργήθηκε από τη δύναμη του νου. Το πεδίο της επιθυμίας είναι εκείνο στο οποίο ο νους επιβάλλει τις συλλήψεις του για να παραγάγει την “ενσαρκωμένη ιδέα”, να ντύσει την ιδέα με μορφή. Συνεπώς είναι ο τόπος της κύησης. Ο νους υπήρξε προηγουμένως ο δέκτης της αρχέτυπης ιδέας, όπως τη συνέλαβε και την οραματίσθηκε η ψυχή. Με τη σειρά της η ψυχή είναι ο δέκτης της φόρμουλας όπως της παρουσιάσθηκε στον κόσμο των ιδεών. Έτσι έχετε την “παρουσιασθείσα ιδέα”, τη “συλληφθείσα ιδέα” και τη “διατυπωθείσα ιδέα” και την ιδέα που καταλήγει σε εκδήλωση. Είναι καλό να έχετε υπόψη ότι οι παρακάτω παράγοντες διέπουν την ανάδυση της ιδέας από τον Παγκόσμιο Νου στον κόσμο των απτών μορφών. Αυτοί είναι: 1. Οι ενέργειες που εκπορεύονται από το αρχέτυπο πεδίο. Το πεδίο αυτό είναι η εστία της προσοχής της ανώτατης ομάδας Διανοιών στον πλανήτη μας. Οι συνειδήσεις τους μπορούν ν’ ανταποκρίνονται και να περιλαμβάνουν αυτή τη σφαίρα δραστηριότητας στην οποία εκφράζεται η Διάνοια του Θεού, ελεύθερη απ’ τους περιορισμούς εκείνου που νοούμε σαν μορφή. Είναι οι θεματοφύλακες της φόρμουλας· είναι οι μαθηματικοί που ετοιμάζουν τις κυανοτυπίες του μεγάλου Σχεδίου· υπολογίζουν τα αποτελέσματα των δυνάμεων με τις οποίες προωθείται το έργο και των ενεργειών που πρέπει να χειρισθούν· ανέχονται τις τάσεις και τις πιέσεις στις οποίες πρέπει να υποβληθούν οι μορφές υπό την κρούση της ζωικής δύναμης· ασχολούνται με τις κυκλικές ώσεις στις οποίες πρέπει ν’ ανταποκριθεί η εξελικτική διαδικασία· καταπιάνονται με τη σχέση μεταξύ της μορφικής όψης και της ζωικής παρώθησης. 2. Η ενορατική κατάσταση επίγνωσης. Σ’ αυτό το επίπεδο συνείδησης συναντούμε τους Διδασκάλους της Σοφίας να διεξάγουν το έργο Τους και σ’ αυτή τη σφαίρα επιρροής εργάζονται με τη μεγαλύτερη άνεση κι ευκολία στον ίδιο βαθμό που ένας κανονικός νοήμων άνθρωπος εργάζεται στο φυσικό πεδίο. Οι διάνοιές Τους βρίσκονται διαρκώς σ’ επαφή με τις αρχέτυπες διάνοιες που φρουρούν τις φόρμουλες κι αφού λάβουν τις κυανοτυπίες (μιλώ πάλι συμβολικά), ασχολούνται με τις προδιαγραφές, αναζητούν εκείνους που είναι κατάλληλοι για τον έλεγχο του έργου και συγκεντρώνουν το αναγκαίο προσωπικό. Ερευνούν μεταξύ των μαθητών Τους μέχρι να βρουν εκείνον που είναι κατάλληλος να γίνει εστιακό σημείο πληροφόρησης στο φυσικό πεδίο, ή την ομάδα που είναι πιο αρμόδια να φέρει σε

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

333

εκδήλωση το επιθυμητό μέρος του Σχεδίου. Εργάζονται με όσους επελέγησαν έτσι, εντυπώνοντας στο νου τους την αιώνια εκείνη τριπλότητα της ιδέας-ποιότηταςμορφής μέχρι ν’ αρχίσουν να προβάλουν οι λεπτομέρειες και να μπορέσει να προχωρήσει το έργο εκείνου που κυριολεκτικά είναι μια “καταστάλαξη”. 3. Η δραστηριότητα της νοητικής κατάστασης συνείδησης. Στο νοητικό πεδίο γίνεται αναγκαστικά μεγάλο μέρος αυτού του έργου κι εδώ βρίσκεται ένας επαρκής λόγος για την από μέρους του ζηλωτή ανάπτυξη μιας εκγυμνασμένης διανόησης. Το “νέφος των επιστητών πραγμάτων” κατασταλάζει πρώτα απ’ όλα στο νοητικό πεδίο και μια παραπέρα καταστάλαξη συντελείται όταν οι δέκτες είναι μαθητές και ζηλωτές. Οι τελευταίοι επιδιώκουν με τη σειρά τους να εντυπώσουν και να καθοδηγήσουν τους μικρότερους εργάτες και ζηλωτές οι οποίοι καρμικά ή από προτίμηση βρίσκονται στην ακτίνα επιρροής τους. Έτσι η παρουσιαζόμενη “ιδέα” αδράχνεται από πολλές διάνοιες και η όψη της φόρμουλας του μεγάλου έργου έχει παίξει το ρόλο της. Θα αντιληφθείτε ότι το έργο αυτό είναι συνεπώς και ουσιαστικά ομαδικό έργο κι επομένως είναι αληθινά εφικτό μόνο για όσους κυριάρχησαν κάπως τη διαλογιστική διαδικασία και μπορούν να “συγκρατούν το νου σταθερά στο φως”. Το φως αυτό διαχύνεται στην πραγματικότητα από τον Παγκόσμιο Νου και είναι ποικίλων ειδών και (μιλώντας εσωτερικά) γεννήθηκε σ’ ένα προηγούμενο ηλιακό σύστημα και πρέπει να χρησιμοποιηθεί και ν’ αναπτυχθεί στο τωρινό. Με τις λέξεις “το φως της ενόρασης” μεταδίδεται στο νου μας εκείνος ο τύπος ενέργειας που ενσωματώνει το σκοπό, τη θέληση του Θεού, το Σχέδιο όπως το θεωρούμε. Στις λέξεις “το φως της ψυχής” έχουμε μια έκφραση που συνοψίζει το σκοπό, το σχέδιο, τη θέληση εκείνων των οντοτήτων οι οποίες ενσαρκωμένες σε ανθρώπινη μορφή και λειτουργώντας κατά καιρούς εκτός σώματος, έχουν την ευθύνη της υλοποίησης των θείων εννοιών στα τέσσερα βασίλεια της φύσης. Το ανθρώπινο βασίλειο είναι κατεξοχήν το μέσον έκφρασης του Παγκόσμιου Νου κι όταν οι υιοί του Θεού σε ανθρώπινη μορφή τελειωθούν, τα προβλήματα του φυσικού κόσμου θα λυθούν σε μεγάλο βαθμό. Οι πλήρως συνειδητοί υιοί του Θεού που έχουν επίγνωση του εαυτού τους ενόσω είναι σε ανθρώπινη μορφή (κι αυτοί είναι λίγοι προς το παρόν) συνιστούν κυριολεκτικά τον εγκέφαλο της πλανητικής ζωής. Υπάρχει μια αληθινή αποκρυφιστική σημασία στις λέξεις “ρίχνω φως” σ’ ένα πρόβλημα, μια κατάσταση ή περίπτωση. Στην ουσιαστική έννοια τους υποδηλώνουν την αποκάλυψη της παρουσιαζόμενης ιδέας, της αρχής που υπόκειται της εξωτερικής εκδήλωσης. Η αναγνώριση της εσώτερης και πνευματικής πραγματικότητας είναι εκείνο που παράγει την εξωτερική και ορατή μορφή. Είναι ο βασικός τόνος κάθε έργου στο συμβολισμό. Το έργο της εξακρίβωσης κάθε φόρμουλας, της κατάστρωσης των υποκειμενικών χαρτών ή σχεδίων της ενορατικής εντύπωσης και της έντονης δραστηριότητας στο νοητικό πεδίο είναι το αποκλειστικό έργο της οργανωμένης πλανητικής ιεραρχίας. Η δεύτερη φάση του έργου διεξάγεται από εκείνους τους εργάτες που σε συνειδητή συνεργασία με την ιεραρχία παρουσιάζουν την

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

334

πραγματικότητα αυτού του έργου στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης. Φέρνουν το σπέρμα της ιδέας και την εμβρυακή έννοια σε εξωτερική και πλήρη ύπαρξη μέσω της διεργασίας της ορθής σκέψης, της αφύπνισης της επιθυμίας και της γαλούχησης της ορθής κοινής γνώμης. Έτσι προκαλούν την αναγκαία φυσική δραστηριότητα. Οι ζηλωτές, οι ηγέτες ομάδων και οι στοχαστές σ’ όλα τα μέρη της υδρογείου μπορούν να γίνουν διαθέσιμοι γι’ αυτό το έργο, αρκεί ο νους τους να είναι ανοικτός κι εστιασμένος. Ανάλογα με την απλότητα της προσέγγισής τους στην αλήθεια, ανάλογα με τη διαύγεια της σκέψης τους, ανάλογα με την ομαδική τους επιρροή και την κατάσταση της περιεκτικής τους επίγνωσης και ανάλογα επίσης με τη δύναμή τους για μακρά υποστηριζόμενη προσπάθεια θα είναι και η προσέγγιση της εξωτερικής μορφής στην εσώτερη ιδέα και την πνευματική υποκειμενική πραγματικότητα. Το σημείο που θέλω να τονίσω είναι ότι ο μέσος αναγνώστης αυτών των Οδηγιών δεν έχει να κάνει με τις φόρμουλες. Αυτές συλλαμβάνονται και κατανοούνται από τους μεγάλους Γνώστες οι Οποίοι βρίσκονται πίσω από την εξελικτική διεργασία κι ευθύνονται για τη λειτουργική της δραστηριότητα. Η ιεραρχία των Διδασκάλων, των ανώτερων μυημένων και των μαθητών προχωρεί σταθερά μ’ αυτό το έργο, αλλά εξαρτάται σύμφωνα με το Νόμο από εκείνους στο φυσικό πεδίο που πρόκειται να δημιουργήσουν τις εξωτερικές μορφές. Αν αυτοί αποτύχουν ν’ ανταποκριθούν, θα υπάρξει καθυστέρηση ή λανθασμένη δόμηση· αν κάνουν λάθη, θα χαθεί χρόνος και ενέργεια και θα υπάρξει πάλι καθυστέρηση· αν χάσουν το ενδιαφέρον τους και πάψουν να εργάζονται, ή αν πρώτιστα ενδιαφέρονται για τις δικές τους υποθέσεις και προσωπικότητες, το Σχέδιο θα πρέπει να περιμένει και η ενέργεια που διαφορετικά θα ήταν διαθέσιμη για την επίλυση των ανθρώπινων προβλημάτων και την καθοδήγηση της ανθρωπότητας θα πρέπει να βρει διέξοδο σ’ άλλες κατευθύνσεις. Ποτέ δεν υπάρχει κάτι στατικό στη δημιουργική διεργασία· η ενέργεια που ρέει με τον παλμό της μίας Ζωής και η ρυθμική και κυκλική δραστηριότητά της – ατέλειωτη και ασταμάτητη – πρέπει κάπου να χρησιμοποιηθεί και πρέπει να βρει το δρόμο της σε κάποια κατεύθυνση, συχνά (όταν ο άνθρωπος αποτυγχάνει στο καθήκον του) με καταστροφικά αποτελέσματα. Το πρόβλημα των κατακλυσμών, η αιτία, λόγου χάρη, της σταθερά αυξανόμενης μάστιγας των εντόμων θα διαπιστωθεί ότι σχετίζεται με την εισροή αχρησιμοποίητης και μη αναγνωριζόμενης ενέργειας που επιδέχεται ορθή κατεύθυνση και ορθό σκοπό για την προώθηση του Σχεδίου, αν οι ζηλωτές και οι μαθητές του κόσμου επωμισθούν τις ομαδικές τους ευθύνες, καταστείλουν τις προσωπικότητές τους και επιτύχουν μια αληθινή αντίληψη. Η ανθρωπότητα πρέπει να γίνει πιο επιμελής και πιο νοήμων στην πραγμάτωση του αληθινού της πεπρωμένου και των καρμικών της υποχρεώσεων. Όταν οι άνθρωποι θα είναι παγκόσμια σε επικοινωνία με τους θεματοφύλακες του σχεδίου και οι διάνοιες και οι εγκέφαλοί τους θα φωτίζονται από το φως της ενόρασης, της ψυχής και του παγκόσμιου νου, όταν θα μπορούν να εκγυμνάζονται για ν’ ανταποκρίνονται με νοημοσύνη στις καίριες ώσεις που εκπορεύονται κυκλικά από την εσώτερη πλευρά της ζωής, τότε θα υπάρξει μια σταθερή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

335

προσαρμογή μεταξύ ζωής και μορφής και μια γοργή βελτίωση των παγκόσμιων συνθηκών. Ένα ενδιαφέρον σημείο για να το έχετε κατά νου είναι ότι το πρώτο αποτέλεσμα της ανταπόκρισης των πιο προχωρημένων υιών των ανθρώπων στις φόρμουλες όπως μεταφράζονται και διαβιβάζονται από τους Γνώστες, θα είναι η εδραίωση ορθών σχέσεων μεταξύ των τεσσάρων βασιλείων της φύσης και ορθών σχέσεων μεταξύ μονάδων και ομάδων στην ανθρώπινη οικογένεια. Στην κατεύθυνση αυτή γίνεται ήδη ένα βήμα. Οι σχέσεις μεταξύ των τεσσάρων σφαιρών δραστηριότητας που ονομάζουμε ανθρώπινη, ζωική, φυτική και ορυκτή, είναι τώρα κακά ρυθμισμένες, επειδή η ενέργεια της ύλης είναι πρωτίστως ο δεσπόζων παράγων. Στο ανθρώπινο βασίλειο η λειτουργία αυτής της ενέργειας εκδηλώνεται σε ό,τι αποκαλούμε ιδιοτέλεια. Στο ζωικό βασίλειο εκδηλώνεται σε ό,τι αποκαλούμε σκληρότητα, παρότι εκεί όπου η αίσθηση της ευθύνης είναι ανύπαρκτη και απαντάται μόνο η ενστικτώδης και προσωρινή γονική ευθύνη, δεν μπορεί να υπάρξει επίκριση. Στο φυτικό βασίλειο η κακή αυτή ρύθμιση εκφράζεται την πλανητική αυτή περίοδο κατάχρησης σαν ασθένεια. Σας εκπλήσσει αυτό; Η ασθένεια έχει τις ρίζες της πρώτιστα στις κακές ρυθμίσεις και στην κακή διεύθυνση της δύναμης στο φυτικό βασίλειο· αυτή επηρεάζει το ζωικό και το ορυκτό βασίλειο και συνεπώς το ανθρώπινο. Είναι πολύ προωθημένη για να καταδειχθεί, αλλά όταν αυτή η κατάσταση κατανοηθεί, η προσοχή των ερευνητών θα πρέπει να εστιασθεί σ’ αυτό το βασίλειο της φύσης και η εξάλειψη της ασθένειας θα βρει τελικά τη λύση της. II. Να προφέρει τις λέξεις που θα τους πουν τι να κάνουν και πού να μεταφέρουν εκείνο που έφτιαξαν. Ας θυμόμαστε αναφορικά μ’ αυτό τον Κανόνα ότι έχει ισχύ μόνο στο βαθμό που ο “εργαζόμενος με το Νόμο” βρίσκεται σ’ επικοινωνία με την εσώτερη πραγματικότητα μέσα του, την ψυχή. Είναι ουσιώδες η ψυχή να λειτουργεί μέσα απ’ αυτόν με πλήρη εγρήγορση συνείδησης. Η ψυχή είναι εκείνη που προφέρει τις λέξεις. Η ψυχή είναι εκείνη που εκφέρει τη μυστική φράση, αλλά η ψυχή σαν ελεγκτής ή κυβερνήτης του μηχανισμού, του μορφικού οργάνου. Αυτός ο έλεγχος είναι εφικτός μόνο όταν υπάρχει ευθυγράμμιση του εγκεφάλου, του νου και της ψυχής. Επίσης είναι ανάγκη να θυμάστε ότι ο Κανόνας αυτός, όντας έκφραση του δημιουργικού έργου, εφαρμόζεται σε κάθε δημιουργική διεργασία, είτε μακροκοσμική είτε μικροκοσμική και είτε πραγματευόμαστε το Θεό σαν δημιουργό του ηλιακού συστήματος, την ψυχή σαν δημιουργό του ανθρώπινου μηχανισμού, είτε τον άνθρωπο καθώς επιχειρεί να κυριαρχήσει την τεχνική του μαγικού έργου κι έτσι να καταστεί δημιουργός μορφών στη δική του μικρή σφαίρα. Όλοι πρέπει να εντοπίσουν την αληθινή σημασία του Κανόνα, γιατί ο Θεός εργάζεται σύμφωνα με το Νόμο της Ύπαρξής Του κι ο Νόμος αυτός καταδεικνύεται σε μας σαν νόμοι της φύσης. Οι ιδέες της διευθετημένης δραστηριότητας κι ενός συνειδητού και σκόπιμου στόχου συνδέονται με τη φράση που εξετάζουμε. Ο δομητής οποιασδήποτε μορφής είναι πρώτα απ’ όλα ένας ελεγκτής ζωών και ο ρυθμιστής των πεπρωμένων ορισμένων οντοτήτων. Με αυτή τη σκέψη ρίξαμε φως στο θέμα της ελεύθερης βούλησης και στο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

336

Νόμο του Αιτίου και Αποτελέσματος. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε ότι το μυστήριο των αιτίων κρύβεται σε περασμένα σύμπαντα – όλα στον καιρό τους “μορφές με τον Θεό ενοικούντα”. Για μας δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα όπως το καθαρό αίτιο, αλλά μόνο ο εντοπισμός κύριων αποτελεσμάτων. Όπως ακριβώς για μας μια πραγματικότητα σαν την καθαρή λογική είναι τελείως ακατανόητη και ανέφικτη, έτσι και το καθαρό αίτιο. Οι παράγοντες αυτοί προηγούνται του ηλιακού μας συστήματος και συνεπώς κάθε εικασία γι’ αυτούς παραμένει άκαρπη, εκτός στο βαθμό που τείνει ν’ αναπτύξει το νοητικό μηχανισμό. Το παρόν ηλιακό σύστημα είναι ένα σύστημα αποτελεσμάτων που με τη σειρά τους γεννούν αίτια. Μόνο στην ανθρώπινη οικογένεια και μόνο μεταξύ εκείνων των ανθρώπινων όντων που χρησιμοποιούν συνειδητά τη δύναμη του νου δημιουργούνται αίτια οποιουδήποτε είδους. Όλα τα αίτια, επειδή εισάγονται από κάποιο είδος νου που λειτουργεί συνειδητά και σκέπτεται καθαρά, προϋποθέτουν κάποιο Στοχαστή κι αυτή είναι θεμελιακά η θέση των απόκρυφων επιστημών. Το ηλιακό μας σύστημα είναι μια σκεπτομορφή, αλλά έχει πραγματική ύπαρξη για τόσο διάστημα όσο διαρκεί η σκέψη. Καθετί που υπάρχει αποτελεί μέρος του ρεύματος των ιδεών που εκπορεύονται από το θείο Στοχαστή. Όλες οι σκέψεις είναι μέρος ενός θείου ρεύματος. Οι μάζες των ανθρώπων δε σκέπτονται κι έτσι δε γεννούν αίτια τα οποία πρέπει στον κατάλληλο χρόνο να προκαλέσουν τα αποτελέσματά τους. Ρωτάς, ποια αλήθεια υπάρχει τότε στις δηλώσεις που γίνονται σε πολλά σύγχρονα αποκρυφιστικά βιβλία, ότι η ροπή της ζωής ή ο κύκλος των ζωών δείχνει κατ’ ανάγκη το μέλλον κι ότι τα αίτια που εισάγονται σε κάποια ζωή εκδηλώνονται σαν αποτελέσματα σε κάποια άλλη; Όταν οι ζωές είναι κατεξοχήν συναισθηματικές κι έχουν φυσικό προσανατολισμό, δεν είναι μια ιδιαίτερη ζωή που δίνει ρυθμό, αλλά η ομάδα των ζωών που αλληλεπιδρούν ταυτόχρονα μεταξύ τους, προδιαγράφει το μέλλον πάνω σε ορισμένες γραμμές. Αυτό αληθεύει αιώνια για όλα τα ανθρώπινα όντα σ’ ένα ορισμένο επίπεδο συνειδητής ανάπτυξης όπου παρασύρονται από μαζικές ιδέες, διαπλάθονται άσκεφτα από την παράδοση και την κοινή γνώμη, είναι ειλικρινώς βυθισμένα σε ιδιοτελή ενδιαφέροντα και δεν “αδράχνουν” τις συνθήκες αλλά μεταφέρονται απ’ την παλίρροια της εξέλιξης. Είναι μια μορφή ομαδικής δραστηριότητας (ομάδων που διέπονται από τον κραδασμό των φυσικών και αστρικών μορφών) η οποία παράγει τα χαρακτηριστικά και τις τάσεις που προκαλούν την κατάσταση και τις περιστάσεις του περιβάλλοντος. Σ’ αυτή την αντίληψη κρύβεται το μυστικό του φυλετικού και του εθνικού κάρμα και των σχετικών συνθηκών. Σ’ αυτές τις ομάδες είναι βυθισμένος ο κοινός αισθανόμενος, δρων άνθρωπος και πρέπει να βρει το δρόμο του έξω απ’ αυτή την καταβύθιση, ανακαλύπτοντας και χρησιμοποιώντας το νου του. Το ένστικτο πρέπει να δώσει τη θέση του στη διανόηση. Για κύκλους ζωών ομάδες ψυχών ενσαρκώνονται μέσω της έλξης των υλικών μορφών από τις οποίες προσελκύονται. Οι ελκτικές αυτές ενέργειες χρησιμοποιούνται αρχικά από την ψυχή – και τελικά απορρίπτονται και διασπώνται. Αυτό που στην πρώτη περίπτωση σύρει την ψυχή σε ενσάρκωση είναι η δυναμικότητα της μορφής, γιατί στο πρώτο ήμισυ της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

337

εξελικτικής διεργασίας η ύλη – που σε μεγάλο βαθμό οργανώθηκε σ’ ένα προηγούμενο ηλιακό σύστημα – είναι ο δεσπόζων παράγων. Αργότερα, όπως ξέρουμε, το πνεύμα ανεβαίνει στους ώμους της ύλης. Η μαζική αλληλεπίδραση πνεύματος και ύλης είναι πια τόσο δυναμική ώστε μια από τις κύριες εμπειρίες που υφίσταται η ψυχή είναι η επίτευξη του σταδίου όπου η έλξη της ύλης αρχίζει να εξασθενεί και η ψυχή μαθαίνει ν’ αποσπάται. Είναι η εμπειρία που περνά τώρα η ανθρωπότητα – πάλι μια ομαδική δραστηριότητα σε μια ανώτερη στροφή της σπείρας. Οι πλατιές γενικεύσεις είναι πράγματι πιο ασφαλείς απ’ τις λεπτομερείς και συχνά εσφαλμένες πληροφορίες σχετικά με τους κανόνες που διέπουν τη λήψη και την απόρριψη της μορφής, τους οποίους συναντούμε σε μεγάλο μέρος της παιδαριώδους φιλολογίας μας, αλλά ακόμη κι αυτές οι γενικεύσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με πολλή δυσπιστία. Ό,τι μπορεί να διατυπωθεί είναι ότι υπό το Νόμο του Αιτίου και Αποτελέσματος το πνεύμα και η ύλη συνενώθηκαν και οι κόσμοι δημιουργήθηκαν. Υπό τον ίδιο νόμο δημιουργήθηκαν οι μορφές κι έγιναν υλικές εκφράσεις της ζωικής ώθησης. Παρασύρθηκαν εντός κι εκτός της εκδήλωσης σύμφωνα με το ρυθμικό κυκλικό κτύπο ο οποίος εγκαινιάσθηκε σε ηλιακά συστήματα προγενέστερα εκείνου που προηγήθηκε του δικού μας. Ομάδες μορφών εμφανίσθηκαν κι εξαφανίσθηκαν και διέπονταν σχεδόν ολοκληρωτικά από την ομαδική τους συνοχή και κραδασμό. Έτσι η ζωή προόδευσε απ’ τα στοιχειακά ή ενελικτικά βασίλεια, απ’ τα τρία κατώτερα βασίλεια της φύσης και μέχρι το ανθρώπινο βασίλειο. Στα κατώτερα ανθρώπινα στάδια και στο στάδιο του ζωανθρώπου βασιλεύει η ίδια ομαδική δραστηριότητα, μόνο που (όπως στα ενελικτικά βασίλεια) γίνεται συνεχώς μικρότερη καθώς οι ατομικές μονάδες επιτυγχάνουν – μία προς μία – την κατάσταση των αληθινά αυτοσυνείδητων ατόμων κι αρχίζουν να εργάζονται σαν ψυχές. Τότε δεν αποβαίνουν μόνο δημιουργοί, με τη δύναμη να στέκουν μόνες, με την ικανότητα της διαυγούς σκέψης και του ακριβούς οραματισμού, αλλά καταδεικνύουν επίσης ότι είναι κάτοχοι της δημιουργικής τέχνης ή ικανότητας της δημιουργικής φαντασίας. Προχωρούν από τη μια στην άλλη ζωή αυτάρκειας οπότε η προσωπικότητα αναπτύσσεται και χρησιμοποιείται· αρχίζουν τότε να βρίσκουν την υποκειμενική τους ομάδα η οποία θα πάρει τελικά στη συνείδησή τους τη θέση των εξωτερικών υλικών ομάδων. Έτσι επανακτούν πάλι την ομαδική ύπαρξη, μόνο που τη φορά αυτή με πλήρη επίγνωση και έλεγχο. Στην ομάδα με την οποία βρίσκουν ότι είναι υποκειμενικά προσεταιρισμένοι, θα συναντήσουν όσους συνεργάσθηκαν μαζί τους στο προγενέστερο μαζικό στάδιο, έτσι ώστε να εργασθούν σε στενή συνάφεια με εκείνους που ήταν πιο κοντά τους και ήταν συνδεμένοι μαζί τους στο μείζονα βιόκυκλο. Υπάρχουν ορισμένα ονόματα που δίνονται σ’ αυτά τα στάδια στα απόκρυφα αρχεία, τα οποία είναι υπαινικτικά και διαφωτιστικά· είναι βέβαια συμβολικά. Θα είχε ίσως ενδιαφέρον αν έδινα μερικές απ’ αυτές τις αρχαίες κρυπτικές εκφράσεις που μεταδίδουν τρία πληροφοριακά στοιχεία, δηλαδή το όνομα του σταδίου, το εσωτερικό του χρώμα και το σύμβολό του. Θα ήθελα όμως να υποδείξω ότι τα αινιγματικά αυτά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

338

πληροφοριακά στοιχεία που κατά καιρούς σας μεταδίδω και που μερικοί σπουδαστές φαίνεται να θεωρούν πως έχουν ζωτική σημασία, είναι πολύ λιγότερο σημαντικά από την εντολή να ζείτε με καλοσύνη, να λέτε λόγια ευγενικά και σοφά και ν’ ασκείτε την αυτοπαραγνώριση. Τα αποκρυφιστικά δεδομένα διαβάζονται και σημειώνονται, αλλά οι γνώριμες οδηγίες παρακάμπτονται και παραβλέπονται. Εμείς που εργαζόμαστε με ζηλωτές, συχνά χαμογελάμε με την απερισκεψία και την έλλειψη κρίσης που εκδηλώνουν εκείνοι που διδάσκουμε. Πέστε σ’ ένα σπουδαστή: Να ασκείς με σταθερότητα το νόμο της αγαπητικής καλοσύνης και θα σας πει πως πράγματι θα επιχειρήσει να το κάνει, αλλά μέσα του η ίδια η εξοικείωση εξασθενεί την εντολή και στην καλύτερη περίπτωση τη θεωρεί μια αναγκαία κοινοτοπία. Πέστε στο σπουδαστή: Θα σου δώσω μερικές απόκρυφες φράσεις ή κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα Μεγάλα Όντα και με προθυμία, με έξαψη και με επηρμένη αυταρέσκεια και με ικανοποιημένη περιέργεια θα προετοιμασθεί για τη σπουδαία αποκάλυψη. Κι όμως η προηγούμενη εντολή είναι αυτή που του μεταδίδει απόκρυφες πληροφορίες και του υποδεικνύει ένα νόμο που – αν ακολουθηθεί ορθά – θα τον οδηγήσει στην αποδέσμευση και την απελευθέρωση. Η τελευταία αφορά φαινόμενα και η γνώση της δεν οδηγεί τον κουρασμένο προσκυνητή στις πύλες του ουρανού. Μερικοί από σας χρειάζονται αυτή την υπόμνηση. Εκείνα τα στάδια που προηγούνται του ανθρώπινου παραλείπονται, αφού κανείς απ’ όσους θα διαβάσουν αυτά τα λόγια δε διαθέτει τον εξοπλισμό για να καταλάβει την εσώτερη έννοια τους. Θ’ αρχίσουμε λοιπόν με τα στάδια του ανθρώπινου βασιλείου: Στάδιο Ι Η ζωή αναρριχήθηκε ψηλά στην κλίμακα με την καθημερινή χρήση της μορφής. Δια των κατώτερων τριών, με βραδεία πρόοδο, διανύθηκε το μακρύ μονοπάτι. Μια άλλη πόρτα στέκει τώρα ανοικτή. Αντηχούν τα λόγια: “Πέρνα στο δρόμο της πραγματικής επιθυμίας”. Η ζωή που ξέρει τον εαυτό της μόνο σαν μορφή, σκεπάζεται με ζωηρό ερυθρό, το ερυθρό της γνωστής επιθυμίας και με το ερυθρό όλες οι ποθητές μορφές προσεγγίζονται, αρπάζονται και κρατιούνται, χρησιμοποιούνται κι απορρίπτονται, ώσπου το ερυθρό αλλάξει σε ρόδινο και το ρόδινο σε ωχρότατο ρόδινο κι αυτό σε λευκό. Τότε ανθίζει το αγνό λευκό ρόδο της ζωής. Το μικροσκοπικό ρόδο της ζώσας ζωής φαίνεται σαν μπουμπούκι· όχι ακόμη το τέλεια ανοιχτό άνθος. Στάδιο ΙΙ Η εικόνα αλλάζει μορφή. Μια άλλη φωνή που έρχεται από κοντά, εκστομίζει μια άλλη φράση. Η ζωή συνεχίζει το δρόμο της. “Μπες στον κάμπο που παίζουν τα παιδιά και πάρε μέρος στο παιχνίδι τους.” Αφυπνισμένη στο παιχνίδι της ζωής, η ψυχή περνά απ’ την πύλη. Ο κάμπος είναι πράσινος και στην πλατιά του έκταση οι πολλές μορφές της μίας κινούμενης Ζωής διασκεδάζουν· γνέθουν το χορό της ζωής, τις πολλές σχεδιασμένες μορφές που παίρνει ο Θεός. Η ψυχή μπαίνει “στο στίβο του Κυρίου” κι εκεί παίζει μέχρι να δει το αστέρι με τις πέντε λαμπερές κορυφές και πει: “Το Άστρο μου”. Το αστέρι δεν είναι παρά ένα σημείο φωτός, όχι ακόμη ένας ακτινοβόλος ήλιος. Στάδιο ΙΙΙ Ο δρόμος της κόκκινης επιθυμίας αποτυγχάνει. Χάνει τη σαγήνη του. Το γήπεδο των υιών του Θεού δεν είναι πια ελκυστικό. Η φωνή που δύο φορές αντήχησε απ’ τον κόσμο της μορφής, ηχεί

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

339

τώρα στην καρδιά. Έρχεται η πρόκληση: “Απόδειξε τη δική σου αξία. Πάρε την πορτοκαλιά μπάλα του αποκλειστικού σου σκοπού”. Ανταποκρινόμενη στην εκπεμφθείσα λέξη, η ζώσα ψυχή, βυθισμένη στη μορφή, αναδύεται από τις πολλές μορφές και σμιλεύει τον προς τα εμπρός δρόμο της. Έρχεται ο δρόμος του καταστροφέα, του δομητή και ξανά του χαλαστή των μορφών. Οι σπασμένες μορφές δεν έχουν τη δύναμη να ικανοποιήσουν. Η μορφή της ίδιας της ψυχής είναι πια η μεγάλη επιθυμία κι έτσι ακολουθεί η είσοδος στο στίβο του νου. Όμως σ’ αυτά τα όνειρα και τις φαντασιώσεις έρχεται κατά καιρούς ένα όραμα – ένα όραμα κλειστού άνθους λωτού, με σφικτά πέταλα, ερμητικά σφραγισμένα, που του λείπει ακόμη το άρωμα, όμως λούζεται σε ψυχρό κυανούν φως. Πορτοκαλί και κυανούν θα σμίξουν κάποια μακρινή εποχή, αλλά η μέρα αυτή αργεί. Το σμίξιμό τους λούζει το μπουμπούκι στο φως και φέρνει το μελλοντικό άνοιγμα. Το φως ας λάμψει. Στάδιο IV Μέσα στο σκοτάδι προχωρεί η ζωή. Μια διαφορετική φωνή φαίνεται ν’ αντηχεί. “Μπες στη σπηλιά και βρες τους δικούς σου· περπάτα στο σκοτάδι και στο κεφάλι σου κράτα μια αναμμένη λυχνία.” Η σπηλιά είναι σκοτεινή και μοναχική· είναι ψυχρή και τόπος πολλών ήχων και φωνών. Η φωνή των πολλών υιών του Θεού, που αφέθηκαν να παίζουν στο στίβο του Κυρίου, κάνει έκκληση για φως. Η σπηλιά είναι μακριά και στενή. Ο αέρας είναι γεμάτος καταχνιά. Ο ήχος του τρεχούμενου νερού συναντά τον ορμητικό ήχο του ανέμου και τη συχνή βροντή του κεραυνού. Μακριά, αμυδρά και διακρινόμενο αχνά, φαίνεται ένα ωοειδές άνοιγμα, το χρώμα του κυανούν. Απλωμένος σ’ αυτό το χώρο του κυανού, φαίνεται ένας ρόδινος σταυρός και στο κέντρο του σταυρού, εκεί που συναντώνται οι τέσσερις βραχίονες, ένα ρόδο. Στο πάνω σκέλος λάμπει ένα παλλόμενο διαμάντι, μέσα σ’ ένα πεντάκτινο αστέρι. Η ζώσα ψυχή προχωρεί στο σταυρό που της φράζει το δρόμο της ζωής που αποκαλύφθηκε και είναι γνωστή. Δεν ανέβηκε ακόμη στο σταυρό και γιαυτό δεν τον άφησε πίσω. Όμως προχωρεί μπροστά η ζώσα ψυχή, με τα μάτια προσηλωμένα στο σταυρό, τα αυτιά ανοικτά στους ολοφυρμούς όλων των αδελφών ψυχών. Στάδιο V Έξω στην ακτινοβόλο ζωή και το φως! Η σπηλιά έμεινε πίσω· ο σταυρός ανατράπηκε· ο δρόμος μένει ανοικτός. Η λέξη ηχεί καθαρή στο κεφάλι κι όχι στην καρδιά. “Μπες πάλι στο στίβο του Κυρίου και τη φορά αυτή διεύθυνε τους αγώνες.” Ο δρόμος της δεύτερης σειράς σκαλιών είναι φραγμένος κι αυτό με πράξη της ίδιας της ψυχής. Δεν κυβερνά πια όλη τη ζωή η κόκκινη επιθυμία αλλά τώρα η καθαρή κυανή φλόγα καίει έντονα. Στο τελευταίο σκαλί της φραγμένης Οδού επιστρέφει και κατεβαίνει τα σκαλιά προς το γήπεδο, συναντώντας νεκρά κελύφη που δόμησε σε προηγούμενο στάδιο, πατώντας πάνω σε απορριφθείσες και κατεστραμμένες μορφές κι απλώνοντας τα χέρια για βοήθεια. Στους ώμους της κάθεται το πουλί της ειρήνης· στα πόδια της τα σανδάλια του αγγελιαφόρου. Δεν ήρθε ακόμη η πλήρης δόξα της ακτινοβόλου ζωής! Ούτε ακόμη η είσοδος στην παντοτινή ειρήνη! Υπάρχει ακόμη το έργο και η ανύψωση των μικρών.

Εδώ έχουμε σε συμβολική μορφή εικόνες της ανθρώπινης ζωής και προόδου, της ζωής στη μορφή και της ζωής που αναπτύσσεται δια της δομητικής διαδικασίας που χαρακτηρίζει το δημιουργικό έργο. Είναι απλά μια ψυχρή μετάφραση μερικών μαντρικών φράσεων και βασικών συμβόλων και κατά κανένα τρόπο δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι κάτι άλλο από την ένδειξη μιας διαδικασίας συγκαλυμμένης και περιφρουρημένης έτσι ώστε μόνο εκείνοι που γνωρίζουν να μπορούν να καταλάβουν.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

340

Οι εσωτεριστές θα αντιληφθούν πως τα πέντε αυτά στάδια καλύπτουν την περίοδο της ζωής κάθε μορφής, αδιάφορο αν ο δημιουργός είναι κοσμικός, πλανητικός ή ανθρώπινος. Κάθε μορφή δομείται από έναν παρωθητικό σπινθήρα ζωής, ο οποίος εκπορεύεται από ένα δημιουργό κι αυξάνει στάδιο με στάδιο υπό το νόμο της προσθήκης – μια όψη του νόμου της έλξης, που είναι ο νόμος της ζωής. Ο νόμος αυτός συμπράττει με το Νόμο του Αιτίου και Αποτελέσματος, ο οποίος, όπως ξέρουμε, είναι ο νόμος που κυβερνά την ύλη. Αίτιο, έλξη ή επιθυμία, προσθήκη και αποτέλεσμα – οι τέσσερις αυτές λέξεις διέπουν την κατασκευή κάθε σκεπτομορφής. Όταν η τελευταία αποβεί μια πλήρης οντότητα, είναι ένα αποτέλεσμα που δομήθηκε από την προσθήκη υπό τη δύναμη ενός οργανωμένου αιτίου. Η φυλή έχει πλέον εξελιχθεί σ’ ένα σημείο όπου σκεφτόμαστε τα αποτελέσματα κυρίως με όρους ποιότητας παρά με όρους ύλης. Μια σκεπτομορφή υφίσταται για μας προκειμένου να προκαλέσει κάποιο αποτέλεσμα. Φτάσαμε να νιώθουμε πως ο λόγος ύπαρξης όλων των μορφών είναι να εκφράσει κάποια υποκειμενική ποιότητα που θα μας δώσει το κλειδί του σκοπού του δημιουργού τους. Συλλογισθείτε αυτά τα λόγια. Έτσι βρίσκουμε σ’ αυτό τον Κανόνα ΧΙ ότι ο σκοπός της προφερόμενης λέξης είναι να πει στις ζωές που συνιστούν τη μορφή “τι να κάνουν και πού να μεταφέρουν εκείνο που έφτιαξαν”. Έτσι βρίσκουμε την ιδέα του σκοπού, της δραστηριότητας και του στόχου. Δεν είναι ανάγκη να προσθέσω τίποτε στον τεράστιο όγκο της φιλολογίας που έκανε την εμφάνισή της, ούτε να τονίσω τη σημασία του σκοπού αναφορικά με μια σκεπτομορφή όπως είναι ένα ηλιακό σύστημα, ένας πλανήτης, ένα βασίλειο της φύσης ή ένα ανθρώπινο ον. Από κάποιες πλευρές αυτή η υποκειμενική τριπλότητα σκοπού, δραστηριότητας και στόχου είναι καλά γνωστή κι από άλλες έχει πολύ υψηλή κι ανεξιχνίαστη φύση για να καταπιαστούμε μαζί της σ’ αυτές τις Οδηγίες και να περιπλανηθούμε στο βασίλειο της εικασίας. Με το στόχο επεδίωξε προ πολλού ν’ ασχοληθεί η θρησκεία· με την όψη δραστηριότητα επιχειρεί ν’ ασχοληθεί τώρα ο επιστήμονας· και για τη Θέληση του Θεού εικάζουν συνεχώς οι πιο προχωρημένοι στοχαστές και φιλόσοφοι. Μόνο όταν ο άνθρωπος υποβληθεί στην πειθαρχία της δικής του πνευματικής θέλησης και ελέγξει τη δραστηριότητα των ζωών μέσα στη μορφική του φύση κι έτσι προσανατολισθεί στο στόχο καθώς προσελκύει προοδευτικά την όρασή του, θα φτάσει στην αληθινή κατανόηση του σχεδίου που συνιστά τη θέληση του Θεού, ως το σημείο που τα ανθρώπινα όντα μπορούν να τη συλλάβουν. Όμως με τις σκεπτομορφές που αρχίζει να δημιουργεί καθώς μαθαίνει καθημερινά να σκέφτεται, μπορούμε ν’ ασχοληθούμε γιατί είναι το πρώτο μάθημα που πρέπει να μαθευτεί σύντομα στο μαγικό έργο. Ο δημιουργός με νοητική ύλη πρέπει: α. Να μάθει να δομεί με νοημοσύνη. β. Να δίνει την παρόρμηση, με την ορθή ομιλία, που θα εμψυχώσει εκείνο που δόμησε κι έτσι θα επιτρέψει στη σκεπτομορφή να μεταφέρει την προτιθέμενη ιδέα.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

341

γ. Να εξαποστέλλει τη σκεπτομορφή του με τον ορθό προσανατολισμό στο στόχο του και με τέτοια αληθινή διεύθυνση ώστε να φτάνει στο αντικείμενό της και να εκπληρώνει το σκοπό του αποστολέα της. Η ανάγκη για διαυγή σκέψη κι εξάλειψη των άχρηστων, καταστρεπτικών και αρνητικών σκέψεων γίνεται όλο και περισσότερο καταφανής καθώς ο ζηλωτής προοδεύει στο δρόμο του. Καθώς η δύναμη του νου αυξάνει και καθώς το ανθρώπινο ον διαφοροποιεί όλο και περισσότερο τη σκέψη του από τη μαζική σκέψη, δομεί αναπόφευκτα νοητική ουσία σε μορφή. Στην αρχή είναι κάτι αυτόματο και ασυνείδητο. Δεν μπορεί ν’ αποφύγει να το κάνει κι ευτυχώς για τη φυλή οι κατασκευαζόμενες μορφές είναι τόσο ασθενείς ώστε σε μεγάλο βαθμό είναι αβλαβείς, ή τόσο ευθυγραμμισμένες με τη μαζική σκέψη ώστε το αποτέλεσμά τους είναι αμελητέο. Αλλά καθώς ο άνθρωπος ανελίσσει τη δύναμή του και καθώς η ικανότητα να βλάπτει ή να βοηθά αυξάνει και εκτός αν μάθει να δομεί ορθά και να κινητοποιεί σωστά αυτό που δόμησε, θα αποβεί ένας καταστροφικός πράκτορας κι ένα κέντρο επιβλαβούς δύναμης – καταστρέφοντας και βλάπτοντας όχι μόνο τον εαυτό του, όπως θα δούμε σύντομα, αλλά πληγώνοντας και βλάπτοντας εξίσου όσους δονούνται στον ίδιο φθόγγο μαζί του. Με βάση όλα αυτά θα μπορούσατε εύλογα να ρωτήσετε: Υπάρχουν άραγε κάποιοι απλοί κανόνες τους οποίους ο σοβαρός και ειλικρινής αρχάριος θα μπορούσε να τους εφαρμόσει σ’ αυτή την επιστήμη της δόμησης και οι οποίοι να είναι τόσο σαφείς και συνοπτικοί ώστε να επιφέρουν το αναγκαίο αποτέλεσμα; Υπάρχουν και θα τους διατυπώσω απλά, έτσι ώστε ο αρχάριος ν’ αποφύγει, αν τους ακολουθήσει, τους κινδύνους της μαύρης μαγείας και να μάθει να δομεί σύμφωνα με το σχέδιο. Αν ακολουθήσει τους κανόνες που δίνω, θ’ αποφύγει το περίπλοκο πρόβλημα που ο ίδιος κατασκεύασε τυφλά και το οποίο θ’ αποκλείσει πράγματι το φως της ημέρας, θα σκοτεινιάσει τον κόσμο του και θα τον αιχμαλωτίσει σ’ έναν τοίχο μορφών που θα ενσωματώνουν γι’ αυτόν τη δική του ιδιαίτερη μεγάλη πλάνη. Οι κανόνες αυτοί μπορεί να ακούγονται υπερβολικά απλοί στο διαβασμένο ζηλωτή, αλλά όσοι είναι πρόθυμοι να γίνουν σαν μικρά παιδιά, θα διαπιστώσουν ότι αποτελούν έναν ασφαλή οδηγό για την αλήθεια κι ότι θα τους επιτρέψουν τελικά να περάσουν τις δοκιμασίες του σταδίου του μύστη. Μερικοί είναι συγκαλυμμένοι με συμβολικούς όρους, άλλοι είναι αναγκαστικά υπεκφυγές κι ακόμη άλλοι εκφράζουν την αλήθεια όπως ακριβώς είναι: 1. Επισκόπησε τον κόσμο της σκέψης και διαχώρισε το ψεύτικο από το αληθινό. 2. Μάθε το νόημα της πλάνης και στο μέσο της εντόπισε το χρυσό νήμα της αλήθειας. 3. Έλεγξε το σώμα των συναισθημάτων, γιατί τα κύματα που υψώνονται στις τρικυμισμένες θάλασσες της ζωής συμπαρασύρουν τον κολυμβητή, σκεπάζουν τον ήλιο και καθιστούν όλα τα σχέδια μάταια. 4. Ανακάλυψε ότι έχεις ένα νου και μάθε τη διπλή του χρήση. 5. Συγκέντρωσε τη σκεπτόμενη αρχή και γίνε κύριος του νοητικού σου κόσμου. 6. Μάθε πως ο στοχαστής και η σκέψη του κι εκείνο που είναι το μέσον της σκέψης

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

342

έχουν φύση διαφορετική κι όμως είναι ένα στην υπέρτατη πραγματικότητα. 7. Δράσε σαν Στοχαστής και μάθε πως δεν είναι ορθό να εκπορνεύεις τη σκέψη σου με την ποταπή χρήση της χωριστικής επιθυμίας. 8. Η ενέργεια της σκέψης είναι για το καλό όλων και για την προώθηση του Σχεδίου του Θεού. Μην τη χρησιμοποιείς λοιπόν για τους ιδιοτελείς σου σκοπούς. 9. Πριν κατασκευάσεις μια σκεπτομορφή, δες το σκοπό της, βεβαιώσου για το στόχο της κι επαλήθευσε το κίνητρο. 10.Για σένα, το ζηλωτή στο δρόμο της ζωής, ο τρόπος της συνειδητής δόμησης δεν είναι ακόμη ο στόχος. Το έργο της εκκαθάρισης της ατμόσφαιρας της σκέψης, του ερμητικού κλεισίματος των θυρών της σκέψης στο μίσος και τον πόνο, το φόβο και τη ζηλοτυπία και τη χαμηλή επιθυμία, πρέπει πρώτα να προηγηθεί του συνειδητού έργου της δόμησης. Πρόσεξε την αύρα σου, ω ταξιδιώτη πάνω στο δρόμο. 11.Περιφρούρησε στενά τις πύλες της σκέψης. Επιτήρησε την επιθυμία. Διώξε κάθε φόβο, κάθε μίσος, κάθε πλεονεξία. Βλέπε έξω και πάνω. 12.Επειδή η ζωή σου είναι επικεντρωμένη κυρίως στο πεδίο της συγκεκριμένης ζωής, τα λόγια και η ομιλία σου φανερώνουν τη σκέψη σου. Σ’ αυτά δώσε ιδιαίτερη προσοχή. 13.Η ομιλία είναι τριών ειδών. Τα περιττά λόγια παράγουν ένα αποτέλεσμα. Αν είναι καλά κι ευγενικά, δε χρειάζεται να γίνει τίποτε. Αν είναι αλλιώς, η πληρωμή του τιμήματος δεν μπορεί να καθυστερήσει πολύ. Τα ιδιοτελή λόγια που εξαποστέλλονται με έντονη πρόθεση, δομούν ένα διαχωριστικό τοίχο. Πολύς χρόνος χρειάζεται για να συντριβεί αυτός ο τοίχος κι έτσι ν’ αποδεσμευθεί ο εναποθηκευμένος, ιδιοτελής σκοπός. Πρόσεχε το κίνητρό σου και φρόντιζε να χρησιμοποιείς εκείνα τα λόγια που σμίγουν τη μικροσκοπική σου ζωή με τον ευρύ σκοπό της θέλησης του Θεού. Τα λόγια του μίσους, η σκληρή ομιλία που ερημώνει εκείνους που νιώθουν το ξόρκι της, το φαρμακερό κουτσομπολιό που μεταδίδεται επειδή προκαλεί ρίγος – αυτά τα λόγια σκοτώνουν τις φευγαλέες παρορμήσεις της ψυχής, αποκόπτουν τις ρίζες της ζωής κι έτσι φέρνουν το θάνατο. Αν εκστομισθούν στο φως της ημέρας, θα φέρουν δίκαιη ανταπόδοση· όταν εκστομίζονται κι έπειτα αναγνωρίζονται σαν ψεύδη, ενισχύουν τον απατηλό εκείνο κόσμο στον οποίο ζει ο ομιλών και παρεμποδίζουν την απελευθέρωσή του. Αν εκστομισθούν με πρόθεση να πληγώσουν, να τραυματίσουν και να σκοτώσουν, γυρίζουν πίσω σ’ εκείνον που τα έστειλε και αυτόν τραυματίζουν και σκοτώνουν. 14.Η περιττή σκέψη, η ιδιοτελής σκέψη, η σκληρή και γεμάτη μίσος σκέψη, όταν εκφρασθεί με λόγια, δημιουργεί μια φυλακή, δηλητηριάζει όλες τις πηγές της ζωής, οδηγεί σε ασθένεια και φέρνει όλεθρο και καθυστέρηση. Συνεπώς να είσαι γλυκός κι ευγενικός και καλός όσο μπορείς. Να σωπαίνεις και το φως θα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

343

εισχωρήσει. 15.Μη μιλάς για σένα. Μη λυπάσαι τη μοίρα σου. Οι σκέψεις του εαυτού και του κατώτερου πεπρωμένου σου εμποδίζουν την εσώτερη φωνή της ψυχής σου να κρούσει στο αυτί σου. Μίλα για την ψυχή· εντρύφησε στο σχέδιο· λησμόνησε τον εαυτό σου χτίζοντας για τον κόσμο. Έτσι αντισταθμίζεται ο νόμος της μορφής. Έτσι μπορεί η εξουσία της αγάπης να έρθει σ’ αυτό τον κόσμο. Οι απλοί αυτοί κανόνες θα θέσουν τα σωστά θεμέλια για τη διεξαγωγή του μαγικού έργου και θα καταστήσουν το νοητικό σώμα τόσο καθαρό και τόσο δυνατό ώστε θα ελέγχει το ορθό κίνητρο και το αληθινό έργο της δόμησης θα γίνει εφικτό. Μεγάλο μέρος της σημασίας αυτού του κανόνα πρέπει να παραμείνει θεωρητικό και να θεωρηθεί ότι κρύβει μια πρόκληση μέχρι να έρθει ο καιρός που το πραγματικό μαγικό έργο της δόμησης σκεπτομορφών θα γίνει παγκόσμια εφικτό. Η φόρμουλα, όπως είδαμε, θα παραμείνει άγνωστη σ’ όλους, εκτός απ’ τα μέλη της Ιεραρχίας των Μυστών, για πολλούς αιώνες ακόμη. Οι κατευθυντήριες λέξεις είναι δυνατό να διακριβωθούν, αλλά μόνο απ’ όσους εργάζονται συνειδητά υπό την καθοδήγηση των δικών τους ψυχών και οι οποίοι με τον έλεγχο του νου βυθισμένοι σε βαθύ διαλογισμό, μπορούν να χειρισθούν την ύλη της σκέψης και να καταστούν “γιγνώσκοντες δημιουργοί”. Αυτοί μπορούν και θα προφέρουν τις παρωθητικές λέξεις που φέρνουν σε ύπαρξη τις νέες εκείνες μορφές και οργανισμούς, εκείνες τις εκφράσεις των ιδεών κι εκείνες τις οργανώσεις που ζουν το βιόκυκλό τους και υπηρετούν το σκοπό τους κι έτσι φτάνουν κανονικά στο καίριο και προκαθορισμένο τέλος τους. Οι δημιουργοί αυτοί είναι οι ηγέτες και οργανωτές, οι δάσκαλοι και οι οδηγοί σ’ όλες τις φάσεις του ανθρώπινου βίου. Ο ήχος τους εκπέμπεται σ’ όλες τις χώρες κι ο φθόγγος τους αναγνωρίζεται διεθνώς. Εκατοντάδες τέτοια ονόματα τα θυμόμαστε εύκολα κι έρχονται αυθόρμητα στο νου. Ζουν στη μνήμη του πλήθους κι αυτό που ζει είναι ο ήχος της επίτευξής τους, καλής ή κακής. Όμως στην πρόταση που πρέπει να εξετάσουμε, βρίσκουμε την απεικόνιση μιας παγκόσμιας λειτουργίας, παρότι διεξάγεται προς το παρόν στο μεγαλύτερο μέρος της ασυνείδητα. Οι λέξεις με τις οποίες θα καταπιαστούμε είναι ως ακολούθως: III. Τέλος να εκφωνήσει τη μυστική φράση που θα τον σώσει από το έργο τους. Φαίνεται λοιπόν ότι στο τέλος του μαγικού έργου της δημιουργίας πρέπει να εξαγγελθεί μια φράση που πραγματοποιεί κάποια σωτηρία κι επιφέρει μια απελευθέρωση διπλού είδους – μια απελευθέρωση του δημιουργικού πράκτορα από τη μορφή που δημιούργησε και τη χειραφέτηση αυτής της μορφής από τον έλεγχο εκείνου που την έφερε σε ύπαρξη. Είναι προφανές ότι έγινε ήδη κάπως αντιληπτή η φύση της ομιλίας σε σχέση με τις ενσωματωμένες ιδέες. Μελετήστε τη μέθοδο ομιλίας που είναι τώρα ο κύριος παράγων ο οποίος χρησιμοποιείται στην “εκτόξευση μιας ιδέας”. Σημειώστε πώς όλες οι εφευρέσεις (που δεν είναι παρά λίγο ή πολύ ενσωματωμένες έννοιες) έρχονται σε εξωτερική ύπαρξη στο φυσικό πεδίο με τη δύναμη του εκφερόμενου λόγου κι εξετάστε επίσης με προσοχή την αποκρυφιστική σημασία που υπόκειται σ’ όλες τις διασκέψεις,

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

344

σ’ όλες τις συνεδριάσεις, σ’ όλες τις συσκέψεις και σ’ όλες τις συζητήσεις που αφορούν την προώθηση κάποιας ιδέας ή μιας ομάδας ιδεών πάνω στη θάλασσα της δημόσιας ανάγκης. Δε θα ήταν άραγε δυνατό πίσω από τους τρόπους δραστηριότητας που χρησιμοποιούν τα διαφημιστικά πρακτορεία και τη συνεχή εκγύμναση που δίνεται στους πωλητές στη χρήση του προφορικού λόγου σαν μέσου προσέγγισης του κοινού για να πουλήσουν κάποια ιδέα, να βρούμε τις πρώτες παραμορφωμένες ενδείξεις των εκπορεύσεων των μυστικών εκείνων φράσεων που θα φέρουν σε ύπαρξη τη δημιουργία της ψυχής σε κάθε πεδίο δημιουργικού εγχειρήματος; Η εκγύμναση της κοινής γνώμης, η χρήση φανταχτερών λέξεων και συνθημάτων, η τάση να ενσωματώνουν στις διάφορες καμπάνιες τις έννοιες σε κοινές κι εύστοχες φράσεις είναι μέρος της αυξανόμενης αντίληψης αναφορικά με το μαγικό έργο. Όλα αυτά τα μέσα χρησιμοποιούνται τυφλά και χωρίς αληθινή αντίληψη· συνιστούν μέρος των αναδυόμενων δραστηριοτήτων μιας ανθρωπότητας που βρίσκεται στα πρόθυρα του πραγματικού δημιουργικού έργου, οι αρχές του οποίου δεν είναι ακόμη κατανοητές ούτε εφαρμόζονται επιστημονικά. Αλλά δείχνουν το δρόμο και κάτω από την απλούστευση που σημαδεύει την επιστροφή στη σύνθεση, θα έχουμε την κατάπαυση της ομιλίας και τη χρησιμοποίηση πιο απλών μορφών. Κάτω απ’ την εξελικτική παρόρμηση είχαμε το δημιουργικό Ήχο, τη Λέξη, την Ομιλία. Η τελευταία με τη σειρά της διαφοροποιήθηκε σε λέξεις, φράσεις, προτάσεις, παραγράφους, βιβλία, ώσπου έχουμε πια την εποχή όπου η διαφοροποίηση αυτή βρίσκεται στο κορύφωμά της κι έχουμε ομιλίες κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας· έχουμε τη χρησιμοποίηση του δημόσιου βήματος για να προσεγγίζουμε την ακοή του κοινού και το ραδιόφωνο για να προσεγγίζουμε όλες τις τάξεις και τις φυλές της ανθρωπότητας σε μια προσπάθεια να διαπλάσουμε την κοινή γνώμη και να φέρουμε ορισμένες ιδέες και έννοιες στη δημόσια συνείδηση. Έχουμε τη δημοσίευση βιβλίων κυριολεκτικά κατά εκατομμύρια, που όλα παίζουν το ρόλο τους στο ίδιο μεγάλο έργο και έχουμε προς το παρόν και τις δύο μεθόδους επικοινωνίας να εκπορνεύονται για τους ιδιοτελείς στόχους και τους φιλόδοξους σκοπούς εκείνων που μιλούν και γράφουν. Κι όμως υπάρχουν οι λιγοστοί αληθινοί δημιουργοί που επιχειρούν να κάνουν τον ήχο τους να ακουσθεί, να προφέρουν τις μυστικές εκείνες λέξεις που θα επιτρέψουν στην ανθρωπότητα να δει το όραμα. Έτσι θα διαλυθούν τελικά τα σύννεφα των σκεπτομορφών που τη στιγμή αυτή σκεπάζουν το καθαρό φως του Θεού. Το θέμα είναι υπερβολικά μεγάλο για να το αναπτύξω σ’ αυτή την Πραγματεία. Απλά ζητώ να κάνω εισηγήσεις που θα δώσουν στο νοήμονα αναγνώστη κάποια ιδέα της τεράστιας προόδου που έγινε στο μαγικό έργο. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να προχωρήσει με αισιοδοξία, ξέροντας πως μέχρι τώρα όλα ήταν καλά, αφού ο άνθρωπος προόδευσε σε γνώση. Από τον τωρινό κυκεώνα της ομιλίας και των λόγων, των διαλέξεων και των βιβλίων θα προβάλουν ασφαλώς μερικές καθαρές έννοιες που θα βρουν απήχηση στις καρδιές των ανθρώπων. Έτσι επίσης οι άνθρωποι θα οδηγηθούν στη νέα εποχή, όπου “η ομιλία θα σβήσει και τα βιβλία δε θα σημαίνουν τίποτα” γιατί οι γραμμές της υποκειμενικής επικοινωνίας θ’ ανοίξουν. Οι άνθρωποι θ’ αναγνωρίσουν

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

345

ότι ο θόρυβος δρα σαν αποτρεπτικό της τηλεπαθητικής επικοινωνίας. Ο γραπτός λόγος δε θα χρειάζεται επίσης, γιατί οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν σύμβολα φωτός και χρώματος για να συμπληρώνουν με το μάτι αυτό που θα καταγράφει η υποκειμενική ακοή. Αλλά η μέρα αυτή δεν ήρθε ακόμη, παρότι το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είναι τα πρώτα βήματα προς την ορθή κατεύθυνση. Βάζοντας την αλήθεια όσο πιο απλά γίνεται, θα μπορούσαμε να δηλώσουμε ότι με την περιπλοκή της μεγάλης εκφώνησης λόγων και της συγγραφής βιβλίων επιτρέπεται πια στις ιδέες να πάρουν μορφή κι έτσι να διανύσουν τον κύκλο δραστηριότητάς τους. Αλλά η μέθοδος αυτή είναι τόσο λίγο ικανοποιητική στο πεδίο της γνώσης όσο είναι το αρχαίο λυχνάρι από λίπος στο πεδίο του φωτισμού. Το ηλεκτρικό φως το αντικατέστησε και κάποια μέρα η αληθινή τηλεπαθητική επικοινωνία θα πάρει τη θέση της ομιλίας και της συγγραφής. Μεταφέροντας τις ίδιες έννοιες στο πεδίο του πραγματικού εσωτερικού έργου, έχουμε τον εργαζόμενο με ύλη της σκέψης να δομεί τη σκεπτομορφή του και “να περιορίζει τις ζωές” που εκφράζουν και ανταποκρίνονται στην ιδέα του μέσα σ’ έναν “αξεπέραστο δακτύλιο”. Αυτός ο τελευταίος διαρκεί όσο η προσοχή του νου του κι επομένως η εμψυχώνουσα ενέργειά του κατευθύνεται πάνω του. Προφέρει τις λέξεις που θα επιτρέψουν στη σκεπτομορφή του να κάνει το έργο της, να εκπληρώσει την αποστολή για την οποία κατασκευάσθηκε και να εκτελέσει το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Όλα όσα κοινοποιήθηκαν μέχρι τώρα σχετικά με τις λέξεις που χρησιμοποιούνται στο δημιουργικό έργο είναι η επταπλή ιερή λέξη ΑUΜ. Όταν χρησιμοποιείται ορθά από την ψυχή στο νοητικό πεδίο, ζωογονεί και επιταχύνει όλες τις σκεπτομορφές κι έτσι αποφέρει επιτυχία στο εγχείρημα. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι στις Ατλάντειες μέρες η χρησιμοποιούμενη λέξη ήταν ΤΑU, που εκφερόταν εκρηκτικά και τόσο βίαια, ώστε οι σκεπτομορφές που ενεργοποιούνταν και επιταχύνονταν έτσι, δρούσαν αναπόφευκτα σαν μπούμερανγκ κι επέστρεφαν σ’ εκείνον που τις απέστειλε. Αυτή η λέξη ΤΑU είναι επίσης στη συμβολική της μορφή το σύμβολο της επανενσάρκωσης. Η επιθυμία για τη μορφή είναι εκείνο που προκαλεί τη χρήση της μορφής και επιφέρει κυκλική και συνεχή επαναγέννηση στη μορφή. Η συνεχής επίσης χρήση του ΤΑU ήταν εκείνη που επέφερε τον τελικό κατακλυσμό δια του ύδατος, ο οποίος σάρωσε τον αρχαίο Ατλάντειο πολιτισμό· οι λίγοι που χρησιμοποιούσαν το ΑUΜ τις μέρες εκείνες δεν ήταν αρκετά ισχυροί για ν’ αντισταθμίσουν τη δύναμη της επιθυμίας. Τα νοητικά σώματα της φυλής δεν μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν στο νεότερο αυτό δημιουργικό ήχο. Η ανθρωπότητα παρασυρόταν ακόμη ολοκληρωτικά απ’ τον πόθο και την επιθυμία σε τέτοια έκταση, ώστε η συνδυασμένη επιθυμία για αποκτήματα και την απόλαυση της μορφής οδηγούσε τους ανθρώπους εσωτερικά “μέσα στα ύδατα”. Η επιθυμία για τη μορφή επιβάλλει ακόμη στην ανθρωπότητα τη συνεχή διαδικασία της επαναγέννησης, μέχρι την εποχή που η επίδραση του ΤΑU θα εξαντληθεί και θα μπορέσει να υπερισχύσει ο ήχος του ΑUΜ. Η προηγούμενη επίδραση ωστόσο εξασθενεί κι αυξάνει η δυναμικότητα του ΑUΜ ωσότου γίνει ο δεσπόζων παράγων. Τον τελευταίο αυτό ήχο πρέπει τελικά να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

346

διαδεχθεί η λέξη της Ψυχής, ωσότου το ΑUΜ με τη σειρά του αντικατασταθεί πλήρως. Ο ήχος των πολλών υδάτων (που είναι ο συμβολικός τρόπος έκφρασης της επίδρασης του ΤΑU) θα παύσει και θα έρθει ο καιρός που, όπως μας διαβεβαιώνει η Χριστιανική Βίβλος, “η θάλασσα ουκ έστιν έτι”. Τότε ο ήχος του ΑUΜ που περιγράφεται συμβολικά σαν ο “βρυχηθμός του φλεγόμενου πυρός” και που είναι ο ήχος του νοητικού πεδίου, θα πάρει τη θέση του. Η λέξη της ψυχής δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο στο μυστικό τόπο της μύησης. Έχει το δικό της ιδιάζοντα κραδασμό και φθόγγο, αλλά αυτός δεν μπορεί να μεταδοθεί προτού έρθει ο καιρός που το ΑUΜ θα χρησιμοποιείται σωστά. Όπως ακριβώς το ΤΑU που μεταφέρει το φθόγγο της επιθυμίας και της παρόρμησης να έχεις και να είσαι, χρησιμοποιήθηκε κακώς κι οδήγησε τον πολιτισμό του στην καταστροφή, έτσι και το ΑUΜ μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί κακώς και μπορεί να οδηγήσει τους πολιτισμούς του στο πυρ. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η αλήθεια που υπόκειται στην παρεξηγημένη Χριστιανική διδασκαλία αναφορικά με το πυρ της κόλασης και τη λίμνη του πυρός. Απεικονίζουν συμβολικά τη συντέλεια του αιώνα, όταν οι πολιτισμοί του νοητικού πεδίου θα φτάσουν σ’ ένα κατακλυσμικό τέλος όσον αφορά τη μορφική όψη, όπως ακριβώς οι προγενέστεροι πολιτισμοί βρήκαν μια υδάτινη συντέλεια. Θα δώσω εδώ έναν υπαινιγμό που συχνά παραβλέπεται. Στο νοητικό πεδίο δεν υπάρχει χρόνος· συνεπώς η χρονική εξίσωση δεν υπεισέρχεται στην ιδέα ενός απώτατου τέλους δια του πυρός. Δεν υπάρχει καθορισμός κάποιου χρόνου για έναν όλεθρο ή μια καταστροφή. Το πλήρες αποτέλεσμα θα λάβει χώρα στο βασίλειο του νου και μήπως δε θα μπορούσε να λεχθεί ότι ακόμη και τώρα το πυρ της αγωνίας, των κακών προμηνυμάτων, της ανησυχίας και του φόβου κατακαίει τις σκέψεις μας κι απορροφά τη νοητική μας προσοχή; Έργο του είναι να εξαγνίσει και να καθαρίσει κι έτσι ας αφήσουμε το ΑUΜ να κάνει το έργο του και όλοι όσοι μπορούν από σας ας το χρησιμοποιούν συχνά και με ορθή σκέψη, έτσι ώστε ο παγκόσμιος καθαρμός να προχωρήσει γοργά. Πολλά που φράζουν το δρόμο της ανάδυσης των νέων ιδεών, των νέων αρχέτυπων μορφών, πρέπει να καούν και να αναλωθούν. Αυτές θα επικρατήσουν τελικά στη νέα εποχή και θα επιτρέψουν στη λέξη της ψυχής ν’ αντηχήσει και ν’ ακουστεί εξωτερικά. Αντιλαμβάνομαι πως ό,τι σας μετέδωσα εδώ είναι δύσκολο να κατανοηθεί, όμως οι παράγραφοι που υπαγόρευσα παραπάνω κρύβουν μια προειδοποίηση για τους απρόσεκτους και πολλές οδηγίες για τον ειλικρινή αναζητητή του φωτός. Υπάρχουν δύο όψεις αυτής της φράσης που εξετάζουμε, με τις οποίες προτίθεμαι να ασχοληθώ σύντομα. Υπάρχουν πολλές με τις οποίες θα μπορούσα να καταπιαστώ, αλλά δύο αρκούν για να μεταφέρουν πρακτικές εισηγήσεις και να υποδείξουν ιδέες που οι ζηλωτές παντού θα έκαναν καλά να συλλάβουν. Πρέπει να εξετάσουμε τη σκέψη της σωτηρίας από το αποτέλεσμα των ενσωματωμένων σε μορφή ιδεών και θα ήθελα επίσης να καλύψω κάτω από δύο επικεφαλίδες την ιδέα της “σωτηρίας από”. Ο ζηλωτής πρέπει να σωθεί από τις σκεπτομορφές τις οποίες δομεί καθημερινά στη διάρκεια της νοητικής του ζωής και μια ψυχή σ’ ενσάρκωση πρέπει επίσης να σωθεί

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

347

από τις μορφικές προσκολλήσεις που αναπτύχθηκαν κι ενδυναμώθηκαν ανά τους αιώνες κι από τις οποίες πρέπει να αποδεσμευθεί με τη διαδικασία που αποκαλούμε θάνατο. Θα υποδιαιρέσουμε λοιπόν το θέμα μας ως εξής: Ι. Σωτηρία από τη δύναμη που ασκούν οι σκεπτομορφές τις οποίες δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι. II. Σωτηρία από τη δύναμη του τριπλού σώματος που δόμησε η ψυχή δια της μαγικής αποδέσμευσης που λέγεται θάνατος. Εκείνο με το οποίο επιθυμώ να ασχοληθώ κυρίως είναι το τελευταίο, αλλά πρέπει να λεχθούν ορισμένα πράγματα σχετικά με τη δύναμη των σκεπτομορφών και σχετικά με τον κίνδυνό τους και με τον τρόπο που θα καταστούν ακίνδυνες. ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ ΜΑΣ Μιλώ τώρα για τους ζηλωτές που με συγκέντρωση και διαλογισμό αποκτούν δύναμη σκέψης. Μιλώ για τους στοχαστές του κόσμου που με την προσηλωμένη εφαρμογή και την αφοσίωσή τους στις επιχειρήσεις, την επιστήμη, τη θρησκεία και τους ποικίλους τρόπους της ανθρώπινης δραστηριότητας προσανατόλισαν το νου (όχι τα συναισθήματα, αλλά τη νοητικότητα) σε κάποια γραμμή συνεχούς δράσης η οποία είναι αναγκαστικά τμήμα της θείας δραστηριότητας με ευρεία έννοια. Εδώ ακριβώς, στη χρήση της σκέψης, παρατηρείται η διαφορά μεταξύ μαύρης και λευκής μαγείας. Η ιδιοτέλεια, η ασπλαχνία, το μίσος και η σκληρότητα χαρακτηρίζουν τον εργάτη με νοητική ύλη, του οποίου τα κίνητρα για πολλές ζωές είναι επικεντρωμένα στο δικό του μεγαλείο, εστιασμένα στην προσωπική του ιδιοποίηση αποκτημάτων και κατευθυνόμενα ολοκληρωτικά στην επίτευξη της δικής του απόλαυσης και ικανοποίησης, αδιάφορο ποιο είναι το τίμημα για τους άλλους. Τέτοιοι άνθρωποι είναι ευτυχώς λίγοι, αλλά ο δρόμος για μια τέτοια άποψη είναι εύκολος να επιτευχθεί και πολλοί είναι εκείνοι που χρειάζεται να προφυλαχθούν μήπως από απερισκεψία βαδίσουν το δρόμο της υλικότητας. Η βαθμιαία και σταθερή ανάπτυξη της ομαδικής συνείδησης και υπευθυνότητας, η καθυπόταξη των επιθυμιών του προσωπικού εαυτού και η εκδήλωση ενός αγαπητικού πνεύματος χαρακτηρίζουν εκείνους που προσανατολίσθηκαν στη ζωική πλευρά του θείου όλου. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως τα ανθρώπινα όντα υποδιαιρούνται σε τρεις κύριες ομάδες: 1. Τη συντριπτική πλειονότητα που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, αλλά απλά απερίσκεπτοι και ολοκληρωτικά βυθισμένοι στην εξελικτική παλίρροια και στο έργο ανάπτυξης μιας αληθινής αυτοσυνείδησης και του αναγκαίου μηχανισμού. 2. Ένα μικρό, πολύ μικρό αριθμό που οριστικά και συνειδητά εργάζονται στην πλευρά της υλικότητας ή (αν προτιμάτε να το εκφράσω έτσι) στην πλευρά του κακού. Είναι ισχυροί στο φυσικό πεδίο, αλλά η δύναμή τους είναι πρόσκαιρη και όχι αιώνια. Ο νόμος του σύμπαντος, που είναι ο νόμος της αγάπης, είναι αιώνια εναντίον τους και από το φαινομενικό κακό θα προκύψει καλό. 3. Έναν αξιόλογο αριθμό που είναι πρωτοπόροι του βασιλείου της ψυχής, που είναι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

348

οι εκπρόσωποι των ιδεών της νέας εποχής και οι θεματοφύλακες εκείνης της όψης της Προαιώνιας Σοφίας που είναι η επόμενη η οποία πρόκειται ν’ αποκαλυφθεί στο ανθρώπινο γένος. Η ομάδα αυτή απαρτίζεται από τους ανιδιοτελείς και νοήμονες άνδρες και γυναίκες σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης προσπάθειας, από τους ζηλωτές και μαθητές, από τους μυημένους που ηχούν το φθόγγο για τις διάφορες ομάδες και τύπους και απ’ την ίδια την Απόκρυφη Ιεραρχία. Η επίδραση αυτής της ομάδας των μυστικιστών και γιγνωσκόντων είναι εξαιρετικά μεγάλη και η ευκαιρία να συνεργασθεί κανείς μαζί της αυτή την εποχή είναι ευκολότερο να επιτευχθεί από κάθε άλλη εποχή της φυλετικής ιστορίας. Η πρώτη ομάδα δε σκέφτεται· οι άλλες δύο ομάδες αρχίζουν να σκέφτονται και να χρησιμοποιούν τους νόμους της σκέψης. Με τη χρήση της σκέψης από το ζηλωτή επιθυμώ να ασχοληθώ. Πολλά για τη σκέψη θα βρείτε στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, αλλά σκοπεύω να δώσω μερικές πρακτικές ιδέες και εισηγήσεις που θα βοηθήσουν το μέσο ζηλωτή να εργασθεί όπως πρέπει. Ας θυμόμαστε πρώτα απ’ όλα ότι κανένας ζηλωτής, αδιάφορο πόσο ειλικρινής και αφοσιωμένος, δεν είναι απαλλαγμένος από λάθη. Αν ήταν απαλλαγμένος, θα ήταν μύστης. Όλοι οι ζηλωτές είναι ακόμη ιδιοτελείς, είναι ακόμη επιρρεπείς στην οργή και τον εκνευρισμό, υπόκεινται ακόμη στην κατάθλιψη και μερικές φορές ακόμη και στο μίσος. Συχνά αυτή η οργή και το μίσος μπορεί να διεγείρονται απ’ ό,τι αποκαλούμε δίκαιες αιτίες. Η αδικία από μέρους άλλων, η σκληρότητα στα ανθρώπινα όντα και τα ζώα και τα μίση και οι κακίες των συνανθρώπων τους διεγείρουν πράγματι μέσα τους αντίστοιχες αντιδράσεις και τους προκαλούν αρκετή οδύνη και καθυστέρηση. Ένα πράγμα πρέπει πάντα να θυμάστε. Αν ένας ζηλωτής εφελκύει το μίσος σε κάποιο σύντροφο, αν του διεγείρει την οργή κι αν συναντά αντιπάθεια κι ανταγωνισμό, είναι γιατί ο ίδιος δεν είναι ολότελα αβλαβής· υπάρχουν ακόμη μέσα του τα σπέρματα της δυσχέρειας, γιατί είναι νόμος της φύσης να παίρνουμε αυτό που δίνουμε και να προκαλούμε αντιδράσεις ανάλογες με τη δραστηριότητά μας, είτε είναι φυσική, συναισθηματική ή νοητική. Υπάρχουν ορισμένοι τύποι ανθρώπων που δεν υπάγονται σ’ αυτή την κατηγορία. Όταν ένας άνθρωπος φτάσει στο στάδιο της υψηλής μύησης, η περίπτωση είναι διαφορετική. Οι σπερματικές ιδέες που επιδιώκει να μεταδώσει, το έργο που εξουσιοδοτήθηκε να κάνει, το πρωτοποριακό εγχείρημα που προσπαθεί να εκτελέσει, μπορούν να προκαλέσουν – και συχνά προκαλούν – σ’ εκείνους που δε νιώθουν την ομορφιά του σκοπού του και την ορθότητα της αλήθειας που εξαγγέλλει – ένα μίσος κι ένα μένος που του προκαλεί πολλές δυσχέρειες και για τις οποίες δεν ευθύνεται προσωπικά. Ο ανταγωνισμός αυτός προέρχεται από τους αντιδραστικούς και τους ευλαβικούς της φυλής και πρέπει να θυμόμαστε πως είναι σε μεγάλο βαθμό απρόσωπος, ακόμη κι αν εστιάζεται πάνω του σαν εκπρόσωπου μιας ιδέας. Αλλά δεν ασχολούμαι με τις μεγάλες αυτές ψυχές, αλλά με τους σπουδαστές της Προαιώνιας Σοφίας, που μαθαίνουν όχι μόνο ότι σπάνια σκέφτονται, αλλά ότι κι όταν το κάνουν, συχνά σκέφτονται εσφαλμένα γιατί εξαναγκάζονται σε μια δραστηριότητα σκέψης από

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

349

αντιδράσεις που έχουν την έδρα τους στην κατώτερη φύση τους και βασίζονται σε ιδιοτέλεια και έλλειψη αγάπης. Υπάρχουν τρία μαθήματα που κάθε ζηλωτής πρέπει να μάθει: Πρώτο, κάθε σκεπτομορφή που δομεί, δομείται υπό την παρόρμηση κάποιου συναισθήματος ή κάποιας επιθυμίας· σε πιο σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να δομηθεί στο φως της φώτισης και να ενσωματώνει συνεπώς κάποια ενόραση. Αλλά στην πλειονότητα η ελαύνουσα παρόρμηση που παρασύρει το νοητικό υλικό σε δραστηριότητα, είναι συναισθηματική ή κάποια ισχυρή επιθυμία, καλή ή κακή, ιδιοτελής ή ανιδιοτελής. Δεύτερο, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η σκεπτομορφή που δομείται μ’ αυτό τον τρόπο είτε θα παραμείνει στη δική του αύρα, είτε θα βρει το δρόμο της σε κάποιο αισθητό αντικειμενικό σκοπό. Στην πρώτη περίπτωση θα αποτελέσει μέρος ενός πυκνού τοίχου παρόμοιων σκεπτομορφών που τον περικυκλώνουν ολοκληρωτικά ή απαρτίζουν τη νοητική του αύρα και θ’ αυξάνει σε δύναμη καθώς θα της δίνει προσοχή, ωσότου γίνει τόσο μεγάλη ώστε ν’ αποκρύψει την πραγματικότητα απ’ αυτόν, ή θα γίνει τόσο δυναμική και ισχυρή ώστε ο ίδιος θα γίνει θύμα εκείνου που δόμησε. Η σκεπτομορφή θα γίνει πιο δυνατή από το δημιουργό της, έτσι ώστε ο ίδιος θα καταληφθεί απ’ τις δικές του ιδέες και θα οδηγείται απ’ το δικό του δημιούργημα. Στη δεύτερη περίπτωση η σκεπτομορφή του θα βρει το δρόμο της στη νοητική αύρα ενός άλλου ανθρώπινου όντος ή σε κάποια ομάδα. Εδώ έχετε τα σπέρματα του κακού μαγικού έργου και την επιβολή ενός ισχυρού νου πάνω σ’ έναν πιο αδύνατο. Αν βρει το δρόμο της σε κάποια ομάδα, ανάλογες αυθόρμητες μορφές (που βρίσκονται μέσα στην ομαδική αύρα) θα συνασπισθούν μαζί της, επειδή έχουν τον ίδιο βαθμό ή μέτρο κραδασμού. Τότε θα συμβεί το ίδιο πράγμα στην ομαδική αύρα που συνέβη στον ατομικό αξεπέραστο δακτύλιο – η ομάδα θα έχει γύρω της έναν παρεμποδιστικό τοίχο από σκεπτομορφές, ή θα καταληφθεί από κάποια ιδέα. Εδώ έχουμε το κλειδί κάθε μισαλλοδοξίας, κάθε φανατισμού και ορισμένων μορφών παράνοιας, τόσο ομαδικής όσο και ατομικής. Τρίτο, ο δημιουργός της σκεπτομορφής (στην περίπτωση αυτή ο ζηλωτής) παραμένει υπεύθυνος. Η μορφή διατηρεί τη σύνδεσή της μαζί του μέσω του ζώντος σκοπού του και συνεπώς το κάρμα των αποτελεσμάτων και το τελικό έργο της καταστροφής εκείνου που δόμησε πρέπει να του ανήκουν. Αυτό ισχύει για κάθε ενσωματωμένη ιδέα, καλή είτε κακή. Ο δημιουργός όλων αυτών είναι υπεύθυνος για το έργο της δημιουργίας του. Ο Διδάσκαλος Ιησούς, λόγου χάρη, έχει ακόμη να αντιμετωπίσει τις σκεπτομορφές που αποκαλούμε Χριστιανική Εκκλησία κι έχει πολλά να κάνει. Ο Χριστός κι ο Βούδδας έχουν ακόμη να διεξαγάγουν ορισμένο συμπληρωματικό έργο, αν κι όχι τόσο με τις μορφές που ενσωματώνουν τις αρχές που διακήρυξαν, όσο με τις ψυχές που εξελίχθηκαν με την εφαρμογή αυτών των αρχών. Με το ζηλωτή ωστόσο που ακόμη μαθαίνει να σκέφτεται, το πρόβλημα είναι διαφορετικό. Είναι ακόμη επιρρεπής να χρησιμοποιεί ύλη της σκέψης για να ενσωματώνει τις εσφαλμένες αντιλήψεις του για τις πραγματικές ιδέες· έχει ακόμη την

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

350

τάση να εκφράζει τις συμπάθειες και αντιπάθειές του με τη δύναμη της σκέψης· ρέπει ακόμη να χρησιμοποιεί το νοητικό υλικό για να κάνει εφικτές τις επιθυμίες της προσωπικότητας. Κάθε ειλικρινής ζηλωτής θα το πιστοποιήσει αυτό. Μεγάλο ενδιαφέρον εκδηλώνεται από πολλούς από σας σχετικά με τη φρούρηση των σκέψεων και την προστασία των διατυπωθέντων ιδεών. Μερικές σκέψεις είναι ιδέες ντυμένες με νοητική ύλη κι έχουν την κατοικία τους στο πεδίο της ύλης της σκέψης. Τέτοιες είναι οι αφηρημένες συλλήψεις και τα μόλις αισθητά γεγονότα της εσώτερης αποκρυφιστικής ή μυστικιστικής ζωής που περνούν απ’ το νου του στοχαστή. Αυτά δεν είναι τόσο δύσκολο να περιφρουρηθούν, γιατί οι κραδασμοί τους είναι τόσο υψηλοί κι ελαφρείς ώστε λίγοι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να τα ντύσουν επαρκώς με νοητική ύλη και οι λίγοι αυτοί είναι τόσο σπάνιοι ώστε ο κίνδυνος να διαδοθούν ασύνετα τέτοιες δηλώσεις δεν είναι πολύ μεγάλος. Κατόπιν υπάρχουν οι ανακοινώσεις που περιλαμβάνει η αποκρυφιστική διδασκαλία. Ο κύκλος όσων τις κατανοούν διευρύνεται κάπως και οι σκεπτομορφές αυτές συχνά προσλαμβάνουν αστρική ύλη απ’ την επιθυμία στην καρδιά του σπουδαστή να τις επαληθεύσει, να τις επιβεβαιώσει και να τις μοιραστεί με την ομάδα της οποίας η γνώση είναι τόσο ζωτική όσο και η δική του. Μερικές φορές είναι εφικτό και μερικές φορές όχι. Όταν απαγορεύεται, ποια είναι τότε η μέθοδος προστασίας; Κυρίως η άρνηση να επιτρέψετε στην ύλη του αστρικού πεδίου να προσκολληθεί στη νοητική σκεπτομορφή. Πολεμήστε το ζήτημα στο επίπεδο της επιθυμίας κι εμποδίστε αυτό τον τύπο ύλης να διαμορφωθεί. Όταν δεν υπάρχει επιθυμία για ομιλία κι όταν ο αγώνας στρέφεται στην παρεμπόδιση της συγκέντρωσης του υλικού γύρω από τον πυρήνα, δομείται μια άλλη σκεπτομορφή, μια σκεπτομορφή που παρεμβαίνει και προστατεύει. Εμφανίζεται ακόμη ένας άλλος τύπος σκεπτομορφής – ο επικρατέστερος κι ένας που προκαλεί τη μεγαλύτερη δυσκολία. Πρόκειται για τα γεγονότα της πληροφόρησης, το λεπτομερειακό υλικό, τα νέα (αν έτσι θέλετε να τα ονομάσετε), τη βάση εκείνου που μπορεί να εκφυλισθεί σε κουτσομπολιό, που αφορά είτε το έργο σας, διαχειριστικό ή άλλο, είτε αφορά άλλους ανθρώπους. Πώς θα εμποδίσετε άραγε το νου σας να διαβιβάσει σε κάποιον άλλο γεγονότα σαν κι αυτά; Πρόκειται για γεγονότα που έχουν την προέλευσή τους σε κάποιο συμβάν του φυσικού πεδίου κι εδώ βρίσκεται η δυσκολία. Τα εσώτερα γεγονότα της αποκρυφιστικής ζωής κι εκείνα που έχουν την προέλευσή τους στο νοητικό πεδίο δεν είναι τόσο δύσκολο ν’ αποκρυβούν. Δεν έρχονται στο δρόμο σας παρά μόνο όταν οι κραδασμοί σας έχουν χορδιστεί αρκετά υψηλά κι όταν συμβαίνουν, συμβαδίζουν κατά κανόνα μ’ ένα χαρακτήρα επαρκούς σταθερότητας και σύνεσης. Αλλά δε συμβαίνει το ίδιο με ένα γεγονός του φυσικού πεδίου. Τι πρέπει να γίνει; Οι άλλες σκέψεις κατέρχονται από πάνω· οι τελευταίες εργάζονται προς τα πάνω από το φυσικό πεδίο κι αυξάνουν σε ζωτικότητα με τη γνώση των πολλών, συχνά των ασύνετων πολλών. Το ένα είδος αρχίζει νεφελωδώς στο νοητικό πεδίο και μόνο ο ανώτερος τύπος νου μπορεί να το διατυπώσει και να το ντύσει με ύλη με γεωμετρική ακρίβεια κι ένας τέτοιος νους διαθέτει συνήθως τη σοφία που αρνείται να το ντύσει με ύλη του αστρικού πεδίου. Δε συμβαίνει το ίδιο με ένα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

351

γεγονός του φυσικού πεδίου. Είναι μια ζωτική οντότητα, περιβλημένη με υλικό του αστρικού πεδίου και του νοητικού πεδίου, όταν για πρώτη φορά τη συναντήσετε και την προσεγγίσετε. Άραγε θα τη ζωογονήσετε ή θα τη σταματήσετε; Σταματήστε την με ένα ρεύμα κι ένα κύμα αγάπης για τα εμπλεκόμενα μέρη, που θα περιβάλει τη σκεπτομορφή και θα τη στείλει πίσω στο δημιουργό της πάνω στα φτερά ενός κύματος ύλης του αστρικού πεδίου, αρκετά ισχυρού για να σαρώσει καθετί τριγύρω, ίσως διασπώντας την, αλλά ασφαλώς επιστρέφοντάς την αβλαβώς στον αποστολέα. Ίσως να πρόκειται για μια μοχθηρή πληροφορία, για ένα ψέμα ή μια κακολογία. Αποζωτικοποιήστε την με την αγάπη, συντρίψτε την σε κομμάτια με τη δύναμη μιας αντίθετης σκεπτομορφής ειρήνης και αρμονίας. Ή πάλι μπορεί να πρόκειται για κάτι αληθινό, για κάποιο θλιβερό ή κακό συμβάν ή πράξη ενός πλανημένου αδελφού. Τι πρέπει να γίνει τότε; Η αλήθεια δεν μπορεί να αποζωτικοποιηθεί ή να διασπασθεί. Εδώ θα σας βοηθήσει ο Νόμος της Απορρόφησης. Απορροφήστε στην καρδιά σας τη σκεπτομορφή που αντιμετωπίζετε κι εκεί μετουσιώστε την με την αλχημεία της αγάπης. Ας είμαι πρακτικός κι ας το επεξηγήσω, γιατί το ζήτημα είναι σημαντικό. Κάποιος αδελφός έρχεται σε σας και σας λέει κάποιο γεγονός για έναν άλλο αδελφό – κάποιο γεγονός που συνεπάγεται ό,τι ο κόσμος θα ονόμαζε κακή πράξη από μέρους αυτού του αδελφού. Εσείς που ξέρετε πολύ περισσότερα από το μέσο άνθρωπο του δρόμου, θ’ αντιληφθείτε πως αυτή η λεγόμενη κακή πράξη μπορεί να είναι απλά η πραγμάτωση του κάρμα ή μπορεί να έχει τη βάση της σε καλό κίνητρο που ερμηνεύθηκε εσφαλμένα. Δε συμβάλλετε στην κουβέντα, δε μεταδίδετε την πληροφορία και όσο σας αφορά, η σκεπτομορφή που δομήθηκε γύρω απ’ το γεγονός περιέρχεται σ’ ό,τι ονομάζεται αδιέξοδο. Τι κάνετε τότε; Δομείτε ένα αντίρροπο ρεύμα σκέψεων που (σ’ ένα κύμα αγάπης) τις στέλνετε στον προφανώς σφάλλοντα αδελφό σας: σκέψεις αγαθής αρωγής, θάρρους και έφεσης και συνετής εφαρμογής των μαθημάτων που πρέπει να μαθευτούν απ’ την πράξη που έκανε. Μη χρησιμοποιήσετε δύναμη, γιατί οι ισχυροί στοχαστές δεν πρέπει να επηρεάζουν ανάρμοστα άλλες διάνοιες, αλλά ένα απαλό ρεύμα συνετής μετουσιωτικής αγάπης. Έχουμε εδώ τρεις μεθόδους που καμιά δεν είναι αυστηρά αποκρυφιστική, γιατί οι τελευταίες θα κοινοποιηθούν αργότερα, αλλά μεθόδους που είναι προσιτές στους πολλούς: 1. Η σκεπτομορφή συγκρατείται στα νοητικά επίπεδα, δηλαδή αναχαίτιση της ύλης του αστρικού πεδίου. 2. Η σκεπτομορφή συντρίβεται και διασπάται από ένα ρεύμα αγαπητικής δύναμης σωστά διευθυνόμενης. 3. Η απορρόφηση της σκεπτομορφής και η διατύπωση μιας αντίρροπης σκέψης αγαπητικής σοφίας. Αναχαίτιση-Διάσπαση-Απορρόφηση. Υπάρχουν τρεις κύριες ποινές που συνοδεύουν την κακή χρήση της ουσίας της σκέψης κι απ’ αυτές ο ζηλωτής πρέπει να μάθει να σώζεται και ν’ αποφεύγει τέτοιες

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

352

δραστηριότητες· αυτό τελικά θα καταστήσει περιττή τη διαδικασία της σωτηρίας. 1. Μια δυναμική σκεπτομορφή μπορεί να δράσει σαν μπούμερανγκ. Μπορεί να επιστρέψει, φορτισμένη με αυξημένη ταχύτητα, σ’ εκείνον που την έστειλε στην αποστολή της. Ένα δυνατό μίσος, ντυμένο με νοητική ύλη, μπορεί να επιστρέψει στο δημιουργό του φορτισμένο με την ενέργεια του μισητού προσώπου και μπορεί συνεπώς να σκορπίσει τον όλεθρο στη ζωή του ζηλωτή. Μη μισείτε, γιατί το μίσος πάντα γυρίζει εκεί απ’ όπου ήρθε. Υπάρχει βαθιά αλήθεια στον αρχαίο αφορισμό: “Οι κατάρες, όπως και οι κότες, μπαίνουν στο σπίτι για να κουρνιάσουν”. Μια ισχυρή επιθυμία για υλικά αποκτήματα θα επιστρέψει τελικά αναπόφευκτα φέρνοντας αυτό που ήταν επιθυμητό, μόνο για ν’ ανακαλύψει ο ζηλωτής στις περισσότερες περιπτώσεις ότι δε νοιάζεται πια για αποκτήματα, αλλά τα θεωρεί σαν βραχνά, ή στο μεταξύ κατέχει ήδη περισσότερα από όσα χρειάζεται και είναι χορτασμένος και δεν ξέρει τι να κάνει όλα όσα απέκτησε. Μια δυναμική σκεπτομορφή που ενσωματώνει μια έφεση για πνευματική φώτιση ή για αναγνώριση από το Διδάσκαλο, μπορεί να προκαλέσει έναν τέτοιο χείμαρρο φωτός που να τυφλώσει το ζηλωτή και να τον καταστήσει συνεπώς κάτοχο ενός πλούτου πνευματικής ενέργειας για την οποία είναι ανέτοιμος και την οποία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει. Μπορεί επίσης να προσελκύσει στο ζηλωτή μια σκεπτομορφή ενός από τα Μεγάλα Όντα κι έτσι να τον σύρει βαθύτερα στον κόσμο της πλάνης και του αστρισμού. Απ’ όπου και η ανάγκη για ταπεινότητα, για τη λαχτάρα για υπηρεσία και για μια επακόλουθη αυτοπαραγνώριση, αν πρόκειται να δομήσει κανείς αληθινά και σωστά. Τέτοιος είναι ο νόμος. 2. Μια σκεπτομορφή μπορεί επίσης να δράσει σαν παράγων δηλητηρίασης και να δηλητηριάσει όλες τις πηγές της ζωής. Μπορεί να μην είναι αρκετά ισχυρή για να κινηθεί έξω από την αύρα του δημιουργού της (πολύ λίγες σκεπτομορφές είναι) και να βρει το στόχο της σε μια άλλη αύρα, για να κερδίσει εκεί δύναμη κι έτσι να γυρίσει εκεί απ’ όπου ήρθε, αλλά μπορεί να έχει μια δική της ζωτικότητα που μπορεί ν’ αφανίσει τη ζωή του ζηλωτή. Μια βίαιη αντιπάθεια, μια διαβρωτική ανησυχία, μια ζηλοτυπία, μια συνεχής αδημονία κι ένας πόθος για κάτι ή κάποιον μπορούν να δράσουν τόσο δυναμικά σαν ερεθιστικό ή δηλητήριο, ώστε ολόκληρη η ζωή να καταστραφεί και η υπηρεσία ν’ αποβεί μάταιη. Ολόκληρη η ζωή πικραίνει κι αποζωτικοποιείται απ’ την ενσωματωμένη ανησυχία, το μίσος ή την επιθυμία. Όλες οι σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους αποβαίνουν εξίσου μάταιες ή ακόμη σαφώς επιβλαβείς, γιατί ο γεμάτος ανησυχίες ή υποψίες ζηλωτής καταστρέφει τον οικιακό κύκλο ή την ομάδα των φίλων του με την εσώτερη δηλητηριώδη στάση του που διέπεται από κάποια ιδέα. Η σχέση του με την ψυχή του και η ισχύς της επαφής του με τον κόσμο των πνευματικών ιδεών βρίσκεται σε στασιμότητα, γιατί δεν μπορεί να προχωρήσει κι εμποδίζεται από το δηλητήριο του νοητικού του συστήματος. Η όρασή του παραμορφώνεται, η φύση του διαβρώνεται και όλες οι σχέσεις του παρεμποδίζονται από τις φθοροποιές, βασανιστικές σκέψεις που ο ίδιος ενσωμάτωσε σε μορφή και οι οποίες έχουν μια τόσο ισχυρή ζωή, ώστε μπορούν να τον δηλητηριάσουν. Δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί απ’ αυτές,

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

353

αδιάφορο πόσο σκληρά προσπαθεί ή πόσο καθαρά βλέπει (θεωρητικά) την αιτία του προβλήματός του. Είναι μια απ’ τις πιο κοινές μορφές δυσχέρειας, γιατί έχει την έδρα της στην ιδιοτελή προσωπική ζωή και είναι συχνά τόσο ρευστή, ώστε φαίνεται να μην επηρεάζεται απ’ την άμεση δράση. 3. Ο τρίτος κίνδυνος εναντίον του οποίου πρέπει να προφυλάσσεται ο ζηλωτής είναι να καταληφθεί από τις δικές του ενσωματωμένες ιδέες, είτε είναι προσωρινά ορθές είτε βασικά λανθασμένες. Μην ξεχνάτε ότι όλες οι ορθές ιδέες έχουν φύση προσωρινή και πρέπει τελικά να πάρουν θέση σαν μερικώς ορθές και να δώσουν τη θέση τους στη μεγαλύτερη αλήθεια. Το γεγονός της ημέρας φαίνεται αργότερα σαν μέρος ενός μεγαλύτερου γεγονότος. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει συλλάβει μερικές από τις μικρότερες αρχές της Προαιώνιας Σοφίας τόσο καθαρά και να είναι τόσο πεπεισμένος για την ορθότητά τους, ώστε να λησμονεί το μεγαλύτερο σύνολο και να δομεί μια σκεπτομορφή για τη μερική αλήθεια που είδε, η οποία μπορεί ν’ αποβεί περιορισμός και να τον κρατήσει αιχμάλωτο και ν’ αναχαιτίσει την πρόοδό του. Είναι τόσο σίγουρος για την κατοχή της αλήθειας, ώστε δεν μπορεί να δει την αλήθεια κανενός άλλου. Μπορεί να είναι τόσο πεπεισμένος για την πραγματικότητα της δικής του ενσωματωμένης έννοιας σχετικά με το ποια μπορεί να είναι η αλήθεια, ώστε λησμονεί τους δικούς τους εγκεφαλικούς περιορισμούς κι ότι η αλήθεια έφθασε σ’ αυτόν μέσω της ψυχής του κι επομένως είναι χρωματισμένη από την ακτίνα του κι ότι δομήθηκε αργότερα σε μορφή από τον προσωπικό χωριστικό νου του. Δε ζει παρά για τη μικρή αυτή αλήθεια· δεν μπορεί να δει άλλη· επιβάλλει τη σκεπτομορφή του σε άλλους ανθρώπους, γίνεται ένας μανιακός φανατικός κι έτσι νοητικά ανισόρροπος, ακόμη κι όταν ο κόσμος τον θεωρεί υγιή. Πώς θα περιφρουρηθεί ο άνθρωπος απ’ αυτούς τους κινδύνους; Πώς θα δομεί ορθά; Πώς θα διατηρήσει εκείνη την ισορροπία που θα του επιτρέψει να βλέπει αληθινά, να κρίνει ορθά κι έτσι να διατηρεί τη νοητική του επαφή με την ψυχή του και με τις ψυχές των συνανθρώπων του; Πρώτο και κύριο, με τη συνεχή εφαρμογή της Αβλάβειας. Αυτό συνεπάγεται αβλάβεια στην ομιλία κι επίσης στη σκέψη και συνεπώς στη δράση. Είναι μια θετική αβλάβεια που συνεπάγεται συνεχή δραστηριότητα και επαγρύπνηση· δεν είναι μια αρνητική και ρευστή ανοχή. Δεύτερο, με την καθημερινή φρούρηση των θυρών της σκέψης και την επιτήρηση της ζωής της σκέψης. Ορισμένες γραμμές σκέψης δε θα επιτρέπονται· ορισμένες παλιές συνήθειες σκέψης θα αντισταθμίζονται με την εγκαινίαση μιας εποικοδομητικής δημιουργικής σκέψης· ορισμένες προκατειλημμένες ιδέες (σημειώστε την εσωτερική αξία αυτής της φράσης) θα περάσουν στο περιθώριο, έτσι ώστε να ιδωθούν οι νέοι ορίζοντες και να μπορέσουν να εισέλθουν οι νέες ιδέες. Αυτό συνεπάγεται μια καθημερινή, ωριαία επαγρύπνηση, αλλά μόνο μέχρι να υπερνικηθούν οι αρχαίες συνήθειες και να εδραιωθεί ο νέος ρυθμός. Θα ανακαλύψει τότε ο ζηλωτής ότι ο νους είναι έτσι εστιασμένος στις νέες πνευματικές ιδέες ώστε οι παλιές σκεπτομορφές αποτυγχάνουν να τραβήξουν την προσοχή· θα πεθάνουν από κενότητα. Σ’ αυτή τη

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

354

σκέψη υπάρχει ενθάρρυνση. Το έργο των τριών πρώτων χρόνων θα είναι το δυσκολότερο. Μετά ο νους θα είναι απορροφημένος στις ιδέες κι όχι στη σκεπτομορφή. Τρίτο, με την άρνηση να ζει κανείς στο δικό του κόσμο της σκέψης και με την είσοδο στον κόσμο των ιδεών και στο ρεύμα των ανθρώπινων ροών σκέψης. Ο κόσμος των ιδεών είναι ο κόσμος της ψυχής και του ανώτερου νου. Το ρεύμα των ανθρώπινων σκέψεων και γνωμών είναι εκείνο της δημόσιας συνείδησης και του κατώτερου νου. Ο ζηλωτής πρέπει να λειτουργεί ελεύθερος και στους δύο κόσμους. Σημειώστε το με προσοχή. Η σκέψη δεν είναι ότι πρέπει να λειτουργεί ελεύθερα, που συνεπάγεται περισσότερο την ιδέα της ευχέρειας, αλλά ότι πρέπει να λειτουργεί σαν ελεύθερος πράκτορας και στους δύο κόσμους. Με το συνεχή καθημερινό διαλογισμό επιτυγχάνει το πρώτο. Με την πλατιά ανάγνωση και με συμπαθητικό ενδιαφέρον και κατανόηση κατορθώνει το δεύτερο. Τέταρτο, πρέπει να μάθει ν’ αποσπάται από τις δικές του δημιουργίες της σκέψης και να τις αφήνει ελεύθερες να εκπληρώσουν το σκοπό για τον οποίο τις εξαπέστειλε με νοημοσύνη. Η τέταρτη αυτή διεργασία υποδιαιρείται σε δύο μέρη: 1. Με τη χρήση της μυστικής φράσης αποκόπτει το δεσμό που κρατά μια ενσωματωμένη ιδέα στην αύρα της σκέψης του. 2. Με την απόσπαση του νου του από την ιδέα, εφόσον τη στείλει στην αποστολή της, μαθαίνει το μάθημα της Μπαγκαβάτ Γκίτα και “εργάζεται χωρίς προσκόλληση”. Τα δύο αυτά σημεία ποικίλλουν ανάλογα με την ανάπτυξη και την περιωπή του ζηλωτή. Καθένας πρέπει για λογαριασμό του να διατυπώσει τη δική του “αποκόπτουσα φράση” και καθένας πρέπει για λογαριασμό του, μόνος κι αβοήθητος, να μάθει ν’ αποστρέφει το βλέμμα από τους τρεις κόσμους στους οποίους εργάζεται, στην προσπάθειά του να προωθήσει την ιδέα του για το έργο που πρέπει να γίνει. Πρέπει να διδαχθεί ν’ αποσύρει την προσοχή του από τη σκεπτομορφή που δόμησε, στην οποία ενσωματώθηκε αυτή η ιδέα, γνωρίζοντας ότι όσο ζει σαν ψυχή κι όσο η πνευματική ενέργεια διαχύνεται μέσα απ’ αυτόν, τόσο η σκεπτομορφή του θα εκφράζει την πνευματική ιδέα και θα επιτελεί το έργο της. Συγκρατείται απ’ τη ζωή της ψυχής κι όχι από την επιθυμία της προσωπικότητας. Τα απτά αποτελέσματα εξαρτώνται πάντα απ’ τη δύναμη της πνευματικής παρώθησης που εμψυχώνει την ιδέα του, η οποία είναι ενσωματωμένη στη σκεπτομορφή του. Το έργο του βρίσκεται στον κόσμο των ιδεών κι όχι στα φυσικά αποτελέσματα. Αυτόματα οι φυσικές όψεις θα ανταποκριθούν στην πνευματική παρώθηση. ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ Φθάνουμε πια στη δεύτερη φάση της μελέτης μας για τις τελικές λέξεις του Κανόνα XI. Πραγματευθήκαμε τη σωτηρία απ’ τους κινδύνους που συνοδεύουν τη δημιουργία σκεπτομορφών από ένα ανθρώπινο ον το οποίο έμαθε ή μαθαίνει να δημιουργεί στο νοητικό πεδίο. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν από τη σκοπιά της ανικανότητας

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

355

των περισσότερων σπουδαστών να σκέφτονται με διαύγεια. Η διαυγής σκέψη συνεπάγεται την ικανότητα να διαχωρίζεται κανείς, τουλάχιστον προσωρινά, απ’ όλες τις αντιδράσεις και τις δραστηριότητες της συναισθηματικής φύσης, Όσο το αστρικό σώμα είναι σε κατάσταση ασταμάτητης κίνησης και οι διαθέσεις και τα αισθήματά του, οι επιθυμίες και τα συναισθήματά του είναι αρκετά ισχυρά για να προσελκύουν την προσοχή, οι θετικές και αγνές διαδικασίες της σκέψης δεν είναι εφικτές. Μέχρι να έρθει ο καιρός που θα υπάρξει μια γενικότερη εκτίμηση της αξίας της συγκέντρωσης και του διαλογισμού και ωσότου η φύση του νου και των τροποποιήσεών του γίνουν παγκόσμια κατανοητές, κάθε επιπρόσθετη διδασκαλία για το θέμα θα ήταν μάταιη. Στις Οδηγίες αυτές επεδίωξα να δώσω μια ένδειξη των πρώτων βημάτων στην εσωτερική ψυχολογία και πραγματεύθηκα πρωτίστως τη φύση και τον τρόπο εκγύμνασης του αστρικού σώματος. Αργότερα στον παρόντα αιώνα η ψυχολογία του νου, η φύση του και οι τροποποιήσεις του θα μπορέσουν να γίνουν αντικείμενο λεπτομερέστερης εξέτασης. Αλλά ο καιρός δεν ήρθε ακόμη. Το θέμα μας είναι τώρα η σωτηρία από τη σωματική φύση μέσω της διαδικασίας του θανάτου. Δύο πράγματα πρέπει να έχουμε υπόψη καθώς επιδιώκουμε να μελετήσουμε τα μέσα αυτής της σωτηρίας: Πρώτο, με τη σωματική φύση εννοώ την ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ή τον ανθρώπινο μηχανισμό του φυσικού σώματος, του ζωτικού ή αιθερικού φορέα, την ύλη (ή τρόπο ύπαρξης) της επιθυμητικής φύσης και το νοητικό υλικό. Αυτά συνιστούν τα περιβλήματα ή τις εξωτερικές μορφές της ενσαρκωμένης ψυχής. Η όψη συνείδηση είναι εστιασμένη μερικές φορές στο ένα και μερικές φορές στο άλλο, ή είναι ταυτισμένη με τη μορφή ή με την ψυχή. Ο μέσος άνθρωπος εργάζεται με ευκολία και αυτοσυνείδηση στο φυσικό και το αστρικό σώμα. Ο νοήμων και πολύ εξελιγμένος άνθρωπος έχει προσθέσει σ’ αυτά τα δύο το συνειδητό έλεγχο του νοητικού του μηχανισμού, παρότι μόνο σε ορισμένες από τις όψεις του, όπως είναι οι ικανότητες απομνημόνευσης κι ανάλυσης. Έχει κατορθώσει επίσης σε μερικές περιπτώσεις να ενοποιήσει αυτά τα τρία σε μια συνειδητά λειτουργική προσωπικότητα. Ο ζηλωτής αρχίζει να κατανοεί κάτι από την αρχή της ζωής που εμψυχώνει την προσωπικότητα, ενώ ο μαθητής χρησιμοποιεί και τα τρία, επειδή έχει συντονίσει ή ευθυγραμμίσει την ψυχή, το νου και τον εγκέφαλο και αρχίζει συνεπώς να εργάζεται με τον υποκειμενικό του μηχανισμό ή τις ενεργειακές όψεις. Δεύτερο, η σωτηρία αυτή επιτυγχάνεται με την ορθή κατανόηση της μυστικής εμπειρίας την οποία αποκαλούμε θάνατο. Αυτή πρόκειται να είναι το θέμα μας και είναι ένα ζήτημα τόσο τεράστιο, ώστε μπορώ μόνο να υποδείξω ορισμένες γραμμές στις οποίες μπορεί να σκεφθεί ο ζηλωτής και να θέσω ορισμένες προτάσεις που μπορεί αργότερα να επεξεργασθεί. Θα περιοριστούμε επίσης πρωτίστως στο θάνατο του φυσικού σώματος. Πρώτα απ’ όλα ας ορίσουμε τη μυστηριώδη αυτή διαδικασία στην οποία υπόκεινται όλες οι μορφές και η οποία είναι συχνά μόνο το φοβερό τέλος – φοβερό επειδή δεν

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

356

κατανοείται. Ο νους του ανθρώπου είναι τόσο λίγο αναπτυγμένος ώστε ο φόβος του αγνώστου, ο τρόμος του ασυνήθιστου και η προσκόλληση στη μορφή έχουν προκαλέσει μια κατάσταση στην οποία ένα απ’ τα πιο ευεργετικά συμβάντα του βιόκυκλου ενός ενσαρκωνόμενου Υιού του Θεού αντιμετωπίζεται σαν κάτι που πρέπει ν’ αποφεύγεται και ν’ αναβάλλεται για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο. Ο θάνατος, αν μόνο μπορούσαμε να το αντιληφθούμε, είναι μια από τις πιο δοκιμασμένες δραστηριότητές μας. Έχουμε πεθάνει πολλές φορές και θα πεθάνουμε ξανά και ξανά. Ο θάνατος είναι ουσιαστικά ζήτημα συνείδησης. Τη μια στιγμή έχουμε συνείδηση στο φυσικό πεδίο και μια στιγμή αργότερα έχουμε αποσυρθεί σ’ ένα άλλο πεδίο κι έχουμε ενεργό συνείδηση εκεί. Για όσο διάστημα η συνείδησή μας θα είναι ταυτισμένη με τη μορφική όψη, ο θάνατος θα διατηρεί για μας τον αρχαίο του τρόμο. Μόλις γνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν ψυχή και διαπιστώσουμε πως είμαστε ικανοί να εστιάζουμε τη συνείδησή μας ή την αίσθηση επίγνωσης σε οποιαδήποτε μορφή ή σε οποιοδήποτε πεδίο κατά βούληση, ή σε οποιαδήποτε κατεύθυνση μέσα στη μορφή του Θεού, δε θα γνωρίζουμε πια το θάνατο. Ο θάνατος για το μέσο άνθρωπο είναι το κατακλυσμικό τέλος που συνεπάγεται τον τερματισμό όλων των ανθρώπινων σχέσεων, την κατάπαυση κάθε φυσικής δραστηριότητας, τη διακοπή όλων των σημείων της αγάπης και της στοργής και την είσοδο (ακούσια και με διαμαρτυρίες) στο άγνωστο και το φοβερό. Είναι κάτι ανάλογο με την εγκατάλειψη ενός φωτισμένου και ζεστού δωματίου, φιλικού και γνώριμου, όπου είναι συγκεντρωμένοι οι αγαπημένοι μας για να βγούμε στην κρύα και σκοτεινή νύχτα, μονάχοι και γεμάτοι τρόμο, ελπίζοντας για το καλύτερο και σίγουροι για τίποτα. Αλλά ο κόσμος τείνει να λησμονεί ότι κάθε νύχτα, τις ώρες του ύπνου, πεθαίνουμε στο φυσικό πεδίο και είμαστε ζωντανοί και λειτουργικοί αλλού. Λησμονούν ότι έχουν ήδη αποκτήσει ευχέρεια στην εγκατάλειψη του φυσικού σώματος· επειδή δεν μπορούν προς το παρόν να φέρουν πίσω στη φυσική εγκεφαλική συνείδηση την ανάμνηση αυτής της εξόδου και του επακόλουθου διαλείμματος στην ενεργό ζωή, αποτυγχάνουν να συσχετίσουν το θάνατο με τον ύπνο. Ο θάνατος στο κάτω-κάτω είναι μόνο ένα μεγαλύτερο διάλειμμα στη ζωή της λειτουργίας στο φυσικό πεδίο· απλώς “φεύγει μακριά” κανείς για μεγαλύτερη περίοδο. Αλλά η διαδικασία του καθημερινού ύπνου και η διαδικασία του περιστασιακού θανάτου είναι ταυτόσημες, με τη μόνη διαφορά πως στον ύπνο το μαγνητικό νήμα ή ρεύμα ενέργειας στο οποίο ρέει η ζωική δύναμη διατηρείται ανέπαφο και συνιστά το δρόμο επιστροφής στο σώμα. Κατά το θάνατο αυτό το ζωικό νήμα σπάζει ή κόβεται. Όταν συμβεί αυτό, η συνειδητή οντότητα δεν μπορεί να επιστρέψει στο πυκνό φυσικό σώμα και τότε το σώμα αυτό, επειδή στερείται της αρχής της συνοχής, διασπάται. Θα πρέπει να θυμάστε πως ο σκοπός και η θέληση της ψυχής, η πνευματική αποφασιστικότητα να είσαι και να πράττεις, χρησιμοποιεί το νήμα ψυχή, τη σουτράτμα, το ζωικό ρεύμα, σαν το μέσον έκφρασής της στη μορφή. Το ζωικό αυτό ρεύμα διαφοροποιείται σε δύο ρεύματα ή δύο νήματα όταν φτάνει στο σώμα και “αγκυροβολεί”, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, σε δύο περιοχές αυτού του σώματος.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

357

Αυτό συμβολίζει τις διαφοροποιήσεις του Άτμα ή Πνεύματος στις δύο αντανακλάσεις του, την ψυχή και το σώμα. Η ψυχή ή όψη συνείδηση, αυτό που κάνει ένα ανθρώπινο ον μια έλλογη, σκεπτόμενη οντότητα, “αγκυροβολεί” με μια όψη του ψυχικού αυτού νήματος σε μια “έδρα” στον εγκέφαλο, που βρίσκεται στην περιοχή της επίφυσης. Η άλλη όψη της ζωής που εμψυχώνει κάθε άτομο του σώματος και η οποία συνιστά την αρχή της συνοχής ή της ολοκλήρωσης, βρίσκει το δρόμο προς την καρδιά και εστιάζεται ή “αγκυροβολεί” εκεί. Από τα δύο αυτά σημεία ο πνευματικός άνθρωπος επιδιώκει να ελέγξει το μηχανισμό. Έτσι γίνεται εφικτή η λειτουργία στο φυσικό πεδίο και η αντικειμενική ύπαρξη γίνεται ένας προσωρινός τρόπος έκφρασης. Η ψυχή, εδρεύοντας στον εγκέφαλο, καθιστά τον άνθρωπο μια νοήμονα έλλογη οντότητα, αυτοσυνείδητη και αυτεξούσια· έχει επίγνωση σε ποικίλο βαθμό του κόσμου στον οποίο ζει, ανάλογα με το σημείο εξέλιξης και την επακόλουθη ανάπτυξη του μηχανισμού. Ο μηχανισμός αυτός έχει τριπλή έκφραση. Υπάρχουν πρώτα απ’ όλα τα νάντις και τα επτά κέντρα δύναμης· έπειτα το νευρικό σύστημα στις τρεις υποδιαιρέσεις του: εγκεφαλονωτιαίο, συμπαθητικό και περιφερειακό· και κατόπιν υπάρχει το ενδοκρινές σύστημα που μπορεί να θεωρηθεί σαν η πιο πυκνή όψη ή εξωτερίκευση των άλλων δύο. Η ψυχή, εδρεύοντας στην καρδιά, είναι η ζωική αρχή, η αρχή του αυτοκαθορισμού, ο κεντρικός πυρήνας της θετικής ενέργειας με το μέσον της οποίας όλα τα άτομα του σώματος διατηρούνται στην ορθή τους θέση και υποτάσσονται στη “θέληση-για-είναι” της ψυχής. Αυτή η αρχή της ζωής χρησιμοποιεί το ρεύμα του αίματος σαν τον τρόπο έκφρασής της και σαν τον ελέγχοντα πράκτορά της και δια της στενής σχέσης του ενδοκρινούς συστήματος με τη ροή του αίματος έχουμε τις δύο όψεις της ψυχικής δραστηριότητας να συνενώνονται προκειμένου να καταστήσουν τον άνθρωπο μια ζώσα, συνειδητή, λειτουργική οντότητα που διέπεται από την ψυχή και εκφράζει το σκοπό της ψυχής σ’ όλες τις δραστηριότητες του καθημερινού βίου. Ο θάνατος συνεπώς είναι κυριολεκτικά η απόσυρση από την καρδιά και από το κεφάλι των δύο αυτών ρευμάτων ενέργειας, προκαλώντας κατά συνέπεια ολοκληρωτική απώλεια της συνείδησης και διάσπαση του σώματος. Ο θάνατος διαφέρει από τον ύπνο κατά το ότι αμφότερα τα ρεύματα ενέργειας αποσύρονται. Στον ύπνο αποσύρεται μόνο το νήμα ενέργειας που είναι αγκυροβολημένο στον εγκέφαλο κι όταν συμβαίνει αυτό ο άνθρωπος πέφτει σε ασυνειδησία. Μ’ αυτό εννοούμε ότι η συνείδησή του ή η αίσθηση επίγνωσης εστιάζεται αλλού. Η προσοχή του δεν κατευθύνεται πλέον στα απτά και φυσικά πράγματα, αλλά στρέφεται σ’ έναν άλλο κόσμο ύπαρξης κι επικεντρώνεται σ’ έναν άλλο εξοπλισμό ή μηχανισμό. Στο θάνατο αμφότερα τα νήματα αποσύρονται ή ενοποιούνται στο ζωικό νήμα. Η ζωτικότητα παύει να εισδύει μέσω της αιμάτινης ροής και η καρδιά αποτυγχάνει να λειτουργήσει, όπως ακριβώς κι ο εγκέφαλος αποτυγχάνει ν’ αποτυπώσει κι έτσι επέρχεται σιγή. Το σπίτι είναι άδειο. Η δραστηριότητα παύει, εκτός απ’ την εκπληκτική και άμεση εκείνη δραστηριότητα που είναι προνόμιο της καθαυτής ύλης και η οποία εκφράζεται στη διαδικασία της αποσύνθεσης. Από ορισμένες συνεπώς όψεις η διαδικασία αυτή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

358

υποδεικνύει την ενότητα του ανθρώπου με καθετί που είναι υλικό· καταδεικνύει ότι είναι μέρος της καθαυτής φύσης και με τη φύση εννοούμε το σώμα της μιας ζωής στην οποία “ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν”. Στις τρεις αυτές λέξεις – ζωή, κίνηση και ύπαρξη – έχουμε την όλη ιστορία. Η Ύπαρξη είναι επίγνωση, αυτοσυνείδηση και αυτοέκφραση και τα εξωτερικά της σύμβολα είναι η κεφαλή και ο εγκέφαλος του ανθρώπου. Η Ζωή είναι ενέργεια, επιθυμία στη μορφή, συνοχή και προσκόλληση σε μια ιδέα και τα εξωτερικά της σύμβολα είναι η καρδιά και το αίμα. Η Κίνηση υποδεικνύει την ολοκλήρωση και την ανταπόκριση της υπάρχουσας, επιγιγνώσκουσας και ζώσας οντότητας στην παγκόσμια δραστηριότητα και τα σύμβολά της είναι το στομάχι, το πάγκρεας και το ήπαρ. Έχει ενδιαφέρον, παρότι είναι συμπτωματικό με το θέμα μας, να έχουμε κατά νου ότι σε περιπτώσεις άνοιας και ηλιθιότητας και σ’ εκείνο το στάδιο της γεροντικής ηλικίας που ονομάζουμε γεροντική άνοια, αποσύρεται το νήμα που είναι αγκυροβολημένο στον εγκέφαλο, ενώ εκείνο που μεταφέρει τη ζωική παρόρμηση ή ώθηση παραμένει ακόμη αγκυροβολημένο στην καρδιά. Υπάρχει ζωή αλλά όχι νοήμων επίγνωση· υπάρχει κίνηση αλλά όχι νοήμων κατεύθυνση· στην περίπτωση της γεροντικής άνοιας, όταν υπήρξε ένας υψηλής τάξης μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε στη ζωή, μπορεί να έχουμε την εμφάνιση μιας νοήμονος λειτουργίας, αλλά πρόκειται για πλάνη λόγω παλιάς συνήθειας και παλιά εδραιωμένου ρυθμού, όχι όμως συντονισμένου και συνεκτικού σκοπού. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο θάνατος αναλαμβάνεται συνεπώς με τη διεύθυνση του εγώ, αδιάφορο πόσο λίγη επίγνωση μπορεί να έχει το ανθρώπινο ον γι’ αυτή τη διεύθυνση. Η διαδικασία εκδηλώνεται αυτόματα στην πλειονότητα, γιατί όταν η ψυχή αποσύρει την προσοχή της, η αναπόφευκτη αντίδραση στο φυσικό πεδίο είναι ο θάνατος, είτε με την αφαίρεση των δύο νημάτων της ενέργειας της ζωής και της λογικής, είτε με την αφαίρεση του νήματος της ενέργειας που χαρακτηρίζεται από νοητικότητα, αφήνοντας το ζωικό ρεύμα να λειτουργεί ακόμη μέσω της καρδιάς αλλά χωρίς νοήμονα επίγνωση. Η ψυχή είναι απασχολημένη αλλού και απορροφημένη στο δικό της πεδίο με τις δικές της υποθέσεις. Στην περίπτωση των πολύ αναπτυγμένων ανθρώπινων όντων συναντούμε συχνά μια αίσθηση πρόγνωσης ως προς την εποχή του θανάτου· αυτή είναι επακόλουθο εγωικής επαφής και επίγνωσης των επιθυμιών του εγώ. Συνεπάγεται μερικές φορές τη γνώση της καθαυτής ημέρας του θανάτου, σε συνδυασμό με τη διατήρηση της αυτοδιάθεσης μέχρι την τελική στιγμή της απόσυρσης. Στην περίπτωση των μυημένων υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Υπάρχει η νοήμων κατανόηση των νόμων της αφαίρεσης κι αυτή επιτρέπει σ’ εκείνον που κάνει τη μετάσταση ν’ αποσύρεται συνειδητά και με πλήρως αφυπνισμένη συνείδηση από το φυσικό σώμα κι έτσι να λειτουργεί στο αστρικό πεδίο. Συνεπάγεται τη διατήρηση της συνέχειας της συνείδησης, έτσι ώστε να μην παρατηρείται κανένα χάσμα μεταξύ της αίσθησης επίγνωσης στο φυσικό πεδίο κι εκείνης της μεταθανάτιας κατάστασης. Ο άνθρωπος ξέρει ότι είναι όπως πριν, μολονότι χωρίς το όργανο με το οποίο μπορεί να έρχεται σ’ επαφή με το φυσικό πεδίο. Διατηρεί

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

359

την επίγνωση των καταστάσεων του αισθήματος και των σκέψεων εκείνων που αγαπά, παρότι δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ούτε να έρθει σ’ επαφή με τον πυκνό φυσικό φορέα. Μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους στο αστρικό πεδίο ή τηλεπαθητικά μέσω του νου, αν εκείνοι κι αυτός βρίσκονται σε επικοινωνία, αλλά η επικοινωνία που συνεπάγεται τη χρήση των πέντε φυσικών αισθήσεων της αντίληψης είναι κατ’ ανάγκη έξω από την εμβέλειά του. Είναι ωστόσο χρήσιμο να θυμάστε πως αστρικά και νοητικά η αλληλεπίδραση μπορεί να είναι στενότερη και πιο ευαίσθητη από κάθε άλλη φορά, γιατί έχει απελευθερωθεί απ’ το εμπόδιο του φυσικού σώματος. Δύο πράγματα ωστόσο αντιστρατεύονται αυτή την αλληλεπίδραση: το ένα είναι η θλίψη και η βίαιη συναισθηματική αναστάτωση εκείνων που μένουν πίσω και το άλλο, στην περίπτωση του μέσου ανθρώπινου όντος, είναι η άγνοια και η αμηχανία του ανθρώπου καθώς στέκει αντιμέτωπος με ό,τι είναι για τον ίδιο νέες συνθήκες, παρότι είναι πραγματικά παλιές συνθήκες, αν μόνο μπορούσε να το αντιληφθεί. Εφόσον οι άνθρωποι χάσουν το φόβο του θανάτου κι εδραιώσουν μια κατανόηση του μεταθανάτιου κόσμου, η οποία δε θα βασίζεται σε παραισθήσεις και υστερίες, ούτε στα συμπεράσματα (συχνά χωρίς νοημοσύνη) του μέσου μέντιουμ που μιλά υπό τον έλεγχο της δικής του σκεπτομορφής (η οποία δομείται απ’ τον ίδιο και τον κύκλο των παριστάμενων), θα έχουμε τον πρέποντα έλεγχο της διαδικασίας του θανάτου. Θα χειριζόμαστε προσεκτικά την κατάσταση όσων έμειναν πίσω, έτσι ώστε να μην υπάρχει διακοπή σχέσης ούτε και εσφαλμένη δαπάνη ενέργειας. Υπάρχει τώρα μεγάλη διαφορά μεταξύ της επιστημονικής μεθόδου με την οποία φέρνουμε τους ανθρώπους σε ενσάρκωση και του τελείως τυφλού και συχνά φοβισμένου και ασφαλώς αμαθούς τρόπου με τον οποίο τους βγάζουμε από την ενσάρκωση. Επιζητώ σήμερα ν’ ανοίξω την πόρτα στη Δύση σε μια νεότερη και πιο επιστημονική μέθοδο χειρισμού της διαδικασίας του θανάτου, γιαυτό ας γίνω τελείως σαφής. Ό,τι έχω να πω δεν καταργεί κατά κανένα τρόπο τη σύγχρονη ιατρική επιστήμη με τα καταπραϋντικά και την επιδεξιότητά της. Το μόνο που υποστηρίζω είναι μια πιο υγιής προσέγγιση στο θάνατο· το μόνο που ζητώ να κάνω είναι η εισήγηση ότι όταν ο πόνος εξαντληθεί κι επέλθει η αδυναμία, να επιτρέπεται στον ετοιμοθάνατο να προετοιμασθεί, έστω κι αν φαινομενικά δεν έχει συνείδηση, για τη μεγάλη μετάβαση. Μην ξεχνάτε πως χρειάζεται δύναμη κι ένα ισχυρό άδραγμα στο νευρικό μηχανισμό για να προκληθεί πόνος. Είναι άραγε αδύνατο να συλλάβουμε μια εποχή που η πράξη του θανάτου θα είναι ένα θριαμβευτικό φινάλε της ζωής; Είναι άραγε αδύνατο να οραματισθούμε την εποχή όπου οι ώρες που θα περνούμε στο νεκρικό κρεβάτι δε θα είναι παρά ένα υπέροχο προοίμιο μιας συνειδητής εξόδου; Όταν το γεγονός ότι ο άνθρωπος πρόκειται ν’ απορρίψει το κώλυμα του φυσικού περιβλήματος θα είναι για τον ίδιο και για όσους τον περιστοιχίζουν το από καιρό αναμενόμενο και χαρμόσυνο επιστέγασμα; Δεν μπορείτε άραγε να οραματισθείτε την εποχή όπου αντί για δάκρυα και φόβο και την άρνηση ν’ αναγνωρίσουμε το αναπόφευκτο, το θνήσκον πρόσωπο και οι φίλοι του θα συμφωνούν αμοιβαία για την ώρα και τίποτε εκτός από ευτυχία δε θα χαρακτηρίζει το πέρασμα; Ότι στις διάνοιες όσων μένουν πίσω δε θα υπεισέρχεται η

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

360

σκέψη της θλίψης και τα νεκρικά κρεβάτια θα θεωρούνται σαν πιο ευτυχισμένα γεγονότα από τις γεννήσεις και τους γάμους; Σας λέω πως πριν περάσει πολύς χρόνος αυτό θα ισχύει βαθιά για τους νοήμονες της φυλής και σιγά-σιγά για όλους. Λες πως μέχρι τώρα υπάρχουν μόνο πίστεις ως προς την αθανασία αλλά καμιά σίγουρη απόδειξη. Στη συσσώρευση των μαρτυριών, στις εσώτερες διαβεβαιώσεις της ανθρώπινης καρδιάς, στο γεγονός της πίστης στην αιώνια διάρκεια σαν ιδέας στις διάνοιες των ανθρώπων βρίσκεται μια σίγουρη ένδειξη. Αλλά η ένδειξη θα δώσει τη θέση της στην πεποίθηση και τη γνώση πριν περάσει κι άλλη εκατονταετία, γιατί θα συμβεί ένα γεγονός και θα δοθεί μια αποκάλυψη στη φυλή που θα μετατρέψουν την ελπίδα σε βεβαιότητα και την πίστη σε γνώση. Στο μεταξύ ας καλλιεργηθεί μια νέα στάση για το θάνατο κι ας εγκαινιασθεί μια νέα επιστήμη του θανάτου. Ας πάψει να είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και αναπόφευκτα μας νικά κι ας αρχίσουμε να ελέγχουμε το πέρασμά μας στην άλλη πλευρά και να κατανοούμε κάπως την τεχνική της μετάβασης. Πριν ασχοληθώ με το θέμα λεπτομερέστερα, θα ήθελα ν’ αναφερθώ στον “ιστό στον εγκέφαλο”, ο οποίος είναι ανέπαφος για την πλειονότητα αλλά ανύπαρκτος για το φωτισμένο διορατικό. Στο ανθρώπινο σώμα, όπως γνωρίζετε, έχουμε ένα υποκείμενο, αλληλοδιαπερώμενο ζωτικό σώμα το οποίο είναι αντίστοιχο του φυσικού, είναι μεγαλύτερο από το φυσικό και το ονομάζουμε αιθερικό σώμα ή αντίγραφο. Είναι ένα ενεργειακό σώμα κι απαρτίζεται από κέντρα δύναμης και νάντις ή νήματα δύναμης. Αυτά υπόκεινται ή είναι αντίστοιχα του νευρικού μηχανισμού – των νεύρων και των νευρικών γαγγλίων. Σε δύο θέσεις του ανθρώπινου ζωτικού σώματος υπάρχουν ανοίγματα εξόδου για τη ζωική δύναμη. Το ένα άνοιγμα βρίσκεται στο ηλιακό πλέγμα και το άλλο βρίσκεται στον εγκέφαλο στην κορυφή της κεφαλής. Για την προστασία και των δύο υπάρχει ένας πυκνά υφασμένος ιστός από αιθερική ύλη, που απαρτίζεται από αλληλοσυμπλεκόμενες ίνες ζωικής ενέργειας. Κατά τη διαδικασία του θανάτου η πίεση της ζωικής ενέργειας που κρούει στον ιστό δημιουργεί τελικά ένα ρήγμα ή ένα άνοιγμα. Απ’ αυτό εκχύνεται η ζωική δύναμη καθώς αυξάνει η ισχύς της αφαιρετικής επίδρασης της ψυχής. Στην περίπτωση των ζώων, των νηπίων και των ανδρών και γυναικών που είναι τελείως πολωμένοι στο φυσικό και το αστρικό σώμα, η θύρα εξόδου είναι το ηλιακό πλέγμα κι αυτός είναι ο ιστός που διατρυπάται, επιτρέποντας έτσι την έξοδο. Στην περίπτωση των νοητικών τύπων, των πιο εξελιγμένων ανθρώπινων μονάδων εκείνο που διαρρηγνύεται είναι ο ιστός στην κορυφή της κεφαλής στην περιοχή της πηγής, επιτρέποντας έτσι πάλι την έξοδο του σκεπτόμενου έλλογου όντος. Στους ψυχικούς και στην περίπτωση των μέντιουμ και των κατώτερων διορατικών (ψυχορατικών και ψυχακουστικών τύπων) ο ηλιοπλεγματικός ιστός βρίσκεται από νωρίς στη ζωή σε κατάσταση μόνιμης διάτρησης και συνεπώς μπαινοβγαίνουν εύκολα στο σώμα, πέφτοντας σε ύπνωση – όπως ονομάζεται – και λειτουργώντας στο αστρικό πεδίο. Αλλά γι’ αυτούς τους τύπους δεν υπάρχει συνέχεια συνείδησης και δε φαίνεται

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

361

να υφίσταται καμιά σχέση μεταξύ της ύπαρξής τους στο φυσικό πεδίο και των συμβάντων που αφηγούνται όταν βρίσκονται σε ύπνωση και για τα οποία δεν έχουν συνήθως καμιά επίγνωση κατά την εγρήγορση της συνείδησης. H όλη εκτέλεση γίνεται κάτω από το διάφραγμα και σχετίζεται πρωτίστως με τη ζωώδη αισθαντική ζωή. Στην περίπτωση της συνειδητής ψυχόρασης και στο έργο των ανώτερων ψυχικών και διορατικών δεν υπάρχει ύπνωση, κατάληψη ή μεντιουμισμός. Εκείνο που διατρυπάται είναι ο ιστός στον εγκέφαλο και το άνοιγμα σ’ αυτή την περιοχή επιτρέπει την εισροή φωτός, πληροφοριών και έμπνευσης· χορηγεί επίσης τη δύναμη της εισόδου στην κατάσταση του Σαμάντι, η οποία είναι η πνευματική αντιστοιχία της κατάστασης ύπνωσης της ζωώδους φύσης. Συνεπώς κατά τη διαδικασία του θανάτου οι δύο κύριες έξοδοι είναι: το ηλιακό πλέγμα για το αστρικά πολωμένο και με φυσική ροπή ανθρώπινο ον κι επομένως για τη συντριπτική πλειοψηφία και το κεφαλικό κέντρο για το νοητικά πολωμένο και πνευματικά προσανατολισμένο ανθρώπινο ον. Αυτό είναι το πρώτο και σπουδαιότερο γεγονός που πρέπει να θυμάστε και θ’ αντιληφθείτε εύκολα πώς η κατεύθυνση της ζωικής τάσης και η εστίαση της ζωικής προσοχής προσδιορίζουν τον τρόπο εξόδου κατά το θάνατο. Μπορείτε επίσης να δείτε ότι η προσπάθεια να ελέγξουμε την αστρική ζωή και τη συναισθηματική φύση και να προσανατολισθούμε στο νοητικό κόσμο και στα πνευματικά πράγματα έχει ένα βαρυσήμαντο αποτέλεσμα στις φαινομενικές όψεις της διαδικασίας του θανάτου. Αν ο σπουδαστής σκεφθεί με διαύγεια, θα γίνει προφανές ότι η μια έξοδος αφορά τον πνευματικό και υψηλής εξέλιξης άνθρωπο, ενώ η άλλη αφορά το χαμηλής τάξης ανθρώπινο ον που ελάχιστα έχει ξεπεράσει το ζωώδες στάδιο. Τι γίνεται στην περίπτωση του μέσου ανθρώπου; Μια τρίτη έξοδος βρίσκεται τώρα σε προσωρινή χρήση· κάτω ακριβώς απ’ την κορυφή της καρδιάς συναντάται ένας άλλος αιθερικός ιστός που καλύπτει ένα άνοιγμα εξόδου. Συνεπώς έχουμε την ακόλουθη κατάσταση: 1. Την έξοδο της κεφαλής, που χρησιμοποιεί ο διανοητικός τύπος, οι μαθητές και οι μυημένοι του κόσμου. 2. Την έξοδο της καρδιάς, που χρησιμοποιεί ο αγαθός, καλοπροαίρετος άνδρας ή γυναίκα, που είναι καλός πολίτης, νοήμων φίλος και φιλάνθρωπος εργάτης. 3. Την έξοδο της περιοχής του ηλιακού πλέγματος, που χρησιμοποιεί ο συναισθηματικός, μη νοήμων και μη σκεπτόμενος άνθρωπος και όσοι έχουν ισχυρή ζωώδη φύση. Αυτό είναι το πρώτο σημείο στις νέες πληροφορίες που βραδέως θα γίνουν κοινή γνώση στη Δύση στη διάρκεια του επόμενου αιώνα. Μεγάλο μέρος τους είναι ήδη γνωστό σε στοχαστές της Ανατολής κι έχει τη φύση ενός πρώτου βήματος για τη λογική κατανόηση της διαδικασίας του θανάτου. Το δεύτερο σημείο που πρέπει να συλληφθεί είναι ότι μπορεί να υπάρξει μια τεχνική θανάτου και να δοθεί μια εκγύμναση στη διάρκεια της ζωής που θα οδηγεί στη χρήση αυτής της τεχνικής. Όσον αφορά την εκγύμναση στην οποία μπορεί να υποβληθεί ο άνθρωπος, θα δώσω

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

362

μερικές νύξεις που θα διαπιστωθεί ότι μεταδίδουν μια νέα έννοια για μεγάλο μέρος του έργου που γίνεται τώρα απ’ όλους τους ζηλωτές. Οι Πρεσβύτεροι Αδελφοί της φυλής που καθοδήγησαν την ανθρωπότητα ανά τους αιώνες, είναι τώρα απασχολημένοι προετοιμάζοντας ανθρώπους για το επόμενο μεγάλο βήμα που πρέπει να γίνει. Το βήμα αυτό θα φέρει μια συνέχεια συνείδησης που θα διώξει κάθε φόβο θανάτου και θα συνδέσει το φυσικό και το αστρικό πεδίο με μια τέτοια στενή σχέση ώστε στην πραγματικότητα θ’ αποτελέσουν ένα πεδίο. Όπως ακριβώς πρέπει να επιτευχθεί ενοποίηση μεταξύ των διαφόρων όψεων του ανθρώπου, έτσι μια παρόμοια ενοποίηση πρέπει να λάβει χώρα σε σχέση με τις ποικίλες όψεις της πλανητικής ζωής. Τα πεδία πρέπει να ενοποιηθούν καθώς και η ψυχή με το σώμα. Αυτό έχει ήδη επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό μεταξύ του αιθερικού πεδίου και του πυκνού φυσικού πεδίου. Τώρα προωθείται γοργά μεταξύ του φυσικού και του αστρικού. Στο έργο που γίνεται τώρα από τους αναζητητές σ’ όλα τα τμήματα της ανθρώπινης σκέψης και ζωής, αυτή η συνένωση προχωρεί και στην εκγύμναση που προτείνεται τώρα για τους σοβαρούς και ειλικρινείς ζηλωτές υπάρχουν κι άλλοι αντικειμενικοί σκοποί πέρα από την πρόκληση ενοποίησης μόνο μεταξύ ψυχής και σώματος. Ωστόσο δε δίνεται έμφαση σ’ αυτούς εξαιτίας της ικανότητας του ανθρώπου να τονίζει ακατάλληλα τους σφαλερούς αντικειμενικούς σκοπούς. Θα μπορούσε ορθά να υποβληθεί το ερώτημα αν είναι δυνατό να δοθεί μια σειρά από απλούς κανόνες για να τους ακολουθήσουν τώρα όλοι όσοι επιδιώκουν να εδραιώσουν έναν τέτοιο ρυθμό ώστε η καθαυτή ζωή να μην είναι μόνο οργανωμένη κι εποικοδομητική, αλλά όταν φτάσει η στιγμή για την κένωση του εξωτερικού περιβλήματος να μην υπάρχει ούτε πρόβλημα ούτε δυσκολία. Θα σας δώσω λοιπόν τέσσερις απλούς κανόνες που συνδέονται σε μεγάλο βαθμό μ’ αυτό που κάνουν τώρα όλοι οι σπουδαστές: 1. Μάθετε να είστε εστιασμένοι στο κεφάλι μέσω οραματισμού και διαλογισμού καθώς και με τη σταθερή εφαρμογή της συγκέντρωσης· αναπτύξτε την ικανότητα να ζείτε όλο και περισσότερο σαν βασιλιάς που κάθεται στο θρόνο μεταξύ των οφρύων. Αυτός είναι ένας κανόνας που μπορεί να εφαρμοσθεί στις καθημερινές υποθέσεις της ζωής. 2. Μάθετε να προσφέρετε καρδιακή υπηρεσία κι όχι μια συναισθηματική επιμονή σε δραστηριότητες που κατευθύνονται στο χειρισμό των υποθέσεων των άλλων. Αυτό συνεπάγεται πριν από κάθε τέτοια δραστηριότητα την απάντηση σε δύο ερωτήματα: Προσφέρω άραγε αυτή την υπηρεσία σαν άτομο προς άτομο, ή την προσφέρω σαν μέλος μιας ομάδας προς ομάδα; Είναι άραγε το κίνητρό μου μια εγωική παρώθηση, ή μήπως υποκινούμαι από συναίσθημα, από φιλοδοξία να λάμπω και από αγάπη να με αγαπούν και να με θαυμάζουν; Οι δύο αυτές δραστηριότητες θα καταλήξουν στην εστίαση των ζωικών ενεργειών πάνω από το διάφραγμα κι έτσι θα εξουδετερώσουν την ελκτική δύναμη του ηλιακού πλέγματος. Επομένως το κέντρο αυτό θα γίνεται όλο και περισσότερο αδρανές και δε θα υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος διάτρησης του ιστού σ’ αυτή την περιοχή.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

363

3. Μάθετε, καθώς πηγαίνετε να κοιμηθείτε, να αποσύρετε τη συνείδηση στο κεφάλι. Πρέπει να το κάνετε σαν μια συγκεκριμένη άσκηση καθώς αποκοιμιέστε. Δεν πρέπει να επιτρέπετε στον εαυτό σας να παρασύρεται στον ύπνο, αλλά πρέπει να προσπαθείτε να διατηρείτε τη συνείδηση ανέπαφη μέχρι να επέλθει συνειδητή έξοδος στο αστρικό πεδίο. Πρέπει να επιχειρείται χαλάρωση, στενή προσοχή και σταθερή ανύψωση προς το κέντρο της κεφαλής, γιατί μέχρι να μάθει ο ζηλωτής να έχει σταθερή επίγνωση όλων των διαδικασιών καθώς πηγαίνει να κοιμηθεί και να διατηρεί ταυτόχρονα τη θετικότητά του, υπάρχει κίνδυνος σ’ αυτό το έργο. Τα πρώτα βήματα πρέπει να γίνουν με νοημοσύνη και να ακολουθηθούν για πολλά χρόνια μέχρι να επιτευχθεί ευχέρεια στο έργο της αφαίρεσης. 4. Καταγράψτε και παρακολουθήστε όλα τα φαινόμενα που συνδέονται με τη διαδικασία της απόσυρσης, είτε ακολουθείται στη διαλογιστική εργασία είτε την ώρα του ύπνου. Θα βρεθεί, για παράδειγμα, ότι πολλοί άνθρωποι ξυπνούν με ένα σχεδόν οδυνηρό τίναγμα ακριβώς μόλις αποκοιμηθούν. Αυτό οφείλεται στο γλίστρημα της συνείδησης μέσα από έναν ιστό που δεν είναι επαρκώς καθαρός και μέσα από ένα άνοιγμα που είναι μερικώς κλειστό. Άλλοι πιθανό ν’ ακούν έναν πολύ δυνατό κρότο στην περιοχή της κεφαλής. Αυτός προκαλείται από τους ζωτικούς αέρες μέσα στο κεφάλι, των οποίων δεν έχουμε συνήθως επίγνωση και παράγεται από μια εσώτερη ακουστική ευαισθησία που επιφέρει επίγνωση των ήχων που πάντα υπάρχουν αλλά συνήθως δεν καταγράφονται. Άλλοι βλέπουν φως καθώς αποκοιμούνται, ή σύννεφα χρώματος ή σημαίες και λωρίδες ιώδεις κι όλα αυτά είναι αιθερικά φαινόμενα. Τα φαινόμενα αυτά, που δεν έχουν καμιά πραγματική σημασία, συνδέονται όλα με το ζωτικό σώμα, τις πρανικές εκπορεύσεις και τον ιστό του φωτός. Η εφαρμογή αυτής της άσκησης και η συμμόρφωση με τους τέσσερις αυτούς κανόνες για μια περίοδο ορισμένων ετών θα συντείνει σε μεγάλο βαθμό στη διευκόλυνση της τεχνικής της επιθανάτιας κλίνης, γιατί ο άνθρωπος που έμαθε να χειρίζεται το σώμα του την ώρα που πέφτει για ύπνο, βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντι στον άνθρωπο που ποτέ δεν έδωσε προσοχή σ’ αυτή τη διαδικασία. Σχετικά με την τεχνική του θανάτου δεν είναι δυνατό την εποχή αυτή να κάνω κάτι περισσότερο από το να δώσω μία ή δύο εισηγήσεις. Δεν πραγματεύομαι εδώ τη στάση των συνοδών επιτηρητών, αλλά ασχολούμαι μόνο με εκείνα τα σημεία που θα συμβάλουν σε μια ευκολότερη μετάβαση της εφήμερης ψυχής. Πρώτα πρέπει να υπάρχει σιωπή στο δωμάτιο. Αυτό βέβαια συμβαίνει συχνά. Πρέπει να θυμάστε πως το θνήσκον πρόσωπο μπορεί συνήθως να μην έχει συνείδηση. Αυτή η απουσία συνείδησης είναι φαινομενική κι όχι πραγματική. Στις εννιακόσιες απ’ τις χίλιες περιπτώσεις η εγκεφαλική επίγνωση υπάρχει μαζί με μια πλήρη συνείδηση των όσων συμβαίνουν, αλλά υπάρχει μια πλήρης παράλυση της θέλησης για έκφραση και μια πλήρης ανικανότητα για παραγωγή της ενέργειας που θα φανέρωνε ζωντάνια. Όταν στο δωμάτιο του αρρώστου βασιλεύει η σιωπή και η κατανόηση, η αποχωρούσα ψυχή μπορεί να διατηρήσει την κατοχή του οργάνου της με διαύγεια μέχρι το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

364

τελευταίο λεπτό και μπορεί να κάνει τη δέουσα προετοιμασία. Αργότερα, όταν γίνουν γνωστά περισσότερα για το χρώμα, μόνο πορτοκαλιά φώτα θα επιτρέπεται να υπάρχουν στο δωμάτιο του ετοιμοθάνατου ασθενούς και η εγκατάστασή τους θα γίνεται με την αναγκαία τελετουργία μόνο όταν πέρα από κάθε αμφιβολία δε θα υπάρχει δυνατότητα ανάρρωσης. Το πορτοκαλί βοηθά την εστίαση στο κεφάλι, όπως ακριβώς το ερυθρό ερεθίζει το ηλιακό πλέγμα και το πράσινο έχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην καρδιά και τα ζωικά ρευστά. Θα χρησιμοποιούνται ορισμένα είδη μουσικής, όταν γίνουν κατανοητά περισσότερα σχετικά με τον ήχο, αλλά δεν υπάρχει προς το παρόν μουσική που να διευκολύνει το έργο της ψυχής κατά την αφαίρεσή της από το σώμα, μολονότι θα βρούμε πως ορισμένοι φθόγγοι στο εκκλησιαστικό όργανο είναι αποτελεσματικοί. Την ακριβή στιγμή του θανάτου, αν ηχηθεί ο φθόγγος ενός προσώπου, θα συντονίσει τα δύο ρεύματα ενέργειας και τελικά θα κόψει το ζωικό νήμα, αλλά αυτή η γνώση είναι ακόμη υπερβολικά επικίνδυνη για να μεταδοθεί και μόνο αργότερα μπορεί να δοθεί. Eπιθυμώ να υποδείξω το μέλλον και τις γραμμές που θ’ ακολουθήσει η μελλοντική αποκρυφιστική μελέτη. Θα διαπιστωθεί επίσης πως η πίεση σε ορισμένα νευρικά κέντρα και ορισμένες αρτηρίες θα διευκολύνει το έργο. (Αυτή η επιστήμη του θανάτου τηρείται μυστική στο Θιβέτ, όπως γνωρίζουν πολλοί σπουδαστές.) Πίεση στη σφαγίτιδα φλέβα και σε ορισμένα μεγάλα νεύρα στην περιοχή της κεφαλής και σ’ ένα ορισμένο σημείο του προμήκους μυελού θα διαπιστωθεί πως υποβοηθεί και είναι αποτελεσματική. Μια συγκεκριμένη επιστήμη του θανάτου θα διατυπωθεί αναπόφευκτα αργότερα, αλλά μόνο όταν το γεγονός της ψυχής αναγνωρισθεί και η σχέση της με το σώμα καταδειχθεί επιστημονικά. Θα χρησιμοποιούνται επίσης μαντρικές φράσεις και θα δομούνται σαφώς στη συνείδηση του θνήσκοντος προσώπου από εκείνους που τον περιστοιχίζουν, είτε θα χρησιμοποιούνται εσκεμμένα και νοητικά από τον ίδιο. Ο Χριστός κατέδειξε τη χρήση τους όταν κραύγασε, “Πάτερ, εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου”. Κι έχουμε ακόμη ένα παράδειγμα στα λόγια, “Νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα εν ειρήνη”. Η σταθερή χρήση της Ιερής Λέξης όταν ψάλλεται χαμηλόφωνα ή σε μια ιδιαίτερη κλείδα (στην οποία θα διαπιστωθεί ότι ανταποκρίνεται ο θνήσκων άνθρωπος), μπορεί αργότερα ν’ αποτελέσει επίσης μέρος της τελετής της μετάβασης, συνοδευόμενη από την επάλειψη με λάδι, όπως διατηρείται στην Καθολική Εκκλησία. Το ευχέλαιο έχει μια αποκρυφιστική, επιστημονική βάση. Η κορυφή της κεφαλής του θνήσκοντος ανθρώπου πρέπει επίσης συμβολικά να είναι στραμμένη στην Ανατολή και τα πόδια και τα χέρια πρέπει να σταυρώνονται. Μόνο το σανταλόξυλο πρέπει να καίγεται στο δωμάτιο και δε θα επιτρέπεται κανενός άλλου είδους θυμίαμα, γιατί το σανταλόξυλο είναι το θυμίαμα της πρώτης ή ακτίνας του καταστροφέα και η ψυχή βρίσκεται σε διαδικασία καταστροφής της κατοικίας της. Αυτά είναι όλα όσα μπορώ να σας μεταδώσω την εποχή αυτή πάνω στο θέμα του θανάτου, για ν’ αποτελέσουν αντικείμενο εξέτασης από μέρους του γενικού κοινού.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

365

Όμως σας ικετεύω όλους να προχωρήσετε τη μελέτη του θανάτου και της τεχνικής του όσο μακρύτερα μπορείτε και να προωθήσετε μια αποκρυφιστική έρευνα αυτού του ζητήματος.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ Ο ιστός πάλλεται. Συστέλλεται και διαστέλλεται. Ας αδράξει ο μάγος το μεσαίο σημείο κι έτσι ας απελευθερώσει εκείνους τους “αιχμαλώτους του πλανήτη” των οποίων ο φθόγγος έχει ορθά και δίκαια συγχρονισθεί μ’ εκείνο που πρέπει να γίνει. Διαλείμματα και Κύκλοι. Οι Αιχμάλωτοι του Πλανήτη.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΙ Ερχόμαστε τώρα στους τέσσερις κανόνες που αφορούν το φυσικό πεδίο. Από πολλές απόψεις η κατανόησή τους είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι συνέβαινε με τους άλλους κανόνες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η πρακτική εφαρμογή είναι πολύ δυσκολότερη από τη θεωρία. Συχνά μπορούμε να σκεφθούμε με διαύγεια και να επιθυμούμε ορθά, αλλά η πραγμάτωση σε εκδήλωση στο φυσικό πεδίο των υποκειμενικών ιδεών, σύμφωνα με το νόμο και εποικοδομητικά, δεν είναι ποτέ κάτι εύκολο να γίνει. Όμως σ’ αυτό ακριβώς το σημείο ο λευκός μάγος αρχίζει να κάνει το πραγματικό του έργο κι εδώ ακριβώς αντιμετωπίζει την αποτυχία και διαπιστώνει πως η εσώτερή του σύλληψη της πραγματικότητας δεν οδηγεί αναγκαστικά σε ορθή δημιουργική δραστηριότητα. Στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός θα συναντήσετε ορισμένα σημεία που έχουν ενδιαφέρον να τα εξετάσουμε και θα ήθελα να παραθέσω μερικές λέξεις απ’ αυτά: “Θα ήταν εδώ χρήσιμο να θυμάστε ότι στο έργο της δημιουργίας ο λευκός μάγος επωφελείται από την τρέχουσα ακτινική επιρροή. Όταν η τρίτη, η πέμπτη και η έβδομη ακτίνα βρίσκονται σε ισχύ, είτε εισερχόμενες είτε σε μεσουράνημα είτε απερχόμενες, το έργο είναι πολύ ευκολότερο απ’ ό,τι όταν κυριαρχούν η δεύτερη, η έκτη ή η τέταρτη. Επί του παρόντος, όπως γνωρίζουμε, η έβδομη ακτίνα κυριαρχεί γοργά και συνιστά μια από τις ευκολότερες δυνάμεις με τις οποίες πρέπει να εργασθεί ο άνθρωπος. Κάτω από την ακτίνα αυτή θα γίνει εφικτό να οικοδομήσει μια νέα κατασκευή για τον ταχέως παρακμάζοντα πολιτισμό και ν’ ανεγείρει το νέο επιθυμητό ναό για τη θρησκευτική παρόρμηση. Υπό την επιρροή της το έργο των πολυάριθμων ασυνείδητων μάγων θα διευκολυνθεί κατά πολύ.” (σελ. 1021-1022.)

Είναι λοιπόν φανερό ότι η μέρα της ευκαιρίας έφτασε κι ότι η προσεχής γενιά μπορεί, αν το επιθυμεί, να εκτελέσει το μαγικό έργο ενόσω θα υπάρχουν πολλοί από τους παράγοντες που θα τείνουν να επιφέρουν ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η πέμπτη ακτίνα απέρχεται, αλλά η επίδρασή της μπορεί ακόμη να γίνει αισθητή· η τρίτη ακτίνα βρίσκεται σε μεσουράνημα και η έβδομη ακτίνα έρχεται γοργά σε ορθή δραστηριότητα. Πολλά συνεπώς θα συμβούν που θα κάνουν τον άνθρωπο να επιτύχει, υπό την προϋπόθεση ότι θα μπορέσει να διατηρήσει σταθερά έναν ορθό προσανατολισμό, μια αγνότητα κινήτρου και ζωής, ένα σταθεροποιημένο και δεκτικό συναισθηματικό σώμα και την εσώτερη εκείνη ευθυγράμμιση που θα καταστήσει την προσωπικότητά του έναν αληθινό φορέα για την ψυχή του ή εαυτό. Μια πολύ ενδιαφέρουσα αναλογία εμφανίζεται καθώς μελετάμε τις λέξεις: “Ο ιστός πάλλεται. Συστέλλεται και διαστέλλεται”. Η υποκείμενη σκέψη είναι εκείνη του παλμού, της διαστολής και της συστολής, της αμπώτιδας και της πλημμυρίδας, της

κυκλικής δραστηριότητας, της μέρας της ευκαιρίας και της νύχτας της αδράνειας, της εισροής και της εκροής και των πολλών εκείνων εμφανίσεων κι εξαφανίσεων που σημαδεύουν το πέρασμα όλων των ζωών σ’ όλα τα βασίλεια και τις διαστάσεις. Αυτός ο κύκλος της ημέρας και της νύχτας, που είναι το αναπόφευκτο σημάδι της εκδηλωμένης ύπαρξης, πρέπει ν’ αναγνωρισθεί. Ένα απ’ τα πράγματα που κάθε μαθητής πρέπει να μάθει (για να βάλουμε την αλήθεια με τους πιο απλούς όρους) είναι ν’ αποκτήσει εκείνη τη σοφία που στηρίζεται στη γνώση του πότε πρέπει να εργάζεται και πότε ν’ απέχει και στην κατανόηση εκείνων των περιόδων ή διαλειμμάτων που χαρακτηρίζονται από ομιλία και από σιωπή. Εδώ γίνονται τα λάθη κι εδώ πολλοί εργάτες αποτυγχάνουν ν’ αποδώσουν. Ολόκληρος αυτός ο κανόνας θα μπορούσε να δοθεί με την ακόλουθη παράφραση που αξίζει να τη σκεφθείτε προσεκτικά και την οποία θα διευκρινίσω κάπως: Ο Θεός αναπνέει και η παλλόμενη ζωή Του εκπορεύεται από τη θεία καρδιά κι εκδηλώνεται σαν η ζωτική ενέργεια όλων των μορφών. Ρέει, παλλόμενη στους κύκλους της, σ’ όλη τη φύση. Συνιστά τη θεία εισπνοή κι εκπνοή. Μεταξύ αυτής της εισπνοής κι εκπνοής έρχεται μια περίοδος σιωπής και η στιγμή της αποτελεσματικής εργασίας. Αν οι μαθητές μπορέσουν να μάθουν να χρησιμοποιούν αυτά τα διαλείμματα, τότε θα μπορέσουν να απελευθερώσουν τους “αιχμαλώτους του πλανήτη”, που είναι ο αντικειμενικός σκοπός κάθε μαγικού έργου που εκτελείται στο διάστημα της τωρινής παγκόσμιας περιόδου. Με τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται αυτή η Μία Ζωή του ηλιακού συστήματος στα απέραντα αυτά διαλείμματα της διαλογιστικής σιωπής, που τεχνικά ονομάζονται πραλάγια, δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε. Η δραστηριότητα του Παγκόσμιου Νου και ο συνοπτικός σκοπός του μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο όταν κάθε υιός του Θεού εισέλθει συνειδητά στη θεία κληρονομιά του. Ο τρόπος εργασίας δια του οποίου η πλανητική μας Ζωή χρησιμοποιεί τους κύκλους της σιωπής αφορά μόνο την Ίδια και πρέπει να θυμάστε ότι κάθε πλανητικός Λόγος έχει ένα διαφορετικό παλμό, ένα ποικίλο περιοδικό διάλειμμα και μια δική Του μοναδική μέθοδο διεργασίας. Όμως ό,τι αφορά το σπουδαστή αυτών των Οδηγιών είναι πώς μπορεί ο ίδιος να επιτύχει μια συγκεκριμένη εποικοδομητική δραστηριότητα στα διαλείμματά του. Τα διαλείμματα αυτά, για τους σκοπούς της συζήτησής μας, διαιρούνται σε τρεις κατηγορίες: 1. Σε ζωικά διαλείμματα ή σε εκείνες τις περιόδους όπου ο πνευματικός άνθρωπος είναι εκτός ενσάρκωσης κι έχει αποσυρθεί στην εγωική συνείδηση. Αυτά για τους υπανάπτυκτους είναι πρακτικά ανύπαρκτα· ανακυκλώνονται εντός κι εκτός ενσάρκωσης με εκπληκτική ταχύτητα. Η αναλογία στο φυσικό πεδίο αυτής της ταχύτατης δραστηριότητας συναντάται στα τρεχάματα εδώ κι εκεί του συνήθους ανθρώπου καθώς αντιμετωπίζει τις απαιτήσεις της ύπαρξης κι επίσης στη δυσκολία που δοκιμάζει στην υπομονή και στην αναμονή και στην επίτευξη διαλογιστικής ευστάθειας. Καθώς συντελείται πρόοδος, οι περίοδοι της απόσυρσης από την

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

371

ενσάρκωση επιμηκύνονται σταθερά, μέχρις ότου προσεγγισθεί το σημείο όπου οι περίοδοι εκτός φυσικής εκδήλωσης υπερβαίνουν κατά πολύ εκείνες που διανύονται σε εξωτερική έκφραση. Τότε υπερισχύει το διάλειμμα. Οι περίοδοι της εξόδου (εκπνοής) και της εισόδου (εισπνοής) είναι σχετικά σύντομες και – το σημείο που πρέπει να τονιστεί – οι δύο αυτές περίοδοι χρωματίζονται και ελέγχονται από τους σκοπούς της ψυχής, που διατυπώνονται και καταγράφονται στο νου στη διάρκεια του διαλείμματος μεταξύ των δύο πιο ενεργών σταδίων της εμπειρίας. Η εσώτερη ζωή που αναπτύχθηκε βραδέως στη διάρκεια των κυκλικών διαλειμμάτων, γίνεται ο δεσπόζων παράγων. Ο άνθρωπος αποβαίνει βαθμιαία υποκειμενικός στη στάση του και η έκφραση στο φυσικό πεδίο είναι τότε πρωτίστως αποτέλεσμα της εσώτερης ζωής της σκέψης κι όχι τόσο αποτέλεσμα της αντίδρασης στα περιστατικά του φυσικού πεδίου και της ανήσυχης επιθυμητικής φύσης. 2. Η άμπωτις και η πλημμυρίδα της καθημερινής ζωής στη διάρκεια μιας ιδιαίτερης ενσάρκωσης παρουσιάζει επίσης τα διαλείμματά της κι αυτά ο ζηλωτής πρέπει να μάθει να τα αναγνωρίζει και να τα χρησιμοποιεί. Πρέπει να καταγράψει τη διάκριση μεταξύ της έντονης εξωστρεφούς δραστηριότητας, των περιόδων απόσυρσης και των διαλειμμάτων όπου η εξωτερική ζωή φαίνεται στατική κι απαλλαγμένη από ενεργό ενδιαφέρον. Πρέπει να το κάνει, αν πρόκειται να επωφεληθεί πλήρως της ευκαιρίας που αποσκοπεί να προσφέρει η ζωική εμπειρία. Η όλη ζωή δεν είναι συγκεντρωμένη σε μια πυρετώδη συνεχή ορμή για εργασία, ούτε νοείται σαν μια αιώνια ανάπαυση. Έχει κανονικά το δικό της ρυθμικό κτύπο και κραδασμό και το δικό της ιδιάζοντα παλμό. Μερικές ζωές αλλάζουν το ρυθμό και τον τρόπο δραστηριότητάς τους κάθε επτά χρόνια· άλλες μεταβάλλονται κάθε εννέα ή ένδεκα χρόνια. Άλλες ακόμη λειτουργούν σε βραχύτερους κύκλους κι έχουν μήνες επίμοχθης προσπάθειας που ακολουθούνται από μήνες φαινομενικής έλλειψης προσπάθειας. Μερικά άτομα επίσης είναι τόσο ευαίσθητα οργανωμένα ώστε στο μέσο της εργασίας διευθετούνται έτσι τα γεγονότα και οι περιστάσεις που τους εξαναγκάζουν ν’ αποσυρθούν προσωρινά, οπότε αφομοιώνουν τα μαθήματα που μαθεύτηκαν στη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου εργασίας. Δύο ομάδες ανθρώπινων όντων εργάζονται προφανώς χωρίς αμπώτιδα και πλημμυρίδα στο φυσικό πεδίο, αλλά εκδηλώνουν σταθερά μια ώθηση για εργασία. Είναι οι άνθρωποι που είναι τόσο λίγο εξελιγμένοι και βρίσκονται τόσο χαμηλά (αν μπορεί κανείς να το εκφράσει έτσι) στην κλίμακα της εξέλιξης και τόσο κατεξοχήν ζωώδεις, ώστε δεν υπάρχει νοητική αντίδραση στις περιστάσεις αλλά απλώς μια ανταπόκριση στην κλήση των φυσικών αναγκών και η χρήση του χρόνου για την ικανοποίηση της επιθυμίας. Αυτό ουδέποτε χαλαρώνει και συνεπώς είναι ελάχιστα όσα μπορούν να ονομασθούν κυκλικά στην έκφρασή τους. Περιλαμβάνουν το μη σκεπτόμενο εργάτη και τον απολίτιστο άνθρωπο. Κατόπιν υπάρχουν εκείνοι οι άνδρες και γυναίκες που βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά κι έχουν αναρριχηθεί σχετικά ψηλά στην κλίμακα της προόδου. Είναι τόσο χειραφετημένοι από το καθαρά φυσικό κι έχουν τόση επίγνωση της φύσης της επιθυμίας ώστε έμαθαν να διατηρούν μια συνεχή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

372

δραστηριότητα – που βασίζεται στην πειθαρχία και την υπηρεσία. Εργάζονται συνειδητά με τους κύκλους και κατανοούν κάπως τη φύση τους. Γνωρίζουν τη θεία τέχνη της αφαίρεσης της συνείδησής τους σ’ εκείνη της ψυχής σε ενατένιση και μπορούν να ελέγχουν και να καθοδηγούν συνετά το έργο τους στον κόσμο των ανθρώπων. Είναι το μάθημα που μαθαίνουν όλοι οι μαθητές και είναι η υψηλή επίτευξη των μυημένων και των εκγυμνασμένων εργατών της φυλής. 3. Ο τρίτος τύπος διαλείμματος κι εκείνος που μας αφορά κυρίως εδώ καθώς εξετάζουμε το μαγικό έργο στο φυσικό πεδίο, είναι το διάλειμμα που επιτυγχάνεται και χρησιμοποιείται στη διάρκεια της διαλογιστικής διαδικασίας. Μ’ αυτό πρέπει να εξοικειωθεί ο σπουδαστής, γιατί διαφορετικά θα είναι ανίκανος να εργασθεί με δύναμη. Αυτό το διάλειμμα ή περίοδος έντονης σιγής διαφοροποιείται σε δύο μέρη: Υπάρχει πρώτα απ’ όλα το διάλειμμα που ονομάζουμε ενατένιση. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω τον ορισμό που έδωσε σ’ ένα βιβλίο η Έβελυν Άντερχιλλ που περιγράφει την ενατένιση σαν “ένα διάλειμμα μεταξύ δύο δραστηριοτήτων”. Αυτή η περίοδος σιγής διαδέχεται τη δραστηριότητα (που βρίσκει τόσο δύσκολη ο αρχάριος) της επίτευξης ευθυγράμμισης μεταξύ ψυχής-νου-εγκεφάλου, της ηρέμησης του συναισθηματικού σώματος και της επίτευξης εκείνης της συγκέντρωσης και του διαλογισμού που χρησιμεύει στην εστίαση και τον αναπροσανατολισμό του νου σ’ ένα νέο κόσμο και την υπαγωγή του στη σφαίρα επιρροής της ψυχής. Είναι ανάλογη με την περίοδο της εισπνοής. Σ’ αυτό τον κύκλο η εξωστρεφής συνείδηση περισυλλέγεται κι ανυψώνεται. Όταν η επιτυχία στεφανώσει αυτή την προσπάθεια, τότε η συνείδηση γλιστρά απ’ ό,τι ονομάζουμε προσωπικότητα – τη μηχανιστική όψη – και γίνεται μια συνείδηση αλλαγμένη. Η ψυχή στο δικό της πεδίο καθίσταται ενεργός και αυτής της δραστηριότητας έχουν επίγνωση ο νους κι ο εγκέφαλος. Απ’ τη σκοπιά της δραστηριότητας της προσωπικότητας λαμβάνει χώρα ένα διάλειμμα. Υπάρχει ένα σημείο εμπνευσμένης αναμονής. Ο μηχανισμός είναι ολοκληρωτικά ήρεμος. Ο νους συγκρατείται σταθερά στο φως και η ψυχή στο μεταξύ σκέφτεται, όπως είναι η συνήθειά της, σε ομοφωνία μ’ όλες τις ψυχές, ψαύει το απόθεμα του Παγκόσμιου Νου και διατυπώνει τους σκοπούς της σύμφωνα με το παγκόσμιο σχέδιο. Αυτός ο κύκλος της αποτυπωνόμενης ψυχικής δραστηριότητας ακολουθείται απ’ ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί διαδικασία εκπνοής. Το διάλειμμα φτάνει σ’ ένα τέλος· ο αναμένων νους γίνεται πάλι ενεργός και στο βαθμό που ήταν ορθά προσανατολισμένος και διατηρήθηκε σε μια καθαρά δεκτική στάση, γίνεται ερμηνευτής και όργανο της ψυχής η οποία έστρεψε τώρα το “φως της όψης της στην προσηλωμένη προσωπικότητα”. Με το μέσον αυτό μπορεί πια να πραγματώσει τα σχέδια που διατυπώθηκαν στο διάλειμμα της ενατένισης. Η συναισθηματική φύση διαπνέεται από την επιθυμία να αντικειμενικοποιήσει τα σχέδια με τα οποία ο αναπροσανατολισμένος νους ζητά να χρωματίσει την εμπειρία του και ακολούθως ο εγκέφαλος δέχεται τη διαβιβασθείσα εντύπωση και τότε η ζωή του φυσικού πεδίου προσαρμόζεται έτσι ώστε τα σχέδια αυτά να μπορέσουν να υλοποιηθούν κατάλληλα. Αυτά βέβαια περιγράφουν ένα μηχανισμό εκγυμνασμένο και προσαρμοσμένο και ορθά ανταποκριτικό – κάτι που είναι πράγματι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

373

σπάνιο να βρεθεί. Το δεύτερο μέρος του διαλείμματος γίνεται εφικτό μόνο όταν το πρώτο ή ενατενιστικό διάλειμμα επιτευχθεί. Ο μαθητής που επιδιώκει να συνεργασθεί με την Ιεραρχία των Διδασκάλων και να εκδηλώσει τη συνεργασία αυτή με την ενεργό συμμετοχή στο έργο Τους στο φυσικό πεδίο, πρέπει να μάθει να εργάζεται όχι μόνο μέσω της ενατενιστικής αντίληψης αλλά και με την επιστημονική χρησιμοποίηση των διαλειμμάτων που αναπτύσσονται κατά την αναπνοή, μεταξύ των σημείων της εισπνοής και της εκπνοής με την καθαρά φυσική έννοια του όρου. Αυτή είναι η αληθινή επιστήμη κι ο αντικειμενικός σκοπός της πραναγιάμα. Η εγκεφαλική συνείδηση εμπλέκεται αναγκαστικά. Το διάλειμμα μεταξύ των αναπνοών είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί ορθά μόνο όταν ο άνθρωπος έχει επιτύχει τη δύναμη ν’ ακολουθεί το διάλειμμα της ενατένισης που επηρεάζει την ψυχή, το νου και τον εγκέφαλο. Όπως ακριβώς ο νους κρατήθηκε στο φως και ήταν δεκτικός στην ψυχική εντύπωση, έτσι κι ο εγκέφαλος πρέπει να κρατηθεί δεκτικός σε εντύπωση από το νου. Το ένα διάλειμμα συνεπώς (από τη σκοπιά της ενοποιημένης ψυχής και προσωπικότητας) συμβαίνει μετά την περίοδο της ψυχικής εισπνοής όταν η εξωστρεφής συνείδηση περισυλλέγεται προς τα μέσα και το άλλο συμβαίνει στο τέλος αυτού του διαλείμματος όταν η ψυχή γίνεται πάλι συνειδητά εξωστρεφής στον αντικειμενικό κόσμο· η εκπνοή παίρνει τη θέση της εισπνοής κι έχει επίσης το διάλειμμά της. Ο μαθητής πρέπει ν’ αποκτήσει ευχέρεια στη χρήση των δύο αυτών ψυχικών διαλειμμάτων – που το ένα παράγει αποτελέσματα στο νου και το άλλο στον εγκέφαλο. Όπως πάντα υπάρχει μια αναλογία στο φυσικό πεδίο αυτής της διαδικασίας της θείας εισπνοής κι εκπνοής με τα δύο της διαλείμματα της σιγής και της σκέψης. Ας επαναλάβω πάλι τις συνέπειες αυτών των διαλειμμάτων. Στο ανώτερο διάλειμμα η αφηρημένη ή θεία σκέψη εντυπώνει την ψυχή και διαβιβάζεται στον αναμένοντα νου· στο άλλο, ο νους μέσω της συγκεκριμένης σκέψης και της προσπάθειας να ενσωματώσει τη θεία σκέψη σε μορφή εντυπώνει τον εγκέφαλο και παράγει δράση μέσω του φυσικού σώματος. Οι σπουδαστές του αποκρυφισμού που έχουν καταδείξει την αφοσίωσή τους και τη νοητική τους ευστάθεια και που (για να χρησιμοποιήσω την αρχαία φόρμουλα των σχολών διαλογισμού) έχουν τηρήσει τις πέντε εντολές και τους πέντε κανόνες κι έχουν επιτύχει μια ορθή στάση, μπορούν ν’ αρχίσουν να χρησιμοποιούν τα διαλείμματα μεταξύ των δύο όψεων της φυσικής αναπνοής για έντονη δραστηριότητα, καθώς και τη δύναμη της θέλησης για να επιφέρουν μαγικά αποτελέσματα. Η συνείδηση, εστιασμένη στον εγκέφαλο κι έχοντας συμμετάσχει στο έργο της ενατένισης, μπορεί τώρα να προχωρήσει στο έργο της υλοποίησης του σχεδίου στο φυσικό πεδίο με την εστιασμένη ενέργεια της θέλησης, που χρησιμοποιείται στη σιγή από το συνειδητό άνθρωπο. Όπως μπορείτε να δείτε, τα αναπνευστικά αυτά διαλείμματα είναι επίσης δύο σε αριθμό, μετά την εισπνοή και μετά την εκπνοή κι όσο πιο έμπειρος είναι ο μαθητής τόσο μεγαλύτερο θα είναι το διάλειμμα και συνεπώς τόσο μεγαλύτερη η ευκαιρία για

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

374

εστιασμένο μαγικό έργο και για την εκφορά εκείνων των λέξεων δύναμης που θα κάνουν το θείο σκοπό να είναι. Δε θα ήταν ούτε ορθό ούτε πρέπον να επεκταθώ εδώ πάνω στο έργο της χρησιμοποίησης αυτών των “μεσαίων σημείων”, όπως ονομάζονται στον Κανόνα XII, τα οποία αδράχνει ο μάγος και τα χρησιμοποιεί σε εποικοδομητικό έργο. Σ’ αυτά χρησιμοποιεί συνειδητά ενέργεια, κατευθύνοντάς την όπως θεωρεί πρέπον· σ’ αυτά κάνει συνειδητά επαφή μ’ εκείνες τις δυνάμεις και τις ζωές που μπορεί να χρησιμοποιήσει και να διατάξει να του φέρουν ό,τι χρειάζεται για την προώθηση των πνευματικών σκοπών και για το έργο της κατασκευής εκείνων των μορφών και οργανισμών που μπορεί να χρειάζονται· σ’ αυτά προχωρεί στο έργο της αποδέσμευσης των “αιχμαλώτων του πλανήτη”· και σ’ αυτά αποκτά συνείδηση των συνεργατών του, της ομάδας των παγκόσμιων μυστικιστών και της ιεραρχίας των ψυχών. Σε Οδηγίες σαν κι αυτές που πρόκειται να διαβαστούν από το ευρύ κοινό, θα ήταν εξαιρετικά ασύνετο να δώσω πιο λεπτομερείς κατευθύνσεις. Αρκετά δεν ειπώθηκαν ώστε να είναι αδύνατο για οποιονδήποτε, εκτός από τον βαθιά πληροφορημένο σπουδαστή, να οδηγηθεί στις αναγκαίες συσχετίσεις που θα του επιτρέψουν να διεξαγάγει το “έργο των διαλειμμάτων”, μόνο με το οποίο μπορεί να γίνει μαγικό έργο. Θα μπορούσατε να ρωτήσετε: Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί φρουρούνται τόσο προσεκτικά τα μυστικά της αναπνοής; Γιατί η αποτελεσματικότητα της μαύρης μαγείας βρίσκεται ακριβώς εδώ. Υπάρχει ένα σημείο όπου τόσο η μαύρη όσο και η λευκή μαγεία χρησιμοποιούν αναγκαστικά ένα παρόμοιο στάδιο στο έργο. Ορισμένοι άνθρωποι με ισχυρές θελήσεις και διαυγείς κι εξασκημένες διάνοιες, αλλά διαπνεόμενοι από καθαρά ιδιοτελή σκοπό, έχουν μάθει να χρησιμοποιούν το κατώτερο από τα δύο ψυχικά διαλείμματα – εκείνο που αφορά τη σχέση νου και εγκεφάλου. Με την έντονη προσήλωση και τη γνώση της επιστήμης των κέντρων κατόρθωσαν να πραγματώνουν τα ιδιοτελή τους σχέδια και να επιβάλουν τη θέλησή τους και τη νοητική τους εξουσία στους “αιχμαλώτους του πλανήτη”. Έτσι προξένησαν μεγάλη ζημιά. Δεν έχουν καμιά επιθυμία να συμμετάσχουν στο ανώτερο διάλειμμα όπου είναι ενεργός η ψυχή και ο νους ανταποκριτικός. Η διανοητική δραστηριότητα και η ανταποκριτικότητα του εγκεφάλου στη νοητική εντύπωση είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Τόσο οι λευκοί όσο και οι μαύροι μάγοι, όπως βλέπετε, χρησιμοποιούν το κατώτερο διάλειμμα και γνωρίζουν αμφότεροι τη σημασία των διαλειμμάτων της φυσικής αναπνοής. Αλλά ο λευκός μάγος εργάζεται απ’ το ψυχικό επίπεδο προς τον εκδηλωμένο κόσμο και επιδιώκει να διεξαγάγει το θείο σχέδιο, ενώ ο μαύρος μάγος εργάζεται από το επίπεδο της διανόησης καθώς επιδιώκει να επιτύχει τους δικούς του χωριστικούς σκοπούς. Η διαφορά δεν είναι μόνο διαφορά κινήτρου, αλλά κι ευθυγράμμισης κι εμβέλειας συνείδησης και του πεδίου επέκτασής της. Έτσι βλέπετε γιατί όλοι οι αληθινοί δάσκαλοι δείχνουν τόσο υπερβολική προσοχή όταν προσπαθούν να διδάξουν τη φύση του μαγικού έργου. Μόνο στους δοκιμασμένους και τους αληθινούς, μόνο στους αφίλαυτους και τους αγνούς μπορούν να δοθούν πλήρεις οδηγίες. Σ’ όλους μπορούν να δοθούν οι πληροφορίες που αφορούν τα κύρια

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

375

διαλείμματα ψυχής-νου και νου-εγκεφάλου. Μόνο σε λίγους μπορούμε προς το παρόν να εμπιστευθούμε τις σημαντικές πληροφορίες που αφορούν τα μικρότερα διαλείμματα τα οποία εκτελούνται στο φυσικό σώμα μεταξύ των αναπνοών και στην εγκεφαλική συνείδηση. Κι ένα άλλο σημείο μπορεί να έχει ενδιαφέρον πριν προχωρήσω για να μιλήσω για τους “αιχμαλώτους του πλανήτη” και για το έργο που πρέπει να γίνει μαζί τους. Η ανθρωπότητα την εποχή αυτή περνά μέσα από έναν κύκλο υπερβολικής δραστηριότητας. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η δραστηριότητα αυτή αγκαλιάζει το ανθρώπινο γένος σε μεγάλη κλίμακα και στις τρεις όψεις της συνείδησης της προσωπικότητας. Τα φυσικά σώματα, οι συναισθηματικές και νοητικές καταστάσεις συνείδησης βρίσκονται όλες σε συνθήκες ισχυρής αναταραχής. Η ενοποιημένη αυτή τριπλή δραστηριότητα αυξάνει από έναν κύκλο εξίσου έντονης πλανητικής δραστηριότητας που οφείλεται στην έλευση μιας νέας εποχής, τη μετάβαση του ηλίου σ’ ένα νέο σημείο του Ζωδιακού και την επακόλουθη προετοιμασία που γίνεται για να εξοπλίσει τον άνθρωπο να εργάζεται εύκολα με τις νέες δυνάμεις και ενέργειες που επιδρούν πάνω του. Στο κέντρο της ανθρώπινης ζωής ο ολοκληρωνόμενος όμιλος των νέων Παγκόσμιων Υπηρετών πρέπει συνεπώς να αντιμετωπίσει μια πολύ πραγματική ανάγκη. Έργο τους πρέπει να είναι πρώτιστα η διατήρηση ενός τόσο στενού δεσμού με την ψυχή της ανθρωπότητας – που απαρτίζεται απ’ όλες τις ψυχές στο δικό τους επίπεδο ύπαρξης – μέσω της δικής τους οργανωμένης ψυχικής δραστηριότητας, ώστε να υπάρχουν πάντα εκείνοι που μπορούν να “εργασθούν στα διαλείμματα” κι έτσι να διατηρήσουν την πρόοδο του σχεδίου καθώς και το όραμα μπροστά στα μάτια εκείνων που δεν μπορούν προς το παρόν να εισέλθουν οι ίδιοι στον υψηλό και μυστικό τόπο. Πρέπει, όπως είπα πολλές φορές, να μάθουν να εργάζονται υποκειμενικά κι αυτό πρέπει να το κάνουν για να διατηρήσουν – σ’ αυτό τον κύκλο δραστηριότητας και εξωτερικής έκφρασης – τη δύναμη που λανθάνει σ’ όλους, ν’ αποσύρονται στο κέντρο. Μιλώντας συμβολικά, αποτελούν τη θύρα. Οι ικανότητες και οι δυνάμεις μπορούν να σβήσουν όταν δε χρησιμοποιούνται· η δύναμη της θείας αφαίρεσης και η ικανότητα να βρίσκουμε αυτό που ονομάσθηκε “η χρυσή ατραπός που οδηγεί στη διαυγή λίμνη κι από εκεί στο Ναό του Ασύλου”, δεν πρέπει να χαθεί. Αυτό είναι το πρώτο έργο του Ομίλου των Παγκόσμιων Μυστικιστών κι αυτοί πρέπει να διατηρήσουν την ατραπό ανοικτή και το δρόμο απαλλαγμένο από εμπόδια. Διαφορετικά η λευκή μαγεία μπορεί προσωρινά να σβήσει και οι ιδιοτελείς σκοποί της μορφικής φύσης να αποκτήσουν ανάρμοστο έλεγχο. Το ολέθριο αυτό γεγονός συνέβη στις Ατλάντειες μέρες και ο τότε όμιλος εργατών έπρεπε ν’ αποσυρθεί από κάθε εξωτερική δραστηριότητα και “ν’ αφαιρέσει τα θεία μυστήρια, κρύβοντάς τα από τους περίεργους και τους ανάξιους”. Τώρα γίνεται μια νέα απόπειρα ν’ απελευθερωθούν οι “αιχμάλωτοι του πλανήτη”. Η Ιεραρχία μέσω του Ομίλου των Παγκόσμιων Υπηρετών, που τώρα βρίσκεται σε διαδικασία σχηματισμού, επιδιώκει να εξωτερικευθεί και ν’ αποκαταστήσει τα μυστήρια στην ανθρωπότητα στην οποία αληθινά ανήκουν. Αν πρόκειται η απόπειρα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

376

αυτή να επιτύχει, είναι βασική ανάγκη όλοι εσείς που νιώσατε το όραμα ή είδατε ένα μέρος του επιδιωκόμενου σχεδίου, ν’ αφιερωθείτε εκ νέου στο έργο της αρωγής στο μέγιστο της ικανότητάς σας (συλλογισθείτε αυτές τις λέξεις κι αναζητήστε τη σημασία τους) όλων των παγκόσμιων υπηρετών και να θυσιάσετε το χρόνο σας και να δώσετε τα χρήματά σας για να προωθήσετε την προσπάθεια των Μεγάλων Όντων. Πάνω απ’ όλα μη σταματάτε το διαλογιστικό σας έργο· διατηρήστε τον εσώτερο δεσμό· να σκέφτεσθε την αλήθεια πάντοτε. Η ανάγκη και η ευκαιρία είναι μεγάλες και όλοι οι πιθανοί βοηθοί καλούνται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Όλοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά κάποιο τρόπο, αν συλληφθεί η αληθινή φύση της θυσίας, αν αναπτυχθεί η επιδεξιότητα στη δράση και αν η προσπάθεια όλων και καθενός είναι να εργάζεσθε χωρίς προσκόλληση. ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ Έχοντας πραγματευθεί το έργο του μάγου στη δική του ενδότερη συνείδηση και την ανάγκη να μάθει τη σπουδαιότητα ν’ αδράχνει το “μεσαίο σημείο” στο έργο του να χρησιμοποιήσει τα διαλείμματα, τόσο τα μεγάλα όσο και τα μικρά, ερχόμαστε τώρα στην εξέταση του αντικειμενικού σκοπού του όλου έργου του, αν είναι δηλαδή ένας αληθινός λευκός μάγος. Αναφέρεται καθαρά ότι αυτός είναι η αποδέσμευση των “αιχμαλώτων του πλανήτη”. Θα μας ωφελούσε συνεπώς να μελετήσουμε ποιοι είναι αυτοί οι αιχμάλωτοι και ποιος είναι ο τρόπος της αποδέσμευσής τους, που πρέπει να χρησιμοποιηθεί από τον εργαζόμενο μαθητή. Αυτοί οι αιχμάλωτοι του πλανήτη διαιρούνται σε δύο κύριες ομάδες που ενσωματώνουν κατ’ ανάγκη ορισμένες υποδιαιρέσεις. Συνοπτικά συνιστούν όλες τις μορφές ζωής που συνήθως αποκαλούμε υπανθρώπινες, αλλά σ’ αυτές τις λέξεις πρέπει να δοθεί μια ευρύτερη έννοια απ’ ό,τι κανονικά. Πρέπει να επεκταθούν για να περιλάβουν όλες τις ζωές που είναι ενσωματωμένες σε μορφές. Οι δύο υποδιαιρέσεις είναι οι εξής: Πρώτο, η ουσία όλων των μορφών, ή η πολλαπλότητα των μικροσκοπικών ατομικών ζωών οι οποίες με τη δύναμη της σκέψης έλκονται στη μορφική όψη δια της οποίας εκφράζονται όλες οι υπάρξεις ή όλες οι ψυχές, ορυκτές, φυτικές, ζωικές και το ζωώδες σώμα του ανθρώπου. Αυτό διανοίγει έναν πλατύ ορίζοντα και καλύπτει πρακτικά το έργο της δημιουργίας στο φυσικό πεδίο, έτσι ώστε δεν μπορούμε ούτε να το θίξουμε. Σύμφωνα με το Νόμο της Μαγνητικής Έλξης και λόγω της παρωθητικής δραστηριότητας του Παγκόσμιου Νου καθώς πραγματοποιεί τους σκοπούς του ηλιακού Λόγου ή του πλανητικού Λόγου, αυτά τα συστατικά της ύλης του χώρου, αυτά τα άτομα της ουσίας έλκονται μαζί, χειρίζονται με ρυθμικό τρόπο και συγκρατούνται σε μορφή. Μέσω αυτού του τρόπου δημιουργίας έρχονται στην εκδήλωση υπάρξεις, συμμετέχουν στην εμπειρία του ιδιαίτερου κύκλου τους – είτε είναι εφήμερος όπως η ζωή μιας πεταλούδας ή σχετικά μόνιμος όπως η εμψυχώνουσα ζωή της πλανητικής θεότητας – κι εξαφανίζονται. Οι δύο ενεχόμενες όψεις, πνεύμα και ύλη, έρχονται έτσι σε στενή επικοινωνία και ασκούν αναγκαστικά ένα αποτέλεσμα η μια στην άλλη. Η λεγόμενη ύλη ενεργοποιείται ή “ανυψώνεται” με την αποκρυφιστική

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

377

έννοια του όρου από την επαφή της με το λεγόμενο πνεύμα. Το πνεύμα με τη σειρά του κατορθώνει να επαυξήσει τον κραδασμό του με το μέσον της εμπειρίας του στην ύλη. Η προσέγγιση των δύο αυτών θείων όψεων καταλήγει στην ανάδυση μιας τρίτης που ονομάζουμε ψυχή και με το μέσον της ψυχής το πνεύμα αναπτύσσει μια αισθαντικότητα και μια συνειδητή επίγνωση και ικανότητα ανταπόκρισης η οποία παραμένει μόνιμα κτήμα του όταν τελικά και κυκλικά επέλθει η διάζευξη των δύο. Πολλά γι’ αυτό θα βρείτε στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός και δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθώ εδώ. Η δεύτερη αυτή πραγματεία αποσκοπεί να είναι πιο πρακτική και χρήσιμη γενικά. Πραγματεύεται πρωτίστως την εκγύμναση του ζηλωτή, έτσι ώστε να μπορέσει με τη σειρά του να δράσει σαν συνειδητός δημιουργός και καθώς εργάζεται, να υπηρετεί τους ανώτερους σκοπούς της Ζωής που τον περικλείει. Έτσι βοηθά στην υλοποίηση των σχεδίων του Θεού. Η εκγύμναση του ζηλωτή, η υπόδειξη σ’ αυτόν των πιθανών τάσεων και γραμμών εξέλιξης και ο προσδιορισμός του υποκείμενου σκοπού είναι όλα όσα είναι συνετό να κοινοποιηθούν στο στάδιο που σήμερα βρίσκεται ο μέσος ζηλωτής. Αυτό επιχειρήθηκε στις παρούσες Οδηγίες και δόθηκε επίσης μια νέα διδασκαλία σχετικά με το συναισθηματικό φορέα. Στον επόμενο αιώνα, όταν ο εξοπλισμός του ανθρώπου θ’ αναπτυχθεί καλύτερα κι όταν θα είναι διαθέσιμη μια πιο αληθινή έννοια της ομαδικής δραστηριότητας, θα γίνει δυνατό να μεταδοθούν περισσότερες πληροφορίες, αλλά η ώρα δεν ήρθε ακόμη. Το μόνο που μου είναι εφικτό είναι ν’ αναζητώ τις αδύναμες εκείνες λέξεις που θα ντύσουν κάπως τη σκέψη. Καθώς τη ντύνουν, την περιορίζουν και είμαι ένοχος δημιουργίας νέων αιχμαλώτων που τελικά πρέπει ν’ αποδεσμευθούν. Όλα τα βιβλία είναι φυλακές ιδεών και μόνο όταν η ομιλία και η γραφή αντικατασταθούν από την τηλεπαθητική επικοινωνία και την ενορατική αλληλεπίδραση θα συλληφθεί με καθαρότερο τρόπο το σχέδιο και η τεχνική της έκφρασής του. Μιλώ τώρα με σύμβολα· χειρίζομαι λέξεις προκειμένου να δημιουργήσω μια ορισμένη εντύπωση· κατασκευάζω μια σκεπτομορφή η οποία όταν είναι αρκετά δυναμική, θα μπορεί να εντυπώσει τον εγκέφαλο ενός διαβιβαστικού πράκτορα όπως εσείς. Αλλά καθώς το κάνω, γνωρίζω καλά πόσα πολλά πρέπει να μην αναφερθούν και πόσο σπάνια είναι δυνατό να κάνω κάτι περισσότερο απ’ το να υποδείξω μια κοσμολογία, μακροκοσμική ή μικροκοσμική, που θα επαρκέσει για να μεταδώσει μια πρόσκαιρη εικόνα της θείας πραγματικότητας. Σας μιλώ για νόμους κι επιδιώκω να τους διατυπώσω με νοημοσύνη, αλλά ασχολούμαι πραγματικά με τις θείες εκείνες ώσεις που εκπορεύονται από έναν κοσμικό Δημιουργό και γίνονται νόμοι καθώς παράγουν αποτελέσματα στην ύλη του χώρου, χωρίς να συναντούν εκεί πρακτικά καθόλου αντίσταση. Άλλες θείες ώσεις που επίσης εκρέουν δε μεταφέρουν προς το παρόν τόσο ισχυρό κραδασμό κι επομένως δεν είναι τόσο ισχυρές όσο ο κραδασμός της επηρεαζόμενης συνδυασμένης ουσίας. Οι τελευταίες αυτές είναι οι ώσεις τις οποίες αποκαλούμε πνευματικές και τις οποίες προσβλέπουμε να τις δούμε να εδραιώνονται σαν νόμοι της νέας εποχής και οι οποίες τότε θα υποκαταστήσουν ή θα συγχωνευθούν με τους τωρινούς νόμους του σύμπαντος. Μαζί θα φέρουν το νέο συνθετικό κόσμο.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

378

Αλλά πώς μπορεί το όλον να κατανοηθεί από το μέρος; Πώς μπορεί ολόκληρο το σχέδιο να ιδωθεί από μια ψυχή που προς το παρόν δε βλέπει παρά ένα μικροσκοπικό κλάσμα της δομής; Να το έχετε αυτό σταθερά κατά νου καθώς μελετάτε και συλλογίζεσθε αυτές τις Οδηγίες και να θυμάστε ότι στο φως της μελλοντικής γνώσης της ανθρωπότητας όλα όσα κοινοποιούνται εδώ είναι σαν το αναγνωστικό της πέμπτης δημοτικού σε σχέση με τα εγχειρίδια που χρησιμοποιεί ένας καθηγητής κολλεγίου. Θα χρησιμεύσουν ωστόσο για ν’ αποφοιτήσει ο ζηλωτής από την Αίθουσα της Μάθησης στην Αίθουσα της Σοφίας, αν χρησιμοποιήσει τις πληροφορίες που δίνονται. Μάθετε να είστε τηλεπαθητικοί και ενορατικοί. Τότε αυτές οι μορφές των λέξεων κι αυτές οι ιδέες που είναι ντυμένες σε μορφή, δε θα χρειάζονται. Τότε θα μπορείτε να στέκεστε πρόσωπο με πρόσωπο με τη γυμνή αλήθεια και να ζείτε και να εργάζεσθε στην περιοχή των ιδεών κι όχι στον κόσμο των μορφών. Έτσι αφήνουμε την απέραντη έκταση των ζωών, που καλύπτει η άνευ νοήματος φράση “ατομική ουσία” και περνούμε δευτερευόντως στην εξέταση εκείνων των αιχμαλώτων του πλανήτη, οι οποίοι μπορούν πιο εύκολα να προσεγγισθούν, των οποίων η γενική θέση μπορεί να γίνει ειδικότερα κατανοητή και οι οποίοι έχουν στενότερη σχέση με τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι δεν είναι ακόμη εξοπλισμένοι για να κατανοήσουν τη φύση αυτών των μονάδων ηλεκτρικής ενέργειας που ενσωματώνουν ό,τι αποκαλούμε ψυχή όλων των πραγμάτων και ονομάσθηκαν “άνιμα μούντι” – η ζωή και η ψυχή του Ενός στον οποίο όλες οι ενσωματωμένες υπάρξεις ζουν και κινούνται και υπάρχουν. Για να το κάνουμε, είναι ανάγκη να κατανοήσουμε κάπως το ρόλο που παίζει το τέταρτο βασίλειο της φύσης σε σχέση με το σύνολο και το σκοπό για τον οποίο υφίσταται αυτό το άθροισμα μορφών που ονομάζουμε ανθρώπινη οικογένεια. Πρέπει να το μελετήσουμε από τη σκοπιά της σχέσης του τέταρτου βασιλείου με το όλο κι όχι από τη σκοπιά της ατομικής προοδευτικής ανάπτυξης του ανθρώπου και του ρόλου που παίζει σαν ανθρώπινη μονάδα μέσα στον αξεπέραστο δακτύλιο της ανθρώπινης οικογένειας. Θα χρησιμοποιήσουμε τη λέξη ανθρωπότητα και θα μιλήσουμε για την αποστολή και τη λειτουργία της στο μεγάλο σχήμα και στην πραγματοποίηση του σχεδίου. Θα υπονοήσουμε μια ανθρωπότητα που απαρτίζεται από όλους τους υιούς των ανθρώπων: Περιλαμβάνει από τη μια μεριά την ιεραρχία των μυστών που ενσαρκώθηκαν εσκεμμένα στο φυσικό πεδίο προκειμένου να εργασθούν μέσα στα όρια του ανθρώπινου βασιλείου και από την άλλη τους ανεξέλικτους τύπους που είναι περισσότερο ζώα παρά άνθρωποι. Μεταξύ των δύο αυτών άκρων βρίσκουμε τους πολλούς και ποικίλους τύπους, εξελιγμένους και ανεξέλικτους, νοήμονες και μη νοήμονες – όλους όσους καλύπτονται από τη λέξη άνθρωπος. Η ανθρωπότητα συνιστά ένα κέντρο ενέργειας μέσα στον κόσμο, ικανή για τρεις δραστηριότητες: Ι. Πρώτα απ’ όλα η ανθρωπότητα είναι ανταποκριτική στην εισροή πνευματικής ενέργειας. Ρέει σ’ αυτήν απ’ τον κόσμο και μιλώντας συμβολικά, οι ενέργειες αυτές είναι βασικά τρεις σε αριθμό:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

379

1. Πνευματική ενέργεια, όπως ανεπαρκώς την ονομάζουμε. Εκπορεύεται από το Θεό Πατέρα και φτάνει στην ανθρωπότητα από το επίπεδο που καλείται τεχνικά εναδικό πεδίο, από την αρχέτυπη σφαίρα, την ύψιστη πηγή της οποίας ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει συνείδηση. Σ’ αυτό τον τύπο ενέργειας υπάρχουν ελάχιστοι τόσο εξοπλισμένοι ώστε να μπορούν ν’ ανταποκρίνονται. Για την πλειονότητα είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Χρησιμοποιώ τις λέξεις “Θεός Πατήρ” με την έννοια της Μιας Αυθύπαρκτης Ζωής, ή του Απόλυτου Όντος. 2. Αισθαντική ενέργεια – η ενέργεια που καθιστά τον άνθρωπο ψυχή. Είναι η αρχή της επίγνωσης, η ικανότητα της συνείδησης, εκείνο το κάτι που ενυπάρχει στην ύλη (όταν έρθει σε σχέση με το πνεύμα), το οποίο αφυπνίζει την ανταποκριτικότητα σ’ ένα εξωτερικό και μακρόπνοο πεδίο επαφών. Είναι εκείνο που τελικά αναπτύσσει στον άνθρωπο την αναγνώριση του όλου, του εαυτού κι εκείνο που τον οδηγεί σε αυτοδιάθεση και αυτοαντίληψη. Όταν αναπτυχθούν, κάτι που δε συμβαίνει στα υπανθρώπινα βασίλεια, ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει επίγνωση του πρώτου τύπου ενέργειας που προαναφέρθηκε. Αυτή η ενέργεια της αισθαντικής συνείδησης προέρχεται από τη δεύτερη όψη της θεότητας, από την καρδιά του ηλίου, όπως ακριβώς η πρώτη, μιλώντας τεχνικά αλλά συμβολικά, εκπορεύεται από τον κεντρικό πνευματικό ήλιο. Το αντίστοιχο των δύο αυτών τύπων δύναμης σ’ ένα ανθρώπινο ον είναι η νευρική ενέργεια που εργάζεται δια του νευρικού συστήματος με αρχηγείο στον εγκέφαλο και η ζωική ενέργεια που εδρεύει στην καρδιά. 3. Πρανική ενέργεια ή ζωτικότητα. Είναι εκείνη η ζωτική δύναμη που ενυπάρχει στην καθαυτή ύλη και στην οποία είναι βυθισμένες όλες οι μορφές, καθώς αποτελούν λειτουργικά μέρη της μεγαλύτερης μορφής. Σ’ αυτή ανταποκρίνονται όλες οι μορφές. Αυτός ο τύπος ενέργειας προέρχεται από το φυσικό ήλιο και εργάζεται ενεργά στα ζωτικά σώματα όλων των μορφών στο φυσικό κόσμο, περιλαμβανομένης της φυσικής μορφής της ίδιας της ανθρωπότητας. Στην ορολογία της Προαιώνιας Σοφίας αυτές οι τρεις ονομάζονται ηλεκτρικό πυρ, ηλιακό πυρ και πυρ δια τριβής και ο σκοπός τους στη μεταξύ τους σχέση συνοψίζεται για μας στη Μυστική Δοξασία ως εξής: “Ύλη είναι ο Φορέας για την εκδήλωση της Ψυχής σ’ αυτό το πεδίο ύπαρξης και Ψυχή είναι ο Φορέας σ’ ένα ανώτερο πεδίο για την εκδήλωση του Πνεύματος και τα τρία αυτά είναι μια Τριάδα που τη συνθέτει η Ζωή που τα διαπερνά όλα.” (Μ.Δ., Ι, 80.)

Η ανθρωπότητα, όντας ο τόπος συνάντησης και για τους τρεις τύπους ενέργειας, αποτελεί συνεπώς ένα “μεσαίο σημείο” στη συνείδηση του Δημιουργού. Αυτό το “μεσαίο σημείο” πρέπει να αδραχτεί απ’ τον ενεργό δημιουργικό πράκτορα μ’ έναν παρόμοιο τρόπο που ο ζηλωτής πρέπει να μάθει ν’ αδράχνει τα δικά του μεσαία σημεία στο μικροσκοπικό τμήμα του μαγικού και δημιουργικού έργου που επιδιώκει να διεξαγάγει. Η ανθρωπότητα προορίζεται να είναι το μέσον όπου θα μπορέσουν να εγκαινιασθούν ορισμένες δραστηριότητες. Είναι στην πραγματικότητα ο εγκέφαλος της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

380

πλανητικής Θεότητας και οι πολλές μονάδες της είναι ανάλογες με τα εγκεφαλικά κύτταρα του ανθρώπινου οργάνου. Όπως ακριβώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος ο οποίος απαρτίζεται από έναν άπειρο αριθμό αισθαντικών ανταποκριτικών κυττάρων, μπορεί να εντυπωθεί κατάλληλα όταν επιτευχθεί ηρεμία και μπορεί να γίνει το μέσον έκφρασης των σχεδίων και σκοπών της ψυχής που διαβιβάζει τις ιδέες της μέσω του νου, έτσι και η πλανητική Θεότητα που εργάζεται υπό την έμπνευση του Παγκόσμιου Νου, μπορεί να εντυπώσει την ανθρωπότητα με τους σκοπούς του Θεού και να επιφέρει επακόλουθα αποτελέσματα στον κόσμο των φαινομένων. Τα μέλη της Ιεραρχίας αντιπροσωπεύουν όσους έχουν επιτύχει ειρήνη και ηρεμία και μπορούν να εντυπωθούν· οι ζηλωτές και οι μαθητές αντιπροσωπεύουν εκείνα τα εγκεφαλικά κύτταρα που αρχίζουν να υπάγονται στον ευρύτερο θείο ρυθμό. Μαθαίνουν τη φύση της ανταποκριτικότητας. Η μάζα των ανθρώπων είναι σαν τα εκατομμύρια των αχρησιμοποίητων εγκεφαλικών κυττάρων που οι ψυχολόγοι και οι επιστήμονες μας λένε ότι έχουμε αλλά δε χρησιμοποιούμε. Αυτή την αναλογία μπορείτε να τη σκεφθείτε λεπτομερέστερα για λογαριασμό σας, αλλά ακόμη κι επιφανειακά θα σας είναι πρόδηλο ότι όταν αυτό το σημείο συλληφθεί, ο σκοπός για τον οποίο υφίσταται η ανθρωπότητα, το αντικείμενο ενώπιον του ομίλου των παγκόσμιων μυστικιστών και εργατών και το ιδεώδες που τάχθηκε μπροστά στο ζηλωτή ατομικά, είναι τα ίδια όπως στον ατομικό διαλογισμό· η επίτευξη της εστιασμένης εκείνης προσοχής και νοητικής ηρεμίας στην οποία μπορεί να προσεγγισθεί η πραγματικότητα, το αληθινό και το ωραίο να καταγραφούν, ο θείος σκοπός να αποτυπωθεί και στην οποία γίνεται εφικτό να διαβιβασθεί στη φαινομενική μορφή στο φυσικό πεδίο η αναγκαία ενέργεια με την οποία η υποκειμενική αντίληψη μπορεί να υλοποιηθεί. Ο ζηλωτής το κάνει σε σχέση με το σκοπό της δικής του ψυχής, αν η προσπάθειά του είναι επιτυχής· ο μαθητής μαθαίνει να το κάνει σε σχέση με τον ομαδικό σκοπό κι ο μυημένος συνεργάζεται με τον πλανητικό σκοπό. Αυτοί συνιστούν την εσώτερη ομάδα των ζωτικά ζωντανών εγκεφαλικών κυττάρων στον πλανητικό εγκέφαλο – ολόκληρη την ανθρώπινη ομάδα – και είναι φανερό πως όσο πιο ισχυρός είναι ο ενωμένος κραδασμός τους κι όσο πιο διαυγές το φως που αντανακλούν και διαβιβάζουν, τόσο πιο γρήγορα η τωρινή αδρανής μάζα των ανθρώπινων κυττάρων θα έρθει σε δραστηριότητα. Η απόκρυφη Ιεραρχία είναι για την πλανητική Ζωή ό,τι και το φως στο κεφάλι για το μέσο αφυπνισμένο μαθητή, μόνο σε απείρως πιο μεγάλη κλίμακα και με μια τόσο επαρκή εσώτερη ευθυγράμμιση ώστε οι σπουδαστές, όπως αυτοί που διαβάζουν αυτές τις Οδηγίες, δεν μπορούν να καταλάβουν την αληθινή σημασία των λέξεων. Το σημείο που πρέπει να συλληφθεί είναι ότι μέσω της ανθρωπότητας στο φυσικό πεδίο θα αποκαλυφθεί η φύση της πραγματικότητας· το αληθινό και το ωραίο θα εκδηλωθούν· το θείο σχέδιο τελικά θα πραγματωθεί κι ότι θα διαβιβασθεί ενέργεια σ’ όλες τις μορφές της φύσης, που θα επιτρέψει στην εσώτερη πνευματική πραγματικότητα να προβάλει. II. Ο δεύτερος τύπος δραστηριότητας για την οποία είναι ικανός ο άνθρωπος, είναι μια έντονη προοδευτική και σπειροειδής ανάπτυξη μέσα στον ανθρώπινο αξεπέραστο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

381

δακτύλιο. Η πρόταση αυτή καλύπτει τον τρόπο ανάπτυξης και ολόκληρη τη διαδικασία ανέλιξης όλων των εξελισσόμενων μονάδων που ονομάζουμε ανθρώπους. Μ’ αυτή δε σκοπεύω εδώ να ασχοληθώ. Η ιστορία της ανθρώπινης δομικής ανάπτυξης, το όλο πεδίο της ανελισσόμενης ανθρώπινης συνείδησης και η ιστορία όλων των φυλών και των λαών που έζησαν ή ζουν στον πλανήτη μας, μπορούν να πραγματευθούν κάτω απ’ αυτό τον τίτλο. Αφορά τη χρήση που έκανε η ανθρωπότητα όλων των ενεργειών που είναι διαθέσιμες στο φυσικό κόσμο του οποίου είναι μέρος, που ενυπάρχουν στο καθαυτό τέταρτο βασίλειο και που φτάνουν επίσης σ’ αυτό απ’ τον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων. III. Ο τρίτος τύπος δραστηριότητας που πρέπει ν’ απασχολήσει την προσοχή της ανθρωπότητας, ένας τύπος που προς το παρόν κατανοείται ελάχιστα, είναι ότι πρέπει να δράσει σαν κέντρο διαβίβασης πνευματικών δυνάμεων – ψυχικής δύναμης και πνευματικής ενέργειας, ενωμένων και συνδυασμένων – στους αιχμάλωτους του πλανήτη και στις ζωές που διατηρούνται σε ενσωματωμένη ύπαρξη στα άλλα βασίλεια της φύσης. Τα ανθρώπινα όντα τείνουν να ενδιαφέρονται πρώτιστα για τις ανώτερες ομαδικές τους σχέσεις, για την επιστροφή τους στον οίκο του Πατρός και για την τάση που αποκαλούμε “ανοδική” και μακριά απ’ το φαινομενικό κόσμο. Ασχολούνται πρωταρχικά με την εξεύρεση του κέντρου μέσα στη μορφική όψη – εκείνου που αποκαλούμε ψυχή – και όταν το βρουν, με το έργο να γνωρίσουν αυτή την ψυχή κι έτσι να βρουν την ειρήνη. Αυτό είναι ορθό και σύμφωνο με τη θεία πρόθεση, αλλά δεν είναι όλο το σχέδιο για τον άνθρωπο κι όταν αυτό παραμένει ο κύριος σκοπός, ο άνθρωπος κινδυνεύει να πέσει στα δίκτυα της πνευματικής ιδιοτέλειας και της χωριστικότητας. Όταν ένα ανθρώπινο ον βρει το κέντρο και γίνει ένα μ’ αυτό κι έρθει σε σχέση με την ψυχή του, τότε αυτόματα μετατοπίζει τη θέση του στην ανθρώπινη οικογένεια και – μιλώντας πάλι με σύμβολα – βρίσκει ότι είναι μέρος του κέντρου του φωτός και της κατανόησης, το οποίο ονομάζουμε εσωτερικά απόκρυφη Ιεραρχία, νέφος των μαρτύρων, μαθητές του Χριστού, ή με άλλα ονόματα ανάλογα με την τάση των πεποιθήσεων του μαθητή. Η Ιεραρχία αυτή επιχειρεί επίσης να εξωτερικευθεί με τη μορφή του ομίλου των Παγκόσμιων Εργατών κι όταν ο άνθρωπος βρει την ψυχή του και του αποκαλυφθεί επαρκώς η αρχή της ενότητας, μετατοπίζεται επίσης στον πιο εξωτερικό αυτό όμιλο. Όλοι όσοι βρίσκουν το κέντρο δε συνδέονται προς το παρόν τόσο με τον εσωτερικό όσο και με τον εξωτερικό όμιλο. Κατόπιν δεσμεύεται στο μαγικό έργο, στη σωτηρία των ψυχών, στην αποδέσμευση των αιχμαλώτων του πλανήτη. Αυτός είναι ο στόχος της ανθρωπότητας σαν σύνολο κι όταν όλοι οι υιοί των ανθρώπων επιτύχουν τον αντικειμενικό σκοπό, οι αιχμάλωτοι αυτοί θ’ απελευθερωθούν. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι το μαγικό έργο θα διεξάγεται με νοημοσύνη και τελειότητα και τα ανθρώπινα όντα σε ομαδικό σχηματισμό θα δρουν σαν διαβιβαστές καθαρής πνευματικής ενέργειας η οποία θα ζωογονήσει κάθε μορφή σε κάθε βασίλειο της φύσης. Εξετάζοντας το πρόβλημα των αιχμαλώτων του πλανήτη και της τελικής τους

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

382

απελευθέρωσης πρέπει να θυμάστε ότι μια απ’ τις δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από το όλο εξελικτικό σχήμα είναι η Αρχή του Περιορισμού. Είναι η πρωταρχική παρώθηση που επιφέρει την πράξη της δημιουργίας και συνδέεται στενά με εκείνη της θέλησης και της κατώτερης αντανάκλασής της, της επιθυμίας. Η θέληση είναι επιθυμία διατυπωμένη τόσο καθαρά και μεταφερμένη τόσο ισχυρά σε μια νοήμονα κλιμάκωση, ώστε ο τρόπος της υλοποίησής της συλλαμβάνεται με τέτοια ακρίβεια και ενεργοποιείται με τέτοια πρόθεση, ώστε το αποτέλεσμα είναι αναπόδραστο. Αλλά η καθαρή θέληση είναι εφικτή μόνο σε ένα συντονισμένο στοχαστή, σε αληθινά αυτοσυνείδητες οντότητες. Η επιθυμία είναι ενστικτώδης ή μάλλον έμφυτη σ’ όλες τις μορφές, γιατί όλες οι μορφές και οι οργανισμοί αποτελούν μέρος κάποιου πρωταρχικού στοχαστή και επηρεάζονται από την ισχυρή πρόθεση της πρωταρχικής αυτής δύναμης. Η Αρχή του Περιορισμού είναι συνεπώς προϊόν της σκόπιμης θέλησης και της διατυπωμένης επιθυμίας κάποιου σκεπτόμενου Όντος κι επομένως διέπει τη διαδικασία πρόσληψης μορφής όλων των ενσαρκωμένων ζωών. Αυτή η Αρχή του Περιορισμού ελέγχει την έκταση μιας ενσάρκωσης, θέτει το μέτρο και το ρυθμό της, καθορίζει την ακτίνα επιρροής της και επιφέρει την απατηλή εκείνη εμφάνιση της πραγματικότητας που ονομάζουμε εκδήλωση. Οι “αιχμάλωτοι του πλανήτη” διαιρούνται σε δύο κατηγορίες: 1. Σ’ εκείνες τις ζωές που δρουν υπό την επιρροή ενός συνειδητού σκοπού και “περιορίζουν τη ζωή που είναι μέσα τους” για ορισμένο χρόνο. Παίρνουν μορφή συνειδητά, ξέροντας το τέλος απ’ την αρχή. Αυτά τα Όντα υποδιαιρούνται με τη σειρά τους σε τρεις κύριες ομάδες: α. Στο Ον που είναι η ζωή του πλανήτη μας, τον Έναν στον Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Το Ον αυτό ή το άθροισμα των οργανωμένων ζωών ονομάζεται μερικές φορές πλανητικός Λόγος, άλλες φορές Αρχαίος των Ημερών, κάποιες φορές Θεός κι άλλες φορές Μία Ζωή. β. Σε εκείνες τις ζωές που συνιστούν την Αρχή του Περιορισμού σ’ ένα βασίλειο της φύσης. Η Ζωή, λόγου χάρη, που εκφράζεται με το μέσον του ζωικού βασιλείου, είναι μια αυτοσυνείδητη νοήμων οντότητα που εργάζεται με πλήρη επίγνωση πρόθεσης και αντικειμενικού σκοπού και περιορίζει τη σφαίρα δραστηριότητάς της προκειμένου να προσφέρει την αναγκαία ευκαιρία και έκφραση στις μυριάδες ζωών που έχουν τη ζωή και την ύπαρξη και τη συντήρησή τους μέσα της. Βλέπετε πώς ο νόμος της θυσίας διατρέχει ολόκληρη τη δημιουργία. γ. Στους υιούς του νου, τις ανθρώπινες ψυχές, τους ηλιακούς Αγγέλους, τους θείους υιούς του Θεού, που με πλήρη αυτοσυνείδηση πραγματοποιούν ορισμένους σαφείς σκοπούς με το μέσον της ανθρώπινης οικογένειας. 2. Σ’ εκείνες τις ζωές που περιορίζονται στη μορφή επειδή δεν είναι αυτοσυνείδητες, αλλά είναι ασυνείδητα συστατικά μέρη μιας μείζονος μορφής. Δεν εξελίχθηκαν ακόμη μέχρι του σημείου να είναι αυτοσυνείδητες οντότητες.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

383

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η δεύτερη αυτή κατηγορία περιλαμβάνει όλες τις υπάρξεις, αλλά η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του αυτοδημιούργητου περιορισμού και της μη αντιληπτής πρόσληψης μορφής βρίσκεται ολοκληρωτικά στο βασίλειο της συνείδησης. Μερικές ζωές είναι αιχμάλωτες και το γνωρίζουν. Άλλες είναι αιχμάλωτες και δεν το ξέρουν. Το κλειδί της δυστυχίας βρίσκεται ακριβώς εδώ, στο βασίλειο του νου. Ο πόνος και η αγωνία, η εξέγερση και η συνειδητή παρόρμηση για βελτίωση και αλλαγή των συνθηκών συναντώνται μόνο εκεί όπου υπάρχει αυτό που ονομάζουμε ατομικότητα, όπου ελέγχει το σύμπλεγμα του “εγώ” κι όπου λειτουργεί μια αυτοσυνείδητη οντότητα. Υπάρχει βέβαια το ισοδύναμο του πόνου στα βασίλεια κάτω του ανθρώπινου, αλλά υπάγεται σε μια άλλη διαφοροποίηση. Δεν αυτοσυσχετίζεται. Οι υπανθρώπινες μορφές ζωής υποφέρουν και υφίστανται ενόχληση και υπόκεινται στην αγωνία του θανάτου, αλλά στερούνται μνήμης και πρόβλεψης και δε διαθέτουν τη νοητική εκείνη κατανόηση που θα τους επέτρεπε να συσχετίσουν παρελθόν και παρόν και να προδιαγράψουν το μέλλον. Είναι απαλλαγμένες από την αγωνία της προαίσθησης. Η όλη τους αντίδραση σ’ ό,τι ονομάζεται κακές συνθήκες είναι τόσο διαφορετική από εκείνη της ανθρωπότητας, ώστε είναι για μας δύσκολο να τη συλλάβουμε. Το Αρχαίο Σχόλιο περιγράφει τις δύο αυτές ομάδες με τους ακόλουθους όρους: “Οι Υιοί του Θεού, που γνωρίζουν και βλέπουν και ακούν (και γνωρίζοντας, γνωρίζουν ότι γνωρίζουν), υπομένουν τον πόνο του συνειδητού περιορισμού. Βαθιά στα μύχια της συνειδητής ύπαρξης η χαμένη τους κατάσταση ελευθερίας τρώει σαν έλκος. Η οδύνη, η αρρώστια, η φτώχεια και η απώλεια κοιτάζονται σαν τέτοιες και απ’ αυτές εξεγείρεται κάθε υιός του Θεού. Ξέρει ότι μέσα του, όπως ήταν κάποτε πριν εισέλθει αιχμάλωτος στη μορφή, δε γνώριζε τον πόνο. Η αρρώστια κι ο θάνατος, η φθορά και η νόσος, δεν τον άγγιζαν. Τα πλούτη του σύμπαντος ήταν δικά του και τίποτε δε γνώριζε για την απώλεια. “Οι ζωές που εισέρχονται στη μορφή μαζί με τις αυτοσυνείδητες μορφές, οι ντεβαϊκές ζωές που δομούν τις μορφές στις οποίες ενοικούν όλοι οι Υιοί του Θεού, δε γνωρίζουν τον πόνο ή την απώλεια ή τη φτώχεια. Η μορφή παρακμάζει, οι άλλες μορφές αποσύρονται κι αυτό που χρειάζεται για να θρέψει και να διατηρήσει δυνατό το εξωτερικό, λείπει. Αλλά επειδή λείπει επίσης η θέληση και η σχεδιασμένη πρόθεση, δε νιώθουν ενόχληση και δε γνωρίζουν σαφή εξέγερση.”

Μια λέξη για τον πόνο θα είχε τη θέση της εδώ, μολονότι δεν έχω τίποτε να κοινοποιήσω με δυσνόητη φύση σχετικά με την εξέλιξη της ανθρώπινης ιεραρχίας με το μέσον του πόνου. Οι ντέβα δεν υποφέρουν από πόνο όπως το ανθρώπινο γένος. Η συχνότητα του ρυθμού τους είναι σταθερότερη κι όμως σύμφωνη με το Νόμο. Μαθαίνουν με την εφαρμογή στο έργο της δόμησης και με την ενσωμάτωση στη μορφή εκείνου που δομήθηκε. Αναπτύσσονται με την εκτίμηση και τη χαρά στις μορφές που δομήθηκαν και στο έργο που εκπληρώθηκε. Οι ντέβα δομούν και η ανθρωπότητα σπάζει και με τη συντριβή των μορφών ο άνθρωπος μαθαίνει μέσω της δυσαρέσκειας. Έτσι επιτυγχάνεται η συναίνεση στο έργο των μεγάλων Δομητών. Πόνος είναι εκείνος ο ανοδικός αγώνας διαμέσου της ύλης που προσγειώνει τον άνθρωπο στα Πόδια του Λόγου· πόνος είναι η ακολούθηση της γραμμής της μέγιστης αντίστασης και ως εκ τούτου η προσέγγιση στην κορυφή του βουνού· πόνος είναι ο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

384

θρυμματισμός της μορφής και η προσέγγιση του εσώτερου πυρός· πόνος είναι το ψύχος της απομόνωσης που οδηγεί στη θέρμη του κεντρικού ηλίου· πόνος είναι το κάψιμο στην κάμινο για να μπορέσουμε τελικά να γνωρίσουμε την ψυχρότητα του ύδατος της ζωής· πόνος είναι το ταξίδι στη μακρινή χώρα, που καταλήγει στο καλωσόρισμα στον Οίκο του Πατρός· πόνος είναι η πλάνη της αποκήρυξης του Πατρός, που οδηγεί τον άσωτο κατευθείαν στην καρδιά του Πατρός· πόνος είναι ο σταυρός της έσχατης απώλειας, που ξαναδίνει τα πλούτη της αιώνιας αφθονίας· πόνος είναι το μαστίγιο που οδηγεί τον αγωνιζόμενο οικοδόμο να φέρει σε πλήρη τελειότητα το κτίσιμο του Ναού. Οι χρήσεις του πόνου είναι πολλές και οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή από το σκοτάδι στο φως, από τα δεσμά στην απελευθέρωση, από την αγωνία στην ειρήνη. Αυτή η ειρήνη, αυτό το φως κι αυτή η απελευθέρωση μαζί με τη διευθετημένη αρμονία του κόσμου είναι για όλους τους υιούς των ανθρώπων. Με το πρόβλημα του περιορισμού συνδέεται στενά εκείνο της απελευθέρωσης. Στη φυλακή της μορφής εισέρχονται όλα όσα ζουν· μερικά εισέρχονται συνειδητά και μερικά ασυνείδητα κι αυτό το ονομάζουμε γέννηση, εμφάνιση, ενσάρκωση, εκδήλωση. Αμέσως παρασύρεται σε δραστηριότητα ένας άλλος νόμος, ή η εφαρμογή μιας ενεργού αρχής την οποία ονομάζουμε Νόμο των Κύκλων. Είναι η αρχή της περιοδικής εμφάνισης – μια ευεργετική λειτουργία της αγάπης-σοφίας της έμφυτης θειότητας, γιατί παράγει εκείνη την αλληλουχία των καταστάσεων συνείδησης που ονομάζουμε Χρόνο. Αυτός παράγει συνεπώς στο παγκόσμιο πεδίο επίγνωσης μια βαθμιαία και αργή ανάπτυξη προς την αυτοέκφραση, την αυτοεκτίμηση και την αυτοαντίληψη. Σ’ αυτές τις αρχές του Περιορισμού και των Κύκλων προστίθεται μια άλλη αρχή, εκείνη της Διεύρυνσης. Αυτή επιφέρει την ανάπτυξη της συνείδησης, έτσι ώστε το λανθάνον σπέρμα της αισθαντικότητας ή της ευαίσθητης ανταπόκρισης στο περιβάλλον να μπορέσει να γαλουχηθεί στη ζώσα μονάδα. Έχουμε συνεπώς τρεις αρχές: 1. Την Αρχή του Περιορισμού. 2. Την Αρχή της Περιοδικής Εκδήλωσης. 3. Την Αρχή της Διεύρυνσης. Οι τρεις αυτές Αρχές μαζί συνιστούν τους παράγοντες που υπόκεινται στο Νόμο της Εξέλιξης, όπως τον αποκαλούν οι άνθρωποι. Επιφέρουν τη φυλάκιση της Ζωής στις ποικίλες της εμφανίσεις ή όψεις· παράγουν τις μορφές του περιβάλλοντος και οδηγούν τις φυλακισμένες ζωές σε όλο και πιο μορφωτικές φυλακές. Τελικά έρχεται ο καιρός που η Αρχή της Απελευθέρωσης γίνεται ενεργός και πραγματοποιείται μια μετάβαση από μια φυλακή που περιορίζει και διαστρεβλώνει σε μια άλλη που προσφέρει επαρκείς συνθήκες για την επόμενη ανάπτυξη της συνείδησης. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ ότι ο θάνατος διέπεται από την Αρχή της Απελευθέρωσης κι όχι από εκείνη του Περιορισμού. Ο θάνατος αναγνωρίζεται μόνο σαν ένας παράγων που πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί από τις αυτοσυνείδητες ζωές και παρερμηνεύεται μόνο απ’ τα ανθρώπινα όντα που πάσχουν από μεγαλύτερη γοητεία

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

385

και παραίσθηση απ’ όλες τις ενσαρκωμένες ζωές. Το επόμενο σημείο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι το κάθε βασίλειο της φύσης δρα με δύο τρόπους: 1. Σαν ελευθερωτής του βασιλείου των μορφών που δεν έφτασε στο δικό του ιδιαίτερο στάδιο συνειδητής επίγνωσης. 2. Σαν φυλακή των ζωών που μετατοπίσθηκαν σ’ αυτό από το αμέσως κατώτερο επίπεδο συνείδησης. Να θυμάστε πάντα πως κάθε πεδίο επίγνωσης μέσα στα όρια του αποτελεί μια φυλακή και πως ο αντικειμενικός σκοπός κάθε έργου απελευθέρωσης είναι ν’ αποδεσμεύει τη συνείδηση και να διευρύνει το πεδίο επαφών της. Όπου υπάρχουν σύνορα οποιουδήποτε είδους, όπου περιγράφεται ένα πεδίο επιρροής κι όπου η ακτίνα επαφής είναι περιορισμένη, εκεί έχετε μια φυλακή. Συλλογισθείτε αυτή τη δήλωση γιατί κρύβει πολλή αλήθεια. Όπου υπάρχει η αντίληψη ενός οράματος και μιας πλατιάς ακατάκτητης περιοχής επαφών, τότε αναπόφευκτα θα υπάρχει μια αίσθηση φυλάκισης και περιορισμού. Όπου υπάρχει μια αντίληψη κόσμων που πρέπει να κατακτηθούν, αληθειών που πρέπει να μαθευτούν, κατακτήσεων που πρέπει να γίνουν, επιθυμιών που πρέπει να εκπληρωθούν, γνώσεων που πρέπει να κυριαρχηθούν, εκεί θα έχετε μια υποβόσκουσα αίσθηση περιορισμού, που κεντρίζει το ζηλωτή σε ανανεωμένη προσπάθεια και ωθεί τη ζώσα οντότητα πάνω στην ατραπό της εξέλιξης. Το ένστικτο που κυβερνά το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, αναπτύσσεται σε διανόηση στην ανθρώπινη οικογένεια. Αργότερα η διανόηση συγχωνεύεται με την ενόραση και η ενόραση με τη φώτιση. Όταν εφελκυσθεί η υπερανθρώπινη συνείδηση, αυτές οι δύο – ενόραση και φώτιση – παίρνουν τη θέση του ενστίκτου και της νοημοσύνης. Φώτιση – πού άραγε οδηγεί; Κατευθείαν στην κορυφή της επίτευξης, στην εκπλήρωση του κυκλικού πεπρωμένου, στην ανάδυση της ακτινοβόλου δόξας, στη σοφία, τη δύναμη, τη Θεϊκή συνείδηση. Ωστόσο οι λέξεις αυτές δε σημαίνουν παρά ελάχιστα ή τίποτε σε σύγκριση με μια Πραγματικότητα που μπορεί να γίνει αισθητή από κάθε ανθρώπινο ον όταν αφυπνισθεί η ενόρασή του και φωτισθεί ο νους του. Αφού συλλάβουμε αυτά τα γεγονότα σχετικά με τη φυλάκιση, πώς μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, για να είμαστε πρακτικοί, ένας πράκτορας απελευθέρωσης των “αιχμαλώτων του πλανήτη”; Τι μπορεί να επιτύχει σ’ αυτή τη γραμμή η ανθρωπότητα σαν σύνολο; Τι μπορεί να κάνει το άτομο; Το έργο της ανθρωπότητας υποδιαιρείται πρωτίστως σε τρεις κατηγορίες μόχθου. Τρεις ομάδες αιχμαλώτων μπορούν ν’ απελευθερωθούν και να βρουν τελικά το δρόμο τους έξω από τη φυλακή τους με τη μεσολάβηση του ανθρώπου. Ήδη τα ανθρώπινα όντα εργάζονται και στα τρία πεδία: 1. Αιχμάλωτοι στην ανθρώπινη μορφή. Συνεπάγεται εργασία με συνανθρώπους μας. 2. Αιχμάλωτοι στο ζωικό βασίλειο και ήδη γίνονται πολλά σ’ αυτό το πεδίο. 3. Αιχμάλωτοι στις μορφές του φυτικού κόσμου. Μια αρχή έγινε κι εδώ.

τους

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

386

Πολύ έργο επιτελείται από τον άνθρωπο για τους ανθρώπους και μέσω του παράγοντα της επιστημονικής, της θρησκευτικής και της εκπαιδευτικής προσπάθειας η ανθρώπινη συνείδηση διευρύνεται σταθερά ωσότου ένας προς έναν οι Υιοί του Θεού συντρίβουν τους περιορισμούς τους προς τον κόσμο των ψυχών. Ανατρέχοντας στην ιστορία μπορούμε να δούμε να διαγράφεται καθαρά η εικόνα του αναδυόμενου αιχμάλωτου, του Ανθρώπου. Σιγά-σιγά κυριάρχησε τα πλανητικά όρια· σιγά-σιγά αναπτύχθηκε από το στάδιο του ανθρώπου των σπηλαίων σ’ εκείνο ενός Σαίξπηρ, ενός Νεύτωνα, ενός Λεονάρντο ντα Βίντσι, ενός Αϊνστάιν, ενός Αγ. Φραγκίσκου της Ασσίζης, ενός Χριστού κι ενός Βούδδα. Η ικανότητα του ανθρώπου να επιτυγχάνει σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης έκφρασης φαίνεται πρακτικά απεριόριστη κι αν οι τελευταίες λίγες χιλιάδες χρόνια είδαν μια τέτοια τρομακτική ανάπτυξη, τι άραγε θα δούμε στις επόμενες πέντε χιλιάδες χρόνια; Αν ο προϊστορικός άνθρωπος, που ήταν κάτι περισσότερο από ζώο, εξελίχθηκε σε μια μεγαλοφυία, ποια ανέλιξη δεν είναι δυνατή καθώς όλο και περισσότερο η έμφυτη θειότητα θα κάνει αισθητή την παρουσία της; Ο υπεράνθρωπος έφτασε. Τι άραγε θα εκδηλώσει ο κόσμος όταν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος θα τείνει προς τη συγκεκριμένη εκδήλωση των υπερανθρώπινων δυνάμεων; Η ανθρώπινη συνείδηση αποδεσμεύεται σε διάφορες κατευθύνσεις και διαστάσεις. Διευρύνεται στον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων κι αρχίζει ν’ αγκαλιάζει το πέμπτο ή πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο των ψυχών. Αλληλοδιαπεράται μέσω της επιστημονικής έρευνας με τον κόσμο της υπερανθρώπινης προσπάθειας κι εξερευνά τις πολλές όψεις της Μορφής του Θεού και των μορφών που απαρτίζουν τη Μορφή. Θίγοντας το έργο της ανθρωπότητας για την αποδέσμευση των μονάδων απ’ τις οποίες έχει κατασκευασθεί και την αποδέσμευση των αιχμαλώτων του φυτικού και του ζωικού βασιλείου, θέλω να τονίσω δύο πράγματα που αμφότερα έχουν βαθιά σημασία: Πρώτο, για ν’ αποδεσμεύσει ο άνθρωπος τους “αιχμάλωτους του πλανήτη” που υπάγονται στην τάξη των υπανθρώπινων, πρέπει να εργασθεί υπό την επιρροή της ενόρασης· όταν εργάζεται για ν’ αποδεσμεύσει τους συνανθρώπους του πρέπει να γνωρίζει την έννοια της Φώτισης. Όταν κατανοηθεί η αληθινή φύση της Υπηρεσίας, θα διαπιστωθεί πως είναι μια όψη της θείας εκείνης ενέργειας που εργάζεται πάντα κάτω από την όψη του καταστροφέα, γιατί καταστρέφει τις μορφές για ν’ αποδεσμεύσει. Η υπηρεσία είναι μια εκδήλωση της Αρχής της Απελευθέρωσης και της αρχής αυτής ο θάνατος και η υπηρεσία αποτελούν δύο όψεις. Η υπηρεσία σώζει, απελευθερώνει κι αποδεσμεύει σε διάφορα επίπεδα τη φυλακισμένη συνείδηση. Οι ίδιες δηλώσεις μπορούν να γίνουν για το θάνατο. Αλλά αν η υπηρεσία δεν προσφερθεί με μια ενορατική κατανόηση όλων των ενεχόμενων γεγονότων, ερμηνευμένη με νοημοσύνη και εφαρμοσμένη μ’ ένα πνεύμα αγάπης στο φυσικό πεδίο, θα αποτύχει να εκπληρώσει επαρκώς την αποστολή της. Όταν ο παράγων της πνευματικής φώτισης υπεισέλθει σ’ αυτή την υπηρεσία, έχετε τα υπερβατικά εκείνα Φώτα που φώτισαν το δρόμο της ανθρωπότητας κι έδρασαν σαν

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

387

προβολείς που κατευθύνθηκαν στο μεγάλο ωκεανό της συνείδησης, αποκαλύπτοντας στον άνθρωπο την Ατραπό που μπορεί και πρέπει να διανύσει. Θα ήθελα να τονίσω ακόμη ένα πράγμα. Δεν έδωσα ειδικούς κανόνες για την αποδέσμευση των αιχμαλώτων του πλανήτη. Δεν ταξινόμησα τις φυλακές και τους φυλακισμένους τους, ούτε τις μεθόδους εργασίας ούτε τις τεχνικές της αποδέσμευσης. Παροτρύνω μόνο τον καθένα και όλους όσους διαβάζουν αυτές τις Οδηγίες στην αναγκαιότητα μιας ανανεωμένης προσπάθειας να εξοπλισθούν για υπηρεσία με μια συνειδητή και εσκεμμένη προσπάθεια ν’ αναπτύξουν την ενόραση και να επιτύχουν τη φώτιση. Κάθε ανθρώπινο ον που φτάνει στο στόχο του φωτός και της σοφίας έχει αυτόματα ένα πεδίο επιρροής που εκτείνεται τόσο πάνω όσο και κάτω και το οποίο φτάνει προς τα μέσα στην πηγή του φωτός και προς τα έξω στους “αγρούς του σκότους”. Όταν το επιτύχει, θα γίνει ένα συνειδητό κέντρο ζωοδότριας δύναμης και θα είναι έτσι χωρίς προσπάθεια. Θα διεγείρει, θα ενεργοποιεί και θα ζωογονεί σε καινούργιες προσπάθειες όλες τις ζωές με τις οποίες έρχεται σε επαφή, είτε είναι οι ζηλωτές σύντροφοί του, είτε ένα ζώο ή ένα λουλούδι. Θα δρα σαν διαβιβαστής φωτός στο σκοτάδι. Θα διαλύει τη γοητεία γύρω του και θα εισάγει την ακτινοβολία της πραγματικότητας. Όταν οι υιοί των ανθρώπων θα μπορούν σε μεγάλους αριθμούς να δρουν μ’ αυτό τον τρόπο, τότε η ανθρώπινη οικογένεια θα εισέλθει στο προκαθορισμένο της έργο της πλανητικής υπηρεσίας. Η αποστολή της είναι να δράσει σαν γέφυρα μεταξύ του κόσμου του πνεύματος και του κόσμου των υλικών μορφών. Όλες οι διαβαθμίσεις της ύλης συναντώνται στον άνθρωπο και όλες οι καταστάσεις συνείδησης είναι εφικτές γι’ αυτόν. Το ανθρώπινο γένος μπορεί να εργασθεί σε κάθε κατεύθυνση και ν’ ανυψώσει τα υπανθρώπινα βασίλεια στον ουρανό και να φέρει τον ουρανό κάτω στη γη.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ Ο μάγος πρέπει ν’ αναγνωρίσει τους τέσσερις· να σημειώσει στο έργο του τη χροιά του ιώδους που μαρτυρούν κι έτσι να κατασκευάσει τη σκιά. Όταν συμβεί αυτό, η σκιά ντύνεται και οι τέσσερις αποβαίνουν οι επτά. Οι Τετράδες που πρέπει ν’ Αναγνωρισθούν. Η Καταστάλαξη των Σκεπτομορφών.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ ΟΙ ΤΕΤΡΑΔΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΘΟΥΝ Ο κανόνας αυτός είναι για μένα από τους πιο δύσκολους να εξηγήσω κι ο λόγος γι’ αυτό είναι τριπλός: Πρώτο: Ο αριθμός των ανθρώπων σε φυσική ενσάρκωση την εποχή αυτή που μπορούν να εργασθούν μ’ έναν αληθινά δημιουργικό τρόπο και να ωφεληθούν από τις πληροφορίες που δίνονται σ’ αυτό τον Κανόνα, είναι εξαιρετικά μικρός. Μόνο στο λευκό μάγο και τον έμπειρο στο έργο του μπορεί να δοθεί η πραγματική ερμηνεία. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος στη μετάδοση της σημασίας αυτών των κανόνων σ’ όσους δεν έχουν τα προσόντα να εργασθούν ορθά. Θα εξετάσουμε λοιπόν τα προσόντα που απαιτούνται από όσους δικαιούνται αυτή τη γνώση, έτσι ώστε ο σπουδαστής να μπορέσει ν’ αρχίσει ν’ αναπτύσσει μέσα του εκείνο που λείπει. Δεύτερο: Ο κίνδυνος των λεπτομερών και αναλυτικών οδηγιών βρίσκεται στο γεγονός ότι αν επρόκειτο να δοθούν τώρα στον κόσμο, θα πλημμυρίζαμε από σκεπτομορφές και οι σκεπτομορφές αυτές θα δημιουργούνταν για να εκφράσουν καθαρά ιδιοτελή επιθυμία και θα παρασυρόταν σε δραστηριότητα νοητική ύλη που θα ακολουθούσε τις φαντασιώσεις και τις ιδιοτροπίες των ανεξέλικτων σε πνευματικές γραμμές. Πρέπει να θυμάστε πως κάθε ανθρώπινη σκέψη, είτε πρόκειται για τις ισχυρές μαζικές σκέψεις είτε για τις ατομικές δυναμικές ιδέες, πρέπει τελικά να προβάλει αντικειμενικά στο φυσικό πεδίο. Είναι αναπόφευκτος κι αναλλοίωτος κανόνας και η δέουσα εξέταση αυτού του νόμου που διέπει τη νοητική ουσία θα φανερώσει τον κίνδυνο της εσφαλμένης σκέψης και τη δύναμη της ορθής. Η ισχύς της ανθρώπινης σκέψης την εποχή αυτή έχει πρωτίστως μαζική περιγραφή, γιατί λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να σκεφθούν δημιουργικά. Η κοινή γνώμη, οι μαζικές ιδέες, οι τάσεις της ανθρώπινης επιθυμίας και σκέψης δεν είναι αυτή την εποχή ανώτερης τάξης και η φυσική καταστάλαξη αυτών των αόριστων και ατελών σκέψεων που χαρακτηρίζονται από τεράστια ομοιότητα και χρωματίζονται από ιδιοτελή πρόθεση και προσωπική έμφαση και βασίζονται σε συμπάθειες και αντιπάθειες, προκαταλήψεις και πόθους, μπορεί να ιδωθεί στην πιο ενδιαφέρουσα μορφή. Η τεράστια συσσώρευση εντόμων που λυμαίνονται τώρα τον πλανήτη μας και προκαλούν αυξημένο ενδιαφέρον στον επιστήμονα, το γεωπόνο κι όλους όσους ασχολούνται με την ευημερία του ανθρώπινου ζώου, είναι άμεσο αποτέλεσμα της καταστάλαξης της σκέψης. Δεν έχω χρόνο να επεκταθώ στο γεγονός αυτό, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι καθώς οι άνθρωποι θα μαθαίνουν να σκέφτονται με περισσότερη ανιδιοτέλεια και μεγαλύτερη αγνότητα και καθώς η κακεντρέχεια, το μίσος κι ο ανταγωνισμός θα δίνουν τη θέση τους στην αδελφοσύνη, την καλοσύνη και τη συνεργασία, η μάστιγα

των εντόμων, όπως ονομάζεται τώρα, σίγουρα θα χαθεί. Τρίτο: Μια άλλη δυσκολία που δοκιμάζω διευκρινίζοντας αυτούς τους κανόνες βρίσκεται στο γεγονός ότι σήμερα είναι πιο εύκολο ν’ αποδειχθεί ότι υπάρχει βασίλειο του νου απ’ το ν’ αποδειχθεί ότι υπάρχει βασίλειο του αιθέρα, παρότι οι επιστήμονες χρησιμοποιούν πλατιά τη λέξη. Αυτός ο κανόνας αφορά τις τέσσερις βαθμίδες αιθερικής ουσίας που συνιστά το αιθερικό περικάλυμμα όλων των μορφών στη φύση, από ένα βουνό μέχρι ένα μυρμήγκι κι από ένα φυτό μέχρι ένα άτομο. Ορισμένοι επιστήμονες αναγνωρίζουν το γεγονός του αιθερικού σώματος, ένας τεράστιος αριθμός δεν το αναγνωρίζει και από τη σκοπιά των μαζών της ανθρωπότητας παραμένει απαρατήρητο. Εκείνο που βρίσκεται πλησιέστερά μας και στο άμεσο προσκήνιο συχνά παραβλέπεται και ήταν ενδιαφέρον για όσους από μας διδάσκουν και καθοδηγούν, να σημειώσουν πόση μεγάλη έμφαση τίθεται στα ψυχικά και τα αστρικά φαινόμενα και πόσο λίγη προσοχή δίνεται στις πιο καταφανείς και πιο ευδιάκριτες αιθερικές μορφές και δυνάμεις! Εφόσον υπάρξει μια ελαφρά αλλαγή του τωρινού τρόπου οπτικής εστίασης, θα διαπιστωθεί ότι το ανθρώπινο μάτι είναι σε θέση να περιλάβει ένα ολοκληρωτικά νέο πεδίο αντίληψης και επίγνωσης. Τυφλά οι άνθρωποι ενδοστρέφουν τη συνείδησή τους και αποκτούν επίγνωση των αστρικών αντικειμένων και του απατηλού εκείνου κόσμου των συνεχώς μεταβαλλόμενων μορφών στις οποίες ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε κι όμως αποτυγχάνουν να δουν εκείνο που βρίσκεται εντελώς μπροστά τους. Οι τρεις αυτές δυσκολίες: 1. Της έλλειψης προσόντων, 2. Των κινδύνων που ενυπάρχουν στην ασυνείδητη δόμηση μορφών, 3. Της αιθερικής τύφλωσης, καθιστούν αδύνατο να παρουσιάσω με τη δέουσα πληρότητα αυτό τον κανόνα και να διασαφηνίσω το έργο στα αιθερικά επίπεδα, απ’ όπου και η σχετική συντομία της διευκρίνισης. Πραγματευόμενος το θέμα των προσόντων κι απαντώντας στο ερώτημα: “Τι συνιστά τον αναγκαίο εξοπλισμό ενός λευκού μάγου;” θα έλεγα ένα πράγμα: όλοι οι σπουδαστές αντιλαμβάνονται ότι ορισμένες απαιτήσεις πρέπει να ικανοποιηθούν αν πρόκειται να εμπιστευθούν σ’ έναν άνθρωπο κάποιο μέτρο κατανόησης της τεχνικής του Μεγάλου Έργου. Θεωρώ όμως σαν δεδομένο ότι τα προσόντα του χαρακτήρα δεν είναι εκείνα στα οποία αναφέρεται το ερώτημά μας. Όλοι οι ζηλωτές γνωρίζουν και διδάχθηκαν ανά τους αιώνες ότι ένας καθαρός νους και μια αγνή καρδιά, η αγάπη της αλήθειας και μια ζωή υπηρεσίας και ανιδιοτέλειας είναι βασικές απαιτήσεις κι εκεί που λείπουν τίποτε δεν ωφελεί και κανένα από τα μεγάλα μυστικά δεν μπορεί να κοινοποιηθεί. Θα μπορούσατε κάλλιστα να πείτε εδώ: Διδαχθήκαμε επίσης ότι υπάρχουν εκείνοι που εργάζονται με τους τέσσερις αιθέρες κι αναμφίβολα εκτελούν μαγικές πράξεις κι όμως δε διαθέτουν αυτή την ουσιαστική αγνότητα και την αγαπητική καλοσύνη στην οποία αναφερθήκαμε. Αυτό αληθεύει αναμφίβολα· ανήκουν

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

393

σε μια ομάδα εργατών με την ύλη, που αποκαλούμε Μαύρους Μάγους· είναι πολύ αναπτυγμένοι διανοητικά και μπορούν να κινητοποιήσουν τη νοητική ουσία ή υλικό του νου με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να επιτύχει αντικειμενικότητα στο φυσικό πεδίο και να πραγματώσει τη βαθιά τους πρόθεση. Σχετικά μ’ αυτή την ομάδα υπάρχει πολλή παρανόηση και βαθιά άγνοια. Είναι ίσως καλό, γιατί το πεπρωμένο της είναι δεμένο με τη μελλοντική φυλή, την έκτη και το τέλος της και η κατάπαυση των δραστηριοτήτων της θα επέλθουν στον πολύ μακρινό εκείνο αιώνα που καλείται τεχνικά Έκτος Γύρος. Το τελικό ρήγμα ή διαίρεση μεταξύ των λεγόμενων μαύρων και λευκών δυνάμεων για τον ιδιαίτερο αυτό παγκόσμιο κύκλο, θα λάβει χώρα στη διάρκεια της περιόδου της έκτης φυλετικής ρίζας του τωρινού γύρου. Προς το τέλος της έκτης φυλετικής ρίζας, πριν την εμφάνιση της έβδομης, θα έχουμε τον αληθινό Αρμαγεδδώνα για τον οποίο τόσα πολλά διδάχθηκαν. Ένας μικρός κύκλος που αντιστοιχεί στην τελευταία αυτή μάχη και διαίρεση, θα εμφανισθεί στη διάρκεια της έκτης υποφυλής που βρίσκεται τώρα σε διαδικασία σχηματισμού. Ο παγκόσμιος πόλεμος που μόλις έλαβε χώρα κι ο τωρινός μας κύκλος της χωριστικότητας και της αναστάτωσης δεν αποτελούν τον πραγματικό Αρμαγεδδώνα. Ο πόλεμος για τον οποίο μας μιλά η Μαχαμπαράτα και ο τωρινός πόλεμος είχαν τις ρίζες του κακού τους και τα σπέρματα των καταστροφών που προκάλεσαν, ο ένας στον κατώτερο κι ο άλλος στον ανώτερο αστρικό κόσμο. Η ιδιοτέλεια και η χαμηλής τάξης επιθυμία ήταν οι παρορμήσεις πίσω από αμφότερους. Η προσεχής μεγάλη διαίρεση θα έχει τις ρίζες της στο νοητικό κόσμο και θα κορυφωθεί στην έκτη υποφυλή. Στην έκτη φυλετική ρίζα θα έχει τα σπέρματα μιας τερατώδους καταστροφής στη συντονισμένη τριπλότητα του νου, του αστρισμού και της φυσικής φύσης, η οποία θα επιφέρει μια στιγμή κλιμάκωσης στην πλανητική δυαδικότητα. Παραπέρα δε χρειάζεται να προχωρήσουμε, γιατί η ανθρωπότητα του έκτου γύρου θα έχει τόσο διαφορετική φύση από τη δική μας κι εκείνοι που θα διαφοροποιηθούν στις μαύρες και τις λευκές δυνάμεις θα μοιάζουν τόσο λίγο με ό,τι καταλαβαίνουμε τώρα από τις λέξεις αυτές, ώστε δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε με το πολύ μακρινό αυτό πρόβλημα. Να θυμάστε ότι ο αληθινός μαύρος μάγος (δεν αναφέρομαι εδώ σε κάποιο πρόσωπο με τάση στη μαύρη μαγεία) είναι μια οντότητα χωρίς ψυχή. Είναι ένα ον στο οποίο το Εγώ – όπως νοούμε σήμερα τον όρο – είναι ανύπαρκτο. Συχνά παραβλέπεται και σπάνια συλλαμβάνεται ή λέγεται ότι επομένως δεν υφίστανται σε φυσικά σώματα. Ο κόσμος τους είναι πάντα ο κόσμος της πλάνης. Εργάζονται απ’ το κατώτερο νοητικό πεδίο στην επιθυμητική ύλη και στα αισθαντικά επιθυμητικά σώματα εκείνων στο φυσικό πεδίο που παρασύρονται απ’ την απάτη και είναι δέσμιοι μιας ακραίας ιδιοτέλειας και εγωκεντρισμού. Ό,τι ο αδαής αποκαλεί μαύρο μάγο στο φυσικό πεδίο είναι απλά κάποιος άνδρας ή γυναίκα που είναι ευαίσθητος ή σε επικοινωνία με έναν αληθινό μαύρο μάγο στο αστρικό πεδίο. Αυτή η σχέση είναι εφικτή μόνο όταν προηγήθηκαν πολλές ζωές ιδιοτέλειας, χαμηλής επιθυμίας, διεστραμμένης διανοητικής έφεσης κι αγάπης του κατώτερου ψυχισμού κι αυτό μόνο εφόσον ο άνθρωπος ήταν

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

394

εκούσια δέσμιός τους. Τέτοιοι άνδρες και γυναίκες είναι λίγοι και απομακρυσμένοι μεταξύ τους, γιατί η αμιγής ιδιοτέλεια είναι πράγματι σπάνια. Εκεί όπου συναντάται είναι εξαιρετικά ισχυρή, όπως όλες οι μονόπλευρες τάσεις. Το κλειδί για τις απαιτήσεις ενός πιο εσωτερικού είδους μας δίνεται στον Κανόνα XIII. “Ο μάγος πρέπει ν’ αναγνωρίσει τους τέσσερις.” Υποτίθεται ότι δόμησε έναν καλό χαρακτήρα. Εκπαιδεύθηκε για υπηρεσία. Η έφεσή του είναι αληθινή και σταθερή. Ζει αγνά και ανιδιοτελώς. Κυριάρχησε κάπως την έννοια του διαλογισμού. Πρέπει τώρα ν’ αρχίσει να εκγυμνάζεται σ’ ό,τι αποκαλείται “αποκρυφιστική αναγνώριση”. Ο κανόνας αυτός είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα των πολλών εννοιών και των πολυάριθμων αντιστοιχιών που μπορούν να μεταδοθούν με λίγες απλές λέξεις. Μας λέγεται πως πρέπει ν’ “αναγνωρίσει τους τέσσερις”. Η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός μας πληροφορεί: “Αυτό σημαίνει στην κυριολεξία ότι ο μάγος πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνει μεταξύ των διαφόρων αιθέρων και να σημειώσει την ειδική χροιά των διαφόρων επιπέδων, εξασφαλίζοντας έτσι μια ισορροπημένη δόμηση της “σκιάς”. Τα “αναγνωρίζει” υπό την αποκρυφιστική έννοια· δηλαδή γνωρίζει το φθόγγο και την κλείδα τους κι έχει επίγνωση του ιδιαίτερου τύπου ενέργειας που ενσωματώνουν. Δε δόθηκε επαρκής έμφαση στο γεγονός ότι τα τρία ανώτερα επίπεδα του αιθερικού πεδίου βρίσκονται σε κραδασμική επικοινωνία με τα τρία ανώτερα πεδία του κοσμικού φυσικού πεδίου κι αυτά (με το περιβάλλον σφαιροειδές τέταρτο επίπεδό τους) έχουν αποκληθεί στα αποκρυφιστικά βιβλία “αντεστραμμένη Τετρακτύς”. Η γνώση αυτή βάζει στην κατοχή του μάγου τους τρεις τύπους πλανητικής δύναμης και το συνδυασμό τους ή τέταρτο τύπο κι έτσι αποδεσμεύει για λογαριασμό του τη ζωτική εκείνη ενέργεια που θα οδηγήσει την ιδέα του σε αντικειμενικότητα. Καθώς οι διάφοροι τύποι δυνάμεων συναντώνται και συγχωνεύονται, μια αμυδρά σκιώδης μορφή ενδύεται πάνω στο δονούμενο αστρικό και νοητικό περίβλημα και η ιδέα του ηλιακού Αγγέλου επιτυγχάνει συγκεκριμένη σύμπηξη.”

Η πρόδηλη και πιο φανερή έννοια είναι συνεπώς η αναγνώριση των τεσσάρων αιθέρων, αλλά αυτή με τη σειρά της εξαρτάται από άλλες έννοιες και βασίζεται στην αναγνώριση άλλων τετράδων. Θα ήθελα να δώσω μια σύντομη περίληψη μερικών από τα προσόντα που απαιτούνται από το λευκό μάγο και μερικών από τις αναγνωρίσεις που θα προβάλουν βαθμιαία στη συνείδησή του. Πρώτο, πρέπει ν’ αναγνωρίσει “τους τέσσερις που συνιστούν τον Έναν”. Μ’ άλλα λόγια η πρώτη τετράδα που πρέπει να ξέρει και να ξέρει καλά είναι εκείνη που αποτελεί ουσιαστικά τον ίδιο: 1. Φυσικό σώμα, ευαίσθητη συναισθηματική φύση, νους και ψυχή· 2. Ψυχή, νους, εγκέφαλος και ο εξωτερικός κόσμος των δυνάμεων· 3. Πνεύμα, ψυχή και σώμα μέσα στο μεγάλο Όλο. Αυτό προϋποθέτει πραγματική πνευματική επίτευξη κι επομένως την ικανότητα να λειτουργούμε σαν ψυχή. Μέχρι να επιτευχθεί αυτό, μπορεί κανείς να είναι ζηλωτής στην άσκηση της λευκής μαγείας, αλλά δεν είναι ακόμη λευκός μάγος. Δεύτερο, πρέπει να αναγνωρίσει “την πόλιν ήτις τετράγωνος κείται”. Πρέπει να κατανοήσει την έννοια του “άνθρωπος, ο κύβος” κι αυτό με τρεις τρόπους:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

395

1. Τον εαυτό του σαν ανθρώπινο ον· 2. Το συνάνθρωπό του σε σχέση με τον εαυτό του και το Όλο· 3. Το τέταρτο βασίλειο της φύσης, το ανθρώπινο βασίλειο, θεωρώντας ολόκληρο το βασίλειο αυτό σαν οντότητα, μια οργανωμένη ζωή που λειτουργεί στο φυσικό πεδίο, ενοικούμενη από μια ψυχή και ζωογονούμενη από το πνεύμα. Σημαίνει συνεπώς ότι σαν άνθρωπος ανταποκρίνεται στο είδος του κι έχει επίσης επίγνωση του σκοπού του βασιλείου στο οποίο ανήκει. Αυτό μπορεί να εκφρασθεί καλύτερα με μερικά θαυμάσια λόγια από μια αρχαία γραφή στα Αρχεία των Διδασκάλων. Λέγεται ότι χρονολογείται από τους πρώτους Ατλάντειους καιρούς. Το υλικό στο οποίο βρίσκεται η γραφή είναι τόσο παλιό και τόσο ευπαθές, ώστε το μόνο που οι ίδιοι οι Διδάσκαλοι μπορούν ν’ αγγίξουν και να δουν είναι μια καταστάλαξη που έγινε απ’ αυτή, γιατί το πρωτότυπο φυλάσσεται στη Σαμπάλλα. Έχει ως εξής, με ορισμένες παραλείψεις που είναι πιο συνετό να μην περιληφθούν: “Στις τέσσερις γωνίες του τετραγώνου φαίνονται τα τέσσερα αγγελικά… Είναι πορτοκαλιά, αλλά καλύπτονται από ρόδινο φως. Σε κάθε μορφή φαίνεται η κίτρινη φλόγα και γύρω από κάθε μορφή το κυανούν… “Τέσσερις λέξεις εκφέρουν, μια για κάθε ανθρώπινη φυλή, αλλά όχι τον ιερό ήχο που φέρνει την έβδομη. Δύο λέξεις έσβησαν, τέσσερις ηχούν σήμερα. Μία ηχεί σε τόσο υψηλά βασίλεια ώστε ο άνθρωπος δεν μπορεί να εισέλθει σαν άνθρωπος. Έτσι οι επτά λέξεις του ανθρώπου αντηχούν γύρω στο τετράγωνο, περνώντας από στόμα σε στόμα. “Κάθε ανθρώπινη μέρα οι λέξεις παίρνουν μορφή και φαίνονται διαφορετικές. Στο… οι λέξεις θα είναι ως εξής: “Απ’ το Βορρά ψάλλεται μια λέξη που σημαίνει… να είσαι αγνός. “Απ’ το Νότο βροντά η λέξη: Αφιερώνω και… “Απ’ την Ανατολή, φέρνοντας ένα θείο φως, έρχεται η λέξη αιωρούμενη γύρω απ’ το τετράγωνο: Αγάπησε τα πάντα. “Απ’ τη Δύση αντηχεί η απάντηση: Υπηρετώ.”

Αυτή είναι μια αδύναμη προσπάθεια να εκφράσω στα Αγγλικά τις αρχαίες αυτές Ατλάντειες φράσεις που είναι αρχαιότερες από τη Σανσκριτική ή τη Σένζαρ και είναι γνωστές μόνο σε μια δράκα μελών της τωρινής Ιεραρχίας. Όμως στις σκέψεις της αγνότητας, της αφιέρωσης, της αγάπης και της υπηρεσίας συνοψίζεται η φύση και το πεπρωμένο του ανθρώπου και πρέπει να θυμάστε πως δεν εκπροσωπούν τις λεγόμενες πνευματικές ποιότητες, αλλά δυναμικές απόκρυφες δυνάμεις, δυναμικές στο κίνητρό τους και δημιουργικές στο αποτέλεσμά τους. Αυτό πρέπει να το συλλογισθούν προσεκτικά όλοι οι ζηλωτές. Έχουμε συνεπώς με τις τέσσερις αυτές, όταν προστεθούν στην πρώτη, την πνευματική επίτευξη, πέντε από τα προσόντα του λευκού μάγου. Τρίτο, ο λευκός μάγος πρέπει ν’ αναγνωρίσει το σταυρό που στέκει στους Ουρανούς και πάνω του είναι σταυρωμένος ο κοσμικός Χριστός και στον οποίο ο λευκός μάγος, όντας κύτταρο στο σώμα του κοσμικού Χριστού, είναι επίσης σταυρωμένος. Μιλώντας τεχνικά και αστρολογικά, στον τωρινό αιώνα πρέπει να κατανοήσει την εσώτερη σημασία του Ταύρου, του Λέοντα, του Σκορπιού και του Υδροχόου, γιατί είναι δυναμικοί στον παγκόσμιο κύκλο μας. Πρέπει, αν μπορώ να το εκφράσω συμβολικά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

396

αλλά ταυτόχρονα με ακρίβεια, να είναι ικανός να εκφέρει την επίτευξη που είναι ο στόχος της προσπάθειάς του σε καθένα απ’ τα τέσσερα αυτά ζώδια και κάτω από τις τέσσερις αυτές δυνάμεις. Στον Ταύρο πρέπει να μπορεί να πει: “Ζητώ τη φώτιση κι είμαι ο ίδιος το φως”. Στο Λέοντα θα πει: “Γνωρίζω ότι ο εαυτός μου είναι ο ένας. Κυβερνώ με το Νόμο”. Η λέξη που θα εκφέρει στο Σκορπιό θα είναι: “Η πλάνη δεν μπορεί να με κρατήσει. Είμαι το πουλί που πετά με τέλεια ελευθερία”. Στον Υδροχόο οι εκφερόμενες λέξεις θα είναι: “Είμαι ο υπηρέτης και είμαι ο χορηγός του ζώντος ύδατος”. Τα αποκρυφιστικά αυτά προσόντα που έθιξα επιφανειακά, πρέπει να μελετηθούν στενά απ’ το ζηλωτή και καθώς τα μελετά και ζει μ’ αυτούς τους κανόνες, θα προκύψουν διάφορα προσόντα που θα τον διακρίνουν. Πρέπει να θυμάστε ότι όλα όσα είπα εδώ έχουν διαφορετικό νόημα σε κάθε πεδίο και ως προς τα επτά στάδια συνείδησης όπως εκφράζονται στα επτά αυτά πεδία επίγνωσης. Τέλος, όσον αφορά το ζηλωτή που διαβάζει αυτές τις οδηγίες, πρέπει να υπερβεί τις τέσσερις ευγενείς αλήθειες, να μάθει την έννοια των τεσσάρων ευαγγελίων, να κατανοήσει τη σημασία και το σκοπό των τεσσάρων στοιχείων – γης, ύδατος, πυρός και αέρος – και μιλώντας εσωτερικά, να περάσει σαν Σωτήρας απ’ τα τέσσερα βασίλεια. Η τελευταία φράση θα κατανοηθεί πραγματικά μόνο στην τέταρτη μύηση. Όταν το κάνει αυτό, θα μπορεί να πει: “Η επιθυμία δε με κρατά, στέκω πια ελεύθερος. Τα επιθυμώ όλα και τίποτε. Ζω και πεθαίνω, προσφέρομαι και σηκώνομαι πάλι· έρχομαι και φεύγω κατά βούληση. Η γη βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου και το ύδωρ λούζει τη μορφή μου. Το πυρ καταστρέφει αυτό που εμποδίζει το δρόμο μου και είμαι κύριος του αέρα. Από όλο τον κόσμο των μορφών πέρασαν τα πόδια μου. Τώρα όλα υπάρχουν για μένα κι εγώ, ο υπηρέτης του όλου, παραμένω”. Μελετήστε αυτά τα λόγια και σημειώστε πώς η έννοια των ιδεωδών απαιτήσεων που αποτελούν τον εξοπλισμό του λευκού μάγου, αυξήθηκε σταθερά. Θα μπορούσα να επεκταθώ σε πολλές άλλες τετράδες, αλλά οι λίγες που μόλις παρέθεσα αρκούν για να δείξουν μερικές από τις αναγνωρίσεις για τις οποίες μοχθεί ο ζηλωτής. Η μόνη ακόμη που θα σημειώσω είναι εκείνη που αναφέρεται στα τέσσερα ιώδη, ή τέσσερις τύπους ενέργειας που συνιστούν το ζωτικό ή αιθερικό σώμα όλων των μορφών στο φυσικό κόσμο. Εδώ πάλι έχουμε τα ανώτερα τρία και το κατώτερο ένα, που πάντα δείχνουν τις τρεις όψεις ή αρχές της θειότητας και τη μορφή δια της οποίας οι τρεις αυτές πρέπει να εκδηλωθούν. Πνεύμα, ψυχή και σώμα εκφράζουν την ίδια ιδέα από άλλη σκοπιά, όπου προστίθεται εκείνο που παράγεται απ’ την αλληλενέργειά τους. Πρέπει πάντα να θυμάστε ότι απ’ τη σκοπιά της Πραγματικότητας ό,τι αποκαλούμε πυκνό φυσικό σώμα, απτό κι αντικειμενικό, δεν είναι παρά πλάνη. Τα αρχαία κείμενα μας λένε ξανά και ξανά ότι δεν είναι αρχή. Γιατί είναι έτσι; Επειδή είναι μόνο μια εμφάνιση που προκύπτει από τη συγχώνευση των ανώτερων τριών και του τέταρτου και η εμφάνιση αυτή είναι φαντασία ή πλάσμα του ανθρώπινου νου. Δε μιλώ με παραβολές· εκφράζω μόνο γεγονότα της φύσης κι ένα που βραδέως περιέρχεται σε ώριμη εξέταση από τους φιλοσόφους και των δύο ημισφαιρίων. Τόσο στο ηλιακό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

397

σύστημα, το μακρόκοσμο του μικρόκοσμου, όσο και στο μικρόκοσμο υπάρχουν πάντα τα τρία ανώτατα πεδία που ενσωματώνουν τις αρχές και παράγουν το δυναμικό σκοπό και τα οποία συνιστούν τα τέσσερα επίπεδα του αιθερικού σώματος του Θεού και του ανθρώπου, θεωρώντας τους από τη σκοπιά εκείνου που καλούμε ενέργεια ή τη φυσική σκοπιά. Τα τέσσερα αυτά ανακλώνται στα τέσσερα επίπεδα της αιθερικής υποδιαίρεσης του φυσικού πεδίου όσον αφορά το φυσικό σώμα όλων των μορφών. Τα τέσσερα αυτά αιθερικά επίπεδα, ή οι τέσσερις αυτές βαθμίδες ζωτικής ουσίας συνιστούν ό,τι αποκαλείται “αληθής μορφή” όλων των υλικών αντικειμένων ή φαινομένων και ανταποκρίνονται στους τέσσερις ανώτερους τύπους πνευματικής ενέργειας, που συνήθως αποκαλούμε θείους. Η σχέση αυτή μεταξύ της πρωτότυπης τριάδας και του πεδίου συγχώνευσής της και της αιθερικής αντανάκλασης απαντάται σ’ όλες τις μορφές ανάλογα με τον τύπο ενέργειας που επικρατεί. Σε καθένα από τα τέσσερα βασίλεια της φύσης συναντώνται και οι τέσσερις τύποι, αλλά το τέταρτο αιθερικό βρίσκεται σε μεγαλύτερο βαθμό στο ορυκτό βασίλειο παρά στο ανθρώπινο, ενώ ο ανώτατος απ’ τους τέσσερις αιθέρες βρίσκεται σε μεγαλύτερη αναλογία στο ανθρώπινο παρά στα τρία άλλα βασίλεια. Ό,τι σας λέω τείνει να προκαλέσει σύγχυση στο νεόφυτο, γιατί οι λέξεις ενέργεια, δυναμικός σκοπός, ζωτικότητα και αιθερική ουσία σημαίνουν ελάχιστα για τον αρχάριο, αλλά χρησιμεύουν για να υποδείξουν κάποια από τη γνώση που πρέπει να συλλάβει ο εργάτης της λευκής μαγείας. Θα μπορούσα να το διασαφηνίσω αναφέροντας, λόγου χάρη, ότι όταν εργάζεται στο ορυκτό βασίλειο, το τέταρτο βασίλειο της φύσης απ’ τη σκοπιά του Θεού και το πρώτο από τη σκοπιά του χρόνου και του χώρου, θα εργάζεται με τον τέταρτο κοσμικό αιθέρα (βουδδική ενέργεια) χρησιμοποιώντας αιθέρα τέταρτης βαθμίδας στο δικό του σώμα σαν διαβιβαστικό πράκτορα και ούτω καθ’ εξής σε σχέση με τα τρία άλλα βασίλεια της φύσης. Ένα από τα μυστικά που ευτυχώς δεν αποκαλύφθηκαν ακόμη, αφορά το ζήτημα αν το ανοικτό ιώδες είναι το χρώμα του ανώτατου ή του κατώτατου από τα τέσσερα κι αυτό δεν πρόκειται ν’ αποκαλυφθεί για αρκετό καιρό ακόμη. Η εξέταση των διαφόρων αυτών τετράδων που είναι ανάγκη να κατανοήσει ο λευκός μάγος και των προσόντων που πρέπει να διαθέτει πριν του επιτραπεί να διεξαγάγει το μαγικό έργο, οδηγεί στο ακόλουθο ερώτημα: Υπάρχει άραγε κάποια βασική φόρμουλα ή προϋπόθεση που πρέπει να διέπει τη μαγική δραστηριότητα; Το ερώτημα αυτό είναι βέβαια πολύ γενικό και αόριστο, αλλά ωσότου η περιεκτικότητα του ανθρώπινου νου γίνει μεγαλύτερη απ’ ό,τι είναι τώρα, τέτοια ερωτήματα θα υποβάλλονται αναπόφευκτα. Μπορώ ωστόσο να δώσω μια σύντομη απάντηση που κρύβει μέσα της το κλειδί της όλης διαδικασίας. Όταν κατανοηθεί σωστά θα διέπει τη μέθοδο εργασίας και τη ζωή της σκέψης του εργάτη της λευκής μαγείας. Η απάντησή μου είναι αυτή: Οι δυναμικότητες προκαλούν καταστάλαξη. Στις τρεις αυτές λέξεις βρίσκεται η όλη ιστορία. Συνοψίζουν την ιστορία του Δημιουργού και το ιστορικό της ζωής και τις περιβαλλοντικές συνθήκες κάθε ανθρώπινου όντος. Εξηγούν όλα όσα είναι και βρίσκονται πίσω από το νόμο της επαναγέννησης. Οι δυναμικότητες αυτές ωθούνται σε δραστηριότητα από τη δύναμη της σκέψης κι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

398

επομένως εκγυμνάζοντάς τους να γίνουν δημιουργοί και διδάσκοντάς τους να διέπουν και να ελέγχουν τα πεπρωμένα τους, οι Δάσκαλοι της φυλής αρχίζουν απ’ τη νοητική όψη των ζηλωτών. Τονίζουν αυτό που διέπει τις δυναμικότητες· ασχολούνται μ’ εκείνο που παράγει την αντικειμενική μορφή, που εξειδικεύεται απ’ αυτές, ενεργοποιείται απ’ αυτές και εκπληρώνει το σκοπό του Στοχαστή. Ο στοχαστής είναι λοιπόν ο ουσιώδης παράγων και θα σας είναι συνεπώς προφανές καθώς μελετάτε τα λόγια αυτά, τι ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο σήμερα. Η ροπή του σύγχρονου πολιτισμού μας, παρά τα πολλά του λάθη και σφάλματα, είναι να δημιουργήσει στοχαστές. Η εκπαίδευση, τα βιβλία, τα ταξίδια, στις πολλές και ποικίλες μορφές τους, οι εξαγγελίες της επιστήμης και της φιλοσοφίας και η ωθούσα εσώτερη παρόρμηση που καλούμε θρησκευτική, αλλά είναι στην πραγματικότητα η παρόρμηση για την αλήθεια και τη νοητική της επαλήθευση – όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν έναν αντικειμενικό σκοπό κι αυτός είναι να δημιουργήσουν στοχαστές. Όταν έχετε έναν πραγματικό στοχαστή, έχετε έναν αρχόμενο δημιουργό και κάποιον που (ασυνείδητα στην αρχή, αλλά συνειδητά αργότερα) θα χειρίζεται δύναμη για να “κατασταλάξει” ή να προκαλέσει την εμφάνιση αντικειμενικών μορφών. Οι μορφές αυτές είτε θα είναι σύμφωνες με το Θείο σκοπό και σχέδιο και συνεπώς θα προωθούν την πορεία της εξέλιξης, είτε θα εμψυχώνονται από προσωπική πρόθεση, θα χαρακτηρίζονται από χωριστικό, ιδιοτελή σκοπό κι επομένως θ’ αποτελούν μέρος του έργου των οπισθοδρομικών δυνάμεων και του υλικού στοιχείου. Θα έχουν τη φύση της μαύρης μαγείας. Πάλι εμφανίζονται τα τέσσερα: 1. 2. 3. 4.

Ο στοχαστής. Η δυναμικότητα. Η ποιότητα αυτής της δυναμικότητας. Η καταστάλαξη.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΞΗ ΤΩΝ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΩΝ Τι είναι η καταστάλαξη; Πολλοί ορισμοί θα μπορούσαν να δοθούν και οι περισσότεροι – όντας ντυμένοι με λέξεις – θα έχαναν μεγάλο μέρος της αληθινής τους σημασίας, αλλά κάποια ιδέα μπορεί να μεταδοθεί με τους ακόλουθους όρους: “Καταστάλαξη είναι μια συγκέντρωση ενεργειών που είναι διευθετημένες σε ορισμένη μορφή για να εκφράσουν την ιδέα κάποιου δημιουργικού Στοχαστή και εξειδικεύονται ή χαρακτηρίζονται από τη φύση της σκέψης του και διατηρούνται στην ιδιάζουσα αυτή μορφή όσο η σκέψη του παραμένει δυναμική.”

Αυτές οι λέξεις είναι μια προσπάθεια να εκφράσουμε ένα σύμβολο που βρίσκεται στο ίδιο αρχαίο βιβλίο ή μάλλον συλλογή που αναφέραμε προηγουμένως κατά την εξέταση του Κανόνα XIII. Ασφαλώς τα σύμβολα αυτά που προβάλλουν από το μακρινό παρελθόν αποτελούν τα σύνεργα, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, των Στοχαστών που καθοδηγούν τη φυλετική και πλανητική μας εξέλιξη. Το ιδιαίτερο αυτό σύμβολο μπορεί να περιγραφεί ως εξής:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

399

Ένας αστραποβόλος ήλιος αποτελεί το φόντο και ακριβώς στο κέντρο αυτού του ηλίου εμφανίζεται ένας οφθαλμός· προβάλλοντας προς τα κάτω και δεξιά απ’ αυτό τον οφθαλμό, διαχύνεται ένα ρεύμα ενέργειας υπό μορφή ακτίνας φωτός. Ακτινοβολεί προς τα έξω, διευρυνόμενο στο τέλος του σ’ ένα δεύτερο κύκλο και σ’ αυτό τον κύκλο είναι ένας σταυρός που μοιάζει με ό,τι ονομάζεται Μαλτέζικος σταυρός. Στο κέντρο του σταυρού βρίσκεται ένας άλλος οφθαλμός και μέσα στον οφθαλμό η Ιερή Λέξη. Ανάμεσα στα σκέλη του σταυρού και σχηματίζοντας συνεπώς έναν άλλο σταυρό βρίσκεται η Σβάστικα της οποίας τα σκέλη προβάλλουν πίσω από το Μαλτέζικο σταυρό. Στο κάτω μέρος της σελίδας όπου βρίσκεται το σύμβολο αυτό, βρίσκονται τέσσερις γεωμετρικές μορφές. Σε μερικές απ’ αυτές αναφέρεται η Ε.Π.Μπ. η οποία τις πήρε από την αρχαία αυτή εικόνα. Είναι πολύ γνωστές αλλά σπάνια εφαρμόζονται από τους εσωτεριστές στο δημιουργικό έργο. Είναι ο κύβος, ο πεντάκτινος αστέρας, ο εξάκτινος αστέρας και το οκτάεδρο διαμάντι, που υπερτίθενται το ένα στο άλλο. Αποτελούν συνεπώς τη βάση του συμβόλου. Η Ε.Π.Μπ. αναφέρεται επίσης στο σημείο, τη γραμμή και τον κύκλο, αλλά αυτά, μαζί με το τρίγωνο, εφαρμόσθηκαν εξωτερικά στη Θεότητα και το εκδηλωμένο σύμπαν. Αργότερα οι άλλες μορφές θα εφαρμοσθούν επίσης στο Θεό και τον άνθρωπο, με εξωτερική έννοια. Αλλά αυτό θα γίνει μόνο όταν οι αλήθειες της Προαιώνιας Σοφίας αναγνωρισθούν παγκόσμια. Οι νόμοι της σκέψης είναι οι νόμοι της δημιουργίας και ολόκληρο το δημιουργικό έργο διεξάγεται στο αιθερικό επίπεδο. Αυτό αποτελεί πρακτικά μια δεύτερη φόρμουλα. Ο Δημιουργός του ηλιακού συστήματος περιορίζει την προσοχή του στο έργο που εκτελείται σ’ ό,τι ονομάζουμε τα τέσσερα ανώτερα πεδία του συστήματός μας. Τα κατώτερα τρία, που απαρτίζουν το κοσμικό πυκνό φυσικό πεδίο, έχουν τη φύση καταστάλαξης. Είναι αντικειμενικά, επειδή η ύλη του χώρου ανταποκρίνεται ή προσελκύεται από τη δυναμικότητα των τεσσάρων ανώτερων αιθερικών κραδασμών. Αυτοί με τη σειρά τους ελαύνονται ή παρασύρονται σε δραστηριότητα από τη δυναμική κρούση της θείας σκέψης. Υπάρχει μια παρόμοια διαδικασία όσον αφορά τον άνθρωπο. Μόλις ο άνθρωπος γίνει στοχαστής και μπορεί να διατυπώνει τη σκέψη του, να επιθυμεί την εκδήλωσή της και να ενεργοποιεί “με αναγνώριση” τους τέσσερις αιθέρες, η πυκνή φυσική εκδήλωση είναι αναπόφευκτη. Θα προσελκύει με την πρανική του ενέργεια, που θα χρωματίζεται από επιθυμία υψηλή ή χαμηλή και θα εμψυχώνεται από τη δυναμικότητα της σκέψης του, τόσο μέρος της ανταποκριτικής ύλης του χώρου όσο χρειάζεται για να δώσει σώμα στη μορφή του. Μεγάλο μέρος όλων αυτών εξετάζει η Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός κι επειδή οι Οδηγίες αυτές αποσκοπούν να ασχοληθούν με την εσώτερη ανάπτυξη του ζηλωτή, δε θα προωθήσω περαιτέρω αυτές τις ιδέες παρά θα προφητεύσω ότι σε πενήντα χρόνια η αληθινή σημασία των κατασταλάξεων θ’ απορροφά την προσοχή των επιστημόνων. Οι σπουδαστές του αποκρυφισμού καλά θα κάνουν να σκεφθούν προσεκτικά το ζήτημα. Μπορεί να προσεγγισθεί με δύο τρόπους. Έχουμε πρώτα απ’ όλα τη μελέτη του αντικειμενικού κόσμου στον οποίο βρίσκεται ο ζηλωτής ατομικά. Θα χρειασθεί να εξετάσει το γεγονός ότι το σώμα εκδήλωσής του είναι μια καταστάλαξη, ότι είναι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

400

αποτέλεσμα της δυναμικής σκέψης και επιθυμίας του και της από μέρους του “αναγνώρισης” των τεσσάρων αιθέρων. Θα χρειασθεί να καταλάβει ότι αυτή η μορφή που δημιούργησε θα διαρκεί τόσο καιρό όσο η δυναμική ισχύς της σκέψης του θα τη συγκρατεί κι ότι θα διασκορπισθεί όταν ο ίδιος (μιλώντας αποκρυφιστικά) “αποσύρει το βλέμμα του”. Θα χρειασθεί να εξετάσει επίσης ότι το περιβάλλον του είναι αποτέλεσμα του έργου ενός συνόλου ομαδικών στοχαστών – μιας ομάδας στην οποία ανήκει. Η έννοια αυτή μπορεί ν’ ανιχνευθεί από την οικογενειακή ομάδα μέχρι την ομάδα των εγώ τα οποία αλληλοσυνδεόμενα στενά σχηματίζουν μια ομάδα στο ανώτερο επίπεδο του νοητικού πεδίου, μέχρι και τους επτά μείζονες στοχαστές του σύμπαντος, τους Κυρίους των επτά ακτίνων. Αυτοί οι επτά με τη σειρά τους παρασύρονται σε δραστηριότητα από τους τρεις υπέρτατους εργάτες της μαγείας, την εκδηλωμένη Τριάδα. Αυτοί οι Τρεις στην κατάλληλη πορεία θ’ αναγνωρισθεί ότι ανταποκρίνονται στη σκέψη του Ενός Δημιουργού, του Ανεκδήλωτου Λόγου. Η λέξη “αναγνώριση” είναι μια απ’ τις πιο σπουδαίες στη γλώσσα του αποκρυφισμού και κρατά το κλειδί του μυστηρίου του Όντος. Σχετίζεται με την καρμική δραστηριότητα και απ’ αυτή εξαρτώνται οι Κύριοι του Χρόνου και του Χώρου. Είναι δύσκολο να το διασαφηνίσω με απλούς όρους, αλλά μπορεί να ειπωθεί ότι το πρόβλημα του ίδιου του Θεού συνίσταται σε τούτο, ότι πρέπει να εκδηλώσει μια τριπλή αναγνώριση: 1. Αναγνώριση του παρελθόντος, που αναγκαστικά συνεπάγεται την αναγνώριση εκείνης της ύλης του χώρου η οποία δια της παλιάς συνάφειας χρωματίσθηκε ήδη με σκέψη και σκοπό. 2. Αναγνώριση των τεσσάρων βαθμίδων ζωών οι οποίες πάλι μέσω παλιάς συνάφειας είναι ικανές ν’ ανταποκρίνονται στη νέα Του σκέψη για το παρόν και μπορούν συνεπώς να εκτελούν τα σχέδια Του και να εργάζονται σε σύμπραξη μαζί Του. Υποτάσσουν τους ατομικούς τους σκοπούς στο ένα θείο σχέδιο. 3. Αναγνώριση του αντικειμενικού σκοπού που υφίσταται στο Νου Του. Αυτό με τη σειρά του καθιστά αναγκαία την αποκλειστική εστίαση στο στόχο και τη διατήρηση του σκοπού άθικτου σ’ όλη τη διάρκεια των περιπετειών του δημιουργικού έργου και παρά τη δυναμικότητα των πολλών θείων Στοχαστών που προσελκύσθηκαν σ’ Αυτόν από την ομοιότητα της ιδέας. Είναι μάταιο να επιχειρήσω ν’ αποφύγω τη χρήση προσωπικών αντωνυμιών, όταν μιλώ εικονικά και συμβολικά. Αν ο σπουδαστής έχει κατά νου ότι η προσπάθεια ν’ αναγάγουμε τις κοσμικές αρχές και έννοιες σε λέξεις είναι καθαυτή γελοία κι ότι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να παρουσιάσω μια εικόνα, τότε δε θα προκύψει καμιά ζημιά. Αλλά οι εικόνες μεταβάλλονται καθώς η εξέλιξη ακολουθεί το δρόμο της και η σημερινή εικόνα σε μια μεταγενέστερη εποχή δε θα θεωρείται καλύτερη από μια παιδική μουντζούρα. Τότε θα παρουσιασθεί μια νέα εικόνα, πιο απλή και πιο αρμονική και πιο όμορφη μέχρι κι αυτή με τη σειρά της θεωρηθεί ανεπαρκής. Οι ίδιες αναγνωρίσεις σε μικρότερη κλίμακα διέπουν τις δραστηριότητες του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

401

ηλιακού Αγγέλου καθώς προχωρεί στο έργο της ενσάρκωσης και της εκδήλωσης στο φυσικό πεδίο. Κι αυτός πρέπει με τη σειρά του ν’ αναγνωρίσει την ύλη των τριών πεδίων της ανθρώπινης έκφρασης, που είναι ήδη μέσω παλιάς συνάφειας χρωματισμένη με τον κραδασμό του· πρέπει ν’ αναγνωρίσει τις ομάδες των ζωών με τις οποίες είχε σχέση και με τις οποίες πρέπει πάλι να εργασθεί. Τέλος πρέπει σ’ ολόκληρο το μικροσκοπικό κύκλο μιας ενσάρκωσης να διατηρεί το σκοπό του σταθερό και να φροντίζει ώστε κάθε ζωή να προωθεί αυτό το σκοπό σε πληρέστερη εκδήλωση και ολοκλήρωση. Το έργο του ανθρώπινου όντος καθώς επιχειρεί να γίνει δημιουργικός στοχαστής βρίσκεται επίσης σε ανάλογες γραμμές. Το δημιουργικό έργο του θα είναι επιτυχές αν μπορέσει να αναγνωρίσει τη ροπή του νου του, όπως η ροπή αυτή προβάλλει μέσω των τωρινών ενδιαφερόντων του, γιατί αυτά έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν. Θα είναι επιτυχές αν μπορέσει ν’ αναγνωρίσει τον κραδασμό της ομάδας των ζωών σύμφωνα με τη σκέψη των οποίων πρέπει να προχωρήσει το δημιουργικό του έργο, γιατί αντίθετα με τη Θεότητα του ηλιακού συστήματος, δεν μπορεί να εργασθεί μόνος και μοναχικά. Και ποιος άραγε θα πει αν στις μείζονες εκείνες σφαίρες ύπαρξης, στις οποίες η Θεότητά μας παίζει το ρόλο Της, είναι περισσότερο ελεύθερη από κοσμικές ομαδικές επιδράσεις απ’ ό,τι είναι το ανθρώπινο άτομο από την εντύπωση των παρωθήσεων του περιβάλλοντός του; Πρέπει ν’ αναγνωρίσει το σκοπό για τον οποίο θεώρησε συνετό να δομήσει μια σκεπτομορφή και πρέπει να διατηρήσει αυτό το σκοπό σταθερό και ανεπηρέαστο σε ολόκληρη την περίοδο της αντικειμενικότητας. Αυτό το ονομάζουμε προσηλωμένη προσοχή και το δημιουργικό αυτό έργο είναι ένας από τους μη αναγνωρισμένους προς το παρόν στόχους της διαλογιστικής διαδικασίας. Μέχρι τώρα η έμφαση δινόταν στην επίτευξη μιας εστιασμένης προσοχής και στην ανάγκη, όταν επιτυγχανόταν, να γίνει επαφή με την ψυχή, τον πνευματικό στοχαστή. Αλλά οι μεταγενέστερες δεκαετίες θα δουν να προβάλλει μια τεχνική της δημιουργίας. Όταν ψυχή, νους και εγκέφαλος ενοποιηθούν κι επιτευχθεί ευχέρεια στην ενοποίηση, θα δοθούν πρόσθετες οδηγίες για τη δημιουργική τέχνη. Ο διαλογισμός είναι το πρώτο βασικό μάθημα που δίνεται όταν οι άνθρωποι αποκτήσουν την ικανότητα να λειτουργούν στο νοητικό πεδίο. Κατά το μεγάλο κύκλο του τροχού της επαναγέννησης “η ιδέα του ηλιακού Αγγέλου επιτυγχάνει συγκεκριμένη σύμπηξη”. (Κοσμικό Πυρ, σελ. 1024.) Κάθε ζωή βλέπει να διευκρινίζεται ο αρχικός σκοπός κι ο χρόνος είναι κυριολεκτικά το μήκος μιας σκέψης. Η ίδια βασική αυτή αλήθεια υπόκειται στη δημιουργία όλων των μορφών στο φυσικό πεδίο, είτε πρόκειται για τη σκεπτομορφή που ενσωματώνει την επείγουσα επιθυμία ενός ανθρώπου για κάποιο ιδιοτελές απόκτημα, είτε για εκείνη τη σκεπτομορφή που ονομάζουμε ομάδα ή οργάνωση και η οποία εμψυχώνεται από ανιδιοτελή σκοπό κι ενσωματώνει τη μέθοδο κάποιου μαθητή για τη βοήθεια της ανθρωπότητας. Υπόκειται στο ομαδικό έργο, θεωρώντας την ομάδα σαν οντότητα. Αν μια ομάδα μπορούσε να εκτιμήσει τη δύναμη αυτού του γεγονότος και να “αναγνωρίσει” την ευκαιρία της, θα μπορούσε με την προσηλωμένη της σταθερότητα σκοπού και την εστιασμένη προσοχή

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

402

της στον πνευματικό αντικειμενικό σκοπό να επιτελέσει θαύματα στη σωτηρία του κόσμου. Καλώ εδώ όσους διαβάζουν αυτά τα λόγια να επαναφιερωθούν και να αναγνωρίσουν την ευκαιρία που έχουν για μια ενωμένη προσπάθεια στην παγκόσμια χρησιμότητα. Θα ήταν εδώ χρήσιμο αν διατύπωνα τελείως απλά τις απαιτήσεις που χρειάζονται για να επιφέρουν την εκδήλωση του ατομικού πνευματικού σκοπού ή του ομαδικού πνευματικού σκοπού. Αυτές μπορούν να συνοψισθούν σε τρεις λέξεις: 1. Δύναμη. 2. Απόσπαση. 3. Μη-επίκριση. Τόσο συχνά χρησιμοποιούνται απλές λέξεις κι εξαιτίας της καθημερινής τους έννοιας η αληθινή σημασία και η εσωτερική τους αξία χάνονται. Ας σας δώσω μερικές σκέψεις για καθεμιά απ’ αυτές, με εφαρμογή μόνο στο δημιουργικό έργο της λευκής μαγείας. Η δύναμη εξαρτάται στην έκφραση από δύο παράγοντες: α. Απλότητα σκοπού. β. Έλλειψη κωλυμάτων. Οι σπουδαστές θα έμεναν κατάπληκτοι αν μπορούσαν να δουν τα κίνητρά τους όπως τα βλέπουμε εμείς που καθοδηγούμε από την υποκειμενική πλευρά της εμπειρίας. Το μεικτό κίνητρο είναι παγκόσμιο. Το αγνό κίνητρο είναι σπάνιο κι εκεί όπου υπάρχει, παρατηρείται πάντα επιτυχία κι επίτευξη. Το αγνό αυτό κίνητρο μπορεί να είναι ολοκληρωτικά ιδιοτελές και προσωπικό, ή ανιδιοτελές και πνευματικό και στο ενδιάμεσο, όσον αφορά τους ζηλωτές, μπορεί να είναι ανάμεικτο σε ποικίλο βαθμό. Ανάλογη όμως με την αγνότητα της πρόθεσης και την απλότητα του σκοπού θα είναι και η δυναμικότητα. Ο Διδάσκαλος όλων των Διδασκάλων είπε, “Εάν ο οφθαλμός σου απλούς η, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται”. Αυτά τα λόγια που διακήρυξε μας δίνουν μια αρχή που υπόκειται σε κάθε δημιουργικό έργο και μπορούμε να συνδέσουμε την ιδέα που έντυσε με λέξεις με το σύμβολο που περιέγραψα νωρίτερα σ’ αυτή την Πραγματεία. Δύναμη, φως, ζωτικότητα και εκδήλωση! Τέτοια είναι η αληθινή διαδικασία. Είναι λοιπόν φανερό γιατί η εκδηλωμένη μονάδα, ο άνθρωπος, προτρέπεται να είναι ζωτικός στην έρευνά του και να καλλιεργεί την έφεσή του. Όταν η έφεση αυτή είναι αρκετά ισχυρή, παροτρύνεται τότε να αποκτήσει την ικανότητα να “συγκρατεί σταθερά το νου του στο φως”. Όταν μπορέσει να το κάνει, θα αποκτήσει δύναμη και θα διαθέτει τον απλούν εκείνο οφθαλμό που θα οδηγήσει στη δόξα της ενοικούσας θειότητας. Πριν λοιπόν κυριαρχήσει αυτή τη διαδικασία ανάπτυξης, δεν μπορούν να του εμπιστευθούν τη δύναμη. Η διαδικασία είναι ως εξής: O ζηλωτής ατομικά αρχίζει να εκδηλώνει κάπως ψυχικό σκοπό στη ζωή του στο φυσικό πεδίο. Μετουσιώνει την επιθυμία σε έφεση και η έφεση αυτή είναι ζωτική και πραγματική. Μαθαίνει την έννοια του φωτός. Όταν κυριαρχήσει την τεχνική του διαλογισμού (και μ’ αυτή ασχολούνται επί του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

403

παρόντος ορισμένες υφιστάμενες σχολές), μπορεί να προχωρήσει στο χειρισμό της δύναμης, επειδή θα έχει μάθει να λειτουργεί σαν θείος Στοχαστής. Είναι πια συνεργάσιμος και βρίσκεται σ’ επαφή με το θείο Σκοπό. Όπως όμως ξέρουν όλοι οι αληθινοί σπουδαστές, ο αριθμός των κωλυμάτων είναι λεγεών. Τα εμπόδια και τα προσκόμματα αφθονούν. Η απλότητα του σκοπού μπορεί περιστασιακά να γίνει αντιληπτή σε υψηλές στιγμές, αλλά δεν είναι πάντοτε μαζί μας. Υπάρχουν τα εμπόδια της φυσικής φύσης, της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος, του χαρακτήρα, του χρόνου και των συνθηκών, του παγκόσμιου κάρμα καθώς και του ατομικού κάρμα. Τι γίνεται τότε; Έχω μόνο μια λέξη να πω κι αυτή είναι, επιμένετε. Η αποτυχία ποτέ δεν εμποδίζει την επιτυχία. Οι δυσκολίες αναπτύσσουν την ισχύ της ψυχής. Το μυστικό της επιτυχίας είναι να στέκουμε πάντοτε σταθεροί και να είμαστε απρόσωποι. Η δεύτερη απαίτηση είναι η απόσπαση. Ο εργάτης της λευκής μαγείας πρέπει να μένει ελεύθερος όσο μπορεί από την ταύτιση με ό,τι δημιούργησε ή επιχείρησε να δημιουργήσει. Για όλους τους ζηλωτές το μυστικό είναι να καλλιεργήσουν τη στάση του θεατή και του σιωπηλού παρατηρητή και ας τονίσω τη λέξη σιωπηλός. Μεγάλο μέρος του αληθινού μαγικού έργου καταλήγει σ’ ένα τίποτε λόγω της αποτυχίας του εργάτη και δομητή της ύλης να τηρεί σιωπή. Με την πρόωρη ομιλία και την υπερβολική κουβέντα σκοτώνει εκείνο που επιχείρησε να δημιουργήσει, το παιδί της σκέψης του είναι θνησιγενές. Όλοι οι εργάτες στο πεδίο του κόσμου πρέπει ν’ αναγνωρίσουν την ανάγκη της σιωπηλής απόσπασης και το έργο ενώπιον κάθε σπουδαστή που διαβάζει αυτές τις Οδηγίες πρέπει να συνίσταται στην καλλιέργεια μιας αποσπασμένης στάσης. Είναι η νοητική απόσπαση που επιτρέπει στο στοχαστή να ενοικεί πάντα στον υψηλό και μυστικό τόπο κι απ’ αυτό το κέντρο της ειρήνης να εκτελεί γαλήνια και δυνατά το έργο που έταξε ενώπιόν του. Εργάζεται στον κόσμο των ανθρώπων· αγαπά και παρηγορεί και υπηρετεί· δε δίνει προσοχή στις συμπάθειες και αντιπάθειες της προσωπικότητάς του, ούτε στις προκαταλήψεις και προσκολλήσεις του· στέκει σαν βράχος δύναμης και σαν ένα δυνατό χέρι στο σκοτάδι για όλους όσους συναντά. Η καλλιέργεια μιας αποσπασμένης στάσης προσωπικά, με μια προσκολλημένη στάση πνευματικά, θ’ αποκόψει τις καθαυτές ρίζες της ζωής ενός ανθρώπου· αλλά θ’ αποδώσει στο χιλιαπλάσιο για όλα όσα αποκόπτει. Πολλά γράφηκαν για την προσκόλληση και την ανάγκη ανάπτυξης της απόσπασης. Θα παρακαλούσα όλους τους σπουδαστές, στην επείγουσα ανάγκη της τωρινής κατάστασης, ν’ αφήσουν το διάβασμα και την εφεσιακή σκέψη γι’ αυτή και ν’ αρχίσουν να την εφαρμόζουν και να την καταδεικνύουν. Η μη-επίκριση είναι η τρίτη απαίτηση. Τι άραγε να πω γι’ αυτή; Γιατί θεωρείται σαν τόσο βασική απαίτηση; Επειδή η επίκριση (η ανάλυση και συνεπώς η χωριστικότητα) είναι το εξέχον χαρακτηριστικό των νοητικών τύπων κι επίσης όλων των συντονισμένων προσωπικοτήτων. Επειδή η επίκριση είναι ένας δυναμικός παράγων στο να παρασύρει τη νοητική και συναισθηματική ουσία σε δραστηριότητα κι έτσι να προκαλεί ισχυρή εντύπωση στα εγκεφαλικά κύτταρα και να πραγματώνεται με λέξεις.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

404

Επειδή σε μια αιφνίδια έκρηξη επικριτικής σκέψης ολόκληρη η προσωπικότητα μπορεί να γαλβανισθεί σε δυναμικό συντονισμό, αλλά λανθασμένου είδους και με ολέθρια αποτελέσματα. Επειδή η επίκριση, όντας ικανότητα του κατώτερου νου, μπορεί να βλάψει και να πληγώσει και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει στο Δρόμο ενόσω προκαλεί πληγές και δίνει εν γνώσει του πόνο. Επειδή το έργο της λευκής μαγείας και η εκτέλεση του ιεραρχικού σκοπού συναντά βασικά εμπόδια στις υφιστάμενες σχέσεις μεταξύ των εργατών και των μαθητών του. Στην πίεση της τωρινής ευκαιρίας δεν υπάρχει χρόνος για εκδήλωση επίκρισης μεταξύ των εργατών. Εμποδίζουν ο ένας τον άλλο κι εμποδίζουν το έργο. Νιώθω την εποχή αυτή την αίσθηση μιας επείγουσας ανάγκης. Παροτρύνω όλους όσους διαβάζουν αυτές τις Οδηγίες να λησμονήσουν τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές τους και να παραβλέψουν τα εμπόδια της προσωπικότητας, που αναπόφευκτα υφίστανται μέσα τους και σ’ όλους όσους εργάζονται στο φυσικό πεδίο, δυσκολευόμενοι από την προσωπικότητα. Παροτρύνω όλους τους εργάτες να θυμούνται ότι η μέρα της ευκαιρίας είναι μαζί μας κι ότι έχει την προθεσμία της. Ο τωρινός αυτός τύπος ευκαιρίας δε θα διαρκέσει για πάντα. Η μικρότητα των ανθρώπινων προστριβών, οι αποτυχίες στην αλληλοκατανόησή τους, τα μικρά λάθη που έχουν τις ρίζες τους στην προσωπικότητα και είναι στο κάτω-κάτω εφήμερα, οι φιλοδοξίες και οι πλάνες πρέπει όλα να φύγουν. Αν οι εργάτες εφάρμοζαν την απόσπαση, γνωρίζοντας ότι ο Νόμος λειτουργεί κι ότι οι σκοποί του Θεού πρέπει να φτάσουν σ’ ένα ύστατο πέρας κι αν μάθαιναν να μην επικρίνουν ποτέ με τη σκέψη ή τα λόγια, η σωτηρία του κόσμου θα προχωρούσε γοργά και η νέα εποχή της αγάπης και της φώτισης θα εγκαινιαζόταν.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ Ο ήχος αυξάνει. Η ώρα του κινδύνου για τη θαρραλέα ψυχή πλησιάζει. Τα ύδατα δεν έβλαψαν το λευκό δημιουργό και τίποτε δε θα τον πνίξει ή θα τον καταβρέξει. Ο κίνδυνος από το πυρ και τη φλόγα τον απειλεί τώρα κι αμυδρά ακόμη φαίνεται ο καπνός που υψώνεται. Ας καλέσει πάλι μετά τον κύκλο της ειρήνης τον Ηλιακό Άγγελο. Τα Κέντρα και η Πράνα. Η Χρήση των Χεριών. Η Διάνυση του Δρόμου. Η Αφύπνιση των Κέντρων.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΝΑ Όσο περισσότερο προσεγγίζουμε με τη σκέψη μας στο φυσικό πεδίο, τόσο μεγαλύτερη δυσκολία δοκιμάζει ο μάγος, είτε είναι ο ηλιακός Άγγελος που ασχολείται με το μαγικό έργο της εκδήλωσης είτε ένας έμπειρος εργάτης του σχεδίου. Αυτό οφείλεται σε δύο αιτίες: 1. Στην αυτόματη ανταπόκριση της πυκνής φυσικής ύλης στην ουσία, έχοντας πάντα υπόψη ότι η ουσία είναι δύναμη. 2. Στους κινδύνους που συνοδεύουν το έργο με τα πυρά ή τις πράνα του Σύμπαντος. Ο τελευταίος αυτός κίνδυνος είναι εκείνος με τον οποίο ασχολείται ο Κανόνας XIV. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να ερμηνευθεί αυτός ο Κανόνας. Μπορούμε να μελετήσουμε το έργο του ηλιακού Αγγέλου καθώς προσεγγίζει το πυκνό φυσικό πεδίο για να λάβει ενσάρκωση κι έτσι φτάνει στο κρίσιμο εκείνο σημείο του δημιουργικού του έργου όπου το τριπλό περίβλημα βρίσκεται στο στάδιο στο οποίο πρέπει αναπόφευκτα και αναπόδραστα να έλθει σ’ επαφή με την υλική όψη. Είναι το στάδιο στη διάρκεια του οποίου, για να εκφράσουμε την αλήθεια με αποκρυφιστικούς όρους, καλείται κυριολεκτικά να “ντυθεί και να εξαφανισθεί στο φως της ημέρας”. Ο πνευματικός άνθρωπος καλύπτεται πια από ένα νοητικό ή πύρινο περίβλημα. Ντύθηκε “με μια υδάτινη καταχνιά”, που είναι ένας αρχαίος τρόπος αναφοράς στη μεγάλη πλάνη. Αυτός ο όρος δε μας μεταδίδει μόνο την έννοια της κατοχής ενός αστρικού ή υδάτινου σώματος, αλλά επίσης παρουσιάζει στο νου το αποτέλεσμα που το σώμα αυτό πρέπει να έχει στον κρυμμένο ηλιακό Άγγελο. Ο τελευταίος κοιτάζει προς τα έξω μέσα από το πυρ και μέσα από την καταχνιά και βλέπει παραμόρφωση και αντανάκλαση. Βλέπει αυτό που πρέπει να παραπλανήσει. Εκτός από το περίβλημα του πυρός και το περίβλημα της καταχνιάς ντύθηκε μ’ έναν εξωτερικό ιστό από στενά αλληλοσυνδεόμενα ρεύματα δύναμης. Αυτά συνιστούν το αιθερικό ή ζωτικό σώμα του που έχει τη φύση ιστού ή δικτύου ενεργειακών νάντις τα οποία στις δεκάδες χιλιάδες τους είναι συνυφασμένα και σχηματίζουν σ’ ορισμένες περιοχές του ενεργειακού αυτού σώματος διάφορα εστιακά σημεία δύναμης, απ’ τα οποία τα πιο σπουδαία είναι τα επτά κέντρα. Υπάρχουν όμως πολλά τέτοια εστιακά σημεία. Όταν ο ηλιακός Άγγελος προσλάβει αυτό το ένδυμα, φτάνει σ’ ένα τελικό στάδιο και πρέπει να φέρει το ηλιακό πυρ και το πυρ δια τριβής σε επαφή με τρία “αρχαιότατα πυρά”. Αυτά είναι τα πυρά της πυκνής φυσικής αντικειμενικής ύλης, ή των υλικών

εκείνων ενεργειακών μονάδων που καλύπτουμε κανονικά με τις λέξεις “αεριώδης, υγρός και πυκνός”, μια άνευ νοήματος φράση και χρήσιμη για μας μόνο για τη διδασκαλία της διαφοροποίησης. Αυτά τα τρία αρχαία πυρά είναι μια όψη του πυρός δια τριβής. Στο σημείο αυτό βρίσκεται η ώρα του κινδύνου για τη θαρραλέα ψυχή. Είναι η ώρα που η ψυχή πρέπει να ενοποιήσει το αιθερικό σώμα και το αεριώδες περικάλυμμα που είναι η ανώτατη όψη του πυκνού φυσικού περιβλήματος, του οργάνου της απτής οργανικής εκδήλωσης. Μπορούμε επίσης να μελετήσουμε αυτό τον Κανόνα από τη σκοπιά του μυημένου που ασχολείται με το χειρισμό των δυνάμεων και ο οποίος με τη δύναμη της σκέψης του μπορεί να έχει δημιουργήσει μια σκεπτομορφή. Αυτή τη σκεπτομορφή την έντυσε με ένα αστρικό ή επιθυμητικό περίβλημα που ζωογόνησε εσκεμμένα με την ενέργειά του και τώρα ζητά να της δώσει αντικειμενική ύπαρξη και να τη στείλει για να εκπληρώσει το σκοπό του και την πρόθεσή του. Η κρίσιμη στιγμή σε κάθε δημιουργικό έργο συναντάται πάντα σ’ αυτό το στάδιο. Είναι το στάδιο όπου η δονούμενη υποκειμενική μορφή πρέπει να προσελκύσει εκείνο το υλικό που θα την οργανώσει στο φυσικό πεδίο. Αυτό το γεγονός πρέπει να το θυμάστε, ανεξάρτητα τι επιδιώκει ο μάγος να καταστήσει αντικειμενικό. Αφορά εξίσου μια οργάνωση, μια ομάδα ή μια κοινωνία· μπορεί ν’ αναφέρεται στην υλοποίηση χρημάτων ή στο ντύσιμο ή εξωτερίκευση μιας ιδέας. Η στιγμή του κινδύνου για το μάγο έρχεται στο τελικό αυτό στάδιο. Φτάνει σ’ ένα σημείο λεπτής διάκρισης κι ο μάγος πρέπει πια να προχωρήσει με προσοχή. Πολλά καλά σχέδια αποτυγχάνουν να υλοποιηθούν κι ο λόγος βρίσκεται ακριβώς εδώ. Ένα σχέδιο είναι στο κάτω-κάτω μια ιδέα που αφέθηκε σε χρόνο και χώρο ν’ αναζητήσει μια μορφή και να κάνει το έργο της. Πολλές καταλήγουν σ’ ένα τίποτε επειδή ο δημιουργός τους ή ο δημιουργικός νους απ’ τον οποίο εκπορεύονται δεν κατανοεί την κρίσιμη αυτή περίοδο. Μια ορθή προσαρμογή δυνάμεων πρέπει να διευθετηθεί εδώ, έτσι ώστε να μη χρησιμοποιηθεί στο έργο υπερβολικά πολλή ενέργεια, ούτε υπερβολικά λίγη. Όταν αποδεσμευθεί υπερβολική ενέργεια με το μέσον του ζωτικού σώματος, τότε παράγεται πυρ όταν η αεριώδης ενέργεια του πυκνού φυσικού πεδίου έρθει σ’ επαφή με τη ζωτική αιθερική ενέργεια. Έτσι η εμβρυώδης μορφή καταστρέφεται. Όταν δεν υπάρχει αρκετή ενέργεια ή επαρκής έμμονη προσοχή κι όταν η σκέψη του μάγου ταλαντεύεται, τότε η ιδέα καταλήγει σ’ ένα τίποτε, τότε το βρέφος είναι θνησιγενές και τίποτε δε φτάνει σε αντικειμενική εκδήλωση. Αυτό έχει μια κυριολεκτική αντιστοιχία στο φυσικό πεδίο. Πολλά βρέφη είναι θνησιγενή για το λόγο ότι ο ηλιακός Άγγελος αμφιταλαντεύεται στην πρόθεσή του και δεν ενδιαφέρεται αρκετά. Πολλές λαμπρές ιδέες αποτυγχάνουν εξίσου να υλοποιηθούν ή δεν έχουν επίμονη ζώσα ύπαρξη “στο φως της ημέρας”, επειδή δεν υπήρχε αρκετή ενέργεια για να γεννήσει εκείνο το σπινθήρα της ζώσας φλόγας που πρέπει πάντα να καίει στο κέντρο όλων των μορφών. Ο κίνδυνος λοιπόν είναι διπλός: 1. Εκείνος της καταστροφής δια του πυρός, λόγω της δαπάνης υπερβολικής

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

409

ενέργειας και της πολύ βίαιης έκφρασης ενός σκοπού. 2. Εκείνος του θανάτου από έλλειψη ζωτικότητας και επειδή η “κατευθυνόμενη προσοχή” του μάγου δεν έχει αρκετή δύναμη και διάρκεια για να φέρει τη μορφή σε ύπαρξη. Ισχύει ο απόκρυφος νόμος ότι η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη. Μπορούμε να μελετήσουμε αυτό τον Κανόνα απ’ τη σκοπιά του ζηλωτή καθώς μαθαίνει να εργάζεται με την ενέργεια και τις δυνάμεις της φύσης, καθώς μαθαίνει τη σημασία και το σκοπό του ζωτικού σώματος κι αποκτά δύναμη στον έλεγχο των ζωτικών πυρών ή των πράνα του δικού του μικρού συστήματος. Μου φαίνεται ότι για τον ιδιαίτερο σκοπό μας αυτή η γραμμή προσέγγισης θα είχε τη μεγαλύτερη χρησιμότητα. Οι Οδηγίες αυτές προορίζονται για όσους έχουν συγκεκριμένο ενδιαφέρον για το δρόμο της απελευθέρωσης απ’ τη μορφή κι επιδιώκουν να προετοιμασθούν για να συνεργασθούν με τη Μεγάλη Λευκή Στοά. Μαθαίνουν τα πρώτα βήματα του μαγικού έργου και γι’ αυτούς συνεπώς κάποια κατανόηση των πυρών και των ενεργειών με τις οποίες πρέπει να εργασθούν, έχει πρωταρχική σημασία. Θα περιορίσουμε λοιπόν την προσοχή μας σ’ αυτή τη φάση του μεγάλου έργου και δε θα εξετάσουμε το έργο της ψυχής καθώς λαμβάνει ενσάρκωση κι εκδηλώνεται αντικειμενικά μέσω κάποιας μορφής, ούτε το έργο των μυημένων καθώς δρουν σαν δημιουργικοί μάγοι κάτω από ομαδική παρώθηση και με νοήμονα κατανόηση του εξελικτικού σχεδίου. Οι Οδηγίες αποσκοπούν να είναι πρακτικές και να μεταδώσουν τη διδασκαλία που χρειάζονται εκείνοι οι σπουδαστές οι οποίοι μπορούν να διαβάζουν μεταξύ των γραμμών και αναπτύσσουν την ικανότητα να βλέπουν την εσωτερική έννοια πίσω από τα καλύμματα και τις εξωτερικές μορφές. Πρόκειται να εξετάσουμε τώρα τις πράνα και θα ήθελα να παραθέσω εδώ μερικές παραγράφους απ’ Το Φως της Ψυχής, οι οποίες μας δίνουν μια περιγραφή αυτών των πράνα. Στο Βιβλίο II, Σούτρα 39, βρίσκουμε ότι υπάρχουν πέντε όψεις της πράνα, που λειτουργούν δια του αιθερικού ή ζωτικού σώματος κι επομένως απαρτίζουν το σύνολό του: “Η πράνα είναι πενταπλή στην εκδήλωσή της, αντιστοιχώντας έτσι με τις πέντε καταστάσεις του νου, την πέμπτη αρχή και τις πέντε τροποποιήσεις της σκεπτόμενης αρχής. Η πράνα στο ηλιακό σύστημα παρουσιάζεται σαν οι πέντε μεγάλες καταστάσεις ενέργειας, τις οποίες ονομάζουμε πεδία, το μέσον της συνείδησης… Οι πέντε διαφοροποιήσεις της πράνα στο ανθρώπινο σώμα είναι: “1. Πράνα που εκτείνεται από τη μύτη στην καρδιά κι έχει ειδική σχέση με το στόμα και την ομιλία, την καρδιά και τους πνεύμονες. “2. Σαμάνα που εκτείνεται από την καρδιά στο ηλιακό πλέγμα· αφορά την τροφή και τη θρέψη του σώματος με την τροφή και το ποτό κι έχει ειδική σχέση με το στομάχι. “3. Απάνα που ελέγχει από το ηλιακό πλέγμα μέχρι τα πέλματα των ποδιών· αφορά τα όργανα της απέκκρισης, της αποβολής και της γέννησης, έχοντας έτσι ειδική σχέση με τα όργανα αναπαραγωγής και απέκκρισης. “4. Ουπάνα που απαντάται μεταξύ της μύτης και της κορυφής της κεφαλής· έχει ειδική σχέση με τον εγκέφαλο, τη μύτη και τα μάτια κι όταν ελέγχεται κατάλληλα, επιφέρει το συντονισμό των ζωτικών αέρων και τον ορθό χειρισμό τους. “5. Βυάνα είναι ο όρος που δίνεται στο σύνολο της πρανικής ενέργειας καθώς διανέμεται ομαλά σ’ όλο το σώμα. Όργανά της είναι οι χιλιάδες των νάντις ή νεύρων που βρίσκονται στο σώμα κι έχει

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

410

μια ιδιάζουσα συγκεκριμένη σχέση με τους αγωγούς του αίματος, τις φλέβες και τις αρτηρίες.” (σελ. 329-330.) “Το αιθερικό σώμα είναι το δυναμικό ή ζωτικό σώμα και διαπερνά κάθε μέρος του πυκνού φορέα. Είναι το υπόβαθρο, η αληθινή ουσία του φυσικού σώματος. Ανάλογα με τη φύση της δύναμης που εμψυχώνει το αιθερικό σώμα, ανάλογα με τη δραστηριότητα αυτής της δύναμης στο αιθερικό σώμα, ανάλογα με τη ζωντάνια ή την αδράνεια των πιο σπουδαίων μερών του αιθερικού σώματος (των κέντρων στη σπονδυλική στήλη), θα είναι και η αντίστοιχη δραστηριότητα του φυσικού σώματος. Παρόμοια και συμβολικά, ανάλογα με την πληρότητα του αναπνευστικού μηχανισμού και ανάλογα με την ικανότητα αυτού του μηχανισμού να οξυγονώνει και να καθαρίζει το αίμα, θα είναι και η υγεία ή η πληρότητα του πυκνού φυσικού σώματος.” (σελ. 218-219.)

Συναντούμε επίσης τη δήλωση ότι οι δυνάμεις που απαρτίζουν το ζωτικό σώμα ή οι διάφορες πράνα από τις οποίες έχει κατασκευασθεί, εκπορεύονται: “α. Απ’ την πλανητική αύρα. Στην περίπτωση αυτή είναι πλανητική πράνα κι έτσι αφορά κυρίως τη σπλήνα και την υγεία του φυσικού σώματος. “β. Απ’ τον αστρικό κόσμο μέσω του αστρικού σώματος. Είναι καθαρά καμική ή επιθυμητική δύναμη κι επηρεάζει πρωτίστως τα κέντρα κάτω από το διάφραγμα. “γ. Απ’ τον παγκόσμιο νου ή μανασική δύναμη. Είναι κυρίως δύναμη της σκέψης και κατευθύνεται στο κέντρο του λαιμού. “δ. Απ’ το ίδιο το εγώ, διεγείροντας κυρίως το κεφαλικό και το καρδιακό κέντρο.” (σελ. 220.)

Διαβάζουμε επίσης ότι “οι περισσότεροι άνθρωποι δέχονται δύναμη μόνο από το φυσικό και το αστρικό πεδίο, αλλά οι μαθητές δέχονται επίσης δύναμη από τα νοητικά και εγωικά επίπεδα”. Τέλος διαβάζουμε: “Θα βοηθούσε το σπουδαστή αν αντιλαμβανόταν ότι ο ορθός έλεγχος της πράνα συνεπάγεται την αναγνώριση ότι η ενέργεια είναι το άθροισμα της ύπαρξης και της εκδήλωσης κι ότι τα τρία κατώτερα σώματα είναι ενεργειακά σώματα που το καθένα τους αποτελεί φορέα για τον ανώτερο τύπο ενέργειας και τα ίδια είναι διαβιβαστές ενέργειας. Οι ενέργειες του κατώτερου ανθρώπου είναι ενέργειες της τρίτης όψης, της όψης Άγιο Πνεύμα ή Βράχμα. Η ενέργεια του πνευματικού ανθρώπου είναι εκείνη της δεύτερης όψης, της Χριστικής δύναμης ή βούδδι. Ο αντικειμενικός σκοπός της εξέλιξης στην ανθρώπινη οικογένεια είναι να φέρει τη Χριστική αυτή δύναμη, την αρχή του βούδδι, σε πλήρη εκδήλωση στο φυσικό πεδίο κι αυτό με τη χρήση του κατώτερου τριπλού περιβλήματος.” (σελ. 227.)

Αυτό δίνει μια γενική εικόνα του θέματος που εξετάζουμε και μας δίνει τα στοιχειώδη γεγονότα πάνω στα οποία πρέπει να βασίσουμε όλες τις σκέψεις μας. Καθώς λοιπόν μελετούμε τα παραπάνω, είναι προφανές ότι ο ζηλωτής έχει να κάνει τρία πράγματα: Πρώτο, πρέπει να μάθει τη φύση των ενεργειών ή των πράνα που έφεραν τη μαγική του δημιουργία, το φυσικό σώμα, σε εκδήλωση και το διατηρούν σε τέτοια κατάσταση ώστε να μπορεί ή να μην μπορεί να επιτύχει γρήγορα τον αντικειμενικό σκοπό της ψυχής του. Το μάθημα αυτό συνεπάγεται: α. Την απόκτηση της γνώσης εκείνων των δυνάμεων που είναι ιδιαίτερα δυναμικές στη ζωή του και φαίνεται να κατευθύνουν τις δραστηριότητές του. Αυτή θα του δώσει τη γνώση σχετικά με ποια κέντρα του αιθερικού του σώματος είναι

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

411

αφυπνισμένα και ποια υπνώττουν. Αυτό πρέπει να το συλλάβουν όλοι οι ζηλωτές πριν μπορέσουν πραγματικά να προσηλωθούν στην πραγματική εκγύμναση για τη μαθητεία. β. Τη σύλληψη της σχέσης μεταξύ εκείνων των δυνάμεων της φύσης τις οποίες οικειοποιήθηκε για δική του χρήση και οι οποίες συνιστούν το άθροισμα των προσωπικών, νοητικών, αισθαντικών και ζωτικών ενεργειών του και των ίδιων αυτών δυνάμεων όπως συναντώνται στο φυσικό κόσμο και διέπουν την εκδήλωση του Μακρόκοσμου. γ. Τη γνώση να εργάζεται με τις ενέργειες αυτές μ’ ένα νοήμονα τρόπο προκειμένου να επιφέρει τρία πράγματα: Μια αρμονική συνεργασία με το δικό του ηλιακό Άγγελο, έτσι ώστε η ηλιακή δύναμη να μπορέσει να επιβάλει το ρυθμό της στις σεληνιακές δυνάμεις. Μια νοήμονα ανταπόκριση και σύνδεση με τον όμιλο των Παγκόσμιων Υπηρετών οι οποίοι σε κάθε δεδομένη εποχή αναλαμβάνουν το έργο της διεύθυνσης, με τη δύναμη της σκέψης, των δυνάμεων της φύσης κι έτσι της καθοδήγησης ολόκληρου του δημιουργικού σώματος πάνω στη γραμμή της θείας πρόθεσης. Τη δημιουργία στο φυσικό πεδίο μιας προσωπικότητας επαρκούς για το δημιουργικό της έργο και ικανής για εκείνες τις μορφές δραστηριότητας που εκπορεύονται απ’ το νου και οι οποίες θα του επιτρέψουν να προωθήσει το έργο των κατευθυντήριων πρακτόρων. Δεύτερο, μάθετε να ζείτε σαν ψυχές και συνεπώς ελεύθεροι απ’ την ταύτιση με τη σωματική φύση. Αυτό επιφέρει τρία πράγματα: α. Την ικανότητα ν’ αποσύρεσθε στην κεφαλική συνείδηση και απ’ τον υψηλό αυτό τόπο να κατευθύνετε τη ζωή του προσωπικού εαυτού. β. Τη δύναμη να διαβιβάζετε από τα διάφορα κέντρα του σώματος τις συμπαντικές εκείνες δυνάμεις και ενέργειες που χρειάζονται για το παγκόσμιο έργο. Αυτή πρέπει να γίνει συνειδητά και με πλήρη επίγνωση της πηγής από την οποία προέρχονται, του τρόπου της δραστηριότητάς τους και του σκοπού για τον οποίο πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Συνεπάγεται ακόμη την κατανόηση του ποια δύναμη σχετίζεται με ένα κέντρο. Συνεπάγεται επομένως την ανάγκη ν’ αναπτύξουμε τα κέντρα, να τα φέρουμε σε κατάσταση δυναμικότητας και να τα εναρμονίσουμε σ’ έναν ενοποιημένο ρυθμό. γ. Την ικανότητα συνεπώς να εργάζεσθε κατά βούληση διαμέσου οποιουδήποτε ιδιαίτερου κέντρου. Αυτό είναι εφικτό μόνο όταν η ψυχή μπορεί να ενοικεί σαν Κυβερνήτης πάνω στο “θρόνο μεταξύ των οφρύων” κι όταν το πυρ της Κουνταλίνι υψωθεί, όπως ονομάζεται αποκρυφιστικά. Το πυρ αυτό πρέπει να περάσει δια της σπονδυλικής στήλης και να κατακάψει το δρόμο του δια του ιστού που χωρίζει το ένα κέντρο από το άλλο πάνω στη “Χρυσή Ράβδο Ισχύος”. Τρίτο, μάθετε να μελετάτε τις αντιδράσεις πάνω στους άλλους της οποιασδήποτε

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

412

ενέργειας που κάποιος δια της προσωπικότητάς του μπορεί να εκφράζει, ή αν είναι μυημένος κι επομένως συνειδητός εργάτης του Σχεδίου, μπορεί να είναι προνόμιο του να χρησιμοποιεί ή να διαβιβάζει. Δια της προσεκτικής μελέτης του προσωπικού του “αποτελέσματος” στους συνανθρώπους του, καθώς ζει ανάμεσά τους και καθώς σκέφτεται, μιλά και δρα, μαθαίνει τη φύση εκείνου του τύπου δύναμης που μπορεί να ρέει μέσα απ’ αυτόν. Μπορεί συνεπώς να οδηγηθεί στην κατανόηση του τύπου της, της ποιότητάς της, της ισχύος της και της ταχύτητάς της. Οι τέσσερις αυτές λέξεις απαιτούν εξέταση και διευκρίνιση. Α. Ο τύπος της δύναμης όπως χρησιμοποιείται από το ζηλωτή, θα του δείξει την εκπορευτική πηγή της και η μελέτη της θ’ αρχίσει να του υποδηλώνει την Οντότητα απ’ την οποία εκπορεύθηκε. Η γνώση του τύπου απαντά στο ερώτημα: Σε ποια γραμμή ενέργειας και σε ποια ακτίνα βρίσκεται αυτή η δύναμη; Μια στενή παρατήρηση σ’ αυτή την όψη του έργου θα υποδείξει σύντομα στο ζηλωτή: 1. Σε ποιο πεδίο μπορεί ο ίδιος να εργάζεται, 2. Τη φύση της ακτίνας του, εγωικής ακτίνας και ακτίνας προσωπικότητας. Μόνο ο μυημένος του τρίτου βαθμού μπορεί να διακριβώσει την εναδική ακτίνα του, 3. Το ιδιαίτερο τάττβα που μπορεί να ενέχεται, 4. Το κέντρο δια του οποίου μπορεί να διαβιβάζει τη δύναμη. Είναι λοιπόν φανερό ότι η μελέτη των τύπων της ενέργειας έχει πρακτική χρησιμότητα και τείνει να μην αφήνει ανέγγιχτο κανένα τμήμα της φύσης του ζηλωτή. Αναλογισθείτε για λίγο τα μαθήματα που μπορεί να μάθει ο άνθρωπος ο οποίος υποβάλλει την ενέργεια που χρησιμοποιεί στην προφορική έκφραση, για παράδειγμα, στη διερεύνηση του Εσώτερου Κυβερνήτη και ο οποίος – έχοντας μιλήσει ή έχοντας συμμετάσχει στο πάρε-δώσε της καθημερινής ζωής – θέτει στον εαυτό του τα ερωτήματα: Ποιος ήταν ο τύπος της ενέργειας που χρησιμοποίησα στην ομιλία μου σήμερα; Ποια ήταν η δύναμη που δαπάνησα στις επαφές μου με τους συνανθρώπους μου; Μου ζητάς αν μπορώ να στο διευκρινίσω; Ας επιχειρήσω να το κάνω κι έτσι ν’ απλουστεύσω αυτό που θεωρείται συχνά τόσο δυσνόητο και δύσκολο. Ας ερευνήσει ο σπουδαστής κατά πόσο η θέση που τήρησε νοητικά και κατά πόσο τα λόγια που είπε σε κάθε ιδιαίτερη περίσταση παρακινήθηκαν απ’ την επιθυμία να επιβάλει τη θέλησή του στους ακροατές του. Αυτή η επιβολή της θέλησής του θα μπορούσε να είναι ορθή ή εσφαλμένη. Αν ήταν ορθή, σημαίνει ότι μιλούσε κάτω από την ώθηση της πνευματικής του θέλησης, ότι τα λόγια του ήταν σύμφωνα με τον ψυχικό σκοπό και πρόθεση κι ότι διέπονταν από αγάπη κι επομένως ήταν εποικοδομητικά, χρήσιμα και θεραπευτικά. Η στάση του θα ήταν εκείνη της απόσπασης και δε θα είχε καμιά επιθυμία να αιχμαλωτίσει το νου του αδελφού του. Αλλά αν τα λόγια του παρακινούνταν από την προσωπική θέληση και την επιθυμία να επιβάλει τις ιδέες του στους άλλους ανθρώπους κι έτσι να προβληθεί μπροστά τους ή να τους αναγκάσει να συμφωνήσουν με τα συμπεράσματά του, η μέθοδός του θα ήταν τότε καταστρεπτική, κυριαρχική, επιθετική, διαπληκτική, βίαιη, απρεπής ή ευερέθιστη, ανάλογα με τις ροπές και τάσεις της προσωπικότητάς του. Θα υποδείκνυε την ορθή ή μη ορθή χρήση της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

413

πρώτης ακτινικής δύναμης. Αν ο τύπος δύναμης που χειρίζεται είναι εκείνος της δεύτερης ακτίνας, μπορεί να τον υποβάλει σε παρόμοια ανάλυση. Θα διαπιστώσει τότε ότι βασίζεται στην ομαδική αγάπη, υπηρεσία και συμπόνια, ή στον ιδιοτελή πόθο να είναι αρεστός, στο συναίσθημα και στην προσκόλληση. Τα λόγια του θα του το υποδείξουν αν τα μελετήσει προσεκτικά. Παρόμοια, αν χρησιμοποιεί τρίτη ακτινική δύναμη με προσωπικό τρόπο, θα είναι ύπουλος στις συναλλαγές του, πανούργος και ελισσόμενος στα επιχειρήματά του, χρησιμοποιώντας πονηριά στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του, ή θα είναι ένας παρεμβατικός πολυπράγμων, εμπλεκόμενος ενεργά στο χειρισμό του κόσμου, διευθύνοντας τις ζωές των άλλων ανθρώπων για λογαριασμό τους, ή αρπάζοντας τόσο σφικτά τα ηνία της διακυβέρνησης για το προσωπικό του συμφέρον ώστε θα θυσιάζει το καθετί και τον καθένα στο έργο της προώθησης των δικών του πολυάσχολων επιδιώξεων. Αν είναι όμως αληθινός μαθητής και ζηλωτής, θα συνεργάζεται με το Σχέδιο και θα χειρίζεται τρίτη ακτινική δύναμη για να πραγματοποιεί τους αγαπητικούς σκοπούς της πνευματικής Πραγματικότητας. Θα είναι πολυάσχολος και δραστήριος και ο λόγος του θα μεταφέρει αλήθεια και θα οδηγεί στην αρωγή των άλλων, γιατί θα είναι αποσπασμένος και αληθινός. Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ Αξίζει εδώ καθώς πραγματευόμαστε το χειρισμό της δύναμης, να δώσουμε λίγες πληροφορίες σχετικά με τη χρήση των χεριών σ’ αυτό το έργο. Ένας από τους Διδασκάλους έχει πει, “Μόνο με το χέρι οπλισμένο κι έτοιμο είτε να νικήσει είτε να χαθεί, ο σύγχρονος μυστικιστής μπορεί να ελπίζει να επιτύχει το σκοπό του”. Σκοπεύω να πω μερικά λόγια σχετικά με τα χέρια, γιατί κρύβεται περισσότερη αποκρυφιστική διδασκαλία σ’ αυτά τα λόγια απ’ ό,τι φαίνεται επιφανειακά. Σ’ ένα από τα αρχαία βιβλία που είναι διαθέσιμα για τη διδαχή των μαθητών, συναντούμε αυτά τα λόγια: “Το οπλισμένο χέρι είναι ένα χέρι άδειο κι αυτό προστατεύει τον κάτοχό του απ’ τις κατηγορίες των εχθρών του. Είναι ένα χέρι ελεύθερο απ’ το μίασμα των τεσσάρων συμβολικών κακών – του χρυσού, της λαγνείας, του στιλέττου και το δάκτυλου που δελεάζει.”

Τα λόγια αυτά είναι πολύ σημαντικά και θα ήταν καλό να μελετήσουμε σύντομα τον τύπο των χεριών και την ποιότητά τους, που είναι χαρακτηριστικά των μαθητών. Σ’ όλες τις μορφές της εσωτερικής διδασκαλίας τα χέρια παίζουν μεγάλο ρόλο κι αυτό για τέσσερις λόγους: 1. 2. 3. 4.

Είναι το σύμβολο της κτητικότητας. Είναι κέντρα δύναμης. Είναι χειριστές του ξίφους. Είναι, όταν χρησιμοποιούνται ανιδιοτελώς: α. Όργανα θεραπείας. β. Πράκτορες με τους οποίους στρέφονται κάποια κλειδιά.

Θεωρώντας τα σαν σύμβολα κτητικότητας πρέπει να θυμάστε ότι απ’ το μέσο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

414

άνθρωπο χρησιμοποιούνται για “ν’ αρπάζει και να κρατά” και για ν’ αποκτά αυτό που ο άνθρωπος θέλει για τον εαυτό του και για την ικανοποίηση της ιδιοτελούς του επιθυμίας. Για τον πνευματικό άνθρωπο τα χέρια εξακολουθούν να είναι σύμβολα κτητικότητας, αλλά αυτός αρπάζει μόνο ό,τι χρειάζεται για την αρωγή του ομίλου και αποδεσμεύει αμέσως για το συγκεκριμένο σκοπό ό,τι απέκτησε μ’ αυτό τον τρόπο. Ο μυημένος δεν κρατά τίποτε για τον εαυτό του· ο σωτήρας της φυλής μπορεί να χρησιμοποιήσει όλα όσα βρίσκονται στη θεία αποθήκη, αλλά όχι για λογαριασμό του, μόνο για εκείνους που ζητά να βοηθήσει. Σαν κέντρα δύναμης τα χέρια παίζουν έναν πολύ δυναμικό ρόλο, ένα ρόλο που είναι ελάχιστα κατανοητός. Είναι αποκρυφιστικό γεγονός ότι τα χέρια του μαθητή (εφόσον έχει αποκτήσει εκείνη την κτητικότητα που βασίζεται στο ανιδιοτελές ομαδικό έργο) γίνονται διαβιβαστές πνευματικής ενέργειας. Η “επίθεση των χειρών” δεν είναι άσκοπη φράση ούτε περιορίζεται αποκλειστικά στις πράξεις των επισκόπων κάποιας πίστης. Η αποκρυφιστική επίθεση των χειρών μπορεί να μελετηθεί από τέσσερις απόψεις: 1. Στη θεραπεία. Στην περίπτωση αυτή η δύναμη που ρέει από τα χέρια προέρχεται από μια διπλή πηγή και διαμέσου δύο αιθερικών κέντρων, της σπλήνας και της καρδιάς. 2. Στη διέγερση οποιουδήποτε ειδικού κέντρου. Η ενέργεια που χρησιμοποιείται σ’ αυτή την περίπτωση προέρχεται από τη βάση της σπονδυλικής στήλης και το λαιμό και πρέπει να συνοδεύεται από κατάλληλες λέξεις. 3. Στο έργο της σύνδεσης ενός ανθρώπου με το εγώ του. Η δύναμη που χρησιμοποιείται εδώ πρέπει να ληφθεί από τρία αιθερικά κέντρα, το ηλιακό πλέγμα, την καρδιά και το κέντρο ανάμεσα στα φρύδια. 4. Στο ομαδικό έργο. Εδώ χρησιμοποιείται ενέργεια που εκπορεύεται από το εγώ μέσω του κέντρου της κεφαλής, του κέντρου του λαιμού και της βάσης της σπονδυλικής στήλης. Είναι συνεπώς προφανές ότι η Επιστήμη των Χεριών είναι μια πολύ πραγματική επιστήμη κι ότι ο μαθητής πρέπει να μάθει τη φύση των δυνάμεων των διαφόρων κέντρων, πώς να τις διαβιβάζει και να τις ενοποιεί και κατόπιν με μια πράξη θέλησης πώς να τις στρέφει προς τα έξω μέσω των τσάκρα των χεριών. Τα χέρια κάνουν το έργο τους είτε άμεσα είτε δια της προβολής μιας σταθερής ροής εφόσον τα συγχωνευμένα ρεύματα ψαυσθούν είτε έμμεσα είτε με χειρισμό. Με τη γνώση του νόμου ο μαθητής όχι μόνο μπορεί να χρησιμοποιήσει το ρεύμα που ρέει δια των κέντρων του δικού του σώματος, αλλά μπορεί επίσης να τα συνδυάσει με τα πλανητικά ή κοσμικά ρεύματα που βρίσκονται στο περιβάλλον του. Αυτό γίνεται συχνά ασυνείδητα από ομιλητές που χρησιμοποιούν μαγνητικά τα χέρια σ’ οποιοδήποτε βαθμό και τα αποτελέσματα όπως τα βλέπει ένας ψυχορατικός είναι συχνά εκπληκτικά. Όταν αυτό το έργο γίνεται συνειδητά, προστίθεται ένας πολύ δυναμικός παράγων στον εξοπλισμό του τσέλα. Σχετικά μ’ αυτό πρέπει να έχετε κατά νου ότι το ζήτημα είναι πολύ δυσνόητο κι ότι ορισμένες ακτινικές δυνάμεις ακολουθούν τη γραμμή ελάχιστης αντίστασης από

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

415

αριστερά προς τα δεξιά και άλλες από δεξιά προς τα αριστερά. Ορισμένα κέντρα διαβιβάζουν τις ενέργειές τους μέσω του δεξιού χεριού κι άλλα μέσω του αριστερού. Απαιτείται συνεπώς πολλή γνώση για να εργασθούμε επιστημονικά. Δεν έχω χρόνο ν’ ασχοληθώ λεπτομερώς με την έννοια των χεριών καθώς χειρίζονται το ξίφος, παρά μόνο για να υποδείξω ότι το ξίφος σαν σύμβολο αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα: 1. Το κοφτερό, δίκοπο ξίφος είναι η ικανότητα της διάκρισης που φτάνει μέχρι τις ρίζες της ύπαρξης του τσέλα και διαχωρίζει το πραγματικό και το αληθινό από το ψεύτικο και το παροδικό. Το χειρίζεται το εγώ απ’ το νοητικό πεδίο κι αναφέρεται σαν το “Ξίφος από ψυχρό γαλάζιο ατσάλι”. 2. Το ξίφος της απάρνησης ή ο διπλούς πέλεκυς τον οποίο χρησιμοποιεί εσκεμμένα ο τσέλα σε οτιδήποτε θεωρεί ότι μπορεί να τον καθυστερήσει από το στόχο του. Εφαρμόζεται πρωτίστως στα πράγματα του φυσικού πεδίου. 3. Το ξίφος του Πνεύματος είναι εκείνο το όπλο που στα χέρια του μαθητή θερίζει μπροστά στα μάτια του ομίλου που υπηρετεί τα εμπόδια που στέκουν στο δρόμο της ομαδικής προόδου. Το χειρίζονται με ασφάλεια μόνο όσοι εξάσκησαν τα χέρια τους στο χειρισμό των άλλων ξιφών και στα χέρια του μυημένου είναι ένας πολύ δυναμικός παράγων. Το Αρχαίο Σχόλιο στο οποίο αναφερθήκαμε συχνά, λέει: “Το ατσάλι χρειάζεται για τη διαβίβαση του πυρός. Όταν η δύναμη του εσώτερου ανθρώπου συνδυασθεί με την ενέργεια που διαβιβάζεται από τα τσάκρα των παλαμών, διατρέχει την αστραφτερή λεπίδα και σμίγει με τη δύναμη του Ενός που είναι τα ΠΑΝΤΑ. Έτσι αποπερατώνεται το Σχέδιο.”

Κι έτσι, θα μπορούσε να προστεθεί, η ενέργεια της μονάδας επαυξάνεται από τη δύναμη του μεγαλύτερου Όλου. Ειπώθηκε στα αποκρυφιστικά βιβλία και επίσης στη Μυστική Δοξασία ότι όλοι οι μυημένοι πρέπει να είναι θεραπευτές· συνεπώς ότι όλοι οι μυημένοι χρησιμοποιούν τις παλάμες των χεριών στο θεραπευτικό έργο. Επομένως μόνο όσοι έχουν χειρισθεί το ξίφος τολμούν ν’ αποθέσουν το ξίφος και να σταθούν με χέρια άδεια και υψωμένα σε ευλογία. Μόνο το “οπλισμένο χέρι” μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια στο έργο της σωτηρίας· μόνο όσοι έχουν “καταλάβει τη Βασιλεία των Ουρανών δια της βίας” και είναι αποκρυφιστικά γνωστοί σαν οι “Βίαιοι” μπορούν να πάρουν τις ουράνιες προμήθειες και να τις χρησιμοποιήσουν στο έργο της θεραπείας. Αυτό πρέπει να το έχουμε προσεκτικά κατά νου. Η αληθινή θεραπευτική δύναμη μπορεί να ρέει μόνο μέσα από εκείνους που σε κάποιο βαθμό, είτε άμεσα (με το δικαίωμα της μύησης ή της προχωρημένης μαθητείας) είτε έμμεσα, επειδή χρησιμοποιούνται στην εσώτερη πλευρά από κάποιο μύστη ή προχωρημένο θεραπευτή, συνδέονται με την Ιεραρχία. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τη θέση του πριν μπορέσει να θεραπεύσει ορθά. Αυτό δεν ισχύει για εκείνους τους θεραπευτές που είναι ασυνείδητοι εργάτες, όντας ισχυροί διαβιβαστές πράνα ή ηλιακής ζωτικότητας. Το όνομά τους είναι λεγεών και κάνουν

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

416

πολύ καλό, μολονότι μερικές φορές η ενέργεια που διαβιβάζουν οδηγεί σε λανθασμένη διέγερση. Αναφορικά με τη χρήση των χεριών στη στροφή κλειδιών θα δώσω μόνο μια νύξη. Μόνο εκείνα τα χέρια μπορούν να γυρίσουν το κλειδί της θύρας της μύησης, που έμαθαν την “τέχνη των κέντρων”, τη σημασία των χεριών στην υπηρεσία, το χειρισμό των ξιφών και τις τέσσερις θέσεις στις οποίες τοποθετούνται τα χέρια στην ομαδική υπηρεσία. Μελετήστε λοιπόν τον τύπο της δύναμης που συνήθως χειρίζεσθε· γνωρίστε από ποια γραμμή ακτινικής ενέργειας έρχεται κι έτσι οδηγηθείτε σε μια αληθινότερη γνώση του εαυτού σας και των εσώτερων ικανοτήτων σας κι εξακριβώστε επίσης ποιοι τύποι ενέργειας μπορεί να σας λείπουν και πώς ο εξοπλισμός σας μπορεί να ολοκληρωθεί κατάλληλα. Β. Η ποιότητα της χρησιμοποιούμενης δύναμης εξαρτάται αναγκαστικά από την ακτίνα από την οποία μπορεί να εκπορεύεται. Μου ζητάς να κάνω τη διάκριση μεταξύ των λέξεων τύπος και ποιότητα. Θα έλεγα ότι ο τύπος της δύναμης υποδεικνύει τη ζωική όψη, ενώ η ποιότητα υποδεικνύει τη συνειδησιακή όψη κι ότι αμφότερες είναι όψεις της οντότητας ή του όντος που ενσωματώνει κάποια ακτίνα. Ο τύπος εκδηλώνεται πρωτίστως μέσω ό,τι θα ονομάζαμε δυναμική διεύθυνση και μέσω της δύναμής του να προκαλεί κάποιο αποτέλεσμα. Αυτό βέβαια πρέπει να συνδυασθεί με την ορθή ποιότητα και την επιδεξιότητα στη δράση. Η ποιότητα υποδεικνύεται περισσότερο απ’ τη δύναμη της ελκτικής της προσέγγισης. Έχει μέσα της περισσότερη απ’ τη μαγνητική όψη απ’ ό,τι έχει ο τύπος. Οι σπουδαστές μπορούν να οδηγηθούν στην ποιότητα της δύναμης που χρησιμοποιούν, σημειώνοντας τι προσελκύουν τόσο σε περιστάσεις και ανθρώπους όσο και σε αντιδράσεις που δείχνουν οι άνθρωποι στα όσα λέει ή κάνει ο σπουδαστής. Στον τύπο επικρατεί η βουλητική όψη, ενώ στην ποιότητα συναντάται κυρίως η επιθυμητική όψη. Είναι βαθιά αληθινό ότι ανάλογα με τις επιθυμίες του ανθρώπου θα είναι και οι μορφές ζωής που θα προσελκύει σαν μαγνήτης. Γ. Η ισχύς μιας ιδιαίτερης δύναμης μας επαναφέρει στον Κανόνα που μελετούμε, επειδή εμπεριέχει τον παράγοντα της αληθινής εμμονής και είδαμε προηγουμένως ότι η ανάδυση σε λειτουργική ζωή και δραστηριότητα κάθε μορφής εξαρτάται από την επίμονη προσοχή του δημιουργού της. Η ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί δυναμικά ή σταθερά και τα αποτελέσματα των δύο αυτών τρόπων εφαρμογής της ενέργειας διαφέρουν. Ο ένας χρησιμοποιείται κυρίως σε καταστροφικό έργο κι αυτή είναι η δυναμική μέθοδος. Υπάρχουν, λόγου χάρη, ορισμένες δυναμικές λέξεις δύναμης, που όταν χρησιμοποιούνται απ’ τους Δημιουργικούς Καταστροφείς, προκαλούν την καταστροφή των μορφών. Όμως μ’ αυτές δεν έχουν τίποτε να κάνουν οι ζηλωτές. Το σημαντικό τους έργο είναι να μάθουν το νόημα της εμμονής και της ισχύος. Είναι κυριολεκτικά μια χρονική εμμονή και η ισχύς είναι πάνω από καθετί η δύναμη ν’ αντέχουμε, να υπομένουμε, να στέκουμε σταθερά και να προχωρούμε απτόητοι. Μελετήστε λοιπόν πολύ προσεκτικά τους δυναμικούς τύπους, τη μαγνητική ποιότητα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

417

και την επίμονη ισχύ των δυνάμεων που συνιστούν τον εξοπλισμό σας. Όταν μπορείτε να τις χειρίζεσθε καταστροφικά ή εποικοδομητικά, ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Σχέδιο ή με ιδιοτελές και προσωπικό σχέδιο, τότε θα εργάζεσθε συνειδητά και θα βαδίζετε με γνώση τη δεξιά ή την αριστερή ατραπό. Δ. Η ταχύτητα της χρησιμοποιούμενης δύναμης εξαρτάται από τους τρεις προηγούμενους παράγοντες. Η ταχύτητα μ’ αυτή την έννοια δεν έχει ουσιαστική σχέση με το χρόνο, παρότι είναι δύσκολο να βρούμε άλλη λέξη να χρησιμοποιήσουμε στη θέση της ταχύτητας. Σχετίζεται με τον κόσμο των αποτελεσμάτων καθώς εκπορεύονται από τον κόσμο των αιτίων. Ίσως έχει ουσιαστικά σχέση με την αλήθεια, γιατί όσο πιο αληθινή είναι η ώθηση και πιο σαφής η κατανόηση του υποκειμενικού σκοπού, τόσο η ορθή διεύθυνση και η κρούση της δύναμης θ’ ακολουθήσουν αυτόματα. Θα μπορούσε ίσως η ταχύτητα να μεταφρασθεί ορθότερα με τις λέξεις “ορθή διεύθυνση”, γιατί όπου υπάρχει ορθή διεύθυνση, αληθινός προσανατολισμός, ακριβής κατανόηση του σκοπού και αναγνώριση του απαιτούμενου τύπου δύναμης, τότε υπάρχει ένα ακαριαίο αποτέλεσμα. Όταν η ψυχή καταγράψει την επιθυμητή ποιότητα και κατέχει την ισχύ του Άχρονου Όντος και την εμμονή του Ενός που υπάρχει από την αρχή, η διαδικασία της έκφρασης δύναμης και η σχέση μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος είναι αυθόρμητη και ταυτόχρονη κι όχι διαδοχική. Αυτό μπορεί ελάχιστα να κατανοηθεί απ’ όσους δεν έχουν ακόμη τη συνείδηση του αιώνιου Τώρα. Όμως το αυθόρμητο και ταυτόχρονο αυτό αποτέλεσμα είναι το κλειδί του όλου μαγικού έργου και στις τέσσερις αυτές λέξεις – τύπος, ποιότητα, ισχύς και ταχύτητα – διατυπώνεται η ιστορία του έργου ενός Λευκού Μάγου. Αλλά περισσότερα δεν τολμώ να δώσω και ούτε μου επιτρέπεται να μιλήσω καθαρότερα. Λίγοι ακόμη είναι κατάλληλοι να γίνουν μάγοι και λίγοι (ίσως ευτυχώς) έχουν προς το παρόν αφυπνισμένα και τα επτά κέντρα, έτσι ώστε να μπορούν να εργάζονται ελεύθερα στα επτά πεδία και με τους επτά τύπους των επτά ακτινικών ενεργειών. Θα ήθελα να τονίσω ότι οι τέσσερις αυτές όψεις της ενέργειας μπορούν να μελετηθούν από το ζηλωτή στη δική του φύση. Στο φυσικό πεδίο είναι αυτός προφανώς το μυητικό αίτιο και καθώς εργάζεται μ’ αυτές τις ενέργειες, οι τελευταίες προκαλούν μια ανταπόκριση και μια αντίδραση από εκείνους που νιώθουν την κρούση τους και εκδηλώνουν το αποτέλεσμά τους. Είναι αλήθεια λοιπόν, έτσι δεν είναι, ότι εργαζόμαστε και ζούμε σ’ έναν κόσμο δυνάμεων; Δε χρειαζόμαστε κάποιο μακρινό τόπο ή ειδική περιοχή στην οποία να ζήσουμε και να μάθουμε και να εργασθούμε, γιατί κατοικούμε σ’ έναν κόσμο δύναμης κι ενέργειας· εμείς οι ίδιοι απαρτιζόμαστε από μονάδες δύναμης ή ενέργειας· και χειριζόμαστε δύναμη, εν γνώσει μας ή όχι, στη διάρκεια των εικοσιτεσσάρων ωρών της ημέρας. Το πεδίο της αποκρυφιστικής μας εκγύμνασης είναι το πεδίο του κόσμου κι ο κόσμος των ιδιαίτερων περιστάσεων και του περιβάλλοντός μας. Η ΔΙΑΝΥΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ Είδαμε καθώς εξετάζαμε τον Κανόνα XIV ότι στο μαγικό έργο ο ζηλωτής έφθασε στο κρίσιμο σημείο της αντικειμενικότητας. Επιχειρεί να αποβεί μαγικός δημιουργός

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

418

και να επιτελέσει δύο πράγματα: 1. Ν’ αναδημιουργήσει το όργανο ή το μηχανισμό επαφής του, έτσι ώστε ο ηλιακός Άγγελος να έχει ένα φορέα επαρκή για την έκφραση της Πραγματικότητας. Όπως σημειώσαμε, αυτό συνεπάγεται ορθό τύπο, ποιότητα, ισχύ και ταχύτητα. 2. Να δομήσει τις επικουρικές εκείνες μορφές έκφρασης στον εξωτερικό κόσμο μέσω των οποίων η ενσωματωμένη Ενέργεια, ρέοντας δια των αναδημιουργημένων περιβλημάτων, θα μπορέσει να υπηρετήσει τον κόσμο. Στην πρώτη περίπτωση ο ζηλωτής καταπιάνεται με τον εαυτό του, εργαζόμενος μέσα στα όρια της δικής του περιφέρειας και μαθαίνοντας έτσι να γνωρίζει τον εαυτό του, να αλλάζει τον εαυτό του και ν’ αναδομεί τη μορφική του όψη. Στην άλλη περίπτωση μαθαίνει να γίνεται υπηρέτης της φυλής και να κατασκευάζει εκείνες τις μορφές έκφρασης που θα ενσωματώνουν τις νέες ιδέες, τις αναδυόμενες αρχές και τις νέες έννοιες που πρέπει να κυβερνήσουν και να ολοκληρώσουν τη φυλετική μας πρόοδο. Να θυμάστε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι μαθητής, με την έννοια του Διδασκάλου για τη λέξη, που να μην είναι πρωτοπόρος. Η καταγραφή ανταπόκρισης στην πνευματική αλήθεια, η αντιληπτή τέρψη με τα προοδευτικά ιδανικά και η ευχάριστη συναίνεση στις αλήθειες της Νέας Εποχής δε συνιστούν μαθητεία. Αν ήταν έτσι, οι τάξεις των μαθητών θα συμπληρώνονταν γοργά κι αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει. Η ικανότητα να φτάνει στην κατανόηση των επόμενων επιγνώσεων που βρίσκονται μπροστά στον ανθρώπινο νου, σημαδεύει το ζηλωτή που στέκει στο κατώφλι της αποδεγμένης μαθητείας· η δύναμη που αποκτήθηκε στο χωνευτήρι της σκληρής εσώτερης εμπειρίας, να βλέπει το άμεσο όραμα και να συλλαμβάνει εκείνες τις έννοιες με τις οποίες πρέπει αναγκαστικά να το ντύσει ο νους, δίνει στον άνθρωπο το δικαίωμα να γίνει ένας αναγνωρισμένος εργάτης του σχεδίου (αναγνωρισμένος από τα Μεγάλα Όντα, αν όχι απ’ τον κόσμο)· η επίτευξη του πνευματικού εκείνου προσανατολισμού που διατηρείται σταθερά – αδιάφορο ποια μπορεί να είναι η εξωτερική διαταραχή στη ζωή του φυσικού πεδίου – υποδηλώνει σ’ Αυτούς που παρατηρούν κι αναζητούν εργάτες ότι μπορούν να εμπιστευθούν στον άνθρωπο να διεκπεραιώσει κάποια μικρή όψη του έργου που έχουν αναλάβει· η ικανότητα να αγνοούμε και να χάνουμε τη θέα του προσωπικού κατώτερου εαυτού στο χρέος της παγκόσμιας καθοδήγησης κάτω από ψυχική ώθηση, ανυψώνει τον άνθρωπο απ’ τις τάξεις των ανατείνοντων μυστικιστών στις τάξεις των πρακτικών, παρότι μυστικιστικά προσανατολισμένων αποκρυφιστών. Το έργο στο οποίο έχουμε εμπλακεί είναι έντονα πρακτικό· είναι επίσης τέτοιων διαστάσεων ώστε μπορεί να απορροφήσει όλη την προσοχή και το χρόνο ενός ανθρώπου, ακόμη κι ολόκληρη τη ζωή της σκέψης του και να τον οδηγήσει σε αποδοτική έκφραση του χρέους της προσωπικότητάς του (που επιβάλλεται από καρμικό περιορισμό και κληρονομημένη τάση) και σε σταθερή εφαρμογή του δημιουργικού και μαγικού έργου. Η μαθητεία είναι μια σύνθεση σκληρής εργασίας, διανοητικής ανέλιξης, σταθερής έφεσης και πνευματικού προσανατολισμού συν τις ασυνήθεις ποιότητες της θετικής αβλάβειας και του ανοικτού οφθαλμού που βλέπει

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

419

κατά βούληση στον κόσμο της πραγματικότητας. Πρέπει να θέσουμε υπόψη του μαθητή ορισμένες σκέψεις τις οποίες – χάρη της σαφήνειας – θα τις απαριθμήσουμε. Για να γίνει μύστης είναι ανάγκη ο μαθητής: 1. 2. 3. 4.

Να ερευνά το Δρόμο. Να υπακούει στις ενδόμυχες ωθήσεις της ψυχής. Να μη δίνει προσοχή σε καμιά εγκόσμια σκέψη. Να ζει μια ζωή που να είναι παράδειγμα για τους άλλους.

Οι τέσσερις αυτές απαιτήσεις μπορεί να φαίνονται με την πρώτη επιπόλαιη ανάγνωση ότι είναι εύκολο να επιτευχθούν, αλλά αν μελετηθούν προσεκτικά θα γίνει φανερό γιατί ένας μύστης είναι “το σπάνιο άνθος μιας γενιάς ερευνητών”. Ας εξετάσουμε το καθένα από τα τέσσερα αυτά σημεία: 1. Να ερευνά το Δρόμο. Ένας από τους Διδασκάλους μας είπε ότι μια ολόκληρη γενιά ερευνητών μπορεί ν’ αναδείξει μόνο ένα μύστη. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Για δύο λόγους: Πρώτο, ο αληθινός ερευνητής είναι κάποιος που επωφελείται της σοφίας της γενιάς του, είναι το καλύτερο προϊόν της εποχής του κι όμως παραμένει ανικανοποίητος και με ασίγαστη την εσώτερη λαχτάρα για σοφία. Του φαίνεται να υπάρχει κάτι σπουδαιότερο απ’ τη γνώση και κάτι με μεγαλύτερη σημασία απ’ τη συσσωρευμένη πείρα της εποχής και του καιρού του. Αναγνωρίζει ένα βήμα παραπέρα κι επιδιώκει να το κάνει προκειμένου να κερδίσει κάτι που θα το προσθέσει στο μερίδιο που ήδη κέρδισαν οι όμοιοί του. Τίποτε δεν τον ικανοποιεί μέχρι να βρει το Δρόμο και τίποτε δεν κατασιγάζει την επιθυμία στο κέντρο της ύπαρξής του εκτός απ’ ό,τι βρίσκεται στον οίκο του Πατρός του. Είναι αυτό που είναι επειδή δοκίμασε όλους τους μικρότερους δρόμους και τους βρήκε ελλιπείς κι ακολούθησε πολλούς οδηγούς για να τους βρει μόνο “τυφλούς οδηγούς τυφλών”. Τίποτε δεν του απομένει παρά να γίνει οδηγός του εαυτού του και να βρει το δρόμο για το σπίτι μόνος. Στη μοναξιά που είναι η μοίρα κάθε αληθινού μαθητή, γεννιώνται η αυτογνωσία και η αυτοπεποίθηση που θα τον εξοπλίσουν να γίνει με τη σειρά του Διδάσκαλος. Η μοναξιά αυτή δεν οφείλεται σε κανένα πνεύμα χωριστικότητας, αλλά στις συνθήκες του ίδιου του Δρόμου. Οι ζηλωτές πρέπει να έχουν προσεκτικά κατά νου αυτή τη διάκριση. Δεύτερο, ο αληθινός ερευνητής είναι κάποιος του οποίου το θάρρος είναι του σπάνιου εκείνου είδους που επιτρέπει στον κάτοχό του να στέκει όρθιος και να ηχεί το δικό του διαυγή φθόγγο στο μέσο της αναταραχής του κόσμου. Είναι κάποιος που έχει το εξασκημένο μάτι για να βλέπει πέρα από τις ομίχλες και τα μιάσματα της γης σ’ εκείνο το κέντρο της ειρήνης που προΐσταται σ’ όλα τα συμβάντα της γης κι εκείνο το εξασκημένο προσεκτικό αυτί που (έχοντας συλλάβει έναν ψίθυρο της Φωνής της Σιγής) διατηρείται συντονισμένο με τον υψηλό αυτό κραδασμό κι έτσι είναι κουφό σ’ όλες τις μικρότερες δελεαστικές φωνές. Αυτό φέρνει πάλι μοναξιά και γεννά εκείνο το απόμακρο που νιώθουν όλες οι λιγότερο εξελιγμένες ψυχές κοντά σ’ εκείνους που προπορεύονται. Προκύπτει μια παράδοξη κατάσταση από το γεγονός ότι λένε στο μαθητή να ερευνά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

420

το Δρόμο κι όμως δεν υπάρχει κανείς για να του πει. Εκείνοι που ξέρουν το Δρόμο δεν μπορούν να μιλήσουν, γνωρίζοντας ότι η Ατραπός κατασκευάζεται από το ζηλωτή, όπως η αράχνη γνέθει τον ιστό της, απ’ το κέντρο της ύπαρξής του. Έτσι μόνο εκείνες οι ψυχές ανθίζουν σε μύστες σε κάθε ειδική γενιά, οι οποίες πάτησαν “την ληνόν του οίνου του θυμού της οργής του Θεού” μόνες, ή (με άλλα λόγια) πραγμάτωσαν το κάρμα τους μόνες και ανέλαβαν με νοημοσύνη το χρέος της διάνυσης της Ατραπού. 2. Να υπακούει στις ενδόμυχες ωθήσεις της ψυχής. Ορθά οι δάσκαλοι της φυλής παραγγέλνουν στον εκβλαστάνοντα μύστη να ασκεί τη διάκριση και τον εκγυμνάζουν στο δυσχερές καθήκον να διαχωρίσει μεταξύ: α. β. γ. δ. ε.

Ενστίκτου και ενόρασης. Ανώτερου και κατώτερου νου. Επιθυμίας και πνευματικής παρώθησης. Ιδιοτελούς έφεσης και θείου κινήτρου. Της παρότρυνσης που εκπορεύεται από τους σεληνιακούς κυρίους και της ανέλιξης του ηλιακού Κυρίου.

Δεν είναι καθόλου εύκολο ή κολακευτικό χρέος να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να διαπιστώσουμε ότι ίσως και η υπηρεσία που προσφέραμε κι ο πόθος μας για μελέτη και εργασία είχε βασικά ιδιοτελή προέλευση και στηριζόταν στην επιθυμία για απελευθέρωση ή στην απέχθεια για τα πληκτικά καθημερινά καθήκοντα. Όποιος ζητά να υπακούσει στις ωθήσεις της ψυχής πρέπει να καλλιεργήσει μια ακρίβεια εκτίμησης και μια ειλικρίνεια με τον εαυτό του η οποία είναι πράγματι σπάνια αυτές τις μέρες. Ας πει μέσα του “πρέπει να είμαι αληθινός με τον Εαυτό μου” και στις ιδιωτικές στιγμές της ζωής του και στη μυστικότητα του διαλογισμού του ας μη συγκαλύπτει το λάθος, ούτε να δικαιολογείται σε κάποια γραμμή. Ας μάθει να διαγνώσκει τα λόγια, τις πράξεις και τα κίνητρά του και να λέει τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα. Μόνο έτσι θα εξασκηθεί στην πνευματική διάκριση και θα μάθει ν’ αναγνωρίζει την αλήθεια σ’ όλα τα πράγματα. Μόνο έτσι θα φτάσει στην πραγματικότητα και θα γνωρίσει τον αληθινό Εαυτό. 3. Να μη δίνει προσοχή στις συνετές σκέψεις της εγκόσμιας επιστήμης κι ευθυκρισίας. Αν ο ζηλωτής χρειάζεται να καλλιεργήσει την ικανότητα να βαδίζει μόνος, αν πρέπει ν’ αναπτύξει την ικανότητα να είναι ειλικρινής στο καθετί, χρειάζεται επίσης να καλλιεργήσει το θάρρος. Θα απαιτηθεί συστηματικά να ενεργεί αντίθετα στη γνώμη του κόσμου και στην καλύτερη έκφραση αυτής της γνώμης κι αυτό κατ’ επανάληψη. Πρέπει να μάθει να κάνει το σωστό όπως το βλέπει και το γνωρίζει, ασχέτως προς τη γνώμη των πιο μεγάλων και πιο γνωστών της γης. Πρέπει να στηρίζεται στον εαυτό του και στα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε ο ίδιος στις στιγμές της πνευματικής του επικοινωνίας και φώτισης. Εδώ αποτυγχάνουν τόσοι πολλοί ζηλωτές. Δεν κάνουν το καλύτερο που ξέρουν· αποτυγχάνουν να δράσουν λεπτομερώς όπως τους λέει η εσώτερη φωνή τους· παραλείπουν να κάνουν ορισμένα πράγματα τα οποία παροτρύνονται να κάνουν στις στιγμές του διαλογισμού τους κι αποτυγχάνουν να εκφέρουν τα λόγια τα οποία ο πνευματικός τους σύμβουλος, ο Εαυτός, τους παρακινεί

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

421

να πουν. Στο σύνολο των ανεκπλήρωτων αυτών λεπτομερειών παρατηρούνται οι μεγάλες αποτυχίες. Δεν υπάρχουν ασήμαντα πράγματα στη ζωή του μαθητή και μια λέξη που δεν ειπώθηκε ή μια πράξη που δεν έγινε μπορεί ν’ αποβεί ο παράγων που κρατά τον άνθρωπο από τη μύηση. 4. Να ζει μια ζωή που να είναι παράδειγμα για τους άλλους. Είναι άραγε ανάγκη να επεκταθώ σ’ αυτό; Φαίνεται ότι δε θα έπρεπε κι όμως πάλι αποτυγχάνουν εδώ οι άνθρωποι. Τι είναι στο κάτω-κάτω η ομαδική υπηρεσία; Απλά η ζωή που είναι παράδειγμα. Ο καλύτερος εκπρόσωπος της Προαιώνιας Σοφίας είναι εκείνος που ζει κάθε μέρα στον τόπο όπου είναι η ζωή του μαθητή· δε ζει στον τόπο που νομίζει ότι έπρεπε να είναι. Ίσως τελικά η ποιότητα που προκαλεί το μεγαλύτερο αριθμό αποτυχιών μεταξύ των ζηλωτών για το βαθμό του μύστη είναι η δειλία. Οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να κάνουν το καλό εκεί που είναι, επειδή βρίσκουν κάποιο λόγο που τους κάνει να νομίζουν ότι έπρεπε να είναι κάπου αλλού. Οι άνθρωποι τρέχουν να φύγουν, σχεδόν χωρίς να το αντιλαμβάνονται, από τις δυσκολίες, από τις δυσαρμονικές συνθήκες, από τους τόπους που έχουν προβλήματα και από τις περιστάσεις που απαιτούν δράση υψηλής τάξης και είναι έτσι διευθετημένες ώστε ν’ ανασύρουν ό,τι καλύτερο υπάρχει στον άνθρωπο, υπό την προϋπόθεση ότι θα μείνει σ’ αυτές. Αποφεύγουν τον εαυτό τους και τους άλλους ανθρώπους, αντί απλά να ζουν τη ζωή. Ο μύστης δε λέει καμιά λέξη που να μπορεί να πληγώσει, να βλάψει ή να τραυματίσει. Συνεπώς έπρεπε να μάθει το νόημα της ομιλίας στο μέσο της αναστάτωσης της ζωής. Δε σπαταλά χρόνο σε αυτοοικτιρμό ή σε αυτοδικαίωση, γιατί ξέρει ότι ο νόμος τον έβαλε εκεί που είναι κι εκεί όπου μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα κι έμαθε ότι οι δυσκολίες είναι πάντα δημιούργημα του ίδιου του ανθρώπου και αποτέλεσμα της δικής του νοητικής στάσης. Αν παρουσιασθεί η τάση να δικαιολογηθεί, την αναγνωρίζει σαν πειρασμό που πρέπει ν’ αποφευχθεί. Αντιλαμβάνεται ότι κάθε λέξη που λέει, κάθε πράξη που κάνει και κάθε βλέμμα και σκέψη έχουν το καλό ή κακό τους αποτέλεσμα στην ομάδα. Δεν είναι λοιπόν προφανές γιατί τόσο λίγοι επιτυγχάνουν και τόσοι πολλοί αποτυγχάνουν; Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ Μιλώντας πιο τεχνικά και δικαιολογώντας συνεπώς τη λέξη Οδηγίες σχετικά με αυτή την πραγματεία για ζηλωτές και μαθητές, πρέπει να έχουμε προσεκτικά κατά νου το γεγονός ότι το κύριο χρέος του ζηλωτή είναι ο χειρισμός των ενεργειών που βρίσκονται τόσο μέσα του όσο και στον κόσμο των φυσικών φαινομένων και της εξωτερίκευσης. Συνεπάγεται λοιπόν την κατανόηση των κέντρων και την αφύπνισή τους. Όμως η κατανόηση πρέπει να προηγηθεί και η αφύπνιση ν’ ακολουθήσει πολύ αργότερα από χρονική άποψη. Η αφύπνιση αυτή υποδιαιρείται σε δύο στάδια: Πρώτο, υπάρχει το στάδιο όπου με την πρακτική της πειθαρχημένης ζωής και την κάθαρση της ζωής της σκέψης τα επτά κέντρα φέρονται αυτόματα σε ορθή κατάσταση ρυθμού, ζωτικότητας και κραδασμικής δραστηριότητας. Το στάδιο αυτό δε

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

422

συνεπάγεται κίνδυνο και δεν επιτρέπεται στο ζηλωτή κατευθυνόμενη σκέψη – σε σχέση με τα κέντρα. Μ’ αυτό εννοώ ότι δεν επιτρέπεται να συγκεντρώνει το νου του σ’ οποιοδήποτε κέντρο ούτε να επιδιώκει την αφύπνιση ή την ενεργοποίησή τους. Πρέπει να παραμένει απορροφημένος στο πρόβλημα της κάθαρσης των σωμάτων στα οποία βρίσκονται τα κέντρα, που είναι πρώτιστα το αστρικό, το αιθερικό και το φυσικό σώμα, έχοντας πάντα υπόψη ότι το ενδοκρινές σύστημα και ιδιαίτερα οι επτά κύριοι αδένες είναι οι αποδοτικές εξωτερικεύσεις των επτά κύριων κέντρων. Σ’ αυτό το στάδιο ο ζηλωτής εργάζεται γύρω από τα κέντρα και ασχολείται με την ύλη που τα περιστοιχίζει και με τη ζώσα ουσία που τα περιβάλλει πλήρως. Είναι ό,τι μπορεί ν’ αναλάβει με ασφάλεια η πλειονότητα και με το στάδιο αυτό εμπλέκεται ο όγκος των ζηλωτών του κόσμου σήμερα και θα συνεχίσει να το κάνει για πολύ καιρό ακόμη. Δεύτερο, υπάρχει το στάδιο όπου τα κέντρα δια του αποτελεσματικού έργου του προηγούμενου σταδίου, αποβαίνουν ό,τι καλείται εσωτερικά “αποδεσμευμένα μέσα στη φυλακή”· μπορούν πια να γίνουν αντικείμενο (κάτω από τη δέουσα διεύθυνση ενός δασκάλου) συγκεκριμένων μεθόδων αφύπνισης και φόρτισης – με τις μεθόδους να διαφέρουν ανάλογα με την ακτίνα, προσωπικότητας και εγωική, του ζηλωτή. Απ’ όπου και η δυσκολία του θέματος και η αδυναμία μετάδοσης γενικών και κοινών κανόνων. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ, παρότι δεν έχει σχέση με το ζήτημα της προσωπικής εκγύμνασης, ότι αυτή η μέθοδος, αρχικά της μακράς περιόδου κάθαρσης και αργότερα της επιστημονικής ενεργοποίησης, είναι εκείνη που χρησιμοποιεί η καθοδηγούσα Ιεραρχία η οποία στέκει πίσω από τις παγκόσμιες υποθέσεις. Εργάζονται σταθερά στο χρέος της διαύγασης της παγκόσμιας ύλης και για να επιφέρουν τον παγκόσμιο καθαρμό σε μεγάλη κλίμακα. Είναι το πρώτο στάδιο του έργου κι έγινε γενικά εφικτό μόνο όταν ο άνθρωπος απέβη μια αληθινότερα σκεπτόμενη οντότητα, σε πλατιά κλίμακα στη διάρκεια των τελευταίων λίγων αιώνων. Η κάθαρση αυτή συνεχίζεται τώρα σ’ όλα τα τμήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί η ανθρωπότητα στέκει πλέον, ή μάλλον τα τρία πέμπτα της στέκουν στην ατραπό της δοκιμασίας. Μέσω των κινημάτων ευημερίας κι εξύψωσης και της ευρείας διάδοσης της υγιεινής το έργο προχωρεί στο φυσικό πεδίο· μέσω των πολιτικών ταραχών που αποκαλύπτουν τις καταχρήσεις· μέσω της οικονομικής δυσαρέσκειας που στο κάτω-κάτω είναι ο αγώνας γι’ αλλαγή εκείνου που είναι ανεπιθύμητο, έτσι ώστε να δοθούν στην ανθρώπινη μονάδα συνθήκες ζωής που θα οδηγήσουν στη σκέψη και απ’ τη σκέψη στον ψυχικό έλεγχο· μέσω της θρησκευτικής προπαγάνδας και των προσπαθειών των πολλών οργανώσεων κι ομάδων σ’ ολόκληρο τον κόσμο, που κρατούν μπροστά στις διάνοιες των ανθρώπων ό,τι θα μπορούσα να ονομάσω συμβολικά “ελπίδα του Ουρανού” (χρησιμοποιώντας τη λέξη “Ουρανός” σαν σύμβολο τελειότητας και αγνότητας), το έργο αυτού του σταδίου προχωρεί σταθερά. Ήταν τόσο επιτυχές ώστε ο ρύπος και οι ακαθαρσίες που περιστοιχίζουν την παγκόσμια ψυχή κι εμποδίζουν την ανθρωπότητα από την αληθινή της έκφραση, έχουν πια γίνει γνωστά κι έχουν αναγνωρισθεί και υπάρχει συνεπώς μια σταθερή ώθηση για βελτίωση. Όλα βγήκαν στην επιφάνεια και το αποτέλεσμα φαίνεται φρικτό και ανεξέλεγκτο σ’ όσους βλέπουν μόνο την επιφάνεια.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

423

Αλλά από κάτω το βαθύ ποτάμι της αγνότητας και της αλήθειας κυλά με ορμή. Μια απόδειξη της επιτυχίας της παγκόσμιας κίνησης για αγνή ζωή και την καταστροφή εκείνου που παρεμποδίζει, είναι ότι το έργο του δεύτερου σταδίου βρίσκεται τώρα σε διαδικασία έναρξης. Η Ιεραρχία για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία μπορεί πια να εργασθεί άμεσα με τα κέντρα του σώματος της ανθρωπότητας. Έτσι έχουμε τώρα το σχηματισμό του νέου Ομίλου Παγκόσμιων Εργατών οι οποίοι στο σύνολό τους σ’ ολόκληρο τον κόσμο συνιστούν το καρδιακό κέντρο και το “κέντρο ανάμεσα στα φρύδια” του αιθερικού σώματος της ανθρώπινης οικογένειας. Μέσω του ενός μπορεί ν’ αρχίσει να εισρέει πνευματική ζωή και να ζωογονεί όλα τα κέντρα και μέσω του άλλου μπορεί να ιδωθεί το όραμα και οι εσώτεροι κόσμοι να γίνουν αισθητοί και γνωστοί. Θα ήθελα εδώ να τονίσω δύο άλλα θέματα κι έτσι να διασαφηνίσω την όλη κατάσταση. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση στο ζήτημα των κέντρων και πολλή εσφαλμένη διδασκαλία που παραπλανεί πολλούς και προκαλεί μεγάλη παρανόηση. Πρώτα θα δηλώσω ότι κανένα έργο, όπως η προσπάθεια αφύπνισης των κέντρων, δεν πρέπει ν’ αναλαμβάνεται ενόσω ο ζηλωτής έχει επίγνωση συγκεκριμένων ακαθαρσιών στη ζωή του, ή όταν το φυσικό σώμα δεν είναι σε καλή κατάσταση ή είναι άρρωστο. Ούτε πρέπει να αναλαμβάνεται όταν η πίεση των εξωτερικών περιστάσεων είναι τέτοια ώστε να μην υπάρχει θέση ή ευκαιρία για ήρεμο και αδιάσπαστο έργο. Είναι ουσιώδες για το άμεσο και εστιασμένο έργο στα κέντρα να υπάρχει η δυνατότητα απομόνωσης επί ώρες και η ανυπαρξία διακοπών. Αυτό δεν μπορώ να το τονίσω περισσότερο και το κάνω για να καταδείξω στον ανυπόμονο σπουδαστή ότι σ’ αυτή την περίοδο της ιστορίας μας λίγοι είναι εκείνοι των οποίων η ζωή επιτρέπει αυτή την απομόνωση. Αυτή όμως είναι μια ευεργετική κατάσταση και δεν πρέπει να μας θλίβει. Μόνο ένας στους χίλιους ζηλωτές βρίσκεται στο στάδιο όπου πρέπει ν’ αρχίσει να εργάζεται με την ενέργεια στα κέντρα του και ίσως αυτή η εκτίμηση να είναι υπερβολικά αισιόδοξη. Είναι πολύ καλύτερα ο ζηλωτής να υπηρετεί, να αγαπά, να εργάζεται και να αυτοπειθαρχείται, αφήνοντας τα κέντρα του ν’ αναπτυχθούν και να εκδιπλωθούν πιο αργά κι επομένως ασφαλέστερα. Θα εκδιπλωθούν αναπόφευκτα και η πιο αργή και ασφαλής μέθοδος είναι (στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων) η πιο γρήγορη. Η πρόωρη εκδίπλωση συνεπάγεται μεγάλη απώλεια χρόνου κι περιέχει μέσα της τα σπέρματα παρατεταμένων δυσχερειών. Η υπερδιέγερση των εγκεφαλικών κυττάρων είναι αναγκαστικά ένα από τα αποτελέσματα της συγχώνευσης με μια πράξη θέλησης των πυρών που κυκλοφορούν στο ανθρώπινο σώμα. Η διέγερση αυτή μπορεί να προκαλέσει παράνοια και συντριβή της κυτταρικής δομής του εγκεφάλου και δια της υπερβολικής δραστηριότητας της κυτταρικής ζωής μπορεί επίσης να προκληθεί η ενδότερη εκείνη τριβή μεταξύ τους η οποία θα καταλήξει σε εγκεφαλικούς όγκους και αποστήματα. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να επαναληφθεί εντονότερα. Ο υποκείμενος αντικειμενικός σκοπός σε κάθε έργο της λάγια γιόγκα (ή έργο με τα κέντρα) βασίζεται στο γεγονός ότι η ενέργεια των κυττάρων που απαρτίζουν το σώμα

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

424

ή την υλική όψη (που ονομάζεται στη Μυστική Δοξασία και στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός “πυρ δια τριβής”) πρέπει να σμίξει με το πυρ της συνείδησης. Αυτό το τελευταίο είναι η ενέργεια που είναι παρούσα στην ύλη αλλά είναι διαφορετική απ’ το πυρ της καθαυτής ύλης και υπόκειται σε ολόκληρο το νευρικό σύστημα κι επειδή υπόκειται κατ’ αυτό τον τρόπο δημιουργεί ευαισθησία και επίγνωση. Είναι η αιτία της ανταπόκρισης στην επαφή και προσδίδει την ικανότητα να καταγράφουμε και ν’ αποτυπώνουμε εντυπώσεις, όπως ξέρετε καλά. Αυτό το πυρ ονομάζεται τεχνικά “ηλιακό πυρ” και όταν σμίξει με το πυρ της ύλης και με το “ηλεκτρικό πυρ” της ανώτατης θείας όψης, τότε η ύπαρξη του ανθρώπου φθάνει στην πληρέστερη εκδήλωσή της και το μεγάλο έργο συμπληρώνεται. Αλλά είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο εγχείρημα, όταν αναλαμβάνεται πριν ο μηχανισμός είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει. Το τριπλό αυτό σμίξιμο μπορεί να αναληφθεί με ασφάλεια μόνο από το εξαιρετικά συγκροτημένο και ολοκληρωμένο πρόσωπο και από εκείνον που απέκτησε την ικανότητα να εστιάζει την προσοχή του στο κεφάλι και από το υψηλό αυτό σημείο να διευθύνει την όλη διεργασία της συγχώνευσης. Συνεπάγεται την ικανότητα ν’ αποσύρουμε τη συνείδηση κυριολεκτικά στο αιθερικό σώμα κι όμως ταυτόχρονα να διατηρούμε – με πλήρη επίγνωση – ένα σημείο επαφής στο κεφάλι και απ’ το σημείο αυτό να διευθύνουμε το αυτόματο, το φυσικό σώμα. Προϋποθέτει, για να επιτύχει, ορισμένες αιθερικές συνθήκες στο σώμα. Μια απ’ αυτές είναι η διεργασία της κατάκαυσης ή καταστροφής (μερικής ή ολοκληρωτικής) όλων των εμποδίων που βρίσκονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και θα μπορούσαν να εμποδίσουν την ελεύθερη άνοδο του πυρός της βάσης της σπονδυλικής στήλης, που κοινώς ονομάζεται κουνταλινικό πυρ το οποίο βρίσκεται ήρεμο, λανθάνον και δυναμικό στο κατώτατο κέντρο. Είναι “ο κοιμώμενος όφις που πρέπει να υψωθεί και να εκτυλιχθεί”. Κάθε κέντρο στη σπονδυλική στήλη χωρίζεται από εκείνο που είναι πάνω του κι εκείνο που είναι κάτω του με ένα συμπλεκόμενο προστατευτικό ιστό που απαρτίζεται από ένα περίεργο μείγμα αιθερικής και αεριώδους ουσίας. Αυτός πρέπει να κατακαεί και να διαλυθεί πριν μπορέσει να υπάρξει ελεύθερη δράση των πυρών του σώματος. Ένα ολόκληρο δίκτυο νάντις και κέντρων υπόκειται και είναι το λεπτοφυές αντίστοιχο του νευρικού και του ενδοκρινούς συστήματος. Λίγη διαυγής σκέψη συνεπώς θα καταδείξει την ανάγκη της υπερβολικής προσοχής, γιατί θα προκληθεί προφανώς ένα άμεσο αποτέλεσμα στον εξωτερικό μηχανισμό κι αυτό με τη σειρά του θα επηρεάσει σαφώς ό,τι οι ψυχολόγοι ονομάζουν “συμπεριφορά”. Υπάρχουν τέσσερις απ’ αυτούς τους συμπλεκόμενους κυκλικούς “ιστούς” οι οποίοι βρίσκονται μεταξύ των πέντε κέντρων που συναντώνται στη ράβδο της σπονδυλικής στήλης, ως ακολούθως: 0/0/0/0/0 και τρεις συναντώνται στο κεφάλι. Οι τρεις αυτοί διχοτομούν το κεφάλι και σχηματίζουν μια σειρά σταυρών, ως ακολούθως: Μοιάζει πολύ με το σταυρό στην Αγγλική σημαία, που πάντα είχε μια εσωτερική σημασία για το σπουδαστή και δείχνει ένα σημείο στη φυλετική εξέλιξη. Αυτός ο σταυρός στο κεφάλι χωρίζει το κέντρο άζνα (το κέντρο ανάμεσα στα φρύδια) από το

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

425

κεφαλικό κέντρο, γιατί βρίσκεται πίσω απ’ αυτό το κέντρο στο μέτωπο και ταυτόχρονα σχηματίζει μια προστατευτική ασπίδα μεταξύ των κέντρων άζνα και λαιμού. Αυτοί οι αιθερικοί ιστοί είναι στην πραγματικότητα δίσκοι που περιστρέφονται ή στριφογυρίζουν με ειδικούς ρυθμούς οι οποίοι διαφέρουν για τα διάφορα κέντρα και σύμφωνα με το σημείο εξέλιξης του συστήματος των ενεχόμενων κέντρων. Μόνο όταν κατακαούν αυτοί οι ιστοί απ’ τα ανερχόμενα και τα κατερχόμενα πυρά, μπορούν πραγματικά να ιδωθούν τα αληθινά κέντρα. Πολλοί ψυχορατικοί συγχέουν τα κέντρα με τα προστατευτικά τους αντίστοιχα, γιατί τα τελευταία έχουν μια δική τους ακτινοβολία και φως. Καθώς η ζωή επιτυγχάνει ένα συνεχώς υψηλότερο κραδασμό μέσω κάθαρσης και πειθαρχίας, το πυρ της ψυχής, που είναι κυριολεκτικά το πυρ του νου, προκαλεί επίσης αύξηση του κραδασμού των κέντρων και η αυξημένη αυτή δραστηριότητα αποκαθιστά μια επαφή με τους προστατευτικούς “ιστούς” ή δίσκους πρανικής ενέργειας που βρίσκονται σε κάθε πλευρά τους. Έτσι δια της αλληλεπίδρασης φθείρονται βαθμιαία, έτσι ώστε με την πάροδο του χρόνου καθίστανται διάτρητοι, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω έναν τόσο ανεπαρκή όρο. Πολλοί ζηλωτές είναι πεπεισμένοι ότι έχουν υψώσει το κουνταλινικό πυρ της βάσης της σπονδυλικής στήλης κι ότι συνεπώς πραγματοποιούν γοργή πρόοδο, ενώ το μόνο που κατόρθωσαν είναι να κάψουν ή να “φθείρουν” τον ιστό σε κάποιο σημείο κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης. Μια αίσθηση καψίματος ή πόνου σε οποιοδήποτε μέρος της σπονδυλικής στήλης, όταν δεν οφείλεται σε φυσιολογικές αιτίες, οφείλεται στις περισσότερες περιπτώσεις σε διάτρηση του ενός ή του άλλου από τους ιστούς δια της δραστηριότητας των κέντρων που συνδέονται μ’ αυτούς. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στην περίπτωση των γυναικών σε σχέση με το ηλιοπλεγματικό κέντρο και στους άντρες σε σχέση με το ιερό κέντρο. Και τα δύο αυτά κέντρα – σαν αποτέλεσμα εξελικτικής ανάπτυξης – είναι υπερβολικά ενεργά και πολύ οργανωμένα, γιατί αποτελούν έκφραση της φυσικής δημιουργικής φύσης και του συναισθηματικού σώματος. Συνεπώς μια αίσθηση καψίματος και πόνου στην πλάτη φανερώνει συνήθως ανάρμοστη δραστηριότητα σε κάποιο κέντρο, που προκαλεί καταστρεπτικά αποτελέσματα στον προστατευτικό μηχανισμό και δεν είναι αληθινή ένδειξη πνευματικής ανέλιξης και ανωτερότητας. Μπορεί να υποδεικνύει την τελευταία, αλλά πρέπει να θυμάστε ότι εκεί που υπάρχει αληθινή πνευματική ανάπτυξη, ο σχετικός πόνος και κίνδυνος πρακτικά εξαλείφεται. Πολύς λόγος γίνεται αόριστα για την ανύψωση του κουνταλινικού πυρός και υπάρχει μεγάλη παρανόηση του ζητήματος. Ας σας διαβεβαιώσω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ν’ ανυψωθεί και μπορεί να γίνει μόνο με μια συγκεκριμένη πράξη θέλησης και δια της έντονης νοητικής εστίασης και της συγκεντρωμένης προσοχής του ανθρώπου, όταν κάθεται στο θρόνο της συνείδησης στο κεφάλι. Η Τεκτονική παράδοση διατήρησε καθαρά τη σχετική διδασκαλία στο ωραίο της τυπικό της ύψωσης του μεγάλου Διδασκάλου-Τέκτονα. Μόνο όταν υπάρχει συνδυασμένη προσπάθεια ενός πενταπλού είδους και μόνο ύστερα από αλλεπάλληλες αποτυχίες, η ζωοποιούσα ενέργεια διατρέχει ολόκληρο το σώμα και φέρνει στη ζωή τον αληθινό άνθρωπο.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

426

Το δεύτερο σημείο που θέλω να θίξω είναι ότι όλο αυτό το βαθιά εσωτερικό έργο πρέπει να διεξάγεται μόνο κάτω από τη διεύθυνση ενός έμπειρου δασκάλου. Μέχρι κοινοτοπίας λέγεται στο ζηλωτή πως “όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο Διδάσκαλος θα εμφανισθεί”. Κάθεται τότε άνετα και περιμένει, ή εστιάζει την προσοχή του στην προσπάθεια να προσελκύσει την προσοχή κάποιου Διδασκάλου, έχοντας προφανώς αποφασίσει με το νου του ότι είναι έτοιμος ή αρκετά καλός. Φυσικά δίνει κατά διαστήματα στον εαυτό του κάποιο πνευματικό κέντρισμα και ακολουθεί σπασμωδικά το έργο της πειθάρχησης και της κάθαρσης. Αλλά η σταθερή και παρατεταμένη απαρέγκλιτη προσπάθεια από μέρους των ζηλωτών είναι πράγματι σπάνια. Είναι πράγματι αληθινό ότι τη σωστή στιγμή ο Διδάσκαλος θα εμφανισθεί, αλλά η σωστή στιγμή εξαρτάται από ορισμένες αυτοπροκαλούμενες συνθήκες. Όταν η διαδικασία της κάθαρσης γίνει μια ισόβια συνήθεια, όταν ο ζηλωτής μπορεί κατά βούληση να συγκεντρώνει τη συνείδησή του στο κεφάλι, όταν το φως στο κεφάλι λάμπει και τα κέντρα είναι ενεργά, τότε ο Διδάσκαλος θα αναλάβει τον άνθρωπο. Στο μεταξύ μπορεί να έχει κάποιο όραμα του Διδασκάλου, ή μπορεί να δει μια σκεπτομορφή του Διδασκάλου και μπορεί ν’ αποκομίσει πολύ πραγματικό καλό κι έμπνευση από την επαφή με την αντανάκλαση της πραγματικότητας, αλλά δεν πρόκειται για το Διδάσκαλο και δεν υποδεικνύει το στάδιο της αποδεγμένης μαθητείας. Με το μέσον του φωτός της ψυχής, η ψυχή μπορεί να γίνει γνωστή. Επομένως αναζητήστε το φως της δικής σας ψυχής και γνωρίστε αυτή την ψυχή σαν διευθυντή σας. Όταν εδραιωθεί η ψυχική επαφή, η δική σας ψυχή, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, θα σας συστήσει το Διδάσκαλό σας. Με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι ο Διδάσκαλος δεν προσμένει με αδημονία να κάνει τη γνωριμία σας. Στον κόσμο των ψυχών, η ψυχή σας και η ψυχή Του είναι συνδεμένες και γνωρίζουν την ουσιαστική ενότητα. Αλλά στον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων και στη διαδικασία του μεγάλου έργου πρέπει να θυμάστε πως όταν ο Διδάσκαλος παίρνει ένα ζηλωτή στον όμιλο των μαθητών Του, ο ζηλωτής αυτός είναι για πολύ καιρό παθητικό και συχνά εμπόδιο. Οι σπουδαστές υπερτιμούν πολύ συχνά τον εαυτό τους, ακόμη κι όταν απορρίπτουν μια τέτοια ιδέα· υποκειμενικά έχουν μια πραγματική συμπάθεια για τον εαυτό τους και συχνά προβληματίζονται γιατί τα Μεγάλα Όντα δεν τους δίνουν κάποιο σημάδι ούτε δείχνουν την άγρυπνη φροντίδα Τους. Δε θα το κάνουν και δε χρειάζεται να το κάνουν μέχρι εκείνη τη στιγμή που ο ζηλωτής θα έχει χρησιμοποιήσει πλήρως τη γνώση που απέκτησε από μικρότερους δασκάλους και από τα βιβλία και τις έντυπες γραφές του κόσμου. Οι σπουδαστές πρέπει να προσηλωθούν στο άμεσο καθήκον και να προετοιμάσουν το μηχανισμό τους για υπηρεσία στον κόσμο και πρέπει ν’ απέχουν από τη σπατάλη χρόνου και την αναζήτηση κάποιου Διδασκάλου· πρέπει να επιτύχουν την κυριαρχία εκεί όπου τώρα ηττώνται και μπορεί τότε στη ζωή της υπηρεσίας και του αγώνα να φτάσουν στο σημείο μιας τέτοιας πλήρους αυτοπαραγνώρισης ώστε ο Διδάσκαλος να μη βρίσκει εμπόδιο στην προσέγγισή Του σ’ αυτούς. Είναι λοιπόν προφανές απ’ τα παραπάνω ότι δεν μπορώ να δώσω ειδικές οδηγίες ως

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

427

προς την αφύπνιση των κέντρων και την καύση τον αιθερικού ιστού που θα καταλήξει στην αποδέσμευση ενέργειας. Τέτοιες πληροφορίες είναι πολύ επικίνδυνες και πολύ περίπλοκες για να δοθούν στα χέρια του γενικού κοινού που ελαύνεται από την επιθυμία για κάτι καινούργιο και του λείπει η ορθή ευστάθεια και η αναγκαία νοητική ανάπτυξη. Ωστόσο έφτασε ο καιρός που το γεγονός ότι υπάρχει ένα ενεργειακό σώμα το οποίο υπόκειται του νευρικού συστήματος, πρέπει ν’ αναγνωρισθεί γενικά απ’ τον κόσμο και η φύση των επτά κέντρων, η δομή και η θέση τους πρέπει να συλληφθούν τεχνικά και οι νόμοι της εκδίπλωσής τους να γίνουν πλατιά γνωστοί. Αλλά περισσότερα δεν μπορούν ακόμη να δοθούν με ασφάλεια. Η περίπλοκη φύση αυτής της επιστήμης των κέντρων είναι πολύ μεγάλη για να έχει γενική χρησιμότητα. Η διδασκαλία που πρέπει να δοθεί σε κάθε ιδιαίτερη περίπτωση και οι μέθοδοι που πρέπει να εφαρμοσθούν εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες για να δοθεί ένας γενικός κανόνας και οδηγίες. Η ακτίνα κι ο τύπος, το φύλο και το σημείο εξέλιξης πρέπει να εξετασθούν καθώς και η ισορροπία των κέντρων. Μ’ αυτό εννοώ μια εξέταση ως προς την υπερανάπτυξή τους στη μια περίπτωση και την υπανάπτυξή τους στην άλλη κι ως προς το κατά πόσο υπάρχει υπεροχή δύναμης κάτω ή πάνω από το διάφραγμα, ή κατά πόσο η κύρια ενέργεια είναι συγκεντρωμένη στο κεντρικό εκείνο καθαρτήριο, το ηλιακό πλέγμα. Η ποιότητα και η λαμπρότητα του φωτός στο κεφάλι πρέπει να μελετηθεί, γιατί υποδεικνύει το μέτρο του ψυχικού ελέγχου και τη σχετική αγνότητα των φορέων και οι διάφοροι αιθερικοί “ιστοί” πρέπει να εξετασθούν προσεκτικά καθώς και ο βαθμός κραδασμού του ιστού και του κέντρου. Πρέπει να εδραιωθεί ένας συγχρονισμός κι αυτός είναι εξαιρετικά δύσκολο να προκύψει. Αυτά είναι μόνο λίγα απ’ τα σημεία που ο δάσκαλος πρέπει να σημειώσει και είναι συνεπώς φανερό ότι μόνο ένας δάσκαλος που πέτυχε τη συνθετική όραση και μπορεί να δει έναν άνθρωπο “ολόκληρο” ή όπως πραγματικά είναι, μπορεί να δώσει τις οδηγίες εκείνες που μπορούν ν’ αντιστρέψουν τον αρχαίο ρυθμό των κέντρων, να καταστρέψουν χωρίς πόνο και κίνδυνο τα προστατευτικά περιβλήματα και ν’ ανυψώσουν το πυρ της κουνταλίνι από τη βάση της σπονδυλικής στήλης στην έξοδο στο κεφάλι. Ο μαθητής συναντά τέτοιους δασκάλους όταν προωθήσει το έργο της ζωής του υπό τη διεύθυνση της ψυχής του, όταν συλλάβει τη θεωρία της επιστήμης των κέντρων και κυριαρχήσει κι ελέγξει την αστρική φύση και το αντίστοιχο κέντρο της, το ηλιακό πλέγμα. Η έμφαση που δόθηκε στην κυριαρχία της Χριστικής αρχής από το Χριστιανισμό, έθεσε ασφαλή θεμέλια για το έργο που πρέπει να γίνει. Η αλήθεια αυτή υποστηρίζεται περίεργα από τη μελέτη του αριθμού “οκτώ” σε σχέση με τα κέντρα, ο οποίος όπως μας λένε είναι ο αριθμός του Χριστού. Υπάρχουν οκτώ κέντρα αν μετρήσουμε και τη σπλήνα κι όλα τους είναι πολλαπλάσια του οκτώ, με την εξαίρεση του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης που έχει τέσσερα πέταλα, το ήμισυ του οκτώ. Στην εποχή μας και στον Αγγλοσαξωνικό τρόπο γραφής ο αριθμός οκτώ είναι το βασικό σύμβολο όλων των κέντρων, γιατί τα πέταλα μοιάζουν πραγματικά στη μορφή σαν οκτάρια που υπερτίθενται μεταξύ τους. Η λέξη πέταλο είναι καθαρά παραστατική κι ένα κέντρο σχηματίζεται με αυτό το υπόδειγμα. Πρώτα ένας κύκλος, 0· έπειτα δύο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

428

κύκλοι που εφάπτονται μεταξύ τους και συνεπώς δημιουργούν ένα 8. Κατόπιν, καθώς τα πέταλα αυξάνουν σε αριθμό, έχουμε απλά μια αύξηση των διπλών αυτών κύκλων που υπερτίθενται μεταξύ τους σε διαφορετικές γωνίες, ωσότου φτάσουμε στο χιλιοπέταλο λωτό στο κεφάλι. Τα κέντρα αυτά έχουν σε τελευταία ανάλυση διπλή λειτουργία. Καταδεικνύουν τη μορφοδομητική όψη της θειότητας και δια της δραστηριότητάς τους φέρνουν την εξωτερική μορφή σε εκδήλωση· κατόπιν προς το τέλος του εξελικτικού κύκλου – τόσο στο μακρόκοσμο όσο και στο μικρόκοσμο – φέρνουν σε έκφραση την ψυχική δύναμη και ζωή κι επιφέρουν την ενσάρκωση ενός πλήρως αποκαλυμμένου υιού του Θεού, με όλες τις δυνάμεις και τη γνώση που εμπεριέχει η θειότητα.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ Τα πυρά προσεγγίζουν τη σκιά αλλά δεν την καίνε. Το πύρινο περίβλημα είναι πλήρες. Ας ψάλλει ο μάγος τις λέξεις που σμίγουν το πυρ με το ύδωρ. Η Εσωτερική Αίσθηση. Η Άρνηση της Μεγάλης Πλάνης. Κλήση στην Υπηρεσία. Ομάδες της Νέας Εποχής και Εκγύμναση.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ Φτάνουμε πια στην εξέταση του τελευταίου κανόνα της μαγείας. Καθώς ανατρέχουμε με το νου μας στη μακρά αυτή σειρά οδηγιών, προβάλλουν με εξαιρετική διαύγεια κάποιες βασικές γραμμές διδασκαλίας, αφήνοντας στη σκιά τις δευτερεύουσες γραμμές των οδηγιών. Οι σπουδαστές θα κάνουν καλά να θυμούνται ότι κατά την ανάγνωση οποιουδήποτε βασικού εγχειριδίου (κι αυτό θεωρείται τέτοιο) πρέπει να υιοθετείται μια συγκεκριμένη διαδικασία. Ο σπουδαστής πρέπει πρώτα απ’ όλα να διαβάσει το εγχειρίδιο σαν σύνολο προκειμένου να συλλάβει τα εξέχοντα σημεία του, τις κύριες γραμμές διδασκαλίας του και τις τρεις ή τέσσερις προτάσεις στις οποίες βασίζεται η όλη δομή του. Αφού τα συλλάβει αυτά, μπορεί τότε ν’ αρχίσει να ασχολείται και να απομονώνει τα επικουρικά εκείνα σημεία που χρησιμεύουν για να διασαφηνίσουν και να διευκρινίσουν τα βασικά ουσιώδη. Μετά απ’ αυτό μπορεί να ασχοληθεί επιτυχώς με τις λεπτομέρειες. Οι σπουδαστές θα βρουν συνεπώς ενδιαφέρον να ανασκοπήσουν αυτές τις οδηγίες και να συγκεντρώσουν απ’ αυτές τα κύρια σημεία· μπορούν κατόπιν να προχωρήσουν για να καλύψουν τις δευτερεύουσες διδασκαλίες και τελικά να κατατάξουν τα λεπτομερή δεδομένα στις διάφορες επικεφαλίδες που θα προκύψουν. Αυτό όταν συμπληρωθεί, θ’ αποτελέσει μια σύνοψη του βιβλίου και θα παγιώσει σταθερά τη γνώση που περιέχει στη μνήμη του σπουδαστή. Μια από τις κύριες διδασκαλίες που μπορεί να ιδωθεί καθαρά σ’ όλες τις οδηγίες με αληθινά εσωτερικό χαρακτήρα, αφορά τη στάση του σπουδαστή του απόκρυφου. Υποτίθεται ότι ασχολείται με πράγματα υποκειμενικά και εσωτερικά· σκοπεύει να γίνει εργάτης της λευκής μαγείας. Σαν τέτοιος πρέπει να πάρει και να διατηρεί συνεχώς τη θέση του Παρατηρητή, αποσπασμένος απ’ το μηχανισμό παρατήρησης κι επαφής· πρέπει ν’ αναγνωρίζει τον εαυτό του σαν μια ουσιαστικά πνευματική οντότητα, διαφορετική σε φύση, αντικειμενικούς σκοπούς και μεθόδους εργασίας απ’ τα σώματα που θεωρεί συνετό να κατέχει προσωρινά και να χρησιμοποιεί. Πρέπει ν’ αντιληφθεί την ενότητά του και τις γραμμές επαφής με όλους τους παρόμοιους εργάτες κι έτσι να φτάσει σε μια συνειδητή επίγνωση της θέσης του στην πνευματική ιεραρχία των Όντων. Τόση πολλή παραπληροφόρηση απλώθηκε και τόση έμφαση δόθηκε ασύνετα στο βαθμό και τη θέση στη λεγόμενη ιεραρχία των ψυχών, ώστε οι νουνεχείς και ισορροπημένοι μαθητές επιζητούν τώρα να στρέψουν τις σκέψεις τους αλλού και να εξαλείψουν όσο μπορούν κάθε σκέψη για βαθμίδες και σφαίρες δραστηριότητας. Είναι δυνατό κατά την αιώρηση του εκκρεμούς να κινηθούν υπερβολικά στην αντίθετη κατεύθυνση και να υποτιμήσουν αυτά τα στάδια δραστηριότητας. Ωστόσο μη με παρερμηνεύσετε· δεν προτείνω να επιχειρήσετε να κατατάξετε τους ανθρώπους και ν’

αποφασίσετε πού στέκουν στην εξελικτική κλίμακα. Αυτό έγινε πολύ ανόητα στο παρελθόν και δυσφήμισε τόσο το θέμα, ώστε στο νου του κοινού το όλο ζήτημα περιέπεσε σε ανυποληψία. Αν αυτά τα στάδια θεωρηθούν συνετά για ό,τι είναι – καταστάσεις διευρυμένης συνείδησης και βαθμοί ευθύνης – τότε ο κίνδυνος της αντίδρασης της προσωπικότητας στους όρους “αποδεγμένος μαθητής, μυημένος, μύστης, διδάσκαλος” θα ήταν αμελητέος και πολλές δυσχέρειες θα εξαλείφονταν. Πρέπει πάντα να θυμάστε ότι ο ατομικός βαθμός είναι αυστηρά προσωπικός και το σημείο εξέλιξης (που μπορεί ειλικρινά να αναγνωρισθεί ότι βρίσκεται πέρα από εκείνο του μέσου πολίτη) καταδεικνύεται από μια ζωή ενεργού ανιδιοτελούς υπηρεσίας και από την εκδήλωση ενός φωτισμένου οράματος που προπορεύεται της φυλετικής ιδέας. Κατά τη συνάθροιση στον κόσμο αυτή την εποχή του νέου Ομίλου των Παγκόσμιων Εργατών πρέπει να υπάρξει αληθινή προσοχή. Κάθε εργάτης είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και για την υπηρεσία του και για κανέναν άλλο. Είναι φρόνιμο να εκτιμούμε και να υπολογίζουμε τον εξελικτικό βαθμό όχι από τις αξιώσεις αλλά από το έργο που επιτελέσθηκε και την αγάπη και τη σοφία που καταδείχθηκε. Η κρίση πρέπει να βασίζεται σε μια αποδειγμένη γνώση του σχεδίου καθώς πραγματώνεται στη συνετή διατύπωση του επόμενου βήματος για την ανθρώπινη φυλή· σε μια εκδηλωμένη εσωτερική αίσθηση και σε μια επιρροή ή αυρική δύναμη που είναι πλατιά, εποικοδομητική και περιεκτική. Με ρωτάς να ορίσω σαφέστερα τι εννοώ με τις λέξεις “εσωτερική αίσθηση”. Εννοώ ουσιαστικά τη δύναμη να ζούμε και να λειτουργούμε υποκειμενικά, να έχουμε μια συνεχή εσώτερη επαφή με την ψυχή και τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται κι αυτή πρέπει να πραγματώνεται υποκειμενικά δια της αγάπης που φανερώνεται ενεργά· δια της σοφίας που διαχύνεται σταθερά· και δια εκείνης της ικανότητας να περικλείουμε και να ταυτιζόμαστε με όλα όσα αναπνέουν και νιώθουν, που είναι το εξέχον χαρακτηριστικό κάθε αληθινά λειτουργικού υιού του Θεού. Εννοώ συνεπώς μια ενδόμυχα διατηρούμενη στάση του νου που μπορεί να προσανατολίζεται κατά βούληση σε κάθε κατεύθυνση. Μπορεί να κυβερνά και να ελέγχει τη συναισθηματική ευαισθησία όχι μόνο του ίδιου του μαθητή, αλλά όλων όσων μπορεί να προσεγγίζει. Με την ισχύ της σιωπηλής του σκέψης μπορεί να φέρνει σ’ όλους φως και ειρήνη. Δια της νοητικής αυτής δύναμης μπορεί να συντονίζεται με την παγκόσμια σκέψη και στο βασίλειο των ιδεών και μπορεί να διακρίνει και να επιλέγει τους νοητικούς εκείνους πράκτορες κι εκείνες τις έννοιες που θα του επιτρέψουν, σαν εργάτη υπό το σχέδιο, να επηρεάζει το περιβάλλον του και να ντύνει τα νέα ιδεώδη με εκείνη την ύλη της σκέψης που θα τους επιτρέπει ν’ αναγνωρίζονται πιο εύκολα στον κόσμο της καθημερινής συνηθισμένης σκέψης και ζωής. Αυτή η στάση του νου θα επιτρέψει επίσης στο μαθητή να προσανατολισθεί στον κόσμο των ψυχών και σ’ αυτό τον υψηλό τόπο έμπνευσης και φωτός ν’ ανακαλύψει τους συνεργάτες του, να επικοινωνήσει μαζί τους και – ενωμένος μαζί τους – να συμπράξει στην πραγματοποίηση των θείων προθέσεων.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

433

Η εσωτερική αυτή αίσθηση είναι η κύρια ανάγκη του ζηλωτή τη στιγμή αυτή της παγκόσμιας ιστορίας. Προτού τη συλλάβουν κάπως οι ζηλωτές και μπορέσουν να τη χρησιμοποιήσουν, δε θα μπορέσουν ποτέ ν’ αποτελέσουν μέρος του Νέου Ομίλου· δε θα μπορέσουν ποτέ να εργασθούν σαν λευκοί μάγοι και οι Οδηγίες αυτές θα παραμείνουν γι’ αυτούς θεωρητικές και κυρίως διανοητικές, αντί να είναι πρακτικές και αποτελεσματικές. Για να καλλιεργηθεί αυτή η εσωτερική αίσθηση χρειάζεται διαλογισμός και διαλογισμός συνεχής στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης. Αλλά καθώς περνά ο καιρός κι ο άνθρωπος αναπτύσσεται πνευματικά, ο καθημερινός αυτός διαλογισμός θα παραχωρήσει αναγκαστικά τη θέση του σ’ ένα σταθερό πνευματικό προσανατολισμό και τότε ο διαλογισμός όπως τον κατανοούμε και τον χρειαζόμαστε τώρα, δε θα απαιτείται πια. Η απόσπαση μεταξύ του ανθρώπου και των χρησιμοποιούμενων μορφών του θα είναι τόσο πλήρης, ώστε θα ζει πάντα στην “έδρα του Παρατηρητή” και από αυτό το σημείο και στάση θα διευθύνει τις δραστηριότητες του νου και των συναισθημάτων και των ενεργειών που καθιστούν τη φυσική έκφραση εφικτή και χρήσιμη. Το πρώτο στάδιο αυτής της ανάπτυξης και της καλλιέργειας της εσωτερικής αίσθησης συνίσταται στη διατήρηση της στάσης της συνεχούς αποσπασμένης παρατήρησης. Ο νέος Όμιλος των Παγκόσμιων Εργατών θα μπορούσε σωστά να θεωρηθεί στις εξωτερικές τάξεις του σαν ένα εξασκημένο σώμα οργανωμένων παρατηρητών. Θα υποδιαιρέσω τον όμιλο σε τρία τμήματα και θα το κάνω για να μπορέσουν οι ζηλωτές και οι τσέλα σ’ ολόκληρο τον κόσμο να καθοδηγηθούν στη γνώση τους ως προς το πού στέκουν ατομικά και να μπορέσουν ειλικρινά και αληθινά ν’ αρχίσουν να εργάζονται με νοημοσύνη. Θα μπορέσουν έτσι να βοηθηθούν στην ένταξή τους. Πρώτο, υπάρχουν οι Οργανωμένοι Παρατηρητές. Οι ζηλωτές αυτοί μαθαίνουν να κάνουν δύο πράγματα. Μαθαίνουν να ασκούν εκείνη την απόσπαση που θα τους επιτρέψει να ζουν σαν ψυχές στον κόσμο των καθημερινών υποθέσεων και να κατανοούν την πραγματική σημασία των λέξεων: να εργάζονται χωρίς προσκόλληση. Είναι επίσης δευτερευόντως εκείνοι οι σπουδαστές των παγκόσμιων υποθέσεων σε κάποιο από τα επτά τμήματα στα οποία αναφέρθηκα νωρίτερα όταν έφερνα το νέο όμιλο στην προσοχή του κόσμου. Αυτοί μελετούν τα σημεία των καιρών. Ερευνούν το μεγάλο δράμα της ιστορίας προκειμένου ν’ ανακαλύψουν την κύρια τάση του κι έτσι να εκφράσουν στον κοινό ακαδημαϊκό κόσμο και στους στοχαστές της φυλής ό,τι βλέπουν και κατανοούν. Ένα τριπλό νήμα διατρέχει ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία και στην αλληλεπίδραση των τριών αυτών νημάτων βρίσκεται η ιστορία της εξέλιξης. Το ένα νήμα καθοδηγεί τις σκέψεις του ανθρώπου καθώς ασχολείται με την ανάπτυξη της μορφικής όψης, τις φυλετικές τάσεις και δείχνει πόσο απαρέγκλιτα οι μορφές των φυλών, των χωρών και της πανίδας και της χλωρίδας της πλανητικής μας ζωής συμβάδισαν με τις ανάγκες των βραδέως αναδυόμενων υιών του Θεού. Το δεύτερο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

434

νήμα μας οδηγεί στην κατανόηση της ανάπτυξης της συνείδησης και υποδεικνύει την ανάδυση από το ενστικτώδες στάδιο σ’ εκείνο της διανοητικής επίγνωσης και σ’ εκείνο της ενορατικής φώτισης που είναι ο τωρινός στόχος της συνείδησης. Το τρίτο νήμα αφορά το καθαυτό Σχέδιο κι εδώ εισερχόμαστε στο βασίλειο του αληθινά άγνωστου. Τι είναι το σχέδιο και ποιος ο στόχος, είναι προς το παρόν τελείως μη αντιληπτά εκτός από τον ανώτατο μύστη και τους πιο εξυψωμένους υιούς του Θεού. Μέχρι ν’ αναπτυχθεί στην ανθρώπινη οικογένεια ο φωτισμένος νους και η δύναμη της ενορατικής ανταπόκρισης, δε μας είναι δυνατό να συλλάβουμε τις βασικές έννοιες που βρίσκονται στο νου του ίδιου του Θεού. Μέχρι να αναρριχηθούμε στο υψηλότερο σημείο του Όρους της Μύησης, δεν είναι δυνατό να δούμε τη Γη της Επαγγελίας όπως είναι. Μέχρι να υπερπηδηθούν οι περιορισμοί – οι αναγκαίοι περιορισμοί – των τριών κόσμων κι ο άνθρωπος μπορέσει να λειτουργήσει σαν ελεύθερη ψυχή στο πνευματικό βασίλειο, αυτό που βρίσκεται πέρα απ’ αυτό το βασίλειο πρέπει να παραμείνει κρυφό για τον άνθρωπο, όπως ακριβώς η ανθρώπινη κατάσταση ύπαρξης κι επίγνωσης παραμένει σφραγισμένο βιβλίο για το ζώο. Είναι ένα ωφέλιμο και αναγκαίο μάθημα που όλοι οι μαθητές πρέπει να συλλάβουν. Αλλά οι παρατηρητές των καιρών και των εποχών μπορούν να κάνουν γοργή πρόοδο στην ενορατική ανάπτυξη αν επιμείνουν στο διαλογισμό τους, εκγυμνάσουν τις διάνοιές τους και προσπαθούν πάντα να σκέφτονται με όρους παγκοσμιότητας. Ας κοιτάξουν αναδρομικά την ιστορία σαν μέρος της αναδυόμενης προετοιμασίας που θα εγκαινιάσει το μέλλον. Ας πάρουν θάρρος αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι το βασίλειο των ψυχών γίνεται σταθερά ένα φαινόμενο του φυσικού πεδίου (μήπως λέω παραδοξολογίες;) και θα γίνει τελικά γνωστό σαν ένα βασίλειο της φύσης και θα θεωρείται έτσι από τους επιστήμονες προτού περάσουν δύο αιώνες. Αυτοί οι “Οργανωμένοι Παρατηρητές” αποτελούν τον εξωτερικό κύκλο του νέου ομίλου και βασικός τους τόνος είναι η σύνθεση, η εξάλειψη των επουσιωδών και η οργάνωση της ανθρώπινης γνώσης. Εργαζόμενοι στα πολλά πεδία της ανθρώπινης επίγνωσης, διακρίνονται από ένα μη χωριστικό πνεύμα και από την ικανότητα να ασχολούνται με τα θεμελιακά ουσιώδη και να συνδέουν τα ποικίλα τμήματα της ανθρώπινης έρευνας σ’ ένα οργανωμένο κι ενοποιημένο όλο. Δεύτερο, η επόμενη ομάδα στο νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εργατών είναι εκείνη των τηλεπαθητικών επικοινωνών. Είναι πολύ λιγότεροι και διακρίνονται από τη σχετικά στενή αλληλοσχέτισή τους. Είναι κυρίως μια συνδετική ή γεφυρωτική ομάδα. Συναθροίζονται απ’ τον πιο εξωτερικό κύκλο των οργανωμένων παρατηρητών, αλλά έχουν έναν ευρύτερο ορίζοντα υπηρεσίας απ’ αυτούς, γιατί εργάζονται μ’ έναν πιο αληθινά εσωτερικό τρόπο. Βρίσκονται σ’ επαφή μεταξύ τους και με τους οργανωμένους παρατηρητές, αλλά είναι επίσης σε επαφή με την ομάδα των ανδρών και γυναικών που στέκουν στο καθαυτό κέντρο ή την καρδιά του παγκόσμιου ομίλου. Το έργο τους είναι τριπλό και πολύ δύσκολο. Πρέπει να καλλιεργούν σταθερά εκείνη την απόσπαση που χαρακτηρίζει την ψυχή που γνωρίζει τον εαυτό της. Παίρνουν σταθερά τη γνώση και την πληροφόρηση που συσσώρευσαν οι οργανωμένοι παρατηρητές και

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

435

την προσαρμόζουν στην ανάγκη του κόσμου και διαδίδουν τη διδασκαλία. Εργάζονται αποτελεσματικά αλλά πάντα στα παρασκήνια και παρότι μπορεί να είναι γνωστοί στον κόσμο στο αρχικό αυτό στάδιο του έργου του νέου ομίλου και παρότι μπορεί συνεπώς ν’ αναγνωρίζονται σαν δάσκαλοι, συγγραφείς και εργάτες, αργότερα θ’ αποσυρθούν περισσότερο στο περιθώριο και θα εργάζονται μέσω του εξωτερικού κύκλου. Θα τους εμπνέουν και θα βάζουν αυξημένη ευθύνη στους ώμους τους· θα υποθάλπουν την ανάπτυξη της τηλεπαθητικής αλληλεπίδρασης στον κόσμο κι έτσι θα υφαίνουν εκείνα τα νήματα που τελικά θα γεφυρώσουν το τωρινό χάσμα μεταξύ του ορατού και του αόρατου κι έτσι θα κάνουν εφικτό το νέο κόσμο – έναν κόσμο στον οποίο ο θάνατος όπως τον ξέρουμε θα καταργηθεί και θα εδραιωθεί μια εξασκημένη παγκόσμια συνέχεια συνείδησης. Γιαυτό δίνεται έμφαση στην εκγύμναση αυτής της ομάδας του νέου ομίλου στην τηλεπαθητική ευαισθησία. Τα μέλη του δεύτερου αυτού κύκλου εργατών διδάσκονται ν’ αναπτύσσουν ευαισθησία σε τρεις κατευθύνσεις: στις σκέψεις των ανθρώπων σε φυσική ενσάρκωση· στις διάνοιες όσων έφυγαν και είναι ακόμη σε νοητικά σώματα· και τρίτο στην ομάδα των πνευματικών Όντων που στέκουν σαν θεματοφύλακες της εξελικτικής διεργασίας και από τα χέρια των οποίων περνούν σταθερά τα τρία νήματα της αναπτυσσόμενης ζωής. Το έργο τους είναι εξαιρετικά δύσκολο, πολύ δυσκολότερο από εκείνο της πρώτης ομάδας και δυσκολότερο ακόμη και από εκείνο της τελευταίας, γιατί τους λείπουν προς το παρόν ορισμένες δυνάμεις και η αναγκαία εμπειρία. Το κέντρο της συνείδησής τους είναι η ενόραση κι όχι εκείνο της συνθέτουσας διανόησης και η κατάσταση της επίγνωσής τους είναι πλατιά και περιεκτική. Συνεπώς μπορούν να υποφέρουν περισσότερο απ’ την πλειονότητα και υπάρχουν λίγοι που να μην είναι σ’ αυτό το στάδιο πολύ ευαίσθητοι για την άνεσή τους και πολύ ανταποκριτικοί στους κραδασμούς που εκπορεύονται από τη μορφική όψη και στους τρεις κόσμους. Η κατάσταση της απόσπασής τους δεν είναι ακόμη πλήρης. Γεφυρώνουν και συνεπώς υποβαστάζουν άπειρα προβλήματα και ανταποκρίνονται στον παγκόσμιο πόνο. Βλέπουν, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, πάρα πολλά, γιατί δεν τους ανήκει ακόμη το προνόμιο να οραματίζονται με διαύγεια το στόχο που βρίσκεται διακόσια χρόνια μπροστά. Νιώθουν την παρούσα ανάγκη. Ανταποκρίνονται στη νέα παλίρροια της πνευματικής δύναμης που εισρέει. Υποβαστάζουν το βάρος της ανθρωπότητας στους ώμους τους κι επειδή είναι κάπως συντονισμένοι, ζουν και στους τρεις κόσμους ταυτόχρονα κι αυτό λίγοι μπορούν να το κάνουν. Έχουν επίγνωση της επείγουσας ανάγκης της τωρινής ευκαιρίας κι επίσης της απάθειας των πολλών και γι’ αυτούς τους λόγους εργάζονται κάτω από τρομακτική πίεση. Τρίτο, η εσώτατη ομάδα όλων είναι εκείνη των μελών της ίδιας της Ιεραρχίας. Δε με ενδιαφέρει καθόλου αν οι απολυτρωμένες αυτές ψυχές αναγνωρίζονται σαν Πρεσβύτεροι Αδελφοί της φυλής, σαν Διδάσκαλοι της Σοφίας, σαν το Νέφος των Μαρτύρων, σαν ο Χριστός και η Εκκλησία Του, σαν Υπεράνθρωποι, ή με κάθε άλλο όρο με τον οποίο οι κληρονομημένες τάσεις της ανθρωπότητας ή η παράδοση επιλέγουν να τους αποκαλέσουν. Αυτοί οι ίδιοι νοιάζονται λιγότερο. Οι μικρές έριδες

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

436

ως προς τις προσωπικότητες και τα ονόματα και την περιωπή τους δεν έχουν καμιά σημασία. Αλλά είναι οι νοήμονες δυνάμεις του πλανήτη· εκφράζουν, λόγω της κατάστασης της διευρυμένης συνείδησής τους, τη Διάνοια του Θεού· ενσωματώνουν τη νοήμονα αρχή, αμετάβλητη και αναλλοίωτη και μέσα απ’ αυτούς ρέει η ενέργεια που ονομάζουμε Θέληση του Θεού, από έλλειψη καλύτερης κατανόησης. Γνωρίζουν πολύ περισσότερα για το σχέδιο απ’ ό,τι οι δύο εξωτερικοί κύκλοι του νέου Ομίλου Παγκόσμιων Εργατών, γιατί βλέπουν καθαρά ποιο είναι το επόμενο βήμα το οποίο η πλανητική εξέλιξη θα οδηγήσει τη φυλή να κάνει στη διάρκεια των προσεχών διακοσίων ετών. Δεν ασχολούνται με ανώφελες εικασίες αναφορικά με τον απώτατο στόχο στο πέρας της παγκόσμιας εποχής. Αυτό μπορεί να σας εκπλήξει εν όψει των πολλών εικασιών των αμύητων. Αλλά έτσι είναι. Γνωρίζουν ότι υπάρχει ο χρόνος και η εποχή για όλα τα πράγματα και προσβλέποντας και κατανοώντας ενορατικά το στόχο όλων των βασιλείων στο άμεσο μέλλον, στρέφουν την ενωμένη τους προσπάθεια σ’ ένα σκοπό – στην καλλιέργεια της ενορατικής τηλεπαθητικής ανταποκριτικότητας των Επικοινωνών που γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ τους και του φυσικού κόσμου. Οι τελευταίοι με τη σειρά τους επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τους Παρατηρητές. Γιγνώσκοντες, Επικοινωνοί και Παρατηρητές – όλοι εργάζονται με στενή, παρότι συχνά απαρατήρητη, ενότητα κι όλοι ανταποκρίνονται (σύμφωνα με το βαθμό τους) στην παρώθηση του Νου και της Θέλησης του Λόγου, της ηλιακής Θεότητας. Πέρα απ’ αυτή την τριπλή ομάδα στέκουν οι Θρόνοι, οι Κυριότητες και οι Δυνάμεις με τις οποίες δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε. Στην άλλη πλευρά στέκει η ανθρωπότητα που σπαράσσεται απ’ τα δεινά του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, σαστισμένη από την κοινωνική, θρησκευτική και οικονομική πίεση του παρόντος, ευαίσθητη και ανταποκρινόμενη στις επιδράσεις και ενέργειες που εισρέουν με το νέο κύμα της Υδροχοϊκής Εποχής· ανίκανη να καταλάβει και να εξηγήσει κι έχοντας συνείδηση μόνο ενός πόθου για ελευθερία σκέψης και φυσικών συνθηκών, αρπάζοντας κάθε ευκαιρία ν’ αποκτήσει γνώση και προσφέροντας έτσι ένα γόνιμο πεδίο στο οποίο μπορεί να εργασθεί ο νέος αυτός όμιλος. Είδαμε ότι ο αντικειμενικός σκοπός κάθε εσώτερης εκγύμνασης είναι ν’ αναπτύξει την εσωτερική αίσθηση και ν’ ανελίξει την εσώτερη εκείνη ευαίσθητη επίγνωση που θα επιτρέψει στον άνθρωπο να λειτουργεί όχι μόνο σαν ένας Υιός του Θεού σε φυσική ενσάρκωση, αλλά σαν κάποιος που διαθέτει επίσης εκείνη τη συνέχεια συνείδησης που θα του επιτρέψει να είναι ενδόμυχα αφυπνισμένος αλλά κι εξωτερικά ενεργός. Αυτό επιτυγχάνεται με την ανάπτυξη της δύναμης να είμαστε ένας εκγυμνασμένος Παρατηρητής. Συνιστώ αυτά τα λόγια σ’ όλους τους ζηλωτές. Η εμμονή στη στάση της ορθής παρατήρησης είναι εκείνη που επιφέρει την απόσπαση από τη μορφή, μια επακόλουθη δύναμη να χρησιμοποιούμε τη μορφή κατά βούληση με σκοπό την προώθηση των ιεραρχικών σχεδίων και με συνέπεια τη χρησιμότητα στην ανθρωπότητα. Όταν αποκτηθεί κάπως αυτή η δύναμη να παρατηρούμε, τότε ο ζηλωτής συνδέεται με την ενδιάμεση εκείνη ομάδα των εκγυμνασμένων Επικοινωνών που στέκει μεταξύ των ομάδων που προαναφέρθηκαν (των εξωτερικών ομάδων και της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

437

ομάδας των πνευματικών εργατών στο υποκειμενικό πεδίο), διερμηνεύοντας τη μια στην άλλη. Είναι καλό να θυμάστε ότι ακόμη και τα μέλη της Ιεραρχίας επωφελούνται από τις γνώμες και τη συμβουλή των ανιδιοτελών εκείνων μαθητών που μπορούν να τους εμπιστευθούν την ορθή αναγνώριση κι ερμηνεία της ανάγκης της στιγμής. Όταν επιτευχθεί αυτό το στάδιο κι ο άνθρωπος είναι σε συνειδητή επαφή με το σχέδιο, τότε μπορεί ν’ αρχίσει το αληθινό μαγικό έργο. Οι άνδρες και οι γυναίκες που αρχίζουν να ζουν σαν ψυχές, μπορούν ν’ αναλάβουν το μαγικό έργο της νέας εποχής και μπορούν να εγκαινιάσουν εκείνες τις αλλαγές κι εκείνη την ανοικοδόμηση που θα προκαλέσει την εμφάνιση του νέου ουρανού και της νέας γης, για την οποία όλες οι Γραφές του κόσμου παρέχουν εύγλωττη μαρτυρία. Μπορούν τότε να εργασθούν με τις δυνάμεις της αιθερικής ύλης κι έτσι να φέρουν σε ύπαρξη εκείνες τις δημιουργίες και οργανώσεις του φυσικού πεδίου, οι οποίες θα ενσωματώσουν περισσότερο ικανοποιητικά τη ζωή του Θεού στην Υδροχοϊκή Εποχή που είναι πλέον μαζί μας. Σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο αναφέρεται ο Κανόνας XV. Τα λόγια αυτά αποτελούν το επιστέγασμα του μαγικού έργου και αληθεύουν εξίσου για το μαγικό έργο ενός ηλιακού Λόγου, ενός πλανητικού Λόγου, μιας ενσαρκούμενης ψυχής, ή του προχωρημένου εκείνου ανθρώπινου όντος που έμαθε να εργάζεται σαν λευκός μάγος σύμφωνα με το σχέδιο της μεγάλης Λευκής Στοάς. Αναφέρεται βέβαια και στο έργο εκείνων που με τη διανοητική επίτευξη έμαθαν να εργάζονται σαν μάγοι αλλά σε ό,τι ονομάζεται μαύρη πλευρά, αφού οι ίδιοι κανόνες του μαγικού έργου ισχύουν για αμφότερες τις ομάδες, παρότι η ελαύνουσα παρόρμηση διαφέρει. Αλλά με το έργο του μαύρου μάγου δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε. Αυτό που κάνουν είναι ισχυρό σαν εφήμερο αποτέλεσμα, χρησιμοποιώντας τη λέξη εφήμερος με την κυκλική της έννοια· αλλά τα αποτελέσματα αυτά πρέπει στον κατάλληλο χρόνο να σταματήσουν και να υποταχθούν στις απαιτήσεις και στο έργο των φορέων του φωτός και της ζωής. Το στάδιο της σκιάς είναι η αμυδρή και αβέβαιη περίοδος που συναντάται πριν από την πυκνή και συγκεκριμένη εκδήλωση. Δεν αναφέρεται εδώ στη σκιά σαν το αντίστοιχο της ψυχής στη φυσική εκδήλωση. Αναφέρεται σ’ ένα από τα ενδιάμεσα στάδια της δημιουργικής διεργασίας. Ονομάζεται τεχνικά το “στάδιο της αύξησης και της ελάττωσης των νεφελωμάτων” και το στάδιο αυτό προηγείται της εμφάνισης της πιο σταθεροποιημένης και σχετικά στατικής εξωτερικής μορφής. Στο σχηματισμό ενός ηλιακού συστήματος αναγνωρίζεται σαν μια προκαταρκτική περίοδος και μπορεί να ιδωθεί να συντελείται στον έναστρο ουρανό. Υποδεικνύει το στάδιο όπου ο Μεγάλος Μάγος βρίσκεται μόνο στη διαδικασία διεξαγωγής του έργου Του· δεν έχει ακόμη ψάλει τις τελικές εκείνες μυστικές λέξεις ή τους πνευματικούς εκείνους ήχους που θα επιφέρουν σύμπηξη και την απτή εμφάνιση της μορφής. Η Μυστική Δοξασία αναφέρεται στα τρία πυρά και η χρήση τους είναι αρχαία· στη Βισνού Πουράνα δίνονται σ’ αυτά τα πυρά οι ίδιες ακριβώς ονομασίες που δίνει η Ε.Π.Μπ., η οποία δανείστηκε τους όρους από την αρχαία Γραφή. Ηλεκτρικό Πυρ, Ηλιακό Πυρ και Πυρ δια Τριβής, όταν συνδεθούν, παράγουν τον εκδηλωμένο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

438

μακρόκοσμο και μικρόκοσμο και σ’ αυτή τη σύνδεση αναφερόταν η προηγούμενη Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός. Τα πυρά αυτά είναι εσωτερικά ένα πυρ, αλλά το πυρ αυτό επιφέρει, ανάλογα με την επιμαρτυρούσα συνείδηση (που η ίδια βρίσκεται σε ποικίλα στάδια εξελικτικής ανάπτυξης), το αποτέλεσμα της διαφοροποιημένης πύρινης ουσίας. Η πύρινη αυτή ουσία μπορεί να γίνει γνωστή σαν η ίδια η Ζωή, ή σαν το “Αυτόφωτο Φως”, ή μπορεί να γίνει γνωστή σαν η ενεργός μορφή που ενυπάρχει στη μία ουσία που υπόκειται σ’ όλα τα φαινόμενα. Στον τελικό αυτό κανόνα της μαγείας τα πυρά που εξετάζονται είναι εκείνα της καθαυτής ύλης που προσεγγίζουν τη σκιά και (όπως το εκφράζει συμβολικά το Αρχαίο Σχόλιο) “εγείρονται από το δεύτερο σκότος στην κλήση του πνεύματος του φωτός και συναντούν στον προκαθορισμένο τόπο τους αυτό που θα τα απορροφήσει και θα τα υψώσει στο πύρινο σημείο απ’ όπου έχουν έρθει τα πυρά του ζώντος φωτός και της ακτινοβόλου ζωής”. Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΛΑΝΗΣ Η φράση του Κανόνα XV που λέει ότι “σμίγουν το πυρ με το ύδωρ” αναφέρεται στο αποτέλεσμα που προκαλείται στο σημείο της συμπύκνωσης αφού προφερθούν οι μεγάλες λέξεις που παράγουν αυτό το αποτέλεσμα. Ο κανόνας αυτός είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγηθεί και δε μου επιτρέπεται να σας δώσω τις λέξεις που προκαλούν αυτή τη διαδικασία. Μόνο κάποιες νύξεις μπορούν να δοθούν, που θα χρησιμεύσουν για να ενθαρρύνουν τον αληθινό ζηλωτή να σκεφθεί και μπορούν αλλοίμονο να διεγείρουν τον τυχαίο στοχαστή που ζητά εύκολες και γρήγορες μεθόδους και φόρμουλες για να εργασθεί. Η θερμότητα και η υγρασία είναι παρούσες στη δημιουργία όλων των μορφών ζωής, αλλά το μεγάλο μυστήριο (και σχεδόν το τελικό μυστήριο που πρέπει να εξηγηθεί στο μύστη) είναι πώς η συγχώνευση των τριών πυρών μπορεί να δημιουργήσει υγρασία ή το υδάτινο στοιχείο. Το πρόβλημα και το φαινόμενο αυτό αποτελούν τη βάση της Μεγάλης Πλάνης στην οποία αναφέρονται τα αρχαία βιβλία· με το μέσον του συνδυασμού παράγεται η περικαλύπτουσα μάγια. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο όπως το ύδωρ· η υδάτινη σφαίρα, το αστρικό πεδίο, αν μόνο μπορούσατε να το αντιληφθείτε, είναι ένα απατηλό αποτέλεσμα και δεν έχει πραγματική υπόσταση. Όμως – στο χρόνο και το χώρο και στην κατανόηση της επιμαρτυρούσας συνείδησης – είναι πιο πραγματικό απ’ αυτό που κρύβει και συγκαλύπτει. Δεν μπορώ να το κάνω πιο σαφές με λέξεις. Είναι δυνατό μόνο να υποδείξω στο νοήμονα σπουδαστή ότι το φως της ψυχής του (που αντανακλάται στο νου του) και η ενέργεια της μορφής (όπως εκφράζεται στο αιθερικό του σώμα) είναι γι’ αυτόν οι δύο βασικές του πραγματικότητες στο βασίλειο της πρόσκαιρης δυαδικότητας. Η υδάτινη φύση της αστρικής του εμπειρίας στην οποία οι δύο αυτές όψεις της θειότητας φαίνεται (πάλι πλάνη, ας σημειωθεί) να συναντώνται και να εργάζονται, δεν είναι παρά ένα φαινόμενο γοητείας και με αποκρυφιστική έννοια δε βασίζεται σε γεγονός. Κάθε αληθινός ζηλωτής ξέρει ότι η πνευματική του πρόοδος μπορεί να εκτιμηθεί με όρους της ελευθερίας του απ’ αυτή την πλάνη και της αποδέσμευσής του στον καθαρό αέρα και το αγνό φως της πνευματικής του συνείδησης. Στη συνείδησή του το ζωικό βασίλειο εργάζεται με τη δεύτερη απ’ τις δύο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

439

αυτές βασικές πραγματικότητες και γι’ αυτό η ζωή του αιθερικού σώματος και η δύναμη που διέπει τη ζωώδη ή υλική φύση είναι η πρωταρχική έκφραση της αλήθειας. Ωστόσο το ζώο αρχίζει να νιώθει αμυδρά τον κόσμο της πλάνης και κατέχει ορισμένες ψυχιστικές δυνάμεις και αισθήσεις που αναγνωρίζουν παρότι αποτυγχάνουν να ερμηνεύσουν το αστρικό πεδίο. Ο πέπλος της πλάνης αρχίζει να πέφτει μπροστά στα μάτια του ζώου αλλά δεν το ξέρει. Το ανθρώπινο ον περιπλανήθηκε για αιώνες στον κόσμο της πλάνης, επειδή είναι δικό του δημιούργημα. Κι όμως ο άνθρωπος με τη σειρά του, από τη σκοπιά της συνείδησης, έχει επαφή με αμφότερες τις πραγματικότητες και μαθαίνει λίγο-λίγο να διασκορπίζει την πλάνη με τη σταθερή αύξηση του ακτινοβόλου φωτός της ψυχής. Ας σταματήσω εδώ για να σας υπενθυμίσω ότι η δυαδικότητα δεν είναι παρά ένα στάδιο στο ανελικτικό τόξο που οδηγεί τελικά στην αντίληψη της ενότητας. Ο πέπλος της πλάνης μοιάζει με τη στιγμή πριν την αυγή, όταν ο κόσμος των γνώριμων πραγμάτων φαίνεται μέσα από τις καταχνιές και τα στρώματα της ομίχλης που καλύπτουν τη μορφή του κόσμου κι επίσης καλύπτουν τον ανατέλλοντα ήλιο. Τότε έχουμε εκείνο το ημίχρονο, τη μυστηριώδη και ακαθόριστη εκείνη περίοδο όπου το πραγματικό κρύβεται από το απατηλό· τότε έχουμε την παράξενη και παραμορφωμένη εκείνη κατάσταση όπου οι μορφές δε φαίνονται όπως αληθινά είναι, αλλά χάνουν το σχήμα, το χρώμα και την προοπτική τους. Η αληθινή όραση είναι τότε αδύνατη. Το αστρικό στάδιο και ο τεράστιος χρονικός κύκλος στον οποίο επικρατεί η μεγάλη πλάνη μπορεί λοιπόν να κριθεί από την παραπάνω συμβολική προσέγγιση ότι δεν είναι παρά πρόσκαιρο και παροδικό. Δεν είναι το στάδιο μιας οριστικά θείας εκδήλωσης· δεν είναι το στάδιο της καθαρής, σαφούς επίγνωσης· δεν είναι το στάδιο του τελειωμένου έργου. Είναι η χρονική εκείνη περίοδος όπου βαδίζουν οι μισο-Θεοί· είναι ο χρόνος όπου η αλήθεια γίνεται μόνο αμυδρά αισθητή, το όραμα γίνεται μόνο αόριστα και περιστασιακά ορατό· είναι το στάδιο του μισο-αντιληπτού Σχεδίου κι όταν κάποιος εργάζεται με μερική γνώση, δυσκολίες και λάθη είναι φυσικό να συμβαίνουν. Είναι επίσης το στάδιο της παραμόρφωσης και της συνεχούς μεταβλητότητας· όσο υπάρχει έχουμε την προφανώς ακατάπαυστη έλξη εδώ κι εκεί από δυνάμεις που εργάζονται τυφλά και φαινομενικά χωρίς σκοπό. Όσον αφορά την ανθρωπότητα, είναι ο χρόνος όπου ο άνθρωπος περιτυλίγεται από ομίχλη και καταχνιά και είναι χαμένος στα μιάσματα που αναδύονται από το έδαφος (σύμβολο της θεμελιακής φύσης του ζωικού βασιλείου). Όμως κατά καιρούς το στάδιο αυτό φαίνεται ότι είναι απατηλό καθώς το ανατέλλον φως της πνευματικής συνείδησης διαπερνά το περιβάλλον σκότος. Είναι το διάλειμμα μεταξύ της κυριαρχίας της ζωώδους συνείδησης και της πνευματικής κι αυτό το διάλειμμα της αστρικής πλάνης είναι γνωστό μόνο στην ανθρώπινη οικογένεια. Δεν υπάρχει αστρικό πεδίο εκτός στη συνείδηση του τέταρτου βασιλείου της φύσης, γιατί ο άνθρωπος βρίσκεται “σε πλάνη” με μια έννοια διαφορετική από τη συνειδητή επίγνωση κάθε άλλου βασιλείου – υπανθρώπινου ή υπερανθρώπινου. Αγωνίζομαι να κάνω το νόημά μου σαφές. Πώς μπορεί κάποιος που υπόκειται στις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

440

πλάνες των αισθήσεων, όπως όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, να συλλάβει την κατάσταση συνείδησης εκείνων που ελευθερώθηκαν από τις πλάνες του αστρικού πεδίου ή ν’ αντιληφθεί την κατάσταση επίγνωσης εκείνων των μορφών ζωής που δεν έχουν ακόμη αναπτύξει την αστρική συνείδηση; Η διπλή φύση του νου είναι εκείνη που προκαλεί αυτή την πλάνη, γιατί ο νους του ανθρώπου του προσφέρει τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών ή του κλείνει τη θύρα εισόδου στον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων. Εκείνο που προκαλεί όλες τις δυσχέρειες της ανθρωπότητας είναι ο συγκεκριμενοποιών άναρχος νους. Εκείνο που έφερε την ανθρωπότητα στην τωρινή της κατάσταση είναι η αίσθηση της εγώτητας και το πνεύμα της χωριστικής ατομικότητας κι όμως ακόμη κι αυτό είναι μέρος της μεγάλης αναπτυξιακής διαδικασίας. Εκείνο που βύθισε το ανθρώπινο γένος στη μεγάλη πλάνη είναι η συνείδηση της δυαδικότητας και η υποκειμενικά αντιληπτή και συγχρόνως αναγνωρίσιμη αίσθηση ότι “είμαι Θεός” και “είμαι μορφή”. Κι όμως αυτή ακριβώς η πλάνη αποδίδει τελικά στον άνθρωπο το μυστικό σύνθημα της βασιλείας του Θεού κι επιφέρει την αποδέσμευσή του. Είναι η καθαυτή μάγια που χρησιμεύει για να τον οδηγήσει στην αλήθεια και τη γνώση· στο αστρικό πεδίο πρέπει να υπερνικηθεί η αίρεση της χωριστικότητας και στο πεδίο της Κουρουκσέτρα ο ατομικός ανατείνων Αρζούνα κι ο κοσμικός Αρζούνα μαθαίνουν το μάθημα ότι ο γνώστης και το γιγνωσκόμενο είναι ένα. Η μυστική επιστήμη του Διδασκάλου της Σοφίας είναι το μυστικό πώς να διασκορπίζει τις ομίχλες και την καταχνιά, το σκοτάδι και το ζόφο που παράγονται από την ένωση των πυρών στα αρχικά στάδια. Το μυστικό του Διδασκάλου είναι η ανακάλυψη ότι δεν υπάρχει αστρικό πεδίο· διαπιστώνει ότι το αστρικό πεδίο είναι πλάσμα της φαντασίας και δημιουργήθηκε με την αχαλίνωτη χρήση της δημιουργικής φαντασίας και την κατάχρηση των μαγικών δυνάμεων. Έργο της Ιεραρχίας είναι πρώτιστα να δώσει τέλος στις σκιές και να διαλύσει την υγρασία· σκοπός των Διδασκάλων είναι να εισαγάγουν το φως της ψυχής και να δείξουν ότι πνεύμα και ύλη είναι οι δύο πραγματικότητες που συνιστούν την ενότητα κι ότι μόνο σε χρόνο και χώρο και με την κυκλική κατάχρηση των μαγικών και ψυχιστικών δυνάμεων ήλθε σε ύπαρξη το αστρικό πεδίο της μεγάλης πλάνης και είναι τώρα τόσο πραγματικό, ώστε είναι – με ορισμένη έννοια – πιο πραγματικό (στον άνθρωπο) απ’ το βασίλειο του φωτός και το βασίλειο της μορφής. Με μια πολύ ενδιαφέρουσα έννοια αληθεύει ότι επειδή το ανθρώπινο ον είναι μια ψυχή κι επειδή το φως της ψυχής βρίσκεται μέσα του κι αυξάνει βαθμιαία σε πληρέστερη ακτινοβολία, αυτό το ίδιο παράγει την πλάνη. Εξαιτίας αυτής της πλάνης το μαγικό έργο προωθήθηκε σε λανθασμένες γραμμές και βασίσθηκε σε εσφαλμένα κίνητρα και προσαρμόσθηκε σ’ ένα σχήμα που είναι ισχυρότερο απ’ το μέσο εργάτη, γιατί όλη η δύναμη της παγκόσμιας πλάνης είναι εναντίον κάθε προσπάθειας τον αρχάριου στη λευκή μαγεία. Οι κανόνες τελειώνουν λοιπόν με τη δήλωση ότι ο μάγος ψάλλει τις λέξεις που “σμίγουν το πυρ με το ύδωρ” – όμως αυτοί είναι κανόνες για το ζηλωτή. Οι κανόνες ενός ανάλογου τύπου για τους μυημένους τελειώνουν με τα λόγια: “Ο μυημένος ας ηχήσει το φθόγγο που ενοποιεί τα πυρά”. Αυτό είναι σημαντικό και πολύ ενθαρρυντικό

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

441

για τον αρχάριο στο μαγικό έργο. Εργάζεται ακόμη αναγκαστικά στο αστρικό πεδίο και μάλλον δεν μπορεί ν’ αποφύγει να το κάνει για πολύ καιρό. Το σημάδι της ανάπτυξης γι’ αυτόν είναι η σταθερή απόσυρση της συνείδησής του απ’ αυτό το πεδίο και η από μέρους του επίτευξη νοητικής ευστάθειας και νοητικής επίγνωσης που ακολουθείται από δημιουργικό έργο στο νοητικό πεδίο. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα κι αρχαία διακήρυξη που βρίσκεται στα αρχεία των μυστών κι αφορά μερικά απ’ τα στάδια του μαγικού έργου και καλύπτεται βέβαια με συμβολική μορφή: “Ας σταθεί ο μάγος μέσα στη μεγάλη παγκόσμια θάλασσα. Ας βυθιστεί στο ύδωρ κι εκεί ας βρει να σταθεί. Ας κοιτάξει στα υδάτινα βάθη. Τίποτε στη μορφή δε φαίνεται σωστό. Τίποτε δε φαίνεται παρά νερό. Κινείται κάτω απ’ τα πόδια του, γύρω του και πάνω απ’ το κεφάλι του. Δεν μπορεί να μιλήσει· δεν μπορεί να δει. Η αλήθεια εξαφανίζεται στο νερό. “Ας σταθεί ο μάγος μέσα στο ρεύμα. Γύρω του κυλά το νερό. Τα πόδια του στέκουν σταθερά σε γη και βράχο, αλλά όλες οι μορφές που βλέπει χάνονται στη γκρίζα απεραντοσύνη της καταχνιάς. Το νερό είναι γύρω στο λαιμό του, αλλά με πόδια στο βράχο και κεφάλι στον αέρα προοδεύει. Όλα είναι ακόμη παραμόρφωση. Ξέρει ότι στέκει αλλά δεν ξέρει ούτε κατανοεί πού να πάει και πώς να πάει. Ηχεί τα λόγια της μαγείας, αλλά συγκεχυμένα, αμυδρά και χαμένα τα γυρίζει πίσω η καταχνιά και κανένας αληθινός φθόγγος δεν ηχείται. Γύρω του είναι οι πολλοί ήχοι των πολλών μορφών, που καταπίνουν τον ήχο του. “Ας σταθεί ο μάγος στην υδάτινη καταχνιά, ελεύθερος από το ρεύμα που κυλά. Μερικά αμυδρά περιγράμματα εμφανίζονται. Βλέπει λίγο μπροστά στην Ατραπό. Λάμψεις φωτός ξεπηδούν από τα σύννεφα της καταχνιάς και της ομίχλης. Ακούει τη φωνή του· ο φθόγγος της είναι καθαρότερος και πιο αληθινός. Οι μορφές των άλλων προσκυνητών μπορούν να ιδωθούν. Κάτω του βρίσκεται η θάλασσα. Κάτω απ’ τα πόδια του φαίνεται το ρεύμα. Γύρω του καταχνιά κι ομίχλη. Πάνω απ’ το κεφάλι του δε φαίνεται ούτε ήλιος ούτε ουρανός. “Ας σταθεί ο μάγος σε ψηλότερο έδαφος, αλλά στη βροχή. Οι σταγόνες πέφτουν πάνω του· η βροντή ξεσπάει· η αστραπή σκίζει τον ουρανό. Αλλά καθώς πέφτει η βροχή, διαλύει την καταχνιά, πλένει τη μορφή και καθαρίζει την ατμόσφαιρα. “Έτσι οι μορφές βλέπονται και οι ήχοι ακούγονται, παρότι ακόμη αμυδρά, γιατί η βροντή βρυχάται κι ο ήχος της βροχής που πέφτει είναι βαρύς. Αλλά τώρα φαίνεται ο ουρανός, βγαίνει ο ήλιος και ανάμεσα στα σύννεφα που κυλούν, εκτάσεις του γαλάζιου του ουρανού χαροποιούν τα κουρασμένα μάτια του μαθητή. “Ας σταθεί ο μάγος στην κορφή του βουνού. Κάτω του στις κοιλάδες και τις πεδιάδες φαίνεται το νερό, τα ρεύματα και τα σύννεφα. Πάνω του είναι το γαλάζιο του ουρανού, η ακτινοβολία του ανατέλλοντος ηλίου, η διαύγεια του αέρα του βουνού. Κάθε ήχος είναι διαυγής. Η σιωπή μιλά με ήχο.”

Κατόπιν ακολουθούν οι πολύ σημαντικές φράσεις που δίνουν την εικόνα του επιστεγάσματος: “Ας σταθεί ο μάγος μέσα στον ήλιο, κοιτάζοντας από εκεί τη γήινη σφαίρα. Από το υψηλό αυτό σημείο της γαλήνιας ειρήνης ας ηχήσει τις λέξεις που θα δημιουργήσουν τις μορφές, θα δομήσουν κόσμους και σύμπαντα και θα δώσουν τη ζωή του σε εκείνο που έκανε. Ας προβάλει τις μορφές που δημιούργησε στην κορφή του βουνού με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουν να διασχίσουν τα σύννεφα που περικυκλώνουν τη γήινη σφαίρα και να μεταφέρουν φως και δύναμη. Αυτές θα διαλύσουν τον πέπλο των μορφών που κρύβουν το αληθινό κατοικητήριο της γης απ’ το μάτι του θεατή.”

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

442

Τέτοιο είναι το τέλος του μαγικού έργου. Συνεπάγεται την ανακάλυψη ότι το αστρικό πεδίο και το λεγόμενο αστρικό φως δεν είναι παρά τα κινηματογραφήματα που δημιουργήθηκαν απ’ τον ίδιο τον άνθρωπο. Ό,τι δημιούργησε ο άνθρωπος μπορεί επίσης να το καταστρέψει. Περισσότερα για το μαγικό έργο δεν μπορώ να δώσω τη στιγμή αυτή. Οι λέξεις που σμίγουν δεν μπορούν να δοθούν σε καμιά περίπτωση εκτός με τον όρκο της μυστικότητας που διέπει αυτόματα το δεσμευμένο μαθητή· οι όρκοι αυτοί δε δίνονται σε κανένα άνθρωπο, αλλά παρέχονται από το ζηλωτή στη δική του ψυχή, όταν η ψυχή αυτή του μεταδώσει τις λέξεις. Τις βρίσκει για λογαριασμό του σαν αποτέλεσμα άοκνης προσπάθειας και μόχθου. Ξέρει ότι αυτές οι φόρμουλες είναι προνόμιο όλων των ψυχών κι ότι μπορούν να γίνουν γνωστές και να χρησιμοποιηθούν με ασφάλεια μόνο απ’ όσους αντιλήφθηκαν τον Εαυτό σαν Έναν. Συνεπώς δεσμεύεται να μην αποκαλύψει ποτέ αυτές τις λέξεις σε κάποιον που δε λειτουργεί σαν ψυχή ή περιπλανάται τυφλά στην κοιλάδα της πλάνης. Με την αυτόματη αυτή ανταπόκριση στη γνώση από μέρους των γιγνωσκόντων της φυλής, η Ιεραρχία των Μυστών έχει συγκεντρώσει το προσωπικό της. ΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ Κλείνοντας αυτή την πραγματεία για το μαγικό έργο του ζηλωτή ατομικά, επιδιώκω να κάνω δύο πράγματα: 1. Να υποδείξω τον άμεσο στόχο για τους σπουδαστές τον παρόντα αιώνα και να συνοψίσω τα βήματα που πρέπει να κάνουν. 2. Να υποδείξω τα πράγματα που πρέπει να εξαλειφθούν και να υπερνικηθούν και τις ποινές που πληρώνει ο δόκιμος κι ο μαθητής όταν κάνει σφάλματα κι όταν συγχωρεί τα λάθη. Πρώτα απ’ όλα πρέπει ν’ αναγνωρισθεί σαφώς ο άμεσος στόχος, αν πρόκειται ν’ αποφευχθεί η χαμένη προσπάθεια και να επιτευχθεί πραγματική πρόοδος. Πολλοί καλοπροαίρετοι ζηλωτές τείνουν ν’ αφιερώνουν ανάρμοστο χρόνο στις καταγραφείσες εφέσεις τους και στη διατύπωση των σχεδίων τους για υπηρεσία. Η παγκόσμια έφεση είναι πια τόσο ισχυρή και η ανθρωπότητα προσανατολίζεται πια τόσο δυναμικά στην Ατραπό, ώστε οι ευαίσθητοι άνθρωποι παντού παρασύρονται σε μια δίνη πνευματικής επιθυμίας και ποθούν διακαώς τη ζωή της απελευθέρωσης, των πνευματικών εγχειρημάτων και της αποτυπωμένης ψυχικής συνείδησης. Η από μέρους τους αναγνώριση των δικών τους λανθανουσών δυνατοτήτων είναι πια τόσο ισχυρή ώστε υπερτιμούν τον εαυτό τους· αφιερώνουν πολύ χρόνο εικονίζοντας τον εαυτό τους σαν τον ιδεώδη μυστικιστή, ή θλιβόμενοι για την έλλειψη πνευματικής επίτευξης ή την αποτυχία τους να βρουν μια σφαίρα υπηρεσίας. Έτσι από τη μια μεριά χάνονται στα αόριστα και ομιχλώδη βασίλεια ενός ωραίου ιδεαλισμού, φανταχτερών υποθέσεων και χαριτωμένων θεωριών· από την άλλη μεριά τελματώνονται σε μια δραματοποίηση του εαυτού τους σαν κέντρου δύναμης σε κάποιο πεδίο καρποφόρας υπηρεσίας· καταστρώνουν νοητικά σχέδια παγκόσμιας δραστηριότητας για να δουν τον εαυτό τους

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

443

σαν τον άξονα που γύρω του θα κινείται αυτή η υπηρεσία· συχνά κάνουν προσπάθεια να πραγματοποιήσουν αυτά τα σχέδια και να δημιουργήσουν κάποια οργάνωση, λόγου χάρη στο φυσικό πεδίο, η οποία είναι δυνητικά ωφέλιμη αλλά και δυνητικά άχρηστη, αν όχι επικίνδυνη. Αποτυγχάνουν ν’ αντιληφθούν ότι η κινούσα παρόρμηση οφείλεται πρώτιστα σ’ αυτό που οι Ινδοί δάσκαλοι ονομάζουν “αίσθηση εγώτητας” κι ότι το έργο τους στηρίζεται σ’ έναν υποκειμενικό εγωισμό που πρέπει να – και θα – εξαλειφθεί προτού μπορέσει να προσφερθεί αληθινή υπηρεσία. Αυτή η τάση για έφεση και υπηρεσία είναι ορθή και καλή και πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελεί μέρος της επερχόμενης παγκόσμιας συνείδησης και του εξοπλισμού της φυλής σαν συνόλου. Έρχεται σταθερά στην επιφάνεια λόγω της αυξανόμενης δύναμης της Υδροχοϊκής επίδρασης που (από το έτος 1640 μ.Χ. περίπου) κερδίζει σε δυναμικότητα και προκαλεί δύο αποτελέσματα: συντρίβει τις κρυσταλλωμένες παλιές μορφές της Ιχθυακής εποχής και διεγείρει τις δημιουργικές ικανότητες όπως εκφράζονται στις ομαδικές έννοιες και τα ομαδικά σχέδια. Όπως όλοι σας ξέρετε καλά, αυτή είναι η αιτία των τωρινών ταραγμένων συνθηκών και οι συνθήκες αυτές μπορούν να συνοψισθούν με τις λέξεις: αποπροσωποποίηση, όπου το κράτος, η ομάδα ή οι ομάδες θεωρούνται ότι έχουν μεγαλύτερη σημασία απ’ το άτομο και τα δικαιώματά του· συγχώνευση που είναι η τάση για συνένωση, σμίξιμο και συνοχή και τη δημιουργία εκείνης της αλληλοσχέτισης που πρέπει τελικά να σημαδέψει τη συνάφεια της ανθρωπότητας και να παραγάγει εκείνη τη “σύνθεση όλων των απλών ανθρώπων”, που τόσο αληθινά παρατηρεί ο Μπράουνιγκ ότι είναι ο στόχος της εξελικτικής διαδικασίας και σημαδεύει το τέλος του ταξιδιού του θείου ασώτου· κι ευαίσθητη διεπικοινωνία μεταξύ μονάδων, ομάδων και συνδυασμών ομάδων τόσο στην υποκειμενική όσο και στην αντικειμενική πλευρά της εκδήλωσης. Στις τρεις αυτές λέξεις – αποπροσωποποίηση, συγχώνευση και διεπικοινωνία – συνοψίζονται για σας τα εξέχοντα φαινόμενα που παρουσιάζονται ανάμεσά μας την εποχή αυτή. Οι σπουδαστές προτρέπονται να εξετάσουν το σχέδιο όπως εκφράζεται έτσι και να μελετήσουν τις αυξανόμενες αυτές τάσεις στις ανθρώπινες υποθέσεις. Το γεγονός ότι είναι τόσο εξέχουσες θα εμφανισθεί, αν ο σπουδαστής κάνει τον κόπο να εξετάσει το πανόραμα της ιστορίας· τότε θα σημειώσει ότι ακόμη και η ιστορία των τελευταίων πεντακόσιων χρόνων θα του αποκαλύψει το γεγονός ότι την εποχή εκείνη οι εξέχοντες παράγοντες ήταν τα μεγάλα άτομα κι ότι η ιστορία ασχολείται κυρίως με τις πράξεις ισχυρών προσωπικοτήτων που έριξαν τη σαγήνη τους στον καιρό και την εποχή τους· τότε η απομόνωση και η χωριστικότητα κυβερνούσε τις ανθρώπινες υποθέσεις και κάθε άνθρωπος πολεμούσε για τη χώρα του και κάθε άνθρωπος ξεχνούσε τον αδελφό του και ζούσε ιδιοτελώς· τότε υπήρχε μικρή αλληλοσχέτιση των διαφόρων φυλών ή των ανθρώπινων οικογενειών και δεν υπήρχαν πραγματικά μέσα επικοινωνίας, εκτός από την προσωπική επαφή που συχνά ήταν ανέφικτη. Οι σπουδαστές πρέπει συνεπώς να συλλογισθούν αυτά τα λόγια τα οποία θα διαπιστώσουν ότι θ’ αποκτούν αυξανόμενη σπουδαιότητα στη διάρκεια των προσεχών πενήντα χρόνων. Είναι πολύ μακριά στο μέλλον για να δει και να σχεδιάσει ο μέσος

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

444

σπουδαστής και αναγνωρίζοντας αυτή τη φάση πραγμάτωσης του θείου Σκοπού, θα έκαναν καλά να μελετήσουν την ατομική τους ζωική έκφραση και να υποβάλουν στον εαυτό του τα εξής ερωτήματα: 1. Σπαταλούν άραγε χρόνο σε μυστικιστικά όνειρα ή είναι απορροφημένοι στην πρακτική εφαρμογή των αισθητών πνευματικών αληθειών, καθιστώντας τες έτσι μέρος της καθημερινής τους εμπειρίας; 2. Βρίσκουν άραγε ότι η αντίδρασή τους στην αυξανόμενη απροσωπία της εποχής είναι εκείνη της απαρέσκειας ή βρίσκουν ότι η σχετικά νέα αυτή στάση της προσωπικής απόσπασης τείνει να λύσει τα προσωπικά τους προβλήματα; 3. Μπορούν άραγε να καταγράψουν μια αυξανόμενη ικανότητα να νιώθουν τις σκέψεις και τις ιδέες των άλλων και βρίσκουν ότι γίνονται πιο ευαίσθητοι και συνεπώς πιο ικανοί να παρασύρονται στο μεγάλο κύμα της διεπικοινωνίας; 4. Πόση είναι άραγε η ικανότητα δραματοποίησης που διέπει την καθημερινή τους ζωή; Μήπως βρίσκουν ότι είναι το επίκεντρο του σύμπαντος που περιστρέφεται αυτόματα γύρω τους, ή μήπως εργάζονται με το πρόβλημα της αποκέντρωσής τους και της απορρόφησής τους στο όλο; Αυτές κι άλλες ερωτήσεις που θα προκύψουν μπορεί να χρησιμεύσουν για να δείξουν την ανταποκριτικότητα του ζηλωτή στην έλευση της νέας εποχής. Σ’ αυτή την πραγματεία για την ατομική ανάπτυξη και τον αστρικό έλεγχο δόθηκε ένα όραμα κι εκτέθηκε ένας κανόνας ζωής που περιέχει τις αναγκαίες οδηγίες για το διάλειμμα μεταξύ των δύο μεγάλων εποχών – Ιχθυακής και Υδροχοϊκής. Ένα μέρος του υποκείμενου σκοπού εκφράσθηκε με λέξεις – ενός σκοπού που αναγνωρίζεται από πολλούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο και πραγματώνεται πρακτικά σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής. Καταγράφεται υποσυνείδητα κι ακολουθείται ενορατικά από πολλούς που δεν ξέρουν τίποτε για τις τεχνικότητες του σχεδίου. Εκείνοι που καθοδηγούν την ανθρώπινη φυλή δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την επιτυχία των αναδυόμενων νέων συνθηκών. Αυτή είναι οριστικότατα εξασφαλισμένη και η ανάπτυξη της ανθρώπινης αντίληψης και της πνευματικής συνείδησης της μη χωριστικότητας δεν μπορεί ν’ αναχαιτισθεί. Το πρόβλημα είναι ποια μέσα θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν για να επιφέρουν τους επιθυμητούς αυτούς σκοπούς με τέτοιο τρόπο ώστε η μορφική φύση να μπορέσει να χορδιστεί και να προετοιμασθεί για να χειρισθεί τις νέες ευθύνες της και να αντιμετωπίσει τη νέα γνώση της δίχως ανάρμοστο πόνο και δίχως τα οδυνηρά εκείνα σχίσματα και τις ώρες της αγωνίας που επισύρουν μεγαλύτερη προσοχή από την πιο λεπτοφυή και πιο επιτυχή ανάπτυξη της θείας επίγνωσης. Κάθε φορά που υπάρχει μια τάση για σύνθεση και κατανόηση στον κόσμο, κάθε φορά που το μικρότερο συγχωνεύεται με το μεγαλύτερο και η μονάδα σμίγει με το σύνολο, κάθε φορά που μεγάλες και παγκόσμιες έννοιες κρούουν στις διάνοιες των μαζών, υπάρχει μια επακόλουθη καταστροφή και κατακλυσμός και συντριβή της μορφικής όψης κι εκείνου που θα εμπόδιζε αυτές τις έννοιες να καταστούν γεγονότα στο φυσικό πεδίο. Αυτό είναι λοιπόν το πρόβλημα των ιεραρχικών εργατών: πώς να αποτρέψουν τη φοβερή οδύνη και να μεταφέρουν τον

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

445

άνθρωπο καθώς το παλιρροιακό κύμα της πνευματικής αντίληψης θα σαρώνει τον κόσμο και θα κάνει το αναγκαίο έργο του. Έτσι έχουμε την τωρινή κλήση στην υπηρεσία που ηχεί σαν σάλπιγγα στο αυτί όλων των άγρυπνων μαθητών. Αυτή η κλήση στην υπηρεσία βρίσκει συνήθως ανταπόκριση, αλλά η ανταπόκριση αυτή χρωματίζεται από την προσωπικότητα του ζηλωτή και βάφεται απ’ την υπερηφάνεια και τη φιλοδοξία του. Η ανάγκη είναι αληθινά αντιληπτή. Η επιθυμία να ικανοποιηθεί η ανάγκη είναι γνήσια και ειλικρινής· ο πόθος για υπηρεσία κι άνοδο είναι πραγματικός. Γίνονται σκόπιμα βήματα απ’ το ζηλωτή που θα του επιτρέψουν να προσαρμοσθεί στο σχέδιο. Αλλά η δυσκολία που εμείς στην εσώτερη πλευρά πρέπει αναγκαστικά ν’ αντιμετωπίσουμε, είναι πως μολονότι δεν υπάρχει αμφιβολία για την προθυμία και την επιθυμία για υπηρεσία, οι χαρακτήρες και οι ιδιοσυγκρασίες είναι τέτοιες ώστε παρουσιάζουν σχεδόν ανυπέρβλητες δυσκολίες. Μ’ αυτούς τους ζηλωτές πρέπει να εργασθούμε και το υλικό που παρουσιάζουν συχνά μας δυσκολεύει πολύ. Τα λανθάνοντα αυτά χαρακτηριστικά δεν κάνουν συχνά την εμφάνισή τους παρά όταν έχει αναληφθεί η υπηρεσία. Το ότι υπάρχουν, μπορεί να το υποψιάζονται οι άγρυπνοι οδηγοί, αλλά ακόμη και αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να αποστερήσουν μια ευκαιρία. Όταν παρουσιάζεται η καθυστερημένη αυτή εμφάνιση, η τραγωδία είναι ότι πολλοί άλλοι υποφέρουν εκτός απ’ τον ενεχόμενο ζηλωτή. Καθώς το ανθρώπινο υλικό γίνεται αισθητό και προβάλλει από την καταχνιά του ιδεαλισμού, των όμορφων σχεδίων, της πολλής κουβέντας και των διευθετήσεων, πολλοί είναι εκείνοι που στο μεταξύ προσελκύονται από ένα σύγχρονο ιδεαλισμό και συγκεντρώνονται γύρω απ’ τον υπηρέτη. Όταν οι κρυμμένες αδυναμίες εμφανισθούν, υποφέρουν όσο κι ο ίδιος. Η μέθοδος των Μεγάλων Όντων, που είναι ν’ αναζητούν όσους εκγυμνάσθηκαν κάπως στην ευαίσθητη ανταπόκριση και να εργάζονται μέσα απ’ αυτούς, έχει ορισμένους κινδύνους. Ο κοινός καλοπροαίρετος ζηλωτής δε βρίσκεται σε τόσο κίνδυνο όσο ο πιο προχωρημένος και ενεργός μαθητής. Αυτός βρίσκεται σε κίνδυνο από τρεις κατευθύνσεις και μπορεί να παρασυρθεί κατά τρεις τρόπους: 1. Ολόκληρη η φύση του βρίσκεται σε ακατάλληλη διέγερση εξαιτίας των εσώτερων επαφών του και των πνευματικών δυνάμεων με τις οποίες βρίσκεται σ’ επαφή κι αυτό συνεπάγεται πραγματικό κίνδυνο, γιατί γνωρίζει ελάχιστα προς το παρόν πώς να χειρισθεί τον εαυτό του κι έχει μόλις επίγνωση του επακόλουθου κινδύνου. 2. Οι άνθρωποι με τους οποίους εργάζεται συνιστούν με τη σειρά τους το πρόβλημά του. Η πλεονεξία τους, η κολακεία κι ο έπαινός τους και η κριτική τους τείνουν να συσκοτίσουν το δρόμο του. Επειδή δεν είναι ακόμη αρκετά αποσπασμένος και πνευματικά προχωρημένος, περπατά ζαλισμένος σ’ ένα σύννεφο σκεπτομορφών και δεν το ξέρει. Έτσι χάνει το δρόμο του και παραστρατεί από την αρχική του πρόθεση, χωρίς και πάλι να το ξέρει. 3. Οι λανθάνουσες αδυναμίες του πρέπει να προβάλουν κάτω από την πίεση του έργου και αναπόφευκτα θα δείξει κατά καιρούς σημάδια κατάρρευσης, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοια λέξη. Τα λάθη της προσωπικότητας ενισχύονται καθώς

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

446

προσπαθεί να φέρει την ιδιαίτερη μορφή υπηρεσίας του στον κόσμο. Αναφέρομαι σ’ εκείνη την υπηρεσία που είναι ιδιοτελής και διαμορφώνεται σ’ ένα υπόβαθρο προσωπικής φιλοδοξίας και αγάπης για δύναμη, ακόμη κι αν αναγνωρίζεται μόνο μερικώς ή καθόλου. Βρίσκεται σε φυσική ένταση και – σαν άνθρωπος που κουβαλά ένα βαρύ φορτίο σ’ ένα απότομο ύψωμα – συναντά στιγμές πίεσης και δείχνει μια τάση για φυσική κατάρρευση ή για υποβιβασμό του ιδεώδους του ώστε να προσαρμοσθεί στις αδυναμίες. Σ’ όλα αυτά πρέπει να προστεθεί η ένταση της ίδιας της περιόδου και η γενική κατάσταση της δυστυχούσας ανθρωπότητας. Αυτή έχει υποσυνείδητα το αποτέλεσμά της σ’ όλους τους μαθητές και σ’ όλους όσους εργάζονται τώρα στον κόσμο. Μερικοί δείχνουν σημάδια φυσικής πίεσης, παρότι η εσώτερη ζωή παραμένει ευσταθής και φυσιολογική, υγιής και ορθά προσανατολισμένη. Άλλοι κλονίζονται συναισθηματικά κι αυτό προκαλεί δύο αποτελέσματα ανάλογα με το σημείο ανάπτυξης του ζηλωτή στην υπηρεσία. Είτε μαθαίνει δια της έντασης την απόσπαση κι αυτό αρκετά περίεργα είναι ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί “αμυντικός μηχανισμός” της ψυχής στην τωρινή αυτή περίοδο της παγκόσμιας ανέλιξης, είτε γίνεται αυξανόμενα νευρικός και βαδίζει προς το νευρωτισμό. Άλλοι πάλι νιώθουν την πίεση στο νοητικό σώμα. Σε κάποιες περιπτώσεις σαστίζουν και δε διαφαίνεται καμιά καθαρή αλήθεια. Τότε συνεχίζουν να εργάζονται χωρίς έμπνευση, επειδή ξέρουν ότι είναι σωστό κι έχουν επίσης το ρυθμό του έργου. Άλλοι αδράχνουν την ευκαιρία όπως τη βλέπουν και για να το κάνουν οπισθοδρομούν σε μια αυτο-επιβολή (που είναι το εξέχον ελάττωμα των νοητικών τύπων) και κτίζουν μια δομή γύρω από την υπηρεσία τους και κατασκευάζουν μια μορφή η οποία στην πραγματικότητα ενσωματώνει αυτό που επιθυμούν, αυτό που νομίζουν σωστό, αλλά το οποίο είναι χωριστικό και παιδί του νου τους κι όχι παιδί της ψυχής τους. Μερικοί με τη σειρά τους, πιο δυναμικοί και πιο συντονισμένοι, νιώθουν την πίεση ολόκληρης της προσωπικότητας· η ευμετάβλητη ψυχιστική φύση ανταποκρίνεται τόσο στην ανάγκη όσο και στη θεωρία του σχεδίου· αντιλαμβάνονται τα αληθινά πολύτιμα πλεονεκτήματά τους και γνωρίζουν ότι έχουν να κάνουν κάποια συμβολή. Είναι όμως ακόμη τόσο πλήρεις απ’ ό,τι ονομάζεται προσωπικότητα, ώστε η υπηρεσία τους βαθμιαία και σταθερά υποβιβάζεται στο επίπεδο αυτής της προσωπικότητας και χρωματίζεται συνεπώς από τις αντιδράσεις της προσωπικότητάς τους, από τις συμπάθειες και αντιπάθειές τους και απ’ τις ατομικές τους ζωικές τάσεις και συνήθειες. Αυτές τελικά επιβάλλονται και τότε έχουμε έναν εργάτη που κάνει καλό έργο, όμως τα καταστρέφει όλα με τη μη αντιληπτή χωριστικότητα και τις ατομικιστικές του μεθόδους. Αυτό σημαίνει ότι ένας τέτοιος εργάτης συγκεντρώνει γύρω του μόνο όσους μπορεί να υποτάξει και να διευθύνει. Η ομάδα του δε χρωματίζεται από τις ωθήσεις της νέας εποχής, αλλά απ’ τα χωριστικά ένστικτα του εργάτη στο κέντρο. Ο κίνδυνος εδώ είναι τόσο λεπτοφυής ώστε πρέπει να δίνεται μεγάλη φροντίδα από το μαθητή στην αυτοανάλυση. Είναι πολύ εύκολο να γοητευθεί από την ομορφιά των δικών του ιδεωδών και οραμάτων και από την υποτιθέμενη ευθύτητα της θέσης του, ενώ όλη την ώρα επηρεάζεται υποκειμενικά από αγάπη για

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

447

προσωπική δύναμη, ατομική φιλοδοξία, ζήλεια για τους άλλους εργάτες και τις πολλές παγίδες που πιάνουν τα πόδια του ασύνετου μαθητή. Όμως αν καλλιεργείται η αληθινή απροσωπία, αν αναπτύσσεται η δύναμη να στέκουμε σταθερά, αν κάθε κατάσταση αντιμετωπίζεται με πνεύμα αγάπης κι αν αρνούμαστε τη βιαστική δράση και δεν επιτρέπουμε τη διείσδυση του χωρισμού, τότε θα υπάρξει η ανάπτυξη μιας ομάδας αληθινών υπηρετών και η συγκέντρωση όσων μπορούν να υλοποιήσουν το σχέδιο και να προκαλέσουν τη γέννηση της νέας εποχής και των συνακόλουθων θαυμάτων της. Για να το κάνουμε αυτό πρέπει να έχουμε ένα θάρρος του πιο σπάνιου είδους. Ο φόβος κρατά τον κόσμο δέσμιο και κανείς δεν εξαιρείται απ’ την επιρροή του. Για το ζηλωτή και το μαθητή υπάρχουν δύο ειδών φόβοι που χρειάζεται να εξετασθούν ειδικά. Οι φόβοι με τους οποίους ασχοληθήκαμε σε προηγούμενο τμήμα της πραγματείας και οι φόβοι που είναι έμφυτοι, όπως ξέρετε, στην ίδια την ύπαρξη, είναι γνώριμοι σ’ όλους μας. Έχουν τις ρίζες τους στην ενστικτώδη φύση (οικονομικοί φόβοι, φόβοι που προκύπτουν από τη σεξουαλική ζωή, ο φυσικός φόβος κι ο τρόμος, ο φόβος του αγνώστου, με τον κυρίαρχο εκείνο φόβο του θανάτου που χρωματίζει τόσες πολλές ζωές) και υπήρξαν αντικείμενο εκτενούς ψυχολογικής έρευνας. Δε σκοπεύω ν’ ασχοληθώ μαζί τους. Υπερνικώνται απ’ τη ζωή της ψυχής καθώς διαπερνά και μετασχηματίζει την καθημερινή ζωή και με την άρνηση του ζηλωτή να τους παράσχει οποιαδήποτε αναγνώριση. Η πρώτη μέθοδος δομεί μια μελλοντική δύναμη χαρακτήρα κι εμποδίζει την είσοδο κάθε νέου φόβου. Δεν μπορούν να υπάρχουν όταν η ψυχή ελέγχει συνειδητά τη ζωή και τις περιστάσεις της. Η δεύτερη εξουδετερώνει τις παλιές σκεπτομορφές και προκαλεί τελικά την καταστροφή τους από έλλειψη τροφοδότησης. Προωθείται λοιπόν μια διπλή διαδικασία που προκαλεί τη γνήσια εκδήλωση των ποιοτήτων του πνευματικού ανθρώπου και την αυξημένη ελευθερία απ’ τα δεσμά των προαιώνιων εννοιών φόβου. Ο σπουδαστής βρίσκει ότι σταθερά αποσπάται από τα βασικά διέποντα ένστικτα που συνέτειναν ως τώρα να τον προσδένουν στο γενικό σχήμα της στοιχειακής πλανητικής ζωής. Θα είχε αξία αν τόνιζα εδώ ότι όλα τα κύρια ένστικτα έχουν τις ρίζες τους στην περίεργη εκείνη ποιότητα της πλανητικής ζωής – τις αντιδράσεις φόβου, που οδηγούν σε κάποιου είδους δραστηριότητα. Όπως ξέρετε οι ψυχολόγοι απαριθμούν πέντε κύρια και κυρίαρχα ένστικτα τα οποία θα θίξουμε πολύ σύντομα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει τις ρίζες του σ’ έναν ενδόμυχο φόβο του θανάτου· δια της παρουσίας αυτού του φόβου η φυλή διάνοιξε το δρόμο της μέχρι το τωρινό της στάδιο μακροβιότητας και διάρκειας. Οι επιστήμες που ασχολούνται με τη διατήρηση της ζωής, η ιατρική γνώση της εποχής μας και οι επιτεύξεις των ανέσεων του πολιτισμού, όλα προέκυψαν απ’ το βασικό αυτό φόβο. Όλα συνέτειναν στην επιβίωση του ατόμου και στην κατάσταση συντήρησης της ύπαρξης. Η ανθρωπότητα επιζεί σαν φυλή και σαν βασίλειο της φύσης, σαν αποτέλεσμα αυτής της τάσης του φόβου, αυτής της ενστικτώδους αντίδρασης της ανθρώπινης μονάδας στην αυτοσυντήρηση.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

448

Το ένστικτο του σεξ έχει τις κύριες ρίζες του στο φόβο της χωριστικότητας και της απομόνωσης και στην εξέγερση εναντίον της χωριστικής ενότητας στο φυσικό πεδίο, εναντίον της μοναξιάς· και κατέληξε στην προώθηση της φυλής και την επιβίωση και τη διάδοση των μορφών δια των οποίων η φυλή μπορεί να εκδηλώνεται. Το ένστικτο της αγέλης μπορεί εύκολα να ιδωθεί ότι έχει τις ρίζες του σε μια παρόμοια αντίδραση· για την αίσθηση της ασφάλειας και την πειστική εξασφαλισμένη εγγύηση – που βασίζεται στις αριθμητικές συναθροίσεις – οι άνθρωποι πάντα αναζήτησαν τους ομοίους τους και σχημάτισαν αγέλες για άμυνα και για οικονομική σταθερότητα. Από την ενστικτώδη αυτή αντίδραση της φυλής σαν σύνολο προέκυψε ο σύγχρονος πολιτισμός μας· πρόβαλαν τα απέραντα κέντρα του, οι πελώριες πόλεις του και οι μάζες των κατοικιών κι έχουμε μια σύγχρονη αγέλη στη νιοστή δύναμη. Το τέταρτο μεγάλο ένστικτο, το ένστικτο της αυτο-επιβολής βασίζεται επίσης στο φόβο· υποδηλώνει το φόβο του ατόμου ότι θα αποτύχει ν’ αναγνωρισθεί κι έτσι θα χάσει πολλά που διαφορετικά θα ήταν δικά του. Με την πάροδο του χρόνου η ιδιοτέλεια της φυλής αυξήθηκε· η αίσθηση της κτητικότητάς της αναπτύχθηκε και πρόβαλε η δύναμη για αρπαγή (η “θέληση για δύναμη” στη μια ή την άλλη μορφή), μέχρι να έχουμε σήμερα τον έντονο ατομικισμό και τη θετική αίσθηση της σπουδαιότητας που προκάλεσαν μεγάλο μέρος των σύγχρονων οικονομικών και εθνικών δυσχερειών. Υποθάλψαμε τον αυτοκαθορισμό, την αυτο-επιβολή και το εγωιστικό συμφέρον, ώστε μας παρουσιάζεται ένα σχεδόν ανυπέρβλητο πρόβλημα. Αλλά απ’ όλα αυτά προήλθε και θα προέλθει μεγάλο καλό, γιατί κανένα άτομο δεν έχει αξία αν δεν αντιληφθεί αυτή την αξία για λογαριασμό του κι έπειτα με σαφήνεια να θυσιάσει τις αποκτηθείσες αξίες για το καλό του συνόλου. Το ένστικτο της έρευνας βασίζεται με τη σειρά του στο φόβο του αγνώστου, αλλά απ’ αυτό το φόβο έχουν προβάλει – σαν αποτέλεσμα μακράς έρευνας – τα τωρινά εκπαιδευτικά και πολιτιστικά μας συστήματα και η όλη δομή της επιστημονικής έρευνας. Αυτές οι τάσεις που βασίζονται στο φόβο, έδρασαν (επειδή ο άνθρωπος είναι θείος) σαν μια τρομακτική διέγερση ολόκληρης της φύσης του και τον προώθησαν στο τωρινό του σημείο της ευρείας κατανόησης και χρησιμότητας· δημιούργησαν το σύγχρονο πολιτισμό μας με όλα του τα μειονεκτήματα κι όμως με όλη του την έκδηλη θειότητα. Απ’ αυτά τα ένστικτα όταν προωθηθούν στο άπειρο κι απ’ τη διαδικασία της μετουσίωσής τους στις ανώτερες αντιστοιχίες τους, θα προβάλει το τέλειο άνθος της ψυχικής έκφρασης. Θα ήθελα να τονίσω τα ακόλουθα: Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης βρίσκει την κορύφωσή του στη βεβαίωση της αθανασίας και γι’ αυτή το έργο που ανέλαβαν οι πνευματιστές και οι ψυχο-ερευνητές ανά τους αιώνες είναι η μέθοδος προσέγγισης και η αναπόφευκτη εγγύηση. Το ένστικτο του σεξ πραγματώνεται και βρίσκει τη λογική του κορύφωση στη σχέση – που είναι συνειδητά αντιληπτή – της ψυχής και του σώματος. Είναι ο βασικός τόνος του μυστικισμού και της θρησκείας, που είναι σήμερα όπως πάντα, η έκφραση του Νόμου της Έλξης, όχι όπως εκφράζεται δια του γάμου στο φυσικό πεδίο, αλλά

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

449

όπως βρίσκει την κορύφωσή του (για τον άνθρωπο) στο θεσπέσιο γάμο που εκτελείται με συνειδητή πρόθεση μεταξύ της θετικής ψυχής και της αρνητικής και δεκτικής μορφής. Το ένστικτο της αγέλης βρίσκει τη θεία του κορύφωση στην αφυπνισμένη ομαδική συνείδηση που μαρτυρείται σήμερα από τη γενική τάση για συνασπισμούς και την πλατιά συγχώνευση και συνένωση που συντελείται παντού. Εκδηλώνεται στην ικανότητα να σκεφτόμαστε με όρους διεθνισμού, παγκόσμιων εννοιών, η οποία τελικά θα οδηγήσει στην εδραίωση της παγκόσμιας αδελφότητας. Το ένστικτο της αυτο-επιβολής έδωσε με τη σειρά του στο σύγχρονο πολιτισμό μας τον έντονο ατομικισμό του, τη λατρεία της προσωπικότητας και την εμφάνιση της λατρείας των προγόνων και των ηρώων. Οδηγεί ωστόσο στην επιβολή του Εαυτού, του θείου εσώτερου Κυβερνήτη και από τη νεότατη επιστήμη μας, την ψυχολογία, θα προβάλει η γνώση του επιβλητικού και κυρίαρχου πνευματικού Εαυτού και θα οδηγήσει τελικά στην εκδήλωση του βασιλείου των ψυχών πάνω στη γη. Και τι γίνεται με το ένστικτο της έρευνας; Όταν μετουσιωθεί σε θεία έρευνα και μετασχηματισθεί με την εφαρμογή του φωτός της ψυχής σε βασίλειο της έρευνας, θα δούμε την ανθρωπότητα να προωθείται στην Αίθουσα της Σοφίας κι έτσι ο άνθρωπος θ’ αφήσει πίσω του τις εμπειρίες της Αίθουσας της Γνώσης. Τα μεγάλα εκπαιδευτικά μας κέντρα θα γίνουν σχολές ανάπτυξης της ενορατικής αντίληψης και της πνευματικής επίγνωσης. Ο ακόλουθος πίνακας πρέπει να μελετηθεί από το σπουδαστή: 1. 2. 3. 4. 5.

Ένστικτο Αντιστοιχία Τρόπος Αυτοσυντήρηση...........Αθανασία...................................Πνευματιστική Έρευνα. Σεξ................................Πνευματική ένωση.....................Θρησκεία. Ενοποίηση..................................Μυστικισμός. Αγέλη...........................Ομαδική συνείδηση...................Αδελφοσύνη. Αυτοεπιβολή................Επιβολή του Εαυτού..................Ψυχολογία. Έρευνα.........................Ενόραση.....................................Εκπαίδευση.

Έτσι οι φόβοι που πολιορκούν την ανθρωπότητα, οι οποίοι έχουν τις ρίζες τους στα ένστικτα, φαίνεται ωστόσο ότι είναι θεία χαρακτηριστικά που εφαρμόζονται και χρησιμοποιούνται κακώς. Όταν όμως κατανοηθούν και χρησιμοποιηθούν σωστά και μετουσιωθούν από τη γνωρίζουσα ψυχή, επιφέρουν την επίγνωση και είναι πηγή ανάπτυξης κι εκείνου που δίνει στην υπνώττουσα ψυχή – σε χρόνο και χώρο – την αναγκαία ώθηση, ορμή και παρότρυνση για πρόοδο η οποία ώθησε τον άνθρωπο από το στάδιο του σπηλαίου και του προϊστορικού κύκλου δια της μακράς περιόδου της ιστορίας και την οποία μπορεί να εμπιστευθεί κανείς ότι θα τον προωθήσει με αυξημένη ταχύτητα, καθώς φτάνει πια στη διανοητική κατανόηση και μπορεί να προσηλώνεται στο πρόβλημα της προόδου με πλήρη επίγνωση. Οι σπουδαστές χρειάζεται να αντιληφθούν βαθύτερα ότι η όλη αυτή διαδικασία είναι θεία κι ότι το λεγόμενο κακό δεν είναι παρά μια πλάνη κι ένα ενδόμυχο μέρος της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

450

δυαδικότητας που παραχωρεί τη θέση της με το χρόνο και έξω απ’ το χρόνο σε μια θεία ενότητα. Το κακό οφείλεται σε λανθασμένη αντίληψη και σε εσφαλμένη ερμηνεία εκείνου που έγινε αντιληπτό. Η επίτευξης της αληθινής όρασης συν την ορθή κατανόηση φέρνει την ελευθερία από τις ενστικτώδεις αντιδράσεις και εφελκύει την εσώτερη εκείνη απόσπαση που επιτρέπει στον άνθρωπο να βαδίζει ελεύθερα στο βασίλειο του Θεού. Αλλά τι συμβαίνει με τους δύο φόβους που απασχολούν ιδιαζόντως το ζηλωτή; Τι συμβαίνει με το φόβο της κοινής γνώμης και το φόβο της αποτυχίας; Είναι δύο πολύ δυναμικοί παράγοντες στη ζωή της υπηρεσίας και παρεμποδίζουν πολλούς. Όσοι αρχίζουν να εργάζονται σε συνεργασία με το σχέδιο και μαθαίνουν τη σημασία της υπηρεσίας τείνουν να φοβούνται ότι αυτό που κάνουν θα επικριθεί και θα παρερμηνευθεί, ή πέφτουν θύμα της αντίθετης ιδέας ότι αυτό που κάνουν δε θα αρέσει αρκετά, δε θα εκτιμηθεί και δε θα γίνει κατανοητό. Ζητούν ν’ αρέσουν και να επαινεθούν. Εκτιμούν την επιτυχία από τους αριθμούς και την ανταπόκριση. Δυσαρεστούνται να αμφισβητούν και να παρερμηνεύουν τα κίνητρά τους και σπεύδουν σε έντονες εξηγήσεις· είναι δυστυχείς αν οι μέθοδοί τους, το προσωπικό των ομάδων τους κι ο τρόπος με τον οποίο παρέχεται η υπηρεσία τους υποπίπτει σε κριτική γλώσσα. Οι ψεύτικες σκοπιμότητες των αριθμών, της δύναμης και του διατυπωμένου δόγματος τους ελέγχει. Αν αυτό που κάνουν δεν ικανοποιεί τα πρότυπα, ή δε συμμορφώνεται με την τεχνική της ομάδας διανοιών που τους περιστοιχίζει, ή δεν προσελκύει τις περισσότερες απ’ αυτές, νιώθουν δυστυχείς κι επομένως αλλάζουν συχνά τα σχέδια τους, μεταβάλλουν την άποψή τους και χαμηλώνουν το πρότυπό τους μέχρι να συμμορφωθεί με την άμεση μαζική ψυχολογία ή τους εκλεγμένους συμβούλους τους. Ο αληθινός μαθητής βλέπει το όραμα. Κατόπιν επιδιώκει να διατηρεί τόσο στενή επαφή με την ψυχή του, ώστε να μπορεί να στέκει με σταθερότητα καθώς επιχειρεί να κάνει αυτό το όραμα πραγματικότητα· αποσκοπεί να επιτύχει αυτό που από τη σκοπιά του κόσμου φαίνεται ακατόρθωτο, γνωρίζοντας ότι το όραμα δεν υλοποιείται με σκοπιμότητα και ανάρμοστη προσαρμογή στις ιδέες που εισηγούνται οι εγκόσμιοι ή διανοητικοί σύμβουλοι. Η κοινή γνώμη και η συμβουλή όσων έχουν τάσεις Ιχθυακές κι όχι Υδροχοϊκές θα εξετάζονται προσεκτικά αλλά όχι υπερβολικά κι όταν οι συμβουλές διαπιστωθεί ότι είναι χωριστικές και τείνουν να εξαλείψουν την αρμονία και να προκαλέσουν έλλειψη αδελφικής αγάπης και κατανόησης, θα απορρίπτονται αμέσως. Όταν εκδηλώνεται διαρκώς μια επικριτική στάση απέναντι στους άλλους εργάτες στο πεδίο της παγκόσμιας υπηρεσίας κι όταν υπάρχει η συνήθεια να παρατηρείται μόνο η ιδιοτέλεια και το σφάλμα και να αποδίδονται εσφαλμένα κίνητρα και να εντοπίζεται παντού το κακό, τότε ο αληθινός ζηλωτής αρνείται να παρασυρθεί και συνεχίζει ατάραχος το δρόμο του. Σας λέω εμφατικά ότι στον ερχόμενο κύκλο το αληθινό έργο (το έργο της πνευματικής συνένωσης του κόσμου σε μια σύνθεση και η δημιουργία μιας αναγνωρισμένης αδελφότητας ψυχών) θα διεξάγεται μόνο απ’ όσους θα αρνούνται να

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

451

είναι χωριστικοί και οι οποίοι θα προσέχουν τα λόγια τους ώστε τίποτε το κακό να μην ειπωθεί· αυτοί είναι οι εργάτες που βλέπουν το θείο σ’ όλα κι αρνούνται να σκεφθούν το κακό και ν’ αποδώσουν το κακό· εργάζονται με σφραγισμένα χείλη· δεν ασχολούνται με τις υποθέσεις των αδελφών τους, ούτε αποκαλύπτουν ό,τι τους αφορά· οι ζωές τους χρωματίζονται από κατανόηση και αγάπη· οι διάνοιές τους χαρακτηρίζονται από μια εξασκημένη πνευματική αντίληψη και από την πνευματική εκείνη επίγνωση που χρησιμοποιεί μια οξεία διανόηση σαν συμπλήρωμα ενός αγαπητικού πνεύματος. Ας επαναλάβω με άλλες λέξεις αυτό το θέμα, γιατί η σπουδαιότητά του είναι ζωτική και το αποτέλεσμα του έργου αυτών των οργάνων στον κόσμο είναι τεράστιο. Αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες των οποίων αποστολή είναι να εγκαινιάσουν τη Νέα Εποχή, έμαθαν το μυστικό της σιωπής· εμψυχώνονται ακατάπαυστα από ένα πνεύμα περιεκτικής αγάπης· η γλώσσα τους δεν τους παρασύρει στο πεδίο της κοινής κριτικής και δεν επιτρέπουν καμιά καταδίκη των άλλων· εμψυχώνονται από το πνεύμα της προστασίας. Σ’ αυτούς θα ανατεθεί το έργο της γαλούχησης της ζωής της Νέας Εποχής. Σ’ όσους δεν έφτασαν ακόμη σ’ αυτό το σημείο εξέλιξης και των οποίων το όραμα δεν είναι τόσο καθαρό ούτε η φύση τους τόσο πειθαρχημένη, παραμένει το σπουδαίο έργο, σε κατώτερο επίπεδο, της εργασίας με τους ομοίους τους. Οι ιδιότητες και οι ποιότητές τους τους φέρνουν εκείνους που τους μοιάζουν· δεν εργάζονται σε τόση μοναξιά και το έργο τους είναι εξωτερικά περισσότερο επιτυχές, αν κι όχι πάντα. Πρέπει να θυμάστε ότι κάθε έργο στα μάτια των Μεγάλων Όντων έχει ίση σημασία. Για εκείνες τις ψυχές που βρίσκονται στο στάδιο όπου ένα σπίτι ή ένα γραφείο προσφέρει επαρκή εμπειρία, είναι γι’ αυτές η υπέρτατη προσπάθεια· η απόπειρά τους να εργασθούν είναι – στο δικό της επίπεδο – τόσο μεγάλη επίτευξη όσο και η εκπλήρωση του πεπρωμένου ενός Χριστού ή ενός Ναπολέοντα. Μην το ξεχνάτε και προσπαθήστε να βλέπετε τη ζωή αληθινά κι όχι με τις διακρίσεις της – ανθρωποποίητες κι επικίνδυνες. Ο μαθητής που δεν έχει ακόμη την πληρέστερη όραση ενός πιο εξασκημένου εργάτη και ο οποίος μόλις αρχίζει να μαθαίνει το αλφάβητο του δημόσιου έργου, μπορεί μ’ όλες τις αποτυχίες και τις χονδροειδείς του ηλιθιότητες να τα καταφέρνει εξίσου καλά με έναν παλιότερο μαθητή με την ευρύτερη γνώση και πείρα του. ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ ΕΚΓΥΜΝΑΣΗ Για όσους από μας εργάζονται στην εσώτερη πλευρά, οι εργάτες στον κόσμο υποδιαιρούνται σε τρεις ομάδες: 1. Σ’ εκείνους τους λίγους κι απομακρυσμένους που είναι αληθινοί Υδροχοϊκοί. Εργάζονται κάτω από πραγματικές δυσκολίες, γιατί το όραμά τους βρίσκεται πέρα από τη σύλληψη της πλειονότητας και συναντούν συχνά έλλειψη κατανόησης, απογοήτευση απ’ τους συνεργάτες τους και μοναξιά. 2. Σ’ εκείνους που είναι καθαρά Ιχθυακοί. Εργάζονται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία και βρίσκουν ταχύτερη ανταπόκριση σ’ αυτούς που τους περιστοιχίζουν. Το έργο

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

452

τους είναι περισσότερο δογματικό, λιγότερο περιεκτικό και χρωματίζεται απ’ το πνεύμα του χωρισμού. Περιλαμβάνουν τη μάζα των παγκόσμιων εργατών σ’ όλα τα διάφορα τμήματα της ανθρώπινης σκέψης και ευημερίας. 3. Σ’ εκείνους τους Ιχθυακούς που είναι αρκετά αναπτυγμένοι για να ανταποκρίνονται στο Υδροχοϊκό μήνυμα, αλλά οι οποίοι – προς το παρόν – δεν μπορούν να εμπιστευθούν τη χρησιμοποίηση των πραγματικών Υδροχοϊκών μεθόδων εργασίας και μηνύματος. Λόγου χάρη, στο πολιτικό πεδίο έχουν μια αίσθηση διεθνισμού, αλλά δεν μπορούν να την εφαρμόσουν όταν φτάνουν στην κατανόηση των άλλων. Νομίζουν ότι έχουν παγκόσμια συνείδηση, αλλά όταν αυτή δοκιμάζεται, διακρίνουν κι εξαλείφουν. Αποτελούν μια πολύ πιο μικρή ομάδα απ’ τους αληθινούς Ιχθυακούς και κάνουν καλό έργο και καλύπτουν μια πολύ αναγκαία θέση. Ωστόσο το πρόβλημα που παρουσιάζουν στον Υδροχοϊκό εργάτη βρίσκεται στο γεγονός ότι μολονότι ανταποκρίνονται στο ιδεώδες και αυτοθεωρούνται ότι είναι της νέας εποχής, δεν είναι αληθινά τέτοιοι. Βλέπουν ένα κλάσμα του οράματος κι έχουν συλλάβει τη θεωρία αλλά δεν μπορούν να την εκφράσουν στη δράση. Έτσι έχουμε τις τρεις αυτές ομάδες να κάνουν πολύ αναγκαίο έργο και να προσεγγίζουν με τα ενωμένα εγχειρήματά τους τη μάζα των ανθρώπων και να εκπληρώνουν έτσι το ντάρμα τους. Η μια ομάδα εργάζεται κατ’ ανάγκη υπό τη γοητεία της κοινής γνώμης. Η ενδιάμεση ομάδα έχει ένα πολύ δύσκολο έργο να εκτελέσει, γιατί όταν δεν υπάρχει καθαρό όραμα, η φωνή του εκλεγμένου περιβάλλοντός τους και η φωνή του εσώτερου ομίλου των παγκόσμιων Γιγνωσκόντων συχνά συγκρούονται και σύρονται εδώ κι εκεί καθώς ανταποκρίνονται πρώτα στη μια κι έπειτα στην άλλη. Η ομάδα εκείνων που ανταποκρίνονται πληρέστερα στον εισερχόμενο Υδροχοϊκό κραδασμό, καταγράφει τις φωνές των αρχηγών των δύο άλλων ομάδων, αλλά η φωνή των καθοδηγητών Διδασκάλων και η φωνή του ομίλου των παγκόσμιων Διδασκάλων χρησιμεύει για να τους οδηγεί αλάνθαστα μπροστά. Επεδίωξα να εξηγήσω τους παραπάνω τρόπους και μεθόδους εργασίας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και είναι αναγκαία η διαύγεια της σκέψης αν πρόκειται το έργο να προχωρήσει όπως ελπίζεται. Ακόμη κι αυτές οι τριπλές διακρίσεις όπως υφίστανται μεταξύ των ομάδων, έχουν καθαυτές μια χωριστική χροιά και είναι ακόμη αδύνατο να παρουσιάσουμε οποιαδήποτε ιδέα με την αληθινή και συνθετική της σχέση. Είναι κέρδος όταν οι πολλές χιλιάδες των χωριστικών ομάδων μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τρεις περιεκτικές ομάδες κι έτσι ο νους του μαθητή να ελευθερώνεται από τη λεπτομερή ανάλυση της παγκόσμιας κατάστασης μεταξύ των εργατών του Σχεδίου. Η δεύτερη μεγάλη δοκιμασία του ευαίσθητου μαθητή είναι ο φόβος της αποτυχίας. Αυτός βασίζεται στην περασμένη εμπειρία (αφού όλοι απέτυχαν), στην αντίληψη της άμεσης ανάγκης και ευκαιρίας και στην οξυδερκή εκτίμηση των ατομικών περιορισμών κι ελλείψεων. Συχνά είναι αποτέλεσμα ανταπόκρισης στην ελαττωμένη πνευματική και φυσική ζωτικότητα της φυλής σήμερα. Ποτέ πριν δεν υπήρξε εποχή που ο φόβος της

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

453

αποτυχίας να καταδίωξε πιο πλατιά την ανθρώπινη οικογένεια. Μια άλλη αιτία αυτής της αντίδρασης βρίσκεται στο γεγονός ότι το ανθρώπινο γένος σαν σύνολο και για πρώτη φορά στην ιστορία της φυλής νιώθει το όραμα κι έχει συνεπώς μια αληθινότερη αίσθηση των σχετικών αξιών από κάθε άλλη φορά. Οι άνθρωποι ξέρουν ότι είναι θείοι κι αυτό αποβαίνει όλο και περισσότερο μια παγκόσμια αντίληψη. Απ’ όπου και η τωρινή αναταραχή και η εξέγερση στις παρεμποδιστικές συνθήκες. Είναι όμως σοβαρή σπατάλη χρόνου για ένα μαθητή να συλλογίζεται την αποτυχία ή να φοβάται την αποτυχία. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η αποτυχία· μπορεί μόνο να υπάρξει απώλεια χρόνου. Αυτή από μόνη της είναι σοβαρή αυτές τις μέρες της φρικτής παγκόσμιας ανάγκης, αλλά ο μαθητής αναπόφευκτα πρέπει κάποια μέρα να κάνει το καλό και να επανορθώσει τις παλιές αποτυχίες του. Δε χρειάζεται να τονίσω ότι μαθαίνουμε από την αποτυχία, γιατί είναι μια πολύ γνωστή αλήθεια και είναι γνωστή σ’ όλους όσους επιχειρούν να ζουν σαν ψυχές. Ούτε χρειάζεται ο μαθητής να θλίβεται για τις αποτυχίες, φαινομενικές ή πραγματικές, των συμμαθητών του. Η αίσθηση του χρόνου προκαλεί γοητεία και απογοήτευση, ενώ το έργο προχωρεί αληθινά και το μάθημα που μαθαίνεται από την αποτυχία δρα σαν διασφάλιση του μέλλοντος. Έτσι οδηγεί σε γοργή ανάπτυξη. Ο τίμιος μαθητής μπορεί στιγμιαία να γοητευθεί, αλλά μακροπρόθεσμα τίποτε δεν μπορεί πραγματικά να τον σταματήσει. Τι είναι μερικά σύντομα χρόνια σε σύγκριση μ’ έναν κύκλο αιώνων; Τι είναι ένα δευτερόλεπτο χρόνου στο διάστημα των εβδομήντα χρόνων που δίνονται στον άνθρωπο; Στο μαθητή ατομικά φαίνονται πολύ σπουδαία· στην επιτηρούσα ψυχή φαίνονται σαν τίποτε. Για τον κόσμο ίσως μια προσωρινή αποτυχία μπορεί να σημαίνει καθυστέρηση της αναμενόμενης βοήθειας, αλλά κι αυτή πάλι είναι σύντομη και η βοήθεια θα έρθει από άλλες πηγές, γιατί το Σχέδιο προχωρεί αλάνθαστα. Μπορώ άραγε με κάθε σοβαρότητα να σας δώσω την παράδοξη εντολή να εργάζεσθε με υπέρτατη σοβαρότητα κι όμως ταυτόχρονα να αρνείσθε να εργασθείτε με τέτοια σοβαρότητα και να μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο σοβαρά; Εκείνοι που στέκουν στην εσώτερη πλευρά και μελετούν το έργο των παγκόσμιων ζηλωτών σήμερα, βλέπουν μια σχεδόν αξιολύπητη δυσφορία για την ατομική τους ανεπάρκεια, μια συνεχή κι επίμοχθη προσπάθεια από μέρους τους να “γίνουν αυτό που θα έπρεπε να είναι” κι όμως ταυτόχρονα μια απελπιστική έλλειψη αναλογίας και καμιά αίσθηση του χιούμορ. Σας παροτρύνω να καλλιεργήσετε και τις δύο αυτές ποιότητες. Μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο σοβαρά και θα διαπιστώσετε ότι θα αποδεσμευθείτε για πιο ελεύθερο και δυναμικό έργο. Να παίρνετε στα σοβαρά το Σχέδιο και την κλήση στην υπηρεσία, αλλά μη σπαταλάτε χρόνο σε συνεχή αυτοανάλυση. Συνεπώς ο άμεσος στόχος για όλους τους ανατείνοντες μαθητές την εποχή αυτή μπορεί να ιδωθεί ότι είναι ως εξής: 1. Επίτευξη διαύγειας της σκέψης ως προς τα δικά τους προσωπικά κι άμεσα προβλήματα και πρώτιστα ως προς το πρόβλημα του αντικειμενικού σκοπού τους στην υπηρεσία. Αυτή κατορθώνεται με το διαλογισμό. 2. Ανάπτυξη ευαισθησίας στις νέες ώσεις που πλημμυρίζουν τον κόσμο αυτή την

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

454

εποχή. Αυτή κατορθώνεται αγαπώντας περισσότερο όλους τους ανθρώπους κι ερχόμενοι με μεγαλύτερη ευκολία σε επαφή μαζί τους δια της αγάπης και της κατανόησης. Η αγάπη αποκαλύπτει. 3. Προσφορά υπηρεσίας με πλήρη απροσωπία. Αυτή κατορθώνεται με την εξάλειψη της προσωπικής φιλοδοξίας και της αγάπης για δύναμη. 4. Άρνηση να δίνεται προσοχή στην κοινή γνώμη ή στην αποτυχία. Αυτή κατορθώνεται με την αυστηρή προσοχή στη φωνή της ψυχής και με την προσπάθεια να ενοικεί πάντα στο μυστικό τόπο του Υψίστου. Συγχωνεύσαμε το πρώτο σημείο μας ως προς τον άμεσο στόχο και τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να επιτευχθεί με το δεύτερο σημείο μας που αναφέρεται στη διαγωγή και τους παράγοντες που πρέπει να εξαλειφθούν. Απομένει συνεπώς να τονίσουμε μόνο τις κυρώσεις που θα υποστεί ο δόκιμος μαθητής και ο εξασκημένος εργάτης αν ενδώσει στη γοητεία και στα ελαττώματα που είναι εγγενή στη φύση του και τους επιτρέψει να παρεμποδίσουν το έργο του και να παρεμβληθούν στον οραματισθέντα στόχο. Θα μπορούσε να τονισθεί ότι υπάρχουν τρία κύρια σημεία κινδύνου στη ζωή της υπηρεσίας. Δεν ασχολούμαι εδώ με την ατομική εκγύμναση του μαθητή αλλά με τη ζωή της υπηρεσίας του και τις δραστηριότητες στις οποίες εμπλέκεται σαν εργάτης. Η ιδιοσυγκρασία του, ο εξοπλισμός του σε χαρακτηριστικά (φυσικά, συναισθηματικά και νοητικά) έχουν ένα δυναμικό αποτέλεσμα στο περιβάλλον του και στους ανθρώπους που επιδιώκει να βοηθήσει κι επίσης η οικογενειακή του παράδοση, η εγκόσμια εκγύμνασή του και η ομιλία του. Το πρώτο σημείο κινδύνου είναι η φυσική του κατάσταση. Σ’ αυτό δεν μπορώ να επεκταθώ πέρα από το να παρακαλέσω όλους τους μαθητές να δρουν με σύνεση, να εξασφαλίζουν επαρκή ύπνο, σωστή τροφή (που για κάθε άτομο πρέπει να ποικίλλει) κι εκείνο το περιβάλλον, αν είναι εφικτό, που θα τους επιτρέψει να εργάζονται με τη μεγαλύτερη ευχέρεια. Η κύρωση για την καταπάτηση αυτών των υποδείξεων θα εμφανισθεί σαν έλλειψη δύναμης στην υπηρεσία και σαν αυξημένη υποδούλωση στο φυσικό σώμα. Όταν το φυσικό σώμα δεν είναι σε καλή κατάσταση, ο μαθητής πρέπει να υπολογίσει και το μειονέκτημα που προκύπτει από την εισροή δύναμης που θα είναι ανίκανος να χειρισθεί. Το δεύτερο σημείο κινδύνου βρίσκεται στην αστρική πλάνη στην οποία ζει όλη η ανθρωπότητα και στη δύναμή της να γοητεύει ακόμη και έμπειρους εργάτες. Την εξέτασα εκτενώς σ’ αυτή την πραγματεία που είναι, όπως ξέρετε, μια πραγματεία στον έλεγχο του αστρικού σώματος και στην ορθή κατανόηση των νόμων του. Μόνο ο νοητικός έλεγχος συν την αληθινή πνευματική αντίληψη επαρκεί για να διατρήσει το απατηλό αυτό αστρικό μίασμα και ν’ αποκαλύψει στον άνθρωπο ότι είναι μια πνευματική οντότητα σε ενσάρκωση και σ’ επαφή – μέσω του νου του – με τον Παγκόσμιο Νου. Η κύρωση που υφίσταται ο μαθητής ο οποίος επιτρέπει επίμονα να γοητεύεται, είναι φανερή. Η όρασή του γίνεται νεφελώδης και ομιχλώδης και “χάνει την αίσθηση της αφής”, όπως ονομάζεται στα αρχαία σχόλια. Περιπλανάται “στις

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

455

παρόδους της ζωής και χάνει την ευθεία λεωφόρο που τον οδηγεί στο στόχο του”. Ο τρίτος κίνδυνος (ένας κίνδυνος που επικρατεί πολύ αυτή την εποχή) είναι εκείνος της νοητικής υπερηφάνειας και της συνακόλουθης ανικανότητας να εργασθεί σε ομαδικό σχηματισμό. Η κύρωση γι’ αυτή είναι συχνά μια πρόσκαιρη επιτυχία και μια αναγκαστική εργασία με κάποια ομάδα που αποστερήθηκε απ’ τα καλύτερα στοιχεία της και περιέχει μόνο εκείνους τους ανθρώπους που τροφοδοτούν την προσωπικότητα του αρχηγού της ομάδας. Λόγω της έμφασης στις δικές του ιδέες και τις δικές του μεθόδους εργασίας ο μαθητής διαπιστώνει ότι η ομάδα του στερείται εκείνους τους παράγοντες κι εκείνους τους ανθρώπους που θα την ολοκλήρωναν, θα ισορροπούσαν την προσπάθειά του και θα έδιναν στο εγχείρημά του εκείνες τις ποιότητες που ο ίδιος στερείται. Αυτό από μόνο του αποτελεί επαρκή τιμωρία και σύντομα συνεφέρνει τον έντιμο μαθητή. Αν κάνει τέτοιο λάθος ο μαθητής που είναι νοήμων, έντιμος και βασικά αληθινός, θα αφυπνισθεί έγκαιρα μπροστά στο γεγονός ότι η ομάδα που συγκέντρωσε γύρω του, διαπλάστηκε απ’ τον ίδιο ή ότι ο ίδιος διαπλάθεται απ’ αυτούς· είναι συχνά ενσωματώσεις του εαυτού του και τον επαναλαμβάνουν. Ο νόμος εργάζεται γοργά στην περίπτωση ενός μαθητή κι έτσι οι προσαρμογές γίνονται ταχέως. Θα ήθελα να τονίσω στο σπουδαστή ότι αφού προχωρήσει με σταθερότητα, θ’ ανακαλύψει ότι η εξωτερική και η εσωτερική σύνδεση των εξωτερικών σχολών με την εσώτερη σχολή ή τάξη των γιγνωσκόντων την αλήθεια είναι τόσο στενή ώστε κανένας σοβαρός σπουδαστής δεν περνά εντελώς απαρατήρητος. Στην πίεση του έργου και στο φόρτο και τον κόπο των καθημερινών μόχθων είναι ενθαρρυντικό να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εκείνοι που παρακολουθούν και ότι κάθε αγαπητική πράξη, κάθε ανατείνουσα σκέψη και κάθε ανιδιοτελής αντίδραση σημειώνεται και γίνεται γνωστή. Να έχετε όμως κατά νου ότι αναγνωρίζεται απ’ τους Βοηθούς μέσω του αυξημένου κραδασμού του ζηλωτή κι όχι μέσω κάποιας ειδικής γνώσης της πράξης που έγινε ή της σκέψης που εστάλη. Όσοι διδάσκουν ασχολούνται με αρχές αλήθειας, με κραδασμικούς ρυθμούς και με την ορατή ποιότητα του φωτός. Δεν έχουν επίγνωση ούτε έχουν το χρόνο να εξετάσουν ειδικές πράξεις, λόγια και συνθήκες και όσο πιο γρήγορα το συλλάβουν οι σπουδαστές και βγάλουν απ’ το νου τους κάθε ελπίδα να έρθουν σ’ επαφή με κάποιο φαινομενικό άτομο που αποκαλούν Διδάσκαλο, που είναι τόσο αργόσχολο, έχει τόσο αναπτυγμένες δυνάμεις ώστε να μπορεί ν’ ασχολείται με τις ασήμαντες υποθέσεις τους σε χρόνο και χώρο, τόσο πιο γρήγορα θα προοδεύσουν. Όταν όμως υπάρχει σταθερή ανάπτυξη, προσήλωση στις αποκρυφιστικές αρχές έτσι ώστε να προκαλούνται συγκεκριμένες αλλαγές στα χρησιμοποιούμενα σώματα κι ένα αυξανόμενο ακτινοβόλο φως, γίνονται γνωστά και καταγράφονται κι ο ζηλωτής αμείβεται με μια αυξημένη ευκαιρία να υπηρετήσει τους συνανθρώπους του. Δεν ανταμείβουν με έπαινο, με χαϊδευτικά κτυπήματα στο κεφάλι, ούτε εκφράζοντας την ικανοποίησή τους με λόγια. Ασχολούνται με τη δημιουργία γιγνωσκόντων και διδασκάλων από καθημερινούς άνδρες και γυναίκες: 1. Διδάσκοντάς τους να γνωρίζουν τον εαυτό τους. 2. Απελευθερώνοντάς τους από την αυθεντία με την αφύπνιση στο νου τους του

ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

456

ενδιαφέροντος και της έρευνας και υποδεικνύοντας κατόπιν (όχι περισσότερο απ’ αυτό) την κατεύθυνση στην οποία πρέπει ν’ αναζητηθούν οι απαντήσεις. 3. Δίνοντάς τους εκείνες τις συνθήκες που θα τους υποχρεώσουν να σταθούν στα πόδια τους και να στηρίζονται στην ψυχή τους κι όχι σε κάποιο ανθρώπινο ον, είτε είναι κάποιος αγαπημένος φίλος ή δάσκαλος, είτε ένας Διδάσκαλος της Σοφίας. Δε σκοπεύω να επαναληφθώ. Τα περισσότερα σημεία που αφορούν το έργο του ζηλωτή σήμερα, τα εξέτασα νωρίτερα σ’ αυτή την πραγματεία. Μένει πια να τα μελετήσετε όλοι σας με προσοχή. Τελειώνω με μια έκκληση σ’ όλους όσους διαβάζουν αυτές τις οδηγίες να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους, ν’ ανανεώσουν τους όρκους της αφιέρωσής τους στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, να υποτάξουν τις ιδέες και τις επιθυμίες τους στο ομαδικό καλό, να πάρουν τα μάτια τους από τον εαυτό τους και να τα προσηλώσουν εκ νέου στο όραμα, να περιφρουρούν τη γλώσσα τους από άσκοπες κουβέντες και επίκριση, από κακολογία και υπονοούμενα και να διαβάζουν και να μελετούν έτσι ώστε το έργο να μπορεί να προχωρεί με νοημοσύνη. Όλοι οι σπουδαστές ας αποφασίσουν αυτή τη μέρα της μεγάλης ανάγκης και της γοργά ανελισσόμενης ευκαιρίας να θυσιάσουν ό,τι έχουν για την αρωγή της ανθρωπότητας. Τώρα είναι η ανάγκη και η ζήτηση. Η επιτακτικότητα της στιγμής είναι πάνω μας και καλώ όλους εσάς που επιδιώκω να βοηθήσω, να συμμετάσχετε στις επίμοχθες προσπάθειες των Μεγάλων Όντων. Εργάζονται μέρα και νύχτα σε μια προσπάθεια να ανακουφίσουν την ανθρωπότητα και να αντισταθμίσουν εκείνα τα κακά και τις καταστροφές που συνυπάρχουν στην τωρινή κατάσταση. Σας προσφέρω ευκαιρία και σας λέω ότι χρειάζεστε – ακόμη κι ο πιο ασήμαντος από σας. Σας βεβαιώνω ότι όταν ομάδες σπουδαστών εργάζονται με σύμπνοια και με βαθιά κι ακλόνητη αγάπη μεταξύ τους, μπορούν να επιτύχουν σημαντικά αποτελέσματα. Για να μπορέσει ο καθένας σας να εργασθεί μ’ αυτό τον τρόπο και να χάσει ο καθένας σας τη θέα του εαυτού στην αντίληψη της παγκόσμιας ανάγκης, είναι η ειλικρινής προσευχή και η βαθύτατη έφεση του αδελφού σας ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ.

Εκγύμναση για τη μαθητεία στη νέα επoχή παρέχεται από τη Σχoλή Αρκέην. Oι αρχές της Πρoαιώνιας Σoφίας παρoυσιάζoνται μέσα από εσωτερικό διαλoγισμό, μελέτη και υπηρεσία σαν ένας τρόπoς ζωής.

Για πληρoφoρίες γράψτε στoυς εκδότες.

Το βιβλίο αυτό περιέχει τους Δεκαπέντε Κανόνες της Μαγείας και του ψυχικού ελέγχου, οι οποίοι βασίζονται στα λόγια της Μπαγκαβάτ Γκίτα: “Αν και είμαι Αγέννητος, η Ψυχή που δεν πεθαίνει, αν και είμαι ο Κύριος της Ύπαρξης, όμως σαν Κύριος της φύσης μου εκδηλώνομαι με τη μαγική δύναμη της Ψυχής”. Η ψυχή, ανεκδήλωτη στην ουσιαστική της ύπαρξη, εκδηλωμένη μέσα από τη φύση του μηχανισμού της προσωπικότητάς της, παραμένει πάντα μια πηγή μυστηρίου. Διαφεύγει από τον αναλυτικό συγκεκριμένο νου· αποκαλύπτει τον αληθινό της εαυτό στο φωτισμένο νου που έχει συγχωνευθεί με μια ανοιχτή καρδιά και δεν επιδιώκει ν’ αδράξει και να συγκρατήσει για την προσωπική πρόοδο, αλλά να χειρισθεί τη μαγική δύναμη στην υπηρεσία. Η δύναμη της ψυχής είναι πάντα προσιτή σ’ εκείνον που ζητά, σαν ζηλωτής για την αποδεγμένη μαθητεία, να γίνει πρακτικά χρήσιμος στην ιδιαίτερη χρονική του στιγμή, στη θέση και στο περιβάλλον του. Το βιβλίο τελειώνει μ’ ένα αφυπνιστικό κάλεσμα στην ψυχή όλων των ζηλωτών: “Τελειώνω με μια έκκληση σ’ όλους όσους διαβάζουν αυτές τις οδηγίες, ν’ ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, ν’ ανανεώσουν τους όρκους της αφιέρωσής τους στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, να υποτάξουν τις δικές τους ιδέες και επιθυμίες στο ομαδικό καλό, ν’ απομακρύνουν τα μάτια τους από τον εαυτό τους και να τα προσηλώσουν ξανά πάνω στο όραμα… Όλοι οι σπουδαστές ας αποφασίσουν τη μέρα αυτή της μεγάλης ανάγκης και ευκαιρίας να θυσιάσουν όλα όσα έχουν για τη βοήθεια της ανθρωπότητας”.

ΣΤΟΙΧΕΙΑΚΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑΚΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ

459