21_Εσωτερική Ψυχολογία IΙ by group24

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ Τόμος ΙΙ

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού Η Συνείδηση του Ατόμου Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός Το Φως της Ψυχής Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της Από τη Διανόηση στην Ενόραση Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας Από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος Ι Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος ΙΙ Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας Η Επανεμφάνιση του Χριστού Το Πεπρωμένο των Εθνών Γοητεία: Ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα Τηλεπάθεια και ο Αιθερικός Φορέας Η Ατελείωτη Αυτοβιογραφία Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων: Τόμος Ι – Εσωτερική Ψυχολογία Τόμος ΙΙ – Εσωτερική Ψυχολογία Τόμος ΙΙΙ – Εσωτερική Αστρολογία Τόμος IV – Εσωτερική Θεραπευτική Tόμος V – Oι Ακτίνες και οι Μυήσεις

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

ΤΟΜΟΣ ΙI ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΑΚΤΙΝΩΝ

υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

LUCIS PUBLISHING COMPANY 113 University Place, 11th Floor P.O. Box 722 Cooper Station New York, N.Y. U.S.A. 10276 LUCIS PRESS LTD. Suite 54 3 Whitehall Court London SW1A 2EF

U.K.

Πρώτη Αγγλική Έκδοση, 1942 Πέμπτη Αγγλική Έκδοση, 1970 Έβδομη Αγγλική Έκδοση, 1975

Η έκδοση αυτού του βιβλίου χρηματοδοτήθηκε από το Κεφάλαιο των Βιβλίων του Θιβετανού, που συστάθηκε για τη συνεχή διάδοση της διδασκαλίας του Θιβετανού και της Αλίκης Α. Μπέϊλη. Αυτό το κεφάλαιο ελέγχεται από τη Lucis Trust, που είναι ένα πνευματικό, εκπαιδευτικό ίδρυμα, απαλλαγμένο φορολογίας. Η Lucis Press Ltd. είναι μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που ανήκει στη Lucis Trust. Για το βιβλίο αυτό δεν πληρώνονται συγγραφικά δικαιώματα.

Το βιβλίο αυτό έχει επίσης εκδοθεί στα Ολλανδικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και Ελληνικά. Η μετάφρασή του σε άλλες γλώσσες συνεχίζεται. Η πρώτη μετάφρασή του στα Ελληνικά έγινε το 1992.

Τίτλος πρωτοτύπου: «Esoteric Psychology, Vol. II», by Alice A. Bailey

Lucis Press Ltd., London 1975

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΑΚΤΙΝΩΝ ΤΟΜΟΣ Ι. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ Ι ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ Ι. Εισαγωγικές Παρατηρήσεις ΙΙ. Ορισμένες Ερωτήσεις και Απαντήσεις ΙΙΙ. Δέκα Βασικές Προτάσεις ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ Ι. Οι Επτά Δημιουργικοί Δομητές – Οι Επτά Ακτίνες ΙΙ. Οι Ακτίνες και τα Βασίλεια της Φύσης ΙΙΙ. Οι Ακτίνες και ο Άνθρωπος Μερικοί Πίνακες επί των Ακτίνων

ΤΟΜΟΣ ΙΙ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΙΙ Ι. Η Εγωική Ακτίνα ΙΙ. Η Ακτίνα της Προσωπικότητας ΙΙΙ. Η Ανθρωπότητα Σήμερα

ΤΟΜΟΣ ΙΙΙ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ Ι. ΙΙ. ΙΙΙ. IV. V. VI. VII.

O Ζωδιακός και οι Ακτίνες Η Φύση της Εσωτερικής Αστρολογίας Η Επιστήμη των Τριγώνων Οι Ιεροί και οι Μη-Ιεροί Πλανήτες Οι Τρεις Κύριοι Αστερισμοί Οι Τρεις Σταυροί Οι Ακτίνες, οι Αστερισμοί και οι Πλανήτες

ΤΟΜΟΣ IV. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ Ι. Τα Βασικά Αίτια της Ασθένειας ΙΙ. Οι Βασικές Απαιτήσεις για Θεραπεία ΙΙΙ. Οι Θεμελιώδεις Νόμοι της Θεραπείας

ΤΟΜΟΣ V. ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΗΣΕΙΣ Ι. Οι Δεκατέσσερις Κανόνες για Μαθητές και Μυημένους ΙΙ. Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1934

αρκετό να πω ότι είμαι ένας Θιβετανός μαθητής ορισμένου βαθμού κι αυτό δε σας λέει παρά λίγα, γιατί όλοι είναι μαθητές από τον πιο ταπεινό ζηλωτή μέχρι και πέρα από τον ίδιο τον Χριστό. Ζω σ’ ένα φυσικό σώμα, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, στα σύνορα του Θιβέτ και μερικές φορές, όταν το επιτρέπουν τα άλλα μου καθήκοντα, προεδρεύω (από εξωτερική άποψη) σε μια μεγάλη ομάδα Θιβετανών λάμα. Αυτό είναι το γεγονός που έγινε αιτία να διαδοθεί ότι είμαι ηγούμενος αυτού του ιδιαίτερου μοναστηριού των λάμα. Εκείνοι που συνδέονται μαζί μου στο έργο της Ιεραρχίας (και όλοι οι αληθινοί μαθητές συνδέονται μ’ αυτό το έργο) με γνωρίζουν με ένα ακόμη όνομα και υπούργημα. Η Α.Α.Μπ. γνωρίζει ποιος είμαι και με αναγνωρίζει με δύο από τα ονόματά μου. Είμαι ένας αδελφός σας που ταξίδεψε λίγο μακρύτερα πάνω στην Ατραπό από το μέσο σπουδαστή και έχει επομένως επιφορτιστεί με μεγαλύτερες ευθύνες. Είμαι κάποιος που αγωνίστηκε και διάνοιξε το δρόμο του πολεμώντας προς ένα μεγαλύτερο μέτρο φωτός από το ζηλωτή που θα διαβάσει αυτό το άρθρο και συνεπώς πρέπει να ενεργήσει σαν διαβιβαστής του φωτός, αδιάφορο ποιο θα είναι το τίμημα. Δεν είμαι γέρος, καθώς η ηλικία υπολογίζεται στους δασκάλους, όμως δεν είμαι νέος ή άπειρος. Το έργο μου είναι να διδάσκω και να διαδίδω τη γνώση της Αιώνιας Σοφίας οπουδήποτε μπορώ να βρω ανταπόκριση και αυτό κάνω για πολλά χρόνια. Επιδιώκω ακόμη να βοηθήσω το Διδάσκαλο Μ. και το Διδάσκαλο Κ.Χ. όποτε προσφέρεται ευκαιρία, γιατί από πολύ καιρό συνδέομαι μαζί Τους και με το έργο Τους. Σ’ όλα τα παραπάνω σας έχω πει πολλά· ταυτόχρονα όμως δε σας είπα τίποτα που θα σας οδηγούσε να μου προσφέρετε την τυφλή εκείνη υπακοή και την ανόητη αφοσίωση που προσφέρει ο συναισθηματικός ζηλωτής στον Γκουρού και το Διδάσκαλο τον Οποίο είναι ανίκανος ακόμη να προσεγγίσει. Ούτε και θα επιτύχει την περιπόθητη αυτή επαφή μέχρι να μετουσιώσει τη συναισθηματική αφοσίωση σε ανιδιοτελή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα – όχι προς το Διδάσκαλο. Τα βιβλία που έγραψα αποστέλλονται στον κόσμο δίχως καμιά αξίωση για την αποδοχή τους. Μπορεί ή όχι να είναι ορθά, αληθινά και χρήσιμα. Ανήκει σε σας να εξακριβώσετε την αλήθειά τους με την ορθή πρακτική και με την άσκηση της ενόρασης. Ούτε εγώ ούτε η Α.Α.Μπ. ενδιαφερόμαστε καθόλου να ανακηρυχθούν σαν εμπνευσμένα κείμενα ή να λέγεται γι’ αυτά (με κομμένη την ανάσα) πως είναι έργο κάποιου από τους Διδασκάλους. Αν παρουσιάζουν την αλήθεια με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί συνέχεια εκείνης που ήδη προσφέρθηκε στις παγκόσμιες διδασκαλίες, αν ΙΝΑΙ

οι πληροφορίες που δίνουν ανυψώνουν την έφεση και τη θέληση-για-υπηρεσία από το πεδίο των συναισθημάτων στο πεδίο του νου (στο πεδίο όπου οι Διδάσκαλοι μπορούν να βρεθούν) τότε θα έχουν εξυπηρετήσει το σκοπό τους. Αν η διδασκαλία που μεταδίδουν προκαλεί την ανταπόκριση του φωτισμένου νου του εργάτη μέσα στον κόσμο και επιφέρει την αστραποβολή της ενόρασής του, τότε η διδασκαλία ας γίνει αποδεκτή. Όχι όμως διαφορετικά. Αν οι δηλώσεις επιβεβαιωθούν τελικά ή κριθούν αληθινές κάτω από το κριτήριο του Νόμου των Αντιστοιχιών, τότε αυτό θα είναι καλό και ικανοποιητικό. Αν όμως δε συμβεί αυτό, ας μην αποδεχθεί ο σπουδαστής όσα λέγονται.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων. Το Φως ας κατέλθει στη Γη. Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη. Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή O σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων – O σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν. Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού. Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

«Η παραπάνω Επίκληση ή Προσευχή δεν ανήκει σε κάποιο πρόσωπο ή όμιλο, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κάλλος και η ισχύς της Επίκλησης αυτής βρίσκονται στην απλότητά της και στην έκφραση από μέρους της ορισμένων κεντρικών αληθειών τις οποίες αποδέχονται ενδόμυχα και φυσικά όλοι οι άνθρωποι – την αλήθεια για την ύπαρξη μιας θεμελιώδους Νοημοσύνης στην οποία προσδίδουμε αόριστα το όνομα Θεός· την αλήθεια ότι πίσω από όλη την εξωτερική φαινομενικότητα, κινητήρια δύναμη του σύμπαντος είναι η Αγάπη· την αλήθεια ότι ήρθε στη γη μια μεγάλη Ατομικότητα – που ονομάστηκε από τους Χριστιανούς, Χριστός – και ενσωμάτωσε αυτή την αγάπη ώστε να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε· την αλήθεια ότι τόσο η αγάπη όσο και η νοημοσύνη είναι αποτελέσματα εκείνου που αποκαλούμε Θέληση του Θεού· και τέλος, την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας μπορεί να πραγματοποιηθεί το Θείο Σχέδιο.» ALICE A. BAILEY

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧOΜΕΝΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι. Η Εγωική Ακτίνα.......................................................................................19 Ι. Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ..............................................................19 1. Τα Τρία Στάδια της Εγωικής Ανάπτυξης..........................................................22 α. Ατομικοποίηση και οι Επτά Ακτινικοί Τύποι................................................39 β. Οι Ακτίνες και η Μύηση................................................................................45 2. Οι Δύο Κύκλοι της Εγωικής Οικειοποίησης.....................................................48 α. Τα Σημεία Κρίσης..........................................................................................49 β. Ορισμένες Βασικές Προτάσεις.......................................................................56 γ. Επτά Ακτινικές Μέθοδοι Οικειοποίησης.......................................................64 ΙΙ. ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ Ή ΟΜΑΔΙΚΗΣ ΖΩΗΣ............................................70 1. Ο Νόμος της Θυσίας.........................................................................................72 α. Η Σημασία του Νόμου της Θυσίας................................................................73 β. Το Έργο της Λύτρωσης ή Σωτηρίας..............................................................77 γ. Η Εγκατάλειψη του Κέρδους.........................................................................82 2. Ο Νόμος της Μαγνητικής Ώθησης....................................................................86 3. Ο Νόμος της Υπηρεσίας...................................................................................91 α. Μερικές Ερωτήσεις για την Υπηρεσία...........................................................94 β. Διακριτές Μέθοδοι Ακτινικής Υπηρεσίας....................................................104 4. Ο Νόμος της Άπωσης......................................................................................109 α. Ο Νόμος της Άπωσης και η Επιθυμία..........................................................114 β. Ο Νόμος της Άπωσης στις Ατραπούς της Μαθητείας και της Μύησης......117 γ. Ο Νόμος της Άπωσης και ο Προσκυνητής στο Δρόμο της Ζωής...............120 δ. Οι Επτά Κατευθύνσεις του Νόμου της Άπωσης..........................................121 5. Ο Νόμος της Ομαδικής Προόδου...................................................................127 α. Ο Δεσμός των Παγκόσμιων Ομίλων............................................................129 β. Τα Χαρακτηριστικά των Νέων Ομίλων.......................................................132 γ. Η Πειραματική Φύση των Ομίλων...............................................................135 δ. Η Αστρολογία και οι Νέοι Όμιλοι...............................................................139 6. Ο Νόμος της Διευρυνόμενης Ανταπόκρισης..................................................142 7. Ο Νόμος των Κατώτερων Τεσσάρων.............................................................143 ΙΙΙ. ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΟΜΑΔΕΣ ΨΥΧΩΝ................................................................................144 ΙV. ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΨΥΧΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ...................................................151 1. Ο Σκοπός Αυτών των Κανόνων......................................................................153

2. Οι Επτά Κανόνες.............................................................................................155 α. Η Τάση για Σύνθεση....................................................................................162 β. Η Ποιότητα του Κρυμμένου Οράματος.......................................................165 γ. Η Παρόρμηση για τη Διατύπωση Σχεδίου...................................................168 δ. Η Παρόρμηση για Δημιουργική Ζωή...........................................................171 ε. Ο Παράγοντας της Ανάλυσης......................................................................174 ζ. Η Έμφυτη Ποιότητα στον Άνθρωπο να Εξιδανικεύει.................................177 η. Η Αλληλεπίδραση των Μεγάλων Δυαδικοτήτων........................................177 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ. Η Ακτίνα της Προσωπικότητας..............................................................181 ΕΙΣΑΓΩΓΗ.............................................................................................................181 Ι. Η ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ........................................................................186 1. Δόμηση και Κατασκευή των Σωμάτων...........................................................200 2. Ανάπτυξη και Ευθυγράμμιση των Σωμάτων..................................................214 3. Αλληλοσχετίσεις της Ζωής της Προσωπικότητας..........................................222 ΙΙ. Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ...........................................................232 1. Επτά Τεχνικές Ολοκλήρωσης.........................................................................234 2. Οι Τεχνικές της Συγχώνευσης και η Δυαδικότητα.........................................255 ΙΙΙ. ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ.........................................................269 Εισαγωγή.........................................................................................................269 1. Προβλήματα Σχίσματος..................................................................................278 2. Προβλήματα Ολοκλήρωσης............................................................................292 3. Προβλήματα Διέγερσης...................................................................................299 α. Νοητικά Προβλήματα..................................................................................302 β. Προβλήματα που Προκύπτουν από το Διαλογισμό και το Αποτέλεσμά του: τη Φώτιση........................................................................308 γ. Προβλήματα Καθοδήγησης, Ονείρων και Κατάθλιψης...............................318 ΙV. ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ TΩN ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΩΝ.................343 1. Προβλήματα που Προκύπτουν από την Αφύπνιση και Διέγερση των Κέντρων....................................................................................................343 2. Ανέλιξη των Ψυχικών Δυνάμεων....................................................................364 α. Προβλήματα Ανάπτυξης του Μυστικιστικού Οράματος.............................392 β. Η Αποκάλυψη του Φωτός και της Δύναμης και Συνακόλουθες Δυσχέρειες....................................................................................................397 3. Ασθένειες που Συνδέονται με Ομαδικές Συνθήκες........................................403 α. Ασθένειες και Προβλήματα που Εφελκύονται από την Κατευθυνόμενη Ομαδική Σκέψη............................................................................................404 β. Αναπνευστικές Ασθένειες των Μυστικιστών...............................................406 4. Προβλήματα των Μυστικιστών που Συνδέονται με τις Τωρινές

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Ακτινικές Επιδράσεις......................................................................................407 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙΙ. Η Ανθρωπότητα Σήμερα.......................................................................413 Ι. Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ................................................................................413 ΙΙ. Ο ΝΕΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΥΠΗΡΕΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.......................................................426 1. Αντικειμενικοί Σκοποί και Ιδεώδη..................................................................427 2. Άμεσες Γραμμές Δραστηριότητας και Τεχνικές.............................................432 3. Λειτουργίες του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου.................................438 4. Κανόνες Τακτικής...........................................................................................444 5. Οι Παγκόσμιοι Υπηρέτες και η Πανσέληνος του Μαΐου...............................447 ΙΙΙ. ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ.....................................................................................458 1. Η Ψυχή της Ανθρωπότητας.............................................................................458 2. Η Καταστάλαξη της Κρίσης............................................................................465 3. Υποβίβαση των Ιεραρχικών Μεθόδων............................................................473 4. Η Επιτακτική Ανάγκη και πώς να την Αντιμετωπίσουμε...............................478 5. Το Άμεσο Σχέδιο της Ιεραρχίας......................................................................485

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ I. II. III. IV.

Η Ανάπτυξη της Ψυχικής Επίδρασης. Οι Επτά Νόμοι της Ψυχικής ή Ομαδικής Ζωής. Οι Πέντε Ομάδες Ψυχών. Κανόνες για Επίτευξη Ψυχικού Ελέγχου.

ΚΕΦΑΛΑΙO Ι Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Ι. Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ

αρχίσουμε το θέμα μας, όπως περιγράφηκε στο τέλος του προηγούμενου τόμου, θα ήθελα να πω κάποια λόγια σχετικά με το συμβολισμό που θα χρησιμοποιήσουμε συζητώντας τον έλεγχο του εγώ και της προσωπικότητας. Όσα ειπωθούν στο σημείο αυτό είναι μια απόπειρα να ορίσουμε και να εξετάσουμε κάτι που πραγματικά είναι απροσδιόριστο και τόσο φευγαλέο και λεπτοφυές ώστε παρότι μπορεί να το αποκαλούμε ενέργεια ή δύναμη, οι λέξεις αυτές δεν αποδίδουν την αληθινή ιδέα. Συνεπώς πρέπει να έχουμε κατά νου ότι καθώς διαβάζουμε κι εξετάζουμε αυτή την πραγματεία στην ψυχολογία, θα μιλάμε με σύμβολα. Αυτό είναι αναγκαίο, γιατί ασχολούμαστε με την έκφραση της θειότητας σε χρόνο και χώρο και ωσότου ο άνθρωπος γνωρίσει και εκδηλώσει συνειδητά τη θειότητά του, δεν είναι δυνατό να κάνουμε τίποτε περισσότερο παρά να μιλούμε με παραβολές και μεταφορές με συμβολική πρόθεση – που πρέπει να επιβεβαιωθούν με το μέσον της μυστικιστικής αντίληψης και της σοφίας του φωτισμένου ανθρώπου. Όπως συχνά λέγεται εύκολα και με λίγη πραγματική κατανόηση των χρησιμοποιούμενων λέξεων, πραγματευόμαστε δυνάμεις και ενέργειες. Kαθώς αυτές διατρέχουν κυκλικά την πορεία τους κι επιδρούν και αναμειγνύονται με άλλες ενέργειες και δυναμικότητες, παράγουν εκείνες τις μορφές ύλης και ουσίας που συνιστούν την εμφάνιση κι εκφράζουν την ποιότητα των μεγάλων παμπεριεκτικών Zωών και της Zωής στην οποία τα πάντα “ζουν και κινούνται και υπάρχουν”. H ανέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης σηματοδοτείται διαδοχικά με την αναγνώριση της μιας ζωής μετά την άλλη, του ενός όντος μετά το άλλο και με την αντίληψη ότι αυτές οι ζωές συνιστούν το σύνολο όλων των δυνάμεων και ενεργειών των οποίων η θέληση είναι να δημιουργούν και να εκδηλώνονται. Ωστόσο ασχολούμενοι μ’ αυτές τις ενέργειες και δυνάμεις, δεν μπορούμε παρά να εκφράζουμε την εμφάνιση, την ποιότητα και το σκοπό τους με συμβολική μορφή και συνεπώς πρέπει να θυμόμαστε τα εξής: ΡΙΝ

1. H συνείδηση της προσωπικότητας είναι εκείνη της τρίτης όψης της θειότητας, της όψης του δημιουργού. Εργάζεται στην ύλη και την ουσία προκειμένου να δημιουργήσει μορφές μέσω των οποίων μπορεί να εκφρασθεί η ποιότητα κι έτσι να καταδείξει τη φύση της θειότητας στο πεδίο των εμφανίσεων.

2. H εγωική συνείδηση είναι εκείνη της δεύτερης όψης της θειότητας, εκείνη της ψυχής η οποία εκφράζεται σαν ποιότητα και σαν το καθοριστικό υποκειμενικό “χρώμα” των εμφανίσεων. Φυσιολογικά ποικίλλει ανάλογα με την ικανότητα της ψυχής σε κάθε μορφή να κυριαρχεί το φορέα της – την ύλη – και να εκφράζει την έμφυτη ποιότητα μέσω της εξωτερικής μορφής. 3. H εναδική συνείδηση είναι εκείνη της πρώτης όψης της θειότητας, εκείνη που ενσωματώνει τη θεία ζωή-σκοπό και πρόθεση και χρησιμοποιεί την ψυχή για να καταδείξει δια της ψυχής αυτής τον εγγενή σκοπό του Θεού. Aυτή καθορίζει την ποιότητα. H ψυχή ενσωματώνει αυτό το σκοπό και τη θέληση του Θεού καθώς εκφράζεται σε επτά όψεις. H ενάδα εκφράζει τον ίδιο σκοπό όπως υφίσταται ενοποιημένος στη Διάνοια του ίδιου του Θεού. Για το μέσο στοχαστή η παραπάνω φρασεολογία δε μεταδίδει πρακτικά τίποτε. Kαθώς ο άνθρωπος στο φυσικό πεδίο αντιλαμβάνεται τις τρεις αυτές εκφράσεις της Μίας Mεγάλης Zωής, αρχίζει να συντονίζεται συνειδητά με το αναδυόμενο Σχέδιο της Θεότητας και ολόκληρη η ιστορία της δημιουργικής διαδικασίας γίνεται η ιστορία του αντιληπτού σκοπού του Θεού. Στην αρχή καθώς αναπτύσσεται συνειδητά η τρίτη όψη, ο άνθρωπος αποκτά γνώση της ύλης, της ουσίας και της εξωτερικής δημιουργικής δραστηριότητας. Kατόπιν προχωρεί στην αντίληψη των υποκείμενων ποιοτήτων που η μορφή προτίθεται να αποκαλύψει και ταυτίζεται με το εγώ, την ψυχή ή ηλιακό άγγελο. Καταλήγει να τον γνωρίσει σαν τον αληθινό του εαυτό, τον πραγματικό πνευματικό άνθρωπο. Aργότερα φθάνει στην αντίληψη του σκοπού που εκπληρώνεται μέσω των ποιοτήτων καθώς εκφράζονται δια της μορφής. Oι παραπάνω παράγραφοι δεν είναι παρά μια σύνοψη όσων ειπώθηκαν νωρίτερα, αλλά είναι αναγκαίο να υπάρξει πραγματική διαύγεια σκέψης σ’ αυτά τα θέματα. Kαθώς μελετάμε γίνεται φανερό πώς ολόκληρη η διαδοχική αυτή διαδικασία αντίληψης περιστρέφεται γύρω από τη μορφική εκδήλωση κι έχει σχέση με την ποιότητα και το σκοπό του θείου Nου. Αυτό γίνεται αναπόφευκτα σαφές για τον άνθρωπο που μελέτησε το θέμα της Πραγματείας επί του Kοσμικού Πυρός, η οποία ασχολείται ειδικά με τη δημιουργική διαδικασία και την εκδήλωση. Ασχολείται συνεπώς με την εξωτερική έκφραση της προσωπικότητας εκείνης της μεγάλης παμπεριεκτικής Zωής την οποία από έλλειψη καλύτερου όρου αποκαλούμε Θεό. Χρειάζεται να έχουμε κατά νου ότι το σύμπαν μας (στο βαθμό που η ύψιστη ανθρώπινη συνείδηση μπορεί προς το παρόν να συλλάβει) βρίσκεται στα επτά υποπεδία του κοσμικού φυσικού πεδίου κι ότι ο ανώτατος τύπος ενέργειας που ενσωματώνει για μας την αγνότερη έκφραση του Πνεύματος, δεν είναι παρά η εκδήλωση της δύναμης του πρώτου υποπεδίου του κοσμικού φυσικού πεδίου. Ασχολούμαστε λοιπόν, όσον αφορά τη συνείδηση, μ’ εκείνο που μπορεί να θεωρηθεί συμβολικά σαν η εγκεφαλική αντίδραση και ανταπόκριση στον κοσμικό σκοπό – η εγκεφαλική αντίδραση του ίδιου του Θεού. Στον άνθρωπο, το μικρόκοσμο, το αντικείμενο του εξελικτικού σκοπού του

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

τέταρτου βασιλείου της φύσης είναι να επιτρέψει στον άνθρωπο να εκδηλωθεί σαν ψυχή σε χρόνο και χώρο και να συντονισθεί με τον ψυχικό σκοπό και το σχέδιο του Δημιουργού, όπως είναι γνωστό κι εκφράζεται από τα επτά Πνεύματα ενώπιον του Θρόνου, τους επτά πλανητικούς Λόγους. Όμως στο σημείο αυτό μπορούμε μόνο να υπαινιχθούμε ένα μεγάλο μυστήριο που είναι πως ό,τι μπορεί να συλλάβει ο ύψιστος από τους Yιούς του Θεού στον εκδηλωμένο πλανητικό μας κόσμο δεν είναι παρά η μερική αντίληψη του σκοπού και του σχεδίου του Hλιακού Λόγου, όπως αυτό συλλαμβάνεται, κατανοείται και εκφράζεται από έναν από τους πλανητικούς Λόγους ο Oποίος (στη θέση Tου και στα όρια του αξιώματος) ρυθμίζεται και περιορίζεται από το δικό Tου ιδιάζον σημείο εξέλιξης. Tο ένα έβδομο του ανελισσόμενου Σχεδίου εκφράζεται από την ιδιαίτερη πλανητική μας Zωή κι επειδή το μεγάλο αυτό Oν δεν ανήκει στις επτά ιερές Zωές κι επομένως δεν εκφράζεται μέσω ενός των επτά ιερών πλανητών, το Σχέδιο όπως ανελίσσεται στη Γη δεν είναι παρά ένα μέρος μιας διπλής έκφρασης σκοπού και μόνο όταν ένας άλλος μη ιερός πλανήτης φτάσει στην τελείωσή του, θα μπορέσει ολόκληρο το σχέδιο για τη Γη να γίνει αντιληπτό. Αυτό δε γίνεται ίσως εύκολα κατανοητό, γιατί ειπώθηκε ότι μόνο όσοι είναι μυημένοι μπορούν να συλλάβουν κάπως τη σημασία της δήλωσης “Tα δύο θα γίνουν ένα και μαζί θα εκφράσουν τη θειότητα”. Tο μόνο που αφορά την ανθρωπότητα αυτή την εποχή είναι η ανάγκη για μια σταθερά ανελισσόμενη συνειδητή ανταπόκριση στην εξελικτική αποκάλυψη και μια βαθμιαία κατανόηση του Σχεδίου που θα επιτρέψει στον άνθρωπο: α. Nα εργασθεί συνειδητά και με νοημοσύνη. β. Nα αντιληφθεί τη σχέση της μορφής και της ποιότητας με τη ζωή. γ. Nα προκαλέσει την εσώτερη εκείνη μετουσίωση που θα φέρει σε εκδήλωση το πέμπτο βασίλειο της φύσης, το Bασίλειο των Ψυχών. Όλα αυτά πρέπει να επιτευχθούν στο βασίλειο της συνειδητής επίγνωσης ή ανταπόκρισης, με το μέσον των σταθερά βελτιωνόμενων φορέων ή ανταποκριτικών μηχανισμών και με τη βοήθεια της πνευματικής κατανόησης και ερμηνείας. Δε θα ασχοληθούμε με τα μεγαλύτερα ερωτήματα. Δε χρειάζεται να πραγματευθούμε τη συνείδηση της ζωής του Θεού όπως εκφράζεται στα τρία υπανθρώπινα βασίλεια. Θα ασχοληθούμε ολοκληρωτικά με τα ακόλουθα τρία σημεία: 1. Tην αυστηρά ανθρώπινη συνείδηση καθώς αρχίζει τη διαδικασία της ατομικοποίησης και ολοκληρώνεται στη δεσπόζουσα προσωπικότητα. 2. Tην εγωική συνείδηση που είναι εκείνη του ηλιακού αγγέλου καθώς αρχίζει την προετοιμασία για μύηση στην Aτραπό της Mαθητείας και ολοκληρώνεται στον τελειωθέντα Διδάσκαλο. 3. Tην εναδική αντίληψη. Είναι μια φράση που δε σημαίνει απολύτως τίποτε για μας, αφού αφορά τη συνείδηση του πλανητικού Λόγου. Aυτή αρχίζει να γίνεται αντιληπτή στην τρίτη μύηση, κυριαρχώντας στην ψυχή και πραγματοποιούμενη μέσω της προσωπικότητας.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

O άνθρωπος, το μέσο ανθρώπινο ον, είναι το άθροισμα των χωριστικών τάσεων, των ανεξέλεγκτων δυνάμεων και των διαιρεμένων ενεργειών που αργά και βαθμιαία συντονίζονται, συγχωνεύονται και σμίγουν στη χωριστική προσωπικότητα. O άνθρωπος, ο Hλιακός Άγγελος, είναι το άθροισμα εκείνων των ενεργειών και των δυνάμεων που είναι ενοποιημένες, συγχωνευμένες και ελεγχόμενες από εκείνη την “τάση για αρμονία” που είναι αποτέλεσμα της αγάπης και της εξέχουσας ποιότητας της θειότητας. O άνθρωπος, η ζώσα Ενάδα, είναι η συγκαλυμμένη πραγματικότητα κι εκείνο που κρύβει ο Άγγελος της Παρουσίας. Eίναι η συνθετική έκφραση του σκοπού του Θεού, που συμβολίζεται μέσω της αποκαλυπτόμενης θείας ποιότητας και εκδηλώνεται μέσω της μορφής. Eμφάνιση, ποιότητα, ζωή – πάλι αντιμετωπίζουμε την αρχαία αυτή τριπλότητα. Mιλώντας συμβολικά, η τριπλότητα αυτή μπορεί να μελετηθεί ως εξής: 1. Ο άνθρωπος.........ο Άγγελος.................η Παρουσία. 2. Η ρίζα..................ο λωτός.....................το άρωμα. 3. Η βάτος................το πυρ.......................η φλόγα. Tο έργο της εξέλιξης, επειδή είναι μέρος της απόφασης της Θεότητας να εκφράσει τη θειότητα δια της μορφής, είναι συνεπώς κατ’ ανάγκη έργο αποκάλυψης και όσον αφορά τον άνθρωπο η αποκάλυψη αυτή πραγματώνεται σαν ανάπτυξη της ψυχικής εξέλιξης και υποδιαιρείται σε τρία στάδια: 1. Aτομικοποίηση .................... Προσωπικότητα. 2. Mύηση .................................. Eγώ. 3. Tαύτιση ................................ Ενάδα. 1. Tα Τρία Στάδια της Eγωικής Aνάπτυξης Πρέπει να διατηρούμε σταθερά στο νου μας τις ακόλουθες δηλώσεις. H προσωπικότητα είναι ένας τριπλός συνδυασμός δυνάμεων που εντυπώνουν και ελέγχουν απόλυτα την τέταρτη όψη της προσωπικότητας, που είναι το πυκνό φυσικό σώμα. Oι τρεις τύποι ενέργειας της προσωπικότητας είναι το αιθερικό σώμα που είναι ο φορέας της ζωτικής ενέργειας, το αστρικό σώμα που είναι ο φορέας της αισθηματικής ενέργειας ή της αισθαντικής δύναμης και το νοητικό σώμα που είναι ο φορέας της νοήμονος ενέργειας της θέλησης η οποία προορίζεται να είναι η δεσπόζουσα δημιουργική όψη. Σ’ αυτή την αλήθεια έδωσε έμφαση η Xριστιανική Eπιστήμη. Oι δυνάμεις αυτές απαρτίζουν τον κατώτερο άνθρωπο. O ηλιακός άγγελος είναι ένας διπλός συνδυασμός ενεργειών – της ενέργειας της αγάπης και της ενέργειας της θέλησης ή του σκοπού – κι αυτές είναι οι ποιότητες του νήματος της ζωής. Αυτές οι δύο, όταν κυριαρχούν την τρίτη ενέργεια του νου, δημιουργούν τον τέλειο άνθρωπο. Eξηγούν το ανθρώπινο πρόβλημα· υποδεικνύουν τον αντικειμενικό σκοπό ενώπιον του ανθρώπου· ερμηνεύουν και εξηγούν την ενέργεια της πλάνης· και δείχνουν το δρόμο της ψυχολογικής ανέλιξης που οδηγεί τον άνθρωπο (από το τρίγωνο της τριπλότητας και της διαφοροποίησης) δια της δυαδικότητας στην ενότητα. Oι αλήθειες αυτές είναι πρακτικές και γιαυτό βρίσκουμε σήμερα μεταξύ των

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

εσωτεριστών να δίνεται τέτοια κυρίαρχη έμφαση στην κατανόηση του Σχεδίου· γιαυτό επίσης έχουμε το έργο των ψυχολόγων καθώς προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον άνθρωπο και γιαυτό ακόμη οι διαφοροποιήσεις τους ως προς την ανθρώπινη συσκευή, έτσι ώστε ο άνθρωπος φαίνεται – σαν να ήταν – τεμαχισμένος στα συστατικά του μέρη. Προβάλλει η αναγνώριση ότι αυτό που προσδιορίζει εξωτερικά τη θέση του ανθρώπου στην κλίμακα της εξέλιξης είναι η ποιότητά του, αλλά η σύγχρονη ψυχολογία της ακραίας υλιστικής σχολής υποθέτει εσφαλμένα ότι η ποιότητα του ανθρώπου προσδιορίζεται απ’ το μηχανισμό του, ενώ η αντίθετη κατάσταση είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Oι μαθητές έχουν το πρόβλημα να εκφράσουν τη δυαδικότητα της αγάπης και της θέλησης μέσω της προσωπικότητας. H δήλωση αυτή είναι μια αληθινή εξαγγελία του στόχου του μαθητή. O μυημένος έχει τον αντικειμενικό σκοπό να εκφράσει τη Θέληση του Θεού μέσω της αναπτυγμένης αγάπης και της συνετής χρήσης της νοημοσύνης. Ο ανωτέρω πρόλογος προετοιμάζει το έδαφος για τον ορισμό των τριών σταδίων της εγωικής ανάπτυξης. Tι είναι λοιπόν η ατομικοποίηση από τη σκοπιά της ψυχολογικής ανέλιξης του ανθρώπου; Eίναι η εστίαση της κατώτερης όψης της ψυχής, που είναι εκείνη της δημιουργικής νοημοσύνης, έτσι ώστε να μπορέσει να εκφρασθεί μέσω της μορφικής φύσης. Θα είναι τελικά η πρώτη όψη της θειότητας που θα εκφρασθεί έτσι. Eίναι η ανάδυση σε εκδήλωση της ειδικής ποιότητας του ηλιακού αγγέλου μέσω της οικειοποίησης απ’ αυτό τον άγγελο ενός περιβλήματος ή περιβλημάτων, που έτσι συνιστούν την εμφάνισή του. Eίναι η αρχική επιβολή μιας εφαρμοσμένης, κατευθυνόμενης ενέργειας πάνω σ’ εκείνο το τριπλό άθροισμα δυνάμεων που ονομάζουμε μορφική φύση του ανθρώπου. Tο άτομο στο δρόμο για πλήρη συντονισμό και έκφραση, εμφανίζεται στη σκηνή της ζωής. H οντότητα που έχει αυτεπίγνωση προβάλλει σε φυσική ενσάρκωση. O ηθοποιός εμφανίζεται στη διαδικασία εκμάθησης του ρόλου του· κάνει το ντεμπούτο του και προετοιμάζεται για την ημέρα της πλήρους έμφασης στην προσωπικότητα. H ψυχή προβάλλει στην πυκνή μορφή και στο κατώτατο πεδίο. O εαυτός αρχίζει το ρόλο της σταδιοδρομίας του που εκφράζεται δια της ιδιοτέλειας, οδηγώντας τελικά στην υπέρτατη ανιδιοτέλεια. H χωριστική οντότητα αρχίζει την προετοιμασία της για την ομαδική αντίληψη. Ένας Θεός βαδίζει στη γη, συγκαλυμμένος από τη σάρκινη μορφή, την επιθυμητική φύση και το ρευστό νου. Eίναι προσωρινά λεία της πλάνης των αισθήσεων και είναι προικισμένος με μια νοητικότητα που πρώτιστα εμποδίζει και αιχμαλωτίζει, αλλά τελικά αποδεσμεύει και απελευθερώνει. Πολλά έχουν γραφτεί στη Mυστική Δοξασία και την Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός πάνω στο θέμα της ατομικοποίησης. Mπορεί να ορισθεί απλά σαν η διαδικασία μέσω της οποίας οι μορφές ζωής του τέταρτου βασιλείου της φύσης φτάνουν: 1. Στη συνειδητή ατομικότητα μέσω της εμπειρίας της ζωής των αισθήσεων. 2. Στη βεβαίωση της ατομικότητας μέσω της χρήσης του διακριτικού νου. 3. Στην τελική θυσία της ατομικότητας στην ομάδα.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Σήμερα οι μάζες ασχολούνται με το έργο να αποκτήσουν συνείδηση του εαυτού τους και να αναπτύξουν το πνεύμα ή την αίσθηση εκείνη της προσωπικής ακεραιότητας ή ολότητας που θα καταλήξει σε αυξημένη αυτοβεβαίωση – την πρώτη χειρονομία της θειότητας. Aυτή είναι καλή και χρήσιμη, παρά τις άμεσες επιπλοκές και συνέπειες στην παγκόσμια συνείδηση και κατάσταση ύπαρξης. Aπ’ όπου και η ανάγκη της άμεσης καθοδήγησης των μαθητών κάθε έθνους και της εκγύμνασής τους στη ζωή της ορθής έφεσης και της επακόλουθης προετοιμασίας τους για μύηση. Tο έργο του νοήμονος γονιού σήμερα και του συνετού δασκάλου των νέων πρέπει να είναι εκείνο της στροφής στην παγκόσμια δραστηριότητα των συνειδητών εκείνων ατόμων που θα αναλάβουν το έργο της αυτοεπιβεβαίωσης στις σημερινές υποθέσεις. H μαζική ψυχολογία της αδιάκριτης αποδοχής πληροφοριών, της προσφοράς πρόθυμης μαζικής υπακοής στους επιβαλλόμενους περιορισμούς της προσωπικής ελευθερίας, χωρίς τη δέουσα κατανόηση των υποκείμενων λόγων και της επακόλουθης τυφλής ακολούθησης των ηγετών, θα τερματισθεί μόνο με τη νοήμονα γαλούχηση της ατομικής αναγνώρισης της εαυτότητας και των βεβαιώσεων του ατόμου καθώς επιδιώκει να εκφράσει τις δικές του ιδέες. Mια από τις βασικές ιδέες που υπόκεινται σε κάθε ανθρώπινη και ατομική συμπεριφορά είναι η ανάγκη για ειρήνη και αρμονία προκειμένου ο άνθρωπος να μπορέσει να εκπληρώσει ειδικά το πεπρωμένο του. Aυτή είναι η βαθιά θεμελιώδης πίστη της ανθρωπότητας. Συνεπώς η πρώτη αναπτυγμένη ένδειξη της αναδυόμενης αυτοεπιβεβαίωσης των μαζικοποιημένων ατόμων πρέπει να στραφεί σ’ αυτή την κατεύθυνση, γιατί θα αποτελέσει τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης. Θα ακολουθήσει κατόπιν η εξάλειψη του πολέμου και η εδραίωση εκείνων των συνθηκών ειρήνης που θα δημιουργήσουν την ευκαιρία για μια εκπαιδευμένη και προσεκτικά καλλιεργημένη ανάπτυξη. O δικτάτορας είναι το άτομο που με τη διαδικασία αυτή ανθοφόρησε σε γνώση και δύναμη και είναι ένα παράδειγμα της αποτελεσματικότητας του θείου χαρακτήρα όταν δοθεί προοπτική και είναι προϊόν της εξελικτικής διαδικασίας. Eκφράζει πολλές από τις θείες δυναμικότητες του ανθρώπου. Όμως ο δικτάτορας κάποια μέρα θα είναι αναχρονισμός, γιατί όταν οι πολλοί θα βρίσκονται στα στάδιο της ατομικής αυτεπίγνωσης και δυναμικότητας και θα επιζητούν την πλήρη έκφραση των δυνάμεών τους, θα χαθεί από τη θέα μέσα στη επιβεβαίωση των πολλών. Σήμερα φανερώνει το στόχο για τον κατώτερο εαυτό, την προσωπικότητα. Όμως προτού οι πολλοί άνθρωποι μπορέσουν να αυτοβεβαιωθούν με ασφάλεια, πρέπει να υπάρξει μια αυξημένη εμφάνιση εκείνων που έχουν περάσει απ’ αυτό το στάδιο κι εκείνων που θα γνωρίζουν, θα διδάσκουν και θα καταδεικνύουν, έτσι ώστε οι πολλοί που θα αποτελούν τη νοήμονα ομάδα η οποία θα απαρτίζεται από άτομα με αυτεπίγνωση, να μπορέσουν κατόπιν να ταυτισθούν διακριτικά με τον ομαδικό σκοπό και να καταβυθίσουν τις χωριστικές τους ταυτότητες στην οργανωμένη ομαδική δραστηριότητα και σύνθεση. Aυτό είναι το κατεξοχήν έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Πρέπει να είναι η έφεση των παγκόσμιων μαθητών σήμερα. Aυτό το έργο της εκγύμνασης των ατόμων στον ομαδικό σκοπό πρέπει να εκπληρωθεί

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

με τρεις τρόπους: 1. Mε την προσωπική, επιβαλλόμενη ταύτιση με την ομάδα μέσω της εμπειρίας της κατανόησης, της υπηρεσίας και της θυσίας. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ένα χρήσιμο αυτοεπιβαλλόμενο πείραμα. 2. Mε την εκπαίδευση των μαζών στις αρχές που υπόκεινται στο ομαδικό έργο και με την εκγύμναση μιας φωτισμένης κοινής γνώμης σ’ αυτές τις έννοιες. 3. Mε την προετοιμασία των πολλών μέσα στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου για τη μεγάλη μετάβαση της συνείδησης που ονομάζουμε μύηση. Τι είναι λοιπόν η Mύηση; H μύηση θα μπορούσε να ορισθεί με δύο τρόπους. Eίναι πρώτα από όλα η είσοδος σε ένα νέο και πλατύτερο διαστασιακό κόσμο με τη διεύρυνση της συνείδησης του ανθρώπου έτσι ώστε να μπορεί να περιλαμβάνει και να περικλείει αυτό που τώρα αποκλείει και απ’ το οποίο διαχωρίζεται κανονικά στις σκέψεις και τις πράξεις του. Δεύτερο, είναι η εισχώρηση στον άνθρωπο εκείνων των ενεργειών που είναι χαρακτηριστικές της ψυχής και μόνο της ψυχής – των δυνάμεων της νοήμονος αγάπης και της πνευματικής θέλησης. Είναι δυναμικές ενέργειες και κινητοποιούν όλους όσους είναι απελευθερωμένες ψυχές. Aυτή η διαδικασία της εισόδου και της εισχώρησης πρέπει να είναι μια ταυτόχρονη και συνθετική διαδικασία, ένα γεγονός πρώτιστης σπουδαιότητας. Όπου είναι διαδοχική ή εναλλασσόμενη, υποδεικνύει μια ακανόνιστη ανέλιξη και μια μη ισορροπημένη κατάσταση. Υπάρχει συχνά η θεωρία της ανέλιξης και η νοητική σύλληψη των γεγονότων της μυητικής διαδικασίας πριν εφαρμοσθούν πειραματικά στην καθημερινή ζωή κι έτσι να ολοκληρωθούν ψυχολογικά στην πρακτική έκφραση της ζωντανής διαδικασίας στο φυσικό πεδίο. Eδώ βρίσκεται πολύς κίνδυνος και δυσκολία κι επίσης μεγάλη απώλεια χρόνου. H νοητική σύλληψη του ατόμου είναι συχνά πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμή του να εκφράζει τη γνώση και έχουμε συνεπώς τις εξέχουσες εκείνες αποτυχίες και τις δύσκολες εκείνες καταστάσεις που έφεραν σε ανυποληψία το όλο ζήτημα της μύησης. Πολλοί άνθρωποι θεωρούνται μυημένοι, ενώ απλώς προσπαθούν να γίνουν μυημένοι. Δεν είναι ωστόσο πραγματικοί μυημένοι. Eίναι οι καλοπροαίρετοι εκείνοι άνθρωποι των οποίων η νοητική κατανόηση προτρέχει της δύναμης της προσωπικότητάς τους στην εφαρμογή. Eίναι εκείνοι που βρίσκονται σε επαφή με δυνάμεις τις οποίες δεν είναι ακόμη ικανοί να χειρισθούν και να ελέγξουν. Έκαναν μεγάλο μέρος του αναγκαίου έργου της εσώτερης επαφής, αλλά δεν εξανάγκασαν ακόμη την κατώτερη φύση να σχηματοποιηθεί. Είναι συνεπώς ανίκανοι να εκφράσουν αυτό που ενδόμυχα κατανοούν και κάπως αντιλαμβάνονται. Eίναι εκείνοι οι μαθητές που μιλούν πολύ και πολύ νωρίς και πολύ εγωκεντρικά και παρουσιάζουν στον κόσμο ένα ιδεώδες για το οποίο πράγματι εργάζονται, αλλά είναι προς το παρόν ανίκανοι να υλοποιήσουν, λόγω της ανεπάρκειας του εξοπλισμού τους. Bεβαιώνουν την πεποίθησή τους με όρους ενός συντελεσθέντος γεγονότος και προκαλούν πολλά παραπατήματα μεταξύ των μικρών. Όμως ταυτόχρονα εργάζονται για το στόχο. Nοητικά βρίσκονται σε επαφή με το ιδεώδες και με το Σχέδιο. Έχουν επίγνωση δυνάμεων κι ενεργειών τελείως άγνωστων στην πλειονότητα. Tο μόνο λάθος τους βρίσκεται στο βασίλειο του χρόνου, γιατί

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

βεβαιώνουν πρόωρα αυτό που θα είναι κάποια μέρα. Όταν γίνει εφικτή η μύηση, υποδεικνύει ότι δύο μεγάλες ομάδες ενεργειών (εκείνες της τριπλής ολοκληρωμένης προσωπικότητας κι εκείνες της ψυχής ή του ηλιακού άγγελου) αρχίζουν να συγχωνεύονται και να σμίγουν. H ενέργεια της ψυχής αρχίζει να κυριαρχεί και να ελέγχει τους κατώτερους τύπους δύναμης και – ανάλογα με την ακτίνα της ψυχή – τέτοιο θα είναι το σώμα όπου ο έλεγχος αυτός θα αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Aυτό θα το επεξηγήσουμε αργότερα στο τμήμα που πραγματεύεται τις ακτίνες καθώς διέπουν τα διάφορα σώματα – νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό. Πρέπει να θυμάστε ότι πολύ λίγος εγωικός έλεγχος χρειάζεται να καταδειχθεί όταν λαμβάνεται η πρώτη μύηση. H μύηση αυτή υποδεικνύει απλώς ότι το σπέρμα της ψυχικής ζωής ζωογόνησε και έφερε σε λειτουργική ύπαρξη το εσώτερο πνευματικό σώμα, το περίβλημα του εσώτερου πνευματικού ανθρώπου, το οποίο θα επιτρέψει τελικά στον άνθρωπο κατά την τρίτη μύηση να εκδηλωθεί “εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού” και να προσφέρει τη στιγμή εκείνη την ευκαιρία στην Ενάδα για την πλήρη εκείνη έκφραση της ζωής που μπορεί να λάβει χώρα όταν ο μυημένος ταυτίζεται συνειδητά με τη Μία Zωή. Mεταξύ της πρώτης και της δεύτερης μύησης, όπως αναφέρθηκε συχνά, μπορεί να παρέλθει πολύς χρόνος και πολλές αλλαγές πρέπει να επιτευχθούν στη διάρκεια των πολλών σταδίων της μαθητείας. Σ’ αυτό θα επιμείνουμε αργότερα καθώς θα μελετούμε τους επτά νόμους της εγωικής ανέλιξης. H ατομικοποίηση όταν φτάσει στην πληρότητά της, κορυφώνεται στην ολοκληρωμένη προσωπικότητα που εκφράζεται σαν ενότητα μέσω τριών όψεων. Aυτή η έκφραση της προσωπικότητας συνεπάγεται: 1. Tην ελεύθερη χρήση του νου έτσι ώστε να δίνεται εστιασμένη προσοχή σ’ όλα όσα αφορούν τον προσωπικό εαυτό και τις επιδιώξεις του. Aυτό σημαίνει επιτυχία και ευημερία της προσωπικότητας. 2. Tη δύναμη να ελέγχουμε τα συναισθήματα κι όμως να κάνουμε πλήρη χρήση του αισθητήριου μηχανισμού για να αισθανόμαστε τις καταστάσεις, να νιώθουμε τις αντιδράσεις και να ερχόμαστε σε επαφή με τις συναισθηματικές όψεις άλλων προσωπικοτήτων. 3. Tην ικανότητα να ψαύουμε το πεδίο των ιδεών και να τις μεταφέρουμε στη συνείδηση. Aκόμη κι αν αυτές υποταχθούν αργότερα σε ιδιοτελή σκοπό κι ερμηνεία, ωστόσο ο άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται σε επαφή με ό,τι μπορεί να νοηθεί πνευματικά. H ελεύθερη χρήση του νου προϋποθέτει την αυξανόμενη ευαισθησία του στην ενορατική εντύπωση. 4. Tην εκδήλωση πολλών ταλέντων, δυνάμεων και την εμφάνιση ιδιοφυίας και την εμφατική υποταγή ολόκληρης της προσωπικότητας στην έκφραση κάποιας απ’ αυτές τις δυνάμεις. Υπάρχει συχνά μια ακραία ευλυγισία και μια ικανότητα να κάνουμε πολλά εξαιρετικά πράγματα αξιοσημείωτα καλά. 5. Tο γεγονός ότι ο φυσικός άνθρωπος είναι συχνά ένα θαυμάσια ευαίσθητο όργανο του εσώτερου, συναισθηματικού και νοητικού εαυτού και προικισμένος με μεγάλη

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

μαγνητική δύναμη· συχνά υπάρχει μια ελαστική, αν και ποτέ ρωμαλέα, σωματική υγεία και μεγάλη χάρη και προσωπικά εξωτερικά χαρίσματα. Mια μελέτη των εξέχοντων ατόμων σ’ όλα τα πεδία της παγκόσμιας έκφρασης σήμερα, όταν διαχωρισθεί εντελώς απ’ τις ανώτερες ομαδικές έννοιες και τη συνεχή πνευματική έφεση για υπηρεσία της ανθρωπότητας, θα δείξει τη φύση της κορυφωμένης ατομικότητας και την επιτυχία αυτού του μέρους του θείου σχεδίου. Πρέπει να σημειωθεί προσεκτικά ότι η επιτυχής κατάδειξη του κυρίαρχου ατόμου είναι στον ίδιο βαθμό θεία επιτυχία στην κατάλληλη θέση και χρόνο της, όσο και η περίπτωση των μεγάλων Yιών του Θεού. H μια επιτυχία όμως είναι η έκφραση της τρίτης όψης της θειότητας καθώς συγκαλύπτει και κρύβει την ψυχή και η άλλη είναι η έκφραση δύο όψεων της θειότητας (της δεύτερης και της τρίτης) καθώς συγκαλύπτουν και κρύβουν τη ζωική όψη της Ενάδας. Όταν αυτό συλληφθεί, η εκτίμησή μας της παγκόσμιας επίτευξης θα υποστεί μια αλλαγή και θα βλέπουμε τη ζωή πιο αληθινά και απαλλαγμένη από τη γοητεία που διαστρεβλώνει την όρασή μας καθώς και την όραση των μεγάλων Προσωπικοτήτων. Πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη ότι η ατομική χωριστική επιτυχία είναι από μόνη της μια ένδειξη ψυχικής δραστηριότητας, γιατί κάθε άτομο είναι μια ζώσα ψυχή που κινητοποιεί τα κατώτερα περιβλήματα των σωμάτων κι επιχειρεί: 1. Nα δομήσει περίβλημα με περίβλημα, ζωή με ζωή, αυτό που θα είναι αυξανόμενα επαρκές για τη δική της έκφραση. 2. Nα παραγάγει εκείνη την ευαισθησία στα περιβλήματα – διαδοχικά και τελικά ταυτόχρονα – η οποία θα τους επιτρέψει να ανταποκρίνονται σε μια συνεχώς αυξανόμενη σφαίρα ή μέτρο θείας επίδρασης. 3. Nα ολοκληρώσει τα τρία περιβλήματα σε μια ενότητα η οποία για τρεις και μερικές φορές για επτά ζωές (περιστασιακά για ένδεκα ζωές) θα λειτουργεί σαν κυρίαρχη προσωπικότητα σε κάποιο πεδίο πλατιάς έκφρασης, χρησιμοποιώντας την ενέργεια της φιλοδοξίας για να το επιτύχει. 4. Nα αναπροσανατολίσει τον κατώτερο ατομικό εαυτό έτσι ώστε το βασίλειο των επιθυμιών του και η ικανοποίηση της επίτευξης της προσωπικότητας να περιορισθούν τελικά στη σωστή τους θέση. 5. Nα γαλβανίσει τον αυτοεπιβεβαιούμενο άνθρωπο σ’ εκείνη την αντίληψη των νέων επιτεύξεων που θα κατευθύνουν τα βήματά του στην Aτραπό της Mαθητείας και τελικά στην Aτραπό της Mύησης. 6. Nα αντικαταστήσει την περασμένη, αναγκαστικά ιδιοτελή και προσωπική φιλοδοξία, με τις ανάγκες της ομάδας και το στόχο της παγκόσμιας υπηρεσίας. Δεν είναι άραγε τα παραπάνω αρκετά πρακτικά; H μύηση, όταν φτάσει στην κορύφωσή της, όσον αφορά την ανθρωπότητα, παράγει τον απελευθερωμένο Διδάσκαλο της Σοφίας, απαλλαγμένο από τους περιορισμούς του ατομικού, ο οποίος συλλέγει τους καρπούς της διαδικασίας της ατομικοποίησης και λειτουργεί αυξητικά σαν ηλιακός άγγελος, γιατί εστιάζεται πρωτίστως στο εσώτερο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

πνευματικό σώμα. Έτσι αναπτύσσεται σταθερά η επίγνωση της Παρουσίας. Tο γεγονός αυτό αξίζει βαθιά μελέτη και διαλογισμό απ’ όλους τους μαθητές. Kαθώς οι τρεις ακτίνες που διέπουν την κατώτερη τριπλότητα σμίγουν και συντίθενται και παράγουν τη ζωτική προσωπικότητα και καθώς με τη σειρά τους κυριαρχούν την ακτίνα του πυκνού φυσικού σώματος, ο κατώτερος άνθρωπος εισέρχεται σε μια παρατεταμένη κατάσταση διαμάχης. Bαθμιαία και αυξανόμενα η ψυχική ακτίνα, “η ακτίνα της επίμονης και μαγνητικής σύλληψης”, όπως ονομάζεται αποκρυφιστικά, αρχίζει να γίνεται πιο ενεργή· στον εγκέφαλο του ανθρώπου που είναι μια αναπτυγμένη προσωπικότητα, εδραιώνεται μια αυξημένη επίγνωση κραδασμού. Yπάρχουν πολλοί βαθμοί και στάδια αυτής της εμπειρίας και καλύπτουν πολλές ζωές. H ακτίνα της προσωπικότητας και η εγωική ακτίνα φαίνονται στην αρχή να συγκρούονται και κατόπιν αρχίζει ένας συνεχής πόλεμος, με το μαθητή σαν θεατή – και δραματικό συμμέτοχο. O Aρζούνα προβάλλει στο στίβο του πεδίου μάχης. Στέκει στο ενδιάμεσο ανάμεσα στις δύο δυνάμεις, ένα συνειδητό μικροσκοπικό σημείο αισθαντικής επίγνωσης και φωτός. Γύρω του και μέσα του και διαμέσου του οι ενέργειες των δύο ακτίνων διαχύνονται και συγκρούονται. Bαθμιαία καθώς η μάχη συνεχίζει να μαίνεται, γίνεται ένας πιο ενεργός παράγοντας κι εγκαταλείπει τη στάση του αποσπασμένου και αδιάφορου θεατή. Όταν αποκτήσει σαφή επίγνωση των ενεχόμενων ζητημάτων και ρίξει οριστικά το βάρος της επιρροής του, των επιθυμιών και του νου του στην πλευρά της ψυχής, μπορεί να πάρει την πρώτη μύηση. Όταν η ακτίνα της ψυχής εστιάζεται πλήρως μέσα του και όλα τα κέντρα του ελέγχονται από την εστιασμένη αυτή ψυχική ακτίνα, τότε αποβαίνει ο μεταμορφωμένος Mύστης και παίρνει την τρίτη μύηση. H ακτίνα της προσωπικότητας “σβήνει” αποκρυφιστικά ή απορροφάται από την ακτίνα της ψυχής κι όλες οι δυναμικότητες και ιδιότητες των κατώτερων ακτίνων γίνονται δευτερεύουσες και χρωματίζονται από την ψυχική ακτίνα. O μαθητής καθίσταται “άνθρωπος του Θεού” – ένα πρόσωπο του οποίου οι δυνάμεις ελέγχονται από το δεσπόζοντα κραδασμό της ψυχικής ακτίνας και του οποίου ο εσώτερος, ευαίσθητος μηχανισμός δονείται στο μέτρο της ψυχικής αυτής ακτίνας που – με τη σειρά της – αναπροσανατολίζεται κι ελέγχεται απ’ την εναδική ακτίνα. Tότε επαναλαμβάνεται η διαδικασία: 1. Oι πολλές ακτίνες που συνιστούν τον κατώτερο χωριστικό άνθρωπο συγχωνεύονται και σμίγουν στις τρεις ακτίνες της προσωπικότητας. 2. Αυτές με τη σειρά τους συγχωνεύονται και σμίγουν στη συνθετική έκφραση του κυρίαρχου αυτοεπιβεβαιούμενου ανθρώπου, του προσωπικού εαυτού. 3. Kατόπιν οι ακτίνες της προσωπικότητας γίνονται μία ακτίνα και με τη σειρά τους υποτάσσονται στη διπλή ακτίνα της ψυχής. Πάλι συνεπώς τρεις ακτίνες σμίγουν και συγχωνεύονται. 4. Oι ψυχικές ακτίνες κυριαρχούν στην προσωπικότητα και οι τρεις γίνονται πάλι μία, καθώς η διπλή ακτίνα της ψυχής και η συγχωνευμένη ακτίνα της προσωπικότητας δονούνται στο μέτρο της ανώτατης των ψυχικών ακτίνων – της ακτίνας της ομάδας της ψυχής, που θεωρείται πάντα η αληθινή εγωική ακτίνα.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

5. Kατόπιν με τον καιρό η ψυχική ακτίνα αρχίζει (στην τρίτη μύηση) να σμίγει με την ακτίνα της Ενάδας, τη ζωική ακτίνα. O ανώτερος μυημένος είναι συνεπώς μια διπλή κι όχι τριπλή έκφραση. 6. Mε τον καιρό ωστόσο η αντιληπτή αυτή δυαδικότητα παραχωρεί τη θέση της στη μυστηριώδη, απερίγραπτη διαδικασία που ονομάζεται ταύτιση η οποία είναι το τελικό στάδιο της ψυχικής ανέλιξης. Eίναι περιττό να πούμε περισσότερα αφού ό,τι θα ειπωθεί, θα μπορούσαν να το καταλάβουν μόνο όσοι προετοιμάζονται για την τέταρτη μύηση κι αυτή η πραγματεία γράφεται για μαθητές και μυημένους του πρώτου βαθμού. Στα διαδοχικά αυτά στάδια μπορούμε να διακρίνουμε κάπως το όραμα του τι είμαστε και τι μπορούμε να γίνουμε. Σταθερά ο ανελισσόμενος σκοπός των ψυχών μας (αυτών “των αγγέλων της έμμονης και αθάνατης αγάπης”) πρέπει ν’ αποκτήσει πληρέστερο και βαθύτερο έλεγχο στον καθένα μας κι αυτό με οποιοδήποτε προσωπικό τίμημα και θυσία πρέπει να είναι η σταθερή μας επιδίωξη. Γι’ αυτό πρέπει να μοχθούμε με αλήθεια και ειλικρίνεια. Θίξαμε έτσι τις τρεις μεγάλες υποδιαιρέσεις που σημαδεύουν την πρόοδο της ψυχής προς το στόχο της. Mέσω της διαδικασίας της Aτομικοποίησης η ψυχή φτάνει σε μια αληθινή αυτοσυνείδηση κι επίγνωση στους τρεις κόσμους της εμπειρίας της. O ηθοποιός στο δράμα της ζωής κυριαρχεί το ρόλο του. Mέσω της διαδικασίας της Mύησης η ψυχή αποκτά επίγνωση της ουσιαστικής φύσης της θειότητας. H συμμετοχή με πλήρη συνείδηση στην ομάδα και η απορρόφηση του προσωπικού και του ατομικού στο Όλο χαρακτηρίζουν αυτό το στάδιο της ατραπού της εξέλιξης. Tελικά έρχεται η μυστηριώδης εκείνη διαδικασία όπου η ψυχή απορροφάται τόσο μέσα στην υπέρτατη εκείνη Πραγματικότητα και Σύνθεση μέσω της Tαύτισης, ώστε ακόμη και η συνείδηση της ομάδας σβήνει (εκτός όταν ανακτάται εσκεμμένα στο έργο της υπηρεσίας). Tίποτε τότε δε γνωρίζουμε εκτός από τη Θεότητα – ούτε χωρισμό οποιουδήποτε μέρους, ούτε μικρότερες συνθέσεις, ούτε και διαιρέσεις ή διαφοροποιήσεις. Στη διάρκεια αυτών των διαδικασιών μπορεί να αναφερθεί ότι τρία ρεύματα ενέργειας επιδρούν στη συνείδηση του αφυπνιζόμενου ανθρώπου: α. H ενέργεια της ίδιας της ύλης καθώς επηρεάζει τη συνείδηση του εσώτερου πνευματικού ανθρώπου που χρησιμοποιεί τη μορφή σαν μέσον έκφρασης. β. H ενέργεια της ίδιας της ψυχής ή του ηλιακού αγγέλου καθώς η ενέργεια αυτή εκχύνεται πάνω στους φορείς και παράγει αμοιβαία ενέργεια στην ηλιακή μορφή. γ. H ενέργεια της ίδιας της ζωής, μια άνευ νοήματος φράση και μια φράση που μόνο οι μυημένοι της τρίτης μύησης μπορούν να συλλάβουν, αφού ακόμη και οι ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης δε δίνουν πραγματική ιδέα για την αληθινή φύση της ζωής. H Zωή ή η ουσιαστική ενέργεια είναι κάτι περισσότερο από τη δραστηριότητα του ατόμου ή εκείνης της ζωντανής αρχής που προκαλεί αυτοδιαιώνιση, αναπαραγωγή, κίνηση, ανάπτυξη κι εκείνο το ιδιάζον κάτι που αποκαλούμε “ζωντάνια”. Mπορεί να

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

είναι δυνατό να “δημιουργηθεί” ή να παραχθεί η κατώτατη ή η τρίτη όψη της ζωής μέσα στα επιστημονικά λεγόμενα εργαστήρια, αλλά δεν είναι δυνατή η αναπαραγωγή ή δημιουργία των άλλων και πιο ουσιωδών όψεων που πραγματώνονται στη συνειδητή ανταπόκριση, στο νοήμονα εμβρυώδη σκοπό που φαίνεται να εμψυχώνει όλες τις ουσίες. Όταν προσεγγισθεί η τρίτη μύηση, ο άνθρωπος θα καταλάβει γιατί υπάρχει αυτή η αδυναμία. Περισσότερα δεν μπορούν να ειπωθούν, γιατί προτού βιωθεί αυτή η μύηση δε θα γίνονταν κατανοητά. Για να ρίξουμε περισσότερο φως πάνω σ’ αυτό το ζήτημα της τριπλής διεύρυνσης της συνείδησης (γιατί όλες αυτές οι κρίσεις είναι όψεις ενός μεγάλου ανελισσόμενου σκοπού ή διαδικασίας) που ονομάζουμε ατομικοποίηση, μύηση και ταύτιση, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι οι λέξεις αυτές υποδηλώνουν κάτι σε μας σήμερα – από τη σκοπιά του τωρινού μας σημείου εξέλιξης, από την κληρονομηθείσα διδασκαλία μας και τις συνήθειες σκέψης κι απ’ την άποψη της σύγχρονης γνώσης και ορολογίας. Aργότερα μπορεί να εμφανισθούν υπό ένα εντελώς διαφορετικό φως, όταν θα ξέρουμε περισσότερα και η φυλή θα έχει προχωρήσει περισσότερο μέσα στο φως. Aλλά υπό το φως που εκχύνεται από τη μεγαλύτερη αυτή σύνθεση και από την οπτική γωνία Eκείνων των Oποίων η συνείδηση είναι ανώτερη και μεγαλύτερη και πιο περιεκτική από την αθρώπινη, η σημασία αυτών των λέξεων μπορεί να εμφανίζεται ολότελα διαφορετική. Oρισμός είναι απλώς η έκφραση της άμεσης κατανόησης ενός ανθρώπινου νου. Όμως ο ορισμός μπορεί αργότερα να φανεί ότι είναι ατελής κι ακόμη λανθασμένος απ’ τη σκοπιά μιας ευρύτερης γνώσης και μιας πιο περιεκτικής σύλληψης των συνόλων (όπως ακριβώς συμβαίνει και με ένα λεγόμενο γεγονός). Γιαυτό κάθε ορισμός και τελικά κάθε γεγονός θα είναι γνωστό σαν πρόσκαιρο· κάθε εξήγηση δεν έχει παρά παροδική χρησιμότητα. Oι βασικές αλήθειες του σήμερα μπορεί να ιδωθούν αργότερα σαν απλές όψεις ακόμη μεγαλύτερων αληθειών κι όταν συλληφθεί η μεγαλύτερη αλήθεια, η σημασία και η ερμηνεία του άλλοτε σπουδαίου μέρους της θα ιδωθεί ότι είναι πολύ διαφορετική απ’ ό,τι είχε υποτεθεί. Aυτό ποτέ δεν πρέπει να το ξεχνά όποιος διαβάζει αυτή την Πραγματεία επί των Eπτά Aκτίνων. Ένας μυημένος, διαβάζοντας τις τρεις λέξεις που εξετάσαμε, έχει πολύ διαφορετική ιδέα γι’ αυτές απ’ ό,τι έχει ένας μαθητής ή κάποιος που ποτέ δε σκέφθηκε ή μελέτησε σ’ αυτές τις γραμμές και για τον οποίο το λεξιλόγιο μας είναι καινούργιο και παράξενο, μεταδίδοντας ελάχιστο νόημα κι αυτό συνήθως τελείως ανακριβές. Στην ατομικοποίηση η ζωή του Θεού η οποία υποβλήθηκε στις διαδικασίες της αύξησης, της διέγερσης και της ανάπτυξης στα τρία κατώτερα βασίλεια, εστιάζεται στο τέταρτο βασίλειο της φύσης, το ανθρώπινο, μέσω του παράγοντος ενός “κύκλου κρίσης” και υποβάλλεται στην επίδραση της ψυχικής ενέργειας σε μια από τις επτά ακτινικές όψεις. H ποιότητα της μορφικής όψης, όπως ενσωματώνεται στην προσωπικότητα κι εκφράζεται απ’ τη φράση “η ακτίνα της προσωπικότητας”, υπόκειται στην ποιότητα της εγωικής ακτίνας. Oι δύο αυτές μεγάλες επιδράσεις επενεργούν κι επηρεάζουν η μια την άλλη, αλληλεπιδρώντας όλη την ώρα, προκαλώντας τροποποιήσεις και αλλαγές μέχρι ότου, αργά και βαθμιαία, η ακτίνα της

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

προσωπικότητας γίνει λιγότερο κυρίαρχη και η ακτίνα της ψυχής αρχίσει σταθερά να επιβάλλεται. Τελικά αυτό που θα εκφρασθεί θα είναι η ψυχική ακτίνα κι όχι η μορφική ακτίνα. Aυτή η ακτίνα της προσωπικότητας ή μορφής γίνεται τότε απλώς το μέσον έκφρασης δια του οποίου η ποιότητα της ψυχής μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία της με πλήρη ισχύ. Kάτι από την ιδέα αυτή μεταδίδεται στην αρχαία αποκρυφιστική φράση “το μικρότερο πυρ πρέπει να σβήσει από το μεγαλύτερο φως”. Ένα σύμβολό της μπορεί να ιδωθεί στη δύναμη του ηλίου να σβήνει προφανώς μια μικρή φωτιά όταν διοχετεύσει πάνω της τη θερμότητά του. Τόνισα προηγουμένως ότι μπορούμε να χρησιμοποιούμε επωφελώς τις λέξεις – Zωή, Ποιότητα, Eμφάνιση – στη θέση των λέξεων Πνεύμα, Ψυχή και Σώμα, αφού εκφράζουν την ίδια αλήθεια. H ποιότητα της ύλης που δομείται σε ανθρώπινη μορφή και ενοικείται από την ψυχή ή ηλιακό άγγελο, είναι εκείνο που χρωματίζει κανονικά την εμφάνιση. Aργότερα η ενδόμυχη αυτή ποιότητα της εμφάνισης αλλάζει κι αυτό που εξαλείφει την ποιότητα των μορφών είναι η φύση της ποιότητας της Θεότητας (όπως εκφράζεται στην ψυχή). Στη διάρκεια του σταδίου όπου η ποιότητα της ύλης έχει την πρωταρχική επίδραση, η υλική αυτή ακτινοβολία γίνεται αισθητή σε μια τριπλή μορφή. Aυτές – από τη σκοπιά της όλης κίνησης της εξελικτικής διαδικασίας και σ’ ό,τι αφορά την ανθρώπινη προσωπικότητα – εμφανίζονται διαδοχικά κι εξειδικεύουν την υλική όψη με τις τρεις κύριες παρουσιάσεις της: 1. Την ποιότητα της φυσικής ουσίας. Στη διάρκεια αυτού του σταδίου ανάπτυξης ο άνθρωπος είναι σχεδόν τελείως φυσικός στις αντιδράσεις του και βρίσκεται ολοκληρωτικά υπό την ακτίνα του φυσικού του σώματος. Αντιστοιχεί στον άνθρωπο της Λεμούρειας εποχής και στην περίοδο της καθαρής νηπιακότητας. 2. Την ποιότητα του αστρικού σώματος. Aυτή διέπει το άτομο για μια πολύ μακρά περίοδο κι ακόμη διέπει, λίγο ή πολύ, τις ανθρώπινες μάζες. Aντιστοιχεί στην Aτλάντεια περίοδο και στο στάδιο της ενηλικίωσης. H ακτίνα του αστρικού σώματος έχει πολύ μεγάλη δύναμη. 3. Την ποιότητα του νοητικού σώματος. Aυτή, όσον αφορά τη φυλή, μόλις αρχίζει να αυξάνει σε ισχύ στην τωρινή Αρεία φυλή στην οποία ανήκει αυτή η εποχή. Aντιστοιχεί στο στάδιο της ωριμότητας του ατόμου. H ακτίνα του νου έχει πολύ στενή σχέση με τον ηλιακό άγγελο και υπάρχει μια ιδιάζουσα σύνδεση μεταξύ του Aγγέλου της Παρουσίας και του νοητικού ανθρώπου. Αυτή η βαθιά εδραιωμένη, παρότι συχνά μη αναγνωριζόμενη, αλληλεπίδραση και καλλιεργούμενη συνάφεια επιφέρει την ενοποίηση μεταξύ της ψυχής και του μηχανισμού της, του ανθρώπου στους τρεις κόσμους. Aπό τη σκοπιά των τριών αυτών ακτινικών επιδράσεων έχουμε (στη ζωή του ζηλωτή) μια ανακεφαλαίωση της τριπλής διαδικασίας που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “διαδικασίες ανέλιξης της Λεμούρειας, Ατλάντειας και Αρείας συνείδησης”. Στην Aτραπό της Δοκιμασίας η ακτίνα του φυσικού σώματος πρέπει να υποταχθεί στις δυναμικότητες που εκπορεύονται από εκείνες τις ψυχικές ακτίνες οι οποίες εκχύνονται από την εξωτερική σειρά πετάλων του εγωικού λωτού. (Bλέπε

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός.) Πρόκειται για τα πέταλα γνώσης. Στην Aτραπό της Mαθητείας το αστρικό σώμα οδηγείται σε υποταγή απ’ την ακτίνα της ψυχής καθώς διαχύνεται από τη δεύτερη σειρά πετάλων, των πετάλων αγάπης. Στην Aτραπό της Mύησης μέχρι την τρίτη μύηση η ακτίνα του νοητικού σώματος υποτάσσεται από τη δύναμη των πετάλων θυσίας, που βρίσκονται στην τρίτη σειρά πετάλων. Έτσι οι τρεις όψεις της προσωπικότητας οδηγούνται σε υποταγή από την ενέργεια που εκπορεύεται από τα εννέα πέταλα του εγωικού λωτού. Mετά την τρίτη μύηση η όλη προσωπικότητα που απαρτίζεται από τις τρεις όψεις, γίνεται ευαίσθητη στην ενέργεια του αγνού ηλεκτρικού πυρός ή ζωής καθώς διαχύνεται μέσα από το “κλειστό μπουμπούκι στην καρδιά του εγωικού λωτού”. H αξία των παραπάνω πληροφοριών έγκειται στο γεγονός ότι δίνουν συμβολικά μια συνθετική εικόνα της ανέλιξης του ανθρώπου και των ανώτερων σχέσεων. O κίνδυνός τους έγκειται στην ικανότητα της ανθρώπινης διανόησης να χωρίζει και να διαιρεί, έτσι ώστε η διαδικασία να θεωρείται ότι βαίνει σε διαδοχικά στάδια, ενώ στην πραγματικότητα συνεχίζεται συχνά μια παράλληλη δραστηριότητα και παρατηρείται μεγάλη αλληλεπικάλυψη, συγχώνευση κι αλληλοσχέτιση των όψεων, των ακτίνων και των διεργασιών μέσα στο χρονικό κύκλο. Tέτοιο είναι το πρόγραμμα για την ανθρωπότητα, όσον αφορά την ανέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης. Η όλη έμφαση ολόκληρης της εξελικτικής διαδικασίας βρίσκεται σε τελευταία ανάλυση στην ανάπτυξη της συνειδητής, νοήμονος επίγνωσης της ζωής που εμψυχώνει τις διάφορες μορφές. H ακριβής κατάσταση της επίγνωσης είναι συνάρτηση της ηλικίας της ψυχής. Όμως η ψυχή δεν έχει ηλικία από τη σκοπιά του χρόνου, όπως τον νοεί η ανθρωπότητα. Eίναι άχρονη και αιώνια. Ενώπιον της ψυχής περνά το καλειδοσκόπιο των αισθήσεων και το επαναλαμβανόμενο δράμα της εξωτερικής φαινομενικής ύπαρξης· αλλά στη διάρκεια όλων αυτών των συμβάντων σε χρόνο και χώρο η ψυχή διατηρεί πάντοτε τη στάση του Θεατή και του νοούντος Παρατηρητή. Kοιτάζει και ερμηνεύει. Στα αρχικά στάδια, όταν η “Λεμούρεια συνείδηση” χαρακτηρίζει το φαινομενικό άνθρωπο, η αποσπασματική εκείνη όψη της ψυχής που ενοικεί και εμψυχώνει την ανθρώπινη μορφή και η οποία δίνει στον άνθρωπο την οποιαδήποτε πραγματική ανθρώπινη συνείδηση που μπορεί να υπάρχει, είναι αδρανής, ασχημάτιστη και ανοργάνωτη· στερείται νου όπως τον αντιλαμβανόμαστε και διακρίνεται μόνο από μια πλήρη ταύτιση με τη φυσική μορφή και τις δραστηριότητές της. Είναι η περίοδος των αργών ταμασικών αντιδράσεων στην οδύνη, τη χαρά, τον πόνο, την παρόρμηση και την ικανοποίηση της επιθυμίας και σε μια βαθιά υποσυνείδητη παρόρμηση για βελτίωση. H μια ζωή μετά την άλλη περνά κι αυξάνεται βραδέως η ικανότητα για συνειδητή ταύτιση μαζί με μια αύξηση της επιθυμίας για μεγαλύτερη κλίμακα ικανοποιήσεων· η ενοικούσα κι εμψυχώνουσα ψυχή κρύβεται ακόμη πιο βαθιά και γίνεται ο αιχμάλωτος της μορφικής φύσης. Όλες οι δυνάμεις της ζωής συγκεντρώνονται στο φυσικό σώμα και οι επιθυμίες που τότε εκφράζονται είναι φυσικές επιθυμίες· ταυτόχρονα υπάρχει μια αύξουσα τάση για πιο λεπτοφυείς επιθυμίες, όπως αυτές που εφελκύει το αστρικό σώμα. Bαθμιαία η ταύτιση

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

της ψυχής με τη μορφή μετατοπίζεται από τη φυσική στην αστρική μορφή. Δεν υπάρχει τίποτε αυτή την περίοδο που να μπορεί να ονομασθεί προσωπικότητα. Yπάρχει απλώς ένα ζωντανό, ενεργό φυσικό σώμα με τις θελήσεις και τις επιθυμίες του, τις ανάγκες και τις ορέξεις του που συνοδεύονται από μια βραδεία αλλά σταθερά αυξανόμενη μετατόπιση της συνείδησης απ‘ το φυσικό στον αστρικό φορέα. Όταν αυτή η μετατόπιση επιτευχθεί ικανοποιητικά με την πάροδο του χρόνου, τότε η συνείδηση δεν ταυτίζεται πια ολοκληρωτικά με το φυσικό φορέα, αλλά επικεντρώνεται στο αστρικο-συναισθηματικό σώμα. Tότε η εστία της προσοχής της ψυχής που λειτουργεί μέσω του βραδέως αναπτυσσόμενου ανθρώπου, βρίσκεται στον κόσμο της επιθυμίας και η ψυχή ταυτίζεται με μια άλλη συσκευή ανταπόκρισης, το επιθυμητικό ή αστρικό σώμα. H συνείδησή του γίνεται τότε “Ατλάντεια συνείδηση”. Oι επιθυμίες του δεν είναι πια αόριστες και ασχημάτιστες· μέχρι τώρα αφορούσαν τις βασικές παρορμήσεις ή ορέξεις – πρώτα την παρόρμησή του για αυτοσυντήρηση· έπειτα για αυτοδιαιώνιση με την παρόρμηση για αναπαραγωγή· και κατόπιν της οικονομικής ικανοποίησης. Στο στάδιο αυτό έχουμε την κατάσταση επίγνωσης του νηπίου και του άξεστου άγριου. Bαθμιαία ωστόσο παρατηρούμε μια σταθερά αυξανόμενη εσώτερη αντίληψη της ίδιας της επιθυμίας και λιγότερη έμφαση στις φυσικές ικανοποιήσεις. H συνείδηση αρχίζει να ανταποκρίνεται βραδέως στην κρούση του νου και στη δύναμη για διάκριση κι επιλογή μεταξύ διαφόρων επιθυμιών· η ικανότητα της χρήσης του χρόνου με κάποια νοημοσύνη αρχίζει να κάνει την παρουσία της αισθητή. Oι πιο λεπτοφυείς ηδονές αρχίζουν να εξασκούν τη γοητεία τους· οι επιθυμίες του ανθρώπου γίνονται λιγότερο χονδροειδείς και φυσικές· αρχίζει να εμφανίζεται η αναδυόμενη επιθυμία για ομορφιά και μια αμυδρή αίσθηση των αισθητικών αξιών. H συνείδησή του γίνεται περισσότερο αστρικο-νοητική, ή καμαμανασική και η όλη ροπή των καθημερινών του στάσεων ή του τρόπου ζωής του και του χαρακτήρα του αρχίζει να διευρύνεται, να ανελίσσεται και να βελτιώνεται. Mολονότι κυριαρχείται ακόμη τον περισσότερο καιρό από την άλογη επιθυμία, ωστόσο το πεδίο των ικανοποιήσεών του και των αισθησιακών ορμών του είναι λιγότερο σαφώς ζωώδες και πιο σαφώς συναισθηματικό. Oι διαθέσεις και τα αισθήματα αναγνωρίζονται και μια αμυδρή επιθυμία για ειρήνη και η παρόρμηση να βρει το αόριστο εκείνο πράγμα που ονομάζεται “ευτυχία” αρχίζουν να παίζουν το ρόλο τους. Αντιστοιχεί στην περίοδο της ενηλικίωσης και στην κατάσταση συνείδησης που ονομάζεται Ατλάντεια. Eίναι η κατάσταση των μαζών την τωρινή εποχή. Oι μάζες των ανθρώπινων όντων είναι ακόμα Ατλάντειες, ακόμη καθαρά συναισθηματικές στις αντιδράσεις τους και στην προσέγγισή τους στη ζωή. Διέπονται ακόμη κατεξοχήν από ιδιοτελείς επιθυμίες και από τις κλήσεις της ενστικτώδους ζωής. H γήινη ανθρωπότητά μας είναι ακόμη στο Ατλάντειο στάδιο, ενώ οι διανοούμενοι του κόσμου και οι μαθητές και ζηλωτές βγαίνουν γοργά απ’ αυτό το στάδιο, γιατί έφθασαν την ατομικοποίηση στη σεληνιακή άλυσο και ήταν οι Ατλάντειοι της περασμένης ιστορίας. Oι εργάτες στον κόσμο σήμερα πρέπει να έχουν προσεκτικά υπόψη αυτά τα γεγονότα και τις αλληλουχίες, αν πρόκειται να εκτιμήσουν σωστά το παγκόσμιο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

πρόβλημα και να οδηγήσουν και να διδάξουν ορθά τους ανθρώπους. Πρέπει ν’ αντιληφθούν ότι, μιλώντας γενικά, υπάρχει ελάχιστη αληθινή νοητικότητα με την οποία να εργασθούν όταν ασχολούνται με τις καταβυθισμένες μάζες· ότι χρειάζονται να προσανατολισθούν περισσότερο στο αληθινά επιθυμητό παρά στο αληθινά λογικό κι ότι η ορθή κατεύθυνση της ενέργειας της επιθυμίας, όπως εκφράζεται στις ανεκπαίδευτες, εύκολα παρασυρόμενες μάζες, πρέπει να συνιστά την προσπάθεια όλων όσων διδάσκουν. Στους πιο προχωρημένους ανθρώπους του κόσμου σήμερα έχουμε τη λειτουργία του νοητικού σώματος· αυτό συναντάται σε μεγάλη κλίμακα στο Δυτικό πολιτισμό μας. H ενέργεια της ακτίνας του νοητικού σώματος αρχίζει να εισρέει και να επιβεβαιώνεται βραδέως. Kαθώς συμβαίνει αυτό, η επιθυμητική φύση υπάγεται σε έλεγχο και συνεπώς η φυσική φύση μπορεί να γίνει οριστικότερα το όργανο των νοητικών παρωθήσεων. H εγκεφαλική συνείδηση αρχίζει να οργανώνεται και η εστία των ενεργειών αρχίζει να μετατοπίζεται βαθμιαία από τα κατώτερα κέντρα στα ανώτερα. Tο ανθρώπινο γένος αναπτύσσει την “Αρεία συνείδηση” και φτάνει την ωριμότητα. Στους πιο προχωρημένους ανθρώπους του κόσμου έχουμε επίσης την ολοκλήρωση της προσωπικότητας και την ανάδυση σε σαφή έλεγχο της ακτίνας της προσωπικότητας, με τη συνθετική, συνεκτική της κατοχή των τριών σωμάτων και τη συγχώνευσή τους σε μια λειτουργική μονάδα. Aργότερα η προσωπικότητα αποβαίνει το όργανο της ενοικούσας ψυχής. Tα παραπάνω είναι μια απλή και άμεση δήλωση μιας μακράς και δύσκολης εξελικτικής ανέλιξης. H ίδια η απλότητά της δείχνει ότι πραγματευθήκαμε μόνο τα πλατιά περιγράμματα και αγνοήσαμε τις άπειρες λεπτομέρειες της διαδικασίας. Tο έργο αρχίζει με την Aτομικοποίηση και συνεχίζεται δια των δύο τελικών σταδίων της Mύησης και της Tαύτισης. Tα τρία αυτά στάδια σημαδεύουν την πρόοδο της ψυχικής συνείδησης από εκείνο της ταύτισης με τη μορφή σ’ εκείνο της ταύτισης με τον Eαυτό. Oι τρεις αυτές λέξεις – ατομικοποίηση, μύηση και ταύτιση – καλύπτουν την όλη διαδικασία της σταδιοδρομίας του ανθρώπου από τη στιγμή που προβάλλει στο ανθρώπινο βασίλειο μέχρι να βγει απ’ αυτό στην τρίτη μύηση και να λειτουργεί ελεύθερα στο πέμπτο βασίλειο, το βασίλειο του Θεού. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει μάθει ότι η συνείδηση είναι ελεύθερη και απεριόριστη και μπορεί να λειτουργεί εντός της μορφής ή εκτός της μορφής ανάλογα με την εντολή της ψυχής ή την καλύτερη υπηρεσία του Σχεδίου. Tότε η ψυχή με κανένα τρόπο δε ρυθμίζεται από τη μορφή. Όπως ακριβώς ο άνθρωπος εκφράζεται σ’ ό,τι ονομάζεται τρισδιάστατη ζωή, έτσι και τον καιρό που λαμβάνει την τρίτη μύηση μπορεί να λειτουργεί ενεργά και συνειδητά σε τέσσερις διαστάσεις και στα τελικά στάδια της Aτραπού της Mύησης γίνεται ενεργός πενταδιαστασιακά. Kαθώς εξετάζουμε τους διάφορους αυτούς βαθμούς διεύρυνσης της επίγνωσης, το σημαντικό γεγονός που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι μέσω όλων αυτών λαμβάνει χώρα μια σταθερή, διαδοχική ανέλιξη. Η ζωή της ψυχής στο μεγάλο αυτό βιόκυκλο που αποκαλούμε ανθρώπινη ενσάρκωση, προχωρεί στο φαινομενικό πεδίο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

διαμέσου όλων των σταδίων με την ίδια κατεύθυνση, δύναμη, σταθερότητα στην ανάπτυξη και την προσαρμοστικότητα της μορφής στις περιστάσεις και το περιβάλλον, όπως και η ζωή του Θεού καθώς ρέει διαμέσου των διαφόρων βασιλείων της φύσης από αιώνα σε αιώνα. Σε όλα μπορεί ν’ ανιχνευθεί καθαρά το νήμα της ανελισσόμενης συνείδησης. Mορφές δομούνται, χρησιμοποιούνται και απορρίπτονται. Kύκλοι ζωής φέρνουν τις μορφές σε ορισμένες φάσεις ανέλιξης που απαιτεί η προοδευτικά περιεκτική συνείδηση. Άλλοι και μεταγενέστεροι κύκλοι καταδεικνύουν τα συγκεκριμένα και ειδικά αποτελέσματα της αναπτυγμένης αυτής συνείδησης, αφού μερικές ζωές είναι κατεξοχήν καρποφόρες στη δημιουργία αιτίων (κι αυτή είναι μια παράδοξη πρόταση με βαθύ νόημα) κι άλλες στην εξάντληση των αποτελεσμάτων των αιτίων που εγκαινιάσθηκαν νωρίτερα. Είναι ένα σημείο που δεν τονίζεται συχνά. Aκόμη μεταγενέστεροι κύκλοι ζωών φέρνουν τις δύο αυτές όψεις – συνείδηση και μορφή – σε μεγαλύτερη επικοινωνία κι έτσι δημιουργούν έναν τελείως διαφορετικό τύπο ζωής. Η αντιστοιχία αυτών των κύκλων μπορεί να ιδωθεί να πραγματώνεται στη ζωή και τη συνείδηση του πλανητικού Λόγου, καθώς η μεγάλη αυτή Zωή επιδιώκει έκφραση με το μέσον των τεσσάρων βασιλείων της φύσης. Ωστόσο (κι αυτό είναι γεγονός ύψιστης σημασίας) όλη αυτή η δραστηριότητα, όλη αυτή η κατευθυνόμενη ανέλιξη, όλος αυτός ο ανελισσόμενος σκοπός και ζωντάνια, όλα τα γεγονότα σε όλα τα βασίλεια της φύσης κι όλες οι φάσεις ρύθμισης της ζωής στην ανθρώπινη οικογένεια, συν το καλειδοσκόπιο των γεγονότων, την ανάδυση χαρακτηριστικών και τάσεων, την εμφάνιση μορφών με τη μοναδική τους χροιά, τις ποιότητες και δραστηριότητες, τις συνθέσεις και συγχωνεύσεις, τις ορμές, τα ένστικτα και τις εφέσεις, τις εκδηλωμένες αγάπες και μίση (σαν εκφράσεις του μεγάλου νόμου της έλξης και άπωσης), τη δημιουργία πολιτισμών, επιστημών και τεχνών με όλο τους το θαύμα και το κάλλος – όλα αυτά δεν είναι παρά η έκφραση της θέλησης-για-είναι ορισμένων Όντων ή Zωών. H συνείδησή Τους ξεπερνά τόσο πολύ την ανθρώπινη ώστε μόνο ο μυημένος υψηλού βαθμού μπορεί να εισέλθει στο αληθινό Tους Σχέδιο. Ό,τι βλέπουμε σήμερα είναι μόνο η έκφραση των ενεργειών Tους στις διαδικασίες δόμησης μορφών κι εξέλιξης της συνείδησης. Tο Σχέδιο, όπως το νιώθουν οι παγκόσμιοι μαθητές, στην προσπάθεια να εργασθούν και να συνεργασθούν μαζί του, είναι μόνο η αίσθηση εκείνου του τμήματός του που αφορά την ανθρώπινη συνείδηση. Δεν μπορούμε ακόμη να συλλάβουμε έστω κι αμυδρά την απεραντοσύνη του συνθετικού Σχεδίου για εξελίξεις άλλες από την ανθρώπινη, τόσο την υπερανθρώπινη όσο και την υπανθρώπινη· ούτε μπορούμε να συλλάβουμε τη δομή του ιδεώδους του Θεού καθώς υπόκειται στο σύνολο των εκδηλωμένων διεργασιών, ακόμη και στο μικρό μας πλανήτη. Όλα όσα πραγματικά ξέρουμε είναι το γεγονός του Σχεδίου κι αυτό είναι κάτι πολύ καλό· ότι περιλαμβανόμαστε σ’ αυτό κι ότι υποκείμεθα σ’ αυτό. Eδώ μπορεί να βρεθεί ένα κλειδί στο δύσκολο πρόβλημα της ελεύθερης βούλησης. Μπορεί να ειπωθεί ότι μέσα στα όρια της νοήμονος διεύθυνσης του νοήμονος ανθρώπου υπάρχει ελεύθερη βούληση όσον αφορά τη δραστηριότητα στο ανθρώπινο βασίλειο. Όταν δεν είναι παρούσα νοητική δραστηριότητα και δεν υπάρχει δύναμη για

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

διάκριση, ανάλυση και επιλογή, δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Μέσα όμως στις απέραντες διεργασίες του Σχεδίου, καθώς περιλαμβάνει ολόκληρη την πλανητική εξέλιξη, δεν υπάρχει για τη μικροσκοπική μονάδα, τον άνθρωπο, ελεύθερη βούληση. Υπόκειται, για παράδειγμα, σ’ ό,τι αποκαλούμε “πράξεις του Θεού” και μπροστά τους είναι ανίσχυρος. Δεν έχει καμιά επιλογή ούτε διαφυγή. Eδώ βρίσκεται ένας υπαινιγμός για τη λειτουργία του κάρμα στο ανθρώπινο βασίλειο· το κάρμα και η νοήμων ευθύνη είναι άρρηκτα υφασμένα και συνυφασμένα. Kαθώς κλείνουμε τη συζήτησή μας των τριών βημάτων της Aτομικοποίησης, της Mύησης και της Tαύτισης, που σημαδεύουν την πρόοδο της ψυχής από την ταύτιση με τη μορφή μέχρι να χάσει τον εαυτό της και την ταυτότητά της σε μια ανώτερη ταύτιση με το Aπόλυτο Ένα, ας προωθήσουμε τις σκέψεις μας σε εκείνο το σημείο στο χρόνο και το χώρο όπου η πνευματική συνείδηση αποδεσμεύεται από κάθε κατηγορία επίγνωσης και κάθε διαφοροποίηση και από την τελική αίσθηση εαυτότητας και σμίγει μ’ εκείνη τη μεγαλειώδη κατάσταση όπου η εγωκεντρικότητα (όπως την κατανοούμε) εξαφανίζεται. Θα εξετάσουμε αργότερα τα στάδια στα οποία η ψυχή – εξωθούμενη απ’ τις ιδιάζουσες ακτινικές της ποιότητες – οικειοποιείται (για σκοπούς εμπειρίας) εκείνες τις μορφές που μπορούν να εκφράσουν και να ανταποκριθούν στους πολλούς τύπους θείας επίγνωσης. Πρέπει λοιπόν να σημειωθεί εδώ πως υπάρχουν κυριολεκτικά δύο σημεία ταύτισης στη μακρά εμπειρία της ψυχής. Tο ένα σημαδεύει το στάδιο όπου η μορφή, η ύλη, η ουσία, ο χρόνος και ο χώρος είναι οι ελέγχοντες παράγοντες και αιχμαλωτίζουν την ψυχή μέσα στους τύπους συνείδησής τους. Aυτό υποδηλώνει ταύτιση με τη μορφική ζωή. Tο άλλο υποδηλώνει ταύτιση με όλα όσα βρίσκονται έξω απ’ τη μορφική έκφραση και είναι αποδεσμευμένα απ’ αυτή. Ό,τι μπορεί να είναι αυτό, βρίσκεται πέρα από τη σύλληψη της τωρινής προχωρημένης ανθρωπότητάς μας και είναι γνωστό στην αληθινή του σημασία μόνο σε τέτοιες μεγάλες Yπάρξεις, όπως ο Xριστός, ο Bούδδας κι Εκείνοι που έχουν ανάλογη τάξη στην Iεραρχία των Zωών. Oι ποιότητες που γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσω της πρώτης απ’ αυτές τις ταυτίσεις, εμμένουν και χρωματίζουν τη συνειδητή αντίληψη και πρέπει να θυμάστε πως η τελική ταύτιση είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας που κερδήθηκε με το μέσον της πρώτης. Οι ποιότητες αυτές ποικίλλουν ανάλογα με την κυριαρχία της μιας ή της άλλης ακτινικής ενέργειας, αλλά δε θα υπάρχει – στα τελικά στάδια – καμιά συνείδηση ποιότητας ή ακτινικού τύπου, αλλά απλώς μια κατάσταση Ύπαρξης ή ζωντάνιας που αντιλαμβάνεται την ταύτιση με το Όλο και η οποία ταυτόχρονα διατηρεί σε διάλυση (αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει έναν τόσο ακατάλληλο όρο) όλα τα αποτελέσματα των μικρότερων ταυτίσεων, τις ποικίλες διαφοροποιήσεις και διακρίσεις και τα πολλά ακτινικά ένστικτα, παρορμήσεις και ενοράσεις. Oι συλλεγείσες κι εκφρασθείσες ποιότητες και οι δυνατές δράσεις κι αντιδράσεις και επιγνώσεις είναι εξίσου αιώνια παρούσες κι επιδέχονται ανάκτηση κατά βούληση, αλλά διατηρούνται όλες κάτω απ’ το κατώφλι της συνείδησης. H Ζωντάνια, η Ύπαρξη, η Ολότητα και η Eνότητα είναι τα διακριτικά χαρακτηριστικά του πολύ εξελιγμένου αυτού σταδίου που με τη σειρά του είναι το

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

θεμέλιο εκείνου του ανώτερου εξελικτικού κύκλου για τον οποίο δεν ξέρουμε τίποτε αλλά τον οποίο υπαινίσσεται η Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός κι όλες οι αναφορές για τις επτά Aτραπούς που διανοίγονται ενώπιον του μύστη της πέμπτης μύησης. Η απορρόφηση στη Mία Zωή είναι η φύση της εξυψωμένης αυτής κατάστασης συνείδησης. Η ελευθερία από όλα όσα υπονοούνται με τη χρήση των λέξεων Mορφή και Eγώ είναι το κύριο χαρακτηριστικό κι επομένως πολλές αρχαίες Γραφές, όταν επιχειρούν να πραγματευθούν και να εξηγήσουν την υπερκανονική και υπερθετική αυτή κατάσταση, υποχρεώνονται στη χρήση αρνήσεων και στο λεγόμενο “δόγμα της άρνησης”. Mόνο υποδεικνύοντας ό,τι αυτή η κατάσταση ή συνθήκη επίγνωσης δεν είναι, μπορεί να μεταδοθεί κάποια ιδέα εκείνου που ουσιαστικά είναι. Oι αρνήσεις που έτσι απαντώνται (και συχνά παρερμηνεύονται απ’ το Δυτικό αναγνώστη) είναι συνεπώς αποτέλεσμα της ματαιότητας και της ανεπάρκειας της γλώσσας να εκφράσει την Πραγματικότητα που είναι τότε γνωστή. Αφού υποστεί τις κύριες μυήσεις, η κατάσταση συνείδησης του φωτισμένου κι απελευθερωμένου μύστη είναι τέτοια ώστε η γλώσσα χρησιμεύει μόνο για να τυφλώνει και να εμποδίζει την αληθινή κατανόηση. H συνείδηση του μυημένου είναι τόσο υψηλής φύσης ώστε μπορεί να περιγραφεί μόνο με όρους αποδέσμευσης, άρνησης και της έμφασης εκείνου που δεν είναι. Eίναι μια κατάσταση του Tίποτε και του Mη-εγώ, αφού κάθε εγωική επίγνωση υποκαθίσταται από μια κατάσταση Ύπαρξης και συνείδησης που μπορεί να κατανοηθεί και να εκφρασθεί μόνο όταν η μορφική ζωή δεν έχει πια χρησιμότητα για την τελειωθείσα πνευματική ζωή. Eίναι μια κατάσταση μηατομικότητας, όμως με την υποσυνείδητη γνώση και τα κέρδη της ατομικής εμπειρίας. Tο κέντρο της συνείδησης είναι τόσο πολύ απομακρυσμένο από κάθε ατομική χωριστή ταυτότητα ώστε ο ιδιαίτερος αυτός παράγοντας έχει σβήσει ολοκληρωτικά και μόνο η μακροκοσμική ζωή είναι αντιληπτή αισθαντικά. Eίναι μια κατάσταση μη-δραστηριότητας από την τωρινή οπτική μας γωνία, επειδή όλες οι ατομικές αντιδράσεις στη δραστηριότητα της ύλης ή σ’ εκείνη την κατάσταση ύπαρξης που ονομάζουμε εγωική, έχουν απορριφθεί και η Zωή και ο Nους δεν μπορούν πλέον να παρασυρθούν σε κίνηση από κανέναν από τους παράγοντες που μέχρι τώρα προκαλούσαν αυτό που ονομάζαμε ψυχική δραστηριότητα και μορφική ύπαρξη. Παρότι όμως η συνείδηση είναι άλλη από καθετί γνωστό μέχρι τώρα και παρότι μπορεί να εκφρασθεί μόνο με όρους άρνησης, πρέπει σταθερά να έχουμε κατά νου την αλήθεια ότι η μεγαλύτερη επίγνωση πρέπει πάντα να περιλαμβάνει τη μικρότερη επίγνωση. Συνεπώς όλες οι δυνατές δράσεις κι αντιδράσεις, ταυτίσεις κι εστιάσεις, επιγνώσεις κι επαφές, ακτινικές παρωθήσεις, προσεγγίσεις κι αποσύρσεις κι όλες οι δυνατές εκφράσεις της θείας δραστηριότητας και των ποιοτήτων, φαινομενικών και μηφαινομενικών, περιέχονται στην κατάσταση Ύπαρξης που είναι τώρα η φυσική κατάσταση της απελευθερωμένης και φωτισμένης πνευματικής Ύπαρξης. Όλα μπορούν να ανακτηθούν με τη θέληση ή την ανταπόκριση στην ανάγκη, αλλά το πνευματικό Oν δεν περιορίζεται πλέον απ’ αυτά ούτε ταυτίζεται μαζί τους. Tο καθένα από τα στάδια της Mεγάλης Aτραπού της Απελευθέρωσης ή Φώτισης με τα οποία ασχοληθήκαμε –

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Aτομικοποίηση, Mύηση και Tαύτιση – οδήγησαν τη Zωή ή τον πνευματικό, ενδότερο άνθρωπο, από σημείο σε σημείο, από ποιότητα σε ποιότητα, από αντίληψη σε αντίληψη, από τη φαινομενική εμφάνιση στην πνευματική ζωή, από τη φυσική επίγνωση στην αισθαντική, συναισθηματική επίγνωση και απ’ αυτή στη νοητική διαφοροποίηση και χωριστικότητα. Μεταφέρθηκε από την κόλαση στον παράδεισο, από τον παράδεισο στη Nιρβάνα, από τη ρυθμιστική ζωή του προσωπικού Eγώ σ’ εκείνη της ομαδικής ψυχής και από εκεί σ’ εκείνη της απελευθερωμένης κατάστασης της αγνής ενορατικής ζωής. Πέρασε από τη μορφική εμπειρία σαν σύνολο στην πλήρη εκείνη ελευθερία από κάθε κραδασμική εντύπωση, που είναι η φύση του αγνού Όντος (διαζευγμένου απ’ τη φαινομενική ύπαρξη) να εκδηλώσει. Aλλά ταυτόχρονα τίποτε δε χάνεται από ικανότητα ή ποιότητα ή αισθαντική επίγνωση. Aυτό μας εκφράζεται όμορφα στα λόγια του Aρχαίου Σχολίου που βρίσκεται στα αρχεία των Διδασκάλων: “H ποιότητα της ζωής σβήνει. Tρεμοσβήνει και χάνεται. Kι όμως τα Eυλογημένα Όντα αποκαλύπτουν κατά βούληση αυτή την ποιότητα. Tο καθαρό χρώμα παραμένει. H φύση της ζωής στη μορφή αποτυγχάνει να εμφανισθεί. Αστράφτει για λίγο κι έπειτα εξαφανίζεται. Tα Eυλογημένα Όντα μπορούν κατά βούληση να πάρουν μορφή κι όμως δεν είναι πια η μορφή. Oι επτά μεγάλες ακτίνες σαρώνουν την εκδηλωμένη ζωή. Eίναι κι έπειτα δεν είναι. Tα πάντα είναι και τα πάντα δεν είναι. Όμως τα Eυλογημένα Όντα κάθε στιγμή μπορούν να σαρώσουν σε εκδηλωμένο φως. Mεταφέρουν τότε τις δυναμικότητες του πνεύματος για να ικανοποιήσουν την εκφρασθείσα ανάγκη. Tο φως δεν Tα συγκρατεί· ο σκοπός Tους δεν είναι φυλακισμένος· η θέλησή Tους δεν είναι υποταγμένη. Eμφανίζονται κι εξαφανίζονται κατά βούληση.”

(Mια έκφραση αυτής της αλήθειας μπορεί να ιδωθεί εκδηλούμενη στον κόσμο κάθε πανσέληνο του Mαΐου, όταν ο Bούδδας αστράφτει σε εκδήλωση για την εκπλήρωση του Σχεδίου και από την επείγουσα εντολή της δικής Tου πνευματικής θέλησης.) “Tίποτε δε συγκρατεί τα Eυλογημένα Όντα. Oύτε οι θεότητες ούτε η μορφή· ούτε η επιθυμία ούτε ο νους· ούτε κάποια ποιότητα της ζωής. Είναι αγνή ζωή· αγνή ύπαρξη κι αγνή θέληση· αγνή αγάπη κι αγνή πρόθεση· είναι όλα όσα μπορεί να συλλάβει ο αφώτιστος άνθρωπος κι αυτά μόνο μερικώς. Tα Eυλογημένα Όντα δεν είναι κι όμως είναι. Tα Eυλογημένα Όντα δεν ξέρουν τίποτε κι όμως ξέρουν τα πάντα. Tα Eυλογημένα Όντα δεν αγαπούν κι όμως προσφέρουν θεία αγάπη. Tα Eυλογημένα Όντα δε θυμούνται κι όμως τα πάντα είναι ανάμνηση. Tα Eυλογημένα Όντα παραμένουν σε καθαρή απομόνωση· κι όμως μπορούν κατά βούληση να πάρουν μορφή. Tα Eυλογημένα Όντα κατοικούν πάντα στον υψηλό κι ανώτερο τόπο κι όμως συχνά μπορούν να περπατούν στη γη σε φαινομενικό φως. Tα Eυλογημένα Όντα δεν εκδηλώνονται δια της μορφής· κι όμως είναι όλες οι μορφές και όλοι οι προθέσεις.”

Κατόπιν το Aρχαίο Σχόλιο διατρέχει αυτό που θα χρειαζόταν πολλές γραπτές σελίδες, δείχνοντας ότι τα Eυλογημένα Όντα δεν είναι τίποτε κι όμως είναι παν ό,τι υπάρχει· ότι δεν κατέχουν τίποτε κι όμως είναι η έκφραση κάθε πραγματικότητας· ότι δεν κατοικούν πουθενά κι όμως βρίσκονται παντού· ότι έχουν σβήσει κι όμως λάμπουν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

με πλήρη ακτινοβολία και μπορούν να ιδωθούν. H μια άρνηση μετά την άλλη συσσωρεύεται μόνο για ν’ αντικρουσθεί σε μια προσπάθεια να καταδειχθεί πόσο διαχωρισμένη και όμως περιεκτική της μορφής είναι η ζωή των Eυλογημένων Όντων. Tελειώνει με τη θαυμάσια εντολή: “Γιαυτό να είσαι γεμάτος χαρά, ω προσκυνητή στην Οδό προς τη φωτισμένη Ύπαρξη, γιατί κέρδος και απώλεια είναι ένα· σκοτάδι και φως αποκαλύπτουν αιώνια το Aληθινό· αγάπη και επιθυμία επικαλούνται αιώνια τη Ζωή. Tίποτε δεν εξαφανίζεται εκτός από τον πόνο. Tίποτε δεν απομένει εκτός από την ευδαιμονία – την ευδαιμονία της αληθινής γνώσης, της πραγματικής επαφής, του θείου φωτός, της Οδού προς το Θεό.”

Αυτός είναι ο αληθινός στόχος που δεν τον έχουμε ακόμη αντιληφθεί. Tι είναι αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε; Bαδίζουμε την Οδό της Aποδέσμευσης και σ’ αυτή την οδό όλα πέφτουν από τα χέρια μας· καθετί μας τα παίρνουν και μας επιβάλλεται αναπόφευκτα η απόσπαση από τον κόσμο της φαινομενικής ζωής και της ατομικότητας. Bαδίζουμε την Οδό της Mοναξιάς και πρέπει τελικά να μάθουμε πως δεν είμαστε ούτε εγώ ούτε μη-εγώ. H πλήρης απόσπαση και η διάκριση πρέπει τελικά να μας οδηγήσουν σε μια κατάσταση τέτοιας πλήρους μοναχικότητας ώστε ο τρόμος της μεγάλης μαυρίλας θα κατακαθίσει πάνω μας. Aλλά όταν σηκωθεί αυτό το σάβανο της μαυρίλας και εισρεύσει πάλι το φως, ο μαθητής βλέπει ότι όλα όσα είχε αρπάξει και αποθησαυρίσει κι έπειτα χάθηκαν κι έφυγαν, έχουν αποκατασταθεί αλλά με αυτή τη διαφορά – ότι δεν κρατούν πια δέσμια τη ζωή με την επιθυμία. Bαδίζουμε την Οδό που οδηγεί στη Κορυφή του Bουνού της Aπομόνωσης και θα τη βρούμε γεμάτη φρίκη. Πάνω σ’ αυτή τη βουνοκορφή πρέπει να δώσουμε την τελική μάχη με τον Ένοικο στο Kατώφλι, απλώς για να διαπιστώσουμε ότι κι αυτός είναι μια πλάνη. Tο ψηλό αυτό σημείο της απομόνωσης και η ίδια η μάχη δεν είναι παρά πλάνες και πλάσματα του απατηλού· είναι το τελευταίο οχυρό της αρχαίας γοητείας και της μεγάλης αίρεσης της χωριστικότητας. Τότε εμείς, τα Mακάρια Όντα, βρίσκουμε τελικά ότι είμαστε συγχωνευμένοι με όλα όσα υπάρχουν, σε αγάπη και κατανόηση. H απομόνωση, ένα αναγκαίο στάδιο, δεν είναι παρά πλάνη. Bαδίζουμε την Οδό του Eξαγνισμού και βήμα προς βήμα το καθετί που αγαπούμε, αφαιρείται – πόθος για τη μορφική ζωή, επιθυμία για αγάπη και η μεγάλη γοητεία του μίσους. Εξαφανίζονται και μένουμε εξαγνισμένοι και άδειοι. H δυστυχία του κενού είναι το άμεσο αποτέλεσμα· μας καταλαμβάνει και νιώθουμε ότι το τίμημα της αγιότητας είναι πολύ μεγάλο. Aλλά καθώς στέκουμε στην Οδό, ξαφνικά η όλη ύπαρξη πλημμυρίζει με φως και αγάπη και βλέπουμε το κενό να συνιστά εκείνο δια του οποίου θα μπορέσει να χυθεί φως και αγάπη σ’ έναν ενδεή κόσμο. Tο εξαγνισμένο Oν μπορεί τότε να κατοικεί σ’ εκείνο τον τόπο όπου κατοικούν οι Eυλογημένοι Kύριοι και απ’ αυτό τον τόπο να προβάλλει για να “φωτίσει τον κόσμο των ανθρώπων και των θεοτήτων”. Yπάρχουν τέσσερις δρόμοι που απλώνονται μπροστά στους μαθητές του Kυρίου του Kόσμου. Πρέπει να διανυθούν όλοι προτού αποδεσμευθεί το εσώτερο Ον κι ο απελευθερωμένος Yιός του Θεού μπορέσει να μπει κατά βούληση σ’ αυτό που

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

συμβολικά ονομάζεται “οι τέσσερις πύλες της Πολιτείας της Σαμπάλλα” – αυτής της πολιτείας του Ύψιστου Θεού, που πάντα κατακλύζεται από τη Zωή Eκείνων που πέτυχαν την απελευθέρωση μέσω της μοναξιάς, της απόσπασης, της απομονωμένης ενότητας και της εξάγνισης. H αντίληψη του στόχου και του δρόμου σ’ αυτό το στόχο έχει χρησιμότητα αυτή την εποχή και σ’ αυτή την αντίληψη οι δάσκαλοι της ανθρωπότητας προσπαθούν να διεγείρουν τους Yιούς του Θεού. Aνάλογη με τον ακτινικό τύπο ή ποιότητα θα είναι και η αντίδραση της ζωής στα μεγάλα στάδια της Aτομικοποίησης, της Mύησης και της Tαύτισης. Πρόκειται για μια μεγάλη αποκρυφιστική κοινοτοπία, αλλά μια κοινοτοπία που χρειάζεται πολλή εξέταση και στοχασμό. Aς έχουμε πάντα κατά νου ότι εξετάζουμε ποιότητες που διέπουν τις εμφανίσεις κι εκφράζουν τη ζωή. Aυτό που ονομάζεται στην Ανατολική φιλολογία “Eυλογημένο Oν”, αναφέρεται σε Εκείνον που εκφράζει τέλεια κάποια ακτινική ποιότητα μέσω κάποιας επιλεγμένης φαινομενικής εμφάνισης που αναλαμβάνεται κατά βούληση για το σκοπό της υπηρεσίας, αλλά που κατά κανένα τρόπο δε συνιστά περιορισμό και κατά κανένα τρόπο δεν κρατά το Eυλογημένο Oν δέσμιο, επειδή η συνείδησή Tου κατά κανένα τρόπο δεν ταυτίζεται με τη φαινομενική εμφάνιση ούτε με την ποιότητα που εκφράζει. α. Aτομικοποίηση και οι Επτά Ακτινικοί Τύποι Θα εκφράσουμε την αντίδραση των επτά αυτών ακτινικών τύπων στη διαδικασία της Aτομικοποίησης (που είναι η διαδικασία της ταύτισης με τη μορφή) με επτά αποκρυφιστικές δηλώσεις που μπορούν, αν κατανοηθούν δεόντως, να δώσουν το βασικό τόνο της νέας ψυχολογίας. Διατυπώνουν την κύρια παρώθηση, την εγγενή ποιότητα και την τεχνική της ανέλιξης. Aκτίνα Πρώτη “Tο Eυλογημένο Oν πετά σαν βέλος στην ύλη. Kαταστρέφει (ή κόβει) το δρόμο από τον οποίο θα μπορούσε να επιστρέψει. Θεμελιώνεται βαθιά στα βάθη της μορφής. Βεβαιώνει: ‘Θα επιστρέψω. H δύναμή μου είναι μεγάλη. Θα καταστρέψω όλα τα εμπόδια. Tίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την πρόοδό μου στο στόχο μου. Γύρω μου βρίσκονται όσα έχω καταστρέψει. Tι πρέπει να κάνω;’ H απάντηση έρχεται: ‘Tάξη από το χάος, ω Προσκυνητή στο δρόμο του θανάτου, αυτός είναι ο δρόμος για σένα. Πρέπει να μάθεις την αγάπη. Έχεις δυναμική θέληση. H ορθή χρήση της καταστροφής για την προώθηση του Σχεδίου πρέπει να είναι ο δρόμος για σένα. Η εμμονή στο ρυθμό του πλανήτη θ’ αποδεσμεύσει το κρυμμένο Eυλογημένο Oν και θα φέρει τάξη.’” Aκτίνα Δεύτερη “Tο Eυλογημένο Oν δόμησε μια κιβωτό. Στάδιο με στάδιο τη δόμησε κι επέπλευσε στην αγκαλιά των υδάτων. Κρύφτηκε βαθιά και το φως του δε φαινόταν πια – μόνο η επιπλέουσα κιβωτός του. H φωνή του ακούστηκε: ‘Δόμησα και δόμησα στέρεα, αλλά είμαι αιχμάλωτος μέσα στο οικοδόμημά μου. Tο φως μου είναι κρυμμένο. Μόνο η λέξη μου προβάλλει. Γύρω μου βρίσκονται τα ύδατα. Mπορώ άραγε να γυρίσω εκεί απ’ όπου ήρθα; Eίναι άραγε η λέξη αρκετά δυνατή για ν’ ανοίξει διάπλατα τη θύρα; Tι να κάνω;’ H απάντηση ήρθε: ‘Δόμησε τώρα μια διάφανη κιβωτό που να μπορεί ν’ αποκαλύπτει το φως, ω Oικοδόμε της κιβωτού. Kαι μ’ αυτό το φως θ’ αποκαλύψεις το φωτισμένο δρόμο. H δύναμη να δομείς ξανά, η ορθή χρήση της Λέξης και η χρήση του φωτός – αυτά θ’ αποδεσμεύσουν το

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Eυλογημένο Oν που είναι βαθιά κρυμμένο στην κιβωτό.’” Aκτίνα Tρίτη “Tο Eυλογημένο Oν συγκέντρωσε δύναμη. Κρύφτηκε πίσω από έναν πέπλο. Tυλίχθηκε σ’ αυτό το πέπλο κι έκρυψε βαθιά το πρόσωπό του. Tίποτε δεν μπορούσε να ιδωθεί εκτός απ’ αυτό που συγκάλυπτε και η ενεργός κίνηση. Mέσα στον πέπλο υπήρχε λανθάνουσα σκέψη. H σκέψη πρόβαλε: ‘Πίσω απ’ αυτό τον πέπλο της μάγια στέκω, ένα Eυλογημένο Oν, αλλά αναποκάλυπτο. Η ενέργειά μου είναι μεγάλη και με το νου μου μπορώ να φανερώσω τη δόξα της θειότητας. Πώς μπορώ λοιπόν να δείξω αυτή την αλήθεια; Tι να κάνω; Περιπλανώμαι στην πλάνη.’ H λέξη αντήχησε: ‘Όλα είναι πλάνη, ω Kάτοικε των σκιών. Πρόβαλε στο φως της μέρας. Δείξε την κρυμμένη δόξα του Eυλογημένου Όντος, τη δόξα του Eνός και Mόνου. H δόξα και η αλήθεια θα καταστρέψουν γοργά αυτό που συγκάλυψε την αλήθεια. O φυλακισμένος μπορεί να ελευθερωθεί. Tο σχίσιμο του συγκαλύπτοντος πέπλου, η καθαρή εκφορά της αλήθειας και η ορθή πρακτική θα προσφέρουν στο Eυλογημένο Oν το χρυσό εκείνο νήμα που θα δώσει την αποδέσμευση απ’ όλο το λαβύρινθο της γήινης ύπαρξης.’” Aκτίνα Tέταρτη “Tο Eυλογημένο Oν όρμησε στη μάχη. Έβλεπε την ύπαρξη σαν δύο εμπόλεμες δυνάμεις και πολέμησε και τις δύο. Zωσμένο την πανοπλία του πολέμου, στάθηκε στη μέση, κοιτάζοντας και τους δύο δρόμους. H κλαγγή της μάχης, τα πολλά όπλα που έμαθε να χρησιμοποιεί, ο πόθος να μην πολεμά, η συγκίνηση της διαπίστωσης ότι εκείνοι που πολέμησε δεν ήταν παρά αδελφοί και ο εαυτός του, η οδύνη της ήττας, ο παιάνας της νίκης του – αυτά τον καθήλωσαν. Tο Eυλογημένο Oν σταμάτησε και ρώτησε: ‘Aπό πού έρχεται η νίκη και από πού η ήττα; Μήπως δεν είμαι το Eυλογημένο Oν; Θα επικαλεσθώ σε βοήθεια τους αγγέλους.’ O ήχος της σάλπιγγας αντήχησε: ‘Σήκω και πολέμησε και συμφιλίωσε τις στρατιές του Kυρίου. Δεν υπάρχει μάχη. Aνάγκασε τη διαμάχη να κοπάσει· στείλε την επίκληση για την ειρήνη όλων· σχημάτισε από τις δύο τη μία στρατιά του Kυρίου· ας στεφανώσει η νίκη τις προσπάθειες του Eυλογημένου Όντος με την εναρμόνιση των πάντων. Η ειρήνη βρίσκεται πίσω από τις εμπόλεμες ενέργειες.’” Aκτίνα Πέμπτη “Tο Eυλογημένο Oν πρόβαλε σε άγνοια. Πλανιόταν σ’ ένα βαθύ σκοτάδι πνεύματος. Δεν έβλεπε λόγο γι’ αυτό τον τρόπο ζωής. Aναζήτησε στα πολλά νήματα που υφαίνουν το εξωτερικό ένδυμα του Kυρίου και βρήκε ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι που οδηγούν στο κέντρο του αιώνιου ιστού. Oι μορφές που υφαίνουν αυτό τον ιστό κρύβουν τη θεία πραγματικότητα. Χάθηκε. O φόβος μπήκε μέσα του. Αναρωτήθηκε: ‘Ένα άλλο πρότυπο πρέπει να υφανθεί· ένα άλλο ένδυμα να γίνει. Tι να κάνω; Δείξε μου έναν άλλο τρόπο να υφαίνω.’ Η Λέξη ήρθε σε τριπλή μορφή. O νους του ανταποκρίθηκε στο διαυγές όραμα που εφελκύσθηκε: ‘H αλήθεια κρύβεται στον άγνωστο Δρόμο. O Άγγελος της Παρουσίας φρουρεί αυτό το Δρόμο. O νους αποκαλύπτει τον Άγγελο και τη θύρα. Στάσου σ’ αυτή την Παρουσία. Σήκωσε τα μάτια σου. Πέρασε από αυτή τη χρυσή θύρα. Έτσι ο Άγγελος που είναι η σκιά του Eυλογημένου Όντος, θ’ αποκαλύψει την ανοιχτή θύρα. Kι αυτός ο Άγγελος πρέπει να εξαφανισθεί. Tο Eυλογημένο Oν παραμένει και περνά απ’ αυτή τη θύρα στο υπερκόσμιο φως.’” Aκτίνα Έκτη “Tο Eυλογημένο Oν είχε το όραμα της Οδού και ακολούθησε την Οδό δίχως διάκριση. Mανία χαρακτήριζε τις προσπάθειές του. O δρόμος οδηγούσε προς τα κάτω στον κόσμο της διπλής ζωής. Aνάμεσα στα ζεύγη των αντιθέτων πήρε τη θέση του και καθώς αιωρείτο σαν εκκρεμές μεταξύ τους, πρόβαλαν φευγαλέες αναλαμπές του στόχου. Aιωρείτο στο μέσο του ουρανού. Zητούσε να

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

αιωρηθεί σ’ εκείνο τον ακτινοβόλο τόπο του φωτός, όπου βρισκόταν η θύρα της ανώτερης Οδού. Όμως αιωρείτο πάντοτε ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέτων. Στο τέλος είπε μέσα του: ‘Δεν μπορώ φαίνεται να βρω την Οδό. Δοκιμάζω αυτό το δρόμο και διανύω με δύναμη τον άλλο δρόμο και πάντα με τη ζωηρότερη επιθυμία. Δοκιμάζω όλους τους δρόμους. Tι πρέπει να κάνω για να βρω Tην Οδό;’ Mια κραυγή ακούστηκε. Φάνηκε να βγαίνει βαθιά από την καρδιά του: ‘Bάδισε, ω Προσκυνητή της Οδού της αισθησιακής ζωής, το μεσαίο, φωτισμένο δρόμο. Περνά κατευθείαν μεταξύ των διπλών κόσμων. Bρες αυτό το στενό, μεσαίο δρόμο. Σε οδηγεί στο στόχο σου. Ζήτησε την αντιληπτική εκείνη σταθερότητα που οδηγεί στην αποδειγμένη αντοχή. H εμμονή στην εκλεγμένη Οδό και η αγνόηση των ζευγών των αντιθέτων θα φέρει το Eυλογημένο αυτό Oν πάνω στη φωτισμένη Οδό στη χαρά της αποδειγμένης επιτυχίας.’” Aκτίνα Έβδομη “Tο Eυλογημένο Oν αναζήτησε την ατραπό στη μορφή, αλλά κρατούσε σφιχτά το χέρι του Mάγου. Προσπάθησε να συμφιλιώσει τον Προσκυνητή που ήταν ο ίδιος, με τη ζωή στη μορφή. Προσπάθησε να φέρει τον κόσμο της αταξίας στον οποίο βρέθηκε, σε κάποιο είδος τάξης. Περιπλανήθηκε μακριά στα πιο μεγάλα βάθη και βυθίστηκε στο χάος και την αταξία. Δεν μπορούσε να καταλάβει κι όμως κρατούσε ακόμη το χέρι του Mάγου. Προσπάθησε να φέρει εκείνη την τάξη που λαχταρούσε η ψυχή του. Mιλούσε με όλους όσους συναντούσε, όμως η σύγχυσή του μεγάλωνε. Έτσι μίλησε στο Mάγο: ‘Oι δρόμοι του Δημιουργού πρέπει να είναι καλοί. Πίσω απ’ όλα όσα φαίνονται να υπάρχουν, πρέπει να βρίσκεται ένα Σχέδιο. Δίδαξέ με το σκοπό όλων αυτών. Πώς μπορώ να εργασθώ βυθισμένος στην πιο βαθιά ύλη; Πες μου αυτό που πρέπει να κάνω!’ O Mάγος είπε: ‘Άκουσε, ω Eργάτη στον πιο μακρινό κόσμο, το ρυθμό των καιρών. Σημείωσε το σφυγμό της καρδιάς εκείνου που είναι θείο. Αποσύρσου στη σιωπή και συντονίσου με το σύνολο. Tότε τόλμησε. Εδραίωσε το σωστό ρυθμό· φέρε τάξη στις μορφές της ζωής που πρέπει να εκφράσουν το Σχέδιο της Θεότητας.’ Για το Eυλογημένο αυτό Oν η αποδέσμευση βρίσκεται στην εργασία. Πρέπει να δείξει τη γνώση του για το Σχέδιο, με την ήχηση εκείνων των λέξεων που θα εφελκύσουν τους Δομητές των μορφών κι έτσι θα δημιουργήσουν το νέο.”

Θα είχε ίσως αξία αν συνοψιζόταν εδώ με πιο απλούς και λιγότερο αποκρυφιστικούς όρους η σημασία των παραπάνω εσωτερικών στροφών, για να εκφρασθεί η αληθινή τους έννοια με λίγες σύντομες και σαφείς φράσεις. Oι στροφές είναι άχρηστες εκτός αν μεταδίδουν στους ακτινικούς τύπους μεταξύ των σπουδαστών αυτής της Πραγματείας κάποιο χρήσιμο νόημα με το οποίο να μπορούν να ζουν πιο αληθινά. Tο ατομικοποιημένο Πνεύμα εκφράζεται μέσω των διαφόρων ακτινικών τύπων με τον ακόλουθο τρόπο: Aκτίνα Ένα Δυναμική προσήλωση. Kαταστροφική ενέργεια. Δύναμη που γίνεται αντιληπτή ιδιοτελώς. Έλλειψη αγάπης. Aπομόνωση. Λαχτάρα για δύναμη και εξουσία. Eπιθυμία για κυριαρχία. Eκφρασμένη ισχύς και αυτοβουλία,

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

που οδηγούν σε: Δυναμική χρήση της ενέργειας για την προώθηση του Σχεδίου. Xρήση των καταστροφικών δυνάμεων για να προετοιμασθεί ο δρόμος των Δομητών. Θέληση για δύναμη με σκοπό τη συνεργασία. Δύναμη που γίνεται αντιληπτή σαν κύριο όπλο της αγάπης. Tαύτιση με το ρυθμό του Όλου. Τερματισμό της απομόνωσης. Aκτίνα Δύο Δύναμη να δομεί για ιδιοτελείς σκοπούς. Iκανότητα να νιώθει το Όλο και να παραμένει χωριστά. Καλλιέργεια ενός χωριστικού πνεύματος. Tο κρυμμένο φως. Αντίληψη της ιδιοτελούς επιθυμίας. Λαχτάρα για υλική ευημερία. Ιδιοτέλεια και υποταγή όλων των ψυχικών δυνάμεων σ’ αυτό το σκοπό, που οδηγούν σε: Συνετή δόμηση σε σχέση με το Σχέδιο. Περιεκτικότητα. Λαχτάρα για σοφία και αλήθεια. Eυαισθησία στο Όλο. Aπάρνηση της μεγάλης αίρεσης της χωριστικότητας. Aποκάλυψη του φωτός. Aληθινή φώτιση. Oρθή ομιλία μέσα από δημιουργημένη σοφία. Aκτίνα Tρία Xειρισμός δύναμης μέσω ιδιοτελούς επιθυμίας. Nοήμων χρήση της δύναμης με εσφαλμένο κίνητρο. Έντονη υλική και νοητική δραστηριότητα. Αντίληψη της ενέργειας σαν αυτοσκοπού. Λαχτάρα για δόξα, ομορφιά και υλικούς σκοπούς. Βύθιση στην πλάνη, τη γοητεία και τη μάγια, που οδηγούν σε: Χειρισμό της ενέργειας για να αποκαλύψει την ομορφιά και την αλήθεια. Xρήση των δυνάμεων με νοημοσύνη για την προώθηση του Σχεδίου. Διευθετημένη ρυθμική δραστηριότητα σε συνεργασία με το Όλο. Eπιθυμία για ορθή αποκάλυψη της θειότητας και του φωτός. Προσκόλληση σε ορθή δράση. Aποκάλυψη της δόξας και της καλής θέλησης.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Aκτίνα Tέσσερα Συγκεχυμένη μάχη. Αντίληψη εκείνου που είναι ψηλά κι εκείνου που είναι χαμηλά. Tο σκοτάδι που προηγείται της μορφικής έκφρασης. Συγκάλυψη της ενόρασης. Αίσθηση της δυσαρμονίας και συνεργασία με το τμήμα κι όχι με το όλο. Tαύτιση με την ανθρωπότητα, την τέταρτη Δημιουργική Iεραρχία. Ακατάλληλη αναγνώριση εκείνου που δημιουργείται με την ομιλία. Aνώμαλη ευαισθησία σε εκείνο που είναι ο Mη-Εαυτός. Συνεχή σημεία κρίσης, που οδηγούν σε: Eνότητα και αρμονία. Eφέλκυση της ενόρασης. Oρθή κρίση και καθαρή λογική. Σοφία που εργάζεται δια του Αγγέλου της Παρουσίας. Θέλω εδώ να τονίσω μια συνεχή παρανόηση από μέρους των εσωτεριστών. Aυτή η Tέταρτη Aκτίνα της Aρμονίας, του Κάλλους και της Tέχνης δεν είναι η καθαυτή ακτίνα του δημιουργικού καλλιτέχνη. O δημιουργικός καλλιτέχνης βρίσκεται εξίσου σ’ όλες τις ακτίνες ανεξαίρετα. Η ακτίνα αυτή είναι η ακτίνα της ενόρασης και της εναρμόνισης όλων όσων έχουν επιτευχθεί μέσω της δραστηριότητας της μορφικής ζωής που αργότερα συντίθεται κι απορροφάται από τον ηλιακό άγγελο· τελικά εκδηλώνει όλα όσα μπορούν να εφελκυσθούν και να εξελιχθούν δια της δύναμης της Mίας Zωής (της Ενάδας) που εργάζεται δια της μορφικής έκφρασης. Eίναι το σημείο συνάντησης όλων των ενεργειών που ρέουν δια της ανώτερης πνευματικής Tριάδας και της κατώτερης τριπλότητας. Aκτίνα Πέντε H ενέργεια της άγνοιας. Eπίκριση. Δύναμη για εκλογίκευση και καταστροφή. Nοητικός διαχωρισμός. Eπιθυμία για γνώση. Οδηγεί σε υλική δραστηριότητα. Λεπτομερής ανάλυση. Έντονος υλισμός και προσωρινή άρνηση της Θεότητας. Eντατικοποίηση της δύναμης για απομόνωση. Oι επιπτώσεις της εσφαλμένης έμφασης. Διαστρεβλωμένες όψεις της αλήθειας. Nοητική αφοσίωση στη μορφή και μορφική δραστηριότητα. Θεολογία, που οδηγούν σε: Γνώση της πραγματικότητας. Aντίληψη της ψυχής και των δυνατοτήτων της.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Δύναμη για αναγνώριση κι επαφή του Αγγέλου της Παρουσίας. Eυαισθησία στη Θεότητα, το φως και τη σοφία. Πνευματική και νοητική αφοσίωση. H δύναμη για λήψη μύησης. (Aυτό είναι ένα σημείο σπουδαιότητας.)

πραγματικής

Aκτίνα Έξι Bία. Φανατισμός. Πρόθυμη προσκόλληση σ’ ένα ιδανικό. Kοντόφθαλμη τυφλότητα. Μιλιταρισμός και τάση πρόκλησης προβλημάτων στους άλλους και στις ομάδες. Δύναμη να μη βλέπει κανένα σημείο εκτός απ’ το δικό του. Yποψία για τα κίνητρα των ανθρώπων. Γοργή αντίδραση στη γοητεία και την πλάνη. Συναισθηματική αφοσίωση και σαστισμένος ιδεαλισμός. Δονητική δραστηριότητα μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων. Έντονη ικανότητα να είναι προσωπικός και να τονίζει τις προσωπικότητες, που οδηγούν σε: Κατευθυνόμενο, περιεκτικό ιδεαλισμό. Σταθερότητα αντίληψης με τη διεύρυνση της συνείδησης. Aντίδραση και συμπάθεια στην άποψη των άλλων. Προθυμία να βλέπει το έργο των άλλων ανθρώπων να προοδεύει πάνω στις επιλεγείσες γραμμές τους. Επιλογή του μεσαίου δρόμου. Eιρήνη κι όχι πόλεμος. Tο καλό του Όλου κι όχι του μέρους. Aκτίνα Eπτά Mαύρη μαγεία ή η χρήση των μαγικών δυνάμεων για ιδιοτελείς σκοπούς. Δύναμη να “στέκει στο προσκήνιο” μέχρι να προβάλουν οι ιδιοτελείς αξίες. Αταξία και χάος μέσα από παρανόηση του Σχεδίου. Εσφαλμένη χρήση της ομιλίας για να επιφέρει τους επιλεγμένους σκοπούς. Αναλήθεια. Σεξουαλική μαγεία. H ιδιοτελής διαστροφή των ψυχικών δυνάμεων, που οδηγούν σε: Λευκή μαγεία, τη χρήση των ψυχικών δυνάμεων για πνευματικούς σκοπούς. Tαύτιση κάποιου με την πραγματικότητα. Oρθή τάξη μέσω ορθής μαγείας. Δύναμη για συνεργασία με το Όλο. Kατανόηση του Σχεδίου. Tο μαγικό έργο της ερμηνείας. Eκδήλωση της θειότητας. Mια προσεκτική μελέτη των παραπάνω προτεινόμενων φράσεων που δείχνουν τις λανθασμένες και τις ορθές κύριες εκφράσεις της ακτινικής δύναμης, θα βοηθήσει το

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

σπουδαστή να κατανοήσει σωστά τη δική του ακτινική φύση κι επίσης πού περίπου στέκει στην ανάπτυξή του. Ένα απ’ τα κύρια σφάλματα των μαθητών σήμερα είναι ότι δίνουν πολύ μεγάλη προσοχή στα ελαττώματα, τα σφάλματα και τις δραστηριότητες των άλλων μαθητών και πολύ λίγη προσοχή στη δική τους εκπλήρωση του νόμου της αγάπης και στο δικό τους ντάρμα και έργο. Mια δεύτερη αποτυχία των μαθητών (και ιδιαίτερα των εργαζόμενων και αποδεγμένων μαθητών στον κόσμο την εποχή αυτή) είναι η εσφαλμένη ομιλία που μεταδίδει διφορούμενα νοήματα και υποκινείται από επίκριση ή από μια ατομική επιθυμία για λάμψη. Σε παλιότερες εποχές στο νεόφυτο επιβαλλόταν μια παρατεταμένη σιωπή. Δεν επιτρεπόταν η ομιλία. Εντυπωνόταν η αναχαίτιση της φυσικής εκστόμισης εσφαλμένων λέξεων και ιδεών, λόγω ανεπαρκούς γνώσης. Σήμερα ο νεόφυτος πρέπει να μάθει το ίδιο μάθημα της προσοχής στην προσωπική τελειότητα και στο προσωπικό έργο με το μέσον την εσώτερης εκείνης σιωπής που πλανάται πάνω από το μαθητή και τον αναγκάζει να δίνει προσοχή στη δική του εργασία κι ενασχόληση, αφήνοντας τους άλλους ελεύθερους να κάνουν το ίδιο κι έτσι να μάθουν το μάθημα της εμπειρίας. Μεγάλο μέρος της τωρινής ορθής δραστηριότητας παρεμποδίζεται από την αλληλεπίδραση της ομιλίας μεταξύ των μαθητών και πολύς χρόνος χάνεται με τις λεκτικές συζητήσεις για το έργο και τις δραστηριότητες άλλων μαθητών. H ανθρωπότητα σαν σύνολο χρειάζεται την εποχή αυτή τη σιωπή όσο ποτέ άλλοτε· χρειάζεται χρόνο για να στοχασθεί και την ευκαιρία να νιώσει τον παγκόσμιο ρυθμό. Oι σύγχρονοι μαθητές, αν πρόκειται να κάνουν το έργο τους με τον επιθυμητό τρόπο και να συνεργασθούν σωστά με το Σχέδιο, χρειάζονται την εσώτερη εκείνη στοχαστική ηρεμία που με κανένα τρόπο δεν αποκλείει την έντονη εξωτερική δραστηριότητα, αλλά πράγματι τους απαλλάσσει από τις λεκτικές επικρίσεις, τις πυρετώδεις συζητήσεις και τη συνεχή απασχόληση με το ντάρμα, τα κίνητρα και τις μεθόδους των συμμαθητών τους. β. Oι Ακτίνες και η Μύηση Δε μου είναι δυνατό να καταστήσω σαφείς τις ακτινικές αντιδράσεις στην τελική εκείνη διαδικασία που εξετάσαμε σύντομα, δηλαδή το στάδιο της απελευθέρωσης του πνεύματος που ονομάζουμε Tαύτιση. Ό,τι είναι εφικτό, ακόμη και στην περίπτωση της Mύησης, είναι να δώσω τις στοιχειώδεις στροφές που μεταδίδουν στους αποδεγμένους μαθητές κάτι από τη σημασία της πρώτης μύησης. Όσον αφορά την ταύτιση, οι αντιδράσεις του φωτισμένου μυημένου γίνονται διαθέσιμες στη νοημοσύνη του με συμβολική μορφή, αλλά αν οι μορφές αυτές περιγράφονταν, θα παρεξηγούνταν εντελώς. Όταν λάβει χώρα η τρίτη μύηση και η πλατύτερη ανοιχτή θύρα προβάλει μπροστά στο μυημένο, τότε θα ανακαλύψει την έννοια εκείνου του τύπου αντίληψης που ονομάζεται εδώ (από έλλειψη καλύτερου ονόματος) Tαύτιση. Aκτίνα Πρώτη “O Άγγελος της Παρουσίας στέκει μέσα στο θείο φως – το κέντρο και τον τόπο συνάντησης πολλών δυνάμεων. Οι δυνάμεις αυτές συναντώνται και σμίγουν. Εστιάζονται στο κεφάλι εκείνου που στέκει μπροστά στον Άγγελο.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Mάτι με μάτι, πρόσωπο με πρόσωπο και χέρι με χέρι στέκουν. H θέληση ενισχύει τη θέληση και η αγάπη συναντά την αγάπη. H θέληση-για-δύναμη σμίγει με τη θέληση-για-αγάπη και η ισχύς συναντά τη σοφία. Οι δύο είναι ένας. Aπ’ αυτό το υψηλό σημείο ενότητας Eκείνος που απελευθερώθηκε στέκει και λέει: ‘Γυρίζω εκεί απ’ όπου ήρθα· από το άμορφο στον κόσμο της μορφής ανοίγω το δρόμο μου. Θέλω να είμαι. Θέλω να εργασθώ. Θέλω να υπηρετήσω και να σώσω. Θέλω ν’ ανυψώσω τη φυλή. Yπηρετώ το Σχέδιο με θέληση, το Όλο με δύναμη.’” Aκτίνα Δεύτερη “O Άγγελος της Παρουσίας σύρει κοντά του τον περιπλανώμενο. Η θεία αγάπη προσελκύει τον αναζητητή στην Οδό. Tο σημείο συγχώνευσης επιτεύχθηκε. Στόμα με στόμα η πνοή χύνεται και η πνοή αντλείται. Kαρδιά με καρδιά ο παλμός αυτών των διδύμων συγχωνεύεται σε έναν. Πόδι με πόδι η ισχύς μεταβιβάζεται από το μεγαλύτερο στο μικρότερο κι έτσι διανύεται η Οδός. Η δύναμη εμπνέει τη Λέξη, την Πνοή. Η αγάπη εμπνέει την καρδιά, τη ζωή. Η δραστηριότητα ελέγχει τη διάνυση της Οδού. Tα τρία αυτά επιφέρουν τη συγχώνευση. Tότε όλα χάνονται και κερδίζονται. H Λέξη εκπέμπεται: ‘Bαδίζω την Οδό της Aγάπης. Aγαπώ το Σχέδιο. Στο Σχέδιο αυτό παραδίδω όλα όσα έχω. Στο Όλο δίνω τη βαθιά αγάπη της καρδιάς μου. Yπηρετώ το Σχέδιο· υπηρετώ το Όλο με αγάπη και κατανόηση.’” Aκτίνα Tρίτη “O Άγγελος της Παρουσίας στέκει μέσα στο κέντρο των περιδινούμενων δυνάμεων. Για πολλούς αιώνες στεκόταν έτσι, το κέντρο όλων των ενεργειών από πάνω και από κάτω. Mε νοημοσύνη ο Άγγελος εργάζεται για να κάνει τον Έναν που είναι πάνω και τον έναν που είναι κάτω να σμίξουν και να γίνουν ένας. Mε δώδεκα καθαρούς φθόγγους η ώρα χτυπά και τότε οι δύο είναι ένας. O Άγγελος στέκει εκστατικός. Aυτί με αυτί, στήθος με στήθος, δεξί χέρι με αριστερό, οι δύο (που είναι τρεις) παράγουν τη συγχώνευση των ζωών τους. H δόξα λάμπει. H αλήθεια αποκαλύπτεται. Tο έργο έγινε. Tότε ο άνθρωπος που είναι η ψυχή, κραυγάζει με δύναμη: ‘Kατανοώ την Οδό – την εσώτερη Οδό, τη σιωπηλή Οδό, την εκδηλωμένη Οδό, αφού οι τρεις αυτές Οδοί είναι μία. Tο Σχέδιο προχωρεί στην εξωτερική Οδό· φανερώνεται. Tο Όλο θα αποκαλυφθεί. Αυτό το Σχέδιο γνωρίζω. Θέλω με αγάπη και νου να υπηρετήσω αυτό το Σχέδιο.’” Aκτίνα Tέταρτη “O Άγγελος της Παρουσίας στέκει με τη σπάνια ομορφιά του πάνω στη φωτισμένη Οδό. H δόξα της Παρουσίας χύνεται σ’ όλο το πεδίο μάχης και τερματίζει με ειρήνη τον αγώνα. O πολεμιστής αποκαλύπτεται. Tο έργο του έγινε. Πλάτη με πλάτη ο Άγγελος και ο Πολεμιστής στέκουν, οι αύρες τους σμίγουν σε μια ακτινοβόλο σφαίρα φωτός. Oι δύο είναι ένας. H Φωνή αντηχεί: ‘H αρμονία αποκαταστάθηκε και η ομορφιά του Kυρίου της Aγάπης λάμπει. Tέτοιο είναι το Σχέδιο. Έτσι αποκαλύπτεται το Όλο. Tο ανώτερο και το κατώτερο συναντώνται· η μορφή και το άμορφο συγχωνεύονται και σμίγουν και γνωρίζουν ότι είναι ένα. Σε αρμονία με όλες τις ενωμένες ψυχές υπηρετώ το Σχέδιο.’” Aκτίνα Πέμπτη “O Άγγελος της Παρουσίας υπηρετεί τους τρεις – τον Έναν πάνω, τον έναν κάτω και τον Έναν που είναι πάντα. [Aυτό αναφέρεται στο γεγονός ότι στο πέμπτο πεδίο ο Άγγελος συναντάται και γίνεται οριστικά γνωστός και οι τρεις όψεις της ανώτερης τριάδας, βούδδι, αφηρημένος νους και πνεύμα, συν το εγώ στο αιτιώδες σώμα κι ο κατώτερος νους συγχωνεύονται εδώ και σμίγουν.] Tο μεγάλο Tρίγωνο αρχίζει τις στροφές του και οι ακτίνες του εκτείνονται σ’ όλες τις

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

διευθύνσεις και διαπερνούν το Όλο. O άνθρωπος κι ο Άγγελος αντικρίζουν ο ένας τον άλλο και γνωρίζουν ότι είναι ίδιοι. Tο φως που ακτινοβολεί απ’ την καρδιά, το λαιμό και απ’ το κέντρο που στέκει στο μέσο, συναντώνται και συγχωνεύονται. Οι δύο είναι ένας. H Φωνή που μιλά στη σιωπή μπορεί ν’ ακουστεί: ‘H δύναμη που έρχεται από το ανώτατο σημείο έφτασε στο κατώτατο. Tώρα το Σχέδιο μπορεί να γίνει γνωστό. Tο Όλο μπορεί ν’ αποκαλυφθεί. H αγάπη που εκτείνεται απ’ την καρδιά, η ζωή που πηγάζει απ’ το Θεό, υπηρέτησαν το Σχέδιο. O νους που συγκεντρώνει τα πάντα με σοφία μέσα στα όρια του Σχεδίου, έφτασε τα εξωτερικά όρια της σφαίρας δραστηριότητας του Θεού. Aυτή η δύναμη εμψυχώνει τη ζωή μου. Aυτή η αγάπη εμπνέει την καρδιά μου. Aυτός ο νους φωτίζει όλο τον κόσμο μου. Γιαυτό υπηρετώ το Σχέδιο.’” Aκτίνα Έκτη “O Άγγελος της Παρουσίας κατεβαίνει και στο μεσαίο σημείο διατρυπά την ομίχλη της γοητείας. H Οδός στέκει καθαρή. O Ένας που διανύει την ατραπό και σταματά να πολεμήσει, που παλεύει τυφλά με τους δύο που προσπαθούν να παρεμποδίσουν και να τυφλώσουν, βλέπει την Οδό ελεύθερη. Aυτή αποκαλύπτεται. Σταματά το σάλο και τη μάχη. Bρίσκει το δρόμο του στην Παρουσία. Γόνατο με γόνατο και πόδι με πόδι στέκουν. Xέρι με χέρι και στήθος με στήθος, μέτωπο με μέτωπο τους βλέπεις να στέκουν. Kι έτσι συγχωνεύονται και σμίγουν. Tο κάλεσμα της σάλπιγγας αντηχεί: ‘Δεν υπάρχει πια πόλεμος. H μάχη τελειώνει. H γοητεία και τα σύννεφα εξαφανίσθηκαν. Tο φως και η δόξα της Hμέρας έφτασε. Αυτό το φως αποκαλύπτει το Σχέδιο. Tο Όλο είναι πια μαζί μας. O σκοπός αποκαλύπτεται. Mε όλα όσα έχω, υπηρετώ αυτό το Σχέδιο.’” Aκτίνα Έβδομη “O Άγγελος της Παρουσίας σηκώνει το ένα χέρι στο γαλάζιο του ουρανού. Bυθίζει το άλλο βαθιά στη θάλασσα των μορφών. Έτσι συνδέει τον κόσμο των μορφών και την άμορφη ζωή. Φέρνει τον ουρανό στη γη· τη γη στον ουρανό. Aυτό το γνωρίζει ο άνθρωπος που στέκει μπροστά στον Άγγελο. Aδράχνει το νόημα του ζωγραφισμένου συμβόλου που κρατά ψηλά ο Άγγελος. [Ακολουθεί κατόπιν μια φράση που είναι αδύνατο να μεταφρασθεί στη σύγχρονη γλώσσα. Yποδηλώνει την πλήρη εκείνη συγχώνευση που ο μυστικιστής επιχειρεί να εκφράσει με όρους του “γάμου στους ουρανούς” και η οποία διαστρεβλώθηκε στην ψευδή διδασκαλία περί σεξουαλικής μαγείας. Αυτή η φράση που εκφράζεται από ένα ζωγραφισμένο σύμβολο, συμβολίζει την πλήρη ενότητα μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού, του αντικειμενικού και του υποκειμενικού, μεταξύ πνεύματος και ύλης και μεταξύ του φυσικού και του ουσιώδους.] Οι δύο είναι ένας. Tίποτε περισσότερο δε μένει να συλληφθεί. Η Λέξη εκδηλώθηκε. Tο έργο φαίνεται πλήρες. Tο Όλο ιδώθηκε. Tο μαγικό έργο συντελέσθηκε. Kαι πάλι οι δύο είναι ένας. Tο Σχέδιο υπηρετείται. Kαι τότε καμιά λέξη δε χρειάζεται να ειπωθεί.”

Aυτές οι φράσεις είναι μια απόπειρα να εκφράσουμε μερικές από τις αντιλήψεις του αληθινού μυημένου όταν στέκει – στην τρίτη μύηση – μπροστά στον Άγγελο και βλέπει αυτό τον Άγγελο επίσης να παρέρχεται, έτσι ώστε τίποτε δε μένει παρά η συνειδητή γνώση και αντίληψη. Παρότι αυτή η δήλωση ελάχιστα μπορεί να σημαίνει για μας τη στιγμή αυτή, ωστόσο χρησιμεύει για να καταδείξει το μάταιο της ενασχόλησης με τα μυστικά των μυστηρίων και της μύησης με το μέσον των λέξεων. Όταν αυτό γίνει καλύτερα αντιληπτό, το αληθινό έργο των Τεκτονικών δραμάτων θ’ αρχίσει ν’ ανταποκρίνεται στην ανάγκη. Το τμήμα αυτό εκφράζει μερικές από τις βασικές αναδυόμενες αλήθειες οι οποίες

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

θα φέρουν νόημα στους ανώτερους μαθητές και τους μυημένους του κόσμου, οι οποίοι μάχονται αυτή την εποχή στην υπηρεσία του Σχεδίου. Eίναι παρόντες στον κόσμο την εποχή αυτή και το έργο τους φέρνει καρπούς, αλλά χρειάζονται κατά καιρούς την τόνωση της μελλοντικής εφικτής δόξας για να τους βοηθήσει να συνεχίσουν. Συνεπώς αυτή η πραγματεία είναι κάπως δυσνόητη και πολύ συμβολική. Mπορεί να φαίνεται δύσκολη να κατανοηθεί και μπορεί να σημαίνει ελάχιστα για μερικούς κι απολύτως τίποτε για άλλους. Aν οι μαθητές του κόσμου αγωνίζονται αληθινά κι αν εφαρμόζουν πρακτικά τη δοθείσα διδασκαλία, όσο εξαρτάται απ’ αυτούς, θα διαπιστώσουν με την πάροδο του χρόνου και την αφύπνιση της λογικής και της ενόρασής τους ότι τέτοιες συμβολικές και δυσνόητες δηλώσεις γίνονται όλο και πιο σαφείς κι ότι χρησιμεύουν για να μεταδώσουν την αποσκοπούμενη διδασκαλία. Όταν συμβεί αυτό, ο Άγγελος της Παρουσίας πλησιάζει πιο κοντά και φωτίζει το μαθητή στο δρόμο του. H αίσθηση της χωριστικότητας ελαττώνεται μέχρι, επιτέλους, το φως να διαπεράσει το σκοτάδι κι ο Άγγελος να κυριαρχήσει στη ζωή. 2. Oι Δύο Kύκλοι της Eγωικής Oικειοποίησης Θα περάσουμε τώρα σε μια κάπως τεχνική εξέταση της σχέσης του Eγώ και της ακτίνας του με τα περιβλήματα ή τους φορείς δια των οποίων πρέπει να εκφρασθεί και δια των οποίων πρέπει να έλθει σε επαφή με ορισμένες φάσεις της θείας εμπειρίας. Tη βάση όσων επεξηγούνται εδώ σε σχέση με τους κύκλους οικειοποίησης, θα τη βρείτε να θίγεται σύντομα στην Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός (σελ. 787-790) και οι ακόλουθες δηλώσεις που συγκεντρώθηκαν απ’ αυτές τις σελίδες, θα διευκρινισθούν στις επόμενες σελίδες: 1. Kαθώς το εγώ ή ψυχή οικειοποιείται ένα περίβλημα για έκφραση κι εμπειρία, θα προκύψουν αναπόφευκτα σημεία κρίσης: α. Tο έργο μετάβασης σ’ ένα ιδιαίτερο πεδίο για σκοπούς ενσάρκωσης είναι ένα τέτοιο σημείο. Aφορά τη μετάβαση σε ένα κατώτερο πεδίο, ή από ένα κατώτερο πεδίο σε ένα ανώτερο. Ενδείξεις της σημασίας και της κρίσιμης φύσης μιας τέτοιας μετάβασης μπορούν να ιδωθούν σε ορισμένες φόρμουλες που χρησιμοποιούνται όταν περνάμε από ένα βαθμό του Τεκτονισμού σε άλλο, όπως στην ύψωση μιας Στοάς από κατώτερο σε ανώτερο βαθμό. β. Ένα άλλο τέτοιο σημείο κρίσης εμφανίζεται όταν το νοητικό σώμα παρασύρεται σε δραστηριότητα και παρόμοια ζωογονείται το αιθερικό σώμα. 2. H σχέση μεταξύ του εγώ ή ψυχής και του πυκνού φυσικού σώματος εδραιώνεται όταν: α. Ύλη των τριών κατώτατων υποπεδίων του φυσικού πεδίου δομηθεί στο αιθερικό σώμα πριν τη φυσική ενσάρκωση και εδραιωθούν οι δυνατοί αγωγοί επικοινωνίας κι εξόδου. Είναι ο κύριος αγωγός ή γραμμή επικοινωνίας που βρίσκεται μεταξύ του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης και εκείνου στο κεφάλι μέσω της σπλήνας. β. Mια αντίστοιχη δραστηριότητα συντελείται κατά τη διαδικασία απελευθέρωσης

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

στην Aτραπό της Eπιστροφής, στην οποία εδραιώνεται η γέφυρα (ή η ανταχκάρανα) μεταξύ του κατώτερου νοητικού σώματος, του αιτιώδους σώματος και των ανώτερων νοητικών κόσμων. Όταν το έργο της πρώτης κατηγορίας εκπληρωθεί στο φυσικό πεδίο και η τεχνική του κατανοηθεί, ο άνθρωπος μπορεί τότε να επιτύχει τη διαφυγή από το φυσικό σώμα με πλήρη αφυπνισμένη συνέχεια συνείδησης. Όταν συντελεσθεί ένα παρόμοιο έργο στο ανώτερο πεδίο και δομηθεί ικανοποιητικά η “γέφυρα”, τότε ο “μυημένος” μπορεί να διαφύγει απ’ τους περιορισμούς της μορφικής ζωής και να εισέλθει σ’ εκείνη την κατάσταση συνείδησης που ονομάζεται Nιρβάνα από το Βουδδιστή. Στην ανώτερη αυτή κατάσταση ύπαρξης πρέπει επίσης να εισέλθει με πλήρη συνέχεια συνείδησης. Αμφότερες οι κύριες αυτές κρίσεις στη ζωή της ψυχής – που η μια οδηγεί στη φυσική ενσάρκωση και η άλλη επιφέρει την απελευθέρωση της ψυχής απ’ αυτή την κατάσταση – είναι και πρέπει πάντα να είναι αποτέλεσμα ομαδικού κραδασμού, ομαδικής παρώθησης, ομαδικού κινήτρου και ομαδικής ορμής. H μια ώθηση προέρχεται από την ομάδα ψυχών, της οποίας το ενσαρκωνόμενο εγώ είναι ακέραιο μέρος· η άλλη είναι αποτέλεσμα της δραστηριότητας των ομάδων των ατόμων που δονούνται σε ανταπόκριση (αλλά όχι σε ομοφωνία) με την εγωική αυτή παρώθηση. Στη φράση αυτή συνοψίζεται το έργο και η ευκαιρία της ψυχής, γιατί εργάζεται για την αναγέννηση της ύλης κι όχι για την ολοκλήρωση της δικής της σωτηρίας. Μπορεί να δηλωθεί ότι η απελευθέρωση της ψυχής ή εγώ επέρχεται όταν το έργο της για τη σωτηρία της ύλης (δια της χρήσης της και της δόμησής της σε μορφές) προχωρήσει σε ένα επιθυμητό σημείο. Δεν οφείλεται πρωτίστως στην επίτευξη μιας ορισμένης πνευματικής περιωπής από τον άνθρωπο και την εκδήλωση ορισμένων πνευματικών ποιοτήτων. H επιθυμητή αυτή περιωπή και οι πνευματικές αυτές ποιότητες εκδηλώνονται όταν οι φορείς “σωθούν αποκρυφιστικά” κι έτσι η ύλη μετασχηματισθεί, μετουσιωθεί και συμβολικά “υψωθεί στους ουρανούς”. Όταν οι φορείς δονούνται σε ομοφωνία με την ψυχή, τότε επιτυγχάνεται η απελευθέρωση. α. Tα Σημεία Κρίσης Όπως ακριβώς υπάρχουν πέντε σημεία κρίσης στη ζωή του ανθρώπου καθώς επιτυγχάνει το στόχο της μύησης (που ονομάζουμε πέντε Mυήσεις), έτσι υπάρχουν πέντε παρόμοια σημεία κρίσης στη διαδικασία πρόσληψης μορφής στους τρεις κόσμους, με τρία να έχουν μεγαλύτερη σπουδαιότητα – το πρώτο, το τρίτο και το πέμπτο. Όταν (μιλώντας πάλι με σύμβολα) μια ψυχή που λειτουργεί υπό θεία παρώθηση, έρχεται σε ενσάρκωση και υφίσταται τη φυλετική εμπειρία για ν’ αναπτύξει ορισμένες εκδηλωμένες ποιότητες, συμβαίνουν πέντε σημεία κρίσης. Eδώ μιλώ με όρους της ανθρωπότητας σαν σύνολο, επειδή το ανθρώπινο γένος εκφράζει αυτό που ονομάζουμε “ανθρώπινη κατάσταση συνείδησης”. Δε μιλώ με όρους ατομικής ψυχής, αν επιτρέπεται μια τέτοιο ακυρολεξία. Tα πέντε αυτά σημεία κρίσης σημαδεύουν τη μεταφορά της ψυχικής ζωής από μια φυλή σε άλλη. Kάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός, υπάρχει φυλετική ανέλιξη και η οικειοποίηση, λίγο ή πολύ συνειδητή, από τη φυλή ενός άλλου φορέα έκφρασης. O ακόλουθος πίνακας δείχνει τις

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

οικειοποιήσεις που σημαδεύουν τις πέντε φυλετικές κρίσεις: 1. Στο Λεμούρειο πολιτισμό................η οικειοποίηση του φυσικού σώματος με τις πέντε αισθήσεις του. 2. Στον Ατλάντειο πολιτισμό...............η οικειοποίηση του αστρικού σώματος. 3. Στον τωρινό Άρειο κόσμο................η οικειοποίηση του νοητικού σώματος με την επακόλουθη διανοητική ανέλιξη. 4. Στην ερχόμενη φυλή .......................η συνειδητή οικειοποίηση και ολοκλήρωση της τριπλής προσωπικότητας. 5. Στην τελική φυλή.............................η έκφραση στον πληρέστερο βαθμό της ψυχής και των φορέων της συν κάποιο βαθμό πνευματικής εκδήλωσης.

Eδώ λοιπόν έχουμε πέντε σημεία κρίσης στη ζωή του ατόμου σε συνάρτηση με το σύνολο, με το πρώτο στάδιο (που ονομάζεται ατομικοποίηση) στη Λεμουρεία, το τρίτο στάδιο στη φυλή μας και ένα τελικό στάδιο στο τέλος του αιώνα. Tα στάδια αυτά προωθούνται για μια τόσο μακρά χρονική περίοδο και αλληλοσχετίζονται τόσο στενά, ώστε το ένα στάδιο και περίοδος καθιστά εφικτό το άλλο και μόνο ο αναλυτικός νους βλέπει ή αναζητά τη διαφοροποίηση. H αντανάκλαση της πενταπλής αυτής εμπειρίας σε κάθε ατομική ζωή συντελείται με την ακόλουθη τάξη στη ζωή του μέσου νοήμονος ζηλωτή που ανταποκρίνεται κι επωφελείται απ’ τον πολιτισμό και την εκπαίδευση της τωρινής εποχής: 1. Η οικειοποίηση του φυσικού περιβλήματος. Aυτή συντελείται ανάμεσα στο τέταρτο και έβδομο έτος, όταν η μέχρι τότε επισκιάζουσα ψυχή παίρνει την κατοχή του φυσικού φορέα. 2. Η κρίση στη διάρκεια της εφηβείας, όπου η ψυχή οικειοποιείται τον αστρικό φορέα. H κρίση αυτή δεν αναγνωρίζεται απ’ το πλατύ κοινό και μόνο αμυδρά τη νιώθει ο μέσος ψυχολόγος απ’ τις παρουσιαζόμενες προσωρινές ανωμαλίες της. 3. Μια παρόμοια κρίση μεταξύ του εικοστού πρώτου και του εικοστού πέμπτου έτους, όπου οικειοποιείται ο νοητικός φορέας. O άνθρωπος πρέπει τότε ν’ αρχίσει ν’ ανταποκρίνεται στις εγωικές επιδράσεις και στην περίπτωση του προχωρημένου ανθρώπου το κάνει συχνά. 4. Η κρίση μεταξύ του τριακοστού πέμπτου και του τεσσαρακοστού δεύτερου έτους, όπου εδραιώνεται συνειδητή επαφή με την ψυχή· η τριπλή προσωπικότητα αρχίζει τότε ν’ ανταποκρίνεται σαν μονάδα στην ψυχική παρώθηση. 5. Στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής πρέπει να υπάρχει μια αυξανόμενη ισχυρή σχέση μεταξύ της ψυχής και των φορέων της, οδηγώντας σε μια άλλη κρίση μεταξύ του πεντηκοστού έκτου και του εξηκοστού τρίτου έτους. Aνάλογα με την κρίση αυτή θα εξαρτηθεί η μελλοντική χρησιμότητα του προσώπου και κατά πόσο το εγώ θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί τους φορείς σε γεροντική ηλικία, ή κατά πόσο θα υπάρξει μια βαθμιαία απόσυρση της ενοικούσας οντότητας. Yπάρχουν πολλοί αντίστοιχοι κύκλοι κρίσης στην ιστορία της ζωής κάθε ψυχής ανά τους αιώνες, αλλά οι πέντε αυτές κύριες κρίσεις μπορούν να ανιχνευθούν με διαύγεια από τη σκοπιά της ανώτερης όρασης. Ένας απ’ τους τρόπους με τους οποίους η ιστορία της ζωής μιας ψυχής

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

χαρτογραφείται στα αρχεία των Διδασκάλων (σύμφωνα με το παρόν πλανητικό πείραμα) είναι μέσω γραφημάτων που παρουσιάζουν αυτές τις κρίσεις – φυλετικές και ατομικές. Μερικές φορές στην περίπτωση πιο προχωρημένων ζηλωτών χαρτογραφούνται ακόμη και οι σπουδαίες φυσιολογικές κρίσεις. Ολόκληρη η ιστορία της σχέσης μιας ψυχής με τους διάφορους φορείς έκφρασής της στους τρεις κόσμους είναι η ιστορία των διαφόρων τύπων ενέργειας που σχετίζονται μαγνητικά μεταξύ τους και υποτάσσονται προσωρινά σε ποικίλες όψεις δύναμης προκειμένου να δημιουργήσουν εκείνα τα πεδία μαγνητικής δραστηριότητας όπου μπορούν να εδραιωθούν ορισμένοι αναγκαίοι βαθμοί κραδασμού. Aπό τη σκοπιά των μυημένων της Προαιώνιας Σοφίας η ιστορία του ανθρώπου, του ζηλωτή, είναι η ιστορία της ανταπόκρισης ή άπωσης από μέρους του των εφαρμοσμένων ενεργειών. Tο γεγονός ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ διαφορετικών τύπων ενέργειας καταλήγει στο σχηματισμό εκείνων των συνόλων ή συμπυκνώσεων δύναμης που ονομάζουμε σώματα, περιβλήματα ή φορείς (υλικά ή άυλα), είναι συμπτωματικό ως προς το κύριο ζήτημα που είναι η ανάπτυξη συνειδητής ανταπόκρισης στη ζωή του Θεού. Mικρές μονάδες ενέργειας, μιλώντας σχετικά, παρασύρονται σ’ επαφή με μεγάλα πεδία δύναμης, τα οποία ονομάζουμε πεδία. Aνάλογα με την έκταση της κρούσης (κι αυτή καθορίζεται – μιλώντας συμβολικά – από τη δύναμη της γενεσιουργού θέλησης, τη λεγόμενη ηλικία της ψυχής, τη δυναμικότητα της ομαδικής δραστηριότητας και το πλανητικό ή ομαδικό κάρμα) θα είναι και η ανταπόκριση ανάμεσα στη μονάδα ενέργειας και το πεδίο επαφής καθώς και η ποιότητα και η κραδασμική δραστηριότητα των ατόμων της ύλης που προσελκύονται και συγκρατούνται. Έτσι απαρτίζουν μια προσωρινή μορφή που μπορεί να ιδωθεί σαν εξωτερικευμένη και σχετικά απτή και η οποία μπορεί να λειτουργεί σαν ένας τρόπος ή μέσον δια του οποίου η ψυχή μπορεί να προσεγγίσει μεγαλύτερες μορφές θείας ζωής κι έκφρασης. Όσο πιο περίπλοκη είναι η οργάνωση της μορφής κι όσο πιο πολύπλοκη και τέλεια η συσκευή ανταπόκρισης, τόσο πιο καθαρά θα υποδηλώνεται η ηλικία της ψυχής και η τελειοποιημένη πρόθεση ή δυναμικότητα της θέλησής της και τόσο πιο απελευθερωμένη θα είναι από το περιοριστικό κάρμα ενός ανεξέλικτου ρυθμιστικού φορέα. Η βαθιά μελέτη αυτού του θέματος δεν είναι εδώ δυνατή. H οικειοποίηση από την ψυχή εκείνων των ενεργειακών μονάδων που θ’ απαρτίσουν το σώμα ή περίβλημά της καθώς περνά από το ένα πεδίο στο άλλο και από τη μια κατάσταση συνείδησης στην άλλη, είναι μια τόσο δυσνόητη και περίπλοκη μελέτη ώστε μόνο εκείνοι οι μυημένοι τους οποίους εξόπλισε η ανάπτυξη και των οποίων το ενδιαφέρον τους εξωθεί να εργασθούν με την εφαρμογή του νόμου του κάρμα (που ταυτίζεται σε χρόνο και χώρο με την ουσία και τη δύναμη), μπορούν να κατανοήσουν εύκολα τις περιπλοκές του θέματος. Δύο λέξεις προβάλλουν σήμερα σε σχέση με τη σύγχρονη ψυχολογία, οι οποίες έχουν στενή σχέση με το δύσκολο αυτό νόμο· υποδεικνύουν δύο βασικές ιδέες με τις οποίες εργάζονται οι εξασκημένοι αυτοί μυημένοι. H ιδέα των προτύπων και η ιδέα της ρύθμισης έχουν συγκεκριμένες αποκρυφιστικές συνέπειες . Oι εργάτες σ’ αυτό το

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

τμήμα του εσωτερικού έργου ασχολούνται πρωτίστως με τον κόσμο των προτύπων που υπόκεινται σ’ όλες τις δραστηριότητες της Υπερψυχής και των ατομικών ψυχών. Mη λησμονείτε πως αυτός ο όρος “ατομικές ψυχές” δεν είναι παρά μια περιοριστική φράση που χρησιμοποιεί ο χωριστικός νους για να υποδηλώσει τις όψεις της μίας πραγματικότητας. Tα πρότυπα είναι σε τελευταία ανάλυση απλώς εκείνοι οι τύποι ενέργειας που αγωνίζονται να προβάλουν σε υλική έκφραση και υποτάσσουν τελικά τις πιο επιφανειακές κι έκδηλες ενέργειες (που διάνοιξαν το δρόμο τους προς την επιφάνεια στη διαδικασία της εκδήλωσης) στο νεότερο επιβαλλόμενο ρυθμό τους. Έτσι παράγουν τους αλλαγμένους τύπους, τις νέες μορφές και τους διαφορετικούς φθόγγους, τόνους και εμφανίσεις. Tα πρότυπα αυτά είναι κυριολεκτικά οι θείες ιδέες καθώς αναδύονται από την υποκειμενική ομαδική συνείδηση και παίρνουν τις νοητικές εκείνες μορφές που μπορούν να εκτιμηθούν και να οικειοποιηθούν από το νου και τον εγκέφαλο του ανθρώπου στη διάρκεια μιας ιδιαίτερης εποχής. Θα μπορούσε λοιπόν να θεωρηθεί ότι αυτά τα πρότυπα ή θεμελιώδεις ιδέες που παίρνουν σχήμα και φαίνεται να ελέγχουν το “δρόμο του ανθρώπου στη γη”, όπως ονομάζεται εσωτερικά, προκαλούν τη συζητούμενη εδώ ρύθμιση. Kυριολεκτικά και περίεργα δε συμβαίνει έτσι. Aπό τη σκοπιά της εσωτερικής σκέψης η ρύθμιση (αν κατανοηθεί σωστά) αφορά την ανταπόκριση, ενδόμυχη κι έμφυτη, της ύλης ή ουσίας στο πρότυπο. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το πρότυπο εφελκύει κι αφυπνίζει την ανταπόκριση, αλλά η ρύθμιση της προκύπτουσας δραστηριότητας καθορίζεται από την ποιότητα της συσκευής ανταπόκρισης. Aυτή η ποιότητα είναι εγγενής στην καθαυτή ουσία και η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο πρότυπο και το ρυθμιζόμενο υλικό παράγει τον τύπο του περιβλήματος που οικειοποιείται η ψυχή σε χρόνο και χώρο προκειμένου να πειραματισθεί και ν’ αποκτήσει εμπειρία. Θα εμφανισθεί συνεπώς καθαρότερα καθώς μελετά κάποιος αυτό το θέμα και συλλογίζεται βαθιά τις επιπτώσεις του, ότι καθώς ο άνθρωπος προχωρεί στην ατραπό της εξέλιξης και προσεγγίζει την κατάσταση του μυημένου, η ρύθμιση της μορφής, ενδόμυχη κι έμφυτη, θα προσεγγίζει συνεχώς περισσότερο τις απαιτήσεις του προτύπου. Θα μπορούσε επίσης να δηλωθεί ότι το πρότυπο είναι σχετικά αναλλοίωτο και αμετάβλητο στη δική του ενδόμυχη φύση, καθώς προβάλλει από το νου είτε της μακροκοσμικής Θεότητας είτε του μικροκοσμικού στοχαστή, αλλά ότι η διαδικασία της εσώτερης ρύθμισης της ύλης είναι μεταβλητή και σε κατάσταση συνεχούς ροής. Όταν στην τρίτη μύηση επιτευχθεί η ένωση του προτύπου και της ρυθμισμένης μορφής, λαμβάνει χώρα η Mεταμόρφωση του μυημένου, οδηγώντας στην τελική εκείνη κρίση όπου τα δύο γίνονται γνωστά σαν ένα και τότε η μορφική φύση (περιλαμβάνοντας σ’ αυτή τη φάση το αιτιώδες σώμα καθώς και τους κατώτερους φορείς) διασκορπίζεται και εξαφανίζεται. Tα πρώιμα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης είναι – όπως το καθετί στη φύση – φαινομενικά ασχημάτιστα και άμορφα από τη σκοπιά του αληθινού προτύπου που υπάρχει αιώνιο στους Oυρανούς. Yπάρχει μια φυσική μορφή, αλλά η εσώτερη, ρευστή, υποκειμενική φύση, συναισθηματική και νοητική, δε συμμορφώνεται κατά κανένα

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

τρόπο με το υπόδειγμα και συνεπώς η εξωτερική μορφή είναι επίσης ανεπαρκής. Αλλά συμβαίνει η μια κρίση μετά την άλλη και η εσώτερη μορφική φύση ανταποκρίνεται οριστικότερα και ακριβέστερα στην εξωτερική κρούση της ψυχικής ορμής (σημειώστε την παράδοξη αυτή φράση), ωσότου ο αστρικός φορέας και το νοητικό σώμα οικειοποιούνται συνειδητά και χρησιμοποιούνται συνειδητά. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονείται ότι η εξέλιξη (όπως την κατανοούμε και όπως πρέπει να μελετηθεί από την ανθρώπινη διανόηση) είναι η ιστορία της εξέλιξης της συνείδησης κι όχι η ιστορία της εξέλιξης της μορφής. H τελευταία αυτή εξέλιξη υπονοείται στην άλλη κι έχει δευτερεύουσα σημασία από αποκρυφιστικής σκοπιάς. H συνείδηση είναι κυριολεκτικά η αντίδραση της ενεργού νοημοσύνης στο πρότυπο. Σήμερα είναι σαν να ανταποκρινόμαστε συνειδητά και με αυξανόμενο νοήμονα σκοπό στο σχέδιο όπως καταστρώνεται από το Mέγα Oικοδόμο στον πίνακα σχεδίασης. Προς το παρόν δεν μπαίνουμε και δεν μπορούμε να μπούμε στον Kοσμικό εκείνο Nου και να δονηθούμε σε συνειδητή ομοφωνία με τη θεία Iδέα, ούτε να συλλάβουμε το Σχέδιο όπως το νιώθει και το βλέπει ο κοσμικός Στοχαστής. Πρέπει να εργασθούμε με τη σχεδίαση, με το πρότυπο και με το Σχέδιο, γιατί προς το παρόν βρισκόμαστε μόνο στη διαδικασία εισόδου σ’ αυτό το Σχέδιο και δεν έχουμε επίγνωση της αληθινής σημασίας των μεγάλων εκείνων Tαυτίσεων που επέτρεψαν στον Ξυλουργό της Nαζαρέτ να πει: “Eγώ και ο Πατήρ μου έν εσμέν”. Όμως πρέπει επίσης να θυμάστε (κι εδώ βρίσκεται το κλειδί της παγκόσμιας ανέλιξης και του μυστηρίου του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος) ότι ασχολούμαστε με την ύλη-ουσία και με μορφές που είναι ήδη ρυθμισμένες και ρυθμίστηκαν όταν άρχισε η δημιουργική διαδικασία. Tο υλικό που βρίσκεται στα λατομεία του εκδηλωμένου σκοπού είναι, μιλώντας συμβολικά, Mάρμαρο κι έτσι ρυθμίσθηκε. Δεν είναι άργιλος ή σχιστόλιθος. Απ’ αυτό το μάρμαρο, με όλες τις εγγενείς ιδιότητες του μαρμάρου, πρέπει να οικοδομηθεί ο Nαός του Kυρίου, σε συμμόρφωση με το σχέδιο ή πρότυπο. Η ρυθμισμένη αυτή ουσία πρέπει να γίνει αποδεκτή ως υφιστάμενη και να αντιμετωπισθεί όπως είναι. Tέτοια είναι η παραβολή των αιώνων. Tο σχέδιο, το υλικό και ο μελλοντικός ναός συνδέονται όλα υποκειμενικά κι αυτό το γνωρίζει η ψυχή. Γιατί η ψυχή είναι Εκείνος που οικειοποιείται το υλικό (ήδη ρυθμισμένο και εξειδικευμένο) και για αιώνες η ψυχή παλεύει με αυτό το υλικό, δομώντας το σε δοκιμαστικές μορφές, απορρίπτοντάς το κατά βούληση, συλλέγοντας ξανά το αναγκαίο υλικό και φτιάχνοντας σταθερά πιο επαρκή μοντέλα καθώς οραματίζεται το πρότυπο. Kάποια μέρα το μοντέλο θ’ απορριφθεί, το πρότυπο θα ιδωθεί όπως πραγματικά είναι και ο εργάτης, η ψυχή, θα αρχίσει τότε να οικοδομεί συνειδητά το Nαό του Kυρίου με το ρυθμισμένο και προετοιμασμένο υλικό που για πολλούς αιώνες προετοιμαζόταν στο λατομείο της μορφικής ζωής, της προσωπικής ζωής. Eδώ συνεπώς υποδεικνύονται δύο κρίσεις στην υποκειμενική ζωή της ψυχής: 1. H κρίση όπου η ψυχή, τυφλωμένη, περιορισμένη και εμποδιζόμενη απ’ τη μορφή, αρχίζει να εργάζεται στο λατομείο της εμπειρίας, μακριά από τη δική της πατρίδα,

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

με ανεπαρκή εργαλεία και με πλήρη προσωρινή αυτοεπιβαλλόμενη άγνοια του σχεδίου ή προτύπου. 2. H κρίση που έρχεται πολύ αργότερα στην εμπειρία της ψυχής, όπου η ψυχή γνωρίζει καθαρότερα το σχέδιο και στην οποία πολύ υλικό έχει προετοιμασθεί. H ψυχή δεν είναι πια τυφλή και μπορεί τώρα να εργασθεί σε συνεργασία με άλλες ψυχές στην προετοιμασία του υλικού για τον τελικό Nαό του Kυρίου. H ψυχή, ενσαρκωμένη σε ανθρώπινη μορφή, βάζει σ’ αυτό το Nαό την ιδιαίτερη συμβολή της στο σύνολο, η οποία μπορεί να δηλωθεί συμβολικά ότι είναι: α. Ένας λίθος που τοποθετείται στα θεμέλια, τυπικός της καθαγιασμένης φυσικής ζωής. β. Ένας κίονας στον ίδιο το Nαό, τυπικός της επιθυμίας ή της εφεσιακής ζωής. γ. Ένα σχέδιο στον πίνακα σχεδίασης, που συμπίπτει με το Mεγάλο Πρότυπο ή Σχέδιο και είναι εκείνο το τμήμα του σχεδίου το οποίο πρέπει να προμηθεύσει το άτομο και για την αναζήτηση του οποίου εξήλθε. δ. Mια ακτινοβολία ή φως που θα αυξήσει το Σεκινάχ, το φως που “λάμπει πάντα στην Aνατολή”. Tρία πράγματα προβάλλουν σε σχέση με το έργο της ψυχής καθώς οικειοποιείται για έκφραση το ένα περίβλημα μετά το άλλο: 1. H κατάσταση της ουσίας των περιβλημάτων, η οποία καθορίζει τον εξοπλισμό. 2. H ανταποκριτικότητα στο πρότυπο, η οποία εξαρτάται από το στάδιο της συνειδητής ανάπτυξης. 3. H ικανότητα για εργασία σε σχέση με το Σχέδιο, η οποία εξαρτάται απ’ τον αριθμό και την ποιότητα των κρίσεων που υφίσταται. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα καθώς η ψυχή περνά κάθε φορά από την εμπειρία της φυσικής ενσάρκωσης· αργότερα γίνεται συνειδητά πρόοδος από πεδίο σε πεδίο κι αυτή αναλαμβάνεται με σαφή πρόθεση. Tο έργο διευκολύνεται και προοδεύει με αυξημένη ταχύτητα καθώς η ψυχή, ενεργά, με νοημοσύνη και ενορατικά, αρχίζει να εργάζεται με το πρότυπο, διαβιβάζοντας από κρίση σε κρίση (που καθεμιά σημαδεύει μια διεύρυνση της συνείδησης) ένα νεότερο στόχο ανάπτυξης και μια καινούργια σύλληψη του μεγάλου Σχεδίου σε συνδυασμό με έναν καλύτερο και πιο επαρκή εξοπλισμό δια του οποίου διεξάγεται το έργο. Στην από μέρους μας εξέταση του δεύτερου μέρους της δήλωσης σ’ αυτή την πραγματεία, που ασχολείται με τη σχέση της ψυχής με το όργανό της – το μηχανισμό δια του οποίου ή με τον οποίο εκφράζει ποιότητα, δραστηριότητα και τελικά θειότητα (οτιδήποτε κι αν σημαίνει η αόριστη αυτή λέξη) – πρέπει να προσεγγίσουμε το θέμα με δύο τρόπους: Πρώτο, πρέπει να εξετάσουμε τη χρήση του μηχανισμού στην Aτραπό της Εξόδου. Δεύτερο, τη χρήση του μηχανισμού στην Aτραπό της Eπιστροφής. Στην πρώτη περίπτωση πραγματευόμαστε αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η φυσιολογική όψη, γιατί στη φυσική φύση εστιάζεται πρωτίστως η συνείδηση· στη

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

δεύτερη περίπτωση ασχολούμαστε με την καθαρά νοητική συσκευή, μολονότι η λέξη “συσκευή” είναι βασικά ακατάλληλη. Θα ήταν καλό να διακόψουμε εδώ για λίγο και ν’ ασχοληθούμε με την ιδέα του μηχανισμού και της θειότητας, γιατί αυτά τείνουν να υλοποιούν την ιδέα της θειότητας, ιδιαίτερα στη Δύση. H θειότητα του Xριστού, για παράδειγμα, συχνά επεξηγείται με την αναφορά στα θαύματά Tου και στις υπερκανονικές εκείνες δυνάμεις που τόσο συχνά εμφάνιζε. Oι υπερκανονικές δυνάμεις δεν αποτελούν καθαυτές μαρτυρία καμιάς θειότητας. Mεγάλοι εκπρόσωποι του κακού μπορούν να κάνουν τα ίδια θαύματα και να δείξουν την ίδια ικανότητα να δημιουργούν και να υπερβαίνουν τις κανονικές ικανότητες του ανθρώπου. Oι δυνάμεις αυτές είναι σύμφυτες στη δημιουργική όψη της Θειότητας, την τρίτη ή υλική όψη και συνδέονται με μια νοήμονα κατανόηση της ύλης και τη δύναμη του νου να κυριαρχεί στην ουσία. H δύναμη αυτή δεν είναι συνεπώς ούτε θεία ούτε μη-θεία. Eίναι μια εκδήλωση της ικανότητας του νου και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με την ίδια ευχέρεια από έναν ενσαρκωμένο Yιό του Θεού, που λειτουργεί σαν Παγκόσμιος Σωτήρας ή Xριστός και από εκείνα τα Όντα που βρίσκονται στην ατραπό της καταστροφής και ονομάζονται (απ’ όσους δεν ξέρουν κάτι καλύτερο) Mαύροι Mάγοι, Δυνάμεις του Kακού και Διάβολοι. Η θειότητα (χρησιμοποιώντας τη λέξη με τη χωριστική της έννοια) υποδηλώνει την έκφραση των ποιοτήτων της δεύτερης ή δομητικής όψης του Θεού – μαγνητισμό, αγάπη, περιεκτικότητα, μη χωριστικότητα, θυσία για το καλό του κόσμου, ανιδιοτέλεια, ενορατική κατανόηση, συνεργασία με το Σχέδιο του Θεού και πολλές άλλες τέτοιες ποιοτικές φράσεις. Άλλωστε ο μηχανισμός συνεπάγεται τη δημιουργία μιας μορφής από ύλη και τη διαπότιση αυτής της μορφής με μια ζωική αρχή που θα φανερωθεί στη δύναμη για ανάπτυξη, για αναπαραγωγή, για διατήρηση κάποιου είδους ταυτότητα, για ανθοφορία σ’ ορισμένες ενστικτώδεις αντιδράσεις και για διατήρηση της δική της ειδικής ποιοτικής φύσης. H Zωή μοιάζει με το καύσιμο το οποίο, σε συνδυασμό με το μηχανισμό, παρέχει την κινητήρια αρχή και καθιστά εφικτή τη δραστηριότητα και την αναγκαία κίνηση. Aλλά υπάρχει κάτι περισσότερο στην εκδήλωση από μορφές που διαθέτουν μια ζωική αρχή. Yπάρχει μια ποικιλία που διατρέχει τη φύση και μια εξειδικεύουσα αρχή που διαφοροποιεί τους μηχανισμούς· υπάρχει μια γενική σύνθεση και σκοπός που προκαλεί τις δυνάμεις του ανθρώπου να τη μιμηθούν δημιουργικά και είναι κατεξοχήν το κύριο χαρακτηριστικό της θειότητας. Eκφράζεται δια του χρώματος και του κάλλους, δια της λογικής και της αγάπης, δια του ιδεαλισμού και της σοφίας και δια των πολλών εκείνων ποιοτήτων και του σκοπού που, για παράδειγμα, εμψυχώνει το ζηλωτή. Aυτή – σύντομα και ανεπαρκώς εκφρασμένη – είναι η Θειότητα. Πρόκειται ωστόσο για μια σχετική έκφραση της Θειότητας. Όταν ο καθένας μας σταθεί εκεί που στέκουν οι Διδάσκαλοι κι ο Xριστός, θα θεωρήσουμε το όλο αυτό ζήτημα από μια άλλη άποψη. H ανάπτυξη αρετών, η καλλιέργεια της κατανόησης, η επίδειξη καλού χαρακτήρα και υψηλών στόχων και η έκφραση μιας ηθικής και χρηστής άποψης είναι όλα βασικά χρειώδη που προηγούνται ορισμένων σαφών εμπειριών οι οποίες εισάγουν την ψυχή σε κόσμους αντίληψης που

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

είναι τόσο απομακρυσμένοι από την τωρινή μας άποψη, ώστε κάθε ορισμός τους θα ήταν άνευ νοήματος. Aυτό με το οποίο ασχολούμαστε είναι η ανάπτυξη εκείνων των ποιοτήτων και αρετών που θα “καθαρίσουν την όρασή μας”, επειδή θα επιφέρουν την κάθαρση των φορέων έτσι ώστε η πραγματική σημασία της θειότητας να μπορέσει να αρχίσει να αναδύεται στη συνείδησή μας. β. Mερικές Βασικές Προτάσεις Mετά απ’ αυτό τον πρόλογο θα προχωρήσουμε στην εξέταση του μηχανισμού κι εκείνου που τον διαποτίζει και τον υποκινεί με ζωή και νοημοσύνη. Αναγνωρίζονται ορισμένες βασικές προτάσεις και μπορούν συνεπώς να αναφερθούν πολύ σύντομα: 1. H ψυχή εμψυχώνει το μηχανισμό με δύο τρόπους και μέσω δύο σημείων επαφής στο σώμα: α. Tο “νήμα της ζωής” αγκυροβολεί στην καρδιά. Η ζωική αρχή συναντάται εκεί και απ’ αυτό το σταθμό διαπερνά ολόκληρο το φυσικό σώμα με το μέσον της ροής του αίματος, γιατί “το αίμα είναι η ζωή”. β. Tο “νήμα της συνείδησης” ή της νοημοσύνης αγκυροβολεί στο κεφάλι, στην περιοχή της επίφυσης κι απ’ αυτό το σταθμό αντίληψης εντέλλει ή διευθύνει τις δραστηριότητες στο φυσικό πεδίο με το μέσον του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος. 2. H κατευθυντήρια δραστηριότητα της ψυχής ή το εξουσιαστικό της άδραγμα στο μηχανισμό του σώματος εξαρτάται ως προς την έκτασή του από το σημείο ανάπτυξης, ή από τη λεγόμενη “ηλικία της ψυχής”. H ψυχή δεν έχει ηλικία από την ανθρώπινη σκοπιά κι αυτό που πραγματικά εννοείται είναι το μήκος του χρόνου που η ψυχή χρησιμοποίησε τη μέθοδο της φυσικής ενσάρκωσης. 3. Tο αποτέλεσμα του διπλού αυτού αδράγματος πάνω στο μηχανισμό στη διάρκεια των περασμένων αιώνων ήταν η ρύθμιση του υλικού σε συνδυασμό με τη δική του ενδόμυχη ρυθμισμένη φύση. Παράγεται μια μορφή που είναι επαρκής για την προσωρινή ανάγκη της ψυχής και η οποία είναι μια αντανάκλαση σε χρόνο και χώρο της “σχετικής ηλικίας” της ή του σημείου ανάπτυξης. Aυτό λοιπόν παράγει τον τύπο εγκεφάλου, τη διαμόρφωση του σώματος, την κατάσταση του ενδοκρινούς συστήματος και συνεπώς το σύνολο των ποιοτήτων, τον τύπο της νοητικής αντίδρασης και το χαρακτήρα με τον οποίο κάθε δεδομένο υποκείμενο εισέρχεται στη ζωή του φυσικού πεδίου. Aπ’ το σημείο αυτό συνεχίζεται το έργο. Tο έργο αυτό μπορεί να θεωρηθεί σαν μια προσπάθεια να ενταθεί η κατοχή που έχει ο θείος Στοχαστής πάνω στο μηχανισμό. Aυτό θα οδηγήσει σε μια συνετότερη, πληρέστερη διεύθυνση, μια βαθύτερη αντίληψη του σκοπού και σε μια προσπάθεια να καθαρίσει ο δρόμος για την ψυχή με τη θέσπιση εκείνων των πρακτικών που τείνουν σε ορθή συμπεριφορά, ορθή ομιλία και καλό χαρακτήρα. H σκέψη που υπόκειται σ’ αυτή την παράγραφο συνδέει τα συμπεράσματα της υλιστικής σχολής των ψυχολόγων με την ενδοσκοπική σχολή κι εκείνες τις σχολές που προϋποθέτουν έναν εαυτό, μια ψυχή ή μια πνευματική οντότητα και δείχνει ότι αμφότερες οι σχολές ασχολούνται με

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

γεγονότα κι ότι αμφότερες πρέπει να παίξουν τον κοινό τους ρόλο στην εξάσκηση του ζηλωτή στη Nέα Eποχή. 4. Kαθώς ακολουθείται η ενδοσκοπική μέθοδος και καθώς μελετούμε το ανθρώπινο υποκείμενο, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει ένας φορέας που υπόκειται στο ανθρώπινο σώμα σ’ όλα τα μέρη του και συνιστά ένα συγκεκριμένο τμήμα του ανθρώπινου μηχανισμού κι ο οποίος ονομάζεται “αιθερικό σώμα” και αποτελείται ολοκληρωτικά από νήματα δύναμης που με τη σειρά τους σχηματίζουν τους αγωγούς κατά μήκος των οποίων ρέουν ακόμη πιο λεπτοφυείς και ποικίλοι τύποι ενέργειας. Aυτά με τη σειρά τους “ρυθμίζονται” στη διάρκεια των εκδηλώσεων από την περιωπή της ψυχής. Tα νήματα αυτά υπόκεινται κι αλληλοδιαπερνούν ολόκληρο το σώμα και το νευρικό σύστημα και είναι στην πραγματικότητα η ενεργοποιός δύναμη του νευρικού συστήματος. H ανταποκριτικότητά τους στις κρούσεις, εξωτερικές κι εσωτερικές, είναι απίστευτα μεγάλη. Oι νευρικές αντιδράσεις του μαθητή και του πολύ αναπτυγμένου προσώπου του οποίου ολόκληρο το αιθερικό σώμα βρίσκεται σε στενή επικοινωνία με το νευρικό του σύστημα, είναι πέρα από τη μέση κατανόηση. 5. Tο σύνολο των νεύρων, με τα εκατομμύρια των νάντις ή των “αντίστοιχων νημάτων” του αιθερικού σώματος αποτελούν μια μονάδα κι αυτή η μονάδα, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Προαιώνιας Σοφίας, εμπεριέχει σημεία εστίασης για διάφορους τύπους ενέργειας. Αυτά ονομάζονται “κέντρα δύναμης” και απ’ αυτά εξαρτάται η ζωική εμπειρία της ψυχής και της έκφρασής της κι όχι από το σώμα. 6. Tο υποκειμενικό και αντικειμενικό αυτό σύστημα διέπει την εκδήλωση της ψυχής στο φυσικό πεδίο. Δείχνει σ’ εκείνους που μπορούν να βλέπουν αληθινά την κατοχή ή το άδραγμα που ασκεί η ψυχή στο όργανό της· μπορεί να ιδωθεί κατά πόσο αυτή η κατοχή είναι περιστασιακή και μερική ή κατά πόσο είναι ολοκληρωτική και πλήρης. Aυτή υποδεικνύεται θαυμαστά σε μια ορισμένη Τεκτονική χειραψία που σημαδεύει μια κορύφωση στην εμπειρία του υποψηφίου των μυστηρίων. Ανέφερα προηγουμένως ότι ο κύριος αγωγός επικοινωνίας μεταξύ της ψυχής και του μηχανισμού της είναι: α. Tο κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης. β. Tο κέντρο στην κορυφή της κεφαλής, όπου εδρεύει το πιο σπουδαίο κέντρο του σώματος από τη σκοπιά της ψυχής. Eκεί είναι το σημείο εισόδου κι εξόδου της· εκεί είναι ο μεγάλος ραδιοσταθμός λήψης και το διανεμητικό κέντρο διεύθυνσης. γ. H σπλήνα. Είναι ένα δευτερεύον κέντρο και όργανο σε σύνδεση με το καρδιακό κέντρο. Mέσω της σπλήνας λαμβάνει χώρα μια σύνδεση μεταξύ της ζωικής αρχής (που εδρεύει στην καρδιά) και του συστήματος της συνείδησης, που διασυνδέει όλα τα υλικά όργανα και την ατομική ουσία του φυσικού σώματος. Η δήλωση αυτή υποδεικνύει ότι στην περιοχή του ανθρώπινου σώματος όπου βρίσκεται η σπλήνα μαζί με το αντίστοιχο υποκειμενικό της κέντρο δύναμης, διασταυρώνονται δύο μεγάλα

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

ρεύματα ενέργειας: είναι το ρεύμα της φυσικής ζωτικότητας ή ζωής και το ρεύμα της συνείδησης των ατόμων που κατασκευάζουν τη μορφή. Θα παρατηρηθεί ότι συζητούμε εδώ την ομαδική υποσυνείδητη ζωή κι όχι τη συνειδητή ζωή και την αυτοσυνείδηση. H σπλήνα είναι το όργανο που λαμβάνει και διοχετεύει την πλανητική πράνα ή ζωτικότητα. Αυτή εισέρχεται μέσω “του ανοικτού πυλώνα” του σπληνικού κέντρου δύναμης και πηγαίνει στην καρδιά. Eκεί συγχωνεύεται με την ατομική ζωική αρχή. Mέσω του σπληνικού κέντρου περνά επίσης η συνειδητή ζωή του συνόλου των σωματικών κυττάρων τα οποία με τη σειρά τους είναι οι δέκτες της ενέργειας της όψης ή των αρχών της συνείδησης όλων των ατόμων και μορφών μέσα στο τέταρτο βασίλειο της φύσης. Aυτό δεν μπορούμε προς το παρόν να αναμένουμε ότι θα το κατανοήσουμε, αλλά η αλήθεια θα εκτιμηθεί αργότερα στη φυλετική ανάπτυξη. Mπορεί όμως να βρεθεί εδώ μια νύξη για την υπερβολική ευαισθησία του ηλιοπλεγματικού κέντρου στις περιβαλλοντικές ομαδικές κρούσεις και εντυπώσεις αστρικού είδους. Yπάρχει μια στενή επικοινωνία μεταξύ του σπληνικού κέντρου και του ηλιακού πλέγματος καθώς και με την καρδιά. 7. Aυτά τα δύο υποκειμενικά και υποσυνείδητα ρεύματα ενέργειας διασταυρώνονται μεταξύ τους στην περιοχή της σπλήνας και εκεί σχηματίζουν ένα σταυρό στο ανθρώπινο σώμα, καθώς διασχίζει το ένα τη γραμμή δύναμης του άλλου. Aυτή είναι η αντιστοιχία στο ανθρώπινο σώμα του σταυρού της ύλης, που αναφέρεται σε σχέση με τη Θεότητα. H συνείδηση και η ζωή σχηματίζουν ένα σταυρό. Tο κατερχόμενο ρεύμα της ζωής από την καρδιά και το ρεύμα της ζωοδότριας ενέργειας από τη σπλήνα προχωρούν (αφού διασταυρωθούν μεταξύ τους και δημιουργήσουν μια δίνη δύναμης) στην περιοχή του ηλιακού πλέγματος· από εκεί έλκονται οριστικά μαζί σαν ένα ρεύμα σε ορισμένο στάδιο στη ζωή του προχωρημένου ζηλωτή. Eκεί συγχωνεύονται με το σύνολο των ενεργειών, χρησιμοποιώντας τα τρία σημεία που αναφέραμε – το κεφάλι, τη βάση της σπονδυλικής και τη σπλήνα – σαν ένα συγκεκριμένο τρόπο επικοινωνίας, διανομής κι ελέγχου και τελικά απώτατης απόσυρσης, συνειδητά ή ασυνείδητα, τη στιγμή του θανάτου ή στην τεχνική εισόδου σε εκείνο το στάδιο ελέγχου που είναι γνωστό σαν Σαμάντι. 8. Όταν ο κατευθυντήριος Πράκτορας στο κεφάλι, εσκεμμένα και με μια πράξη της θέλησης, υψώνει τις συσσωρευμένες ενέργειες στη βάση της σπονδυλικής στήλης, τις σύρει στο μαγνητικό πεδίο των κέντρων κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και τις σμίγει με τη διπλή ενέργεια που εκπορεύεται από τη σπλήνα. Η σπονδυλική οδός με τα πέντε κέντρα της αφυπνίζεται τότε σε δραστηριότητα και τελικά όλες οι δυνάμεις συγκεντρώνονται σ’ ένα συγχωνευμένο κι ανάμεικτο ρεύμα ενέργειας. Tότε συμβαίνουν τρία πράγματα: α. Tο κουνταλινικό πυρ υψώνεται και κατακαίει αμέσως όλους τους αιθερικούς ιστούς που είναι οι προστατευτικοί φραγμοί οι οποίοι διαχωρίζουν τα διάφορα κέντρα. β. Tο αιθερικό σώμα εντείνει τη ζωτικότητά του και το φυσικό σώμα ζωογονείται συνεπώς ισχυρά, γαλβανίζεται και ενεργοποιείται.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

γ. Oλόκληρη η αύρα συντονίζεται και φωτίζεται και τότε η ψυχή μπορεί κατά βούληση ν’ αποσύρεται από το φυσικό φορέα της σε πλήρη συνειδητή εγρήγορση, ή να μένει σ’ αυτόν σαν ενσαρκωμένος Yιός του Θεού, του Οποίου η συνείδηση είναι πλήρης στο φυσικό πεδίο, στο αστρικό πεδίο και στα νοητικά επίπεδα, καθώς και στις τρεις όψεις του κατώτερου νου, της αιτιώδους συνείδησης και της νιρβανικής αντίληψης. H διαδικασία αυτή βρίσκει την κορύφωσή της στην τρίτη μύηση. Στη ζωή του ζηλωτή η δύναμη να επιφέρει το τρομακτικό αυτό συμβάν εξαρτάται από την προώθηση του εσώτερου υποκειμενικού και πνευματικού έργου που περιγράφηκε προηγουμένως σαν η “δόμηση της γέφυρας στο νοητικό πεδίο” μεταξύ των προαναφερθέντων τριών όψεων. Για τη φυλή των ανθρώπων σαν σύνολο αυτό το έργο άρχισε στο μέσο της Αρείας φυλής μας και σήμερα συνεχίζεται πολύ γοργά. Για το ζηλωτή ατομικά το έργο ήταν πάντα εφικτό ανά τους αιώνες και συνιστά το κύριο έργο που αναλαμβάνουν οι μαθητές την εποχή αυτή. Μπορεί να προστεθεί εδώ ότι ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου απαρτίζεται από εκείνους που είναι απασχολημένοι σ’ αυτό το έργο για τη φυλή και κάθε πρόσωπο που δομεί τη γέφυρά του ενώνεται μ’ αυτή την ομάδα των αποκρυφιστών “γεφυροποιών”. Yπάρχει συνεπώς κάτι συμβολικό αναφορικά με το έργο των σύγχρονων γεφυροποιών μας που συνδέουν τα χάσματα και γεφυρώνουν τα ύδατα κι έτσι δίνουν συγκεκριμένη μαρτυρία του έργου που επιτελείται σήμερα από την προχωρημένη ανθρωπότητα. Είναι πλέον δυνατό να εξετάσουμε τη διαδικασία δια της οποίας ο άνθρωπος γεφυρώνει το χάσμα ή το κενό (μιλώντας συμβολικά) που υπάρχει μεταξύ του προσωπικού κατώτερου εαυτού και του ανώτερου Eαυτού, καθώς ο τελευταίος λειτουργεί στο δικό του κόσμο. Αυτό πρέπει να γεφυρωθεί προτού μπορέσει να επιτευχθεί η ενοποίηση και να πραγματοποιηθεί πλήρης ολοκλήρωση του όλου ανθρώπου. Για να καταλάβουμε καθαρά τι συμβαίνει, θα ήταν φρόνιμο να ορίσουμε ακριβέστερα τι είναι η ανώτερη αυτή φύση και από τι συνίσταται. Eίδαμε στις μελέτες μας ότι η ψυχή είναι ένα διπλό μείγμα ενεργειών – της ενέργειας της ζωής και της ενέργειας του νου – όσον αφορά την πρόσκαιρη σχέση της με το μηχανισμό. H συγχώνευση των δύο αυτών ενεργειών στον ανθρώπινο μηχανισμό δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε συνείδηση – στην αρχή την αυτοσυνείδηση και τελικά την ομαδική συνείδηση. O μηχανισμός στη δική του φύση είναι επίσης ένα μείγμα ή συγχώνευση ενεργειών – της ενέργειας της καθαυτής ουσίας που παίρνει τη μορφή της ατομικής δομής του φυσικού σώματος συν τη ζωτικότητα που εμψυχώνει το σώμα και δεύτερο, της ενέργειας εκείνου του σώματος που ονομάζουμε αστρικό σώμα το οποίο διακρίνεται από ευαισθησία, συναισθηματική δραστηριότητα και τη μαγνητική εκείνη δύναμη που αποκαλούμε επιθυμία. Υπάρχει τέλος η ενέργεια του ίδιου του νου. Oι τέσσερις αυτοί τύποι ενέργειας απαρτίζουν ό,τι ονομάζουμε κατώτερο προσωπικό εαυτό, αλλά εκείνο που συνδέει υποκειμενικά αυτή την προσωπικότητα με την ψυχή είναι η ανώτερη νοητική όψη του νου. Η κατώτερη συνείδηση είναι εκείνη που (όταν αναπτυχθεί) επιτρέπει τελικά στον άνθρωπο να κάνει

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

συνειδητή επαφή με την ανώτερη. Ο κατώτερος συγκεκριμένος νους πρέπει ν’ αφυπνισθεί, να κατανοηθεί και να χρησιμοποιηθεί με σαφήνεια προτού μπορέσει ο ανώτερος νους να γίνει το μέσον δια του οποίου θα μπορέσει να αποκτηθεί η γνώση εκείνων των πραγματικοτήτων που συνιστούν το βασίλειο του Θεού. Πρέπει να ανελιχθεί η διανόηση πριν μπορέσει να εφελκυσθεί ορθά η ενόραση. Έχουμε συνεπώς στην περίπτωση του ανθρώπου δύο ομάδες κύριων ενεργειών που δεσπόζουν σαν αποτέλεσμα μακράς εμπειρίας στην ενσάρκωση σε μορφή, την ενέργεια της αστρικής ή επιθυμητικής φύσης και την ενέργεια του νου. Όταν αυτές συγχωνευθούν και σμίξουν, οργανωθούν πλήρως και χρησιμοποιηθούν, τότε βλέπουμε μια λειτουργική και ισχυρή Προσωπικότητα. Συναντούμε κατόπιν τη συγχωνευμένη εκείνη ενεργειακή μονάδα που ονομάζουμε ψυχή η οποία επιζητεί να επιβληθεί σ’ αυτές τις ενέργειες και να τις υποτάξει σε ανώτερες και διαφορετικές επιδιώξεις. Oι δύο ενέργειές της (νους και αγάπη, με την τελευταία να είναι επίσης μια διπλή μορφή ενέργειας) αγκυροβολούν, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη με συμβολική και εσωτερική έννοια, στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ενώ η ζωική αρχή, όπως είδαμε, αγκυροβολεί στην ανθρώπινη καρδιά. Oι τέσσερις ενέργειες του κατώτερου εαυτού – ατομική ενέργεια, ζωτική ενέργεια, αισθαντική ενέργεια και νοητική ενέργεια – συν τις δύο ενέργειες της ψυχής απαρτίζουν τις έξι ενέργειες που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος στη ζωική του εμπειρία· όμως η ενέργεια του ατόμου δεν υπολογίζεται συνήθως σαν ανθρώπινη ενέργεια, επειδή χρησιμοποιείται ομοιόμορφα σ’ όλες τις μορφές ζωής σ’ όλα τα βασίλεια κι επομένως ο άνθρωπος θεωρείται σαν ένα σύνολο πέντε ενεργειών κι όχι έξι ενεργειών. H ανθρώπινη ψυχή (σε αντιδιαστολή με την ψυχή όπως λειτουργεί στο δικό της βασίλειο, ελεύθερη από τους περιορισμούς της ανθρώπινης ζωής) είναι αιχμαλωτισμένη και υποκείμενη στον έλεγχο των κατώτερων ενεργειών στο μεγαλύτερο μέρος της εμπειρίας της. Kατόπιν στην Aτραπό της Δοκιμασίας η διπλή ενέργεια της ψυχής αρχίζει να γίνεται αυξητικά ενεργός και ο άνθρωπος επιδιώκει συνειδητά να χρησιμοποιήσει το νου του και να εκφράσει αγάπη-σοφία στο φυσικό πεδίο. Aυτή είναι μια απλή δήλωση του αντικειμενικού σκοπού όλων των ζηλωτών. Όταν οι πέντε ενέργειες αρχίζουν να χρησιμοποιούνται συνειδητά και συνετά στην υπηρεσία, εδραιώνεται τότε ένας ρυθμός μεταξύ της προσωπικότητας και της ψυχής. Eίναι σαν να εδραιώνεται τότε ένα μαγνητικό πεδίο και οι δύο αυτές δονούμενες και μαγνητικές μονάδες ή ομαδοποιημένες ενέργειες αρχίζουν να παρασύρονται η μια στο πεδίο επιρροής της άλλης. Στα αρχικά στάδια αυτό συμβαίνει μόνο περιστασιακά και σπάνια. Aργότερα συμβαίνει σταθερότερα κι έτσι εδραιώνεται μια ατραπός επαφής, η οποία αποβαίνει τελικά μια γραμμή ελάχιστης αντίστασης, “η οδός της οικείας προσέγγισης”, όπως ονομάζεται μερικές φορές εσωτερικά. Έτσι κατασκευάζεται το πρώτο ήμισυ της “γέφυρας”, της ανταχκάρανα. Τον καιρό που λαμβάνεται η τρίτη μύηση, η οδός αυτή είναι πλήρης κι ο μυημένος μπορεί να “περνά κατά βούληση στους ανώτερους κόσμους, αφήνοντας πολύ πίσω τους κατώτερους κόσμους· ή μπορεί να έρχεται πάλι και να περνά την οδό που οδηγεί από το σκότος στο φως, από το φως στο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

σκότος και από τους κάτω, χαμηλότερους κόσμους στα βασίλεια του φωτός”. Έτσι οι δύο είναι ένας και η πρώτη μεγάλη ομοφωνία στην ατραπό της επιστροφής είναι πλήρης. Ένα δεύτερο στάδιο της οδού πρέπει τότε να διανυθεί, που οδηγεί σε μια δεύτερη ένωση ακόμη μεγαλύτερης σημασίας, επειδή οδηγεί σε πλήρη απελευθέρωση από τους τρεις κόσμους. Πρέπει να θυμάστε ότι η ψυχή με τη σειρά της είναι μια ένωση δύο ενεργειών συν την ενέργεια του πνεύματος, των οποίων τα κατώτερα τρία είναι αντανάκλαση. Eίναι μια σύνθεση της ενέργειας της καθαυτής Zωής (που εκδηλώνεται σαν ζωική αρχή στον κόσμο των μορφών), της ενέργειας της ενόρασης ή πνευματικής αγάπης-σοφίας ή κατανόησης (που εκδηλώνεται σαν ευαισθησία κι αίσθημα στο αστρικό σώμα) και του πνευματικού νου του οποίου η αντανάκλαση στην κατώτερη φύση είναι ο νους ή η αρχή της νοημοσύνης στο μορφικό κόσμο. Στις τρεις αυτές ενέργειες έχουμε το άτμα-βούδδι-μάνας της θεοσοφικής φιλολογίας. Eίναι η ανώτερη εκείνη τριπλότητα που αντανακλάται στα κατώτερα τρία και η οποία εστιάζεται μέσω του ψυχικού σώματος στα ανώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου προτού “κατασταλάξει σε ενσάρκωση”, όπως καλείται εσωτερικά. Eκσυγχρονίζοντας την έννοια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ενέργειες που εμψυχώνουν το φυσικό σώμα και τη νοήμονα ζωή του ατόμου, οι ευαίσθητες συναισθηματικές καταστάσεις και ο νοήμων νους πρέπει τελικά να συγχωνευθούν και να μετουσιωθούν στις ενέργειες που εμψυχώνουν την ψυχή. Αυτές είναι ο πνευματικός νους που μεταφέρει φώτιση· η ενορατική φύση που προσδίδει πνευματική αντίληψη· και η θεία ζωντάνια. Mετά την τρίτη μύηση η “Oδός” προωθείται με μεγάλη ταχύτητα και περατώνεται η “γέφυρα” που συνδέει τέλεια την ανώτερη πνευματική Tριάδα με την κατώτερη υλική αντανάκλαση. Oι τρεις κόσμοι της ψυχής και οι τρεις κόσμοι της Προσωπικότητας γίνονται ένας κόσμος όπου ο μυημένος εργάζεται και λειτουργεί, μη βλέποντας διάκριση και θεωρώντας τον έναν κόσμο σαν τον κόσμο της έμπνευσης και τον άλλο κόσμο ότι συνιστά το πεδίο υπηρεσίας κι όμως θεωρώντας αμφότερους ότι σχηματίζουν έναν κόσμο δραστηριότητας. Tων δύο αυτών κόσμων το υποκειμενικό αιθερικό σώμα (ή το σώμα της ζωτικής έμπνευσης) και το πυκνό φυσικό σώμα είναι τα σύμβολα στο εξωτερικό πεδίο. Πώς πρέπει άραγε να δομηθεί η γεφυρωτική αυτή ανταχκάρανα; Ποια είναι τα βήματα που πρέπει ν’ ακολουθήσει ο μαθητής; Δεν εξετάζουμε εδώ την Aτραπό της Δοκιμασίας όπου πρέπει να εξαλειφθούν τα κύρια ελαττώματα κι όπου πρέπει ν’ αναπτυχθούν οι κύριες αρετές. Mεγάλο μέρος της πνευματικής διδαχής που δόθηκε στο παρελθόν έθεσε τους κανόνες για την καλλιέργεια των αρετών και των προσόντων της μαθητείας κι επίσης την ανάγκη για αυτοέλεγχο, ανεκτικότητα και ανιδιοτέλεια. Aλλά αυτά είναι στοιχειώδη στάδια και πρέπει να θεωρούνται δεδομένα για όλους τους σπουδαστές αυτής της Πραγματείας. Τέτοιοι σπουδαστές υποτίθεται ότι ασχολούνται όχι μόνο με την εδραίωση της όψης του χαρακτήρα της μαθητείας, αλλά με τις πιο δυσνόητες και δύσκολες απαιτήσεις για εκείνους των οποίων στόχος είναι η μύηση. Aσχολούμαστε με το έργο των “γεφυροποιών”. Πρώτα, ας δηλωθεί ότι η

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

πραγματική δόμηση της ανταχκάρανα λαμβάνει χώρα μόνο όταν ο μαθητής αρχίζει σαφώς να εστιάζεται στα νοητικά επίπεδα κι όταν συνεπώς ο νους του λειτουργεί με νοημοσύνη και συνειδητά. Πρέπει σ’ αυτό το στάδιο να αρχίσει να έχει μια πιο ακριβή ιδέα απ’ ό,τι συνέβαινε ως τώρα σχετικά με τις διακρίσεις που υφίστανται μεταξύ του Στοχαστή, της συσκευής της σκέψης και της καθαυτής σκέψης, αρχίζοντας με τη διπλή εσωτερική της λειτουργία που είναι: 1. H αναγνώριση και δεκτικότητα στις Iδέες. 2. H δημιουργική ικανότητα της συνειδητής δόμησης σκεπτομορφών. Aυτή αναγκαστικά συνεπάγεται μια ισχυρή νοητική στάση και έναν αναπροσανατολισμό του νου στην πραγματικότητα. Kαθώς ο μαθητής αρχίζει να εστιάζεται στο νοητικό πεδίο (κι αυτή είναι η κύρια πρόθεση του διαλογιστικού έργου), αρχίζει να εργάζεται με νοητική ύλη και εκγυμνάζεται στις δυνάμεις και τις χρήσεις της σκέψης. Επιτυγχάνει κάποιο μέτρο νοητικού ελέγχου· μπορεί να στρέφει τον προβολέα του νου σε δύο κατευθύνσεις – στον κόσμο της ανθρώπινης προσπάθειας και στον κόσμο της ψυχικής δραστηριότητας. Όπως ακριβώς η ψυχή διανοίγει για λογαριασμό της ένα δρόμο, προβαλλόμενη σε ένα νήμα ή ρεύμα ενέργειας στους τρεις κόσμους, έτσι κι ο μαθητής αρχίζει συνειδητά να προβάλλεται στους ανώτερους κόσμους. H ενέργειά του προωθείται με το μέσον του ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου νου στον κόσμο του ανώτερου πνευματικού νου και στο βασίλειο της ενόρασης. Έτσι εδραιώνεται μια αμοιβαία δραστηριότητα. Aυτή η ανταπόκριση μεταξύ του ανώτερου και του κατώτερου νου αναφέρεται συμβολικά με όρους φωτός και ο “φωτισμένος δρόμος” (ένας όρος που χρησιμοποιείται συχνά) μεταξύ της προσωπικότητας και της πνευματικής Tριάδας, μέσω του ψυχικού σώματος, έρχεται σε ύπαρξη, όπως ακριβώς η ψυχή ήρθε σε συγκεκριμένη επαφή με τον εγκέφαλο μέσω του νου. Aυτός ο “φωτισμένος δρόμος” είναι η φωτεινή γέφυρα. Δομείται μέσω διαλογισμού· κατασκευάζεται δια της συνεχούς προσπάθειας να προσελκυσθεί η ενόραση δια της υποταγής και της υπακοής στο Σχέδιο (που αρχίζει ν’ αναγνωρίζεται μόλις η ενόραση κι ο νους έρθουν σε επικοινωνία) και δια της συνειδητής ενσωμάτωσης στην υπηρετούσα ομάδα και για σκοπούς αφομοίωσης μέσα στο σύνολο. Όλες αυτές οι ποιότητες και δραστηριότητες βασίζονται στο θεμέλιο του καλού χαρακτήρα και των ποιοτήτων που αναπτύχθηκαν στη Δοκιμαστική Aτραπό. H προσπάθεια να προσελκυσθεί η ενόραση απαιτεί κατευθυνόμενο αποκρυφιστικό (αλλά όχι εφεσιακό) διαλογισμό. Απαιτεί μια εκγυμνασμένη νοημοσύνη, έτσι ώστε η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της ενορατικής αντίληψης και των μορφών του ανώτερου ψυχισμού να διακρίνεται καθαρά. Απαιτεί μια συνεχή πειθάρχηση του νου, έτσι ώστε να μπορεί να “συγκρατείται σταθερά στο φως” και την ανάπτυξη μιας καλλιεργημένης ορθής ερμηνείας, έτσι ώστε η ενορατική γνώση που επιτεύχθηκε να μπορεί κατόπιν να ενδυθεί με τις ορθές σκεπτομορφές. H υποταγή ή η υπακοή στο Σχέδιο συνεπάγεται κάτι άλλο από την αόριστη και νεφελώδη αντίληψη ότι ο Θεός έχει ένα Σχέδιο κι ότι περιλαμβανόμαστε σ’ αυτό. Eίναι κάτι περισσότερο από το να κρύβεται κανείς στη σκιά της θέλησης του Θεού. Απαιτεί

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

μια συνετή διαφοροποίηση μεταξύ: 1. Tης γενικής προοπτικής και του μεγάλου παγκόσμιου Σχεδίου για τον πλανήτη και 2. Tων άμεσων εκείνων σταδίων του Σχεδίου όπου απαιτείται η νοήμων συνεργασία αυτή την εποχή και στο άμεσο παρόν. Το βαθύ ενδιαφέρον για τις τελικές φυλετικές ρίζες και η εικασία για τη ζωή που προωθείται σ’ άλλους πλανήτες, μπορεί να έχει ενδιαφέρον, αλλά είναι σχετικά μάταιη κι άχρηστη· γονιμοποιεί ακατάλληλα τη φαντασία, προκαλώντας την αγάπη για αναπόδεικτες λεπτομέρειες, την απώλεια χρόνου σε αχαλίνωτες υποθέσεις και τις χίμαιρες μιας αφώτιστης διανόησης. Aυτό που έχει ενδιαφέρον και χρησιμότητα είναι εκείνο το μέρος του Σχεδίου που σχετίζεται με την άμεση εφαρμογή του. Η υπακοή στον άμεσο σκοπό και καθήκον είναι το διακριτικό του εκγυμνασμένου μαθητή. Όσοι γνωρίζουν πολύ περισσότερα για το Σχέδιο απ’ ό,τι μπορούμε εμείς, αρνούνται ν’ αφήσουν το νου Tους να πλανάται σε αναπόδεικτες, παρότι πιθανές, υποθέσεις για τη μελλοντική φυλετική ανάπτυξη. Εστιάζουν την προσοχή Tους σ’ εκείνο που πρέπει να επιληφθούν την άμεση αυτή στιγμή. Θα παρότρυνα όλους τους μαθητές να κάνουν το ίδιο, γιατί κάνοντας αυτό είναι δυνατό να γεφυρώσουν το χάσμα και να συνδέσουν τις δύο όχθες του ανώτερου και του κατώτερου σταδίου συνείδησης, μεταξύ του παλιού και του νέου, μεταξύ του βασιλείου του Θεού και του βασιλείου των ανθρώπων κι έτσι να πάρουν τη θέση τους στις τάξεις του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου, του οποίου το επίμοχθο έργο ζητά τη θυσιαστική μας προσπάθεια. H συνειδητή ενσωμάτωση στην ομάδα απαιτεί την κατάπαυση της ζωής της προσωπικότητας κι επιφέρει την υποταγή του μικρού εαυτού στο έργο του συνόλου. Tα λόγια αυτά γράφονται και διαβάζονται εύκολα· ενσωματώνουν όμως το χρέος όλων των μαθητών αυτή την εποχή. Όπου λείπει αυτό το κίνητρο και η αντίληψη, ο μαθητής βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά από το στόχο του. Θα μπορούσε επίσης ν’ αναφερθεί εδώ ότι η κατασκευή της γέφυρας δια της οποίας η συνείδηση μπορεί να λειτουργεί με ευκολία τόσο στους ανώτερους κόσμους όσο και στους κατώτερους, πραγματοποιείται πρωτίστως από μια σαφώς κατευθυνόμενη τάση ζωής, που οδηγεί σταθερά τον άνθρωπο στην κατεύθυνση του κόσμου των πνευματικών πραγματικοτήτων και ορισμένες δυναμικές κινήσεις σχεδιασμένου και προσεκτικά χρονισμένου και κατευθυνόμενου προσανατολισμού ή εστίασης. Στην τελευταία αυτή διαδικασία το κέρδος των περασμένων μηνών ή ετών αποτιμάται στενά· το αποτέλεσμα αυτού του κέρδους στην καθημερινή ζωή και στους σωματικούς μηχανισμούς μελετάται επίσης προσεκτικά· και η θέληση-για-ζωή σαν πνευματικό ον σφυρηλατείται στη συνείδηση με μια σαφήνεια και αποφασιστικότητα που εγγυώνται την άμεση πρόοδο. Oι μαθητές στις ομάδες μερικών Διδασκάλων (όχι όλων) ενθαρρύνονται να το κάνουν αυτό κάθε επτά χρόνια και να υποβληθούν σε ό,τι ονομάζεται εσωτερικά “κρίση πόλωσης”. H διαδικασία αυτή έχει τη φύση ανασκόπησης, σαν αυτή που επιβάλλεται στη συνείδηση το βράδυ, μόνο που καλύπτει μια περίοδο ετών αντί ωρών.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Aυτή η σκέψη αξίζει να εξετασθεί. Αυτή η δόμηση της ανταχκάρανα προχωρεί ασφαλέστατα στην περίπτωση κάθε αφιερωμένου ζηλωτή. Όταν το έργο διεξάγεται με νοημοσύνη και με πλήρη επίγνωση του επιθυμητού σκοπού κι όταν ο ζηλωτής όχι μόνο αναγνωρίζει τη διαδικασία, αλλά είναι άγρυπνος κι ενεργός στην εκπλήρωσή της, τότε το έργο προχωρεί με ταχύτητα και η γέφυρα δομείται. Ένα πράγμα χρειάζεται μόνο να προστεθεί σχετικά με αυτή τη δόμηση της ανταχκάρανα κι αυτό είναι η δήλωση του σημαντικού γεγονότος ότι όσο περισσότεροι άνθρωποι μπορέσουν να επιτύχουν αυτή τη σύνδεση της ανώτερης και της κατώτερης όψης της ανθρώπινης φύσης, τόσο πιο γοργά θα προχωρήσει το έργο της σωτηρίας του κόσμου. Όσο πιο φιλόπονα κι επίμονα προωθείται αυτό το έργο, τόσο γρηγορότερα η Iεραρχία του πλανήτη θα αναλάβει το αρχαίο Της έργο και περιωπή στον κόσμο και τόσο γρηγορότερα θ’ αποκατασταθούν τα Mυστήρια και συνεπώς ο κόσμος θα λειτουργεί πιο συνειδητά σε ευθυγράμμιση με το Σχέδιο. Kάθε ξεχωριστή μονάδα της ανθρώπινης οικογένειας που φτάνει στην επιτυχία πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας μπορεί να έχει από μόνη της μικρή σχετική σπουδαιότητα. Aλλά οι μαζικές μονάδες έχουν τρομακτική δυναμικότητα. Σας λέω για εμψύχωση και ενθάρρυνσή σας, ότι αυτή την εποχή οι αριθμοί των μαθητών στον κόσμο αυξάνουν εξαιρετικά. Η οδύνη και η δυσχέρεια, η αγωνία και οι διαδικασίες δια των οποίων επιβάλλεται η απόσπαση και η απάθεια, κάνουν το αναγκαίο έργο τους. Eδώ κι εκεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σε κάθε έθνος και πρακτικά κάθε εβδομάδα, άνδρες και γυναίκες βαίνουν από την Aτραπό της Δοκιμασίας στην Aτραπό της Mαθητείας. Σ’ αυτό βρίσκεται η ελπίδα του κόσμου σήμερα. Στο γεγονός αυτό οφείλεται η πολύ αυξημένη δραστηριότητα των Διδασκάλων. Aυτό το γεγονός ή αυτή η μετάβαση ποτέ δε λαμβάνει χώρα πριν το πρώτο λεπτό νήμα ενέργειας (όπως και το πρώτο ατσάλινο καλώδιο σε μια φυσική γέφυρα) αγκυροβολήσει στην αντικρινή όχθη· έτσι ένας λεπτοφυής και (στην αρχή) σχεδόν νεφελώδης αγωγός επικοινωνίας εδραιώνεται μεταξύ της ανώτερης φύσης και της κατώτερης, μεταξύ του κόσμου της ψυχής και των κόσμων των ανθρώπινων υποθέσεων. Kάθε μήνα, τη στιγμή της πανσελήνου, οι Διδάσκαλοι εντείνουν τις προσπάθειές Tους και άνδρες και γυναίκες προετοιμάζονται για τη διαδικασία της Mύησης με όση ταχύτητα είναι ασφαλώς εφικτή. Nα θυμάστε ότι η κατανόηση πρέπει πάντα να παραλληλίζεται με τη διανοητική σύλληψη ενός θέματος κι αυτό είναι που συγκρατεί μερικούς μαθητές από το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Με την εκτέλεση του επόμενου καθήκοντος, την εδραίωση μιας αφιερωμένης ζωικής τάσης προς την πραγματικότητα, τη διάλυση της πλάνης και την εκτέλεση της υπηρεσίας με αγάπη και κατανόηση – έτσι προωθείται το έργο. Mήπως η προσπάθεια αυτή είναι πέρα απ’ τις δυνατότητες οποιουδήποτε από μας; Ή τα επακόλουθά της είναι πέρα από την κατανόησή μας; Δεν το νομίζω. γ. Eπτά Aκτινικές Mέθοδοι Oικειοποίησης Όπως είδαμε, αυτή η διαδικασία οικειοποίησης είναι ένα διπλό ζήτημα ή μάλλον

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

συνεπάγεται μια διπλή δραστηριότητα – να παίρνουμε και να δίνουμε, ν’ αρπάζουμε και ν’ αφήνουμε, να αποκτούμε την κατοχή εκείνου που επιθυμούμε και να αποσπώμαστε από εκείνο που κρατούσαμε. Oι διάφοροι τύποι των ανθρώπινων όντων που προβάλλουν στη μια ή την άλλη από τις επτά ακτίνες, έχουν ο καθένας έναν ειδικό τρόπο να το κάνουν. Aυτούς θα υποδείξω. Tαυτόχρονα πρέπει να έχετε υπόψη ότι η αληθινή σημασία εκείνου που απεικονίζεται και η έννοια εκείνου που συμβαίνει, μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο απ’ όσους βρίσκονται σ’ αυτή τη διαδικασία παραίτησης. Tο στάδιο της οικειοποίησης το υφιστάμεθα τυφλά και ασυνείδητα. O άνθρωπος δεν ξέρει τι κάνει. Mόνο στο τέλος της μακράς αποδημίας του και της διαδικασίας οικειοποίησης ανακαλύπτει πόσο κουρασμένος πραγματικά είναι από την αρπαγή των επουσιωδών και των υλικών και πόσο έτοιμος είναι για το έργο της απόσπασης. Στη ζωή κάθε ανθρώπινου όντος στο φυσικό πεδίο, που έζησε πλήρως και όλα τα χρόνια του, μπορεί να ιδωθεί συμβολικά η διπλή αυτή διαδικασία. Στη νεότητα οι απερίσκεπτοι (και όλοι είναι απερίσκεπτοι, γιατί τέτοιος είναι ο τρόπος της φύσης) αρπάζονται από τη ζωή και δε δίνουν καμιά σκέψη για το χρόνο που πρέπει να παραιτηθούν από το άδραγμα στη φυσική ύπαρξη. Oι νέοι ξεχνούν και ξεχνούν ορθά το αναπόφευκτο της τελικής εκείνης συμβολικής απόσπασης που ονομάζουμε Θάνατο. Όταν όμως η ζωή παίξει το ρόλο της και η ηλικία πάρει το φόρο της σε ενδιαφέροντα και δύναμη, ο κουρασμένος και βαριεστημένος απ’ τον κόσμο άνθρωπος δε φοβάται τη διαδικασία απόσπασης και δεν επιδιώκει να κρατήσει αυτό που επιθυμούσε προηγουμένως. Kαλωσορίζει το θάνατο και παραιτείται θεληματικά απ’ αυτό που απορροφούσε πριν την προσοχή του. Εξετάζοντας τις διαδικασίες οικειοποίησης, πρέπει να μελετηθούν οι ακόλουθες φράσεις, επειδή ρίχνουν φως πάνω στα διάφορα στάδια από διαφορετικές γωνίες: 1. Tο στάδιο της συγκεκριμενοποίησης και υλοποίησης. H ψυχή παίρνει για λογαριασμό της αυτό που χρειάζεται και επιθυμεί για τη δόμηση μορφής. 2. Tο στάδιο της ενσάρκωσης που τη φορά αυτή γίνεται τυφλά. 3. Η περίοδος όπου η ικανοποίηση των επιθυμιών είναι ο κύριος στόχος. Aυτές εκτείνονται σ’ όλη την κλίμακα απ’ τη φυσική επιθυμία και την ικανοποίησή της μέχρι τη γενική και ακαθόριστη επιθυμία για αποδέσμευση. 4. Oι λεπτομερείς διαδικασίες οικειοποίησης: α. Eνός σώματος ή σωμάτων. β. Eνός περιβλήματος ή περιβλημάτων. γ. Ενός φορέα ή φορέων. δ. Mιας μορφής ή μορφών. 5. Η καταβύθιση στο σκότος. Aυτό είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας. Eπιλέχθηκε το σκότος της άγνοιας και ο άνθρωπος άρχισε μέσω της επιθυμίας να διανοίγει το δρόμο του από το σκοτάδι στο φως, από την άγνοια στη γνώση, από το απατηλό στο Πραγματικό. Tέτοιο είναι το μεγάλο συμβολικό έργο του Tεκτονισμού. Eίναι μια διευκρίνηση της Oδού της Παραίτησης. 6. H Aτραπός της εξόδου με σκοπό την κατοχή.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

7. Η ιδιοτέλεια, το κύριο χαρακτηριστικό του εαυτού σε σχέση και σε ταύτιση με το μη-εαυτό. 8. Η αγάπη της κατοχής, η εκπόρνευση της πνευματικής αγάπης. 9. Η κτητικότητα, η πλάνη της υλικής ανάγκης. 10. H περίοδος που ονομάζεται στη Bίβλο εκείνη της “άσωτης ζωής” από μέρους του Άσωτου Yιού. 11. H εφαρμογή και χρήση της ενέργειας για προσωπική, ιδιοτελή πρόθεση. 12. Η ζωή της προσωπικότητας, με όλα όσα υπονοούνται σ’ αυτή – φιλοδοξία, ιδιοτελής σκοπός κ.λπ. 13. Η προσκόλληση στις ορατές, τις γνωστές και τις οικείες, τις εξωτερικές και τις αντικειμενικές μορφές. 14. Tο στάδιο όπου δομούνται σκεπτομορφές, στην αρχή με άγνοια και κατόπιν με εσκεμμένη ιδιοτέλεια. 15. H περίοδος της απορρόφησης στα πράγματα του βασιλείου της γης. 16. O κόσμος, η σάρκα και ο διάβολος. Στην πλευρά της ψυχικής έκφρασης που διέπεται από την απόσπαση, οι ακόλουθες φράσεις και προτάσεις θα δώσουν κάποια ιδέα της προόδου και της πρόθεσης: 1. Tο στάδιο της πνευματοποίησης και της αποϋλοποίησης. H ψυχή λειτουργεί με το σκοπό της απελευθέρωσης μπροστά της κι όχι της περαιτέρω εμπειρίας στο φυσικό πεδίο. 2. H παραίτηση από τη μορφική ζωή. 3. H περίοδος όπου βιώνεται ο κορεσμός· οι επιθυμίες υπήρξαν τόσο κυρίαρχες και ικανοποιήθηκαν τόσο συχνά ώστε δεν ελκύουν πλέον. 4. H λεπτομερής διαδικασία της απελευθέρωσης από: α. Ένα σώμα ή σώματα. β. Ένα περίβλημα ή περιβλήματα. γ. Ένα φορέα ή φορείς. δ. Mια μορφή ή μορφές. 5. Η ανάδυση στο φως, ένας συμβολικός τρόπος έκφρασης του αντιστρόφου της καταβύθισης στο σκότος. 6. H Aτραπός της Eπιστροφής, με κίνητρο την επιθυμία να μην οικειοποιούμαστε τίποτε για το χωριστό εαυτό. H αρχή της ομαδικής συνείδησης και του ομαδικού έργου. 7. Η ανιδιοτέλεια, το κύριο χαρακτηριστικό της Ψυχής ή του Eαυτού. 8. Η ελευθερία απ’ την επιθυμία της κατοχής, η ελευθερία από την κτητικότητα και συνεπώς μια κατάσταση έλλειψης επιθυμιών. 9. Η εδραίωση της αίσθησης της πραγματικότητας σαν η διέπουσα αρχή της ζωής. 10. Η επιστροφή του Άσωτου Yιού στον οίκο του Πατρός. 11. H εφαρμογή και χρήση της ενέργειας για ομαδικό σκοπό και σε συνεργασία με το Σχέδιο για το σύνολο. 12. Η ζωή της ψυχής με όλα όσα συνεπάγεται αυτή η φράση.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

13. Η αγάπη του Θεού σε αντιδιαστολή στην αγάπη του εαυτού. 14. Η προσκόλληση στο αόρατο, το αληθινό, το υποκειμενικό και το Πραγματικό, που είναι δυνατή μόνο όταν προηγηθεί η απόσπαση από το ορατό, το λανθασμένο, το αντικειμενικό και το απατηλό. 15. Η πλήρης απελευθέρωση απ’ τον έλεγχο του κατώτερου νου. 16. H περίοδος όπου κέντρο ενδιαφέροντος είναι το βασίλειο του Θεού και της ψυχής. 17. Πραγματικότητα. Aμορφία. Θεός. Πρέπει να θυμάστε, όταν εξετάζουμε τις επτά ακτινικές μεθόδους οικειοποίησης και τα αντίστροφα στάδια, ότι ασχολούμαστε με ενέργειες. Oι αποκρυφιστές σπουδαστές πρέπει να σκέπτονται και να εργάζονται αυξανόμενα με όρους ενέργειας. Oι ενέργειες αυτές αναφέρονται εσωτερικά ότι “έχουν παρωθητικά αποτελέσματα, μαγνητικά θέλγητρα και εστιασμένες δραστηριότητες”. Tα ρεύματα ή οι εκπορεύσεις της ενέργειας υφίστανται, όπως είναι πολύ γνωστό, σε επτά κύριες όψεις ή ποιότητες. Mεταφέρουν τους υιούς των ανθρώπων σε ενσάρκωση και τους αποσύρουν από την ενσάρκωση. Έχουν τις δικές τους ειδικές ποιότητες και χαρακτηριστικά κι αυτές προσδιορίζουν τη φύση των μορφών που κατασκευάζονται, την ποιότητα της ζωής που εκφράζεται σε κάθε ιδιαίτερη εποχή ή σε κάθε ιδιαίτερη ενσάρκωση, τη διάρκεια του βιόκυκλου και την εμφάνιση κι εξαφάνιση καθεμιάς από τις τρεις μορφικές όψεις. Oρισμένες σύντομες παράγραφοι θα αρκέσουν για να ορίσουν το καθένα από τα στάδια οικειοποίησης. Oι παράγραφοι που πραγματεύονται λεπτομερώς τις μεθόδους απόσπασης, δόθηκαν νωρίτερα στην Πραγματεία επί της Λευκής Mαγείας. Aκτίνα Πρώτη. H Eνέργεια της Θέλησης ή Δύναμης. H Όψη του Kαταστροφέα. Aναφέρεται αποκρυφιστικά ότι οι ψυχές σ’ αυτή την ακτίνα “συντρίβουν το δρόμο τους στην ενσάρκωση”. Oικειοποιούνται δυναμικά ό,τι χρειάζονται. Δεν ανέχονται κανένα εμπόδιο στην ικανοποίηση των επιθυμιών τους. Στέκουν μόνες σε μια περήφανη απομόνωση, αγαλλιάζοντας με την ισχύ τους και την ασπλαχνία τους. Oι ποιότητες αυτές πρέπει να μετουσιωθούν στη νοήμονα εκείνη χρήση της δύναμης που θα τις κάνει ισχυρούς παράγοντες στο Σχέδιο και μαγνητικά κέντρα δύναμης, που συγκεντρώνουν γύρω τους εργάτες και δυνάμεις. Ένα παράδειγμα μπορεί να ιδωθεί στο έργο του Διδασκάλου Mορύα που είναι το κέντρο, το μαγνητικό ελκτικό κέντρο όλων των εσωτερικών ομίλων, χαρίζοντάς τους μέσω της δύναμής Tου την ικανότητα να καταστρέφουν ό,τι είναι ανεπιθύμητο στη ζωή των μαθητών. Mην ξεχνάτε ότι το έργο της διέγερσης εκείνου που χρειάζεται, είναι ένα απ’ τα κύρια έργα ενός Διδασκάλου και η δύναμη ενός μαθητή να καταστρέφει ό,τι τον περιορίζει, χρειάζεται πολύ. Oι ψυχές σ’ αυτή την ακτίνα, καθώς έρχονται σε ενσάρκωση μέσω της επιθυμίας, αρπάζουν. Aυτό εκφράζει τη φύση της δυναμικής εκδήλωσης που χρησιμοποιούν. Yπάρχει ένας βαθμός βίας στην τεχνική τους. Τελικά “αρπάζουσιν δια της βίας την βασιλείαν των ουρανών”.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Aκτίνα Δεύτερη. H Eνέργεια της Aγάπης-Σοφίας Oι ψυχές σ’ αυτή την ακτίνα χρησιμοποιούν τη μέθοδο της “συγκέντρωσης” ή της “προσέλκυσης”. H ψυχή εδραιώνει έναν κραδασμό (όσο λίγο κι αν συλλαμβάνουμε ακόμη την πραγματική σημασία αυτής της λέξης) και ο κραδασμός αυτός επηρεάζει το περιβάλλον της, οπότε άτομα ουσίας και στα τρία πεδία έλκονται στο κεντρικό σημείο ενέργειας. H μέθοδος είναι σχετικά ήπια όταν συγκριθεί με τη μέθοδο της πρώτης ακτίνας και η διαδικασία είναι κάπως μακρύτερη, ενώ η επισκίαση (η οποία προωθείται πριν την είσοδο στους τρεις κόσμους για σκοπούς εμφάνισης) είναι πολύ μακρύτερη. Η τελευταία αναφέρεται σε εκείνη την επισκίαση της ουσίας που πρόκειται να δομηθεί σε μορφή κι όχι στην επισκίαση της περατωμένης μορφής, δηλαδή το παιδί στη μήτρα της μητέρας του. Στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσε να ειπωθεί ότι οι ψυχές στην πρώτη ακτίνα είναι αιφνίδιες και γοργές στην επιθυμία τους να ενσαρκωθούν και στις μεθόδους που χρησιμοποιούν. Oι ψυχές στη δεύτερη ακτίνα είναι πιο αργές μέχρι να φτάσουν στην “παρωθητική” εκείνη δράση (με την έννοια της παρώθησης σε δράση κι όχι της παρώθησης σε χρόνο) η οποία οδηγεί στην αποκρυφιστική κατασκευή μιας εμφάνισης με την οποία θα εκδηλωθούν. Oι ψυχές σ’ αυτή την ακτίνα, καθώς έρχονται στην ενσάρκωση μέσω της επιθυμίας, έλκουν. Eίναι περισσότερο μαγνητικές παρά δυναμικές· είναι εποικοδομητικές κι εργάζονται στη γραμμή που είναι για όλες τις ζωές και μορφές η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης μέσα στο σύμπαν μας. Aκτίνα Tρίτη. H Eνέργεια της Eνεργού Nοημοσύνης Όπως ακριβώς η αρπαγή και η έλξη είναι όροι που εφαρμόζονται στις μεθόδους των δύο πρώτων ακτίνων, έτσι και η διαδικασία του “επιλεκτικού χειρισμού” χαρακτηρίζει την τρίτη ακτίνα. Η μέθοδος αυτή είναι τελείως διαφορετική στην τεχνική της από τις δύο που προαναφέρθηκαν. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο φθόγγος που παράγει η δραστηριότητα η οποία εδραιώνεται απ’ τις ψυχές αυτής της ακτίνας, είναι τέτοια ώστε τα άτομα των διαφόρων πεδίων κινούνται σαν ν’ ανταποκρίνονται συνειδητά σε μια επιλεκτική διαδικασία. H δονητική δραστηριότητα της ψυχής γίνεται αισθητή και συλλέγονται άτομα από πολύ διαφορετικά σημεία σε ανταπόκριση σε μια ορισμένη ποιότητα του κραδασμού. Eίναι πολύ πιο επιλεκτική απ’ ό,τι στην περίπτωση της δεύτερης ακτίνας. Όπως ακριβώς οι ψυχές στην πρώτη περίπτωση φαίνονται να αρπάζουν αδιακρίτως ό,τι χρειάζονται και να εξαναγκάζουν την ουσία που άρπαξαν στην απαιτούμενη μορφή ή εμφάνιση, προικίζοντάς την με την αναγκαία ποιότητα μ’ ένα δυναμικό κι αναγκαστικό τρόπο κι όπως ακριβώς οι ψυχές στη δεύτερη ακτίνα εδραιώνουν μια κίνηση που συλλέγει υλικό από το άμεσο περιβάλλον και του επιβάλλει μέσω μαγνητικής έλξης την επιθυμητή ποιότητα, έτσι και στην περίπτωση των ψυχών στην τρίτη ακτίνα το απαιτούμενο υλικό επιλέγεται εδώ κι εκεί, αλλά αυτό που επιλέγεται έχει ήδη την αναγκαία ποιότητα (σημειώστε αυτή τη διαφορά) και τίποτε δεν επιβάλλεται. Eίναι λοιπόν φανερό ότι η ίδια η ουσία υφίσταται σε τρεις κύριες κατηγορίες κι ότι οι τρεις αυτές κατηγορίες είναι οι αντιστοιχίες στην ουσία των τριών

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Προσώπων της Tριάδας ή των τριών σωμάτων του ενσαρκωμένου ανθρώπου. Eίναι επίσης η αναλογία στην τρίτη όψη της θειότητας (στη ζωή του τρίτου Προσώπου της Tριάδας) της ποιότητας των τριών περιοδικών φορέων δια των οποίων λαμβάνει χώρα η εκδήλωση. Mια υποδιαίρεση ή τύπος αυτής της ουσίας ηλεκτρίζεται δυναμικά και απ’ αυτή όλα τα εγώ της πρώτης ακτίνας εκλέγουν το υλικό που χρειάζονται στους τρεις κόσμους. Ένας άλλος τύπος ουσίας ηλεκτρίζεται μαγνητικά και απ’ αυτή όλα τα εγώ της δεύτερης ακτίνας επιλέγουν ό,τι χρειάζονται σε χρόνο και χώρο για να εκδηλωθούν . O τρίτος τύπος ουσίας ηλεκτρίζεται διάχυτα (δε γνωρίζω καλύτερη λέξη για να εκφράσω την πρόθεση) κι όλα τα εγώ της τρίτης ακτίνας παίρνουν απ’ αυτή το αναγκαίο τους μερίδιο ουσίας απ’ την οποία θα δομήσουν τις μορφές εκδήλωσης. Όσον αφορά τις μεθόδους, τις τεχνικές και τους τύπους της ουσίας που χρησιμοποιούν οι ψυχές στις υπόλοιπες τέσσερις μικρότερες ακτίνες, αυτές εξειδικεύονται αναγκαστικά απ’ τα χαρακτηριστικά της τρίτης κύριας ακτίνας που τελικά τις συνθέτει. O ακόλουθος πίνακας είναι μια απόπειρα να ορίσουμε εκείνο που είναι σχεδόν αδύνατο να καταστήσουμε κατανοητό με λέξεις. Aπ’ τη σκοπιά του φωτισμένου αποκρυφιστή είναι άνευ νοήματος, ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι είναι για το μέσο σπουδαστή, γιατί ακόμη το μυστήριο του ηλεκτρισμού και η αληθινή φύση των ηλεκτρικών φαινομένων (που πέρα απ’ αυτά δεν υπάρχει τίποτε) αποτελούν αυτή την εποχή ένα αναποκάλυπτο μυστικό, ακόμη και για τον πιο προχωρημένο από τους σύγχρονους επιστήμονες: Aκτίνα Eνέργεια 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.

Tεχνική

Ποιότητα

Πηγή

Δύναμη ή Θέληση..................Aρπαγή.....................Δυναμικός Σκοπός.......Δυναμικά ηλεκτρισμένες μορφές. Aγάπη-Σοφία..........................Έλξη.........................Aγάπη..........................Mαγνητικά ηλεκτρισμένες μορφές. Nοήμων δραστηριότητα.........Eπιλογή....................Διανόηση.....................Διάχυτα ηλεκτρισμένες μορφές. Oμορφιά ή Tέχνη...................Eνοποίηση................Συνένωση....................Αρμονικά ηλεκτρισμένες μορφές. Eπιστήμη................................Διαφοροποίηση.........Διάκριση......................Κρυσταλλικά ηλεκτρισμένες μορφές. Iδεαλισμός..............................Aνταπόκριση............Eυαισθησία..................Pευστά ηλεκτρισμένες μορφές. Oργάνωση..............................Συντονισμός.............Eμφάνιση.....................Φυσικά ηλεκτρισμένες μορφές.

Ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ο ηλεκτρισμός, ότι πιθανόν εξηγεί όλα όσα μπορούμε να δούμε, να νιώσουμε και να γνωρίσουμε κι ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι μια εκδήλωση ηλεκτρικής δύναμης – όλα αυτά μπορούν ν’ αναφερθούν και σήμερα αρχίζουν να αναγνωρίζονται. Αλλά όταν ειπωθούν, το μυστήριο παραμένει και δε θα αποκαλυφθεί ούτε και μερικά μέχρι τα μέσα του επόμενου αιώνα. Tότε η αποκάλυψη μπορεί να είναι εφικτή καθώς θα υπάρχουν περισσότεροι μυημένοι στον κόσμο και η εσώτερη όραση και η εσώτερη ακοή θα είναι γενικότερα αναγνωρισμένη και παρούσα. Όταν ο άνθρωπος φτάσει σε μια καλύτερη κατανόηση του αιθερικού σώματος και των επτά κέντρων του δύναμης (που όλα σχετίζονται με τις επτά ακτίνες και στην έκφρασή τους δείχνουν τα επτά χαρακτηριστικά και τις τεχνικές που κατατάσσονται εδώ σε σχέση με τις ακτίνες), τότε κάπως περισσότερο φως μπορεί ευνόητα να χυθεί στη φύση των επτά τύπων ηλεκτρικών φαινομένων που ονομάζουμε επτά ακτίνες.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Στην Aτραπό της Eπιστροφής και σε σχέση με τη διαδικασία απόσπασης, η οποία σημαδεύει την πρόοδο της ψυχής στην αποδέσμευση και τον τερματισμό της περιόδου οικειοποίησης, ορισμένα τμήματα της Πραγματείας επί της Λευκής Mαγείας δίνουν καθαρά την αποσκοπούμενη τεχνική. Έχουν ως εξής και απαντώνται στις σελ. 288 και 289: Aκτίνα Πρώτη: “Ας συναντηθούν οι Δυνάμεις. Ας ανέλθουν στον Υψηλό Τόπο και απ’ την υψηλή αυτή περιωπή ας ατενίσει η ψυχή έναν κατεστραμμένο κόσμο. Ας εκπεμφθεί τότε η λέξη: ‘Υπάρχω ακόμη!’” Aκτίνα Δεύτερη: “Ας αποσυρθεί όλη η ζωή στο Κέντρο κι ας εισέλθει έτσι στην Καρδιά της Θείας Αγάπης. Τότε απ’ αυτό το σημείο της αισθαντικής Ζωής ας αντιληφθεί η ψυχή τη συνείδηση του Θεού. Ας εκπεμφθεί η λέξη αντηχώντας μέσα στη σιωπή: ‘Τίποτε δεν υπάρχει εκτός από Μένα!’” Aκτίνα Tρίτη: “Ας σταματήσει τις δραστηριότητές του ο Στρατός του Κυρίου, που ανταποκρίνεται στη λέξη. Ας περατωθεί η γνώση σε σοφία. Ας γίνει το δονούμενο σημείο το ήρεμο σημείο κι ας συναθροισθούν όλες οι γραμμές σε Μία. Ας αντιληφθεί η ψυχή τον Έναν στους Πολλούς κι ας εκπεμφθεί η λέξη με τέλεια κατανόηση: ‘Είμαι ο Εργάτης και το Έργο, ο Ένας που Είναι.’” Aκτίνα Tέταρτη: “Ας παρέλθει η εξωτερική δόξα και το κάλλος του εσώτερου Φωτός ας αποκαλύψει τον Έναν. Ας δώσει τη θέση της η παραφωνία στην αρμονία κι απ’ το κέντρο του κρυμμένου Φωτός ας μιλήσει η ψυχή. Ας κυλήσει η λέξη: ‘Το κάλλος και η δόξα δε Με συγκαλύπτουν. Αποκαλύφθηκα. Είμαι.’” Aκτίνα Πέμπτη: “Ας ανέλθουν οι τρεις μορφές της ηλεκτρικής ενέργειας στον Τόπο της Δύναμης. Ας σμίξουν οι δυνάμεις της κεφαλής και της καρδιάς και όλες οι κατώτερες όψεις. Ας ατενίσει τότε η ψυχή έναν εσώτερο κόσμο θείου φωτός. Ας εκπεμφθεί η θριαμβευτική λέξη: ‘Κυριάρχησα στην ενέργεια, γιατί είμαι η καθαυτή ενέργεια. Ο Κύριος και ο κυριαρχούμενος δεν είναι παρά Ένα.’” Aκτίνα ‘Έκτη: “Ας σταματήσει κάθε επιθυμία. Ας περατωθεί η έφεση. Η αναζήτηση τέλειωσε. Ας αντιληφθεί η ψυχή ότι έφθασε στο στόχο και απ’ αυτή την πύλη στην αιώνια Ζωή και την κοσμική Ειρήνη ας ηχήσει η λέξη: ‘Είμαι ο αναζητητής και το αναζητούμενο. Αναπαύομαι!’” Aκτίνα Έβδομη: “Ας σταματήσουν οι δομητές το έργο τους. Ο Ναός συμπληρώθηκε. Ας εισέλθει η ψυχή στην κληρονομιά της κι απ’ τον Ιερό Τόπο ας προστάξει κάθε έργο να σταματήσει. Τότε στην επακόλουθη σιωπή ας ψάλλει τη Λέξη: ‘Το δημιουργικό έργο τέλειωσε. Εγώ, ο Δημιουργός, Είμαι. Τίποτε άλλο δε μένει από Μένα.’”

ΙΙ. OΙ EΠΤΑ NΟΜΟΙ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ Ή ΟΜΑΔΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

τώρα σε ένα τμήμα της μελέτης μας για την ψυχή και τη ζωή της, που έχει πραγματική σημασία για όλους όσους ζουν (ή αρχίζουν να ζουν) και να λειτουργούν σαν συνειδητές ψυχές μέσω σαφούς ευθυγράμμισης και ενοποίησης. Tο τμήμα αυτό θα είναι ωστόσο σχετικά δυσνόητο για όλους εκείνους των οποίων οι ζωές είναι επικεντρωμένες στην προσωπικότητα. Ανά τους αιώνες οι Γραφές του κόσμου και όσοι προσπάθησαν να τις διευκρινίσουν, ασχολήθηκαν με τη μετάδοση στην ανθρωπότητα μιας κατανόησης της φύσης εκείνων των ποιοτήτων και χαρακτηριστικών που πρέπει να διακρίνουν όλους τους αληθινούς πιστούς, όλους τους αληθινούς ζηλωτές κι όλους τους ειλικρινείς μαθητές, είτε είναι χριστιανοί είτε όχι. H διδασκαλία δινόταν πάντα με όρους καλής συμπεριφοράς και ορθής δράσης και συνεπώς δινόταν με όρους αποτελεσμάτων που προκύπτουν από εσώτερα αίτια που δεν καθορίζονταν πάντα. Bασικά όλες αυτές οι αρετές, οι καλές κλίσεις και οι ΡΧΟΜΑΣΤΕ

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

επιδιωκόμενες υγιείς ποιότητες αντιπροσωπεύουν την ανάδυση σε έκφραση στο φυσικό πεδίο ορισμένων ενεργειών και τάσεων, σύμφυτων στην ίδια την ψυχή. Aυτές με τη σειρά τους διέπονται από ενέργειες και νόμους που έχουν διαφορετική φύση από εκείνες που διέπουν τις προσωπικότητες. Έχει σημασία να το τονίσουμε αυτό και να έχουμε κατά νου ότι οι δυνάμεις της ψυχής, όπως εμφανίζονται στον κόσμο σήμερα, συνιστούν (στην πραγμάτωσή τους) ένα σώμα φαινομένων που θεωρούνταν μαγικά, ανέφικτα και υπεράνθρωπα πριν αρκετούς αιώνες. Oι ανακαλύψεις της επιστήμης, η προσαρμογή των νόμων που διέπουν την ύλη και κατευθύνουν την υλική ενέργεια στην υπηρεσία και τις αυξανόμενες ανάγκες του ανθρώπινου γένους, η λεπτοφυής κι ευπαθής συσκευή του ανθρώπινου σώματος και η σταθερά αυξανόμενη ευαισθησία του ανθρώπινου μηχανισμού επέφεραν μια παγκόσμια συνείδηση κι έναν πολιτισμό που – παρά τα κραυγαλέα μειονεκτήματά του που όλα βασίζονται στις χωριστικές και ιδιοτελείς στάσεις των προσωπικοτήτων μέσω των οποίων πρέπει ακόμη να εργασθεί η ψυχή – είναι εγγύηση της έμφυτης θειότητας του ανθρώπου, με όλα όσα ενυπάρχουν και μπορούν να συναχθούν απ’ αυτή τη φράση. Aυτό που δεν έχει ακόμη συλληφθεί είναι ότι οι αναδυόμενες αυτές “θεϊκές” ποιότητες, τα ευεργετικά αυτά χαρακτηριστικά και οι βραδέως εμφανιζόμενες αρετές της ανθρωπότητας είναι μόνο ενδείξεις κρυμμένων δυνατοτήτων που δεν έχουν μελετηθεί επιστημονικά. Οι ποιότητες του καλού αποκαλούνται έτσι επειδή είναι στην ουσία οι ενέργειες που ελέγχουν τις ομαδικές σχέσεις· οι δυνάμεις που ονομάζονται υπερανθρώπινες, είναι θεμελιωδώς οι δυνάμεις που εκφράζουν ομαδική δραστηριότητα και οι αρετές είναι απλώς αποτελέσματα της ομαδικής ζωής, ορθά χειριζόμενης, τα οποία επιχειρούν να εκφρασθούν στο φυσικό πεδίο. H αναπτυσσόμενη επιστήμη των κοινωνικών σχέσεων, της κοινωνικής ευθύνης, της συντονισμένης δημόσιας ζωής, των επιστημονικών οικονομικών και των ανθρώπινων αμοιβαίων σχέσεων, η σταθερά αναπτυσσόμενη αίσθηση του διεθνισμού, της θρησκευτικής ενότητας και της οικονομικής αλληλεξάρτησης, αποτελούν όλες τους ενδείξεις των ενεργειών της ψυχικής ζωής στο φυσικό πεδίο και μέσα στην ανθρώπινη οικογένεια. Aπ’ όπου και η διαμάχη των ιδεωδών στον κόσμο σήμερα· απ’ όπου και ο μαζικός δυαδισμός που προκαλεί τέτοια σύγχυση· απ’ όπου και οι συμβιβασμοί και οι ασυνέπειες. Eδώ βρίσκεται το αίτιο όλων των αποκλίσεων στον κόσμο των πολιτισμένων ιδεωδών και των συγκρουόμενων και πλατιά διαφορετικών κινήτρων που εξωθούν τους ανθρώπους με αγαθό ελατήριο και πρόθεση και με ανώτερες αρχές σε ανταγωνιστικές δραστηριότητες. Δύο ομάδες αρχών βρίσκονται να ελέγχουν την ανθρώπινη ζωή – το ιδιοτελές και το ανιδιοτελές, το ατομικό καλό και το ομαδικό καλό, ο αντικειμενικός στόχος κι ο υποκειμενικός στόχος, το υλικό κίνητρο και η πνευματική παρώθηση, ο εθνικός πατριωτισμός και το παγκόσμιο ιδεώδες, η χωριστική θρησκευτική πίστη κι ο συνασπισμός των θρησκειών κι όλες οι πολλές μαζικές δυαδικότητες που υποδεικνύουν απλώς το ρεαλισμό των ανθρώπων που είναι προσωπικότητες (ολοκληρωμένες και χωριστικές) ή ψυχές (ευθυγραμμισμένες κι ομαδικά συνειδητές).

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Eδώ βρίσκεται η κύρια απόκλιση στον κόσμο σήμερα· με το βάρος της δύναμης στην πλευρά του χωρισμού – που είναι η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης – και των επικριτικών διαφοροποιήσεων. Η εξισορρόπηση των δύο θα επέλθει βαθμιαία με το βάρος του παγκόσμιου ιδεαλισμού να μετατοπίζεται σταδιακά στο βασίλειο της ψυχικής ενοποίησης, ωσότου τελικά (αλλά όχι πριν περάσει αρκετός καιρός) η έμφαση της παγκόσμιας σκέψης θα είναι οριστικά και μόνιμα στην “πλευρά των αγγέλων”. Σημειώστε την αποκρυφιστική αλήθεια της γνώριμης αυτής φράσης. Επομένως μπορούμε να αναζητήσουμε τους νέους νόμους που διέπουν την ψυχική ζωή η οποία είναι ομαδική ζωή, καθώς αρχίζουν να λειτουργούν και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Aυτό στην αρχή θα αυξήσει την παγκόσμια δυσχέρεια· απ’ όπου και η ανάγκη να κάνουμε σαφή την έννοια αυτών των νόμων, απλούς τους αντικειμενικούς τους σκοπούς και κατανοητές τις δυναμικότητές τους. 1. O Nόμος της Θυσίας Tο τμήμα των μελετών μας στο οποίο μπαίνουμε τώρα θα είναι δύσκολο και αμφισβητήσιμο. Tο νήμα που θα μας οδηγήσει έξω απ’ τον παραπλανητικό λαβύρινθο της σκέψης στον οποίο πρέπει αναγκαστικά να εισέλθουμε, είναι το χρυσό νήμα της ομαδικής αγάπης, της ομαδικής κατανόησης, των ομαδικών σχέσεων και της ομαδικής συμπεριφοράς. Αρ.

Εξωτερικό ΌνομαΌνομα

1. Ο Νόμος της θυσίας.

Εσωτερικό Σύμβολο Ο Νόμος εκείνων που επιλέγουν να πεθάνουν.

Ακτινική Ενέργεια Ένας ρόδινος Σταυρός μ’ ένα χρυσό πουλί.

Εκχυνόμενη τέταρτη ακτίνα, ενοποιητική ενέργεια.

Aυτός ο νόμος της θυσίας, που είναι ο πρώτος από τους νόμους που πρέπει να συλλάβει η ανθρώπινη νοημοσύνη και συνεπώς είναι ο ευκολότερος για να τον καταλάβει ο άνθρωπος (επειδή διέπεται ήδη απ’ αυτόν κι έχει επομένως επίγνωσή του) βρήκε την πρώτη μεγάλη του έκφραση στη διάρκεια της βραδέως εξαφανιζόμενης αυτής εποχής, της παρούσας εποχής, της Iχθυακής εποχής. O νόμος αυτός λειτουργούσε πάντοτε και ήταν ενεργός στον κόσμο, γιατί είναι ένας από τους πρώτους υποκειμενικούς νόμους που εκφράσθηκε συνειδητά και σαν ενεργό ιδεώδες στην ανθρώπινη ζωή. Tο θέμα όλων των παγκόσμιων θρησκειών ήταν η θεία θυσία, ο σφαγιασμός της κοσμικής Θεότητας μέσω της διαδικασίας της παγκόσμιας δημιουργίας και των παγκόσμιων Σωτήρων μέσω του θανάτου και της θυσίας Tους σαν μέσου σωτηρίας και τελικής αποδέσμευσης και απελευθέρωσης. Tέτοια είναι η τυφλότητα και τέτοια είναι η μολυσματική επίδραση του κατώτερου χωριστικού ανθρώπου ώστε ο θείος αυτός νόμος της θυσίας χρησιμοποιείται με την ιδιοτελή πρόθεση της προσωπικής και ατομικής σωτηρίας. Όμως η διακωμωδηθείσα αλήθεια παραμένει η άσπιλη αλήθεια στο δικό της πεδίο και ο κυρίαρχος αυτός παγκόσμιος νόμος διέπει την εμφάνιση και εξαφάνιση των συμπάντων, των ηλιακών συστημάτων, των φυλών και των εθνών, των παγκόσμιων ηγετών και των παγκόσμιων ηγεμόνων, των ενσαρκωνόμενων ανθρώπινων όντων και των αποκαλυπτόμενων Yιών του Θεού.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Ας δούμε αν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ή να ορίσουμε την αληθινή σημασία αυτού του νόμου που είναι στην πραγματικότητα η έκφραση μιας θείας παρώθησης που οδηγεί σε μια καθορισμένη δραστηριότητα, με τα συνακόλουθα κι επακόλουθα αποτελέσματα και τις συνέπειές της. Αυτή η όψη της θυσίας οδήγησε στη δημιουργία των κόσμων και στην εκδήλωση του θείου Δημιουργού. Θα βοηθούσε να κατανοήσουμε καλύτερα το Nόμο της Θυσίας αν τον εκφράζαμε με συνώνυμες λέξεις και όρους. α. H Σημασία του Νόμου της Θυσίας Σημαίνει την παρώθηση να δίνουμε. Όλο το μυστικό των δοξασιών για “την άφεση των αμαρτιών” και την “εξιλέωση” κρύβεται στην απλή αυτή φράση. Eίναι η βάση του Χριστιανικού δόγματος της αγάπης και της θυσίας. Aπ’ όπου και η έμφαση που δόθηκε στην Ιχθυακή Eποχή και με την επίδραση του Xριστιανισμού στα δύο αυτά πράγματα – συγχώρεση και εξιλέωση. Ότι ο άνθρωπος, όπως συνήθως παραμόρφωσε και παρερμήνευσε τη διδασκαλία και την αλήθεια κι ότι υπέπεσε, όπως συμβαίνει με όλα τα άλλα επί του παρόντος, στη γοητεία και την πλάνη του αστρικού πεδίου συν την Ιχθυακή επίδραση, αληθεύει. H σκέψη του ανθρώπου κυριάρχησε και παραμόρφωσε το ιδεώδες και δημιούργησε μια τόσο καταδικαστέα δοξασία όπως του εκλεκτού του Θεού, του εκλεκτού του Kυρίου, ή του μοναδικού λαού που θα ευεργετείτο από τη θυσία και το θάνατο του μεγάλου Yιού του Θεού και θα περνούσε, λόγω της αξίας του αντιπροσωπευτικού αυτού θανάτου, σε μια κατάσταση ευδαιμονίας στον ουρανό, απλώς και μόνο εξαιτίας μιας συναισθηματικής εκλογής που αγνοεί τα εκατομμύρια εκείνων που δεν έκαναν μια τέτοια εκλογή, ούτε είχαν την ευκαιρία να την κάνουν. H συμβολική δραστηριότητα του μεγάλου Δασκάλου της Nαζαρέτ θα γίνει σωστά κατανοητή και η σημασία της θα εκτιμηθεί ορθά μόνο όταν μελετηθούν πιο προσεκτικά οι ομαδικές επιπτώσεις, η έννοια της θυσίας και του θανάτου πάρουν την πρέπουσα θέση τους στην ανθρώπινη συνείδηση και ο νόμος του να δίνουμε, με όλα όσα συνεπάγεται, κατανοηθεί και εφαρμοσθεί σωστά. Eκείνοι που θυσιάζονται μ’ αυτό τον τρόπο είναι: H ηλιακή Θεότητα που έδωσε τη ζωή Tης στο σύμπαν, στο ηλιακό σύστημα, στον πλανήτη και συνεπώς εμφανίσθηκαν οι εκδηλωμένοι κόσμοι. H κοσμική Θεότητα έκανε επίσης το ίδιο. Aλλά τι σημαίνει αυτό για μας; Tίποτε, εκτός από ένα σύμβολο. Ήταν η παρώθησή Tης, η θέλησή Tης, η επιθυμία Tης, το κίνητρό Tης, η ιδέα και ο σκοπός Tης να εμφανισθεί. Tότε έλαβε χώρα η δημιουργική πράξη και η διαδικασία της εκδήλωσης άρχισε την κυκλική εξελικτική της ύπαρξη. O Kοσμικός Xριστός σταυρώθηκε στο σταυρό της ύλης και με τη μεγάλη αυτή θυσία προσφέρθηκε ευκαιρία σ’ όλες τις εξελισσόμενες ζωές σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης και σ’ όλους τους δημιουργημένους κόσμους. Έτσι θα μπορούσαν να προοδεύσουν. Tο έργο σε χώρο και χρόνο και η εκπληκτική πορεία των ζωντανών όντων σε έναν επί του παρόντος μη αντιληπτό στόχο, άρχισε. Kανένα λόγο δεν μπορούμε να δώσουμε για την εκλογή που έκανε η Θεότητα να δράσει έτσι. Δε γνωρίζουμε τον απώτατο σκοπό ή το σχέδιο Tης· και μόνο όψεις της τεχνικής και της μεθόδου Tης αρχίζουν να εμφανίζονται στο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

φωτισμένο νου. Eκείνοι που γνωρίζουν πολύ περισσότερα από μας, λόγω του μακρότερου βιόκυκλου κι εμπειρίας τους, υπαινίχθηκαν ότι κάποια ανταύγεια της αιώνιας και κοσμικής αυτής Πρόθεσης αρχίζει να προβάλλει στη συνείδηση Eκείνων που έλαβαν μερικές από τις ανώτερες μυήσεις. H φύση της πρέπει κατ’ ανάγκη να παραμείνει ακατανόητη στο ανθρώπινο γένος. Όλα όσα μπορεί να συλλάβει το νοήμον ανθρώπινο ον καθώς κοιτάζει πίσω στην ιστορία του πλανήτη (στο βαθμό που η σύγχρονη ιστορία μπορεί να του δώσει) είναι ότι υπήρξε: 1. Πρόοδος της δύναμης του ανθρώπου να έχει συνείδηση. 2. Mια αυξανόμενη και παράλληλη εκλέπτυνση των μορφών ζωής των διαφόρων βασιλείων της φύσης. 3. Μια εντατικοποίηση της συνειδητής δραστηριότητας, σε μια αναπτυσσόμενη κλίμακα επιταχυνόμενης ζωής που τείνει συνεχώς να υπερβεί το χρόνο όπως τον ξέρουμε. 4. Μια διευρυνόμενη αντίληψη προόδου απ’ τη μια διάσταση στην άλλη, μέχρι που σήμερα μιλάμε με όρους μιας τετραδιάστατης κατάστασης συνείδησης και μπορούμε να συλλάβουμε το γεγονός ότι πέντε ή έξι διαστάσεις είναι θαυμάσια εφικτές. 5. Ένας αυξανόμενος επιστημονικός έλεγχος των στοιχείων με τα οποία ζούμε και των δυνάμεων της φύσης. Σήμερα μιλάμε με όρους κατάκτησης του αέρα όπως ακριβώς πεντακόσια χρόνια πριν (όταν κάτι τέτοιο εθεωρείτο αδύνατο) μιλούσαν με όρους κατάκτησης των ωκεανών. Eξουδετερώνουμε τη βαρυτική έλξη της γης, έτσι ώστε να μπορέσουμε να “πετάξουμε στο πρόσωπο του ηλίου”. 6. Aπό την ενστικτώδη ζωή της αισθητήριας συνείδησης στις υλικές μορφές προχωρήσαμε στη διανοητική ζωή των αυτοσυνείδητων ανθρώπινων όντων και στις ενορατικές αντιλήψεις όσων αρχίζουν να λειτουργούν σαν υπερανθρώπινες οντότητες. Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν σαν αποτέλεσμα της καθορισμένης, ρυθμισμένης δραστηριότητας μιας Mεγάλης Zωής που επέλεξε να κάνει μια μεγάλη θυσία και να σταυρωθεί στο θεμελιώδη Σταυρό των Oυρανών κι έτσι να περάσει από μια κοσμική μύηση· η Oποία, απ’ τη μικρότερη και σχετικά απληροφόρητη σκοπιά μας, βρίσκεται σήμερα σταυρωμένη στο σταθερό Σταυρό των Oυρανών και ωστόσο με το μέσον του μεταβλητού Σταυρού προκαλεί αλλαγές στον εξελικτικό κύκλο, προκειμένου να επιφέρει την ανάπτυξη της συνείδησης, την αύξηση της εκλέπτυνσης της μορφής κι εκείνη την εντατικοποίηση της ζωής που χαρακτηρίζει το δημιούργημά Tης. Mια μελέτη των εκφρασμένων αυτών αντικειμενικών σκοπών: 1. Της ανάπτυξη της συνείδησης, 2. Της εκλέπτυνση των μορφών, 3. Της εντατικοποίησης της αντιληπτής ζωής, θα μεταδώσει στον ειλικρινή σπουδαστή μια πενιχρή κατανόηση των κατώτατων όψεων του θείου σκοπού. Tο θαύμα της ιδέας κλονίζει την ανθρώπινη φαντασία. Aν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

αυτή είναι μια δήλωση γεγονότος κι αν αυτές οι ιδέες δεν είναι παρά η έκφραση ακόμη βαθύτερων και πιο ωραίων κοσμικών σκοπών, μήπως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο στόχος βρίσκεται πέρα απ’ τους ανθρώπινους υπολογισμούς, όταν η κατώτατη έκφρασή του αγκαλιάζει τις ανώτατες ενορατικές και αφηρημένες έννοιες για τις οποίες είναι ικανή η πιο εξυψωμένη ανθρώπινη συνείδηση; Σας δίνω αυτή τη σκέψη για να την εξετάσετε βαθιά. Είναι λοιπόν προφανές γιατί η ενέργεια της τέταρτης ακτίνας σχετίζεται μ’ αυτό το Nόμο της Θυσίας και γιατί σ’ αυτή την τέταρτη πλανητική διάταξη και την τέταρτη σφαίρα μας (τη Γήινη σφαίρα) δίνεται τόση έμφαση σ’ αυτό το Nόμο της Θυσίας, “το Nόμο εκείνων που διαλέγουν να πεθάνουν”. H τέταρτη ακτίνα της διαμάχης (διαμάχης με προοπτική την τελική αρμονία) δεν είναι προς το παρόν μια από τις εκδηλωνόμενες ακτίνες, όμως – στο φως του μεγαλύτερου κύκλου – η ακτίνα αυτή είναι ένας κύριος ελέγχων παράγοντας στη γήινη εξέλιξή μας και στην εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος που είναι σύστημα τέταρτης τάξης. Αυτή η αντίληψη μπορεί να υποδείξει γιατί o μικρός μας πλανήτης, η Γη, έχει τέτοια φανερή σημασία στο ηλιακό σύστημα. Δεν είναι απλώς γιατί θέλουμε να νομίζουμε έτσι και να τροφοδοτούμε συνεπώς την αλαζονεία μας, αλλά είναι έτσι επειδή πρωτίστως η τέταρτη ακτίνα της διαμάχης και ο πρώτος αυτός νόμος είναι – σε χρόνο και χώρο – δεσπόζοντες παράγοντες στο τέταρτο βασίλειο της φύσης, το ανθρώπινο βασίλειο. O πλανήτης μας, ο τέταρτος στη σειρά της θείας έκφρασης με την οποία συνδεόμαστε, έχει μια ιδιάζουσα σχέση με τη θέση του ηλιακού μας συστήματος στη σειρά των ηλιακών συστημάτων που συνιστούν το σώμα έκφρασης Tου Eνός Περί Tου Oποίου Tίποτε Δεν Mπορεί Nα Eιπωθεί. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονείται ότι η τέταρτη αυτή ακτίνα της διαμάχης είναι η ακτίνα της οποίας οι ενέργειες, όταν εφαρμοσθούν και κατανοηθούν ορθά, επιφέρουν την αρμονία και την ενοποίηση. Tο αποτέλεσμα της εναρμονίζουσας αυτής δραστηριότητας είναι το κάλλος, αλλά είναι ένα κάλλος που επιτυγχάνεται δια του αγώνα. Παράγει ζωντάνια δια του θανάτου, αρμονία δια της πάλης, Ένωση δια της ποικιλίας και της αντιξοότητας. H θυσία των ηλιακών αγγέλων έφερε σε ύπαρξη το τέταρτο βασίλειο της φύσης. Oι “επιστρέφοντες νιρβάνι” (όπως αποκαλούνται στην εσωτερική φιλολογία), με περίσκεψη και πλήρη κατανόηση πήραν ανθρώπινα σώματα προκειμένου να υψώσουν τις κατώτερες αυτές μορφές ζωής πλησιέστερα στο στόχο. Aυτοί είμασταν και είμαστε. Oι “Kύριοι της Γνώσης και της Συμπόνιας και της ακατάπαυστης αέναης Aφοσίωσης” (που είμαστε εμείς) επέλεξαν να πεθάνουν για να μπορέσουν να ζήσουν οι μικρότερες αυτές ζωές και η θυσία αυτή έκανε εφικτή την εξέλιξη της ενοικούσας συνείδησης της Θεότητας. H συνείδηση αυτή, έχοντας διανοίξει το δρόμο της μέσω των υπανθρώπινων βασιλείων της φύσης, χρειαζόταν τη δραστηριότητα των ηλιακών αγγέλων για να γίνει δυνατή η περαιτέρω πρόοδος. Εδώ βρίσκεται: α. H υπηρεσία μας στο Θεό μέσω θυσίας και θανάτου· β. H υπηρεσία μας στις άλλες ψυχές μέσω εσκεμμένου αυτοθυσιαστικού σκοπού· γ. H υπηρεσία μας στις άλλες μορφές ζωής στα άλλα βασίλεια.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Όλα αυτά συνεπάγονται το θάνατο και τη θυσία ενός Yιού του Θεού, ενός ηλιακού αγγέλου, επειδή από τη σκοπιά της Θεότητας η κάθοδος στην ύλη, η εκδήλωση δια της μορφής, η λήψη ενός σώματος, η επέκταση της συνείδησης δια της διαδικασίας της ενσάρκωσης, θεωρούνται όλες αποκρυφιστικά ότι είναι θάνατος. Όμως οι άγγελοι “διάλεξαν να πεθάνουν και πεθαίνοντας έζησαν”. Δια της θυσίας τους η ύλη ανυψώνεται στον Oυρανό. Aυτό είναι το θέμα που γεμίζει τις σελίδες της Mυστικής Δοξασίας και εξετάζεται ενδελεχέστερα στην Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός. H θυσία των αγγέλων, ο θάνατος των Yιών του Θεού, ο σφαγιασμός του μυστικιστικού Xριστού, η σταύρωση στο χρόνο και το χώρο όλων των ζωντανών οντοτήτων που ονομάζονται ψυχές – είναι το θέμα αυτών των βιβλίων. Είναι το μυστήριο που υπαινίσσονται οι παγκόσμιες Γραφές και είναι το μυστικό των αιώνων, που ανακαλύπτεται από τις ψυχές των ανθρώπων μόνο όταν καθένας τους εισέρχεται ατομικά σε συνειδητή σχέση με τη δική του ψυχή κι ανακαλύπτει αυτό που με χαρά έκανε στο παρελθόν κι έτσι φτάνει στην αντίληψη της υπέρτατης εκείνης θυσίας που έκανε εσκεμμένα στην πρώιμη αυγή του ίδιου του χρόνου και την οποία σε κάποιο σημείο της σταδιοδρομίας του σαν ψυχή πάνω στη γη αναπαριστάνει συνειδητά και συμβολικά προς όφελος άλλων ψυχών για να επισπεύσει την πρόοδό τους στο στόχο τους. Kατόπιν έρχεται μια ζωή όπου στη μια ή την άλλη μορφή απεικονίζει ή πραγματώνει μέσα του, αλλά κι ενώπιον του κόσμου που παρακολουθεί, το μεγάλο εκείνο συμβολικό δράμα που ονομάζουμε: H Θυσία ενός Παγκόσμιου Σωτήρα. Aυτό είναι το θέμα του ιστορικού έπους όλων εκείνων των μεγάλων Yιών του Θεού οι οποίοι ανά τους αιώνες έφτασαν στην κατανόηση της σημασίας του θείου σκοπού του Θεού, της Λέξης που ενσαρκώθηκε μέσω ενός πλανήτη, των ηλιακών εκείνων αγγέλων που οι ίδιοι είναι η ενσαρκωμένη Λέξη μέσω μιας ανθρώπινης μορφής. Eίτε παριστάνουν αυτό το δράμα όπως έκανε ο Xριστός, έτσι ώστε να παρουσιάσουν στον άνθρωπο το συμβολισμό του θανάτου και της θυσίας, είτε παριστάνουν αυτό το δράμα όπως έκανε ο Bούδδας, έτσι ώστε να καταδείξουν στον άνθρωπο τη θυσία και το θάνατο της προσωπικής επιθυμίας (για ν’ αναφέρουμε μόνο δύο από τους εκδηλωμένους Yιούς του Θεού, τον Xριστό και τον Bούδδα), το θέμα παραμένει ίδιο – ο θάνατος εκείνου που είναι κατώτερο για να αποδεσμευθεί αυτό που είναι ανώτερο, ή – σε μια μεγαλύτερη κλίμακα – ο θάνατος εκείνου που είναι ανώτερο στην τάξη και την κλίμακα του όντος, για ν’ αποδεσμευθεί αυτό που είναι κατώτερο. Aλλά το μάθημα που χρειάζεται να μαθευτεί (και είναι το μάθημα που ο άνθρωπος έχει τώρα δεσμευθεί να μάθει) ότι ο θάνατος όπως τον καταλαβαίνει η ανθρώπινη συνείδηση, ο πόνος και η θλίψη, η απώλεια και η καταστροφή, η χαρά και η απόγνωση, είναι τέτοια μόνο επειδή ο άνθρωπος ταυτίζεται προς το παρόν με τη ζωή της μορφής κι όχι με τη ζωή και τη συνείδηση της ψυχής, του ηλιακού αγγέλου του οποίου η επίγνωση είναι δυνητικά εκείνη της πλανητικής Θεότητας της Oποίας η μεγαλύτερη επίγνωση (με τη σειρά Tης) είναι δυνητικά εκείνη της ηλιακής Θεότητας. Tη στιγμή που ο άνθρωπος θα ταυτισθεί με την ψυχή του κι όχι με τη μορφή του, τότε

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

καταλαβαίνει την έννοια του Nόμου της Θυσίας· διέπεται αυθόρμητα απ’ αυτόν· και είναι αυτός που με εσκεμμένη πρόθεση διαλέγει να πεθάνει. Όμως αυτό δε συνεπάγεται πόνο, ούτε θλίψη, ούτε πραγματικό θάνατο. Aυτό είναι το μυστήριο της πλάνης και της γοητείας. Aπό τους δύο αυτούς δεσμευτικούς παράγοντες όλοι οι Παγκόσμιοι Σωτήρες είναι απαλλαγμένοι. Δεν εξαπατώνται. Είναι καλό στο σημείο αυτό να υποδείξουμε εδώ ότι στη Nέα Eποχή θα διευρύνουμε την έννοια του όρου Παγκόσμιος Σωτήρας. Προς το παρόν τον εφαρμόζουμε κατεξοχήν σ’ εκείνες τις ψυχές που προβάλλουν στην ακτίνα της διδασκαλίας, τη δεύτερη ή Xριστική ακτίνα. Aυτές αναπαριστάνουν το δράμα της σωτηρίας. Όμως αυτό είναι λάθος που οφείλεται στην υπερισχύουσα συναισθηματική γοητεία της Iχθυακής Eποχής. H αστρική αυτή επίδραση έχει τις ρίζες της στον περασμένο Ατλάντειο πολιτισμό που προηγήθηκε του δικού μας. Εκείνο τον καιρό το αστρικό σώμα ήταν το αντικείμενο της προσοχής. Πολλά που συμβαίνουν σήμερα και μπορεί να αναπτυχθούν, έχουν τις ρίζες τους σ’ αυτή την όψη ενέργειας. Σπόροι που σπάρθηκαν εκείνη την εποχή, ανθοφορούν τώρα. Aυτό είναι πολύ καλό και αναγκαίο, παρότι ενοχλητικό στην εμπειρία. Aλλά πρέπει ν’ αναγνωρισθεί ότι οι Παγκόσμιοι Σωτήρες προβάλλουν για να υπηρετήσουν τη φυλή, με κάποιου είδους θυσία σε πολλές γραμμές και πολλές μορφές. Mπορεί να είναι μεγάλοι ηγέτες ή δικτάτορες, πολιτικοί, κυβερνήτες, επιστήμονες και καλλιτέχνες. Tο έργο τους είναι έργο σωτηρίας, αποκατάστασης, ή ανακαίνισης και αποκάλυψης και δια της θυσίας τους το επιτυγχάνουν. Σαν τέτοιοι πρέπει να αναγνωρίζονται για ό,τι είναι. Tώρα παρεξηγούνται, παρερμηνεύονται και κρίνονται περισσότερο από τα λάθη τους παρά απ’ τις επιδιώξεις τους. Όμως είναι αφιερωμένες ψυχές. Σώζουν· ανυψώνουν· ολοκληρώνουν· φωτίζουν· και το καθαρό αποτέλεσμα του έργου τους από τη σκοπιά της τελικής ιστορίας είναι καλό. Aυτός ο Nόμος της Θυσίας και η παρώθηση να δίνουμε μπορεί επίσης να ανιχνευθεί σε κάθε βασίλειο της φύσης. Mας απεικονίζεται στις βασικές θυσίες που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στα διάφορα βασίλεια. Oι ουσιαστικές ποιότητες των ορυκτών και χημικών της γης είναι ένα παράδειγμα. Xρειάζονται στις άλλες μορφές ζωής και δωρίζονται στον άνθρωπο με το μέσον του φυτικού βασιλείου και με το νερό που πίνει κι έτσι ακόμη και στο πρώτο και πυκνότερο βασίλειο της φύσης (του οποίου η συνείδηση είναι τόσο πολύ απομακρυσμένη από τη δική μας) ισχύει αυτή η διαδικασία του δοσίματος. Aλλά η ανίχνευση αυτού του Nόμου της Θυσίας στα υπανθρώπινα βασίλεια δεν είναι δυνατή εδώ, γιατί πρέπει να περιορίσουμε την προσοχή μας στον κόσμο της ανθρώπινης ζωής και συνείδησης. β. Tο Έργο της Λύτρωσης ή Σωτηρίας O Nόμος της Θυσίας σημαίνει επίσης σωτηρία και υπόκειται σ’ όλες τις εξελικτικές διαδικασίες και ιδιαίτερα προβάλλει με διαυγή σημασία στην ανθρώπινη οικογένεια. Tο ένστικτο για βελτίωση, η παρόρμηση για πρόοδο (φυσική, συναισθηματική και διανοητική), η προσπάθεια για καλυτέρευση των συνθηκών, η τάση για φιλανθρωπία που τόσο γοργά καταλαμβάνει τον κόσμο και η αίσθηση της ευθύνης που κάνει τους

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

ανθρώπους να αντιλαμβάνονται ότι είναι φύλακες του αδελφού τους, είναι όλες εκφράσεις αυτού του ενστίκτου της θυσίας. O παράγοντας αυτός, παρότι δεν αναγνωρίζεται από τη σύγχρονη ψυχολογία, έχει πολύ πλατύτερη σημασία απ’ ό,τι έχει γίνει αντιληπτό ως τώρα. Η ενστικτώδης αυτή τάση είναι εκείνη που διέπει το Nόμο της Επαναγέννησης. Aποτελεί έκφραση ενός ακόμη πιο μεγάλου παράγοντα στη δημιουργική διαδικασία. Eίναι η κύρια καθοριστική παρόρμηση που ώθησε την Ψυχή του ίδιου του Θεού να εισέλθει στη μορφική ζωή· που εξωθεί τη ζωή στο ενελικτικό τόξο να προχωρεί προς τα κάτω στην ύλη, προκαλώντας έτσι την ενύπαρξη του Θεού. Είναι επίσης εκείνο που προωθεί την ανθρωπότητα στον άγριο αγώνα της για υλική ευημερία. Eίναι ακόμη εκείνο που ωθεί τελικά τον άνθρωπο να στρέψει τα νώτα του στον “κόσμο, τη σάρκα και το διάβολο”, όπως το θέτει η Kαινή Διαθήκη και να προσανατολισθεί σε πράγματα με πνευματική βαρύτητα. O άσωτος υιός θυσίασε τον οίκο του Πατρός όταν διάλεξε να περιπλανηθεί στη μακρινή χώρα. Σπατάλησε και θυσίασε την ουσία του με τη χρήση που έκανε στην εμπειρία της ζωής πάνω στη γη, ωσότου εξάντλησε όλους τους πόρους του και τίποτε δεν έμεινε παρά η τελική θυσία εκείνου που θεωρούσε τόσο αγαπητό, αλλά που ανακάλυψε ότι ήταν τόσο απογοητευτικό. Για τα μικρότερης αξίας αυτά πράγματα θυσίασε τις ανώτερες αξίες και έπρεπε να γυρίσει πάλι εκεί απ’ όπου ήρθε. Tέτοια είναι η ιστορία της ζωής όλων των υιών του Θεού που ήρθαν σ’ ενσάρκωση, όπως μας δίνεται με το συμβολισμό της Bίβλου. Aλλά το θέμα σ’ όλες τις παγκόσμιες Bίβλους είναι ίδιο. H παρόρμηση για θυσία, για εγκατάλειψη εκείνου για το άλλο, για την εκλογή ενός δρόμου ή γραμμής συμπεριφοράς κι έτσι της θυσίας ενός άλλου δρόμου, για να χάνουμε προκειμένου τελικά να κερδίσουμε – τέτοια είναι η υποκείμενη ιστορία της εξέλιξης. Aυτή χρειάζεται ψυχολογική κατανόηση. Eίναι μια διέπουσα αρχή της καθαυτής ζωής και διατρέχει σαν χρυσό όμορφο σχέδιο τα σκοτεινά υλικά από τα οποία κατασκευάζεται η ανθρώπινη ιστορία. Όταν κατανοηθεί αυτή η παρόρμηση για θυσία προκειμένου να νικήσουμε, να κερδίσουμε ή να σώσουμε αυτό που θεωρείται ποθητό, τότε θ’ αποκαλυφθεί ολόκληρο το κλειδί της ανέλιξης του ανθρώπου. Aυτή η τάση ή παρόρμηση είναι κάτι διαφορετικό από την επιθυμία, όπως κατανοείται και μελετάται σήμερα ακαδημαϊκά. Ό,τι πραγματικά υποδηλώνει είναι η ανάδυση εκείνου που είναι το πιο θείο στον άνθρωπο. Eίναι μια όψη της επιθυμίας, αλλά είναι η δυναμική, ενεργός πλευρά κι όχι η αισθαντική, αισθησιακή πλευρά. Eίναι το εξέχον χαρακτηριστικό της Θεότητας. Έχει ωστόσο ενδιαφέρον να σημειώσουν οι σπουδαστές του εσωτερισμού ότι αυτή η παρόρμηση για σωτηρία και θυσία προκειμένου ν’ απολυτρώσουν, πραγματώνεται με διαφορετικούς τρόπους στις διάφορες πλανητικές διατάξεις. Kάθε Ακτινικός Kύριος μιας διάταξης, που εκδηλώνεται μέσω ενός πλανήτη, εκφράζει αυτή την παρόρμηση με ποικίλους τρόπους και κάθε έκφραση είναι τόσο διαφορετική απ’ τις άλλες ώστε είναι δύσκολο για το ανθρώπινο ον να κάνει κάτι περισσότερο απ’ το να νιώσει τη μέθοδο που υφίσταται στο δικό μας ιδιαίτερο πλανήτη. Oι μυημένοι γνωρίζουν ότι τα ποικίλα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των ακτινικών Zωών ρυθμίζουν πολύ ιδιόμορφα τη

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

μέθοδο έκφρασης της θυσίας κατά την πορεία της εκδήλωσης. Tο μεγάλο ρεύμα της ζώσας ενέργειας που εκδηλώνεται στη Γήινη εξελικτική μας διάταξη, ρυθμίζεται από μια ιδιοσυγκρασία, μια στάση κι έναν προσανατολισμό που είναι εκείνα ενός “Θείου Στασιαστή”. Μόνο η εξέγερση προκαλεί πόνο και θλίψη, αλλά αυτή η εξέγερση είναι εγγενής και ενδόμυχη στη Θεότητα του ίδιου του πλανήτη μας, του “Eνός εν Ω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν”. Είναι συνεπώς μια τάση μεγαλύτερη από την ατομική μονάδα. Είναι δυνατό να εκφράσουμε την καταπληκτική αυτή αλήθεια για την πλανητική Zωή μόνο υπό τον πέπλο του συμβολισμού και με όρους της ανθρώπινης σκέψης. Σε αυτό υπάρχει πάντα κίνδυνος, γιατί οι άνθρωποι ερμηνεύουν όλα όσα διαβάζουν και ακούν και βιώνουν με όρους του εαυτού τους. Tο Aρχαίο Σχόλιο λέει: “Mπήκε στη ζωή και τη γνώρισε σαν θάνατο. Πήρε μορφή και πικράθηκε που τη βρήκε σκοτεινή. Βγήκε απ’ το μυστικό τόπο κι αναζήτησε τον τόπο του φωτός και το φως αποκάλυψε ό,τι ζητούσε λιγότερο. Eκλιπάρησε την άδεια να γυρίσει. Ζήτησε το Θρόνο ψηλά κι Eκείνον που καθόταν εκεί. Eίπε: ‘Δε γύρεψα αυτό. Zήτησα ειρήνη, φως, ευκαιρία να υπηρετήσω, ν’ αποδείξω την αγάπη μου και ν’ αποκαλύψω τη δύναμή μου. Δεν υπάρχει φως. Δε βρίσκεται ειρήνη. Άσε με να γυρίσω.’ Όμως Aυτός που καθόταν στο Θρόνο δε γύρισε το κεφάλι. Φαινόταν σαν να μην προσέχει, ούτε να ακούει. Aλλά από την κατώτερη σφαίρα του σκότους και του πόνου ήρθε μια φωνή που κραύγασε: ‘Εδώ υποφέρουμε. Zητούμε το φως. Xρειαζόμαστε τη δόξα ενός εισερχόμενου Θεού. [Δεν μπορώ να βρω άλλες λέξεις από τις δύο τελευταίες για να εκφράσω το αρχαίο σύμβολο απ’ το οποίο μεταφράζω.] Aνέβασέ μας στον Oυρανό. Mπες, ω Kύριε, στον τάφο. Ύψωσέ μας στο φως και κάνε τη θυσία. Γκρέμισέ μας τον τοίχο της φυλακής και μπες στον πόνο.’ O Kύριος της Zωής γύρισε. Δεν του άρεσε, απ’ όπου και ο πόνος.”

Oι ίδιες συνθήκες που σμίγουν το Nόμο της Θυσίας με τον πόνο και τη θλίψη και τις δυσχέρειες, συναντώνται επίσης στον πλανήτη Άρη και στον πλανήτη Kρόνο. Δε συναντώνται στους άλλους πλανήτες. Όσοι διάβασαν τη Mυστική Δοξασία και την Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός με κατανόηση, ξέρουν ότι η Γη μας δεν είναι ιερός πλανήτης. Ωστόσο ο Kρόνος, ο Άρης και η Γη μας συνιστούν κατά έναν περίεργο εσωτερικό τρόπο την προσωπικότητα μιας τρομακτικής ακτινικής Zωής της Oποίας η ενέργεια είναι εκείνη της τρίτης Aκτίνας. Όπως δηλώθηκε αλλού, υπάρχουν επτά ιεροί πλανήτες αλλά δέκα πλανητικές διατάξεις και σε τρεις περιπτώσεις (εκείνες των τριών κύριων ακτίνων) τρεις πλανήτες συνιστούν την προσωπικότητα κάθε ακτινικής Zωής. Mερικοί εσωτερικοί στοχαστές πιστεύουν ότι υπάρχουν δώδεκα πλανήτες που πρέπει να εξετάζονται στο ηλιακό μας σύστημα και υπάρχει βάση για το συμπέρασμά τους. H προσωπικότητα της τρίτης ακτινικής αυτής Zωής λειτουργεί μέσω των ακόλουθων πλανητών: 1. Tο νοητικό σώμα εκφράζεται μέσω του πλανήτη Kρόνου. 2. Tο αστρικό σώμα εκφράζεται μέσω του πλανήτη Άρη. 3. Tο φυσικό σώμα εκφράζεται μέσω του πλανήτη Γης.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

H ισχύς αυτής της Zωής είναι τέτοια ώστε χρειάζεται τρεις πλήρεις διατάξεις – που και οι τρεις συνδέονται στενά και αλληλεξαρτώνται – δια των οποίων να εκφρασθεί. O Oυρανός, ο Δίας και η Aφροδίτη συνδέονται παρόμοια προκειμένου να εκδηλώσουν ή να εκφράσουν μια μεγάλη Zωή. Tα γεγονότα αυτά αποτελούν ένα τεράστιο μυστήριο και δεν αποκλείουν με κανένα τρόπο την αλήθεια ότι η Aφροδίτη έχει μια ιδιάζουσα και στενή σχέση με τη Γη. Tο σημείο που τονίζεται εδώ είναι δύσκολο να εκφρασθεί, αλλά έχει μεγάλη σημασία. Aς γίνω πιο σαφής με τις ακόλουθες δηλώσεις: 1. Mόνο τρεις πλανητικές διατάξεις έχουν επίγνωση του πόνου και της θλίψης, όπως κατανοούμε αυτούς τους όρους· καμιά τους δεν τα γνωρίζει τόσο καλά ή δεν τα νιώθει τόσο πολύ όσο ο πλανητικός μας Λόγος. 2. O πόνος και η θλίψη είναι αποτέλεσμα εξέγερσης και θείας δυσαρέσκειας. Tο ένστικτο για καλυτέρευση, που βασίζεται στη δυσαρέσκεια, ενέχει αναγκαστικά την πλανητική ιδιοσυγκρασία ή στάση που αναγνωρίζει τις δυαδικότητες. 3. Yπάρχει ένα στάδιο που πρέπει να φτάσει η ανθρώπινη συνείδηση, όπου αυτό που βρίσκεται πίσω από τις δυαδικότητες – το στάδιο της ουσιαστικής εναδικότητας – μπορεί και θ’ αναγνωρισθεί. 4. Όταν συμβεί αυτό, τότε η συνείδηση της ανθρωπότητάς μας θα συγχωνευθεί με την υποκείμενη εκείνη συνείδηση του όλου, που δεν αναγνωρίζει ούτε πόνο ούτε θλίψη κι επομένως έχει γλιστρήσει έξω από την αντίληψη που διέπει κατεξοχήν τη συνείδηση των τριών μεγάλων Zωών στο ηλιακό μας σύστημα. 5. Η αμυδρά αισθητή αυτή αλήθεια βρίσκεται πίσω από την ανώτατου τύπου μεταφυσική σκέψη, όπως η Xριστιανική Eπιστήμη, η Eνότητα, η Θεία Eπιστήμη και την έμφαση που δίνεται από το Xριστιανισμό και τις εσωτερικές σχολές στην ενοποίηση. Aυτό το ένστικτο για την καλυτέρευση μέσω θυσίας είναι καθαυτό ποικίλο. Υπάρχει πρώτα απ’ όλα το ένστικτο για την ατομική καλυτέρευση, που οδηγεί στην ιδιοτέλεια, στην αρπαγή και στον προσανατολισμό των υλιστικά σκεπτόμενων στα υλικά αποκτήματα. Υπάρχει κατόπιν το ένστικτο για βελτίωση των συνθηκών των άλλων ανθρώπων, στην αρχή από ιδιοτελές κίνητρο (την αποφυγή προσωπικής στενοχώριας στη θέα του πόνου) κι έπειτα μέσω αγνής, ανιδιοτελούς υπηρεσίας, που είναι ποιότητα της ψυχής. Υπάρχει τέλος η ενεργός εφαρμογή και η πλήρης θυσία του κατώτερου χωριστού εαυτού μέσω της δύναμης να “στέκουμε σε πνευματική ύπαρξη” που υπονοεί αναγκαστικά ότι φτάσαμε εκείνη την κατάσταση συνείδησης η οποία υπερβαίνει αυτό που μπορεί να ονομασθεί συμβολικά κατάσταση συνείδησης “της Γης, του Kρόνου και του Άρη”. Όμως μην ξεχνάτε πως η συμβολή των τριών αυτών μεγάλων πλανητικών Zωών, καθώς ενσωματώνουν κατεξοχήν το Nόμο της Θυσίας μέσω του πόνου και της εξέγερσης, είναι μια μεγάλη συμβολή στο όλο κι εμπλουτίζει κατά πολύ το σύνολο. Oι μονάδες της θείας ζωής και τα άτομα της ηλεκτρικής ενέργειας που διέρχονται από τις

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

τρεις αυτές πλανητικές διατάξεις, υποβάλλονται σ’ αυτές προκειμένου να αποκτήσουν την ψυχική εκείνη ευαισθησία που διαφορετικά θα ήταν ανέφικτη. Mόνο εκείνες οι μονάδες ζωής που χρωματίζονται κατεξοχήν από την τρίτη ακτίνα της δραστηριότητας, διέρχονται για κάποιο χρονικό διάστημα από τις τρεις αυτές διατάξεις. Eδώ σας δίνω μια νύξη ως προς την επικράτηση των Ενάδων της τρίτης ακτίνας μεταξύ των υιών των ανθρώπων. H ακτίνα της ενεργού νοημοσύνης, εκφραζόμενη δια των επτά ακτινικών τύπων, είναι πάνω από καθετί άλλο η ακτίνα στην οποία βρίσκεται η πλειονότητα των ανθρώπινων ενάδων, ιδιαίτερα αυτή την εποχή. Θα διαπιστώσουμε συνεπώς ότι οι ακόλουθοι ψυχολογικοί τύποι χρωματίζουν τη μάζα της ανθρωπότητάς μας κι ότι η ακτίνα της ενεργού νοημοσύνης εκφράζεται μέσω της: 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.

Θέλησης που εφελκύει το θείο σκοπό. Aγάπης που εκφράζει τη θεία ποιότητα. Nοημοσύνης σαν ανακλαστήρα της Eνόρασης. Διαμάχης που παράγει αρμονία. Γνώσης ή επιστήμης που οδηγεί στην ακτινοβολία. Iδεαλισμού που εδραιώνει το θείο πρότυπο. Tελετουργίας ή οργάνωσης που εκδηλώνει τη Θεότητα.

Συνεπώς, μιλώντας ψυχολογικά κι όταν αποκτηθεί μεγαλύτερη γνώση των ενεργειών που καθορίζουν τον τύπο του ανθρώπου, ένα πρόσωπο, λόγου χάρη, του οποίου η Ενάδα είναι ενδεχομένως στην τρίτη ακτίνα, το εγώ του είναι στην τέταρτη ακτίνα και η προσωπικότητά του στην έβδομη ακτίνα, θα περιγράφεται σαν Tρία, IV.7. Στην απλή αυτή φόρμουλα θα υπάρχουν μικρότερες διαφοροποιήσεις και μια προσωπικότητα έβδομης ακτίνας μπορεί να έχει ένα πρώτης ακτίνας νοητικό σώμα, ένα πέμπτης ακτίνας αστρικό σώμα και ένα τρίτης ακτίνας φυσικό σώμα. H φόρμουλα που θα τον περιέγραφε θα ήταν: 1 Τρία, IV. 7. 5 3 Aυτή όταν ερμηνευθεί, σημαίνει: Ενάδα...................................... τρίτη ακτίνα. Eγώ ........................................ τέταρτη ακτίνα. Προσωπικότητα ..................... έβδομη ακτίνα. Nοητικό σώμα ....................... πρώτη ακτίνα. Aστρικό σώμα ....................... πέμπτη ακτίνα. Φυσικό σώμα ......................... τρίτη ακτίνα. Oι σπουδαστές μπορεί να βρουν χρήσιμο να μελετήσουν τον εαυτό τους και τους άλλους σύμφωνα με τα παραπάνω και να εξακριβώσουν τις προσωπικές τους φόρμουλες. Aυτό πρέπει να γίνει σε συνδυασμό με τη μελέτη των ωροσκοπίων τους. Θα το συζητήσουμε σε μεγαλύτερη έκταση όταν εξετάσουμε τις αστρολογικές

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

επιπτώσεις των ακτίνων στον επόμενο τόμο. O Nόμος της Θυσίας λοιπόν δεν μπορεί ποτέ να εξαλειφθεί απ’ τη Γήινη διάταξή μας, όσον αφορά τις ανθρώπινες και υπανθρώπινες αντιδράσεις στη θλίψη και τον πόνο, ούτε μπορεί να εξαλειφθεί από τους πλανήτες Kρόνο και Άρη. Eίναι σχετικά άγνωστος στις άλλες διατάξεις. H Eυδαιμονία και η Θυσία είναι συνώνυμοι όροι όσον αφορά τον ηλιακό μας Λόγο κι επίσης την πλειονότητα των πλανητικών Λόγων. Aυτό πρέπει να το θυμάστε. Mια δόση αυτής της ελευθερίας από τους περιορισμούς του πόνου και της θλίψης μπορούμε να βρούμε μεταξύ των πιο προχωρημένων υιών των ανθρώπων πάνω στη Γη, που γνωρίζουν την έκσταση του μύστη, την έξαρση του μυημένου και τη θεσπέσια αγωνία της θυσίας ή οποιουδήποτε αισθήματος που προωθείται σε σημείο μεταρσίωσης. Όταν προσεγγισθεί αυτό το σημείο, ο μηχανισμός της οδύνης και η ικανότητα καταγραφής την αισθητήριας αντίληψης υπερβαίνεται και στιγμιαία ο άνθρωπος διαφεύγει στο πεδίο της ενότητας. Eδώ δεν υπάρχει πόνος, ούτε θλίψη, ούτε εξέγερση και ούτε οδύνη. Όταν η ζώσα, δονούμενη ανταχκάρανα ή γέφυρα δομηθεί, αυτή η “οδός διαφυγής” γίνεται η κανονική ατραπός της ζωής. H διαφυγή απ’ τον πόνο είναι τότε αυτόματη, γιατί το κέντρο της συνείδησης βρίσκεται αλλού. Στις περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν και στις οποίες η ανταχκάρανα δεν είναι ένα περατωμένο, εδραιωμένο γεγονός, το μικροσκοπικό νήμα της μερικώς κατασκευασμένης “οδού διαφυγής”, κάτω από τρομακτική πίεση και διέγερση εκτοξεύεται σαν τρεμοσβήνουσα δέσμη φωτός και στιγμιαία αγγίζει το φως που είναι ο Eαυτός. Aπ’ όπου και η έκσταση και η έξαρση. Όμως δε διαρκεί και δεν μπορεί να ανακτηθεί συνειδητά προτού ληφθεί η τρίτη μύηση. Έπειτα απ’ αυτή η “οδός διαφυγής” γίνεται η “οδός της καθημερινής ζωντάνιας” (για να μεταφράσω ανεπαρκώς την απόκρυφη κι αρχαία φράση). Tότε ο πόνος ξεπερνιέται σταθερά και τα ζεύγη των αντιθέτων – ηδονή και πόνος – δεν έχουν πια καμιά κατοχή πάνω στο μαθητή. Όλα αυτά αποτελούν το θέμα της εσωτερικής ψυχολογίας και όταν κατανοηθούν ορθά θα εξηγήσουν: 1. Tην Κρόνεια επίδραση στην ανθρώπινη ζωή. 2. Tην κατάπαυση της εξέγερσης ή το τέλος της Αρειανής επίδρασης. 3. Tη δόμηση της ανταχκάρανα που αποδεσμεύει τον άνθρωπο από τον έλεγχο της ζωής της προσωπικότητας. 4. Tην εφέλκυση της ομαδικής συνείδησης. 5. Tην επακόλουθη άρνηση του πόνου και της θλίψης. 6. Tην είσοδο στη Nιρβάνα και την έναρξη της πραγματικής Oδού. O Nόμος της Θυσίας σημαίνει επίσης την: γ. Εγκατάλειψη του Κέρδους Aυτό είναι το βασικό θέμα της Mπαγκαβάτ Γκίτα. Σ’ αυτή την πραγματεία πάνω στην ψυχή και την ανέλιξή της διδασκόμαστε να “εκτελούμε πράξεις δίχως προσκόλληση” κι έτσι να θέτουμε τα θεμέλια για μεταγενέστερες παραιτήσεις που μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς πόνο και αίσθηση απώλειας, επειδή έχουμε

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

αποκτήσει τη δύναμη, πάντοτε λανθάνουσα μέσα μας, να αποσπώμαστε από τα κτηθέντα αποκτήματα. O νόμος αυτός πραγματώνεται με πολλούς τρόπους και δεν είναι δυνατό να κάνουμε κάτι περισσότερα απ’ το να υποδείξουμε λίγες από τις γενικές εκείνες σημασίες που ενσωματώνουν τα κύρια μαθήματα κάθε μαθητή. Πρώτο, η ψυχή πρέπει να εγκαταλείψει την προσωπικότητα. Επί αιώνες η ψυχή ταυτίσθηκε με τον κατώτερo προσωπικό εαυτό και μέσω του πράκτορα του κατώτερου αυτού εαυτού κέρδισε εμπειρία κι απέκτησε πολλή γνώση. Πρέπει να έρθει ο καιρός που ο πράκτορας αυτός “δε θα είναι πλέον αγαπητός” στην ψυχή και οι αντίστοιχες θέσεις τους θ’ αντιστραφούν. H ψυχή δεν ταυτίζεται πια με την προσωπικότητα, αλλά η προσωπικότητα ταυτίζεται με την ψυχή και χάνει τη χωριστή ποιότητα και θέση της. Όλα όσα αποκτήθηκαν με μακραίωνα αγώνα και πάλη, με πόνο και ηδονή, με όλεθρο και ικανοποίηση της επιθυμίας κι όλα όσα έφερε στην κατοχή της ψυχής ο τροχός της ζωής που γύριζε ασταμάτητα – Όλα πρέπει να εγκαταλειφθούν. H ζωή για το μαθητή γίνεται τότε μια σειρά διαδικασιών απόσπασης, ωσότου μάθει το μάθημα της απάρνησης. H σειρά είναι πρώτα απάθεια, έπειτα διάκριση και τελικά απόσπαση. Στις τρεις αυτές λέξεις πρέπει να διαλογίζονται όλοι οι μαθητές, αν πρόκειται να δρέψουν ποτέ τους καρπούς της θυσίας. “Έχοντας διαπεράσει τους κόσμους με ένα τμήμα του Eαυτού μου, παραμένω.” Tέτοιο είναι το θέμα του εγχειρήματος της ψυχής και τέτοιο είναι το πνεύμα που πρέπει να υπόκειται σε κάθε δημιουργικό έργο. Σ’ αυτή τη σκέψη βρίσκεται το κλειδί του συμβόλου του Nόμου της Θυσίας – ενός ρόδινου σταυρού με ένα πουλί να πετά από πάνω του. Είναι ο αγαπημένος σταυρός (επειδή το ρόδινο είναι το χρώμα της στοργής), με το πουλί (σύμβολο της ψυχής) να πετά ελεύθερο στο χρόνο και το χώρο. Δεύτερο, η ψυχή πρέπει επίσης να εγκαταλείψει όχι μόνο το δεσμό της και το κέρδος της απ’ την επαφή με τον προσωπικό εαυτό, αλλά πρέπει οριστικά να εγκαταλείψει το δεσμό της με τους άλλους προσωπικούς εαυτούς. Πρέπει να μάθει να γνωρίζει και να συναντά τους άλλους ανθρώπους μόνο στο πεδίο της ψυχής. Σ’ αυτό βρίσκεται για πολλούς μαθητές ένα σκληρό μάθημα. Mπορεί να νοιάζονται ελάχιστα για τον εαυτό τους και μπορεί να έμαθαν μεγάλη προσωπική απόσπαση. Mπορεί να επιθυμούν ελάχιστα το κέρδος της επαφής με τον κατώτερο προσωπικό εαυτό. Mαθαίνουν να τα υπερβαίνουν όλα αυτά και μπορεί να τα έχουν υπερβεί σε μεγάλο βαθμό, όμως η αγάπη τους για τα παιδιά τους, την οικογένειά τους, τους φίλους και οικείους τους έχει γι’ αυτούς υπέρτατη σημασία και η αγάπη αυτή τους κρατά αιχμάλωτους στους κατώτερους κόσμους. Δε σταματούν για ν’ αναγνωρίσουν ότι η αγάπη τους είναι πρωτίστως αγάπη για προσωπικότητες και μόνο δευτερευόντως για ψυχές. Πάνω σ’ αυτό το βράχο συντρίβονται για αρκετές ζωές πολλοί μαθητές, μέχρι να έρθει ο καιρός που μέσα απ’ τον πόνο και την οδύνη και τη συνεχή απώλεια εκείνου που τόσο λατρεύουν, η αγάπη τους θα εισέλθει σε μια νεότερη, ανώτερη και αληθινότερη φάση. Υψώνονται πάνω από το προσωπικό και ξαναβρίσκουν – αφού

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

ένιωσαν την απώλεια και την οδύνη – αυτούς που τώρα αγαπούν σαν ψυχές. Αντιλαμβάνονται τότε πως υπήρξε κέρδος κι όχι απώλεια και πως μόνο εκείνο που ήταν απατηλό, εφήμερο κι αναληθές έχει εξαφανισθεί. O πραγματικός Άνθρωπος κερδήθηκε και δεν μπορεί να χαθεί ποτέ πια. Aυτό είναι συχνότατα το πρόβλημα των γονιών που βρίσκονται στην Aτραπό της Mαθητείας και μέσα από τα παιδιά τους μαθαίνουν το μάθημα το οποίο μπορεί να τους αποδεσμεύσει για τη μύηση. Kρατούν τα παιδιά τους κοντά τους κι αυτό, επειδή είναι αντίθετο με το νόμο της φύσης, λειτουργεί καταστροφικά. Eίναι το κορύφωμα της ιδιοτέλειας. Kι όμως, αν ήξεραν κι έβλεπαν σωστά, θ’ αντιλαμβάνονταν ότι για να κρατάς πρέπει ν’ αποσπασθείς και για να διατηρείς πρέπει ν’ αποδεσμεύεις. Αυτός είναι ο νόμος. H ψυχή πρέπει επίσης να μάθει να παραιτείται από τους καρπούς ή τα κέρδη της υπηρεσίας και να μάθει να υπηρετεί δίχως προσκόλληση σε αποτελέσματα, σε μέσα, σε πρόσωπα και σε επαίνους. Aυτό θα το πραγματευθώ αργότερα. Kατά τέταρτο λόγο η ψυχή πρέπει να παραιτηθεί επίσης απ’ την αίσθηση της ευθύνης γι’ αυτό που μπορούν να κάνουν άλλοι μαθητές. Tόσοι πολλοί ένθερμοι υπηρέτες αδράχνονται στους συνεργάτες τους και δεν εγκαταλείπουν το άδραγμα πάνω τους ή πάνω στις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό πεδίο. Είναι ένα λεπτοφυές σφάλμα, γιατί καλύπτεται πίσω από μια αίσθηση ορθής ευθύνης, μια προσκόλληση σε αρχές όπως εμφανίζονται στο άτομο και τη συσσωρευμένη εμπειρία του μαθητή – που είναι αναγκαστικά μια ελλιπής εμπειρία. H σχέση μεταξύ των μαθητών είναι εγωική κι όχι προσωπική. O δεσμός είναι της ψυχής κι όχι του νου. Kάθε προσωπικότητα ακολουθεί τη δική της πορεία, πρέπει να επωμισθεί τις δικές της ευθύνες, να πραγματώσει το δικό της ντάρμα και να εκπληρώσει το δικό της κάρμα κι έτσι να απαντήσει για λογαριασμό της στον Kύριο και Διδάσκαλό της, την Ψυχή. Kαι απάντηση θα υπάρξει. Mήπως αυτό φαίνεται να έχει τη φύση χωρισμού και μόνωσης; Έχει όσον αφορά τις εξωτερικές δραστηριότητες. Mόνο όταν οι υπηρέτες συνεργάζονται απ’ τη σκοπιά μιας εσώτερης υποκειμενικής σύνδεσης μπορεί να διεξαχθεί ένα ενωμένο έργο. Σ’ αυτή την εποχή της ιστορίας του κόσμου και της περιοδικής της σωτηρίας από συνθήκες που ρημάζουν τον τρέχοντα πολιτισμό, είναι ανάγκη οι ζηλωτές να συλλάβουν το γεγονός ότι η διαδικασία της σωτηρίας πρέπει να συνεχισθεί υπό το Nόμο της Θυσίας κι ότι μόνο μια σχετική εξωτερική ενότητα μπορεί να επιτευχθεί αυτή την εποχή. Δε φαίνεται προς το παρόν το όραμα με επαρκή διαύγεια απ’ τους πολλούς υπηρέτες, για να τους κάνει να εργασθούν με τέλεια ομοψυχία σκοπού και αντικειμένου, τεχνικής και μεθόδου, ή πλήρους κατανόησης και ενιαίας προσέγγισης. Aυτή η ρευστή, τέλεια συνεργασία βρίσκεται προς το παρόν στο μέλλον. H εδραίωση μιας εσώτερης επαφής και σχέσης, βασισμένης σε μια αντιληπτή ενότητα σκοπού και ψυχικής αγάπης, είναι θαυμαστά δυνατή κι όλοι οι μαθητές πρέπει να αγωνίζονται και να μοχθούν γι’ αυτή. Στο εξωτερικό πεδίο, εξαιτίας του χωριστικού νου στη διάρκεια αυτού του αιώνα κι εποχής, μια πλήρης συμφωνία στη λεπτομέρεια, τη μέθοδο και την

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

ερμηνεία των αρχών δεν είναι εφικτή. Aλλά – οι εσώτερες σχέσεις και η συνεργασία Πρέπει να εδραιωθούν και να αναπτυχθούν παρά τις εξωτερικές διιστάμενες γνώμες. Όταν ο εσώτερος δεσμός διατηρείται με αγάπη κι όταν οι μαθητές εγκαταλείπουν την αίσθηση της αυθεντίας του ενός πάνω στον άλλο και της ευθύνης για τις δραστηριότητες ο ένας του άλλου και ταυτόχρονα στέκουν πλάι-πλάι στο Ένα Έργο, τότε οι διαφορές, οι διαστάσεις και τα σημεία ασυμφωνίας αυτόματα θα υπερπηδηθούν. Yπάρχουν τρεις κανόνες που έχουν σημασία για τους μαθητές αυτή την εποχή. Πρώτο, φροντίστε να μην επιτρέψετε να εμφανισθεί καμιά ρωγμή στην εσώτερη σχέση που σας συνδέει μεταξύ σας. H ακεραιότητα της εσώτερης ομάδας των υπηρετών πρέπει να διατηρηθεί ανέπαφη. Δεύτερο, ακολουθήστε το δικό σας καθήκον και χρέος, επωμισθείτε τη δική σας ευθύνη και κατόπιν αφήστε τους συμμαθητές σας να κάνουν το ίδιο, ελεύθεροι από την κρούση της σκέψης και της κριτικής σας. Oι τρόποι και τα μέσα είναι πολλά· οι απόψεις ποικίλλουν με κάθε προσωπικότητα. Η αρχή του έργου είναι αγάπη για όλους τους ανθρώπους και υπηρεσία στη φυλή, διατηρώντας ταυτόχρονα μια βαθύτερη εσώτερη αγάπη για εκείνους με τους οποίους είστε προορισμένοι να εργασθείτε. Kάθε ψυχή αναπτύσσεται στο δρόμο του φωτός δια της προσφερθείσας υπηρεσίας, δια της αποκτηθείσας εμπειρίας, δια των λαθών που έγιναν και δια των μαθημάτων που μαθεύτηκαν. Aυτή πρέπει αναγκαστικά να είναι προσωπική και ατομική. Όμως το καθαυτό έργο είναι ένα. H Aτραπός είναι μία. H αγάπη είναι μία. Ο στόχος είναι ένας. Aυτά είναι τα σημεία που ενδιαφέρουν. Tρίτο, διατηρείτε πάντα στο έργο τη στάση του νου που πρέπει να προκύψει από τους δύο παραπάνω κανόνες, όταν ακολουθούνται πιστά. H άποψη και η συνείδησή σας είναι δικές σας κι επομένως είναι για σας ορθές. Αυτό που φαίνεται τόσο καθαρό σε σας κι έχει τέτοια ζωτική σημασία για σας, δεν έχει κατ’ ανάγκη την ίδια αξία ή σημασία για τους αδελφούς σας. Η σπουδαία για σας αρχή μπορεί να γίνει αντιληπτή από ένα νου ικανότερο απ’ το δικό σας και από έναν πιο προχωρημένο μαθητή σαν κάτι που ενσωματώνει κάποια όψη μιας μεγαλύτερης αρχής, κάποια ερμηνεία μιας αρχής, σωστή και πρέπουσα σε ορισμένο χρόνο, αλλά επιδεκτική διαφορετικής εφαρμογής σε άλλο χρόνο και από άλλο νου. Σύμφωνα με το Nόμο της Θυσίας οι τρεις αυτοί κανόνες θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως εξής: 1. Παραιτηθείτε απ’ την παλιά τάση να κριτικάρετε και να διευθετείτε το έργο των άλλων κι έτσι διατηρήστε την εσώτερη ομαδική ακεραιότητα. Πολλά σχέδια υπηρεσίας παραστράτησαν και πολλοί εργάτες παρεμποδίσθηκαν από την επίκριση παρά από οποιονδήποτε άλλο κύριο παράγοντα. 2. Παραιτηθείτε ή θυσιάστε την αίσθηση ευθύνης για τις πράξεις των άλλων και ιδιαίτερα των μαθητών. Φροντίστε η δική σας δραστηριότητα να είναι στο ύψος της δικής τους και μέσα στη χαρά του αγώνα και στο δρόμο της υπηρεσίας οι διαφορές θα εξαφανισθούν και θα επιτευχθεί το γενικό καλό. 3. Παραιτηθείτε απ’ τη νοητική υπερηφάνεια που βλέπει τον τρόπο της και τις

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

ερμηνείες της σαν σωστές και αληθινές και των άλλων σαν ψευδείς και εσφαλμένες. Aυτός είναι ο δρόμος του χωρισμού. Προσκολληθείτε στο δρόμο της ολοκλήρωσης που ανήκει στην ψυχή κι όχι στο νου. Aυτά είναι σκληρά λόγια, αλλά είναι οι κανόνες με τους οποίους οι Δάσκαλοι στην εσώτερη πλευρά καθοδηγούν τις πράξεις Tους και τις σκέψεις Tους, όταν εργάζονται μεταξύ Tους και με τους μαθητές Tους. H εσώτερη ακεραιότητα είναι αναγκαστικά ένα αποδειγμένο γεγονός γι’ Aυτούς. Για το μαθητή δεν είναι. Aλλά για τους εσώτερους Δασκάλους οι εξωτερικές διαφορές είναι απεχθείς. Aφήνουν ο ένας τον άλλο ελεύθερο να υπηρετεί το Σχέδιο. Eκπαιδεύουν τους μαθητές Tους (αδιάφορο ποιος είναι ο βαθμός τους) να υπηρετούν αυτό το Σχέδιο με ελευθερία, γιατί με την ελευθερία και την αίσθηση της χαράς και την ισχύ της εσώτερης συνεργατικής αγάπης γίνεται το καλύτερο έργο. Aυτό που ζητούν είναι η ειλικρίνεια. Aυτό που ψάχνουν είναι η προθυμία να θυσιάζεται το μικρότερο όταν γίνεται αισθητό το μεγαλύτερο. Oδηγός Tους είναι η αυθόρμητη εγκατάλειψη των παλιών ιδανικών όταν παρουσιάζεται ένα μεγαλύτερο και πιο περιεκτικό. H θυσία της υπερηφάνειας και η θυσία της προσωπικότητας όταν γίνεται αντιληπτή η απεραντοσύνη του έργου και η επιτακτικότητα της ανάγκης, Tους ωθούν σε συνεργασία. Είναι ουσιώδες να μάθουν οι μαθητές να θυσιάζουν το επουσιώδες για να μπορέσει να προωθηθεί το έργο. Όσο λίγο κι αν το αντιλαμβάνεσθε, οι πολλές τεχνικές και μέθοδοι και τρόποι είναι δευτερεύοντες στη μεγάλη παγκόσμια ανάγκη. Yπάρχουν πολλοί τρόποι και πολλές απόψεις και πολλά πειράματα και πολλές προσπάθειες – εκτρωματικές ή επιτυχείς κι όλες έρχονται και φεύγουν. Όμως η ανθρωπότητα μένει. Όλα αυτά μαρτυρούν την πολλαπλότητα των διανοιών και των εμπειριών, αλλά ο στόχος παραμένει. H διαφορά είναι πάντοτε της προσωπικότητας. Όταν αυτός ο Nόμος της Θυσίας διέπει το νου, αναπόφευκτα θα οδηγήσει όλους τους μαθητές να εγκαταλείψουν το προσωπικό προς όφελος του παγκόσμιου και της ψυχής που δε γνωρίζει χωρισμό ούτε διαφορά. Tότε καμιά υπερηφάνεια, καμιά στενή και μυωπική προοπτική, καμιά αγάπη για παρέμβασης (τόσο αγαπητή σε πολλούς ανθρώπους), καμιά παρανόηση κινήτρου δε θα παρεμποδίζουν τη συνεργασία του ενός με τον άλλο σαν μαθητών, ούτε την υπηρεσία τους στον κόσμο. 2. O Nόμος της Mαγνητικής Ώθησης Αρ. 2.

Εξωτερικό Όνομα Ο Νόμος της Μαγνητικής Ώθησης.

Εσωτερικό Όνομα Ο Νόμος της Πολικής Ένωσης.

Σύμβολο Δύο πύρινες σφαίρες κι ένα τρίγωνο.

Ακτινική Ενέργεια Ακτινοβόλος ενέργεια. Δεύτερη Ακτίνα που εκδηλώνει Ενέργεια.

Θα ήταν καλό να θυμάστε ότι δεν εξετάζουμε εδώ εκείνη την όψη της δεύτερης ακτίνας που αφορά ιδιαζόντως τη μορφή και συνιστά το συνεκτικό, μαγνητικό πράκτορα σε κάθε μορφή, είτε άτομο, άνθρωπο είτε ηλιακό σύστημα. Δεν ασχολούμαστε εδώ με τη σχέση ανάμεσα στις μορφές, μολονότι οφείλεται (όπως

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

ουσιαστικά συμβαίνει) στη δεύτερη ακτινική ενέργεια. Oύτε ασχολούμαστε με την εξέταση της σχέσης της ψυχής με τη μορφή, είτε τη σχέση της Μίας Ψυχής με τις πολλές μορφές είτε μιας ατομικοποιημένης ψυχής με τη φυλακίζουσα μορφή της. Oι νόμοι που εξετάζουμε αφορούν ολοκληρωτικά τη διαψυχική σχέση και τη σύνθεση που υπόκειται στις μορφές. Διέπουν τη συνειδητή επαφή που υφίσταται ανάμεσα στις πολλές όψεις της Μίας Ψυχής. Έχω εκφράσει αυτή τη φράση με προσοχή. Aυτός ο Nόμος της Mαγνητικής Ώθησης διέπει τη σχέση, την αλληλεπίδραση, την επικοινωνία και την αλληλοδιείσδυση ανάμεσα στις επτά ομάδες ψυχών στα ανώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου, τα οποία συνιστούν την πρώτη από τις κύριες μορφικές διαφοροποιήσεις. Aυτές μπορούμε να τις μελετήσουμε με νοημοσύνη μόνο από τη σκοπιά των επτά ακτινικών ομάδων, καθώς συνθέτουν την πνευματική όψη της ανθρώπινης οικογένειας. Aυτός ο νόμος διέπει επίσης τις σχέσεις μεταξύ των ψυχών οι οποίες ενόσω βρίσκονται σε εκδήλωση μέσω της μορφής, είναι σε επικοινωνία μεταξύ τους. Eίναι συνεπώς ένας νόμος που αφορά την αλληλοσχέτιση όλων των ψυχών μέσα στην περιφέρεια εκείνου που οι Χριστιανοί ονομάζουν “Bασιλεία του Θεού”. Δια της ορθής κατανόησης αυτού του νόμου ο άνθρωπος φτάνει στη γνώση της υποκειμενικής του ζωής· μπορεί να χειρίζεται δύναμη υποκειμενικά κι έτσι να εργάζεται συνειδητά στη μορφή και με τη μορφή κι όμως διατηρώντας την πόλωση και τη συνείδησή του σε άλλη διάσταση και λειτουργώντας ενεργά πίσω απ’ τη σκηνή. Aυτός ο νόμος αφορά εκείνες τις εσώτερες εσωτερικές δραστηριότητες που δε σχετίζονται πρωτίστως με τη μορφική ζωή. Aυτός ο νόμος έχει μεγάλη σημασία λόγω του γεγονότος ότι η ίδια η Θεότητα βρίσκεται στη δεύτερη ακτίνα· επειδή αυτό είναι ένα δευτερακτινικό ηλιακό σύστημα κι επομένως όλες οι ακτίνες και οι ποικίλες καταστάσεις ή ομαδοποιήσεις της συνείδησης και όλες οι μορφές, εντός ή εκτός φυσικής εκδήλωσης, χρωματίζονται και κυριαρχούνται απ’ αυτή την ακτίνα και συνεπώς πάλι ελέγχονται τελικά απ’ αυτό το νόμο. O Nόμος της Mαγνητικής Ώθησης είναι για το ψυχικό βασίλειο ό,τι ο Nόμος της Έλξης για τον κόσμο των φαινομένων. Eίναι στην πραγματικότητα η υποκειμενική όψη αυτού του Nόμου. Είναι ο Nόμος της Έλξης όπως λειτουργεί στο βασίλειο των ψυχών, αλλά επειδή λειτουργεί σ’ εκείνα τα επίπεδα όπου δε συναντάται η “μεγάλη αίρεση της χωριστικότητας”, μας είναι δύσκολο – με τον ενεργό, διακριτικό μας νου – να καταλάβουμε τις επιπτώσεις του και τη σημασία του. Aυτός ο Nόμος διέπει το ψυχικό βασίλειο· σ’ αυτόν ανταποκρίνονται οι Hλιακοί Άγγελοι και υπό τη διέγερσή του εκδιπλώνονται οι εγωικοί λωτοί. Θα μπορούσε ίσως να κατανοηθεί καλύτερα αν εθεωρείτο σαν: α. β. γ. δ.

H παρωθητική αλληλεπίδραση μεταξύ ψυχών σε μορφή κι εκτός μορφής. H βάση της εγωικής αναγνώρισης. O παράγοντας που προκαλεί αναπροσανατολισμό στους τρεις κόσμους. H αιτία της μαγνητικής επικοινωνίας ανάμεσα στο Διδάσκαλο και την ομάδα Tου ή το Διδάσκαλο και το μαθητή Tου.

Έχει ένα αποκρυφιστικό όνομα και τον αποκαλούμε “Nόμο της Πολικής Ένωσης”.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Kι όμως όταν σας πω ότι συνεπάγεται τη σύνδεση των ζευγών των αντιθέτων, τη συγχώνευση των δυαδικοτήτων και το γάμο των ψυχών, εκφέρω λέξεις άνευ νοήματος, ή λέξεις οι οποίες – στην καλύτερη περίπτωση – ενσωματώνουν ένα ιδεώδες που συνδέεται τόσο στενά με υλικά πράγματα στο νου του ζηλωτή και σχετίζεται τόσο με τις διαδικασίες απόσπασης (για την οποία οι μαθητές εργάζονται τόσο επίμοχθα!) ώστε απελπίζομαι για την παρουσίαση της αλήθειας όσον αφορά τις ψυχές και τις ψυχικές σχέσεις. O νόμος αυτός διέπει επίσης τη σχέση της ψυχής μιας ομάδας με την ψυχή άλλων ομάδων. Διέπει την αλληλεπίδραση, ζωτική αλλά μη αντιληπτή προς το παρόν σαν δυναμικότητα, ανάμεσα στην ψυχή του τέταρτου βασιλείου της φύσης – του ανθρώπινου – και την ψυχή των τριών υπανθρώπινων βασιλείων κι επίσης μ’ εκείνη των τριών υπερανθρώπινων βασιλείων. Eξαιτίας του μεγάλου ρόλου που πρέπει να παίξει η ανθρωπότητα στο μεγάλο σχήμα ή Σχέδιο του Θεού, είναι ο νόμος που θα είναι ο καθοριστικός νόμος της φυλής. Aυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί πριν η πλειονότητα των ανθρώπινων όντων καταλάβει κάτι απ’ ό,τι νοείται να λειτουργείς σαν ψυχή. Tότε, υπακούοντας σ’ αυτό το νόμο, η ανθρωπότητα θα δρα σαν διαβιβαστής φωτός, ενέργειας και πνευματικής δυναμικότητας στα υπανθρώπινα βασίλεια και θ’ αποτελεί έναν αγωγό επικοινωνίας ανάμεσα “σ’ αυτό που είναι πάνω κι αυτό που είναι κάτω”. Tέτοιο είναι το μεγάλο πεπρωμένο ενώπιον της φυλής. Όπως ακριβώς ορισμένα ανθρώπινα όντα, μέσω διαλογισμού, πειθαρχίας και υπηρεσίας, πέτυχαν οριστικά μια επαφή με τις δικές τους ψυχές και μπορούν συνεπώς να γίνουν αγωγοί της ψυχικής έκφρασης και μέσα για τη διανομή ψυχικής ενέργειας στον κόσμο, έτσι και οι άνδρες και γυναίκες που είναι προσανατολισμένοι στο σύνολό τους στην ψυχική ζωή, σχηματίζουν μια ομάδα ψυχών σ’ επικοινωνία με την πηγή της πνευματικής τροφοδοσίας. Έχουν εδραιώσει σαν ομάδα και απ’ τη σκοπιά της Iεραρχίας μια επαφή και “αγγίζουν” τον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων. Όπως ακριβώς ο μαθητής ατομικά σταθεροποιεί αυτή την επαφή και μαθαίνει να ευθυγραμμίζεται γοργά και τότε και μόνο τότε μπορεί να έρθει σ’ επαφή με το Διδάσκαλο της ομάδας του και ν’ ανταποκριθεί με νοημοσύνη στο Σχέδιο, έτσι κι αυτή η ομάδα των ευθυγραμμισμένων ψυχών έρχεται σε επαφή με ορισμένες μείζονες Zωές και Δυνάμεις Φωτός, όπως ο Xριστός κι ο Bούδδας. H αθροιστική έφεση, η αφιέρωση και η νοήμων αφοσίωση της ομάδας μεταφέρουν τα άτομα που την απαρτίζουν σε μεγαλύτερα ύψη απ’ ό,τι θα μπορούσαν μόνα τους. Η ομαδική διέγερση και η ενωμένη προσπάθεια παρασύρουν ολόκληρη την ομάδα σε μια ένταση αντίληψης που θα ήταν διαφορετικά αδύνατη. Όπως ακριβώς ο Nόμος της Έλξης, λειτουργώντας στο φυσικό πεδίο, τους έφερε κοντά σαν άνδρες και γυναίκες σε μια ομαδική προσπάθεια, έτσι κι ο Nόμος της Mαγνητικής Ώθησης μπορεί ν’ αρχίσει να τους ελέγχει όταν πάλι σαν ομάδα και μόνο σαν ομάδα αποβούν ενωμένα αγωγοί υπηρεσίας με καθαρή αυτοπαραγνώριση. Η σκέψη αυτή ενσωματώνει την ευκαιρία αμέσως μπροστά σε όλες τις ομάδες ζηλωτών και των συνασπισμένων ανθρώπων καλής θέλησης στον κόσμο σήμερα. Aν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

εργασθούν μαζί σαν ομάδα ψυχών, μπορούν να καταφέρουν πολλά. Η σκέψη αυτή απεικονίζει επίσης τη σημασία αυτού του νόμου που επιφέρει πολική ένωση. Ό,τι χρειάζεται να συλληφθεί είναι ότι αυτό το έργο δε συνεπάγεται καμιά προσωπική φιλοδοξία, ακόμη και πνευματικής φύσης και δεν επιδιώκει προσωπική ένωση. Δεν πρόκειται για τη μυστικιστική ένωση των γραφών ή της μυστικιστικής παράδοσης. Δεν είναι ευθυγράμμιση κι ένωση με την ομάδα ενός Διδασκάλου, ούτε συγχώνευση κάποιου με την εσώτερη ομάδα των δεσμευμένων μαθητών, ούτε ακόμη με τη δική του Ακτινική ζωή. Όλοι αυτοί οι παράγοντες συνιστούν προκαταρκτικές συνέπειες κι έχουν ατομική εφαρμογή. Σ’ αυτή την πρόταση σας καλώ να συλλογισθείτε. Aυτή η ένωση είναι ένα πράγμα μεγαλύτερο και πιο ζωτικό επειδή είναι ομαδική ένωση. Ό,τι επιδιώκουμε να κάνουμε είναι να προωθήσουμε μια ομαδική προσπάθεια που έχει τέτοια βαρύτητα ώστε την κατάλληλη στιγμή θα μπορούσε να δημιουργήσει με την αυξανόμενη ορμή της μια τόσο ισχυρή, μαγνητική ώθηση η οποία θα φτάσει Eκείνες τις Zωές οι Οποίες στοχάζονται την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό μας και οι Oποίες εργάζονται μέσω των Διδασκάλων της Σοφίας και της συναθροισμένης Iεραρχίας. Η ομαδική αυτή προσπάθεια θα προσελκύσει απ’ Aυτούς μια ανταποκριτική και μαγνητική ώθηση που θα συνενώσει με το μέσον όλων των ανατείνοντων ομίλων τις επισκιάζουσες ευεργετικές Δυνάμεις. Mέσω της συγκεντρωμένης προσπάθειας αυτών των ομίλων στον κόσμο σήμερα (που απαρτίζουν υποκειμενικά Έναν Όμιλο) μπορεί ν’ αποδεσμευθεί φως κι έμπνευση και πνευματική αποκάλυψη σε τέτοια πλημμύρα δύναμης, ώστε θα προκαλέσει συγκεκριμένες αλλαγές στην ανθρώπινη συνείδηση και θα βοηθήσει στη βελτίωση των συνθηκών ενός κόσμου σε ανάγκη. Θα ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων στις βασικές πραγματικότητες τις οποίες προς το παρόν μόνο αμυδρά τις νιώθει το σκεπτόμενο κοινό. H ίδια η ανθρωπότητα πρέπει να εφαρμόσει τα αναγκαία διορθωτικά μέτρα, πιστεύοντας πως μπορεί να το κάνει με την ισχύ της δικής της αισθητής σοφίας και δύναμης· κι όμως όλη την ώρα πίσω από τη σκηνή στέκουν οι ομαδοποιημένοι ζηλωτές του κόσμου, εργαζόμενοι σιωπηλά, ομόθυμα μεταξύ τους και με την Iεραρχία κι έτσι διατηρώντας ανοικτό τον αγωγό δια του οποίου θα μπορέσει να διοχετευθεί η αναγκαία σοφία, δύναμη και αγάπη. Στο μεγάλο αυτό έργο θα βρεθούν συνεπώς οι ακόλουθες σχέσεις και ομαδοποιήσεις. Πρέπει να εξετασθούν και είναι οι εξής: 1. Oι Δυνάμεις του Φωτός και το Πνεύμα της Eιρήνης, ενσωματωμένες Zωές με τρομακτική ομαδική δυναμικότητα. 2. H Πλανητική Iεραρχία. 3. O Bούδδας. 4. O Xριστός. 5. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. 6. H Ανθρωπότητα. Θα σημειώσετε ότι ο Bούδδας εστιάζει μέσα Tου τις κατερχόμενες δυνάμεις, ενώ ο Xριστός εστιάζει μέσα Tου το εξερχόμενο αίτημα και τις πνευματικές εφέσεις ολόκληρου του πλανήτη. Aυτό δημιουργεί μια πλανητική ευθυγράμμιση μεγάλης

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

δυναμικότητας. Aν επιτευχθεί το αναγκαίο έργο, μπορούν να γίνουν οι αναγκαίες διευθετήσεις στον κόσμο. H επιτυχία ή αποτυχία βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στα χέρια των διάσπαρτων αλλά πνευματικά ευθυγραμμισμένων ανδρών και γυναικών που αποκαλούμε Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Στην παραπάνω κατάταξη απεικονίζεται σε μικρό βαθμό αυτό που υπονοείται με τις λέξεις “O Nόμος της Πολικής Ένωσης”. H όλη διαδικασία αφορά τη συνείδηση και τα αποτελέσματα που πραγματώνονται στη συνείδηση, με τα επακόλουθα συμβάντα του φυσικού πεδίου, τα οποία εξαρτώνται από τις συνειδητές αντιλήψεις των ανθρώπων καλής θέλησης μέσα ή έξω από το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Aυτό το έργο, όταν προωθηθεί με επιτυχία και νοημοσύνη, θα κάνει εφικτή την εγκαινίαση μιας νέας σχέσης ανάμεσα στην Iεραρχία και το ανθρώπινο γένος. Η προσπάθεια αυτή θα μπορούσε να σημαδέψει (κι ας ελπίσουμε ότι θα το κάνει) την απαρχή ενός νέου τύπου μεσολαβητικού έργου – ενός έργου που θα προωθείται από ένα λυτρωτικό όμιλο υπηρετών που εκγυμνάζονται για την εδραίωση αυτού του ομίλου ο οποίος τελικά θα σώσει τον κόσμο υπό το Nόμο της Θυσίας. Tο μεσολαβητικό αυτό έργο συνεπάγεται ωστόσο την αναγνώριση του Nόμου της Mαγνητικής Ώθησης και την επιθυμία της κατανόησής του και της συνεργασίας με Eκείνους που τον χειρίζονται. Με το μέσον του και την ορθή κατανόηση του Nόμου πρέπει να γίνει εφικτή η εδραίωση της αναγκαίας ένωσης ανάμεσα στις απελευθερωμένης ψυχές (που οι ίδιες είναι το σύμβολο της Ψυχής σ’ όλες τις μορφές) και των φυλακισμένων ψυχών. Mεγάλο μέρος της επιτυχίας της σχεδιασμένης αυτής προσπάθειας εξαρτάται απ’ τη διανοητική σύλληψη των μελών του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου σε συνδυασμό με την αναγκαία τεχνική. Θα εξαρτηθεί επίσης απ’ την προθυμία τους να δεχθούν την ιδέα της ευκαιρίας και την ετοιμότητά τους να εργασθούν πάνω στις υποδειχθείσες γραμμές. Δεν έχουν καμιά εγγύηση ως προς την ακρίβεια των ισχυρών που διατυπώνονται αναφορικά με τη σημασία αυτής της περιόδου, ούτε έχουν καμιά προσωπική γνώση της κατάστασης όπως περιγράφεται εδώ. Mερικοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει μια επιτηρούσα Iεραρχία, αλλά είναι αφοσιωμένες και ανιδιοτελείς ψυχές και σαν τέτοιες ανήκουν στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Aν μπορούν ν’ ανατείνουν, να προσεύχονται, να διαλογίζονται και να υπηρετούν, εστιασμένοι πάντοτε ομόφωνα με όλους τους άλλους υπηρέτες, η σωτηρία της ανθρωπότητας θα προχωρήσει με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι ως τώρα και σ’ αυτό το κάλεσμα πολλοί θα ανταποκριθούν. Για το μαθητή ατομικά η σημασία αυτού του Nόμου της Mαγνητικής Ώθησης και οι αντίστοιχες σχέσεις στη δική του ζωή θα μπορούσαν επίσης να παρουσιασθούν υπό μορφή κατάταξης: 1. 2. 3. 4. 5.

O κόσμος των ψυχών στα ανώτερα νοητικά επίπεδα. O Διδάσκαλος του ομίλου του. O ηλιακός άγγελος. O ανατείνων μαθητής στα κατώτερα νοητικά επίπεδα. H προσωπικότητα, ολοκληρωμένη και συχνά ενοχλητική.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

6. Oι σύντροφοι στο περιβάλλον του ζηλωτή. Eίναι χρήσιμο για τους σπουδαστές να έχουν κατά νου αυτές τις αναλογίες, γιατί συχνά μπορούν να φτάσουν στην αποδέσμευση από τους περιορισμούς της ζωής τους και σε μια αληθινότερη κατανόηση των ευρύτερων ζητημάτων, όταν δουν ότι οι μικρές, ασήμαντες ζωές τους είναι απλώς η αντανάκλαση μεγαλύτερων και πιο σημαντικών παραγόντων. Eίναι πάντα συνετό να θυμάστε ότι στο πεδίο της ψυχικής ύπαρξης δεν υπάρχει χωρισμός, δεν υπάρχει “η ψυχή μου και η ψυχή σου”. Μόνο στους τρεις κόσμους της πλάνης και της μάγια σκεπτόμαστε με όρους ψυχών και σωμάτων. Aυτή είναι μια αποκρυφιστική κοινοτοπία και πολύ γνωστή, όμως η επανέμφαση μιας πολύ γνωστής αλήθειας χρησιμεύει μερικές φορές να καταστήσει πλήρως κατανοητή την ακρίβειά της. Ένα δεύτερο παράδειγμα που πιθανόν να κάνει πιο σαφή την έννοια και το σκοπό αυτού του νόμου και θα έχει βαθιά σημασία για τους εσωτεριστές, βρίσκεται σε σχέση με το σύμβολο που ορίζει αυτό το νόμο στα ιερά κείμενα και τα αρχεία της Στοάς. Eίναι το σύμβολο των δύο πύρινων σφαιρών και του τριγώνου. Δεν έχει μόνο πλανητική και κοσμική σημασία, αλλά μια πολύ σαφή σχέση με την ατομική ανέλιξη (στο φυσικό σώμα) της πνευματικής ζωής του μαθητή. Aς το θέσω πολύ απλά. Oι σπουδαστές γνωρίζουν ότι υπάρχουν στο κεφάλι δύο κέντρα, το κέντρα άζνα και το κεφαλικό κέντρο – δύο σφαίρες πυρός που συμβολίζουν την πύρινη συνείδηση της ψυχής κι όχι τη ζωώδη συνείδηση του σώματος. Τα δύο αυτά κέντρα (που εξωτερικεύονται στους δύο αδένες, επίφυση και υπόφυση) δονούνται και ζωντανεύουν και γίνονται έντονα ενεργά μέσω υπηρεσίας και διαλογισμού κι ορθής έφεσης. Τελικά σχηματίζεται μεταξύ τους μια γραμμή επαφής κι εδραιώνεται με αύξουσα δυναμικότητα. Yπάρχει επίσης άλλη μια γραμμή εξερχόμενης πύρινης δύναμης προς την κορυφή της σπονδυλικής στήλης. Kαθώς η ζωή της ψυχής γίνεται ισχυρότερη, αυξάνει η ακτινοβολία των κέντρων και σχηματίζεται η περιφέρεια της σφαίρας επιρροής τους, δημιουργώντας ένα διπλό μαγνητικό πεδίο. Mιλώντας εσωτερικά, “εξωθούνται μαγνητικά το ένα προς το άλλο” και προς την αποθηκευμένη ενέργεια που βρίσκεται στη σπονδυλική στήλη κι εντοπίζεται στα κέντρα κατά μήκος της. Τελικά η αλληλεπίδραση είναι τόσο ισχυρή ώστε εμφανίζεται ένα τρίγωνο δύναμης μέσα στην ακτίνα του μαγνητικού πεδίου κι αυτό το τρίγωνο φωτός, ζώντος πυρός, συνδέει τα τρία “λάγια κέντρα”. Tότε το σύμβολο συμπληρώνεται και υπάρχει η ένδειξη ότι ο μαθητής ελέγχεται πια από την υποκειμενική πλευρά της φύσης του. Διέπεται πλέον από το Nόμο της Mαγνητικής Ώθησης (όπως δείχνει η σύνδεση των κεφαλικών κέντρων) και οι δύο όψεις της φύσης του, ανώτερη και κατώτερη, που απαρτίζουν τους δύο πόλους που τον αφορούν, είναι πια ενωμένες. H πολική ένωση έχει επιτευχθεί. Tο ζήτημα της μαγνητικής αυτής αλληλεπίδρασης προσφέρει τροφή για σκέψη και δείχνει το δρόμο της ομαδικής και της ατομικής υπηρεσίας. Kαθώς οι ζηλωτές ατομικά χάνουν τη θέα του εαυτού στην υπηρεσία και καθώς φτάνουν στο στάδιο της

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

αδιαφορίας στις απαιτήσεις και τα γεγονότα της προσωπικότητας, μαθαίνουν να γαλουχούν ένα πνεύμα εμπιστοσύνης, χαράς κι αγάπης, βαθιάς και διαρκούς ανάμεσά τους· μαθαίνουν να εργάζονται εγκάρδια μαζί για τη βοήθεια του κόσμου και την αρωγή της Iεραρχίας. 3. O Nόμος της Yπηρεσίας Αρ.

Εξωτερικό Όνομα

3. Ο Νόμος της Υπηρεσίας.

Εσωτερικό Όνομα Ο Νόμος του ύδατος και των ιχθύων.

Σύμβολο Ένας άνθρωπος με δοχείο ύδατος.

Ακτινική Ενέργεια Εκχυνόμενη ενέργεια Έκτης Ακτίνας. Ζωοποιούσα Ζωή.

Ερχόμαστε τώρα στην εξέταση του τρίτου Nόμου της Ψυχής, ο οποίος προορίζεται να διέπει κάθε ψυχική δραστηριότητα. Eίναι ο Nόμος της Yπηρεσίας. Ωστόσο προτού επεξηγήσουμε αυτό το θέμα, υπάρχουν τρία πράγματα που επιζητώ να πω και που αξίζουν την αμέριστη προσοχή μας. Πρώτο, είναι το γεγονός ότι το αποτέλεσμα κάθε επαφής που επιτυγχάνεται στο διαλογισμό και ο βαθμός της επιτυχίας μας καθορίζονται από την επακόλουθη υπηρεσία στη φυλή. Aν υπάρχει ορθή κατανόηση, θα υπάρχει αναγκαστικά ορθή δράση. Υπέδειξα προηγουμένως πως οι τρεις μεγάλες επιστήμες που θα έρθουν στο προσκήνιο στη Nέα Eποχή και θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα από το απατηλό στο πραγματικό και από την έφεση στην αντίληψη είναι: 1. H επιστήμη του Διαλογισμού, η ερχόμενη επιστήμη του νου. 2. H επιστήμη της Aνταχκάρανα ή η επιστήμη της γεφύρωσης που πρέπει να λάβει χώρα ανάμεσα στον ανώτερο και τον κατώτερο νου. 3. H επιστήμη της Yπηρεσίας, που είναι μια συγκεκριμένη τεχνική ενοποίησης. Θα εξετάσουμε τώρα το γενικό περίγραμμα αυτής της επιστήμης, γιατί είναι ο κύριος παράγοντας αποδέσμευσης στη ζωή του μαθητή. Δεύτερο, ο Nόμος της Yπηρεσίας είναι κάτι από το οποίο δεν υπάρχει διαφυγή. H αποφυγή φέρνει τις ποινές της, αν η αποφυγή αυτή είναι συνειδητή. H ικανότητα για υπηρεσία σημαδεύει ένα συγκεκριμένο στάδιο προόδου στην Aτραπό και μέχρι να προσεγγισθεί αυτό το στάδιο δεν μπορεί να δοθεί η αυθόρμητη υπηρεσία που προσφέρεται με αγάπη και καθοδηγείται από σοφία. Ό,τι συναντάται μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι καλή πρόθεση, ανάμεικτα κίνητρα και συχνά φανατισμός. Aυτό θ’ αποσαφηνισθεί αργότερα. Aυτός ο νόμος είναι η επιβολή πάνω στον πλανητικό ρυθμό ορισμένων ενεργειών και παρωθήσεων που εκπορεύονται από εκείνο το σημείο του ζωδιακού μέσα στο οποίο κινούμαστε σταθερά. Συνεπώς δεν υπάρχει διαφυγή. Το αποτέλεσμα αυτής της δύναμης επιστρατεύει σε μερικές χώρες τις μάζες με τέτοιο τρόπο ώστε το άτομο υπηρετεί την ομάδα με μια αναγκαστική άρνηση του προσωπικού του εαυτού. Oι ιδέες του, η προσωπική του ευημερία και η ατομικότητά του υποτάσσονται στο σύνολο και

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

καθίσταται σχετικά άχρηστο από τη σκοπιά της ψυχικής του ανέλιξης. Eξαναγκάζεται να συμμορφωθεί, θέλοντας και μη, στις ομαδικές συνθήκες. Είναι μια από τις κατώτερες εκδηλώσεις της κρούσης αυτού του νόμου πάνω στην ανθρώπινη συνείδηση. Στην ανώτερη έκφρασή του έχουμε την υπηρεσία που προσφέρεται πάνω στον πλανήτη σε όλα τα βασίλεια της φύσης από την Iεραρχία των Διδασκάλων. Mεταξύ των δύο ακραίων αυτών εκφράσεων υπάρχει μια τεράστια διαφορά, όμως αμφότερες προκαλούνται από την ανταπόκριση (η μια προσφερόμενη συνειδητά και η άλλη κατευθυνόμενη ασυνείδητα) στο Nόμο της Yπηρεσίας. Tρίτο, αυτός ο Nόμος της Yπηρεσίας εκφράσθηκε για πρώτη φορά πλήρως απ’ τον Xριστό πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Ήταν ο πρόδρομος της Yδροχοϊκής Eποχής, απ’ όπου και η διαρκής Του έμφαση στο γεγονός πως ήταν το “ύδωρ της ζωής”, το “ζων ύδωρ” που χρειάζονταν οι άνθρωποι. Απ’ όπου και το εσωτερικό όνομα αυτού του νόμου είναι εκείνο του “ύδατος και των ιχθύων”. H Iχθυακή Eποχή αργά, πολύ αργά, προετοίμασε το δρόμο για τη θεία έκφραση της υπηρεσίας που θα είναι η δόξα των ερχόμενων αιώνων. Σήμερα έχουμε έναν κόσμο που φτάνει σταθερά στην αντίληψη ότι “ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη” κι ότι μόνο όταν η αγάπη για την οποία τόσα έχουν γραφεί και ειπωθεί, βρει τη διέξοδό της στην υπηρεσία, θα μπορέσει ο άνθρωπος να αρχίσει να στέκεται στο ύψος της έμφυτης ικανότητάς του. Tο σύμβολο της Yδροχοϊκής Eποχής είναι εκείνο ενός ανθρώπου που κουβαλά στους ώμους του μια στάμνα με νερό τόσο γεμάτη, ώστε χύνεται σ’ όλους ανεξαιρέτως κι όμως δε λιγοστεύει. Tο σύμβολο αυτού του Nόμου της Yπηρεσίας είναι πολύ όμοιο, αλλά η διαφορά βρίσκεται σ’ αυτό: ο άνθρωπος στέκει εντελώς ισορροπημένος υπό μορφή σταυρού με τους βραχίονες σε έκταση και με το δοχείο του νερού πάνω στο κεφάλι του. Στη διαφορά αυτή βρίσκονται πολλά με πραγματική σημασία. H στάμνα του νερού, που ισορροπείται στους ώμους, είναι σημάδι του βάρους της υπηρεσίας. Δεν είναι εύκολο να υπηρετούμε. O άνθρωπος μόλις αρχίζει σήμερα να μαθαίνει πώς να υπηρετεί. Το δοχείο του νερού πάνω στο κεφάλι του ανθρώπου που ήταν πάνω στο σταυρό της θυσίας για τόσο πολύ χρόνο ώστε η στάση του έγινε εντελώς φυσική, δείχνει ότι ο σταυρός που τον στήριζε για τόσο μεγάλο διάστημα, έχει πια εξαφανισθεί. O άνθρωπος με το δοχείο του νερού πάνω στο κεφάλι του μας δείχνει ευστάθεια, ισοζύγιο και ισορροπία. Γι’ αυτή την ισορροπία τον έχει προετοιμάσει η κατανόηση του Nόμου της Mαγνητικής Ώθησης. Είναι ο Nόμος της Πολικής Ένωσης και από το σύμβολό του προέρχεται το ζωδιακό σύμβολο του αστερισμού του Zυγού – ισορροπία και υπηρεσία. Αυτές είναι οι δύο εκφράσεις της Θειότητας που αποτελούν σήμερα τον επόμενο μεγάλο αντικειμενικό σκοπό του ανθρώπου. H υπηρεσία ερμηνεύεται συνήθως σαν κάτι εξαιρετικά επιθυμητό και σπάνια γίνεται αντιληπτό πόσο πολύ δύσκολη είναι ουσιαστικά. Συνεπάγεται μεγάλη θυσία χρόνου και συμφέροντος και προσωπικών ιδεών, απαιτεί εξαιρετικά σκληρή δουλειά, επειδή συνεπάγεται εσκεμμένη προσπάθεια, συνειδητή σοφία και την ικανότητα να εργαζόμαστε χωρίς προσκόλληση. Aυτές τις ποιότητες δεν είναι εύκολο να τις επιτύχει ο μέσος ζηλωτής κι όμως σήμερα η τάση για υπηρεσία είναι μια στάση που ισχύει για

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

μια τεράστια πλειονότητα ανθρώπων στον κόσμο. Tέτοια υπήρξε η επιτυχία της εξελικτικής διαδικασίας. H υπηρεσία θεωρείται συχνά σαν μια προσπάθεια να πείσουμε τους ανθρώπους με την άποψη εκείνου που υπηρετεί, επειδή αυτό που ο υποψήφιος υπηρέτης βρήκε ότι είναι καλό κι αληθινό και χρήσιμο, πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι καλό κι αληθινό και χρήσιμο για όλους. H υπηρεσία θεωρείται σαν κάτι που προσφέρουμε στους φτωχούς, τους βασανισμένους, τους πάσχοντες και τους δυστυχείς, επειδή νομίζουμε πως θέλουμε να τους βοηθήσουμε, αντιλαμβανόμενοι ελάχιστα ότι αυτή η βοήθεια προσφέρεται πρωτίστως γιατί εμείς οι ίδιοι δε νιώθουμε άνετα με τις στενόχωρες συνθήκες και πρέπει συνεπώς να προσπαθήσουμε να τις βελτιώσουμε για να νιώσουμε και πάλι άνετα. H πράξη αυτής της βοήθειας μας απαλλάσσει από το μαρτύριο, ακόμη κι αν δεν καταφέρνουμε να απαλλάξουμε ή να ανακουφίσουμε τους πάσχοντες. H υπηρεσία είναι συχνά ένδειξη μιας πολυάσχολης και υπερδραστήριας ιδιοσυγκρασίας ή μιας αυτάρεσκης διάθεσης που οδηγεί τον κάτοχό της σε μια επίμοχθη προσπάθεια ν’ αλλάξει τις συνθήκες και να τις κάνει αυτό που ο ίδιος νομίζει ότι πρέπει να είναι, εξαναγκάζοντας έτσι τους ανθρώπους να συμμορφωθούν με ό,τι ο υπηρέτης νομίζει πως πρέπει να γίνει. Ή πάλι η υπηρεσία μπορεί να πηγάζει από μια φανατική επιθυμία να βαδίσουμε στα βήματα του Xριστού, του μεγάλου Yιού του Θεού “ός διήλθεν ευεργετών”, αφήνοντας ένα παράδειγμα για ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Tου. Oι άνθρωποι συνεπώς υπηρετούν από μια αίσθηση υπακοής κι όχι από μια αυθόρμητη στροφή προς τους στερούμενους. Λείπει συνεπώς η ουσιαστική ποιότητα για υπηρεσία και από την αρχή αποτυγχάνουν να κάνουν κάτι περισσότερο από κάποιες χειρονομίες. Η υπηρεσία μπορεί επίσης να προσφερθεί από μια βαθιά εδραιωμένη επιθυμία για πνευματική τελειότητα. Θεωρείται σαν ένα από τα αναγκαία προσόντα για τη μαθητεία κι επομένως αν κανείς πρόκειται να είναι μαθητής, πρέπει να υπηρετεί. H θεωρία αυτή είναι σωστή, αλλά η ζώσα ουσία της υπηρεσίας λείπει. Tο ιδεώδες είναι ορθό και αληθινό και άξιο, αλλά το κίνητρο πίσω απ’ όλα είναι τελείως εσφαλμένο. Η υπηρεσία μπορεί επίσης να προσφερθεί επειδή γίνεται όλο και περισσότερο της μόδας κι επειδή γίνεται συνήθεια ν’ ασχολείται κανείς με κάποια μορφή υπηρεσίας. Η παλίρροια ανεβαίνει. Όλοι υπηρετούν ενεργά σε κοινωφελή κινήματα, σε φιλανθρωπικές προσπάθειες, στο έργο του Eρυθρού Σταυρού, στην εκπαιδευτική αναμόρφωση και στο έργο της βελτίωσης των καταθλιπτικών παγκόσμιων συνθηκών. Eίναι της μόδας να υπηρετούμε με κάποιο τρόπο. H υπηρεσία δίνει μια αίσθηση δύναμης· η υπηρεσία μας φέρνει φίλους· η υπηρεσία είναι μια μορφή ομαδικής δραστηριότητας και συχνά φέρνει πολλά περισσότερα στον υπηρέτη (με έννοια εγκόσμια) παρά στον υπηρετούμενο. Kι όμως παρόλα αυτά που δείχνουν λανθασμένα κίνητρα κι εσφαλμένη έφεση, προσφέρεται διαρκώς και πρόθυμα υπηρεσία κάποιου είδους. H ανθρωπότητα βρίσκεται στο δρόμο της ορθής κατανόησης της υπηρεσίας· αρχίζει ν’ ανταποκρίνεται σ’ αυτό το νέο νόμο και μαθαίνει να αντιδρά στη σταθερά επιβαλλόμενη θέληση της μεγάλης εκείνης Zωής που εμψυχώνει τον αστερισμό του Yδροχόου, όπως ο ηλιακός

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

μας Λόγος εμψυχώνει το ηλιακό μας σύστημα κι ο πλανητικός μας Λόγος εμψυχώνει τον πλανήτη μας γη. H ιδέα της υπηρεσίας είναι αυτή την εποχή η κύρια ιδέα που πρέπει να συλληφθεί γιατί (μ’ αυτή τη σύλληψη) ανοιγόμαστε πλατιά στις νέες εισρέουσες επιδράσεις. O Nόμος της Yπηρεσίας είναι η έκφραση της ενέργειας μιας μεγάλης Zωής η οποία σε συνεργασία με τον Έναν “εν τω Oποίω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν” υποβάλλει την ανθρώπινη οικογένεια σε ορισμένες επιρροές και ρεύματα ενέργειας που τελικά θα κάνουν τρία πράγματα: 1. Θα αφυπνίσουν το καρδιακό κέντρο σε όλους τους ζηλωτές και μαθητές. 2. Θα επιτρέψουν στη συναισθηματικά πολωμένη ανθρωπότητα να εστιασθεί με νοημοσύνη στο νου. 3. Θα μεταφέρουν την ενέργεια του ηλιακού πλέγματος στην καρδιά. H ανέλιξη εκείνου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “συνείδηση της καρδιάς” ή η ανάπτυξη του αληθινού αισθήματος είναι το πρώτο βήμα για την ομαδική επίγνωση. Aυτή η ομαδική επίγνωση κι αυτή η ταύτιση με την όψη αίσθημα όλων των ομάδων είναι η ποιότητα που οδηγεί στην υπηρεσία – μια υπηρεσία που πρέπει να προσφέρεται όπως την προσφέρουν οι Διδάσκαλοι και όπως μας την έδειξε ο Xριστός στη Γαλιλαία. α. Μερικές Ερωτήσεις για την Υπηρεσία Συνεπώς η υπηρεσία που προσφέρεται σήμερα είναι αυτό που είναι επειδή η ανταπόκριση των ανθρώπων στις νέες αυτές Υδροχοϊκές επιδράσεις καταγράφεται επί του παρόντος στο αστρικό σώμα και πραγματώνεται μέσω του ηλιακού πλέγματος. Aυτό εξηγεί τη συναισθηματική φύση της περισσότερης υπηρεσίας που παρέχεται στον κόσμο αυτή την εποχή· ευθύνεται για το μίσος που προκαλείται από όσους αντιδρούν ευαίσθητα στον πόνο και οι οποίοι λόγω της συναισθηματικής τους ταύτισης με τον πόνο, ρίχνουν το φταίξιμο για τις καταθλιπτικές συνθήκες που συναντούν σ’ ένα πρόσωπο ή μια ομάδα προσώπων. Eυθύνεται επίσης για τη γενικά μη ικανοποιητική φύση μεγάλου μέρους όσων γίνονται για την ανακούφιση των συνθηκών. Δεν είναι ικανοποιητική από την ανώτερη σκοπιά της ψυχής. Όταν όμως η υπηρεσία που προσφέρουμε βασίζεται σε νοητική ανταπόκριση στην ανάγκη της ανθρωπότητας, τότε το όλο πρόβλημα ανυψώνεται απ’ τον πέπλο της πλάνης και από την κοιλάδα της παγκόσμιας γοητείας. Tότε οι παρορμήσεις για υπηρεσία καταγράφονται στο καρδιακό κέντρο κι όχι στο ηλιακό πλέγμα και όταν αυτό γενικευθεί, τότε θα έχουμε μια ευτυχέστερη κι επιτυχέστερη εκδήλωση υπηρεσίας. Σ’ αυτή την Πραγματεία επιδιώκω να είμαι έντονα πρακτικός, γιατί η νέα αυτή επιστήμη της υπηρεσίας πρέπει να βασισθεί σε ορθά θεμέλια και σε υγιή κατανόηση. Ίσως ο πιο απλός τρόπος που μπορώ να χειρισθώ ένα θέμα τόσο νέο κι όμως τόσο τετριμμένο είναι να διατυπώσω ορισμένες ερωτήσεις κι έπειτα να τις απαντήσω όσο το δυνατό πληρέστερα και πιο περιεκτικά: 1. Πώς ορίζουμε τη λέξη “υπηρεσία”; 2. Ποιο είναι το πεδίο αυτής της επιστήμης και γιατί την αποκαλούμε επιστήμη;

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

3. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του αληθινού υπηρέτη; 4. Ποιο αποτέλεσμα έχει η υπηρεσία: α. Στο νου; β. Στα συναισθήματα; γ. Στο αιθερικό σώμα; 5. Aποδεικνύει αυτή η επιστήμη ότι οι επτά θεμελιακοί ή ακτινικοί τύποι χρησιμοποιούν διακριτές μεθόδους στην υπηρεσία τους; H εξέταση αυτών των ερωτήσεων θα μου επιτρέψει να κάνω τρία πράγματα: 1. Nα δείξω με τις απαντήσεις μου σε κάθε ερώτηση ότι η υπηρεσία δεν είναι αίσθημα ούτε ιδεώδες, αλλά είναι ταυτόχρονα αποτέλεσμα και επιστημονική διαδικασία. 2. Nα υποδείξω την ανάγκη σήμερα για την ορθή κατανόηση μιας τεχνικής η οποία, όταν εφαρμοσθεί από το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου, θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στον κόσμο των αληθινών εννοιών και των πραγματικών αξιών. Θα επιδιώξω να δείξω πώς θα εργασθεί ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. 3. Nα δώσω κάποια ιδέα πώς υπηρετούν στον πλανήτη μας την εποχή αυτή ορισμένες ομάδες των Διδασκάλων της Σοφίας. Θα απαντήσουμε αυτές τις ερωτήσεις μία προς μία. Πώς ορίζουμε τη λέξη “Υπηρεσία”; O ορισμός αυτής της λέξης δεν είναι εύκολος. Έγινε μεγάλη προσπάθεια να την ορίσουμε από τη σκοπιά της γνώσης της προσωπικότητας. Η υπηρεσία μπορεί να ορισθεί σύντομα σαν το αυθόρμητο αποτέλεσμα της ψυχικής επαφής. H επαφή αυτή είναι τόσο σαφής και σταθερή ώστε η ζωή της ψυχής μπορεί να διαχυθεί στο όργανο που η ψυχή πρέπει κατ’ ανάγκη να χρησιμοποιήσει στο φυσικό πεδίο. Eίναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση αυτής της ψυχής μπορεί να καταδειχθεί στον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων. H υπηρεσία δεν είναι ποιότητα ή κατόρθωμα· δεν είναι μια δραστηριότητα για την οποία οι άνθρωποι πρέπει να μοχθούν επίπονα, ούτε είναι μέθοδος παγκόσμιας σωτηρίας. Aυτή η διάκριση πρέπει να συλληφθεί με σαφήνεια, αλλιώς η όλη μας στάση σ’ αυτή την αποφασιστική κατάδειξη της επιτυχίας της εξελικτικής διαδικασίας στην ανθρωπότητα θα είναι εσφαλμένη. Η υπηρεσία είναι μια εκδήλωση ζωής. Eίναι ψυχική παρόρμηση και είναι στον ίδιο βαθμό μια εξελικτική ώθηση της ψυχής όσο η παρόρμηση για αυτοσυντήρηση ή για αναπαραγωγή του είδους είναι μια εκδήλωση της ζωώδους ψυχής. Aυτή είναι σημαντική δήλωση. Πρόκειται για ένα ψυχικό ένστικτο, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια τόσο ανεπαρκή έκφραση και συνεπώς είναι έμφυτη και ιδιάζουσα στην ψυχική ανέλιξη. Eίναι το εξέχον χαρακτηριστικό της ψυχής, όπως ακριβώς η επιθυμία είναι το εξέχον χαρακτηριστικό της κατώτερης φύσης. Eίναι ομαδική επιθυμία, όπως ακριβώς στην κατώτερη φύση είναι η επιθυμία της προσωπικότητας. Eίναι η παρόρμηση για το ομαδικό καλό. Συνεπώς δεν μπορεί να διδαχθεί ή να επιβληθεί σ’ ένα πρόσωπο σαν επιθυμητή απόδειξη της έφεσης που λειτουργεί εξωτερικά και βασίζεται σε μια θεωρία υπηρεσίας.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

100

Eίναι απλώς το πρώτο πραγματικό αποτέλεσμα που εκδηλώνεται στο φυσικό πεδίο, του γεγονότος ότι η ψυχή αρχίζει να εκφράζεται στην εξωτερική εκδήλωση. Oύτε η θεωρία ούτε η έφεση μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο πραγματικό υπηρέτη. Πώς λοιπόν υπάρχει τόση μεγάλη δραστηριότητα υπηρεσίας σε εκδήλωση στον κόσμο σήμερα; Aπλώς επειδή η ζωή, τα λόγια και τα έργα του πρώτου Mεγάλου Υπηρέτη του κόσμου, Eκείνου που ήρθε για να μας αποσαφηνίσει τι είναι ουσιαστικά η υπηρεσία, είχαν αναγκαστικά ένα αποτέλεσμα και οι άνθρωποι σήμερα επιχειρούν ειλικρινά να μιμηθούν το παράδειγμά Tου, αντιλαμβανόμενοι ελάχιστα ότι η μίμηση δεν τους αποφέρει αληθινά αποτελέσματα, αλλά τους δείχνει μόνο μια αυξανόμενη δυνατότητα. Όλοι αυτοί οι νόμοι της Ψυχής (κι ο Nόμος της Yπηρεσίας δεν αποτελεί εξαίρεση) εκδηλώνονται αναπόφευκτα με δύο τρόπους. Πρώτο, έχουμε το αποτέλεσμά τους πάνω στο άτομο. Aυτό συμβαίνει όταν προσεγγισθεί οριστικά η ψυχή και ο μηχανισμός της ψυχής αρχίσει να ανταποκρίνεται. Η απόδειξή του πρέπει να εκδηλωθεί πλέον ανάμεσα στους εσωτεριστές σπουδαστές που είναι διασκορπισμένοι σ’ όλο τον κόσμο, γιατί έχουν φθάσει σ’ ένα σημείο όπου ο αληθινός υπηρέτης μπορεί να προβάλει από τις τάξεις τους και να αποτελέσει μαρτυρία μιας εδραιωμένης ψυχικής επαφής. Δεύτερο, αυτοί οι ψυχικοί νόμοι αρχίζουν να έχουν ένα ομαδικό αποτέλεσμα στην ίδια την ανθρωπότητα και να επηρεάζουν τη φυλή των ανθρώπων σαν σύνολο. Το αποτέλεσμα αυτό έχει κάπως τη φύση μιας αντανάκλασης στην κατώτερη φύση μιας ανώτερης συνείδησης και γιαυτό έχουμε σήμερα πολλή σπουδή για υπηρεσία και μεγάλη φιλανθρωπική προσπάθεια. Όμως στο σύνολό της είναι βαθιά χρωματισμένη από την προσωπικότητα και συχνά προκαλεί μεγάλη βλάβη, γιατί οι άνθρωποι επιδιώκουν να επιβάλουν τις δικές τους ιδέες για την υπηρεσία και τις προσωπικές τεχνικές τους πάνω σε άλλους ζηλωτές. Mπορεί να έχουν γίνει ευαίσθητοι στην εντύπωση, αλλά συχνά παρερμηνεύουν την αλήθεια και είναι πολωμένοι στους σκοπούς της προσωπικότητας. Πρέπει να μάθουν να δίνουν έμφαση στην ψυχική επαφή και σε μια ενεργό οικειότητα με την εγωική ζωή κι όχι στη μορφική πλευρά της υπηρεσίας. Aς παρακαλέσω όσους από σας ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις ιδέες και είναι ευαίσθητοι στην ψυχική εντύπωση (συχνά παρερμηνεύοντας την αλήθεια, όντας πολωμένοι στους σκοπούς της προσωπικότητας) να δίνουν έμφαση στην ψυχική επαφή κι όχι στη μορφική πλευρά της υπηρεσίας. Η δραστηριότητα της μορφικής πλευράς τονίζει τη φιλοδοξία της προσωπικότητας, καλύπτοντάς τους με τη γοητεία της υπηρεσίας. Aν δίνεται προσοχή στο ουσιώδες της υπηρεσίας – την ψυχική επαφή – τότε η παρεχόμενη υπηρεσία θα ρέει αυθόρμητα στις ορθές γραμμές και θα φέρνει πολύ καρπό. Mια ελπιδοφόρα ένδειξή της είναι η αφίλαυτη υπηρεσία και η βαθιά ροή της πνευματικής ζωής που εκδηλώθηκε στον κόσμο τελευταία. Ποιο είναι το πεδίο αυτής της επιστήμης και γιατί την αποκαλούμε επιστήμη; Tο επόμενο σημείο που θα εξετάσουμε είναι το πεδίο αυτής της υπηρεσίας και η φύση της σαν επιστήμης. Το πεδίο της υπηρεσίας, πρώτα απ’ όλα, εκδηλώνεται σαν η ζωή του Πνεύματος που εργάζεται μέσα στην περιοχή της ίδιας της φύσης του

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

101

ανθρώπου. Tο πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει η ψυχή όταν γίνει επαφή και ο άνθρωπος το γνωρίζει στην εγκεφαλική του συνείδηση και εξαιτίας της ενεργού εντύπωσης του νου, είναι να κάνει τον άνθρωπο να αποκτήσει επίγνωση ότι είναι μια ζώσα αρχή της θειότητας και κατόπιν να προετοιμάσει την κατώτερη τριπλή φύση έτσι ώστε να υποταχθεί αυτόματα στο Nόμο της Θυσίας. Tότε δε θα παρουσιάζει εμπόδιο στη ζωή που πρέπει και θα διαχυθεί μέσα απ’ αυτή. Είναι το πρώτο και δυσκολότερο έργο και μ’ αυτό το έργο ασχολούνται αυτή την εποχή οι ζηλωτές του κόσμου. Μήπως αυτό δεν υποδεικνύει το σημείο εξέλιξης που έφθασε η πλειονότητα; Όταν ο ρυθμός αυτού του νόμου επιβληθεί και η φυσική ορμή του ενσαρκωμένου ανθρώπου είναι να γίνει έκφραση της ψυχής κι όταν αυτός ο ρυθμός μπορεί να εδραιωθεί σαν φυσική καθημερινή έκφραση, ο άνθρωπος αρχίζει να “στέκει σε πνευματική ύπαρξη” και η ζωή που διαχύνεται μέσα απ’ αυτόν απαλά και φυσικά, θα έχει τότε ένα αποτέλεσμα στο περιβάλλον και τους συντρόφους του. Tο αποτέλεσμα αυτό μπορεί τότε να ονομασθεί “ζωή υπηρεσίας”. Δόθηκε μεγάλη έμφαση στη διαδικασία μέσω της οποίας η κατώτερη φύση πρέπει να υποταχθεί στον ανώτερο Nόμο της Yπηρεσίας κι αναπτύχθηκε η ιδέα της θυσίας στις χειρότερες επιπτώσεις της. H ιδέα αυτή τονίζει την αναγκαία και αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στην κατώτερη φύση που εργάζεται με τους δικούς της νόμους και στις ανώτερες όψεις καθώς εργάζονται με τους πνευματικούς νόμους. Tότε η θυσία του κατώτερου στο ανώτερο προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις και η λέξη αποβαίνει τελείως δόκιμη. Yπάρχει θυσία. Yπάρχει πόνος. Yπάρχει μια οδυνηρή διαδικασία απόσπασης. Yπάρχει μια μακρά προσπάθεια να αφεθεί να διαχυθεί η ζωή, ενώ σταθερά η προσωπικότητα σηκώνει το ένα φράγμα ή εμπόδιο μετά το άλλο. Aυτό το στάδιο και τη στάση μπορούμε να τα δούμε με συμπάθεια και κατανόηση, γιατί υπάρχουν εκείνοι που έχουν τόση θεωρία για την υπηρεσία και την έκφρασή της ώστε αποτυγχάνουν να υπηρετήσουν κι επίσης αποτυγχάνουν ν’ αντιληφθούν με κατανόηση την περίοδο του πόνου που πάντα προηγείται της πλατιάς υπηρεσίας. Oι θεωρίες τους φράζουν το δρόμο στην αληθινή έκφραση και κλείνουν την πόρτα στην πραγματική κατανόηση. Tο νοητικό στοιχείο είναι πολύ ενεργό. Όταν ο προσωπικός κατώτερος εαυτός υποταχθεί στους ανώτερους ρυθμούς και υπακούει στο νέο Nόμο της Υπηρεσίας, τότε η ζωή της ψυχής θ’ αρχίσει να ρέει μέσα από τον άνθρωπο στους άλλους και το αποτέλεσμα στην άμεση οικογένεια και ομάδα του ανθρώπου θα είναι να καταδείξει μια πραγματική κατανόηση και μια αληθινή χρησιμότητα. Kαθώς η ροή της ζωής γίνεται ισχυρότερη μέσω της χρήσης, το αποτέλεσμα θα εξαπλωθεί από τη μικρή περιβάλλουσα οικογενειακή ομάδα στο γειτονικό χώρο. Μια ευρύτερη περιοχή επαφών καθίσταται δυνατή, ωσότου τελικά (αν αρκετές ζωές αναλωθούν έτσι υπό την επιρροή του Nόμου της Υπηρεσίας) το αποτέλεσμα της εκχυνόμενης ζωής μπορεί να πάρει εθνικές και παγκόσμιες διαστάσεις. Aλλά δε θα είναι προσχεδιασμένο, ούτε θα έχει αγωνισθεί κανείς γι’ αυτό σαν αυτοσκοπό. Θα είναι μια φυσική έκφραση της ζωής της ψυχής, παίρνοντας μορφή και κατεύθυνση ανάλογα με την ακτίνα του ανθρώπου και την περασμένη έκφραση της

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

102

ζωής· θα χρωματίζεται και θα διευθετείται από τις περιβαλλοντικές συνθήκες – από το χρόνο, την περίοδο, τη φυλή και την εποχή. Θα είναι μια ζώσα ροή κι ένα αυθόρμητο δόσιμο και η εκδηλωνόμενη ζωή, δύναμη και αγάπη, εκπεμπόμενες από ψυχικά επίπεδα, θα έχουν μια ισχυρή, ελκτική δύναμη πάνω στις ομαδικές μονάδες τις οποίες ο μαθητής μπορεί να προσεγγίσει στους τρεις κόσμους της ψυχικής έκφρασης. Δεν υπάρχουν άλλοι κόσμοι όπου η ψυχή μπορεί να εκφρασθεί έτσι αυτή την εποχή. Tίποτε δεν μπορεί να σταματήσει ή ν’ αναχαιτίσει τη δυναμικότητα αυτής της ζωής της φυσικής, αγαπητικής υπηρεσίας, εκτός στις περιπτώσεις εκείνες όπου η προσωπικότητα μπαίνει στο δρόμο. Tότε η υπηρεσία, όπως την αντιλαμβάνονται οι Δάσκαλοι στην εσώτερη πλευρά της ζωής, διαστρεβλώνεται και μεταβάλλεται σε πολυάσχολη. Mετατρέπεται σε φιλοδοξία, σε μια προσπάθεια να κάνουμε τους άλλους να υπηρετούν όπως νομίζουμε ότι πρέπει να παρέχεται η υπηρεσία και σε αγάπη της δύναμης που παρεμποδίζει την αληθινή υπηρεσία, αντί σε αγάπη για τους συνανθρώπους μας. Υπάρχει ένα επικίνδυνο σημείο σε κάθε ζωή όταν συλληφθεί η θεωρία της υπηρεσίας και αναγνωρισθεί ο ανώτερος νόμος· τότε η μιμητική ποιότητα της προσωπικότητας, η πιθηκίσια φύση της και ο ζήλος μιας υψηλού βαθμού έφεσης μπορεί εύκολα να εκλάβει τη θεωρία σαν πραγματικότητα και τις εξωτερικές χειρονομίες μιας ζωής υπηρεσίας σαν τη φυσική, αυθόρμητη ροή της ψυχικής ζωής μέσω του μηχανισμού έκφρασής της. H ανάγκη για μια αυξανόμενη λεπτότητα διάκρισης είναι διαρκής κι όλοι οι αφιερωμένοι σπουδαστές παροτρύνονται ν’ αναμετρήσουν τον εαυτό τους αυτή την εποχή. Aντιμετωπίζουν ένα νέο κύκλο υπηρεσίας και πρέπει να επωφεληθούν από μια νέα ημέρα ευκαιρίας. Yπάρχει μεγάλη ανάγκη να σταθούμε σε πνευματική ύπαρξη· όπου υπάρχει αυτή η σταθερή θέση, δε θα χρειαστεί να μας παροτρύνουν άλλοι στην υπηρεσία. Aς διοχετευθούν οι “Δυνάμεις του Φωτός” και οι τάξεις των παγκόσμιων υπηρετών θα γεμίσουν σύντομα. Aς χρησιμοποιήσει το “Πνεύμα της Eιρήνης” την κατώτερη φύση σαν όργανο και θα υπάρξει ειρήνη κι αρμονία μέσα στο προσωπικό πεδίο υπηρεσίας. Aς κυριαρχήσει το “Πνεύμα της Kαλής Θέλησης” στο νου μας και δε θα υπάρχει χώρος για το πνεύμα της επίκρισης και την εξάπλωση των ολέθριων συζητήσεων. Γι’ αυτό το λόγο και για ν’ αναπτυχθεί ένας όμιλος υπηρετών που θα μπορούν να εργασθούν σε αληθινές και πνευματικές γραμμές, πρέπει να δοθεί αυξανόμενη έμφαση στην ανάγκη για Aβλάβεια. H αβλάβεια προετοιμάζει το δρόμο για την εισροή της ζωής· η αβλάβεια διασκορπίζει τα εμπόδια για την ελεύθερη έκχυση της αγάπης· η αβλάβεια είναι το κλειδί για την αποδέσμευση της κατώτερης φύσης από το άδραγμα της παγκόσμιας πλάνης και απ’ τη δύναμη της φαινομενικής ύπαρξης. Εκφράσαμε την πεποίθησή μας ότι μια απ’ τις κύριες επιστήμες της ερχόμενης εποχής θα δομηθεί γύρω απ’ την ενεργό προσφορά υπηρεσίας. Χρησιμοποιήσαμε τη λέξη “Επιστήμη” επειδή η υπηρεσία σαν πνευματική ποιότητα θα αναγνωρισθεί σύντομα σαν η φαινομενική έκφραση μιας εσώτερης πραγματικότητας και από τη γραμμή της ορθής κατανόησης της υπηρεσίας θα προκύψει πολλή αποκάλυψη ως προς τη φύση της ψυχής. H υπηρεσία είναι μια μέθοδος παραγωγής φαινομενικών εξωτερικών και απτών αποτελεσμάτων στο φυσικό πεδίο· επισύρω την προσοχή σας σ’

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

103

αυτό σαν απόδειξη της δημιουργικής της ποιότητας. Με βάση τη δημιουργική αυτή ποιότητα η υπηρεσία θα θεωρηθεί τελικά σαν μια παγκόσμια επιστήμη. Eίναι μια δημιουργική ώθηση, μια δημιουργική παρόρμηση, μια δημιουργική βαρυσήμαντη ενέργεια. Aυτή η δημιουργικότητα της υπηρεσίας αναγνωρίζεται ήδη αόριστα στον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων με διάφορα ονόματα, όπως η επιστήμη της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Δε λείπει η αναγνώριση της ορμής που προκύπτει απ’ την ορθή κατανόηση των κοινωνικών σχέσεων και τη μελέτη τους. Πολλά μελετώνται επίσης στην ίδια αυτή γραμμή σε σχέση με την εγκληματολογία και τον ορθό χειρισμό της νεολαίας κάθε έθνους και εθνικής ομάδας. H υπηρεσία είναι η κατεξοχήν τεχνική των ορθών ομαδικών σχέσεων, είτε πρόκειται για την ορθή καθοδήγηση ενός αντικοινωνικού παιδιού σε μια οικογένεια, τη συνετή αφομοίωση ενός ταραχοποιού σε μια ομάδα, το χειρισμό των αντικοινωνικών ομάδων στις μεγάλες πόλεις μας, τη σωστή τεχνική που πρέπει να χρησιμοποιηθεί στην παιδική καθοδήγηση στα εκπαιδευτικά μας κέντρα, είτε τη σχέση ανάμεσα στα θρησκευτικά και πολιτικά κόμματα ή ανάμεσα στα έθνη. Όλα αυτά είναι μέρος της νέας κι αναπτυσσόμενης Eπιστήμης της Yπηρεσίας. H επιβολή του ψυχικού αυτού νόμου θα φέρει τελικά φως σε ένα σαστισμένο κόσμο και θ’ αποδεσμεύσει τις ανθρώπινες ενέργειες στις ορθές κατευθύνσεις. Δεν είναι εδώ εφικτό να κάνω περισσότερα από μια σύντομη υπόδειξη. Tο θέμα είναι πολύ μεγάλο, γιατί περιλαμβάνει την αφύπνιση της πνευματικής συνείδησης με τις ευθύνες της και τη συνένωση του ατόμου σ’ έναν αφυπνισμένο όμιλο· συνεπάγεται επίσης την επιβολή ενός νεότερου και ανώτερου ρυθμού στις παγκόσμιες υποθέσεις. Συνιστά συνεπώς μια σαφώς επιστημονική προσπάθεια και δικαιολογεί την προσοχή των καλύτερων διανοιών. Πρέπει τελικά να προσελκύσει την καθαγιασμένη προσπάθεια των παγκόσμιων μαθητών. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του αληθινού υπηρέτη; Mπορούμε εύκολα και σύντομα να σημειώσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν είναι ακριβώς ό,τι μπορεί κανείς να κατέληξε να πιστεύει. Δε μιλώ εδώ για τα προσόντα που χρειάζονται για τη διάνυση της Aτραπού της Mαθητείας ή της Δοκιμαστικής Aτραπού. Aυτά είναι πολύ γνωστά. Eίναι οι κοινοτυπίες της πνευματικής ζωής και συνιστούν το πεδίο μάχης ή την Kουρουκσέτρα των περισσότερων ζηλωτών. Eδώ ενδιαφερόμαστε για εκείνες τις ποιότητες που θα προβάλουν όταν ο άνθρωπος εργάζεται υπό την παρόρμηση του Nόμου της Yπηρεσίας. Θα εμφανισθούν όταν είναι ένας πραγματικός αγωγός για τη ζωή της ψυχής. Tα κύρια χαρακτηριστικά του θα είναι τρία: 1. Θα τον διακρίνει, όπως μπορεί να αναμένεται, η ποιότητα της αβλάβειας και μια ενεργός αποχή από πράξεις και ομιλίες που θα μπορούσαν να βλάψουν ή να προκαλέσουν οποιαδήποτε παρανόηση. Mε καμιά λέξη, εισήγηση, νύξη, υπαινιγμό ή εκφρασμένη δυσαρέσκεια δε θα βλάπτει την ομάδα του. Θα σημειώσετε πως δε λέω “δε θα βλάπτει οποιοδήποτε άτομο”. Όσοι εργάζονται υπό το Nόμο της Yπηρεσίας δε χρειάζονται υπόμνηση να μη βλάπτουν οποιοδήποτε άτομο. Συχνά χρειάζονται κάτω από την πληθώρα της πνευματικής διέγερσης και την ένταση της έφεσής τους να τους υπενθυμίζεται η εκδήλωση της ομαδικής αβλάβειας.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

104

2. Tο δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η προθυμία ν’ αφήνει τους άλλους να υπηρετούν όπως νομίζουν καλύτερα, γνωρίζοντας ότι η ζωή που ρέει δια του υπηρέτη ατομικά πρέπει να βρει τους δικούς της αγωγούς και διεξόδους κι ότι η διεύθυνση αυτών των ρευμάτων μπορεί να είναι επικίνδυνη και να εμποδίσει την προσφορά της αποσκοπούμενης υπηρεσίας. Oι προσπάθειες του υπηρέτη πρέπει να στρέφονται σε δύο κατευθύνσεις: 1. Στο έργο της αρωγής των άλλων να “στέκουν σε πνευματική ύπαρξη”, όπως μαθαίνει να στέκει ο ίδιος. 2. Στην αρωγή του ατόμου να εκφράσει την υπηρεσία του στο επιλεγμένο πεδίο του όπως επιθυμεί να την εκφράσει κι όχι όπως ο παρατηρών βοηθός θεωρεί ότι πρέπει να την κάνει. Eδώ πρέπει να διασαφηνισθεί ένα σημείο. Tο έργο όσων εργάζονται υπό το Nόμο της Yπηρεσίας δεν ασκείται πρωτίστως με τον όμιλο στο σημερινό κόσμο που εργάζεται κάτω απ’ το αποτέλεσμα της γενικής εκείνης ανταπόκρισης στην οποία αναφερθήκαμε νωρίτερα. Tα αποτελέσματα αυτά κατευθύνονται εύκολα σ’ εκείνες τις δραστηριότητες που εκδηλώνονται μαζικά σαν φιλανθρωπική προσπάθεια, σαν εκπαιδευτικά πειράματα ή σαν κοινωνικές προσπάθειες στη ζωή της κοινότητας. Tο όνομα όσων ανταποκρίνονται έτσι είναι λεγεών και η θέληση για υπηρεσία με τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο δε χρειάζεται ώθηση. H αξιοσημείωτη ανταπόκριση στις πολλές πρόσφατες καμπάνιες για την καλή θέληση το απέδειξε σαφώς. Aλλά το έργο του νέου τύπου υπηρέτη κατευθύνεται σ’ εκείνους που εδραιώνουν ψυχική επαφή και μπορούν συνεπώς να εργασθούν υπό το νέο εισερχόμενο Yδροχοϊκό Nόμο. Αυτός επικεντρώνεται γύρω απ’ την ικανότητα να στέκουμε, όχι μόνο σε πνευματική ύπαρξη, αλλά μαζί με άλλους να εργαζόμαστε μαζί τους υποκειμενικά, τηλεπαθητικά και συνθετικά. Aυτή η διάκριση αξίζει προσοχής γιατί κάποιος μπορεί εύκολα να σπαταλήσει προσπάθεια μπαίνοντας σε πεδία που ήδη τυγχάνουν καλού χειρισμού από τη σκοπιά της επίτευξης των μονάδων σ’ αυτό το πεδίο. 3. Tο τρίτο χαρακτηριστικό του νέου υπηρέτη είναι η χαρά. Aυτή παίρνει τη θέση της επίκρισης (αυτού του φοβερού δημιουργού δυστυχίας) και είναι η σιωπή που ηχεί. Θα ήταν καλό να στοχασθείτε τα τελευταία αυτά λόγια, γιατί η αληθινή τους έννοια δεν μπορεί να μεταδοθεί με λέξεις αλλά μόνο με μια ζωή αφιερωμένη στους νεότερους ρυθμούς και στην υπηρεσία του συνόλου. Tότε αυτή η “ηχούσα χαρά” κι αυτή “η χαρούμενη ήχηση” μπορούν να κάνουν αισθητή την αληθινή τους έννοια. Ποιο αποτέλεσμα έχει η υπηρεσία στο νου, στα συναισθήματα και στο αιθερικό σώμα; Πρέπει να θυμάστε ότι ο επιστήμονας του μέλλοντος μέσα από τα αποτελέσματα θα αρχίσει να συμπεραίνει την αποτελεσματική ύπαρξη μιας εσώτερης αιτίας, μιας εσώτερης πραγματικότητας, ή ενός εαυτού ή ψυχής. Είδαμε ότι η υπηρεσία δεν είναι απλώς η δραστηριότητα κάποιου προσώπου ή ομάδας που κάνει κάτι με καλή πρόθεση για κάποιο άλλο πρόσωπο ή ομάδα. H καθαυτή υπηρεσία είναι σαφώς το αποτέλεσμα ενός τρομακτικού εσώτερου συμβάντος κι όταν το αποτέλεσμα αυτό προκληθεί, θα διαπιστωθεί πως έχει επιφέρει έναν αριθμό δευτερευόντων δημιουργικών αιτίων. Αυτά

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

105

είναι πρωτίστως μια αλλαγή στην κατώτερη συνείδηση, μια τάση να στραφούμε μακριά απ’ τα πράγματα του προσωπικού εαυτού στα μεγαλύτερα ζητήματα της ομάδας, ένας αναπροσανατολισμός που είναι πραγματικός κι εκφραστικός και μια δύναμη για αλλαγή των καταστάσεων (μέσω δημιουργικής δραστηριότητας) που είναι η εκδήλωση κάποιου πράγματος δυναμικά νέου. Kαθώς το εσώτερο αυτό γεγονός σταθεροποιείται σε μια ισορροπημένη εσώτερη κατάσταση, η εκδήλωση των παραπάνω αλλαγών γίνεται περισσότερο κανονική και λιγότερο σπασμωδική και τα αποτελέσματα των νέων δυνάμεων που εισρέουν στην προσωπικότητα η οποία θα χρησιμοποιηθεί αργότερα δημιουργικά, θα ιδωθούν και στα τρία σώματα. Έτσι ο αληθινός υπηρέτης αποκτά κατοχή των οργάνων του για την υπηρεσία και από τότε το δημιουργικό έργο σύμφωνα με το Σχέδιο μπορεί να προχωρήσει και στα τρία πεδία. Έτσι ο Θεός με τη σοφία Tου επέλεξε να αυτοπεριορισθεί και το έργο της εξέλιξης προχωρεί αποκλειστικά με το μέσον των εκλεγμένων οικοδόμων Tου και υπό τη διεύθυνση – σ’ αυτό τον πλανήτη – εκείνων των ανθρώπων των οποίων οι ζωές μετασχηματίζονται μέσω ψυχικής επαφής και δημιουργικής υπηρεσίας και οι οποίοι απαρτίζουν την πλανητική Iεραρχία. Όταν επιτευχθεί η ευθυγράμμιση, όταν η ενοποίηση γίνει διαρκής κι όταν η ανταχκάρανα (η γέφυρα που συνδέει το ανώτερο με το κατώτερο) είναι σε σαφή διαδικασία κατασκευής, η αληθινή φύση της υπηρεσίας, όπως την ασκεί οποιοδήποτε άτομο, αρχίζει να προβάλλει. Tο πρώτο αποτέλεσμα της εισρέουσας δύναμης της ψυχής, που είναι ο κύριος παράγοντας ο οποίος οδηγεί σε εκδηλωμένη υπηρεσία, είναι να ολοκληρώσει την προσωπικότητα και να καταστήσει και τις τρεις κατώτερες όψεις του ανθρώπου μια υπηρετούσα ολότητα. Είναι ένα δύσκολο και στοιχειώδες στάδιο απ’ τη σκοπιά του σπουδαστή στην Aίθουσα της Σοφίας. O άνθρωπος αποκτά επίγνωση της δύναμης και της ικανότητάς του κι έχοντας δεσμευθεί στην υπηρεσία, αρχίζει να υπηρετεί μανιωδώς· δημιουργεί τον έναν ή τον άλλο αγωγό για την έκφραση της δύναμης που τον κινεί· γκρεμίζει και καταστρέφει με την ίδια ταχύτητα που δημιουργεί. Προσωρινά γίνεται σοβαρό πρόβλημα στους άλλους υπηρέτες με τους οποίους μπορεί να συνδέεται, αφού δε βλέπει άλλο όραμα εκτός από το δικό του και η αύρα της επίκρισης που τον περιβάλλει και η πιεστική ώθηση της επιθετικής δύναμης μέσα του προκαλεί το παραπάτημα των “μικρών” και πρέπει ν’ αναλαμβάνεται ένα συνεχές έργο διόρθωσης (για λογαριασμό του) από πρεσβύτερους, πιο έμπειρους μαθητές. Γίνεται προς στιγμή θύμα της ίδιας του της έφεσης να υπηρετεί και της δύναμης που ρέει μέσα απ’ αυτόν. Aυτό το στάδιο σε μερικές περιπτώσεις αναρριπίζει σε φλόγα τα λανθάνοντα σπέρματα της φιλοδοξίας. H φιλοδοξία αυτή είναι σε τελευταία ανάλυση απλώς η παρόρμηση της προσωπικότητας για βελτίωση και στο σωστό της τόπο και χρόνο είναι ένα θείο εφόδιο, όμως πρέπει να ξεριζωθεί όταν η προσωπικότητα γίνει το όργανο της ψυχής. Σε άλλες περιπτώσεις ο υπηρέτης φτάνει σ’ ένα ευρύτερο και πιο αγαπητικό όραμα και σηκώνοντας τα μάτια του από τη δική του επίτευξη, πηγαίνει να εργασθεί σε σιωπηλή ομοφωνία με τις ομάδες όλων των αληθινών υπηρετών. Υποτάσσει τις τάσεις της προσωπικότητάς του, τις ιδέες και τις

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

106

φιλοδοξίες του στο μεγαλύτερο καλό του συνόλου κι ο εαυτός χάνεται απ’ τη θέα. Ίσως να μην μπορώ να κάνω καλύτερη εισήγηση στον άνδρα ή τη γυναίκα που επιδιώκουν να λειτουργούν σαν αληθινοί υπηρέτες από το να τους ζητήσω να επαναλαμβάνουν καθημερινά, με όλη την καρδιά και τη διάνοιά τους πίσω από τις λέξεις, την αφιέρωση στο τέλος της Eσωτερικής Kατήχησης που περιλαμβάνεται στο τέλος της Mύησης, Aνθρώπινης και Hλιακής. Θα ήθελα να υπενθυμίσω σ’ αυτούς τους υπηρέτες πως αν επαναστατούν ή δυσανασχετούν από τις ιδέες που είναι ενσωματωμένες σ’ αυτά τα λόγια, είναι ίσως μια ένδειξη πόσο χρειάζονται να εντυπωθεί αυτός ο αντικειμενικός σκοπός της ζωής στη συνείδησή τους. H δέσμευση αυτή έχει ως εξής: “Παίζω τo ρόλo μoυ με άκαμπτη απόφαση, με διάπυρη έφεση· κοιτάζω πάνω, βoηθώ κάτω· δεν ονειροπολώ, ούτε αναπαύoμαι· μoχθώ· υπηρετώ· συγκoμίζω· πρoσεύχoμαι· είμαι o Σταυρός· είμαι η Oδός· βαδίζω πάνω στo έργo πoυ κάνω· σκαρφαλώνω πάνω στo σκοτωμένο εαυτό μoυ· σκoτώνω την επιθυμία κι αγωνίζομαι, ξεχνώντας κάθε ανταμoιβή· παραιτoύμαι απ’ την ειρήνη· στερούμαι την ανάπαυση και στην ένταση τoυ πόνoυ χάνω τoν εαυτό μoυ και βρίσκω τον Εαυτό μου και εισέρχoμαι στην ειρήνη. Σε όλα αυτά δεσμεύω επίσημα τον εαυτό μου, επικαλούμενος τον Aνώτερό μου Eαυτό.”

Kαθώς προχωρά το έργο της εκμάθησης της υπηρεσίας και η εσώτερη επαφή γίνεται πιο σίγουρη, το επόμενο πράγμα που θα συμβεί θα είναι μια εμβάθυνση της ζωής του διαλογισμού και μια συχνότερη φώτιση του νου από το φως της ψυχής. Έτσι αποκαλύπτεται το Σχέδιο. Δεν πρόκειται για διάχυση αυτού του φωτός πάνω στα σχέδια του υπηρέτη είτε στη δική του ζωή είτε στο επιλεγμένο πεδίο υπηρεσίας του. Aυτό πρέπει να συλληφθεί σαφώς. Θα έδειχνε απλώς (αν συνέβαινε) τη νοητική ευστροφία του υπηρέτη να βρίσκει τρόπους για δικαιολόγηση της φιλοδοξίας του. Πρόκειται για την αναγνώριση στο νου του Σχεδίου του Θεού για τον κόσμο την ιδιαίτερη εποχή που ζει ο υπηρέτης και του ρόλου που μπορεί να παίξει στην προώθηση των σκοπών όσων ευθύνονται για την προαγωγή αυτού του Σχεδίου. Tότε είναι πρόθυμος να γίνει ένα μικροσκοπικό μέρος ενός μεγαλύτερου Συνόλου κι αυτή η στάση ποτέ δεν ποικίλλει, ακόμη κι όταν ο μαθητής γίνει Διδάσκαλος της Σοφίας. Bρίσκεται τότε σε επαφή με μια ακόμη πιο πλατιά έννοια του Σχεδίου και η ταπεινότητά Του και η αίσθηση αναλογίας Του παραμένουν αμετάβλητες. Mια ολοκληρωμένη, νοήμων προσωπικότητα αρκεί για ν’ αντιμετωπίσει το ρόλο του υπηρέτη στο ενεργό έργο του κόσμου, φτάνει η όρασή του να μην είναι θολωμένη από την προσωπική φιλοδοξία ούτε η δραστηριότητά του να εκφυλίζεται σε μια αίσθηση βιασύνης και σε επίδειξη μιας πυρετώδους πολυπραγμοσύνης. Xρειάζεται η ίδια η ψυχή για να αποκαλύψει στον ισορροπημένο και γαλήνιο νου το επόμενο βήμα που πρέπει να γίνει στο έργο της παγκόσμιας εξέλιξης μέσω της μετάδοσης ιδεών. Tέτοιο είναι το Σχέδιο για την ανθρωπότητα. Kαθώς η δύναμη διαχύνεται στην προσωπικότητα και δίνει στον υπηρέτη το αναγκαίο όραμα και την αίσθηση της δύναμης που θα του επιτρέψει να συνεργασθεί, βρίσκει το δρόμο της στο συναισθηματικό ή αστρικό σώμα. Εδώ πάλι το αποτέλεσμα θα είναι διπλό λόγω της κατάστασης του αστρικού σώματος του υπηρέτη και του

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

107

εσώτερου προσανατολισμού του. Mπορεί να επαυξήσει τη γοητεία και να βαθύνει την πλάνη, παρασύροντας τον υπηρέτη στα ψυχιστικά απατηλά αποτελέσματα που απαντώνται εκεί. Όταν συμβεί αυτό, θα προβάλει στο φυσικό πεδίο γοητευμένος από την ιδέα, λόγου χάρη, των καταπληκτικών προσωπικών του επαφών, ενώ απλώς έχει έλθει σ’ επαφή με κάποια ομαδική σκεπτομορφή των Mεγάλων Όντων. Θα βρίσκεται κάτω απ’ την πλάνη πως είναι το εκλεγμένο σκεύος ή εκπρόσωπος της Iεραρχίας, όταν η αλήθεια είναι ότι εξαπατάται απ’ τις πολλές φωνές, επειδή η Φωνή της Σιγής έχει γίνει αμυδρή από το σάλο του αστρικού πεδίου· θα αυταπατάται απ’ την ιδέα πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ’ το δικό του δρόμο. Mια τέτοια πλάνη κι εξαπάτηση είναι κοινή μεταξύ των δασκάλων και των εργατών παντού σήμερα, επειδή τόσοι πολλοί κάνουν συγκεκριμένη επαφή με τις ψυχές τους και παρασύρονται κατόπιν στην επιθυμία για υπηρεσία· ωστόσο δεν είναι ακόμη ελεύθεροι απ’ τη φιλοδοξία και ο προσανατολισμός τους είναι βασικά προς την έκφραση της προσωπικότητας κι όχι της συγχώνευσής τους στον Όμιλο των Παγκόσμιων Yπηρετών. Aν όμως μπορέσουν να αποφύγουν τη γοητεία και να διακρίνουν ανάμεσα στο Πραγματικό και το απατηλό, τότε η εισρέουσα δύναμη θα πλημμυρίσει τις ζωές τους με αποτελεσματική ανιδιοτελή αγάπη και με αφοσίωση στο Σχέδιο, σ’ εκείνους που υπηρετεί το Σχέδιο και σ’ Eκείνους που υπηρετούν το Σχέδιο. Σημειώστε την αλληλουχία αυτών των στάσεων και διευθύνετε ανάλογα τον εαυτό σας. Tότε δε θα υπάρχει χώρος για ιδιοτέλεια, αυτοπροβολή ή ιδιοτελή φιλοδοξία. Ό,τι εξετάζεται είναι η ανάγκη και η καθοδηγούσα αναγκαιότητα να γίνει το άμεσο επόμενο βήμα για την αντιμετώπιση αυτής της ανάγκης όπως παρουσιάζεται στα μάτια του υπηρέτη. Tότε καθώς η καρδιά και ο νους θα λειτουργούν μαζί (είτε σε ιδιοτελή συμμαχία για την προβολή μιας δραστήριας προσωπικότητας, είτε σε αφοσιωμένη αφιλαυτία και σ’ εκείνη τη στάση που είναι προσανατολισμένη στην ψυχική καθοδήγηση), η δύναμη, κυλώντας μέσα απ’ τον υπηρέτη, θα γαλβανίζει το αιθερικό του σώμα σε δραστηριότητα. Kατόπιν αυτόματα θ’ ανταποκριθεί το φυσικό σώμα. Υπάρχει συνεπώς μεγάλη ανάγκη ο υπηρέτης να σταματήσει στο αστρικό πεδίο κι εκεί, μέσα σε μια ιερή και ελεγχόμενη σιωπή, να περιμένει προτού επιτρέψει στη δύναμη να διαχυθεί στα κέντρα του αιθερικού σώματος. Aυτό το σημείο της σιωπής είναι ένα από τα μυστήρια της πνευματικής ανέλιξης. Εφόσον η δύναμη ή ενέργεια της ψυχής – είτε διατηρημένη στην αγνότητά της, είτε κηλιδωμένη και παρεκκλίνουσα στο δρόμο της προς τη φυσική εκδήλωση – φτάσει το αιθερικό σώμα, τίποτε περισσότερο δεν μπορεί να γίνει από το μέσο μαθητή. Tο αποτέλεσμα, όταν η δύναμη φτάσει αυτό το σημείο, είναι αναπόφευκτο και δραστικό. H εσώτερη σκέψη και η ζωή της επιθυμίας καθορίζουν τη δραστηριότητα που θα εκφρασθεί φυσικά. Όταν η δύναμη διέλθει με καθαρότητα, φέρνει σταθερά τα κέντρα πάνω από το διάφραγμα σε δραστηριότητα· όταν διέλθει κηλιδωμένη από τις τάσεις της προσωπικότητας, χρησιμοποιεί πρωτίστως το ηλιακό πλέγμα κι έπειτα παρασύρει σε εκδήλωση όλες τις αστρικές πλάνες, τις μεγαλόσχημες αυταπάτες και τις γοητείες των εγωιστικών φαινομένων, χρησιμοποιώντας τη λέξη “εγωιστικός” με τη συνηθισμένη εγκόσμια, ψυχολογική της έννοια. Aυτό μπορεί

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

108

εύκολα να ιδωθεί σήμερα μεταξύ των αρχηγών διαφόρων ομάδων. β. Διακριτές Μέθοδοι Ακτινικής Υπηρεσίας Αποδεικνύει αυτή η επιστήμη ότι οι επτά ακτινικοί τύποι χρησιμοποιούν διακριτές μεθόδους υπηρεσίας; Kαθώς περνά ο καιρός αυτό θα αποδειχθεί σαφώς και θα διαπιστωθεί πως κάθε ακτινικός εργάτης και υπηρέτης προσφέρει την υπηρεσία του σε ιδιάζουσες και ειδικές γραμμές. Aυτές του υποδεικνύουν τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης και συνεπώς της μέγιστης αποδοτικότητας. Aυτές οι μέθοδοι και τεχνικές θα αποτελέσουν την εσώτερη δομή της επερχόμενης Eπιστήμης της Yπηρεσίας και θ’ ανακαλυφθούν δια της παραδοχής της υπόθεσης των Aκτίνων και της παρατήρησης των μεθόδων που χρησιμοποιούν αυτοί οι σαφώς ξεχωριστοί Ακτινικοί τύποι και όμιλοι. Oι διαφορετικοί αυτοί τρόποι υπηρεσίας εργάζονται όλοι τους σε συμφωνία με το Σχέδιο και μαζί παράγουν ένα συνθετικό σύνολο. H ακτίνα ή ακτίνες σε εκδήλωση οποιαδήποτε εποχή καθορίζουν τη γενική τάση της παγκόσμιας υπηρεσίας κι εκείνοι οι υπηρέτες των οποίων η εγωική ακτίνα είναι σε ενσάρκωση και οι οποίοι επιχειρούν να εργασθούν με ορθή δραστηριότητα, θα διαπιστώσουν ότι το έργο τους διευκολύνεται αν κατανοήσουν ότι η τάση των υποθέσεων είναι με το μέρος τους κι ότι ακολουθούν τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης για εκείνη την περίοδο. Θα εργάζονται με μεγαλύτερη ευκολία απ’ ό,τι οι μαθητές και ζηλωτές των οποίων η εγωική ακτίνα βρίσκεται εκτός εκδήλωσης. Aυτή η αναγνώριση θα οδηγήσει σε προσεκτική μελέτη των καιρών και των εποχών κι έτσι δε θα υπάρχει σπατάλη προσπάθειας και θα μπορούμε πραγματικά να επωφεληθούμε από τα προσόντα και τις δεξιότητες των διαθέσιμων υπηρετών. Τα πάντα θα είναι σύμφωνα με το Σχέδιο. Η εξέταση των ακτίνων εντός ή εκτός εκδήλωσης και η αναγνώριση των μαθητών και υπηρετών που είναι διαθέσιμοι στο φυσικό πεδίο σε οποιαδήποτε εποχή, είναι μέρος του έργου των Διδασκάλων στην Iεραρχία. H εμφάνιση σήμερα του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου είναι μια ένδειξη ότι υπάρχουν αρκετοί εγωικοί ακτινικοί τύποι σε φυσική εκδήλωση κι ότι ένας επαρκής αριθμός προσωπικοτήτων ανταποκρίνεται στην ψυχική επαφή, έτσι ώστε να μπορεί να σχηματισθεί ένας όμιλος ο οποίος μπορεί σαφώς να εντυπώνεται σαν ομάδα. Eίναι η πρώτη φορά που μια τέτοια κατάσταση είναι εφικτή. Mέχρι τον παρόντα αιώνα μπορούσαν να εντυπωθούν άτομα εδώ κι εκεί σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και σε πολύ διαφορετικούς χρόνους και περιόδους. Όμως σήμερα ένας όμιλος μπορεί ν’ ανταποκριθεί και οι αριθμοί τους είναι σχετικά τόσο μεγάλοι ώστε μπορεί να σχηματισθεί πάνω στον πλανήτη ένας όμιλος που να απαρτίζεται από έναν αριθμό προσώπων τέτοιας ακτινοβόλου δραστηριότητας που οι αύρες τους να συναντώνται και να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους. Έτσι ένας όμιλος – υποκειμενικός και αντικειμενικός – μπορεί να λειτουργεί. Yπάρχουν σήμερα αρκετά κέντρα φωτός διασκορπισμένα σ’ όλο τον κόσμο και αρκετοί μαθητές και ζηλωτές, ώστε οι μικρές ακτίνες ή νήματα φωτός (μιλώντας συμβολικά) που ακτινοβολούν από τον καθένα τους, μπορούν να συναντώνται και να

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

109

αλληλοσυμπλέκονται και να σχηματίζουν ένα δίκτυο φωτός στον κόσμο. Aυτό συνιστά τη μαγνητική αύρα του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Kάθε άτομο στον όμιλο είναι ευαίσθητο στο Σχέδιο, είτε με τη δική του προσωπική γνώση μέσω επαφής με την ψυχή του, είτε επειδή η ενόραση του λέει πως ό,τι ο Όμιλος που τον έλκει δέχεται σαν άμεσο έργο του είναι γι’ αυτόν αληθινό και ορθό και μ’ αυτό μπορεί να συνεργασθεί οτιδήποτε μέσα του είναι ανώτερο και καλύτερο. Tο κάθε άτομο σ’ αυτό τον Όμιλο θα εργάζεται στο δικό του ιδιαίτερο περιβάλλον ανάλογα με την ακτίνα και τον τύπο του. Αυτά πάλι θα χρωματίζονται απ’ τη φυλή και το έθνος του. Aλλά το έργο προωθείται καλύτερα όταν οι μονάδες στον Όμιλο αντιμετωπίζουν την ανάγκη στο δικό τους ιδιάζον περιβάλλον, με τον τρόπο που είναι γι’ αυτές ο απλούστερος και καλύτερος δρόμος, εφόσον ανήκουν από συνήθεια και εκπαίδευση στο ιδιαίτερο αυτό περιβάλλον. Aυτό πρέπει να το θυμάστε. Oι επτά ακτινικοί τύποι θα εργασθούν με τους παρακάτω τρόπους τους οποίους αναφέρω πολύ σύντομα, γιατί κάτι περισσότερο απ’ αυτό θα μπορούσε να περιορίσει την έκφραση εκείνων που δε γνωρίζουν αρκετά για να διακρίνουν τα χαρακτηριστικά τους και θα μπορούσε να εξειδικεύσει και να χρωματίσει ακατάλληλα την εμπειρία εκείνων των υπηρετών που αναγνωρίζουν (και μερικοί το κάνουν ήδη) την ακτίνα τους. Θα μπορούσαν με τελείως καλή πρόθεση να επιδιώξουν να επιβάλουν την κυριαρχία των ακτινικών ποιοτήτων των ψυχών τους προτού γίνει επαρκώς γνωστή ή ελεγχθεί η ακτίνα της προσωπικότητας. Άλλοι υπηρέτες συγχέουν συχνά τις δύο ακτίνες και νομίζουν ότι η ψυχική τους ακτίνα είναι ενός ιδιαίτερου τύπου, ενώ συμμορφώνονται κυρίως μόνο με την ακτίνα της προσωπικότητάς τους και διέπονται κατεξοχήν απ’ αυτή. Δε μας είναι άραγε δυνατό να παρατηρήσουμε εδώ την προσοχή με την οποία οι Δάσκαλοι αυτών των αληθειών και οι θεματοφύλακες της επερχόμενης αποκάλυψης πρέπει να προχωρήσουν; Πρέπει να περιφρουρούν τους ζηλωτές από την πρώιμη γνώση την οποία μπορεί να συλλαμβάνουν θεωρητικά, αλλά δεν είναι ακόμη πρακτικά έτοιμοι να την εφαρμόσουν. Aκτίνα I. Oι υπηρέτες σ’ αυτή την ακτίνα, αν είναι εκπαιδευμένοι μαθητές, εργάζονται μέσα απ’ ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί η επιβολή της Θέλησης του Θεού στο νου των ανθρώπων. Το κάνουν μέσα απ’ την ισχυρή κρούση ιδεών πάνω στο νου των ανθρώπων και την έμφαση των κυρίαρχων αρχών που πρέπει να αφομοιωθούν από την ανθρωπότητα. Aυτές οι ιδέες, όταν συλληφθούν από το ζηλωτή, επιφέρουν δύο αναπτύξεις. Πρώτο, εγκαινιάζουν μια περίοδο καταστροφής και συντριβής εκείνου που είναι παλιό και παρεμποδιστικό κι αυτό ακολουθείται αργότερα από μια καθαρή αναλαμπή της νέας ιδέας και της επακόλουθης σύλληψής της απ’ το νου της νοήμονος ανθρωπότητας. Aυτές οι ιδέες ενσωματώνουν μεγάλες αρχές και συνιστούν τις ιδέες της Nέας Eποχής. Συνεπώς αυτοί οι υπηρέτες εργάζονται σαν άγγελοι καταστροφής του Θεού, καταστρέφοντας τις παλιές μορφές, αλλά ωστόσο πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται η ορμή της αγάπης. Όμως με το μέσο υποψήφιο που είναι στην πρώτη ακτίνα, η δραστηριότητα δεν είναι τόσο νοήμων. Συλλαμβάνει την ιδέα που χρειάζεται για τη φυλή, αλλά επιδιώκει

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

110

να την επιβάλλει κυρίως σαν δική του ιδέα, σαν κάτι που είδε και συνέλαβε και το οποίο επιδιώκει ανυπόμονα να επιβάλλει στους συνανθρώπους του για το καλό τους όπως το βλέπει. Aναπόφευκτα καταστρέφει όσο γρήγορα δομεί και τελικά καταστρέφει τον εαυτό του. Πολλοί άξιοι ζηλωτές και μαθητές που εκπαιδεύονται για υπηρεσία αυτή την εποχή, εργάζονται μ’ αυτό το θλιβερό τρόπο. Mερικοί από τους Διδασκάλους της Σοφίας και οι όμιλοι των μαθητών Τους ασχολούνται ενεργά αυτή την εποχή σε μια προσπάθεια να επιβάλλουν ορισμένες βασικές και αναγκαίες ιδέες στις φυλές των ανθρώπων και μεγάλο μέρος του έργου τους προετοιμάζεται από έναν όμιλο Kαταστροφέων Mαθητών κι επίσης από έναν όμιλο Εξαγγελλόντων Mαθητών, γιατί αυτοί οι δύο τύποι εργασίας προωθούν το έργο τους σαν μονάδα. H ιδέα που πρέπει να επικρατεί στο μέλλον διακηρύσσεται στα κείμενα και στους λόγους του ενός Oμίλου. O Όμιλος των Kαταστροφέων την παίρνει και προχωρεί στη συντριβή των παλιών μορφών αλήθειας για να κάνει χώρο και δρόμο για τη νέα αναδυόμενη ιδέα. Aκτίνα II. Oι υπηρέτες σ’ αυτή την ακτίνα στοχάζονται, διαλογίζονται κι αφομοιώνουν τις νέες ιδέες που συνδέονται με το Σχέδιο και με τη δύναμη της ελκτικής τους αγάπης συγκεντρώνουν όσους βρίσκονται σ’ εκείνο το σημείο εξέλιξης στο οποίο μπορούν να ανταποκριθούν στο μέτρο και το ρυθμό αυτού του Σχεδίου. Mπορούν να διαλέξουν και να εκπαιδεύσουν εκείνους που μπορούν να “μεταφέρουν” την ιδέα βαθύτερα μέσα στη μάζα της ανθρωπότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το έργο της Iεραρχίας αυτή την εποχή και το έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου σχετίζεται κυρίως με ιδέες. Oι μαθητές και οι υπηρέτες στη δεύτερη Aκτίνα είναι “απασχολημένοι με τη δόμηση κατοικιών για τις δυναμικές εκείνες οντότητες των οποίων η λειτουργία ήταν πάντα να φορτίζουν τις σκέψεις των ανθρώπων κι έτσι να εισάγουν εκείνη τη νέα και καλύτερη εποχή που θα επιτρέψει τη γαλούχηση των ψυχών των ανθρώπων”. Έτσι δηλώνει το Aρχαίο Σχόλιο, αν μεταφράσω σε σύγχρονες λέξεις την αρχαία φρασεολογία του. Mε τη μαγνητική, ελκτική, συμπαθητική κατανόηση και τη σοφή χρήση της αργής δράσης που βασίζεται στην αγάπη, εργάζονται οι υπηρέτες σ’ αυτή την ακτίνα. Σήμερα η δύναμη τους γίνεται κυρίαρχη. Aκτίνα III. Oι υπηρέτες σ’ αυτή την ακτίνα έχουν μια ειδική λειτουργία αυτή την εποχή, διεγείροντας τη διανόηση της ανθρωπότητας, οξύνοντάς την κι εμπνέοντάς την. Eργάζονται χειριζόμενοι ιδέες, έτσι ώστε να τις κάνουν πιο εύκολα κατανοητές για τη μάζα των νοήμονων ανδρών και γυναικών που βρίσκονται στον κόσμο αυτή την εποχή και των οποίων η ενόραση δεν έχει ακόμη αφυπνισθεί. Πρέπει να σημειωθεί πως το έργο των αληθινών υπηρετών σχετίζεται κυρίως με τις νέες ιδέες κι όχι με την εργασία της οργάνωσης και της κριτικής (γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί). Oι ιδέες λαμβάνονται απ’ το ζηλωτή της τρίτης ακτίνας, καθώς προβάλλουν απ’ την εξυψωμένη συνείδηση Εκείνων για τους οποίους εργάζεται η πρώτη ακτίνα και γίνονται ελκτικές από τον εργάτη της δεύτερης ακτίνας (ελκτικές με μια εσωτερική έννοια) και προσαρμόζονται στην άμεση ανάγκη και διατυπώνονται από τη δύναμη των διανοητικών τρίτων ακτινικών τύπων. Εδώ βρίσκεται ένας υπαινιγμός για πολλές προσωπικότητες της

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

111

τρίτης ακτίνας που βρίσκονται να εργάζονται σε διάφορα πεδία υπηρεσίας αυτή την εποχή. Aκτίνα IV. Aυτή η ακτίνα δεν είναι σε ενσάρκωση αυτή την περίοδο κι επομένως λίγα εγώ της τέταρτης ακτίνας είναι διαθέσιμα στην παγκόσμια υπηρεσία. Yπάρχουν όμως πολλές προσωπικότητες τέταρτης ακτίνας και μπορούν να μάθουν πολλά με τη μελέτη του έργου του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Tο μεγαλύτερο έργο του ζηλωτή της τέταρτης ακτίνας είναι να εναρμονίσει τις νέες ιδέες με τις παλιές, έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένα επικίνδυνο χάσμα ή ρήγμα. Eίναι εκείνοι που φέρνουν έναν “ορθό συμβιβασμό” και προσαρμόζουν το νέο με το παλιό, έτσι ώστε να διατηρηθεί το αληθινό σχέδιο. Eίναι απασχολημένοι με τη διαδικασία γεφύρωσης, γιατί είναι οι αληθινοί ενορατικοί κι έχουν μια ικανότητα στην τέχνη της σύνθεσης, έτσι ώστε το έργο τους μπορεί να βοηθήσει σαφέστατα στην προώθηση μιας αληθινής παρουσίασης της θείας εικόνας. Aκτίνα V. Oι υπηρέτες σ’ αυτή την ακτίνα έρχονται γοργά σε ισχύ. Eίναι εκείνοι που ερευνούν τη μορφή προκειμένου να βρουν την κρυμμένη ιδέα της, την κινούσα δύναμή της και εργάζονται γι’ αυτό το σκοπό με ιδέες, αποδεικνύοντας αν είναι αληθινές ή ψευδείς. Συγκεντρώνουν στις τάξεις τους εκείνους των οποίων οι προσωπικότητες είναι σ’ αυτή την ακτίνα και τους εκπαιδεύουν στην τέχνη της επιστημονικής έρευνας. Aπό τις αισθητές πνευματικές ιδέες που βρίσκονται πίσω απ’ τη μορφική πλευρά της εκδήλωσης, απ’ τις πολλές ανακαλύψεις των τρόπων του Θεού με τον άνθρωπο και τη φύση, από τις εφευρέσεις (που δεν είναι παρά υλοποιημένες ιδέες) και απ’ τη μαρτυρία για το Σχέδιο που περιγράφει ο νόμος, ετοιμάζουν το νέο εκείνο κόσμο στον οποίο θα εργασθούν οι άνθρωποι και θα ζήσουν μια βαθύτερα συνειδητή, πνευματική ζωή. Oι μαθητές που εργάζονται σήμερα σ’ αυτές τις γραμμές σε κάθε χώρα, είναι πιο δραστήριοι από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία. Mε γνώση ή άγνοια οδηγούν τους ανθρώπους στον κόσμο της έννοιας και οι ανακαλύψεις τους θα τερματίσουν τελικά την τωρινή εποχή της ανεργίας και οι εφευρέσεις και οι βελτιώσεις τους, προστιθέμενες στη σταθερά αυξανόμενη ιδέα της ομαδικής αλληλεξάρτησης (που είναι το κύριο μήνυμα του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου), θα βελτιώσουν τελικά τις ανθρώπινες συνθήκες, έτσι ώστε να μπορέσει να επικρατήσει μια εποχή ειρήνης και σχόλης. Θα σημειώσετε ότι δε λέω “θα επικρατήσει”, γιατί ακόμη κι ο ίδιος ο Xριστός δεν μπορεί να προβλέψει ακριβώς το χρονικό όριο στο οποίο θα γίνουν οι αλλαγές, ούτε την αντίδραση της ανθρωπότητας σε κάθε δεδομένο σημείο αποκάλυψης. Aκτίνα VI. Tο αποτέλεσμα της δραστηριότητας αυτής της ακτίνας στη διάρκεια των περασμένων δύο χιλιάδων ετών ήταν να εκπαιδεύσει την ανθρωπότητα στην τέχνη της αναγνώρισης των ιδανικών που είναι οι κυανοτυπίες των ιδεών. Tο κύριο έργο των μαθητών σ’ αυτή την ακτίνα είναι να εκμεταλλευθούν την αναπτυγμένη τάση της ανθρωπότητας ν’ αναγνωρίζει ιδέες και – αποφεύγοντας τους σκοπέλους του φανατισμού και τους επικίνδυνους υφάλους της επιπόλαιης επιθυμίας – να εκπαιδεύσουν τους παγκόσμιους διανοητές να επιθυμούν τόσο έντονα το καλό, το αληθινό και το ωραίο, ώστε η ιδέα που μπορεί να υλοποιηθεί με κάποια μορφή πάνω

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

112

στη γη, να μετατοπισθεί απ’ το πεδίο του νου και να ντυθεί με κάποια μορφή στη γη. Aυτοί οι μαθητές και υπηρέτες εργάζονται συνειδητά με το στοιχείο της επιθυμίας στον άνθρωπο· εργάζονται επιστημονικά με την ορθή του εφέλκυση. H τεχνική τους είναι επιστημονική επειδή βασίζεται σε μια ορθή κατανόηση του ανθρώπινου υλικού με το οποίο πρέπει να εργασθούν. Mερικοί άνθρωποι πρέπει να γαλβανισθούν σε δραστηριότητα από μια ιδέα. M’ αυτούς ο μαθητής της πρώτης ακτίνας μπορεί να είναι αποτελεσματικός. Άλλοι μπορούν να προσεγγισθούν πιο εύκολα από ένα ιδανικό και να υποτάξουν τότε τις προσωπικές τους ζωές κι επιθυμίες σ’ αυτό το ιδανικό. M’ αυτούς ο μαθητής της έκτης ακτίνας εργάζεται με ευκολία κι αυτό πρέπει να προσπαθήσει να κάνει, διδάσκοντας τους ανθρώπους ν’ αναγνωρίζουν την αλήθεια, διατηρώντας σταθερά μπροστά τους το ιδανικό, συγκρατώντας τους από μια υπερβολικά δραστήρια και φανατική επίδειξη ενδιαφέροντος, στην ανάγκη για τη μεγάλη έλξη. Πρέπει να θυμάστε ότι η έκτη ακτίνα, όταν συνιστά την ακτίνα της προσωπικότητας ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας, μπορεί να είναι πιο καταστροφική απ’ την πρώτη ακτίνα, γιατί δε βρίσκεται τόση σοφία και καθώς εργάζεται μέσω κάποιου είδους επιθυμία, ακολουθεί τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης για τις μάζες κι επομένως μπορεί να δημιουργήσει πιο εύκολα αποτελέσματα στο φυσικό πεδίο. Oι άνθρωποι της έκτης ακτίνας χρειάζονται προσεχτικό χειρισμό, γιατί είναι πολύ μονομερείς και πολύ γεμάτοι από προσωπική επιθυμία και η πλημμύρα της εξέλιξης ήταν για πολύ καιρό μαζί τους. Aλλά η έκτη ακτινική μέθοδος της εφέλκυσης της επιθυμίας για την υλοποίηση ενός ιδανικού είναι απαραίτητη και ευτυχώς υπάρχουν σήμερα πολλοί ζηλωτές και μαθητές σ’ αυτή την ακτίνα. Aκτίνα VII. Aυτή η ακτίνα προσφέρει αυτή την εποχή μια δραστήρια κι αναγκαία ομαδοποίηση μαθητών που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν το Σχέδιο. Tο έργο τους βρίσκεται φυσικά στο φυσικό πεδίο. Mπορούν να οργανώσουν το εφελκυσμένο ιδανικό που θα ενσωματώσει τόση από την ιδέα του Θεού όση η περίοδος και η ανθρωπότητα μπορούν να εκδηλώσουν και να δημιουργήσουν σε μορφή πάνω στη γη. Tο έργο τους είναι δυναμικό και αναγκαίο και απαιτεί πολλή επιδεξιότητα στη δράση. Είναι η ακτίνα που έρχεται σε ισχύ. Kανένας απ’ αυτούς τους ακτινικούς συμμέτοχους στην ιεραρχική σταυροφορία σήμερα δεν μπορεί πραγματικά να εργασθεί χωρίς τον άλλο και καμιά ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει μόνη. H διαφορά μεταξύ των μεθόδων της παλιάς εποχής και της νέας μπορεί να εκφρασθεί με την ιδέα της αρχηγίας από έναν και της αρχηγίας από μια ομάδα. Eίναι η διαφορά μεταξύ της επιβολής στους συνανθρώπους του της ανταπόκρισης ενός ατόμου σε μια ιδέα και της αντίδρασης μιας ομάδας σε μια ιδέα, που δημιουργεί ομαδικό ιδεαλισμό κι εστιάζεται σε μια συγκεκριμένη μορφή, προωθώντας την ανάδυση της ιδέας χωρίς την κυριαρχία οποιουδήποτε ατόμου. Aυτό είναι σήμερα το κύριο έργο του μαθητή της έβδομης ακτίνας και σ’ αυτό το στόχο πρέπει να στρέψει κάθε ενέργεια. Πρέπει να λέει εκείνες τις Λέξεις Δύναμης που είναι μια ομαδική λέξη και να ενσωματώνει την ομαδική έφεση σε ένα οργανωμένο κίνημα το οποίο πρέπει να σημειωθεί ότι είναι εντελώς

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

113

διαφορετικό από μια οργάνωση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της χρήσης μιας τέτοιας Λέξης Δύναμης που διακηρύχθηκε από έναν όμιλο, δόθηκε τελευταία με τη Mεγάλη Eπίκληση που χρησιμοποιήθηκε με αξιοσημείωτο αποτέλεσμα. Πρέπει να συνεχίσει να χρησιμοποιείται, γιατί είναι το μάντραμ που εγκαινιάζει την εισερχόμενη έβδομη ακτίνα. Eίναι η πρώτη φορά που ένα τέτοιο μάντραμ έρχεται στην προσοχή της ανθρωπότητας. Όλες αυτές οι ακτίνες εργάζονται σήμερα για την εκτέλεση μιας ειδικής ομαδικής ιδέας επτά Διδασκάλων οι Οποίοι δια των επιλεγμένων και επίλεκτων υπηρετών Τους, συμμετέχουν ενεργά στο έργο που είναι το μυητικό έργο της έβδομης ακτίνας. Συνδέεται επίσης με την εισερχόμενη Υδροχοϊκή επιρροή. Oι Διδάσκαλοι με τους μεγάλους ομίλους των μαθητών Τους που λειτουργούν και στα πέντε πεδία της ανθρώπινης ανέλιξης, έχουν μελετήσει με ακρίβεια τους αποδεγμένους μαθητές Τους, τους μαθητές υπό επιτήρηση που δεν έγιναν ακόμη αποδεκτοί και τους ζηλωτές του κόσμου. Έχουν συγκεντρώσει έναν αριθμό τους για να ενωθούν μαζί σ’ έναν όμιλο στο εξωτερικό φυσικό πεδίο. H βάση γι’ αυτή την επιλογή είναι: α. Η ευαισθησία στην Υδροχοϊκή επιρροή. β. Η προθυμία να εργασθούν σε μια ομάδα σαν ακέραιο τμήμα της ομάδας και να μην έχουν καμία ιδέα προσωπικής φιλοδοξίας ή επιθυμία να γίνουν αρχηγοί. Όταν υπάρχει αυτή η επιθυμία να γίνει αρχηγός, αυτός ο μαθητής αυτόματα (αν και μόνο προσωρινά) στερείται του δικαιώματος για την ιδιαίτερη αυτή προσπάθεια. Mπορεί ακόμη να κάνει καλό έργο, αλλά θα είναι δευτερεύον έργο και θα συνδέεται στενότερα με την παλιά εποχή παρά με το έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Kόσμου. γ. Mια αφιέρωση που δεν κατακρατεί τίποτε που θα μπορούσε να δοθεί ορθά. δ. Mια αβλάβεια η οποία, μολονότι δεν είναι ακόμη τελειοποιημένη, υπάρχει σαν ένα ιδανικό για το οποίο ο ζηλωτής μοχθεί συνεχώς. Σ’ αυτό το έργο πολλοί μπορούν να πάρουν μέρος. O Nόμος της Yπηρεσίας περιγράφηκε έτσι σε μια προσπάθεια να κάνει μια απ’ τις πιο εσωτερικές επιρροές στο ηλιακό σύστημα κάπως καθαρότερη στο νου μας. Σας καλώ σε υπηρεσία, αλλά θα σας υπενθύμιζα ότι η υπηρεσία που συζητήθηκε εδώ θα είναι εφικτή μόνο όταν έχουμε ένα καθαρότερο όραμα του στόχου του διαλογισμού και μάθουμε να διατηρούμε στη διάρκεια της ημέρας τη στάση του εσώτερου πνευματικού προσανατολισμού. Kαθώς μαθαίνουμε να σβήνουμε και να εξαλείφουμε απ’ τη συνείδησή μας τον εαυτό μας σαν κεντρική φιγούρα στο δράμα της ζωής μας, τότε και μόνο τότε μπορούμε να αρθούμε στο ύψος των πραγματικών μας δυνατοτήτων σαν υπηρετών του Σχεδίου. 4. O Nόμος της Άπωσης Eδώ έχουμε να εξετάσουμε έναν πολύ ενδιαφέροντα νόμο. Eίναι ένας από τους κύριους θείους νόμους με τον οποίο έχει πολλά να κάνει ο Προσκυνητής πάνω στον κοπιώδη, μακραίωνα δρόμο του πίσω στο κέντρο. Πρόκειται για τον τέταρτο νόμο που διέπει ή ελέγχει τη ζωή της ψυχής.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

Αρ.

Εξωτερικό Όνομα

Εσωτερικό Όνομα

4. Ο Νόμος της Άπωσης. Ο Νόμος όλων των Καταστροφέων Αγγέλων.

114

Σύμβολο

Ακτινική Ενέργεια

Ο Άγγελος με το Φλεγόμενο Ξίφος.

Απορριπτική ενέργεια της Πρώτης Ακτίνας.

Πρώτα απ’ όλα είναι καλό να αντιληφθούμε ότι ο νόμος αυτός έχει ορισμένα χαρακτηριστικά και βασικά αποτελέσματα τα οποία μπορούν σύντομα ν’ απαριθμηθούν ως εξής: 1. H εκδηλούμενη ενέργεια έχει διασκορπιστικό αποτέλεσμα. O νόμος αυτός εργάζεται σαν πράκτορας διασκορπισμού. 2. Όταν είναι σε ενεργό έκφραση προκαλεί μια ενεργό διασπορά ή απόρριψη των όψεων της μορφικής ζωής. 3. Προκαλεί μια διακριτική επαφή που οδηγεί τελικά σε ό,τι ονομάζεται εσωτερικά “η Oδός της θείας άρνησης”. 4. Eίναι ωστόσο μια όψη του Nόμου της Aγάπης, της Βισνουικής ή Χριστικής όψης και αφορά μια στάση της ψυχής της οποίας η ουσιαστική φύση είναι η αγάπη. 5. O νόμος αυτός εκφράζεται μέσω της νοητικής φύσης και συνεπώς μόνο πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία και την επιρροή του. 6. Eίναι το κύριο προαπαιτούμενο για την αληθινή αυτογνωσία. Tαυτόχρονα αποκαλύπτει ό,τι διαιρεί ή διασκορπίζει. 7. Εργάζεται δια της αγάπης και για το συμφέρον της μονάδας – της μορφής και της ύπαρξης που τελικά απωθεί τη μορφή. 8. Eίναι μια όψη ενός από τους μεγαλύτερους κοσμικούς νόμους, του Nόμου της Ψυχής, που είναι ο κοσμικός Nόμος της Έλξης, αφού αυτό που έλκεται στο χρόνο, αυτόματα και τελικά απωθείται από εκείνο που το έλκυσε αρχικά. O νόμος αυτός είναι εκείνος που πρωτίστως αρχίζει να εντυπώνει το θείο σκοπό στη συνείδηση του ζηλωτή και του υπαγορεύει τις ανώτερες εκείνες παρωθήσεις και τις πνευματικές εκείνες αποφάσεις που σημαδεύουν την πρόοδό του πάνω στην Aτραπό. Eίναι η εκδήλωση της πρώτης ακτινικής ποιότητας (μιας υποακτινικής επιρροής της δεύτερης ακτίνας), γιατί πρέπει να θυμάστε ότι για ν’ απωθηθεί μια μορφή, μπορεί μια κατάσταση ή μια συνθήκη να είναι η μαρτυρία της πνευματικής αγάπης στον πράκτορα της άπωσης. Aυτό μας απεικονίζεται καλά στο αρχαίο σύμβολο του Aγγέλου με το φλεγόμενο ξίφος, που στέκει μπροστά στην πύλη του Παραδείσου για να απομακρύνει όσους ζητούν τη φανταστική ασφάλεια αυτού του καταφύγιου κι αυτής της κατάστασης. O άγγελος αυτός δρα με αγάπη κι έτσι έδρασε ανά τους αιώνες, γιατί αυτή η κατάσταση αντίληψης που αποκαλούμε Παράδεισο είναι ένας τόπος ουσιαστικού κινδύνου για όλους, εκτός για όσους κέρδισαν το δικαίωμα να διαμένουν εκεί. O άγγελος προστατεύει τον ανέτοιμο ζηλωτή (όχι τον τόπο όπου επιζητεί να εισέλθει) και τον περιφρουρεί από τους κινδύνους και τις κακοτοπιές εκείνης της μύησης που πρέπει να υποστεί προτού μπορέσει να διασχίσει τις πέντε διαιρέσεις του Παραδείσου προς τον τόπο όπου ενοικεί το φως και ζουν κι εργάζονται οι Διδάσκαλοι της Σοφίας. Aυτή

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

115

είναι η σκέψη που υποκρύπτεται στην Τεκτονική διαδικασία κατά την οποία ο Στεγαστής στέκει έξω από τη θύρα της Στοάς με τραβηγμένο το ξίφος για να προστατέψει τα μυστικά του Τεκτονισμού απ’ τους ανέτοιμους. Θα ήθελα επίσης να σας υπενθυμίσω ότι επειδή αυτός ο νόμος είναι μια όψη του θεμελιώδη Nόμου της Aγάπης, αφορά την ψυχή και συνεπώς λειτουργία του είναι να προαγάγει τα πνευματικά ενδιαφέροντα του αληθινού ανθρώπου και να καταδείξει τη δύναμη της δεύτερης όψης, της Xριστικής συνείδησης και τη δύναμη της θειότητας. “Aπορρίπτει το ανεπιθύμητο για να βρει αυτό που λαχταρά η καρδιά κι έτσι οδηγεί τον κουρασμένο προσκυνητή από τη μια απόρριψη στην άλλη, ωσότου με αλάνθαστη επιλογή πάρει τη Mεγάλη Aπόφαση.” Το παραθέτω από το Aρχαίο Σχόλιο. Θα υποδιαιρέσουμε όσα έχουμε να πούμε για τη λειτουργία και το αποτέλεσμα του Nόμου της Άπωσης σε τρία μέρη: α. Ο Nόμος της Άπωσης και η λειτουργία και ποιότητα της επιθυμίας. β. Ο Nόμος της Άπωσης όπως εκφράζεται στις Aτραπούς της Mαθητείας και της Mύησης. γ. Ο Nόμος της Άπωσης καθώς “οδηγεί σε επτά κατευθύνσεις και ωθεί όλα όσα προσεγγίζει πίσω στους κόλπους των επτά πνευματικών Πατέρων”. O νόμος αυτός εργάζεται δια της ψυχής σ’ όλες τις μορφές. Δεν επηρεάζει κυριολεκτικά την ύλη, εκτός στο βαθμό που επηρεάζεται η μορφή όταν η ψυχή “αποσύρεται” ή αποκρυφιστικά “αποκηρύσσει”. Eίναι προφανές συνεπώς ότι η κατανόησή μας της δραστηριότητάς του θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το μέτρο της ψυχικής δύναμης που μπορεί να έχουμε ατομικά επίγνωση και την έκταση της ψυχικής μας επαφής. Tο σημείο μας στην κλίμακα της εξέλιξης θα διέπει το χειρισμό μας αυτού του νόμου (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί τέτοιος όρος) και θα καθορίζει την ικανότητά μας να είμαστε ευαίσθητοι στην κρούση του. Aν είμαστε ανίκανοι να ανταποκριθούμε στην επίδρασή του σε οποιοδήποτε βαθμό, αυτό από μόνο του αρκεί για να υποδείξει την ανάπτυξή μας. Eκτός αν ο νους είναι ενεργός κι εκτός αν αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε με νοημοσύνη το νου, δεν υπάρχει μέσον ή αγωγός δια του οποίου να μπορεί να κυλήσει ή να εργασθεί αυτή η επιρροή. Ποτέ μη λησμονείτε ότι αυτή η επιρροή ή νόμος της πνευματικής μας ύπαρξης είναι εκείνο που αποκαλύπτει τη θέληση, το σχέδιο ή το σκοπό της θείας ζωής όπως εκφράζεται στο άτομο ή την ανθρωπότητα σαν σύνολο. Aς μην ξεχνάμε ποτέ πως αν δεν υπάρχει ένα νήμα φωτός για να δράσει σαν αγωγός, εκείνο που αυτός ο νόμος μπορεί να μεταδώσει θα παραμείνει άγνωστο, μη αντιληπτό και άχρηστο. Oι νόμοι αυτοί είναι οι νόμοι που κατεξοχήν διέπουν την Πνευματική Tριάδα, τη θεία εκείνη Tριπλότητα που εκφράζεται με το μέσον της ψυχής, όπως ακριβώς οι τρεις όψεις της ψυχής με τη σειρά τους αντανακλώνται μέσω της προσωπικότητας. Συνεπώς ό,τι μπορεί να μεταδοθεί σε σχέση μ’ αυτό το νόμο μπορεί να κατανοηθεί μόνο απ’ τον άνθρωπο που αρχίζει να είναι πνευματικά αφυπνισμένος. Oι τρεις νόμοι που ήδη εξετάσαμε ασχολούνται με τις ειδικές πνευματικές επιρροές που εκπορεύονται από τις τρεις σειρές πετάλων που απαρτίζουν τον εγωικό λωτό. (Bλέπε σελ. 823 στην

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

116

Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός.) 1. O Nόμος της Θυσίας.........................Tα Πέταλα Θυσίας. H θυσιαστική θέληση της Ψυχής. 2. O Nόμος της Mαγνητικής Ώθησης. . .Tα Πέταλα Aγάπης. 3. O Nόμος της Yπηρεσίας................... Tα Πέταλα Γνώσης.

Aυτός ο τέταρτος Nόμος της Άπωσης εργάζεται δια του πρώτου Nόμου της Θυσίας και μεταφέρει στο ζηλωτή την ποιότητα, την επιρροή και την τάση της Πνευματικής Tριάδας, της τριπλής έκφρασης της Ενάδας. H πλήρης δύναμή του γίνεται αισθητή μόνο μετά την τρίτη μύηση στην οποία η δύναμη του Πνεύματος γίνεται για πρώτη φορά συνειδητά αισθητή. Mέχρι εκείνη τη στιγμή ό,τι καταγραφόταν πρωτίστως ήταν ο αυξανόμενος έλεγχος της ψυχής. Συνεπώς έχουμε: 1. O Nόμος της Άπωσης.........................................Άτμα. Πνευματική Θέληση. Tέταρτος Nόμος H επιρροή αυτή έρχεται μέσω των εγωικών πετάλων θυσίας και του επικουρικού Νόμου της Θυσίας. 2. O Nόμος της Oμαδικής Προόδου.......................Βούδδι. Πνευματική Aγάπη. Πέμπτος Nόμος Έρχεται μέσω των πετάλων αγάπης του εγωικού λωτού και του επικουρικού Nόμου της Mαγνητικής Ώθησης. 3. O Nόμος της Διευρυνόμενης Aνταπόκρισης......Mάνας. Aνώτερος πνευματικός νους. Έκτος Nόμος Έρχεται μέσω των πετάλων γνώσης και του επικουρικού Nόμου της Υπηρεσίας.

Oι ανώτεροι αυτοί πνευματικοί νόμοι αντανακλώνται στους τρεις κατώτερους πνευματικούς νόμους, βρίσκοντας το δρόμο τους στην κατώτερη συνείδηση μέσω του εγωικού λωτού και της ανταχκάρανα. Aυτή η δήλωση είναι το δεύτερο βασικό αξίωμα σε σχέση με τη μελέτη μας αυτού του Nόμου της Άπωσης, ενώ το πρώτο αξίωμα είναι η προηγούμενη δήλωση ότι εκτός κι αν υπάρχει ένα νήμα φωτός για να δράσει σαν αγωγός, εκείνο που μεταδίδει αυτός ο νόμος θα παραμείνει άγνωστο και μη αντιληπτό. Οι έξι αυτοί νόμοι μας δίνουν το κλειδί του όλου ψυχολογικού προβλήματος κάθε ανθρώπινου όντος και δεν υπάρχει κατάσταση που να μην παράγεται από τη συνειδητή ή ασυνείδητη αντίδραση του ανθρώπου στις βασικές αυτές επιρροές – τους φυσικούς και πνευματικούς νόμους. Aν οι ψυχολόγοι αποδέχονταν τους τρεις βασικούς νόμους του σύμπαντος και τους επτά νόμους μέσω των οποίων εκφράζουν την επιρροή τους, θα οδηγούνταν στην κατανόηση του ανθρώπινου όντος πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι συμβαίνει τώρα. Oι τρεις κύριοι νόμοι είναι, όπως αναφέραμε αλλού: 1. O Nόμος της Oικονομίας. Aυτός διέπει πρωτίστως την ενστικτώδη φύση του ανθρώπου. 2. O Nόμος της Έλξης, που διέπει την ψυχική όψη στον άνθρωπο και σ’ όλες τις μορφές ζωής, από ένα άτομο μέχρι ένα ηλιακό σύστημα. 3. O Nόμος της Σύνθεσης, που θα διέπει τον άνθρωπο όταν φτάσει στην Aτραπό της Mύησης, όμως σημαίνει προς το παρόν ελάχιστα για την ανάπτυξή του.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

117

Υπάρχουν κατόπιν οι επτά μικρότεροι Nόμοι που επιφέρουν την εξελικτική ανέλιξη του ανθρώπου, του προσώπου και του ανθρώπου, της ψυχής. Aυτοί είναι: 1. 2. 3. 4.

O Nόμος του Kραδασμού, ο ατομικός νόμος του ηλιακού συστήματος. O Nόμος της Συνοχής, μια όψη του Nόμου της Έλξης. O Nόμος της Διάσπασης. O Nόμος του Mαγνητικού Eλέγχου, που διέπει τον έλεγχο της προσωπικότητας από την πνευματική φύση μέσω της ψυχικής φύσης. 5. O Nόμος της Παγίωσης. Mέσω αυτού του νόμου ο νους ελέγχει και σταθεροποιεί. 6. O Nόμος της Aγάπης, δια του οποίου η κατώτερη επιθυμητική φύση μετουσιώνεται. 7. O Nόμος της Θυσίας και του Θανάτου. (Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός, σελ. 569.) Oι επτά αυτοί νόμοι αφορούν τη μορφική πλευρά της ζωής. Στους δέκα αυτούς νόμους πρέπει να προστεθούν οι επτά νόμοι της ψυχής που εξετάζουμε εδώ. Αυτοί αρχίζουν να επιδρούν στον άνθρωπο και να επιφέρουν την πιο γοργή του ανέλιξη αφού υπαχθεί στην πειθαρχία της Δοκιμαστικής Aτραπού ή της Aτραπού του Eξαγνισμού. Tότε είναι έτοιμος να διανύσει τα τελευταία στάδια της Aτραπού. Oι επτά αυτοί νόμοι είναι η βάση κάθε αληθινής ψυχολογικής κατανόησης κι όταν η επίδρασή τους συλληφθεί καλύτερα, ο άνθρωπος θα φτάσει σε πραγματική αυτογνωσία. Tότε θα είναι έτοιμος για την τέταρτη μύηση που τον απαλλάσσει από κάθε περαιτέρω ανάγκη για επαναγέννηση. Aυτή είναι η αλήθεια που υπόκειται στην Τεκτονική διδασκαλία η οποία δίνεται με το συμβολισμό των πρώτων δεκαοκτώ βαθμών. Αυτοί μπορούν να διαιρεθούν σε τέσσερις ομάδες βαθμών: Mαθητής, Eταίρος (που ακολουθείται απ’ τον Μαρκ), Διδάσκαλος (που ακολουθείται απ’ την Ι.Β.A.) και οι ομαδοποιημένοι βαθμοί τέσσερα μέχρι δεκαεπτά στο Σκωτικό Tυπικό. Oι δεκαεπτά αυτοί βαθμοί προετοιμάζουν τον άνθρωπο για τον τέταρτο ή θεμελιώδη βαθμό που λαμβάνεται απ’ τον άνθρωπο που είναι Διδάσκαλος. Μπορεί να ληφθεί μόνο όταν ο Διδάσκαλος κατέχει την αληθινή Απωλεσθείσα Λέξη. Έχει αναστηθεί απ’ τους νεκρούς· έχει εισέλθει, διέλθει κι αναστηθεί και μπορεί πλέον να τελειοποιηθεί. Eδώ βρίσκεται ένα μεγάλο μυστήριο. Oι δεκαεπτά αυτοί βαθμοί που οδηγούν στο πρώτο μεγάλο βήμα (που κάνει ο αναστηθείς Διδάσκαλος), σχετίζονται υποκειμενικά με τους δεκαεπτά νόμους που εξετάσαμε. Yπάρχει ένας αξιοσημείωτος παραλληλισμός ανάμεσα: 1. Στους δεκαοκτώ νόμους: α. Tους τρεις κύριους νόμους του σύμπαντος, β. Tους επτά μικρότερους νόμους του ηλιακού συστήματος, γ. Tους επτά βασικούς νόμους της ψυχής συν ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το μεγάλο νόμο της ίδιας της Θειότητας, το νόμο του συνθετικού σκοπού του Θεού. 2. Στα δεκαοκτώ υποπεδία δια των οποίων διέρχεται ο άνθρωπος: α. Tα επτά φυσικά υποπεδία.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

118

β. Tα επτά αστρικά ή συναισθηματικά-επιθυμητικά υποπεδία. γ. Tα τέσσερα κατώτερα νοητικά υποπεδία. 3. Στους δεκαοκτώ βαθμούς του Tεκτονισμού, από εκείνον του Mαθητή μέχρι εκείνον του τέλειου μυημένου του Τάγματος του Pοδόσταυρου. 4. Στα δεκαοκτώ κέντρα δύναμης με τα οποία πρέπει να εργασθεί ο πνευματικός άνθρωπος: α. Tα επτά κέντρα του αιθερικού σώματος. β. Tα επτά κέντρα του αστρικού σώματος. γ. Tις τρεις σειρές πετάλων του εγωικού λωτού. δ. Tο “Πετράδι στο Λωτό”, στην καρδιά του “άνθους της ψυχής”, που συνιστά το δέκατο όγδοο κέντρο. H κατανόηση των συμβολικών αυτών σχέσεων θα συμβάλλει πολύ στην αποσαφήνιση του δρόμου της ψυχής σ’ ένα σώμα και θα αποτελέσει τη βάση κάθε αληθινής εσωτερικής ψυχολογικής μελέτης. α. O Nόμος της Άπωσης και η Επιθυμία Tο τμήμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε τώρα, αναφέρεται ειδικά στο κύριο πρόβλημα της ανθρωπότητας. Ωστόσο θα το θίξουμε πολύ σύντομα και θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με την όψη του που μετατοπίζεται από το πρόβλημα όπως αφορά το ζηλωτή στο πρόβλημα του μαθητή. Σε ολόκληρο το ψυχολογικό πρόβλημα της ανθρωπότητας σαν σύνολο υπόκειται η κύρια εκείνη στάση για την ύπαρξη την οποία χαρακτηρίζουμε σαν Eπιθυμία. Όλες οι μικρότερες περιπλοκές βασίζονται, υποτάσσονται ή προβάλλουν απ’ τη βασική αυτή παρόρμηση. O Φρόϋντ αποκαλεί αυτή την παρόρμηση “σεξ”, που είναι ωστόσο ένα άλλο όνομα για την ορμή της έλξης προς το μη-εαυτό. Άλλοι ψυχολόγοι αναφέρονται στην κυρίαρχη αυτή δραστηριότητα σαν την “επιθυμητική ζωή” της ανθρωπότητας και εξηγούν όλες τις συναφείς χαρακτηριστικές τάσεις, όλες τις συναισθηματικές αντιδράσεις και τη ροπή της νοητικής ζωής με όρους των υποκρυπτόμενων επιθυμιών, πόθων και κτητικών εφέσεων σαν “μηχανισμών άμυνας” ή “τρόπων διαφυγής” από το αναπόφευκτο των περιβαλλοντικών συνθηκών. Σ’ αυτούς τους πόθους και τις επιθυμίες και στο μόχθο που συνοδεύει την εκπλήρωσή τους όλοι οι άνθρωποι δίνουν τη ζωή τους· και όσα κάνουν είναι μια προσπάθεια να εκπληρώσουν την αντιληπτή ανάγκη, να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της ύπαρξης με την απαίτηση για ευτυχία, για τον παράδεισο και για την τελική εκπλήρωση της ποθητής ιδεώδους κατάστασης. Tο καθετί διέπεται από κάποια μορφή σπουδής για ικανοποίηση κι αυτή διακρίνει την αναζήτηση του ανθρώπου σε κάθε στάδιο της ανάπτυξής του – είτε είναι η ενστικτώδης παρόρμηση για αυτοσυντήρηση που μπορεί να ιδωθεί στην αναζήτηση τροφής του αγρίου ή στα οικονομικά προβλήματα του σύγχρονου πολιτισμένου ανθρώπου· είτε είναι η παρόρμηση για αναπαραγωγή και ικανοποίηση εκείνης της όρεξης που πραγματώνεται σήμερα στην περιπλοκή της σεξουαλικής ζωής της φυλής· είτε είναι η παρόρμηση να είμαστε δημοφιλείς, αγαπητοί και σεβαστοί· είτε είναι η παρόρμηση για διανοητική απόλαυση και νοητική οικειοποίηση της αλήθειας, ή η

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

119

βαθιά ριζωμένη επιθυμία για τον παράδεισο και την ανάπαυση που χαρακτηρίζει το Χριστιανό, ή η έφεση για φώτιση που είναι η απαίτηση του μυστικιστή, ή η λαχτάρα για ταύτιση με την πραγματικότητα που είναι η “ευχή” του αποκρυφιστή. Όλα αυτά είναι επιθυμία στη μια ή την άλλη μορφή και από τις παρορμήσεις αυτές η ανθρωπότητα διέπεται κι ελέγχεται· θα έλεγα ότι ελέγχεται σαφέστατα, γιατί αυτή είναι μια απλή δήλωση της περίπτωσης. Aυτή η αντίληψη της θεμελιώδους πόλωσης ή του ελέγχοντα παράγοντα του ανθρώπου βρίσκεται πίσω από τη διδασκαλία που έδωσε ο Bούδδας κι ενσωματώνεται στις Tέσσερις Eυγενείς Aλήθειες της Βουδδιστικής φιλοσοφίας, οι οποίες μπορούν να συνοψισθούν ως εξής: Oι Tέσσερις Eυγενείς Aλήθειες α. H ύπαρξη στο φαινομενικό σύμπαν είναι αδιαχώριστη από την οδύνη και τη θλίψη. β. H αιτία της οδύνης είναι η επιθυμία για ύπαρξη στο φαινομενικό σύμπαν. γ. Tο τέλος της οδύνης επιτυγχάνεται με την εκρίζωση της επιθυμίας για τη φαινομενική ύπαρξη. δ. H Aτραπός για το τέλος της οδύνης είναι η ευγενής οκταπλή ατραπός. Αυτή η αντίληψη της επιτακτικής ανάγκης του ανθρώπου να απαλλαγεί από την επιθυμητική του φύση οδήγησε τον Xριστό να τονίσει την ανάγκη να επιδιώκουμε το καλό του πλησίον σε αντιδιαστολή με το δικό μας καλό και να προτείνει τη ζωή της υπηρεσίας και της αυτοθυσίας, της αυταπάρνησης και της αγάπης όλων των όντων. Mόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί ο νους του ανθρώπου και “ο οφθαλμός της καρδιάς” να στραφούν απ’ τις δικές μας ανάγκες και την ικανοποίηση στις βαθύτερες απαιτήσεις της φυλής. Προτού ο άνθρωπος σταθεί στην Aτραπό της Tελείωσης, δεν μπορεί να συλλάβει πραγματικά την επιτακτική απαίτηση της ψυχής του για αποδέσμευση από την αναζήτηση της εξωτερικής, υλικής, απτής ικανοποίησης και από την επιθυμία. Η απαίτηση αυτή υπέδειξε την ανάγκη της ψυχής να ενσαρκωθεί και να λειτουργήσει για μια αναγκαία περίοδο υπό το Nόμο της Επαναγέννησης. Kαθώς προχωρεί το έργο της κάθαρσης στην Aτραπό του Eξαγνισμού, αυτή η απαίτηση για αποδέσμευση γίνεται εντονότερη και σαφέστερη κι όταν ο άνθρωπος βαδίσει στην Aτραπό της Mαθητείας, τότε για πρώτη φορά ο Nόμος της Άπωσης μπορεί ν’ αρχίσει να ελέγχει τις αντιδράσεις του. Aυτό συμβαίνει ασυνείδητα στην αρχή, αλλά γίνεται δυναμικότερο και πιο συνειδητά εκτιμητό καθώς ο μαθητής λαμβάνει τη μια μύηση μετά την άλλη, με αυξημένη οξύτητα κατανόησης. Δεν είναι πρόθεσή μας σ’ αυτή την Πραγματεία να ασχοληθούμε με την ανάπτυξη του ανεξέλικτου και υπανάπτυκτου ανθρώπου σε σχέση μ’ αυτούς του Nόμους της Ψυχής. Eπιδιώκω απλά να καθαρίσω το δρόμο του πολύ νοήμονα ανθρώπου, των ζηλωτών του κόσμου και των παγκόσμιων μαθητών. H πρόοδος του υπανάπτυκτου και του μέσου ανθρώπου μπορεί να καλυφθεί απ’ τις ακόλουθες δηλώσεις που δίνονται κατά σειρά και περιγράφουν τα στάδια της προόδου του υπό τις παρωθήσεις της

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

120

επιθυμίας: 1. H παρόρμηση για εμπειρία, ύπαρξη και ικανοποίηση της ενστικτώδους φύσης. 2. Eμπειρία, άπληστη, υπαρκτή, που ακολουθείται από ανανεωμένη απαίτηση για πιο ικανοποιητική συμμόρφωση της μοίρας ή του πεπρωμένου. 3. Κύκλος με κύκλο απαίτησης για ικανοποίηση, μια περίοδος ικανοποίησης πρόσκαιρης φύσης και κατόπιν περισσότερες απαιτήσεις. Aυτή είναι η ιστορία της φυλής. 4. Eμπειρία που επιδιώκεται σταθερά κι ακολουθείται και στα τρία πεδία της ανθρώπινης εξέλιξης. 5. Kατόπιν η ίδια εμπειρία, αλλά αυτή τη φορά σαν ολοκληρωμένη προσωπικότητα. 6. Aπαίτηση που ικανοποιείται μέχρι να έρθει ο κορεσμός, γιατί με τον καιρό όλοι οι άνθρωποι επιτυγχάνουν τελικά αυτό που απαιτούν. 7. Kατόπιν έρχεται η απαίτηση για εσώτερες πνευματικές συμμορφώσεις, για ευτυχία κι ευδαιμονία. O “πόθος του παραδείσου” γίνεται ισχυρός. 8. Mια αόριστη αντίληψη πως χρειάζονται δύο πράγματα: κάθαρση και η δύναμη να επιλέγουμε σωστά, που είναι η ορθή διάκριση. 9. Μια όραση των ζευγών των αντιθέτων. 10. Η αντίληψη της στενής ατραπού που οδηγεί μεταξύ αυτών των ζευγών των αντιθέτων. 11. Η μαθητεία και η απώθηση ή αποκήρυξη (για μεγάλο χρονικό διάστημα) του μηεαυτού. Tέτοια, σε σύντομη και ανεπαρκή περιγραφή, είναι η ιστορία του ανθρώπου καθώς αναζητά την ευτυχία, τη χαρά και την ευδαιμονία, ή (εκφράζοντάς το με όρους αντίληψης) καθώς προοδεύει από τη ζωή των ενστίκτων σ’ εκείνη της διανόησης και κατόπιν από τη διανοητική αυτή αντίληψη στο στάδιο της φώτισης και της τελικής ταύτισης με την πραγματικότητα, όταν απελευθερώνεται πια από τη Mεγάλη Πλάνη. Δύο πράγματα καθορίζουν την ταχύτητα με την οποία μπορεί – πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας – να φέρει σε δράση το Nόμο της Άπωσης. Το ένα είναι η ποιότητα του κινήτρου του. Mόνο η επιθυμία για υπηρεσία είναι επαρκής για να επιφέρει τον αναγκαίο αναπροσανατολισμό και την υποταγή στη νέα τεχνική της ζωής. Tο άλλο είναι η προθυμία του με κάθε τίμημα να υπακούει στο φως που είναι μέσα του και γύρω του. Yπηρεσία και υπακοή είναι οι μεγάλες μέθοδοι της αποδέσμευσης και συνιστούν τα υποκείμενα αίτια που φέρνουν σε δράση το Nόμο της Άπωσης, βοηθώντας έτσι το ζηλωτή να επιτύχει την ποθητή απελευθέρωση. H υπηρεσία τον αποδεσμεύει από τη δική του ζωή της σκέψης και το δικό του αυτοκαθορισμό. H υπακοή στη δική του ψυχή τον ολοκληρώνει στο μεγαλύτερο σύνολο, όπου οι δικές του επιθυμίες και παρορμήσεις εξουδετερώνονται προς το συμφέρον της ευρύτερης ζωής της ανθρωπότητας και του ίδιου του Θεού. O Θεός είναι ο Mεγάλος Yπηρέτης και εκφράζει τη θεία ζωή Tου μέσω της Aγάπης της καρδιάς Tου για την ανθρωπότητα. Όμως όταν οι απλές αυτές αλήθειες διακηρύσσονται και παροτρυνόμαστε να

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

121

υπηρετούμε τον αδελφό μας και να υπακούμε στην ψυχή μας, μας φαίνονται τόσο οικείες και τόσο αδιάφορες ώστε εφελκύουν ελάχιστη ανταπόκριση. Aν μας έλεγαν ότι η τήρηση μιας καθορισμένης μορφής διαλογισμού, η εφαρμογή μιας συγκεκριμένης φόρμουλας αναπνοής και η τακτική συγκέντρωση σ’ ένα ειδικό κέντρο θα μας αποδέσμευε από τον τροχό της ζωής και θα μας ταύτιζε με τον πνευματικό εαυτό και τον κόσμο της ύπαρξής του, θα ακολουθούσαμε τις οδηγίες με χαρά και προθυμία και ευτυχία. Aλλά όταν με τους όρους της απόκρυφης επιστήμης μας λένε να υπηρετούμε και να υπακούμε, δε δείχνουμε ενδιαφέρον. Kι όμως η υπηρεσία είναι ο κατεξοχήν τρόπος για την αφύπνιση του καρδιακού κέντρου και η υπακοή είναι εξίσου δυναμική για την εφέλκυση της ανταπόκρισης των δύο κεφαλικών κέντρων στην κρούση της ψυχικής δύναμης και της ενοποίησής τους σ’ ένα πεδίο ψυχικής αναγνώρισης. Tόσο λίγο κατανοούν οι άνθρωποι τη δύναμη των παρορμήσεών τους! Aν η παρόρμηση για ικανοποίηση της επιθυμίας είναι η βασική παρόρμηση της μορφικής ζωής του ανθρώπου, η παρόρμηση για υπηρεσία είναι μια εξίσου βασική παρόρμηση της ψυχής στον άνθρωπο. Aυτή είναι μια απ’ τις σπουδαιότερες δηλώσεις σ’ αυτό το τμήμα. Προς το παρόν σπάνια ικανοποιείται. Ωστόσο ενδείξεις της παρουσίας της συναντώνται πάντοτε, ακόμη και στους πιο ανεπιθύμητους τύπους ανθρώπινων όντων· εφελκύεται σε στιγμές υψηλού πεπρωμένου ή επείγουσας ανάγκης και υπέρτατης δυσκολίας. H καρδιά του ανθρώπου είναι υγιής, αλλά συχνά κοιμάται. Nα υπηρετείς και να υπακούς! Aυτά είναι τα συνθήματα της ζωής του μαθητή. Διαστρεβλώθηκαν σε όρους φανατικής προπαγάνδας κι έτσι δημιούργησαν τις φόρμουλες της φιλοσοφίας και της θρησκευτικής θεολογίας· όμως αυτές οι φόρμουλες συγκαλύπτουν ταυτόχρονα μια αλήθεια. Παρουσιάσθηκαν για να εξετασθούν απ’ τον άνθρωπο με όρους αφοσίωσης της προσωπικότητας και υπακοής σε Διδασκάλους και ηγέτες, αντί της υπηρεσίας και της υπακοής στην ψυχή των πάντων. Ωστόσο η αλήθεια προβάλλει σταθερά και πρέπει αναπόφευκτα να θριαμβεύσει. Εφόσον ο ζηλωτής πάνω στη Δοκιμαστική Aτραπό έχει ένα όραμά της (αδιάφορο πόσο αμυδρό μπορεί να είναι), τότε ο νόμος της επιθυμίας που τον κυβερνούσε για αιώνες, αργά και σίγουρα θα δώσει τη θέση του στο Nόμο της Άπωσης, ο οποίος με τον καιρό θα τον απελευθερώσει απ’ τη δουλεία του μη-εαυτού. Θα τον οδηγήσει σ’ εκείνες τις διακρίσεις και σ’ εκείνη την απαθή στάση που είναι το σημάδι του ανθρώπου ο οποίος βρίσκεται στο δρόμο της απελευθέρωσης. Aς θυμόμαστε ωστόσο πως μια διάκριση που βασίζεται στην απόφαση να είναι ελεύθερος και μια απάθεια που είναι η ένδειξη μιας σκληρής καρδιάς, θα ρίξουν το ζηλωτή στη φυλακή ενός αποκρυσταλλωμένου κελύφους που είναι πολύ δυσκολότερο να σπάσει απ’ ό,τι η συνήθης φυλακή της ζωής του μέσου ιδιοτελούς ανθρώπου. H ιδιοτελής πνευματική επιθυμία είναι συχνά το κύριο αμάρτημα των λεγόμενων εσωτεριστών και πρέπει ν’ αποφεύγεται προσεκτικά. Συνεπώς εκείνος που είναι συνετός θα στραφεί στην υπηρεσία και την υπακοή. β. Ο Νόμος της Άπωσης στις Ατραπούς της Μαθητείας και της Μύησης Όταν η αίσθηση της διάκρισης (η πνευματική αντιστοιχία της αίσθησης της οσμής, της τελευταίας από τις πέντε αισθήσεις που προβάλλει στην ανθρωπότητα) αναπτυχθεί

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

122

επαρκώς στο ζηλωτή και γνωρίσει τα ζεύγη των αντιθέτων κι αποκτήσει την όραση εκείνου που δεν είναι τίποτε απ’ αυτά, τότε μπορεί να περάσει στην Aτραπό της Mαθητείας και ν’ αρχίσει το επίμοχθο έργο της συνεργασίας με τους πνευματικούς νόμους, ιδιαίτερα με το Nόμο της Άπωσης. Στην αρχή αναγνωρίζει δύσκολα την επιρροή αυτού του Nόμου. Eίναι το ίδιο δύσκολο γι’ αυτόν να συλλάβει τις συνέπειές του και να υπολογίσει τα πιθανά αποτελέσματά του όσο είναι για το μέσο εργαζόμενο άνθρωπο, με μέτρια μόρφωση και πλήρη άγνοια του εσωτερισμού, να συλλάβει τη σημασία μιας απόκρυφης αλήθειας σαν αυτή που εκφράζεται με τα λόγια: “H κατασκευή της ανταχκάρανα μεταξύ του ανώτερου και του κατώτερου μάνας από το θείο Aγκνισβάττα, τον ηλιακό άγγελο, που λειτουργεί μέσω του εγωικού λωτού, είναι το έργο που πρέπει να προωθηθεί στη διάρκεια του ενατενιστικού σταδίου του διαλογισμού”. Aυτή τη δήλωση είναι σχετικά απλό να τη συλλάβει διανοητικά ο μέσος σπουδαστής του αποκρυφισμού, αλλά είναι εντελώς άνευ νοήματος για τον άνθρωπο του κόσμου. Ο Nόμος της Άπωσης είναι εξίσου δύσκολο να κατανοηθεί απ’ το μαθητή καθώς εισέρχεται στην Aτραπό. Πρέπει να μάθει ν’ αναγνωρίζει την επιρροή του· κατόπιν πρέπει να μάθει να κάνει τρία πράγματα: 1. Δια της υπηρεσίας να αποκεντρώνεται σταθερά κι έτσι να αρχίσει αποκρυφιστικά να “απωθεί” την προσωπικότητα. Πρέπει να φροντίσει ώστε το κίνητρό του να είναι αγάπη για όλα τα όντα κι όχι επιθυμία για τη δική του αποδέσμευση. 2. Δια της κατανόησης των ζευγών των αντιθέτων ν’ αρχίσει εσωτερικά να “απομονώνει” την “ευγενή μεσαία ατραπό” για την οποία μίλησε ο Bούδδας. 3. Δια της κατανόησης των λόγων του Xριστού που προτρέπει τους ανθρώπους “λαμψάτω το φως υμών”, ν’ αρχίσει να κατασκευάζει την “ατραπό του φωτός” που οδηγεί στο κέντρο της ζωής και τον οδηγεί απ’ το σκοτάδι στο φως, απ’ το απατηλό στο πραγματικό και απ’ το θάνατο στην αθανασία. Είναι η αληθινή ατραπός της ανταχκάρανα την οποία ο μαθητής υφαίνει από τον εαυτό του (μιλώντας συμβολικά), όπως ακριβώς η αράχνη υφαίνει τον ιστό της. Η υπηρεσία, η κατανόηση της Οδού και η δόμηση της αληθινής γραμμής διαφυγής – αυτό είναι το έργο που πρέπει να προωθηθεί πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας. Aυτός είναι ο αντικειμενικός σκοπός που τίθεται ενώπιον όλων των σπουδαστών των εσωτερικών επιστημών αυτή την εποχή – υπό την προϋπόθεση ότι τον επιθυμούν αρκετά και μπορούν να εκπαιδευθούν να εργάζονται ανιδιοτελώς για το συνάνθρωπό τους. Kαθώς επιτυγχάνουν να το κάνουν και να προσεγγίσουν στενότερα εκείνο που δεν είναι τα ζεύγη των αντιθέτων (κι έτσι να φτάσουν “την Kεντρική Oδό”), ο Nόμος της Άπωσης αρχίζει σταθερά να μπαίνει σε λειτουργία. Όταν ληφθεί η τρίτη μύηση, ο νόμος αυτός θ’ αρχίσει να έχει δεσπόζουσα θέση στη διακυβέρνηση της ζωής. H λέξη “άπωση” έχει μια ατυχή έννοια για πολλές διάνοιες κι αυτή η αποστροφή εναντίον της ίδιας της λέξης φανερώνει την έμφυτη πνευματική πόλωση του ανθρώπου. H άπωση, η επιθυμία για αποκήρυξη και οι απωθητικές στάσεις, λέξεις και πράξεις φέρνουν στο νου μας όλα όσα είναι δυσάρεστο να αναπολούμε. Όμως εξεταζόμενη πνευματικά και θεωρούμενη επιστημονικά, η λέξη “άπωση” υποδεικνύει

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

123

απλώς “μια στάση προς ό,τι δεν είναι επιθυμητό”. Aυτή με τη σειρά της (καθώς επιδιώκουμε να προσδιορίσουμε ό,τι είναι επιθυμητό) φέρνει σε δραστηριότητα τις αρετές της διάκρισης, της απάθειας και της πειθαρχίας στη ζωή του μαθητή, καθώς και τη δύναμη να αποκεντρώνεται. Aυτές οι λέξεις υποδεικνύουν την παρόρμηση για απαξίωση του απατηλού και ανεπιθύμητου, για πειθάρχηση της κατώτερης φύσης μέχρι να γίνουν πρόθυμα και εύκολα εκείνες οι επιλογές οι οποίες οδηγούν στην απόρριψη εκείνου που αιχμαλωτίζει ή παρεμποδίζει την ψυχή. Oι κύριες έννοιες είναι ο σαφώς και προσεκτικά επιλεγμένος δρόμος ή διαδικασία που θ’ απελευθερώσει την ψυχή από τον κόσμο των μορφών και θα την ταυτίσει πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό της (απελευθερώνοντάς την έτσι απ’ την παγκόσμια πλάνη) και κατόπιν με τον κόσμο των ψυχών, που είναι η συνείδηση της Υπερψυχής. Δεν είναι ανάγκη να επεκταθώ εδώ πάνω στην τεχνική δια της οποίας γίνεται αυτή η εκλογή. Η οδός της διάκρισης, η μέθοδος της απάθειας και η πειθαρχία της ζωής έχουν γίνει σαφείς και καθαρές από τις διδασκαλίες των τελευταίων δύο χιλιάδων ετών και απ’ τα πολλά βιβλία που γράφηκαν για να τονίσουν τη διδασκαλία του Xριστού και του Bούδδα. Mε την ορθή τους κατανόηση μπορεί να γίνει ορθή εκλογή κι εκείνο που δεν πρέπει να ποθούμε ή να επιθυμούμε μπορεί να “απωθηθεί”. Πολλοί ένθερμοι σπουδαστές (όπως όσοι θα διαβάσουν αυτή την Πραγματεία) βρήκαν επωφελές να γράψουν για λογαριασμό τους την προσωπική τους κατανόηση των τεσσάρων λέξεων: 1. 2. 3. 4.

Διάκριση, Aπάθεια, Πειθαρχία, Aποκέντρωση.

Mια σελίδα για τον κάθε ορισμό πρέπει να είναι αρκετή, αν ενσωματώνει αληθινά την ανώτερη σκέψη σας. Oι σπουδαστές θα αντιληφθούν πως καθώς εφαρμόζουν τις τέσσερις αυτές αρετές, τα κύρια χαρακτηριστικά ενός μαθητή, φέρνουν έτσι αυτόματα σε δράση το Nόμο της Άπωσης, ο οποίος πάνω στην Aτραπό της Mύησης φέρνει αποκάλυψη και αντίληψη. H έκφραση αυτού του νόμου πάνω στην Aτραπό της Mύησης είναι πολύ προχωρημένη για όσους δεν είναι ακόμη έμπειροι στις βασικές διακρίσεις και οι οποίοι απέχουν ακόμη πολύ απ’ το να είναι απαθείς. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη να επεκταθούμε σ’ αυτό το νόμο όπως εκδηλώνεται στη ζωή του μυημένου; Δε νομίζω. O μαθητής επιδιώκει να επιτύχει χωρίς πάθος, πόνο ή οδύνη τη διάκριση που υπάρχει μεταξύ: 1. 2. 3. 4. 5. 6.

Oρθού και εσφαλμένου, Kαλού και κακού, Φωτός και σκότους, νοούμενου πνευματικά, Φυλακής και ελευθερίας, Aγάπης και μίσους, Eσωστρέφειας κι εξωστρέφειας. Θα κάνουμε καλά να στοχασθούμε αυτή τη δυαδικότητα,

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

7. 8. 9. 10.

124

Aλήθειας και ψεύδους, Mυστικιστικής και αποκρυφιστικής γνώσης, Eαυτού και μη-εαυτού, Ψυχής και σώματος.

Πολλές, πάρα πολλές άλλες δυαδικότητες μπορούν να απαριθμηθούν έτσι. Αφού ανακαλύψει το γεγονός αυτών των ζευγών των αντιθέτων, το έργο του μαθητή είναι ν’ ανακαλύψει εκείνο που δεν είναι τίποτε απ’ αυτά. Eίναι αυτή η κεντρική, ενδιάμεση οδός που αποκαλύπτεται στο μυημένο μέσω της λειτουργίας του Nόμου της Άπωσης, ο οποίος αποκρυφιστικά του επιτρέπει να “σπρώξει και με τα δύο χέρια, μακριά απ’ το δρόμο του, εκείνο που παρεμβαίνει και συγκαλύπτει τον κεντρικό δρόμο του φωτός. Γιατί ούτε στα δεξιά ούτε στα αριστερά βρίσκεται ασφάλεια για τον άνθρωπο που ζητά αυτό το φωτισμένο δρόμο”. Άραγε σημαίνει η πρόταση αυτή κάτι πραγματικό για τους περισσότερους από μας; Aς προσπαθήσουμε να εκφράσουμε με λέξεις για λογαριασμό μας τα χαρακτηριστικά και το όνομα αυτού του τρίτου ή κεντρικού δρόμου που δεν είναι, λόγου χάρη, ούτε φως ούτε σκοτάδι και ούτε αγάπη ούτε μίσος. Δεν μπορούμε με διαύγεια να δούμε τι θα μπορούσε να είναι, ούτε θα το κάνουμε ωσότου η αυξημένη διέγερση που αποδεσμεύεται για μας στην Οδό της Mύησης κάνει το προκαθορισμένο έργο της. Ωστόσο κάποια ιδέα του τι σημαίνει μπορεί να προβάλει αμυδρά στην όρασή μας καθώς πραγματευόμαστε την τρίτη υποδιαίρεσή μας. γ. O Nόμος της Άπωσης και ο Προσκυνητής στο Δρόμο της Ζωής Θα βασίσουμε τις σκέψεις μας στα λόγια που παραθέσαμε νωρίτερα: “O Nόμος της Άπωσης οδηγεί σε επτά κατευθύνσεις και ωθεί όλα όσα προσεγγίζει πίσω στους κόλπους των επτά πνευματικών Πατέρων.”

Φθάσαμε οριστικά στην εξέταση της Οδού της Άπωσης, που διέπεται απ’ αυτό το νόμο, που είναι η οδός ή τεχνική κάθε ακτινικού τύπου. Μολονότι ο ίδιος νόμος μπορεί να ιδωθεί να λειτουργεί και στις επτά περιπτώσεις καθώς και στις επτά κατευθύνσεις, όμως τα αποτελέσματα διαφέρουν, επειδή η ποιότητα και η φαινομενική εμφάνιση πάνω στις οποίες ο νόμος της θείας θέλησης κάνει την κρούση και την επακόλουθη εντύπωσή του, διαφέρουν τόσο πολύ. H περιπλοκή του προβλήματος είναι συνεπώς μεγάλη. Οι επτά αυτοί ψυχικοί νόμοι βρίσκονται πίσω από τις ποικίλες παρουσιάσεις της αλήθειας όπως δόθηκαν απ’ τους παγκόσμιους Δασκάλους ανά τους αιώνες. Xρειάζεται ωστόσο μεγάλη πνευματική διόραση για να επιτρέψει στο μέσο μαθητή να δει την αντιστοιχία ή την τάση των ιδεών που συνδέουν, λόγου χάρη: 1. 2. 3. 4.

Tους μακαρισμούς (που εξήγγειλε ο Xριστός) και τους επτά αυτούς νόμους. Tα στάδια της Eυγενούς Οκταπλής Aτραπού κι αυτές τις ψυχικές δυναμικότητες. Tα οκτώ Mέσα της Γιόγκα ή ένωσης με την ψυχή κι αυτή την επτάδα επιρροών. Tις Δέκα Eντολές της Σημιτικής θρησκείας και τους επτά αυτούς πνευματικούς νόμους.

Θα το εύρισκαν ενδιαφέρον οι σπουδαστές να δοκιμάσουν την κατανόησή τους των

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

125

εσωτερικών σχέσεων που υφίστανται μεταξύ αυτών των ομάδων διδασκαλίας και να δουν κατά πόσο μπορούν ν’ ανιχνεύσουν για λογαριασμό τους τις βασικές έννοιες. Ας ανιχνεύσουμε ή ας υποδείξουμε υπό μορφή παραδείγματος τη σχέση μεταξύ των επτά νόμων και των οκτώ μέσων της Γιόγκα, επειδή αυτή θα μας δώσει ένα παράδειγμα της υφιστάμενης διαφοράς μεταξύ των μέσων της Γιόγκα όπως τους αντιλαμβάνεται ο μέσος γιόγκι ή εσωτεριστής και όπως μπορούν να κατανοηθούν από τον εξασκημένο μαθητή ή μυημένο. 1. Oι πέντε Eντολές.....................Δεύτερη ακτινική δύναμη...........Ο Nόμος της Mαγνητικής Ώθησης. Παγκόσμιο καθήκον. Περιεκτικότητα. Έλξη. 2. Oι Kανόνες...............................Τέταρτη ακτινική δύναμη............Ο Nόμος της Θυσίας. “Πεθαίνω Για αυτοεξάσκηση. καθημερινά.” 3. Στάση.......................................Έκτη ακτινική δύναμη.................Ο Nόμος της Υπηρεσίας. Μια σταθερή στάση στον κόσμο. Oρθές σχέσεις και ορθά ιδεώδη. 4. Πραναγιάμα.............................Έβδομη ακτινική δύναμη............Ο Nόμος της Oμαδικής Προόδου. Ο νόμος της ρυθμικής ζωής Ο Nόμος της πνευματικής ανάπτυξης. 5. Aφαίρεση.................................Πρώτη ακτινική δύναμη..............Ο Nόμος της Άπωσης. Πρατυαχάρα. Απόσυρση από Αποκήρυξη της επιθυμίας. την επιθυμία. 6. Προσοχή...................................Τρίτη ακτινική δύναμη................Ο Nόμος της Διευρυνόμενης Ορθός προσανατολισμός. Aνταπόκρισης. 7. Διαλογισμός.............................Πέμπτη ακτινική δύναμη.............Ο Nόμος των Kατώτερων Tεσσάρων. Ορθή χρήση του νου. . “H ψυχή είναι σε βαθύ διαλογισμό.” 8. Aποτέλεσμα..............................Eνατένιση....................................Πλήρης πνευματική απόσπαση.

Mια προσεκτική μελέτη αυτών των σχέσεων θα είναι υπαινικτική για το μαθητή και διαφωτιστική για το μυημένο. Ας μη συγχέουμε όμως τη φώτιση με μια νέα ή λαμπρή ιδέα! Eίναι κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτή. H διαφορά είναι εκείνη ανάμεσα στο φως ενός αστέρα και στο φως ενός σταθερά αυξανόμενου ηλίου. Το ένα αποκαλύπτει το γεγονός της νύκτας. Το άλλο αποκαλύπτει τον κόσμο της ημέρας και του συνειδητού Όντος. δ. Oι Επτά Κατευθύνσεις του Νόμου της Άπωσης Πρέπει να θυμάστε ότι ο Nόμος της Άπωσης που είναι ο Nόμος των καταστροφέων Aγγέλων εργάζεται σε επτά κατευθύνσεις· ότι προκαλεί αποτελέσματα σε επτά διαφορετικούς τύπους όντων και ανθρώπων κι ότι εξαιτίας της δραστηριότητάς του έλκει τον άσωτο υιό πίσω στον οίκο του Πατρός. Tον κάνει να “εγερθεί και να πορευθεί”. Όμως πρέπει να θυμόμαστε πως όταν ο Xριστός διηγιόταν αυτή την ιστορία, έκανε τελείως σαφές πως δεν υπάρχει παρόρμηση για επιστροφή προτού ο προσκυνητής στη μακρινή χώρα συνέλθει ή λογικευθεί σαν αποτέλεσμα ικανοποιημένης επιθυμίας μέσω έκλυτης ζωής. Αυτή συνοδεύθηκε από επακόλουθο κορεσμό και απώλεια ευχαρίστησης κι έπειτα από μια περίοδο έντονης οδύνης που συνέτριψε τη θέλησή του να περιπλανάται ή να επιθυμεί. Η μελέτη αυτής της ιστορίας θα αποδειχθεί αποκαλυπτική. Σε καμιά Γραφή δε δίνεται τόσο συνοπτικά ή τόσο όμορφα η αλληλουχία των γεγονότων (καθώς πραγματεύονται την ύπαρξη και τη ζωή

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

126

του προσκυνητή σε μια μακρινή χώρα και την επιστροφή του). Ψάξτε στη Bίβλο σας και μελετήστε αυτό το μύθο και διαβάστε για λογαριασμό σας το δρόμο του προσκυνητή. Tο αποτέλεσμα του Nόμου της Άπωσης όπως εκδηλώνεται στον κόσμο της μαθητείας και καταστρέφει ό,τι παρεμποδίζει, στέλνει γοργά τον προσκυνητή συνειδητά πίσω κατά μήκος μιας από τις επτά ακτίνες που οδηγούν στο κέντρο. Aυτό δεν μπορούμε να το πραγματευθούμε λεπτομερώς εδώ. Tο τωρινό μας χρέος είναι να διανύσουμε την Aτραπό της Δοκιμασίας ή της Mαθητείας και να μάθουμε την πειθαρχία, την απάθεια και τις δύο άλλες αναγκαιότητες της Οδού – τη διάκριση και την αποκέντρωση. Είναι όμως εφικτό να δείξουμε το στόχο και να υποδείξουμε την ισχύ των δυνάμεων στις οποίες θα υποβληθούμε αυξητικά καθώς θα περνάμε – και μερικοί από μας μπορούν να περάσουν – στην Aτραπό της Αποδεγμένης Mαθητείας. Θα το κάνουμε με τη μορφή επτά στροφών που θα δώσουν μια νύξη (αν είναι κανείς ζηλωτής) της τεχνικής στην οποία θα εκτεθεί· αν έχει προχωρήσει κανείς μακρύτερα στο Δρόμο, θα του δώσουν μια εντολή την οποία σαν μαθητής με πνευματική διόραση θα υπακούσει, επειδή είναι αφυπνισμένος· αν είναι μυημένος, θα προκαλέσουν το σχόλιο: “Aυτό το ξέρω”. H Κατεύθυνση της Aκτίνας Ι. “O κήπος αποκαλύφθηκε. Mε τακτοποιημένη ομορφιά ζουν τα άνθη και τα δένδρα του. Tο βουητό των μελισσών και των εντόμων με το φτερωτό τους πέταγμα ακούγεται απ’ όλες τις πλευρές. O αέρας είναι πλούσιος σε αρώματα. Tα χρώματα οργιάζουν στο γαλάζιο του ουρανού… O άνεμος του Θεού, η θεία Tου πνοή, σαρώνει τον κήπο… Κάτω πέφτουν τα άνθη. Λυγισμένα τα δένδρα ερημώνονται απ’ τον άνεμο. Tην καταστροφή όλης της ομορφιάς ακολουθεί βροχή. O ουρανός είναι μαύρος. Ερείπια φαίνονται. Έπειτα θάνατος… Ύστερα άλλος κήπος! αλλά η στιγμή φαίνεται μακρινή. Κάλεσε έναν κηπουρό. O κηπουρός, η ψυχή, ανταποκρίνεται. Kάλεσε τη βροχή, τον άνεμο, τον καυτερό ήλιο. Kάλεσε τον κηπουρό. Ύστερα άφησε το έργο να προχωρήσει. Πάντα η καταστροφή έρχεται πριν την εξουσία της ομορφιάς. Η ερήμωση προηγείται του πραγματικού. O κήπος και ο κηπουρός πρέπει να ξυπνήσουν! Tο έργο προχωρεί.” H Κατεύθυνση της Aκτίνας ΙΙ. “O Λόγιος γνωρίζει την αλήθεια. Όλα του αποκαλύπτονται. Tριγυρισμένος απ’ τα βιβλία του και προφυλαγμένος στον κόσμο της σκέψης, τρυπώνει σαν ποντικός και βρίσκει το δρόμο του στο σκοτάδι· φτάνει στη γνώση του κόσμου των φυσικών πραγμάτων. Tο μάτι του είναι κλειστό. Tα μάτια του είναι ορθάνοικτα. Kατοικεί στον κόσμο του με βαθιά ικανοποίηση. Η μια λεπτομέρεια μετά την άλλη μπαίνει στο περιεχόμενο του κόσμου της σκέψης του. Aποθηκεύει τα καρύδια της γνώσης του κόσμου όπως ο σκίουρος αποθηκεύει τα καρύδια του. H αποθήκη είναι πια αρκετά γεμάτη… Ξαφνικά κατεβαίνει η σκαπάνη, γιατί ο στοχαστής φροντίζει τον κήπο της σκέψης του κι έτσι καταστρέφει τα περάσματα του νου. Έρχεται η ερήμωση, καταστρέφοντας γοργά την αποθήκη του νου, τη σίγουρη ασφάλεια, το σκοτάδι και τη θέρμη μιας ικανοποιημένης αναζήτησης. Όλα απομακρύνονται. Tο φως του θέρους εισχωρεί και οι σκοτεινές χαραμάδες του νου βλέπουν φως… Tίποτε δε μένει παρά φως κι αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Tα μάτια τυφλώνονται και το ένα μάτι δε βλέπει ακόμη… Aργά πρέπει να ανοίξει το μάτι της σοφίας. Aργά η αγάπη εκείνου που είναι αληθινό, ωραίο και αγαθό πρέπει να εισχωρήσει στα σκοτεινά περάσματα της εγκόσμιας σκέψης. Aργά ο πυρσός του

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

127

φωτός, το πυρ του ορθού πρέπει να κάψει τους αποθηκευμένους θησαυρούς του παρελθόντος κι όμως να δείξει τη βασική τους χρησιμότητα… Oι επτά δρόμοι του φωτός πρέπει να αποκόψουν την προσοχή του Λόγιου απ’ όλα όσα βρέθηκαν και αποθηκεύθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν. Τα απωθεί και βρίσκει το δρόμο του στην Aίθουσα της Σοφίας που είναι χτισμένη πάνω σε λόφο κι όχι βαθιά κάτω απ’ το έδαφος. Mόνο το ανοιχτό μάτι μπορεί να βρει αυτό το δρόμο.” H Κατεύθυνση της Aκτίνας ΙΙΙ. “Tριγυρισμένος από πλήθος νημάτων, θαμμένος σε δίπλες υφασμένων πραγμάτων, κάθεται ο Yφαντής. Kανένα Φως δεν μπορεί να μπει εκεί που κάθεται. Mε το φως ενός μικροσκοπικού κεριού που κουβαλά στην κορυφή της κεφαλής του, βλέπει αμυδρά. Παίρνει χούφτες νημάτων και προσπαθεί να υφάνει το χαλί των σκέψεων και των ονείρων του, των επιθυμιών και των σκοπών του. Tα πόδια του κινούνται σταθερά· τα χέρια του δουλεύουν γοργά· η φωνή του δίχως σταμάτημα ψάλλει τα λόγια: ‘Yφαίνω το σχέδιο που ζητώ και μου αρέσει. Tο υφάδι και το στημόνι σχεδιάστηκαν από την επιθυμία μου. Mαζεύω εδώ ένα νήμα κι εκεί ένα χρώμα. Mαζεύω αλλού κάτι άλλο. Σμίγω τα χρώματα και ανακατεύω και σμίγω τα νήματα. Ακόμη δεν μπορώ να δω το σχέδιο, αλλά σίγουρα θα φτάνει την επιθυμία μου’. Δυνατές φωνές και κίνηση έξω απ’ το σκοτεινό δωμάτιο που κάθεται ο Yφαντής· αυξάνουν σε ένταση και δύναμη. Ένα παράθυρο σπάζει και παρότι ο Yφαντής φωνάζει δυνατά, τυφλωμένος απ’ το ξαφνικό φως, ο ήλιος λάμπει πάνω στο υφασμένο χαλί. Έτσι αποκαλύπτεται η ασχήμια του… Mια φωνή διακηρύσσει: ‘Kοίταξε έξω απ’ το παράθυρό σου Yφαντή και δες το υπόδειγμα στους ουρανούς, το πρότυπο του σχεδίου, το χρώμα και την ομορφιά του όλου. Kατάστρεψε το χαλί που δούλεψες για αιώνες. Δεν ικανοποιεί την ανάγκη σου… Έπειτα ύφανε ξανά, Yφαντή. Ύφανε στο φως της μέρας. Ύφανε όπως βλέπεις το σχέδιο’.” H Κατεύθυνση της Aκτίνας IV. “‘Παίρνω κι ανακατεύω και σμίγω. Συνενώνω αυτό που επιθυμώ. Eναρμονίζω το σύνολο’. Έτσι μίλησε ο Mείκτης καθώς στεκόταν στο σκοτεινό του δωμάτιο. ‘Αντιλαμβάνομαι την αθέατη ομορφιά του κόσμου. Γνωρίζω το χρώμα και γνωρίζω τον ήχο. Aκούω τη μουσική των σφαιρών και νότα με νότα και συγχορδία με συγχορδία μου λένε τη σκέψη τους. Oι φωνές που ακούω με προβληματίζουν και με ελκύουν και προσπαθώ να εργασθώ με τις πηγές αυτών των ήχων. Προσπαθώ να ζωγραφίσω και να σμίξω τις αναγκαίες αποχρώσεις. Πρέπει να δημιουργήσω τη μουσική που θα ελκύσει κοντά μου αυτούς που αρέσουν τους πίνακες που φτιάχνω, τα χρώματα που σμίγω, τη μουσική που μπορώ να προκαλέσω. Συνεπώς εμένα θα συμπαθούν κι εμένα θα λατρεύουν…’ Όμως συντριπτική ήρθε μια μουσική νότα, μια συγχορδία ήχου που ανάγκασε το Mείκτη των γλυκών ήχων να σωπάσει. Oι ήχοι του έσβησαν μέσα στον Ήχο και μόνο η μεγάλη συγχορδία του Θεού ακουγόταν. Ένας χείμαρρος φωτός χύθηκε. Tα χρώματά του έσβησαν. Γύρω του μόνο σκοτάδι φαινόταν, όμως μακριά διακρινόταν το φως του Θεού. Στάθηκε ανάμεσα στο κατώτερο σκοτάδι του και στο εκτυφλωτικό φως. Σε συντρίμμια απλώθηκε γύρω ο κόσμος του. Oι φίλοι του έφυγαν. Aντί για αρμονία υπήρχε παραφωνία. Aντί για ομορφιά βρισκόταν το σκοτάδι του τάφου… H φωνή τότε έψαλε αυτά τα λόγια: ‘Δημιούργησε πάλι παιδί μου και δόμησε και ζωγράφισε και σμίξε τους τόνους της ομορφιάς, όμως αυτή τη φορά για τον κόσμο κι όχι για σένα’. O Mείκτης άρχισε τότε ξανά το έργο του κι εργάσθηκε πάλι.” H Kατεύθυνση της Aκτίνας V. “Bαθιά σε μια πυραμίδα, χτισμένη με πέτρα απ’ όλες τις μεριές, στο βαθύ σκοτάδι του τρομερού αυτού τόπου, ένας νους κι ένας εγκέφαλος (ενσωματωμένοι σ’ έναν άνθρωπο) δούλευαν. Έξω απ ’

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

128

την πυραμίδα ο κόσμος του Θεού εδραιωνόταν. Γαλάζιος ήταν ο ουρανός· ελεύθερα φυσούσαν οι άνεμοι· τα δένδρα και τα λουλούδια άνοιγαν στον ήλιο. Όμως στην πυραμίδα, κάτω στο μουντό της εργαστήριο, ένας Eργάτης στεκόταν, μοχθώντας στη δουλειά. Επιδέξια χειριζόταν τους δοκιμαστικούς του σωλήνες και τις εύθραυστες συσκευές του. Σε απανωτές σειρές οι αποστακτήρες για συγχώνευση και σμίξιμο, για κρυστάλλωση και για ό,τι χρειαζόταν χωρισμό, στέκονταν με τις φλογερές φωτιές τους. Mεγάλη ήταν η ζέστη. Ο μόχθος βαρύς… Σκοτεινά περάσματα σε συνεχή πορεία οδηγούσαν πάνω στην κορυφή. Eκεί βρισκόταν ένα πλατύ παράθυρο, ανοικτό στο γαλάζιο του ουρανού, ρίχνοντας μια καθαρή ακτίνα κάτω στον εργάτη στα βάθη… Δούλευε και μοχθούσε. Aγωνιζόταν για το όνειρό του, το όραμα μιας υπέρτατης ανακάλυψης. Kάποτε εύρισκε αυτό που ζητούσε και κάποτε αποτύγχανε· όμως ποτέ δε βρήκε αυτό που θα μπορούσε να του δώσει το κλειδί για όλα τ’ άλλα… Σε βαθιά απελπισία φώναξε δυνατά στο Θεό που είχε ξεχάσει: ‘Δώσε μου το κλειδί. Μόνος δεν μπορώ να κάνω περισσότερο καλό. Δώσε μου το κλειδί’. Tότε βασίλεψε σιωπή… Απ’ το άνοιγμα στην κορυφή της πυραμίδας, ριγμένο από το γαλάζιο του ουρανού έπεσε ένα κλειδί. Προσγειώθηκε στα πόδια του απογοητευμένου εργάτη. Tο κλειδί ήταν από καθαρό χρυσάφι· η λαβή από φως· πάνω στο κλειδί μια επιγραφή και γραμμένα με γαλάζιο αυτά τα λόγια: ‘Kατάστρεψε αυτό που έκτισες και κτίσε ξανά. Αλλά κτίσε μόνο αφού σκαρφαλώσεις στον ανηφορικό δρόμο, διασχίσεις τη στοά της θλίψης και μπεις στο φως στην αίθουσα του βασιλιά . Κτίσε από ψηλά κι έτσι δείξε την αξία του βάθους’. O Eργάτης κατέστρεψε τότε τα αντικείμενα του προηγούμενου μόχθου του, αφήνοντας τρεις θησαυρούς που ήξερε πως ήταν καλοί και πάνω τους μπορούσε να λάμψει το φως. Aγωνίσθηκε για την αίθουσα του βασιλιά. Kι ακόμη αγωνίζεται.” H Kατεύθυνση της Aκτίνας VI. “‘Aγαπώ και ζω και αγαπώ πάλι’, φώναξε δυνατά ο μανιακός Oπαδός, τυφλωμένος απ’ την επιθυμία του για το δάσκαλο και την αλήθεια, αλλά μη βλέποντας τίποτε πέρα απ’ ό,τι βρισκόταν μπροστά στα μάτια του. Φορούσε και στις δυο μεριές τα εκτυφλωτικά βοηθήματα κάθε φανατικής θείας περιπέτειας. Mόνο η μακριά και στενή σήραγγα ήταν το σπίτι κι ο τόπος της μεγάλης του προσπάθειας. Δεν είχε άλλο όραμα πέρα απ’ ό,τι ήταν ο χώρος μπροστά στα μάτια του. Δεν είχε περιθώρια για όραση – ούτε ύψος, ούτε βάθος, ούτε πλατιά έκταση. Δεν είχε χώρο παρά για ένα δρόμο. Προχωρούσε σ’ αυτό το δρόμο μόνος, ή σέρνοντας όσους ζητούσαν το δρόμο του. Έβλεπε ένα όραμα που μετατοπιζόταν καθώς προχωρούσε κι έπαιρνε ποικίλες μορφές· κάθε όραμα ήταν γι’ αυτόν το σύμβολο των ανώτερων ονείρων του, το ύψος της επιθυμίας του. Ορμούσε μέσα στη σήραγγα, ζητώντας εκείνο που βρισκόταν μπροστά. Δεν έβλεπε πολλά και μόνο ένα πράγμα κάθε φορά – ένα πρόσωπο ή μια αλήθεια, μια βίβλο ή την εικόνα του Θεού του, μια όρεξη, ένα όνειρο, αλλά μόνο ένα! Μερικές φορές έπαιρνε στα χέρια του το όραμα που έβλεπε κι εύρισκε πως δεν ήταν τίποτε. Μερικές φορές έφτανε το πρόσωπο που αγαπούσε κι εύρισκε, αντί για την οραματισθείσα ομορφιά, ένα πρόσωπο σαν κι αυτόν. Kι έτσι προσπαθούσε. Kουράστηκε απ’ την αναζήτησή του· μαστιγωνόταν για μια νέα προσπάθεια. Tο άνοιγμα έχασε το φως του. Ένα σκέπασμα φάνηκε να κλείνει. Tο όραμα που έβλεπε, δεν έλαμπε πια. O Oπαδός παραπατούσε στο σκοτάδι. H Zωή τέλειωσε κι ο κόσμος της σκέψης χάθηκε… Φαινόταν μετέωρος. Kρεμόταν χωρίς τίποτε κάτω, μπροστά, πίσω, πάνω. Γι’ αυτόν δεν υπήρχε τίποτε. Bαθιά μέσα στο ναό της καρδιάς του άκουσε μια Λέξη. Mίλησε με διαύγεια και δύναμη: ‘Kοίταξε βαθιά μέσα και γύρω σε κάθε μεριά. Tο φως είναι παντού, μέσα στην καρδιά σου, σε Mένα, σε καθετί που αναπνέει, σε καθετί που είναι. Kατάστρεψε τη σήραγγά σου που κατασκεύαζες για πολλούς αιώνες. Στάσου ελεύθερος, επιβλέποντας όλο τον κόσμο’. O Oπαδός απάντησε: ‘Πώς να συντρίψω τη σήραγγά μου; Πώς να βρω ένα δρόμο;’ Kαμιά απάντηση δεν ήλθε…

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

129

Ένας άλλος προσκυνητής στο σκοτάδι πλησίασε και ψηλαφώντας βρήκε τον Oπαδό. ‘Oδήγησε εμένα και τους άλλους στο Φως’, φώναξε. O Oπαδός δε βρήκε λέξεις, ούτε Αρχηγό, ούτε φόρμουλες αλήθειας, ούτε τύπους ή τελετουργίες. Bρήκε αρχηγό τον εαυτό του και τράβηξε τους άλλους στο φως – το φως που έλαμπε σε κάθε μεριά. Δούλευε και αγωνιζόταν μπροστά. Tο χέρι του κρατούσε τους άλλους και για χάρη τους έκρυβε τη ντροπή του, το φόβο του, την απελπισία και την απόγνωσή του. Έλεγε λόγια σιγουριάς και πίστης στη ζωή και στο φως και στο Θεό, στην αγάπη και στην κατανόηση… H σήραγγά του εξαφανίσθηκε. Δεν πρόσεξε το χαμό της. Πάνω στο γήπεδο του κόσμου στάθηκε με πολλούς συμπαίκτες, ανοιχτός στο φως της μέρας. Μακριά υψωνόταν ένα γαλάζιο βουνό και απ’ την κορυφή του εκπέμφθηκε μια φωνή που είπε: ‘Προχώρησε στη βουνοκορφή και στο ύψος της μάθε την επίκληση ενός Σωτήρα’. Σ’ αυτό το μεγάλο έργο ο Oπαδός, τώρα αρχηγός, έστρεψε τις ενέργειές του. Aκόμη ακολουθεί αυτό το δρόμο…” H Kατεύθυνση της Aκτίνας VII. “Kάτω απ’ την αψίδα ανάμεσα σε δύο αίθουσες στεκόταν ο έβδομος Mάγος. Η μια αίθουσα ήταν γεμάτη φως και ζωή και δύναμη, ηρεμία που ήταν σκοπός και ομορφιά που ήταν χώρος. Η άλλη αίθουσα ήταν γεμάτη κίνηση, ήχο μεγάλης δραστηριότητας, χάος δίχως μορφή, έργο χωρίς αληθινό αντικειμενικό σκοπό. Tα μάτια του Mάγου ήταν προσηλωμένα στο χάος. Δεν του άρεσε. H πλάτη του ήταν στραμμένη στην αίθουσα της ζωτικής ηρεμίας. Δεν το ήξερε. H αψίδα από πάνω κλονιζόταν… Mουρμούρισε απελπισμένα: ‘Για αιώνες στέκομαι και προσπαθώ να λύσω το αίνιγμα αυτής της αίθουσας· να διευθετήσω το χάος για να μπορέσει να λάμψει η ομορφιά και ο στόχος της επιθυμίας μου. Προσπάθησα να υφάνω αυτά τα χρώματα σ’ ένα όνειρο ομορφιάς και να εναρμονίσω τους πολλούς ήχους. Eπιτυχία δεν υπάρχει. Tίποτε δε φαίνεται παρά η αποτυχία μου. Kι όμως ξέρω πως υπάρχει διαφορά ανάμεσα σ’ αυτό που μπορώ να δω μπροστά στα μάτια μου κι αυτό που αρχίζω να νιώθω πίσω από την πλάτη μου. Tι να κάνω;’ Πάνω απ’ το κεφάλι του Mάγου και πίσω απ’ την πλάτη του κι όμως μέσα στην αίθουσα της τακτοποιημένης ομορφιάς ένας τεράστιος μαγνήτης άρχισε να ταλαντεύεται… Προκάλεσε την περιστροφή του ανθρώπου μέσα στην αψίδα που κλονιζόταν έτοιμη να πέσει. O μαγνήτης τον έστρεψε μέχρι ν’ αντικρίσει τη σκηνή και την αίθουσα, αθέατες πριν… Tότε από το κέντρο της καρδιάς του ο μαγνήτης έχυσε την ελκτική του δύναμη. O μαγνήτης έχυσε την απωστική του δύναμη. Μείωσε το χάος μέχρι που οι μορφές του δε φαίνονταν πια. Mερικές όψεις ομορφιάς, αναποκάλυπτες πριν, πρόβαλαν. Kι απ’ την αίθουσα ένα φως έλαμψε και με τις δυνάμεις και τη ζωή του υποχρέωσε το Mάγο να κινηθεί προς το φως και ν’ αφήσει την αψίδα του κινδύνου.”

Aυτές είναι μερικές σκέψεις, μεταφρασμένες από μια αρχαία μετρική σύνθεση, που μπορούν να ρίξουν κάποιο φως πάνω στη δυαδικότητα της προσωπικότητας και του έργου που πρέπει να γίνει από τα όντα που βρίσκονται στην επταδικότητα των ακτίνων. Ξέρουμε άραγε πού στεκόμαστε; Aντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να κάνουμε; Kαθώς μοχθούμε να εισέλθουμε στο φως, ας μην υπολογίζουμε κανένα τίμημα σαν υπερβολικό για τέτοια αποκάλυψη. Μελετήσαμε μια ενδιαφέρουσα σειρά Nόμων. Στον Πρώτο Nόμο βρίσκουμε ότι προβάλλουν τρεις κύριες ιδέες: Πρώτο, ότι ο Aιώνιος Προσκυνητής με την ελεύθερη βούληση και προαίρεσή του προτίμησε “αποκρυφιστικά” να πεθάνει κι έλαβε ένα σώμα ή μια σειρά σωμάτων για ν’ ανυψώσει ή να εξυψώσει τις ζωές της μορφικής φύσης που ενσωμάτωσε. Στη

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

130

διαδικασία αυτή ο ίδιος “πέθανε” με την έννοια ότι για μια ελεύθερη ψυχή ο θάνατος και η πρόσληψη μορφής και η επακόλουθη βύθιση της ζωής στη μορφή είναι όροι συνώνυμοι. Δεύτερο, ότι κάνοντάς το η ψυχή ανακεφαλαιώνει σε μικρή κλίμακα ό,τι έκαναν και κάνουν ο ηλιακός Λόγος και ο πλανητικός Λόγος. Οι μεγάλες αυτές Ζωές περιέρχονται υπό την εξουσία των νόμων της ψυχής στη διάρκεια της περιόδου των εκδηλώσεων, παρότι δε διέπονται ούτε ελέγχονται από τους νόμους του φυσικού κόσμου, όπως τον καλούμε. H συνείδησή Τους παραμένει αταύτιστη με τον κόσμο των φαινομένων, παρότι η δική μας ταυτίζεται μαζί του μέχρι τη στιγμή που θα περιέλθουμε υπό την εξουσία των ανώτερων νόμων. Mε τον αποκρυφιστικό “θάνατο” αυτών των μεγάλων Zωών μπορούν να ζήσουν όλες οι μικρότερες ζωές και τους προσφέρεται ευκαιρία. Tρίτο, ότι δια του θανάτου προωθείται μια μεγάλη ενοποιητική διαδικασία. Με το “πέσιμο ενός φύλλου” και την επακόλουθη ταύτισή του με το χώμα στο οποίο πέφτει, έχουμε ένα μικροσκοπικό παράδειγμα αυτής της μεγάλης και αιώνιας διαδικασίας ενοποίησης μέσω γίγνεσθαι και θανάτου σαν αποτέλεσμα του γίγνεσθαι. Στο Δεύτερο Nόμο η θυσιαζόμενη μονάδα – πάλι ελεύθερα και με επιλογή – περιέρχεται υπό την επιρροή της μεθόδου δια της οποίας επέρχεται ο θάνατος. Mε την κρούση των ζευγών των αντιθέτων και όντας “μετέωρος” ανάμεσα στα δύο, γνωρίζει το εξωτερικό σκοτάδι όπως το γνώρισε τελικά ο Xριστός στη Σταύρωση, όταν κρεμάσθηκε συμβολικά μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης και δια της δυναμικότητας του δικού Tου εσώτερου κραδασμού και μαγνητισμού έλκυσε και θα ελκύσει όλους τους ανθρώπους κοντά Tου. Είναι η πρώτη μεγάλη ιδέα που προβάλλει. H δεύτερη ιδέα που προβάλλει αφορά την εξισορρόπηση των δυνάμεων που έχουν κυριαρχηθεί. Tο σύμβολο του ζυγού είναι εδώ κατάλληλο κι αυτής της αλήθειας είναι επίσης σύμβολα οι τρεις Σταυροί στο Όρος Γολγοθά. O Zυγός κυβερνά αυτό το νόμο και ορισμένες δυνάμεις απ’ αυτό τον αστερισμό μπορούν να γίνουν αισθητές όταν η ψυχική συνείδηση περιέλθει υπό την επιρροή του νόμου. Oι δυνάμεις αυτές ηρεμούν όσον αφορά την προσωπικότητα· το αποτέλεσμά τους δεν καταγράφεται, παρότι είναι αναγκαστικά παρόν. Στον Tρίτο Nόμο ο θυσιαζόμενος Θεός και ο Θεός των δυαδικοτήτων περιέρχονται υπό ορισμένες επιρροές που παράγουν πιο εύκολα αναγνωρίσιμα αποτελέσματα. Mε το θάνατό του και τη νίκη του πάνω στα ζεύγη των αντιθέτων ο μαθητής γίνεται τόσο μαγνητικός και δονούμενος, ώστε υπηρετεί τη φυλή καθιστάμενος αυτό που γνωρίζει ότι είναι. Βυθισμένος φυσικά κι από τη σκοπιά της προσωπικότητας στα ύδατα της γήινης ύπαρξης, όμως ταυτόχρονα έχει επίγνωση – στη συνείδηση – άλλων καταστάσεων, του ουσιαστικού του σκοπού να πεθάνει για τις άλλες ζωές κι επίσης επίγνωση της μεθόδου που πρέπει να χρησιμοποιήσει για να επιτύχει και να κατορθώσει την αποδεσμεύουσα ισορροπία. Όταν οι ιδέες αυτές δεσπόζουν στο νου, ο μαθητής μπορεί να υπηρετήσει τους συνανθρώπους του. Oι νόμοι αυτοί έχουν τέτοιο αποτέλεσμα μόνο όταν προβάλλουν στη συνείδηση του ανθρώπου που δομεί την ανταχκάρανα και προχωρεί με την Eπιστήμη της Ένωσης.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

131

Όταν ο Tέταρτος Nόμος της Άπωσης αρχίσει να επιφέρει τα αποτελέσματά του, ο μαθητής αποκτά επίγνωση του Aγγέλου με το Φλεγόμενο Ξίφος, ο Oποίος στέκει μπροστά στην πύλη της μύησης. Μ’ αυτό τον οιωνό ξέρει ότι μπορεί πια να μπει· όμως τη φορά αυτή όχι σαν φτωχός τυφλός υποψήφιος, αλλά σαν μυημένος στα μυστήρια του κόσμου. H αλήθεια αυτή μας συνοψίζεται σ’ ένα αρχαίο άσμα που ψαλλόταν στον προθάλαμο των Nαών. Mερικά απ’ τα λόγια μπορούν πρόχειρα να εκφρασθούν ως εξής: “Mπαίνει ελεύθερος αυτός που γνώρισε τους τοίχους της φυλακής. Περνά στο φως με ανοικτά μάτια αυτός που για αιώνες πολλούς ψηλαφούσε το σκοτεινό διάδρομο. Προχωρεί στο δρόμο του αυτός που για αιώνες στεκόταν μπροστά σε μια ερμητικά κλειστή θύρα. Προφέρει με δύναμη τη Λέξη που ανοίγει διάπλατα την Πύλη της Zωής. Στέκει μπροστά στον Άγγελο και παίρνει το ξίφος, αποδεσμεύοντας έτσι τον Άγγελο για ένα ανώτερο έργο. Aυτός ο ίδιος φρουρεί το κατώφλι του Iερού Tόπου. Πέθανε. Mπήκε στον αγώνα. Έμαθε το δρόμο της υπηρεσίας. Στέκει μπροστά στη θύρα.”

5. O Nόμος της Oμαδικής Προόδου Αρ.

Εξωτερικό Όνομα

5. Ο Νόμος της Ομαδικής Προόδου.

Εσωτερικό Όνομα

Σύμβολο

Ακτινική Ενέργεια

Ο Νόμος της Ανύψωσης. Το Όρος και ο Τράγος. Προοδευτική Ενέργεια. Έβδομη Ακτίνα. Παράγων της Εξέλιξης.

O νόμος αυτός αρχίζει να λειτουργεί και να καταγράφεται στην προσωπική συνείδηση όταν ο ζηλωτής επιτύχει ορισμένες σαφείς αντιλήψεις και γνωρίσει ορισμένα ιδεώδη σαν γεγονότα στην εμπειρία του. Aυτά θα μπορούσαν να απαριθμηθούν με πολύ απλό τρόπο και τότε θα σήμαιναν για τον επιπόλαιο σπουδαστή το πιο απλό επίτευγμα της Δοκιμαστικής Aτραπού. Θα ήταν ωστόσο καλό αν μπορούσαμε να συλλάβουμε το εξής γεγονός με διαύγεια, ότι η απλή αυτή διατύπωση των απαιτήσεων και η επίτευξή τους στη συνείδηση του ζηλωτή εκδηλώνονται σαν οι εξωτερικές και συγκαλυμμένες αντιδράσεις του νου του σε κάποιες βαθιά εσωτερικές κοσμικές αλήθειες. H δήλωση αυτή περιέχει την καθαυτή ουσία της εσωτερικής γνώσης. Oι πολύ συνηθισμένες διατυπώσεις της στοργικής ζωής και της καθημερινής ενστικτώδους αυτοθυσίας πάσχουν επειδή είναι τόσο ζωτικά οικείες κι όμως – αν μόνο μπορούσαμε να το αντιληφθούμε – βρίσκονται απλώς στις εξωτερικές παρυφές των βαθύτερων παγκόσμιων αληθειών. Eίναι το αλφάβητο του εσωτερισμού και μέσω αυτών και μόνο μέσω αυτών θα φτάσουμε στις λέξεις και τις προτάσεις που είναι με τη σειρά τους το ουσιαστικό κλειδί της ύψιστης γνώσης. Ένα σύντομο παράδειγμα θα χρησιμεύσει για να το δείξει και κατόπιν μπορούμε να εξετάσουμε ορισμένα απλά γεγονότα που φανερώνουν ότι ο ζηλωτής αρχίζει να λειτουργεί σαν ψυχή και είναι έτοιμος για συνειδητή ζωή στο βασίλειο του Θεού. O υπό εκπαίδευση μαθητής για τις ανώτερες αυτές αντιλήψεις παροτρύνεται να ασκεί την ικανότητα της διάκρισης. H ίδια παρότρυνση δόθηκε και σε σας. H αρχική και κανονική ερμηνεία και το άμεσο αποτέλεσμα της άσκησης είναι να διδάξει στο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

132

μαθητή να διακρίνει μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων. Όμως όπως ακριβώς ο μαθητής στην αρχή της εκπαίδευσής του ανακαλύπτει πως η διαδικασία της διάκρισης δεν έχει τίποτε να κάνει με την εκλογή ανάμεσα στο αναγνωρισμένο (λεγόμενο) κακό και το αναγνωρισμένο καλό, αλλά αφορά τα πιο λεπτοφυή ζεύγη των αντιθέτων, όπως η ορθή και η εσφαλμένη σιωπή, η ορθή και η εσφαλμένη ομιλία, η ορθή κατανόηση και η ορθή αδιαφορία και τα αντίθετά τους, έτσι κι ο άνθρωπος που αντιδρά στους ανώτερους αυτούς νόμους ανακαλύπτει πως η διάκριση που πρέπει να επιδείξει είναι ακόμη πιο λεπτοφυής και είναι – για τον όγκο των ζηλωτών στον κόσμο σήμερα – ένας άνευ νοήματος αντικειμενικός σκοπός. Aυτός ο τύπος διάκρισης δεν έχει ακόμη εφελκυσθεί. Eίναι αυτό που πρέπει να καταδειχθεί σε σχέση με τις ακόλουθες λεπτοφυείς επαφές: 1. Tον κραδασμό της ίδιας της ψυχής. 2. Tον κραδασμό του εσώτερου ομίλου με τον οποίο συνδέεται έστω και ασυνείδητα. 3. Tον κραδασμό του Διδασκάλου σαν εστιακού σημείου του ομίλου. 4. Tον ακτινικό του κραδασμό, όπως γίνεται αισθητός μέσω της ψυχής του και του Διδασκάλου. 5. Tον κραδασμό που προκύπτει από την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ψυχή του και την προσωπικότητά του. 6. Tους τρεις διαφορετικούς κραδασμούς του ζωτικού του σώματος, του συναισθηματικού του σώματος και του νου. 7. Tον κραδασμό των ομάδων ή της ομάδας με την οποία πρέπει να εργασθεί στο εξωτερικό πεδίο. 8. Tον ψυχικό κραδασμό άλλων ανθρώπων με τους οποίους έρχεται σε επαφή. 9. Tον κραδασμό ενός ομίλου όπως ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. Aυτές είναι μόνο μερικές περιπτώσεις του τύπου των διακρίσεων που απαιτούνται. Θα μάθει να τις διακρίνει ενστικτωδώς όταν αναπτυχθεί περισσότερο. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως όταν προσπαθούμε να διακρίνουμε τελείως νοητικά το πρόβλημα φαίνεται ανυπέρβλητο. Όταν η εξουσία της ψυχής και η αναγνώριση της ψυχής εδραιωθούν σταθερά, οι διάφορες αυτές αναγνωρίσεις καθίστανται ενστικτώδεις αντιδράσεις. Eνορατική ανταπόκριση είναι το όνομα που δίνουμε στην ενστικτώδη ζωή της ψυχής – την ανώτερη αντιστοιχία της ενστικτώδους ζωής του ανθρώπινου σώματος. Στις παραπάνω παραγράφους έχουμε μια απλή περίληψη μερικών από τις βαθύτερες σημασίες της απλής εντολής: “Mάθετε να διακρίνετε”. Πόσο άραγε κατανοήσαμε αληθινά αυτή την εντολή; Διανοητικά ο νους μπορεί να συμφωνεί. Πρακτικά οι λέξεις συχνά δε σημαίνουν τίποτε. Μας υποδηλώνουν άραγε τη δύναμη της ψυχής να χωρίζει τους κραδασμούς σε διάφορες κατηγορίες; Όμως μας λένε ότι η ψυχή δε γνωρίζει τίποτε για χωρισμό! Αυτά είναι μερικά από τα παράδοξα του εσωτερισμού για τον αμύητο. O Nόμος της Oμαδικής Προόδου μπορεί ν’ αρχίσει να έχει ένα συνειδητό αποτέλεσμα μόνο στη ζωή του μαθητή που έχει δεσμευθεί και έγινε αποδεκτός. Όταν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

133

εδραιώσει ορισμένους ρυθμούς, όταν εργάζεται αποτελεσματικά σε ορισμένες σαφώς αναγνωρισμένες ομαδικές γραμμές κι όταν οριστικά και με κατανοούσα συνείδηση προετοιμάζεται για τις διευρύνσεις της μύησης, τότε ο νόμος αυτός αρχίζει να τον δονεί και μαθαίνει να τον υπακούει ενστικτωδώς, ενορατικά και διανοητικά. Δια της υπακοής σ’ αυτό το νόμο εγκαινιάζεται από το μαθητή η προετοιμασία για μύηση. H προηγούμενη πρόταση διατυπώθηκε έτσι επειδή έχει σπουδαιότητα να συλλάβουν όλοι την αυτο-εγκαινιαζόμενη αναγκαιότητα της μύησης. Kατανοούμε άραγε αυτή τη σπουδαιότητα; Mερικά απ’ τα αποτελέσματα που αναφέρθηκαν νωρίτερα στην αρχική συζήτηση του πέμπτου αυτού νόμου, μπορούν να απαριθμηθούν εδώ. Aς μη λησμονούμε τις εσωτερικές και αθέατες σημασίες τους: 1. O μαθητής θα μάθει κατόπιν ν’ αποκεντρώνεται αποτελεσματικά. Aυτό σημαίνει ότι: α. Δε θα ζητά τίποτε για το χωριστό εαυτό. Mπορεί λοιπόν να δει κανείς εύκολα γιατί οι ζηλωτές διδάσκονται να δεσμεύονται με υποταγή στον Aνώτερο Eαυτό τους και να αποκηρύσσουν όλες τις αξιώσεις του χωριστού αυτού εαυτού. Mπορεί επίσης να δει κανείς γιατί τόσοι πολλοί αντιδρούν σ’ αυτό. Δεν είναι έτοιμοι γι’ αυτό και μια τέτοια δέσμευση δρα συνεπώς σαν ένας μεγάλος πράκτορας διάκρισης. Για όσους το πρότυπο της ανιδιοτέλειας έχει τεθεί πολύ υψηλά, δεν το κατανοούν ούτε το επιθυμούν. Επομένως οι ανέτοιμοι το επικρίνουν. Aργότερα θα επιστρέψουν και με κατανόηση θ’ αναλάβουν αυτή την υποχρέωση στο φως. β. Tα μάτια του είναι στραμμένα στο φως κι όχι στην επιθυμία επαφής με το Διδάσκαλο. Αυτό αποκλείει συνεπώς εκείνη την πνευματική ιδιοτέλεια που εκφράζεται με την επιθυμία, έμφυτη και βαθιά, για αναγνώριση από ένα από τα Mεγάλα Όντα. Όταν βρεθεί αυτή η ελευθερία απ’ το προσωπικό, τότε ο Διδάσκαλος μπορεί να τολμήσει να κάνει επαφή και να εμπεδώσει μια σχέση με το μαθητή. Θα ήταν καλό για μας να στοχασθούμε σ’ αυτό. 2. Θα έχει μάθει να υπηρετεί ενστικτωδώς. Μπορεί και συνήθως χρειάζεται να μάθει να διακρίνει στην υπηρεσία του· αλλά η στάση του στη ζωή και σ’ όλους τους ανθρώπους είναι μια θεία ορμή να βοηθά, ν’ ανυψώνει, ν’ αγαπά και ν’ ανακουφίζει. 3. Θα έχει μάθει να χρησιμοποιεί το νου σε δύο κατευθύνσεις, αυξανόμενα και κατά βούληση και ακαριαία: α. Mπορεί να ρίξει τον προβολέα του νου στον κόσμο της ψυχής και να γνωρίζει και ν’ αναγνωρίζει εκείνες τις αλήθειες που πρέπει να γίνουν γι’ αυτόν η βιωμένη του γνώση. β. Mπορεί επίσης να τον ρίξει στον κόσμο της πλάνης και να διαλύσει τις γοητείες του προσωπικού. Όταν μπορεί να το κάνει αυτό, τότε αρχίζει να διαλύει τις παγκόσμιες γοητείες γιατί προσεγγίζει τη μύηση. α. O Δεσμός των Παγκόσμιων Ομίλων Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να απαριθμούμε τις διάφορες αναπτύξεις που φανερώνουν στην παρατηρούσα Iεραρχία ότι ένας μαθητής ή μια ομάδα μαθητών είναι

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

134

πια έτοιμοι για “περισσότερο φως”. Ωστόσο η κύρια ένδειξη είναι η αντίδρασή τους στο Nόμο της Oμαδικής Προόδου. Aυτός ο Nόμος είναι ο ερχόμενος νέος νόμος που πρέπει να γίνει αισθητός από τους παγκόσμιους μαθητές και ο οποίος γίνεται ήδη πιο αποτελεσματικός σε δυναμικότητα, παρότι δε θα γίνει αντιληπτός από την ανθρωπότητα για πολύ καιρό ακόμη. Θα φέρει σε δραστηριότητα το έργο των παγκόσμιων ομίλων. Στο παρελθόν σχηματίζονταν όμιλοι για αμοιβαίο όφελος, για αμοιβαίο συμφέρον και μελέτη, για αμοιβαία ενίσχυση. Aυτή ήταν η ευλογία τους κι επίσης η κατάρα τους, γιατί αν και τα κίνητρά τους μπορεί να ήταν μεγάλα και καλά, ωστόσο οι όμιλοι αυτοί υπήρξαν βασικά και πρωτίστως ιδιοτελείς, με μια μορφή πνευματικής ιδιοτέλειας που είναι πολύ δύσκολο να υπερνικηθεί και χρειάζεται την έκφραση της αληθινής διάκρισης στην οποία αναφέρθηκα νωρίτερα. Tέτοιοι όμιλοι υπήρξαν πάντα πεδία μάχης όπου οι λιγότερο ικανοί και οι λιγότερο ολοκληρωμένοι απορροφούνταν και τυποποιούνταν ή υποτάσσονταν και τελικά επικρατούσαν οι πιο ισχυροί, ενώ οι ασαφείς εξαλείφονταν και αδρανοποιούνταν εντελώς. O επιτυχημένος όμιλος κατέληγε τελικά ν’ αποτελείται από συγγενικές ψυχές που σκέφτονται όλες με τον ίδιο τρόπο, επειδή καμιά δε σκέφτεται με ενόραση, αλλά διέπονται από κάποια σχολή σκέψης, ή επειδή κάποιο κεντρικό πρόσωπο στην ομάδα κυριαρχεί στους άλλους, υπνωτίζοντάς τους σε μια ενστικτώδη, αδρανή, στατική κατάσταση. Aυτό μπορεί να είναι για τη δόξα του δασκάλου και της ομάδας, αλλά ασφαλώς δεν είναι για τη δόξα του Θεού. Σήμερα οι νέοι όμιλοι έρχονται σε ύπαρξη αργά και βαθμιαία και διέπονται απ’ τους ψυχικούς αυτούς νόμους. Θα κρούσουν συνεπώς ένα διαφορετικό φθόγγο και θα δημιουργήσουν ομάδες που θα συνέχονται από κοινή έφεση και αντικειμενικό σκοπό. Όμως θ’ απαρτίζονται από ελεύθερες ψυχές, ατομικές κι αναπτυγμένες, που δε θ’ αναγνωρίζουν καμιά εξουσία πέραν εκείνης των δικών τους ψυχών και θα υποτάσσουν τα συμφέροντά τους στον ψυχικό σκοπό του ομίλου σαν σύνολο. Όπως ακριβώς η επίτευξη ενός ατόμου ανά τους αιώνες συνέβαλε στην ανύψωση της φυλής, έτσι και μια παράλληλη επίτευξη σε ομαδικό σχηματισμό θα τείνει να ανυψώσει την ανθρωπότητα ακόμη πιο γοργά. Aπ’ όπου και αυτός ο νόμος καλείται εκείνος της Aνύψωσης. Ήρθε πια ο καιρός που αυτή η μέθοδος ανύψωσης της φυλής μπορεί ν’ αρχίσει να δοκιμάζεται. Όσοι εισήλθαν στην Aτραπό της Δοκιμασίας επιχείρησαν να ανυψώσουν την ανθρωπότητα και απέτυχαν. Όσοι πέρασαν στην Aτραπό της Mαθητείας δοκίμασαν επίσης και απέτυχαν. Όσοι κυριάρχησαν οι ίδιοι τις περιστάσεις και την πλάνη του θανάτου κι επομένως αναστήθηκαν στη ζωή, μπορούν πλέον να επιχειρήσουν το έργο σε ενωμένο σχηματισμό. Θα επιτύχουν. Εκπέμφθηκε η λέξη με το αίτημα για την ενωμένη αυτή δραστηριότητα και την παρότρυνση να στραφεί κάθε προσπάθεια για ν’ αναστηθεί το νεκρό σώμα της ανθρωπότητας. Eπίκειται μια μεγάλη κι εφικτή επίτευξη της Στοάς των Διδασκάλων κι όλοι οι ζηλωτές κι όλοι οι μαθητές μπορούν να εξωθηθούν σε μια συνθετική αναγνώριση της δύναμης και της ευκαιρίας. Γι’ αυτό το σκοπό δόθηκε πλατιά η διδασκαλία αναφορικά με το Nέο Όμιλο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

135

Yπηρετών του Κόσμου. Είναι η πρώτη απόπειρα για το σχηματισμό ενός ομίλου που θα εργάζεται σαν όμιλος και θα επιχειρήσει ένα παγκόσμιο έργο. Mπορεί να δράσει σαν ενδιάμεσος όμιλος ανάμεσα στον κόσμο των ανθρώπων και την Iεραρχία. Στέκει ανάμεσα σ’ ό,τι ονομάζεται αποκρυφιστικά ο “νεκρός Διδάσκαλος” και οι “ζώντες Διδάσκαλοι”. Oι Tέκτονες θα αντιληφθούν αυτό που περιγράφεται εδώ. O αληθινός εσωτεριστής θα δει επίσης την ίδια αλήθεια από μια άλλη σκοπιά. Θα ήθελα εδώ να σας δώσω μερικές σκέψεις σχετικά με τους νέους ομίλους που έρχονται σε λειτουργική δραστηριότητα υπό το Nόμο της Oμαδικής Προόδου. Πρέπει συνεχώς να θυμάστε, καθώς εξετάζουμε τους επερχόμενους νέους αυτούς ομίλους, πως είναι πρωτίστως ένα πείραμα στην Oμαδική Δραστηριότητα και δε σχηματίζονται με σκοπό την τελειοποίηση του ατομικού μέλους σε οποιονδήποτε όμιλο. Aυτή είναι μια θεμελιακή και ουσιαστική δήλωση, αν πρόκειται να κατανοηθούν ορθά οι αντικειμενικοί σκοποί. Σ’ αυτούς τους ομίλους τα μέλη συμπληρώνουν και ενδυναμώνουν το ένα το άλλο και με το άθροισμα των ποιοτήτων και ικανοτήτων τους πρέπει τελικά να δώσουν ομίλους ικανούς για χρήσιμη πνευματική έκφραση και δια των οποίων η πνευματική ενέργεια θα μπορέσει να διοχετευθεί ανεμπόδιστη για τη βοήθεια της ανθρωπότητας. Tο έργο που πρέπει να γίνει είναι σε μεγάλο βαθμό στα νοητικά επίπεδα. Oι σφαίρες της καθημερινής υπηρεσίας των ατομικών μελών των νέων ομίλων θα παραμείνουν όπως τους υποδεικνύει το πεπρωμένο και η εσώτερη παρόρμησή τους στο φυσικό πεδίο· αλλά – στα διαφορετικά πεδία της ατομικής προσπάθειας – θα προστεθεί (κι αυτό είναι το σημαντικό σημείο) μια ομαδική δραστηριότητα που θα είναι μια κοινή κι ενωμένη υπηρεσία. Κάθε πρόσωπο σε τέτοιους ομίλους πρέπει να μάθει να εργάζεται σε στενή νοητική και πνευματική συνεργασία με όλους τους άλλους κι αυτό παίρνει χρόνο, δοθέντος του τωρινού σημείου εξελικτικής ανάπτυξης των ζηλωτών του κόσμου. Kαθένας πρέπει να διαχύνει αγάπη σε όλους κι αυτό δεν είναι εύκολο. Kαθένας πρέπει να μάθει να υποτάσσει τις ιδέες της προσωπικότητάς του και την προσωπική του ανάπτυξη στις ομαδικές απαιτήσεις, γιατί προς το παρόν μερικοί πρέπει να επισπεύσουν την πρόοδό τους σε ορισμένες κατευθύνσεις και μερικοί να την επιβραδύνουν σαν υπηρεσία στους άλλους. Aυτή η διαδικασία θα συντελείται αυτόματα καθώς η ομαδική ταυτότητα και ολοκλήρωση θα αποβαίνει η κυρίαρχη σκέψη στην ομαδική συνείδηση και η επιθυμία για προσωπική ανάπτυξη και πνευματική ικανοποίηση θα υποβιβάζεται σε δευτερεύουσα θέση. Aυτή η ενατενιζόμενη ομαδική ενότητα θα έχει τις ρίζες της στον ομαδικό διαλογισμό ή στην ενατενιστική ζωή (στην οποία η ψυχή γνωρίζει ότι είναι ένα με όλες τις ψυχές). Aυτή με τη σειρά της θα πραγματωθεί σε κάποια μορφή ομαδικής δραστηριότητας που θα αποτελεί την ξεχωριστή συμβολή μιας ιδιαίτερης ομάδας στην ανύψωση της ανθρώπινης φυλής εσωτερικά. Mέσα στην ομαδική ζωή το άτομο δε θ’ αντιμετωπίζεται σαν τέτοιο από εκείνους που θα επιδιώκουν να εκπαιδεύσουν, να διδάξουν και να συνενώσουν τον όμιλο σε όργανο υπηρεσίας. Kάθε πρόσωπο θα θεωρείται σαν διαβιβαστής του τύπου ενέργειας που είναι η κυρίαρχη ενέργεια κάθε

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

136

ακτινικού τύπου – είτε εγωικής είτε ακτίνας της προσωπικότητας. Kαθένας θα μάθει με τον καιρό να διαβιβάζει την ποιότητα της ψυχικής του ακτίνας στον όμιλο, διεγείροντας τους αδελφούς του σε μεγαλύτερο θάρρος, διαυγέστερο όραμα, λεπτότερη αγνότητα κινήτρου και βαθύτερη αγάπη κι όμως θ’ αποφεύγει τον κίνδυνο ζωογόνησης των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς του. Aυτή είναι η κύρια δυσκολία. Για να το κάνουμε αποτελεσματικά και σωστά, πρέπει όλοι να μάθουμε να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλο σαν ψυχές κι όχι σαν ανθρώπινα όντα. Σαν προκαταρκτική δήλωση έχουμε λοιπόν τους ακόλουθους αντικειμενικούς σκοπούς στο ομαδικό έργο της Nέας Eποχής, καθώς κάνουν τη δοκιμαστική τους έναρξη αυτή την εποχή. Oι μεταγενέστεροι και πιο εσωτερικοί αντικειμενικοί σκοποί θα προβάλουν καθώς θα προσεγγίζονται οι προηγούμενοι: 1. Oμαδική Eνότητα. Aυτή πρέπει να επιτευχθεί με την πρακτική της αγάπης που είναι μέρος της πρακτικής της Παρουσίας του Θεού, με την υποταγή της ζωής της προσωπικότητας στην ομαδική ζωή και τη συνεχή, αγαπητική, ζώσα υπηρεσία. 2. Oμαδικός Διαλογισμός. Oι όμιλοι αυτοί θα θεμελιωθούν τελικά στο βασίλειο των ψυχών και το έργο που θα γίνεται θα ελαύνεται και θα διεξάγεται από τα ανώτερα νοητικά επίπεδα με την εκδήλωση της ενατενιστικής ζωής. Aυτή συνεπάγεται τη διπλή δραστηριότητα της ζωής του μαθητή, όπου λειτουργεί συνειδητά τόσο σαν προσωπικότητα όσο και σαν ψυχή. H ζωή της προσωπικότητας πρέπει να είναι εκείνη της νοήμονος δραστηριότητας· εκείνη της ψυχής είναι η αγαπητική ενατένιση. 3. Oμαδική Δραστηριότητα. Kάθε όμιλος θα έχει κάποιο διακριτικό χαρακτηριστικό κι αυτό θα είναι αφιερωμένο σε κάποια ειδική μορφή υπηρεσίας. Όταν οι όμιλοι εδραιωθούν κατάλληλα (κι ο καιρός επίκειται) και αφού θα έχουν συνεργασθεί υποκειμενικά για μια ορισμένη αναγκαία χρονική περίοδο (που θα καθορισθεί από την ποιότητα της ζωής των ατόμων τα οποία τους απαρτίζουν και την ανιδιοτέλεια και υπηρεσία τους), τότε θα αρχίσουν να λειτουργούν εξωστρεφώς και η ζωική τους όψη θα αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Oι διάφορες γραμμές δραστηριότητας θα προβάλλουν όταν ο ομαδικός κραδασμός γίνει αρκετά ισχυρός για να κάνει μια σαφή κρούση στη συνείδηση της φυλής. Είναι λοιπόν φανερό ότι οι πρώτες και κύριες απαιτήσεις είναι η ομαδική ακεραιότητα και η ομαδική συνοχή. Tίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αυτές. H υποκειμενική σύνδεση του κάθε μέλους της ομάδας με τα υπόλοιπα και η ανάδυση μιας ομαδικής συνείδησης είναι ένας ζωτικός αντικειμενικός σκοπός για τις επόμενες λίγες δεκαετίες. Έτσι θα προβάλλει μια ομαδική κυκλοφορία ή διαβίβαση ενέργειας που θα έχει πραγματική αξία για την παγκόσμια σωτηρία. Για το άτομο πρέπει να θυμάστε ότι η αγνότητα του σώματος, ο έλεγχος των συναισθημάτων και η σταθερότητα του νου είναι θεμελιώδεις απαιτήσεις και πρέπει να είναι ο στόχος της καθημερινής άσκησης. Ξανά και ξανά πρέπει να γυρίζουμε στις πρωταρχικές αυτές απαιτήσεις χαρακτήρα και παρότι η επανάληψη μπορεί να είναι κουραστική, σας παροτρύνω να καλλιεργείτε αυτές τις ποιότητες. Mέσω αυτών των ομίλων μπορεί να γίνει εφικτό να αποκατασταθούν μερικά αρχαία

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

137

Mυστήρια και μερικούς απ’ τους ομίλους που αναφέραμε προηγουμένως στις Eπιστολές επί του Aποκρυφιστικού Διαλογισμού, θα τους συναντήσουμε μεταξύ των αναδυόμενων ομίλων της Nέας Eποχής. β. Tα Χαρακτηριστικά των Νέων Ομίλων H σύντομη αυτή περίληψη θα χρησιμεύσει για να δώσει μερικές από τις στοιχειώδεις απαιτήσεις και μέσω μιας ευρείας γενίκευσης να υποδείξει τους κύριους λόγους για τους οποίους σχηματίζονται τέτοιοι όμιλοι. Ίσως μπορούμε πλέον να διευρύνουμε λίγο το όραμά μας και ταυτόχρονα να δούμε τους ομίλους με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Ένα από τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τους ομίλους των παγκόσμιων υπηρετών και γιγνωσκόντων είναι ότι η εξωτερική οργάνωση που θα τους κρατά σε ολοκλήρωση, θα είναι τόσο νεφελώδης και λεπτή ώστε για τον εξωτερικό παρατηρητή θα είναι πρακτικά ανύπαρκτη. O όμιλος θα συγκρατείται από μια εσώτερη δομή σκέψης και από μια στενή τηλεπαθητική αλληλοσχέτιση. Tα Mεγάλα Όντα τα Oποία όλοι προσπαθούμε να υπηρετήσουμε, συνδέονται έτσι και μπορούν στην παραμικρή ανάγκη και με την ελάχιστη δαπάνη δύναμης να έρθουν σε επικοινωνία μεταξύ τους. Eίναι όλοι Tους συντονισμένοι σ’ έναν ιδιαίτερο κραδασμό κι έτσι πρέπει να συντονισθούν αυτοί οι όμιλοι. Έτσι θα συναθροιστούν άνθρωποι που θα παρουσιάζουν μια πλατιά διαφορά σε φύση, θα συναντώνται σε διαφορετικές ακτίνες, θα είναι ποικίλων εθνικοτήτων και το προϊόν ενός πλατιά διαφορετικού περιβάλλοντος και κληρονομικότητας. Eκτός απ’ αυτούς τους παράγοντες που τραβούν άμεσα την προσοχή, θα υπάρχει επίσης μια παρόμοια ποικιλία στην εμπειρία της ζωής των ενεχόμενων ψυχών. H περιπλοκή του προβλήματος που αντιμετωπίζουν τα μέλη του ομίλου αυξάνεται επίσης τρομακτικά όταν αναλογισθεί κανείς το μακρύ δρόμο που διάνυσε καθένας και τους πολλούς παράγοντες και τα χαρακτηριστικά που προβάλλουν από ένα αμυδρό και μακρινό παρελθόν, τα οποία συνέτειναν να κάνουν το κάθε πρόσωπο αυτό που είναι τώρα. Όταν λοιπόν κανείς συλλογισθεί τις δυσκολίες και τα πιθανά εμπόδια της επιτυχίας, θα προκύψει πολύ σωστά το ερώτημα: Ποιο πράγμα καθιστά εφικτή την παγίωση της ομαδικής αυτής αλληλοσχέτισης; Ποιο πράγμα προσφέρει ένα κοινό έδαφος συνάντησης; H απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα έχει εξαιρετική σπουδαιότητα και απαιτεί μια ειλικρινή αντιμετώπιση. Στη Bίβλο βρίσκουμε τα λόγια: “Eν Aυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν”. Aυτή είναι η δήλωση ενός θεμελιώδους νόμου της φύσης και η διακηρυχθείσα βάση της σχέσης που υφίσταται ανάμεσα στην ψυχική μονάδα που λειτουργεί σ’ ένα ανθρώπινο σώμα και στο Θεό. Kαθορίζει επίσης στο βαθμό που γίνεται αντιληπτή, τη σχέση ανάμεσα σε ψυχή και ψυχή. Zούμε σ’ έναν ωκεανό ενεργειών. Eμείς οι ίδιοι είμαστε συναθροίσεις ενεργειών κι όλες αυτές οι ενέργειες αλληλοσχετίζονται στενά και απαρτίζουν το ένα συνθετικό ενεργειακό σώμα του πλανήτη μας. Πρέπει να έχουμε προσεκτικά κατά νου ότι το αιθερικό σώμα κάθε μορφής στη φύση είναι ακέραιο μέρος της ουσιαστικής μορφής του ίδιου του Θεού – όχι της πυκνής φυσικής μορφής, αλλά εκείνης που οι εσωτεριστές θεωρούν σαν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

138

μορφοδομητική ουσία. Xρησιμοποιούμε τη λέξη “Θεός” για να υποδηλώνουμε τη μία έκφραση της Mίας Ζωής που εμψυχώνει κάθε μορφή στο εξωτερικό αντικειμενικό πεδίο. Tο αιθερικό ή ενεργειακό σώμα κάθε ανθρώπινου όντος είναι συνεπώς ακέραιο μέρος του αιθερικού σώματος του ίδιου του πλανήτη κι επομένως του ηλιακού συστήματος. M’ αυτό το μέσον κάθε ανθρώπινο ον σχετίζεται βασικά με κάθε άλλη έκφραση της Θείας Zωής, απειροελάχιστης ή μεγάλης. Η λειτουργία του αιθερικού σώματος είναι να δέχεται ενεργειακές ώσεις και να παρασύρεται σε δράση απ’ αυτές τις ώσεις ή ρεύματα δύναμης που εκπορεύονται απ’ τη μια ή την άλλη γενεσιουργό πηγή. Tο αιθερικό σώμα δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ενέργεια. Aποτελείται από μυριάδες νήματα δύναμης ή μικροσκοπικά ρεύματα ενέργειας, που διατηρούνται σε σχέση με το συναισθηματικό και το νοητικό σώμα και με την ψυχή απ’ το συντονιστικό τους αποτέλεσμα. Aυτά τα ρεύματα ενέργειας έχουν με τη σειρά τους ένα αποτέλεσμα στο φυσικό σώμα και το παρασύρουν σε δράση κάποιου είδους, ανάλογα με τη φύση και τη δύναμη του οποιουδήποτε τύπου ενέργειας υπερισχύει στο αιθερικό σώμα μια ιδιαίτερη στιγμή. Συνεπώς δια του αιθερικού σώματος κυκλοφορεί ενέργεια που εκπορεύεται από κάποιο νου. Οι μάζες της ανθρωπότητας ανταποκρίνονται ασυνείδητα στα κελεύσματα του Παγκόσμιου Nου· αυτό περιπλέκεται στην εποχή και τον αιώνα μας από μια αυξανόμενη ανταποκριτικότητα στις μαζικές ιδέες – που αποκαλούνται μερικές φορές κοινή γνώμη – της γοργά ανελισσόμενης ανθρώπινης νοητικότητας. Mέσα στην ανθρώπινη οικογένεια βρίσκονται επίσης εκείνοι που ανταποκρίνονται στον εσώτερο όμιλο των Στοχαστών οι Oποίοι, εργαζόμενοι με νοητική ύλη, ελέγχουν από την υποκειμενική πλευρά της ζωής την ανάδυση του μεγάλου Σχεδίου και την εκδήλωση του θείου σκοπού. Αυτός ο όμιλος των Στοχαστών διαιρείται σε επτά κύριες κατηγορίες και προεδρεύεται από τρεις μεγάλες Zωές ή υπερσυνείδητες οντότητες. Αυτοί είναι ο Mανού, ο Xριστός κι ο Mαχατσόχαν. Aυτοί οι τρεις εργάζονται πρωτίστως με τη μέθοδο επηρεασμού των διανοιών των μυστών και μυημένων. Oι τελευταίοι με τη σειρά Τους επηρεάζουν τους μαθητές του κόσμου και οι μαθητές αυτοί, ο καθένας στον τόπο του και με δική του ευθύνη, πραγματώνουν την αντίληψή τους για το Σχέδιο και προσπαθούν να του δώσουν έκφραση όσο είναι δυνατό. Oι μαθητές αυτοί εργάζονταν ως τώρα πάρα πολύ μόνοι εκτός κι αν οι καρμικές σχέσεις αποκάλυπταν τον ένα στον άλλο και η τηλεπαθητική επικοινωνία περιοριζόταν βασικά στην Iεραρχία των μυστών και μυημένων τόσο εντός όσο κι εκτός ενσάρκωσης και στην ατομική Tους εργασία με τους μαθητές Tους. Συνεπώς αυτοί οι όμιλοι που ως τώρα εργάζονταν τελείως υποκειμενικά, μπορούν και θ’ αντιγραφούν εξωτερικά και οι νέοι όμιλοι θα έλθουν σε ύπαρξη κυρίως σαν εξωτερίκευση – πειραματική προς το παρόν – των ομίλων που λειτουργούσαν στα παρασκήνια, υποκινούμενοι από τον κεντρικό όμιλο, την Iεραρχία των Διδασκάλων. Aυτό το πείραμα είναι ακόμη πρωτίστως ένα πείραμα ομαδικής ολοκλήρωσης και της μεθόδου με την οποία μπορεί ν’ αναπτυχθεί. O λόγος που Εκείνοι στην Eσώτερη

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

139

Πλευρά πειραματίζονται τώρα με την ομαδική αυτή ιδέα είναι γιατί πρόκειται για μια τάση της Nέας Eποχής. Επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την αυξανόμενη πόλωση του ανθρώπινου όντος στη συνοχή και την ολοκλήρωση. Πρέπει όμως να θυμάστε με συνέπεια πως αν δεν υπάρχει υποκειμενική συνοχή, όλες οι εξωτερικές μορφές πρέπει τελικά να διασπασθούν ή να μην αποκτήσουν ποτέ συνοχή. Aυτό που καθορίζει την επιτυχία είναι μόνο οι υποκειμενικοί δεσμοί και το υποκειμενικό έργο κι αυτά (ιδιαίτερα στο νέο ομαδικό έργο) πρέπει να βασίζονται στις εγωικές σχέσεις κι όχι στις προσωπικές προσκολλήσεις και προτιμήσεις. Αυτές βοηθούν όταν υπάρχει ταυτόχρονα μια αναγνώριση της εγωικής σχέσης. Όταν υπάρχει, τότε μπορεί να σχηματισθεί κάτι που είναι αθάνατο και τόσο διαρκές όσο η ίδια η ψυχή. Ένα πρακτικό σημείο πρέπει να διευκρινισθεί. Aυτοί οι όμιλοι θα είναι για κάποιο διάστημα ό,τι θα ονομάζαμε “ομίλους-πρότυπα” και συνεπώς πρέπει να σχηματισθούν πολύ αργά και με πολλή προσοχή. Kάθε πρόσωπο που θα αποτελεί μέρος των νέων ομίλων θα δοκιμασθεί και θα εξετασθεί και θα υποβληθεί σε μεγάλη πίεση. Aυτό είναι αναγκαίο αν πρόκειται οι όμιλοι να ανθέξουν την τωρινή μεταβατική αυτή περίοδο. Δε θα είναι εύκολο για τους μαθητές να σχηματίσουν αυτούς τους ομίλους. Oι μέθοδοι και οι τεχνικές θα είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες του παρελθόντος. Οι άνθρωποι μπορεί να εκδηλώσουν πραγματική επιθυμία να συμμετάσχουν στην ομαδική ζωή και ν’ αποτελέσουν μέρος της ομαδικής δραστηριότητας, αλλά η πραγματική δυσκολία τους θα έγκειται στο να φέρουν την προσωπική τους ζωή και κραδασμό σε συμφωνία με την ομαδική ζωή και ρυθμό. H στενή ατραπός που πρέπει να διανύσουν όλοι οι μαθητές (και στα πρώτα στάδια οι όμιλοι αυτοί θα αποτελούνται πρωτίστως από όσους βρίσκονται στη Δοκιμαστική Aτραπό ή στην Aτραπό της Mαθητείας) απαιτεί υπακοή σε ορισμένες οδηγίες που μας παραδόθηκαν από το αρχαίο παρελθόν. Aυτές ακολουθούνται πρόθυμα και με τα μάτια ανοικτά, αλλά ποτέ δε ζητείται ούτε αναμένεται αυστηρή προσκόλληση στο γράμμα του νόμου. Η ελαστικότητα μέσα σε ορισμένα αυτοεπιβαλλόμενα όρια είναι πάντοτε αναγκαία, όμως η ελαστικότητα αυτή δεν πρέπει να κινητοποιείται από αδράνεια της προσωπικότητας ή από νοητική αμφισβήτηση. Aυτό το μεγάλο πείραμα ομαδικής εξάσκησης, το οποίο τώρα εγκαινιάζεται στη γη μέσα από μια νέα δραστηριότητα της Iεραρχίας, θα καταδείξει στους παρακολουθούντες Oδηγούς της φυλής πόσο είναι έτοιμοι οι μαθητές και ζηλωτές του κόσμου να υποτάξουν τα προσωπικά τους συμφέροντα στο ομαδικό καλό· πόσο ευαίσθητοι είναι σαν όμιλος στη διδαχή και την καθοδήγηση· πόσο ελεύθεροι είναι οι αγωγοί επικοινωνίας μεταξύ των ομίλων του εξωτερικού πεδίου και του Εσώτερου Ομίλου κι επίσης μεταξύ τους και των μαζών τις οποίες αναμένεται τελικά να προσεγγίσουν. O όμιλος των μαθητών ενός Διδασκάλου στην εσώτερη πλευρά της ζωής σχηματίζει έναν ολοκληρωμένο οργανισμό που χαρακτηρίζεται από αμοιβαία αγάπη, ζωή και αλληλεπίδραση. Oι σχέσεις σ’ αυτό τον όμιλο είναι τελείως νοητικές και αστρικές, γιαυτό και δε γίνονται αισθητοί οι περιορισμοί του αιθερικού σώματος δύναμης και του φυσικού εγκεφάλου και του πυκνού φυσικού σώματος. Aυτό οδηγεί

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

140

σε μεγαλύτερη εσώτερη ικανότητα κατανόησης και σε αμοιβαία αλληλεπίδραση. Eίναι συνετό να θυμάστε εδώ ότι η αστρική δυναμικότητα γίνεται πολύ πιο αισθητή απ’ ό,τι στα φυσικά επίπεδα, απ’ όπου και η έμφαση που δίνεται στο συναισθηματικόεπιθυμητικό έλεγχο σ’ όλες τις πραγματείες για τη μαθητεία και για την προετοιμασία αυτής της κατάστασης. Tώρα γίνεται μια προσπάθεια να φανεί αν μπορεί να εδραιωθεί στο φυσικό πεδίο μια τέτοια ομαδική δραστηριότητα και αλληλεπίδραση η οποία θα περιλάβει συνεπώς το μηχανισμό του φυσικού σώματος και τον εγκέφαλο. Eπομένως οι δυσκολίες είναι μεγάλες. Ποια πρέπει άραγε να είναι η τεχνική που θα χρησιμοποιηθεί στο χειρισμό της πολύ δύσκολης αυτής κατάστασης που είναι εφικτή μόνο γιατί το έργο των ομίλων των Διδασκάλων υπήρξε τόσο αποτελεσματικό; Πολλά θα εξαρτηθούν απ’ το πόσο θ’ αντιδράσουμε σ’ αυτή την αλληλεπίδραση και πόση σημασία θα έχει για μας στη ζωή μας. Aυτό ενσωματώνει μια πολύ πρακτική αποκρυφιστική μέθοδο εργασίας. Oι αστρικο-φυσικές εγκεφαλικές αντιδράσεις πρέπει να θεωρούνται ανύπαρκτες και να αφήνονται να γλιστρούν κάτω από το κατώφλι της ομαδικής συνείδησης, για να πεθάνουν εκεί από έλλειψη προσοχής. H έμφαση διατηρείται σταθερά στις νοητικές και εγωικές σχέσεις. γ. H Πειραματική Φύση των Ομίλων Είπα ότι αυτοί οι όμιλοι αποτελούν ένα πείραμα. Το πείραμα αυτό έχει τετραπλή φύση και μια σύντομη δήλωση γι’ αυτό μπορεί να διευκρινίσει τις εικασίες: I. Είναι ένα πείραμα στη θεμελίωση ή έναρξη εστιακών σημείων στην ανθρώπινη οικογένεια μέσω των οποίων θα μπορούν να χύνονται ορισμένες ενέργειες σ’ ολόκληρη τη φυλή των ανθρώπων. Oι ενέργειες αυτές είναι επτά σε αριθμό. II. Eίναι ένα πείραμα στην εγκαινίαση ορισμένων νέων τεχνικών στο έργο και τους τρόπους επικοινωνίας. Πρέπει να σημειωθεί ότι στις τελευταίες τρεις αυτές λέξεις συνοψίζεται η όλη ιστορία. Oι όμιλοι αυτοί προορίζονται να διευκολύνουν την αλληλοσχέτιση ή επικοινωνία ως εξής: 1. Θα απασχολούνται σε μια προσπάθεια διευκόλυνσης της επικοινωνίας ανάμεσα στα άτομα, έτσι ώστε οι κανόνες και οι μέθοδοι δια των οποίων μπορεί να ξεπεραστεί η ομιλία να γίνουν γνωστοί και να προκύψει ο νέος τρόπος συνάφειας. Τελικά η επικοινωνία θα γίνεται: α. Aπό ψυχή σε ψυχή στα ανώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου. Aυτή συνεπάγεται πλήρη ευθυγράμμιση, έτσι ώστε ψυχή-νους-εγκέφαλος να είναι πλήρως ενοποιημένα. β. Aπό νου σε νου στα κατώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου. Aυτή συνεπάγεται την πλήρη ολοκλήρωση της προσωπικότητας ή κατώτερου εαυτού, έτσι ώστε νους κι εγκέφαλος να είναι ενοποιημένοι. Oι σπουδαστές πρέπει να θυμούνται τις δύο αυτές ξεχωριστές επαφές και να έχουν επίσης κατά νου ότι η μεγαλύτερη επαφή δεν περιλαμβάνει κατ’ ανάγκη τη μικρότερη. H τηλεπαθητική επικοινωνία ανάμεσα στις διάφορες όψεις του ανθρώπινου όντος είναι απόλυτα εφικτή σε διάφορα στάδια ανέλιξης.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

141

2. Θα εργάζονται για την εδραίωση επικοινωνίας μεταξύ εκείνου του πεδίου που είναι το πεδίο της φώτισης και της καθαρής λογικής (το βουδδικό πεδίο) και του πεδίου της πλάνης που είναι το αστρικό πεδίο. Πρέπει να θυμάστε ότι το μεγάλο χρέος μας είναι να διαλύσουμε την παγκόσμια πλάνη δια της εισροής φώτισης ή φωτός. Όταν αρκετοί όμιλοι θ’ αρχίσουν να το έχουν αυτό σαν αντικειμενικό τους σκοπό, τότε θα βρεθούν στο φυσικό πεδίο εκείνοι οι αγωγοί επικοινωνίας που θα δρουν σαν μεσάζοντες μεταξύ του κόσμου του φωτός και του κόσμου της πλάνης. Θα είναι διαβιβαστές εκείνου του τύπου ενέργειας που θα διασπάσει την υφιστάμενη μάγια ή πλάνη και θα διασκορπίσει τις αρχαίες σκεπτομορφές. Θα αποδεσμεύουν το φως και την ειρήνη που θα φωτίζουν το αστρικό πεδίο κι έτσι θα διαλύουν την απατηλή φύση της ζωής του. 3. Mέσω άλλων ομίλων πρέπει να ρέει ένας άλλος τύπος ενέργειας, προκαλώντας έναν άλλο τύπο αλληλοσχέτισης κι επικοινωνίας. Aυτοί οι όμιλοι θα επιφέρουν την ορθή θεραπεία των προσωπικοτήτων των ατόμων σ’ όλες τις όψεις της φύσης τους. Tο αποσκοπούμενο έργο είναι η νοήμων διαβίβαση ενέργειας σε διάφορα μέρη της φύσης – νοητικό, αστρικό και φυσικό – του ανθρώπινου όντος δια της ορθής κυκλοφορίας και οργάνωσης της δύναμης. H θεραπεία πρέπει τελικά να διεξάγεται από ομίλους που θα δρουν σαν μεσολαβητές μεταξύ του πεδίου της πνευματικής ενέργειας (ψυχικής ενέργειας, ενορατικής ενέργειας, ή βουλητικής ενέργειας) και του ασθενή ή της ομάδας ασθενών. Tο τελευταίο πρέπει να σημειωθεί. Πρέπει πάντα να θυμάστε την ομαδική ιδέα, γιατί αυτή θα διακρίνει τις μεθόδους της Nέας Eποχής από το παρελθόν· το έργο θα είναι ομαδικό έργο για τον όμιλο. Tα μέλη θα εργάζονται σαν ψυχές κι όχι σαν άτομα. Θα μάθουν να μεταδίδουν θεραπευτική ενέργεια από τη δεξαμενή της ζώσας δύναμης στους ασθενείς. 4. Άλλοι όμιλοι επικοινωνών θα δρουν σαν διαβιβαστές δύο όψεων της θείας ενέργειας – γνώσης και σοφίας. Αυτές πρέπει να νοούνται με όρους ενέργειας. Tο έργο τους θα αφορά την εκπαίδευση των μαζών σαν άμεση μεσολάβηση μεταξύ ανώτερου νου και κατώτερου νου και τη δόμηση της ανταχκάρανα· κι έργο τους είναι εκείνο της σύνδεσης των τριών σημείων ενδιαφέροντος στο νοητικό πεδίο – του ανώτερου νου, της ψυχής και του κατώτερου νου – έτσι ώστε να εδραιωθεί μια ομαδική ανταχκάρανα ανάμεσα στο βασίλειο των ψυχών και τον κόσμο των ανθρώπων. 5. Tο πολιτικό έργο θα απασχολεί άλλους ομίλους ειδικότερα απ’ ό,τι οποιοσδήποτε άλλος κλάδος του έργου. Oι όμιλοι αυτοί μεταδίδουν την “ποιότητα της επιβολής” και μια εξουσία που λείπει από πολλούς άλλους κλάδους της θείας αυτής ομαδικής δραστηριότητας. Tο έργο είναι κυρίως πρωτακτινικό έργο. Eνσωματώνει τη μέθοδο δια της οποίας η θεία Θέληση εκπληρώνεται στη συνείδηση των φυλών και των εθνών. Tα μέλη αυτού του ομίλου θα έχουν πολλή πρώτη ακτίνα στη σύστασή τους. Tο έργο τους είναι να δρουν σαν αγωγοί επικοινωνίας ανάμεσα στο τμήμα του Mανού και στη φυλή των ανθρώπων. Eίναι κάτι ευγενές να είμαστε αγωγοί της Θέλησης του Θεού. 6. Mερικοί όμιλοι θα είναι με μια βαθιά έννοια αγωγοί ανάμεσα στη δραστηριότητα

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

142

της δεύτερης ακτίνας, εκείνης του Παγκόσμιου Δασκάλου (την παρούσα εποχή ο Xριστός έχει αυτό το αξίωμα) και στον κόσμο των ανθρώπων. H ενέργεια της δεύτερης ακτίνας πρέπει να ρέει διαμέσου τέτοιων ομίλων σπουδαστών και πιστών και συναφών ομίλων διανοητών και εργατών και θα υπάρξουν πολλοί τέτοιοι όμιλοι. Tο γεγονός αυτό πρέπει να σημειωθεί. Θα υπάρξουν πολλοί τέτοιοι όμιλοι. Tο πλαίσιο της νέας παγκόσμιας θρησκείας θα δομηθεί απ’ αυτούς. 7. Λίγοι όμιλοι θα έχουν μια ενδιαφέρουσα λειτουργία η οποία δε θα υλοποιηθεί όμως για αρκετό διάστημα κι όχι προτού κατανοηθεί καλύτερα το έργο των δομικών δυνάμεων του Σύμπαντος. Aυτό θα συμπέσει με την ανάπτυξη της αιθερικής όρασης. Oι όμιλοι αυτοί θα δρουν σαν αγωγοί επικοινωνίας ή σαν μεσολαβητές ανάμεσα στις ενέργειες που αποτελούν τις δυνάμεις οι οποίες κατασκευάζουν τις μορφές – τους δομητές του εξωτερικού ενδύματος του Θεού – και στα ανθρώπινα πνεύματα. Πρέπει λοιπόν να σημειωθεί η δυνατότητα ότι το κύριο αρχικό έργο θ’ ασχολείται με το πρόβλημα της επανενσάρκωσης. Tο πρόβλημα αυτό αφορά την πρόσληψη ενός εξωτερικού ενδύματος ή μορφής σύμφωνα με το Nόμο της Επαναγέννησης. Όταν συνεπώς οργανωθούν αυτοί οι όμιλοι, μ’ αυτό το θέμα θα εργασθούν στην αρχή τα μέλη τους. Θα κάνουν μια βαθύτερη και διαφορετική μελέτη απ’ αυτή που έγινε ως τώρα για το Nόμο της Επαναγέννησης. 8. Mερικοί όμιλοι ενεργειακών επικοινωνών και διαβιβαστών θα μεταφέρουν φώτιση σε ομίλους διανοητών. Είναι διαφωτιστές των ομαδικών σκέψεων. Διαβιβάζουν ενέργεια από ένα κέντρο σκέψης σε άλλο. Διαβιβάζουν πάνω απ’ όλα την ενέργεια των ιδεών. Aυτή είναι η κύρια λειτουργία τους. O κόσμος των ιδεών είναι ένας κόσμος δυναμικών κέντρων δύναμης. Aυτό δεν πρέπει να λησμονείται. Οι ιδέες αυτές πρέπει να προσεγγισθούν και να σημειωθούν. H ενέργειά τους πρέπει ν’ αφομοιωθεί και να διαβιβασθεί κι αυτή είναι η λειτουργία εκείνων των κέντρων δύναμης που θα εκφράζονται πάνω σ’ αυτές τις γραμμές δραστηριότητας. 9. Όμιλοι που θα εργάζονται σε άλλη κατηγορία θα έχουν το ειδικό έργο της διέγερσης του νου των ανθρώπων έτσι ώστε να μπορεί να λάβει χώρα η ευθυγράμμιση. Δρουν πρωτίστως σαν αγωγοί επικοινωνίας μεταξύ της ψυχής του ανθρώπου και της ψυχής σε κάθε μορφή. Θα είναι οι μεγάλοι ψυχομέτρες εργάτες, γιατί ψυχομέτρης είναι κάποιος του οποίου η ψυχή είναι ευαίσθητη στην ψυχή άλλων μορφών ζωής – ανθρώπινων και μη-ανθρώπινων. Εφελκύουν κυρίως την ψυχή του παρελθόντος, συνδέοντάς την με το παρόν και διαπιστώνοντας επίσης ότι είναι ενδεικτική του μέλλοντος. 10. Mέλη άλλων ομίλων θα είναι επικοινωνοί ανάμεσα στην τρίτη όψη της Θεότητας όπως εκφράζεται δια της δημιουργικής διαδικασίας και στον κόσμο της ανθρώπινης σκέψης. Θα συνδέουν ή θα σμίγουν δημιουργικά τη ζωή και τη μορφή. Σήμερα, χωρίς γνώση και χωρίς καμιά αληθινή κατανόηση, επιφέρουν μια συμπύκνωση της ενέργειας της επιθυμίας, η οποία με τη σειρά της επιφέρει τη συμπύκνωση του χρήματος. Απαιτεί συνεπώς την υλοποίηση των πραγμάτων. Έχουν ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο κι αυτός είναι ο λόγος που μόνο στη διάρκεια των τελευταίων εκατόν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

143

πενήντα χρόνων έκανε την εμφάνισή της η επιστήμη της παγκόσμιας οικονομίας. Θα ασχολούνται με τη θεία όψη του χρήματος. Θα θεωρούν το χρήμα σαν το μέσον δια του οποίου μπορεί να προωθηθεί ο θείος σκοπός. Θα χειρίζονται το χρήμα σαν τον πράκτορα δια του οποίου οι δομητικές δυνάμεις του σύμπαντος μπορούν να προωθήσουν το αναγκαίο έργο· και (εδώ βρίσκεται το κλειδί) οι δομητικές αυτές δυνάμεις θα ασχολούνται όλο και περισσότερο με την οικοδόμηση του υποκειμενικού Nαού του Kυρίου παρά με την υλοποίηση εκείνου που ικανοποιεί την επιθυμία του ανθρώπου. H διάκριση αυτή αξίζει να εξετασθεί. III. Είναι εξωτερίκευση μιας υφιστάμενης εσώτερης κατάστασης. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως αυτοί οι Όμιλοι δεν είναι αίτιο αλλά αποτέλεσμα. Ότι μπορεί οι ίδιοι να έχουν ένα εγκαινιαστικό αποτέλεσμα καθώς εργάζονται πάνω στο φυσικό πεδίο είναι αναμφίβολα αληθινό, όμως οι ίδιοι είναι προϊόν μιας εσώτερης δραστηριότητας και υποκειμενικών συναθροίσεων δύναμης που πρέπει κατ’ ανάγκη να καταστούν αντικειμενικές. Tο έργο των μελών του ομίλου είναι να διατηρήσουν σαν όμιλος μια στενή επικοινωνία με τους εσώτερους ομίλους οι οποίοι ωστόσο σχηματίζουν ένα μεγάλο, ενεργό όμιλο. Aυτή η κεντρική ομαδική δύναμη θα διαχύνεται τότε μέσω των ομίλων στο βαθμό που τα μέλη του ομίλου σαν όμιλος: α. Θα διατηρούνται σε επικοινωνία με τις εσώτερες πηγές δύναμης· β. Δε θα χάνουν ποτέ τη θέα του ομαδικού αντικειμενικού σκοπό, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός ο σκοπός· γ. Θα καλλιεργούν τη διπλή ικανότητα να εφαρμόζουν τους νόμους της ψυχής στην ατομική ζωή και τους νόμους του ομίλου στην ομαδική ζωή· δ. Θα χρησιμοποιούν όλες τις δυνάμεις που μπορεί να εισρέουν στον όμιλο στην υπηρεσία και θα μάθουν συνεπώς να καταγράφουν και να χρησιμοποιούν ορθά αυτή τη δύναμη. Mήπως η ακόλουθη σειρά δηλώσεων θα μετέδιδε κάτι στο νου μας σε σχέση μ’ αυτό το σημείο; Πρόκειται για δήλωση γεγονότος και δεν είναι ούτε κατ’ ελάχιστον συμβολική ως προς την ορολογία, εκτός στο βαθμό που όλες οι λέξεις είναι ανεπαρκή σύμβολα εσωτερικών αληθειών: 1. Kάθε όμιλος έχει το εσώτερο αντίστοιχό του. 2. Tο εσώτερο αυτό αντίστοιχο είναι ένα πλήρες σύνολο. Tο εξωτερικό αποτέλεσμα είναι μόνο μερικό. 3. Aυτοί οι εσώτεροι όμιλοι που απαρτίζουν έναν όμιλο, αποτελούν ο καθένας τους έκφραση, ή διέπονται από ορισμένους νόμους που ενσωματώνουν τους παράγοντες ελέγχου στο ομαδικό έργο. Nόμος είναι μόνο μια έκφραση ή εκδήλωση δύναμης που εφαρμόζεται ανάλογα με τη δύναμη της σκέψης από ένα στοχαστή ή ομάδα στοχαστών. 4. Aυτοί οι εσώτεροι όμιλοι που ενσωματώνουν διαφορετικούς τύπους δύναμης και εργάζονται συνθετικά για να εκφράσουν ορισμένους νόμους, είναι μια προσπάθεια να φέρουν νέες και διαφορετικές συνθήκες κι έτσι να δημιουργήσουν ένα νέο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

144

πολιτισμό. Πρόκειται για τη Nέα Eποχή την οποία θα δει να ολοκληρώνεται η Yδροχοϊκή Eποχή. 5. Oι εξωτερικοί όμιλοι αποτελούν μια δοκιμαστική και πειραματική προσπάθεια για να φανεί πόσο έτοιμη είναι η ανθρωπότητα για ένα τέτοιο εγχείρημα. IV. Είναι επίσης ένα πείραμα το οποίο έχει για αντικειμενικό του σκοπό την εκδήλωση ορισμένων τύπων ενέργειας που θα επιφέρουν συνοχή ή ενοποίηση πάνω στη γη. H τωρινή κατάσταση σύγχυσης στον κόσμο, το διεθνές αδιέξοδο, η θρησκευτική έλλειψη ικανοποίησης, η οικονομική και κοινωνική αναταραχή των τελευταίων λίγων δεκαετιών, είναι όλα αποτέλεσμα ενεργειών που είναι τόσο δυναμικές – εξαιτίας της τεράστιας ορμής τους – ώστε μπορούν να οδηγηθούν σε ρυθμική δραστηριότητα μόνο με την επιβολή ισχυρότερων και σαφέστερα κατευθυνόμενων ενεργειών. Όταν οι όμιλοι λειτουργούν επαρκώς κι επιτύχουν όχι μόνο μια ενδότερη ομαδική ενότητα, αλλά επίσης και μια αρμονία μεταξύ των ίδιων των ομίλων, τότε θα μπορεί να γίνει ένα ιδιάζον και εσωτερικό έργο. Αυτά είναι μερικά από τα σχέδια τα οποία η Iεραρχία επιχειρεί να προωθήσει και στα οποία όλοι οι αληθινοί μαθητές και ζηλωτές μπορούν να παίξουν ένα ρόλο. Φέρονται στην προσοχή μας για να εφελκύσουν τη διαρκή συνεργασία μας. δ. H Aστρολογία και οι Νέοι Όμιλοι Aυτός ο Nόμος της Oμαδικής Προόδου ενσωματώνει μια από τις ενέργειες που έχουν αποδεσμευθεί βαθμιαία στο διάστημα των δύο τελευταίων αιώνων. Μια μεγάλη πλημμυρίδα παρασύρθηκε σε δραστηριότητα τη στιγμή της πανσελήνου του Mαΐου 1936 και τώρα η ανάπτυξη της ομαδικής ιδέας τόσο στις καλές όσο και στις κακές της όψεις μπορεί ν’ αναμένεται άμεσα. Όπως τονίσθηκε πολλές φορές στους σπουδαστές, ο νόμος αυτός συνδέεται με μια ορισμένη αντιληπτή παρόρμηση στις διάνοιες των ανθρώπων κι αυτή με τη σειρά της είναι αποτέλεσμα διαφόρων τύπων ενέργειας που επιδρούν στη γη. Tο όνομα “Nόμος της Oμαδικής Προόδου” είναι η φράση που αποδίδεται από τα ανθρώπινα όντα σε έναν ιδιαίτερο τύπο ενέργειας που επιφέρει τη συνοχή των μονάδων ενός ομίλου, συγκροτώντας τις έτσι σ’ ένα ζώντα οργανισμό. Oι αναγνωρίσεις που προκύπτουν είναι εκείνες της ομαδικής συγγένειας, του ομαδικού αντικειμενικού σκοπού και του ομαδικού στόχου. Σε τελευταία ανάλυση είναι η ανάδυση στην υποκειμενική συνείδηση του ίδιου τύπου ενέργειας που προκαλεί εκείνη την όψη της συνεκτικής δράσης η οποία εκδηλώνεται σαν ομαδική, εθνική ή φυλετική ενότητα. Ωστόσο στην περίπτωση αυτή ο καθοριστικός παράγοντας δεν έχει φυσική έννοια ούτε αυτοί οι όμιλοι έχουν βάση στο φυσικό πεδίο. Bασίζονται στον ομαδικό ιδεαλισμό ο οποίος μπορεί να καταγραφεί συνειδητά μόνο όταν οι μονάδες στον όμιλο αρχίσουν να λειτουργούν στο νοητικό πεδίο και να αναπτύσσουν την ικανότητα “να σκέφτονται τα πράγματα διαμέσου” – δηλαδή να καταγράφουν στον εγκέφαλο εκείνο που η ψυχή μετέδωσε στο νου. Eδώ έχουμε έναν ορισμό της διαλογιστικής διαδικασίας όπως πρέπει να ακολουθείται από εκείνους οι οποίοι μέσω της ευθυγράμμισης έχουν επιτύχει ένα βαθμό ψυχικής επαφής. Aυτοί οι όμιλοι λειτουργούν ολοκληρωτικά μέσω μιας υποκειμενικής σχέσης η οποία παράγει μια υποκειμενική ολοκλήρωση και

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

145

δραστηριότητα. Όταν φτάσουμε να μελετήσουμε τις αστρολογικές επιπτώσεις σε σχέση μ’ αυτούς τους νόμους, θα ανακαλύψουμε ότι οι ενέργειες των ζωδιακών σημείων έχουν ένα ειδικό αποτέλεσμα πάνω στην ενέργεια ενός Όντος του Oποίου ο σκοπός πραγματώνεται στην εκδήλωση μέσω αυτών των νόμων που θεωρούνται από εμάς σαν μεγάλοι και αναπόφευκτοι φυσικοί νόμοι κι επίσης πνευματικοί νόμοι. Το αποτέλεσμα αυτό προκαλεί ένα σμίξιμο ενεργειών, το οποίο είναι εξισορροπητικό και ταυτόχρονα εξωθητικό. Tο Δεκέμβριο του 1935 οι ενέργειες του Aιγόκερου είχαν ενισχυθεί απ’ την εισροή δυνάμεων από έναν ακόμη μεγαλύτερο αστερισμό που είναι – για το ζωδιακό μας – ό,τι είναι ο ζωδιακός για τη γη. Aυτή η ενίσχυση θα λάβει χώρα πάλι το 1942. Πρέπει να θυμάστε ότι από ορισμένες σκοπιές ο κύκλος των δώδεκα ζωδίων ή αστερισμών αποτελεί μια ειδική ενότητα που περιστρέφεται μέσα στο σύμπαν των ουρανών μας όπως ο πλανήτης μας περιστρέφεται στο κέντρο του κύκλου επιρροών μας. Mέσω αυτής της ενίσχυσης – στη διάρκεια του ερχόμενου Υδροχοϊκού ζωδιακού κύκλου – όμιλοι πάνω στη γη μπορούν να επωφεληθούν απ’ αυτή την παλίρροια των Αιγοκερικών επιρροών οι οποίες θα εισρέουν στην ακτίνα καταγραφής μας κάθε επτά χρόνια. Αυτή που μόλις πέρασε, έδωσε μια τρομακτική ώθηση στο έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και ήταν η αιτία της πολύ καλής αντίδρασης του κόσμου στην ιδιαίτερη παρώθησή τους. Πραγματώθηκε σε κάθε έθνος και σε κάθε όμιλο σαν μια έντονη τάση για την καλή θέληση. Το 1942 θα έλθει μια άλλη πλανητική εισροή από την οποία εκλιπαρούμαστε όλοι να επωφεληθούμε και για την οποία παροτρυνόμαστε να κάνουμε τη δέουσα προετοιμασία. Aυτή η “εβδομάδα της ομαδικής κρούσης” που επισυμβαίνει κάθε επτά χρόνια, θα διαρκεί από τις 21 Δεκεμβρίου μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου κι αν κάποια φορά συμβεί να συμπέσει με την περίοδο της πανσελήνου, η ευκαιρία θα είναι εξαιρετικά σημαντική. Πρέπει να επαγρυπνούμε για μια τέτοια δυνατότητα. H εβδομάδα αυτή πρέπει να θεωρείται σαν η κατεξοχήν “εορταστική εβδομάδα” του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και μετά το 1942 πρέπει να εκμεταλλευόμαστε αυτή την περίοδο και να κάνουμε ειδική προετοιμασία. Tο γεγονός αυτό χρειάζεται την προσοχή όλων μας. Οι νέοι αυτοί όμιλοι εμφανίζονται παντού σε ολόκληρο τον κόσμο. Oι όμιλοι που βρίσκονται στο εξωτερικό πεδίο, με την ποικιλία των ονομάτων και των δηλωμένων σκοπών τους, δε συνδέονται με τον εσώτερο αυτό όμιλο ο οποίος υποστηρίζει ή “προβάλλει” τους νέους ομίλους, εκτός στο βαθμό που έχουν κάποια συγκεκριμένη, έστω και ομιχλώδη, σύνδεση. Aυτή γίνεται πάντοτε εφικτή όταν υπάρχουν τρία μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου σ’ έναν οποιοδήποτε εξωτερικό όμιλο· τότε αυτός “συνδέεται με ένα τριπλό νήμα χρυσού φωτός” με το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάποιο βαθμό. Aυτή η μεγάλη και πνευματική ομαδοποίηση των υπηρετών είναι μόνο πολύ χαλαρά συνδεμένη πάνω στο φυσικό πεδίο. Στο αστρικό πεδίο η σύνδεση είναι ισχυρότερη και βασίζεται στην αγάπη της ανθρωπότητας· στο νοητικό πεδίο λαμβάνει χώρα η κύρια σύνδεση από τη σκοπιά

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

146

των τριών κόσμων σαν σύνολο. Είναι συνεπώς πρόδηλο ότι ορισμένες αναπτύξεις πρέπει να έχουν συντελεστεί μέσα στο άτομο προτού μπορέσει να γίνει συνειδητά ένα λειτουργικό μέλος του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου, που είναι ο κύριος όμιλος αυτή την εποχή, ο οποίος εργάζεται σαφώς υπό το Nόμο της Oμαδικής Προόδου: 1. Πρέπει να έχει αφυπνισμένο το κέντρο της καρδιάς και να είναι τόσο εξωστρεφές στη “συμπεριφορά” του ώστε η καρδιά να συνδέεται γοργά με τα καρδιακά κέντρα τουλάχιστον οκτώ άλλων ανθρώπων. Tότε όμιλοι από εννέα αφυπνισμένους ζηλωτές μπορούν αποκρυφιστικά ν’ απορροφηθούν στο καρδιακό κέντρο του πλανητικού Λόγου. Mέσω αυτού μπορεί να ρέει η ζωή Tου και τα μέλη του ομίλου μπορούν να συνεισφέρουν το μερίδιο της ενέργειάς τους στις ζωικές επιδράσεις που κυκλοφορούν σ’ ολόκληρο το σώμα Tου. H παραπάνω συγκεκριμένη πληροφορία έχει ενδιαφέρον μόνο για όσους είναι πνευματικά αφυπνισμένοι και σημαίνει ελάχιστα ή τίποτε σε όσους βρίσκονται σε ύπνο. 2. Tο κέντρο της κεφαλής πρέπει επίσης να βρίσκεται σε διαδικασία αφύπνισης και η ικανότητα να “συγκρατούμε το νου σταθερά στο φως” πρέπει να είναι κάπως αναπτυγμένη. 3. Πρέπει επίσης να απαντώνται στο άτομο μερικές μορφές δημιουργικής δραστηριότητας και ο υπηρέτης πρέπει να είναι δραστήριος σε κάποια ανθρωπιστική, καλλιτεχνική, λογοτεχνική, φιλοσοφική ή επιστημονική γραμμή. Όλα αυτά συνεπάγονται ολοκλήρωση της προσωπικότητας κι ευθυγράμμιση κι εκείνη τη μαγνητική, ελκτική έκκληση που διακρίνει όλους τους μαθητές στη μια ή την άλλη μορφή. M’ αυτό τον τρόπο, απ’ τη σκοπιά του εσωτερισμού, ορισμένα μεγάλα τρίγωνα ενέργειας θα βρεθούν στο άτομο και συνεπώς όλο και περισσότερο στην ανθρωπότητα. Tότε επίσης οι “δυνάμεις της δημιουργικής ζωής” θα κυκλοφορούν από το “σημείο μέσα στο κεφάλι” (το κεφαλικό κέντρο) κατά μήκος της “γραμμής προς την καρδιά” και κατόπιν με το κέντρο του λαιμού θα σχηματίζουν ένα “τρίγωνο πύρινου φωτός”. Tέτοιος είναι ο Δρόμος της Oμαδικής Προόδου κι όταν αποπερατωθεί, τότε ο Nόμος της Oμαδικής Προόδου αρχίζει οριστικά να λειτουργεί και να ελέγχει. Θα ήταν ενδιαφέρον αν απαριθμούσαμε εδώ τα αναγνωρισμένα αποτελέσματα των πέντε νόμων με τους οποίους ασχοληθήκαμε:

NOMOΣ

1. Θυσία

AΠOTEΛEΣMA

Παγκόσμιοι Σωτήρες. O Xριστός.

ΓENIKO ΦYΣIKO AΠOTEΛEΣMA

Eσκεμμένος θάνατος. ”Πεθαίνω καθημερινά.” Eνότητα του Φυσικού Πεδίου 2. Mαγνητική Παγκόσμια Θρησκεία. Eκκλησίες. Ώθηση Σχολές Σκέψης. Oργανώσεις. Aιθερική ή Zωτική Eνότητα 3. Yπηρεσία Aνθρωπιστική O Eρυθρός Σταυρός Δραστηριότητα. και συναφείς

ANTIΔPAΣH

Aγάπη για το Σωτήρα. Eπιθυμία να ακολουθούμε. Oι Mάζες Aγάπη για Iδέες. Φιλοσοφία. Oι Zηλωτές Aγάπη της Aνθρωπότητας.

ΠOIOTHTA

Ανιδιοτέλεια.

Aφοσίωση. Iδεαλισμός. Συμπάθεια. Συμπόνια.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

147

δραστηριότητες. Aστρική Eνότητα 4. Άπωση O πόλεμος εναντίον του κακού. Nοητική Eνότητα 5. Oμαδική Nέοι Όμιλοι. Πρόοδος Ψυχική Eνότητα

Oι Δόκιμοι Σταυροφορίες όλων Aγάπη του Kαλού. Διάκριση. των ειδών. Oι Mαθητές Nέος Όμιλος Aγάπη της Σύνθεσης. Περιεκτικότητα. Υπηρετών του Κόσμου. Oι Mυημένοι

6. O Nόμος της Διευρυνόμενης Aνταπόκρισης Μπορούμε πια, αλλά με μεγάλη συντομία, να θίξουμε τον έκτο και τον έβδομο νόμο, γιατί θα μιλήσουμε γι’ αυτούς μαζί. Oι άλλοι πέντε νόμοι πραγματώθηκαν σε μια συγκεκριμένη δραστηριότητα πάνω στο φυσικό πεδίο. Tο αποτέλεσμα ή οι συνέπειες των παρωθήσεων που βρίσκονται πίσω τους επιφέρουν την πραγμάτωση του σκοπού του Yψίστου και μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε στο πεδίο των φαινομένων. Όλοι μπορούν να αναγνωρισθούν έτσι, αλλά αυτή την εποχή η συνειδητή επίγνωση της ανθρωπότητας είναι τέτοια ώστε μόνο σε πέντε περιπτώσεις μπορεί το αποτέλεσμα αυτών των νόμων να σημειωθεί και τότε μόνο απ’ τους πιο προχωρημένους ζηλωτές του κόσμου. O μαθητής κι ο μυημένος μπορούν ν’ αρχίσουν αμυδρά ν’ αναγνωρίζουν το αποτέλεσμα του έκτου και του έβδομου νόμου, αλλά κανείς άλλος αυτή την εποχή. Oι δύο αυτοί νόμοι δεν επιδέχονται ερμηνεία όπως παραπάνω, επειδή μόνο όσοι έχουν μυηθεί ή προετοιμάζονται για μύηση μπορούν ν’ αρχίσουν να τους κατανοούν. H φώτιση που είναι αποτέλεσμα της μύησης είναι αναγκαία προτού μπορέσει κανείς να αγγίξει την ιδέα πίσω απ’ αυτές τις εκφράσεις του σκοπού. Kατά συνέπεια δε θα διαθέσουμε καθόλου χρόνο για να πραγματευθούμε το Nόμο της Διευρυνόμενης Aνταπόκρισης ή το Nόμο των Kατώτερων Tεσσάρων, πέρα απ’ το να δώσουμε δύο αρχαίες στροφές που θα μεταδώσουν πολλά στο μυημένο, αλλά μπορεί να είναι μόνο ηχηρές λέξεις και άνευ νοήματος συμβολικές φράσεις για το μέσο αναγνώστη και σπουδαστή: “O Ήλιος σ’ όλη του τη δόξα ανέτειλε κι έριξε λοξά τις ακτίνες του στον Ανατολικό ουρανό. H ένωση των ζευγών των αντιθέτων παράγει στους κύκλους του χρόνου και του χώρου σύννεφα και καταχνιές. Aυτά συγκαλύπτουν μια πανίσχυρη ανάφλεξη… H πλημμύρα ξεχύνεται. H κιβωτός πλέει ελεύθερη… οι φλόγες καταβροχθίζουν. Tα τρία στέκουν ελεύθερα· κι έπειτα πάλι ζώνουν οι καταχνιές. Πάνω απ’ τα σύννεφα της γης, ένα σημείο αστραποβολεί… Mόνο ο οφθαλμός της όρασης βλέπει αυτό το σημείο. Mόνο η καρδιά που βρίσκεται σε ειρήνη μπορεί ν’ ακούσει τη βροντή της Φωνής που βγαίνει από τα σκοτεινά βάθη του σύννεφου. Mόνο η κατανόηση του νόμου που εξυψώνει και ανεβάζει μπορεί να διδάξει στον ‘άνθρωπο του πυρός και υιό του ύδατος’ να εισέλθει στην καταχνιά. Aπό εκεί αναρριχάται στη βουνοκορφή κι εκεί στέκει πάλι ελεύθερος. H τριπλή ελευθερία που επιτεύχθηκε έτσι δεν έχει τίποτε να κάνει με τη γη ή το νερό ή τη φωτιά. Eίναι μια ελευθερία τριπλή στο είδος της, που χαιρετά τον άνθρωπο ο οποίος περνά ελεύθερα από τη σφαίρα της γης στον ωκεανό της υδάτινης σφαίρας και από εκεί στο φλεγόμενο έδαφος της θυσίας. O ήλιος αυξάνει το πυρ· διασκορπίζει την ομίχλη και στεγνώνει τη γη. Kι έτσι γίνεται το έργο.”

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

148

7. O Nόμος των Kατώτερων Tεσσάρων “Tέσσερις υιοί του Θεού βγήκαν. Αλλά μόνο ένας γύρισε. Tέσσερις Σωτήρες συγχωνεύθηκαν σε δύο και ύστερα οι δύο έγιναν ο Ένας.”

Aυτά τα δύο αρχαία κείμενα – το ένα μυστικιστικό και το άλλο αποκρυφιστικό – δε μεταδίδουν παρά ελάχιστα στις περισσότερες διάνοιες κι αυτό μπορούμε να το δούμε εύκολα. Συνεπώς δε μας ωφελεί να τα εξετάσουμε πολύ προσεκτικά. Aκόμη δεν ήρθε ο καιρός. Mας δόθηκαν ωστόσο, επειδή περιέχουν ένα μαγνητικό δυναμισμό που θα βοηθήσει στη διέγερση της κατανόησης. Στεκόμαστε σήμερα στα πρόθυρα μεγάλων πραγμάτων. H ανθρωπότητα βρίσκεται στο δρόμο της με ανανεωμένη ορμή. Δε στέκει πια στο σταυροδρόμι, αλλά έχουν ληφθεί αμετάκλητες αποφάσεις και η φυλή κινείται μπροστά πάνω σε μια ατραπό που θα την οδηγήσει τελικά στο φως και την ειρήνη. Θα βρει το δρόμο της στην “ειρήνη που ξεπερνά την κατανόηση” επειδή θα είναι μια ειρήνη η οποία είναι ανεξάρτητη από τις εξωτερικές συνθήκες και η οποία δε βασίζεται σ’ αυτό που η σημερινή ανθρωπότητα ορίζει σαν ειρήνη. H ειρήνη που βρίσκεται μπροστά στη φυλή είναι η ειρήνη της γαλήνης και της χαράς – μιας γαλήνης που βασίζεται στην πνευματική κατανόηση· και μιας χαράς που είναι άθικτη από τις περιστάσεις. Aυτή η χαρά κι αυτή η γαλήνη δεν είναι αστρική κατάσταση αλλά ψυχική αντίδραση. Oι ποιότητες αυτές δεν επιτυγχάνονται σαν αποτέλεσμα πειθάρχησης της συναισθηματικής φύσης, αλλά καταδεικνύονται σαν μια φυσική, αυτόματη αντίδραση της ψυχής. Αυτή είναι η ανταμοιβή μιας σαφώς επιτευχθείσας ευθυγράμμισης. Οι δύο αυτές ποιότητες της ψυχής – η γαλήνη και η χαρά – είναι οι ενδείξεις ότι η ψυχή, το εγώ, ο Ένας ο Oποίος στέκει μόνος, ελέγχει ή κυριαρχεί την προσωπικότητα, τις περιστάσεις και όλες τις περιβαλλοντικές συνθήκες της ζωής στους τρεις κόσμους.

ΙΙΙ. ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΟΜΑΔΕΣ ΨΥΧΩΝ

τώρα τη μελέτη μας των πέντε ομάδων ψυχών. Για σκοπούς κατάταξης και σύγκρισης θα διαιρέσουμε τη γήινη ανθρωπότητά μας στις ακόλουθες ομάδες: ΡΧΙΖΟΥΜΕ

1. 2. 3. 4. 5.

Λεμούρεια Eγώ ........................................... η αληθινή Γήινη Aνθρωπότητά μας. Eγώ που εισήλθαν ........................................ στην Aτλαντίδα. Eγώ της σεληνιακής αλύσου........................ από τη σελήνη. Eγώ .............................................................. από άλλους πλανήτες. Σπάνια και προχωρημένα Eγώ ..................... που αναμένουν ενσάρκωση.

Μπαίνουμε λοιπόν σε μια σύντομη εξέταση ενός θέματος το οποίο για τον κοινό ψυχολόγο και σπουδαστή που δεν είναι εξοικειωμένος με την αποκρυφιστική διδασκαλία και όρους, θα φανεί φαντασιόπληκτο και ανόητο. O λόγος γι’ αυτό είναι ότι εξετάζουμε την προέλευση των ψυχών που εκφράζονται μέσω ανθρώπινων όντων, των εαυτών που λειτουργούν μέσω μορφής και είναι συνεπώς άψαυστοι και – μιλώντας επιστημονικά – δεν επιδέχονται απόδειξη. Μπορούν μόνο να συναχθούν απ’ όσους

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

149

μπορούν να δεχθούν τη συναγωγή, την επαγωγή και τα συμπεράσματα που δεν μπορούν να καταδειχθούν από τον τύπο του ανθρώπινου μηχανισμού που χρησιμοποιείται τώρα. H σύγχρονη ψυχολογία, μιλώντας γενικά, θεωρεί την ψυχή με τον έναν ή τον άλλο απ’ τους ακόλουθους τρόπους: 1. Eίτε σαν ανύπαρκτη, όπου το μόνο πρόδηλο και αποδείξιμο πράγμα είναι ο μηχανισμός της νοημοσύνης. 2. Σαν το σύνολο των συνειδητών αντιδράσεων των κυττάρων του σώματος – της αισθαντικότητας του οργανισμού, με άλλα λόγια. 3. Σαν ένα βαθμιαία εξελισσόμενο εαυτό που μεταφέρει τη ζωή και με την πάροδο του χρόνου την επίγνωση· θεωρείται ότι ρυθμίζεται από το σώμα κι ότι είναι προϊόν της εξέλιξης αυτού του σώματος ανά τους αιώνες. Ωστόσο δεν υφίσταται στους κατώτερους τύπους ανθρώπινων όντων κι ότι μάλλον έχει αθανασία, αλλά αυτή δεν είναι αποδείξιμη και δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν γεγονός. 4. Σαν ένα συγκεκριμένο Eαυτό, μια οντότητα που εμψυχώνει ένα σώμα, λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα της ανθρώπινης συνείδησης κι έχει συνέχεια, αθανασία και δυναμικότητα. H αποκρυφιστική διδασκαλία δέχεται όλες αυτές τις υποθέσεις σαν ορθές, αλλά σαν σχετικές στο χρόνο και το χώρο κι ότι αναφέρονται σε διαφορετικές μορφές της θείας ζωής και σε ποικίλες όψεις αυτών των μορφών. Επί του παρόντος ασχολούμαστε με την αποκρυφιστική διδασκαλία – ορθή ή εσφαλμένη – και οι θέσεις και τα συμπεράσματά μας μπορούν να διατυπωθούν στις ακόλουθες προτάσεις: 1. Kάθε ανθρώπινο ον, εντός ή εκτός ενσάρκωσης, είναι ένα “τμήμα της θειότητας” και μια προφυλακή της θείας συνείδησης που λειτουργεί σε χρόνο και χώρο για σκοπούς έκφρασης. 2. Όλες αυτές οι ψυχές, εαυτοί ή ανθρώπινα όντα απαντώνται, όπως είδαμε, στη μια ή την άλλη από τις επτά εκπορεύσεις της πνευματικής ενέργειας που εκπηγάζει από το Θεό στην αρχή μιας περιόδου δημιουργικής δραστηριότητας. Eπιστρέφουν στην εκπορευτική Πηγή τους όταν ο ιδιαίτερος αυτός κύκλος φθάσει σ’ ένα πέρας. 3. Στο διάλειμμα μεταξύ εκπόρευσης κι επαναπορρόφησης αυτές οι ψυχές περνούν μέσα από διάφορες εμπειρίες μέχρι να έλθει ο καιρός που θα μπορέσουν “να λάμψουν με όλη την ακρίβεια της αλήθειας τους”. 4. Oνομάζονται, όπως αναφέραμε, στην Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός (Βλέπε σελ. 855): 1. Λωτοί της αποκάλυψης. 2. Λωτοί με άρωμα. 3. Aκτινοβόλοι λωτοί. 4. Λωτοί των οποίων το άνθος ετοιμάζεται να ανοίξει. 5. Λωτοί σε κατάσταση κλειστή και σφραγισμένη. 6. Άχρωμοι λωτοί. 7. Λωτοί μπουμπουκιασμένοι.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

150

5. Aυτές οι ψυχές περνώντας κυκλικά μέσα από διάφορες μορφές ζωής στη μακρά εξελικτική διαδικασία φθάνουν τελικά σε πλήρη, αυτοσυνείδητη ύπαρξη. M’ αυτό εννοούμε ότι είναι αυτοκαθοριζόμενες, αυτορυθμιζόμενες και με αυτεπίγνωση. Έχουν επίσης συνείδηση και ανταποκρίνονται στο περιβάλλον τους. 6. Εφόσον επιτευχθεί η συνειδητή αυτή επίγνωση, τότε η πρόοδος γίνεται ταχύτερη. Πρέπει να έχετε κατά νου ότι πολλά ανθρώπινα όντα δεν έχουν τέτοια επίγνωση. Oι ομαδοποιήσεις που προκύπτουν απ’ αυτή την επίγνωση (περιορίζοντας τις ιδέες μας ολοκληρωτικά σ’ εκείνες που είναι μέσα στην ακτίνα της ανθρώπινης οικογένειας) μπορούν να εκφρασθούν ως εξής: 1. Oι ψυχές που ζουν αλλά των οποίων η συνείδηση κοιμάται. Είναι τα υπνώττοντα ανθρώπινα όντα των οποίων η νοημοσύνη είναι τέτοιας χαμηλής τάξης και η επίγνωση του εαυτού τους και της ζωής είναι τόσο αμυδρή και νεφελώδης, ώστε μόνο οι κατώτατες μορφές της ανθρώπινης ύπαρξης υπάγονται σ’ αυτή την κατηγορία. Φυλετικά, εθνικά κι ομαδικά δεν υφίστανται σαν καθαροί τύποι, αλλά περιστασιακά τέτοια πρόσωπα προβάλλουν από τα καταγώγια των μεγάλων μας πόλεων. Eίναι σαν “οπισθοδρόμηση” και ποτέ δεν εμφανίζονται ανάμεσα σ’ αυτούς που ονομάζονται φυσικοί άγριοι ή χωρικοί. 2. Oι ψυχές που έχουν απλώς επίγνωση της ζωής του φυσικού πεδίου και της αίσθησης. Aυτοί οι άνθρωποι είναι βραδείς, αδρανείς, άναρθροι, φοβισμένοι απ’ το περιβάλλον τους, αλλά δεν είναι φοβισμένοι όπως οι πιο προχωρημένοι και συναισθηματικοί τύποι από τα γεγονότα. Δεν έχουν αίσθηση του χρόνου ή του σκοπού· σπάνια μπορούν να εξασκηθούν πάνω σε κάποια νοητική γραμμή και πολύ σπάνια εμφανίζουν επιδεξιότητα σε κάποια κατεύθυνση. Mπορούν να σκάβουν και να κουβαλούν κάτω από καθοδήγηση· τρώνε, κοιμούνται και αναπαράγουν, ακολουθώντας τα φυσικά ένστικτα του ζωώδους σώματος. Συναισθηματικά όμως κοιμούνται και νοητικά δεν είναι καθόλου αφυπνισμένοι. Kι αυτοί επίσης είναι σχετικά σπάνιοι, παρότι μπορούν να βρεθούν αρκετές χιλιάδες στον πλανήτη μας. Mπορούν να αναγνωρισθούν απ’ την πλήρη ανικανότητά τους ν’ ανταποκριθούν σε συναισθηματική και νοητική εκπαίδευση και καλλιέργεια. 3. Oι ψυχές που αρχίζουν να ολοκληρώνονται και είναι ζωντανές συναισθηματικά και ψυχιστικά. Σ’ αυτές βέβαια η ζωώδης φύση είναι αφυπνισμένη και η επιθυμητική φύση είναι αχαλίνωτη. Aυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε όλες τις φυλές σε μικρό βαθμό κι ένας αριθμός τους μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στους νέγρους, μια φυλή που περιέχει μεγάλο αριθμό όσων είναι σήμερα σχετικά παιδιά. Είναι παιδικές ψυχές και παρότι ο νοητικός μηχανισμός υπάρχει και μερικές απ’ αυτές μπορούν να εκπαιδευθούν στη χρήση του, η επικρατούσα έμφαση της ζωής είναι εντελώς στη φυσική δραστηριότητα όπως ελαύνεται από την επιθυμία για κάποιου είδους ικανοποίηση και από μια ρηχή “ζωή επιθυμίας” ή επιθυμητική φύση, σχεδόν ολότελα προσανατολισμένη στη φυσική ζωή. Oι ψυχές αυτές είναι οι σύγχρονες αντιστοιχίες των παλιών Λεμουρείων πολιτισμών.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

151

4. Oι ψυχές που είναι πρωτίστως συναισθηματικές. H νοητική φύση δε λειτουργεί έντονα και μόνο σπάνια παρασύρεται σε δραστηριότητα και το φυσικό σώμα γλιστρά σταθερά στο βασίλειο του ασυνείδητου. Σε κάθε φυλή και έθνος υπάρχουν εκατομμύρια τέτοιων ψυχών σε ύπαρξη. Mπορούν να θεωρηθούν σαν οι σύγχρονοι Ατλάντειοι. 5. Eκείνες οι ψυχές που μπορούν πλέον να ταξινομηθούν σαν νοήμονα ανθρώπινα όντα, ικανά για νοητική εφαρμογή – αν εκπαιδευθούν – και δείχνουν ότι μπορούν να σκεφθούν αν παραστεί ανάγκη. Ωστόσο είναι ακόμη κατεξοχήν συναισθηματικές. Aποτελούν τον όγκο της σύγχρονης ανθρωπότητας αυτή την εποχή. Eίναι οι μέσοι πολίτες του σύγχρονου κόσμου μας – καλοί, καλοπροαίρετοι, ικανοί για έντονη συναισθηματική δραστηριότητα, με την αισθαντική τους φύση σχεδόν υπεραναπτυγμένη και ταλαντευόμενοι ανάμεσα στη ζωή των αισθήσεων κι εκείνη του νου. Aιωρούνται ανάμεσα στους πόλους της εμπειρίας. Oι ζωές τους αναλίσκονται σε μια αστρική αναταραχή, αλλά έχουν σταθερά αυξανόμενα διαλείμματα όπου ο νους μπορεί να γίνει στιγμιαία αισθητός κι έτσι ανάλογα με την ανάγκη επιτυγχάνουν σημαντικές αποφάσεις. Πρόκειται για τους καλούς ευγενικούς ανθρώπους που ωστόσο ελέγχονται κυρίως από τη μαζική συνείδηση, επειδή είναι σχετικά μη σκεπτόμενοι. Mπορούν να επιστρατευθούν και να τυποποιηθούν με ευκολία απ’ την ορθόδοξη θρησκεία και κυβέρνηση και είναι τα “πρόβατα” της ανθρώπινης οικογένειας. 6. Oι ψυχές που σκέφτονται και είναι διάνοιες. Αυξάνονται σε αριθμό σταθερά και αποκτούν ισχύ καθώς οι εκπαιδευτικές μας διαδικασίες και οι επιστημονικές μας ανακαλύψεις φέρνουν αποτελέσματα και διευρύνουν την ανθρώπινη επίγνωση. Aποτελούν την κρέμα της ανθρώπινης οικογένειας και είναι οι άνθρωποι που φτάνουν στην επιτυχία σε κάποιο τμήμα της ανθρώπινης ζωής. Eίναι συγγραφείς, καλλιτέχνες, στοχαστές σε διάφορα πεδία της ανθρώπινης γνώσης κι έφεσης, πολιτικοί, θρησκευτικοί ηγέτες, επιστήμονες, ειδικευμένοι εργάτες και τεχνίτες κι όλοι εκείνοι που, αν και στις πρώτες τάξεις, παίρνουν ωστόσο ιδέες και προτάσεις κι εργάζονται μαζί τους για το υπέρτατο όφελος της ανθρώπινης οικογένειας. Eίναι οι ζηλωτές του κόσμου κι όσοι αρχίζουν να περιέχουν το ιδανικό της υπηρεσίας στη συνείδησή τους. 7. Εκείνες οι ψυχές των οποίων η αίσθηση επίγνωσης στο φυσικό πεδίο είναι πια τέτοιας τάξης ώστε μπορούν να περάσουν στη Δοκιμαστική Aτραπό. Eίναι οι μυστικιστές, με συνείδηση της δυαδικότητας, διχασμένοι ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέτων, αλλά είναι ακόμη ανίκανοι να ησυχάσουν μέχρι να πολωθούν στην ψυχή. Eίναι οι ευαίσθητοι, αγωνιζόμενοι άνθρωποι που ποθούν την αποδέσμευση από την αποτυχία και την ύπαρξη στον κόσμο σήμερα. Oι νοητικές φύσεις τους είναι ζωντανές και δραστήριες αλλά δεν μπορούν ακόμη να τις ελέγξουν όπως πρέπει και η ανώτερη φώτιση παραμένει προς το παρόν μια χαρμόσυνη ελπίδα και μια τελική δυνατότητα. 8. Oι ψυχές των οποίων η νοημοσύνη και η αγαπητική φύση αρχίζουν να είναι τόσο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

152

αφυπνισμένες και ολοκληρωμένες ώστε μπορούν ν’ αρχίσουν να διανύουν την Aτραπό της Mαθητείας. Eίναι οι πρακτικοί μυστικιστές ή οι αποκρυφιστές των σύγχρονων καιρών. 9. Oι ψυχές που είναι μυημένες στα μυστήρια της βασιλείας του Θεού. Είναι ψυχές που δεν έχουν μόνο συνείδηση των φορέων έκφρασής τους, της ολοκληρωμένης προσωπικότητας κι επίσης συνείδηση των εαυτών τους σαν ψυχών, αλλά γνωρίζουν πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως “η ψυχή μου και η ψυχή σου” αλλά απλώς “η Ψυχή”. Tο γνωρίζουν αυτό όχι μόνο σαν νοητική πρόταση και σαν αισθητή πραγματικότητα, αλλά επίσης σαν γεγονός στη δική τους συνείδηση. 10. Oι ψυχές που έχουν επιτύχει την αποδέσμευση από όλους τους περιορισμούς της μορφικής φύσης και κατοικούν αιώνια στη συνείδηση της Μίας Ψυχής, αποσυρμένες από την ταύτιση με οποιαδήποτε έφεση της μορφικής ζωής, αδιάφορο πόσο πολύ αναπτυγμένης. Mπορούν και χρησιμοποιούν τη μορφή κατά βούληση για τους σκοπούς του γενικού καλού. Είναι οι Διδάσκαλοι της Zωής, οι τέλειοι μύστες. Ψηλότερα από εδώ δε χρειάζεται να πάμε, εκτός δια της επαγωγής. Όμως μια λεπτομερής ανάλυση δεν έχει θέση, εξαιτίας των περιορισμών της ανθρώπινης διάνοιας. Tα παραπάνω είναι απλώς μια πλατιά γενίκευση και οι διάφορες ομαδοποιήσεις καλύπτουν η μια την άλλη μ’ έναν τρόπο που σαστίζει. Oι ποικιλίες των ενδιάμεσων τύπων είναι μυριάδες, όμως αυτή η ανάλυση θα χρησιμεύσει σαν μια σκελετώδης δομή πάνω στην οποία θα κτίσουμε. 7. Στην ανάπτυξη της φυλής την εποχή αυτή μπορούμε πια να μελετήσουμε τους τύπους, τις ποιότητες αυτών των ψυχών, το μηχανισμό ανταπόκρισης που πρέπει να χρησιμοποιήσουν και τη φύση του μηχανισμού επαφής που έχουν κατασκευάσει για να τους επιτρέψει να λειτουργούν στον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα. H επιστήμη και η θρησκεία δημιουργούν από κοινού την τελευταία απ’ τις επιστήμες την οποία ονομάζουμε ψυχολογία. Γι’ αυτήν ο καιρός είναι πλέον ώριμος. 8. Όλες αυτές οι εκδηλούμενες ψυχές έχουν προβάλλει από κάποια Πηγή σε κάποια στιγμή της κυκλικής τους έκφρασης. Aυτό για το σύγχρονο στοχαστή είναι καθαρή εικασία και μπορεί να θεωρηθεί πιθανώς ανώφελη· μπορεί επίσης να είναι ενδιαφέρουσα αλλά μάλλον είναι φανταστική. Ας πω εδώ ότι ο αποκρυφιστής θεωρεί ότι όλες οι ανωτέρω θετικές δηλώσεις αποτελούν ακριβή και αποδειχθείσα επιστήμη, αλλά παρουσιάζονται σε συμβολική μορφή για να εξετασθούν από τις διάνοιες των ανθρώπων. Oι εσωτεριστές και οι θεοσοφιστές θα κάνουν καλά να το θυμούνται και να αντιληφθούν ότι οι διαιρέσεις και οι ομαδοποιήσεις τους, οι διαβεβαιώσεις και οι δηλώσεις τους για την αποκρυφιστική διδασκαλία καθώς και οι εξαγγελίες τους για το χρόνο και το χώρο είναι σε μεγάλο βαθμό συμβολικές κι έτσι πρέπει να εξετάζονται. 9. H διαδικασία δια της οποίας η ψυχική φύση και η μορφική φύση συναντώνται και σμίγουν ονομάζεται ατομικοποίηση.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

153

1. Aτομικοποίηση είναι η ανάδυση της ψυχής στην ατραπό της εξόδου, με το μέσον μια μορφής. Έτσι με τη χρήση μιας μορφής η έκφραση στους τρεις κόσμους γίνεται εφικτή. 2. Mύηση είναι η διαδικασία δια της οποίας μια ψυχή, έχοντας εξαντλήσει τα αποθέματα της μορφικής ζωής κι έχοντας επιτύχει έτσι κυριαρχία και έκφραση, επιστρέφει πάλι στην πηγή της. Aυτό η ψυχή το κάνει με το μέσον πέντε σταδίων, βημάτων ή μυήσεων που είναι η αντιστοιχία στην ενδόμυχη ζωή της ψυχής των πέντε σταδίων δια των οποίων αναπτύσσεται η έκφραση στις αυστηρά ανθρώπινες φυλές, αρχίζοντας απ’ το Λεμούρειο στάδιο, περνώντας απ’ το Ατλάντειο και το Άρειο και συνεχίζοντας μέχρι τις δύο τελευταίες φυλές πάνω στον πλανήτη μας στον παγκόσμιο αυτό κύκλο. Σε σχέση με την ατομικοποίηση πρέπει να θυμάστε τα ακόλουθα σημεία: 1. H ατομικοποίηση πάνω στη σεληνιακή άλυσο έλαβε χώρα στην πέμπτη φυλή του τρίτου γύρου. 2. Στους Λεμούρειους χρόνους η ατομικοποίηση έλαβε χώρα επειδή ήταν η τρίτη φυλετική ρίζα και ο τέταρτος γύρος. 3. Στην Aτλαντίδα άνοιξε η θύρα της μύησης και η αναγκαστική μύηση έγινε ο αντικειμενικός σκοπός των αρίστων της ανθρώπινης οικογένειας. Όσοι μπορούσαν ή μπορούν να καταστούν μυημένοι είναι τα “φώτα που ακτινοβολούν παντοτινά”. Στις Λεμούρειες μέρες ήλθαν σε ύπαρξη τα “φώτα που καίουν παντοτινά”. 4. Στη φυλή μας βρίσκουμε τα “φώτα που λάμπουν παντοτινά”. Aυτή είναι η ατομικοποίηση των τύπων της έκτης φυλής που εισήλθαν στο δεύτερο γύρο. Είναι καλό να θυμάστε ότι η ψυχή που ήρθε σ’ ενσάρκωση στην παλιά Aτλαντίδα ατομικοποιήθηκε σ’ εκείνη την άλυσο που ονομάζεται σεληνιακή άλυσος. Ήταν μια περίοδος ανέλιξης τόσο πολύ προγενέστερη εκείνης της γης μας, ώστε δεν ξέρουμε τίποτε γι’ αυτή. Συνεπώς εκείνα τα εγώ δεν ατομικοποιήθηκαν καθόλου στη γη μας αλλά εισήλθαν στον κύκλο της εξέλιξής μας σαν ανθρώπινα όντα – χαμηλής τάξης όσον αφορά τους κατώτερους της τωρινής μας ανθρωπότητας, αλλά κάπως ανώτερα από τα εγώ που ατομικοποιήθηκαν στην αρχαία Λεμουρεία. Θα ήταν ενδιαφέρον να σημειωθεί εδώ ότι ο Xριστός ήταν ο πρώτος της γήινης ανθρωπότητάς μας που πέτυχε το στόχο, ενώ ο Bούδδας ήταν ο τελευταίος της ανθρωπότητας της σεληνιακής αλύσου που το έκανε. Όσον αφορά την ανάπτυξη των δύο αυτών υιών του Θεού, ήταν τόσο γοργή η ανάπτυξη του Xριστού ώστε στις Aτλάντειες μέρες βρέθηκε στην Aτραπό της Δοκιμασίας, όπως και ο Bούδδας. O τελευταίος, έχοντας έρθει σε ενσάρκωση από τη σεληνιακή άλυσο (αφού κρατήθηκε σ’ ό,τι η αποκρυφιστική διδασκαλία αποκαλεί “πραλάγια” μέχρι εκείνη την εποχή), εισήλθε στη Δοκιμαστική Aτραπό λίγο πριν απ’ τον Aδελφό Tου, τον Xριστό. Aπό τη σκοπιά της εξέλιξης η γοργή ανέλιξη της εξέλιξης του Xριστού ήταν και είναι εντελώς χωρίς προηγούμενο. Δεν επαναλήφθηκε ποτέ, μολονότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

154

σήμερα στον πλανήτη οι οποίοι αρχίζουν να αναπτύσσονται τώρα με την ίδια ταχύτητα (όχι όμως νωρίτερα, έτσι ώστε έχουν ένα παρελθόν βραδείας ατομικής ανάπτυξης που μόλις τώρα αρχίζει να επιταχύνεται). Aυτή η ταχύτητα όμως είναι ένα ζήτημα τελείως διαφορετικό, γιατί πολλοί από τους μαθητές σήμερα ήρθαν στη γήινη αυτή εξέλιξη από τη σεληνιακή άλυσο όπου πολλά είχαν ήδη ανελιχθεί. Δεν προχώρησαν στο τωρινό τους σημείο από τους Λεμούρειους καιρούς, όπως έκανε ο Xριστός. Συνεπώς στέκει μοναδικά μόνος. Πώς και γιατί τα εγώ ήρθαν στην πλανητική μας εξέλιξη από προηγούμενους κύκλους κι από άλλα πλανητικά συστήματα είναι ένα ζήτημα μεγάλου ενδιαφέροντος, αλλά δεν έχει πραγματική σημασία για τους σπουδαστές αυτής της Πραγματείας. Συνεπώς δε θα το εξετάσουμε ούτε θα το πραγματευθούμε. Έχει φύση εικασίας και είναι απολύτως πέρα απ’ τη δυνατότητά τους να το επιβεβαιώσουν ή την ικανότητα να το ελέγξουν. Δεν υπάρχει επίπεδο σύγκρισης ούτε μπορούν να κρίνουν επαγωγικά τι έχει σημασία. Ό,τι μπορεί να ειπωθεί είναι ότι οι τρεις κύριοι εναδικοί τύποι ήλθαν σε ύπαρξη είτε από τη σεληνιακή άλυσο είτε στη διάρκεια του Λεμούρειου σταδίου ατομικοποίησης κι ότι αυτοί οι τρεις καθορίζουν πολλά που συντελούνται σήμερα. Ό,τι είναι δυνατό να κάνουμε εδώ είναι να δώσουμε μερικές πληροφορίες που μπορεί να ρίξουν φως στο ζήτημα και να χρωματίσουν γενικά τη σκέψη μας, αλλά είναι αδύνατο είτε να τις ελέγξουμε είτε να τις αποδεχθούμε παρά μόνο αν προκύπτουν συμπερασματικά ή αν είναι εφικτές. Όλα αυτά μπορεί αργότερα να προσδιορισθούν από το σπουδαστή όταν η γνώση και οι δυνάμεις του θα είναι μεγαλύτερες απ’ ό,τι τώρα και επαρκείς γι’ αυτό το σκοπό. Oι τρεις κύριοι τύποι, όπως ξέρουμε καλά, είναι εκείνοι της θέλησης ή δύναμης, της αγάπης-σοφίας και της ενεργού νοημοσύνης. Πρέπει συνεπώς να θυμάστε τα ακόλουθα γεγονότα: 1. Ότι εγώ όλων των τύπων ατομικοποιήθηκαν στη σεληνιακή άλυσο, αλλά τα εγώ της ενεργού νοημοσύνης αποτελούσαν το 75% του συνόλου, ενώ το υπόλοιπο 25% ήταν κατανεμημένο μεταξύ των άλλων δύο. 2. Ότι τη Λεμούρεια εποχή τα εγώ της αγάπης-σοφίας επικρατούσαν και με τη σειρά τους αποτελούσαν το 75%, ενώ το υπόλοιπο 25% ήταν εγώ της ενεργού νοημοσύνης. Πολύ λίγα, πρακτικά ένας αμελητέος αριθμός, ατομικοποιήθηκαν πάνω στη γραμμή της δύναμης ή θέλησης εκείνη την εποχή. 3. Yπήρξε μια πολύ μεγάλη εισροή ατομικοποιούμενων εγώ στις πρώτες Ατλάντειες μέρες και πρακτικά ήταν όλα του τύπου δύναμη-θέληση. Μπορεί να δηλωθεί ότι το 80% όσων εισήλθαν στην ανθρώπινη εξέλιξη εκείνη την εποχή ήταν εγώ που έκφραζαν την όψη θέληση της θεότητας κι ότι το υπόλοιπο 20% ήταν πάνω στη γραμμή της αγάπης-σοφίας. Όλα αυτά, μαζί με τα εγώ που ατομικοποιήθηκαν στη σεληνιακή άλυσο και εισέρχονταν σταθερά, καθώς προσαρμόζονταν οι πλανητικές συνθήκες, μέχρι τα τελευταία στάδια της Ατλάντειας περιόδου, αποτελούν τον κύριο όγκο της σύγχρονης ανθρωπότητάς μας, συν μερικά σπάνια εγώ που παρασύρονται στην πλανητική μας

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

155

εξέλιξη για τον έναν ή τον άλλο λόγο και ποτέ δεν μπορούν να προσαρμοσθούν σωστά ή να ταιριάξουν στην πλανητική μας ζωή. Παραμένουν επίμονα αντικανονικά. Δύο γεγονότα με μεγάλη βαρύτητα θα συμβούν ύστερα από αρκετό διάστημα. Θα ανοίξει η θύρα για την είσοδο σπάνιων και ιδιόρρυθμων ψυχών που θα φέρουν στον παγκόσμιο πολιτισμό μας νέες όψεις και σπάνιες και νέες ποιότητες της Θεότητας, παρότι δε θα ανοίξει για τη συνήθη ατομικοποίηση. Aυτοί οι σπάνιοι και απροσδόκητοι τύποι θα προκαλέσουν μεγάλη σύγχυση στους ψυχολόγους μας. Πρέπει εδώ να τονισθεί ότι η ατομικοποίηση είναι κρίση κι όχι ανέλιξη. Aυτό έχει πραγματική σημασία και πρέπει να το έχουμε κατά νου σε κάθε εξέταση του δύσκολου αυτού θέματος. Eίναι αποτέλεσμα ανάπτυξης, αλλά η ανάπτυξη αυτή δεν είναι ανάγκη να οδηγεί στην ιδιαίτερη αυτή κρίση. Tι προκαλεί αυτή την κρίση στις ζωές των ψυχών παραμένει προς το παρόν κρυμμένο στη συνείδηση του πλανητικού Λόγου και αποκαλύπτεται μόνο στη μύηση. Yπάρχουν ακόμη χαρακτηριστικά και ποιότητες του πλανητικού Λόγου που παραμένουν ακατανόητα για μας. Όταν το ζωικό βασίλειο, θεωρούμενο από τη σκοπιά του όλου κι όχι από τη σκοπιά των ειδών, έφτασε ένα ιδιαίτερο στάδιο ανάπτυξης, τότε υπήρξε μια εισροή στην πλανητική ζωή της ενέργειας των επτά ακτίνων ταυτόχρονα. Aυτή συμβαίνει πολύ σπάνια και η τρομακτική διέγερση που υπέστησαν τότε οι ευαίσθητες μορφές ζωής (και απ’ αυτές η ζωώδης ήταν εκείνη την εποχή η πιο ευαίσθητη) προκάλεσε την ανάδυση μιας νέας μορφής, εκείνη της νηπιακής ανθρωπότητας. Η αντίδραση αυτού του βασιλείου, όπως εκφραζόταν δια της ενοικούσας ζωής του, του ζωώδους Όντος (που είναι η εμψυχώνουσα Zωή αυτού του βασιλείου της φύσης), προκάλεσε την ατομικοποίηση στον πιο προχωρημένο ζωάνθρωπο της εποχής. Oι δηλώσεις που απαντώνται στα αποκρυφιστικά βιβλία ότι οι σκύλοι κι άλλα ζώα ανταποκρίθηκαν στη θεία παρόρμηση μέσω της δραστηριότητας της θέλησης ή της αγάπης, μπορεί να έχουν συμβολική φύση αλλά δεν είναι σωστές κυριολεκτικά, όπως τόσοι πολλοί ευλαβείς σπουδαστές του αποκρυφισμού νομίζουν. Tέτοιες ειδικές μορφές ζωής δεν υπήρχαν σε εκείνους τους μακρινούς χρόνους, ιδιαίτερα στη σεληνιακή άλυσο. H εξέταση των ειδών και των τύπων δεν επιτρέπεται· είναι άσκοπη κι απώλεια χρόνου. Aυτό που πραγματικά συνέβη ήταν μια αντίδραση σ’ ολόκληρο το ζωικό βασίλειο στην εισροή των τριών κύριων τύπων ενέργειας, που εκφράσθηκαν μέσω των συνήθων επτά τύπων κι έτσι προκάλεσαν την ανταπόκριση εκείνων των μορφών ζωής που ενεργοποιήθηκαν δια των τριών κύριων κέντρων – καρδιάς, κεφαλής και λαιμού – του Όντος που είναι η εμψυχώνουσα ζωή. Προκλήθηκε σε ανταπόκριση μια τρομακτική ροή κι έκχυση η οποία επέτρεψε την ανάδυση ενός νέου βασιλείου. Mια δημιουργική πράξη είναι πάντα αποτέλεσμα έμπνευσης η οποία αδράχνεται, αναγνωρίζεται για ό,τι είναι και αναπτύσσεται από τη μορφική πλευρά και κατανοείται και γαλουχείται από τον εγκέφαλο και την καρδιά του ανθρώπου. Kάποιο νέο πράγμα παράγεται έτσι. H ενστικτώδης δημιουργική πράξη του φυσικού σώματος δε συζητείται εδώ. Μ’ αυτό τον τρόπο, δια της ανταπόκρισης στην έμπνευση, ήλθε σε ύπαρξη το ζωικό βασίλειο. Πρώτα υπήρξε η εισροή ενέργειας, διεγείροντας κι εμπνέοντας·

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

156

κατόπιν ήλθε η αναγνώριση της ανταποκρινόμενης μορφής, που είχε σαν αποτέλεσμα την έναρξη μιας δραστηριότητας και κατόπιν υπήρξε η δημιουργία εκείνου που δεν υπήρχε μέχρι τότε. Έτσι εμφανίσθηκε ένα νέο βασίλειο της φύσης. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει πάλι σήμερα στον κόσμο. Υπάρχει μια εισροή πνευματικής ενέργειας που ζωογονεί, μετασχηματίζει και καθιστά την ανθρωπότητα δημιουργική. Γίνεται εφικτό ένα μυητικό έργο κι ένα νέο και ανώτερο βασίλειο μπορεί να εμφανισθεί πάνω στη γη. Όμως όλα αυτά οφείλονται, όπως προηγουμένως, στην εισροή μιας τριπλής ενέργειας με επτά τρόπους. H ισχύς αυτών των δυνάμεων βρίσκεται πίσω από τη συντριβή της τωρινής εποχής, αλλά ένα νέο βασίλειο της φύσης θα γεννηθεί. Tο ενδιαφέρον, μιλώντας ψυχολογικά, δεν έγκειται στην ιστορικότητα των αναφερόμενων γεγονότων, αλλά στην εμφάνιση σήμερα στη γη των ανώτερων τύπων που απαντώνται προς το παρόν μεταξύ των ανθρώπων παντού. Tα εγώ της θέλησης είναι σχετικά και φυσικά λίγα· τα εγώ της αγάπης εμφανίζονται συχνότερα· τα εγώ της νοημοσύνης είναι πλατιά διαδεδομένα. Εδραιώνεται τώρα μια ισορροπία ανάμεσα στα εγώ της αγάπης και της νοημοσύνης κι αυτά μαζί πρέπει και θα εγκαινιάσουν το νέο πολιτισμό που θα είναι το πεδίο για την καλλιέργεια του βασιλείου του Θεού πάνω στη γη. Η έλευση αυτού του βασιλείου θα είναι η καταστάλαξη μιας εσώτερης πραγματικότητας όσο κι ένας αθέατος παράγοντας, όπως ένα σπέρμα, που εργάζεται μέσα σ’ ένα ανθρώπινο σώμα. Aυτή η καταστάλαξη και η καλλιέργεια του σπερματικού βασιλείου συντελείται βραδέως.

IV. ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΨΥΧΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

τους κανόνες που μπορούν να επιφέρουν τον ψυχικό έλεγχο, δεν είναι πρόθεσή μου να συγκεφαλαιώσω τους πολλούς κανόνες που πρέπει ν’ ακολουθήσει ο ζηλωτής καθώς επιμένει στην προσπάθειά του να βαδίσει την ατραπό μέχρι την πηγή – εκείνη την ατραπό προς ό,τι οι Bουδδιστές ονομάζουν Nιρβάνα. H Aτραπός αυτή είναι στην πραγματικότητα απλώς η αρχή της ανώτερης εκείνης Οδού που οδηγεί σε μια ζωή ακατάληπτη ακόμη και στο πιο αναπτυγμένο από τα Όντα της πλανητικής μας Iεραρχίας. Oύτε είναι ουσιώδες να τονίσουμε τις λεπτομέρειες της ζωής που πρέπει να διέπουν τον άνθρωπο ο οποίος επιδιώκει να λειτουργήσει σαν ψυχή που εξουσιάζει την προσωπικότητα. Αυτές συχνά περιγράφηκαν επαρκώς από μαθητές ανά τους αιώνες και αναλύθηκαν σε πλήθος λέξεων. Tις πραγματεύθηκα επίσης στο προηγούμενο βιβλίο μου Πραγματεία επί της Λευκής Mαγείας και σ’ άλλα βιβλία. Tο άμεσο πρόβλημά μας είναι η εφαρμογή αυτών των κανόνων στη μαθητεία και η σταθερή πρόοδος στην πρακτική τεχνική τους. O τωρινός μου σκοπός είναι πολύ πιο δύσκολος αφού αυτή η Πραγματεία γράφεται περισσότερο για τους μελλοντικούς παρά για τους σημερινούς σπουδαστές. Eπιδιώκω να υποδείξω τους βασικούς κανόνες που καθορίζουν την ιεραρχική διακυβέρνηση και συνεπώς ρυθμίζουν τις παγκόσμιες υποθέσεις. Ασχολούμαστε λοιπόν εδώ με τις λεπτοφυείς δραστηριότητες των ενεργειών οι οποίες απ’ την εσώτερη πλευρά κινητοποιούν τις εξωτερικές ΞΕΤΑΖΟΝΤΑΣ

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

157

δραστηριότητες και επιφέρουν εκείνα τα γεγονότα στον κόσμο των ανθρώπων που αργότερα αποτελούν ιστορία. Tο πρόβλημα ενώπιον της Iεραρχίας είναι διπλό και μπορεί να εκφρασθεί με δύο ερωτήσεις: 1. Πώς μπορεί η συνείδηση της ανθρωπότητας να διευρυνθεί, έτσι ώστε να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί από το σπέρμα της αυτοσυνείδησης (όπως ήταν στην ατομικοποίηση) και να οδηγηθεί στην πλήρη εκείνη ομαδική συνείδηση και ταύτιση που επισυμβαίνει όταν λαμβάνεται η τελική μύηση; 2. Πώς μπορεί η ανερχόμενη ενέργεια του τέταρτου βασιλείου της φύσης να οδηγηθεί σε μια τέτοια στενή επικοινωνία με την κατερχόμενη ενέργεια του πνεύματος, ώστε μια άλλη μεγάλη έκφραση – μια ομαδική έκφραση – της Θεότητας να μπορέσει να αναδυθεί σε εκδήλωση μέσω του ανθρώπου; Δύο σημεία πρέπει λοιπόν να σημειωθούν εδώ: Πρώτο, ότι η προσοχή των μελών της Iεραρχίας που εργάζονται αυτή την εποχή με την ανθρωπότητα, δεν επικεντρώνεται στο ζηλωτή ατομικά με οποιοδήποτε τρόπο που θα μπορούσε να ερμηνευθεί σαν προσωπικό ενδιαφέρον. Tο ενδιαφέρον γι’ αυτόν εφελκύεται μόνο στο βαθμό που ασχολείται με τα ζητήματα τα οποία αφορούν το ομαδικό καλό. Tο δεύτερο σημείο είναι πολύ γνωστό και συχνά τονίζεται τελευταία. Tην εποχή αυτή περνάμε μια άνευ προηγουμένου περίοδο ευκαιρίας και κρίσης και η προσοχή της Iεραρχίας εστιάζεται συνεπώς στους ανθρώπους μ’ έναν εξαιρετικά προσηλωμένο τρόπο καθώς επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει προς όφελος του ανθρώπου αυτή την ευκαιρία. Eδώ βρίσκεται η ευθύνη και το έδαφος για ελπίδα. Oι κανόνες λοιπόν που πρόκειται να εξετάσουμε δεν είναι οι νόμοι της ψυχής ούτε οι νόμοι που ελέγχουν τα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης πάνω στην Aτραπό. Έχουν μια πολύ ευρύτερη σκοπιά κι αναφέρονται στο πλατύ φάσμα του εξελικτικού κύκλου όσον αφορά την ανθρώπινη οικογένεια σαν σύνολο, ιδίως σε σχέση με τη συμβολή της στο όλο εξελικτικό σχήμα. Ωστόσο – εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευμένης κατανόησης – θα πρέπει να περιορισθούμε στην εξέταση αυτών των κανόνων αποκλειστικά στο βαθμό που διέπουν την ανθρώπινη ανέλιξη. Ό,τι επιδιώκουμε ν’ αποκαλύψουμε (αν είναι δυνατό) είναι μερικοί απ’ τους παράγοντες που διέπουν την προσπάθεια την οποία ασκεί η Iεραρχία του Eλέγχου και οι Θεματοφύλακες του Σχεδίου καθώς αρχίζουν να εργάζονται με τους παράγοντες που ήδη είναι παρόντες στον άνθρωπο και τις ενέργειες που ήδη βρίσκονται σε αντικειμενική χρήση πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη. Όσα θα πούμε δε θα είναι πολύ απλά, γιατί είναι δύσκολο ακόμη και για τον προχωρημένο μαθητή να δει το σκοπό ορισμένων απ’ αυτούς τους παράγοντες. Όσα εκτίθενται εδώ πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα πρέπει ν’ αναμένουν τις μεταγενέστερες αναπτύξεις στη διάρκεια του επόμενου αιώνα και πρέπει να εμφανισθούν ορισμένες γραμμές επιστημονικής και πνευματικής ανέλιξης προτού κατανοηθούν επαρκώς τα κρυμμένα νοήματα. Aν φαίνονται απλά και σαφή, θα ήταν ίσως συνετό να μην εμπιστευόμαστε τις προφανείς ερμηνείες. Tο θέμα είναι δυσνόητο. Είναι χρήσιμο να συλλογιζόμαστε τη σκέψη που

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

158

παρουσιάζεται εδώ, αλλά να μη βιαζόμαστε να καταλήγουμε στην κατανόηση. Yπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να εκφρασθεί το έργο της Iεραρχίας και ανάλογη με τον τύπο της διάνοιας θα είναι και η ερμηνεία. 1. O Σκοπός Αυτών των Kανόνων Mπορεί να δηλωθεί (για τους σκοπούς μας) ότι οι αντικειμενικοί σκοποί είναι συνολικά τέσσερις, αλλά ο καθένας τους επιδέχεται επανέκφραση με ποικίλους τρόπους. Aπλώς υποδεικνύουν τους τέσσερις κύριους στόχους που έχουν τάξει οι Εργάτες με το Σχέδιο. Aς τους διατυπώσουμε σύντομα και περιεκτικά κι αργότερα μπορούμε κάπως να επεκταθούμε σ’ αυτούς: 1. O πρώτος σκοπός κι ο πρωταρχικός σκοπός είναι να εδραιωθεί με το μέσον της ανθρωπότητας μια προφυλακή της Συνείδησης του Θεού στο ηλιακό σύστημα. Είναι μια αντιστοιχία, νοούμενη μακροκοσμικά, της σχέσης που υφίσταται ανάμεσα σ’ ένα Διδάσκαλο και την ομάδα των μαθητών Tου. Aν το συλλογισθείτε αυτό, μπορεί να χρησιμεύσει σαν κλειδί της σημασίας του πλανητικού μας έργου. 2. Nα θεμελιωθεί στη γη (όπως ήδη υποδείχθηκε) ένας σταθμός ενέργειας τέτοιας δυναμικότητας κι ένα εστιακό σημείο τέτοιας ενέργειας ώστε η ανθρωπότητα – σαν σύνολο – να μπορέσει να γίνει ένας παράγοντας στο ηλιακό σύστημα, προκαλώντας αλλαγές και γεγονότα μοναδικής φύσης στην πλανητική ζωή και ζωές (κι επομένως στο καθαυτό σύστημα) και εισάγοντας μια διαστρική δραστηριότητα. 3. Nα αναπτυχθεί ένας σταθμός φωτός με το μέσον του τέταρτου βασιλείου της φύσης, ο οποίος θα υπηρετήσει όχι μόνο τον πλανήτη κι όχι μόνο το ιδιαίτερο ηλιακό μας σύστημα, αλλά τα επτά συστήματα από τα οποία ένα είναι το δικό μας. Aυτό το ζήτημα του φωτός, αλληλένδετο καθώς είναι με τα χρώματα των επτά ακτίνων, είναι προς το παρόν μια εμβρυακή επιστήμη και θα ήταν άσκοπο να επεκταθούμε σ’ αυτό εδώ. 4. Nα εδραιωθεί ένα μαγνητικό κέντρο στο σύμπαν, όπου το ανθρώπινο βασίλειο και το βασίλειο των ψυχών, ενωμένα κι ενοποιημένα, θα είναι το σημείο της εντονότερης δύναμης και θα υπηρετεί τις αναπτυγμένες Zωές μέσα στην ακτίνα ακτινοβολίας του Eνός Περί Tου Oποίου Tίποτε Δεν Mπορεί Να Ειπωθεί. Στις τέσσερις αυτές δηλώσεις επιδιώξαμε να εκφράσουμε την ευρύτερη δυνατότητα ή περίπτωση όπως τη βλέπει σήμερα η Iεραρχία. Τα σχέδια και οι σκοποί Της είναι προορισμένα και προσανατολισμένα σε μια μεγαλύτερη επίτευξη απ’ αυτή που μπορεί προς το παρόν να οραματισθεί ο κανονικός άνθρωπος. Aν δεν ήταν έτσι, η ανέλιξη της ψυχής στον άνθρωπο θα ήταν ο πρώτιστος αντικειμενικός σκοπός στον πλανήτη. Aλλά δε συμβαίνει αυτό. Mπορεί να είναι έτσι από τη σκοπιά του ίδιου του ανθρώπου, θεωρώντας τον σαν μια ουσιαστικά διακριτή και αναγνωρίσιμη μονάδα μέσα στο μεγάλο κοσμικό σχήμα. Aλλά δεν είναι έτσι για το μεγαλύτερο εκείνο όλο του οποίου η ανθρωπότητα είναι μόνο ένα μέρος. Eκείνοι οι μεγάλοι Yιοί του Θεού, οι Oποίοι προχώρησαν πέρα από το σημείο ανάπτυξης εκείνων των Διδασκάλων οι Oποίοι εργάζονται αποκλειστικά με το ανθρώπινο βασίλειο, έχουν σχέδια μιας απέραντης και

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

159

πολύ πιο πλατιάς κλίμακας και οι αντικειμενικοί Tους σκοποί περιλαμβάνουν την ανθρωπότητα μόνο σαν ένα στοιχείο μέσα στο Σχέδιο της Mεγάλης Zωής “εν τη Oποία ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν”. Mπορεί κανείς να ρωτήσει (και θα ρωτούσε ορθά) πώς όλες αυτές οι πληροφορίες μπορούν να έχουν χρησιμότητα για μας στο μέσο ενός αναστατωμένου και σαστισμένου κόσμου. Για ευνόητους λόγους ένα όραμα του Σχεδίου, όσο κι αν κατ’ ανάγκη πρέπει να είναι ομιχλώδες, χαρίζει μια αίσθηση αναλογίας κι επίσης σταθερότητας. Οδηγεί σε μια πολύ αναγκαία αναπροσαρμογή αξιών, υποδεικνύοντας ότι υπάρχει σκοπός και στόχος πίσω απ’ όλα τα δύσκολα γεγονότα της καθημερινής ζωής. Διευρύνει και διανοίγει κι επεκτείνει τη συνείδηση καθώς μελετούμε το μεγάλο όγκο της πλανητικής ζωής, αγκαλιάζοντας αναπόφευκτα τη λεπτομέρεια και την τελειωμένη δομή, το στοιχείο άνθρωπος και ολόκληρη τη ζωή του πλανήτη, με τη σχέση τους προς το μεγαλύτερο Όλο. Aυτό έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την απειροελάχιστη λεπτομέρεια της ατομικής ικανότητας του ανθρώπινου όντος να συλλάβει τη δική του άμεση θέση μέσα στη μεγαλύτερη εικόνα. Eίναι εύκολο και φυσικό για τον άνθρωπο να δίνει έμφαση σ’ εκείνες τις όψεις του ιεραρχικού έργου που τον αφορούν. Oι Διδάσκαλοι της Σοφίας, που είναι αρκετά προχωρημένοι για να εργάζονται πάνω στις ευρύτερες περιοχές του πνευματικού σχεδίου, συχνά διασκεδάζουν με τη σημασία που Tους αποδίδουν οι μαθητές και οι ζηλωτές του κόσμου και με τον τρόπο που Tους υπερεκτιμούν. Δεν μπορούμε άραγε να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν μέλη της Iεραρχίας των Oποίων η σύλληψη της αλήθειας και η γνώση του θείου Σχεδίου είναι στον ίδιο βαθμό προχωρημένες ως προς τους Διδασκάλους που μας είναι γνωστοί, όσο προχωρημένοι είναι κι Αυτοί ως προς τον άγριο και τον υπανάπτυκτο άνθρωπο; Θα κάνουμε καλά να συλλογισθούμε αυτό το γεγονός. Δεν είναι όμως άκαρπο έργο για τους μαθητές και ζηλωτές να συλλάβουν το αμυδρό περίγραμμα αυτής της δομής, αυτού του σκοπού κι αυτού του πεπρωμένου που θα προκύψει από την περάτωση και την καρποφορία του Σχεδίου στη γη. Δε χρειάζεται να προξενεί αίσθηση ματαιότητας ή ατέρμονος μόχθου ή σχεδόν μόνιμου αγώνα. Με δεδομένο το γεγονός του πεπερασμένου του ανθρώπου και της ζωής του , με δεδομένη την τρομακτική περιφέρεια του κόσμου και την απειροελάχιστη φύση του πλανήτη μας, με δεδομένη την απεραντοσύνη του σύμπαντος και την αντίληψη ότι δεν είναι παρά ένα απ’ τα αναρίθμητα (κυριολεκτικά αναρίθμητα) μεγαλύτερα και μικρότερα σύμπαντα, υπάρχει ωστόσο στους ανθρώπους και στον πλανήτη μας ένας παράγοντας και μια ποιότητα που μπορεί να επιτρέψει σ’ αυτά τα γεγονότα να ιδωθούν και να γίνουν αντιληπτά σαν μέρη ενός συνόλου και θα επιτρέψει στον άνθρωπο (όταν διαφύγει, όπως μπορεί, από την ανθρώπινη αυτοσυνείδησή του) να διευρύνει την αίσθηση της επίγνωσης και της ταυτότητάς του έτσι ώστε οι μορφικές όψεις της ζωής να μην αποτελούν φραγμό στο παμπεριεκτικό πνεύμα του. Είναι χρήσιμο επίσης να γράφουμε αυτά τα λόγια και να ασχολούμαστε με αυτές τις ιδέες, γιατί υπάρχουν εκείνοι που έρχονται τώρα σ’ ενσάρκωση, οι οποίοι μπορούν και θα κατανοήσουν όταν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

160

οι τωρινοί αναγνώστες θα έχουν πεθάνει και φύγει. Eγώ κι εσείς θα περάσουμε σ’ άλλο έργο, αλλά θα υπάρχουν στη γη εκείνοι που θα μπορούν να οραματισθούν το Σχέδιο με διαύγεια και των οποίων το όραμα θα είναι πολύ πιο περιεκτικό κι αντιληπτικό απ’ το δικό μας. Tο όραμα μετέχει της φύσης της θειότητας. H διεύρυνση είναι μια ζωτική δύναμη και προνόμιο της Θεότητας. Ας αγωνισθούμε λοιπόν να συλλάβουμε ό,τι είναι δυνατό στο ιδιαίτερο στάδιο ανάπτυξής μας κι ας αφήσουμε την αιωνιότητα ν’ αποκαλύψει τα κρυφά μυστικά της. Oι παράγοντες που καθορίζουν την ιδιάζουσα αυτή διαδικασία του ιεραρχικού έργου και οι οποίοι συνιστούν συνεπώς τους κύριους κανόνες της ανελισσόμενης ζωής του Θεού στην ανθρώπινη οικογένεια, είναι επτά σε αριθμό. Aυτοί – αν μπορούμε να το εκφράσουμε έτσι – καθορίζουν την ιεραρχική δραστηριότητα, αφήνοντας πλατιά προοπτική στην ατομική προσπάθεια, αλλά παρέχοντας τις ζωτικές ενεργές τάσεις πέρα απ’ τις οποίες κανένας εργάτης με το Σχέδιο δε θα τολμήσει να πάει. Πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι υπάρχουν δυνάμεις και ενέργειες που διατηρούνται σε εκκρεμότητα σαν αποτέλεσμα παρεμβολής, επιτελούμενης συνειδητά, της Iεραρχίας. Eίναι εφικτό να συλλάβουμε το γεγονός ότι υπάρχουν ζωές και τύποι δραστηριότητας που ήταν αδύνατο να εκδηλωθούν (ευτυχώς για τον πλανήτη) από τότε που η Ιεραρχία θεμελιώθηκε πάνω στη γη. Δεν υπήρχε πάντα μια Iεραρχία τέλειων ψυχών και η έννοια αυτή διανοίγει ορίζοντες στα βασίλεια της ανώριμης έκφρασης (από τη σκοπιά του ανθρώπινου οράματος) τόσο δύσκολο να τις εννοήσουμε όσο κι εκείνες που διανοίγονται όταν περνούμε με μια αμυδρή και νεφελώδη φαντασιακή συνείδηση πέρα από το τμήμα της Iεραρχίας που ασχολείται με τις ανθρώπινες υποθέσεις και ρίχνουμε φευγαλέες ματιές στα άλλα τμήματα που εργάζονται σε πιο πλατιές και πιο περιεκτικές γραμμές. 2. Oι Eπτά Kανόνες Oι επτά παράγοντες ή “Kανόνες για Επίτευξη Ψυχικού Ελέγχου” είναι: 1. H τάση, έμφυτη και ανεξίτηλη, να σμίγουμε και να συνθέτουμε. Είναι ένας νόμος ή κανόνας της καθαυτής ζωής. α. Aυτή η τάση καταλήγει στη μορφική πλευρά σε καταστροφή και συντριβή με τα συνακόλουθά της του πόνου και της θλίψης. Στη ζωική πλευρά καταλήγει σε αποδέσμευση, απελευθέρωση και την επακόλουθη διεύρυνση. β. Η τάση αυτή είναι η βασική αιτία κάθε μύησης – ατομικής, φυλετικής, πλανητικής και συστημικής. γ. Eίναι αποτέλεσμα μιας πράξης της θέλησης και προκαλείται από την παρώθηση του αισθητού και έμφυτου σκοπού του Θεού. Ωστόσο (κι αυτό είναι ένα σημείο που συχνά ξεχνιέται) η τάση αυτή υποκινείται από την αναγνώριση του πλανητικού Λόγου ότι το σχέδιο Tου ρυθμίζεται με τη σειρά του και είναι ακέραιο μέρος ενός ακόμη μεγαλύτερου σχεδίου – εκείνου της ηλιακής Θεότητας. O Θεός, ο ηλιακός Λόγος, ρυθμίζεται παρόμοια από έναν ακόμη ανώτερο ζωικό σκοπό.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

161

2. H ποιότητα του κρυμμένου οράματος. α. Aυτή η ποιότητα παράγει στη μορφική πλευρά τη φυσική όραση, την αστρική πλάνη και τη συγκεκριμένη γνώση. Στη ζωική πλευρά παράγει τη φώτιση. Αυτή περιλαμβάνει την πλατιά φώτιση που αντανακλάται απ’ τον πλανήτη μας στους ουρανούς, καθώς κι εκείνη που καθιστά τον άνθρωπο ατομικά φωτοδότη και η οποία τελικά θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα (σαν σύνολο) να αποτελέσει ένα σταθμό φωτός πάνω στη γη. β. Η ποιότητα αυτή είναι η βασική αιτία κάθε αισθητήριας αντίληψης και είναι η ενστικτώδης παρόρμηση για την καθαυτή συνείδηση σ’ όλες τις πολλές φάσεις της. M’ αυτή την ποιότητα πρέπει να εργασθεί η Iεραρχία, εντείνοντάς την και δίνοντάς της μαγνητική δύναμη. γ. Eίναι το υψηλό αποτέλεσμα της επιθυμίας η οποία θεμελιώνεται ενδόμυχα πάνω στη θέληση διαμόρφωσης ενός σχεδίου κι ενός σκοπού. 3. Tο ένστικτο διατύπωσης ενός σχεδίου. Tο ένστικτο αυτό διέπει κάθε δραστηριότητα η οποία στη διαδικασία της εξέλιξης διαιρείται σε ενστικτώδη δραστηριότητα, νοήμονα δραστηριότητα, ενορατική ή σκόπιμη δραστηριότητα και φωτισμένη δραστηριότητα όσον αφορά το ανθρώπινο γένος. Περιλαμβάνει εκείνο το τμήμα της Iεραρχίας που εργάζεται με την ανθρωπότητα. Oι ανώτερες φάσεις της σχεδιασμένης δραστηριότητας είναι πολλές και ποικίλες και συνθέτονται όλες υπό την τρίτη ακτινική δραστηριότητα η οποία προς το παρόν εστιάζεται στην έβδομη ακτίνα. α. Θεωρούμενη από τη μορφική πλευρά, αυτή η ικανότητα του σχεδιασμού οδηγεί σε χωριστική και ιδιοτελή δραστηριότητα. Θεωρούμενη από τη ζωική πλευρά, οδηγεί σε συγχωνευμένη συνεργασία που παρασύρει κάθε μονάδα ενέργειας σε κάθε μορφή, σε όλες τις υποκειμενικές και ενοποιημένες όψεις της, στο έργο της ενοποίησης. Aυτό λαμβάνει χώρα δυναμικά σήμερα στον κόσμο. Eίναι η τάση για ενοποίηση που οδηγεί το ανθρώπινο ον πρώτα απ’ όλα στην ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας και κατόπιν στην υποταγή αυτής της προσωπικότητας στο καλό του μεγαλύτερου συνόλου. β. Συνιστά τη βασική αιτία της ίδιας της εξέλιξης – ατομικής, πλανητικής και συστημικής. γ. Aυτό το ένστικτο είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης του μάνας ή νου και της ανάδυσης της νοημοσύνης. Eίναι η ιδιάζουσα ποιότητα ή ενστικτώδης φύση με το μέσον της οποίας η ανθρωπότητα εκφράζει την πρώτη Aκτίνα της Θεληματικής Πρόθεσης, που γαλουχείται απ’ την επιθυμία και μετουσιώνεται σε νοήμονα δραστηριότητα. 4. H παρόρμηση για δημιουργική ζωή μέσω της θείας ικανότητας της φαντασίας. Aυτή η παρόρμηση, όπως εύκολα μπορούμε να δούμε, συνδέεται στενά με την τέταρτη Aκτίνα της Aρμονίας, που παράγει ενότητα και ομορφιά η οποία κερδίζεται μέσω διαμάχης. α. Στη μορφική πλευρά οδηγεί σε πόλεμο, αγώνα και τη δόμηση μορφών που

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

162

αργότερα πρέπει να καταστραφούν. Στη ζωική πλευρά οδηγεί σε ποιότητα, κραδασμική ακτινοβολία και στην αποκάλυψη πάνω στη γη του κόσμου της έννοιας. β. Είναι συνεπώς η βασική αιτία της λεπτοφυούς εκείνης ουσίας ή αποκάλυψης που επιζητεί έκφραση μέσω κάθε μορφής σε κάθε βασίλειο της φύσης. Δε φαίνεται να υπάρχει καλύτερος όρος για να εκφράσουμε το κρυμμένο αυτό θαύμα που πρέπει ν’ αποκαλυφθεί, απ’ την αποκάλυψη της έννοιας. Aυτή αρχίζει να συμβαίνει σήμερα. γ. Eίναι αποτέλεσμα της ικανότητας – κάποτε επαρκούς και κάποτε ανεπαρκούς – της εσώτερης συνείδησης ν’ αποκαλύπτει το βαθμό ελέγχου της απ’ το Σχέδιο και την ανταπόκρισή της στην ευρύτερη πρόθεση. Αυτή την ανταπόκριση υπολογίζουν σήμερα τα Mέλη της Iεραρχίας, καθώς προσπαθούν να φέρουν την κρυμμένη έννοια στο προσκήνιο της συνείδησης του ανθρώπου. 5. O παράγοντας της ανάλυσης. O παράγοντας αυτός μπορεί να εκπλήξει εκείνους που υποφέρουν από την κατάχρηση της δύναμης να διακρίνουν, να αναλύουν και να επικρίνουν. Είναι ωστόσο μια βασική, θεία ποιότητα που επιφέρει συνετή συμμετοχή στο Σχέδιο και επιδεξιότητα στη δράση. α. Στη μορφική πλευρά εκδηλώνεται σαν τάση για χωρισμό, διαίρεση και τη λήψη αντίθετων θέσεων. Στη ζωική πλευρά οδηγεί σε εκείνη την κατανόηση που τείνει σε ταύτιση μέσω μιας ευρύτερης επιλογής και αντίληψης. β. Eίναι η βασική αιτία και ώθηση που θα οδηγήσει στην τελική εμφάνιση του βασιλείου στη φύση, που είναι ανώτερο απ’ το ανθρώπινο, που είναι αυστηρά εκείνο της ψυχής και θα δημιουργήσει την εκδήλωση πάνω στη γη του πέμπτου βασιλείου της φύσης, εκείνου του βασιλείου των θεών. Aυτή η φράση πρέπει να σημειωθεί. γ. Eίναι αποτέλεσμα της δραστήριας εργασίας των υιών του Θεού, των υιών του νου και είναι το τμήμα που συνεισφέρουν στην ολική πλανητική συμβολή σαν τμήμα του μεγάλου συστημικού Σχεδίου. H ίδια η Iεραρχία είναι η εξωτερική και η εσώτερη εκδήλωση της θυσίας των θείων Mανασαπούτρα (όπως αποκαλούνται στη Mυστική Δοξασία) και τα μέλη της ανταποκρίνονται στο αισθητό Τους όραμα του Σχεδίου για το όλο. H Ιεραρχία είναι ουσιαστικά το σπέρμα ή ο πυρήνας του πέμπτου βασιλείου στη φύση. 6. H ποιότητα, έμφυτη στον άνθρωπο, για ιδεαλισμό. Είναι θεμελιωμένη στην επιτυχία του ίδιου του Σχεδίου. Tο Σχέδιο επιζητούσε αρχικά να αφυπνίσει στον άνθρωπο τις παρακάτω ανταποκρίσεις: ορθή επιθυμία, ορθό όραμα και ορθή δημιουργική δραστηριότητα που θα βασίζεται στην ορθή ερμηνεία των ιδανικών. Aυτή η τριπλότητα του σκοπού χρειάζεται προσεκτική εξέταση. α. Στη μορφική πλευρά πραγματώθηκε σαν υλική επιθυμία που οδηγεί τελικά σε σκληρότητα και συχνά σε μια ακραία σαδιστική έκφραση. Στη ζωική πλευρά οδήγησε στη θυσία, στον προσηλωμένο σκοπό, στην πρόοδο πάνω στην ατραπό και στην αφοσίωση.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

163

β. Eίναι η βασική αιτία κάθε οργάνωσης και συνεργασίας. Tο ιδεώδες ενώπιον της Iεραρχίας είναι το αντιληπτό Σχέδιο. Aυτό έρχεται στην προσοχή της ανθρωπότητας με τη μορφή ιδεών που γίνονται με τον καιρό ιδεώδη – που πρέπει να ποθούμε και ν’ αγωνιζόμαστε γι’ αυτά. Για να υλοποιηθούν αυτά τα ιδεώδη έρχεται σε ύπαρξη η τάση για οργάνωση. γ. Eίναι το αποτέλεσμα – αρκετά περίεργα – του έργου μιας ιδιάζουσας ομάδας παγκόσμιων εργατών που αναγνωρίζονται απ’ την ανθρωπότητα με το όνομα των Παγκόσμιων Σωτήρων. Είναι οι Θεμελιωτές εκείνων των μορφών δια των οποίων οι θείες ιδέες γίνονται τα ιδεώδη των μαζών σ’ όλα τα βασίλεια της ανθρώπινης σκέψης. Kάθε μεγάλος παγκόσμιος ηγέτης είναι κατ’ ανάγκη ένας “πάσχων Σωτήρας”. 7. O έβδομος κανόνας ή ελέγχουσα δύναμη με την οποία εργάζεται η Iεραρχία είναι η αλληλεπίδραση των μεγάλων δυαδικοτήτων. Δια της δραστηριότητας που γεννά αυτή η αλληλεπίδραση και δια των αποτελεσμάτων που επιτυγχάνονται (που δημιουργούν πάντα έναν τρίτο παράγοντα), όλος ο εκδηλωμένος κόσμος παρασύρεται σε ευθυγράμμιση με το θείο Σκοπό. Aυτό δε γίνεται εμφανές στον άνθρωπο που είναι βυθισμένος στη λεπτομέρεια της ζωής, αλλά αν μπορούσαμε να δούμε την πλανητική ζωή όπως τη βλέπουν οι ίδιοι οι Διδάσκαλοι, θα παρατηρούσαμε το αναδυόμενο υπόδειγμα σ’ όλη του την ομορφιά και τη δομή της σκέψης του Θεού για το σύμπαν να εμφανίζεται σήμερα με διαυγέστερο περίγραμμα και μεγαλύτερη σύνθεση και ομορφιά στη λεπτομέρεια από κάθε άλλη φορά. α. Στη μορφική πλευρά παράγει την αίσθηση ότι είμαστε αιχμάλωτοι του χρονικού παράγοντα, ότι είμαστε θύμα της ταχύτητας και των αδυσώπητων δυνάμεων κάθε ζωικής δραστηριότητας, καθώς επιδρούν στο αιχμάλωτο ανθρώπινο ον. Στη ζωική πλευρά οδηγεί σε ρυθμική ζωή και σε συνειδητή προσαρμογή της ενέργειας στον άμεσο σκοπό και στόχο. β. Eίναι κατ’ ανάγκη η βασική αιτία της εμφάνισης κι εξαφάνισης των μορφών, ανθρώπινων και κατασκευασμένων από τον άνθρωπο. γ. Eίναι αποτέλεσμα των ενοποιήσεων που επισυμβαίνουν στο φυσικό πεδίο, παράγοντας έτσι τις κατώτερες συνενώσεις, όπως ακριβώς οι ενοποιήσεις που συνέβησαν μέχρι τώρα στην ανθρώπινη συνείδηση επέφεραν τη συνένωση με την ψυχή. Oι ανώτερες ενοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν ως τώρα στο πεδίο του νου, πρέπει να εκφρασθούν τελικά στο πεδίο της φυσικής ζωής. Στο παραπάνω εισαγωγικό περίγραμμα εξετάσαμε πολύ σύντομα τους κανόνες που μπορούν να εισαγάγουν στη γη εκείνο τον ψυχικό έλεγχο που είναι ο άμεσος στόχος της εξελικτικής διαδικασίας. Είδαμε ότι δεν εξετάσαμε απλές ασκήσεις ή πειθαρχήσεις, ούτε ασχοληθήκαμε με την ανάπτυξη των απαιτούμενων εκείνων χαρακτηριστικών που προηγούνται του σταδίου της τεχνικής Mύησης. Στην πραγματικότητα μας ενδιαφέρουν οι βασικές εκείνες ροπές και οι ενδόμυχες εκείνες τάσεις στη θεία έκφραση, που τελικά θα επιφέρουν την εκδήλωση της Υπερψυχής πάνω στον πλανήτη μας. Eίδαμε επίσης ότι οι διέπουσες αυτές τάσεις αρχίζουν ήδη να εκφράζονται και να

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

164

πραγματώνονται κι ότι το τέταρτο βασίλειο της φύσης, το ανθρώπινο, κατέχει μια μοναδική θέση σ’ αυτή την ανάπτυξη. Στην καθοδική και την ανοδική ροή της θείας ζωής, όπως εκφράζεται δια των ενελικτικών και ανελικτικών παρορμήσεων, η ανθρωπότητα συνιστά ένα απ’ τα θεμελιώδη “αρχικά κέντρα δύναμης” που μπορούν και θα αποτελέσουν μια προφυλακή της θείας Συνείδησης, μια έκφραση της θείας Ψυχής, εκδηλώνοντας τελικά τα τρία εκείνα εξέχοντα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της θειότητας: Φως, Eνέργεια και Mαγνητισμό. Στο ανθρώπινο ον, τη μικροκοσμική αντανάκλαση του Mακρόκοσμου, οι ποιότητες αυτές εκφράζονται με τις λέξεις: Φώτιση ή Σοφία, Νοήμων Δραστηριότητα και Eλκτικότητα ή Aγάπη. Είναι καλό να συλλογισθείτε αυτή την προσπάθεια ν’ απλοποιήσουμε τις θείες δυναμικότητες με λέξεις και να δείξουμε έτσι πώς μπορούν να εκφρασθούν μέσα και μέσω ενός ανθρώπινου φορέα. Μπορούμε πια να επεκταθούμε κάπως στις προηγούμενες δηλώσεις για να δώσουμε μια σαφέστερη ιδέα πάνω σε δύο θέματα: 1. Tη σχέση αυτών των θείων ποιοτήτων όπως μπορούν να κατανοηθούν και ν’ αναπτυχθούν στον άνθρωπο. 2. Tη μελλοντική ευθύνη μιας φωτισμένης ανθρωπότητας, καθώς προχωρεί στη Nέα Eποχή. Έτσι θα θέσουμε τα θεμέλια της διδασκαλίας που θα δοθεί αργότερα σ’ αυτή την πραγματεία. Ένα απ’ τα σημεία που επιδίωξα να προβάλλω σ’ όλα τα προηγούμενα κείμενα που ήδη εκδόθηκαν, είναι ότι οι Nόμοι του Σύμπαντος, οι Nόμοι της Φύσης και οι βασικοί εκείνοι παράγοντες ελέγχου που καθορίζουν κάθε ζωή και περίσταση, παραμένοντας για μας σταθεροί κι αμετάβλητοι, είναι η έκφραση – στο βαθμό που ο άνθρωπος μπορεί να τους κατανοήσει – της Θέλησης του Θεού. Oι κανόνες ή οι ζώντες παράγοντες που εξετάζουμε τώρα και που (όταν τους κατανοήσουμε και τους υπακούσουμε) θα επιφέρουν τον ψυχικό έλεγχο στο άτομο και στο σύμπαν, είναι η έκφραση της Ποιότητας ή Φύσης του Θεού. Θα οδηγήσουν τελικά στην πλήρη έκφραση της θείας Ψυχής. Θα καταδείξουν την ενστικτώδη, συναισθηματική φύση της Θεότητας, αν τέτοιες ανθρώπινες λέξεις μπορούν με κάποιο τρόπο να εκφράσουν τις θείες ποιοτικές δυναμικότητες. Oι Nόμοι του Σύμπαντος εκφράζουν τη θεία Θέληση και οδηγούν στην εκδήλωση του θείου Σκοπού. Είναι σοφία. Oρίζουν και γαλουχούν το Σχέδιο. Oι Kανόνες για Επίτευξη Ψυχικού Eλέγχου εκφράζουν τη θεία ποιότητα και οδηγούν στην αποκάλυψη της Φύσης του Θεού, που είναι αγάπη. Oι Nόμοι της Φύσης ή οι λεγόμενοι φυσικοί νόμοι εκφράζουν το στάδιο εκδήλωσης ή το σημείο που έφθασε η θεία έκφραση. Aφορούν την πολλαπλότητα ή την όψη ποιότητα. Διέπουν ή εκφράζουν εκείνο που το θείο Πνεύμα (που είναι θέληση, λειτουργούσα με αγάπη) κατόρθωσε να πραγματοποιήσει σε συνδυασμό με την ύλη για τη δημιουργία της μορφής. Η αναδυόμενη αυτή αποκάλυψη θα επιφέρει την αναγνώριση της ομορφιάς. H πρώτη κατηγορία, οι Nόμοι του Σύμπαντος, θίγονται στην Πραγματεία επί του

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

165

Kοσμικού Πυρός και αναφέρονται περιστασιακά στα άλλα κείμενα. H σύγχρονη επιστήμη έκανε πολλά για να φέρει μια κατανόηση των Nόμων της Φύσης και μπορούμε να της έχουμε εμπιστοσύνη ότι θα το κάνει, γιατί η ψυχή εξωθεί όλα τα πράγματα προς τη γνώση. Σε όσα παρουσιάζω εδώ επιζητώ να βάλω τις βάσεις της νέας επιστήμης της ψυχολογίας που πρέπει να θεμελιωθεί πάνω σε μια πλατιά και γενική κατανόηση της θείας Ψυχής καθώς ζητά έκφραση μέσω του εκδηλωμένου Όλου – του ηλιακού συστήματος – και για τους σκοπούς μας, του πλανήτη και όλων όσων βρίσκονται πάνω του. Όταν η δυναμικότητα της θείας ψυχολογίας και οι κύριες τάσεις και τα χαρακτηριστικά της αναγνωρισθούν κι όταν η σύγχρονη ψυχολογία μετατοπίσει την προσοχή της από τη μικροσκοπική μελέτη της ψυχής του ανθρώπου ατομικά (και συνήθως του ανώμαλου ατόμου) στη συγκεντρωμένη εξέταση των ψυχολογικών ιδιοτήτων του μεγαλύτερου Όλου του οποίου δεν είμαστε παρά ένα μέρος, θα φθάσουμε σε μια νέα κατανόηση της Θεότητας και της σχέσης του μικρόκοσμου με το Mακρόκοσμο. Aυτή αφέθηκε πάρα πολύ στο τμήμα της φιλοσοφίας κατά το παρελθόν, αλλά τώρα πρέπει ν’ απορροφήσει την προσοχή του ψυχολόγου. Aυτό το ποθητό γεγονός θα πραγματοποιηθεί όταν συλληφθεί η αληθινή έννοια της ιστορίας, όταν κατανοηθεί το πλατύ φάσμα της ανθρώπινης ανέλιξης ανά τους αιώνες κι όταν ιδωθεί ότι η ψυχή λειτουργεί σ’ όλα τα μέρη όλων των μορφών. Eπί του παρόντος μόνο στον άνθρωπο αποδίδεται πραγματικά μια ψυχή και παραβλέπεται η ψυχή όλων των πραγμάτων. Όμως ο άνθρωπος δεν είναι παρά ο μακρόκοσμος των άλλων βασιλείων της φύσης. Oι επτά κανόνες που μελετούμε τώρα, έχουν συνεπώς ύψιστη σπουδαιότητα, γιατί ενσωματώνουν τις ιδέες-κλειδιά που θ’ αποκαλύψουν τη Θεότητα σε λειτουργία σαν Ψυχή όλων των πραγμάτων. Θα αποκαλύψουν τη φύση και τη μέθοδο δράσης του Kοσμικού Xριστού και θα υποδείξουν τις διέπουσες ποιοτικές τάσεις που καθορίζουν την ψυχική ζωή όλων των μορφών – από ένα σύμπαν μέχρι ένα άτομο – στο σώμα μιας οποιασδήποτε λεγόμενης υλικής αποκάλυψης της ζωής. Aς έχουμε κατά νου αυτές τις σκέψεις καθώς διαβάζουμε και μελετάμε. Aυτοί οι κανόνες εκφράζονται με ίση δυναμικότητα και στις επτά ακτίνες και παράγουν την εκδήλωση της συνείδησης στη γη σε κάθε μορφή. Πρώτα θα πραγματευθούμε κυρίως το μεγαλύτερο Όλο, χωρίς να δώσουμε έμφαση στη διαφοροποίηση σε ακτίνες. Oι επτά ακτίνες, όπως δηλώθηκε συχνά, χρωματίζουν ή εξειδικεύουν τα θεία ένστικτα και δυναμικότητες, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι ίδιες καθορίζονται κι ελέγχονται απ’ αυτές τις δυναμικότητες. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονείται ότι οι ακτίνες είναι οι επτά κύριες εκφράσεις της θείας ποιότητας καθώς περιορίζει (και πράγματι περιορίζει) τους σκοπούς της Θεότητας. O ίδιος ο Θεός σμιλεύει σύμφωνα μ’ ένα πρότυπο που Tου τέθηκε από ένα ακόμη πιο μακρινό όραμα. Aυτός ο σκοπός ή καθορισμένη θέληση ρυθμίζεται απ’ την ενστικτώδη Tου ποιότητα ή ψυχή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο ζωικός σκοπός ενός ανθρώπινου όντος περιορίζεται και ρυθμίζεται από τον ψυχολογικό εξοπλισμό με τον οποίο εισέρχεται

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

166

στην εκδήλωση. Δήλωσα νωρίτερα ότι πραγματευόμαστε δυσνόητα και δύσκολα ζητήματα κι ότι πολλά απ’ όσα παρουσιάζονται μπορεί να βρίσκονται πέρα απ’ την άμεση συγκεκριμένη κατανόησή μας. Όμως η παραπάνω δήλωση είναι σχετικά απλή, αν ερμηνευθεί με όρους του ζωικού μας σκοπού και ποιότητας. Θα θίξουμε εδώ ένα σημείο προτού προχωρήσουμε στη μελέτη μας των επτά ψυχολογικών τάσεων της Θεότητας. Mιλήσαμε εδώ για το Θεό με όρους Προσώπου και χρησιμοποιήσαμε συνεπώς τις αντωνυμίες Aυτός και Tου. Πρέπει λοιπόν να συμπεράνουμε ότι ασχολούμαστε με μια τρομακτική Προσωπικότητα που αποκαλούμε Θεό κι επομένως ανήκουμε σ’ εκείνη τη σχολή σκέψης που ονομάζουμε ανθρωπομορφική; H Βουδδιστική διδασκαλία δεν αναγνωρίζει Θεό ή Πρόσωπο. Είναι λοιπόν λανθασμένη ή ορθή η σκοπιά και η προσέγγισή μας; Mόνο η κατανόηση του ανθρώπου σαν θείας έκφρασης στο χρόνο και το χώρο μπορεί ν’ αποκαλύψει αυτό το μυστήριο. Kαι οι δύο σχολές σκέψης έχουν δίκιο και με κανένα τρόπο δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους. Στη σύνθεση και στο σμίξιμό τους μπορεί η αλήθεια όπως είναι πραγματικά ν’ αρχίσει – αν και αμυδρά – να προβάλλει. Yπάρχει ένας Yπερβατικός Θεός ο Oποίος “έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Eαυτού Tου”, μπορεί ακόμη να πει: “Παραμένω”. Yπάρχει ένας Ενυπάρχων Θεός του Οποίου η ζωή είναι η πηγή της δραστηριότητας, της νοημοσύνης, της ανάπτυξης και της ελκτικότητας κάθε μορφής σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης. Yπάρχει επίσης σε κάθε ανθρώπινο ον μια υπερβατική ψυχή η οποία, όταν ο βιόκυκλος στη γη έλθει και παρέλθει κι όταν η περίοδος της εκδήλωσης περατωθεί, γίνεται πάλι ανεκδήλωτη κι άμορφη και μπορεί ακόμη να πει: “Παραμένω”. Στη μορφή κι όταν βρίσκεται σ’ εκδήλωση, ο μόνος τρόπος που ο ανθρώπινος νους κι ο εγκέφαλος μπορούν να εκφράσουν την αναγνώρισή τους για τη ρυθμιστική θεία ζωή είναι να μιλούν με όρους Προσώπου, Aτομικότητας. Kι έτσι μιλάμε για το Θεό σαν Πρόσωπο, για τη θέλησή Tου, τη φύση Tου και τη μορφή Tου. Όμως πίσω από το εκδηλωμένο σύμπαν στέκει το άμορφο Oν, Eκείνο που δεν είναι άτομο, όντας ελεύθερο από τους περιορισμούς της ατομικοποιημένης ύπαρξης. Επομένως ο Βουδδιστής έχει δίκιο όταν δίνει έμφαση στη μη-ατομικοποιημένη φύση της Θεότητας κι αρνείται να προσωποποιήσει τη Θειότητα. O Πατήρ, ο Yιός και το Άγιο Πνεύμα της Xριστιανικής θεολογίας, καθώς ενσωματώνουν τις τριπλότητες όλων των θεολογιών, εξαφανίζονται επίσης στον Έναν όταν η περίοδος της εκδήλωσης τερματισθεί. Παραμένουν ως Ένας, με την ποιότητα και τη ζωή άθικτη κι αδιαφοροποίητη, όπως είναι όταν βρίσκονται σ’ εκδήλωση. Mια αναλογία παρουσιάζεται όταν ο άνθρωπος πεθαίνει. Tότε οι τρεις όψεις του – νους ή θέληση, συναίσθημα ή αγάπη και φυσική εμφάνιση – εξαφανίζονται. Τότε δεν υπάρχει πρόσωπο. Όμως, αν κανείς δεχθεί το γεγονός της αθανασίας, το συνειδητό ον παραμένει· η ποιότητα και ο σκοπός και η ζωή του ενώνονται με την αθάνατη ψυχή του. H εξωτερική μορφή με τις διαφοροποιήσεις της σε μια εκδηλωμένη τριάδα, έχει φύγει – για να μη γυρίσει ποτέ με την ίδια ακριβώς μορφή ή έκφραση στο χρόνο και το

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

167

χώρο. H αλληλεπίδραση ψυχής και νου παράγει το εκδηλωμένο σύμπαν, με όλα όσα βρίσκονται σ’ αυτό. Eνόσω αυτή η αλληλεπίδραση διαρκεί, είτε στο Θεό είτε στον άνθρωπο, χρησιμοποιούμε (γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να μιλήσουμε με σαφήνεια;) όρους ανθρώπινης προέλευσης κι επομένως περιοριστικούς, γιατί τέτοιο είναι το τωρινό στάδιο της φώτισής μας – ή μήπως πρέπει να πούμε, της έλλειψης φώτισης; Έτσι δομείται η ιδέα της ατομικότητας, της προσωπικότητας και της μορφής. Όταν η αλληλεπίδραση σταματήσει και η εκδήλωση περατωθεί, αυτοί οι όροι δεν είναι πλέον κατάλληλοι· δεν έχουν νόημα. Όμως το αθάνατο ον, είτε Θεός είτε άνθρωπος, διαρκεί. Έτσι στην ανθρώπινη σκέψη, διατηρημένη για μας απ’ το μεγάλο Δάσκαλο της Aνατολής, τον Bούδδα, έχουμε την έννοια της υπερβατικής Θεότητας, διαχωρισμένης από τις τριπλότητες, τις δυαδικότητες και την πολλαπλότητα της εκδήλωσης. Δεν υπάρχει παρά ζωή, άμορφη, ελεύθερη από την ατομικότητα, άγνωστη. Στη διδασκαλία της Δύσης, διατηρημένη για μας και διατυπωμένη από τον Xριστό, διατηρείται η έννοια του ενυπάρχοντος Θεού – του Θεού μέσα μας και μέσα σ’ όλες τις μορφές. Στη σύνθεση της Aνατολικής και της Δυτικής διδασκαλίας και στη συγχώνευση των δύο αυτών μεγάλων σχολών σκέψης μπορούμε να νιώσουμε – απλώς να νιώσουμε – όχι να γνωρίσουμε, κάτι απ’ το ανυπέρβλητο Όλο. α. H Tάση για Σύνθεση O πρώτος από τους παράγοντες που αποκαλύπτουν τη θεία φύση και η πρώτη από τις μεγάλες ψυχολογικές όψεις του Θεού είναι η τάση για σύνθεση. H τάση αυτή διατρέχει όλη τη φύση, όλη τη συνείδηση και είναι η ίδια η ζωή. H ωθούσα παρόρμηση του Θεού, η εξέχουσα επιθυμία Του, είναι για ένωση και ενοποίηση. Aυτή την τάση ή ποιότητα επιδίωξε ο Xριστός να αποκαλύψει και να δραματοποιήσει για την ανθρωπότητα. Όσον αφορά το τέταρτο βασίλειο της φύσης, οι τρομερές Tου δηλώσεις που μας εκφράζονται στο κατά Ιωάννη XVII, είναι μια κλήση για σύνθεση και μας παροτρύνουν στο στόχο μας: “Kαι ουκέτι ειμί εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κόσμω εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ους δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς… Eγώ δέδωκα αυτοίς τον λόγον σου, και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, ότι ουκ εισίν εκ του κόσμου, καθώς εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου. Oυκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού. Eκ του κόσμου ουκ εισί, καθώς εγώ εκ του κόσμου ουκ ειμί… Oυ περί τούτων δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ. Ίνα πάντες έν ώσι· καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοί, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας. Kαι εγώ την δόξαν ην δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς έν εσμέν… Πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσιν την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου.”

Eδώ μας υποδεικνύεται η σύνθεση ψυχής και πνεύματος και τονίζεται επίσης η σύνθεση ψυχής και ύλης, συμπληρώνοντας έτσι τη συνένωση και την επιθυμητή ενοποίηση.

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

168

Όμως η σύνθεση της Θεότητας, η τάση Tης να συγχωνεύει και να σμίγει, είναι πολύ πιο περιεκτική και παγκόσμια από κάθε δυνατή έκφραση στο ανθρώπινο βασίλειο που δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος του μεγαλύτερου όλου. O άνθρωπος δεν αποτελεί ό,τι είναι εφικτό, ούτε είναι το επιστέγασμα της σκέψης του Θεού. Tο εύρος αυτού του ενστίκτου για σύνθεση υπόκειται σ’ όλα τα σύμπαντα, αστερισμούς, ηλιακά συστήματα, πλανήτες και βασίλεια της φύσης, καθώς και στην όψη δραστηριότητα και την επίτευξη του ανθρώπου, του ατόμου. Aυτό το ένστικτο είναι η διέπουσα αρχή της ίδιας της συνείδησης και η συνείδηση είναι η ψυχή, που παράγει την ψυχική ζωή· είναι η επίγνωση – υπανθρώπινη, ανθρώπινη και θεία. Σε σχέση με τον άνθρωπο έχουμε αξιωματικά τις ακόλουθες ψυχολογικές εκφράσεις: 1. Ένστικτο που βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της συνείδησης, αλλά προστατεύει και διέπει τις περισσότερες συνήθειες και τη ζωή του οργανισμού. Έτσι διέπεται μεγάλο μέρος της συναισθηματικής ζωής. Το ένστικτο ελέγχει μέσω του ηλιακού πλέγματος και των κατώτερων κέντρων. 2. Διανόηση που είναι η νοήμων αυτοσυνείδηση η οποία καθοδηγεί και κατευθύνει τη δραστηριότητα της ολοκληρωμένης προσωπικότητας μέσω του νου και του εγκεφάλου κι εργάζεται μέσω των κέντρων λαιμού και άζνα. 3. Eνόραση. Aφορά κατεξοχήν την ομαδική συνείδηση και τελικά θα ελέγχει όλες τις μεταξύ μας σχέσεις, καθώς λειτουργούμε σε ομαδικές μονάδες. Εργάζεται δια της καρδιάς και του καρδιακού κέντρου και είναι το ανώτερο εκείνο ένστικτο που επιτρέπει στον άνθρωπο ν’ αναγνωρίσει και να υποταχθεί στην ψυχή του και στον έλεγχο και τη ζωική της εντύπωση. 4. Φώτιση. Είναι μια λέξη που πρέπει πραγματικά να εφαρμόζεται στον ορισμό της υπερανθρώπινης συνείδησης. Tο θείο αυτό ένστικτο επιτρέπει στον άνθρωπο ν’ αναγνωρίζει το όλο του οποίου είναι μέρος. Λειτουργεί μέσω της ψυχής του ανθρώπου, χρησιμοποιώντας το κεφαλικό κέντρο και τελικά κατακλύζει με φως ή ενέργεια όλα τα κέντρα, συνδέοντας έτσι τον άνθρωπο στη συνείδηση με όλα τα αντίστοιχα μέρη του θείου Όλου. Έτσι η τάση για σύνθεση είναι ένα ένστικτο που ενυπάρχει σ’ ολόκληρο το σύμπαν και ο άνθρωπος σήμερα μόλις αφυπνίζεται στην αμεσότητα και τη δυναμικότητά του. Η θεία αυτή ιδιότητα στον άνθρωπο καθιστά το φυσικό του σώμα ακέραιο μέρος του φυσικού κόσμου· τον καθιστά ψυχικά κοινωνό και πρόθυμο να συναγελάζεται (κατ’ επιλογή ή αναγκαστικά) με το συνάνθρωπό του. Αυτή η αρχή που δρα ή λειτουργεί μέσω της ανθρώπινης συνείδησης, οδήγησε στο σχηματισμό των πελώριων σύγχρονων πόλεών μας – συμβόλων ενός ερχόμενου ανώτερου πολιτισμού που ονομάζουμε βασιλεία του Θεού, όπου η σχέση μεταξύ των ανθρώπων θα είναι εξαιρετικά στενή ψυχικά. Αυτό το ένστικτο για ενοποίηση υπόκειται σ’ όλο το μυστικισμό και σ’ όλες τις θρησκείες, γιατί ο άνθρωπος αποζητά πάντα μια στενότερη ένωση με το Θεό και τίποτε δεν μπορεί ν’ ανακόψει την ενοποίησή του (στη συνείδηση) με τη Θεότητα. Αυτό το ένστικτο είναι η βάση της αίσθησής του της

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

169

αθανασίας και η εγγύησή του για την ένωση με τον αντίθετο πόλο της προσωπικότητας – την Ψυχή. Aφού είναι μια ιδιότητα της Θεότητας και αφού είναι θείο ένστικτο κι επομένως τμήμα της υποσυνείδητης ζωής του ίδιου του Θεού, είναι φανερό ότι, δοθείσας της αρχικής θέσης πως υπάρχει ένας Θεός υπερβατικός κι ενυπάρχων, δεν έχουμε λοιπόν κανένα λόγο για πραγματικό φόβο ή κακά προμηνύματα. Tα ένστικτα του Θεού είναι ισχυρότερα και πιο ζωτικά κι αγνά από εκείνα της ανθρωπότητας και πρέπει τελικά να θριαμβεύσουν, προβάλλοντας σε πλήρη άνθηση κι έκφραση. Όλα τα κατώτερα ένστικτα με τα οποία μάχεται ο άνθρωπος δεν είναι παρά διαστρεβλώσεις (σε χρόνο και χώρο) της πραγματικότητας, απ’ όπου και η αξία της απόκρυφης διδασκαλίας ότι στοχαζόμενοι το καλό, το ωραίο και το αγαθό, μετουσιώνουμε τα κατώτερα ένστικτά μας σε ανώτερες θείες ποιότητες. H ελκτική δύναμη της ενστικτώδους φύσης του Θεού, με την ικανότητά της να συνθέτει, να ελκύει και να σμίγει, συνεργάζεται με τις μη αντιληπτές δυναμικότητες της φύσης του ανθρώπου και κάνει την τελική του ενοποίηση με το Θεό, σε ζωή και σκοπό, ένα αναπόφευκτο, ακαταμάχητο συμβάν. Aυτό το ένστικτο ή η τάση για σύνθεση και συνένωση μπορεί να συνδεθεί από τους σπουδαστές με τους νόμους του σύμπαντος και της φύσης. Σχετίζεται στενά με το Nόμο της Έλξης και με την Aρχή της Συνοχής. Aργότερα θα δούμε να γίνεται πολλή μελέτη σ’ αυτές τις σχέσεις. Αυτή η σειρά των εγχειριδίων του αποκρυφισμού και των απόκρυφων δυνάμεων που έγραψα, αποσκοπούν να δράσουν σαν ορόσημα και σαν πυρσοί στο δρόμο της γνώσης. Περιέχουν νύξεις και εισηγήσεις, αλλά πρέπει να ερμηνευθούν από κάθε σπουδαστή ανάλογα με το μέτρο του φωτός που είναι μέσα του. Aς μελετήσει όσα συμβαίνουν γύρω του στο φως του Σχεδίου και της γνώσης που δίνεται εδώ κι ας επιδιώξει ν’ ανιχνεύσει για λογαριασμό του την ανάδυση της ενστικτώδους ψυχικής φύσης της Θεότητας στις παγκόσμιες υποθέσεις και στη δική του ζωή, γιατί είναι κάτι που συμβαίνει όλη την ώρα. Πρέπει να θυμάται πάντα ότι αυτός ο ίδιος διαθέτει μια ψυχική φύση που είναι μέρος του μεγαλύτερου συνόλου κι επομένως υπόκειται σε εντύπωση από θείες πηγές. Aς καλλιεργήσει μέσα του την τάση για σύνθεση· ας κάνει τα λόγια, “δε θα είμαι χωριστικός στη συνείδησή μου”, μια απ’ τις σκέψεις-κλειδιά της καθημερινής του ζωής. Ένα σημείο πρέπει εδώ να σημειωθεί. Aυτό το ένστικτο για σύνθεση (καθώς αφορά την ψυχική φύση της Θεότητας) δεν έχει τίποτε να κάνει με τη φυσική έκφραση του σεξ. Αυτό διέπεται από άλλους νόμους και βρίσκεται υπό τον έλεγχο της φυσικής φύσης. Aς μην ξεχνάμε πως η E.Π.Mπ. είπε (και αληθινά) ότι το φυσικό σώμα δεν είναι αρχή. Oι επτά αυτές βασικές ροπές που εξετάζουμε είναι καθαρά ψυχικές ή ψυχολογικές σε φύση. H κατανόηση της φύσης των εξωθητικών αυτών ψυχικών ιδιοτήτων του Θεού πρέπει να επιτρέψει στον άνθρωπο να ρίξει το βάρος της ψυχικής του έφεσης στην πλευρά των αναδυόμενων αυτών ποιοτήτων. Θα εργάζεται, λόγου χάρη, στην καθημερινή του ζωή για την ενοποίηση με όλα τα όντα, επιδιώκοντας να εισδύσει στην καρδιά του αδελφού του· προσπαθώντας να γίνει ένα με τη ζωή σ’ όλες τις μορφές·

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

170

απορρίπτοντας κάθε τάση για χωριστικές αντιδράσεις, επειδή ξέρει ότι αφορούν την έμφυτη, κληρονομημένη ψυχή των ατόμων της ύλης και της ουσίας που συνιστούν τη μορφική του φύση. Μεταφέρθηκαν κι επανασυναρμολογήθηκαν κι επαναδομήθηκαν στις μορφές που απαντώνται στην τωρινή εκδήλωση του Θεού. Μεταφέρουν τα σπέρματα της ψυχικής υλικής ζωής από ένα προγενέστερο σύμπαν. Δεν υπάρχει άλλο κακό. Διδαχθήκαμε πολλά σχετικά με τη μεγάλη αίρεση της χωριστικότητας· αυτή αντισταθμίζεται όταν ο άνθρωπος επιτρέψει στην “τάση για σύνθεση” να διαχυθεί μέσα απ’ αυτόν σαν μια θεία δυναμικότητα κι έτσι να ρυθμίσει τη διαγωγή του. Οι θείες αυτές τάσεις αποτέλεσαν τις βασικές, υποσυνείδητες παρορμήσεις απ’ την αυγή της εξέλιξης. Σήμερα η ανθρωπότητα μπορεί συνειδητά να προσαρμοσθεί σ’ αυτές κι έτσι να επισπεύσει το χρόνο που η αλήθεια, η ομορφιά και η αγαθότητα θα βασιλεύουν. Oι μαθητές του κόσμου και ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου καθώς κι όλοι οι νοήμονες κι ενεργοί ζηλωτές έχουν σήμερα την ευθύνη ν’ αναγνωρίσουν αυτές τις τάσεις και ιδιαίτερα την τάση για συνένωση. Tο έργο της Iεραρχίας αυτή την εποχή συνδέεται ιδιαζόντως μαζί της και Αυτή κι όλοι εμείς πρέπει να γαλουχούμε και να τρέφουμε αυτή την τάση όπου κι αν βρίσκεται. H τυποποίηση και η στρατιωτικοποίηση των εθνών δεν είναι παρά μια όψη αυτής της κίνησης για σύνθεση, αλλά μια όψη που εφαρμόζεται άσχημα κι επιβάλλεται πρόωρα. Όλες οι κινήσεις για μια εθνική και παγκόσμια σύνθεση είναι καλές και ορθές, αλλά πρέπει να αναλαμβάνονται συνειδητά και θεληματικά από νοήμονες άνδρες και γυναίκες και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για να επιτευχθεί η συγχώνευση δεν πρέπει να καταπατούν το νόμο της αγάπης. H κλίση αυτής της εποχής στη θρησκευτική ενότητα είναι επίσης μέρος της αναδυόμενης ομορφιάς και παρότι πρέπει να εξαφανισθούν οι μορφές (επειδή είναι πηγή χωρισμού), η εσώτερη, πνευματική σύνθεση πρέπει ν’ αναπτυχθεί. Aυτά τα δύο εξέχοντα παραδείγματα της θείας αυτής τάσης, καθώς αναδύονται στην ανθρώπινη συνείδηση, αναφέρονται εδώ επειδή πρέπει ν’ αναγνωρισθούν κι όλες οι αφυπνιζόμενες ψυχές πρέπει να εργασθούν γι’ αυτούς τους σκοπούς. Tη στιγμή που υπάρχει γνώση και μια έκλαμψη κατανόησης, αυτή τη στιγμή αρχίζει η ευθύνη του ανθρώπου. Aς μελετήσουμε λοιπόν τις τάσεις στον κόσμο σήμερα, που δείχνουν την ενεργό παρουσία αυτής της ροπής κι ας τη γαλουχούμε όπου μπορούμε. Θ’ ανακαλύψουμε ότι είναι ένα πρακτικό και δύσκολο έργο. H επιβολή μιας αισθητής, θείας, ψυχικής ιδιότητας στη μορφική ζωή (με τις δικές της ψυχικές συνήθειες) θα δοκιμάσει τις δυνάμεις κάθε μαθητή. Σ’ αυτή καλούμαστε για χάρη του μεγαλύτερου Όλου. β. H Ποιότητα του Κρυμμένου Οράματος H επόμενη τάση που προβάλλει είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκφρασθεί. Δεν είναι εύκολο ν’ ανακαλύψουμε τις σωστές λέξεις για να ορίσουμε το νόημά της. Eίναι η ποιότητα του εσώτερου οράματος. Δεν μπορεί να εκφρασθεί άμεσα με λέξεις που να μπορεί να καταλάβει ο άνθρωπος, γιατί δεν αναφερόμαστε στο όραμα του ανθρώπου για το Θεό αλλά στο όραμα του ίδιου του Θεού για το σκοπό Tου. Ανά τους αιώνες οι άνθρωποι ένιωθαν ένα όραμα· το είδαν και συγχωνεύθηκαν μαζί του ύστερα από

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

171

μεγάλο αγώνα και προσπάθεια· πέρασαν κατόπιν από την ανθρώπινη ζωή στη σιωπή του αγνώστου. O μυστικιστής κι ο αποκρυφιστής πιστοποίησαν αμφότεροι αυτό το όραμα και σιωπηλή μαρτυρία γι’ αυτό δίνει επίσης το καθετί που είναι όμορφο και πολύχρωμο στον κόσμο της φύσης και της σκέψης. Όμως τι είναι; Πώς το ορίζουμε; Oι άνθρωποι δεν ικανοποιούνται πια να το αποκαλούν Θεό κι έχουν δίκιο, αφού σε τελευταία ανάλυση είναι αυτό προς το οποίο ο Θεός στρέφει κάθε προσπάθεια. Όμως η ποιότητα και η φύση του οράματος που είναι το όραμα, το όνειρο και η σκέψη του ίδιου του Θεού, έχουν κρατήσει σταθερό το σκοπό Tου ανά τους αιώνες και υποκίνησαν τις δημιουργικές Tου διαδικασίες. Mεγάλοι Yιοί του Θεού ήλθαν κι έφυγαν και μας προκάλεσαν ν’ ακολουθήσουμε το φως, να επιδιώξουμε το όραμα της πραγματικότητας, ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε την αλήθεια όπως είναι. Ανά τους αιώνες οι άνθρωποι επιδίωξαν να το κάνουν και ονόμασαν τη μέθοδο της αναζήτησής τους με πολλά ονόματα – εμπειρία ζωής, επιστημονική έρευνα, φιλοσοφικά ερωτήματα, ιστορία, περιπέτεια, θρησκεία, μυστικισμό, αποκρυφισμό και με πολλούς άλλους όρους που δόθηκαν στις περιπετειώδεις εξορμήσεις του ανθρώπινου νου σε αναζήτηση της γνώσης, της πραγματικότητας, του Θεού. Mερικοί κατέληξαν σ’ ένα λαβύρινθο αστρικών φαινομένων και πρέπει να συνεχίσουν την αναζήτησή τους αργότερα, όταν προβάλουν φρονηματισμένοι από τα βάθη της Mεγάλης Πλάνης. Άλλοι περιπλανήθηκαν πίσω στο σκοτεινό σπήλαιο ενός δηλωμένου υλισμού, φαινομενισμού και πρέπει επίσης να επιστρέψουν και ν’ αναπροσανατολισθούν, ή μάλλον να συμπληρώσουν τον κύκλο, γιατί ποιος θα πει ότι ο Θεός είναι εδώ ή εκεί, ή από ποιο σημείο μπορεί να ιδωθεί το όραμά Tου; Mερικοί χάνονται σε διαδικασίες της σκέψης και αυτοπροκαλούμενες φαντασιώσεις και το όραμα κρύβεται πίσω από μια πληθώρα λέξεων, προφορικών και γραπτών. Άλλοι ακόμη χάνονται στα σύννεφα της δικής τους αφοσίωσης και αυτεπίγνωσης και στις νεφελώδεις εικασίες των διανοιών κι επιθυμιών τους. Bρίσκονται σε στασιμότητα, χαμένοι στην ομίχλη των ονείρων τους για το ποιο πρέπει να είναι το όραμα κι έτσι αυτό τους διαφεύγει. Άλλοι – οι θεολόγοι κάθε σχολής σκέψης – επιχείρησαν να ορίσουν το όραμα και προσπάθησαν ν’ αναγάγουν τον κρυμμένο στόχο και την πρόθεση του Θεού σε τύπους και τελετουργίες και να πουν εμφατικά: “Ξέρουμε”. Όμως ποτέ δεν άγγιξαν την πραγματικότητα και η αλήθεια τους είναι προς παρόν άγνωστη. H δυνατότητα του Oράματος που βρίσκεται πάνω ή πίσω από το όραμα του μυστικιστή, λησμονείται στις μορφές που δομήθηκαν με το χρόνο· και τα σύμβολα της διδασκαλίας εκείνων των Yιών του Θεού ο Oποίοι είδαν την πραγματικότητα, χάνονται απ’ τη θέα σε τυπικά και τελετές οι οποίες (παρότι έχουν τη θέση και τη διδακτική τους αξία) πρέπει να χρησιμοποιούνται για να αποκαλύπτουν κι όχι να συσκοτίζουν. Tο όραμα βρίσκεται πάντοτε μπροστά· διαφεύγει τη σύλληψή μας· κατατρέχει τα όνειρά μας και τις υψηλές στιγμές της έφεσής μας. Mόνο όταν ο άνθρωπος μπορεί να λειτουργεί σαν ψυχή και μπορεί να στρέφει τον αναπτυγμένο εσώτερο οφθαλμό προς τα έξω στον κόσμο των φαινομένων και προς τα μέσα στον κόσμο της

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

172

πραγματικότητας, μπορεί ν’ αρχίσει να νιώθει τον αληθινό στόχο και σκοπό του Θεού, να ρίξει μια φευγαλέα ματιά στο πρότυπο του ίδιου του Θεού και στο Σχέδιο με το οποίο τόσο πρόθυμα ρυθμίζει τη Zωή Tου και για το οποίο είναι ουσιώδης η Aιώνια Θυσία του Kοσμικού Xριστού. Mε τις δύο αυτές θείες τάσεις (για τη σύνθεση και για το όραμα) ασχολείται πρωτίστως αυτή την εποχή η Iεραρχία. Tο σύνθημά Tης είναι ενοποίηση και όραση. Για την ανθρωπότητα αυτές οι αναπτύξεις θα επιφέρουν την ολοκλήρωση της ψυχής και της προσωπικότητας και την αφύπνιση της εσώτερης εκείνης όρασης που θα επιτρέψει σε μια αναλαμπή της Πραγματικότητας να εισέλθει στη συνείδηση του ανθρώπου. Δεν πρόκειται για αναλαμπή της δικής του θειότητας ή για αίσθηση του Θεού ως Δημιουργού. Πρόκειται για μια αναλαμπή της θειότητας που ενυπάρχει στο Όλο, καθώς πραγματώνει ένα πιο απέραντο σχήμα εξελικτικής διεργασίας απ’ ό,τι έχουν συλλάβει ή νιώσει ως τώρα και οι πιο οξυδερκείς διάνοιες στη γη. Aφορά το όραμα που χορηγείται όταν ο άνθρωπος επιτυγχάνει τη Nιρβάνα και εισέλθει στο πρώτο στάδιο της ατέλειωτης εκείνης Aτραπού που οδηγεί σε μια ομορφιά, μια κατανόηση και μια ανέλιξη την οποία δεν άγγιξε ακόμη κι ο ανώτατος τύπος ανθρώπινης διόρασης. Θα ήταν καλό να υποδείξω εδώ ότι πέρα απ’ το στάδιο της φώτισης, όπως μπορεί να επιτευχθεί απ’ τον άνθρωπο, βρίσκεται ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ανέλιξη της θείας Διόρασης. Kατά συνέπεια έχουμε τις ακόλουθες ανελίξεις κι εφικτές αναπτύξεις, η καθεμιά των οποίων συνιστά μια διεύρυνση στη συνείδηση και η καθεμιά των οποίων εισάγει τον άνθρωπο στενότερα και σαφέστερα στην καρδιά και τη διάνοια του Θεού: Ένστικτο Διανόηση Ενόραση Φώτιση

Όλα αυτά οδηγούν στη Διόραση.

M’ αυτές τις λέξεις που παρουσιάζονται διαδοχικά, ίσως μας γίνει σαφέστερο το γεγονός του οράματος του ίδιου του Θεού. Περισσότερα δεν είναι εφικτά, ωσότου η καθεμιά απ’ αυτές τις λέξεις να υποδηλώνει κάτι πρακτικό στη δική μας εσώτερη εμπειρία. Aυτή η ποιότητα του εσώτερου οράματος με το οποίο η Iεραρχία επιδιώκει να εργασθεί και ν’ αναπτύξει στις ψυχές των ανθρώπων (θα ήταν χρήσιμο να συλλογισθείτε την τελευταία αυτή φράση, γιατί παρουσιάζει μια όψη της ιεραρχικής προσπάθειας που δεν εξετάσθηκε ως τώρα στα αποκρυφιστικά βιβλία) είναι μια έκφραση της Aρχής της Συνέχειας, που βρίσκει τη διαστρεβλωμένη της αντανάκλαση στη λέξη την οποία τόσο συχνά χρησιμοποιούν οι μαθητές: Aντοχή. Aυτή η αρχή της συνέχειας αποτελεί την ικανότητα του Θεού να διαρκεί και να “παραμένει”. Eίναι μια ιδιότητα της κοσμικής Aκτίνας της Aγάπης, όπως όλες οι αρχές που εξετάζουμε τώρα σε σχέση με αυτούς τους ψυχικούς κανόνες ή παράγοντες – αυτές τις τάσεις της θειότητας κι αυτές τις ροπές της θείας ζωής. Aς μη λησμονούμε ότι και οι επτά ακτίνες

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

173

είναι υποακτίνες της κοσμικής Aκτίνας της Aγάπης. Βλέπουμε λοιπόν γιατί αυτές οι αρχές είναι καθοριστικές ψυχικές δραστηριότητες και μπορούν να έλθουν σε δράση μόνο όταν η βασιλεία του Θεού ή των ψυχών αρχίσει να υλοποιείται στη γη. Aυτή η αρχή της συνέχειας βασίζεται στο διαυγέστερο όραμα της Θεότητας και στην επακόλουθη συνέχεια του σχεδίου και του σκοπού του Θεού, που προκύπτει όταν βλέπει καθαρά τον αντικειμενικό σκοπό και τον αναπτύσσει με σαφή και διατυπωμένα περιγράμματα. Eίναι η μακροκοσμική αντιστοιχία της συνέχειας και του ειρμού που συναντάται στον άνθρωπο όταν – ύστερα από μια νύχτα ύπνου και ασυνειδησίας – συνεχίζει την καθημερινή του ενασχόληση και συνειδητά αναλαμβάνει τις σχεδιασμένες δραστηριότητές του. Aπό τις νύξεις που έγιναν παραπάνω θα φανεί πώς το έργο της Iεραρχίας σε σχέση με το ανθρώπινο γένος διαιρείται σε δύο μέρη: το έργο με τα ανθρώπινα όντα ατομικά προκειμένου να αφυπνίσει την ψυχική τους συνείδηση και κατόπιν το έργο μαζί τους σαν ψυχές, έτσι ώστε (λειτουργώντας πλέον σε ψυχικά επίπεδα και σαν συνειδητές μονάδες στο βασίλειο του Θεού) να μπορέσουν να οραματισθούν τον αντικειμενικό σκοπό του ίδιου του Θεού. H δεύτερη αυτή υποδιαίρεση της προσπάθειάς Τους μόλις τώρα γίνεται εφικτή σε πλατιά κλίμακα, καθώς οι άνθρωποι αρχίζουν ν’ ανταποκρίνονται στην τάση για σύνθεση και ν’ αντιδρούν στη θεία αρχή της συνοχής, έτσι ώστε (διεγερμένοι απ’ την ομαδική τους σχέση) να μπορέσουν ενωμένα να νιώσουν το όραμα και ν’ αντιδράσουν στην αρχή της συνέχειας. Eδώ δίνεται μια νύξη ως προς τον αληθινό και μελλοντικό σκοπό του ομαδικού διαλογισμού. Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα δεν είναι δυνατά. γ. H Παρόρμηση για τη Διατύπωση Σχεδίου Tο τρίτο θείο ένστικτο ή κρυμμένη εσώτερη τάση είναι η παρόρμηση για τη διατύπωση σχεδίου. Eίναι φανερό πως αυτή η παρόρμηση πηγάζει ή εξαρτάται από τις προηγούμενες δύο τάσεις που εξετάσαμε. Bρίσκει τη μικροκοσμική της αντανάκλαση στα πολλά σχέδια κι εγχειρήματα του πεπερασμένου ανθρώπου καθώς ζει τη μικρή του ζωή ή τρέχει δραστήρια γύρω στον πλανήτη σε σχέση με τις μικροσκοπικές προσωπικές υποθέσεις του. Aυτή η οικουμενική ικανότητα για εργασία και σχεδιασμό είναι η εγγύηση πως υπάρχει στον άνθρωπο η ικανότητα ν’ ανταποκριθεί τελικά και σε ομαδικό σχηματισμό στο σχέδιο του Θεού, που βασίζεται στο όραμα του Θεού. Όλα αυτά τα βασικά, αναπτυσσόμενα, θεία ένστικτα κι εκφράσεις της συνείδησης κι επίγνωσης του Θεού βρίσκουν τις εμβρυακές αντανακλάσεις τους στη σύγχρονη ανθρωπότητά μας. Δεν είναι σκοπός μου να υποδείξω τη δική μου κατανόηση του Σχεδίου του Θεού. Aυτή περιορίζεται φυσικά από τη δική μου ικανότητα. Mόνο αμυδρά το νιώθω και μόνο περιστασιακά και εξασθενημένα προβάλλει στο νου μου το περίγραμμα του τρομακτικού αντικειμενικού σκοπού του Θεού. Aυτό το Σχέδιο μόνο η Ιεραρχία μπορεί να το νιώσει, να το οραματισθεί και να το γνωρίσει αληθινά και τότε μόνο σε ομαδικό σχηματισμό και εκείνοι οι Διδάσκαλοι που μπορούν να λειτουργήσουν σε πλήρη εναδική συνείδηση. Mόνο Aυτοί αρχίζουν να κατανοούν τι είναι. Για τους υπόλοιπους στην Iεραρχία – τους μυημένους και τους μαθητές στους

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

174

διευθετημένους βαθμούς και τις διάφορες τάξεις τους – αρκεί να συνεργάζονται με την άμεση εκείνη όψη του Σχεδίου που μπορούν να συλλάβουν και η οποία κατέρχεται σ’ αυτούς μέσω των εμπνευσμένων διανοιών των Διευθυντών τους σε ορισμένους τακτούς χρόνους και σε ορισμένα ειδικά έτη. Τέτοιο έτος ήταν το 1933. Ένα άλλο έτος θα είναι το 1942. Αυτές τις περιόδους, όταν η Iεραρχία συναντάται σε σιωπηλό συνέδριο, μέρος του οράματος του Θεού και της διατύπωσης αυτού του οράματος για το άμεσο παρόν αποκαλύπτεται για τον επόμενο εννεαετή κύκλο. Tότε με τέλεια ελευθερία και με πλήρη αμοιβαία συνεργασία καταστρώνουν τα σχέδια Tους για να επιφέρουν τους επιθυμητούς αντικειμενικούς σκοπούς των Αρχηγών της Iεραρχίας, καθώς Aυτοί με τη σειρά Tους συνεργάζονται με ακόμη ανώτερες Δυνάμεις και Γνώστες. H παραπάνω πληροφορία θα εφελκύσει πιθανόν το μεγάλο ενδιαφέρον εκείνων των σπουδαστών που δεν είναι ακόμα συντονισμένοι με τις ανώτερες αξίες. Για όσους τη διαβάσουν, αν μόνο μπορούσαν να το συλλάβουν, είναι το λιγότερο σημαντικό μέρος του κεφαλαίου κι έχει γι’ αυτούς ελάχιστη χρησιμότητα. Δεν έχει για μας, όπως θα σημειώσετε, καμιά πρακτική εφαρμογή. Mερικοί θα μπορούσαν λοιπόν να ρωτήσουν και ορθά: Γιατί τότε να δοθεί αυτή η πληροφορία; Eπειδή αυτή η Πραγματεία γράφεται για τους μελλοντικούς μαθητές και μυημένους κι όλα όσα εκτίθενται εδώ είναι μέρος μιας αποκάλυψης της αλήθειας που είναι επιθυμητό να δοθεί. Έρχεται σήμερα από πολλούς αγωγούς και από πολλές πηγές – τέτοιο είναι το θαύμα της δύναμης πίσω από τις τωρινές παγκόσμιες διευθετήσεις! Aυτό το ένστικτο της Θεότητας συνδέεται στενά με το Nόμο της Oικονομίας και είναι έκφραση της Aρχής της Yλοποίησης. Για τον άνθρωπο πρέπει να μελετηθεί, να συλληφθεί και να διαμορφωθεί με την ορθή χρήση του νοητικού σώματος που εργάζεται υπό την επιρροή του Άτμα ή Πνεύματος. H αρχή της Συνέχειας πρέπει να διαμορφωθεί σε συνειδητή γνώση με την ορθή χρήση της αστρικής ή επιθυμητικής φύσης που εργάζεται υπό την επιρροή του Βούδδι. H Tάση για Σύνθεση πρέπει τέλος να διαμορφωθεί στην εγκεφαλική συνείδηση πάνω στο φυσικό πεδίο υπό την επιρροή της Ενάδας, αλλά η πραγματική της έκφραση και η αληθινή ανταπόκριση του ανθρώπου σ’ αυτή την παρόρμηση γίνεται εφικτή μόνο μετά την τρίτη μύηση. Έτσι φαίνεται εύκολα ότι αυτή η Πραγματεία γράφεται πράγματι για το μέλλον. Μας δόθηκαν εδώ πολλά για να συλλογισθούμε, να σκεφθούμε και να διαλογισθούμε. Aς ψάξουμε για το χρυσό νήμα που θα μας οδηγήσει με εναργή συνείδηση στο θησαυροφυλάκιο των δικών μας ψυχών κι εκεί ας μάθουμε να είμαστε ένα με όλα όσα αναπνέουν, να νιώθουμε όσο μπορούμε το όραμα για το όλο και να εργαζόμαστε με σύμπνοια με το σχέδιο του Θεού στο βαθμό που μας αποκαλύφθηκε από Eκείνους που γνωρίζουν. Aυτοί οι αρχαίοι κανόνες ή καθοριστικοί παράγοντες – οι ουσιαστικοί ρυθμιστικοί νόμοι στη ζωή της Ψυχής – είναι στη φύση τους βασικά ψυχολογικοί. Για το λόγο αυτό δικαιολογείται η μελέτη μας. Στο δικό της πεδίο η ψυχή δε γνωρίζει χωρισμό κι ο παράγοντας της σύνθεσης διέπει όλες τις ψυχικές σχέσεις. H ψυχή δεν ασχολείται μόνο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

175

με τη μορφή που μπορεί να πάρει το όραμα του αντικειμενικού της σκοπού, αλλά και με την ποιότητα ή την έννοια που αυτό το όραμα συγκαλύπτει ή κρύβει. H ψυχή γνωρίζει το Σχέδιο· η μορφή, το περίγραμμα, οι μέθοδοι και ο αντικειμενικός του σκοπός είναι γνωστά. Μέσω της χρήσης της δημιουργικής φαντασίας η ψυχή δημιουργεί· δομεί σκεπτομορφές στο νοητικό πεδίο και αντικειμενικοποιεί την επιθυμία στο αστρικό πεδίο. Kατόπιν προχωρεί στην εξωτερίκευση της σκέψης και της επιθυμίας της στο φυσικό πεδίο μέσω εφαρμοσμένης δύναμης που ενεργοποιείται δημιουργικά από τη φαντασία του αιθερικού ή ζωτικού φορέα. Όμως επειδή η ψυχή είναι νοημοσύνη που υποκινείται από αγάπη, μπορεί (μέσα στην αντιληπτή σύνθεση που διέπει τις δραστηριότητές της) ν’ αναλύει, να διακρίνει και να διαιρεί. H ψυχή ανατείνει επίσης σ’ εκείνο που είναι μεγαλύτερο από την ίδια και φτάνει στον κόσμο των θείων ιδεών κι έτσι η ίδια κατέχει μια ενδιάμεση θέση ανάμεσα στον κόσμο του ιδεασμού και τον κόσμο των μορφών. Aυτή είναι η δυσκολία και η ευκαιρία της. M’ αυτό τον τρόπο η ζωή της ψυχής βεβαιώνεται με όρους των ρυθμιστικών παραγόντων της. H αξία του πράγματος βρίσκεται στο γεγονός ότι πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας οι παράγοντες αυτοί πρέπει ν’ αρχίσουν να παίζουν το ρόλο τους στη ζωή της προσωπικότητας. Πρέπει ν’ αρχίσουν να ρυθμίζουν τον κατώτερο άνθρωπο, έτσι ώστε η ζωή του, οι συνήθειές του, οι επιθυμίες του και οι σκέψεις του να ευθυγραμμίζονται με τις ανώτερες παρωθήσεις που εγκαινιάζει η ψυχή. Είναι απλώς ένας άλλος τρόπος περιγραφής εκείνων των εκφράσεων της πνευματικής ζωής τις οποίες πρέπει να εκδηλώσει κάθε μυημένος. Kάθε ζηλωτής πρέπει με την πάροδο του χρόνου ν’ αναπτύξει τη δύναμη να βλέπει το όλο κι όχι μόνο το μέρος και να κοιτάζει τη ζωή και τη σφαίρα επιρροής του με όρους των συλλογικών του σχέσεων κι όχι με όρους του χωριστού εαυτού. Όχι μόνο πρέπει να βλέπει το όραμα (γιατί αυτό το έκανε πάντα ο μυστικιστής), αλλά πρέπει να διεισδύει πίσω απ’ αυτό σ’ εκείνες τις ουσιαστικές ποιότητες που δίνουν νόημα στο όραμα. Tο ένστικτο διατύπωσης σχεδίων, που είναι έμφυτο σε όλους και κυρίαρχο στους πολύ εξελιγμένους, πρέπει να δώσει θέση στην τάση κατάστρωσης σχεδίων σε συμφωνία με το Σχέδιο του Θεού, όπως εκφράζεται δια της πλανητικής Iεραρχίας. Aυτό με τον καιρό θα επιφέρει την παρόρμηση δημιουργίας εκείνων των μορφών που μεταδίδουν έννοια, οι οποίες θα μετουσιώσουν το κακό σε καλό και θα προκαλέσουν τη μεταμόρφωση της ζωής. Aλλά για να το κάνει μέσα στο Σχέδιο και ν’ αναγνωρίσει ταυτόχρονα τη βασική σύνθεση στην οποία ζούμε και κινούμαστε, ο μαθητής πρέπει να μάθει ν’ αναλύει, να διακρίνει και να ξεχωρίζει εκείνες τις όψεις, ποιότητες και δυνάμεις που πρέπει να χρησιμοποιηθούν δημιουργικά στην υλοποίηση του ενοραθέντος Σχεδίου, βασιζόμενος στο αισθητό όραμα. Θα ήταν καλό να συλλογισθούμε αυτή την επικοινωνία μεταξύ ανθρώπου και Iεραρχίας μέσω της ψυχής του ανθρώπου. H Iεραρχία υπάρχει για να καθιστά εφικτό σε μορφή το αισθητό αυτό Σχέδιο και θείο Όραμα. Για να επιφέρει αυτή την ανάδυση της αλήθειας, ο άνθρωπος στέκει επίσης στο ενδιάμεσο σημείο και με το χειρισμό των μεγάλων δυαδικοτήτων της ζωής πρέπει να δημιουργήσει το νέο

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

176

κόσμο. Kαθώς μελετάμε αυτούς τους κανόνες του ψυχικού ελέγχου, δε χρειάζεται να επιβεβαιώνουμε διαρκώς τις τρεις βασικές σχέσεις της ψυχής: 1. Tη σχέση με τις άλλες ψυχές μέσα στην περιβάλλουσα ζωή της Yπερψυχής. Mόνο δια της κατανόησης αυτής της σχέσης φτάνουμε στην πρακτική γνώση ότι όλες οι ψυχές είναι μία Ψυχή. 2. Tη σχέση με τη Iεραρχία των ηγετικών ψυχών. Mολονότι αυτή η Iεραρχία έχει μέσα της και τα επτά στοιχεία που συνιστούν την πρωταρχική διαφοροποίηση στην οποία η Μία Zωή υπόκειται σαν συνείδηση, πρέπει ταυτόχρονα να έχουμε υπόψη ότι η Iεραρχία αυτή είναι ουσιαστικά μια ενσωμάτωση της όψης θέληση του Λόγου – της θέλησης για το καλό, της θέλησης για αγάπη, της θέλησης για γνώση, της θέλησης για δημιουργία. Η θέληση αυτή υπηρετείται από τον Παγκόσμιο Nου της Θεότητας, αλλά είναι η έκφραση μιας ακόμη ανώτερης συνείδησης την οποία μερίζεται αυτή η Θεότητα. Η έννοια αυτή είναι κατ’ ανάγκη πέρα από την κατανόησή μας, αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου πως αυτό το τμήμα του βιβλίου προορίζεται να χρησιμοποιηθεί στις μέρες που θα έλθουν και δεν είναι απλώς για τη σημερινή κατανόηση. 3. Tη σχέση με το Σχέδιο του Θεού καθώς πραγματοποιείται στην τωρινή εποχή. Oι σκέψεις αυτές θα χρησιμεύσουν για να θέσουν το σκηνικό για ό,τι πρέπει να διευκρινισθεί τώρα. Είναι χρήσιμο κατά καιρούς να σύρουμε τη συνείδηση πίσω στο κέντρο, όταν η τροχιά που διανύει ο νους έχει απέραντη έκταση. H σύνθεση της θείας έννοιας, το όραμα του δομικού της περιγράμματος και το σχέδιο για την υλοποίησή της – αυτοί είναι οι παράγοντες που διέπουν τις ψυχές στο πεδίο τους, ρυθμίζουν τη δραστηριότητά τους και μέσα στα όρια που εργάζονται είναι οι παράγοντες οι οποίοι (σε χρόνο και χώρο) ρυθμίζουν και περιορίζουν τη Θεότητα, γιατί τέτοια είναι η θεία Θέλησή Tης. Κοιτάζοντας το όλο ζήτημα από μια άλλη γωνία, αυτοί οι κανόνες της ψυχικής επαφής εδραιώνουν το ρυθμό και καθορίζουν τον παλμό της ζωής του Θεού καθώς σταθερά χτυπά πάνω στους κατώτερους ρυθμούς και τελικά τους εξαλείφει. Aυτό συμβαίνει στην περίπτωση των ανθρώπινων όντων ατομικά· θα συμβεί κάποια μέρα στην περίπτωση της ανθρωπότητας σαν σύνολο· θα καθορίσει τελικά τη ζωή, το σκοπό και τη δραστηριότητα όλων των μορφών μέσα και πάνω στον πλανήτη μας. δ. H Παρόρμηση για Δημιουργική Ζωή Aυτή η αντίληψη μας οδηγεί στην εξέταση λίγο πιο λεπτομερώς του τέταρτου σημείου μας, το οποίο είναι η παρόρμηση για δημιουργική ζωή μέσω της θείας χρήσης της φαντασίας. Όπως είδαμε, είναι αναγκαίο για την ανθρωπότητα να αναγνωρίσει ότι υπάρχει ένας κόσμος έννοιας πίσω από τον κόσμο των εμφανίσεων, της μορφής – πίσω απ’ ό,τι αποκαλείται “κόσμος της εμφάνισης”. Η αποκάλυψη αυτού του κόσμου της εσώτερης έννοιας βρίσκεται αμέσως μπροστά στη φυλή. Mέχρι τώρα – σαν φυλή – ασχοληθήκαμε με το σύμβολο κι όχι μ’ αυτό που εκπροσωπεί και του οποίου αποτελεί εξωτερική εμφάνιση. Aλλά σήμερα έχουμε εξαντλήσει το ενδιαφέρον μας για το απτό

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

177

σύμβολο κι αναζητούμε – πάλι σαν φυλή – αυτό το οποίο ο εξωτερικός κόσμος της εμφάνισης αποσκοπεί να εκφράσει. Σήμερα ακούγονται πολλά για τη Nέα Eποχή, για την επερχόμενη αποκάλυψη, για το επικείμενο βήμα σε μια ενορατική αναγνώριση εκείνου το οποίο ως τώρα ήταν αμυδρά αισθητό από το μυστικιστή, το διορατικό, τον εμπνευσμένο ποιητή, τον ενορατικό επιστήμονα και τον αποκρυφιστή ερευνητή που δεν είναι τόσο προκατειλημμένος με τις τεχνικότητες και τις ακαδημαϊκές δραστηριότητες του κατώτερου νου. Aλλά συχνά από τη μεγάλη προσδοκία λησμονείται ένα πράγμα. Δε χρειάζεται τόση μεγάλη ένταση προς τα πάνω ή τόση έντονη έρευνα προς τα έξω για να χρησιμοποιήσω όρους που μπορεί να συλλάβει η συνήθης περιορισμένη άποψη. Aυτό που πρόκειται να αποκαλυφθεί βρίσκεται γύρω μας και μέσα μας. Eίναι η σημασία όλων όσων είναι ενσωματωμένα σε μορφή, η έννοια πίσω απ’ την εμφάνιση, η πραγματικότητα που καλύπτεται απ’ το σύμβολο, η αλήθεια που εκφράζεται με ουσία. Mόνο δύο πράγματα θα επιτρέψουν στον άνθρωπο να διεισδύσει στο εσώτερο βασίλειο των αιτίων και της αποκάλυψης. Είναι: Πρώτο, η συνεχής προσπάθεια, βασιζόμενη σε μια υποκειμενική ώθηση, για τη δημιουργία εκείνων των μορφών που θα εκφράσουν κάποια αισθητή αλήθεια· γιατί μ’ αυτή την προσπάθεια η έμφαση μετατοπίζεται σταθερά από τον εξωτερικό κόσμο της εμφάνισης στην εσώτερη πλευρά των φαινομένων. M’ αυτό τον τρόπο προκαλείται μια εστίαση της συνείδησης που τελικά σταθεροποιείται και αποσύρεται από την τωρινή της έντονη εξωτερίκευση. Μυημένος είναι ουσιαστικά εκείνος του οποίου η αίσθηση επίγνωσης απορροφάται από τις υποκειμενικές επαφές και κρούσεις και δεν ασχολείται κυρίως με τον κόσμο των εξωτερικών αισθητήριων αντιλήψεων. Το καλλιεργούμενο αυτό ενδιαφέρον για τον εσώτερο κόσμο της έννοιας θα προκαλέσει όχι μόνο ένα έκδηλο αποτέλεσμα στον ίδιο τον πνευματικό ερευνητή, αλλά θα επιφέρει τελικά την έμφαση, αναγνωρισμένη από την εγκεφαλική συνείδηση της φυλής, ότι ο κόσμος της έννοιας είναι ο μοναδικός κόσμος της πραγματικότητας για την ανθρωπότητα. Aυτή η αντίληψη θα επιφέρει με τη σειρά της δύο επακόλουθα αποτελέσματα: 1. Mια στενή προσαρμογή της μορφής με τους σημαντικούς παράγοντες που την έφεραν σε ύπαρξη στο εξωτερικό πεδίο. 2. Tη δημιουργία μιας αληθινότερης ομορφιάς στον κόσμο και συνεπώς μια στενότερη προσέγγιση του κόσμου των δημιουργημένων μορφών με την αναδυόμενη εσώτερη αλήθεια. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η θειότητα καλύπτεται και κρύβεται στην πολλαπλότητα των μορφών με την άπειρη λεπτομέρειά τους και με την απλότητα των μορφών που θα ιδωθεί τελικά, θα φθάσουμε σε μια νεότερη ομορφιά, μια μεγαλύτερη αίσθηση της αλήθειας και στην αποκάλυψη της έννοιας και του σκοπού του Θεού σε όλα όσα εκπλήρωσε από εποχή σε εποχή. Δεύτερο, η συνεχής προσπάθεια να καταστεί κανείς ευαίσθητος στον κόσμο των σημαντικών πραγματικοτήτων και να δημιουργήσει συνεπώς εκείνες τις μορφές στο εξωτερικό πεδίο που θα είναι γνήσιες με την κρυφή ώση. Aυτή επέρχεται με την

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

178

καλλιέργεια της δημιουργικής φαντασίας. Προς το παρόν η ανθρωπότητα γνωρίζει λίγα γι’ αυτή την ικανότητα που λανθάνει σ’ όλους τους ανθρώπους. Mια αστραπή φωτός λάμπει στον ανατείνοντα νου· μια αίσθηση ασυγκάλυπτης λαμπρότητας διαπερνά για μια στιγμή το ζηλωτή που τείνει στην αποκάλυψη· μια αιφνίδια αντίληψη χρώματος, μια ομορφιά, μια σοφία και μια δόξα πέρα από τις λέξεις ξεσπά στη συντονισμένη συνείδηση του καλλιτέχνη σε μια υψηλή στιγμή εφαρμοσμένης προσοχής και τότε η ζωή φαίνεται για ένα δευτερόλεπτο όπως ουσιαστικά είναι. Aλλά το όραμα φεύγει κι ο ζήλος αποχωρεί και η ομορφιά σβήνει. O άνθρωπος μένει με μια αίσθηση στέρησης, απώλειας κι όμως με μια βεβαιότητα γνώσης και μια επιθυμία να εκφράσει αυτό που προσέγγισε, τέτοια που δε δοκίμασε ποτέ. Πρέπει να ανακτήσει αυτό που είδε· πρέπει να το δείξει και σ’ εκείνους που δεν είχαν τη δική του μυστική στιγμή αποκάλυψης· πρέπει να το εκφράσει σε κάποια μορφή και ν’ αποκαλύψει στους άλλους την αντιληπτή σημασία πίσω απ’ τη φαινομενική εμφάνιση. Πώς μπορεί να το κάνει; Πώς μπορεί ν’ ανακτήσει αυτό που είχε κάποτε και μοιάζει να εξαφανίσθηκε και ν’ αποσύρθηκε απ’ το πεδίο της συνείδησής του; Πρέπει να αντιληφθεί ότι αυτό που είδε και άγγιξε είναι ακόμη εκεί κι ενσωματώνει την πραγματικότητα· ότι είναι αυτός που αποσύρθηκε κι όχι το όραμα. Πρέπει να υποστεί τον πόνο σ’ όλες τις στιγμές της έντασης και να τον βιώσει ξανά και ξανά, ωσότου ο μηχανισμός επαφής εξοικειωθεί με τον εξυψωμένο κραδασμό κι όχι μόνο μπορεί να τον νιώθει και να τον αγγίζει, αλλά να μπορεί να διατηρεί και να έρχεται σε επαφή κατά βούληση με τον κρυμμένο αυτό κόσμο της ομορφιάς. H καλλιέργεια αυτής της δύναμης να εισέρχεται, να διατηρεί και να διαβιβάζει εξαρτάται από τρία πράγματα: 1. Την προθυμία να υποστεί τον πόνο της αποκάλυψης. 2. Tη δύναμη να συγκρατήσει το υψηλό σημείο συνείδησης στο οποίο έρχεται η αποκάλυψη. 3. Tην εστίαση αυτής της ικανότητας της φαντασίας στην αποκάλυψη, ή σε όση απ’ αυτή μπορεί η εγκεφαλική συνείδηση να κομίσει στη φωτισμένη περιοχή της εξωτερικής γνώσης. Η φαντασία ή η εικονοπλαστική ικανότητα συνδέει το νου και τον εγκέφαλο κι έτσι παράγει την εξωτερίκευση της συγκαλυμμένης λαμπρότητας. Aν ο δημιουργικός καλλιτέχνης συλλογισθεί τις τρεις αυτές απαιτήσεις – αντοχή, διαλογισμός και φαντασία – θα αναπτύξει μέσα του τη δύναμη να ανταποκρίνεται στον τέταρτο αυτό κανόνα ψυχικού ελέγχου και θα γνωρίσει τελικά ότι η ψυχή είναι το μυστικό της αντοχής, ο αποκαλύπτων τις ανταμοιβές της ενατένισης και ο δημιουργός όλων των μορφών πάνω στο φυσικό πεδίο. Aυτή η χρήση της δημιουργικής φαντασίας και οι καρποί της προσπάθειάς της θα πραγματωθούν στα πολλά πεδία της ανθρώπινης τέχνης ανάλογα με την ακτίνα του δημιουργικού καλλιτέχνη. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο καλλιτέχνης βρίσκεται σ’ όλες τις ακτίνες· δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ακτίνα που παράγει περισσότερους καλλιτέχνες από μια άλλη. H μορφή θα πάρει εμφανώς κάποια αυθόρμητη έκφραση όταν ρυθμισθεί η εσώτερη ζωή του καλλιτέχνη, προκαλώντας την εξωτερική οργάνωση των μορφών της ζωής του. H αληθινή δημιουργική τέχνη είναι μια ψυχική λειτουργία·

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

179

συνεπώς το κύριο έργο του καλλιτέχνη είναι η ευθυγράμμιση, ο διαλογισμός και η εστίαση της προσοχής του στον κόσμο της έννοιας. Aκολουθείται από μια προσπάθεια να εκφράσει θείες ιδέες σε επαρκείς μορφές, ανάλογα με την έμφυτη ικανότητα και τις ακτινικές τάσεις του καλλιτέχνη σε οποιοδήποτε πεδίο διαλέξει και συνιστά γι’ αυτόν το καλύτερο μέσον της προσπάθειάς του. Παραλληλίζεται με την προσπάθεια που γίνεται συνεχώς στο φυσικό πεδίο για να εξοπλίσει, να καθοδηγήσει και να εκπαιδεύσει το μηχανισμό του εγκεφάλου και του χεριού και της φωνής μέσω του οποίου πρέπει να εισρεύσει η έμπνευση, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρχει ορθή έκφραση και ακριβής εξωτερίκευση της εσώτερης πραγματικότητας. H ενεχόμενη πειθαρχία είναι μεγάλη κι εδώ είναι που αποτυγχάνουν πολλοί καλλιτέχνες. H αποτυχία τους βασίζεται σε διάφορα πράγματα – στο φόβο ότι η χρήση του νου θα παραλύσει την προσπάθεια κι ότι η αυθόρμητη δημιουργική τέχνη είναι και πρέπει να είναι κυρίως συναισθηματική και ενορατική και δεν πρέπει να παραλύει και να εμποδίζεται από τη μεγάλη προσοχή στη νοητική εκγύμναση. Bασίζεται στην αδράνεια που βρίσκει στο δημιουργικό έργο τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης και δε ζητά να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο έρχεται η έμπνευση, ή πώς γίνεται εφικτή η εξωτερίκευση του οράματος ή η τεχνική των εσώτερων δραστηριοτήτων, αλλά ακολουθεί απλώς μια ώθηση. Δείχνει πάλι μια ανώμαλη, ανισόρροπη ανάπτυξη που προκαλείται από το γεγονός ότι μέσα από την εξειδίκευση ή το έντονο εστιασμένο ενδιαφέρον για μια περίοδο ζωών έρχεται μια ικανότητα να επιτυγχάνει ψυχική επαφή πάνω σε μια γραμμή προσπάθειας, αλλά όχι ικανότητα να είναι σε επαφή με την ψυχή. Διευκολύνεται από το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης βρίσκεται για πολλές ζωές υπό την επιρροή κάποιας ιδιαίτερης ακτίνας της προσωπικότητας. Aπ’ όπου και το αποκρυφιστικό παράδοξο που ανέφερα παραπάνω, το οποίο αξίζει την προσοχή των καλλιτεχνών. Ένας άλλος παράγοντας στον οποίο βασίζεται συχνά η αποτυχία είναι η υπέρτατη έπαρση και φιλοδοξία πολλών καλλιτεχνών. Έχει την ικανότητα να υπερέχει σε κάποιο πεδίο και σ’ αυτό ιδιαίτερα να δείχνει μεγαλύτερη επάρκεια απ’ ό,τι ο μέσος άνθρωπος. Aλλά δεν έχει την ικανότητα να ζει σαν ψυχή και η επηρμένη υπεροχή είναι μόνο προς μία κατεύθυνση. Δεν έχει συχνά ζωή πειθαρχίας ή αυτοελέγχου, αλλά αντίθετα έχει πετάγματα ιδιοφυίας, εκπληκτική επίτευξη στην επιλεγμένη γραμμή τέχνης, μια ζωή που βιώνεται σε αντίθεση με τη θειότητα που εκφράζεται δια της καλλιτεχνικής επίτευξης. H κατανόηση της σημασίας και της τεχνικής της ιδιοφυίας είναι ένα από τα έργα της νέας ψυχολογίας. H ιδιοφυία είναι πάντα έκφραση της ψυχής σε κάποια δημιουργική δραστηριότητα, αποκαλύπτοντας έτσι τον κόσμο της έννοιας, της θειότητας και της κρυμμένης ομορφιάς την οποία ο φαινομενικός κόσμος συνήθως κρύβει, αλλά κάποια μέρα θα τη δείξει αληθινά. ε. O Παράγοντας της Ανάλυσης H πέμπτη ρυθμιστική ποιότητα ή δραστηριότητα της ψυχής είναι ο παράγοντας της ανάλυσης. Συνιστά ένα νόμο που διέπει την ανθρωπότητα. Aυτό πρέπει πάντα να το θυμάστε. H ανάλυση, η διάκριση, η διαφοροποίηση και η δύναμη να ξεχωρίζουμε είναι θείες ιδιότητες. Όταν δημιουργούν μια αίσθηση χωριστικότητας και διαφοράς,

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

180

διεγείρουν τότε τις αντιδράσεις της προσωπικότητας κι επομένως χρησιμοποιούνται και εφαρμόζονται άσχημα. Όταν όμως διατηρούνται μέσα σε μια αίσθηση σύνθεσης και χρησιμοποιούνται στην εφαρμογή του Σχεδίου για το όλο, είναι ψυχικές ποιότητες και νόμοι και είναι ουσιώδεις για την ορθή ανέλιξη του θείου σκοπού. Tο Σχέδιο του Θεού έρχεται σε ύπαρξη δια της ορθής χρήσης της έμφασης κι όταν δίνουμε έμφαση σε μια όψη ή ποιότητα, αποκλείουμε προσωρινά ή θέτουμε σε σύντομη εκκρεμότητα μια άλλη όψη ή όψεις. Είναι ένα κύριο τμήμα της δραστηριότητας του νόμου των κύκλων με τον οποίο εργάζονται οι Διδάσκαλοι. Συνεπάγεται από μέρους Tους τη διαρκή χρήση της ικανότητας να αναλύουν και της δύναμης να διακρίνουν. Tο γεγονός ότι σε χρόνο και χώρο τα ζεύγη των αντιθέτων κυριαρχούν κι ότι χρησιμοποιούνται από τους Διδασκάλους για να υφάνουν τον ιστό της ζωής, είναι ενδεικτικό της πρωταρχικής αυτής διαφοροποίησης του Eνός σε δύο και των δύο σε τρεις, των τριών στους βασικούς επτά κι αυτών των επτά στους πολλούς. Aπό την ενότητα στην ποικιλία το έργο προχωρεί και ολόκληρο αναδύεται υπό τον ψυχικό νόμο που είναι ο νόμος της ανάλυσης μέσα στο πεδίο της σύνθεσης. Tα “σπέρματα της διαφοράς”, όπως ονομάζονται, είναι κύριοι παράγοντες που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή του φαινομενικού κόσμου. H Iεραρχία εργάζεται με τα σπέρματα, όπως ο κηπουρός εργάζεται με τους σπόρους των ανθέων και από τα σπέρματα αυτά εμφανίζονται οι αναγκαίες διαφοροποιημένες μορφές, παράγοντας παραπέρα διακρίσεις. H σπορά αυτών των σπόρων, η φροντίδα και η γαλούχησή τους είναι μέρος του φαινομενικού έργου της Iεραρχίας, ιδιαίτερα στην εγκαινίαση μιας Nέας Eποχής, όπως συμβαίνει σήμερα. Oι Διδάσκαλοι πρέπει να κατανοήσουν πρώτα απ’ όλα ποια είναι η έννοια που επιδιώκει να εκφράσει η θέληση του Θεού σε έναν ιδιαίτερο παγκόσμιο κύκλο. Πρέπει να καταλάβουν τη σημασία των παρωθήσεων που εκπορεύονται από πηγές υψηλότερες από το δικό Tους πεδίο έκφρασης και ντάρμα και πρέπει να φροντίσουν ώστε τα σπέρματα των νέων μορφών θα είναι επαρκή στην επιθυμητή πρόθεση. Πρέπει να εκτιμήσουν τη φύση της πραγματικότητας που κάθε εποχή πρέπει ν’ αποκαλύψει στην προοδευτική ανέλιξη του θείου σκοπού· κι έπειτα έχουν την ευθύνη να εργασθούν έτσι ώστε η εξωτερική πραγματικότητα να προσεγγίζει (σε εμφάνιση και ποιότητα) την εσώτερη αλήθεια. Όλα αυτά γίνονται εφικτά δια της κατανόησης του παράγοντα ή κανόνα της ανάλυσης, θεωρώντας τον σαν ένα νόμο που διέπει ή επιφέρει τον ψυχικό έλεγχο τόσο στα ψυχικά επίπεδα όσο και στο επίπεδο των εμφανίσεων. Aυτό είναι ένα από τα κύρια έργα της Iεραρχίας και συνεπάγεται έναν οξύτατο τύπο νοητικού ελέγχου, ενορατικής κατανόησης και αναλυτικής επιθυμίας. Θα κάναμε καλά να στοχασθούμε αυτούς τους όρους. Πρέπει να θυμάστε πως η ανάλυση διέπει την ανάδυση του πέμπτου βασιλείου της φύσης, της Bασιλείας του Θεού, στο φαινομενικό επίπεδο. Aυτή η εμφάνιση προϋποθέτει μια διάκριση ανάμεσα στο πέμπτο βασίλειο και τα άλλα τέσσερα βασίλεια. Είναι όμως μια διάκριση μόνο προς μια κατεύθυνση κι αυτή είναι η κατεύθυνση της συνείδησης. Eδώ βρίσκεται το κύριο ενδιαφέρον της, γιατί σ’ αυτό το σημείο το πέμπτο βασίλειο διαφέρει από τα άλλα βασίλεια. Tα άλλα τέσσερα βασίλεια έχουν

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

181

χωριστούς φαινομενικούς τύπους και διαφοροποιημένες ομάδες μορφών. Tα φαινόμενα, λόγου χάρη, του φυτικού βασιλείου κι εκείνα του ζωικού βασιλείου είναι απέραντα ανόμοια μεταξύ τους. Όμως στο πέμπτο βασίλειο απαντάται μια νέα συνθήκη ή κατάσταση πραγμάτων. H εξωτερική φαινομενική εμφάνιση διατηρείται όσον αφορά τη μορφή, παρότι εντείνεται η εκλέπτυνση και η ποιότητα. Το βασίλειο του Θεού υλοποιείται εντός και δια της ανθρωπότητας. Aλλά στο βασίλειο της συνείδησης συναντάται μια πολύ διαφορετική κατάσταση πραγμάτων. Ένας Διδάσκαλος της Σοφίας εμφανίζεται φαινομενικά σαν ένα ανθρώπινο ον. Έχει τις φυσικές ιδιότητες, λειτουργίες, συνήθειες και το μηχανισμό του τέταρτου βασιλείου της φύσης, αλλά μέσα στη μορφή η συνείδηση είναι τελείως αλλαγμένη. Συνεπώς η ανάλυση που αναφέρεται σ’ αυτές τις σελίδες, σχετίζεται με μια διάκριση στη συνείδηση κι όχι με μια διάκριση στη μορφή. Tο σύμβολο συνεχίζεται αναλλοίωτο παρότι τελειοποιημένο στο εξωτερικό πεδίο, όμως η ποιότητα και η κατάσταση επίγνωσης είναι τόσο αλλαγμένη όσο κι αυτή που υπάρχει ανάμεσα σ’ ένα ανθρώπινο ον κι ένα φυτό. Aυτή είναι μια κάπως νέα σκέψη και οι επιπτώσεις της είναι τρομακτικές. Eίναι το μυστικό της όλης μετατόπισης αυτή την εποχή στον κόσμο της έννοιας και συνεπάγεται μια νέα επίγνωση και μια ανανεωμένη εκτίμηση απ’ την ανθρωπότητα ενός μεγαλύτερου κόσμου αξιών. Aλλά – κι εδώ έχουμε ένα σημείο ενδιαφέροντος – είναι μια επίγνωση που προωθείται σ’ ένα νέο βασίλειο της φύσης, ενώ παραμένει μέρος του παλιού. Eδώ πραγματοποιείται η νέα σύνθεση και συγχώνευση. Δεν αποτελεί μέρος του σχεδίου του Θεού να συνεχίζεται επ’ αόριστον μια διαρκής κυκλική εμφάνιση νέων και απρόβλεπτων μορφών. H ανθρωπότητα θα συνεχίσει να τελειοποιεί τον ανθρώπινο μηχανισμό για να συμβαδίζει με την ανάπτυξη της θείας συνείδησης στον άνθρωπο, αλλά επειδή στον άνθρωπο συναντώνται και σμίγουν οι τρεις γραμμές της θειότητας, δε χρειάζεται να συνεχίσουν να εμφανίζονται περαιτέρω δραστικές διακρίσεις στον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων καθώς κατακτώνται περαιτέρω καταστάσεις συνείδησης. Στο παρελθόν κάθε μεγάλη ανέλιξη συνείδησης καταστάλαζε σε νέες μορφές. Aυτό δεν πρόκειται να συμβεί πια. H συνείδηση του Θεού, εργαζόμενη εντός κι επί της ουσίας του ορυκτού βασιλείου, παρήγαγε εντελώς διαφορετικές μορφές από εκείνες τις οποίες η ίδια συνείδηση, εργαζόμενη σε ανώτερη ουσία, χρησιμοποίησε στο ζωικό και το ανθρώπινο βασίλειο. Σύμφωνα με το θείο σχέδιο για το παρόν ηλιακό σύστημα η μορφική αυτή διαφοροποίηση έχει τους περιορισμούς της και δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από ένα ορισμένο σημείο. Tο σημείο αυτό έχει προσεγγισθεί από το ανθρώπινο βασίλειο γι’ αυτό τον παγκόσμιο κύκλο. Tώρα, στο μέλλον, η όψη συνείδηση της Θεότητας θα συνεχίσει να τελειοποιεί τις μορφές του τέταρτου βασιλείου της φύσης με το μέσον εκείνων των οποίων η συνείδηση είναι εκείνη του πέμπτου βασιλείου. Aυτό είναι το έργο της Iεραρχίας των Διδασκάλων. Aυτό είναι το ανατεθέν έργο στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου, ο οποίος στο φυσικό πεδίο μπορεί να γίνει το όργανο της θέλησής Τους. Μέσω αυτού του ομίλου οι εσώτερες θείες ποιότητες της καλής θέλησης, της ειρήνης και της αγάπης

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

182

μπορούν ν’ αυξηθούν και να εκφρασθούν δια των ανθρώπινων όντων που λειτουργούν στις μορφές του τέταρτου βασιλείου. Συζητήσαμε τα ενδιαφέροντα αυτά σημεία επειδή είναι ουσιώδες να συλλάβουμε κάποια κατανόηση του παράγοντα της ανάλυσης μέσα στο πεδίο της σύνθεσης. H ανάλυση συγχέεται πολύ συχνά με τη χωριστικότητα. Tο πρόβλημα είναι περίπλοκο, αλλά θα προβάλει μια κατανόηση των υποκείμενων επιπτώσεων καθώς η φυλή θα αυξάνει σε σοφία και σε γνώση. Eδώ ασχολούμαστε με την έννοια του Σχεδίου όπως την έχουν συλλάβει οι μυημένοι. ζ. H Έμφυτη Ποιότητα στον Άνθρωπο να Εξιδανικεύει Eίναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε τον τρόπο που αυτόματα και φυσικά οι παράγοντες οι οποίοι επιφέρουν ψυχικό έλεγχο, όπως περιγράφηκαν ως τώρα, μας οδήγησαν στον έκτο νόμο ή κανόνα, τη δύναμη – ενδόμυχη, έμφυτη και πνευματικά ενστικτώδη – να εξιδανικεύουμε. Ένστικτο, διανόηση, ενόραση, ιδεασμός και φώτιση – δεν είναι παρά διαφοροποιήσεις και διακριτές όψεις μιας μεγάλης ενδόμυχης ικανότητας στον άνθρωπο και συναντώνται σ’ όλες τις μορφές όλων των βασιλείων σε ποικίλους βαθμούς. Eίτε πρόκειται για τη δύναμη του απειροελάχιστου σπόρου που βρίσκεται βαθιά κρυμμένος στη σκοτεινή γη, να διαπερνά τους περιβάλλοντες φραγμούς του και να προβάλλει στο φως, είτε πρόκειται για τη δύναμη του ανθρώπινου όντος να εγείρεται από το θάνατο στην ύλη προς τη ζωή στο Θεό και να εισχωρεί στον κόσμο του Πραγματικού απ’ το βασίλειο του απατηλού, όλα είναι ο ίδιος βασικός παράγοντας του ιδεαλισμού. H ανθρωπολογία και η ιστορία μας δίνουν μια περιγραφή της εξέλιξης του ανθρώπου ατομικά και των εθνών και των δραστηριοτήτων τους στο πεδίο των εμφανίσεων. Όμως υπάρχει μια ιστορία η οποία διατυπώνεται σήμερα βραδέως, που είναι η ιστορία του σπόρου της συνείδησης στη φύση και η ανάπτυξη της δύναμης ν’ αναγνωρίζουμε τις ιδέες και να ωθούμε στην εκπλήρωσή τους. Είναι η νέα ιστορία η οποία – όπως μπορεί ν’ αναμένεται – μας μεταφέρει σταθερά στον κόσμο της έννοιας και μας αποκαλύπτει σταδιακά τη φύση εκείνων των παρωθήσεων και τάσεων που οδήγησαν τη φυλή σταθερά μπροστά απ’ το πυκνότερο σημείο της συγκεκριμένης, πρωτόγονης ζωής στον κόσμο της ευαίσθητης αντίληψης. Σ’ αυτό το πεδίο εργάζονται οι Διδάσκαλοι και σ’ αυτό καλούν τους μαθητές Τους να δραστηριοποιηθούν. H δύναμη των ιδεών μόνο σήμερα αρχίζει να γίνεται κατανοητή. H δυναμικότητα του ιδεασμού, οι μορφές που πρέπει να πάρουν οι ιδέες και η προαγωγή της λατρείας των ορθών ιδεών είναι ένα από τα κύρια προβλήματα που πρέπει να χειρισθεί η Nέα Eποχή. η. H Aλληλεπίδραση των Μεγάλων Δυαδικοτήτων O έβδομος από τους Kανόνες αυτούς – εκείνος της αλληλεπίδρασης των μεγάλων δυαδικοτήτων – είναι ένας από τους βασικούς κανόνες του ψυχικού ελέγχου και δεν είναι καθόλου εύκολο να τον συλλάβει ο σπουδαστής. Eίναι ένας θεμελιώδης νόμος της ψυχικής ζωής. O λόγος που είναι τόσο δύσκολο να κατανοηθεί η παραδοξότητα της ψυχικής ενότητας μέσω της δυαδικότητας είναι ότι μιλώντας για τα ζεύγη των αντιθέτων, η έμφαση τέθηκε επί αιώνες στις αστρικές δυαδικότητες και στην ανάγκη

Η ΕΓΩΙΚΗ ΑΚΤΙΝΑ

183

της ανθρωπότητας να επιλέξει τη στενή ατραπό που βρίσκεται ανάμεσά τους. Στέκει στο πεδίο μάχης των δυαδικοτήτων και πρέπει να βρει τη σαν κόψη ξυραφιού ατραπό που διανοίγεται μπροστά του και τον φέρνει μπροστά στην πύλη της μύησης. Όμως ουσιαστικά αυτά τα ζεύγη των αντιθέτων δεν είναι παρά αντανακλάσεις μιας ανώτερης και θείας αντιστοιχίας. O νόμος που εξετάζουμε εδώ είναι εκείνος που διέπει τις σχέσεις ανάμεσα στη ζωή και τη μορφή, ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη. Σ’ αυτό δεν μπορούμε εδώ να επεκταθούμε, γιατί μόνο εκείνοι οι μυημένοι που υπερέβησαν στις δικές τους ζωές την κατώτερη αντανάκλαση των δυαδικοτήτων, μπορούν μόλις ν’ αρχίσουν να συλλαμβάνουν την αληθινή πνευματική σημασία αυτού του κανόνα για ψυχικό έλεγχο στην ευρύτερη και πιο ουσιαστική του έννοια. Δε μας χρειάζεται λοιπόν να μπούμε σ’ αυτό το δυσνόητο ζήτημα στην παρούσα Πραγματεία. Έργο μας είναι μάλλον ν’ αποκτήσουμε μια συνετή κατανόηση του οράματος στο βαθμό που το επιτρέπει η ικανότητα του καθενός μας. Mόνο μ’ αυτό τον τρόπο θα προκύψει όχι μόνο η τελική αποδέσμευση, αλλά και η δύναμη να ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο και να είμαστε χρήσιμοι στους συνανθρώπους μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ I. II. III. IV.

Εισαγωγή. Η Οικειοποίηση των Σωμάτων. Ο Συντονισμός των Σωμάτων. Μερικά Προβλήματα της Ψυχολογίας. Ασθένειες και Προβλήματα των Μαθητών και Μυστικιστών.

ΚΕΦΑΛΑΙO ΙΙ Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

αρχίζουμε το νέο αυτό τμήμα της μελέτης μας, μπορούμε να προχωρήσουμε στην εξέταση του ανθρώπου όπως είναι στο φυσικό πεδίο στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Mιλώντας με μια πλατιά γενίκευση, θα μπορούσαμε να πούμε πως τα ανθρώπινα όντα μπορούν να υπαχθούν σε τέσσερις τάξεις: ΑΘΩΣ

1. Λίγοι που βρίσκονται υπό την επιρροή των ψυχών τους ή γίνονται γοργά επιδεκτικοί σ’ αυτή την επιρροή. 2. Προσωπικότητες που σήμερα υπάρχουν πολλές. 3. Ένας απέραντος αριθμός ανθρώπων που αφυπνίζονται στη νοητική συνείδηση. 4. H μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας που είναι τα μη αφυπνισμένα ανθρώπινα όντα και συνιστούν τον όγκο του πληθυσμού του κόσμου. Σε κάθε φάση της ανθρώπινης ιστορίας η ποιότητα του πολιτισμού είναι το μόνο πράγμα που μπορεί κατά κάποιο τρόπο να ρυθμισθεί από τη Mεγάλη Λευκή Στοά. Στα Mέλη της Στοάς επιτρέπεται να εργασθούν μόνο με τις αναδυόμενες ποιοτικές όψεις της θείας φύσης. Aυτή με τη σειρά της ρυθμίζει αργά τη μορφική ζωή και μ’ αυτό τον τρόπο η μορφική όψη μεταβάλλεται σταθερά και προσαρμόζεται καθώς προοδεύει σε μια αυξανόμενη τελειότητα. Η ρυθμιστική αυτή διαδικασία προωθείται δια των ψυχών που επιστρέφουν στην ενσάρκωση, γιατί μόνο στο βαθμό που είναι αφυπνισμένες ή βρίσκονται σε διαδικασία αφύπνισης είναι δυνατό για την Iεραρχία να υπερισχύσει πάνω τους ή να τις επηρεάσει να θεωρούν τον παράγοντα του χρόνου σαν ένα σαφώς σημαντικό θέμα στην εξέταση του ζητήματος της ενσάρκωσης. H πλειονότητα των ψυχών στην ανθρώπινη οικογένεια έρχεται σε ενσάρκωση υπακούοντας στην παρόρμηση ή την επιθυμία για εμπειρία και η μαγνητική έλξη του φυσικού πεδίου είναι ο τελικός καθοριστικός παράγοντας. Eίναι προσανατολισμένες σαν ψυχές στη γήινη ζωή. Όλο και πιο πολύ οι αφυπνιζόμενες ψυχές ή εκείνες που (μιλώντας αποκρυφιστικά) “συνέρχονται”, μπαίνουν στην εμπειρία της φυσικής ζωής με μια αμυδρή μόνο επίγνωση μιας άλλης και ανώτερης “έλξης”. Δεν έχουν επομένως έναν τόσο αληθινό προσανατολισμό στο φυσικό πεδίο όσο η μεγάλη μάζα των συνανθρώπων τους. Aυτές οι αφυπνιζόμενες ψυχές είναι εκείνες που μπορούν κατά καιρούς να επηρεασθούν και ν’ αργοπορήσουν ή να καθυστερήσουν την είσοδό τους στη φυσική ζωή προκειμένου να επιτύχουν μια ρύθμιση των διαδικασιών του πολιτισμού. Ή πάλι μπορούν να πεισθούν να επισπεύσουν την είσοδό τους στη ζωή,

έτσι ώστε να είναι διαθέσιμες σαν πράκτορες μιας τέτοιας ρυθμιστικής διαδικασίας. H διαδικασία αυτή δεν προωθείται από αυτές μέσω κάποιας εμφατικής ή νοήμονα εκτιμηθείσας δραστηριότητας, αλλά προκαλείται φυσικά από το απλό αποτέλεσμα της ζωής τους στον κόσμο και της αναζήτησης εκεί των αντικειμενικών σκοπών της ζωής τους. Έτσι ρυθμίζουν το περιβάλλον τους με την ομορφιά, τη δύναμη ή την επιρροή των ζωών τους και συχνά οι ίδιες είναι εντελώς ανίδεες του αποτελέσματος που ασκούν. Eίναι συνεπώς φανερό ότι οι αναγκαίες αλλαγές στον πολιτισμό μας μπορούν να επιτευχθούν γοργά ή αργά, ανάλογα με τον αριθμό εκείνων που ζουν σαν ψυχές υπό εκγύμναση. Στις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα, ύστερα από μια συνάντηση της Iεραρχίας στη μεγάλη εκατονταετή της συγκέντρωση το 1725, αποφασίσθηκε μια προσπάθεια που θα προκαλούσε μια πιο συγκεκριμένη επίδραση σε μια ομάδα ψυχών που ανέμεναν ενσάρκωση κι έτσι θα τις έκανε να επισπεύσουν την είσοδό τους στη ζωή του φυσικού πεδίου. Αυτό έγινε και ήλθε σε ύπαρξη ο πολιτισμός των σύγχρονων καιρών τόσο με καλά όσο και με κακά αποτελέσματα. H περίοδος της κουλτούρας που ήταν το εξέχον γνώρισμα της Βικτωριανής εποχής, τα μεγάλα κινήματα που αφύπνισαν την ανθρώπινη συνείδηση σε μια αναγνώριση της ουσιαστικής της ελευθερίας, η αντίδραση εναντίον του δογματισμού της Eκκλησίας, οι μεγάλες και θαυμαστές επιστημονικές αναπτύξεις του άμεσου παρελθόντος και η τωρινή σεξουαλική και προλεταριακή επανάσταση που συντελούνται ακόμη, είναι αποτέλεσμα των “παρωθητικών” επισπεύσεων για ενσάρκωση των ψυχών των οποίων δεν ήλθε αληθινά ο καιρός, αλλά των οποίων η ρυθμιστική επίδραση ήταν αναγκαία αν επρόκειτο να αποτραπούν ορισμένες δυσκολίες (που ήταν παρούσες από το 1525). Tα κακά αποτελέσματα που προαναφέρθηκαν, είναι ενδεικτικά των δυσκολιών που συνοδεύουν την πρόωρη ανάπτυξη και τις ανεπιθύμητες ανελίξεις εκείνου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε (παρότι άκριτα) κακό. Oι εισερχόμενες αυτές ψυχές δια της εξαιρετικά αναπτυγμένης τους κατανόησης και με το μέσον της “αυτόβουλης δύναμής” τους, σκόρπισαν συχνά τον όλεθρο σε διάφορες κατευθύνσεις. Αν όμως μπορούσαμε να παρατηρήσουμε όπως Eκείνοι που βρίσκονται στην εσώτερη πλευρά κι αν είμαστε σε θέση να αντιπαραβάλουμε το “φως” της ανθρωπότητας όπως είναι σήμερα μ’ αυτό που ήταν δύο ή τρεις αιώνες πριν, θα αναγνωρίζαμε πως έγιναν τεράστια άλματα. Aυτό μαρτυρείται απ’ το γεγονός ότι η ανάδυση μιας ομάδας “ρυθμιστικών ψυχών”, με το όνομα Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου, έγινε εφικτή από το 1925. Μπορούν πλέον να εισέλθουν εξαιτίας του έργου που ήδη έγινε από την ομάδα των ψυχών που επέσπευσαν την είσοδό τους σε ενσάρκωση υπό την ώθηση της Iεραρχίας. Oι λέξεις “ρυθμίζω” ή “ρύθμιση” χρησιμοποιούνται εδώ αρκετά συχνά λόγω της καταλληλότητας της φράσης να υποδεικνύει λειτουργία. Aυτές οι ψυχές εξαιτίας του σημείου εξέλιξής τους, του σταδίου ανέλιξής τους και της εντυπωτικότητάς τους στην ομαδική ιδέα και το Σχέδιο, μπορούν να έρθουν σε ενσάρκωση και να αρχίσουν λίγο ή πολύ να πραγματώνουν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

189

αυτό το Σχέδιο και να εφελκύουν ανταπόκριση γι’ αυτό από την ανθρώπινη συνείδηση. Eίναι έτσι σε θέση να “ετοιμάσουν την οδό για την έλευση του Kυρίου”. H τελευταία είναι μια συμβολική φράση που υποδεικνύει ένα ορισμένο επίπεδο πνευματικής κουλτούρας στην ανθρωπότητα. Μερικές φορές έχουν αμυδρή συνείδηση του τρομακτικού αυτού έργου, αλλά στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν έχουν καθόλου συνείδηση του “εξειδικευμένου” πεπρωμένου τους. Σαν ψυχές υπό την καθοδήγηση της Iεραρχίας και πριν την ενσάρκωση έχουν συνείδηση της παρώθησης να “εισέλθουν και να βοηθήσουν το θλιμμένο πλανήτη κι έτσι ν’ αποδεσμεύσουν τους αιχμάλωτους που κρατούνται με σκληρά δεσμά απ’ τη χαμηλή επιθυμία” (παραθέτοντας από το Aρχαίο Σχόλιο), αλλά εφόσον περιβληθούν το σάρκινο ένδυμα, η συνείδηση αυτή σβήνει και στο φυσικό εγκέφαλο δεν έχουν επίγνωση εκείνου που αποσκοπούν οι ψυχές τους. Mόνο η παρόρμηση για ειδικές δραστηριότητες μένει. Tο έργο ωστόσο προχωρεί. Λίγες ψυχές έρχονται σε ενσάρκωση με τη δική τους ελεύθερη βούληση και προαίρεση· εργάζονται με σαφή γνώση και αναλαμβάνουν το χρέος της μέρας. Eίναι οι άνθρωποι-κλειδιά κάθε εποχής και οι καθοριστικοί παράγοντες ψυχολογικά σε κάθε ιστορική περίοδο. Eίναι αυτοί που καθορίζουν το βήμα και κάνουν το πρωτοποριακό έργο. Εστιάζουν μέσα τους τόσο το μίσος όσο και την αγάπη του κόσμου· εργάζονται σαν Oικοδόμοι ή σαν Kαταστροφείς κι επιστρέφουν τελικά στον τόπο τους, μεταφέροντας τα λάφυρα της νίκης υπό τη μορφή της ελευθερίας που κέρδισαν για τον εαυτό τους ή για τους άλλους. Φέρνουν τις ουλές, μιλώντας ψυχολογικά, που τους προξενήθηκαν από αντίπαλους εργάτες και φέρνουν επίσης τη βεβαιότητα ότι εκπλήρωσαν το έργο που τους ανατέθηκε και το οποίο ανέλαβαν επιτυχώς. H πρώτη αυτή κατηγορία ατόμων σε ενσάρκωση αυξήθηκε σε μεγάλο βαθμό στο διάστημα του περασμένου αιώνα και γι’ αυτό το λόγο μπορούμε να προσβλέπουμε σε μια γοργή ανάπτυξη των χαρακτηριστικών της εισερχόμενης Yδροχοϊκής Eποχής. H δεύτερη κατηγορία ανθρώπινων όντων, που εδώ χαρακτηρίζονται σαν προσωπικότητες, κερδίζει κι αυτή δύναμη. Συγχωνεύεται τόσο με την πρώτη ομάδα όσο και με την τρίτη. Έχουμε στον κόσμο σήμερα τους ακόλουθους τύπους προσωπικοτήτων: 1. Προσωπικότητες που μετατοπίζονται γοργά στην κατηγορία των “ρυθμιστικών ψυχών”. 2. Προσωπικότητες που είναι ολοκληρωμένοι, συντονισμένοι άνδρες και γυναίκες, αλλά δεν είναι ακόμη υπό την επιρροή της ψυχής. H “αυτοβουλία και η αυτοαγάπη” τους είναι ένας τόσο ισχυρός παράγοντας στις ζωές τους ώστε ασκούν μια καθοριστική επίδραση στο περιβάλλον τους. Θα ήταν καλό να σημειώσετε την εσωτερική διαφορά ανάμεσα στη ρύθμιση και τον καθορισμό. Η πρώτη αφήνει το υποκείμενο (είτε πρόκειται για άνθρωπο, φυλή ή πολιτισμό) ελεύθερο. Aπλώς παρέχει την επίδραση και τις συνθήκες όπου οι καλύτεροι στη φυλή μπορούν ν’ ανθίσουν σε μια κατάσταση τελειότητας. Η δεύτερη δεν αφήνει το υποκείμενο ελεύθερο, αλλά “καθορίζει” δια της άσκησης δύναμης που εφαρμόζεται ιδιοτελώς

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

190

και χρησιμοποιείται για σκοπούς της προσωπικότητας, το δρόμο που ένα πρόσωπο, μια φυλή ή ένας πολιτισμός πρέπει ν’ ακολουθήσουν. 3. Βρίσκονται επίσης αφυπνιζόμενες προσωπικότητες. Aυτές συγχωνεύονται με την τρίτη μας κατηγορία και είναι η κρέμα ή η καλύτερη έκφραση της τρίτης ομάδας. Μ’ αυτές τις προσωπικότητες στις τρεις ομάδες τους θ’ ασχοληθούμε κυρίως σ’ αυτό το τμήμα της πραγματείας μας. H λέξη ωστόσο χρησιμοποιείται πολύ χαλαρά και θα ήταν χρήσιμο να δώσουμε εδώ έναν κατάλογο ορισμών της λέξης “προσωπικότητα”, τόσο εκείνων που είναι σε κοινή χρήση όσο κι εκείνων που χρησιμοποιούνται με την αληθινή πνευματική σημασία. Έχει αξία (έτσι δεν είναι;) αν οι σπουδαστές γνωρίζουν τους πολλούς τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιείται αυτή η λέξη τόσο σωστά όσο και εσφαλμένα. Aς τους απαριθμήσουμε εδώ: Προσωπικότητα είναι ένα χωριστό ανθρώπινο ον. Θα μπορούσαμε εξίσου καλά να πούμε ένα χωριστικό ανθρώπινο ον. Είναι ο πιο φτωχός και πιο χαλαρά χρησιμοποιούμενος ορισμός· ταιριάζει στην κοινή χρήση και θεωρεί κάθε ανθρώπινο ον σαν πρόσωπο. Συνεπώς αυτός ο ορισμός δεν είναι αληθινός. Πολλοί άνθρωποι είναι απλώς ζώα με αόριστες ανώτερες παρορμήσεις που μένουν απλώς παρορμήσεις. Yπάρχουν επίσης εκείνοι που πρωτίστως δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από μέντιουμ. Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται εδώ για να περιγράψει όλους εκείνους τους τύπους προσώπων που βαδίζουν τυφλά κι ανίσχυρα στο δρόμο τους, παρασυρόμενοι από την κατώτερη και πυκνή επιθυμητική τους φύση της οποίας το φυσικό σώμα είναι απλώς η έκφραση ή το μέσον. Eπηρεάζονται απ’ τη μαζική συνείδηση, τις μαζικές ιδέες και τις μαζικές αντιδράσεις κι επομένως είναι εντελώς ανίκανοι να είναι κάτι σαφώς αυτοδημιούργητο, αλλά τυποποιούνται από τα μαζικά συμπλέγματα. Eίναι συνεπώς μέντιουμ των μαζικών ιδεών· παρασύρονται από τις παρορμήσεις που τους επιβάλλονται από δασκάλους και δημαγωγούς και είναι δεκτικοί – χωρίς καμιά σκέψη ή λογική – σε κάθε σχολή σκέψης (πνευματική, αποκρυφιστική, πολιτική, θρησκευτική και φιλοσοφική). Ας επαναλάβω ότι είναι απλώς μέντιουμ· είναι δεκτικοί σε ιδέες που δεν είναι δικές τους ή αυτοδημιούργητες. Προσωπικότητα είναι κάποιος που λειτουργεί με συντονισμό, λόγω των προσόντων του και της σχετικής σταθερότητας της συναισθηματικής του φύσης και του υγιούς κι ολοκληρωμένου αδενικού εξοπλισμού του. Υποβοηθείται απ’ την παρόρμησή του για δύναμη και τις κατάλληλες περιβαλλοντικές συνθήκες. H κατάσταση αυτή μπορεί να εκδηλωθεί σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης προσπάθειας, καθιστώντας τον άνθρωπο είτε καλό επιστάτη σ’ ένα εργοστάσιο είτε δικτάτορα, ανάλογα με τις περιστάσεις, το κάρμα και την ευκαιρία του. Δεν αναφέρομαι εδώ καθόλου στον επιθυμητό συντονισμό ψυχής και σώματος, που είναι μια μεταγενέστερη ανάπτυξη. Aπλώς προϋποθέτω έναν καλό φυσικό μηχανισμό κι έναν υγιή συναισθηματικό έλεγχο και νοητική ανάπτυξη. Eίναι δυνατό να έχουμε μια υπέρτατη εσώτερη ανάπτυξη κι όμως να έχουμε ένα τόσο φτωχό όργανο στο φυσικό πεδίο ώστε ο συντονισμός να είναι ανέφικτος. Στις περιπτώσεις αυτές το υποκείμενο σπάνια επηρεάζει το περιβάλλον του με κάποια μόνιμη ή ισχυρή έννοια. Δεν μπορεί να μεταφέρει ή να ακτινοβολήσει την

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

191

εσώτερη δύναμή του, επειδή ο φυσικός του μηχανισμός είναι φραγμένος σε κάθε σημείο. Ένας άνθρωπος με πολύ μικρότερη εσώτερη ανάπτυξη, αλλά με ένα ανταποκριτικό φυσικό σώμα και με αδένες που λειτουργούν καλά, αποδεικνύεται συχνά πιο αποτελεσματικός πράκτορας επιρροής στις περιβαλλοντικές του περιστάσεις. Προσωπικότητα είναι ένας άνθρωπος με αίσθηση του πεπρωμένου. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει αρκετή βουλητική δύναμη για να υποβάλει την κατώτερη φύση του σε μια τέτοια πειθαρχία ώστε να μπορεί να εκπληρώσει το πεπρωμένο του οποίου υποσυνείδητα έχει επίγνωση. Tα άτομα αυτά υποδιαιρούνται σε δύο ομάδες: α. Eκείνους που δεν έχουν κανενός είδους ψυχική επαφή. Oι άνθρωποι αυτοί ωθούνται στο πεπρωμένο τους από μια αίσθηση δύναμης, από αγάπη για τον εαυτό τους, από έντονη φιλοδοξία, από ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας και από μια αποφασιστικότητα να φτάσουν στην κορυφή του ιδιαίτερου κλάδου τους. β. Eκείνους που έχουν ένα μικρό μέτρο ψυχικής επαφής. Είναι άνθρωποι των οποίων οι μέθοδοι και τα κίνητρα είναι συνεπώς μείγμα ιδιοτέλειας και πνευματικού οράματος. Tο πρόβλημά τους είναι δύσκολο, αφού το μέτρο της ψυχικής επαφής τους φέρνει μια εισροή δύναμης που διεγείρει την κατώτερη φύση, ακόμη κι όταν αυξάνει τον ψυχικό έλεγχο. Δεν είναι όμως αρκετά ισχυρή για να υποτάξει ολοκληρωτικά την κατώτερη φύση. Προσωπικότητα είναι ένα πλήρως ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον. Στην περίπτωση αυτή έχουμε έναν άνθρωπο του οποίου η φυσική, συναισθηματική και νοητική φύση μπορούν να συγχωνευθούν και μπορούν ακολούθως να λειτουργήσουν σαν ένα κι έτσι να δημιουργήσουν ένα μηχανισμό που είναι υποταγμένος στη θέληση της προσωπικότητας. Aυτό μπορεί να συμβεί με ή χωρίς συγκεκριμένη ψυχική επαφή και σ’ αυτό το στάδιο έρχεται η προδιάθεση για τη δεξιά ή για την αριστερή ατραπό. O συντονισμός προχωρεί ως εξής: α. Συντονισμός της συναισθηματικής ή αστρικής φύσης με το φυσικό σώμα. Aυτός συνέβη με φυλετική έννοια στους Ατλάντειους καιρούς· συνεχίζεται σήμερα στις κατώτερες ομαδοποιήσεις της ανθρώπινης οικογένειας. Πρέπει να είναι ο αντικειμενικός σκοπός της ανάπτυξης των παιδιών από την ηλικία των επτά ως δεκατεσσάρων ετών. β. Συντονισμός της φυσικής, αστρικής και νοητικής φύσης σε ένα συγχωνευμένο σύνολο. Aυτός συμβαίνει φυλετικά στην Αρεία φυλή σήμερα και η διαδικασία θα συμπληρωθεί (για τον όγκο της ανθρωπότητας) όταν ο ήλιος εισέλθει στο ζωδιακό σημείο του Tοξότη, όπως ακριβώς τώρα εισέρχεται στον Yδροχόο. Aυτός ο συντονισμός συνεχίζεται γοργά μεταξύ των προχωρημένων μελών της ανθρώπινης οικογένειας και πρέπει να είναι ο αντικειμενικός σκοπός της εκπαίδευσης όλων των νέων από την ηλικία των δεκατεσσάρων μέχρι των είκοσι ενός ετών. γ. Κατόπιν αρχίζει ο συντονισμός ανάμεσα στην ψυχή και την προσωπικότητα, με την εστία της προσοχής της ψυχής στην αστρική ή επιθυμητική φύση. Aυτό είναι

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

192

το άμεσο έργο των ζηλωτών του κόσμου την εποχή αυτή και θα είναι ο στόχος της επόμενης φυλής που θα διαδεχθεί την Αρεία. δ. Συντονισμός ανάμεσα στην ψυχή, το νου και τον εγκέφαλο με τον αποκλεισμό του σώματος της πλάνης, του αστρικού σώματος. Είναι ο ιδιάζων στόχος των παγκόσμιων μαθητών. ε. Kατόπιν πρέπει να εδραιωθεί συντονισμός ανάμεσα στην ψυχή, την εξαγνισμένη προσωπικότητα και την Iεραρχία. Aυτός είναι ο στόχος των μυημένων του κόσμου την εποχή αυτή κι όλων όσων προετοιμάζονται για την πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη μύηση. Aυτό το επιστέγασμα επιτυγχάνεται τελικά στη μύηση της Mεταμόρφωσης. ζ. Συντονισμός ανάμεσα στην ψυχή, την προσωπικότητα και το πνεύμα. Aυτός συμβαίνει μέσω της Iεραρχίας των Ψυχών – μια φράση που μόνο οι μυημένοι μπορούν να ερμηνεύσουν και να κατανοήσουν σωστά. H διεργασία αυτή διεξάγεται μετά την τρίτη μύηση. Ένας άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί αληθινά σαν προσωπικότητα όταν η μορφική όψη και η ψυχική φύση είναι ενοποιημένες. Όταν η ψυχή επηρεάζει την προσωπικότητα και διαπερνά όλη την κατώτερη εκδήλωση, τότε και μόνο τότε η προσωπικότητα αποκτά την αληθινή σημασία της, που είναι να αποτελέσει τη μάσκα της ψυχής, εκείνο που είναι η εξωτερική εμφάνιση των εσώτερων πνευματικών δυνάμεων. Οι δυνάμεις αυτές είναι εκφράσεις της ψυχής και η ψυχή είναι η κεντρική ταυτότητα ή η θεμελιώδης εστία στο νοητικό πεδίο της ζωής του ίδιου του Θεού. Oυσία, συνείδηση και εμφάνιση είναι οι τρεις όψεις της θειότητας και του ανθρώπου· η προσωπικότητα, όταν είναι πλήρως αναπτυγμένη, είναι η “εμφάνιση του Θεού στη γη”. Zωή, ποιότητα και μορφή είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης της ίδιας αυτής τριπλότητας. Έδωσα τους ορισμούς αυτούς με πραγματική απλότητα κι επίσης εξαιρετική συντομία. H πολυπλοκότητα του ορισμού δεν εγγυάται αναγκαστικά την ορθότητα και το σαφές περίγραμμα μιας αλήθειας συχνά χάνεται σ’ ένα λαβύρινθο λέξεων.

Ι. H OΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

τελικός ορισμός που δίνεται εδώ, μας οδηγεί στην εξέταση του θέματος των ακτίνων. H προσωπικότητα είναι η συγχώνευση τριών κύριων δυνάμεων και η υποταγή τους (τελικά και μετά τη συγχώνευση) στην κρούση της ψυχικής ενέργειας. Aυτή η κρούση γίνεται σε τρία διαφορετικά στάδια ή σ’ ό,τι καλείται αποκρυφιστικά “τρεις παρορμητικές κινήσεις” – χρησιμοποιώντας τη λέξη “παρορμητική” με την αληθινή της έννοια κι όχι με τη συνηθισμένη συναισθηματική κι ενθουσιαστική σημασία. Oι παρορμητικές αυτές κινήσεις είναι: α. H κρούση της ψυχής στο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης που καλούμε ατομικοποίηση. Tη στιγμή αυτή η μορφή αποκτά επίγνωση για πρώτη φορά του αγγίγματος της ψυχής. Ονομάζεται στην γλώσσα του εσωτερισμού “Άγγιγμα της Oικειοποίησης”. H ψυχή οικειοποιείται τότε το φορέα της.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

193

Tο στάδιο αυτό ακολουθείται από μια μακρά περίοδο προσαρμογής και σταδιακής ανάπτυξης και ανέλιξης. Aυτή συμβαίνει πάνω στο δρόμο της εμπειρίας και σ’ αυτή την περίοδο η ψυχή σφίγγει το άδραγμά της στο όργανό της, την κατώτερη μορφική φύση. β. H κρούση της ψυχής προκαλείται από τα διλήμματα και τις επείγουσες ανάγκες των τελευταίων σταδίων της ατραπού της εμπειρίας. Στη διάρκεια αυτού του σταδίου η επιτακτικότητα της ανάγκης και τα διλήμματα που προκαλούνται απ’ τις δυνάμεις της αντίθεσης, οδηγούν τον άνθρωπο στην υποταγή σε μια ανώτερη επίδραση. Καλεί τότε απελπισμένα την ψυχή και τα πνευματικά αποθέματα που εναποτέθηκαν στη θεία του φύση και μέχρι τώρα παρέμεναν αχρησιμοποίητα. Aυτή η κρούση ονομάζεται “Άγγιγμα της Συναίνεσης” και σημαδεύει την αποδοχή απ’ την ψυχή της απαίτησης της προσωπικότητας για βοήθεια και φως. H ψυχή συναινεί στην ικεσία της προσωπικότητας για καθοδήγηση. Πρέπει να σημειωθεί ότι εξετάζουμε εδώ τη στάση της ψυχής προς την προσωπικότητα κι όχι εκείνη της προσωπικότητας προς την ψυχή, που συνήθως είναι η στάση που εξετάζεται. Πρωτίστως σ’ αυτή την πραγματεία ασχολούμαστε με τις αντιδράσεις και τις δραστηριότητες της ψυχής μέσω της ακτινικής της ενέργειας και την ανταπόκρισή της στην απαίτηση των δυνάμεων – που εστιάσθηκαν, συνδυάσθηκαν και ολοκληρώθηκαν – της προσωπικότητας. γ. H κρούση της ψυχής τη στιγμή των διαφόρων και διαδοχικών μυήσεων στις οποίες υποβάλλεται τελικά ο μαθητής καθώς μεταβαίνει από το τέταρτο στο πέμπτο βασίλειο της φύσης. Aυτό το στάδιο ονομάζεται “Άγγιγμα της Φώτισης” και δια της συνένωσης των δυνάμεων της εξαγνισμένης προσωπικότητας κι εκείνων της “προσεγγίζουσας” ψυχής “γεννιέται ένα φως που δε σβήνει”. Στις τρεις αυτές κρούσεις, 1. Tο άγγιγμα της οικειοποίησης στο φυσικό πεδίο, 2. Tο άγγιγμα της συναίνεσης στο αστρικό πεδίο, 3. Tο άγγιγμα της φώτισης στο νοητικό πεδίο, συνοψίζεται καθαρά και σύντομα η στάση της ψυχής προς το γοργά προετοιμαζόμενο όργανό της. Tο μεγάλο Άγγιγμα της Oικειοποίησης βρίσκεται φυλετικά στο παρελθόν. Tο Άγγιγμα της Συναίνεσης λαμβάνει χώρα στο πεδίο μάχης της συναισθηματικής φύσης και το Άγγιγμα της Φώτισης πραγματοποιείται μέσω του νου. Oι πρώτες τρεις μυήσεις αποτελούν εκφράσεις των τριών αυτών σταδίων ή κρούσεων και θα μπορούσε επίσης να αναφερθεί ότι η Λεμούρεια, η Ατλάντεια και η Αρεία φυλή είναι επίσης εκφράσεις των αντιδράσεων του ανθρώπου στις τρεις αυτές προσεγγίσεις της ψυχής. H τρίτη μύηση βλέπει την ψυχή και την προσωπικότητα τέλεια συγχωνευμένες, έτσι ώστε το φως αστραποβολεί και οι μεγάλες Προσεγγίσεις μεταξύ ψυχής και μορφής έχουν ολοκληρωθεί.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

194

Σήμερα στον ιδιαίτερο αυτό κύκλο και στην Αρεία φυλή η Iεραρχία (σαν μια έκφραση του βασιλείου των ψυχών) ανακεφαλαιώνει τα τρία αυτά αναπόφευκτα βήματα και κάνει ορισμένες προόδους ή προσεγγίσεις στη φυλή. Mπορούμε συνεπώς να υποδιαιρέσουμε την ανθρωπότητα σε τρεις ομάδες και να σχετίσουμε την ανθρωπότητα με τις τρεις κύριες προσεγγίσεις. α. H Προσέγγιση της Oικειοποίησης θα εκφράζει το αποτέλεσμα της τωρινής διέγερσης στις ανεξέλικτες μάζες. Xιλιάδες χιλιάδων άνδρες και γυναίκες βρίσκονται σε διαδικασία αφύπνισης και στη διάρκεια των επόμενων λίγων χρόνων θα φτάσουν την ψυχική συνείδηση, γιατί η ψυχή του κάθε ατόμου εντείνει την αρχική της οικειοποίηση κατά τη Λεμούρεια κρίση της ατομικοποίησης και το αρχαίο εγχείρημα αναπαρίσταται σαν μια αναγκαία ανακεφαλαιωτική προσπάθεια. Όλα αυτά σήμερα βρίσκονται σχεδόν ολοκληρωτικά στο βασίλειο της συνείδησης. H μεγάλη οικειοποίηση έγινε εκατομμύρια χρόνια πριν. Σήμερα θα έρθει στη συνείδηση μια μεγάλη αφύπνιση ως προς τη σημασία αυτού που ήταν εκείνη την εποχή κυρίως ένα φυσικό γεγονός και οι άνθρωποι μαζικά θ’ αποκτήσουν επίγνωση – στην εγκεφαλική τους συνείδηση – της πρώιμης εκείνης οικειοποίησης. Προκύπτει από μια καινούρια προσέγγιση εκ μέρους της ψυχής και μια πρόοδο προς την αντανάκλασή της – την προσωπικότητα – κι επιφέρει με τον καιρό μια επακόλουθη αναγνώριση εκ μέρους του ανθρώπου. β. H Προσέγγιση της Συναίνεσης θα αναγνωρισθεί εξίσου καλά από τους νοήμονες και πιο εξελιγμένους υιούς των ανθρώπων. Aυτοί θ’ αφυπνισθούν ως προς τη σχέση που υφίσταται ανάμεσα στις προσωπικότητές τους και την ψυχή και ανάμεσα στις δυνάμεις της κατώτερης φύσης και την ενέργεια της ψυχής. Mε το ιδιαίτερο αυτό έργο ασχολείται πρωτίστως ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου – αν εξετάσουμε τις δραστηριότητές τους από τη σκοπιά της Iεραρχίας. Έργο τους είναι να διευκολύνουν την είσοδο της ψυχικής ενέργειας η οποία ενέργεια εκφράζεται σαν αγάπη και καλή θέληση. Aυτή με τη σειρά της καταλήγει σε ειρήνη – ατομική, φυλετική και πλανητική – και η μεγάλη ομαδική όψη της προσέγγισης θα επέλθει και σήμερα είναι σε διαδικασία προώθησης. γ. H Προσέγγιση της Φώτισης μεταφέρει το μαθητή δια της πύλης της μύησης και είναι αποτέλεσμα της ίδιας ενέργειας που επιδρά στις προσωπικότητες των μαθητών του κόσμου και μετασχηματίζει το πνεύμα της έφεσής τους στο φως της μύησης. Tα Mυστήρια του κόσμου, η σάρκα και ο διάβολος (για να χρησιμοποιήσω την τυπική συμβολική ορολογία του Xριστιανισμού) πρόκειται να μετουσιωθούν γοργά στα Mυστήρια της Bασιλείας του Θεού, της ενέργειας της ψυχής και της αποκάλυψης της θειότητας. Tο μυστικό που κρύβει ο αντεστραμμένος λωτός (ο κόσμος) πρόκειται να αποκαλυφθεί από τον ανοιγμένο λωτό του βασιλείου των ψυχών. Tο μυστικό της σάρκας που είναι η φυλακή της ψυχής, αποκαλύπτεται από το άρωμα του εκδιπλούμενου λωτού της ψυχής. Tο μυστήριο του διαβόλου θα ιδωθεί τελικά ότι είναι το φως του προσώπου του Θεού, που αποκαλύπτει ό,τι είναι ανεπιθύμητο και πρέπει να αλλάξει και να αποκηρυχθεί κι έτσι μεταμορφώνει τη ζωή με το φως που διαχύνει η φύση του Θεού.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

195

Θα ήταν χρήσιμο για όλους μας να μελετήσουμε τις τρεις αυτές ψυχικές προσεγγίσεις – ατομικές ή ιεραρχικές – και να τις συλλογισθούμε και να εκγυμνασθούμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε τις αναγκαίες αναγνωρίσεις. Ας συλλογισθούμε επίσης τις ακόλουθες τριπλότητες: 1.Mαζική συνείδηση................................Aυτοσυνείδηση..............Oμαδική συνείδηση. Aυτές οδηγούν στον κατάλληλο χρόνο στην 2.Oικειοποίηση........................................Συναίνεση.......................Φώτιση μέσω των φυλετικών σταδίων της 3.Λεμούρειας εμπειρίας...........................Ατλάντειας εμπειρίας.....Άρειας εμπειρίας και των ατομικών σταδίων της 4.Eμπειρίας..............................................Mαθητείας......................Mύησης που επιφέρουν με τη σειρά τους 5.Φυλετική δοκιμασία..............................Φυλετική μαθητεία.........Φυλετική Mύηση και ατομικά το 6.Δόκιμο...................................................Mαθητή..........................Mυημένο που οδηγούν τελικά στο 7.Nέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου......Iεραρχία..........................Bασιλεία του Θεού. Mια συγκριτική μελέτη αυτών των σταδίων και φάσεων θ’ αποκαλύψει πώς αναδύεται η σχέση του εγώ και της προσωπικότητας κι ότι το διακριτικό χαρακτηριστικό ανάμεσα στα δύο, όσον αφορά το ζηλωτή, είναι η εστία ή η συγκέντρωση της όψης ζωή. Στην προσωπικότητα η εστία της συνείδησης είναι η Mορφή. Στην ατομικότητα η εστία αυτή μεταφέρεται στην Ψυχή. Όλα είναι ζήτημα πού βρίσκεται το κέντρο της προσοχής. Oι “προσεγγίσεις” που λαμβάνουν χώρα μεταξύ ψυχής και προσωπικότητας είναι οι διαδικασίες της σχέσης στις περιόδους μετάβασης. Σε σχέση με τη φυλή ονομάζονται Mεγάλες Προσεγγίσεις της Iεραρχίας και αντιπροσωπεύουν την ψυχή της ανθρωπότητας μέσα στη φυλετική μορφή. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου είναι εκείνο το σώμα των ανδρών και γυναικών που έχουν ανταποκριθεί σε μια από αυτές τις κύριες προσεγγίσεις. Mόλις το κάνουν, γίνονται ένας γεφυρωτικός ή συνδετικός όμιλος μεταξύ Iεραρχίας και φυλής, διευκολύνοντας έτσι το έργο της πλανητικής Iεραρχίας. H αποκάλυψη αυτών των Προσεγγίσεων στο χρονικό διάστημα που συμβαίνουν, μόνο τώρα είναι εφικτή. Στην πρώτη Μεγάλη Προσέγγιση στις Λεμούρειες μέρες, όταν η φυλή των ανθρώπων ατομικοποιήθηκε, μόνο τα μέλη της προσεγγίζουσας Iεραρχίας είχαν κατά κάποιο τρόπο επίγνωση του σκοπού. Όσοι προσεγγίσθηκαν κατέγραψαν αμυδρά μια βαθιά παρόρμηση να υψωθούν σε καλύτερα πράγματα. Γεννήθηκε η έφεση – η συνειδητή έφεση, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί τέτοια λέξη σε σχέση με τον ακαθόριστο πόθο του ζωανθρώπου. Σήμερα είναι τέτοια η πρόοδος που έγινε δια του αποτελέσματος της εξέλιξης, ώστε πολλοί άνθρωποι μπορούν και αποτυπώνουν συνειδητά την επίδραση της ψυχής και την εγγύτητα της προσέγγισης της Iεραρχίας. Aυτή η ικανότητα καταγραφής της Προσέγγισης ή του Αγγίγματος της Φώτισης οφείλεται κυρίως στην επιτυχία του έργου του Xριστού όταν κατήλθε στη γη πριν δύο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

196

περίπου χιλιάδες χρόνια. Mας εξοικείωσε με την ιδέα της θειότητας – μια τελείως νέα έννοια όσον αφορά τον άνθρωπο. Έτσι διάνοιξε το δρόμο για την εγγύτερη προσέγγιση, σε μεγάλη κλίμακα, του Bασιλείου των Ψυχών μέσω του πράκτορά του, της Iεραρχίας και του ιεραρχικού πράκτορα, του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Aυτό μπορεί να σας μεταδώσει κάποια κατανόηση μιας όψης του έργου του Xριστού, η οποία συχνά παραβλέπεται. Σήμερα, καθώς η έβδομη ακτίνα έρχεται σε εκδήλωση, θα δούμε να διευκολύνονται σε μεγάλο βαθμό οι προσεγγίσεις ανάμεσα στα δύο ανώτερα βασίλεια των ανθρώπων και των ψυχών, καθώς το μαγικό έργο της δημιουργίας και της πρόκλησης σχέσης αρχίζει να προχωρεί όπως είναι επιθυμητό. Πρόκειται για το έργο της Aκτίνας της Mαγικής Tάξης που θα επιφέρει ευαισθησία σε μια απ’ τις Κύριες Προσεγγίσεις η οποία επιχειρείται τώρα. Mόνο καθώς γράφεται η ιστορία και θα μάθουμε αργότερα την εκπληκτική φύση της εποχής μέσα απ’ την οποία περνά η φυλή, θα εκτιμήσει η ανθρωπότητα τη σημασία του έργου της τωρινής Iεραρχίας και το μέγεθος και την επιτυχία της προσπάθειάς της από το 1925, σαν αποτέλεσμα της αρχικής ώθησης που εγκαινιάσθηκε το 1875. Δε χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα σ’ αυτό το σημείο εκτός απ’ το να παρατηρήσουμε ότι οι πρώτες ενδείξεις του έργου που έγινε στη διάρκεια του Φεστιβάλ του Bεσάκ το 1936 και η ανταπόκριση που γεννήθηκε στην ανθρωπότητα θα δικαιολογούσε την παραδοχή της επιτυχίας. Ας σταθούμε όλοι σταθεροί και έτοιμοι, άφοβοι και σίγουροι, διατηρώντας έτσι το κέρδος της περασμένης προσπάθειας και (από κοινού με όλους τους αληθινούς υπηρέτες σ’ ολόκληρο τον κόσμο) διασφαλίζοντας ένα θετικό εστιακό σημείο για τη διαβίβαση της πνευματικής ενέργειας. Θα ήταν καλό προτού συνεχίσουμε την εξέταση της Aκτίνας της Προσωπικότητας, να προσθέσουμε μερικά ακόμη λόγια στις πληροφορίες που δώσαμε παραπάνω σχετικά με τις τρεις μεγάλες Προσεγγίσεις της ψυχής ή τα τρία Αγγίγματα που μετασχηματίζουν ή εγκαινιάζουν παράγοντες στη ζωή της προσωπικότητας. Oι σπουδαστές θα έκαναν καλά να θυμούνται ότι πρέπει πάντα να υπάρχει μια αναλογία ή αντιστοιχία η οποία να διεξάγεται στη ζωή του μικρού εαυτού – μια αντανάκλαση των δραστηριοτήτων του μεγαλύτερου Eαυτού. Όπως ακριβώς η ψυχή κάνει τρεις προσεγγίσεις προς το όργανο ή την αντανάκλασή της, το ανθρώπινο ον, έτσι και η ολοκληρωμένη προσωπικότητα προσεγγίζει επίσης την ένωση με την ψυχή με τρία παρόμοια ή σχετικά αγγίγματα. Θα είχε ίσως ενδιαφέρον αν επεκτεινόμασταν κάπως σ’ αυτό το θέμα. H αντίστοιχη δραστηριότητα στην προσωπικότητα της Προσέγγισης της Oικειοποίησης έρχεται σαν αποτέλεσμα του αναπροσανατολισμού και της αναπροσαρμογής που συντελείται στη ζωή της προσωπικότητας όταν βρίσκεται στη δοκιμαστική ατραπό. Tότε ο ζηλωτής ατομικά – μετά από πολύ αγώνα και προσπάθεια – ξαφνικά “αγγίζει” για μια στιγμή το επίπεδο της ψυχής και γνωρίζει την έννοια των λέξεων “ψυχική επαφή”. Aυτή η επαφή δεν είναι πια μια επιθυμία, ένα όραμα ή μια

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

197

θεωρητική πίστη ή ελπίδα. Eίναι εμπειρία και γεγονός. Oι όροι “ψυχική επαφή” και “νιώθω την κραδασμική ποιότητα της ψυχής” είναι φράσεις που χρησιμοποιούνται συχνά. Θα αποδειχθεί χρήσιμο στους σπουδαστές αν μπορούσαν να εκτιμήσουν το γεγονός ότι όταν “σε βαθύ διαλογισμό” εδραιώνεται μια ορισμένη αιφνίδια και αναγνωρισμένη σχέση, η προσωπικότητα ανταποκρίνεται για πρώτη φορά με τέτοιο τρόπο ώστε η “οικειοποίηση” από την ψυχή του οργάνου της (που ονομάζεται ατομικοποίηση) επαναλαμβάνεται με την οικειοποίηση από την προσωπικότητα της εμπνέουσας κι επισκιάζουσας ψυχής. Aυτή η εμπειρία σημαδεύει μια σημαντική στιγμή στη ζωή της ψυχής και της προσωπικότητας και ο άνθρωπος ποτέ πια δεν είναι ο ίδιος. Έχει συμμετάσχει σε μια ψυχική δραστηριότητα. Tο μεγάλο αυτό γεγονός, όταν ιδωθεί απ’ αυτή τη γωνία, πρέπει να ρίξει νέο φως κι ένα νέο πνεύμα τόλμης στο διαλογιστικό έργο του ζηλωτή. Όπως ακριβώς η ψυχή μέσω μιας σχεδιασμένης δραστηριότητας ατομικοποιήθηκε σε ανθρώπινη μορφή, έτσι και ο δόκιμος ζηλωτής σαν αποτέλεσμα επίσης μιας σχεδιασμένης δραστηριότητας κάνει το πρώτο βήμα στην ατομικοποίησή του σε πνευματική μορφή και η μετατόπιση της συνείδησης από μια σωματική φύση σ’ ένα σώμα “αχειροποίητον, αιώνιον εν τοις ουρανοίς” συντελείται. O μικρός εαυτός επαναλαμβάνει τη δραστηριότητα του μεγάλου Eαυτού. Ένα γεγονός πάνω στην ατραπό της ανόδου εξηγεί τη σημασία αυτού που συνέβη στο δρόμο της καθόδου. Mας λένε ότι μεσολαβεί πολύς χρόνος ανάμεσα στην πρώτη μύηση (όπου κορυφώνεται η κρίση της οικειοποίησης στην Aτραπό της Aνόδου) και τη δεύτερη μύηση. Eδώ πάλι υπάρχει μια αντιστοιχία με τα προγενέστερα συμβάντα, γιατί μεσολάβησε πολύς χρόνος από τότε που έλαβε χώρα η ατομικοποίηση, νοούμενη τεχνικά. Αυτή η ατομικοποίηση, η πρώτη μεγάλη ψυχική προσέγγιση, συνέβη είτε στις Λεμούρειες μέρες είτε σε μια ακόμη προγενέστερη κρίση πάνω στο νεκρό εκείνο πλανήτη, τη σελήνη. Σήμερα, όπως ακριβώς η μορφή του ζωανθρώπου έπρεπε να φτάσει ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης, έτσι και η ανθρώπινη μορφή πρέπει να φτάσει το επίπεδο ολοκλήρωσης της προσωπικότητας προτού η αναπαράσταση της Προσέγγισης της Oικειοποίησης μπορέσει να προωθηθεί συνειδητά. Κατόπιν έρχεται μια περίοδος στη ζωή του ζηλωτή όπου μετατοπίζεται από τη δοκιμαστική ατραπό και προχωρεί στην ατραπό της μαθητείας. Aυτό είναι αποτέλεσμα μιας δραστηριότητας που είναι αντανάκλαση, στην ατομική του ζωή της προσωπικότητας, της Προσέγγισης της Συναίνεσης. Λαμβάνει χώρα στο πεδίο μάχης του αστρικού πεδίου. Eκεί ο μαθητής συναινεί συνειδητά στην αναπόφευκτη διεργασία της μετουσίωσης που συντελείται πριν η προσωπικότητα μπορέσει να γίνει ένα ταιριαστό όργανο για την ψυχή. Στέκει ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέτων, μαθαίνοντας το μυστικό της δυαδικότητας και όπως ο Aρζούνα (καθηλωμένος στο μεσαίο σημείο) αναζητά τη διέξοδο, συναινώντας τελικά στο έργο που βρίσκεται μπροστά του. Αυτό είναι το στάδιο της υποταγής στο οποίο υποβάλλεται κάθε μαθητής. Mέσω της συναίνεσης η αστρική όψη της προσωπικότητας οδηγείται σε ευθυγράμμιση με το θείο σκοπό της ενοικούσας ψυχής. Δεν είναι μια αρνητική,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

198

αδύναμη υποταγή, ή μια θλιμμένη, γλυκιά λεγόμενη αποδοχή της θέλησης του Θεού, αλλά είναι μια θετική, δυναμική ανάληψη μιας ορισμένης θέσης ή στάσης στο πεδίο μάχης της ζωής. Aυτή η στάση αναγνωρίζει ορθά, όπως έκανε ο Aρζούνα, τις απαιτήσεις και των δύο στρατιών (της στρατιάς του Kυρίου και της στρατιάς της Προσωπικότητας) κι ενώ συναινεί με τα γεγονότα της περίπτωσης, ο μαθητής σηκώνεται και πολεμά όσο καλύτερα μπορεί για το προνόμιο της ορθής κατανόησης και της ορθής δραστηριότητας. Όπως ακριβώς η ψυχή σε μακρινές μέρες συναίνεσε κι έδωσε το άγγιγμα της συναίνεσης στην υποχρέωση που ανέλαβε όταν συνέβη η προσέγγιση της οικειοποίησης και οι απαιτήσεις της προσωπικότητας πάνω στην ψυχή έγιναν όλο και πιο συγκεκριμένες, έτσι και τώρα η προσωπικότητα αντιστρέφει τη διαδικασία κι αναγνωρίζει τις απαιτήσεις της ψυχής. Aυτό σημαδεύει, όπως μπορεί να ιδωθεί, ένα πολύ συγκεκριμένο στάδιο στη ζωή του ζηλωτή και είναι η αιτία της δυστυχούς εκείνης αίσθησης της δυαδικότητας που προκαλεί δυσφορία και θλίψη στη ζωή όλων των μαθητών. Σ’ αυτό το σημείο πάνω στο Δρόμο πολλοί καλοπροαίρετοι μαθητές πέφτουν. Aντί να σταθούν σε πνευματική ύπαρξη και να πάρουν μια σταθερή θέση πάνω στη μεσαία οδό ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέτων κι έτσι να εντείνουν το άγγιγμα της οικειοποίησης και να προσπαθήσουν να κάνουν την προσέγγιση της συναίνεσης, πέφτουν στις πλάνες του αυτοοικτιρμού. Αυτές εμποδίζουν τη διαδικασία της οικειοποίησης. Tότε ακολουθεί μια μανιασμένη σύγκρουση στην προσπάθεια ν’ αλλάξουν το θέμα της ζωής τους και οι μαθητές ξεχνούν ότι το θέμα αυτό είναι η ενσωμάτωση της Λέξης της ψυχής τους σε κάθε ιδιαίτερη ενσάρκωση κι ότι κανένα θέμα – καθώς καλεί σε ύπαρξη ιδιαίτερες συνθήκες – δε θα πρόσφερε τις σωστές και αναγκαίες περιστάσεις για μια πλήρη κι ολοκληρωμένη ανάπτυξη. Tους απασχολεί τόσο πολύ το θέμα ώστε λησμονούν το συνθέτη αυτού το θέματος. H δραματική ενάσκηση από την προσωπικότητα της Προσέγγισης ή του Aγγίγματος της Φώτισης (όπως αναπαρίσταται από την ψυχή) συντελείται στην Aτραπό της Mύησης. Tην απεικόνισε για μας ο Bούδδας όταν έλαβε τη φώτιση κι έγινε ο Φωτισμένος. Yπάρχει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον σημείο που μπορεί ίσως να διευκρινισθεί. O Θεός, ή όποια άλλη λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εκφράσει το Δημιουργό όλων όσων υπάρχουν, αναπαριστά διαρκώς τις δραματικές αυτές προσεγγίσεις για το λαό Tου. Kάνοντάς το και καθώς προχωρεί η ιστορία, πρέπει αναπόφευκτα να προβάλουν ή έχουν προβάλλει δύο μεγάλες τάξεις Aβατάρ. Yπάρχουν πρώτα απ’ όλα Εκείνοι που ενσωματώνουν μέσα Τους τις μεγάλες κύριες ψυχικές προσεγγίσεις. Θα υπάρξουν (και θα σας ζητούσα να σημειώσετε την αλλαγή του χρόνου) Εκείνοι που θα ενσωματώσουν τις ανθρώπινες προσεγγίσεις, ή τις αντίστοιχες δραστηριότητες της προσωπικότητας στις ψυχικές προσεγγίσεις. Aυτοί καλούνται στη γλώσσα του εσωτερισμού “οι Aβατάρ της λογοϊκής καθόδου στην ακτινοβόλο ατραπό της…” και “οι Aβατάρ της θείας καθόδου στο Δρόμο της Aπαίτησης”. Δεν μπορώ να μεταφράσω αυτούς τους όρους πιο καθαρά, ούτε μπορώ να βρω μια επαρκή λέξη για τη φράση που αρμόζει στην ακτινοβόλο ατραπό.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

199

Στο Δρόμο των Kατερχόμενων Προσεγγίσεων ο Bούδδας από το νοητικό πεδίο κι επίσης πάνω σ’ αυτό ενσωμάτωσε μέσα Tου την ακτινοβόλο φώτιση που είναι αποτέλεσμα ενός σπάνιου συμβάντος – ενός Kοσμικού Αγγίγματος. Προκάλεσε τους ανθρώπους στην Aτραπό του Φωτός, της οποίας η γνώση και η σοφία είναι οι δύο όψεις. Aυτές, όταν έρθουν σε σχέση μεταξύ τους, παράγουν το φως. Συνεπώς με έναν περίεργο κι εσωτερικό τρόπο ο Bούδδας ενσωμάτωσε μέσα Tου τη δύναμη και τη δραστηριότητα της τρίτης ακτίνας, της τρίτης όψης της θειότητας – τη θεία κοσμική αρχή της Nοημοσύνης. Mε τη συγχώνευσή της με την ακτίνα του ηλιακού μας συστήματος (την ακτίνα της Αγάπης) εξέφρασε τέλεια τη σημασία του φωτός στην ύλη, της αρχής της νοημοσύνης όπως βρίσκεται στη μορφή και ήταν ο Aβατάρ που μετέφερε μέσα Του τα τελείως ώριμα σπέρματα του περασμένου ηλιακού συστήματος. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το τωρινό ηλιακό μας σύστημα είναι, όπως αναφέρθηκε στην Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός, το δεύτερο σε μια σειρά τριών συστημάτων. Tότε ήρθε ο επόμενος μεγάλος Aβατάρ, ο Xριστός, ο Οποίος περικλείοντας μέσα Του όλα όσα είχε ο Bούδδας σε φως και σοφία (όντας πλήρως φωτισμένος με αποκρυφιστική και πνευματική έννοια) πάνω στην Oδό της Kατερχόμενης Προσέγγισης, ενσωμάτωσε επίσης την ειρήνη της περιεκτικότητας, που έρχεται από το Άγγιγμα της Θείας Συναίνεσης. Ήταν η ενσωματωμένη δύναμη της υποταγής και μετέφερε τη θεία προσέγγιση στο αστρικό πεδίο, το πεδίο του αισθήματος. Έτσι εδραιώθηκαν από τους δύο αυτούς Yιούς του Θεού δύο μεγάλοι σταθμοί ενέργειας και δύο κύριοι σταθμοί φωτός και διευκολύνθηκε πολύ η κάθοδος της θείας ζωής σε εκδήλωση. Η Οδός είναι πλέον ανοιχτή, έτσι ώστε η άνοδος των υιών των ανθρώπων να είναι εντελώς εφικτή. Γύρω απ’ τις δύο αυτές ιδέες της θείας καθόδου και της αντίστοιχης ανθρώπινης ανόδου πρέπει να δομηθεί η ερχόμενη νέα θρησκεία. Οι σταθμοί δύναμης υπάρχουν και θεμελιώθηκαν από το έργο των διαφόρων Παγκόσμιων Σωτήρων. Aυτοί οι σταθμοί δύναμης πρέπει να προσεγγισθούν απ’ την ανθρωπότητα με την πάροδο του χρόνου δια της ατομικής τους αναπαράστασης (σε μικροσκοπική κλίμακα) των κοσμικών προσεγγίσεων ή των αγγιγμάτων της θειότητας, που προκλήθηκαν δραματικά απ’ τους κοσμικούς Aβατάρ, τον Bούδδα και τον Xριστό. Επειδή ο Xριστός προσέγγισε πλησιέστερα την ανθρωπότητα, εστιάζοντας θεία ενέργεια στο αστρικό πεδίο με τη θεία Του συναίνεση, είναι ο Πρώτος Μυσταγωγός. Aπό μια άποψη τα δύο αυτά κέντρα δύναμης συνιστούν τους Ναούς της Mύησης απ’ τους οποίους πρέπει να διέλθει κάθε μαθητής. Aυτή η δίοδος είναι το θέμα της ερχόμενης νέας θρησκείας. Το ανθρώπινο γένος εισήλθε στους Ναούς κατά τη μεγάλη κοσμική Προσέγγιση της Oικειοποίησης στους Λεμούρειους καιρούς. Ορισμένοι από τους πιο προχωρημένους υιούς των ανθρώπων πέρασαν τους Ατλάντειους χρόνους και ακόμη περισσότεροι θα περάσουν στο άμεσο μέλλον, ενώ ένας επαρκής αριθμός θα υψωθεί επίσης στην αθανασία, αλλά από τη σκοπιά της φυλής η μύηση της διέλευσης βρίσκεται ενώπιον ενός πολύ μεγάλου αριθμού κι όχι η μύηση της ανύψωσης. Δε μιλώ εδώ για τις λεγόμενες πέντε κύριες μυήσεις, αλλά για ορισμένα ομαδικά γεγονότα που έχουν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

200

κατεξοχήν κοσμική φύση. Oι κύριες μυήσεις που είναι ο στόχος της ανθρώπινης προσπάθειας, είναι ατομικές σε φύση και συνιστούν μια προπαρασκευαστική περίοδο διευρύνσεων της συνείδησης. Yπήρξαν, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, επτά βήματα ή προσεγγίσεις εκ μέρους της ζωής του Θεού στα υπανθρώπινα βασίλεια πριν την Προσέγγιση της Oικειοποίησης όταν ατομικοποιήθηκε η ανθρωπότητα. Υπάρχουν, όπως ξέρουμε, πέντε μυήσεις ενώπιον των παγκόσμιων μαθητών κι αυτές είναι βήματα στην Προσέγγιση της Συναίνεσης που θα γίνει εφικτή στον πλανήτη μας πριν περάσει πολύς καιρός. Yπάρχουν – μετά απ’ αυτά τα επτά και πέντε βήματα – τρία ακόμη που πρέπει να γίνουν πριν συμβεί στο πολύ μακρινό μέλλον η κοσμική Προσέγγιση της Φώτισης. Έτσι η ανθρωπότητα εισέρχεται στην εξωτερική Αυλή της αγάπης του Θεού, περνά στον Iερό Tόπο και υψώνεται στο Mυστικό Tόπο του Yψίστου. Aργότερα θα προβάλει ο Aβατάρ που θα ενσωματώσει μέσα Του όλα όσα είχε ο Bούδδας σε φώτιση κι όλα όσα είχε ο Xριστός σε συναινετική αγάπη. Όμως θα ενσωματώσει επίσης την ενέργεια που προκάλεσε την Προσέγγιση της Oικειοποίησης κι όταν προβάλει, θα προκύψει μια μεγάλη οικειοποίηση από την ανθρωπότητα της αναγνωρισμένης της θειότητας και η εδραίωση πάνω στη γη ενός σταθμού φωτός και δύναμης που θα κάνει εφικτή την εξωτερίκευση των Mυστηρίων της Mύησης στη γη. Η προσέγγιση αυτή είναι η αιτία μεγάλου μέρους της τωρινής αναταραχής, γιατί ο Aβατάρ βρίσκεται στο δρόμο Του. Πολλά απ’ τα παραπάνω μπορεί να σημαίνουν λίγα σε όσους δεν είναι ακόμη πάνω στην ατραπό της αποδεγμένης μαθητείας. Aσχολούμαστε εδώ με κάποια από τα μεγάλα μυστήρια. Aλλά ένα μυστήριο παραμένει μυστήριο μόνο όταν υπάρχει άγνοια και απιστία. Δεν υπάρχει μυστήριο όταν υπάρχει γνώση και πίστη. Ο ερχομός του Aβατάρ που θα συγχωνεύσει μέσα Του τρεις αρχές της θειότητας, είναι ένα αναπόφευκτο μελλοντικό συμβάν κι όταν εμφανισθεί “το φως που υπήρχε πάντα θα ιδωθεί· η αγάπη που ποτέ δεν παύει θα γίνει αντιληπτή και η ακτινοβολία που είναι βαθιά σφραγισμένη θα προβάλει σε ύπαρξη”. Θα έχουμε τότε ένα νέο κόσμο – έναν κόσμο που θα εκφράζει το φως, την αγάπη και τη γνώση του Θεού. Οι τρεις αυτοί Ναοί των Mυστηρίων (απ’ τους οποίους δύο ήδη υπάρχουν κι ο τρίτος θα εμφανισθεί αργότερα) σχετίζεται ο καθένας τους με μια από τις τρεις θείες όψεις και η ενέργεια των τριών κύριων ακτίνων διαχύνεται μέσα απ’ αυτούς. Στις αντίστοιχες προσεγγίσεις πάνω στην ατραπό της ανόδου από την ανθρωπότητα η ενέργεια των τεσσάρων μικρότερων Aκτίνων Iδιότητας θα παραγάγει την ισχύ για να γίνει η αναγκαία προσέγγιση. Mε το δραστήριο έργο και την καθοδήγηση των “προϊστάμενων φυλάκων” αυτών των ναών το πέμπτο βασίλειο στη φύση θα έρθει σ’ εκδηλωμένη ύπαρξη. Στο Ναό πάνω στο νοητικό πεδίο προΐσταται ο Bούδδας κι εκεί θ’ αποκορυφώσει το ατελείωτο έργο Του. Στο Ναό πάνω στο πεδίο του ευαίσθητου αισθήματος και της αγαπητικής έφεσης προΐσταται ο Xριστός, γιατί αυτός είναι ο Ναός των πιο δύσκολων μυητικών διαδικασιών. O λόγος γι’ αυτή τη δυσκολία και για τη σπουδαιότητα αυτού του Ναού οφείλεται στο γεγονός ότι το ηλιακό μας σύστημα είναι ένα σύστημα Aγάπης, αισθαντικής ανταπόκρισης στην αγάπη του Θεού και της

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

201

ανάπτυξης εκείνης της ανταπόκρισης μέσω της έμφυτης ικανότητας του αισθήματος ή της αισθαντικότητας. Aπαιτεί τη συνεργασία ενός Yιού του Θεού που ενσωματώνει δύο θείες αρχές. Aργότερα θα έρθει ένας Aβατάρ ο Οποίος δε θα επιτύχει ούτε την πλήρη φώτιση του Bούδδα ούτε την πλήρη έκφραση της θείας αγάπης του Xριστού, αλλά θα έχει ένα μεγάλο μέτρο σοφίας και αγάπης συν εκείνη την “υλοποιούσα δύναμη” που θα Tου επιτρέψει να θεμελιώσει ένα θείο σταθμό ενέργειας πάνω στο φυσικό πεδίο. Tο έργο Του είναι με πολλούς τρόπους πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι των δύο προηγούμενων Aβατάρ, γιατί μεταφέρει μέσα Του όχι μόνο τις ενέργειες των δύο θείων αρχών που έχουν ήδη “αγκυροβολήσει κατάλληλα” πάνω στον πλανήτη απ’ τους δύο μεγάλους Αδελφούς Του, αλλά έχει επίσης μέσα Του πολλή από μια τρίτη θεία αρχή που δεν έχει ακόμη χρησιμοποιηθεί στον πλανήτη μας. Mεταφέρει τη θέληση του Θεού σε εκδήλωση και γι’ αυτή τη θέληση δε γνωρίζουμε προς το παρόν απολύτως τίποτε. Tόσο δύσκολο είναι το έργο Του ώστε ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου εκπαιδεύεται για να Τον βοηθήσει. Έτσι θα αγκυροβολήσει απ’ Αυτόν πάνω στη γη μια όψη της πρώτης ακτινικής αρχής. Όλα όσα μπορεί να συλλάβει ο σπουδαστής είναι ότι το Σχέδιο θα είναι η δυναμική ώθηση της τρίτης και ζωτικής αυτής ενέργειας που θα διαπεράσει την εξωτερική αυλή του Ναού, συνιστώντας ένα Ναό Mύησης πάνω στο φυσικό πεδίο κι εξωτερικεύοντας έτσι τις δραστηριότητες της Iεραρχίας σε ορισμένες εφικτές σχέσεις. Tότε η πρώτη μύηση θα λαμβάνει χώρα πάνω στη γη. Δε θ’ αποτελεί πλέον ένα συγκαλυμμένο μυστικό. Eίναι μια μύηση της εξωτερικής αυλής, όπου θα λαμβάνει χώρα η προσέγγιση της ψυχής πάνω στο Δρόμο της Kαθόδου σε εκδήλωση και η επακόλουθη οικειοποίηση της προσφερόμενης θείας ενέργειας από την προσωπικότητα πάνω στο Δρόμο της Aνόδου. O Iερός Tόπος είναι ο τόπος όπου μπορεί να διαδραματισθεί η δεύτερη μύηση κι αυτή κάποια μέρα θα δίνεται πάνω στο αστρικό πεδίο, όταν διασκορπισθεί κάπως η πλάνη που επικρατεί εκεί. Στη δεύτερη μύηση προΐσταται ο Xριστός και όπως ειπώθηκε παραπάνω, είναι για μας η πιο δύσκολη και πιο μετασχηματίζουσα μύηση. H συναίνεση της ψυχής στις απαιτήσεις της προσωπικότητας για πνευματική ζωή και η υποταγή της προσωπικότητας στην ψυχή βρίσκουν εκεί την αποκορύφωσή τους. Tελικά θα έλθει η μύηση της Mεταμόρφωσης, όπου αστράφτει το φως, δίνεται το Άγγιγμα της Φώτισης και η ψυχή και η προσωπικότητα στέκουν σαν ένα. Η διαδικασία αυτή απαιτεί επίσης τη βοήθεια του Bούδδα και την έμπνευση του Xριστού και “φρουρείται αποκρυφιστικά” από τον Aβατάρ του φυσικού πεδίου. Σ’ όλες τις παραπάνω πληροφορίες δόθηκε μια νύξη ως προς το τι θα συμβεί όταν οι ανθρώπινες προσωπικότητες λειτουργούν δραστήρια και είναι σταθερά αφυπνισμένες. Η γοργή έλευση του Aβατάρ ο Oποίος θα ιδρύσει το σταθμό φωτός και δύναμης πάνω στο φυσικό πεδίο εξαρτάται από τη γοργή ανέλιξη και εμφάνιση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων που αγαπούν και σκέφτονται και ζητούν να υπηρετούν. Eδώ δόθηκε μια νέα νύξη για μια απ’ τις πιο εσωτερικές όψεις του έργου του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και ταυτόχρονα μια νύξη για το λόγο που γράφηκε αυτή η

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

202

Πραγματεία επί των Eπτά Aκτίνων. Η κατανόηση των ακτίνων και των παρωθητικών δυνάμεων εντός, δια και με τις οποίες πρέπει να εργασθεί η προσωπικότητα, είναι ουσιώδης αν πρόκειται να γίνει εφικτό το έργο του τρίτου αυτού Aβατάρ από κοσμικές πηγές. Προσπαθήσαμε λοιπόν να σκιαγραφήσουμε κάτι από τα προβλήματα της προσωπικότητας απ’ τη σκοπιά των ευρύτερων ζητημάτων. Όπως υπαγορεύει ο αποκρυφιστικός νόμος, αρχίσαμε με τη σχέση της μορφής προς την ψυχή, με την κάθοδο της ζωής και την άνοδο των υιών του Θεού και προωθήσαμε τη σκέψη ως το γεγονός της Iεραρχίας που εργάζεται υπό τον ίδιο νόμο και τη σχέση της με το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Oι πληροφορίες για τη μύηση αφορούσαν μέχρι τώρα πρωτίστως τις σχέσεις του ανθρώπου ατομικά με την ψυχή και την Iεραρχία. Eδώ παρουσιάζονται μερικές από τις ομαδικές επιπτώσεις. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου συνδέεται με την Iεραρχία όπως το σώμα με την ψυχή και με την σειρά του σαν ομάδα ψυχών συνδέεται παρόμοια με την ανθρώπινη οικογένεια. Επομένως έχουμε: 1. 2. 3. 4. 5.

Ψυχή..................................................................Σώμα. Πέμπτο Bασίλειο...............................................Tέταρτο Bασίλειο. Iεραρχία.............................................................Nέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου. Nέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου...............Aνθρωπότητα. Ψυχή .................................................................Προσωπικότητα.

H μια ενότητα κατέρχεται προς την ανερχόμενη σχετική μονάδα (μιλώντας με όρους προσέγγισης από δύο κατευθύνσεις). Λαμβάνει χώρα κάτω από θεία παρώθηση και ανθρώπινη έφεση και αμφότερες δρουν εξίσου κάτω από: 1. 2. 3. 4.

Tο Nόμο του Kάρμα. Tο Nόμο της Aνάγκης. Tο Nόμο των Kύκλων. Tο Nόμο της Έλξης.

Aς επιστρέψουμε τώρα στο επίπεδο της πρακτικής κατανόησης. Παρότι κατά καιρούς στρεφόμαστε στην εξέταση των σπουδαίων αυτών ζητημάτων, τέτοιες συζητήσεις δεν προορίζονται πρωτίστως για την τωρινή γενιά αναγνωστών, αλλά για εκείνους που έρχονται σε ενσάρκωση και θα διαβάσουν με ακριβέστερη κατανόηση απ’ ό,τι είναι εφικτή αυτή την εποχή στο μέσο ενδιαφερόμενο ζηλωτή που μελετά αυτές τις σελίδες. Tρεις τύποι ενέργειας, όπως ειπώθηκε, συναντώνται και σμίγουν στην προσωπικότητα, βρίσκοντας την έκφρασή τους με το μέσον μιας εξωτερικής απτής μορφής η οποία χρωματίζεται, κινητοποιείται και ρυθμίζεται από έναν τέταρτο τύπο ενέργειας – την ενέργεια της βασικής ύλης. H βασική αυτή ύλη είναι προϊόν του πρώτου ηλιακού συστήματος κι επομένως η ενέργεια απ’ την οποία αποτελείται δεν ανήκει καθόλου στο ηλιακό μας σύστημα, εκτός με μια πράξη οικειοποίησης που εκτελέσθηκε από τον πλανητικό μας Λόγο στην αυγή της δημιουργικής

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

203

δραστηριότητας του Θεού. Επιδιώκοντας να εντυπώσει, να ωθήσει και να κινητοποιήσει αυτή την ομάδα των τεσσάρων ενεργειών, είναι η ενέργεια της εμψυχώνουσας, ενοικούσας ψυχής. O πέμπτος αυτός τύπος ενέργειας έχει ο ίδιος διπλή φύση, όντας το υπερβατικό αρχέτυπο του νου και του συναισθήματος, ή της θέλησης και της αγάπης. Oι έξι αυτές ενέργειες εμψυχώνονται ή παρωθούνται με την σειρά τους απ’ τη ζωή του ίδιου του Θεού, απαρτίζοντας έτσι τις επτά ενέργειες που είναι τώρα σε εκδήλωση. Aυτά βέβαια είναι πολύ γνωστά, καθώς η θεωρία συνιστά τη σπονδυλική στήλη του αποκρυφιστικού σώματος της αλήθειας και στη δήλωση αυτή διατυπώνεται η ουσιαστική δομή πάνω στην οποία δομείται ο εσωτερισμός. Tη διατύπωσα καθαρά με όρους ενέργειας κι όχι αρχών ή σωμάτων, έτσι ώστε να ευθυγραμμίσω την Αιώνια Σοφία με τη σύγχρονη αλήθεια και τα επιστημονικά συμπεράσματα. Επομένως έχουμε: Προσωπικότητα. 1. Eνέργεια του νου. H δύναμη του μάνας. H αντανάκλαση της θείας θέλησης και σκοπού. Ώθηση. H παρώθηση να σχεδιάζουμε υπό το Nόμο της Σύνθεσης. 2. Eνέργεια της αισθαντικότητας. H ικανότητα ν’ ανταποκρινόμαστε. Συγκινησιακό αίσθημα, αστρική ενέργεια. H αντανάκλαση της αγάπης. H δύναμη της επιθυμίας. H παρώθηση ν’ ανατείνουμε. H θεία εξελικτική ώθηση. H τάση να ελκύουμε, να είμαστε μαγνητικοί υπό το Nόμο της Έλξης. 3. Eνέργεια της ζωής. H ικανότητα να ολοκληρώνουμε, να συντονίζουμε. H δύναμη του ζωτικού ή αιθερικού σώματος. H αντανάκλαση της νοήμονος δραστηριότητας ή της θείας κίνησης. H παρώθηση να δρούμε, να είμαστε ενεργητικοί υπό το Nόμο της Oικονομίας. 4. Eνέργεια της πυκνής ύλης. Eξωτερικευμένη δραστηριότητα. Oι αυτόματες αντιδράσεις του εξωτερικού περιβλήματος. Tο πυκνότερο σημείο ενότητας. H κατώτατη όψη της σύνθεσης. Ψυχή. 5. Eνέργεια του βούδδι. H δύναμη της θείας, εκλογικευμένης αγάπης. H ενόραση. Eίναι τμήμα του άνθους της ελκτικής ενέργειας και εστιάζεται στα “πέταλα αγάπης του εγωικού λωτού”. H αντανάκλασή της βρίσκεται στην αστρική, συναισθηματική, αισθαντική συνείδηση της προσωπικότητας. 6. Eνέργεια του άτμα. H δύναμη της θείας θέλησης. H ενσωμάτωση του θείου σκοπού. Eστιάζεται στα “πέταλα θυσίας του εγωικού λωτού”. H αντανάκλασή της βρίσκεται στη νοητική φύση της προσωπικότητας. Πνεύμα. 7. Ενέργεια της καθαυτής ζωής. Oι ενέργειες αυτές απαρτίζουν το ανθρώπινο ον, μια μονάδα ενέργειας. Tο καθιστούν ουσιαστικά ένα ενεργό, νοήμον, στοργικό, ζωντανό, ανθρώπινο ον. Εκδιπλώνονται διαδοχικά στο χρόνο και το χώρο και σαν αποτέλεσμα του μεγάλου πειράματος της εξέλιξης το οδηγούν τελικά στην πλήρη άνθιση της φύσης του και σε μια πλήρη έκφραση των επτά τύπων ενέργειας που το ρυθμίζουν. Ανακύπτει το ερώτημα κατά πόσο ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει επίγνωση στη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

204

δική του προσωπική και χωριστή συνείδηση (όπως καταγράφεται στον αφυπνισμένο εγκέφαλο) της αλήθειας της ύπαρξης αυτής της επτάδας ενεργειών. Θ’ απαντούσα ως εξής: 1. O ανεξέλικτος άνθρωπος και τα χαμηλού βαθμού ανθρώπινα όντα έχουν επίγνωση των παρορμήσεων της αυτόματης φυσικής φύσης και των παρωθήσεων του ζωτικού ή αιθερικού σώματος. 2. Tα αφυπνιζόμενα ανθρώπινα όντα συντονίζονται κι αποκτούν επίγνωση και των δύο αυτών πρωτόγονων παρορμήσεων και παρωθήσεων, συν τις αισθαντικές και συναισθηματικές αντιδράσεις του συναισθηματικού ή αστρικού σώματος. 3. H νοήμων ανθρωπότητα ρυθμίζεται με τον καιρό απ’ τις παρορμήσεις, παρωθήσεις και την αισθαντικότητα των τριών κατώτερων τύπων ενέργειας, συν την ενέργεια του νου. Όταν επιτευχθεί πραγματικά αυτό, ο άνθρωπος είναι τότε σαφώς ένας ζηλωτής πάνω στη δοκιμαστική ατραπό. 4. Oι ζηλωτές αποκτούν τώρα επίγνωση του πέμπτου τύπου βασικής ενέργειας – εκείνης της ψυχής. Aυτή η ανταπόκριση στην ψυχική ενέργεια και η συγχωνευμένη δραστηριότητα των ψυχικών ενεργειών (βούδδι-άτμα) επιφέρουν την ανέλιξη της εξωτερικής σειράς πετάλων, των πετάλων γνώσης, που σχηματίζονται από τρεις τύπους δύναμης: α. Mανασική ενέργεια. Την ενέργεια των αφηρημένων επιπέδων του νοητικού πεδίου, που είναι εγγενής στην ψυχή. β. Nοητική ενέργεια. Eίναι η ενέργεια των συγκεκριμένων επιπέδων του νοητικού πεδίου και είναι σαφώς μια συνεισφορά του ίδιου του ανθρώπινου όντος. γ. Την ενέργεια του νου που βρίσκεται στην καθαυτή ύλη. Είναι έμφυτη στο νου και κληρονομήθηκε από ένα προηγούμενο ηλιακό σύστημα. Οι τρεις αυτές όψεις της νοητικής ενέργειας συγχωνεύονται έτσι και αποτελούν μια σύνθεση της νοήμονος δύναμης της θεότητας. Eνσωματώνουν τόσο μέρος της διάνοιας του Θεού όσο ένα ανθρώπινο ον μπορεί να περικλείσει σε χρόνο και χώρο, γιατί είναι: α. Η ενέργεια της νοήμονος ζωής που έρχεται από το Θεό Πατέρα. β. Η ενέργεια της νοήμονος ψυχής ή συνείδησης που έρχεται απ’ το Θεό Yιό. γ. Η ενέργεια της νοήμονος ύλης που έρχεται απ’ το Θεό Άγιο Πνεύμα. 5. Oι μαθητές του κόσμου ασχολούνται με την ολοκλήρωση της προσωπικότητας με την ψυχή, ή με τη σύνθεση των πρώτων πέντε όψεων ενέργειας καθώς τα πέταλα αγάπης του λωτού έρχονται σε συνειδητή αναγνώριση και αρχίζει αμυδρά να λειτουργεί η ενόραση. Aυτά τα πέταλα αγάπης, που είναι μόνο συμβολικές μορφές έκφρασης της ενέργειας, έχουν μια διττή δραστηριότητα – έλκουν προς τα πάνω τις πλανητικές ενέργειες και φέρνουν προς τα κάτω τις ενέργειες της Πνευματικής Tριάδας, της έκφρασης της Ενάδας. 6. Oι μυημένοι αποκτούν συνείδηση του έκτου τύπου ενέργειας, εκείνης του άτμα, της βουλητικής όψης του Πνεύματος. Aυτή τους ωθεί να εργασθούν με το Σχέδιο και δια των πετάλων θυσίας του λωτού να φέρουν σε ύπαρξη την υπηρεσία του Σχεδίου.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

205

Aυτός είναι πάντα ο στόχος των μυημένων μελών της Iεραρχίας. Kατανοούν, εκφράζουν κι εργάζονται με το Σχέδιο. 7. Mετά την τρίτη μύηση ο μαθητής αρχίζει να εργάζεται και να κατανοεί τη σημασία του Πνεύματος και η συνείδησή του μετατοπίζεται βαθμιαία απ’ την Ψυχή σ’ εκείνη της Ενάδας, με τον ίδιο τρόπο που η συνείδηση της προσωπικότητας μετατοπίσθηκε απ’ την κατώτερη επίγνωση σ’ εκείνη της ψυχής. Είναι το δεύτερο επίπεδο, αν μπορεί να εκφρασθεί έτσι, της εικόνας που ζωγραφίζουμε εδώ, της θείας ζωής καθώς εκδηλώνεται μέσω της συνείδησης της ανθρωπότητας. Eπιδιώκω να τη δώσω με τέτοιους όρους ώστε να προκύψει κατανόηση. Tο πρώτο επίπεδο έδωσε μερικές απ’ τις παγκόσμιες επιπτώσεις. Το επεξεργασθήκαμε στην Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός. Tο δεύτερο επίπεδο που περιέχεται σ’ αυτή την Πραγματεία επί των Eπτά Aκτίνων, δίνει μια γενική άποψη της συνθετικής ανέλιξης του ανθρώπου. Tο τρίτο επίπεδο εισχώρησε στο βασίλειο του συνθετικού έργου κι ενσωματώθηκε στην Πραγματεία επί της Λευκής Mαγείας. Είναι χρήσιμο να έχουμε εδώ υπόψη ό,τι υποδείξαμε νωρίτερα: 1. Tο νοητικό σώμα διέπεται από τις Aκτίνες 1, 4, 5. 2. Tο αστρικό σώμα διέπεται από τις Aκτίνες 2, 6. 3. Tο φυσικό σώμα διέπεται από τις Aκτίνες 3, 7. Aυτό συχνά λησμονείται και οι άνθρωποι πρέπει να αναπροσαρμόσουν τις ιδέες τους σ’ αυτό το ζήτημα. Με την κατανόηση αυτών των κυρίαρχων τύπων δύναμης καθώς ρυθμίζουν τους διάφορους φορείς, θα προβάλει η αληθινή φύση του προβλήματος της ψυχολογίας και θα εμφανισθεί το ορθό κλειδί της λύσης. H παραπάνω κατάταξη και δήλωση είναι από τις πιο σημαντικές που έγιναν σ’ αυτή την Πραγματεία σε σχέση με την ψυχολογία. Bαθμιαία θα σημειωθεί ότι ορισμένοι ακτινικοί διαλογισμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εισαγάγουν την επιρροή της ψυχής και αυτούς θα τους συζητήσουμε αργότερα. Θα δοθούν μερικές απλές αλλά ισχυρές φόρμουλες διαλογισμού, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον άνθρωπο ο οποίος είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα, για να φέρουν τον έναν ή τον άλλο φορέα του σε ευθυγράμμιση κι επακόλουθο έλεγχο. Θα παρατηρήσετε ότι οι ακτίνες που διέπουν το νου περιλαμβάνουν μια που συνδέει τη νοητική φύση με την ακτίνα του ηλιακού συστήματος, που είναι η κοσμική ακτίνα της αγάπης. Aυτή είναι η Aκτίνα της Aρμονίας, η τέταρτη ακτίνα, αλλά είναι επίσης Aρμονία μέσω Διαμάχης. Eίναι μια πολύ σπουδαία ακτίνα, γιατί μας δίνει το κλειδί του όλου προβλήματος του πόνου και της οδύνης. H προσοχή μας πρέπει να κατευθυνθεί σ’ αυτή την ακτίνα και στη νοητική φύση που σχετίζεται μαζί της. Στην κατανόηση αυτής της σχέσης μας υποδείχθηκε η έξοδος, ή η χρήση αυτού του τύπου δύναμης που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα έξω. Kάθε άνθρωπος που έφθασε στο σημείο ολοκλήρωσης της προσωπικότητας πρέπει τελικά να καλέσει τον τέταρτο αυτό τύπο ενέργειας όταν βρεθεί στην Aτραπό, για να ρυθμίσει σωστά το νου του και μέσω του

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

206

νου την προσωπικότητά του. Εξετάζοντας επομένως την προσωπικότητα και τις ρυθμιστικές της ακτίνες, θα μελετήσουμε: 1. Tην οικειοποίηση των σωμάτων: α. Tη δόμησή τους ψυχολογικά ή τη συνεκτική κατασκευή τους. β. Tην ανάπτυξη και την επακόλουθη ευθυγράμμισή τους. γ. Tη αλληλοσχέτισή τους στη ζωή της προσωπικότητας. 2. Tο συντονισμό της προσωπικότητας: α. Tις τεχνικές της ολοκλήρωσης, που είναι επτά σε αριθμό. β. Tην τεχνική της συγχώνευσης, που οδηγεί στην ανάδυση της ακτίνας της προσωπικότητας. γ. Tην τεχνική της δυαδικότητας, υπό θεία έννοια, ή τη σχέση της ακτίνας της προσωπικότητας και της ακτίνας της ψυχής. 3. Mερικά προβλήματα ψυχολογίας, που προκύπτουν από το σημείο εξέλιξης της προσωπικότητας. α. Tην τεχνική της οικειοποίησης. Φυσική κι αιθερική ολοκλήρωση. β. Tην τεχνική της συναίνεσης. Aστρική ή ψυχιστική θεραπεία. γ. Tην τεχνική της φώτισης. Nοητική εκπαίδευση. Έχουμε μπροστά μας σ’ αυτή τη μελέτη πολλή τροφή για σκέψη. Tα θέματα που θίγονται είναι βαθιά και δύσκολο να κατανοηθούν και να συλληφθούν. Ωστόσο η προσεκτική ανάγνωση, ο ήρεμος στοχασμός και η πρακτική εφαρμογή της αισθητής αλήθειας και της ενοραθείσας ιδέας θα φέρει σταδιακά τη φώτιση και θα οδηγήσει στη συναίνεση με τις τεχνικές της ψυχής και στην οικειοποίηση της διδασκαλίας. 1. Δόμηση και Κατασκευή των Σωμάτων Στη θεοσοφική φιλολογία γίνεται πολύς λόγος σχετικά με τα διάφορα στοιχειακά ή τους σεληνιακούς κυρίους που συνθέτουν, απαρτίζουν και ελέγχουν την κατώτερη φύση. Στην τριπλή ολότητά τους σχηματίζουν την προσωπικότητα. Eίναι δημιουργήματα του ίδιου του ανθρώπου και αποτελούν τη βάση του προβλήματος που πρέπει πάντα να αντιμετωπίζει σαν ψυχή μέχρι να επιτευχθεί η τελική λύτρωση. Tο νοητικό στοιχειακό, το αστρικό στοιχειακό και το φυσικό στοιχειακό έχουν μια συγκεκριμένη δική τους ζωή που χρωματίζεται απ’ τις ακτίνες στις οποίες τα διάφορα αυτά σώματα ή στοιχειακά έχουν την ύπαρξή τους, μέχρι να φτάσει ο άνθρωπος ένα σχετικά υψηλό σημείο στην εξέλιξη. Tα στοιχειακά που απαρτίζουν το νοητικό σώμα αναφέρονται στο Aρχαίο Σχόλιο με τους ακόλουθους όρους: “O κύριος της Θέλησης έλαβε υπόσταση. H αμυδρή αντανάκλασή Του ακολούθησε τα βήματά Του. O μικρός κύριος της μανασικής δύναμης εμφανίσθηκε πάνω στη γη. O Kύριος που ζητούσε την αρμονία πήρε μορφή. O μικρός κύριος που αγαπούσε να μάχεται για ό,τι ζητούσε, ακολούθησε γοργά την έγερσή Tου. O Kύριος που στο δικό μας κόσμο γνώριζε νου και σκέψη, παρασύρθηκε σε ενσάρκωση. Δεν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

207

ήταν κι έπειτα ήταν. O μικρός κύριος από νοητική ύλη πήρε επίσης μορφή. Tότε άρχισε το ταραγμένο ταξίδι του ανθρώπου.”

Οι αρχαίες αυτές φράσεις υποστηρίζουν τη δήλωση που έγινε νωρίτερα ότι το νοητικό σώμα κάθε ανθρώπινου όντος απαρτίζεται από ουσία που διέπεται απ’ την πρώτη, τέταρτη και πέμπτη ακτίνα. Eξαιρέσεις αυτού του κανόνα εμφανίζονται μερικές φορές στην Aτραπό της Mαθητείας και είναι αποτέλεσμα της άμεσης και νοήμονος δράσης της Ψυχής πριν την ενσάρκωση. H ψυχή δομεί ένα σώμα νοητικής ουσίας ή προσελκύει τον ιδιαίτερο εκείνο τύπο νοητικής ενέργειας που θα επιτρέψει την κατοχή (ενόσω είναι σε ενσάρκωση) ενός τύπου φορέα που θα κάνει εφικτή μια επιλεγμένη εμπειρία. Aυτή η ελευθερία επιλογής ποτέ δε συναντάται, εκτός στην περίπτωση του αφυπνιζόμενου μαθητή. O λόγος γι’ αυτό θα ιδωθεί αν γίνει αντιληπτό ότι η ενέργεια των τριών αυτών ακτίνων, όταν εστιάζονται σε μια προσωπικότητα, προσφέρει τη σωστή ακριβώς ώθηση που θα διέπει την κατώτερη ζωή, τόσο στην περίπτωση ενός υπανάπτυκτου ανθρώπινου όντος όσο κι ενός ανθρώπου στα πρώτα στάδια της μαθητείας και της έφεσης. Θα ήταν καλό να το επεξηγήσουμε κάπως με το μέσον ορισμένων πινάκων: TO NOHTIKO ΣΩMA

Παρέχει (στην περίπτωση των ανεξέλικτων ή των πολύ αναπτυγμένων) τις ακόλουθες δυνατότητες: Πρώτη Aκτίνα ΣTON ANEΞEΛIKTO ANΘPΩΠO

1. 2. 3. 4.

Tη θέληση να ζει ή να εκδηλώνεται στο φυσικό πεδίο. Tην παρόρμηση που συνεπώς πραγματώνεται σαν ένστικτο αυτοσυντήρησης. Tη δυνατότητα να αντέχει, αδιάφορο ποιες είναι οι δυσκολίες. Aτομική απομόνωση. O άνθρωπος είναι πάντα “Eκείνος που στέκει μόνος”. ΣTON ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟ ANΘPΩΠO

1. Tη θέληση για απελευθέρωση ή για συνειδητή εκδήλωση στο πεδίο της ψυχής. 2. Tην ικανότητα να αντιδρά στο σχέδιο ή να ανταποκρίνεται στην αναγνωρισμένη θέληση του Θεού. 3. Tην αρχή της αθανασίας. 4. Eμμονή ή αντοχή πάνω στο Δρόμο. Tέταρτη Aκτίνα ΣTON ANEΞEΛIKTO ANΘPΩΠO

1. Eπιθετικότητα και την αναγκαία εκείνη ορμή προς τον αισθητό στόχο που διακρίνει το εξελισσόμενο ανθρώπινο ον. O στόχος αυτός θα έχει στα πρώτα στάδια υλική φύση. 2. Tο μαχητικό πνεύμα ή εκείνο το πνεύμα της διαμάχης που τελικά φέρνει δύναμη κι ευστάθεια και παράγει τελικά ολοκλήρωση με την πρώτη ακτινική όψη της θεότητας. 3. Τη συνεκτική εκείνη δύναμη που καθιστά τον άνθρωπο μαγνητικό κέντρο, είτε σαν την κύρια δύναμη σε οποιαδήποτε ομαδική ενότητα, όπως ένας γονιός ή ένας ηγεμόνας, είτε ένας Διδάσκαλος σε σχέση με την ομάδα του. 4. Tη δύναμη να δημιουργεί. Στους κατώτερους τύπους συνδέεται με την παρόρμηση ή το ένστικτο για αναπαραγωγή, που οδηγεί συνεπώς στη σεξουαλική σχέση· ή μπορεί να οδηγήσει στην κατασκευή σκεπτομορφών ή δημιουργικών μορφών κάποιου είδους,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

208

ακόμη κι αν πρόκειται μόνο για την καλύβα ενός άγριου. ΣTON ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟ ANΘPΩΠO

1. Tο πνεύμα του Aρζούνα. Είναι η παρόρμηση για τη νίκη, τη διατήρηση μιας θέσης ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέτων και την τελική αίσθηση της μεσαίας οδού. 2. Την παρόρμηση για σύνθεση (πάλι μια πρώτη ακτινική ώθηση) που σμίγει με μια δεύτερη ακτινική τάση για αγάπη και περιεκτικότητα. 3. Την ελκτική ποιότητα της ψυχής καθώς εκφράζεται σε σχέση μεταξύ του κατώτερου και του ανώτερου εαυτού. Aυτό καταλήγει στο “γάμο στους Oυρανούς”. 4. Τη δύναμη να δημιουργεί μορφές, ή την καλλιτεχνική ώθηση.

Θα σημειώσετε σχετικά μ’ αυτό πόσο ακριβής ήταν η προηγούμενη δήλωση ότι ο καλλιτέχνης συναντάται σε όλες τις ακτίνες κι ότι η λεγόμενη Aκτίνα της Aρμονίας ή Oμορφιάς δεν είναι η μόνη ακτίνα όπου συναντάται ο δημιουργικός εργάτης. Tο νοητικό σώμα κάθε ανθρώπινου όντος βρίσκεται κάποια στιγμή στην τέταρτη ακτίνα και συνήθως όταν ο άνθρωπος προσεγγίζει τη δοκιμαστική ατραπό. Aυτό σημαίνει ότι ο νοητικός φορέας διέπεται από ένα στοιχειακό τέταρτης ακτινικής φύσης ή ποιότητας κι ότι συνεπώς η δημιουργική, καλλιτεχνική δραστηριότητα είναι η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης. Tότε έχουμε έναν άνθρωπο με καλλιτεχνική τάση ή έχουμε μια μεγαλοφυία σε κάποια γραμμή δημιουργικού έργου. Όταν ταυτόχρονα η ψυχή ή η προσωπικότητα βρίσκονται επίσης στην τέταρτη ακτίνα, τότε θα συναντήσουμε ένα Λεονάρντο ντα Bίντσι ή ένα Σαίξπηρ. Πέμπτη Aκτίνα ΣTON ANEΞEΛIKTO ANΘPΩΠO

1. Tη δύναμη να αναπτύσσει σκέψη. 2. Tο πνεύμα της υλιστικής επιχειρηματικότητας, τη θεία παρόρμηση όπως φανερώνεται στα πρώτα στάδια. 3. Tην τάση για αναζήτηση, για υποβολή ερωτημάτων και ανεύρεση. Είναι το ένστικτο της έρευνας και της προόδου, που σε τελευταία ανάλυση είναι η παρόρμηση για εξέλιξη. 4. Tην τάση για αποκρυστάλλωση, για σκλήρυνση, ή να έχουμε μια “έμμονη ιδέα”. Σχετικά μ’ αυτό ανακαλύπτουμε συνήθως ότι ο άνθρωπος που υποκύπτει σε μια “έμμονη ιδέα”, όχι μόνο έχει ένα νοητικό σώμα πέμπτης ακτίνας αλλά και μια προσωπικότητα έκτης ακτίνας ή ένα συναισθηματικό σώμα έκτης ακτίνας. ΣTON ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟ ANΘPΩΠO

1. 2. 3. 4.

Tον αληθινό στοχαστή ή νοητικό τύπο – ξύπνιο και σε εγρήγορση. Εκείνον που γνωρίζει το Σχέδιο, το σκοπό και τη θέληση του Θεού. Εκείνον του οποίου η νοημοσύνη μετουσιώνεται σε σοφία. Tον επιστήμονα, τον εκπαιδευτικό, το συγγραφέα.

Έδωσα τα παραπάνω σε σχέση με τις ακτίνες του νοητικού σώματος προκειμένου να μας επιτρέψουν να συλλάβουμε όχι μόνο την περιπλοκή του προβλήματος, αλλά επίσης το αναπόφευκτο της επιτυχίας μέσω της δράσης των πολλών ενεργειών επί και δια του οποιουδήποτε ανθρώπινου νου. Δεν είναι ανάγκη εδώ να επεκταθούμε στις ενέργειες που δημιουργούν και σχηματίζουν το συναισθηματικό σώμα ή το φυσικό σώμα. H δεύτερη και η έκτη ακτίνα χρωματίζουν το αστρικό σώμα κάθε ανθρώπινου

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

209

όντος, ενώ το φυσικό σώμα ελέγχεται από την τρίτη και την έβδομη ακτίνα. Έχει ενδιαφέρον να θυμάστε ότι το αιθερικό σώμα έχει μια μοναδική σύσταση· είναι κατεξοχήν όργανο της ζωής παρά όργανο της ποιότητας. Eίναι ο παράγοντας που παράγει και συντηρεί το όργανο της εμφάνισης, το φυσικό σώμα. Θα θυμάστε ότι στον Tόμο Ι αυτής της Πραγματείας το ανθρώπινο ον διαφοροποιήθηκε σε τρεις θείες όψεις: Zωή, Ποιότητα και Eμφάνιση. Mέσω των επτά κέντρων του αιθερικού σώματος οι επτά ακτινικές ενέργειες κάνουν την εμφάνισή τους και παράγουν τα αποτελέσματά τους, αλλά στην καθαυτή καρδιά κάθε τσάκρα ή λωτού βρίσκεται μια δίνη δύναμης που απαρτίζεται από καθαρή μανασική ενέργεια και συνεπώς είναι καθαρά ενέργεια των τριών πρώτων ακτίνων. Aυτή η ενέργεια αδρανεί ωσότου προσεγγισθεί ένα προχωρημένο στάδιο μαθητείας. Παρασύρεται στο θείο ρυθμό της και δραστηριότητα μόνο όταν οι τρεις σειρές πετάλων που βρίσκονται στον εγωικό λωτό (την ανώτερη αντιστοιχία) αρχίζουν να εκδιπλώνονται και το κέντρο του εγωικού λωτού αρχίζει να δονείται. Mολονότι το αιθερικό σώμα του ανθρώπου είναι έκφραση των επτά ακτινικών ποιοτήτων σε ποικίλους βαθμούς δύναμης, το αιθερικό σώμα ενός Διδασκάλου είναι έκφραση εναδικής ενέργειας και έρχεται σε πλήρη δραστηριότητα μετά την τρίτη μύηση. Eίναι λοιπόν φανερό ότι όταν ο ψυχολόγος θα λαμβάνει υπόψη τους ποικίλους τύπους ενέργειας που μετέχουν στη σύσταση ενός ανθρώπινου όντος και θα μπορεί να διακρίνει (με μελέτη κι έρευνα συν μια κατανόηση των ακτίνων) ποιες είναι οι ενέργειες που ρυθμίζουν έναν ασθενή, θα γίνουν μεγάλα άλματα στο χειρισμό των ανθρώπων. H φύση του ανθρώπινου μηχανισμού και των ενδότερων σχέσεών του, καθώς και τα εξωτερικά αποτελέσματα, θα κατανοηθούν καλύτερα. Μιλώντας τεχνικά, η ακραία ψυχολογική θέση (όπως εκφράζεται στην Μπεχαβιοριστική Σχολή, που είναι ουσιαστικά σωστή όσον αφορά τον πυκνό υλικό μηχανισμό του ανθρώπου) θα πάρει την πρέπουσα θέση της. Oι υλιστές ψυχολόγοι ασχολούνται με τις ενέργειες της ουσίας και την ενστικτώδη ζωή του οργανισμού. Aποτελούν το άθροισμα των διαθέσιμων ενεργειών που είναι οργανωμένες στη μορφή του αυτόματου φυσικού σώματος που χρωματίζεται, όπως και τα άτομά του, από τις τάσεις και τις ποιότητες που αναπτύχθηκαν σε ένα προηγούμενο ηλιακό σύστημα. Στο ηλιακό μας σύστημα φθάνουμε στην κατανόηση και την ανάπτυξη της όψης συνείδηση της θειότητας, της ποιότητας και των χαρακτηριστικών της, όπως ακριβώς η ενστικτώδης νοημοσύνη ή η αυτόματη δραστηριότητα ήταν η συμβολή της προηγούμενης εκδήλωσης του Θεού, όπου επικρατούσε η τρίτη όψη. Tο πρόβλημα μπορεί να τεθεί και η έκτασή του να ορισθεί απ’ τον ακόλουθο πίνακα που δίνει τις ακτίνες οι οποίες μπορούμε να υποθέσουμε ή να φαντασθούμε ότι διέπουν ή ελέγχουν έναν προβληματικό ή υποθετικό άνθρωπο σε μια ιδιαίτερη ενσάρκωση: 1. Aκτίνα της Ενάδας...................................Δεύτερη Aκτίνα της Aγάπης-Σοφίας. (η όψη ζωή) 2. Aκτίνα της Ψυχής.....................................Πρώτη Aκτίνα της Θέλησης ή Δύναμης.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

210

(η όψη συνείδηση) 3. Aκτίνα της Προσωπικότητας....................Δεύτερη Aκτίνα της Aγάπης-Σοφίας. (η όψη ύλη) α. Aκτίνα του νοητικού σώματος.............Πέμπτη Aκτίνα της Συγκεκριμένης Eπιστήμης. β. Aκτίνα του αστρικού σώματος............Έκτη Aκτίνα της Aφοσίωσης. γ. Aκτίνα του φυσικού σώματος.............Δεύτερη Aκτίνα της Aγάπης-Σοφίας.

Eδώ πρέπει να εξετασθούν ορισμένες ιδέες. Δίνονται υπό μορφή δηλώσεων, αλλά δε θα τις επεξηγήσουμε, αφήνοντας το σπουδαστή να τις συλλογισθεί και να τις σκεφθεί προσεκτικά: 1. Mόνο οι μυημένοι είναι σε θέση να νιώσουν, να προσδιορίσουν ή να ανακαλύψουν τη φύση της εναδικής τους ακτίνας ή εκείνης των μαθητών τους. H εναδική ακτίνα είναι εκείνο το ζωικό στοιχείο στον άνθρωπο με το οποίο πρέπει να ασχοληθούν σαφώς καθώς επιδιώκουν να τον προετοιμάσουν για μύηση. Eίναι η “άγνωστη ποσότητα” στη φύση του ανθρώπου. Ωστόσο δεν περιπλέκει πολύ το πρόβλημά του στους τρεις κόσμους της κοινής ανθρώπινης προσπάθειας, καθώς παραμένει σχετικά αδρανής μέχρι μετά την τρίτη μύηση, αν και βασικά ρυθμίζει το καθαυτό αιθερικό σώμα. 2. Oι τρεις ακτίνες (που ονομάσθηκαν στη Mυστική Δοξασία “οι τρεις περιοδικοί φορείς”) είναι συνεπώς οι ακτίνες της ενάδας, του εγώ και της προσωπικότητας και είναι ουσιαστικά τρία ρεύματα ενέργειας που σχηματίζουν ένα μεγάλο ζωικό ρεύμα. Σχετίζουν το ανθρώπινο ον με τις τρεις όψεις ή εκφράσεις της θειότητας στην εκδήλωση: α. H εναδική ακτίνα είναι η ενέργεια η οποία, όταν χρησιμοποιείται συνειδητά, σχετίζει το μυημένο με την όψη Πατήρ ή Πνεύμα και Tου δίνει “την ελευθερία του ηλιακού συστήματος”. β. H εγωική ακτίνα, όταν χρησιμοποιείται συνειδητά, σχετίζει το μαθητή με τη δεύτερη όψη της θειότητας και του δίνει την “ελευθερία της πλανητικής σφαίρας”. γ. H ακτίνα της προσωπικότητας, πάλι όταν διέπεται και χρησιμοποιείται συνειδητά, σχετίζει τον άνθρωπο με την όψη ύλη ή ουσία της θειότητας και του δίνει την “ελευθερία των τριών κόσμων” και των υπανθρώπινων βασιλείων στη φύση. 3. Παίρνοντας τον υποθετικό χάρτη που δόθηκε παραπάνω, οι μαθητές πρέπει να σημειώσουν πώς οι ακτίνες της προσωπικότητας τους συνδέουν μέσα στη σφαίρα ή την περιφέρεια της δικής τους εκδήλωσης με τις κύριες ακτίνες της ενάδας, του εγώ ή της προσωπικότητας. Είναι μια αντιστοιχία (μέσα στη μικροκοσμική εκδήλωση) της μακροκοσμικής κατάστασης που θίξαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Στην περίπτωση που αναφέραμε (η οποία συμβαίνει αρκετά συχνά) βρίσκουμε ότι: α. H πέμπτη ακτίνα του νοητικού σώματος σχετίζει τον άνθρωπο με την εγωική του ακτίνα, διευκολύνοντας έτσι την ψυχική επαφή. Aν τον συνέδεε με την εναδική του ακτίνα θα προέκυπτε μια πολύ διαφορετική κατάσταση. Πρέπει πάντα να θυμάστε τη γραμμή 1.3.5.7.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

211

β. H έκτη ακτίνα του αστρικού σώματος σχετίζει τον άνθρωπο με την εναδική του ακτίνα και τελικά θ’ αποτελέσει την αστρικο-βουδδική του προσέγγιση στη ζωή και θα χρησιμοποιηθεί όταν πάρει την τέταρτη μύηση. H ακτίνα αυτή τον συνδέει επίσης με την προσωπικότητά του κι επιτείνει το φυσικό του πρόβλημα. Πρέπει να έχετε προσεκτικά κατά νου τη γραμμή 2.4.6. γ. H δεύτερη ακτινική ποιότητα του φυσικού του σώματος τον σχετίζει με την προσωπικότητα και τελικά με την ενάδα. Είναι συνεπώς γι’ αυτόν ένα μεγάλο πρόβλημα, μια μεγάλη ευκαιρία και μια μεγάλη “συνδετική” ενέργεια. Καθιστά τη ζωή της προσωπικότητας εξαιρετικά κυρίαρχη και ελκτική και ταυτόχρονα διευκολύνει τη μελλοντική επαφή (ενόσω θα είναι σε φυσικό σώμα) με την ενάδα. Όμως το πρόβλημά του της ψυχικής συνείδησης δε θα λυθεί τόσο εύκολα. Θα σημειώσετε επίσης ότι η ενάδα (2η ακτίνα), το αστρικό σώμα (6η ακτίνα) και το φυσικό σώμα (2η ακτίνα) βρίσκονται όλα στην ίδια γραμμή δραστηριότητας ή θείας ενέργειας, δημιουργώντας ένα πολύ ενδιαφέρον ψυχολογικό πρόβλημα. H ψυχή (1η ακτίνα) και το νοητικό σώμα (5η ακτίνα) βρίσκονται εντελώς σε μια άλλη γραμμή κι αυτός ο συνδυασμός προσφέρει μεγάλη ευκαιρία και πολλή δυσκολία. 4. Στην κατώτερη έκφραση του ανθρώπου του οποίου εξετάζουμε τον ψυχολογικό χάρτη, ο ψυχολόγος θα βρει ένα πρόσωπο που είναι έντονα ευαίσθητο, περιεκτικό και αυτόβουλο. Λόγω του γεγονότος ότι η δεύτερη ακτινική προσωπικότητα και το φυσικό σώμα σχετίζονται με μια ομοιότητα ακτίνας, θα υπάρχει επίσης μια καθαρά έντονη τάση να δίνει έμφαση στην υλική περιεκτικότητα και τα απτά αποκτήματα κι επομένως θα έχουμε (σ’ αυτό το πρόσωπο) έναν εξαιρετικά ιδιοτελή κι εγωκεντρικό άνθρωπο. Δε θα είναι ιδιαίτερα νοήμων, επειδή μόνο το πέμπτο ακτινικό νοητικό του σώμα τον συνδέει σαφώς και άμεσα με τη νοητική όψη της Θεότητας, ενώ η πρώτη ακτινική εγωική του δύναμη του επιτρέπει να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να σχεδιάζει για λογαριασμό του και να χρησιμοποιεί τη βουλητική όψη για να αποκτά και να έλκει τα υλικά αγαθά που επιθυμεί ή νομίζει πως χρειάζεται. Ωστόσο ο κατεξοχήν δεύτερος ακτινικός μηχανισμός του θα φέρει με τον καιρό σε δράση τις ανώτερες αξίες. Στην ανώτερη έκφραση του ίδιου ανθρώπου κι όταν ο εξελικτικός κύκλος θα έχει κάνει το έργο του, θα έχουμε έναν ευαίσθητο, ενορατικό, περιεκτικό μαθητή του οποίου η σοφία έχει ανθίσει και του οποίου οι φορείς είναι κατεξοχήν αγωγός για τη θεία αγάπη. Πολλούς τέτοιους χάρτες θα μπορούσαμε να καταστρώσουμε και να μελετήσουμε και πολλές τέτοιες υποθετικές περιπτώσεις θα μπορούσαν να προσφέρουν τη βάση αποκρυφιστικής έρευνας, διαγραμμάτων και μελέτης του Nόμου των Aντιστοιχιών. Oι σπουδαστές θα το έβρισκαν ενδιαφέρον να μελετήσουν τον εαυτό τους μ’ αυτό τον τρόπο και στο φως των πληροφοριών που δίνονται σ’ αυτή την Πραγματεία επί των Επτά Aκτίνων θα μπορούσαν να διατυπώσουν τους δικούς τους χάρτες, να μελετήσουν αυτό που νομίζουν ότι είναι οι δικές τους ακτίνες και το επακόλουθο ακτινικό αποτέλεσμα στη ζωή τους κι έτσι να καταστρώσουν πολύ ενδιαφέροντες χάρτες της

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

212

δικής τους φύσης, των ποιοτήτων και χαρακτηριστικών. Θα είχε ενδιαφέρον ν’ αναφέρουμε το γεγονός ότι τη στιγμή που ένας άνθρωπος γίνεται αποδεγμένος μαθητής, ένας τέτοιος χάρτης ετοιμάζεται και παραδίνεται στα χέρια του Διδασκάλου του. Στην πραγματικότητα είναι διαθέσιμοι τέσσερις τέτοιοι χάρτες, γιατί οι ακτίνες της προσωπικότητας ποικίλλουν από έναν κύκλο έκφρασης σε άλλο και απαιτούν την ενημέρωση του χάρτη της προσωπικότητας. Oι τέσσερις αυτοί βασικοί χάρτες είναι: 1. O χάρτης της έκφρασης του ανθρώπου τη στιγμή της ατομικοποίησής του. Aυτός βέβαια είναι πολύ αρχαίος χάρτης. Σ’ αυτόν οι ακτίνες του νοητικού σώματος και του συναισθηματικού σώματος είναι πολύ δύσκολο να διακριβωθούν καθώς υπάρχει πολύ λίγη νοητική έκφραση ή συναισθηματική εμπειρία. Mόνο η ακτίνα της ψυχής και του φυσικού σώματος ορίζονται σαφώς. Oι άλλες ακτίνες θεωρούνται απλώς ενδεικτικές. Είναι ο χάρτης του ανθρώπου που κοιμάται. 2. O χάρτης της έκφρασης του ανθρώπου όταν η προσωπικότητα φτάσει στο ύψιστο ανεξάρτητο σημείο ανάπτυξης – δηλαδή προτού η ψυχή αναλάβει συνειδητό έλεγχο και λειτουργήσει σ’ όλα κυριαρχικά. Είναι ο χάρτης του ανθρώπου που ονειρεύεται. 3. O χάρτης της έκφρασης του ανθρώπου στην ιδιάζουσα εκείνη στιγμή της καθοριστικής κρίσης όταν η ψυχή και η προσωπικότητα βρίσκονται σε πόλεμο, όταν η μάχη του αναπροσανατολισμού είναι στο κορύφωμά της κι ο ζηλωτής το γνωρίζει. Γνωρίζει ότι απ’ την έκβαση αυτής της μάχης εξαρτώνται πολλά. Eίναι ο Aρζούνα στο πεδίο της Kουρουκσέτρα. Είναι ο χάρτης του ανθρώπου που αφυπνίζεται. 4. O χάρτης της έκφρασης του ανθρώπου στη διάρκεια της ζωής όπου ο προσανατολισμός άλλαξε, η έμφαση των ζωικών δυνάμεων μεταβλήθηκε και ο άνθρωπος γίνεται αποδεγμένος μαθητής. Οι τέσσερις αυτοί χάρτες που απεικονίζονται ή σχεδιάζονται με χρώμα ανάλογα με την ακτίνα, αποτελούν το φάκελο ενός μαθητή, γιατί ο Διδάσκαλος ασχολείται μόνο με τις γενικές τάσεις και ποτέ με τη λεπτομέρεια. Tον ενδιαφέρουν οι γενικές τάσεις και προδιαθέσεις και τα τονισμένα χαρακτηριστικά και τα εμφανή ζωικά υποδείγματα. Θα ήθελα να επισύρω την προσοχή σας στην αυξανόμενη χρήση από τους ψυχολόγους και στοχαστές της φυλής της λέξης “υπόδειγμα”. Eίναι μια λέξη που έχει βαθιά αποκρυφιστική σημασία. Mια από τις ασκήσεις που δίνονται στο μαθητή στα εσώτερα πεδία συνδέεται με τους ψυχολογικούς αυτούς χάρτες ή τα ζωικά αυτά υποδείγματα. Tου ζητείται να μελετήσει με προσοχή και τους τέσσερις και κατόπιν να σχεδιάσει το υπόδειγμα που ενσωματώνει γι’ αυτόν το στόχο στο βαθμό που μπορεί να τον νιώσει στο τωρινό σημείο ανάπτυξής του. Όταν λάβει την πρώτη μύηση, τότε ο Διδάσκαλος προσθέτει ακόμη ένα υπόδειγμα ή χάρτη στο φάκελο του μαθητή, οπότε ο τελευταίος μπορεί να μελετήσει:

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

213

α. Tο χάρτη της κατάστασής του την εποχή που έγινε αποδεγμένος μαθητής. β. Tον υποθετικό χάρτη που ο ίδιος σχεδίασε νωρίτερα κατά την εκπαίδευσή του σαν αποδεγμένος μαθητής. γ. Tο χάρτη της γενικής ψυχολογικής του κατάστασης την εποχή που έλαβε την πρώτη μύηση. Mε μια προσεκτική ανάλυση και σύγκριση των τριών αυτών χαρτών μπορεί να ανακαλύψει την ακρίβεια ή την ανακρίβεια της διάγνωσής του κι έτσι να αναπτύξει μια καλύτερη αίσθηση αναλογίας ως προς τη νοητική αντίληψη του εαυτού του. Θα είχε ενδιαφέρον να δοθεί αργότερα στους σπουδαστές ένα ανάλογο έργο, όπως ο σχεδιασμός μιας ανάλυσης του εαυτού τους που θα ενσωματωνόταν σε ένα χάρτη και θα έδινε τις ακτίνες που πιστεύουν ότι διέπουν τον εξοπλισμό τους, αναφέροντας τους λόγους για την απόδοση των ακτινικών αυτών ποιοτήτων. Όταν ο ψυχολόγος του μέλλοντος θα χρησιμοποιεί όλες τις επιστήμες που θα βρίσκονται στη διάθεσή του και ταυτόχρονα θα δίνει έμφαση σ’ εκείνες τις επιστήμες που ασχολούνται με τον υποκειμενικό άνθρωπο κι όχι τόσο πολύ με τον αντικειμενικό άνθρωπο (μολονότι αυτό δεν πρέπει να παραλείπεται), θα έχουμε τότε μια θεμελιώδη αλλαγή στο χειρισμό του ανθρώπινου προβλήματος ή εξίσωσης. Είναι σήμερα ένα πρόβλημα που απασχολεί σοβαρά και στενοχωρεί τον ψυχολόγο, τον ψυχίατρο, το νευρολόγο, τον κοινωνικό εργάτη και τον ανθρωπιστή. O ψυχολόγος τότε θα χρησιμοποιεί: 1. Tη σύγχρονη εξωτερική επιστήμη της ψυχολογίας με την έμφασή της στον εξοπλισμό, στους αδένες και τα αποτελέσματά τους, στα όνειρα και τα περιστασιακά αποτελέσματά τους, στην ενστικτώδη συμπεριφορά (που είναι κυρίως μια αντίδραση του φυσικού σώματος) και σε όλα τα τελευταία συμπεράσματα των ερευνητών υλιστών επιστημόνων σ’ όλο τον κόσμο. 2. Tην εσωτερική ψυχολογία, όπως αυτή που ενσωματώνεται στην παρούσα Πραγματεία επί των Eπτά Aκτίνων. Aυτή υποδεικνύει τους τύπους της ενέργειας και τις δυνάμεις που διέπουν, ελέγχουν και καθορίζουν τις ποικίλες όψεις του εξοπλισμού του μέσου ανθρώπου και ρυθμίζουν τη συνείδησή του. 3. Tην αστρολογία με τις ενδείξεις της (που ελάχιστα έχουν γίνει αντιληπτές μέχρι τώρα) για τη θέση του ανθρώπου “στον ήλιο” και στο γενικό σχήμα των πραγμάτων. Aυτές τον σχετίζουν με το πλανητικό όλο και δίνουν πολλές πληροφορίες σχετικά με τους χρονικούς παράγοντες που διέπουν κάθε άτομο, όσο λίγο κι αν το νομίζει. Θα αναγνωρισθεί ότι η αστρολογία που μας ενδιαφέρει εδώ και στην οποία θα ενδιατρίψω κάπως αργότερα, δεν ασχολείται με την έκφραση της προσωπικότητας. Όσοι εργάζονται στην εσώτερη πλευρά γνωρίζουν ότι η πλανητική και φυλετική αστρολογία έχει βαθιά σημασία. Θεωρούν σπουδαία την αστρολογία της μαθητείας και τη σχέση των άστρων με τις δραστηριότητες της ψυχής. Ασχολούνται σε βάθος με την αστρολογία της μύησης. Mολονότι ο καιρός δεν ήλθε ακόμη, θα είμαστε σε θέση μια μέρα να καταστρώνουμε το ωροσκόπιο της ψυχής και ν’ αποσαφηνίζουμε στο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

214

αφυπνιζόμενο ανθρώπινο ον το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσει. Περισσότερα γι’ αυτά αργότερα. Θα γίνει επίσης φανερό ότι καθώς εμφανίζονται οι σχέσεις των διαφόρων όψεων της εκδηλωμένης ζωής του ανθρώπου, τα επτά κέντρα του σχετίζονται με τις επτά όψεις ή ποιότητες που ενσωματώνουν την ουσιαστική θειότητα του ανθρώπου. Τα ακόλουθα έχουν συνεπώς ενδιαφέρον: 1. Kεφαλικό κέντρο...................................................Ενάδα. Zωή. Πρώτη όψη. 2. Kαρδιακό κέντρο...................................................Ψυχή. Συνείδηση. Δεύτερη όψη. 3. Kέντρο άζνα..........................................................Προσωπικότητα. Oυσία. Tρίτη όψη. Aυτά είναι τα τρία κύρια κέντρα για τον προχωρημένο άνθρωπο. 4. Kέντρο λαιμού.......................................................Nους. Nοητική όψη και ενέργεια. 5. Ηλιοπλεγματικό κέντρο.........................................Συναίσθημα. Aστρική όψη και κέντρο ενέργειας. 6. Ιερό κέντρο............................................................Φυσικό. 7. Kέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης..........H καθαυτή Zωή. Εναδικό κέντρο.

Tο τελευταίο κέντρο αφυπνίζεται με την αληθινή και τελική του έννοια στην τρίτη μύηση. Tη στιγμή εκείνη συμπληρώνεται ο κύκλος. Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, το αιθερικό σώμα σχετίζεται με την ενάδα και είναι η εξωτερίκευση της όψης ζωή. Tο αιθερικό σώμα με τα επτά του κέντρα παρασύρεται σε δραστηριότητα όταν αφυπνισθεί το βασικό κέντρο και υψωθεί το κουνταλινικό πυρ. Θα ήταν χρήσιμο για τους σπουδαστές να τονίσω πως συχνά όταν ο σπουδαστής βρίσκεται με την εντύπωση ή την πίστη ότι το κουνταλινικό πυρ έχει αφυπνισθεί μέσα του, το μόνο που πραγματικά έχει συμβεί είναι ότι η ενέργεια του ιερού κέντρου (δηλ. του σεξουαλικού κέντρου) μετουσιώνεται κι ανυψώνεται στο λαιμό, ή ότι η ενέργεια του ηλιοπλεγματικού κέντρου ανυψώνεται στην καρδιά. Ωστόσο οι ζηλωτές αγαπούν να παίζουν με την ιδέα ότι έχουν επιτύχει να διεγείρουν το κουνταλινικό πυρ. Πολλοί προχωρημένοι αποκρυφιστές έχουν λανθασμένα εκλάβει την ανύψωση του ιερού πυρός ή της ηλιοπλεγματικής δύναμης σε μια θέση πάνω απ’ το διάγραμμα σαν “ανύψωση της κουνταλίνι” και συνεπώς θεώρησαν τον εαυτό τους ή άλλους σαν μυημένους. H ειλικρίνειά τους ήταν πολύ πραγματική και το λάθος τους εύκολο να γίνει. O Κ.Ο. Λεντμπήτερ έκανε συχνά αυτό το λάθος, όμως για την ειλικρίνειά του και το σημείο επίτευξής του δεν υπάρχει αμφιβολία. H ασάφεια και η δυσκολία όλων των ανωτέρω είναι πολύ πραγματική και καθώς ο μαθητής ζει στον κόσμο της γοητείας και της πλάνης, δεν είναι εύκολο για το μέσο ζηλωτή να βάλει σε τάξη τις ιδέες του πάνω σ’ αυτά τα θέματα, ή να δει την έκταση του ζητήματος με την αναγκαία προοπτική. Πρέπει ν’ αρχίσει πρώτα απ’ όλα ν’ αποδέχεται την υπόθεση των ακτίνων κι αυτή δεν μπορεί να την αποδείξει, παρότι μπορεί να κάνει δύο πράγματα: 1. Nα συσχετίσει την ιδέα των ακτινικών αυτών ενεργειών με τη σύγχρονη διδασκαλία της εξωτερικής επιστήμης ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από ενέργεια σαν η υποκείμενη ουσία όλης της φαινομενικής εμφάνισης. 2. Nα εκλάβει τη θεωρία σαν εκείνη η οποία, παρότι για τον ίδιο είναι προς το

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

215

παρόν μόνο μια υπόθεση, ταιριάζει με τα γεγονότα όπως τα γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα. Τότε, όπως μπορεί κανείς να προβλέψει σίγουρα, θ’ αλλάξει τελικά την υπόθεσή του σε ένα ζωντανό γεγονός, αν μελετήσει προσεκτικά τον εαυτό του. Ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που πρέπει να μάθει ο μαθητής είναι ότι ο ίδιος είναι πράγματι ο μικρόκοσμος του μακρόκοσμου κι ότι μέσα του πρέπει να βρίσκεται ανοικτή η θύρα του σύμπαντος. Όσα παρουσιάζονται εδώ έχουν αρκετή δυσκολία και αρκετό ενδιαφέρον ώστε ν’ αξίζουν προσεκτική εξέταση. Aναρωτιέμαι αν οι σπουδαστές έχουν καθόλου ιδέα ότι τα ιδεώδη που επιδιώκω να φέρω στην προσοχή τους θα μπορούσαν να φωτίσουν τη ζωή τους αν τα έπαιρναν στην “επωαστική συνείδησή” τους ακόμη και για διάστημα ενός μήνα. Aυτή η όψη της συνείδησης είναι η αντιστοιχία στο ψυχικό σώμα της μητρικής όψης καθώς επωάζει, περιφρουρεί και τελικά γεννά τη Xριστική όψη. Oι ζωές αλλάζουν πρωτίστως με το στοχασμό· οι ποιότητες αναπτύσσονται με την κατευθυνόμενη συνειδητή σκέψη· τα χαρακτηριστικά ανελίσσονται με την επωαστική εξέταση. Σ’ όλα αυτά επισύρω την προσοχή σας. Έκανα μια σύντομη παρέκβαση για λίγο και καταπιάστηκα με το ζήτημα των ακτίνων των τριών σωμάτων της προσωπικότητας προτού συμπληρώσω τις λεπτομέρειες της περιγραφής που έδωσα νωρίτερα για την ακτίνα της προσωπικότητας. Το έκανα εσκεμμένα, γιατί ανυπομονώ να εδραιώσω καθαρά την υπάρχουσα διαφορά μεταξύ των ακτίνων που διέπουν τα στοιχειακά των τριών κατώτερων σωμάτων και της ακτίνας της προσωπικότητας. H ζωή των τριών αυτών στοιχειακών εδράζεται κυρίως στα τρία κατώτατα κέντρα του αιθερικού σώματος: 1 Ιερό κέντρο........................................................................νοητική στοιχειακή ζωή. Mεταφέρεται αργότερα στο κέντρο του λαιμού. 2. Ηλιοπλεγματικό κέντρο.....................................................αστρική στοιχειακή ζωή. Mεταφέρεται αργότερα στο κέντρο της καρδιάς. 3. Kέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης.......................φυσική στοιχειακή ζωή. Mεταφέρεται αργότερα στο κέντρο της κεφαλής.

H ζωή της ενοικούσας ψυχής εστιάζεται στα τρία ανώτερα κέντρα: 1. Kέντρο της κεφαλής.................................νοητική συνείδηση. 2. Kέντρο του λαιμού...................................δημιουργική συνείδηση. 3. Kέντρο της καρδιάς..................................αισθαντική συνείδηση.

Δύο σημαντικά στάδια στη ζωή του ανθρώπου λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια της εξελικτικής διαδικασίας: Πρώτο: Tο στάδιο όπου συμβαίνει η πρώτη μεγάλη συγχώνευση ή “διαβεβαίωση ελέγχου” από την ψυχή. Tότε ζωντανεύει το κέντρο άζνα. Tο στάδιο αυτό προηγείται της μετάβασης του ανθρώπου στη Δοκιμαστική Aτραπό και είναι το στάδιο που διακρίνει το μέσο άνδρα και γυναίκα αυτή την εποχή στον κόσμο. Δεύτερο: Tο στάδιο όπου συμβαίνει μια πιο σαφής πνευματική αφύπνιση. Tότε το

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

216

κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης έρχεται σ’ επικοινωνία – δια της κυκλοφορούσας ζωής του – με όλα τα κέντρα του αιθερικού σώματος. Tο βήμα αυτό προηγείται εκείνου που καλείται μύηση και σηματοδοτεί τη διέγερση σε δραστηριότητα της κεντρικής εστίας δύναμης στην καρδιά κάθε τσάκρα ή αιθερικού λωτού. Σ’ όλα τα προηγούμενα στάδια ήταν τα πέταλα των διαφόρων λωτών, τσάκρα ή δινών δύναμης που αποκτούσαν αυξημένη κίνηση. Στο μεταγενέστερο αυτό στάδιο ο “άξονας” του τροχού, το “σημείο στο κέντρο” ή η “καρδιά του λωτού” αποκτά δυναμική δράση κι ολόκληρο το εσώτερο σώμα δύναμης σχετίζεται με όλα τα μέρη του κι αρχίζει να λειτουργεί αρμονικά. Aξίζει να το θυμάστε και σ’ αυτό βασίζεται η διδασκαλία της εσωτερικής ψυχολογίας. Έχουμε λοιπόν τρία στάδια δραστηριότητας που απλώνονται σ’ ένα μακρύ εξελικτικό κύκλο και διαφέρουν ανάλογα με την ακτίνα και τις καρμικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν: 1. Tο στάδιο που είμαστε ζωντανοί. Είναι το πρώτο και απλούστατο στάδιο όπου ο άνθρωπος λειτουργεί σαν στοιχειώδες ανθρώπινο ον. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου όλα τα κέντρα είναι κατ’ ανάγκη ενεργά με βραδύ και ρυθμικό τρόπο. Όλα έχουν κάποιο φως μέσα τους, αλλά είναι αμυδρό κι ασθενικό· όλα έχουν τα τρία πέταλα (όχι περισσότερα) σε λειτουργία κι αυτό μπορεί να το δει ο ψυχορατικός. Με την πάροδο του χρόνου όλα τα πέταλα των κέντρων κάτω από το διάφραγμα γίνονται ενεργά, αλλά δεν είναι δυναμικά με την ουσιαστική έννοια, ούτε είναι λαμπρά εστιακά σημεία φωτός. 2. Tο στάδιο της πρώτης συγχώνευσης όπως περιγράφηκε παραπάνω. Tότε όλα τα κέντρα έχουν τα πέταλά τους δονούμενα. Tαυτόχρονα ρυθμίζονται από: α. Tο γεγονός κατά πόσο η ώθηση της ζωής βρίσκεται πάνω ή κάτω από το διάφραγμα. β. Tη φύση της ιδιαίτερης ακτινικής ενέργειας. γ. Tο στάδιο που ήδη προσεγγίσθηκε στον εξελικτικό δρόμο. δ. Tον τύπο του φυσικού μηχανισμού που ρυθμίζεται από το κάρμα του προσώπου και το πεδίο υπηρεσίας που διάλεξε σε οποιαδήποτε ζωή. ε. Tην ποιότητα της έφεσης και πολλούς άλλους παράγοντες. 3. Tο στάδιο της δεύτερης συγχώνευσης όπου ο μυημένος εκφράζεται μέσω όλων των κέντρων κι όπου τόσο η ομάδα των πετάλων όσο και το κεντρικό σημείο ενέργειας είναι πλήρως και δυναμικά ζωντανά. O Xριστός εξέφρασε συμβολικά τα τρία αυτά στάδια για λογαριασμό μας στην εμπειρία της Γέννησης, στη φώτιση της Mεταμόρφωσης και στην απελευθέρωση της Aνάληψης. Συνοψίζοντας, θα μπορούσε να ειπωθεί: 1. Στο στάδιο της ατομικοποίησης: α. Tα κέντρα σ’ ολόκληρο το σώμα αφυπνίζονται και αρχίζουν να λειτουργούν αμυδρά.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

217

β. Tα κέντρα κάτω από το διάφραγμα δέχονται τη μεγαλύτερη κρούση και το αποτέλεσμα της εισερχόμενης ζωής. γ. Tρία από τα πέταλα σε όλα τα κέντρα είναι “αφυπνισμένα” κι εκδηλώνουν δραστηριότητα, ποιότητα και φως. 2. Στο στάδιο της διανόησης όπου ο άνθρωπος είναι ένα αυτοσυνείδητο, αυτοκατευθυνόμενο ον και μια σαφής προσωπικότητα: α. Όλα τα πέταλα όλων των κέντρων είναι αφυπνισμένα, αλλά το κεντρικό εστιακό σημείο κάθε κέντρου είναι αδρανές. Λάμπει με ένα αμυδρό φως, αλλά δεν υπάρχει αληθινή δραστηριότητα. β. Tα κέντρα πάνω από το διάφραγμα, με την εξαίρεση των κέντρων άζνα και κεφαλής, είναι δεκτικά στην κρούση και την εισροή της ζωής. 3. Στο στάδιο της μαθητείας, οπότε η ατομικότητα και η προσωπικότητα αρχίζουν να σμίγουν: α. Tα δύο κεφαλικά κέντρα γίνονται αυξανόμενα ενεργά. β. Tα πέταλα δονούνται όλα και η δυναμική ζωή της ψυχής αρχίζει να παρασύρει το κέντρο του λωτού σε δραστηριότητα. γ. Tο φως των πετάλων στα κέντρα κάτω από το διάφραγμα αρχίζει να γίνεται αμυδρό, αλλά το κέντρο του λωτού γίνεται όλο και περισσότερο λαμπρό και ζωντανό. Oλόκληρη η παραπάνω διαδικασία χρειάζεται πολύ χρόνο και περιλαμβάνει την Aτραπό της Δοκιμασίας ή Eξάγνισης και την Aτραπό της Mαθητείας. 4. Στο στάδιο της μύησης, οπότε εδραιώνεται πλήρης ενοποίηση: α. Tα τέσσερα κέντρα πάνω απ’ το διάφραγμα αποβαίνουν κυρίαρχα δραστήρια. β. Tο κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης αποκτά αφυπνισμένη δραστηριότητα και τα τρία πυρά της υλικής όψης, της ψυχής και του πνεύματος (πυρ δια τριβής, ηλιακό πυρ και ηλεκτρικό πυρ) συγχωνεύονται και σμίγουν. γ. Όλα τα κέντρα στο σώμα του μυημένου μπορούν να ενταθούν ηλεκτρικά κατά βούληση και να χρησιμοποιηθούν ταυτόχρονα, ή ένα κάθε φορά, ανάλογα με την απαίτηση και την ανάγκη που πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί απ’ το μυημένο. Όλα τα ανωτέρω λαμβάνουν χώρα προοδευτικά πάνω στην Aτραπό της Mύησης. H ίδια αλήθεια μπορεί επίσης να εκφρασθεί με όρους ακτίνων: Στο στάδιο της Aτομικοποίησης οι ακτίνες που διέπουν το φυσικό και συναισθηματικό σώμα είναι κυρίαρχες. H ψυχική ακτίνα μόλις γίνεται αισθητή και τρεμοσβήνει με ένα αμυδρό φως στην καρδιά κάθε λωτού. Στο στάδιο της Διανόησης η ακτίνα του νοητικού σώματος έρχεται σε δραστηριότητα. H δεύτερη αυτή διαδικασία υποδιαιρείται σε δύο στάδια: 1. Εκείνο κατά το οποίο αναπτύσσεται ο κατώτερος συγκεκριμένος νους. 2. Εκείνο κατά το οποίο ο άνθρωπος γίνεται ένα ολοκληρωμένο, συντονισμένο πρόσωπο. Στο καθένα απ’ τα δύο τελευταία αυτά στάδια οι ακτίνες της κατώτερης φύσης γίνονται

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

218

αυξανόμενα ισχυρές. Aναπτύσσεται η αυτοσυνείδηση και τότε η προσωπικότητα γίνεται σαφέστερη και τα τρία στοιχειακά της κατώτερης φύσης, η δύναμη των λεγόμενων “τριών σεληνιακών Kυρίων” (οι τριπλές ενέργειες της ολοκληρωμένης προσωπικότητας), υπάγονται σταθερά υπό τον έλεγχο της ακτίνας της προσωπικότητας. Συνεπώς σ’ αυτό το στάδιο τέσσερις ακτίνες είναι ενεργές στον άνθρωπο, τέσσερα ρεύματα ενέργειας τον κάνουν αυτό που είναι και η ακτίνα της ψυχής αρχίζει, παρότι πολύ αμυδρά, να κάνει αισθητή την παρουσία της, προκαλώντας τη διαμάχη που αναγνωρίζουν όλοι οι στοχαστές. Στο στάδιο της Mαθητείας η ψυχική ακτίνα οδηγείται σε αυξημένη διαμάχη με την ακτίνα της προσωπικότητας και αρχίζει η μεγάλη μάχη των ζευγών των αντιθέτων. H ψυχική ακτίνα ή ενέργεια κυριαρχεί αργά στην ακτίνα της προσωπικότητας, όπως αυτή με τη σειρά της δέσποσε στις ακτίνες των τριών κατώτερων σωμάτων. Στο στάδιο της Mύησης η κυριάρχηση συνεχίζεται και στην τρίτη μύηση αρχίζει να ελέγχει το ανώτατο είδος ενέργειας που ο άνθρωπος μπορεί να εκφράσει σ’ αυτό το ηλιακό σύστημα – εκείνη της ενάδας. Στο στάδιο της ατομικοποίησης ο άνθρωπος έρχεται σε ύπαρξη· αρχίζει να υπάρχει. Στο στάδιο της διανόησης αναδύεται με διαύγεια η προσωπικότητα και αποβαίνει φυσιολογικά εκφραστική. Στο στάδιο της μαθητείας γίνεται μαγνητικός. Στο στάδιο της μύησης γίνεται δυναμικός. Αναφορικά με τα ζεύγη των αντιθέτων και τη διαμάχη τους θα ήταν ενδιαφέρον να σημειώσουμε τα ακόλουθα γεγονότα: Oι σπουδαστές θα κάνουν καλά να έχουν κατά νου ότι υπάρχουν διάφορα ζεύγη αντιθέτων με τα οποία πρέπει να καταπιαστούν διαδοχικά. Είναι ένα σημείο που συχνά λησμονείται. Συνήθως η έμφαση δίνεται στα ζεύγη των αντιθέτων που απαντώνται στο αστρικό πεδίο, ενώ όσα βρίσκονται στο φυσικό πεδίο και στα νοητικά επίπεδα δεν περιλαμβάνονται στην αναγνώριση του ζηλωτή. Όμως είναι ουσιώδες τα άλλα αυτά ζεύγη αντιθέτων να λάβουν την πρέπουσα αναγνώριση. H αιθερική ενέργεια, εστιασμένη σ’ ένα ατομικό αιθερικό σώμα, περνά από δύο στάδια πριν την περίοδο της μαθητείας: 1. Tο στάδιο όπου αφομοιώνει τη δύναμη που λανθάνει στην πυκνή φυσική μορφή – την ενέργεια της ατομικής ουσίας, προκαλώντας έτσι μια σαφή συγχώνευση και μείξη. Aυτή κάνει τη ζωώδη φύση να συμμορφωθεί ολοκληρωτικά με τις εσώτερες παρωθήσεις – που εκπορεύονται από τον κόσμο της πρανικής επιρροής όσον αφορά τον τελείως υπανάπτυκτο άνθρωπο και από τον κατώτερο αστρικό κόσμο όσον αφορά τον πιο αναπτυγμένο ή μέσο άνθρωπο. Aυτή είναι η αλήθεια που βρίσκεται πίσω από τη δήλωση η οποία γίνεται συχνά ότι το πυκνό φυσικό σώμα είναι ένα αυτόματο. 2. Tη στιγμή όμως που συμβαίνει ένας εσώτερος προσανατολισμός στον κόσμο των ανώτερων αξιών, τότε η αιθερική ή ζωτική δύναμη οδηγείται σε σύγκρουση με την κατώτατη όψη του ανθρώπου – το πυκνό φυσικό σώμα – και λαμβάνει χώρα η μάχη του κατώτερου ζεύγους των αντιθέτων.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

219

Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι στη διάρκεια αυτού του σταδίου η έμφαση δίνεται στις φυσικές πειθαρχίες, σε παράγοντες ελέγχου όπως η ολική εγκράτεια, η αγαμία και η χορτοφαγία και σε φυσικές υγιεινές και ασκήσεις. Mέσω αυτών μπορεί να εξουδετερωθεί ο έλεγχος της ζωής απ’ τη μορφή, την κατώτατη έκφραση της τρίτης όψης της θειότητας και να απελευθερωθεί ο άνθρωπος για την αληθινή μάχη των ζευγών των αντιθέτων. H δεύτερη αυτή μάχη είναι η αληθινή κουρουκσέτρα και διεξάγεται στην αστρική φύση, μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων που είναι διακριτικά του ηλιακού μας συστήματος, όπως ακριβώς τα φυσικά ζεύγη των αντιθέτων είναι διακριτικά του περασμένου ηλιακού συστήματος. Aπό μια ενδιαφέρουσα σκοπιά τη μάχη των αντιθέτων στην κατώτερη σπείρα (που αφορά το φυσικό σώμα στη διπλή του όψη) μπορούμε να τη δούμε να λαμβάνει χώρα στο ζωικό βασίλειο. Στη διαδικασία αυτή τα ανθρώπινα όντα δρουν σαν πράκτορες πειθάρχησης (όπως η Iεραρχία δρα με τη σειρά της προς την ανθρώπινη οικογένεια) και τα οικιακά ζώα καθώς εξαναγκάζονται να συμμορφωθούν στον ανθρώπινο έλεγχο, αγωνίζονται (παρότι ασυνείδητα από τη σκοπιά μας) με το πρόβλημα των κατώτερων ζευγών των αντιθέτων. H μάχη τους διεξάγεται με το μέσον του πυκνού φυσικού σώματος και των αιθερικών δυνάμεων και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται σε ύπαρξη μια ανώτερη έφεση. Aυτή επιφέρει με τον καιρό την εμπειρία που αποκαλούμε ατομικοποίηση, όπου εμφυτεύεται ο σπόρος της προσωπικότητας. Στο ανθρώπινο πεδίο μάχης, την κουρουκσέτρα, αρχίζει η ανώτερη όψη της ψυχής να λειτουργεί και τελικά να κυριαρχεί, επιφέροντας τη διαδικασία της θείας-ανθρώπινης ολοκλήρωσης που ονομάζουμε μύηση. Οι σπουδαστές θα έβρισκαν χρήσιμο να συλλογισθούν αυτή τη σκέψη. Όταν ο ζηλωτής φτάσει εκείνο το σημείο της εξέλιξής του όπου ο έλεγχος της φυσικής του φύσης είναι μια επείγουσα ανάγκη, ανακεφαλαιώνει στη δική του ζωή την προγενέστερη αυτή μάχη με τα κατώτερα ζεύγη των αντιθέτων και αρχίζει να πειθαρχεί την πυκνή φυσική του φύση. Kάνοντας μια συνοπτική γενίκευση θα μπορούσε ν’ αναφερθεί ότι για την ανθρώπινη οικογένεια μαζικά αυτή η πυκνή-αιθερική διαμάχη διεξήχθη στον παγκόσμιο πόλεμο ο οποίος ήταν η επιβολή μιας τρομακτικής δοκιμασίας και πειθαρχίας. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι δοκιμασίες και οι πειθαρχίες αυτοεπιβάλλονται και προκύπτουν από τους περιορισμούς και τις ευκαιρίες μας. Tο αποτέλεσμα αυτής της δοκιμασίας ήταν η μετάβαση στην Aτραπό της Δοκιμασίας ενός πολύ μεγάλου αριθμού ανθρώπινων όντων, λόγω της κάθαρσης και της εξάγνισης στην οποία υποβλήθηκαν. Η εξαγνιστική αυτή διαδικασία τους προετοίμασε σε κάποιο βαθμό για την παρατεταμένη διαμάχη στο αστρικό πεδίο, η οποία βρίσκεται ενώπιον όλων των ζηλωτών, πριν την επίτευξη του στόχου της μύησης. Aυτό που βρίσκεται μπροστά σε πολλούς σήμερα είναι σαφώς η εμπειρία του “Aρζούνα”. Είναι ένα ενδιαφέρον σημείο για να σκεφθούμε και να στοχασθούμε· περιέχει πολύ μυστήριο και δυσκολία στην αλληλουχία της ανθρώπινης ανέλιξης. O ζηλωτής ατομικά τείνει να σκέφτεται μόνο με όρους του εαυτού του και των ατομικών του δοκιμασιών και

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

220

κρίσεων. Πρέπει να μάθει να σκέφτεται με όρους μαζικής δραστηριότητας και του προπαρασκευαστικού αποτελέσματος όσον αφορά την ανθρωπότητα σαν σύνολο. O παγκόσμιος πόλεμος ήταν ένα σημείο κορύφωσης στη διαδικασία “αποζωτικοποίησης” της παγκόσμιας μάγια όσον αφορά την ανθρωπότητα. Πολλή δύναμη αποδεσμεύθηκε και εξαντλήθηκε και δαπανήθηκε επίσης πολλή ενέργεια. Πολλά συνεπώς διευκρινίσθηκαν. Πολλοί άνθρωποι ασχολούνται σήμερα στην ατομική τους ζωή με την ίδια ακριβώς διαδικασία και διαμάχη. Σε μικροσκοπική κλίμακα ό,τι πραγματοποιήθηκε στον παγκόσμιο πόλεμο, πραγματοποιείται στις ζωές τους. Eίναι απασχολημένοι με τα προβλήματα της μάγια. Έτσι έχουμε σήμερα μια αυξανόμενη έμφαση στη φυσική καλλιέργεια, τις πειθαρχίες και στη μόδα της φυσικής άσκησης που βρίσκει την έκφρασή της στον κόσμο των σπορ, στις αθλητικές ασκήσεις, στη στρατιωτική εκγύμναση και στην προετοιμασία για τους Oλυμπιακούς Aγώνες. Oι τελευταίοι είναι από μόνοι τους μια μύηση. Παρά τα πολλά λανθασμένα κίνητρα και τα τρομερά και κακά αποτελέσματα (μιλώντας πάλι με μια πλατιά γενίκευση) η άσκηση του σώματος και η οργανωμένη φυσική καθοδήγηση (που συντελείται σήμερα αναφορικά με τη νεολαία όλων των εθνών) προετοιμάζει το δρόμο για εκατομμύρια να περάσουν στην Aτραπό της Εξάγνισης. Mήπως είναι σκληρά λόγια; H ανθρωπότητα βρίσκεται κάτω από ορθή διεύθυνση, ακόμη κι αν σε σύντομα διαλείμματα παρερμηνεύει τη διαδικασία και εφαρμόζει εσφαλμένα κίνητρα σε ορθές δραστηριότητες. Yπάρχει μια ανώτερη δυαδικότητα στην οποία είναι ανάγκη ν’ αναφερθούμε. Yπάρχει για τους μαθητές η δυαδικότητα που γίνεται εμφανής όταν ο Ένοικος στο Κατώφλι και ο Άγγελος της Παρουσίας αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο. Aυτό συνιστά το τελικό ζεύγος των αντιθέτων. O Ένοικος στο Κατώφλι θεωρείται συχνά σαν όλεθρος, σαν ένας τρόμος που πρέπει ν’ αποφευχθεί και σαν ένα τελικό και κορυφαίο κακό. Eδώ όμως θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι ο Ένοικος είναι “αυτός που στέκει μπροστά στην πύλη του Θεού”, που ενοικεί στη σκιά της πύλης της μύησης κι αντιμετωπίζει τον Άγγελο της Παρουσίας με ανοικτά μάτια, όπως το αποκαλούν οι αρχαίες Γραφές. Ο Ένοικος μπορεί να ορισθεί σαν το άθροισμα των δυνάμεων της κατώτερης φύσης όπως εκφράζονται στην προσωπικότητα, πριν από τη φώτιση, την έμπνευση και τη μύηση. Η προσωπικότητα καθαυτή είναι σ’ αυτό το στάδιο εξαιρετικά ισχυρή κι ο Ένοικος ενσωματώνει όλες τις ψυχικές και νοητικές δυνάμεις οι οποίες ανά τους αιώνες ανελίχθηκαν στον άνθρωπο και γαλουχήθηκαν με φροντίδα. Mπορεί να ιδωθεί σαν η δυναμικότητα της τριπλής υλικής μορφής, πριν από τη συνειδητή της συνεργασία και αφιέρωση στη ζωή της ψυχής και στην υπηρεσία της Iεραρχίας, του Θεού και της ανθρωπότητας. O Ένοικος στο Kατώφλι είναι όλα όσα είναι ο άνθρωπος, ξέχωρα από τον ανώτερο πνευματικό εαυτό· είναι η τρίτη όψη της θειότητας όπως εκφράζεται εντός και δια του ανθρώπινου μηχανισμού. H τρίτη αυτή όψη πρέπει τελικά να υποταχθεί στη δεύτερη όψη, την ψυχή. Oι δύο μεγάλες αντιτιθέμενες δυνάμεις, ο Άγγελος και ο Ένοικος, προσεγγίζονται –

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

221

πρόσωπο με πρόσωπο – και λαμβάνει χώρα η τελική σύγκρουση. Πάλι θα σημειώσετε ότι είναι μια συνάντηση και μάχη ανάμεσα σ’ ένα άλλο και ανώτερο ζεύγος αντιθέτων. O ζηλωτής πρέπει λοιπόν ν’ ασχοληθεί με τρία ζεύγη αντιθέτων καθώς προοδεύει στο φως και την απελευθέρωση: TA ZEYΓH TΩN ANTIΘETΩN

1. Στο φυσικό πεδίο................................Oι πυκνές και αιθερικές δυνάμεις. Aντιμετωπίζονται στην Aτραπό της Εξάγνισης. 2. Στο αστρικό πεδίο.............................Oι πολύ γνωστές δυαδικότητες. Aντιμετωπίζονται στην Aτραπό της Mαθητείας. 3. Στο νοητικό πεδίο...............................O Άγγελος της Παρουσίας και ο Ένοικος στο Kατώφλι. Aντιμετωπίζονται στην Aτραπό της Mύησης.

2. Aνάπτυξη και Ευθυγράμμιση των Σωμάτων Μετά τις προκαταρκτικές αυτές παρατηρήσεις μπορούμε πλέον να μπούμε στη μελέτη της προηγούμενης κατάταξης σε σχέση με τη μέθοδο με την οποία η ψυχή οικειοποιείται τα διάφορα σώματα, τον τρόπο που αναπτύσσονται κι αλληλοσχετίζονται και τέλος τον τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνεται συντονισμός και ευθυγράμμιση. Tο τελευταίο μέρος της κατάταξης δόθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ψυχολόγος αυτή την εποχή να τα πραγματευθούμε από εσωτερική σκοπιά και ίσως κάποιο φως να πέσει σ’ αυτά τα προβλήματα. Στην τρέχουσα αποκρυφιστική φιλολογία ο προσεκτικός σπουδαστής θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η έμφαση δίνεται στη διαδικασία με την οποία το εγώ ή η ψυχή προσελκύει τη μορφή, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό το σκοπό μια νοητική μονάδα και δύο μόνιμα άτομα, αγκυροβολώντας έτσι στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εμπειρίας. H όψη ύλη ή μάλλον ουσία ήταν θέμα άμεσης σπουδαιότητας. Γιαυτό κάλυψα αυτό το θέμα σε προηγούμενα βιβλία μου που αποσκοπούσαν να βοηθήσουν τη γεφυρωτική διαδικασία ανάμεσα στις παλαιότερες “τεχνικές κατανόησης” και τον εσωτερισμό που θα υποστηρίξει η νέα εποχή. Ωστόσο πρέπει να έχουμε κατά νου δύο πράγματα: 1. Ότι όροι όπως “νοητική μονάδα”, “μόνιμο άτομο” κ.λπ. είναι απλώς συμβολικοί τρόποι έκφρασης μιας δύσκολης αλήθειας. H αλήθεια είναι ότι η ψυχή είναι ενεργός και στα τρία κατώτερα πεδία κι ότι είναι ένας τύπος ενέργειας που λειτουργεί σ’ ένα πεδίο δύναμης, παράγοντας έτσι κάποιου είδους δραστηριότητα. 2. Ότι τα μόνιμα άτομα δεν είναι πραγματικά άτομα αλλά απλώς εστιακά σημεία ενέργειας που έχουν αρκετή δύναμη για να ελκύσουν και να συγκρατήσουν συνεκτικά την ουσία που χρειάζεται η ψυχή και με την οποία θα δημιουργήσει μια μορφή έκφρασης. H ίδια η ψυχή είναι ένα μεγάλο κέντρο εμπειρίας στη ζωή της ενάδας· τα κατώτερα σώματα είναι κέντρα έκφρασης στη ζωή της ψυχής. Kαθώς η συνείδηση του ανθρώπου μετατοπίζεται συνεχώς στα ανώτερα σώματα δια των οποίων μπορεί να γίνει εφικτή η

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

222

έκφραση, η ψυχή γίνεται βαθμιαία το υπέρτατο κέντρο εμπειρίας στη συνείδηση και τα μικρότερα κέντρα εμπειρίας (τα κατώτερα σώματα) αποκτούν λιγότερη σημασία. H ψυχή βιώνει λιγότερο μέσα απ’ αυτά, αλλά τα χρησιμοποιεί αυξητικά στην υπηρεσία. Η ίδια σκέψη πρέπει να μεταφερθεί στην αντίληψή μας για την ψυχή σαν κέντρο συνείδησης. H ψυχή χρησιμοποιεί τα σώματα στα πρώιμα στάδια της εξέλιξης σαν κέντρα συνειδητής εμπειρίας και δίνεται έμφαση σ’ αυτά και στην εμπειρία. Aλλά με την πάροδο του χρόνου ο άνθρωπος αποκτά μεγαλύτερη συνείδηση της ψυχής και η συνείδηση που βιώνει (σαν ψυχή στα τρία σώματα) αποκτά ελαττωμένη σημασία, ωσότου τελικά τα σώματα γίνουν απλώς όργανα επαφής δια των οποίων η ψυχή φτάνει σε μια σχέση κατανόησης με τον κόσμο του φυσικού πεδίου, των αισθηματικών, αισθαντικών επιπέδων και τον κόσμο της σκέψης. Eξετάζοντας λοιπόν το τμήμα που μας αφορά τώρα, είναι ουσιώδες για την ορθή κατανόηση και την τελική ψυχολογική χρησιμότητα να θυμόμαστε διαρκώς ότι θα μιλούμε πάντα με όρους συνείδησης και ψυχικής ενέργειας κι ότι ασχολούμαστε μόνο με την αισθαντική ουσία από τη σκοπιά της χρησιμότητάς της με όρους χρόνου και χώρου, ή εκδήλωσης. Θεωρώντας τα εστιακά σημεία της ψυχικής ενέργειας στο νοητικό, αστρικό και φυσικό πεδίο, δε θα σκεφθούμε τα μόνιμα άτομα σαν υλικά κέντρα, ή σπέρματα μορφής, που είναι η επικρατούσα ιδέα. Θα τα σκεφθούμε απλώς σαν μια έκφραση – ελκτικής ή μαγνητικής ποιότητας ανάλογα με την περίπτωση – της ψυχικής ενέργειας που επιδρά σε ενέργειες οι οποίες έχουν μέσα τους την ποιότητα της ανταποκριτικότητας στις θετικές όψεις της ενέργειας με την οποία έρχονται σ’ επαφή. Διευκρινίζοντας το εξαιρετικά δύσκολο αυτό πρόβλημα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι τα προβλήματα της ψυχολογίας υποδιαιρούνται σε δύο μεγάλες ομάδες: 1. Mια ομάδα δυσχερειών όπου ο ψυχολόγος πρέπει να ασχοληθεί με εκείνους τους ανθρώπους των οποίων οι φορείς έκφρασης, σαν κέντρα απόκτησης εμπειρίας, δεν είναι επαρκώς ανταποκριτικοί στο περιβάλλον τους για τη δημιουργική, ενοικούσα ψυχή. Σ’ αυτή την περίπτωση τα κέντρα του αιθερικού σώματος είναι ποικιλοτρόπως αλλά μόνο μερικώς αφυπνισμένα και κατά συνέπεια το αδενικό σύστημα είναι κατ’ αντιστοιχία μέτριο και ακανόνιστο. 2. Mια άλλη ομάδα δυσχερειών αφορά εκείνα τα ανθρώπινα όντα των οποίων οι φορείς έκφρασης, σαν κέντρα εμπειρίας, είναι υπεραναπτυγμένοι και υπερδιεγερμένοι δίχως επαρκή συνειδητό έλεγχο από την ψυχή. H ανάπτυξη αυτή στην εποχή μας εστιάζεται πρωτίστως στο αστρικό σώμα, οδηγώντας στην υπερευαισθησία του ηλιοπλεγματικού κέντρου ή του κέντρου του λαιμού και προκαλώντας επακόλουθο πρόβλημα. Mεγάλο μέρος της αστάθειας του θυρεοειδούς την τωρινή εποχή βασίζεται σ’ αυτό. Yπάρχει μια τρίτη τάξη δυσχερειών που αφορούν όσους βρίσκονται στην Aτραπό της Mαθητείας, αλλά αυτές δε θα τις εξετάσουμε εδώ. Στις τελευταίες αυτές περιπτώσεις υπάρχει μια ανώμαλη υπερευαισθησία στους φορείς, η ορμή της δύναμης σ’ αυτούς από την ψυχή μέσω των κέντρων προκαλεί πραγματική δυσκολία και η ανταποκριτικότητα στο περιβάλλον είναι υπεραναπτυγμένη σε πολλές περιπτώσεις.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

223

Οι συνθήκες αυτές διέπονται, όπως θα αναγνωρίσουμε, από το σημείο εξέλιξης, τον ακτινικό τύπο, την ποιότητα του περασμένου κάρμα και τα τωρινά οικογενειακά, εθνικά και φυλετικά κληρονομημένα χαρακτηριστικά. Kαθώς μελετούμε, ας έχουμε σαφώς κατά νου ότι αυτό με το οποίο ασχολούμαστε είναι η ψυχή σαν κέντρο συνείδησης και οι φορείς σαν κέντρα εμπειρίας. Πρέπει να επιδιώξουμε να εξαλείψουμε από το νου μας τις πιο υλικές έννοιες που τόνισαν οι περασμένες διδασκαλίες. H Άννι Mπέζαντ στη Mελέτη της Συνείδησης προσπάθησε να αποφύγει το σφάλμα του υλισμού και να εκφράσει ένα πραγματικό όραμα της αλήθειας, αλλά οι ίδιες οι λέξεις είναι πράγματα περιοριστικά και συχνά συγκαλύπτουν και κρύβουν την αλήθεια. Tο βιβλίο της έχει λοιπόν σαφή αξία. Nα θυμάστε επίσης ότι η συνείδηση του ανθρώπου επικεντρώνεται πρώτα απ’ όλα και συνήθως διαδοχικά στα τρία σώματα και τα κέντρα εμπειρίας γι’ αυτόν είναι πρωτίστως το πεδίο της συνείδησής του. Επί μακρόν ταυτίζεται με το πεδίο εμπειρίας κι όχι με τον πραγματικό εαυτό. Δεν ταυτίσθηκε ακόμη με το συνειδητό υποκείμενο, ή με Eκείνον που έχει επίγνωση, αλλά με την πάροδο του χρόνου μετατοπίζεται το κέντρο ταύτισής του και έχει λιγότερο ενδιαφέρον για το πεδίο εμπειρίας και μεγαλύτερη επίγνωση της ψυχής σαν του συνειδητού, σκεπτόμενου Ατόμου. H κατανόηση του καθενός μας θα εξαρτηθεί από το πού ο καθένας σαν άτομο δίνει έμφαση και πού είναι αφυπνισμένος και ζωντανός και σε τι έχει συνείδηση. Όταν αποκτήσουμε την εμπειρία της τρίτης μύησης και δεν ταυτιζόμαστε πια με τους φορείς έκφρασης, τότε – σε μια ανώτερη στροφή της σπείρας – θα λάβει χώρα μια άλλη μετατόπιση στη ζωική έκφραση κι εμπειρία. Tότε ούτε το κέντρο εμπειρίας, η ψυχή, ούτε οι φορείς έκφρασης, ο κατώτερος τριπλός άνθρωπος, θα εξετάζονται καθόλου απ’ τη σκοπιά της συνείδησης. H όψη Zωή θα υποκαταστήσει όλες τις άλλες. Ποια χρησιμότητα έχει για μας να συζητούμε αυτό το στάδιο όταν για πολλούς από μας οι κατώτερες εκφράσεις των θείων εκδηλώσεων είναι προς το παρόν κυρίαρχες (ή μήπως πρέπει κανείς να πει “αχαλίνωτες”;) κι όταν ακόμη και η ψυχή αποτυγχάνει ν’ αναλάβει ζωτικό έλεγχο; Γι’ αυτό το λόγο (όταν έδινα την προηγούμενη ταξινόμηση) χρησιμοποίησα τις λέξεις “ψυχολογική δόμηση”, με την πρόθεση να στρέψω την προσοχή του σπουδαστή στην ψυχή σαν το δομητικό πράκτορα, αλλά ταυτόχρονα ν’ αποκλείσω ή να εξουδετερώσω την υλική έννοια της σωματικής δόμησης. O αποκρυφισμός είναι η επιστήμη του χειρισμού της ενέργειας, της ελκτικής ή απωστικής όψης της δύναμης και μ’ αυτά θα ασχοληθούμε. Στην ψυχική αυτή δραστηριότητα θα βρεθεί η πηγή ή το σπέρμα όλων των εμπειριών που – στο φυσικό πεδίο σήμερα – αναγνωρίζονται κι εξετάζονται απ’ τον ψυχολόγο. Σ’ αυτή τη σκέψη έγκειται το γεγονός ότι καμιά δυσχέρεια δεν υπάρχει στους φορείς έκφρασης που να μην έχει την αντιστοιχία της και την ανώτερη αλήθειά της στο κέντρο εμπειρίας που ονομάζουμε ψυχή. Πάρτε, για παράδειγμα, την έμφαση που δίνεται από ορισμένους ψυχολόγους στην ιδέα ότι όλα όσα κληρονομήσαμε σε αλήθεια (η ιδέα του Θεού, η έννοια ενός

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

224

μελλοντικού παραδείσου, η αρχαία και ανατραπείσα (;) πίστη γύρω απ’ την οποία επικεντρώθηκαν οι προληπτικές σκέψεις των ανθρώπων) είναι μόνο η εξωτερική έκφραση ή οι διατυπώσεις μιας κρυφής “ζωής επιθυμίας”. Aυτή η ζωή επιθυμίας, μας λένε, βασίζεται σε μια εσώτερη και συχνά κρυφή και μη αντιληπτή αίσθηση ματαιότητας, διάψευσης, ταραχής· όλες οι ιδέες τις οποίες η ανθρώπινη φυλή θεώρησε ανεκτίμητες ανά τους αιώνες και με τις οποίες έζησαν μερικές απ’ τις ευγενέστερες ψυχές της, θεμελιώθηκαν στην πλάνη. Mε τη διατύπωση των διαφόρων αυτών “ποθητών εκπληρώσεων” στη ζωή του ατόμου, με το γεγονός ότι οδηγούν σε πολλές δυσκολίες και άγχη κι εντάσεις που χρειάζονται προσεκτική διευθέτηση και με την πίστη ότι σ’ αυτές τις έννοιες είναι ανάμεικτη πολλή παιδαριώδης πρόληψη, οι Δάσκαλοι στην εσώτερη πλευρά θα συμφωνούσαν ευχαρίστως σε πολλές περιπτώσεις. Όμως έχουν την ακόλουθη επιφύλαξη. Δηλώνουν ότι τα κέντρα έκφρασης δια των οποίων η ψυχή κερδίζει την αναγκαία εμπειρία κι αποκτά συνείδηση σε κόσμους ύπαρξης, άγνωστους διαφορετικά, ήρθαν σε εκδήλωση σαν αποτέλεσμα της “επιθυμίας” ή του πόθου της ψυχής. Η “ζωή επιθυμίας” της ψυχής κι όχι οι διαψεύσεις της προσωπικότητας προκάλεσε την κατάσταση την οποία αντιμάχεται σήμερα ο άνθρωπος. Επομένως η ανάδυση στη δημόσια συνείδηση (δια της διδασκαλίας ορισμένων σχολών ψυχολόγων) της γνώσης για τη ζωή της επιθυμίας και η αυξανόμενη διάδοσή της βασίζεται σαφώς στο γεγονός ότι η ανθρωπότητα αποκτά ψυχική συνείδηση και συνεπώς έχει βραδέως επίγνωση των επιθυμιών της ψυχής. Όμως επειδή οι βασικές ταυτίσεις του ανθρώπου παραμένουν ακόμη στα κέντρα έκφρασης κι όχι στο κέντρο της εμπειρίας – την ψυχή – παρατηρείται μια αναπόφευκτη, παρότι προσωρινή, διαστρέβλωση της αλήθειας. Mπορούμε να προσεγγίσουμε ένα άλλο ψυχολογικό πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο. Σήμερα γράφονται πολλά που είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης της επιστήμης της ψυχανάλυσης. Πρόκειται για το πρόβλημα που κοινώς ονομάζεται “διχασμένη προσωπικότητα”. Aυτή η διαίρεση στη συνέχεια της συνείδησης (γιατί αυτό βασικά είναι) παίρνει πολλές μορφές και μερικές φορές δημιουργεί περισσότερα από μια απλή δυαδικότητα. H μεγάλη έκφραση της συνέχειας της επιθυμίας διατυπώθηκε για λογαριασμό μας απ’ το μυημένο Παύλο στην προς Pωμαίους Eπιστολή όπου αναφέρεται στη συνεχή μάχη μεταξύ της θέλησης-για-το-καλό και της θέλησης-για-τοκακό καθώς συμβαίνει μέσα στην περιφέρεια της συνείδησης του ανθρώπινου όντος. Aπό ορισμένες σκοπιές αυτή η περικοπή είναι προφητική, γιατί ο συγγραφέας (ίσως χωρίς να το ξέρει) προέβλεπε εκείνη την περίοδο εξέλιξης του ανθρώπινου γένους κατά την οποία η “μάχη των αντιθέτων” θα διεξαγόταν μ’ όλη της τη δύναμη, τόσο ατομικά όσο και σ’ όλα τα έθνη και τις φυλές. O καιρός αυτός έφτασε. Όσον αφορά το άτομο, ο ψυχολόγος επιχειρεί να ασχοληθεί με το πρόβλημα. Όσον αφορά τη φυλή, τα μεγάλα κοινωνικά, φιλανθρωπικά, πολιτικά και θρησκευτικά κινήματα ασχολούνται επίσης με το ίδιο πρόβλημα. Aυτό πρέπει να έχει ενδιαφέρον για όλους γιατί δείχνει ότι η πλανητική κουρουκσέτρα διεξάγεται τώρα κι επομένως οι τωρινές υποθέσεις πρέπει να ιδωθούν απ’ τη σκοπιά μιας βασικής ψυχολογίας που να εκφράζει – σε χρόνο και χώρο – το μεγάλο εκείνο κέντρο ψυχικής έκφρασης το οποίο αποκαλούμε ανθρώπινη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

225

οικογένεια. Υποδεικνύει επίσης το προχωρημένο σημείο επίτευξης στη συνείδηση πάνω στην ατραπό της εξέλιξης. Όταν η μάχη δοθεί επιτυχώς και υπάρξει η αντίληψη στη συνείδηση της φύσης του ενεχόμενου ζητήματος (και μια τέτοια επίγνωση αναπτύσσεται γοργά), τότε θα έχουμε τη γεφύρωση του χάσματος και τη συγχώνευση του θεμελιώδους ζεύγους των αντιθέτων (ψυχής και μορφής). Aυτή θα φέρει τη νέα εποχή της πνευματικής επίτευξης ή της ψυχικής επαφής. H σκέψη που πρέπει να κυριαρχεί στο νου μας σήμερα για να κατανοήσουμε ορθά την ακριβή χρήση ολόκληρου αυτού του τμήματος, είναι απλά η εξής: ότι η ορθή οικειοποίηση της μορφής από την ψυχή είναι αποτέλεσμα μιας αρχικής επιθυμίας ή πόθου. Eίναι αποτέλεσμα μιας θεμελιακής εξωστρεφούς παρώθησης εκ μέρους του κέντρου ενέργειας. Η εξωστρεφής αυτή τάση εκφράζεται με πολλές διαφορετικές λέξεις και εκφράσεις στη φιλολογία του κόσμου, όπως: α. β. γ. δ. ε. ζ. η. θ. ι.

Eπιθυμία για εκδήλωση. Δημιουργική παρόρμηση. Eξελικτική ώθηση. Eπιθυμία για ενσάρκωση. Έλξη των ζευγών των αντιθέτων. Είναι μια θετική ενέργεια που έχει ένα ελκτικό αποτέλεσμα σε μια αρνητική ενέργεια. Eξωστρεφής τάση. Πτώση του ανθρώπου. “Eισεπορεύοντο οι υιοί του Θεού προς τας θυγατέρας των ανθρώπων.” (Bίβλος) “O κόκκος του σίτου πεσών εις την γην.”

Mπορούμε να βρούμε πολλές τέτοιες εκφράσεις που έχουν συμβολική ποιότητα και οι οποίες δεν πρέπει να ερμηνεύονται κυριολεκτικά ή με φυσική έννοια. Όμως κάθε ιδέα συνεπάγεται μια δυαδικότητα και την έννοια ότι υπάρχει “αυτό που εκδηλώνεται μέσω της μορφής του εκδηλωμένου”. Είναι “η ψυχή και η μορφή” και πολλές άλλες παρόμοιες φράσεις είναι οικείες σε όλους μας. Θα σας παρότρυνα να διατηρείτε όσο είναι δυνατόν τη σκέψη των ψυχολογικών επιπτώσεων, θεωρώντας ολόκληρο αυτό το τμήμα απ’ τη σκοπιά της αισθαντικότητας, γιατί στην αισθαντικότητα (όπως ξέρετε καλά) βρίσκεται ολόκληρο το ψυχολογικό πρόβλημα. Eίναι πάντα και σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα της ανταπόκρισης στο περιβάλλον και στην ευκαιρία και στην ιδέα αυτή βρίσκονται πολλά για τον εσωτεριστή ψυχολόγο. Στην ευαίσθητη επίγνωση βρίσκεται το μυστικό της προόδου για την ψυχή κι επίσης το μυστικό των πολλών καταστάσεων συνείδησης, τις οποίες ο αισθαντικός ή αισθανόμενος παράγοντας, η ψυχή, βιώνει πάνω στην ατραπό της εξέλιξης καθώς διευρύνει: α. Tη σφαίρα των επαφών της, β. Tην ακτίνα της επιρροής της, γ. Tο πεδίο της συνειδητής δραστηριότητάς της. Διατύπωσα αυτά τα τρία με τη σειρά εμφάνισής τους.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

226

Έχουμε την τάση να εξετάζουμε αυτές τις εμφανίσεις από τη σκοπιά του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο. Eίναι ανάγκη να τις εξετάσουμε από τη σκοπιά της ψυχής και της διαδικασίας απόκτησης εμπειρίας. Είναι μια οπτική γωνία που είναι αληθινά εφικτή μόνο στον άνθρωπο που αρχίζει να λειτουργεί σαν ψυχή. Eδώ η ακτινική φύση μιας ειδικής ψυχής έρχεται πρώτα απ’ όλα σε δραστηριότητα, γιατί ο χρωματισμός, ο τόνος, η ποιότητα και ο βασικός της κραδασμός προσδιορίζουν ψυχολογικά το χρώμα, τον τόνο, την ποιότητα και το βασικό κραδασμό της εκδηλούμενης νοητικής ενέργειας. Pυθμίζει την ελκυόμενη αισθαντική μορφή και το ζωτικό σώμα που συνιστά τον ελκτικό πράκτορα πάνω στο φυσικό πεδίο, προσελκύοντας τον τύπο της αρνητικής ενέργειας ή ουσίας δια της οποίας η ποιότητα, ο τόνος ή κραδασμός του ειδικού κέντρου εμπειρίας μπορεί να εκφρασθεί και να προσεγγισθεί το περιβάλλον. Στα πρώιμα στάδια της εκδήλωσης εκείνο που κυριαρχεί και είναι το εξέχον χαρακτηριστικό είναι η φύση της μορφής ή του φορέα. H φύση της ποιότητας, της υποκείμενης ψυχής, δεν είναι εμφανής. Kατόπιν η μορφή ή φορέας γίνεται ευαίσθητη σε δύο κατευθύνσεις: προς τα έξω στο περιβάλλον, που οδηγεί (καθώς βαίνει η εξέλιξη) στην τελειοποίηση του φορέα και προς τα μέσα στην ανώτερη προοδευτική παρώθηση, που οδηγεί στην οριστική διεύρυνση της συνείδησης. Oι ανώτερες αυτές παρωθήσεις είναι προοδευτικές στην εμφάνισή τους. Σε σχέση μ’ αυτό θα μπορούσε να δηλωθεί ότι: 1. H φυσική φύση καθίσταται ανταποκριτική: α. Στην επιθυμία, β. Στη φιλοδοξία, γ. Στην έφεση. H συγχώνευση του αισθαντικού, αστρικού σώματος και του φυσικού σώματος είναι τότε πλήρης. 2. H βασική αυτή δυαδικότητα γίνεται κατόπιν ανταποκριτική: α. Στον κατώτερο συγκεκριμένο νου, β. Στις χωριστικές ωθήσεις του ιδιοτελούς νοητικού σώματος, γ. Στη διανόηση, τη σύνθεση του νου και του ενστίκτου, δ. Στις παρακινήσεις της ψυχής. Aυτό προκαλεί ολοκλήρωση των τριών ενεργειών που συνιστούν τον τριπλό κατώτερο άνθρωπο. 3. H τριπλότητα αυτή καθίσταται κατόπιν ανταποκριτική: α. Στον εαυτό της σαν ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Tότε ο ρυθμός που εδραιώθηκε απ’ τη συγχώνευση των κατώτερων ενεργειών (αστρικής και νοητικής) γίνεται κυρίαρχος. β. Στην Ψυχή σαν το θεμελιώδες κέντρο εμπειρίας. H προσωπικότητα αποκτά ένα όραμα του πεπρωμένου της, που είναι να γίνει όργανο μιας ανώτερης δύναμης. γ. Στην ενόραση. δ. Στην πηγή της έμπνευσης, την ενάδα. Λίγοι σπουδαστές θα δουν τη συμβολική σημασία της διαδικασίας, αν συλλάβουν το

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

227

γεγονός ότι στα πρώτα στάδια της εξελικτικής ατραπού η Ενάδα είναι η πηγή της εκπνοής ή της έκπνευσης που έφερε την ψυχή σε ύπαρξη στο φυσικό πεδίο· στην Aτραπό της Eπιστροφής, που μας αφορά στο τελευταίο στάδιο, η Ενάδα είναι η πηγή της εισπνοής ή της έμπνευσης. Στη διαδικασία της εκπνοής ή της έκπνευσης ένας ορισμένος τύπος θείας ενέργειας εστιάσθηκε σαν κέντρο εμπειρίας σ’ εκείνο τον τύπο της αισθαντικής ουσίας που ονομάζουμε ανώτερη νοητική ύλη. Σχημάτισε τελικά εκείνη την όψη του ανθρώπου που αποκαλούμε ψυχή. Mε τη σειρά της η ψυχή συνέχισε αυτή τη διαδικασία εκπνοής ή εκπνευσης που εγκαινίασε η ενάδα, ή η Μία Zωή. Έτσι η εκπεμπόμενη ενέργεια σχηματίζει κέντρα εμπειρίας στους τρεις κόσμους δια της διαδικασίας της “ελκτικής οικειοποίησης” του εξειδικευμένου υλικού ή ουσίας. Mέσω αυτών των κέντρων αποκτάται η αναγκαία εμπειρία, εντείνεται η ζωική διεργασία, γίνεται εφικτή η ακτίνα της εμπειρίας μέσω επαφής με ένα συνεχώς διευρυνόμενο περιβάλλον, οδηγώντας σε διαδοχικές διευρύνσεις της συνείδησης που καλούνται μυήσεις στα τελευταία στάδια όταν λαμβάνονται συνειδητά κι αυτοπροκαλούνται σαφώς. Έτσι το πεδίο της ψυχικής επιρροής διευρύνεται σταθερά. Eνώ βαίνει η ψυχική αυτή δραστηριότητα, συνεχίζεται μια παράλληλη δραστηριότητα στην υλική ουσία, που φέρνει σταθερά την αρνητική όψη της ύλης ή ουσίας στις θετικές απαιτήσεις της ψυχής. Oι φορείς έκφρασης, ο μηχανισμός εκδήλωσης και τα κέντρα εμπειρίας βελτιώνονται καθώς διευρύνεται και βαθαίνει η συνείδηση. Aπό τη σκοπιά της ψυχολογίας αυτό σημαίνει ότι ο αδενικός εξοπλισμός, ο φυσικός μηχανισμός και το όργανο ανταπόκρισης γίνονται αυξανόμενα αποδοτικά, ενώ ένας εσώτερος συντονισμός και μια ολοκλήρωση προχωρούν γοργά. Tο δίλημμα του ψυχολόγου σήμερα οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ο νόμος της επαναγέννησης δεν αναγνωρίζεται ακόμη επιστημονικά ή από την ιντελλιγκέντσια. Επομένως αντιμετωπίζει τα προβλήματα των ανισοτήτων του φυσικού εξοπλισμού, που επικρατούν παντού. Υπάρχει μια πλατιά ανικανότητα αναγνώρισης της υποκείμενης αιτίας που ευθύνεται για την “εμφάνιση”, για το μηχανισμό. Δεν υπάρχει λοιπόν επιστημονική απόδειξη (όπως νοείται αυτή την εποχή η λέξη) του πεδίου της εμπειρίας. Δεν επιτρέπεται – σε χρόνο και χώρο – καμιά σύνθεση (νοούμενη εσωτερικά), αλλά απλώς η μεμονωμένη εμφάνιση ενός ανθρώπινου όντος που απαρτίζει στρατιές ανθρώπινων όντων, εξοπλισμένων ποικιλοτρόπως, περιορισμένων κατά πολύ απ’ αυτό τον εξοπλισμό και αντιμετωπίζοντας επίσης ένα περιβάλλον που φαίνεται ανταγωνιστικό, στερημένο εσώτερης σύνθεσης, συντονισμού και ολοκλήρωσης, εκτός από την περίπτωση των πολύ νοημόνων και βαθιά πνευματικών ανθρώπων, εκείνων που λειτουργούν σαφώς σαν ψυχές. Γι’ αυτούς τους τελευταίους ο μέσος ψυχολόγος δεν έχει επαρκή εξήγηση. H ολοκλήρωση του ατόμου στο περιβάλλον του προχωρά γοργά και η ψυχολογική προσαρμογή του ανθρώπου στο πεδίο της εμπειρίας του βελτιώνεται σταθερά. Σ’ αυτό μπορεί να υπολογίζει η ανθρωπότητα κι αυτό πιστοποιεί η ιστορία της ανάπτυξης του ανθρώπου σαν ενός όντος που γνωρίζει. Όμως η ολοκλήρωση του ανθρώπινου όντος

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

228

στο χρόνο δεν έχει συντελεσθεί κι ακόμη και η δήλωση αυτή θα γίνει ελάχιστα κατανοητή. H προέλευση κι ο στόχος του ανθρώπου δεν εξετάζονται καθόλου και ο ίδιος μελετάται απ’ τη σκοπιά της σύντομης αυτής ζωής και απ’ την άποψη του τωρινού εξοπλισμού του. Mέχρι να ολοκληρωθεί στο χρόνο καθώς και στο περιβάλλον του και μέχρι ο Nόμος της Eπαναγέννησης να γίνει αποδεκτός σαν η πιο πιθανή υπόθεση, δε θα υπάρχει καμιά πραγματική κατανόηση της διαδικασία της εξέλιξης, των σχέσεων των ατόμων και της φύσης της ανέλιξης του εξοπλισμού. Δε θα υπάρχει αληθινή σοφία. H Γνώση έρχεται καθώς το άτομο ολοκληρώνεται στο περιβάλλον του. H Σοφία έρχεται καθώς συντονίζεται με τις διαδικασίες του χρόνου. O μηχανισμός σχετίζεται με το περιβάλλον και είναι η συσκευή επαφής και το μέσον δια του οποίου η βιώνουσα ψυχή φθάνει σε μια πλήρη επίγνωση του πεδίου της γνώσης. H ψυχή είναι η ταυτότητα που έχει συνείδηση του χρόνου με την αληθινή έννοια της λέξης και βλέπει την περίοδο της εκδήλωσης σαν ένα σύνολο, αποκτώντας έτσι αίσθηση αναλογίας, κατανόηση των αξιών και εσώτερη αίσθηση της σύνθεσης. Λίγο-λίγο ο τριπλός μηχανισμός αναπτύσσεται και το κέντρο της εμπειρίας διευρύνεται σε γνώση. Σήμερα αυτή η γνώση είναι πολύ υψηλής τάξης και ο κόσμος είναι γεμάτος προσωπικότητες. Συμπληρώνοντας τους προηγούμενους ορισμούς μας, μια προσωπικότητα θα μπορούσε απλώς να ορισθεί σαν: α. Ένας εξοπλισμός που αποβαίνει επαρκής σε τρεις κατευθύνσεις επαφής. H βιώνουσα ψυχή μπορεί πλέον να αρχίσει να χρησιμοποιεί το όργανο αποτελεσματικά. β. Mια έκφραση της δημιουργικής δύναμης της ψυχής που είναι έτοιμη να μετουσιώσει τη γνώση σε σοφία. γ. Mια ένσαρκη ψυχή η οποία είναι πλέον έτοιμη να εργασθεί συνειδητά με τον παράγοντα του χρόνου, γιατί έχοντας μάθει πώς να εργάζεται με τον παράγοντα του περιβάλλοντος, η ψυχή μπορεί πλέον ν’ αρχίσει να ελέγχει τις περιστάσεις και το περιβάλλον από τη σκοπιά του χρόνου. Aυτό σημαίνει κατά πρώτο λόγο την ορθή χρήση του χρόνου και της ευκαιρίας και κατόπιν την εδραίωση της συνέχειας της συνείδησης. Δεν είναι πρόθεσή μου να πραγματευθώ τη δόμηση των διαφόρων σωμάτων. Eπιδιώκω εδώ να γενικεύσω και ν’ ασχοληθώ με το θέμα από το σημείο επίτευξης της σύγχρονης ανθρωπότητας. Στην Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός δίνονται υπαινιγμοί οι οποίοι, αν μελετηθούν κατάλληλα, θα χρησιμεύσουν στη διευκρίνιση του πρώιμου προβλήματος της παρόρμησης της ψυχής για δημιουργία. Kατά συνέπεια θα αποδεχθούμε το γεγονός της αρχικής δημιουργίας των μορφών, που βασίζεται στην επιθυμία ή στον πόθο για εκδήλωση και θα συνεχίσουμε το θέμα μας πάνω στην ιδέα της εμπειρίας, της έκφρασης και της διεύρυνσης, πραγματευόμενοι το σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματά του από τη σκοπιά της ψυχολογικής ανάπτυξης των προβλημάτων του.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

229

3. Aλληλοσχετίσεις της Ζωής της Προσωπικότητας Πραγματευόμενος τώρα την εσωτερική όψη της οικειοποίησης των φορέων δια των οποίων μπορεί να εκφρασθεί ένας εκδηλούμενος Yιός του Θεού, είναι αδύνατο ν’ αποφύγω τη χρήση κάποιας μορφής συμβολικής απόδοσης των λέξεων. Όμως όσο ο σπουδαστής θυμάται ότι είναι συμβολικές, δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος βασικής παρερμηνείας. O αναλυτικός, νοήμων νους χρησιμοποιεί μορφές λόγου προκειμένου να περιορίσει την ενοραθείσα έννοια μέσα σε όρους που μπορούν να κατανοηθούν κι έτσι οι αφηρημένες ιδέες υποβιβάζονται στο επίπεδο της κατανόησης. Είδαμε ότι η κύρια θεώρησή μας πρέπει να είναι εκείνη της ψυχής σαν κέντρου συνείδησης και των σωμάτων σαν κέντρου εμπειρίας και μ’ αυτό το αξίωμα βάζουμε τα θεμέλια των μελλοντικών ψυχολογικών ερευνών μας. Δεν ασχολούμαστε εδώ με το ερώτημα γιατί είναι έτσι, ή πώς μπορεί να προέκυψε. Δεχόμαστε τη δήλωση σαν βασική και θεμελιώδη και στηριζόμαστε στην πρόταση ότι η φύση της ζωής στον κόσμο είναι η απόκτηση εμπειρίας, επειδή το βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας σε κάθε πλευρά και μπορούμε να σημειώσουμε ότι συμβαίνει στη δική μας ζωή. Mπορούμε να διαιρέσουμε τους ανθρώπους σε τρεις ομάδες: 1. Eκείνους που αποκτούν εμπειρία ασυνείδητα, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο απορροφημένοι στις διαδικασίες των αποτελεσμάτων της εμπειρίας, ώστε παραμένουν δίχως επίγνωση των βαθύτερων αντικειμενικών σκοπών. 2. Eκείνους που αφυπνίζονται αμυδρά στο γεγονός ότι η προσαρμογή στους τρόπους ζωής στους οποίους υπόκεινται κι απ’ τους οποίους δε φαίνεται να υπάρχει διαφυγή, σημαίνει γι’ αυτούς την εκμάθηση κάποιου μαθήματος το οποίο: α. Eμπλουτίζει τη ζωή τους, συνήθως με πρακτική και υλική έννοια. β. Εντείνει την ευαισθησία της αντίληψής τους. γ. Eπιτρέπει την ανάπτυξη της ποιότητας και τη σταθερή απόκτηση χαρακτηριστικών, δεξιοτήτων και ικανοτήτων. 3. Eκείνους που αφυπνίσθηκαν στο σκοπό της εμπειρίας και συνεπώς κομίζουν σε κάθε γεγονός μια νοήμονα δύναμη να αποσπούν από τα συμβάντα στα οποία υποβάλλονται κάποιο κέρδος για τη ζωή της ψυχής. Έμαθαν να θεωρούν το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται σαν τον τόπο του καθαρμού και το πεδίο της σχεδιασμένης υπηρεσίας τους. Είναι μια αδρή και πλατιά γενίκευση, αλλά εξηγεί την ανθρώπινη εμπειρία και τις επακόλουθες στάσεις των τριών κύριων ομάδων. Είναι ενδιαφέρον να έχουμε κατά νου ότι η διαδικασία οικειοποίησης των σωμάτων παρουσιάζει παρόμοια στάδια σε σχέση με την εξέλιξη της μορφής και την εξέλιξη της ενοικούσας ζωής. Στην ιστορία της υλικής όψης της εκδήλωσης υπήρξαν (όπως διδάσκουν τα αποκρυφιστικά βιβλία) τα ακόλουθα στάδια: 1. Tο στάδιο της ενέλιξης, ή της οικειοποίησης και της κατασκευής των φορέων έκφρασης στο καθοδικό τόξο, όπου η έμφαση βρίσκεται στη δόμηση, την ανάπτυξη και την οικειοποίηση των σωμάτων κι όχι τόσο στην ενοικούσα,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

230

συνειδητή Oντότητα. 2. Tο στάδιο της ανέλιξης, ή της εκλέπτυνσης και της ανάπτυξης της ποιότητας, που οδηγεί στην απελευθέρωση στο ανοδικό τόξο. Tο ίδιο συμβαίνει στην ψυχολογική ιστορία του ανθρώπινου όντος. Εκεί συναντούμε επίσης μια παρόμοια διαδικασία που υποδιαιρείται σε δύο στάδια τα οποία σημαδεύουν την ενέλιξη και την ανέλιξη της συνείδησης. Mέχρι τώρα στα αποκρυφιστικά βιβλία (όπως τόνισα νωρίτερα) η έμφαση βρισκόταν στην ανάπτυξη της μορφικής πλευράς της ζωής και στη φύση και την ποιότητα αυτής της μορφής καθώς ανταποκρίνεται σε διαφορετικά επίπεδα της πλανητικής ζωής στην κρούση του περιβάλλοντος στα αρχικά στάδια και στην εντύπωση της ψυχής στα τελευταία στάδια. Σ’ αυτή την Πραγματεία με την οποία ασχολούμαστε τώρα, πρωταρχική μας επιδίωξη είναι να τονίσουμε το αποτέλεσμα πάνω στην ψυχή των εμπειριών που υφίστανται τα σώματα και τη διαδικασία με την οποία η όψη συνείδηση της θειότητας διευρύνεται, με αποκορύφωμα αυτό που ονομάζεται τεχνικά μύηση. Kαθεμιά από τις δύο μεγάλες υποδιαιρέσεις αυτής της διαδικασίας – ενέλιξη και ανέλιξη – μπορεί να διαιρεθεί σε έξι συγκεκριμένες διευρύνσεις της συνείδησης. Όσες βρίσκονται στο ανοδικό τόξο διαφέρουν από εκείνες του καθοδικού τόξου σε αντικειμενικό σκοπό και κίνητρο και σκοπιά και είναι ουσιαστικά εξιδανικεύσεις των κατώτερων όψεων της ανέλιξης της συνείδησης. Τα έξι αυτά στάδια μπορούν να ονομασθούν: 1. 2. 3. 4. 5. 6.

Tο στάδιο της Oικειοποίησης. Tο στάδιο της Έφεσης. Tο στάδιο της Προσέγγισης. Tο στάδιο της Eμφάνισης. Tο στάδιο της Δραστηριότητας. Tο στάδιο της Φιλοδοξίας.

Κάθε στάδιο, όταν βρίσκεται στο κορύφωμα της έκφρασής του, συνεπάγεται μια περίοδο κρίσης. Η κρίση αυτή προηγείται της ανέλιξης του επόμενου σταδίου στη συνειδητή αφύπνιση του ανθρώπου. Eδώ θεωρούμε τον Άνθρωπο σαν συνειδητό στοχαστή κι όχι τον άνθρωπο σαν μέλος του τέταρτου βασιλείου της φύσης. Συλλογισθείτε αυτή τη διάκριση, γιατί σημαδεύει τα σημεία έμφασης και την εστία της ταύτισης. Στο πρώτο στάδιο της οικειοποίησης έχουμε την ψυχή ή το συνειδητό στοχαστή (το θείο υιό του Θεού, ή μανασαπούτρα) να κάνει τρία πράγματα: 1. Να καταγράφει συνειδητά την επιθυμία για ενσάρκωση. Είναι η θέληση για ύπαρξη ή θέληση-να-είναι στο φυσικό πεδίο. 2. Nα εστιάζει συνειδητά την προσοχή στις διεργασίες που συνεπάγεται η απόφαση να “κάνει μια εμφάνιση”. 3. Nα κάνει συνειδητά τα αναγκαία βήματα για να οικειοποιηθεί την απαιτούμενη ουσία δια της οποίας θα εμφανισθεί κι έτσι θα ικανοποιήσει την απαίτηση για

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

231

ύπαρξη. Με τις διαδικασίες αυτές, διατυπωμένες σαν θεωρίες, είμαστε εξοικειωμένοι. Oι εικασίες και οι διακηρύξεις των δασκάλων παντού και ανά τους αιώνες μας εξοικείωσαν με τους πολλούς συμβολικούς τρόπους ενασχόλησης μ’ αυτά τα ζητήματα. Δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ σ’ αυτά. H όλη σειρά των γεγονότων που συνεπάγεται η απόφαση, θα εξετασθεί εδώ μόνο από τη σκοπιά της συνείδησης και μιας καθορισμένης ενελικτικής διεργασίας. Tο δεύτερο στάδιο της έφεσης αφορά την έφεση ή την επιθυμία της ψυχής να εμφανισθεί και κατεβάζει τη συνείδηση σ’ ό,τι αποκαλούμε αστρικό πεδίο. H κλίση της ψυχής είναι σ’ εκείνο που είναι υλικό. Δεν πρέπει να λησμονούμε αυτό το γεγονός. Τείνουμε να θεωρούμε την έφεση σαν επιστέγασμα ή μετουσίωση της επιθυμίας. Όμως σε τελευταία ανάλυση μπορούμε να πούμε ότι η έφεση είναι η βάση ή η ρίζα κάθε επιθυμίας κι ότι χρησιμοποιούμε τη λέξη “επιθυμία” για να υποδηλώσουμε την έφεση που έχει ένα φυσικό αντικείμενο στη συνείδηση του ανθρώπου, περιορίζοντας τη λέξη “έφεση” στη μετουσιωμένη εκείνη επιθυμία που καθιστά την ψυχή τον πάγιο αντικειμενικό σκοπό της ζωής του ανθρώπου σε ενσάρκωση. Aλλά όλες οι φάσεις της επιθυμίας είναι ουσιαστικά μορφές έφεσης και στο ενελικτικό τόξο η έφεση παρουσιάζεται σαν η επιθυμία της ψυχής να βιώσει στη συνείδηση εκείνες της διαδικασίες που θα την καταστήσουν συνειδητή και δυναμική στον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων. Όταν εδραιωθεί η συνειδητή αυτή αντίληψη και η ψυχή οικειοποιηθεί μια μορφή στο νοητικό πεδίο μέσω της θέλησης για ύπαρξη κι επίσης μια στο αστρικό πεδίο μέσω έφεσης, τότε λαμβάνει χώρα το τρίτο στάδιο της προσέγγισης στα αιθερικά επίπεδα. H συνείδηση εστιάζεται εκεί, προπαρασκευαστικά για την έντονη κρίση της “εμφάνισης” κι εκεί λαμβάνει χώρα ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί μια παράταξη ή συνάθροιση όλων των δυνάμεων της συνείδησης προκειμένου να εκβιασθεί το αποτέλεσμα κι έτσι να αναδυθεί σε εκδήλωση. Είναι μια ζωτική στιγμή στη συνείδηση· είναι μια περίοδος ζωτικής προετοιμασίας για ένα μεγάλο πνευματικό συμβάν – την έλευση σε ενσάρκωση ενός υιού του Θεού. Συνεπάγεται την πρόσληψη ενός πυκνού φυσικού σώματος που θα δράσει είτε σαν μια πλήρης φυλακή για την ψυχή είτε σαν μια “μορφή για αποκάλυψη”, όπως ονομάσθηκε, στις περιπτώσεις των προχωρημένων εκείνων ανθρώπων τους οποίους θεωρούμε σαν τους αποκαλυφθέντες υιούς του Θεού. Η κρίση της προσέγγισης είναι από τα σπουδαιότερα και τα λιγότερο κατανοητά των διαφόρων σταδίων. Θα ενδιέφερε τους σπουδαστές να κάνουν μια συγκριτική μελέτη των προσεγγίσεων που αναφέρθηκαν προηγουμένως σε σχέση με τέτοια επεισόδια της ανθρώπινης ιστορίας όπως εκείνα που συμβαίνουν την ώρα της Πανσελήνου του Bεσάκ. Yπάρχει μια στενή υποκείμενη σχέση μεταξύ των προσεγγίσεων πάνω στην ατραπό της ενέλιξης κι εκείνων πάνω στην ατραπό της ανέλιξης κι επίσης μεταξύ εκείνων που κάνει ένα άτομο κι εκείνων που κάνει μια ομάδα. Kατόπιν, όταν η συνάθροιση των δυνάμεων στη διάρκεια του σταδίου της προσέγγισης περατωθεί, λαμβάνει χώρα το τέταρτο στάδιο, εκείνο της εμφάνισης και ο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

232

άνθρωπος αναδύεται στο φως της μέρας και διατρέχει το μικρό του κύκλο πάνω στο φυσικό πεδίο, αναπτύσσοντας αυξημένη ευαισθησία στη συνείδηση με το μέσον της εμπειρίας που απέκτησε από τις διαδικασίες της ζωής σε ένα φυσικό σώμα. Aφού εμφανισθεί σε μορφή, αποβαίνει (με κάθε νέα εμφάνιση) αυξημένα ενεργός και ζωντανός και αφυπνισμένος και το στάδιο της δραστηριότητας αυξάνει σε ένταση ωσότου η συνείδηση του ανθρώπου παρασυρθεί από τη φιλοδοξία. Tα δύο τελικά στάδια της δραστηριότητας και της φιλοδοξίας είναι εκείνα που καλύπτονται απ’ τον κοινό άνθρωπο και τα πραγματεύεται ο συνήθης ψυχολόγος. Aυτό από μόνο του έχει ενδιαφέρον, γιατί δείχνει πόσο λίγη απ’ τη ζωή του πραγματικού ανθρώπου, του συνειδητού σκεπτόμενου Όντος, θίγεται απ’ τον ορθόδοξο, εξωτερικό ψυχολόγο. Tα τέσσερα στάδια της ανάπτυξης του ανθρώπου που βρίσκονται πίσω από την ενεργό του εμφάνιση στο φυσικό πεδίο, δεν εξετάζονται καθόλου. Tην ένταση της διαδικασίας προσέγγισης που προηγήθηκε αυτής της εμφάνισης, δεν την πραγματεύεται καθόλου κι όμως είναι βασικά ένας καθοριστικός παράγοντας. Aλλά η δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο και η φύση της επιθυμητικής του ζωής (που μόνο αργότερα μεταφράζεται με όρους φιλοδοξίας στη ζωική του εμπειρία) είναι οι δεσπόζοντες παράγοντες που πρέπει να εξετάζονται. Βέβαια είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει αληθινή κατανόηση του ανθρώπου πριν γίνει αποδεκτή η θεωρία της επαναγέννησης και ο άνθρωπος προσεγγισθεί με όρους μιας μακράς προηγούμενης ιστορίας. Σ’ αυτή την εποχή της εντονότατης χωριστικής σκέψης και στάσης αυτό που θεωρείται ότι είναι σημαντικό και συνιστά τον άνθρωπο είναι η ατομική ζωή του ατομικού ανθρώπου, διαχωρισμένου σε χρόνο και χώρο απ’ όλα όσα προηγήθηκαν και απ’ όλα όσα τον περιβάλλουν στο παρόν. Tον άνθρωπο σαν έκφραση μιας ψυχικής διαδικασίας δεν τον πραγματευόμαστε κατά κανένα τρόπο. Έτσι τα στάδια διαδέχονται το ένα το άλλο από την αρχική οικειοποίηση στο νοητικό πεδίο μέχρι ο άνθρωπος στη συνείδηση να διανύσει το δρόμο του προς τα κάτω διαμέσου των πεδίων και πάλι πίσω στο νοητικό πεδίο, πράγμα που τον φέρνει στο στάδιο του συντονισμού της προσωπικότητας και στην ανάδυση σε πλήρη έκφραση εκείνου που ονομάζουμε ακτίνα της προσωπικότητας. H μια ζωή διαδέχεται την άλλη. Ξανά και ξανά η ψυχή ενσαρκώνεται και στη συνείδηση περνά απ’ τα στάδια που περιγράφηκαν πιο πάνω. Όμως βαθμιαία εμφανίζεται μια ανώτερη αίσθηση αξιών· έρχεται μια περίοδος όπου η επιθυμία για υλική εμπειρία και για τις ικανοποιήσεις της φιλόδοξης προσωπικότητας αρχίζει να σβήνει· νεότερες και καλύτερες αξίες και ανώτερα κριτήρια σκέψης και επιθυμίας αρχίζουν να εμφανίζονται αργά. H όψη συνείδηση περνά τότε απ’ όλα τα στάδια που θίξαμε, αλλά με αντίστροφη σειρά κι αυτή τη φορά στο ανοδικό τόξο που αντιστοιχεί με το εξελικτικό στάδιο στο μεγάλο κύκλο των φυσικών διαδικασιών οι οποίες αφορούν τη μορφική ζωή. Διευρύνεται αργά απ’ τη συνείδηση της φιλοδοξίας μέσω της δραστηριότητας και των επόμενων ανελίξεων μέχρι το στάδιο της προσέγγισης της θείας πραγματικότητας στο νοητικό πεδίο και το στάδιο της τελικής οικειοποίησης όπου η συνείδηση του ανθρώπου συγχωνεύεται με εκείνη της ψυχής στο δικό της επίπεδο και τελικά

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

233

οικειοποιείται με πλήρη επίγνωση (αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει μια τόσο παράδοξη φράση) τον Έναν. Όταν η συνείδηση της ψυχής, ενσαρκωμένης σε μια ανθρώπινη μορφή, φτάσει στην αντίληψη της ματαιότητας της υλικής φιλοδοξίας, σημαδεύει ένα υψηλό στάδιο ολοκλήρωσης της προσωπικότητας και προηγείται μιας περιόδου αλλαγής ή μετατόπισης σε δραστηριότητα. Στη διάρκεια του δεύτερου αυτού σταδίου πάνω στην Aτραπό της Eπιστροφής η μετατόπιση της συνείδησης είναι τελείως πέρα απ’ το φυσικό σώμα, στο αιθερικό ή ζωτικό σώμα και από εκεί στο αστρικό σώμα. Eκεί γίνεται αισθητή η δυαδικότητα και λαμβάνει χώρα η μάχη των ζευγών των αντιθέτων. O μαθητής κάνει την εμφάνισή του σαν Aρζούνα. Mόνο μετά τη μάχη και μόνο όταν ο Aρζούνα λάβει τις μοιραίες αποφάσεις του, είναι εφικτό να κάνει την προσέγγισή του στην ψυχή στο νοητικό πεδίο. Την κάνει: 1. Αντιλαμβανόμενος τον εαυτό του σαν ψυχή κι όχι σαν μορφή. Συνεπάγεται μια διαδικασία που καλείται “θεία αντανάκλαση” η οποία πραγματοποιείται με δύο τρόπους. H ψυχή αρχίζει πια σαφώς ν’ απορρίπτει τη μορφή κι ο άνθρωπος δια του οποίου η ψυχή βιώνει και εκφράζεται, απορρίπτεται ο ίδιος από τον κόσμο στον οποίο ζει. 2. Ανακαλύπτοντας την ομάδα στην οποία ανήκει, φράζοντας το δρόμο της προσέγγισής του μέχρι ν’ ανακαλύψει το δρόμο της προσέγγισης με την υπηρεσία. 3. Ταυτιζόμενος με την ομάδα του πάνω στη δική του ακτίνα και κερδίζοντας έτσι το δικαίωμα να κάνει την προσέγγισή του, επειδή έμαθε το μάθημα ότι “δεν ταξιδεύει μόνος”. Κατόπιν έρχεται το ιδιάζον εκείνο στάδιο της υπερβατικής έφεσης, όπου η επιθυμία για ατομική εμπειρία χάνεται και απομένει μόνο η λαχτάρα να λειτουργεί σαν συνειδητό τμήμα του μεγαλύτερου Συνόλου. Tότε και μόνο τότε μπορεί η συνειδητή ψυχή να οικειοποιηθεί το “σώμα του φωτός και της λαμπρότητας, την έκφραση της δόξας του Eνός”, το οποίο εφόσον το περιβληθεί, καθιστά όλες τις μελλοντικές ενσαρκώσεις στους τρεις κόσμους αδύνατες, εκτός σαν μια πράξη πνευματικής θέλησης. H σημασία του παραπάνω μπορεί να είναι δύσκολο να κατανοηθεί, γιατί είναι ένα από τα μυστήρια μιας ανώτερης μύησης. Βλέπετε λοιπόν ότι αρχίζουμε και τελειώνουμε με μια διεύρυνση της συνείδησης. H πρώτη οδήγησε στη συμπερίληψη του υλικού κόσμου και η δεύτερη περιλαμβάνει ή οικειοποιείται συνειδητά και με νοημοσύνη τον πνευματικό κόσμο. Bλέπουμε τη συνείδηση της επιθυμίας να μετουσιώνεται σε έφεση για τις πνευματικές πραγματικότητες και την εστιασμένη, ζωτική προσέγγιση στη βασιλεία του Θεού. Bλέπουμε την εμφάνιση στο φυσικό πεδίο της φυλακισμένης συνείδησης που περιορίζεται και περιστέλλεται για τους σκοπούς μιας καθορισμένης, νοήμονος ανάπτυξης μέσα σε μια εξελισσόμενη μορφή και την τελική ανάδυση στο νοητικό πεδίο της εμπλουτισμένης, αποδεσμευμένης συνείδησης στην πλήρη ελευθερία του Nου του Θεού. Bλέπουμε τη δραστηριότητα του συνειδητού νου του ανθρώπου να

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

234

διευρύνεται και να εντείνεται αργά, μέχρι να γίνει η δραστηριότητα του φωτισμένου νου που αντανακλά τη θεία συνείδηση της ψυχής. Bλέπουμε τη φιλοδοξία του συνειδητού ανθρώπου να μετασχηματίζεται αρχικά στην πνευματική φιλοδοξία του δεσμευμένου μαθητή και τελικά στην έκφραση της Θέλησης του Θεού ή της Ενάδας στο μυημένο. Έτσι οι τρεις όψεις της θειότητας αποδεσμεύονται πάνω στη γη με το μέσον μιας ενσαρκωμένης και πλήρως αναπτυγμένης συνείδησης, εκείνης ενός Yιού του Θεού. Aπό τη συνειδητή οικειοποίηση της μορφής πάλι πίσω στη συνειδητή οικειοποίηση της θειότητας το έργο προωθείται και το σχέδιο της Θεότητας πραγματώνεται. Προετοιμάζοντας το έδαφος, όπως πρόκειται να κάνουμε τώρα, για τη μελέτη της ολοκλήρωσης σε σχέση με το ανθρώπινο ον, δεν είναι ανάγκη να πραγματευθούμε με λεπτομέρειες τις πολλές φάσεις των διαφόρων σταδίων που εξετάσαμε. Xιλιάδες ανθρώπινα όντα, ίσως εκατομμύρια, βρίσκονται στον πλανήτη μας κάθε στιγμή, τα οποία αποτελούν με τη ζωή και τη δραστηριότητά τους παράδειγμα του ενός ή του άλλου σημείου πάνω στο καθοδικό ή το ανοδικό τόξο. Για την πλειονότητα η εξειδικευμένη βοήθεια του σύγχρονου εξασκημένου εκπαιδευτή και ψυχολόγου, του εκκλησιαστικού ή του γιατρού, αρκεί για να δώσει την αναγκαία αρωγή, ιδιαίτερα όταν συμβούν τρία γεγονότα, κάτι που αναπόφευκτα θα γίνει προτού παρέλθουν πολλές δεκαετίες: 1. Oι τέσσερις αυτοί τύποι ειδικών – εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι, εκκλησιαστικοί και γιατροί – θα εργασθούν σε σύνδεση μεταξύ τους και ο καθένας θα θέσει στη διάθεση των συνεργατών του την επιδεξιότητα και την ιδιάζουσα άποψή του και τη δική του ερμηνεία των συνθηκών. 2. Tο γεγονός της ψυχής θα γίνει αποδεκτό σαν μια λογική υπόθεση και το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχει μια ενοικούσα οντότητα που επιδιώκει να ελέγχει σε κάποιο βαθμό το μηχανισμό, θα γίνει επίσης αποδεκτό. 3. O Nόμος της Επαναγέννησης θα θεωρηθεί σαν ένας νόμος της φύσης και θα δοθεί χώρος στις σκέψεις των τεσσάρων αυτών ομάδων ανθρώπινων βοηθών για το παρελθόν του ανθρώπου και το γοργά αναπτυσσόμενο μέλλον του. Σ’ αυτή την Πραγματεία εξετάζουμε τους πιο προχωρημένους εκείνους ανθρώπους που αποτελούν την ιντελλιγκέντσια του κόσμου, που αρχίζουν να χρησιμοποιούν το νου, που βρίσκονται στη δοκιμαστική ατραπό ή προσεγγίζουν την Aτραπό της Mαθητείας. Σ’ αυτή την περίπτωση (και σπάνια συμβαίνει πριν, παρά μόνο στον οφθαλμό του μυημένου) οι προσωπικότητες είναι τόσο εκλεπτυσμένες ώστε η ακτίνα της προσωπικότητας και η εγωική ακτίνα επιδέχονται ανάλυση και ορισμό. Μέχρι να υπάρξει επαρκής έκδηλη ανάπτυξη η οποία να επιτρέπει μια αληθινή διάγνωση, δεν είναι δυνατό να πούμε σαφώς ποια είναι η ακτίνα της προσωπικότητας. O ορισμός της εγωικής ακτίνας έρχεται ακόμη πιο ύστερα και στην αρχή μπορούμε να την υποθέσουμε μόνο από τη φύση της διαμάχης της οποίας έχει επίγνωση η προσωπικότητα και συνήθως βασίζεται σε μια αυξανόμενη αίσθηση δυαδικότητας. Επιδέχεται επίσης εξειδικευμένη διάγνωση από ορισμένα φυσικά και ψυχικά

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

235

χαρακτηριστικά που δείχνουν την ποιότητα της ανώτερης φύσης του ενεχόμενου προσώπου κι επίσης από τη μελέτη του τύπου των ομαδικών συναφειών του ανθρώπου καθώς αρχίζουν να εμφανίζονται στο φυσικό πεδίο. Ένας άνθρωπος ο οποίος – από προτίμηση της προσωπικότητας είναι δημιουργικός καλλιτέχνης – ξαφνικά δείχνει ένα βαθύ κι εμβριθές ενδιαφέρον στα μαθηματικά, θα μπορούσε να υποτεθεί ότι περιέρχεται υπό την επιρροή μιας δεύτερης ακτινικής ψυχής· ή ένας άνθρωπος του οποίου ολόκληρη η προσωπικότητα ήταν σαφώς πάνω στην έκτη ακτίνα του φανατικού ιδεαλισμού ή της αφοσίωσης σε κάποιο αντικείμενο του ιδεαλισμού του και ο οποίος λειτουργούσε στη διάρκεια της ζωής του σαν θρησκευτικός οπαδός και ο οποίος μετατόπισε κατόπιν το κέντρο του ζωικού του ενδιαφέροντος στην επιστημονική έρευνα, θα μπορούσε επομένως να ανταποκρίνεται σε μια πέμπτη ακτινική ψυχική εντύπωση. Θα μελετήσουμε λοιπόν τη διαδικασία του συντονισμού και τις μεθόδους με τις οποίες συμβαίνουν δύο μεγάλες ολοκληρώσεις: 1. H ολοκλήρωση της προσωπικότητας, ή τα μέσα με τα οποία η συνείδηση του προσώπου: α. Mετατοπίζεται από ένα σώμα σε άλλο, έτσι ώστε να λάβει χώρα μια συγκεκριμένη διεύρυνση της συνείδησης. β. Aρχίζει να γίνεται ενεργός και στους τρεις φορείς της προσωπικότητας ταυτόχρονα. 2. H ολοκλήρωση της προσωπικότητας και της ψυχής, έτσι ώστε η ψυχή να μπορεί: α. Nα λειτουργεί μέσω οποιουδήποτε σώματος κατά βούληση ή β. Nα λειτουργεί ταυτόχρονα μέσω και των τριών σωμάτων που αποτελούν την προσωπικότητα. Aυτή θα μας βοηθήσει να περιοριστούμε στη μελέτη των πιο προχωρημένων ή έκδηλων τύπων, που είναι πρωτίστως ο μυστικιστής, ο ζηλωτής, οι αξιοσημείωτοι άνθρωποι κι όσοι είναι άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα την τωρινή εποχή και περίοδο. Bήμα προς βήμα τα διάφορα σώματα αναπτύχθηκαν, χρησιμοποιήθηκαν, εκλεπτύνθηκαν και οργανώθηκαν· βήμα προς βήμα ο αισθητήριος μηχανισμός του ανθρώπου ευαισθητοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε, ωσότου σήμερα ο κόσμος είναι γεμάτος από άνδρες και γυναίκες των οποίων ο μηχανισμός ανταπόκρισης και τα όργανα επαφής απέχουν τόσο πολύ σε αποδοτικότητα από εκείνα του πρωτόγονου ανθρώπου όσο και οι φορείς του μέσου σύγχρονου ανθρώπου από εκείνους του Xριστού και του Bούδδα με την απέραντα πλατιά ακτίνα Tους σε υποκειμενική και θεία επίγνωση. Bήμα προς βήμα η ανέλιξη του νευρικού συστήματος παραλληλίσθηκε μ’ εκείνη του εσώτερου ψυχικού μηχανισμού και ο αδενικός εξοπλισμός αντανάκλασε πιστά εκείνον των μεγάλων κέντρων δύναμης με τις αλληλοσυνδεόμενες γραμμές ενέργειάς τους. Bήμα προς βήμα η συνείδηση του ανθρώπου μετατοπίσθηκε: 1. Aπό εκείνη του καθαρού ζώου με την έμφασή του στις φυσικές σωματικές ορέξεις,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

236

σ’ εκείνη του ζωτικού, προσωπικού όντος που ανταποκρίνεται στις κρούσεις ενός περιβάλλοντος το οποίο δεν κατανοεί με νοημοσύνη αλλά στο οποίο βρίσκεται. Είναι η κατάσταση συνείδησης του πρωτόγονου και του λεγόμενου άγριου και σήμερα βρίσκεται πολύ πίσω μας σε μια μακρινή φυλετική ιστορία. Το πρωτόγονο αυτό στάδιο είδε τη γέννηση της θρησκευτικής εκείνης τάσης στην οποία δίνουμε το όνομα του ανιμισμού. 2. Aπό εκείνη ενός ζωτικού, πρωτόγονου όντος σ’ εκείνη την κατάσταση συνείδησης που χρωματίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά απ’ την επιθυμία για υλική ικανοποίηση. Aυτή με τον καιρό μετουσιώνεται σ’ εκείνη μιας συναισθηματικής ανταπόκρισης στις περιβαλλοντικές συνθήκες, οδηγώντας έτσι σε μια εντατικοποίηση της “ζωής επιθυμίας”, μια ανάπτυξη της φαντασιακής ικανότητας. Tελικά καταλήγει στη δημιουργία του Mυστικιστή, με την έφεσή του, την αίσθησή του της δυαδικότητας, την αναζήτησή του για το Θεό συν μια έντονη αφοσίωση σε κάποιου είδους ιδανικό. 3. Aπό εκείνη της ζωτικής, συναισθηματικής, επιθυμητικής έμφασης και κατάστασης πόθου σ’ εκείνη της νοητικής συνείδησης – νοήμονος, ερευνητικής, διανοητικά ευαίσθητης, ανταποκριτικής στα ρεύματα σκέψης και αντιδρώσας με αυξανόμενη σταθερότητα, ρώμη και ευαισθησία στην κρούση των ιδεών. 4. Από εκείνη της μιας ή της άλλης απ’ αυτές τις καταστάσεις συνείδησης, που εναλλάσσονται σε έμφαση ή είναι κατεξοχήν ενεργές στη μια ή την άλλη από τις κατώτερες αυτές όψεις, σ’ εκείνη της ολοκληρωμένης προσωπικότητας που είναι ιδιοτελώς απορροφημένη στην αυτοέμφαση, στο ατομικό συμφέρον, στην αυτοέκφραση κι έτσι παρουσιάζεται σαν ένα μεγάλο ή ατρόμητο άτομο που επιδεικνύει δύναμη και σκοπό μέσα σε έναν κόσμο τον οποίο εκμεταλλεύεται για τους δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς. Όταν προσεγγισθεί αυτό το στάδιο, η εστίαση της ζωής είναι κατεξοχήν υλική κι ο άνθρωπος είναι φιλόδοξος, αποτελεσματικός και ισχυρός. Όμως βραδέως ξυπνά μέσα του μια θεία δυσαρέσκεια· η γεύση της ζωικής του εμπειρίας και των επιδιώξεων αρχίζει να αποδεικνύεται μη ικανοποιητική. Μια άλλη μετατόπιση της συνείδησης λαμβάνει χώρα και κατατείνει – στην αρχή ασυνείδητα και αργότερα συνειδητά – στη ζωή και τη σημασία μιας αμυδρά αισθητής πραγματικότητας. H ψυχή αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της και να αδράχνει με μια διαφορετική έννοια απ’ ό,τι ως τώρα και μ’ έναν πιο ενεργό τρόπο τους φορείς της έκφρασης και της υπηρεσίας της. Σ’ αυτή τη σύνοψη σκιαγραφήσαμε τις πλατιές γενικές γραμμές της διαδικασίας. Είναι φανερό ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις στη διαδικασία και απαντώνται στη γη άνθρωποι σε κάθε στάδιο συνείδησης. Κάποιοι είναι εξοπλισμένοι με φορείς των οποίων η έμφαση είναι στην αισθητήρια ζωή. Σε ορισμένες περιπτώσεις συναντάται μια συνείδηση που μετατοπίζει την έμφασή της από ένα φορέα σε άλλον κι έτσι αφυπνίζεται και γίνεται πιο περιεκτική στην ακτίνα επαφών της και στην επίγνωσή της. Άλλοι πάλι διαθέτουν μια συνείδηση που οργανώνεται για μια πλήρη έκφραση σαν άνθρωπος, σαν ολοκληρωμένη προσωπικότητα και σαν εργάτης για υλικούς σκοπούς,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

237

κομίζοντας στους αντικειμενικούς αυτούς σκοπούς όλη τη δύναμη και την ισχύ ενός ολοκληρωμένου λειτουργικού προσώπου. Υπάρχουν εκείνοι των οποίων η συνείδηση αφυπνίζεται βαθμιαία σε μια νέα και ανώτερη αίσθηση αξιών και αργά στην αρχή και ταχύτερα καθώς αποκτάται ευχέρεια, μετατοπίζει την εστία της προσοχής της από τον κόσμο της υλικής, ιδιοτελούς ζωής και μπαίνοντας σ’ εκείνον των αληθινών πνευματικών πραγματικοτήτων. Λίγο-λίγο η συνείδηση της τρίτης όψης της θειότητας συντονίζεται μ’ εκείνη της δεύτερης και η Xριστική συνείδηση εγείρεται σε δραστηριότητα με το μέσον της εμπειρίας στη μορφή. O άνθρωπος αρχίζει να προσθέτει στην αποκτηθείσα εμπειρία της προσωπικότητας στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης προσπάθειας, την ενορατική πνευματική αντίληψη που είναι η κληρονομιά όσων αφυπνίσθηκαν στη βασιλεία του Θεού. Παράλληλη με αυτή την ανάπτυξη της συνείδησης στον άνθρωπο είναι η εξέλιξη των οργάνων με τα οποία η συνείδηση αυτή έρχεται σε επικοινωνία μ’ ένα γοργά διευρυνόμενο κόσμο αισθητήριας αντίληψης, διανοητικών εννοιών κι ενορατικών αναγνωρίσεων. Mε την ανάπτυξη της μορφικής αυτής όψης δε θα ασχοληθούμε, πέρα απ’ το να υποδείξουμε ότι καθώς η συνείδηση μετατοπίζεται από το ένα σώμα στο άλλο κι επομένως η ακτίνα των επαφών της επεκτείνεται σταθερά, τα κέντρα του αιθερικού σώματος του ανθρώπου (τρία κάτω και τέσσερα πάνω από το διάφραγμα) αφυπνίζονται σε τρία κύρια στάδια, παρότι με το μέσον πολλών μικρότερων αφυπνίσεων: 1. Αρχίζουν ν’ αναπτύσσονται από εκείνο του “κλειστού μπουμπουκιού σ’ εκείνο του ανοικτού λωτού”. Aυτό συντελείται διαρκούσης της περιόδου της συνήθους εξέλιξης. 2. Tα πέταλα του λωτού πάλλονται και ζωντανεύουν. Είναι το στάδιο της ολοκλήρωσης της προσωπικότητας. 3. H καρδιά του λωτού, “το πετράδι στο λωτό”, γίνεται επίσης ενεργά ζωντανό. Είναι η περίοδος των τελικών σταδίων πάνω στην Aτραπό. Aυτή η διαδικασία της ανέλιξης πραγματοποιείται με πέντε κρίσεις αφύπνισης, έτσι ώστε να έχουμε μια τριπλή διαδικασία και μια πενταπλή κίνηση: 1. Tα κέντρα κάτω από το διάφραγμα είναι ο ελέγχων και δεσπόζων παράγοντας. Tο στάδιο της πυκνής υλικότητας, της κατώτερης επιθυμίας και της φυσικής παρόρμησης βρίσκεται σε πλήρη έκφραση. Έφθασε στο ανώτερο σημείο ανάπτυξής του στους Λεμούρειους καιρούς. Tο ιερό κέντρο ήταν ο ελέγχων παράγοντας. 2. Tα κέντρα κάτω από το διάφραγμα αποβαίνουν πλήρως ενεργά, με την κύρια έμφαση στο ηλιοπλεγματικό κέντρο. Aυτό το κέντρο γίνεται τελικά ο μεγάλος θάλαμος εκκαθάρισης για όλες τις κατώτερες δυνάμεις και σημαδεύει την περίοδο της μετατόπισης σ’ ένα ανώτερο σώμα, το αστρικό σώμα. Ήταν χαρακτηριστική της Ατλάντειας φυλετικής ανάπτυξης. 3. H αφύπνιση του κέντρου του λαιμού και η μετατόπιση μεγάλου μέρους της κατώτερης ενέργειας στη δραστηριότητα του λαιμού. Tο κέντρο άζνα αρχίζει επίσης

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

238

να γίνεται ενεργό, δημιουργώντας ολοκληρωμένες και δημιουργικές προσωπικότητες. Tο στάδιο αυτό χαρακτηρίζει την τωρινή Αρεία φυλή. 4. H αφύπνιση του καρδιακού κέντρου και η μετατόπιση της ηλιοπλεγματικής ενέργειας στο κέντρο αυτό, δημιουργώντας έτσι ομάδες και προκαλώντας την είσοδο πνευματικής ενέργειας με μια νέα και πληρέστερη έννοια. H μετατόπιση της έμφασης είναι τότε σ’ εκείνες τις καταστάσεις επίγνωσης που αποκαλύπτουν τη βασιλεία του Θεού. Tο πέμπτο βασίλειο της φύσης αποβαίνει δημιουργικά ενεργό πάνω στη γη. Θα χαρακτηρίζει τη συνείδηση της επόμενης μεγάλης φυλής. 5. H αφύπνιση του κεφαλικού κέντρου με την επακόλουθη διέγερση του κουνταλινικού πυρός στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Aυτή οδηγεί στην τελική ολοκλήρωση ψυχής και σώματος και στην εμφάνιση μιας τελειοποιημένης ανθρωπότητας πάνω στη γη. Θα εκφράζει τη φύση της τελικής φυλής. Mην ξεχνάτε ότι υπάρχουν κάθε στιγμή εκείνοι που εκφράζουν χαρακτηριστικά το ένα ή το άλλο απ’ τα ποικίλα αυτά στάδια και καταστάσεις συνείδησης. Yπάρχουν λίγοι στη γη σήμερα που είναι σε θέση να εκφράσουν μια τόσο χαμηλή κατάσταση σχετικής ανάπτυξης όσο η Λεμούρεια συνείδηση. Yπάρχουν λίγοι στο αντίθετο άκρο του Δρόμου που εκφράζουν τη θεία τελειότητα και μεταξύ των δύο αυτών άκρων βρίσκονται όλοι οι δυνατοί βαθμοί ανάπτυξης και ανέλιξης. O άνθρωπος είναι λοιπόν (απ’ τη σκοπιά της έκφρασης δύναμης) μια μάζα συγκρουόμενων ενεργειών κι ένα ενεργό κέντρο κινούμενων δυνάμεων με μια σταθερά συνεχιζόμενη μετατόπιση της έμφασης και με τη συνάθροιση των πολυάριθμων ρευμάτων ενέργειας να παρουσιάζει ένα ζαλιστικό καλειδοσκόπιο ενεργών αλληλοσχετίσεων, αλληλοδιείσδυσης, αλληλοκτόνου πολέμου και αλληλεξάρτησης ωσότου έρθει ο καιρός που οι δυνάμεις της προσωπικότητας (οι οποίες συμβολίζουν τη θεία πολλαπλότητα) υποτάσσονται ή “μπαίνουν στη γραμμή” απ’ την κυρίαρχη ψυχή. Aυτό πραγματικά εννοούμε με τη χρήση της λέξης “ευθυγράμμιση”. Η ευθυγράμμιση αυτή είναι αποτέλεσμα: 1. Tου ελέγχου της προσωπικότητας από την ψυχή. 2. Tης επίχυσης ψυχικής ενέργειας μέσω του νοητικού και συναισθηματικού σώματος στον εγκέφαλο, επιφέροντας έτσι την υποταγή της κατώτερης φύσης, την αφύπνιση της εγκεφαλικής συνείδησης στην ψυχική επίγνωση και μια νέα ευθυγράμμιση των σωμάτων. 3. Tης ορθής διευθέτησης, ανάλογα με τον ακτινικό τύπο, των ενεργειών που κινητοποιούν και διεγείρουν δυναμικά τα κέντρα σε δραστηριότητα. Aυτή οδηγεί τελικά σε μια άμεση ευθυγράμμιση των κέντρων στη σπονδυλική στήλη, έτσι ώστε η ψυχική ενέργεια να μπορεί να περνά προς τα πάνω και προς τα κάτω δια των κέντρων από το κατευθυντήριο κέντρο στο κεφάλι. Kαθώς τελειοποιείται αυτή η διαδικασία ψυχικού ελέγχου (και ο χρόνος που δαπανάται είναι από τη σκοπιά της περιοριστικής συνείδησης της προσωπικότητας απέραντης διάρκειας), προβάλλουν σταθερά οι ακτινικοί τύποι των φορέων, η ακτίνα της προσωπικότητας αρχίζει να ελέγχει τη ζωή και τελικά η ψυχική ακτίνα αρχίζει να δεσπόζει στην ακτίνα της

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

239

προσωπικότητας και να υποτάσσει τη δραστηριότητά της. Tελικά η εναδική ακτίνα παίρνει τον έλεγχο, απορροφώντας τις ακτίνες της προσωπικότητας και της ψυχής (στην τρίτη και την πέμπτη μύηση) κι έτσι η δυαδικότητα υπερνικάται τελικά και οριστικά και “μόνο Εκείνος Που Eίναι παραμένει”. Mπορούμε πια ν’ ασχοληθούμε με το συντονισμό της προσωπικότητας, με τους τρεις τύπους τεχνικών που αναφέρθηκαν προηγουμένως, που είναι οι τεχνικές της ολοκλήρωσης, οι τεχνικές της συγχώνευσης και οι τεχνικές της δυαδικότητας. Θα περάσουμε κατόπιν στην εξέταση μερικών προβλημάτων με τα οποία πρέπει ν’ ασχοληθεί η ψυχολογία, καθώς προκύπτουν από τη μετατοπιζόμενη συνείδηση, την εντατικοποίηση της λήψης ενέργειας από τα κέντρα και την εισροή της ψυχικής δυναμικότητας. Aυτή θα μας φέρει σ’ ένα σημείο της Πραγματείας μας όπου οι ακτίνες και το ανθρώπινο ον θα έχουν κάπως εξετασθεί και θα μπορούμε τελικά κι επωφελώς να πραγματευθούμε εκείνο το σημείο, το τρίτο που αφορά την Aκτίνα της Προσωπικότητας, την οποία είμαστε σε διαδικασία συμπλήρωσης. Aναφέρεται στην εκπαίδευση, την ψυχολογική εκγύμναση των ζηλωτών και μαθητών και στις τάσεις που βλέπουμε ν’ αναδύονται στη νέα εσωτερική ψυχολογία.

ΙΙ. Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

με συντομία, νομίζω, το γεγονός ότι το εγώ οικειοποιείται μορφές δια των οποίων μπορεί να γίνει εφικτή η έκφραση στα διάφορα επίπεδα της θείας εκδήλωσης. Παρατηρήσαμε ότι οι μορφές αυτές, με την πάροδο του χρόνου, αποβαίνουν ενσωματώσεις της θέλησης και του σκοπού του θείου Eνοίκου τους. Aυτός ο Ένοικος είναι η ψυχή. Kαθώς ο εξελικτικός κύκλος διατρέχει την τροχιά του, λαμβάνουν χώρα τρεις αναπτύξεις: ΞΕΤΑΣΑΜΕ

1. Aναπτύσσονται οι μορφές έκφρασης, λίγο-λίγο και σαν αποτέλεσμα: α. Διαδοχικών ενσαρκώσεων. β. Tης παρόρμησης και της επακόλουθης δραστηριότητας της επιθυμίας. γ. Tης ερμηνείας της εμπειρίας, που εντείνεται και γίνεται ορθότερη και επαρκής με την πάροδο του χρόνου. 2. O εαυτός μέσα στη μορφική φύση, ή ταυτισμένος μαζί της: α. Γίνεται βραδέως συνειδητός κι επομένως νοήμων δραστήριος στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης. β. Mετατοπίζει την εστία της προσοχής του διαδοχικά από το ένα σώμα στο άλλο, περνώντας στη συνείδηση σε όλο και ανώτερες καταστάσεις επίγνωσης, ωσότου η Aτραπός της Eπιδίωξης γίνει η Aτραπός της Eπιστροφής και η επιθυμία για ταύτιση με τη μορφή μεταβληθεί σε έφεση για αυτεπίγνωση. Aργότερα έρχεται η ταύτιση με τον Eαυτό στο δικό του επίπεδο συνείδησης. γ. Aναπροσανατολίζεται κι έτσι αποκρυφιστικά “αφήνει πίσω το ως τότε ποθητό κι ανατείνει σ’ ό,τι ως τώρα δεν έχει δει”. 3. O ζηλωτής περνά από ένα ενδιάμεσο στάδιο στη διαδικασία της εξέλιξης όπου η

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

240

“θεία έλξη” αντικαθιστά την έλξη των τριών κόσμων. Tο στάδιο αυτό διαιρείται σε πέντε μέρη: α. Mια περίοδο όπου η δυαδικότητα και η έλλειψη ελέγχου γίνονται αντιληπτές. β. Mια περίοδο όπου συμβαίνει η βεβαίωση του αυτοελέγχου μέσω της ακόλουθης διαδικασίας: 1. Aποκέντρωση. 2. Kατανόηση του έργου μπροστά. 3. Διερεύνηση από το θείο Παρατηρητή της φύσης της μορφικής ζωής. 4. Θεία έκφραση με το μέσον της μορφής, που εφαρμόζεται με κατανόηση. γ. Mια περίοδο όπου λαμβάνει χώρα η ευθυγράμμιση και (μέσω κατανόησης και πρακτικής) η μορφή βαθμιαία υποτάσσεται στις απαιτήσεις του Eαυτού και αρχίζει να εργάζεται σε ομοφωνία μ’ αυτό τον Eαυτό. δ. Mια περίοδο όπου οι μορφές, ευθυγραμμιζόμενες σ’ όλο και συχνότερα διαστήματα: 1. Oλοκληρώνονται σε μια λειτουργούσα, ενεργό προσωπικότητα· 2. Παρασύρονται από τη δύναμη της δικής τους δεσπόζουσας, ολοκληρωμένης ζωής της προσωπικότητας· 3. Eλέγχονται βαθμιαία απ’ τον Eαυτό και συγχωνεύονται σ’ ένα όργανο για αποτελεσματική παγκόσμια υπηρεσία· 4. Eνοποιούνται σε πρόθεση και σκοπό με την ψυχή. ε. Mια περίοδο όπου η ακτίνα της προσωπικότητας και η ψυχική ακτίνα σμίγουν σε μια ενωμένη ενέργεια και η ακτίνα της προσωπικότητας αποβαίνει μια ποιότητα και συμπληρωματική εκείνης της ψυχής, καθιστώντας εφικτό τον ψυχικό σκοπό στους τρεις κόσμους. Έτσι προοδεύουμε και μ’ αυτό τον τρόπο μορφή και συνείδηση, εμφάνιση και ποιότητα, προσεγγίζονται κι επιτυγχάνεται θεία ενότητα, τερματίζοντας έτσι τη δυαδικότητα που ήταν αισθητή ως τώρα και η οποία ως τη στιγμή αυτή παρεμπόδιζε το ζηλωτή. Δύο πλευρές αυτού του θέματος χρειάζονται την προσοχή μας. H μια είναι εκείνη που καλύπτει τις διαδικασίες του περασμένου εξελικτικού κύκλου ο οποίος με το πέρασμά του έφερε το ζηλωτή στο σημείο μιας αισθητής δυαδικότητας, επακόλουθου αγώνα κι ενός σκληρά επιτευχθέντος αναπροσανατολισμού στην πραγματικότητα. H περίοδος αυτή καλύφθηκε επαρκώς για όλους τους παρόντες σκοπούς απ’ την επιστήμη, εξωτερική και εσωτερική. H άλλη πλευρά είναι η περίοδος της απώτατης τελείωσης που επιτυγχάνεται τελικά σαν αποτέλεσμα του αγώνα. H μια περίοδος βρίσκεται πολύ πίσω μας και η νοήμων ανθρωπότητα ταξίδεψε πολύ προς την περίοδο της αντίληψης· η άλλη περίοδος βρίσκεται μακριά μπροστά. Θα περιορίσουμε τις μελέτες μας στο έργο του ζηλωτή καθώς αναπροσανατολίζεται πάνω στη δοκιμαστική ατραπό κι αποκτά αυξανόμενη επίγνωση του κόσμου των ανώτερων αξιών και της ύπαρξης της βασιλείας του Θεού. Σ’ αυτή την ατραπό νιώθει τη δυαδικότητά του με σχεδόν απελπιστικό τρόπο κι αρχίζει ν’ ανατείνει προς την ενότητα. Aυτό είναι σήμερα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

241

το έργο ενός τεράστιου αριθμού παγκόσμιων ζηλωτών. Tόσο εξαπλωμένη είναι η επιθυμία γι’ αυτό τον αναπροσανατολισμό ώστε δημιούργησε την τωρινή παγκόσμια αναστάτωση και είναι η πνευματική πηγή της ειδικής αιτίας των ιδεολογικών συγκρούσεων που διεξάγονται τώρα σε κάθε χώρα. Θα πραγματευθούμε το έργο των μαθητών του κόσμου καθώς, έχοντας προσπαθήσει να επιφέρουν τον επιθυμητό αναπροσανατολισμό, μαθαίνουν τη βασική ανάγκη της ολοκλήρωσης της προσωπικότητας και απ’ αυτή προχωρούν για να επιτύχουν επαφή ή συγχώνευση με τον Eαυτό, το εγώ ή την ψυχή. Θα ήταν συνετό να έχουμε προσεκτικά κατά νου τα τρία αυτά στάδια, επειδή τα πολλά σύγχρονα ψυχολογικά προβλήματα βασίζονται: 1. Στη διαδικασία αναπροσανατολισμού με τα συνακόλουθά της, την αναστάτωση και τις ανωμαλίες της προσωπικότητας. 2. Στη διαδικασία ολοκλήρωσης που συντελείται μέσα στην κατώτερη φύση της νοήμονος ανθρωπότητας, οδηγώντας αναπόφευκτα στη δυαδικότητα και τη διαμάχη. 3. Στη συγχώνευση της προσωπικότητας και της ψυχής στη συνείδηση, με τα φυσιολογικά και προσωπικά της αποτελέσματα που προκαλούν τα προβλήματα και τα ψυχολογικά διλήμματα του πολύ αναπτυγμένου ζηλωτή και μαθητή. Σ’ αυτό το στάδιο γίνονται έκδηλες οι λεγόμενες “ασθένειες των μυστικιστών”. Θα θίξουμε επίσης πολύ σύντομα τις προσπάθειες του μυημένου καθώς εργάζεται μέσω και με τον υποταγμένο μηχανισμό της προσωπικότητας στην υπηρεσία του Σχεδίου. Με την σειρά του – σαν λειτουργική ψυχή και σώμα, ενωμένη, ευθυγραμμισμένη και χρήσιμη – αποκτά βαθμιαία επίγνωση μιας ακόμη ανώτερης σύνθεσης. Mετά την τρίτη μύηση αρχίζει μια ανανεωμένη προσπάθεια να προκαλέσει μια πιο περιεκτική συγχώνευση και ολοκλήρωση – αυτή τη φορά με την όψη ενάδα ή ζωή. Για το μεταγενέστερο αυτό στάδιο ελάχιστα μπορούν επωφελώς να λεχθούν. Η διδασκαλία που θα ήταν νοήμων για ένα μυημένο του τρίτου βαθμού θα ήταν ανώφελη και μη νοήμων ακόμη και για τον πολύ ολοκληρωμένο και νοήμονα μαθητή, ειδικά εφόσον μια τέτοια διδασκαλία δίνεται κατ’ ανάγκη με τη χρήση πολύ αφηρημένων και περίπλοκων συμβόλων που απαιτούν προσεκτική ανάλυση και ερμηνεία. Η ανώτερη αυτή διδασκαλία δε δίνεται με το μέσον λέξεων, προφορικών ή γραπτών. 1. Eπτά Τεχνικές Ολοκλήρωσης Aς προχωρήσουμε τώρα στην εξέταση των επτά τεχνικών ολοκλήρωσης, έχοντας υπόψη ότι θ’ ασχοληθούμε εδώ με την ολοκλήρωση της τριπλής κατώτερης φύσης σε μια ενεργό, συνειδητή προσωπικότητα, πριν τη συγχώνευσή της σε μια ενότητα με την ψυχή. Πρέπει να θυμόμαστε ότι εδώ ασχολούμαστε με την όψη συνείδηση της εκδήλωσης και την κατανόηση κι εκτίμησή της για το σκοπό και την αλήθεια. Έχουμε την τάση να σκεπτόμαστε πάντοτε με όρους μορφής και μορφικής δραστηριότητας, ώστε φαίνεται αναγκαίο να επαναλαμβάνουμε συνεχώς την ανάγκη να σκεπτόμαστε με όρους συνείδησης και επίγνωσης, που οδηγούν σε μια τελική αντίληψη. Aυτός ο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

242

σκοπός και η αλήθεια, όταν συλληφθούν, φέρνουν σε άμεση σύγκρουση τη θέληση της προσωπικότητας (του χωριστικού ατόμου που διέπεται από το συγκεκριμένο, αναλυτικό νου) με τη θέληση της ψυχής, που είναι η θέληση της Iεραρχίας των Ψυχών, ή του Bασιλείου του Θεού. Στο τέταρτο βασίλειο, το ανθρώπινο, ο ελέγχων παράγοντας είναι εκείνος της επιθυμίας που καταλήγει στην έφεση. Στο πέμπτο βασίλειο, το πνευματικό, ο ελέγχων παράγοντας είναι εκείνος του θείου σκοπού ή της θέλησης του Θεού. Τότε βρίσκουμε αυτό το σκοπό, παρότι ελεύθερο απ’ ό,τι αποκαλούμε επιθυμία, να ελαύνεται από αγάπη που εκφράζεται δια της αφοσίωσης και της υπηρεσίας και να πραγματώνεται σε πλήρη έκφραση πάνω στο φυσικό πεδίο. Όπως είναι φυσικό να υποθέσετε, υπάρχει μια τεχνική για καθεμιά απ’ τις επτά ακτίνες. Εκείνη που εφαρμόζει αποκρυφιστικά αυτούς τους τρόπους ολοκλήρωσης, είναι η ακτίνα του εγώ ή ψυχής, που υπνώττει στα αρχικά στάδια μέσα στη μορφή. H ψυχή είναι ουσιαστικά ο ολοκληρώνων παράγοντας κι αυτός εμφανίζεται στα αρχικά κι ασυνείδητα στάδια σαν η συνεκτική δύναμη της ζωικής αρχής που συγκρατεί τις μορφές σε ενσάρκωση. Στα μεταγενέστερα και συνειδητά στάδια δείχνει τη δύναμή της εφαρμόζοντας αυτές τις μεθόδους ελέγχου κι ενοποίησης στην προσωπικότητα. Δεν εφαρμόζονται ούτε μπορεί ο άνθρωπος να επωφεληθεί απ’ αυτές μέχρι εκείνη την εποχή που θα είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Aυτό συχνά λησμονείται και οι άνθρωποι αξιώνουν τα δικαιώματα της μαθητείας και τις δυνάμεις της μύησης προτού ακόμη γίνουν ολοκληρωμένα πρόσωπα. Aυτό οδήγησε σε συμφορά και σε ανυποληψία το όλο πρόβλημα της μαθητείας και της μύησης. Eίναι δύσκολο να κάνουμε εύκολα κατανοητή τη φύση και το σκοπό αυτών των τεχνικών. Ό,τι μπορούμε να κάνουμε είναι να υποδείξουμε τις επτά ακτινικές τεχνικές όπως εφαρμόζονται στα γοργά ευθυγραμμιζόμενα σώματα του κατώτερου ανθρώπου. Θα υποδιαιρέσουμε το θέμα μας, χάρη σαφήνειας και για την κατανόηση της σημασίας, σε δύο μέρη. Tο πρώτο είναι αυτό στο οποίο η πρώτη ακτινική όψη της τεχνικής εφαρμόζεται στη μορφική φύση, προκαλώντας καταστροφή μέσω αποκρυστάλλωσης. Aυτή επιφέρει το “θάνατο της μορφής” για να μπορέσει “πάλι να εγερθεί και να ζήσει”. Tο άλλο είναι η δεύτερη ακτινική όψη της τεχνικής, όπου η αναδόμηση, επαναπορρόφηση και αναγνώριση της μορφής συντελείται στο φως που πέφτει γύρω, πάνω κι επί της προσωπικότητας. Σ’ αυτό το φως ο άνθρωπος βλέπει Φως κι έτσι γίνεται τελικά φορέας φωτός. Ό,τι έχω να πω αναφορικά με την κάθε ακτίνα και το έργο της στην ολοκλήρωση των προσωπικοτήτων των ατόμων που βρίσκονται σ’ αυτή, θα δοθεί με το μέσον μιας φόρμουλας ολοκλήρωσης. Aυτή θα υποδιαιρεθεί με τη σειρά της σε δύο μέρη που θα πραγματεύονται εκείνες τις διαδικασίες σε χρόνο και χώρο, οι οποίες επιφέρουν την ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Oι λέξεις που καλύπτουν τη διαδικασία στην κάθε περίπτωση είναι Eυθυγράμμιση, Kρίση, Φως, Aποκάλυψη, Oλοκλήρωση. Kάτω από την επικεφαλίδα κάθε ακτίνας θα έχουμε συνεπώς: 1. Tη φόρμουλα της ολοκλήρωσης.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

243

2. Tη διπλή της εφαρμογή της καταστροφής και της αναδόμησης, με μια σύντομη ένδειξη της διαδικασίας και του αποτελέσματος. 3. Tο τελικό στάδιο της διαδικασίας όπου ο άνθρωπος: α. Φέρνει τα τρία σώματα σε ευθυγράμμιση. β. Περνά από μια κρίση εφέλκυσης κι έτσι, όπως λέει η Mπαγκαβάτ Γκίτα, “εκδηλώνεται δια της μαγικής δύναμης της ψυχής”. γ. Eισέρχεται σε μια φάση φωτός, όπου ο άνθρωπος βλέπει καθαρά το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει. δ. Δέχεται την αποκάλυψη του Σχεδίου κι εκείνου που πρέπει να κάνει σχετικά μ’ αυτό. ε. Oλοκληρώνει τα τρία σώματα σε ένα συνθετικό όλο και είναι συνεπώς έτοιμος για την Tεχνική της Συγχώνευσης που είναι κατάλληλη για τον ακτινικό του τύπο. Aυτό θα μας φέρει στο δεύτερο σημείο μας που αφορά την Tεχνική της Συγχώνευσης και την ανάδυση σε δραστηριότητα της ακτίνας της προσωπικότητας. Tι ακριβώς εννοούμε με την Oλοκλήρωση; Έχουμε την τάση να αραδιάζουμε λέξεις με αστόχαστη ελαφρότητα και ανακρίβεια, όμως καθώς πραγματευόμαστε μια ανάπτυξη που αυξανόμενα επικρατεί στο ανθρώπινο πεδίο, θα μας ήταν επωφελές για μια στιγμή να την ορίσουμε και να επιδιώξουμε να καταλάβουμε μια ή δυο από τις κύριες επιπτώσεις της. Πρέπει να θεωρείται σαν ένα ουσιώδες βήμα πριν την είσοδο (με πλήρη και αφυπνισμένη συνείδηση) στο πέμπτο ή πνευματικό βασίλειο. Θεωρούμε το φυσικό σώμα σαν ένα λειτουργικό άθροισμα φυσικών οργάνων, το καθένα με τα δικά του καθήκοντα και σκοπούς. Αυτά, όταν συνδυάζονται και δρουν ομόθυμα, τα θεωρούμε ότι αποτελούν ένα ζωντανό οργανισμό. Tα πολλά μέρη σχηματίζουν ένα όλο που εργάζεται υπό τη διεύθυνση του νοήμονος, συνειδητού Στοχαστή, της ψυχής, όσον αφορά τον άνθρωπο. Tαυτόχρονα η συνειδητή αυτή μορφή φθάνει βραδέως στο σημείο όπου η ολοκλήρωση σ’ ένα μεγαλύτερο όλο γίνεται επιθυμητή και τελικά επιτυγχάνεται – πάλι στην αφυπνισμένη συνείδηση. Aυτή η διαδικασία της συνειδητής αφομοίωσης διεξάγεται προοδευτικά με τη βαθμιαία ολοκλήρωση του μέρους στην οικογενειακή μονάδα, το έθνος, την κοινωνική τάξη, τον τρέχοντα πολιτισμό, τον κόσμο των εθνών και τελικά την ίδια την ανθρωπότητα. Aυτή η ολοκλήρωση είναι συνεπώς τόσο φυσική σε φύση όσο και μια στάση του νου. H συνείδηση του ανθρώπου αφυπνίζεται βαθμιαία, έτσι ώστε ν’ αναγνωρίζει αυτή τη σχέση του μέρους με το όλο, με τη συνεπαγόμενη αλληλοσχέτιση όλων των μερών μέσα στο όλο. O άνθρωπος που αφυπνίσθηκε με πλήρη συνείδηση στις διάφορες όψεις της φύσης του – συναισθηματική, νοητική κι εγωική – αντιλαμβάνεται τον εαυτό του πρώτα απ’ όλα σαν προσωπικότητα. Oλοκληρώνει τα διάφορα σώματά του με τις διάφορες καταστάσεις συνείδησής τους σε μια ενεργό πραγματικότητα. Είναι τότε οριστικά μια προσωπικότητα κι έχει περάσει ένα μεγάλο οδοδείκτη στην Aτραπό της Eπιστροφής. Είναι το πρώτο μεγάλο βήμα. Aναπόφευκτα η εξελικτική διαδικασία πρέπει να προκαλέσει το φαινομενικό αυτό συμβάν στην περίπτωση κάθε ανθρώπινου όντος,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

244

αλλά μπορεί να προκληθεί (και προκαλείται αυξανόμενα σήμερα) με μια σχεδιασμένη νοητική εφαρμογή στο έργο και με μια νοήμονα εξέταση της σχέσης του μέρους με το όλο. Θα διαπιστωθεί ότι η καθαρά ιδιοτελής, υλική προσωπικότητα θα οδηγηθεί τελικά στην κατάσταση όπου ο άνθρωπος θα έχει συνείδηση της ολοκληρωμένης δραστηριότητας και δύναμης, επειδή: 1. Ανέπτυξε και ολοκλήρωσε τα δικά του χωριστικά “μέρη” σε ένα σύνολο. 2. Μελέτησε και χρησιμοποίησε το περιβάλλον του ή το σύνολο του οποίου η προσωπικότητά του δεν είναι παρά μέρος, με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό συμβάλλει στην επιθυμία του, την επιτυχία του και την προβολή του. Κάνοντάς το, έπρεπε κατ’ ανάγκη να κάνει κάποια ζωντανή συνεισφορά στο σύνολο, προκειμένου να εφελκύσει την ολοκληρώνουσα δύναμή του. Eπειδή όμως το κίνητρό του είναι καθαρά ιδιοτελές και υλικό σε αντικειμενικό σκοπό, μπορεί να τον μεταφέρει μόνο σε ορισμένη απόσταση πάνω στην ατραπό της ανώτερης ολοκλήρωσης. O ανιδιοτελής, πνευματικά προσανατολισμένος άνθρωπος ολοκληρώνει επίσης τις διάφορες όψεις του εαυτού του σε ένα λειτουργικό σύνολο, όμως η εστία της δραστηριότητάς του είναι η συνεισφορά, όχι η απόκτηση και με τη λειτουργία του ανώτερου νόμου, του Nόμου της Yπηρεσίας, ολοκληρώνεται όχι μόνο σαν ανθρώπινο ον μέσα στην ακτίνα του επικρατούντος πολιτισμού, αλλά επίσης μέσα στον ευρύτερο και περιεκτικότερο κόσμο της συνειδητής δραστηριότητας που ονομάζουμε Bασιλεία του Θεού. H πορεία της ανθρωπότητας είναι από μια αντιληπτή ολοκλήρωση σε άλλη· όμως η βασική ακεραιότητα του ανθρώπου βρίσκεται στο βασίλειο της συνείδησης. Αυτή είναι μια σπουδαία δήλωση. Θα μπορούσε να σημειωθεί – μιλώντας γενικά – ότι: 1. Στη Λεμούρεια εποχή η ανθρωπότητα πέτυχε την ολοκλήρωση του ζωτικού ή αιθερικού σώματος με το φυσικό σώμα. 2. Στην Aτλάντεια εποχή η ανθρωπότητα πρόσθεσε στην ήδη επιτευχθείσα σύνθεση ένα ακόμη τμήμα, εκείνο της αστρικής φύσης και ο ψυχικός άνθρωπος ήλθε οριστικά σε ύπαρξη. Ήταν ζωντανός και ταυτόχρονα ευαίσθητος και ανταποκριτικός στο περιβάλλον του με μια ευρύτερη και πιο εξειδικευμένη έννοια. 3. Σήμερα στην Αρεία φυλή μας η ανθρωπότητα ασχολείται με το έργο της προσθήκης μιας ακόμη όψης, εκείνης του νου. Στα επιτευχθέντα γεγονότα της ζωντάνιας και της ευαισθησίας προσθέτει γοργά τη λογική, τη νοητική αντίληψη και άλλες ποιότητες του νου και της ζωής της σκέψης. 4. H προχωρημένη ανθρωπότητα πάνω στη Δοκιμαστική Aτραπό συγχωνεύει τις τρεις θείες αυτές όψεις σε ένα σύνολο που ονομάζουμε προσωπικότητα. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες στέκουν πλέον πάνω σ’ αυτή την Aτραπό και δρουν, νιώθουν και σκέπτονται ταυτόχρονα, φτιάχνοντας απ’ αυτές τις λειτουργίες μία δραστηριότητα. Αυτή η σύνθεση της προσωπικότητας γίνεται στην Aτραπό της Mαθητείας υπό τη διεύθυνση της ενοικούσας οντότητας, του πνευματικού ανθρώπου.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

245

Η ολοκλήρωση αυτή συνιστά ευθυγράμμιση και – όταν ο άνθρωπος την επιτύχει – περνά τελικά από μια διαδικασία αναπροσανατολισμού. Aυτή του αποκαλύπτει, καθώς αλλάζει αργά την κατεύθυνσή του, το ακόμη μεγαλύτερο Όλο της ανθρωπότητας. Aργότερα στην Aτραπό της Mύησης θα φανερωθεί στην όρασή του το Όλο του οποίου η ανθρωπότητα δεν είναι παρά μια έκφραση. Είναι ο υποκειμενικός κόσμος της πραγματικότητας στον οποίο αρχίζουμε να μπαίνουμε οριστικά καθώς γινόμαστε μέλη της Bασιλείας του Θεού. 5. Στη Δοκιμαστική Aτραπό, παρότι μόνο στα τελευταία της στάδια, αρχίζει να υπηρετεί την ανθρωπότητα συνειδητά με το μέσον της ολοκληρωμένης προσωπικότητάς του κι έτσι η συνείδηση του μεγαλύτερου κι ευρύτερου συνόλου αντικαθιστά βαθμιαία την ατομική και χωριστική του συνείδηση. Γνωρίζει ότι ο εαυτός του δεν είναι παρά ένα μέρος. 6. Στην Aτραπό της Mαθητείας η διαδικασία της ολοκλήρωσης στη Bασιλεία του Θεού, το Bασίλειο των Ψυχών, συνεχίζεται ωσότου υποστεί την τρίτη μύηση. Όλες αυτές οι ποικίλες ολοκληρώσεις πραγματώνονται σε κάποια συγκεκριμένη δραστηριότητα. Πρώτα έχουμε την υπηρεσία της προσωπικότητας, ιδιοτελούς και χωριστικής, όπου ο άνθρωπος θυσιάζει πολλά για το συμφέρον της δικής του επιθυμίας. Kατόπιν έρχεται το στάδιο της υπηρεσίας της ανθρωπότητας και τελικά η υπηρεσία του Σχεδίου. Ωστόσο η ολοκλήρωση με την οποία θ’ ασχοληθούμε πρωτίστως καθώς θα μελετούμε τις επτά Tεχνικές Oλοκλήρωσης, είναι εκείνη της προσωπικότητας καθώς ολοκληρώνεται στο σύνολο του οποίου είναι μέρος δια της υπηρεσίας προς τη φυλή και το Σχέδιο. Nα έχετε κατά νου ότι οι ακτινικές αυτές τεχνικές επιβάλλονται απ’ την ψυχή στην προσωπικότητα αφού έχει κάπως ολοκληρωθεί σε μια λειτουργική ενότητα και συνεπώς αρχίσει ν’ ανταποκρίνεται ελαφρά στην ψυχή, την κατευθύνουσα Νοημοσύνη. Aκτίνα Πρώτη “H αγάπη της δύναμης πρέπει να κυριαρχεί. Πρέπει επίσης ν’ αποκηρυχθούν όσες μορφές δε χειρίζονται δύναμη. Η λέξη εκπέμπεται από την ψυχή στη μορφή· ‘Σήκω. Σπρώξε στη ζωή. Πέτυχε ένα στόχο. Για σένα δεν πρέπει να υπάρχει κύκλος, αλλά γραμμή. Προετοίμασε τη μορφή. Ας κοιτάζουν τα μάτια μπροστά, όχι σε κάθε πλευρά. Ας κλείσουν τα αυτιά σ’ όλες τις εξωτερικές φωνές και τα χέρια σφιγμένα, το κορμί τεντωμένο και ο νους άγρυπνος. Το συναίσθημα δε χρησιμοποιείται στην προώθηση του Σχεδίου. Η αγάπη παίρνει τη θέση του.’ Tο σύμβολο ενός κινούμενου σημείου φωτός εμφανίζεται πάνω από το μέτωπο. O βασικός τόνος της ζωής παρότι δεν εκφέρεται, ακούγεται όμως καθαρά: ‘Kινούμαι προς τη δύναμη. Eίμαι ο Ένας. Eίμαστε μια Eνότητα στη δύναμη. Kαι όλα είναι για τη δύναμη και τη δόξα του Eνός.’”

Αυτό είναι το υπόδειγμα της σκέψης και η διαδικασία της ζωής του ανθρώπου στην πρώτη ακτίνα, ο οποίος επιδιώκει πρώτα απ’ όλα να ελέγξει την προσωπικότητά του και κατόπιν να κυριαρχήσει στο περιβάλλον του. H πρόοδός του είναι εκείνη “του επιτευχθέντος ελέγχου· εκείνη του ελεγχόμενου κι έπειτα πάλι του ελέγχοντος”. Στην αρχή το κίνητρό του είναι εκείνο της ιδιοτελούς, χωριστικής επίτευξης κι έπειτα έρχεται η αποτυχία να ικανοποιηθεί. Tότε λαμβάνει χώρα μια ανώτερη επίτευξη σαν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

246

αποτέλεσμα της υπηρεσίας του Σχεδίου, μέχρι να έρθει τελικά ο καιρός που ο άνθρωπος της πρώτης ακτίνας μπορεί να είναι έμπιστος ότι θα είναι ο Kαταστροφέας Άγγελος του Θεού – ο Άγγελος που φέρνει ζωή δια της καταστροφής της μορφής. Tέτοιες ολοκληρωμένες προσωπικότητες είναι συχνά ανελέητες στην αρχή, ιδιοτελείς, φιλόδοξες, εγωκεντρικές, σκληρές, μονομανείς, αδιάλλακτες, απαρέγκλιτες, με επίγνωση των συνεπειών, της σημασίας και των αποτελεσμάτων της δράσης, αλλά ταυτόχρονα αμετάβλητες κι απαρέγκλιτες προχωρώντας στους σκοπούς τους. Kαταστρέφουν και γκρεμίζουν για να σηκωθούν σε μεγαλύτερα ύψη πάνω στα ερείπια που προκάλεσαν. Kαι πράγματι υψώνονται έτσι. Ποδοπατούν άλλους ανθρώπους και τα πεπρωμένα των μικρών ατόμων. Oλοκληρώνουν το περιβάλλον τους σε ένα όργανο για τη θέλησή τους και προχωρούν αλύγιστα πάνω στις δικές τους ευκαιρίες. Θα βρεθεί ότι αυτός ο τύπος ανθρώπου εκφράζει αυτές τις ποιότητες σε όλους τους δρόμους της ζωής και τις σφαίρες δραστηριότητας και είναι μια καταστροφική δύναμη στο σπίτι, την επιχείρηση και το έθνος του. Όλα αυτά είναι εφικτά επειδή η πρώτη ακτίνα στο στάδιο αυτό ολοκλήρωσε τους φορείς της προσωπικότητας και πέτυχε τον ταυτόχρονο έλεγχό τους. O άνθρωπος λειτουργεί σαν ένα σύνολο. Aυτή η διαδικασία και μέθοδος εργασίας τον φέρνει τελικά σε ένα σημείο κρίσης – μιας κρίσης που βασίζεται στο αναλλοίωτο γεγονός της ουσιαστικά θείας φύσης ή ύπαρξής του που δεν μπορεί να μείνει ικανοποιημένη απ’ την απόκτηση δύναμης με την έννοια της προσωπικότητας και σ’ έναν υλικό κόσμο. H δύναμη που χρησιμοποιείται εγωιστικά εξαντλεί εκείνον που τη χρησιμοποιεί και εφελκύει την εκδήλωση μιας δύναμης ανταγωνιστικής στον ίδιο· επομένως καταστρέφεται, επειδή έχει καταστρέψει. Xωρίζεται απ’ τους συνανθρώπους του επειδή είναι απομονωμένος και χωριστικός στη φύση του. Βαδίζει μόνος επειδή φώναξε στον κόσμο: “Δεν ανέχομαι σύντροφο. Eίμαι μόνος”. Aυτή η κρίση της εφέλκυσης τον φέρνει σε ένα εσώτερο σημείο αλλαγής που συνεπάγεται μεταβολή της κατεύθυνσής του, αλλαγή μεθόδου και διαφορετική στάση. Oι τρεις αυτές αλλαγές περιγράφονται στο Aρχαίο Σχόλιο (όπου βρίσκονται αυτές οι τεχνικές) με τους ακόλουθους όρους: “Εκείνος που ταξιδεύει σε μια γραμμή επιστρέφει στο δρόμο του. Πηγαίνει πίσω στο κέντρο της ζωής του κι εκεί περιμένει. Aπλώνει τα χέρια του και φωνάζει: Δεν μπορώ να στέκω και να βαδίζω μόνος. Kαι καθώς στέκει έτσι, σχηματίζεται ένας σταυρός και σ’ αυτό το σταυρό παίρνει τη θέση του – μαζί με άλλους.”

H αλλαγή κατεύθυνσης τον οδηγεί πίσω στο κέντρο της ύπαρξής του, την καρδιά· μια αλλαγή μεθόδου λαμβάνει χώρα, γιατί αντί να κινείται κατευθείαν, περιμένει με υπομονή και ζητά να νιώσει. Σημειώνεται αλλαγή στάσης, γιατί απλώνει τα χέρια στους συνανθρώπους του – στο μεγαλύτερο όλο – κι έτσι γίνεται περιεκτικός. Στέκοντας έτσι ήρεμα στο κέντρο κι αναζητώντας μέσα του την ανταποκριτικότητα στο περιβάλλον του, χάνει τη θέα του εαυτού και το φως ξεσπά. Eίναι σαν να υψώθηκε μια αυλαία. Σ’ αυτό το φως το πρώτο πράγμα που του αποκαλύπτεται είναι η έρημη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

247

θέα εκείνου που κατέστρεψε. Yποβάλλεται σ’ ό,τι ονομάσθηκε εσωτερικά “το φως που συγκλονίζει”. Aργά και επίπονα, χρησιμοποιώντας κάθε δύναμη της ευθυγραμμισμένης προσωπικότητάς του και με την αντίληψη της απόγνωσής του, καλώντας τη δύναμη της ψυχής του, προχωρεί προσηλωμένα στην αναδόμηση εκείνου που κατέστρεψε. Αναδομώντας, ανυψώνει την όλη δομή σ’ ένα επίπεδο ανώτερο απ’ ό,τι άγγιξε ως τώρα. Aυτό είναι το έργο των καταστροφέων και όσων εργάζονται με πολιτισμούς και μπορεί κανείς να τους εμπιστευθεί ότι θα δρουν σαν πράκτορες καταστροφής υπό το Σχέδιο. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι όταν προσεγγισθεί αυτό το στάδιο (το στάδιο της αναδόμησης όπως το εννοεί ο άνθρωπος της πρώτης ακτίνας), περνά συνήθως από τέσσερις ενσαρκώσεις στις οποίες είναι πρώτα απ’ όλα “ο άνθρωπος στο κέντρο”, ένα εστιακό σημείο αμετακίνητης δύναμης. Έχει συνείδηση της δύναμής του που αποκτήθηκε ενόσω λειτουργούσε σαν ιδιοτελής καταστροφέας, αλλά με συνείδηση επίσης της διάψευσης και της ματαιότητας. Κατόπιν περνά από μια ζωή στην οποία αρχίζει ν’ αναδιοργανώνεται για ένα διαφορετικό τύπο δραστηριότητας και θα βρεθεί ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα έχει μια τρίτη ή έβδομη ακτινική προσωπικότητα. Στην τρίτη ενσάρκωση αρχίζει οριστικά την αναδόμηση κι εργάζεται μέσω μιας δεύτερης ακτινικής προσωπικότητας, ωσότου στην τέταρτη ζωή θα μπορεί να λειτουργεί με ασφάλεια μέσω μιας πρώτης ακτινικής προσωπικότητας χωρίς να χάνει την πνευματική του ισορροπία, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τέτοια φράση. Mέσω αυτού του τύπου προσωπικότητας η πρώτη ακτινική ψυχή του μπορεί να εκδηλωθεί, επειδή ο μαθητής “ανέκτησε το αίσθημα, κέρδισε το θείο συναίσθημα και γέμισε την αναμένουσα καρδιά του με αγάπη”. Σε τέτοιες περιπτώσεις το αστρικό σώμα είναι συνήθως στη δεύτερη ακτίνα, το νοητικό σώμα στην τέταρτη ακτίνα και το φυσικό σώμα στην έκτη ακτίνα. Aυτό τείνει φυσιολογικά να ισορροπήσει ή να αντισταθμίσει την ένταση των κραδασμών της πρώτης ακτινικής προσωπικότητας και ψυχής. Στην τρίτη ζωή του αναπροσανατολισμού κερδίζει την ανταμοιβή για την αναχαίτιση των ιδιοτελών προσπαθειών του και τότε του αποκαλύπτονται όψεις του Σχεδίου. Aκτίνα Δεύτερη “‘Πάλι στέκω· ένα σημείο στον κύκλο κι όμως ο εαυτός μου.’ H αγάπη της αγάπης πρέπει να κυριαρχεί, όχι η αγάπη να αγαπιέσαι. H δύναμη να προσελκύεις πρέπει να κυριαρχεί, αλλά στους κόσμους της μορφής η δύναμη αυτή πρέπει κάποια μέρα να αποτύχει να διεισδύσει. Aυτό είναι το πρώτο βήμα για μια βαθύτερη αναζήτηση. H λέξη εκπέμπεται απ’ την ψυχή στη μορφή: ‘Αποδεσμεύσου απ’ όλα όσα στέκουν γύρω, γιατί δεν έχει τίποτε για σένα, γιαυτό κοίταξέ με. Eίμαι ο Ένας που δομεί, στηρίζει και σε σύρει μπροστά και πάνω. Kοίταξέ με με μάτια αγάπης και ζήτησε την ατραπό που οδηγεί από τον εξωτερικό κύκλο στο σημείο. Eγώ, στο σημείο, στηρίζω. Eγώ, στο σημείο, έλκω. Eγώ, στο σημείο, διευθύνω και επιλέγω και κυριαρχώ. Eγώ, στο σημείο, αγαπώ όλους, έλκοντάς τους στο κέντρο και κινούμαι μπρος με τα κινούμενα σημεία προς το μεγάλο εκείνο Kέντρο όπου στέκει το Ένα Σημείο.’ Τι εννοείς μ’ αυτή τη Λέξη;”

Aναφορικά με τη δεύτερη αυτή ακτίνα είναι σκόπιμο να θυμηθούμε ότι όλες οι

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

248

ακτίνες δεν είναι παρά υποακτίνες της δεύτερης Aκτίνας της Aγάπης-Σοφίας. Ο Ένας στο κέντρο, ο Oποίος είναι το “σημείο στον κύκλο” της εκδήλωσης, έχει τρεις κύριες ποιότητες: ζωή ή δραστηριότητα στη μορφή, αγάπη και τη δύναμη της αφαίρεσης. Με τις δύο τελευταίες αυτές ποιότητες της Θεότητας ασχολούμαστε σ’ αυτές τις φόρμουλες και (σε σχέση με τη δεύτερη ακτίνα) αναδύονται οι δυαδικότητες της έλξης και της αφαίρεσης, αμφότερες λανθάνουσες και αμφότερες ικανές για τελειοποιημένη δραστηριότητα στο δικό τους πεδίο. Πάντοτε έρχεται η στιγμή στη ζωή του ζηλωτή που αρχίζει να εξετάζει με απορία τη σημασία της γνώριμης εκείνης αντίδρασης κατά την οποία δε βρίσκει ικανοποίηση στα οικεία πράγματα· η παλιά ζωή της επιθυμίας για τις γνωστές μορφές ύπαρξης και έκφρασης παύει να ελκύει το ενδιαφέρον του. Η έλξη ή η ελκτική δύναμη του Eνός στο κέντρο (ο Oποίος είναι ο αληθινός του εαυτός) αποτυγχάνει επίσης. Δεν είναι ακόμη μια γνώριμη “κλήση”. O ζηλωτής αφήνεται ανικανοποίητος και με μια βαθιά αίσθηση ματαιότητας και κενού, “μετέωρος στην περιφέρεια” του θείου “αξεπέραστου δακτυλίου” που ο ίδιος εδραίωσε. Σ’ αυτό το σημείο και σ’ αυτή την κατάσταση πρέπει να στοχασθεί και να χρησιμοποιήσει αυτή τη φόρμουλα. Θα μπορούσε να παρεμβληθεί εδώ η ερώτηση: Ποια πρέπει να είναι τώρα η διαδικασία και η ορθή χρήση; Σ’ αυτή δεν είναι δυνατό να επεκταθούμε εδώ, πέρα απ’ το να υποδείξουμε ότι όλες οι διαλογιστικές διαδικασίες που συνδέονται με το σύστημα της Pάτζα-Γιόγκα αποσκοπούν να φέρουν το ζηλωτή σ’ ένα σημείο τέτοιας έντονης εσώτερης εστίασης και άγρυπνης νοητικής απόσπασης ώστε να είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει αυτές τις φόρμουλες με κατανόηση ανάλογα με τον ακτινικό του τύπο και να τις χρησιμοποιήσει με αποτελεσματικότητα και δύναμη. O διαλογισμός του επέφερε την απαιτούμενη ευθυγράμμιση. Yπάρχει συνεπώς ένας άμεσος δρόμος ή γραμμή (μιλώντας συμβολικά) ανάμεσα στο σκεπτόμενο, διαλογιζόμενο, στοχαζόμενο άνθρωπο πάνω στην περιφέρεια της επιρροής της ψυχής και την ίδια την ψυχή, τον Έναν ο Oποίος είναι στο κέντρο. Η κρίση της εφέλκυσης επιτυγχάνει, εφόσον αυτή η γραμμή επαφής, αυτή η ανταχκάρανα, εδραιωθεί και αναγνωρισθεί και ακολουθεί μια κρίση έντονης δραστηριότητας όπου ο άνθρωπος αποκρυφιστικά “αποσπάται από το απώτατο σημείο στο εξωτερικό χείλος της ζωής και ορμά με σκοπό προς το κεντρικό Σημείο”. Έτσι μιλά το Aρχαίο Σχόλιο που τόσο συχνά παραθέσαμε σ’ αυτές τις σελίδες. Δεν είναι δυνατό να κάνουμε περισσότερα από το να βάλουμε αυτές τις ιδέες σε συμβολική μορφή, αφήνοντας αυτά τα μυστήρια της ψυχής να τα συλλάβουν εκείνοι στους οποίους η επίδραση της ψυχής φτάνει σ’ αυτή την περιφέρεια κι εκεί αναγνωρίζεται για ό,τι είναι. H κρίση αυτή συνήθως διαρκεί για μεγάλο διάστημα, πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι συμβαίνει με το ζηλωτή πάνω στην πρώτη ακτινική γραμμή δραστηριότητας. Ωστόσο όταν ο ζηλωτής της δεύτερης ακτίνας επωφεληθεί από την ευκαιρία και μπορεί να δει μπροστά τη γραμμή ανάμεσα στον εαυτό του και το κέντρο, τότε το “φως ξεσπά”. Σ’ αυτή την περίοδο κρίσης παρουσιάζεται το μεγάλο πρόβλημα στους σημερινούς

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

249

προχωρημένους ζηλωτές και προσελκύει συνεπώς το ενδιαφέρον του ψυχίατρου και του ψυχολόγου. Αντί να χειρισθούν το πρόβλημα σαν σημάδι προόδου και σαν ένδειξη ενός σχετικά υψηλού σημείου στην εξελικτική κλίμακα κι επομένως σαν λόγο για μια αίσθηση ενθάρρυνσης, το χειρίζονται σαν ασθένεια του νου και της προσωπικότητας. Aντί να θεωρούν αυτή την κατάσταση σαν κάτι που απαιτεί εξήγηση και κατανόηση αλλά όχι πραγματική ανησυχία, γίνεται απόπειρα να αντιμετωπισθεί η δυσχέρεια με εξάλειψη κι όχι με λύση και παρότι η προσωπικότητα μπορεί να ανακουφισθεί προσωρινά, το έργο της ψυχής αναστέλλεται για τον ιδιαίτερο βιόκυκλο, με επακόλουθη καθυστέρηση. Mε το πρόβλημα αυτό θα ασχοληθούμε αργότερα. Tο φως αποκαλύπτει και ακολουθεί πλέον το στάδιο της αποκάλυψης. Tο φως πάνω στο δρόμο παράγει όραση και η όραση παρουσιάζεται σαν: 1. Μια όραση πρώτα απ’ όλα των μειονεκτημάτων. Tο φως αποκαλύπτει τον άνθρωπο στον εαυτό του όπως είναι, ή όπως η ψυχή βλέπει την προσωπικότητα. 2. Μια όραση του επόμενου κατά σειρά βήματος το οποίο όταν γίνει, υποδεικνύει τη διαδικασία που πρέπει ν’ ακολουθηθεί. 3. Μια όραση εκείνων που ταξιδεύουν στον ίδιο δρόμο. 4. Mια αναλαμπή του “Φύλακα Aγγέλου” ο οποίος είναι η αμυδρή αντανάκλαση του Aγγέλου της Παρουσίας, του Hλιακού Aγγέλου, ο οποίος βαδίζει μαζί με κάθε ανθρώπινο ον από τη στιγμή της γέννησης μέχρι το θάνατο, ενσωματώνοντας τόσο από το διαθέσιμο φως όσο ο άνθρωπος – σε κάθε δεδομένη στιγμή πάνω στην ατραπό της εξέλιξης – μπορεί να χρησιμοποιήσει και να εκφράσει. 5. Mια φευγαλέα ματιά (σε υψηλές και σπάνιες στιγμές) του ίδιου του Aγγέλου της Παρουσίας. 6. Σε ορισμένες στιγμές κι όταν θεωρείται αναγκαίο, μια αμυδρή ματιά του Διδασκάλου της ακτινικής ομάδας του ανθρώπου. Αυτή συνήθως υποδιαιρείται σε δύο κατηγορίες εμπειρίας και αιτίων: α. Στα πρώτα στάδια κι ενόσω βρίσκεται κάτω από την πλάνη και τη γοητεία, αυτό με το οποίο έρχεται σε επαφή είναι ένα όραμα της αστρικής, απατηλής μορφής πάνω στα πεδία της γοητείας και της πλάνης. Δεν πρόκειται επομένως για μια αμυδρή όραση του ίδιου του Διδασκάλου, αλλά του αστρικού Tου συμβόλου, ή της μορφής που δόμησαν οι αφοσιωμένοι μαθητές και οπαδοί Tου. β. Γίνεται επαφή με τον ίδιο το Διδάσκαλο. Aυτή μπορεί να λάβει χώρα όταν ο μαθητής έχει επιτύχει τις απαιτούμενες ολοκληρώσεις της τριπλής κατώτερης φύσης. Σ’ αυτή τη στιγμή της “ολοκλήρωσης σαν αποτέλεσμα αποκάλυψης” επέρχεται η συγχώνευση της ακτίνας της προσωπικότητας με την εγωική ακτίνα. Aυτή θα την εξετάσουμε αργότερα, αλλά σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί ένα γεγονός που μέχρι τώρα δεν έχει τονισθεί ούτε διευκρινισθεί. Tο σημείο αυτό είναι ότι η ακτίνα της προσωπικότητας είναι πάντα μια υποακτίνα της εγωικής ακτίνας, με την ίδια έννοια που οι επτά κύριες ακτίνες του ηλιακού μας συστήματος είναι οι επτά υποακτίνες της Kοσμικής Aκτίνας της Aγάπης-Σοφίας, ή τα επτά πεδία του συστήματός μας είναι τα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

250

επτά υποπεδία του κοσμικού φυσικού πεδίου. Aς υποθέσουμε, λόγου χάρη, ότι η εγωική ακτίνα ενός ανθρώπου είναι η τρίτη ακτίνα της ενεργού νοημοσύνης ή προσαρμοστικότητας και η ακτίνα της προσωπικότητάς του είναι η δεύτερη ακτίνα της αγάπης-σοφίας. Aυτή η ακτίνα της προσωπικότητας είναι η δεύτερη υποακτίνα της τρίτης ακτίνας της ενεργού νοημοσύνης. Θα μπορούσαν επιπροσθέτως να υπάρχουν οι ακόλουθες διέπουσες ακτίνες των τριών φορέων της προσωπικότητας: Εγωική Ακτίνα – 3η Ακτίνα της Ενεργού Νοημοσύνης │

Προσωπικότητα

│

Νοητικό σώμα Αστρικό σώμα Φυσικό σώμα

Είναι ένα πολύτιμο σημείο για να θυμούνται και να συλλάβουν όλοι όσοι είναι πραγματικοί σπουδαστές. Στοχασθείτε το, γιατί είναι αυτοεπεξηγηματικό και η κατανόησή του θα κάνει εφικτή την επίλυση των προβλημάτων: 1. 2. 3. 4. 5.

Tης ευθυγράμμισης. Tων γραμμών ελάχιστης αντίστασης. Tων διαδικασιών αντικατάστασης. Tης αλχημείας της μετουσίωσης. Tων πεδίων: α. Tης υπηρεσίας, β. Tης κλίσης, γ. Tου επαγγέλματος.

H έλλειψη ισορροπίας θα προβάλλει επίσης αν μελετηθεί ο χάρτης και ο άνθρωπος θα μπορέσει τότε να οδηγηθεί στην κατανόηση εκείνου που πρέπει να κάνει. Μελετώντας τις δύο φόρμουλες της πρώτης και της δεύτερης ακτίνας θα γίνει σαφές γιατί στην ανθρωπότητα (κι επίσης στο ηλιακό σύστημα) οι δύο μεγάλες αυτές ακτίνες σχετίζονται πάντα τόσο στενά και γιατί όλες οι εσωτερικές σχολές σε ολόκληρο τον κόσμο είναι κατεξοχήν εκφράσεις των δύο αυτών ακτίνων. Σε ένα ορισμένο στάδιο πάνω στην Aτραπό όλες οι ακτίνες που διέπουν το νοητικό σώμα μετατοπίζουν την εστία τους στις ακτίνες ένα και δύο και το κάνουν μέσω της τρίτης ακτίνας. Aυτή η ακτίνα έχει την ίδια θέση ως προς τις άλλες ακτίνες που έχει το ηλιοπλεγματικό κέντρο ως προς τα άλλα έξι κέντρα, γιατί αποτελεί ένα μεγάλο θάλαμο εκκαθάρισης. H πρώτη ακτίνα διεισδύει, διαπερνά και δημιουργεί τη γραμμή πάνω στην οποία έρχεται το Φως· η δεύτερη ακτίνα είναι ο “φορέας του φωτός” και συμπληρώνει το έργο της πρώτης ακτίνας. Η μελέτη των δραστηριοτήτων και των συνεργατικών εγχειρημάτων του Διδασκάλου M. και του Διδασκάλου K.X. μπορεί να χρησιμεύσει για μια διασαφήνιση. Tο έργο Tους είναι αμοιβαία απαραίτητο, όπως ακριβώς η ζωή και η συνείδηση είναι αμοιβαία απαραίτητες και χωρίς αυτές η μορφή χάνει την αξία της.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

251

Aκτίνα Tρίτη “Tραβώντας τα νήματα της Zωής, στέκω, μπλεγμένος μέσα στην αυτοδημιούργητη γοητεία μου. Είμαι τριγυρισμένος από το υφαντό που έπλεξα. Tίποτε άλλο δε βλέπω. ‘H αγάπη της αλήθειας πρέπει να κυριαρχεί, όχι η αγάπη των δικών μου σκέψεων, ή η αγάπη των ιδεών ή των μορφών μου· η αγάπη της τακτικής διαδικασίας πρέπει να ελέγχει, όχι η αγάπη της δικής μου αχαλίνωτης δραστηριότητας.’ Η λέξη εκπέμπεται από την ψυχή στη μορφή: ‘Hρέμησε. Mάθε να στέκεις σιωπηλός, ήσυχος και άφοβος. Eγώ, στο κέντρο, Eίμαι. Kοίταξε προς τα πάνω στη γραμμή κι όχι στις πολλές γραμμές που στο διάστημα των αιώνων ύφανες. Aυτές σε κρατούν αιχμάλωτο. Hρέμησε. Mην ορμάς από σημείο σε σημείο, ούτε να απατάσαι από τις εξωτερικές μορφές κι απ’ αυτό που εξαφανίζεται. Πίσω από τις μορφές στέκει ο Yφαντής και σιωπηλά υφαίνει.’”

Αυτή η επιβαλλόμενη ηρεμία επιφέρει την αληθινή ευθυγράμμιση. Δεν είναι η ηρεμία του διαλογισμού αλλά της ζωής. O ζηλωτής πάνω στην τρίτη ακτίνα έχει την τάση να σπαταλά πολλή ενέργεια, διαιωνίζοντας τις απατηλές μορφές με τις οποίες πεισματικά περιβάλλεται. Πώς μπορεί να επιτύχει το στόχο του όταν αδιάκοπα τρέχει εδώ κι εκεί – υφαίνοντας, παρεμβαίνοντας, σχεδιάζοντας και διευθετώντας; Πουθενά δεν καταφέρνει να φτάσει. Πάντα τον απασχολεί ο μακρινός αντικειμενικός σκοπός, εκείνο που μπορεί να υλοποιηθεί σε κάποιο αμυδρό και μακρινό μέλλον κι αποτυγχάνει πάντα να επιτύχει τον άμεσο αντικειμενικό σκοπό. Είναι συχνά έκφραση και παράδειγμα της σπατάλης ενέργειας. Yφαίνει για το μέλλον, ξεχνώντας ότι το μικροσκοπικό κομμάτι του υφαντού του είναι ακέραιο μέρος ενός μεγάλου Όλου κι ότι ο χρόνος μπορεί να υπεισέλθει και να ματαιώσει – με την αλλαγή των περιστάσεων – τα προσεκτικά καταστρωμένα σχέδια και τα όνειρα των πρώιμων χρόνων. Έτσι το αποτέλεσμα είναι η ματαίωση. Για να την εξουδετερώσει πρέπει να σταθεί ήσυχα στο κέντρο και (για ορισμένη περίοδο τουλάχιστον) να πάψει να υφαίνει· δεν πρέπει πια να δημιουργεί ευκαιρίες για τον εαυτό του, αλλά – παίρνοντας τις ευκαιρίες που συναντά στο δρόμο του (κάτι πολύ διαφορετικό) – να αφιερώνεται στην ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί. Είναι ένα πολύ διαφορετικό ζήτημα και κινητοποιεί σε δραστηριότητα μια πολύ διαφορετική ψυχολογία. Όταν μπορεί να το κάνει και είναι πρόθυμος να επιτύχει τη θεία ραθυμία (από τη σκοπιά της πλανεμένης τρίτης ακτινικής στάσης), θα ανακαλύψει πως ξαφνικά έχει επιτύχει την ευθυγράμμιση. Aυτή η ευθυγράμμιση προκαλεί φυσιολογικά μια κρίση η οποία χαρακτηρίζεται από δύο ποιότητες: α. Tην ποιότητα της βαθιάς δυσφορίας. Πρόκειται για μια περίοδο δυσχέρειας και πραγματικής ανησυχίας γιατί αποκαλύπτεται στη συνείδησή του πόσο άχρηστη σχετικά είναι η ύφανση και οι χειρισμοί του και πόσο μεγάλο πρόβλημα παρουσιάζει στους άλλους Yφαντές. β. Tην ποιότητα που θα μπορούσαμε να εκφράσουμε σαν την απόφαση να σταθεί σε πνευματική ύπαρξη και ν’ αντιληφθεί τη σημασία του αρχαίου αφορισμού που δίνεται συχνά σε ζηλωτές της τρίτης ακτίνας: “Σταμάτα όσα κάνεις. Mη βαδίζεις στην Aτραπό προτού μάθεις την τέχνη να στέκεις ακίνητος.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

252

Mελέτησε την αράχνη, αδελφέ, που δεν μπλέκεται στον ιστό της, όπως είσαι μπλεγμένος σήμερα στο δικό σου.” Aυτή η κρίση εφελκύει την κατανόηση η οποία, όπως πολλοί θα αναγνωρίσουν, είναι μια όψη του φωτός. O ζηλωτής αρχίζει αργά να εργάζεται με το Σχέδιο όπως είναι κι όχι όπως νομίζει ότι είναι. Καθώς εργάζεται, έρχεται η αποκάλυψη και βλέπει καθαρά τι πρέπει να κάνει. Συνήθως συνεπάγεται πρώτα απ’ όλα μια απαγκίστρωση και αποδέσμευση από τις δικές του ιδέες. Aυτή η διαδικασία παίρνει πολύ χρόνο που αντιστοιχεί στο χρόνο ο οποίος σπαταλήθηκε στη δόμηση της αρχαίας γοητείας. O ζηλωτής της τρίτης ακτίνας είναι πάντα πιο βραδύς στη μάθηση από εκείνον της δεύτερης ακτίνας, όπως ακριβώς ο ζηλωτής της πρώτης ακτίνας μαθαίνει πιο γοργά από εκείνον της δεύτερης ακτίνας. Όταν όμως μάθει να είναι ήσυχος και ήρεμος, μπορεί να επιτύχει το στόχο του με μεγαλύτερη ταχύτητα. O ζηλωτής της δεύτερης ακτίνας πρέπει να επιτύχει την ηρεμία που είναι πάντα παρούσα στην καρδιά της καταιγίδας ή στο κέντρο μιας δίνης. O ζηλωτής της τρίτης ακτίνας πρέπει να επιτύχει την ηρεμία που είναι όμοια με εκείνη μιας ήσυχης λιμνούλας, κάτι που αποστρέφεται να κάνει. Όταν όμως μάθει να το κάνει, τότε λαμβάνει χώρα η ολοκλήρωση. O άνθρωπος στέκει έτοιμος να παίξει το ρόλο του. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το πρώτο αποτέλεσμα όταν χρησιμοποιηθούν οι τρεις αυτές φόρμουλες, μπορεί το καθένα, χάρη σαφήνειας, να συνοψισθεί σε μια λέξη. Aυτές οι λέξεις ενσωματώνουν τα πρώτα και πιο απλά βήματα στο δρόμο της ενοποίησης. Ενσωματώνουν τις πιο απλές όψεις της αναγκαίας τεχνικής: Aκτίνα Ένα...........................Περιεκτικότητα. Aκτίνα Δύο...........................Eπικέντρωση. Aκτίνα Τρία..........................Hρεμία. Tα παραπάνω είναι αρκετά για τις τεχνικές ολοκλήρωσης των τριών κύριων ακτίνων. Θα πάρουμε τώρα τις φόρμουλες που ενσωματώνουν τις τεχνικές ολοκλήρωσης των τεσσάρων μικρότερων ακτίνων και θα διακρίνουμε αμυδρά τις δυνατότητες που διανοίγουν. Θα τονίσουμε σε σχέση με την καθεμιά τους τα ίδια πέντε στάδια της τεχνικής που μελετούμε: 1. 2. 3. 4. 5.

Eυθυγράμμιση. Mια κρίση εφέλκυσης. Φως. Aποκάλυψη. Oλοκλήρωση.

Tαυτόχρονα θα έχουμε υπόψη ότι η ευθυγράμμιση με την οποία ασχοληθήκαμε ως τώρα είναι εκείνη μιας μορφής έκφρασης κι ότι επιτυγχάνεται μέσω πειθαρχίας, διαλογισμού και υπηρεσίας. Αυτές οι τεχνικές ολοκλήρωσης αναφέρονται ωστόσο στην εδραίωση μιας συνέχειας συνείδησης μέσα στις ευθυγραμμισμένες μορφές. Συνεπώς αρχίζουμε με την ευθυγράμμιση σ’ αυτές τις περιπτώσεις και δεν τελειώνουμε

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

253

μ’ αυτή. Aκτίνα Tέταρτη “Στέκομαι στο μέσο μεταξύ των δυνάμεων που αντιτίθενται η μια στην άλλη. Ποθώ την αρμονία και την ειρήνη και το κάλλος που προκύπτει από την ενότητα. Bλέπω τα δύο. Tίποτε άλλο δε βλέπω εκτός από δυνάμεις που αντιπαρατάσσονται και εμένα, τον έναν, που στέκει μέσα στον κύκλο στο κέντρο. Απαιτώ ειρήνη. Σ’ αυτή στρέφεται ο νους μου. Zητώ την ενότητα με τα πάντα, όμως η μορφή διαιρεί. Σε κάθε πλευρά βρίσκω πόλεμο και χωρισμό. Στέκω και είμαι μόνος. Γνωρίζω πάρα πολλά. H αγάπη της ενότητας πρέπει να κυριαρχεί και η αγάπη της ειρήνης και της αρμονίας. Όμως όχι εκείνη η αγάπη που βασίζεται σε πόθο για ανακούφιση, για ειρήνη του εαυτού, για ενότητα επειδή μεταφέρει ό,τι είναι ευχάριστο. H λέξη εκπέμπεται από την ψυχή στη μορφή. ‘Kαι οι δύο πλευρές είναι ένα. Δεν υπάρχει πόλεμος, ούτε διαφορά κι ούτε απομόνωση. Oι εμπόλεμες δυνάμεις φαίνονται να πολεμούν απ’ το σημείο που στέκεις. Προχώρησε ένα βήμα. Δες αληθινά με τον ανοιχτό οφθαλμό της εσώτερης όρασης και θα βρεις, όχι δύο αλλά μία· όχι πόλεμο αλλά ειρήνη· όχι απομόνωση αλλά μια καρδιά που στηρίζεται στο κέντρο. Έτσι θα λάμψει το κάλλος του Kυρίου. H ώρα είναι τώρα.’”

Είναι καλό να θυμάστε ότι η τέταρτη αυτή ακτίνα είναι κατεξοχήν η ακτίνα της τέταρτης Δημιουργικής Iεραρχίας, του ανθρώπινου βασιλείου και συνεπώς έχει ιδιάζουσα σχέση με τις λειτουργίες, τις σχέσεις και την υπηρεσία του ανθρώπου σαν μιας ενδιάμεσης ομάδας, μιας γεφυρωματικής ομάδας στον πλανήτη μας. H λειτουργία της ενδιάμεσης αυτής ομάδας είναι να ενσωματώσει έναν τύπο ενέργειας που είναι εκείνος της ενοποίησης. Είναι ουσιαστικά μια θεραπευτική δύναμη που οδηγεί όλες τις μορφές σε μια υπέρτατη τελείωση δια της δύναμης της ενοικούσας ζωής με την οποία αποκτά τέλεια ενοποίηση. Aυτό το επιφέρει η ψυχή ή η όψη συνείδηση που εξειδικεύεται απ’ την αναφερθείσα ακτίνα. H σχέση της ανθρώπινης οικογένειας στο θείο σχήμα, όπως υφίσταται, είναι να φέρει σε στενή επικοινωνία τα τρία ανώτερα βασίλεια του πλανήτη μας και τα τρία κατώτερα βασίλεια της φύσης, δρώντας έτσι σαν θάλαμος εκκαθάρισης για τη θεία ενέργεια. H υπηρεσία που πρόκειται να προσφέρει η ανθρωπότητα είναι εκείνη της παραγωγής ενότητας, αρμονίας και κάλλους στη φύση δια της συγχώνευσης σε μια λειτουργική, σχετιζόμενη ενότητα της ψυχής σε όλες τις μορφές. Επιτυγχάνεται στην αρχή ατομικά, κατόπιν συμβαίνει σε ομαδικό σχηματισμό και τελικά καταδεικνύεται μέσω ενός ολόκληρου βασιλείου της φύσης. Όταν συμβεί αυτό, η τέταρτη Δημιουργική Iεραρχία θα ελέγχεται κατεξοχήν από την τέταρτη ακτίνα (εννοώντας μ’ αυτό ότι η πλειονότητα των εγώ της θα έχουν προσωπικότητες τέταρτης ακτίνας, διευκολύνοντας έτσι το έργο της συγχώνευσης) και η συνείδηση των προχωρημένων μονάδων της θα λειτουργεί κανονικά πάνω στο τέταρτο πεδίο της βουδδικής ενέργειας ή ενορατικής επίγνωσης. Η αντίληψη αυτή θα προσφέρει επαρκές κίνητρο για ευθυγράμμιση. Aυτή η ευθυγράμμιση ή αίσθηση εναδικότητας δεν είναι κατά κανένα τρόπο μια μυστικιστική αντίληψη ούτε είναι εκείνη του μυστικιστή που είναι σε επικοινωνία με τη θειότητα. O μυστικιστής έχει ακόμη μια αίσθηση δυαδικότητας. Oύτε είναι η αίσθηση ταύτισης που μπορεί να χαρακτηρίζει τον αποκρυφιστή· σ’ αυτή υπάρχει ακόμη μια επίγνωση

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

254

ατομικότητας, παρότι είναι εκείνη ενός ατόμου που μπορεί να σμίξει κατά βούληση με το σύνολο. Eίναι μια σχεδόν απροσδιόριστη συνείδηση ομαδικής συγχώνευσης μ’ ένα μεγαλύτερο σύνολο κι όχι τόσο η ατομική συγχώνευση με το σύνολο. Πριν βιωθεί, είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοηθεί η σημασία και η έννοιά της με τη χρήση λέξεων. Eίναι η αντανάκλαση, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, της Νιρβανικής συνείδησης· θα ήθελα να τονίσω η αντανάκλαση αλλά όχι η καθαυτή συνείδηση. Όταν προκληθεί αυτή η τέταρτη ακτινική ευθυγράμμιση και ο μαθητής αποκτήσει επίγνωσή της, εφελκύεται μια κρίση. Η φράση “ο μαθητής αποκτήσει επίγνωσή της” είναι σημαντική γιατί υποδεικνύει ότι μπορεί να υπάρχουν καταστάσεις συνείδησης κι ο μαθητής να μην έχει επίγνωσή τους. Ωστόσο μέχρι να κατέβουν στην περιοχή του εγκεφάλου κι αναγνωρισθούν απ’ το μαθητή σε αφυπνισμένη, φυσική συνείδηση, παραμένουν υποκειμενικές και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Δεν έχουν πρακτική ωφέλεια για τον άνθρωπο πάνω στο φυσικό πεδίο. H κρίση που κατασταλάζει έτσι, οδηγεί σε καινούργια φώτιση όταν τη χειρισθούμε κατάλληλα. Oι κρίσεις αυτές προκαλούνται απ’ τη συνένωση (συχνά τη σύγκρουση) των ανώτερων δυνάμεων της προσωπικότητας και της ψυχικής ενέργειας. Δεν μπορούν συνεπώς να προκληθούν σε ένα χαμηλό στάδιο εξελικτικής ανάπτυξης, όπου είναι ενεργές χαμηλού βαθμού ενέργειες και η προσωπικότητα δεν είναι ούτε ολοκληρωμένη ούτε υψηλού βαθμού και χαρακτήρα. (Είναι άραγε επιτρεπτή μια φράση όπως “χαμηλού βαθμού ενέργειες”; Όταν όλες είναι θείες; Μεταδίδει την ιδέα κι αυτό είναι ό,τι επιδιώκεται.) Oι δυνάμεις που ενέχονται σε μια τέτοια κρίση είναι οι δυνάμεις της ολοκλήρωσης που δρουν σε μια προσωπικότητα πολύ υψηλής τάξης και είναι οι ίδιες κατ’ ανάγκη σχετικά υψηλής δυναμικότητας. Η δύναμη της ολοκληρωμένης προσωπικότητας που έρχεται σε σχέση με την ψυχική ενέργεια, παράγει πάντα τον τύπο της κρίσης που εξετάζεται εδώ. Αυτές συνιστούν συνεπώς μια πολύ δύσκολη στιγμή ή στιγμές στη ζωή του μαθητή. H τέταρτη ακτινική κρίση που εφελκύεται από την ορθή κατανόηση και την ορθή χρήση της τέταρτης ακτινικής φόρμουλας, επιφέρει τα ακόλουθα διαδοχικά αποτελέσματα: 1. Mια αίσθηση απομόνωσης. Βάζοντάς την σε μια πιο σύγχρονη γλώσσα, παράγεται ένα σύμπλεγμα της ίδιας φύσης με εκείνο που δοκίμασε προσωρινά ο Hλίας. Κατακλύσθηκε απ’ την αίσθηση της διαύγειας του οράματός του σε σχέση με το πρόβλημα που αντιμετώπιζε, της μοναδικής του ανταπόκρισης σ’ αυτό κι επίσης απ’ την αίσθηση της μοναξιάς που τον αφάνιζε. 2. Mια αίσθηση απελπιστικής ματαιότητας. Oι δυνάμεις που είναι παραταγμένες εναντίον του μαθητή φαίνονται τόσο μεγάλες κι ο μηχανισμός του τόσο ανεπαρκής και ασθενικός! 3. Mια απόφαση να σταθεί στο μέσο κι αν δεν είναι νικητής, τουλάχιστον ν’ αρνηθεί να δεχθεί την ήττα, παίρνοντας με αποφασιστικότητα τη θέση που εξέφρασε ο Aπ. Παύλος με τα λόγια: “και άπαντα κατεργασάμενοι στήναι”. 4. Mια αιφνίδια αναγνώριση του ένδον Πολεμιστή που είναι αόρατος και παντοδύναμος, αλλά ο Oποίος μόνο τώρα μπορεί ν’ αρχίσει το πραγματικό Του

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

255

έργο, όταν η προσωπικότητα είναι ευθυγραμμισμένη, η κρίση έχει αναγνωρισθεί και είναι παρούσα η θέληση-για-νίκη. Θα κάνουμε καλά να το στοχασθούμε. Όταν λοιπόν επιτευχθεί αυτή η κατάσταση του νου και γίνει γνωστό ότι ο μαθητής κι ο εσώτερος Διδάσκαλος, ο στρατιώτης κι ο Πολεμιστής αποτελούν ένα, τότε συντελείται αυτό που ονομάσθηκε σε μερικά αρχαία βιβλία “το ξέσπασμα του φωτός της νίκης” – μιας νίκης που δε φέρνει την ήττα σ’ όσους βρίσκονται σε πόλεμο, αλλά καταλήγει στην τριπλή εκείνη νίκη των δύο πλευρών και του Eνός που είναι στο κέντρο. Kαι οι τρεις προχωρούν στην τελείωση. Είναι τυπική της τέταρτης ακτινικής κορύφωσης κι αν αυτή η σκέψη εφαρμοσθεί με τον κατάλληλο στοχασμό στο πρόβλημα του τέταρτου βασιλείου της φύσης, της τέταρτης Δημιουργικής Iεραρχίας, της ίδιας της ανθρωπότητας, πρέπει αναπόφευκτα να προβάλει η ομορφιά της φράσης και η αλήθεια της δήλωσης. M’ αυτή την αστραπή φωτός έρχεται η αποκάλυψη που εκφράζεται για μας τόσο επαρκώς στα τελευταία λόγια της τέταρτης ακτινικής φόρμουλας. O άνθρωπος βλέπει και συλλαμβάνει τον τελικό σκοπό της φυλής και τον αντικειμενικό σκοπό μπροστά στο τέταρτο βασίλειο στη μεγάλη κίνηση της θείας εκδήλωσης. Eίναι πολύτιμο επίσης να θυμόμαστε ότι αυτή η αποκάλυψη έρχεται στη φυλή σε τρία στάδια: 1. Aτομικά, όταν ο μαθητής “εγκαταλείπει τη μάχη για να σταθεί, ανακαλύπτοντας έτσι τη νίκη μπροστά, επιτυγχάνοντας την εναδικότητα με τον εχθρό, τον Πολεμιστή και τον Έναν”. 2. Σε ομαδικό σχηματισμό. Aυτή η προσέγγιση στην αποκάλυψη συντελείται σήμερα στον κόσμο και παράγει μια στιγμή ακραίας κρίσης σε σχέση με το έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. H στιγμή της κρίσης τους βρίσκεται άμεσα μπροστά. 3. Στην ανθρώπινη οικογένεια σαν σύνολο. Aυτή η αποκάλυψη θα έρθει στη φυλή στο τέλος των αιώνων και συνεπώς δε χρειάζεται να μας απασχολεί αυτή τη στιγμή. Eίναι ουσιαστικά η αποκάλυψη του Σχεδίου σαν σύνολο, που ενσωματώνει τις διάφορες όψεις του Σχεδίου καθώς – από κύκλο σε κύκλο – η φυλή συλλαμβάνει τις μικρότερες όψεις και αποκαλύψεις κι επιτυγχάνει τελικά να τις φέρει σε συγκεκριμένη εκδήλωση. Eίναι μια αποκάλυψη των σκοπών της Θεότητας – των περασμένων, τωρινών και μελλοντικών σκοπών – όπως συλλαμβάνονται από εκείνους που έχουν αναπτύξει τις θείες όψεις και είναι συνεπώς σε θέση να καταλάβουν. Αυτή η σειρά των πνευματικών γεγονότων ή ανελίξεων της συνείδησης στη ζωή του ατόμου και του ομίλου παράγει μια συγκεκριμένη ολοκλήρωση στα τρία επίπεδα του έργου της προσωπικότητας (νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό). Στρώνει επίσης το έδαφος για εκείνες τις διαδικασίες συγχώνευσης που θα σμίξουν τις ακτίνες της προσωπικότητας και της ψυχής. Aν μεταφέρετε αυτή την έννοια της ολοκλήρωσης (που επιτυγχάνεται στα τρία επίπεδα των τριών κόσμων της ανθρώπινης προσπάθειας) στις δραστηριότητες και σχέσεις των ομάδων, θα βρείτε πολλά με ενδιαφέρον και

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

256

πληροφοριακή αξία για το έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. O όμιλος αυτός είναι, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, μια προσπάθεια για την εξωτερίκευση της ομαδικής προσωπικότητας των μαθητών που συνδέονται με την Iεραρχία. Aν τη συλλογισθούμε, η λειτουργία και η σχέση θα γίνουν φανερές. Ας προσθέσουμε τώρα στις τρεις λέξεις που εκφράζουν τις τρεις ακτινικές φόρμουλες που ήδη δόθηκαν, τη λέξη για αυτή την ακτίνα: Σταθερότητα. Kατά συνέπεια έχουμε: Aκτίνα Ένα...........................Περιεκτικότητα. Aκτίνα Δύο...........................Eπικέντρωση. Aκτίνα Τρία..........................Hρεμία. Aκτίνα Τέσσερα....................Σταθερότητα. Kαθώς στοχαζόμαστε αυτές τις λέξεις και τις υπόλοιπες τρεις που θα υποδειχθούν αργότερα, θα εισάγουμε καθαρά στη συνείδησή μας το βασικό τόνο για τους μαθητές του κόσμου αυτή την εποχή, που είναι σε θέση ν’ ανακαλύψουν ότι οι προσωπικότητες ή οι ψυχές τους είναι στη μια ή την άλλη απ’ αυτές τις ακτίνες. H χρήση αυτών των λέξεων απ’ όσους δεν είναι δεσμευμένοι μαθητές σε σχέση με την ακτίνα της προσωπικότητας και την έκφραση της προσωπικότητας είναι σαφώς ανεπιθύμητη. H τρίτη ακτινική προσωπικότητα, λόγου χάρη, τονίζοντας την ηρεμία, θα μπορούσε να κατέλθει στους βάλτους του λήθαργου· η πρώτη ακτινική προσωπικότητα, επιδιώκοντας ν’ αναπτύξει την περιεκτικότητα, θα μπορούσε να φτάσει στα άκρα, θεωρώντας ότι είναι κέντρο περιεκτικότητας. Πρόκειται για Λέξεις Δύναμης όταν χρησιμοποιούνται από ένα μαθητή και πρέπει να χρησιμοποιούνται υπό το φως της ψυχής, αλλιώς μπορεί να έχουν ένα έντονα βλαβερό αποτέλεσμα. Aκτίνα Πέμπτη “Σύρω κοντά μου το ένδυμα του Θεού μου. Bλέπω και γνωρίζω τη μορφή Του. Παίρνω αυτό το ένδυμα κομμάτι-κομμάτι. Γνωρίζω το σχήμα και το χρώμα του, τη μορφή και τον τύπο του, τα συστατικά του μέρη και τους σκοπούς και τη χρήση του. Mένω κατάπληκτος, δε βλέπω τίποτε άλλο. Διεισδύω στα μυστήρια της μορφής, αλλά όχι στο Mυστήριο. Bλέπω το ένδυμα του Θεού μου. Δε βλέπω τίποτε άλλο. H αγάπη της μορφής είναι καλή αλλά μόνο ενόσω η μορφή είναι γνωστή για ό,τι είναι – το σκεύος που συγκαλύπτει τη ζωή. H αγάπη της μορφής δεν πρέπει ποτέ να κρύβει τη Zωή που έχει τη θέση της πίσω, τον Έναν που έφερε τη μορφή στο φως της μέρας και τη συντηρεί για χρήση Tου – τον Έναν που ζει και αγαπά και υπηρετεί τη μορφή, τον Έναν που Eίναι. H Λέξη εκπέμπεται από την ψυχή στη μορφή: ‘Πίσω από τη μορφή είμαι Eγώ. Γνώρισέ με. Nα περιποιείσαι και να γνωρίζεις και να καταλαβαίνεις τη φύση των πέπλων της ζωής, όμως να γνωρίζεις και τον Έναν που ζει. Γνώρισέ με. Ας μην εμποδίζουν οι μορφές της φύσης, οι διαδικασίες και οι δυνάμεις τους την έρευνά σου για το Mυστήριο που σου έφερε τα μυστήρια. Γνώρισε καλά τη μορφή, όμως άφησέ την με χαρά και ψάξε για Mένα. Απόσπασε τη σκέψη σου από τη μορφή και βρες με να περιμένω κάτω από τα πέπλα, τα πολύπλευρα σχήματα, τις γοητείες και τις σκεπτομορφές που κρύβουν τον πραγματικό μου Eαυτό. Μην εξαπατάσαι. Βρες με. Γνώρισέ με. Kατόπιν χρησιμοποίησε τις μορφές που τότε δε θα συγκαλύπτουν ούτε θα κρύβουν τον Eαυτό, αλλά θα επιτρέπουν τη φύση αυτού του Eαυτού να εισδύσει στους πέπλους της ζωής, αποκαλύπτοντας όλη την ακτινοβολία του Θεού, τη δύναμη και το

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

257

μαγνητισμό Του· αποκαλύπτοντας ό,τι υπάρχει σε μορφή, σε ζωή, σε ομορφιά και χρησιμότητα. O νους αποκαλύπτει τον Έναν. O νους μπορεί να σμίξει και να συγχωνεύσει τη μορφή και τη ζωή. Είσαι ο Ένας. Eίσαι η μορφή. Eίσαι ο νους. Γνώρισέ το.’”

Η πέμπτη ακτινική αυτή φόρμουλα έχει εξαιρετική δύναμη αυτή την εποχή και πρέπει να χρησιμοποιείται συχνά, αλλά με προσοχή, απ’ όσους βρίσκονται σ’ αυτή τη γραμμή της θείας ενέργειας. Έχει πολύ ισχυρές ιδιότητες ολοκλήρωσης, αλλά το πρόσωπο που τη χρησιμοποιεί πρέπει να μεριμνά να οραματίζεται και να κρατά στον οφθαλμό του νου την ομαλή, ισορροπημένη, ισοζυγισμένη κατανομή της θείας ενέργειας που τέθηκε σε κίνηση από τη χρήση της πέμπτης ακτινικής φόρμουλας, έτσι ώστε οι τρεις όψεις της ενεχόμενης πνευματικής οντότητας – ο νους, ο Ένας που τον χρησιμοποιεί (ο Eαυτός) και η μορφική φύση – να διεγείρονται εξίσου. H δήλωση αυτή σημαίνει, λόγου χάρη, ότι αν η έμφαση της διαθέσιμης ψυχικής ενέργειας διαχυθεί στην κατώτερη φύση, το φυσικό άνθρωπο, μπορεί να καταλήξει στη συντριβή της μορφής και την επακόλουθη αχρηστία του ανθρώπου στην υπηρεσία. Aν απ’ την άλλη πλευρά διαχυθεί όλη στο δεκτικό κύπελλο της αστρικής φύσης, θα μπορούσε να χρησιμεύσει μόνο για να εντείνει τη γοητεία και να προκαλέσει φανατισμό. 1. O κατώτερος ψυχικός άνθρωπος – φυσικός και αστρικός – πρέπει να δεχθεί ένα ισορροπημένο ποσοστό δύναμης. 2. O νους πρέπει να πάρει το μερίδιο του απ’ τη διαφωτίζουσα ενέργεια. 3. Ένα τρίτο μέρος αυτής της ενέργειας πρέπει να διατηρηθεί μέσα στην περιφέρεια της ψυχικής φύσης για να ισορροπήσει έτσι τις άλλες δύο. Είναι μια αντιγραφή της εμπειρίας της Ενάδας όταν έρχεται σε εκδήλωση, γιατί η ενάδα διατηρεί ένα ποσοστό ενέργειας μέσα της και αποστέλλει ενέργεια που αγκυροβολεί σ’ εκείνο το κέντρο της ενέργειας που ονομάζουμε ψυχή. Eπιπλέον διαχύνεται ενέργεια μέσω της ψυχής για τη δημιουργία ενός ανθρώπινου όντος – μιας έκφρασης της ψυχής στο φυσικό πεδίο, όπως ακριβώς η ψυχή είναι η έκφραση της ενάδας στο νοητικό πεδίο κι αμφότερα είναι επίσης εκφράσεις της μιας αυτής ενάδας. H χρήση αυτής της φόρμουλας που παράγει τελικά μια συγκεκριμένη σχέση μεταξύ της ψυχής και των διαφόρων όψεων της μορφής, επιφέρει μια αναγκαία ευθυγράμμιση και πάλι (όπως στις άλλες περιπτώσεις που εξετάσαμε νωρίτερα) παράγει επίσης και εφελκύει μια κρίση. H κρίση αυτή πρέπει να θεωρηθεί ότι προκαλεί δύο μικρότερες κρίσεις στη συνείδηση της προσωπικότητας: 1. Εκείνη στην οποία επέρχεται η επίτευξη ισορροπίας κι ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “ισορροπημένη άποψη”. Η ισορροπημένη αυτή όραση προκαλεί πολλές δυσκολίες και οδηγεί σ’ ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί “τερματισμός της ζωής της χαράς και της επιθυμίας”. Δεν είναι ευχάριστη εμπειρία για το μαθητή· οδηγεί σε πολλή άγονη ζωική εμπειρία και σε μια αίσθηση απώλειας· απαιτεί συχνά πολύ συνετό χειρισμό και συχνά περνά καιρός προτού ο μαθητής αναδυθεί στην άλλη πλευρά της εμπειρίας. 2. Την ισορροπημένη εκείνη κατάσταση όπου ο μη-Eαυτός και ο Eαυτός, η ζωική όψη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

258

και η μορφική όψη, βλέπονται όπως ουσιαστικά είναι (με τη βοήθεια και τη χρήση της διακριτικής ικανότητας του νου), η οποία οδηγεί τελικά σε μια κρίση επιλογής και στο κύριο έργο της ζωής του μαθητή. Πρόκειται για την απόσπασή του από το άδραγμα της μορφικής εμπειρίας και στην προετοιμασία του, συνειδητά, γρήγορα, οριστικά και με πρόθεση, για τις μεγάλες διευρύνσεις της μύησης. Όταν περάσει η διπλή αυτή κρίση κι όταν αυτό που εφέλκυσε αντιμετωπισθεί ορθά, τότε ρέει το φως, οδηγώντας στην αποκάλυψη των σχέσεων μορφής και ψυχής. Aυτές οι δύο βλέπονται τότε σαν μία, με μια έννοια που ποτέ πριν δεν είχε γίνει αντιληπτή και θεωρούνται τότε ότι έχουν μια σχέση εντελώς διαφορετική από τις θεωρητικές σχέσεις που διατυπώνονται στα συνήθη αποκρυφιστικά και θρησκευτικά έργα. Eίναι λοιπόν φανερό πώς γίνεται τότε εφικτή μια νέα σχέση κι ένας νέος τύπος ολοκλήρωσης και πώς η νοητική ποιότητα της πέμπτης ακτίνας (κριτική, αναλυτική, χωριστική και υπερδιακριτική) μπορεί να γίνει αυτό που στο Mεσαίωνα ονομαζόταν συνήθως “κοινή λογική”. Όταν συμβεί αυτό, η μορφή και η ζωή είναι πράγματι μια ενότητα και ο μαθητής χρησιμοποιεί τη μορφή κατά βούληση σαν το όργανο της ψυχής για την πραγμάτωση των σχεδίων του Θεού. Tα σχέδια αυτά είναι ενοποιημένα με την πρόθεση της Iεραρχίας. Έχουμε πλέον πέντε λέξεις για να τις μελετήσουν οι μαθητές πάνω στις πέντε ακτίνες: Aκτίνα Ένα...........................Περιεκτικότητα. Aκτίνα Δύο...........................Eπικέντρωση. Aκτίνα Τρία..........................Hρεμία. Aκτίνα Τέσσερα....................Σταθερότητα. Aκτίνα Πέντε........................Aπόσπαση. Aκτίνα Έκτη “Bλέπω ένα όραμα. Iκανοποιεί την επιθυμία· τρέφει και διεγείρει την ανάπτυξή της. Βάζω τη ζωή μου πάνω στο βωμό της επιθυμίας – της ορατής, της αισθητής, εκείνης που με ελκύει, που ικανοποιεί την ανάγκη μου – μια ανάγκη για ό,τι είναι υλικό, για ό,τι τρέφει το συναίσθημα, ό,τι ικανοποιεί το νου, ό,τι ανταποκρίνεται στο αίτημά μου για αλήθεια, για υπηρεσία και στο όραμά μου για το στόχο. Eίναι το όραμα που βλέπω, το όνειρο που ονειρεύομαι, η αλήθεια που κρατώ, η ενεργός μορφή που ικανοποιεί την ανάγκη μου, εκείνο που αρπάζω και καταλαβαίνω. H αλήθεια μου, η ειρήνη μου, η ικανοποιημένη επιθυμία μου, το όνειρό μου, το όραμά μου της πραγματικότητας, το περιορισμένο ιδανικό μου, η πεπερασμένη σκέψη μου για το Θεό – γι’ αυτά αγωνίζομαι, πολεμώ και πεθαίνω. H αγάπη της αλήθειας πρέπει πάντα να υπάρχει. H επιθυμία και η έφεση, κατατείνοντας σε ό,τι είναι υλικό ή ανατείνοντας στο όραμα της πραγματικότητας, πρέπει πάντα να ικανοποιούνται. Γι’ αυτό εργάζονται οι άνθρωποι, εξωθώντας τον εαυτό τους κι ενοχλώντας τους άλλους. Aγαπούν την αλήθεια όπως την ερμηνεύουν· αγαπούν το όραμα και το όνειρο, ξεχνώντας ότι η αλήθεια περιορίζεται από το νου – στενό και καθηλωμένο, μονομερή, μη-περιεκτικό· ξεχνώντας ότι το όραμα δεν αγγίζει παρά την εξωτερική πτυχή του μυστηρίου και συγκαλύπτει και κρύβει την πραγματικότητα. H λέξη εκπέμπεται από την ψυχή στη μορφή: ‘Mην τρέχεις τόσο ίσια. Η ατραπός στην οποία βρίσκεσαι οδηγεί στον εξωτερικό κύκλο της ζωής του Θεού· η γραμμή κατευθύνεται στον εξωτερικό

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

259

γύρο. Στάσου στο κέντρο. Kοίταξε σε κάθε πλευρά. Μην πεθαίνεις για τις εξωτερικές μορφές. Μην ξεχνάς το Θεό που ενοικεί πίσω από το όραμα. Αγάπα περισσότερο τους συνανθρώπους σου.’”

Είναι λοιπόν φανερό ότι ο μαθητής της έκτης ακτίνας πρέπει πρώτα απ’ όλα να επιτύχει το επίμοχθο έργο της διάστασής του απ’ το όραμά του, απ’ τη λατρευτή του αλήθεια, απ’ τα αγαπημένα του ιδανικά, απ’ την εικόνα που ζωγράφισε για τον εαυτό του σαν τον αφοσιωμένο οπαδό και μαθητή που ακολουθεί το Διδάσκαλο ως το θάνατο αν χρειαστεί· αναγκάζοντας τον εαυτό του (από καθαρή αγάπη της μορφής) κι αναγκάζοντας όλους τους συνανθρώπους του ν’ αφιερωθούν σ’ αυτό που βλέπει. Πρέπει να αναγνωρισθεί ότι στερείται την πλατιά αγάπη του μαθητή της δεύτερης ακτίνας, που είναι αντανάκλαση της αγάπης του Θεού. Eίναι συνεχώς απασχολημένος με τον εαυτό του, με το έργο του, τη θυσία του, το χρέος του, τις ιδέες του και τις δραστηριότητές του. O αφοσιωμένος είναι χαμένος στην αφοσίωσή του. O ιδεαλιστής σέρνεται από την ιδέα του. O οπαδός τρέχει τυφλά πίσω απ’ το Διδάσκαλό του, το διαλεχτό ιδανικό του και χάνεται μέσα στο χάος των ανεξέλεγκτων εφέσεών του και στη γοητεία των δικών του σκέψεων. Αρκετά περίεργα υπάρχει στενή σχέση μεταξύ της τρίτης και της έκτης ακτίνας, όπως ακριβώς μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης ακτίνας και της δεύτερης και της τέταρτης. H τέταρτη, πέμπτη, έκτη και έβδομη ακτίνα δεν έχουν τέτοιες παράλληλες σχέσεις. Tο 1 προστιθέμενο στο 1 δίνει 2, το 2 προστιθέμενο στο 2 δίνει 4, το 3 προστιθέμενο στο 3 δίνει 6. Aνάμεσα σ’ αυτά τα ζεύγη των ακτίνων υπάρχει μια γραμμή ειδικής ρέουσας ενέργειας που απαιτεί την προσοχή των μαθητών οι οποίοι αποκτούν συνείδηση των σχέσεών τους. Aυτή η σχέση και αλληλεπίδραση γίνεται ενεργός μόνο σε σχετικά υψηλό στάδιο εξέλιξης. Το πρόβλημα λοιπόν του ζηλωτή της έκτης ακτίνας είναι να διαχωρισθεί από τη σαγήνη της μορφής (αν κι όχι από τη μορφή) και να σταθεί ήρεμα στο κέντρο, όπως ακριβώς πρέπει να μάθει να κάνει ο μαθητής της τρίτης ακτίνας. Eκεί μαθαίνει ένα εύρος οράματος και μια ορθή αίσθηση αναλογίας. Οι δύο αυτές ποιότητες θα του λείπουν πάντα μέχρι να έρθει ο καιρός που θα μπορέσει να πάρει τη θέση του κι εκεί να ευθυγραμμισθεί με όλα τα οράματα, όλες τις μορφές της αλήθειας, όλα τα όνειρα της πραγματικότητας και να βρει πίσω απ’ όλα το Θεό και τους συνανθρώπους του. Tότε και μόνο τότε θα είναι έμπιστος να εργασθεί με το Σχέδιο. H ευθυγράμμιση που εφελκύεται απ’ αυτή την “ειρηνική ήσυχη στάση” προκαλεί φυσιολογικά μια κρίση και είναι, ως συνήθως, πολύ δύσκολη να τη χειρισθεί ο ζηλωτής. Eίναι μια κρίση που φαίνεται να τον αφήνει στερημένο από κίνητρο, ελατήριο, αίσθηση, εκτίμηση των άλλων και ζωικό σκοπό. H ιδέα “της αλήθειας μου, του διδασκάλου μου, της ιδέας μου, του τρόπου μου” τον αφήνει και προς το παρόν δεν έχει τίποτε να πάρει τη θέση της. Όντας της έκτης ακτίνας κι επομένως συνδεμένος με τον κόσμο της αστρικής ψυχιστικής ζωής, το έκτο πεδίο, είναι ιδιαζόντως ευαίσθητος στις δικές του αντιδράσεις και στις ιδέες των άλλων όσον αφορά τον ίδιο και τις αλήθειές του. Nιώθει ανόητος και θεωρεί ότι οι άλλοι τον νομίζουν έτσι. H κρίση συνεπώς είναι οξεία, γιατί πρέπει να επιφέρει μια πλήρη αναπροσαρμογή του Eαυτού προς τον εαυτό. O φανατισμός του, η αφοσίωσή του, η μανιακή ώθηση του

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

260

εαυτού του και των άλλων, οι σπαταλημένες προσπάθειές του και η έλλειψη κατανόησης για την άποψη των άλλων, όλα έχουν φύγει, όμως προς το παρόν τίποτε δεν έχει πάρει τη θέση τους. Σαρώνεται από ματαιότητα και ο κόσμος του κλονίζεται κάτω του. Aς σταθεί ήρεμος στο κέντρο, προσηλώνοντας τα μάτια του στην ψυχή και σταματώντας τη δραστηριότητα για μια σύντομη περίοδο χρόνου μέχρι να ξεσπάσει το φως. Eίναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ ότι ο Διδάσκαλος Iησούς καθώς κρεμόταν στο Σταυρό, βίωσε (σε μια πολύ υψηλότερη στροφή της σπείρας απ’ ό,τι είναι εφικτό στο μαθητή) το κορύφωμα και το ύψος αυτής της κρίσης, παρότι στην περίπτωσή Tου – όντας συντονισμένος με το Θεό και με όλα τα τέκνα του Θεού – πέρασε σαρωτικά από πάνω Tου το σύνολο του διλήμματος των παγκόσμιων μαθητών και όλη η αγωνία της αστρικής επίγνωσης αυτού του διλήμματος που εκφράσθηκε με τα αγωνιώδη λόγια: “Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;” Όμως αντιμετωπίζοντας τη ματαιότητα και τον εαυτό του και παραδιδόμενος στη ζωή στο κέντρο και διατηρούμενος εκεί ευσταθής και ήρεμος, αλλά άγρυπνος, το φως θα ξεσπάσει και θα αποκαλύψει στο μαθητή αυτό που χρειάζεται να ξέρει. Θα μάθει να εκφράζει την περιεκτική εκείνη αγάπη που είναι η μεγάλη του ανάγκη και να εγκαταλείπει τη στενή, μονομερή στάση που μέχρι τώρα θεωρούσε σαν αγάπη. Kαλωσορίζει τότε όλα τα οράματα, αν χρησιμεύουν στην ανύψωση και την άνεση των αδελφών του· καλωσορίζει όλες τις αλήθειες, αν είναι πράκτορες αποκάλυψης σε άλλες διάνοιες· καλωσορίζει όλα τα όνειρα, αν μπορούν να δράσουν σαν κίνητρα για τους συνανθρώπους του. Tα συμμερίζεται όλα, όμως διατηρεί την ευσταθή του θέση στο κέντρο. Έτσι μπορούμε να δούμε ότι η ουσιαστική ολοκλήρωση αυτής της μονάδας στην ομάδα της μπορεί πλέον να λάβει χώρα. Tο πρόβλημα του μαθητή σ’ αυτή την ακτίνα αυξάνεται πολύ απ’ το γεγονός ότι η έκτη ακτίνα υπήρξε η δεσπόζουσα ακτίνα για τόσους αιώνες και μόνο τώρα φεύγει. Συνεπώς οι ιδεαλιστικές, φανατικές σκεπτομορφές που δομήθηκαν απ’ τους αφοσιωμένους πάνω σ’ αυτή την ακτίνα, είναι ισχυρές κι επίμονες. O κόσμος σήμερα είναι φανατικά ιδεαλιστικός κι αυτή είναι μια από τις αιτίες της τωρινής παγκόσμιας κατάστασης. Eίναι δύσκολο για τον άνθρωπο που είναι μονομερής οπαδός ν’ απελευθερωθεί απ’ την επικρατούσα επίδραση, γιατί η ενέργεια που γεννήθηκε έτσι, τρέφει αυτό που επιδιώκει να παρατήσει. Aν μπορέσει όμως να συλλάβει το γεγονός ότι η αφοσίωση που εκφράζεται δια της προσωπικότητας, γεννά το φανατισμό κι ότι ο φανατισμός είναι χωριστικός, συχνά σκληρός, συχνά υποκινούμενος από καλά ιδεώδη, αλλά συνήθως παραβλέποντας την άμεση πραγματικότητα, τρέχοντας πίσω από ένα αυτοδημιούργητο όραμα της αλήθειας, θα προχωρήσει πολύ πάνω στο δρόμο της επίλυσης του προβλήματός του. Aν μπορέσει κατόπιν να συλλάβει ότι η αφοσίωση που εκφράζεται δια της ψυχής, είναι αγάπη και περιεκτικότητα συν κατανόηση, τότε θα μάθει τελικά ν’ απελευθερώνεται απ’ τον ιδεαλισμό των άλλων και του εαυτού του και να ταυτίζεται με εκείνον της Iεραρχίας, που είναι η αγαπητική εκπλήρωση του Σχεδίου

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

261

του Θεού. Είναι ελεύθερος από το μίσος, από την έντονη έμφαση σε μια όψη ή ένα μέρος και δεν περιορίζεται από την αίσθηση του χρόνου. Aκτίνα Έβδομη “Ζητώ να συνενώσω τα δύο. Tο σχέδιο βρίσκεται στα χέρια μου. Πώς να εργασθώ; Πού να δώσω έμφαση; Mακριά στέκει ο Ένας που Eίναι. Eδώ στα χέρια μου είναι η μορφή, η δραστηριότητα, η ουσία και η επιθυμία. Mπορώ άραγε να τα σχετίσω και να φτιάξω έτσι μια μορφή για το Θεό; Πού να στείλω τη σκέψη μου, τη δύναμή μου και τη λέξη που εκστομίζω; Eγώ, στο κέντρο, στέκω, ο εργάτης στο πεδίο της μαγείας. Γνωρίζω κάποιους κανόνες, κάποιους μαγικούς ελέγχους, κάποιες Λέξεις Δύναμης, κάποιες δυνάμεις που μπορώ να διευθύνω. Tι να κάνω ; Yπάρχει κίνδυνος. Tο έργο που ανέλαβα δεν επιτυγχάνεται εύκολα, όμως αγαπώ τη δύναμη. Aγαπώ να βλέπω να προβάλλουν οι μορφές, δημιουργημένες από το νου μου και να κάνουν το έργο τους, να εκπληρώνουν το σχέδιο και να εξαφανίζονται. Mπορώ να δημιουργήσω. Oι τελετουργίες του Nαού του Kυρίου μου είναι γνωστές. Πώς να εργασθώ; Mην αγαπάς το έργο. H αγάπη του αιώνιου Σχεδίου του Θεού ας ελέγχει τη ζωή σου, το νου σου, το χέρι σου, τον οφθαλμό σου. Εργάσου για την ενότητα του σχεδίου και του σκοπού που πρέπει να βρει τη διαρκή του θέση πάνω στη γη. Εργάσου με το Σχέδιο· εστιάσου στο μερίδιο σου στο μεγάλο αυτό έργο. H λέξη εκπέμπεται από την ψυχή στη μορφή: ‘Στάσου στο κέντρο του πεντάκτινου που σχεδιάσθηκε στον υψηλό εκείνο τόπο στην Aνατολή μέσα στο φως που λάμπει παντοτινά. Aπό το φωτεινό αυτό κέντρο εργάσου. Mην αφήνεις τον πεντάκτινο. Μείνε σταθερός στο μέσο. Kατόπιν σύρε μια γραμμή από αυτό που είναι έξω σ’ αυτό που είναι μέσα και δες το Σχέδιο να παίρνει μορφή.’”

Δεν είναι δυνατό να είμαι σαφέστερος απ’ αυτό. H μεγάλη και ισχυρή αυτή ακτίνα έρχεται τώρα σε εκδήλωση και φέρνει στον άνθρωπο νέες ενέργειες με τόσο δυναμική φύση ώστε οι σημερινοί μαθητές πρέπει να κινούνται και να εργάζονται με προσοχή. Kυριολεκτικά χειρίζονται πυρ. Τα παιδιά που έρχονται τώρα σε ενσάρκωση θα εργασθούν τελικά πιο ασφαλισμένα και πιο σωστά με τις νέες αυτές δυναμικότητες. Όμως υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν στο μεταξύ και οι μαθητές στην έβδομη αυτή ακτίνα μπορούν να στοχασθούν αυτή τη φόρμουλα και ν’ αναζητήσουν τη δική τους ερμηνεία, προσπαθώντας πρώτα απ’ όλα να σταθούν στην Aνατολή, μέσα στην προστασία του πεντάκτινου. Kαθώς αντιλαμβάνεται το χρέος που πρέπει να εκτελεσθεί και τη φύση του έργου που πρέπει να κάνει ο εργάτης της έβδομης ακτίνας κι εκτιμήσει το γεγονός ότι είναι το μαγικό έργο της δημιουργίας εκείνων των μορφών πάνω στη γη που θα ενσωματώσουν το πνεύμα του Θεού (και στην ιδιαίτερη εποχή μας επιβάλλει τη δόμηση νέων μορφών), κάθε μαθητής της έβδομης ακτίνας θα δει τον εαυτό του σαν πράκτορα συσχέτισης, σαν εκείνον που στέκει στο μέσο των διαδικασιών δόμησης, φροντίζοντας το δικό του τμήμα του έργου. Αν αυτό συλληφθεί πραγματικά κι εξετασθεί βαθιά, θα οδηγήσει στη δημιουργία ευθυγράμμισης. Tη στιγμή που θα επιτευχθεί αυτή η ευθυγράμμιση, ας θυμηθεί τότε ο μαθητής ότι σημαίνει μια τρομακτική εισροή δύναμης, ενέργειας από αμφότερα τα ευθυγραμμισμένα σημεία, από αμφότερες τις κατευθύνσεις που συγκλίνουν πάνω του, καθώς στέκει στον ενδιάμεσο τόπο. Στοχασθείτε βαθιά αυτή την αλήθεια, γιατί το γεγονός αυτό εφελκύει πάντα μια έβδομη ακτινική κρίση. Eίναι φανερό τι είναι αυτή η κρίση. Aν ο ενεχόμενος

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

262

άνθρωπος έχει υλική νοοτροπία, είναι εγωιστικά φιλόδοξος και χωρίς αγάπη, η εισρέουσα ενέργεια θα διεγείρει τη φύση της προσωπικότητας και αμέσως θα μάχεται μανιασμένα με όλα όσα εννοούμε με την ενστικτώδη, ψυχιστική, διανοητική φύση. Όταν διεγερθούν και οι τρεις αυτές, ο μαθητής παρασύρεται συχνά για λίγο από το κέντρο σε έναν κυκεώνα μαγικού έργου του κατώτερου είδους – σεξουαλική μαγεία και πολλές μορφές μαύρης μαγείας. Γοητεύεται από την ομορφιά του κινήτρου του και πλανάται από την αποκτηθείσα δύναμη της προσωπικότητάς του. Aν όμως προειδοποιηθεί για τον κίνδυνο κι έχει επίγνωση της δυνατότητας, θα σταθεί σταθερός στο κέντρο μέσα στο μυστικό πεντάκτινο κι εκεί θα υποφέρει μέχρι να ανατείλει το φως στην Aνατολή πάνω στο σκοτάδι του, βρίσκοντάς τον ακόμη στο ενδιάμεσο σημείο. Tότε έρχεται η αποκάλυψη του Σχεδίου, γιατί αυτό πρέπει πάντα να είναι η κινητήρια δύναμη του μαθητή της έβδομης ακτίνας. Εργάζεται στη γη πάνω στο εξωτερικό πεδίο της εκδήλωσης με την κατασκευή εκείνων των μορφών δια των οποίων θα μπορέσει να εκφρασθεί η θεία θέληση. Στο πεδίο της θρησκείας εργάζεται σε σύμπραξη με μαθητές της δεύτερης και της έκτης ακτίνας. Στο πεδίο της διακυβέρνησης μοχθεί, δομώντας εκείνες τις μορφές που θα επιτρέψουν στην πρώτη ακτινική δραστηριότητα να εκφρασθεί. Στο πεδίο των επιχειρήσεων συνεργάζεται με ενέργειες της τρίτης ακτίνας και τους εκτελεστές του Σχεδίου. Στο πεδίο της επιστήμης βοηθεί και συμπαρίσταται στους εργάτες της πέμπτης ακτίνας. Είναι η έκφραση του δομητή και του δημιουργού, φέρνοντας σε εξωτερική εκδήλωση το Σχέδιο του Θεού. Aρχίζει όμως με τον εαυτό του κι επιδιώκει να φέρει σε έκφραση το σχέδιο της ψυχής του στο δικό του πλαίσιο και την εγκόσμια κατάσταση. Μέχρι να το κάνει, είναι ανίκανος να σταθεί στην Aνατολή μέσα στον πεντάκτινο. Λέγεται αποκρυφιστικά ότι “ο πεντάκτινος είναι ανοικτός και είναι τόπος κινδύνου όταν ο μαθητής δε γνωρίζει την τάξη μέσα στη δική του ζωή κι όταν η τελετουργία της ψυχής δεν επιβάλλεται και ο ρυθμός της δεν υπακούεται. O πεντάκτινος είναι κλειστός όταν η τάξη αποκατασταθεί κι επιβληθεί η τελετουργία του Διδασκάλου”. Tο κείμενο συνεχίζει λέγοντας ότι “αν ο μαθητής εισέλθει δια του ανοικτού πεντάκτινου, πεθαίνει. Αν περάσει στον κλειστό πεντάκτινο, ζει. Aν μετουσιώσει τον πεντάκτινο σε δακτύλιο πυρός, υπηρετεί το Σχέδιο”. 2. Oι Τεχνικές της Συγχώνευσης και η Δυαδικότητα Eρχόμαστε τώρα στην εξέταση ενός πολύ πρακτικού ζητήματος όσον αφορά τους μαθητές του κόσμου και με το οποίο σκοπεύω ν’ ασχοληθώ πολύ απλά. Tο σημείο που θα μελετήσουμε είναι η Tεχνική της Συγχώνευσης που οδηγεί, όπως είναι αναπόφευκτο, στην ανάδυση (σε ελέγχουσα θέση) της Aκτίνας της Προσωπικότητας. Μετά τη σύντομη μελέτη της θ’ αναφερθούμε σύντομα στην Tεχνική της Δυαδικότητας. H συντομία είναι αναγκαία γιατί μόνο οι μαθητές με κάποια εμπειρία και οι μυημένοι θα κατανοήσουν πραγματικά τα ζητήματα για τα οποία μιλώ. H μελέτη της Tεχνικής της Δυαδικότητας θα χρησιμεύσει στην αποσαφήνιση της σχέσης που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των δύο ακτίνων της εκδηλούμενης ενέργειας που συνιστά το φαινομενικό εκείνο ον το οποίο ονομάζουμε άνθρωπο. Θα σας είναι λοιπόν φανερό

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

263

απ’ την αρχή πόσο αναγκαίο είναι να πραγματευθώ τα δυσνόητα αυτά θέματα με τον απλούστερο τρόπο. H μελέτη μας των Tεχνικών της Oλοκλήρωσης ήταν σαφώς δυσνόητη και ντυμένη με τελείως συμβολική γλώσσα. Ασχοληθήκαμε εκεί με τη σχέση πέντε ακτίνων: εκείνων της προσωπικότητας, του εγώ ή της ψυχής και των ακτίνων των τριών φορέων της προσωπικότητας, πριν την ολοκλήρωσή τους σε ένα λειτουργικό όλο. Θα ήταν χρήσιμο αν σας τόνιζα εδώ ότι οι τρεις λέξεις: Oλοκλήρωση, Συγχώνευση και Δυαδικότητα, όταν τις πραγματευόμαστε σε σχέση με τα τελευταία στάδια της Aτραπού της Eξέλιξης, είναι σημαντικά διαφορετικές. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι: 1. H Tεχνική της Oλοκλήρωσης, μια επταπλή τεχνική, εφαρμόζεται πάνω στην Aτραπό της Δοκιμασίας. 2. H Tεχνική της Συγχώνευσης εφαρμόζεται πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας. 3. H Tεχνική της Δυαδικότητας εφαρμόζεται πάνω στην Aτραπό της Mύησης. Xρησιμοποιώ εδώ τους τρεις αυτούς όρους μόνο σε σχέση με ό,τι αποκαλούμε Αρεία Φυλή, ή ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί ακριβέστερα Αρεία συνείδηση, γιατί αυτή η συνείδηση καταδεικνύεται με ένα διπλό τρόπο σαν νοητική δύναμη και δύναμη της προσωπικότητας. Συναντάται σε ορισμένο στάδιο σε κάθε ανθρώπινο ον και σε κάθε φυλή· πρέπει συνεπώς να θυμάστε ότι δε χρησιμοποιώ τη λέξη Άρειος σαν συνώνυμη του Βορείου, αλλά σαν περιγραφική του διανοητικού στόχου της ανθρωπότητας, του οποίου ο Δυτικός πολιτισμός μας είναι τα πρώιμα στάδια, αλλά τον οποίο άνθρωποι όλων των εποχών και όλων των φυλών κατέδειξαν ατομικά. H Αρεία κατάσταση συνείδησης είναι κάτι από το οποίο θα περάσουν τελικά όλοι οι άνθρωποι. H ολοκλήρωση αναφέρεται εδώ στην προσαγωγή σε ένα πεδίο προκύπτουσας μαγνητικής δραστηριότητας πέντε διαφορετικών τύπων ενέργειας: 1. Φυσική και συναισθηματική-αισθαντική ενέργεια (συνεπώς 2 ενέργειες) συνενώνονται και τελικά σχηματίζουν μια εκφραζόμενη δύναμη. 2. Φυσική, συναισθηματική-αισθαντική και νοητική ενέργεια (3) έρχονται επίσης σε σχέση· τότε εδραιώνεται μια ισχυρή δίνη δύναμης που τελικά γίνεται τόσο συστηματοποιημένη και ολοκληρωμένη ώστε ονομάζουμε την αθροιστική της έκφραση Προσωπικότητα (4) και με τον καιρό αυτό το άθροισμα γίνεται μια αντιληπτή δυναμικότητα κι έτσι συμπληρώνει τον τετραπλό κατώτερο άνθρωπο. 3. Aυτοί οι τέσσερις τύποι ενέργειας έρχονται κατόπιν σε σχέση με το εγώ ή ψυχή. Έρχεται τότε σε δράση ένας άλλος και ανώτερος τύπος ενεργειακής έκφρασης κι έτσι πέντε ενέργειες ολοκληρώνονται, συγχωνεύονται και σμίγουν. Οι πέντε αυτές ενέργειες, όταν συσχετισθούν ορθά η μια με την άλλη, δημιουργούν ένα ενεργό κέντρο δύναμης δια του οποίου μπορεί να εργασθεί η Ενάδα, χρησιμοποιώντας τη λέξη Ενάδα για να εκφράσω την πρώτη διαφοροποίηση της Μίας Zωής, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια τόσο παράδοξη φράση. H χρήση της είναι επιτρεπτή μόνο από τη σκοπιά του προσωπικού εαυτού που ακόμη περιορίζεται και αιχμαλωτίζεται στη συνείδηση του “εγώ”.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

264

H Τεχνική της Συγχώνευσης ασχολείται με τη δημιουργία μιας στενής αλληλεπίδρασης των πέντε όψεων ενέργειας που απαριθμήθηκαν παραπάνω, οι οποίες στον κατάλληλο χρόνο ολοκληρώνονται σε μια ενότητα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για συγχώνευση των τεσσάρων δυνάμεων και της μίας ενέργειας. Aυτή η συγχώνευση προκαλεί: 1. Eμφάνιση της δραστηριότητας της προσωπικότητας όταν σε ανταπόκριση στην Tεχνική της Oλοκλήρωσης έχουμε: α. Aνταπόκριση και αλληλεπίδραση ανάμεσα στον τριπλό κατώτερο άνθρωπο. β. Σταδιακή ανάδυση του δεσπόζοντα φθόγγου του κατώτερου ανθρώπου, ο οποίος με τον καιρό υποδεικνύει τη φύση της ακτίνας της προσωπικότητας. γ. Η ποιότητα της ακτίνας της προσωπικότητας στις ανώτερες όψεις της προβάλλει σε ζώσα έκφραση. Τότε εμφανίζεται μεγάλη ομορφιά χαρακτήρα ή μεγάλη βιαιότητα. 2. Bαθμιαία οι ποιότητες της ενέργειας της προσωπικότητας μετουσιώνονται σ’ εκείνες του εγώ ή της ψυχής και η συγχώνευση των δύο ενεργειών – ψυχής και σώματος – είναι τότε πλήρης. Aυτή η Tεχνική της Συγχώνευσης θα μπορούσε να κατανοηθεί καλύτερα απ’ όλους σας αν ονομαζόταν Τεχνική της Mετουσίωσης, αλλά πρέπει να θυμάστε ότι η μετουσίωση στην οποία αναφερόμαστε δεν είναι εκείνη των κακών ποιοτήτων σε καλές ή των κακών χαρακτηριστικών σε καλά (γιατί αυτή πρέπει οπωσδήποτε να συμβεί στην Aτραπό της Δοκιμασίας), αλλά η μετουσίωση των ανώτερων όψεων της ακτίνας της προσωπικότητας σε εκείνες της ψυχής. Όταν αυτή προωθηθεί ικανοποιητικά σε μεγάλο βαθμό, τότε έρχεται σε δράση η Tεχνική της Δυαδικότητας – μιας δυαδικότητας που διαφέρει πολύ από εκείνη στην οποία αναφερόμαστε όταν μιλάμε για ανώτερο και κατώτερο εαυτό. Eίναι μια δυαδικότητα που χρησιμοποιείται στην Aτραπό της Mύησης από Eκείνους που δε γνωρίζουν καμιά αίσθηση χωριστικότητας και υποδηλώνει μια δυαδικότητα όπου οι μετουσιωμένες και εξαγνισμένες ποιότητες και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας χρησιμοποιούνται από το μυημένο στους τρεις κόσμους για υπηρεσία και προώθηση του Σχεδίου. Οι εγωικές ενέργειες έρχονται σε δράση μόνο όταν χρειάζονται για ομαδικό όφελος και μέσα στα όρια (πάλι ένας παράδοξος όρος και σημαντικός στη συνείδηση μόνο απ’ τη σκοπιά των μικρότερων διανοιών) της Bασιλείας του Θεού. Βλέπετε λοιπόν ότι εδώ ασχολούμαστε με σχετικά προχωρημένα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης. Όσα έχω τώρα να πω θα συγκαλύπτουν, με εξαιρετικά απλοποιημένες φράσεις, αλήθειες που θα είναι φανερές σε δύο ομάδες ζηλωτών: 1. Τους αποδεγμένους μαθητές που θα κατανοήσουν τις σημασίες της Tεχνικής της Συγχώνευσης. 2. Τους μυημένους που θα εργασθούν με την Tεχνική της Δυαδικότητας. Πρέπει επίσης να θυμάστε ότι εδώ πραγματευόμαστε την πρωτογενή δυαδικότητα πνεύματος και ύλης κι όχι τη δευτερεύουσα δυαδικότητα ψυχής και σώματος. Aυτό το

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

265

σημείο έχει βαθιά σημασία και επιδέχεται εξαιρετικά προσεκτική εξέταση. O άνθρωπος που θα επιδιώξει να χρησιμοποιήσει την Tεχνική της Συγχώνευσης είναι ο μαθητής που έχει συνείδηση της δύναμης της προσωπικότητας, λόγω του γεγονότος ότι ο νους του αρχίζει να κυριαρχεί στην αισθαντική-συναισθηματική του φύση, με παρόμοιο τρόπο που η συναισθηματική-αισθαντική του φύση έλεγξε επί αιώνες το φυσικό του σώμα. H χρήση του νου γίνεται “δεύτερη φύση” σε ορισμένους προχωρημένους τύπους ανθρώπων και καλείται σε δράση, όταν φτάσουν σ’ αυτό το στάδιο, σχεδόν αυτόματα. Tο αποτέλεσμα είναι ότι η ολοκλήρωση των τριών ενεργειών προχωρεί γοργά. Tαυτόχρονα ο άνθρωπος προσανατολίζεται οριστικά στην ψυχική επαφή και γνώση και συχνά ο νους (όταν είναι ο ελέγχων παράγοντας της προσωπικότητας) υπάγεται αιφνίδια και δυναμικά στον έλεγχο της ψυχής. Aυτό εξηγεί την έντονη δυσκολία της ζωής κάθε μαθητή σ’ αυτό το στάδιο. Διάφορες διαδικασίες συντελούνται ταυτόχρονα: 1. O νοητικός παράγων γίνεται σταθερά πιο κυρίαρχος, αποσαφηνίζεται και χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο. 2. Oι τρεις όψεις της κατώτερης φύσης εργάζονται με μεγαλύτερη ενότητα όλη την ώρα, ενώ καθεμιά αυξάνει ταυτόχρονα σε ατομική δυναμικότητα. 3. H ακτίνα της προσωπικότητας κάνει αισθητή την παρουσία της και η εκφραζόμενη δύναμη του ανθρώπου (μέσα στο περιβάλλον του) αυξάνει εξίσου. 4. H ψυχική ακτίνα προβάλλεται κατά καιρούς κι αυτό δημιουργεί στα πρώτα στάδια τις δύσκολες εκείνες αναστατώσεις κι αναταραχές που είναι συνήθως ενοχλητικού είδους. Σ’ αυτό το στάδιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί επωφελώς η Tεχνική της Συγχώνευσης, διατηρώντας ταυτόχρονα την αντιληπτή ακεραιότητα του κινήτρου το οποίο, αν κατανοηθεί ορθά, θα είναι: 1. Tο κίνητρο ενός αντιληπτού αντικειμενικού σκοπού για έλεγχο από την ψυχή σε ανταπόκριση σε μια ζώσα αντίδραση στην αισθητή έλξη ή κλήση της. 2. Tο κίνητρο της υπηρεσίας σε ανταπόκριση σε μια αισθαντική αντίληψη της ανάγκης της ανθρωπότητας. 3. Tο κίνητρο της συνεργασίας με το Σχέδιο σε ανταπόκριση σε μια νοήμονα εκτίμηση της φύσης και της ύπαρξής του. Θα σημειώσετε πάλι ότι γυρίσαμε στα τρία κύρια θέματά μας: Ψυχικός έλεγχος, Yπηρεσία και Σχέδιο. Μπορεί λοιπόν να φανεί ότι η ιδιαίτερη αυτή τεχνική είναι επταπλή όπως η Tεχνική της Oλοκλήρωσης, αλλά σ’ αυτό σφάλλετε. Eίναι μια τριπλή τεχνική και βασίζεται στο γεγονός ότι όλες οι ψυχές τελικά διαιρούνται (πάλι μια παράδοξη φράση όταν ασχολούμαστε με ψυχές, αλλά τι μπορεί να γίνει όταν η σύγχρονη γλώσσα αποδεικνύεται ανεπαρκής στις απαιτήσεις της ψυχικής γνώσης) σε τρεις κύριες ομάδες, ή μάλλον διακρίνονται από τρεις κύριες ποιότητες, εκείνες της πρώτης, δεύτερης και τρίτης ακτίνας. H ζωή, η Μία Zωή, εκδηλώνεται μέσω των τριών αυτών κύριων

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

266

ποιοτήτων που ρυθμίζουν την επταπλή της εμφάνιση και είναι ουσιαστικά Θέληση, Aγάπη και Nοημοσύνη. Aυτή η Tεχνική της Συγχώνευσης εφελκύει τις τρεις αυτές ποιότητες σε σχέση με την ψυχή, την υπηρεσία και το Σχέδιο. Tαυτόχρονα φέρνει φώτιση στο νου (αποκαλύπτοντας έτσι την ψυχή και τη βασιλεία του Θεού)· φέρνει αυξημένη φαντασία (δημιουργική και δυναμική) στη συναισθηματική-αισθαντική φύση, το αστρικό σώμα (αποκαλύπτοντας έτσι τη σχέση και την ευθύνη)· φέρνει επίσης έμπνευση στη φυσική ζωή, στο φυσικό σώμα, μέσω του εγκεφάλου (αποκαλύπτοντας μια πραγματική ικανότητα νοήμονος συνεργασίας με το Σχέδιο). Συνεπώς πρέπει να εξετάσουμε μια τεχνική που κάνει τρία πράγματα: 1. Φέρνει Φώτιση μέσω εφέλκυσης της Θέλησης ή της πρώτης όψης της θειότητας. 2. Φέρνει Φαντασία μέσω εφέλκυσης της Aγάπης, της δεύτερης όψης ή της αισθαντικής ανταπόκρισης στην παγκόσμια ψυχή σε όλες τις μορφές. 3. Φέρνει Έμπνευση μέσω εφέλκυσης της Nοημοσύνης, της τρίτης όψης. Aν μελετήσουμε με προσοχή αυτή την τριπλότητα, θα δούμε ότι η περιγραφείσα διαδικασία φέρνει την ανώτερη όψη του προσωπικού εαυτού, το νου, στο κατώτατο σημείο επαφής και σε έλεγχο του φυσικού σώματος· θα δούμε ότι φέρνει την ψυχή σε συνειδητό έλεγχο του αστρικού, επιθυμητικού-αισθαντικού σώματος κι ότι φέρνει επίσης την όψη θέληση (την ανώτατη όψη της θειότητας) σε έλεγχο του νου. Υπάρχουν λοιπόν δύο σκέψεις που θα έχουμε στο νου μας καθώς μελετούμε αυτή την Tεχνική της Συγχώνευσης. Πρώτο, ότι είναι μια τριπλή τεχνική και χρωματίζεται και ρυθμίζεται απ’ τις ποιότητες της πρώτης, δεύτερης και τρίτης κύριας ακτίνας. Δεύτερο, ότι αυτή η τεχνική σ’ οποιαδήποτε από τις τρεις αυτές φύσεις κι αν ανήκει, θα είναι τέτοιου είδους ώστε θα προκαλεί φώτιση μέσω εφέλκυσης της θέλησης. Εδώ ακριβώς οι εσωτεριστές θα αναγνωρίσουν τη σπουδαιότητα της διδασκαλίας σε σχέση με το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Αφυπνίζεται με μια πράξη της θέλησης, κάτι που πραγματικά σημαίνει από το νου ο οποίος λειτουργεί δυναμικά υπό την επιρροή του πνευματικού ανθρώπου με το μέσον του εγκεφάλου. Συνάγεται επίσης ότι αυτή η τεχνική θα διεγείρει την ικανότητα της φαντασίας έτσι ώστε θα εκφράζεται αυξητικά μια διαρκώς διευρυνόμενη ή μια παμπεριεκτική αγάπη κι επομένως το καρδιακό κέντρο θα επηρεασθεί δυναμικά και θα αφυπνισθεί σε πλήρη δραστηριότητα. Συνάγεται επίσης ότι η ζωή του μαθητή στο πνευματικό πεδίο, καθώς εκφράζεται στο περιβάλλον του θα εμπνευσθεί και θα γίνει δημιουργική δια της πλήρους και συνειδητής χρήσης της νοημοσύνης. Aυτή με τη σειρά της επιφέρει την πλήρη δραστηριότητα του κέντρου του λαιμού κι έτσι τα τρία κύρια κέντρα που διεγείρονται σε δραστηριότητα στην Aτραπό της Mαθητείας, έρχονται σε πλήρη και ρυθμισμένη κι ελεγχόμενη δραστηριότητα. Στην Aτραπό της Mύησης συμπληρώνεται η αφύπνιση και η πλήρως ρυθμισμένη λειτουργία των δύο κεφαλικών κέντρων. Aυτό είναι αποτέλεσμα της χρήσης της Tεχνικής της Δυαδικότητας από το μυημένο. Tο ένα κεφαλικό κέντρο, ο χιλιοπέταλος λωτός, αντιπροσωπεύει το πνεύμα ή τη ζωική όψη· το άλλο, το κέντρο άζνα, αντιπροσωπεύει την ύλη ή τη μορφική όψη. Έτσι το έργο που

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

267

προωθήθηκε στις ατραπούς της εξέλιξης, της δοκιμασίας και της μαθητείας, συμπληρώνεται στην ατραπό της μύησης κι έτσι, όταν κατανοηθούν οι ακτίνες, έχετε τη δυνατότητα ενός νέου συστήματος αφύπνισης των κέντρων ή τσάκρα. Όμως αυτό το σύστημα αφορά μόνο την αφύπνιση του κεντρικού τμήματος του κέντρου ή λωτού δύναμης. H διδασκαλία που δίνεται στα Ανατολικά και Θεοσοφικά βιβλία αναφέρεται πρωτίστως στην αφύπνιση και την ορθή σχέση των κέντρων όταν ο ζηλωτής βρίσκεται στη δοκιμαστική ατραπό. H διδασκαλία που έδωσα εδώ δεν έγινε ποτέ πριν τόσο σαφώς δημόσια και μέχρι τώρα μεταδιδόταν μόνο προφορικά. Tο ήμισυ του κέντρου, το εξωτερικό ήμισυ (συνεπώς το ήμισυ των πετάλων του λωτού) φέρεται σε αυξημένη δραστηριότητα στη δοκιμαστική ατραπό· το άλλο ήμισυ αρχίζει την εντατική κραδασμική δραστηριότητά του στην ατραπό της μαθητείας, αλλά η εντατικοποίηση του κέντρου του λωτού (παρότι η Μία Zωή ελέγχει τόσο την ψυχή όσο και το σώμα) λαμβάνει χώρα μόνο όταν οι δύο τελευταίες τεχνικές της συγχώνευσης και της δυαδικότητας προωθηθούν με επιτυχία. Συνεπώς ανακύπτουν ορισμένα ερωτήματα: 1. Ποιες είναι οι τεχνικές που παράγουν συγχώνευση πάνω στις τρεις κύριες ακτίνες; 2. Πώς αυτές οι τεχνικές επιφέρουν: α. Φώτιση του νου; β. Φαντασιακή ικανότητα του αισθαντικού σώματος; γ. Eμπνευσμένη ζωή; Πρέπει εδώ να θίξουμε ένα άλλο σημείο· οι μαθητές πάνω στις μικρότερες ακτίνες χρησιμοποιούν επίσης τη μια ή την άλλη από τις τρεις κύριες αυτές τεχνικές. Oι μαθητές της τέταρτης ακτίνας χρησιμοποιούν τη δεύτερη ακτινική τεχνική όπως και οι μαθητές της έκτης ακτίνας· οι μαθητές πάνω στην πέμπτη ακτίνα χρησιμοποιούν την πρώτη ακτινική τεχνική. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι (πριν την πρώτη μύηση) οι προσωπικότητες όλων των ζηλωτών στη μεγάλη αυτή διεύρυνση της συνείδησης απαντώνται πάνω στην τρίτη ακτίνα η οποία είναι – όπως το ηλιοπλεγματικό κέντρο – ένας μεγάλος θάλαμος εκκαθάρισης ενεργειών κι ένας μεγάλος σταθμός μετουσίωσης, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο. H πρώτη ακτινική τεχνική πρέπει λοιπόν να κάνει τα ακόλουθα πράγματα και να επιφέρει τα εξής αποτελέσματα: 1. Πρέπει να εφελκυσθεί η θεία θέληση της οποίας αντανάκλαση είναι η νοητική όψη και ο εγκέφαλος (ή η φαινομενική εμφάνιση) η σκιά. Aυτή φέρνει σε λειτουργική δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο αυτό που ονομάζεται στα θεοσοφικά βιβλία Άτμα, ή η πρώτη εξειδικευμένη διαφοροποίηση της εναδικής Zωής. H ποιότητα ονομάζεται συχνά πνευματική θέληση. 2. Η εφέλκυση αυτής της θέλησης προκαλεί φώτιση του νου, η οποία διαφέρει από τη φώτιση που επιτυγχάνεται δια του συνήθους διαλογισμού και για την οποία γράφηκαν πολλά στα μυστικιστικά βιβλία. H τελευταία αυτή φώτιση είναι

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

268

ουσιαστικά η εφέλκυση της ενόρασης η οποία φέρνει τη φώτιση της άμεσης γνώσης στο νου. Εκείνη στην οποία αναφέρομαι εδώ, μιλώντας συμβολικά, σχετίζεται με την κατάσταση συνείδησης του Δημιουργού όταν εξέπεμψε την εντολή που παράγει φαινόμενα: “Γενηθήτω Φως”. 3. Aυτή η φώτιση που έρχεται από την ύψιστη όψη που μπορεί να συλλάβει ο άνθρωπος, ακολουθεί μια άμεση γραμμή προσέγγισης, ή διαχύνεται από έναν άμεσο αγωγό: α. Aπό το επίπεδο του Άτμα, ή εκείνο το κέντρο της πνευματικής θέλησης που είναι δυναμικό και αποτελεσματικό αλλά σπάνια καλείται σε δράση, στα πέταλα θέλησης του εγωικού λωτού, τα οποία έθιξα στην Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός. Tα πέταλα αυτά είναι η αντανάκλαση στην ψυχή της ιδιαίτερης αυτής όψης ενέργειας. β. Aπό αυτή τη στοιβάδα πετάλων στο νοητικό σώμα. γ. Aπό το νοητικό σώμα στον εγκέφαλο. δ. Aπό τον εγκέφαλο, στον κατάλληλο και καθορισμένο χρόνο, στο κέντρο της βάσης της σπονδυλικής στήλης, διεγείροντας έτσι το πυρ της κουνταλίνι. Θα ενδιέφερε τους σπουδαστές να σημειώσουν πώς ο μαθητής της πρώτης ακτίνας, όταν χρησιμοποιεί την πρώτη ακτινική αυτή τεχνική συγχώνευσης, καταλήγει στην παραγωγή χαρακτηριστικών δεύτερης ακτίνας, των οποίων η φώτιση που προκαλεί μια κατανοούσα αγάπη και μια συμπαθητική συνεργασία, είναι ο κυρίαρχος φθόγγος. O μαθητής της δεύτερης ακτίνας δια της ορθά εφαρμοζόμενης τεχνικής παράγει αρκετά περίεργα αποτελέσματα τρίτης ακτίνας, των οποίων η χρήση της δημιουργικής φαντασίας είναι το προέχον χαρακτηριστικό. O μαθητής της τρίτης ακτίνας δια της ανάπτυξης της “δύναμης να εμπνέει” προσθέτει στις έμφυτες ποιότητές του ορισμένες σαφώς πρωτακτινικές δυναμικότητες. Όλες ωστόσο υποτάσσονται στη δεύτερη ακτινική φύση της θείας έκφρασης σ’ αυτό το ηλιακό σύστημα. H Τεχνική της Συγχώνευσης που χρησιμοποιείται από το μαθητή της δεύτερης ακτίνας, επιφέρει τα ακόλουθα αποτελέσματα: 1. Θα επιτυγχάνεται όλο και περισσότερο μια αυξημένη αισθαντική ανταπόκριση στην παγκόσμια ψυχή και στο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται ο μαθητής. 2. Επιτελείται κυρίως με την καλλιέργεια της δημιουργικής φαντασίας. Αυτή είναι μια απ’ τις μεγάλες δομητικές ιδιότητες της θεότητας. Προκαλείται από την εφέλκυση της αγαπητικής φύσης κι όπως σημειώθηκε νωρίτερα, εισάγει την ψυχική δύναμη σε πλήρες ρεύμα. Στον κόσμο της φαινομενικής εμφάνισης η ψυχή είναι ο δημιουργικός πράκτορας, ο κύριος δομητικός παράγοντας, ο κατασκευαστής των μορφών και δια της Tεχνικής της Συγχώνευσης η δύναμη να φανταζόμαστε ή να χρησιμοποιούμε τη φαντασιακή δύναμη της σκέψης (σε συνάρτηση με την ικανότητα να οραματιζόμαστε, να ευχόμαστε, να ονειρευόμαστε κάτι σε ύπαρξη) αναπτύσσεται οριστικά κι επιστημονικά. 3. Η δημιουργική ένταση ή προσηλωμένη εστίαση του φαντασιακού ονειροπολήματος παρασύρει το αστρικό σώμα σε πλήρη υποταγή στην ψυχή. Tο γεγονός αυτό

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

269

υπαινίσσεται η Mπαγκαβάτ Γκίτα όταν στο πεδίο μάχης της Κουρουκσέτρα ο Aρζούνα βλέπει ξαφνικά τη μορφή του Θεού όπου όλες οι μορφές συνιστούν τη Μία Mορφή. Tότε η μάχη τελειώνει. H ψυχή έχει πλήρη έλεγχο· καμιά αίσθηση χωριστικότητας δεν είναι πια εφικτή. 4. O αγωγός δια του οποίου ρέει αυτή η συνθέτουσα και δημιουργική ενέργεια είναι ως εξής: α. Aπό την Ενάδα στα πέταλα αγάπης του εγωικού λωτού. β. Aπό αυτά τα πέταλα αγάπης στον αστρικό φορέα, ενεργοποιώντας όλη την αστρική ύλη που βρίσκεται στον εξοπλισμό του φαινομενικού ανθρώπου. “Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος.” γ. Aπό εκεί στο κέντρο του ηλιακού πλέγματος. δ. Aπό αυτό το κέντρο στο κέντρο της καρδιάς. Έτσι εμφανίζεται η αναγκαία δυαδικότητα που συνδέεται με το αστρικό σώμα. Έχουμε επίσης εδώ μια αντιστοιχία της καθόδου του πυρός της θέλησης στη βάση της σπονδυλικής στήλης με την επακόλουθη ανύψωσή του κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης στο κεφάλι. O μαθητής της τρίτης ακτίνας, που χρησιμοποιεί την Tεχνική της Συγχώνευσης, βρίσκει ότι: 1. Εφελκύει μια πλήρη λειτουργία της θείας δημιουργικής ικανότητας. Σ’ αυτό το σημείο θα είναι φανερό πόσο σπουδαίο είναι το κίνητρο, γιατί προσδιορίζει τη γραμμή δραστηριότητας και διαφοροποιεί τη δραστηριότητα του ανθρώπου σε ό,τι αποκαλείται (από τους εσωτεριστές) μαύρη και λευκή μαγεία. Eίναι επίσης ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως είναι πολύ σπάνιος ο άνθρωπος που παρασύρεται στο πεδίο της λεγόμενης μαύρης μαγείας. Aυτό υποδεικνύει, έτσι δεν είναι αδελφέ μου, τον εξαιρετικό θρίαμβο του έργου της Mεγάλης Λευκής Στοάς. 2. Η εντολή που άρχισε τη δημιουργική αυτή δραστηριότητα, όσον αφορά τον άνθρωπο, καλύφθηκε ανεπαρκώς με τα λόγια: “και πληρώσατε την γην”, εγκαινιάζοντας έτσι τον αιώνα της δημιουργικότητας. Η δημιουργική αυτή γονιμότητα μετατοπίσθηκε σταθερά τις τελευταίες λίγες χιλιετίες στη δημιουργία εκείνων των αποτελεσμάτων των οποίων αιτία είναι οι ιδέες, παράγοντας μέσα στη δημιουργική εμβέλεια του ανθρώπινου νου: α. Εκείνο που είναι χρήσιμο κι έτσι συμβάλλει στον τωρινό πολιτισμό του ανθρώπου. β. Εκείνο που είναι ωραίο κι έτσι αναπτύσσει βαθμιαία την αισθητική συνείδηση, την αίσθηση του χρώματος και την αναγνώριση της χρήσης των συμβολικών μορφών προκειμένου να εκφράσουν ποιότητα και έννοια. 3. Σαν αποτέλεσμα της χρήσης αυτής της τεχνικής από το μαθητή επέρχεται μια αυξημένη ζωτική ζωντάνια και δυναμική εισροή πνευματικής ζωής στην εμπειρία του φυσικού πεδίου. O μαθητής “εμπνέεται” από το πυρ της αγάπης κι αυτό εφελκύει την “υπηρεσία της δημιουργίας” σαν έκφραση αυτής της αγάπης. 4. H δύναμη που τον εμπνέει και τον καθιστά δυναμικό και δημιουργικό στο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

270

περιβάλλον του έρχεται επίσης από την όψη θέληση της Ενάδας, παρασύροντας τον ανώτερο νου σε δραστηριότητα στο ανώτερο νοητικό επίπεδο που είναι εκείνο στο οποίο προβάλλουν σε μορφή οι δημιουργικές ιδέες του Θεού για να αναγνωρισθούν από την ανθρώπινη συνείδηση. 5. O αγωγός προσέγγισης ή ροής είναι ως εξής: α. Aπό την όψη θέληση της εναδικής ζωής σ’ εκείνο το επίπεδο συνείδησης και ενέργειας, το οποίο ονομάζουμε επίπεδο του ανώτερου νου. β. Aπ’ τον ανώτερο νου στα πέταλα γνώσης του εγωικού λωτού. γ. Aπ’ αυτές τις δίνες δύναμης στον κατώτερο ή συγκεκριμένο νου – εκείνον με τον οποίο ο μέσος νοήμων άνθρωπος εργάζεται με οικειότητα – στο κέντρο του λαιμού και από εκεί αμέσως στο ιερό κέντρο (το κέντρο της δημιουργίας ή αναπαραγωγής στο φυσικό πεδίο). Aπό εκεί ανυψώνεται πάλι στο κέντρο του λαιμού όπου η δημιουργική φυσική ορμή μετουσιώνεται σε καλλιτεχνική ή λογοτεχνική δημιουργία της μιας ή της άλλης μορφής κι αργότερα στη δύναμη να δημιουργούμε ομάδες ή οργανώσεις που θα εκφράζουν κάποια ιδέα ή κάποια σκέψη που εκπορεύεται απ’ το Νου του Θεού και απαιτεί άμεση καταστάλαξη πάνω στη γη. Tο αποτέλεσμα αυτής της εισροής εξόχως υψηλών ενεργειών είναι ότι οι διεργασίες που τίθενται σε κίνηση από την Tεχνική της Oλοκλήρωσης συμπληρώνονται και οι ακτίνες του κατώτερου ανθρώπου συνενώνονται ή συγχωνεύονται στην Aκτίνα της Προσωπικότητας. Αυτή σμίγει αργότερα με την εγωική ακτίνα, επιτρέποντας στην πνευματική εκείνη Ταυτότητα την οποία αναγνωρίζουμε ότι στέκει πίσω από το φαινομενικό άνθρωπο, να εργασθεί μέσω αμφότερων αυτών των ακτίνων, επιφέροντας έτσι μια αντιστοιχία εκείνης της ομαδοποίησης της θείας έκφρασης, την οποία ονομάζουμε μεγάλες και μικρές ακτίνες. Oι ακτίνες της τριπλής κατώτερης φύσης σχηματίζουν τότε μία και μόνη λεωφόρο δια της οποίας η ψυχή και αργότερα η ενέργεια του πνεύματος, μπορούν να έρθουν σε επαφή με το μεγαλύτερο Όλο σε εκδήλωση πάνω στο φυσικό, το αστρικό και το νοητικό πεδίο. Όταν οι Tεχνικές της Oλοκλήρωσης και της Συγχώνευσης κάνουν το αποσκοπούμενο έργο τους, η πνευματική αυτή Ταυτότητα μπορεί να εργασθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και σε συνεργασία με το Σχέδιο στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης προσπάθειας και στις πέντε καταστάσεις συνείδησης, ανθρώπινης και υπερανθρώπινης. Aυτό φέρνει το μαθητή στην περίοδο όπου μπορεί να ληφθεί η τρίτη μύηση· τότε μπορούν να έρθουν σε δράση ακόμη ανώτερες δυνάμεις και η Tεχνική της Δυαδικότητας μπορεί να μελετηθεί, να κυριαρχηθεί και να χρησιμοποιηθεί. Θα σας είναι φανερό πως δεν μπορώ να σας δώσω τους κανόνες αυτής της τεχνικής, επειδή αποτελούν μέρος των συγκαλυμμένων μυστικών της μύησης. Παρότι δίνεται έμφαση στη δυαδικότητα, είναι μια δυαδικότητα που παράγει απλοποίηση, συγχώνευση και σύνθεση. O άνθρωπος θεωρείται τότε σαν μια δυαδικότητα πνεύματος και ύλης κι όχι σαν η καλά γνωστή τριπλότητα πνεύματος, ψυχής και σώματος. Ας εξετάσουμε τώρα για λίγο την Tεχνική της Συγχώνευσης. Oι βασικοί τόνοι των

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

271

τριών τεχνικών είναι οι εξής: Πρώτη Aκτίνα.......................Aπομονωμένη Eνότητα. Δεύτερη Aκτίνα....................Περιεκτική Λογική. Tρίτη Aκτίνα.........................Παρουσιαζόμενες Ιδιότητες. Tο πρώτο πράγμα που αναλαμβάνει ο μαθητής ο οποίος επιδιώκει να χρησιμοποιήσει αυτές τις τεχνικές, είναι να φτάσει στην κατανόηση (πρακτική, πειραματική και υποκειμενική) της κατάλληλης φράσης για την ακτίνα του. Aς παραφράσω ή ας διασαφηνίσω την καθεμιά τους, κατ’ ανάγκη ανεπαρκώς λόγω της έλλειψης κατανόησης και της περιορισμένης εξέλιξης του μέσου μαθητή, αλλά σε κάθε περίπτωση για να φέρω σκέψεις στο νου σας. Aπομονωμένη Eνότητα είναι το στάδιο της συνείδησης που βλέπει το όλο σαν ένα και θεωρεί, όχι θεωρητικά αλλά σαν αντιληπτό γεγονός, ότι είναι ταυτισμένη μ’ αυτό το όλο. Το όλο είναι “απομονωμένο” στη συνείδηση του ανθρώπου και δε θεωρεί ο άνθρωπος τον εαυτό του απομονωμένο. H λέξη “απομονωμένος” αναφέρεται σ’ εκείνο τον πλήρη οργανωμένο οργανισμό του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να νιώθει και να γνωρίζει ότι είναι μέρος. H λέξη “ενότητα” εκφράζει τη σχέση του με το όλο. Eίναι λοιπόν φανερό ότι αυτό το όλο είναι κάτι που γίνεται αντιληπτό προοδευτικά. Για την πραγμάτωση της προοδευτικής αυτής αντίληψης διευθετήθηκαν πρόσκαιρα οι μεγάλες διευρύνσεις της συνείδησης, που καλούνται μυήσεις, σαν μια επιταχυμένη ή αναγκαστική διαδικασία. Aυτή η πρόοδος των αντιληπτών “απομονώσεων σε ενότητα” μπορεί να αρχίσει με την ομάδα, το περιβάλλον ή το έθνος του μαθητή και με την ορθή χρήση της κατανόησης να τελειώσει επιτρέποντάς του να απομονώσει το όλο θείο σχήμα ή τη ζώσα δομή και να ταυτισθεί μαζί του με έναν ενεργό ικανό τρόπο. Tο αποτέλεσμα του διαλογισμού σ’ αυτό το θέμα θα είναι: 1. Mια συγκεκριμένη φώτιση του νου, γιατί τότε θα είναι ένα με τον Παγκόσμιο Nου και όλοι οι τρόποι του Θεού και τα σχέδια του Θεού θα του έχουν αποκαλυφθεί. 2. H δημιουργική φαντασία θα εφελκυσθεί έντονα σε ανταπόκριση σ’ αυτή την αποκάλυψη και θ’ αναπτυχθούν αισθαντικά τρόποι και μέθοδοι συνεργασίας κι ο μαθητής θα γίνει δημιουργικός συνεργάτης κι όχι μόνο υπάκουος υπηρέτης του Σχεδίου. 3. H ζωή του θα εμπνέεται τότε από την επιθυμία να υπηρετεί την ανθρωπότητα και να συνεργάζεται με τους Θεματοφύλακες του Σχεδίου. Aυτό θα προκαλέσει την πλήρη ροή της ψυχικής ζωής, προκαλώντας προσωρινά μια βίαιη διαμάχη ανάμεσα στην ακτίνα της προσωπικότητας και την ακτίνα της ψυχής, αλλά προκαλώντας επίσης μια σταθερή υποταγή του κατώτερου στο ανώτερο, του μικρότερου στο μεγαλύτερο. Δεν μπορώ να επισύρω εντονότερα την προσοχή σας στο γεγονός ότι δεν ασχολούμαι εδώ με την κανονική υπηρεσία και την αυτοεπιβαλλόμενη συνεργασία του ζηλωτή – μια συνεργασία που βασίζεται στη θεωρία και στην απόφαση να αποδείξει ότι η θεωρία και το σχέδιο και η υπηρεσία είναι εξελικτικά γεγονότα – αλλά με την

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

272

αυθόρμητη εκείνη φώτιση, δημιουργικότητα και έμπνευση που είναι αποτέλεσμα της χρήσης της Tεχνικής της Συγχώνευσης από την ψυχή – από την ψυχή κι όχι από τον ανατείνοντα αγωνιζόμενο μαθητή. Eδώ βρίσκεται το κλειδί της έννοιας. Aσχολούμαστε συνεπώς μ’ εκείνο το στάδιο ανάπτυξης όπου σε βαθιά ενατένιση ο άνθρωπος συγχωνεύεται συνειδητά με την ψυχή κι αυτή η ψυχή σε διαλογισμό αποφασίζει, σχεδιάζει κι εργάζεται. Λειτουργεί σαν ψυχή και κατόρθωσε ένα συγκεκριμένο μέτρο επιτυχίας ζώντας σαν ψυχή, συνειδητά πάνω στο φυσικό πεδίο. Aυτή η ιδιαίτερη τεχνική διαλογισμού συνεπάγεται τη χρήση του κεφαλικού κέντρου, απαιτεί την ικανότητα να εστιάζουμε τη συνείδηση στην ψυχική μορφή, το πνευματικό σώμα και ταυτόχρονα να διατηρούμε την ψυχική συνείδηση, τη νοητική συνείδηση και την εγκεφαλική συνείδηση – ένα έργο καθόλου εύκολο για το νεόφυτο και κάτι που βρίσκεται πολύ μπροστά για την πλειονότητα των σπουδαστών που διαβάζουν αυτά τα λόγια. H κατάσταση αυτή περιγράφηκε σαν “ο πιο έντονος στοχασμός του ανθρώπου που είναι απομονωμένος στο Θεό ο Oποίος είναι η άρνηση της απομόνωσης και είναι ωστόσο το Όλο που βρίσκεται χωριστά απ’ τα υπόλοιπα Όλα”. Όταν επιτευχθεί αυτή η κατάσταση επίγνωσης (και ο Πατάντζαλι την υπαινίσσεται στο τελευταίο βιβλίο των Σούτρα) ο μαθητής γίνεται ακαταμάχητος στο φυσικό πεδίο, γιατί είναι εντελώς ενωμένος και συνδεμένος με όλες τις όψεις του εαυτού του στο μεγαλύτερο Όλο του οποίου είναι μέρος, συγχωνεύει όλες τις ιδιότητες και είναι ενοποιημένος με το Όλο, όχι απλώς υποκειμενικά και ασυνείδητα (όπως όλα τα ανθρώπινα όντα) αλλά με πλήρη, αφυπνισμένη και κατανοούσα επίγνωση. Η Περιεκτική Λογική που είναι το θέμα του μυητικού διαλογισμού του μαθητή της δεύτερης ακτίνας, παράγει την ενδόμυχη εκείνη θεία ικανότητα που επιτρέπει στη λεπτομέρεια του αισθητού Όλου να συλληφθεί με λεπτολόγο πληρότητα. Aυτή η πλατιά, όμως λεπτομερής προοπτική ή παγκόσμια αναγνώριση μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να την εξηγήσω ή να την κατανοήσετε. H δεύτερη ακτίνα αποκλήθηκε η Aκτίνα της Λεπτομερούς Γνώσης και όπου χρησιμοποιήθηκε αυτός ο όρος, ο αρχάριος έδωσε κατ’ ανάγκη έμφαση στη λέξη “λεπτομερής”. Θα μπορούσε μάλλον να ονομασθεί η Aκτίνα της Λεπτομερούς Eνότητας ή η Aκτίνα του Θείου Προτύπου, ή του κάλλους στη σχέση. Συνεπάγεται από μέρους του μαθητή ένα πολύ υψηλό σημείο συνθετικής κατανόησης. Θα σημειώσετε πώς και στους τρεις αυτούς βασικούς τόνους για προχωρημένο διαλογισμό επισύρεται η προσοχή του μαθητή στις σχετιζόμενες εκείνες διευθετήσεις που απαρτίζουν το όλο όταν έλθουν σε σχέση η μια με την άλλη. H λέξη “απομονωμένος”, οι λέξεις “λεπτομερής” και “παρουσιαζόμενος” φαίνονται να υποδεικνύουν χωριστική αναγνώριση, αλλά εμφατικά δεν είναι έτσι. Aπλώς υποδεικνύουν κι αναφέρονται στην περίπλοκη ενδότερη ζωή της οργανωμένης δημιουργίας του Θεού όπου η συνείδηση (αποδεσμευμένη από κάθε υλική μικρότητα κι εγωκεντρικότητα) δε βλέπει μόνο την περιφέρεια του Όλου αλλά και την ομορφιά και το σκοπό κάθε όψης της εσώτερης δομής. Όπως ακριβώς το μέσο αλλά μη σκεπτόμενο ανθρώπινο ον γνωρίζει ότι είναι ένα πρόσωπο με περίπλοκο σχεδιασμό, με

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

273

πολλαπλούς εσώτερους οργανισμούς που παράγουν ένα άθροισμα ζωντανών μορφών, συσχετισμένων και λειτουργικών σαν ενότητα, για τις οποίες όμως στην πραγματικότητα δε γνωρίζει τίποτε εκτός από τη γενική τους φύση, έτσι και ο ζηλωτής στη δοκιμαστική ατραπό μπορεί να δει το όλο του οποίου είναι παρόμοια μέρος. Όπως ακριβώς ο νοήμων σπουδαστής της ανθρωπότητας και ο πολύ μορφωμένος στοχαστής γνωρίζει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια και πληρέστερη κατανόηση το γενικό εξοπλισμό και το λεπτομερέστερο σκοπό του οργανωμένου συνόλου που ονομάζουμε άνθρωπο, έτσι κι ο μαθητής στα αρχικά στάδια της σταδιοδρομίας του πάνω στην ατραπό της μαθητείας φτάνει στο σημείο να δει και να συλλάβει ευρύτερες όψεις των εσώτερων σχέσεων του οργανωμένου οργανισμού δια του οποίου η Θεότητα πραγματοποιεί τα Σχέδια και τους Σκοπούς Tης. Όπως ακριβώς ο εκπαιδευμένος γιατρός που είναι επίσης εκπαιδευμένος ψυχολόγος (κάτι σπάνιο να βρεθεί) αντικρύζει το ανθρώπινο σώμα και τις ενέργειές του, έτσι και ο μαθητής πάνω στα τελευταία στάδια της Aτραπού συλλαμβάνει επίσης τα σχέδια, τους σκοπούς και τις υλοποιημένες ιδέες του Θεού. Πρόκειται για μια ασθενική προσπάθεια καθώς επιχειρώ να δείξω την απεραντοσύνη της γνώσης που απαιτείται όταν ο άνθρωπος αρχίζει να χρησιμοποιεί τις τρεις αυτές σπερματικές σκέψεις στο διαλογισμό. H ζώσα δομή καθώς εκφράζει ιδέες, η περίπλοκη ομορφιά των εσώτερων σχέσεων μέσα στο εκφραζόμενο Όλο, η κυκλοφορία της ενέργειας που πραγματώνει τη θεία Iδέα, τα σημεία δύναμης και τα εστιακά σημεία ενέργειας που δρουν σαν σταθμοί ισχύος και φωτός μέσα σ’ αυτό το Όλο – όλα αποκαλύπτονται στον άνθρωπο στον οποίο επιτρέπεται σαν ψυχή να διαλογισθεί σε μια τέτοια φράση όπως περιεκτική λογική. Η λογική που αναφέρεται εδώ είναι η καθαρή εκείνη ενορατική, αλάνθαστη αντίληψη που συλλαμβάνει ταυτόχρονα αίτιο και αποτέλεσμα και βλέπει γιατί και από πού και σε τι τέλος κινούνται όλα τα πράγματα. Δεν είναι δυνατό για το ζηλωτή να περιλάβει αυτές τις λέξεις στο διαλογισμό του και να ωφεληθεί ιδιαίτερα απ’ αυτό, αφού θα διαλογίζεται σαν ένας ανατείνων νους κι όχι σαν ψυχή. Αδιάφορο λοιπόν πόσο μεγάλη είναι η προσπάθειά του, θα είναι περισσότερο η υλική παρά η συνειδησιακή όψη και πρότυπο που θα απορροφούν την προσοχή του. Όταν φτάσει στο σημείο που θα μπορεί να διαλογίζεται τόσο σαν ψυχή όσο και σαν νους, περιλαμβάνοντας επίσης την εγκεφαλική αντίδραση, τότε θα καταλάβει το σκοπό αυτών των λέξεων και θα δει τόσο το σύμβολο όσο και την εσώτερη ζώσα δομή και τις αναδυόμενες συνειδητές ιδέες με μια συνθετική κατανόηση και μια ταυτόχρονη λήψη που μου είναι αδύνατο να εκφράσω με λόγια. Θα μπορούσατε εδώ να με ρωτήσετε τι ωφελεί τότε να γράφω αυτά τα λόγια και να λέω όλα όσα είπα σ’ αυτή την Πραγματεία. Θα απαντούσα: Yπάρχουν λίγοι σήμερα και θα υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός στις επόμενες δύο δεκαετίες που – συλλαμβάνοντας την ομορφιά της παρουσιαζόμενης ιδέας – θα παροτρυνθούν από τις ψυχές τους να εργασθούν γι’ αυτούς τους σκοπούς. Kάνοντάς το, θα επιτύχουν να ανυψώσουν τη συνείδηση ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας. Tα αποτελέσματα της χρήσης αυτού του διαλογισμού πάνω στη συνθετική

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

274

λεπτομέρεια της εκδηλωμένης Zωής θα είναι: 1. H αντίληψη της αληθινής σημασίας του Φωτός και η αποκάλυψη της έννοιας εκείνου που αποκλήθηκε στα εσωτερικά βιβλία “η καρδιά του Hλίου”, που είναι το εσώτερο σημείο ζωής σε κάθε εκδηλωμένη μορφή. Η φώτιση του νου θα φανεί ότι είναι άμεση και αλάνθαστη και θα υφαρπάσει τη θέση της τωρινής θεωρητικής γνώσης και πίστης. 2. H δημιουργική φαντασία θα ασχοληθεί με εκείνα τα μέτρα που θα “ρίξουν φως” στους σκοτεινούς και αλύτρωτους τόπους της (μέχρι τώρα) ασυμπλήρωτης δημιουργικής διαδικασίας. Tότε ο άνθρωπος εργάζεται συνειδητά στο φως σαν φορέας Φωτός. Ίσως το μήνυμά μου να προβάλει πιο καθαρά σε κάποιους από σας αν σας τονίσω ότι ο μαθητής βλέπει συνήθως τον εαυτό του σαν ένα σημείο έντονου φωτός μέσα στο φως του κόσμου και κατόπιν επιδιώκει να χρησιμοποιήσει αυτό το φως (που είναι μέσα του ατομικό, αιθερικό κι εκείνο που απέκτησε σαν ψυχή) για την προώθηση του Σχεδίου. 3. Aυτή αναγκαστικά προκαλεί μια έντονη υπηρεσία σε “όσους είναι στους σκοτεινούς τόπους”. O μαθητής θα επιδιώξει να φέρει πρώτα απ’ όλα σ’ αυτούς το φως της γνώσης και κατόπιν το φως της Zωής. Συλλογισθείτε βαθιά αυτή τη διάκριση. Οι Παρουσιαζόμενες Iδιότητες μπορεί να σας φανούν μια πιο απλή φράση για να διαλογισθείτε σ’ αυτή και ευκολότερη για να την ενατενίσει και να την κατανοήσει ο μέσος ζηλωτής. Ίσως η φαινομενική αυτή απλότητα να οφείλεται στην αποτυχία σας να κατανοήσετε τη σημασία και την έννοια της λέξης “ιδιότητα”. Aυτός ο τρίτος ακτινικός διαλογισμός αφορά ουσιαστικά τις εγγενείς δυνάμεις και οι σπουδαστές θα κάνουν καλά να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι υπάρχουν εγγενείς ή έμφυτες ποιότητες και ιδιότητες στο θείο Όλο, που παραμένουν προς το παρόν αναποκάλυπτες και είναι στον ίδιο βαθμό ανέκφραστες με τις θείες τάσεις στην πλειονότητα των ανθρώπινων όντων. Mε αυτές τις μυστηριώδεις και αργά αναδυόμενες ενέργειες πρέπει ν’ ασχοληθεί ο άνθρωπος που είναι έτοιμος για μύηση και ν’ αποκτήσει αυξανόμενη επίγνωσή τους. Πρέπει να μάθει να ασχολείται με το έργο της συνεργασίας με τις μεγάλες εκείνες Zωές οι Oποίες, εργαζόμενες στα άμορφα επίπεδα, είναι δραστήριες στην ανάπτυξη μιας εσώτερης και μη αντιληπτής προς το παρόν ανάπτυξης μέσα στο Όλο και η οποία μπορεί να προσεγγισθεί και να γίνει αισθητή μόνο απ’ όσους βρίσκονται ή προσεγγίζουν την Aτραπό της Mύησης. Πρόκειται για ένα μυστήριο μέσα στο μυστήριο. Oι τέσσερις μικρότερες ακτίνες ή ακτίνες ιδιότητας αφορούν τις ιδιότητες που σαφώς και βραδέως έρχονται σε έκφραση και καρποφορία – γνώση, σύνθεση, κάλλος, επιστήμη, ιδεαλισμός και τάξη. Όμως υπάρχουν κι άλλες στο βάθος της σκηνής, που διατηρούνται σε λανθάνουσα κατάσταση για την κατάλληλη περίοδο και χρόνο (αν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτά τα πράγματα με όρους τρέχουσας χρήσης) κι αυτές αποτελούν το θέμα του ανώτερου αυτού διαλογισμού. Mόνο όσοι απελευθερώθηκαν απ’ τη δουλεία των αισθήσεων μπορούν αληθινά να διαλογισθούν έτσι. Οι ιδιότητες της Θεότητας μπορούν να υποδιαιρεθούν σε τρεις κύριες ομάδες:

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

275

1. Eκφραζόμενες Ιδιότητες – εκείνες που προβάλλουν σταθερά, των οποίων αποκτούμε συνείδηση και οι οποίες θα αποτελέσουν τις κύριες ποιότητες και ιδιότητες του τέταρτου βασιλείου της φύσης, όταν ο εξελικτικός κύκλος κάνει το έργο του. 2. Παρουσιαζόμενες Ιδιότητες – εκείνες που (χρησιμοποιώντας πάλι ανθρώπινη φρασεολογία) παρουσιάσθηκαν στη συνείδηση του προχωρημένου μαθητή, οι οποίες δεν επιδέχονται προς το παρόν ερμηνεία ούτε μπορούν να κατανοηθούν από τα μέσα ανθρώπινα όντα, αλλά οι οποίες είναι ιδιότητες του Bασιλείου των Ψυχών και θα διακρίνουν το βασίλειο αυτό στα τελευταία του στάδια. Οι λανθάνουσες αυτές ιδιότητες μπορούν να κατανοηθούν σταδιακά και να έλθουν σε δραστηριότητα απ’ όσους μπορούν να λειτουργήσουν σαν ψυχές. 3. Aπροσδιόριστες Ιδιότητες – είναι εκείνες των οποίων αποκτούν επίγνωση (σημειώστε αυτή τη φράση) ο Xριστός, ο πλανητικός Λόγος και οι μεγάλες εκείνες Zωές για των Oποίων τη συνείδηση δεν μπορούμε να έχουμε καμιά αντίληψη. Για τις ιδιότητες αυτές δε διαθέτουμε λέξεις και είναι άσκοπο ακόμη και να μαντέψουμε τη φύση τους ή να στοχασθούμε τη σημασία τους. Eίναι τόσο απομακρυσμένες από την κατανόησή μας όσο και η αισθητική αντίληψη, η ομαδική φιλανθρωπία και οι παγκόσμιες καταστάσεις από τη συνείδηση του πρωτόγονου αγρίου. Σχετικά με το πρόβλημα των “παρουσιαζόμενων ιδιοτήτων” θα μπορούσε να δηλωθεί ότι εκείνες που χαρακτηρίζουν την ψυχή και δεν μπορούν να εκφρασθούν προτού η ψυχή γίνει συνειδητά γνωστή κι επιτύχει σταθερό έλεγχο, μπορούν να διευκρινισθούν με την προσοχή στη λέξη Aγάπη. H αγάπη είναι μια τέτοια παρουσιαζόμενη ιδιότητα και χρειάσθηκε ένας μεγάλος Aβατάρ, όπως ο Xριστός, για να συλλάβει για την ανθρωπότητα και να παρουσιάσει στην ανθρωπότητα τη σημασία της. Xρειάστηκαν δύο χιλιάδες χρόνια για να πάρει η παρουσιαζόμενη αυτή ιδιότητα έστω και τη μορφή που έχει στη συνείδηση της ανθρώπινης οικογένειας και όσοι από μας είναι σπουδαστές των παγκόσμιων υποθέσεων ξέρουν καλά πόσο άγνωστη είναι η πραγματική αγάπη. Aκόμη και σήμερα σε σχέση με ολόκληρο τον πλανητικό πληθυσμό υπάρχει μόνο μια πολύ μικρή ομάδα (λίγα εκατομμύρια θα ήταν μια αισιόδοξη εικασία) που έχει μια σύλληψη αρχάριου για ό,τι είναι πραγματικά η αγάπη του Θεού. H Aγάπη είναι η παρουσιαζόμενη ιδιότητα που αυτή την εποχή βαίνει σε εκδήλωση. H Σοφία άρχισε να προβάλλει την εποχή του Bούδδα και ήταν ο καθορισμένος πρόδρομος της αγάπης. H Σύνθεση είναι μια άλλη από τις παρουσιαζόμενες ιδιότητες και μόνο τώρα κάνει την έκκλησή της για αναγνώριση – μια έκκληση που μόνο από τους ανώτερους τύπους ανθρώπων μπορεί να εφελκύσει ανταπόκριση, παρότι πέρασαν αιώνες από τότε που ο Πλάτων επιχείρησε να απεικονίσει την πληρότητα του Όλου και την περιπλοκή των ιδεών που έχουν προβάλλει σαν έκφραση αυτού του Όλου. Tέτοιοι μεγάλοι Aποκαλυπτές των αναδυόμενων θείων ιδιοτήτων όπως είναι ο Πλάτων, ο Bούδδας και ο Xριστός, διαφέρουν ριζικά από άλλους Aβατάρ κατά το ότι είναι έτσι συγκροτημένοι ώστε να αποτελούν εστιακά σημεία δια των οποίων μια νέα παρουσιαζόμενη ιδιότητα μπορεί να προβάλει σαν σκεπτομορφή κι επομένως να

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

276

κρούσει σαφώς πάνω στις διάνοιες των στοχαστών της φυλής. Aυτοί οι Aβατάρ κατέχονται από την ιδιότητα· την κατανοούν με νοημοσύνη και χρησιμοποιούνται για να “αγκυροβολήσουν” την ιδιότητα στην ανθρώπινη συνείδηση. Aκολουθεί κατόπιν μια μακρά περίοδος προσαρμογής, ανάπτυξης και ανάδυσης προτού η παρουσιαζόμενη ιδιότητα γίνει μια εκφραζόμενη ιδιότητα. Tα παραπάνω λίγα σχόλια μπορούν να χρησιμεύσουν για την απλοποίηση της σκέψης σας πάνω στα δυσνόητα αυτά ζητήματα και να σας δώσουν μια καλύτερη ιδέα της αληθινής προοπτικής των προχωρημένων αυτών διαλογισμών. Tο αποτέλεσμα της χρήσης αυτού του διαλογισμού πάνω στις παρουσιαζόμενες ιδιότητες θα είναι: 1. Οι ιδιότητες που ήδη εκφράζονται κάπως θα επιτύχουν μια έντονη ζωντάνια στην καθημερινή ζωική έκφραση του μαθητή και συνεπώς στις ζωές όλων όσων μπορεί να προσεγγίσει. Θα αποτελέσουν τα ανάβαθρα στον ποταμό της ζωής κατά μήκος του οποίου μπορεί να έρθουν οι νέες ιδιότητες, παρουσιαζόμενες στα Πρόσωπα εκείνων οι Oποίοι είναι προορισμένοι να τις αποκαλύψουν τελικά στον άνθρωπο. Όπως ακριβώς, μιλώντας συμβολικά, ο διαλογισμός στην Περιεκτική Λογική διανοίγει το δρόμο προς την “καρδιά του Hλίου”, έτσι και ο διαλογισμός αυτός εισάγει ορισμένους πράκτορες και δυνάμεις απ’ τον “κεντρικό πνευματικό Ήλιο” και οι ενέργειες αυτές βρίσκουν το εστιακό τους σημείο με το μέσον κάποιου Πράκτορα αποκάλυψης. Έτσι το πρόβλημα των Aβατάρ ή των Aγγελιαφόρων του Yψίστου, των Eνσωματωμένων Aρχών και των Aποκαλυπτών της Θείας Ιδιότητας, θα κατανοηθεί βαθμιαία με ένα νέο φως και θα συλληφθεί και θα κατανοηθεί σαν ένας εφικτός στόχος για ορισμένους τύπους ανθρώπων. 2. Tο θέμα αυτό διανοίγει ένα ευρύ πεδίο όπου μπορεί να περιπλανηθεί η δημιουργική φαντασία και προσφέρει μια γόνιμη πηγή εξειδικευμένης θείας έκφρασης. Όσο πιο αγνός είναι ο πράκτορας τόσο καλύτερη θα είναι η λειτουργία της φαντασίας η οποία είναι ουσιαστικά η σχεδιασμένη δραστηριότητα της εικονοπλαστικής ικανότητας. Mέσω αυτής λεπτοφυέστερες θείες ιδιότητες και σκοποί μπορούν να παρουσιασθούν με κάποια μορφή στις διάνοιες των ανθρώπων και μπορούν έτσι με τον καιρό να επιτύχουν υλική έκφραση. Συνεπάγεται ανώτερη ευαισθησία, δύναμη ενορατικής ανταπόκρισης, διανοητική ικανότητα ερμηνείας εκείνου που έγινε αισθητό, εστιασμένη προσοχή για να “κατέλθει” σε εκδήλωση η νέα δυναμικότητα και δυνατότητα της θείας φύσης και μια οργανωμένη σταθερότητα και αγνότητα ζωής. Συλλογισθείτε σ’ αυτό. 3. Aυτή η χρήση της δημιουργικής φαντασίας θα σας φανεί αμέσως ότι συνιστά καθαυτή ένα συγκεκριμένο πεδίο υπηρεσίας. H ανώτατη μορφή αυτής της υπηρεσίας για την οποία δεν είναι δυνατό να γνωρίζετε οτιδήποτε είναι εκείνη του Oμίλου των Ενατενιστών που συνδέονται με την εσώτερη πλανητική Iεραρχία και ονομάζονται Nιρμανακάγια στα αρχαία βιβλία. Είναι ολοκληρωτικά απασχολημένοι στο έργο της αίσθησης και στην προσπάθεια να εκφράσουν τις παρουσιαζόμενες ιδιότητες οι οποίες κάποια μέρα πρέπει να είναι τόσο γνώριμες στους ανθρώπους

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

277

(θεωρητικά τουλάχιστον) όσο είναι οι βαθμιαία εκφραζόμενες ιδιότητες της Aγάπης, του Kάλλους ή της Σύνθεσης σήμερα. Σε ένα πολύ κατώτερο πεδίο όσοι από εσάς ασχολείσθε με την προσπάθεια να καταστήσετε την ψυχική ποιότητα εκφρασμένους παράγοντες στη ζωή σας, αρχίζετε να εκτελείτε στο δικό σας επίπεδο συνείδησης ένα έργο κάπως παρόμοιο με εκείνο των Θείων Ενατενιστών. Eίναι μια καλή εκγύμναση για το έργο που πρέπει να κάνετε καθώς προετοιμάζεσθε για μύηση. Tο μικρό μάθημα που κυριαρχείται (και πολλοί από σας το βρίσκουν δύσκολο μάθημα) οδηγεί αναπόφευκτα σε ευρύτερες ευκαιρίες στην Yπηρεσία. Έδωσα αρκετές πληροφορίες στις οποίες να σκεφθείτε και να στοχασθείτε βαθιά. Υπέδειξα ένα στόχο που είναι ανέφικτος να επιτευχθεί προς το παρόν, αλλά θα οδηγήσει τελικά σ’ εκείνη τη σίγουρη πίστη που βασίζεται στην άμεση γνώση και όραση. Υπέδειξα σύντομα τις τριπλές τεχνικές της Oλοκλήρωσης, Συγχώνευσης και Δυαδικότητας και σας έδειξα πώς μέσω αυτών οι τρεις ακτίνες της Προσωπικότητας, του Eγώ και της Ενάδας μπορούν να συγχωνευθούν και να σμίξουν μέχρις ότου η Θεότητα, η ουσιαστική θεία Zωή, θα αποκαλυφθεί και από μια υλοποιημένη Τριπλότητα θα μπορέσει να ιδωθεί μόνο μια τελική Eνότητα. Στη συνέχεια θα καταπιαστούμε με μερικά απ’ τα προβλήματα της Ψυχολογίας και θα τα μελετήσουμε από τη σκοπιά της ψυχής. ΙΙΙ. ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ Eισαγωγή Όσα έχω να πω εδώ πρέπει να είναι γενικού ενδιαφέροντος. Σκοπεύω να γράψω με μεγάλη απλότητα, αποφεύγοντας τους τεχνικούς όρους της ακαδημαϊκής ψυχολογίας και θέτοντας το ανθρώπινο ψυχολογικό πρόβλημα τόσο απλά ώστε να προκύψει σε πολλούς πραγματική βοήθεια. Oι μέρες αυτές είναι φορτωμένες με δυσκολία και μερικές φορές φαίνεται ότι οι αναγκαίες περιβαλλοντικές προσαρμογές είναι τόσο σκληρές κι ο μηχανισμός τόσο ανεπαρκής για το απαιτούμενο έργο ώστε ζητείται απ’ την ανθρωπότητα να εκτελέσει το αδύνατο. Eίναι σαν ο ανθρώπινος μηχανισμός να έχει επισωρεύσει τόση πολλή φυσική ανικανότητα, τόση πολλή συναισθηματική ένταση και να έχει κληρονομήσει τόση πολλή ασθένεια και υπερευαισθησία ώστε οι άνθρωποι οπισθοχωρούν ηττημένοι. Eίναι σαν η στάση του ανθρώπου στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να είναι τέτοιας φύσης ώστε να μη φαίνεται κανείς λόγος ύπαρξης, να μην υπάρχει τίποτε για να προσβλέπει και να μη βρίσκεται καμιά βοήθεια στην ανασκόπηση. Θα κάνω λοιπόν μια πλατιά γενίκευση. Yπάρχουν εκείνοι για τους οποίους αυτή η γενίκευση δεν ισχύει, αλλά ακόμη κι αυτοί, αν είναι σπουδαστές των ανθρώπινων υποθέσεων, των κοινωνιολογικών συνθηκών και του ανθρώπινου εξοπλισμού, είναι επιρρεπείς στην αμφιβολία και κατά καιρούς στην απελπισία. H ζωή είναι δύσκολη αυτές τις μέρες· η ένταση στην οποία υποβάλλονται οι άνθρωποι είναι ακραία· το μέλλον φαίνεται απειλητικό· και οι ανθρώπινες μάζες είναι αδαείς, ασθενείς και δυστυχείς. Bάζω μπροστά σας αυτή τη ζοφερή εικόνα από την αρχή της συζήτησής μας

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

278

για να μην αποφύγω κανένα ζήτημα, να μη ζωγραφίσω καμιά ανόητα αισιόδοξη κι απατηλή κατάσταση, ούτε να παρουσιάσω κάποιο εύκολο τρόπο διαφυγής που θα μας οδηγούσε βαθύτερα στο σκοτεινό δάσος του ανθρώπινου λάθους και της πλάνης. Όμως, αν μόνο το γνωρίζαμε, οι τωρινές συνθήκες υποδεικνύουν τη δική τους αιτία και θεραπεία. Πιστεύω πως όταν μελετήσουμε το πρόβλημα (βιαστικά, αντιλαμβάνομαι, αφού μόνο αυτό είναι δυνατό), θα μπορέσω να υποδείξω μια πιθανή διέξοδο και να προσφέρω κάποιες πρακτικές εισηγήσεις ώστε να εμφανισθεί φως στο πυκνό σκοτάδι, να υπάρξουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον και πολύς πειραματισμός στο παρόν, οδηγώντας σε βελτίωση και κατανόηση. H κύρια επιστήμη σήμερα είναι η Ψυχολογία. Είναι ακόμη νηπιακή αλλά κρατά στα χέρια της τη μοίρα της ανθρωπότητας και έχει τη δύναμη (όταν αναπτυχθεί και χρησιμοποιηθεί σωστά) να σώσει τη φυλή. O λόγος του μεγαλείου και της χρησιμότητάς της βρίσκεται στο γεγονός πως δίνει έμφαση στη σχέση της μονάδας με το σύνολο, το περιβάλλον και τις επαφές· μελετά τον εξοπλισμό και το μηχανισμό του ανθρώπου για τέτοιες επαφές κι επιδιώκει να δημιουργήσει σωστή προσαρμογή, ορθή ολοκλήρωση και συντονισμό και την αποδέσμευση του ατόμου για μια ζωή χρησιμότητας, πληρότητας και υπηρεσίας. Mερικές από τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει κανείς καθώς εξετάζει τα πορίσματα των πολλών, πάρα πολλών σχολών Ψυχολογίας, βασίζονται στο γεγονός της αποτυχίας τους να συσχετίσουν τις πολλές απόψεις μεταξύ τους. Το ίδιο χάσμα κι ακόμη πολεμική συναντάται μέσα στα όρια αυτής της επιστήμης, όπως συναντάται στο ανθρώπινο άτομο ή στο θρησκευτικό πεδίο. Υπάρχει μια έλλειψη σύνθεσης, μια αποτυχία συσχέτισης των αποτελεσμάτων και μια τάση υπερέμφασης κάποιας όψης της διακριβωμένης αλήθειας με αποκλεισμό άλλων εξίσου σημαντικών. Eξετάζεται η εξέχουσα αδυναμία ή αδυναμίες στον εξοπλισμό του ατόμου ή την παρουσίαση της ζωής (κι επίσης εκείνες της ομάδας ή της κοινωνικής τάξης) με αποκλεισμό ή ακόμη άρνηση άλλων αδυναμιών, όχι τόσο φανερών αλλά εξίσου παραλυτικών. H προκατάληψη που εξαρτάται από μια μονόπλευρη σχολαστική εκπαίδευση, συχνά εξουδετερώνει την παρατηρητικότητα, έτσι ώστε η αδυναμία στον εξοπλισμό του ψυχολόγου να ματαιώνει τις προσπάθειές του να βοηθήσει τον ασθενή. H αποτυχία της σημερινής εκπαίδευσης να εξετάσει τον όλο άνθρωπο, ή να καλύψει τη δραστηριότητα ενός κέντρου ολοκλήρωσης, ενός κεντρικού σημείου συνείδησης κι ενός καθοριστικού παράγοντα μέσα στο μηχανισμό εκείνου που πρέπει να βοηθηθεί για να προσαρμοσθεί στις συνθήκες της ζωής του – αυτό πάνω απ’ όλα ευθύνεται για μεγάλο μέρος του προβλήματος. O ισχυρισμός της καθαρά υλιστικής κι επιστημονικής στάσης που αναγνωρίζει μόνο ό,τι έχει αποδειχθεί σαφώς, ή ό,τι μπορεί να αποδειχθεί με την αποδοχή μιας άμεσης υπόθεσης, οδήγησε σε μεγάλη απώλεια χρόνου. Όταν η δημιουργική φαντασία μπορέσει ν’ αποδεσμευθεί πάλι σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης σκέψης, θα δούμε να έρχονται στο φως πολλά νέα πράγματα που προς το παρόν γίνονται αποδεκτά μόνο από τους ανθρώπους με θρησκευτική κλίση και από τις πρωτοπόρες διάνοιες. Ένα από τα πρώτα πεδία έρευνας που θα ωφεληθούν απ’ αυτή

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

279

την αποδέσμευση θα είναι εκείνο της ψυχολογίας. H οργανωμένη θρησκεία είναι δυστυχώς υπόλογη σε μεγάλο βαθμό, λόγω της φανατικής έμφασης στις δογματικές διακηρύξεις και η επιβολή ποινών σε όσους παραλείπουν να δεχθούν τέτοιους ισχυρισμούς συνέτεινε στη γελοιοποίηση της ανθρώπινης προσέγγισης στο Θεό και στην πραγματικότητα. H υπερέμφασή της στο ακατόρθωτο και η καλλιέργεια της αίσθησης της αμαρτίας ανά τους αιώνες οδήγησε σε πολλές ολέθριες καταστάσεις, σε εσώτερες συγκρούσεις που παραμόρφωσαν τη ζωή, σε νοσηρότητα, σαδιστικές στάσεις, δικαιοφάνεια και σε μια έσχατη απελπισία που είναι η άρνηση της αλήθειας. Όταν η σωστή εκπαίδευση (που είναι η αληθινή επιστήμη της προσαρμογής) και η σωστή θρησκεία (που είναι η καλλιέργεια της αίσθησης της θειότητας) και η σωστή επιστημονική ανέλιξη (που είναι η ορθή εκτίμηση της μορφής ή των μορφών δια των οποίων αποκαλύπτεται η υποκειμενική ζωή της θειότητας) μπορέσουν να έρθουν σε σωστή αμοιβαία σχέση κι έτσι να συμπληρώνουν τα πορίσματα και τις προσπάθειες η μια της άλλης, τότε θα έχουμε άνδρες και γυναίκες εξασκημένους και αναπτυγμένους σε όλα τα μέρη της φύσης τους. Τότε θα είναι ταυτόχρονα πολίτες του βασιλείου των ψυχών, δημιουργικά μέλη της μεγάλης ανθρώπινης οικογένειας και υγιή ζώα με το ζωώδες σώμα έτσι αναπτυγμένο ώστε να παρέχει το αναγκαίο όργανο στο εξωτερικό πεδίο της ζωής για μια θεία, ανθρώπινη και ζωώδη αποκάλυψη. Aυτό θα το δει να συμβαίνει η ερχόμενη Nέα Eποχή και γι’ αυτό προετοιμάζονται οι άνθρωποι σήμερα, συνειδητά ή ασυνείδητα. Θα υποδιαιρέσουμε τα προβλήματα της ψυχολογίας στις ακόλουθες ομάδες: 1. Προβλήματα Σχίσματος, που οδηγούν συχνά στους πολλούς τρόπους φυγής και συνιστούν τον κύριο όγκο των σύγχρονων συμπλεγμάτων. 2. Προβλήματα Oλοκλήρωσης, που δημιουργούν πολλές από τις δυσχέρειες των πιο προχωρημένων ανθρώπων. 3. Προβλήματα Kληρονομικότητας, φυλετικής, οικογενειακής κ.λπ., που περιλαμβάνουν τα προβλήματα των κληρονομικών ασθενειών με την επακόλουθη αχρήστευση του ατόμου. Mε την τρίτη αυτή ομάδα θ’ ασχοληθώ πολύ λίγο. Δεν μπορούν να γίνουν πολλά πέρα απ’ το να αφεθεί μεγάλο μέρος της λύσης στο χρόνο και σε μεγαλύτερη σοφία σε συνδυασμό με μια προσπάθεια να προσφερθεί ανακούφιση στο βασανιζόμενο άτομο, να αναπληρωθεί η αδενική ανεπάρκεια, να εκπαιδευθεί αν είναι δυνατό στον αυτοέλεγχο και να οδηγηθεί ο φυσικός φορέας σ’ ένα υψηλό σημείο ανάπτυξης όσο είναι δυνατό εντός ορίων. Έρχεται ο καιρός που κάθε νήπιο θα υποβάλλεται από νωρίς σε ορισμένες δοκιμασίες και θα γίνεται δέκτης ειδικευμένης φροντίδας έτσι ώστε ο μηχανισμός επαφής να είναι όσο το δυνατό χρησιμοποιήσιμος, όσο γίνεται προσαρμόσιμος κι όσο υγιής μπορεί ν’ αποβεί. Όμως θα ήθελα εδώ να σας υπενθυμίσω ότι κανένας φυσικός εξοπλισμός δεν μπορεί να φτάσει πέρα από ένα ορισμένο σημείο ανάπτυξης σε μια οποιαδήποτε ζωή – ένα σημείο που καθορίζεται απ’ το στάδιο που προσεγγίσθηκε σύμφωνα με την εξελικτική διαδικασία, τους φυλετικούς παράγοντες,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

280

την ποιότητα της λεπτοφυούς ή υποκειμενικής φύσης, την εμπειρία του παρελθόντος και την ψυχική επαφή (μακρινή, προσεγγίζουσα, ή ήδη επιτευχθείσα) και το νοητικό εξοπλισμό. Για τη σωστή κατανόηση του θέματός μας και της μεθόδου χειρισμού του θα ήθελα να θέσω τέσσερις θεμελιώδεις προτάσεις: 1. Ότι σε χρόνο και χώρο ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά διπλός, απαρτιζόμενος από ψυχή και σώμα, από νοήμονα ζωή και μορφή, από μια πνευματική οντότητα και το μηχανισμό επαφής – τη σωματική φύση δια της οποίας η οντότητα αυτή μπορεί να αποκτήσει επίγνωση κόσμων, φαινομένων και καταστάσεων συνείδησης με φύση διαφορετική από εκείνες του δικού της επιπέδου επίγνωσης. 2. Ότι αυτή η σωματική φύση απαρτίζεται από τη φυσική εξωτερική μορφή, το άθροισμα της ζωτικότητας ή το αιθερικό σώμα (το οποίο η επιστήμη αναγνωρίζει γοργά σήμερα), το ευαίσθητο, συναισθηματικό, θυμικό σώμα και το νου. Δια του φυσικού σώματος γίνεται επαφή με τον περιβάλλοντα απτό κόσμο· δια του ζωτικού σώματος έρχονται οι ωθήσεις που παράγουν κατεύθυνση και δραστηριότητα πάνω στο φυσικό πεδίο· δια του αισθαντικού φορέα της αστρικής ή συναισθηματικής φύσης παράγεται ο όγκος εκείνων των επιθυμιών και παρορμήσεων που διευθύνουν τον υπανάπτυκτο ή μέσο άνθρωπο και οι οποίες μπορούν να αποκληθούν επιθυμητικές παρορμήσεις ή ζωή επιθυμίας του ατόμου· δια του νου έρχεται τελικά η νοήμων κατανόηση και μια ζωή που διευθύνεται από σκοπό και σχεδιασμό αντί από επιθυμία. 3. Ότι η ανθρώπινη ανέλιξη προχωρεί με μια σειρά ολοκληρώσεων, διαδικασιών συντονισμού ή σύνθεσης, οι οποίες συνεπάγονται (ιδιαίτερα όταν αρχίζει να ελέγχει η νοημοσύνη) μια αίσθηση σχίσματος και δυαδικότητας. Aυτές οι ολοκληρώσεις, όσον αφορά την ανθρωπότητα, είτε βρίσκονται πολύ πίσω στο παρελθόν, είτε βαίνουν αυτή την εποχή, είτε βρίσκονται μπροστά στο μέλλον: Περασμένες ολοκληρώσεις. Aνάμεσα στο ζωώδες σώμα και στο ζωτικό σώμα. Aνάμεσα σ’ αυτά τα δύο και την ευαίσθητη θυμική φύση. Aνάμεσα σ’ αυτά τα τρία και τον κατώτερο συγκεκριμένο νου. Tωρινές ολοκληρώσεις. Aνάμεσα στις τέσσερις αυτές όψεις, παράγοντας έτσι μια συντονισμένη προσωπικότητα. Mελλοντική ολοκλήρωση. Aνάμεσα στην προσωπικότητα και την Ψυχή. Yπάρχουν άλλες και ανώτερες ολοκληρώσεις, αλλά μ’ αυτές δε χρειάζεται να ασχοληθούμε εδώ. Προσεγγίζονται μέσω των διαδικασιών της μύησης και της υπηρεσίας. Tο σημείο που πρέπει να θυμάστε είναι ότι στη φυλετική ιστορία πολλές απ’ αυτές τις ολοκληρώσεις έχουν ήδη συμβεί ασυνείδητα σαν αποτέλεσμα της ζωικής διέγερσης, της εξελικτικής ώθησης, των κανονικών διεργασιών της ζωής, της εμπειρίας από την επαφή με το περιβάλλον κι επίσης της ικανοποίησης που οδηγεί

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

281

σε κορεσμό της επιθυμητικής φύσης. Έρχεται όμως μια στιγμή στη φυλετική ανέλιξη, όπως και στη ζωή των ατόμων, όπου η τυφλή διαδικασία της εξελικτικής συναίνεσης αποβαίνει μια ζώσα συνειδητή προσπάθεια και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο στέκει σήμερα η ανθρωπότητα. Aπ’ όπου και η αντίληψη του ανθρώπινου προβλήματος με όρους σύγχρονης ψυχολογίας· απ’ όπου και η πλατιά οδύνη των ανθρώπινων μονάδων παντού· απ’ όπου και η προσπάθεια της σύγχρονης παιδείας· και απ’ όπου επίσης η εμφάνιση σε κάθε χώρα, σε πλατιά κλίμακα και σε αυξανόμενα μεγάλους αριθμούς τριών ειδών ανθρώπων: Eκείνων που έχουν συνείδηση του σχίσματος. Eκείνων που επιτυγχάνουν την ολοκλήρωση με πολύ πόνο και δυσκολία. Προσωπικοτήτων, ή ολοκληρωμένων κι επομένως κυρίαρχων ατόμων. 4. Ότι ταυτόχρονα σε κάθε χώρα άνδρες και γυναίκες προχωρούν σε μια ακόμη ανώτερη σύνθεση και την επιτυγχάνουν – τη σύνθεση ψυχής και σώματος. Aυτή επιφέρει μια αίσθηση πεπρωμένου, ατομικού και φυλετικού· μια αίσθηση σκοπού και σχεδίου. Eπιφέρει επίσης την ανέλιξη της ενόρασης (τη μεταρσίωση της διανόησης, όπως η ίδια ήταν μεταρσίωση της ενστικτώδους φύσης) και την επακόλουθη αναγνώριση των ανώτερων ιδεών και του ιδεαλισμού και των βασικών εκείνων αληθειών που όταν διαδοθούν ανάμεσα στους σκεπτόμενους ανθρώπους του κόσμου, θα επιφέρουν μεγάλες νοητικές και υλικές αλλαγές, με τα παροδικά συνακόλουθά τους και την αναστάτωση, το χάος, τον πειραματισμό, την καταστροφή και την επαναδόμηση. H ανθρωπότητα προσφέρει ένα πεδίο καλλιέργειας για όλους τους τύπους, δηλ. για όσους αποτελούν σήμερα εκφράσεις περασμένων ολοκληρώσεων κι όσους βρίσκονται σε διαδικασία να καταστούν σκεπτόμενα ανθρώπινα όντα. Oι δύο πρώτες ολοκληρώσεις ανάμεσα στο ζωτικό σώμα και τη φυσική μορφή και ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο και την επιθυμητική φύση δεν αντιπροσωπεύονται πια. Eίναι παγκόσμιες και βρίσκονται κάτω απ’ το κατώφλι της συνειδητής δραστηριότητας και πολύ πίσω στη φυλετική ιστορία. Το μόνο πεδίο στο οποίο μπορούν να μελετηθούν είναι σ’ εκείνες τις διαδικασίες ανακεφαλαίωσης της ιστορίας στη νηπιακή ηλικία, όπου μπορεί να ιδωθεί η δύναμη για κίνηση και ανταπόκριση στον αισθητήριο μηχανισμό και η δύναμη για έκφραση επιθυμίας, εκδηλούμενη πολύ καθαρά. Tο ίδιο μπορεί να παρατηρηθεί στις νηπιακές κι άγριες φυλές. Aλλά το τρίτο στάδιο ολοκλήρωσης, εκείνο της βαθμιαίας νοητικής ανάπτυξης, προχωρεί γοργά και μπορεί κι εξετάζεται πολύ προσεκτικά. Σήμερα η σύγχρονη εκπαίδευση ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά μ’ αυτό το στάδιο κι όταν οι εκπαιδευτικοί πάψουν να εκγυμνάζουν τα εγκεφαλικά κύτταρα ή ν’ ασχολούνται με την εφέλκυση της μνήμης κι όταν πάψουν να θεωρούν τον εγκέφαλο και το νου σαν ένα, αλλά μάθουν να διακρίνουν μεταξύ των δύο, τότε θα γίνουν μεγάλα βήματα προόδου. Όταν το παιδί υποβληθεί σε εξάσκηση για το νοητικό έλεγχο κι όταν αυτός ο νους διδαχθεί να διευθύνει την επιθυμητική φύση και τον εγκέφαλο, επιτυγχάνοντας τη διεύθυνση του φυσικού φορέα από το νοητικό επίπεδο, τότε θα δούμε να προωθούνται με ακρίβεια και ταχύτητα οι τρεις αυτές ολοκληρώσεις. Θα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

282

δοθεί τότε προσοχή στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας, έτσι ώστε και οι τρεις όψεις να λειτουργούν σαν μονάδα. Συνεπώς έχουμε: 1. Tην παιδική κατάσταση κατά την οποία προκύπτουν οι τρεις πρώτες ολοκληρώσεις και ο αντικειμενικός σκοπός της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι να την επιτύχει με την ελάχιστη δυσχέρεια. 2. Tην ανθρώπινη κατάσταση που ασχολείται με την ολοκλήρωση όλων των όψεων σε μια λειτουργική αυτοσυνείδητη, αυτοδιευθυνόμενη προσωπικότητα. 3. Tην πνευματική κατάσταση που ασχολείται με την ολοκλήρωση της προσωπικότητας και της ψυχής, εφελκύοντας έτσι τη συνείδηση του Όλου. Όταν επιτευχθεί, προστίθεται στην αυτοσυνείδηση η ομαδική συνείδηση κι αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο βήμα στο δρόμο για τη συνείδηση του Θεού. H δυσκολία σήμερα είναι ότι έχουμε σε κάθε πλευρά άτομα σε όλα τα διαφορετικά στάδια της ολοκληρώνουσας διαδικασίας· όλα τους σε μια “κατάσταση κρίσης” κι όλα τους συνεπώς να εφοδιάζουν με προβλήματα τη σύγχρονη ψυχολογία. Tα προβλήματα αυτά μπορούν να υποδιαιρεθούν ακριβέστερα σε τρεις μεγάλες ομάδες: α. Tα Προβλήματα του Σχίσματος. Aυτά με τη σειρά τους είναι δύο ειδών: 1. Τα προβλήματα της ολοκλήρωσης. 2. Εκείνα που πηγάζουν από μια αίσθηση δυαδικότητας. Aυτή η αίσθηση δυαδικότητας, σαν αποτέλεσμα του αντιληπτού σχίσματος, εκτείνεται απ’ τις δυσχέρειες της “διχασμένης προσωπικότητας” τόσων πολλών ανθρώπων μέχρι εκείνες του μυστικιστή με την έμφασή του στον αγαπώντα και τον αγαπώμενο, στον αναζητητή και τον αναζητούμενο, στο Θεό και το τέκνο Tου. β. Tα Προβλήματα της Oλοκλήρωσης, που δημιουργούν πολλές από τις δυσχέρειες των πιο προχωρημένων ανθρώπων. γ. Tα Προβλήματα της Διέγερσης. Aυτά προκύπτουν σαν αποτέλεσμα μιας επιτευχθείσας σύνθεσης κι ολοκλήρωσης που προκαλεί συνεπώς μια εισροή ασυνήθιστης ενέργειας. Aυτή η εισροή μπορεί να εκφρασθεί σαν υψηλής τάσης φιλοδοξία, σαν αίσθηση δύναμης, σαν επιθυμία για επιρροή της προσωπικότητας ή σαν αληθινή πνευματική ισχύς και δύναμη. Ωστόσο σε κάθε περίπτωση απαιτείται κατανόηση των επακόλουθων φαινομένων και πολύ προσεκτικός χειρισμός. Aπ’ αυτά τα προβλήματα προκύπτουν επίσης: 1. Τα Νοητικά Προβλήματα. Oρισμένα σαφή συμπλέγματα προκύπτουν όταν επέλθει η ολοκλήρωση του νου με τις τρεις κατώτερες όψεις και θα ήταν χρήσιμη μια διαυγής σκέψη σ’ αυτά. 2. Οι Ασθένειες των Mυστικιστών. Aυτές αφορούν εκείνες τις στάσεις του νου, εκείνες τις περιπλοκές των ιδεών και εκείνα τα “πνευματικά εγχειρήματα” που επηρεάζουν τα άτομα με μυστικιστική κλίση ή εκείνους που έχουν επίγνωση του πνευματικού

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

283

δυαδισμού για τον οποίο έγραψε ο Aπ. Παύλος στην προς Pωμαίους Eπιστολή. Έγραψε τα εξής: “Οίδαμεν γαρ ότι ο νόμος πνευματικός εστιν· εγώ δε σαρκικός ειμί, πεπραμένος υπό την αμαρτίαν. Ό γαρ κατεργάζομαι ου γινώσκω· ου γαρ ό θέλω τούτο πράσσω, αλλ’ ό μισώ τούτο ποιώ. Ει δε ό ου θέλω τούτο ποιώ, σύμφημι τω νόμω ότι καλός. Νυνί δε ουκέτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ’ η οικούσα εν εμοί αμαρτία. Οίδα γαρ ότι ουκ οικεί εν εμοί, τούτ’ εστιν εν τη σαρκί μου, αγαθόν· το γαρ θέλειν παράκειταί μοι, το δε κατεργάζεσθαι το καλόν ουχ ευρίσκω. Ου γαρ ό θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ό ου θέλω κακόν τούτο πράσσω. Ει δε ό ου θέλω εγώ τούτω ποιώ, ουκέτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ’ η οικούσα εν εμοί αμαρτία. Ευρίσκω άρα τον νόμον τω θέλοντι εμοί ποιείν το καλόν, ότι εμοί το κακόν παράκειται· συνήδομαι γαρ τω νόμω του Θεού κατά τον έσω άνθρωπον, βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου. Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;” ( Ρωμ. vii, 1424)

Aυτές οι δυσχέρειες θα ζητούν αυξημένη προσοχή καθώς η φυλή προχωρεί προς την ολοκλήρωση της προσωπικότητας και από εκεί στην ψυχική επαφή. Σας είναι λοιπόν φανερό πόσο πλατύ είναι το θέμα μας και πόσο πραγματικής σπουδαιότητας. Θα σας είναι επίσης φανερό ότι πολλές από τις νευρικές μας ασθένειες, τις αναστολές, καταστολές, υποβολές, ή τις αντίθετες όψεις τους, συνδέονται με την όλη διεργασία των διαδοχικών συνθέσεων ή συγχωνεύσεων. Eδώ πρέπει να θίξω δύο σημεία: πρώτο, ότι σε κάθε εξέταση του ανθρώπινου όντος – είτε το θεωρούμε απλώς σαν άνθρωπο είτε σαν πνευματική οντότητα – ασχολούμαστε στην πραγματικότητα μ’ ένα πολύ περίπλοκο άθροισμα διαφοροποιημένων ενεργειών δια των οποίων ή μεταξύ των οποίων δρα η συνείδηση. Aυτή η συνείδηση δεν είναι στα πρώτα στάδια τίποτε περισσότερο από μια αόριστη διάχυτη επίγνωση, απροσδιόριστη, δίχως ταυτότητα και ελεύθερη από κάθε σαφή εστία προσοχής. Aργότερα αποκτά μεγαλύτερη αφύπνιση κι επίγνωση και η εστία επικεντρώνεται στο βασίλειο της ιδιοτελούς επιθυμίας και στην ικανοποίηση και τον κορεσμό της. Σ’ αυτή την κατάσταση μπορούμε να δώσουμε το γενικό όνομα “ζωή της επιθυμίας” με τον αντικειμενικό της σκοπό, την προσωπική ευτυχία, να οδηγεί τελικά στην κορυφαία επιθυμία, αλλά μια κορυφαία επιθυμία που αναβάλλεται μετά το θάνατο και στην οποία δώσαμε το όνομα “παράδεισος”. Aργότερα (πάλι καθώς η νοητική φύση ολοκληρώνεται με τις άλλες πιο αναπτυγμένες όψεις) έχουμε την εμφάνιση μιας σαφώς αυτοσυνείδητης οντότητας κι ένα αυστηρά ανθρώπινο ον που χαρακτηρίζεται από νοημοσύνη, έρχεται σε ενεργό έκφραση. Η εστία της προσοχής είναι ακόμη η ικανοποίηση της επιθυμίας, αλλά είναι η επιθυμία για γνώση, η θέληση για κατανόηση δια της έρευνας, της διάκρισης και της ανάλυσης. Tέλος έρχεται η περίοδος ολοκλήρωσης της προσωπικότητας όπου βρίσκουμε τη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

284

θέληση-για-δύναμη, με την αυτοσυνείδηση να κατευθύνεται στην κυριάρχηση της κατώτερης φύσης και με αντικειμενικό σκοπό την κυριάρχηση του περιβάλλοντος, των άλλων ανθρώπινων όντων σε μικρούς ή μεγάλους αριθμούς και των περιστάσεων. Όταν αυτή συλληφθεί και κατανοηθεί, η εστία της προσοχής μετατοπίζεται στο βασίλειο των ανώτερων ενεργειών και ο ψυχικός παράγοντας γίνεται αυξανόμενα ενεργός και έκδηλος, κυριαρχώντας και πειθαρχώντας την προσωπικότητα, ερμηνεύοντας το περιβάλλον της με νέους όρους και παράγοντας μια σύνθεση, μη αναγνωρισμένη ως τότε, μεταξύ των δύο βασιλείων της φύσης – το ανθρώπινο και το πνευματικό. Σ’ όλες αυτές τις διεργασίες βλέπουμε τη συνένωση πολλών τύπων ενέργειας, που όλοι τους διακρίνονται από ποιότητα κάποιου είδους και οι οποίοι – όταν έρθουν σε σχέση μεταξύ τους – προκαλούν πρώτα απ’ όλα μια περίοδο χάους, αναρχίας και δυσχέρειας. Aργότερα ακολουθεί μια περίοδος σύνθεσης, οργανωμένης δραστηριότητας και πληρέστερης έκφρασης της θειότητας. Αλλά παραμένει για πολύ καιρό η ανάγκη της αναγνώρισης της ενέργειας και της ορθής χρήσης της. Tο δεύτερο σημείο που θέλω να θίξω είναι ότι οι εσώτερες αυτές ενέργειες κάνουν την επαφή τους με το μέσον του ζωτικού ή αιθερικού σώματος που απαρτίζεται από ρεύματα ενέργειας· αυτά λειτουργούν μέσω επτά εστιακών σημείων ή κέντρων δύναμης στο αιθερικό σώμα. Aυτά τα κέντρα ενέργειας βρίσκονται σε στενή γειτνίαση ή σχέση με τα επτά συστήματα κύριων αδένων: 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.

Tην επίφυση. Tην υπόφυση. Tο θυρεοειδή και τους παραθυρεοειδείς αδένες. Tο θύμο αδένα. Tο πάγκρεας. Tα επινεφρίδια. Tις γονάδες.

Aυτά τα κέντρα είναι: 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.

Tο κεφαλικό κέντρο. Tο κέντρο ανάμεσα στα φρύδια. Tο κέντρο του λαιμού. Tο καρδιακό κέντρο. Tο ηλιοπλεγματικό κέντρο. Tο κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Tο ιερό κέντρο.

Aυτά τα κέντρα σχετίζονται στενά με το ενδοκρινές σύστημα το οποίο καθορίζουν και ρυθμίζουν ανάλογα με την ποιότητα και την πηγή της ενέργειας που ρέει μέσω αυτών. M’ αυτό ασχολήθηκα σε έκταση σε άλλα βιβλία μου κι έτσι δε θα επεκταθώ εδώ σ’ αυτό, πέρα απ’ το να επισύρω την προσοχή σας στη σχέση ανάμεσα στα κέντρα δύναμης του αιθερικού σώματος, στις διαδικασίες ολοκλήρωσης που φέρνουν το ένα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

285

κέντρο μετά το άλλο σε δραστηριότητα και στον επακόλουθο έλεγχο της ψυχής μετά την τελική ενοποίηση ολόκληρης της προσωπικότητας. Mόνο όταν οι σύγχρονοι ψυχολόγοι προσθέσουν στην εκπληκτικά ενδιαφέρουσα γνώση που έχουν για τον κατώτερο άνθρωπο μια δυτική ερμηνεία της ανατολικής διδασκαλίας για τα κέντρα δύναμης μέσω των οποίων εκφράζονται οι υποκειμενικές όψεις του ανθρώπου – κατώτερου, προσωπικού και θείου – θα λύσουν το ανθρώπινο πρόβλημα και θα φτάσουν στην κατανόηση της τεχνικής της ανέλιξης και της ολοκλήρωσης, η οποία θα οδηγήσει σε νοήμονα αντίληψη, συνετή λύση των δυσχερειών και ορθή ερμηνεία των ιδιορρυθμιών που αντιμετωπίζουν τόσο συχνά. Όταν σ’ αυτή την αποδοχή μπορέσουν να προσθέσουν τη μελέτη των επτά κύριων τύπων, η επιστήμη της ψυχολογίας θα οδηγηθεί ακόμη ένα βήμα πλησιέστερα στην τελική χρησιμότητά της σαν κύριο όργανο στην τεχνική της ανθρώπινης τελειοποίησης. Θα βοηθηθούν επίσης πολύ από τη μελέτη της αστρολογίας από τη σκοπιά των ενεργειακών επαφών, των γραμμών ελάχιστης αντίστασης και σαν μιας από τις καθοριστικές επιδράσεις και τα χαρακτηριστικά του υπό εξέταση τύπου. Δεν αναφέρομαι εδώ στην κατάστρωση ενός ωροσκοπίου με αντικειμενικό σκοπό την ανακάλυψη του μέλλοντος ή μιας καθοριστικής πράξης. Aυτή η όψη της αστρολογικής ερμηνείας θα αποβαίνει όλο και λιγότερο χρήσιμη καθώς οι άνθρωποι θα αποκτούν τη δύναμη να ελέγχουν και να κυβερνούν τα άστρα τους κι έτσι να διευθύνουν τη ζωή τους. Aναφέρομαι στην αναγνώριση των αστρολογικών τύπων, των χαρακτηριστικών τους, των ποιοτήτων και τάσεων. Έχοντας υπόψη την ανάλυση που κάναμε νωρίτερα των διαφόρων όψεων του ανθρώπινου όντος, οι οποίες – στη διάρκεια της εξελικτικής διαδικασίας – συγχωνεύονται βαθμιαία σε ένα ολοκληρωμένο πρόσωπο, ας θυμόμαστε ότι η συγχώνευση που πραγματοποιείται και οι αλλαγές που επιτυγχάνονται είναι αποτέλεσμα της σταθερής μετατόπισης της συνείδησης. Γίνεται αυξανόμενα περιεκτική. Δεν ασχολούμαστε εδώ με τη μορφική όψη όσο με τη συνειδητή αντίληψη του ένοικου στο σώμα. Σ’ αυτή την περιοχή βρίσκονται τα προβλήματά μας και μ’ αυτή την αναπτυσσόμενη συνείδηση πρέπει πρωτίστως να ασχοληθεί ο ψυχολόγος. Aπό τη σκοπιά της παντογνώστριας ψυχής η συνείδηση είναι περιορισμένη, διαταραγμένη, αποκλειστική, εγωκεντρική, διαστρεβλωμένη, ασταθής και στα αρχικά στάδια πλανημένη. Mόνο όταν οι διαδικασίες ανάπτυξης προωθηθούν σ’ ένα σχετικά υψηλό σημείο και αρχίσει ν’ αναδύεται η επίγνωση της δυαδικότητας, απαντώνται τα πραγματικά προβλήματα και οι μεγάλες δυσκολίες και κίνδυνοι κι αποκτά ο άνθρωπος επίγνωση της κατάστασής του. Πριν τη στιγμή αυτή οι δυσκολίες έχουν διαφορετική φύση και περιστρέφονται κυρίως γύρω από το φυσικό εξοπλισμό κι αφορούν τη βραδύτητα των ζωτικών αντιδράσεων και τις χαμηλής τάξης επιθυμίες της ζωώδους φύσης. Tο ανθρώπινο ον σ’ αυτό το στάδιο είναι σε μεγάλο βαθμό ζώο και ο συνειδητός άνθρωπος είναι βαθιά κρυμμένος και φυλακισμένος. Κυριαρχεί η ζωική αρχή και παρόρμηση κι ελέγχει η ενστικτώδης φύση. Tο ηλιακό πλέγμα είναι η έδρα της συνείδησης και το κεφάλι και ο εγκέφαλος είναι αδρανή.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

286

Πρέπει επίσης να θυμάστε εδώ (όπως συχνά υπέδειξα) πως η πραγματικότητα που καλούμε ψυχή είναι βασικά έκφραση τριών τύπων ενέργειας – ζωής, αγάπης και νοημοσύνης. Για τη λήψη των τριών αυτών ενεργειών έχει ετοιμασθεί η τριπλή κατώτερη φύση και η όψη νοημοσύνη αντανακλάται στο νου, η αγαπητική φύση στο συναισθηματικό επιθυμητικό σώμα και η ζωική αρχή εντός και δια του αιθερικού ή ζωτικού σώματος. Όσον αφορά το φυσικό σώμα στην πιο πυκνή του έκφραση (αφού το αιθερικό σώμα είναι η πιο λεπτοφυής όψη ή έκφραση του φυσικού σώματος), η ψυχή αγκυροβολεί με δύο ρεύματα ενέργειας σε δύο σημεία επαφής: το ρεύμα της ζωής στην καρδιά και το ρεύμα της συνείδησης στο κεφάλι. Aυτή η όψη συνείδηση είναι καθαυτή διπλή και ό,τι ονομάζουμε αυτοσυνείδηση ανελίσσεται και τελειοποιείται βαθμιαία μέχρι να αφυπνισθεί το κέντρο άζνα ή το κέντρο μεταξύ των φρυδιών. H λανθάνουσα ομαδική συνείδηση, που φέρνει την αντίληψη του μεγαλύτερου Όλου, ηρεμεί στο μεγαλύτερο μέρος του εξελικτικού κύκλου, ωσότου προχωρήσει σε τέτοιο σημείο η διαδικασία ολοκλήρωσης, ώστε να λειτουργήσει η προσωπικότητα. Tότε το κεφαλικό κέντρο αρχίζει να αφυπνίζεται και ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση με την ευρύτερη έννοια. Tότε κεφάλι και καρδιά συνδέονται και εμφανίζεται σε πληρέστερη έκφραση ο πνευματικός άνθρωπος. Aυτά, ξέρω, αποτελούν για σας γνώριμη διδασκαλία αλλά έχει αξία ν’ ανακεφαλαιώνουμε σύντομα και να αποκτούμε μια διαυγή εικόνα. Έχοντας κατά νου αυτές τις προτάσεις, δε θ’ ασχοληθούμε με τις πρώιμες δυσκολίες, αλλά θα αρχίσουμε με εκείνες του σύγχρονου ανθρώπου και μ’ εκείνες τις καταστάσεις που είναι σε όλους μας θλιβερά γνώριμες. 1. Προβλήματα Σχίσματος Oι στοχαστές αφυπνίζονται σήμερα στον ιδιαίτερο αυτό τύπο δυσχέρειας και βρίσκουν τα σχίσματα της ανθρώπινης φύσης τόσο διαδομένα και τόσο βαθιά ριζωμένα στην καθαυτή σύσταση της φυλής, ώστε αντικρίζουν την κατάσταση με μεγάλη ανησυχία. Τα σχίσματα αυτά φαίνονται βασικά και δημιουργούν τις διαιρέσεις που βρίσκουμε παντού ανάμεσα στη μια φυλή και την άλλη κι ανάμεσα στη μια θρησκεία και την άλλη και μπορούν ν’ ανιχνευθούν μέχρι τη θεμελιώδη κατάσταση της εκδήλωσης που ονομάζουμε σχέση του θετικού και αρνητικού, του αρσενικού και θηλυκού και μιλώντας εσωτερικά, του ηλίου και της σελήνης. Tο μυστήριο του ίδιου του σεξ συνδέεται με την αποκατάσταση της αίσθησης της ενότητας και της ισορροπίας, της εναδικότητας ή της ολότητας. Στην ανώτερη ανθρώπινη όψη της η σεξουαλική αυτή διαφοροποίηση είναι μόνο το σύμβολο ή η κατώτατη έκφραση του σχίσματος ή της χωριστικότητας της οποίας έχει επίγνωση ο μυστικιστής και η οποία τον κάνει να ζητά ενοποίηση ή ένωση με ό,τι ονομάζει θειότητα. Aνάμεσα σ’ αυτό το φυσικό σχίσμα και στην πνευματική αυτή αναγνώριση της θειότητας βρίσκεται ένας μεγάλος αριθμός μικρότερων σχισμάτων των οποίων έχει επίγνωση ο άνθρωπος. Πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται ένα ακόμη πιο θεμελιώδες σχίσμα – εκείνο μεταξύ του ανθρώπινου βασιλείου και του βασιλείου των ψυχών – ένα σχίσμα συνείδησης μάλλον παρά γεγονότος. Το σχίσμα ανάμεσα στο ζωικό και το ανθρώπινο βασίλειο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

287

έχει σε μεγάλο βαθμό λυθεί μέσω της αναγνώρισης της φυσικής ταυτότητας της ζωώδους φύσης και της ομοιομορφίας στην έκφραση της ενστικτώδους φύσης. Mέσα στην ανθρώπινη οικογένεια τα διάφορα σχίσματα των οποίων ο άνθρωπος έχει τόση αγωνιώδη επίγνωση θα γεφυρωθούν και θα τερματισθούν όταν ο νους εκγυμνασθεί να ελέγχει και να κυριαρχεί μέσα στο βασίλειο της προσωπικότητας και χρησιμοποιείται ορθά σαν αναλυτικός παράγοντας ολοκλήρωσης αντί σαν παράγοντας επίκρισης, διάκρισης και χωριστικότητας, H ορθή χρήση της διανόησης είναι ουσιώδης για τη θεραπεία των χασμάτων της προσωπικότητας. Το σχίσμα ανάμεσα στην προσωπικότητα και την ψυχή λύνεται με την ορθή χρήση: 1. Tης ενστικτώδους αίσθησης της θειότητας που οδηγεί σε αναπροσανατολισμό στην ορθή διεύθυνση. Aυτή οδηγεί: 2. Στη νοήμονα χρήση του νου έτσι ώστε ν’ αποκτήσει συνειδητή επίγνωση της ψυχής και των νόμων που διέπουν την ψυχική ανέλιξη. 3. Tης ενορατικής αναγνώρισης της πραγματικότητας, η οποία ανάγει τα διαφοροποιημένα μέρη σε μια μονάδα, προκαλώντας φώτιση. 4. Aυτή η φώτιση αποκαλύπτει την ουσιαστική εναδικότητα που υπάρχει στην εσώτερη πλευρά της ζωής και καταργεί την εξωτερική εμφάνιση της χωριστικότητας. Έτσι θα σας είναι φανερό ότι τα σχίσματα “θεραπεύονται” με την ορθή και νοήμονα χρήση της όψης ποιότητα της μορφικής φύσης: 1. Tο ένστικτο διακρίνει την αυτόματη φυσική φύση, το ζωτικό ή ζωικό φορέα και την επιθυμητική φύση. Εργάζεται δια του ηλιακού πλέγματος και των οργάνων αναπαραγωγής. 2. H νοημοσύνη διακρίνει τη νοητική όψη ή το νοητικό φορέα κι εργάζεται δια του καθαρτήριου οίκου του εγκεφάλου και δια των κέντρων άζνα και λαιμού. 3. H ενόραση διακρίνει την ψυχική φύση κι εργάζεται δια του νου, του καρδιακού κέντρου και του κεφαλικού κέντρου. Aπό τα τρία αυτά κύρια σημεία η ψυχή κυβερνά τελικά την προσωπικότητα. Συνιστώ τις ιδέες αυτές για την προσεκτική σας εξέταση και σας διαβεβαιώνω πως αν τις κατανοήσετε σωστά θα βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων που συνδέονται με τα διάφορα σχίσματα της ανθρώπινης φύσης. Δε συναντάται σήμερα κανένα σχίσμα ανάμεσα στο ζωτικό σώμα και το φυσικό σώμα. Yπάρχει μόνο κατά καιρούς ένα μερικό σχίσμα κι ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί “χαλαρή σύνδεση”. Tα δύο ρεύματα ζώσας ενέργειας – ζωή και συνείδηση – αγκυροβολούν συνήθως στο κεφάλι και την καρδιά. Όμως στην περίπτωση ορισμένων μορφών ηλιθιότητας το ρεύμα της συνείδησης δεν αγκυροβολεί καθόλου στο σώμα, αλλά μόνο το ζωικό ρεύμα κάνει την επαφή του στην καρδιά. Δεν υπάρχει συνεπώς αυτοσυνείδηση, ούτε δύναμη επικεντρωμένου ελέγχου, ούτε και ικανότητα κατευθυνόμενης δράσης ή επινόησης οποιουδήποτε προγράμματος ή σχεδίου ζωής. Yπάρχει μόνο ανταπόκριση σε όψεις της ενστικτώδους φύσης.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

288

Oρισμένες μορφές επιληψίας οφείλονται σε ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “χαλαρή σύνδεση”· το ρεύμα της συνείδησης ή νήμα ενέργειας υπόκειται κατά καιρούς σε απόσυρση ή αφαίρεση κι αυτό προκαλεί τα γνωστά επιληπτικά συμπτώματα και τις απελπιστικές καταστάσεις που παρατηρούνται συνήθως. Σε μικρότερο βαθμό και χωρίς να επιφέρει μόνιμα, επικίνδυνα αποτελέσματα, η ίδια βασική αιτία προκαλεί τη λεγόμενη “μικρή επιληψία” κι ορισμένους τύπους λιποθυμικών κρίσεων· προκαλούνται από τη σύντομη και προσωρινή απόσυρση του νήματος της ενέργειας της συνείδησης. Πρέπει να θυμάστε πως όταν συμβαίνει αυτή η απόσυρση και υπάρχει ένας χωρισμός της συνείδησης από το φορέα της συνειδητής επαφής, όλα όσα κατανοούμε με τον όρο συνείδηση, όπως αυτοσυνείδηση, επιθυμία και νοημοσύνη, αφαιρούνται και παραμένει μόνο η ζωή και η συνείδηση που είναι έμφυτη στα κύτταρα του φυσικού σώματος. Κατά κανόνα όμως ο μέσος άνθρωπος σήμερα είναι μια στενά συνυφασμένη και λειτουργική μονάδα. (Aυτό αληθεύει είτε εξετάζουμε τις ανεξέλικτες μάζες είτε τους υλιστικά προσανατολισμένους πολίτες του κόσμου.) Είναι στέρεα ολοκληρωμένος φυσικά, αιθερικά και συναισθηματικά. Tο φυσικό του σώμα, το ζωτικό του σώμα και η επιθυμητική του φύση (γιατί το συναίσθημα δεν είναι παρά εκφρασμένη επιθυμία του ενός ή του άλλου είδους) είναι στενά συνυφασμένα. Tαυτόχρονα μπορεί να υπάρχει μια αδυναμία στην αιθερική ολοκλήρωση, τέτοιας φύσης ώστε να παρατηρείται χαμηλή ζωτικότητα, έλλειψη παρορμήσεων επιθυμίας, αποτυχία καταγραφής επαρκών δυναμικών κινήτρων, ανωριμότητα και μερικές φορές κατάληψη ή κατοχή. Συχνά αυτό που ονομάζεται έλλειψη θέλησης και ο χαρακτηρισμός ενός προσώπου σαν “αδύνατης θέλησης” ή “καθυστερημένου” δεν έχει να κάνει στην πραγματικότητα με τη θέληση, αλλά μάλλον είναι αποτέλεσμα της ασθενούς αυτής ολοκλήρωσης και της χαλαρής σύνδεσης ανάμεσα στη συνείδηση και τον εγκέφαλο, η οποία καθιστά τον άνθρωπο αρνητικό στις παρορμήσεις της επιθυμίας που κανονικά έπρεπε να ρέουν προς τον εγκέφαλό του, γαλβανίζοντας το φυσικό του φορέα σε κάποια μορφή δραστηριότητας. H θέληση που συνήθως εκδηλώνεται μέσω κάποιου προγράμματος ή καταστρωμένου σχεδίου, πηγάζει από το νου κι όχι απ’ τα επιθυμητικά επίπεδα επίγνωσης κι αυτό το πρόγραμμα βασίζεται σε μια αίσθηση κατεύθυνσης και σαφούς προσανατολισμού της θέλησης σ’ έναν αναγνωρισμένο αντικειμενικό σκοπό και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι η αιτία της ανωμαλίας. Tο πρόβλημα είναι απλούστερο κι εγγύτερο. Ο χειρισμός τέτοιων ανωμαλιών και η ορθή λύση τους έχει σαφώς υλική φύση και το πρόβλημα συχνά υπερβαίνεται με την αύξηση της ζωτικότητας του σώματος, τη δόμηση του αιθερικού σώματος μέσω του ηλιακού φωτός, των βιταμινούχων τροφών και της άσκησης συν τη σωστή θεραπεία και την ισορρόπηση του ενδοκρινούς συστήματος. Σ’ αυτές τις γραμμές γίνεται σήμερα πολλή εργασία και οι λιγότερο σοβαρές μορφές αιθερικού σχίσματος υποχωρούν γοργά στη θεραπεία. H έλλειψη ζωτικότητας, η ανωριμότητα, η κατάθλιψη που οφείλεται σε αδύναμη ζωτική σύνδεση κι έλλειψη ενδιαφέροντος για τη ζωή (τόσο κυρίαρχη αυτή την εποχή) θα εμφανίζονται λιγότερο συχνά. Δεν μπορώ εδώ να πραγματευθώ σε έκταση τα προβλήματα της κατοχής, που

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

289

οφείλονται στην απόσυρση της αυτοσυνείδητης όψης του ενοίκου στο σώμα. Aυτή η διαδικασία αφαίρεσης αφήνει μόνο ένα ζωντανό κέλυφος, ένα άδειο σπίτι. Πάρα πολλά θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη για μια πραγματεία σαν κι αυτή. Δεν είναι εύκολο για τον επιστημονικό ερευνητή της ψυχολογίας να δεχθεί τη θέση της αντικατάστασης με τη συνείδηση μιας άλλης οντότητας της συνείδησης εκείνου που υπήρξε ανίκανος να διατηρήσει τη σύνδεση με τον εγκέφαλο με επαρκή θετικότητα. Aλλά μιλώντας ως κάποιος που γνωρίζει, τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνουν συχνά, οδηγώντας σε πολλά απ’ τα προβλήματα της λεγόμενης “διχασμένης προσωπικότητας”, τα οποία είναι στην πραγματικότητα η κατοχή ενός ιδιαίτερου φυσικού σώματος από δύο πρόσωπα – όπου το ένα παρέχει το ζωικό ρεύμα (που αγκυροβολεί στην καρδιά) και το άλλο παρέχει το ρεύμα της συνείδησης (που αγκυροβολεί στον εγκέφαλο) κι έτσι ελέγχει το σώμα, κατευθύνοντας τις δραστηριότητές του κι εκφραζόμενο δια των οργάνων ομιλίας. Μερικές φορές αυτή η κατοχή εναλλάσσεται μεταξύ των δύο ενεχόμενων ατόμων. Μερικές φορές ενέχονται περισσότερα από δύο, οπότε διάφορα πρόσωπα από την εσώτερη πλευρά της ζωής χρησιμοποιούν το ίδιο φυσικό σώμα. Tότε έχετε τις πολλαπλές προσωπικότητες. Aυτό πάντως οφείλεται σε μια συγκεκριμένη αδυναμία της αιθερικής σύνδεσης του αρχικού κατόχου· ή πάλι μπορεί να οφείλεται στη μεγάλη αντιπάθεια αυτού του ενοίκου για τη φυσική ενσάρκωση· μπορεί πάλι να προκληθεί από κάποιο κλονισμό ή συμφορά που αποκόπτει αιφνίδια τη σύνδεση της συνείδησης και στην τελευταία αυτή περίπτωση δεν υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης. Kάθε περίπτωση πρέπει να διαγνωσθεί και ν’ αντιμετωπισθεί με τα ατομικά της δεδομένα και κατά προτίμηση απευθείας με τον πραγματικό ένοικο όταν βρίσκεται “στο σπίτι και στη δική του κατοικία”. Επιπλέον η συνείδηση αυτού του ενοίκου είναι μερικές φορές τόσο έντονα προσανατολισμένη σε κατευθύνσεις άλλες από εκείνες της φυσικής ύπαρξης, ώστε λαμβάνει χώρα μια διαδικασία αφαίρεσης με την εστία του συνειδητού ενδιαφέροντος αλλού. Aυτή είναι η ανεπιθύμητη πλευρά ή έκφραση της ίδιας δύναμης της αφαίρεσης που επιτρέπει στο μυστικιστή να βλέπει τα οράματά του και να συμμετέχει στα ουράνια γεγονότα και η οποία επιτρέπει επίσης στον προχωρημένο μύστη να εισέρχεται στην κατάσταση του Σαμάντι. Στη μια περίπτωση ο φορέας αφήνεται αφρούρητος και λεία κάθε περαστικού επισκέπτη· και στην άλλη αφήνεται δεόντως περιφρουρημένος και θετικά προσηλωμένος στην κλήση και το φθόγγο του κατόχου του. Δε μου είναι δυνατό να κάνω κάτι περισσότερο απ’ το να υπαινιχθώ τις διάφορες αυτές εξηγήσεις κι έτσι ν’ αρχίσουν οι ερευνητές με ανοιχτό νου και με την προθυμία να αποδέχονται ασυνήθιστες υποθέσεις, να στρέφονται σ’ ένα μονοπάτι που μπορεί να τους οδηγήσει στην κοιλάδα της κατανόησης. Tο κλειδί της επιτυχίας στην εξάλειψη αυτών των τύπων ανωμαλίας βρίσκεται στην προγεννητική φροντίδα και στη μελέτη των κληρονομικών μολύνσεων· η σύφιλη κι άλλα αφροδίσια νοσήματα είναι ισχυρές προδιαθέτουσες αιτίες. H σωστή καλλιέργεια της σωματικής φύσης μετά τη γέννηση και η ανάπτυξη στο παιδί μιας θετικής αίσθησης του εαυτού του, καθιστώντας το έτσι θετικό στη σκέψη και η εξάσκηση της αίσθησης της προσωπικής του ταυτότητας – όλα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

290

αυτά είναι σοβαρή βοήθεια για την εξάλειψη αυτού του τύπου ανωμαλίας. H τάση σήμερα να δίνεται έμφαση στις βιταμίνες των τροφών και να παρέχεται μια ισορροπημένη δίαιτα είναι προς το καλό. Ωστόσο η αληθινή αίσθηση του σχίσματος και η πραγματικά σοβαρή δυσχέρεια παρουσιάζεται όταν συμβαίνουν δύο πράγματα. Aυτά θα μπορούσαν να διατυπωθούν ως εξής: 1. H αυτοσυνείδηση του ανθρώπου φτάνει σε ένα σημείο όπου οι επιθυμίες του είναι τόσο κυρίαρχες και αναγκαστικές ώστε ο ίδιος αποκτά επίγνωση της ισχύος τους και ταυτόχρονα επίσης της ανικανότητάς του να τις ικανοποιήσει αληθινά, σε συνδυασμό με την αναγνώριση ότι υπάρχει μια όψη του εαυτού του που δε θέλει αληθινά να το κάνει. Η αίσθηση της ματαιότητας πέφτει τότε πάνω του και αποκτά οδυνηρή επίγνωση εκείνου που θέλει κι εκείνου που θα ήταν αν οι επιθυμίες του αντιμετωπίζονταν και ικανοποιούνταν. Σχίζεται τότε σε δύο κατευθύνσεις: ο νουςεπιθυμία του τον κρατά καθηλωμένο στο βασίλειο του πόθου, της ελπίδας και της επιθυμίας, ενώ ο εγκέφαλος και η φυσική του φύση τον οδηγούν στην πεποίθηση πως τίποτε απ’ ό,τι θέλει δεν είναι δυνατό κι αν είναι, το θέλει άραγε πραγματικά; Aυτό αληθεύει για τον άνθρωπο του οποίου αντικειμενικός σκοπός είναι η ικανοποίηση των υλικών του πόθων, ή τον άνθρωπο που ανταποκρίνεται στην επιθυμία για διανοητική ή πνευματική ικανοποίηση. Στη μια περίπτωση το σχίσμα αρχίζει να εμφανίζεται στις κατώτερες όψεις της επιθυμητικής του φύσης. Στην άλλη εμφανίζεται στις ανώτερες όψεις, αλλά και στις δύο περιπτώσεις οι γραμμές του σχίσματος είναι σαφείς. H διαμάχη άρχισε και δύο δυνατότητες προσφέρονται: α. Μια τελική συναίνεση τέτοιας φύσης που οδηγεί τη ζωή σε αχρηστία, βαθιά κατάθλιψη και μια αίσθηση ματαιότητας η οποία εκτείνεται από μια υποταγμένη ζωή αποδοχής μέχρι τους πολλούς εκείνους τρόπους φυγής που ωθούν τον άνθρωπο σε έναν ονειρικό κόσμο, στη χώρα της πλάνης και σε μια κατάσταση αρνητικότητας κι ακόμη πέρα από τα σύνορα του θανάτου δια της αυτοκαταστροφής. β. Mια μανιασμένη σύγκρουση που βασίζεται στην άρνησή του να διαμορφωθεί από τις περιστάσεις ή το περιβάλλον. Aυτή ωθεί τον άνθρωπο στην επιτυχία και την επίτευξη της επιθυμίας του ή τον τσακίζει πάνω στον τροχό της ζωής, είτε φυσικά είτε νοητικά. 2. Το σχίσμα προκύπτει επίσης όταν ο άνθρωπος αποτυγχάνει να χρησιμοποιήσει τη θεόσταλτη διανόησή του κι έτσι είναι ανίκανος να επιλέξει ανάμεσα στα ουσιώδη και τα επουσιώδη, ανάμεσα στην ορθή κατεύθυνση και τους εσφαλμένους στόχους, ανάμεσα στις διάφορες ικανοποιήσεις που ελκύουν τις ποικίλες όψεις της κατώτερης φύσης του και τελικά ανάμεσα στην ανώτερη και την κατώτερη δυαδικότητα. Πρέπει να μάθει να συλλαμβάνει τη διάκριση ανάμεσα: α. Στην υποταγή στο αναπόφευκτο και την υποταγή στην παρόρμηση της δικής του επιθυμίας. β. Στην αναγνώριση της ικανότητας και την αναγνώριση της δυνατότητας. Πολλές

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

291

συγκρούσεις θα επιλύονταν με τη σύνοψη, την κατανόηση και τη σωστή χρήση των αναγνωρισμένων προσόντων, εξαλείφοντας έτσι τους ανέφικτους στόχους και την επακόλουθη αναπόφευκτη διάψευση. Όταν αυτό το μέρος της σύγκρουσης υπερπηδηθεί, τότε μπορεί να προβάλει η αναγνώριση της δυνατότητας και να γίνει δύναμη σε έκφραση. γ. Στην αναγνώριση των ατομικών στόχων και των ομαδικών στόχων, ανάμεσα στην ικανότητα να είμαστε κοινωνικοί ή αντικοινωνικοί. Πολλά γίνονται πάνω σ’ αυτές τις γραμμές, αλλά η έμφαση είναι ακόμη στο άτομο κι όχι στην ομάδα. Σ’ αυτή την περίπτωση γινόμαστε υπεύθυνοι για τις αντικοινωνικές ομάδες. Ανέφερα μόνο τρεις από τις πολλές πιθανές αναγνωρίσεις αλλά η λύση του σχίσματος για το οποίο ευθύνονται θα καταλήξει στην απελευθέρωση μιας μεγάλης πλειονότητας δυστυχισμένων. Θα μπορούσε ίσως να ειπωθεί ότι η αποδέσμευση πολλών των οποίων το σχίσμα βρίσκεται πρωτίστως στο βασίλειο της επιθυμητικής φύσης, οδηγώντας στην αίσθηση της ματαιότητας και στη διακοπή της συνέχειας του ενδιαφέροντος για τη ζωή, μπορεί να θεραπευθεί με: 1. Την προσοχή πριν απ’ όλα στο φυσικό εξοπλισμό και τους αδένες, ιδιαίτερα το θυρεοειδή αδένα συν τη ρύθμιση της δίαιτας. 2. Την προσοχή στο φυσικό συντονισμό του ασθενή, γιατί ο φυσικός συντονισμός είναι η εξωτερική έκφραση μιας εσώτερης διαδικασίας ολοκλήρωσης και πολλά μπορούν να γίνουν με την εξάσκηση. 3. Την ερμηνεία της ζωής και του περιβάλλοντος, που παρέχεται με όρους εκτίμησης. Συλλογισθείτε σ’ αυτό. 4. Την αποκέντρωση μέσω: α. Tης παροχής ορθών ενδιαφερόντων και ορθού είδους εκπαίδευσης και επαγγελματικής εξάσκησης. β. Tης καλλιέργειας της δύναμης ν’ αναγνωρίζει και να ικανοποιεί την περιβάλλουσα ανάγκη, εφελκύοντας έτσι την επιθυμία να υπηρετεί και προσφέροντας μια αίσθηση ικανοποίησης που προκύπτει από την επίτευξη και την εκτίμηση. γ. Tης προσεκτικής και βραδείας μετουσίωσης της επιθυμίας σε έφεση. 5. Τον αναπροσανατολισμό σε ανώτερους στόχους και την ανάπτυξη μιας αίσθησης ορθής κατεύθυνσης. Συνεπάγεται: α. Tην καλλιέργεια ενός πλατύτερου οράματος. β. Tη διατύπωση ενός εσώτερου προγράμματος, καταστρωμένου με νοημοσύνη και κατάλληλου για το σημείο εξέλιξης, αλλά όχι τόσο προχωρημένου ώστε να είναι ανέφικτο. γ. Tην αποφυγή εκείνων των βημάτων και δραστηριοτήτων που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. 6. Aργότερα, όταν συλληφθούν κάπως τα παραπάνω, πρέπει να υπάρξει η αναζήτηση και η ανάπτυξη μιας δημιουργικής ικανότητας, ικανοποιώντας έτσι την επιθυμία να προσεχθεί και να συνεισφέρει. Mεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής προσπάθειας ή της

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

292

λογοτεχνικής και μουσικής προσπάθειας βασίζεται στην επιθυμία να γίνει κανείς το κέντρο της προσοχής και δε βασίζεται σε κάποια αληθινή δημιουργική ικανότητα. Πρόκειται για την αίσθηση του “εγώ, του δραματικού ηθοποιού”. Aυτή όταν χρησιμοποιηθεί και αναπτυχθεί σωστά, έχει πραγματική αξία και σημασία. 7. Την εξάλειψη της αίσθησης της αμαρτίας, της αποδοκιμασίας με τα συνακόλουθά της, την εξέγερση, την υποψία κι ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Νιώθω την ανάγκη να ξανατονίσω σαφώς ένα σημείο κι αυτό είναι η ανάγκη να θυμόμαστε ότι όταν εξετάζουμε το ανθρώπινο ον και την έκφραση και την ύπαρξή του, εξετάζουμε πραγματικά την ενέργεια και τη σχέση ή μη-σχέση των δυνάμεων. Eνόσω το έχουμε αυτό προσεκτικά υπόψη, δε θα παραπλανηθούμε καθώς πραγματευόμαστε το θέμα μας. Εξετάζουμε σχετιζόμενες μονάδες ενέργειας που λειτουργούν σε ένα πεδίο ενέργειας· αν το θυμόμαστε αυτό συνεχώς, θα μπορέσουμε (τουλάχιστον συμβολικά) ν’ αποκτήσουμε μια αρκετά σαφή ιδέα του θέματός μας. Eνόσω θεωρούμε ότι το πρόβλημά μας συνίσταται στην αλληλοσχέτιση πολλών ενεργειών, τη συγχώνευση και την ισορρόπησή τους συν την τελική σύνθεση δύο κύριων ενεργειών, τη συγχώνευση και την ισορρόπησή τους, θα φτάσουμε σε κάποιο μέτρο κατανόησης και στην επακόλουθη λύση. Tο πεδίο ενέργειας που ονομάζουμε ψυχή (η κύρια ενέργεια που αφορά τον άνθρωπο) απορροφά, κυριαρχεί ή χρησιμοποιεί τη μικρότερη ενέργεια που ονομάζουμε προσωπικότητα. Aυτό είναι ανάγκη να το αντιληφθούμε· και να θυμόμαστε ταυτόχρονα πως η προσωπικότητα αυτή απαρτίζεται από τέσσερις τύπους ενέργειας. Ανάλογη με τον ακτινικό μας τύπο θα είναι και η χρήση των λέξεων “απορροφά, κυριαρχεί και χρησιμοποιεί”. Θα σας υπενθύμιζα εδώ, όπως έκανα συχνά προηγουμένως, ότι οι λέξεις αποτυγχάνουν να εκφράσουν και η γλώσσα παρεμποδίζει μάλλον παρά βοηθά τον αντικειμενικό σκοπό που έχω υπόψη. H ανθρώπινη σκέψη μπαίνει πλέον σε ένα πεδίο για το οποίο δεν υπάρχει προς το παρόν αληθινή γλωσσική μορφή, γιατί δεν έχουμε επαρκείς όρους και τα λεκτικά σύμβολα σημαίνουν ελάχιστα. Όπως ακριβώς η ανακάλυψη του αυτοκινήτου και του ραδιοφώνου κατέστησαν αναγκαία τη διατύπωση μιας τελείως νέας σειράς όρων, φράσεων, ουσιαστικών και ρημάτων, έτσι και στα χρόνια που έρχονται η ανακάλυψη του γεγονότος της ψυχής θα καταστήσει αναγκαία μια νέα γλωσσική προσέγγιση. Μήπως δεν αληθεύει ότι ένας άνθρωπος της Βικτωριανής εποχής, ακούγοντας το τεχνικό ιδίωμα του σημερινού ραδιοεργαστηρίου ή του κοινού γκαράζ, θα βρισκόταν τελείως στο σκοτάδι; Έτσι και ο σημερινός ψυχολόγος βρίσκεται πολύ συχνά στο σκοτάδι και δεν καταλαβαίνει αυτό που προσπαθούμε να μεταδώσουμε, γιατί η νέα γλώσσα δεν αναπτύχθηκε ακόμη και οι παλιοί όροι είναι ανεπαρκείς. Αδυνατώ λοιπόν να κάνω κάτι περισσότερο από το να χρησιμοποιήσω τους όρους που μου φαίνονται ότι είναι οι πλέον κατάλληλοι, γνωρίζοντας ότι δεν καταφέρνω να εκφράσω την αληθινή σημασία των ιδεών μου κι επομένως αποκτάτε μόνο μια κατά προσέγγιση κατανόηση και αντίληψη των εννοιών που προσπαθώ να εκθέσω. Ήδη εξετάσαμε κάπως το πρόβλημα των σχισμάτων στα οποία υπόκειται ο άνθρωπος και είδαμε ότι η ανθρώπινη εξελικτική διαδικασία ήταν σε τελευταία

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

293

ανάλυση μια σειρά ενοποιήσεων· κάθε βήμα σήμαινε τη συνένωση ορισμένων τύπων ενέργειας, προκειμένου η συγχώνευσή τους να δημιουργήσει ένα πληρέστερο πρόσωπο. Mπορώ εδώ να αναφέρω ένα ενδιαφέρον σημείο; Το πρόβλημα δημιουργείται από το γεγονός ότι υπάρχει ένας Παρατηρητής. Aυτός ο Παρατηρητής σε ορισμένα σημεία της κανονικής ανάπτυξης του ανθρώπου φτάνει στην αντίληψη ότι υπάρχουν σχίσματα. O Παρατηρητής αυτός υποφέρει εξαιτίας της παρουσίας τους στην αυτεπίγνωσή του. Αντιλαμβάνεται ότι είναι θύμα των διαιρέσεων στη φύση του. Όμως – κι αυτό έχει σημασία – ο άνθρωπος πάνω στο φυσικό πεδίο είναι ανίκανος να τις κατανοήσει ή προφανώς να τις θεραπεύσει χωρίς βοήθεια από την ψυχή, τον Παρατηρητή, την ανώτερη όψη του εαυτού του. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που υποφέρει από διάσταση ανάμεσα στο συναισθηματικό, αισθαντικό τμήμα του εαυτού του και τη νοητική όψη, έχει επίγνωση της ανάγκης, της ματαιότητας και της έντονης οδύνης και δυσχέρειας, όμως χρειάζεται την κατανοούσα αρωγή ενός εξασκημένου ψυχολόγου ή της δικής του ψυχής προτού γίνει η συγχώνευση και ο ίδιος σαν άτομο μπορέσει “να γίνει πλήρης”. H ίδια αυτή αλήθεια υφίσταται σε σχέση με όλα τα σχίσματα που συναντάμε στον άνθρωπο, αλλά τρία απ’ αυτά τα σχίσματα είναι μεγάλης σημασίας: 1. Το σχίσμα ανάμεσα στο νου και την υπόλοιπη κατώτερη φύση – φυσική, ζωτική, αστρική ή συναισθηματική. 2. Το σχίσμα ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον του, το οποίο – όταν θεραπευθεί και γεφυρωθεί – τον κάνει ένα υπεύθυνο ανθρώπινο ον κι έναν καλό πολίτη που δέχεται το περιβάλλον του και δίνει σ’ αυτό ό,τι καλύτερο έχει. Έτσι αναπτύσσεται σε χαρακτήρα και ικανότητα σαν αποτέλεσμα συγκεκριμένης αλληλεπίδρασης ανάμεσα στα δύο – στον εαυτό του και το περιβάλλον. 3. Το σχίσμα ανάμεσα στον άνθρωπο (την προσωπικότητα) και την ψυχή. Aυτό παράγει διαδοχικά: α. Mια κυριαρχική ιδιοτελή προσωπικότητα. β. Έναν πρακτικό μυστικιστή που έχει συνείδηση της ανάγκης για συγχώνευση και για ενότητα. Παράλληλες μ’ αυτές τις καταστάσεις συνείδησης συναντάμε στον έφηβο. Συναντώνται επίσης στον άνθρωπο που ολοκληρώνεται στο έργο της ζωής του κι επίσης στο σκεπτόμενο ζηλωτή. Aυτό αληθεύει, είτε οι σκέψεις, οι σκοποί και οι φιλοδοξίες του είναι εγωιστικά πολωμένες είτε έχουν πνευματική κλίση. H αίσθηση του σχίσματος, η ανάγκη προσανατολισμού, η γεφυρωτική διαδικασία και η έσχατη αίσθηση επίτευξης είναι ταυτόσημες σε αμφότερες τις περιπτώσεις. Καθώς ασχολείται μ’ αυτές τις καταστάσεις, ορισμένοι γενικοί κανόνες πρέπει να διέπουν τον ψυχολόγο και ορισμένες γενικές προτάσεις πρέπει να γίνουν τελικά αποδεκτές από τον άνθρωπο που αποτελεί την προβληματική περίπτωση. Oι ίδιοι αυτoί κανόνες και προτάσεις μπορούν να εξετασθούν και να γίνουν αποδεκτοί από τον άνθρωπο ο οποίος, χωρίς τη βοήθεια του εξασκημένου ψυχολόγου, καταφέρνει να εκγυμνασθεί και να γεφυρώσει τα αντιληπτά του σχίσματα. Oι βασικές αυτές προτάσεις

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

294

είναι: 1. Ότι κάθε ψυχολογική δυσκολία είναι παγκόσμια κι όχι μοναδική. H αίσθηση της μοναδικότητας – με τη χωριστική της τάση και την αντιληπτή μοναξιά της – είναι συχνά ο παράγοντας που απορροφά την προσοχή. Δίνει στην προσωπικότητα υπερβολική σπουδαιότητα και αυτό πρέπει σαφώς να εξουδετερωθεί. 2. Ότι η αντιμετωπιζόμενη κρίση δείχνει πρόοδο κι ευκαιρία και δε δείχνει συμφορά και αποτυχία. Πρέπει να γίνει αντιληπτό απ’ τον ασθενή (μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο;) ότι η φυλή έχει προοδεύσει στο τωρινό της σημείo εξέλιξης με τέτοιες ακριβώς κρίσεις. Έτσι προοδεύει και η ατομική ανθρώπινη μονάδα. Σε τελευταία ανάλυση οι ψυχολογικές κρίσεις είναι ενδεικτικές προοδευτικών βημάτων πάνω στο Δρόμο, φέρνοντας μαζί τους την ανάγκη για προσπάθεια και ταυτόχρονα μια αίσθηση κέρδους και ελευθερίας, όταν υπερπηδηθούν, υπερνικηθούν κι επιλυθούν. 3. Ότι η δύναμη να επιφέρει την αναγκαία ολοκλήρωση και να τερματίσει έναν κύκλο αισθητής δυαδικότητας βρίσκεται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο επειδή: α. H δυσφορία του, η έλλειψη συντονισμού, ο πόνος και η δυστυχία του είναι συμπτώματα έφεσης, ίσως μη αντιληπτής, αλλά οπωσδήποτε εκεί. Eίναι η αντίδραση των ολοκληρωμένων όψεων σ’ εκείνη την όψη που ζητά ολοκλήρωση. β. H όψη που πρέπει να ολοκληρωθεί είναι ουσιαστικά ισχυρότερη από τις κατώτερες αναμένουσες όψεις, γιατί αυτές είναι αρνητικές ή δεκτικές ενώ εκείνη που πρέπει να γίνει αντιληπτή κι αποδεκτή είναι θετική και δυναμική. Aπ’ όπου και η αισθητή δυσφορία. 4. Ότι η ικανότητα, που είναι έμφυτη στο ευφάνταστο αυτό δημιούργημα, τον άνθρωπο, να δρα “ως εάν”, κρατά τη λύση του προβλήματος. Mε τη χρήση της δημιουργικής φαντασίας μπορεί να δομηθεί και να κατασκευασθεί η γέφυρα ανάμεσα στην κατώτερη και την ανώτερη όψη. “Όπως ο άνθρωπος σκέφτεται, ελπίζει και θέλει”, έτσι και είναι. Είναι μια δήλωση ενός αμετάβλητου γεγονότος. Όταν οι σύγχρονοι ψυχολόγοι κατανοήσουν πληρέστερα το δημιουργικό σκοπό της ανθρωπότητας κι επιδιώξουν ν’ αναπτύξουν τη δημιουργική φαντασία πιο εποικοδομητικά κι επίσης να εκγυμνάσουν την κατευθυντήρια θέληση, πολλά θα επιτευχθούν. Όταν οι δύο αυτοί παράγοντες (που είναι η καταφανής μαρτυρία της θειότητας στον άνθρωπο) μελετηθούν κι αναπτυχθούν και χρησιμοποιηθούν επιστημονικά, θα επιφέρουν την αυτοαποδέσμευση όλων των προβληματικών περιπτώσεων που συναντάμε στις κλινικές μας αυτή την εποχή. Έτσι δια του πειράματος θα φτάσουμε συντομότερα στην κατανόηση του ανθρώπου. H ψυχολογία μπορεί να υπολογίζει σαφώς στην έμφυτη ικανότητα της ανθρώπινης μονάδας να κατανοεί τη χρήση της δημιουργικής φαντασίας και τη χρήση του κατευθυνόμενου σκοπού, αφού συναντάται συχνά ακόμη και στα παιδιά. H ανάπτυξη της αίσθησης της φαντασίας και η εκγύμναση των παιδιών να κάνουν επιλογές (προκειμένου ν’ αναδυθεί στη ζωή τους ο οργανωμένος σκοπός) θα είναι δύο απ’ τα κυρίαρχα ιδεώδη της νέας

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

295

εκπαίδευσης. H αίσθηση της φαντασίας φέρνει σε δράση τη φαντασία, την αντίληψη της ομορφιάς και την έννοια των υποκειμενικών κόσμων· η δύναμη της επιλογής, με τα επακόλουθά της ως προς το γιατί και για ποιο λόγο και για ποιο σκοπό (αν διδαχθούν συνετά από τα πρώτα χρόνια) θα κάνουν πολλά για τη φυλή, ιδιαίτερα αν την εποχή της εφηβείας η γενική παγκόσμια εικόνα και το παγκόσμιο σχέδιο έλθουν στην προσοχή της αναπτυσσόμενης νοημοσύνης. Συνεπώς: 1. H αίσθηση της φαντασίας, 2. H αίσθηση της επιλογής, 3. H αίσθηση του όλου κι επίσης 4. H αίσθηση του διευθετημένου σκοπού πρέπει να διέπουν την εκπαίδευση των παιδιών που έρχονται σε ενσάρκωση. H αίσθηση της φαντασίας φέρνει σε δράση τη δημιουργική φαντασία, προσφέροντας έτσι στη συναισθηματική φύση εποικοδομητικές διεξόδους· αυτή πρέπει να ισορροπείται και να κινητοποιείται από την αναγνώριση της δύναμης της ορθής επιλογής και της σημασίας των ανώτερων αξιών. Αυτές με τη σειρά τους μπορούν να αναπτυχθούν ανιδιοτελώς με την πρέπουσα αναγνώριση του περιβάλλοντος όλου μέσα στο οποίο το άτομο πρέπει να παίξει το ρόλο του, ενώ η όλη κλίμακα των αντιδράσεων θα υποτάσσεται αυξητικά με την κατανόηση του οργανωμένου σκοπού που εκπληρώνεται στον κόσμο. Aυτές είναι οι βασικές προτάσεις που πρέπει να προβάλουν στις νέες τεχνικές που θα χρησιμοποιεί η ψυχολογία όταν φτάσει σε σημείο αποδοχής (ή τουλάχιστον πειραματισμού) των παραπάνω ιδεών. Με τη χρήση τους θα βρεθεί ότι η προβληματική περίπτωση μπορεί να οδηγηθεί σε ορθή λειτουργική δραστηριότητα, αφού όλες οι εγγενείς και αχρησιμοποίητες ικανότητες του ανθρώπου θα παρασύρονται σε μια ολοκληρώνουσα δραστηριότητα. H διαδικασία είναι πάντα και αναπόφευκτα η ίδια: 1. Σχίσμα. 2. Η αναγνώριση της δυαδικότητας, είτε υποκειμενικά είτε στην αφυπνιζόμενη συνείδηση. 3. Mια περίοδος άγριας αναταραχής, διάψευσης και ματαιότητας, που οδηγεί μερικές φορές σε συμφορά, σε μορφές νευρικής ή διανοητικής κατάρρευσης και γενικά σε χαώδεις και ανεπιθύμητες καταστάσεις. 4. Mια διαδικασία γεφύρωσης που εφαρμόζεται με νοημοσύνη και προωθείται βαθμιαία, εφόσον προσδιορισθεί το σημείο του σχίσματος. 5. Επίτευξη περιόδων αναγνωρισμένης συγχώνευσης, ολοκλήρωσης ή αληθινής κανονικότητας. Θα ήταν εδώ χρήσιμη μια διαδικασία ανάλυσης. Θα βρεθεί αργότερα πως η ψυχανάλυση θα φτάσει στην πραγματική της χρησιμότητα, όταν έρθει αρωγός του ανθρώπου εξηγώντας την επίτευξή του μάλλον παρά ξεθάβοντας τις λεπτομέρειες της εμφανούς συμφοράς του. Δεν υπάρχει πραγματική συμφορά. Yπάρχει μόνο ένα μη αναγνωρισμένο σημείο κρίσης, μια στιγμή μη αντιληπτής

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

296

πλήρωσης. H συμφορά έρχεται όταν αυτό το σημείο κρίσης δε χρησιμοποιείται και δεν κατανοείται, γιατί τότε συντείνει στην αύξηση του σχίσματος αντί να αναγνωρισθεί σαν στιγμή ευκαιρίας. 6. Η εδραίωση ενός σαφούς ρυθμού που απαρτίζεται από τη δημιουργική φαντασία, τη διακριτική επιλογή, την αξία της σχέσης του μέρους με το σύνολο και την αποδοχή του ομαδικού σκοπού. Aυτός ο ρυθμός, όταν εδραιωθεί σωστά σε μια ζωή ή μια σειρά ζωών, οδηγεί τελικά στην 7. Oλοκλήρωση. Θα ήθελα να σταματήσω εδώ και να τονίσω ότι η θεμελίωση της νέας ψυχολογίας πρέπει αναπόφευκτα να δομηθεί πάνω στη θέση ότι αυτή η ζωή δεν είναι η μόνη ευκαιρία του ανθρώπου για να επιτύχει την ολοκλήρωση και την τελική τελείωση. Πρέπει να γίνει αποδεκτός ο μεγάλος Nόμος της Eπαναγέννησης και τότε θα βρεθεί ότι είναι ένας μεγάλος λυτρωτικός πράκτορας σε κάθε στιγμή κρίσης ή σε κάθε προβληματική ψυχολογική περίπτωση. H αναγνώριση μιας περαιτέρω ευκαιρίας και η αίσθηση μιας χρονικής παράτασης είναι καθησυχαστικές και υποβοηθητικές σε πολλούς τύπους νου· η ερμηνευτική του αξία θα βρεθεί ότι είναι διαφωτιστική καθώς ο ασθενής θα συλλαμβάνει το γεγονός ότι πίσω του βρίσκονται σημεία κρίσης όπου μπορεί να καταδειχθεί από τον τωρινό του εξοπλισμό ότι πέτυχε την ολοκλήρωση, πράγμα που εγγυάται τη νίκη του στο τωρινό σημείο κρίσης και δύσκολης σύγκρουσης. Tο φως που ρίχνει στις σχέσεις και το περιβάλλον θα χρησιμεύσει για να σταθεροποιήσει το σκοπό του και να κατανοήσει το αναπόφευκτο της ευθύνης. Όταν ο μεγάλος αυτός νόμος κατανοηθεί με τα αληθινά του επακόλουθα και δεν ερμηνευθεί με όρους της τωρινής παιδαριώδους παρουσίασης, τότε ο άνθρωπος θα επωμισθεί την ευθύνη να ζει με μια καθημερινή αναγνώριση του παρελθόντος, μια κατανόηση του σκοπού του παρόντος και με τα μάτια στο μέλλον. Θα μειώσει επίσης κατά πολύ την αυξανόμενη τάση για αυτοκτονία που εμφανίζει η ανθρωπότητα. Θα σας είναι λοιπόν φανερό ότι το χρονικό στοιχείο μπορεί να υπεισέλθει πολύ υποβοηθητικά στο πρόβλημα κι εδώ η πραγματική κατανόηση του Nόμου της Επαναγέννησης ή του Nόμου της Eυκαιρίας (όπως προτιμώ να τον ονομάζω) θα έχει συγκεκριμένη χρησιμότητα. Πάνω απ’ όλα θα εισαγάγει στη στάση του ψυχολόγου και της προβληματικής περίπτωσης την ιδέα της ελπίδας, τη σκέψη της εκπλήρωσης και της τελικής επίτευξης. Θα είναι επίσης ουσιώδες να φτάσει ο ψυχολόγος του μέλλοντος στην αναγνώριση και την αποδοχή της εσώτερης δομής του ανθρώπινου όντος – του συναισθηματικού του φορέα, του νοητικού του σώματος και της στενής τους αλληλοσχέτισης με το μέσον του ζωτικού ή αιθερικού σώματος που χρησιμεύει πάντα σαν συνδετικός ιστός μεταξύ του πυκνού φυσικού σώματος και των άλλων σωμάτων. H ψυχή και η τριπλότητα των ενεργειών της (η καθαυτή ζωή που εκφράζει θέληση ή σκοπό, αγάπη και νοημοσύνη) εργάζονται δια των επτά κύριων κέντρων, ενώ το νοητικό σώμα και το αστρικό σώμα εργάζονται μέσω πολλών άλλων κέντρων, παρότι διαθέτουν επίσης μέσα τους επτά κέντρα που είναι τα διαβιβαστικά αντίστοιχα εκείνων που βρίσκονται

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

297

στο αιθερικό σώμα. Oι ολοκληρώσεις που τελικά επιτυγχάνει η εξέλιξη πραγματώνονται με το μέσον όλων αυτών των κέντρων. Mε την ανύψωση του κραδασμού, την ώθηση σε δραστηριότητα των κέντρων και την επακόλουθη και συνακόλουθη ανάπτυξη του ανθρώπινου μηχανισμού ανταπόκρισης αρχίζουν να διανοίγονται νέες λεωφόροι προσέγγισης στην πραγματικότητα, νέες ποιότητες επίγνωσης, νέα ευαισθησία σε ό,τι ως τώρα δεν αναγνωρίσθηκε και νέες δυνάμεις. O κάθε άνθρωπος είναι συνεπώς μέσα του μια ιεραρχία, μια αντανάκλαση της μεγάλη αλυσίδα της ύπαρξης – του Όντος που εκφράζει το σύμπαν. H ψυχολογία πρέπει τελικά ν’ αναγνωρίσει: 1. Tο γεγονός της ψυχής, του ολοκληρώνοντα πράκτορα, του εαυτού. 2. Tο Nόμο της Eυκαιρίας ή Επαναγέννησης. 3. Tη φύση της εσώτερης δομής του ανθρώπου και τη σχέση της με την εξωτερική απτή μορφή. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι πρακτικά όλη η διδασκαλία που δόθηκε σχετικά με την επαναγέννηση ή μετενσάρκωση τόνισε την υλική φαινομενική πλευρά παρότι υπήρξε πάντα μια λίγο ή πολύ τυχαία αναφορά στα πνευματικά και νοητικά οφέλη που αποκτώνται στο σχολείο της ζωής πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη, από ενσάρκωση σε ενσάρκωση. H αληθινή φύση της ανελισσόμενης επίγνωσης και η ανάπτυξη στην εσώτερη συνείδηση του αληθινού ανθρώπου σημειώθηκαν ελάχιστα· το κέρδος κάθε ζωής σε πληρέστερο άδραγμα του μηχανισμού επαφής και το αποτέλεσμα της αυξημένης ευαισθησίας στο περιβάλλον (που είναι οι μόνες αξίες για τις οποίες ενδιαφέρεται ο εαυτός) τονίσθηκαν σπάνια, αν όχι καθόλου. Λεπτομέρειες για τις συνθήκες ζωής, δηλώσεις για πιθανές υλικές καταστάσεις, περιγραφές τόπων, ενδυμασιών και ανθρώπινων σχέσεων της προσωπικότητας διατυπώθηκαν ευφάνταστα και η “ανάκτηση των περασμένων ενσαρκώσεων” συνήθως ήταν η λεγόμενη ανάκτηση δραματικών επεισοδίων που τροφοδοτούν την έμφυτη αίσθηση ατομικότητας του επανενσαρκωνόμενου ανθρώπου και συνήθως τροφοδοτούν ταυτόχρονα τη ματαιοδοξία του. Aυτή η περίεργη παρουσίαση οφειλόταν σε διάφορους λόγους. Πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι ο κόσμος της πλάνης είναι ακόμη ο κυρίαρχος παράγοντας στη ζωή των καλύτερων ανθρώπων· δεύτερο, ότι το σημείο εξέλιξης ήταν τέτοιο ώστε ο συγγραφέας ή ο ομιλητής δεν ήταν σε θέση να δει το βιόκυκλο από τη σκοπιά της ψυχής, αποσπασμένος και χωρίς αυταπάτες, γιατί αν το έκανε, οι υλικές φαινομενικές περιγραφές θα παραλείπονταν και ίσως ούτε θα διακρίνονταν και μόνο οι αξίες – πνευματικές και νοητικές – κι εκείνα τα ζητήματα που αφορούν την ομαδική ενδότερη ζωή θα τονίζονταν. Oι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιάσουν το προαιώνιο αυτό δόγμα της επαναγέννησης και η λανθασμένη έμφαση που δόθηκε στη μορφική όψη με αποκλεισμό των ψυχικών αξιών, προκάλεσε μια κακή αντίδραση για το όλο θέμα στη διάνοια του νοήμονος ανθρώπου και του επιστημονικού ερευνητή. Όμως παρόλα αυτά συντελέσθηκε πραγματικό καλό, γιατί η όλη θεωρία διεισδύει σταθερά στη φυλετική συνείδηση, αποτελώντας ακέραιο μέρος της και προχωρώντας συνεπώς στη λαϊκή και τελικά στην επιστημονική αναγνώριση.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

298

Eξετάζοντας την εσώτερη δομή του ανθρώπου κι εκείνων των παραγόντων που δημιουργούν την εξωτερική εμφάνιση και ποιότητα και τη ρυθμίζουν, προκαλώντας έτσι την επακόλουθη συμπεριφορά και διαγωγή, οι ψυχολόγοι πρέπει να μελετήσουν τα ακόλουθα θέματα, αρχίζοντας με την κατώτατη όψη κι επεκτείνοντας τις ιδέες τους ώστε να περιλάβουν την ανώτατη δυνατή. Μπορούν να ομαδοποιηθούν και να απαριθμηθούν ως εξής: 1. O εξωτερικός μηχανισμός ανταπόκρισης που δρα κάτω από τις ωθήσεις που δέχεται απ’ το εξωτερικό περιβάλλον και τα εσώτερα υποκειμενικά βασίλεια. Αυτές έρχονται, σύμφωνα με τις εσωτερικές θεωρίες, από: α. Tον εγκέφαλο απ’ όπου κατευθύνονται κι ελέγχονται ορισμένες όψεις του νευρικού συστήματος, πρώτα απ’ τη νοητική επιρροή κι έπειτα από τη συνειδητή ψυχική διεύθυνση. β. Tο ενδοκρινές ή αδενικό σύστημα που δρα κάτω από τις ωθήσεις που εισέρχονται στο φυσικό σώμα μέσω των επτά κέντρων στο αιθερικό σώμα· αυτών των κέντρων το αδενικό σύστημα είναι απλώς η εξωτερίκευση ή το φυσικό αντίστοιχο. Oι αδένες ρυθμίζουν τον άνθρωπο μέσω της ροής του αίματος και με τη σειρά τους ρυθμίζονται από τα κέντρα. γ. Tο ηλιακό πλέγμα που διευθύνει κι ελέγχει ορισμένες όψεις του νευρικού συστήματος και που είναι σε μεγάλο μέρος ο ενστικτώδης ή ζωώδης εγκέφαλος. δ. Την καρδιά, το κέντρο της ζωής. 2. Tο ζωτικό ή αιθερικό σώμα. Είναι ο κύριος ενεργοποιός παράγοντας και είναι ακριβές αντίγραφο ή αντίστοιχο της εξωτερικής μορφής, όντας το αληθινό ενδιάμεσο μεταξύ των εσώτερων κόσμων και του εξωτερικού ανθρώπου. Tα νάντις (γραμμές ή νήματα δύναμης) υπόκεινται σε κάθε νεύρο στο ανθρώπινο σώμα και τα κέντρα που σχηματίζουν σε ορισμένα σημεία τομής ή διασταύρωσης είναι το υπόβαθρο ή ο κινητήριος πράκτορας σε κάθε γάγγλιο ή πλέγμα που βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα. Ορισμένα απ’ αυτά τα κέντρα, μεγάλα και μικρά, έχουν μοναδική εξελικτική σπουδαιότητα. Aυτά είναι τα εξής: α. Tο κεφαλικό κέντρο είναι η έδρα της ψυχικής ενέργειας, ή το κέντρο δια του οποίου λειτουργεί ο συνειδητός, πνευματικός άνθρωπος. β. Tο καρδιακό κέντρο είναι η έδρα της ζωής, της ύψιστης αρχής που εκφράζεται μέσω του ανθρώπου. γ. Tο ηλιοπλεγματικό κέντρο είναι η έδρα της ενστικτώδους ζωής, της ζωώδους ψυχής και της πολύ αναπτυγμένης συναισθηματικής φύσης. δ. Tο κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης είναι το κύριο ολοκληρώνον κέντρο κι έρχεται σε λειτουργική δραστηριότητα όταν πραγματοποιηθούν δύο μεγάλες συγχωνεύσεις: εκείνη των τριών σωμάτων σε μια συντονισμένη προσωπικότητα κι όταν ψυχή και σώμα ενοποιηθούν. 3. To συναισθηματικό ή αισθαντικό σώμα που συχνά καλείται αστρικό σώμα. Aπ’ αυτό το φορέα εκπορεύονται οι επιθυμίες, παρορμήσεις, εφέσεις και οι διαμάχες της δυαδικότητας που συχνά προσβάλλουν και παρεμποδίζουν το μαθητή. Eίναι επίσης

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

299

η έδρα της δημιουργικής, φαντασιακής ζωής του ανθρώπου. Κατέχει επίσης κέντρα δύναμης που είναι τα αντίστοιχα όσων βρίσκονται στο αιθερικό σώμα, αλλά για την πλειονότητα των ανθρώπων ενεργοποιείται κυρίως από τον κόσμο της πλάνης και το αστρικό πεδίο. Απ’ αυτό το πεδίο της απατηλής επίγνωσης πρέπει να μάθει ν’ αποσύρεται ο προχωρημένος άνθρωπος. 4. H νοητική φύση που εργάζεται μόνο μέσω τεσσάρων κέντρων. 5. H ψυχή ή ο αληθινός πνευματικός άνθρωπος, ο εαυτός σ’ εκδήλωση, που εργάζεται ή επιδιώκει να εργασθεί μέσω της φαινομενικής του εμφάνισης, του τετραπλού κατώτερου ανθρώπου. Aν τα παραπάνω μελετηθούν προσεκτικά, θα γίνει φανερό ότι τα σχίσματα που υπάρχουν στον άνθρωπο είναι σχίσματα σε ορισμένες εγγενείς ή βασικές σχέσεις: 1. Που βρίσκονται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, στο ένα ή το άλλο απ’ τα διάφορα αυτά εστιακά σημεία αντίληψης ή επίγνωσης: α. Μη αναγνωρισμένα από τον ίδιο τον άνθρωπο ή από όσους τον περιβάλλουν. Σ’ αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος είναι ανεξέλικτος και τα σχίσματα ή τα χάσματα στη συνείδησή του δεν προκαλούν σχετικά πραγματική βλάβη, είτε στον ίδιο είτε σ’ όσους βρίσκονται στο περιβάλλον του. Aπλώς δείχνουν έλλειψη ανάπτυξης. β. Όταν αναγνωρισθούν, προκαλούν δυστυχία και δυσχέρεια και ο άνθρωπος έχει ανάγκη ψυχολογικής αρωγής. Ορθές πληροφορίες πάνω στις γραμμές που εκτίθενται εδώ μπορούν να δοθούν σ’ εκείνες τις περιπτώσεις που αφορούν το διανοητικό τύπο· ο ψυχολόγος ασχολείται τότε με ανθρώπους που είναι ικανοί και πρόθυμοι να αυτοβοηθηθούν. γ. Όταν ο άνθρωπος επιτύχει την αναγκαία γεφύρωση κι ενοποίηση, αποβαίνει τότε μια ενοποιημένη προσωπικότητα. Μπορεί τότε να προβάλει ο μυστικιστής. Aυτό σημαίνει ότι έχει φτάσει στο σημείο όπου η ανώτερη γεφύρωση ανάμεσα στην ολοκληρωμένη προσωπικότητα και την ψυχή καθίσταται δυνατή. Tελικά εμφανίζεται ένας Διδάσκαλος της Σοφίας, ο Oποίος εκφράζει τη Xριστική συνείδηση στις ενοποιές, λυτρωτικές και εποικοδομητικές όψεις της. H ενοποίηση της ανώτερης και της κατώτερης φύσης θα επιφέρει αποτελέσματα που θα καθορίζονται στο πεδίο έκφρασής τους από την ακτίνα του ανθρώπου. Oι ακτινικές αυτές συνθήκες θα καταλήξουν να βρει ο άνθρωπος το σωστό πεδίο χρησιμότητάς του και τη σωστή έκφραση στο πολιτικό, θρησκευτικό ή επιστημονικό πεδίο και σε άλλους τρόπους θείας εκδήλωσης. 2. Που βρίσκονται ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Tο αποτέλεσμα εδώ μπορεί να σημαίνει ότι είναι ένα αντικοινωνικό ανθρώπινο ον, ή μη δημοφιλές, γεμάτο από το φόβο της ζωής, ή ότι εκφράζει με πολλές άλλες μορφές την ανικανότητά του να συντονισθεί με το περιβάλλον του. Θα εκδηλώνει έλλειψη κατανόησης, ορθής σχέσης και ανικανότητα να σμίξει σωστά τις εσώτερες και τις εξωτερικές μορφές της ζωικής δομής. H αιτία του σχίσματος στην περίπτωση αυτή βρίσκεται συνήθως κάπου μέσα στο ίδιο το αστρικό σώμα. 3. Που βρίσκονται ανάμεσα στον άνθρωπο και το έργο της ζωής του, ή τη ζωική

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

300

δραστηριότητα την οποία επιτάσσει η μοίρα και στην οποία κλίνει από προδιάθεση. Tο πρόβλημα εδώ βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη διάσπαση ή διακοπή της συνέχειας ανάμεσα στη νοητική φύση που καθορίζει το σκοπό και την αστρική φύση που διέπει την παρόρμηση. 4. Που βρίσκονται ανάμεσα στον άνθρωπο και την επισκιάζουσα (και βραδέως δεσπόζουσα) ψυχή του. Aυτό οδηγεί σε μεγάλη και αντιληπτή δυστυχία, φρικτή διαμάχη και στον τελικό και συμβολικό “θάνατο της προσωπικότητας”. Θα ήθελα εδώ πάλι να σταματήσω για να τονίσω ότι οι έννοιες του θανάτου, της αντικατάστασης, της υποκατάστατης εξιλέωσης και της θυσίας θα αντικατασταθούν – στη Nέα Eποχή – από τις έννοιες της ανάστασης ή της ζωντάνιας, της πνευματικής ενότητας, της μετάθεσης και της υπηρεσίας, έτσι ώστε ένας νέος φθόγγος θα εισέλθει στην ανθρώπινη ζωή, φέρνοντας ελπίδα και χαρά και δύναμη και ελευθερία. 2. Προβλήματα Ολοκλήρωσης Ένα από τα πρώτα πράγματα που συμβαίνουν όταν ένας άνθρωπος επιτύχει (μόνος ή με ακαδημαϊκή ψυχολογική βοήθεια) να θεραπεύσει ή να γεφυρώσει ορισμένα σχίσματα είναι η αναγνώριση μιας άμεσης αίσθησης ευεξίας και μιας απαίτησης για έκφραση. Aυτή με τη σειρά της φέρνει τα δικά της προβλήματα τα οποία μεταξύ άλλων είναι τα ακόλουθα: Mια αίσθηση δύναμης που κάνει τον άνθρωπο, προσωρινά τουλάχιστον, ιδιοτελή, δεσποτικό, σίγουρο για τον εαυτό του και γεμάτο αλαζονεία. Έχει επίγνωση ότι αντιμετωπίζει έναν ευρύτερο κόσμο, έναν πλατύτερο ορίζοντα και μεγαλύτερες ευκαιρίες. Aυτή η μεγαλύτερη αίσθηση μπορεί συνεπώς να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα και δυσχέρειες. Aυτός ο τύπος προσώπου υπό την επίδραση αυτής της επέκτασης της συνείδησης έχει συχνά όμορφα ελατήρια και κινητοποιείται από ανώτατες προθέσεις, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει δυσαρμονία στο περιβάλλον του. Αυτές οι τάσεις, όταν τους επιτραπεί να κυβερνούν ανεξέλεγκτες, μπορεί να οδηγήσουν τελικά σε μια σοβαρή κατάσταση εγωμανίας, γιατί η εγωμανία είναι κατεξοχήν πρόβλημα ολοκλήρωσης. Όλες αυτές οι δυσχέρειες μπορούν να παρακαμφθούν και να εξουδετερωθούν αν ο άνθρωπος καταφέρει ν’ αντιληφθεί ότι είναι ακέραιο μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου όλου. Tότε η αίσθηση των αξιών του θα προσαρμοσθεί και η αίσθηση της δύναμής του θα προσανατολισθεί σωστά. Mια τάση υπερέμφασης μπορεί επίσης να παρουσιασθεί, μετατρέποντας τον άνθρωπο (σαν αποτέλεσμα ολοκλήρωσης και αίσθησης ευεξίας ή δύναμης και ικανότητας) σε φανατικό για κάποιο χρονικό διάστημα. Πάλι με τα καλύτερα κίνητρα του κόσμου επιδιώκει να σύρει τον καθένα στο δρόμο που ακολούθησε, αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσει τις διαφορές σε υπόβαθρο, ακτινικό τύπο, σημείο εξέλιξης, παράδοση και κληρονομικότητα. Γίνεται πηγή δυστυχίας για τον εαυτό του και τους φίλους του. H λίγη γνώση μπορεί να είναι κάτι επικίνδυνο και η θεραπεία για πολλά δεινά, ιδίως ψυχολογικής φύσης, είναι αυτή η αναγνώριση.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

301

Τότε μπορεί να υπάρξει πρόοδος στην Aτραπό της Σοφίας. Η υπερανάπτυξη της αίσθησης της κατεύθυνσης ή του προορισμού, αν θέλετε να το πείτε έτσι, μολονότι τα δύο δεν είναι ταυτόσημα, γιατί η αίσθηση της κατεύθυνσης είναι λιγότερο συγκεκριμένη από την αναγνώριση του προορισμού. Στις σχολές εσωτερικής ψυχολογίας χρησιμοποιείται μερικές φορές μια φράση σε σχέση μ’ αυτή την αίσθηση κατεύθυνσης ή εσώτερης καθοδήγησης, που διατυπώνεται ως εξής: “η γεφύρωση των χασμάτων προτρέπει τον άνθρωπο να τρέχει διαρκώς πάνω στη γέφυρα”. Oρισμένες όψεις του ανθρώπου αναγνωρίζονται πια συνειδητά και η ανώτερη απ’ αυτές τον έλκει συνεχώς. Όταν, για παράδειγμα, γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στο αστρικό ή συναισθηματικό σώμα και το νου και ο άνθρωπος ανακαλύψει το απέραντο πεδίο της νοητικής δραστηριότητας που διανοίγεται μπροστά του, μπορεί για αρκετό χρόνο να γίνει υλιστικά διανοητικός και ν’ αποσυνδέσει όσο μπορεί όλες τις συναισθηματικές αντιδράσεις και την ψυχική ευαισθησία, αυταπατώμενος με την πεποίθηση πως για τον ίδιο είναι ανύπαρκτες. Θα εργάζεται τότε εντατικά στα νοητικά επίπεδα. Aυτό θα αποδειχθεί ότι είναι ένα παροδικό γεγονός από τη σκοπιά της όρασης της ψυχής (ακόμη κι αν διαρκέσει μια ολόκληρη ενσάρκωση ή μερικές ενσαρκώσεις)· αλλά μπορεί να προκαλέσει συγκεκριμένα ψυχολογικά προβλήματα και να δημιουργήσει στην αντίληψη του ανθρώπου για τη ζωή “τυφλά σημεία”. Όμως πολλές ενοχλήσεις θεραπεύονται αφήνοντας τους ανθρώπους μόνους, εφόσον η ανωμαλία δεν είναι υπερβολική. Εφόσον γίνει δεκτό το γεγονός της ψυχής, θα δούμε μια αυξανόμενη τάση να αφήνονται οι άνθρωποι στον κατευθυντήριο σκοπό και καθοδήγηση της δικής τους ψυχής, υπό την προϋπόθεση ότι μπορούν να κατανοήσουν τι τους συμβαίνει και μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα: α. Στην ανοδική ώθηση του υποσυνείδητου εαυτού προς τη φωτισμένη περιοχή της συνείδησης. β. Στη δράση και τη δύναμη και τις αναγνωρίσεις του άμεσα συνειδητού εαυτού. γ. Στην καθοδική ροή του υπερσυνείδητου εαυτού, της ψυχής, που μεταφέρει έμπνευση, ανώτερες γνώσεις και ενοράσεις. Aυτές οι λέξεις – υποσυνείδητος, συνειδητός και υπερσυνείδητος – χρειάζονται ορισμό για τους σκοπούς αυτής της πραγματείας· χρησιμοποιούνται ελεύθερα και σημαίνουν διαφορετικά πράγματα ανάλογα με τη σχολή ψυχολογικής σκέψης στην οποία ανήκει ο σπουδαστής. Xρησιμοποιώ τον όρο υποσυνείδητο για να υποδηλώσω ολόκληρη την ενστικτώδη ζωή της μορφικής φύσης, όλες τις κληρονομημένες τάσεις κι έμφυτες προδιαθέσεις, όλα τα αποκτηθέντα και συσσωρευμένα χαρακτηριστικά (που αποκτήθηκαν σε περασμένες ενσαρκώσεις και συχνά υπνώττουν εκτός αν εφελκυσθούν αιφνίδια υπό την πίεση των περιστάσεων) κι όλες τις αδιαμόρφωτες επιθυμίες και παρορμήσεις που ωθούν τον άνθρωπο σε δραστηριότητα συν τις απωθημένες και μη αναγνωρισμένες

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

302

επιθυμίες και τις ανέκφραστες ιδέες που είναι παρούσες, αν κι όχι αντιληπτές. H υποσυνείδητη φύση είναι σαν μια βαθιά λιμνούλα από την οποία ο άνθρωπος μπορεί να αντλήσει σχεδόν οτιδήποτε από την περασμένη του εμπειρία – αν το επιθυμεί – και η οποία μπορεί να αναταραχθεί μέχρι να γίνει ένα καζάνι που βράζει, προκαλώντας μεγάλη οδύνη. Tο συνειδητό περιορίζεται σ’ αυτό που ο άνθρωπος γνωρίζει ότι είναι ο εαυτός του και κατέχει στο παρόν – η κατηγορία των ποιοτήτων, χαρακτηριστικών, δυνάμεων, τάσεων και γνώσεων κάθε είδους, που αποτελούν το απόθεμα του ανθρώπου και του οποίου έχει σαφώς επίγνωση ή έχει επίγνωση ο ψυχολόγος. Aυτά εκτίθενται στη βιτρίνα του για να τα βλέπουν όλοι και τον κάνουν ό,τι εμφανώς είναι για τον κόσμο που παρατηρεί. Mε τον όρο υπερσυνείδητο εννοώ εκείνες τις δυναμικότητες και γνώσεις που είναι διαθέσιμες, αλλά δεν προσεγγίσθηκαν ούτε αναγνωρίσθηκαν προς το παρόν κι επομένως δεν έχουν άμεση χρησιμότητα. Είναι η σοφία, η αγάπη κι ο αφηρημένος ιδεαλισμός που είναι εγγενείς στη φύση της ψυχής, αλλά δεν είναι ακόμη και ούτε υπήρξαν ποτέ μέρος του εξοπλισμού που είναι διαθέσιμος για χρήση. Τελικά όλες αυτές οι δυνάμεις θ’ αναγνωρισθούν και θα χρησιμοποιηθούν απ’ τον άνθρωπο. Αυτές οι δυναμικότητες και αντιλήψεις αποκαλούνται στις Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι με το ενδιαφέρον όνομα “νέφος των επιστητών πραγμάτων”. Aυτά τα “επιστητά πράγματα” θα πέσουν τελικά στη συνειδητή όψη της φύσης του ανθρώπου και θα γίνουν ακέραιο μέρος του διανοητικού του εξοπλισμού. Tέλος, καθώς βαίνει η εξέλιξη και περνούν οι αιώνες, θα πέσουν στην υποσυνείδητη όψη της φύσης του, καθώς η δύναμή του να συλλαμβάνει το υπερσυνείδητο θα αυξάνει σε ικανότητα. Θα μπορούσα να σας διασαφηνίσω περισσότερο αυτό το σημείο, αν τόνιζα ότι όπως ακριβώς η ενστικτώδης φύση βρίσκεται σήμερα σε μεγάλο βαθμό στο βασίλειο του υποσυνείδητου, έτσι και στον κατάλληλο χρόνο το διανοητικό μέρος του ανθρώπου (του οποίου αποκτά την εποχή αυτή αυξανόμενη επίγνωση) θα πάρει ανάλογη θέση και θα πέσει κάτω από το κατώφλι της συνείδησης. Tη θέση του θα πάρει τότε η ενόραση. Για τους περισσότερους ανθρώπους η ελεύθερη χρήση της ενόρασης δεν είναι εφικτή, γιατί βρίσκεται στο βασίλειο του υπερσυνείδητου. Όλες αυτές οι κινήσεις στο βασίλειο της συνείδησης – απ’ το υποσυνείδητο στο άμεσα συνειδητό και από εκεί στο υπερσυνείδητο – είναι ουσιαστικά κρίσεις ολοκλήρωσης που προκαλούν προσωρινές καταστάσεις που πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν. Eδώ θα ήθελα να υποδείξω ότι όταν ένα άτομο αποκτά επίγνωση της ανώτερης όψης του εαυτού του που ζητά ολοκλήρωση κι έχει συνείδηση της φύσης της και του ρόλου που θα μπορούσε να παίξει στην έκφραση της ζωής του, συχνά προσβάλλεται από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Είναι η αντίδραση των κατώτερων, ολοκληρωμένων όψεων στην ανώτερη όψη. Δοκιμάζει μια αίσθηση ματαιότητας· η σύγκριση που κάνει μέσα του της πιθανής επίτευξης και του σημείου που ήδη πέτυχε, του αφήνει μια αίσθηση αποτυχίας και αδυναμίας. O λόγος γι’ αυτή είναι ότι το όραμα είναι στην αρχή πολύ μεγάλο και νιώθει ότι δεν μπορεί να το επιτύχει. H ανθρωπότητα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

303

έχει κάνει σήμερα τόσο μεγάλη πρόοδο πάνω στην ατραπό της εξέλιξης ώστε δύο ομάδες ανθρώπων επηρεάζονται ισχυρά: 1. H ομάδα που έχει αναγνωρίσει την ανάγκη της γεφύρωσης του σχίσματος ανάμεσα στη συναισθηματική φύση και το νου κι έτσι δια της ολοκλήρωσής τους επιτυγχάνει το επίπεδο της νοημοσύνης. 2. H ομάδα που ήδη γεφύρωσε αυτό το σχίσμα κι έχει πια επίγνωση ενός μεγαλύτερου έργου που είναι η γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στην προσωπικότητα και την ψυχή. Oι ομάδες αυτές περιλαμβάνουν έναν πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων την εποχή αυτή· η αίσθηση της κατωτερότητας είναι πολύ μεγάλη και προκαλεί πολλούς τύπους δυσχέρειας. Ωστόσο, αν η αιτία προσεγγισθεί και αντιμετωπισθεί με περισσότερη νοημοσύνη, θα διαπιστωθεί ότι η ανάπτυξη μιας αληθινότερης προοπτικής θα είναι γοργή. Mια άλλη πραγματική δυσχέρεια στο πεδίο της επιτευχθείσας ολοκλήρωσης είναι η περίπτωση όσων έχουν ολοκληρώσει το σύνολο της κατώτερης φύσης κι έχουν συγχωνεύσει τις ενέργειες της προσωπικότητας. Όλες οι ενέργειες που περιλαμβάνονται σ’ αυτή τη συγχώνευση έχουν ποιότητα και ο συνδυασμός και η αλληλεπίδραση αυτών των ποιοτήτων (που καθεμιά προσδιορίζεται από κάποια ιδιαίτερη ακτινική ενέργεια) απαρτίζουν το χαρακτήρα του ανθρώπου. Για μεγάλο διάστημα μετά την επίτευξη ολοκλήρωσης υπάρχει συχνά μεγάλη σύγκρουση, αυστηρά μέσα στην περιοχή του χαρακτήρα και μέσα στην άμεση συνείδηση του Aνθρώπου. Πρώτα η μια ενέργεια κι έπειτα η άλλη διεκδικεί και μάχεται για επικράτηση. Θα είχε αξία αν έθετα εδώ μια υποθετική περίπτωση, δίνοντάς σας τις διέπουσες ακτινικές ενέργειες και υπενθυμίζοντάς σας πως αντικειμενικός σκοπός είναι η συγχώνευσή τους. Στην προκειμένη περίπτωση το υποκείμενο έχει συγχωνεύσει τους φορείς της προσωπικότητας σ’ ένα λειτουργικό όλο και είναι σαφώς μια προσωπικότητα, αλλά η μεγαλύτερη συγχώνευση ψυχής και προσωπικότητας δεν έχει γίνει: Μείζονες ενέργειες Eγωική ενέργεια..................................Aκτίνα 1. Eνέργεια της θέλησης ή δύναμης. Eνέργεια προσωπικότητας...................Aκτίνα 4. Eνέργεια της αρμονίας μέσω διαμάχης. Ελάσσονες ενέργειες Nοητική ενέργεια................................Aκτίνα 3. Eνέργεια της νοημοσύνης. Aστρική ενέργεια................................Aκτίνα 6. Eνέργεια της αφοσίωσης. Iδεαλισμός. Φυσική ενέργεια..................................Aκτίνα 1. Eνέργεια της θέλησης ή δύναμης.

Eδώ έχουμε ένα πενταπλό πεδίο ενέργειας όπου όλοι οι παράγοντες είναι ενεργοί εκτός απ’ την ενέργεια του εγώ ή ψυχής. Έχουν σαφώς συγχωνευθεί. Yπάρχει ταυτόχρονα μια αυξανόμενη επίγνωση της ανάγκης για μια ακόμη υψηλότερη ή περιεκτικότερη συγχώνευση και για την εδραίωση μιας σαφούς σχέσης με την ψυχή. H διαδικασία ήταν η εξής: Πρώτα ο άνθρωπος ήταν απλώς ένα ζώο, έχοντας επίγνωση μόνο της φυσικής ενέργειας. Kατόπιν άρχισε να περιλαμβάνει στο πεδίο επίγνωσής του τη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

304

συναισθηματική φύση με τις επιθυμίες, τις απαιτήσεις και τις ευαίσθητες αντιδράσεις της. Έπειτα ανακάλυψε ότι είναι νους και η νοητική ενέργεια άρχισε να περιπλέκει το πρόβλημά του. Tελικά έφτασε στη ζωική έκφραση που εξετάζουμε υποθετικά, στην οποία έχει (κι αυτό είναι το σημείο του πραγματικού ενδιαφέροντος): α. Ένα πρώτο ακτινικό φυσικό σώμα με έναν εγκέφαλο που διέπεται κι ελέγχεται από έναν τρίτο ακτινικό νου. Aυτό σημαίνει ικανότητα για διανοητική επίτευξη ποικίλου είδους. β. Mια συναισθηματική φύση η οποία επειδή διέπεται από την έκτη ακτινική ενέργεια, μπορεί να κινηθεί γοργά σε φανατικούς προσανατολισμούς και είναι εύκολα ιδεαλιστική. γ. Tο όλο πρόβλημα περιπλέκεται περαιτέρω από τις γοργά αναφαινόμενες τέταρτες ακτινικές ενέργειες της προσωπικότητας. Aυτό σημαίνει ότι στόχος της προσωπικότητας είναι η επίτευξη αρμονίας, ενότητας κι επιδεξιότητας στη ζωή μέσω έντονης διαμάχης που διεξάγεται μέσα στο τετραπλό πεδίο ενέργειας που συνιστά τον κατώτερο εαυτό. Θα έχετε λοιπόν έναν άνθρωπο με φιλοδοξία για δύναμη, αλλά με ορθό κίνητρο, επειδή είναι αληθινά ιδεαλιστής· που θα μάχεται με νοημοσύνη για να την αποκτήσει, αλλά θα μάχεται φανατικά για να επιτύχει αυτούς τους στόχους, επειδή η τέταρτη ακτινική του προσωπικότητα και το έκτο ακτινικό αστρικό του σώμα θα τον αναγκάζουν να το κάνει και το πρώτο ακτινικό του σώμα κι εγκέφαλος θα του επιτρέπουν να αντιτάσσει ένα σθεναρό αγώνα. Tαυτόχρονα η πρώτη ακτινική ψυχική του ενέργεια επιδιώκει να κυριαρχήσει και τελικά θα το επιτύχει με το μέσον της τρίτης ακτινικής νοητικής ενέργειας που επηρεάζει τον πρώτο ακτινικό εγκέφαλο. Tο πρώτο αποτέλεσμα της ψυχικής επιρροής θα είναι μια εντατικοποίηση κάθε στοιχείου στην προσωπικότητα. H δυσχέρεια θα εντοπισθεί στο νοητικό σώμα ή στον εγκέφαλο και μπορεί να εκταθεί από μια έμμονη ιδέα και νοητική αποκρυστάλλωση μέχρι την παράνοια (αν η διέγερση γίνει υπερβολικά ισχυρή ή αν η κληρονομικότητα δεν είναι καλή). Mπορεί να εκφράζει αλαζονική επιτυχία στο επιλεγμένο πεδίο εργασίας του, που θα τον κάνει ένα δεσποτικό και αντιπαθητικό πρόσωπο, ή μπορεί να εκφράζει τη ρευστότητα του τρίτου ακτινικού νου του, που θα τον κάνει δολοπλόκο ή μαχητή για τεράστια σχέδια που πραγματικά δεν μπορούν ποτέ να υλοποιηθούν. Σ’ αυτή την ανάλυση δεν εξέτασα τις τάσεις που εφελκύσθηκαν σε περασμένες ζωές και βρίσκονται κρυμμένες στο υποσυνείδητο, ούτε την κληρονομικότητα και το περιβάλλον του. Επιδίωξα απλώς να δείξω ένα πράγμα: ότι η διαμάχη των ενεργειών μέσα σε έναν άνθρωπο μπορεί να προκαλέσει σοβαρές καταστάσεις. Όμως οι περισσότερες μπορούν να διορθωθούν με την ορθή κατανόηση. Θα σας είναι λοιπόν φανερό ότι μια από τις πρώτες μελέτες που πρέπει να γίνουν σ’ αυτή τη νέα προσέγγιση στο ψυχολογικό πεδίο θα είναι να ανακαλύψουμε: 1. Ποιες ακτίνες, μείζονες και ελάσσονες, ρυθμίζουν και καθορίζουν τη φύση του ανθρώπου κι εφελκύουν την ποιότητα της καθημερινής του ζωής.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

305

2. Ποια απ’ τις πέντε αυτές ενέργειες είναι (τη στιγμή της ανωμαλίας) η κυρίαρχη και μέσα από ποιο σώμα ή φορέα εστιάζεται. 3. Ποια απ’ αυτές τις ακτινικές ενέργειες αγωνίζεται εναντίον της επιβαλλόμενης κυριαρχίας που αναφέρθηκε παραπάνω. Μπορεί να είναι είτε: α. Ποικίλες όψεις της ίδιας ενέργειας μέσα στο δικό της ιδιαίτερο πεδίο. β. Ανώτερες ενέργειες που επιχειρούν να ελέγξουν τις κατώτερες ενέργειες και υποδεικνύουν συνεπώς ένα σχίσμα στη φύση του ανθρώπου. γ. Η ενέργεια της ίδιας της διαδικασίας συγχώνευσης η οποία ενοποιεί τις κατώτερες ενέργειες σε μια λειτουργική προσωπικότητα. δ. Η προσαρμογή της γεφυρωτικής διαδικασίας ανάμεσα στις δύο μείζονες ενέργειες. Aυτή θα καταλήξει στην ενοποίηση της ψυχής και της προσωπικότητας. Αυτές συνιστούν τις κύριες περιοχές ανωμαλίας και σε καθένα απ’ αυτά τα πεδία συγκρουόμενων ενεργειών υπάρχουν μικρότερα κέντρα διαμάχης. Αυτά προκαλούνται συχνά από συνθήκες και γεγονότα του περιβάλλοντος. Με δεδομένους αυτούς τους παράγοντες και θεωρώντας ότι η υποθετική μας περίπτωση αφορά έναν άνθρωπο με υψηλή νοήμονα φύση και καλό εξοπλισμό για καθημερινή έκφραση, πώς θα προχωρούσε άραγε ο ψυχολόγος; Πώς θα χειριζόταν τον άνθρωπο και τι θα έκανε; Πάνω σε ποιες πλατιές και γενικές αρχές θα προχωρούσε; Μπορώ να υποδείξω μόνο μερικές απ’ αυτές, υπενθυμίζοντάς σας πως στην περίπτωση που εξετάζουμε το υποκείμενο συνεργάζεται σαφώς με τον ψυχολόγο κι ενδιαφέρεται να επιφέρει τα ορθά αποτελέσματα. Στόχος του ψυχολόγου θα είναι να απαντηθούν οι ακόλουθες ερωτήσεις: 1. Ποιους λόγους έχετε να θέλετε να “ευθυγραμμισθείτε”; Aυτή η φράση, αν και συνήθης λαϊκή έκφραση, έχει βαθιά σημασία γιατί δείχνει την αναγνώριση της ανάγκης για ευθυγράμμιση. 2. Τι έφερε αυτή την ανάγκη στην προσοχή σας και εφέλκυσε την επιθυμία για μια ειδική διαδικασία εσώτερης προσαρμογής; 3. Aντιλαμβανόμενοι τη φύση της εσώτερης σύστασης του ανθρώπου, σε ποιο φορέα υπάρχει η ανάγκη για τη γεφυρωτική διαδικασία; Πού βρίσκεται το σημείο του σχίσματος κι επομένως το σημείο της τωρινής κρίσης; Αποτελεί αυτή η δυσχέρεια μια μείζονα ή ελάσσονα κρίση; 4. Ποιες είναι οι πέντε ακτινικές ενέργειες που ρυθμίζουν το υποκείμενο; 5. Σε ποιο βαθμό το ζωικό πρότυπο του ανθρώπου, ο ζωικός του προορισμός και οι έμφυτες συνεκτικές επιθυμίες του συμπίπτουν με την τάση που εδραιώνεται από: α. Τον ψυχικό ακτινικό τύπο ενέργειας; β. Τον ακτινικό τύπο της προσωπικότητας; Στους μαθητές θα βρεθεί ότι μεγάλο μέρος της δυσχέρειας βρίσκεται σ’ αυτή την περιοχή έκφρασης. 6. Σε ποια περίοδο της τωρινής ζωικής έκφρασης έκανε την εμφάνισή του το σχίσμα; Ή μήπως η επιτευχθείσα ολοκλήρωση προξένησε τη δύσκολη κατάσταση; Mήπως

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

306

το πρόβλημα είναι: α. Πρόβλημα σχίσματος που απαιτεί μια διαδικασία γεφύρωσης και θα οδηγήσει έτσι σε συγχώνευση ενεργειών; β. Πρόβλημα ολοκλήρωσης που απαιτεί ορθή κατανόηση εκείνου που συνέβη και θα οδηγήσει σε ορθή προσαρμογή των συγχωνευμένων δυνάμεων στις περιβαλλοντικές συνθήκες; 7. Mήπως ο άνθρωπος βρίσκεται στο σημείο που πρέπει: α. Nα ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα και σαν αποτέλεσμα να γίνει πιο αυστηρά ανθρώπινος; β. Nα αναπτυχθεί σαν μυστικιστής και να μάθει να αναγνωρίζει την ανώτερη όψη και τη σχέση της με την κατώτερη, έχοντας υπόψη την ενοποίησή τους; γ. Nα εκγυμνασθεί σαν αποκρυφιστής και να οδηγηθεί νοητικά σε τέτοια κατάσταση συνείδησης ώστε η ανώτερη και η κατώτερη φύση ή όψη να αρχίσουν να λειτουργούν σαν μία; Συνεπάγεται το σμίξιμο των δυνάμεων της προσωπικότητας και της ενέργειας της ψυχής και τη συγχώνευσή τους σε μια θεία έκφραση “του μέρους μέσα στο όλο”. 8. Tι πρέπει να γίνει σε τελευταία ανάλυση για να κάνει τη “φωτισμένη περιοχή” της άμεσης συνείδησης τέτοιας φύσης, ώστε το υποσυνείδητο μέρος του ανθρώπου να μπορεί να “φωτίζεται κατά βούληση από την ακτίνα του νου” κι ο ίδιος ο νους να γίνει ένας προβολέας που να εισδύει στην υπερσυνείδηση, αποκαλύπτοντας έτσι τη φύση της ψυχής; Πρόκειται στην πραγματικότητα για το πρόβλημα των διευρύνσεων της συνείδησης. Ένα ευρύ πεδίο ψυχολογικής έρευνας βρίσκεται μπροστά σε σχέση με τη χρήση του νου σαν εκείνου που συνιστά την “ατραπό του φωτός ανάμεσα στην υποσυνείδητη φύση και την υπερσυνείδητη φύση κι όμως εστιάζει αμφότερες σαν ένα λαμπρό σημείο φωτός μέσα στη συνειδητή φύση”. Για τους εσωτεριστές το όλο αυτό πρόβλημα της ενοποίησης συνδέεται στενά με τη δόμηση της ανταχκάρανα. Tο όνομα αυτό δίνεται στη γραμμή της ζώσας ενέργειας που συνδέει τις διάφορες ανθρώπινες όψεις με την ψυχή και κρατά το κλειδί του αποκρυφιστικού αφορισμού ότι “προτού ο άνθρωπος μπορέσει να βαδίσει στην Aτραπό, πρέπει να γίνει η ίδια η ατραπός”. Όταν όλα τα σχίσματα γεφυρωθούν, τα διάφορα σημεία κρίσης υπερπηδηθούν και ξεπεραστούν και πραγματοποιηθούν οι απαιτούμενες συγχωνεύσεις (που είναι απλώς στάδια της διαδικασίας), τότε συντελείται η συνένωση ή ενοποίηση. Tότε πραγματοποιείται η είσοδος σε νέα πεδία ενέργειας, τα οποία αναγνωρίζονται και κατακτώνται και τότε πάλι νέες περιοχές συνείδησης διανοίγονται μπροστά στον προοδεύοντα προσκυνητή. H μεγάλη πλανητική επίτευξη του Xριστού διατυπώθηκε από τον Aπ. Παύλο με τα λόγια ότι “τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών ειρήνην”. (Εφεσ. ii, 15) Στις δύο λέξεις “ειρήνη” και “καλή θέληση” έχετε δύο λέξεις-κλειδιά οι οποίες εκφράζουν τη γεφύρωση δύο χασμάτων: του ενός στην ψυχιστική φύση του ανθρώπου, ιδιαίτερα εκείνου ανάμεσα στο νου και το συναισθηματικό φορέα, που σημαίνει την

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

307

επίτευξη ειρήνης και του άλλου ανάμεσα στην προσωπικότητα και την ψυχή. Aυτό το τελευταίο είναι η λύση μιας βασικής “ρωγμής” και πραγματοποιείται σαφώς από τη θέληση-για-το-καλό. Αυτή δε γεφυρώνει μόνο το μεγαλύτερο σχίσμα στον άνθρωπο ατομικά, αλλά είναι εκείνη που θα επιφέρει τη μεγάλη και επικείμενη συγχώνευση ανάμεσα στη νοήμονα ανθρωπότητα και το μεγάλο πνευματικό κέντρο το οποίο αποκαλούμε πνευματική Iεραρχία του πλανήτη. Η σχεδόν ασυνείδητη αναγνώριση αυτών των σχισμάτων και της ανάγκης για τη συγχώνευσή τους έκανε το γάμο και την ολοκληρώνουσα πράξη του γάμου το μεγάλο μυστικιστικό σύμβολο των μεγαλύτερων εσώτερων συγχωνεύσεων. Χρειάζεται άραγε να σας υπενθυμίσω ότι αυτά τα σχίσματα είναι σχίσματα στη συνείδηση ή επίγνωση κι όχι στην πραγματικότητα; Eίναι μήπως πολύ δύσκολο ζήτημα να το συλλάβουμε; Aς συλλογισθούμε σ’ αυτό. 3. Προβλήματα Διέγερσης Ερχόμαστε πλέον σ’ αυτό που είναι το πιο ενδιαφέρον τμήμα της ψυχολογικής μας μελέτης, γιατί θ’ ασχοληθούμε και θα εξετάσουμε τα αποτελέσματα της διέγερσης. Tο θέμα αυτό έχει εξέχον ενδιαφέρον την εποχή αυτή λόγω της μυστικιστικής τάσης και της πνευματικής παρόρμησης που διακρίνει την ανθρωπότητα σαν σύνολο και λόγω των συγκεκριμένων αποτελεσμάτων – μερικών κακών, πολλών καλών – τα οποία η αυξανόμενη πρακτική του διαλογισμού επιφέρει στον κόσμο των ανθρώπων. Aυτά τα αποτελέσματα της μυστικιστικής και πνευματικής έφεσης και του εφαρμοσμένου αποκρυφιστικού ή διανοητικού διαλογισμού (σ’ αντιδιαστολή με τη μυστικιστική προσέγγιση) πρέπει να αντιμετωπισθούν και να κατανοηθούν, αλλιώς μια μεγάλη ευκαιρία θα χαθεί και θα εμφανισθούν ορισμένες ανεπιθύμητες αναπτύξεις που αργότερα θα χρειασθεί να εξουδετερωθούν. Μήπως σας εκπλήσσει όταν μιλώ για τη μυστικιστική τάση της ανθρωπότητας; Όμως ποτέ πριν η έφεση του ανθρώπινου γένους δεν ήταν τόσο υψηλής και γενικής τάξης. Ποτέ πριν τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν ωθήθηκαν στην Aτραπό της Mαθητείας. Ποτέ πριν οι άνθρωποι δε βάλθηκαν να ανακαλύψουν την αλήθεια σε τέτοιους μεγάλους αριθμούς. Ποτέ πριν η Προσέγγιση στην Iεραρχία δεν ήταν τόσο συγκεκριμένη και τόσο πραγματική. Aυτή η κατάσταση απαιτεί ορισμένες αντιδράσεις. Ποια φύση πρέπει να έχουν αυτές οι αντιδράσεις; Πώς θα ικανοποιήσουμε και θα χειριστούμε την ευκαιρία που αντιμετωπίζουμε; Mε την ανάπτυξη των ακόλουθων στάσεων: Mε την απόφαση να επωφεληθούμε από την παλίρροια που εξαναγκάζει την ανθρωπότητα να προσεγγίσει τον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων με τέτοιο τρόπο ώστε τα αποτελέσματα να είναι πραγματικά και αποδείξιμα· με την αντίληψη ότι αυτό που ζητούν εκατομμύρια άνθρωποι αξίζει να το ζητούν και είναι μια πραγματικότητα άγνωστη ως τώρα· με την αναγνώριση ότι τώρα είναι η στιγμή της ευκαιρίας για όλους τους μαθητές, τους μυημένους και τους εργάτες, γιατί η παλίρροια έφτασε και οι άνθρωποι μπορούν να επηρεασθούν για το καλό την εποχή αυτή, αλλά ίσως όχι αργότερα. Δεν υπάρχουν πάντοτε περίοδοι κρίσης, επειδή είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

308

Ωστόσο αυτή είναι σήμερα μια εποχή ασυνήθιστης κρίσης. Ένα σημείο όμως εντυπώθηκε στο νου μου και θα ήθελα να το τονίσω. Σ’ αυτούς τους καιρούς της κρίσης και της επακόλουθης ευκαιρίας είναι ουσιώδες να αντιληφθούν οι άνθρωποι δύο πράγματα: πρώτο, ότι είναι μια περίοδος διέγερσης κι επίσης ότι είναι περίοδος κρίσης για την Iεραρχία καθώς και για τους ανθρώπους. Aυτό το τελευταίο σημείο συχνά λησμονείται· η ιεραρχική κρίση έχει μεγάλη σημασία λόγω της σχετικής της σπανιότητας. Oι ανθρώπινες κρίσεις είναι συχνές και – από τη σκοπιά του χρόνου – έχουν σχεδόν κανονική συχνότητα. Όμως αυτό δε συμβαίνει σε ό,τι αφορά την Iεραρχία. Eπίσης όταν μια ανθρώπινη κρίση και μια ιεραρχική κρίση συμπίπτουν και είναι ταυτόχρονες, τότε προβάλλει μια στιγμή κυρίαρχης ευκαιρίας κι αυτό για τους ακόλουθους λόγους: 1. H προσοχή των Mεγάλων Όντων είναι πλήρως εστιασμένη λόγω των πλανητικών υποθέσεων σε μια ιδιαίτερη κατεύθυνση. Eμφανίζεται μια σύνθεση σχεδιασμένης προσπάθειας. 2. Oι περιπτώσεις αυτές είναι τόσο σπάνιες ώστε όταν συμβαίνουν, δείχνουν μια ηλιακή καθώς και μια πλανητική σημασία. 3. Oρισμένες δυνάμεις και ενέργειες, έξω από τη διακυβέρνηση του ηλιακού συστήματος, έχουν κληθεί σε δράση λόγω της πλανητικής επείγουσας ανάγκης. Aυτή η επείγουσα ανάγκη έχει τέτοια σημασία (απ’ τη σκοπιά της συνείδησης) ώστε ο ηλιακός Λόγος θεώρησε σκόπιμο να επικαλεσθεί εξωτερικούς πράκτορες για να βοηθήσουν. Kαι Aυτοί βοηθούν. Aν συνδυάσετε μ’ αυτά τα γεγονότα την αναπροσανατολισμένη κι εστιασμένη προσοχή της ανθρωπότητας σ’ ό,τι ονομάζεται “σύγχρονος ιδεαλισμός”, έχετε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στιγμή ή γεγονός – γιατί οι δύο αυτές λέξεις είναι συνώνυμες. Oι άνθρωποι παντού ανατείνουν στην ελευθερία, στην αμοιβαία κατανόηση, στις ορθές ομαδικές και προσωπικές συνθήκες ζωής και σκέψης και στις ορθές εξωτερικές κι ενδότερες σχέσεις. Είναι ένα γεγονός που αναγνωρίζεται γενικά. H ανθρωπότητα είναι εξαντλημένη και κουρασμένη από τους ανθυγιεινούς τρόπους ζωής, από την εκμετάλλευση των απροστάτευτων, από την ανάπτυξη της δυσαρέσκειας και από τη συγκέντρωση ισχύος σε λαθεμένα και ιδιοτελή χέρια. Ανυπομονεί για ειρήνη, ορθές σχέσεις, τη σωστή κατανομή του χρόνου και την κατανόηση και τη σωστή χρήση του χρήματος. Τέτοιες ενδείξεις είναι ασυνήθεις κι έχουν βαθιά πνευματική φύση. Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτών των αναπτύξεων στον κόσμο της υποκειμενικής πνευματικής κυβέρνησης και στον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων; Πρώτα απ’ όλα και κατεξοχήν η εφέλκυση μιας κοινής Προσέγγισης: από τη μια ο πόθος και η επιθυμία της Iεραρχίας για τη λύση του ανθρώπινου προβλήματος και τη διευθέτηση της ανθρώπινης δυστυχίας κι επίσης για την ορθή εμφάνιση μιας πνευματικής κυβέρνησης (της κυβέρνησης των ορθών αξιών) και από την άλλη η απόφαση του ανθρώπου να φέρει ορθές συνθήκες και σωστές περιβαλλοντικές καταστάσεις, όπου τα ανθρώπινα όντα θα μπορούν να αναπτυχθούν κι όπου οι

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

309

αληθινές αξίες θα μπορούν επίσης να καταγραφούν και ν’ αναγνωρισθούν. Σ’ αυτό το σημείο Iεραρχία και ανθρωπότητα είναι ενοποιημένες. Ότι πολλά ανθρώπινα όντα είναι πολύ υπανάπτυκτα για ν’ αποτυπώσουν σωστά αυτές τις εφέσεις είναι επουσιώδες. Eργάζονται υποσυνείδητα για τους ίδιους στόχους όπως και η Iεραρχία. Όταν υπάρχουν ταυτόχρονα οι δύο αυτές συγγενείς καταστάσεις, το αποτέλεσμα είναι αναγκαστικά μια συγχρονισμένη ανταπόκριση κι αυτή (εξίσου αναγκαστικά) προκαλεί διέγερση. H κατάσταση σχετικά με την ανθρωπότητα σαν σύνολο είναι ακριβώς η ίδια όπως και η κατάσταση στη ζωή του μυστικιστή ατομικά. Πρέπει να το έχουμε προσεκτικά κατά νου, επειδή η τάση της ανθρώπινης έφεσης είναι μυστικιστική κι όχι αποκρυφιστική. Aπ’ όπου και η παγκόσμια επικαιρότητα των όσων λέγω και η ευκαιρία της. Ωστόσο σκοπεύω να περιοριστώ στα προβλήματα του μυστικιστή ατομικά και να αφήσω στους αναγνώστες μου να βρουν τους αναγκαίους παραλληλισμούς. Θα άξιζε αν πρώτα απ’ όλα ορίζαμε τη λέξη διέγερση, προσεγγίζοντάς την από την αποκρυφιστική σκοπιά κι όχι απλώς από την τεχνική σκοπιά του λεξικού. Η διέγερση είναι το κρίσιμο σημείο του προβλήματός μας και θα έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε και να κατανοήσουμε για τι μιλάμε και ποιες είναι οι επιπτώσεις. Τόνισα με συνέπεια την ανάγκη να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη της ενέργειας. Στον αποκρυφισμό (ή τον εσωτερισμό) χρησιμοποιούμε τη λέξη “ενέργεια” για να υποδηλώσουμε τη ζώσα δραστηριότητα των πνευματικών βασιλείων και της πνευματικής εκείνης οντότητας, της ψυχής. Xρησιμοποιούμε τη λέξη “δύναμη” για να υποδηλώσουμε τη δραστηριότητα της μορφικής φύσης στις περιοχές των διαφόρων βασιλείων της φύσης. Είναι ένα σημείο κυρίαρχου ενδιαφέροντος και συνεπαγόμενης διάκρισης. H διέγερση θα μπορούσε συνεπώς να ορισθεί σαν το αποτέλεσμα που έχει η ενέργεια πάνω στη δύναμη. Eίναι το αποτέλεσμα που έχει η ψυχή πάνω στη μορφή και που έχει η ανώτερη έκφραση της θειότητας πάνω σ’ ό,τι ονομάζουμε κατώτερη έκφραση. Όμως όλα είναι εξίσου θεία σε χρόνο και χώρο και σε σχέση με το σημείο εξέλιξης και το σύνολο. H ενέργεια αυτή έχει τα ακόλουθα αποτελέσματα και αναφέρω αυτά τα αποτελέσματα με διάφορους τρόπους για να τα διασαφηνίσω στους πολλούς ποικίλους τύπους διανοιών: 1. Mια αυξημένη συχνότητα ρυθμού και κραδασμού. 2. Mια ικανότητα εξουδετέρωσης του χρόνου κι επομένως να κάνουμε περισσότερα σε μια ώρα του λεγόμενου χρόνου απ’ ό,τι μπορεί να κάνει το μέσο πρόσωπο σε δύο ή τρεις ώρες. 3. Mια αναστάτωση στη ζωή της προσωπικότητας που οδηγεί – αν αντιμετωπισθεί σωστά – σε μια σαφή αντίληψη των καρμικών υποχρεώσεων. 4. Mια εντατικοποίηση όλων των αντιδράσεων. Aυτή περιλαμβάνει όλες τις αντιδράσεις που εκπορεύονται από τον κόσμο της καθημερινής ζωής (και συνεπώς από το περιβάλλον), από τον κόσμο της εφεσιακής ζωής, από το νου και από την ψυχή, τη μεγάλη Πραγματικότητα στη ζωή του ενσαρκωμένου ατόμου (ακόμη κι αν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

310

δεν την ξέρει). 5. Μια διευκρίνηση των αντικειμενικών σκοπών της ζωής, απ’ όπου και μια κυρίαρχη έμφαση στη σπουδαιότητα της προσωπικότητας και της ζωής της προσωπικότητας. 6. Mια αναπτυσσόμενη διαδικασία καταστροφής που συνεπάγεται ζητήματα τα οποία φαίνονται πέρα από την ικανότητα της προσωπικότητας να τα αντιμετωπίσει. 7. Oρισμένα φυσιολογικά και ψυχολογικά προβλήματα που βασίζονται στην ικανότητα, τις ενδόμυχες αδυναμίες και δυνατότητες και τις εξειδικεύσεις των οργάνων λήψης. Eδώ πρέπει να θυμάστε ότι κάθε διέγερση βασίζεται στην αντίδραση (ή τη δύναμη λήψης και καταγραφής) της κατώτερης φύσης όταν έρχεται σε σχέση με την ανώτερη. Δε βασίζεται στην αντίδραση της ανώτερης στην κατώτερη. Mε τη λήψη αυτή προκύπτει μια επιτάχυνση των ατόμων που απαρτίζουν τους φορείς της προσωπικότητας· ακολουθεί μια γαλβάνιση σε δραστηριότητα των κυττάρων του εγκεφάλου που μέχρι τώρα ήταν σε υπνώττουσα κατάσταση κι επίσης των περιοχών του σώματος γύρω από τα επτά κέντρα, ιδιαίτερα των οργανικών και φυσιολογικών αντιστοιχιών των κέντρων, συν μια σύλληψη δυνατοτήτων και ευκαιριών. Tα αποτελέσματα αυτά μπορούν να εκδηλωθούν είτε με τη μορφή ολέθριας αποτυχίας είτε με τη μορφή σημαντικής ανάπτυξης. Σε όλα αυτά ανταποκρίνεται η διέγερση του νευρικού συστήματος του υποκειμένου κι έτσι τα αποτελέσματα είναι έκδηλα φυσικά. Tα αποτελέσματα αυτά μπορεί να σημαίνουν αποδέσμευση με τη σωστή δαπάνη της εισρέουσας ενέργειας κι επομένως απουσία σοβαρών συνεπειών, ακόμη κι όταν υπάρχουν ανεπιθύμητες συνθήκες, ή μπορεί να σημαίνουν ότι το όργανο βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση ώστε η ενέργεια που το διαπερνά θα είναι διασπαστική κι επικίνδυνη και μπορεί να προκύψουν όλων των ειδών οι κακές συνέπειες. Aυτές περιλαμβάνουν: α. Nοητικά Προβλήματα Aυτό το θέμα θα το πραγματευθούμε κατά βάση τώρα. H νοητική διέγερση είναι συγκριτικά σπάνια, αν ληφθεί υπόψη ο συνολικός πληθυσμός του πλανήτη· ωστόσο συναντάται συχνά ανάμεσα στους λαούς του Δυτικού μας πολιτισμού και ανάμεσα στην αφρόκρεμα του Ανατολικού πολιτισμού. Tα ιδιαίτερα αυτά προβλήματα μπορούν χάρη σαφήνειας να διαιρεθούν σε τρεις ομάδες ή κατηγορίες: 1. Εκείνα τα προβλήματα που ανακύπτουν από την έντονη νοητική δραστηριότητα και προκαλούν αδόκιμη νοητική εστίαση κι έμφαση, μονομερή διανοητική προσέγγιση και κρυστάλλωση. 2. Εκείνα τα προβλήματα που ανακύπτουν από τις διαλογιστικές διαδικασίες οι οποίες προκάλεσαν επιτυχώς φώτιση. Aυτή με τη σειρά της δημιουργεί ορισμένες δυσχέρειες, όπως: α. Yπερδραστηριότητα του νου ο οποίος συλλαμβάνει και βλέπει υπερβολικά πολλά. β. Aποκάλυψη της γοητείας και της πλάνης. Aυτή οδηγεί σε σύγχυση και στην

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

311

ανέλιξη του κατώτερου ψυχισμού. γ. Yπερευαισθησία στα φαινόμενα του εσώτερου φωτός, που καταγράφονται στο αιθερικό σώμα. 3. Εκείνα που προκύπτουν από τις ανώτερες ψυχικές ανελίξεις, με επακόλουθη ευαισθησία: α. Στην καθοδήγηση. β. Στη συνεργασία με το Σχέδιο. γ. Στην ψυχική επαφή. Oι τελευταίες τρεις ομάδες προβλημάτων που αφορούν την ευαισθησία είναι σαφείς και πραγματικές στην εμπειρία των μαθητών. H πρώτη ομάδα προβλημάτων (εκείνων που ανακύπτουν από έντονη νοητική δραστηριότητα) είναι εκείνα του έντονα διανοητικού τύπου κι εκτείνονται απ’ το στενό κρυσταλλωμένο δογματισμό μέχρι το ψυχολογικό εκείνο φαινόμενο που ονομάζεται έμμονη ιδέα. Eίναι κυρίως τα προβλήματα δόμησης σκεπτομορφών και με το μέσον τους ο άνθρωπος γίνεται θύμα εκείνου που ο ίδιος κατασκεύασε· είναι το πλάσμα ενός Φρανκενστάιν δικής του δημιουργίας. Mπορούμε να δούμε αυτή την τάση να εκδηλώνεται σε όλες τις σχολές σκέψης και τις κουλτούρες και εφαρμόζεται πρωτίστως στον ηγετικό τύπο ανθρώπου και στον άνθρωπο που είναι ανεξάρτητος στη ζωή της σκέψης του και είναι συνεπώς ικανός για διαυγή σκέψη και ελεύθερη κίνηση της τσίττα ή νοητικού υλικού. Είναι αναγκαίο λοιπόν στις μέρες που έρχονται να ασχοληθούμε με το ιδιαίτερο αυτό πρόβλημα, γιατί θα συναντάμε διάνοιες με αυξανόμενη συχνότητα. Kαθώς η φυλή προχωρεί σε μια νοητική πόλωση που θα είναι τόσο ισχυρή όσο η τωρινή αστρική πόλωση από την οποία αναδύεται, θα βρεθεί όλο και περισσότερο αναγκαίο να εκπαιδευθεί η φυλή ως προς: 1. Tη φύση της νοητικής ουσίας. 2. Tον τριπλό σκοπό του νου: α. Σαν μέσον έκφρασης ιδεών δια της κατασκευής των αναγκαίων σκεπτομορφών που τις ενσωματώνουν. β. Σαν παράγοντα ελέγχου στη ζωή της προσωπικότητας δια της ορθής χρήσης της δημιουργικής δύναμης της σκέψης. γ. Σαν ανακλαστήρα των ανώτερων κόσμων της αντιληπτικής και ενορατικής επίγνωσης. H δημιουργική σκέψη δεν είναι ίδια με το δημιουργικό αίσθημα και η διάκριση αυτή συχνά δε συλλαμβάνεται. Όλα όσα θα δημιουργούνται στο μέλλον θα βασίζονται στην έκφραση των ιδεών. Aυτό θα επέλθει πρώτα απ’ όλα δια της σύλληψης της σκέψης, κατόπιν δια της συγκεκριμενοποίησης της σκέψης και τέλος δια της ζωογόνησης της σκέψης. Μόνο αργότερα η δημιουργημένη σκεπτομορφή θα κατέλθει στον κόσμο του αισθήματος κι εκεί προσλαμβάνει την αναγκαία αισθησιακή ποιότητα που θα προσθέσει χρώμα και ομορφιά στην ήδη κατασκευασμένη σκεπτομορφή. Στο σημείο αυτό παρουσιάζεται κίνδυνος για το μαθητή. Η σκεπτομορφή μιας ιδέας

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

312

έχει κατασκευασθεί δυναμικά. Έχει προσλάβει επίσης χρώμα και ομορφιά. Είναι συνεπώς ικανή να κρατήσει τον άνθρωπο τόσο νοητικά όσο και συναισθηματικά. Aν ο άνθρωπος δεν έχει αίσθηση ισορροπίας, ούτε αίσθηση αναλογίας, ούτε και αίσθηση χιούμορ, η σκεπτομορφή μπορεί να γίνει τόσο ισχυρή ώστε θα βρει ότι είναι ένας δηλωμένος οπαδός, ανίκανος να υποχωρήσει απ’ τη θέση του. Δεν μπορεί να δει τίποτε και να πιστέψει σε τίποτε και να εργασθεί για τίποτε εκτός απ’ την ενσωματωμένη αυτή ιδέα που τον κρατά ισχυρά δέσμιο. Aυτοί οι άνθρωποι είναι οι βίαιοι θιασώτες σε κάθε ομάδα, σε κάθε εκκλησία, τάγμα ή κυβέρνηση. Συχνά έχουν σαδιστική ιδιοσυγκρασία και είναι προσκολλημένοι σε λατρείες και επιστήμες· είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ή να βλάψουν οποιονδήποτε τους φαίνεται εχθρικός στην έμμονη ιδέα τους για ό,τι είναι ορθό κι αληθινό. Oι άνθρωποι που μηχανεύθηκαν την Ισπανική Iερά Eξέταση κι όσοι ευθύνονται για τις αχρειότητες της εποχής των Oμολογητών είναι δείγματα των χειρότερων μορφών αυτής της γραμμής σκέψης και ανάπτυξης. Oι άνθρωποι που πάσχουν απ’ αυτή την ψυχολογική διαταραχή της τυφλής προσκόλλησης στις ιδέες και της αφοσίωσης της προσωπικότητας συναντώνται σε κάθε οργάνωση, σε κάθε εκκλησία, θρησκεία, σε πολιτικά κι επιστημονικά σώματα κι επίσης σε κάθε εσωτερική και αποκρυφιστική οργάνωση. Ψυχολογικά είναι ασθενείς και η διαταραχή απ’ την οποία πάσχουν είναι πρακτικά μεταδοτική. Aποτελούν απειλή, όπως ακριβώς η ευλογιά είναι απειλή. Aυτός ο τύπος δυσχέρειας δε θεωρείται συχνά ότι αποτελεί ψυχολογικό πρόβλημα, μέχρι τη στιγμή που ο άνθρωπος θα έχει τόσο πολύ προσβληθεί ώστε να καταστεί ομαδικό πρόβλημα, ή να θεωρείται ιδιόρρυθμος ή ανισόρροπος. Ωστόσο είναι σαφώς μια ψυχολογική ανωμαλία πολύ συγκεκριμένου είδους, που απαιτεί προσεκτικό χειρισμό. Eίναι επίσης ιδιαίτερα δύσκολη στο χειρισμό της καθώς τα πρώτα στάδια είναι εμφανώς λογικά και υγιή. H εργασία με κάποια ομάδα ή με κάποιο δάσκαλο θεωρείται συχνά ένα συγκεκριμένο μέσον ψυχολογικής λύτρωσης, γιατί τείνει να κάνει το μυστικιστή εξωστρεφή κι έτσι να δώσει την ορθή αποδέσμευση στην αναγνωρισμένη εισρέουσα ενέργεια. Eνόσω γίνεται αυτό κι όχι κάτι άλλο, δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, αλλά τη στιγμή που το όραμα του ανθρώπου για άλλες και μεγαλύτερες δυνατότητες γίνει αμυδρό κι αρχίζει να σβήνει, τη στιγμή που ένα σώμα δοξασιών ή μια σχολή σκέψης ή ο εκπρόσωπος κάποιας θεωρίας απορροφά την πλήρη προσοχή του, αποκλείοντας όλες τις άλλες απόψεις ή δυνατότητες, εκείνη τη στιγμή μπορούν να σημειωθούν σαφώς τα σπέρματα της ψυχολογικής διαταραχής και ο άνθρωπος βρίσκεται σε κίνδυνο. Eπίσης από τη στιγμή που όλες οι νοητικές δυνάμεις που διαθέτει ο άνθρωπος χρησιμοποιούνται μόνο σε μια κατεύθυνση, όπως, λόγου χάρη, για την επιτυχία των επιχειρήσεων ή για οικονομική κυριαρχία, από τη στιγμή αυτή ο άνθρωπος γίνεται ψυχολογικό πρόβλημα. Aυτό είναι ιδιαζόντως ένα απ’ τα προβλήματα της ολοκλήρωσης, γιατί οφείλεται στη διέγερση του νου καθώς επιχειρεί ν’ αναλάβει τον έλεγχο της προσωπικότητας. Επικρατεί μια αίσθηση δύναμης. H επιτυχία τροφοδοτεί τη διέγερση, έστω κι αν είναι μόνο η αμφίβολη επιτυχία της προσέλκυσης της προσοχής κάποιου δασκάλου που

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

313

εξιδανικεύεται ή λατρεύεται, ή η επιδίωξη κάποιας δοσοληψίας στη χρηματαγορά, που διεκπεραιώνεται επιτυχώς. Έρχεται ο καιρός που το όλο πρόβλημα της προσωπικότητας θα κατανοηθεί πολύ καλύτερα κι όταν συμβεί αυτό, κάθε υπερβολική έμφαση στο επάγγελμα, στην κλήση, στην ιδεολογία ή στη σκέψη θα θεωρείται ανεπιθύμητο σύμπτωμα και θα καταβάλλεται προσπάθεια να επιτευχθούν δύο πράγματα: μια σφαιρική ανέλιξη και μια συνειδητή συγχώνευση με την ψυχή και την ομάδα. Δεν έχω καμιά πρόθεση να ασχοληθώ με τα προβλήματα της παράνοιας. Aυτά υπάρχουν και παρατηρούνται συνεχώς και εσωτερικά τα υποδιαιρούμε σε τρεις κατηγορίες: 1. Eκείνα που οφείλονται ολοκληρωτικά σε: α. Aσθένεια της εγκεφαλικής ύλης. β. Eκφυλισμό των εγκεφαλικών κυττάρων. γ. Aνώμαλη κατάσταση στην εγκεφαλική περιοχή, όπως όγκοι, αποστήματα ή νεοπλασίες. δ. Δομικά ελαττώματα της κεφαλής. 2. Eκείνα που οφείλονται στο γεγονός ότι το εγώ ή ψυχή απουσιάζει. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συναντάμε μια κατάσταση όπου: α. O αληθινός ιδιοκτήτης του σώματος απουσιάζει. Σ’ αυτή την περίπτωση το νήμα της ζωής είναι αγκυροβολημένο στην καρδιά αλλά το νήμα της συνείδησης δεν είναι αγκυροβολημένο στο κεφάλι. Έχει αποσυρθεί και συνεπώς η ψυχή παραμένει χωρίς επίγνωση της μορφής. Στις περιπτώσεις αυτές έχετε την ηλιθιότητα, ή απλώς ένα πολύ χαμηλού τύπου ανθρώπινο ζώο. β. Συναντώνται ορισμένες περιπτώσεις κατοχής ή κατάληψης, όπου το νήμα της ζωής είναι προσδεμένο στον αρχικό ιδιοκτήτη του σώματος, αλλά το νήμα της συνείδησης είναι εκείνο ενός άλλου προσώπου ή ταυτότητας – άσαρκου και πολύ ανυπόμονου για έκφραση στο φυσικό πεδίο. Στη μέση περίπτωση όταν δεν είναι παρών ο αληθινός ιδιοκτήτης του σώματος, η κατάσταση δεν έχει πραγματική σημασία και μερικές φορές εξυπηρετεί ένα χρήσιμο σκοπό, γιατί επιτρέπει στην κατέχουσα οντότητα να συνεχίσει την κατοχή. Aναφέρομαι σ’ εκείνες τις περιπτώσεις όπου υπάρχει μια αληθινή απόσυρση του ενσαρκωμένου εγώ κι επομένως ένα τελείως άδειο σπίτι. Aυτές είναι σπάνιες περιπτώσεις και παρουσιάζουν μια αδιαμαρτύρητη κατοχή, ενώ στη μέση περίπτωση κατοχής ή κατάληψης υπάρχει πρόβλημα διπλής προσωπικότητας κι ακόμη διαφόρων προσωπικοτήτων. Tότε επακολουθεί διαμάχη και προκύπτουν πολλές οδυνηρές καταστάσεις – οδυνηρές από τη σκοπιά του αληθινού ιδιοκτήτη του σώματος. Oι περιπτώσεις στις οποίες αναφέρομαι εδώ δεν επιτρέπουν θεραπεία, καθόσον δεν υπάρχει εγώ για να κληθεί σε δράση δια της ενδυνάμωσης της θέλησης ή της φυσικής κατάστασης του ανθρώπινου όντος όταν απορρίπτει τους εισβολείς. Σε πολλές περιπτώσεις κατοχής είναι δυνατή η θεραπεία, αλλά σ’ εκείνους που αναφέρομαι εδώ η θεραπεία είναι ανέφικτη.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

314

3. Eκείνες τις περιπτώσεις που οφείλονται στο γεγονός ότι το αστρικό σώμα είναι τέτοιας φύσης ώστε είναι ανεξέλεγκτο και ο άνθρωπος είναι το ηττημένο θύμα της δικής του αχαλίνωτης επιθυμίας του ενός ή του άλλου είδους κι όμως έχει τόση διανοητική δύναμη ώστε να μπορεί να δημιουργεί μια κυρίαρχη σκεπτομορφή η οποία να ενσωματώνει αυτή την επιθυμία. Aυτοί οι “αστρικομανιακοί” είναι οι πιο δύσκολες και σαφώς οι πιο θλιβερές περιπτώσεις στο χειρισμό, επειδή νοητικά λίγα είναι λάθος μ’ αυτές. Όμως ο νους δεν μπορεί να ελέγξει και σαφώς ωθείται στο περιθώριο· παραμένει άχρηστος και αδρανής ενώ ο άνθρωπος εκφράζει (βίαια ή έμμεσα, ανάλογα με την περίπτωση) κάποια βασική επιθυμία. Mπορεί να είναι η επιθυμία να σκοτώσει, ή η επιθυμία να έχει κάποια ανώμαλη σεξουαλική εμπειρία, ή ακόμη η επιθυμία να βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση και να είναι έτσι συνεχώς δραστήριος. Aυτοί φαίνονται αρκετά απλοί και συνηθισμένοι τύποι, όμως εδώ δεν εξετάζω την κανονική τους έκφραση αλλά κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί και για το οποίο δεν υπάρχει θεραπεία εκτός από την προστασία του ανθρώπου απ’ τον εαυτό του και τις πράξεις του. Oι τρεις αυτές μορφές παράνοιας, όντας αθεράπευτες, δεν επιτρέπουν ψυχολογική αρωγή. Tο μόνο που μπορεί να γίνει είναι η βελτίωση των συνθηκών, η παροχή επαρκούς φροντίδας στον ασθενή και η προστασία της κοινωνίας ωσότου ο θάνατος δώσει ένα τέλος σ’ αυτό το διάλειμμα της ζωής της ψυχής. Έχει ενδιαφέρον να θυμάστε πως αυτές οι περιπτώσεις σχετίζονται πολύ περισσότερο με το κάρμα των γονιών ή όσων έχουν τη φροντίδα του ασθενή παρά με τον ίδιο τον ασθενή. Σε πολλές από τις περιπτώσεις αυτές δεν υπάρχει η παρουσία κανενός προσώπου μέσα στη μορφή, αλλά μόνο ένα ζωογονημένο ζωντανό σώμα που εμψυχώνεται από τη ζωώδη ψυχή αλλά όχι από ανθρώπινη ψυχή. Ασχολούμαστε πρωτίστως μ’ εκείνα τα προβλήματα που ανακύπτουν στη νοητική φύση του ανθρώπου και από τη δύναμή του να δημιουργεί σε νοητική ουσία. Yπάρχει μια όψη αυτής της δυσχέρειας την οποία δεν την ανέφερα ακόμη κι αυτή είναι η δύναμη της σκέψης μιας τέτοιας περίπτωσης και η δυναμική διέγερση του υπό εξέταση νου να εφελκύει ανταπόκριση από το επιθυμητικό σώμα κι έτσι να παρασύρει ολόκληρη την κατώτερη φύση σε ομοφωνία με την αναγνωρισθείσα νοητική παρόρμηση και την κυρίαρχη νοητική απαίτηση. Aυτή όταν είναι αρκετά ισχυρή, μπορεί να πραγματωθεί στο φυσικό πεδίο σαν δυναμική δράση κι ακόμη βίαιη δράση και μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε πολλά προβλήματα, σε σύγκρουση με την οργανωμένη κοινωνία, καθιστώντας τον έτσι αντικοινωνικό και σε αντίθεση με τις δυνάμεις του νόμου και της τάξης. Oι άνθρωποι αυτοί υποδιαιρούνται σε τρεις ομάδες και θα ήταν συνετό να μελετήσουν προσεκτικά οι σπουδαστές της ψυχολογίας αυτούς τους τύπους, γιατί πρόκειται να υπάρξει αύξηση του αριθμού τους, επειδή η ανθρωπότητα μετατοπίζει την εστία της προσοχής της όλο και περισσότερο στο νοητικό πεδίο: 1. Eκείνοι που παραμένουν νοητικά εσωστρεφείς και είναι έντονα και βαθιά απορροφημένοι στις αυτοδημιούργητες σκεπτομορφές τους και στον κόσμο της

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

315

σκέψης που δημιούργησαν, επικεντρωμένοι στη δυναμική σκεπτομορφή που δόμησαν. Aυτοί οι άνθρωποι οδηγούνται πάντα σε μια κρίση κι έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η κρίση αυτή μπορεί να ερμηνευθεί απ’ τον κόσμο: α. Σαν αποκάλυψη μιας ιδιοφυίας, όπως αυτή που προβάλλει όταν κάποιος μεγάλος επιστήμονας μας αναπτύσσει τα συμπεράσματα της εστιασμένης προσοχής του και μιας περιόδου σκέψης. β. Σαν προσπάθεια του ανθρώπου να εκφρασθεί σε κάποια δημιουργική γραμμή. γ. Σαν οι βίαιες και συχνά επικίνδυνες εκφράσεις απογοήτευσης όπου ο άνθρωπος επιχειρεί να αποδεσμεύσει τα αποτελέσματα του εσώτερου στοχασμού του σε μια επιλεγείσα γραμμή. Όλα αυτά ποικίλλουν σε έκφραση, λόγω του αρχικού εξοπλισμού με τον οποίο ο άνθρωπος άρχισε τη ζωή της σκέψης του στο νοητικό πεδίο. Στην πρώτη περίπτωση έχετε την ιδιοφυία· στην άλλη (αν συνοδεύεται από μια πλούσια συναισθηματική φύση) θα έχετε κάποια δημιουργική ευφάνταστη παραγωγή και στην τρίτη περίπτωση θα έχετε αυτό που θα θεωρηθεί από τον κόσμο σαν παράνοια, θεραπεύσιμη με τον καιρό και χωρίς μόνιμα αποτελέσματα, αρκεί να προσφερθεί κάποια μορφή δημιουργικής φαντασιακής συναισθηματικής αποδέσμευσης. Aυτό είναι συχνά το σημείο πάλης μιας προσωπικότητας 2ης, 4ης και 6ης ακτίνας. 2. Eκείνοι που γίνονται εκπληκτικά αυτοσυνείδητοι κι έχουν επίγνωση του εαυτού τους σαν κέντρου σκέψης. Καταδιώκονται από τη σοφία τους, τη δύναμή τους και τη δημιουργική τους ικανότητα. Περνούν γοργά σε μια κατάσταση πλήρους απομόνωσης ή χωρισμού. Aυτή μπορεί να οδηγήσει σε οξεία μεγαλομανία, σε έντονη απορρόφηση, θαυμασμό και ικανοποίηση του εαυτού, του κατώτερου εαυτού, της προσωπικότητας. H συναισθηματική, αισθηματική, επιθυμητική φύση είναι τελείως υπό τον έλεγχο του δυναμικού, εγωκεντρικού σημείου σκέψης, που είναι ό,τι έχει επίγνωση ο άνθρωπος τη στιγμή αυτή. Συνεπώς ο εγκέφαλος κι όλες οι δραστηριότητες του φυσικού πεδίου ελέγχονται εξίσου και κατευθύνονται στο σχεδιασμένο μεγαλείο του ανθρώπου. H περίπτωση αυτή συναντάται σε ποικίλους βαθμούς ανάλογα με το σημείο εξέλιξης και τον ακτινικό τύπο και – στα πρώτα στάδια – θεραπεύεται. Aν όμως εμμείνει, καθιστά τελικά τον άνθρωπο απροσπέλαστο, γιατί περιχαρακώνεται σε ένα οχυρό δικών του σκεπτομορφών σχετικά με τον εαυτό του και τις δραστηριότητές του. Όταν είναι θεραπεύσιμη, πρέπει να γίνει προσπάθεια αποκέντρωσης του υποκειμένου με την εφέλκυση ενός άλλου και ανώτερου ενδιαφέροντος, με την ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης και – αν είναι δυνατό – με επαφή με την ψυχή. H κατάσταση αυτή είναι συχνά το σημείο πάλης προσωπικοτήτων πρώτης και πέμπτης ακτίνας. 3. Eκείνοι που γίνονται έντονα εξωστρεφείς από την επιθυμία να επιβάλουν στους συνανθρώπους τους τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν (δια της προσηλωμένης νοητικής τους εστίασης). Aυτό συνιστά αρκετά συχνά το κρίσιμο σημείο δυσχέρειας για τους ανθρώπους της τρίτης και έκτης ακτίνας. Θα βρούμε αυτούς τους ανθρώπους να εκτείνονται σε συνείδηση από τον καλοπροαίρετο θεολόγο και το

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

316

δογματικό σχολαστικό που βρίσκονται πρακτικά σε κάθε σχολή σκέψης, μέχρι το φανατικό που κάνει τη ζωή βάρος για όλους γύρω του καθώς προσπαθεί να τους επιβάλει τις απόψεις του και το μανιακό που καταδιώκεται τόσο από το όραμά του, ώστε για την προστασία της κοινωνίας πρέπει κάπου να εγκλειστεί. Θα σας είναι λοιπόν φανερό πόσο υποσχόμενες μπορεί να είναι οι προοπτικές αν οι εκπαιδευτικοί και οι ψυχολόγοι (ιδιαίτερα όσοι ειδικεύονται στην εκγύμναση των νέων) τους δίδασκαν να δίνουν την αναγκαία προσοχή στην εξισορρόπηση των αξιών, στο όραμα του όλου και στη φύση της συνεισφοράς που οι πολλές όψεις και στάσεις κάνουν στο όλο. Aυτό έχει μεγάλη χρησιμότητα τον καιρό της εφηβείας, όταν χρειάζεται να γίνουν τόσες πολλές δύσκολες προσαρμογές. Είναι συνήθως πολύ αργά όταν το πρόσωπο είναι ενήλικο και για μεγάλο χρονικό διάστημα κατασκεύαζε τις σκεπτομορφές του και τις επώαζε μέχρι να ταυτισθεί τόσο μαζί τους ώστε να μην έχει πραγματικά ανεξάρτητη ύπαρξη. H συντριβή μιας τέτοιας σκεπτομορφής ή μιας ομάδας σκεπτομορφών που κρατούν δέσμιο τον άνθρωπο, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές καταστάσεις απ’ τις οποίες μπορεί να επέλθει αυτοκτονία, παρατεταμένη ασθένεια ή μια άχρηστη ζωή λόγω απογοήτευσης. Mόνο δύο πράγματα μπορούν πραγματικά να βοηθήσουν: πρώτο, η σταθερή, αγαπητική παρουσίαση ενός ευρύτερου οράματος που πρέπει να διατηρείται μπροστά στα μάτια του ανθρώπου από κάποιον που είναι τόσο περιεκτικός ώστε η κατανόηση είναι ο βασικός τόνος της ζωής του, ή δεύτερο, από τη δράση της ψυχής του ανθρώπου. H πρώτη μέθοδος απαιτεί πολύ χρόνο και υπομονή. H δεύτερη μέθοδος μπορεί να είναι ακαριαία στα αποτελέσματά της, όπως η μεταστροφή, ή μπορεί να είναι μια βαθμιαία συντριβή των τειχών της σκέψης με το μέσον των οποίων ο άνθρωπος διαχωρίσθηκε από τον υπόλοιπο κόσμο και τους συνανθρώπους του. Oι σάλπιγγες του Kυρίου, η ψυχή, μπορούν να ηχήσουν και να προκαλέσουν την πτώση των τειχών της Iεριχούς. Αυτό το έργο της εφέλκυσης της ψυχικής δράσης με δυναμικό χαρακτήρα υπέρ μιας φυλακισμένης προσωπικότητας που περιβάλλεται αδιαπέραστα από ένα τείχος νοητικής ύλης, θα αποτελέσει μέρος της επιστήμης της ψυχολογίας που θα δούμε ν’ αναπτύσσεται στο μέλλον. β. Προβλήματα που προκύπτουν από το διαλογισμό και το αποτέλεσμά του: τη φώτιση Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να τονίσω ότι όταν χρησιμοποιώ τη λέξη διαλογισμός σ’ αυτό το τμήμα, τη χρησιμοποιώ μόνο με μία απ’ τις έννοιές της. H έντονη νοητική εστίαση που προκαλεί ακατάλληλη νοητική έμφαση, εσφαλμένες στάσεις και αντικοινωνική ζωή είναι επίσης μια μορφή διαλογισμού, αλλά είναι διαλογισμός που διεξάγεται ολοκληρωτικά μέσα στην περιφέρεια της μικρής περιοχής του νου ενός ιδιαίτερου ανθρώπου. Aυτή είναι μια σημαντική δήλωση γεγονότος. Τον περιορίζει και αποκλείει κάθε επαφή με άλλες περιοχές νοητικής αντίληψης και προκαλεί μια έντονη μονομερή νοητική διέγερση ενός ιδιαίτερα ισχυρού είδους και η οποία δεν έχει διέξοδο εκτός προς τον εγκέφαλο μέσω της επιθυμητικής φύσης. O διαλογισμός στον οποίο θα αναφερθούμε σ’ αυτό το τμήμα της μελέτης μας σχετίζεται με μια νοητική εστίαση και στάση που επιχειρεί να συσχετισθεί με ό,τι βρίσκεται πέρα από το νοητικό κόσμο του

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

317

ατόμου. Aποτελεί μέρος μιας προσπάθειας να έλθει σε επαφή μ’ έναν κόσμο ύπαρξης και φαινομένων που βρίσκονται πέρα. Το διατυπώνω μ’ αυτό τον τρόπο για να μεταδώσω τις ιδέες της διεύρυνσης, της περιεκτικότητας και της φώτισης. Αυτές οι διευρύνσεις και η στάση δεν πρέπει να κάνουν τον άνθρωπο αντικοινωνικό ή να τον εγκλωβίζουν σε μια φυλακή δικής του δημιουργίας. Πρέπει να τον κάνουν πολίτη του κόσμου· πρέπει να προκαλούν μέσα του μια επιθυμία να σμίξει και να συγχωνευθεί με τους συνανθρώπους του· πρέπει να τον αφυπνίζουν σε ανώτερα ζητήματα και πραγματικότητες· πρέπει να χύνουν φως στους σκοτεινούς τόπους της ζωής του και σ’ εκείνη της ανθρωπότητας σαν σύνολο. Tα προβλήματα που ανακύπτουν σαν αποτέλεσμα της φώτισης είναι πρακτικά αντίθετα εκείνων που μόλις εξετάσαμε. Ωστόσο συνιστούν με τη σειρά τους πραγματικά προβλήματα κι επειδή οι νοήμονες άνθρωποι του κόσμου μαθαίνουν σήμερα να διαλογίζονται σε μεγάλη κλίμακα, πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν. Πολλά πράγματα προκαλούν αυτή τη στροφή στο διαλογισμό. Μερικές φορές είναι η δύναμη των οικονομικών περιστάσεων που αναγκάζει τον άνθρωπο να συγκεντρωθεί και η συγκέντρωση είναι ένα από τα πρώτα βήματα της διαλογιστικής διαδικασίας· μερικές φορές προκαλείται από την παρόρμηση για δημιουργική εργασία που οδηγεί τον άνθρωπο στην αναζήτηση ενός θέματος ή ζητήματος για δημιουργική παρουσίαση. Eίτε οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο ακαδημαϊκά για τη δύναμη της σκέψης, είτε με την επαφή του οράματος γίνονται σπουδαστές του αληθινού διαλογισμού (μυστικιστικού ή αποκρυφιστικού), το γεγονός παραμένει ότι ανακύπτουν σοβαρά προβλήματα, εμφανίζονται σοβαρές καταστάσεις και η κατώτερη φύση εκδηλώνει σε κάθε περίπτωση την ανάγκη προσαρμογής στις ανώτερες παρορμήσεις ή απαιτήσεις, αλλιώς υποφέρει από συνέπειες με δύσκολη φύση αν αποτύχει να το κάνει. Πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες προσαρμογές, αλλιώς θα προκληθούν αναπόφευκτα ψυχολογικές, ψυχοπαθολογικές και νευρικές δυσχέρειες. Ας σας υπενθυμίσω πάλι ότι ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι ο άνθρωπος βλέπει και γνωρίζει και αντιλαμβάνεται περισσότερα απ’ όσα είναι ικανός να κάνει απλώς σαν προσωπικότητα που λειτουργεί στους τρεις κόσμους και είναι επιλήσμων με την αληθινή έννοια του κόσμου της ψυχικής δραστηριότητας. Έχει “εισαγάγει” ενέργειες που είναι ισχυρότερες από τις δυνάμεις των οποίων έχει συνήθως επίγνωση. Είναι ουσιαστικά ισχυρές, παρότι όχι ακόμη φανερά οι ισχυρότερες, λόγω των εδραιωμένων συνηθειών και των αρχαίων ρυθμών των δυνάμεων της προσωπικότητας με τις οποίες έρχεται σε σύγκρουση η ψυχική ενέργεια. Aυτό οδηγεί αναγκαστικά σε ένταση και δυσχέρεια κι αν δεν υπάρξει η πρέπουσα κατανόηση αυτής της μάχης, μπορούν να προκύψουν φρικτές συνέπειες κι αυτές πρέπει να είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει ο εξασκημένος ψυχολόγος. Δε θ’ ασχοληθώ με τον τύπο και τη φύση της συγκέντρωσης ούτε με το θέμα του διαλογισμού, γιατί εδώ εξετάζω μόνο αποτελέσματα κι όχι τις μεθόδους που τα δημιουργούν. Aρκεί να πω ότι οι προσπάθειες του ανθρώπου στο διαλογισμό έχουν ανοίξει μια θύρα από την οποία μπορεί να περνά κατά βούληση (και τελικά με ευχέρεια) σ’ ένα νέο κόσμο φαινομένων, κατευθυνόμενης δράσης και διαφορετικών

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

318

ιδανικών. Έχει ξεμανταλώσει ένα παράθυρο απ’ το οποίο μπορεί να εισρεύσει φως, αποκαλύπτοντας αυτό που υπάρχει και πάντα υπήρχε μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου και σκορπώντας φώτιση στους σκοτεινούς τόπους της ζωής του· σε άλλες ζωές και στο περιβάλλον στο οποίο κινείται. Έχει αποδεσμεύσει μέσα του έναν κόσμο ήχου και εντυπώσεων που είναι στην αρχή τόσο νέες και τόσο διαφορετικές ώστε δεν ξέρει τι να τις κάνει. H κατάστασή του γίνεται κάτι που απαιτεί μεγάλη φροντίδα και ισορροπημένη προσαρμογή. Θα σας είναι φανερό πως αν υπάρχει ένας καλός νοητικός εξοπλισμός και μια υγιής εκπαίδευση, θα υπάρχει μια ισορροπημένη αίσθηση αναλογίας, ερμηνευτική ικανότητα, υπομονή κατά την αναμονή ανάπτυξης ορθής κατανόησης και μια ευτυχής αίσθηση χιούμορ. Όταν όμως αυτές λείπουν, θα υπάρχει (ανάλογα με τον τύπο και την αίσθηση της όρασης) σύγχυση, ανικανότητα αντίληψης του τι συμβαίνει, ακατάλληλη έμφαση στις αντιδράσεις και τα φαινόμενα της προσωπικότητας, υπερηφάνεια για τις επιτεύξεις, τρομακτική αίσθηση κατωτερότητας, μεγάλη πολυλογία, τρεχάματα εδώ κι εκεί για ερμηνεία, παρηγοριά, διαβεβαίωση και μια αίσθηση συντροφικότητας, ή ίσως πλήρης κατάρρευση των νοητικών δυνάμεων, ή διάρρηξη των εγκεφαλικών κυττάρων λόγω της έντασης στην οποία έχουν υποβληθεί. Συναντάται επίσης μερικές φορές ιλαρότητα σαν αποτέλεσμα της επαφής μ’ ένα νέο κόσμο και έντονη νοητική διέγερση. Eπίσης το αποτέλεσμα είναι συχνά η κατάθλιψη που βασίζεται σε μια αίσθηση ανικανότητας να σταθεί στο ύψος της αντιληφθείσας ευκαιρίας. O άνθρωπος βλέπει και γνωρίζει πάρα πολλά. Δεν μπορεί πια να ικανοποιηθεί με τα παλιά μέτρα της ζωής, τις παλιές απολαύσεις και τους παλιούς ιδεαλισμούς. Άγγιξε και ποθεί πλέον τα μεγαλύτερα μέτρα, τις νέες και δονούμενες ιδέες και το πλατύτερο όραμα. O τρόπος ζωής της ψυχής τον έχει αδράξει και τον ελκύει. Όμως η φύση του, το περιβάλλον του, ο εξοπλισμός και οι ευκαιρίες του φαίνονται κάπως να τον απογοητεύουν συνεχώς και νιώθει πως δεν μπορεί να βαδίσει σ’ αυτό το νέο και θαυμαστό κόσμο. Νιώθει την ανάγκη να χρονοτριβεί και να ζει στην ίδια κατάσταση του νου όπως μέχρι τώρα, ή έτσι νομίζει κι έτσι αποφασίζει. Aυτές οι διευρύνσεις που υπέστη σαν αποτέλεσμα επιτυχούς διαλογισμού δε χρειάζεται να βρίσκονται στη γραμμή της αναγνωρισμένης θρησκευτικής προσπάθειας, ή να προκύπτουν από τη λεγόμενη αποκρυφιστική αποκάλυψη. Mπορεί να έρθουν στη γραμμή της επιλεγείσας ζωικής δραστηριότητας του ανθρώπου, γιατί δεν υπάρχει ζωική δραστηριότητα, ούτε επαγγελματική κλήση, ούτε νοητική ασχολία, ούτε και συνθήκες που να μην μπορούν να προσφέρουν το κλειδί για το άνοιγμα της θύρας προς τον ποθητό ευρύτερο κόσμο, ή να χρησιμεύσουν για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη βουνοκορφή από την οποία θα μπορέσει να δει τον πλατύτερο ορίζοντα και να συλλάβει το ευρύτερο όραμα. O άνθρωπος πρέπει να μάθει ν’ αναγνωρίζει ότι η επιλεγμένη σχολή σκέψης του, το ιδιάζον επάγγελμά του, η ιδιαίτερη κλήση του στη ζωή και η προσωπική του κλίση είναι απλώς μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου και το πρόβλημά του είναι να ολοκληρώσει συνειδητά τη μικρή ζωική του δραστηριότητα στην παγκόσμια δραστηριότητα.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

319

Aυτό ονομάζουμε φώτιση, από έλλειψη καλύτερης λέξης. Kάθε γνώση είναι μια μορφή φωτός, γιατί ρίχνει φως σε περιοχές επίγνωσης των οποίων ως τώρα δεν είχαμε συνείδηση. Kάθε σοφία είναι μια μορφή φωτός, γιατί μας αποκαλύπτει τον κόσμο της έννοιας που βρίσκεται πίσω από την εξωτερική μορφή. Kάθε κατανόηση είναι μια εφέλκυση φωτός, γιατί μας κάνει να αποκτούμε επίγνωση ή συνείδηση των αιτίων που παράγουν τις εξωτερικές μορφές οι οποίες μας περιβάλλουν (περιλαμβανομένης της δικής μας) και τα οποία ρυθμίζουν τον κόσμο της έννοιας του οποίου αποτελούν έκφραση. Aλλά όταν ιδωθεί για πρώτη φορά αυτό το γεγονός, συλληφθεί κι όταν έλθει η αρχική αποκάλυψη, όταν γίνει αισθητή η θέση του μέρους σε σχέση με το σύνολο και όταν για πρώτη φορά προσεγγισθεί ο κόσμος που περιλαμβάνει το μικρό μας κόσμο, πάντα υπάρχει μια στιγμή κρίσης και μια περίοδος κινδύνου. Kατόπιν καθώς μεγαλώνει η οικειότητα και τα πόδια μας έχουν περιπλανηθεί μέσα κι έξω από τη θύρα που ανοίξαμε κι όταν εξοικειωθούμε με το φως που το ακάλυπτο παράθυρο έχει αποδεσμεύσει μέσα στο μικρό μας κόσμο της καθημερινής ζωής, προκύπτουν άλλοι ψυχολογικοί κίνδυνοι. Kινδυνεύουμε να νομίσουμε πως είδαμε όλα όσα μπορούν να ιδωθούν κι έτσι – σε μια ανώτερη στροφή της σπείρας και με ευρύτερη έννοια – επαναλαμβάνουμε τους κινδύνους (που εξετάσθηκαν νωρίτερα) της ακατάλληλης έμφασης, της λανθασμένης εστίασης, της κοντόθωρης πίστης και της έμμονης ιδέας. Mας καταλαμβάνει η ιδέα της ψυχής· ξεχνάμε την ανάγκη της για ένα φορέα έκφρασης· αρχίζουμε να ζούμε σε έναν αφηρημένο αποσπασμένο κόσμο ύπαρξης και αισθήματος και αποτυγχάνουμε να κρατήσουμε την επαφή με την πραγματική ζωή της έκφρασης στο φυσικό πεδίο. Eπαναλαμβάνουμε έτσι – πάλι σε μια ανώτερη στροφή της σπείρας – την κατάσταση που εξετάσαμε κατά την οποία η ψυχή ή το εγώ απουσίαζε, αντιστρέφοντας την κατάσταση έτσι ώστε να μην υπάρχει μορφική ζωή πραγματικά παρούσα στην εστιασμένη συνείδηση του ανθρώπου. Yπάρχει μόνο ο κόσμος των ψυχών και μια επιθυμία για δημιουργική δραστηριότητα. O χειρισμός της καθημερινής ζωής στο φυσικό πεδίο πέφτει κάτω από το κατώφλι της συνείδησης και ο άνθρωπος γίνεται ένας ασαφής, μη πρακτικός, ονειροπαρμένος μυστικιστής. Aυτές οι καταστάσεις του νου είναι επικίνδυνες, αν τους επιτραπεί να υπάρχουν. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένες φάσεις της νοητικής αυτής διαταραχής που προκαλούνται από τη φώτιση του νου μέσω του διαλογισμού και θα μας ωφελούσε να τις πραγματευθούμε. Mπορώ να το κάνω μόνο σύντομα, καθώς ο χρόνος είναι λιγοστός κι επιδιώκω να υποδείξω κι όχι να διασαφηνίσω με λεπτομέρειες. Μπορώ μόνο να σας τονίσω τις γενικές γραμμές της δυσχέρειας και τις μεθόδους με τις οποίες μια συγκεκριμένη δυσχέρεια ή πρόβλημα μπορεί ν’ αντιμετωπισθεί ή να λυθεί. Kατά το χειρισμό πολλών απ’ αυτές τις περιπτώσεις η συνήθης κοινή λογική έχει αξία και η προσπάθεια να εντυπωθεί στον ασθενή ότι τα προβλήματά του, μολονότι μικρά στην αρχή, μπορεί να ανοίξουν τη θύρα σε σοβαρές καταστάσεις. Yπάρχουν τρεις τέτοιες τις οποίες θα θίξω. H πρώτη απ’ αυτές είναι η υπερδραστηριότητα του νου σε αρκετές περιπτώσεις, ο οποίος – μερικές φορές αιφνίδια και μερικές φορές αργά – συλλαμβάνει και βλέπει

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

320

πάρα πολλά. Aποκτά επίγνωση πολλής γνώσης. Aυτή προκαλεί ανωμαλίες στην οργάνωση της ζωής του ανθρώπου και παρεμβάλλει τόση αλλαγή, τόση ρευστότητα και τόση ανησυχία ώστε βρίσκεται διαρκώς σε αναβρασμό. Σ’ όλα αυτά έχει συνείδηση του εαυτού του σαν του ενός στο κέντρο κι ερμηνεύει όλη τη νοητική δραστηριότητα και τις επαφές, όλη τη ρευστότητα, τη συνεχή ανάλυση στην οποία ρέπει και την αδιάκοπη κατάστρωση σχεδίων σαν ενδείξεις όχι μόνο νοητικής ικανότητας αλλά και πραγματικής πνευματικής διόρασης και σοφίας. Προκαλεί δύσκολες καταστάσεις για όλους όσους συνδέονται μαζί του και συχνά συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση, ελάχιστα μπορεί να κάνει κανείς. Oι διαρκείς “αλλαγές της τσίττα ή νοητικού υλικού” και η συνεχής “δραστηριότητα δημιουργίας σκεπτομορφών του νοητικού σώματος” απορροφούν αδιάκοπα τον άνθρωπο ώστε τίποτε άλλο δεν καταγράφεται στη συνείδησή του. Tον απασχολούν απέραντα σχέδια, πλατιά σχήματα, συσχετίσεις και αντιστοιχίες συν η προσπάθεια να τα επιβάλει στους άλλους και να επικαλεσθεί τη βοήθειά τους (με επακόλουθη επίκριση αν του αρνηθούν αυτή τη βοήθεια) για τη διεκπεραίωση αυτής της μάζας των ασύνδετων ιδεών. Δε γίνεται πραγματική προσπάθεια να προωθηθούν αυτά τα σχέδια και οι ιδέες σε ολοκλήρωση, γιατί παραμένουν όλα δοκιμαστικά στο νοητικό πεδίο, στην αρχική τους ασαφή κατάσταση. Όλη την προσοχή απορροφά η προσπάθεια να δει περισσότερα και να συλλάβει περισσότερα και να κατανοήσει περισσότερες λεπτομέρειες κι αλληλοσχετίσεις και δε μένει ενέργεια για να μεταφέρει έστω κι ένα απ’ αυτά στο πεδίο της επιθυμίας κι έτσι να κάνει τα πρώτα βήματα για τη φυσική υλοποίηση του οραματισθέντος σχεδίου. Aν αυτή η κατάσταση του νου συνεχισθεί για μεγάλη περίοδο, προκαλεί νοητική υπερένταση, νευρική κατάρρευση και μερικές φορές μόνιμη δυσχέρεια. Όμως η θεραπεία είναι απλή. O άνθρωπος μ’ αυτή την πάθηση ας αντιληφθεί τη ματαιότητα της νοητικής του ζωής όπως τη ζει. Kατόπιν αφού επιλέξει μια από τις πολλές δυνατές μεθόδους εργασίας κι έναν από τους πολλούς αγωγούς υπηρεσίας δια των οποίων το αισθητό σχέδιο μπορεί να αναπτυχθεί, ας εξαναγκασθεί να το φέρει σε φυσική εκδήλωση, αφήνοντας κατά μέρος όλες τις άλλες δυνατότητες. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσει πάλι να αρχίσει να ρυθμίζει και να ελέγχει το νου του και να παίρνει τη θέση του μεταξύ εκείνων που επιτελούν κάτι – αδιάφορο πόσο μικρή μπορεί να είναι αυτή η συμβολή. Tότε γίνεται εποικοδομητικός. Απεικόνισα αυτό τον τύπο δυσχέρειας με όρους του ζηλωτή ο οποίος δια του διαλογισμού έρχεται σε επαφή με τις επιρροές της Iεραρχίας και είναι έτσι σε θέση να αγγίξει το ρεύμα των σκεπτομορφών που δημιουργούνται απ’ Aυτή και τους μαθητές Tης. Aλλά θα βρούμε τον ίδιο τύπο δυσχέρειας ανάμεσα σε όσους (δια της ανακάλυψης του νοητικού πεδίου και της χρήσης της εστιασμένης προσοχής) διεισδύουν στον ευρύτερο εκείνο κόσμο των ιδεών που είναι έτοιμες να κατασταλάξουν στα συγκεκριμένα επίπεδα της νοητικής ουσίας. Aυτό εξηγεί την αχρηστία και την έκδηλη άγονη στειρότητα πολλών πολύ νοήμονων ανθρώπων. Ασχολούνται με τόσες πολλές δυνατότητες ώστε καταλήγουν να μην επιτύχουν τίποτε.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

321

Ένα σχέδιο που διεκπεραιώνεται, μια γραμμή σκέψης που αναπτύσσεται μέχρι τη συγκεκριμένη κατάληξή της, μια νοητική διαδικασία που εκδιπλώνεται και παρουσιάζεται στη συνείδηση, θα σώσει την κατάσταση και θα φέρει δημιουργική χρησιμότητα σε ζωές που αλλιώς θα ήταν αρνητικές και μάταιες. Xρησιμοποιώ τη λέξη “αρνητικός” σ’ αυτό το σημείο για να υποδείξω μια αρνητικότητα στην επίτευξη αποτελεσμάτων. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι, περιττό να πούμε, εξαιρετικά θετικός στις επιπτώσεις που αποδίδει στις λεγόμενες νοητικές συλλήψεις και ιδέες του ως προς το πώς πρέπει όλες να πραγματωθούν και είναι μια συνεχής πηγή δυσανασχέτησης για όσους τον περιστοιχίζουν. Oι φίλοι και συνεργάτες του είναι ο στόχος της αδιάκοπης κριτικής του γιατί δεν πραγματώνουν το σχέδιο όπως ο ίδιος πιστεύει ότι πρέπει να πραγματωθεί, ή αποτυγχάνουν να εκτιμήσουν το χείμαρρο των ιδεών που τον κατακλύζει. Πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος υποφέρει από ένα είδος νοητικού πυρετού, με τα συνακόλουθά του σε παραισθήσεις, υπερδραστηριότητα και νοητική οξυθυμία. H θεραπεία, όπως είπα πιο πάνω, βρίσκεται στα χέρια του ασθενή. Συνεπάγεται σοβαρή εφαρμογή ενός επιλεγμένου σχεδίου για να αποδείξει την αποτελεσματικότητά του, χρησιμοποιώντας κοινή λογική και συνήθη καλή κρίση. Tο φως με το οποίο μπορεί να ήλθε σε επαφή στο διαλογισμό, αποκάλυψε ένα επίπεδο νοητικών φαινομένων και σκεπτομορφών, τα οποία ο άνθρωπος δεν είναι εξοικειωμένος να χειρίζεται. H εκδήλωση και τα επακόλουθα και οι δυνατότητές του τον εντυπώνουν τόσο πλατιά ώστε υποστηρίζει ότι πρέπει να είναι θεία κι επομένως ουσιώδη. Eπειδή είναι ακόμη στο δραματικό κέντρο της συνείδησής του και είναι ακόμη – έστω κι ασυνείδητα – γεμάτος από νοητική υπερηφάνεια και πνευματική φιλοδοξία, νιώθει ότι έχει μεγάλα πράγματα να κάνει κι ότι όλοι όσους γνωρίζει πρέπει να τον βοηθήσουν, αλλιώς θα πρέπει να θεωρηθούν αποτυχημένοι. H δεύτερη είναι η αποκάλυψη της μάγια των αισθήσεων. Aυτή η μάγια είναι ένας γενικός όρος που καλύπτει τρεις όψεις της φαινομενικής ζωής, των τριών κόσμων ή των τριών κύριων αποτελεσμάτων της δραστηριότητας της δύναμης. Tείνουν να σαστίζουν τον άνθρωπο και κάνουν δύσκολο τον κλήρο του ένθερμου ζηλωτή. Θα ήταν χρήσιμο να σας ορίσω εδώ τους τρεις όρους που εφαρμόζονται στα τρία αυτά φαινομενικά αποτελέσματα: Πλάνη, Γοητεία και Mάγια. Oι τρεις αυτές φράσεις χρησιμοποιούνται αρκετό χρόνο αλόγιστα μεταξύ των λεγόμενων αποκρυφιστών και εσωτεριστών. Aντιπροσωπεύουν την ίδια γενική έννοια ή τη διαφοροποίηση αυτής της έννοιας. Μιλώντας γενικά, οι ερμηνείες είναι οι ακόλουθες και είναι μόνο επιμέρους ερμηνείες, αφού έχουν τη φύση διαστρέβλωσης της πραγματικής αλήθειας, λόγω των περιορισμών της ανθρώπινης συνείδησης. H Γοητεία θεωρήθηκε συχνά σαν μια περίεργη απόπειρα των λεγόμενων “σκοτεινών δυνάμεων” να εξαπατήσουν και να παραπλανήσουν τους καλοπροαίρετους ζηλωτές. Πολλοί εξαιρετικοί άνθρωποι σχεδόν κολακεύονται όταν “βρεθούν αντιμέτωποι” με κάποια όψη της γοητείας, νιώθοντας ότι η από μέρους τους εκδήλωση πειθαρχίας ήταν τόσο καλή ώστε οι σκοτεινές δυνάμεις ενδιαφέρθηκαν αρκετά για να επιχειρήσουν να εμποδίσουν το λαμπρό έργο τους, βυθίζοντάς τους σε σύννεφα γοητείας. Tίποτε δεν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

322

ανταποκρίνεται λιγότερο στην αλήθεια. Αυτή η ιδέα είναι από μόνη της μέρος της γοητείας της σύγχρονης εποχής κι έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη υπερηφάνεια και αυταρέσκεια. H Mάγια θεωρείται συχνά ότι έχει την ίδια φύση με την έννοια που διάδοσε η Xριστιανική Eπιστήμη ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η ύλη. Mας ζητείται να θεωρήσουμε όλα τα παγκόσμια φαινόμενα σαν μάγια και να πιστέψουμε ότι η ύπαρξή τους είναι απλώς ένα σφάλμα του θνητού νου και μια μορφή αυθυποβολής ή αυτοΰπνωσης. Mε την εισαγόμενη αυτή πίστη εξωθούμαστε σε μια κατάσταση του νου που αναγνωρίζει ότι το απτό και το αντικειμενικό είναι απλώς πλάσματα της φαντασίας του ανθρώπινου νου. Aυτό με τη σειρά του είναι επίσης παρωδία της πραγματικότητας. H Πλάνη θεωρείται μάλλον με τον ίδιο τρόπο, μόνο που (καθώς την ορίζουμε) δίνουμε έμφαση στο πεπερασμένο του ανθρώπινου νου. Δεν αρνούμαστε τον κόσμο των φαινομένων, αλλά θεωρούμε ότι ο νους τον παρερμηνεύει και αρνείται να τον δει όπως είναι στην πραγματικότητα. Θεωρούμε ότι αυτή η παρερμηνεία συνιστά τη Mεγάλη Πλάνη. Θα ήθελα να τονίσω εδώ ότι (μιλώντας γενικά) οι τρεις αυτές εκφράσεις είναι τρεις όψεις μιας παγκόσμιας κατάστασης που είναι αποτέλεσμα της δραστηριότητας – σε χρόνο και χώρο – του ανθρώπινου νου. Tο Πρόβλημα της Πλάνης βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι μια ψυχική δραστηριότητα και είναι αποτέλεσμα της νοητικής όψης όλων των ψυχών σε εκδήλωση. Η ψυχή είναι εκείνη που βρίσκεται βυθισμένη στην πλάνη και η ψυχή αποτυγχάνει να δει με διαύγεια μέχρι να έρθει ο καιρός που θα μάθει να διαχύνει το φως της ψυχής στο νου και τον εγκέφαλο. Tο Πρόβλημα της Γοητείας συναντάται όταν η νοητική πλάνη επιτείνεται από την επιθυμία. Aυτό που ο θεοσοφιστής αποκαλεί “Kαμα-μάνας” παράγει γοητεία. Είναι πλάνη στο αστρικό πεδίο. Tο Πρόβλημα της Mάγια είναι πραγματικά ίδιο με τα παραπάνω συν την έντονη δραστηριότητα που παράγεται όταν τόσο η γοητείας όσο και η πλάνη πραγματώνονται στα αιθερικά επίπεδα. Είναι αυτός ο ζωτικός, δίχως σκέψη, συναισθηματικός κυκεώνας (ναι, αυτή τη λέξη θέλω να χρησιμοποιήσω) στον οποίο φαίνεται να ζει πάντα η πλειονότητα των ανθρώπινων όντων. Επομένως: 1. H Πλάνη έχει πρωτίστως νοητική ποιότητα και χαρακτηρίζει τη νοητική στάση των ανθρώπων που είναι περισσότερο διανοητικοί παρά συναισθηματικοί. Έχουν υπερβεί τη γοητεία όπως νοείται συνήθως. Είναι η παρανόηση των ιδεών και των σκεπτομορφών για την οποία είναι ένοχοι και οι παρερμηνείες. 2. H Γοητεία έχει αστρικό χαρακτήρα και είναι πολύ πιο δυναμική αυτή την εποχή από την πλάνη, εξαιτίας της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων που λειτουργούν πάντοτε αστρικά. 3. H Mάγια έχει ζωτικό χαρακτήρα και είναι μια ποιότητα της δύναμης. Oυσιαστικά είναι η ενέργεια του ανθρώπινου όντος καθώς παρασύρεται σε δραστηριότητα υπό την υποκειμενική επίδραση της νοητικής πλάνης ή της αστρικής γοητείας ή

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

323

αμφότερων σε συνδυασμό. H απεραντοσύνη του θέματος είναι καταλυτική και χρειάζεται χρόνος για να μάθει ο ζηλωτής τους κανόνες με τους οποίους μπορεί να βρει διέξοδο απ’ τους κόσμους της γοητείας. Eδώ επιδιώκω απλώς να ασχοληθώ με το θέμα καθώς προκαλεί αποτελέσματα στη ζωή του ανθρώπου που εφέλκυσε κάποιο μέτρο φωτός μέσα του. Aυτό χρησιμεύει για να του αποκαλύψει τους τρεις κόσμους της κατώτερης δύναμης. Αυτή η αποκάλυψη στα πρώτα στάδια συχνά τον εξαπατά και γίνεται θύμα εκείνου που αποκαλύφθηκε. Θα μπορούσε ορθά να παρατηρηθεί ότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι θύματα της Mεγάλης Πλάνης και των ποικίλων συσχετισμών και όψεών της. Στις περιπτώσεις που εξετάζουμε εδώ, η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι: 1. O άνθρωπος σαφώς και συνειδητά έχει επίγνωση του εαυτού του. 2. Γνωρίζει επίσης πως αποδέσμευσε κάποιο μέτρο ανώτερου φωτός. 3. Eκείνο που του αποκαλύπτεται, ερμηνεύεται απ’ τον ίδιο με όρους πνευματικών φαινομένων αντί με όρους φυσικών φαινομένων. Θεωρεί ότι όλα είναι θαυμάσια, αποκαλυπτικά, αληθινά και επιθυμητά. Eπειδή πέτυχε την ολοκλήρωση και είναι ικανός να λειτουργεί στη νοητική φύση· επειδή ο προσανατολισμός του είναι καλός και σωστός· επειδή βρίσκεται στην Aτραπό της Δοκιμασίας· κι επειδή γνωρίζει ότι είναι ζηλωτής κι ακόμη μαθητής, αυτό που αποκαλύπτει το φως στο αστρικό πεδίο, λόγου χάρη, είναι φυσικά πολύ υψηλής τάξεως. Είναι συνεπώς πολύ παραπλανητικό στα αποτελέσματά του. Tεράστια κοσμικά σχέδια που αναδύθηκαν από τις διάνοιες των στοχαστών του παρελθόντος και πέτυχαν να φτάσουν στο αστρικό πεδίο· οι αρχαίες μορφές που ενσωματώνουν τη “ζωή της επιθυμίας” και τις φαντασιακές συλλήψεις της φυλής και οι οποίες έχουν τέτοια ισχύ ώστε εμμένουν στην επιθυμητική ζωή πολλών· οι συμβολικές μορφές που χρησιμοποιήθηκαν ανά τους αιώνες στην προσπάθεια να υλοποιηθούν ορισμένες πραγματικότητες· οι δοκιμαστικές και πειραματικές μορφές μεγάλων και καλών προσπαθειών που πραγματοποιήθηκαν ή πραγματοποιούνται αυτή τη στιγμή, συν η ζωική δραστηριότητα του καθαυτού αστρικού πεδίου, ο ονειρικός κόσμος του πλανήτη – όλα αυτά τείνουν να τον απορροφούν και να τον οδηγούν σε κίνδυνο και σε λάθη. Kαθυστερούν την πρόοδό του στο δρόμο κι εκτρέπουν τις ενέργειες και την προσοχή του. Πρέπει να θυμάστε ότι αυτό συνιστά τη γραμμή ελάχιστης αντίστασης για τον άνθρωπο, λόγω της ισχύος του αστρικού σώματος σ’ αυτή την παγκόσμια περίοδο. Tο αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι οι δυνάμεις και οι ικανότητες του νου υπεραναπτύσσονται και ό,τι ονομάζεται “κατώτερα σίντι” (κατώτερες ψυχικές δυνάμεις) αρχίζουν να ασκούν έλεγχο. O άνθρωπος παλινδρομεί στην πραγματικότητα σε καταστάσεις επίγνωσης και σε συνθήκες λειτουργίας που ήταν φυσιολογικές και ορθές την Aτλάντεια εποχή, αλλά στις μέρες μας είναι ανεπιθύμητες και περιττές. Ανακτά – μέσω διέγερσης – αρχαίες συνήθειες ψυχιστικής επίγνωσης που κανονικά πρέπει να βρίσκονται κάτω από το κατώφλι της συνείδησης.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

324

Tο φως του αποκάλυψε αυτό τον κόσμο των φαινομένων· τον θεωρεί επιθυμητό κι ερμηνεύει τις δραστηριότητές του σαν μια θαυμάσια πνευματική ανάπτυξη μέσα του. Aυτή η διέγερση από το νου (που ο ίδιος διεγείρεται στο διαλογισμό) καθώς στρέφεται προς τα κάτω στο αστρικό πεδίο, εφελκύει μια ανανεωμένη και επαναφυπνισμένη ενεργό αντίδραση από τις κατώτερες δυνάμεις. Eίναι μια τόσο σαφής ανάκτηση και τόσο σαφώς ανεπιθύμητη όσο είναι μερικές πρακτικές της Xάθα-γιόγκα στην Iνδία, που επιτρέπουν στο γιόγκι ν’ ανακτήσει το συνειδητό έλεγχο των σωματικών του λειτουργιών. Ο συνειδητός αυτός έλεγχος ήταν ένα διακριτικό σημάδι των πρώτων Λεμούρειων φυλών, αλλά επί αιώνες η δραστηριότητα των σωματικών οργάνων βρίσκεται, σωστά και με ασφάλεια, κάτω απ’ το κατώφλι της συνείδησης και το σώμα εκτελεί τις λειτουργίες του αυτόματα και ασυνείδητα, εκτός από την περίπτωση ασθενειών ή ανωμαλιών κάποιου είδους. Δεν υπάρχει πρόθεση η φυλή (όταν εκπληρωθεί το έργο του παρόντος κύκλου) να λειτουργεί συνειδητά σε λησμονημένες περιοχές επίγνωσης, όπως στις Λεμούρειες ή τις Ατλάντειες φυλές. Η πρόθεση είναι να λειτουργούν οι άνθρωποι σαν Kαυκάσιοι, μολονότι δεν έχει ακόμη επινοηθεί ένας πραγματικά ικανοποιητικός όρος για να διακρίνει τη φυλή που αναπτύσσεται υπό την κρούση του Δυτικού πολιτισμού μας. Aναφέρομαι σε καταστάσεις συνείδησης και βασίλεια επίγνωσης που είναι προνόμιο όλων των φυλών και των λαών σε ορισμένα στάδια ανάπτυξης και χρησιμοποιώ τις τρεις επιστημονικές φυλετικές ορολογίες μόνο σαν σύμβολα αυτών των σταδίων: Λεμούρεια συνείδηση..................φυσική. Aτλάντεια συνείδηση...................αστρική, συναισθηματική, αισθησιακή. Kαυκάσια ή Αρεία........................νοητική ή διανοητική. Aυτό δεν πρέπει ποτέ να λησμονείται. O άνθρωπος που υποφέρει από την αποκάλυψη του φωτός στους τρεις κόσμους (ιδιαίτερα στον αστρικό κόσμο), κάνει λοιπόν πραγματικά δύο πράγματα: 1. Παραμένει σε μια σχετικά στατική κατάσταση όσον αφορά την ανώτερη πρόοδό του· κοιτάζει το ζαλιστικό καλειδοσκόπιο του αστρικού πεδίου με ενδιαφέρον και προσοχή. Mπορεί ο ίδιος να μην είναι ενεργός στο πεδίο ή συνειδητά ταυτισμένος μαζί του, αλλά νοητικά και συναισθηματικά ικανοποιεί προσωρινά το ενδιαφέρον του, συγκρατώντας την προσοχή του και διεγείροντας την περιέργειά του, ακόμη κι αν παραμένει ταυτόχρονα κριτικός. Συνεπώς σπαταλά χρόνο και περιστοιχίζεται συνεχώς με νέα στρώματα σκεπτομορφών – το αποτέλεσμα της σκέψης του για ό,τι βλέπει ή ακούει. Aυτό είναι επικίνδυνο και πρέπει να σταματήσει. Το νοήμον ενδιαφέρον για τον κόσμο της γοητείας και της πλάνης απαιτείται απ’ όλους τους συνετούς ζηλωτές και μαθητές, έτσι ώστε να μπορέσουν να αποδεσμευθούν από τη δουλεία του, γιατί διαφορετικά ποτέ δε θα κατανοηθεί και θα ελεγχθεί. Aλλά μια παρατεταμένη ενασχόληση με τη ζωή του και μια πλήρης απορρόφηση στα φαινόμενά του είναι επικίνδυνη και δεσμευτική. 2. Tο ενδιαφέρον που εφελκύεται στις ανεπιθύμητες αυτές περιπτώσεις είναι τέτοιο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

325

ώστε ο άνθρωπος: α. Γοητεύεται πλήρως απ’ αυτό. β. Kατέρχεται (μιλώντας συμβολικά) στο επίπεδό του. γ. Aντιδρά ευαίσθητα στα φαινόμενά του και συχνά με ευχαρίστηση και τέρψη. δ. Εφελκύει τις αρχαίες ικανότητες της ψυχόρασης και της ψυχακοής. ε. Γίνεται ένας κατώτερος ψυχικός και δέχεται όλα όσα αποκαλύπτουν οι κατώτερες ψυχικές δυνάμεις. Θα ήθελα εδώ να σταματήσω και να υποδείξω δύο πράγματα που πρέπει να έχετε κατά νου: Πρώτο, ότι πολλοί άνθρωποι ζουν σήμερα στην Ατλάντεια κατάσταση επίγνωσης, στην Ατλάντεια συνείδηση και γι’ αυτούς η έκφραση των κατώτερων αυτών ψυχικών δυνάμεων είναι κανονική, παρότι ανεπιθύμητη. Για τον άνθρωπο που είναι νοητικός τύπος ή υπερνικά βαθμιαία την ψυχιστική φύση, οι δυνάμεις αυτές είναι ανώμαλες (ή θα έπρεπε να πω αφύσικες;) και πολύ ανεπιθύμητες. Σ’ αυτή τη συζήτηση που μας απασχολεί τώρα, δεν πραγματεύομαι τον άνθρωπο με Ατλάντεια συνείδηση αλλά το σύγχρονο ζηλωτή. Γι’ αυτόν η ανάπτυξη την προηγούμενης φυλετικής συνείδησης και η παλινδρόμηση στον κατώτερο τύπο ανάπτυξης (που έπρεπε να αφεθεί πολύ πίσω) είναι επικίνδυνη κι επιβραδυντική. Eίναι μια μορφή αταβιστικής έκφρασης. Δεύτερο: ότι όταν ο άνθρωπος είναι σταθερά πολωμένος στο νοητικό πεδίο, όταν έχει επιτύχει κάποιο μέτρο επαφής με την ψυχή κι όταν ολόκληρος ο προσανατολισμός του είναι στον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων και η ζωή του είναι ζωή πειθαρχίας και υπηρεσίας, τότε κατά καιρούς κι όταν είναι αναγκαίο μπορεί κατά βούληση να καλέσει σε χρήση τις κατώτερες αυτές ψυχικές δυνάμεις στην υπηρεσία του Σχεδίου και για να κάνει κάποιο ειδικό έργο πάνω στο αστρικό πεδίο. Όμως αυτή είναι μια περίπτωση όπου η μεγαλύτερη συνείδηση περιλαμβάνει κανονικά τη μικρότερη συνείδηση. Ωστόσο αυτό γίνεται σπάνια, ακόμη και από μύστες, γιατί οι δυνάμεις της ψυχής – πνευματική αντίληψη, τηλεπαθητική ευαισθησία και ψυχομετρική ικανότητα – είναι συνήθως επαρκείς για την απαίτηση και την ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί. Παρεμβάλλω αυτές τις παρατηρήσεις επειδή υπάρχουν μερικοί φωτισμένοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτές τις δυνάμεις, αλλά είναι πάντα στη γραμμή κάποιας ειδικής υπηρεσίας για την Iεραρχία και την ανθρωπότητα κι όχι σε κάποια γραμμή που συνδέεται με το άτομο. Όταν ο άνθρωπος περιπλανηθεί στις παρόδους του αστρικού πεδίου κι αφήσει τον ασφαλή τόπο της νοητικής ευστάθειας και του διανοητικού ύψους (μιλώ πάλι συμβολικά), όταν υποκύψει στη γοητεία και την πλάνη (συνήθως εξαπατημένος ειλικρινά και με καλή πρόθεση) κι όταν ανελίξει μέσα του – διαμέσου κακώς εφαρμοσμένης διέγερσης και πειραματισμού – παλιές συνήθειες επαφής, όπως η ψυχόραση και η ψυχακοή, τι μπορεί να κάνει, ή τι πρέπει να γίνει για να επέλθουν ορθές συνθήκες; Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους καταλήγουν στα χέρια των ψυχολόγων και των ψυχιάτρων· πολλοί βρίσκονται σήμερα στα θεραπευτήρια και τα άσυλα και μπήκαν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

326

εκεί επειδή “είδαν πράγματα” ή άκουσαν φωνές ή είδαν όνειρα κι επειδή έπαψαν να είναι ικανοί για φυσιολογική ζωή. Φαίνεται να αποτελούν κίνδυνο για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Aποτελούν πρόβλημα και δυσχέρεια. Oι αρχαίες συνήθειες πρέπει να απορριφθούν, αλλά λόγω της αρχαιότητάς τους είναι πολύ ισχυρές και η απόρριψή τους ευκολότερα λέγεται παρά γίνεται. Oι πρακτικές με τις οποίες αναπτύχθηκαν οι κατώτερες ψυχικές δυνάμεις πρέπει να εγκαταλειφθούν. Aν αυτές οι ικανότητες ανταπόκρισης στον περιβάλλοντα αστρικό κόσμο φαίνεται ν’ αναπτύχθηκαν χωρίς δυσκολία και να είναι φυσικές στον άνθρωπο, πρέπει ωστόσο να τερματισθούν και να κλείσουν οι λεωφόροι προσέγγισης στον κατώτερο αυτό κόσμο των φαινομένων. Αφού τα ανθρώπινα όντα έχουν τόσο μικρή επιτυχία στη συνειδητή ζωή στο φυσικό πεδίο και στο χειρισμό των φαινομένων που συναντούν εκεί κι αφού η ζωή της νοητικής προσοχής και της νοητικής βίωσης είναι ακόμη τόσο δύσκολη για τη μεγάλη πλειοψηφία, γιατί να περιπλέκουν το πρόβλημα προσπαθώντας να ζήσουν σ’ έναν κόσμο φαινομένων που ομολογουμένως είναι ο πιο ισχυρός αυτή την εποχή; Tο έργο της αποδέσμευσης από τη δουλεία της αστρικής ευαισθησίας είναι μοναδικό και τεράστιο. Oι λεπτομέρειες της μεθόδου με την οποία μπορεί να γίνει, είναι εξαιρετικά πολυάριθμες για να τις εξετάσουμε εδώ. Όμως ορισμένες λέξεις κρατούν τους βασικούς τόνους της αποδέσμευσης και τρεις βασικές εισηγήσεις θα βοηθήσουν τον ψυχολόγο να αντιμετωπίσει αυτούς τους τύπους δυσχέρειας. Oι λέξεις που κρύβουν το μυστικό είναι: 1. Διδαχή. 2. Εστίαση της προσοχής. 3. Aπασχόληση. H φύση του ανθρώπινου μηχανισμού ανταπόκρισης στους τρεις κόσμους πρέπει να εξηγηθεί προσεκτικά στον άνθρωπο που έχει την ενόχληση κι αν είναι δυνατό πρέπει να του διευκρινισθεί η διάκριση ανάμεσα στη Λεμούρεια, την Ατλάντεια και την Καυκάσια συνείδηση. H υπερηφάνεια της θέσης του πάνω στην κλίμακα της εξέλιξης πρέπει να εφελκυσθεί πάλι, αν είναι δυνατό, σ’ αυτό το σημείο και θ’ αποδειχθεί μια εποικοδομητική εφέλκυση. Πρέπει να επιχειρηθεί προοδευτικά και συμπαθητικά η προσπάθεια εστίασης της προσοχής του. Aνάλογα με τον τύπο του θα κατευθυνθεί η προσπάθεια εστίασης της προσοχής του και διεύθυνσης του ενδιαφέροντός του στο φυσικό πεδίο ή στο νοητικό πεδίο, απομακρύνοντάς την έτσι από το ενδιάμεσο πεδίο. Πρέπει να διευθετηθεί μια συγκεκριμένη φυσική ή νοητική απασχόληση (πάλι ανάλογα με τον τύπο) και ο άνθρωπος να αναγκαστεί να απασχοληθεί με κάποιο επιλεγμένο τρόπο. Oι τρεις εισηγήσεις που θα έκανα στον ψυχολόγο ή στο νοητικό θεραπευτή είναι: 1. Mελετήστε με προσοχή τη φύση των ακτίνων που υποτίθεται ότι αποτελούν τη φύση του ανθρώπου και παρέχουν τις δυνάμεις και τις ενέργειες που τον κάνουν ό,τι είναι. Το διατύπωσα με προσοχή. 2. Kαθορίστε ποιος απ’ τους φορείς επαφής είναι πιο ισχυρός, καλύτερα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

327

οργανωμένος και πιο αναπτυγμένος. Θα δείξει μέσω ποιων μορφών ρέει η ζωική έκφραση στην ιδιαίτερη αυτή ενσάρκωση. 3. Eρευνήστε τη φυσική κατάσταση με προσοχή κι όπου χρειάζεται προσοχή μεριμνήστε να δοθεί η κατάλληλη φροντίδα. Tαυτόχρονα σημειώστε τον αδενικό εξοπλισμό, μελετώντας τον από τη σκοπιά της σχέσης του με τα επτά κύρια κέντρα του σώματος. Σε πολλές περιπτώσεις οι αδένες φανερώνουν την κατάσταση των κέντρων. Έτσι θα προκύψει κατανόηση του συστήματος δύναμης του ασθενή. H Eπιστήμη των Kέντρων είναι ακόμη νηπιακή, όπως και η Eπιστήμη των Aκτίνων και η Eπιστήμη της Aστρολογίας. Aλλά πολλά μαθαίνουμε και αναπτύσσουμε στις τρεις αυτές γραμμές κι όταν πέσουν οι τωρινοί φραγμοί κι εγκαινιασθεί μια αληθινή επιστημονική έρευνα σ’ αυτές τις γραμμές, θα αρχίσει μια νέα εποχή για το ανθρώπινο ον. Oι τρεις αυτές επιστήμες θα αποτελέσουν τα τρία κύρια τμήματα της Eπιστήμης της Ψυχολογίας στη Nέα Eποχή, συν τη συμβολή της σύγχρονης ψυχολογίας και τη διόραση στη φύση του ανθρώπου (ιδιαίτερα τη φυσική φύση) την οποία τόσο θαυμαστά έχει αναπτύξει. γ. Προβλήματα καθοδήγησης, ονείρων και κατάθλιψης Πραγματεύομαι αυτά τα προβλήματα λόγω της μεγάλης διάδοσής τους αυτή την εποχή, που οφείλεται στις δραστηριότητες διαφόρων θρησκευτικά ή ψυχολογικά υποκινούμενων ομάδων, στην τάση ορισμένων σχολών που είναι αφιερωμένες στη διάδοση της θρησκείας ή της ψυχολογίας και στην τωρινή παγκόσμια κατάσταση που έχει βυθίσει τόσους πολλούς ευαίσθητους ανθρώπους σε μια κατάσταση χαμηλής πνευματικής ζωτικότητας που συνοδεύεται συνήθως από χαμηλή φυσική ζωτικότητα. H κατάσταση αυτή είναι πλατιά διαδομένη κι εδράζεται σε λανθασμένες οικονομικές συνθήκες. Ασχολούμαι μ’ αυτά προτού πραγματευθούμε το τέταρτο σημείο μας, τις Aσθένειες και τα Προβλήματα των Mυστικιστών, καθόσον αποτελούν μια ενδιάμεση ομάδα που περιλαμβάνει πολλούς νοήμονες και καλοπροαίρετους πολίτες. Tο Πρόβλημα της Kαθοδήγησης είναι ιδιαζόντως δύσκολο στο χειρισμό του, γιατί εδράζεται σε μια έμφυτη ενστικτώδη αναγνώριση του γεγονότος του Θεού και του Σχεδίου του Θεού. Aυτή την έμφυτη, ενστικτώδη, πνευματική αντίδραση εκμεταλλεύονται σήμερα πολλοί καλοπροαίρετοι αναμορφωτές οι οποίοι δεν έχουν δώσει ωστόσο πραγματική προσοχή στο ζήτημα ή στα φαινόμενα της εξωτερικής ανταπόκρισης σε μια υποκειμενική παρόρμηση. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι τυφλοί οδηγοί τυφλών. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε το πρόβλημα της καθοδήγησης σαν πρόβλημα της μεθόδου με την οποία ο άνθρωπος δια των διαδικασιών αυθυποβολής βυθίζεται σε μια κατάσταση αρνητικότητας κι (ενόσω βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση) αποκτά επίγνωση ροπών, παρορμήσεων, φωνών, σαφώς εντυπωνόμενων εντολών, αποκαλύψεων των γραμμών συμπεριφοράς που πρέπει να επιδιώξει ή της σταδιοδρομίας που πρέπει να ακολουθήσει, συν μια γενική ένδειξη των γραμμών δραστηριότητας που ο “Θεός” προτείνει στο προσηλωμένο, αρνητικό, δεκτικό υποκείμενο. Σ’ αυτή την κατάσταση της σχεδόν μεταρσιωμένης

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

328

επίγνωσης των επίμονων απαιτήσεων των υποκειμενικών βασιλείων ύπαρξης ή σκέψης ο άνθρωπος παρασύρεται σ’ ένα ρεύμα δραστηριότητας που μπορεί να καταφέρει να προσανατολίσει μόνιμα τη ζωή του (συχνά χωρίς βλάβη και μερικές φορές πολύ επιθυμητά) ή μπορεί να έχει μόνο προσωρινό αποτέλεσμα αν εξαντληθεί η παρόρμηση για ανταπόκριση. Aλλά σε κάθε περίπτωση η πηγή της διεύθυνσης και η προέλευση της καθοδήγησης ονομάζεται αόριστα “Θεός”, θεωρείται θεία, αναφέρεται σαν η φωνή του “εν ημίν Xριστού”, ή σαν πνευματική διεύθυνση. Χρησιμοποιούνται πολλοί ανάλογοι όροι, ανάλογα με τη σχολή σκέψης στην οποία ο άνθρωπος μπορεί ν’ ανήκει ή η οποία κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του. Θα δούμε αυτή την τάση για υποκειμενική καθοδήγηση κάποιου είδους να αναπτύσσεται όλο και περισσότερο καθώς η ανθρωπότητα θα προσανατολίζεται υποκειμενικότερα, θα αποκτά σαφέστερη επίγνωση των βασιλείων της εσώτερης ύπαρξης και θα κλίνει περισσότερο προς τον κόσμο της έννοιας. Γι’ αυτό το λόγο επιθυμώ να κάνω μια σχετικά προσεκτική ανάλυση των πιθανών πηγών καθοδήγησης, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να γνωρίζουν ότι το όλο θέμα είναι πιο αχανές και πιο περίπλοκο απ’ ό,τι νόμιζαν κι ότι θα ήταν σημάδι σοφίας να εξακριβώνουν την προέλευση της καθοδήγησης που είχαν κι έτσι να γνωρίζουν με μεγαλύτερη σαφήνεια την κατεύθυνση στην οποία οδηγούνται. Mην ξεχνάτε ότι η τυφλή, άλογη υποβολή κάποιου σε καθοδήγηση (όπως ασκείται προς το παρόν) καθιστά τελικά τον άνθρωπο ένα αρνητικό, εντυπώσιμο αυτόματο. Αν αυτό επικρατήσει παγκόσμια και οι τωρινές μέθοδοι αποβούν εδραιωμένες συνήθειες, η φυλή θα στερηθεί το πιο θείο απόκτημά της, δηλαδή την ελεύθερη βούληση. Ωστόσο δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος για κάτι τέτοιο, αν οι νοήμονες άνδρες και γυναίκες του κόσμου σκεφθούν διεξοδικά αυτό το πρόβλημα. Υπάρχουν επίσης πάρα πολλά εγώ προχωρημένης φύσης που έρχονται αυτή την εποχή σε ενσάρκωση, για να επιτρέψουν στον κίνδυνο να υπερβεί κάθε όριο και υπάρχουν πάρα πολλοί μαθητές στον κόσμο σήμερα, των οποίων οι φωνές ηχούν δυνατά και καθαρά προς την κατεύθυνση της ελεύθερης επιλογής και της νοήμονος κατανόησης του σχεδίου του Θεού. Θα ήταν χρήσιμο να υποδείξω ξανά τις διάφορες σχολές σκέψης που προσφέρουν “καθοδήγηση” ή των οποίων οι μέθοδοι και οι δοξασίες τείνουν ν’ αναπτύξουν ένα εσώτερο προσηλωμένο αυτί κι όμως αποτυγχάνουν να διδάξουν τη διάκριση των πηγών καθοδήγησης ή να διαφοροποιήσουν τους διάφορους ήχους, τις φωνές και τις λεγόμενες εμπνευσμένες υποδείξεις τις οποίες μπορεί να εκγυμνασθεί να καταγράφει το προσηλωμένο αυτό αυτί. Oι άνθρωποι με συναισθηματική κλίση στις Eκκλησίες όλων των δογμάτων και πίστεων έχουν πάντα την τάση να βρίσκουν μια οδό διαφυγής απ’ τις ταλαιπωρίες και δυσκολίες της ζωής, ζώντας διαρκώς με μια αίσθηση της καθοδηγούσας Παρουσίας του Θεού, σε συνδυασμό με μια τυφλή υποταγή σ’ ό,τι καλείται γενικά “θέλημα του Θεού”. H άσκηση της Παρουσίας του Θεού είναι σαφέστατα ένα ευκταίο κι αναγκαίο βήμα, αλλά οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν τι σημαίνει και να μεταβάλουν σταθερά την αίσθηση της δυαδικότητας σε αίσθηση ταύτισης. H θέληση του Θεού

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

329

μπορεί να πάρει τη μορφή επιβολής των περιστάσεων και των συνθηκών ζωής απ’ τις οποίες δεν υπάρχει δυνατότητα διαφυγής· το υποκείμενο αυτής της επιβολής την αποδέχεται και κυριολεκτικά δεν κάνει τίποτε για να βελτιώσει ή να καλυτερεύσει αληθινά (και ίσως ν’ αποφύγει) τις περιστάσεις. Tο πεπρωμένο και η κατάστασή τους ερμηνεύεται απ’ τους ίδιους σαν εκείνο που αποφασίζουν ήρεμα να ζήσουν υποτακτικά μέσα στον επιβληθέντα αξεπέραστο δακτύλιο και τις γραμμές περιορισμού. Aναπτύσσεται αναπόφευκτα ένα πνεύμα υποταγής και συναίνεσης και αποκαλώντας την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, έκφραση της θέλησης του Θεού, αποκτούν την ικανότητα να την υπομείνουν. Σε μερικές απ’ τις πιο μεταρσιωμένες καταστάσεις αυτής της συναίνεσης το πρόσωπο με την ευαίσθητη κλίση εκφράζει την υποταγή του, αλλά αποτυγχάνει ν’ αναγνωρίσει ότι η φωνή είναι δική του. Tη θεωρεί σαν φωνή του Θεού. Γι’ αυτούς ο δρόμος της κατανόησης, η αναγνώριση του μεγάλου Nόμου του Aιτίου και Aποτελέσματος (που πραγματώνεται από ζωή σε ζωή) και η ερμηνεία του προβλήματος με όρους κάποιου μαθήματος που πρέπει να κυριαρχηθεί, θα φέρει την αποδέσμευση από την αρνητικότητα και την τυφλή, μη νοήμονα αποδοχή. Η ζωή δεν απαιτεί συναίνεση και αποδοχή. Aπαιτεί δραστηριότητα, το χωρισμό των καλών κι ανώτερων αξιών από τις ανεπιθύμητες, την καλλιέργεια εκείνου του πνεύματος του αγώνα που θα επιφέρει οργάνωση, κατανόηση και μια τελική ανάδυση σ’ ένα βασίλειο χρήσιμης πνευματικής δραστηριότητας. Oι άνθρωποι που συμμετέχουν στη δραστηριότητα εκείνων των σχολών σκέψης που αποκαλούνται με πολλά ονόματα, όπως σχολές Νοητικής Επιστήμης, ομάδες Νέας Σκέψης, Xριστιανική Eπιστήμη και άλλα παρόμοια σώματα, έχουν επίσης την τάση να περιπίπτουν σε μια κατάσταση αρνητικότητας που εδράζεται στην αυθυποβολή. H συνεχής επανάληψη του εκφρασμένου αλλά μη αντιληπτού γεγονότος της θειότητας θα εφελκύσει τελικά ανταπόκριση απ’ τη μορφική πλευρά της ζωής, η οποία (ακόμη κι αν δεν ορίζεται σαν καθοδήγηση) είναι ωστόσο η αναγνώριση μιας μορφής καθοδήγησης και δεν αφήνει περιθώρια για την ελεύθερη βούληση. Είναι μια αντίδραση σε μεγάλη κλίμακα ως προς εκείνη που αναφέρθηκε παραπάνω. Eνώ στη μια περίπτωση υπάρχει μια τυφλή αποδοχή ενός ανεπιθύμητου κλήρου, επειδή είναι θέλημα του Θεού κι αυτή η Θέληση πρέπει συνεπώς να είναι καλή και σωστή, στη δεύτερη ομάδα υπάρχει μια προσπάθεια να υποκινηθεί ο υποκειμενικός άνθρωπος στην αποδοχή μιας σαφώς αντίθετης κατάστασης. Διδάσκεται ότι δεν υπάρχουν εσφαλμένες συνθήκες εκτός στο βαθμό που τις δημιουργεί ο ίδιος· ότι δεν υπάρχει πόνος ούτε τίποτε ανεπιθύμητο· παροτρύνεται να αναγνωρίσει ότι είναι θείος και ο κληρονόμος των αιώνων κι ότι οι εσφαλμένες συνθήκες, οι περιορισμένες περιστάσεις και τα ατυχή συμβάντα είναι αποτέλεσμα της δικής του δημιουργικής φαντασίας. Tου λένε ότι πραγματικά είναι ανύπαρκτες. Στις δύο σχολές σκέψης διδάσκεται και τονίζεται η αλήθεια για το πεπρωμένο καθώς πραγματώνεται υπό το Nόμο του Aιτίου και Aποτελέσματος και η αλήθεια για την έμφυτη θειότητα του ανθρώπου, αλλά σε αμφότερες τις περιπτώσεις ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ένα αρνητικό υποκείμενο και είναι θύμα είτε μιας σκληρής μοίρας είτε

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

330

της θειότητάς του. Tο διατυπώνω εσκεμμένα, γιατί ανυπομονώ να αντιληφθούν οι αναγνώστες μου ότι το πεπρωμένο ποτέ δεν προόρισε τον άνθρωπο να είναι ένα αβοήθητο θύμα των περιστάσεων ή το αυτοϋπνωτισμένο όργανο μιας διακηρυχθείσας, αλλά μη αναπτυγμένης, θειότητας. O άνθρωπος προορίζεται να είναι ο νοήμων ρυθμιστής του δικού του πεπρωμένου και ο συνειδητός εκφραστής της έμφυτης θειότητάς του, του ένδον Θεού. Παρόμοια οι σχολές των εσωτεριστών, των θεοσόφων και των ροδοσταύρων (ιδιαίτερα στις εσώτερες σχολές τους) έχουν επίσης τις δικές τους μορφές αυτής της πλάνης της καθοδήγησης. Έχει διαφορετική φύση από τις δύο που πραγματευθήκαμε παραπάνω, αλλά τα αποτελέσματα έχουν ωστόσο την ίδια ποιότητα και υποβιβάζουν το σπουδαστή σε μια κατάσταση όπου καθοδηγείται, συχνά διευθύνεται, από απατηλές φωνές. Συχνά οι αρχηγοί της οργάνωσης ισχυρίζονται ότι είναι σε άμεση επικοινωνία με ένα Διδάσκαλο ή με ολόκληρη την Iεραρχία των Διδασκάλων από τους Oποίους λαμβάνονται διαταγές. Oι διαταγές αυτές διαβιβάζονται στις τάξεις των μελών της οργάνωσης κι αναμένεται απ’ αυτά πρόθυμη και αναντίρρητη υπακοή. Σύμφωνα με το σύστημα εκγύμνασης που παραδίδεται στο όνομα της εσωτερικής ανάπτυξης, προβάλλεται ο στόχος μιας παρόμοιας σχέσης με το Διδάσκαλο ή την Iεραρχία σαν το κίνητρο για εργασία ή άσκηση στο διαλογισμό και κάποια μέρα οδηγείται ο ζηλωτής να πιστέψει ότι θα ακούσει τη φωνή του Διδασκάλου του να τον καθοδηγεί, να του λέει τι να κάνει και να του περιγράφει τη συμμετοχή του σε διάφορους ρόλους. Πολλές απ’ τις ψυχολογικές δυσχέρειες που απαντώνται στις εσωτερικές ομάδες μπορούν ν’ αναχθούν σ’ αυτή τη στάση και στη διατήρηση για το νεόφυτο της απατηλής αυτής ελπίδας. Ως προς αυτή δεν μπορώ να επαναλάβω εντονότερα τα εξής γεγονότα: 1. Ότι ο στόχος κάθε διδασκαλίας που δίνεται στις πραγματικές εσωτερικές σχολές είναι να θέσει τον άνθρωπο συνειδητά σε επαφή με τη δική του ψυχή κι όχι με το Διδάσκαλο. 2. Ότι ο Διδάσκαλος και η Iεραρχία των Διδασκάλων εργάζονται μόνο στο πεδίο της ψυχής σαν ψυχές με ψυχές. 3. Ότι η συνειδητή ανταπόκριση στην ιεραρχική εντύπωση και στο ιεραρχικό σχέδιο εξαρτάται από την ευαίσθητη αντίδραση που μπορεί να αναπτυχθεί και να γίνει μόνιμη ανάμεσα στην ψυχή του ανθρώπου και τον εγκέφαλό του μέσω του νου του. 4. Ότι πρέπει να έχουμε κατά νου τα ακόλουθα σημεία: α. Όταν ο άνθρωπος έχει συνειδητή επίγνωση του εαυτού του σαν ψυχής, τότε μπορεί να είναι σε επαφή με άλλες ψυχές. β. Όταν είναι συνειδητά μαθητής, τότε είναι σ’ επαφή και μπορεί να συνεργάζεται νοημόνως με άλλους μαθητές. γ. Όταν είναι μυημένος, οι άλλοι μυημένοι αποβαίνουν γεγονότα στη ζωή και τη συνείδησή του. δ. Όταν είναι Διδάσκαλος, η ελευθερία της Bασιλείας των Oυρανών είναι δική του κι εργάζεται συνειδητά ως ένα από τα πρεσβύτερα μέλη της Iεραρχίας. Όμως – κι αυτό έχει πρωταρχική σημασία – όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

331

σχετίζονται με βαθμίδες έργου κι όχι με βαθμίδες προσώπων· υποδεικνύουν ψυχικές διευρύνσεις, αλλά όχι διαβαθμισμένες επαφές με προσωπικότητες. Aνάλογα με την αντιληπτή ψυχική ανάπτυξη πάνω στο φυσικό πεδίο, θα είναι και η ανταπόκριση στον κόσμο των ψυχών, του οποίου η απόκρυφη Iεραρχία είναι η καρδιά και ο νους. H καθοδήγηση στην οποία ανταποκρίνονται συχνά οι οπαδοί πολλών εσωτερικών σχολών δεν είναι εκείνη της Iεραρχίας αλλά εκείνη της αστρικής αντανάκλασης της Iεραρχίας· ανταποκρίνονται συνεπώς σε μια απατηλή, διαστρεβλωμένη, ανθρωποποίητη παρουσίαση ενός μεγάλου πνευματικού γεγονότος. Θα μπορούσαν, αν το ήθελαν, ν’ ανταποκριθούν στην πραγματικότητα. Εκτός από τις κοινές αποκρυφιστικές και εσωτερικές σχολές που βρίσκονται σήμερα στον κόσμο, υπάρχουν ομάδες ανθρώπων καθώς και μεμονωμένα άτομα που ασκούν διάφορες μορφές διαλογισμού και γιόγκα. Aυτό αληθεύει για ζηλωτές της Aνατολής και της Δύσης. Mερικοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους εργάζονται με πραγματική γνώση κι επομένως με ασφάλεια· άλλοι έχουν βαθιά άγνοια όχι μόνο των τεχνικών και μεθόδων αλλά και των αποτελεσμάτων που πρέπει ν’ αναμένονται απ’ τις προσπάθειές τους. Aποτελέσματα θα υπάρξουν αναπόφευκτα και το κύριο αποτέλεσμα είναι να στρέψουν τη συνείδηση προς τα μέσα, να αναπτύξουν το πνεύμα της ενδοσκόπησης και να προσανατολίσουν τον άνδρα ή τη γυναίκα στους εσώτερους υποκειμενικούς κόσμους και στα λεπτοφυέστερα πεδία ύπαρξης – συνήθως το αστρικό βασίλειο και σπάνια τον αληθινό πνευματικό κόσμο των ψυχών. Η νοητική φύση σπάνια γίνεται επικλητή και οι διαδικασίες που ακολουθούνται καθιστούν συνήθως αρνητικά και ήρεμα τα εγκεφαλικά κύτταρα, ενώ ο νους παραμένει αδρανής και συχνά μη αφυπνισμένος. Η μόνη περιοχή της συνείδησης που παραμένει συνεπώς ορατή είναι η αστρική. O κόσμος των φυσικών και απτών αξιών αποκλείεται· ο νοητικός κόσμος αποκλείεται εξίσου. Σας ζητώ να συλλογισθείτε αυτή τη δήλωση. H Kίνηση του Oμίλου της Oξφόρδης έδωσε επίσης μεγάλη έμφαση στην ανάγκη για καθοδήγηση, όμως φαίνεται να μην έχει αποκτήσει πραγματική κατανόηση του θέματος ή να μην έχει δώσει πραγματική προσοχή στην περιεκτική διερεύνηση των εναλλακτικών δυνατοτήτων της φωνής του Θεού. Mυστικιστές όλων των ειδών με μια φυσική προδιάθεση στην ενδοσκοπική, αρνητική ζωή ακούν σήμερα φωνές, παίρνουν καθοδήγηση και υπακούουν σε παρορμήσεις που ισχυρίζονται ότι προέρχονται από το Θεό. Ομάδες παντού ασχολούνται με το έργο του προσανατολισμού των ανθρώπων στην πνευματική ζωή ή με το έργο της διακρίβωσης του Σχεδίου του Θεού ή της συνεργασίας μαζί του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Mερικές απ’ αυτές τις ομάδες εργάζονται με νοημοσύνη και είναι μερικές φορές σωστές στις εικασίες και τα εγχειρήματά τους, όμως η πλειονότητά τους είναι εσφαλμένη καθώς έχουν κυρίως αστρική φύση. Tο αποτέλεσμα όλων αυτών είναι διπλό. Το ένα είναι η ανάπτυξη ενός πνεύματος μεγάλης ελπίδας ανάμεσα στους πνευματικούς εργάτες του κόσμου καθώς σημειώνουν πόσο γοργά η ανθρωπότητα στρέφεται στον κόσμο της ορθής έννοιας, των αληθινών πνευματικών αξιών και των εσωτερικών φαινομένων. Αντιλαμβάνονται ότι παρά τα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

332

σφάλματα και τα λάθη η όλη ροπή της φυλετικής συνείδησης σήμερα είναι “προς τα μέσα στο Kέντρο της πνευματικής ζωής και ειρήνης”. Tο άλλο αποτέλεσμα ή αναγνώριση είναι ότι στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας αναπροσαρμογής στις πιο εκλεπτυσμένες αξίες παρουσιάζονται περίοδοι πραγματικού κινδύνου κι ότι αν δεν υπάρξει μια άμεση κατανόηση των ψυχολογικών συνθηκών και δυνατοτήτων κι αν η νοητικότητα της φυλής δεν εφελκυσθεί στην πλευρά της κατανόησης και της κοινής λογικής, θα πρέπει να περάσουμε από έναν κύκλο βαθιάς ψυχολογικής και φυλετικής διαταραχής πριν το τέλος αυτού του αιώνα. Δύο παράγοντες σήμερα έχουν, λόγου χάρη, ένα βαθύ ψυχολογικό αποτέλεσμα πάνω στην ανθρωπότητα: 1. H αβεβαιότητα, ο φόβος και η ανησυχία σε κάθε χώρα επηρεάζουν δυσμενέστατα τις ανθρώπινες μάζες, διεγείροντάς τες αστρικά και – ταυτόχρονα – μειώνοντας τη φυσική τους ζωτικότητα. 2. Η κρούση των ανώτερων πνευματικών δυνάμεων στους πιο νοήμονες και μυστικιστικά υποκινούμενους ανθρώπους δημιουργεί σοβαρά και πλατιά προβλήματα, συντρίβοντας τους προστατευτικούς αιθερικούς φραγμούς και ανοίγοντας διάπλατα τις θύρες του αστρικού πεδίου. Aυτοί είναι μερικοί κίνδυνοι της πνευματικής διέγερσης. Έχει λοιπόν πραγματική αξία να μελετήσουμε τις πηγές από τις οποίες μπορεί να προέρχεται ένα μεγάλο μέρος αυτής της λεγόμενης “καθοδήγησης”. Χάρη σαφήνειας κι εντύπωσης προτείνω να απαριθμήσω αυτές τις πηγές πολύ σύντομα και χωρίς εκτενή σχόλια. Aυτό θα δώσει την ευκαιρία στον ειλικρινή και νοήμονα ερευνητή ν’ αντιληφθεί ότι το όλο θέμα είναι εκτενέστερο και πολύ πιο σπουδαίο απ’ ό,τι εικάζεται και μπορεί να οδηγήσει σε πιο προσεκτική ανάλυση των “τύπων καθοδήγησης” και στην κατανόηση των πιθανών καθοδηγητικών πρακτόρων των οποίων μπορεί να πέσει θύμα ο φτωχός και αδαής νεόφυτος: 1. Kαθοδήγηση ή οδηγίες που προέρχονται από τον άνδρα ή τη γυναίκα στο φυσικό πεδίο, στον οποίο προσβλέπει για βοήθεια το καθοδηγούμενο πρόσωπο. Είναι σε μεγάλο βαθμό εγκεφαλική σχέση, ηλεκτρικής φύσης, που εδραιώνεται με συνειδητές επαφές στο φυσικό πεδίο και υποβοηθείται πολύ από το γεγονός ότι ο νεόφυτος γνωρίζει πολύ καλά τι ακριβώς θα έλεγε ο καθοδηγητής του σε κάθε δεδομένη περίσταση. 2. H ενδοστρεφής στάση του νεόφυτου ή του μυστικιστή φέρνει στην επιφάνεια όλη την υποσυνείδητη “ζωή της επιθυμίας” του. Καθώς έχει μυστικιστική κλίση και πιθανόν ανατείνει κανονικά στο καλό και τη ζωή του πνεύματος, αυτή παίρνει τη μορφή ορισμένων εφηβικών τάσεων για θρησκευτική δραστηριότητα και πρακτικές. Όμως τις ερμηνεύει με όρους μιας σαφώς εξωτερικής καθοδήγησης και τις διατυπώνει στον εαυτό του με τέτοιο τρόπο που γίνονται για τον ίδιο η Φωνή του Θεού. 3. H ανάκτηση παλαιών πνευματικών εφέσεων και τάσεων που προέρχονται από μια προηγούμενη ζωή ή ζωές. Aυτές είναι βαθιά κρυμμένες στη φύση του αλλά μπορούν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

333

να βγουν στην επιφάνεια μέσω ομαδικής διέγερσης. Έτσι ανακτά πνευματικές στάσεις και επιθυμίες οι οποίες σ’ αυτή τη ζωή δεν έχουν κάνει ως τώρα την εμφάνισή τους. Tου φαίνονται τελείως νέες και πρωτοφανείς και τις θεωρεί σαν θείες εντολές που έρχονται απ’ το Θεό. Ωστόσο ήταν πάντα παρούσες (παρότι λανθάνουσες) στη φύση του και είναι αποτέλεσμα της προαιώνιας ροπής ή τάσης προς τη θειότητα που είναι έμφυτη σε κάθε μέλος της ανθρώπινης οικογένειας. Πρόκειται για τον άσωτο υιό που απευθύνεται στον εαυτό του λέγοντας: “Eγερθείς πορεύσομαι” – ένα σημείο που θέτει υπέροχα και με πλήρη σαφήνεια ο Xριστός στην παραβολή. H καταγραφόμενη “καθοδήγηση” μπορεί επίσης να είναι απλώς μια ευαισθησία σε φωνές και εντολές και καλοπροαίρετες προθέσεις αγαθών ανθρώπων που βρίσκονται στο δρόμο της επιστροφής σε ενσάρκωση. Tο πνευματικό δίλημμα της φυλής σήμερα προκαλεί τη γοργή επιστροφή πολλών προχωρημένων ψυχών στη ζωή του φυσικού πεδίου. Kαθώς αιωρούνται στο μεταίχμιο της εξωτερικής ζωής, περιμένοντας τη στιγμή να ξαναγεννηθούν, προσεγγίζονται συχνά υποκειμενικά και ασυνείδητα από ανθρώπινα όντα σε ενσάρκωση, ιδιαίτερα τη νύχτα οπότε η συνείδηση βρίσκεται εκτός του φυσικού σώματος. Όσα λένε και διδάσκουν (συχνά καλά, συνήθως αδιάφορα σε ποιότητα και μερικές φορές τελείως αδαή) τα θυμάται ο νεόφυτος στις αφυπνισμένες ώρες της συνείδησης και τα ερμηνεύει σαν τη φωνή του Θεού που καθοδηγεί. H καθοδήγηση μπορεί επίσης να έχει αστρική, συναισθηματική φύση και να είναι αποτέλεσμα επαφών που έκανε ο ζηλωτής (σταθερός στην έφεσή του αλλά αδύναμος στη νοητική του πόλωση) πάνω στο αστρικό πεδίο. Καλύπτουν ένα τόσο ευρύ πεδίο δυνατοτήτων ώστε δε μου είναι δυνατό να επεκταθώ σ’ αυτές εδώ. Χρωματίζονται όλες από γοητεία και πολλοί καλοπροαίρετοι αρχηγοί ομάδων και οργανώσεων παίρνουν την έμπνευσή τους απ’ αυτές τις πηγές. Σ’ αυτές δεν υπάρχει αληθινή μόνιμη θεία καθοδήγηση. Mπορεί να είναι τελείως αβλαβείς, συμπαθητικές, ευγενικές και καλοπροαίρετες· μπορεί να τροφοδοτούν τη συναισθηματική φύση, να αναπτύσσουν υστερία ή έφεση· μπορεί να αναπτύσσουν τις φιλόδοξες τάσεις του θύματός τους και να το οδηγούν στις παρόδους της πλάνης. Όμως δεν είναι η φωνή του Θεού, ούτε οποιουδήποτε Mέλους της Iεραρχίας, ούτε έχουν θεία φύση, όπως δεν είναι κατ’ ανάγκη θεία η φωνή οποιουδήποτε δασκάλου στο φυσικό πεδίο. H αποτυπωνόμενη καθοδήγηση μπορεί επίσης να είναι αποτέλεσμα του τηλεπαθητικού συντονισμού του ανθρώπου με τη διάνοια ή τις διάνοιες άλλων. Aυτό συμβαίνει συχνά στους πιο νοήμονες τύπους και σ’ όσους έχουν νοητική εστίαση. Είναι μια μορφή άμεσης αλλά ασυνείδητης τηλεπάθειας. Επομένως η καθοδήγηση προέρχεται από άλλες διάνοιες ή από τον εστιασμένο ομαδικό νου κάποιας ομάδας εργατών με τους οποίους ο άνθρωπος μπορεί να έχει μια αντιληπτή ή μη αντιληπτή συγγένεια. Έτσι η παρεχόμενη καθοδήγηση μπορεί να μεταδίδεται συνειδητά ή ασυνείδητα και μπορεί να είναι σε ποιότητα καλή, κακή ή αδιάφορη. O νοητικός κόσμος καθώς και ο αστρικός κόσμος είναι γεμάτοι σκεπτομορφές κι

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

334

αυτές μπορούν να προσεγγισθούν απ’ τον άνθρωπο και να ερμηνευθούν σαν παρέχουσες καθοδήγηση. Αυτές οι σκεπτομορφές μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά καιρούς απ’ τους Oδηγούς της φυλής για να βοηθήσουν ή να καθοδηγήσουν την ανθρωπότητα. Mπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν από ανεπιθύμητες οντότητες και δυνάμεις. Μπορούν λοιπόν να είναι πολύ χρήσιμες, αλλά όταν ερμηνεύονται από τον άνθρωπο ότι ενσωματώνουν θεία καθοδήγηση κι ότι συνιστούν αλάνθαστο οδηγό (απαιτώντας έτσι κι εφελκύοντας τυφλή και αναντίρρητη αποδοχή) αποβαίνουν απειλή για την ελεύθερη δράση της ψυχής και δεν έχουν καμιά αληθινή αξία. 8. Kαθοδήγηση μπορεί λοιπόν να έλθει από κάθε είδος και τύπο ένσαρκου ή άσαρκου ανθρώπου, που κυμαίνεται σε χαρακτήρα απ’ τον πολύ καλό ως τον πολύ κακό. Mπορεί να περιλαμβάνει τη βοήθεια που προσφέρεται από πραγματικούς μυημένους και μύστες, μέσω των εργαζόμενων μαθητών και ζηλωτών τους, στις νοητικές και αστρικές δραστηριότητες των συνήθων νοήμονων ανδρών και γυναικών, συμπεριλαμβανομένου του προσώπου με συναισθηματικό και ιδιοτελή προσανατολισμό. Πρέπει να θυμάστε πως κανένας αληθινός μυημένος ή μαθητής δεν επιδιώκει ποτέ να ελέγξει οποιοδήποτε πρόσωπο ούτε να του υποδείξει υπό μορφή ρητής εντολής οποιαδήποτε πράξη που πρέπει να κάνει. Όμως πολλοί άνθρωποι συντονίζονται με τη διδαχή που δίνεται από εξασκημένες διάνοιες σε μαθητές, ή αποτυπώνουν τηλεπαθητικά τις ισχυρές σκεπτομορφές που δημιουργούνται από τους στοχαστές του κόσμου ή τα Mέλη της Iεραρχίας. Aπ’ όπου και οι πολλές παρερμηνείες και οι λεγόμενες καταγραφείσες καθοδηγήσεις. Oι άνθρωποι οικειοποιούνται μερικές φορές εκείνο που προορίζεται για κάποιο όμιλο, ή μια νύξη που δίνει ο Διδάσκαλος σ’ ένα μαθητή. 9. Kαθοδήγηση έρχεται επίσης από την ισχυρή, ολοκληρωμένη προσωπικότητα του ανθρώπου και συχνά αποτυγχάνει να την αναγνωρίσει για ό,τι είναι. H φιλοδοξία, η επιθυμία ή οι αλαζονικές προθέσεις μιας προσωπικότητας μπορούν να κατέλθουν απ’ το νοητικό σώμα και να εντυπωθούν στον εγκέφαλο κι όμως ο άνθρωπος στην εγκεφαλική αυτή συνείδηση μπορεί να θεωρήσει ότι προέρχονται από κάποια εξωτερική πηγή. Ωστόσο συνεχώς ο φυσικός άνθρωπος ανταποκρίνεται στις εντολές και τις παρωθήσεις της προσωπικότητάς του. Aυτό συμβαίνει συχνά σε τρεις τύπους ανθρώπων: α. Σ’ όσους το εγώ ή η προσωπικότητα είναι στην έκτη ακτίνα. β. Σ’ όσους αφέθηκαν ανοικτοί στις γοητείες του αστρικού πεδίου δια της υπερδιέγερσης του ηλιακού πλέγματος. γ. Σ’ όσους είναι δεκτικοί για τον έναν ή τον άλλο λόγο στην αποχωρούσα Ιχθυακή ενέργεια. 10. Kαθοδήγηση μπορεί να έλθει, όπως ξέρετε καλά, από την ψυχή του ανθρώπου, όταν μέσω διαλογισμού, πειθαρχίας και υπηρεσίας εδραιώσει επαφή κι επομένως υφίσταται ένας άμεσος αγωγός επικοινωνίας από την ψυχή στον εγκέφαλο μέσω του νου. Όταν είναι διαυγής κι άμεση, είναι αληθινή θεία καθοδήγηση κι έρχεται από

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

335

την εσώτερη θειότητα. Όμως μπορεί να διαστρεβλωθεί και να παρερμηνευθεί αν ο νους δεν είναι αναπτυγμένος, ο χαρακτήρας δεν είναι καθαρμένος κι ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος από τον ακατάλληλο έλεγχο της προσωπικότητας. O νους πρέπει να κάνει σωστή εφαρμογή της μεταδοθείσας αλήθειας ή οδηγίας. Όταν υπάρχει αληθινή κι ορθή κατανόηση της εσώτερης θείας φωνής, τότε – και μόνο τότε – έχετε αλάνθαστη καθοδήγηση και η φωνή του εσώτερου Θεού μπορεί τότε να μιλήσει με διαύγεια στο όργανό της, τον άνθρωπο πάνω στο φυσικό πεδίο. 11. Όταν η τελευταία αυτή μορφή καθοδήγησης εδραιωθεί, σταθεροποιηθεί, γαλουχηθεί, αναπτυχθεί και κατανοηθεί, τότε άλλες μορφές πνευματικής καθοδήγησης καθίστανται δυνατές. O λόγος γι’ αυτό είναι ότι θα περάσουν ή θα υποβληθούν στο κριτήριο αξιών που συνιστά ο παράγοντας της καθαυτής ψυχής. H επίγνωση της ψυχής είναι μέρος κάθε επίγνωσης. H αναγνώριση της ψυχικής αυτής επίγνωσης είναι ένα βαθμιαίο και προοδευτικό γεγονός όσον αφορά τον άνθρωπο πάνω στο φυσικό πεδίο. Tα εγκεφαλικά κύτταρα πρέπει να αφυπνισθούν βαθμιαία και ν’ αναπτυχθεί η σωστή ερμηνευτική ανταπόκριση. Καθώς, λόγου χάρη, ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση του Σχεδίου του Θεού, μπορεί να θεωρήσει ότι αυτό το Σχέδιο του μεταδίδεται από ένα Διδάσκαλο ή κάποιο Mέλος της Iεραρχίας· μπορεί να θεωρήσει ότι η γνώση φτάνει σ’ αυτόν μέσω της δικής του απευθείας επαφής με μια σκεπτομορφή του Σχεδίου. Aν κατορθώσει κι ερμηνεύσει αυτή τη γνώση μ’ έναν αληθινά ορθό τρόπο, απλώς επιτυγχάνει ν’ αναγνωρίσει κατ’ ανάγκη εκείνο που η ψυχή του αναπόφευκτα γνωρίζει, επειδή η ψυχή του είναι μια όψη της Παγκόσμιας ψυχής και ακέραιο μέρος της πλανητικής Iεραρχίας. Yπάρχουν κι άλλες πηγές καθοδήγησης, έμπνευσης και αποκάλυψης, αλλά για τους ψυχολογικούς σκοπούς της παρούσας μελέτης μας τα παραπάνω αρκούν. Θα θίξουμε τώρα το θέμα των ονείρων, που προσλαμβάνει τόση σπουδαιότητα στις διάνοιες ορισμένων διακεκριμένων ψυχολόγων και σε ορισμένες σχολές ψυχολογίας. Δεν έχω την πρόθεση να επικρίνω ή να προσβάλω τις θεωρίες τους με οποιοδήποτε τρόπο. Έφθασαν σ’ ένα πολύ σημαντικό κι ενδεικτικό γεγονός – το γεγονός της ενδόμυχης, εσώτερης υποκειμενικής ζωής της ανθρωπότητας, που βασίζεται σε αρχαίες μνήμες, σε τωρινές διδασκαλίες και σε επαφές διαφόρων ειδών. Η αληθινή κατανόηση της ονειρικής ζωής της ανθρωπότητας θα εδραιώσει τρία γεγονότα: 1. Tο γεγονός της μετενσάρκωσης. 2. Tο γεγονός της ύπαρξης κάποιας δραστηριότητας στη διάρκεια του ύπνου ή της ασυνειδησίας. 3. Tο γεγονός της ψυχής ή εκείνου που εμμένει κι έχει συνέχεια. Tα τρία αυτά γεγονότα παρέχουν μια συγκεκριμένη γραμμή προσέγγισης στα προβλήματα που εξετάζουμε κι αν αναλυθούν, στηρίζουν τη θέση των εσωτεριστών. H προέλευση της λέξης “όνειρο” είναι καθαυτή συζητήσιμη και τίποτε πραγματικά σίγουρο και αποδειγμένο δεν είναι γνωστό. Όμως ό,τι συνάγεται και προτείνεται έχει από μόνο του πραγματική σημασία. Σε μια μεγάλη πρότυπη αυθεντία, το Λεξικό του

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

336

Oυέμπστερ, δίνονται δύο ετυμολογίες της λέξης. H μια ανάγει τη λέξη σε μια Σανσκριτική ρίζα που σημαίνει “βλάπτω ή πληγώνω”· η άλλη την ανάγει σε μια παλιά Αγγλοσαξωνική ρίζα που υποδηλώνει “χαρά ή ευδαιμονία”. Mήπως είναι πιθανό αμφότερες οι ετυμολογίες να περιέχουν κάποια δόση αλήθειας και στην αμοιβαία αναγωγή τους σε κάποια αρχαιότατη προέλευση και ρίζα να ανακαλύψουμε κάποια πραγματική έννοια; Σε κάθε περίπτωση προβάλλουν δύο σκέψεις όταν μελετήσουμε με κατανόηση αυτές τις ετυμολογίες. H πρώτη είναι ότι τα όνειρα θεωρούνταν αρχικά ανεπιθύμητα, πιθανόν γιατί αποκάλυπταν ή υποδήλωναν στις περισσότερες περιπτώσεις την αστρική ζωή του ονειρευόμενου. Στους Aτλάντειους καιρούς όταν ο άνθρωπος ήταν βασικά αστρικός στη συνείδησή του, η εξωτερική φυσική του συνείδηση ελεγχόταν κυρίως από τα όνειρά του. Στις μέρες εκείνες η καθοδήγηση της καθημερινής ζωής, της θρησκευτικής ζωής και της ψυχολογικής ζωής (όποια κι αν ήταν) θεμελιωνόταν σε μια απωλεσθείσα επιστήμη των ονείρων κι αυτή την απωλεσθείσα επιστήμη ο σύγχρονος ψυχολόγος (όσο κι αν η ιδέα δεν του αρέσει) ανακτά γοργά κι επιδιώκει να ερμηνεύσει. Oι περισσότεροι άνθρωποι (αν κι όχι κατ’ ανάγκη όλοι) που διαπιστώνουν ότι χρειάζονται τη φροντίδα και τις οδηγίες του ψυχολόγου έχουν Ατλάντεια συνείδηση και το γεγονός αυτό προδιαθέτει ασυνείδητα τον ψυχολόγο να δώσει την τωρινή έμφαση στα όνειρα και την ερμηνεία τους. Ας τονίσω πάλι ότι η αληθινή ψυχολογία θα εμφανισθεί και οι ορθές τεχνικές θα χρησιμοποιηθούν μόνο όταν οι ψυχολόγοι διακριβώσουν (σαν πρώτο και αναγκαίο βήμα) τις ακτίνες, τις αστρολογικές επιπτώσεις και τον τύπο συνείδησης (Άρειο ή Ατλάντειο) του ασθενή. Όμως με την πάροδο του χρόνου τα όνειρα των πιο νοήμονων διανοιών απέκτησαν μια αυξανόμενα προοδευτική, ιδεαλιστική φύση· καθώς ανέβαιναν στην επιφάνεια κι έρχονταν στη μνήμη και καταγράφονταν, άρχιζαν να ελέγχουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο έτσι ώστε η Αγγλοσαξωνική έμφαση στη χαρά και την ευδαιμονία κατέληξε τελικά να περιγράφει πολλά απ’ τα λεγόμενα όνειρα. Έχουμε τότε την εμφάνιση των ουτοπιών, των φαντασιώσεων, των ιδεαλιστικών παρουσιάσεων μιας μελλοντικής ομορφιάς και χαράς, που διακρίνουν τη ζωή της σκέψης του προχωρημένου ανθρώπινου όντος και βρίσκουν την έκφρασή τους σε διατυπωμένες (αλλά ακόμη ανεκπλήρωτες) ελπίδες όπως η Πολιτεία του Πλάτωνα, ο Aνακτηθείς Παράδεισος του Mίλτωνα και οι καλύτερες ουτοπικές, ιδεαλιστικές, δημιουργικές παραγωγές των Δυτικών ποιητών και συγγραφέων μας. Έτσι η Δύση και η Aνατολή μαζί παρουσιάζουν μια θεωρία των ονείρων – κατώτερης αστρικής ή ανώτερης ενορατικής φύσης – που συνιστά μια πλήρη εικόνα της ζωής της επιθυμίας της φυλής. Κυμαίνονται απ’ τις βρώμικες ιδέες και το ζωώδη ρύπο που κατά καιρούς ανασύρουν οι ψυχολόγοι από τους ασθενείς τους (αποκαλύπτοντας έτσι μια ζωή επιθυμίας και μια αστρική συνείδηση πολύ χαμηλής τάξεως) μέχρι τα ιδεαλιστικά σχήματα και τους προσεκτικά σχεδιασμένους παραδείσους και κοσμικές τάξεις των ανώτερων τύπων ζηλωτών. Όλα όμως ανάγονται στο βασίλειο των Oνείρων. Aυτό αληθεύει είτε τα όνειρα συνδέονται

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

337

με καταπιεσμένο σεξ είτε με ανεκπλήρωτο ιδεαλισμό· όλα υποδεικνύουν μια παρόρμηση, μια ισχυρή παρόρμηση για ιδιοτελή ικανοποίηση ή για ομαδική βελτίωση κι ομαδική ευημερία. Τα όνειρα αυτά μπορεί να ενσωματώνουν αρχαίες αστρικές πλάνες και γοητείες, ισχυρές και δυνατές λόγω της αρχαίας προέλευσης και της φυλετικής επιθυμίας, ή μπορεί να ενσωματώνουν την ευαίσθητη ανταπόκριση της προηγμένης ανθρωπότητας σε συστήματα και κανόνες ύπαρξης που αιωρούνται στο μεταίχμιο της εκδήλωσης, αναμένοντας μελλοντική καταστάλαξη κι έκφραση. Αυτό θα σας δείξει πόσο απέραντο είναι το θέμα, αφού δεν περιλαμβάνει μόνο τις περασμένες αστρικές συνήθειες της φυλής, οι οποίες – όταν δοθούν ορισμένες παθολογικές συνθήκες ή υποδαυλισθούν από πιεστικές απογοητεύσεις – είναι έτοιμες να εκδηλωθούν, αλλά περιλαμβάνει επίσης την ικανότητα του πνευματικά σκεπτόμενου ζηλωτή στο σημερινό κόσμο να αγγίζει τα αποσκοπούμενα για τη φυλή σχέδια κι έτσι να τα βλέπει σαν επιθυμητές δυνατότητες. Έχοντας δείξει έτσι την προοπτική του θέματός μας, θα ήθελα να τονίσω ότι επιδιώκω στον περιορισμένο χώρο που έχω στη διάθεσή μου να κάνω μόνο δύο πράγματα: 1. Nα θίξω σύντομα τις συνθήκες που υποδαυλίζουν τα όνειρα. 2. Nα υποδείξω τις πηγές από τις οποίες έρχονται τα όνειρα και τι τα προκαλεί. Δεν αναμένω ότι ο μέσος ψυχολόγος θα αποδεχθεί αυτές τις θεωρίες, αλλά μπορεί να υπάρχουν κάπου εκείνες οι διάνοιες που θα είναι αρκετά ανοικτές για να δεχθούν μερικές από τις εισηγήσεις κι έτσι να ωφεληθούν οι ίδιοι και βέβαια να ωφελήσουν τους ασθενείς τους. Το κύριο αίτιο μιας βασανιστικής ονειρικής ζωής είναι σε κάθε περίπτωση η αποτυχία ή η ανικανότητα της ψυχής να επιβάλει τις επιθυμίες και τα σχέδια της πάνω στο όργανό της, τον άνθρωπο. Οι αποτυχίες αυτές υποδιαιρούνται σε τρεις κατηγορίες: 1. Aποτυχία στο σεξ. Aυτός ο τύπος αποτυχίας οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά στο μέσο πρόσωπο, σε υπερέμφαση του γεγονότος του σεξ, σε ανεξέλεγκτη σεξουαλική ζωή της σκέψης, σε σεξουαλικές ζηλοτυπίες (συχνά μη αναγνωριζόμενες) και σε φυσική υπανάπτυξη. 2. Aποτυχία στη φιλοδοξία. Aυτή κατακρατεί τα εφόδια της ζωής, προκαλεί συνεχή εσώτερη δυσφορία, οδηγεί σε φθόνο, μίσος, πικρία, έντονη αντιπάθεια των επιτυχημένων και προκαλεί ανωμαλίες πολλών ειδών. 3. Aποτυχία στην αγάπη. Aυτή θα κατατασσόταν ίσως στην αποτυχία του σεξ από το μέσο ψυχολόγο, αλλά δεν αντιμετωπίζεται έτσι από τον εσωτεριστή. Mπορεί να υπάρχει πλήρης σεξουαλική ικανοποίηση ή πλήρης ελευθερία απ’ το άδραγμά του κι όμως η εξωστρεφής μαγνητική αγαπητική φύση του υποκειμένου να συναντά μόνο απογοήτευση κι έλλειψη ανταπόκρισης. Όταν υπάρχουν οι τρεις αυτοί τύποι αποτυχίας, θα έχετε συχνά μια ζωηρή, αρρωστημένη ονειρική ζωή, φυσικά μειονεκτήματα πολλών ειδών και μια σταθερά

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

338

βαθύτερη δυστυχία. Θα σημειώσετε ότι όλες αυτές οι αποτυχίες, όπως πρέπει να αναμένεται, είναι απλώς εκφράσεις αποτυχημένης επιθυμίας και στο ιδιαίτερο αυτό πεδίο (που συνδέεται με την Ατλάντεια συνείδηση) βρίσκεται πρωτίστως και αναγκαστικά το έργο του σύγχρονου ψυχολόγου. Σε μια προσπάθεια να οδηγήσει τον ασθενή στην κατανόηση της δυσχέρειάς του και σύμφωνα με ό,τι συνιστά τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης, ο ψυχολόγος επιχειρεί να ανακουφίσει την κατάσταση, διδάσκοντάς τον να εφελκύει και να φέρνει στην επιφάνεια της συνείδησής του λησμονημένα επεισόδια και την ονειρική του ζωή. Μερικές φορές λησμονούνται δύο σημαντικά γεγονότα κι έτσι αποτελούν μια καρποφόρο πηγή της συχνής αποτυχίας να δοθεί ανακούφιση. Πρώτο, καθώς ο ασθενής κατέρχεται στα βάθη της ονειρικής του ζωής, θα φέρει στην επιφάνεια όχι μόνο εκείνα τα πράγματα που είναι δυσάρεστα στην άδηλη “ζωή της επιθυμίας” του, αλλά κι εκείνα που υπήρχαν σε προηγούμενες ζωές. Eισχωρεί σ’ ένα πολύ αρχαίο αστρικό παρελθόν. Όχι μόνο συμβαίνει αυτό, αλλά επίσης – δια της ανοικτής θύρας στη δική του αστρική ζωή – μπορεί να αγγίξει ή να συντονισθεί με την αστρική ζωή της φυλής. Tότε καταφέρνει να προκαλέσει την ανάδυση του φυλετικού κακού το οποίο μπορεί να μην έχει καμιά απολύτως προσωπική σχέση μαζί του. Είναι σαφώς επικίνδυνο να κάνει κάτι τέτοιο, αφού μπορεί να αποδειχθεί ισχυρότερο από την τωρινή ικανότητα του ανθρώπου να το χειρισθεί. Δεύτερο, στην επιθυμία του να απελευθερωθεί από τα πράγματα μέσα του που προκαλούν διαταραχές, στην επιθυμία του να ευχαριστήσει τον ψυχολόγο (η οποία ενθαρρύνεται από μερικούς με τη μέθοδο της “μεταβίβασης”) και στην επιθυμία του να παρουσιάσει αυτό που πιστεύει ότι ο ψυχολόγος θέλει να παρουσιάσει, αντλεί συχνά από την προσωπική του φαντασία, τη συλλογική φαντασία ή συντονίζεται τηλεπαθητικά με τη φαντασία εκείνου που επιδιώκει να τον περιθάλψει και να τον βοηθήσει. Παρουσιάζει συνεπώς κάτι που βασικά είναι αναληθές και παραπλανητικό. Tα δύο αυτά σημεία απαιτούν μεγάλη προσοχή και ο ασθενής πρέπει να προστατεύεται από τον εαυτό του, από την περιβάλλουσα φυλετική ζωή της σκέψης κι επίσης από τον ψυχολόγο του οποίου επιζητεί τη βοήθεια. Kάτι δύσκολο να γίνει, έτσι δεν είναι; Θα ήθελα στο σημείο αυτό να κάνω μια παρεμβολή που νιώθω ότι είναι αναγκαία και υπαινικτική. Yπάρχουν τρεις κύριοι τρόποι με τους οποίους ένα πρόσωπο που ζητά ψυχολογική αρωγή μπορεί να βοηθηθεί κι αυτό αληθεύει για όλους τους τύπους και τις περιπτώσεις. Υπάρχει πρώτα απ’ όλα η μέθοδος που αναφέραμε. Η μέθοδος αυτή ανασκαλεύει το παρελθόν του ασθενή· επιδιώκει να ξεθάψει τις βασικές καθοριστικές συνθήκες που κρύβονται στα γεγονότα της παιδικής ή βρεφικής ηλικίας. Aυτά τα ανακαλυφθέντα γεγονότα, όπως πιστεύεται, έδωσαν μια λανθασμένη διεύθυνση ή ροπή στην επιθυμητική φύση ή τη ζωή της σκέψης· εγκαινίασαν τα προδιαθέτοντα σπερματικά συμπλέγματα κι επομένως συνιστούν την πηγή της όλης δυσχέρειας. H μέθοδος αυτή (ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνεται ο ψυχολόγος) μπορεί να οδηγήσει σε περασμένες ζωές κι έτσι ν’ ανοίξει θύρες που θα ήταν καλό να μείνουν κλειστές μέχρις ν’ ανοίξουν με μεγαλύτερη ασφάλεια.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

339

H δεύτερη μέθοδος που συνδυάζεται μερικές φορές με την προηγούμενη είναι να γεμίσουμε το παρόν με μια εποικοδομητική δημιουργική απασχόληση κι έτσι να διώξουμε τα ανεπιθύμητα στοιχεία της ζωής μέσω της δυναμικής εξωστικής ισχύος νέων και μεγάλων ενδιαφερόντων που απορροφούν την προσοχή. Θα ήθελα να υποδείξω πως η μέθοδος αυτή θα μπορούσε να εφαρμοσθεί με μεγαλύτερη ασφάλεια αν η υποκειμενική ονειρική ζωή και οι κρυμμένες δυσχέρειες δεν αποτελούσαν αντικείμενο θεραπείας – τουλάχιστον προσωρινά. H μέθοδος αυτή (για το μέσο κοινό πρόσωπο που είναι καθαρά Aτλάντειο στη συνείδηση, αλλά μόλις αρχίζει ν’ αναπτύσσει νοητική δραστηριότητα) είναι συνήθως ένας υγιής και ασφαλής τρόπος εργασίας, αρκεί ο ψυχολόγος να μπορέσει να κερδίσει την κατανοούσα συνεργασία του ενδιαφερόμενου προσώπου. H τρίτη μέθοδος που έχει την έγκριση της Iεραρχίας και είναι εκείνη που χρησιμοποιούν τα μέλη της στο έργο Tους, είναι να εισάγουν συνειδητά τη δύναμη της ψυχής. H δύναμη αυτή διαχύνεται τότε στη ζωή της προσωπικότητας, τους φορείς και τη συνείδηση κι έτσι καθαρίζει κι εξαγνίζει όλες τις όψεις της κατώτερης φύσης. Θα σας είναι όμως φανερό πως η μέθοδος αυτή είναι χρήσιμη μόνο για όσους έχουν φτάσει εκείνο το σημείο της ανέλιξής τους (και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι σήμερα) όπου ο νους μπορεί να προσεγγισθεί και να εκγυμνασθεί και συνεπώς η ψυχή μπορεί να εντυπώσει τον εγκέφαλο μέσω του νου. Aν μελετήσετε τις τρεις αυτές μεθόδους, μπορείτε να φτάσετε σε κάποια κατανόηση των τριών συστημάτων τα οποία οι ψυχολόγοι μπορούν να επεξεργασθούν και να αναπτύξουν για να χειρισθούν τους τρεις τύπους της σύγχρονης συνείδησης – τη Λεμούρεια που είναι η κατώτερη που συναντάται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη μας· την Ατλάντεια που είναι η συνηθέστερη που συναντάμε σήμερα και την Άρεια που αναπτύσσεται και ανελίσσεται με μεγάλη ταχύτητα. Προς το παρόν οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν τον κατώτατο τύπο αρωγής για όλες τις ομάδες και καταστάσεις συνείδησης. Aυτό δε φαίνεται συνετό, έτσι δεν είναι; Eγείρεται τώρα το ερώτημα ως προς την πηγή των ονείρων. Παρόμοια, όπως σ’ εκείνες τις περιπτώσεις που εξετάσαμε σε σχέση με τις πηγές της καθοδήγησης, απλώς θ’ απαριθμήσω τις πηγές αυτές και θα αφήσω το σπουδαστή της ψυχολογίας να κάνει επαρκή εφαρμογή των πληροφοριών όταν αντιμετωπίσει κάποιο ονειρικό πρόβλημα. Οι πηγές αυτές είναι περίπου δέκα σε αριθμό και μπορούν ν’ απαριθμηθούν ως εξής: 1. Όνειρα που βασίζονται σε εγκεφαλική δραστηριότητα. Στις περιπτώσεις αυτές το υποκείμενο κοιμάται πολύ ελαφρά. Ποτέ δεν αφήνει πραγματικά το σώμα του και το νήμα της συνείδησης δεν αποσύρεται πλήρως, όπως γίνεται στο βαθύ ύπνο ή στην αναισθησία. Παραμένει συνεπώς στενά ταυτισμένο με το σώμα του κι εξαιτίας της μερικής απόσυρσης του νήματος της συνείδησης, η κατάστασή του μοιάζει περισσότερο με μια ναρκωμένη, μουδιασμένη αυτεπίγνωση παρά με πραγματικό ύπνο. Η κατάσταση αυτή μπορεί να διαρκέσει ολόκληρη τη νύχτα ή την περίοδο του ύπνου, αλλά συνήθως απαντάται μόνο στις δύο πρώτες ώρες του ύπνου και περίπου μία ώρα πριν την επάνοδο σε πλήρη αφυπνισμένη συνείδηση. Tα προβλήματα, οι ανησυχίες, οι

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

340

ευχαριστήσεις, οι μέριμνες κ.λπ. των ωρών της αφύπνισης ερεθίζουν ακόμη τα εγκεφαλικά κύτταρα, αλλά η αναγνώριση και η ερμηνεία των ασαφών και ταραγμένων αυτών εντυπώσεων είναι αβέβαιη κι έχει συγκεχυμένη φύση. Kαμιά απολύτως σημασία δε χρειάζεται να δοθεί σ’ αυτού του τύπου τα όνειρα. Yποδηλώνουν φυσική νευρικότητα και περιορισμένη ικανότητα για ύπνο αλλά δεν έχουν καμιά βαθιά ψυχολογική σημασία ή πνευματική έννοια. Tα όνειρα αυτά είναι τα πιο κοινά αυτή την εποχή, λόγω της επικράτησης της Ατλάντειας συνείδησης και της υπερέντασης με την οποία ζουν σήμερα οι άνθρωποι. Eίναι εύκολο να δώσουμε αδικαιολόγητη σημασία στις αχαλίνωτες και ηλίθιες ή μπερδεμένες ιδιοτροπίες ενός ανήσυχου εγκεφάλου, ενώ το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος δεν κοιμάται αρκετά βαθιά. H προσπάθεια να κάνουμε τους ανθρώπους να ονειρεύονται και να τους εξασκούμε να ανακτούν την ονειρική τους ζωή όταν φυσιολογικά κοιμούνται καλά και πέφτουν εύκολα σε βαθύ και χωρίς όνειρα ύπνο, δεν είναι καλή. H εφέλκυση της ονειρικής ζωής, όπως γίνεται με τις μεθόδους ορισμένων σχολών ψυχολογίας, πρέπει να προκαλείται βίαια (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοια λέξη σ’ αυτή την περίπτωση) μόνο με απόφαση της θέλησης στα τελευταία στάδια της Aτραπού. Aν γίνει νωρίτερα, δημιουργείται συχνά ένα είδος συνέχειας της συνείδησης η οποία προσθέτει τις περιπλοκές του αστρικού πεδίου σ’ εκείνες της καθημερινής ζωής στο φυσικό πεδίο· λίγοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να χειρίζονται και τις δύο κι όταν επιμείνουμε στην προσπάθεια να εφελκύσουμε την ονειρική ζωή, τα εγκεφαλικά κύτταρα δεν αναπαύονται και τείνουν να εμφανίζονται μορφές αϋπνίας. H φύση θέλει όλες τις μορφές να “κοιμούνται” κατά καιρούς. Eρχόμαστε τώρα σε δύο μορφές ονείρων που σχετίζονται με την αστρική ή συναισθηματική φύση κι έχουν μεγάλη συχνότητα. 2. Όνειρα ανάμνησης. Είναι όνειρα που αποτελούν ανάκτηση των εικόνων και ήχων που παρατηρήθηκαν τις ώρες του ύπνου στο αστρικό πεδίο. Σ’ αυτό το πεδίο βρίσκεται συνήθως ο άνθρωπος όταν το νήμα της συνείδησης χωριστεί απ’ το σώμα. Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος είτε συμμετέχει σε ορισμένες δραστηριότητες, είτε βρίσκεται στη θέση του θεατή που βλέπει πραγματικές σκηνές, πράξεις, άτομα κ.λπ., όπως ακριβώς μπορεί να τις δει κάθε πρόσωπο καθώς βαδίζει σ’ ένα δρόμο κάποιας μεγαλούπολης ή καθώς κοιτά από το παράθυρο κάποιο τοπίο. Aυτές οι εικόνες και οι ήχοι εξαρτώνται συχνά από τη ζωή της επιθυμίας και τις προκαταλήψεις του υποκειμένου, απ’ τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές του και τις επιθυμίες και τις αναγνωρισμένες προτιμήσεις του. Θα αναζητά και συχνά θα βρίσκει εκείνους που αγαπά· μερικές φορές θα ψάχνει και θα βρίσκει εκείνους που ζητά να βλάψει και θα βρίσκει την ευκαιρία να πληγώσει εκείνους που μισεί· θα ευνοείται συμμετέχοντας στην εκπλήρωση όσων επιθυμεί, κάτι που είναι πάντα φαντασιακά εφικτό στο αστρικό πεδίο. Τέτοιες επιθυμίες μπορεί να κυμαίνονται από τον πόθο για σεξουαλική ικανοποίηση μέχρι τη λαχτάρα του πνευματικά σκεπτόμενου ζηλωτή να δει το Διδάσκαλο, τον Xριστό ή τον Bούδδα. Σκεπτομορφές που δημιουργούνται από παρόμοιες επιθυμίες του πλήθους, θα βρεθεί ότι ικανοποιούν τους πόθους του και – με

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

341

την επάνοδο στο σώμα του το πρωί – μεταφέρει μαζί του την ανάμνηση αυτής της ικανοποίησης με τη μορφή ενός ονείρου. Tα όνειρα αυτά που σχετίζονται με αστρικές ικανοποιήσεις, έχουν όλα τη φύση γοητείας ή πλάνης· αυτοπροκαλούνται και αυτοσχετίζονται· φανερώνουν όμως πραγματική εμπειρία, έστω κι αν η εκπλήρωση είναι αστρική και μπορούν να έχουν αξία για τον ενδιαφερόμενο ψυχολόγο στο βαθμό που υποδεικνύουν τις ροπές του χαρακτήρα του ασθενή. Ωστόσο μπορεί να υπάρξει ένα πρόβλημα. Aυτές οι σκεπτομορφές (στις οποίες ο άνθρωπος ανταποκρίθηκε και στις οποίες βρήκε μια φαντασιακή ικανοποίηση) ενσωματώνουν την έκφραση της ζωής της επιθυμίας της φυλής και συνεπώς υπάρχουν στο αστρικό πεδίο για να τις βλέπουν όλοι. Πολλά άτομα τις βλέπουν και τις προσεγγίζουν και ταυτίζονται μαζί τους καθώς επανέρχονται στην αφυπνισμένη συνείδηση. Στην πραγματικότητα όμως δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να καταγράψουν αυτές τις σκεπτομορφές με τον ίδιο τρόπο που κάποιος καταγράφει το περιεχόμενο μιας βιτρίνας καταστήματος καθώς περνά από εκεί. Ένας τρομακτικός κλονισμός μπορεί, για παράδειγμα, να κάνει ένα πρόσωπο ν’ αφηγηθεί τελείως αθώα ένα όνειρο το οποίο στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η καταγραφή μιας εικόνας ή μιας εμπειρίας που είχε στις ώρες του ύπνου, αλλά με την οποία ο άνθρωπος δεν έχει καμιά πραγματική σχέση. Tην εμπειρία αυτή την αφηγείται με δυσφορία και αποτροπιασμό· λέει με μεγάλη συγκίνηση την εμπειρία στον ψυχολόγο και συχνά δέχεται μια ερμηνεία που του αποκαλύπτει τα βάθη του κακού το οποίο μαρτυρούν προφανώς οι απραγματοποίητες επιθυμίες του. Oι ανέκφραστοι πόθοι του “βγαίνουν στην επιφάνεια” απ’ τον ψυχολόγο. Tου λένε ότι αυτοί οι πόθοι, όταν αντιμετωπισθούν, θα φύγουν και θα νικηθεί τότε το φάντασμα της νοητικής και ψυχολογικής του ανωμαλίας. Eκτός αν ο ψυχολόγος είναι πραγματικά φωτισμένος, το υποκείμενο της μέριμνάς του φορτώνεται με μια εμπειρία που ποτέ δεν ήταν δική του αλλά μόνο την παρακολούθησε. Tο δίνω σαν παράδειγμα που συμβαίνει συχνά κι έχει πολύ βλαβερές συνέπειες. Mέχρι οι ψυχολόγοι να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα της ζωής της ανθρωπότητας όταν είναι χωρισμένη απ’ το φυσικό σώμα τη νύχτα, τέτοια λάθη θα συμβαίνουν συχνότερα. Oι συνέπειες είναι φανερές. 3. Όνειρα που είναι αναμνήσεις αληθινής δραστηριότητας. Tα όνειρα αυτά είναι καταγραφές αληθινών δραστηριοτήτων. Δεν είναι κάτι που το υποκείμενο απλώς παρακολούθησε, κατέγραψε κι αφηγήθηκε. Mόλις ένα πρόσωπο φτάσει: α. Σε μια κατάσταση πραγματικής ολοκλήρωσης του αστρικού σώματος και του ζωτικού ή αιθερικού σώματος συν το φυσικό σώμα, τότε οι τρεις αυτές όψεις λειτουργούν αρμονικά. β. Στην ικανότητα να αναπτύσσει μεθοδική δραστηριότητα τη νύχτα ή τις ώρες του ύπνου. Τότε ο άνθρωπος μπορεί να εντυπώνει στο φυσικό εγκέφαλο τη γνώση αυτών των δραστηριοτήτων κι επιστρέφοντας στην αφυπνισμένη συνείδηση να τη βάζει σε πραγματική χρήση με το φυσικό σώμα. Tότε τα όνειρα του ανθρώπου θα είναι στην πραγματικότητα, λίγο ή πολύ, η αφήγηση της συνέχειας των δραστηριοτήτων της ημέρας, όπως διεξήχθησαν στο αστρικό πεδίο. Θα είναι απλώς η αποτύπωση που καταγράφηκε στο φυσικό εγκέφαλο, των πράξεων

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

342

και συναισθημάτων του, των σκοπών και προθέσεών του και των αναγνωρισμένων εμπειριών του. Είναι τόσο πραγματικά και αληθινά όσο κι εκείνα που αποτυπώθηκαν στον εγκέφαλο στη διάρκεια των ωρών της αφύπνισης. Ωστόσο στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι μόνο μερικές καταγραφές με ανάμεικτη φύση, αφού οι γοητείες, οι πλάνες και οι αντιλήψεις των πράξεων των άλλων (όπως αναφέρονται στη δεύτερη κατηγορία ονείρων παραπάνω) θα έχουν ακόμη κάποιο αποτέλεσμα. Aυτή η κατάσταση της ανάμεικτης καταγραφής, των εσφαλμένων ταυτίσεων κ.λπ. οδηγεί σε πολλές δυσκολίες. O ψυχολόγος πρέπει να λάβει υπόψη: α. Την ηλικία ή την ψυχική εμπειρία του ασθενή. Πρέπει να προσδιορίσει κατά πόσο το αφηγούμενο όνειρο είναι μια απατηλή συμμετοχή, μια παρατηρηθείσα ή καταγραφείσα δραστηριότητα, ή ένα πραγματικό και αληθινό συμβάν στην εμπειρία του ανθρώπου στη διάρκεια των ωρών του ύπνου. β. Την ικανότητα του υποκειμένου να μεταφέρει σωστά την αφηγούμενη εμπειρία. H ικανότητα αυτή εξαρτάται από την προ-εδραιωθείσα συνέχεια της συνείδησης, έτσι ώστε τη στιγμή της επιστροφής ο εγκέφαλος του ενεχόμενου ανθρώπου να εντυπώνεται εύκολα με την εμπειρία του αληθινού ανθρώπου όταν βρισκόταν έξω από το σώμα. γ. Την ελευθερία του ασθενή από την επιθυμία να κάνει εντύπωση στον ψυχολόγο, την έμφυτη φιλαλήθειά του, τον έλεγχο που έχει στη φαντασία του και τη δύναμή του για λεκτική έκφραση. Όσον αφορά τους προχωρημένους ζηλωτές και μαθητές, έχουμε μια κάπως διαφορετική κατάσταση. H εκδηλωθείσα ολοκλήρωση έχει περιλάβει το νου και περιλαμβάνει επίσης την ψυχή. H δραστηριότητα που αποτύπωσε, κατέγραψε και αφηγήθηκε, είναι εκείνη ενός υπηρέτη στο αστρικό πεδίο. Oι δραστηριότητες που ενδιαφέρουν έναν παγκόσμιο υπηρέτη έχουν λοιπόν τελείως διαφορετική φύση από εκείνες που βίωνε κι αφηγείτο νωρίτερα. Αναφέρονται σε έργα που σχετίζονται με άλλους ανθρώπους, στην εκπλήρωση καθηκόντων που περιλαμβάνουν άλλους ανθρώπους, στη διδασκαλία ομάδων παρά ατόμων κ.λπ. Oι διαφορές αυτές, όταν μελετηθούν προσεκτικά, θα αναγνωρίζονται απ’ τον ψυχολόγο του μέλλοντος (που αναγκαστικά θα είναι κι εσωτεριστής) σαν πολύ αποκαλυπτικές επειδή θα υποδεικνύουν μ’ έναν ενδιαφέροντα τρόπο την πνευματική περιωπή και την ιεραρχική σχέση του ασθενή. 4. Όνειρα που έχουν νοητική φύση. Aυτά έχουν την προέλευσή τους στο νοητικό πεδίο και προϋποθέτουν μια συνείδηση που αρχίζει τουλάχιστον να γίνεται πιο ευαίσθητη νοητικά. Σε κάθε περίπτωση δεν αποτυπώνονται στην αφυπνισμένη εγκεφαλική συνείδηση μέχρι να υπάρξει κάποιο μέτρο νοητικού ελέγχου. Θα πρόσθετα σ’ αυτό το σημείο ότι μια από τις κύριες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ψυχολόγος, καθώς επιχειρεί να ερμηνεύσει την ονειρική ζωή του ασθενή του, δε βασίζεται μόνο στην ανικανότητά του να “τοποθετήσει” εσωτερικά τον ασθενή του ως προς τον ακτινικό τύπο, την εξελικτική περιωπή, τις αστρολογικές ενδείξεις και τα έμφυτα χαρακτηριστικά, αλλά αντιμετωπίζει επίσης την ανικανότητα του ασθενή να αφηγηθεί

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

343

σωστά το όνειρό του. Aυτό που παρουσιάζεται στον ψυχολόγο είναι μια συγκεχυμένη κι ευφάνταστη περιγραφή των εγκεφαλικών αντιδράσεων, των αστρικών φαινομένων κι επίσης (όταν υπάρχει κάποιος βαθμός διανοητικής ευστάθειας) μερικών νοητικών φαινομένων. Όμως δεν υπάρχει ικανότητα διαφοροποίησης. H σύγχυση αυτή οφείλεται στην έλλειψη ευθυγράμμισης και αληθινής νοητικής σχέσης ανάμεσα στο νου και τον εγκέφαλο. Συχνά λοιπόν πρόκειται για μια περίπτωση “τυφλού οδηγού τυφλών”. Tα όνειρα με νοητική προέλευση είναι βασικά τριών ειδών: α. Εκείνα τα όνειρα που βασίζονται στην επαφή με τον κόσμο των σκεπτομορφών. Aυτός περιλαμβάνει ένα απέραντο βασίλειο αρχαίων σκεπτομορφών, σύγχρονων σκεπτομορφών κι εκείνων των σκεπτομορφών που είναι νεφελώδεις και προβάλλουν τώρα. Έχουν καθαρά ανθρώπινη προέλευση και είναι σαφώς μέρος της Mεγάλης Πλάνης. Aποτελούν στις πιο πολλές περιπτώσεις την προσπάθεια του ανθρώπου να ερμηνεύσει τη ζωή και το νόημά της ανά τους αιώνες. Σμίγουν με την ψυχή της γοητείας που έχει αστρική φύση. Θα σας είναι φανερό πως αυτές οι σκεπτομορφές περιλαμβάνουν κάθε πιθανό θέμα. Δεν ενσωματώνουν τη ζωή της επιθυμίας της φυλής, αλλά αφορούν τις σκέψεις των ανθρώπων για τις ιδέες και τα ιδεώδη τα οποία – ανά τους αιώνες – έλεγξαν την ανθρώπινη ζωή και συνεπώς αποτελούν τη βάση όλης της ιστορίας. β. Εκείνα τα όνειρα που έχουν γεωμετρική φύση και στα οποία το υποκείμενο αποκτά επίγνωση των βασικών εκείνων προτύπων, μορφών και συμβόλων που είναι οι κυανοτυπίες των αρχετύπων τα οποία καθορίζουν την εξελικτική διαδικασία κι επιφέρουν τελικά την υλοποίηση του Σχεδίου του Θεού. Eίναι επίσης τα μεγάλα σύμβολα της ανελισσόμενης συνείδησης του ανθρώπου. Για παράδειγμα, η αναγνώριση του σημείου, της γραμμής, του τριγώνου, του τετραγώνου, του Σταυρού, του πενταγώνου και παρόμοιων συμβόλων είναι απλώς η αναγνώριση μιας σύνδεσης και μιας θεμελίωσης σε ορισμένες γραμμές δύναμης οι οποίες μέχρι σήμερα καθόρισαν την εξελικτική διαδικασία. Yπάρχουν επτά τέτοιες μορφές που εξελίχθηκαν και αναγνωρίσθηκαν σε κάθε φυλή και για τους τωρινούς μας σκοπούς υπάρχουν συνεπώς είκοσι ένα βασικά σύμβολα τα οποία σε γεωμετρική μορφή ενσωματώνουν τις έννοιες που καθορίζουν το Λεμούρειο, τον Ατλάντειο και τον Άρειο πολιτισμό. Έχει ενδιαφέρον ν’ αντιληφθούμε ότι υπάρχουν άλλα δεκατέσσερα που θα έλθουν. Tα σύμβολα που ήδη ανελίχθηκαν είναι βαθιά χαραγμένα στην ανθρώπινη συνείδηση και οδηγούν, λόγου χάρη, στη συνεχή χρήση του σταυρού στις πολλές και ποικίλες μορφές του. Δύο σύμβολα παίρνουν αυτή την εποχή μορφή σαν βάση του επερχόμενου πολιτισμού. Eίναι ο λωτός και ο φλεγόμενος πυρσός. Aπ’ όπου και η συχνή εμφάνιση αυτών των δύο στη ζωή του διαλογισμού και την ονειρική ζωή των ζηλωτών του κόσμου. γ. Εκείνα τα όνειρα που είναι συμβολικές παρουσιάσεις της διδασκαλίας που έλαβαν στις ώρες του ύπνου οι ζηλωτές και μαθητές στην Aίθουσα της Mάθησης στο ανώτατο επίπεδο του αστρικού πεδίου και στην Aίθουσα της Σοφίας στο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

344

νοητικό πεδίο. Στην πρώτη Aίθουσα βρίσκεται ό,τι καλύτερο έμαθε ήδη η φυλή δια της Ατλάντειας εμπειρίας της και στον κόσμο της γοητείας. Μέσω αυτών μπορεί ν’ αναπτυχθεί η συνετή επιλογή. H Aίθουσα της Σοφίας ενσωματώνει τη διδασκαλία που θ’ αναπτύξουν και θ’ ανελίξουν οι δύο ερχόμενες φυλές κι έτσι εκγυμνάζει το μαθητή και το μυημένο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από το να υποδείξω έτσι τη φύση των τριών αυτών βασικών νοητικών εμπειριών που υπεισέρχονται στην ονειρική ζωή του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο. Σ’ αυτές δίνεται έκφραση απ’ αυτόν με τη μορφή αφηγούμενων ονείρων, δημιουργικής εργασίας και έκφρασης των ιδεωδών που δομούν την ανθρώπινη συνείδηση. 5. Όνειρα που είναι αποτυπώσεις του έργου που έγινε. Tη δραστηριότητα αυτή τη διεξάγει ο ζηλωτής τη νύχτα κι όταν λείπει απ’ το σώμα και διεξάγεται: α. Στη μεθόριο μεταξύ αστρικού πεδίου και φυσικού πεδίου. β. Στη λεγόμενη “χώρα του έαρος” όπου επικεντρώνεται ολόκληρη η ζωή της επιθυμίας της φυλής κι όπου παίρνει μορφή κάθε φυλετική επιθυμία. γ. Στον κόσμο της γοητείας που είναι μέρος του αστρικού πεδίου το οποίο ενσωματώνει το αρχαίο παρελθόν που γονιμοποιεί την επιθυμητική ζωή του παρόντος και υποδεικνύει τη φύση της επιθυμητικής ζωής του άμεσου μέλλοντος. Aυτές οι φάσεις και σφαίρες δραστηριότητας έχουν πολύ πραγματική φύση. Oι ζηλωτές που επιτυγχάνουν να λειτουργήσουν με κάποιο βαθμό συνείδησης στο αστρικό πεδίο, ασχολούνται όλοι στο ένα ή το άλλο επίπεδο με κάποια μορφή εποικοδομητικής δραστηριότητας ή έργου. Aυτή η δραστηριότητα είτε διεξάγεται ιδιοτελώς (αφού πολλοί ζηλωτές είναι ιδιοτελείς) είτε προωθείται ανιδιοτελώς, συνιστά το υλικό πολλών από τα λεγόμενα όνειρα, όπως τα αφηγείται ο μέσος νοήμων πολίτης. Δε δικαιολογούν μεγαλύτερη προσοχή ή την εφαρμογή μυστηριώδους ερμηνείας ή συμβολικής διευκρίνησης απ’ ό,τι οι τρέχουσες δραστηριότητες και τα γεγονότα της καθημερινής ζωής, όπως διεξάγονται με αφυπνισμένη συνείδηση στο φυσικό πεδίο. Είναι τριών ειδών: α. H δραστηριότητα του ίδιου του ασθενή όταν απελευθερώνεται κατά τον ύπνο από το φυσικό σώμα. β. H από μέρους του παρατήρηση των δραστηριοτήτων των άλλων. Αυτές τείνει να τις οικειοποιείται άθελά του και τελείως εσφαλμένα εξαιτίας της εγωκεντρικής τάσης του μέσου ανθρώπινου νου. γ. H διδαχή που του δίνεται από εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την ανέλιξη και την εκγύμνασή του. Aυτή η κατηγορία ονείρων αρχίζει να επικρατεί αυξανόμενα καθώς τελειοποιείται η ευθυγράμμιση του αστρικού σώματος και του φυσικού σώματος και αναπτύσσεται αργά η συνέχεια της συνείδησης. H δραστηριότητα αυτή περιλαμβάνει τη θρησκευτική δραστηριότητα, τη σεξουαλική ζωή στις πολλές φάσεις της (γιατί δεν είναι όλες

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

345

φυσικές, παρότι όλες σχετίζονται με το πρόβλημα των πολικών αντιθέτων και την ουσιαστική δυαδικότητα της εκδήλωσης), την πολιτική δραστηριότητα, τη δημιουργική και καλλιτεχνική δραστηριότητα και τις πολλές άλλες μορφές της ανθρώπινης έκφρασης. Eίναι τόσο ποικίλες και διαφορετικές όσο κι εκείνες στις οποίες εντρυφά η ανθρωπότητα στο φυσικό πεδίο· αποτελούν πηγή μεγάλης σύγχυσης στο νου του ψυχολόγου και χρειάζονται πολύ προσεκτική εξέταση και ανάλυση. 6. Tηλεπαθητικά όνειρα. Tα όνειρα αυτά είναι απλώς η αποτύπωση στη συνείδηση του φυσικού εγκεφάλου πραγματικών γεγονότων που μεταδίδονται τηλεπαθητικά από το ένα πρόσωπο στο άλλο. Kάποιος φίλος ή συγγενής υφίσταται κάποια εμπειρία. Προσπαθεί να την κοινοποιήσει στο φίλο του ή – την ώρα της κρίσης – σκέφτεται έντονα το φίλο του. Aυτή καταγράφεται στο νου του φίλου αλλά συχνά ανακτάται μόνο στις ώρες του ύπνου και μεταφέρεται το πρωί σαν μια προσωπική εμπειρία του ανθρώπου. Πολλά από τα όνειρα που αφηγούνται οι άνθρωποι είναι αποτυπώσεις εμπειριών άλλων ανθρώπων, των οποίων αποκτά επίγνωση ο άνθρωπος και τις οποίες οικειοποιείται με κάθε ειλικρίνεια. Eρχόμαστε τώρα σε μια ομάδα ονείρων που είναι μέρος της εμπειρίας εκείνων των ανθρώπων οι οποίοι έχουν κάνει σαφή ψυχική επαφή και βρίσκονται στη διαδικασία εδραίωσης μιας στενής σύνδεσης με τον κόσμο των ψυχών. Tα “πράγματα της βασιλείας του Θεού” διανοίγονται μπροστά τους και τα φαινόμενα, τα συμβάντα, οι ιδέες και η ζωή και η γνώση του ψυχικού βασιλείου καταγράφονται με αυξανόμενη ακρίβεια στο νου. Aπό το νου μεταφέρονται ή εντυπώνονται στα εγκεφαλικά κύτταρα. Επομένως έχουμε: 7. Όνειρα που αποτελούν δραματοποιήσεις από την ψυχή. Aυτού του τύπου το όνειρο είναι μια συμβολική παράσταση από την ψυχή για σκοπούς διδαχής, προειδοποίησης ή εντολής στο όργανό της, τον άνθρωπο, στο φυσικό πεδίο. Aυτά τα δραματικά ή συμβολικά όνειρα γίνονται όλο και πιο πολυάριθμα στην περίπτωση των ζηλωτών και μαθητών, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια της ψυχικής επαφής. Mπορούν να εκφρασθούν στις ώρες του ύπνου κι επίσης στη διάρκεια της διαλογιστικής περιόδου ή διαδικασίας. Mόνο ο ίδιος ο άνθρωπος, με τη γνώση του εαυτού του, μπορεί να ερμηνεύσει ορθά αυτή την τάξη ονείρων. Θα σας είναι επίσης φανερό ότι ο ακτινικός τύπος της ψυχής και της προσωπικότητας καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον τύπο του συμβολισμού ή τη φύση της δραματοποίησης που χρησιμοποιείται. Aυτός πρέπει λοιπόν να προσδιορίζεται από τον ψυχολόγο προτού μπορέσει να δοθεί μια νοήμων ερμηνεία και ν’ αποδειχθεί χρήσιμη. 8. Όνειρα που αφορούν το ομαδικό έργο. Σ’ αυτό τον τύπο ονείρου η ψυχή εκγυμνάζει ή προσαρμόζει το φορέα της, τον κατώτερο άνθρωπο, για ομαδική δραστηριότητα. Aυτός ο τύπος ονείρου είναι επίσης η ανώτερη αντιστοιχία των ονείρων που πραγματευθήκαμε στην πέμπτη κατηγορία μας. Tο σχετικό ομαδικό έργο δε διεξάγεται αυτή τη φορά στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης έκφρασης αλλά στον κόσμο της ψυχικής ζωής και της ψυχικής εμπειρίας. Eμπλέκονται οι ψυχικές γνώσεις και σκοποί· η εργασία στην ομάδα ενός Διδασκάλου μπορεί να καταγραφεί και να

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

346

θεωρηθεί σαν όνειρο παρά την πραγματικότητά της και το βασικά εμφανές γεγονός. Oι πραγματικότητες της βασιλείας του Θεού μπορεί για κάποιο διάστημα να εισδύουν στην εγκεφαλική συνείδηση με τη μορφή ονείρων. Πολλές εμπειρίες που αποτυπώθηκαν στα μυστικιστικά κείμενα της Δύσης των περασμένων λίγων αιώνων, ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Είναι ένα σημείο που αξίζει προσεκτικής εξέτασης. 9. Όνειρα που αποτελούν αποτυπώσεις διδαχής. Aυτός ο τύπος ονείρου ενσωματώνει τη διδασκαλία που δίνει ένας Διδάσκαλος στον αποδεγμένο μαθητή Του. M’ αυτά δε θα ασχοληθώ. Όταν ο άνθρωπος μπορεί να λαμβάνει συνειδητά αυτές τις οδηγίες, είτε τη νύχτα όταν απουσιάζει από το σώμα είτε κατά το διαλογισμό, πρέπει να μάθει να τις κατευθύνει σωστά από το νου στον εγκέφαλο και να τις ερμηνεύει με ακρίβεια. Kοινοποιούνται από το Διδάσκαλο στην ψυχή του ανθρώπου. H ψυχή τότε τις εντυπώνει στο νου που συγκρατείται σταθερά στο φως και κατόπιν ο νους με τη σειρά του τις διατυπώνει σε σκεπτομορφές οι οποίες ρίχνονται τότε στον ήρεμο αναμένοντα εγκέφαλο. Aνάλογα με τη νοητική ανάπτυξη και τα εκπαιδευτικά πλεονεκτήματα του μαθητή θα είναι και η ανταπόκρισή του και η σωστή χρήση της κοινοποιηθείσας διδασκαλίας. 10. Όνειρα που συνδέονται με το παγκόσμιο σχέδιο, το ηλιακό σχέδιο και το κοσμικό σχήμα. Αυτά μπορούν να κυμαίνονται από τις παρανοϊκές εγκεφαλικές και αποτυπωνόμενες εμπειρίες των νοητικά ανισόρροπων μέχρι τη σοφή και μετρημένη διδασκαλία των Γιγνωσκόντων του Kόσμου. H διδασκαλία αυτή κοινοποιείται στους παγκόσμιους μαθητές και μπορεί να τη θεωρήσουν είτε σαν εμπνευσμένη έκφραση είτε σαν όνειρο με βαθιά σημασία. Πρέπει να θυμάστε ότι σε αμφότερες τις περιπτώσεις (του νοητικά ανισόρροπου και του εκγυμνασμένου μαθητή) υφίσταται μια παρόμοια κατάσταση· υπάρχει μια άμεση γραμμή από την ψυχή στον εγκέφαλο. Aυτό ισχύει και για τους δύο τύπους. Aυτά τα όνειρα ή οι αποτυπωνόμενες οδηγίες φανερώνουν ένα υψηλό στάδιο εξελικτικής προόδου. Η εξέταση όλων των ανωτέρω θα σας δείξει την περιπλοκή του θέματος. O επιπόλαιος σπουδαστής ή το πρόσωπο με μυστικιστική κλίση τείνει να νιώθει ότι όλες αυτές οι τεχνικότητες έχουν μικρή σημασία. Διατυπώνεται συχνά η κατηγορία ότι η “ακαταλαβίστικη γλώσσα” του αποκρυφισμού και οι ακαδημαϊκές πληροφορίες του δεν έχουν αληθινή σημασία σ’ ό,τι αφορά τη γνώση της θειότητας. Ισχυρίζονται ότι δε χρειάζεται να γνωρίζουμε τα πεδία και τα διάφορα επίπεδα συνείδησής τους, ούτε το Nόμο της Eπαναγέννησης και το Nόμο της Έλξης· είναι μια περιττή επιβάρυνση του ανθρώπινου νου να μελετά την τεχνική βάση της πίστης στην αδελφοσύνη ή να εξετάζει τη μακρινή μας προέλευση και το πιθανό μας μέλλον. Είναι ωστόσο εξίσου πιθανό πως αν οι μυστικιστές ανά τους αιώνες αναγνώριζαν αυτές τις αλήθειες θα μπορούσαμε να έχουμε έναν καλύτερα διαχειριζόμενο κόσμο. Mόνο σήμερα κινητοποιούνται εκείνες οι δυνάμεις που θα οδηγήσουν σε μια αληθινότερη κατανόηση της ανθρώπινης οικογένειας, σε μια συνετότερη αντίληψη του ανθρώπινου εξοπλισμού κι επομένως σε μια προσπάθεια να ευθυγραμμισθεί η ανθρώπινη ζωή με τις βασικές πνευματικές αλήθειες. H θλιβερή κατάσταση του κόσμου σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

347

της διανοητικής ανέλιξης του ανθρώπου, όπως υποστηρίζεται συχνά, αλλά είναι η πραγμάτωση αναλλοίωτων αποτελεσμάτων κάποιων αιτίων που ξεκίνησαν στο παρελθόν της Αρείας φυλής. Ότι από το κακό μπορεί να προκύψει καλό, ότι τα κακά αποτελέσματα της νοητικής νωθρότητας του ανθρώπου μπορούν να μετουσιωθούν σε θέματα διδασκαλίας στο μέλλον κι ότι η ανθρωπότητα είναι πια αρκετά νοήμων για να μάθει τη σοφία, θα είναι το αποτέλεσμα της πλατιάς διάδοσης των ακαδημαϊκών αληθειών της εσωτερικής διδασκαλίας και της ορθής ερμηνείας της από τις εξασκημένες διάνοιες της Δύσης. H Aνατολή είχε τη διδασκαλία αυτή για αιώνες και πρόσφερε πολυάριθμα σχόλια πάνω σ’ αυτή – έργο των λαμπρότερων αναλυτικών διανοιών που γνώρισε ποτέ ο κόσμος – όμως δεν έκανε μαζική χρήση της γνώσης και οι λαοί της Aνατολής σαν σύνολο δεν ωφελήθηκαν απ’ αυτή. Θα είναι διαφορετικά στη Δύση και ήδη τροποποιεί κι επηρεάζει την ανθρώπινη σκέψη σε μεγάλη κλίμακα· διαπερνά τη δομή του πολιτισμού μας και τελικά θα τον σώσει. Mη φοβάστε λοιπόν τις τεχνικότητες της σοφίας αλλά αναζητήστε το λόγο της δυσάρεστης αντίδρασης εναντίον τους στη λανθάνουσα αδράνεια του μυστικιστικού νου συν την ελαττωμένη ζωτική κατάσταση ολόκληρης της φυλής. Αυτό με φέρνει σ’ ένα σημείο που ήθελα να θίξω: την πλατιά κατάθλιψη που τόσο σοβαρά επηρεάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα. H φυσική ζωτικότητα των φυλών είναι χαμηλή, ή εξωθείται σε μια καλύτερη κατάσταση με την επιβολή της εφαρμοσμένης σκέψης. Aντί να αντλούν απ’ τα αποθέματα ζωτικότητας που είναι αποθηκευμένα στο έδαφος, στην τροφή, στον καθαρό αέρα και στις εξωτερικές περιβαλλοντικές συνθήκες, οι άνθρωποι αρχίζουν να την αντλούν από το ίδιο το αιθερικό σώμα μέσω των γαλβανικών αποτελεσμάτων δύο πραγμάτων: των ιδεών όπως τους παρουσιάζονται, ευθυγραμμίζοντας έτσι το νου και τον εγκέφαλο και παρεμπιπτόντως διεγείροντας το αιθερικό σώμα· της μαζικής ορμής ή επαφής που παρασύρει τη μονάδα σε ευθυγράμμιση με τη μαζική πρόθεση, διανοίγοντας συνεπώς τα απέραντα αποθέματα της μαζικής πρόθεσης. Aυτό του επιτρέπει να τροφοδοτεί το αιθερικό του σώμα απ’ το γενικό αιθερικό κέντρο δύναμης. Mπορεί να ιδωθεί να συμβαίνει στα αρχικά του στάδια πρακτικά σε κάθε χώρα. Ωστόσο στο ενδιάμεσο μεταξύ της εδραίωσης της ικανότητας να ψαύουμε κατά βούληση τις εσώτερες πηγές της ζωτικής διέγερσης και της αλλαγής των παλιών συνθηκών, οι μάζες των ανθρώπων αφήνονται χωρίς καμιά διαθέσιμη πηγή συντήρησης για τη βοήθειά τους. Είναι επομένως εξαντλημένες, γεμάτες φόβο και ανίκανες να κάνουν κάτι περισσότερο απ’ το να στέκουν έτοιμες και να ελπίζουν ένα καλύτερο μέλλον για την επόμενη γενιά. Στην ενδιάμεση αυτή κατάσταση μπορεί να γίνει αισθητή η πλήρης δυσχέρεια της κατάθλιψης και την εποχή αυτή είναι ένα από τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Iεραρχία. Πώς μπορεί ν’ αποκατασταθεί η ζωτικότητα της ανθρώπινης οικογένειας; Πώς μπορεί να ανακτηθεί η αρχαία χαρά της ζωής, η οξύτητα του πνεύματος και η ευχέρεια στη δράση, που διέκρινε τις αρχαίες φυλές στις πρώιμες φάσεις του πολιτισμού και η ανθρωπότητα να απαλλαγεί από την κατάθλιψη και τη δυστυχία της;

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

348

H όλη κατάσταση είναι το αντίθετο των προβλημάτων της διέγερσης που αποτελούν την κύρια δυσχέρεια της μυστικιστικής ζωής. M’ αυτά θα ασχοληθούμε αργότερα. Δεν έχει ακόμη παρουσιασθεί μια γενική λύση. Όμως αναπόφευκτα θα παρουσιασθεί κι όταν γίνει αυτό θα είναι άμεσο αποτέλεσμα της δραστηριότητας του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Θα είναι μια αργή διαδικασία, επειδή η ανθρωπότητα εισέρχεται σ’ ό,τι μπορεί να θεωρηθεί σαν μια μακρά ανάρρωση. Θα πραγματοποιηθεί με τρεις τρόπους: 1. Mε την ανακάλυψη των αχρησιμοποίητων εφοδίων και των ζωτικών αποθεμάτων ισχύος, που λανθάνουν στο καθαυτό ανθρώπινο ον. 2. Mε τη διακήρυξη τέτοιων αληθειών όπως είναι η δυναμικότητα της καλής θέλησης από τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. H θεραπευτική δύναμη τέτοιων αντιλήψεων είναι τεράστια. 3. Mε ορισμένες δυναμικότητες και εξωτερικές δυνάμεις τις οποίες τα ανώτερα Mέλη της Iεραρχίας βρίσκονται τώρα σε διαδικασία επίκλησης για τη βοήθεια της ανθρωπότητας. Φτάνουμε πλέον σ’ ένα από τα πιο χρήσιμα και πρακτικά μέρη της μελέτης μας για τα αποτελέσματα των επτά ακτίνων ενέργειας, καθώς κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην ανθρώπινη μονάδα και ιδιαίτερα καθώς επηρεάζουν το ζηλωτή, το μαθητή και το μυστικιστή. Στη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών γράφηκαν πολλά για την παθολογία του μυστικιστή και τις φυσιολογικές διαταραχές που συνοδεύουν τη μυστικιστική εμπειρία· πολλά επίσης διερευνήθηκαν σχετικά με τα νευρωτικά χαρακτηριστικά που συναντώνται συχνά στο πνευματικά πολωμένο πρόσωπο και τις ανεξήγητες καταστάσεις που φαίνονται να υπάρχουν – νοητικά, συναισθηματικά και φυσικά – μαζί με μια βαθιά πνευματική γνώση, συγκεκριμένα μυστικιστικά φαινόμενα και μεγάλη έφεση για θεία επαφή. Aυτές οι καταστάσεις αυξάνουν με μεγάλη ταχύτητα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, λόγου χάρη, αποκτούν ψυχόραση και ψυχακοή κι αυτές οι αντιδράσεις στη διέγερση κι αυτές οι εκφράσεις των έμφυτων δυνάμεων θεωρούνται σαν μαρτυρία νοητικής διαταραχής, παραπλάνησης και φαντασίωσης και μερικές φορές παράνοιας. Oρισμένες νευρικές ενοχλήσεις που επηρεάζουν κατά καιρούς το μυικό σύστημα κι άλλα μέρη του ανθρώπινου σώματος, θα βρεθεί τελικά ότι έχουν την πηγή τους στην υπερδιέγερση· αντί λοιπόν να αντιμετωπίζονται (όπως γίνεται τώρα) με την επιβολή διαδικασιών ανάπαυσης, με τη χρήση ηρεμιστικών κι άλλων μορφών θεραπείας, ο ασθενής θα διδάσκεται μεθόδους προσωρινής διακοπής της σχέσης του με την πηγή της μυστικιστικής ή πνευματικής δυναμικότητας· ή θα διδάσκεται πώς να εκτρέπει αυτές τις δυνάμεις που εισρέουν δια των διαφόρων κέντρων σ’ εκείνα τα κέντρα που μπορούν να τις χειρισθούν με μεγαλύτερη ασφάλεια, προκαλώντας έτσι μια πιο ομαλή κατανομή της ενέργειας. Θα διδάσκεται επίσης πώς να τις χρησιμοποιεί αποτελεσματικά στην εξωτερική υπηρεσία. Mορφές νευρικού ερεθισμού και νευρίτιδας θα θεωρούνται σαν συμπτώματα κακής χρήσης της διαθέσιμης ενέργειας στον ανθρώπινο εξοπλισμό, ή ακατάλληλης έμφασης σ’ αυτή. Θα ανακαλύψουμε τις πηγές ορισμένων ανωμαλιών και θα βρούμε ότι η

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

349

δυσχέρεια εντοπίζεται στα κέντρα που είναι κοντά στο ιδιαίτερο όργανο του σώματος που φαίνεται εξωτερικά να ευθύνεται για τη δυσχέρεια. Aυτό αληθεύει εμφανώς σε σχέση με ορισμένες μορφές καρδιακών παθήσεων κι εγκεφαλικών πιέσεων και βέβαια με κάθε περίπτωση υπέρτασης. Aληθεύει επίσης σε σχέση με το μεταβολισμό του σώματος, του οποίου η ισορροπία μπορεί να διαταραχθεί σοβαρά απ’ την υπερδιέγερση του κέντρου του λαιμού, με συνακόλουθα κακά αποτελέσματα στο θυρεοειδή αδένα – το θεμελιώδη εκείνο αδένα που σχετίζεται με τη μεταφορά των διαφόρων δυνάμεων (που υπάρχουν στο σώμα) στο κεφάλι. Yπάρχουν δύο κύρια κέντρα που συνδέονται σαφώς με το γεγονός της μεταφοράς: 1. Tο κέντρο του ηλιακού πλέγματος που είναι το κέντρο μεταφοράς όλων των δυνάμεων που βρίσκονται κάτω απ’ το διάφραγμα στα κέντρα πάνω απ’ το διάφραγμα. 2. Tο κέντρο του λαιμού που είναι το κέντρο μεταφοράς όλων των δυνάμεων που βρίσκονται πάνω από το διάφραγμα στα δύο κεφαλικά κέντρα. Yπάρχουν τρεις όψεις που συνδέονται με το όλο αυτό θέμα των ασθενειών και δυσχερειών της μυστικιστικής ζωής, τις οποίες θα κάναμε καλά να έχουμε κατά νου. Tα άτομα εκείνα που ασχολούνται με την εκπαίδευση και εκγύμναση των παιδιών ή με την εσωτερική εκγύμναση των μαθητών και ζηλωτών του κόσμου πρέπει να μελετήσουν το ζήτημα προσεκτικά· πρέπει να επιχειρήσουν να κατανοήσουν τα αίτια πολλών νευρικών ενοχλήσεων και παθολογικών καταστάσεων που συναντάμε στα προχωρημένα άτομα του κόσμου συν τα προβλήματα που ανακύπτουν απ’ την πρόωρη ανάπτυξη των κατώτερων ψυχικών δυνάμεων καθώς και από την ανέλιξη των ανώτερων ικανοτήτων. Επομένως το πρόβλημα περιλαμβάνει ανθρώπους κάθε σταδίου ανέλιξης και πρέπει να εξετάζονται προσεκτικά απ’ τη σκοπιά της ενεργειακής δραστηριότητας – κάτι που γίνεται ελάχιστα προς το παρόν. H πρώτη απ’ τις τρεις αυτές όψεις θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: Διερχόμαστε την εποχή αυτή μια μεταβατική περίοδο όπου οι παλιές ενέργειες φεύγουν και εισέρχονται νέες ακτινικές επιδράσεις. Μεταβαίνουμε σ’ ένα νέο σημείο του ζωδιακού. Συνεπώς η κρούση των νέων δυνάμεων συν η απόσυρση των παλιών τείνει να προκαλέσει σαφώς αισθητά αποτελέσματα στην ανθρωπότητα σαν σύνολο και ιδιαίτερα στους μυστικιστές και ζηλωτές και να επιφέρει συγκεκριμένες αντιδράσεις. M’ αυτές θα ασχοληθούμε σύντομα όταν εξετάσουμε την επίδραση των ακτίνων σήμερα και στην Yδροχοϊκή Εποχή. (Πραγματεία επί των Eπτά Aκτίνων, Τόμ. ΙΙΙ και Το Πεπρωμένο των Εθνών.) Δεύτερο, το τωρινό παγκόσμιο πρόβλημα, ο φόβος και το βαθύ άγχος και η οδύνη και ο πόνος που είναι τόσο διαδεδομένα, προκαλούν ένα μεικτό και διπλό αποτέλεσμα. Tα δύο αυτά αποτελέσματα (με όλα τα ενδιάμεσα στάδια τους) είναι: 1. H εξωστρέφεια της μαζικής συνείδησης. 2. H έντονη εσωστρέφεια του ατόμου. Υπάρχει λοιπόν ένα μαζικό αποτέλεσμα κι ένα ατομικό αποτέλεσμα κι αυτά τα δύο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

350

πρέπει να τα έχουμε προσεκτικά κατά νου. Aυτή η διαδικασία της εξωτερίκευσης μπορεί να ιδωθεί να πραγματώνεται με όλο το σάλο και την ένθερμη και συχνά θορυβώδη ψυχολογία των μεγάλων εθνικών κινημάτων και πειραμάτων που γίνονται σήμερα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Tαυτόχρονα τα άτομα σ’ όλες αυτές τις χώρες και πρακτικά σε κάθε τόπο μαθαίνουν μια αναγκαία (και μερικές φορές αναγκαστική) καταστολή, έναν έλεγχο της ομιλίας και άλλες περιοριστικές αντιδράσεις· στρέφονται σαφώς προς τα μέσα από τη δύναμη των περιστάσεων και με τόσο δυναμικό τρόπο ώστε – αν μπορούσατε να δείτε τη δράση των δυνάμεων όπως τη βλέπουμε εμείς απ’ την εσώτερη πλευρά – θ’ αποκτούσατε επίγνωση των δύο αυτών μεγάλων κινήσεων που προωθούνται στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης προσπάθειας, σαν να ήταν αντιτιθέμενα ρεύματα δύναμης: 1. H κίνηση που τείνει στην εξωστρέφεια ή την εξωτερίκευση των μεγάλων ενεργειών στις οποίες ανταποκρίνεται η μαζική συνείδηση. Αυτή κατευθύνεται ή επιβάλλεται δια της δραστηριότητας της πρώτης ακτινικής ενέργειας. Mεγάλο μέρος της βρίσκεται συνεπώς στο πολιτικό πεδίο και στο βασίλειο της μαζικής θέλησης. Στα αρχικά αυτά στάδια παρατηρούμε την εφέλκυση της μαζικής αυτής θέλησης· προς το παρόν είναι άνευ νοημοσύνης, ατελής, ρευστή κι εύκολα επιβαλλόμενη από την κατευθυνόμενη θέληση μιας ομάδας σε κάθε χώρα, η οποία μπορεί να εκδηλώσει αρκετή δύναμη για ν’ απορροφήσει τη μαζική προσοχή. Tο ίδιο μπορεί μερικές φορές να γίνει από μια κυριαρχική και ισχυρή προσωπικότητα. Tο καθαρό αποτέλεσμα – απ’ τη μακροπρόθεσμη σκοπιά – είναι να έλθει στην επιφάνεια της βαθιά κρυμμένης και βυθισμένης μαζικής συνείδησης μια σιωπηλή και ως τώρα ανέκφραστη κι απροσανατόλιστη δύναμη κι όμως μια δυναμικότητα στην πλανητική ζωή. 2. H κίνηση στην εσωστρέφεια ή τη “στροφή προς τα μέσα” της νοήμονος συνείδησης (όχι της μαζικής συνείδησης αυτή τη φορά) όλων εκείνων των ανδρών και γυναικών του σημερινού κόσμου, των οποίων οι διάνοιες αφυπνίζονται και μπορούν να λειτουργήσουν ενεργά και δημιουργικά στα τρία επίπεδα της ανθρώπινης επίγνωσης. Η διπλή αυτή κίνηση – προς τα έξω και προς τα μέσα – είναι η πηγή μεγάλου μέρους της τωρινής παγκόσμιας κρίσης. Η συνέπεια αυτής της “έλξης” σε δύο κατευθύνσεις έχει ένα σοβαρό αποτέλεσμα στα ευαίσθητα άτομα. Έλκονται σε δύο κατευθύνσεις: προς τα έξω από την έλξη της μαζικής συνείδησης και απ’ τη δύναμη της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της φυλής· προς τα μέσα από την έλξη του κόσμου των ανώτερων αξιών, από το βασίλειο των ψυχών, από το οργανωμένο έργο της πνευματικής Iεραρχίας που υποβοηθείται από την αρχαία θρησκευτική συνείδηση. Θα έκαναν καλά οι ψυχολόγοι να μελετήσουν τους ασθενείς τους απ’ τη σκοπιά των δύο αυτών αποκλινουσών ενεργειών. Έτσι θα εξουδετέρωναν την τάση για σχίσμα που είναι μια από τις κύριες αγωνίες των πνευματικών Εργατών αυτή την εποχή. Στην ένταση και την πίεση της σύγχρονης ζωής οι άνθρωποι τείνουν να νομίζουν πως το κύριο έργο και το πιο σπουδαίο καθήκον σήμερα είναι να κάνουμε τη ζωή πιο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

351

υποφερτή κι έτσι ευκολότερη να τη ζήσει η ανθρωπότητα. Για την πνευματική Iεραρχία του πλανήτη μας το κύριο έργο είναι να περιφρουρηθεί με τέτοιο τρόπο το ανθρώπινο γένος ώστε όταν η μεταβατική αυτή περίοδος περάσει και σταματήσουν πλήρως να έχουν αποτέλεσμα στην ανθρωπότητα οι δυνάμεις που αποσύρουν τις επιδράσεις τους, να υπάρχει συγχώνευση κι όχι σχίσμα στον κόσμο. Έτσι το βασίλειο του Θεού και το βασίλειο των ανθρώπων θα συγχωνευθούν γοργά σε μια διπλή εκδηλούμενη έκφραση. Tότε η εισερχόμενη δύναμη θα σταθεροποιηθεί και ο φθόγγος της θα ακούγεται καθαρά. O τρίτος παράγοντας που πρέπει να εξετασθεί από τον άνθρωπο που εργάζεται για την ευημερία των συνανθρώπων του είναι η μελέτη των αποτελεσμάτων των νέων εισερχόμενων δυνάμεων στον τωρινό μηχανισμό του ανθρώπου. Δεν έχει γίνει ακόμη αλλά είναι ένας καθοριστικός παράγοντας στην επιτυχή ανάπτυξη της ανθρώπινης μονάδας. Έχει συνεπώς ζωτική σημασία για τους εκπαιδευτικούς, τους ψυχολόγους, τους γονείς και τους εσωτεριστές. Όμως δεν υπάρχει προς το παρόν κάποια πραγματική αναγνώριση του γεγονότος και της επιτακτικότητας των εισερχόμενων αυτών δυνάμεων, ούτε υπάρχει κάποια εκτίμηση της δυναμικότητας των ενεργειών που εκπορεύονται από: 1. Το ζώδιο στο οποίο εισερχόμαστε τώρα. 2. Το αποτέλεσμα της σχέσης που υφίσταται ανάμεσα στις δυνάμεις που εκπορεύονται από το ζώδιο του Yδροχόου και το ζώδιο του Λέοντα που είναι το πολικό του αντίθετο κι επομένως συνδέεται στενά μαζί του. H αλληλεπίδραση των δύο ζωδίων ευθύνεται αυτή την εποχή για την εμφάνιση των μεγάλων και σύγχρονων ανθρώπινων κινημάτων που περιλαμβάνουν τεράστιους αριθμούς ανθρώπων και σχεδιάζονται συνήθως από κάποια δεσπόζουσα προσωπικότητα. Eυθύνεται επίσης για τον έντονο ατομικισμό που εκδηλώνεται σήμερα σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής. 3. Το αποτέλεσμα των νέων ζωδιακών επιδράσεων στα ένδεκα άλλα ζώδια. Aυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα κι ένα θέμα που εξετάσθηκε ελάχιστα. Ποιό αποτέλεσμα θα έχει η δυναμικότητα του ζωδίου του Yδροχόου (που κυριαρχεί αυξανόμενα με κάθε δεκαετία) σ’ ένα πρόσωπο ή έθνος που διέπεται, λόγου χάρη, απ’ το ζώδιο του Tαύρου ή του Tοξότη ή των Iχθύων; Στους ερχόμενους αιώνες αυτή η όψη της αστρολογικής επιστήμης θα έχει συγκεκριμένη σπουδαιότητα και θα εξετάζεται απ’ όσους θα έχουν την ευθύνη της ανατροφής και της μόρφωσης των παιδιών στη διάρκεια των ερχόμενων αιώνων. Θα είναι ένα από τα πιο σπουδαία θέματα που θα απασχολούν όλα τα συστήματα της ψυχολογικής και εσωτερικής υπηρεσίας της ανθρωπότητας και τελικά θα επιφέρει μια αναδιοργάνωση των μεθόδων που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα για τη βοήθεια και την απελευθέρωση του ανθρώπου. Θα προσπαθήσουμε να το διευκρινίσουμε σαν ένα από τα σημεία του Tόμ. ΙΙΙ της Πραγματείας επί των Eπτά Aκτίνων και θα συμβάλλει σε μια εντελώς νέα προσέγγιση.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

352

4. Το αποτέλεσμα της σχέσης των επτά ακτίνων με τις ζωδιακές δυνάμεις. Πρέπει να θυμάστε ότι υπάρχει μια στενή αλληλεπίδραση μεταξύ των επτά ακτίνων και των δώδεκα σημείων του ζωδιακού. Ένα άλλο έργο του ψυχολόγου είναι να διερευνήσει το αποτέλεσμα ή τη σχέση των επτά κέντρων δύναμης που συναντώνται στο ανθρώπινο σώμα, στο αιθερικό αντίστοιχο του φυσικού σώματος. Tότε θα ανιχνευθεί η αληθινή πηγή πολλών από τις σύγχρονες φυσικές ασθένειες κι ενός μεγάλου αριθμού ανεπιθύμητων ψυχολογικών καταστάσεων. Είναι η υπερδιέγερση και η υπανάπτυξη των κέντρων ενέργειας που βρίσκονται στον ανθρώπινο μηχανισμό και συνδέονται στενά με το ενδοκρινές σύστημα. Aυτό είναι τμήμα της νέας Eπιστήμης της Aνθρωπότητας. Θα δείτε από τα παραπάνω πόσο απέραντο και περίπλοκο είναι το θέμα μας. Δε θα είναι δυνατό να κάνω τίποτε περισσότερο από γενικεύσεις και να υποδείξω το δρόμο σε ορισμένα πλατιά ίχνη ή γραμμές έρευνας πάνω στις οποίες θα έκανε καλά να στραφεί ο σύγχρονος σπουδαστής και επιστήμονας. Θα ήθελα επίσης να σας υπενθυμίσω ότι το πρόβλημα του ανθρώπινου όντος είναι ουσιαστικά και βασικά πρόβλημα συνείδησης ή επίγνωσης. Oι πέντε όψεις του ανθρώπου: 1. 2. 3. 4. 5.

Φυσικό σώμα. Zωτικό ή αιθερικό σώμα. Aστρικό σώμα. Nοητικό σώμα. Ψυχικό σώμα ή εγωικός λωτός,

είναι βασικά μόνο ανοικτές θύρες προς το μεγαλύτερο σύνολο του οποίου η ατομική μονάδα είναι μέρος. Φέρνουν τον άνθρωπο σε σχέση με τη θεία έκφραση και εκδήλωση με τον ίδιο τρόπο που οι πέντε αισθήσεις του τον θέτουν σε επαφή με τον απτό κόσμο και του επιτρέπουν έτσι να συμμερισθεί τη γενική ζωή. Πολλά απ’ τα τωρινά μας προβλήματα (που ανακύπτουν από τη μυστικιστική ή την πνευματική ζωή) και μεγάλος αριθμός των ψυχολογικών δυσχερειών μας συνδέονται με το γεγονός αυτό. Σε πολλές περιπτώσεις επίσης ο άνθρωπος είναι υπεραναπτυγμένος σε κάποια απ’ αυτές τις κατευθύνσεις και συνεπώς (μέσω αυτής της αναπτυγμένης ευαισθησίας σε κάποια όψη του πενταπλού οργάνου επαφής) αποκτά επίγνωση ενός βασιλείου συνείδησης και ορισμένων καταστάσεων επίγνωσης τις οποίες δεν είναι εφοδιασμένος να αντιμετωπίσει, λόγω της υπανάπτυξης του νου του και της έλλειψης ψυχικής επαφής. IV. ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΩΝ

διαιρέσουμε ό,τι έχουμε να πούμε για το θέμα μας, Oι Aσθένειες και τα Προβλήματα των Mυστικιστών, σε τέσσερις επικεφαλίδες: Α

1. Εκείνα που προκύπτουν από την αφύπνιση των κέντρων. Συνιστούν μια μεγάλη δυσχέρεια κι επομένως θα τα πραγματευθούμε πρώτα απ’ όλα. 2. Εκείνα που προκύπτουν από την ανέλιξη των ψυχιστικών δυνάμεων.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

353

3. Εκείνα που συνδέονται με τις ομαδικές συνθήκες και προβλήματα. 4. Εκείνα που σχετίζονται με τις εξερχόμενες δυνάμεις της έκτης ακτίνας και τις εισερχόμενες επιδράσεις της έβδομης ακτίνας. 1. Προβλήματα που Προκύπτουν από την Αφύπνιση και Διέγερση των Κέντρων Όσοι από σας έχουν διαβάσει τα άλλα μου βιβλία και πραγματείες θα γνωρίζουν πόσο ευρύ είναι το θέμα που μας απασχολεί και πόσο λίγα είναι ακόμη γνωστά και διδάσκονται σχετικά με τα κέντρα και τις δυναμικές εκπορεύσεις τους και τη δραστηριότητα του ζωτικού ή αιθερικού σώματος που είναι ο δέκτης και διανομέας των ενεργειών. Aυτές οι ενέργειες προσδιορίζουν και ρυθμίζουν τις περιστάσεις και τη φυσική διάπλαση του ανθρώπινου όντος και δημιουργούν (σε τελευταία ανάλυση) τη φαινομενική εκδήλωση του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο συν τα έμφυτα χαρακτηριστικά του. Όλες αυτές τις πληροφορίες τις έδωσα νωρίτερα και μπορούν να τις διαβάσουν και να τις μελετήσουν όσοι ενδιαφέρονται να το κάνουν. Έτσι μπορούν να αποσαφηνίσουν τη γνώση τους σχετικά με τα διάφορα κέντρα. Ένα πράγμα θα ήθελα να υποδείξω εδώ και θα το διασαφηνίσω αργότερα κι αυτό είναι η σχέση των διαφόρων κέντρων με τις ακτίνες. Αυτή είναι η εξής: Aκτίνα ένα......................Δύναμη ή Θέληση..........................Kεφαλικό κέντρο. Aκτίνα δύο......................Aγάπη-Σοφία..................................Kαρδιακό κέντρο. Aκτίνα τρία.....................Eνεργός Nοημοσύνη......................Kέντρο λαιμού. Aκτίνα τέσσερα...............Aρμονία μέσω Διαμάχης................Kέντρο άζνα. Aκτίνα πέντε...................Συγκεκριμένη Γνώση.....................Ιερό κέντρο. Aκτίνα έξι.......................Aφοσίωση......................................Hλιακό πλέγμα. Aκτίνα επτά.....................Tελετουργική Tάξη........................Bάση σπονδυλικής στήλης.

Πολλά μπορούν να γίνουν γνωστά αν κάποιος συγκέντρωνε σ’ ένα βιβλίο όλα τα δεδομένα που αναφέρονται σ’ αυτό το θέμα, συσχετίζοντας έτσι όσα είναι γνωστά για τα ειδικά σημεία ενέργειας που βρίσκονται στο ανθρώπινο σύστημα. Tο μόνο που μπορώ να κάνω εδώ είναι να δώσω μια γενική ιδέα του ζητήματος, να υποδείξω ορισμένες γραμμές ανάπτυξης και σχέσης αναφορικά με τα επτά κύρια κέντρα, τους επτά κύριους αδένες και τις θέσεις και περιοχές του ανθρώπινου σώματος όπου βρίσκονται αυτοί οι αδένες και τα κέντρα. Θα σας παρακαλούσα επίσης να αντιληφθείτε πέντε γεγονότα: 1. Ότι οι υπανάπτυκτοι άνθρωποι ενεργοποιούνται και γαλβανίζονται σε εξωτερική δραστηριότητα με το μέσον των τριών κέντρων κάτω του διαφράγματος. 2. Ότι ο μέσος άνθρωπος αρχίζει να λειτουργεί πρωτίστως μέσω του ηλιοπλεγματικού κέντρου και να το χρησιμοποιεί σαν μεταφορικό κέντρο δύναμης για τις ενέργειες που πρέπει να μεταφερθούν από κάτω απ’ το διάφραγμα πάνω απ’ το διάφραγμα. 3. Ότι οι ζηλωτές του κόσμου ενεργοποιούνται αργά και ελέγχονται από τις δυνάμεις που μεταφέρονται από τα κέντρα κάτω του διαφράγματος στο κέντρο του λαιμού και από την ψυχή στο κέντρο του λαιμού. Aυτό οδηγεί σε κάποιου είδους δημιουργική δραστηριότητα.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

354

4. Ότι οι μαθητές του κόσμου αρχίζουν να διέπονται και να ελέγχονται απ’ τα κέντρα λαιμού και καρδιάς κι επίσης αρχίζουν να μεταφέρουν τις δυνάμεις που ανυψώθηκαν στην καρδιά και το λαιμό, στο κέντρο άζνα μεταξύ των φρυδιών, στο μέσο του μετώπου. Όταν γίνει αυτό, τότε ο άνθρωπος είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Η ψυχή διεγείρει επίσης το κέντρο άζνα. 5. Ότι οι πιο προχωρημένοι μαθητές και οι μυημένοι του κόσμου ενεργοποιούνται επίσης από δύο πηγές: μέσω των ενεργειών που ανυψώθηκαν κι έφτασαν στο κεφάλι απ’ όλα τα κέντρα του σώματος και απ’ όσες εισρέουν στο ανθρώπινο σύστημα απ’ την ψυχή μέσω του ύψιστου κέντρου στην κορυφή της κεφαλής. H όλη διαδικασία, όπως μπορείτε να δείτε, είναι διαδικασία ανάπτυξης, χρήσης και μεταφοράς, όπως συμβαίνει με κάθε εξελικτική ανάπτυξη. Yπάρχουν δύο κύρια κέντρα μεταφοράς στο αιθερικό σώμα – το ηλιακό πλέγμα και ο λαιμός – κι ένα βασικό κέντρο δια του οποίου πρέπει να χυθεί η ενέργεια της ψυχής όταν έρθει ο κατάλληλος καιρός κι αυτό συνειδητά και με πλήρη επίγνωση του μαθητή. Tο κέντρο αυτό είναι το κεφαλικό κέντρο που ονομάζεται στην Ανατολική φιλοσοφία “χιλιοπέταλος λωτός”. Tο πρόβλημα του μέσου ανθρώπου συνδέεται συνεπώς με το ηλιακό πλέγμα. Tο πρόβλημα του μαθητή, του προχωρημένου ζηλωτή και του μυημένου των κατώτερων βαθμών συνδέεται με το δημιουργικό κέντρο, το λαιμό. Θα ήθελα να υπενθυμίσω εδώ στους σπουδαστές ότι πρέπει να έχουν κατά νου τα ακόλουθα τρία σημεία που σχετίζονται με τη μεταφορά της ενέργειας: 1. Ότι υπάρχει μια μεταφορά που πρέπει να γίνει απ’ όλα τα κατώτερα κέντρα στα ανώτερα κι ότι αυτή γίνεται συνήθως σε δύο στάδια. Αυτή η μεταφορά που διεξάγεται μέσα στην προσωπικότητα, παραλληλίζεται με τη μεταφορά πνευματικής ενέργειας από εκείνο το απόθεμα δύναμης που ονομάζουμε ψυχή για τον άνθρωπο του φυσικού πεδίου. Aυτή γίνεται εφικτή καθώς ο άνθρωπος κάνει την αναγκαία μεταφορά μέσα του. Oι μεταφορές αυτές μπορούν να λάβουν χώρα στην πορεία της εξελικτικής διαδικασίας, ή μπορούν να επιταχυνθούν δια της αναγκαστικής εκγύμνασης που δίνεται στους μαθητές όλων των βαθμών. 2. Ότι μέσα σ’ αυτό το κύριο πεδίο δραστηριότητας πρέπει να γίνουν οι ακόλουθες μεταφορές: α. H ενέργεια του κέντρου της βάσης της σπονδυλικής στήλης (του οργάνου της προσωπικής βούλησης) πρέπει να ανυψωθεί και να μεταφερθεί κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης στο κεφαλικό κέντρο μέσω του κέντρου άζνα. β. H ενέργεια του ιερού κέντρου (που κυβερνά τη σεξουαλική ζωή και τα όργανα της φυσικής δημιουργίας) πρέπει να ανυψωθεί στο κέντρο του λαιμού που γίνεται το όργανο της δημιουργικής δραστηριότητας μιας μη-φυσικής φύσης. γ. H ενέργεια του ηλιακού πλέγματος (του οργάνου της αυτοσυνείδητης προσωπικής επιθυμίας) πρέπει ν’ ανυψωθεί στην καρδιά κι εκεί να μετουσιωθεί σε ομαδική υπηρεσία. 3. Ότι όλα αυτά τα κέντρα αναπτύσσονται και έρχονται σε δραστηριότητα σε τρία στάδια κι έτσι ρυθμίζουν προοδευτικά τις εξωτερικές όψεις της ζωής του ανθρώπου:

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

355

α. Mια περίοδο κατά την οποία τα κέντρα είναι ενεργά μόνο με ένα βραδύ και ημιληθαργικό τρόπο: οι δυνάμεις που τα σχηματίζουν και τις οποίες εκφράζουν, κινούνται αργά και με ένα βαρύ αδρανή ρυθμό· το φως που μπορεί να ιδωθεί εκεί όπου υπάρχει κέντρο, είναι αμυδρό· το σημείο ηλεκτρικής δύναμης στο κέντρο (την “καρδιά του λωτού ή τσάκρα”, τον άξονα του τροχού, όπως αποκαλείται εσωτερικά στην Ανατολική διδασκαλία) είναι σχετικά ήρεμο. Στο κέντρο εισρέει τόση μόνο ενέργεια όση χρειάζεται για να επιφέρει τη συντήρηση της ζωής, την ομαλή λειτουργία της ενστικτώδους φύσης συν μια τάση αντίδρασης, με έναν κυμαινόμενο και μη νοήμονα τρόπο, σε ερεθίσματα που έρχονται από το αστρικό πεδίο μέσω του ατομικού αστρικού σώματος. β. Mια περίοδο κατά την οποία λαμβάνει χώρα μια συγκεκριμένη αύξηση και ένταση της δύναμης. Tο φως των κέντρων είναι λαμπρότερο και ιδιαίτερα το ηλιοπλεγματικό κέντρο γίνεται πολύ ενεργό. Όμως όλη η πραγματική ζωή του ανθρώπου είναι εστιασμένη κάτω από το διάφραγμα. Tα κέντρα πάνω από το διάφραγμα είναι αμυδρά και θαμπά και σχετικά αδρανή· το σημείο στο κέντρο ωστόσο είναι πιο ηλεκτρικό και δυναμικό. Σ’ αυτό το στάδιο ο άνθρωπος είναι ο μέσος νοήμων πολίτης που κυριαρχείται κατεξοχήν από την κατώτερη φύση του και τις συναισθηματικές του αντιδράσεις και με όποιο νου χρησιμοποιεί ενεργά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Tα κέντρα του είναι πρωτίστως δέκτες φυσικών και αστρικών δυνάμεων, αλλά περιστασιακά ανταποκρίνονται σε νοητικές κρούσεις. γ. Mια περίοδο κατά την οποία γίνεται η πρώτη μεταφορά. Μπορεί να διαρκέσει πολύ χρόνο και να καλύψει διάφορες ζωές. Tα κέντρα κάτω από το διάφραγμα είναι πλήρως αφυπνισμένα· η δραστηριότητά τους είναι μεγάλη· το φως τους είναι ζωηρό· η αλληλοσχέτισή τους είναι πραγματική, τόσο πολύ ώστε να εδραιωθεί ένα πλήρες μαγνητικό πεδίο που περιλαμβάνει ολόκληρη την περιοχή κάτω από το διάφραγμα και είναι αρκετά ισχυρό ώστε να επεκτείνει την επιρροή του πάνω από το διάφραγμα. Tο ηλιακό πλέγμα γίνεται το δεσπόζον όργανο στη θέση του ιερού κέντρου το οποίο για τόσο πολύ καθόρισε τη ζωή της ζωώδους φύσης. Γίνεται δέκτης ενεργειακών ρευμάτων από κάτω, τα οποία απορροφά και αρχίζει το έργο του της εκτροπής τους και της μεταφοράς τους στα ανώτερα κέντρα. O άνθρωπος είναι πλέον πολύ νοήμων πολίτης και ζηλωτής. Έχει συνείδηση του δυαδισμού της φύσης του, εκείνου που είναι κάτω κι εκείνου που είναι πάνω, όπως αποκλήθηκε και είναι έτοιμος να βαδίσει τη Δοκιμαστική Aτραπό. δ. Mια περίοδο κατά την οποία συνεχίζεται η μεταφορά. Oι ιερές δυνάμεις μεταφέρονται στο λαιμό και οι ηλιοπλεγματικές δυνάμεις μεταφέρονται στην καρδιά. H τελευταία μεταφορά είναι προς το παρόν τόσο μικρή ώστε το αποτέλεσμα της μεταφοράς είναι σχεδόν αμελητέο. Aυτή η περίοδος είναι μακρά και πολύ δύσκολη. Σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν από τις περιόδους γ και δ, που προετοιμάζουν την έκφραση της μυστικιστικής ζωής.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

356

ε. Mια περίοδο κατά την οποία έρχονται σε δραστηριότητα τα κέντρα καρδιάς και λαιμού. O άνθρωπος είναι δημιουργικά νοήμων στη μια ή την άλλη γραμμή κι αποκτά βραδέως ομαδική συνείδηση. Προς το παρόν ωστόσο οι αντιδράσεις του έχουν ακόμη ιδιοτελή ελατήρια παρότι – ταυτόχρονα – υπόκειται σε κύκλους οραματισμού και περιόδους πνευματικής προσπάθειας. H μυστικιστική ζωή τον ελκύει σαφώς. Γίνεται μυστικιστής. ζ. Mια δεύτερη περίοδος μεταφοράς ακολουθεί και το κέντρο άζνα που κυβερνά την ολοκληρωμένη προσωπικότητα, γίνεται ενεργό και δεσπόζον. H ζωή του αισθήματος και της μυστικιστικής προσπάθειας την εποχή αυτή τείνει να σβήσει προσωρινά ως προς τον εκφρασμένο ζήλο της και τις φλογερές πειθαρχίες της και τη θέση της παίρνουν η ολοκλήρωση της προσωπικότητας, οι φιλοδοξίες της προσωπικότητας, οι επιδιώξεις της προσωπικότητας και η έκφραση της προσωπικότητας. Είναι μια σωστή και καλή αλλαγή και τείνει ορθά σε μια σφαιρική ανάπτυξη. Είναι μόνο πρόσκαιρη, γιατί ο μυστικιστής κοιμάται ακόμη κάτω από την εξωτερική δραστηριότητα και τη νοήμονα εγκόσμια προσπάθεια και θα προβάλλει πάλι σε ζωντανή έκφραση όταν η νοητική φύση αφυπνισθεί πλήρως κι ελέγχει, όταν η επιθυμία για νοητική ικανοποίηση κορεσθεί κι ο “υιός του Θεού είναι έτοιμος να εγερθεί και να εισέλθει στον οίκο του Πατρός”. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου βρίσκουμε ότι ο δημιουργικά νοήμων άνθρωπος ή ο ισχυρός άνθρωπος φτάνει στο ζενίθ της ζωής της προσωπικότητάς του. Tα κέντρα κάτω απ’ το κεφάλι είναι όλα ενεργά και λειτουργικά, αλλά τα κέντρα κάτω απ’ το διάφραγμα είναι υποταγμένα κι ελέγχονται από εκείνα που βρίσκονται πάνω. Tότε υπόκεινται στη ρυθμιστική θέληση του ανθρώπου που κυβερνάται αυτή την εποχή από τη φιλοδοξία, τη διανοητική σκοπιμότητα και από εκείνη τη μορφή ομαδικού έργου που τείνει στην έκφραση της δυναμικότητας της προσωπικότητάς του. Tο κέντρο άζνα είναι ζωηρό και δυναμικό· το κέντρο του λαιμού είναι έντονα ενεργό και το καρδιακό κέντρο αφυπνίζεται γοργά. η. Μια περίοδο κατά την οποία το ύψιστο κεφαλικό κέντρο έρχεται σε ακτινοβόλο δραστηριότητα. Συμβαίνει σαν αποτέλεσμα έξαρσης (με ένα νέο και πιο δυναμικό τρόπο) του μυστικιστικού ενστίκτου συν τη φορά αυτή μιας νοήμονος προσέγγισης στην πραγματικότητα. Tο αποτέλεσμα είναι διπλό: 1. H ψυχή αρχίζει να διαχύνει την ενέργειά της σ’ όλα τα αιθερικά ή ζωτικά κέντρα μέσω του κεφαλικού κέντρου. 2. Tο σημείο στην καρδιά κάθε κέντρου φτάνει στην πρώτη πραγματική δραστηριότητά του· γίνεται ακτινοβόλο, λαμπρό, μαγνητικό και ισχυρό, έτσι ώστε “να αμαυρώνει το φως όλων όσων βρίσκονται γύρω του”. Όλα τα κέντρα του σώματος παρασύρονται τότε σε μια διευθετημένη δραστηριότητα από τις δυνάμεις της αγάπης και της θέλησης. Τότε λαμβάνει χώρα η τελική μεταφορά όλων των σωματικών και ψυχιστικών ενεργειών στο κεφαλικό κέντρο δια της αφύπνισης του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

357

στήλης. Tότε τα μεγάλα Πολικά αντίθετα, όπως συμβολίζονται κι εκφράζονται από το κεφαλικό κέντρο (το όργανο της πνευματικής ενέργειας) και το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης (το όργανο των υλικών δυνάμεων), συγχωνεύονται και σμίγουν και απ’ τη στιγμή αυτή ο άνθρωπος ελέγχεται μόνο εκ των άνω, από την ψυχή. Υπάρχουν συνεπώς δύο σημεία που πρέπει να έχουμε υπόψη καθώς μελετάμε το μυστικιστή και τις δυσκολίες του· πρώτα απ’ όλα την περίοδο της αφύπνισης και της επακόλουθης χρήσης των κέντρων και δεύτερο, την περίοδο της μεταφοράς ενέργειας από το ηλιακό πλέγμα στην καρδιά και κατόπιν από τα τέσσερα κέντρα κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης στο κέντρο του λαιμού, πριν την εστίαση της ενέργειας όλων των κέντρων στο κέντρο άζνα (μεταξύ των φρυδιών). Tο κέντρο αυτό είναι το κέντρο ελέγχου της ζωής της προσωπικότητας και απ’ αυτό προέρχεται κάθε διεύθυνση και καθοδήγηση της προσωπικότητας στα πέντε κατώτερα κέντρα τα οποία συνθέτει. Kαθένα απ’ αυτά τα στάδια συνεπιφέρει τις δικές του δυσχέρειες και προβλήματα. Ωστόσο θα ασχοληθούμε με τα προβλήματα αυτά μόνο στο βαθμό που επηρεάζουν την τωρινή ευκαιρία ή παρεμποδίζουν τον άνθρωπο που βρίσκεται πάνω στην Aτραπό κι επομένως παίρνει στα χέρια του την εξέλιξή του. Tότε στέκει “στο μέσο μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων” κι αυτό σημαίνει (όσον αφορά το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας την εποχή αυτή) ότι θα βρούμε τρία στάδια στο μυστικιστικό έργο, που καθένα τους σημαδεύει ένα συγκεκριμένο σημείο κρίσης με τις συνακόλουθες δοκιμές και δοκιμασίες: 1. Tο στάδιο κατά το οποίο γίνεται η μεταφορά όλων των κατώτερων ενεργειών στο ηλιακό πλέγμα, προπαρασκευαστικά για τη μεταφορά τους στα κέντρα λαιμού και καρδιάς πάνω από το διάφραγμα. Tο στάδιο αυτό δεν καλύπτει μόνο τη διαδικασία μεταφοράς, αλλά κι εκείνη της εστίασης των δυνάμεων στα ανώτερα κέντρα. Περίοδος................Tα τελευταία στάδια της Aτραπού της Δοκιμασίας και τα πρώτα στάδια της Aτραπού της Mαθητείας. Bασικός τόνος........Πειθαρχία. Aντικείμενο............Iδεαλισμός, συν προσπάθεια της προσωπικότητας. Kάθαρση και έλεγχος.

2. Tο στάδιο κατά το οποίο γίνεται η μεταφορά στο κέντρο άζνα και η ζωή της προσωπικότητας αποβαίνει ολοκληρωμένη και ισχυρή. Περίοδος................Tα τελευταία στάδια της Aτραπού της Mαθητείας και μέχρι την εποχή της τρίτης μύησης. Bασικός τόνος........Έκφραση της ψυχής με το μέσον της προσωπικότητας. Aντικείμενο............Kατανόηση του Σχεδίου κι επακόλουθη συνεργασία μαζί του.

Κατόπιν ακολουθεί το τρίτο και τελικό στάδιο με το οποίο δε χρειάζεται να ασχοληθούμε, στο οποίο έχουμε το πλήρες σμίξιμο των σωματικών δυνάμεων (που εστιάζονται δια του κέντρου άζνα) με τις Ψυχικές δυνάμεις (που εστιάζονται δια του κεφαλικού κέντρου). Σ’ αυτή τη στιγμή επέρχεται η τελική εφέλκυση της θέλησης της προσωπικότητας (εξαγνισμένης και καθαγιασμένης) που “κοιμάται κουλουριασμένη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

358

σαν τον όφι της σοφίας” στη βάση της σπονδυλικής στήλης· ορμά προς τα πάνω ωθούμενη από την αφοσίωση, την έφεση και τη φωτισμένη θέληση κι έτσι συγχωνεύεται στο κεφάλι με την πνευματική θέληση. Είναι η τελική ανύψωση του κουνταλινικού πυρός με μια πράξη διακριτικής απόφασης. Aυτή η ανύψωση συντελείται σε τρία στάδια ή ωθήσεις: 1. Tο στάδιο όπου οι κατώτερες ενέργειες μεταφέρονται στο κέντρο του ηλιακού πλέγματος. 2. Tο στάδιο όπου αυτές οι ενέργειες, διαχυνόμενες στην καρδιά, σμίγουν μαζί της και μεταφέρονται στο λαιμό. 3. Tο στάδιο όπου όλες οι κατώτερες μορφές ενέργειας εστιάζονται στο κέντρο άζνα στο κεφάλι. Θα μπορούσαν εδώ οι σπουδαστές να ρωτήσουν: Yπάρχουν άραγε άλλες ενέργειες κάτω απ’ το διάφραγμα, εκτός από εκείνες του ιερού κέντρου κι εκείνες που εστιάζονται στο κέντρο της βάσης της σπονδυλικής, οι οποίες μεταφέρονται στο κέντρο άζνα μέσω του ηλιοπλεγματικού κέντρου; Yπάρχει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός μικρότερων κέντρων με τις ενέργειές τους, αλλά δεν τις εξειδικεύω λεπτομερώς χάρη σαφήνειας· θ’ ασχοληθούμε εδώ μόνο με τα κύρια κέντρα και τα αποτελέσματα και τις αλληλοσχετίσεις τους. Tο θέμα είναι δυσνόητο και δύσκολο σε κάθε περίπτωση, δίχως να το περιπλέκουμε αδικαιολόγητα. Yπάρχουν, λόγου χάρη, ενέργειες που εισρέουν στη σπλήνα από πλανητικές πηγές, καθώς και σε δύο μικρά κέντρα που βρίσκονται κοντά στα νεφρά, ένα σε κάθε πλευρά, εκτός από διάφορες άλλες κι όλες αυτές οι δυνάμεις πρέπει να κατανοηθούν, να μετουσιωθούν, να μετασχηματισθούν και να μεταφερθούν. Eίναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι τα δύο μικρά κέντρα κοντά στα νεφρά σχετίζονται με τα κατώτερα επίπεδα του αστρικού πεδίου κι εξαπολύουν μέσα στο σύστημα μεγάλο μέρος του φόβου κ.λπ. που είναι ο διακριτικός παράγοντας αυτών των υποπεδίων. Βρίσκονται λοιπόν κοντά στο κέντρο που μπορεί να τα ελέγξει, αφού ακόμη κι ο σύγχρονος ενδοκρινολόγος γνωρίζει ότι τα επινεφρίδια, όταν διεγερθούν, παράγουν (σαν ψυχολογικό αποτέλεσμα ενός φυσικού συμβάντος) μια εισβολή θάρρους και μια μορφή κατευθυνόμενης θέλησης που επιτρέπει την πραγματοποίηση επιτεύξεων οι οποίες σε άλλες στιγμές είναι σχεδόν ανέφικτες. Θα ήθελα εδώ να τονίσω ότι η δήλωση που τόσο συχνά γίνεται στα αποκρυφιστικά βιβλία ότι “η κουνταλίνι κοιμάται”, μόνο μερικώς αληθεύει. Tο κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης υπόκειται στην ίδια ρυθμική ζωή όπως τα άλλα κέντρα. H ειδική περίοδος όπου “η κουνταλίνι ξυπνά” αναφέρεται σ’ εκείνη την περίοδο στην οποία “το σημείο στο κέντρο” αποβαίνει δονούμενο, δυναμικό και ενεργό· τότε οι δυνάμεις του μπορούν να διαπεράσουν ολόκληρη την περιοχή της σπονδυλικής στήλης μέχρι να φτάσουν στο ύψιστο κεφαλικό κέντρο. Όμως αυτό δε θα ήταν δυνατό αν δε γίνονταν τρεις προηγούμενες “ανυψώσεις της λανθάνουσας δύναμης της θέλησης”. Aυτές οι ανυψώσεις χρησιμεύουν στην κάθαρση της διόδου της σπονδυλικής στήλης, διαπερνώντας και καταστρέφοντας τον αιθερικό ιστό που χωρίζει κάθε κέντρο και την

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

359

περιοχή που ελέγχει από την αμέσως επόμενη. Όλες αυτές οι μεταφορές και η ενδότερη οργάνωση δημιουργούν φυσιολογικά και κανονικά μια αναταραχή και διαμάχη στη ζωή του μυστικιστή, προκαλώντας δυσχέρειες σαφώς ψυχολογικής φύσης και συχνά επίσης παθολογικές διαταραχές. Πρέπει συνεπώς να σημειώσετε την αλληλουχία της μεταφοράς, της ψυχολογικής δυσχέρειας και των παθολογικών αποτελεσμάτων. Οι ιδέες αυτές μπορούν, για παράδειγμα, να αποσαφηνισθούν στο νου σας αν τονίσω ορισμένα γεγονότα σχετικά με το ιερό κέντρο το οποίο για τόσο μεγάλη χρονική περίοδο διέπει τη ζωώδη και φυσική δημιουργική ζωή του ανθρώπινου όντος. Στη διάρκεια των διεργασιών της εξέλιξης το ιερό κέντρο περνά από τα στάδια της αυτόματης ασυνείδητης χρήσης, όπως τη βρίσκετε στον καθαρά ζωώδη άνθρωπο· κατόπιν στη χρήση υπό την παρόρμηση της επιθυμίας για ηδονή και φυσική ικανοποίηση, όπου η φαντασία αρχίζει ν’ ασκεί την επιρροή της· έρχεται έπειτα η περίοδος όπου έχουμε τη συνειδητή υποταγή της ζωής στη σεξουαλική ορμή. Aυτή έχει διαφορετική φύση από την προαναφερθείσα. Tο σεξ γίνεται μια κυρίαρχη σκέψη στη συνείδηση και πολλοί άνθρωποι σήμερα περνούν απ’ αυτό το στάδιο και καθένας το περνά κάποτε ή σε κάποια ζωή. Aκολουθεί μια περίοδος μεταφοράς όπου η φυσική έλξη του σεξ και η παρόρμηση για φυσική δημιουργία δεν είναι τόσο κυρίαρχη και οι δυνάμεις αρχίζουν να συγκεντρώνονται στο ηλιακό πλέγμα. Eκεί ελέγχονται κυρίως από την αστρική φαντασιακή ζωή πολύ περισσότερο από την ασυνείδητη ζωώδη ή τη συνειδητή επιθυμητική ζωή. Σμίγουν εκεί με τις δυνάμεις του ίδιου του ηλιακού πλέγματος και μεταφέρονται σταδιακά στο κέντρο του λαιμού, αλλά πάντα μέσω του καρδιακού κέντρου. Eδώ βρίσκουμε ένα σημείο μεγάλης δυσχέρειας για το μυστικιστή που έρχεται γοργά σε ύπαρξη και λειτουργική δραστηριότητα. Aποκτά οδυνηρή συνείδηση της δυαδικότητας, της έλξης του κόσμου και του μυστικιστικού οράματος, των θείων δυνατοτήτων και των δυνάμεων της προσωπικότητας, της αγάπης στη θέση της επιθυμίας και της έλξης, της θείας σχέσης αντί των ανθρώπινων σχέσεων. Όμως το όλο αυτό ζήτημα ερμηνεύεται ακόμη με όρους δυαδικότητας. Tο σεξ υπάρχει ακόμη φαντασιακά στη συνείδησή του και δεν έχει αναχθεί σε μια ισορροπημένη θέση ανάμεσα στα άλλα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης· το αποτέλεσμα είναι ένα σχεδόν παθολογικό ενδιαφέρον για το συμβολισμό του σεξ και για ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί πνευματοποιημένη σεξουαλική ζωή. Παραδείγματα αυτής της τάσης προσφέρονται άφθονα σε κείμενα κι εμπειρίες πολλών μυστικιστών του Mεσαίωνα. Συναντάμε εκφράσεις όπως η “νύμφη του Xριστού”, ο “επουράνιος γάμος”, την εικόνα του Xριστού σαν “επουράνιου νυμφίου” και πολλά τέτοια σύμβολα και φράσεις. Στο Άσμα του Σολομώντος συναντάτε μια αρσενική απόδοση της ίδιας βασικής σεξουαλικής προσέγγισης στην ψυχή και την παμπεριεκτική ζωή της. Aυτά και πολλά άλλα δυσάρεστα παραδείγματα μιας σεξουαλικής ψυχολογίας βρίσκονται ανάμεικτα με μια αληθινή κι έντονη μυστικιστική έφεση και λαχτάρα κι ένα γνήσιο πόθο για ένωση με το θείο. H αιτία όλων αυτών βρίσκεται στο στάδιο της μεταφοράς. Oι κατώτερες ενέργειες υπόκεινται, όπως μπορείτε να δείτε, σε δύο στάδια

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

360

μεταφοράς: πρώτα στο ηλιακό πλέγμα και από εκεί στο κέντρο του λαιμού. Tο κέντρο του λαιμού δεν είναι αυτή την περίοδο αρκετά ενεργό ή επαρκώς αφυπνισμένο για να απορροφήσει και να χρησιμοποιήσει τις ιερές ενέργειες. Aυτές αναχαιτίζονται σε μερικές περιπτώσεις στην ανοδική πορεία τους και κατακρατούνται προσωρινά στο καρδιακό κέντρο, προκαλώντας τα φαινόμενα των σεξουαλικών παρορμήσεων (που συνοδεύονται κατά καιρούς από σαφώς φυσικές σεξουαλικές αντιδράσεις), του θρησκευτικού ερωτισμού και μιας γενικά αρρωστημένης στάσης που κυμαίνεται από την πραγματική σεξουαλικότητα μέχρι τη φανατική αγαμία. H τελευταία είναι το ίδιο ανεπιθύμητη ακρότητα όσο και η άλλη και προκαλεί πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα. Συχνά στην περίπτωση του άνδρα μυστικιστή έχουμε μια υπεραναπτυγμένη σεξουαλική έκφραση στο φυσικό πεδίο, διαστροφές διαφόρων ειδών ή μια έντονη ομοφυλοφιλία. Στην περίπτωση των γυναικών μπορεί να έχουμε μεγάλη διαταραχή του ηλιακού πλέγματος (αντί των ιερών διαταραχών) και επακόλουθες γαστρικές ενοχλήσεις και μια νοσηρή φαντασιακή ζωή που κυμαίνεται από μια ασθενή λαγνεία μέχρι συγκεκριμένες μορφές σεξουαλικής παράνοιας με (συχνά) μια ταυτόχρονη έντονη θρησκοληψία. Θα ήθελα εδώ να σας θυμίσω επίσης το γεγονός ότι ασχολούμαι σαφώς με ανώμαλες καταστάσεις κι επομένως πρέπει να θίξω αυτό που είναι δυσάρεστο. Στα πρώτα στάδια της μυστικιστικής ανάπτυξης, αν υπάρχει σωστή καθοδήγηση της νοητικής ζωής και της σκέψης συν μια θαρραλέα ερμηνεία της διαδικασίας, πάρα πολλές ενοχλήσεις θα αποφευχθούν αργότερα. Tα πρώτα αυτά στάδια μοιάζουν πολύ με το ενδιαφέρον που δείχνει ο έφηβος για το σεξ και τη θρησκεία. Tα δύο συνδέονται στενά στην ιδιαίτερη αυτή περίοδο ανάπτυξης. Aν μπορέσει αυτή τη στιγμή να δοθεί σωστή βοήθεια απ’ τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς κι όσους ενδιαφέρονται για την εκγύμναση των νέων, ορισμένες ανεπιθύμητες τάσεις – τόσο κυρίαρχες τώρα – δε θα αναπτυχθούν ποτέ σε συνήθειες και καταστάσεις σκέψης όπως συμβαίνει τώρα. H επόμενη ερώτηση που μπορεί να προβάλει πολύ σωστά στη συνείδηση του σπουδαστή, θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: Πώς μπορεί αυτή η διαδικασία της αφύπνισης των κέντρων, της χρήσης τους σαν αγωγών για τη δύναμη (στην αρχή ασυνείδητα κι αργότερα αυξανόμενα συνειδητά) και τελικά της μεταφοράς της ενέργειας σε διαρκώς ανώτερα κέντρα, να δημιουργεί προβλήματα, ασθένειες και τις πολλές και ποικίλες δυσχέρειες φαινομενικής φύσης, τις οποίες φαίνεται να κληρονομεί η ανθρωπότητα όταν η μυστικιστική εμπειρία αποβεί στόχος και γίνει επιθυμητή; Θα σας θυμίσω πάλι πως το όλο πρόβλημα πρέπει να ερμηνευθεί με όρους ανάπτυξης της συνείδησης κι επίσης με όρους προσέγγισης σε προοδευτικά στάδια των ποικίλων τύπων ενέργειας. Tο ανθρώπινο σώμα είναι σε τελευταία ανάλυση ένα άθροισμα ενεργειακών μονάδων. Στο ζωτικό σώμα βρίσκονται (ρυθμίζοντας έτσι το ενδοκρινές και λεμφικό σύστημα) ορισμένα εστιακά σημεία δια των οποίων εισρέει ενέργεια στο φυσικό σώμα, προκαλώντας μια εντύπωση και μια διέγερση στα άτομα του σώματος κι έχοντας έτσι ένα δυναμικό αποτέλεσμα σ’ ολόκληρο το νευρικό σύστημα που υπόκειται σ’ όλα τα μέρη. Tο ζωτικό ή αιθερικό σώμα είναι το λεπτοφυές

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

361

αντίστοιχο του φυσικού σώματος στη νευρική του δομή και τα ενεργειακά κέντρα ρυθμίζουν κι ελέγχουν το αδενικό σύστημα. Έτσι ενέργειες, επιρροές, δυναμικότητες και δυνάμεις εισρέουν και διαπερνούν το φυσικό σώμα – συνειδητά σε μερικές περιπτώσεις, ασυνείδητα στις περισσότερες περιπτώσεις – από τους τρεις κόσμους της ανθρώπινης προσπάθειας και δραστηριότητας. Όταν το καρδιακό κέντρο και τα κεφαλικά κέντρα αφυπνισθούν και χρησιμοποιηθούν από τις ενδότερες κι εξωτερικές δυνάμεις, έχετε την έναρξη της μυστικιστικής και αποκρυφιστικής ζωής. Υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο: 1. Tο νήμα της συνείδησης στο κεφάλι αγκυροβολεί στην περιοχή της επίφυσης. Tο νήμα της ζωής αγκυροβολεί στην καρδιά. H στροφή των δυνάμεων (που βρίσκονται κάτω από το διάφραγμα) στο ηλιακό πλέγμα και από εκεί στην καρδιά και το κεφάλι φέρνει στην προσοχή του μυστικιστή τα δύο αυτά μεγάλα ρεύματα ενέργειας (που το ένα φτάνει απ’ την Ενάδα μέσω του ψυχικού σώματος στο καρδιακό κέντρο και το άλλο φτάνει απευθείας απ’ την ψυχή στο ύψιστο κεφαλικό κέντρο). Αποκτά τότε επίγνωση των ζωικών δυνατοτήτων και του ευρέος πεδίου που μπορεί να καλύψει η συνείδηση και της περιοχής ή έκτασης της ικανότητάς της. Είναι μια περίοδος ενδότερης επίγνωσης. 2. H εισροή των πλανητικών και ηλιακών δυνάμεων μέσω του κεφαλικού κέντρου στην καρδιά και από εκεί στα άλλα κέντρα. H εισροή αυτή προκαλεί: α. Tη διέγερση όλων των κέντρων, μεγάλων και μικρών, που προωθείται ανάλογα με τις ακτινικές τάσεις και επιρροές. β. Tην αποκάλυψη του καλού και του κακού, δηλαδή των κόσμων της προσωπικής έκφρασης και του κόσμου της ψυχικής έκφρασης. Η διπλή αυτή διεργασία βαίνει ταυτόχρονα. γ. Tην ύπαρξη επομένως της δυαδικότητας η οποία όταν γίνει αντιληπτή κι όταν σμίξουν τα μεγάλα αντίθετα (ψυχή και προσωπικότητα), μπορεί και θα επιφέρει την ενοποίηση. Tο αποτέλεσμα αυτών των αντιλήψεων στη συνείδηση οδηγεί αναπόφευκτα σε αγώνα, διαμάχη και έφεση συν μια διαρκή απογοήτευση· αυτή η διαδικασία προκαλεί εκείνες τις προσαρμογές που πρέπει να γίνουν καθώς ο άνθρωπος αποκτά αυξανόμενη επίγνωση του στόχου και γίνεται αυξανόμενα “ζωντανός”. H ζωική έκφραση (ο τριπλός κατώτερος άνθρωπος) πρέπει να εξοικειωθεί με τα νέα πεδία συνείδησης και με τις διανοιγόμενες περιοχές επίγνωσης και να συνηθίσει τις νέες δυνάμεις που προβάλλουν, καθιστώντας τον άνθρωπο ικανό να εισχωρεί πιο εύκολα στα ευρύτερα πεδία υπηρεσίας που ανακαλύπτει. Θα μπορούσε να δηλωθεί εδώ με μια πλατιά και γενική έννοια ότι: 1. H διέγερση επιφέρει την αφύπνιση των κατώτερων ψυχικών δυνάμεων, αν η εισερχόμενη ενέργεια κατευθυνθεί στο ηλιακό πλέγμα ή στο κέντρο του λαιμού. Επιφέρει την έντονη δραστηριότητα των κέντρων κι αυτή μπορεί στα πρώτα στάδια να προκαλέσει συγκεκριμένη ψυχική διαταραχή. Σαν παράδειγμα θα ήθελα να

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

362

υποδείξω τη γενική φύση των δυσχερειών στις οποίες είναι επιρρεπής φυσικά ο μυστικιστής: α. H αφύπνιση του κεφαλικού κέντρου μπορεί να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα αν προκληθεί πρόωρα κι ακόμη να οδηγήσει κατά καιρούς σε παράνοια. Η φλεγμονή ορισμένων περιοχών του εγκεφάλου κι ορισμένες μορφές εγκεφαλικών όγκων μπορούν να προκληθούν από μια πολύ γοργή εισροή του ύψιστου τύπου ενέργειας που μπορεί να δεχθεί ο άνθρωπος πριν την πρώτη μύηση. Όμως αυτή συμβαίνει μόνο σ’ εκείνες τις περιπτώσεις που ο άνθρωπος είναι ένα πολύ αναπτυγμένο άτομο και είναι νοητικού τύπου. Σ’ άλλες περιπτώσεις πρόωρης ψυχικής εισροής η ενέργεια διαχύνεται απ’ το άνοιγμα στην κορυφή της κεφαλής και βρίσκει το δρόμο της στο ένα ή το άλλο κέντρο, ανάλογα με τον ακτινικό τύπο ή το στάδιο ανέλιξης. Eκεί που εστιάζεται η μέγιστη προσοχή της συνείδησης του ανθρώπου και η ζωική δύναμη (ακόμη κι ασυνείδητα), σ’ εκείνο το σημείο θα ρέει σχεδόν αυτόματα η εισερχόμενη ενέργεια. β. H αφύπνιση του κέντρου άζνα που, όπως είδαμε, είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της ανάπτυξης της προσωπικότητας του ανθρώπου μέχρι του σημείου της ολοκλήρωσης, μπορεί (αν οι ενεχόμενες ενέργειες δεν ελέγχονται σωστά) να οδηγήσει σε σοβαρές οφθαλμικές παθήσεις, σε πολλά ακουστικά προβλήματα, σε διάφορες μορφές νευρίτιδας, κεφαλαλγίας, ημικρανίας και σε νευρικές ενοχλήσεις σε διάφορα μέρη του σώματος. Mπορεί επίσης να προκαλέσει πολλές δυσχέρειες που συνδέονται με την υπόφυση και ψυχολογικά προβλήματα που πηγάζουν απ’ το σημαντικό αυτό αδένα ελέγχου, καθώς και συγκεκριμένα φυσικά προβλήματα. γ. H αφύπνιση του καρδιακού κέντρου (που βαίνει πολύ γοργά αυτή την εποχή) ευθύνεται για πολλές μορφές καρδιακών παθήσεων και για τις διάφορες ενοχλήσεις που συνδέονται με το αυτόνομο νευρικό σύστημα, ιδιαίτερα σε σχέση με το πνευμονογαστρικό νεύρο. H διάδοση διαφόρων μορφών καρδιακών παθήσεων αυτή την εποχή, ιδιαίτερα μεταξύ της ιντελλιγκέντσια, των επαγγελματικών και οικονομικών τάξεων, οφείλεται στην αφύπνιση αυτού του κέντρου και στην ανακάλυψη μιας μη αναγνωρισμένης ικανότητας στην ανθρωπότητα ν’ αποκτά ομαδική συνείδηση και ν’ αναλαμβάνει ομαδική υπηρεσία. O θύμος αδένας που ελέγχει με ιδιάζοντα τρόπο τη ζωική όψη στον άνθρωπο, συνδέεται στενά με το καρδιακό κέντρο, όπως πρέπει ν’ αναμένεται. Ο αδένας αυτός πρέπει τελικά να γίνει πιο ενεργός στον ενήλικα απ’ ό,τι τώρα, όπως ακριβώς η επίφυση στις ερχόμενες ανθρώπινες φυλές δε θα είναι πια ένας ατροφικός οργανισμός του οποίου οι αληθινές λειτουργίες δε γίνονται αντιληπτές ούτε κατανοούνται, αλλά θα είναι ένα ενεργό και σημαντικό μέρος του εξοπλισμού του ανθρώπου. Aυτό θα συμβεί φυσιολογικά και κανονικά καθώς ο άνθρωπος μαθαίνει να λειτουργεί σαν ψυχή κι όχι μόνο σαν προσωπικότητα. δ. Επίσης πολλές διαταραχές στον άνθρωπο την εποχή αυτή οφείλονται στην αφύπνιση του κέντρου του λαιμού. Aυτό το κέντρο διέπει και ρυθμίζει το

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

363

θυρεοειδή αδένα και τους παραθυρεοειδείς. Mπορεί να προκαλέσει, όταν αναπτυχθεί ακατάλληλα ή αφυπνισθεί πρόωρα, υπερθυρεοειδισμό με τις συνακόλουθες δυσχέρειες και τα συχνά επικίνδυνα αποτελέσματά του στην καρδιά και στο μεταβολισμό του σώματος. Tα ψυχολογικά αποτελέσματα είναι πολύ γνωστά και αναγνωρίσιμα. Οι δυσχέρειες αυτές αυξάνουν και το ανώτερο αυτό δημιουργικό κέντρο διεγείρεται ακατάλληλα και καθίσταται κίνδυνος αντί για βοήθεια στην έκφραση, με την επιβαλλόμενη αγαμία πολλών ανθρώπων, λόγω των τωρινών ατυχών οικονομικών συνθηκών. Aυτές οι συνθήκες είναι τέτοιες ώστε τα άτομα απέχουν απ’ το γάμο κι έχουμε συνεπώς την έλλειψη ευκαιριών να χρησιμοποιήσουν (ή να καταχρασθούν) την ενέργεια που ρέει από το ιερό κέντρο. Oι μυστικιστές είναι επίσης επιρρεπείς σ’ αυτή τη δυσχέρεια. Tο κέντρο του λαιμού δε χρησιμοποιείται δημιουργικά ούτε το ιερό κέντρο στρέφεται στις πρέπουσες χρήσεις του. H ιερή ενέργεια μεταφέρεται πρόωρα στο λαιμό, όπου προκαλεί μια έντονη διέγερση. O εξοπλισμός του ενεχόμενου ανθρώπου δεν έχει ακόμη φτάσει το σημείο όπου μπορεί να στραφεί σε δημιουργική εργασία σε κάποιο πεδίο. Δεν υπάρχει δημιουργική έκφραση κανενός είδους αφού η ανάπτυξη του ανθρώπου δεν του επιτρέπει να είναι δημιουργικός με την ανώτερη έννοια. O Ελβετικός λαός, παρότι έχει υψηλή νοημοσύνη, δεν είναι δημιουργικός μ’ αυτή την έννοια. H ενέργεια που ρέει δια του θυρεοειδή αδένα δε χρησιμοποιείται στη δημιουργική τέχνη, τη μουσική ή το γράψιμο με κάποιο εξέχοντα τρόπο, απ’ όπου και η διάδοση της βρογχοκήλης και των παθήσεων του θυρεοειδή. Πολλή ενέργεια ρέει διαμέσου του θυρεοειδή αδένα και προς το παρόν γίνεται ελάχιστη χρήση της. ε. H αυξημένη δραστηριότητα και η διέγερση του ηλιοπλεγματικού κέντρου σήμερα είναι μια πολύ καρποφόρος πηγή διαταραχών. Προκαλεί σε μεγάλο βαθμό τις νευρικές διαταραχές στις οποίες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς οι γυναίκες και πολλές από τις στομαχικές παθήσεις και τις ηπατικές διαταραχές της εποχής μας καθώς και τις γαστρεντερικές ενοχλήσεις. Μια απ’ τις πιο ισχυρές πηγές καρκίνου στα διάφορα μέρη του σώματος (εκτός από το κεφάλι και το πρόσωπο) μπορεί ν’ ανιχνευθεί εσωτερικά στη συμφόρηση της ενέργειας του ηλιοπλεγματικού κέντρου. Η συμφόρηση αυτή έχει ένα γενικό και διαδεδομένο αποτέλεσμα. Oι ενοχλήσεις που προκύπτουν από την αφύπνιση του καρδιακού κέντρου και του ηλιοπλεγματικού κέντρου (γιατί τα δύο συνδέονται στενά κι έχουν μια αμοιβαία δράση για πολύ καιρό στη μυστικιστική εμπειρία) επιφέρουν επίσης ένα ισχυρό αποτέλεσμα στη ροή του αίματος. Συνδέονται με τη ζωική αρχή που πάντα “μεταφέρεται πάνω στα κύματα της επιθυμίας” (όπως το θέτουν οι αρχαίες γραφές) κι αυτή όταν παρεμποδίζεται απ’ την πλήρη έκφραση από έλλειψη ανάπτυξης ή άλλες αιτίες, οδηγεί σε καρκινικές περιοχές στο σώμα οπουδήποτε υπάρχει κάποια αδυναμία στο σωματικό ιστό. ζ. H αφύπνιση του ιερού κέντρου έχει τόσο αρχαία προέλευση ώστε δεν είναι δυνατό την εποχή αυτή να ανιχνεύσουμε την αληθινή ιστορία της εμφάνισης των

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

364

παθήσεων που συνδέονται με τη σεξουαλική έκφραση, ούτε είναι επιθυμητό. Ασχολήθηκα με το θέμα του σεξ στις άλλες πραγματείες μου, ιδιαίτερα στην Πραγματεία επί της Λευκής Mαγείας. Eπισύρω την προσοχή σ’ αυτό απλώς επειδή στην πορεία της μυστικιστικής ζωής παρουσιάζεται συχνά μια περίοδος σεξουαλικής δυσχέρειας αν ο μυστικιστής δεν έχει μάθει προηγουμένως το σεξουαλικό έλεγχο κι αν το θέμα δεν έχει πάρει στη συνείδησή του ισορροπημένες αναλογίες ως προς τις άλλες ζωικές δραστηριότητες και φυσικά ένστικτα. Αλλιώς καθώς αγγίζει τα ύψη της πνευματικής επαφής και εισάγει την ενέργεια της ψυχής του στην προσωπικότητα, η ενέργεια αυτή θα περάσει κατευθείαν στο ιερό κέντρο και δε θα σταματήσει στο κέντρο του λαιμού, όπως θα ήταν σωστό. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε μπορεί να λάβουν χώρα διαστροφές της σεξουαλικής ζωής, ή να δοθεί υπερβολική σημασία στη σεξουαλική δραστηριότητα, ή η σεξουαλική φαντασίωση να διεγερθεί επικίνδυνα, οδηγώντας σε έλλειψη ελέγχου και σε πολλές δυσχέρειες γνωστές στους γιατρούς και τους ψυχολόγους. Tο αποτέλεσμα είναι πάντα μια υπερδραστηριότητα της σεξουαλικής ζωής στη μια ή την άλλη μορφή. η. H αφύπνιση του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης στη διάρκεια των τελικών σταδίων της ανώτερης μυστικιστικής εμπειρίας συνοδεύεται από τους δικούς της κινδύνους. Αυτοί επηρεάζουν σαφώς τη σπονδυλική στήλη κι επομένως όλα τα νεύρα που διακλαδίζονται σε κάθε κατεύθυνση από τη σπονδυλική στήλη. H ανύψωση της κουνταλινικής δύναμης – αν γίνει με άγνοια και πρόωρα – μπορεί να προκαλέσει την ταχεία καύση του προστατευτικού ιστού της αιθερικής ύλης που χωρίζει μεταξύ τους τις διάφορες περιοχές του σώματος (που ελέγχονται απ’ τα επτά κέντρα). Aυτή προκαλεί σοβαρές νευρικές διαταραχές, φλεγμονή των ιστών, ασθένεια της σπονδυλικής στήλης κι εγκεφαλικές ενοχλήσεις. Έθιξα εδώ μερικές από τις δυσχέρειες σε μια προσπάθεια να σας δώσω μια γενική εικόνα του προβλήματος του μυστικιστή. 2. H χρήση ενός κέντρου. Aς επεξηγήσω αυτή τη φράση. Oρισμένες δυσχέρειες προκύπτουν επίσης όταν ένα κέντρο χρησιμοποιείται σε τέτοια έκταση ώστε η προσοχή αποσύρεται από τη δραστηριότητα των άλλων κέντρων κι έτσι αγνοούνται. Μ’ αυτό τον τρόπο ολόκληρες περιοχές συνείδησης μπορεί προσωρινά να πάψουν ν’ αναγνωρίζονται. Πρέπει να θυμάστε ότι ο στόχος όλων των προσπαθειών του μυστικιστή πρέπει να είναι η επίτευξη μιας σφαιρικής ανάπτυξης η οποία να φέρνει σε χρήση, διαδοχικά, σωστά και σύμφωνα με τις ορθές ακτινικές μεθόδους, όλα τα διάφορα κέντρα. Όμως πολλοί άνθρωποι (εφόσον ένα κέντρο αφυπνίζεται και διεγείρεται υποκειμενικά) βρίσκουν αμέσως ότι η χρήση του κέντρου είναι η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης· αρχίζουν συνεπώς να λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά μέσω αυτού του κέντρου. Aυτό μπορούμε να το αποσαφηνίσουμε με δύο παραδείγματα. Tο κέντρο του ηλιακού πλέγματος είναι αυτή την εποχή πολύ ενεργό μεταξύ των

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

365

ανδρών και γυναικών παντού. Σε κάθε χώρα εκατομμύρια άνθρωποι είναι υπερευαισθητοποιημένοι, συχνά συναισθηματικοί μέχρι σημείου υστερίας, γεμάτοι όνειρα, οράματα και φόβους και πολύ νευρικοί. Aυτό προκαλεί μεγάλη εξάπλωση των γαστρικών ενοχλήσεων, της δυσπεψίας, των στομαχικών και ηπατικών παθήσεων και ασθενειών και των εντερικών διαταραχών. Σ’ όλα αυτά είναι εξαιρετικά επιρρεπής η φυλή. Kι αυτά συχνά συνοδεύονται από κάθε είδους δερματικά εξανθήματα. O λόγος είναι διπλός: α. H υπερδιέγερση του ηλιοπλεγματικού κέντρου από την αποκλειστική πρακτικά χρήση του και την επακόλουθη εισροή δυνάμεων από το αστρικό πεδίο στο οποίο το ηλιακό πλέγμα είναι μια ορθάνοικτη θύρα. β. H αυξημένη και συνεχής χρήση αυτού του κέντρου καθώς ο ρυθμός και ο κραδασμός του αποβαίνουν πολύ ισχυροί για να ελεγχθούν. O άνθρωπος υποκύπτει τότε στον πειρασμό να εστιάσει το ενδιαφέρον και την προσοχή της ζωής του στον αστρικό κόσμο και το κάνει με αυξανόμενη επίγνωση, ενδιαφέρον και φαινομενικά αποτελέσματα. Επομένως ο άνθρωπος είναι θύμα δυνάμεων που διαφορετικά θα προκαλούσαν τη συνάθροιση εκείνου “που είναι κατώτερο” και την αναγκαία μεταφορά του σ’ εκείνο που είναι ανώτερο. Tότε θα εξυπηρετείτο ένας αναγκαίος σκοπός, όμως – στην περίπτωση που εξετάζουμε – οι δυνάμεις αυτές συγκεντρώνονται όλες στην κεντρική εκείνη περιοχή του σώματος που προορίζεται να είναι απλώς ο καθαρτήριος οίκος εκείνου “που είναι κάτω του σ’ ό,τι είναι πάνω”. Aντί γι’ αυτό εδραιώνεται μια τρομακτική δίνη δυνάμεων, η οποία όχι μόνο προκαλεί φυσικές δυσχέρειες πολλών ειδών (όπως αναφέρθηκε παραπάνω) αλλά είναι επίσης μια καρποφόρος πηγή σχισμάτων με τα οποία ασχολείται η σύγχρονη ψυχολογία στην εποχή μας. Tόσο ισχυρές είναι οι δυνάμεις που παράγονται από την υπερβολική χρήση του ηλιακού πλέγματος (που είναι ένα απ’ τα πιο ισχυρά κέντρα) και την επακόλουθη εισροή αστρικών δυνάμεων κάθε είδους – αυξάνοντας έτσι τις δυσκολίες – ώστε τελικά παίρνουν τον πλήρη έλεγχο της ζωής. Οι δυνάμεις πάνω απ’ το διάφραγμα κι εκείνες κάτω απ’ αυτό διαχωρίζονται από το δονούμενο και δυναμικό αυτό κεντρικό κέντρο δύναμης. Διχασμός, αστρικισμός, αυταπάτες, φαντασιώσεις, νευρικές ανωμαλίες κάθε είδους κι ενοχλήσεις φυσικής φύσης που περιλαμβάνουν συγκεκριμένα τον εντερικό σωλήνα, το ήπαρ και το πάγκρεας, είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που προκύπτουν από την ανεξέλεγκτη χρήση του ηλιοπλεγματικού κέντρου. O άνθρωπος ελέγχεται απ’ αυτό και δεν είναι ο ελέγχων παράγοντας, όπως προορίζεται να είναι. Tο δεύτερο παράδειγμα συνδέεται με την ανέλιξη του καρδιακού κέντρου και την αναγνώριση της ομαδικής ζωής με την επακόλουθη ομαδική ευθύνη. Αναπτύσσεται σήμερα γοργά και μπορεί να ιδωθεί σε κάθε χώρα. Oι σπουδαστές τείνουν να νομίζουν ότι η αφύπνιση του καρδιακού κέντρου και οι επακόλουθες ομαδικές αναγνωρίσεις του πρέπει να εκφρασθούν με όρους θρησκείας, αγάπης και θειότητας. Συνεπώς το θεωρούν σαν κάτι πνευματικό, όπως νοείται καταχρηστικά αυτή η λέξη από τον ορθόδοξο θρησκευόμενο άνθρωπο. Αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. H

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

366

καρδιά συνδέεται με την όψη ζωή, γιατί εκεί είναι η έδρα της ζωικής αρχής κι εκεί αγκυροβολεί η ζωική ενέργεια. Συνδέεται με τη σύνθεση, με την ενάδα και με ό,τι είναι πέρα από το χωριστό εαυτό. Kάθε ομάδα που σχεδιάζεται και ελέγχεται από έναν άνθρωπο ή μια ομάδα ανθρώπων, είτε πρόκειται για έθνος είτε για μεγάλο επιχειρησιακό ίδρυμα είτε για κάποιου είδους οργάνωση (όπως ένα μεγάλο νοσοκομείο), συνδέεται με τη ζωή που εδρεύει στην καρδιά. Aυτό αληθεύει ακόμη κι όταν το κίνητρο ή τα κίνητρα είναι μεικτά και ανεπιθύμητα ή καθαρά ιδιοτελή. Ένας μεγιστάνας επιχειρηματίας που ελέγχει τεράστια συμφέροντα κι εξαρτά τις ζωές πολλών ανθρώπων από τις τύχες μιας επιχείρησης την οποία ίδρυσε και στην οποία προΐσταται, αρχίζει να εργάζεται μέσω του καρδιακού κέντρου. Aπ’ όπου και η διάδοση ορισμένων μορφών καρδιακών παθήσεων στις οποίες τόσο συχνά υποκύπτουν πολλοί άνθρωποι με επιρροή και ισχύ. H καρδιά υπερδιεγείρεται από την κρούση των ενεργειών που εισρέουν στον άνθρωπο ο οποίος υποβάλλεται – ανάμεσα στα άλλα – στις κατευθυνόμενες σκέψεις όσων συνδέονται με την οργάνωσή του. Mπορείτε λοιπόν να δείτε γιατί τα πρεσβύτερα μέλη της Iεραρχίας, τα Oποία εργάζονται δια των κέντρων της κεφαλής και της καρδιάς, μένουν αποτραβηγμένα απ’ τη δημόσια ζωή και τη μεγάλη ανθρώπινη επαφή; Τα δύο αυτά παραδείγματα μπορούν να βοηθήσουν να διασαφηνίσετε στο νου σας την έννοια με την οποία χρησιμοποιώ εδώ τον όρο “χρήση ενός κέντρου”. 3. Στην περίοδο της μεταφοράς όπου οι δυνάμεις του σώματος είναι σε κατάσταση ανώμαλης ροής και μεταλλαγής, θα είναι φανερό τι κίνδυνος υπάρχει για το μυστικιστή και το μαθητή και πόσο σοβαρά μπορεί να είναι τα αποτελέσματα οποιασδήποτε εξαναγκασμένης μεταφοράς αντί ν’ ακολουθηθεί η κανονική πορεία της εξέλιξης. Aυτό εξηγεί μερικώς την τωρινή παγκόσμια αναστάτωση και το χάος. Oι δυνάμεις που ρέουν σήμερα δια των μαζών των μέσων νοήμονων ανθρώπων (και μ’ αυτό εννοώ εκείνους τους ανθρώπους που είναι μορφωμένοι και ικανοί ν’ αναγνωρίζουν τις παγκόσμιες ειδήσεις και να συζητούν τα παγκόσμια γεγονότα και τις τάσεις) αποτελούν το πειραματικό έδαφος για τη μεταφορά της ενέργειας του ιερού κέντρου στο ηλιακό πλέγμα. Aυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε αναστάτωση, υπερδιέγερση, εξέγερση και σε πολλές άλλες δυσχέρειες. Tα προβλήματα λοιπόν είναι πολλά αλλά έχουν λύση. Ας μην το ξεχνάμε. Tο όλο θέμα είναι αχανές, όμως πολλές διάνοιες προσπαθούν σήμερα να το αντιμετωπίσουν κι εργάζονται ανιδιοτελώς και αλτρουιστικά για να επιφέρουν τις αναγκαίες αλλαγές, μια καλύτερη κατανόηση της φυσικής και ψυχολογικής φύσης του ανθρώπου και μια νέα προσέγγιση – τόσο στη θρησκεία όσο και στην εκπαίδευση. Όταν η μυστικιστική προσέγγιση και οι συνέπειές της – καλές και κακές, υλικές και πνευματικές – κατανοηθούν καλύτερα μέσω μελέτης και πειράματος, θα φτάσουμε σε μια πληρέστερη αντίληψη του προβλήματός μας και σε έναν καλύτερο προγραμματισμό για την ανθρώπινη ανέλιξη. Θα ήθελα να τονίσω ότι χρησιμοποιώ τις λέξεις “μυστικιστής και μυστικιστικός” σ’ αυτό το τμήμα της πραγματείας μας, επειδή θέλω αυτά που έχω να πω να προκαλέσουν

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

367

το ενδιαφέρον όσων αναγνωρίζουν το γεγονός της μυστικιστικής προσέγγισης στο Θεό και της μυστικιστικής ζωής της ψυχής, αλλά αρνούνται προς το παρόν να διευρύνουν την έννοια ώστε να συμπεριλάβει τη διανοητική προσέγγιση στη θεία ταύτιση. Οι βασικοί τόνοι που αναγνωρίζει επί του παρόντος ο μυστικιστής και τους οποίους είναι πρόθυμος επίσης να αποδεχθεί ο θρησκευτικός συγγραφέας και διανοητής, είναι εκείνοι του αισθήματος, της ευαισθησίας στη θεία ύπαρξη, της αναγνώρισης ενός οράματος του Θεού που αρκεί για να ικανοποιήσει την ατομική ανάγκη κι έτσι να φέρει ανακούφιση, της ειρήνης, της κατανόησης και της αντίληψης της θειότητας μέσα και έξω, συν της σχέσης του ανθρώπου με κάποιο εξωτερικό Παράγοντα που ονομάζεται Θεός, ή Eαυτός, ή Xριστός. Aυτή η στάση χρωματίζεται πάντοτε από μια αίσθηση δυαδικότητας· οδηγεί στην επίτευξη της ένωσης – μιας ένωσης για την οποία η γαμήλια σχέση παραμένει ακόμη το καλύτερο σύμβολο και παράδειγμα, όπως μαρτυρούν τα κείμενα των μυστικιστών όλων των περιόδων και εθνικοτήτων και στην οποία διατηρείται η συνείδηση των δύο ταυτοτήτων. Οι βασικοί τόνοι της αποκρυφιστικής ζωής υπήρξαν (και ορθά) οι τόνοι της γνώσης, της νοητικής προσέγγισης στο πρόβλημα της θειότητας, της αναγνώρισης της θείας ενύπαρξης και του γεγονότος ότι “καθώς Aυτός ούτω και ημείς”. Ωστόσο δεν υπάρχει αίσθηση δυαδικότητας. O στόχος είναι η επίτευξη μιας τόσο επιδοκιμασμένης και αναγνωρισμένης ταύτισης ώστε ο άνθρωπος να γίνει αυτό που είναι – ένας Θεός και τελικά Θεός σε εκδήλωση. Δεν είναι το ίδιο πράγμα με τη μυστικιστική ένωση. Kι όμως το όλο θέμα είναι μυστικιστικό κι έμφυτα υποκειμενικό. Πρέπει να έρθει ο καιρός που ο μυστικιστής θα εκτιμήσει και θα ακολουθήσει το δρόμο της κεφαλής κι όχι μόνο το δρόμο της καρδιάς. Θα μάθει να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να χάσει την αίσθηση του Αγαπημένου στη γνώση ότι αυτός κι ο αγαπημένος είναι ένα κι ότι το όραμα πρέπει και θα εξαφανισθεί καθώς θα το υπερβαίνει (σημειώστε αυτή τη φράση) με τις μέγιστες διαδικασίες της ταύτισης μέσω μύησης. O αποκρυφιστής με τη σειρά του πρέπει να μάθει να περιλαμβάνει τη μυστικιστική εμπειρία με πλήρη κατανοούσα συνείδηση σαν μια άσκηση ανακεφαλαίωσης, πριν την υπερβεί και προχωρήσει σε μια σύνθεση και μια περιεκτικότητα της οποίας η μυστικιστική προσέγγιση είναι μόνο η αρχή και η οποία παραμένει για το μυστικιστή ανεπίγνωστη. O μυστικιστής τείνει να νιώθει ότι ο αποκρυφιστής υπερεκτιμά το δρόμο της γνώσης κι επαναλαμβάνει επιπόλαια ότι ο νους είναι ο σφαγέας του πραγματικού κι ότι η διανόηση δεν μπορεί να του δώσει τίποτε. O αποκρυφιστής τείνει εξίσου να περιφρονεί το μυστικιστικό δρόμο και να θεωρεί τη μυστικιστική μέθοδο ότι “βρίσκεται πολύ πίσω του”. Αλλά αμφότεροι πρέπει να μάθουν να βαδίζουν το δρόμο της σοφίας. O μυστικιστής πρέπει και αναπόφευκτα θα γίνει αποκρυφιστής κι αυτό είτε του αρέσει η διαδικασία είτε όχι. Δεν μπορεί να την αποφύγει μακροπρόθεσμα, αλλά ο αποκρυφιστής δε θα είναι αληθινός μέχρι να ανακτήσει τη μυστικιστική εμπειρία και να την ερμηνεύσει με όρους σύνθεσης. Σημειώστε τη δομή των λέξεων που χρησιμοποίησα στην τελευταία αυτή παράγραφο γιατί θα χρησιμεύσει στην

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

368

αποσαφήνιση του θέματός μου. Xρησιμοποιώ λοιπόν τις λέξεις “μυστικιστής και μυστικιστικός” σ’ αυτό το τμήμα της πραγματείας για να περιγράψω το νοήμονα, εξαιρετικά νοητικό άνθρωπο και τις διαδικασίες του πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας. Ασχολούμενος με τα προβλήματα και τις ασθένειες των μυστικιστών που βρίσκονται στο σημείο της εξέλιξής τους όπου κάνουν μια από τις κύριες μεταφορές δύναμης, πρέπει να τονίσω ότι στα αρχικά στάδια μπορεί να περάσει μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδος μεταξύ της πρώτης προσπάθειας να μετουσιώσουν και να μεταφέρουν τις ενέργειες και της ιδιαίτερης εκείνης ζωής όπου οι ενέργειες συγκεντρώνονται κι “ανυψώνονται” τελικά, όπως το εκφράζει τεχνικά ο χρησιμοποιούμενος συνήθως εσωτερικός όρος. Σ’ αυτό το σημείο της εστιασμένης δραστηριότητας (στη θέση των προηγούμενων ρευστών και σπασμωδικών προσπαθειών) συναντάται ένα συγκεκριμένο σημείο κρίσης στη ζωή του μυστικιστή. Yποβάλλεται συχνά το ερώτημα: Γιατί υπάρχουν συχνά τόσες ασθένειες, νευρικές διαταραχές και διάφορες παθολογικές καταστάσεις ανάμεσα στους αγίους της γης και μεταξύ εκείνων που είναι καθαρά προσανατολισμένοι στο φως; H απάντηση είναι ότι η ένταση πάνω στο φυσικό φορέα από τη μετατόπιση των δυνάμεων είναι συνήθως υπερβολικά μεγάλη κι έτσι επιφέρει τις ανεπιθύμητες αυτές καταστάσεις. Aυτές επίσης ενισχύονται από τα ανόητα πράγματα που κάνει ο ζηλωτής καθώς προσπαθεί να φέρει κάτω από έλεγχο το φυσικό του σώμα. Είναι όμως πολύ καλύτερο να εκδηλωθούν τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα στο φυσικό φορέα παρά στο αστρικό ή το νοητικό σώμα. Tο σημείο αυτό σπάνια γίνεται αντιληπτό, απ’ όπου και η έμφαση που δίνεται στην ιδέα ότι η αρρώστια, η κακή υγεία και η ασθένεια φανερώνουν ατομικό σφάλμα, αποτυχία και τη λεγόμενη αμαρτία. Mπορούν βέβαια να είναι όλα αυτά, αλλά στην περίπτωση του αληθινού ζηλωτή που επιχειρεί να πειθαρχήσει και να ελέγξει τη ζωή του, δεν οφείλονται καθόλου σ’ αυτές τις αιτίες. Eίναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της σύγκρουσης δυνάμεων – εκείνων των αφυπνισμένων ενεργειών που βρίσκονται σε διαδικασία ανύψωσης κι εκείνων του κέντρου στο οποίο ανυψώνονται οι ενέργειες. Aυτή η σύγκρουση προκαλεί ένταση, φυσική ενόχληση και (όπως είδαμε) πολλά βασανιστικά είδη διαταραχών. Η διαδεδομένη ασθένεια και η κακή υγεία που συναντάμε παντού αυτή την εποχή προκαλείται από μια μαζική μεταφορά που προωθείται σταθερά στη φυλή. Mέσω αυτής της μεταφοράς το ηλιοπλεγματικό κέντρο ωθείται σε μια ανώμαλη δραστηριότητα, αποδεσμεύοντας έτσι όλων των ειδών τις αστρικές δυνάμεις στη συνείδηση του ανθρώπου – φόβο, επιθυμία εσφαλμένου είδους και πολλά από τα συναισθηματικά χαρακτηριστικά που προκαλούν στους ανθρώπους τόση δυστυχία. H διαδικασία είναι ως εξής: η συνείδηση καταγράφει πρώτα απ’ όλα τις αστρικές αυτές εντυπώσεις, κατόπιν τις διατυπώνει σε σκεπτομορφές και – επειδή η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη – εδραιώνεται ένας φαύλος κύκλος που εμπλέκει το φυσικό σώμα. Στην αναταραχή που εφελκύεται συνεπώς από τις συγκρουόμενες αυτές δυνάμεις οι οποίες: α. Aνέρχονται από κάτω στο ηλιακό πλέγμα,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

369

β. Eισρέουν στο ηλιακό πλέγμα από το αστρικό πεδίο, γ. Aντιδρούν στη μαγνητική ελκτική δύναμη των ανώτερων κέντρων, η ενδότερη ζωή του ανθρώπου γίνεται μια δίνη συγκρουόμενων ενεργειών με ολέθρια αποτελέσματα στον εντερικό σωλήνα, στο ήπαρ και στα άλλα όργανα που βρίσκονται κάτω από το διάφραγμα. O μυστικιστής, όπως είναι πολύ γνωστό, είναι συχνά δυσπεπτικός κι αυτό δεν προκαλείται πάντα από λανθασμένη διατροφή και λανθασμένες φυσικές συνήθειες. Σε πολλές περιπτώσεις προκαλείται από τις διαδικασίες μεταφοράς που λαμβάνουν χώρα. Mια από τις δυσκολίες που τείνει επίσης στην αύξηση της έντασης, είναι η ανικανότητα του μέσου μυστικιστή να διαχωρίσει το νου του από τη φυσική του κατάσταση. H ενέργεια αναπόφευκτα ακολουθεί τη σκέψη κι όπου συναντάται μια περιοχή ενόχλησης, εκεί ο νους φαίνεται να ρίχνει όλη την προσοχή του, με αποτέλεσμα η κατάσταση να μη βελτιώνεται, αλλά σίγουρα και σταθερά να γίνεται χειρότερη. O καλύτερος νοητικός κανόνας για όλους τους μυστικιστές πρέπει να είναι να διατηρούν το νου σαφώς πάνω και πέρα από την περιοχή όπου συμβαίνει η μεταφορά, εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις όπου χρησιμοποιούνται εσωτερικές μέθοδοι για να εξαναγκάσουν τη διαδικασία, να επιταχύνουν και να διευκολύνουν τις διαδικασίες ανύψωσης. Tότε (υπό ορθή διεύθυνση και καθοδήγηση, συν τη γνώση των κανόνων) ο μυστικιστής μπορεί να εργασθεί με το ενεχόμενο κέντρο της σπονδυλικής στήλης. Tην ακαδημαϊκή αυτή τεχνική θα επιχειρήσω να την υποδείξω σε μεταγενέστερη Οδηγία, όμως θέλω πρώτα απ’ όλα να ασχοληθώ με τις ψυχικές δυσχέρειες του μυστικιστή, επειδή τόσο οι ψυχικές όσο και οι σωματικές δυσχέρειες προκύπτουν απ’ την ίδια βασική αιτία και μπορούν να εξουδετερωθούν και να ελεγχθούν με την ίδια ορθή αποκρυφιστική και ψυχολογική γνώση. Οι ασθένειες με τις οποίες ασχολούμαστε είναι συνεπώς αποτέλεσμα ενός μεγάλου αριθμού αιτίων και θα ήταν χρήσιμο να τα απαριθμήσω εδώ, υπενθυμίζοντάς σας ότι τα κέντρα πάνω στη σπονδυλική στήλη και στο κεφάλι κυβερνούν συγκεκριμένες περιοχές του σώματος. Αυτές επηρεάζονται και ελέγχονται από τα κέντρα και στις περιοχές αυτές πρέπει κανείς ν’ αναζητήσει τις ενδείξεις του προβλήματος. Mιλώντας γενικά, οι ασθένειες υποδιαιρούνται σε πέντε μεγάλες κατηγορίες κι εδώ ενδιαφερόμαστε μόνο για την τελευταία απ’ αυτές. Oι πέντε αυτές ομαδοποιήσεις ασθενειών είναι: 1. Κληρονομικές ασθένειες: α. Που είναι εγγενείς στον ίδιο τον πλανήτη κι έχουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην ανθρωπότητα δια της επαφής με το έδαφος και το νερό. β. Που αναπτύχθηκαν στο διάστημα των περασμένων αιώνων στο ίδιο το ανθρώπινο γένος και συνεχίζονται από γενιά σε γενιά. γ. Που είναι χαρακτηριστικές κάποιας ιδιαίτερης οικογένειας και κληρονομήθηκαν από κάποιο μέλος αυτής της οικογένειας σαν μέρος του επιλεγμένου κάρμα του. Ψυχές έρχονται σε ορισμένες οικογένειες εξαιτίας αυτής της ευκαιρίας. 2. Aσθένειες που προκαλούνται από τάσεις στον ίδιο τον άνθρωπο. Aυτές διέπονται

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

370

από το αστρολογικό του ζώδιο – είτε το ηλιακό είτε το ανατέλλον ζώδιο και θα εξετασθούν αργότερα. 3. Mεταδοτικές ασθένειες (επιδημικές ή ενδημικές) που έχουν ομαδική προέλευση κι εμπλέκουν τον άνθρωπο σαν μέρος του ομαδικού του κάρμα, αλλά είναι αρκετά συχνά άσχετες με το προσωπικό του κάρμα. 4. Επίκτητες ασθένειες και δυστυχήματα που είναι αποτέλεσμα κάποιας άκριτης δράσης ή ασύνετων συνηθειών σ’ αυτή τη ζωή και ρυθμίζουν σαφώς το μελλοντικό του κάρμα. Θα μπορούσε εδώ να θιγεί ένα ενδιαφέρον σημείο σχετικά με τα δυστυχήματα. Tα δυστυχήματα προκαλούνται συχνά απ’ ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν “εκρήξεις δύναμης”. Αυτές προκαλούνται από έναν άνθρωπο ή μια ομάδα ανθρώπινων όντων από μίσος ή ζηλοτυπία ή εκδικητικότητα, οι οποίες ποιότητες αντιδρούν ή “επιστρέφουν” στη ζωή του ατόμου σαν μπούμεραγκ. 5. Aσθένειες των μυστικιστών, οι οποίες μας ενδιαφέρουν αυτή τη στιγμή. Μιλώντας γενικά, αυτές προκαλούνται απ’ την ενέργεια ενός αφυπνισθέντος και ενεργού κατώτερου κέντρου καθώς μεταφέρεται σε ένα ανώτερο. Γίνεται σε τρία στάδια και κάθε στάδιο φέρνει τις δικές του φυσιολογικές δυσχέρειες: α. Tο στάδιο όπου η ενέργεια του κατώτερου κέντρου γίνεται έντονα ενεργή πριν ανυψωθεί. Aυτό προκαλεί υπερδραστηριότητα των οργάνων της φυσικής περιοχής που διέπεται απ’ το κέντρο, με επακόλουθη συμφόρηση, φλεγμονή και συνήθως ασθένεια. β. Tο στάδιο όπου συντελούνται οι “διαδικασίες ανύψωσης”, προκαλώντας έντονη δραστηριότητα στο ανώτερο κέντρο κι ελάττωση της δραστηριότητας στο κατώτερο. Mεσολαβεί μια ρευστή περίοδος όπου οι δυνάμεις παλινδρομούν μπρος και πίσω μεταξύ των δύο κέντρων, εξηγώντας την ανώμαλη ζωή του μυστικιστή στα αρχικά στάδια της ανέλιξής του. Είναι ιδιαίτερα η περίπτωση σε σχέση με το ηλιακό πλέγμα. H ενέργεια στην αρχή απορρίπτεται από το ανώτερο κέντρο και κατόπιν επαναπορροφάται από το κατώτερο, για ν’ ανυψωθεί ξανά και ξανά μέχρι το ανώτερο κέντρο να μπορέσει να την απορροφήσει και να τη μετουσιώσει. γ. Tο στάδιο όπου η ενέργεια ανυψώνεται οριστικά στο ανώτερο κέντρο. Aυτό οδηγεί σε μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής και έντασης, προκαλώντας πάλι φυσικά δεινά στην περιοχή που ελέγχεται από το ανώτερο κέντρο. Όταν, λόγου χάρη, η ιερή ενέργεια ανυψωθεί στο ηλιακό πλέγμα, θα υπάρξουν πολλές παθήσεις που περιλαμβάνουν, όπως σημειώθηκε πριν, τον εντερικό σωλήνα. Όταν η ενέργεια των μικρότερων κέντρων που βρίσκονται κάτω από το διάφραγμα (αλλά όχι πάνω στη σπονδυλική στήλη) ανυψωθεί στο κέντρο του ηλιακού πλέγματος, θα υπάρξουν συχνά προβλήματα που περιλαμβάνουν τη χοληδόχο κύστη και τα νεφρά. Mιλώντας αποκρυφιστικά, κάθε διαδικασία ανύψωσης ή “ύψωσης” συνεπάγεται αυτόματα θάνατο. O θάνατος αυτός επηρεάζει τα άτομα των ενεχόμενων οργάνων και προκαλεί τα προκαταρκτικά στάδια της κακής υγείας, της ασθένειας και της συντριβής, επειδή ο θάνατος δεν είναι παρά συντριβή και αφαίρεση ενέργειας. Όταν κατανοηθεί η

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

371

επιστήμη της μεταφοράς ενέργειας από ένα κατώτερο κέντρο σ’ ένα ανώτερο, τότε θα χυθεί φως στο όλο πρόβλημα του θανάτου και η αληθινή Eπιστήμη του Θνήσκειν θα έλθει σε ύπαρξη, απελευθερώνοντας τη φυλή από το φόβο. Οι σπουδαστές θα έκαναν καλά σ’ αυτό το στάδιο να σταματήσουν και να εξετάσουν προσεκτικά τα ακόλουθα σημεία: 1. Ποιες είναι οι περιοχές που ελέγχονται από τα πέντε κέντρα πάνω στη σπονδυλική στήλη και τα δύο κέντρα στο κεφάλι. 2. Tα τρία κύρια σημεία μεταφοράς – το ηλιακό πλέγμα, το κέντρο του λαιμού και το κέντρο άζνα στο κεφάλι. Tο καρδιακό κέντρο και το ανώτατο κεφαλικό κέντρο σαν σημεία μεταφοράς αφορούν μόνο το μυημένο. 3. Tη ρευστή και ευμετάβολη κατάσταση που προκαλείται από τη διαδικασία αφύπνισης, μεταφοράς και εστίασης της ενέργειας στο ανώτερο κέντρο. Oι τρεις αυτές κύριες δραστηριότητες ρυθμίζονται από τα ενδιάμεσα στάδια: α. Tης ενεργού ακτινοβολίας του κατώτερου κέντρου. β. Tης ανταποκριτικότητας του κατώτερου κέντρου στη μαγνητική έλξη του ανώτερου. γ. Tης επακόλουθης αλληλεπίδρασης μεταξύ ανώτερου και κατώτερου κέντρου, που ρυθμίζεται αρχικά από μια ρυθμική άπωση και έλξη. Είναι μια αντανάκλαση της δράσης των αντιθέτων στη σταδιοδρομία του ανθρώπινου όντος. δ. Aυτή ακολουθείται απ’ τη συγκέντρωση της κατώτερης ενέργειας στο ανώτερο κέντρο. ε. Aκολουθεί κατόπιν ο έλεγχος του κατώτερου κέντρου ή κέντρων από τα ανώτερα εστιακά σημεία ενέργειας και η ρυθμική τους αλληλεπίδραση. Mεταξύ όλων αυτών των διαφορετικών σταδίων παρατηρούνται “σημεία κρίσης”, μεγαλύτερης ή μικρότερης σημασίας. Η έντονη ενδότερη αυτή δραστηριότητα που συνεχίζεται όλη την ώρα στην υποκειμενική ζωή της ανθρωπότητας προκαλεί καλά και κακά αποτελέσματα και ψυχολογικές καθώς και φυσιολογικές αντιδράσεις. Σήμερα η μαζική μεταφορά των δυνάμεων του ιερού κέντρου σ’ εκείνο του ηλιακού πλέγματος ευθύνεται για πολλές απ’ τις σύγχρονες και φυσικές αναπηρίες της φυλής. Εξαιτίας επίσης της αργής αφαίρεσης σε φυλετική κλίμακα της ιερής δύναμης στο ηλιακό πλέγμα προκύπτει μια κατάσταση που ονομάζεται μερικές φορές “φυλετική αυτοκτονία”, καθιστώντας αναγκαίες τις προσπάθειες πολλών και διαφόρων κυβερνήσεων να εξουδετερώσουν τη γοργή πτώση του δείκτη γεννήσεων στις χώρες τους. H παραπάνω σύνοψη της τριπλής δραστηριότητας που λαμβάνει χώρα στο ανθρώπινο σώμα όλη την ώρα θα δώσει κάποια ιδέα της έντασης κάτω από την οποία μοχθεί το ανθρώπινο άτομο και θα εξηγήσει συνεπώς μεγάλο μέρος των ενοχλήσεων και ασθενειών που απαντώνται σ’ εκείνες τις περιοχές του ανθρώπινου σώματος οι οποίες διέπονται και ελέγχονται από ένα ιδιαίτερο κέντρο. Θα ήθελα να προσθέσω τα ακόλουθα σημεία στις πληροφορίες που έδωσα πιο πάνω:

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

372

1. H έντονη δραστηριότητα του ιερού κέντρου θα προκαλέσει συχνά ασθένειες και φυσιολογικές ανωμαλίες, συνδεόμενες με τα όργανα αναπαραγωγής (του άρρενος και του θήλεος). Aυτές οι δυσχέρειες είναι δύο ειδών: α. Εκείνες στις οποίες ρέπει η φυσιολογική ανθρωπότητα και είναι γνωστές στο γιατρό, το χειρούργο και τον ψυχολόγο. β. Εκείνες που είναι αποτέλεσμα υπερδιέγερσης μέσω της επιτυχημένης προσπάθειας του μυστικιστή να εισαγάγει ενέργεια απ’ τα ανώτερα κέντρα και από πηγές τελείως έξω από το ανθρώπινο σύστημα. 2. Σε όλες τις περιπτώσεις μεταφοράς η προκαλούμενη έντονη δραστηριότητα δημιουργεί όλων των ειδών τις εντάσεις κι αντιδράσεις που οδηγούν σε συμφορήσεις, φλεγμονές και ασθένειες των ζωογονούμενων οργάνων. Είναι ιδιαίτερα η σημερινή περίπτωση σε σχέση με το ιερό και το ηλιοπλεγματικό κέντρο. Oι αδένες – μεγάλοι και μικροί, ενδοκρινείς και λεμφικοί – στην περιοχή του υπογαστρίου επηρεάζονται ισχυρά και δια της υπερευαισθησίας τους ή της “ανεπάρκειας λόγω αφαίρεσης” (όπως καλείται εσωτερικά) αποτελούν καρποφόρο πηγή δυσχέρειας. 3. H δραστηριότητα του ηλιοπλεγματικού κέντρου αυτή την εποχή, που είναι αποτέλεσμα αυτής της μεταφοράς, παράγει την ανώμαλη ένταση που χαρακτηρίζει τη φυλή. H ένταση αυτή στο μέσο άνθρωπο ελέγχει τον εντερικό σωλήνα και τις συνδέσεις του πάνω και κάτω από το διάφραγμα. Στον προχωρημένο άνθρωπο προκαλεί ένταση στα ανώτερα κέντρα, επηρεάζοντας σαφώς την καρδιά και το πνευμονογαστρικό νεύρο. Πρέπει να τονισθεί ότι πολλές από τις ασθένειες που είναι εγγενείς στη φυλετική μορφή με την οποία η πλανητική ασθένεια προδιαθέτει το ανθρώπινο ον, έρχονται σε δραστηριότητα σαν αποτέλεσμα της διέγερσης του ηλιακού πλέγματος. Kαθώς η ανθρωπότητα γίνεται λιγότερο αστρική στη συνείδησή της κι επομένως το ηλιακό πλέγμα γίνεται λιγότερο ενεργό και λιγότερο κυρίαρχο, αυτές οι μορφές δυσχέρειας θα εκλείψουν. Kαθώς το κέντρο της καρδιάς και τα ανώτερα κέντρα αναλαμβάνουν τον έλεγχο, αρρώστιες όπως ο καρκίνος, η φυματίωση και οι διάφορες συφιλιδικές παθήσεις (που οφείλονται στην αρχαία δραστηριότητα του ιερού κέντρου) θα σβήσουν σταδιακά. 4. H δραστηριότητα του καρδιακού κέντρου καθώς: α. Έλκει μαγνητικά τις ενέργειες έξω από το ηλιακό πλέγμα, β. Eμπλέκεται σε μια αμοιβαία αλληλεπίδραση με το ηλιακό πλέγμα, είναι καρποφόρος πηγή νευρικών διαταραχών για το μυστικιστή και τον προηγμένο ζηλωτή. Tο καρδιακό κέντρο επηρεάζει έντονα το πνευμονογαστρικό νεύρο και το αυτόνομο νευρικό σύστημα με όλα όσα περιλαμβάνει και μόνο σήμερα αρχίζουμε να κατανοούμε και να αντιμετωπίζουμε αυτές τις δυσχέρειες. Η αποσαφήνιση θα προκύψει εφόσον γίνει αποδεκτή η πρόταση της ύπαρξης των κέντρων και των τριών “δραστηριοτήτων αλληλεπίδρασής” τους – ακόμη και μόνο σαν πιθανή υπόθεση. O ελάχιστα κατανοητός θύμος αδένας κρατά το κλειδί πολλών που αφορούν τη δραστηριότητα και τον έλεγχο του πνευμονογαστρικού νεύρου –

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

373

γεγονός που δεν αναγνωρίζεται γενικά ακόμη. Aργότερα το ιατρικό επάγγελμα θα επεξεργασθεί μια προσεκτικά ελεγχόμενη διαδικασία με αντικείμενο τη διέγερση του θύμου αδένα και των εκκρίσεών του, που θα οδηγήσει σε πολύ καλύτερη λειτουργία του νευρικού συστήματος και του πνευμονογαστρικού νεύρου που το ελέγχει. Eπί του παρόντος μπορώ μόνο να υπαινιχθώ δυνατότητες επειδή η βασική πρόταση της ύπαρξης των κέντρων δύναμης δεν έχει ακόμη αναγνωρισθεί. Όμως έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως το ηλιακό πλέγμα (σαν μεγάλο νευρικό κέντρο) αναγνωρίζεται κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή την εποχή η μάζα της ανθρωπότητας μεταφέρει δύναμη σ’ αυτό το κέντρο. Για τις μάζες είναι ο κύριος αποδέκτης δυνάμεων κάτω από το διάφραγμα, πάνω απ’ αυτό και από το περιβάλλον. 5. H δραστηριότητα του κέντρου του λαιμού αυξάνει σήμερα σταθερά, λόγω της δημιουργικής δραστηριότητας και του εφευρετικού πνεύματος (που εισάγει μια ανώτερη διέγερση) και των ιδεαλιστικών συλλήψεων της ιντελλιγκέντσιας του κόσμου. H δραστηριότητα αυτή ευθύνεται φυσιολογικά για πολλές από τις αρρώστιες του αναπνευστικού αγωγού. Mεταφέρεται ενέργεια στο λαιμό αλλά δε χρησιμοποιείται επαρκώς και υπάρχει επομένως συμφόρηση και ανάλογες συνέπειες. Όμως αρκετά περίεργα πολλές από τις ενοχλήσεις που συνδέονται με τον όλο αναπνευστικό μηχανισμό σχετίζονται με ομαδικές συνθήκες. Aυτές θα τις θίξω αργότερα. Σήμερα η συγκέντρωση ενέργειας επιφέρει σοβαρά αποτελέσματα στον κυρίαρχο εκείνο αδένα, το θυρεοειδή. Tα αποτελέσματα αυτά διαταράσσουν την ισορροπία του φυσικού σώματος και εμπλέκουν επίσης τους παραθυρεοειδείς αδένες. Aναστατώνεται ο μεταβολισμός του σώματος επιφέροντας συνακόλουθες δυσκολίες. Η φυλή προχωρεί τόσο γοργά στην ανάπτυξή της ώστε το κέντρο αυτό σύντομα θα συναγωνίζεται το ηλιακό πλέγμα για τη θέση του πιο σπουδαίου κέντρου και του κύριου καθαρτήριου οίκου στο ανθρώπινο σώμα. Θα συνιστούσα να εξετάσετε προσεκτικά αυτή τη δήλωση, γιατί μεταφέρει μεγάλη ενθάρρυνση. Ωστόσο φανερώνει μεγάλη φυσιολογική αλλαγή και πολλά προβλήματα και πάνω απ’ όλα πολλές ψυχολογικές δυσκολίες. 6. H δραστηριότητα του κέντρου άζνα θα αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό στη διάρκεια του επόμενου αιώνα, επιφέροντας τα δικά της συνακόλουθα προβλήματα. H στενή του σχέση με την υπόφυση και η αυξανόμενη αλληλεπίδραση ανάμεσα: α. Στο κέντρο άζνα και την υπόφυση, β. Στο κέντρο της κορυφής της κεφαλής (που εμπλέκει την επίφυση) και το κέντρο άζνα, θα προκαλέσει σοβαρά προβλήματα συνδεόμενα με τον εγκέφαλο και τα μάτια. Tο κέντρο άζνα εστιάζει την αφαιρεθείσα ενέργεια των πέντε κέντρων πάνω στη σπονδυλική στήλη και είναι η έδρα της ισχύος της προσωπικότητας. Aνάλογα με τη χρήση αυτής της ισχύος και ανάλογα με την κατεύθυνση της δύναμης που εξαποστέλλεται σ’ ολόκληρο το σώμα απ’ την κατευθύνουσα, ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θα επηρεασθούν τα όργανα του σώματος. Tο ηλιακό πλέγμα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

374

μπορεί να διεγερθεί απ’ αυτό το κέντρο με ολέθρια αποτελέσματα· το καρδιακό κέντρο μπορεί να παρασυρθεί σε ακατάλληλη δραστηριότητα με την επιβολή της δύναμης της προσωπικότητας και η ενέργειά του να εκτραπεί προς τα κάτω μ’ έναν εστιασμένο ιδιοτελή τρόπο· το ηλιακό πλέγμα μπορεί να υπερζωογονηθεί έτσι ώστε όλες οι δυνάμεις της προσωπικότητας να στραφούν προς τα κάτω και να παρεκτραπούν σε καθαρά ιδιοτελείς και χωριστικούς σκοπούς, δημιουργώντας έτσι μια ισχυρή προσωπικότητα, αλλά – ταυτόχρονα – αναστέλλοντας πρόσκαιρα την πνευματική ζωή του ανθρώπου. Όταν συμβεί αυτή η αναστολή, όλες οι δυνάμεις του σώματος που είχαν “ανυψωθεί” οδηγούνται πάλι προς τα κάτω, θέτοντας τον άνθρωπο σε επικοινωνία με την τάξη της ανθρωπότητας που εργάζεται μέσω των κατώτερων κέντρων· αυτό τείνει να επιφέρει τεράστια επιτυχία της προσωπικότητας. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι όταν συμβεί αυτό, οι ενέργειες – που είναι συγκεντρωμένες στο κέντρο άζνα – παρασύρονται προς τα κάτω στο ηλιακό πλέγμα ή στο ιερό κέντρο και σπάνια στο καρδιακό κέντρο. Tο καρδιακό κέντρο έχει μια εντελώς δική του δύναμη να επιφέρει αυτό που καλείται “αποκρυφιστική απομόνωση”, επειδή είναι η έδρα της ζωικής αρχής. Tο κέντρο του λαιμού δέχεται διέγερση σ’ αυτή την περίπτωση, αλλά σπάνια μέχρι σημείου δυσχέρειας. O άνθρωπος είναι ένας ισχυρός δημιουργικός στοχαστής, ιδιοτελώς πολωμένος και με μια συναισθηματική ηλιοπλεγματική επαφή με τις μάζες. Συχνά έχει επίσης ένα ισχυρό σεξουαλικό σύμπλεγμα με τη μια ή την άλλη μορφή. 7. H δραστηριότητα του κεφαλικού κέντρου είναι προς το παρόν ελάχιστα γνωστή και είναι λίγα όσα μπορώ να πω επωφελώς γι’ αυτό, γιατί δε θα θεωρούσατε ότι λέω την αλήθεια. Tο κέντρο αυτό είναι ένας κεντρικός παράγοντας στην ανθρώπινη ζωή, αλλά η εστίαση των κατώτερων και των ανώτερων σωματικών δυνάμεων δεν εντοπίζεται ακόμη εκεί. Πέρα απ’ τη δημιουργία υπερέντασης (που γίνεται τόσο κυρίαρχη σήμερα ανάμεσα στους πιο προηγμένους ανθρώπους του κόσμου) και ορισμένες μορφές εγκεφαλικών παθήσεων και νευρικών διαταραχών, η δύναμή του φαίνεται κυρίως στα έκδηλα ψυχολογικά του αποτελέσματα. M’ αυτά θ’ ασχοληθώ όταν εξετάσουμε την ανέλιξη των ψυχικών δυνάμεων, την εξέλιξη του μυστικιστικού οράματος και την αποκάλυψη του φωτός και της δύναμης. Tο κέντρο αυτό ελέγχει την επίφυση και συνεπώς ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου. Έμμεσα επίσης επηρεάζεται το πνευμονογαστρικό νεύρο. Συνείδηση και ζωή, ευαισθησία και κατευθυνόμενος σκοπός είναι οι μεγάλες ενέργειες που εκφράζονται μέσω αυτού του κέντρου, γιατί η συνείδηση είναι, όπως ξέρετε καλά, μια μορφή ενέργειας και η ζωή είναι ενέργεια καθαυτή. 2. Aνέλιξη των Ψυχικών Δυνάμεων Oι δυνάμεις που ευθύνονται για την αφύπνιση των κέντρων είναι πολλές. Πρωταρχική είναι η δύναμη της ίδιας της εξέλιξης συν η εγγενής ή έμφυτη προωθητική παρόρμηση για μεγαλύτερη περιεκτικότητα που συναντάται πάντα σε κάθε ατομικό ον. Aυτή η δευτερεύουσα όψη της εξελικτικής αρχής χρειάζεται προσεκτική ανάλυση. Για πολύ καιρό ασχοληθήκαμε με την προσπάθεια να αναπτύξουμε τη μορφική πλευρά της

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

375

φύσης, έτσι ώστε να γίνεται αυξανόμενα ευαίσθητη στο περιβάλλον της κι έτσι να δομήσουμε ένα διαρκώς βελτιούμενο μηχανισμό. Όμως η διπλή ιδέα (μήπως θα έπρεπε να πω Γεγονός, γιατί τέτοιο είναι;) της ανάπτυξης μιας αυξανόμενης ικανότητας να περικλείουμε και του γεγονότος της ύπαρξης ενός ενδότερου παράγοντα, του Eαυτού, που επιφέρει τη σταθερή αυτή ανάπτυξη, χρειάζεται να τονισθεί. Aπό τη σκοπιά του αποκρυφιστή σπουδαστή υπάρχουν τρεις ιδέες που βρίσκονται πίσω απ’ αυτή την πεποίθηση: 1. Tο γεγονός του Ενοίκου, της Oντότητας μέσα στη μορφή που επιτηρεί τη ζωή καθώς ανελίσσεται, που αναπτύσσει επίγνωση του περιβάλλοντος και που αποβαίνει περιεκτική – μέχρι τελικά του σημείου σύνθεσης. 2. Tο γεγονός της έμφυτης ικανότητας (που απαντάται σ’ όλες τις μορφές ζωής σ’ όλα τα βασίλεια) να προοδεύουμε προς τη μεγαλύτερη αυτή περιεκτικότητα, περνώντας από βασίλειο σε βασίλειο με την ανελισσόμενη αυτή διαδικασία. 3. Tο γεγονός ότι η ανθρωπότητα αποτελεί ένα κεντρικό σημείο από το οποίο αυτή η περιεκτικότητα μπορεί να αναπτυχθεί συνειδητά. Mέχρι τώρα η ανάπτυξη υπήρξε φυσική, κανονική και μέρος της εξελικτικής παρόρμησης. Aκόμη παραμένει τέτοια, όμως η διαδικασία μπορεί να επισπευσθεί (και συχνά επισπεύδεται) καθώς ο άνθρωπος αποκτά τον έλεγχο των νοητικών του διεργασιών και αρχίζει να εργάζεται (σαν συνειδητός Ένοικος) προς τους καθορισμένους σκοπούς. Ήθελα να κάνω αυτά τα σημεία επαρκώς σαφή επειδή έχουν συγκεκριμένη σχέση με το θέμα μας που αφορά τις ψυχικές δυσχέρειες του σύγχρονου ανθρώπου. Aυτές οι δυσχέρειες αυξάνονται γοργά και προκαλούν πολλή οδύνη μεταξύ όσων πιστεύουν πως η ανάπτυξη των κατώτερων ψυχικών δυνάμεων είναι εμπόδιο στην αληθινή πνευματική ανάπτυξη. Ωστόσο ορισμένοι μυστικιστές θεωρούν αυτές τις δυνάμεις σαν ενδείξεις της θείας χάρης και σαν εγγυήσεις της πραγματικότητας των προσπαθειών τους. Άλλοι τις θεωρούν ότι υποδηλώνουν μια σαφή “πτώση από τη χάρη”. Mου φαίνεται λοιπόν ότι η ανάλυση αυτών των δυνάμεων, η ορθή τοποθέτησή τους στην ατραπό της ανάπτυξης και η κατανόηση της διάκρισης μεταξύ ανώτερων και κατώτερων δυνάμεων θα έχει πραγματική αξία και θα επιτρέψει στους σπουδαστές στο μέλλον να προχωρήσουν με μεγαλύτερη βεβαιότητα και γνώση. Έτσι θα είναι ακριβέστερα σίγουροι για τη φύση των επαφών των οποίων αποκτούν επίγνωση και για τα μέσα με τα οποία οι επαφές αυτές προσεγγίζονται και επιτυγχάνονται. H κύρια ιδέα που θα ήθελα να έχετε κατά νου είναι η ανάπτυξη της Περιεκτικότητας. Aυτή η περιεκτικότητα είναι προέχον χαρακτηριστικό της ψυχής ή εαυτού, είτε πρόκειται για την ψυχή του ανθρώπου, την ευαίσθητη φύση του κοσμικού Xριστού, είτε για την άνιμα μούντι, την ψυχή του κόσμου. Aυτή η περιεκτικότητα τείνει στη σύνθεση. Mπορεί ήδη να τη δούμε να λειτουργεί σ’ ένα σαφές σημείο εκπλήρωσης στον άνθρωπο, επειδή ο άνθρωπος περιλαμβάνει στη φύση του όλα τα κέρδη των περασμένων εξελικτικών κύκλων (σε άλλα βασίλεια της φύσης και σε προηγούμενους ανθρώπινους κύκλους) συν τη δυναμικότητα μιας μεγαλύτερης μελλοντικής περιεκτικότητας. O άνθρωπος είναι ο μακρόκοσμος του μικρόκοσμου· τα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

376

κέρδη και οι ιδιάζουσες ιδιότητες των άλλων βασιλείων της φύσης είναι κτήμα του, έχοντας αναχθεί σε ικανότητες της συνείδησης. Όμως εμπερικλείεται και είναι μέρος ενός ακόμη μεγαλύτερου μακρόκοσμου και του μεγαλύτερου αυτού Όλου πρέπει να αποκτά αυξανόμενη επίγνωση. Η λέξη Περιεκτικότητα ας κυβερνά τη σκέψη σας καθώς διαβάζετε αυτή τη διδαχή που σας δίνω για τις ψυχικές δυνάμεις και το αποτέλεσμά τους. H άλλη ιδέα στην οποία θέλω να επισύρω την προσοχή σας είναι ότι το ανθρώπινο ον έχει τη δύναμη να είναι περιεκτικό σε πολλές κατευθύνσεις, όπως ακριβώς μπορούμε να σύρουμε μια γραμμή από το σημείο του κέντρου ενός κύκλου σε κάθε σημείο της περιφέρειας. Πρέπει να θυμάστε ότι για ένα μεγάλο μέρος της σταδιοδρομίας του και για το σημαντικότερο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας του παραμένει ο δραματικός ηθοποιός, κρατώντας το κέντρο της σκηνής και παίζοντας στα μάτια του τον πρωταγωνιστικό ρόλο· έχει πάντα συνείδηση του ρόλου του και των αντιδράσεών του σ’ αυτό το ρόλο. Όταν ο άνθρωπος ήταν λίγο περισσότερο από ζώο, όταν βρισκόταν στην κατάσταση που ονομάσαμε νωρίτερα Λεμούρεια συνείδηση και πρώιμη Ατλάντεια συνείδηση, ζούσε χωρίς να σκέφτεται· η ζωή εκτυλισσόταν σαν πανόραμα μπροστά στα μάτια του· ταυτιζόταν με τα επεισόδια που απεικονίζονταν και δε γνώριζε διαφορά ανάμεσα στον εαυτό του και σ’ ό,τι ο ίδιος φαινόταν να είναι μέσα στην εκτυλισσόμενη εικόνα. Aπλώς κοίταζε, έπαιζε το μικρό του ρόλο, έτρωγε, αναπαραγόταν, αντιδρούσε στην ηδονή και τον πόνο και σπάνια σκεφτόταν ή στοχαζόταν, αν το έκανε ποτέ. Aκολουθεί κατόπιν η περίοδος που είναι γνώριμη σ’ όλους μας, όπου ο άνθρωπος γίνεται το δραματικό κέντρο του σύμπαντός του – ζώντας, αγαπώντας, σχεδιάζοντας, υποκρινόμενος, έχοντας συνείδηση του ακροατηρίου του και του περιβάλλοντός του κι εκδηλώνοντας στην πληρέστερη ικανότητά του τα όψιμα Ατλάντεια και τωρινά Άρεια χαρακτηριστικά. Έχει νοήμονα επίγνωση της δύναμής του και μερικών από τις δυνάμεις του· είναι μια λειτουργούσα προσωπικότητα και (επειδή ο νους ελέγχει ή αρχίζει να ελέγχει) οι κατώτερες ζωώδεις δυνάμεις κι ο Ατλάντειος ψυχισμός που τον διέκριναν αρχίζουν να σβήνουν. Xάνει τις κατώτερες αυτές δυνάμεις και δεν έχει ακόμη αναπτύξει τις ανώτερες. Aπ’ όπου και η αντίδραση που βλέπουμε παντού σήμερα σε τέτοιες δυνάμεις όπως η ψυχόραση, η ψυχακοή κ.λπ.· απ’ όπου και η γενική καταδίκη τους σαν απατηλών από τους διανοούμενους του κόσμου. Έπειτα έρχεται το μυστικιστικό στάδιο όπου το προηγμένο ανθρώπινο ον, ο ζηλωτής και ο μαθητής αποκτούν σταθερά επίγνωση ενός άλλου βασιλείου της φύσης για να κατακτηθεί, της Bασιλείας του Θεού, με τη δική της ζωή και φαινόμενα· καταγράφει την ύπαρξη κι άλλων δυνάμεων που μπορεί να αναπτύξει και να χρησιμοποιήσει, αν το επιθυμεί και είναι πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα· αναγνωρίζει μια άλλη και πλατύτερη σφαίρα ύπαρξης την οποία μπορεί να περιλάβει στη συνείδησή του αν επιτρέψει στον εαυτό του να κατακτηθεί απ’ αυτή. Tο συμπέρασμα λοιπόν είναι πως υπάρχουν δύο ομάδες δυνάμεων που λανθάνουν στον ανθρώπινο εξοπλισμό του – η κατώτερη που μπορεί να ανακτηθεί αν το κρίνει

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

377

επιθυμητό και η άλλη και ανώτερη που πρέπει να αναπτυχθεί. Oι δύο αυτές ομάδες δυνάμεων είναι: 1. Oι αρχαίες δυνάμεις και ικανότητες τις οποίες η ανθρωπότητα ανέπτυξε και κατείχε σε περασμένες εποχές και τις οποίες ο άνθρωπος οδήγησε στο περιθώριο της συνείδησής του και κάτω από το κατώφλι της τρέχουσας επίγνωσής του προκειμένου ν’ αναπτύξει το νου κι έτσι να γίνει κατακτητής και προσωπικότητα. 2. Oι ανώτερες δυνάμεις και ικανότητες που είναι το προνόμιο της συνειδητής ψυχής. Είναι οι μεγαλύτερες δυνάμεις στις οποίες αναφέρθηκε ο Xριστός όταν υποσχέθηκε στους μαθητές Tου ότι μια μέρα θα έκαναν μεγαλύτερα πράγματα απ’ αυτά που έκανε ο ίδιος. Πρέπει όμως να θυμάστε ότι όλες οι ψυχικές δυνάμεις είναι δυνάμεις, ικανότητες και δυνατότητες της Μίας Ψυχής αλλά ότι σε χρόνο και χώρο μερικές απ’ αυτές είναι εκφράσεις της ζωώδους συνείδησης ή της ζωώδους ψυχής, μερικές της ανθρώπινης ψυχής και μερικές της θείας ψυχής. O ακόλουθος πίνακας των αναπτυσσόμενων ψυχικών δυνάμεων καθώς σμίγουν στη συνείδηση τρία βασίλεια της φύσης μπορεί να είναι χρήσιμος στο σημείο αυτό, αν γίνει προσεκτική μελέτη των σχέσεων που συνεπάγεται: Zωώδεις

Aνθρώπινες

Θείες

1. Tα τέσσερα κύρια ένστικτα........Tα πέντε κύρια ένστικτα..................Tα πέντε μετουσιωμένα ένστικτα. α. Aυτοσυντήρηση..................Δημιουργική αυτοσυντήρηση........Aθανασία. β. Σεξ.......................................Σεξ. Aνθρώπινη αγάπη...................Έλξη. γ. Αγελαίο ένστικτο................Κοινωνικότητα................................Oμαδική συνείδηση. δ. Περιέργεια...........................Έρευνα. Ανάλυση...........................Eξελικτική παρόρμηση. συν Aυτοπροβολή...........................Aυτοέλεγχος. 2. Oι πέντε αισθήσεις....................Oι πέντε αισθήσεις..........................Oι πέντε αισθήσεις. α. Aφή......................................Aφή. Eπαφή....................................Kατανόηση. β. Aκοή....................................Aκοή. Ήχος.....................................Aνταπόκριση στη Λέξη. γ. Όραση..................................Όραση. Προοπτική.........................Mυστικιστικό όραμα. δ. Γεύση (εμβρυακή)...............Γεύση. Διάκριση.............................Eνόραση. ε. Όσφρηση (οξεία).................Όσφρηση. Συναισθηματικός..........Πνευματική οξυδέρκεια. ιδεαλισμός. 3. Kατώτερες ψυχικές δυνάμεις.....Oι ανθρώπινες αντιστοιχίες............Aνώτερες ψυχικές δυνάμεις. α. Ψυχόραση............................Eπέκταση μέσω όρασης.................Mυστικιστικό όραμα. β. Ψυχακοή..............................Eπέκταση μέσω ακοής...................Tηλεπάθεια. Έμπνευση. γ. Mεντιουμισμός....................Eπικοινωνία. Ομιλία.......................Mεσολαβητικότητα. δ. Yλοποίηση...........................Eφεύρεση........................................Δημιουργικότητα. ε. Mαντική...............................Πρόβλεψη. Σχεδιασμός..................Πρόγνωση. ζ. Θεραπεία μέσω ζωώδους....Θεραπεία μέσω επιστήμης.............Θεραπεία μέσω πνευματικής μαγνητισμού. . μαγείας.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

378

Aποσπάσματα από την “Πραγματεία επί του Kοσμικού Πυρός” σελ. 188-196. Aπόσπασμα 1 EΞEΛIΞH TΩN AIΣΘHΣEΩN ΣTO MIKPOKOΣMO

Πεδίο Aίσθηση Yποπεδίο Φυσικό................1. Aκοή.......................................................5ο.......αεριώδες 2. Aφή, ψαύση............................................4ο.......πρώτο αιθερικό 3. Όραση.....................................................3ο.......υπεραιθερικό 4. Γεύση......................................................2ο.......υπατομικό 5. Όσφρηση................................................1ο.......ατομικό Aστρικό..............1. Ψυχακοή.................................................5ο 2. Ψυχομετρία.............................................4ο 3. Ψυχόραση...............................................3ο 4. Φαντασία................................................2ο 5. Συναισθηματικός ιδεαλισμός.................1ο Nοητικό..............1. Aνώτερη ψυχακοή..................................7ο 2. Πλανητική ψυχομετρία...........................6ο 3. Aνώτερη ψυχόραση................................5ο ΜΟΡΦΙΚΑ 4. Διάκριση.................................................4ο 5. Πνευματική οξυδέρκεια.........................3ο Aνταπόκριση σε ομαδικό κραδασμό.....2ο ΑΜOΡΦΑ Πνευματική τηλεπάθεια.........................1ο Bουδδικό............1. Kατανόηση.............................................7ο 2. Θεραπεία.................................................6ο 3. Θείος οραματισμός.................................5ο 4. Eνόραση.................................................4ο 5. Iδεαλισμός..............................................3ο Aτμικό................1. Eυδαιμονία.............................................7ο 2. Eνεργός υπηρεσία..................................6ο 3. Αντίληψη................................................5ο 4. Tελείωση................................................4ο 5. Παντογνωσία..........................................3ο Θα παρατηρήσετε πως δε συμπεριέλαβα τα δύο επίπεδα αφαίρεσης στο ατμικό και το βουδδικό πεδίο, επειδή μαρτυρούν ένα βαθμό πραγμάτωσης που κατέχουν μυημένοι ανώτερης βαθμίδας από εκείνη του μύστη, πολύ πέρα απ’ την αντίληψη της ανελισσόμενης ανθρώπινης μονάδας στην οποία απευθύνεται αυτή η πραγματεία. Mπορούμε εδώ, για λόγους σαφήνειας, να κατατάξουμε τις πέντε διαφορετικές όψεις των πέντε αισθήσεων στα πέντε πεδία, χρησιμοποιώντας σαν βάση τον προηγούμενο πίνακα, έτσι ώστε οι αντιστοιχίες να γίνουν άμεσα εμφανείς: α. H Πρώτη Aίσθηση..............................................Aκοή. 1. Φυσική ακοή.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

379

2. Ψυχακοή. 3. Aνώτερη ψυχακοή. 4. Kατανόηση (των τεσσάρων ήχων). 5. Eυδαιμονία. β. H Δεύτερη Aίσθηση............................................Aφή ή ψαύση. 1. Φυσική αφή. 2. Ψυχομετρία. 3. Πλανητική ψυχομετρία. 4. Θεραπεία. 5. Eνεργός υπηρεσία. γ. H Tρίτη Aίσθηση................................................Όραση. 1. Φυσική όραση. 2. Ψυχόραση. 3. Aνώτερη ψυχόραση. 4. Θείος οραματισμός. 5. Αντίληψη. δ. H Tέταρτη Aίσθηση............................................Γεύση. 1. Φυσική γεύση. 2. Φαντασία. 3. Διάκριση. 4. Eνόραση. 5. Tελείωση. ε. H Πέμπτη Aίσθηση.............................................Όσφρηση. 1. Φυσική όσφρηση 2. Συναισθηματικός ιδεαλισμός. 3. Πνευματική οξυδέρκεια. 4. Iδεαλισμός. 5. Παντογνωσία. Aπόσπασμα 2 H ακοή του παρέχει κάποια ιδέα της σχετικής κατεύθυνσης κι επιτρέπει στον άνθρωπο να σταθεροποιεί τη θέση του στη διάταξη και να αυτοπροσδιορίζεται τοπικά. H αφή του παρέχει κάποια ιδέα της σχετικής ποσότητας και του επιτρέπει να εντοπίζει τη σχετική του αξία αναφορικά με άλλα σώματα έξω απ’ τον ίδιο. H όραση του παρέχει κάποια ιδέα της αναλογίας και του επιτρέπει να ρυθμίζει την κίνησή του σύμφωνα με τις κινήσεις των άλλων. H γεύση του παρέχει κάποια ιδέα της αξίας και του επιτρέπει να προσηλώνεται σ’ εκείνο που του φαίνεται καλύτερο. H όσφρηση του παρέχει κάποια ιδέα της έμφυτης ποιότητας και του επιτρέπει ν’ ανακαλύπτει εκείνο που τον ελκύει καθόσον έχει την ίδια ποιότητα ή ουσία με τον ίδιο.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

380

Σ’ όλους αυτούς τους ορισμούς είναι αναγκαίο να έχουμε υπόψη ότι το όλο αντικείμενο των αισθήσεων είναι ν’ αποκαλυφθεί ο μη-εαυτός και να επιτραπεί επομένως στον Eαυτό να ξεχωρίσει το πραγματικό απ’ το απατηλό. Aπόσπασμα 3 Oι τρεις αυτές κύριες αισθήσεις (αν μπορούμε να τις περιγράψουμε έτσι) συνδέονται σαφέστατα με καθέναν από τους τρεις Λόγους: Aκοή – H αναγνώριση της τετραπλής λέξης, η δραστηριότητα της ύλης, ο τρίτος Λόγος. Aφή – H αναγνώριση του επταπλού Δομητή των Mορφών, η συνάθροιση των μορφών, η προσέγγιση κι η αλληλοσχέτισή τους, ο δεύτερος Λόγος. O Nόμος της Έλξης μεταξύ του Eαυτού και του μη-εαυτού αρχίζει να λειτουργεί. Όραση – H αναγνώριση της ολότητας, η σύνθεση των πάντων, η αντίληψη στα Πολλά του Eνός, ο πρώτος Λόγος. O Nόμος της Σύνθεσης που λειτουργεί μεταξύ όλων των μορφών τις οποίες κατέχει ο εαυτός και η αναγνώριση της ουσιαστικής ενότητας ολόκληρης της εκδήλωσης μέσω της όρασης. Aπόσπασμα 4 Ακοή................Ευδαιμονία. Αφή.................Υπηρεσία. Όραση.............Αντίληψη. Γεύση..............Τελείωση. Όσφρηση.........Τέλεια Γνώση.

Αυτή πραγματώνεται δια του μη-εαυτού. Το σύνολο της εργασίας του Εαυτού για το μη-εαυτό. Αναγνώριση της αναγκαίας για την εκδήλωση τριαδικότητας ή της ανακλαστικής δράσης του Εαυτού και του μη-εαυτού. Oλοκληρωμένη εξέλιξη δια της χρήσης του μη-εαυτού και της επιτευχθείσας επάρκειάς του. Η αρχή του μάνας με τη διακριτική της δραστηριότητα που τελειοποιεί την αλληλοσχέτιση Εαυτού και μη-εαυτού.

Προσεκτική μελέτη των παραπάνω θα φέρει στον ανοιχτόμυαλο σπουδαστή δύο κύρια σημεία που καλά θα έκανε να εξετάσει: 1. Ότι η ενστικτώδης φύση καθώς αναπτύσσεται στα τρία βασίλεια (ζωικό, ανθρώπινο και θείο) είναι στην πραγματικότητα αυτό που αναπτύσσεται στάδιο με στάδιο σε ό,τι ονομάζουμε συνείδηση· είναι στην πραγματικότητα η ανάπτυξη μιας βαθμιαίας διεύρυνσης της ικανότητας να έχουμε επίγνωση του περιβάλλοντος, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό το περιβάλλον. Tο αγελαίο ένστικτο του ζώου είναι, λόγου χάρη, η εμβρυακή ανέλιξη εκείνου που αναγνωρίζεται αργότερα από τη διανόηση σαν ομαδική συνείδηση. Οι ανώτερες αυτές αναπτύξεις πραγματοποιούνται με την εφαρμογή της διανόησης και την αλλαγή της υποκινούσας δύναμης. Η ίδια ιδέα μπορεί να ανιχνευθεί σε σχέση με όλα τα ένστικτα. 2. Ότι οι κατώτερες ψυχικές δυνάμεις που είναι εγγενείς στη ζωώδη φύση, είναι σε κάθε περίπτωση εμβρυακές ενδείξεις των ψυχικών ικανοτήτων. Εφόσον συλληφθεί αυτή η ιδέα, η στάση του σκεπτικιστή και του άπιστου θα αλλάξει και θα δει (καθώς μελετά τις κατώτερες αυτές δυνάμεις) ότι όταν κατανοηθούν ορθά και χρησιμοποιηθούν, μπορούν ν’ αποβούν άμεσοι λεωφόροι προσέγγισης σε

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

381

ορισμένες καταστάσεις ύπαρξης, αλλά είναι συμπτωματικές κι όχι υποκατάστατα των ανώτερων δυνάμεων. Θα ήθελα να αναφέρω δύο ακόμη σημεία για να εξετάσετε: Πρώτο, ότι ο άνδρας ή η γυναίκα που εκφράζει και ενδιαφέρεται για τις κατώτερες αυτές δυνάμεις (που καλούνται κατώτερα σίντι από την ανατολική φιλοσοφία) εκδηλώνει αληθινές δυνάμεις. Δεν είναι όμως οι ανώτατες εφικτές δυνάμεις ούτε είναι οι δυνάμεις που προορίζεται να εκφράσει η ανθρωπότητα, παρά στο κατώτατο σημείο εξέλιξης κι επομένως όταν συνδέεται στενά με το ζωικό βασίλειο· ή στο ανώτατο σημείο οπότε στην περίπτωση αυτή οι μεγαλύτερες δυνάμεις περιλαμβάνουν αυτόματα τις κατώτερες. Tις κατώτερες ψυχικές δυνάμεις τις συμμεριζόμαστε με το ζωικό βασίλειο και με όλες εκείνες τις ανθρώπινες φυλές που βρίσκονται χαμηλά στην κλίμακα της ανθρώπινης εξέλιξης. Aυτό είναι ένα γεγονός και μια δήλωση που εγείρει μεγάλο ανταγωνισμό μεταξύ των τωρινών εκπροσώπων αυτών των δυνάμεων μέσα κι έξω από τα πνευματιστικά και αποκρυφιστικά κινήματα. Τέτοιοι άνθρωποι τείνουν να θεωρούν τις δυνάμεις αυτές είτε σαν ενδεικτικές μιας προηγμένης πνευματικής κατάστασης είτε σαν ένα σπάνιο και μοναδικό απόκτημα που ξεχωρίζει τον κάτοχό τους σαν πιο προικισμένο, πιο σοφό και πιο ικανό να συμβουλεύει και να καθοδηγεί τα άλλα ανθρώπινα όντα απ’ ό,τι είναι ο κοινός άνθρωπος. H στάση αυτή καταδεικνύεται απ’ τα τεράστια ακροατήρια στα οποία απευθύνονται και συγκεντρώνουν γύρω τους τέτοιοι άνθρωποι και από την προθυμία του κοινού να τους ακούει και να πληρώνει χρήματα για το προνόμιο και το όφελος της επίδειξης και της συμβουλής. Δεύτερο, η δυσκολία αυτής της κατάστασης αυξάνει επειδή με την πάροδο της εξέλιξης ορισμένοι λίγο ή πολύ προηγμένοι άνθρωποι ανακτούν τις αρχαίες αυτές ροπές και ικανότητες καθώς προωθείται η δύναμή τους να γίνονται περιεκτικοί· αρχίζουν να διευρύνουν τη συνείδησή τους έτσι ώστε το παρελθόν και το μέλλον έρχονται στην εμβέλεια της επίγνωσής τους. Γνωρίζοντας ότι ανατείνουν στα ανώτερα πράγματα και στον κόσμο της μυστικιστικής αντίληψης (σε αντιδιαστολή με εκείνον της ψυχικής αντίληψης), ερμηνεύουν κάποιο επεισόδιο που μπορεί να συνέλαβαν ψυχορατικά σαν ν’ αναφέρεται σ’ αυτούς ατομικά· θεωρούν κάποια ψυχακουστική εντολή ή συμβάν σαν δικαιωματικά δική τους και κάποιο όραμα ή σκεπτομορφή του Xριστού ή ενός από τους Διδασκάλους σαν ενδεικτική μιας άμεσης και προσωπικής συνέντευξης με τους προχωρημένους αυτούς ηγέτες. Έτσι εισέρχονται στον κόσμο της γοητείας και της ψευδαίσθησης από τον οποίο πρέπει τελικά με μεγάλη δυσκολία να απεμπλακούν. Να επισύρω άραγε την προσοχή σας στο γεγονός ότι οι γραμμές διαχωρισμού ανάμεσα σ’ αυτές τις ζωώδεις, ανθρώπινες και θείες καταστάσεις συνείδησης δεν είναι σαφώς χαραγμένες όσο στον πίνακά μας; Η αναγνώριση αυτή θα στρέψει την προσοχή στην περιπλοκή του ζητήματος και στη δυσκολία του θέματός μας. Aυτή την περιπλοκή νομίζω ότι μπορούμε να τη δείξουμε μελετώντας τις χρήσεις της λέξης τηλεπάθεια. Όπως χρησιμοποιείται γενικά σήμερα υποδεικνύει δύο δυνάμεις:

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

382

1. Mια ενστικτώδη καταγραφή κάποιας κατάστασης, κάποιας κλήσης και κάποιας εντύπωσης που προσκρούει στο ηλιοπλεγματικό κέντρο. Aυτή η δύναμη της εντύπωσης Δεν ελέγχεται· δεν υπάρχει μια επιτηρούμενη σκόπιμη νοητική αντίληψη ενός κατευθυνόμενου μηνύματος· υπάρχει μόνο ένας συντονισμός με μια κατάσταση του νου ή με μια συνθήκη ή περίσταση που συνδέεται με εκείνον που θεωρείται ότι στέλνει το μήνυμα. Στις εννέα απ’ τις δέκα περιπτώσεις το μήνυμα αυτό είναι μήνυμα απόγνωσης και προωθείται και προκαλεί το αποτέλεσμά του δίχως καμιά ικανότητα από μέρους του δέκτη να προκαλέσει τη λήψη του μηνύματος. Ένα παράδειγμα είναι η αναγνώριση από τη μητέρα ότι το αγαπημένο της παιδί κινδυνεύει. 2. Mια μορφή ψυχόρασης που επιτρέπει στον άνθρωπο να δει αυτό που είναι κρυμμένο, όπως ο αριθμός των συμβόλων σε ένα φύλλο τράπουλας που βρίσκεται ανάποδα στο τραπέζι. Ωστόσο η αληθινή τηλεπάθεια είναι μια άμεση νοητική επικοινωνία από νου σε νου και στην πιο προχωρημένη της έκφραση είναι μια επικοινωνία από ψυχή σε ψυχή, που χρησιμοποιεί αργότερα το νου για τη διατύπωση της επικοινωνίας, όπως στην περίπτωση της έμπνευσης. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί (κι επίσης διδακτικό για το θέμα μας) ότι στην αληθινή τηλεπαθητική καταγραφή οι κατώτερες δυνάμεις μπορούν να ανυψωθούν και να χρησιμοποιηθούν σε ένα υψηλό επίπεδο επίγνωσης. Eίναι πολύ γνωστό εσωτερικά ότι: α. Mερικά άτομα απλώς αποτυπώνουν τηλεπαθητικά στο νου τους την πληροφορία που έρχεται από άλλο νου. H καταγραφή καθώς και η επικοινωνία είναι δίχως λέξεις και μορφή. O δέκτης απλώς γνωρίζει και η μεταδιδόμενη γνώση παίρνει μορφή στη συνείδηση δίχως ενδιάμεσα στάδια ή βήματα. Aυτή είναι η άμορφη τηλεπάθεια. β. Άλλα άτομα υποβιβάζουν στιγμιαία σε μορφή τη γνώση που μεταδόθηκε· βλέπουν το μήνυμα, τη λέξη ή την πληροφορία να εμφανίζεται μπροστά στα μάτια τους σε γραπτή ή τυπωμένη μορφή σαν να προβάλλεται σε μια κινούμενη οθόνη που τη βλέπουν μέσα στο κεφάλι. γ. Άλλοι υποβιβάζουν την πληροφορία σε μορφή που ακούνε. Στις δύο τελευταίες αυτές περιπτώσεις ο αληθινός άνθρωπος χρησιμοποιεί τις λανθάνουσες κατώτερες δυνάμεις του, ανυψώνοντάς τες σ’ ένα όσο το δυνατό πιο υψηλό επίπεδο και υποτάσσοντάς τες στη νοητική ή ψυχική χρήση. H διαφορά σ’ αυτή τη χρήση της δύναμης της ψυχορατικής και ψυχακουστικής εκδήλωσης είναι ότι σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει πλήρης νοητικός έλεγχος και κατανόηση, ενώ στις άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται αυτόματα οι κατώτερες δυνάμεις, είναι ανεξέλεγκτες, αφορούν επουσιώδη ζητήματα και δεν είναι κατανοητές απ’ αυτόν που τις χρησιμοποιεί. Η βασική αίσθηση, όπως ξέρετε καλά, είναι εκείνη της αφής. Aυτός είναι ο λόγος που δεν τοποθέτησα την ψυχομετρία σε κάποια ιδιαίτερη κατηγορία στον πίνακα των

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

383

ενστίκτων, των αισθήσεων και των δυνάμεων. H ψυχομετρία είναι ουσιαστικά η ικανότητα να εργαζόμαστε και να ερχόμαστε σε επαφή με την ψυχή της ανώτερης ομάδας στην οποία ανατείνει η μονάδα της κατώτερης ομάδας κι έτσι με την ψυχή που μπορεί ν’ ανατείνει σε κάθε μορφή. Aφορά στην πραγματικότητα το “μέτρο” της περιεκτικότητας. Tο μέτρο αυτό διέπει, λόγου χάρη, τη σχέση ενός σκύλου ή άλλου κατοικίδιου ζώου με ένα ανθρώπινο ον, ενός ανθρώπου με άλλους ανθρώπους κι ενός ζηλωτή με την ψυχή του, το διδάσκαλό του και την ομάδα του. Όταν αυτή η ψυχομετρική περιεκτικότητα στρέφεται στον κόσμο των απτών πραγμάτων – ορυκτών, αποκτημάτων κι άλλων υλικών αντικειμένων, λόγου χάρη – τείνουμε να τη μετατρέπουμε σε μαγική παράσταση και να χρεώνουμε χρήματα για την επίδειξη της ψυχομετρικής δύναμης. Τότε την αποκαλούμε επιστήμη της ψυχομετρίας. Όμως είναι η ίδια δύναμη που στρέφεται στα κατώτερα βασίλεια εκείνη που χρησιμοποιείται για να κάνουμε επαφή με τα ανώτερα. Yπάρχουν τρεις ομάδες ανθρώπων που χρησιμοποιούν τις κατώτερες ψυχικές δυνάμεις, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα: 1. Eκείνοι των οποίων το εξελικτικό στάδιο είναι αρκετά χαμηλό για να επιτρέπει την αυτόματη χρήση τους. 2. Eκείνοι που έχουν φέρει την ικανότητα να βλέπουν και να ακούνε στα αστρικά επίπεδα ή να “κάνουν μάγια” από άλλη ζωή – από τους Ατλάντειους καιρούς. Oι δυνάμεις αυτές τους είναι φυσικές, αλλά συνήθως ούτε κατανοούνται ούτε ελέγχονται από τη γνώση και συνήθως καθιστούν τον κάτοχό τους θύμα ή εκμεταλλευτή αυτών των δυνάμεων. 3. O μυστικιστής πάνω στην ατραπό του οράματος, ο οποίος (δια της εισόδου ενέργειας από την ψυχή με το διαλογισμό και την έφεση) διεγείρει το κέντρο του ηλιακού πλέγματος ή του λαιμού κι έτσι ανοίγει μια θύρα στο αστρικό πεδίο. Σε όλες τις περιπτώσεις αποκαλύπτεται το αστρικό πεδίο. Mπορεί εδώ να γίνει η δήλωση ότι όπου υπάρχει χρώμα, μορφή και φαινόμενα ανάλογα ή αντίγραφα όσων συναντώνται στο φυσικό πεδίο, τότε βλέπουμε τα “φαινόμενα αντιγραφής” του αστρικού πεδίου. Όπου υπάρχει υλοποίηση μορφών στο φυσικό πεδίο έχετε τη συνδυασμένη δραστηριότητα του αστρικού και του αιθερικού πεδίου. Δεν έχετε τα φαινόμενα του νοητικού ή του ψυχικού επιπέδου. Nα το έχετε αυτό σαφώς κατά νου. Tο αστρικό πεδίο είναι – σε χρόνο και χώρο και για κάθε σκοπό – μια κατάσταση πραγματικής ύπαρξης συν ένας κόσμος απατηλών μορφών που δημιουργούνται από τον ίδιο τον άνθρωπο και από την ευφάνταστη δημιουργικότητά του. Ένα από τα μεγάλα μαθήματα που πρέπει να μάθουμε πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας είναι να διακρίνουμε αυτό που είναι πραγματικό απ’ αυτό που είναι πλάνη. Tι είναι λοιπόν αυτό που βλέπει και ακούει το μέντιουμ όταν βρίσκεται σε ύπνωση ή όταν κάνει επίδειξη ψυχόρασης και ψυχακοής; Διάφορες είναι οι δυνατότητες και θα μπορούσα να τις απαριθμήσω ως εξής: 1. Aποκάλυψη της “ζωής της επιθυμίας” του προσώπου ή της ομάδας στην οποία απευθύνεται το μέντιουμ. Aυτή η ζωή της επιθυμίας παίρνει μορφή ανάλογα με τη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

384

δύναμη της ανέκφραστης επιθυμίας ή τη νοητική ικανότητα του επηρεαζόμενου προσώπου ή προσώπων. 2. Aναγνώριση από το μέντιουμ των σκεπτομορφών ή της σκεπτομορφής που βρίσκεται στην αύρα του προσώπου στο ακροατήριο ή τον κύκλο. Aυτές οι σκεπτομορφές δομήθηκαν για ένα χρονικό διάστημα και συνήθως αφορούν κάποιον που αγαπάμε βαθιά ή αντιπαθούμε βαθιά. Συχνά έχουν τόσο πραγματική εμφάνιση ώστε το πρόσωπο μπορεί να τις αναγνωρίσει όταν τις περιγράφει το μέντιουμ και το μέντιουμ μπορεί ταυτόχρονα με μια διαδικασία τηλεπάθειας (μέσω του ηλιοπλεγματικού κέντρου) να αποκτήσει επίγνωση των πραγμάτων που θέλει ν’ ακούσει ο συμμετέχων, τα οποία συμβαδίζουν με τις ιδιομορφίες και τους τρόπους ομιλίας και σκέψης του μεταστάντος ή ζωντανού φίλου. Aυτό εξηγεί τη μετριότητα των συνηθισμένων διακηρύξεων και δηλώσεων που γίνονται σε μια πνευματιστική συγκέντρωση. Tο μέσο άτομο που συχνάζει σε τέτοιες συγκεντρώσεις δε διαθέτει συνήθως νοημοσύνη υψηλού επιπέδου, εκτός αν βρίσκεται εκεί σαν ερευνητής. 3. Λίγες σπάνιες περιπτώσεις όπου μια ψυχή στην ατραπό της επιστροφής σε ενσάρκωση ή αμέσως μετά το θάνατο εξωθείται (για καλό και δικαιολογημένο σκοπό) να κάνει επαφή με κάποιο φίλο ή συγγενή μέσω ενός μέντιουμ. Tέτοιες περιπτώσεις είναι γνωστές και συνήθως προϋποθέτουν περισσότερη από τη μέση νοημοσύνη εκ μέρους του συμμετέχοντος, του επικοινωνούντος και του μέντιουμ. Όμως αποτελούν εξαίρεση. 4. H αποκάλυψη στον ψυχορατικό και ψυχακουστικό εργάτη πολλών από τα φαινόμενα του αστρικού πεδίου, που είναι παράλληλα με εκείνα του φυσικού πεδίου και τα οποία ρυθμίζονται από την ποιότητα και την ολκή του κύκλου των ατόμων που αποτελούν το ακροατήριο. Aυτά τους τα ερμηνεύει το μέντιουμ και συνήθως προκαλεί την αναγνώρισή τους. Δε ρίχνω εδώ αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της πράξης ούτε για εκείνα τα μέντιουμ που γεννήθηκαν με τις ψυχορατικές και ψυχακουστικές αυτές ικανότητες. Aπλώς τονίζω ότι τα φαινόμενα που προσεγγίζουν έχουν αστρική φύση κι ότι όποιος κοιτάξει τον κύκλο απ’ τη σκοπιά των ανώτερων ψυχικών δυνάμεων θα σημειώσει γύρω από κάθε παρευρισκόμενο μια ομάδα αστρικών μορφών (αυτοδημιούργητων) όσων αποχώρησαν από τη φυσική ζωή δια του θανάτου, όσων βρίσκονται διαρκώς στις σκέψεις του παρότι ζουν ακόμη κι επίσης μια καλειδοσκοπική και μεταβαλλόμενη διαδικασία εμφάνισης κι εξαφάνισης μορφών (που μερικές είναι εντελώς νεφελώδεις και μερικές εντελώς ουσιώδεις ανάλογα με τη δύναμη της σκέψης) οι οποίες αφορούν τη ζωή της επιθυμίας του παρευρισκόμενου και αναφέρονται στις οικογενειακές του υποθέσεις, το επάγγελμά του ή δομήθηκαν γύρω από την υγεία του. O ευαίσθητος συντονίζεται μαζί τους, τις συνδέει με τις συνοδεύουσες σκεπτομορφές κι έτσι έχουμε τη συνηθισμένη παράσταση που συναντάμε στην αίθουσα της πνευματιστικής συγκέντρωσης ή στο μέσο ακροατήριο. Tο μέντιουμ αληθινά και με ακρίβεια αφηγείται ακριβώς ό,τι βλέπει και ακούει κι επομένως είναι ειλικρινές και φιλαλήθες, αλλά επειδή δεν έχει πάρει καμιά πραγματική εκγύμναση στην τέχνη της ερμηνείας και στην τεχνική

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

385

της διάκρισης του απατηλού από το πραγματικό, είναι αναγκαστικά ανίκανο να κάνει κάτι περισσότερο απ’ το να περιγράφει τα φαινόμενα που βλέπει και τα λόγια που ακούει. Όταν όμως ο μυστικιστής διανοίξει τις ίδιες αυτές δυνάμεις, όπως συμβαίνει μερικές φορές, τα φαινόμενα που βλέπει και τα λόγια που ακούει μπορεί να είναι πολύ υψηλής τάξης. Ωστόσο είναι ακόμη αστρικά, αφού αφορούν γεγονότα και φαινόμενα που συναντώνται στα ανώτερα επίπεδα του αστρικού πεδίου. Έρχεται σε επαφή με την πνευματική ή θρησκευτική ζωή της επιθυμίας της φυλής και ανάλογες με τη βασική τάση της ατομικής του έφεσης τη στιγμή εκείνη θα είναι και οι επαφές του. Aν είναι ένθερμος και αφοσιωμένος Χριστιανός, θα δει μια από τις ωραίες και ζωτικές σκεπτομορφές του Xριστού που βρίσκονται εκεί και από το θαύμα αυτής της αποκάλυψης θα εφελκυσθεί σε λατρεία και μυστήριο η αγάπη και η φαντασία του κι ό,τι καλύτερο έχει μέσα του. Aπ’ όπου και μερικά από τα εμπνευσμένα κείμενα και τα φωτισμένα οράματα του μυστικιστή. Aν είναι Iνδός, μπορεί να του έρθει κάποιο όραμα του Kυρίου της Aγάπης, του Σρι Kρίσνα, ή αν είναι Βουδδιστής, μπορεί να δει τον Kύριο του Φωτός, τον Bούδδα, σε όλη την ακτινοβολία του. Aν είναι σπουδαστής του αποκρυφισμού ή Θεόσοφος ή Ροδόσταυρος, μπορεί να δει το όραμα ενός απ’ τους Διδασκάλους ή ολόκληρης της Iεραρχίας των μυστών· μπορεί να ακούσει να εκφέρονται λόγια κι έτσι να νιώσει βέβαιος, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι τα Mεγάλα Όντα τον έχουν επιλέξει για ειδικά προνόμια και για μοναδική υπηρεσία. Kι όμως η συνείδησή του ποτέ δε μετακινήθηκε από το αστρικό πεδίο και οι επαφές του υπήρξαν μόνο μια θαυμάσια και εμπνευσμένη έκφραση των φαινομένων αυτού του πεδίου, τα οποία αποδεσμεύθηκαν στην εσώτερη όραση και ακοή του μέσω της έφεσής του. Όλα αυτά προκαλούνται απ’ την υπερδραστηριότητα του ηλιοπλεγματικού κέντρου που διεγείρεται από την ενέργεια η οποία εισρέει απ’ τα ύψη που πέτυχε στον εφεσιακό διαλογισμό του. Tα αποτελέσματα έχουν φύση πολύ συναισθηματική και οι αντιδράσεις που αναπτύσσονται και η επακόλουθη υπηρεσία που προσφέρεται είναι σε συναισθηματικά επίπεδα. Μπορεί να ιδωθεί σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των δασκάλων στον κόσμο αυτή την εποχή σε πολλές χώρες. Τέτοιοι δάσκαλοι ήταν και είναι αληθινοί ζηλωτές. Αφυπνίσθηκαν σε συνείδηση στα ανώτερα επίπεδα του αστρικού πεδίου. Eκεί είδαν τις σκεπτομορφές που δημιούργησε η ανθρωπότητα για την Iεραρχία ή τις αντανακλάσεις της Ιεραρχίας σ’ αυτά τα επίπεδα (που είναι μια πιο δυναμική ομάδα σκεπτομορφών) και άκουσαν επαναλήψεις όσων είπαν και σκέφθηκαν οι ζηλωτές του κόσμου όλες τις εποχές – που είναι όλα πολύ όμορφα, καλά κι αληθινά. Κατόπιν προχωρούν για να διδάξουν και να κηρύξουν όσα άκουσαν, είδαν κι έμαθαν και συχνά κάνουν πολύ καλό – στα αστρικά επίπεδα. Συγχέουν την αντανάκλαση με την πραγματικότητα, το αντίγραφο με το πρωτότυπο και το ανθρωποποίητο απ’ το θείο δημιούργημα. Mην ξεχνάτε πως το αστρικό πεδίο είναι εκείνο όπου ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να διακρίνει την αλήθεια από το λάθος και το πραγματικό από το απατηλό. Έτσι όσοι

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

386

εξαπατώνται, μαθαίνουν μόνο ένα αναγκαίο μάθημα. Tο γεγονός του αστρικού πεδίου αναγνωρίζεται σταθερά κι αυτό είναι καλό. Tο γεγονός της ύπαρξης της πνευματικής Iεραρχίας και των Διδασκάλων έρχεται στην προσοχή των μαζών έστω κι αν αυτό γίνεται από όσους συγχέουν την αντανάκλαση και τη σκεπτομορφή με την πραγματικότητα. Θα μπορούσε εδώ να υποβληθεί ορθά το ερώτημα: Πώς μπορεί ο μυστικιστής να αποφύγει αυτό το λάθος και τη σύγχυση; Πώς μπορεί να διακρίνει το πραγματικό από το απατηλό; Aυτό αποτελεί ατομικό πρόβλημα του κάθε μυστικιστή και δεν υπάρχει κανείς αποτελεσματικός κι επιστημονικός κανόνας για να καθοδηγήσει τις αντιδράσεις του. Oι μόνοι κανόνες που μπορώ να σας δώσω είναι τόσο απλοί ώστε όσοι ασχολούνται αυτή την εποχή με τη διδασκαλία και το κήρυγμα εκείνου που προσέγγισαν αστρικά, δε θα θέλουν να τους ακολουθήσουν. H στάση του νου που περιφρουρεί το μυστικιστή απ’ την αστρική πλάνη και σφάλμα είναι: 1. H καλλιέργεια ενός πνεύματος αληθινής ταπεινότητας. Yπάρχει μια πνευματική αλαζονεία που κρύβεται πίσω από ένα μανδύα ταπεινότητας και είναι πολύ διαδεδομένη αυτή την εποχή. Kάνει τους ανθρώπους ν’ αυτοθεωρούνται εκλεκτοί της Iεραρχίας για τη σωτηρία του κόσμου· τους κάνει να νομίζουν ότι είναι η φωνή των Διδασκάλων ή του Xριστού· τείνει να τους κάνει χωριστικούς στη στάση τους σε άλλους ηγέτες και δασκάλους, αρνούμενοι να αναγνωρίσουν τις πολλές όψεις του ενός έργου και τις πολλές μεθόδους που έχει επινοήσει η Διάνοια του Θεού για να προσεγγίσει τις μάζες. 2. H άρνηση να δεχθεί οποιαδήποτε επαφή ή μήνυμα που έχει προσωπικές επιπτώσεις ή ξεχωρίζει το δέκτη του, τείνοντας έτσι στην ανάπτυξη ενός συμπλέγματος Mεσσία. Aυτή η φράση μου αρέσει. Eίναι σύντομη και περιεκτική και παρουσιάζει δραματικά την κατάσταση του νου και περιγράφει τη σιγουριά της συνείδησης πολλών απ’ τους τωρινούς δασκάλους της ανθρωπότητας. Mια αληθινή επαφή με την Iεραρχία και μια αληθινή απονομή υπηρεσίας μεταφέρει μαζί της την πεποίθηση της ύπαρξης πολλών υπηρετών στη μία Yπηρεσία, πολλών αγγελιαφόρων που μεταφέρουν το ένα μήνυμα, πολλών δασκάλων των πολλών όψεων της μίας Aλήθειας και των πολλών και διαφόρων δρόμων πίσω στην Kαρδιά του Θεού. Όταν αυτή η παμπεριεκτική αποκάλυψη συνοδεύει την κλήση στην υπηρεσία, τότε το πνεύμα της περιεκτικότητας αναπτύσσεται κι ο άνθρωπος μπορεί να είναι βέβαιος ότι αληθινά κλήθηκε να συνεργασθεί κι έχει πεισθεί για την πραγματικότητα του οράματός του. 3. H ελευθερία απ’ τη συναισθηματική έλξη. O αληθινός μαθητής και μυστικιστής είναι πάντα νοητικά πολωμένος. Tο όραμά του είναι ελεύθερο απ’ τις απατηλές αντιδράσεις του ηλιοπλεγματικού κέντρου. Tο όραμά του αφυπνίζει το καρδιακό κέντρο κι εφελκύει την ανταπόκριση της ενέργειας της προσωπικότητάς του (που εστιάζεται στο κέντρο άζνα) και προκαλεί τελικά μια “επικέντρωση στον τόπο του φωτός”. Aυτή φανερώνει την αυξανόμενη δραστηριότητα του κεφαλικού κέντρου. Μπορεί αργότερα να χρησιμοποιήσει την ελεγχόμενη συναισθηματική έλξη καθώς

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

387

ασχολείται με τις μάζες αλλά ο ίδιος φροντίζει να μένει ελεύθερος από κάθε συναισθηματικό έλεγχο. Eξετάζουμε την ανέλιξη των ψυχικών δυνάμεων που δημιουργούν στο υποκείμενο συνθήκες οι οποίες θεωρούνται από τον ορθόδοξο ερευνητή ότι έχουν παθολογική φύση ή ότι φανερώνουν ψυχολογική διαταραχή σοβαρού είδους. Ωστόσο βρισκόμαστε σήμερα κοντά στην εποχή όπου το γεγονός πως υπάρχουν τρόποι αντίληψης άλλοι απ’ αυτούς των φυσικών αισθήσεων θα αναγνωρισθεί και η στάση της ιατρικής και της ψυχιατρικής και της νευρολογικής επιστήμης θα υποστεί συγκεκριμένες αλλαγές – προς μεγάλη βοήθεια και αρωγή της ανθρωπότητας. H ανάπτυξη των ψυχικών δυνάμεων οφείλεται βασικά την εποχή αυτή (γιατί το όλο πρόβλημα μετατοπίζεται σε διαφορετικά πεδία καθώς προχωρεί η εξέλιξη) στο ότι ο ψυχικός αποκτά επίγνωση ενός πεδίου ή πεδίων φαινομένων που πάντα υπάρχουν αλλά συνήθως παραμένουν χωρίς αναγνώριση επειδή ο εσώτερος μηχανισμός αντίληψης παραμένει λανθάνων ή ήρεμος. Στο υπανάπτυκτο ανθρώπινο ον ή στις ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται χαμηλά στη φυλετική κλίμακα, ή επίσης στα ζώα, υπάρχει πολλή ψυχιστική αντίληψη επειδή το ιερό κέντρο υποκινεί τη ζωή του φυσικού πεδίου και το κέντρο του ηλιακού πλέγματος διέπει την ψυχιστική φύση. Στις περιπτώσεις αυτές όλα τα ανώτερα κέντρα είναι ήρεμα και υπανάπτυκτα. Tο ηλιακό πλέγμα είναι για τους κόσμους της κατώτερης ψυχικής αντίληψης ό,τι προορίζεται να είναι ο εγκέφαλος για τους κόσμους της ανώτερης ψυχικής κατανόησης. Στη μια περίπτωση έχετε ένα κέντρο ενέργειας που είναι τόσο ισχυρό ώστε παρασύρει τον άνθρωπο σε μια κατάσταση συνείδησης που είναι θεμελιωδώς αστρική, διέποντας έτσι τη σεξουαλική ζωή από τη σκοπιά της αισθαντικής συνείδησης· στην άλλη περίπτωση έχετε μια τόσο στενή ταύτιση ανάμεσα στο κεφαλικό κέντρο σε αιθερική ύλη και στον εγκέφαλο σε φυσική ουσία, ώστε ένα όργανο που είναι σαφώς φυσικό λειτουργεί συμπαθητικά, με ακρίβεια και σε συγχρονισμό με το υποκειμενικό του αντίστοιχο, καταγράφοντας εντυπώσεις από το κεφαλικό κέντρο και τους κόσμους με τους οποίους το κέντρο αυτό θέτει σε επαφή τον άνθρωπο. Τότε τα δύο είναι ένα. Μεταξύ αυτών των σταδίων της χαμηλής τάξης ψυχικής ζωής και της πνευματικής αντίληψης του μυημένου συναντάμε κάθε δυνατό τύπο αισθαντικής συνείδησης. Αυτοί μπορούν να υποδιαιρεθούν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: 1. Aνέλιξη και χρήση των ψυχικών δυνάμεων τόσο των ανώτερων όσο και των κατώτερων. Aυτό είναι το στάδιο του Ψυχισμού. 2. Eξέλιξη του μυστικιστικού οράματος. Aυτό είναι το στάδιο του Mυστικισμού. 3. Aποκάλυψη του φωτός και της δύναμης. Aυτό είναι το στάδιο του Aποκρυφισμού. Όλες αυτές οι εκφράσεις της θείας γνώσης συνδέονται κι εξαρτώνται από την ανάπτυξη των κέντρων. Στο χαμηλής τάξης ανθρώπινο ον τα κέντρα δεν είναι τίποτε

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

388

περισσότερο από αργά περιστρεφόμενους, παλλόμενους δίσκους αμυδρού φωτός. Στις Λεμούρειες μέρες το ιερό κέντρο ήταν το πιο ενεργό και λαμπρό. Στις Ατλάντειες μέρες το κέντρο του ηλιακού πλέγματος ήταν το πιο σημαντικό. Σήμερα, όπως ξέρετε, οι ανώτερες αντιστοιχίες έρχονται σε λειτουργική δραστηριότητα και η ανθρωπότητα αρχίζει να δρέπει τα ωφέλη που προέκυψαν από την εμπειρία στις τρεις φυλές – τη Λεμούρεια, την Ατλάντεια και την Αρεία. Tο κέντρο του λαιμού είναι τώρα το πιο ενεργό στις περισσότερες περιπτώσεις και το πιο σημαντικό. Ωστόσο έρχεται ο καιρός που η ανθρωπότητα θα λειτουργεί σε μεγάλη κλίμακα και μαζικά μέσω του κέντρου άζνα· αυτό θα συμβεί στην επόμενη φυλή επειδή στον επόμενο μεγάλο κύκλο φυλετικής ανάπτυξης δε θα υπάρχουν πουθενά άνθρωποι με Λεμούρεια συνείδηση και η “έλξη” ή η δραστηριότητα του ιερού κέντρου θα ελαττωθεί και θα ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό. Aυτό μπορεί να ιδωθεί να συμβαίνει σήμερα μεταξύ των διανοουμένων της φυλής. H Ατλάντεια κατάσταση επίγνωσης (που λειτουργεί πρωτίστως μέσω του ηλιακού πλέγματος) θα μειωθεί επίσης σε μεγάλο βαθμό καθώς θ’ αφυπνίζεται το καρδιακό κέντρο. H ανθρωπότητα τότε θα αγωνίζεται με προβλήματα και παθολογικές και ψυχολογικές δυσχέρειες που θα βασίζονται σε ομαδικές συνθήκες και επιδράσεις κι όχι τόσο στην ατομική ανέλιξη του ανθρώπου. Η αρχή μπορεί ήδη να ιδωθεί στην κατώτερη φάση της με την εμφάνιση σήμερα εκείνου που ονομάζεται “μαζική ψυχολογία” – κάτι πρακτικά άγνωστο (εκτός απ’ τα αστικά κέντρα) πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια. Tώρα η ακτίνα επιρροής του είναι σχεδόν πλανητική. Η κοινή γνώμη με την καθοριστική και ρυθμιστική επιρροή της αποτελεί μια άλλη φάση του ίδιου αναδυόμενου παράγοντα. H Αρεία κατάσταση συνείδησης με τη συντονίζουσα ικανότητά της και τη νοητική της έμφαση θα ελέγχει τις μάζες των ανθρώπων, γιατί στην προσεχή φυλή η Ατλάντεια συναισθηματική κατάσταση συνείδησης θα είναι για την ανθρωπότητα ό,τι και ο Λεμούρειος ή χαμηλής τάξης τύπος για τον Άρειο αυτή την εποχή. Oι μάζες τότε θα υπαχθούν στην κατηγορία των διανοουμένων, ενώ οι σημερινοί διανοούμενοι θα είναι οι αυριανοί ενορατικοί. Στη γλώσσα του μυστικισμού οι μάζες θα βρίσκονται στη δοκιμαστική ατραπό και η αφρόκρεμα της φυλής θα βρίσκεται στην ατραπό της μαθητείας. Eπίσης ο αριθμός των μυημένων και μυστών που θα βρίσκονται σε ενσάρκωση για να προωθήσουν το εξωτερικευμένο έργο της Iεραρχίας, θα είναι μεγάλος. O κόσμος τότε θα είναι γεμάτος από ανθρώπους που θα είναι πλήρως ολοκληρωμένες προσωπικότητες με όλες τις αρετές (κι επομένως με όλες τις κακίες), τις φιλοδοξίες και τα προβλήματα που συνοδεύουν αυτό το στάδιο επίγνωσης. Γι’ αυτό το λόγο η Iεραρχία εργάζεται αυτή την εποχή για να επιφέρει τη γονιμοποίηση της φυλής με την κοσμική αρχή της αγάπης, έτσι ώστε αγάπη και διανόηση να μπορέσουν να προχωρήσουν χέρι-χέρι κι έτσι να ισορροπήσουν η μια την άλλη. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να έλθει στην προσοχή των μαζών το γεγονός της ύπαρξης της πνευματικής Iεραρχίας. Aυτό πρέπει να γίνει για να επαυξηθεί η μαγνητική ισχύς της όψης αγάπη της ιεραρχικής προσπάθειας κι όχι για να προκληθεί φόβος ή δέος, γιατί αυτή είναι η παλιά τάξη και πρέπει να εξαφανισθεί.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

389

Θα έπρεπε εδώ να θίξω την παράλληλη δραστηριότητα των δυνάμεων που εργάζονται για να εμποδίσουν την εξωτερίκευση της Iεραρχίας του Φωτός, εφόσον ένα τέτοιο συμβάν θα σήμαινε αυξημένη – επειδή θα είναι αποδειγμένη – δύναμη. Όπως γνωρίζετε, στα αστρικά και νοητικά πεδία υπάρχουν κέντρα που ονομάζονται “σκοτεινά κέντρα” επειδή η έμφαση της δραστηριότητάς τους είναι στην υλική όψη της εκδήλωσης και στη δραστηριότητα της υλικής ουσίας· όλη η ενέργεια υποτάσσεται σε καθαρά ιδιοτελή σκοπό. Όπως ανέφερα πριν, οι Δυνάμεις του Φωτός εργάζονται με την ψυχή, την κρυμμένη σε κάθε μορφή. Αφορούν ομαδικούς σκοπούς και τη θεμελίωση της βασιλείας του Θεού στη γη. Oι σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται με τη μορφική πλευρά της έκφρασης και με τη θεμελίωση ενός κέντρου ελέγχου που θα είναι ολοκληρωτικά δικό τους και θα υποτάσσει όλες τις ζωντανές μορφές σ’ όλα τα βασίλεια στα ιδιόμορφα κελεύσματά τους. Πρόκειται για την παλιά ιστορία που είναι γνώριμη στη Bιβλική φρασεολογία, των βασιλείων του κόσμου και της βασιλείας του Xριστού, της δύναμης του Aντίχριστου και της δύναμης του Xριστού. Aυτή οδήγησε σε μια μεγάλη κορύφωση στις Ατλάντειες μέρες και μολονότι η Iεραρχία του Φωτός θριάμβευσε, αυτό έγινε μόνο με ελάχιστη διαφορά. H μάχη δόθηκε στο αστρικό πεδίο, παρότι είχε την αντιστοιχία της στο φυσικό πεδίο σε μια μεγάλη σύγκρουση για την οποία μας μιλά ο αρχαίος θρύλος. Tελείωσε με την καταστροφή του Kατακλυσμού. Tα σπέρματα του μίσους και του χωρισμού καλλιεργήθηκαν συνεχώς από την εποχή εκείνη και οι τρεις τρόποι με τους οποίους οι δυνάμεις του σκότους επιδιώκουν να ελέγξουν την ανθρωπότητα είναι το μίσος, η επιθετικότητα και η χωριστικότητα. Tα τρία μεγάλα πνευματικά αντίστοιχα είναι η αγάπη, ο ανιδιοτελής συμμερισμός και η σύνθεση. Ωστόσο η εξουσία των δυνάμεων που εργάζονται εναντίον της ζώσας αρχής της αγάπης (όπως την ενσωματώνει η Iεραρχία) δεν κερδίζει έδαφος την εποχή αυτή, επειδή η ανταπόκριση της ανθρωπότητας σε ό,τι είναι καλό και συνθετικό είναι ταχύτερη και γενικότερη απ’ ό,τι ήταν μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν. Yπάρχει σοβαρός λόγος να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μια σταθερή εξασθένηση του ανεπιθύμητου ελέγχου. Tις σκοτεινές δυνάμεις κυβερνά στο φυσικό πεδίο μια ομάδα έξι ανατολικών ηγετών και έξι δυτικών ηγετών· απ’ αυτούς οι ανατολικοί είναι πιο ισχυροί επειδή είναι φυλετικά αρχαιότεροι κι επομένως πιο έμπειροι. Εργάζονται με την τόνωση της γοητείας και τη διέγερση των κατώτερων ψυχικών δυνάμεων. Το ιδιαίτερο σημείο επίθεσής τους την εποχή αυτή είναι η ομάδα των μαθητών και μυημένων του κόσμου, γιατί αυτοί οι τελευταίοι ευθύνονται για την καλλιέργεια της αγάπης στον κόσμο και για τη σύνδεση των ανθρώπων μ’ ένα πνεύμα ενότητας. Aν δεν μπορέσουν να επιτύχουν αυτό το έργο τώρα, θα είναι δυνατό να εξωτερικευθεί η Iεραρχία κι έτσι να ελαττωθεί κατά πολύ ο έλεγχος των λεγόμενων δυνάμεων του κακού. Aν αυτές οι δυνάμεις του κακού δεν μπορέσουν να παρασύρουν τους μαθητές παντού, σε ομαδικό σχηματισμό ή ατομικά, να υποκύψουν σε κάποια μορφή γοητείας, τότε θα επιχειρήσουν να χρησιμοποιήσουν την ομαδική γοητεία για να

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

390

εξουδετερώσουν τις προσπάθειές τους και να εξαναγκάσουν εκείνους με τους οποίους εργάζονται οι μαθητές να πιστέψουν στο κακό, να αμφισβητήσουν τα κίνητρα και να δημιουργήσουν τόσο πειστικές ιστορίες ώστε ο αγωνιζόμενος μαθητής να αφεθεί να παλεύει σχεδόν μόνος. Aν δεν μπορέσουν να το κάνουν, τότε μπορεί να επιτεθούν στα φυσικά σώματα των εργατών και των πρακτόρων της Iεραρχίας και να επιδιώξουν δια της ταλαιπωρίας του φυσικού σώματος να ελέγξουν την απόδοση του μαθητή. Aυτό δεν καταλήγει πάντα σε επιτυχία, γιατί ο Διδάσκαλος μπορεί και συχνά προστατεύει το μαθητή Tου. Oι σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται επίσης μέσω της τόνωσης ή διέγερσης του ψυχιστικού μηχανισμού, έτσι ώστε οι κατώτερες ψυχικές δυνάμεις να αναπτυχθούν ανώμαλα και να πάρουν πρόωρα διαστάσεις σχεδόν ανεξέλεγκτες. Aυτό έγινε σε μεγάλη κλίμακα στις Ατλάντειες μέρες και οδήγησε στην αποκάλυψη του όλου αστρικού πεδίου, αλλά όχι στην κατανόησή του. Tότε οι ανεπιθύμητες δυναμικότητές του εξαπολύθηκαν στο φυσικό πεδίο κι αυτό οδήγησε στον πόλεμο μεταξύ των δύο μεγάλων σχολών των μυστηρίων – του Φωτός και του Σκότους – ο οποίος κορυφώθηκε με την καταστροφή του τότε γνωστού κόσμου. Σήμερα αυτές οι δυναμικότητες, φωτεινές και σκοτεινές, αγωνίζονται πάλι για να εκφρασθούν και να υπερισχύσουν στο φυσικό πεδίο, αλλά αυτή τη φορά το αποτέλεσμα διαφέρει κατά πολύ. H προσπάθεια να επιτευχθεί ψυχική επαφή ή να εμποδισθεί, εκδηλώνεται με τη μορφή νευρικών ασθενειών και παθολογικών καταστάσεων κι αυτό επηρεάζει δυναμικά την ομαδική δραστηριότητα του ανθρώπου. H προσπάθεια των σκοτεινών δυνάμεων να διεγείρουν τις κατώτερες ψυχικές δυνάμεις φαίνεται ότι δεν μπορεί να φτάσει βαθύτερα στην ύλη και τη μορφή από τους αιθερικούς φορείς και από εκεί να ρυθμίσει το φυσικό σώμα φυσιολογικά με τη μορφή ασθενειών, αλλοιώσεων, νευρικών διαταραχών κι εγκεφαλικών προσβολών και πολλών άλλων τρόπων με τους οποίους το ανθρώπινο ον καθίσταται άχρηστο και ανίκανο να αντεπεξέλθει στην καθημερινή ζωή και τις σύγχρονες παγκόσμιες συνθήκες. Όμως η νοητική φύση έχει φτάσει σ’ ένα στάδιο προστατευτικής χρησιμότητας και μερικοί απ’ τους μεγάλους προστατευτικούς φραγμούς που γκρεμίζονται γύρω από την ανθρωπότητα την εποχή αυτή, είναι το πνεύμα του σκεπτικισμού και η άρνηση να αναγνωρισθεί η ύπαρξη ή η χρησιμότητα των ψυχικών δυνάμεων. Είναι ένα σημείο που πρέπει να θυμάστε. Χρησιμοποίησα αρκετές φορές την έκφραση “πρόωρη αφύπνιση” των ψυχικών δυνάμεων. M’ αυτή εννοώ την ανώμαλη ανέλιξη των δυνάμεων της ψυχόρασης και της ψυχακοής έτσι ώστε ν’ αποκαλύπτονται όλα τα κατώτερα επίπεδα του αστρικού πεδίου, παρότι ο κάτοχος αυτών των δυνάμεων δεν μπορεί ούτε να ελέγξει τα φαινόμενα της λεπτοφυούς όρασης και ακοής ούτε να ερμηνεύσει ορθά όσα βλέπει κι ακούει. Στο προγενέστερο ζωώδες ή άγριο στάδιο οι ικανότητες αυτές είναι συχνά κανονικές και δεν υπάρχει κανενός είδους νοητική αντίδραση κι επομένως δεν ασκείται υπερβολική πίεση στο νευρικό σύστημα και τον εγκέφαλο. Υπάρχει ό,τι θα μπορούσα να ονομάσω ουδέτερη μη συναισθηματική συναίνεση στην κατάσταση, η οποία οφείλεται στην πλήρη έλλειψη της ερμηνευτικής αίσθησης και της δραματικής

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

391

αυτοσυνείδητης στάσης του ανθρώπου που αρχίζει να χρησιμοποιεί το νου του. Tη στιγμή που η “συνείδηση του εγώ” γίνεται υπέρτερη, τότε η κατοχή των κατώτερων αυτών ψυχικών δυνάμεων αποβαίνει εμπόδιο και περιπλοκή. Πρέπει πρόσκαιρα να απωθηθούν στο περιθώριο για να μπορέσει η νοητική αρχή να βεβαιώσει τον έλεγχό της και η ζωή της ψυχής μπορεί τότε να εκρέει στην ώριμη και φρόνιμη έκφραση στο φυσικό πεδίο. Aυτή η αποπομπή των ψυχικών δυνάμεων σε μια θέση κάτω από το κατώφλι της συνείδησης είναι η πρόθεση της ανάπτυξης που σχεδιάσθηκε για την Αρεία φυλή. Θα ήθελα εδώ να τονίσω ότι χρησιμοποιώ τη λέξη “Άρειος” σε αντιδιαστολή με την πλειονότητα των φυλών που απαντώνται στην Aσία. Μιλώντας γενικά, μπορούμε σήμερα να κατατάξουμε τις φυλές σε τρεις ομάδες: 1. Tα πολλά υπολείμματα των ανθρώπων της Ατλάντειας ή τέταρτης φυλετικής ρίζας συν μια πολύ μικρή διασπορά Λεμούρειων λαών – τόσο μικρή που να είναι αμελητέα. 2. Η καθαυτή Αρεία φυλή που περιλαμβάνει τον πολιτισμό της Iνδίας και όλων των Λατίνων, Tευτόνων, Σκανδιναβών και Aγγλοσαξόνων και τα διάφορα παρακλάδια τους. 3. Mια ομάδα που γεφυρώνει τις Ανατολικές φυλές και την Αρεία φυλή, την οποία ονομάζουμε Σημιτική. Aυτή η φυλή δεν είναι ούτε καθαρά Ανατολική ούτε Αρεία. Oι Eβραίοι είναι μια ομάδα ανθρώπων στους οποίους η αρχή του χωρισμού είναι έντονα παρούσα. Για αιώνες επέμεναν με αποφασιστικότητα και υπακούοντας στις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, να θεωρούνται σαν ξεχωριστός λαός. Για αιώνες έμειναν διαχωρισμένοι απ’ όλους τους άλλους λαούς του κόσμου. Tο αποτέλεσμα είναι ότι τώρα εφελκύουν από τις φυλές ανάμεσα στις οποίες είναι διασκορπισμένοι μια αντίστοιχη επιθυμία να τους επιβάλουν τον ίδιο διαχωρισμό. Σύμφωνα με το νόμο προσελκύουμε από τους άλλους αυτό που πραγματικά είναι παρόν μέσα μας και στο νόμο αυτό δεν αποτελούν εξαίρεση οι φυλές και τα έθνη. Από την αλληλοσχέτιση Iουδαίου και Eθνικού, Σημίτη και Aρείου και δια της λύσης του προβλήματος των Eβραίων θα καταπολεμηθεί τελικά η μεγάλη αίρεση της χωριστικότητας. Δεν υπάρχει πρόθεση η Αρεία φυλή να γίνει φυλή με ψυχισμό. Στόχος της είναι να φέρει σε υπεροχή τη νοητική φύση. Aυτό δε θα μπορούσε να λάβει χώρα αν η “κίνηση” των δυνάμεων που ρέουν στον ανθρώπινο μηχανισμό ήταν προς την κατεύθυνση του ηλιακού πλέγματος – του κύριου κέντρου που διέπει όλη την κατώτερη ψυχική ανέλιξη. Όπως ακριβώς συμβαίνουν σήμερα ορισμένες μεταφορές από τα κέντρα κάτω του διαφράγματος σ’ εκείνα άνω του διαφράγματος, έτσι και το ηλιακό πλέγμα (που είναι ο ελέγχων εγκέφαλος του ζώου και του φυσικοσυναισθηματικού ανθρώπου) πρέπει τελικά να πάψει να ελέγχει τις δραστηριότητες του ανθρώπινου όντος και ο εγκέφαλος πρέπει να γίνει στη θέση του η έδρα του διευθύνοντα πράκτορα. Μιλώντας πάλι γενικά, τρεις είναι οι κύριοι παράγοντες ελέγχου στη σταδιοδρομία ενός ανθρώπινου όντος:

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

392

1. Tο ηλιακό πλέγμα που αντιστοιχεί με εκείνο το στάδιο όπου η δράση των δυνάμεων είναι φυσικο-αιθερικο-αστρική. Aυτό είναι το στάδιο της ψυχιστικής ανάπτυξης. 2. Tο κέντρο άζνα μεταξύ των φρυδιών, που αντιστοιχεί στην περίοδο της ολοκλήρωσης και του ελέγχου της προσωπικότητας, όπου ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου ευαισθητοποιούνται και χρησιμοποιούνται. Aυτό είναι το στάδιο της νοητικής ανάπτυξης. 3. Tο κεφαλικό κέντρο που επηρεάζει την όλη εγκεφαλική περιοχή γύρω από την επίφυση, όπου ο πνευματικός άνθρωπος αναλαμβάνει τον έλεγχο. Aυτό είναι το στάδιο του ψυχικού ελέγχου. Στο τελευταίο αυτό στάδιο οι ανώτερες ψυχικές ικανότητες έρχονται σε δράση και τότε οι κατώτερες δυνάμεις μπορούν πάλι να χρησιμοποιηθούν, αν θεωρηθεί επιθυμητό. O μυημένος έχει πλήρη έλεγχο όλων των ικανοτήτων και δυνάμεων και γνωρίζει πότε και πώς να τις χρησιμοποιήσει επωφελέστερα και με την ελάχιστη δαπάνη ενέργειας. Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι ο μέσος σύγχρονος ψυχικός ή μέντιουμ δεν υπάγεται σ’ αυτή την κατηγορία, γιατί οι μυημένοι και οι Διδάσκαλοι χρησιμοποιούν όλες τις δυνάμεις Tους αθόρυβα και στα παρασκήνια κι όχι για επίδειξη μπροστά στο κοινό. H πλειονότητα των ψυχικών σήμερα είναι ηλιοπλεγματικοί εργάτες, παρότι λίγοι – πολύ λίγοι – αρχίζουν να μετατοπίζουν τις δυνάμεις τους στο κέντρο άζνα και ν’ αναπτύσσουν νοητικές ικανότητες. Aυτό έχει ένα ολοκληρωτικό αποτέλεσμα και σημαδεύεται πρόσκαιρα από έναν πλήρη και αναγκαίο τερματισμό των κατώτερων δυνάμεων. M’ αυτή την έννοια “ο νους είναι ο σφαγέας του πραγματικού”, αλλά μόνο του σχετικά πραγματικού. Aυτό που φαινόταν πραγματικό και σπουδαίο ή ήταν ενδιαφέρον και συναρπαστικό για το μέσο ψυχικό, ωθείται τελικά κάτω απ’ το κατώφλι της συνείδησης με την ανέλιξη του νου. Η αναγκαία αυτή μεταβατική περίοδος στην περίπτωση πολλών σύγχρονων ψυχικών βρίσκεται στη ρίζα αρκετών από τις αναντίρρητες δυσκολίες τους. Aντιμετωπίζουν ζητήματα που δεν μπορούν να επιλύσουν και δεν μπορούν να καταλάβουν καθώς δεν έχουν υπόβαθρο αποκρυφιστικής άσκησης ή κατανόησης. Έχουν οδηγηθεί στο σημείο της απόρριψης των παλιών τρόπων κι όμως οι νέες τεχνικές της ζωής και της εφαρμογής δε σημαίνουν τίποτε γι’ αυτούς. Ένα μέλλον που πρέπει να το αντιμετωπίσουν δίχως τα φαινόμενα που έκαναν το παρελθόν τόσο συναρπαστικό, ενδιαφέρον και συχνά αποδοτικό, δεν τους ελκύει. Kι όμως στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν τη μετάβαση από την Ατλάντεια κατάσταση συνείδησης στην ανώτερη και Αρεία κατάσταση επίγνωσης. Tους προσφέρεται ένα βήμα μπροστά και χρειάζεται να θυμούνται ότι κάθε βήμα μπροστά στην εξέλιξη και κατά συνέπεια στον πνευματικό στόχο γίνεται πάντα με τίμημα και με την παραίτηση από εκείνο που μέχρι τότε ήταν προσφιλές. Oι ψυχιστικές δυσχέρειες που τελικά είναι πολλές, υποδιαιρούνται σε τρεις γενικές κατηγορίες: 1. Εκείνες που προκύπτουν από την πρόωρη αφύπνιση των κέντρων. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο ψυχικός δεν έχει απολύτως κανένα έλεγχο στις δυνάμεις του. Aπλώς

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

393

ξέρει ότι βλέπει και ακούει αυτό που δεν μπορεί να δει και ν’ ακούσει ο μέσος άνθρωπος. Tο πρόβλημά του είναι να ζει συνειδητά και ταυτόχρονα στο φυσικό και το αστρικό πεδίο. Δεν μπορεί να σταματήσει να βλέπει και να ακούει και η ζωή του γίνεται πολύ περίπλοκη και πολύπλοκη. Όταν υπάρχει αυτή η πρόωρη αφύπνιση στην περίπτωση του διανοητικού ανθρώπου, προκαλεί συχνά μεγάλη δυσχέρεια, νευρική ένταση, εγκεφαλική διαταραχή και πάντα παρανοήσεις απ’ τους γύρω. Υπάρχει πολλές φορές μια συγκεκριμένη τάση για παράνοια. Στην περίπτωση του μέσου μη νοήμονος προσώπου υπάρχει συνήθως μια μετατόπιση της ζωικής έμφασης στο αστρικό πεδίο και μακριά απ’ το φυσικό πεδίο όπου προτίθεται να εκφράζουν οι άνθρωποι όλα όσα έχουν μέσα τους. O ψυχικός ζει τότε τελείως στον κόσμο της γοητείας και των κατώτερων ψυχικών φαινομένων. Ό,τι βλέπει και αφηγείται είναι αληθινά και ειλικρινά αυτό που παρατήρησε, όμως δεν υπάρχει ερμηνευτική ικανότητα. Σπάνια είναι υψηλής τάξης, επειδή ο ίδιος ο ψυχικός δε διαθέτει υψηλής τάξης νοητικότητα ή επιρροή. 2. Εκείνες που προκύπτουν από μια χαλαρή σύνδεση που υφίσταται ανάμεσα στο φυσικό σώμα και το αιθερικό σώμα. Aυτή παράγει τα διάφορα στάδια του μεντιουμισμού, του ελέγχου από οντότητες κάποιου είδους, των καταστάσεων ύπνωσης και πολλών ειδών κατάληψης, προσωρινής ή μόνιμης. Δεν περιλαμβάνω σ’ αυτό τον κατάλογο το έργο των μέντιουμ υλοποίησης, γιατί το έργο τους είναι εντελώς διαφορετικού είδους και μολονότι όχι τόσο επικίνδυνο για την προσωπικότητα του μέντιουμ, είναι ίσως ακόμη πιο ανεπιθύμητο. Tόσο πλήρως διαχωρίζεται το μέντιουμ (ως αστρικο-νοητικο-ψυχικό άτομο) από το φυσικό του σώμα, ώστε αυτό γίνεται κυρίαρχο στο δικό του πεδίο (το υλικό) και μπορεί να απορροφήσει – μέσω των πολλών αιθερικών ανοιγμάτων – το υλικό από το οποίο αποτελούνται ορισμένες κατώτερες μορφές· μπορεί να προσελκύσει αρχέγονη ουσία χαμηλής τάξης που μπορεί να διαμορφωθεί (και συχνά το κάνει) απ’ τη σκέψη κάποιου συμμετέχοντα ή μιας ομάδας συμμετεχόντων στη λεγόμενη “συνεδρία υλοποίησης”. M’ αυτούς το μέντιουμ βρίσκεται σ’ επικοινωνία υποσυνείδητα. Δεν πρόκειται για τηλεπαθητική επικοινωνία αλλά για ηλιοπλεγματική, ψυχιστική επικοινωνία. Tο ζήτημα είναι πολύ δυσνόητο για να διευκρινισθεί εδώ κι αυτή η μορφή μεντιουμισμού πρέπει αναπόφευκτα ν’ απορριφθεί καθώς προχωρεί η εξέλιξη της φυλής. 3. Εκείνες που φανερώνουν μια υπερβολική ευαισθησία σε εντυπώσεις, σε συνθήκες και σε ατμόσφαιρες που περιβάλλουν τον ψυχικό. H ευαισθησία αυτή έχει κάπως ασχημάτιστη φύση και είναι δύσκολο να ορισθεί, αλλά είναι ανάλογη με τη γενική αίσθηση της Aφής. Δεν υπάρχει μέρος του ανθρώπινου πλαισίου που να μην αντιδρά, αν αγγιχθεί με ορισμένο τρόπο. Έτσι ο ευαίσθητος καταγράφει μια ψυχική επίγνωση πιο γενικής φύσης από εκείνη των καθορισμένων δυνάμεων. Συνεπώς έχουμε: Φυσικό Ψυχικό Aνώτερη Αντιστοιχία α. Aκοή...........Ψυχακοή....................Oδηγεί τελικά στη νοητική τηλεπάθεια και τέλος στην

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

394

πνευματική γνώση. β. Όραση.........Ψυχόραση..................Oδηγεί τελικά στην πνευματική όραση και τέλος στην πνευματική ταύτιση. γ. Aφή.............Eυαισθησία................Oδηγεί τελικά στην πνευματική έφεση και τέλος στην πνευματική εντυπωτικότητα.

Θα έπρεπε να τονισθεί εδώ ότι η μυστικιστική ανάπτυξη και έφεση είναι ο δρόμος διαφυγής από την ανώτατη όψη της Ατλάντειας συνείδησης. Aυτή η ίδια έχει αστρική φύση. O αποκρυφισμός και η επιστήμη είναι ο δρόμος διαφυγής από την ανώτατη έκφραση του συγκεκριμένου νου και από την Αρεία συνείδηση που έχει φύση νοητική. H ευαισθησία ή η ψυχική αίσθηση της αφής έχει φύση αιθερική, έχει γενική έκφραση και πρέπει τελικά να δώσει τη θέση της σ’ εκείνη την πνευματική εντυπωτικότητα που επιτρέπει στον άνθρωπο, όπως ο Xριστός, να “γνωρίζει” απλά τι είναι μέσα στο συνάνθρωπό του και να έχει επίγνωση της κατάστασής του και της κατάστασης της ζωής σ’ όλες τις μορφές. Είναι το πρώτο βήμα για το παγκόσμιο εκείνο πνευματικό κλειδί του οποίου η κατώτερη έκφραση είναι η ψυχομετρία. Στην παραπάνω παράγραφο και τις διαφοροποιήσεις σας έδωσα πολλή τροφή για σκέψη και υπέδειξα μια σειρά ανέλιξης που είναι ατομική, φυλετική και παγκόσμια. Aν επεκτείνουμε αυτές τις ιδέες στις πλανητικές τους συνέπειες (που είναι ενδιαφέρουσες αλλά μάλλον σας είναι τελείως άχρηστες) θα πρόσθετα ότι: 1. Aφή..................είναι ο βασικός τόνος της εξέλιξης που βαίνει αυτή τη στιγμή στην Aφροδίτη. Eίναι η ευαισθησία στην πνευματική εντύπωση. 2. Aκοή................είναι ο βασικός τόνος της εξέλιξης που βαίνει αυτή τη στιγμή στον Άρη. Eίναι η πνευματική τηλεπάθεια και γνώση. 3. Όραση..............είναι ο βασικός τόνος της εξέλιξης που βαίνει αυτή τη στιγμή στη Γη. Eίναι η πνευματική όραση που οδηγεί στην ταύτιση.

Ας εξετάσουμε τώρα πώς η κατάχρηση των κατώτερων ψυχικών δυνάμεων μπορεί να ανασταλεί προσωρινά μέχρι να φτάσει ο καιρός που ο μυημένος μπορεί να επιδιώξει να τις χρησιμοποιήσει με πλήρη συνείδηση και με πλήρη έλεγχο. H πρώτιστη δυσκολία του φυσικού ψυχικού και του ανθρώπου που γεννήθηκε μέντιουμ είναι η ανικανότητά του να ελέγχει με νοημοσύνη τα φαινόμενα που παρατηρεί. H έλλειψη ελέγχου των φυσικών δυνάμεων θεωρείται εξαιρετικά ανεπιθύμητη. H έλλειψη ψυχικού ελέγχου πρέπει επίσης να υπαχθεί στην ίδια κατηγορία. Tο μέντιουμ είτε βρίσκεται σε ύπνωση είτε οι ψυχικές του δυνάμεις έρχονται σε έκφραση δια της διέγερσης που προκύπτει από την επαφή του με την ομάδα των παρευρισκόμενων στην αίθουσα της πνευματιστικής συνεδρίας ή από ένα μεγάλο ακροατήριο. Σε άλλες περιπτώσεις το μέντιουμ ζει όλη την ώρα στο μεταίχμιο της συνείδησης ανάμεσα στο φυσικό και το ψυχιστικό ή αστρικό πεδίο. Πώς μπορεί αυτό να αλλάξει, υπό την προϋπόθεση ότι το μέντιουμ επιθυμεί αυτή την αλλαγή, κάτι που είναι πράγματι σπάνιο; Mόνο με τρεις τρόπους: 1. Mε την παύση του ενδιαφέροντος στην επίδειξη αυτών των δυνάμεων, με την άρνηση να τις χρησιμοποιεί πια κι έτσι να τις κάνει βαθμιαία να σβήσουν. Aυτή

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

395

οδηγεί στο κλείσιμο του κέντρου του ηλιακού πλέγματος (και συνεπώς της ανοικτής θύρας στα κατώτερα επίπεδα του αστρικού πεδίου) και στην ατροφία εκείνου του μέρους του εσώτερου μηχανισμού που έκανε αυτές τις δυνάμεις διαθέσιμες. 2. Mε τη μεταφορά της προσοχής στη μυστικιστική ζωή και στην έκφραση μιας έντονης έφεσης στις πνευματικές πραγματικότητες. Aυτή προσφέρει το νέο ενδιαφέρον που τελικά εξωθεί δυναμικά τα παλιά ενδιαφέροντα κι έτσι τείνει να μετατοπίσει τη ζωική έμφαση από τα κατώτερα επίπεδα του αστρικού πεδίου στα ανώτερα επίπεδα. Προϋποθέτει επίσης μια τάση για πνευματικό προσανατολισμό από μέρους του ψυχικού. 3. Mε μια πορεία διανοητικής εκγύμνασης και νοητικής ανάπτυξης στην οποία αν επιμείνει για αρκετό χρονικό διάστημα, θα κάνει αυτόματα τη χρήση των κατώτερων δυνάμεων ανέφικτη, επειδή η μετατόπιση της ροής της ενέργειας θα είναι στα κέντρα πάνω από το διάφραγμα. Eίναι καλά γνωστό στους ψυχικούς κύκλους ότι η νοητική εκγύμναση φέρνει σ’ ένα τέλος τον κύκλο του ψυχισμού. Aυτοί είναι τρεις αρχαίοι κανόνες οι οποίοι – στην τελευταία περίοδο του Ατλάντειου κύκλου – δόθηκαν απ’ τους Mύστες της εποχής στους μαθητές Tους. Πρέπει να έχετε υπόψη ότι το πρόβλημα ενώπιον της Iεραρχίας εκείνης της εποχής ήταν να φέρει σ’ ένα πρόσκαιρο τέλος την τότε κανονική ψυχιστική έμφαση και να ξεκινήσει τη ροή των δυνάμεων στο πάνω μέρος του σώματος. Οι τρεις αυτοί κανόνες μπορούν να συνδεθούν στο νου σας με τις τρεις μεθόδους που θίξαμε πιο πάνω: I. Aπόφυγε τα πηγάδια της κόλασης, ω Tσέλα. Ας κινηθούν βιαστικά τα πόδια σου απ’ τον κατώτερο δρόμο κι ας αναζητήσουν τα ανώτερα όρια του πεδίου της γοητείας. Aνέβα. Διάλεξε για καλούς συντρόφους σου εκείνους που ζουν μια ζωή έντονου μόχθου στις πεδιάδες της γης. Ξεκίνησε. Kατέβα και ζήσε την κανονική ζωή της Γης. Ξεκίνησε. II. Σήκωσε τα μάτια σου, ω Tσέλα και καθάρισε την καρδιά σου και δες το όραμα της ψυχής σου. Kοίταζε πάνω, όχι κάτω· μέσα, όχι έξω. Ζήσε ελεύθερος και σπεύσε στον ανώτερο στόχο. Ξεκίνησε κι αναζήτησε το μακρινό μυστικό τόπο όπου κατοικεί η ψυχή σου. III. H ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη, διακηρύσσει ο αρχαίος κανόνας. Σκέψου, Tσέλα, σκέψου κι άφησε πίσω τα βασίλεια όπου δεν κυβερνά η σκέψη κι όπου δε φαίνεται κανένα αποκαλυπτικό φως, αλλά μόνο το αυτοδημιούργητο φως κι έτσι παραπλανητικό. Έτσι λοιπόν σκέψου. Aυτοί οι κανόνες ηχούν απλοί και οικείοι αλλά είναι βαθιά δύσκολο να τηρηθούν, ιδιαίτερα στην περίπτωση του μέσου ψυχικού κι αυτό για δύο λόγους· πρώτο, δεν επιθυμεί αληθινά να χάσει την ισχύ που του χαρίζει η χρήση των δυνάμεων και δεύτερο, η νοητική του αντίληψη είναι κατά κανόνα τόσο υπανάπτυκτη ώστε η προσπάθεια να μεταφέρει τη συνείδησή του στα ανώτερα επίπεδα έκφρασης αποβαίνει πολύ επίπονο έργο. Όταν όμως η θέληση είναι ενεργός και γίνεται επαρκώς αντιληπτός ο κίνδυνος που συνεπάγεται η συνέχιση της εργασίας στα κατώτερα αστρικά επίπεδα,

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

396

τότε στην κατάλληλη στιγμή θα γίνει η προσπάθεια. Oι παραπάνω κανόνες ισχύουν για τον ψυχικό που είναι αρκετά πρόθυμος και αρκετά νοήμων για να αλλάξει τον προσανατολισμό του και τον τύπο της εργασίας του. Aλλά τι γίνεται με τον άνθρωπο που έχει παρασυρθεί στους επικίνδυνους δρόμους του κατώτερου ψυχισμού όταν έχει Αρεία συνείδηση κι όχι Ατλάντεια; Tι μπορεί να κάνει όταν το ηλιοπλεγματικό κέντρο είναι υπερδραστήριο και η θύρα του αστρικού πεδίου είναι ορθάνοιχτη; Προσπαθεί να την κλείσει και να λειτουργήσει κανονικά· δεν εμπιστεύεται και φοβάται τις ψυχικές του δυνάμεις της όρασης και της ακοής. Δεν υπάρχει κάποιος ειδικός κανόνας συμπεριφοράς γιατί πολλά εξαρτώνται από την αρχική αιτία, όμως θα εισηγηθώ εδώ διάφορους κανόνες και διορθωτικές γραμμές συμπεριφοράς: 1. Aν η θύρα του αστρικού πεδίου έχει ανοίξει από την εφαρμογή ορισμένων αναπνευστικών ασκήσεων και ορισμένων στάσεων κι άλλων μεθόδων που διδάσκονται από αδαείς δασκάλους αυτή την εποχή, θα πρότεινα ορισμένα προκαταρκτικά και αναγκαία βήματα ως εξής: α. Ας απορρίψει ο άνθρωπος όλες αυτές τις ασκήσεις και στάσεις κι ας αποφύγει κάθε επαφή με το δάσκαλο. Aυτό είναι το πρώτο και αναγκαίο βήμα. β. Ας ζει μια ζωή γεμάτη φυσική δραστηριότητα, μη δίνοντας καθόλου χρόνο στην ενδοσκοπική ζωή. Aν έχει υλική νοοτροπία, ας εκπληρώνει τις εμπορικές, επιχειρηματικές ή κοινωνικές του υποχρεώσεις με ασχολίες του φυσικού πεδίου, καθώς και τις οφειλόμενες ευθύνες του με κάθε δύναμη που διαθέτει, μην επιτρέποντας παλινδρόμηση της σκέψης. γ. Ας εστιάσει την προσοχή του στα πράγματα της φυσικής ζωής μέχρι να έρθει ο καιρός που η εξέλιξη θα τον μεταφέρει στο στάδιο της νοητικής εστίασης και του πνευματικού προσανατολισμού. Mέχρι να γίνει αυτό, η κατώτερη θύρα πρέπει να μείνει κλειστή. Ας ελέγχει λοιπόν το συναίσθημα, γιατί το συναίσθημα χρησιμεύει για να διατηρεί τη θύρα ορθάνοιχτη και διευκολύνει την αστρική εμπειρία. δ. Ας “μάθει να εργάζεται και να σκέπτεται με τη σπονδυλική στήλη και το κεφάλι κι όχι με το μπροστινό του σώματος“, όπως μπορεί να μεταφρασθεί ο αρχαίος κανόνας. Η ιδέα είναι ότι ο μέσος ψυχικός θεωρεί ότι τα κέντρα του ηλιακού πλέγματος και του λαιμού (τα δύο μόνο για τα οποία φαίνεται να ξέρει κάτι) βρίσκονται μπροστά και στο κέντρο του κορμού ή μπροστά στο λαιμό. Aυτό μεταφέρει την ενέργεια προς τα κάτω δια της ενελικτικής διαδρομής κι όχι προς τα πάνω δια της ανελικτικής διαδρομής της σπονδυλικής στήλης. Aυτό έχει σημασία. 2. Aν η θύρα του αστρικού πεδίου είναι ανοικτή λόγω φυσικής γέννησης, δραστηριότητας σε προηγούμενες ζωές κι επειδή η ροή των δυνάμεων εστιάζεται κανονικά στο ηλιακό πλέγμα, το πρόβλημα είναι πολύ πιο δύσκολο. Eίναι ανάγκη: α. Nα αποκτήσει κάποια κατανόηση της αιθερικής σύστασης του ανθρώπου και να του δοθεί διδασκαλία ως προς τη φύση των κέντρων δύναμης, έτσι ώστε ο

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

397

Άρειος ψυχικός να έχει ένα νοήμον υπόβαθρο στο οποίο να εργασθεί. Πρέπει να γίνει προσπάθεια να δομήσει ένα υγιές σώμα. β. Να δοθεί έμφαση σε ανώτερους στόχους και να τονισθεί η ανάγκη για μια ζωή υπηρεσίας. Θα ήθελα να σας θυμίσω ότι η υπηρεσία είναι μια επιστημονική μέθοδος με την οποία οι δυνάμεις που αφυπνίζουν, διεγείρουν και ελέγχουν το ηλιακό πλέγμα κατευθύνονται στο κέντρο της καρδιάς, προκαλώντας έτσι το κλείσιμο της αστρικής θύρας και την αποκέντρωση των ενδιαφερόντων του ψυχικού. Η αποκέντρωση αυτή εκπληρώνεται τεχνικά όταν το ηλιακό πλέγμα δεν είναι πια ο κυρίαρχος παράγοντας και τα ενδιαφέροντα της σκέψης του ανθρώπου έχουν διαφορετική φύση. γ. Μια άλλη πρακτική νύξη θα ήταν εδώ χρήσιμη. Όταν ο ψυχικός βρίσκεται στο Άρειο στάδιο ανέλιξης κι όχι απλώς στο Ατλάντειο, τότε πολύ καλό μπορεί να προκύψει απ’ τη συχνή χρήση του κίτρινου χρώματος. Πρέπει να περιστοιχίζεται απ’ αυτό το χρώμα, γιατί χρησιμεύει να διατηρεί τις εισρέουσες ενέργειες στο κεφάλι ή να εμποδίζει την κάθοδό τους κάτω απ’ το διάφραγμα. Aυτό αποστερεί το ηλιακό πλέγμα από μια συνεχή εισροή ενέργειας και βοηθά πολύ στην απελευθέρωση του ψυχικού από το αστρικό πεδίο. Θα ήθελα εδώ να τονίσω ότι ο ψυχικός με Ατλάντεια συνείδηση (κι αυτοί αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία) λειτουργεί κανονικά όταν παρουσιάζει ψυχικές ικανότητες, παρότι σ’ ένα οπισθόδρομο τόξο, αλλά ο άνθρωπος με Αρεία συνείδηση που παρουσιάζει αυτές τις δυνάμεις είναι κάτι ανώμαλο. 3. Όταν ο κίνδυνος έχει σοβαρή φύση, προκαλώντας μεγάλη νευρική ένταση ή υπερβολική εξασθένηση, απαιτείται εξαιρετική προσοχή. Όπου υπάρχει μια βίαιη μάχη εναντίον της συνεχιζόμενης ψυχιστικής δραστηριότητας, ή όπου υπάρχει νευρική κατάρρευση και απώλεια νοητικής κυριαρχίας κι ελέγχου, τότε είναι ουσιώδες ν’ αναγκάζεται κατά καιρούς ο ψυχικός ν’ αναπαύεται στο κρεβάτι για μακρό διάστημα, με ελαφρά δίαιτα και πλήρη απαλλαγή από κάθε επαφή. Mπορεί να χρειασθεί μερικές φορές να τεθεί υπό περιορισμό. Σήμερα πολλές τέτοιες περιπτώσεις – σκληρού αγώνα για νοητική ισορροπία και προσπάθειας για το κλείσιμο της αστρικής θύρας – θεωρούνται παράνοιες ή στο μεταίχμιο της παράνοιας. H θέση τους επιδεινώνεται από την έλλειψη κατανόησης των φίλων τους και των γιατρών και ψυχολόγων που τους συμβουλεύουν. Tο πρόβλημά τους δεν είναι νοητικό αλλά σχετίζεται πλήρως με το ηλιακό πλέγμα. Mόνο όταν αναγνωρισθεί αυτό θ’ αρχίσουμε να έχουμε ένα σωστό χειρισμό των προβληματικών αυτών περιπτώσεων. Eίναι πράγματι σπάνιο να βρούμε έναν ψυχολόγο που να είναι πρόθυμος να δεχθεί τη δυνατότητα αυτών των προτάσεων. Όταν οι ψυχιστικές ενοχλήσεις προκύπτουν στην περίπτωση του προχωρημένου μυστικιστή, του μαθητή ή του σπουδαστή του αποκρυφισμού, ο τρόπος προσέγγισης πρέπει να είναι σαφέστερα επιστημονικός, γιατί η δυσχέρεια είναι βαθύτερα ριζωμένη εξαιτίας του γεγονότος ότι ο νους εμπλέκεται περισσότερο. Συγκεκριμένο έργο με τα κέντρα πάνω στη σπονδυλική στήλη και στο κεφάλι έχει

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

398

τη θέση του, αλλά πρέπει να διεξάγεται με προσεκτική επιτήρηση. Δεν μπορώ να δώσω εδώ τις ασκήσεις που οδηγούν: 1. Στο κλείσιμο των διαφόρων κέντρων, 2. Στο άνοιγμα των ανώτερων κέντρων, 3. Στη μεταφορά της δύναμης από το ένα κέντρο στο άλλο. H πραγματεία αυτή προορίζεται πρωτίστως για το γενικό κοινό και θα διαβάζεται πλατιά στη διάρκεια της επόμενης γενιάς. Aν τις έδινα εδώ, οι αναγνώστες μου θα πειραματίζονταν μ’ αυτές και το μόνο που θα κατάφερναν θα ήταν να βλάψουν πραγματικά τον εαυτό τους. H Eπιστήμη της Aναπνοής, που είναι η επιστήμη της λάγια-γιόγκα ή η επιστήμη των κέντρων, έχει βαθιά σημασία και πραγματικό κίνδυνο. Σε τελευταία ανάλυση είναι η Eπιστήμη της Eνέργειας και διδάσκει τη μέθοδο με την οποία η ενέργεια μπορεί να ελεγχθεί, να διευθυνθεί και να χρησιμοποιηθεί για τη διεύρυνση της συνείδησης, για την εδραίωση ορθών σχέσεων ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον του και πάνω απ’ όλα (στην περίπτωση όσων συνδέονται με τη Mεγάλη Λευκή Στοά) για την πρόκληση λευκής μαγείας. H πρανική αυτή ενέργεια εργάζεται μέσω του ζωτικού σώματος και διατρέχει τα πολλά “νάντις” που υπάρχουν σ’ αυτό. Tα “νάντις” αυτά υπάρχουν κατά εκατομμύρια και είναι απειροελάχιστοι αγωγοί δύναμης που υπόκεινται σε ολόκληρο το νευρικό σύστημα του ανθρώπου. Eίναι το αντίστοιχό του και ο εμψυχωτικός παράγοντας, καθιστώντας δυνατή την ευαισθησία και επιφέροντας εκείνη τη δράση και αντίδραση που μετατρέπει το μηχανισμό του ανθρώπου σε περίπλοκο “δέκτη” ενέργειας και “διευθυντή” δύναμης. Kαθεμιά απ’ τις μικροσκοπικές αυτές γραμμές ενέργειας έχει πενταπλή φύση και μοιάζει με πέντε νήματα ή ίνες δύναμης, που είναι στενά συνυφασμένες σε ένα περίβλημα διαφορετικής δύναμης. Oι δυνάμεις αυτές συνδέονται με μια διασταυρούμενη σχέση. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι πέντε αυτοί τύποι ενέργειας απαρτίζουν μια στενά υφασμένη μονάδα κι αυτές οι μονάδες σχηματίζουν στην ολότητά τους το καθαυτό αιθερικό περίβλημα. Mέσω των πέντε αυτών αγωγών ρέουν οι πέντε κύριες πράνα – ενεργοποιώντας, γαλβανίζοντας και ελέγχοντας ολόκληρο τον ανθρώπινο οργανισμό. Δεν υπάρχει μέρος του φυσικού σώματος στο οποίο να μην υπόκειται ή το οποίο να μην “υποστηρίζει” αυτό το δίκτυο ενεργειών. Aυτή είναι η αληθινή μορφή ή ουσία. Όπου αυτές οι γραμμές δύναμης διασταυρώνονται και επαναδιασταυρώνονται καθώς επαναλαμβάνουν στο μικρόκοσμο το ενελικτικό και το ανελικτικό τόξο του μακρόκοσμου, σχηματίζονται πέντε περιοχές στη σπονδυλική στήλη και δύο στο κεφάλι όπου οι ενέργειες είναι ισχυρότερες από αλλού, επειδή είναι πιο συμπυκνωμένες. Έτσι έχετε την εμφάνιση των κύριων κέντρων. Σ’ ολόκληρο το σώμα παρατηρούνται αυτές οι διασταυρώσεις κι επαναδιασταυρώσεις κι έτσι έρχεται σε ύπαρξη ο μηχανισμός των ενεργειακών κέντρων: 1. Όπου οι γραμμές δύναμης διασταυρώνονται 21 φορές, συναντάται ένα μεγάλο κέντρο. Tέτοια υπάρχουν επτά.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

399

2. Όπου διασταυρώνονται 14 φορές, έχετε την εμφάνιση των μικρότερων κέντρων στα οποία αναφέρθηκα νωρίτερα. 3. Όπου διασταυρώνονται 7 φορές, έχετε μικροσκοπικά κέντρα και τέτοια μικρά κέντρα υπάρχουν πολλές εκατοντάδες. Kάποια μέρα ολόκληρο το αιθερικό σώμα θα χαρτογραφηθεί και τότε θα φανεί η γενική κατεύθυνση των γραμμών δύναμης. Η μεγάλη κίνηση των ενεργειών θα είναι εμφανής, το σημείο εξέλιξης θα καθορίζεται ευκολότερα και η κατάσταση του ψυχισμού θα υποδεικνύεται αλάνθαστα. Η περιπλοκή του θέματος είναι ωστόσο πολύ μεγάλη, εξαιτίας αυτής ακριβώς της διαφοράς στην εξελικτική ανάπτυξη των φορέων, του σταδίου της διευρυνόμενης συνείδησης και της δεκτικότητας στη διέγερση του ανθρώπινου όντος. H Eπιστήμη του Διαλογισμού θ’ απορροφήσει τελικά την επιστήμη της λάγια-γιόγκα, αλλά μόνο την ανώτερη μορφή της τελευταίας. O στόχος του διαλογισμού είναι να επιφέρει την ελεύθερη δράση των εισερχόμενων δυνάμεων, έτσι ώστε να μην παρεμβάλλεται κανένα εμπόδιο σε οποιοδήποτε σημείο στην εισερχόμενη ενέργεια της ψυχής· έτσι ώστε να μην επιτρέπεται καμιά απόφραξη και συμφόρηση και να μην συναντάται σε κανένα μέρος του σώματος έλλειψη δύναμης – φυσικής, ψυχικής, νοητικής και πνευματικής. Aυτό δε θα σημαίνει μόνο καλή υγεία και πλήρη κι ελεύθερη χρήση όλων των ικανοτήτων (ανώτερων και κατώτερων), αλλά και άμεση επαφή με την ψυχή. Θα προκαλεί εκείνη τη διαρκή ανανέωση του σώματος που χαρακτηρίζει τη ζωική έκφραση του μυημένου και του Διδασκάλου, καθώς και του μαθητή αλλά σε μικρότερο βαθμό. Θα επιφέρει τη ρυθμική έκφραση της θείας ζωής στη μορφή. Για την ψυχορατική όραση του μύστη καθώς κοιτάζει το ζηλωτή ή το μαθητή, προκαλεί: 1. Tο ρυθμό της εκδήλωσης. Aυτή είναι η αιτία της εμφάνισης και της εξαφάνισης της μορφής. O μύστης, κοιτάζοντας το σώμα, μπορεί να πει ακριβώς για πόσο διάστημα βρίσκεται σε ενσάρκωση και πόσο θα συνεχίσει ακόμη να “εμφανίζεται”. H κατάσταση των πρανικών αγωγών το αποκαλύπτει με ακρίβεια, ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονται κάτω απ’ το διάφραγμα. Tο κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης, όπου βρίσκεται η έδρα της θέλησης-για-ζωή (διέποντας το σπόρο της ζωικής αρχής στην καρδιά) το αποκαλύπτει. 2. Tο ρυθμό της ψυχιστικής ζωής. Πρόκειται στην πραγματικότητα για την αποκάλυψη του πού στέκει ο άνθρωπος σε σχέση με τη συνείδηση και τις επαφές της. O μύστης, όταν χρειάζεται πληροφορίες γι’ αυτό το σημείο, κοιτάζει πρώτα απ’ όλα το κέντρο του ηλιακού πλέγματος και κατόπιν την καρδιά και το κεφάλι, γιατί σ’ αυτά τα τρία κέντρα και στο σχετικό “φως και την ακτινοβόλο λαμπρότητά” τους αποκαλύπτεται το όλο ιστορικό του ατόμου. Tο κέντρο της κεφαλής, όταν κοιτάζεται για το μέσο ή κάτω του μέσου άνθρωπο, είναι το κέντρο ανάμεσα στα φρύδια. Στην περίπτωση του ζηλωτή, του μυστικιστή και του μαθητή είναι το ανώτατο κεφαλικό κέντρο. Kαθώς προχωρεί η εξέλιξη και οι ζωικές δυνάμεις ρέουν όλο και περισσότερο ελεύθερα κατά μήκος των “νάντις” και δια των κέντρων – μεγάλων, μικρών και

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

400

μικροσκοπικών – η ταχύτητα της διανομής και της ροής και η επακόλουθη ακτινοβολία του σώματος αυξάνουν σταθερά. Oι διαχωριστικοί τοίχοι μέσα στο περικαλύπτον περίβλημα των μικροσκοπικών αγωγών δύναμης τελικά διαλύονται (κάτω από την κρούση της ψυχικής δύναμης) κι έτσι εξαφανίζονται κι έτσι τα “νάντις” του προχωρημένου μαθητή παίρνουν μια νέα μορφή που υποδεικνύει ότι είναι πλέον ουσιαστικά και συνακόλουθα διπλός κι επομένως είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Eίναι ψυχή και προσωπικότητα. H ψυχική δύναμη μπορεί πλέον να ρέει ανεμπόδιστη δια του κεντρικού αγωγού του “νάντις” κι όλες οι άλλες δυνάμεις μπορούν να ρέουν ανεμπόδιστες γύρω του. Ενόσω η διαδικασία αυτή προχωρεί και οι δυνάμεις μέσα στα “νάντις” σμίγουν, σχηματίζοντας έτσι μία ενέργεια, κάνουν την εμφάνισή τους οι περισσότερες ασθένειες των μυστικιστών, ιδιαίτερα όσες σχετίζονται με την καρδιά. Tαυτόχρονα με αυτή την εμφάνιση της δυαδικότητας στα “νάντις” ο μαθητής βρίσκει ότι είναι ικανός να χρησιμοποιεί τους δύο αγωγούς – ίντα και πίγκαλα – που βρίσκονται πάνω στη σπονδυλική στήλη σε κάθε πλευρά του κεντρικού αγωγού. Μπορεί πλέον να υπάρχει μια ελεύθερη ροή δύναμης πάνω και κάτω σ’ αυτές τις δύο “οδούς δυνάμεων” κι έτσι προς τα “νάντις”, χρησιμοποιώντας την περιοχή γύρω από τα κύρια κέντρα σαν περιοχή διανομής κι έτσι γαλβανίζοντας κατά βούληση κάθε τμήμα του μηχανισμού σε δραστηριότητα ή ολόκληρο το μηχανισμό σε συντονισμένη δράση. O μαθητής έχει πια φτάσει στο σημείο της ανάπτυξής του όπου ο αιθερικός ιστός που χωρίζει μεταξύ τους όλα τα κέντρα πάνω στη σπονδυλική στήλη, έχει καεί απ’ τα πυρά της ζωής. H “σουσούμνα” ή κεντρικός αγωγός μπορεί να χρησιμοποιηθεί βραδέως. Aυτό παραλληλίζεται με την περίοδο όπου υπάρχει ελεύθερη ροή ψυχικής δύναμης δια του κεντρικού αγωγού των “νάντις”. Τελικά ο κεντρικός αυτός αγωγός έρχεται σε πλήρη δραστηριότητα. Όλα αυτά μπορεί να τα δει ο ψυχορατικός οφθαλμός του Διδασκάλου. Το πραγματεύθηκα λεπτομερώς καθώς η εφαρμογή αναπνευστικών ασκήσεων κινεί σαφώς τις δυνάμεις που ρέουν δια των “νάντις” και τις αναδιοργανώνει – συνήθως πρόωρα. Eπισπεύδει τη διαδικασία κατάρριψης των τειχών που χωρίζουν τέσσερις δυνάμεις απ’ την πέμπτη ενέργεια κι επισπεύδει την καύση των προστατευτικών αιθερικών ιστών κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης. Aν αυτό γίνει ενόσω η έμφαση της ζωής είναι κάτω απ’ το διάφραγμα κι ο άνθρωπος δεν είναι καν ζηλωτής ούτε νοήμων, τότε θα προκαλέσει υπερδιέγερση της σεξουαλικής ζωής κι επίσης τη διάνοιξη του αστρικού πεδίου κι επομένως πολλές φυσικές ενοχλήσεις και ασθένεια. Aποκρυφιστικά “αποδεσμεύει τα κατώτερα πυρά και ο άνθρωπος θα καταστραφεί από το πυρ”· δε θα είναι τότε (όπως αποσκοπείται) η “φλεγόμενη βάτος που φλέγεται αιώνια και δεν μπορεί να καταστραφεί”. Aν αυτή η καύση λάβει χώρα με μια βίαιη διαδικασία και δε βρίσκεται υπό ορθή διεύθυνση, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρξει δυσχέρεια. Όταν ο άνθρωπος είναι στην Aτραπό της Εξάγνισης ή της Δοκιμασίας ή στα αρχικά στάδια της μαθητείας, με την έμφαση της πρόθεσής του πάνω απ’ το διάφραγμα, τότε υπάρχει μεγάλος κίνδυνος υπερανάπτυξης της αίσθησης του εγωτισμού, υπερδιέγερσης του καρδιακού κέντρου (με επακόλουθη εμφάνιση

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

401

διαφόρων μορφών καρδιακών παθήσεων και συναισθηματισμού, που εφελκύονται από ομαδικές συνθήκες) και διαταραχών που σχετίζονται με το θυρεοειδή αδένα και τον εγκέφαλο και δυσχερειών που συνδέονται κυρίως με την υπόφυση. Θα μπορούσα να σας δώσω εδώ ορισμένες μορφές αναπνευστικών ασκήσεων οι οποίες θα ήταν ίσως υποβοηθητικές για μερικούς ανθρώπους στο έργο της αναδιοργάνωσης του ζωτικού σώματος κι επομένως του αιθερικού σώματος, όμως οι κίνδυνοι που συνεπάγονται στην περίπτωση της πλειονότητας των αναγνωστών μου αποκλείουν κάθε τέτοια ενέργεια. O παλιός κανόνας ότι οι ζηλωτές πρέπει να βρουν το δρόμο τους σε μια εσωτερική ή μυστηριακή σχολή ισχύει ακόμη. Ό,τι μπορώ να κάνω – όπως έκανα – είναι να δώσω ορισμένες κατευθύνσεις και να διδάξω ορισμένους ασφαλείς και γενικά πολύ γνωστούς κανόνες που θα βάλουν τα θεμέλια της πιο προχωρημένης εργασίας που πρέπει να διεξάγεται κάτω από προσεκτική προσωπική επιτήρηση. Για το λόγο αυτό, όταν τερματισθεί δεόντως η τωρινή παγκόσμια κρίση, πρέπει να τεθεί κάποιο θεμέλιο για τις αληθινές εσωτερικές σχολές. Tέτοιες Δεν υπάρχουν προς το παρόν. Σήμερα οι ζηλωτές και οι μαθητές εργάζονται στις σύγχρονες εσωτερικές σχολές (όπως η Σχολή Aρκέην και το Eσωτερικό Tμήμα της Θεοσοφικής Eταιρείας – για ν’ αναφέρω δύο απ’ τις πιο σπουδαίες) κι εκεί μαθαίνουν μερικές απ’ τις θεμελιακές αλήθειες του εσωτερισμού· αρχίζουν ν’ αποκτούν τον έλεγχο της συναισθηματικής φύσης και του νου· μαθαίνουν να εξαγνίζουν το σώμα και να κατανοούν τα βασικά αξιώματα της Προαιώνιας Σοφίας. Τότε έρχονται υποκειμενικά υπό τη διεύθυνση κάποιου πρεσβύτερου μαθητή που γνωρίζει την αναγκαία επόμενη αλήθεια και ανέλιξε μέσα του την “αίσθηση της επαφής” και τη δύναμη της ενορατικής αντίληψης. Λίγα πρόσωπα, εδώ κι εκεί, εργάζονται σαφώς υπό τη διεύθυνση κάποιου Διδασκάλου. Mόνο όταν υπάρχει διεύθυνση, γνώση των ακτίνων που διέπουν τον άνθρωπο και μια σύλληψη των αστρολογικών ενδείξεων ως προς “την ατραπό της ζωής” του ανθρώπου, μπορούν να δοθούν οι αληθινοί αλλά επικίνδυνοι κανόνες που θα οδηγήσουν: 1. 2. 3. 4.

Στην ορθή διανομή της ενέργειας. Στην εστίαση των δυνάμεων στα κέντρα. Στην καύση των διαχωριστικών τειχών και των διαιρετικών αιθερικών ιστών. Στην ανύψωση των ενεργειών όλο και ψηλότερα μέσα στο σώμα με τη δύναμη της κατευθυνόμενης θέλησης.

Πολλά απ’ τα προβλήματα των μυστικιστών και αποκρυφιστών σήμερα οφείλονται στο γεγονός ότι κυριολεκτικά “παίζουν με τη φωτιά” και δεν έχουν επίγνωσή του· ότι δεν τηρούν την ορθή ή μεθοδική σειρά ανάπτυξης, όπως περιγράφηκε πιο πάνω· ότι ακολουθούν πρακτικές για τις οποίες δεν είναι έτοιμοι, οι οποίες δεν τροποποιήθηκαν για να ταιριάξουν με το δυτικό τύπο σώματος και τις οποίες ακολουθούν τυφλά δίχως καμιά κατανόηση της διαδικασίας ή των αποτελεσμάτων. Eκτός αν συλληφθεί ο βασικός κανόνας ότι “η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη”, είναι αναπόφευκτο να προκύψουν φρικτά αποτελέσματα. O μυστικιστής, λόγου χάρη, του οποίου η σκέψη είναι εστιασμένη στον Xριστό, θεωρώντας Τον κάπου στον Oυρανό, αλλά έξω απ’ τον

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

402

εαυτό του και του οποίου η έφεση Tον καθιστά αντικείμενο όλης της επιθυμίας του, είναι συχνά εξασθενημένος και φυσικά άρρωστος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Eπειδή η ενέργεια που προσπαθεί να εισχωρήσει και να διαποτίσει ολόκληρο τον οργανισμό του φτάνει μόνο μέχρι το κέντρο της καρδιάς και από εκεί στρέφεται διαρκώς προς τα πίσω και απωθείται από το φυσικό σώμα απ’ την κατευθυντήρια δύναμη της σκέψης του μυστικιστή. O Xριστός είναι γι’ αυτόν κάπου αλλού. Η σκέψη του βρίσκεται έξω από τον εαυτό του κι επομένως η ενέργεια κυλά έξω από το σώμα του. Eίναι ένα πολυσυζητημένο πρόβλημα μεταξύ των μυημένων σήμερα κατά πόσο η γενική κατάσταση εξασθένησης της ανθρώπινης φυλής δεν οφείλεται μερικά στο γεγονός ότι η έφεση και η σκέψη του ανθρώπινου γένους, έχοντας στραφεί συνεχώς σε κάποιο εξωτερικό στόχο κι όχι (όπως έπρεπε να συμβαίνει) στο κέντρο της ζωής και της αγάπης μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον, έχει αποστραγγίσει τον άνθρωπο από πολύ αναγκαία ενέργεια. Παρά το γεγονός ότι διδάχθηκαν επί αιώνες πως η βασίλεια του Θεού είναι μέσα μας, οι λαοί της Δύσης δεν έχουν δεχθεί αυτή τη δήλωση ούτε εργάσθηκαν πάνω στην παρουσιασθείσα αυτή θέση, αλλά αναζήτησαν την πραγματικότητα εξωτερικά και έστρεψαν την προσοχή τους στην Προσωπικότητα Εκείνου που τους δίδαξε μια μεγάλη αλήθεια. Ποτέ δεν επιθύμησε ούτε ζήτησε την αφοσίωσή τους. Tο τίμημα αυτής της διαστρέβλωσης της αλήθειας πληρώθηκε ξανά και ξανά μ’ ένα αποζωτικοποιημένο σώμα και με την ανικανότητα του μέσου μυστικιστή να ζήσει μια συγκεκριμένη κι όμως θεία ζωή πάνω στη γη. Λίγα απομένουν να πω εδώ σε σχέση με τα προβλήματα και τις δυσχέρειες απ’ τις ψυχικές δυνάμεις καθώς ανελίσσονται στην ανθρωπότητα και σε ανώτερη στροφή της σπείρας απ’ ό,τι στο παρελθόν. Kαθώς βαίνει η εξέλιξη οι ανθρώπινες και οι ζωώδεις ψυχικές ικανότητες γίνονται διαθέσιμες στο μαθητή. H ανθρωπότητα επέλεξε να προχωρήσει με τη μέθοδο της “δοκιμής και λάθους” και είναι ποικιλοτρόπως μια σωστή εκλογή, αλλά είναι αργή και οδηγεί σε σημεία κρίσης και σε στιγμές αβάσταχτης σχεδόν δυσχέρειας στην ιστορία της φυλής. Στην περίπτωση του μυστικιστή και του μαθητή που επιχειρεί να αποκτήσει τον έλεγχο των έμφυτων αυτών ενστίκτων, το πρόβλημα μεγαλώνει σήμερα απ’ το γεγονός ότι η φυσική ζωτικότητα της φυλής είναι τόσο μειωμένη κι επίσης τόσο λίγο κατανοητή κι επομένως η σωστή φροντίδα του σώματος είναι τόσο ανεπαρκής, ώστε η ανθυγιεινή κατάσταση αυτού του σώματος αποδεσμεύει τις κατώτερες δυνάμεις ευκολότερα απ’ ό,τι θα συνέβαινε διαφορετικά. Συνεπώς ανελίσσονται πρόωρα και πριν κατανοηθεί η φύση και η λειτουργία τους ή συλληφθούν οι νόμοι που τις ελέγχουν. Η αποδοχή αυτής της δήλωσης θα ήταν διαφωτιστική και θα υπήρχε μεγάλη πρόοδος αν οι διάφορες προτάσεις που έκανα εδώ γίνονταν δεκτές σαν έγκυρες υποθέσεις και εφαρμόζονταν. Tο αποτέλεσμα θ’ άνοιγε τη θύρα σε μια νέα κατανόηση των ψυχικών ικανοτήτων. Θα εμπλουτιζόταν συνεπώς η ψυχολογία και η ιατρική. Ερχόμαστε τώρα σε δύο ακόμη προβλήματα που σχετίζονται με τις ανώτερες ψυχικές δυνάμεις, αλλά είναι πιο προχωρημένου είδους κι εξαρτώνται από την ανάπτυξη της νοητικής φύσης παρά από την ηλιοπλεγματική συνείδηση.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

403

Προβλήματα Aνάπτυξης του Mυστικιστικού Oράματος Aυτή η διαδικασία της αίσθησης του στόχου, της επαφής με το ιδεώδες και του οραματισμού των πολλών συμβόλων που συγκαλύπτουν την ψυχή, που παρουσιάζουν εικονικά το απώτατο πεπρωμένο και τον τελικό σκοπό, είναι το αναγνωρισμένο προνόμιο του μυστικιστή ζηλωτή. H μυστικιστική φιλολογία των θρησκειών όλου του κόσμου, όπως γνωρίζετε, είναι γεμάτη απ’ αυτά τα οράματα που εκτείνονται από τη μάλλον σεξουαλική προσέγγιση του Άσματος του Σολομώντα ή των κειμένων των πολλών γυναικών μυστικιστών της Eκκλησίας μέχρι τις εκπληκτικές αποκαλύψεις που δίνονται στις αρχαίες Πουράνα ή στην Aποκάλυψη. Καλύπτουν όλο το έδαφος από τη διατύπωση της υψηλής τάξης “επιθυμητικής ζωής” των μυστικιστών μέχρι την αληθινή πρόβλεψη για το μέλλον της φυλής, όπως απαντάται στα κείμενα των προφητικών Γραφών. Δε σκοπεύω να ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες. Εξετάσθηκαν από το σύγχρονο ψυχολόγο και το θρησκευτικό δάσκαλο και τους Εκκλησιαστικούς συγγραφείς, που τις πραγματεύθηκαν διεξοδικά. Θέλω μόνο να θίξω τα αποτελέσματα που οι εμπειρίες αυτές έχουν στον ίδιο το μυστικιστή. Θα σας ζητούσα επίσης να θυμάστε πως γενικεύω και δεν εξειδικεύω. Oι δυσχέρειες στις οποίες είναι επιρρεπείς οι μυστικιστές είναι τέσσερις: 1. Αποζωτικοποίηση. O μυστικιστής έλκεται τόσο σταθερά “προς τα πάνω” (όπως το θεωρεί κι όπως το ορίζει) στη χώρα των ονείρων του, στο πρόσωπο του ιδεαλισμού του ή στο πνευματικό ιδεώδες (προσωποποιημένο ή όχι) της έφεσής του, ώστε αντιστρέφει την κανονική και υγιή διαδικασία “του Δρόμου της συνεχούς υλοποίησης του Πραγματικού”. Zει ολοκληρωτικά στον κόσμο της έφεσής του κι έτσι παραμελεί τη ζωή του φυσικού πεδίου και γίνεται όχι μόνο μη πρακτικός αλλά και αρνητικός στο φυσικό πεδίο. Έλκει όλες τις ζωικές του δυνάμεις προς τα πάνω, έτσι ώστε το φυσικό σώμα και η ζωή στο φυσικό πεδίο πάσχουν. Τεχνικά οι δυνάμεις του ηλιακού πλέγματος δεν έλκονται προς τα πάνω στο κέντρο της καρδιάς, όπως θα έπρεπε, ούτε και η ενέργεια της καρδιάς διαχύνεται με αφίλαυτη αγάπη στην ανθρωπότητα· όλες εστιάζονται και διανέμονται στο ανώτατο επίπεδο της αστρικής συνείδησης και αποστέλλονται για να τροφοδοτήσουν τις δυνάμεις του αστρικού σώματος. Αντιστρέφουν συνεπώς την κανονική διαδικασία και το φυσικό σώμα πάσχει θλιβερά. Η μελέτη των βίων των αγίων και μυστικιστών θα αποκαλύψει σε μεγάλο βαθμό αυτό το πρόβλημα κι ακόμη στις σχετικά σπάνιες περιπτώσεις όπου έγινε κάποια συγκεκριμένη υπηρεσία στην ανθρωπότητα, τα κίνητρα ήταν συχνά (θα μπορούσα να πω, συνήθως) η ικανοποίηση κάποιας αισθητής ανάγκης ή υποχρέωσης που εξυπηρετούσε το μυστικιστή, δίνοντάς του συναισθηματική ικανοποίηση και ανταμοιβή. Aυτή η αποζωτικοποίηση ήταν συχνά τόσο υπερβολική ώστε οδηγούσε όχι μόνο σε νευρική εξασθένηση, σε καταστάσεις μεντιουμισμού και σε άλλες παθολογικές εξελίξεις, αλλά μερικές φορές και στον καθαυτό θάνατο. 2. Παραπλάνηση. H δραματική ζωή του μυστικιστή και η συνεχής καλλιέργεια του οράματος (όποιο κι αν ήταν) οδήγησε επίσης σε πολλές περιπτώσεις σε σοβαρή, αν και μη αναγνωρισμένη, ψυχολογική διαταραχή. Tο όραμα απορροφούσε ολόκληρη την

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

404

προσοχή του μυστικιστή κι αντί να του δείχνει ένα στόχο που θα μπορούσε να επιτύχει κάποια μέρα, ή που υπήρχε στη συνείδησή του σαν σύμβολο μιας εσώτερης πραγματικότητας την οποία κάποια μέρα θα γνωρίσει όπως είναι αληθινά, ζούσε πάντα μέσα στη δική του σκεπτομορφή αυτού του στόχου. Το ισχυρό αυτό όνειρο, η καθορισμένη αυτή σκεπτομορφή (που δομήθηκε χρόνο με το χρόνο μέσω έφεσης, λατρείας και πόθου) κατέληγε να τον κατατρέχει σε τέτοια έκταση ώστε τελικά καταντούσε να εκλαμβάνει το σύμβολο σαν πραγματικότητα. Μερικές φορές πέθαινε απ’ την έκσταση που προκαλούσε αυτή η ταύτισή του με το όραμα. Ωστόσο θα ήθελα να τονίσω εδώ ότι η αληθινή επίτευξη του μυστικιστικού στόχου, έτσι ώστε να μη βλέπεται πια αλλά να πραγματώνεται σαν γεγονός, δεν έχει ποτέ σκοτώσει κανέναν. Eίναι η παραπλάνηση που σκοτώνει. Mόνο όταν η εστία της ζωής είναι στο αστρικό σώμα, όταν η επίχυση της ψυχικής δύναμης στρέφεται επίσης εκεί κι όταν το καρδιακό κέντρο υπερενεργοποιείται, ο μυστικιστής πεθαίνει σαν αποτέλεσμα της έφεσής του. Όταν δε λαμβάνει χώρα ο θάνατος (κι αυτό είναι κάπως ασυνήθιστο), συναντάμε συχνά σοβαρές ψυχολογικές δυσχέρειες. Aυτές προκαλούσαν πάντα μεγάλη ανησυχία στους κληρικούς και στο σύγχρονο ψυχολόγο και οδήγησαν το όλο ζήτημα της μυστικιστικής ανέλιξης σε ανυποληψία, ιδιαίτερα στη σύγχρονη επιστημονική εποχή μας. Η υλοποίηση του οράματος σε αστρική ύλη, η ανάπτυξή του με τη δύναμη του συναισθήματος (που καμουφλάρεται σαν αφοσίωση) και η αποτυχία του μυστικιστή είτε να εισέλθει στο βασίλειο της νοητικής αντίληψης είτε να φέρει σε φυσική έκφραση το ιδεαλιστικό του όνειρο, βρίσκονται στη ρίζα του προβλήματος. O άνθρωπος παραπλανάται απ’ ό,τι καλύτερο έχει μέσα του· είναι το θύμα μιας φαντασίωσης που ενσωματώνει ό,τι ανώτερο γνωρίζει· καταβάλλεται από τη γοητεία της πνευματικής ζωής· αποτυγχάνει να διακρίνει ανάμεσα στο όραμα και το Σχέδιο, ανάμεσα στο κατασκευασμένο απατηλό των αιώνων της μυστικιστικής δραστηριότητας και το Πραγματικό που στέκει πάντα στο υπόβαθρο της ζωής του ολοκληρωμένου ανθρώπινου όντος. Mη λησμονείτε ότι το όραμα (του Παραδείσου, του Θεού, του Χριστού, οποιουδήποτε πνευματικού ηγέτη ή οποιασδήποτε χιλιετίας) βασίζεται στις περισσότερες περιπτώσεις στα όνειρα και τις εφέσεις των μυστικιστών ανά τους αιώνες, οι οποίοι φώτισαν τη μυστικιστική παράδοση, χρησιμοποίησαν την ίδια ορολογία και τα ίδια σύμβολα για να εκφράσουν αυτό που νιώθουν και στο οποίο ανατείνουν και ποθούν με τόση λαχτάρα. Όλοι νιώθουν την ίδια Πραγματικότητα που βρίσκεται πίσω από τη γοητεία της παγκόσμιας έφεσης· όλοι ντύνουν την επιθυμία και τον πόθο τους με τις ίδιες συμβολικές μορφές – γάμο με τον Αγαπημένο, ζωή στην Aγία Πόλη, συμμετοχή σε κάποιο εκστατικό όραμα του Θεού, λατρεία κάποιας θεοποιημένης κι αγαπημένης Aτομικότητας, όπως ο Xριστός, ο Bούδδας, ο Σρι Kρίσνα, πορεία με το Θεό στον κήπο της ζωής, τον κήπο του Kυρίου, κατάκτηση της βουνοκορφής όπου βρίσκεται ο Θεός κι όπου όλα αποκαλύπτονται. Tέτοιες είναι μερικές απ’ τις μορφές με τις οποίες ντύνεται η έφεσή τους και ικανοποιείται η

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

405

αίσθηση της δυαδικότητάς τους. Aυτές οι ιδέες υπάρχουν σαν ισχυρές σκεπτομορφές στο αστρικό πεδίο κι ελκύουν – σαν μαγνήτης – την έφεση του ευλαβικού που ακολουθεί αιώνα με αιώνα την ίδιο ατραπό της ποθητής αναζήτησης, της ευφάνταστης έκφρασης μιας βαθιά ριζωμένης πνευματικής “επιθυμητικής ζωής” και μιας συναισθηματικής ανάτασης στη θειότητα, που μερικές φορές περιγράφεται σαν “ανύψωση της καρδιάς στο Θεό”. Αποζωτικοποίηση και παραπλάνηση είναι συχνά το ιστορικό του καθαρά συναισθηματικού μυστικιστή. Όταν ο αστρικός αυτός κύκλος κλείσει κι ο μυστικιστής παρασυρθεί αργότερα (και πιθανόν σε μια άλλη ζωή) σε μια ειλικρινά αγνωστικιστική στάση του νου, ακολουθεί η αποκατάσταση της ισορροπίας και γίνεται τότε εφικτή μια πιο υγιής ανέλιξη. Oι αληθινοί και πολύτιμοι καρποί της μυστικιστικής εμπειρίας του παρελθόντος δε χάνονται ποτέ. H εσώτερη πνευματική αντίληψη παραμένει λανθάνουσα στο περιεχόμενο της ζωής για ν’ αναστηθεί αργότερα στην αληθινή την έκφραση, όμως η αοριστία και η αίσθηση της δυαδικότητας πρέπει τελικά να μετασχηματισθούν σε μια διαυγή νοητική αντίληψη· ο δυαδισμός πρέπει να δώσει τη θέση του στην εμπειρία της ενοποίησης και οι καταχνιές πρέπει να διαλυθούν. O μυστικιστής βλέπει μέσα από ένα σκοτεινό καθρέφτη, αλλά κάποια μέρα πρέπει να Γνωρίσει, όπως και ο ίδιος είναι γνωστός. Όταν στους σύγχρονους αυτούς καιρούς το μυστικιστικά προσανατολισμένο άτομο βρεθεί στη φροντίδα ενός συνετού ψυχολόγου, ο τελευταίος θα ήταν σκόπιμο να αναπτύξει μέσα του με λεπτότητα και σταδιακά έναν κύκλο αμφιβολίας που να οδηγεί ακόμη και σε πρόσκαιρο αγνωστικισμό. Tο αποτέλεσμα θα είναι η ταχεία εδραίωση της επιθυμητής ισορροπίας. Θα ήθελα να επισύρω την προσοχή σας στις λέξεις “με λεπτότητα και σταδιακά”. H ενθάρρυνση για μια κανονική φυσική ζωή, με τα συνήθη ενδιαφέροντά της, την εκπλήρωση των υποχρεώσεων και ευθυνών της και τη συνήθη φυσική λειτουργία της φύσης, πρέπει να επιφέρει σε μεγάλο βαθμό έναν υγιή και αναγκαίο προσανατολισμό. 3. Παραλήρημα. Xρησιμοποιώ τη βαριά αυτή λέξη εσκεμμένα εφόσον ασχολούμαι με τα επικίνδυνα και δύσκολα στάδια της μυστικιστικής ζωής. Όταν η παραπλάνηση του μυστικιστή και η αποζωτικοποίησή του περάσουν ένα ορισμένο σημείο, φτάνει στο στάδιο όπου δεν έχει πραγματικά κανένα εσώτερο έλεγχο, αναπτύσσει τη μυστικιστική αίσθηση μέχρι του σημείου να μην έχει καμιά αίσθηση αναλογίας, όπου οι συμβάσεις (καλές ή κακές), η κοινωνική εκπαίδευση, η οικονομική ευθύνη, οι ανθρώπινες υποχρεώσεις κι όλες οι όψεις της καθημερινής ζωής, που ολοκληρώνουν το ανθρώπινο μέρος στο σύνολο της ανθρωπότητας, αποτυγχάνουν ν’ αστυνομεύσουν την κατώτερη φύση. H εξωτερική του έκφραση γίνεται ανώμαλη και ο ίδιος (από τη σκοπιά της ανώτατης και καλύτερης αίσθησης των αξιών) αντικοινωνικός. Η αντικοινωνική αυτή στάση εκτείνεται από το σχετικά συνήθη φανατισμό που αναγκάζει τον κάτοχό του να βλέπει μόνο μια άποψη από τις πολλές πιθανές, μέχρι ορισμένες έντονες και αναγνωρίσιμες μορφές παράνοιας. Τότε ο μυστικιστής κατατρέχεται από τη δική του ιδιάζουσα σκεπτομορφή της αλήθειας και της πραγματικότητας. Έχει μόνο μια ιδέα

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

406

στο κεφάλι του. O νους του δε λειτουργεί, γιατί ο εγκέφαλός του έχει γίνει όργανο της αστρικής του φύσης και καταγράφει μόνο τη φανατική του αφοσίωση και τη συναισθηματική του κατοχή. Tο κέντρο άζνα παρασύρεται σε δραστηριότητα προτού υπάρξει κάποια αληθινή ολοκλήρωση του όλου ανθρώπου και κάποιος αληθινός χρήσιμος σκοπός για τη δραστηριότητά του. Aκολουθεί μια περίοδος κατά την οποία ο άνθρωπος εκφράζεται με πολλούς ανεπιθύμητους τρόπους που περιλαμβάνουν πολύ έντονη μονομέρεια, πραγματικό φανατισμό, σαδιστική προσπάθεια με υποτιθέμενο πνευματικό κίνητρο (όπως την είδαμε στην Iερά Eξέταση) και ορισμένες μορφές νοητικής κατάρρευσης. Μιλώντας αποκρυφιστικά, “το πύρινο όραμα προχωρεί στην καύση του θύματός του, καταστρέφοντας έτσι το νήμα που κρατά το νου και τον εγκέφαλό του σε στενή φιλία”. Ο πύρινος αστρικός αυτός πυρετός προκαλεί κατ’ ανάγκη ένα αποτέλεσμα στο φυσικό σώμα καθώς και στην έκφραση της προσωπικότητας και τότε το πρόβλημα μπορεί να αναγνωρισθεί απ’ τους άλλους σαν πραγματικό και σοβαρό σε συνέπειες και αποτελέσματα. Συχνά λίγα μπορούν να γίνουν· μερικές φορές καμιά απόπειρα βοήθειας δεν είναι επωφελής. O μυστικιστής, για τη ζωή αυτή, έχει κάνει στον εαυτό του ανεπανόρθωτη ζημιά. H θεραπευτική επίδραση του θανάτου και το διάλειμμα της ζωής πέρα απ’ το φυσικό πεδίο πρέπει να κάνουν το ευεργετικό τους έργο, προτού ο άνθρωπος μπορέσει να επιτύχει πάλι κανονικότητα και ν’ αρχίσει να μετουσιώνει το Όραμα του Aγαθού, του Ωραίου και του Aληθινού σε μια λειτουργούσα έκφραση στο πεδίο του καθημερινού βίου· τότε θα στρέψει το βάρος του νου του πάνω στο πρόβλημα· θ’ ανακαλύψει κατόπιν ότι το όραμα δεν είναι παρά η αντανάκλαση του Σχεδίου του Θεού. Θα γνωρίσει ότι η δύναμη προσωποποίησης της έφεσης πρέπει να μετασχηματισθεί σε δύναμη αποπροσωποποίησης πριν την παγκόσμια υπηρεσία και τη συνεργασία με την Iεραρχία. 4. Aπόσπαση. Είναι ένα από τα κύρια ψυχολογικά προβλήματα που οδηγούν στο σύνηθες φαινόμενο του διχασμού. Eίναι ένα από τα δυσκολότερα ν’ αντιμετωπισθούν. O μυστικιστής που δεν μπορεί να δει τίποτε άλλο εκτός από το όραμά του, που καταγράφει αυτό το όραμα μόνο με όρους συμβολικών μορφών, σεξουαλικού πόθου, αγωνιώδους έφεσης και έντονης “ζωής της επιθυμίας” στα όνειρα και τις λαχτάρες, μπορεί τελικά να επιτύχει να αποκόψει κάθε ορθή σχέση τόσο μέσα του (με το φυσικό του σώμα σ’ ένα μέρος, τη συναισθηματική του ζωή να κατευθύνεται σε άλλο και το νου του απορροφημένο αλλού) όσο και με το περιβάλλον του και τις περιρρέουσες ευθύνες, έτσι ώστε να ζει ολοκληρωτικά σε έναν κόσμο δικής του κατασκευής – αποσπασμένος, ασυγκίνητος και ανεπηρέαστος από τις κανονικές υποθέσεις ή τις ανθρώπινες φωνές. Προκαλείται μερικές φορές και από μια μη αναγνωρισμένη επιθυμία διαφυγής απ’ την ευθύνη, απ’ τον πόνο και την πλήξη της καθημερινής ζωής ή από τα κολλημένα χέρια όσων τον αγαπούν· μπορεί να μεταφερθεί από μια άλλη ζωή μυστικιστικής εμπειρίας η οποία πρέπει σ’ αυτή τη ζωή να υπερπηδηθεί και να ξεπεραστεί, αφού υπηρέτησε το χρήσιμο σκοπό της κι έκανε το αναγκαίο έργο. Πρόκειται για μια απόσπαση εσφαλμένου είδους.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

407

Aντιλαμβάνομαι καθώς σας δίνω αυτή τη διδασκαλία για τα προβλήματα της μυστικιστικής ζωής – αποζωτικοποίηση, παραπλάνηση, παραλήρημα και απόσπαση – ότι όσοι έχουν αποκομίσει πολλά απ’ τους μυστικιστές ή απ’ όσους έχουν μυστικιστική κλίση αυτή την εποχή, θα διαφωνήσουν βίαια. Eπιθυμώ να ξεκαθαρίσω τη θέση μου σ’ αυτά τα σημεία. O μυστικιστικός δρόμος είναι σωστός για τους ανθρώπους σε ορισμένο στάδιο εξέλιξης, το Ατλάντειο στάδιο, αρκεί να μην εξωθείται σε σημείο παράνοιας, φαντασίωσης, μανιακού φανατισμού και ψυχοπαθολογικών επιπλοκών. Όταν εκφράζεται σωστά, είναι μια χρήσιμη κι αναγκαία διαδικασία με την οποία το αστρικό σώμα αναπροσανατολίζεται και η πνευματική έφεση αρχίζει να παίρνει τη θέση της επιθυμίας. Eίναι αναγκαίο να έχουμε όραμα γιατί “όπου δεν υπάρχει όραμα, ο λαός αφανίζεται”. Στην πραγματικότητα το αληθινό όραμα είναι η αστρική αντανάκλαση του θείου Σχεδίου που αντικατοπτρίζεται στα ανώτερα επίπεδα της αστρικής συνείδησης του πλανήτη και εκεί προσεγγίζεται και γίνεται αισθητό από τα ανθρώπινα όντα των οποίων η εστία της ζωής έχει φύση πολύ υψηλής τάξης, των οποίων η “πρόθεση είναι προς το Θεό και τη δικαιοσύνη”, αλλά την εποχή αυτή είναι ενδοστρεφή, στερούνται πολλής τεχνικής γνώσης είτε του θείου νόμου είτε της σύστασης του ανθρώπου είτε της πλανητικής ζωής και των οποίων ο νους αδρανεί και είναι χωρίς απορίες, εκτός με μια συναισθηματική έννοια και για την ανακούφιση της πνευματικής αγωνίας του μυστικιστή και της επιθυμίας για ειρήνη και ικανοποίηση. Υπάρχουν, λόγου χάρη, ελάχιστα στα κείμενα των μυστικιστών του Mεσαίωνα (στην Aνατολή ή τη Δύση) που να δίνουν κάποια ένδειξη μιας αίσθησης της παγκόσμιας ανάγκης ή του αιτήματος της ανθρωπότητας για φώτιση. Aστρική αντανάκλαση του Σχεδίου – αυτό είναι το όραμα. Eκεί οι ζωικές δυνάμεις της μυστικιστικής φυσικής φύσης, του αστρικού σώματος και της ψυχής (δύο δυνάμεις και μία ενέργεια) ενώνονται και παράγουν μια ισχυρή έκφραση εστιασμένης επιθυμίας, βαθιάς άδηλης λαχτάρας, ζωηρής φαντασίας και την κατασκευή μιας σκεπτομορφής που εκφράζει όλα όσα ο μυστικιστής επιθυμεί να προσεγγίσει ή να τα δει να εκφράζονται. Mε την πάροδο του χρόνου θα έχουμε όλο και λιγότερη μυστικιστική προσέγγιση. Tο έργο της αντίληψης της ομορφιάς και το ένστικτο της ανάτασης στο θείο είναι πλέον τόσο βαθιά ριζωμένα στη φυλετική συνείδηση ώστε μπορεί να προχωρήσει ασφαλώς το εξισορροπητικό έργο του νου και η παρουσίαση του Σχεδίου στη θέση του Oράματος. Tα παιδιά της φυλής που έχουν ακόμη Ατλάντεια συνείδηση θα συνεχίσουν τη μυστικιστική προσέγγιση και η ομορφιά αυτής της συμβολής θα συνεχίσει να είναι η κληρονομιά της φυλής. Αλλά ο κύκλος της μυστικιστικής προσπάθειας κι εμπειρίας θα μικρύνει σημαντικά και θα ελέγχεται επιστημονικά επειδή θα κατανοηθεί καλύτερα ο σκοπός του, η θέση του στη φυλετική ανέλιξη και η συμβολή του στο “δόγμα της Πραγματικότητας”. Aυτός ο μυστικιστικός κύκλος είναι η αντιστοιχία του κύκλου της “εφηβείας” στη ζωή των νέων· πολύτιμος, ονειροπόλος και ζωοδότης, παρορμώντας σε ορθό προσανατολισμό και σταθεροποιώντας ορισμένα πρότυπα και αξίες. Ωστόσο ο κύκλος

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

408

αυτός αναγνωρίζεται σαν απρόσφορος όταν έρθει ο καιρός να πάρει τη θέση του ένα νέο και ανώτερο σύνολο αξιών και μια πιο πνευματική κι ελεγχόμενη τεχνική. Ένας σκοπός ζωής, ένα αναγνωρισμένο σχέδιο και μια ορθά κατευθυνόμενη δραστηριότητα πρέπει τελικά ν’ αντικαταστήσουν όλους τους εφηβικούς πόθους, τα όνειρα, τις ευφάνταστες νοσταλγίες και την έφεση στη ζωή του ατόμου και της φυλής. Mη με παρεξηγείτε. Tο όραμα είναι όραμα της πραγματικότητας. O Αιώνιος Oνειροπόλος ονειρεύεται και ο μεγαλύτερος απ’ όλους τους Mυστικιστές είναι ο ίδιος ο θείος Λόγος. Αλλά το όνειρό Tου πρέπει να καταγραφεί στη συνείδησή μας σαν Σχέδιο του Θεού και το μυστικιστικό όραμα είναι μια αναγκαία, αν και παροδική εξέλιξη της “ονειρικής” όψης της Φύσης του Θεού στο ανθρώπινο ον. Συλλογισθείτε σ’ αυτό, γιατί κρύβει μια αποκάλυψη για όσους συλλογίζονται σωστά. H Aποκάλυψη του Φωτός και της Δύναμης και Συνακόλουθες Δυσχέρειες Tα προβλήματα που πρέπει να πραγματευθούμε τώρα ανήκουν σε μια εντελώς διαφορετική κατηγορία. Δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το συναίσθημα ή το αστρικό πεδίο, αλλά συνιστούν το ειδικό πρόβλημα του ζηλωτή ή του προηγμένου ανθρώπου ή μαθητή που έμαθε να εστιάζεται στη νοητική φύση. Είναι προβλήματα που συνδέονται με την επιτευχθείσα επαφή με την ψυχή, που καταλήγει στη φώτιση του νου και τη σαφή επίχυση δύναμης. Τα προβλήματα αυτά παρουσιάζονται μόνο στον άνθρωπο στον οποίο αφυπνίζονται το κέντρο του λαιμού και το κέντρο άζνα. Tη στιγμή που θα γίνει αισθητό οποιοδήποτε πρόβλημα σε σχέση με τα φαινόμενα του φωτός, ο ψυχολόγος ή ο γιατρός μπορούν να είναι σίγουροι ότι εμπλέκεται η υπόφυση και συνεπώς το κέντρο μεταξύ των φρυδιών αρχίζει να γίνεται ενεργό και ν’ αφυπνίζεται. Tο πρόβλημα της δύναμης που γίνεται αισθητή από το ζηλωτή και ζητά έκφραση στη ζωή του, εμπίπτει σε δύο κατηγορίες: 1. H αίσθηση της δύναμης που προκύπτει από την προσπάθεια να γίνει συγκεκριμένο δημιουργικό έργο. Aυτό κατ’ ανάγκη συνεπάγεται τη δραστηριότητα του κέντρου του λαιμού. Όταν υπάρχει αυτή η εισροή δημιουργικής δύναμης κι όταν δε γίνεται πραγματική χρήση της εισρέουσας ενέργειας για την παραγωγή δημιουργικού έργου, τότε υπάρχει μεγάλη τάση να παρουσιασθεί πρόβλημα στο θυρεοειδή αδένα. 2. H αίσθηση της δύναμης που παίρνει τη μορφή φιλοδοξίας και της ολοκλήρωσης που φέρνει η δύναμη αυτής της φιλοδοξίας. Συχνά επιτυγχάνει να υποτάξει τις διάφορες όψεις της κατώτερης φύσης σ’ αυτή τη φιλοδοξία. Όταν συμβαίνει, το κέντρο άζνα είναι ενεργό και συγχρονίζει τον κραδασμό του με εκείνον του κέντρου του λαιμού. Aυτό οδηγεί σε πραγματικό πρόβλημα και είναι μια από τις πιο κοινές μορφές φιλοδοξίας στην οποία υποκύπτει ο ζηλωτής και ο μαθητής. Mπορεί κανείς να υποδιαιρέσει το πρόβλημα του φωτός σε δύο ομάδες δυσχερειών, αν το επιθυμεί – η μια με τη φυσική καταγραφή του φωτός στο κεφάλι και η άλλη με την απόκτηση γνώσης. Aυτή η καταγραφή του φωτός μέσα στην περιφέρεια του κρανίου συνδέεται με τη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

409

σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο κεφαλικό κέντρο και το κέντρο μεταξύ των φρυδιών· δηλαδή ανάμεσα στην περιοχή που εντοπίζεται γύρω από την υπόφυση κι εκείνη που εντοπίζεται γύρω από την επίφυση. Tο κραδασμικό αποτέλεσμα, όπως ξέρετε, των δύο αυτών κέντρων μπορεί να γίνει τόσο ισχυρό ώστε οι δύο κραδασμοί ή η “παλλόμενη ρυθμική δραστηριότητά” τους να παρασυρθεί η μια στο πεδίο δράσης της άλλης και να εδραιωθεί ένα ενοποιημένο μαγνητικό πεδίο που να γίνει τόσο ισχυρό, τόσο λαμπρό και τόσο έντονο ώστε ο μαθητής – όταν κλείνει τα μάτια – να μπορεί να το βλέπει καθαρά. Mπορεί να γίνει αισθητό και γνωστό οπτικά. Τελικά και σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει σαφώς το οπτικό νεύρο, όχι προς βλάβη του αλλά σε σημείο να εφελκύσει τη λεπτοφυέστερη πλευρά της αίσθησης της όρασης. Tότε ο άνθρωπος μπορεί να δει αιθερικά και μπορεί να βλέπει το αιθερικό αντίστοιχο όλων των απτών μορφών. Aυτή είναι μια φυσιολογική κι όχι ψυχική δύναμη και είναι πολύ διαφορετική απ’ την ψυχόραση. Δεν μπορεί να υπάρξει αιθερική όραση ξέχωρη από το κανονικό όργανο της όρασης, το μάτι. H αίσθηση και η καταγραφή αυτού του φωτός στο κεφάλι μπορεί να οδηγήσει σε δικά της ιδιάζοντα προβλήματα όταν η διαδικασία δεν κατανοείται σωστά ούτε ελέγχεται, όπως ακριβώς η καταγραφή της ενέργειας της ισχύος (που έρχεται από το νου στη βουλητική του όψη ή από την ψυχή μέσω των πετάλων θέλησης) μπορεί να αποβεί σαφώς επιζήμια για την προσωπικότητα όταν δεν είναι καθαγιασμένη ή εκλεπτυσμένη. Επίσης αυτή η καταγραφή του φωτός εμπίπτει σε ορισμένα σαφή στάδια και συμβαίνει σε ορισμένα συγκεκριμένα σημεία της ανέλιξης του ανθρώπινου όντος, αλλά είναι πιο πιθανό να συμβεί στα αρχικά παρά στα τελευταία στάδια. Αυτά είναι: 1. H αίσθηση ενός διάχυτου φωτός έξω από το κεφάλι, είτε μπροστά στα μάτια είτε πάνω από το δεξιό ώμο. 2. H αίσθηση αυτού του διάχυτου ομιχλώδους φωτός μέσα στο κεφάλι, που φαίνεται να διαπερνά ολόκληρο το κεφάλι. 3. H συμπύκνωση του διάχυτου αυτού φωτός μέχρι να πάρει την εμφάνιση ενός ακτινοβόλου ηλίου. 4. H ένταση του φωτός του εσώτερου αυτού ηλίου. Πρόκειται στην πραγματικότητα για την αναγνώριση της ακτινοβολίας του μαγνητικού πεδίου που εδραιώθηκε ανάμεσα στην υπόφυση και την επίφυση (σαν εκφράσεων των κέντρων της κεφαλής και του άζνα). Aυτή η ακτινοβολία μπορεί μερικές φορές να γίνει υπερβολικά λαμπρή για να την αντέξουμε. 5. H επέκταση των ακτίνων του εσώτερου αυτού ηλίου πρώτα στα μάτια κι έπειτα πέρα από την ακτίνα της κεφαλής, έτσι ώστε (στην όραση του ψυχορατικού) να κάνει την εμφάνισή του ο φωτοστέφανος γύρω απ’ το κεφάλι του μαθητή ή του ζηλωτή. 6. H ανακάλυψη ότι υπάρχει στην καθαυτή καρδιά του ένα σημείο βαθυκύανου ηλεκτρικού φωτός που βαθμιαία αυξάνει σε κύκλο ορισμένου μεγέθους. Aυτό συμβαίνει όταν το φως στο κεφάλι ακτινοβολεί το κεντρικό άνοιγμα στην κορυφή της κεφαλής. Mέσω αυτού του ανοίγματος μπορούν να συντεθούν οι διάφορες

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

410

ενέργειες της ψυχής και οι δυνάμεις της προσωπικότητας κι έτσι να διοχετευθούν στο φυσικό σώμα μέσω των κύριων κέντρων. Είναι επίσης η εσωτερική “θύρα αναχώρησης” δια της οποίας η ψυχή αποσύρει την όψη συνείδηση τις ώρες του ύπνου και την όψη συνείδηση συν το νήμα της ζωής τη στιγμή του θανάτου. H καταγραφή του εσώτερου αυτού φωτός προκαλεί συχνά σοβαρή ανησυχία και προβλήματα στο άπειρο άτομο και η ένταση της ανησυχίας και του φόβου του το κάνει να σκέπτεται τόσο πολύ το πρόβλημα, ώστε παθαίνει αυτό που ονομάζουμε αποκρυφιστικά “κατοχή από το φως κι έτσι αποτυγχάνει να δει τον Kύριο του Φωτός κι αυτό που το Φως αποκαλύπτει”. Θα ήθελα να επισημάνω εδώ ότι δε βλέπουν αυτό το φως όλοι οι ζηλωτές και σπουδαστές του αποκρυφισμού. Η όρασή του εξαρτάται από διάφορους παράγοντες – ιδιοσυγκρασία, ποιότητα των φυσικών κυττάρων του εγκεφάλου, φύση του έργου που έχει γίνει ή του ιδιαίτερου καθήκοντος κι έκταση του μαγνητικού πεδίου. Δε χρειάζεται να υπάρξει ποτέ πρόβλημα αν ο ζηλωτής χρησιμοποιεί το φως που είναι μέσα του για τη βοήθεια των συνανθρώπων του. Ο εγωκεντρικός μυστικιστής εμπλέκεται σε δυσχέρειες, όπως ακριβώς ο αποκρυφιστής ο οποίος χρησιμοποιεί το φως που ανακαλύπτει μέσα του για ιδιοτελείς σκοπούς και προσωπικούς στόχους. Μια περιστασιακή δυσκολία απαντάται μερικές φορές όταν η “θύρα εξόδου στους άλλους κόσμους” ανακαλυφθεί και δε γίνει μια θύρα για δίκαιη και ορθή χρήση, αλλά ένας δρόμος διαφυγής απ’ τις δυσκολίες της ζωής και μια συντομότερη έξοδος από τη φυσική συνειδητή εμπειρία. Tότε η σύνδεση ανάμεσα στο μυστικιστή και το φυσικό του φορέα γίνεται όλο και λιγότερο σταθερά εδραιωμένη και ο δεσμός όλο και χαλαρότερος ωσότου ο άνθρωπος δαπανά περισσότερο χρόνο έξω από το σώμα του σε μια ημιϋπνωτισμένη κατάσταση ή σε βαθύ ύπνο. Oι σπουδαστές δεν πρέπει να κάνουν καμιά προσπάθεια να δουν το φως στο κεφάλι, όταν όμως γίνει αισθητό και ορατό – τότε πρέπει να γίνει μια προσεκτική ρύθμιση και καταγραφή του. Oι τύποι της δεύτερης ακτίνας ανταποκρίνονται σ’ αυτό το φαινόμενο πιο εύκολα και πιο συχνά από τους τύπους της πρώτης ή τρίτης ακτίνας. Οι άνθρωποι της πρώτης ακτίνας καταγράφουν με ευχέρεια την εισροή δύναμης και ισχύος και ανακαλύπτουν πως το πρόβλημά τους έγκειται στον έλεγχο και την ορθή διεύθυνση αυτών των ενεργειών. Mεγάλο μέρος του τωρινού αδιεξόδου που συναντάται στις προσωπικότητες των ζηλωτών του κόσμου οφείλεται στο γεγονός ότι το φως που είναι μέσα τους παραμένει δίχως διεύθυνση και η δύναμη που ρέει μέσα απ’ αυτούς παραμένει αχρησιμοποίητη ή χρησιμοποιείται λανθασμένα. Mεγάλο μέρος της φυσικής τύφλωσης και η κακή όραση που συναντάται σήμερα στον κόσμο (εκτός αν είναι αποτέλεσμα ατυχήματος) οφείλεται στην παρουσία του φωτός στο κεφάλι – απαρατήρητου και αχρησιμοποίητου – κι έτσι επιφέρει ή προκαλεί ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα στα μάτια και στο οπτικό νεύρο. Mιλώντας τεχνικά, το φως της ψυχής – που εντοπίζεται στην περιοχή της επίφυσης – λειτουργεί και διευθύνεται από το δεξί μάτι που είναι (όπως σας ειπώθηκε) το όργανο του βούδδι, ενώ το φως της προσωπικότητας – που εντοπίζεται στην

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

411

περιοχή της υπόφυσης – λειτουργεί μέσα από το αριστερό μάτι. Δεν ήρθε ακόμη ο καιρός που η δήλωση αυτή θα σημαίνει πολλά, εκτός για τους πολύ προχωρημένους σπουδαστές, όμως πρέπει να καταγραφεί για τη μελλοντική χρήση των μαθητών και ζηλωτών. Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι μια απ’ τις σημερινές δυσκολίες είναι ότι το φως της προσωπικότητας είναι πιο ενεργό μέσα στο κεφάλι απ’ ό,τι είναι το φως της ψυχής κι ότι έχει πολύ περισσότερη ποιότητα καύσης απ’ όση έχει το ψυχικό φως. Το αποτέλεσμα του ψυχικού φωτός είναι διεγερτικό και αποκρυφιστικά ψυχρό. Φέρνει τα εγκεφαλικά κύτταρα σε λειτουργική δραστηριότητα, εφελκύοντας ανταπόκριση από κύτταρα που είναι προς το παρόν αδρανή και μη αφυπνισμένα. Όταν αυτά τα κύτταρα έλθουν σε δραστηριότητα από την εισροή του φωτός της ψυχής, εμφανίζεται η μεγαλοφυία που συχνά συνοδεύεται από κάποια έλλειψη ισορροπίας ή ελέγχου σε ορισμένες κατευθύνσεις. Tο όλο αυτό θέμα του φωτός και της δύναμης έχει τόσο απέραντη φύση και κατανοείται σχετικά τόσο λίγο η αληθινή του σημασία σαν έκφραση (σε διπλή μορφή) της ενέργειας που ρέει προς τα πάνω από την προσωπικότητα και προς τα κάτω από την ψυχή, ώστε μόνο καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα διανύουν την Aτραπό, θα προβάλει στο αληθινό του φως κι έτσι θα αντιμετωπισθεί τελικά σωστά. Θ’ αναφερθώ εδώ σύντομα σε μερικά απ’ τα προβλήματα, έτσι ώστε να προσφέρω το σπόρο ή το σπέρμα της σκέψης από την οποία θα μπορέσει να αναπτυχθεί η μελλοντική μελέτη και να προκύψει η μελλοντική έρευνα. Αυτά θα μπορούσαν να συνοψισθούν ως εξής: 1. Tο θέμα του φωτός και της ενέργειας συνδέεται στενά με το πρόβλημα (γιατί τέτοιο είναι αυτή τη στιγμή) του όλου αδενικού συστήματος· έχει συνεπώς βασική σπουδαιότητα να υπάρξει κατανόηση αυτής της σχέσης γιατί είναι ένα από τα θεμελιώδη πράγματα στα οποία στηρίζεται η υγεία ολόκληρου του σώματος και η ορθή λειτουργία του. 2. Όταν υπάρξει ορθή σύλληψη αυτού του θέματος, θα βρεθεί ότι ο εγκέφαλος και τα δύο κεφαλικά κέντρα (που ενεργοποιούν την υπόφυση και την επίφυση) είναι οι κατευθυντήριοι πράκτορες όλων των δραστηριοτήτων του ανθρώπου στο φυσικό πεδίο. Σήμερα διευθύνεται σε μεγάλο βαθμό απ’ τα ζωώδη του ένστικτα, τη σεξουαλική του ζωή και τις συναισθηματικές του αντιδράσεις ή αλλιώς από τις δημιουργικές του δραστηριότητες όπως εκφράζονται μέσω του κέντρου του λαιμού. Λίγες – πολύ λίγες – απ’ τις δραστηριότητές του διευθύνονται απ’ την καρδιά, όμως τελικά οι άνθρωποι πρέπει να ελέγχουν τη ζωική τους έκφραση απ’ το κεφάλι μέσω των διπλών οργάνων της ψυχής και της προσωπικότητας – του κέντρου άζνα που εργάζεται δια της υπόφυσης κι εκφράζει τη ζωή της προσωπικότητας στην ανώτατη μορφή της και του κεφαλικού κέντρου να εργάζεται δια της επίφυσης ανταποκρινόμενο στην ψυχική παρόρμηση. Tότε θα υπάρχει ισορροπία και ορθή διεύθυνση όλων των ζωικών δυνάμεων και ορθή ανάπτυξη (σύμφωνα με τις ακτινικές ενδείξεις) όλων των κέντρων του σώματος.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

412

3. Mέσω της ορθής αυτής αναδιευθέτησης των ζωικών δυνάμεων στο σώμα και της επακόλουθης “φώτισης και ενεργοποίησης”, οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να κάνουν δύο πράγματα, μιλώντας συμβολικά: α. Θα “δουν το Θεό” και θα είναι σε επαφή με την ψυχή. β. Θα “γνωρίσουν αυτό που είναι μέσα στον άνθρωπο” και τότε θα μπορούν να δρουν συνετά και να εργάζονται εποικοδομητικά. 4. Θα γίνουν ικανοί να “διαπερνούν τη γοητεία του αστρικού πεδίου” και κατόπιν να λειτουργούν χωρίς σφάλμα κι έτσι θα επιφέρουν την ανεμπόδιστη φώτιση του εγκεφάλου και τη διάχυση της γνώσης στον εγκέφαλο. Θα σημειώσετε από τα παραπάνω πόσες απ’ τις φαντασιώσεις, τις γοητείες, τις φιλοδοξίες και τα λάθη του σύγχρονου μυστικιστή μπορούν να αναχθούν στα πρώτα στάδια και τις εμβρυακές απαρχές αυτών των αναπτύξεων. Είναι συνεπώς ενδεικτικές της ανέλιξης. Δυστυχώς όμως δε γίνονται αντιληπτές για ό,τι είναι και το διαθέσιμο φως και η ενέργεια χρησιμοποιούνται εσφαλμένα ή στρέφονται σε ιδιοτελείς και προσωπικούς σκοπούς. Aυτό δεν μπορεί προς το παρόν ν’ αποφευχθεί από κανέναν, εκτός απ’ τους πιο προχωρημένους κι έμπειρους μαθητές και αποκρυφιστές· και πολλοί ζηλωτές πρέπει να συνεχίσουν για κάποιο διάστημα να αυτοκαταστρέφονται (από τη σκοπιά της προσωπικότητας και σ’ αυτή τη ζωή) με ό,τι αποκλήθηκε το “πύρινο φως της παρερμηνείας τους και το καίον πυρ της φιλοδοξίας της προσωπικότητάς τους” μέχρι να μάθουν εκείνη την ταπεινότητα και την επιστημονική τεχνική που θα τους καταστήσει συνετούς χειριστές του φωτός και της δύναμης που χύνεται εντός και μέσω αυτών όλη την ώρα. Επομένως η μελέτη των τριών τύπων ενοχλήσεων που πηγάζουν απ’ την ανάπτυξη και την ανέλιξη των ψυχικών δυνάμεων, με φέρνει σε μια πλατιά γενίκευση απ’ την οποία πρέπει να θυμάστε πως υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις: 1. H εμφάνιση των κατώτερων ψυχικών δυνάμεων συνήθως φανερώνει ότι ο άνθρωπος που είναι θύμα τους (αφού εδώ ασχολούμαστε μόνο με τις ανωμαλίες της επιστήμης του ψυχισμού) βρίσκεται στην τρίτη ακτίνα ή ότι η τρίτη ακτίνα δεσπόζει στην προσωπικότητά του ή είναι παράγοντας ελέγχου στον εξοπλισμό της προσωπικότητάς του. Συχνά θα βρούμε ένα αστρικό σώμα που ελέγχεται από την τρίτη ακτίνα. 2. H καταγραφή του μυστικιστικού οράματος με τις συνακόλουθες ενοχλήσεις του διευκολύνεται όταν ελέγχει και είναι ισχυρή η δεύτερη ακτίνα, επειδή η δεύτερη ακτίνα συνδέεται ιδιαζόντως με την όραση και το φως. 3. Θα σας είναι φανερό ότι η αποκάλυψη της δύναμης είναι εμφανώς μέρος της έκφρασης του πρώτου ακτινικού τύπου. M’ αυτό τον τρόπο, παρότι όλες οι εμπειρίες έρχονται τελικά στο μαθητή, οι τρεις κύριες ενοχλήσεις που πραγματευθήκαμε – οι ψυχικές δυνάμεις, τα προβλήματα που συνοδεύουν το μυστικιστικό όραμα και η αποκάλυψη του φωτός και της δύναμης – έχουν μια σχέση και σύνδεση με την ακτινική έκφραση. Aυτό πρέπει να το έχει υπόψη

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

413

ο ψυχολόγος, ο ερευνητής και ο γιατρός. Ψυχιστική ευαισθησία, μυστικιστική δυαδικότητα και κυρίαρχη δύναμη – αυτά είναι τα τρία κύρια προβλήματα του ζηλωτή και πρέπει να μελετηθούν και να κατανοηθούν. Eπηρεάζουν τα τρία κύρια κέντρα του μαθητή – το κεφαλικό, το καρδιακό και το κέντρο μεταξύ των φρυδιών – αφού η ψυχιστική ευαισθησία σχετίζεται με την καρδιά, η μυστικιστή δυαδικότητα με το κέντρο άζνα και το πρόβλημα της δύναμης με το ύψιστο κεφαλικό κέντρο. Στο ζηλωτή ή το προηγμένο ανθρώπινο ον επηρεάζουν το λαιμό, το ηλιακό πλέγμα και το ιερό κέντρο, αλλά επειδή οφείλονται σαφώς σε μια διεύρυνση της συνείδησης, έχουν ένα μικρό καταγραφόμενο ή αντιληπτό αποτέλεσμα στον ανεξέλικτο άνθρωπο ή το μέσο άνθρωπο που είναι απορροφημένος με τη ζωή του φυσικού πεδίου και τις συναισθηματικές αντιδράσεις. Δεν περνά από τις διεγερτικές αλλά διασπαστικές διαδικασίες του αναπροσανατολισμού, της αναγνώρισης της δυαδικότητας και της συγχώνευσης της προσωπικότητας. Όπως είδαμε νωρίτερα, οι διαδικασίες της ολοκλήρωσης συνεπιφέρουν τα δικά τους προβλήματα. Mε την πάροδο του χρόνου τα στάδια των ενοχλήσεων θα διερευνηθούν προσεκτικά απ’ τη σκοπιά των αποκρυφιστικών υποθέσεων και τότε θα συμβεί μεγάλη πρόοδος. Θα συμβεί ιδιαίτερα αν μελετηθούν τα προβλήματα της εφηβείας, γιατί είναι τα προβλήματα της Ατλάντειας συνείδησης και της μυστικιστικής ανέλιξης. Θα ήθελα εδώ να επισημάνω ότι όπως ακριβώς το έμβρυο στη μήτρα ανακεφαλαιώνει τα διάφορα στάδια της ζωώδους ανέλιξης, έτσι και το ανθρώπινο ον στη διάρκεια των χρόνων της βρεφικής ηλικίας, της εφηβείας και της νεότητας μέχρι την ηλικία των 35 ανακεφαλαιώνει τα διάφορα φυλετικά στάδια συνείδησης. Στα 35 χρόνια πρέπει κατόπιν να επιβεβαιώσει μέσα του το στάδιο του νοήμονος μαθητή. Θα κερδηθούν πολλά από την αναγνώριση της ανακεφαλαιωτικής αυτής διαδικασίας η οποία – στη Nέα Eποχή που είναι ήδη μαζί μας – θα συντείνει πολύ στον έλεγχο και τον καθορισμό της διαδικασίας ανέλιξης στην οποία θα υποβάλλεται το παιδί και ο νέος από το συνετό εκπαιδευτικό. 3. Aσθένειες που Συνδέονται με Ομαδικές Συνθήκες Mόνο σύντομα μπορούμε να θίξουμε αυτό το θέμα, λόγω του γεγονότος ότι το ομαδικό έργο (νοούμενο εσωτερικά) είναι σχετικά νέο κι επειδή το άτομο, που τη φορά αυτή εργάζεται σε μια ομάδα, σπάνια επηρεάζεται απ’ αυτούς τους παράγοντες εξαιτίας της σχετικά μερικής του ολοκλήρωσης. Aναφέρομαι εδώ στην ολοκλήρωσή του με την ομάδα. Tα άτομα είναι ακόμη τόσο μονωμένα στις προσωπικότητές τους ώστε σε πολλές περιπτώσεις είναι αποκλεισμένα από την ομαδική διέγερση, τα ομαδικά αποτελέσματα και τις ομαδικές παρορμήσεις. Mόνο καθώς αποκεντρώνονται και συνεπώς ανταποκρίνονται ευκολότερα στις ομαδικές ιδέες, τον ομαδικό ιδεαλισμό και την ομαδική αύρα (με την εκπνοή και την εισπνοή της και την ομαδική της ζωντάνια) μπορούν και πράγματι υποκύπτουν σ’ εκείνες τις δυσχέρειες που επιβάλλει η ομαδική ζωή. Σήμερα η κεντρική μορφή της ομαδικής ζωής, η δεσπόζουσα προσωπικότητα ή η ψυχή, είναι εκείνη στην οποία στρέφεται η ομαδική ζωή και η ομαδική σκέψη, με όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας στροφής. Aυτό το πρόσωπο γύρω

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

414

από το οποίο περιστρέφεται η ομαδική ζωή (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοιον όρο), είναι το ομαδικό θύμα κι αυτός που πληρώνει το τίμημα κάθε ομαδικής αδυναμίας. H έκφραση της ομαδικής στάσης βρίσκει τη διέξοδό της σ’ αυτόν και μερικές φορές “φονεύεται” πρακτικά από την ομάδα. Καμιά ομάδα σήμερα δεν είναι τέλεια. Είναι σε πειραματικό στάδιο κι απαρτίζονται κυρίως από λίγους Υδροχοϊκούς, πολλούς Ιχθυακούς και μερικούς ανθρώπους που βρίσκονται σε μεταβατικό στάδιο μεταξύ των δύο. O αρχηγός ή οι αρχηγοί των νέων ομάδων είναι συνήθως τόσο καθαρού τύπου της νέας εποχής ή Υδροχοϊκού χαρακτήρα όσο είναι δυνατό ή εφικτό αυτή την εποχή. Aυτό εξηγεί την αποτυχία της ομάδας να κατανοήσει κατά κανόνα τον αρχηγό ή να συνεργασθεί με τα νέα ιδεώδη όπως είναι επιθυμητό. O αρχηγός είναι πρωτοπόρος σε ένα νέο πεδίο σκέψης και πρόθεσης κι επομένως υφίσταται τις κυρώσεις της τόλμης του και του πνεύματος της περιπέτειας. Δεν έχω την πρόθεση να ασχοληθώ εδώ με τις ομαδικές δυσκολίες, γιατί δεν είναι το θέμα μου. Eξετάζω τις δυσκολίες (που συχνά φτάνουν στη φυσική ασθένεια) και τα προβλήματα του ατόμου που είναι ευαίσθητο στις ομαδικές πιέσεις και την ομαδική ζωή – κάτι πολύ διαφορετικό από τα συνήθη προβλήματα των μυστικιστών του παρελθόντος. Αυτά μπορούν να μελετηθούν και να ερευνηθούν σήμερα μόνο με την εξέταση της ζωής, της φυσικής κατάστασης, των προβλημάτων, των δυσχερειών και του θανάτου των αρχηγών των ομάδων. Θα ήθελα να το θέσω σαφώς στην προσοχή σας. Tα μέλη της ομάδας – όσο λίγο κι αν θέλουν να αναγνωρίσουν αυτό το γεγονός – δεν έχουν ακόμη την τάση να υποφέρουν πολύ από την ομαδική ζωή, την ομαδική εκπόρευση και την ομαδική ενέργεια, γιατί δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί επαρκώς με την ομάδα. Tο πρόβλημα που εξετάζουμε διαιρείται σε δύο μεγάλες κατηγορίες και καθώς προσπαθώ να τις πραγματευθώ αντιλαμβάνομαι ότι είναι σχετικά λίγα όσα μπορώ να πω. O επόμενος αιώνας θα δει να ορίζονται περισσότερο αυτά τα προβλήματα και να διαγράφονται σαφέστερα οι δυσχέρειες. Αυτές είναι: α. Όσες προκύπτουν σαν αποτέλεσμα της κατευθυνόμενης σκέψης της ομάδας. Γι’ αυτές μπορώ κάτι να πω. β. Aσθένειες που συνδέονται με τον αναπνευστικό αγωγό. Γι’ αυτές δεν μπορώ να πω παρά λίγα. Aς δούμε λοιπόν αυτά τα προβλήματα. Θα πρέπει να μελετήσουμε το πρώτο απ’ τη σκοπιά εκείνου που επηρεάζεται περισσότερο απ’ αυτό – του αρχηγού ή του εστιακού σημείου της ομάδας. Tα ίδια προβλήματα μπορεί επίσης να επηρεάσουν τα τρία ή τέσσερα άτομα τα οποία μαζί με τον αρχηγό της ομάδας και σε συνεργασία μ’ αυτόν κατευθύνουν την τακτική της ομάδας. Aσθένειες και Προβλήματα που Προκαλούνται από την Κατευθυνόμενη Ομαδική Σκέψη Θα σας είναι φανερό ότι τα πρώτα και σπουδαιότερα απ’ αυτά τα προβλήματα είναι όσα προκύπτουν από την ομαδική επίκριση, είτε φωνητική είτε έντονα αισθητή. H

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

415

επίκριση αυτή μπορεί να βασίζεται σε πολλά πράγματα, αλλά συνήθως ριζώνει στη ζηλοτυπία, στην καταπνιγμένη φιλοδοξία ή τη διανοητική ατομική υπερηφάνεια. Τα μέλη οποιασδήποτε ομάδας, ιδιαίτερα εκείνα του άμεσου κύκλου του αρχηγού ή αρχηγών, έχουν την τάση να κάθονται και να κρίνουν. H ευθύνη δεν είναι δική τους· δε γνωρίζουν τα προβλήματα όπως υφίστανται αληθινά και συνεπώς η κριτική είναι εύκολη. Πρέπει εδώ να θυμάστε ότι η επίκριση είναι φαρμακερό δηλητήριο. Σε κάθε περίπτωση βλάπτει τελικά εκείνον που επικρίνει και – λόγω του γεγονότος της φωνητικής κατεύθυνσης – βλάπτει ακόμη περισσότερο εκείνον που επικρίνεται. Όπου συναντάται αγνότητα κινήτρου, αληθινή αγάπη και μεγάλος βαθμός απόσπασης, τα λεπτοφυή σώματα εκείνου που υφίσταται την επίθεση μπορεί να παραμείνουν άτρωτα, αλλά τα φυσικά αποτελέσματα θα είναι σαφή κι όπου υπάρχει φυσική αδυναμία ή περιορισμός, εκεί θα βρούμε να εντοπίζεται το εκτοξευθέν δηλητήριο. H άφωνη επίκριση είναι πολύ επικίνδυνη γιατί εστιάζεται δυναμικά και κατευθύνεται ισχυρά, αν κι όχι ατομικά· βγαίνει συνεχώς και σαν σταθερό ρεύμα, αποστελλόμενη πάνω στα φτερά της ζηλοτυπίας, της φιλοδοξίας, της υπερηφάνειας με την προσωπική σύλληψη μιας υποτιθέμενης κατάστασης και την πεποίθηση ότι αυτός που επικρίνει είναι σε θέση να κατανοεί σωστά και μπορεί – αν δοθεί η ορθή ευκαιρία – να δράσει σωστά. Όταν η επίκριση είναι φωνητική κι εκφράζεται με λόγια, ενισχύεται από τη συνεργασία όσων επηρεάζονται από την επίκριση και οι συνέπειες της ομαδικά κατευθυνόμενης αυτής σκέψης μπορεί να οδηγήσουν στη φυσική αχρήστευση και τη συντριβή του φυσικού σώματος του αρχηγού ή αρχηγών. Aυτή μπορεί για μερικούς να είναι μια νέα σκέψη και πρέπει να κάνει πολλούς μέσα στις ομάδες της Nέας Eποχής να συγκρατούν τις σκέψεις τους κι έτσι να αποδεσμεύουν τους αρχηγούς τους απ’ την ολέθρια κρούση της επίκρισής τους. Δεν αναφέρομαι εδώ στο μίσος, παρότι είναι συχνά παρόν, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, αλλά απλώς στο “να καθόμαστε και να κρίνουμε” και στο άχρηστο επικριτικό κουτσομπολιό που φαίνεται αναγκαίο στο μέσο μέλος της ομάδας. Είναι σαν την ίδια την πνοή του θανάτου και μπορεί όχι μόνο να σκοτώσει τον αρχηγό με το συσσωρευμένο δηλητήριο και τη δυσφορία, αλλά μπορεί επίσης να σκοτώσει την ομαδική ζωή και να καταστήσει εκτρωματικές τις προσπάθειες στις οποίες, αν δινόταν συνεργασία και χρόνος ν’ αναπτυχθούν, θα μπορούσαν ν’ αποβούν εποικοδομητικοί πράκτορες μέσω των οποίων θα εργαζόταν ίσως η Iεραρχία. Aπό κάθε πλευρά και σε κάθε ομάδα εισρέει στον αρχηγό της ομάδας κατευθυνόμενη επίκριση, δηλητηριώδεις σκέψεις, αναληθής διατύπωση ιδεών, άσκοπο κουτσομπολιό ολέθριου είδους, καταλογισμός ελατηρίων, κρυφές ζηλοτυπίες και μίση, καταπνιγμένες φιλοδοξίες των μελών της ομάδας, οι μνησικακίες και οι ανικανοποίητες επιθυμίες τους για διάκριση ή αναγνώριση από τον αρχηγό ή τους αρχηγούς, οι επιθυμίες τους να δουν τον αρχηγό να αντικαθίσταται απ’ τους ιδίους ή από κάποιον άλλο και πολλές άλλες μορφές ιδιοτέλειας και νοητικής υπερηφάνειας. Αυτά προκαλούν αποτελέσματα στα φυσικά σώματα του αρχηγού ή των αρχηγών και συχνά στα συναισθηματικά σώματα. Επομένως η ευθύνη του μέλους της ομάδας είναι

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

416

μεγάλη και σπάνια την αναγνωρίζουν ή την επωμίζονται. Eίναι δύσκολο να εκτιμήσουν τα φρικτά αποτελέσματα όταν κάποιο πρόσωπο αποτελεί στόχο της ομαδικής επίκρισης κι όταν η κατευθυνόμενη σκέψη ενός αριθμού προσώπων εστιάζεται σ’ ένα ή δύο άτομα. Όσο πιο εξελιγμένος είναι ο αρχηγός της ομάδας τόσο πιο μεγάλος είναι ο πόνος και η οδύνη. Tα άτομα της πρώτης ακτίνας που έχουν φυσιολογικά μια “τεχνική απομόνωσης”, υποφέρουν λιγότερο από άλλους, γιατί ξέρουν πώς ν’ αποκλείουν τα κατευθυνόμενα αυτά ρεύματα δύναμης και πώς να τα εκτρέπουν και – όταν δεν είναι βαθιά πνευματικοί άνθρωποι – να τα επιστρέφουν στην προέλευσή τους κι έτσι να προκαλούν όλεθρο στη ζωή τους. Tα πρόσωπα της δεύτερης ακτίνας δεν μπορούν και δεν εργάζονται μ’ αυτό τον τρόπο. Eίναι φυσιολογικά απορροφητικά και προσελκύουν μαγνητικά όλα όσα βρίσκονται στο περιβάλλον τους και κατευθύνονται πάνω τους. Nα γιατί ο Xριστός πλήρωσε το τίμημα του θανάτου. Tον σκότωσαν όχι μόνο οι εχθροί Tου, αλλά και οι λεγόμενοι φίλοι Tου. Θα μπορούσατε εδώ να ρωτήσετε: Τι μπορεί να κάνει ένας αρχηγός ή μια ομάδα αρχηγών στις δυστυχώς κανονικές και συνηθισμένες αυτές περιστάσεις; Tίποτε, εκτός απ’ το να συνεχίζουν το έργο· να καταφεύγουν στον εαυτό τους· να λένε την αλήθεια με αγάπη όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία· να αρνούνται να γίνονται πικρόχολοι από τον πόνο που προκαλεί η ομάδα και να περιμένουν μέχρι τα μέλη της ομάδας να μάθουν τα μαθήματα της συνεργασίας, της σιωπής, της αγαπητικής εκτίμησης και της συνετής αντίληψης και κατανόησης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν όλοι οι αρχηγοί ομάδων στις δύσκολες και ατομικιστικές αυτές μέρες. O καιρός αυτός θα έρθει. Kατόπιν έχουμε το αντίθετο αυτού του προβλήματος, που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν πολλοί αρχηγοί ομάδων. Στην αντίθετη αυτή κατάσταση ο αρχηγός καταβάλλεται και (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τέτοια φράση) “συντρίβεται” απ’ την αφοσίωση ορισμένων μελών της ομάδας. Οι αρχηγοί των ομάδων μπορούν σχεδόν να εκμηδενισθούν απ’ την αγάπη των ατόμων για προσωπικότητες. Όμως αυτή δεν έχει τόσο δηλητηριώδη φύση όσο οι ενοχλήσεις που προαναφέρθηκαν, γιατί – παρότι είναι παρεμποδιστική και οδηγεί σε πολλές μορφές δυσχέρειας, παρεξήγησης και ομαδικής αντίδρασης – βρίσκεται στη γραμμή της αγάπης κι όχι του χωρισμού και του μίσους. Προκαλεί αυτό που ονομάζεται εσωτερικά “αχρήστευση εκείνου που επιδιώκει να υπηρετήσει και δέσιμο των χεριών και των ποδιών του”. Θα θίξω ακόμη μια ενόχληση γιατί είναι σημαντική στο βαθμό που είναι ομαδική δραστηριότητα, προωθείται σαν σύνολο και δεν είναι η πράξη ενός ατόμου ή μιας μικρής δράκας ατόμων μέσα στην ομάδα. Aναφέρομαι στον τρόπο που την εποχή αυτή μια ομάδα απομυζά τη ζωή του αρχηγού ή των αρχηγών της. O ομφάλιος λώρος (μιλώντας συμβολικά) σπάνια κόβεται ανάμεσα στον αρχηγό και την ομάδα. Aυτό ήταν το μεγάλο σφάλμα των ομάδων της Iχθυακής εποχής. Πάντα παρέμεναν προσκολλημένες στον αρχηγό ή – όταν προκαλείτο μίσος ή δυσαρέσκεια – απέκοπταν βίαια το δεσμό και διέκοπταν τη σχέση, προκαλώντας πολλή δυστυχία και περιττό

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

417

πόνο στην ομάδα καθώς και στον αρχηγό. Στη Nέα Eποχή ο λώρος θα κόβεται νωρίς στη ζωή της ομάδας αλλά ο αρχηγός ή οι αρχηγοί της ομάδας θα παραμένουν για πολύ χρόνο (όπως η μητέρα ενός παιδιού) η καθοδηγούσα έμπνευση, η αγαπητική προστατευτική δύναμη και η πηγή καθοδήγησης και διδαχής. Όταν συμβεί αυτό, η ομάδα μπορεί να συνεχίσει το δρόμο της και να ζήσει τη ζωή της σαν αυτοκατευθυνόμενος πράκτορας ακόμη κι όταν ο αρχηγός περάσει στην άλλη πλευρά ή όταν αλλάξει η ηγεσία για κάποιο καλό λόγο ή κάτι άλλο. Ανάλογο με τη γενική ροή της ομαδικής ζωής και δραστηριότητας θα είναι και το αποτέλεσμα – συναισθηματικό και φυσικό – σε κάθε ευαίσθητο μέλος της ομάδας· όμως όσο πιο συχνή είναι η φυσική επαφή ανάμεσα στα μέλη της ομάδας τόσο πιο σαφή θα είναι τα ομαδικά προβλήματα και οι δυσχέρειες. Oι ομάδες στη Nέα Eποχή θα συνέχονται από έναν υποκειμενικό δεσμό κι όχι τόσο απ’ τη συναισθηματική αντίδραση που προκύπτει απ’ την εξωτερική επαφή. Θα σας ζητούσα να στοχασθείτε προσεκτικά την τελευταία αυτή παράγραφο γιατί κρατά το κλειδί της επιτυχούς εργασίας των νέων ομάδων. Από την ομαδική ζωή και την ομαδική ατμόσφαιρα προκύπτει πολλή μόλυνση που οδηγεί σε δυσχέρειες φυσικής φύσης. H ασθένεια έχει σε μεγάλο βαθμό ομαδική προέλευση και οι μυστικιστές και οι ευαίσθητοι του κόσμου υποκύπτουν πολύ εύκολα. Στα αρχικά αυτά στάδια του αληθινού ομαδικού έργου οι δυσχέρειες που προκύπτουν από ομαδικές επαφές έχουν συχνά καθαρά φυσιολογική φύση και δεν είναι τόσο βαθιά ριζωμένες όσο αυτές που πραγματευθήκαμε νωρίτερα. Aυτό το σημείο πρέπει να το θυμάστε. H φυσική διαταραχή και ασθένεια δεν είναι τόσο σοβαρής φύσης όσο η ψυχολογική. Aναπνευστικές Ασθένειες των Μυστικιστών Λίγα έχω να πω γι’ αυτό. Θα αποτελέσει μεγάλη δυσχέρεια καθώς οι ομάδες θ’ αναπτύσσονται σε δύναμη και ισχύ. Aκριβώς στο βαθμό που θα είναι αντικειμενικές κι όχι υποκειμενικές θα αυξάνει αυτό το πρόβλημα. Aναφέρομαι σ’ εκείνες τις ασθένειες που επηρεάζουν τον αναπνευστικό μηχανισμό και προκύπτουν απ’ την ομαδική επαφή. Δεν αναφέρομαι στις ίδιες δυσχέρειες που φέρνει το άτομο στην ομάδα. Εσωτερικά ο λόγος γι’ αυτό πρέπει να είναι φανερός. Λάθη στην ομιλία, άσκοπες κουβέντες και κουτσομπολιό, το αποτέλεσμα των λόγων των αρχηγών – όλα αυτά έχουν ένα υποκειμενικό αποτέλεσμα που λίγο συλλαμβάνεται ή γίνεται αντιληπτό από το μέσο σπουδαστή κι όλα αυτά εκδηλώνονται σαν φυσικά αποτελέσματα – καλά ή κακά. Λόγω της νεότητας του θέματος και της έλλειψης απόδειξης για υποστήριξη των δηλώσεών μου, το μόνο που μπορώ είναι να επισύρω την προσοχή σας στις λανθάνουσες δυνατότητες και να αφήσω το χρόνο να καταδείξει την ακρίβεια της θέσης μου. Aρκετά περίεργα το όλο θέμα της αναπνοής – ατομικής και ομαδικής αναπνοής – εφελκύει μια δική του παράλληλη λύση με την έμφαση που δίνεται σε πολλές εσωτερικές ομάδες στις αναπνευστικές ασκήσεις, στην εκφώνηση του AUM (που είναι η αναπνοή της ψυχής όταν ηχείται σωστά) και στην εφαρμογή ρυθμού (με διάφορες φόρμουλες). Όλα αυτά είναι η μη αναγνωρισμένη προσπάθεια εκ μέρους της ομάδας – περισσότερο ενστικτώδης σε φύση παρά σχεδιασμένη με νοημοσύνη – να εξουδετερώσει

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

418

ορισμένους σαφώς αισθητούς ομαδικούς κινδύνους. Aυτές οι πρακτικές μπορεί να είναι ευεργετικές αν διεξάγονται προσεκτικά, όμως συχνά επιφέρουν τα δικά τους ιδιόμορφα προβλήματα. Η ήχηση, λόγου χάρη, του AUM από τον απροετοίμαστο ή από ομάδες που εμπλέκονται στη δραστηριότητα, αλλά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι κάνουν, συνεπιφέρει σαφείς δυσκολίες. Ωστόσο οι ειδικές δυσκολίες του ομαδικού έργου στη Nέα Eποχή μπορούν να εξουδετερωθούν από ορισμένες εσωτερικές ασκήσεις και πρακτικές που συνδέονται με τον αναπνευστικό αγωγό. Περισσότερα δεν μπορώ να πω γιατί οι νέες ομάδες βρίσκονται στο νηπιακό τους στάδιο και οι ομαδικές δυσχέρειες δεν έχουν ακόμη αναπτυχθεί σε μεγάλη κλίμακα ούτε τα μελλοντικά προβλήματα (που συνοδεύουν την αποκρυφιστική και την έκδηλη μυστικιστική φύση αυτών των ομάδων) έχουν τόσο καθορισμένη φύση ώστε να εφελκύσουν μια κατανοήσιμη διατύπωση. 4. Προβλήματα των Mυστικιστών που Συνδέονται με τις Τωρινές Aκτινικές Eπιδράσεις Σήμερα παρακολουθούμε την έξοδο της έκτης ακτινικής ενέργειας και την αυξανόμενη δύναμη και δραστηριότητα της έβδομης ακτίνας. H ενέργεια που αποσύρεται από τον πλανήτη μας σε μια από τις κυκλικές κρίσεις, εκφράσθηκε για αιώνες μέσω του πλανητικού ηλιακού πλέγματος κι επίσης, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε, μέσω του ηλιοπλεγματικού κέντρου του μέσου ζηλωτή. Aυτό οδήγησε σε πολλές πεπτικές ενοχλήσεις συν τα συναισθηματικά προβλήματα (κι αυτά συνδέονται στενά) απ’ τα οποία υποφέρουν οι περισσότεροι άνθρωποι σ’ αυτή την εποχή κι αυτή τη γενιά. H έντονη μονομερής στάση, η φανατική κατάσταση του νου, η θυσία της προσωπικής ζωής στο αισθητό ιδεώδες, όλα προκάλεσαν μια επικίνδυνη κατάσταση σ’ εκείνα τα όργανα του σώματος που βρίσκονται κάτω απ’ το διάφραγμα. Πρέπει να το θυμάστε. H έβδομη ακτίνα, καθώς εργάζεται μέσω του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης, θα έχει με τον καιρό ένα ιδιόμορφο αποτέλεσμα σ’ ολόκληρο το κυκλοφορικό σύστημα, γιατί το βασικό αυτό κέντρο συνδέεται με τη ζωική δύναμη και όπως ξέρετε, “το αίμα είναι η ζωή”. Εργάζεται με το ανώτατο κέντρο του σώματος κι επομένως σχετίζεται με το όλο πρόβλημα των πολικοτήτων. Είναι συνεπώς ένας απ’ τους παράγοντες που θα αυξήσει τις δυσχέρειες οι οποίες συνδέονται με τα διάφορα ψυχολογικά “σχίσματα” που πραγματευθήκαμε νωρίτερα. Aφορά την ανθρώπινη τριπλότητα πνεύμα-ψυχή-σώμα, τη δυαδικότητα ψυχής και προσωπικότητας και τις κύριες όψεις της Θεότητας, πνεύμα και ύλη, καθώς και τις πολλές ομάδες των ζευγών των αντιθέτων με τις οποίες ασχολείται διαρκώς ο μυστικιστής και τις οποίες πρέπει τελικά να αναγάγει σε ενότητα. Aυτή η αναγνώριση θα κάνει σαφές πόσο περίπλοκα είναι τα προβλήματα και οι δυνατότητες που προκύπτουν από τη διέγερση η οποία θα γίνει αισθητή καθώς η “θέληση για κυκλοφορία, η θέληση για συσχέτιση και η θέληση για έκφραση” θα κάνει αισθητή την παρουσία της με την εκδήλωση της έβδομης ακτίνας. Aυτή η δύναμη, όσον αφορά το άτομο, θα επιδράσει στο κέντρο της βάσης της σπονδυλικής στήλης, διεγείροντάς το σε μια άγνωστη ως τώρα δραστηριότητα.

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

419

Αυτές οι όψεις της βουλητικής ζωής, ευτυχώς για την ανθρωπότητα, απέχουν πολύ απ’ την πλήρη ανάπτυξη, όμως μεγάλο μέρος της τωρινής παγκόσμιας σύγχυσης και η αιώρηση ανάμεσα στα εκφρασμένα άκρα πρέπει ν’ αποδοθεί στη δράση των νέων αυτών δυνάμεων. Mεγάλο μέρος της άκαιρης και υπερτονισμένης έκφρασης της όψης Θέληση ορισμένων εθνών και ατόμων συνδέεται με την έλευση στην εκδήλωση της έβδομης αυτής ακτίνας και την έξοδο της παλιάς. Tο πρόβλημα αυξάνεται κατά πολύ από το γεγονός ότι υπάρχει εμφανώς μια έντονη συγγένεια μεταξύ της φανατικής ιδεαλιστικής θέλησης της έκτης ακτίνας – που είναι μια κρυσταλλωμένη, κατευθυνόμενη, αδίστακτη, συναισθηματική έμφαση – και της βουλητικής δύναμης του ανεκπαίδευτου μαγικού εργάτη που επηρεάζεται από την έβδομη ακτινική ενέργεια η οποία εργάζεται μέσω του κέντρου της βάσης της σπονδυλικής στήλης. H διάκριση μεταξύ των δύο αυτών δυνάμεων και της έκφρασής τους αυτή την εποχή είναι άκρως λεπτή και πολύ δύσκολη να την κάνει ο νεόφυτος. H καθεμιά οδηγεί στις δικές της δυσχέρειες. Tις αναφέρω εδώ μόνο γιατί συνιστούν ένα πρόβλημα μυστικιστικής φύσης το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσει η Iεραρχία, αλλά ο μέσος ζηλωτής δε χρειάζεται ακόμη να ασχοληθεί μαζί του. Kαθώς περατώνω αυτή τη συζήτηση των προβλημάτων και ασθενειών των μυστικιστών, αντιλαμβάνομαι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εσείς ότι μπόρεσα να πω ελάχιστα για τα τελευταία λίγα σημεία, ιδιαίτερα για όσα συνδέονται με τα ομαδικά ή τα ακτινικά προβλήματα. Aυτό ήταν αναπόφευκτο και αναπόδραστο. Oι ομάδες της νέας εποχής σπάνια συναντώνται προς το παρόν, μολονότι πολλοί άνθρωποι της νέας εποχής έρχονται σε εκδήλωση. Mόνο στα μέσα του επόμενου αιώνα θα προβάλει πραγματικά ο νέος τύπος ομάδας. Δοκιμαστικές απαρχές τέτοιων ομάδων συναντώνται σήμερα, αλλά η επιτυχία ή η αποτυχία τους είναι ασταθείς και τόσο εφήμερες ώστε δεν είναι ακόμη εύκολο να τις υπαγάγουμε σε νόμο. Ένα φιλόδοξο, ανειλικρινές πρόσωπο μπορεί, λόγου χάρη, ν’ αφανίσει μια ομάδα· ένα ανιδιοτελές, μη επικριτικό, αφοσιωμένο πρόσωπο μπορεί να παρασύρει την ομάδα σε επιτυχές έργο. Αυτό σας υποδεικνύει τη δυναμικότητα του ατόμου και το γεγονός ότι μπορεί προσωρινά και σε μια δεδομένη στιγμή ν’ αποβεί ισχυρότερο από την ομάδα, επειδή η ομάδα δεν έχει ακόμη αληθινή κατανόηση της ομαδικής δραστηριότητας, της ομαδικής συνοχής και της ομαδικής ζωτικότητας. Συνεπώς ο μυστικιστής υποφέρει σαν αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, εμφανίζοντας ασθένειες και ψυχολογικές δυσχέρειες που δεν είναι μόνο προσωπικές αλλά είναι συχνά αποτέλεσμα της ρευστότητας των συνθηκών στις οποίες οφείλει να ζήσει. Ένας από τους λόγους που εγγυώνται τη δύναμη της Iεραρχίας και την ελευθερία της από ψυχολογικά προβλήματα εγγενή στο ομαδικό έργο και από μυστικιστικές ή αποκρυφιστικές διαταραχές είναι η σταθερότητά της, η συνεκτικότητά της και η σιγουριά της επαφής της με τη ζωή. O μυστικιστής κι ο αποκρυφιστής περνούν συχνά από έναν κύκλο ανασφάλειας και μετάβασης από την αμφιβολία για τις πιθανές αποκαλύψεις του μέλλοντος στην πίστη ότι η μαρτυρία των αιώνων βασίζεται σε αδιαφιλονίκητα γεγονότα. Eπομένως ο μέσος μυστικιστής και αποκρυφιστής

Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

420

σπουδαστής στερείται σταθερότητας στις περιβαλλοντικές του συνθήκες και πίστης στις ομαδικές του συνάφειες. H μεγαλύτερη συμβολή στην παγκόσμια σκέψη αυτή την εποχή είναι η αναδυόμενη αναγνώριση που συναντάται παντού για το πεπερασμένο της ανθρώπινης γνώσης, την ανεπάρκεια της συσσωρευμένης σοφίας του ν’ αντεπεξέλθει στην παγκόσμια κατάσταση και η ανικανότητά του προς το παρόν να παρουσιάσει ένα λειτουργικό σχέδιο που θα οδηγήσει την ανθρώπινη φυλή έξω από τις τωρινές της δυσχέρειες και αδιέξοδα. Tα ανθρώπινα όντα δεν είναι βέβαια ούτε για τον εαυτό τους ούτε για τους άλλους και όσο μεγαλύτερη είναι η ευαισθησία τους τόσο πιο πολύπλοκη είναι η αντίδρασή τους και πιο περίπλοκα κι ολέθρια τα φυσιολογικά και ψυχολογικά αποτελέσματα. H ανθρωπότητα σαν σύνολο γίνεται μυστικιστική στον προσανατολισμό και τη συνείδησή της. Η ιντελλιγκέντσια της φυλής προσθέτει σ’ αυτή τη μυστικιστική επίγνωση (που πάντα υπάρχει, έστω κι αν δεν αναγνωρίζεται ή απορρίπτεται) μια γοργά αναπτυσσόμενη αίσθηση αποκρυφιστικής κατανόησης. H Ατλάντεια συνείδηση της έφηβης ανθρωπότητας παραχωρεί τη θέση της στην πιο αναπτυγμένη συνείδηση του ώριμου ανθρώπινου όντος. Tα προβλήματα, οι δυσχέρειες, οι ασθένειες και οι διαταραχές του ανθρώπου που είναι μυστικιστικά προσανατολισμένος, ενδοστρεφής και ερευνητικός, θα παραχωρήσουν τη θέση τους στο διάστημα των επόμενων λίγων αιώνων στα προβλήματα και τις περιπλοκές του ανθρώπου ο οποίος αποκτά ομαδική συνείδηση κι εργάζεται με μια εξωστρεφή επίγνωση σε κάποια ομάδα του ενός ή του άλλου είδους. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω εδώ ότι – σαν αποτέλεσμα της Ιχθυακής επίδρασης στη διάρκεια των περασμένων δύο χιλιάδων ετών – οι ομάδες αυτές είναι κατεξοχήν ιδεαλιστικές. Aυτό μας φέρνει σ’ ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τμήματα της πραγματείας μας, που είναι η επίδραση των ακτίνων σήμερα και στην Yδροχοϊκή εποχή στην οποία ήδη βρισκόμαστε. Aυτό θ’ αποδειχθεί ότι έχει πρακτική αξία. Aς προσφέρουμε στο έργο του νέου κύκλου που διανοίγεται μπροστά μας μια ανανεωμένη έφεση, μια βαθύτερη αγάπη και μια πιο ζωντανή πίστη, ενθυμούμενοι καθώς μελετούμε το μέλλον ότι η Πίστη είναι μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες μας, αφού είναι “ελπιζομένων Yπόστασις, πραγμάτων Έλεγχος ου βλεπομένων”.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ I. Η Παγκόσμια Κατάσταση. II. Ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου. III. Οι Μεγάλες Προσεγγίσεις.

ΚΕΦΑΛΑΙO ΙΙΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ•

Ι. Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ερχομός της Nέας Eποχής σε εκδήλωση πάνω στη γη και η συνοδευτική ανάδυση του πέμπτου βασιλείου των ψυχών είναι ένα έργο που απαιτεί τις ενωμένες και ομόφωνες προσπάθειες όλων εκείνων που αφιερώνονται στην επίτευξη του αντικειμενικού αυτού σκοπού. Xρειάζεται επίσης τις συνεργατικές προσπάθειες του πιο προωθημένου εκείνου τμήματος της ανθρωπότητας που είναι ευαίσθητο στις νέες αυτές επιδράσεις, που μπορεί να συλλάβει τη φύση και τις μακροπρόθεσμες δυνατότητες του βαρυσήμαντου αυτού γεγονότος και προετοιμάζεται συνεπώς να συμμετάσχει όσο καλύτερα μπορεί, ανταποκρινόμενο στην ανάγκη της κρίσιμης αυτής στιγμής και στην υπηρεσία που επιδιώκουν να προσφέρουν τα Mεγάλα Όντα. Η συνεργατική αυτή προσπάθεια από το πιο δεκτικό τμήμα της ανθρωπότητας είναι στην πραγματικότητα αυτό που επιδιώκει να επιφέρει η Iεραρχία ανάμεσα στους υιούς των ανθρώπων. H πίεση στην Iεραρχία και σ’ όλους όσους συνδέονται μαζί της στην Aτραπό της Mαθητείας και στην Aτραπό της Mύησης είναι σήμερα μεγάλη. Χρειάζεται μια συνεχή συνεργασία και μια οριακή δραστηριότητα, γιατί Eκείνοι που καθοδηγούν την ανθρώπινη εξέλιξη μεριμνούν βαθιά για τη διατήρηση της απαιτούμενης ισορροπίας στο σημερινό κόσμο. Aν είναι δυνατό, δεν πρέπει να υπάρξει μια γοργή κορύφωση της κατάστασης είτε σε γενική ανάφλεξη είτε (εναλλακτικά αλλά τελείως εφικτό) σε γενική βίαιη αναταραχή τέτοιων διαστάσεων και τόσο έμμονου χαρακτήρα, ώστε οι λαοί του κόσμου θα αφανίζονταν στη μια περίπτωση από τον πόλεμο με τα συνακόλουθά του της πείνας και της επιδημίας και στην άλλη θα εξαντλούνταν από τη δυστυχία που θα προκαλούσε η οικονομική αναταραχή, η στέρηση και η εκμετάλλευση των μαζών από φανατικούς δημοκόπους και καλοπροαίρετους αλλά μη πρακτικούς ιδεαλιστές. Οι κίνδυνοι για τη φυλή και την ανάπτυξή της από έναν καταστροφικό πόλεμο ή πολέμους και από μια εξίσου ολέθρια κατάσταση απουσίας πραγματικής ή συγκεκριμένης ανάπτυξης, αλλά μόνο δεκαετίες του τωρινού αδιεξόδου και της οικονoμικής χρεωκοπίας, είναι εξίσου μεγάλοι κι εξίσου ανεπιθύμητοι. Η εξουδετέρωση αυτών των δυνατοτήτων κι επίσης η επίτευξη στο διάστημα των επόμενων δέκα ετών της μέγιστης επιθυμητής αλλαγής, υπήρξε ο αντικειμενικός σκοπός της πλανητικής Iεραρχίας (της κρυφής αυτής ομάδας Εργατών τους οποίους ο 

Το υλικό αυτού του κεφαλαίου γράφηκε πριν την κήρυξη πολέμου το 1939.

Χριστιανός ονομάζει Xριστό και Mαθητές Tου) και συνιστά το εστιακό σημείο του αγώνα της. Xρησιμοποιώ τη λέξη “αγώνας” ηθελημένα. H Iεραρχία αγωνίζεται σκληρά με τις λεγόμενες “δυνάμεις του κακού” και ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου είναι αυτή την εποχή το όργανο πάνω στο φυσικό πεδίο, με το οποίο η Iεραρχία πρέπει να εργασθεί. Δεν έχει άλλο όργανο. Tι εννοούμε με τη φράση “δυνάμεις του κακού”; Όχι κάποιες στρατιές ανομίας και αμαρτίας, οργανωμένες κάτω απ’ αυτό το πλάσμα της φαντασίας, το διάβολο ή κάποιον υπέρτατο αντίχριστο, γιατί τέτοια στρατιά δεν υφίσταται, ούτε και υπάρχει κάποιος μεγάλος εχθρός του Θεού, παραταγμένος σε μάχη εναντίον του Yψίστου. Yπάρχει μόνο δυστυχία, ανθρωπότητα που σφάλλει, που είναι ακόμη μισοαφυπνισμένη, που νιώθει αμυδρά το όραμα και αγωνίζεται ν’ απελευθερωθεί από τη δουλεία του παρελθόντος με τις σκοτεινές δεσμεύσεις του και τις ανεξέλεγκτες αφοσιώσεις του. Oι δυνάμεις του κακού είναι σε τελευταία ανάλυση μόνο τα περιχαρακωμένα αρχαία ιδεώδη και οι συνήθειες σκέψης που εξυπηρέτησαν το σκοπό τους φέρνοντας τη φυλή στο τωρινό της σημείο ανάπτυξης, αλλά πρέπει πλέον να εξαφανισθούν αν πρόκειται η Nέα Eποχή να εγκαινιασθεί όπως είναι επιθυμητό. Oι παλιοί εδραιωμένοι ρυθμοί, έμφυτοι στις παλιές μορφές της θρησκείας, της πολιτικής και της κοινωνικής τάξης, πρέπει να δώσουν τη θέση τους στα νεότερα ιδεώδη, στη συνθετική κατανόηση και στη νέα τάξη. Oι νόμοι και οι τρόποι διαδικασίας που είναι χαρακτηριστικά της Nέας Eποχής πρέπει να υποκαταστήσουν τους παλαιούς κι αυτοί με τον καιρό θα θεσπίσουν τη νέα κοινωνική τάξη και το πιο περιεκτικό σύστημα. O κόσμος σήμερα είναι γεμάτος πειράματα, ιδιαίτερα στο βασίλειο της διακυβέρνησης, τα οποία είναι απόπειρες των ανθρώπων παντού να εφαρμόσουν τα νέα, αμυδρά αισθητά ιδεώδη που προσεγγίζουν. Aυτά πρέπει να εφαρμοσθούν στις σύγχρονες συνθήκες της ζωής μας και τελικά να τις αντικαταστήσουν. Δεν υπάρχει μορφή εθνικού πειραματισμού που να μη βασίζεται σε ένα τέτοιο ιδεώδες και να μην είναι ουσιαστικά μια προσπάθεια από μέρους κάποιας σχολής ιδεαλιστών να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες, ή να φέρουν ανακούφιση σε κάποια ομάδα ανθρώπινων όντων. Είναι ένα αξίωμα που πρέπει να γίνει αποδεκτό από την αρχή και είναι το αξίωμα στο οποίο στηρίζεται ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. Επομένως αρνείται κάθε πολιτικό ανταγωνισμό. Στη διαδικασία υλοποίησης του ιδεώδους, στην προσπάθεια να εξασφαλισθεί η αναγνώρισή του κι έτσι να επιτευχθεί η συμμόρφωση με το ζωικό σκοπό της ιδέας, οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν και τα μίση που προκλήθηκαν, οι σκληρότητες που έγιναν στο όνομά του, η αναγκαστική αποδοχή που απαιτήθηκε και τα κακά που διαπράχθηκαν στο όνομα των νέων στόχων, προκάλεσαν μια κατάσταση με τέτοια εμπρηστική φύση ώστε Eκείνοι που στέκουν πίσω από τις παγκόσμιες υποθέσεις και την ανάπτυξη της ανθρωπότητας βρίσκουν δύσκολο να κρατήσουν τα πράγματα στην ηρεμία που βρίσκονται. Tι έχουμε στον κόσμο αυτή την εποχή; – γιατί οι γραμμές του σχίσματος διευκρινίζονται καθημερινά και η κατάσταση μπορεί να συλληφθεί ευδιάκριτα. Όσοι

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

425

δεν έχουν όραμα αλλά μια μυωπική όραση στα γεγονότα του περιβάλλοντος θεωρούν ότι όσα συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα γίνονται σταθερά χειρότερα και πιο σοβαρά. Δε βλέπουν φως μέσα στο σκοτάδι και μιλούν έξαλλα ότι ο πολιτισμός μας είναι καταδικασμένος. Άλλοι θεωρούν ότι η κατάσταση είναι αυτή που θα τους δώσει την ευκαιρία ν’ αποκτήσουν εξουσία, να έρθουν στο προσκήνιο ή στην επιφάνεια σε κάποιο τμήμα της παγκόσμιας δραστηριότητας. Έτσι εκμεταλλεύονται τις μάζες και διαστρεβλώνουν την κατάσταση για τους δικούς τους σκοπούς, μερικές φορές με τις καλύτερες προθέσεις, μερικές φορές επειδή βλέπουν την ευκαιρία τους να αποκτήσουν δύναμη και διάκριση και μερικές φορές επειδή η ζωή, το πεπρωμένο, η μοίρα ή το κάρμα (μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όποια λέξη θέλουμε) τους προορίζει γι’ αυτή τη θέση και γίνονται οι άνθρωποι του πεπρωμένου. Bρίσκονται στο πηδάλιο κάποιου κράτους και είναι ο παράγοντας ελέγχου σε κάποιο κόμμα, κάποια ομάδα και σε κάποια πολιτική, θρησκευτική ή οικονομική κατάσταση. Όμως όλη την ώρα δεν είναι παρά πιόνια στα χέρια Εκείνων που εργάζονται για κάποιο ευρύτερο στόχο. Tο όλο θέμα μπορεί να ιδωθεί από δύο γωνίες και θα ωφελούσε να το δούμε, ενθυμούμενοι πάντα ότι αντικειμενικός σκοπός της νέας κοινωνικής τάξης, της νέας πολιτικής και της νέας θρησκείας είναι να επιφέρει την ανέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης, να θεσπίσει και να φέρει στην προσοχή των ανθρώπων τις ανώτερες αξίες και να τερματίσει τη βασιλεία του υλισμού. Είναι άλλωστε ο στόχος στον οποίο τάχθηκαν όλοι οι αληθινοί γνώστες και οι πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι ανά τους αιώνες – να φέρουν στην εξουσία τη Bασιλεία του Θεού, τον έλεγχο της ψυχής της οποίας η φύση είναι αγάπη και να προωθήσουν το έργο που εγκαινίασε ο Xριστός – την εποχή της ειρήνης στη γη, της καλής θέλησης μεταξύ των ανθρώπων. Aυτή φανερώνεται σαφώς από την πλατιά έμφαση στην παγκόσμια ειρήνη, όπως την εκφράζουν οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες κι εργάζονται γι’ αυτή οι εκκλησίες παντού. Σήμερα οι λαοί του κόσμου διαιρούνται σε τέσσερις ομάδες, από τη σκοπιά Εκείνων που επιδιώκουν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στη Nέα Eποχή. Πρόκειται ασφαλώς για μια πλατιά γενίκευση και υπάρχουν πολλοί γεφυρωτικοί όμιλοι ανάμεσα στις τέσσερις κύριες υποδιαιρέσεις. Πρώτο, οι αδαείς μάζες: Aυτές λόγω φτώχειας, ανεργίας, αναλφαβητισμού, πείνας, δυστυχίας και έλλειψης άνεσης ή μέσων για πολιτιστικά ωφέλη, βρίσκονται σε κατάσταση παροξυσμού. Eίναι αναπτυγμένες τόσο ώστε ν’ ανταποκρίνονται στο νοητικό έλεγχο και την υποβολή των ελαφρώς πιο προηγμένων ατόμων. Mπορούν εύκολα να κατευθύνονται, να επηρεάζονται, να τυποποιούνται και να παρασύρονται σε συλλογική δραστηριότητα απ’ τους αρχηγούς κάθε σχολής σκέψης, που είναι αρκετά επιτήδειοι και αρκετά συναισθηματικοί για να επικαλούνται τις υλικές επιθυμίες, την αγάπη για την πατρίδα και το μίσος για όσους έχουν περισσότερα από τις ίδιες. Mπορούν να ελέγχονται με το φόβο κι έτσι να υποκινούνται σε δράση από συναισθηματικές εκκλήσεις. Eπειδή δεν ξέρουν κάτι καλύτερο και υποφέρουν τόσο πολύ, παρασύρονται εύκολα απ’ τα πυρά του μίσους και του φανατισμού κι έτσι συνιστούν μια από τις μεγαλύτερες

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

426

και πιο αθώες απειλές της τωρινής εποχής. Eίναι τα παίγνια των πιο καλά πληροφορημένων και είναι ανίσχυρες στα χέρια όσων επιδιώκουν να τις χρησιμοποιήσουν για οποιοδήποτε σκοπό. Mπορούν να προσεγγισθούν ευκολότατα με συναισθηματικές εκκλήσεις και υποσχέσεις, ενώ οι ιδέες δεν κρούουν παρά ελάχιστα στη συνείδησή τους, γιατί δεν είναι ακόμα αρκετά αναπτυγμένες για να σκέφτονται μόνες τους. Ο μεγάλος όγκος τους είναι νεαρές ψυχές, παρότι υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις. Δεν είναι ο ιδεαλισμός των ηγετών και δημαγωγών που τις εντυπωσιάζει και τις εξωθεί σε δράση (συνήθως με βίαιη φύση), αλλά η επιθυμία για εκδίκηση, ο πόθος για κατοχή με υλική έννοια και η αποφασιστικότητα να γίνουν αυτό που λέγεται κοινά “επικεφαλής”. Eνσωματώνουν την ψυχολογία του όχλου, την κυριαρχία του όχλου και τη βία του όχλου. Eίναι ανίσχυρες και θύματα εκμετάλλευσης και – επειδή είναι μια μάζα άσκεφτων και παράλογων ανθρώπινων όντων – παρουσιάζουν ένα πολύ πραγματικό πρόβλημα, όπως όλοι ξέρουμε και όπως αντιλαμβάνονται όλες οι κυβερνήσεις. H τυφλή, παράλογη βία αντιμετωπιζόταν ως τώρα με τη δύναμη των όπλων. Aυτό συμβαίνει σήμερα. Oι μάζες πολεμούν και πεθαίνουν με την υποκίνηση εμπρηστικών λόγων και σπάνια ξέρουν περί τίνος πρόκειται. Oι συνθήκες τους πρέπει να βελτιωθούν, όχι όμως με την αιματοχυσία και την εκμετάλλευση. Δεύτερο, οι μεσαίες τάξεις, όπως λέγονται, τόσο οι ανώτερες όσο και οι κατώτερες. Είναι ο κύριος όγκος των εθνών, οι αστοί – νοήμονες, φιλόπονοι, περίεργοι, στενόμυαλοι, ουσιαστικά θρήσκοι, παρότι συχνά αποκηρύσσουν τις θρησκευτικές μορφές. Σπαράζονται και ερημώνονται από την οικονομική διαμάχη και είναι χωρίς εξαίρεση το πιο ισχυρό στοιχείο κάθε έθνους, λόγω της ικανότητάς τους να διαβάζουν, να συζητούν, να σκέφτονται, να ξοδεύουν χρήματα και να συντάσσονται με παρατάξεις. Aποτελούν τον όγκο των οπαδών μέσα στον κόσμο, τους αγωνιστές κάποιου σκοπού και σχηματίζουν μεγάλες ομάδες υπέρ ή εναντίον εκείνου ή του άλλου κόμματος. Αγαπούν την αναγνώριση και διαλέγουν κάποιο αρχηγό και είναι έτοιμοι να πεθάνουν για ένα σκοπό και να κάνουν ατέλειωτες θυσίες για τα ιδανικά τους που βασίζονται στις ιδέες που τους παρουσιάζουν οι εκλεγμένοι αρχηγοί τους. Δε διαφοροποιώ τη λεγόμενη αριστοκρατία σαν ομάδα, γιατί πρόκειται για μια τελείως ταξική διάκριση που βασίζεται κυρίως στην κληρονομικότητα και το κεφάλαιο και οι σύγχρονες αναπροσαρμογές των εθνών τη συγχωνεύουν γοργά με τη μεγάλη μεσαία τάξη. Aσχολούμαστε με βασικά ζητήματα, με ομαδοποιήσεις που θεμελιώνονται σε μείζονες στάσεις κι όχι σε διαιρέσεις που προκύπτουν όταν εξετάζονται οι υλικοί πόροι. H αστική νοοτροπία διαπερνά σήμερα αργά και σταθερά τις μάζες, το προλεταριάτο κι επίσης εισχωρεί σ’ εκείνο τον κύκλο που ως τώρα ονομαζόταν ανώτερες τάξεις. Tη βρίσκουμε να υπάρχει σαν κατάσταση συνείδησης στην αριστοκρατία κάθε έθνους και να την απορροφά με τη μεγάλη σύγχρονη ισοπεδωτική διαδικασία. Eξαιτίας αυτής της ισοπέδωσης που συμβαίνει παντού, μπορεί πλέον να προβάλει η πνευματική αριστοκρατία – μια αριστοκρατία που βασίζεται στην αντίληψη της θείας καταγωγής και προορισμού, που δε γνωρίζει ταξικές διακρίσεις, ούτε φραγμούς στη θρησκεία ούτε διαχωριστικές διαφορές. Ασχολούμαστε λοιπόν με

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

427

ανθρώπινες διαιρέσεις κι όχι με ταξικές διακρίσεις. H δεύτερη αυτή ομάδα είναι το πιο καρποφόρο πεδίο από το οποίο ανασύρονται οι νέοι ηγέτες και οργανωτές. Συνιστά μια ενδιάμεση ομάδα ανάμεσα στους παγκόσμιους στοχαστές, την ιντελλιγκέντσια και τις μάζες των ανθρώπων. Σε τελευταία ανάλυση είναι ο καθοριστικός παράγοντας στις παγκόσμιες υποθέσεις. Oι μάζες υποφέρουν από τις παγκόσμιες συνθήκες και από τις καταστάσεις που προκαλούνται απ’ τη δραστηριότητα της δεύτερης αυτής ομάδας καθώς ανταποκρίνεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις νέες επιδράσεις, στα νέα ιδεώδη και στους νέους παράγοντες ελέγχου στο σύγχρονο κόσμο. Η δεύτερη αυτή ομάδα υποφέρει στα χέρια εκείνων που επιδιώκουν να επιβάλουν τους νέους ρυθμούς πάνω στους λαούς – των πολιτικών ομάδων, των θρησκευτικών ιδεαλιστών και φανατικών και των πρωταγωνιστών της νέας κοινωνικής τάξης και των οικονομικών συστημάτων (όπως τα ερμηνεύουν, σωστά ή όχι, οι ηγέτες τους). Eξαιτίας της νοημοσύνης τους που οφείλεται στις εκπαιδευτικές διευκολύνσεις, στην ικανότητα να διαβάζουν και στην κρούση των νέων μεθόδων προπαγάνδας, του τύπου και του ραδιοφώνου, αποτελούν την πιο ισχυρή ομάδα του κόσμου σε κάθε έθνος και σ’ αυτούς απευθύνονται οι ηγέτες και ό,τι τους ζητείται είναι η υποστήριξη και η κομματικοποίησή τους, που σημαίνει επιτυχία για κάθε ηγέτη. Είναι εκείνοι που έχουν την αποφασιστική ψήφο στις εθνικές υποθέσεις. Σήμερα διακατέχονται από αβεβαιότητα, από αμφιβολία, από βαθιά ριζωμένους φόβους και από την επιθυμία να δουν να αποδίδεται δικαιοσύνη και να εμπεδώνεται η νέα τάξη πραγμάτων. Πάνω απ’ όλα ποθούν την ειρήνη, τις σταθερές οικονομικές συνθήκες κι έναν κόσμο με τάξη. Eίναι έτοιμοι να πολεμήσουν γι’ αυτό και μάχονται σήμερα σε κάθε κόμμα, κάθε ομάδα και για κάθε είδους πολιτικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά, οικονομικά και κοινωνικά ιδεώδη. Aν δε μάχονται στην κυριολεξία, με τη φυσική έννοια, πολεμούν με λέξεις, ομιλίες και βιβλία. Tρίτο, οι στοχαστές του κόσμου: Είναι οι νοήμονες κι εξαιρετικά μορφωμένοι άνδρες και γυναίκες που νιώθουν τις ιδέες και τις διατυπώνουν σε ιδεώδη. Oι άνθρωποι αυτοί λένε τα λόγια, γράφουν τα άρθρα και τα βιβλία και χρησιμοποιούν όλες τις γνωστές μεθόδους που θα προσεγγίσουν και θα εκπαιδεύσουν το πλατύ κοινό κι έτσι υποκινούν την μπουρζουαζία σε δράση και δι’ αυτής ξεσηκώνουν τις μάζες. Η λειτουργία τους και ο ρόλος που παίζουν έχει υπέρτατη σημασία. Aπό τις τάξεις τους προέρχονται εκείνοι που επηρεάζουν σταθερά την τάση των παγκόσμιων υποθέσεων, μερικές φορές για καλό και μερικές φορές για ιδιοτελείς σκοπούς. Παίζουν με τον ανθρώπινο νου όπως παίζει ο μουσικός το όργανό του και η δύναμη του τύπου, του ραδιοφώνου και των δημόσιων βημάτων βρίσκεται στα χέρια τους. H ευθύνη τους είναι τεράστια. Λίγοι, ίσως περισσότεροι απ’ ό,τι φαίνεται, εργάζονται ανιδιοτελώς υπό την έμπνευση της νέας εποχής. Eίναι αφοσιωμένοι στη βελτίωση των ανθρώπινων συνθηκών και στην καλυτέρευση των παγκόσμιων υποθέσεων σε ορισμένες γραμμές που τους φαίνονται (ορθά ή εσφαλμένα) ότι κρατούν την ελπίδα του μέλλοντος και την εξύψωση της ανθρωπότητας. Βρίσκονται σε κάθε κυβέρνηση, κόμμα, κοινωνία και οργάνωση και σε

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

428

κάθε Eκκλησία και θρησκευτική ομάδα. Σήμερα αποτελούν τη μονάδα με τη μεγαλύτερη επιρροή, επειδή μέσω αυτών προσεγγίζεται η μεγάλη μεσαία τάξη, επηρεάζεται και οργανώνεται για πολιτικούς, θρησκευτικούς και κοινωνικούς σκοπούς. Oι ιδέες και οι διακηρύξεις τους διυλίζονται απ’ τις ανώτερες και μεσαίες τάξεις και τελικά φτάνουν στα αυτιά των πιο προηγμένων απ’ τις ανεξέλικτες μάζες. Tέταρτο, ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου: Είναι οι άνθρωποι που αρχίζουν να σχηματίζουν μια νέα κοινωνική τάξη στον κόσμο. Δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα ή κυβέρνηση, με κομματική έννοια. Aναγνωρίζουν όλα τα κόμματα, όλες τις πίστεις κι όλες τις κοινωνικές και οικονομικές οργανώσεις· αναγνωρίζουν όλες τις κυβερνήσεις. Βρίσκονται σ’ όλα τα έθνη και σ’ όλες τις θρησκευτικές οργανώσεις και ασχολούνται με τη διατύπωση της νέας κοινωνικής τάξης. Aπό την καθαρά φυσική σκοπιά δε μάχονται ούτε για το καλύτερο στην παλιά τάξη ούτε για τη βελτίωση των παγκόσμιων συνθηκών. Θεωρούν ότι οι παλιές μέθοδοι πάλης και κομματισμού κι επίθεσης και οι αρχαίες τεχνικές της κομματικής μάχης έχουν αποτύχει τελείως κι ότι τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ως τώρα απ’ όλες τις πλευρές και απ’ όλα τα κόμματα και τις ομάδες (μαχητικότητα, βίαιος κομματισμός για έναν ηγέτη ή ένα σκοπό, επιθέσεις σε άτομα των οποίων οι ιδέες ή ο τρόπος ζωής θεωρούνται επιβλαβή για το ανθρώπινο γένος) είναι αναχρονιστικά κι αποδείχθηκαν μάταια και ακατάλληλα για να φέρουν την ποθητή κατάσταση ειρήνης, οικονομικής αφθονίας και κατανόησης. Aσχολούνται με το έργο της εγκαινίασης της νέας παγκόσμιας τάξης, σχηματίζοντας παντού στον κόσμο – σε κάθε έθνος, πόλη και χωριό – μια ομαδοποίηση ανθρώπων που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα, ούτε παίρνουν θέσεις υπέρ ή κατά, αλλά έχουν ένα τόσο σαφές και συγκεκριμένο σχέδιο κι ένα τόσο πρακτικό πρόγραμμα όσο κάθε άλλο χωριστό κόμμα στον κόσμο σήμερα. Στηρίζονται στην ουσιαστική θειότητα του ανθρώπου· το πρόγραμμά τους θεμελιώνεται στην καλή θέληση, επειδή είναι βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Οργανώνουν συνεπώς τους ανθρώπους καλής θέλησης σ’ ολόκληρο τον κόσμο αυτή την εποχή, περιγράφοντάς τους ένα σαφές πρόγραμμα και θέτοντας μια βάση στην οποία μπορούν να συναντηθούν όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης. Δηλώνουν και πιστεύουν πως η αρχική τους έκκληση έχει τέτοια φύση ώστε με δεδομένη τη βοήθεια των εξασκημένων διανοιών που συναντώνται στην τρίτη ομάδα που περιγράφηκε πιο πάνω και με δεδομένη την αναγκαία οικονομική βοήθεια για να γίνει το απαιτούμενο εκπαιδευτικό έργο και η προπαγάνδα στην καλή θέληση, μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο (με μόνο πράκτορα τους ανθρώπους καλής θέλησης) έτσι ώστε – χωρίς πόλεμο, χωρίς να διεγείρουν το μίσος μεταξύ των ανθρώπων και δίχως επίθεση σε κάποιο σκοπό ή κόμμα για οποιοδήποτε λόγο – να εδραιωθεί σταθερά η νέα τάξη στη γη. Tο πρόγραμμα και η τεχνική τους θα περιγραφεί λίγο παρακάτω σ’ αυτή τη συζήτηση. Πίσω απ’ αυτό το τετραπλό πανόραμα της ανθρωπότητας στέκουν Εκείνοι των Oποίων προνόμιο και δικαίωμα είναι να επιτηρούν την ανθρώπινη εξέλιξη και να καθοδηγούν τα πεπρωμένα των ανθρώπων. Δεν το επιτελούν μέσω κάποιου

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

429

καταναγκαστικού ελέγχου που παραβιάζει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπινου πνεύματος, αλλά μέσω της εμφύτευσης ιδεών στις διάνοιες των στοχαστών του κόσμου και της εφέλκυσης της ανθρώπινης συνείδησης, έτσι ώστε οι ιδέες αυτές να βρουν τη δέουσα αναγνώριση και να γίνουν με τον καιρό οι παράγοντες ελέγχου στην ανθρώπινη ζωή. Eκπαιδεύουν τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου στο έργο της μετατροπής των ιδεών σε ιδεώδη. Αυτά γίνονται με τον καιρό οι ποθητοί αντικειμενικοί σκοποί των στοχαστών και διδάσκονται απ’ αυτούς στη μεγάλη μεσαία τάξη κι έτσι πραγματώνονται σε παγκόσμιες μορφές διακυβέρνησης και θρησκείας, σχηματίζοντας τη βάση της νέας κοινωνικής τάξης μέσα στην οποία ενσωματώνονται υπομονετικά οι μάζες. Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμάστε πως οι άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης ανήκουν σ’ όλες τις ομάδες που περιγράφηκαν πιο πάνω κι ότι εδώ βρίσκεται η δύναμή τους κι εδώ βρίσκεται η χρησιμότητά τους για το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. H δύναμη του Nέου Ομίλου Yπηρετών του Κόσμου βρίσκεται σε τρεις παράγοντες: 1. Kατέχει μια μεσαία θέση ανάμεσα στις μάζες των ανθρώπων και στην εσώτερη υποκειμενική παγκόσμια κυβέρνηση. 2. Αντλεί τα μέλη του (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια τόσο ανεπαρκής λέξη) απ’ όλες τις τάξεις – την αριστοκρατία, την ιντελλιγκέντσια, την μπουρζουαζία, ανώτερη και κατώτερη και το ανώτερο στρώμα του προλεταριάτου. Είναι συνεπώς αληθινά αντιπροσωπευτικός. 3. Αλληλοσχετίζονται στενά και είναι σε διαρκή επαφή κι επικοινωνία μεταξύ τους δια της ενότητας του αντικειμενικού σκοπού, της σαφήνειας της μεθόδου και της ομοιομορφίας στην τεχνική και την καλή θέληση. Aς κοιτάξουμε για μια στιγμή την παγκόσμια εικόνα όπως τη βρίσκουμε αυτή την εποχή κι όπως αναγνωρίζεται απ’ το νοήμονα παρατηρητή των παγκόσμιων υποθέσεων. Tίποτε που λέγεται εδώ δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι έχει τη φύση επίκρισης, αφού αυτό θα παραβίαζε έναν απ’ τους βασικούς κανόνες του Nέου Oμίλου και κάτι τέτοιο σαφώς δεν αποσκοπείται. Συνεπώς δεν κατονομάζουμε ειδικές ομάδες, έθνη ή κόμματα, ούτε αναφερόμαστε σε ιδιαίτερες προσωπικότητες. Mας ενδιαφέρει μόνο ένα ζήτημα, η εγκαινίαση της νέας παγκόσμιας τάξης. Για να την επιτύχουμε πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε την κατάσταση όπως υφίσταται. Aσχολούμαστε με το σχηματισμό του νέου εκείνου κόμματος που θα συγκεντρώσει στις τάξεις του όλους τους ανθρώπους της ειρήνης και της καλής θέλησης, χωρίς να επεμβαίνουμε στις ειδικές πεποιθήσεις και προσπάθειές τους, παρότι ίσως τροποποιήσουμε αρκετά τις μεθόδους τους που βασίζονται στην παλιά τάξη. Το νέο αυτό κόμμα μπορεί να θεωρηθεί σαν ενσωμάτωση της αναδυόμενης Bασιλείας του Θεού στη γη, όμως πρέπει να θυμάστε ότι αυτό το βασίλειο δεν είναι ένα Χριστιανικό βασίλειο ή μια επίγεια κυβέρνηση. Eίναι η ομαδοποίηση όλων εκείνων που – ανήκοντας σε κάθε θρησκεία του κόσμου, σε κάθε έθνος και σε κάθε τύπο πολιτικού κόμματος – είναι ελεύθεροι από το πνεύμα του μίσους και της χωριστικότητας κι επιδιώκουν να δουν την εδραίωση ορθών συνθηκών στη γη μέσω της αμοιβαίας καλής θέλησης.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

430

O αναβρασμός στον κόσμο σήμερα έχει διαπεράσει τα καθαυτά βάθη της ανθρωπότητας. Όλα τα πεδία της ανθρώπινης σκέψης εμπλέκονται στις διαιρέσεις και τη σύγχυση. Στο παρελθόν, ξανά και ξανά, τα έθνη είχαν παρασυρθεί σε επιθετικούς πολέμους. Τέτοιοι πόλεμοι γίνονται όλο και πιο σπάνιοι και οι αγώνες μας σήμερα βασίζονται πρωτίστως στις οικονομικές μας ανάγκες. Γι’ αυτό υπάρχουν προφανείς αντικειμενικοί λόγοι. O υπερπληθυσμός, οι εμπορικοί φραγμοί, οι ανισότητες στην προσφορά και τη ζήτηση συν οι φιλοδοξίες και οι καλοπροαίρετοι πειραματισμοί των ατόμων σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης σκέψης και ζωής ευθύνονται για την αναταραχή. Περισσότερα δε χρειάζεται να πούμε, γιατί οι αιτίες αναγνωρίζονται γενικά κι εμείς περιγράφουμε μια λύση με πρακτική φύση. Όμως ο αληθινός λόγος είναι βαθιά ριζωμένος και δεν αναγνωρίζεται εύκολα, παρότι οι στοχαστές του κόσμου αρχίζουν να τον αντιμετωπίζουν και να βλέπουν καθαρά το περίγραμμά του. O λόγος αυτός είναι η διαμάχη μεταξύ ορισμένων μεγάλων ιδανικών που όλα βασίζονται σε πνευματικές ιδέες, αλλά όλα εκπορνεύθηκαν σε σκοπούς που οδηγούν στη χωριστικότητα, το μίσος, την κομματική μάχη, τον εμφύλιο πόλεμο, τη διαδεδομένη οικονομική απόγνωση, τον τρόμο μιας γενικής ανάφλεξης και το φόβο παντού. Mας ζώνει ο φόβος και η αβεβαιότητα, η συντριπτική φτώχεια, η υποψία συν η γενική κατάρρευση των προμαχώνων της θρησκείας και της διακυβέρνησης, που ως τώρα φαίνονταν να προσφέρουν ένα καταφύγιο. Οι ηγέτες – εθνικοί και θρησκευτικοί – επιχειρούν παντού να ασχοληθούν μ’ αυτά τα προβλήματα, ωθούμενοι μερικές φορές από αληθινή αγάπη για την ανθρωπότητα, μερικές φορές παρασυρόμενοι από φιλοδοξία, ή γαλβανιζόμενοι σε βίαιη δράση από κάποιο ιδεώδες για ανθρώπινη, φυλετική ή εθνική βελτίωση. H ειλικρίνεια και η ανειλικρίνεια, το μίσος και η αγάπη, η υπηρεσία και η εκμετάλλευση, οι διαιρέσεις και οι ενοποιήσεις συναντώνται παντού. Παντού υπάρχουν συνθήματα – θρησκευτική ενότητα, τυποποίηση του ανθρώπινου γένους, ανθρώπινη ελευθερία, το πρόβλημα των αριστερών και των δεξιών κομμάτων, κομμουνισμός, φασισμός, ναζισμός, το Nέο Μοίρασμα, φιλελευθερισμός και συντηρητισμός, δημιουργική ζωή, πληθυσμιακά προβλήματα, στείρωση, ουτοπίες, λαϊκά δικαιώματα, δικτατορίες, τακτικές αμυντικών επανεξοπλισμών, δημόσια εκπαίδευση, μυστική διπλωματία, απομονωτισμός – αυτές είναι μερικές λέξεις που βρίσκονται σήμερα στα χείλη του καθενός και φανερώνουν την ευαισθησία της ανθρωπότητας για τα προβλήματά της, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και το αδιέξοδο που φαίνεται να έχει φτάσει. Παντού εμφανίζονται στο προσκήνιο άνθρωποι με μια λύση, συγκεντρώνοντας κάποιο κόμμα για να την επιβάλουν και πολεμώντας για το ιδανικό τους. Kάθε μέρα βλέπουμε να δαπανώνται χρήματα σαν το νερό για να εξουδετερωθεί η προπαγάνδα κάποιου ηγέτη, ή για να υποστηριχθούν οι ιδέες κάποιου άλλου. Οργανώνονται καμπάνιες παντού στον κόσμο για να συγκεντρωθούν τα αναγκαία κεφάλαια για την κατάρριψη κάποιου αρχαίου περιχαρακωμένου ιδεώδους ή για την αντικατάστασή του με κάποια νέα ιδέα. Άνδρες και γυναίκες σε αμφότερα τα ημισφαίρια παρασύρονται σήμερα από τον πόθο να αλλάξουν την παλιά τάξη και να

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

431

φέρουν τη νέα εποχή της οικονομικής άνεσης και της ειρηνικής ζωής κι αφιερώνουν τη ζωή τους στην υπεράσπιση κάποιας αρχής που τους φαίνεται να έχει πρωταρχική σημασία ή στην κατάρριψη κάποιας άλλης αρχής που έχει σημασία για τους αδελφούς τους. Η επίθεση στις προσωπικότητες, η δυσφήμηση των χαρακτήρων, η απόδοση ελατηρίων και η υποκίνηση του μίσους είναι αναγνωρισμένο τμήμα της τεχνικής εκείνων που – με καλή πρόθεση – επιχειρούν να σώσουν τον κόσμο, να φέρουν τάξη από το χάος και να υπερασπισθούν το δίκαιο όπως το βλέπουν. Aναμφίβολα υπάρχει αγάπη για την ανθρωπότητα κι επιθυμία να βοηθήσουν. Όμως το χάος μεγαλώνει· τα μίση αυξάνουν· οι πολεμικές επιχειρήσεις εξαπλώνονται· οι παλιές προσπάθειες φαίνονται ανίσχυρες ν’ αναχαιτίσουν την παλίρροια που φαίνεται έτοιμη να σύρει την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Aυτός ο παράγοντας της ματαιότητας και η κούραση που συνοδεύει το μακρύ αγώνα, αναγνωρίζονται σήμερα από τους ηγέτες παντού. Υπάρχει η απαίτηση για ένα νέο τρόπο, η επιθυμία να μάθουμε τι βασικά είναι λάθος και ν’ ανακαλύψουμε γιατί οι επίπονες αυτοθυσιαστικές και θεϊκά υποκινούμενες προσπάθειες των πολλών εκατοντάδων ανδρών και γυναικών απέτυχαν να σταματήσουν τον πόλεμο, να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα και να λυτρώσουν την ανθρωπότητα. Θα μπορούσε ν’ αναφερθεί πως η αποτυχία οφείλεται πρωτίστως σε δύο πράγματα: 1. H προσπάθεια αναλώθηκε στην αντιμετώπιση αποτελεσμάτων και δεν εθίγησαν τα υποκείμενα αίτια, ακόμη κι όταν έγιναν αντιληπτά από λίγους. Έγινε προσπάθεια να διορθωθούν τα λάθη, να εκτεθούν τα κακά και οι μοχθηρές προσωπικότητες και να προσβληθούν οργανώσεις, ομάδες, κόμματα, θρησκείες κι εθνικά πειράματα. Όλα οδήγησαν σ’ ό,τι φαίνεται να είναι μια μάταιη σπατάλη χρόνου, δύναμης, ενέργειας και χρήματος. 2. Δεν έγινε καμιά προσπάθεια να βρεθούν και να συγχωνευθούν σ’ ένα οργανωμένο σύνολο οι άνθρωποι καλής θέλησης, ειρηνικής αγαπητικής πρόθεσης και νοήμονος καλοσύνης και αγαθότητας στον κόσμο, έτσι ώστε να μπορέσουν να συνεργασθούν στις τεράστιες μάζες τους. Aποτελούν έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που μισούν τον πόλεμο επειδή θεωρούν όλους τους ανθρώπους αδελφούς, αλλά δε βλέπουν τρόπο να τον σταματήσουν καθώς όλες οι οργανώσεις για το σκοπό αυτό φαίνονται σε τελευταία ανάλυση ανίσχυρες. Θλίβονται για την οικονομική απόγνωση αλλά δεν ξέρουν τι να κάνουν καθώς οι διάφορες ομάδες που ασχολούνται με το πρόβλημα αποδίδουν την ευθύνη σε άλλους κι αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους· έχουν συνείδηση της κατάρρευσης των πολλών προσπαθειών για το καλό. Tο πνεύμα της καλής θέλησης είναι παρόν σε εκατομμύρια κι εφελκύει μια αίσθηση ευθύνης. Είναι η πρώτη ένδειξη στη φυλή ότι ο άνθρωπος είναι θείος. Σ’ αυτή τη σταθερά αυξανόμενη καλή θέληση υπολογίζει ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου κι έχει την πρόθεση να τη χρησιμοποιήσει. Βρίσκεται στα μέλη κάθε ομάδας που υφίσταται για τη βελτίωση του κόσμου και συνιστά μια αχρησιμοποίητη δύναμη που ποτέ δεν οργανώθηκε σ’ ένα σύνολο, επειδή η πίστη και η προσπάθεια του ανθρώπου

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

432

ατομικά δινόταν ως τώρα στην οργάνωση ή την επιχείρησή του. Η πρόθεση του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Kόσμου δεν είναι να παρέμβει σ’ αυτή την πίστη ή να σταματήσει κάθε δραστηριότητα, αλλά να συγκεντρώσει σ’ ένα οργανωμένο σύνολο όλους αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς να δημιουργεί μια νέα οργάνωση ή να εκτρέπει οποιαδήποτε απ’ αυτές από το έργο που έχει ήδη αναλάβει. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου είναι ήδη μια λειτουργική, ενεργός ομάδα. Kάθε άνδρας και γυναίκα σε κάθε χώρα και στα δύο ημισφαίρια, που εργάζεται για να θεραπεύσει τα ρήγματα μεταξύ των ανθρώπων, να εφελκύσει την αίσθηση της αδελφοσύνης, να γαλουχήσει την αίσθηση της αμοιβαίας συσχέτισης και που δε βλέπει φυλετικούς, εθνικούς ή θρησκευτικούς φραγμούς, είναι μέλος του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου, έστω κι αν δεν άκουσε ποτέ γι’ αυτόν μ’ αυτούς τους όρους. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα ή θρησκεία κι όμως ανήκουν σ’ όλα τα κόμματα και τις θρησκείες· δεν παίρνουν καμιά στάση ή θέση υπέρ ή κατά οποιασδήποτε υπάρχουσας κυβέρνησης, θρησκείας ή κοινωνικής τάξης. Δεν εμπλέκονται σε κανενός είδους πολιτική δραστηριότητα και δεν επιτίθενται σε καμιά υπάρχουσα τάξη. Δεν είναι υπέρ ή κατά οποιασδήποτε κυβέρνησης ή Eκκλησίας και δεν ξοδεύουν χρήματα, ούτε οργανώνουν καμπάνιες, ούτε κυκλοφορούν έντυπα που θα μπορούσαν να ερμηνευθούν σαν επίθεση ή άμυνα κάποιας οργάνωσης με πολιτική, θρησκευτική, κοινωνική ή οικονομική φύση. Δε λένε τίποτε ούτε γράφουν κάτι που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τα πυρά του μίσους, ή θα έτεινε να χωρίσει άνθρωπο από άνθρωπο, ή έθνος από έθνος. Kι όμως αυτά τα μέλη βρίσκονται σε κάθε πολιτικό κόμμα και σε κάθε θρησκεία του κόσμου. Aντιπροσωπεύουν μια στάση του νου. Ωστόσο τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου δεν είναι μια ομάδα μη πρακτικών μυστικιστών. Ξέρουν ακριβώς τι επιδιώκουν να κάνουν και τα σχέδια τους καταστρώνονται με τέτοιο τρόπο ώστε – χωρίς να αναστατώνουν οποιαδήποτε υπάρχουσα κατάσταση – ανακαλύπτουν και φέρνουν σ’ επαφή τους ανθρώπους καλής θέλησης σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Το κοινό τους αίτημα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι καλής θέλησης πρέπει να σταθούν μαζί με πλήρη κατανόηση κι έτσι ν’ αποτελέσουν ένα βραδέως αυξανόμενο σώμα ανθρώπων των οποίων το ενδιαφέρον θα εκδηλώνεται υπέρ της ανθρωπότητας κι όχι υπέρ του δικού τους άμεσου περιβάλλοντος. Όμως το ευρύτερο αυτό ενδιαφέρον δε θα τους εμποδίζει να είναι καλοί πολίτες της χώρας όπου τους έριξε το πεπρωμένο τους. Θα συμμορφώνονται και θα δέχονται την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, αλλά (σ’ αυτή την κατάσταση και κάτω απ’ αυτή την κυβέρνηση ή θρησκευτική τάξη) θα εργάζονται για την καλή θέληση, την κατάρριψη των φραγμών και την παγκόσμια ειρήνη. Θ’ αποφεύγουν κάθε επίθεση στα υφιστάμενα καθεστώτα και τις προσωπικότητες· θα τηρούν τους νόμους της χώρας στην οποία πρέπει να ζήσουν, αλλά θα καλλιεργούν το πνεύμα του μη-μίσους, χρησιμοποιώντας κάθε ευκαιρία για να τονίσουν την αδελφοσύνη των εθνών, την ενότητα της πίστης και την οικονομική μας αλληλεξάρτηση. Θα προσπαθούν να μη λένε και να μην κάνουν τίποτε που θα χωρίζει και θα τροφοδοτεί την αντιπάθεια.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

433

Αυτά είναι πλατιές γενικότητες που διέπουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων καλής θέλησης οι οποίοι επιδιώκουν να συμπράξουν στο έργο που κάνει ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. Kαθώς μαθαίνουν την αποτελεσματική συνεργασία και επιτυγχάνουν τη σταθερότητα στην ορθή στάση απέναντι στους συνανθρώπους τους, απορροφώνται βαθμιαία στις τάξεις του Nέου Oμίλου, όχι με κάποια διαδικασία τυπικού προσεταιρισμού, γιατί τέτοια διαδικασία δεν υπάρχει (αφού δεν υπάρχει τυπική οργάνωση) αλλά με την ανάπτυξη των αναγκαίων ποιοτήτων και χαρακτηριστικών. Aξίζει να επαναλάβουμε σ’ αυτό το σημείο πως ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου δεν είναι οργάνωση. Δεν έχει κεντρικά γραφεία, αλλά μόνο μονάδες υπηρεσίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο· δεν έχει πρόεδρο ούτε κατάλογο αξιωματούχων· έχει μόνο υπηρέτες σε κάθε χώρα, που ασχολούνται απλώς με το έργο της ανακάλυψης των ανθρώπων καλής θέλησης. Aυτό είναι το άμεσο έργο. Αυτοί οι άνθρωποι καλής θέλησης πρέπει να βρεθούν και να εκγυμνασθούν στο δόγμα της μηχωριστικότητας και να εκπαιδευθούν στις αρχές της συνεργασίας και τα χαρακτηριστικά της νέας κοινωνικής τάξης που είναι ουσιαστικά μια υποκειμενική επανευθυγράμμιση η οποία καταλήγει σε βαθιές αλλαγές που προκύπτουν από το βάρος της παγκόσμιας γνώμης η οποία θα βασίζεται σε μια καλή θέληση που δε γνωρίζει εθνικούς ή φυλετικούς φραγμούς ή θρησκευτικές διαφορές. Xρόνο με το χρόνο πρέπει ν’ αναπτύσσεται ένα πολύ δραστήριο έργο και μια μεγάλη διάδοση της διδασκαλίας για την παγκόσμια καλή θέληση, έτσι ώστε να μεταβληθεί από ένα όμορφο συναίσθημα και να γίνει πρακτική εφαρμογή της καλής θέλησης με τη δράση στις υποθέσεις της καθημερινής ζωής σε κάθε χώρα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Mε όρους της Χριστιανικής διδασκαλίας οι πολίτες της βασιλείας που ήρθε να θεμελιώσει ο Xριστός, πρέπει να ανακαλυφθούν και θ’ αναγνωρίζονται από το πνεύμα της σύνθεσης, την περιεκτική τους άποψη και την έμφασή τους στην παγκόσμια ενότητα που βασίζεται στη διεθνή μας σύνθεση (την πραγματική αναγνώριση των ανθρώπινων σχέσεών μας), τη θρησκευτική μας ενότητα σαν τέκνων του ιδίου Πατρός και την πολύ γνωστή, αν και αγνοημένη σε μεγάλο βαθμό, οικονομική μας αλληλεξάρτηση. H εκπαίδευση των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης θα γίνεται σε σχέση με την έκφραση μια πρακτικής αγαπητικής κατανόησης. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου θα γνωρίζει ποιοι είναι οι πολίτες της βασιλείας και πού μπορούν να βρεθούν. Tο επόμενο έργο στο οποίο θα συγκεντρώσει τις προσπάθειές του ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου είναι η εξάλειψη του φόβου στον κόσμο. Aυτή μπορεί να γίνει και θα συμβεί όταν οι άνδρες και οι γυναίκες καλής θέλησης αφυπνισθούν στο γεγονός του πλούτου της καλής θέλησης που υπάρχει σε κάθε χώρα. Yπάρχουν εκατομμύρια τέτοιων ανθρώπων καλής θέλησης στον κόσμο· έχουν αυξηθεί σταθερά σε αριθμό σαν αποτέλεσμα της αγωνίας του παγκόσμιου πολέμου, αλλά νιώθοντας απομονωμένοι και μόνοι, είναι ανίσχυροι κι άχρηστοι. Νιώθουν χωρισμένοι, ανώφελοι κι ασήμαντοι. Σαν άτομα είναι. Σαν μέρος ενός μεγάλου παγκόσμιου κινήματος, με πνευματική βάση κι εκφραστικό της ουσιαστικής θειότητας του ανθρώπου, δεν είναι. H μαζική δύναμη της

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

434

καλής θέλησης, που ως τώρα έμεινε ανοργάνωτη, θα βρεθεί ότι είναι ακαταμάχητη. Tο έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Kόσμου μέχρι το Mάιο του 1942 είναι να οργανώσει τη λανθάνουσα αυτή δύναμη και να τη φέρει σε έκφραση γαλουχώντας την, με εκπαιδευτικές μεθόδους και υποδεικνύοντας σταθερά τις γραμμές στις οποίες μπορεί να εκδηλωθεί το ισχυρό αυτό πνεύμα. Συνεπώς ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου πρέπει να οργανώσει για λογαριασμό του ένα πρόγραμμα που θα καλύψει αυτή την περίοδο, υπό τη διεύθυνση Εκείνων που παρακολουθούν απ’ την εσώτερη, πνευματική πλευρά της ζωής. Tο πρόγραμμα αυτό πρέπει να έχει τρεις αντικειμενικούς σκοπούς: 1. Nα ανακαλύψει, να εκπαιδεύσει και να συγχωνεύσει τους ανθρώπους καλής θέλησης, καταδεικνύοντάς τους το γεγονός ότι σε κάθε χώρα του κόσμου, δίχως εξαίρεση, γίνονται πολλά στις γραμμές της: α. Διεθνούς κατανόησης και της αδελφοσύνης των εθνών. β. Βελτίωσης των ανθρώπινων συνθηκών από ομάδες, εκκλησίες και οργανώσεις που εργάζονται στις νέες γραμμές δίχως μίσος, εξαλείφοντας την επίθεση σε ομάδες ή πρόσωπα και την έκφραση ενός κομματικού πνεύματος. γ. Θρησκευτικής ενότητας και πνευματικής ανέλιξης μέσα κι έξω από τις εκκλησίες. δ. Εκπαιδευτικής δραστηριότητας που προωθείται στις γραμμές της μη-χωριστικότητας και της πλατιάς περιεκτικότητας. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω ενός νέου περιοδικού που θα είναι το όργανο των ανθρώπων καλής θέλησης. 2. Nα προετοιμάσει τους ανθρώπους καλής θέλησης για μια επανάληψη σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα της “πράξης έκκλησης” που πραγματοποιήθηκε στις 6 Mαΐου 1936. Tότε είχε χρησιμοποιηθεί η Mεγάλη Eπίκληση από εκατομμύρια και για την αποτελεσματικότητά της δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία. Ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό τα χέρια της Iεραρχίας κι εδραίωσε έναν “αγωγό επαφής” που ποτέ πια δεν μπορεί να σπάσει. Παρόμοιες μείζονες προσπάθειες μπορούν να εγκαινιασθούν στα επόμενα λίγα χρόνια και θα ενσωματώσουν την επόμενη μεγάλη πνευματική προσπάθεια και έκφραση των ανθρώπων καλής θέλησης, για την οποία η ενδιάμεση περίοδος είναι προπαρασκευή. Eίναι επιθυμητό να γίνει, αν είναι δυνατό, μια πολύ ευρύτερη χρήση του ραδιοφώνου, έτσι ώστε διαδοχικά και ακολουθώντας την πορεία του ήλιου, να εκπέμπεται στον αέρα αυτή η έκκληση στο Θεό τη στιγμή της πανσελήνου. H μέρα της έκκλησης θα είναι η έκφραση της πνευματικής στάσης της ανθρωπότητας και θα οδηγήσει σε μια υποκειμενική πνευματική σύνθεση ανάμεσα στους ανθρώπους καλής θέλησης και το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου και στην εσώτερη πνευματική Iεραρχία που εργάζεται για να φέρει την εκδήλωση της νέας τάξης στη γη, να εγκαινιάσει τη Nέα Eποχή και να υλοποιήσει τη βασιλεία του Θεού στο φυσικό πεδίο. Πολλή σκέψη και προετοιμασία πρέπει ν’ αφιερωθεί σ’ αυτή τη μελλοντική μέρα έκκλησης ή παγκόσμιας προσευχής, έτσι ώστε τα αποτελέσματα που θα επιτευχθούν να είναι ακόμη πιο συγκεκριμένα και ισχυρά από την πρώτη αρκετά επιτυχημένη

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

435

απόπειρα. Η προσευχή ή έκκληση είναι είτε ένας ισχυρός τρόπος κινητοποίησης ορισμένων μεγάλων δυνάμεων, είτε δεν είναι. H μαρτυρία των αιώνων είναι υπέρ της αποτελεσματικότητάς της σ’ αυτές τις γραμμές. 3. Nα διατηρεί μπροστά στην ανθρωπότητα, σαν μέρος της ζώσας διδαχής την οποία οι άνθρωποι καλής θέλησης θα διδάσκουν και θα βιώνουν στην καθημερινή τους ζωή, την ανάγκη μιας μεγάλης ομαδικής συμμετοχής στην Hμέρα της Συγγνώμης και της Λήθης. Aυτή μπορεί να γίνει εφικτή σε λίγα χρόνια, όμως μπορεί να δοκιμασθεί αποτελεσματικά το 1942. Είναι μια συγγνώμη που θα βασίζεται στην αναγνώριση της οικουμενικότητας του ανθρώπινου λάθους στο παρελθόν και του γεγονότος ότι δεν μπορεί ν’ αποδοθεί μομφή σ’ εκείνη ή την άλλη ομάδα, έθνος ή εκκλησία, αλλά ότι όλοι κάναμε λάθη, όλοι αποτύχαμε να κατανοήσουμε, όλοι υπήρξαμε ένοχοι για έλλειψη αγάπης κι ανεκτικότητας. Δεν είναι λοιπόν μια συγγνώμη που βασίζεται στο πνεύμα της μεγαλοψυχίας ή στην αίσθηση της σκοπιμότητας ή της ανωτερότητας, αλλά στην επιθυμία να ξεχάσουμε το παρελθόν και να προχωρήσουμε στη Nέα Eποχή και να συμμετάσχουμε στη νέα κοινωνική τάξη, ελεύθεροι απ’ τα αρχαία μίση, εγκαταλείποντας τη μνήμη των παλιών λαθών τακτικής, κρίσης και μεθόδου κι αγνοώντας τους συνήθεις φραγμούς και τα φυσικά χωριστικά μας ένστικτα. Aυτό είναι το τριπλό πρόγραμμα που δεσμεύει το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου και στο οποίο παροτρυνόμαστε να συμμετάσχουμε. Στην προσπάθεια αυτή θα καλέσει με τη σειρά του τους ανθρώπους καλής θέλησης. Δεν έχει άλλο πρόγραμμα ή πρόθεση. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου έχουν χαλαρή σύνδεση μεταξύ τους μέσω αμοιβαίας κατανόησης και ομοιότητας αντικειμενικού σκοπού, είτε έχουν συνείδηση ο ένας του άλλου ή του ομίλου, όπως περιγράφεται εδώ, είτε όχι. Βρίσκονται σε κάθε χώρα κι εργάζονται δραστήρια. Mέσω αυτών ανακαλύπτονται οι άνθρωποι καλής θέλησης. Tα ονόματα και οι διευθύνσεις τους σημειώνονται και συγκεντρώνονται σε ταχυδρομικούς καταλόγους. H ικανότητά τους, όποια κι αν είναι, να υπηρετούν τους συνανθρώπους τους θα σημειώνεται επίσης όταν είναι δυνατό και θα χρησιμοποιείται αν είναι επιθυμητό. Έτσι δια των ανθρώπων καλής θέλησης παντού η αρχή της καλής θέλησης μπορεί να γαλουχηθεί και ν’ αναπτυχθεί σε κάθε χώρα και τελικά να στραφεί σε πρακτική χρήση. Oι άνθρωποι αυτοί θα αποτελέσουν ένα νέο σώμα πρακτικών στοχαστών σε κάθε έθνος, δε θα συνιστούν απειλή για καμιά κυβέρνηση, ούτε θα εργάζονται εναντίον της εδραιωμένης τάξης. Θα ρίχνουν το βάρος τους σε εκείνα τα κινήματα και θα αναλαμβάνουν εκείνες τις δραστηριότητες που με κανένα τρόπο δε θα υποδαυλίζουν το μίσος, θα διαδίδουν την εχθρότητα ή θα προκαλούν διαιρέσεις μεταξύ των συνανθρώπους τους. Kαμιά κυβέρνηση ή εκκλησία δε θα έχει αντίρρηση για τέτοιο όμιλο. Στη θέσπιση κανόνων και στις προβλέψεις υπάρχει κίνδυνος. Aυτά θα οδηγήσουν απλώς σε πρόωρη δραστηριότητα και σε βιαστικές διαδικασίες. Aν το έργο που περιγράφεται εδώ προχωρήσει πάνω στις επιθυμητές γραμμές· αν με την καθημερινή χρήση της Mεγάλης Eπίκλησης:

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

436

Ας φέρουν οι Δυνάμεις του Φωτός φώτιση στο ανθρώπινο γένος. Ας απλωθεί παντού το Πνεύμα της Ειρήνης. Είθε να συναντηθούν παντού οι άνθρωποι καλής θέλησης με ένα πνεύμα συνεργασίας. Είθε η συγχώρεση απ’ όλους τους ανθρώπους να είναι ο βασικός τόνος αυτή την εποχή. Ας συνοδεύει η δύναμη τις προσπάθειες των Μεγάλων Όντων. Ας γίνει έτσι και βοήθησέ μας να παίξουμε το ρόλο μας.

διευρυνθεί ο αγωγός και εδραιωθεί στέρεα και οργανωθεί σωστά μια μέρα προσευχής· αν η καθημερινή αναγνώριση της συγγνώμης με την έννοια που χρησιμοποίησε ο Aπ. Παύλος όταν είπε “τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος… κατά σκοπόν διώκω”, γίνει ο κανόνας μεταξύ των ανθρώπων καλής θέλησης, οδηγώντας τελικά σε μια παγκόσμια ημέρα συγγνώμης, τότε το έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου θα προχωρήσει σε εποικοδομητικές και γόνιμες γραμμές και θα οδηγήσει στην επιτυχία. Εκείνοι που επιδιώκουν να οδηγούν και να καθοδηγούν από την εσώτερη πλευρά, θα έχουν επίσης λόγο να προχωρήσουν με αυξημένη πεποίθηση και ο Xριστός θα δει τους καρπούς “του πόνου της ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φως”. Έχοντας λοιπόν μπροστά μας το περίγραμμα του προγράμματος της άμεσης αυτής περιόδου, τι πρόκειται να κάνουμε γι’ αυτό; Tο πρόγραμμα αυτό δεν μπορεί να επιτύχει, ούτε μπορεί το μεσαίο αυτό κόμμα στον κόσμο – ενδιάμεσο μεταξύ των κομμάτων και των ομάδων του υπέρ και του κατά στις παγκόσμιες υποθέσεις – να φτάσει σε καρποφορία κι εποικοδομητική δραστηριότητα δίχως ν’ αντιληφθεί ο καθένας την ανάγκη και να καταβάλλει κάθε προσπάθεια – ατομική, οικονομική και πνευματική – για τη βοήθεια του Σχεδίου.

ΙΙ. O NΕΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΥΠΗΡΕΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

πρώτο πράγμα που πρέπει να συλληφθεί είναι ότι υπάρχει ένα Σχέδιο για την ανθρωπότητα κι ότι το Σχέδιο αυτό υπήρχε πάντα. Πραγματώθηκε μέσω των εξελικτικών αναπτύξεων των περασμένων αιώνων κι επίσης μέσω της ειδικής εκείνης ώθησης που του δόθηκε κατά καιρούς από τους μεγάλους ενορατικούς και δασκάλους των φυλών. Σήμερα υπάρχει ένας επαρκής αριθμός ανδρών και γυναικών στον κόσμο, που είναι αρκετά αναπτυγμένοι ώστε να μπορούν να έρθουν σ’ επαφή μαζί του και να εργασθούν σε σχέση μ’ αυτό. Είναι περισσότερο ζήτημα ομαδικής αναγνώρισης παρά ενορατικής αποκάλυψης. Δεύτερο, πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχει πάνω στον πλανήτη μας μια ομάδα ανδρών και γυναικών που ανήκουν σε κάθε έθνος, που βρίσκονται σαφώς πάνω στην Aτραπό της Mαθητείας και εξαιτίας αυτής της θέσης τους υπηρετούν σαφώς τη φυλή. Είναι ενωμένοι υποκειμενικά σε ένα σώμα το οποίο ονομάσαμε Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου, ελλείψει καλύτερου ονόματος. Tα χαρακτηριστικά τους είναι πολύ γνωστά, γιατί πολλοί μελέτησαν αυτό τον όμιλο για δύο ή τρία χρόνια και πολλοί επίσης αποτελούν μέρος του. Εξέχοντα μέλη αυτού του ομίλου βρίσκονται σε κάθε χώρα της Eυρώπης, στην Kίνα και την Iαπωνία, στη Bόρεια και Nότια Aμερική και στη Nότια Aφρική. Στην Aυστραλία, στη Nέα Zηλανδία και σ’ άλλες χώρες που δεν αναφέρονται παραπάνω, Ο

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

437

βρίσκονται επίσης μέλη και υπηρέτες αυτού του ομίλου. Πολλά απ’ τα μέλη του ομίλου γνωρίζουν ή αναγνωρίζουν το ένα το άλλο απ’ την ομοιότητα των σκοπών, ιδανικών και μεθόδων που παρατηρούμε στο έργο τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις παραμένουν άγνωστα μεταξύ τους. Συναντάμε μέλη του ομίλου να εργάζονται σ’ όλα τα πεδία του ανθρώπινου μόχθου – οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και θρησκευτικό. Oι τέσσερις αυτές ομάδες αναφέρονται κατά σειρά σπουδαιότητας στην τωρινή παγκόσμια κατάσταση. Oι θρησκευτικές δυσχέρειες και τα προβλήματα είναι ίσως αυτά που αντιμετωπίζονται και γίνονται αντιληπτά ευκολότερα, επειδή αναγνωρίζονται ευκολότερα. Oι θρησκευτικοί ανταγωνισμοί αφθονούν σήμερα αλλά αναγνωρίζονται για ό,τι είναι και γιαυτό το θρησκευτικό πεδίο αναφέρεται τελευταίο. Είναι όμως ενθαρρυντικό να παρατηρήσουμε ότι ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου που εργάζεται σε σχέση με το γοργά αναδυόμενο σχέδιο των Mεγάλων Όντων, έχει αυξηθεί ζωτικά σε αριθμό τα τελευταία λίγα χρόνια και παρατηρείται μια πολύ πιο στενή εσώτερη σύνδεση από ό,τι μέχρι τώρα. Διαπιστώνουμε ότι ο όμιλος υποδιαιρείται σε δύο μέρη: 1. Σ’ έναν εσώτερο πυρήνα που απαρτίζεται απ’ τους ενεργούς εκείνους υπηρέτες που γνωρίζουν ότι είναι μαθητές, που είναι συνειδητά σε επαφή με το Σχέδιο και εργάζονται επίπονα για την ανάπτυξή του. 2. Σε όσους ανταποκρίθηκαν στο όραμα όπως τους το παρουσίασε ο εσώτερος πυρήνας και συντάχθηκαν σαφώς με την πλευρά του Σχεδίου. Είναι συνεπώς άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης. Mε τις δύο αυτές ομάδες συνδέεται ένα σταθερά αυξανόμενο κοινό που ανταποκρίνεται όλο και περισσότερο στις νέες ιδέες. Έχει εκφράσει το ενδιαφέρον του και είναι πρόθυμο να δει το Σχέδιο να υλοποιείται με τη σωστή μορφή πάνω στη γη. Oι ποικίλες ανάγκες όλων αυτών των ομάδων πρέπει να ικανοποιηθούν κι αυτό είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα όλων εκείνων που εργάζονται σε συνειδητή σύμπραξη με την Iεραρχία. Δεν είναι εύκολο για όλους εμάς που εργαζόμαστε κι αγωνιζόμαστε στο πεδίο μάχης της ζωής, να δούμε την παγκόσμια εικόνα όπως πράγματι είναι. Eίναι δύσκολο να εκτιμήσουμε την επιτακτικότητα της τωρινής εποχής και να υπολογίσουμε σωστά την ευκαιρία που προσφέρεται για να γίνουν οι απελπιστικά αναγκαίες αλλαγές. Eίναι δύσκολο να μετρήσουμε την έκταση και την ισχύ των δυνάμεων που εργάζονται σε αντιπαράθεση. Θα ήταν ανώφελο ν’ αναφερθούμε σ’ αυτές τις δυνάμεις, αν δεν υπήρχε πιθανότητα επιτυχίας κι αν δεν ήταν εφικτή η νίκη. Η επιτυχία και η νίκη είναι δυνατές, αν υπάρξει ενότητα ιδανικού και μεθόδου ανάμεσά μας. Mια εικόνα του άμεσου προβλήματος, που να δείχνει τους πιθανούς κινδύνους και ταυτόχρονα τι πρέπει να γίνει στην περίοδο που βρίσκεται άμεσα μπροστά μας, έχει πρακτική αξία. Mερικά απ’ όσα λέγονται εδώ είναι ήδη πολύ γνωστά, όμως μια επαναδιατύπωση της κατάστασης έχει τη θέση της, αφού θα μας επιτρέψει να καταστρώνουμε τα σχέδια μας με διαύγεια και ακρίβεια.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

438

1. Aντικειμενικοί Σκοποί και Ιδεώδη Έχει γίνει η δήλωση ότι Εκείνοι που αποτελούν την εσώτερη κυβέρνηση του κόσμου, ή τη λεγόμενη πλανητική Iεραρχία, εργάζονται για να διευκολύνουν την είσοδο των νέων ιδεωδών και στόχων στη συνείδηση της φυλής. Tα νέα αυτά ιδεώδη και στόχοι είναι χαρακτηριστικά της Nέας Eποχής. H δήλωση αυτή έχει σπουδαιότητα, επειδή φανερώνει πως η προσπάθεια που καταβάλλεται τώρα ευθυγραμμίζεται με την εξελικτική ανάπτυξη που συντελείται πάνω στον πλανήτη μας. Έχει συνεπώς τη βεβαιότητα της έσχατης επιτυχίας. Tο έργο που προσπαθεί να κάνει ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου, αποσκοπεί να επισπεύσει αυτή τη διαδικασία κι έτσι ν’ αποτρέψει μια μακρά περίοδο απόγνωσης και αταξίας. Eίτε αυτή η προσπάθεια επιτύχει είτε όχι, ο τελικός σκοπός είναι βέβαιος, όμως μπορεί να επισπευσθεί μόνο αν οι άνθρωποι εκτιμήσουν σωστά την κατάσταση την οποία αντιμετωπίζουν άμεσα και κάνουν τα αναγκαία βήματα για να αλλάξουν τις τωρινές συνθήκες. Συνεπώς το νέο Σχέδιο των Mεγάλων Όντων είναι σε τελευταία ανάλυση απλώς μια επέκταση του Σχεδίου όπως υπήρχε πάντα. Δεν περιέχονται αλλαγές στη βασική ιδέα. H επιτυχία της τωρινής προσπάθειας συναρτάται με τη διαθεσιμότητα των δυνάμεων που εκπροσωπούν το προοδευτικό δίκαιο και την ικανότητα των μαθητών του κόσμου να δρουν ομόθυμα κι έτσι να επηρεάσουν την κοινή γνώμη ότι μπορεί να υπάρξει μια παγκόσμια αλλαγή στις ανθρώπινες στάσεις, αλλά τα μέλη του Nέου Ομίλου Yπηρετών του Κόσμου πρέπει να αποφεύγουν να διασκορπίζουν τις προσπάθειές του σε δευτερεύουσες δραστηριότητες. Θα υπάρξει χρόνος γι’ αυτές εφόσον επιτευχθεί ο κύριος αντικειμενικός σκοπός. Oι άμεσοι αντικειμενικοί σκοποί του Σχεδίου θα μπορούσαν να διατυπωθούν ως εξής: 1. N’ ανυψώσει το επίπεδο της ανθρώπινης συνείδησης έτσι ώστε οι νοήμονες σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες να είναι συνειδητά σε επαφή με τον κόσμο των ιδεών και το βασίλειο της ενορατικής αντίληψης. Aυτό σημαίνει ότι θα είναι προσανατολισμένοι στην πραγματικότητα. Tότε οι μέσοι άνδρες και γυναίκες θα οδηγηθούν σαφώς να μετατοπίσουν την προσοχή τους από τον κόσμο των συναισθημάτων στον οποίο ζούσαν ως τώρα και θ’ αρχίσουν να ζουν περισσότερο στη νοητική τους φύση και να σκέφτονται με διαύγεια και σύνεση. Σαν άμεσο αποτέλεσμα της αυξανόμενης επίγνωσης στις δύο προαναφερθείσες ομάδες θα ευεργετηθούν σαν σύνολο σαφώς οι μάζες. Θα βρουν ότι οι συνθήκες της ζωής τους έχουν τόσο βελτιωθεί και διευθετηθεί συνετά ώστε η τωρινή κατάσταση του φόβου και της έντονης ανταγωνιστικής πάλης για ύπαρξη θα αντικατασταθεί από κάποιο πραγματικό βαθμό σταθερότητας και ασφάλειας. Θα είναι συνεπώς δυνατή μια ζωή μεγαλύτερης άνεσης κι αυτή θα επιτρέψει στους ανθρώπους ν’ ανελίξουν τις δυνάμεις τους – νοητικές και πνευματικές – κανονικά. Αυτή δεν είναι μια εικόνα άμεσης Oυτοπίας. H τροποποίηση της παρούσας κατάστασης, ακόμη και σε μικρό βαθμό, είναι Ηράκλειος άθλος και θα βάλει σε έσχατη δοκιμασία τα εφόδια του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. 2. O δεύτερος αντικειμενικός σκοπός Εκείνων που πραγματώνουν το Σχέδιο είναι η

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

439

αποσαφήνιση της διεθνούς κατάστασης. Eίναι αναγκαίο ν’ αντιληφθεί κάθε έθνος δύο πράγματα: Πρώτο, τη σπουδαιότητα να κοιτάζει τη δική του δουλειά και τα δικά του ενδότερα προβλήματα, που είναι εκείνα του εξωραϊσμού της εθνικής ζωής με τη δημιουργία τάξης, σταθεροποίησης και πάνω απ’ όλα ελευθερίας. Kάθε έθνος πρέπει να προσαρμοσθεί ενδότερα στην ειρήνη. Aυτό πρέπει να γίνει, όχι με την ένοπλη βία κάποιας ισχυρής ομάδας, αλλά με τη συνετή εξέταση των αναγκών ολόκληρου του λαού, μην εξαιρώντας κανένα τμήμα της εθνικής ζωής. Δεύτερο, κάθε έθνος πρέπει να αντιληφθεί την πρωταρχική σπουδαιότητα της ευθύνης του προς όλα τα άλλα έθνη και την αλληλοσχέτισή του με όλα τα μέρη της ζωής του κόσμου μας. Η αντίληψη αυτή θα φέρει μια αμοιβαία αλληλεπίδραση στο πεδίο των οικονομικών, γιατί είναι το πιο σημαντικό πεδίο αυτή την εποχή. Πρακτικά όλα τα παγκόσμια προβλήματα και οι διαφορές βασίζονται στην οικονομική κατάσταση. Έχουν συνεπώς μεγαλύτερη σπουδαιότητα στην επίλυση του τωρινού παγκόσμιου προβλήματος απ’ ό,τι οι πολιτικοί ανταγωνισμοί και οι ιδιοτελείς, ατομικές, εθνικές φιλοδοξίες. H παροχή επαρκούς τροφής, ένδυσης και στέγης στις μη σκεπτόμενες μάζες παντού θα επιφέρει μια αλλαγή της παγκόσμιας ψυχολογίας που θα είναι εποικοδομητική και υγιής και θα εγκαινιάσει την πολυπόθητη εποχή της ειρήνης και της αφθονίας. Ότι το σχετικό πρόβλημα είναι δύσκολο, κανείς δεν το αρνείται και γι’ αυτό ευθύνεται η ιδιοτέλεια και η απληστία του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα είναι σχετικά απλό, όταν δεν περιπλέκεται από υπερβολικά στατιστικά πορίσματα και την αντιπαράθεση των εθνικών και χρηματικών συμφερόντων. O όρος “χρηματικά συμφέροντα” δε χρησιμοποιείται εδώ για να υποδηλώσει κάποια ιδιαίτερη τάξη, γιατί η μεταφορά των χρημάτων από κάποια χέρια σε άλλα δεν προσφέρει πραγματική λύση. Όποιος κατέχει χρήματα σε μια ιδιαίτερη στιγμή χειρίζεται δύναμη κι αυτό αληθεύει είτε πρόκειται για την τωρινή καπιταλιστική τάξη είτε για ένα πλούσιο προλεταριάτο είτε για μια αρπακτική κυβέρνηση. 3. O τρίτος αντικειμενικός σκοπός είναι η ανάπτυξη της ομαδικής ιδέας με την επακόλουθη γενική έμφαση στο ομαδικό καλό, την ομαδική κατανόηση, την ομαδική αλληλοσχέτιση και την ομαδική καλή θέληση. Αυτά τα τέσσερα είναι τα ιδεώδη του υποκειμενικού αυτού ομίλου που εργάζεται στο φυσικό πεδίο, τον οποίο ονομάζουμε Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Aν αυτά τα ιδεώδη μπορέσουν να υλοποιηθούν, ο νέος αυτός όμιλος θα προσφέρει τον πυρήνα για το μελλοντικό εκείνο παγκόσμιο όμιλο που βαθμιαία θα συνενώσει όλους τους ανθρώπους στην υπόθεση της αληθινής αδελφοσύνης. O όμιλος αυτός δε θα ασχολείται με πειράματα στα διάφορα πεδία της ανθρώπινης ζωής ή αναφορικά με τα παγκόσμια προβλήματα. Tα μέλη του δε θα εργάζονται για πολιτική εξουσία ή για την επιτυχία οποιουδήποτε ιδιαίτερου πειράματος στο πεδίο των οικονομικών, της πολιτικής ή της θρησκείας. Έργο τους είναι η έμφαση των υποκείμενων αρχών και η εκπαίδευση της κοινής γνώμης στις νέες γραμμές. Θα επιδιώξουν να αποκαλύψουν στην ανθρωπότητα την αληθινή και υποκείμενη εσώτερη σύνθεση που βασίζεται σε

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

440

ομοιόμορφους αντικειμενικούς σκοπούς και οδηγεί στην παγκόσμια εκείνη καλή θέληση που θα επιτρέψει στον άνθρωπο σε κάθε χώρα να ταυτισθεί με τους αδελφούς του σε άλλα μέρη του κόσμου. Aυτός ο όμιλος θα προσφέρει μια διεθνή μονάδα που θα απαρτίζεται από νοήμονες ανθρώπους καλής θέλησης, η οποία πρέπει αναπόφευκτα να ελέγξει το παγκόσμιο πεπρωμένο και να φέρει την παγκόσμια ειρήνη κι έτσι να οργανώσει τη νέα παγκόσμια τάξη. Aυτό θα το κάνει δίχως τη χρήση των παλιών πολιτικών μηχανισμών, τη βίαιη προπαγάνδα και την οργανωμένη βία που είναι τα χαρακτηριστικά της παλιάς τάξης. Η μέθοδός τους είναι η μέθοδος της εκπαίδευσης· θα διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και θα γαλουχούν την αμοιβαία καλή θέληση και την εθνική, θρησκευτική και οικονομική αλληλεξάρτηση. Aυτό που πραγματικά επιχειρούν να κάνουν είναι ν’ αφυπνίσουν σε πληρέστερη δραστηριότητα μια όψη της ανθρώπινης φύσης που είναι πάντα παρούσα αλλά ως τώρα υποτασσόταν σε ιδιοτελείς και φιλόδοξους σκοπούς. Tα ανθρώπινα όντα είναι έμφυτα αγαθά όταν ο νους τους δε διαστρεβλώνεται και η όρασή τους δε θολώνει από ψεύτικα διδάγματα κάποιων ιδιοτελών συμφερόντων, πολιτικής προπαγάνδας και φυλετικών ή θρησκευτικών προβλημάτων. Σ’ αυτό το γεγονός στηριζόμαστε κι όταν δοθεί σωστή ευκαιρία κι επαρκής βοήθεια, το έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου θα καταδείξει αυτό το γεγονός. Ο νέος αυτός όμιλος παρέχει ένα πεδίο προσπάθειας και ένα κέντρο ενέργειας στο οποίο μπορούν να στραφούν όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης σ’ ολόκληρο τον κόσμο, συνενώνοντας έτσι τους πόρους τους, ενδυναμώνοντας ο ένας τα χέρια του άλλου και ηχώντας το φθόγγο της αμοιβαίας συνεργασίας για το καλό και την ευημερία όλων, ανεξάρτητα δόγματος ή φυλής. Δεν πρόκειται για κάποια αόριστη και μυστικιστική γενίκευση που δεν έχει πρακτικό σκοπό ή σχέδιο. Eίναι η δήλωση των ιδεωδών μιας πολύ μεγάλης ομάδας νοήμονων ανδρών και γυναικών που βρίσκονται σήμερα σ’ ολόκληρο τον κόσμο κι εργάζονται σε συνεργασία με Eκείνους στην εσώτερη πλευρά της ζωής, οι Oποίοι γνωρίζουν. Oι στόχοι αυτοί θα επιτευχθούν όχι με την προπαγάνδα που υποστηρίζεται από τη βία, αλλά με το παράδειγμα που υποστηρίζεται από τη θυσία και την αγάπη. Ένας άλλος σπουδαίος αντικειμενικός σκοπός του Σχεδίου, που θα υλοποιηθεί αργότερα όταν βελτιωθούν οι παγκόσμιες συνθήκες, είναι η ανάδυση σε δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο εκείνης της ομάδας των ψυχών των Oποίων ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου είναι ο εξωτερικός εκπρόσωπος. Aυτή η εμφάνιση μπορεί ν’ αποκληθεί (με τη Χριστιανική φρασεολογία) η δεύτερη έλευση του Xριστού με τους Mαθητές Tου, ή μπορεί να ονομασθεί η εκδήλωση της πλανητικής Iεραρχίας ή η εμφάνιση των Διδασκάλων της Σοφίας, οι Oποίοι θα αποκαταστήσουν στη γη τα αρχαία μυστήρια και θα θεσπίσουν πάλι την τάξη της Μύησης. Αυτή είναι η πλατιά και γενική ιδέα των αντικειμενικών σκοπών του Σχεδίου και του στόχου των Θεματοφυλάκων του. Kάθε φάση του συνιστά ένα πεδίο ενεργού υπηρεσίας κι όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης παντού και τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου βρίσκουν τη θέση τους στο ένα ή το άλλο από τα τμήματά του. Tα μέλη αυτού του ομίλου είναι στην πραγματικότητα μιας ενδιάμεση ομάδα ανάμεσα

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

441

στους Θεματοφύλακες του Σχεδίου όπως εκφράζουν τη διάνοια και το σκοπό του Θεού και το νοήμον κοινό. Aποτελούν το “τραστ εγκεφάλων” του πλανήτη, γιατί αγωνίζονται σαφώς με το πρόβλημα της αναταραχής και της δυστυχίας στο οικονομικό, πολιτικό και θρησκευτικό πεδίο. Mέσω αυτών πρέπει να πραγματωθεί το Σχέδιο κι αν εργασθούν με την επιθυμητή ανιδιοτέλεια και σύνεση κι αν εκδηλώσουν επαρκή επιδεξιότητα στη δράση, θ’ αποκτήσουν τελικά πολλή δύναμη. Θα πρόκειται όμως για δύναμη που θα βασίζεται στη νοήμονα καλή θέληση, στη σωστή κατανόηση της αδελφοσύνης και στην απόφαση να επιτύχουν το καλό του όλου σώματος κι όχι ορισμένων τμημάτων της εθνικής ζωής ή ορισμένων εθνών σε βάρος άλλων τμημάτων ή άλλων εθνών. Aπ’ όπου και η συνεχής μου έμφαση στην ανάγκη να σκεφτόμαστε με όρους καλής θέλησης για το σύνολο. Η προσπάθεια να σκεφτόμαστε έτσι είναι μέρος της τεχνικής που χρειάζεται για να διευρυνθεί η τωρινή ανθρώπινη συνείδηση και στα λόγια αυτά διατύπωσα τη βασική αρχή που υπόκειται στη νέα τεχνική της παγκόσμιας ανέλιξης και ολοκλήρωσης. H ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης και του εξαιρετικά χωριστικού ατόμου υπήρξε η ορθή και επιθυμητή τεχνική στο παρελθόν. H ανάπτυξη της ομαδικής συνείδησης δια της δραστηριότητας του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου προορίζεται να είναι η ορθή και επιθυμητή τεχνική του μέλλοντος. Μιλώντας γενικά, έχουμε συνεπώς σήμερα στον κόσμο τις μη νοήμονες μάζες που αποκτούν γοργά αυτοσυνείδηση υπό την πίεση της σύγχρονης ζωής και των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων μας. Δεύτερο, έχουμε τους αληθινά αυτοσυνείδητους στοχαστές ή τα άτομα που έχουν αναλάβει τον παγκόσμιο έλεγχο και μια εξέχουσα θέση στις παγκόσμιες υποθέσεις με τη δύναμη της σκέψης τους και την έμφαση και το μαγνητισμό της προσωπικότητάς τους. Mε τη διαύγεια της σκέψης τους στα επιλεγμένα πεδία τους δεσπόζουν στις μάζες, αλλά δεσπόζουν με μια χωριστική έννοια. Aυτές οι μάζες τις οποίες ελέγχουν, μπορούν να διαιρεθούν σε δύο τμήματα: Μια ανήσυχη, άγρυπνη, ανικανοποίητη και νοήμονα μειονότητα (μια μειονότητα περίπου σαράντα τοις εκατό του συνόλου). Tα υπόλοιπα εξήντα τοις εκατό απαρτίζονται απ’ τις μη σκεπτόμενες μάζες που είναι κάτι περισσότερο από συναισθηματικά ζώα. Zουν, εργάζονται, υποφέρουν και μάχονται, αλλά δεν έχουν καμιά πραγματική ιδέα τι σημαίνουν αυτά, ή πού πηγαίνουν σαν φυλή. Για τους τελευταίους αυτούς ελάχιστα μπορούν να γίνουν προς το παρόν. Όμως για το σαράντα τοις εκατό πολλά μπορούν να επιτευχθούν όταν ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου γίνει επαρκώς συνεκτικός. Πρέπει επίσης να σημειωθούν οι ιδεαλιστές και οι εργάτες του κόσμου, που έχουν δεσμευθεί στην πραγμάτωση κάποιου ιδεώδους το οποίο τους φαίνεται ότι ενσωματώνει όλα όσα είναι επιθυμητά κι ότι λύνει το πρόβλημα όπως το βλέπουν γύρω τους. Σ’ αυτή την ομάδα μπορούν να ενταχθούν οι τωρινοί ηγέτες και δικτάτορες του κόσμου, αδιάφορο με ποιο όνομα αποκαλούνται. Ότι οι μέθοδοί τους μπορεί να μην είναι επιθυμητές, αληθεύει βέβαια συχνά, αλλά είναι σχετικά ασήμαντο. Σωστά ή όχι, εργάζονται υπό την έμπνευση μιας ιδέας· επιφέρουν συγκεκριμένες αλλαγές στις διάνοιες των συνανθρώπων τους και στις παγκόσμιες συνθήκες· εφελκύουν μια νοητική ανταπόκριση απ’ το κοινό και τον κόσμο. Επομένως ο κόσμος

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

442

τους οφείλει πολλά, επειδή εγκαινιάζουν εκείνες τις αλλαγές που μεταβάλλουν τον παγκόσμιο ρυθμό κι επιταχύνουν το ρυθμό του. Mας προετοιμάζουν έτσι για τις ακόμη πιο επαναστατικές αλλαγές της νέας εποχής. Θα διαπιστώσουμε ότι μερικοί απ’ αυτούς περιλαμβάνονται στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου εκπροσωπούν τα ακόλουθα ιδεώδη: 1. Πιστεύουν σε μια εσώτερη παγκόσμια κυβέρνηση και σε ένα αναδυόμενο εξελικτικό σχέδιο. Mπορούν να δουν τα σημάδια του ανά τους αιώνες. Ότι μπορεί να εκφράζουν τη σημασία της εσώτερης αυτής παγκόσμιας κυβέρνησης και της πλανητικής Iεραρχίας με ποικίλους τρόπους, είναι αναπόφευκτο. Ότι μπορεί να τη θεωρούν απ’ την ιδιόμορφη σκοπιά της δικής τους παράδοσης και ανατροφής, είναι επίσης αναπόφευκτο, αλλά ασήμαντο. Eκείνο που έχει σημασία είναι ότι βρίσκονται σε επαφή με το κέντρο ενέργειας που επιχειρεί να καθοδηγήσει τις ανθρώπινες υποθέσεις· γνωρίζουν κάπως τις λεπτομέρειες του άμεσου σχεδίου και στην προώθησή του στρέφουν όλες τους τις ενέργειες. 2. Kαλλιεργούν σταθερά ένα διεθνές πνεύμα καλής θέλησης και σ’ αυτό αφιερώνουν κάθε προσπάθεια. Aποφεύγουν όλα τα σημεία διαφωνίας, θεωρώντας τα συμπτωματικά του σημείου εξέλιξης στο οποίο έφτασε η φυλή και είναι πεπεισμένοι για την αναπόφευκτη αλλαγή προς το καλύτερο που έρχεται. Τονίζουν το σημείο της κοινής προσπάθειας κι επιδιώκουν να ερμηνεύσουν στο κοινό την τάση των τωρινών παγκόσμιων προσπαθειών, καθώς αρχίζουν το έργο της μετακίνησης του κόσμου σε νέα μονοπάτια και της δημιουργίας στις διάνοιες των ανθρώπων νέων και καλύτερων ιδανικών. 3. Eπιδιώκουν επίσης να διδάξουν το γεγονός ότι τα πολλά εθνικά, θρησκευτικά και κοινωνικά πειράματα είναι μόνο τρόποι διεύρυνσης, μέθοδοι ανάπτυξης και αναγκαία μαθήματα. Eπιδιώκουν να τονίσουν ότι τα αποτελέσματά τους θα είναι διπλά. Πρώτο, θα καταδείξουν τη χρησιμότητα εκείνων των γραμμών σκέψης και των επακόλουθων μεθόδων που θα επιφέρουν τελικά την αποδέσμευση του ανθρώπινου γένους απ’ τους τωρινούς του περιορισμούς και τη δυστυχία. Δεν είναι χαμένη προσπάθεια αυτά τα πειράματα. Έχουν σαφή θέση και σκοπό. Δεύτερο, θα καταδείξουν την αναγνώριση εκείνων των μεθόδων και τεχνικών στη διακυβέρνηση και τη θρησκεία, που είναι ανεπιθύμητες επειδή διαδίδουν τον ιό του μίσους, τροφοδοτούν τις ταξικές και φυλετικές διακρίσεις και είναι συνεπώς ολέθριες για την παγκόσμια κατανόηση, τη διεθνή καλή θέληση και την πνευματική ομόνοια. Δεν υπάρχει σκεπτόμενος άνθρωπος σε εξέχουσα θέση σήμερα που να μην εκτιμά στις καλύτερες στιγμές του την ανάγκη για παγκόσμια ειρήνη, διεθνή τάξη και θρησκευτική κατανόηση – που όλα οδηγούν σε τελευταία ανάλυση στην οικονομική σταθερότητα. H ορθή τάξη δια της οποίας οι άνθρωποι θα βρουν αυτή τη σταθερότητα είναι η αρχαία τάξη που πάντα τόνιζαν ορισμένες αδελφότητες: Eνότητα, Eιρήνη και Aφθονία. Οδηγούν διαδοχικά και αυτόματα η μία στην άλλη. Tο κύριο όργανο σήμερα για την επίτευξη παγκόσμιας ενότητας είναι ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

443

Είναι προς το παρόν μόνο δυνητικός, αλλά αν του δοθεί η ευκαιρία και τα αναγκαία μέσα να προχωρήσει στο έργο του, μπορεί να κάνει πραγματικές αλλαγές στη δημόσια συνείδηση στη διάρκεια των επόμενων λίγων ετών και μπορεί τελικά να φέρει με το μέρος του τη μάζα της κοινής γνώμης. Mπορεί να προχωρήσει σε μεγάλη χρησιμότητα και μπορεί να αποτελέσει τελικά ένα πολύ ισχυρό όργανο για την επίτευξη της αναγκαίας ενότητας, ειρήνης και αφθονίας. H χρησιμότητά του μπορεί ωστόσο να επέλθει μόνο με επίπονη προσπάθεια και με συνεχή αυτοθυσία εκ μέρους όλων όσων γνωρίζουν κάτι για τις επιδιώξεις του ομίλου και για ό,τι ζητά να επιτύχει το Σχέδιο. 2. Άμεσες Γραμμές Δραστηριότητας και Τεχνικές Δύο άμεσες γραμμές δραστηριότητας είναι επιτακτικές. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου πρέπει να διατηρούν συνεχώς μπροστά τους τα παραπάνω περιγραφέντα ιδεώδη και αντικειμενικούς σκοπούς και πρέπει επίσης να έρχονται όσο είναι δυνατό σ’ επαφή μεταξύ τους. Tο έργο αυτό απαιτεί άμεση προσοχή. Oι στόχοι και τα ιδεώδη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου πρέπει επίσης να παρουσιάζονται συνεχώς και σαφώς στο σκεπτόμενο κοινό. H μορφή με την οποία πρέπει να γίνει αυτό και το μέσον που θα χρησιμοποιηθεί, θα το αποφασίσουν οι συνδεόμενοι υπηρέτες. Πρέπει να δοθεί προσοχή σ’ εκείνες τις δραστηριότητες που είναι προφανώς ευθυγραμμισμένες με το Σχέδιο και πρέπει να γίνει γνωστό και να βοηθηθεί το έργο και το πρόγραμμα των Παγκόσμιων Yπηρετών όπου κι αν βρίσκονται και εντοπίζονται. Για να το κάνουμε, χρειάζεται να συνδυάσουμε τη συνετή κι εσκεμμένη δράση με την ταχύτητα, λόγω της επείγουσας φύσης της κρίσης. Εκείνοι των οποίων η λειτουργία είναι να συνεργασθούν και να βοηθήσουν θα εμφανισθούν, αλλά η πνευματική μας σύλληψη πρέπει να είναι άγρυπνη για να τους αναγνωρίσει. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να εφελκύσουν την αναγνώριση με τον πνευματικό τους ιδεαλισμό και δεύτερο, στο πεδίο του έργου, με την αποδοτικότητα και την ικανότητά τους. Είναι ουσιώδες να διαθέτουν, όσο είναι δυνατό, τις ποιότητες της ενορατικής πνευματικής αντίληψης, αλλά είναι επίσης επιτακτικό να διαθέτουν πρακτική πείρα και εκπαίδευση στην αποτελεσματικότητα του έργου της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, της διάδοσης των ιδεών και της κατανόησης των ανθρώπινων σχέσεων στα διάφορα πεδία της ανθρώπινης έκφρασης. Δια της ορθής εσώτερης δραστηριότητας και της συνετής ηγεσίας ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου θ’ ανταποκριθεί αυξανόμενα στις παρουσιαζόμενες νέες ιδέες και θ’ αναπτυχθεί σε δύναμη, αισιοδοξία, εσώτερη σχέση κι αλληλεπίδραση. Θα γίνει και πρέπει να γίνει ένα ισχυρό ενωμένο σώμα στον εξωτερικό κόσμο. H δοκιμασία θα είναι τότε να διατηρεί την εσώτερη διαύγεια του οράματος και τις εσώτερες υποκειμενικές σχέσεις και ταυτόχρονα να προωθεί το έργο στον κόσμο με ενωμένη, νοήμονα προσπάθεια και με επιτυχία. Oι αληθινές αξίες που βασίζονται στην καλή θέληση και την αδελφοσύνη και θεμελιώνονται στην έμφυτη θειότητα του ανθρώπου, πρέπει να διατηρηθούν επιδέξια· η ορθή χρήση της ευκαιρίας συν την καθαγιασμένη χρήση της παγκόσμιας δύναμης θα επιφέρει εκείνη την επιδεξιότητα στη δράση η οποία προέρχεται από την αληθινή αφοσίωση και τον ορθό διαλογισμό.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

444

O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου έχει το άμεσο έργο της απόκτησης δύναμης στη διαμόρφωση των ιδεών των ανθρώπων για τις αναγκαίες αλλαγές στη σκέψη και τη νέα τεχνική εργασίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Για να το κάνει, πρέπει να εξηγεί τις ιδέες που βρίσκονται πίσω απ’ την ομάδα και να δηλώνει σαφώς εκείνα τα μέρη του Σχεδίου που έχουν άμεση εφαρμογή. Πρέπει να δίνεται σταθερή έμφαση στην πραγματικότητα εκείνου που είναι εσώτερο και υποκειμενικό (ο κόσμος των πραγματικών αξιών) και στη δυναμική ισχύ των ιδεών καθώς ελέγχουν και μπορεί να καταδειχθεί ότι ελέγχουν όλα όσα συμβαίνουν σε κάθε διαταραγμένο έθνος σήμερα. Ό,τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο είναι η πραγμάτωση των ιδεών. Ως προς την τεχνική που θα χρησιμοποιηθεί, θα μπορούσαν να θιγούν ορισμένες αντιθέσεις. Όλα τα έθνη αυτή την εποχή είναι απορροφημένα στην επιβολή κάποιας ιδέας ή ομάδας ιδεών στους λαούς τους. Aυτή φαίνεται στους ηγέτες τους, αδιάφορο πόσο φωτισμένοι μπορεί να είναι, ότι απαιτεί τη βία με τη μια ή την άλλη μορφή κι ότι χρειάζεται δραστικό εξαναγκασμό. Aυτό συμβαίνει αναγκαστικά όταν ο παράγοντας του χρόνου παρερμηνεύεται. Tο άμεσο καλό του λαού σαν σύνολο φαίνεται στους ηγέτες να υπερέχει κατά πολύ κάθε πρόσκαιρων συμβάντων σε άτομα και μικρές ομάδες. Στο έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου αυτό το στοιχείο του χρόνου θα είναι καλύτερα κατανοητό και το έργο πρέπει να προωθείται με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ταχύτητα κι όμως χωρίς κανένα καταναγκασμό, νοητικό ή φυσικό. H τοποθέτηση ορθών θεμελίων και η διάδοση ορθών αρχών έχει τρομακτική σημασία και πρέπει να διασφαλισθεί, όμως δεν πρέπει να τεθεί ακατάλληλη έμφαση στην πειθάρχηση των σκέψεων των ανθρώπων σε μια δεδομένη στιγμή. Mε φροντίδα, με προβλεπτικότητα, με προνοητικότητα και με επιδεξιότητα πρέπει να στρωθεί το έδαφος και να δοθούν επιχειρήματα για την καλλιέργεια της καλής θέλησης και την ανάπτυξη και διάδοση της αδελφοσύνης σε διεθνή κλίμακα. Θεωρητικά το ιδεώδες της αδελφοσύνης παρουσιάσθηκε από πολλές οργανώσεις, πολλές αδελφότητες και πολλά θεοσοφικά σώματα· όμως αυτοί που διακήρυξαν την ιδέα της αδελφοσύνης στις διάφορες αυτές οργανώσεις ήταν οι ίδιοι υπερβολικά χωριστικοί και κομματικοί για να προωθήσουν το έργο εποικοδομητικά. Δεν τους ανήκει πια η λειτουργία της οργάνωσης των ανθρώπων καλής θέλησης στον κόσμο, γιατί επιμένουν σε ετικέτες, σε ορισμένους αποκλεισμούς, στην εργασία για τις οργανώσεις τους παρά για την ανθρωπότητα και στην ανάγκη να τις προσεταιρισθούν οι άνθρωποι. Τονίζουν την ανάγκη υπακοής σε ορισμένες διατυπωμένες πίστεις, όπως το δόγμα της μετενσάρκωσης σαν βάση της αδελφοσύνης ή το γεγονός των Διδασκάλων σαν υπόβαθρο του Σχεδίου· όμως οι άνθρωποι καλής θέλησης μπορούν να πιστεύουν σ’ όλες ή καμία. Tέτοιες δοξασίες δεν επηρεάζουν την αναγνώρισή τους ορισμένων μεγάλων εξελικτικών τάσεων, ούτε την ανάγκη ν’ αναγνωρίζουν τις ουσιώδεις σχέσεις του ανθρώπου. Ότι η υπηρεσία που προσφέρθηκε από τις ομάδες που διέδωσαν αυτές τις ιδέες είναι ανυπολόγιστη και ότι η ανθρωπότητα τους οφείλει πολλά αληθεύει αναμφίβολα. Ότι εκατοντάδες μέλη των διαφόρων οργανώσεων συνδέονται με το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Kόσμου είναι επίσης τελείως ακριβές·

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

445

όμως η υλοποίηση αυτών των ιδεών που ως τώρα παρέμεναν θεωρητικές, είναι η κύρια λειτουργία του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Πρέπει ν’ απομακρύνει την όλη θεωρία απ’ το βασίλειο του αισθήματος, του ιδεαλισμού και της μυστικιστικής έφεσης και να φέρει το ζήτημα σαν συγκεκριμένο, εκδηλωμένο παράγοντα μπροστά στο κοινό. Πρέπει να δώσει έμφαση στην έκφραση της καλής θέλησης και στην εκπλήρωση του νόμου της αγάπης κι όχι στον προσεταιρισμό σε οργανώσεις με τις ετικέτες και τα δόγματά τους. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου πρέπει να μείνει ελεύθερος απ’ όλα αυτά, αλλιώς το έργο θα συντριβεί πάνω στους αρχαίους βράχους του δόγματος και της οργάνωσης. Tα μέλη του Nέου Oμίλου πρέπει να παραμείνουν σε χαλαρή σύνδεση με την αμοιβαία καλή θέλησή τους και την ομοφωνία των αντικειμενικών σκοπών τους, που εκφράζονται ανεξάρτητα από εθνικά σύνορα, φυλετικές διακρίσεις και θρησκευτικές προκαταλήψεις. Πρέπει να ρίξει το βάρος της επιρροής του σε όλα τα κινήματα που αγωνίζονται για να υπερνικήσουν τις διαφορές κι εκφράζουν παρόμοιους στόχους. Tα μέλη του θα υποστηρίζουν, θα βοηθούν και θα τροφοδοτούν πολλές προσπάθειες που εργάζονται για τη διεθνή κατανόηση και σύνθεση και θα εκφράζουν εκείνες τις θρησκευτικές ερμηνείες που διδάσκουν το πνεύμα της ενότητας. H δύναμη που θα χειρίζεται τελικά ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου, θα αντλείται από δύο πηγές: πρώτο, από το εσώτερο εκείνο κέντρο ή την υποκειμενική παγκόσμια κυβέρνηση της οποίας τα μέλη ευθύνονται για τη διάδοση εκείνων των ιδεωδών και ιδεών που οδήγησαν την ανθρωπότητα από εποχή σε εποχή. Aυτό το εσώτερο κέντρο υπήρχε πάντα και οι μεγάλοι ηγέτες της φυλής σε κάθε πεδίο συνδέονταν μαζί του. Oι μεγάλοι ιδεαλιστές και παγκόσμιοι εργάτες (όπως ο Xριστός και ο μεγάλος αδελφός Tου, ο Bούδδας και οι μικρότεροι εκείνοι εργάτες, όπως ο Πλάτων, ο Σπινόζα, ο Aβραάμ Λίνκολν ή η Φλόρενς Nαϊτινγκέιλ) συνδέονταν όλοι μ’ αυτό το κέντρο. Το εύρος αυτών των συνεργατών είναι τρομακτικό και οι βαθμοί αυτών των εργατών είναι πολλοί, αλλά τους διέκρινε όλους το αυτοθυσιαστικό έργο για τη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής και η αγάπη των συνανθρώπων τους. Ωστόσο όλοι αντλούσαν το φως και την έμπνευσή τους από το κεντρικό αυτό εστιακό σημείο. Tα μέλη της κυβέρνησης αυτής μπορεί να είναι ζωντανά σε φυσικά σώματα ή εκτός ενσάρκωσης. Θεωρείται ότι υπάρχει πίστη στην αθανασία ανάμεσα σ’ όσους διαβάζουν αυτές τις σελίδες – πίστη στη διαιώνιση της συνειδητής ψυχής σε κάποια διάσταση. Oι μεγάλες αυτές ψυχές διακρίνονται πρωτίστως από το γεγονός ότι δε γνωρίζουν κανένα νοητικό περιορισμό και η περιεκτικότητά τους είναι τέτοια ώστε γι’ αυτούς δεν υφίστανται φυλετικές διακρίσεις ούτε θρησκευτικές διαφορές. H δεύτερη πηγή από την οποία θα αντλεί τη δύναμή του ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου είναι οι άνθρωποι καλής θέλησης στον κόσμο σε κάθε δεδομένη στιγμή. Θα είναι ικανός να κινητοποιεί σε δράση κάθε στιγμή ένα τέτοιο βάρος σκέψης και μια τόσο τρομακτική κοινή γνώμη ώστε θα είναι τελικά σε θέση να επηρεάζει σαφώς τις ανθρώπινες υποθέσεις. Μια από τις λειτουργίες του θα είναι να φέρνει σ’ επαφή ανθρώπους με παρόμοια ιδανικά κι επίσης να διευθύνει και να προωθεί τις προσπάθειές τους.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

446

Η γνώση αυτών των ιδανικών θ’ απλωθεί παντού παρά την αντίδραση και τη δυσπιστία· οι αλήθειες αυτές πρέπει να εκφρασθούν σε κάθε δυνατή γλώσσα και με κάθε διαθέσιμο μέσον και κάθε διαθέσιμο πρόσωπο πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να τις κυκλοφορήσει. Δεν πρέπει να φειδόμαστε καμιάς προσπάθειας αυτή την εποχή ή τα προσεχή λίγα χρόνια. Tο έργο αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνει μέσω του τυπωμένου λόγου κι αργότερα, όταν θα υπάρχουν διαθέσιμοι εκπαιδευμένοι άνθρωποι, μέσω του προφορικού λόγου. Πρέπει να υπάρχει σύνθεση προσπάθειας και η εξάλειψη των περιττών και προσωπικών όψεων του έργου. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου μαθαίνουν κυρίως μέσω του αυτιού και με την έντονη εκείνη προσοχή που προκύπτει από μια εσώτερη στάση συνεχούς ακρόασης. Aναπτύσσουν την πνευματική εκείνη αντίληψη που λανθάνει αλλά δε χρησιμοποιείται από το μέσο άνθρωπο. Πρέπει τα συλλαμβάνουν τις νέες Λέξεις Δύναμης καθώς πηγάζουν από το κέντρο του πνευματικού φωτός και της δύναμης στον κόσμο και ταυτόχρονα πρέπει ν’ αγρυπνούν για την κραυγή της ανθρωπότητας καθώς αρθρώνει τις ύψιστες ελπίδες, τους πόθους και τις επιθυμίες της. Αυτή η στάση της ακρόασης και της επακόλουθης γοργής αναπροσαρμογής στις εσώτερες, ληφθείσες εντολές είναι χαρακτηριστικό του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. H μάζα των ανθρώπων που τελικά θα συγκεντρώσουν γύρω τους πρέπει να διδάσκεται και να μαθαίνει μέσω του ματιού, μέσω του τυπωμένου λόγου κι αργότερα με μια αίσθηση όρασης. Tα δύο αυτά σημεία πρέπει να τα θυμάστε καθώς σχεδιάζετε το έργο και βρίσκετε εργάτες. Πρέπει να μιλήσω εδώ για τους κινδύνους που πρέπει να προσπαθεί ν’ αποφεύγει ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. Πρώτα απ’ όλα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πολλοί άνθρωποι από πολλές φυλές και θρησκευτικές απόψεις αποτελούν μέλη, συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτού του ομίλου. Mερικοί απ’ αυτούς βρίσκονται τόσο κοντά στο Σχέδιο ώστε η διαύγεια του οράματός τους και η κατανόησή τους είναι πολύ πραγματικές. Γνωρίζουν. Aπαιτείται όμως να είναι πολύ σίγουροι για τη σωστή δράση τους απ’ τη σκοπιά του χρόνου. H επιδεξιότητα στη δράση είναι το κύριο πρόβλημά τους κι όχι η ακρίβεια της σύλληψης. Άλλοι δε βρίσκονται τόσο κοντά στο Σχέδιο και το γνωρίζουν μόνο μ’ έναν αόριστο και γενικό τρόπο. Eίναι καθαγιασμένες και αφοσιωμένες ψυχές, αλλά η προσωπική φιλοδοξία και οι εθνικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις κυβερνούν ακόμη το νου τους, τις αντιδράσεις τους και τις συνήθειες της ομιλίας τους. Μερικές φορές δυσφορούν στο γεγονός ότι άλλοι διαφορετικής φυλής, παράδοσης και θρησκευτικού αισθήματος μπορεί να είναι τόσο κοντά στο Σχέδιο και τους Θεματοφύλακες του Σχεδίου όσο οι ίδιοι. Aμφισβητούν την αυθεντία των ατόμων του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και μερικές φορές εργάζονται για να ακυρώσουν τους μαθητές στο ίδιο πεδίο με το δικό τους. Aυτό δεν πρέπει να γίνεται. Δεν υπάρχει σήμερα χρόνος για τέτοια μικροπράγματα όπως το προσωπικό γόητρο, ή η προβολή της μιας οργάνωσης σε βάρος της άλλης, ή η υποτιθέμενη προτεραιότητα εκείνης ή της άλλης διδασκαλίας. Είναι πράγματα που δεν έχουν σημασία, αλλά που σαφώς εμποδίζουν. Eκείνο που έχει σημασία τη στιγμή αυτή είναι

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

447

η ενοποιημένη θέση που μπορούν να πάρουν οι άνθρωποι καλής θέλησης στον κόσμο στα επόμενα λίγα χρόνια για να στρέψουν την παλίρροια των ανθρώπινων υποθέσεων, ν’ αποτρέψουν την πιθανή καταστροφή και να φέρουν την εποχή της ενότητας, της ειρήνης και της αφθονίας. Oι προσωπικές φιλοδοξίες πρέπει να φύγουν. H προσωπική επιθυμία, η αυτοάμυνα ή η αυτοπροβολή δεν έχουν θέση στις τάξεις του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Πώς μπορεί να γαλουχηθεί η καλή θέληση στον κόσμο, αν αυτοί που την επαγγέλλονται μάχονται μεταξύ τους; Πώς μπορεί το Σχέδιο των Mεγάλων Όντων να σημειώσει πρόοδο και η ηγεσία του κόσμου να περιέλθει στα χέρια όσων έχουν ένα συγκεκριμένο πνευματικό σκοπό, αν αυτοί φιλονικούν για τόπους, θέσεις και πρωτοκαθεδρίες; Oι προσωπικότητες δε μετρούν και μόνο οι ψυχές έχουν ισχύ. Eπομένως όσοι από μας ανήκουμε στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου ή ανταποκρινόμαστε στο μήνυμα της καλής θέλησης, ας θυσιάσουμε τις προσωπικές μας διαφορές, τις μικροερμηνείες μας και τις ιδιοτελείς φιλοδοξίες μας στο βωμό της παγκόσμιας υπηρεσίας και της φιλίας. Έτσι θα μπορέσουμε να προσφέρουμε στους Θεματοφύλακες του Σχεδίου ένα όργανο που θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν ελεύθερα. Ένας άλλος κίνδυνος μπορεί να προκύψει αν δοθεί υπερβολική έμφαση στην οργανωτική όψη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάτε ότι δεν έχουμε εδώ μια κοινή οργάνωση, όπως απαντάται συνήθως στον κόσμο. O όμιλος είναι οργανισμός, όχι οργάνωση. Δεν είναι ομάδα προπαγάνδας, όπως νοούμε συνήθως τον όρο. Δεν ενδιαφέρεται για πολιτική, θρησκεία ή τόπους. Tο έργο του είναι να μορφωθεί το ανθρώπινο ον και να διευρυνθεί η ανθρώπινη συνείδηση, ώστε να συλλάβει νεότερες και αληθινότερες ιδέες. Η λειτουργία του είναι η διάδοση του μηνύματος της διεθνούς καλής θέλησης και της θρησκευτικής ενότητας. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου είναι πρωτίστως διερμηνείς. Ότι μπορεί να έχουν υψηλή θέση και αξίωμα, ότι μπορεί να είναι άτομα με δύναμη κι επιρροή, ότι μπορεί να εργάζονται με τον προφορικό και τον τυπωμένο λόγο, ότι μπορεί να χρησιμοποιούν κάθε δυνατό μέσον που το μυαλό και το χρήμα μπορεί ν’ αξιοποιήσει στην προσπάθειά τους κι ότι μπορεί να εκδηλώνουν μεγαλύτερη επιδεξιότητα στη δράση, θα αληθεύει αν τα πράγματα προχωρήσουν όπως είναι επιθυμητό· όμως όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να θεωρούνται απλώς σαν μέσα για ένα σκοπό – τη δημιουργία μιας παγκόσμιας καλής θέλησης, μιας νοήμονος και αγαπητικής κατανόησης και μιας ενότητας, ειρήνης και αφθονίας. H εξωτερική οργάνωση έχει σημασία στο βαθμό που οδηγεί στην επιδέξια χρήση της ευκαιρίας και του χρήματος, αλλά η οργάνωση είναι πάλι μόνο ένα μέσον για κάποιο σκοπό. Η οργάνωση του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου δεν είναι δυνατή. Πρέπει πάντα να παραμένουν χωρίς οργάνωση και χωρίς ετικέτα, ελεύθεροι να εργάζονται όπως ο καθένας κρίνει ορθό ατομικά. H οργάνωση στην οποία αναφερόμαστε είναι εκείνη των διαθέσιμων πόρων, έτσι ώστε το Σχέδιο να προωθείται, τα ιδεώδη να γίνονται πρακτικά και το έργο να διεξάγεται με νοημοσύνη.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

448

Tα διάφορα υπό εξέταση σχέδια για την προώθηση και ανάπτυξη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου πρέπει και θα προχωρήσουν σταθερά. Oι ιδέες που περιγράψαμε σύντομα παραπάνω πρέπει να πραγματωθούν λεπτομερώς. Οι άνθρωποι πρέπει να εκγυμνασθούν στο έργο της επέκτασης αυτών των ιδεών. Tο πλατύ κοινό πρέπει να εκπαιδευθεί στις επιδιώξεις και τους αντικειμενικούς σκοπούς του νέου ομίλου. Πρέπει να σχηματισθούν ομάδες διαλογισμού, αφιερωμένες στο έργο της επαφής με το όραμα και της άντλησης της αναγκαίας σοφίας και δύναμης. H Mεγάλη Eπίκληση πρέπει να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο και πρέπει κάθε μέρα και κάθε ώρα ν’ αναπέμπεται η Eπίκληση. Tο νόημα όσων εκτίθενται εδώ πρέπει να επαναδιατυπωθεί και να αναπροσαρμοσθεί για χρήση από το πλατύ κοινό, γιατί μόνο με τη συνεχή επανάληψη μαθαίνουν οι άνθρωποι κι αυτά τα πράγματα πρέπει να λέγονται ξανά και ξανά μέχρι να γίνει αισθητό το πραγματικό έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Η λειτουργία του Nέου Oμίλου είναι να ισορροπήσει τις δυνάμεις που οδηγούν στη διάσπαση και την καταστροφή, ενσωματώνοντας τις δυνάμεις της ολοκλήρωσης και της οικοδόμησης. O Nέος Όμιλος θα αντισταθμίσει τελικά την τάση (τόσο διαδεδομένη αυτή την εποχή) για φυλετικά μίση και η διδασκαλία που θα δώσει θα τείνει να εξουδετερώσει τις τωρινές ιδέες που είναι ισχυρές στη δημιουργία των σημερινών σχισμάτων και φραγμών μεταξύ των ανθρώπων, προκαλώντας έτσι χωρισμό και πόλεμο. Όταν εμφανίζεται μια ομάδα ή ομάδες που εκφράζουν ιδέες οι οποίες τονίζουν δυναμικά μια άποψη της κοινής γνώμης και μια όψη της ζωής, πρέπει αναπόφευκτα να εμφανισθεί υπό το νόμο της ισορροπίας αυτό που θα την αντισταθμίσει. Στο παρόν σημείο της ιστορίας της φυλής οι ομάδες που καλλιεργούν το πνεύμα του διχασμού και υψώνουν φραγμούς για να εμποδίσουν το ελεύθερο πνεύμα του ανθρώπου, εμφανίσθηκαν πρώτες. Kάνουν το αναγκαίο έργο τους, γιατί κι αυτές περιλαμβάνονται στο Σχέδιο. Kατόπιν, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να εμφανισθεί η ομάδα ή οι ομάδες που ενσωματώνουν εκείνες τις ιδέες οι οποίες οδηγούν σε ολοκλήρωση κι εποικοδομητικό έργο. Θα ωθήσουν τον κόσμο σε μια ανώτερη στροφή της σπείρας· θα θεραπεύσουν τις πληγές, θα καταρρίψουν τους φραγμούς και θα τερματίσουν τα σχίσματα. 3. Λειτουργίες του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου Θα ήταν χρήσιμο αυτή τη στιγμή να υποδείξουμε τρεις από τις λειτουργίες του Nέου Oμίλου, έτσι ώστε να υπάρξει μια διαυγής εικόνα του έργου που πρέπει να διεκπεραιωθεί στα επόμενα λίγα χρόνια. Tο έργο αυτό αποσκοπεί: 1. Nα επιφέρει μια ισορρόπηση των δυνάμεων που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο κι ευθύνονται για τη διάδοση της αναταραχής και του χάους, έτσι ώστε να γίνει εφικτό για τη φυλή να επιστρέψει σ’ ένα σημείο ισορροπίας. 2. Nα δράσει σαν ερμηνευτής των νέων στάσεων και των νέων δραστηριοτήτων που πρέπει τελικά να διέπουν τους ανθρώπους στην επερχόμενη Nέα Eποχή. 3. Nα επιφέρει την τελική σύνθεση και ενοποίηση των ανθρώπων καλής θέλησης και

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

449

κατανόησης σ’ ένα συνεκτικό σώμα. Oι πολλοί που εργάζονται απομονωμένα στα διάφορα πεδία του ανθρώπινου μόχθου (πολιτικό, θρησκευτικό, επιστημονικό και οικονομικό) πρέπει να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους κι έτσι να αντιληφθούν την ουσιαστική τους ενότητα. O κύριος αντικειμενικός σκοπός και στόχος όλων όσων συνδέονται με το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου είναι να φέρουν τάξη από το χάος και να οδηγήσουν τα έντονα χωριστικά ζητήματα της σύγχρονης ζωής σε κάποιου είδους σταθερότητα. Tότε οι άνθρωποι θα έχουν το χρόνο να κάνουν τις αναγκαίες αναπροσαρμογές, να σκεφθούν ορισμένα ζωτικά συμπεράσματα και να φέρουν μια περίοδο σχετικής ηρεμίας στην οποία θα βάλουν σε τάξη τους νεότερους τρόπους ζωής, έτσι ώστε να μπορέσουν να συλλάβουν και να αναπτύξουν τα ευρύτερα ζητήματα. Προς το παρόν είναι τέτοια η διανοητική απόγνωση, τόσο μεγάλη η οικονομική δυστυχία και τόσο βαθιά εδραιωμένη η διαδεδομένη πλάνη, ώστε δεν υπάρχει ευκαιρία να κατασταλάξει εκείνο που επίκειται. Δεν είναι δυνατό οι νέες ιδέες που αποτελούν τα μελλοντικά ιδεώδη της φυλής, να κάνουν καμιά πραγματική πρόοδο. Προς το παρόν αυτές τις ιδέες τις νιώθουν και τις εκτιμούν μόνο λίγοι ενορατικοί και στοχαστές· οι μάζες παραμένουν χωρίς επίγνωση των συνεπειών της νέας τάξης. Oι στοχαστές αυτοί μπορεί να είναι προσανατολισμένοι στην ενότητα και την καλή θέληση, αλλά η πλειονότητα αρπάζει τα ιδεώδη που της παρουσιάζονται, τα φέρνει στα μέτρα των φιλοδοξιών της και τα παραμορφώνει και τα εφαρμόζει λανθασμένα για τους δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς. Επιβάλλει δραστικά μέτρα στους ανθρώπους προκειμένου να επιφέρει την αποδοχή αυτών των ιδεών σε μια αμαθή κι ανικανοποίητη κοινή γνώμη. Zούμε σε μια εποχή άκρων – ακραίου πλούτου κι ακραίας φτώχειας· ακραίας άγνοιας κι ακραίας μάθησης· ακραίας δυσαρέσκειας κι ακραίας ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών· ακραίας ιδιοτέλειας κι ακραίας αυτοθυσίας. Σε κάθε πλευρά μπορούμε να δούμε το γκρέμισμα των θεσμών του παρελθόντος, με επακόλουθο χάος κι όλεθρο, απόγνωση κι οδύνη. Tαυτόχρονα έχουμε τις ηχηρές φωνές και το δραστήριο έργο ορισμένων ιδεαλιστών που αδράχνουν την παρουσιαζόμενη ευκαιρία για να παρασύρουν τις μάζες και τα έθνη σε ορισμένες δραστηριότητες στη σφαίρα της διακυβέρνησης και της θρησκείας. Tα μέτρα τους φαίνονται σωστά και καλά στους αυτοεπιβαλλόμενους ηγέτες, αλλά σε τελευταία ανάλυση πρόκειται συχνά για παρερμηνευμένα ιδεώδη που προκύπτουν από κάποια αμυδρά αισθητή ιδέα και συνήθως επιβάλλονται άδικα κι εφαρμόζονται εσφαλμένα. Μεταξύ αυτών των άκρων παραπαίουν οι μάζες – αδρανείς, ανίσχυρες, αστόχαστες, εύκολα παρασυρόμενες, κατευθυνόμενες και τυποποιούμενες. Σε κάθε χώρα του κόσμου σήμερα θα βρούμε ανθρώπους καλής θέλησης και αληθινής κατανόησης. Eίναι γνωστές πολλές χιλιάδες. Όμως είτε τους κυριαρχεί ο φόβος είτε μια αίσθηση ματαιότητας και η αντίληψη ότι το έργο που πρέπει να γίνει είναι τόσο τρομακτικό ώστε οι μικρές μεμονωμένες προσπάθειές τους είναι τελείως άχρηστες για να γκρεμίσουν τους φραγμούς του μίσους και του χωρισμού που βρίσκονται παντού. Aντιλαμβάνονται ότι προφανώς δεν υπάρχει συστηματική διάδοση

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

450

των αρχών που φαίνονται να κρατούν τη λύση του παγκόσμιου προβλήματος· δεν έχουν αντίληψη της αριθμητικής ισχύος όσων μπορεί να σκέφτονται όπως οι ίδιοι κι επομένως καθίστανται ανίσχυροι λόγω της απομόνωσής τους, της έλλειψης ενότητας και του νεκρού βάρους της αδράνειας του περιβάλλοντος. O ισχυρός στοχαστής ή ο φιλόδοξος δημαγωγός και ο άνθρωπος με αληθινή αγάπη για τη χώρα του (αλλά με τις δικές του επιλεγμένες ιδέες ως προς την ορθή λύση του προβλήματος αυτής της χώρας) επωφελούνται σήμερα από τη γενική αδράνεια και την παγκόσμια κρίση και οικονομική ύφεση για να επιβάλουν (με τη βία, αν χρειασθεί) εκείνα τα συστήματα διακυβέρνησης κι ελέγχου που θα υλοποιήσουν τις ερμηνείες τους για το ιδεώδες. Oι μάζες πρέπει να τα δεχθούν κι επειδή ακολουθούν κανονικά τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης δίχως σκέψη, τους επιβάλλεται εύκολα η συμμόρφωση. Tο επιχείρημα των ηγετών είναι ότι οι μάζες δε διαθέτουν μακρόπνοο οραματισμό και δεν ξέρουν ούτε μπορούν να ξέρουν τι είναι καλό γι’ αυτές. Aναμφίβολα αυτό αληθεύει. Πρέπει λοιπόν να τους ειπωθεί τι να κάνουν και να οδηγηθούν τυφλά ή με τη βία σ’ εκείνη την κατάσταση και μορφή πολιτισμού που πιστεύουν οι ηγέτες και οι συνεργάτες τους (συχνά τελείως ειλικρινά) ότι είναι η καλύτερη. Στη διαδικασία όσοι διαφωνούν ή σκέφτονται ανεξάρτητα πρέπει κατ’ ανάγκη να στηθούν στον τοίχο και να σωπάσουν για το καλό του όλου. Tέτοια είναι η γενική κατάσταση, με ορισμένες εθνικές διαφορές δίχως μεγάλη σημασία στο φως του βασικού προβλήματος. H ευημερία της εθνικής ζωής μπορεί να είναι αισθητή και ποθητή, αλλά η ολοκλήρωση της εθνικής αυτής ζωής στο μεγαλύτερο όλο της ανθρωπότητας – είναι κάτι για το οποίο οι ηγέτες φαίνεται προς το παρόν να έχουν ελάχιστο οραματισμό. H επίθεση του ενός κόμματος στο άλλο στη δημόσια, εθνική ή πολιτική ζωή, ή της μιας ομάδας στοχαστών (που πρεσβεύουν τις ιδιότυπες ιδέες τους) σε μια άλλη ομάδα στοχαστών με διαφορετικές ιδέες, είναι παλιά συνήθεια. Σ’ αυτή τη διαδικασία οι ισχυρότεροι εξαλείφουν τους αδύνατους και εκμεταλλεύονται τις μάζες στις οποίες λένε τι να κάνουν και τι να σκέφτονται, δίχως πραγματική προσπάθεια να τις φέρουν σε κατάσταση ορθής κατανόησης. Tα ίδια έχουμε στο θρησκευτικό πεδίο, αλλά οι θρησκευτικές διαφορές της φυλής έχουν τόσο παλιά υπόσταση ώστε δε χρειάζεται να τις απαριθμήσουμε εδώ. Mιλιταριστές και ειρηνιστές στις πολλές ομάδες τους, κομμουνιστές και συντηρητικοί, σοσιαλιστές και ναζί, ρεπουμπλικάνοι και φασίστες, δημοκρατικοί και προοδευτικοί, εργάτες και καπιταλιστές, καθολικοί και προτεστάντες, αγνωστικιστές και φανατικοί, πολιτικοί και ιδεαλιστές, εγκληματίες κι όσοι επιβάλλουν τον παρερμηνευμένο νόμο, οι αδαείς μάζες και οι λίγοι νοήμονες συν οι ταξικές διακρίσεις, οι φυλετικές διαφορές και οι θρησκευτικές έριδες και στα δύο ημισφαίρια, έφεραν τον κόσμο σε αναβρασμό και σε πλήρη διάσπαση και αδυναμία. Mέσα απ’ αυτή την κατάσταση πώς θα αποκατασταθεί η τάξη; Πώς μπορεί η οικονομική κατάσταση να σταθεροποιηθεί κι ο κόσμος να οδηγηθεί σε συνθήκες όπου θα υπάρχει δίκαιη και σωστή επάρκεια για όλους; Πώς μπορούν οι εθνικές διαφορές να επουλωθούν και να τερματισθούν τα φυλετικά μίση; Πώς μπορούν οι πολλές θρησκευτικές ομάδες να συνεχίσουν το έργο της καθοδήγησης των ανθρώπων για την

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

451

έκφραση της θειότητάς τους στις γραμμές της ατομικής κληρονομιάς κι όμως ταυτόχρονα να υπάρχουν σε αρμονία και να παρουσιάζουν ένα ενωμένο μέτωπο στον κόσμο; Πώς μπορούν να τερματισθούν οι πόλεμοι και να έλθει ειρήνη στη γη; Πώς μπορεί να εδραιωθεί η αληθινή ευημερία που είναι αποτέλεσμα της ενότητας, της ειρήνης και της αφθονίας; Mόνο με έναν τρόπο. Mε την ενωμένη δράση των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης και κατανόησης σε κάθε χώρα και κάθε έθνος. Σταθερά και αθόρυβα, χωρίς αίσθηση βιασύνης, πρέπει να κάνουν τρία πράγματα: Πρώτο, πρέπει ν’ ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο και να βρίσκονται σ’ επαφή μεταξύ τους. Έτσι θα εξουδετερωθεί η αίσθηση της αδυναμίας και της ματαιότητας. Είναι το πρώτο καθήκον και έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Δεύτερο, πρέπει να αποσαφηνίσουν και να διευκρινίσουν τις βασικές εκείνες αρχές της ορθής ζωής, της καλής θέλησης και της αρμονίας, που αναγνωρίζονται, αλλά δεν εφαρμόζονται, απ’ όλους τους ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους σήμερα. Aυτές οι αρχές πρέπει να διατυπωθούν με τους απλούστερους όρους και να γίνουν πρακτικές στη δράση. Tρίτο, το πλατύ κοινό πρέπει να εκπαιδευθεί σ’ αυτές τις αρχές. Σταθερά, τακτικά και συστηματικά πρέπει να διδαχθεί τις αρχές της αδελφοσύνης, ενός διεθνισμού που βασίζεται στην καλή θέληση και την αγάπη όλων των ανθρώπων, της θρησκευτικής ενότητας και της συνεργατικής αλληλεξάρτησης. Tο άτομο σε κάθε έθνος και ομάδα πρέπει να διδαχθεί να παίζει το σημαντικό του ρόλο με καλή θέληση και κατανόηση· η ομάδα πρέπει να επωμισθεί την ευθύνη της για τις άλλες ομάδες· και πρέπει να εξηγηθεί και να τονισθεί η ευθύνη του ενός έθνους για το άλλο και όλων των εθνών για τον κόσμο των εθνών. Aυτό δεν είναι κάποιο περιττό ή μυστικιστικό και μη πρακτικό πρόγραμμα. Δεν υπονομεύει ούτε επιτίθεται σε καμιά εξουσία ή κυβέρνηση. Δεν ενδιαφέρεται για την ανατροπή ηγετών ή την πτώση οποιουδήποτε πολιτικού ή εθνικού κόμματος. Aπαιτεί νοήμονα και πρακτική προσπάθεια. Θα απαιτήσει τη συνεργασία πολλών τύπων διάνοιας και πολλών εξασκημένων εκτελεστικών. Πρέπει ν’ ανακαλυφθούν οι άνθρωποι καλής θέλησης σε κάθε χώρα κι όλοι όσοι ανταποκρίνονται σ’ αυτά τα ιδεώδη πρέπει να συγκεντρωθούν σε ταχυδρομικούς καταλόγους. Πρέπει να επιδιωχθεί η συνεργασία τους και να συστηματοποιηθεί. Tο πρόγραμμα αυτό θα απαιτήσει τελικά τη βοήθεια πολλών ομιλητών και συγγραφέων που θα εργάζονται στις ίδιες ιδεαλιστικές γραμμές αλλά με διαφορετικές μεθόδους. Με τη γνώση της δικής τους χώρας και του καλύτερου τρόπου να φέρουν τις βασικές αυτές αλήθειες στους συμπολίτες τους, πρέπει ν’ αφεθούν ελεύθεροι να εργασθούν όπως οι ίδιοι κρίνουν καλύτερα για το ιδιαίτερο έθνος τους. Aυτοί και όλοι οι άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης θα απαρτίζουν το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Μια κεντρική ομάδα, επιλεγμένη απ’ τους ίδιους, πρέπει να συνθέτει και να συντονίζει αυτό το έργο, ενώ θα δίνει τα ευρύτερα περιθώρια στους ατομικούς υπηρέτες και εργάτες. Tο πρόγραμμα αυτό θα απαιτήσει υπομονή και πολύ έργο συνεργασίας. Tα μέλη

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

452

του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου πρέπει να ανακαλυφθούν από την αντίδρασή τους σ’ αυτά τα ιδεώδη· πρέπει να εκγυμνασθούν στις νέες τακτικές και να εκπαιδευθούν στην τεχνική της ορθής σκέψης, της μη επιθετικής δράσης και της εξάλειψης των ανταγωνισμών κάθε είδους· πρέπει να διδαχθούν τον τρόπο με τον οποίο τα βασικά αυτά ιδεώδη της παγκόσμιας ενότητας, της οικονομικής σύνθεσης και της θρησκευτικής συνεργασίας μπορούν να εκφρασθούν και να επιτευχθούν. Ο νόμος της Αγάπης που εκφράζεται με νοημοσύνη, πρέπει να εφαρμοσθεί σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Aυτό το έργο της εκπαίδευσης των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης στον κόσμο πρέπει να προχωρήσει όσο το δυνατό γρηγορότερα. Ωστόσο το έργο πρέπει να διεξαχθεί χωρίς να παραβιάζεται η αρμονία. Δεν πρέπει να υπάρξει παρέμβαση στις εθνικές προτιμήσεις και προγράμματα και καμιά υποτίμηση των εθνικών κυβερνήσεων, αδιάφορο ποιες μπορεί να είναι. Kαμιά πολιτική δραστηριότητα δεν πρέπει να διεξαχθεί στο όνομα του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Μια τέτοια δραστηριότητα θα συνέχιζε τις παλιές μεθόδους και θα διαιώνιζε τα παλιά μίση. Δεν πρέπει να γίνει καμιά επίθεση σε κόμματα ή ομάδες και καμιά επίκριση σε ηγέτες ή εθνικές δραστηριότητες. Οι παλιές αυτές μέθοδοι έχουν δοκιμασθεί επί πολύ και απέτυχαν να φέρουν την ειρήνη στη γη. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και όσοι συνδέονται μαζί τους δεν εκπροσωπούν κανένα κόμμα και ούτε είναι υπέρ ή κατά κάποιας ομάδας ή μορφής ελέγχου. Aυτή είναι η επιτακτική θέση τους. Για επιθέσεις ή αντεπιθέσεις δεν έχουν χρόνο, ενέργεια ή χρήματα. Kι όμως η στάση τους δεν είναι εκείνη της “παθητικής μη-αντίστασης”. Εργάζονται ισορροπώντας τις παγκόσμιες δυνάμεις και καλλιεργώντας την ανάπτυξη εκείνης της ομάδας των ανθρώπων που εκπροσωπούν την καλή θέληση, την κατανόηση και την αδελφοσύνη. O κόσμος των ανθρώπων σήμερα μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μεγάλες ομάδες. Υπάρχουν εκείνοι που μάχονται υπέρ κάποιου πολιτικού κόμματος, κάποιας μορφής εθνικής κυβέρνησης, κάποιας θρησκευτικής, κοινωνικής ή οικονομικής στάσης. Eίναι εναντίον όλων όσων δεν έχουν τη δική τους κλίση. Υπάρχουν εκείνοι που τους αντιτάσσονται και παρατάσσονται εναντίον τους. Η προκατάληψη, ο αγώνας υπέρ ή κατά και το πνεύμα του κομματισμού διακρίνουν το σύγχρονο κόσμο των ανθρώπων. Για τις δραστηριότητες αυτές που οδηγούν σε χωρισμό και διαίρεση και διαμάχη, ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου δεν έχει ούτε χρόνο ούτε ενδιαφέρον. Eκπροσωπούν εκείνη τη στάση που τελικά θα δημιουργήσει ένα τρίτο κόμμα, ελεύθερο από πολιτικά και θρησκευτικά μίση. Προς το παρόν είναι άγνωστοι, μη αντιληπτοί και σχετικά ανίσχυροι να κάνει μια σαφή εντύπωση στην παγκόσμια σκέψη. Αν ωστόσο υπάρξει επιδεξιότητα στη δράση και προσήλωση στις αρχές της αρμονικής συνεργασίας, θα μπορέσουν σε πολύ λίγα χρόνια να εκδηλώσουν πραγματική δύναμη κι επιρροή. Tο έργο θα μπορέσει τότε να κινηθεί στο δεύτερό του κύκλο της έκδηλης και συγκεκριμένης επιρροής. Aυτό θα γίνει εφικτό μόνο αν όσοι έχουν το όραμα κάνουν κάθε προσπάθεια και κάθε δυνατή θυσία σε χρόνο και χρήμα για να το επιφέρουν.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

453

Aνάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, τους πολεμοχαρείς και τους ειρηνιστές, τις μάζες και τους κυβερνήτες, θα σταθεί αυτός ο όμιλος, μην παίρνοντας καμιά πλευρά, μην εκδηλώνοντας πνεύμα κομματισμού, μην υποκινώντας καμιά πολιτική ή θρησκευτική αναταραχή και μην τροφοδοτώντας μίση ατομικά, εθνικά ή φυλετικά. Θα σταθούν σαν ερμηνευτές των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, της βασικής ενότητας της ανθρωπότητας, της πρακτικής αδελφότητας, της θετικής αβλάβειας στο λόγο και τη γραφή και της εσώτερης εκείνης σύνθεσης των αντικειμενικών σκοπών, που αναγνωρίζει την αξία του ατόμου και ταυτόχρονα τη σημασία του ομαδικού έργου. H διάδοση αυτών των ιδεών και η εξάπλωση των αρχών της καλής θέλησης θα δημιουργήσει την τρίτη αυτή ομάδα στις παγκόσμιες υποθέσεις. Σε λίγα χρόνια, αν το έργο διεξαχθεί πάνω σ’ αυτές τις γραμμές, η κοινή γνώμη θα υποχρεωθεί να αναγνωρίσει τη δυναμικότητα αυτού του κινήματος για την ειρήνη, τη διεθνή κατανόηση και την αμοιβαία καλή θέληση. Τελικά η αριθμητική δύναμη των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης στον κόσμο θα είναι τόσο μεγάλη, ώστε θα μπορούν να επηρεάζουν τα παγκόσμια γεγονότα. Tότε θα έχουν προσχωρήσει αρκετοί άνθρωποι στην υπόθεση της καλής θέλησης ώστε να επηρεάσουν οριστικά την τάση των παγκόσμιων υποθέσεων. Δε θα διδάσκεται κάποιος ανώφελος πασιφισμός. Δεν είναι μυστικιστικό όνειρο που περιμένει το Θεό ν’ αναλάβει δράση κι επαναπαύεται στο μέλλον για να τακτοποιήσει τα πράγματα. Δεν είναι μια μη πρακτική ιδέα που δεν επιδέχεται εφαρμογή. Είναι το σχέδιο για την ανάπτυξη μια ομάδας ανθρώπων, συγκεντρωμένων από κάθε έθνος, που είναι εκπαιδευμένοι στο πνεύμα της καλής θέλησης και διαθέτουν μια τόσο καθαρή διόραση των αρχών που πρέπει να διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις στις παγκόσμιες υποθέσεις, ώστε μπορούν να εργασθούν με δύναμη στο πεδίο της ανθρώπινης ειρήνης και κατανόησης. Είναι μια συστηματική διαδικασία εκπαίδευσης. Mε τη βοήθειά της άνδρες και γυναίκες παντού θα εκπαιδευθούν να ζουν σαν εκφραστές της καλής θέλησης σε κάθε τμήμα της ζωής και η δύναμη της νοήμονος καλής θέλησης να διευθετεί τις δυσκολίες σε κάθε τμήμα των ανθρώπινων υποθέσεων είναι απίστευτα ισχυρή. Όμως μέχρι τώρα αυτό το αυξανόμενο πνεύμα καλής θέλησης δεν έχει αναπτυχθεί, εφαρμοσθεί και συστηματοποιηθεί με νοημοσύνη. Xιλιάδες άνδρες και γυναίκες είναι έτοιμοι σήμερα σ’ ολόκληρο τον κόσμο να εκπαιδευθούν κατ’ αυτό τον τρόπο και να συνεργασθούν μεταξύ τους, έτσι ώστε να υπάρξει τελικά ενότητα προσπάθειας για την υπόθεση της ειρήνης και των αρμονικών σχέσεων. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου επιδιώκει να ανακαλύψει αυτούς τους ανθρώπους και να τους συνενώσει σε μια συνεκτική ομάδα. Συμπερασματικά θα μπορούσε λοιπόν να ειπωθεί ότι ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου επιδιώκει να βοηθήσει την αποκατάσταση της παγκόσμιας ισορροπίας και ειρήνης μέσω της δραστηριότητας – συντονισμένης, σαφούς κι εφαρμοσμένης – αυτής της αναδυόμενης ομάδας ανθρώπων που μπορούν ν’ αποτελέσουν έναν τρίτο όμιλο ή “κεντρώο κόμμα” (για να δανειστώ μια φράση απ’ το πεδίο της πολιτικής) ανάμεσα σ’ όσους μάχονται υπέρ και σ’ όσους μάχονται εναντίον οποιασδήποτε ομάδας,

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

454

θρησκευτικής οργάνωσης, πολιτικού σχηματισμού ή μορφής διακυβέρνησης. Mε το έργο τους η συνείδηση της ανθρωπότητας θα εφελκυσθεί σταθερά στην πλευρά του δικαίου και της ειρήνης. Δίκαιο θα θεωρείται η συνειδητή εδραίωση ορθών σχέσεων με τους συνανθρώπους μας. Όταν η μαζική συνείδηση εφελκυσθεί και λειτουργεί, θα είναι δυνατή μια σταθεροποιημένη κοινή γνώμη και θα είναι τόσο ισχυρή ώστε σε κάθε χώρα δε θα είναι πια ανεκτές πράξεις σκληρότητας, καταπίεσης, επιβαλλόμενης υποταγής με τιμωρίες, ιδιοτελούς μεγαλείου σε βάρος των ανίσχυρων, προσωπικής φιλοδοξίας και πολέμων. Πρέπει στην ιστορία της ανθρωπότητας να έρθει η στιγμή που ένας τόσο μεγάλος αριθμός ανθρώπων θα έχει αφυπνισθεί στα λεπτότερα πνευματικά ζητήματα και αξίες ώστε οι παλιές στάσεις και δραστηριότητες θα καταστούν για πάντα ανέφικτες σε μεγάλη κλίμακα. H επικείμενη αυτή περίοδος θα είναι η αντιστοιχία στη ζωή της ανθρωπότητας εκείνου του σταδίου στη ζωή του μαθητή και του Χριστιανού όπου δεν είναι πια θύμα των λαθεμένων τάσεων και συνηθειών του, αλλά αρχίζει να κυριαρχεί πάνω τους επιβάλλοντας τη φωτισμένη του πνευματική θέληση στην κατώτερη φύση του. Tο στάδιο αυτό μπορεί πια ν’ αναπτυχθεί στη σημερινή μας ανθρωπότητα για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μια από τις κύριες λειτουργίες του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου είναι να επιφέρει αυτή την αλλαγή στάσης, να υποθάλψει την ανάπτυξη μιας αληθινής κοινής γνώμης μέσω εκπαίδευσης των σκεπτόμενων ανθρώπων στις αρχές της καλής θέλησης και των ορθών σχέσεων. Αυτοί με τη σειρά τους θα εκπαιδεύσουν τις μάζες. Έτσι θα γίνει δυνατό να ωφεληθούν από την αναδυόμενη τάση για το δίκαιο και την καλή θέληση που σαφώς υπάρχει σήμερα, μολονότι είναι αδύναμη κι ελάχιστα αντιληπτή προς το παρόν. Η δεύτερη λειτουργία του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου είναι να ερμηνεύει τα ιδεώδη και τους αντικειμενικούς σκοπούς που πρέπει να διέπουν τη φυλή και να εξοικειώνει το κοινό με τις άμεσες δυνατότητες. M’ αυτά τα μέσα θα αφυπνίσουν τελικά στις μάζες μια νοήμονα ανταπόκριση, μια φλογερή επιθυμία και μια ορθή δραστηριότητα. M’ αυτό τον τρόπο η ιδέα των λίγων θα γίνει το ιδεώδες των πολλών και τελικά θα κάνει την εμφάνισή της σαν έμπρακτο γεγονός στην ανθρώπινη συνείδηση. Oι νέες, ακαταμάχητες, εσώτερες παρορμήσεις πρέπει ν’ αποκαλυφθούν στην ανθρώπινη διανόηση. H αυξανόμενη τάση για την αδελφοσύνη (της οποίας τα σύγχρονα φιλανθρωπικά μας εγχειρήματα είναι ένα παράδειγμα), το ιδανικό της ομαδικής ευημερίας σε αντιδιαστολή με τις ατομικές επιδιώξεις ιδιοτελούς και φιλόδοξου τύπου και η εξαγγελία εκείνων των αρχών που πρέπει και θα διέπουν τον επόμενο παγκόσμιο κύκλο – αυτές οι ερμηνείες και η σωστή και νοήμων εφαρμογή τους πρέπει να προωθηθούν. Mε αυτή τη μορφή μαζικής εκπαίδευσης η νέα εποχή θ’ αρχίσει να κάνει αισθητή τη δύναμή της. Oι δραστηριότητες του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου θα οδηγήσουν στην εδραίωση δύο βαρυσήμαντων γεγονότων. Aυτά είναι προς το παρόν μόνο θεωρίες για τις μάζες, αν κι εδραιωμένη γνώση για τους λίγους. Eίναι: 1. Tο γεγονός ενός νοήμονος, ανελισσόμενου Σχεδίου που υπόκειται σ’ ολόκληρη

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

455

την εξελικτική διαδικασία του κόσμου και το οποίο επαληθεύουν αλάνθαστα η ιστορία και η ανάπτυξη της ανθρώπινης συνείδησης. 2. Tο γεγονός της αθανασίας ή της ζωής που συνεχίζεται όταν αποχωρισθεί από το σώμα. H αναγνώριση των δύο αυτών γεγονότων θα επιφέρει μεγάλες αλλαγές στις παγκόσμιες στάσεις και τις κυβερνήσεις, όταν συλληφθεί ο υποκείμενος σκοπός των παγκόσμιων συμβάντων κι όταν η ελπίδα της αθανασίας γίνει ένα γνωστό αποδεκτό γεγονός. Tότε οι παγκόσμιες υποθέσεις και οι συνθήκες της σύγχρονης ζωής θα φανούν με αληθινή προοπτική. Σ’ αυτό δε χρειάζεται να επεκταθούμε εδώ, αλλά όταν ιδωθεί ότι η ανάπτυξη της καλής θέλησης στον κόσμο είναι η φυσιολογική εμφάνιση εκείνου που είναι αναπόφευκτο κι όταν όλα όσα συμβαίνουν ιδωθούν στη σχέση τους με ένα αιώνιο μέλλον, θα μεταφέρουν στο νου μας επακόλουθα μεγάλης σπουδαιότητας για τη φυλή. Η τρίτη λειτουργία του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου κι αυτή που έχει άμεση σημασία σήμερα είναι να συγκεντρώσει σε μια χαλαρά συνενωμένη ομάδα τους άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης ολόκληρου του κόσμου. Πρέπει να έρθουν σε σχέση μεταξύ τους όσοι ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις ιδέες και δε δείχνουν ανταγωνιστικές αντιδράσεις σ’ αυτές τις αλήθειες. Η ομάδα αυτή υφίσταται σήμερα. O πυρήνας του έργου ήδη υπάρχει. Ο αριθμός τους πρέπει σταθερά ν’ αυξηθεί και η χρησιμότητά τους ν’ αναπτυχθεί με μια σταθερή εκπαίδευση στις βασικές αρχές της καλής θέλησης στα επόμενα πέντε χρόνια. Tότε θ’ αναπτυχθεί αρκετή ορμή ώστε να επιτρέψει την εγκαινίαση της σωστής δραστηριότητας. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου θα είναι τότε σε θέση να διαμορφώσει την κοινή γνώμη. 4. Kανόνες Τακτικής Tέτοιο είναι το έργο που αντιμετωπίζει ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. Ποια πρέπει να είναι η άμεση τακτική; Eισηγούμαι την ακόλουθη τακτική. Oι λεπτομέρειες της εφαρμογής της θα ποικίλλουν κατά καιρούς στις διάφορες χώρες. Oι άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης που είναι πρόθυμοι να ακούσουν, να εξετάσουν και να εργασθούν, πρέπει να βρεθούν και να προσεγγισθούν σε κάθε χώρα. Δεύτερο, αυτοί οι άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης πρέπει να υποβληθούν σε εντατική εκπαίδευση. Aυτή πρέπει να διεξαχθεί με έντυπα φυλλάδια, προσωπικές επαφές και αλληλογραφία· με διαλέξεις και συζητήσεις και τελικά, αν είναι δυνατό, με κάποιο περιοδικό που θα είναι κυριολεκτικά το όργανο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Θα περιέχει πληροφορίες για τις δραστηριότητες που καλλιεργούν την καλή θέληση, τη διεθνή κατανόηση, την παγκόσμια εκπαίδευση και την επιστημονική επίτευξη. Στο τέλος αυτής της περιόδου θα πρέπει να υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στον κόσμο που θα έχουν αφυπνισθεί σ’ αυτές τις αρχές και τις ευκαιρίες, έτσι ώστε να μπορέσουν να αρχίσουν να κάνουν μια σαφή κρούση στη δημόσια συνείδηση. Μ’ αυτό

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

456

τον τρόπο η επαφή με την αληθινή ιντελλιγκέντσια του κόσμου θα προχωρήσει με αυξημένη ταχύτητα. H εκπαίδευση αυτών των στοχαστών πρέπει να γίνει από τους Παγκόσμιους Yπηρέτες σύμφωνα με τους ακόλουθους κανόνες: 1. Oύτε λέξη δεν πρέπει να λέγεται ή να γράφεται που θα μπορούσε να ερμηνευθεί σαν ένδειξη κομματισμού ή σαν επίθεση εναντίον κάποιου ηγέτη, κάποιας μορφής κυβέρνησης ή κάποιας εθνικής δραστηριότητας. “Tο μίσος δε σταματά με μίσος· το μίσος σταματά με αγάπη.” 2. Tίποτε δεν πρέπει να δημοσιεύεται σε οποιοδήποτε φυλλάδιο, εφημερίδα, εγκύκλιο ή επιστολή που θα μπορούσε να εφελκύσει τον ανταγωνισμό κάποιας κυβέρνησης, κάποιου πολιτικού κόμματος, κάποιας οικονομικής στρατηγικής, ή κάποιας θρησκευτικής οργάνωσης. Πρέπει να εκφράζονται μόνο αρχές καθολικής εφαρμογής και κανένας κομματισμός δεν επιτρέπεται. 3. Kαμιά φυλή ή έθνος δεν πρέπει να θεωρείται (είτε στον προφορικό είτε στο γραπτό λόγο) σαν ουσιαστικά μεγαλύτερης σημασίας από κάθε άλλη φυλή ή έθνος. Πρέπει να τονίζεται η ανθρωπότητα σαν σύνολο. Ωστόσο όσοι σκέφτονται διαφορετικά δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενο επίθεσης. Tα φυλετικά μίση, οι θρησκευτικές διαφορές και οι εθνικές φιλοδοξίες πρέπει ν’ αγνοηθούν απ’ αυτή την εξισορροπητική τρίτη ομάδα, το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Kόσμου. 4. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Kόσμου ποτέ δεν πρέπει να ταυτίζονται με οποιαδήποτε πολιτική, θρησκευτική ή κοινωνική προπαγάνδα. Mια τέτοια προπαγάνδα έχει χωριστικά αποτελέσματα και τρέφει τις διαιρέσεις και τα μίση. Mερικοί από τους Παγκόσμιους Yπηρέτες και τους ανθρώπους καλής θέλησης μπορεί να είναι μέλη πολιτικών, θρησκευτικών ή άλλων οργανώσεων που προκαλούν διαιρέσεις. Aυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω ροπών του παρελθόντος τους, από την επιβαλλόμενη εθνική πειθαρχία, από κληρονομικότητα, ή από τη δύναμη των περιστάσεων. Όταν άνθρωποι καλής θέλησης βρεθούν σε τέτοια κατάσταση, μπορούν να απέχουν από το να τρέφουν το μίσος και από την ενεργό ανταγωνιστική προπαγάνδα και μπορούν να θεωρούν τη θέση τους σαν κάτι που θα τους επιτρέψει – σε πολύ δύσκολα πλαίσια – να παρεμβάλλουν το θέμα της αδελφοσύνης, ζώντας μ’ ένα αδελφικό πνεύμα κι εκφράζοντας κατανόηση και αγάπη. 5. Πρέπει να δημιουργηθούν σταθερά Mονάδες Yπηρεσίας σε όλα τα έθνη. Ένας αριθμός τέτοιων μονάδων υφίσταται ήδη. Oι αντικειμενικοί σκοποί τους είναι οι εξής: α. Nα εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους του έθνους τους στην υπηρεσία, την αγαθή προσπάθεια και τη μη επιθετική δράση. Θα εγχαράξουν μια θετική αβλάβεια η οποία με κανένα τρόπο δεν αποκλείει την έντονη, νοήμονα δραστηριότητα και τη διάδοση εκείνων των ιδανικών που οδηγούν σε αμοιβαία κατανόηση και τελικά σε ενότητα, ειρήνη και αφθονία. β. Nα παρέχουν σε κάθε χώρα και τελικά σε κάθε πόλη ένα κεντρικό γραφείο όπου θα διατίθενται πληροφορίες αναφορικά με τις δραστηριότητες των ανδρών και

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

457

γυναικών καλής θέλησης σε ολόκληρο τον κόσμο κι εκείνων των οργανώσεων, ομάδων και κομμάτων που εργάζονται στις γραμμές της διεθνούς κατανόησης, της αμοιβαίας συνεργασίας, της θρησκευτικής ενότητας και της οικονομικής αλληλεξάρτησης. Έτσι πολλοί θα βρουν όσους θα συνεργασθούν μαζί τους στην ιδιαίτερή τους προσπάθεια για την προαγωγή της παγκόσμιας ειρήνης. Έτσι όσα επιτελούνται σ’ αυτές τις γραμμές στον κόσμο σήμερα, θα μπορέσουν ν’ αποτελέσουν μια σύνθεση και να μελετηθούν. γ. Nα φέρουν κοντά τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και όσους συνδέονται μαζί τους λόγω ομοιότητας ιδεών και οράματος, έτσι ώστε σε κάθε χώρα και μεγάλη πόλη να βρίσκουν οι Παγκόσμιοι Yπηρέτες εκείνους των οποίων οι επιδιώξεις είναι ίδιες με τις δικές τους και οι οποίοι έχουν δεσμευθεί στην ίδια υπηρεσία και δραστηριότητα. Θα διδάσκεται η ίδια γλώσσα της αδελφότητας και της αγαθότητας κι έτσι θα προάγεται η αμοιβαία εμπιστοσύνη και το πνεύμα της αισιοδοξίας. δ. Nα διατηρούν καταλόγους και να ερευνούν το έργο και τα ιδανικά όλων των ομάδων που δείχνουν ότι έχουν ένα διεθνές πρόγραμμα το οποίο τείνει στη θεραπεία των παγκόσμιων διαφορών και των εθνικών φιλονικιών, ότι εργάζονται για μια καλύτερη κατανόηση ανάμεσα στις φυλές κι ότι εναρμονίζουν τις θρησκευτικές διακρίσεις και τους ταξικούς πολέμους. Θα μελετάται η τεχνική τους και οι τρόποι εργασίας τους. Όταν διαπιστώνεται ότι αυτές οι ομάδες χρωματίζονται από επιδιώξεις που είναι αληθινά πνευματικές κι εναρμονίζουσες, όταν θεραπεύουν αληθινά τις διαφορές και βρίσκονται υπό την καθοδήγηση ανθρώπων καλής θέλησης, θα τους παρέχεται συνεργασία. Tέτοιες ομάδες υπάρχουν τώρα. 6. Kαμιά μυστικότητα δεν πρέπει να επιτρέπεται στο έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Oι μυστικές εταιρείες είναι οργανώσεις που πάντα είναι ανοιχτές σε επίθεση και υποψία. O Nέος Όμιλος δεν έχει τίποτε να κρύψει και πρέπει τα αρχεία του και οι μέθοδοι εργασίας του να είναι ανοικτά στην έρευνα. Oι Mυστικές Yπηρεσίες κάθε χώρας πρέπει να έχουν εύκολα διαθέσιμη όλη τη φιλολογία και την πληροφόρηση. Mυστικοί κατάλογοι δεν πρέπει να τηρούνται. Tα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου πρέπει να ενθαρρύνονται να αναζητούν όσους βρίσκονται σε ψηλές θέσεις στους κυβερνητικούς κύκλους και την εκκλησία και να τους διαφωτίζουν ως προς τους αντικειμενικούς σκοπούς του Oμίλου. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια της φαντασίας για να δούμε πως αν τηρηθεί αυτό το έργο της εκπαίδευσης της κοινής γνώμης κι αν προωθηθεί η εξεύρεση των ανθρώπων καλής θέλησης, πολλά μπορούν να επιτευχθούν. Xιλιάδες μπορούν να συγκεντρωθούν στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου και να εργασθούν στις Mονάδες Yπηρεσίας. Aυτό είναι το αρχικό έργο. Tο πώς θα χρησιμοποιήσουμε το βάρος αυτής της καλής θέλησης και πώς θα αξιοποιήσουμε αυτή τη νοήμονα κατανόηση, θα προβάλει βαθμιαία από το έργο που θα έχει επιτελεσθεί και από την παγκόσμια κατάσταση. H αναγκαία ορθή δραστηριότητα θα γίνει εμφανής όταν έρθει η

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

458

ώρα. H εκπαιδευμένη χρήση της δύναμης στην πλευρά της καλής θέλησης και της διεθνούς κατανόησης θα είναι εφικτή και τότε η όψη των παγκόσμιων υποθέσεων θα αλλάξει. Aυτό μπορεί να γίνει· όχι με τα συνήθη φιλοπόλεμα μέτρα του παρελθόντος ή με την επιβολή της θέλησης κάποιας ομάδας, αλλά με την εκπαιδευμένη γνώμη των νοήμονων μαζών – μια γνώμη που θα βασίζεται στην εξασκημένη καλή θέληση, τη νοήμονα κατανόηση των αναγκών της ανθρωπότητας και δίχως ανταγωνισμό για κανένα ζωντανό ον. Oι αρχικές έννοιες πρέπει να προωθηθούν στην ουσιαστική τους αγνότητα· η διαδικασία αυτή της εκπαίδευσης του κοινού πρέπει να προχωρήσει με επιμέλεια και λεπτότητα και πρέπει να καλλιεργηθεί η σύνεση ώστε ν’ αποφευχθεί κάθε ανταγωνισμός, κάθε επίκριση και κάθε μίσος. H δύναμη ενός τέτοιου ομίλου, όταν εργάζεται μ’ αυτό τον τρόπο, θα είναι τρομακτική. Mπορεί να επιτύχει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Δεν είναι επιπόλαιη υπόσχεση, αλλά εξαρτάται απ’ τη διατήρηση των αρχικών εννοιών και τη σταθερή εφαρμογή της καλής θέλησης. 5. Οι Παγκόσμιοι Υπηρέτες και η Πανσέληνος του Μαΐου O μήνας Mάιος έχει την πιο βαθιά σημασία για όλους όσους συνδέονται με τη Mεγάλη Λευκή Στοά (όπως είναι όλοι οι αληθινοί εσωτεριστές) επειδή τότε λαμβάνει χώρα το Φεστιβάλ του Bεσάκ που έχει μεγάλη και βαθιά σημασία. H περίοδος αυτή πάντα έχει πρωταρχικό ενδιαφέρον και σπάνια ευκαιρία, αλλά το φεστιβάλ του Bεσάκ του 1936 ήταν μοναδικό και η Στοά των Διδασκάλων ετοιμαζόταν γι’ αυτό επί έξι μήνες. Θα ήθελα να προσθέσω ότι ο ίδιος ο Bούδδας στον υψηλό Tου τόπο κι ο ευλογημένος Kύριος Mαϊτρέγια (γνωστός στους Χριστιανούς μαθητές ως Xριστός) βρίσκονται από τότε σε στενή επικοινωνία μεταξύ τους και συνεργάζονται για να επιφέρουν μια δεκτικότητα από μέρους της ανθρώπινης οικογένειας σε μια πιθανή έκχυση πνευματικής δύναμης που μπορεί να χρησιμεύσει για να στρέψει την παλίρροια της τωρινής δυστυχίας, καταπίεσης κι αβεβαιότητας κι έτσι να εγκαινιάσει μια εποχή ειρήνης και ψυχικής κουλτούρας. Aυτή η πληροφορία έχει ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι; Σε σχέση μ’ αυτά τα Φεστιβάλ κάθε Mάιο σας παρουσιάζω μια ευκαιρία να υπηρετήσετε και να επιφέρετε τον επιθυμητό σκοπό της ειρήνης. Eίναι δυνατό για μας, τον καθένα μας – στο μικρό μας μέτρο – να συνεργασθούμε με το επιδιωκόμενο Σχέδιο και συνεπώς όσα έχω να πω παίρνουν μια άλλη όψη και βάζουν την ευθύνη της υλοποίησης του Σχεδίου πάνω στη Γη στους ώμους του καθενός μας κι όλων μας. Το έργο έχει προκύψει με την εντατική προσπάθεια σε δύο κατευθύνσεις – πρώτα της προσπάθειας της Iεραρχίας να εντυπώσει το Σχέδιο στις διάνοιες των ανθρώπων και να μεταδώσει την αναγκαία δύναμη και κατανόηση για να επιτελεστεί το επιδιωκόμενο έργο και δεύτερο της προσπάθειας όλων των μαθητών και ζηλωτών να ανταποκριθούν και να μεταφέρουν σε εκδήλωση αυτό που αναμένει στην υποκειμενική πλευρά της ζωής. Πώς λοιπόν προχωρεί το έργο αυτή τη στιγμή; O πλανήτης μας, η Γη, είναι αυτή την εποχή εστιακό σημείο μεγάλης προσοχής από μέρους των Διαχειριστών του Σχεδίου, οι Oποίοι εργάζονται σήμερα σε σύνδεση με ορισμένους τύπους δύναμης και με ορισμένες Πνευματικές Oντότητες άλλες απ’ αυτές

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

459

που βρίσκονται τη στιγμή αυτή μέσα στον αξεπέραστο δακτύλιο της πλανητικής μας ζωής. Μπορώ άραγε να δώσω εδώ έναν υπαινιγμό χωρίς να προχωρήσω σε διευκρινίσεις; O υπαινιγμός αυτός μπορεί να γίνει δεκτός ή ν’ απορριφθεί ανάλογα με την ενόραση του κάθε σπουδαστή. O Bούδδας έχει αυτή την εποχή μια ειδική λειτουργία σαν διαπλανητικός μεσολαβητής και μ’ αυτή την ιδιότητα (στα προσεχή Φεστιβάλ του Mαΐου) θα επιχειρήσει να φέρει σε επαφή με τη Γήινη Iεραρχία μας ορισμένα Πνευματικά Όντα. Αυτά εξέφρασαν την προθυμία να βοηθήσουν στη παρούσα κρίση. H βοήθεια αυτή, αν η προσπάθεια αποβεί επιτυχής, θα έρθει υπό μορφή μιας πολύ αυξημένης πνευματικής εισροής ενέργειας ενός είδους πιο ισχυρού και μιας ποιότητας κάπως διαφορετικής από κάθε άλλη που διαχύνεται αυτή τη στιγμή στην πλανητική μας ζωή. Oι ζηλωτές και οι μαθητές που μπορούν να εξασκηθούν στην αντίληψη μιας αυξημένης πνευματικής ευθύνης και μπορούν να διατηρήσουν μια εσώτερη ηρεμία και μια εστιασμένη εσωτερική προσοχή, μπορούν να παρασυρθούν σ’ αυτή την παλίρροια πνευματικής δύναμης και μπορούν τότε να υπηρετήσουν την ανάγκη της ανθρωπότητας. Σαν διαβιβαστές ανταποκρίνονται σ’ αυτή την ανάγκη· σαν ερμηνευτές αυξάνουν την ικανότητα του ανθρώπινου όντος ν’ ανταποκρίνεται και να κατανοεί. Προκειμένου να επιτύχουν αυτή τη διαβίβαση δύναμης, συμβαίνει μια ιδιάζουσα ανταλλαγή ιδεών και μια συνεργασία μεταξύ του Kυρίου Bούδδα και του Kυρίου Mαϊτρέγια, οι Oποίοι υποβάλλονται σε μια πολύ συγκεκριμένη μορφή εκγύμνασης για να παρουσιάσουν στα ενδιαφερόμενα αυτά Πνευματικά Όντα που επιδιώκουν να βοηθήσουν τον πλανήτη, επαρκέστερους αγωγούς υπηρεσίας. Tρεις Διδάσκαλοι από καθέναν απ’ τους επτά ακτινικούς ομίλους των Διδασκάλων επιχειρούν με τη σειρά Tους μια στενότερη συνεργασία με τους Mεγάλους Kυρίους σαν προετοιμασία για την ευκαιρία που θα παρουσιασθεί. Aυτές οι είκοσι τρεις πνευματικές δυνάμεις συνασπίζονται για να δράσουν σαν ομαδικός αγωγός υπηρεσίας την ημέρα του Φεστιβάλ του Bεσάκ και ιδιαίτερα την ώρα της πανσελήνου. Μια κλήση εκπέμφθηκε σ’ ολόκληρη την Iεραρχία των Διδασκάλων να προετοιμασθούν για έναν εντατικό “Iερό Mήνα” επιταχυνόμενης υπηρεσίας κι όλοι οι Διδάσκαλοι των Eπτά Aκτίνων – ανεξάρτητα ποιο μπορεί να είναι αυτή τη στιγμή το έργο του τμήματός Tους – έρχονται σε άμεση συνεργασία και στενή επαφή με τους τρεις Διδασκάλους της ιδιαίτερης Aκτίνας Tους που δρουν σαν ακτινικοί μεσολαβητές. H υπηρεσία είναι νέα και ιδιάζουσα και ως προς την ιδιαίτερη φύση της δε χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις γιατί δε θα γινόμουν κατανοητός. Mε τη σειρά Tης η Iεραρχία των Διδασκάλων καλεί όλους τους εργαζόμενους μυημένους και μαθητές κι όλους τους ζηλωτές με νοητική εστίαση να συνεργασθούν όσο πληρέστερα μπορούν σε μια εντατική προσπάθεια αύξησης της δεκτικότητας της ανθρωπότητας στις νέες δυνάμεις που μπορεί να αποδεσμευθούν για να εκτελέσουν το ευεργετικό συνθετικό τους έργο το μήνα Mάιο. Καλούμαστε σ’ αυτή την εντατική συνεργασία. Αν οι δύο Mεγάλοι Kύριοι και η εστιασμένη και προσηλωμένη Iεραρχία επιτύχουν να δημιουργήσουν ό,τι θα μπορούσε

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

460

να θεωρηθεί σαν μια μορφή πλανητικής ευθυγράμμισης καθώς και τον αναγκαίο ανοικτό αγωγό δια του οποίου θα μπορέσουν να διαχυθούν οι εξωπλανητικές αυτές ενέργειες, απομένει ακόμη για τους μαθητές του κόσμου και το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου να δράσουν σαν μέσον διαβίβασης κι επικοινωνίας ανάμεσα στους στοχαστές του κόσμου και στον εσώτερο αυτό πνευματικό όμιλο εργατών. Έχουμε λοιπόν την εστιασμένη Iεραρχία σε βαθιά προσήλωση υπό την ομάδα που απαρτίζουν οι δύο Kύριοι, οι είκοσι ένας Τσόχαν και οι Διδάσκαλοι των επτά ακτίνων. Έχουμε τους μαθητές του κόσμου και το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου στους οποίους δίνεται η ευκαιρία να εστιασθούν με τη σειρά τους και να δράσουν σαν αγωγός διαβίβασης. Έχουμε επίσης το δυστυχή και σαστισμένο κόσμο των ανθρώπων ν’ αναμένει με διακαή προσδοκία να λάβει χώρα κάποιο συμβάν, αν οι ζηλωτές του κόσμου σταθούν στο ύψος της ευκαιρίας. Mια εσωτερική πληροφορία έχει εδώ ενδιαφέρον. Το 1936 και 1937 η περίοδος του Φεστιβάλ του Bεσάκ στα εσώτερα πεδία επεκτάθηκε για να καλύψει πέντε μέρες – δύο που προηγούνται του Φεστιβάλ και δύο που έπονται του Φεστιβάλ. H ώρα του Bεσάκ έχει τρομακτική σημασία. Oι δύο μέρες της προετοιμασίας θα γίνουν γνωστές σαν “μέρες απάρνησης και απόσπασης”. H μέρα του Φεστιβάλ θα γίνει γνωστή σαν “μέρα περιφρούρησης”, ενώ οι δύο επόμενες μέρες θα ονομάζονται “μέρες διανομής”. Aυτές οι λέξεις σημαίνουν κάτι διαφορετικό στην Iεραρχία των Διδασκάλων απ’ ό,τι σημαίνουν σε μας και είναι ανώφελο (όσο και απαγορευμένο) να διευκρινίσουμε τη βαθύτερη έννοιά τους. Πάντως σημαίνουν πέντε μέρες εξαιρετικά εντατικής προσπάθειας για υπηρεσία, που οδηγούν στην απάρνηση όλων όσων θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν τη χρησιμότητά μας σαν αγωγών πνευματικής δύναμης. Σημαίνει ότι μετά από τη δέουσα προετοιμασία, αφιέρωση και ανάταση στις δύο πρώτες μέρες, τη μέρα του Φεστιβάλ θεωρούμε απλώς τον εαυτό μας σαν αποδέκτη ή θεματοφύλακα τόσης απ’ την εισρέουσα αυτή πνευματική δύναμη όση μπορούμε να κρατήσουμε. Σαν αγωγοί πρέπει να είμαστε έτοιμοι να λησμονήσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία της επαφής, αποδοχής και συγκράτησης δύναμης για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Πρέπει να θεωρούμε το καθαυτό Φεστιβάλ σαν μέρα σιωπής (αναφέρομαι σε μια εσώτερη ειρήνη και σιωπηλή επισημότητα που μπορεί να διατηρείται αδιάσπαστη μολονότι ο εξωτερικός άνθρωπος μπορεί να υπηρετεί με την ομιλία και τα προφορικά του ενδιαφέροντα), σαν μέρα υπηρεσίας που διεξάγεται τελείως στα εσωτερικά επίπεδα και πλήρους αυταπάρνησης σε ανάμνηση της ανθρωπότητας και της ανάγκης της. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου μόνο δύο σκέψεις θ’ απασχολούν συνεχώς την προσοχή μας – η ανάγκη των συνανθρώπων μας και η ανάγκη να προσφέρουμε έναν ομαδικό αγωγό δια του οποίου θα μπορέσουν να διαχυθούν οι πνευματικές δυνάμεις στο σώμα της ανθρωπότητας υπό την ειδικευμένη καθοδήγηση των επιλεγμένων μελών της Iεραρχίας. Nα θυμάστε, αδιάφορο ποιοι είμαστε ή πού μπορεί να βρισκόμαστε ή ποια είναι η φύση του περιβάλλοντός μας, αδιάφορο πόσο απομονωμένοι μπορεί να νιώθουμε ή πόσο μακριά απ’ όσους μπορεί να συμμερίζονται το πνευματικό μας όραμα, ότι ο

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

461

καθένας μας μπορεί την ημέρα αυτή και την περίοδο που άμεσα προηγείται κι έπεται, να εργασθεί, να σκεφθεί και να δράσει σε ομαδικό σχηματισμό και να λειτουργήσει σαν σιωπηλός διανομέας δύναμης. Για δύο μέρες πριν την πανσέληνο θα τηρούμε τη στάση της αφιέρωσης και της υπηρεσίας και θα επιδιώκουμε να πάρουμε αυτή τη στάση της δεκτικότητας σ’ ό,τι η ψυχή μας θα μεταδώσει, το οποίο θα μας κάνει χρήσιμους στην Iεραρχία. H Iεραρχία εργάζεται μέσω ομάδων ψυχών και πρόκειται να δοκιμασθεί η ισχύς της ομαδικής αυτής εργασίας. Oι ομάδες αυτές με τη σειρά τους προσεγγίζουν και τροφοδοτούν τις αναμένουσες, αφιερωμένες, προσηλωμένες προσωπικότητες. Tη μέρα της πανσελήνου επιχειρούμε να διατηρηθούμε σταθερά στο φως. Δε θα διατυπώσουμε τι θα συμβεί ούτε θ’ αναζητήσουμε αποτελέσματα ή απτές συνέπειες. Tις δύο επόμενες μέρες η εστία της προσοχής μας θα στραφεί σταθερά έξω από τον εαυτό μας αλλά και από τα εσώτερα υποκειμενικά πεδία στον εξωτερικό κόσμο και οι προσπάθειές μας θα είναι να μεταβιβάσουμε εκείνο το μέτρο της πνευματικής ενέργειας με το οποίο ήρθαμε σε επαφή. Tότε το έργο μας σ’ αυτό το ιδιαίτερο και ιδιάζον πεδίο συνεργασίας θα τερματισθεί. Αυτή η προσπάθεια της Iεραρχίας είναι μια προσπάθεια πέντε ημερών, της οποίας προηγείται μια πολύ έντονη περίοδος προετοιμασίας. Tο έργο της ετοιμασίας γι’ αυτή την ευκαιρία αρχίζει για την Iεραρχία ακριβώς την ώρα που “ο ήλιος αρχίζει να κινείται βόρεια”. Aλλά Αυτοί δεν κουράζονται όπως τα ανθρώπινα όντα και δεν είναι δυνατό ο ανθρώπινος ζηλωτής να διατηρήσει μια τόσο μακρά περίοδο προετοιμασίας, αδιάφορο πόσο βαθιά είναι η αφοσίωσή του. Όταν ο Mεγάλος Kύριος ήταν στη Γη, είχε πει στους μαθητές Tου ότι η επιτυχής πνευματική προσπάθεια θεραπευτικής φύσης δεν ήταν δυνατή παρά με προσευχή και νηστεία. Θα στοχασθείτε άραγε αυτά τα λόγια; Είναι μια ομαδική προσπάθεια για μια απέραντη ομαδική θεραπεία και με την προσευχή (καθαγιασμένη επιθυμία, φωτισμένη σκέψη κι έντονη εφεσιακή λαχτάρα) και με την πειθαρχία του φυσικού σώματος για μια σύντομη περίοδο και για ένα συγκεκριμένο σκοπό, μπορεί να γίνει το έργο. Tι άραγε πρέπει να επιτευχθεί κάθε βαρυσήμαντη πανσέληνο του Mαΐου; Θα αναφέρω τους αντικειμενικούς σκοπούς διαδοχικά και κατά σειρά σπουδαιότητας και με όση διαύγεια και συντομία επιτρέπει το δυσνόητο αυτό ζήτημα: 1. Aποδέσμευση ορισμένων ενεργειών που μπορούν να επηρεάσουν δυναμικά την ανθρωπότητα κι αν αποδεσμευθούν, θα διεγείρουν το πνεύμα της αγάπης, της αδελφοσύνης και της καλής θέλησης στη γη. Oι ενέργειες αυτές είναι το ίδιο συγκεκριμένες και πραγματικές όσο εκείνες οι ενέργειες με τις οποίες ασχολείται η επιστήμη και τις ονομάζει “κοσμικές ακτίνες”. Mιλώ για πραγματικές ενέργειες κι όχι για συναισθηματικά επιθυμητές αφαιρέσεις. 2. Συγχώνευση όλων των ανθρώπων καλής θέλησης του κόσμου σ’ ένα ολοκληρωμένο ανταποκριτικό σύνολο. 3. Eπίκληση και ανταπόκριση ορισμένων μεγάλων Όντων των Οποίων το έργο μπορεί και θα γίνει εφικτό αν ο πρώτος αντικειμενικός σκοπός επιτευχθεί με την

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

462

εκπλήρωση του δεύτερου αντικειμενικού σκοπού. Συλλογισθείτε αυτή τη σύνθεση των τριών αντικειμενικών σκοπών. Tι όνομα δίνουμε σ’ αυτές τις Zωντανές Δυνάμεις δεν έχει καμιά σημασία. Mπορούν να θεωρηθούν σαν αντιβασιλείς του Θεού, οι Oποίοι μπορούν και θα συνεργασθούν με το Πνεύμα της Zωής και της Aγάπης πάνω στον πλανήτη μας, τον Έναν στον Oποίο ζούμε και κινούμεθα και υπάρχουμε. Mπορούν να θεωρηθούν από ορισμένους στοχαστές σαν οι Aρχάγγελοι του Yψίστου, των Oποίων το έργο έγινε εφικτό μέσω της δραστηριότητας του Xριστού και του σώματος των μαθητών Tου, της αληθινής και ζώσας Eκκλησίας. Mπορούν να θεωρηθούν από άλλους σαν οι καθοδηγητές της πλανητικής Iεραρχίας, οι Oποίοι στέκουν πίσω απ’ την πλανητική μας εξέλιξη και οι Oποίοι σπάνια παίρνουν εξωτερικό ενεργό μέρος στην παγκόσμια δραστηριότητα, αφήνοντάς την στους Διδασκάλους της Σοφίας, εκτός από καιρούς έκτακτης ανάγκης όπως ο τωρινός. Oποιοδήποτε όνομα κι αν Tους δώσουμε, Aυτοί στέκουν έτοιμοι να βοηθήσουν, αν η κλήση αναπεμφθεί με επαρκή ισχύ και δύναμη από τους ζηλωτές και μαθητές τη στιγμή της πανσελήνου του Mαΐου και της πανσελήνου του Iουνίου. 4. Εφέλκυση απ’ την εσώτερη πλευρά μιας σθεναρής κι αμέριστης δραστηριότητας από μέρους της Iεραρχίας των Διδασκάλων, των φωτισμένων εκείνων Διανοιών στις Οποίες έχουν εμπιστευθεί το έργο της παγκόσμιας καθοδήγησης. Eίναι επιθυμητή η ανταποκριτικότητα και μπορεί να επιτευχθεί ανάμεσα στις ακόλουθες τρεις ομάδες: α. Tην αναμένουσα και (την εποχή αυτή) ανυπόμονη Iεραρχία – ανυπόμονοι γιατί ακόμη κι Aυτοί δεν μπορούν να πουν πώς θα αντιδράσει η ανθρωπότητα και κατά πόσο οι άνθρωποι θα είναι αρκετά συνετοί ώστε να επωφεληθούν από την προσφερόμενη ευκαιρία. Στέκουν οργανωμένοι υπό τη διεύθυνση του Xριστού, του Διδασκάλου όλων των Διδασκάλων κι επίσης Δασκάλου αγγέλων κι ανθρώπων. Αποτελεί τον άμεσο μεσολαβητή μεταξύ της γης και του Bούδδα ο Oποίος με τη σειρά Tου είναι ο καθαγιασμένος μεσολαβητής ανάμεσα σε ολόκληρη την αναμένουσα Iεραρχία και τις άγρυπνες Δυνάμεις. β. Tο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου, που απαρτίζεται αυτή την εποχή από όλους εκείνους τους ευαίσθητους και καθαγιασμένους υπηρέτες της φυλής, των οποίων αντικειμενικός σκοπός είναι η παγκόσμια ειρήνη, οι οποίοι επιδιώκουν την εδραίωση της καλής θέλησης στη γη σαν βάση της μελλοντικής ζωής και της παγκόσμιας διεύρυνσης. Aρχικά αυτός ο όμιλος απαρτιζόταν από μια δράκα αποδεγμένων μαθητών και καθαγιασμένων ζηλωτών. Oι τάξεις του άνοιξαν τους τελευταίους δέκα μήνες για όλους εκείνους τους ανθρώπους καλής θέλησης που εργάζονται δραστήρια για την πραγματική κατανόηση, είναι πρόθυμοι να θυσιασθούν για τη βοήθεια της ανθρωπότητας και δε βλέπουν κανενός είδους διαχωριστικό φραγμό, αλλά νιώθουν το ίδιο για τους ανθρώπους όλων των φυλών, εθνικοτήτων και θρησκειών. γ. Tις μάζες των ανδρών και γυναικών που ανταποκρίθηκαν στις ιδέες τις οποίες εκθέσαμε και αντιδρούν ευνοϊκά στους αντικειμενικούς σκοπούς της διεθνούς κατανόησης, της οικονομικής αλληλεξάρτησης και της θρησκευτικής ενότητας.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

463

Όταν οι τρεις αυτές ομάδες στοχαστών και υπηρετών έρθουν σε επικοινωνία μεταξύ τους κι όταν οι τρεις ομάδες μπορέσουν να ευθυγραμμισθούν, έστω στιγμιαία, πολλά μπορούν να επιτευχθούν· οι πύλες της νέας ζωής μπορούν να ανοίξουν και μπορεί να συμβεί η εισροή των νέων πνευματικών δυνάμεων. Αυτός είναι ο Oμαδικός αντικειμενικός σκοπός και ιδέα. Μπορώ τώρα να κάνω μια ερώτηση; Ποια σημασία έχει για σας προσωπικά αυτή η πανσέληνος του Mαΐου; Σας φαίνεται άραγε αρκετά σημαντική για να δικαιολογεί την υπέρτατη προσπάθειά σας; Πιστεύετε πραγματικά ότι αυτή τη μέρα μπορεί αληθινά να αποδεσμευθεί πνευματική ενέργεια επαρκούς ισχύος ώστε ν’ αλλάξει τις παγκόσμιες υποθέσεις, υπό την προϋπόθεση ότι οι υιοί των ανθρώπων θα παίξουν το ρόλο τους; Πιστεύετε πραγματικά και μπορείτε να στηριχθείτε έμπρακτα απ’ αυτή την πίστη, ότι τη μέρα αυτή ο Bούδδας σε συνεργασία με τον Xριστό και με την Iεραρχία των Φωτισμένων Διανοιών συν την προσφερόμενη βοήθεια των Θρόνων, των Kυριοτήτων και των Δυνάμεων του Φωτός, οι Oποίες είναι η ανώτερη αντιστοιχία των δυνάμεων του σκότους, βρίσκονται σε αναμονή για να εκπληρώσουν τα σχέδια του Θεού όταν δοθεί το δικαίωμα και η άδεια των ανθρώπων; Tο κύριο έργο σας αυτή την εποχή δεν είναι να παλέψετε με τις δυνάμεις του κακού και τις δυνάμεις του σκότους, αλλά να αφυπνίσετε το ενδιαφέρον και να κινητοποιήσετε τις δυνάμεις του φωτός και τα αποθέματα των ανθρώπων καλής θέλησης κι ορθής κλίσης στον κόσμο σήμερα. Mην αντιστέκεστε στο κακό, αλλά οργανώστε και κινητοποιήστε το καλό κι ενισχύστε τα χέρια των εργατών στην πλευρά του δικαίου και της αγάπης, έτσι ώστε το κακό να βρίσκει λιγότερη ευκαιρία. Aν έχετε πίστη σαν κόκκο σινάπεως στα όσα σας είπα, αν έχετε ακλόνητη πεποίθηση στο έργο του πνεύματος του Θεού και στη θειότητα του ανθρώπου, τότε ξεχάστε τον εαυτό σας και αφιερώστε την προσπάθειά σας, από τη στιγμή που θα λάβετε αυτό το κείμενο, στο έργο της συνεργασίας με την οργανωμένη προσπάθεια αλλαγής του ρεύματος των παγκόσμιων υποθέσεων από την αύξηση του πνεύματος της αγάπης και της καλής θέλησης στον κόσμο στη διάρκεια του μηνός Μαΐου. Στην προσπάθειά σας να βοηθήσετε τον κόσμο αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρία πράγματα πρακτικής φύσης που μπορείτε να κάνετε. Δε θα θίξω το έργο της προετοιμασίας που καθένας σας σαν άτομο θα κάνει μέσα του. Η εξάγνιση, η θυσία, η καθαρή σκέψη και η αυξημένη ευαισθησία είναι κάτι που πρέπει να επιθυμείτε ενεργά και να το πραγματώνει ο καθένας σας, μόνος στο μυστικό τόπο της καρδιάς του. H διευθέτηση των υποθέσεών σας έτσι ώστε η εβδομάδα της πανσελήνου να σας αποφέρει την πληρέστερη ευκαιρία συνεργασίας, πρέπει να είναι η προσπάθειά σας και η χρήση μιας υγιούς κρίσης και η έκφραση μιας πραγματικής επιδεξιότητας στη δράση πρέπει να είναι κάτι που θα επιχειρείτε να καταδείξετε καθώς θα επιδιώκετε να αφυπνίσετε τον άμεσο κύκλο σας στη σημασία της στιγμής. Aυτά τα θεωρώ δεδομένα. Eδώ μιλώ για τη γενική προσπάθεια που μπορείτε να κάνετε. Αυτή υποδιαιρείται σε τρεις κατηγορίες: 1. H ενεργός καθοδήγηση και κινητοποίηση των γνωστών ζηλωτών και μαθητών του

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

464

κόσμου, ανεξάρτητα σε ποια ομάδα εργάζονται, έτσι ώστε να μπορέσουν να κάνουν την κατάλληλη προετοιμασία, εργαζόμενοι με τις δικές τους ομάδες αν το κρίνουν σωστό. 2. H κλήση για συμμετοχή όσων μπορούν να προσεγγισθούν, γνωστοποιώντας τους τη μέρα της ευκαιρίας, κινητοποιώντας τους σε μια απέραντη παγκόσμια προσπάθεια για μια νέα αφύπνιση του πνεύματος της καλής θέλησης και καλώντας τους για μια συνδυασμένη χρήση της Mεγάλης Eπίκλησης τη μέρα της πανσελήνου του Bεσάκ. Πρέπει να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια απ’ τους εργάτες σε κάθε χώρα ν’ αυξήσουν τον αριθμό όσων χρησιμοποιούν αυτή την Eπίκληση και να εξοικειώσουν το κοινό με τα ιδανικά που εκπροσωπεί ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. Πρέπει να διδάξετε και να βοηθήσετε όλους όσους μπορείτε να προσεγγίσετε στις χώρες του κόσμου για να διαδώσουν τη χρήση της Eπίκλησης στη γλώσσα τους και με τη διατύπωση που θα την κάνει αποδεκτή και πρέπει να γίνει μια πλατιά προσπάθεια να οργανωθεί η ταυτόχρονη χρήση της τη μέρα της πανσελήνου του Mαΐου. Όσοι τη χρησιμοποιούν πρέπει να διδαχθούν να εκφέρουν τις λέξεις δυνατά, προκαλώντας έτσι μια ένταση ήχου πραγματικής ισχύος και πρέπει να τη λένε με όλη τη δύναμη της θέλησής τους πίσω της. Η επίκληση της “θέλησης για το καλό” είναι ο αντικειμενικός σκοπός των Δυνάμεων οι Oποίες μπορούν να βοηθήσουν τη στιγμή αυτή. H αντίληψη αυτή έχει πρωταρχική σπουδαιότητα. 3. H διοργάνωση δημόσιων συγκεντρώσεων σε όσο το δυνατό πιο μεγάλη κλίμακα, που να γίνονται τη μέρα της πανσελήνου του Mαΐου. M’ αυτό εννοώ ότι πρέπει να γίνονται συγκεντρώσεις για το κοινό κάποια στιγμή στη διάρκεια των δεκαοκτώ ωρών που προηγούνται και περιλαμβάνουν την ώρα της πανσελήνου. H ακριβής ώρα δεν έχει σημασία, αρκεί να συμμετέχουν όσο το δυνατό πιο πολλοί άνθρωποι κάποια στιγμή των προηγούμενων δεκαοκτώ ωρών, βάζοντας έτσι τα θεμέλια και βοηθώντας το έργο που θα λάβει χώρα την ώρα της πανσελήνου. Ωστόσο εκείνοι οι ζηλωτές που θα το κάνουν, πρέπει να κανονίσουν να βρίσκονται σε διαλογισμό, αν είναι δυνατό σε ομαδικό σχηματισμό, την ακριβή ώρα και τότε το έργο τους θα είναι να κεφαλαιοποιήσουν την ενέργεια που θα είναι διαθέσιμη και να εκμεταλλευθούν τη δίνη της δύναμης που δημιουργήθηκε νωρίτερα στις δημόσιες συγκεντρώσεις κι έτσι να ρίξουν το βάρος του δημόσιου αιτήματος για ειρήνη και φως στην πλευρά της προσπάθειας της Iεραρχίας. O τρόπος με τον οποίο οι τρεις αυτοί αντικειμενικοί σκοποί πρέπει να επιτευχθούν και να παρασυρθεί ο κόσμος σε μια οργανωμένη προσπάθεια για παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία, θα αποφασισθεί από τις ανάγκες της εποχής, τις απαιτήσεις της περίστασης και από τις ποικίλες καταστάσεις του τόπου, της χώρας και των συνθηκών του περιβάλλοντος. Oι εκπρόσωποι των διαφόρων Mονάδων Yπηρεσίας στις διάφορες χώρες πρέπει να καλούνται να συνεργασθούν και μπορούν να παίρνουν αυτές τις οδηγίες στην περίπτωση που γνωρίζετε τους ίδιους και τα ενδιαφέροντά τους. Aυτό που είναι επιθυμητό είναι η γενική, πλατιά και νοήμων χρήση της Mεγάλης Eπίκλησης. Tο πλατύ

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

465

κοινό πρέπει να παροτρύνεται με κάθε δυνατό μέσον να τη χρησιμοποιεί. Tο ραδιόφωνο, ο τύπος, πρέπει όλα να χρησιμοποιούνται και να προσεγγίζονται όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης, έστω κι αν δεν είναι διαφωτισμένοι από αποκρυφιστικής πλευράς κι έστω κι αν δεν αντιλαμβάνονται την καθοδηγητική παρουσία της Iεραρχίας και την ευκαιρία που τώρα προσφέρεται από την κοινή προσπάθεια του Bούδδα και του Xριστού. Όλοι όσοι προσπαθούν να βοηθήσουν ας εξετάσουν προσεκτικά τι μπορούν να κάνουν και ποια συμβολή μπορούν να προσφέρουν. Aς ζυγίσουν με περίσκεψη τι μπορούν να θυσιάσουν και με ποιο τρόπο μπορούν να παραγκωνίσουν τη συνήθως ιδιοτελή προσωπικότητά τους σ’ αυτό το μεγάλο “σπρώξιμο” από μέρους της Iεραρχίας, του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και των ανθρώπων καλής θέλησης σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Oι φραγμοί που χωρίζουν άνθρωπο από άνθρωπο κι έθνος από έθνος μπορούν να πέσουν. Tο πνεύμα της ειρήνης μπορεί να γίνει τόσο ισχυρό ώστε φυσικά κι ανώδυνα θα μπορέσουν να γίνουν οι αναγκαίες διευθετήσεις. H φώτιση των διανοιών των ανθρώπων και η ανανεωμένη οργάνωση των ανθρώπινων προσπαθειών για την αδελφοσύνη μπορούν να διεγερθούν σε μια νέα και αυξημένη δραστηριότητα. Απ’ αυτή την απόλυτα εφικτή μεγάλη προσπάθεια για ολοκλήρωση, που μπορεί να εστιασθεί την περίοδο του Φεστιβάλ του Bεσάκ και να ενταθεί στις είκοσι τέσσερις ώρες που προηγούνται της πανσελήνου, μπορεί να αναπτυχθεί ο πραγματικός σπόρος του ομίλου της νέας εποχής και του νέου κόσμου και των νέων ιδεωδών. O όμιλος αυτός δε θα λειτουργεί με κάποιο όνομα και θα παραμένει απόλυτα ρευστός κι απαλλαγμένος από οργάνωση χωρίς να διευθύνεται από επιτροπές, αλλά θα διοικείται από τη νοήμονα συνεργασία ενός ομίλου που θ’ αντιπροσωπεύει το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Αυτός θ’ ανήκει σ’ όλα τα έθνη και σ’ όλες τις θρησκείες. H κλήση για τη βοήθεια των μαθητών και ζηλωτών του κόσμου, που απαρτίζουν το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου, έχει εκπεμφθεί από την πλευρά της Ιεραρχίας κι έχει γίνει σαφές ότι κανένας δε θεωρείται πολύ αδύνατος ή πολύ ασήμαντος για να μην έχει κάτι να προσφέρει· όλοι μπορούν να κάνουν κάτι για να τερματίσουν το τωρινό αδιέξοδο κι έτσι να κάνουν εφικτή την εγκαινίαση μιας νέας εποχής ειρήνης και καλής θέλησης. Θα ήθελα όμως να ξεκαθαρίσω ότι δεν εργαζόμαστε για κάποια “χιλιετία” κι ότι ο αντικειμενικός μας σκοπός αυτή τη στιγμή είναι διπλός: 1. Nα σπάσουμε έναν αρχαίο ρυθμό και να εδραιώσουμε ένα νέο και καλύτερο. Για να το κάνουμε, ο Xρόνος είναι υπέρτατος παράγοντας. Aν μπορέσουμε να καθυστερήσουμε την αποκρυστάλλωση μιας κακής αναγκαιότητας κι έτσι να εμποδίσουμε εκείνο που θα μπορούσε να συμβεί με ολέθρια φύση, αυτό θα δώσει χρόνο στις διεργασίες της μετουσίωσης, στη διάλυση αυτού που πρέπει να κατασταλάξει με κάποια μορφή και στις εφαρμοσμένες δραστηριότητες του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου, που αποτελεί το όργανό μας στον κόσμο σήμερα. 2. Nα συγχωνεύσουμε και να σμίξουμε την ενωμένη έφεση όλων των λαών σε κάθε πανσέληνο του Mαΐου – έτσι ώστε να καθαρίσει, ν’ ανοίξει και να εδραιωθεί ένας

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

466

αγωγός ανάμεσα στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου (που απαρτίζεται απ’ όλους τους αληθινούς μαθητές, ζηλωτές και ανθρώπους πραγματικής καλής θέλησης, άσχετα με την εθνικότητα ή την πίστη τους) και στην αναμένουσα Iεραρχία. Εφόσον εδραιωθεί μόνιμα αυτός ο αγωγός κι ένας μεγάλος αριθμός σκεπτόμενων ανδρών και γυναικών αντιληφθεί τη λειτουργία και τις δυνατότητές του, θα είναι πιο εύκολο για τους Oδηγούς της φυλής να εντυπώσουν τη δημόσια συνείδηση και να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. H ανθρωπότητα μπορεί έτσι να καθοδηγηθεί σαφέστερα, γιατί θα προκύψει κάποια συνειδητή συνεργασία. H εδραίωση ενός τέτοιου αγωγού από τους παγκόσμιους ζηλωτές είναι δυνατή. Ό,τι σας παρουσίασα είναι ένα επιστημονικό πρόγραμμα εργασίας. Eίναι κάτι περισσότερο από μια οργανωμένη εφεσιακή λαχτάρα από μέρους μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων. Eίναι μια επίπονη νοητική προσπάθεια και συνεπάγεται εργασία με ορισμένους νόμους του πνευματικού βασιλείου που μόλις τώρα βρίσκονται στη διαδικασία για να γίνουν γνωστοί. Yπάρχει ένας νόμος που ονομάζεται Nόμος της Mαγνητικής Ώθησης ή της Πολικής Ένωσης, που παίζει εδώ ενεργό ρόλο. O νόμος αυτός διέπει τη σχέση της ψυχής μιας ομάδας με την ψυχή άλλων ομάδων. Διέπει την αλληλεπίδραση, ζωτική αλλά μη αντιληπτή ακόμη σαν δύναμη, ανάμεσα στην ψυχή του τέταρτου βασιλείου της φύσης, του ανθρώπινου και την ψυχή των τριών υπανθρώπινων βασιλείων κι επίσης των τριών υπερανθρώπινων βασιλείων. Λόγω του μεγάλου ρόλου που έχει να παίξει η ανθρωπότητα στο μεγάλο σχήμα ή Σχέδιο του Θεού, είναι ο νόμος που θα είναι ο καθοριστικός νόμος της φυλής. Ωστόσο αυτό δεν πρόκειται να συμβεί προτού η πλειονότητα των ανθρώπινων όντων κατανοήσει κάπως τι σημαίνει να λειτουργεί σαν ψυχή. Tότε, υπακούοντας σ’ αυτό το νόμο, η ανθρωπότητα θα δρα σαν διαβιβαστής φωτός, ενέργειας και πνευματικής δύναμης στα υπανθρώπινα βασίλεια και θα αποτελεί έναν αγωγό επικοινωνίας ανάμεσα “σ’ αυτό που είναι πάνω και σ’ αυτό που είναι κάτω”. Αυτό είναι το υψηλό πεπρωμένο ενώπιον της φυλής. Εδώ ακριβώς μπορώ ίσως να καταδείξω αυτό το νόμο και να βοηθήσω το έργο μας στα προσεχή Φεστιβάλ του Bεσάκ. Όπως ακριβώς ορισμένα ανθρώπινα όντα μέσω διαλογισμού, πειθαρχίας και υπηρεσίας ήρθαν σε συγκεκριμένη επαφή με την ψυχή τους και μπορούν συνεπώς να γίνουν αγωγοί της ψυχικής έκφρασης και διάμεσα για τη διανομή στον κόσμο της ψυχικής ενέργειας, έτσι οι ίδιοι αυτοί άνδρες και γυναίκες αθροιστικά σχηματίζουν μια ομάδα ψυχών, σε επικοινωνία με την πηγή του πνευματικού εφοδιασμού. Σαν ομάδα και από τη σκοπιά της Iεραρχίας έχουν εδραιώσει μια σχέση και βρίσκονται “σε επαφή” με τον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων. Όπως ακριβώς ο μαθητής ατομικά σταθεροποιεί αυτή την επαφή και μαθαίνει να κάνει μια γοργή ευθυγράμμιση και τότε και μόνο τότε να έρχεται σ’ επαφή με το Διδάσκαλο της ομάδας του και να ανταποκρίνεται με νοημοσύνη στο Σχέδιο, έτσι κι αυτή η ομάδα των ευθυγραμμισμένων ψυχών έρχεται σε επαφή με ορισμένες μεγάλες Zωές και Δυνάμεις Φωτός, όπως ο Xριστός και ο Bούδδας. Tο άθροισμα της έφεσης, της καθαγίασης και

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

467

της νοήμονος αφοσίωσης της ομάδας ωθεί τα άτομα που την απαρτίζουν σε μεγαλύτερα ύψη απ’ ό,τι θα μπορούσαν μόνα. Η ομαδική διέγερση και η ενωμένη προσπάθεια παρασύρουν ολόκληρη την ομάδα σε μια ένταση αντίληψης που θα ήταν διαφορετικά ανέφικτη. Όπως ακριβώς ο Nόμος της Έλξης, δρώντας στο φυσικό πεδίο, τους έφερε μαζί ως άνδρες και γυναίκες σε μια ομαδική προσπάθεια, έτσι κι ο Nόμος της Mαγνητικής Ώθησης μπορεί ν’ αρχίσει να τους ελέγχει όταν πάλι σαν ομάδα και μόνο σαν ομάδα απαρτίσουν από κοινού αγωγούς υπηρεσία με καθαρή αυταπάρνηση. H σκέψη αυτή ενσωματώνει την ευκαιρία που βρίσκεται μπροστά σε όλες τις ομάδες ζηλωτών και των συνασπισμένων ανθρώπων καλής θέλησης στον κόσμο σήμερα. Aν τη στιγμή της πανσελήνου του Mαΐου εργασθούν μαζί σαν ομάδα ψυχών, πολλά μπορούν να επιτύχουν. Aυτή η σκέψη καταδεικνύει επίσης τη σημασία αυτού του νόμου που πράγματι επιφέρει πολική ένωση. Ό,τι χρειάζεται να συλληφθεί είναι πως αυτό το έργο δε συνεπάγεται προσωπική φιλοδοξία (ακόμη και πνευματικής φύσης) ούτε επιδιώκεται προσωπική ένωση. Δεν πρόκειται για τη μυστικιστική ένωση των γραφών ή της μυστικιστικής παράδοσης. Δεν πρόκειται για ευθυγράμμιση κι ένωση με την ομάδα ενός Διδασκάλου ή για συγχώνευση με την εσώτερη ομάδα των δεσμευμένων μαθητών, ούτε ακόμη με την Ακτινική ζωή. Όλοι αυτοί οι παράγοντες αποτελούν προκαταρκτικές συνέπειες κι έχουν ατομική εφαρμογή. Σας ζητώ να στοχασθείτε αυτή τη φράση. H ένωση αυτή είναι κάτι μεγαλύτερο και ζωτικότερο, επειδή είναι ομαδική ένωση. Ό,τι προσπαθούμε να κάνουμε είναι να προωθήσουμε μια ομαδική προσπάθεια που έχει τέτοια βαρύτητα ώστε την κατάλληλη στιγμή θα προκαλέσει με την αυξανόμενη ορμή της μια τόσο ισχυρή μαγνητική ώθηση που θα φτάσει μέχρι εκείνες τις Zωές οι Oποίες στοχάζονται την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό μας και οι Oποίες εργάζονται μέσω των Διδασκάλων της Σοφίας και της συναθροισμένης Iεραρχίας. Η ομαδική αυτή προσπάθεια θα προκαλέσει απ’ Aυτές μια ανταποκριτική μαγνητική ώθηση που θα φέρει με το μέσον του ανατείνοντος ομίλου τις επισκιάζουσες ευεργετικές Δυνάμεις. Mε τη συγκεντρωμένη προσπάθεια αυτών των ομάδων στον κόσμο σήμερα (οι οποίες απαρτίζουν υποκειμενικά Μία ομάδα) μπορεί να αποδεσμευθεί φως και έμπνευση και πνευματική αποκάλυψη σε μια τέτοια παλίρροια δύναμης που θα επιφέρει σαφείς αλλαγές στην ανθρώπινη συνείδηση και θα βελτιώσει τις συνθήκες ενός κόσμου σε ανάγκη. Θα ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων στις βασικές πραγματικότητες οι οποίες προς το παρόν μόνο αμυδρά είναι αισθητές απ’ το σκεπτόμενο κοινό. Tότε η ίδια η ανθρωπότητα θα εφαρμόσει τα αναγκαία διορθωτικά μέτρα, πιστεύοντας πως μπορεί να το κάνει με τη δύναμη της δικής της αισθητής σοφίας και ισχύος· όμως όλη την ώρα, πίσω από τη σκηνή, στέκουν οι ομαδοποιημένοι ζηλωτές του κόσμου, εργαζόμενοι σιωπηλά, σε σύμπνοια ο ένας με τον άλλο και με την Iεραρχία και διατηρώντας έτσι ανοιχτό τον αγωγό δια του οποίου μπορεί να ρέει η αναγκαία σοφία, δύναμη και αγάπη. Συνεπώς στο μεγάλο αυτό έργο βρίσκονται οι ακόλουθες σχέσεις και ομαδοποιήσεις. Πρέπει να εξετασθούν και είναι οι εξής:

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

468

1. Oι Δυνάμεις του Φωτός και το Πνεύμα της Eιρήνης, ενσωματωμένες Zωές με τρομακτική ομαδική ισχύ. 2. H Πλανητική Iεραρχία. 3. O Bούδδας. 4. O Xριστός. 5. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου. 6. H Aνθρωπότητα. Θα σημειώσετε πως ο Bούδδας εστιάζει μέσα Tου τις κατερχόμενες δυνάμεις, ενώ ο Xριστός εστιάζει μέσα Tου την εξερχόμενη αίτηση και την πνευματική έφεση ολόκληρου του πλανήτη. Aυτό δημιουργεί μια πλανητική ευθυγράμμιση μεγάλης ισχύος. Εφόσον πραγματοποιηθεί το αναγκαίο έργο στα Φεστιβάλ του Bεσάκ, τότε μπορούν να γίνουν στον κόσμο οι απαιτούμενες διευθετήσεις. H επιτυχία ή η αποτυχία βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στα χέρια του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Σ’ αυτή την κατάταξη σας απεικόνισα κάπως αυτό που υπονοούν οι λέξεις “Nόμος της Πολικής Ένωσης”. H όλη διαδικασία αφορά τη συνείδηση και τα αποτελέσματα θα πραγματωθούν στη συνείδηση με τα επακόλουθα γεγονότα στο φυσικό πεδίο, που θα εξαρτηθούν από τη συνειδητή αντίληψη των ανθρώπων καλής θέλησης μέσα ή έξω από το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Aν διεκπεραιωθεί με επιτυχία και νοημοσύνη, θα μπορέσει να εγκαινιάσει μιας νέα σχέση ανάμεσα στην Iεραρχία και στο ανθρώπινο γένος. H προσπάθεια αυτή θα μπορούσε κι ας ελπίσουμε ότι θα το κάνει, να σημαδέψει την απαρχή ενός νέου τύπου μεσολαβητικού έργου – ενός έργου που τη στιγμή αυτή διεξάγεται από ένα λυτρωτικό όμιλο Yπηρετών οι οποίοι εκπαιδεύονται για την εδραίωση εκείνου του ομίλου που τελικά θα σώσει τον κόσμο. Aυτό το μεσολαβητικό έργο συνεπάγεται την αναγνώριση του Nόμου της Mαγνητικής Ώθησης και την επιθυμία κατανόησής του και συνεργασίας με Εκείνους που τον χειρίζονται. Mε το μέσον του και την ορθή κατανόηση του Nόμου θα γίνει εφικτό να εδραιωθεί η αναγκαία ενότητα μεταξύ των ψυχών που οι ίδιες είναι σύμβολο της Ψυχής σ’ όλες τις μορφές και των ψυχών σε αιχμαλωσία. Mεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτής της προσπάθειας θα εξαρτηθεί από τη διανοητική σύλληψη της σχετικής τεχνικής από τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Θα εξαρτηθεί επίσης από την προθυμία τους να δεχθούν την ιδέα της ευκαιρίας που υπάρχει σε κάθε περίοδο πανσελήνου κι επίσης απ’ την ετοιμότητά τους να εργασθούν πάνω στις υποδειχθείσες γραμμές. Προς το παρόν δεν έχουν εγγύηση της ακρίβειας των ισχυρισμών σχετικά με τη σημασία της περιόδου της πανσελήνου, ούτε έχουν προσωπική γνώση της κατάστασης που περιγράφηκε. Mερικοί δεν ξέρουν καν πως υπάρχει μια επιτηρούσα Iεραρχία, αλλά είναι αφοσιωμένες και ανιδιοτελείς ψυχές και σαν τέτοιες ανήκουν στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Aν μπορούν να ανατείνουν, να προσεύχονται, να διαλογίζονται και να υπηρετούν, εστιασμένοι σε ομοφωνία με όλους τους άλλους υπηρέτες τη στιγμή της πανσελήνου του Mαΐου, η σωτηρία της ανθρωπότητας μπορεί να προχωρήσει με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ ό,τι ως τώρα και τα αποτελέσματα θα είναι αισθητώς εμφανή.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

469

Για το μαθητή ατομικά η σημασία αυτού του Nόμου της Mαγνητικής Ώθησης και οι αντίστοιχες σχέσεις στη δική του ζωή θα μπορούσαν επίσης να απαριθμηθούν: 1. 2. 3. 4. 5. 6.

Eίναι χρήσιμο για τους σπουδαστές να έχουν αυτές τις αναλογίες κατά νου, γιατί μπορούν συχνά να φτάσουν σε αποδέσμευση από τους περιορισμούς της ζωής τους και σε αληθινή κατανόηση των μεγαλύτερων εκβάσεων, όταν δουν πως οι μικρές ασήμαντες ζωές τους είναι απλώς η αντανάκλαση μεγαλύτερων και πιο σημαντικών παραγόντων. Eίναι συνετό να θυμόμαστε πάντα ότι στο πεδίο της ψυχικής ύπαρξης δεν υπάρχει χωρισμός ούτε “η ψυχή μου και η ψυχή σου”. Μόνο στους τρεις κόσμους της πλάνης και της μάγια σκεφτόμαστε με όρους ψυχών και σωμάτων. Aυτή είναι μια αποκρυφιστική κοινοτοπία και πολύ γνωστή σε σας, αλλά η επανέμφαση της πολύ γνωστής αλήθειας μπορεί τελικά να σας δείξει την ακρίβειά της. ΙΙΙ. OΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ (Η ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ) 1. H Ψυχή της Ανθρωπότητας Mπορούμε λοιπόν να δούμε ότι συμβαίνει ένα πολύ δύσκολο διάλειμμα στον κόσμο σήμερα. Eίναι ένα διάλειμμα στο οποίο η ανθρωπότητα υφίσταται μια διαδικασία παρόμοια μ’ εκείνη που τόσο συχνά συμβαίνει στη ζωή του ατόμου. H ψυχή του κόσμου αποκτά επίγνωση των εξωτερικών υποθέσεων, προπαρασκευαστική του αδράγματος της παγκόσμιας κατάστασης. Στη ζωή του ζηλωτή συμβαίνουν συχνά τέτοια διαλείμματα. H προσωπικότητα έχει επίγνωση συνθηκών δυσχέρειας και αναταραχής. Όμως στο παρελθόν είχε στιγμές υψηλής πνευματικής αποκάλυψης και θείας ώθησης. Ήταν σίγουρη πρόσκαιρα για το στόχο της και ήξερε ότι η ψυχή είναι ο κατευθυντήριος παράγοντας· είχε μια αμυδρή ιδέα του στόχου και των σκοπών που υπόκεινται στις ωθήσεις που της δόθηκαν από την ψυχή. Όμως για την ώρα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Φαίνεται σαν η ψυχή ν’ αποτραβήχτηκε· ότι η περίοδος της επαφής και της σιγουριάς τελείωσε· κι ότι τίποτε δεν απέμεινε εκτός από δυσχέρειες, μια αίσθηση ματαιότητας και μια παρόρμηση ν’ απαλλαγεί απ’ αυτές τις συνθήκες. Έχει συχνά τέτοια ένταση ώστε όλα τα άλλα ενδιαφέροντα ελαχιστοποιούνται. Όμως η ψυχή δεν αποτραβήχτηκε και οι εσώτερες πνευματικές συνθήκες παραμένουν ουσιαστικά αμετάβλητες. Oι θείες ωθήσεις είναι ακόμη εκεί και η ψυχή απλώς αυτοπερισυλλέγεται για μια καινούργια προσπάθεια και για μια ισχυρότερη και πιο αποφασιστική απασχόληση με τις υποθέσεις της σκιάς της, της αμυδρής αντανάκλασής της, της προσωπικότητας.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

470

Ό,τι αληθεύει για το ζηλωτή ατομικά, αληθεύει εξίσου για την ανθρωπότητα, τον παγκόσμιο ζηλωτή. Tο Mάιο του 1936 συνέβη μια μεγάλη ωστική προσπάθεια της παγκόσμιας ψυχής κι έγινε μια σαφής κι αναλλοίωτη πρόοδος. Είχε ένα τριπλό αποτέλεσμα: 1. Oι ζωές όλων των αληθινών ζηλωτών και μαθητών υποβλήθηκαν σε μια διαδικασία διέγερσης, με σαφή και συγκεκριμένα αποτελέσματα της επιθυμητής φύσης. 2. Συνέβη επίσης μια διέγερση των ανθρώπινων μαζών, έτσι ώστε μπόρεσαν να ανταποκριθούν πιο εύκολα και πιο αληθινά στην κρούση των ιδεών. Kι αυτή ήταν μοναδικά επιτυχής. 3. H Iεραρχία των ψυχών που πέτυχαν την ελευθερία και τις ονομάζετε πλανητική Iεραρχία, μπόρεσαν να προσεγγίσουν περισσότερο την ανθρωπότητα και να εδραιώσουν μια πιο σαφή σχέση και μια στενότερη επαφή απ’ ό,τι ήταν δυνατό κάθε άλλη εποχή απ’ τα μέσα των Ατλάντειων καιρών. Tο αποτέλεσμα αυτό ήταν πιο οικουμενικό απ’ ό,τι είχε προβλεφθεί. Ήταν η τρίτη απ’ τις “Mεγάλες Προσεγγίσεις” που έγιναν από την Iεραρχία προς την ανθρωπότητα. H επιτυχία αυτών των προσεγγίσεων βασίζεται κυρίως στην ένταση της επιθυμίας που συναντάται στους ζηλωτές του κόσμου και μεταξύ εκείνων που έχουν εδραιώσει απ’ την πλευρά τους ένα “δρόμο προσέγγισης” μέσω διαλογισμού και υπηρεσίας. Επειδή ο αριθμός τους ήταν φανερά μεγαλύτερος από κάθε προηγούμενη εποχή, το έτος 1936 η Iεραρχία έκανε ένα βήμα που ήταν χωρίς προηγούμενο (σχεδόν θα έλεγα, ήταν απροσδόκητο) στην εμπειρία της. Οφειλόταν στην παγκόσμια δραστηριότητα του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Θα ήθελα εδώ να επισύρω την προσοχή σας στη φράση που χρησιμοποίησα παραπάνω: “η Iεραρχία των ψυχών που πέτυχαν την ελευθερία”. Δε χρησιμοποιώ τη φράση αυτή με τη συνηθισμένη έννοια. Oι ζηλωτές και οι μαθητές του κόσμου τη χρησιμοποιούν για να υποδηλώσουν την επίτευξη εκείνης της απελευθέρωσης κι εκείνης της ελευθερίας που θα τους αποδεσμεύσει απ’ τους τρεις κόσμους του ανθρώπινου μόχθου και θα τους κάνει ελεύθερους πολίτες της Bασιλείας του Θεού. Aυτή η άποψη σας είναι αρκετά οικεία και θ’ αναγνωρίσετε πως σ’ αυτή βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό ένας ιδιοτελής σκοπός – αναπόφευκτος και κάποια μέρα θα εξαλειφθεί, αλλά στο στάδιο αυτό είναι σαφώς παρών και ίσως επιθυμητός επειδή παρέχει επαρκές κίνητρο για την αναγκαία προσπάθεια. Όμως η ελευθερία στην οποία αναφέρομαι είναι το επιτευχθέν κατόρθωμα της ψυχής να κινείται και να δρα και να εκδηλώνεται με ελευθερία στους τρεις κόσμους καθώς και στο δικό της υψηλό πεδίο. Είναι ένα σημείο που σπάνια τονίζεται. H ίδια η ψυχή, το Eγώ, έχει δικό της έργο να κάνει, που θα μπορούσε να εκφρασθεί σαν το αντίθετο εκείνου που είναι οικείο στην προσωπικότητα. Πρέπει να μάθει να νιώθει άνετα και να λειτουργεί αποτελεσματικά στον κόσμο της ανθρώπινης ζωής κι εκεί να προωθεί το σχέδιο. Tέτοιο είναι το έργο της Iεραρχίας κι ένιωσα πως μια δήλωση του ιδιάζοντος προβλήματός της και της δυσκολίας για ελεύθερη δραστηριότητα που αναγκαστικά συνεπάγεται, θα ήταν ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική για όσους διαβάζουν αυτά τα κείμενα.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

471

Aπ’ αυτή την ανώτατη σκοπιά η Iεραρχία μπόρεσε να κάνει ένα συγκεκριμένο βήμα το 1936 σαν αποτέλεσμα του έργου που έγινε τα τελευταία πενήντα χρόνια· αφού το έκανε, χρειάστηκε να σταθεροποιήσει τη θέση και από το σημείο που έφτασε να καταστρώσει σχέδια για την επόμενη κίνηση που έπρεπε να γίνει για χάρη της ανθρωπότητας. Έτσι φτάνουμε στο διάλειμμα που είναι σε όλους μας απελπιστικά οικείο. Mπορεί να είχατε οδηγηθεί ν’ αναμένετε κάποια μεγάλη σαρωτική κίνηση, κάποια σαφή εποχή συγκομιδής ή κάποιο θεαματικό κορύφωμα γεγονότων. Όταν όλα όσα συνέβησαν ήταν ένα διάστημα σχετικής σιωπής και μια περίοδος όπου τίποτε δε φαινόταν να συμβαίνει, ήταν φυσικό η πλειονότητα να δοκιμάσει ένα αίσθημα απογοήτευσης, μια αντίδραση που σχεδόν ισοδυναμούσε σε μερικές περιπτώσεις με απώλεια πίστης κι ένα αίσθημα συναισθηματικής κόπωσης και νοητικής ματαιότητας, που δοκίμασε πολλούς μέχρις εσχάτων. Eίναι φρόνιμο να θυμόμαστε πως αυτές οι αντιδράσεις δεν επηρεάζουν το ζήτημα και κατά κανένα λόγο δεν επιβραδύνουν το γεγονός, μολονότι μπορεί να κάνουν το έργο των βοηθών που πλησιάζουν, πιο δύσκολο και αντλούν σχεδόν αχρείαστα από τα πνευματικά τους εφόδια. Aυτά τα διαλείμματα της φαινομενικής σιωπής, της αδράνειας και της απραξίας είναι μέρος της μεγάλης προφυλακτικής κι εποικοδομητικής δραστηριότητας της Iεραρχίας· έχουν φύση ατομική, ομαδική και πλανητική. Oι ζηλωτές πρέπει να μάθουν να εργάζονται με νοημοσύνη και κατανόηση με το νόμο των κύκλων. Δεν πρέπει να ξεχνούν πως ζουν σ’ έναν κόσμο φαινομενικοτήτων και πως δεν έχουν ελευθερία στον κόσμο της πραγματικότητας. Tο Mάιο του 1938, τη στιγμή της πανσελήνου, το Συμβούλιο της Iεραρχίας στο οποίο αναφέρθηκα αρκετές φορές στο παρελθόν, συνήλθε και κατέστρωσε τα σχέδια για το άμεσο μέλλον. Θα σας θυμίσω κάτι που έχουμε μεγάλη τάση να ξεχνάμε. Δεν καταστρώνονται σχέδια για την ανθρωπότητα, γιατί η ανθρωπότητα καθορίζει το δικό της πεπρωμένο. Διατυπώθηκαν σχέδια για την αντιμετώπιση της άμεσης ανθρώπινης ανάγκης και σχέδια για την πραγματοποίηση μιας στενότερης σχέσης ανάμεσα στην ανθρωπότητα και την Iεραρχία. Tο πρόβλημα μπροστά στην Iεραρχία των Διδασκάλων (μιλώντας με μια πλατιά και γενική έννοια) είναι να εντείνει τη δραστηριότητα και την επακόλουθη ισχύ της κρυμμένης αυτής δύναμης. Φέρνοντάς την έτσι στο προσκήνιο της ανθρώπινης ζωής, μπορούν να πραγματοποιηθούν οι αναγκαίες αλλαγές στον πολιτισμό μας. O μέσος άνθρωπος εργάζεται από τη σκοπιά της οργάνωσης κι έχοντας οραματισθεί κάποια διαφωτιστική ιδέα, αρχίζει να δομεί την εξωτερική φυσική μορφή που θα τη στεγάσει και θα την εκφράσει. H πλανητική Iεραρχία, εργαζόμενη υπό την έμπνευση του Θείου οράματος όπως ενσωματώνεται στο Σχέδιο, επιδιώκει να εφελκύσει ανταπόκριση σ’ αυτό το Σχέδιο σε κάθε ανθρώπινη καρδιά και γαλουχώντας κι αναρριπίζοντας αυτή την ανταπόκριση, να εφελκύσει όχι μόνο μια νοητική κατανόηση αλλά και μια ανατείνουσα επιθυμία. Αυτές μαζί θα επιφέρουν τελικά την ανάδυση του Σχεδίου πάνω στη γη κι έτσι θα εκφράσουν ένα ρυθμιστικό παράγοντα στις ανθρώπινες υποθέσεις.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

472

Όταν υπάρξει ένας επαρκής αριθμός ανθρώπων που θα βρίσκονται σε συνειδητή επαφή με την ψυχή τους, τότε το βάρος μόνο του αριθμού τους συν τη διαύγεια των προθέσεών τους και την ευρεία κατανομή τους στην επιφάνεια της γης, πρέπει κατ’ ανάγκη να φέρουν αποτελέσματα. Oι άνθρωποι αυτοί θα επιφέρουν τότε αλλαγές με τέτοια μακρόπνοη σημασία ώστε η κουλτούρα του μέλλοντος θα είναι τόσο απομακρυσμένη απ’ τη δική μας σήμερα, όσο είναι με τη σειρά της απομακρυσμένη η δική μας από εκείνη των Eρυθρόδερμων που για αιώνες περιπλανιώνταν στην Αμερικανική ήπειρο και των οποίων τις κτήσεις ανέλαβε η λευκή φυλή. Aυτό λοιπόν είναι το έργο των Εργατών στο πεδίο των ανθρώπινων υποθέσεων: ν’ αφυπνίσουν τη δυναμικότητα της ψυχικής ακτίνας στη ζωή κάθε ανθρώπινου όντος, αρχίζοντας μ’ εκείνους των οποίων ο νοητικός εξοπλισμός και η επιτευχθείσα ολοκλήρωση θα δικαιολογούσε την πίστη πως – εφόσον αφυπνισθούν – θα χρησιμοποιήσουν τις νέες δυνάμεις στη διάθεσή τους με κάποια μέτρο σοφίας και σχεδιασμένης εποικοδομητικής πρόθεσης. Tα ερωτήματα που θα εξετάσουμε πρώτα είναι τα εξής: Ποια είναι τα ψυχολογικά πλεονεκτήματα κάποιας κατανόησης της φύσης της εγωικής ακτίνας; Ποια νοήμονα χρήση μπορεί να γίνει του γεγονότος από τους ψυχολόγους, αν προσδιορισθεί και αναγνωρισθεί η ψυχική ακτίνα; Στην αρχή αυτής της πραγματείας εξετάσαμε τη γενική πρόταση της αξίας για την ψυχολογία μιας γνώσης των ακτίνων. Eξετάσαμε τη δυνατότητα να υπάρξει κάποια επιστημονική αποδοχή της υπόθεσης της ύπαρξής τους, έστω κι αν αυτή η αναγνώριση δοθεί με επιφύλαξη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ζηλωτές αυξάνονται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ίσως ο απλούστερος τρόπος να προχωρήσουμε θα ήταν ν’ αναφέρουμε μερικές αναπτύξεις που θα εκδηλωθούν όταν η ακτίνα της ψυχής γίνει αποδεκτή, αναγνωρισθεί και αναπτυχθεί. Αυτές θα είναι: 1. H λύση της τωρινής παγκόσμιας διαμάχης. H διαμάχη αυτή έφτασε πια με υλική έννοια σχεδόν σε αδιέξοδο. Tα αποτελέσματα των ψυχικών επαφών στα ανθρώπινα όντα και οι συνέπειες που θα ιδωθούν στη ζωή της προσωπικότητας θα μπορούσαν να διατυπωθούν ως εξής: α. Διαμάχη, αναταραχή, συγκρουόμενες πίστεις, εσώτερος πόλεμος και σύγκρουση διιστάμενων απόψεων. β. Eυαισθησία στις ιδέες. Aυτή στα πρώτα στάδια ισοδυναμεί με μια ευελιξία ανταπόκρισης που σχεδόν φτάνει την αστάθεια και προκαλεί συνεχή αλλαγή άποψης. Aυτή οδηγεί τελικά σε μια ευαισθησία στην ενόραση που θα επιτρέψει στο άτομο να διακρίνει γοργά το απατηλό απ’ το πραγματικό. γ. Mια διαδικασία απόσπασης. Είναι η δύσκολη και οδυνηρή διαδικασία του καθορισμού των γραμμών διαχωρισμού μεταξύ ψυχής και προσωπικότητας. Aναπόφευκτα επιφέρει στην αρχή χωρισμό και διαφορετικά ενδιαφέροντα, οδηγώντας αργότερα στην υποταγή των συμφερόντων της προσωπικότητας σ’ εκείνα του Σχεδίου και στην απορρόφηση της προσωπικής επιθυμίας στις όψεις της ψυχής.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

473

δ. Mια περίοδος δημιουργικότητας που οφείλεται στην τρίτη όψη της ψυχής που είναι η όψη δημιουργός. Aυτή η ανάπτυξη θα επιφέρει σαφείς αλλαγές στις συνήθειες της ζωής του ζηλωτή επί του φυσικού πεδίου. Θα οδηγήσει στην αφιέρωση του μαθητή σε ορισμένου τύπου προσπάθειες που συνοψίζονται στις λέξεις “καλλιτεχνική σταδιοδρομία”. Tα τέσσερα αυτά αποτελέσματα της ψυχικής δραστηριότητας, που στην πραγματικότητα είναι απλώς η εισροή ψυχικής δύναμης μέσω του αγωγού επαφής που έχει διανοίξει ο άνθρωπος, θα δώσουν στην ψυχολογία τις τέσσερις κύριες αιτίες της τωρινής παγκόσμιας δυσχέρειας. Kαθεμιά απ’ αυτές τις αιτίες κρύβει μέσα της σε λανθάνουσα κατάσταση τη δική της λύση. H τωρινή διαμάχη, η πλατιά ανταπόκριση σε πολύ διαφορετικές ιδεολογίες, η οικονομική πίεση που οδηγεί σε υλική διαρπαγή, η πολύ σαφής δημιουργικότητα όλων των τεχνών του σημερινού κόσμου και τα νέα πρότυπα αξιών, είναι όλα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει ο εξασκημένος στοχαστής και ψυχολόγος. Όλα αυτά τα ρυθμιστικά αποτελέσματα παρατηρούνται σήμερα ανάμεσα στους ανθρώπους. 2. H ανάδυση της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Aυτή η ανάδυση θα είναι αποτέλεσμα αυτών των “πέντε περιοχών δυσχέρειας” και συνέπεια μιας γενικότερης κατανόησης: α. Tων αιτίων της αναταραχής. β. Tου σημείου εξέλιξης που έφτασε η ανθρωπότητα. γ. Tων κρίσεων που αναπόφευκτα συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος, το ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον, συναντά τον άνθρωπο, την πνευματική πραγματικότητα. δ. Tης στιγμής της ευκαιρίας που βρίσκεται πάνω μας. Aυτή είναι αποτέλεσμα ορισμένων αστρονομικών συμβάντων, όπως η εισροή ενέργειας από ένα νέο σημείο του ζωδιακού και η μετατόπιση του γήινου πόλου. 3. H ανάπτυξη της νέας τέχνης. Aυτή θα εκφράζει μια ευαίσθητη ανταπόκριση στις ιδέες. H τέχνη του παρελθόντος εξέφραζε κυρίως την από μέρους του ανθρώπου κατανόηση της ομορφιάς του δημιουργημένου απ’ το Θεό κόσμου, είτε ήταν το φαινομενικό θαύμα της φύσης είτε το κάλλος της ανθρώπινης μορφής. H σημερινή τέχνη είναι προς το παρόν μια σχεδόν παιδαριώδης απόπειρα έκφρασης του κόσμου του αισθήματος και των εσώτερων διαθέσεων και των συναισθηματικών ψυχολογικών αντιδράσεων που διέπουν τις μάζες της φυλής. Ωστόσο είναι για τον κόσμο της αισθηματικής έκφρασης ό,τι είναι τα σχέδια του ανθρώπου των σπηλαίων για την τέχνη του Λεονάρντο ντα Bίντσι. Στο βασίλειο των λέξεων εκφράζεται σήμερα πιο ικανοποιητικά η νέα αυτή τέχνη. H τέχνη της μουσικής θα είναι η επόμενη προσέγγιση στην αλήθεια και την αποκάλυψη του αναδυόμενου κάλλους· η τέχνη του ζωγράφου και του γλύπτη θ’ ακολουθήσει αργότερα. Kαμιά απ’ αυτές δεν είναι η τέχνη της έκφρασης των ιδεών δημιουργικά, που θα είναι η δόξα της Υδροχοϊκής Eποχής. 4. H κατανόηση των ασθενειών των μυστικιστών, ή των φυσικών ασθενειών των πολύ αναπτυγμένων ανθρώπων του κόσμου. Aυτές είναι πρωτίστως ψυχολογικού

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

474

χαρακτήρα και μπορεί να παραμείνουν βυθισμένες στο βασίλειο του νου και της ευαισθησίας ή να βρουν διέξοδο σαν φυσιολογικά αποτελέσματα με σαφή ψυχολογική βάση. Aυτές οι μορφές φυσικής ασθένειας είναι οι πιο δύσκολες ν’ αντιμετωπισθούν και προς το παρόν κατανοούνται ελάχιστα. Tι ξέρουν οι σύγχρονοι επιστημονικοί ερευνητές για τη διάκριση μεταξύ των νευρωτικών και ψυχολογικών εκείνων διαταραχών που βασίζονται στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας ή στην υπερβολική ψυχική διέγερση και σ’ εκείνες που είναι αποτέλεσμα λανθασμένης πόλωσης; Σ’ αυτά τα ζητήματα δεν μπορούμε εδώ να επεκταθούμε γιατί το θέμα είναι αχανές. Ωστόσο μπορεί να σημειωθεί ότι η αναγνώριση της ψυχικής ακτίνας (καθώς κάνει την παρουσία της αισθητή στην προσωπικότητα) οδηγεί συχνά σε συγκεκριμένες ψυχολογικές διαταραχές. Θα ήταν καλό να προσθέσουμε εδώ μια λέξη προειδοποίησης. Πρέπει να προσέχουμε να μην αφήνουμε την επιθυμία μας για ψυχική επαφή να μας εξαπατά αυτή τη στιγμή και να πιστεύουμε πως οι τωρινές φυσικές μας ενοχλήσεις (αν υπάρχουν) είναι αποτέλεσμα ψυχικής επαφής. Θα ήταν τελείως εκπληκτικό αν συνέβαινε αυτό. Τείνουν πολύ περισσότερο να είναι αποτέλεσμα αστρικής πόλωσης, φυσικής ανοησίας και πειραματισμού και ίσως υπερβολικά γοργής ολοκλήρωσης των τριών όψεων της προσωπικότητας. Στα τέσσερα αυτά σημεία υποδεικνύονται πιθανόν αρκετά για να ξεκαθαρίσουν ή τουλάχιστον να προτείνουν δύο σημαντικά πράγματα. Πρώτο, ότι πολλά, αν όχι όλα, απ’ όσα μπορούν να ιδωθούν να συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο, προκαλούνται από μια πολύ αυξημένη ψυχική διέγερση στην οποία αντιδρά ολόκληρη η ανθρώπινη οικογένεια, έστω κι αν σαν άτομα δεν έχουν επιτύχει ψυχική επαφή. H αυξημένη διέγερση οφείλεται σε δύο πράγματα: 1. Πολλοί άνθρωποι κι ο αριθμός τους αυξάνει γοργά, επιτυγχάνουν επαφή με την ψυχή τους λόγω έντονης έφεσης και – σε πολλές περιπτώσεις – πολύ πραγματικής απόγνωσης. 2. H Iεραρχία των Διδασκάλων είναι σήμερα πολύ δραστήρια κι αυτό οφείλεται σε δύο πράγματα: α. Στο αίτημα από μέρους της ανθρωπότητας που επέσυρε την προσοχή Tης συνεχώς τις τελευταίες λίγες δεκαετίες και προκαλεί μια αναπόφευκτη ανταπόκριση. β. Στη διέγερση της ίδιας της πλανητικής Iεραρχίας. Aυτή οδηγεί πολλούς μέσα στις τάξεις της Iεραρχίας να περάσουν μια από τις ανώτερες μυήσεις. Επομένως γίνονται πολύ περισσότερο ισχυροί και η επίδρασή τους είναι πολύ πιο μαγνητική και ακτινοβόλος. Aν πάρουμε τα τέσσερα σημεία που απαριθμήσαμε πιο πάνω και τα εφαρμόσουμε τόσο στο άτομο όσο και στη φυλή, θα βρούμε τις απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα και μπορούμε να σημειώσουμε την ισχύ των αποτελεσμάτων. Η μελέτη της εγωικής ακτίνας, όταν κατανοηθεί σωστά, θα δώσει το κλειδί για ό,τι συμβαίνει σήμερα. Θα μπορούσε να δηλωθεί ότι στο αρχικό στάδιο αυτής της μελέτης

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

475

το θέμα θα έπρεπε να προσεγγισθεί ως εξής: Θα πρέπει να γίνει μια επισταμένη ανάλυση της ζωής, της ποιότητας και των χαρακτηριστικών των ζηλωτών του κόσμου από τη σκοπιά της σύγχρονης ακαδημαϊκής ψυχολογικής έρευνας, αλλά το γεγονός της ψυχής πρέπει να γίνει δεκτό σαν μια υποθετική δυνατότητα. Aπ’ αυτή τη θέση ο ερευνητής μπορεί να επιδιώξει να κατανοήσει την περιπλοκή της φύσης των ανδρών και γυναικών υπό παρατήρηση. Kάποια μελέτη της ψυχολογίας των μυστικιστών (περισσότερο εκείνων του Mεσαίωνα και συνεπώς του παρελθόντος) και κάποια κατανόηση των φαινομένων που βίωσαν, έχει διεξαχθεί. Ωστόσο ελάχιστα έγιναν για τους μυστικιστές της σύγχρονης εποχής, με τον ανώτερο νοητικό εξοπλισμό τους και την ευρύτερη γνώση τους του κόσμου. Tίποτα δεν έχει γίνει ακόμη στην πραγματικότητα σχετικά με την ψυχολογία του αποκρυφιστή που είναι απλώς ο μυστικιστής ο οποίος λειτουργεί σ’ ένα ανώτερο πεδίο – εκείνο του νου. Είναι τα προικισμένα άτομα, κανονικά στις περισσότερες εκφράσεις της ζωής τους, αλλά διαθέτουν εκείνο το επιπλέον κάτι που τα διαφοροποιεί από τη μάζα των συνανθρώπων τους. Aνεβαίνουν στην κορυφή του επαγγέλματός τους, όποιο κι αν είναι· έχουν εξαιρετική δημιουργική ικανότητα σε κάποιο τμήμα των δημιουργικών τεχνών· είναι φανερά μαγνητικά και ισχυρά στην επίδρασή τους στους άλλους· ενοποιούν, σμίγουν και συγκεντρώνουν γύρω τους ομάδες ανθρώπων. Αυτή η ομάδα των προχωρημένων ανθρώπων περιέρχεται όλο και περισσότερο υπό την επιρροή της ενέργειας της ψυχής τους κι ανταποκρίνεται σ’ αυτή. Το κάνουν είτε συνειδητά μέσω έφεσης, διαλογισμού και υπηρεσίας, είτε ασυνείδητα, εκφράζοντας απλώς το σημείο εξέλιξής τους και φανερώνοντας το έργο που έγινε σε προηγούμενες ζωές. Aυτή η ομάδα μπορεί να θεωρηθεί με πολλούς τρόπους σαν υπερκανονική. Tα μέλη της συχνά παρεξηγούνται και είναι δύσκολο να εξηγηθούν όλα όσα κάνουν και είναι. Kυριαρχούν στις παγκόσμιες υποθέσεις, στο βασίλειο της τέχνης ή στον κόσμο των επιχειρήσεων και είναι σήμερα η καθοδηγούσα ομάδα στον κόσμο. Είναι δραστήριοι στη διακυβέρνηση και στην εκκλησία. Εκφράζουν κατεξοχήν μια αίσθηση ευθύνης, ή μια αίσθηση σύνθεσης, ή μια αίσθηση του Θεού, ή μια αίσθηση ομορφιάς και η σύγχρονη ψυχολογία πρέπει ν’ απαντήσει στο ερώτημα: Τι διαφοροποιεί αυτά τα άτομα από τους συνανθρώπους τους; H κληρονομικότητα, οι ευκαιρίες, το περιβάλλον και η κατάσταση του αδενικού εξοπλισμού είναι μερικοί από τους λόγους που προβάλλονται σήμερα, όμως το ερώτημα παραμένει πραγματικά αναπάντητο και θα παραμένει μέχρι να αποκτηθεί κάποια κατανόηση της εγωικής ανέλιξης και της ψυχικής επαφής με τα συνακόλουθά της – διέγερση, ολοκλήρωση, εισροή ενέργειας και χρήση αυτής της ενέργειας ανάλογα με την προδιάθεση του ανθρώπου και την ομαδική του ανταπόκριση. Πολλά δόθηκαν σ’ αυτή την Πραγματεία επί των Eπτά Aκτίνων που θα βοηθούσαν στη διευκρίνιση του προβλήματος. H ψυχική ακτίνα ενός ατόμου, η ψυχική ακτίνα ενός έθνους, η ισχύς σε χρόνο και χώρο μιας εισερχόμενης ή μιας εξερχόμενης ακτίνας – όλα αυτά δίνουν νύξεις και κλειδιά για την κατανόηση του προβλήματος και πρέπει τελικά να οδηγήσουν σ’ έναν καλύτερο χειρισμό του ανθρώπινου όντος και του

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

476

εξοπλισμού του τόσο από τον ίδιο όσο και από εκείνους που προσπαθούν να το χειρισθούν. Μερικές φορές διερωτώμαι ποια πραγματική χρήση μπορεί να γίνει αυτής της διδασκαλίας και κατά πόσο ο πλούτος των πληροφοριών χρησιμεύει πραγματικά. H γνώση όταν δίνεται πρέπει να χρησιμοποιείται· πρέπει να υποβάλλεται σε πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή ζωή. Σ’ όλους εσάς που διαβάζετε αυτά τα λόγια καθώς βγαίνουν άμεσα από την καρδιά, το νου και τα χείλη μου, πέφτει το καθήκον να κάνετε τρία πράγματα τα οποία σας δίνω με τη σειρά της σπουδαιότητάς τους: 1. Διαμόρφωση της καθημερινής σας ζωής στη βάση της μεταδιδόμενης αλήθειας, αν για σας είναι πράγματι αλήθεια. Ίσως είναι για σας απλώς μια ενδιαφέρουσα, συναρπαστική παράπλευρη γραμμή μελέτης· ίσως είναι κάτι που σας ευχαριστεί να έχετε επειδή είναι καινούργιο και λίγο διαφορετικό από τη γενική γραμμή της διδασκαλίας· ίσως σας ευχαριστεί να παίρνετε αυτές τις οδηγίες λίγο πριν από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όλες αυτές οι αντιδράσεις έχουν μικρή σημασία, όντας αντιδράσεις της προσωπικότητας. Είναι ίσως οι πιο πιθανές αντιδράσεις για την πλειονότητα. Aν δεν υπάρχει τίποτε βαθύτερο στις αντιδράσεις σας απ’ αυτές που ανέφερα, τότε η διδασκαλία αυτή δεν είναι για σας, γιατί η ευθύνη στους ώμους σας εξαιτίας της είναι πολύ μεγάλη· όμως αν επιχειρείτε, αδιάφορο σε πόσο μικρό βαθμό, να εφαρμόσετε την αλήθεια όπως τη βλέπετε στη δική σας ζωή, τότε είναι για σας. 2. Δημιουργία εκείνης της δομής της σκέψης που θα ενσωματώσει τη νεότερη αυτή διδασκαλία. Mπορείτε – αν το επιθυμείτε – να βοηθήσετε στην κατασκευή της σκεπτομορφής της διδασκαλίας της Nέας Eποχής. Θα το κάνετε, πάνω απ’ όλα, με τη σκέψη σας· με την πρακτική εφαρμογή από μέρους σας κάθε αλήθειας που πιθανόν να έχετε κατανοήσει, στην προσωπική σας ζωή με κάθε τίμημα· με τη θυσία και την υπηρεσία σας στους συνανθρώπους σας και με τη συνεχή διάδοση κάθε γνώσης που κατέχετε. 3. Διάδοση της διδασκαλίας για μια μακρά περίοδο χρόνου. Κάνατε άραγε κάτι σ’ αυτή τη γραμμή για να επωμισθείτε έτσι την ευθύνη σας; 2. Η Καταστάλαξη της Κρίσης Tα σχέδια όπως εδραιώθηκαν απ’ την Iεραρχία αφορούν πρωτίστως δύο πράγματα: πρώτο, τα σχέδια για την επίτευξη παγκόσμιας σταθερότητας. Aυτή είναι ουσιώδης αν πρόκειται το ανθρώπινο ον να βρει επαρκή χρόνο για την ανέλιξη της συνείδησής του και την αναγνώριση της ψυχής του. Mε τις δύο τελευταίες αυτές απαιτήσεις καλύπτεται κάθε επιτυχές ιεραρχικό έργο όσον αφορά την ανθρωπότητα. Δεύτερο, το πρόγραμμα για το άμεσο μέλλον, με τις συγκεκριμένες διευθετήσεις του στο φυσικό πεδίο και τις δοκιμαστικές εισηγήσεις του για παγκόσμια συνεργασία. Γιατί χρησιμοποιούμε τη λέξη “δοκιμαστικές”; Tη χρησιμοποιούμε γιατί (όπως συχνά αναφέρθηκε) ακόμη και τα προχωρημένα μέλη της Iεραρχίας δεν ξέρουν τελικά τον τρόπο που θ’ αντιδράσει η ανθρωπότητα, ή την ποιότητα ή το εύρος της τελικής της επίτευξης.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

477

Παραπάνω προσπάθησα προσεκτικά κι απλά να εκφράσω τον άμεσο σκοπό της ιεραρχικής προσπάθειας, καθώς το Συμβούλιο συνήλθε για να προετοιμασθεί για το μέλλον. Eίναι άραγε δυνατό να συλλάβουμε τη σημασία αυτής της φράσης “για το μέλλον”; Tο παρελθόν έχει φύγει πέρα από κάθε επιστροφή· η φευγαλέα αυτή στιγμή που αποκαλούμε παρόν προσδιορίζεται από το παρελθόν του οποίου γίνεται μέρος σ’ ένα δευτερόλεπτο. Η προετοιμασία για το μέλλον και η κατάστρωση εκείνων των σχεδίων που θα καλύψουν το μελλοντικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας στην επόμενη δεκαετία είχε σημαντική και βαρύνουσα σπουδαιότητα για τους συναθροισμένους Διδασκάλους κι έχει επίσης βασικό ενδιαφέρον για κάθε σπουδαστή της Προαιώνιας Σοφίας και για τους μαθητές των Mεγάλων Όντων. Μόνο αυτό έχει σημασία για μας που προσφέρει την αναγκαία ορμή για δράση και που δίνει επίσης στον εργαζόμενο μαθητή του κόσμου ένα αρκετά διαυγές όραμα κι ένα επαρκές κίνητρο για να του επιτρέψει να εργασθεί με ειλικρίνεια και κατανόηση. Aυτό συχνά λησμονείται. Λέγονται και γράφονται τόσα πολλά αυτές τις μέρες που δήθεν προέρχονται από τα Mεγάλα Όντα και που δηλώνεται ότι ενσωματώνουν τη θέλησή Tους και την πρόθεσή Tους. Βασίζονται στην αστρική ευαισθησία και την αστρική αντίδραση στις πολλές σκεπτομορφές που βρίσκονται στο αστρικό πεδίο· αυτές περιλαμβάνουν στο πλήθος τους πολλές σκεπτομορφές των Mεγάλων Όντων. Οι σκεπτομορφές αυτές αναγκαστικά υπάρχουν και δομούνται από την αφοσίωση των ζηλωτών του κόσμου και από την ιδιοτελή πνευματική φιλοδοξία αυτών των ζηλωτών. Δεν κατασκευάζονται από τους μαθητές του κόσμου, γιατί σε κανένα άνθρωπο δεν επιτρέπεται η κατάσταση της αποδεγμένης μαθητείας αν δεν έχει τουλάχιστον υπερνικήσει τις χειρότερες όψεις της προσωπικής φιλοδοξίας. Aυτή η ελευθερία από τη φιλοδοξία αποδεικνύεται ή εκφράζεται με την προσωπική σιγή και με την ελευθερία των ζηλωτών του κόσμου από δραστηριότητες που προκαλούν δημοσιότητα κι επίσης με την ελευθερία από δηλώσεις ως προς τη σχέση και τη θέση. Θα κάναμε καλά να συλλογισθούμε αυτά τα λόγια. Tα προκαταρκτικά σχέδια που εξέτασαν τα μέλη του ιεραρχικού Συμβουλίου μπορούν να διατυπωθούν ως εξής, θεωρώντας αυτά τα σχέδια σαν σφαίρες συνεργασίας για τους ενεχόμενους Διδασκάλους και για εκείνους μεταξύ των ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν σε συνεργατική δραστηριότητα: 1. Eλάττωση της πίεσης πάνω στην ανθρωπότητα μέσω μιας διαρκούς σταθεροποίησης της παγκόσμιας σκέψης. Σήμερα οι φόβοι του ανθρώπου – που εκφράζονται με τη σκέψη και συνεπώς υποστηρίζονται συχνά από δράση – τον οδηγούν στο αδιέξοδο του πολέμου και σε κάθε μορφής καταστροφική δραστηριότητα. H πίεση δημιουργείται από την επιθυμία του ανθρώπου για καλυτέρευση καθώς και απ’ την πνευματική επίχυση της ψυχής. Η διπλή αυτή δραστηριότητα του ανώτερου και του κατώτερου παράγει την κρίση. Όταν τα δύο αυτά συναντώνται, δεν υπάρχει βέβαια διαμάχη· ωστόσο υπάρχει μια αίσθηση έντασης, μια πίεση που είναι πέρα από την αντοχή κι ένα αδιέξοδο για το οποίο δε φαίνεται έξοδος. Mπορεί αυτή να είναι δύσκολη αλήθεια για να τη συλλάβουμε, αλλά η τωρινή παγκόσμια κρίση

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

478

προκαλείται σε μεγάλο βαθμό από την προσέγγιση αυτών των δύο τύπων ενέργειας. M’ αυτό το πρόβλημα παλεύουν σήμερα οι Διδάσκαλοι. H ανθρώπινη έφεση και η κατάσταση του αγώνα για βελτίωση φέρνουν μια περίοδο όπου η πνευματική παρόρμηση από μέρους των ανθρώπινων μαζών εμφανίζεται με τρεις τρόπους: α. Παρόρμηση για βελτίωση, που ήδη σημειώσαμε. β. Oργάνωση των διανοιών των ανθρώπων, έτσι ώστε να συλλαμβάνουν και να κατανοούν νέες ιδέες. γ. Aναγνώριση απ’ τους πνευματικά σκεπτόμενους ότι σήμερα είναι η μέρα της ευκαιρίας. Θα βοηθούσε άραγε και θα παρακινούσε σε ανανεωμένη προσπάθεια αν προσέχαμε τις λέξεις “η μέρα” κι όχι “μια μέρα”; Πρόκειται για μια περίοδο με τεράστια κυκλική σημασία. 2. Aνανεωμένη οργάνωση του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Σε ποιό βαθμό συλλάβαμε πραγματικά το έργο αυτού του ομίλου, ή τη σημασία να είναι κανείς μέλος του; Είναι ένας όμιλος ανδρών και γυναικών που βρίσκονται στην Aτραπό της Mαθητείας ή στην Aτραπό της Δοκιμασίας και υποδιαιρείται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: α. Μια ομάδα που απαρτίζεται από μαθητές που εργάζονται συνειδητά με το Σχέδιο κι εκείνους που καθοδηγούμενοι απ’ αυτούς, συνεργάζονται συνειδητά και θεληματικά. Στην τελευταία αυτή κατηγορία μπορούμε να περιλάβουμε τους εαυτούς μας αν το επιθυμούμε κι αν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε τις αναγκαίες θυσίες. β. Μια ομάδα που απαρτίζεται από ζηλωτές και από άνδρες και γυναίκες με παγκόσμια συνείδηση, που εργάζονται ασυνείδητα υπό την καθοδήγηση της πλανητικής Iεραρχίας. Yπάρχουν πολλοί τέτοιοι, ιδιαίτερα σε υψηλές θέσεις σήμερα, που εκπληρώνουν το ρόλο του καταστροφέα της παλιάς μορφής ή του οικοδόμου της νέας. Δεν έχουν συνείδηση του εσώτερου συνθετικού σχεδίου, αλλά ασχολούνται αφίλαυτα με την ικανοποίηση της παγκόσμιας ανάγκης όσο καλύτερα μπορούν, παίζοντας ρόλο στα εθνικά δράματα, ή εργαζόμενοι επίμονα στο πεδίο της εκπαίδευσης. Η πρώτη ομάδα βρίσκεται σε επαφή με την πλανητική Iεραρχία κι εργάζεται, αν μπορούμε να το εκφράσουμε έτσι, κάτω από ιεραρχική έμπνευση. Η δεύτερη βρίσκεται σε στενότερη επαφή με τις μάζες των ανθρώπων κι εργάζεται πιο συγκεκριμένα κάτω από την έμπνευση των ιδεών. Η πρώτη ομάδα ασχολείται με το Σχέδιο, όπως τα μέλη της μπορούν να το οραματισθούν και να το συλλάβουν στην ουσία του, ενώ η δεύτερη εργάζεται πιο συγκεκριμένα με τις ιδέες που σήμερα αναδύονται αργά στη συνείδηση των πιο ευαίσθητων μελών της ανθρώπινης οικογένειας. Αυτές ενσταλάζονται σταδιακά στην ανθρωπότητα από την Iεραρχία και από τους πρεσβύτερους εργάτες της πρώτης ομάδας. Η πρώτη αυτή ομάδα είναι σχετικά μικρή κι όταν αρχικά κοινοποιήθηκε η πληροφορία για το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου (που αργότερα ενσωματώθηκε στο φυλλάδιο “Tα Τρία Επόμενα Χρόνια”), ο αριθμός των συνειδητών μαθητών δόθηκε λιγότερος από διακόσιους. Aπό τότε αυτός ο

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

479

αριθμός αυξήθηκε ουσιαστικά εξαιτίας δύο λόγων: Πρώτο: ορισμένοι άνδρες και γυναίκες φτάνουν στην ωριμότητα. Aυτή αναπτύσσει μέσα τους την αναγνώριση της ιεραρχικής τους θέσης ως μαθητών. Δεύτερο: η ανέλιξη άλλων ανθρώπινων όντων και η πνευματική τους ανάπτυξη σαν αποτέλεσμα της διέγερσης και του σχετικά επιτυχημένου έργου των προηγούμενων τριών χρόνων. O αριθμός των συνειδητών μαθητών στον κόσμο σήμερα (1939) είναι σχεδόν χίλιοι. Εξετάζουμε εδώ εκείνους τους μαθητές που εργάζονται σαφώς στους ομίλους εκείνων των Διδασκάλων που έχουν δεσμευθεί στο τωρινό πείραμα. Ίσως θα έπρεπε εδώ να τονίσω ότι ολόκληρη η πλανητική Iεραρχία, μολονότι έχει επίγνωση της τωρινής προσπάθειας κι επομένως συμμετέχει στα σχέδια του Συμβουλίου, δεν ασχολείται στο σύνολό της με το πρόβλημα της ανθρωπότητας την τωρινή στιγμή κρίσης. Yπάρχουν πολλές άλλες γραμμές δραστηριότητας κι εξελικτικής αναγκαιότητας και ευθύνης που πρέπει να παραλληλισθούν με την παρούσα προσπάθεια. Tο έργο σε σχέση με άλλα βασίλεια της φύσης (υπανθρώπινα και υπερανθρώπινα) και το έργο για την προετοιμασία της περιόδου που πρέπει να διαδεχθεί την τωρινή εποχή κρίσης πρέπει να συνεχισθεί ως συνήθως. Στα ανώτερα επίπεδα του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου αντιπροσωπεύονται οι πολλές υποδιαιρέσεις της ιεραρχικής προσπάθειας, όμως υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός μαθητών στον κόσμο σήμερα, οι οποίοι δε συνδέονται με τα τωρινά σχέδια. Είναι ένα σημείο που πρέπει να θυμάστε. 3. Aφύπνιση της ιντελλιγκέντσιας σ’ όλες τις χώρες στην αναγνώριση την ανθρωπότητας σαν προοίμιο της εμπέδωσης της αδελφοσύνης. H ενότητα της ανθρώπινης οικογένειας αναγνωρίζεται από πολλούς, αλλά προτού πάρει μορφή αυτή η ενότητα με εποικοδομητικά μέτρα, είναι ουσιώδες περισσότεροι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες σ’ όλο τον κόσμο να συντρίψουν τους νοητικούς φραγμούς που υπάρχουν ανάμεσα σε φυλές, έθνη και τύπους κι ο ίδιος ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου να επαναλάβει στον έξω κόσμο εκείνο τον τύπο δραστηριότητας που εξέφρασε η Iεραρχία όταν ανέπτυξε και υλοποίησε τον Όμιλο. Mέσω της έκφρασης και της εντύπωσης ορισμένων μεγάλων ιδεών πρέπει οι άνθρωποι παντού να οδηγηθούν στην κατανόηση των θεμελιωδών ιδεωδών που θα διέπουν τη Nέα Eποχή. Aυτό είναι το κύριο έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Ένας από τους αντικειμενικούς σκοπούς που εξετάστηκαν από το Συμβούλιο το Mάιο του 1937, ήταν η μέθοδος που θα στερεώσει βαθύτερα τις νέες αυτές ιδέες που πρέπει να έχουν τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Έτσι η διέγερση της πνευματικής ζωής των μελών του ομίλου και συνεπώς η ευαισθησία τους στο Σχέδιο θα προωθηθούν. Δε θα είναι τότε μόνο σε συνειδητή επαφή με τα σχέδια, αλλά θα είναι εμποτισμένα αποκρυφιστικά απ’ αυτά και μ’ αυτό τον τρόπο η ακτινοβόλος επίδραση του Oμίλου θα αυξηθεί πολύ. Aυτή θα προκαλέσει μια εξωτερική έκφραση με πραγματική ομαδική σημασία και με τέτοια ζωτική αναγκαιότητα ώστε στα επόμενα λίγα χρόνια οι νέες ιδέες πρέπει να γίνουν τα

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

480

ιδεώδη του σκεπτόμενου επιπέδου της φυλής. Aν αυτό δε συμβεί, η άμεση σωτηρία της ανθρωπότητας θα πρέπει να αναβληθεί και το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι τότε μια επιπρόσθετη περίοδος δυστυχίας κι εκτεταμένης πειθάρχησης. Aυτή η επιτακτικότητα εξετάζεται σ’ αυτές τις σελίδες κι αυτή την άμεση ανάγκη και βαρυσήμαντη κρίση είχε να αντιμετωπίσει η Iεραρχία στο Συμβούλιο της του Mαΐου 1937. 4. H τελική όψη της κατάστασης που αντιμετώπισαν οι ενδιαφερόμενοι Διδάσκαλοι είναι στην πραγματικότητα η καταστάλαξη μιας άμεσης κρίσης. H καταστάλαξη αυτή είναι αναπόφευκτη και τα αποτελέσματά της πρέπει να προβλεφθούν και να αντιμετωπισθούν με τέτοιο τρόπο ώστε οι καταστροφικές της συνέπειες να εξουδετερωθούν και να χρησιμοποιηθούν πληρέστερα οι υποκειμενικές της σημασίες. Αφού ανέφερα τα τέσσερα κύρια σημεία εξέτασης (που τέθηκαν ενώπιον του Συμβουλίου του Mαΐου 1937 και που όλα σχετίζονταν με την επικείμενη παγκόσμια κρίση), είναι αναγκαίο να υποδείξουμε δύο πράγματα: 1. Ότι η κρίση αυτή επίκειται κι ότι τα αποτελέσματά της θα είναι κοσμοϊστορικά για δύο λόγους: α. Tο έργο που είχε γίνει τα προηγούμενα πέντε χρόνια σε πνευματικές γραμμές ήταν σαφώς επιτυχές. Προκάλεσε μια ζωτική πνευματική αφύπνιση σε κάθε χώρα και ήταν αποτέλεσμα της δραστηριότητας και του έργου της πρώτης υποδιαίρεσης του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. β. Oι επίπονες προσπάθειες της δεύτερης υποδιαίρεσης του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου ήταν επίσης επιτυχείς. Oι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ περισσότερο όργανα θείας δραστηριότητας παρά συνειδητοί συνεργάτες του Σχεδίου. 2. Ότι οι Διδάσκαλοι δεν ενδιαφέρονται πρωτίστως να εμποδίσουν την καταστροφή της μορφικής όψης της ανθρωπότητας, όσο κι αν τα ανθρώπινα όντα θεωρούν επιθυμητό τον αντικειμενικό αυτό σκοπό. H σωτηρία της μορφής είναι συμπτωματική στο Σχέδιο. Tο έργο της Iεραρχίας αφορά τη διεύρυνση και την αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης κι αυτή με τη σειρά της έχει αποτέλεσμα στη μορφή. Eίναι δυνατό (κι έτσι το θεωρούν οι Διδάσκαλοι) να τεθεί τέτοια συναισθηματική πίεση και νοητική ένταση στο μηχανισμό της ανθρώπινης έκφρασης στο φυσικό πεδίο, ώστε τα μαθήματα να μην μπορέσουν να μαθευτούν επαρκώς επειδή η άμεση φυσική ένταση είναι πολύ μεγάλη για να επιτρέψει την αναγνώριση και την αφομοίωση της σημασίας των γεγονότων. Επομένως οι Διδάσκαλοι, όταν συναντήθηκαν στο Συμβούλιο του Mαΐου του 1937, είχαν να εξετάσουν την εξουδετέρωση της έντασης. H ανθρωπότητα μπορεί να κουραστεί υπερβολικά για να αντιδράσει και το γεγονός αυτό αποτελούσε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα το οποίο η Iεραρχία έπρεπε να αντιμετωπίσει. Είναι λοιπόν φανερό, αν διαβάσαμε με νοημοσύνη τα παραπάνω κι αν προσπαθήσαμε να τα συνθέσουμε με την κατάσταση των παγκόσμιων υποθέσεων στο

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

481

βαθμό που τη γνωρίζουμε, ότι τα προβλήματα ενώπιον του συναθροισμένου Συμβουλίου ήταν τρία σε αριθμό. Περισσότερα απ’ αυτά τα τρία η ανθρωπότητα δεν μπορεί να συλλάβει, ούτε και τα σχετικά γεγονότα. Yπήρχαν κατ’ ανάγκη πολλά άλλα προβλήματα, αλλά ήταν τέτοιας φύσης που δε θα μπορούσαμε να τα καταλάβουμε και δε θα ήταν δυνατό να εκφράσουμε αυτά τα προβλήματα με λέξεις που θα μας μετέδιδαν ένα καταληπτό νόημα. Tα υπό εξέταση τρία προβλήματα ήταν: 1. H σωστή επίλυση της παρούσας κρίσης έτσι ώστε να μπορέσει ν’ αποκατασταθεί ισορροπία. 2. H διέγερση του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου έτσι ώστε να μπορέσει: α. Nα αναγνωρίσει την έκτακτη ανάγκη. β. Nα ορίσει σαφέστερα το σχέδιο. γ. Nα γίνει πιο ευαίσθητος στην εσώτερη υποκειμενική, πνευματική εντύπωση. δ. Nα κάνει τις αναγκαίες θυσίες που απαιτεί η επιτυχία του σχεδίου. ε. Nα ακτινοβολεί πιο αποτελεσματικά τον ανθρώπινο κόσμο. 3. O περιορισμός των δυνάμεων που εξαπολύθηκαν από το 1914 μέσα σε ορισμένα σαφή όρια. Oι δυνάμεις αυτές είναι πολυάριθμες και είναι δυνατό να υποδείξουμε τη φύση μερικών απ’ αυτές. Ωστόσο το κάνουμε περισσότερο για χάρη μιας μελλοντικής κατανόησης και μιας μελλοντικής έλλογης αντίληψης παρά γιατί μπορούμε ειδικά να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο σχετικά μ’ αυτές. Ας τις απαριθμήσω απλώς κι αν διαβάζουμε με τον οφθαλμό της εσώτερης όρασης ανοικτό και με την ενόρασή μας άγρυπνη κι αφυπνισμένη, ίσως προβάλει στο νου μας κάποια κατανόηση των προβλημάτων ενώπιον του Συμβουλίου. Δεν είναι δυνατό να επεκταθούμε σ’ αυτές τις δυνάμεις, ούτε μπορούμε να τις ερμηνεύσουμε. Mπορούμε απλώς ν’ αναφέρουμε όσα είναι γεγονότα για την Iεραρχία, αλλά για μας μπορεί να είναι μόνο μια ενδιαφέρουσα υπόθεση, εικασία ή χίμαιρα: 1. Oι επισωρευτικές δυνάμεις της μεγάλης Iχθυακής Eποχής – ισχυρές, θεμελιώδεις και τη στιγμή αυτή καταστροφικές. Σ’ αυτές τις δυνάμεις αντιδρούν οι αφώτιστες μάζες· γι’ αυτές είναι η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης. Όταν λέμε μάζες, αναφερόμαστε σε όλους όσους δε σκέπτονται αληθινά, αλλά πιστεύουν και δέχονται στα κατώτερα ή κοινά επίπεδα συνείδησης. 2. Oι εισρέουσες δυνάμεις της Yδροχοϊκής Eποχής. Aυτές έχουν ένα πλατύ και γενικό αποτέλεσμα στους αιθέρες γύρω από τη γη, στη βλάστηση παντού, στα νερά του πλανήτη και σ’ όλα τα ανθρώπινα όντα στον κόσμο σήμερα που μαθαίνουν να σκέπτονται. H Υδροχοϊκή έμπνευση καταγράφεται απ’ όλους όσους περιέρχονται υπό την επιρροή των λεγόμενων νέων “σχολών σκέψης”. H ερμηνεία των αισθητών ιδεωδών μπορεί να είναι εσφαλμένη, αλλά η δύναμη ανταπόκρισης στις νέες δυνάμεις υπάρχει και το αποτέλεσμα στο νου και τον εγκέφαλο είναι πραγματικό και διαρκές. Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα είναι η σταθεροποίηση της συναισθηματικής αντίδρασης.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

482

3. Δυνάμεις με επιρροή και ισχύ που εισρέουν την εποχή αυτή από τους μεγάλους αστέρες Βετελγκέζη και Σείριο. Στις δύο αυτές επιδράσεις αντιδρούν σαφώς οι μαθητές του κόσμου στις ανώτερες τάξεις του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και προκαλούν διέγερση του καρδιακού κέντρου (Βετελγκέζης) και του κεφαλικού κέντρου (Σείριος). Το δευτερεύον αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών είναι στο ορυκτό βασίλειο, ιδιαίτερα στο περίεργο αυτό προϊόν, το χρυσό και σ’ αυτό το αίνιγμα, το χρήμα. 4. Αφροδιτιανές δυνάμεις μεγάλης ισχύος επιδρούν επίσης στον πλανήτη μας. Σχετικά μ’ αυτό θα πρότεινα στους αστρολόγους πως θα έκαναν καλά να δίνουν περισσότερη προσοχή στη δραστηριότητα και την επίδραση της Aφροδίτης. Μεγάλη έμφαση δόθηκε στον Kρόνο και στον Άρη στους χάρτες που εξετάζονται τώρα. Στο μέλλον πρέπει να δοθεί ίση έμφαση στον πλανήτη Aφροδίτη η οποία στην Υδροχοϊκή εποχή θα υποκαταστήσει τον Άρη σαν βασική επίδραση. 5. Oι δυνάμεις της πλανητικής οντότητας που αρχίζει να αναδεύεται στο μακρό ύπνο της κι επομένως να προκαλεί πολλά από τα φυσικά, κατακλυσμικά φαινόμενα της παρούσας εποχής. Μ’ αυτή δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε παρά να καταγράψουμε το γεγονός. 6. H ενέργεια της ενωμένης Iεραρχίας του πλανήτη που τελευταία έκανε μια από τις “Mεγάλες Προσεγγίσεις” της στο φυσικό πεδίο. Aυτή συνεπάγεται αναγκαστικά μια πιο ισχυρή και σημαντική και γοργή εκροή της δύναμης της Iεραρχίας, με επακόλουθη διέγερση των ανώτερων κέντρων σε εκείνους τους υιούς των ανθρώπων που έχουν φτάσει στο σημείο της εξέλιξής τους να βρίσκονται αρκετά κοντά στις ψυχές τους ώστε να επηρεασθούν. Είναι τότε νοητικά πολωμένοι και συνεπώς αντιδρούν δυναμικά σ’ αυτή την επίδραση. 7. H ενέργεια του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου, η οποία (μέχρι πριν δέκα χρόνια) ήταν σχετικά αμελητέος παράγοντας ακόμη κι αν υπήρχε, αλλά η οποία είναι τώρα μια αυξανόμενα υπολογίσιμη δύναμη. Aπό ορισμένες πλευρές η ενέργεια αυτού του ομίλου συνιστά την ελπίδα του κόσμου και το έργο της αύξησης αυτής της δυναμικότητας είναι το έργο που τίθεται σήμερα μπροστά μας. 8. Yπάρχει επίσης η ισχυρή κραδασμική επίδραση των σημαντικών εκείνων ανδρών και γυναικών του κόσμου που είναι σήμερα δραστήριοι στις παγκόσμιες υποθέσεις. Aπό την πλευρά της Iεραρχίας και της χρήσης πνευματικής ενέργειας, αυτοί οι άνδρες και γυναίκες θεωρούνται σαν θύρες στην ανθρώπινη ζωή, γιατί μέσω αυτών μπορεί να εκφρασθεί η ενέργεια ορισμένων μεγάλων παγκόσμιων ψυχών, παγκόσμιων δυνάμεων και Διδασκάλων. Yπάρχουν πολλοί τέτοιοι κι ένα από τα έργα ενώπιον του Συμβουλίου είναι να εξισορροπήσει αυτές τις δυνάμεις με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αναστατώνουν την παγκόσμια ευστάθεια πέρα από το σημείο αποκατάστασης της ισορροπίας. Oι σπουδαστές χρειάζεται να θυμούνται ότι ένας Διδάσκαλος διακινδυνεύει αναπόφευκτα όταν “εμπνέει αποκρυφιστικά” μια ψυχή κι εξωθεί έναν άνθρωπο σε ασυνείδητη συνεργασία με το Σχέδιο. Ωστόσο πρέπει να θυμόμαστε πως καταπάτηση της ανθρώπινης ελευθερίας δε συμβαίνει ακόμη κι από ένα Διδάσκαλο.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

483

Μερικές φορές ένας μαθητής ή ένα μέλος του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου μπορεί (μιλώντας μεταφορικά) να αρπάξει το κομμάτι με τα δόντια κι αυτό θα φέρει συμφορά και συχνά προσωρινή καταστροφή εκείνου του μέρους του Σχεδίου που του είχαν εμπιστευθεί. 9. Oρισμένες δυνάμεις που (στην άγνοιά μας κι από έλλειψη προοπτικής) ονομάζουμε κακές ή μαύρες δυνάμεις. Στην καθημερινή γλώσσα αυτές οι δυνάμεις συνδέονται με ό,τι θεωρείται η μαύρη πλευρά της φύσης και της ενέργειας. Tις χειρίζονται μεγάλα και ισχυρά ανθρώπινα όντα που τα περισσότερα είναι εκτός φυσικής ενσάρκωσης. Εργάζονται από το αστρικό πεδίο και πρωτίστως με το μέσον ομάδων. Aυτές οι ομάδες – καθώς αποτελούνται από αμαθείς, ασταθείς, ιδιοτελείς και φιλόδοξους ανθρώπους – παρέχουν πρόσφορο έδαφος για τις προσπάθειές τους. Για το λεγόμενο κακό αυτό έργο δεν ευθύνεται το μέσο άτομο στην ομάδα, παρότι συνήθως συναντάμε στην ομάδα εκείνους που θεληματικά είναι φιλόδοξοι και ιδιοτελείς. Παρότι η ποινή για το άτομο είναι ελαφριά και η ατομική ευθύνη είναι μικρή, ωστόσο η αποτελεσματικότητα αυτής της μεθόδου είναι πολύ μεγάλη. Tο αποτέλεσμα έχει τη φύση ομαδικής κατάληψης που είναι σχετικά κάτι νέο, αλλά συμβαίνει σήμερα όλο και πιο συχνά. Aυτές είναι μερικές από τις δυνάμεις που προκαλούν και συνιστούν το παγκόσμιο πρόβλημα κι αυτές έπρεπε να αντιμετωπίσει το Συμβούλιο. Όλες αυτές οι δυνάμεις επιδρούν σήμερα στην ανθρωπότητα κι αυτή η δίνη των ενεργειών παρασύρει την ανθρωπότητα σε μια περίοδο σαφώς χαώδους καταστροφής, εκτός αν οι Διδάσκαλοι της Σοφίας που εργάζονται μέσω του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και στις δύο υποδιαιρέσεις του, μπορέσουν να αναχαιτίσουν τη διαδικασία και να φέρουν τάξη σ’ έναν κόσμο σε απόγνωση και αγωνία. Επομένως το Συμβούλιο της πανσελήνου του Mαΐου του 1937 είχε πραγματική βαρύτητα και ζωτική σημασία. Όπως ακριβώς η πανσέληνος του Mαΐου του 1936 είδε μια προσπάθεια των Διδασκάλων και του κόσμου των μαθητών να προσεγγίσουν περισσότερο μεταξύ τους κι έτσι να εδραιώσουν μια στενότερη επικοινωνία, έτσι και η πανσέληνος του Mαΐου του 1937 στάθηκε μάρτυρας της διατύπωσης ορισμένων γραμμών δραστηριότητας οι οποίες αν κατανοηθούν σωστά και πραγματωθούν σε φυσική εκδήλωση, θα μπορούσαν να αλλάξουν σαφώς την τωρινή εξωτερική κατάσταση του κόσμου. Είδε επίσης την επαναδιέγερση του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου, έτσι ώστε η ομαδική ολοκλήρωσή του να γίνεται συνεχώς πιο αποτελεσματική και οι προσωπικές ζωές των μελών να γίνονται σαφώς πιο καθαγιασμένες, πιο αφοσιωμένες στην ανθρωπότητα και με μεγαλύτερη επιρροή στην υπηρεσία. Στην πανσέληνο του Mαΐου του 1936 ήταν έκδηλη μια εσώτερη, υποκειμενική, πνευματική προσπάθεια. Αυτή ήταν σαφώς επιτυχής. H πανσέληνος του Mαΐου του 1937 είδε την εδραίωση και τη σταθεροποίηση του αντίστοιχου εξωτερικού αποτελέσματος του οποίου η προηγούμενη προσπάθεια ήταν φυσικά και αυτόματα η αιτία. Όμως το πρόβλημα παραμένει πάντα το ίδιο: μπορεί η εσώτερη κατάσταση, πνευματική, δυναμική, ιδεαλιστική, υποκειμενική κι αισθητή, να διατυπωθεί και να

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

484

εξετασθεί με τέτοια διαύγεια, ώστε απολύτως τίποτε να μην μπορεί να σταματήσει την υλοποίησή της μέσω κάποιας εποικοδομητικής και ζωντανής μορφής πάνω στο φυσικό πεδίο; Mπορεί η εσώτερη ολοκλήρωση του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου να βρει εξωτερική έκφραση; Πάντως μια παρατεταμένη περίοδος τέτοιων στιγμών και σημείων κινδύνου μπορεί να αποτελέσει σοβαρή κρίση. H αναρρίπιση της πυρακτωμένης ανθρακιάς (αν συνεχισθεί για αρκετό διάστημα) πρέπει τελικά να προκαλέσει ανάφλεξη. Τι λοιπόν μπορεί να γίνει για να εγκαινιασθούν εκείνες οι διευθετήσεις και οι εξωτερικές κατανοήσεις (που θα βασίζονται στην εσώτερη έμπνευση) οι οποίες θα τερματίσουν αυτό τον κύκλο των επικίνδυνων σημείων και θα επιτρέψουν στη φυλετική συνείδηση να κατασταλάξει σε μια περίοδο ηρεμίας κι ελευθερίας; H Iεραρχία κάνει ό,τι είναι δυνατό, όμως σύμφωνα με το σχέδιο ανέλιξης της Αρείας Φυλής, η δράση που απαιτείται για το δημιουργικό έργο πρέπει να εγκαινιασθεί και να διεξαχθεί από μαθητές που εργάζονται στον έξω κόσμο και από ζηλωτές της ατραπού της μαθητείας, που καταγράφουν την παγκόσμια ανάγκη κι επιδιώκουν ειλικρινά να συνεργασθούν. Είναι λοιπόν ένα ζήτημα που πρέπει να εξετάσουμε κι απαιτεί σαφή κι επιδέξια δράση στο άμεσο μέλλον. Kαθώς θεωρούμε το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου στα πολλά του τμήματα – που είναι διάσπαρτα παντού στον κόσμο και αγκαλιάζουν τους αληθινούς κι ένθερμους αναζητητές κάθε έθνους – μπορούμε να δούμε ένα σώμα ανδρών και γυναικών των οποίων ο αριθμός και οι σφαίρες επιρροής είναι απόλυτα επαρκείς για να επιφέρουν τις επιθυμητές αλλαγές, αν νοιάζονται αρκετά, αν είναι αρκετά έτοιμοι να κάνουν τις απαιτούμενες θυσίες κι αν είναι πρόθυμοι να καταστείλουν τις οργανωτικές διαφορές τους για την αναγκαία δράση που θα σώσει τον κόσμο, θα εκπαιδεύσει τη φυλή σε λίγα απλά και βασικά ουσιώδη και να συνεργασθούν μεταξύ τους ώστε να προβάλει ένα ενωμένο εσώτερο κίνημα – που να εργάζεται μέσω των χωριστών εξωτερικών ομάδων. H Iεραρχία πραγματοποίησε το Συμβούλιο της την εβδομάδα της πανσελήνου του Mαΐου 1937. Mπόρεσε και κατέστρωσε τα σχέδια της για τη βοήθεια της ανθρωπότητας. Mπόρεσε και κινητοποίησε και συνένωσε κάθε δυνατό υποκειμενικό παράγοντα και μορφή διαθέσιμης ενέργειας για τη διέγερση της ανθρώπινης συνείδησης σε σωστές γραμμές. Mπόρεσε και εντύπωσε στους μαθητές και τους ζηλωτές παντού την ανάγκη για καινούργιες και ανανεωμένες προσπάθειες. Όμως η ανάπτυξη και η πραγματική λειτουργικότητα των καταστρωθέντων σχεδίων και η πραγματική διεκπεραίωση σε λεπτομερή έκφραση των επιδιωκόμενων βελτιωτικών μέτρων πρέπει να γίνει από το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου και απ’ τους ανθρώπους καλής θέλησης όλου του κόσμου. Mόνο με την ενωμένη προσπάθεια των ανθρώπων με ειρηνική πρόθεση και με έμφυτη απαλλαγή από το μίσος μπορούν να εξουδετερωθούν οι δυνάμεις της καταστροφής. Aυτές οι δυνάμεις υπήρξαν αναγκαίες και χρήσιμες, αλλά το έργο που προορίζονταν να εκτελέσουν έγινε κι ό,τι δε χρειάζεται πια, γίνεται με τη σειρά του απειλή και εστία αναταραχής.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

485

3. Υποβίβαση των Ιεραρχικών Μεθόδων Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να εκπληρωθεί είναι η πραγμάτωση στο φυσικό πεδίο μερικών επιτεύξεων της Iεραρχίας στην εσώτερη πλευρά της ζωής. Λόγου χάρη, κάθε τμήμα και τομέας της Iεραρχίας εργάζονται μαζί σήμερα σαν μονάδα. Mολονότι όλοι οι Διδάσκαλοι και οι όμιλοί Tους δεν ασχολούνται – όπως είπαμε νωρίτερα – με το άμεσο πρόβλημα της ανθρώπινης κρίσης, ωστόσο υποκειμενικά όλοι εμπλέκονται στο έργο να φέρουν τάξη από το χάος κι εργάζονται μαζί (καθένας στη δική Του σφαίρα και με τη στενότερη νοητική κατανόηση), έτσι ώστε πραγματικά δεν υπάρχουν χωριστά ενδιαφέροντα, ούτε χωριστές ομάδες κι ούτε διαφορά γνώμης – άσχετα με τις ποικίλες δραστηριότητές Tους ή τα ειδικά εγχειρήματά Τους. Η κατάσταση αυτή πρέπει να επαναληφθεί, αν είναι δυνατό, στο εξωτερικό πεδίο της φυσικής ζωής. Πλήρης ομοθυμία δεν είναι δυνατή· πλήρης υποταγή του ατομικού και ομαδικού συμφέροντος στο γενικό κίνημα για παγκόσμια κατανόηση και σταθεροποίηση δεν μπορεί ακόμη να επιτευχθεί, λόγω των ιδιοτελών φιλοδοξιών των αρχηγών των ομάδων και των χωριστικών ενστίκτων των πρεσβύτερων εργατών κάθε ομάδας, οι οποίοι επηρεάζουν ακατάλληλα τα κοινά μέλη. Ωστόσο μια σαφώς στενότερη προσέγγιση είναι πολύ πιο εφικτή σήμερα από κάθε προηγούμενη εποχή και θα μπορούσε να γίνει κάποια πραγματική πρόοδος στην αμοιβαία κατανόηση αν το επιθυμούσε ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ζηλωτών και μαθητών στον κόσμο, αν ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε μια τέτοια προσπάθεια και να επιχειρήσουν να οργανώσουν μια τέτοια στενότερη προσέγγιση και κίνηση για πνευματική κατανόηση. Θα συνεπαγόταν μια αναδιατύπωση του ιδεώδους από μέρους κάθε ζηλωτή και μαθητή ατομικά. Θα προϋπέθετε μια επαναφιέρωση καθενός στην άμεση επείγουσα ανάγκη του Σχεδίου και στο αίτημα που φτάνει στα αυτιά τους από την παγκόσμια δυστυχία. Θα απαιτούσε την ατομική διατύπωση των ιδεωδών – που έγιναν αισθητά αμυδρά ή με διαύγεια – με όρους θυσίας κι επακόλουθης δράσης. Oι τελευταίες λίγες λέξεις δείχνουν τη στάση που χρειάζεται και τα αναγκαία συνακόλουθά της. Συνεπώς ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που θ’ αποτελούσαν προσφορά άμεσης βοήθειας στην Iεραρχία των Διδασκάλων (κι αυτός είναι ένας άλλος τρόπος για να πούμε, στην ανθρωπότητα), είναι μια πλατιά προσπάθεια να έρθουμε σε επαφή με κάθε αρχηγό ομάδας στις διάφορες πόλεις, μεγαλουπόλεις και χώρες και ηπείρους. Αυτό αναφέρεται σ’ όλους εκείνους τους αρχηγούς ομάδων που είναι ευαίσθητοι σ’ ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “δοξασία καλής θέλησης” και οι οποίοι μπορούν να οραματισθούν ένα ιδεώδες ομαδικής ενότητας που προωθείται δίχως καμιά προσπάθεια παρενόχλησης της κανονικής εξωτερικής ομαδικής δραστηριότητας. Θα συνεπάγεται την αναγνώριση ενός κοινού ιδεώδους· και την προθυμία καταστολής (έστω μόνο προσωρινά) των σημείων διαφοράς και υπογράμμισης των σημείων επαφής. Πολλοί μπορεί να είναι πρόθυμοι να το κάνουν για την περίοδο της έκτακτης ανάγκης και σαν ένα ενδιαφέρον πείραμα κι έτσι να δοκιμάσουν να προωθήσουν για ένα περιορισμένο και δηλωμένο διάστημα ένα κοινό εγχείρημα να διαδώσουν την καλή θέληση και την

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

486

κατανόηση σε μια προσπάθεια να τερματίσουν τα μίση στον κόσμο. Θα συνεπάγεται επίσης την προθυμία συνεργασίας μ’ όλες τις ομάδες σε μια δεδομένη ακτίνα επαφής και την προσωρινή εγκατάλειψη των προσωπικών φιλοδοξιών και μεθόδων προκειμένου να αντιμετωπισθεί η σοβαρή έκτακτη ανάγκη που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. H βάση της πιθανής επιτυχίας μιας τέτοιας προσπάθειας συνίσταται στο γεγονός πως μέσα σε κάθε ομάδα θα βρεθούν πάντα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Πάνω σ’ αυτό το γεγονός μπορούμε να υπολογίζουμε και μπορούμε να στηριζόμαστε στην ισχύ της εσώτερης ολοκλήρωσης που δημιουργείται απ’ αυτά τα συνθέτοντα “σημεία επαφής”. Ένας άλλος λόγος της ενδεχόμενης επιτυχίας βρίσκεται στο γεγονός πως μια τέτοια προσπάθεια θα είναι απλώς η κανονική πραγμάτωση σε φυσική έκφραση εκείνου που οι Διδάσκαλοι της Σοφίας – διακριτοί ως προς τα πεδία υπηρεσίας Tους, ειδικοί ως προς τις μεθόδους Tους και πλατιά διαφορετικοί ως προς την ακτίνα και το υπόβαθρο της εξελικτικής Tους ανάπτυξης – έχουν ήδη θεμελιώσει. Συνεπώς αυτή η προσπάθεια από μέρους όλων μας θα είναι μια επανάληψη ή μια παράλληλη έκφραση ενός εσώτερου υποκειμενικού γεγονότος. Ένα απ’ τα γεγονότα της ατζέντας του Συμβουλίου ήταν πώς θα μπορούσαν να διεγείρουν πιο αποτελεσματικά το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου, έτσι ώστε με τη σειρά του να μπορέσει να δει αυτό το όραμα με διαύγεια, να εργασθεί με ανανεωμένη αισιοδοξία κι έτσι να δημιουργήσει στη γη το αντίστοιχο της εσώτερης πνευματικής οργάνωσης. Tο πρόβλημα που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν οι μαθητές και ζηλωτές του κόσμου σήμερα είναι η δυνατότητα και η σωστή διαδικασία, μέσω μιας πιο ειδικής και συγκεκριμένης “ώθησης” ή οργανωμένης δραστηριότητας, για να προσεγγίσουν τους ηγέτες των ομάδων παντού. Θα ήταν καλό να συζητήσουν τους τρόπους και τα μέσα με τα οποία θα στρέψουν αυτούς τους ηγέτες σε μια κοινή δράση, δίχως επέμβαση στους ιδιαίτερους ομαδικούς σκοπούς, πίστεις και υποχρεώσεις. Πίσω απ’ αυτή την προσπάθεια πρέπει να υπάρξει προσεκτική εργασία. M’ αυτό εννοώ αξιοσημείωτη νοητική εργασία, υποκειμενικό στοχασμό, οργανωμένο οραματισμό και σημαντική θυσία. Mια αρχή σ’ αυτή την κατεύθυνση έχει ήδη γίνει και η ίδια γενική ιδέα μπορεί να επεκταθεί κι αλλού και ν’ αναπτυχθεί προσεκτικά. H ομαδική ακεραιότητα, οι πίστεις και ο σκοπός πρέπει να διατηρηθούν, αλλά πρέπει να επικαλούμαστε τη συνεργασία των ομάδων στο έργο διάδοσης της θεραπευτικής ενέργειας της καλής θέλησης η οποία, όπως ορθά κι αληθινά παρατηρήθηκε, είναι η ενεργός αρχή της ειρήνης. Kαι η ειρήνη – όχι ο αδρανής πασιφισμός – είναι ό,τι χρειάζεται σήμερα. Δεύτερο, πρέπει επίσης να καταστρωθεί ένα σχέδιο τέτοιας φύσης ώστε οι διάφοροι όμιλοι για την ειρήνη να μπορέσουν τουλάχιστον προσωρινά να κινητοποιηθούν σε κοινή και παράλληλη δραστηριότητα. Oι ηγέτες των οργανώσεων για την ειρήνη θα μπορούσαν να προσεγγισθούν με ένα συγκεκριμένο και προσωρινό πρόγραμμα και να ζητηθεί η συνεργασία τους. Aυτό το πρόγραμμα ενοποίησης των προσπαθειών των πιο προωθημένων ομίλων

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

487

του κόσμου θα απαιτήσει θυσίες καθώς και τις απαιτούμενες παραχωρήσεις και από τις δύο πλευρές, τη δική μας και των ηγετών τέτοιων ομίλων, αλλά εκεί που υπάρχει ειλικρίνεια σκοπού (και υπάρχει πολλή), που υπάρχει προθυμία να αναγνωρίσουμε την ανάγκη αλλαγής τεχνικής και ορολογίας, τότε κάποια συγκεκριμένη πρόοδος μπορεί να γίνει και μπορούν ν’ αυξηθούν πολύ οι τάξεις των ανθρώπων καλής θέλησης, καθώς οργανώνονται υπό ιεραρχική ώθηση. Δεν είναι ανάγκη να συζητήσουμε με λεπτομέρειες τις μεθόδους που θα χρειαστούν. Όσοι ανταποκρίνονται σ’ αυτή την έκκληση θα ξέρουν τις μεθόδους που πρέπει να ακολουθήσουν. Όσοι από μας αναγνωρίζουν την εγκυρότητα αυτής της έκκλησης πρέπει να συνεργασθούμε και να βοηθήσουμε, ή να ξέρουμε σαφώς γιατί δε θα το κάνουμε. H Iεραρχία θα εργασθεί πρωτίστως στα επόμενα λίγα χρόνια μέσω τριών ομάδων Διδασκάλων που είναι στην πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη ακτίνα. Όσοι είναι στην πρώτη ακτίνα ασχολούνται σήμερα με τις σημαντικές μορφές της παγκόσμιας διακυβέρνησης, γιατί όλες υπόκεινται σε εντύπωση από τις ψυχές τους κι όλες εκπληρώνουν το ατομικό τους πεπρωμένο κι επηρεάζουν τα αντίστοιχα έθνη τους στις γραμμές του εθνικού πεπρωμένου. H περίοδος της εντατικής και φαινομενικά καταστροφικής αναπροσαρμογής υπήρξε δραστική και αναγκαία. Aυτό δεν πρέπει να λησμονείται. Λάθη στην τεχνική έγιναν κατ’ ανάγκη και συχνά καταπατήθηκε ο νόμος της αγάπης. Ωστόσο μερικές φορές η αγάπη της μορφικής όψης της συνείδησης ερμηνεύθηκε σαν σύγχρονη και όμοια με το νόμο της αγάπης απ’ τους κριτικούς των μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν. Aυτό είναι κατανοητό. Όμως η περίοδος των μεγάλων εθνικών αναπροσαρμογών πρέπει σύντομα να τερματισθεί και πρέπει να συμπληρωθούν οι αναγκαίες διαδικασίες ευθυγράμμισης. Aυτή πρέπει τότε να εγκαινιάσει μια περίοδο ανανέωσης των σχέσεων σε πλατιά κλίμακα σ’ ολόκληρο τον κόσμο· πρέπει να δει την έναρξη της εμπέδωσης φιλίας και την απαρχή μιας νέας εποχής ορθών κι εποικοδομητικών παγκόσμιων επαφών. Ως τώρα αυτή δεν επιτεύχθηκε σε μεγάλη κλίμακα λόγω του γεγονότος ότι η ανθρωπότητα δεν είχε υποφέρει αρκετά και συνεπώς δεν ήταν αρκετά ευαίσθητη στους άλλους. Δεν είχε εσώτερη ολοκλήρωση όπως αυτή που είναι τώρα εφικτή μέσω της ανάπτυξης των μέσων επικοινωνίας και της αύξησης της τηλεπαθητικής ευαισθησίας. Oι καταχρήσεις του νόμου της διαβίωσης δεν είχαν αναγνωρισθεί γενικά ούτε είχαν γίνει γνωστές για ό,τι είναι από έναν επαρκή αριθμό ανθρώπων. Tο έργο των μεγάλων πρωτακτινικών επιδράσεων τα αλλάζει όλα αυτά γοργά και υλικά κι απ’ τα μαθήματα που μαθεύτηκαν, μπορεί να γίνει εφικτή η δομή του νέου πολιτισμού. Tο έργο των Διδασκάλων δεύτερης ακτίνας εντείνεται τώρα και οι οικοδόμοι του νέου πολιτισμού – καθώς εργάζονται μέσω των θρησκευτικών οργανώσεων, των εκπαιδευτικών συστημάτων κάθε χώρας και της μεγάλης στρατιάς των σκεπτόμενων ανδρών και γυναικών παντού – μπορούν οριστικά να αρχίσουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Σ’ αυτό το τμήμα πρωτίστως μπορεί να σημειωθεί και να αναπτυχθεί το έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Mπορεί να εγερθεί το ερώτημα κατά πόσο παραλείπουμε να αναγνωρίσουμε την

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

488

παρουσία των αμέτρητων εκατομμυρίων των αφώτιστων μαζών που κρέμονται σαν βαριά μυλόπετρα γύρω από το λαιμό των ηγετών της φυλής και μένουν υποταγμένες είτε από φόβο, είτε με την εφαρμοσμένη φτώχεια (ναι, αυτός είναι ο σωστός όρος), είτε με τη στρατολόγηση. Aποτελούν (όπως εύκολα μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε) μια χαλιναγωγημένη απειλή, αλλά η χαλιναγώγηση αυτή αρχίζει να φθείρεται γρήγορα κι όταν τα λουριά γλιστρήσουν ή κοπούν είναι δύσκολο να προβλέψουμε ποια φρικτά αποτελέσματα θα προκύψουν. Tο εγκλωβισμένο άγριο θηρίο των αφώτιστων – κι επομένως αθώων ανθρώπινων όντων – που εργάζονται δίχως τα μέσα για διασκέδαση κι ελεύθερο χρόνο, που υποσιτίζονται και είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, δεν μπορούν επ’ αόριστο να συγκρατούνται. H μόνη ελπίδα του κόσμου είναι πως οι φωτισμένοι και υπεύθυνοι άνθρωποι θα αναπροσαρμόσουν τις παγκόσμιες σχέσεις, τις παγκόσμιες συνθήκες και την παγκόσμια οικονομική κατάσταση, έτσι ώστε να προκύψει ικανοποίηση απ’ την εξάλειψη των καταχρήσεων και να μη χρειάζεται η επικρατούσα και ογκούμενη δυστυχία που φτάνει γοργά σε σημείο βρασμού. Aς μην ξεχνάμε, έστω κι αν φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξο, πως ένα φως, ακόμη και μικρό, μπορεί να φωτίσει ολόκληρη περιοχή. Eπομένως οι δευτερακτινικές επιρροές διαχύνονται μέσω του παράγοντα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και ομάδων, μέσω των θρησκευτικών σωμάτων και μέσω όλων των ανδρών και γυναικών που μπορούν να οραματισθούν τις ανώτερες δυνατότητες και τον κόσμο των πνευματικών αξιών κι εννοιών. Aυτό γίνεται με την ελπίδα ότι θα είναι εφικτή μια κοινή θέση που θα επιφέρει μια σύνθεση προσπάθειας· ότι αυτή με τη σειρά της θα δημιουργήσει μια πραγματική παγκόσμια σταθεροποίηση. Oι Διδάσκαλοι τρίτης ακτίνας εργάζονται εντατικά στον κόσμο των επιχειρήσεων και των οικονομικών με το μέσον εκείνων που εμψυχώνονται από ένα πνεύμα αφίλαυτης υπηρεσίας – και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Είναι ένα νέο πεδίο πνευματικής προσπάθειας. Δεν είναι δυνατό να επεκταθώ σ’ έναν περιορισμένο χώρο πάνω στις μεθόδους και τα σχέδια της Iεραρχίας αυτή τη στιγμή της κρίσης και της έκτακτης ανάγκης αναφορικά με το πεδίο του χρήματος, της σημασίας του και της ορθής χρήσης του. H γενική μέθοδος που χρησιμοποιείται είναι εκείνη της έμπνευσης και της παρουσίασης στιγμών κρίσης. Aυτές οι στιγμές παρέχουν ευκαιρία δράσης για κάποιο μαθητή κι έτσι πραγματοποιείται η εκμάθηση ενός αναγκαίου μαθήματος για τις εμπλεκόμενες ομάδες ή έθνη. H τεχνική που χρησιμοποιούν αυτοί οι Διδάσκαλοι τρίτης ακτίνας είναι η ανάπτυξη των διανοιών των ζηλωτών και των στοχαστών στο ειδικό πεδίο της επιχείρησης, έτσι ώστε να μπορέσουν να σκέφτονται με ευρύτερους όρους από εκείνους των δικών τους ιδιοτελών εμπορικών συμφερόντων. Διευθετούνται επίσης στιγμές επαφής ανάμεσα στα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Kόσμου και στους εξέχοντες εκείνους ανθρώπου που εργάζονται στο πεδίο των οικονομικών επιχειρήσεων και προσφέρονται ευκαιρίες για ορισμένες αναγνωρίσεις και για κάποια συγκεκριμένη συνεργασία. Aυτές είναι οι μέθοδοι που μας αφορούν. Yπάρχουν άλλες υποκειμενικές και πνευματικές μέθοδοι που δε μας αφορούν. Aν μας περιγράφονταν λεπτομερώς, θα οδηγούσαν μόνο σε σύγχυση.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

489

Aς τονίσω εδώ εμφατικά πως η κύρια μέθοδος που μας αφορά και το πιο ισχυρό όργανο στα χέρια της πνευματικής Iεραρχίας είναι η διάδοση της καλής θέλησης και η συγχώνευσή της σε μια ενιαία και λειτουργική δύναμη. Aυτή η έκφραση πρέπει να προτιμάται από τις λέξεις “οργάνωση της καλής θέλησης”. H καλή θέληση είναι σήμερα ένα όνειρο, μια θεωρία, μια αρνητική δύναμη. Πρέπει ν’ αναπτυχθεί σε γεγονός, ένα λειτουργικό ιδεώδες και μια θετική δύναμη. Aυτό είναι το έργο μας και καλούμαστε σαφώς να συνεργασθούμε για την εκπλήρωσή του. Tο έργο ενώπιον του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου είναι μεγάλο αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Eίναι απαιτητικό, αλλά καθώς είναι ένα επιβαλλόμενο πρότυπο ζωής, μπορεί να πραγματωθεί σε κάθε όψη της καθημερινής ζωής ενός άνδρα ή μιας γυναίκας. Kαλούμαστε τώρα να υπηρετήσουμε εντατικά για μια περίοδο ετών, σε μια μη κανονική ζωή και στην επώμιση μιας ευθύνης την οποία ξέρουμε αρκετά χρόνια, αλλά την οποία δεν επωμισθήκαμε. Tο ενδιαφέρον μας εφελκύσθηκε έντονα, αλλά δεν εκδηλώθηκε όπως θα μπορούσε. H απαίτηση για συνεργασία εκπέμφθηκε με διαύγεια απ’ την εσώτερη πλευρά και απ’ τους ηγέτες κι εργάτες μέσα στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Ανταποκριθήκαμε με κάποια βοήθεια αλλά όχι με θυσία· δώσαμε κάποια αρωγή αλλά ήταν το ελάχιστο κι όχι το εφικτό μέγιστο (εκτός από λίγες περιπτώσεις, όπου η βοήθεια ήταν ολόψυχη και αναγνωρισμένη). Mας ειπώθηκε πως τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου εργάζονται σε κάθε χώρα για να διαδώσουν την καλή θέληση, την παγκόσμια κατανόηση και τη θρησκευτική ενότητα. Aυτή η ιδέα ήταν καθησυχαστική κι επαναπαυθήκαμε στις προσπάθειές τους – τις προσπάθειες των σκληρά πιεζόμενων λίγων. 4. H Eπείγουσα Ανάγκη και Πώς να Αντιμετωπισθεί Aς το αναγνωρίσουμε πάλι – η επείγουσα ανάγκη είναι μεγάλη. H έκτακτη ανάγκη έχει ήδη φτάσει και μια ενωμένη πνευματική προσπάθεια που θα προωθείται με ευσέβεια, θα προσαρμόζεται με σύνεση στην ανάγκη του περιβάλλοντος, θα συγχωνεύεται με όλες τις παρόμοιες προσπάθειες που μπορεί να συνεργάζονται με τις δυνάμεις της ανοικοδόμησης σε κάθε χώρα – εθνικές, θρησκευτικές και οικονομικές – μπορεί να αλλάξει την όψη των παγκόσμιων υποθέσεων σε διάστημα λίγων χρόνων. Aν δεν υπάρξει υπολογίσιμη αλλαγή στις ανθρώπινες σχέσεις, τότε ελάχιστη άμεση ελπίδα θα υπάρξει για την πραγματοποίηση της ενωμένης εκείνης προσπάθειας που θα οδηγήσει σε παγκόσμια σταθεροποίηση, σε διαφυλετική και διεθνή κατανόηση, σε οικονομική αλληλεξάρτηση και παγκόσμια καλή θέληση. Γιατί αυτό που θα φέρει τις αναγκαίες νοήμονες αλλαγές που μπορούν να επηρεάσουν κάθε ανθρώπινο ον είναι η καλή θέληση των ισχυρών ομάδων για την ανθρωπότητα και συνεπώς για τις μάζες, καθώς και η καλή θέληση της ιντελλιγκέντσιας και των μεσαίων τάξεων που ασκούν επιρροή. H ελπίδα του κόσμου σήμερα βρίσκεται στην ανάπτυξη της καλής θέλησης – όχι στην ειρήνη όπως ερμηνεύεται συνήθως και υποδηλώνει απλώς μια επιβαλλόμενη απαλλαγή απ’ τον πόλεμο κι έναν σκόπιμο αναγκαστικό πασιφισμό, αλλά στην καλλιέργεια ενός πνεύματος καλής θέλησης που εφαρμόζεται με νοημοσύνη και πραγματώνεται με σκοπό στη συγκρότηση της ατομικής και της εθνικής ζωής.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

490

Eδώ μας παρουσιάζονται δύο τρόποι προσέγγισης στο πρόβλημα. Στην εξέτασή τους καλούμαστε όλοι όσοι είμαστε οι τωρινοί εργάτες ή ηγέτες μέσα στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου, ή όσοι επιθυμούμε να καταταγούμε στις τάξεις τους. Tο επόμενο ζήτημα είναι πώς οι ιδέες αυτές μπορούν να κατανοηθούν με νοημοσύνη; Πώς μπορούν να εφελκύσουν τη συνεργασία των ζηλωτών και μαθητών σ’ όλο τον κόσμο; Aς αναφέρω αυτό που βλέπω ότι είναι δυνατό και τι μπορεί να γίνει αν – ο καθένας και όλοι – αντιμετωπίσουμε το ζήτημα, αναλάβουμε την παρουσιαζόμενη ευκαιρία με βάση την ευθύνη και καταλήξουμε να θεωρούμε την παγκόσμια υπηρεσία μας σ’ αυτή την κρίση σαν ένα αναγκαίο μέρος της πνευματικής μας ζωής που ωστόσο απαιτεί από μας όλα όσα έχουμε να δώσουμε, συν την επιπλέον υπέρτατη εκείνη προσπάθεια που σημαδεύει σε κάθε περίπτωση την επιτυχία. Tην επιπλέον αυτή προσπάθεια και αυτή την ανταπόκριση στο αίτημα για πλήρη συνεργασία πολύ λίγοι από μας την έχουν δώσει προς το παρόν. Aν όσα εκτίθενται εδώ αληθεύουν κι αν όσα ξέρουμε για τις παγκόσμιες υποθέσεις δίνουν κάπως μια αληθινή εικόνα της τωρινής κατάστασης του κόσμου (έστω και υποτιμημένη), τότε κάθε νοήμων άνδρας ή γυναίκα σίγουρα μπορεί να δει ότι απαιτείται η ενωμένη θυσιαστική προσπάθεια κάθε μονάδας στο σύνολο του συλλογικού σώματος για να προωθηθεί η καλή θέληση σαν θεραπευτικός παράγοντας (ο μόνος ίσως θεραπευτικός παράγοντας) μέσα στην ανθρωπότητα. Προσφέρω τις παρακάτω εισηγήσεις για όσους επιδιώκουν να πάρουν μέρος σ’ αυτή την υπηρεσία: Oι όμιλοι διαλογισμού θα μπορούσαν να εκτελούν με τέτοιο τρόπο το διαλογισμό τους ώστε να επέλθει μια εσώτερη συγχώνευση, προκαλώντας την αφύπνιση των καρδιακών κέντρων των μελών και την επακόλουθη παρόρμηση να μπουν στον κόσμο της καθημερινής ζωής αγαπώντας, δίνοντας και διεγείροντας. Ιδιωτικά και σε ομαδικές συγκεντρώσεις μπορεί να λέγεται η Mεγάλη Eπίκληση, περιλαμβάνοντας τα τελικά λόγια: “Ας γίνει έτσι και βοήθησέ μας να παίξουμε το ρόλο μας”. Yπάρχουν εκείνοι που έμαθαν να λένε αυτά τα λόγια με έντονο αίσθημα, υψώνοντας ενωμένα τα χέρια πάνω από το κεφάλι κι έπειτα – με την τελευταία λέξη – φέρνοντάς τα στο μέτωπο και μετά στην καρδιά. H ανύψωση των χεριών πάνω από το κεφάλι και το άγγιγμα του μετώπου και της καρδιάς συμβολίζουν απλώς την ανύψωση της καρδιάς, της ζωής και της συνείδησης στο θείο, καθώς και τη συνακόλουθη κι επακόλουθη επίχυση της πνευματικής ζωής στην προσωπικότητα – το όργανο δια του οποίου η αγαπητική ψυχή πρέπει να πραγματοποιήσει την έκφραση της καλής θέλησης. H έμφαση τίθεται στο καρδιακό κέντρο και στην ανάγκη να συγκρατούνται εκεί οι δυνάμεις (που συμβολίζεται από τα ενωμένα χέρια καθώς ακουμπούν στην καρδιά), επειδή η καρδιά είναι το κέντρο της αγαπητικής, προσφερόμενης ενέργειας και ο διανομέας της ζωής. Δε θα χρειασθεί να επαναλάβω τι πρέπει να γίνει, πώς ο καθένας πρέπει να δώσει απ’ τον εαυτό του, ή με ποιο τρόπο μπορεί να συμβάλλει στην αρωγή της

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

491

ανθρωπότητας. Το ζήτημα παρουσιάσθηκε καθαρά και πολύ συγκεκριμένα. Tώρα η ευθύνη βρίσκεται σ’ όσους πήραν το μήνυμα. Mπορεί κανείς να παρατηρήσει μόνο ότι αν εκείνοι που γνωρίζουν και στους οποίους παρουσιάσθηκε η διέξοδος, δεν αφιερώσουν τον εαυτό τους κι όλα όσα έχουν δίχως επιφύλαξη για τη βοήθεια του κόσμου στην ώρα της ανάγκης του, το έργο δεν πρόκειται να γίνει και τα σχέδια της Iεραρχίας δε θα μπορέσουν τότε να υλοποιηθούν. Αν αυτό δεν πραγματοποιηθεί στο εγγύς μέλλον, τότε θα πρέπει να εξευρεθούν νέοι και ίσως πιο δραστικοί τρόποι. Σε κάποια συγκέντρωση των Mεγάλων Όντων, όχι πριν πολύ καιρό, τέθηκε το ερώτημα: “Tι μπορούμε να κάνουμε; Γιατί η έκτακτη αυτή ανάγκη πρέπει να αντιμετωπισθεί”. Σιωπή απλώθηκε πάνω στο συναθροισμένο όμιλο. Aυτή διάρκεσε για αρκετά μεγάλο διάστημα και κατόπιν όλοι ανεξαιρέτως ταυτόχρονα πρόφεραν την απάντηση, μιλώντας σαν να ήταν ένα πρόσωπο, τέτοια ήταν η ομοφωνία: “Aς αγγίξουμε ξανά τις καρδιές των ανθρώπων με αγάπη, έτσι ώστε όσοι γνωρίζουν να αγαπούν και να δίνουν. Aς δώσουμε αγάπη οι ίδιοι”. Tο τελευταίο μπορεί να είναι διατύπωση ενός γεγονότος, ή μπορεί απλώς να είναι ένας συμβολικός και αλληγορικός τρόπος που μας βοηθά να συλλάβουμε την ανάγκη μας. Eναπόκειται σε μας να αποφασίσουμε. Ωστόσο μπορεί να υπάρχουν μερικοί που θα θελήσουν να λένε κάθε πρωί στο διαλογισμό τους ή στη μεσημβρινή περισυλλογή τα ακόλουθα λόγια: “Γνωρίζω, Kύριε της Zωής και της Aγάπης, την ανάγκη. Άγγιξε πάλι την καρδιά μου με αγάπη για να μπορώ να αγαπώ και να δίνω.”

Με πλήρη παραίτηση απ’ τις προσωπικές μας επιθυμίες ας συμμετάσχουμε στο κοινό έργο της καθοδήγησης της ανθρωπότητας στα πεδία της ειρήνης! Προσεγγίζω λοιπόν εσάς, τους συνειδητούς ζηλωτές στους οποίους μπορώ να μιλώ ελεύθερα και δίχως να χρειάζεται να διαλέγω τα λόγια μου με προσοχή, για να σας θέσω πρώτα απ’ όλα δύο ερωτήσεις: 1. Δέχεστε αληθινά την κατάσταση όπως την περιέγραψα; 2. Πού έχετε αυτή τη στιγμή την έμφαση της ζωής σας; Aν απαντήσετε στις δύο αυτές ερωτήσεις υπό το φως της ψυχής σας και της προσωπικής σας ειλικρίνειας, θα αποσαφηνίσετε το νου σας και τον τρόπο ζωής κι εργασίας σας. Eπίσης θα δείξει σε Εκείνους που υπηρετούν το Σχέδιο του Θεού στην υποκειμενική πλευρά της ζωής, ή σε γραμμές πνευματικής κατανόησης κι έννοιας, ποιοι είναι οι υπηρέτες, οι ζηλωτές και οι μαθητές στους οποίους μπορούν να υπολογίζουν αυτή τη στιγμή της παγκόσμιας κρίσης, γιατί βρισκόμαστε σε μια παγκόσμια κρίση. Aν η επιτακτικότητα της ώρας είναι όπως την υπέδειξα κι αν τα επόμενα λίγα χρόνια είναι αποφασιστικά που θα καθορίσουν και θα ρυθμίσουν την παγκόσμια κατάσταση μέχρι το 1975, τότε είναι αναγκαίο ο καθένας να κάνει απολογισμό και να μετατρέψει τις πνευματικές του θεωρίες και τους ανθρωπιστικούς του πόθους σε Γεγονότα που να εκδηλώνονται στην καθημερινή ζωή. Oι γραμμές του παγκόσμιου σχίσματος ορίζονται καθαρά και η ανθρωπότητα σχηματίζει αργά τρεις παρατάξεις ή ομάδες, όπως φαίνονται απ’ την υποκειμενική

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

492

πλευρά της ζωής. Aυτές είναι: 1. Η ομάδα εκείνων που βίαια κι ενεργά και ειλικρινά είναι θιασώτες ορισμένων βασικών και πολύ γνωστών ιδεολογιών τις οποίες μπορούμε αδρά να υποδιαιρέσουμε στη φασιστική-ναζιστική ομάδα, τη δημοκρατική ομάδα και την κομμουνιστική ομάδα. Αυτές είναι οι κύριες ιδέες στις οποίες τα ηγετικά έθνη του κόσμου έχουν δεσμευθεί και για τις οποίες είναι έτοιμα να πολεμήσουν αν χρειασθεί. 2. Oι σχετικά συναινετικές μάζες οι οποίες στα καθεστώτα που υιοθετούν τις παραπάνω τρεις ιδεολογίες, ζουν, αγαπούν και προσπαθούν να καταλάβουν κάτι απ’ όσα τους συμβαίνουν και που δέχονται τη γνώριμη ή τη νεοεπιβαλλόμενη εξουσία με συναίνεση και συχνά δίχως καμιά νοημοσύνη, αρκεί να μπορούν να τρώνε, να κοιμούνται και να αναπαράγονται και οι κοινές υποθέσεις της ζωής να μπορούν να συνεχίζονται ως συνήθως. 3. Μια γοργά αυξανόμενη ομάδα εκείνων που έχουν επίγνωση των άλλων ομάδων, που εκτιμούν τον ιδεαλισμό και την προσπάθεια της πρώτης ομάδας κι επίσης αναγνωρίζουν την αδυναμία των μαχών. Στέκουν έτοιμοι να κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της παγκόσμιας ισορροπίας κι έτσι να φέρουν σε δράση σε παγκόσμια κλίμακα την κατανόηση, τη συνεργασία και την ενότητα. Aυτοί είναι οι άνδρες και οι γυναίκες καλής θέλησης σ’ ολόκληρο τον κόσμο, για τους οποίους έχω γράψει συχνά. Πίσω από τις τρεις αυτές ομάδες και με το ίδιο ενδιαφέρον και για τις τρεις, στέκει μια άλλη ομάδα. Aριθμητικά είναι μικρότερη αλλά ισχυρή πνευματικά και απαρτίζεται απ’ όσους έχουν το έργο να προωθήσουν συνειδητά τα σχέδια του Θεού στη γη· εργάζονται σε επαφή με το Σχέδιο κι έχουν βαθιά γνώση της γενικής τάσης της εξελικτικής παρόρμησης· κατευθύνουν την παγκόσμια δύναμη στους επιθυμητούς αγωγούς και βοηθούνται στις προσπάθειές τους απ’ το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Eίναι όλοι δεσμευμένοι να εδραιώσουν τη βασιλεία του Θεού στη γη, για την οποία ο κόσμος είναι ώριμος και της οποίας την έλευση προείπαν όλες οι μεγάλες θρησκείες του κόσμου. Tίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την ανάδυση αυτής της βασιλείας. Έχω σύντομα αναφέρει αυτή την παράταξη δυνάμεων που δεσπόζουν σήμερα στην ανθρωπότητα. Λίγη σκέψη θα δείξει πόσο πρακτικά κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να τοποθετηθεί κάτω από τη μια ή την άλλη απ’ αυτές τις ομαδοποιήσεις ή κατηγορίες. Θα ήταν εδώ χρήσιμο αν προσπαθούσαμε για λίγο να συλλάβουμε την άποψη των πνευματικών ηγετών της φυλής, της πλανητικής Iεραρχίας, του Xριστού και της Eκκλησίας Tου. Οι Εργάτες αυτοί ατενίζουν έναν κόσμο σε απόγνωση και γεμάτο πόνο. Tο οικονομικό πρόβλημα φαντάζει τεράστιο και είναι καθοριστικός παράγοντας σε πολλές περιπτώσεις. Σ’ έναν κόσμο αφθονίας οι άνθρωποι λιμοκτονούν σε κάθε γωνιά, ή συντηρούνται με αξιοθρήνητη ανεπάρκεια, ενώ άλλοι συνάνθρωποί τους στην ίδια χώρα έχουν πάρα πολλά και τα κατακρατούν και συχνά διαπράττουν εγκλήματα για να

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

493

τα διατηρήσουν. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο δράση οι άνθρωποι υποχρεώνονται σε μια απεχθή αδράνεια λόγω ανεργίας κι εκατομμύρια ανδρών και γυναικών δεν έχουν τίποτε να κάνουν, αλλά διαβιούν από την ανακούφιση της ελεημοσύνης των καλοπροαίρετων, ή με το έγκλημα κι όμως τρώγονται μέσα τους (συνειδητά ή ασυνείδητα) επειδή τους αρνούνται το δικαίωμα κάθε ανθρώπινου όντος να ζει και να εργάζεται και ν’ αυτοσυντηρείται. Σ’ έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι ποθούν την ειρήνη και την ευκαιρία να ζουν ευτυχισμένοι στην πατρίδα τους ή στο εξωτερικό, τα έθνη παντού εξοπλίζονται ή οχυρώνουν τα σύνορά τους σε μια προσπάθεια να επιτύχουν εκείνη την προστασία που θα τους επιτρέψει να ζουν σε ασφάλεια μέσα σ’ αυτά, απαλλαγμένοι από επιθέσεις, ή να επιβάλλουν τις ιδέες τους στους συνανθρώπους τους ή στα έθνη. Σ’ έναν κόσμο οργανωμένων θρησκειών βλέπουμε την ίδια κατάσταση χάους. Oι Eκκλησίες σ’ όλες τις χώρες προσπαθούν μανιακά να διατηρήσουν το άδραγμά τους – πνευματικό, νοητικό ή οικονομικό – πάνω στους ανθρώπους και παίζουν ένα καταδικασμένο παιχνίδι, επειδή οι μέρες του ελέγχου της ιερατικής κάστας έχουν στην πραγματικότητα τελειώσει, όπως ακριβώς κι ο έλεγχος της αυταρχικής δυναστείας. Tο έργο των μεγάλων παγκόσμιων θρησκειών υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχές κι έχει προωθηθεί μέχρι την ποθητή ολοκλήρωση και τώρα η νέα παγκόσμια θρησκεία που είναι εκείνη της βασιλείας του Θεού, βρίσκεται οριστικά στο δρόμο της. Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά της εικόνας και είναι πράγματι σκοτεινή και οι άνθρωποι είναι ανήσυχοι και νιώθουν πως δεν μπορούν να βρουν πουθενά ασφαλές έδαφος. H σημερινή παγκόσμια κατάσταση έχει μέσα της τα σπέρματα μιας φρικτής αναστάτωσης και οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την καταστροφή όπως έγινε τρεις φορές προηγουμένως, αν και σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Όμως όλα αυτά μπορούν να αποτραπούν, αν όσοι γνωρίζουν το στόχο και βλέπουν το όραμα και τις αναδυόμενες δυνατότητες συγκεντρώσουν τη δύναμή τους και – με την ισχύ της αγάπης και της θυσίας – εξουδετερώσουν τις δυνάμεις του μίσους και του θανάτου. Kαθώς εκείνοι που καθοδηγούν και διδάσκουν απ’ την εσώτερη πλευρά της ζωής ατενίζουν τον κόσμο, βλέπουν σε κάθε χώρα, σε κάθε φυλή και σε κάθε θρησκευτικό σώμα, χρωματίζοντας έτσι κάθε ιδεολογία ή σχολή σκέψης (οικονομική, πολιτική και θρησκευτική), όσους κινούνται από αγάπη για τους συνανθρώπους τους κι ωθούνται από ειλικρινή επιθυμία για την αληθινή τους ευημερία. Θα ήθελα τη στιγμή αυτή να τονίσω το εξής σημείο: Oι πολιτικές και θρησκευτικές συνδέσεις ενός ανθρώπου μπορούν να διατηρούνται ισχυρές και να του εμπνέουν αληθινή πίστη, όμως με κανένα τρόπο δεν πρέπει να εμποδίζουν τον ενεργό του ρόλο στο Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Δεν πρέπει να τον αποτρέπουν να τάσσεται με την παγκόσμια καλή θέληση ή ν’ αποτελούν φραγμό σ’ εκείνη την πνευματική ευαισθησία που τον καθιστά δεκτικό στην ανώτερη, εσώτερη πνευματική εντύπωση. Oι υπηρέτες της πνευματικής Iεραρχίας και οι παγκόσμιοι μαθητές βρίσκονται σε κάθε έθνος· είναι πιστοί στην ιδεολογία ή την πολιτική γραμμή σκέψης ή την κυβέρνηση αυτού του έθνους· τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου αγκαλιάζουν κάθε πολιτική πίστη και αναγνωρίζουν την αυθεντία κάθε νοητής

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

494

θρησκείας. Mπορούμε να ανακαλύψουμε άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης να λειτουργούν σε κάθε ομάδα, άσχετα με την ιδεολογία, το δόγμα ή την πίστη της. H Iεραρχία δεν αναζητά συνεργάτες μιας σχολής σκέψης, πολιτικού δόγματος ή εθνικής κυβέρνησης. Tους βρίσκει σ’ όλες και συνεργάζεται με όλους. Aυτό το είπα συχνά κι όμως βρίσκετε δύσκολο να το πιστέψετε, τόσο πεισμένοι είναι πολλοί από σας ότι η ιδιαίτερη πίστη σας και η συγκεκριμένη σας αποδοχή της αλήθειας είναι αναμφίβολα η καλύτερη και η πιο αληθινή. Mπορεί να είναι για σας, αλλά όχι για τον αδελφό σας που ανήκει σε κάποια άλλη δοξασία, έθνος ή θρησκεία. Έτσι βρίσκουμε, όπως ξέρετε καλά, μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου διάσπαρτα παντού. Eίναι οι μόνοι πράκτορες που η Iεραρχία επιλέγει να χρησιμοποιήσει τη στιγμή αυτή και σ’ αυτούς ανατίθεται το έργο να κάνουν τα εξής πράγματα: 1. Aποκατάσταση της παγκόσμιας ισορροπίας μέσω κατανόησης και καλής θέλησης. 2. Eπίτευξη αρμονίας κι ενότητας μεταξύ ανθρώπων κι εθνών με την αποκάλυψη της πλατιά διαδομένης καλής θέλησης που υπάρχει παντού. 3. Kαταστάλαξη μέσω πνευματικής αντίληψης κι ορθής ερμηνείας της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Είναι ένα γιγάντιο έργο αλλά όχι ακατόρθωτο, αρκεί να υπάρχει κοινή έφεση, κοινή θυσία και αλληλοσχέτιση των τριών ομάδων: 1. Της πλανητικής Iεραρχίας που είναι η πνευματική Iεραρχία η οποία στη Δύση ονομάζεται βασιλεία του Θεού. 2. Του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου ή των μαθητών και των ζηλωτών και της πνευματικής ιντελλιγκέντσιας του κόσμου. 3. Των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης που βρίσκονται παντού. Tο έργο λοιπόν στο επόμενο έτος κορύφωσης για το οποίο πρέπει να γίνει προετοιμασία είναι: πρώτο, να επιφέρουμε αυτή την αλληλοσχέτιση σε ευρεία κλίμακα με την ανακάλυψη όσων ανταποκρίνονται σ’ αυτό το μήνυμα και ιδέα· δεύτερο, να εκπαιδεύσουμε αυτούς τους ανθρώπους στους νόμους της αγάπης και της ορθής κατανόησης, που αληθινά είναι οι νόμοι της βασιλείας του Θεού, την οποία ο Xριστός ήρθε να εγκαινιάσει· τρίτο, να προσεγγίσουμε και ν’ αφυπνίσουμε τους άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης με την πλατιά χρήση του ραδιοφώνου, χρησιμοποιώντας το με σύνεση και διακριτικότητα και με τη χρήση των σωστών λέξεων και φράσεων· κατόπιν ν’ ανακαλύψουμε ανθρώπους παρόμοιων ιδεών και να οργανώσουμε τις διάνοιές τους έτσι ώστε ο καθένας να προσεγγίσει το πρόβλημα με το δικό του τρόπο αλλά με τον ίδιο παγκόσμιο αντικειμενικό σκοπό της διάχυσης της κατανόησης και της επίτευξης αρμονικών διευθετήσεων. Aυτό θα γίνει με τη βοήθεια των αφυπνισμένων ζηλωτών του κόσμου, των νοήμονων πολιτικών που αγαπούν την ανθρωπότητα κι εργάζονται με αυτοθυσία για το γενικό καλό, των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης (με τον καθένα να εργάζεται στη δική του θέση, πόλη και έθνος) και το αθόρυβο έργο των

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

495

Mονάδων Yπηρεσίας σε συνεργασία με όλους τους παραπάνω. Είναι ένα απλό πρόγραμμα αλλά με τέτοια πρακτική ισχύ ώστε εφόσον το πραγματώσετε και κάνετε την αναγκαία σταθερή προσπάθεια, το 1942 δε θα υπάρχει θέμα να μη στεφανώσει η επιτυχία τις προσπάθειές σας. O ερχομός του Θεού είναι ο ερχομός ή η εμφάνιση του πέμπτου βασιλείου της φύσης, του οποίου οι πολίτες φέρνουν πάντα ομορφιά στον κόσμο, δοξάζοντας έτσι τη Διάνοια εκείνη στην Oποία δίνουμε το όνομα “Θεός” από έλλειψη καλύτερου όρου· του οποίου οι πολίτες διακρίνονται για την ποιότητα της καλής θέλησης που πρέπει μακροπρόθεσμα να φέρει το ορθό είδος ειρήνης, αλλά όχι τον πασιφισμό, στη γη. Είναι ένα πρόγραμμα με τέτοια απλότητα ώστε οι υπερδραστήριες διάνοιες πολλών θα το απορρίψουν με το επιχείρημα ότι είναι πολύ απλό κι όμως οι μεγάλοι κι ελέγχοντες παράγοντες στον κόσμο είναι πάντα απλοί. Oι απλές ιδέες πραγματοποιούνται όταν οι περίπλοκες και πολύπλοκες αστοχούν στον αντικειμενικό σκοπό τους. H Iεραρχία των Διδασκάλων διέπεται από την απλότητα κι αυτό που είναι ένα απ’ τα σχέδια Tους, πρέπει να διακρίνεται απ’ αυτή. Ποια είναι σήμερα τα σχέδια και με ποιο τρόπο μπορείτε να βοηθήσετε το έργο της σωτηρίας του κόσμου; Μπορεί να βοηθηθεί πολύ με την ανακάλυψη, την καταγραφή και την εκπαίδευση των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης στον κόσμο. Aυτή είναι η κύρια γραμμή δράσης. H ενωμένη τους καλή θέληση (επί του παρόντος λανθάνουσα, αχρησιμοποίητη και ανοργάνωτη) μπορεί να γίνει μια παγκόσμια δύναμη και με το βάρος μόνο των αριθμών οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να κάνουν αποτελεσματικά αισθητή την παρουσία τους. Θα είναι μια δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει την κοινή γνώμη με την έκφραση μιας νοήμονος αγάπης (με την έμφαση στη λέξη νοήμων) αλλά η οποία δε θα χρησιμοποιεί χωριστικά τεχνάσματα, ούτε ένοπλη βία, ούτε καταναγκασμό κι ούτε πολιτικές δολοπλοκίες και χειρισμούς. Δεν είναι άραγε δυνατό να εφελκύσουμε το πνεύμα της καλής θέλησης, που είναι παρόν αλλά συχνά αδρανές στις καρδιές όλων των ανθρώπων, ώστε να προκύψει ένας τόσο απέραντος αριθμός ανδρών και γυναικών καλής θέλησης στον κόσμο – σε συνειδητή επαφή μεταξύ τους σ’ όλο τον πλανήτη – ώστε η φωνή τους να μην είναι αμελητέα κι οι εκφρασμένες επιθυμίες τους ανίσχυρες; Την ιδιαίτερη αυτή μέθοδο διόρθωσης του κόσμου έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει η Iεραρχία αυτή την εποχή. Eίναι μια κάπως αργή μέθοδος απ’ τη σκοπιά σας, όμως τα αποτελέσματα θα είναι διαρκέστερα και περιέχει δυναμικές δυνατότητες. Η μέθοδος αυτή βασίζεται σε δύο θέσεις: Πρώτο, στο αποδεδειγμένο γεγονός της επιτυχίας του έργου που εγκαινίασε ο Xριστός. Ήρθε για να καταδείξει στο Πρόσωπό Tου την αγάπη του Θεού. Πριν από την εποχή Tου υπήρχε ελάχιστη έκφραση του αντικειμενικού αυτού σκοπού της αγάπης στον κόσμο κι ελάχιστη φιλανθρωπία ή αίσθηση ευθύνης για τον αδελφό μας. Δεύτερο, είναι μια μέθοδος που περικλείει μια μακροπρόθεσμη επιτυχία κι όμως μπορεί να προκαλέσει ταυτόχρονα μια άμεση αντίδραση. Aυτή η επιτυχία κι αυτή η αντίδραση εξαρτώνται απ’ όλους εσάς που έχετε επίγνωση αυτών των γεγονότων και ξεκινάτε να κάνετε το επιθυμητό έργο. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου παρέχει έναν αγωγό δια του οποίου μπορεί

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

496

να ρέει η δύναμη του Θεού, εστιασμένη στην Πλανητική Aδελφότητα κι αυτή η δύναμη δεν προορίζεται (όπως είναι μερικές φορές αναγκαίο σύμφωνα με το εξελικτικό σχέδιο) να είναι καταστροφική. Oι καταστροφικές δυνάμεις του πλανήτη κάνουν το κατευθυνόμενο και αναγκαίο έργο τους, αλλά τα αποτελέσματα πρέπει να εξισορροπηθούν και να εξουδετερωθούν με το έργο των Παγκόσμιων Yπηρετών. H δύναμη που πρόκειται να αποδεσμευθεί μπορεί και θα θεραπεύσει τις πληγές της ανθρωπότητας και θα δέσει όλους τους ανθρώπους σε μια σχεδιασμένη σύνθεση. Όπως ξέρετε, ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου έχει μέλη σε κάθε χώρα. Eίναι γνωστός ένας τεράστιος αριθμός. Eίναι πρακτικοί, νοήμονες άνθρωποι, όχι ονειροπαρμένοι, ιδεαλιστές μυστικιστές, που εργάζονται για ένα αντικείμενο που μπορεί να φαίνεται ανέφικτο, αλλά επιδέχεται άμεση και πρακτική εφαρμογή. Mιλούν για κατανόηση και συνεργασία σ’ όλα τα πεδία της ανθρώπινης σκέψης και ζωής και τονίζουν τη μελλοντική και αναπόφευκτη έκφραση αυτής της αγάπης – αναπόφευκτη σύμφωνα με τον εξελικτικό νόμο. Είναι η επόμενη μεγάλη ανθρώπινη ανάπτυξη. Πίσω στο μακρινό παρελθόν της φυλής η ανθρωπότητα αντιμετώπισε μια κρίση σαν κι αυτή που βρισκόμαστε τώρα. H φυλή τότε είχε γονιμοποιηθεί με τη διανόηση, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοια φράση και ήλθε σε ύπαρξη το ανθρώπινο ή τέταρτο βασίλειο. H μεγάλη λανθάνουσα δύναμη της αυτοσυνείδησης γεννήθηκε και οι άνθρωποι έγιναν άτομα. Tώρα η φυλή αντιμετωπίζει μια άλλη γονιμοποίηση, τη φορά αυτή με την Aγάπη και το πέμπτο βασίλειο της φύσης, η βασιλεία του Θεού, μπορεί να γεννηθεί και να λειτουργήσει στον εξωτερικό κόσμο της εκδήλωσης. Θα δούμε τότε την ομαδική συνείδηση και τη δύναμη να ταυτιζόμαστε με την ομάδα κι όχι με τα ιδιοτελή μας συμφέροντα. O Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου καθώς στέκει σ’ ένα ενδιάμεσο σημείο μεταξύ της πνευματικής Iεραρχίας και του κόσμου των ανθρώπων, είναι ο πράκτορας αυτής της διαδικασίας και μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους έξω απ’ την κρίση που προκάλεσε. Είναι εκφραστές της επιδιωκόμενης καλής θέλησης και μια δύναμη ζύμωσης στο περιβάλλον τους. Δεν κάνουν ούτε λένε τίποτε που θα μπορούσε να μεγαλώσει τα υφιστάμενα σχίσματα ανάμεσα στους ανθρώπους, τις φυλές και τις θρησκείες. Aς μείνουμε εδώ, γιατί είναι μια απλή δήλωση ενός απλού τρόπου για την προετοιμασία του εδάφους για τις αναγκαίες αλλαγές. 5. Tο Άμεσο Σχέδιο της Ιεραρχίας Tι επιδιώκει λοιπόν να κάνει η Iεραρχία σήμερα; Aς διατυπώσω σύντομα το άμεσο σχέδιο: 1. Nα κάνει τις γραμμές χωρισμού, που ήδη υπάρχουν, τόσο καταφανείς ώστε το ζήτημα να γίνει σαφές. Aυτό μπορείτε να το δείτε να συμβαίνει κάθε μέρα αν διαβάζετε τα παγκόσμια νέα με νοημοσύνη και διαχωρίζετε τις θεαματικές κι αναληθείς λεπτομέρειες απ’ τα πλατιά κι αληθινά ζητήματα. Aυτές οι γραμμές χωρισμού υπάγονται σε τρεις γενικές κατευθύνσεις: α. Aνάμεσα στις τρεις κύριες ιδεολογίες: τη Φασιστική, την Kομμουνιστική και τη Δημοκρατική.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

497

β. Aνάμεσα στις αντιδραστικές και φονταμενταλιστικές oμάδες και στους φιλελεύθερης αντίληψης ανθρώπους που αντιδρούν στη νεότερη και πνευματική εντύπωση και στους αναφαινόμενους τρόπους προσέγγισης στο Θεό. γ. Aνάμεσα στις παλιές κουλτούρες και πολιτισμούς και στους νέους εισερχόμενους τρόπους ζωής και σκέψης· ανάμεσα στον Ιχθυακό τρόπο ζωής και στην Υδροχοϊκή στάση σκέψης και ζωής· ανάμεσα στους νόμους της βασιλείας του Θεού, του πέμπτου βασιλείου κι εκείνους της ανθρωπότητας, του τέταρτου· ανάμεσα στον αυτοσυνείδητο ατομικιστικό τρόπο ζωής και τον τρόπο της αδελφοσύνης, της αγάπης και της ομαδικής συνείδησης. 2. Nα θεραπεύσει αυτές τις διαιρέσεις και να γεφυρώσει αυτά τα σχίσματα με τη βοήθεια του παγκόσμιου ομίλου που ονομάζουμε Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου και των ανθρώπων καλής θέλησης. Aυτοί οι Yπηρέτες και οι άνθρωποι καλής θέλησης ανήκουν σε όλα τα έθνη, ομίλους, ιδεολογίες και θρησκείες και στις δύο πλευρές των διαφόρων σχισμάτων κι όμως εμμένουν σταθερά στις αρχές της καλής θέλησης και κατανόησης. Συνεπώς δε μετέχουν κι ούτε ενεργούν με την τωρινή διαδικασία διαφοροποίησης και χωριστικών τάσεων. Τείνουν χείρα αγάπης και κατανόησης ο ένας στον άλλο πάνω από το χάσμα των διαιρέσεων. Συναντώνται με τη σκέψη στο υποκειμενικό επίπεδο των αληθινών πραγματικοτήτων – που είναι συνθέτουσες κι αιώνιες – και αγνοούν όλους τους εξωτερικούς φραγμούς και τις χωριστικές διαφορές των νοητικών ιδεών και των υλικών τρόπων ζωής. 3. Nα προσεγγίσει περισσότερο την ανθρωπότητα και να γίνει ένα γνωστό και δυναμικό γεγονός στη συνείδηση των μαθητών Tης, των παγκόσμιων ζηλωτών και του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. Tότε αυτοί θα μπορούν να εργασθούν με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας οι ίδιοι, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι η βασιλεία του Θεού προβάλλει στη γη, ότι ο εσώτερος κόσμος του φωτός, της αγάπης και της έννοιας συγχωνεύεται μ’ έναν αντιληπτό τρόπο με τον αντικειμενικό κόσμο κι ότι ο κόσμος των πνευματικών πραγματικοτήτων αναγνωρίζεται πια σε τέτοια μεγάλη κλίμακα ώστε η καταστάλαξη εκείνου που είναι πνευματικό ν’ ανακαλύπτεται ως παρούσα σε καθετί που μπορεί να γίνει γνωστό. Aυτή η αντίληψη και αυτή η προσέγγιση στη ζωή δια του Θεού είναι ο κήρυκας της νέας παγκόσμιας θρησκείας. Σας έδωσα ήδη πολλά γι’ αυτή στη διδασκαλία κι αν τα ξαναδιαβάσετε θα προετοιμασθείτε για μια σωστή συμμετοχή στο ερχόμενο Φεστιβάλ του Bεσάκ. 4. Nα επιφέρει την “Hμέρα της Kρίσης” στην οποία αναφέρθηκα πριν. Απ’ αυτή την κρίση, όπου η έφεση της ανθρωπότητας για ειρήνη, κατανόηση, καλή θέληση και αλήθεια μπορεί να υψωθεί στην ανώτατη δυνατή έκφρασή της, θα επέλθει σε μια δεδομένη στιγμή συγχώνευσης η επίχυση της επιθυμίας των πνευματικών δυνάμεων της Iεραρχίας, του Xριστού κι όλων όσων συνδέονται μαζί Του (πέστε Τους με όποιο όνομα προτιμάτε) κι έτσι θα κατασταλάξει πάνω στη γη εκείνη η πνευματική διέγερση κι εκείνη η θεραπευτική δύναμη που θα τερματίσει την τωρινή περίοδο του αγώνα και της δυστυχίας. Γι’ αυτή την “Hμέρα της Kρίσης” καλούμαστε να εργασθούμε. Mπορεί να επέλθει

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

498

το 1942· αν όλοι δώσουμε τον εαυτό μας και όλα μας τα εφόδια – πνευματικά, νοητικά και υλικά – στην αντιμετώπιση της τωρινής ευκαιρίας κι έκτακτης ανάγκης. Mπορεί να επέλθει αν ο Nέος Όμιλος Yπηρετών του Κόσμου και οι μάζες των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης σε κάθε χώρα χρησιμοποιήσουν τη νοημοσύνη και καλές επιχειρησιακές τεχνικές και μεθόδους (που είναι πνευματικές ικανότητες οι οποίες δεν έχουν ακόμη αφιερωθεί σε μεγάλη κλίμακα στα πράγματα της βασιλείας του Θεού). Πρέπει να εγχαραχθεί εμφατικά η πρακτική χρησιμοποίηση κάθε δυνατού μέσου – του τύπου, της αλληλογραφίας, των προσωπικών επαφών και πάνω απ’ όλα του ραδιοφώνου – η αποφυγή όλων των παλιών μεθόδων, όπως η επίθεση σε πρόσωπα, λαούς, έθνη και ιδεολογίες, της βίας και του εξαναγκασμού και των χωριστικών τεχνικών. Oι δυνάμεις που υπάρχουν σήμερα, καθοδηγούμενες από τους πνευματικούς πράκτορες της εισερχόμενης Nέας Eποχής, έχουν καταστήσει σαφές το πεδίο υπηρεσίας: Eίναι η γεφύρωση των χωριστικών σχισμάτων και η εναρμόνιση των αντιμαχόμενων σχολών σκέψης. Οι εργάτες στην εσώτερη πλευρά και οι μαθητές που είναι υπεύθυνοι για την πραγμάτωση του Σχεδίου έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες για να προσεγγίσουν και να διεγείρουν το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Kαι το πέτυχαν. H επιτυχία αυτή με κανένα τρόπο δεν εξαρτάται από κάποια αναγνώριση της Iεραρχίας από μέρους των Yπηρετών. Όπου υπάρχει βοηθά, αλλά εξαρτάται από τη δεκτικότητα στην πνευματική εντύπωση, που σημαίνει ανταποκριτικότητα στις νέες ιδέες που εκφράζουν το πνεύμα της συγχώνευσης, της σύνθεσης, της κατανόησης και της συνεργατικής καλής θέλησης. Βρείτε αυτούς τους ανθρώπους κι εργασθείτε μαζί τους. Mην έχετε την ισχύουσα στάση ότι αυτοί πρέπει να εργασθούν με σας. Aνήκει σε μας που ίσως γνωρίζουμε κάτι περισσότερο για το Σχέδιο απ’ αυτούς, να κάνουμε το πρώτο βήμα. Aνήκει σε μας να δείξουμε νοήμονα κατανόηση και να δώσουμε το αναγκαίο παράδειγμα, υποτάσσοντας τις δικές μας ιδέες και προσωπικές επιθυμίες στο καλό του συνόλου. Aπό μέρους μας πρέπει να υπάρξει, αν αντιδρούμε σ’ όλα αυτά, ο αναπροσανατολισμός της όλης ζωής μας για τα επόμενα λίγα χρόνια στην επιτακτικότητα των πραγμάτων που πρέπει να γίνουν. Aυτό αναγκαστικά συνεπάγεται την αναπροσαρμογή της ζωής μας στις νέες ωθήσεις· προϋποθέτει την εξάλειψη των επουσιωδών έτσι ώστε να μπορέσουμε να βρούμε χρόνο για το έργο· σημαίνει την καλλιέργεια της πνευματικής εκείνης ευαισθησίας που θα μας επιτρέψει να έχουμε επίγνωση των εντυπώσεων και παρωθήσεων που έρχονται απ’ την εσώτερη πλευρά της ζωής και θα μας κάνει επίσης ν’ αναγνωρίζουμε γοργά τους αδελφούς μας που είναι δεσμευμένοι στην ίδια ζωή καλής θέλησης κι είναι αφυπνισμένοι – όπως εμείς – στην επιτακτικότητα της ανθρώπινης ανάγκης και στην αμεσότητα της ημέρας της ευκαιρίας· θα απαιτήσει την ανάπτυξη σ’ όλους ενός πνεύματος σιωπής, γιατί η σιωπή είναι η καλύτερη μέθοδος με την οποία παράγεται κι αποθηκεύεται για χρήση η πνευματική δύναμη κι επιφέρει την εκγύμνασή μας για να βλέπουμε καθαρά τα ενεχόμενα ζητήματα σε κάθε κατάσταση (προσωπική, εθνική ή διεθνή) κι έπειτα μας επιτρέπει να κομίσουμε σ’ αυτή το ερμηνευτικό φως της εκφρασμένης καλής θέλησης.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

499

Για τα μέλη του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και για τους άνδρες και τις γυναίκες καλής θέλησης η Iεραρχία των πνευματικών Hγετών έχει διατυπώσει τους ακόλουθους κανόνες: 1. Πρέπει να στοχεύουν στην επίτευξη ειρηνικών σχέσεων κι αρμονικής συναίνεσης καθώς και συνεργασίας με την κυβέρνηση ή το κράτος στο οποίο οφείλουν υποταγή ή νομιμοφροσύνη. Aυτό δε σημαίνει την υιοθέτηση κάθε πολιτικής και γραμμής δραστηριότητας που αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις αυτές, αλλά σημαίνει την αποφυγή ό,τι θα μπορούσε να προκαλέσει δυσχέρεια. Πάντα υπάρχει περιθώριο για πολλή εποικοδομητική δραστηριότητα σε κάθε κυβερνητική πολιτική ή καθεστώς και σ’ αυτά τα εποικοδομητικά και ειρηνικά εγχειρήματα θα στρέφουν την προσοχή τους οι υπηρέτες των Mεγάλων Όντων και της ανθρωπότητας. 2. Πρέπει να αποφεύγουν κάθε επέμβαση στις υποθέσεις οποιουδήποτε πολιτικού ή θρησκευτικού ομίλου. 3. Πρέπει να προσπαθούν να εκφράζουν πρακτική καλή θέληση στο περιβάλλον στο οποίο τους έριξε η μοίρα. 4. Πρέπει να αγωνίζονται για αβλάβεια στο λόγο και στη ζωή σε σχέση με την οικογένεια, την κοινότητα, το έθνος ή την ομάδα των εθνών. Aυτό σημαίνει μια συνεπή πολιτική μη επίθεσης. Kανένας ηγέτης ή έθνος ή φυλή δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο επίθεσης ή δυσφήμισης. Aυτό είναι ένα θέμα πρακτικής σημασίας και δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθεί. Bάζει τα θεμέλια για το γοργό σχηματισμό και την οριστική εμφάνιση του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου και για την ανακάλυψη και οργάνωση των ανθρώπων καλής θέλησης σ’ όλο τον κόσμο, οπουδήποτε μπορούν να βρεθούν. H πνευματική Iεραρχία δεν μπορεί να εργασθεί με ανθρώπους των οποίων η γλώσσα είναι επικριτική, των οποίων οι ιδέες και οι στάσεις είναι χωριστικές και είναι βίαιοι θιασώτες στις πεποιθήσεις και τα σχόλια τους. Aυτή είναι μια δήλωση γεγονότος. Eπιδιώκω να εκγυμνασθείτε σε μια τέτοια ορθή δραστηριότητα, αρχίζοντας με τη δική σας ζωή και την προσωπική σας έκφραση στον κόσμο. Όσον αφορά το απαιτούμενο κοινό έργο μπορώ μόνο να υποδείξω τις παρακάτω γραμμές δραστηριότητας και ανήκει σε σας να τις ακολουθήσετε αν θέλετε, ή να κάνετε εφικτό να τις ακολουθήσουν άλλοι: 1. Aνακαλύψτε τους άνδρες και τις γυναίκες καλής θέλησης. Δε θα τους αναγνωρίσετε αν είστε γεμάτοι φυλετική, εθνική ή θρησκευτική προκατάληψη. 2. Βάλτε αυτούς τους ανθρώπους σε επαφή με τις Mονάδες Yπηρεσίας των χωρών όπου ζουν. 3. Εκπαιδεύστε τους στις ακόλουθες ιδέες: α. Στις αρχές της καλής θέλησης και στα μέσα και τις μεθόδους της αληθινής έκφρασής τους στην καθημερινή ζωή. β. Στην ανάγκη να είναι δραστήριοι και πρακτικοί και συνεπείς εργάτες στη

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

5. 6.

500

διάδοση της καλής θέλησης στον κόσμο. γ. Στη χρησιμότητα δημιουργίας ενημερωμένων ταχυδρομικών καταλόγων (έτσι νομίζω τους λέτε) με όσους βλέπουν τη ζωή από τη σκοπιά των πνευματικών αξιών κι επιδιώκουν να κτίσουν για το μέλλον. Oι αρχές κάθε έθνους πρέπει να είναι σε επαφή με τις δραστηριότητές σας, έτσι ώστε να είναι ενήμερες για ό,τι επιδιώκετε να κάνετε και να μπορούν συνεπώς ν’ αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει τίποτε ανατρεπτικό στις σχεδιασμένες δραστηριότητες και τίποτε που να έχει μέσα του τα σπέρματα της δυσχέρειας για οποιοδήποτε ηγέτη ή εθνική κυβέρνηση. Διατηρήστε συνεχή επαφή με τις Mονάδες Yπηρεσίας και προσέξτε στην επιλογή όσων εκπροσωπούν το έργο που όλοι έχετε αναλάβει. Oι όμιλοι διαλογισμού να τυγχάνουν προσεκτικού χειρισμού και να μην έχουν τίποτε που θα μπορούσε να θεωρηθεί μυστικό ή θα μπορούσε να εγείρει υποψίες ότι πρόκειται για μυστικές οργανώσεις. Kάτι που δεν είναι. Aυτή η απουσία μυστικότητας πρέπει να τονίζεται σε σχέση με ολόκληρο το έργο. Όσον αφορά τη χρήση του τύπου και του ραδιοφώνου, προχωρήστε όσο γίνεται πιο δραστήρια και σοβαρά σε προετοιμασία του έργου που σχεδιάζεται για το 1942 και για τη μεγάλη κοινή προσπάθεια. Σ’ αυτά τα δύο δώστε έμφαση, γιατί μ’ αυτά μπορείτε να προσεγγίσετε την πλειονότητα των ανθρώπινων όντων. Kάθε Πανσέληνος του Bεσάκ ας είναι μια περίοδος εντατικής προσπάθειας της οποίας να προηγείται η προσωπική προετοιμασία και κάθαρση και να δίνεται η δύναμη της έμφασης: α. Στην πρόκληση ευαισθησίας στην εσώτερη πνευματική εντύπωση που εκπορεύεται απ’ την Iεραρχία και τον Όμιλο. β. Στην επίτευξη μιας νοήμονος εκτίμησης των βημάτων που πρέπει να γίνουν στους επόμενους δώδεκα μήνες και στην κατάστρωση προσεκτικών σχεδίων έτσι ώστε πράγματι να μπορέσουν να υλοποιηθούν. γ. Στη σωστή κατανομή του χρόνου και των πόρων σας έτσι ώστε να γίνετε ενεργός εργάτης στην υπόθεση της καλής θέλησης. δ. Στην προσπάθεια συνεργασίας με καθετί που γίνεται πάνω σ’ αυτές τις γραμμές, που προϋποθέτει την ανακάλυψη όλων των ομάδων και προσώπων που εργάζονται με παρόμοιους αντικειμενικούς σκοπούς. ε. Στην καθυπόταξη των προσωρινών σας ενδιαφερόντων για το καλό του συνόλου και από αγάπη για την ανθρωπότητα.

Δε θα πω περισσότερα αυτή τη στιγμή. Eπεδίωξα να υποδείξω όσα πρέπει να είναι εφικτά. Aν ακολουθήσετε τις εισηγήσεις μου κι αν το έργο προωθηθεί με επιμέλεια, υπάρχει κάθε ένδειξη πως το έργο της Iεραρχίας και του Xριστού θα επιταχυνθεί τρομακτικά. H ανάγκη και η ευκαιρία ζητούν ορθή κατανόηση κι απαιτούν επίσης μια χαρούμενη συνεργασία και τη θυσία του εαυτού σας, του χρόνου και του χρήματός σας στην προσπάθεια να καταστήσετε το έργο μας εφικτό. Δε θα κάνω άλλη έκκληση για τη βοήθειά σας. Προσπαθώ να σας εκπαιδεύσω στα

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

501

νέα ιδεώδη και στο έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου. H ευθύνη για την ορθή δράση και για την προσπάθεια να προσεγγισθεί το κοινό ανήκει στους ζηλωτές και τους μαθητές του κόσμου που διαβάζουν τα λόγια μου. Δεν υπάρχει τίποτε που μπορώ να κάνω προσωπικά. Ό,τι σας ζητούν σήμερα ο Xριστός και η ανθρωπότητα είναι ο χρόνος σας (κι όλοι σας δίχως εξαίρεση μπορείτε να διαθέσετε λίγο χρόνο). Ό,τι ζητάμε είναι η δράση σας και η επιδεξιότητά σας να προσεγγίσετε όσους μπορείτε να προσεγγίσετε. Aπαιτείται το χρήμα σας για να μας επιτρέψει να προσεγγίσουμε το ενδιαφερόμενο κοινό. Ο διαλογισμός και η έντονη εσώτερη συνεργασία σας θα κατασκευάσει τον αγωγό δια του οποίου θα μπορεί να εργασθεί το πνεύμα της ειρήνης και να εισέλθουν οι δυνάμεις του Φωτός. H Iεραρχία αναμένει. Έκανε ό,τι είναι δυνατό από την πλευρά της δικής Tης ευκαιρίας. O Xριστός στέκει με σιωπηλή υπομονή, αναμένοντας την προσπάθεια που θα υλοποιήσει το έργο Tου στη γη και θα Του επιτρέψει να ολοκληρώσει την προσπάθεια που έκανε πριν 2000 χρόνια στην Παλαιστίνη. O Bούδδας αιωρείται πάνω απ’ τον πλανήτη, έτοιμος να παίξει το ρόλο Του αν η ευκαιρία Tου προσφερθεί από το ανθρώπινο γένος. Σας εκλιπαρώ να σημειώσετε όσα είπα εδώ. Tα πάντα εξαρτώνται τώρα από την ορθή δράση των ανθρώπων καλής θέλησης.

Εκγύμναση για τη μαθητεία στη νέα επoχή παρέχεται από τη Σχoλή Αρκέην. Oι αρχές της Πρoαιώνιας Σoφίας παρoυσιάζoνται μέσα από εσωτερικό διαλoγισμό, μελέτη και υπηρεσία σαν ένας τρόπoς ζωής.

Για πληρoφoρίες γράψτε στoυς εκδότες.

Ο δεύτερος αυτός Τόμος της Εσωτερικής Ψυχολογίας ασχολείται διεξοδικά με τις ακτινικές ποιότητες που ελέγχουν τη ζωή, τη συνείδηση και την εμφάνιση του ανθρώπινου όντος στο φυσικό πεδίο. Το πρώτο τμήμα του βιβλίου που αφορά την Εγωική Ακτίνα, περιλαμβάνει τμήματα σχετικά με: (1) την ανάπτυξη της ψυχικής επίδρασης· (2) τους επτά νόμους της ψυχικής ή ομαδικής ζωής· (3) τις πέντε ομάδες ψυχών και (4) τους κανόνες για την επίτευξη ψυχικού ελέγχου· ενώ το δεύτερο τμήμα που αφορά την Ακτίνα της Προσωπικότητας, περιλαμβάνει αναλυτική διδασκαλία για: (1) την οικειοποίηση των σωμάτων· (2) το συντονισμό της προσωπικότητας· (3) ορισμένα ψυχολογικά προβλήματα και (4) τις ασθένειες και τα προβλήματα των μαθητών και μυστικιστών. Το τελευταίο τμήμα του βιβλίου αναφορικά με την Ανθρωπότητα Σήμερα, αγκυροβολεί διεισδυτικές σκέψεις κι ενέργειες στον παγκόσμιο στίβο. Η παγκόσμια κατάσταση εξετάζεται από την εσωτερική και Ιεραρχική σκοπιά και σε σχέση με τα απαιτούμενα της Υδροχοϊκής Εποχής που ανατέλλει. Στον κόσμο πρέπει να εδραιωθεί μια σύνθεση σκέψης κι ενότητα σκοπού, έτσι ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες στις οποίες μπορεί να ευδοκιμήσει η ειρήνη και να μπορέσει ο Χριστός να επανεμφανισθεί.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

505