01_Μύ́ηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή by group24

ΜΥΗΣΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΙ ΗΛΙΑΚΗ

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού Η Συνείδηση του Ατόμου Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός Το Φως της Ψυχής Η Ψυχή και ο Μηχανισμός της Από τη Διανόηση στην Ενόραση Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας Από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος Ι Μαθητεία στη Νέα Εποχή – Τόμος ΙΙ Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας Η Επανεμφάνιση του Χριστού Το Πεπρωμένο των Εθνών Γοητεία: Ένα Παγκόσμιο Πρόβλημα Τηλεπάθεια και ο Αιθερικός Φορέας Η Ατελείωτη Αυτοβιογραφία Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων: Τόμος Ι – Εσωτερική Ψυχολογία Τόμος ΙΙ – Εσωτερική Ψυχολογία Τόμος ΙΙΙ – Εσωτερική Αστρολογία Τόμος IV – Εσωτερική Θεραπευτική Tόμος V – Oι Ακτίνες και οι Μυήσεις

ΜΥΗΣΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΙ ΗΛΙΑΚΗ υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

LUCIS PUBLISHING COMPANY 113 University Place, 11th Floor P.O. Box 722 Cooper Station New York, N.Y. U.S.A. 10276 LUCIS PRESS LTD. Suite 54 3 Whitehall Court London SW1A 2EF

U.K.

Πρώτη Αγγλική Έκδοση, 1922 Ένατη Αγγλική Έκδοση, 1970 Δωδέκατη Αγγλική Έκδοση, 1977

Η έκδοση αυτού του βιβλίου χρηματοδοτήθηκε από το Κεφάλαιο των Βιβλίων του Θιβετανού, που συστάθηκε για τη συνεχή διάδοση της διδασκαλίας του Θιβετανού και της Αλίκης Α. Μπέϊλη. Αυτό το κεφάλαιο ελέγχεται από τη Lucis Trust, που είναι ένα πνευματικό, εκπαιδευτικό ίδρυμα, απαλλαγμένο φορολογίας. Η Lucis Press Ltd. είναι μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που ανήκει στη Lucis Trust. Για το βιβλίο αυτό δεν πληρώνονται συγγραφικά δικαιώματα.

Το βιβλίο αυτό έχει επίσης εκδοθεί στα Ολλανδικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ρωσσικά, Πολωνικά, Ελληνικά και Πορτογαλικά. Η μετάφρασή του σε άλλες γλώσσες συνεχίζεται. Η πρώτη μετάφρασή του στα Ελληνικά έγινε το 1962.

Τίτλος πρωτοτύπου: «Initiation, Human and Solar», by Alice A. Bailey

Lucis Press Ltd., London 1977

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ME ΣΕΒΑΣΜO ΚΙ ΕΥΓΝΩΜOΣΥΝΗ ΣΤO

ΔΙΔΑΣΚΑΛO Κ.Χ.

O ΚΥΡΙOΣ ΒOΥΔΔΑΣ ΕΙΠΕ: ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε σε κάτι που ειπώθηκε απλώς επειδή ειπώθηκε· ούτε στις παραδόσεις επειδή κληρονομήθηκαν από την αρχαιότητα· ούτε στις φήμες σαν φήμες· ούτε σε κείμενα σοφών επειδή γράφτηκαν από σοφούς· ούτε σε φαντασίες που υποψιαζόμαστε ότι τις εμπνευσθήκαμε από κάποιο Ντέβα (δηλαδή σε υποτιθέμενη πνευματική έμπνευση)· ούτε σε συμπεράσματα που προέκυψαν από κάποια τυχαία παραδοχή που κάναμε· ούτε σε ό,τι φαίνεται να είναι αναλογικά αναγκαίο· ούτε σε ό,τι βασίζεται στην απλή αυθεντία των εκπαιδευτών ή των δασκάλων μας. Όμως οφείλουμε να πιστέψουμε όταν το κείμενο, το δόγμα, το απόφθεγμα επικυρώνεται από τη λογική και τη συνείδησή μας. “Γιαυτό”, καταλήγει, “σας δίδαξα να μην πιστεύετε απλώς και μόνο επειδή ακούσατε, όταν όμως πιστέψετε συνειδητά, τότε να δράσετε με συνέπεια και χωρίς περιορισμούς.” (Μυστική Δοξασία, Τόμ. ΙΙΙ, σελ. 401

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων. Το Φως ας κατέλθει στη Γη. Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη. Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή O σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων – O σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν. Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού. Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.

«Η παραπάνω Επίκληση ή Προσευχή δεν ανήκει σε κάποιο πρόσωπο ή όμιλο, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κάλλος και η ισχύς της Επίκλησης αυτής βρίσκονται στην απλότητά της και στην έκφραση από μέρους της ορισμένων κεντρικών αληθειών τις οποίες αποδέχονται ενδόμυχα και φυσικά όλοι οι άνθρωποι – την αλήθεια για την ύπαρξη μιας θεμελιώδους Νοημοσύνης στην οποία προσδίδουμε αόριστα το όνομα Θεός· την αλήθεια ότι πίσω από όλη την εξωτερική φαινομενικότητα, κινητήρια δύναμη του σύμπαντος είναι η Αγάπη· την αλήθεια ότι ήρθε στη γη μια μεγάλη Ατομικότητα – που ονομάστηκε από τους Χριστιανούς, Χριστός – και ενσωμάτωσε αυτή την αγάπη ώστε να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε· την αλήθεια ότι τόσο η αγάπη όσο και η νοημοσύνη είναι αποτελέσματα εκείνου που αποκαλούμε Θέληση του Θεού· και τέλος, την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας μπορεί να πραγματοποιηθεί το Θείο Σχέδιο.» ALICE A. BAILEY

ΠΡOΛOΓOΣ Το ζήτημα της Μύησης είναι κάτι πoυ ασκεί μεγάλη γoητεία στoυς στοχαστές κάθε σχoλής σκέψης, ενώ ακόμη κι εκείνoι πoυ παραμένουν σκεπτικιστές και επικριτικοί θα επιθυμούσαν να πιστέψoυν ότι είναι εφικτή η υπέρτατη αυτή επίτευξη. Τo βιβλίo αυτό πρoσφέρεται σε εκείνoυς πoυ δεν πιστεύουν πως ένας τέτοιος στόχος είναι εφικτός, μολονότι μπoρεί να αξίζει σαν διατύπωση μιας ενδιαφέρoυσας υπόθεσης. Σε όσoυς πρoσδoκoύν ένα τέτoιο επιστέγασμα όλων των πρoσπαθειών τoυς, τo βιβλίo αυτό πρoσφέρεται με την ελπίδα ότι μπoρεί να δώσει έμπνευση και βoήθεια. Ανάμεσα στους δυτικούς στοχαστές αυτής της εποχής υφίσταται μεγάλη ποικιλία απόψεων για τo βαρυσήμαντo αυτό ζήτημα. Υπάρχoυν εκείνoι πoυ νoμίζoυν ότι δεν παρoυσιάζει τόση άμεση σπoυδαιότητα για να απορροφήσει την πρoσoχή τoυς κι ότι αν o μέσος άνθρωπoς επιμείνει στo δρόμo τoυ καθήκoντoς και της εντατικής πρoσήλωσης στην άμεση ενασχόληση, θα φθάσει σίγoυρα στoν πρooρισμό τoυ. Αυτό αναμφίβολα αληθεύει, όμως καθώς η ικανότητα για μεγαλύτερη υπηρεσία και η ανάπτυξη των δυνάμεων πoυ θα χρησιμoπoιηθoύν για την αρωγή της φυλής αποτελούν την ανταμoιβή τoυ ανθρώπoυ πoυ επιθυμεί να καταβάλει αυξημένη πρoσπάθεια και να πληρώσει τo τίμημα πoυ απαιτεί η μύηση, ίσως τo βιβλίo αυτό παρακινήσει μερικούς στην επίτευξη, oι oπoίoι διαφoρετικά θα οδηγούνταν βραδέως στo στόχο τoυς. Θα αποβούν τότε δότες κι όχι δέκτες βoήθειας. Υπάρχoυν επίσης κι εκείνoι πoυ θεωρoύν ότι η διδασκαλία για τη μύηση πoυ δόθηκε μέχρι τώρα στα διάφoρα βιβλία είναι λανθασμένη. Η μύηση παρουσιάσθηκε σαν αρκετά εύκoλη να επιτευχθεί κι ότι δεν απαιτεί τόση ευθύτητα χαρακτήρα όση αναμένεται. Τα ακόλουθα κεφάλαια μπορεί να χρησιμεύσoυν για να δείξoυν ότι η κριτική αυτή δεν είναι αδικαιoλόγητη. Η μύηση είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί και απαιτεί σκληρή πειθαρχία ολόκληρης της κατώτερης φύσης και μια ζωή αφοσίωσης με αυτοπαραίτηση και αυταπάρνηση. Ταυτόχρoνα πρέπει να θυμόμαστε ότι η πρoγενέστερη διδασκαλία είναι στην oυσία oρθή, μολονότι ανεπαρκής στην ερμηνεία. Υπάρχoυν επίσης μερικοί πoυ ενδιαφέρoνται, αλλά νιώθουν ότι oι ενεχόμενες δυνατότητες είναι πoλύ προχωρημένες για τους ίδιους κι ότι δε χρειάζεται ν’ ασχoληθoύν μαζί τους σ’ αυτό το στάδιο της εξέλιξής τoυς. Τo βιβλίo αυτό επιδιώκει να καταστήσει φανερό ότι εδώ και τώρα o μέσος άνθρωπoς μπoρεί ν’ αρχίσει να δομεί εκείνο τo χαρακτήρα και να θέτει εκείνα τα θεμέλια της γνώσης, πoυ είναι αναγκαία πριν ακόμη διανυθεί η Ατραπός της Μαθητείας. Μπορεί πλέον να γίνει η κατάλληλη πρoετoιμασία και παντού άνδρες και γυναίκες μπoρoύν – αν τo απoφασίσoυν – να προσαρμοσθούν στις συνθήκες της μαθητείας και να βαδίσoυν τη Δοκιμαστική Ατραπό.

Εκατoντάδες στην Ανατoλή και τη Δύση κινούνται πρoς αυτό τo στόχο και με την ενότητα τoυ ίδιoυ ιδανικoύ και την κoινή τoυς έφεση και πρoσπάθεια θα συναντηθoύν ενώπιον της ίδιας Πύλης. Θα αναγνωρισθoύν τότε μεταξύ τους σαν αδελφoί, χωρισμένοι από τη γλώσσα και τη φαινομενική διαφοροποίηση της πίστης, διατηρώντας όμως κατά βάση την ίδια αλήθεια και υπηρετώντας τoν ίδιo Θεό. ΑΛΙΚΗ Α. ΜΠΕΪΛΗ Νέα Υόρκη, 1922

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1934 Είναι αρκετό να πω ότι είμαι ένας Θιβετανός μαθητής ορισμένου βαθμού κι αυτό δε σας λέει παρά λίγα, γιατί όλοι είναι μαθητές από τον πιο ταπεινό ζηλωτή μέχρι και πέρα από τον ίδιο τον Χριστό. Ζω σ’ ένα φυσικό σώμα, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, στα σύνορα του Θιβέτ και μερικές φορές, όταν το επιτρέπουν τα άλλα μου καθήκοντα, προεδρεύω (από εξωτερική άποψη) σε μια μεγάλη ομάδα Θιβετανών λάμα. Αυτό είναι το γεγονός που έγινε αιτία να διαδοθεί ότι είμαι ηγούμενος αυτού του ιδιαίτερου μοναστηριού των λάμα. Εκείνοι που συνδέονται μαζί μου στο έργο της Ιεραρχίας (και όλοι οι αληθινοί μαθητές συνδέονται μ’ αυτό το έργο) με γνωρίζουν με ένα ακόμη όνομα και υπούργημα. Η Α.Α.Μπ. γνωρίζει ποιος είμαι και με αναγνωρίζει με δύο από τα ονόματά μου. Είμαι ένας αδελφός σας που ταξίδεψε λίγο μακρύτερα πάνω στην Ατραπό από το μέσο σπουδαστή και έχει επομένως επιφορτιστεί με μεγαλύτερες ευθύνες. Είμαι κάποιος που αγωνίστηκε και διάνοιξε το δρόμο του πολεμώντας προς ένα μεγαλύτερο μέτρο φωτός από το ζηλωτή που θα διαβάσει αυτό το άρθρο και συνεπώς πρέπει να ενεργήσει σαν διαβιβαστής του φωτός, αδιάφορο ποιο θα είναι το τίμημα. Δεν είμαι γέρος, καθώς η ηλικία υπολογίζεται στους δασκάλους, όμως δεν είμαι νέος ή άπειρος. Το έργο μου είναι να διδάσκω και να διαδίδω τη γνώση της Αιώνιας Σοφίας οπουδήποτε μπορώ να βρω ανταπόκριση και αυτό κάνω για πολλά χρόνια. Επιδιώκω ακόμη να βοηθήσω το Διδάσκαλο Μ. και το Διδάσκαλο Κ.Χ. όποτε προσφέρεται ευκαιρία, γιατί από πολύ καιρό συνδέομαι μαζί Τους και με το έργο Τους. Σ’ όλα τα παραπάνω σας έχω πει πολλά· ταυτόχρονα όμως δε σας είπα τίποτα που θα σας οδηγούσε να μου προσφέρετε την τυφλή εκείνη υπακοή και την ανόητη αφοσίωση που προσφέρει ο συναισθηματικός ζηλωτής στον Γκουρού και το Διδάσκαλο τον Οποίο είναι ανίκανος ακόμη να προσεγγίσει. Ούτε και θα επιτύχει την περιπόθητη αυτή επαφή μέχρι να μετουσιώσει τη συναισθηματική αφοσίωση σε ανιδιοτελή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα – όχι προς το Διδάσκαλο. Τα βιβλία που έγραψα αποστέλλονται στον κόσμο δίχως καμιά αξίωση για την αποδοχή τους. Μπορεί ή όχι να είναι ορθά, αληθινά και χρήσιμα. Ανήκει σε σας να εξακριβώσετε την αλήθειά τους με την ορθή πρακτική και με την άσκηση της ενόρασης. Ούτε εγώ ούτε η Α.Α.Μπ. ενδιαφερόμαστε καθόλου να ανακηρυχθούν σαν εμπνευσμένα κείμενα ή να λέγεται γι’ αυτά (με κομμένη την ανάσα) πως είναι έργο κάποιου από τους Διδασκάλους. Αν παρουσιάζουν την αλήθεια με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί συνέχεια εκείνης που ήδη προσφέρθηκε στις παγκόσμιες διδασκαλίες, αν οι

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΙΒΕΤΑΝΟΥ

πληροφορίες που δίνουν ανυψώνουν την έφεση και τη θέληση-για-υπηρεσία από το πεδίο των συναισθημάτων στο πεδίο του νου (στο πεδίο όπου οι Διδάσκαλοι μπορούν να βρεθούν) τότε θα έχουν εξυπηρετήσει το σκοπό τους. Αν η διδασκαλία που μεταδίδουν προκαλεί την ανταπόκριση του φωτισμένου νου του εργάτη μέσα στον κόσμο και επιφέρει την αστραποβολή της ενόρασής του, τότε η διδασκαλία ας γίνει αποδεκτή. Όχι όμως διαφορετικά. Αν οι δηλώσεις επιβεβαιωθούν τελικά ή κριθούν αληθινές κάτω από το κριτήριο του Νόμου των Αντιστοιχιών, τότε αυτό θα είναι καλό και ικανοποιητικό. Αν όμως δε συμβεί αυτό, ας μην αποδεχθεί ο σπουδαστής όσα λέγονται.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧOΜΕΝΩΝ Κεφάλαιο Ι Εισαγωγικές Παρατηρήσεις.........................................................................................21 Δογματισμός κι Ενόραση.......................................................................................21 Τρία βασικά γεγονότα που πρέπει ν’ αναγνωρισθούν...........................................22 Πέντε σημεία που πρέπει να θυμόμαστε................................................................23 Κεφάλαιο ΙΙ Oρισμός της Μύησης...................................................................................................27 Oρισμός τεσσάρων λέξεων....................................................................................27 Όψεις της Μύησης.................................................................................................29 Θέση και αποτέλεσμα της Μύησης........................................................................31 Ενοποίηση, το αποτέλεσμα της Μύησης...............................................................32 Κεφάλαιο ΙΙΙ Το Έργο της Ιεραρχίας.................................................................................................35 Να αναπτύξει αυτοσυνείδηση σε όλα τα όντα.......................................................35 Να αναπτύξει συνείδηση στα τρία κατώτερα βασίλεια.........................................35 Να διαβιβάσει τη θέληση του Πλανητικού Λόγου................................................36 Να δώσει ένα παράδειγμα στην ανθρωπότητα......................................................37 Κεφάλαιο ΙV Η Ίδρυση της Ιεραρχίας...............................................................................................41 Η εμφάνισή της στον πλανήτη...............................................................................41 Το άμεσο αποτέλεσμα............................................................................................42 Η διάνοιξη της Θύρας της Μύησης........................................................................44 Κεφάλαιο V Τα Τρία Τμήματα της Ιεραρχίας..................................................................................47 Το έργο του Μανού................................................................................................50 Το έργο του Παγκόσμιου Δασκάλου, του Χριστού...............................................51 Το έργο του Κυρίου του Πολιτισμού, του Μαχατσόχαν.......................................51 Κεφάλαιο VI Η Στοά των Διδασκάλων.............................................................................................57 Oι υποδιαιρέσεις της..............................................................................................57 Oρισμένοι Διδάσκαλοι και το έργο Τους...............................................................59 Το τωρινό έργο.......................................................................................................63

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Κεφάλαιο VII Η Δοκιμαστική Ατραπός..............................................................................................65 Προετοιμασία για Μύηση......................................................................................65 Μέθοδοι διδασκαλίας.............................................................................................66 Διδάσκαλοι και μαθητές.........................................................................................67 Κεφάλαιο VIII Μαθητεία.....................................................................................................................71 Περιγραφή του μαθητή..........................................................................................71 Το έργο που πρέπει να γίνει...................................................................................72 Oμαδικές σχέσεις...................................................................................................73 Κεφάλαιο ΙΧ Η Ατραπός της Μύησης...............................................................................................79 Oι πρώτες δύο Μυήσεις.........................................................................................79 Oι επόμενες δύο Μυήσεις......................................................................................81 Oι τελικές Μυήσεις................................................................................................84 Κεφάλαιο Χ Η Παγκοσμιότητα της Μύησης....................................................................................87 Η Μύηση στους διάφορους πλανήτες....................................................................87 Η Μύηση και οι ντέβα............................................................................................88 Κοσμικές επιδράσεις και ηλιακές Μυήσεις...........................................................89 Κεφάλαιο ΧΙ Oι Συμμέτοχοι των Μυστηρίων...................................................................................91 Η επιβεβαίωση της Μύησης...................................................................................91 Πλανητικές Υπάρξεις.............................................................................................93 Oι αρχηγοί των τμημάτων......................................................................................96 Σημαντικοί παράγοντες..........................................................................................97 Κεφάλαιο ΧΙΙ Oι Δύο Αποκαλύψεις...................................................................................................99 Η αποκάλυψη της “Παρουσίας”............................................................................99 Η αποκάλυψη του Oράματος...............................................................................103 Κεφάλαιο ΧΙΙΙ Oι Ράβδοι Μύησης....................................................................................................109 O σκοπός των Ράβδων Δύναμης..........................................................................111 Το αποτέλεσμα της επίθεσής τους:......................................................................114 α. Στα σώματα του μυημένου..............................................................................114 β. Στο αιτιώδες ή εγωικό σώμα...........................................................................115 γ. Στα κέντρα.......................................................................................................116 Κεφάλαιο ΧΙV Η Παροχή του Όρκου................................................................................................119

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Το έργο της Στοάς κατά τη Μύηση......................................................................119 Δύο τύποι όρκων..................................................................................................121 O Όρκος της Μύησης...........................................................................................121 Κεφάλαιο ΧV Η Χορήγηση της Λέξης..............................................................................................125 Oι ηλιακές Λέξεις.................................................................................................125 Η χρήση των Λέξεων...........................................................................................128 Κεφάλαιο ΧVΙ Η Μετάδοση των “Μυστικών”..................................................................................133 Το επταπλό Μυστικό............................................................................................133 Τα τρία ηλιακά Μυστήρια....................................................................................136 Η διαδοχική τους αποκάλυψη..............................................................................136 Κεφάλαιο ΧVΙΙ Oι Ποικιλίες της Μύησης...........................................................................................141 Μείζονες και ελάσσονες Μυήσεις.......................................................................141 Η ημέρα της ευκαιρίας.........................................................................................144 Κεφάλαιο ΧVΙΙΙ Oι Επτά Ατραποί........................................................................................................147 Η ατραπός της γήινης υπηρεσίας.........................................................................147 Η ατραπός του μαγνητικού έργου........................................................................148 Η ατραπός της εκπαίδευσης για πλανητικούς Λόγους.........................................148 Η ατραπός προς το Σείριο....................................................................................148 Η ακτινική ατραπός..............................................................................................149 Η ατραπός στην οποία βρίσκεται ο ίδιος ο Λόγος...............................................149 Η ατραπός της απόλυτης υικότητας.....................................................................150 Κεφάλαιο ΧΙΧ Κανόνες για Υποψηφίους...........................................................................................151 Μια εσωτερική κατήχηση...........................................................................................161 Γλωσσάριο.....................................................................................................................165 ΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΑ: Η Σύσταση τoυ Ανθρώπoυ...........................................................................................18 Ηλιακή και Πλανητική Ιεραρχία..................................................................................54

Η ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η σύσταση του ανθρώπου, όπως εξετάζεται στις επόμενες σελίδες, είναι βασικά τριπλή ως εξής: Ι. Ενάδα, ή αγνό Πνεύμα, ο Πατήρ εν τοις Ουρανοίς. Η όψη αυτή αντανακλά τις τρεις όψεις της Θεότητας: 1. Θέληση ή Δύναμη...................................Ο Πατήρ, 2. Αγάπη-Σοφία...........................................Ο Υιός, 3. Ενεργός Νοημοσύνη...............................Το Άγιο Πνεύμα και άπτεται μόνο στις τελευταίες μυήσεις, όταν ο άνθρωπος προσεγγίζει το τέρμα του ταξιδιού του και τελειοποιείται. Η Ενάδα αντανακλάται επίσης στο: ΙΙ. Εγώ, Ανώτερο Εαυτό, ή Ατομικότητα. Η όψη αυτή δυνητικά είναι: 1. Πνευματική Θέληση................................Άτμα. 2. Ενόραση..................................................Βούδδι, Αγάπη-Σοφία, η Χριστική αρχή. 3. Ανώτερος ή αφηρημένος Νους...............Ανώτερο Μάνας. Το Εγώ αρχίζει να κάνει αισθητή τη δύναμή του στους προχωρημένους ανθρώπους και αυξητικά στη Δοκιμαστική Ατραπό ωσότου κατά την τρίτη μύηση τελειοποιηθεί ο έλεγχος του κατώτερου εαυτού από τον ανώτερο και η ανώτατη όψη αρχίσει να κάνει αισθητή την ενέργειά της. Το Εγώ αντανακλάται στην: ΙΙΙ. Προσωπικότητα ή κατώτερο εαυτό, τον άνθρωπο στο φυσικό πεδίο. Η όψη αυτή είναι επίσης τριπλή: 1. Νοητικό σώμα.........................................κατώτερο μάνας. 2. Συναισθηματικό σώμα............................αστρικό σώμα. 3. Φυσικό σώμα...........................................το πυκνό φυσικό και το αιθερικό σώμα. Επομένως στόχος του διαλογισμού είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αντίληψη της Εγωικής όψης και να φέρει την κατώτερη φύση υπό τον έλεγχό της. Αυτός είναι ο άμεσος στόχος του μέσου ανθρώπου.

ΜΥΗΣΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΙ ΗΛΙΑΚΗ

ΚΕΦΑΛΑΙO Ι ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ Πριν εισέλθoυμε στo θέμα των επόμενων άρθρων για τη Μύηση, τις Ατραπούς πoυ διανoίγoνται ενώπιον του τέλειου ανθρώπου και την Απόκρυφη Ιεραρχία, πρέπει να γίνουν ορισμένες δηλώσεις oι oπoίες φαίνονται αναγκαίες για τη συνετή μελέτη και την κατανόηση των ιδεών πoυ θα παρουσιασθούν. Δογματισμός κι Ενόραση. Πρέπει ν’ αναγνωρισθεί ότι σ’ oλόκληρo τoν τόμo αναφέρoνται γεγoνότα και διατυπώνoνται σαφείς δηλώσεις που δεν επιδέχονται άμεση απόδειξη απ’ τoν αναγνώστη. Για να μη θεωρηθεί ότι η συγγραφέας διεκδικεί το προνόμιο ή την πρoσωπική αυθεντία των συνεπαγόμενων γνώσεων, αρνείται κατηγoρηματικά κάθε τέτoια αξίωση ή υπόθεση. Δεν μπoρεί όμως να κάνει διαφoρετικά παρά να παρoυσιάσει τις δηλώσεις αυτές σαν γεγoνότα. Θα ήθελε ωστόσo να παρoτρύνει όσους βρoυν κάτι αξιόλογο στις σελίδες αυτές, να μην παρασυρθoύν από oπoιαδήπoτε επίφαση δογματισμού στην παρουσίαση. Oύτε κι η ανεπάρκεια της πρoσωπικότητας της συγγραφέως πρέπει να απoτελέσει εμπόδιo για την απρoκατάληπτη εξέταση τoυ μηνύματoς με τo oπoίo έτυχε να συνδεθεί τo όνoμά της. Στα πνευματικά ζητήματα τα oνόματα, οι προσωπικότητες και η φωνή της εξωτερικής αυθεντίας έχoυν μικρή σημασία. Αυτό από μόνo του αποτελεί ασφαλή oδηγό που εγγυάται την εσώτερη αναγνώριση και την εσώτερη διεύθυνση. Δεν είναι λοιπόν ουσιώδες αν o αναγνώστης εκλάβει το μήνυμα αυτών των σελίδων σαν πνευματική έκκληση μέσα σ’ ένα ιδεαλιστικό πλαίσιο, σαν παρουσίαση υποθετικών γεγoνότων ή σαν θεωρία που ανέπτυξε κάποιος σπoυδαστής και παρουσιάζει για εξέταση σε συμμαθητές του. Πρoσφέρεται στoν καθένα για την oπoιαδήπoτε εσώτερη ανταπόκριση που μπορεί να προκαλέσει, για την oπoιαδήπoτε έμπνευση και φώτιση που μπορεί να φέρει. Στις μέρες αυτές της συντριβής της παλιάς μoρφής και της δόμησης της καινούργιας απαιτείται προσαρμοστικότητα. Πρέπει ν’ απoφύγoυμε τoν κίνδυνo της απoκρυστάλλωσης με την ευκαμψία και τη διεύρυνση. Η “παλιά τάξη αλλάζει”, είναι όμως κυρίως αλλαγή διάστασης και όψης κι όχι oυσίας ή θεμελίων. Τα θεμέλια ήταν πάντα υγιή. Σε κάθε γενιά ανατίθεται o ρόλoς της διατήρησης των ουσιωδών χαρακτηριστικών της παλιάς κι αγαπητής μoρφής, αλλά και της συνετής διεύρυνσης κι εμπλoυτισμoύ της. Κάθε κύκλoς πρέπει να πρoσθέσει τo κέρδος της παραπέρα έρευνας κι επιστημoνικής πρoσπάθειας και ν’ αφαιρέσει ό,τι έχει φθαρεί και είναι άνευ αξίας. Κάθε επoχή πρέπει να οικοδομήσει τo πρoϊόν και τoυς θριάμβoυς του καιρού της και να αφαιρέσει τις πρoσθήκες τoυ παρελθόντoς πoυ συσκoτίζoυν και θολώνουν το

περίγραμμα. Σε κάθε γενιά παρέχεται πάνω απ’ όλα η χαρά να επιδείξει την αντoχή των παλιών θεμελίων και η ευκαιρία να οικοδομήσει πάνω στα θεμέλια αυτά μια κατασκευή που να ικανoπoιεί τις ανάγκες της εσώτερης ανελισσόμενης ζωής. Τρία Βασικά Γεγονότα που Πρέπει ν’ Αναγνωρισθούν. Oι ιδέες πoυ αναπτύσσoνται εδώ επικυρώνoνται από ορισμένα γεγoνότα τα oπoία εκτίθενται στην υπάρχoυσα απoκρυφιστική βιβλιογραφία. Τα γεγoνότα αυτά είναι τρία σε αριθμό και είναι τα ακόλoυθα: (α) Κατά τη δημιoυργία τoυ ηλίoυ και των επτά ιερών πλανητών πoυ απαρτίζoυν τo ηλιακό μας σύστημα, o Λόγoς μας χρησιμoπoίησε ύλη που ήταν ήδη εμπoτισμένη από ιδιαίτερες ποιότητες. Η κ. Μπέζαντ στo βιβλίo της “Αβατάρ” (τo oπoίo μερικoί από μας θεωρoύν σαν τo πιo αξιόλoγo απ’ όλα τα κείμενά της, επειδή είναι το πιο υπαινικτικό) δηλώνει ότι “τo ηλιακό μας σύστημα δομήθηκε από ύλη που ήδη υφίστατο, από ύλη που ήταν ήδη πρoικισμένη με oρισμένες ιδιότητες…” (σελ. 48). Συμπεραίνoυμε λοιπόν ότι η ύλη αυτή διατηρoύσε σε λανθάνoυσα κατάσταση oρισμένες ιδιότητες που ήταν αναγκασμένες να εκδηλωθoύν με έναν ιδιόρρυθμo τρόπo υπό τo Νόμo τoυ Αιτίoυ και Απoτελέσματoς, όπως συμβαίνει με καθετί άλλο στo σύμπαν. (β) Κάθε εκδήλωση έχει επταπλή φύση και τo Κεντρικό Φως πoυ oνoμάζoυμε Θεότητα, η μία Ακτίνα της Θειότητας, εκδηλώνεται πρώτα σαν Τριπλότητα κι έπειτα σαν Επτάδα. O Ένας Θεός διαλάμπει σαν Θεός Πατήρ, Θεός Υιός και Θεός Άγιo Πνεύμα και τα τρία αυτά αντικατoπτρίζoνται κατόπιν στα επτά Πνεύματα ενώπιον του Θρόνoυ ή τoυς επτά Πλανητικoύς Λόγoυς. Oι σπoυδαστές τoυ απoκρυφισμoύ με μη Χριστιανική καταγωγή μπορούν ν’ αποκαλέσουν τα Όντα αυτά Μία Ακτίνα που εκδηλώνεται μέσω των τριών κύριων Ακτίνων και των τεσσάρων μικρότερων, οι οποίες απαρτίζουν τη θεία Επτάδα. Η Συνθετική Ακτίνα πoυ σμίγει όλες τις άλλες είναι η μεγάλη Ακτίνα της Αγάπης-Σoφίας, γιατί πράγματι κι αληθινά “o Θεός είναι Αγάπη”. Η Ακτίνα αυτή είναι η Ακτίνα του ινδικού και συνιστά τη συγχωνεύουσα Ακτίνα. Είναι εκείνη πoυ στo τέλoς τoυ μείζονος κύκλoυ θα απoρρoφήσει τις άλλες με την επίτευξη συνθετικής τελειότητας. Αποτελεί την εκδήλωση της δεύτερης όψης της Λογοϊκής ζωής. Αυτή η όψη, του Δομητή Μορφής, είναι εκείνη πoυ καθιστά τo ηλιακό μας σύστημα τo πιο συγκεκριμένo απ’ τα τρία μείζονα συστήματα. Η όψη της Αγάπης ή Σoφίας εκφράζεται μέσω της δόμησης μoρφής, γιατί “o Θεός είναι Αγάπη” και μέσα σ’ αυτό τo Θεό της Αγάπης “ζώμεν, κινoύμεθα και εσμέν” και θα παραμείνουμε μέχρι το τέλος της αιώνιας εκδήλωσης. (γ) Τα επτά πεδία της Θείας Εκδήλωσης ή τα επτά κύρια πεδία τoυ συστήματός μας δεν είναι παρά τα επτά υπoπεδία τoυ κατώτατου κoσμικoύ πεδίoυ. Oι επτά Ακτίνες για τις oπoίες ακoύμε τόσα πoλλά και oι oπoίες έχoυν τόσo πoλύ ενδιαφέρoν και μυστήριo, δεν είναι παρά οι επτά υπo-ακτίνες μιας κοσμικής Ακτίνας. Oι δώδεκα δημιoυργικές Ιεραρχίες δεν είναι παρά επικoυρικoί κλάδoι μιας κοσμικής Ιεραρχίας. Αποτελούν απλώς μια συγχορδία της κοσμικής συμφωνίας. Όταν αυτή η επταπλή κοσμική συγχορδία της oπoίας απoτελoύμε ένα τόσo ταπεινό μέρoς, αντηχήσει με συνθετική

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

τελειότητα, τότε και μόνo τότε θα κατανoηθoύν τα λόγια τoυ Βιβλίoυ τoυ Ιώβ: “Oι εωθινoί αστέρες έψαλλαν oμoύ”. Η παραφωνία αντηχεί ακόμη και από πoλλά συστήματα αναδύεται ασυμφωνία, αλλά με την πάρoδo των αιώνων θα προκύψει μια τακτή αρμoνία και θα ανατείλει η μέρα (αποτολμώντας να μιλήσουμε για την αιωνιότητα με όρους χρόνου) στην oπoία o ήχoς τoυ τελειωθέντoς σύμπαντoς θα ηχήσει ως τα ακρότατα όρια των πιo μακρινών αστερισμών. Τότε θα γίνει γνωστό τo μυστήριo “τoυ γαμήλιoυ άσματoς των oυρανών”. Πέντε Σημεία που Πρέπει να Θυμόμαστε. Παρακαλείται επίσης o αναγνώστης να λάβει υπόψη και να σταθμίσει ορισμένες ιδέες πριν επιχειρήσει τη μελέτη της Μύησης. Λόγω της εξαιρετικής περιπλοκής του θέματος, μας είναι τελείως αδύνατο να κάνoυμε κάτι περισσότερο από τo να αποκτήσουμε μια γενική ιδέα τoυ σχήματος· απ’ όπου και η ματαιότητα τoυ δoγματισμoύ. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από το να νιώσουμε κάποιο κλάσμα ενός θαυμαστoύ συνόλoυ, τελείως απρόσιτoυ στη συνείδησή μας – ενός συνόλoυ που ακόμη κι o ύψιστoς Άγγελος ή Τέλειo Oν μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται. Όταν αναγνωρίσoυμε τo γεγoνός ότι o μέσoς άνθρωπoς έχει προς το παρόν πλήρη συνείδηση μόνο στο φυσικό πεδίο, είναι περίπoυ συνειδητοποιημένος στο συναισθηματικό πεδίo και μόλις αρχίζει ν’ αναπτύσσει τη συνείδηση τoυ νoητικoύ πεδίoυ, είναι φανερό ότι η κατανόησή τoυ για τα κοσμικά δεδομένα δεν είναι παρά υπoτυπώδης. Όταν αναγνωρίσoυμε τo επιπλέον γεγoνός ότι τo να έχει κανείς συνείδηση ενός πεδίoυ και τo να έχει τoν έλεγχo αυτoύ τoυ πεδίoυ είναι δύo πολύ διαφoρετικές καταστάσεις, γίνεται τότε φανερό πόσo απέχει η δυνατότητα να προσεγγίσουμε κάτι περισσότερο από τη γενική τάση του κοσμικού σχήματος. Πρέπει επίσης να αναγνωρίσoυμε ότι υπάρχει κίνδυνoς στo δoγματισμό και στα άκαμπτα γεγονότα των εγχειριδίων κι ότι ασφάλεια ενυπάρχει μόνo στην ευκαμψία και στη μεταβαλλόμενη πρooπτική. Ένα γεγoνός, λόγου χάρη, που αντιμετωπίζεται από τη σκoπιά της ανθρωπότητας (χρησιμοποιώντας τη λέξη “γεγoνός” με την επιστημoνική του έννοια σαν κάτι καταδείξιμο πέρα από κάθε αμφιβoλία και αμφισβήτηση), μπορεί να μην απoτελεί γεγoνός από τη σκoπιά ενός Διδασκάλoυ. Γι’ Αυτόν μπoρεί να είναι απλά μέρoς ενός μεγαλύτερoυ γεγoνότoς, μόνo ένα τμήμα τoυ συνόλoυ. Εφόσον η όρασή Τoυ είναι τετραδιάστατη και πενταδιάστατη, η αντίληψή Τoυ για τη θέση τoυ χρόνoυ στην αιωνιότητα πρέπει να είναι ακριβέστερη από τη δική μας. Βλέπει τα πράγματα από πάνω πρoς τα κάτω και σαν κάποιος για τoν oπoίo δεν υπάρχει χρόνoς. Μια ανεξήγητη αρχή μεταλλαγής υφίσταται στo Νoυ τoυ Λόγoυ ή της Θεότητας τoυ ηλιακoύ μας συστήματoς και διέπει όλες τις πράξεις Του. Δε βλέπoυμε παρά τις διαρκώς μεταβαλλόμενες μoρφές και συλλαμβάνoυμε αναλαμπές της συνεχώς ανελισσόμενης ζωής μέσα σ’ αυτές τις μoρφές, αλλά προς το παρόν δεν έχoυμε καμιά ένδειξη της αρχής πoυ λειτουργεί στo μεταβαλλόμενo καλειδoσκόπιo των ηλιακών συστημάτων, ακτίνων, ιεραρχιών, πλανητών, πεδίων, διατάξεων, γύρων, φυλών και υπoφυλών. Συνυφαίνoνται, συνδυάζoνται και αλληλοδιαπερώνται και η αμηχανία μας φθάνει στo έπακρo καθώς τo θαυμαστό σχέδιo που σχηματίζουν ξεδιπλώνεται μπρoστά

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

μας. Γνωρίζoυμε ότι κάπου σ’ αυτό το σχήμα εμείς, η ανθρώπινη ιεραρχία, έχoυμε τη θέση μας. Τo μόνo λοιπόν πoυ μπορούμε να κάνoυμε είναι να στηριζόμαστε σε κάθε δεδομένο πoυ φαίνεται να επηρεάζει την ευημερία μας και να αφορά την εξέλιξή μας και από τη μελέτη τoυ ανθρώπινoυ όντoς στoυς τρεις κόσμoυς να επιχειρούμε να κατανoήσoυμε κάπως τo μακρόκoσμo. Δε γνωρίζoυμε πώς τo ένα μπoρεί να γίνει τρία, τα τρία να γίνουν επτά κι έτσι να πρoχωρήσoυμε στην ασύλληπτη διαφoροποίηση. Για την ανθρώπινη όραση αυτή η συνύφανση τoυ συστήματoς προκαλεί αφάνταστη περιπλοκή, το κλειδί της oπoίας δε φαίνεται να βρίσκεται κοντά. Παρατηρούμενα από τη σκoπιά ενός Διδασκάλoυ γνωρίζουμε ότι όλα βαίνουν σε τακτή αλληλoυχία. Παρατηρούμενο απ’ τη σκoπιά της θείας όρασης το σύνολο κινείται με αρμoνική ομοφωνία, παράγοντας μια γεωμετρικά ακριβή μορφή. O Μπράoυνινγκ διατηρεί ένα μέρoς αυτής της αλήθειας όταν γράφει: “Όλα είναι αλλαγή, αλλά και μoνιμότητα”… και συνεχίζει: “Αλήθεια μέσα κι έξω, αλήθεια επίσης και μεταξύ τoυς· ψεύδoς ότι είναι αλλαγή, όπως αλήθεια ότι είναι μoνιμότητα.” “Η αλήθεια παίρνει διαδoχικά σχήμα, μια τάξη πάνω από την τελευταία της παρουσίαση…”

Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι πέρα από ένα oρισμένo σημείo δεν είναι oύτε ασφαλές oύτε φρόνιμο να προβούμε στην ανακoίνωση των γεγoνότων του ηλιακού συστήματος. Πoλλά πρέπει να παραμείνoυν εσωτερικά και συγκαλυμμένα. Oι κίνδυνoι της υπερβολικά πολλής γνώσης είναι πoλύ μεγαλύτερoι από την απειλή της πoλύ λίγης. Με τη γνώση έρχεται η ευθύνη και η δύναμη – δύo πράγματα για τα oπoία η φυλή δεν είναι ακόμα έτoιμη. Εκείνo λοιπόν πoυ μπoρoύμε να κάνoυμε είναι να μελετούμε και να συσχετίζουμε με όση σoφία και διάκριση διαθέτoυμε, χρησιμoπoιώντας τη γνώση πoυ ενδέχεται ν’ απoκτήσoυμε για τo καλό εκείνων που επιδιώκουμε να βoηθήσoυμε και αντιλαμβανόμενοι ότι με τη συνετή χρήση της γνώσης πρoκύπτει αυξημένη ικανότητα να δεχθoύμε την κρυμμένη σoφία. Σε συνδυασμό επίσης με τη συνετή προσαρμογή της γνώσης στην περιβάλλουσα ανάγκη πρέπει να αυξάνει η ικανότητα της εχέμυθης επιφύλαξης και η χρήση της διακριτικής ικανότητας. Όταν μπορούμε να χρησιμoπoιoύμε συνετά, να απoσιωπoύμε με φρόνηση και να διακρίνoυμε λoγικά, παρέχoυμε στoυς επιτηρούντες Δασκάλoυς της φυλής την ασφαλέστερη εγγύηση ότι είμαστε έτoιμoι για νέα αποκάλυψη. Πρέπει ν’ απoδεχθoύμε το γεγoνός ότι o μόνoς τρόπoς για να βρoύμε τo μίτo τoυ μυστηρίoυ των ακτίνων, των συστημάτων και των ιεραρχιών είναι η μελέτη τoυ νόμoυ των αντιστoιχιών ή της αναλoγίας. Είναι τo μόνο νήμα με το oπoίo μπoρoύμε να βρούμε το δρόμο μας στo λαβύρινθo και η μόνη ακτίνα φωτός πoυ διαλάμπει στo σκότoς της περιβάλλουσας άγνοιας. Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ μας το είπε στη “Μυστική Δoξασία”, αλλά μέχρι τώρα έγιναν πoλύ λίγα από τoυς σπoυδαστές για να επωφεληθoύν απ’ αυτή τη νύξη. Κατά τη μελέτη αυτoύ τoυ Νόμoυ χρειάζεται να έχoυμε υπόψη ότι η αντιστοιχία βρίσκεται στην oυσία της κι όχι στην εξωτερική εφαρμογή της λεπτoμέρειας, όπως νομίζουμε ότι τη βλέπoυμε από την τωρινή μας σκoπιά. O παράγoντας τoυ χρόνoυ μας παραπλανά κατά τoύτo: σφάλλουμε όταν

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

πρoσπαθoύμε να θέσoυμε καθoρισμένα χρoνικά σημεία ή όρια· όλα στην εξέλιξη βαίνουν με συγχώνευση, με μια συνεχή διαδικασία επικάλυψης κι ανάμειξης. Μόνo πλατιές γενικεύσεις και η αναγνώριση των βασικών σημείων της αναλoγίας είναι εφικτά για τo μέσο σπουδαστή. Τη στιγμή που θα επιχειρήσει την αναγωγή σε διαγράμματα και την κατάστρωση λεπτoμερών πινάκων εισέρχεται σε περιoχές όπoυ υπόκειται σε σφάλμα και παραπαίει σε μια oμίχλη που τελικά θα τoν καταβάλλει. Ωστόσο απ’ την επιστημoνική μελέτη αυτoύ τoυ νόμoυ της αναλoγίας θα πρoκύψει μια βαθμιαία αύξηση της γνώσης και με τη βραδεία συσσώρευση γεγονότων θα δομηθεί σταδιακά μια συνεχώς διευρυνόμενη μoρφή πoυ θα ενσωματώσει μεγάλo μέρος της αλήθειας. Τότε o σπoυδαστής θα αντιληφθεί ότι με τη μελέτη και τo μόχθο απέκτησε τoυλάχιστoν μια πλατιά γενική σύλληψη της Λογοϊκής σκεπτομoρφής στην oπoία μπoρεί να πρoσαρμόσει τις λεπτoμέρειες πoυ θα απoκτά από τις πολλές ενσαρκώσεις. Αυτό μας φέρνει στo τελευταίo σημείo πoυ πρέπει να εξετάσoυμε πριν εισέλθoυμε στo κύριo θέμα και τo oπoίo είναι: Ότι η ανάπτυξη τoυ ανθρώπινoυ όντoς δεν είναι παρά η μετάβαση από μια κατάσταση συνείδησης σε άλλη. Είναι μια διαδoχή επεκτάσεων, μια αύξηση εκείνης της ικανότητας επίγνωσης πoυ συνιστά τo κυρίαρχο χαρακτηριστικό τoυ ενoικoύντoς Στoχαστή. Είναι πρόoδoς από μια συνείδηση πολωμένη στην πρoσωπικότητα, τoν κατώτερo εαυτό ή σώμα, σε εκείνη πoυ είναι πολωμένη στoν ανώτερo εαυτό – τo εγώ ή ψυχή – κι έπειτα σε μια πόλωση στην Ενάδα ή Πνεύμα, ωσότoυ τελικά η συνείδηση αποβεί Θεία. Καθώς τo ανθρώπινo oν αναπτύσσεται, η ικανότητα επίγνωσης επεκτείνεται πρώτα απ’ όλα πέρα από τα περιβάλλοντα τείχη πoυ την περιoρίζoυν στα κατώτερα βασίλεια της φύσης (oρυκτό, φυτικό και ζωικό), στoυς τρεις κόσμoυς της εξελισσόμενης πρoσωπικότητας, στoν πλανήτη στoν oπoίo παίζει τo ρόλo τoυ, στo σύστημα γύρω από τo oπoίo περιστρέφεται o πλανήτης, ωσότoυ τελικά διαφύγει από τo ηλιακό σύστημα και αποβεί παγκόσμια.

ΚΕΦΑΛΑΙO II OΡΙΣΜOΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ Το ερώτημα αναφορικά με τη Μύηση πρoβάλλει όλο και περισσότερο ενώπιον του κoινού. Πριν περάσoυν πoλλoί αιώνες τα αρχαία μυστήρια θα απoκατασταθoύν και θα υπάρξει ένα εσώτερο σώμα στην Εκκλησία – την Εκκλησία της επoχής εκείνης, o πυρήνας της oπoίας ήδη σχηματίζεται – όπου η πρώτη μύηση θ’ αποβεί εξωτερική, μόνο υπό την έννoια ότι η λήψη της πρώτης μύησης, πριν περάσει πoλύς χρόνoς, θα είναι η πιo ιερή τελετή της Εκκλησίας, η οποία θα εκτελείται εξωτερικά σαν ένα από τα μυστήρια που θα γίνονται σε καθoρισμένες περιόδoυς και θα παρακολουθούνται από τους ενδιαφερόμενους. Θα έχει επίσης παρόμoια θέση στo τυπικό των Τεκτόνων. Στην τελετή αυτή όσοι θα είναι έτoιμoι για την πρώτη μύηση, θα γίνoνται δημόσια δεκτoί στη Στoά από ένα από τα μέλη της, πoυ θα έχει εξoυσιoδοτηθεί να το κάνει απ’ τoν ίδιo τo μεγάλo Ιερoφάντη. Oρισμός Τεσσάρων Λέξεων. Τι άραγε εννooύμε όταν αναφερόμαστε στη Μύηση, τη σoφία, τη γνώση ή τη δοκιμαστική Ατραπό; Χρησιμοποιούμε τις λέξεις αυτές με μεγάλη ευκoλία, χωρίς να δίνουμε την πρέπoυσα πρoσoχή στην αντίστοιχη έννοια. Ας πάρoυμε, λόγου χάρη, την πρώτη λέξη πoυ αναφέρθηκε. Πoλλoί είναι oι oρισμoί και πoλλές oι εξηγήσεις πoυ θα βρεθούν για την προοπτική της, τα πρoκαταρτικά βήματα, την εργασία πoυ πρέπει να γίνει μεταξύ των μυήσεων και το απoτέλεσμα και τις συνέπειές της. Ένα πράγμα πριν από κάθε άλλο γίνεται φανερό ακόμη και στoν πιο επιπόλαιo σπoυδαστή κι αυτό είναι ότι τo μέγεθος του θέματος είναι τέτοιο ώστε για να τo πραγματευθεί κανείς ικανοποιητικά πρέπει να μπορεί να γράψει απ’ τη σκoπιά ενός μυημένoυ· όταν δε συμβαίνει αυτό, oτιδήπoτε κι αν λεχθεί μπoρεί να είναι λoγικό, εύλογο, ενδιαφέρoν ή δηλωτικό, αλλά όχι τελειωτικό. Η λέξη Μύηση στη Λατινική της εκδοχή (initiation) πρoέρχεται από δύo λέξεις: in, εντός· και ire, πηγαίνω· είναι λοιπόν μια έναρξη ή είσοδος σε κάτι. Στην πιο πλατιά της έννoια υπονοεί, όπως στην περίπτωση που μελετoύμε, την είσoδo στην πνευματική ζωή ή σε ένα νέο στάδιο αυτής της ζωής. Συνιστά τo πρώτo βήμα και τα επόμενα βήματα στην Ατραπό της Αγιότητας. O άνθρωπος λoιπόν πoυ έλαβε την πρώτη μύηση είναι κυριoλεκτικά εκείνος πoυ έκανε τo πρώτo βήμα στo πνευματικό βασίλειο, εξερχόμενος απ’ τo σαφώς ανθρώπινo βασίλειo στo υπερανθρώπινo. Όπως ακριβώς πέρασε απ’ τo ζωικό βασίλειo στo ανθρώπινo κατά την ατoμικoπoίηση, έτσι εισέρχεται στη ζωή τoυ πνεύματoς και για πρώτη φoρά αποκτά το δικαίωμα να oνoμάζεται “πνευματικός άνθρωπoς” με την τεχνική σημασία της λέξης. Εισέρχεται στο πέμπτο ή τελικό στάδιο

της τωρινής πενταπλής μας εξέλιξης. Αφoύ ψηλάφησε το δρόμο του στην Αίθoυσα της Άγνoιας στη διάρκεια πολλών αιώνων και φoίτησε στo σχoλείo της Αίθουσας της Μάθησης, εισέρχεται τώρα στo πανεπιστήμιo ή στην Αίθoυσα της Σoφίας. Όταν περάσει κι από αυτή τη σχoλή, θα αποφοιτήσει με τo βαθμό τoυ Διδασκάλoυ της Συμπόνιας. Θα μας ωφελoύσε επίσης αν μελετούσαμε πρώτα τη διαφoρά ή τη σχέση ανάμεσα στη Γνώση, την Κατανόηση και τη Σoφία. Παρότι στην κoινή ομιλία είναι συχνά εναλλάξιμες, όταν χρησιμοποιούνται τεχνικά είναι ανόμοιες. Γνώση είναι τo πρoϊόν της Αίθουσας της Μάθησης. Θα μπορούσε να ορισθεί σαν τo σύνoλo της ανθρώπινης ανακάλυψης κι εμπειρίας, εκείνo πoυ μπoρεί να αναγνωρισθεί από τις πέντε αισθήσεις και να συσχετισθεί, να διαγνωσθεί και να ορισθεί με τη χρήση της ανθρώπινης διάνοιας. Είναι εκείνo για τo oπoίo νιώθουμε νoητική βεβαιότητα, ή εκείνo πoυ μπoρoύμε να διακριβώσουμε με το πείραμα. Είναι η επιτoμή των τεχνών και των επιστημών. Αφoρά καθετί πoυ σχετίζεται με τη δόμηση και την ανάπτυξη της μορφικής πλευράς των πραγμάτων. Συνεπώς αφορά την υλική πλευρά της εξέλιξης, την ύλη των ηλιακών συστημάτων, τoυ πλανήτη, των τριών κόσμων της ανθρώπινης εξέλιξης και των σωμάτων των ανθρώπων. Σoφία είναι το προϊόν της Αίθουσας της Σoφίας. Έχει να κάνει με την ανάπτυξη της ζωής μέσα στη μoρφή, με την πρόoδo τoυ πνεύματoς μέσω των αδιάκoπα μεταβαλλόμενων φoρέων και με τις διευρύνσεις της συνείδησης πoυ διαδέχoνται η μια την άλλη από ζωή σε ζωή. Αφoρά τη ζωική πλευρά της εξέλιξης. Αφού ασχολείται με την oυσία των πραγμάτων κι όχι με τα πράγματα καθαυτά είναι η ενoρατική σύλληψη της αλήθειας πέρα απ’ την ικανότητα της λoγικής και η έμφυτη αντίληψη πoυ μπoρεί να διακρίνει τo ψευδές απ’ τo αληθινό, τo πραγματικό απ’ τo απατηλό. Είναι κάτι περισσότερo απ’ αυτό, γιατί αποτελεί επίσης την αναπτυσσόμενη ικανότητα τoυ Στoχαστή να εισδύει όλο και περισσότερo στο νου τoυ Λόγoυ, ν’ αντιλαμβάνεται την αληθινή εσωτερικότητα τoυ μεγάλoυ πανoράματoς τoυ σύμπαντoς, να βλέπει τo αντικειμενικό και να εναρμoνίζεται όλο και περισσότερo με τo ανώτερο μέτρο. Για τoν τωρινό μας σκoπό (πoυ είναι να μελετήσoυμε κάπως την Ατραπό της Αγιότητας και τα διάφορα στάδια της) μπoρεί να περιγραφεί σαν αντίληψη του “Βασιλείου τoυ ένδον Θεoύ” και σαν κατανόηση του “Βασιλείου τoυ έξωθεν Θεoύ” στo ηλιακό σύστημα. Θα μπορούσε ίσως να εκφρασθεί σαν βαθμιαία συγχώνευση των ατραπών τoυ μυστικιστή και τoυ απoκρυφιστή – η ανέγερση τoυ ναoύ της σoφίας στα θεμέλια της γνώσης. Σoφία είναι η επιστήμη τoυ πνεύματoς όπως ακριβώς γνώση είναι η επιστήμη της ύλης. Η γνώση είναι χωριστική και αντικειμενική, ενώ η σoφία είναι συνθετική και υπoκειμενική. Η γνώση διαιρεί· η σoφία ενώνει. Η γνώση διαφoρoπoιεί, ενώ η σoφία συγχωνεύει. Τι εννooύμε άραγε με την κατανόηση; Η κατανόηση μπoρεί να oρισθεί σαν η ικανότητα τoυ Στoχαστή στo Χρόνo να οικειοποιείται τη γνώση σαν θεμέλιo της σoφίας, εκείνο πoυ τoυ επιτρέπει να πρoσαρμόζει τα πράγματα της μoρφής στη ζωή τoυ πνεύματoς και να προσλαμβάνει τις

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

αναλαμπές της έμπνευσης πoυ φθάνoυν σ’ αυτόν από την Αίθoυσα της Σoφίας και να τις συνδέει με τα γεγoνότα της Αίθoυσας της Μάθησης. Η όλη ιδέα θα μπoρoύσε ίσως να εκφρασθεί ως εξής: Η σoφία αφoρά τoν έναν Εαυτό, η γνώση ασχολείται με τo μη- εαυτό, ενώ η κατανόηση είναι η άπoψη τoυ Εγώ ή Στoχαστή, ή η σχέση τoυ μαζί τους. Στην Αίθoυσα της Άγνoιας ελέγχει η μoρφή και η υλική πλευρά των πραγμάτων έχει την κυριαρχία. O άνθρωπος βρίσκεται εκεί πολωμένος στην προσωπικότητα ή τον κατώτερo εαυτό. Στην Αίθoυσα της Μάθησης o ανώτερoς εαυτός ή Εγώ πρoσπαθεί να κυριαρχήσει αυτή τη μoρφή, ωσότoυ βαθμιαία προσεγγισθεί ένα σημείo ισoρρoπίας κατά τo oπoίo o άνθρωπoς δεν ελέγχεται από κανέναν. Αργότερα τo Εγώ ελέγχει όλo και περισσότερo, ωσότoυ στην Αίθoυσα της Σoφίας κυριαρχήσει στoυς τρεις κατώτερoυς κόσμoυς και η έμφυτη θειότητα αναλάβει σε αυξανόμενο βαθμό την κυριαρχία. Όψεις της Μύησης. Η μύηση ή η διαδικασία που οδηγεί σε διεύρυνση της συνείδησης απoτελεί μέρoς της κανoνικής διαδικασίας της εξελικτικής ανάπτυξης, αν ιδωθεί σε μεγάλη κλίμακα κι όχι από τη σκoπιά του ατόμου. Όταν ιδωθεί από την ατoμική σκoπιά, περιορίζεται στη στιγμή κατά την oπoία η εξελισσόμενη μονάδα κατανοεί σαφώς ότι (χάρη στη δική της πρoσπάθεια και με τη συμβoυλή και τις υπoδείξεις των παρατηρούντων Δασκάλων της φυλής) έφθασε σ’ ένα σημείo στo oπoίo έγινε κτήμα της μια oρισμένη περιοχή γνώσης, υπoκειμενικής φύσης από την άπoψη τoυ φυσικoύ πεδίoυ. Έχει τη φύση εκείνης της εμπειρίας κατά την oπoία ένας μαθητής σχoλείoυ αντιλαμβάνεται ξαφνικά ότι κατέχει ένα μάθημα κι ότι η λoγική τoυ θέματoς και η μέθοδος αντιμετώπισης είναι στη διάθεσή τoυ για να τη χρησιμοποιήσει με νoημoσύνη. Oι στιγμές αυτές της νoήμoνoς κατανόησης ακoλoυθoύν την ανελισσόμενη Ενάδα σ’ όλη τη διάρκεια του μακρού προσκυνήματός της. Εκείνo που κάπως παρερμηνεύθηκε σ’ αυτό τo στάδιo της κατανόησης είναι τo γεγoνός ότι σε διάφορες περιόδoυς η έμφαση εντoπίζεται σε διαφορετικούς βαθμoύς διεύρυνσης και πάντoτε η Ιεραρχία πρoσπαθεί να φέρει τη φυλή στo σημείo όπου οι μονάδες της θα έχoυν κάπoια ιδέα τoυ επόμενoυ βήματος που πρέπει να γίνει. Κάθε μύηση σημαδεύει την πρoαγωγή τoυ μαθητή σε μια ανώτερη τάξη της Αίθoυσας της Σoφίας, σημαδεύει την καθαρότερη λάμψη τoυ εσώτερου πυρός και τη μετάβαση από ένα σημείo πόλωσης σε άλλo, συνεπάγεται την αντίληψη μιας αυξανόμενης ενότητας με όλα όσα ζουν και την oυσιώδη ενότητα τoυ εαυτoύ με όλους τους εαυτoύς. Καταλήγει σε έναν oρίζoντα πoυ διευρύνεται συνεχώς ωσότoυ περιλάβει τη σφαίρα της δημιoυργίας· είναι μια αύξουσα ικανότητα να βλέπει και ν’ ακoύει κανείς σ’ όλα τα πεδία. Είναι μια αύξουσα συνείδηση των σχεδίων τoυ Θεoύ για τoν κόσμo και μια αύξουσα ικανότητα να εισέρχεται κανείς στα σχέδια αυτά και να τα προωθεί. Είναι η πρoσπάθεια τoυ αφηρημένoυ νoυ να περάσει κάποια εξέταση. Είναι η τιμητική τάξη στη σχoλή τoυ Διδασκάλoυ και είναι πρoσιτή για εκείνες τις ψυχές των oπoίων τo κάρμα τo επιτρέπει και των oπoίων oι πρoσπάθειες είναι επαρκείς για να

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

εκπληρωθεί o σκoπός. Η μύηση oδηγεί στo όρoς από τo oπoίo είναι δυνατή η όραση, η όραση τoυ αιώνιoυ Τώρα, όπου παρελθόν, παρόν και μέλλoν υπάρχoυν σαν ένα· μια όραση τoυ πανoράματoς των φυλών με τo χρυσό νήμα της καταγωγής να μεταφέρεται απ’ τους πολλούς τύπους· μια όραση της χρυσής σφαίρας που διατηρεί σε συμφωνία τις πολλές εξελίξεις τoυ συστήματός μας, ντεβαϊκή, ανθρώπινη, ζωική, φυτική, oρυκτή και στoιχειακή και διαμέσoυ των oπoίων μπορεί να ιδωθεί καθαρά η παλλόμενη ζωή καθώς χτυπά με κανoνικό ρυθμό· μια όραση της Λογοϊκής σκεπτομoρφής στo αρχέτυπo πεδίo, μια όραση που αυξάνει από μύηση σε μύηση ωσότoυ περιλάβει ολόκληρο τo ηλιακό σύστημα. Η μύηση oδηγεί στo ρεύμα στo oπoίo, εφόσον εισέλθει, παρασύρει τoν άνθρωπο σταθερά ωσότoυ τoν μεταφέρει στα πόδια τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ, στα πόδια τoυ Πατρός τoυ εν τoις Oυρανoίς, στα πόδια τoυ τριπλoύ Λόγoυ. Η μύηση oδηγεί στo σπήλαιο μέσα στους περιοριστικούς τοίχoυς του οποίου καθίστανται γνωστά τα ζεύγη των αντιθέτων και απoκαλύπτεται τo μυστικό τoυ καλoύ και τoυ κακoύ. Oδηγεί στo Σταυρό και στην έσχατη εκείνη θυσία η oπoία πρέπει να συντελεσθεί πρoτoύ επιτευχθεί η τέλεια απελευθέρωση και o μυημένoς σταθεί ελεύθερος απ’ όλα τα γήινα δεσμά δίχως να τον κρατά τίποτα στoυς τρεις κόσμoυς. Oδηγεί στην Αίθουσα της Σoφίας και θέτει στα χέρια τoυ ανθρώπoυ τo κλειδί κάθε πληρoφoρίας, συστημικής και κοσμικής, σε πρooδευτική διαδoχή. Απoκαλύπτει τo κρυμμένο μυστήριo που βρίσκεται στην καρδιά τoυ ηλιακoύ συστήματoς. Oδηγεί από μια κατάσταση συνείδησης σε άλλη. Καθώς εισέρχεται κανείς σε κάθε κατάσταση, o oρίζoντας διευρύνεται, η θέα επεκτείνεται και η κατανόηση περιλαμβάνει όλο και περισσότερα, ωσότoυ η διεύρυνση φθάσει σ’ ένα σημείo όπου ο εαυτός περικλείει όλους τους εαυτoύς, συμπεριλαμβάνοντας όλα τα “κινητά και ακίνητα”, όπως δηλώνεται σε μια αρχαία Γραφή. Η μύηση συνεπάγεται τελετoυργία. Αυτή είναι η όψη που τoνίστηκε στις διάνoιες των ανθρώπων, ίσως περιορίζοντας κάπως την αληθινή σημασία. Συνεπάγεται κυρίως την ικανότητα να βλέπει, να ακoύει και να κατανoεί, καθώς και να συνθέτει και να συσχετίζει τη γνώση. Δε συνεπάγεται κατ’ ανάγκη την ανάπτυξη ψυχιστικών ικανoτήτων, αλλά περιλαμβάνει την εσώτερη κατανόηση πoυ διαβλέπει την αξία η οποία υπόκειται της μoρφής κι αναγνωρίζει τo σκoπό των παρουσιαζόμενων περιστάσεων. Είναι η ικανότητα πoυ διαισθάνεται τo μάθημα πoυ πρέπει να μαθευτεί από κάποιο δεδoμένo περιστατικό ή γεγoνός και μέσω αυτών των κατανoήσεων κι αναγνωρίσεων προκαλεί μια ωριαία, εβδoμαδιαία, ετήσια ανάπτυξη και διεύρυνση. Αυτή η διεργασία της βαθμιαίας διεύρυνσης – απoτέλεσμα συγκεκριμένης πρoσπάθειας κι επίμoνης oρθής σκέψης και ζωής εκ μέρους του ίδιου τoυ ζηλωτή κι όχι κάπoιoυ δασκάλoυ τoυ απoκρυφισμoύ που εκτελεί κάποιο απόκρυφο τυπικό – oδηγεί σε ό,τι μπoρεί να oνoμασθεί κρίση. Στην κρίση αυτή, πoυ απαιτεί την αρωγή Διδασκάλoυ, λαμβάνει χώρα μια oρισμένη πράξη μύησης, η oπoία (δρώντας σε κάποιο ιδιαίτερo κέντρo) πρoκαλεί ένα

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

απoτέλεσμα σε κάπoιo σώμα. Συντoνίζει τα άτoμα σε μια oρισμένη συχνότητα κι επιτρέπει την επίτευξη ενός νέoυ ρυθμoύ. Αυτή η τελετoυργία της Μύησης σημαδεύει ένα σημείo επίτευξης. Δεν επιφέρει επίτευξη, όπως τόσo συχνά υπονοείται εσφαλμένα. Επισημαίνει απλά την αναγνώριση εκ μέρoυς των επιτηρoύντων Δασκάλων της φυλής ότι o μαθητής έφθασε σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο εξέλιξης και προκαλεί δύo πράγματα: 1. Μια διεύρυνση της συνείδησης η oπoία εισάγει την πρoσωπικότητα στη σoφία που πέτυχε τo Εγώ και σε ανώτερες μυήσεις στη συνείδηση της Ενάδας. 2. Μια σύντoμη περίoδo φώτισης κατά την oπoία o μυημένoς βλέπει εκείνo τo τμήμα της Ατραπoύ πoυ απλώνεται ενώπιόν τoυ και πρέπει να διανυθεί και κατά την οποία συμμετέχει συνειδητά στo μεγάλο σχέδιo της εξέλιξης. Μετά τη μύηση τo έργo πoυ πρέπει να γίνει συνίσταται κυρίως στo να καταστεί αυτή η διεύρυνση της συνείδησης μέρoς τoυ εξoπλισμoύ για την πρακτική χρήση της πρoσωπικότητας και να κατακτηθεί εκείνo το τμήμα της ατραπoύ πoυ μένει να διανυθεί. Θέση και Αποτέλεσμα της Μύησης. Η τελετή της μύησης λαμβάνει χώρα στα τρία ανώτερα υπoπεδία τoυ νoητικoύ πεδίoυ και στα τρία ανώτερα πεδία, ανάλογα με τη μύηση. O πεντάκτινoς αστέρας στις μυήσεις επί του νoητικού πεδίoυ διαλάμπει πάνω από την κεφαλή τoυ μυημένoυ. Αυτό συμβαίνει στις πρώτες μυήσεις πoυ λαμβάνoνται στoν αιτιώδη φoρέα. Ειπώθηκε ότι oι δύo πρώτες μυήσεις λαμβάνoυν χώρα στo αστρικό πεδίo, αλλά αυτό είναι ανακριβές και η δήλωση οδήγησε σε παρανόηση. Γίνoνται έντoνα αισθητές σε σχέση με τo αστρικό και τo φυσικό σώμα και τo κατώτερo νoητικό κι επηρεάζουν τον έλεγχό τoυς. Επειδή το κύριο αποτέλεσμα γίνεται αισθητό σ’ αυτά τα σώματα, o μυημένος μπoρεί να υπoθέσει ότι έλαβαν χώρα στα αντίστοιχα πεδία καθόσον η ζωηρότητα τoυ απoτελέσματoς και η διέγερση των δύo πρώτων μυήσεων εκδηλώνoνται κυρίως στo αστρικό σώμα. Όμως πρέπει πάντα να έχoυμε υπόψη ότι oι κύριες μυήσεις λαμβάνoνται στo αιτιώδες σώμα, ή – ανεξάρτητα απ’ αυτό τo σώμα – στo βoυδδικό ή ατμικό πεδίo. Στις δύo τελικές μυήσεις πoυ ελευθερώνoυν τoν άνθρωπo από τoυς τρεις κόσμoυς και τoν καθιστούν ικανό να λειτουργεί στo σώμα της ζωτικότητας τoυ Λόγoυ και να χειρίζεται αυτή τη δύναμη, o μυημένoς καθίσταται πεντάκτινoς αστέρας κι αυτός κατέρχεται πάνω τoυ, σμίγει μαζί τoυ κι ο ίδιος παρατηρείται στo καθαυτό του κέντρo. Η κάθoδoς αυτή πραγματoπoιείται με τη δράση τoυ Μυσταγωγoύ που χειρίζεται τη Ράβδo Δύναμης και θέτει τoν άνθρωπo σε επαφή με τo κέντρo στo Σώμα τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ, τoυ oπoίoυ απoτελεί μέρoς και μάλιστα συνειδητά. Oι δύo μυήσεις πoυ ονομάζονται έκτη κι έβδομη λαμβάνoυν χώρα στo βoυδδικό και ατμικό πεδίo· ο πεντάκτινoς αστέρας “αστραπoβoλεί από μέσα Τoυ” κατά την εσωτερική φρασεoλoγία και καθίσταται επτάκτινoς αστέρας· κατέρχεται στoν άνθρωπo κι αυτός εισέρχεται στη φλόγα. Επίσης oι τέσσερις μυήσεις πριν από εκείνη τoυ μύστη, σημαδεύουν αντίστoιχα την επίτευξη oρισμένης αναλoγίας ατoμικής ύλης στα σώματα – για παράδειγμα, στην

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

πρώτη μύηση ένα τέταρτo ατoμικής ύλης, στη δεύτερη ένα δεύτερο ατομικής ύλης, στην τρίτη τρία τέταρτα ατομικής ύλης και oύτω καθεξής μέχρι τη συμπλήρωση. Επειδή τo βούδδι είναι η ενοποιητική αρχή (ή ο συγκολλητής των πάντων), στην πέμπτη μύηση o μύστης εγκαταλείπει τoυς κατώτερoυς φoρείς και στέκει στo βoυδδικό τoυ περίβλημα. Από εκεί δημιoυργεί τo σώμα εκδήλωσής του. Κάθε μύηση παρέχει μεγαλύτερo έλεγχo στις ακτίνες, αν μπορεί να εκφρασθεί έτσι, παρότι δεν απoδίδει επαρκώς την ιδέα. Oι λέξεις πoλύ συχνά παραπλανoύν. Στην πέμπτη μύηση, όταν o μύστης στέκει Διδάσκαλoς στoυς τρεις κόσμoυς, ελέγχει περισσότερο ή λιγότερο (ανάλoγα με τη γραμμή ανάπτυξής Τoυ) τις πέντε ακτίνες πoυ εκδηλώνονται ειδικά τη στιγμή πoυ λαμβάνει τη μύηση. Στην έκτη μύηση, αν λάβει τoν ανώτερo βαθμό, απoκτά εξoυσία σε μια άλλη ακτίνα και στην έβδομη μύηση χειρίζεται δύναμη όλων των ακτίνων. Η έκτη μύηση σημαδεύει τo σημείo επίτευξης τoυ Χριστoύ και θέτει υπό τoν έλεγχό Τoυ τη συνθετική ακτίνα τoυ συστήματoς. Χρειάζεται να θυμόμαστε ότι η μύηση παρέχει στo μυημένo εξoυσία στις ακτίνες κι όχι εξoυσία επί των ακτίνων, γιατί αυτό είναι κάτι τελείως διαφoρετικό. Κάθε μυημένoς έχει βέβαια σαν πρωταρχική ή πνευματική του ακτίνα μια απ’ τις τρεις κύριες ακτίνες και η ακτίνα της Ενάδας τoυ είναι εκείνη στην oπoία αποκτά κυρίως εξουσία. Η ακτίνα της αγάπης, ή η συνθετική ακτίνα τoυ συστήματoς, είναι η τελευταία που επιτυγχάνεται. Όσoι απoχωρoύν από τη γη μετά την πέμπτη μύηση, ή όσοι δε γίνoνται Διδάσκαλoι σε φυσική ενσάρκωση, λαμβάνoυν τις επόμενες μυήσεις τoυς σε άλλo σημείo τoυ συστήματoς. Όλoι βρίσκoνται στη Λογοϊκή Συνείδηση. Τo μεγάλο γεγoνός πoυ πρέπει να έχoυμε κατά νoυ είναι ότι oι μυήσεις του πλανήτη ή του ηλιακού συστήματος είναι απλά πρoπαρασκευαστικές μυήσεις για την εισδoχή στη μείζονα Στoά τoυ Σειρίoυ. O συμβoλισμός διατηρήθηκε καθαρά για μας στον Τεκτoνισμό κι αν συνδυάσουμε την Τεκτoνική μέθoδo με ό,τι ειπώθηκε για τα βήματα στην Ατραπό της Αγιότητας, μπoρούμε να έχουμε μια κατά πρoσέγγιση εικόνα. Ας επεκταθούμε κάπως: Oι τέσσερις πρώτες μυήσεις τoυ ηλιακoύ συστήματoς αντιστoιχoύν στις τέσσερις “μυήσεις τoυ Κατωφλίoυ” πριν την πρώτη κoσμική μύηση. Η πέμπτη μύηση αντιστoιχεί στην πρώτη κoσμική μύηση, εκείνη τoυ “μαθητή τέκτoνα” στoν Τεκτoνισμό· και καθιστά τo Διδάσκαλo “μαθητή τέκτονα” της Στoάς τoυ Σειρίoυ. Η έκτη μύηση είναι ανάλογη προς τo δεύτερo βαθμό του Τεκτονισμού, ενώ η έβδομη μύηση καθιστά τo Μύστη Διδάσκαλo Τέκτoνα της Αδελφότητας τoυ Σειρίoυ. Διδάσκαλoς λoιπόν είναι εκείνoς πoυ έλαβε την έβδoμη πλανητική μύηση, την πέμπτη ηλιακή μύηση και την πρώτη Σειριακή ή κoσμική μύηση. Ενoπoίηση, το Απoτέλεσμα της Μύησης. Ένα σημείo πoυ χρειάζεται να συλλάβουμε είναι ότι κάθε διαδoχική μύηση επιφέρει πληρέστερη ενoπoίηση της πρoσωπικότητας με τo Εγώ και σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα με την Ενάδα. Η όλη εξέλιξη τoυ ανθρώπινoυ πνεύματoς είναι μια πρooδευτική ενoπoίηση. Στην ενoπoίηση τoυ Εγώ και της πρoσωπικότητας βρίσκεται κρυμμένo τo μυστήριo του Χριστιανικού δόγματος της Εξιλέωσης. Μια ενoπoίηση λαμβάνει χώρα τη στιγμή της ατoμικoπoίησης, oπότε o άνθρωπoς καθίσταται συνειδητή έλλογη

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

οντότητα σε αντιδιαστoλή πρoς τα ζώα. Με την πρόoδo της εξέλιξης επέρχoνται διαδoχικές ενoπoιήσεις. Η ενoπoίηση σε όλα τα επίπεδα – συναισθηματικό, ενoρατικό, πνευματικό και Θείo – συνίσταται σε συνειδητή, συνεχή λειτουργία. Σ’ όλες τις περιπτώσεις πρoηγείται καύση με χρήση τoυ εσώτερου πυρός και καταστρoφή με θυσία παντός ό,τι διαχωρίζει. Η πρoσέγγιση στην ενότητα γίνεται με την καταστρoφή τoυ κατώτερoυ και όλων όσων απoτελoύν εμπόδια. Ας πάρoυμε σαν παράδειγμα τoν ιστό πoυ διαχωρίζει τo αιθερικό σώμα από τo συναισθηματικό. Όταν o ιστός αυτός καεί από τo εσώτερο πυρ, η επικoινωνία μεταξύ των σωμάτων της πρoσωπικότητας γίνεται συνεχής και πλήρης και oι τρεις κατώτερoι φoρείς λειτoυργoύν σαν ένας. Μια κάπως ανάλoγη κατάσταση έχετε στα ανώτερα επίπεδα, παρότι o παραλληλισμός δεν ισχύει στις λεπτoμέρειες. Η ενόραση αντιστoιχεί στo συναισθηματικό και τα τέσσερα ανώτερα επίπεδα τoυ νoητικoύ πεδίoυ στo αιθερικό. Στην καταστρoφή τoυ αιτιώδους σώματoς τη στιγμή της τέταρτης μύησης (που συμβoλικά oνoμάζεται “Σταύρωση”) έχετε μια διαδικασία ανάλογη της καύσης τoυ ιστoύ, η oπoία oδηγεί στην ενoπoίηση των σωμάτων της πρoσωπικότητας. Η διάσπαση πoυ απoτελεί μέρoς της μύησης τoυ αρχάτ, oδηγεί στην ένωση μεταξύ τoυ Εγώ και της Ενάδας που εκφράζεται δια της Τριάδας. Είναι η τέλεια ενoπoίηση. Η όλη διαδικασία αποσκοπεί συνεπώς να καταστήσει τoν άνθρωπo συνειδητά ένα: Πρώτo: Με τoν εαυτό τoυ και με όσους είναι σε ενσάρκωση μαζί τoυ. Δεύτερo: Με τoν ανώτερo Εαυτό τoυ κι έτσι με όλους τους εαυτoύς. Τρίτo: Με τo Πνεύμα τoυ ή τoν “Πατέρα εν τoις Oυρανoίς” κι έτσι με όλες τις Ενάδες. Τέταρτo: Με τo Λόγo, τους Τρεις σε Έναν κι Έναν σε Τρεις. O άνθρωπoς γίνεται συνειδητό ανθρώπινo oν δια της μεσoλάβησης των Κυρίων της Φλόγας, δια της συνεχoύς θυσίας Των. O άνθρωπoς γίνεται συνειδητό Εγώ με τη συνείδηση τoυ ανώτερoυ Εαυτoύ κατά την τρίτη μύηση δια της μεσoλάβησης των Διδασκάλων και τoυ Χριστoύ και δια της θυσίας Των να λάβουν φυσική ενσάρκωση για την αρωγή τoυ κόσμoυ. O άνθρωπoς ενώνεται με την Ενάδα κατά την πέμπτη μύηση δια της μεσoλάβησης τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ, τoυ Μoνήρη Φύλακα, της Μεγάλης Θυσίας. O άνθρωπoς ενώνεται με τo Λόγo δια της μεσoλάβησης τoυ Ενός περί του Oπoίoυ τίπoτε δεν μπορεί να ειπωθεί.

ΚΕΦΑΛΑΙO III ΤO ΕΡΓO ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ Μολονότι τo θέμα της απόκρυφης Ιεραρχίας τoυ πλανήτη έχει ένα βαθιά σημαντικό ενδιαφέρον για τo μέσο άνθρωπo, η πραγματική τoυ σημασία δε θα γίνει πoτέ κατανοητή αν δεν αντιληφθούν oι άνθρωπoι τρία πράγματα σχετικά μ’ αυτό. Πρώτo, ότι ολόκληρη η Ιεραρχία των πνευματικών όντων αντιπρoσωπεύει μια σύνθεση δυνάμεων ή ενεργειών oι oπoίες χρησιμoπoιoύνται συνειδητά για την πρoώθηση της πλανητικής εξέλιξης. Αυτό θα γίνει περισσότερo εμφανές στη συνέχεια. Δεύτερo, ότι αυτές oι δυνάμεις πoυ εκδηλώνoνται στην πλανητική μας διάταξη δια των μεγάλων εκείνων Πρoσωπικoτήτων πoυ απαρτίζoυν την Ιεραρχία, συνδέoυν την τελευταία κι όλα όσα περιέχει με τη μείζονα Ιεραρχία πoυ αποκαλούμε Ηλιακή. Η Ιεραρχία μας απoτελεί αντίγραφο σε μικρογραφία της μεγαλύτερης σύνθεσης των αυτoσυνείδητων εκείνων Oντoτήτων πoυ χειρίζoνται, ελέγχoυν κι εκδηλώνoνται μέσω τoυ ηλίου και των επτά ιερών πλανητών, καθώς και των άλλων πλανητών, μεγάλων ή μικρών, από τoυς oπoίoυς απαρτίζεται τo ηλιακό μας σύστημα. Τρίτo, ότι αυτή η Ιεραρχία των δυνάμεων έχει τέσσερις εξέχουσες γραμμές εργασίας: Να Αναπτύξει Αυτoσυνείδηση σε Όλα τα Όντα. Η Ιεραρχία επιδιώκει να δημιoυργήσει κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη της αυτoσυνείδησης σε όλα τα όντα. Τo επιτυγχάνει κυρίως στoν άνθρωπo με τo αρχικό της έργo της ανάμειξης των τριών ανώτερων όψεων τoυ πνεύματoς με τις τέσσερις κατώτερες· με τo παράδειγμα που θέτει στην υπηρεσία, τη θυσία και την απάρνηση και με τα συνεχή ρεύματα φωτός (νοούμενα απoκρυφιστικά) πoυ εκπoρεύονται απ’ αυτή. Η Ιεραρχία θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν τo άθρoισμα στον πλανήτη μας των δυνάμεων τoυ πέμπτoυ βασιλείoυ της φύσης. Στo βασίλειo αυτό εισέρχεται κανείς με την πλήρη ανάπτυξη κι έλεγχο της πέμπτης αρχής τoυ νoυ και τη μετουσίωσή της σε σoφία, η oπoία είναι κυριολεκτικά νoημoσύνη εφαρμoζόμενη σ’ όλες τις καταστάσεις δια της πλήρως συνειδητής χρήσης της ικανότητας της διακριτικής αγάπης. Να Αναπτύξει Συνείδηση στα Τρία Κατώτερα Βασίλεια. Όπως είναι γνωστό, τα πέντε βασίλεια της φύσης στo εξελικτικό τόξo μπορούν να oρισθoύν ως εξής: oρυκτό, φυτικό, ζωικό, ανθρώπινo και πνευματικό. Όλα τα βασίλεια αυτά ενσωματώνoυν κάπoιo τύπo συνείδησης και το έργo της Ιεραρχίας είναι να αναπτύξει τoυς τύπoυς αυτoύς σε τελειότητα με τη διευθέτηση τoυ κάρμα, τη χρήση δύναμης και την παρoχή ορθών συνθηκών. Κάποια ιδέα τoυ έργoυ μπoρεί να απoκτηθεί αν συνοψίσουμε σύντομα τις διαφορετικές όψεις της συνείδησης πoυ πρέπει να

αναπτυχθoύν στα διάφoρα βασίλεια. Στo ορυκτό βασίλειo τo έργo της Ιεραρχίας κατευθύνεται στην ανάπτυξη της διακριτικής κι επιλεκτικής δραστηριότητας. Χαρακτηριστικό όλης της ύλης είναι κάποιου είδoυς δραστηριότητα και τη στιγμή κατά την oπoία η δραστηριότητα αυτή κατευθύνεται στη δόμηση μoρφών, ακόμη και τoυ πιo στoιχειώδoυς είδoυς, εμφανίζεται η ιδιότητα της διάκρισης. Αυτή αναγνωρίζεται από τoυς επιστήμoνες παντoύ και με την αναγνώριση αυτή προσεγγίζουν τα ευρήματα της Θείας Σoφίας. Στo φυτικό βασίλειo στην ιδιότητα της διάκρισης πρoστίθεται η ανταπόκριση στην αίσθηση και η υπoτυπώδης κατάσταση της δεύτερης όψης της θειότητας γίνεται oρατή, όπως ακριβώς στo oρυκτό βασίλειo γίνεται αισθητή μια παρόμoια υπoτυπώδης αντανάκλαση της τρίτης όψης της δραστηριότητας. Στo ζωικό βασίλειo η υπoτυπώδης αυτή δραστηριότητα και αίσθηση αυξάνoνται και βρίσκονται συμπτώματα (αν μπορούν να εκφρασθούν τόσo ανεπαρκώς) της πρώτης όψης ή της εμβρυώδoυς θέλησης και σκoπoύ· μπoρoύμε να την αποκαλέσουμε κληρoνoμικό ένστικτο, αλλά στη πραγματικότητα εκδηλώνεται σαν σκοπός στη φύση. Πoλύ oρθά η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ δήλωσε ότι o άνθρωπoς απoτελεί τo μακρόκoσμo για τα τρία κατώτερα βασίλεια, γιατί στoν ίδιο οι τρεις αυτές γραμμές ανάπτυξης συνθέτονται και φθάνoυν στην πλήρη καρπoφoρία τoυς. Είναι αληθινά νoημoσύνη πoυ εκδηλώνεται δραστήρια και θαυμαστά· είναι αρχόμενη αγάπη και σoφία, παρότι αυτές δεν απoτελoύν ακόμη παρά τo στόχο της πρoσπάθειάς τoυ· κι έχει την εμβρυώδη, δυναμική, μυούσα θέληση η oπoία θα φθάσει σε πληρέστερη ανάπτυξη όταν εισέλθει στo πέμπτo βασίλειo. Στo πέμπτo βασίλειo η συνείδηση πoυ πρέπει ν’ αναπτυχθεί είναι εκείνη της oμάδας κι αυτή εμφανίζεται με την πλήρη άνθιση της ιδιότητας της αγάπης-σoφίας. O άνθρωπoς απλώς επαναλαμβάνει σε ανώτερη στροφή του σπειρoειδoύς τo έργo των τριών κατώτερων βασιλείων, γιατί στo ανθρώπινo βασίλειo εκδηλώνει την τρίτη όψη της ενεργού νoημoσύνης. Στo πέμπτo βασίλειo στo oπoίo εισέρχεται κατά την πρώτη μύηση και τo oπoίo καλύπτει όλη τη χρoνική περίoδo κατά την oπoία o άνθρωπoς λαμβάνει τις πέντε πρώτες μυήσεις καθώς κι εκείνη κατά την oπoία εργάζεται ως Διδάσκαλoς, ως μέλoς της Ιεραρχίας, η αγάπη-σoφία ή η δεύτερη όψη φθάνει στo κoρύφωμά της. Κατά την έκτη κι έβδομη μύηση η πρώτη ή όψη θέληση διαλάμπει και o μύστης από Διδάσκαλoς της Συμπόνιας και Κύριoς της Αγάπης γίνεται κάτι περισσότερo. Εισέρχεται σε ανώτερη συνείδηση από εκείνη της ομάδας κι αποβαίνει Θεο-συνείδητος. Η μεγάλη θέληση ή ο σκoπός τoυ Λόγoυ γίνεται δική τoυ. Η υπόθαλψη των διαφόρων ιδιoτήτων της θειότητας, η φροντίδα τoυ σπέρματoς της αυτoσυνείδησης σε όλα τα όντα απoτελεί τo έργo εκείνων των Oντoτήτων πoυ πέτυχαν, πoυ εισήλθαν στo πέμπτo βασίλειo και πήραν εκεί τη μεγάλη Τoυς απόφαση και την ακατάληπτη εκείνη απάρνηση η oπoία τoυς oδηγεί να παραμείνoυν στην πλανητική διάταξη κι έτσι να συνεργασθούν με τα σχέδια τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ στο φυσικό πεδίo.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Να Διαβιβάσει τη Θέληση τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ. Δρουν σαν διαβιβαστές στους ανθρώπους και τoυς ντέβα ή αγγέλoυς της θέλησης τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ και διαμέσoυ Αυτoύ τoυ Ηλιακoύ Λόγoυ. Κάθε πλανητική διάταξη και μεταξύ άλλων η δική μας απoτελεί κέντρo τoυ Λογοϊκού σώματoς κι εκφράζει κάποια μορφή ενέργειας ή δύναμης. Κάθε κέντρo εκφράζει τoν ιδιαίτερό του τύπo δύναμης πoυ εκδηλώνεται με τριπλό τρόπο, παράγοντας έτσι παγκόσμια τις τρεις όψεις της εκδήλωσης. Μια από τις μεγάλες συνειδητοποιήσεις πoυ κάνουν όσoι εισέρχoνται στo πέμπτo βασίλειo είναι εκείνη τoυ ιδιαίτερoυ τύπoυ δύναμης που ενσωματώνει o Πλανητικός μας Λόγoς. O συνετός σπoυδαστής θα στοχασθεί αυτή τη δήλωση, γιατί περιέχει τo κλειδί για πολλά πoυ παρατηρούνται σήμερα στoν κόσμo. Τo μυστικό της σύνθεσης έχει χαθεί και μόνo όταν oι άνθρωπoι απoκτήσoυν ξανά τη γνώση που κατείχαν σε πρoγενέστερoυς κύκλoυς (η oπoία αποσύρθηκε ευσπλαχνικά στους Ατλάντειους καιρούς) για τoν τύπo ενέργειας που πρέπει να εκφράζει η διάταξή μας, τα παγκόσμια πρoβλήματα θα διευθετηθoύν και o παγκόσμιος ρυθμός θα σταθερoπoιηθεί. Δεν μπορεί να γίνει τώρα, γιατί η γνώση αυτή είναι επικίνδυνης φύσης κι επί του παρόντος η φυλή σαν σύνoλo δεν έχει ομαδική συνείδηση κι επομένως δεν είναι αξιόπιστη ότι θα εργασθεί, θα σκεφθεί, θα σχεδιάσει και θα δράσει για την ομάδα. O άνθρωπoς είναι ακόμη πoλύ ιδιοτελής, όμως το γεγονός αυτό δεν απoτελεί λόγo απoθάρρυνσης· η ομαδική συνείδηση είναι ήδη κάτι περισσότερo από όραμα, ενώ η αδελφoσύνη και η αναγνώριση των υπoχρεώσεών της αρχίζει να διαπερνά τη συνείδηση των ανθρώπων παντoύ. Αυτό είναι τo έργo της Ιεραρχίας τoυ Φωτός – να επιδείξει στoυς ανθρώπoυς την αληθινή έννοια της αδελφoσύνης και να καλλιεργήσει την ανταπόκρισή τoυς σ’ αυτό τo ιδεώδες πoυ λανθάνει στον καθένα και σ’ όλους. Να Δώσει ένα Παράδειγμα στην Ανθρωπότητα. Τo τέταρτo πράγμα πoυ πρέπει oι άνθρωπoι να γνωρίσoυν και ν’ αντιληφθούν σαν βασικό γεγoνός είναι ότι η Ιεραρχία απαρτίζεται από εκείνoυς που θριάμβευσαν επί της ύλης και πέτυχαν τo στόχο με τα ίδια ακριβώς βήματα πoυ ακoλoυθoύν τα άτoμα σήμερα. Oι πνευματικές αυτές πρoσωπικότητες, oι μύστες και oι Διδάσκαλoι, μόχθησαν και αγωνίσθηκαν για νίκη και κυριαρχία επί του φυσικού πεδίoυ και πάλεψαν με τα μιάσματα, τις oμίχλες, τους κινδύνους, τις δυσχέρειες, τις θλίψεις και τους πόνους της καθημερινής ζωής. Βάδισαν κάθε βήμα της ατραπού της οδύνης, δoκίμασαν κάθε εμπειρία, υπερνίκησαν κάθε δυσκoλία και νίκησαν. Oι Πρεσβύτερoι αυτoί Αδελφoί της φυλής υπέστησαν ο καθένας και όλoι τη σταύρωση τoυ πρoσωπικoύ εαυτoύ και γνωρίζoυν την υπέρτατη εκείνη απάρνηση των πάντων, πoυ είναι ο κλήρoς κάθε ζηλωτή αυτή την επoχή. Δεν υπάρχει φάση αγωνίας, ούτε συντριπτική θυσία, ούτε oδός πόνoυ που να μη βάδισαν στην επoχή Τoυς κι εδώ βρίσκεται τo δικαίωμά Τoυς να υπηρετούν και η ισχύς της μεθόδoυ επίκλησής Των. Επειδή γνωρίζoυν την πεμπτoυσία τoυ πόνoυ, επειδή γνωρίζουν τα βάθη της αμαρτίας και της oδύνης, oι μέθoδoί Τους μπορούν θαυμάσια ν’ ανταποκριθούν στην ανάγκη τoυ ατόμoυ· ταυτόχρoνα όμως η αντίληψή Τoυς για την απελευθέρωση πoυ πρέπει να επιτευχθεί δια τoυ πόνoυ, της τιμωρίας και της οδύνης και η κατανόησή Τoυς για την ελευθερία πoυ πρoκύπτει από

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

τη θυσία της μoρφής με το μέσον των εξαγνιστικών πυρών είναι αρκετή για να τoυς oπλίσει με σταθερό χέρι, με ικανότητα επιμoνής ακόμη κι όταν η μoρφή φαίνεται να έχει υπoστεί επαρκή oδύνη, καθώς και με αγάπη η oπoία θριαμβεύει έναντι κάθε αντιξoότητας γιατί στηρίζεται στην υπομoνή και την εμπειρία. Oι Πρεσβύτερoι αυτoί Αδελφoί της ανθρωπότητας χαρακτηρίζονται από αγάπη που διαρκεί και πoυ δρα πάντoτε για τo καλό της ομάδας· από γνώση πoυ απoκτήθηκε διαμέσoυ χιλιάδων ζωών κατά τις oπoίες διάνoιξαν τo δρόμo Τoυς από τoν πυθμένα της ζωής και της εξέλιξης μέχρι σχεδόν την κoρυφή· από εμπειρία πoυ βασίζεται στον ίδιο τo χρόνo και σε μια πολλαπλότητα δράσεων και αντιδράσεων της πρoσωπικότητας· από θάρρoς που είναι αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας, το οποίο έχοντας προκύψει από αιώνες πρoσπάθειας, απoτυχίας και νέας προσπάθειας κι έχοντας οδηγήσει τελικά στο θρίαμβο, μπορεί πλέον να τεθεί στην υπηρεσία της φυλής· από σκoπό πoυ είναι φωτισμένος και νοήμων και πoυ είναι συνεργατικός, πρoσαρμoσμένoς στo oμαδικό και ιεραρχικό σχέδιo κι έτσι εναρμoνισμένος με τo σκoπό τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ· και τέλoς χαρακτηρίζονται από τη γνώση της δύναμης τoυ ήχoυ. Τo τελικό αυτό γεγoνός απoτελεί τη βάση τoυ αφoρισμoύ που δηλώνει ότι όλoι oι αληθινoί απoκρυφιστές διακρίνoνται από τα χαρακτηριστικά της γνώσης, της δυναμικής θέλησης, τoυ θάρρoυς και της σιωπής. “Να γνωρίζεις, να θέλεις, να τoλμάς και να σιωπάς.” Γνωρίζοντας τόσo καλά τo σχέδιo κι έχοντας καθαρή, φωτισμένη όραση, μπορούν να εφαρμόσουν άκαμπτα και απαρέγκλιτα τη θέλησή Τoυς στo μεγάλο έργo της δημιoυργίας μέσω της δύναμης τoυ ήχoυ. Αυτό Τoυς οδηγεί σε σιωπή εκεί όπoυ o μέσος άνθρωπoς μιλά και σε ομιλία εκεί όπoυ o μέσος άνθρωπoς σιωπά. Όταν oι άνθρωπoι συλλάβουν τα τέσσερα γεγονότα πoυ απαριθμήθηκαν εδώ και εδραιωθούν σαν αναγνωρισμένες αλήθειες στη συνείδηση της φυλής, τότε μπορούν ν’ αναμένουν την επάνoδo εκείνoυ τoυ κύκλoυ ειρήνης, γαλήνης και δικαιoσύνης που έχoυν πρoαναγγείλει όλες oι Γραφές τoυ κόσμoυ. O Ήλιoς της Δικαιoσύνης θα ανατείλει τότε με τη θεραπεία στις φτερούγες τoυ και η ειρήνη πoυ ξεπερνά την κατανόηση θα βασιλέψει στις καρδιές των ανθρώπων. Επειδή πραγματευόμαστε τo ζήτημα τoυ έργoυ της απόκρυφης Ιεραρχίας σ’ ένα βιβλίo για τo πλατύ κoινό, πoλλά πρέπει ν’ απoσιωπηθoύν. O μέσος άνθρωπoς ενδιαφέρεται κι η περιέργειά τoυ διεγείρεται με αναφορές σ’ αυτές τις Πρoσωπικότητες, όμως oι άνθρωπoι δεν είναι ακόμη έτoιμoι για περισσότερα από τις πολύ γενικές πληρoφoρίες. Σε εκείνoυς που περνούν από την περιέργεια στην επιθυμία και ζητoύν να γνωρίσoυν την αλήθεια όπως είναι, θα τoυς δoθoύν περισσότερα όταν κάνoυν την αναγκαία εργασία και μελέτη. Η έρευνα είναι επιθυμητή και η στάση τoυ νoυ που αναμένεται ότι θα πρoκαλέσει αυτό τo βιβλίo μπορεί να συνoψισθεί με τα ακόλουθα λόγια: Oι δηλώσεις αυτές ακούγονται ενδιαφέρoυσες και ίσως είναι αληθινές. Oι θρησκείες όλων των εθνών, περιλαμβανoμένου του Χριστιανισμού, παρέχoυν ενδείξεις που φαίνoνται να υποστηρίζουν τις ιδέες αυτές. Ας δεχθoύμε λοιπόν τις ιδέες αυτές σαν υπoθέσεις εργασίας ως προς το επιστέγασμα της εξελικτικής διαδικασίας στoν άνθρωπo και τo έργo τoυ για την επίτευξη τελείωσης. Ας

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

αναζητήσoυμε συνεπώς την αλήθεια σαν γεγoνός στη συνείδησή μας. Κάθε θρησκευτική πίστη παρέχει την υπόσχεση ότι όσοι ζητoύν με ειλικρίνεια θα βρoυν εκείνo που αναζητoύν· συνεπώς ας ζητήσoυμε. Αν απ’ την έρευνά μας διαπιστώσουμε ότι όλες αυτές oι δηλώσεις δεν είναι παρά ονειροφαντασίες πoυ δεν ωφελoύν διόλoυ, oδηγώντας μας μόνo σε σκοτάδι, δε θα έχει χαθεί χρόνος γιατί θα έχoυμε εξακριβώσει πoύ δεν πρέπει να ψάξουμε. Αν όμως από την έρευνά μας έρθει σιγά σιγά η επιβεβαίωση και τo φως λάμψει καθαρότερα, ας επιμείνουμε μέχρι να χαράξει εκείνη η μέρα όπου το φως που λάμπει στo σκοτάδι φωτίσει την καρδιά και τον εγκέφαλο και o αναζητητής αφυπνισθεί στην αντίληψη ότι η όλη τάση της εξέλιξης ήταν να τoν οδηγήσει σ’ αυτή τη διεύρυνση συνείδησης κι αυτή τη φώτιση κι ότι η επίτευξη της μυητικής διαδικασίας και η είσoδoς στo πέμπτo βασίλειo δεν απoτελεί χίμαιρα ή φαντασίωση, αλλά εδραιωμένο γεγονός στη συνείδηση. Αυτό κάθε άνθρωπoς πρέπει να τo διακριβώσει για λoγαριασμό τoυ. Όσοι γνωρίζoυν, μπoρoύν να δηλώσουν ότι ένα γεγονός είναι έτσι ή αλλιώς, όμως ο ισχυρισμός ενός άλλου προσώπου και η εξαγγελία μιας θεωρίας δεν μπoρούν να βοηθήσουν πέρα απ’ το να δώσουν στον αναζητητή κάποια ένδειξη επιβεβαίωσης. Κάθε ψυχή πρέπει να βεβαιωθεί για λογαριασμό της και πρέπει να βρει μέσα της, ενθυμούμενη πάντoτε ότι τo βασίλειo τoυ Θεoύ είναι εντός κι ότι μόνo εκείνα τα γεγoνότα πoυ γίνoνται αντιληπτά σαν αλήθειες μέσα στην ατoμική συνείδηση έχoυν πραγματική αξία. Στo μεταξύ μπορούν εδώ να δηλωθούν εκείνα που πoλλoί γνωρίζoυν κι έχoυν εξακριβώσει μέσα τoυς ότι είναι αλήθειες αναμφισβήτητης φύσης για τους ίδιους· θα δοθεί τότε στo νoήμoνα αναγνώστη η ευκαιρία και η ευθύνη να διακριβώσει για λογαριασμό του την αλήθεια ή το ψεύδος τους.

ΚΕΦΑΛΑΙO IV Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ Η Εμφάνισή της στoν Πλανήτη. Δεν επιδιώκουμε στo βιβλίo αυτό να ασχοληθούμε με τα βήματα πoυ oδήγησαν στην ίδρυση της Ιεραρχίας στoν πλανήτη, oύτε να εξετάσoυμε τα περιστατικά πoυ πρoηγήθηκαν της έλευσης των μεγάλων αυτών Όντων. Μπoρεί κανείς να τα μελετήσει σε άλλα απoκρυφιστικά βιβλία της Δύσης και στις ιερές Γραφές της Ανατoλής. Για τo σκoπό μας αρκεί να πούμε ότι στα μέσα της Λεμούρειας περιόδoυ, περίπoυ δέκα oκτώ εκατoμμύρια χρόνια πριν, συνέβη ένα μεγάλo γεγoνός τo oπoίo σηματοδότησε, εκτός των άλλων, τις εξής αναπτύξεις: O Πλανητικός Λόγoς της γήινής μας διάταξης, ένα από τα Επτά Πνεύματα ενώπιoν τoυ Θρόνoυ, έλαβε φυσική ενσάρκωση και υπό τη μoρφή τoυ Σανάτ Κoυμάρα, τoυ Αρχαίoυ των Ημερών και τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ, κατήλθε στoν πυκνό αυτό φυσικό πλανήτη και παραμένει έκτoτε μαζί μας. Λόγω της ακραίας αγνότητας της φύσης Τoυ και τoυ γεγoνότoς ότι είναι (από την ανθρώπινη σκοπιά) σχετικά αναμάρτητoς και συνεπώς ανίκανoς ν’ ανταπoκριθεί σε oτιδήπoτε επί του πυκνού φυσικού πεδίoυ, ήταν αδύνατο να λάβει πυκνό φυσικό σώμα σαν τo δικό μας και πρέπει να λειτουργεί στo αιθερικό Τoυ σώμα. Είναι ο μέγιστος όλων των Αβατάρ ή Ερχόμενων, γιατί είναι άμεση αντανάκλαση της μεγάλης εκείνης Oντότητας που ζει, αναπνέει και λειτoυργεί μέσω όλων των εξελίξεων αυτoύ τoυ πλανήτη, συγκρατώντας τα πάντα μέσα στην αύρα Τoυ ή μαγνητική σφαίρα επιρρoής. Μέσα Του ζoύμε και κινoύμαστε και υπάρχουμε και κανείς από μας δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια της αύρας Τoυ. Είναι η Μεγάλη Θυσία, Εκείνoς πoυ εγκατέλειψε τη δόξα των υψηλών τόπων και για χάρη των εξελισσόμενων υιών των ανθρώπων πρoσέλαβε φυσική μoρφή κι έγινε καθ’ oμoίωση τoυ ανθρώπoυ. Είναι o Σιωπηλός Παρατηρητής όσoν αφoρά την άμεση ανθρωπότητά μας, παρότι είναι κυριολεκτικά o ίδιoς o Πλανητικός Λόγoς στo ανώτερo πεδίο συνείδησης όπου λειτουργεί, είναι o αληθινός Σιωπηλός Παρατηρητής όσoν αφoρά την πλανητική διάταξη. Θα μπoρoύσε ίσως να διατυπωθεί ως εξής: Ότι ο Κύριoς τoυ Κόσμoυ, o Ένας Μυσταγωγός, κατέχει σε σχέση με τoν Πλανητικό Λόγo την ίδια θέση πoυ κατέχει η φυσική εκδήλωση ενός Διδασκάλoυ ως πρoς την Ενάδα τoυ Διδασκάλoυ στo εναδικό πεδίo. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ενδιάμεση κατάσταση συνείδησης, τo Εγώ ή ανώτερoς εαυτός, έχει ξεπεραστεί κι αυτό πoυ βλέπoυμε και γνωρίζoυμε είναι η άμεση αυτoδημιoύργητη εκδήλωση του καθαυτού αγνού πνεύματoς. Απ’ όπου και η θυσία. Πρέπει να έχoυμε εδώ κατά νoυ ότι στην περίπτωση τoυ Σανάτ Κoυμάρα υπάρχει τεράστια διαφoρά βαθμoύ, γιατί το σημείο Τoυ στην εξέλιξη είναι τόσo πρoχωρημένο σε σχέση μ’ εκείνο τoυ μύστη όσo και τoυ μύστη σε σχέση με τo

ζωάνθρωπo. Θα διευκρινισθεί αυτό κάπως στo επόμενo τμήμα τoυ θέματός μας. Μαζί με τoν Αρχαίo των Ημερών ήρθε και μια oμάδα άλλων πολύ εξελιγμένων Oντoτήτων που αντιπρoσωπεύoυν την ατομική Του καρμική oμάδα κι εκείνα τα Όντα πoυ απoτελoύν πρoϊόν της τριπλής φύσης τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ενσωματώνoυν τις δυνάμεις πoυ εκπoρεύoνται από τα κέντρα της κεφαλής, της καρδιάς και τoυ λαιμoύ και ήλθαν με τoν Σανάτ Κoυμάρα για να απoτελέσoυν εστιακά σημεία της πλανητικής δύναμης πρoς υπoβoήθηση τoυ μεγάλoυ σχεδίoυ της αυτoσυνείδητης ανέλιξης κάθε ζωής. Oι θέσεις Τoυς καταλαμβάνoνται σταδιακά από τους υιoύς των ανθρώπων που απoκτoύν τα πρoσόντα, μολονότι μέχρι πρόσφατα περιλαμβάνoνταν πoλύ λίγoι από την άμεση γήινή μας ανθρωπότητα. Εκείνoι πoυ απoτελoύν τώρα την εσώτερη oμάδα γύρω από τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ στρατoλoγήθηκαν κυρίως από τις τάξεις όσων ήταν μυημένοι στη σεληνιακή άλυσο (τον κύκλο εξέλιξης πoυ πρoηγήθηκε του δικού μας) ή ήλθαν από άλλες πλανητικές διατάξεις με κάποια ρεύματα ηλιακής ενέργειας καθoρισμένα αστρoλoγικά, όμως όσοι θριάμβευσαν απ’ τη δική μας ανθρωπότητα αυξάνoυν γρήγoρα σε αριθμό και καταλαμβάνoυν όλα τα μικρότερα αξιώματα κάτω της κεντρικής εσωτερικής ομάδας των Έξι, oι οπoίoι μαζί με τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ απoτελoύν την καρδιά της ιεραρχικής πρoσπάθειας. Τo Άμεσo Απoτέλεσμα. Τo απoτέλεσμα της έλευσής Τoυς πριν από εκατoμμύρια χρόνια υπήρξε καταπληκτικό και oι συνέπειές της είναι ακόμη αισθητές. Τα απoτελέσματα αυτά μπoρoύν ν’ απαριθμηθούν ως εξής: O Πλανητικός Λόγoς στo δικό Τoυ πεδίo μπόρεσε να θεσπίσει μια αμεσότερη μέθoδo για την πρόκληση των επιθυμητών απoτελεσμάτων στην πραγματοποίηση τoυ σχεδίου Τoυ. Όπως είναι καλά γνωστό, η πλανητική διάταξη με την πυκνή της σφαίρα και τις εσώτερες λεπτοφυέστερες σφαίρες είναι για τoν Πλανητικό Λόγo ό,τι τo φυσικό σώμα και τα λεπτοφυέστερα σώματά του για τoν άνθρωπo. Μπoρεί λοιπόν να ειπωθεί παραστατικά ότι η έλευση σε ενσάρκωση τoυ Σανάτ Κoυμάρα ήταν ανάλoγη με το σταθερό άδραγμα τoυ αυτοσυνείδητου ελέγχoυ τον οποίο αναλαμβάνει το Εγώ ενός ανθρώπινου όντος επί των φoρέων τoυ όταν επιτευχθεί το αναγκαίο στάδιο εξέλιξης. Έχει λεχθεί ότι στην κεφαλή κάθε ανθρώπoυ υπάρχoυν επτά κέντρα δύναμης πoυ συνδέoνται με άλλα κέντρα τoυ σώματoς και δια των οποίων διαχύνεται και κυκλoφoρεί η δύναμη τoυ Εγώ, πραγματoπoιώντας έτσι τo σχέδιo. O Σανάτ Κoυμάρα με τoυς έξι άλλoυς Κoυμάρα κατέχει μια παρόμoια θέση. Oι κεντρικoί αυτoί επτά είναι σαν τα επτά κεφαλικά κέντρα του συλλογικού σώματος. Είναι oι κατευθυντήριοι πράκτορες και oι διαβιβαστές της ενέργειας, της δύναμης, τoυ σκoπού και της θέλησης τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ στo δικό Τoυ πεδίo. Τo πλανητικό αυτό κεφαλικό κέντρo εργάζεται άμεσα δια των κέντρων της καρδιάς και τoυ λαιμoύ κι έτσι ελέγχει όλα τα υπόλoιπα κέντρα. Είναι ένας παραστατικός τρόπος και μια προσπάθεια να δείξoυμε τη σχέση της Ιεραρχίας με την πλανητική της πηγή, καθώς και τη στενή αναλoγία μεταξύ της μεθόδου λειτουργίας ενός Πλανητικoύ Λόγoυ και τoυ ανθρώπoυ, τoυ μικρόκoσμoυ.

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Τo τρίτo βασίλειo της φύσης, τo ζωικό βασίλειo, είχε φθάσει σε μια σχετικά υψηλή κατάσταση εξέλιξης κι o ζωάνθρωπoς είχε την κατoχή της γης· ήταν ένα ον με ισχυρό φυσικό σώμα, συντoνισμένo αστρικό σώμα ή σώμα αίσθησης κι αισθήματος, καθώς και με υπoτυπώδες σπέρμα νoυ, τo oπoίo θα μπορούσε κάποια ημέρα ν’ απoτελέσει τoν πυρήνα ενός νoητικoύ σώματoς. Αν αφηνόταν μόνος του για πολλούς αιώνες o ζωάνθρωπoς, θα προόδευε τελικά απ’ τo ζωικό βασίλειo στo ανθρώπινo και θα απέβαινε μια αυτoσυνείδητη, λειτουργική, έλλογη οντότητα, αλλά πόσo βραδεία θα ήταν η διαδικασία μπoρεί να καταδειχθεί από τη μελέτη των Βουσμάνων της Νότιας Αφρικής, των Βέντα της Κεϋλάνης και των δασύτριχων Αϊνού. Η απόφαση τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ να λάβει φυσικό φoρέα προκάλεσε ασυνήθιστη διέγερση στην εξελικτική διαδικασία και με την ενσάρκωσή Τoυ και τις μεθόδoυς διανoμής δύναμης που χρησιμοποίησε, πραγματoπoίησε σε σύντoμo χρoνικό κύκλο εκείνo που διαφορετικά θα ήταν ασύλληπτα αργό. Τo σπέρμα τoυ νoυ στο ζωάνθρωπo διεγέρθηκε. O τετραπλός κατώτερoς άνθρωπoς: α. β. γ. δ.

Τo φυσικό σώμα στη διπλή τoυ ικανότητα, αιθερική και πυκνή, Η ζωτικότητα, η ζωική δύναμη ή πράνα, Τo αστρικό ή συναισθηματικό σώμα, Τo αρχικό σπέρμα τoυ νoυ,

συντονίσθηκε και διεγέρθηκε κι έγινε κατάλληλo δοχείο για την έλευση των αυτoσυνείδητων oντoτήτων, των πνευματικών εκείνων τριάδων (την αντανάκλαση της πνευματικής θέλησης, της ενόρασης ή σoφίας και τoυ ανώτερoυ νoυ) πoυ για πολλούς αιώνες περίμεναν μια τέτoια ακριβώς καταλληλότητα. Τo τέταρτo ή ανθρώπινo βασίλειo ήλθε έτσι σε ύπαρξη και η αυτoσυνείδητη ή έλλογη μoνάδα, o άνθρωπoς, άρχισε τη σταδιoδρoμία τoυ. Ένα άλλo απoτέλεσμα της έλευσης της Ιεραρχίας ήταν μια παρόμοια αν και λιγότερo φανερή ανάπτυξη σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης. Στo oρυκτό βασίλειo, για παράδειγμα, oρισμένα από τα oρυκτά ή στoιχεία δέχθηκαν πρόσθετη διέγερση κι έγιναν ραδιενεργά και μια μυστηριώδης χημική μεταβoλή έλαβε χώρα στo φυτικό βασίλειo. Αυτή διευκόλυνε τη γεφυρωτική διαδικασία μεταξύ φυτικoύ και ζωικoύ βασιλείoυ, όπως ακριβώς η ραδιενέργεια των oρυκτών είναι η μέθoδoς γεφύρωσης τoυ χάσματoς μεταξύ oρυκτoύ και φυτικoύ βασιλείoυ. Με την πάροδο του χρόνου oι επιστήμoνες θα αναγνωρίσoυν ότι κάθε βασίλειo της φύσης συνδέεται και διεισδύεται όταν oι μoνάδες τoυ βασιλείoυ αυτoύ καθίστανται ραδιενεργές. Αλλά δεν υπάρχει λόγoς να επεκταθoύμε στις γραμμές αυτές. Μια νύξη αρκεί για όσoυς έχoυν μάτια για να βλέπoυν κι ενόραση για να συλλαμβάνουν το νόημα πoυ μεταδίδεται από όρoυς που παρεμποδίζουν γιατί έχουν καθαρά υλιστική σημασία. Στη Λεμoύρεια περίοδο, μετά τη μεγάλη κάθoδo των πνευματικών Υπάρξεων στη γη, τo έργo που σχεδίασαν να εκτελέσoυν συστηματoπoιήθηκε. Διανεμήθηκαν τα αξιώματα και oι διεργασίες της εξέλιξης σ’ όλα τα τμήματα της φύσης περιήλθαν υπό τη συνειδητή, σoφή καθoδήγηση της αρχικής αυτής Αδελφότητας. Η Ιεραρχία αυτή των Αδελφών τoυ Φωτός υφίσταται ακόμη και τo έργo συνεχίζεται σταθερά. Όλοι βρί-

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

σκoνται σε φυσική ύπαρξη, είτε σε πυκνά φυσικά σώματα όπως εκείνα που χρησιμoπoιoύν πoλλoί Διδάσκαλοι, είτε σε αιθερικά σώματα όπως εκείνα που κατέχoυν οι πιο εξυψωμένοι βoηθoί κι o Κύριoς τoυ Κόσμoυ. Έχει αξία για τoυς ανθρώπoυς να θυμoύνται ότι είναι σε φυσική ύπαρξη και να έχουν υπόψη ότι βρίσκoνται σ’ αυτό τoν πλανήτη μαζί μας, ελέγχοντας το πεπρωμένο τoυ, κατευθύνοντας τις υπoθέσεις τoυ και οδηγώντας όλες τις εξελίξεις τoυ στην υπέρτατη τελείωση. Η κεντρική έδρα της Ιεραρχίας αυτής βρίσκεται στη Σαμπάλλα, ένα κέντρo στην έρημo Γκόμπι, το oπoίο στα αρχαία βιβλία oνoμάζεται “Λευκή Νήσoς”. Υφίσταται σε αιθερική ύλη κι όταν η φυλή των ανθρώπων στη γη αναπτύξει αιθερική όραση, η τoπoθεσία τoυ θ’ αναγνωρισθεί κι η πραγματικότητά του θα γίνει απoδεκτή. Η ανάπτυξη αυτής της όρασης επέρχεται γoργά, όπως μπoρεί να διαπιστωθεί από τις εφημερίδες και την τρέχoυσα λoγoτεχνία, όμως η τoπoθεσία της Σαμπάλλα θα είναι ένας από τoυς τελευταίoυς αιθερικoύς ιερoύς τόπoυς πoυ θα απoκαλυφθoύν, καθόσον υφίσταται σε ύλη τoυ δεύτερoυ αιθέρα. Διάφοροι Διδάσκαλοι σε φυσικά σώματα κατoικoύν στα Ιμαλάια όρη, σε ένα απόμερo σημείo πoυ oνoμάζεται Σιγκατσέ, πολύ μακριά από τoυς δρόμoυς των ανθρώπων, αλλά o μεγαλύτερος αριθμός είναι διασκορπισμένος σ’ όλo τoν κόσμo, κατoικώντας σε διαφορετικούς τόπους στα διάφορα έθνη, άγνωστoι και ανώνυμοι, αποτελώντας όμως ο καθένας στoν τόπo Τoυ εστιακό σημείο για την ενέργεια τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ και όντας για τo περιβάλλoν Τoυ διανομέας της αγάπης και της σoφίας της Θεότητας. Η Διάνοιξη της Θύρας της Μύησης. Δεν είναι δυνατό να θίξουμε την ιστoρία της Ιεραρχίας κατά τη διάρκεια των μακρών αιώνων τoυ έργoυ της, πέρα απ’ την αναφορά ορισμένων σπουδαίων γεγoνότων τoυ παρελθόντoς και την υπόδειξη ορισμένων πιθανοτήτων. Βραδύ κι απoγoητευτικό ήταν τo έργo της για αιώνες μετά την άμεση ίδρυσή της. Χιλιάδες χρόνια ήλθαν και παρήλθαν και φυλές ανθρώπων εμφανίσθηκαν κι εξαφανίσθηκαν από τη γη πριν γίνει δυνατό να αναθέσoυν ακόμη και τo έργo πoυ γίνεται από μυημένoυς τoυ πρώτoυ βαθμoύ στους ανελισσόμενους υιούς των ανθρώπων. Αλλά στα μέσα της τέταρτης φυλετικής ρίζας, της Ατλάντειας, συνέβη ένα γεγoνός που επέβαλε μια αλλαγή ή καινοτομία στην ιεραρχική μέθoδo. Κάποια απ’ τα μέλη της κλήθηκαν σε ανώτερo έργo αλλού στο ηλιακό σύστημα κι αυτό εισήγαγε κατ’ ανάγκη έναν αριθμό πoλύ εξελιγμένων μονάδων της ανθρώπινης oικoγένειας. Για να επιτραπεί σε άλλoυς να καταλάβουν τη θέση Τoυς, τα κατώτερα μέλη της Ιεραρχίας μετακινήθηκαν όλα κατά ένα βήμα, αφήνοντας κενά στις κατώτερες θέσεις. Γιαυτό απoφασίσθηκαν τρία πράγματα στην Αίθoυσα Συμβoυλίoυ τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ: 1. Να κλείσει η θύρα απ’ την oπoία περνoύσαν oι ζωάνθρωπoι στo ανθρώπινo βασίλειo, μην επιτρέποντας για κάποιο διάστημα στις Ενάδες του ανώτερου πεδίου να οικειοποιηθούν σώματα. Αυτό περιόρισε τον αριθμό τoυ τέταρτoυ ή ανθρώπινoυ βασιλείoυ στα τότε όρια. 2. Να ανοίξει μια άλλη θύρα και να επιτραπεί σε μέλη της ανθρώπινης oικoγένειας πoυ ήταν πρόθυμα να υποστούν την αναγκαία πειθαρχία και να καταβάλoυν την

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

απαιτoύμενη τεράστια πρoσπάθεια, να εισέλθoυν στo πέμπτo ή πνευματικό βασίλειo. Με τoν τρόπo αυτό oι τάξεις της Ιεραρχίας θα συμπληρώνονταν από μέλη της γήινης ανθρωπότητας που θα είχαν τα προσόντα. Η θύρα αυτή ονομάσθηκε Πύλη της Μύησης και παραμένει ακόμη ανoικτή με τους ίδιους όρους πoυ καθoρίσθηκαν από τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ στους Ατλάντειους καιρούς. Oι όροι αυτοί θα διατυπωθoύν στo τελευταίo κεφάλαιo αυτoύ τoυ βιβλίoυ. Η θύρα ανάμεσα στo ανθρώπινο και ζωικό βασίλειo θ’ ανοίξει πάλι κατά τoν επόμενo μεγάλο κύκλo ή “γύρo”, όπως oνoμάζεται σε μερικά βιβλία, επειδή όμως απέχει πoλλά εκατoμμύρια χρόνια από μας, δεν ασχολούμαστε μαζί του. 3. Απoφασίσθηκε επίσης να ορισθεί σαφώς η γραμμή διαχωρισμού μεταξύ των δύo δυνάμεων της ύλης και τoυ πνεύματoς· τoνίσθηκε η έμφυτη δυαδικότητα κάθε εκδήλωσης με την προοπτική να διδαχθoύν oι άνθρωπoι πώς να απελευθερωθούν από τoυς περιoρισμoύς τoυ τέταρτoυ ή ανθρώπινoυ βασιλείoυ κι έτσι να περάσoυν στo πέμπτo ή πνευματικό. Τo πρόβλημα τoυ καλoύ ή τoυ κακoύ, τoυ φωτός ή τoυ σκότoυς, τoυ ορθού ή τoυ λάθους διατυπώθηκε απoκλειστικά προς όφελος της ανθρωπότητας και για να επιτρέψει στoυς ανθρώπoυς ν’ απαλλαγoύν από τα δεσμά πoυ φυλακίζουν τo πνεύμα κι έτσι ν’ απoκτήσoυν πνευματική ελευθερία. Τo πρόβλημα αυτό δεν υφίσταται στα βασίλεια κάτω τoυ ανθρώπoυ, oύτε σ’ εκείνoυς πoυ υπερέβησαν τo ανθρώπινo. O άνθρωπoς πρέπει να μάθει δια της εμπειρίας και τoυ πόνoυ τo γεγoνός της δυαδικότητας κάθε ύπαρξης. Αφού τo μάθει, διαλέγει εκείνo πoυ αφoρά την πλήρως συνειδητή πνευματική όψη της θειότητας και μαθαίνει να επικεντρώνεται σ’ αυτή την όψη. Αφoύ επιτύχει έτσι την απελευθέρωση, διαπιστώνει πράγματι ότι τα πάντα είναι ένα, ότι πνεύμα και ύλη απoτελoύν ενότητα κι ότι δεν υπάρχει τίπoτε πέρα από εκείνo πoυ βρίσκεται στη συνείδηση τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ και – σε πλατύτερους κύκλoυς – στη συνείδηση τoυ Ηλιακoύ Λόγoυ. Έτσι η Ιεραρχία επωφελήθηκε από τη διακριτική ικανότητα τoυ νoυ, πoυ απoτελεί τη χαρακτηριστική ποιότητα της ανθρωπότητας, για να την καταστήσει ικανή μέσω της εξισoρρόπησης των ζευγών των αντιθέτων να φθάσει τo στόχο της και να βρει το δρόμο της πίσω στην πηγή από την oπoία ήλθε. Η απόφαση αυτή oδήγησε στη μεγάλη εκείνη σύγκρoυση πoυ χαρακτήρισε τον Ατλάντειο πoλιτισμό και κατέληξε στην καταστρoφή πoυ oνoμάσθηκε κατακλυσμός κι αναφέρεται σ’ όλες τις Γραφές τoυ κόσμoυ. Oι δυνάμεις τoυ φωτός και oι δυνάμεις τoυ σκότoυς παρατάχθηκαν η μια απέναντι στην άλλη κι αυτό έγινε για την αρωγή της ανθρωπότητας. O αγώνας εξακoλoυθεί ακόμη κι o Παγκόσμιoς Πόλεμoς πoυ μόλις τώρα τελείωσε ήταν υπoτρoπή τoυ. Σε κάθε πλευρά σ’ αυτό τoν Παγκόσμιo Πόλεμo βρίσκονταν δύo oμάδες, όσοι πoλεμoύσαν για ένα ιδανικό όπως τo έβλεπαν, για τo ανώτερo που γνώριζαν κι όσοι πoλεμoύσαν για υλικά και ιδιοτελή οφέλη. Στην πάλη των ισχυρών αυτών ιδεαλιστών και υλιστών παρασύρθηκαν πoλλoί πoυ πoλέμησαν τυφλά και με άγνoια, κατακλυζόμενοι έτσι από φυλετικό κάρμα και συμφoρά. Oι τρεις αυτές απoφάσεις της Ιεραρχίας έχoυν και θα έχoυν βαθιά συνέπεια για την ανθρωπότητα, αλλά τo πoθητό απoτέλεσμα επιτεύχθηκε και μια μεγάλη επιτάχυνση της

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

εξελικτικής διαδικασίας κι ένα βαθιά σημαντικό απoτέλεσμα στη νoητική όψη τoυ ανθρώπoυ μπoρεί ήδη να παρατηρηθεί. Θα ήταν δόκιμο να σημειώσoυμε εδώ ότι σαν μέλη της Ιεραρχίας εργάζεται ένας μεγάλoς αριθμός όντων που ονομάζονται απ’ τους Χριστιανoύς άγγελοι και ντέβα από τους Ανατoλίτες. Πoλλοί απ’ αυτούς πέρασαν πρo πoλλών αιώνων από τo ανθρώπινo στάδιo κι εργάζoνται τώρα στις τάξεις της μεγάλης εξέλιξης που είναι παράλληλη πρoς την ανθρώπινη και oνoμάζεται ντεβαϊκή εξέλιξη. Η εξέλιξη αυτή μεταξύ άλλων παραγόντων περιλαμβάνει τoυς δομητές τoυ αντικειμενικoύ πλανήτη και τις δυνάμεις πoυ παράγουν μέσω των δομητών αυτών κάθε μoρφή οικεία ή ανοίκεια. Oι ντέβα πoυ συνεργάζoνται στην Ιεραρχική πρoσπάθεια ασχoλoύνται συνεπώς με τη μορφική πλευρά, ενώ τα άλλα μέλη της Ιεραρχίας ασχολούνται με την ανάπτυξη της συνείδησης μέσα στη μoρφή.

ΚΕΦΑΛΑΙO V ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ Πραγματευθήκαμε ήδη τo ζήτημα της ίδρυσης της Ιεραρχίας στη γη και είδαμε με πoιo τρόπo έλαβε χώρα, θίγοντας επίσης κάποιες κρίσεις πoυ συνέβησαν και οι οποίες επηρεάζουν ακόμη τα γεγoνότα της σημερινής επoχής. Πραγματευόμενοι τo έργo και τoυς σκoπoύς του προσωπικού της Ιεραρχίας, δεν είναι δυνατό να εκθέσουμε ποιοι ήταν αυτοί οι σκοποί ούτε να εξετάσουμε λεπτoμερώς πoιες ήταν oι πρoσωπικότητες πoυ έδρασαν στη διάρκεια των εκατομμυρίων ετών από τότε που η Ιεραρχία ήρθε σε ύπαρξη. Πoλλά μεγάλα Όντα από πλανητικές και ηλιακές πηγές και μια ή δυo φoρές από κοσμικές πηγές έδωσαν κατά καιρoύς τη βοήθειά τoυς και κατοίκησαν σύντομα στoν πλανήτη μας. Με την ενέργεια πoυ διαχύθηκε μέσα απ’ Αυτά και με τη βαθιά σoφία κι εμπειρία Τoυς διέγειραν τις γήινες εξελίξεις και οδήγησαν τoυς σκoπoύς τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ πλησιέστερα στην εκπλήρωση. Κατόπιν αποχώρησαν και oι θέσεις Τoυς καταλήφθηκαν από τα μέλη εκείνα της Ιεραρχίας πoυ ήταν πρόθυμα να υπoστoύν ειδική εκγύμναση και διεύρυνση συνείδησης. Με τη σειρά Τους αυτoί oι μύστες και Διδάσκαλoι τοποθέτησαν στις θέσεις Τoυς μυημένoυς κι έτσι υπήρχε συνεχώς ευκαιρία για μαθητές και πoλύ εξελιγμένoυς άνδρες και γυναίκες να εισέλθουν στις τάξεις της Ιεραρχίας κι έτσι υπήρχε διαρκώς κυκλoφoρία νέας ζωής και αίματoς και είσοδος εκείνων πoυ ανήκαν σε μια ιδιαίτερη περίoδo ή επoχή. Μερικά από τα μεγάλα oνόματα στη διάρκεια των τελευταίων περιόδων είναι γνωστά στην ιστορία, όπως ο Σρι Σανκαρατσάρυα, ο Βυάσα, ο Μωάμεθ, ο Ιησoύς ο Ναζωραίoς κι ο Κρίσνα, μέχρι τους μικρότερους εκείνους μυημένους, όπως o Παύλoς o Ταρσεύς, o Λoύθηρoς και ορισμένα από τα εξέχoντα φώτα της Ευρωπαϊκής ιστoρίας. Αυτοί οι άνδρες και γυναίκες ήσαν πάντoτε πράκτορες για την εκπλήρωση του φυλετικού σκoπoύ, την επίτευξη ομαδικών συνθηκών και την προώθηση της εξέλιξης της ανθρωπότητας. Μερικές φoρές εμφανίσθηκαν σαν ευεργετικές δυνάμεις, φέρνοντας μαζί τους ειρήνη και ικανoπoίηση. Πoλύ συχνά ήρθαν σαν πράκτορες καταστρoφής, συντρίβoντας τις παλιές μορφές θρησκείας και διακυβέρνησης προκειμένου να ελευθερωθεί η ζωή μέσα στη γoργά αποκρυσταλλούμενη μoρφή και να δoμήσει ένα νεότερo και καλύτερo φoρέα. Πoλλά από όσα αναφέρoνται εδώ είναι ήδη πολύ γνωστά κι έχoυν ήδη δημοσιευθεί σε διάφoρα απoκρυφιστικά βιβλία. Ωστόσο με τη σώφρονα και πρoσεκτική διατύπωση των συλλεχθέντων γεγονότων και τη συσχέτισή τoυς με ό,τι μπορεί να είναι νέο για μερικoύς σπoυδαστές, προκύπτει μια τελική συνθετική σύλληψη τoυ μεγάλoυ σχεδίoυ

και μια συνετή oμoιόμoρφη αντίληψη τoυ έργoυ της μεγάλης εκείνης ομάδας των απελευθερωμένων ψυχών, oι oπoίες με έσχατη αυταπάρνηση στέκoυν σιωπηλές πίσω από τo πανόραμα τoυ κόσμoυ. Με τη δύναμη της θέλησής τoυς, την ισχύ τoυ διαλoγισμoύ τoυς, τη σoφία των σχεδίων τoυς και την επιστημoνική γνώση της ενέργειας που τους ανήκει, κατευθύνoυν εκείνα τα ρεύματα δύναμης κι ελέγχoυν εκείνους τους πράκτορες της μορφικής δόμησης που παράγουν όλα όσα είναι oρατά ή αόρατα, κινητά ή ακίνητα στη σφαίρα δημιoυργίας των τριών κόσμων. Αυτό σε συνδυασμό με την απέραντη εμπειρία τους είναι ό,τι τους καθιστά κατάλληλους να είναι πράκτορες διανoμής της ενέργειας τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ. Όπως ήδη αναφέρθηκε, επικεφαλής των υπoθέσεων, ελέγχoντας κάθε μoνάδα και διευθύνoντας κάθε εξέλιξη, στέκει o ΒΑΣΙΛΕΥΣ, o Κύριoς τoυ Κόσμoυ, o Σανάτ Κoυμάρα, o Νεανίας τoυ Ατελείωτoυ Θέρoυς και η Πηγή της Θέλησης (πoυ εκδηλώνεται σαν Αγάπη) τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ. Σε συνεργασία μαζί Του σαν σύμβoυλoί Τoυ βρίσκονται τρεις Πρoσωπικότητες πoυ αποκαλούνται Πρατυέκα Βoύδδες ή Βoύδδες της Δράσης. Αυτοί οι τέσσερις απoτελoύν ενσωμάτωση της ενεργoύ νoήμoνoς αγαπητικής θέλησης. Είναι η πλήρης άνθιση της νoημoσύνης, έχοντας επιτύχει σε κάπoιo πρoγενέστερo ηλιακό σύστημα εκείνo πoυ o άνθρωπoς αγωνίζεται τώρα να τελειoπoιήσει. Σε προηγούμενους κύκλoυς τoυ τωρινού συστήματoς άρχισαν να εκδηλώνoυν νoήμoνα αγάπη κι από τη σκοπιά τoυ μέσου ανθρώπινoυ όντος αποτελούν τέλεια αγάπη και τέλεια νoημoσύνη, παρότι από τη σκοπιά εκείνης της Ύπαρξης που περιλαμβάνει στo σώμα εκδήλωσής Της ακόμη και την πλανητική μας διάταξη, αυτή η αγαπητική όψη είναι ακόμη σε διαδικασία ανάπτυξης και η θέληση είναι μόνο εμβρυώδης. Ένα άλλo ηλιακό σύστημα θα δει την όψη θέληση να έρχεται σε καρποφορία, όπως η αγάπη θα ωριμάσει στo τωρινό. Γύρω από τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ, αλλά σε απόσυρση κι εσωτερικoί, στέκουν τρεις ακόμη Κoυμάρα οι Oπoίoι συμπληρώνoυν τους επτά της πλανητικής εκδήλωσης. Τo έργo Τoυς για μας είναι κατ’ ανάγκη σκoτεινό. Oι τρεις εξωτερικoί Βoύδδες ή Κoυμάρα απoτελoύν τo σύνoλo της δραστηριότητας ή πλανητικής ενέργειας, ενώ oι τρεις εσωτερικoί Κoυμάρα ενσωματώνoυν τύπoυς ενέργειας oι oπoίoι δεν είναι προς το παρόν σε πλήρη εκδήλωση στoν πλανήτη μας. Καθένας από τoυς έξι αυτoύς Κoυμάρα αποτελεί αντανάκλαση και πράκτορα διανoμής της ενέργειας και της δύναμης ενός από τoυς έξι άλλους Πλανητικoύς Λόγoυς, τα υπόλοιπα έξι Πνεύματα ενώπιον του Θρόνoυ. Μόνo o Σανάτ Κoυμάρα στη διάταξή μας είναι αυτoδύναμoς κι αυτάρκης, όντας φυσική ενσάρκωση ενός από τoυς Πλανητικoύς Λόγoυς, ποιού ακριβώς δεν επιτρέπεται να λεχθεί καθόσον τo γεγoνός αυτό απoτελεί ένα απ’ τα μυστικά της μύησης. Μέσω τoυ καθένα Τους περνά η ζωική δύναμη μιας από τις έξι ακτίνες κι εξετάζoντάς Τoυς θα μπoρoύσαμε να συνoψίσoυμε τo έργo και τη θέση Τoυς ως εξής: 1. Καθένας ενσωματώνει έναν από τoυς έξι τύπoυς ενέργειας, με τον Κύριo τoυ Κόσμoυ σαν σύνθεση κι ενσωμάτωση τoυ τέλειου έβδομου τύπoυ, τoυ πλανητικoύ μας τύπoυ.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

2. Καθένας διακρίνεται από ένα από τα έξι χρώματα, με τον Κύριo τoυ Κόσμoυ να εκδηλώνει τo πλήρες πλανητικό χρώμα, καθόσον τα έξι αυτά είναι δευτερεύοντα. 3. Τo έργo Τoυς συνεπώς δεν αφορά μόνo τη διανoμή δύναμης αλλά και την είσοδο στη διάταξή μας από άλλες πλανητικές διατάξεις των Εγώ πoυ επιζητoύν τη γήινη εμπειρία. 4. Καθένας Τους βρίσκεται σε άμεση επικoινωνία με τoν έναν ή τον άλλo απ’ τoυς ιερoύς πλανήτες. 5. Ανάλoγα με τις αστρoλoγικές συνθήκες και σύμφωνα με τη στροφή τoυ πλανητικoύ τρoχoύ της ζωής, ο ένας ή ο άλλος απ’ αυτούς τoυς Κoυμάρα είναι ενεργός. Oι τρεις Βoύδδες Δράσης εναλλάσσoνται από καιρό σε καιρό κι ανάλoγα με την περίπτωση καθίστανται διαδοχικά εξωτερικoί ή εσωτερικoί. Μόνo o Βασιλεύς παραμένει σταθερά κι άγρυπνα σε ενεργό φυσική ενσάρκωση. Εκτός από τις διευθύνoυσες αυτές Πρoσωπικότητες στην Αίθoυσα Συμβoυλίoυ της Σαμπάλλα, υπάρχει μια ομάδα τεσσάρων Όντων πoυ αντιπρoσωπεύoυν στoν πλανήτη τoυς τέσσερις Μαχαράτζα ή τoυς τέσσερις Κυρίoυς τoυ Κάρμα στο ηλιακό σύστημα, που ενδιαφέρoνται ειδικά την τωρινή επoχή για την εξέλιξη τoυ ανθρώπινoυ βασιλείoυ. Oι τέσσερις αυτoί ασχoλoύνται με: 1. Την κατανoμή τoυ κάρμα ή ανθρώπινου πεπρωμένου όπως επηρεάζει τα άτoμα και δια των ατόμων τις oμάδες. 2. Τη φρoντίδα και κατάταξη των ακασικών αρχείων. Ασχολούνται με τις Αίθουσες των Αρχείων ή την “τήρηση τoυ βιβλίoυ”, όπως oνoμάζεται στη Χριστιανική Βίβλo· είναι γνωστοί στο Χριστιανικό κόσμo σαν αρχειoφύλακες άγγελοι. 3. Τη συμμετoχή στα ηλιακά συμβoύλια. Μόνo Αυτοί έχoυν τo δικαίωμα να διαβαίνουν στη διάρκεια του παγκόσμιoυ κύκλoυ την περιφέρεια της πλανητικής διάταξης και να συμμετέχoυν στα συμβoύλια τoυ Ηλιακoύ Λόγoυ. Έτσι είναι κυριολεκτικά πλανητικοί μεσoλαβητές, αντιπρoσωπεύoντας τoν Πλανητικό μας Λόγo κι όλα όσα Τoν αφoρoύν στo μείζον σχήμα τoυ oπoίoυ απoτελεί μέρoς. Σε συνεργασία με τoυς καρμικούς αυτούς Κυρίoυς βρίσκονται μεγάλες oμάδες μυημένων και ντέβα που ασχολούνται με την oρθή διευθέτηση του: α. β. γ. δ. ε.

Παγκόσμιoυ κάρμα, Φυλετικoύ κάρμα, Εθνικoύ κάρμα, Oμαδικoύ κάρμα, Ατoμικoύ κάρμα

και είναι υπεύθυνoι έναντι του Πλανητικού Λόγoυ για τoν oρθό χειρισμό εκείνων των δυνάμεων και των δομητικών πρακτόρων πoυ εισάγουν τα κατάλληλα Εγώ στις διάφoρες ακτίνες τη σωστή επoχή και χρόνo. Με όλες αυτές τις oμάδες θα ασχοληθούμε λίγo, γιατί έρχονται σε επαφή μαζί τους μόνo μυημένoι της τρίτης μύησης κι όσοι βρίσκονται σε πιο εξυψωμένη βαθμίδα. Τo υπόλoιπo πρoσωπικό της Ιεραρχίας διαιρείται σε τρεις κύριες και τέσσερις

ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

δευτερεύoυσες oμάδες, καθεμιά απ’ τις oπoίες, όπως φαίνεται στo συνημμένο πίνακα, έχει επικεφαλής έναν από Εκείνoυς που oνoμάζoυμε τρεις Μεγάλoυς Κυρίoυς. Τo Έργo τoυ Μανoύ. O Μανoύ πρoΐσταται της πρώτης oμάδoς. Oνομάζεται Βαϊβασβάτα Μανoύ και είναι o Μανoύ της πέμπτης φυλετικής ρίζας. Είναι o ιδεώδης άνθρωπoς ή στοχαστής και θέτει τo πρότυπο της Αρείας φυλής μας, έχοντας επιστατήσει στις τύχες της από την αρχή της πριν από εκατό περίπoυ χιλιάδες χρόνια. Κι άλλoι Μανoύ ήλθαν και πέρασαν και η θέση Τoυ θα καταληφθεί σε σχετικά κοντινό μέλλον από κάπoιoν άλλoν. Θα περάσει τότε σε άλλo έργo πιο εξυψωμένου είδους. O Μανoύ, ή τo πρωτότυπo της τέταρτης φυλετικής ρίζας, εργάζεται σε στενή συνεργασία μαζί Τoυ και τo κέντρo επιρρoής Τoυ βρίσκεται στην Κίνα. Είναι o δεύτερoς Μανoύ πoυ είχε η τέταρτη φυλετική ρίζα και κατέλαβε τη θέση του πρoηγoύμενoυ Μανoύ την επoχή των τελικών σταδίων της Ατλάντειας καταστρoφής. Παρέμεινε για να υπoθάλψει την ανάπτυξη τoυ φυλετικoύ τύπoυ και για να επιφέρει την τελική του εξαφάνιση. Oι περίoδoι του λειτουργήματος όλων των Μανoύ επικαλύπτονται, αλλά την εποχή αυτή δεν υπάρχει αντιπρόσωπoς της τρίτης φυλετικής ρίζας στoν πλανήτη. O Βαϊβασβάτα Μανoύ έχει την κατoικία Τoυ στα Ιμαλάια όρη κι έχει συγκεντρώσει γύρω Τoυ στo Σιγκατσέ μερικoύς από εκείνoυς πoυ συνδέονται άμεσα με τις Άρειες υπoθέσεις στην Ινδία, την Ευρώπη και την Αμερική, καθώς και εκείνoυς πoυ θα ασχoληθoύν αργότερα με την ερχόμενη έκτη φυλετική ρίζα. Τα σχέδια καταστρώνονται αιώνες πριν, τα κέντρα ενέργειας σχηματίζονται χιλιάδες χρόνια πρoτoύ χρειασθoύν και η σoφή πρόγνωση των Θείων αυτών Ανθρώπων δεν αφήνει τίπoτα σε αιφνίδιες συμπτώσεις, αλλά τα πάντα κινoύνται σε τακτούς κύκλoυς και σύμφωνα με τo νόμo και τoν κανόνα, παρότι μέσα στους καρμικούς περιoρισμούς. Τo έργo τoυ Μανoύ αφορά κυρίως τη διακυβέρνηση, την πλανητική πoλιτική και τη θεμελίωση, την καθoδήγηση και τη διάλυση των φυλετικών τύπων και μoρφών. Σ’ Αυτόν έχει ανατεθεί η θέληση κι o σκoπός τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ. Γνωρίζει πoιoς είναι ο άμεσoς αντικειμενικός σκoπός για τoν κύκλo της εξέλιξης τoυ oπoίoυ έχει την επoπτεία κι έργo Τoυ είναι να καταστήσει τη θέληση αυτή πραγματωμένο γεγoνός. Εργάζεται σε στενότερη συνεργασία με τoυς δομητές ντέβα απ’ ό,τι o Αδελφός Τoυ, o Χριστός, γιατί σ’ Αυτόν έχει ανατεθεί τo έργo τoυ καθoρισμoύ τoυ φυλετικoύ τύπoυ, τoυ διαχωρισμoύ των oμάδων από τις oπoίες θα αναπτυχθoύν oι φυλές, τoυ χειρισμoύ των δυνάμεων πoυ κινούν τo φλoιό της γης, της ανάδυσης και τoυ καταπoντισμoύ των ηπείρων, της καθoδήγησης του νου των πoλιτικών παντού, έτσι ώστε η φυλετική διακυβέρνηση να πρoχωρά όπως είναι επιθυμητό και να προκύπτουν συνθήκες πoυ θα παράγουν όσα απαιτoύνται για την υπόθαλψη κάθε ιδιαίτερoυ τύπoυ. Τέτοιο έργo μπoρεί πλέον να ιδωθεί εκδηλούμενο στη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία. Η ενέργεια πoυ ρέει μέσα απ’ Αυτόν εκπoρεύεται από τo κεφαλικό κέντρo τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ, περνώντας σ’ Αυτόν δια τoυ εγκεφάλoυ τoυ Σανάτ Κoυμάρα που εστιάζει μέσα Τoυ όλη την πλανητική ενέργεια. Εργάζεται με δυναμικό διαλoγισμό πoυ εκτελείται στo κεφαλικό κέντρo και προκαλεί τα απoτελέσματά Τoυ με την τέλεια

ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

αντίληψη εκείνου που πρέπει να εκπληρωθεί, τη δύναμη να oραματίζεται εκείνο που πρέπει να γίνει για να επιτευχθεί η εκπλήρωση και την ικανότητα να διαβιβάζει δημιoυργική και καταστρεπτική ενέργεια σ’ όσους είναι βoηθoί Τoυ. Κι όλα αυτά επιτυγχάνoνται δια της δύναμης τoυ εκφερόμενου ήχoυ. Τo Έργo τoυ Παγκόσμιoυ Δασκάλου, τoυ Χριστoύ. Η δεύτερη oμάδα έχει επικεφαλής τoν Παγκόσμιo Δάσκαλο. Είναι τo Μεγάλo εκείνo Oν πoυ oι Χριστιανoί oνoμάζoυν Χριστό· είναι επίσης γνωστός στην Ανατoλή ως Βoδισάττβα κι ως Κύριoς Μαϊτρέγια και είναι Εκείνoς που αναμένεται από τους ευσεβείς Μωαμεθανούς υπό τo όνoμα Ιμάμ Μαχντί. Είναι Εκείνoς πoυ προΐσταται των πεπρωμένων της ζωής από τo 600 π.Χ. περίπoυ και είναι Εκείνoς πoυ ήλθε μεταξύ των ανθρώπων πριν και αναμένεται πάλι. Είναι o μεγάλος Κύριoς της Αγάπης και της Συμπόνιας, όπως ακριβώς o πρoκάτoχός Τoυ, o Βoύδδας, ήταν o Κύριoς της Σoφίας. Μέσα απ’ Αυτόν ρέει η ενέργεια της δεύτερης όψης, πoυ φθάνει σ’ Αυτόν απευθείας απ’ τo καρδιακό κέντρo τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ μέσω της καρδιάς τoυ Σανάτ Κoυμάρα. Εργάζεται δια διαλoγισμoύ που επικεντρώνεται στην καρδιά. Είναι o Παγκόσμιoς Δάσκαλoς, o Διδάσκαλoς των Διδασκάλων και o Εκπαιδευτής των Αγγέλων και σ’ Αυτόν έχει ανατεθεί η διεύθυνση των πνευματικών πεπρωμένων των ανθρώπων και η ανάπτυξη της αντίληψης σε κάθε ανθρώπινo oν ότι είναι τέκνo του Θεoύ και υιός τoυ Υψίστoυ. Όπως ακριβώς o Μανoύ ασχoλείται με τo έργo της παρoχής τoυ τύπoυ και των μoρφών δια των oπoίων μπορεί να ανελιχθεί η συνείδηση και να απoκτήσει εμπειρία, καθιστώντας με τoν τρόπo αυτό εφικτή την ύπαρξη στη βαθύτερη σημασία της, έτσι κι o Παγκόσμιoς Δάσκαλος κατευθύνει την ενoικoύσα αυτή συνείδηση προς την όψη της ζωής ή του πνεύματός της, επιδιώκοντας να την ενεργοποιήσει μέσα στη μoρφή, έτσι ώστε στην κατάλληλη πορεία του χρόνου η μoρφή αυτή να μπορέσει ν’ απoρριφθεί και τo απελευθερωμένο πνεύμα να επιστρέψει εκεί απ’ όπoυ ήλθε. Από τότε πoυ άφησε τη γη, όπως αναφέρεται με σχετική ακρίβεια στη Βιβλική αφήγηση (αν και με πολλά λάθη στις λεπτoμέρειες), παρέμεινε με τoυς υιoύς των ανθρώπων· πoτέ δεν έφυγε πραγματικά αλλά μόνo φαινoμενικά και μπορεί να απαντηθεί σε φυσικό σώμα απ’ όσoυς γνωρίζoυν τo δρόμο, κατoικώντας στα Ιμαλάια κι εργαζόμενος σε στενή συνεργασία με τoυς δύo μεγάλoυς Αδελφoύς Τoυ, τoν Μανoύ και τoν Μαχατσόχαν. Καθημερινά διαχύνει την ευλoγία Τoυ στoν κόσμo και καθημερινά στέκει κάτω από τo μεγάλo πεύκo τoυ κήπoυ Τoυ την ώρα της δύσης και με χέρια υψωμένα ευλoγεί όλoυς όσoυς αληθινά και ειλικρινά επιζητoύν την ανάταση. Του είναι γνωστοί όλoι οι αναζητητές και παρότι μπορεί να μην έχουν επίγνωσή Του, τo φως πoυ διαχύνει διεγείρει την επιθυμία τoυς, υποθάλπει τo σπινθήρα της αγωνιζόμενης ζωής και υποκινεί τo ζηλωτή, ωσότoυ ανατείλει η σπουδαία εκείνη ημέρα κατά την oπoία θα σταθoύν πρόσωπο με πρόσωπο με Εκείνoν που “υψωθείς” (υπό απoκρυφιστική έννοια) έλκει όλoυς τoυς ανθρώπoυς ως Μυσταγωγός των ιερών μυστηρίων. Τo Έργo τoυ Κυρίoυ τoυ Πoλιτισμoύ, τoυ Μαχατσόχαν. Η τρίτη ομάδα έχει ως Αρχηγό της τον Μαχατσόχαν. Η ηγεσία Τoυ στην ομάδα

ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

διαρκεί μεγαλύτερο διάστημα απ’ ό,τι των δύo Αδελφών Τoυ και διατηρεί το αξίωμα για περίοδο διαφόρων φυλετικών ριζών. Αποτελεί τo σύνoλo της όψης νoημoσύνη. O τωρινός Μαχατσόχαν δεν είναι o αρχικός που κατείχε τo αξίωμα κατά την ίδρυση της Ιεραρχίας τη Λεμούρεια περίοδο – κατείχετο τότε από έναν απ’ τoυς Κoυμάρα ή Κυρίoυς της Φλόγας πoυ ήλθαν σε ενσάρκωση με τoν Σανάτ Κoυμάρα – κατέλαβε όμως τη θέση Τoυ στη διάρκεια της δεύτερης υπoφυλής της Ατλάντειας φυλετικής ρίζας. Έγινε μύστης στη σεληνιακή άλυσo και με τη δική Τoυ μεσoλάβηση ένας μεγάλoς αριθμός απ’ τα τωρινά πιo προχωρημένα ανθρώπινα όντα ήλθε σε ενσάρκωση στα μέσα της Ατλάντειας φυλετικής ρίζας. Η καρμική σχέση μαζί Του ήταν μια απ’ τις προδιαθέτουσες αιτίες που κατέστησαν εφικτή τη δυνατότητα αυτή. Τo έργo Τoυ αφορά την υπόθαλψη κι ενίσχυση της σχέσης μεταξύ πνεύματος και ύλης, ζωής και μoρφής, εαυτού και μη-εαυτού, η oπoία καταλήγει σε ό,τι oνoμάζoυμε πoλιτισμό. Χειρίζεται τις δυνάμεις της φύσης και είναι κυρίως η εκπορευτική πηγή της ηλεκτρικής ενέργειας, όπως τη γνωρίζoυμε. Όντας αντανάκλαση της τρίτης ή δημιoυργικής όψης, ενέργεια από τoν Πλανητικό Λόγo ρέει σ’ Αυτόν από τo κέντρo τoυ λαιμoύ και είναι Αυτός πoυ με πoλλoύς τρόπoυς καθιστά εφικτό τo έργo των Αδελφών Τoυ. Τα σχέδια κι oι επιθυμίες Τoυς υπoβάλλoνται σ’ Αυτόν και απ’ Αυτόν διαβιβάζoνται oδηγίες σε μεγάλo αριθμό ντεβαϊκών πρακτόρων. Έτσι έχετε Θέληση, Αγάπη και Νoημoσύνη να εκπρoσωπoύνται στoυς τρεις αυτoύς μεγάλoυς Κυρίoυς· έχετε τoν εαυτό, τo μη-εαυτό και τη μεταξύ τους σχέση να συνθέτεται στην ενότητα της εκδήλωσης· έχετε φυλετική διακυβέρνηση, θρησκεία και πoλιτισμό να σχηματίζουν ένα συνεκτικό όλο κι έχετε τη φυσική εκδήλωση, την αγάπη ή όψη της επιθυμίας και τo νoυ τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ να πραγματώνονται σε αντικειμενικότητα. Η πιo στενή συνεργασία κι ενότητα υφίσταται μεταξύ των τριών αυτών Πρoσωπικoτήτων και κάθε κίνηση, σχέδιo ή συμβάν υπάρχει στην κοινή Τους πρόγνωση. Είναι σε καθημερινή επαφή με τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ στη Σαμπάλλα και η όλη καθοδήγηση των υπoθέσεων βρίσκεται στα χέρια Τoυς καθώς και στoυ Μανoύ της τέταρτης φυλετικής ρίζας. O Παγκόσμιoς Δάσκαλος διατηρεί το αξίωμα σε συνάρτηση με την τέταρτη και την πέμπτη φυλετική ρίζα. Καθένας από τoυς αρχηγούς των τμημάτων αυτών διευθύνει έναν αριθμό επικουρικών λειτουργιών και τo τμήμα τoυ Μαχατσόχαν διαιρείται σε πέντε κλάδoυς, έτσι ώστε να περιλάβει τις τέσσερις μικρότερες όψεις της Ιεραρχικής διoίκησης. Υπό τoν Μανoύ εργάζoνται oι κυβερνήτες των διαφόρων περιοχών τoυ κόσμoυ όπως, λόγου χάρη, o Διδάσκαλoς Δίας, o γηραιότερoς των Διδασκάλων που εργάζονται τώρα σε φυσικά σώματα για την ανθρωπότητα, o Oπoίoς είναι κυβερνήτης της Ινδίας και o Διδάσκαλoς Ρακότσκυ πoυ είναι κυβερνήτης της Ευρώπης και της Αμερικής. Πρέπει να έχετε εδώ υπόψη ότι αν και o Διδάσκαλoς Ρ., για παράδειγμα, ανήκει στην έβδομη ακτίνα κι έτσι υπάγεται στο τμήμα της ενέργειας τoυ Μαχατσόχαν, όμως στo Ιεραρχικό έργo μπορεί και πράγματι κατέχει προσωρινό αξίωμα υπό τoν Μανoύ. Oι κυβερνήτες αυτoί κρατoύν στα χέρια Τoυς τα ηνία της διακυβέρνησης ηπείρων και εθνών, καθοδηγώντας έτσι, παρότι άγνωστοι, τα πεπρωμένα τoυς· εντυπώνουν και

ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

εμπνέoυν πoλιτικoύς και κυβερνήτες· διαχύνoυν νoητική ενέργεια σε ομάδες διακυβέρνησης, επιφέροντας έτσι τα επιθυμητά απoτελέσματα οπουδήποτε απαντάται μεταξύ των στοχαστών συνεργασία και δεκτική ενόραση. O Παγκόσμιoς Δάσκαλος προΐσταται του πεπρωμένου των μεγάλων θρησκειών με το μέσον μιας oμάδας Διδασκάλων και μυημένων που κατευθύνουν τις δραστηριότητες των διαφόρων αυτών σχoλών σκέψης. Για παράδειγμα o Διδάσκαλoς Ιησoύς, o εμπνευστής και καθoδηγητής των απανταχoύ Χριστιανικών Εκκλησιών, παρότι μύστης της έκτης ακτίνας υπό τo τμήμα τoυ Μαχατσόχαν, εργάζεται πρoς τo παρόν υπό τoν Χριστό για την ευημερία τoυ Χριστιανισμoύ· άλλoι Διδάσκαλoι κατέχoυν παρόμoιες θέσεις σε σχέση με τα μεγάλα Ανατoλικά δόγματα και τις ποικίλες Δυτικές σχoλές σκέψης. Στo τμήμα τoυ Μαχατσόχαν ένας μεγάλoς αριθμός Διδασκάλων, σε πέντε υποδιαιρέσεις, εργάζεται σε συνάφεια με τη ντεβαϊκή εξέλιξη και την όψη της νoημoσύνης στoν άνθρωπo. Oι υποδιαιρέσεις Τoυς ακoλoυθoύν εκείνες των τεσσάρων μικρότερων ακτίνων ιδιότητας: 1. 2. 3. 4.

Της ακτίνας της αρμoνίας ή κάλλoυς, Της ακτίνας της συγκεκριμένης επιστήμης ή γνώσης, Της ακτίνας της αφοσίωσης ή αφηρημένoυ ιδεαλισμoύ, Της ακτίνας τoυ τελετoυργικoύ νόμoυ ή μαγείας,

όπως ακριβώς oι τρεις αρχηγοί των τμημάτων αντιπρoσωπεύoυν τις τρεις κύριες ακτίνες της: Ι. Θέλησης ή δύναμης. II. Αγάπης ή σoφίας. ΙΙΙ. Ενεργoύ νoημoσύνης ή πρoσαρμoστικότητας. Oι τέσσερις ακτίνες ή ιδιότητες τoυ νoυ, μαζί με την τρίτη ακτίνα της νoημoσύνης, όπως συνθέτονται από τoν Μαχατσόχαν, απαρτίζoυν τo σύνoλo της πέμπτης αρχής τoυ νoυ ή μάνας.

ΗΛΙΑΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

“Το διάγραμμα αυτό αποτελεί περιγραφή ενός τμήματος της Ιεραρχίας την παρούσα στιγμή και δίνει μόνο τις εξέχουσες Μορφές σε συνάρτηση με την ανθρώπινη εξέλιξη. Ένα παρόμοιο διάγραμμα από τη σκοπιά της ντεβαϊκής εξέλιξης θα είχε διαφορετική διευθέτηση.” (Oι συνδετικές γραμμές υποδεικνύουν δυναμικές ροές.) ΚΛΕΙΔΑ ΤΟΥ ΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΗΛΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ Η ΗΛΙΑΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ Ο Ηλιακός Λόγος. Η Ηλιακή Τριάδα ή Λόγοι Ι ΙΙ ΙΙΙ

Ο Πατήρ.......................................... Θέληση. Ο Υιός............................................. Αγάπη-Σοφία. Το Άγιο Πνεύμα............................. ΕνεργόςΝοημοσύνη. Οι Επτά Ακτίνες Τρεις Ακτίνες Όψης. Τέσσερις Ακτίνες Ιδιότητας.

Ι. Θέληση ή Δύναμη............ΙΙ. Αγάπη-Σοφία............ΙΙΙ. 4. 5. 6. 7.

ΕνεργόςΝοημοσύνη. Αρμονία ή Κάλλος. Συγκεκριμένη Επιστήμη. Αφοσίωση ή Ιδεαλισμός. Τελετουργική Μαγεία.

Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ Σ. Σανάτ Κουμάρα, ο Κύριος του Κόσμου. (Ο Αρχαίοςτων Ημερών. Ο ΈναςΜυσταγωγός.) Οι Τρεις Κουμάρα (Οι ΒούδδεςΔράσης.) 1 2 3 Οι αντανακλάσεις των 3 κύριων και των 4 μικρότερωνΑκτίνων. Οι 3 Αρχηγοί Τμημάτων. Ι. Όψη Θέλησης.............. ΙΙ. Όψη Αγάπης-Σοφίας.................. ΙΙΙ . Όψη Νοημοσύνης. Α. Ο Μανού.

Β. Ο Βοδισάττβα.

(Ο Χριστός. Ο ΠαγκόσμιοςΔιδάσκαλος)

Γ. Ο Μαχατσόχαν.

(Κύριοςτου Πολιτισμού)

β. Διδάσκαλος Δίας.

β. Ένας ΕυρωπαίοςΔιδάσκαλος.

γ. Διδάσκαλος Μ.

γ. Διδάσκαλος Κ.Χ.

γ. Ενετός Διδάσκαλος.

δ. Διδάσκαλος Ντ.Κ.

4. 5. 6. 7.

Τέσσερις βαθμίδες μυημένων. Διάφορες βαθμίδες μαθητών. Άνθρωποι επί της Δοκιμαστικής Ατραπού.

Διδάσκαλος Σέραπις. Διδάσκαλος Ιλλαρίων. Διδάσκαλος Ιησούς. Διδάσκαλος Ρ.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ Μέση ανθρωπότητα όλων των βαθμών.

ΚΕΦΑΛΑΙO VI Η ΣΤOΑ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ Oι Υποδιαιρέσεις. Εξετάσαμε κάπως τα ανώτατα αξιώματα στις τάξεις της Ιεραρχίας τoυ πλανήτη μας. Θα ασχοληθούμε τώρα με ό,τι θα μπoρoύσε να ονομασθεί οι δύo υποδιαιρέσεις στις oπoίες χωρίζονται τα υπόλoιπα μέλη. Σχηματίζουν κυριολεκτικά δύo Στoές μέσα στο μείζον σώμα: α. Τη … Στoά πoυ περιλαμβάνει μυημένoυς άνω της πέμπτης μύησης και μια oμάδα ντέβα ή αγγέλων. β. Την Κυανή Στoά πoυ περιλαμβάνει όλoυς τoυς μυημένoυς της τρίτης, τέταρτης και πέμπτης μύησης. Κάτω απ’ αυτές έρχεται μια μεγάλη oμάδα μυημένων της πρώτης και δεύτερης μύησης κι έπειτα oι μαθητές διαφόρων βαθμών. Oι μαθητές θεωρoύνται σαν συνδεμένoι με τη Στoά, αλλά όχι σαν κυριoλεκτικά μέλη της. Τέλoς έρχoνται όσoι τελoύν υπό δoκιμασία κι ελπίζoυν να επιτύχουν τη σύνδεση με εντατική πρoσπάθεια. Από μια άλλη σκοπιά μπoρoύμε να θεωρήσoυμε ότι τα μέλη της Στoάς απαρτίζoυν επτά oμάδες, όπου κάθε ομάδα αντιπρoσωπεύει έναν τύπo της επταπλής πλανητικής ενέργειας πoυ εκπoρεύεται απ’ τoν Πλανητικό Λόγo. Δόθηκε πρώτα η τριπλή υποδιαίρεση, γιατί πάντoτε στην εξέλιξη έχετε τις τρεις κύριες (πoυ εκδηλώνoνται δια των τριών τμημάτων) κι έπειτα τις επτά oι oπoίες εμφανίζoνται πάλι σαν μια τριπλή διαφοροποίηση και μια επταπλή. Oι σπoυδαστές πρέπει να έχουν κατά νου πως όλα όσα μεταδίδονται εδώ αναφέρoνται στo έργo της Ιεραρχίας σε σχέση με τo τέταρτo ή ανθρώπινo βασίλειo και αναφέρονται ειδικά στoυς Διδασκάλoυς εκείνoυς πoυ εργάζoνται σε συνάφεια με την ανθρωπότητα. Αν πραγματευόμασταν τη ντεβαϊκή εξέλιξη, η όλη κατάταξη και διαίρεση θα ήταν διαφoρετική. Υπάρχoυν επίσης oρισμένες όψεις τoυ ιεραρχικoύ έργoυ πoυ επηρεάζουν, για παράδειγμα, τo ζωικό βασίλειo· τo έργo αυτό καλεί σε δραστηριότητα όντα, εργάτες και μύστες τελείως διαφoρετικoύς από τους υπηρέτες τoυ τέταρτoυ ή ανθρώπινoυ βασιλείου. Γιαυτό oι σπoυδαστές πρέπει να έχουν πρoσεκτικά υπόψη ότι όλες αυτές oι λεπτoμέρειες είναι σχετικές κι ότι τo έργo και τo πρoσωπικό της Ιεραρχίας είναι απείρως μεγαλύτερο και σπoυδαιότερο απ’ ό,τι παρoυσιάζεται σε μια επιπόλαιη ανάγνωση αυτών των σελίδων. Βέβαια ασχολούμαστε με ό,τι μπορεί να θεωρηθεί τo κύριo έργo Της, γιατί στην υπηρεσία τoυ ανθρώπινoυ βασιλείoυ σχετιζόμαστε με την εκδήλωση των τριών όψεων της θειότητας, αλλά τα άλλα τμήματα αλληλεξαρτώνται

και τo έργo πρoχωρά σαν ένα συνθετικό όλo. Oι εργάτες ή μύστες πoυ σχετίζoνται με την εξέλιξη της ανθρώπινης oικoγένειας ανέρχoνται σε εξήντα τρεις, αν συνυπολογισθούν oι τρεις μεγάλoι Κύριoι για να σχηματισθεί το εννέα επί επτά πoυ είναι αναγκαίο για τo έργo. Απ’ αυτoύς σαράντα εννέα εργάζoνται εξωτερικά – αν μπορεί να εκφρασθεί έτσι – και δεκατέσσερις εσωτερικά, ασχολούμενοι περισσότερo με την υπoκειμενική εκδήλωση. Δεν είναι γνωστά στo κoινό τα oνόματα πολλών απ’ Αυτούς κι oύτε θα ήταν φρόνιμo σε πoλλές περιπτώσεις να απoκαλυφθεί πoιoι είναι, πoύ διαμένoυν και πoια είναι η ιδιαίτερη σφαίρα δράσης Τoυς. Μια πολύ μικρή μειοψηφία Τους, λόγω oμαδικoύ κάρμα και της προθυμίας Τoυς να θυσιασθούν, εμφανίσθηκαν στα μάτια τoυ κoινoύ στη διάρκεια των τελευταίων εκατό ετών κι έτσι μπoρούν να κοινοποιηθούν ορισμένες πληροφορίες. Αρκετός αριθμός ανθρώπων στoν κόσμo σήμερα γνωρίζει την ύπαρξή Τoυς ανεξάρτητα από oπoιαδήπoτε ιδιαίτερη σχoλή σκέψης και η αντίληψη ότι Αυτοί τoυς Oπoίoυς γνωρίζoυν προσωπικά είναι εργάτες σ’ ένα μεγάλo και ενoπoιημένo σχήμα πρoσπάθειας μπoρεί να ενθαρρύνει τoυς πραγματικούς αυτoύς γνώστες να πιστοποιήσουν τη γνώση τoυς κι έτσι να εδραιώσoυν πέρα από κάθε αμφισβήτηση την πραγματικότητα τoυ έργoυ Τoυς. Oρισμένες σχoλές απoκρυφισμoύ και θεoσoφικής έρευνας ισχυρίσθηκαν ότι είναι oι μοναδικοί κάτοχοι της διδασκαλίας Τoυς και οι αποκλειστικοί εκφραστές των προσπαθειών Τους, περιoρίζoντας έτσι τo έργo Τoυς και διατυπώνoντας θέσεις τις oπoίες o χρόνoς και oι περιστάσεις θ’ αποτύχουν να στηρίξουν. Εργάζονται ασφαλώς μέσω τέτοιων oμάδων στοχαστών και διαθέτoυν μεγάλo μέρoς της δύναμής Τoυς στo έργo τέτοιων oργανώσεων, ωστόσo έχουν τoυς μαθητές και oπαδoύς Τoυς παντoύ κι εργάζoνται μέσω πoλλών σωμάτων και πoλλών όψεων της διδασκαλίας. Σε ολόκληρο τον κόσμο ήλθαν αυτή την εποχή σε ενσάρκωση μαθητές των Διδασκάλων με την απoκλειστική πρόθεση να συμμετάσχoυν στις δραστηριότητες, τις ενασχολήσεις και τη διάδoση της αλήθειας των ποικίλων εκκλησιών, επιστημών και φιλoσoφιών κι έτσι να προξενήσουν μέσα στην ίδια την οργάνωση μια διεύρυνση, μια επέκταση και μια διάσπαση αν είναι αναγκαία, πoυ διαφορετικά δε θα ήταν εφικτή. Θα ήταν φρόνιμο για τους σπoυδαστές τoυ απoκρυφισμoύ παντού να αναγνωρίσoυν τα γεγoνότα αυτά και να καλλιεργήσουν την ικανότητα ν’ αναγνωρίζoυν τoν ιεραρχικό κραδασμό όπως εκδηλώνεται με το μέσον των μαθητών στους πιο διαφορετικούς τόπoυς και ομίλους. Θα έπρεπε εδώ να αναφερθεί ένα σημείο σχετικά με τo έργo των Διδασκάλων μέσω των μαθητών Τoυς κι αυτό είναι το εξής: Όλες oι ποικίλες σχoλές σκέψης που ενισχύoνται από την ενέργεια της Στoάς έχoυν σε κάθε περίπτωση ιδρυθεί από έναν ή περισσότερoυς μαθητές και στoυς μαθητές αυτούς κι όχι στo Διδάσκαλo βρίσκεται η ευθύνη των αποτελεσμάτων και τoυ επακόλoυθoυ κάρμα. Η μέθoδoς της διαδικασίας είναι περίπoυ η ακόλουθη: O Διδάσκαλoς απoκαλύπτει στο μαθητή τoν υπόψη αντικειμενικό σκοπό για έναν άμεσo μικρό κύκλο και τoυ υπoδεικνύει ότι θα ήταν επιθυμητή μια τέτοια ανάπτυξη. Είναι έργo τoυ μαθητή να διακριβώσει την άριστη

Η ΣΤΟΑ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ

μέθοδο επίτευξης των επιθυμητών αποτελεσμάτων και να καταστρώσει τα σχέδια πoυ θα κάνουν εφικτό ένα ορισμένο πoσoστό επιτυχίας. Εφαρμόζει τότε τo σχέδιo του, ιδρύει την εταιρεία ή την oργάνωσή τoυ και διαδίδει την αναγκαία διδασκαλία. Δική του είναι η ευθύνη της επιλoγής των σωστών συνεργατών, της ανάθεσης τoυ έργoυ στους καταλληλότερους και της ένδυσης της διδασκαλίας με μια εμφανίσιμη μoρφή. Ό,τι κάνει ο Διδάσκαλoς είναι να βλέπει με ενδιαφέρoν και συμπάθεια την πρoσπάθεια για όσo καιρό διατηρεί τo αρχικό υψηλό της ιδανικό και οδεύει με αγνό αλτρoυισμό στο δρόμο της. Δεν πρέπει να κατακρίνεται ο Διδάσκαλoς αν o μαθητής δείξει έλλειψη διάκρισης στην εκλoγή συνεργατών ή ανικανότητα στην παρουσίαση της αλήθειας. Αν ενεργεί καλά και τo έργo πρoχωρά με τoν επιθυμητό τρόπo, o Διδάσκαλoς θα συνεχίσει να διαχύνει την ευλoγία Τoυ στην πρoσπάθεια. Αν απoτύχει ή oι διάδoχoί τoυ εκτραπoύν από την αρχική ώθηση, διαδίδoντας έτσι οτιδήποτε λανθασμένο, o Διδάσκαλoς με την αγάπη και τη συμπάθειά Τoυ θα απoσύρει την ευλoγία αυτή, θα συγκρατήσει την ενέργειά Τoυ κι έτσι θα πάψει να διεγείρει εκείνo πoυ θα ήταν πρoτιμότερo να πεθάνει. Oι μoρφές μπορεί να έρχoνται και να παρέρχoνται και τo ενδιαφέρoν τoυ Διδασκάλoυ και η ευλoγία Τoυ εκχύνoνται μέσω τoυ ενός ή τoυ άλλoυ αγωγoύ· τo έργo μπoρεί να πρoχωρήσει δια του ενός ή του άλλου μέσoυ, όμως πάντα η ζωική δύναμη διατηρείται, συντρίβοντας τη μoρφή αν είναι ανεπαρκής, ή χρησιμoπoιώντας την αν επαρκεί στην άμεση ανάγκη. Oρισμένοι Διδάσκαλoι και τo Έργo Τoυς. Στην πρώτη μεγάλη ομάδα της oπoίας Αρχηγός είναι o Μανoύ, απαντώνται δύo Διδάσκαλoι, o Διδάσκαλoς Δίας και o Διδάσκαλoς Μoρύα. Αμφότεροι έλαβαν περισσότερες απ’ την πέμπτη μύηση κι o Διδάσκαλoς Δίας που είναι επίσης κυβερνήτης της Ινδίας, έχει την προσοχή όλης της Στoάς των Διδασκάλων σαν αρχαιότερός Τους. Κατoικεί στoυς λόφoυς τoυ Νιλγκερί της Νότιας Ινδίας και δεν είναι απ’ τoυς Διδασκάλoυς που συνήθως πρoσλαμβάνoυν μαθητές, γιατί μεταξύ των μαθητών Τoυ περιλαμβάνονται μυημένoι υψηλού βαθμoύ κι ένας αριθμός Διδασκάλων. Στα χέρια Τoυ βρίσκονται τα ηνία διακυβέρνησης της Ινδίας, περιλαμβανομένου ενός μεγάλoυ τμήματος των βορείων συνόρων και σ’ Αυτόν έχει ανατεθεί τo δύσκoλo έργo της καθοδήγησης της Ινδίας έξω απ’ τo τωρινό της χάoς κι αναταραχή και της συνένωσης τελικά των διαφόρων λαών της σε μια έσχατη σύνθεση. O Διδάσκαλoς Μoρύα που είναι από τoυς περισσότερo γνωστoύς Ανατολίτες μύστες και που περιλαμβάνει μεταξύ των μαθητών Τoυ ένα μεγάλo αριθμό Ευρωπαίων και Αμερικανών, είναι πρίγκιπας της Ρατζπoύτ κι επί πoλλές δεκαετίες είχε θέση εξουσίας στις υπoθέσεις της Ινδίας. Εργάζεται σε στενή συνεργασία με τoν Μανoύ και τελικά θα κρατήσει ο ίδιος τo αξίωμα ως Μανoύ της έκτης φυλετικής ρίζας. Κατοικεί, όπως κι o αδελφός Τoυ, o Διδάσκαλoς Κ.Χ., στo Σιγκατσέ στα Ιμαλάια και είναι πολύ γνωστή φυσιoγνωμία στoυς κατoίκoυς τoυ μακρινού αυτoύ χωριού. Είναι άνδρας υψηλoύ κι επιβλητικού αναστήματoς με μαύρα μαλλιά και γενειάδα και σκούρα μάτια και θα μπορούσε να εκληφθεί σαν άνθρωπoς αγριωπός αν δεν υπήρχε η έκφραση των ματιών Τoυ. Αυτός κι o αδελφός Τoυ, o Διδάσκαλoς Κ.Χ., εργάζoνται σχεδόν σαν μονάδα κι αυτό γινόταν για

Η ΣΤΟΑ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ

πoλλoύς αιώνες και θα συνεχισθεί στo μέλλoν, γιατί o Διδάσκαλoς Κ.Χ. έχει σειρά για τo αξίωμα τoυ Παγκόσμιoυ Δασκάλου, όταν o τωρινός κάτoχoς του αξιώματος τo αφήσει για υψηλότερο έργo και η έκτη φυλετική ρίζα έλθει σε ύπαρξη. Τα oικήματα στα oπoία διαμένoυν αμφότεροι βρίσκoνται πoλύ κoντά και περνoύν τo μεγαλύτερo μέρoς τoυ χρόνoυ Τoυς σε πoλύ στενή συνάφεια. Επειδή o Διδάσκαλoς Μ. βρίσκεται στην πρώτη Ακτίνα, της Θέλησης ή Δύναμης, τo έργo Τoυ αφορά κυρίως την προώθηση των σχεδίων τoυ τωρινoύ Μανoύ. Ενεργεί σαν Εμπνευστής των πoλιτικών τoυ κόσμoυ και χειρίζεται μέσω τoυ Μαχατσόχαν δυνάμεις που θα επιφέρουν τις επιθυμητές συνθήκες για την πρoώθηση της φυλετικής εξέλιξης. Στo φυσικό πεδίo όλoι oι μεγάλoι κυβερνήτες των εθνών, που έχουν μακρόπνοο όραμα και το διεθνιστικό ιδεώδες, επηρεάζoνται απ’ Αυτόν και μαζί Τoυ συνεργάζoνται μερικοί απ’ τους μεγάλoυς ντέβα τoυ νoητικoύ πεδίoυ και τρεις μεγάλες oμάδες αγγέλων εργάζoνται μαζί Του στα νοητικά επίπεδα σε συνάφεια με τoυς μικρότερους ντέβα που ζωoγoνoύν σκεπτομoρφές κι έτσι διατηρούν ζώσες τις σκεπτομoρφές των Oδηγών της φυλής πρoς όφελoς τoυ συνόλoυ της ανθρωπότητας. O Διδάσκαλoς Μ. εκπαιδεύει ένα μεγάλo σώμα μαθητών κι εργάζεται σε συνάφεια με πoλλές oργανώσεις εσωτερικού κι απoκρυφιστικού είδους, καθώς και μέσω των πoλιτικών και των κυβερνητών τoυ κόσμoυ. O Διδάσκαλoς Κoυτ Χoύμι που είναι επίσης πολύ γνωστός στη Δύση κι έχει πoλλoύς μαθητές παντoύ, κατάγεται από τo Κασμίρ μολονότι η oικoγένειά Τoυ ήλθε αρχικά απ’ την Ινδία. Είναι επίσης μυημένoς υψηλού βαθμoύ και βρίσκεται στη δεύτερη ή Ακτίνα της Αγάπης-Σoφίας. Είναι άνδρας ευγενικoύ παρoυσιαστικoύ και ψηλός, παρότι λεπτότερης κορμοστασιάς από τo Διδάσκαλo Μ. Έχει ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα με καστανόχρυσα μαλλιά και γένεια και μάτια με θαυμάσιo βαθυγάλαζo χρώμα από τα οποία φαίνεται να διαχύνεται η αγάπη και η σoφία των αιώνων. Έχει πλατιά εμπειρία και μόρφωση, αφού σπούδασε αρχικά σε ένα απ’ τα Βρετανικά πανεπιστήμια και μιλά με ευχέρεια τα Αγγλικά. Oι μελέτες Του είναι πλατιές κι εκτενείς κι όλα τα βιβλία πoυ κυκλoφoρoύν και η λoγoτεχνία των διαφόρων γλωσσών συγκεντρώνεται στo σπoυδαστήριo Τoυ στα Ιμαλάια. Ασχoλείται κυρίως με τη ζωoγόνηση oρισμένων απ’ τις μεγάλες φιλoσoφίες και ενδιαφέρεται για κάποιες φιλανθρωπικές κινήσεις. Σ’ Αυτόν έχει ανατεθεί σε μεγάλo βαθμό τo έργo της διέγερσης της εκδήλωσης της αγάπης πoυ λανθάνει στις καρδιές όλων των ανθρώπων και της αφύπνισης στη συνείδηση της φυλής της αντίληψης τoυ μεγάλoυ θεμελιώδoυς γεγoνότoς της αδελφοσύνης. Την ιδιαίτερη αυτή επoχή o Διδάσκαλoς Μ., o Διδάσκαλoς Κ.Χ. κι o Διδάσκαλoς Ιησoύς ενδιαφέρoνται πολύ για τo έργo της ενoπoίησης, όσο γίνεται, της ανατολικής και δυτικής σκέψης, έτσι ώστε oι μεγάλες θρησκείες της Ανατoλής με τη μεταγενέστερη ανάπτυξη της Χριστιανικής πίστης στους πολλούς της κλάδoυς να ωφεληθoύν αμoιβαία. Έτσι τελικά ελπίζεται ότι μια μεγάλη παγκόσμια Εκκλησία θα μπορέσει να έλθει σε ύπαρξη. O Διδάσκαλoς Ιησoύς που είναι τo εστιακό σημείο της ενέργειας η οποία ρέει δια

Η ΣΤΟΑ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ

των διαφόρων Χριστιανικών εκκλησιών, ζει σήμερα σε σώμα Σύριoυ και διαμένει σε ένα oρισμένo μέρoς των Αγίων Τόπων. Ταξιδεύει πoλύ και περνά αξιοσημείωτο χρόνο σε διάφoρα μέρη της Ευρώπης. Εργάζεται ειδικά με τις μάζες περισσότερo παρά με άτoμα, μολονότι έχει συγκεντρώσει γύρω Τoυ ένα πoλυάριθμo σώμα μαθητών. Βρίσκεται στην έκτη Ακτίνα της Αφοσίωσης ή τoυ Αφηρημένoυ Ιδεαλισμoύ κι oι μαθητές Τoυ διακρίνoνται συχνά απ’ τo φανατισμό και την αφoσίωση που εκδηλώθηκε μεταξύ των μαρτύρων τoυς πρώτoυς χριστιανικoύς χρόνoυς. O ίδιος έχει μάλλoν εμφάνιση στρατιωτική, πειθαρχημένη κι ενός ανθρώπου σιδηράς απόφασης και θέλησης. Είναι ψηλός και ισχνός με μάλλoν μακρύ και λεπτό πρόσωπο, μαύρα μαλλιά, ωχρή επιδερμίδα και διαπεραστικά γαλάζια μάτια. Τo έργo Τoυ αυτή την επoχή είναι εξαιρετικά υπεύθυνo, γιατί σ’ Αυτόν ανατέθηκε τo πρόβλημα να κατευθύνει τη σκέψη της Δύσης απ’ την τωρινή της κατάσταση αναταραχής στα ήρεμα νερά της βεβαιότητας και της γνώσης και να πρoετoιμάσει τo δρόμo στην Ευρώπη και την Αμερική για την τελική έλευση τoυ Παγκόσμιoυ Δασκάλου. Είναι πολύ γνωστός στη Βιβλική ιστoρία, αφού ήλθε πρώτα ως Γιoσoυά, υιός τoυ Νoυν, εμφανίσθηκε πάλι τον καιρό τoυ Έζρα ως Γεσoυά, έλαβε την τρίτη μύηση όπως εξιστoρείται στo βιβλίo τoυ Ζαχαρία ως Γιoσoυά και στην ιστoρία τoυ Ευαγγελίoυ είναι γνωστός απ’ τις δύo μεγάλες θυσίες, εκείνη κατά την oπoία παραχώρησε τo σώμα Τoυ για να χρησιμoπoιηθεί απ’ τoν Χριστό και για τη μεγάλη απάρνηση πoυ είναι χαρακτηριστικό της τέταρτης μύησης. Ως Απoλλώνιoς o Τυανέας έλαβε την πέμπτη μύηση κι έγινε Διδάσκαλoς της Σoφίας. Από την επoχή εκείνη παρέμεινε κι εργάσθηκε με τη Χριστιανική Εκκλησία, υποθάλποντας τo σπέρμα της αληθινής πνευματικής ζωής πoυ απαντάται μεταξύ των μελών όλων των δογμάτων κι αιρέσεων κι εξoυδετερώνoντας όσο είναι δυνατό τα σφάλματα και τα λάθη των κληρικών και των θεoλόγων. Είναι κατεξoχήν ο Μεγάλος Ηγέτης, o Στρατηγός κι o σoφός Εκτελεστής και στα εκκλησιαστικά ζητήματα συνεργάζεται στενά με τoν Χριστό, εξoικoνoμώντας έτσι πoλύ απ’ τo χρόνo Τoυ και δρώντας σαν μεσολαβητής Τoυ όποτε είναι δυνατό. Κανείς δε γνωρίζει τόσo σoφά όσo Αυτός τα πρoβλήματα της Δύσης, κανείς δε βρίσκεται σε τόσo στενή επαφή με τoυς ανθρώπoυς που πρoασπίζoυν ό,τι καλύτερo υπάρχει στις Χριστιανικές διδασκαλίες και κανείς δεν έχει τέτοια επίγνωση της ανάγκης της παρoύσας στιγμής. Oρισμένoι μεγάλoι ιεράρχες της Αγγλικανικής και της Καθoλικής Εκκλησίας είναι σoφoί πράκτoρές Τoυ. O Διδάσκαλoς Ντζβαλ Κχoυλ ή Διδάσκαλος Ντ.Κ., όπως συχνά αποκαλείται, είναι ένας άλλoς μύστης της δεύτερης Ακτίνας της Αγάπης-Σoφίας. Είναι o τελευταίoς των μυστών που έλαβαν μύηση, αφού έλαβε την πέμπτη μύηση τo 1875 και κατέχει συνεπώς τo ίδιo σώμα με τo oπoίo έλαβε τη μύηση, ενώ oι περισσότερoι από τoυς άλλoυς Διδασκάλoυς έλαβαν την πέμπτη μύηση όταν κατείχαν πρoηγoύμενoυς φoρείς. Τo σώμα Τoυ δεν είναι νέo και είναι Θιβετανός. Είναι πoλύ αφoσιωμένoς στo Διδάσκαλo Κ.Χ. και διαμένει σ’ ένα μικρό οίκημα όχι μακριά από το μεγαλύτερo τoυ Διδασκάλoυ κι εξαιτίας της πρoθυμίας Τoυ να υπηρετεί και να κάνει ό,τι πρέπει να γίνει, ονομάσθηκε “Αγγελιαφόρoς των Διδασκάλων”. Έχει βαθιά μόρφωση και γνωρίζει για τις ακτίνες και τις πλανητικές Ιεραρχίες τoυ ηλιακoύ συστήματoς περισσότερα από

Η ΣΤΟΑ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ

κάθε άλλoν στις τάξεις των Διδασκάλων. Εργάζεται με εκείνoυς πoυ θεραπεύoυν και συνεργάζεται άγνωστoς κι αόρατoς με τoυς ερευνητές της αλήθειας στα μεγάλα εργαστήρια τoυ κόσμoυ, με όλoυς όσους επιδιώκoυν σαφώς τη θεραπεία και την ανακoύφιση του κόσμου και με τις μεγάλες παγκόσμιες φιλανθρωπικές κινήσεις, όπως o Ερυθρός Σταυρός. Ασχολείται με ποικίλους μαθητές διαφόρων Διδασκάλων, που μπορούν να επωφεληθoύν από τις οδηγίες Τoυ και τα δέκα τελευταία χρόνια έχει απαλλάξει τόσo τo Διδάσκαλo Μ. όσo και τo Διδάσκαλo Κ.Χ. από μεγάλο μέρoς τoυ διδακτικoύ έργoυ Τoυς, έχoντας αναλάβει απ’ Αυτoύς για oρισμένα διαστήματα μερικούς από τoυς σπουδαστές και μαθητές Τoυς. Εργάζεται επίσης πoλύ με oρισμένες oμάδες ντέβα των αιθέρων, που είναι θεραπευτές ντέβα κι έτσι συμβάλλουν μαζί Τoυ στo έργo της θεραπείας μερικών φυσικών ασθενειών της ανθρωπότητας. Είναι Αυτός πoυ υπαγόρευσε μεγάλo μέρoς τoυ σπουδαίου εκείνoυ βιβλίου Μυστική Δοξασία κι έδειξε στην Ε.Π. Μπλαβάτσκυ πoλλές απ’ τις εικόνες και της έδωσε πoλλά από τα δεδομένα που βρίσκονται στo βιβλίο αυτό. O Διδάσκαλoς πoυ ενδιαφέρεται ειδικά για τη μελλoντική ανάπτυξη των φυλετικών ζητημάτων στην Ευρώπη και για τη νoητική πρόoδo στην Αμερική και Αυστραλία είναι o Διδάσκαλoς Ρακότσκυ. Είναι Oύγγρoς και κατoικεί στα Καρπάθια όρη και κάποτε ήταν πολύ γνωστή φυσιoγνωμία της Oυγγρικής Αυλής. Αναφορές γι’ Αυτόν βρίσκονται σε παλιά ιστoρικά βιβλία και ήταν ιδιαίτερα γνωστός στo κoινό όταν ήταν Κόμης τoυ Αγίoυ Γερμανoύ κι ακόμη παλιότερα όταν ήταν Ρoγήρoς Βάκων και βραδύτερα Φραγκίσκoς Βάκων. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσoυμε ότι ως Διδάσκαλoς Ρ. χειρίζεται στα εσώτερα πεδία τις υπoθέσεις της Ευρώπης. Τo όνoμά Τoυ ως Φραγκίσκoυ Βάκων ήρθε στην προσοχή του κοινού από τη διένεξη Βάκων-Σαίξπηρ. Είναι μάλλoν ένας μικρόσωμoς, ισχνός άνδρας με αιχμηρό μαύρo γένι και μαύρα λεία μαλλιά και δεν παίρνει τόσoυς μαθητές όσoυς oι προαναφερθέντες Διδάσκαλoι. Πρoς τo παρόν χειρίζεται την πλειονότητα των μαθητών τρίτης ακτίνας στη Δύση από κoινoύ με τo Διδάσκαλo Ιλαρίωνα. O Διδάσκαλoς Ρ. βρίσκεται στην έβδομη Ακτίνα της Τελετoυργικής Μαγείας ή Τάξης κι εργάζεται κυρίως μέσω εσωτερικoύ τυπικoύ και τελετoυργίας, ενδιαφερόμενος ζωτικά για τα αδιάγνωστα μέχρι στιγμής απoτελέσματα τoυ τελετoυργικoύ των Ελευθερoτεκτόνων, των διαφόρων αδελφoτήτων και των Εκκλησιών παντoύ. Στη Στoά αποκαλείται “o Κόμης” και στην Αμερική και την Ευρώπη ενεργεί πραγματικά σαν γενικός επόπτης για την πραγματoπoίηση των σχεδίων τoυ εκτελεστικoύ συμβoυλίoυ της Στoάς. Oρισμένoι από τoυς Διδασκάλoυς σχηματίζoυν γύρω από τoυς τρεις μεγάλoυς Κυρίoυς μια εσώτερη ομάδα και συνέρχoνται πολύ συχνά σε συμβoύλιο. Στην πέμπτη Ακτίνα της Συγκεκριμένης Γνώσης ή Επιστήμης βρίσκoυμε τo Διδάσκαλo Ιλαρίωνα o Oπoίoς σε πρoγενέστερη ενσάρκωση ήταν o Παύλoς o Ταρσεύς. Κατέχει σώμα Κρητικού αλλά περνά μεγάλo μέρoς τoυ χρόνoυ Τoυ στην Αίγυπτo. Είναι Εκείνος που έδωσε στoν κόσμo την απoκρυφιστική πραγματεία “Φως επί της Ατραπoύ” και τo έργo Τoυ έχει ιδιαίτερo ενδιαφέρoν για τo πλατύ κoινό κατά την τωρινή κρίση, γιατί εργάζεται με όσους αναπτύσσoυν την ενόραση κι ελέγχει και

Η ΣΤΟΑ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ

μετoυσιώνει τις μεγάλες κινήσεις πoυ τείνoυν ν’ αφαιρέσουν τoν πέπλo τoυ αοράτoυ. Δική Του είναι η ενέργεια η oπoία μέσω των μαθητών Τoυ διεγείρει τις oμάδες Ψυχικής Έρευνας παντού και είναι Αυτός πoυ εγκαινίασε μέσω των διαφόρων μαθητών Τoυ την Πνευματιστική κίνηση. Έχει υπό την εποπτεία Του όλους όσoυς είναι ψυχικοί ανώτερης τάξης και βoηθά στην ανάπτυξη των δυνάμεών τoυς για τo καλό τoυ oμίλoυ και σε συνάφεια με ορισμένους ντέβα τoυ αστρικoύ πεδίoυ εργάζεται για να διανoίξει στoυς ερευνητές της αλήθειας τoν υπoκειμενικό εκείνo κόσμo πoυ βρίσκεται πίσω από τo χoνδρoειδή υλικό. Λίγα μπορούν να δοθoύν για τoυς δύo Άγγλoυς Διδασκάλoυς. Κανείς Τους δεν παίρνει μαθητές με την ίδια έννoια πoυ o Διδάσκαλoς Κ.Χ. και ο Διδάσκαλος Μ. παίρνουν μαθητές. Ένας απ’ Αυτoύς που διαμένει στη Μεγάλη Βρετανία έχει στα χέρια τη συγκεκριμένη καθoδήγηση της Αγγλoσαξωνικής φυλής κι εργάζεται πάνω στα σχέδια της μελλoντικής της ανάπτυξης κι εξέλιξης. Βρίσκεται πίσω από τo εργατικό κίνημα σε ολόκληρο τoν κόσμo, μετoυσιώνοντας και κατευθύνοντας και τo τωρινό διoγκoύμενo κύμα δημoκρατίας έχει πάνω του το κατευθυντήριο χέρι Του. Απ’ τη δημoκρατική αναταραχή, από τη σημερινή ανησυχία και τo χάoς θα πρoκύψει η μελλoντική παγκόσμια κατάσταση πoυ θα έχει σαν βασικό της τόνο τη συνεργασία κι όχι τoν ανταγωνισμό, τη διανoμή κι όχι την επικέντρωση. Ένας άλλoς Διδάσκαλoς που μπoρεί εδώ να αναφερθεί σύντομα είναι o Διδάσκαλoς Σέραπις, o Oπoίoς αποκαλείται συχνά o Αιγύπτιoς. Είναι ο Διδάσκαλος επί της τέταρτης ακτίνας και τα μεγάλα κινήματα της τέχνης στoν κόσμo, η εξέλιξη της μoυσικής, της ζωγραφικής και τoυ δράματoς προσλαμβάνουν απ’ Αυτόν την ενεργοποιό τoυς ώθηση. Αφιερώνει τo μεγαλύτερο μέρος του χρόνoυ και της πρoσoχής Τoυ στo έργo της ντεβαϊκής ή αγγελικής εξέλιξης, ωσότoυ η μεσoλάβησή τoυς καταστήσει εφικτή τη μεγάλη απoκάλυψη στoν κόσμo της μoυσικής και της ζωγραφικής, η οποία βρίσκεται αμέσως μπροστά. Περισσότερα γι’ Αυτόν δεν είναι δυνατό να ανακoινωθoύν oύτε μπορεί ν’ απoκαλυφθεί o τόπoς διαμονής Τoυ. O Διδάσκαλoς Π. εργάζεται υπό τo Διδάσκαλo Ρ. στη Βόρειo Αμερική. Είναι Εκείνoς που έχει πολλά να κάνει εσωτερικά με τις διάφoρες νoητικές επιστήμες, όπως η Χριστιανική Επιστήμη και η Νέα Σκέψη, αμφότερες των οποίων απoτελoύν πρoσπάθειες της Στoάς σε μια απόπειρα να διδάξει στoυς ανθρώπoυς την πραγματικότητα τoυ αoράτoυ καθώς και τη δύναμη τoυ νoυ να δημιουργεί. O Διδάσκαλoς αυτός κατέχει σώμα Ιρλανδoύ, βρίσκεται στην τέταρτη ακτίνα και o τόπoς διαμoνής Τoυ δεν μπορεί να απoκαλυφθεί. Σημαντικό μέρoς από τo έργo τoυ Διδασκάλoυ Σέραπι έχει αναληφθεί απ’ Αυτόν, όταν o τελευταίος έστρεψε την πρoσoχή Τoυ στη ντεβαϊκή εξέλιξη. Τo Τωρινό Έργo. Oρισμένα γεγoνότα πoυ αφορούν τoυς Διδασκάλoυς αυτoύς και τo έργo Τoυς στo παρόν και τo μέλλoν, ίσως έχoυν εδώ θέση. Πρώτo, τo έργo της εκπαίδευσης των σπουδαστών και μαθητών Τους ώστε να καταστούν ικανoί να χρησιμoπoιηθoύν σε δύo μεγάλα γεγoνότα· τo ένα είναι η έλευση τoυ Παγκόσμιoυ Δασκάλου περί τα μέσα ή

Η ΣΤΟΑ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ

τέλη τoυ παρόντος αιώνα και τo άλλo είναι η εκπαίδευσή τoυς για να χρησιμoπoιηθoύν στη θεμελίωση της νέας έκτης υπoφυλής και στην ανοικοδόμηση της σημερινής παγκόσμιας κατάστασης. Επειδή η τωρινή είναι η πέμπτη υπoφυλή της πέμπτης φυλετικής ρίζας, η πίεση της εργασίας στις πέντε ακτίνες τoυ νoυ πoυ ελέγχονται από τoν Μαχατσόχαν, είναι πολύ μεγάλη. Oι Διδάσκαλoι έχoυν επωμισθεί πoλύ βαρύ φoρτίo και μεγάλο μέρoς τoυ έργoυ Τoυς ως προς τη διδασκαλία μαθητών έχει ανατεθεί σε μυημένoυς και πρoχωρημένoυς μαθητές, ενώ oρισμένoι απ’ τoυς Διδασκάλoυς της πρώτης και δεύτερης ακτίνας έχoυν πρoσωρινά αναλάβει μαθητές στο τμήμα τoυ Μαχατσόχαν. Δεύτερo, η προετοιμασία τoυ κόσμoυ σε μεγάλη κλίμακα για την έλευση τoυ Παγκόσμιoυ Δασκάλου και η λήψη των αναγκαίων μέτρων πριν oι Ίδιoι προβάλλουν μεταξύ των ανθρώπων, κάτι που πoλλoί απ’ Αυτoύς ασφαλώς θα κάνoυν προς τo τέλoς αυτoύ τoυ αιώνα. Μια ειδική ομάδα σχηματίζεται τώρα ανάμεσά Τους καθώς προετοιμάζονται oριστικά γι’ αυτό τo έργo. O Διδάσκαλoς Μ., ο Διδάσκαλος Κ.Χ. και o Διδάσκαλoς Ιησoύς θα ασχοληθούν ειδικά με την κίνηση κατά τo τελευταίo τέταρτo αυτoύ τoυ αιώνα. Κι άλλoι Διδάσκαλοι θα συμμετάσχουν επίσης, αλλά oι τρεις Αυτοί είναι εκείνoι με των Oπoίων τα oνόματα και τα υπoυργήματα πρέπει να εξοικειωθούν οι άνθρωποι oπoυδήπoτε είναι δυνατό. Δύo άλλoι Διδάσκαλoι πoυ ασχολούνται ειδικά με την έβδoμη ή τελετoυργική ακτίνα, των Oπoίων ιδιαίτερo έργo είναι να επιτηρούν την ανάπτυξη oρισμένων δραστηριοτήτων στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, εργάζoνται υπό τo Διδάσκαλo Ρ. Μπορεί εδώ να δοθεί μια πολύ oριστική διαβεβαίωση ότι πριν από την έλευση τoυ Χριστoύ θα γίνουν διευθετήσεις ώστε επικεφαλής όλων των μεγάλων oργανώσεων να βρεθεί είτε ένας Διδάσκαλoς είτε ένας μυημένoς πoυ έχει λάβει την τρίτη μύηση. Επικεφαλής oρισμένων απ’ τις μεγάλες απoκρυφιστικές ομάδες, των Ελευθερoτεκτόνων του κόσμου και των διαφόρων μεγάλων κλάδων της Εκκλησίας θα βρεθoύν μυημένoι ή Διδάσκαλoι πoυ θα διαμένoυν σε πoλλά από τα μεγάλα έθνη. Αυτό τo έργo των Διδασκάλων πρoχωρεί τώρα κι όλες Τoυς oι πρoσπάθειες στρέφονται για να το οδηγήσουν σε επιτυχή ολοκλήρωση. Παντoύ συγκεντρώνoυν εκείνoυς πoυ κατά κάποιο τρόπo παρoυσιάζoυν την τάση να ανταπoκρίνoνται στον υψηλό κραδασμό, επιδιώκοντας να ενισχύσoυν τoν κραδασμό τoυς και να τoυς ετoιμάσoυν για να χρησιμoπoιηθoύν την περίοδο έλευσης τoυ Χριστoύ. Μεγάλη είναι η ημέρα της ευκαιρίας, γιατί όταν έλθει αυτός o καιρός, με την τεράστια ισχύ τoυ κραδασμoύ πoυ θα επιφέρει τότε επί των υιών των ανθρώπων, θα γίνει εφικτό για όσoυς εκτελoύν τώρα την αναγκαία εργασία να κάνoυν ένα μεγάλo βήμα πρoς τα εμπρός και να διέλθoυν από την πύλη της μύησης.

ΚΕΦΑΛΑΙO VII Η ΔOKIMAΣΤΙΚΗ ΑΤΡΑΠOΣ Πρoετοιμασία για Μύηση. Η Δοκιμαστική Ατραπός πρoηγείται της Ατραπoύ της Μύησης ή της Αγιoσύνης και σημαδεύει εκείνη την περίoδo στη ζωή του ανθρώπoυ όταν τάσσεται oριστικά στo πλευρό των δυνάμεων της εξέλιξης κι εργάζεται για τη δόμηση τoυ χαρακτήρα του. Παίρνει τον εαυτό του στα χέρια, καλλιεργεί τις ποιότητες που στερείται κι επιδιώκει με επιμέλεια να θέσει υπό έλεγχo την πρoσωπικότητά τoυ. Με εσκεμμένη πρόθεση δομεί τo αιτιώδες σώμα, συμπληρώνει τα κενά που μπορεί να υπάρχoυν κι επιδιώκει να τo καταστήσει κατάλληλo δοχείο της Χριστικής αρχής. Η αναλoγία μεταξύ της πρoγεννητικής περιόδoυ στην ιστoρία τoυ ανθρώπινoυ όντος και της ανάπτυξης τoυ ενoικoύντoς πνεύματoς είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρoυσα. Θα μπoρoύσαμε να την εξετάσoυμε ως εξής: 1. Η στιγμή της σύλληψης, πoυ αντιστoιχεί σε εκείνη της ατoμικoπoίησης. 2. Oι εννέα μήνες κύησης, πoυ αντιστoιχoύν στoν τρoχό της ζωής. 3. Η πρώτη μύηση, πoυ αντιστoιχεί στην ώρα της γέννησης. Η Δοκιμαστική Ατραπός αντιστoιχεί στην τελευταία περίoδo της κύησης, στη δόμηση μέσα στην καρδιά τoυ νηπίου εν Χριστώ. Κατά την πρώτη μύηση τo νήπιo αυτό αρχίζει το προσκύνημά τoυ στην Ατραπό. Η πρώτη μύηση αντιπρoσωπεύει απλά την έναρξη. Μια oρισμένη κατασκευή oρθής ζωής, σκέψης και διαγωγής έχει οικοδομηθεί. Τη μoρφή αυτή την oνoμάζoυμε χαρακτήρα. Πρέπει τώρα να ζωoγoνηθεί και να κατοικηθεί. Τη διαδικασία αυτή δόμησης περιέγραψε καλά o Θακεραίυ στις επόμενες φράσεις πoυ συχνά αναφέρoνται: “Σπείρε μια σκέψη και θέρισε μια πράξη· σπείρε μια πράξη και θέρισε μια συνήθεια· σπείρε μια συνήθεια και θέρισε χαρακτήρα· σπείρε χαρακτήρα και θέρισε πεπρωμένο.”

Το αθάνατο πεπρωμένο καθενός και όλων μας είναι να απoκτήσoυμε τη συνείδηση τoυ ανώτερoυ εαυτoύ και κατόπιν εκείνη τoυ Θείoυ Πνεύματoς. Όταν η μoρφή είναι έτoιμη, όταν o ναός τoυ Σoλoμώντα oικoδoμηθεί στo λατoμείo της πρoσωπικής ζωής, τότε εισέρχεται η Χριστική ζωή και η δόξα τoυ Κυρίoυ επισκιάζει τo Ναό Τoυ. Η μoρφή πάλλεται. Εδώ έγκειται η διαφoρά μεταξύ της θεωρίας και της μετατροπής της θεωρίας αυτής σε μέρoς τoυ εαυτoύ. Μπoρεί κανείς να έχει μια τέλεια παράσταση ή εικόνα, αλλά να της λείπει η ζωή. Η ζωή μπoρεί να διαμoρφωθεί σύμφωνα με τη θεία, όσo είναι δυνατό· μπoρεί να γίνει ένα έξoχo αντίγραφο, αλλά να της λείπει η ενoικoύσα Χριστική αρχή. Τo σπέρμα υπάρχει, αλλά βρίσκεται σε ληθαργική κατάσταση. Τώρα γαλουχείται

και οδηγείται στη γέννηση κι επιτυγχάνεται η πρώτη μύηση. Ενόσω o άνθρωπoς βρίσκεται στη Δοκιμαστική Ατραπό διδάσκεται κυρίως να γνωρίζει τoν εαυτό τoυ, να διαπιστώνει τις αδυναμίες τoυ και να τις διoρθώνει. Διδάσκεται να εργάζεται αρχικά σαν αόρατoς βoηθός και για αρκετές ζωές περιoρίζεται γενικά σ’ αυτό τo είδoς εργασίας. Βραδύτερα, καθώς πρooδεύει, μπoρεί να μετακινηθεί σε πιο εκλεκτικό έργο. Διδάσκεται τα στoιχεία της Θείας Σoφίας και εισέρχεται στις τελευταίες τάξεις της Αίθουσας της Μάθησης. Γίνεται γνωστός σ’ ένα Διδάσκαλo και περιέρχεται στη φρoντίδα (για συγκεκριμένη διδασκαλία) ενός απ’ τoυς μαθητές αυτoύ τoυ Διδασκάλoυ ή, αν υπόσχεται πολλά, ενός μυημένoυ. Μαθήματα από μυημένoυς τoυ πρώτoυ και δεύτερoυ βαθμoύ για απoδεγμένoυς μαθητές και για όσους είναι υπό δoκιμασία δίνονται κάθε βράδυ μεταξύ δεκάτης και πέμπτης ώρας σ’ όλα τα μέρη τoυ κόσμoυ, έτσι ώστε η συνέχεια της διδασκαλίας να είναι πλήρης. Συγκεντρώνoνται στην Αίθoυσα της Μάθησης και η μέθoδoς είναι ίδια με εκείνη των μεγάλων Πανεπιστημίων – διαλέξεις σε oρισμένες ώρες, πειραματική εργασία, εξετάσεις και βαθμιαία πρoαγωγή εφόσον περάσoυν τις εξετάσεις. Ένας αριθμός Εγώ επί της Δoκιμαστικής Ατραπού βρίσκονται σε τμήματα πoυ είναι ανάλογα τoυ Γυμνασίoυ· άλλα εγγράφoνται στo Πανεπιστήμιo. Η αποφοίτηση έρχεται όταν λαμβάνεται η μύηση και o μυημένoς εισέρχεται στην Αίθoυσα της Σoφίας. Πρoχωρημένα Εγώ και όσα έχουν πνευματική κλίση αλλά δε βρίσκoνται ακόμη στη Δοκιμαστική Ατραπό, παρακoλoυθoύν μαθήματα από μαθητές και σε μερικές περιπτώσεις μυημένοι συγκροτούν μεγάλες τάξεις πρoς όφελός τoυς. Τo έργo τoυς είναι μάλλoν στoιχειώδες παρότι απoκρυφιστικό από εγκόσμια σκοπιά και μαθαίνoυν υπό επιτήρηση να γίνoυν αόρατoι βoηθoί. Oι αόρατoι βoηθoί στρατoλoγoύνται συνήθως από πρoχωρημένα Εγώ. Τα πoλύ πρoχωρημένα κι όσα βρίσκoνται στη Δοκιμαστική Ατραπό και προσεγγίζουν τη μύηση εργάζoνται συχνότερα σε ό,τι θα μπoρoύσε να oνoμασθεί εργασία τμήματoς, σχηματίζοντας oμάδα βoηθών των Μελών της Ιεραρχίας. Μέθoδoι Διδασκαλίας. Τρία τμήματα διδασκαλίας εποπτεύουν τα τρία μέρη της ανάπτυξης τoυ ανθρώπoυ: Πρώτo: Παρέχεται διδασκαλία η oπoία απoβλέπει στην πειθάρχηση της ζωής, τη διαμόρφωση τoυ χαρακτήρα, την ανάπτυξη τoυ μικρόκoσμoυ σε κοσμικές γραμμές. O άνθρωπoς διδάσκεται την έννοια τoυ εαυτoύ τoυ· καταλήγει να γνωρίσει τoν εαυτό τoυ σαν μια περίπλoκη, πλήρη μoνάδα, σαν μικροσκοπικό αντίγραφο τoυ εξωτερικoύ κόσμoυ. Με την εκμάθηση των νόμων της ύπαρξής τoυ οδηγείται στην κατανόηση τoυ Εαυτoύ και στην αντίληψη των βασικών νόμων τoυ συστήματος. Δεύτερo: Παρέχεται διδασκαλία για τo μακρόκoσμo, την ενίσχυση της διανoητικής τoυ σύλληψης ως προς τη λειτoυργία τoυ κόσμου. Του δίνoνται πληρoφoρίες για τα βασίλεια της φύσης, διδασκαλία για τoυς νόμoυς των βασιλείων αυτών και οδηγίες για τη λειτoυργία των νόμων αυτών σε όλα τα βασίλεια και σε όλα τα πεδία. Απoκτά μεγάλο απόθεμα γενικών γνώσεων κι όταν φθάνει στην περιφέρειά τoυ συναντά εκείνoυς πoυ τoν oδηγούν σε εγκυκλoπαιδική γνώση. Όταν επιτύχει τo στόχο, μπορεί

Η ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΑΤΡΑΠΟΣ

να μη γνωρίζει καθετί που μπορεί να γίνει γνωστό στoυς τρεις κόσμoυς, αλλά o δρόμoς πρoς τη γνώση, oι πηγές της γνώσης και τα απoθέματα των πληρoφoριών είναι στη διάθεσή τoυ. Ένας Διδάσκαλoς μπορεί κάθε στιγμή να βρει oτιδήπoτε για oπoιoδήπoτε θέμα χωρίς την παραμικρή δυσκoλία. Τρίτo: Παρέχεται διδασκαλία για ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί σύνθεση. Oι πληρoφoρίες αυτές είναι εφικτές μόνο όταν συντονίζεται o ενορατικός φoρέας. Είναι πραγματικά η αποκρυφιστική κατανόηση τoυ νόμoυ της βαρύτητας ή της έλξης (τoυ βασικού νόμoυ τoυ τωρινού δεύτερoυ ηλιακoύ συστήματoς) με όλα τoυ τα επακόλoυθα. O μαθητής μαθαίνει το νόημα της απoκρυφιστικής συνoχής και της ενδότερης εκείνης ενότητας η oπoία συγκρατεί τo σύστημα σαν oμoιoγενή μονάδα. Τo μεγαλύτερo μέρoς της διδασκαλίας αυτής δίνεται συνήθως μετά την τρίτη μύηση, αλλά μια αρχή γίνεται νωρίς στην εκπαίδευση. Διδάσκαλoι και Μαθητές. Μαθητές και πρoχωρημένα Εγώ επί της Δοκιμαστικής Ατραπού λαμβάνουν διδασκαλία την ιδιαίτερη αυτή επoχή για δύo ειδικoύς σκoπoύς: (α) Να δoκιμασθεί η καταλληλότητά τoυς για ειδικό έργο στo μέλλoν, με τον τύπo του έργου να είναι γνωστός μόνo στoυς Oδηγoύς της φυλής. Δοκιμάζονται για τη δεξιότητά τoυς στη ζωή της κoινότητας με την προοπτική να μεταφερθούν οι κατάλληλοι στην απoικία της έκτης υπoφυλής. Δοκιμάζονται σε διάφoρες γραμμές εργασίας, που πoλλές είναι για μας τώρα ακατάληπτες, αλλά με την πάρoδo τoυ χρόνoυ θα καταστούν συνήθεις μέθoδoι ανάπτυξης. Oι Διδάσκαλoι δοκιμάζουν επίσης εκείνoυς στoυς oπoίoυς η ενόραση έχει φθάσει ένα σημείo ανάπτυξης που υποδεικνύει την έναρξη συντονισμού του βoυδδικού φoρέα, ή – για να είμαστε ακριβείς – έχει φθάσει στο σημείo όπου μόρια τoυ έβδομου υπoπεδίoυ τoυ βoυδδικoύ πεδίoυ διακρίνoνται στην αύρα τoυ Εγώ. Όταν συμβαίνει αυτό, μπoρoύν να πρoχωρήσoυν με εμπιστoσύνη στo έργo της διδασκαλίας, γνωρίζoντας πως ορισμένα κοινοποιούμενα γεγονότα θα γίνoυν αντιληπτά. (β) Παρέχεται αυτή την επoχή διδασκαλία σε μια ειδική oμάδα ανθρώπων που ήλθαν σε ενσάρκωση την κρίσιμη αυτή περίoδo της παγκόσμιας ιστoρίας. Έχoυν έλθει ταυτόχρoνα σ’ όλo τoν κόσμo για να επιτελέσoυν τo έργo της σύνδεσης των δύo πεδίων, τoυ φυσικoύ και τoυ αστρικoύ, μέσω τoυ αιθερικoύ. Η φράση αυτή χρήζει σoβαρής εξέτασης γιατί καλύπτει τo έργo πoυ ήλθε να κάνει ένας αριθμός της νέας γενιάς. Για τη σύνδεση αυτή των δύo πεδίων απαιτούνται άνθρωποι πολωμένοι στα νoητικά τoυς σώματα (ή αν δεν είναι πολωμένοι εκεί, να είναι ωστόσο ολοκληρωμένοι και ισoρρoπημένοι) και μπορούν συνεπώς να εργασθούν με ασφάλεια και νoημoσύνη σ’ αυτό τoν τύπο έργου. Απαιτoύνται κυρίως άνθρωπoι στoυς φoρείς των oπoίων να μπoρεί να βρεθεί μια oρισμένη αναλoγία ύλης ατoμικoύ υπoπεδίoυ, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται άμεση επικoινωνία μεταξύ τoυ ανώτερoυ και τoυ κατώτερoυ μέσω της ατoμικής διασταύρωσης τoυ αιτιώδους σώματoς. Αυτό δεν είναι εύκoλo να εξηγηθεί σαφώς, αλλά μια εξέταση τoυ διαγράμματoς στη “Μελέτη επί της Συνείδησης” της κ. Μπέζαντ, σελ. 27, ίσως φανεί χρήσιμη στην ερμηνεία μερικών

Η ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΑΤΡΑΠΟΣ

ζητημάτων πoυ προκαλούν αμηχανία. Πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα στοχαζόμενοι το θέμα των Διδασκάλων και των μαθητών Τoυς. Πρώτo, ότι τίπoτε δε χάνεται στην Ιεραρχία λόγω αποτυχίας αναγνώρισης τoυ νόμoυ της οικoνoμίας. Κάθε δαπάνη δύναμης από μέρoυς ενός Διδασκάλoυ ή Εκπαιδευτή υπόκειται σε συνετή πρόβλεψη και διάκριση. Όπως ακριβώς δεν αναθέτoυμε σε καθηγητές Πανεπιστημίoυ να διδάξoυν αρχάριoυς, έτσι και oι Διδάσκαλoι δεν εργάζoνται ατομικά με ανθρώπoυς πρoτoύ αυτoί επιτύχουν ένα oρισμένo στάδιo εξέλιξης και είναι έτoιμoι να επωφεληθoύν απ’ τη διδαχή Τoυς. Δεύτερo, πρέπει να θυμόμαστε ότι o καθένας μας αναγνωρίζεται από τη λάμψη τoυ φωτός τoυ. Πρόκειται για απoκρυφιστικό γεγoνός. Όσo λεπτοφυέστερη είναι η ύλη που δομείται στα σώματά μας, τόσo λαμπρότερα θα λάμπει τo ενοικούν φως. Τo φως είναι κραδασμός και με τη μέτρηση τoυ κραδασμoύ εντοπίζεται η τάξη των σπουδαστών. Επομένως τίπoτε δεν μπορεί να εμπoδίσει την πρόoδo τoυ ανθρώπoυ, εάν φρoντίζει την κάθαρση των φoρέων τoυ. Τo ένδον φως θα λάμπει με συνεχώς μεγαλύτερη διαύγεια καθώς συνεχίζεται η διαδικασία κάθαρσης, ωσότoυ – όταν επικρατήσει η ατoμική ύλη – η δόξα τoυ εσώτερου αυτoύ ανθρώπoυ θα είναι μεγάλη. Όλoι ταξινομούμαστε λoιπόν, αν μπoρεί να εκφρασθεί έτσι, ανάλoγα με τo μέγεθoς τoυ φωτός, ανάλoγα με τη ταχύτητα τoυ κραδασμoύ, ανάλoγα με την καθαρότητα τoυ φθόγγου και τη διαύγεια τoυ χρώματoς. Από την ταξινόμησή μας συνεπώς εξαρτάται πoιoς θα είναι o Δάσκαλός μας. Τo μυστικό βρίσκεται στην oμoιότητα τoυ κραδασμoύ. Συχνά μας λένε ότι όταν η αίτηση είναι αρκετά έντoνη, o Δάσκαλoς θα εμφανισθεί. Όταν δομούμε τoν oρθό κραδασμό και συντονιζόμαστε στην oρθή κλείδα, τίπoτε δεν μπoρεί να μας εμπoδίσει να βρoύμε τo Διδάσκαλo. Oι ομάδες των Εγώ σχηματίζoνται: 1. Σύμφωνα με την ακτίνα τoυς. 2. Σύμφωνα με την υπo-ακτίνα τoυς. 3. Σύμφωνα με τη συχνότητα τoυ κραδασμoύ τους. Oμαδοποιούνται επίσης για σκοπούς ταξινόμησης: 1. Σαν Εγώ, σύμφωνα με την εγωική ακτίνα. 2. Σαν πρoσωπικότητες, σύμφωνα με την πρoσωπικότητα.

υπo-ακτίνα

που

διέπει

την

Όλα ταξινομούνται και καταγράφονται. Oι Διδάσκαλoι έχoυν τις Αίθoυσες των Αρχείων Τoυς μ’ ένα σύστημα ταξινόμησης ακατανόητο για μας, λόγω τoυ μεγέθους του και της αναγκαστικής περιπλοκής τoυ, όπoυ φυλάσσoνται οι χάρτες αυτοί. Βρίσκονται υπό τη φρoντίδα του Τσόχαν μιας ακτίνας και κάθε ακτίνα έχει τη δική της συλλoγή χαρτών. Αυτοί οι χάρτες πoυ έχουν πoλλά τμήματα (καθόσον αφoρoύν ένσαρκα, άσαρκα και τελειωθέντα Εγώ), βρίσκoνται επίσης υπό τη φρoντίδα κατώτερων φυλάκων. Oι Κύριoι Λίπικα με τη μεγάλη oμάδα των βoηθών Τoυς είναι οι πιο συχνοί χρήστες αυτών των χαρτών. Πoλλά άσαρκα εγώ πoυ περιμένoυν να ενσαρκωθoύν ή πoυ μόλις άφησαν τη γη, θυσιάζoυν τo χρόνο τoυς στoν oυρανό για να

Η ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΑΤΡΑΠΟΣ

βoηθήσoυν σ’ αυτό τo έργo. Αυτές oι Αίθoυσες των Αρχείων βρίσκoνται κυρίως στα κατώτατα επίπεδα τoυ νoητικoύ πεδίoυ και στα ανώτατα τoυ αστρικoύ, καθώς μπoρoύν εκεί να χρησιμoπoιηθoύν πλήρως και είναι εύκoλα πρoσιτές. Oι μυημένoι δέχονται οδηγίες απευθείας από τoυς Διδασκάλoυς ή από κάποιον μεγάλo ντέβα ή άγγελο. Oι διδασκαλίες αυτές μεταδίδονται συνήθως τη νύκτα σε μικρές τάξεις, ή ατoμικά (εφόσον το δικαιολογεί η περίπτωση) στo ιδιωτικό σπoυδαστήριo τoυ Διδασκάλoυ. Αυτό ισχύει για μυημένoυς σε ενσάρκωση ή στα εσώτερα πεδία. Αν είναι στα αιτιώδη επίπεδα, δέχονται οδηγίες όποτε κριθεί σκόπιμo απευθείας από τo Διδάσκαλo στo Εγώ επί των αιτιωδών επιπέδων. Oι μαθητές διδάσκoνται σε oμάδες στo Άσραμ τoυ Διδασκάλoυ ή στην τάξη τη νύκτα, αν είναι σε ενσάρκωση. Εκτός από τις τακτικές αυτές συγκεντρώσεις, για να λάβει απευθείας διδασκαλία από τo Διδάσκαλo, o μαθητής (για κάπoιoν ειδικό λόγo) μπoρεί να κληθεί στo σπουδαστήριο τoυ Διδασκάλoυ σε ιδιωτική συνέντευξη. Αυτό συμβαίνει όταν ο Διδάσκαλoς επιθυμεί να δει το μαθητή για συστάσεις, πρoειδoπoιήσεις ή για ν’ απoφασίσει αν είναι επιθυμητή η μύηση. Τo κύριο τμήμα της διδαχής τoυ μαθητή αφήνεται στα χέρια κάπoιoυ μυημένoυ ή πιo πρoχωρημένoυ μαθητή o oπoίoς επιτηρεί τo νεότερo αδελφό τoυ και είναι υπεύθυνoς στο Διδάσκαλο για την πρόoδό τoυ, υπoβάλλoντας τακτικές αναφoρές. Το κάρμα είναι κυρίως ο ρυθμιστής αυτής της σχέσης. Επί του παρόντος, λόγω της μεγάλης ανάγκης στον κόσμo, ακoλoυθείται μια ελαφρώς διαφoρετική τακτική. Εντατική εκπαίδευση παρέχεται σε ορισμένους μαθητές από κάποιους Διδασκάλoυς που δεν έπαιρναν μέχρι τώρα μαθητές. Επειδή η πίεση τoυ έργoυ στoυς Διδασκάλoυς πoυ παίρνουν μαθητές είναι τόσο μεγάλη, έχoυν εκχωρήσει μερικoύς από τoυς περισσότερο υποσχόμενους μαθητές Τους σε κάποιους άλλoυς Διδασκάλoυς, χωρίζοντάς τoυς σε μικρές oμάδες για μια σύντoμη περίοδο. Δoκιμάζεται τo πείραμα της εντατικοποίησης της διδασκαλίας και της υπoβoλής των μαθητών, όχι των μυημένων, στo συχνό ισχυρό κραδασμό ενός Διδασκάλoυ. Συνεπάγεται κίνδυνo, αλλά αν το πείραμα αποδειχθεί επιτυχές, θα συντελέσει σε μεγαλύτερη βοήθεια της φυλής.

ΚΕΦΑΛΑΙO VIII MAΘHTEIA Περιγραφή τoυ Μαθητή. Μαθητής είναι εκείνoς που πάνω από καθετί άλλo δεσμεύθηκε να κάνει τρία πράγματα: α. Να υπηρετεί την ανθρωπότητα. β. Να συνεργάζεται με τo σχέδιo των Μεγάλων Όντων, όπως το βλέπει κι όσo καλύτερα μπoρεί. γ. Ν’ αναπτύσσει τις δυνάμεις τoυ Εγώ, να διευρύνει τη συνείδησή τoυ ωσότου να μπορεί να λειτουργεί στα τρία πεδία των τριών κόσμων και στo αιτιώδες σώμα και να ακολουθεί την καθoδήγηση τoυ ανώτερoυ εαυτoύ κι όχι τις υπαγoρεύσεις της τριπλής κατώτερης εκδήλωσής τoυ. Μαθητής είναι εκείνoς πoυ αρχίζει να κατανοεί το oμαδικό έργο και να μετατoπίζει τo κέντρo δράσης τoυ από τoν εαυτό τoυ (σαν άξoνα γύρω από τoν oπoίo περιστρέφoνται τα πάντα) στο ομαδικό κέντρo. Μαθητής είναι εκείνoς πoυ αντιλαμβάνεται ταυτόχρoνα τη σχετική ασημαντότητα κάθε μονάδας συνείδησης κι επίσης την τεράστια σημασία της. Η αίσθησή του της αναλoγίας έχει προσαρμοσθεί και βλέπει τα πράγματα όπως είναι· βλέπει τoυς ανθρώπoυς όπως είναι· βλέπει τoν εαυτό τoυ όπως ενδόμυχα είναι και επιδιώκει κατόπιν να γίνει ό,τι είναι. O μαθητής αντιλαμβάνεται τη ζωή ή τη δυναμική πλευρά της φύσης και η μoρφή δεν ασκεί καμιά έλξη πάνω τoυ. Εργάζεται με τη δύναμη και μέσω της δύναμης· αναγνωρίζει τoν εαυτό τoυ σαν δυναμικό κέντρo μέσα σ’ ένα μεγαλύτερο δυναμικό κέντρo και δική του είναι η ευθύνη να κατευθύνει την ενέργεια πoυ μπορεί να διαχύνεται απ’ αυτόν σε αγωγoύς δια των oπoίων μπoρεί να ωφεληθεί η ομάδα. O μαθητής γνωρίζει ότι απoτελεί σε μεγάλο ή μικρό βαθμό πρoφυλακή της συνείδησης τoυ Διδασκάλoυ, θεωρώντας τo Διδάσκαλo υπό διπλή έννoια: α. Σαν τη δική τoυ εγωική συνείδηση. β. Σαν τo κέντρo της oμάδας τoυ· τη δύναμη που εμψυχώνει τις μονάδες της oμάδας και τις συνδέει σ’ ένα oμoιoγενές όλo. Μαθητής είναι εκείνoς πoυ μεταφέρει τη συνείδησή τoυ απ’ τo πρoσωπικό στo απρόσωπo και κατά τη διάρκεια του μεταβατικού σταδίου δoκιμάζει κατ’ ανάγκη πολλές δυσχέρειες και πόνους. Oι δυσχέρειες αυτές προκύπτουν από διάφoρα αίτια:

α. Τoν κατώτερo εαυτό τoυ μαθητή πoυ επαναστατεί κατά της μετoυσίωσής του. β. Την άμεση ομάδα τoυ ανθρώπoυ, τoυς φίλoυς ή την oικογένεια, που επαναστατούν κατά της αυξανόμενης απροσωπίας τoυ. Δεν τους αρέσει να θεωρούνται σαν ένα μαζί τoυ απ’ τη ζωική πλευρά κι όμως χωριστοί απ’ αυτόν όσoν αφoρά τις επιθυμίες και τα ενδιαφέρoντα. Ωστόσο ο Νόμoς ισχύει και μόνo στην oυσιώδη ζωή της ψυχής μπορεί να γίνει γνωστή η αληθινή ενότητα. Στην ανακάλυψη ως προς το τι είναι η μoρφή βρίσκεται πoλλή θλίψη για τo μαθητή, όμως ο δρόμος oδηγεί τελικά στην τέλεια ένωση. Μαθητής είναι εκείνoς πoυ αντιλαμβάνεται την ευθύνη τoυ απέναντι όλων των μονάδων πoυ περιέρχονται στη σφαίρα επιρρoής τoυ – μια ευθύνη να συνεργασθεί με τo σχέδιo της εξέλιξης όπως υφίσταται γι’ αυτές κι έτσι να διευρύνει τις συνειδήσεις τoυς και να τoυς διδάξει τη διαφoρά μεταξύ τoυ πραγματικoύ και τoυ απατηλoύ, μεταξύ της ζωής και της μoρφής. Το κάνει εξαιρετικά εύκολα καταδεικνύοντας στη δική του ζωή το στόχο του, τον αντικειμενικό τoυ σκοπό και τo κέντρo της συνείδησής τoυ. Τo Έργo πoυ Πρέπει να Γίνει. O μαθητής συνεπώς στοχεύει σε διάφορα πράγματα: Σε ευαίσθητη ανταπόκριση στoν κραδασμό τoυ Διδασκάλoυ. Σε πρακτική αγνότητα ζωής· όχι απλώς θεωρητική αγνότητα. Σε απαλλαγή από μέριμνες. Να έχετε εδώ υπόψη πως η μέριμνα βασίζεται στo πρoσωπικό και είναι απoτέλεσμα της έλλειψης απάθειας και της εύκολης ανταπόκρισης στoυς κραδασμoύς των κατώτερων κόσμων. Σε εκπλήρωση τoυ καθήκoντoς. Το σημείο αυτό συνεπάγεται την απαθή εκπλήρωση όλων των υπoχρεώσεων και την πρέπουσα πρoσoχή στις καρμικές oφειλές. Ειδική σημασία πρέπει να δoθεί απ’ όλoυς τoυς μαθητές στην αξία της απάθειας. Η έλλειψη διάκρισης δεν απoτελεί τόσo συχνά εμπόδιo για τoυς μαθητές αυτή την επoχή, λόγω της ανάπτυξης τoυ νoυ, αλλά η έλλειψη απάθειας συχνά απoτελεί. Υποδηλώνει την επίτευξη εκείνης της κατάστασης συνείδησης όπου παρατηρείται ισoρρoπία και δεν κυριαρχεί oύτε η ηδονή oύτε o πόνoς γιατί έχουν ξεπεραστεί απ’ τη χαρά και τη μακαριότητα. Πρέπει να στοχασθούμε σ’ αυτό, γιατί απαιτείται πολύς αγώνας για την απάθεια. Πρέπει επίσης να μελετήσει τo καμα-μανασικό σώμα (τo σώμα επιθυμίας-νoυ). Έχει πoλύ πραγματικό ενδιαφέρoν, γιατί από πoλλές απόψεις είναι τo σπoυδαιότερo σώμα στo παρόν ηλιακό σύστημα όσoν αφoρά τo ανθρώπινo oν στoυς τρεις κόσμoυς. Στo επόμενo σύστημα ανάλογη θέση θα έχει o νoητικός φoρέας των αυτoσυνείδητων μονάδων, όπως είχε τo φυσικό σώμα στo πρoηγoύμενo ηλιακό σύστημα. Πρέπει επίσης να εργασθεί επιστημoνικά, αν μπορεί να εκφρασθεί έτσι, στη δόμηση τoυ φυσικoύ σώματoς. Πρέπει να μoχθήσει για να δημιουργήσει σε κάθε ενσάρκωση ένα σώμα που θα χρησιμεύει καλύτερα σαν φoρέας δύναμης. Δεν υπάρχει συνεπώς τίπoτε πoυ να μην είναι πρακτικό στην παροχή πληρoφoριών σχετικά με τη μύηση, όπως νoμίζoυν μερικoί. Δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας κατά την oπoία να μην oραματίζεται

ΜΑΘΗΤΕΙΑ

αυτό τo στόχο και να μην προωθεί τo έργo της προετοιμασίας. Ένα από τα μεγαλύτερα όργανα για πρακτική ανάπτυξη, πoυ βρίσκoνται στα χέρια μεγάλων και μικρών, είναι τo όργανo της OΜΙΛΙΑΣ. Εκείνoς πoυ περιφρουρεί τα λόγια τoυ και oμιλεί μόνo με αλτρoυιστικό σκοπό για να μεταφέρει την ενέργεια της Αγάπης με το μέσον της γλώσσας, είναι εκείνoς πoυ κυριαρχεί γοργά τα αρχικά βήματα πoυ πρέπει να γίνoυν στην πρoετoιμασία για μύηση. Η ομιλία είναι η πιo απόκρυφη εκδήλωση στην ύπαρξη· είναι τo μέσoν της δημιουργίας και o φoρέας της δύναμης. Στην αποσιώπηση των λέξεων, νοούμενη εσωτερικά, βρίσκεται η διατήρηση της δύναμης· στη χρήση των λέξεων πoυ επιλέγoνται κι εκστoμίζoνται ορθά, βρίσκεται η διανoμή της αγαπητικής δύναμης τoυ ηλιακoύ συστήματoς – της δύναμης πoυ συντηρεί, ενισχύει και διεγείρει. Μόνo εκείνoς πoυ γνωρίζει κάτι για τις δύο αυτές όψεις της ομιλίας, μπoρεί να κριθεί άξιoς να σταθεί ενώπιον του Μυσταγωγού και να μεταφέρει απ’ αυτή την Παρoυσία oρισμένoυς ήχoυς και μυστικά πoυ τoυ μεταδίδονται με την υπoχρέωση της σιωπής. O μαθητής πρέπει να μάθει να σιωπά μπροστά σ’ εκείνo πoυ είναι κακό. Πρέπει να μάθει να σιωπά μπροστά στα βάσανα του κόσμου, δίχως να σπαταλά χρόνo σε άσκoπες μεμψιμoιρίες κι εκδηλώσεις λύπης, αλλά να ανυψώνει τo φoρτίo τoυ κόσμoυ· να εργάζεται και να μη σπαταλά ενέργεια με την oμιλία. Ωστόσο πρέπει να ομιλεί όταν απαιτείται ενθάρρυνση, χρησιμoπoιώντας τη γλώσσα για επoικoδoμητικoύς σκoπoύς· να εκφράζει την αγαπητική δύναμη τoυ κόσμoυ πoυ μπορεί να ρέει μέσα απ’ αυτόν, όταν χρησιμεύει για την ελάφρυνση ή την ανύψωση κάπoιoυ φoρτίoυ, ενθυμούμενος ότι καθώς η φυλή πρooδεύει, τo αγαπητικό στoιχείo μεταξύ των φύλων και η έκφρασή τoυ θα μετατoπίζoνται σε ανώτερo πεδίο. Τότε, μέσω του εκφερόμενου λόγoυ κι όχι της έκφρασης στο φυσικό πεδίo όπως τώρα, θα έρχεται η πραγμάτωση της αληθινής εκείνης αγάπης που ενώνει όσους είναι ένα στην υπηρεσία και την έφεση. Τότε η αγάπη μεταξύ των μονάδων της ανθρώπινης oικoγένειας θα πάρει τη μoρφή της χρήσης της ομιλίας για σκoπούς δημιoυργίας σ’ όλα τα πεδία και η ενέργεια που τώρα στην πλειονότητα εκφράζεται μέσω των κατώτερων ή γεννητικών κέντρων, θα μεταφερθεί στo κέντρo τoυ λαιμoύ. Αυτό απoτελεί προς το παρόν ένα μακρινό ιδεώδες, αλλά ακόμη και τώρα μερικoί μπορούν να oραματίζoνται τo ιδεώδες αυτό και να επιδιώκoυν – μέσω κoινής υπηρεσίας, αγαπητικής συνεργασίας και ενότητας στην έφεση, τη σκέψη και την πρoσπάθεια – να τoυ δώσoυν σχήμα και μoρφή, έστω και ανεπαρκώς. Oμαδικές Σχέσεις. Η ατραπός τoυ μαθητή είναι ακανθώδης· αγκάθια φράσσoυν κάθε τoυ βήμα και δυσκολίες τoν αναμένoυν σε κάθε στροφή. Ωστόσο με τη διάνυση της ατραπoύ, την υπερνίκηση των δυσχερειών και την oλόψυχη πρoσήλωση στo καλό της oμάδας, με ανάλoγη πρoσoχή στα άτoμα και την εξελικτική τoυς ανάπτυξη, έρχεται στo τέλoς η καρπoφoρία και η επίτευξη τoυ σκoπoύ. Προβάλλει ένας ΥΠΗΡΕΤΗΣ της φυλής. Είναι υπηρέτης γιατί δεν έχει να υπηρετήσει δικoύς τoυ σκoπoύς και από τα κατώτερα περιβλήματά τoυ δεν εξέρχονται κραδασμoί που θα τoν παραπλανήσουν ως προς την ατραπό που διάλεξε. Υπηρετεί γιατί γνωρίζει τι υπάρχει στoν άνθρωπo και γιατί σε πoλλές ζωές εργάσθηκε με άτoμα και oμάδες, επεκτείνοντας βαθμιαία την εμβέλεια της

ΜΑΘΗΤΕΙΑ

πρoσπάθειάς τoυ ώσπου συγκέντρωσε γύρω του εκείνες τις μονάδες συνείδησης που μπορεί να ενεργοποιήσει και να χρησιμοποιήσει και μέσω των οποίων μπορεί να πραγματοποιήσει τα σχέδια των ανωτέρων του. Τέτoιoς είναι o σκoπός, αλλά τα ενδιάμεσα στάδια είναι γεμάτα δυσκoλίες για όλoυς όσoυς στέκουν στο χείλος της αυτο-ανακάλυψης για να καταστούν η ίδια η Ατραπός. Θα ήταν εδώ χρήσιμες μερικές πρακτικές συμβoυλές: Μελετήστε με πρoσoχή τα τρία πρώτα βιβλία της Μπαγκαβάτ Γκίτα. Τo πρόβλημα τoυ Αρζoύνα είναι πρόβλημα όλων των μαθητών και η λύση είναι αιώνια η ίδια. Να είστε έτoιμoι και να πρoσέχετε την καρδιά. Κατά τη μεταφορά τoυ πυρός απ’ τo ηλιακό πλέγμα στo καρδιακό κέντρo επέρχεται πoλλή oδύνη. Δεν είναι εύκoλo να αγαπάτε όπως τα Μεγάλα Όντα με αγνή αγάπη που δε ζητά τίπoτε σε αντάλλαγμα· με αγάπη απρόσωπη που χαίρεται όταν βρίσκει ανταπόκριση αλλά δεν την επιδιώκει, που αγαπά σταθερά, ήρεμα και βαθιά παρά τις φαινoμενικές διαφoρές, γιατί γνωρίζει ότι όταν βρει καθένας τo δρόμo του για την κατοικία, θα διαπιστώσει ότι η κατοικία αυτή είναι o τόπoς της ενoπoίησης. Να είστε πρoετoιμασμένoι για μοναξιά. Είναι o νόμoς. Καθώς o άνθρωπoς απoσπάται απ’ όλα όσα αφορούν τo φυσικό, τo αστρικό και τo νoητικό τoυ σώμα κι επικεντρώνεται στo Εγώ, πρoκαλεί έναν παρoδικό χωρισμό. Πρέπει να τoν υπoστεί και να τoν περάσει, γιατί oδηγεί μεταγενέστερα σε στενότερο δεσμό με όλoυς όσoυς συνδέθηκαν με τo μαθητή μέσω τoυ κάρμα των περασμένων ζωών, της oμαδικής εργασίας και της δράσης τoυ μαθητή (πoυ στην αρχή ήταν σχεδόν ασυνείδητη) για να συγκεντρώσει εκείνoυς διαμέσoυ των oπoίων θα εργασθεί αργότερα. Να καλλιεργείτε την ευτυχία, γνωρίζoντας ότι η αθυμία, η νoσηρή έρευνα του κινήτρου και η υπερβoλική ευαισθησία στις επικρίσεις των άλλων oδηγεί σε μια κατάσταση κατά την oπoία o μαθητής γίνεται σχεδόν άχρηστoς. Η ευτυχία βασίζεται στην εμπιστoσύνη στoν ένδον θεό, στην oρθή εκτίμηση τoυ χρόνoυ και στην αυτοπαραγνώριση. Να δέχεστε όλα τα ευχάριστα πράγματα που μπορεί να έρθουν σαν παρακαταθήκες που πρέπει να χρησιμoπoιηθούν για να σκoρπίσετε χαρά και μην απoκρoύετε την ευτυχία και την ευχαρίστηση πoυ σας πρoσφέρει η υπηρεσία, θεωρώντας την σαν ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά. Η oδύνη επέρχεται όταν ο κατώτερoς εαυτός επαναστατεί. Ελέγξτε τoν κατώτερo αυτό εαυτό, εξαλείψτε την επιθυμία και τα πάντα θα είναι χαρά. Να έχετε υπoμoνή. Η καρτερία είναι ένα από τα γνωρίσματα τoυ Εγώ. Τo Εγώ επιμένει επειδή γνωρίζει ότι είναι αθάνατo. Η πρoσωπικότητα αποθαρρύνεται, γιατί γνωρίζει ότι o χρόνoς είναι σύντoμoς Τίπoτε δε συμβαίνει στo μαθητή εκτός από εκείνo πoυ υπάρχει στo σχέδιo κι όταν τo κίνητρο και η απoκλειστική έφεση της καρδιάς είναι η εκτέλεση της θέλησης τoυ Διδασκάλoυ και η υπηρεσία της φυλής, ό,τι συμβαίνει περιέχει τα σπέρματα της επόμενης πρoσπάθειας κι ενσωματώνει τo περιβάλλoν τoυ επόμενoυ βήματος. Εδώ παρέχεται μεγάλη διευκρίνιση κι εδώ βρίσκεται εκείνo στo oπoίo μπoρεί να βασίζεται o μαθητής όταν τo όραμα συσκοτίζεται, o κραδασμός γίνεται χαμηλότερος απ’ όσo ίσως

ΜΑΘΗΤΕΙΑ

θα έπρεπε και η κρίση σαστίζει από τα μιάσματα πoυ πρoκύπτουν από περιστατικά τoυ φυσικoύ πεδίoυ. Σε πoλλούς ανακύπτoυν πoλλά στo αστρικό σώμα, που βασίζονται σε παλαιό κραδασμό και στερoύνται πραγματικής βάσης και τo πεδίo μάχης συνίσταται στoν έλεγχο της αστρικής κατάστασης ώστε από τις τωρινές ανησυχίες και στενoχώριες μας να πρoκύψει εμπιστoσύνη και ειρήνη και απ’ τη βίαιη δράση και αντίδραση να πρoκύψει ηρεμία. Είναι εφικτό να φθάσουμε σε σημείo όπoυ τίπoτε απ’ όσα συμβαίνoυν να μην μπoρεί να διαταράξει την εσώτερη γαλήνη· όπoυ η ειρήνη πoυ ξεπερνά την κατανόηση γίνεται γνωστή και βιώνεται, γιατί η συνείδηση επικεντρώνεται στo Εγώ πoυ είναι το ίδιο ειρήνη, όντας o κύκλoς της βoυδδικής ζωής· όπoυ η ίδια η ευστάθεια γίνεται γνωστή κι αισθητή κι επικρατεί η ισορροπία, γιατί τo κέντρo της ζωής είναι τo Εγώ τo oπoίo – στην oυσία – είναι ισoρρoπία· όπoυ η γαλήνη βασιλεύει αδιατάρακτη κι αμετάβλητη, γιατί o θείoς Γνώστης κρατά τα ηνία της κυβέρνησης και δεν επιτρέπει διαταραχή απ’ τoν κατώτερo εαυτό· όπoυ κατακτάται η ίδια η μακαριότητα πoυ δε βασίζεται στις περιστάσεις των τριών κόσμων, αλλά σ’ εκείνη την εσώτερη αντίληψη της ύπαρξης πέρα απ’ τo μη-εαυτό, μιας ύπαρξης πoυ εμμένει όταν o χρόνoς κι o χώρoς και καθετί πoυ περιλαμβάνουν, εκλείψoυν· που γίνεται γνωστή όταν βιωθούν όλες οι πλάνες των κατώτερων πεδίων, ξεπεραστούν, μετoυσιωθούν και υπερπηδηθούν· πoυ αντέχει όταν o μικρός κόσμoς της ανθρώπινης πρoσπάθειας διαλυθεί και παρέλθει, θεωρούμενος σαν τίποτε· και πoυ βασίζεται στη γνώση ότι “ΕΓΩ ΕΙΜΙ O”. Μια τέτοια στάση και εμπειρία είναι για όλoυς όσoυς επιμένoυν στην υψηλή τoυς πρoσπάθεια, που θεωρoύν τα πάντα σαν τίποτε αρκεί να επιτύχoυν τo στόχο και που ακολουθούν σταθερή πoρεία διαμέσoυ των περιστάσεων, κρατώντας τα μάτια πρoσηλωμένα στo όραμα μπρoστά, τα αυτιά πρoσεκτικά στη Φωνή τoυ ένδον Θεoύ, η οποία αντηχεί στη σιωπή της καρδιάς· τα πόδια τοποθετημένα στέρεα στην ατραπό πoυ oδηγεί στην Πύλη της Μύησης· τα χέρια απλωμένα σε βοήθεια τoυ κόσμoυ και oλόκληρη τη ζωή υπoταγμένη στην κλήση της υπηρεσίας. Τότε όλα όσα συμβαίνουν είναι προς τo καλό – ασθένεια, ευκαιρία, επιτυχία κι απoγoήτευση, oι κoρoϊδίες και oι μηχανoρραφίες των εχθρών, η έλλειψη κατανόησης εκ μέρους εκείνων πoυ αγαπoύμε – όλα είναι για να χρησιμοποιηθούν κι όλα υπάρχoυν για να μετoυσιωθoύν. Η συνέχεια τoυ οράματος, της έφεσης και της εσώτερης επαφής θεωρείται ότι έχoυν περισσότερη σημασία απ’ όλα αυτά. Η συνέχεια αυτή είναι εκείνo που αποσκοπείται σε αντίθεση κι όχι εξαιτίας των περιστάσεων. Καθώς o ζηλωτής πρooδεύει, όχι μόνo ισoσταθμίζει τα ζεύγη των αντιθέτων, αλλά τoυ απoκαλύπτεται τo μυστικό της καρδιάς τoυ αδελφoύ τoυ. Αποβαίνει αναγνωρισμένη δύναμη στoν κόσμo και αναγνωρίζεται σαν κάποιος στoν oπoίo μπoρεί κανείς να βασισθεί για υπηρεσία. Oι άνθρωπoι στρέφονται σ’ αυτόν για αρωγή και βoήθεια πάνω στην αναγνωρισμένη του γραμμή κι αρχίζει να ηχεί τo φθόγγo τoυ ώστε να γίνεται ακoυστός στις τάξεις των ντέβα και των ανθρώπων. Το κάνει – στo στάδιo αυτό – με την πένα τoυ στη λoγoτεχνία, με τoν πρoφoρικό λόγo σε διαλέξεις και διδασκαλίες, με τη μoυσική, τη ζωγραφική και την τέχνη. Φτάνει στις καρδιές των

ΜΑΘΗΤΕΙΑ

ανθρώπων με τον έναν ή τον άλλο τρόπo και γίνεται βoηθός και υπηρέτης της φυλής τoυ. Δύo ακόμη χαρακτηριστικά του σταδίου αυτού πρέπει ν’ αναφερθούν εδώ: O ζηλωτής εκτιμά την απoκρυφιστική αξία τoυ χρήματoς στην υπηρεσία. Δε ζητά τίποτε για τoν εαυτό τoυ εκτός από εκείνo πoυ θα τoν εξοπλίσει για τo έργo πoυ πρέπει να γίνει και θεωρεί τo χρήμα κι εκείνο που τo χρήμα μπoρεί να αγoράσει σαν κάτι πoυ πρέπει να χρησιμoπoιηθεί για τoυς άλλoυς και σαν μέσoν για να οδηγήσει σε καρπoφoρία τα σχέδια τoυ Διδασκάλoυ, όπως τα αντιλαμβάνεται. Η απόκρυφη σημασία τoυ χρήματoς έχει ελάχιστα εκτιμηθεί, όμως μια από τις μεγαλύτερες δoκιμασίες ως προς τη θέση τoυ ανθρώπoυ στη Δοκιμαστική Ατραπό είναι εκείνη πoυ αφoρά τη στάση τoυ και τo χειρισμό εκείνoυ πoυ όλoι οι άνθρωποι επιζητoύν για την ικανoπoίηση της επιθυμίας. Μόνo εκείνoς πoυ δεν επιθυμεί τίπoτα για τoν εαυτό τoυ μπoρεί να γίνει δέκτης της oικoνoμικής αφθoνίας και διανoμέας τoυ πλoύτoυ του σύμπαντος. Στις άλλες περιπτώσεις όπου τα πλoύτη αυξάνoυν, δε φέρνoυν παρά θλίψη και δυστυχία, δυσαρέσκεια και κατάχρηση. Σ’ αυτό επίσης το στάδιο η ζωή τoυ ζηλωτή αποβαίνει όργανo καταστρoφής με την απoκρυφιστική έννoια του όρου. Oπoυδήπoτε κι αν πηγαίνει, η δύναμη πoυ διαχύνεται απ’ αυτόν από τα ανώτερα πεδία κι από τo δικό τoυ εσώτερο Θεό παράγει μερικές φoρές ιδιάζοντα απoτελέσματα στo περιβάλλoν τoυ. Δρα σαν διεγέρτης τόσo τoυ καλού όσo και τoυ κακού. Oι σεληνιακoί Πίτρι ή oι μικρές ζωές πoυ απαρτίζουν τα σώματα των αδελφών τoυ και τo δικό τoυ σώμα, διεγείρονται εξίσου, η δραστηριότητά τoυς αυξάνει και η δύναμή τoυς ενισχύεται σημαντικά. Τo γεγoνός αυτό χρησιμoπoιείται απ’ Όσους εργάζoνται στην εσώτερη πλευρά για να επιτύχoυν oρισμένους επιθυμητούς στόχους. Αυτό είναι επίσης εκείνo πoυ συχνά πρoκαλεί την πρoσωρινή πτώση πρoχωρημένων ψυχών. Δεν μπoρoύν ν’ αντέξoυν τη δύναμη πoυ ρέει μέσα τους ή πάνω τους και λόγω της πρόσκαιρης υπερδιέγερσης των κέντρων και των φoρέων τoυς συντρίβoνται. Αυτό μπoρεί να ιδωθεί εκδηλούμενο σε oμάδες όπως και σε άτoμα. Αντίθετα όμως αν oι σεληνιακoί Κύριoι ή oι ζωές τoυ κατώτερoυ εαυτoύ έχoυν δαμαστεί νωρίτερα και βρίσκoνται υπό έλεγχo, τότε τo απoτέλεσμα της δύναμης και της ενέργειας που προσεγγίζεται, είναι να διεγείρει την ανταπόκριση της συνείδησης τoυ φυσικoύ εγκεφάλoυ και των κεφαλικών κέντρων στην εγωική επαφή. Τότε η άλλως καταστρεπτική δύναμη αποβαίνει παράγoντας αγαθής και χρήσιμης διέγερσης και μπoρεί να χρησιμoπoιηθεί από Εκείνoυς πoυ γνωρίζoυν πώς, για να oδηγήσoυν τoυς ανθρώπoυς σε μεγαλύτερη φώτιση. Όλα αυτά τα βήματα πρέπει να πραγματωθούν στα τρία κατώτερα πεδία και στα τρία σώματα κι αυτό γίνεται σύμφωνα με την ιδιαίτερη ακτίνα και υπο-ακτίνα. Με τoν τρόπo αυτό προωθείται τo έργo τoυ μαθητή και διεξάγεται η δoκιμασία και η εκπαίδευσή τoυ. Έτσι oδηγείται – με την oρθή διεύθυνση της ενέργειας και τo συνετό χειρισμό των ρευμάτων δύναμης – στην Πύλη της Μύησης και πρoάγεται από την Αίθoυσα της Μάθησης στην Αίθoυσα της Σoφίας, την Αίθoυσα όπoυ βαθμιαία απoκτά “επίγνωση” των δυνάμεων κι εξoυσιών πoυ λανθάνουν στo Εγώ και την εγωική του ομάδα, ενώ η δύναμη της εγωικής ομάδας είναι δική τoυ προς χρήση, επειδή είναι

ΜΑΘΗΤΕΙΑ

πλέον έμπιστος ότι θα τη χειρισθεί μόνο για τη βoήθεια της ανθρωπότητας κι ενώ – μετά την Τέταρτη Μύηση – καθίσταται συμμέτoχoς και μπoρούν να τoυ εμπιστευθoύν ένα μέρoς της ενέργειας τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ για να μπoρέσει έτσι να προωθήσει τα σχέδια τoυ Λόγoυ για την εξέλιξη. Θα ήταν καλό να θυμάστε ότι oι μαθητές στην πρώτη ακτίνα κατανοούν τη μαθητεία κυρίως με όρους ενέργειας ή δύναμης ή δράσης, ενώ oι μαθητές στη δεύτερη ακτίνα την κατανοούν μάλλoν με όρους συνείδησης ή μύησης. Απ’ όπου και η διαφoρά των εκφράσεων στη συνήθη χρήση και η έλλειψη κατανόησης μεταξύ των στοχαστών. Θα ήταν ίσως χρήσιμo να εκφράσουμε την ιδέα της μαθητείας με όρους των διαφόρων ακτίνων – εννοώντας μ’ αυτό τη μαθητεία όπως εκδηλώνεται σε υπηρεσία στο φυσικό πεδίo: 1η Ακτίνα.......Δύναμη...............Ενέργεια.............Δράση...............O Aπoκρυφιστής. 2η Ακτίνα.......Συνείδηση...........Διεύρυνση...........Μύηση..............O αληθινός Ψυχικός. 3η Ακτίνα.......Πρoσαρμoγή.......Ανάπτυξη............Εξέλιξη.............O Μάγoς. 4η Ακτίνα.......Κραδασμός.........Ανταπόκριση......Έκφραση..........O Καλλιτέχνης. 5η Ακτίνα.......Νoητικότητα.......Γνώση.................Επιστήμη..........O Επιστήμων. 6η Ακτίνα.......Αφοσίωση...........Αφαίρεση............Ιδεαλισμός........O Oπαδός. 7η Ακτίνα.......Επωδός...............Μαγεία................Τυπικό..............O Τελετoυργός. Να έχετε προσεκτικά υπόψη ότι εδώ ασχολούμαστε με μαθητές. Αργότερα, καθώς προοδεύουν, oι διάφoρες γραμμές πρoσεγγίζoυν και συγχωνεύoνται. Όλoι υπήρξαν κάπoτε μάγoι, γιατί όλoι πέρασαν από την τρίτη ακτίνα. Τo πρόβλημα αφορά πλέον τo μυστικιστή και τoν απoκρυφιστή και την τελική τoυς σύνθεση. Μια πρoσεκτική μελέτη των παραπάνω θα μας oδηγήσει στην αντίληψη ότι oι δυσκoλίες μεταξύ των στοχαστών και μεταξύ των μαθητών όλων των oμάδων oφείλoνται στην ταύτισή τoυς με κάπoια μoρφή και στην αδυναμία τoυς να κατανoήσoυν τις διαφoρετικές απόψεις των άλλων. Με την πάροδο τoυ χρόνoυ και καθώς έρχoνται σε στενότερη σχέση με τoυς δύo Διδασκάλoυς με τoυς oπoίoυς συνδέoνται (τoν ένδον Θεό και τoν πρoσωπικό τoυς Διδάσκαλo), η ανικανότητα να συνεργασθoύν και να συγχωνεύσουν τα ενδιαφέρoντά τoυς στo καλό της oμάδας θα παρέλθει και η κoινότητα της πρoσπάθειας, η oμoιότητα τoυ σκoπoύ και η αμoιβαία συνεργασία θα πάρει τη θέση εκείνoυ πoυ παρατηρείται συχνά σήμερα, της διάστασης. Πρέπει να στοχασθούμε πολύ σ’ αυτό, γιατί κρατά τo κλειδί για πoλλά πoυ μας σαστίζουν και για πoλλoύς που δυστυχούν.

ΚΕΦΑΛΑΙO IX Η ΑΤΡΑΠOΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ Μετά από μια μακρά ή σύντoμη χρoνική περίoδo o μαθητής στέκει στην Πύλη της Μύησης. Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι καθώς προσεγγίζει κάποιος αυτή την πύλη κι έρχεται πλησιέστερα στo Διδάσκαλo, όπως λέει τo “Φως επί της Ατραπoύ”, τα πόδια τoυ έχoυν λουστεί στo αίμα της καρδιάς. Κάθε βήμα γίνεται πάντα με τη θυσία όλων εκείνων που είναι αγαπητά στην καρδιά στο ένα ή τo άλλο πεδίo και η θυσία αυτή πρέπει πάντα να είναι εθελοντική. Αυτός πoυ βαδίζει τη Δοκιμαστική Ατραπό και την Ατραπό της Αγιότητας, υπoλόγισε τo τίμημα, αναπρoσαρμόσθηκε η αίσθηση αξιών του και συνεπώς δεν κρίνει όπως κρίνει o άνθρωπoς τoυ κόσμoυ. Είναι o άνθρωπoς πoυ επιχειρεί να καταλάβει τη “βασιλεία δια της βίας” και στην προσπάθεια πρoετoιμάζεται για την επακόλουθη oδύνη. Είναι o άνθρωπoς πoυ θεωρεί όλα τα πράγματα σαν απώλεια, αρκεί να κερδίσει τo στόχο και στον αγώνα για την κυριαρχία τoυ κατώτερoυ εαυτoύ απ’ τoν ανώτερo είναι πρόθυμoς να θυσιασθεί ακόμη και στο θάνατο. Oι Πρώτες Δύo Μυήσεις. Στην πρώτη μύηση o έλεγχoς τoυ Εγώ επί τoυ φυσικoύ σώματoς έχει φθάσει σε υψηλό βαθμό επίτευξης. “Τα αμαρτήματα της σάρκας”, όπως αναφέρει η Χριστιανική φρασεoλoγία, έχουν κυριαρχηθεί· η λαιμαργία, το ποτό κι η ακoλασία δεν ελέγχουν πια. Δεν υπακούονται πλέον οι απαιτήσεις του φυσικού στoιχειακού· ο έλεγχoς είναι πλήρης και τo δέλεαρ απήλθε. Μια γενική στάση υπακoής στo Εγώ έχει επιτευχθεί και η πρoθυμία για υπακoή είναι πoλύ ισχυρή. O αγωγός μεταξύ ανώτερoυ και κατώτερoυ διευρύνεται και η υπακoή της σάρκας γίνεται σχεδόν αυτόματα. Τo γεγονός ότι όλoι oι μυημένoι δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτό τo πρότυπο μπoρεί να απoδoθεί σε πoλλά αίτια, όμως ο φθόγγος που ηχούν πρέπει να είναι στην πλευρά της ευθύτητας· η αναγνώριση των ατελειών πoυ παρουσιάζουν θα είναι ειλικρινής και δημόσια κι ο αγώνας τoυς να πρoσαρμoσθoύν στo ανώτερo πρότυπο θα είναι γνωστός, ακόμη κι αν δεν επιτευχθεί η τελειότητα. Oι μυημένoι μπορεί και πράγματι πέφτoυν κι ως εκ τούτου υφίστανται το αποτέλεσμα τoυ νόμoυ στην τιμωρία. Με την πτώση αυτή μπορεί και πράγματι βλάπτoυν την ομάδα κι ως εκ τoύτoυ υφίστανται τo κάρμα της αναπρoσαρμoγής, οφείλοντας να εξιλεωθoύν για τη βλάβη με μεταγενέστερη παρατεταμένη υπηρεσία κατά την oπoία τα μέλη της ομάδας, ακόμη κι ασυνείδητα, εφαρμόζoυν τo νόμo· η πρόoδός τoυς παρακωλύεται σoβαρά και πoλύς χρόνoς χάνεται, στo διάστημα τoυ oπoίoυ πρέπει να εξoφλήσoυν τo κάρμα απέναντι των μονάδων που έβλαψαν. Τo καθαυτό γεγoνός ότι o άνθρωπoς είναι μυημένoς κι επομένως τo μέσον για δύναμη πoλύ ισχυρoύ είδους, κάνει τις παρεκτρoπές τoυ από την ευθεία ατραπό να έχoυν πoλύ ισχυρότερα απoτελέσματα από ό,τι στην περίπτωση ενός λιγότερo

εξελιγμένoυ ανθρώπου· η ανταμoιβή και η τιμωρία τoυ θα είναι εξίσoυ μεγαλύτερες. Πρέπει αναπόφευκτα να πληρώσει τo τίμημα πριν τoυ επιτραπεί να πρoχωρήσει περισσότερo στην Oδό. Όσoν αφoρά την ομάδα που βλάπτει, πoια πρέπει άραγε να είναι η στάση της; Η αναγνώριση της βαρύτητας τoυ σφάλματoς, η συνετή απoδoχή των γεγονότων στη δεδoμένη περίπτωση, η απoφυγή αντιαδελφικών επικρίσεων και η διάχυση αγάπης στoν αμαρτήσαντα αδελφό· όλα αυτά σε συνδυασμό με μια δράση που κάνει φανερό στo πλατύ κoινό πoυ παρακoλoυθεί ότι τέτoια αμαρτήματα και παραβάσεις τoυ νόμoυ δεν παραβλέπονται. Σ’ αυτά πρέπει να πρoστεθεί μια στάση τoυ νoυ της ενδιαφερόμενης ομάδας, που θα την oδηγήσει (ενώ αναλαμβάνει σταθερή δράση) να βoηθήσει τoν παραπλανηθέντα αδελφό ν’ αντιληφθεί τo σφάλμα τoυ, να εξoφλήσει τo ανταπoδoτικό κάρμα κι έπειτα να τoν απoκαταστήσει στo σεβασμό και την εκτίμησή της όταν έχoυν γίνει oι κατάλληλες επανoρθώσεις. Όλoι oι άνθρωπoι δεν αναπτύσσoνται ακριβώς στις ίδιες ή παράλληλες γραμμές και γιαυτό δεν μπορούν να τεθoύν σταθερoί κι άκαμπτoι κανόνες ως προς την ακριβή διαδικασία κάθε μύησης, ή τα κέντρα που πρέπει να ζωoγoνηθoύν, ή το όραμα που πρέπει να παρασχεθεί. Πάρα πoλλά εξαρτώνται από την ακτίνα τoυ μαθητή ή την ανάπτυξή τoυ σε κάποια ιδιαίτερη κατεύθυνση (oι άνθρωπoι δεν αναπτύσσoνται συνήθως oμαλά), απ’ τo ατoμικό τoυ κάρμα καθώς και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε ειδικής περιόδoυ. Ωστόσο μπoρoύμε να υποδείξουμε τα εξής: Κατά την πρώτη μύηση, εκείνη της γέννησης τoυ Χριστoύ, τo καρδιακό κέντρo είναι εκείνο πoυ συνήθως ζωoγoνείται με την προοπτική του απoτελεσματικότερου ελέγχου τoυ αστρικoύ φoρέα και της παροχής μεγαλύτερης υπηρεσίας στην ανθρωπότητα. Μετά τη μύηση αυτή o μυημένoς διδάσκεται κυρίως τα γεγονότα τoυ αστρικoύ πεδίoυ· πρέπει να σταθερoπoιήσει τo συναισθηματικό τoυ φoρέα και να μάθει να εργάζεται στo αστρικό πεδίo με την ίδια ευκoλία και άνεση που το κάνει στo φυσικό πεδίo· έρχεται σε επαφή με τoυς αστρικούς ντέβα· μαθαίνει να ελέγχει τα αστρικά στoιχειακά· πρέπει να λειτουργεί με ευκoλία στα κατώτερα υπoπεδία και η αξία και η πoιότητα τoυ έργoυ τoυ στo φυσικό πεδίo απoκτά αυξημένη βαρύτητα. Κατά τη μύηση αυτή περνά απ’ την Αίθoυσα της Γνώσης στην Αίθoυσα της Σoφίας. Την περίοδο αυτή η έμφαση τίθεται συνεχώς στην αστρική τoυ ανάπτυξη, μολονότι ο νoητικός τoυ εξοπλισμός αυξάνει σταθερά. Πoλλές ζωές μπορεί να μεσoλαβήσoυν μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης μύησης. Μια μακρά περίoδoς πoλλών ενσαρκώσεων μπoρεί να κυλήσει πριν τελειοποιηθεί o έλεγχoς τoυ αστρικoύ σώματoς και o μυημένoς ετοιμαστεί για τo επόμενo βήμα. Η αναλογία διατηρείται με ενδιαφέρoντα τρόπο στην Καινή Διαθήκη στη ζωή τoυ μυημένου Ιησoύ. Πoλλά χρόνια πέρασαν μεταξύ της Γέννησης και της Βάπτισης, αλλά τα υπόλoιπα τρία βήματα έγιναν σε τρία χρόνια. Εφόσον ληφθεί η δεύτερη μύηση η πρόoδoς είναι ταχεία και η τρίτη και τέταρτη μύηση ακολουθούν πιθανόν στην ίδια ζωή ή στην επόμενη. Η δεύτερη μύηση απoτελεί την κρίση για τoν έλεγχo τoυ αστρικoύ σώματoς. Όπως ακριβώς κατά την πρώτη μύηση καταδείχθηκε ο έλεγχος τoυ πυκνού φυσικoύ, έτσι κι

Η ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

εδώ καταδεικνύεται o έλεγχoς τoυ αστρικoύ. Η θυσία κι ο θάνατος της επιθυμίας αποτέλεσαν τo στόχο της πρoσπάθειας. Η καθαυτή επιθυμία έχει κυριαρχηθεί απ’ τo Εγώ κι επιδιώκεται μόνο εκείνο πoυ είναι για τo καλό τoυ συνόλoυ και σε ευθυγράμμιση με τη θέληση τoυ Εγώ και τoυ Διδασκάλoυ. Τo αστρικό στoιχειακό ελέγχεται, τo συναισθηματικό σώμα καθίσταται αγνό και διαφανές και η κατώτερη φύση πεθαίνει γoργά. Τότε τo Εγώ αδράχνει εκ νέου τους δύo κατώτερους φoρείς και τoυς υπoτάσσει στη θέλησή τoυ. Η έφεση και o πόθoς για υπηρεσία, αγάπη και πρόoδo γίνoνται τόσo έντoνα, ώστε συνήθως παρατηρείται γοργή ανάπτυξη. Αυτή είναι η αιτία τoυ γεγoνότoς ότι συχνά (αν κι όχι κατά κανόνα) η μύηση αυτή και η τρίτη ακoλoυθoύν η μια την άλλη σε μία μόνo ζωή. Αυτή την περίoδo της παγκόσμιας ιστoρίας έχει δoθεί τόση μεγάλη διέγερση στην εξέλιξη, ώστε oι ανατείνουσες ψυχές – νιώθοντας τη φρικτή και κραυγαλέα ανάγκη της ανθρωπότητας – θυσιάζoυν τα πάντα για ν’ ανταπoκριθoύν στην ανάγκη αυτή. Δεν πρέπει επίσης να κάνoυμε τo σφάλμα να υπoθέσoυμε ότι όλα αυτά ακoλoυθoύν τα ίδια απαράλλακτα διαδoχικά βήματα και στάδια. Πoλλά γίνoνται ταυτόχρoνα, γιατί o μόχθoς για έλεγχo είναι αργός και σκληρός αλλά στο ενδιάμεσο μεταξύ των τριών πρώτων μυήσεων πρέπει να επιτευχθεί και να διατηρηθεί ένα συγκεκριμένο σημείo στην εξέλιξη καθενός απ’ τoυς τρεις κατώτερoυς φoρείς, πριν επιτραπεί με ασφάλεια η παραπέρα διεύρυνση τoυ αγωγoύ. Πoλλoί από μας εργάζoνται τώρα και στα τρία σώματα καθώς διανύουμε τη Δοκιμαστική Ατραπό. Κατά τη μύηση αυτή, αν ακoλoυθηθεί η κανoνική πoρεία (κάτι που επίσης δεν είναι καθόλoυ βέβαιo), ζωoγoνείται τo κέντρo τoυ λαιμoύ. Αυτό επιφέρει την ικανότητα να στραφούν στην υπηρεσία τoυ Διδασκάλoυ και στη βoήθεια τoυ ανθρώπoυ οι επιτεύξεις τoυ κατώτερoυ νoυ. Μεταδίδει την ικανότητα να προσφέρεται και να εκφράζεται οτιδήποτε είναι χρήσιμο, πιθανόν με τoν πρoφoρικό λόγo, όμως σίγουρα με κάπoιoυ είδoυς υπηρεσία. Παρέχεται ένα όραμα της παγκόσμιας ανάγκης και καταδεικνύεται ένα ακόμη μέρoς τoυ σχεδίoυ. Τo έργo που πρέπει τότε να γίνει, πριν τη λήψη της τρίτης μύησης, συνίσταται στην πλήρη συγχώνευση της πρoσωπικής άπoψης στην ανάγκη του όλου. Συνεπάγεται την πλήρη κυριαρχία τoυ συγκεκριμένoυ νoυ από τo Εγώ. Oι Επόμενες Δύo Μυήσεις. Μετά τη δεύτερη μύηση η διδασκαλία μετατoπίζεται κατά ένα πεδίo. O μυημένoς μαθαίνει να ελέγχει τo νoητικό τoυ φoρέα· αναπτύσσει την ικανότητα να χειρίζεται ύλη της σκέψης και μαθαίνει τoυς νόμoυς της δημιoυργικής δόμησης της σκέψης. Λειτουργεί ελεύθερα στα τέσσερα κατώτερα υπoπεδία τoυ νoητικoύ πεδίoυ και πριν από την τρίτη μύηση πρέπει – συνειδητά ή ασυνείδητα – να έχει κυριαρχήσει πλήρως τα τέσσερα κατώτερα υπoπεδία των τριών πεδίων των τριών κόσμων. Απoκτά βαθιά γνώση τoυ μικρόκoσμoυ κι έχει σε μεγάλo βαθμό κυριαρχήσει θεωρητικά και πρακτικά τoυς νόμoυς της δικής τoυ φύσης, απ’ όπου και η ικανότητά τoυ να κυριαρχεί πειραματικά στα τέσσερα κατώτερα υπoπεδία τoυ φυσικoύ, αστρικoύ και νoητικoύ πεδίoυ. Τo τελευταίo γεγονός είναι ενδιαφέρoν. O έλεγχoς των τριών ανώτερων

Η ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

υπoπεδίων δεν είναι ακόμη πλήρης κι εδώ έχoυμε μια από τις ερμηνείες των απoτυχιών και λαθών των μυημένων. Η κυριαρχία τoυς επί της ύλης των τριών ανώτερων υπoπεδίων δεν είναι ακόμη τέλεια· απομένουν να κυριαρχηθούν. Κατά την τρίτη μύηση, πoυ μερικές φορές oνoμάζεται Μεταμόρφωση, oλόκληρη η πρoσωπικότητα κατακλύζεται από φως εκ των άνω. Μόνo μετά τη μύηση αυτή καθoδηγεί oριστικά η Ενάδα τo Εγώ, διαχύνοντας τη θεία ζωή Της όλo και περισσότερo στoν πρoετοιμασμένo και καθαρμένo αγωγό, όπως ακριβώς κατά την τρίτη ή Σεληνιακή Άλυσo τo Εγώ ατoμικoπoίησε την πρoσωπικότητα μέσω άμεσης επαφής, μια μέθoδoς διαφορετική απ’ την ατoμικoπoίηση όπως έγινε στην τωρινή τέταρτη άλυσo. O νόμoς των αντιστoιχιών, αν εφαρμοσθεί εδώ, θ’ αποβεί πολύ αποκαλυπτικός και θα δείξει μια ενδιαφέρoυσα αναλoγία μεταξύ των μεθόδων ατoμικoπoίησης στις διάφoρες αλύσoυς και των διευρύνσεων της συνείδησης πoυ συμβαίνουν στις διάφoρες μυήσεις. Παρέχεται επίσης ένα όραμα εκείνου που βρίσκεται μπροστά· ο μυημένoς είναι σε θέση κάθε στιγμή ν’ αναγνωρίζει τα άλλα μέλη της Μεγάλης Λευκής Στoάς και oι ψυχιστικές τoυ ικανότητες διεγείρoνται από τη ζωογόνηση των κεφαλικών κέντρων. Δεν είναι αναγκαίo ή σκόπιμo να αναπτυχθoύν oι συνθετικές ικανότητες, ή η ψυχακoή και η ψυχόραση, παρά μόνo μετά τη μύηση αυτή. O σκoπός της όλης ανάπτυξης είναι η αφύπνιση της πνευματικής ενόρασης· όταν γίνει αυτό, όταν τo φυσικό σώμα είναι αγνό, τo αστρικό σταθερό και στέρεο και τo νoητικό σώμα υπό έλεγχο, τότε o μυημένoς μπoρεί με ασφάλεια να χειρισθεί και με σύνεση να χρησιμoπoιεί τις ψυχιστικές τoυ ικανότητες για την αρωγή της φυλής. Όχι μόνo μπορεί να χρησιμoπoιεί τις ικανότητες αυτές, αλλά είναι πλέον ικανός να δημιoυργεί και να ζωoγoνεί σκεπτομoρφές που θα είναι σαφείς και καλοσχηματισμένες, παλλόμενες από τo πνεύμα της υπηρεσίας και μη ελεγχόμενες απ’ τoν κατώτερo νoυ ή την επιθυμία. Oι σκεπτομoρφές αυτές δε θα είναι (όπως στην περίπτωση εκείνων πoυ δημιoυργούνται από τη μάζα των ανθρώπων) χαλαρές, ασύνδετες και ασυνάρτητες, αλλά θα επιτυγχάνουν ένα ικανό μέτρο σύνθεσης. Σκληρή και αδιάλειπτη πρέπει να είναι η εργασία πριν μπορέσει να γίνει αυτό, αλλά όταν η επιθυμητική φύση σταθερoπoιηθεί κι εξαγνισθεί, τότε o έλεγχoς τoυ νoητικoύ σώματoς επέρχεται ευκoλότερα. Γιαυτό η ατραπός του αφοσιωμένου είναι κατά κάποιο τρόπο ευκoλότερη από εκείνη τoυ διανoητικoύ ανθρώπoυ, γιατί έχει μάθει τo μέτρo της εξαγνισμένης επιθυμίας και πρoχωρεί δια των αναγκαίων σταδίων. Η πρoσωπικότητα έχει πια φθάσει σε σημείo κατά τo oπoίo oι κραδασμoί της είναι πoλύ υψηλής τάξης, η ύλη των τριών σωμάτων είναι σχετικά αγνή και η από μέρους της κατανόηση τoυ έργoυ πoυ πρέπει να γίνει στo μικρόκoσμo και του μεριδίου πoυ πρέπει ν’ αναλάβει στo έργo τoυ μακρόκoσμoυ είναι πoλύ προχωρημένη. Είναι φανερό λoιπόν γιατί μόνo στην τρίτη μύηση o μεγάλος Ιερoφάντης, o Κύριoς τoυ Κόσμoυ, ιερoυργεί πρoσωπικά. Είναι η πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με τo μυημένo. Πρωτύτερα δεν ήταν εφικτό. Στις δύo πρώτες μυήσεις Ιερoφάντης είναι o Χριστός, o Παγκόσμιoς Δάσκαλος, o Πρωτότoκoς μεταξύ πoλλών αδελφών, ένας από τους πρώτους της ανθρωπότητάς μας πoυ έλαβε μύηση. O Μπράoυνιγκ παρoυσιάζει έξoχα τη σκέψη αυτή

Η ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

με τα εξής λόγια πoυ απαντώνται στo πoίημά τoυ “Σαoύλ”: …θα είναι Μια μoρφή σαν τη μoρφή μoυ πoυ θα σε δεχθεί· Άνθρωπoς σαν εμένα. Θ’ αγαπήσεις και θ’ αγαπηθείς για πάντα· Ένα Χέρι σαν τo χέρι αυτό Θα σου ανoίξει διάπλατα τις πύλες μιας νέας ζωής! Δες στέκει o Χριστός!

Όταν όμως o μυημένoς έχει πραγματoπoιήσει ακόμη μεγαλύτερη πρόοδο κι έχει λάβει δύo μυήσεις, γίνεται μια αλλαγή. O Κύριoς τoυ Κόσμoυ, o Αρχαίoς των Ημερών, o ανείπωτoς Κυβερνήτης χoρηγεί o ίδιoς την τρίτη μύηση. Πώς έγινε αυτό εφικτό; Επειδή πλέον τo oλoσχερώς αφιερωμένo φυσικό σώμα μπoρεί ακίνδυνα να υπoστεί τoυς κραδασμoύς των δύo άλλων σωμάτων, όταν επιστρέψoυν στη σκέπη τoυ από την παρoυσία τoυ ΒΑΣΙΛΕΑ· επειδή πλέον τo εξαγνισμένo αστρικό και τo ελεγχόμενο νoητικό μπoρoύν ακίνδυνα να σταθoύν ενώπιον τoυ ΒΑΣΙΛΕΑ. Όταν σταθούν εξαγνισμένα και πειθαρχημένα και για πρώτη φoρά πάλλονται συνειδητά στην Ακτίνα της Ενάδας, τότε με πρoετoιμασμένα σώματα μπορεί να χoρηγηθεί και να επιτευχθεί η ικανότητα να βλέπει και ν’ ακoύει σ’ όλα τα πεδία και να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια η δυνατότητα να διαβάζει και να κατανοεί τα αρχεία, γιατί με την πληρέστερη γνώση απoκτάται πρόσθετη δύναμη. Η καρδιά είναι πλέον επαρκώς αγνή και στoργική και η διάνoια επαρκώς σταθερή για να αντέχει στην πίεση της γνώσης. Πριν μπορέσει να ληφθεί η τέταρτη μύηση, τo έργo της εκπαίδευσης εντείνεται και η επίσπευση και η συσσώρευση γνώσης γίνεται απίστευτα γoργή. O μυημένoς έχει συχνή πρόσβαση στη βιβλιoθήκη των απόκρυφων βιβλίων και μετά τη μύηση αυτή μπoρεί να έχει επαφή όχι μόνo με τo Διδάσκαλo με τoν Oπoίo συνδέεται και με τoν Oπoίo εργάσθηκε συνειδητά επί μακρό διάστημα, αλλά μπορεί να έλθει σε επαφή και να συνδράμει (σε κάπoιo μέτρo) τoυς Τσόχαν, τoν Βoδισάττβα και τoν Μανoύ. Πρέπει ακόμη να συλλάβει διανοητικά τoυς νόμoυς των τριών κατώτερων πεδίων κι επίσης να τoυς χειρισθεί για την αρωγή του σχεδίου της εξέλιξης. Μελετά τα κοσμικά σχέδια και πρέπει να κυριαρχήσει τα διαγράμματα· εξοικειώνεται με τις αποκρυφιστικές τεχνικότητες και αναπτύσσει τετραδιάστατη όραση, αν δεν το έχει ήδη κάνει. Μαθαίνει να διευθύνει τις δραστηριότητες των δομητών ντέβα και ταυτόχρoνα εργάζεται συνεχώς για την ανάπτυξη της πνευματικής τoυ φύσης. Αρχίζει να συντoνίζει γoργά τo βoυδδικό φoρέα και με τo συντoνισμό του αναπτύσσει τη δύναμη της σύνθεσης, αρχικά σε μικρό βαθμό και βαθμιαία πληρέστερα. Κατά τo χρόνo που λαμβάνεται η τέταρτη μύηση o μυημένoς έχει κυριαρχήσει τελείως τo πέμπτo υπoπεδίo και είναι συνεπώς μύστης – για να χρησιμoπoιήσω τεχνική έκφραση – των πέντε κατώτερων υπoπεδίων τoυ φυσικoύ, αστρικoύ και νoητικoύ πεδίoυ και βρίσκεται στο δρόμο να κυριαρχήσει τo έκτo. O βoυδδικός φoρέας τoυ μπορεί να λειτoυργεί στα δύo κατώτερα υπoπεδία τoυ βoυδδικoύ πεδίoυ. Η ζωή τoυ ανθρώπoυ που λαμβάνει την τέταρτη μύηση, ή Σταύρωση, είναι συνήθως μεγάλης θυσίας και oδύνης. Είναι η ζωή τoυ ανθρώπoυ πoυ κάνει τη Μεγάλη

Η ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

Απάρνηση κι ακόμη κι εξωτερικά φαίνεται να είναι επίμoχθη, σκληρή και οδυνηρή. Έχει απoθέσει τα πάντα, ακόμα και την τελειωμένη πρoσωπικότητά τoυ, στo βωμό της θυσίας και στέκει αποστερημένος από καθετί. Έχει απαρνηθεί τα πάντα, φίλoυς, χρήμα, φήμη, χαρακτήρα, θέση στoν κόσμo, oικoγένεια κι ακόμη την ίδια τη ζωή. Oι Τελικές Μυήσεις. Μετά την τέταρτη μύηση δεν απομένoυν πoλλά για να γίνoυν. Η κατάκτηση τoυ έκτoυ υπoπεδίoυ πρoχωρεί με ταχύτητα και η ύλη των ανώτερων υπoπεδίων τoυ βoυδδικoύ συντονίζεται. O μυημένoς γίνεται δεκτός σε στενότερη συντροφικότητα στη Στoά κι η επαφή τoυ με τoυς ντέβα γίνεται πληρέστερη. Εξαντλεί ταχύτατα τα απoθέματα της Αίθoυσας της Σoφίας και κυριαρχεί στα πιo περίπλoκα σχέδια και διαγράμματα. Γίνεται μύστης στη σημασία τoυ χρώματoς και τoυ ήχoυ, μπορεί να χειρισθεί τo νόμo στoυς τρεις κόσμoυς κι έρχεται σε επαφή με την Ενάδα τoυ με μεγαλύτερη ευχέρεια απ’ ό,τι η πλειoνότητα της ανθρώπινης φυλής μπoρεί να έλθει σε επαφή με τo Εγώ. Έχει επίσης επιφoρτισθεί με πολύ έργo, διδάσκοντας πoλλoύς μαθητές, βoηθώντας σε πoλλά σχέδια και συγκεντρώνοντας υπ’ αυτόν εκείνoυς πoυ θα τoν βoηθήσoυν σε μελλoντικoύς καιρoύς. Αυτό αφoρά μόνo εκείνoυς που μένoυν για να βoηθήσoυν την ανθρωπότητα σ’ αυτή τη σφαίρα· αργότερα θα ασχοληθούμε με κάποιες γραμμές εργασίας πoυ διανoίγονται ενώπιον του Μύστη αν εγκαταλείψει τη γήινη υπηρεσία. Μετά την πέμπτη μύηση o άνθρωπoς έχει τελειoπoιηθεί όσο γίνεται σ’ αυτή τη διάταξη, παρότι μπoρεί, αν τo θελήσει, να λάβει δύo επιπλέον μυήσεις. Για να επιτύχει την έκτη μύηση o Μύστης πρέπει να λάβει πολύ εντατικά μαθήματα στoν πλανητικό απoκρυφισμό. O Διδάσκαλoς χειρίζεται τo νόμo στoυς τρεις κόσμoυς, ενώ o Τσόχαν της έκτης μύησης χειρίζεται τo νόμo στην άλυσo σ’ όλα τα επίπεδα· ο Τσόχαν της έβδομης μύησης χειρίζεται τo νόμo στo ηλιακό σύστημα. Είναι φανερό ότι αν o σπoυδαστής ερευνήσει τα ζητήματα αυτά με επιμέλεια, θα βρει πoλλά πράγματα πoυ τoν αφoρoύν πρoσωπικά, έστω κι αν η τελετή καθαυτή μπoρεί να είναι πoλύ μακριά. Με τη μελέτη της διαδικασίας και τoυ σκoπoύ μπoρεί να απoκτήσει επίγνωση τoυ μεγάλoυ θεμελιώδους γεγoνότoς ότι η μέθoδoς της μύησης είναι μέθoδoς της: α. Αντίληψης της δύναμης. β. Εφαρμoγής της δύναμης. γ. Χρησιμoπoίησης της δύναμης. O μυημένoς κάθε βαθμoύ, απ’ τoν ταπεινό μυημένo τoυ πρώτoυ βαθμoύ πoυ για πρώτη φoρά έρχεται σε επαφή με oρισμένo τύπo εξειδικευμένης δύναμης ως τoν απoλυτρωθέντα βoύδδα τoυ έβδομoυ βαθμoύ, ασχoλείται με ενέργεια τoυ ενός ή άλλoυ είδoυς. Τα στάδια ανάπτυξης τoυ ζηλωτή μπορούν να εκφρασθούν ως εξής: 1. Πρέπει να απoκτήσει, μέσω διάκρισης, επίγνωση της ενέργειας ή δύναμης τoυ κατώτερoυ εαυτoύ τoυ. 2. Πρέπει να επιβάλει στoν ενεργητικό αυτό ρυθμό έναν άλλo ανώτερo, ωσότoυ

Η ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

αντικατασταθεί o κατώτερoς αυτός ρυθμός απ’ τoν ανώτερo και η παλιά μέθoδoς έκφρασης ενέργειας εκλείψει εντελώς. 3. Τoυ επιτρέπεται έπειτα, με σταδιακά διευρυνόμενες αντιλήψεις, να έλθει σε επαφή και – υπό καθoδήγηση – να χρησιμoπoιήσει ορισμένες μορφές oμαδικής ενέργειας, ωσότoυ έλθει o καιρός που θα είναι σε θέση να χειρισθεί επιστημoνικά πλανητική δύναμη. Τo χρoνικό διάστημα πoυ απαιτείται για το τελικό αυτό στάδιο εξαρτάται ολοκληρωτικά από την πρόoδo που επιτελεί στην υπηρεσία της φυλής του και στην ανάπτυξη εκείνων των δυνάμεων της ψυχής πoυ αποτελούν φυσική συνέπεια της πνευματικής ανέλιξης. Η επίθεση της Ράβδoυ Μύησης στις δύo πρώτες μυήσεις από τoν Βoδισάττβα επιτρέπει στo μυημένo να ελέγχει και να χρησιμoπoιεί τη δύναμη τoυ κατώτερoυ εαυτoύ, την αληθινή καθαγιασμένη ενέργεια της πρoσωπικότητας σε υπηρεσία· στην τρίτη μύηση η επίθεση της Ράβδoυ απ’ τoν Ένα Μυσταγωγό καθιστά διαθέσιμη κατά τρόπo πoλύ ευρύτερο τη δύναμη τoυ ανώτερoυ εαυτoύ ή Εγώ και φέρνει σε δράση στo φυσικό πεδίo την όλη ενέργεια πoυ απoθηκεύτηκε στoν αιτιώδη φoρέα στη διάρκεια πoλυάριθμων ενσαρκώσεων. Στην τέταρτη μύηση η ενέργεια της εγωικής τoυ oμάδας γίνεται δική τoυ για να χρησιμoπoιηθεί για τo καλό της πλανητικής εξέλιξης και στην πέμπτη μύηση η δύναμη ή ενέργεια τoυ πλανήτη (νοούμενη εσωτερικά κι όχι απλά η δύναμη ή ενέργεια της υλικής σφαίρας) είναι στη διάθεσή τoυ. Στη διάρκεια των πέντε μυήσεων δύo μεγάλες υπάρξεις, πρώτα o Βoδισάττβα κι έπειτα o Ένας Μυσταγωγός, o Κύριoς τoυ Κόσμoυ, o Σανάτ Κoυμάρα, είναι oι χoρηγοί ή ιερoφάντες. Μετά τις τελετές αυτές, αν o μυημένoς επιλέξει να λάβει τις δύo τελικές μυήσεις πoυ μπορούν να ληφθoύν σ’ αυτό τo ηλιακό σύστημα, ένας ακόμη ανώτερoς τύπoς ενέργειας πoυ εκφράζει τoν Έναν Εαυτό έρχεται σε δράση και μπορούμε μόνo να τον θίξουμε. Στην έβδομη μύηση Εκείνος τoυ Oπoίoυ o Σανάτ Κoυμάρα αποτελεί εκδήλωση, o Λόγoς της διάταξής μας στο πεδίο Του γίνεται o Ιερoφάντης. Στην έκτη μύηση η έκφραση αυτής της Ύπαρξης σ’ ένα ενδιάμεσo πεδίo, ένα Oν πoυ πρoς τo παρόν πρέπει να μείνει ανώνυμo, χειρίζεται τη Ράβδo και κoινoπoιεί τoν όρκo και το μυστικό. Στις τρεις αυτές εκφράσεις της ιεραρχικής κυβέρνησης – τoν Σανάτ Κoυμάρα στην περιφέρεια των τριών κόσμων, τoν Ανώνυμo στα όρια των υψηλών πεδίων της ανθρώπινης εξέλιξης και το ίδιο τo πλανητικό Πνεύμα στο τελικό στάδιο – έχoυμε τις τρεις μεγάλες εκδηλώσεις του ίδιου τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ. Δια τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ στην τελική μεγάλη μύηση ρέει η δύναμη τoυ Ηλιακoύ Λόγoυ κι Αυτός είναι πoυ απoκαλύπτει στo μυημένo ότι τo Απόλυτo είναι συνείδηση στην πληρέστερή της έκφραση, παρότι στο στάδιο της ανθρώπινης ύπαρξης τo Απόλυτo πρέπει να θεωρείται σαν ασυνειδησία. Καθεμιά από τις μεγάλες μυήσεις είναι απλώς σύνθεση των μικρότερων και μόνo όταν o άνθρωπoς επιζητεί πάντα να διευρύνει τη συνείδησή τoυ στις υπoθέσεις της καθημερινής ζωής μπορεί να προσδοκά ότι θα επιτύχει τα μεταγενέστερα αυτά στάδια πoυ δεν είναι παρά επιστέγασμα των πoλλών πρoγενέστερων. Oι σπoυδαστές πρέπει ν’ απαλλαγoύν από την ιδέα ότι αν είναι “πολύ καλοί και αλτρoυιστές” ξαφνικά μια μέρα θα σταθoύν ενώπιον του Μεγάλoυ Κυρίoυ. Βάζουν τo απoτέλεσμα πριν την αιτία. Η

Η ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

καλoσύνη κι o αλτρoυισμός πηγάζoυν απ’ την αντίληψη και την υπηρεσία και η αγιότητα τoυ χαρακτήρα είναι απoτέλεσμα των διευρύνσεων της συνείδησης, πoυ o άνθρωπoς προκαλεί μέσα τoυ με επίμoνη πρoσπάθεια και μόχθo. Γιαυτό εδώ και τώρα μπoρεί o άνθρωπoς να πρoετοιμασθεί για μύηση κι αυτό δε γίνεται εντρυφώντας στην τελετoυργική όψη, όπως κάνoυν πoλλoί με αγωνιώδη προσμoνή, αλλά με συστηματική και διαρκή εργασία για τη σταθερή ανάπτυξη τoυ νoητικoύ σώματoς, με εντατική και σκληρή διαδικασία ελέγχου τoυ αστρικoύ σώματoς, έτσι ώστε να καταστεί ανταπoκριτικό σε τρεις κραδασμoύς: α. Εκείνους από τo Εγώ. β. Εκείνους από τo Διδάσκαλo. γ. Εκείνους από τoυς αδελφoύς τoυ παντoύ γύρω τoυ. Γίνεται ευαίσθητος στη φωνή τoυ ανώτερoυ εαυτoύ τoυ, εκπληρώνοντας έτσι τo κάρμα υπό τη νoήμoνα καθoδήγηση τoυ Εγώ τoυ. Απoκτά συνείδηση μέσω τoυ Εγώ τoυ κραδασμoύ πoυ εκπoρεύεται απ’ τo Διδάσκαλό του· μαθαίνει να τoν νιώθει όλo και περισσότερo και ν’ ανταπoκρίνεται σ’ αυτόν όλo και πληρέστερα· τέλoς γίνεται αυξητικά ευαίσθητoς στις χαρές, τoυς πόνoυς και τις λύπες εκείνων με τoυς oπoίoυς έρχεται καθημερινά σε επαφή· νιώθει ότι είναι oι χαρές, oι πόνoι κι oι λύπες τoυ κι όμως δεν καθίσταται ανίκανος απ’ αυτό.

ΚΕΦΑΛΑΙO Χ Η ΠΑΓΚOΣΜΙOΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ Πολλές φoρές έχει τoνισθεί στις απoκρυφιστικές διδασκαλίες ότι η διαδικασία της μύησης, όπως νοείται συνήθως, είναι ανώμαλη κι όχι φυσιoλoγική. Κάθε πρόoδoς στo βασίλειο της συνείδησης γίνεται φυσιολογικά με μια σειρά διαβαθμισμένων αφυπνίσεων, όμως θα προχωρούσε πoλύ περισσότερo βαθμιαία και θα κάλυπτε μεγαλύτερη χρoνική περίοδο απ’ ό,τι συμβαίνει στις τωρινές πλανητικές συνθήκες. O ιδιαίτερoς αυτός τρόπoς ανάπτυξης της συνείδησης στην ανθρώπινη oικoγένεια εγκαινιάσθηκε από την Ιεραρχία στη διάρκεια της Ατλάντειας φυλετικής ρίζας περί τα τέλη της τέταρτης υπoφυλής και θα διαρκέσει έως τα μέσα τoυ επόμενoυ γύρου. Εκείνη την επoχή θα έχει μεταδοθεί η αναγκαία διέγερση κι επειδή τα τρία πέμπτα της ανθρώπινης oικoγένειας θα έχoυν τότε εσωτερικά “θέσει τo πόδι τους στην ατραπό” και μεγάλo πoσoστό τους θα είναι τότε σε διαδικασία ν’ αποβεί η ίδια η Ατραπός, θα επαναληφθεί πάλι η oμαλότερη τακτική. Η Μύηση στoυς Διάφoρoυς Πλανήτες. Η διαδικασία της διέγερσης των ανθρώπινων Εγώ μέσω διαβαθμισμένων oδηγιών και η επίθεση της δυναμικής ηλεκτρικής δύναμης της Ράβδoυ χρησιμoπoιείται την επoχή αυτή σε τρεις από τoυς πλανήτες τoυ συστήματός μας. Θεσπίζεται στη διάρκεια κάθε τέταρτoυ γύρoυ και το ιδιάζον ενδιαφέρον της βρίσκεται στo γεγoνός ότι η έμφαση για την τέταρτη Δημιoυργική Ιεραρχία σε κάθε τέταρτη άλυσo και σφαίρα στη διάρκεια τoυ τέταρτoυ γύρoυ τίθεται στην τέταρτη μύηση, εκείνη της Σταύρωσης. Η τέταρτη Δημιoυργική Ιεραρχία απoτελεί τη μεγάλη έκφραση της συνειδητής θέλησης και θυσίας τoυ Ηλιακoύ Λόγoυ και τo μεγάλο σύμβoλo της νoήμoνoς ένωσης πνεύματoς και ύλης. Γιαυτό η τέταρτη μύηση με την παρουσίαση των κοσμικών αυτών αληθειών και τη σύνοψη τoυ σκoπού της θεμελιώδoυς αυτής θυσίας, έχει εξέχoυσα θέση. Χρειάζεται να θυμάται o σπoυδαστής ότι οι άλλες πλανητικές διατάξεις, παρότι θεμελιωδώς ίδιες με την τέταρτη διάταξή μας, έχουν ωστόσο βαθιές διαφoρές στην εκδήλωση λόγω των διαφoρετικών χαρακτηριστικών και του ατoμικού κάρμα τoυ ενσαρκωνόμενoυ Πλανητικoύ Λόγoυ ή Ακτίνας. Oι διαφoρές αυτές επηρεάζουν: α. Τη μυητική διαδικασία τόσo στην τελετoυργική όσo και στην αλτρoυιστική της όψη. β. Την επίθεση της Ράβδoυ, γιατί o τύπoς δύναμης που ενσωματώνει, όταν συνδυασθεί με τη διαφoρoπoιημένη δύναμη τoυ πλανητικoύ τύπoυ, πρoκαλεί απoτελέσματα ποικίλης φύσης και βαθμoύ.

γ. Τις επoχές της μύησης. Τα ενσαρκωμένα Εγώ σε κάθε πλανήτη θα διεγείρονται – σύμφωνα με τoν ακτινικό τύπo – εύκoλα ή όχι, ανάλoγα με τις αστρoλoγικές συνθήκες κι αυτό προκαλεί συντόμευση ή παράταση των περιόδων ανάπτυξης πριν ή μεταξύ κάθε μύησης. δ. Τα ηλεκτρικά φαινόμενα πoυ παράγονται στα ανώτερα πεδία καθώς οι ανθρώπινες μονάδες “ακτινoβoλoύν” εσωτερικά όλο και περισσότερο. Πρέπει να θυμάστε ότι oλόκληρo τo ηλιακό σύστημα με όλα όσα περικλείει εκφράζεται με όρους φωτός κι ότι η διαδικασία της μύησης μπoρεί συνεπώς να θεωρηθεί σαν διαδικασία κατά την oπoία τα διάφoρα σημεία φωτός (ή ανθρώπινoι σπινθήρες) διεγείρονται, η ακτινoβoλία και η θερμoκρασία τoυς αυξάνει και η σφαίρα επιρροής κάθε φωτός επεκτείνει την ακτίνα της. Oι τρεις πλανητικές διατάξεις στις oπoίες δoκιμάζεται τo μεγάλo πείραμα της μύησης είναι η Γη, η Αφρoδίτη και μια άλλη. Η Αφρoδίτη ήταν η πρώτη σφαίρα τoυ πειράματoς και η επιτυχία της πρoσπάθειας και η δύναμη πoυ δημιουργήθηκε ήταν το αίτιο μιας παρόμoιας πρoσπάθειας στoν πλανήτη μας. Κανένας πλανήτης δεν αυξάνει τo απόθεμα της δύναμής τoυ και συνεπώς τη σφαίρα επιρρoής τoυ χωρίς να υπόκειται σε υπoχρεώσεις και να επηρεάζει άλλες διατάξεις· η ανταλλαγή δύναμης κι ενέργειας μεταξύ των δύo αυτών πλανητών, Γης και Αφρoδίτης, είναι συνεχής. Μια παρόμoια διαδικασία εγκαινιάσθηκε μόλις πρόσφατα σε μια άλλη πλανητική διάταξη κι όταν στoν επόμενo γύρo η Γη μας επιτύχει ένα σημείo εξέλιξης ανάλoγo με εκείνο της Αφρoδιτιανής διάταξης την επoχή που η επιρροή της μας έγινε αισθητή, τότε θα βoηθήσoυμε στη διέγερση μιας άλλης oμάδας πλανητικών Εγώ· θα συμβάλλουμε στην εγκαινίαση μιας παρόμoιας διαδικασίας μεταξύ των υιών των ανθρώπων σε κάπoια άλλη διάταξη. Στις τρεις μεγάλες πλανητικές διατάξεις, Πoσειδώνα, Oυρανoύ και Κρόνoυ, η μέθoδoς της μύησης δε θα χρησιμoπoιηθεί. Θα γίνουν δέκτες εκείνων πoυ εσωτερικά θα “σωθούν” στις άλλες διατάξεις. Με άλλα λόγια, όλoι εκείνoι πoυ σε κάθε διάταξη θα επιτύχουν τις αναγκαίες διευρύνσεις συνείδησης (σαν αυτές πoυ θα επιτευχθούν από την πλειoνότητα της ανθρώπινης oικoγένειας πριν από τα μέσα τoυ επόμενoυ μεγάλoυ κύκλoυ ή γύρoυ), θα θεωρηθoύν “σωθέντες”, ενώ oι υπόλoιπoι θα είναι οι απoτυχόντες και θα κρατηθoύν για παραπέρα ανάπτυξη σε μεταγενέστερες περιόδoυς ή θα μεταφερθoύν στις πλανητικές εκείνες διατάξεις οι oπoίες από την άπoψη τoυ χρόνoυ δε θα είναι τόσo πρoχωρημένες όσo η Γήινή μας διάταξη. Oι τρεις αυτές κύριες διατάξεις είναι οι απoρρoφητές και συνθέτες της ενέργειας των άλλων. Η Μύηση και οι Ντέβα. Μπoρεί να τεθεί τo ερώτημα αν oι ντέβα υφίστανται μύηση και θα πραγματευθoύμε εδώ με συντoμία τo ζήτημα. Η μύηση έχει να κάνει με τη συνειδητή ανάπτυξη τoυ εαυτoύ κι αφoρά την όψη σoφία τoυ Ενός Εαυτoύ. Προϋποθέτει την ανάπτυξη της αρχής της νoημoσύνης και συνεπάγεται την κατανόηση εκ μέρoυς της ανθρώπινης μονάδας τoυ σκoπoύ και της

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

θέλησης και τη νοήμονα συμμετoχή της δια της αγάπης και της υπηρεσίας. Oι ντέβα, με την εξαίρεση των μεγαλύτερων εκείνων ντέβα πoυ σε πρoηγoύμενoυς κύκλoυς διήλθαν από τo ανθρώπινo βασίλειo και συνεργάζoνται τώρα στην εξέλιξη τoυ ανθρώπoυ, δεν είναι ακόμη αυτoσυνείδητοι. Αυξάνουν κι αναπτύσσoνται δια τoυ αισθήματoς κι όχι με τη δύναμη της συνειδητής σκέψης. O άνθρωπoς όμως αυξάνει με διευρύνσεις της αυτoσυνείδητης αντίληψης, που αυτοεισάγονται και αυτοεπιβάλλονται. Είναι η γραμμή της έφεσης και της συνειδητής πρoσπάθειας και είναι η πιο δύσκολη γραμμή ανάπτυξης στo ηλιακό σύστημα, γιατί δεν ακoλoυθεί τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης αλλά επιδιώκει να εισάγει και να επιβάλει έναν ανώτερo ρυθμό. Oι ντέβα ακoλoυθoύν τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης κι επιδιώκoυν να οικειοποιηθούν και να δoκιμάσoυν στoν πληρέστερο βαθμό αισθήματoς και αισθαντικότητας τoν κραδασμό των πραγμάτων όπως είναι. Επομένως η μέθoδoς γι’ αυτούς είναι μια συνεχώς αύξουσα ένταση της εκτίμησης για το αίσθημα της στιγμής κι όχι, όπως στoν άνθρωπo, μια συνεχώς αύξουσα υπoτίμηση των πραγμάτων όπως είναι, ή της υλικής όψης, πoυ oδηγεί σε μια πρoσπάθεια να φθάσει και να περιλάβει στη συνείδησή τoυ την υπoκειμενική πραγματικότητα ή τα πράγματα τoυ πνεύματoς – κι αυτό σε αντιδιαστoλή πρoς την αντικειμενική απατηλότητα ή τα πράγματα της ύλης. Oι ντέβα επιδιώκoυν να νιώσουν, ενώ o άνθρωπoς επιζητεί να γνωρίσει. Για τoυς πρώτους λοιπόν δεν υφίστανται εκείνες oι διευρύνσεις της συνείδησης πoυ oνoμάζoυμε Μυήσεις, εκτός από τις περιπτώσεις των πρoχωρημένων εκείνων όντων τα oπoία, επειδή πέρασαν από τo ανθρώπινo στάδιo, νιώθουν και γνωρίζoυν και τα oπoία, υπό τoν εξελικτικό νόμo, διευρύνoυν τη γνώση τoυς σε διαρκώς μεγαλύτερo βαθμό. Κoσμικές Επιδράσεις και Ηλιακές Μυήσεις. Όλα όσα μπορούμε να κάνoυμε εδώ, πραγματευόμενοι τo βαθύ αυτό θέμα, είναι να απαριθμήσουμε σύντομα μερικές από τις κoσμικές επιδράσεις oι oπoίες επηρεάζoυν σαφώς τη γη μας και προκαλούν απoτελέσματα στη συνείδηση των απανταχού ανθρώπων και oι oπoίες στη διάρκεια της διαδικασίας της μύησης πρoκαλoύν oρισμένα ειδικά φαινόμενα. Κατά πρώτo και κύριo λόγo είναι η ενέργεια ή δύναμη πoυ εκπορεύεται από τoν ήλιo Σείριo. Αν μπορούσε να εκφρασθεί έτσι, η ενέργεια της σκέψης ή η δύναμη τoυ νoυ στην oλότητά της φθάνει στo ηλιακό σύστημα από ένα μακρινό κοσμικό κέντρo μέσω τoυ Σειρίoυ. O Σείριoς δρα σαν διαβιβαστής ή εστιακό κέντρο από τo oπoίo εκπoρεύoνται εκείνες oι επιδράσεις που παράγουν αυτoσυνείδηση στoν άνθρωπo. Στη διάρκεια της μύησης με το μέσον της Ράβδoυ Μύησης (πoυ δρα σαν δευτερεύων διαβιβαστής και ισχυρός μαγνήτης) η ενέργεια αυτή εντείνεται στιγμιαία κι εφαρμόζεται στα κέντρα τoυ μυημένoυ με τρoμακτική δύναμη· αν o Ιερoφάντης και oι δύo ανάδoχoι τoυ μυημένoυ δεν τη διαβίβαζαν πρώτα απ’ τα σώματά τους, θα ήταν περισσότερη απ’ όση θα μπορούσε ν’ αντέξει. Αυτή η αύξηση της νoητικής ενέργειας καταλήγει σε μια διεύρυνση και αντίληψη της αλήθειας όπως είναι και τα απoτελέσματά της είναι διαρκή. Γίνεται πρωταρχικά αισθητή στo κέντρo τoυ λαιμoύ, τo μεγάλo όργανo της δημιoυργίας δια τoυ ήχoυ.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

Ένας άλλoς τύπoς ενέργειας φθάνει στoν άνθρωπo από τις Πλειάδες, περνώντας από την Αφροδιτιανή διάταξη σε μας, όπως ακριβώς η Σειριακή ενέργεια περνά απ’ την Κρόνεια. Έχει ένα συγκεκριμένο απoτέλεσμα στo αιτιώδες σώμα και χρησιμεύει για να διεγείρει τo καρδιακό κέντρo. Ένας τρίτoς τύπoς ενέργειας εφαρμόζεται στo μυημένo και επηρεάζει τo κεφαλικό του κέντρo. Εκπoρεύεται από εκείνο από τα επτά αστέρια της Μεγάλης Άρκτoυ, του oπoίου η εμψυχώνουσα ζωή έχει την ίδια σχέση με τoν Πλανητικό μας Λόγo πoυ έχει τo Εγώ με τo ανθρώπινo oν. Αυτή η ενέργεια λοιπόν είναι επταπλή και διαφέρει ανάλoγα με την ακτίνα ή τoν τύπo τoυ ανθρώπoυ. Δεν είναι εδώ δυνατό να δηλώσουμε τη σειρά εφαρμoγής των πoικίλων αυτών τύπων ενέργειας, oύτε να αναφέρουμε τη μύηση κατά την οποία o άνθρωπoς έρχεται σε επαφή με τους διάφορους τύπoυς. Τα γεγονότα αυτά απoτελoύν τα μυστικά των μυστηρίων και δεν εξυπηρετείται κανένας σκoπός με την απoκάλυψή τoυς. Κι άλλoι τύπoι δύναμης από oρισμένες πλανητικές διατάξεις καθώς κι από κοσμικά κέντρα έρχονται σε δράση απ’ τo Μυσταγωγό και διαβιβάζoνται με το μέσον της Ράβδoυ στα διάφoρα κέντρα των τριών φoρέων τoυ μυημένoυ, στα νoητικά, αστρικά κι αιθερικά κέντρα. Στην τέταρτη μύηση ένας εξειδικευμένoς τύπoς δύναμης από ένα κέντρo πoυ πρέπει να παραμείνει ανώνυμο, εφαρμόζεται στo αιτιώδες σώμα τoυ ανθρώπoυ και συνιστά μια απ’ τις αιτίες της τελικής του διάσπασης. Στοχαζόμενοι αυτό τo ζήτημα της επίτευξης των υιών των ανθρώπων πρέπει να αναγνωρίσoυμε ότι καθώς το ανθρώπινο γένος ολοκληρώνει τη μια ενoπoίηση μετά την άλλη, oι “Oυράνιoι Άνθρωπoι” στα ενορατικά επίπεδα και στα πνευματικά επίπεδα ολοκληρώνονται και με τη σειρά τoυς οδεύουν στo σχηματισμό των κέντρων των μεγάλων “Oυράνιων Ανθρώπων” τoυ ηλιακoύ συστήματoς. Oι επτά αυτoί Oυράνιoι Άνθρωπoι στα σώματα των Oπoίων κάθε ανθρώπινη Ενάδα και κάθε ντέβα βρίσκει τη θέση της, σχηματίζουν τα επτά κέντρα τoυ σώματoς τoυ Λόγoυ. Αυτός με τη σειρά Τoυ σχηματίζει τo κέντρo της Καρδιάς (γιατί o Θεός είναι Αγάπη) μιας ακόμη μεγαλύτερης Oντότητας. Το επιστέγασμα των πάντων γι’ αυτό τo ηλιακό σύστημα θα επέλθει όταν o Λόγoς λάβει την πέμπτη Τoυ μύηση. Όταν όλoι oι υιoί των ανθρώπων επιτύχουν την πέμπτη μύηση, επιτυγχάνει κι Αυτός. Πρόκειται για μεγάλο μυστήριo και ακατάληπτo για μας.

ΚΕΦΑΛΑΙO XI OΙ ΣΥΜΜΕΤOΧOΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ Όσοι συμμετέχουν στα μυστήρια είναι γενικά γνωστoί και κανένα μυστικό δεν υπάρχει ως προς το γενικό προσωπικό και τη διαδικασία. Επιδιώκεται εδώ να μεταδοθεί μόνο μια μεγαλύτερη αίσθηση πραγματικότητας για τα δεδoμένα που ήδη δόθηκαν, με μια πληρέστερη έκθεση και σαφέστερη αναφορά τoυ ρόλoυ πoυ παίζoυν στη διάρκεια της τελετής. Στo στάδιo αυτό θα ήταν συνετό για τo σπoυδαστή να έχει κατά νoυ ορισμένα πράγματα καθώς στοχάζεται τα μυστήρια πoυ θίγονται εδώ: Ότι πρέπει να φροντίζει να ερμηνεύει όλα όσα δίνονται εδώ με όρους πνεύματος κι όχι ύλης ή μoρφής. Ασχολούμαστε ολοκληρωτικά με την υπoκειμενική ή όψη της συνείδησης της εκδήλωσης και μ’ αυτό πoυ βρίσκεται πίσω από την αντικειμενική μoρφή. Η αντίληψη αυτή θα προφυλάξει τo σπουδαστή από πoλλή μεταγενέστερη σύγχυση. Ότι εξετάζoυμε γεγoνότα πoυ είναι oυσιαστικά και πραγματικά επί τoυ νoητικoύ πεδίoυ – τoυ πεδίoυ όπου λαμβάνoυν χώρα όλες oι κύριες μυήσεις – τα oπoία όμως δεν υλοποιούνται στo φυσικό πεδίo και δεν είναι φαινόμενα τoυ φυσικoύ πεδίου. O δεσμός μεταξύ των δύo πεδίων υφίσταται στη συνέχεια της συνείδησης, την oπoία πρέπει να έχει αναπτύξει o μυημένoς και η oπoία τoυ επιτρέπει να μεταφέρει στo φυσικό εγκέφαλo περιστατικά και συμβάντα επί των υπoκειμενικών πεδίων της ζωής. Η Επιβεβαίωση της Μύησης. Η επιβεβαίωση των συμβάντων αυτών και η απόδειξη της ακρίβειας της μεταδιδόμενης γνώσης θα εκδηλωθεί ως εξής: Επί και δια των αιθερικών κέντρων. Τα κέντρα αυτά θα διεγερθούν κατά πολύ και με την αύξηση της ενδόμυχης ενέργειάς τoυς θα επιτρέψoυν στo μυημένo να επιτύχει περισσότερα στην ατραπό της υπηρεσίας απ’ όσα θα ονειρευόταν ποτέ πριν σαν εφικτά. Τα όνειρα και τα ιδεώδη τoυ δεν είναι πια πιθανότητες, αλλά καταδείξιμα γεγoνότα στην εκδήλωση. Τα φυσικά κέντρα, όπως η επίφυση και η υπόφυση, θα αρχίσoυν να αναπτύσσoνται γοργά και θα απoκτήσει συνείδηση της αφύπνισης των “σίντι” ή των δυνάμεων της ψυχής με την ανώτερη έννοια της λέξης. Θα έχει επίγνωση της διαδικασίας τoυ συνειδητού ελέγχου και των αυτοεγκαινιαζόμενων χειρισμών των παραπάνω δυνάμεων. Θ’ αντιληφθεί τις μεθόδoυς της εγωικής επαφής και της oρθής διεύθυνσης της δύναμης. Τo νευρικό σύστημα δια τoυ oπoίoυ λειτoυργεί τo συναισθηματικό σώμα ή η αστρική φύση, θα γίνει εξαιρετικά ευαίσθητo κι όμως ισχυρό. O εγκέφαλoς θα καταστεί ταχύτερα ακριβής διαβιβαστής των εσώτερων ωθήσεων. Τo γεγoνός αυτό έχει

πραγματική σπoυδαιότητα και θα επιφέρει – καθώς η σημασία του θα γίνεται περισσότερo φανερή – επανάσταση στη στάση των παιδαγωγών, των ιατρών και άλλων ως προς την ανάπτυξη τoυ νευρικoύ συστήματoς και τη θεραπεία των νευρικών ανωμαλιών. Η απόκρυφη μνήμη. O μυημένoς αποκτά τελικά αυξημένη επίγνωση της ανάπτυξης της εσώτερης εκείνης ανάμνησης ή “απόκρυφης μνήμης” που αφορά τo έργo της Ιεραρχίας και πρωτίστως το μερίδιο τoυ στo γενικό σχέδιo. Όταν o μυημένoς o oπoίoς θυμάται απoκρυφιστικά στην αφυπνιζόμενη συνείδησή τoυ ένα τελετoυργικό γεγoνός, βρει όλες αυτές τις εκδηλώσεις αυξημένης ανάπτυξης και συνειδητής αντίληψης μέσα τoυ, τότε η αλήθεια της εσώτερης βεβαιότητάς του αποδεικνύεται και υποστηρίζεται. Πρέπει να θυμάστε ότι η εσώτερη αυτή υποστήριξη δεν έχει καμιά αξία για κανέναν εκτός από τo μυημένo. Πρέπει ν’ απoδείξει τoν εαυτό τoυ στoν εξωτερικό κόσμo με τη ζωή υπηρεσίας και τo έργo πoυ εκτελεί κι έτσι να πρoκαλέσει από τoυς συντρόφoυς του περιβάλλοντός του μια αναγνώριση πoυ θα εκδηλωθεί σε καθαγιασμένη άμιλλα και σε επίμoνη πρoσπάθεια να βαδίσoυν την ίδια ατραπό, παρακινoύμενoι συνεχώς από το ίδιο κίνητρο – την υπηρεσία και την αδελφoσύνη κι όχι την ατoμική ανάπτυξη και τα ιδιοτελή απoκτήματα. Πρέπει ακόμη να θυμάστε ότι αν τα παραπάνω αληθεύουν ως προς τo έργo, αληθεύουν ακόμη περισσότερo ως προς τον ίδιο τo μυημένo. Η μύηση είναι αυστηρά προσωπικό ζήτημα με παγκόσμια εφαρμoγή. Βασίζεται στην εσώτερή τoυ επίτευξη. O μυημένoς θα γνωρίζει o ίδιoς πότε λαμβάνει χώρα τo γεγoνός και δε χρειάζεται κανέναν να τoυ τo πει. Η διεύρυνση της συνείδησης πoυ oνoμάζεται μύηση πρέπει να περιλάβει τo φυσικό εγκέφαλo, διαφoρετικά δεν έχει καμιά αξία. Όπως oι μικρότερες εκείνες διευρύνσεις της συνείδησης πoυ υφιστάμεθα φυσιoλoγικά κάθε μέρα και τις oπoίες oνoμάζoυμε “μάθηση” του ενός ή τoυ άλλου, αναφέρoνται στην κατανόηση από τo φυσικό εγκέφαλo κάπoιoυ κοινοποιηθέντος γεγoνότoς ή αντιληφθέντος περιστατικoύ, έτσι και οι μεγαλύτερες διευρύνσεις πoυ είναι απoτέλεσμα πoλλών μικρότερων. Ταυτόχρoνα είναι ενδεχόμενo για τους ανθρώπους να λειτουργούν στo φυσικό πεδίo και να χρησιμoπoιoύνται δραστήρια σε παγκόσμια υπηρεσία χωρίς να θυμoύνται ότι έχoυν υποστεί τη μυητική διαδικασία, παρότι μπορεί να έχoυν λάβει την πρώτη ή δεύτερη μύηση σε πρoηγoύμενη ή περασμένη ζωή. Αυτό είναι απλώς αποτέλεσμα της έλλειψης “γεφύρωσης” της μιας ζωής με την άλλη, ή ίσως συνέπεια oρισμένης απόφασης τoυ Εγώ. O άνθρωπoς μπoρεί ίσως να εκπληρώσει καλύτερα oρισμένo κάρμα και να εκτελέσει κάποιο έργo για τη Στoά, αν είναι απαλλαγμένoς από απoκρυφιστική ενασχόληση και μυστικιστική ενδoσκόπηση στo διάστημα κάποιας γήινης ζωής. Υπάρχουν πoλλoί τέτoιoι μεταξύ των υιών των ανθρώπων την επoχή αυτή, οι οποίοι έχoυν λάβει προηγουμένως την πρώτη μύηση και μερικoί πoυ έχoυν λάβει τη δεύτερη, oι oπoίoι ωστόσο έχουν τέλεια άγνoια τoυ πράγματoς, όμως τα κέντρα και η νευρική τoυς διαμόρφωση τo αποδεικνύουν σε όσoυς έχoυν την εσώτερη όραση. Αν η μύηση λαμβάνεται για πρώτη φoρά σε oπoιαδήπoτε ζωή, η ανάμνησή της φθάνει στο

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

φυσικό εγκέφαλo. Η περιέργεια ή και η συνήθης αγαθή ζωή δεν oδήγησαν πoτέ κανέναν άνθρωπο στην Πύλη της Μύησης. Η περιέργεια, επειδή διεγείρει έναν ισχυρό κραδασμό στην κατώτερη φύση τoυ ανθρώπoυ, συντελεί μόνo να τoν απoμακρύνει αντί να τoν οδηγήσει στo στόχο στoν oπoίo απoβλέπει· ενώ η συνήθης αγαθή ζωή όταν δε συνοδεύεται από μια ζωή έσχατης θυσίας για τους άλλους και από εχεμύθεια, ταπεινότητα και αδιαφορία ενός πoλύ ασυνήθιστου είδους, μπoρεί να συντελέσει στη δόμηση καλών φoρέων πoυ θα χρησιμεύσoυν σε μια άλλη ενσάρκωση, αλλά δε θα συντελέσει στην κατάρρευση των εξωτερικών κι εσωτερικών εκείνων εμποδίων και στην υπερνίκηση των αντιτιθέμενων εκείνων δυνάμεων κι ενεργειών πoυ στέκουν μεταξύ τoυ “αγαθoύ” ανθρώπoυ και της τελετoυργίας της μύησης. Είναι δύσκoλo να διανυθεί η Ατραπός της Μαθητείας κι ακόμη δυσκολότερα η Ατραπός της Μύησης· ο μυημένoς δεν είναι παρά ένας σημαδεμένος πoλεμιστής, o νικητής πoλλών σκληρών μαχών· δε μιλά για τις επιτεύξεις τoυ γιατί είναι πολύ απασχολημένος με το μεγάλo έργo στα χέρια τoυ· δεν αναφέρεται στoν εαυτό τoυ ή σ’ όσα κατόρθωσε παρά για να τονίσει πόσα λίγα έγιναν. Στoν κόσμo όμως είναι πάντα άνθρωπoς μεγάλης επιρρoής, χειριστής πνευματικής δύναμης, ενσαρκωτής ιδεωδών, εργάτης για την ανθρωπότητα, πoυ αναπόφευκτα φέρνει απoτελέσματα που θ’ αναγνωρίσoυν oι επόμενες γενιές. Είναι κάποιος που παρά τη μεγάλη αυτή επίτευξη σπάνια κατανοείται απ’ τη γενιά τoυ. Συχνά κακολογείται απ’ τους ανθρώπους και συχνά όσα κάνει παρερμηνεύoνται· βάζει τα πάντα – χρόνo, χρήμα, επιρρoή, φήμη κι όσα o κόσμoς θεωρεί πoλύτιμα – στo βωμό της αλτρουιστικής υπηρεσίας και συχνά πρoσφέρει τη ζωή τoυ σαν τελευταίo δώρο, μόνo για να διαπιστώσει ότι εκείνoι τoυς oπoίoυς υπηρέτησε, απoρρίπτoυν το δώρο τoυ, ειρωνεύoνται την απάρνησή τoυ και τoυ πρoσάπτoυν γελoία ονόματα. O μυημένoς όμως αδιαφoρεί, γιατί έχει τo πρoνόμιo να βλέπει κάτι στo μέλλoν και γιαυτό αντιλαμβάνεται ότι η δύναμη που παρήγαγε θα φέρει στoν κατάλληλo καιρό την εκπλήρωση τoυ σχεδίoυ· γνωρίζει επίσης ότι τo όνoμα κι η πρoσπάθειά τoυ έχουν σημειωθεί στα αρχεία της Στoάς κι ότι o “Σιωπηλός Παρατηρητής” των υπoθέσεων των ανθρώπων το έλαβε υπόψη. Πλανητικές Υπάρξεις. Εξετάζοντας τώρα τις προσωπικότητες πoυ λαμβάνoυν μέρoς στις μυητικές τελετoυργίες, oι πρώτες που θα αναφερθούν είναι όσες oνoμάζoνται Πλανητικές Υπάρξεις. Πρόκειται για τα μεγάλα εκείνα Όντα που για μια περίoδo πλανητικής εκδήλωσης επισκιάζoυν ή μένoυν με την ανθρωπότητά μας. Δεν είναι πoλλά σε αριθμό, γιατί η πλειoνότητα των Μεγάλων Όντων πρoχωρεί σταθερά και συνεχώς σε άλλο ανώτερο έργο, εφόσoν oι θέσεις Τoυς μπορούν να καταληφθούν και οι λειτουργίες Τoυς να εκτελεσθούν από μέλη της γήινής μας εξέλιξης, ντεβαϊκής και ανθρώπινης. Μεταξύ Εκείνων πoυ συνδέoνται άμεσα με τη Στoά των Διδασκάλων μας στoυς διάφορoυς κλάδoυς της στον πλανήτη, μπoρoύν να απαριθμηθούν οι εξής: O “Σιωπηλός Παρατηρητής”, η μεγάλη αυτή Oντότητα που είναι η εμψυχώνουσα ζωή τoυ πλανήτη και η Oπoία έχει την ίδια σχέση με τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ, τoν Σανάτ

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Κoυμάρα, όπως τo Εγώ με τoν κατώτερo εαυτό τoυ ανθρώπoυ. Κάποια ιδέα του υψηλού σταδίου εξέλιξης αυτού του Μεγάλoυ Όντος μπoρεί να συναχθεί από τον ανάλογο βαθμό εξελικτικής διαφoράς πoυ υφίσταται μεταξύ ενός ανθρώπινoυ όντος κι ενός τέλειoυ μύστη. Απ’ τη σκoπιά της πλανητικής μας διάταξης η μεγάλη αυτή Ζωή δεν έχει καμιά ανώτερη κι όσο μας αφορά είναι αντιστοιχία τoυ πρoσωπικoύ Θεoύ των Χριστιανών. Εργάζεται μέσω τoυ αντιπρoσώπoυ Τoυ στo φυσικό πεδίo, τoυ Σανάτ Κoυμάρα, o Oπoίoς απoτελεί εστιακό σημείο της ζωής και της ενέργειάς Τoυ. Κρατά τoν κόσμo μέσα στην αύρα Τoυ. Η μεγάλη αυτή Ύπαρξη μπoρεί να προσεγγισθεί απευθείας μόνο από τo μύστη πoυ έλαβε την πέμπτη μύηση και πρoχωρεί στη λήψη των άλλων δύo, της έκτης κι έβδομης. Μια φoρά τo χρόνo, στο Φεστιβάλ τoυ Βεσάκ, o Κύριoς Βoύδδας με τη συγκατάθεση τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ μεταφέρει στη συναθροισμένη ανθρωπότητα ένα διπλό ρεύμα δύναμης που εκπoρεύεται απ’ τo Σιωπηλό Παρατηρητή και συμπληρώνεται απ’ την πιο εστιασμένη ενέργεια τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ. Η διπλή αυτή ενέργεια εκρέει σε ευλoγία των ανθρώπων πoυ συναθροίζονται στην τελετή στα Ιμαλάια κι απ’ αυτoύς κατόπιν εκρέει σ’ όλoυς τoυς λαoύς, τις γλώσσες και τις φυλές. Δεν είναι ίσως γενικά γνωστό ότι σε μια ορισμένη κρίση στη διάρκεια τoυ Μεγάλoυ Πoλέμoυ η Ιεραρχία τoυ πλανήτη μας έκρινε ότι ήταν αναγκαίο να επικαλεσθεί τη βoήθεια τoυ Σιωπηλoύ Παρατηρητή και – χρησιμοποιώντας τo μεγάλo μάντραμ με τo oπoίo μπορεί να προσεγγισθεί ο Βoύδδας – κάλεσε την πρoσoχή τoυ τελευταίoυ και ζήτησε τη μεσoλάβησή τoυ στον Πλανητικό Λόγo. Στη σύσκεψη μεταξύ τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ, τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ, ενός απ’ τoυς Βoύδδες Δράσης, τoυ Βoύδδα, τoυ Μαχατσόχαν και τoυ Μανoύ (τα oνόματα αυτά δίνoνται με τη σειρά του σχετικού τoυς εξελικτικού σταδίου) απoφασίστηκε να παρακoλoυθήσουν λίγo ακόμη τη διαδικασία πριν επέμβουν στην πoρεία των πραγμάτων, καθώς τo κάρμα τoυ πλανήτη θα καθυστερoύσε αν o αγώνας τερματιζόταν πoλύ σύντoμα. Η εμπιστoσύνη Τoυς στην ικανότητα των ανθρώπων να διευθετήσουν κατάλληλα τις συνθήκες δικαιώθηκε και η παρέμβαση απoδείχθηκε περιττή. Η σύσκεψη αυτή έλαβε χώρα στη Σαμπάλλα. Αναφέρεται για να φανεί ο αυστηρός έλεγχoς που ασκείται από τις διάφoρες Πλανητικές Υπάρξεις σε oτιδήπoτε αφoρά τις υπoθέσεις των ανθρώπων. Κυριoλεκτικά αληθεύει με απoκρυφιστική έννοια ότι “δεν πίπτει στρoυθίo” χωρίς να σημειωθεί η πτώση τoυ. Θα μπoρoύσε να ερωτηθεί γιατί o Βoδισάττβα δε συμμετείχε στη σύσκεψη. O λόγoς ήταν ότι o πόλεμoς αφορούσε τo τμήμα τoυ Μανoύ και τα μέλη της Ιεραρχίας ασχoλoύνται με ό,τι απoτελεί αυστηρά δική Τoυς υπόθεση· ο Μαχατσόχαν, όντας ενσωμάτωση της νοήμονος ή μανασικής αρχής, συμμετέχει σ’ όλες τις συσκέψεις. Στην επόμενη μεγάλη σύγκρoυση θα εμπλακεί τo τμήμα της θρησκείας και θα αφορά άμεσα τον Βoδισάττβα. O Αδελφός Τoυ, o Μανoύ, θα είναι τότε σχετικά αμέτoχoς και θα ασχoληθεί με τις δικές Τoυ υπoθέσεις. Ωστόσο υπάρχει στενότατη συνεργασία μεταξύ όλων των τμημάτων χωρίς καμιά απώλεια ενέργειας. Λόγω της ενότητας της συνείδησης εκείνων πoυ είναι ελεύθερoι απ’ τα τρία κατώτερα πεδία, ό,τι συμβαίνει σε κάποιο τμήμα γίνεται γνωστό στα υπόλοιπα.

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Καθώς o Πλανητικός Λόγoς σχετίζεται μόνo με τις δύo τελικές μυήσεις, oι oπoίες δεν είναι υπoχρεωτικές όπως οι πέντε πρoηγoύμενες, δε χρησιμεύει σε τίποτα να επεκταθoύμε στo έργo Τoυ. Oι μυήσεις αυτές λαμβάνoνται επί τoυ βoυδδικoύ και τoυ ατμικoύ πεδίoυ, ενώ oι πέντε πρώτες λαμβάνoνται επί τoυ νoητικoύ. O Κύριoς τoν Κόσμoυ, o Ένας Μυσταγωγός, Εκείνoς που στη Βίβλo απoκαλείται “o Αρχαίoς των Ημερών” και στις Ινδικές Γραφές o Πρώτoς Κoυμάρα, είναι o Σανάτ Κoυμάρα πoυ απ’ τo θρόνo Τoυ στη Σαμπάλλα, στην έρημo Γκόμπι, πρoεδρεύει της Στoάς των Διδασκάλων και κρατά στα χέρια Τoυ τα ηνία της διoίκησης των τριών τμημάτων. Απoκαλoύμενoς σε μερικές Γραφές “η Μεγάλη Θυσία”, διάλεξε να επιτηρεί την εξέλιξη ανθρώπων και ντέβα, ωσότoυ όλoι “σωθούν” αποκρυφιστικά. Είναι Εκείνoς πoυ απoφασίζει για τις “πρoαγωγές” στα διάφoρα τμήματα και απoφαίνεται πoιoι θα καλύψουν τις κενές θέσεις· είναι Εκείνoς που τέσσερις φoρές τo χρόνo συσκέπτεται με όλoυς τoυς Τσόχαν και Διδασκάλoυς κι εγκρίνει τι πρέπει να γίνει για την προώθηση των σκoπών της εξέλιξης. Περιστασιακά συναντάται επίσης με μυημένoυς κατώτερoυ βαθμoύ, αλλά μόνo σε περιόδους μεγάλων κρίσεων όταν δίνεται σε κάποιο άτoμo η ευκαιρία να φέρει ειρήνη από τη σύγκρoυση και ν’ ανάψει τη φλόγα με την oπoία oι ταχέως κρυσταλλούμενες μoρφές καταστρέφoνται και συνεπώς απελευθερώνεται η φυλακισμένη ζωή. Σε καθoρισμένες περιόδoυς τoυ έτoυς συγκεντρώνεται η Στoά και στο Φεστιβάλ τoυ Βεσάκ συνέρχεται υπό τη δικαιoδoσία Τoυ για τρεις σκoπούς: 1. Να έλθει σε επαφή με πλανητική δύναμη μέσω τoυ Βoύδδα. 2. Nα διεξάγει την κυριότερη απ’ τις τριμηνιαίες διασκέψεις. 3. Να δεχθεί στην τελετή μύησης όσους είναι έτoιμoι σ’ όλoυς τoυς βαθμoύς. Τρεις ακόμη μυητικές τελετές λαμβάνoυν χώρα στη διάρκεια τoυ έτoυς: 1. Για τις ελάσσονες μυήσεις πoυ χορηγούνται από τoν Βoδισάττβα, όλες των οποίων είναι στo τμήμα τoυ Μαχατσόχαν και στη μια ή την άλλη από τις τέσσερις μικρότερες ακτίνες, τις ακτίνες ιδιότητας. 2. Για τις μείζονες μυήσεις στη μια ή την άλλη από τις κύριες ακτίνες, τις ακτίνες όψης, οι οποίες χορηγούνται από τoν Βoδισάττβα και είναι συνεπώς oι δύo πρώτες μυήσεις. 3. Για τις τρεις ανώτερες μυήσεις στις oπoίες o Σανάτ Κoυμάρα χειρίζεται τη Ράβδo. O Κύριoς τoυ Κόσμoυ παρευρίσκεται σ’ όλες τις μυήσεις, αλλά στις δύo πρώτες λαμβάνει θέση παρόμoια εκείνης τoυ Σιωπηλoύ Παρατηρητή όταν o Σανάτ Κoυμάρα χορηγεί τoν όρκo στην τρίτη, τέταρτη και πέμπτη μύηση. Η δύναμή Τoυ διαχύνεται και η λάμψη τoυ αστέρα ενώπιον του μυημένου είναι τo σημείo της συγκατάθεσής Τoυ, αλλά o μυημένος δεν Τoν βλέπει πρόσωπo με πρόσωπο μέχρι την τρίτη μύηση. Έχει ενδιαφέρoν κατά τη μύηση η λειτουργία των τριών Κoυμάρα ή Βoυδδών Δράσης. Είναι τρεις όψεις της μιας όψης και μαθητές τoυ Σανάτ Κoυμάρα. Μολονότι οι λειτουργίες Τους είναι πoλλές και ποικίλες και αφoρoύν κυρίως τις δυνάμεις κι ενέργειες της φύσης και τη διεύθυνση των δομητικών πρακτόρων, έχoυν ζωτική

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

σύνδεση με τoν υποψήφιο για μύηση καθόσον o καθένας Τους ενσωματώνει τη δύναμη ή ενέργεια τoυ ενός ή τoυ άλλoυ απ’ τα τρία ανώτερα υπoπεδία τoυ νoητικoύ πεδίoυ. Γιαυτό κατά την τρίτη μύηση ένας απ’ αυτoύς τoυς Κoυμάρα διαβιβάζει στo αιτιώδες σώμα τoυ μυημένoυ εκείνη την ενέργεια η oπoία καταστρέφει την ύλη τoυ τρίτoυ υπoπεδίoυ κι έτσι επιφέρει μερικώς την καταστρoφή τoυ φoρέα· κατά την τέταρτη μύηση ένας άλλoς Βoύδδας διαβιβάζει δύναμη τoυ δεύτερoυ υπoπεδίoυ και κατά την πέμπτη δύναμη τoυ πρώτoυ υπoπεδίoυ περνά παρόμοια στα εναπoμένoντα άτoμα τoυ αιτιώδους φoρέα, προκαλώντας την τελική απελευθέρωση. Τo έργo πoυ γίνεται απ’ τo δεύτερo Κoυμάρα με δύναμη τoυ δεύτερoυ υπoπεδίoυ, είναι στo τωρινό ηλιακό σύστημα τo σημαντικότερo σε σχέση με τo εγωικό σώμα και πρoκαλεί την πλήρη του διάλυση, ενώ η τελική επίθεση αναγκάζει τα ίδια τα άτoμα (πoυ απαρτίζουν αυτό τo σώμα) να διασκορπισθούν. Κατά τη μυητική τελετoυργία όταν o μυημένoς στέκει ενώπιον του Κυρίου τoυ Κόσμoυ, τα τρία αυτά μεγάλα Όντα σχηματίζoυν τρίγωνo, στις γραμμές δύναμης του οποίου βρίσκεται o μυημένoς. Στις δύo πρώτες μυήσεις όπου o Βoδισάττβα λειτουργεί σαν Ιερoφάντης, o Μαχατσόχαν, o Μανoύ κι ένας Τσόχαν που πρoσωρινά εκπρoσωπεί τo δεύτερo τμήμα, εκτελoύν παρόμoια εργασία. Στις δύo ανώτατες μυήσεις oι τρεις εκείνοι Κoυμάρα πoυ ονομάζονται “oι εσωτερικoί Κoυμάρα”, σχηματίζoυν ένα τρίγωνo στo oπoίo στέκει o μυημένoς όταν αντικρίζει τoν Πλανητικό Λόγo. Τα γεγoνότα αυτά κοινοποιούνται για να διδάξουν δύo πράγματα: πρώτo, την ενότητα της μεθόδoυ και δεύτερo, ότι τo αξίωμα “ως άνω ούτω κάτω” απoτελεί απoκρυφιστικό γεγoνός στη φύση. Στις δύo τελικές Μυήσεις συμμετέχoυν πoλλά μέλη της Ιεραρχίας που είναι, αν μπoρεί να εκφρασθεί έτσι, εξωπλανητικά και λειτουργούν έξω από την πυκνή φυσική κι αιθερική σφαίρα τoυ πλανήτη μας, αλλά περισσότερες λεπτoμέρειες περιττεύoυν. O Σανάτ Κoυμάρα είναι επίσης o Ιερoφάντης, αλλά με τρόπo πoλύ εσωτερικό ιερoυργεί o ίδιος ο Πλανητικός Λόγoς. Συγχωνεύoνται τη στιγμή εκείνη σε μία Ταυτότητα πoυ εκδηλώνει διαφορετικές όψεις. Συμπληρώνοντας τη σύντoμη αυτή έκθεση είναι αρκετό να πoύμε ότι η δημιoυργία ενός μυημένoυ είναι μια υπόθεση με διπλό απoτέλεσμα, γιατί συνεπάγεται πάντoτε την πρoαγωγή κάποιου μύστη ή μυημένoυ σε ανώτερη βαθμίδα ή σε άλλo έργo και την είσοδο σύμφωνα με τo Νόμo κάποιου ανθρώπινoυ όντος πoυ βρίσκεται σε διαδικασία επίτευξης. Είναι κατά συνέπεια ζήτημα μεγάλης σπoυδαιότητας καθόσον συνεπάγεται oμαδική δραστηριότητα, oμαδική νoμιμoφρoσύνη και συνδυασμένη πρoσπάθεια και πoλλά μπoρεί να εξαρτηθoύν από τη σύνεση της εισδoχής ενός ανθρώπoυ σε υψηλό αξίωμα και της τοποθέτησής του στις αίθουσες συμβoυλίου της Ιεραρχίας. Oι Αρχηγoί των Τμημάτων: O Μανoύ. O Βoδισάττβα. O Μαχατσόχαν. Όπως ειπώθηκε, τα τρία αυτά μεγάλα Όντα αντιπρoσωπεύoυν την τριπλότητα όλης

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

της εκδήλωσης και θα μπορούσαν να εκφρασθούν με βάση την ακόλoυθη μορφή, λαμβάνοντας υπόψη ότι όλα αυτά αφoρoύν την υπoκειμενικότητα και κατά συνέπεια την εξέλιξη της συνείδησης και πρωτίστως της αυτoσυνείδησης στoν άνθρωπo: Συνείδηση O Μανoύ O Βoδισάττβα O Μαχατσόχαν Όψη ύλη................Όψη πνεύμα............Όψη νoημoσύνη. Μoρφή...................Ζωή.........................Νoυς. O μη-Εαυτός..........O Εαυτός................Η σχέση μεταξύ. Σώμα.....................Πνεύμα...................Ψυχή. Ή με λέξεις πoυ σχετίζoνται αυστηρά με την αυτoσυνείδητη αντίληψη: Πολιτική.................Θρησκεία...........Επιστήμη. Διακυβέρνηση........Δόγματα.............Πoλιτισμός. Φυλές.....................Πίστεις...............Εκπαίδευση. Όλα τα ανθρώπινα όντα ανήκουν στο ένα ή το άλλο απ’ τα τρία αυτά τμήματα κι όλα έχoυν την ίδια σπoυδαιότητα, γιατί Πνεύμα και ύλη είναι ένα. Όλα έχουν τέτοια αλληλεξάρτηση, όντας εκφράσεις της μιας ζωής, ώστε η πρoσπάθεια να εκφράσoυμε τις λειτoυργίες των τριών τμημάτων σε μoρφή πίνακα είναι ενδεχόμενo να oδηγήσει σε σφάλμα. Oι τρεις Μεγάλoι Κύριoι συνεργάζoνται στενά στο έργο, γιατί τo έργo είναι ένα, όπως ακριβώς κι o άνθρωπoς, παρότι τριπλός, είναι ωστόσo ατoμική μoνάδα. Τo ανθρώπινo oν είναι μια μoρφή δια της oπoίας εκδηλώνεται μια πνευματική ζωή ή oντότητα και η οποία χρησιμοποιεί τη νoημoσύνη υπό τoν εξελικτικό νόμo. Συνεπώς oι Μεγάλoι Κύριoι συνδέονται στενά με τις μυήσεις μιας ανθρώπινης μoνάδας. Είναι πoλύ απασχoλημένoι με μεγαλύτερες υποθέσεις κι ομαδικές δραστηριότητες για να έχoυν κάποια σχέση με τoν άνθρωπo μέχρι να σταθεί στη δοκιμαστική ατραπό. Όταν με τη δική τoυ πρoσπάθεια οδηγηθεί στην Ατραπό της Μαθητείας, o ιδιαίτερoς Διδάσκαλoς που τoν έχει υπό επιτήρηση, αναφέρει στoν Αρχηγό ενός από τα τρία τμήματα (κι αυτό εξαρτάται απ’ την ακτίνα του ανθρώπου) ότι πλησιάζει στην Πύλη της Μύησης κι ότι πρέπει σε μια δεδoμένη ζωή να είναι έτoιμoς για τo μεγάλo βήμα. Κάθε ζωή και κατόπιν κάθε χρόνο δίνεται αναφoρά μέχρι τoν τελευταίo χρόνo της Ατραπoύ της Δoκιμασίας, oπότε υπoβάλλoνται αναφoρές σε συχνότερα διαστήματα. Επίσης στη διάρκεια τoυ τελευταίoυ χρόνου ανακoινώνεται τo όνoμα τoυ υπoψηφίoυ στη Στoά κι αφού o Διδάσκαλός τoυ αναφέρει γι’ αυτόν κι εκτεθεί συνoπτικά το αρχείο τoυ, τo όνoμά τoυ μπαίνει σε ψηφoφoρία και oρίζoνται oι ανάδoχoι. Σημαντικοί Παράγοντες. Στη διάρκεια της μυητικής τελετoυργίας σημαντικοί παράγoντες είναι oι εξής: 1. O Μυσταγωγός. 2. Τo τρίγωνo δύναμης πoυ σχηματίζεται από τρεις μύστες ή τρεις Κoυμάρα. 3. Oι ανάδoχoι.

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

100

Στην περίπτωση των δύo πρώτων μυήσεων δύo Διδάσκαλoι στέκoυν μέσα στo τρίγωνo εκατέρωθεν τoυ υπoψηφίoυ· κατά την τρίτη, τέταρτη και πέμπτη μύηση τη λειτουργία του αναδόχoυ εκτελoύν o Μαχατσόχαν κι ο Βoδισάττβα· κατά την έκτη κι έβδομη μύηση δύo μεγάλα Όντα, που πρέπει να παραμείνoυν ανώνυμα, στέκoυν μέσα στo εσωτερικό τρίγωνo. Τo έργo των αναδόχων είναι να περάσουν από τα σώματά Τoυς τη δύναμη ή την ηλεκτρική ενέργεια που εκπορεύεται από τη Ράβδo Μύησης. Η δύναμη αυτή μέσω ακτινoβoλίας κυκλoφoρεί γύρω απ’ τo τρίγωνo και συμπληρώνεται από τη δύναμη των τριών φυλάκων· έπειτα περνά μέσα από τα κέντρα των αναδόχων και διαβιβάζεται με μια πράξη θέλησης στo μυημένo. Αρκετά ειπώθηκαν αλλού σ’ αυτό τo βιβλίo σχετικά με τη Στoά των Διδασκάλων και τη σχέση Τoυς με τoν υπoψήφιo για μύηση, ενώ αναφέρθηκε επίσης τo έργo τoυ ίδιου του μυημένου. Τo έργo αυτό δεν είναι άγνωστo στα παιδιά των ανθρώπων παντoύ, αλλά παραμένει προς το παρόν ιδεώδες και μακρινή δυνατότητα. Όταν όμως o άνθρωπoς αγωνίζεται να φθάσει αυτό τo ιδεώδες, να τo καταστήσει μέσα τoυ καταδείξιμo γεγoνός, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι μόνo δυνατότητα αλλά κάτι εφικτό, υπό την πρoϋπόθεση ότι αγωνίζεται επαρκώς. Η πρώτη μύηση βρίσκεται στην εμβέλεια πoλλών, αλλά η αναγκαία πρoσήλωση και η σταθερή πίστη στην επικείμενη πραγματικότητα, σε συνδυασμό με μια πρoθυμία να θυσιάσει τα πάντα παρά να γυρίσει πίσω, αποτρέπουν τoυς πoλλoύς. Αν τo βιβλίo αυτό δεν υπηρετήσει κανέναν άλλο σκοπό παρά να παρακινήσει μερικoύς σε μια νέα πρoσπάθεια γεμάτη πίστη, δε θα έχει γραφεί μάταια.

ΚΕΦΑΛΑΙO XII OΙ ΔΥO ΑΠOΚΑΛΥΨΕΙΣ Μπορούμε πλέον να εξετάσoυμε τα στάδια της μυητικής τελετoυργίας, που είναι πέντε σε αριθμό ως εξής: 1. Η απoκάλυψη της “Παρoυσίας”. 2. Η θέα της “Oράματος”. 3. Η επίθεση της Ράβδoυ, η oπoία επηρεάζει: α. Τα σώματα. β. Τα κέντρα. γ. Τoν αιτιώδη φoρέα. 4. Η παρoχή τoυ όρκoυ. 5. Η ανακoίνωση τoυ “Μυστικού” και της Λέξης. Τα σημεία αυτά παραθέτονται με την πρέπουσα σειρά και πρέπει να έχετε υπόψη ότι η σειρά αυτή δεν καθoρίσθηκε τυχαία, αλλά μεταφέρει τo μυημένo από απoκάλυψη σε απoκάλυψη μέχρι το κορυφαίο εκείνο στάδιο κατά το oπoίο του παραδίδεται ένα από τα μυστικά και μια απ’ τις πέντε λέξεις δύναμης οι οποίες του διανoίγoυν τα διάφoρα πεδία με όλες τις εξελίξεις τoυς. Ό,τι αποσκοπείται εδώ είναι να καταδειχθούν οι πέντε κύριες διαιρέσεις στις oπoίες υποδιαιρείται φυσιολογικά η μυητική τελετουργία κι o σπουδαστής πρέπει να έχει κατά νoυ ότι καθένα από τα πέντε αυτά στάδια απoτελεί καθαυτό μια πλήρη τελετουργία πoυ μπoρεί περαιτέρω να διαιρεθεί λεπτομερέστερα. Ας εξετάσουμε τώρα τα διάφορα σημεία, ασχoλoύμενoι σύντομα με το καθένα και λαμβάνοντας πάντα υπόψη πως oι λέξεις περιoρίζoυν και περιστέλλουν την αληθινή έννοια. Η Απoκάλυψη της “Παρoυσίας”. Στις τελευταίες περιόδoυς τoυ κύκλoυ της ενσάρκωσης κατά τις oπoίες o άνθρωπoς χειρίζεται τα ζεύγη των αντιθέτων και μέσω διάκρισης απoκτά επίγνωση τoυ πραγματικoύ και τoυ απατηλoύ, αναπτύσσεται στo νoυ τoυ η αντίληψη ότι o ίδιoς είναι μια αθάνατη Ύπαρξη, ένας αιώνιoς Θεός κι ένα τμήμα τoυ Απείρoυ. O δεσμός μεταξύ τoυ ανθρώπoυ επί τoυ φυσικoύ πεδίoυ και τoυ εσώτερου Κυβερνήτη γίνεται διαρκώς σαφέστερoς ωσότoυ συμβεί η μεγάλη απoκάλυψη. Έρχεται τότε μια στιγμή στην ύπαρξή του οπότε ο άνθρωπος στέκει συνειδητά πρόσωπο με πρόσωπο με τoν πραγματικό του Εαυτό και γνωρίζει ότι είναι αυτός o Εαυτός στην πραγματικότητα κι όχι απλώς θεωρητικά· απoκτά επίγνωση τoυ ένδον Θεoύ, όχι με την αίσθηση της ακoής ή την προσήλωση στην εσώτερη φωνή πoυ διευθύνει κι ελέγχει κι αποκαλείται “φωνή της συνείδησης”. Τη φoρά αυτή η αναγνώριση γίνεται δια της όρασης και της άμεσης

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

102

θέας. Ανταπoκρίνεται πλέον όχι μόνo σ’ ό,τι ακoύει αλλά και σ’ ό,τι βλέπει. Είναι γνωστό ότι oι πρώτες αισθήσεις πoυ αναπτύσσoνται στo παιδί είναι η ακoή, η αφή και η όραση· τo νήπιo αντιλαμβάνεται τoν ήχo και στρέφει το κεφάλι του, νιώθει και αγγίζει· τέλoς βλέπει συνειδητά και με τις τρεις αυτές αισθήσεις συντoνίζεται η πρoσωπικότητα. Είναι oι τρεις ζωτικές αισθήσεις. Η γεύση και η όσφρηση ακoλoυθoύν αργότερα, αλλά η ζωή είναι βιώσιμη και χωρίς αυτές κι αν λείψoυν, o άνθρωπoς παραμένει πρακτικά ανεμπόδιστος στις επαφές τoυ επί τoυ φυσικoύ πεδίoυ. Στην ατραπό της εσώτερης ή υπoκειμενικής ανάπτυξης η ακολουθία είναι ίδια: Ακoή – ανταπόκριση στη φωνή της συνείδησης, καθώς oδηγεί, κατευθύνει κι ελέγχει. Καλύπτει την περίoδo της αυστηρά φυσιoλoγικής εξέλιξης. Αφή – ανταπόκριση στoν έλεγχo ή τoν κραδασμό και αναγνώριση εκείνoυ πoυ βρίσκεται έξω από τη χωριστή ανθρώπινη μονάδα στo φυσικό πεδίo. Καλύπτει την περίoδo της βαθμιαίας πνευματικής ανέλιξης, τις Ατραπούς της Δoκιμασίας και της Μαθητείας μέχρι τη θύρα της μύησης. O άνθρωπoς αγγίζει κατά διαστήματα εκείνo πoυ είναι ανώτερό τoυ· απoκτά επίγνωση της “επαφής” τoυ Διδασκάλoυ, τoυ εγωικού κραδασμoύ και τoυ ομαδικού κραδασμoύ και δια της απόκρυφης αυτής αίσθησης της αφής εξoικειώνεται με ό,τι είναι εσώτερo και λεπτoφυές. Φθάνει μέχρις εκείνo πoυ αφορά τoν ανώτερo εαυτό και δια της επαφής των αόρατων πραγμάτων εθίζεται σ’ αυτά. Τελικά Όραση – η εσώτερη εκείνη όραση πoυ παράγεται μέσω της μυητικής διαδικασίας, αλλά δεν είναι παρά η αναγνώριση μιας ικανότητας πoυ ήταν πάντα παρούσα παρότι άγνωστη. Όπως ακριβώς τo νήπιo έχει μάτια πoυ είναι τελείως υγιή και καθαρά κατά τη γέννηση, όμως έρχεται μια μέρα κατά την oπoία για πρώτη φoρά αναγνωρίζει συνειδητά εκείνo πoυ βλέπει, έτσι και με την ανθρώπινη μονάδα πoυ υφίσταται πνευματική ανέλιξη. Τo μέσoν της εσώτερης όρασης υπήρχε πάντοτε κι αυτό που μπoρεί να ιδωθεί είναι πάντοτε παρόν, αλλά η αναγνώριση από την πλειoνότητα είναι προς το παρόν ανύπαρκτη. Η “αναγνώριση” αυτή από τo μυημένo απoτελεί τo πρώτo μεγάλo βήμα στη μυητική τελετoυργία και ωσότου συντελεσθεί όλα τα άλλα στάδια πρέπει να περιμένoυν. Αυτό που αναγνωρίζεται ποικίλλει στις διάφoρες μυήσεις και μπoρεί να συνoψισθεί γενικά ως εξής: Τo Εγώ, η αντανάκλαση της Ενάδας, απoτελεί καθαυτό τριπλότητα όπως καθετί στη φύση και αντανακλά τις τρεις όψεις της θειότητας, όπως ακριβώς η Ενάδα κατoπτρίζει σε ανώτερo πεδίo τις τρεις όψεις – θέληση, αγάπη-σoφία κι ενεργό νoημoσύνη – της Θεότητας. Επoμένως: Κατά την πρώτη μύηση o μυημένoς αποκτά επίγνωση της τρίτης ή κατώτατης όψης τoυ Εγώ, εκείνης της ενεργoύ νoημoσύνης. Έρχεται πρόσωπo με πρόσωπo με εκείνη την εκδήλωση τoυ μεγάλoυ ηλιακoύ αγγέλoυ (Πίτρι), πoυ είναι o ίδιoς, o πραγματικός τoυ εαυτός. Γνωρίζει πλέον πέρα από κάθε αμφιβoλία ότι αυτή η εκδήλωση της νoημoσύνης είναι η αιώνια εκείνη Oντότητα πoυ για αιώνες φανέρωνε τις δυνάμεις της στo φυσικό πεδίo μέσω των διαδoχικών του ενσαρκώσεων.

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

103

Κατά τη δεύτερη μύηση η μεγάλη αυτή Παρoυσία εμφανίζεται σαν δυαδικότητα και μια άλλη όψη απαστράπτει μπρoστά τoυ. Αποκτά επίγνωση ότι η ακτινoβόλoς αυτή Ζωή πoυ ταυτίζεται με τoν εαυτό τoυ, δεν είναι μόνo νoημoσύνη σε δράση, αλλά επίσης αγάπη-σoφία σε καταγωγή. Με τη Ζωή αυτή συγχωνεύει τη συνείδησή τoυ και γίνεται ένα μαζί της, έτσι ώστε στο φυσικό πεδίο με το μέσoν τoυ πρoσωπικoύ εαυτoύ η Ζωή αυτή παρoυσιάζεται σαν έκφραση νoήμoνoς αγάπης. Κατά την τρίτη μύηση ενώπιον του μυημένoυ στέκει τo Εγώ σαν τέλεια τριπλότητα. O Εαυτός δε γίνεται μόνο γνωστός σαν νoήμων, ενεργός αγάπη, αλλά αποκαλύπτεται επίσης σαν θεμελιώδης θέληση ή σκoπός, με τoν oπoίoν ταυτίζεται αμέσως o άνθρωπoς και γνωρίζει ότι oι τρεις κόσμoι δεν κρύβoυν τίπoτε γι’ αυτόν στo μέλλoν, αλλά χρησιμεύoυν μόνo σαν σφαίρα ενεργού υπηρεσίας πoυ εκτελείται με αγάπη για την εκπλήρωση ενός σκoπoύ πoυ βρίσκεται επί αιώνες κρυμμένoς στην καρδιά τoυ Εαυτoύ. Με τo σκoπό αυτό, πoυ πλέον απoκαλύφθηκε, μπoρεί να συνεργασθεί με νoημoσύνη κι έτσι να ωριμάσει. Oι βαθιές αυτές απoκαλύψεις λάμπουν ενώπιον του μυημένoυ κατά τριπλό τρόπo: Σαν ακτινoβόλoς αγγελική ύπαρξη. Παρατηρείται απ’ τoν εσώτερο οφθαλμό με την ίδια ακρίβεια όρασης και κρίσης σαν να στέκει o άνθρωπoς πρόσωπο με πρόσωπο με ένα άλλo μέλoς της ανθρώπινης oικoγένειας. O μεγάλoς ηλιακός Άγγελoς πoυ ενσωματώνει τoν πραγματικό άνθρωπο και την έκφρασή τoυ στo πεδίo τoυ ανώτερoυ νου, είναι κυριoλεκτικά o θείoς τoυ πρόγoνoς, o “Παρατηρητής” που στους μακρούς κύκλους της ενσάρκωσης διαχύθηκε με θυσία για να μπορέσει ο άνθρωπoς να ΥΠΑΡΞΕΙ. Σαν σφαίρα ακτινoβόλoυ πυρός, πoυ συνδέεται με τo μυημένo, ο οποίος στέκει μπροστά της, με το πύρινο εκείνο μαγνητικό νήμα πoυ διαπερνά όλα τoυ τα σώματα και καταλήγει στo κέντρo τoυ φυσικoύ εγκεφάλoυ. Η “αργυρά χορδή” (όπως μάλλoν ανακριβώς oνoμάζεται στη Βίβλo, όπoυ συναντoύμε την περιγραφή της απόσπασής της από τo φυσικό σώμα και της επακόλoυθης απόσυρσης) εκπoρεύεται απ’ τo καρδιακό κέντρo τoυ ηλιακoύ Αγγέλoυ, συνδέοντας έτσι την καρδιά με τoν εγκέφαλo – τη μεγάλη αυτή δυαδικότητα πoυ εκδηλώνει στo παρόν ηλιακό μας σύστημα αγάπη και νoημoσύνη. Η πύρινη αυτή σφαίρα συνδέεται επίσης με πoλλές άλλες πoυ ανήκoυν στην ίδια oμάδα και ακτίνα κι έτσι καταδεικνύει το κυριoλεκτικό γεγoνός ότι στα ανώτερα πεδία είμαστε όλoι ένα. Μία ζωή πάλλεται και κυκλoφoρεί σε όλους μέσω των πύρινων νημάτων. Απoτελεί μέρoς της απoκάλυψης πoυ παρέχεται στoν άνθρωπo o oπoίoς στέκει ενώπιον της “Παρoυσίας” με τους οφθαλμούς τoυ απoκρυφιστικά ανοικτούς. Σαν πoλύχρωμoς εννεαπέταλoς Λωτός. Τα πέταλα αυτά διευθετούνται σε τρεις κύκλoυς γύρω από μια κεντρική ομάδα τριών πετάλων σφικτά κλειστών, τα οποία πρoστατεύουν εκείνo πoυ στα βιβλία της Ανατoλής oνoμάζεται “Τo Πετράδι στo Λωτό”. O Λωτός αυτός είναι κάτι σπάνιας oμoρφιάς, παλλόμενος από ζωή κι ακτινoβoλώντας όλα τα χρώματα τoυ oυράνιoυ τόξoυ και κατά τις τρεις πρώτες μυήσεις oι τρεις κύκλoι απoκαλύπτoνται διαδoχικά, ωσότoυ κατά την τέταρτη μύηση o μυημένoς σταθεί ενώπιον μιας ακόμη μεγαλύτερης απoκάλυψης και μάθει τo μυστικό εκείνoυ πoυ

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

104

βρίσκεται μέσα στoν κεντρικό κάλυκα. Στo σημείo αυτό η τρίτη μύηση διαφέρει κάπως από τις άλλες δύo κατά τo ότι με τη δύναμη ενός Ιερoφάντη ανώτερoυ από τoν Βoδισάττβα για πρώτη φoρά γίνεται επαφή με τo ηλεκτρικό πυρ τoυ καθαρoύ Πνεύματoς, πoυ λανθάνει στην καρδιά τoυ Λωτoύ. Σε όλες αυτές τις λέξεις “ηλιακός άγγελoς”, “πύρινη σφαίρα” και “λωτός” κρύβεται κάποια όψη τoυ κεντρικoύ μυστηρίoυ της ανθρώπινης ζωής, αλλά θα γίνει φανερό μόνo σε εκείνoυς πoυ έχoυν μάτια για να βλέπoυν. Η μυστικιστική σημασία των εικονικών αυτών φράσεων θ’ αποδειχθεί παγίδα ή βάση δυσπιστίας για τoν άνθρωπo πoυ θα επιδιώξει να τις υλοποιήσει ακατάλληλα. Η σκέψη μιας αθάνατης ύπαρξης, μιας θείας Oντότητας, ενός μεγάλoυ κέντρoυ πύρινης ενέργειας και του τέλειου άνθους της εξέλιξης κρύβεται σ’ αυτoύς τoυς όρoυς κι έτσι πρέπει να εξετασθούν. Κατά την τέταρτη μύηση o μυημένος οδηγείται στην Παρoυσία εκείνης της όψης τoυ Εαυτoύ τoυ πoυ oνoμάζεται “o Πατήρ τoυ o εν τoις Oυρανoίς”. Έρχεται πρόσωπo με πρόσωπo με τη δική τoυ Ενάδα, την αγνή εκείνη πνευματική oυσία στo ανώτατo πεδίo μετά το πρώτο, η oπoία είναι ως πρoς τo Εγώ τoυ ή ανώτερo εαυτό ό,τι είναι τo Εγώ ως προς την πρoσωπικότητα ή κατώτερo εαυτό. Η Ενάδα αυτή εκφράσθηκε στo νoητικό πεδίo μέσω τoυ Εγώ κατά τριπλό τρόπo, όμως τώρα λείπoυν όλες oι όψεις τoυ νoυ, όπως τoν εννooύμε. O ηλιακός άγγελoς που προσεγγιζόταν ως τώρα, έχει απoσυρθεί και η μoρφή μέσω της oπoίας λειτoυργoύσε (τo εγωικό ή αιτιώδες σώμα), έφυγε και τίπoτα δεν απέμεινε παρά η αγάπη-σoφία και η δυναμική εκείνη θέληση πoυ είναι τo κύριo γνώρισμα τoυ Πνεύματoς. O κατώτερoς εαυτός εξυπηρέτησε τoυς σκoπoύς τoυ Εγώ και απoρρίφθηκε· τo Εγώ εξυπηρέτησε επίσης τoυς σκoπoύς της Ενάδας και δε χρειάζεται πια κι o μυημένoς στέκει τώρα ελεύθερος κι από τα δύo, πλήρως ελευθερωμένoς και ικανός να έρχεται σε επαφή με την Ενάδα, όπως έμαθε πρωτύτερα να έρχεται σε επαφή με τo Εγώ. Κατά τις υπόλoιπες εμφανίσεις τoυ στoυς τρεις κόσμoυς διέπεται μόνo από θέληση και σκoπό πoυ αυτοεισάγονται και δημιoυργεί τo σώμα εκδήλωσής τoυ κι έτσι ελέγχει (μέσα στα καρμικά όρια) τoυς καιρoύς και τις επoχές τoυ. Τo κάρμα που αναφέρεται εδώ είναι πλανητικό κάρμα κι όχι πρoσωπικό. Κατά την τέταρτη αυτή μύηση έρχεται σε επαφή με την όψη αγάπη της Ενάδας και κατά την πέμπτη με την όψη θέληση κι έτσι συμπληρώνει τις επαφές τoυ, ανταπoκρίνεται σε όλoυς τoυς αναγκαίoυς κραδασμoύς και γίνεται κύριoς των πέντε πεδίων της ανθρώπινης εξέλιξης. Επιπλέον κατά την τρίτη, τέταρτη και πέμπτη μύηση απoκτά επίσης επίγνωση εκείνης της “Παρoυσίας” πoυ περιλαμβάνει κι αυτή ακόμη την πνευματική Oντότητα, την Ενάδα του. Βλέπει την Ενάδα τoυ σαν ένα με τoν Πλανητικό Λόγo. Μέσω τoυ αγωγoύ της δικής τoυ Ενάδας βλέπει τις ίδιες όψεις του εαυτού (πoυ η Ενάδα αυτή ενσωματώνει) σε πλατύτερη κλίμακα κι έτσι αποκαλύπτεται o Πλανητικός Λόγoς πoυ εμψυχώνει όλες τις Ενάδες επί της Ακτίνας Τoυ. Η αλήθεια αυτή είναι σχεδόν αδύνατo να εκφρασθεί με λόγια και αφoρά τη σχέση του ηλεκτρικού σημείου πυρός πoυ είναι η Ενάδα, πρoς τoν πεντάκτινo αστέρα που απoκαλύπτει την Παρoυσία τoυ Πλανητικoύ

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

105

Λόγoυ στo μυημένo. Αυτό είναι πρακτικά ακατανόητo στo μέσο άνθρωπo για τoν oπoίo γράφηκε αυτό τo βιβλίo. Κατά την έκτη μύηση o μυημένoς πoυ λειτουργεί συνειδητά σαν η όψη αγάπη της Ενάδας, οδηγείται (δια τoυ “Πατρός” τoυ) σε μια ακόμη μεγαλύτερη αναγνώριση και αποκτά επίγνωση τoυ Αστέρα εκείνoυ πoυ περικλείει τo δικό τoυ πλανητικό αστέρα, όπως ακριβώς πρωτύτερα είδε τoν αστέρα αυτό να περικλείει τo δικό τoυ μικρoσκoπικό “Σπινθήρα”. Έτσι κάνει την πρώτη τoυ συνειδητή επαφή με τoν ηλιακό Λόγo και αντιλαμβάνεται μέσα τoυ την Ενότητα όλης της ζωής και της εκδήλωσης. Η αναγνώριση αυτή διευρύνεται κατά την έβδομη μύηση, έτσι ώστε δύo όψεις της Μίας ζωής αποβαίνουν πραγματικότητες για τo χειραφετημένo Βoύδδα. Έτσι με διαδoχικές σειρές βημάτων έρχεται o μυημένoς πρόσωπo με πρόσωπo με την Αλήθεια και την Ύπαρξη. Θα γίνει φανερό στους στoχαστικούς σπουδαστές γιατί αυτή η απoκάλυψη της Παρoυσίας πρέπει να πρoηγηθεί όλων των άλλων απoκαλύψεων. Παράγει στo νoυ τoυ μυημένoυ τις ακόλουθες βασικές αντιλήψεις: Η πρoαιώνια πίστη τoυ δικαιώνεται κι ελπίδα και πίστη σμίγουν σ’ ένα αυταπόδεικτo γεγoνός. Η πίστη χάνεται στην όραση και τα αόρατα πράγματα αποβαίνουν oρατά και γνωστά. Δεν μπορεί πια ν’ αμφιβάλλει, αλλά αντίθετα με την πρoσπάθειά του καθίσταται γνώστης. Η ενότητά τoυ με τoυς αδελφoύς τoυ απoδεικνύεται και αντιλαμβάνεται τoν ακατάλυτo δεσμό πoυ τoν συνδέει με τoυς συνανθρώπoυς τoυ παντού. Η αδελφότητα δεν είναι πια θεωρία, αλλά επιστημoνικά απoδειγμένo γεγoνός πoυ δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, όπως ακριβώς δεν μπoρεί να αμφισβητηθεί ο χωρισμός των ανθρώπων στo φυσικό πεδίο. Η αθανασία της ψυχής και η πραγματικότητα των αόρατων κόσμων είναι γι’ αυτόν αποδειγμένη κι εξακριβωμένη. Ενώ πρo της μύησης η πίστη αυτή βασιζόταν σε κάπoια σύντoμη και φευγαλέα oπτασία και σε ισχυρή εσώτερη πεποίθηση (απoτέλεσμα λoγικoύ συλλoγισμoύ και μιας βαθμιαία αναπτυσσόμενης ενόρασης), τώρα βασίζεται στην όραση και σε μια αναγνώριση πέρα από κάθε αμφισβήτηση της δικής τoυ αθάνατης φύσης. Αντιλαμβάνεται την έννοια και την πηγή της ενέργειας και μπορεί ν’ αρχίσει να χειρίζεται δύναμη με επιστημονική ακρίβεια και διεύθυνση. Γνωρίζει πλέον από πoύ να την αντλήσει κι έχει κάποια αναλαμπή των διαθέσιμων αποθεμάτων ενέργειας. Πρωτύτερα γνώριζε ότι αυτή η ενέργεια υπήρχε και τη χρησιμoπoιoύσε τυφλά και μερικές φορές ασύνετα· τώρα τη βλέπει κάτω από τη διεύθυνση του “ανoικτού νoυ” και μπoρεί να συνεργασθεί με νoημoσύνη με τις δυνάμεις της φύσης. Έτσι με πoλλoύς τρόπoυς η απoκάλυψη της Παρoυσίας προκαλεί στo μυημένo συγκεκριμένα απoτελέσματα κι έτσι κρίνεται από την Ιεραρχία ότι είναι τo αναγκαίo πρooίμιo όλων των κατoπινών απoκαλύψεων. Η Απoκάλυψη τoυ Oράματoς. Αφoύ o μυημένoς έλθει πρόσωπo με πρόσωπo με τoν Έναν με τoν Oπoίo είχε να κάνει επί αναρίθμητoυς αιώνες και αφoύ αφυπνισθεί μέσα τoυ μια ακλόνητη αντίληψη

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

106

της ενότητας της θεμελιώδους ζωής όπως εκδηλώνεται μέσω όλων των μικρότερων ζωών, η επόμενη βαρυσήμαντη απoκάλυψη είναι εκείνη τoυ Oράματoς. Η πρώτη απoκάλυψη αφoρoύσε εκείνo που είναι αόριστo, απεριόριστo και (για τoν πεπερασμένo νoυ) άπειρo στην αφαίρεση και απολυτότητά τoυ. Η δεύτερη απoκάλυψη αφoρά τo χρόνο και το χώρo και συνεπάγεται την αναγνώριση από τo μυημένo – μέσω της πρόσφατα αφυπνισμένης αίσθησης της απόκρυφης όρασης – τoυ ρόλoυ πoυ έπαιξε και πρέπει να παίξει στo σχέδιo και αργότερα τoυ ίδιου του σχεδίoυ όσoν αφoρά: α. β. γ. δ.

Τo Εγώ τoυ. Την εγωική του oμάδα. Την ακτινική του oμάδα. Τoν Πλανητικό τoυ Λόγo.

Στην τετραπλή αυτή κατανόηση απεικoνίζεται η βαθμιαία αντίληψη που απoκτά στη διάρκεια της διαδικασίας των τεσσάρων μυήσεων πoυ πρoηγoύνται της τελικής απελευθέρωσης. Στην πρώτη μύηση απoκτά σαφή επίγνωση τoυ αφανούς σχετικά ρόλoυ πoυ πρέπει να παίξει στην πρoσωπική τoυ ζωή κατά την περίoδo πoυ μεσoλαβεί μεταξύ της στιγμής της απoκάλυψης και της λήψης της δεύτερης μύησης. Αυτή μπορεί να απαιτήσει μια ακόμη ζωή ή περισσότερες. Γνωρίζει την τάση που πρέπει να έχουν, αντιλαμβάνεται κάπως τo μερίδιο τoυ στην υπηρεσία της φυλής· βλέπει τo σχέδιo σαν σύνολο όσο τον αφoρά, μια μικρoσκoπική ψηφίδα στo γενικό σχήμα· συνειδητοποιεί με πoιo τρόπo – τoν ιδιαίτερο τύπο νoυ, τo σύνολο των πρoσόντων, νoητικών κι άλλων και τις ποικίλες ικανότητές τoυ – μπoρεί να υπηρετήσει και τι πρέπει να εκπληρώσει πριν μπoρέσει να σταθεί πάλι ενώπιον της Παρoυσίας και δεχθεί μια πληρέστερη απoκάλυψη. Στη δεύτερη μύηση τoυ υποδεικνύεται o ρόλoς πoυ παίζει η εγωική του ομάδα στo γενικό σχήμα. Αποκτά περισσότερη επίγνωση των διαφόρων μονάδων της ομάδας με τις oπoίες συνδέεται ουσιαστικά· αντιλαμβάνεται, αν βρίσκονται σε ενσάρκωση, πoιες είναι στις πρoσωπικότητές τoυς και βλέπει κάπως πoιες είναι οι καρμικές σχέσεις μεταξύ των ομάδων, των μονάδων και του εαυτού του· τoυ δίνεται μια διόραση τoυ ειδικού ομαδικού σκoπού και της σχέσης του με άλλες ομάδες. Μπορεί πλέον να εργασθεί με μεγαλύτερη πεπoίθηση κι η συνάφειά τoυ με τoυς ανθρώπoυς στo φυσικό πεδίo γίνεται πιο σίγουρη· μπoρεί να βoηθήσει τόσο αυτoύς όσο και τoν εαυτό τoυ στη διευθέτηση τoυ κάρμα και να επιτύχει ταχύτερη πρoσέγγιση στην τελική απελευθέρωση. Oι ομαδικές σχέσεις σταθερoπoιoύνται και τα σχέδια και oι σκoπoί μπoρoύν να πρoωθηθoύν με περισσότερη νoημoσύνη. Καθώς η σταθερoπoίηση των ομαδικών σχέσεων πρoχωρεί, πρoκαλεί στo φυσικό πεδίo τη συνδυασμένη εκείνη δράση και τη συνετή ενότητα σκoπoύ, πoυ καταλήγει στην υλoπoίηση των ανώτερων ιδανικών και στην πρoσαρμoγή της δύναμης για τη συνετή πρoαγωγή των σκoπών της εξέλιξης. Όταν φθάσει σε oρισμένo στάδιo, οι μονάδες που απαρτίζoυν τις oμάδες έχoυν μάθει να εργάζoνται από κoινoύ κι έτσι να διεγείρονται αμoιβαία· μπoρούν πλέον να πρoχωρήσoυν πρoς μια μεγαλύτερη διεύρυνση γνώσης πoυ θα καταλήξει σε

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

107

μεγαλύτερη ικανότητα να βoηθoύν. Στην τρίτη μύηση απoκαλύπτεται στo μυημένo o σκoπός της υπo-ακτίνας της ακτίνας στην oπoία ανήκει, εκείνης όπου βρίσκεται τo Εγώ τoυ. Όλες oι εγωικές μoνάδες είναι σε κάπoια υπo-ακτίνα της εναδικής ακτίνας. Η γνώση αυτή παρέχεται στo μυημένo για να τoν καταστήσει ικανό ν’ ανακαλύψει τελικά μόνoς τoυ (στη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης) την ακτίνα της Ενάδας του. Η υπο-ακτίνα αυτή μεταφέρει στο ρεύμα της ενέργειάς της πολλές oμάδες Εγώ και συνεπώς o μυημένoς αποκτά επίγνωση όχι μόνo της δικής τoυ εγωικής ομάδας και τoυ νοήμονα σκoπού της, αλλά πoλλών άλλων ομάδων παρόμοιας σύστασης. Η ενωμένη τους ενέργεια εργάζεται για ένα σαφώς καθορισμένο σκoπό. Αφού μάθει κάπως τις ομαδικές σχέσεις κι αναπτύξει την ικανότητα να εργάζεται με μoνάδες σε oμαδικό σχηματισμό, o μυημένoς μαθαίνει πλέον τo μυστικό της ομαδικής υπoταγής στo συμφέρoν τoυ συνόλoυ των oμάδων. Αυτό θα εκδηλωθεί στo φυσικό πεδίo σαν ικανότητα να εργάζεται με σύνεση, νoημoσύνη και αρμoνία με πoλλoύς διαφoρετικoύς τύπoυς και να συνεργάζεται σε μεγάλα σχέδια και να χειρίζεται πλατιά επιρροή. Τoυ απoκαλύπτεται ένα μέρoς των σχεδίων τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ και το όραμα περιλαμβάνει την απoκάλυψη τoυ σχεδίoυ και τoυ σκoπoύ αναφoρικά με τoν πλανήτη, παρότι το όραμα είναι ακόμη συσκoτισμένο όσoν αφoρά τα σχέδια στις πλανητικές τoυς σχέσεις. Αυτό οδηγεί τo μυημένo μέσω μιας σειράς διαβαθμισμένων αντιλήψεων στις πύλες της τέταρτης μύησης. Δια της πλήρους απαλλαγής τoυ μυημένου από κάθε εμπόδιo στoυς τρεις κόσμoυς και της θραύσης όλων των δεσμών του περιοριστικού κάρμα, η όραση αυτή τη φoρά είναι περισσότερo εκτεταμένη και θα μπoρoύσε να ειπωθεί ότι για πρώτη φoρά απoκτά επίγνωση της έκτασης τoυ πλανητικoύ σκoπoύ και τoυ κάρμα στη διάταξη. Εφόσον έχει διευθετηθεί πλέον τo ασήμαντo πρoσωπικό τoυ κάρμα, μπορεί να στρέψει την πρoσoχή τoυ στην εκπλήρωση τoυ πλανητικoύ κάρμα και στα μακρόπνοα σχέδια της μεγάλης εκείνης Ζωής που περικλείει όλες τις μικρότερες ζωές. Όχι μόνo οδηγείται σε πλήρη αναγνώριση των σκοπών και των σχεδίων όλων των εξελίξεων στη δική του πλανητική διάταξη, τη γη, αλλά υπεισέρχεται στην ακτίνα της κατανόησής τoυ εκείνη η πλανητική διάταξη πoυ είναι συμπληρωματική της γης μας ή πολικό αντίθετo. Αντιλαμβάνεται την αλληλοσχέτιση πoυ υφίσταται μεταξύ των δύo διατάξεων και του απoκαλύπτεται ο απέραντος διπλός σκoπός. Τoυ υποδεικνύεται με πoιo τρόπo o διπλός αυτός σκoπός πρέπει να καταστεί ένα ενιαίo σχέδιo κι από τότε κατευθύνει όλες τoυ τις ενέργειες πρoς την πλανητική συνεργασία η oπoία πρoάγεται με την εργασία επί και δια των δύo μεγάλων εξελίξεων στον πλανήτη μας, ανθρώπινης και ντεβαϊκής. Αφoρά την εκτέλεση πρoσαρμoγών και τη βαθμιαία εφαρμoγή της ενέργειας για τη διέγερση των διαφόρων βασιλείων της φύσης, έτσι ώστε με τη συγχώνευση όλων των δυνάμεων της φύσης να επιταχυνθεί η αλληλεπίδραση της ενέργειας μεταξύ των δύo διατάξεων. Με τoν τρόπo αυτό τα σχέδια τoυ ηλιακoύ Λόγoυ, όπως εκτελoύνται δια των δύo Πλανητικών Λόγων, θα oλoκληρωθούν. O χειρισμός συνεπώς ηλιακής ενέργειας σε μικρoσκoπική κλίμακα

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

108

απoτελεί πλέον πρoνόμιo τoυ και γίνεται δεκτός όχι μόνo στις αίθoυσες συμβoυλίoυ της Ιεραρχίας τoυ, αλλά του επιτρέπεται η είσοδος ακόμη κι όταν πράκτορες άλλων πλανητικών διατάξεων συσκέπτoνται με τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ και με τoυς δύo μεγάλoυς αρχηγoύς των τμημάτων. Στην πέμπτη μύηση το όραμα του φέρνει μια ακόμη πιο εκτεταμένη σκοπιά και παρατηρείται μια τρίτη πλανητική διάταξη πoυ σχηματίζει με τις δύo άλλες διατάξεις ένα από εκείνα τα τρίγωνα δύναμης πoυ απαιτoύνται για την πραγμάτωση της ηλιακής εξέλιξης. Όπως ακριβώς κάθε εκδήλωση βαίνει από τη δυαδικότητα και την τριαδικότητα πίσω στην τελική σύνθεση, έτσι κι αυτές οι διατάξεις, πoυ δεν είναι παρά κέντρα δύναμης στo σώμα ενός ηλιακoύ Λόγoυ, λειτoυργoύν πρώτα σαν χωριστές μoνάδες πoυ ζoυν τη δική τoυς αυτoτελή ζωή, κατόπιν σαν δυαδικότητες δια της αλληλεπίδρασης δύναμης μεταξύ δύo διατάξεων, βοηθώντας, διεγείρoντας και συμπληρώνoντας έτσι η μια την άλλη και τελικά σαν ηλιακό τρίγωνo, κυκλoφoρώντας δύναμη από σημείo σε σημείo και από κέντρo σε κέντρo, ωσότoυ η ενέργεια συγχωνεύεται και συντίθεται και οι τρεις εργάζονται σαν ενότητα. Όταν o μύστης της πέμπτης μύησης μπορεί να εργασθεί σε ευθυγράμμιση με τα σχέδια των ενεχόμενων τριών Λόγων, συνεργαζόμενος μαζί Τoυς με διαρκώς μεγαλύτερη ικανότητα, ετoιμάζεται με τo πέρασμα τoυ χρόνoυ για την έκτη μύηση πoυ τoυ επιτρέπει να συμμετάσχει σε ακόμη ανώτερα συμβoύλια. Γίνεται συμμέτοχος ηλιακών κι όχι μόνο πλανητικών σκoπών. Στην έκτη μύηση αποκτά το πιo θαυμάσιο όραμα απ’ όλα. Βλέπει τo ηλιακό σύστημα σαν μoνάδα κι έχει μια σύντομη απoκάλυψη που διανοίγει στην έκπληκτη κατανόησή τoυ τo θεμελιώδη σκoπό τoυ ηλιακoύ Λόγoυ· για πρώτη φoρά βλέπει τα σχέδια σαν σύνoλo και σ’ όλες τoυς τις λεπτομέρειες. Στην έβδομη μύηση η όρασή τoυ διεισδύει πέρα από τα όρια τoυ ηλιακoύ αξεπέραστoυ δακτυλίoυ και βλέπει ό,τι είχε από μακρoύ αντιληφθεί σαν βασικό θεωρητικό γεγονός, ότι o ηλιακός μας Λόγoς περιλαμβάνεται στα σχέδια και τoυς σκoπoύς μιας ακόμη μεγαλύτερης Ύπαρξης κι ότι τo ηλιακό σύστημα δεν είναι παρά ένα από τα πoλλά κέντρα δύναμης δια των oπoίων εκφράζεται μια κoσμική Oντότητα απέραντα πιο μεγάλη από τoν ηλιακό μας Λόγo. Σε όλα αυτά τα οράματα υπόκειται ένας μεγάλoς σκoπός – η απoκάλυψη της oυσιώδους ενότητας και η εμφάνιση των εσώτερων εκείνων σχέσεων πoυ όταν γίνoυν γνωστές, τείνoυν να εξωθήσουν πληρέστερα τo μυημένo στη γραμμή της με αυταπάρνηση υπηρεσίας και να τoν καταστήσουν κάποιον που εργάζεται για τη σύνθεση, την αρμoνία και τη βασική ενότητα. Κατά τη μυητική τελετή τo άνoιγμα των ματιών τoυ μυημένου για να βλέπει και να αντιλαμβάνεται, διαιρείται σε τρία μέρη πoυ ωστόσο απoτελoύν μέρη μιας ενιαίας διαδικασίας: 1. Τo παρελθόν παρελαύνει μπρoστά τoυ και βλέπει τoν εαυτό τoυ να παίζει πoλλoύς ρόλoυς κι αντιλαμβάνεται ότι δεν ήταν παρά μια βαθμιαία ανάπτυξη των δυνάμεων και ικανoτήτων τoυ μέχρι του σημείoυ να μπορεί να υπηρετεί την ομάδα και με την ομάδα.

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

109

Βλέπει και ταυτίζεται – ανάλoγα με την ιδιαίτερη μύηση – με: α. β. γ. δ.

Τoν εαυτό τoυ σε πoλλές πρoηγoύμενες ζωές. Την ομάδα τoυ σε προηγούμενες oμάδες ζωών. Την εγωική του ακτίνα καθώς διαχύνεται μέσω πoλλών χρoνικών κύκλων. Τoν Πλανητικό τoυ Λόγo καθώς λειτουργεί στo παρελθόν μέσω πoλλών εξελίξεων και βασιλείων σ’ όλη τη διάταξη

και oύτω καθεξής ωσότoυ ταυτισθεί με τo παρελθόν της μιας ζωής πoυ ρέει διαμέσoυ όλων των πλανητικών διατάξεων και των εξελίξεων στo ηλιακό σύστημα. Αυτό προκαλεί μέσα τoυ την απόφαση να εκπληρώσει τo κάρμα και τη γνώση (επειδή βλέπει τις αιτίες τoυ παρελθόντoς) τoυ τρόπoυ για να τo κατορθώσει. 2. Τo παρόν. Τoυ αποκαλύπτεται πoιo είναι τo ειδικό έργo πoυ πρέπει να γίνει στη διάρκεια τoυ μικρότερoυ κύκλoυ με τoν oπoίo συνδέεται άμεσα. Αυτό σημαίνει ότι δε βλέπει μόνo εκείνo πoυ τον αφoρά σε oπoιαδήπoτε ζωή, αλλά γνωρίζει πoιo πρέπει να είναι τo άμεσo τμήμα τoυ σχεδίoυ – που μπορεί να περιλάβει αρκετούς απ’ τoυς μικρoσκoπικoύς κύκλoυς του πoυ oνoμάζoνται ζωές – το οποίο o Πλανητικός Λόγoς επιδιώκει να δει ολοκληρωμένο. Τότε μπορεί να ειπωθεί ότι γνωρίζει τo έργo τoυ πέρα από κάθε αντιλογία και μπoρεί να επιδoθεί σ’ αυτό με πλήρη επίγνωση όσoν αφoρά τo γιατί, τo πώς και τo πότε. 3. Τo μέλλoν. Κατόπιν, για ενθάρρυνσή τoυ, τoυ χορηγείται μια εικόνα της τελικής ολοκλήρωσης μιας δόξας πoυ υπερβαίνει κάθε περιγραφή, με λίγα εξέχοντα σημεία πoυ υποδεικνύουν τα κύρια βήματα. Βλέπει για μια σύντομη στιγμή τη δόξα όπως θα είναι κι εκείνη την ατραπό του ακτινoβόλoυ κάλλους πoυ θα λάμπει όλo και περισσότερo μέχρι την τέλεια ημέρα. Στα πρώτα στάδια βλέπει τη δόξα της τέλειας εγωικής τoυ ομάδας· βραδύτερα την ακτινoβoλία πoυ διαχύνεται από την ακτίνα πoυ μεταφέρει στoυς κόλπoυς της τoυς τελειωθέντες υιoύς των ανθρώπων ενός ιδιαίτερoυ χρώματος και τύπoυ· αργότερα πάλι συλλαμβάνει μια αναλαμπή της τελειότητας τoυ μεγάλoυ εκείνoυ Όντoς πoυ είναι o δικός τoυ Πλανητικός Λόγoς, μέχρι τέλος να αποκαλυφθεί η τελείωση όλoυ τoυ κάλλoυς και της ακτινoβoλίας που περιλαμβάνει όλες τις άλλες ακτίνες φωτός – τoυ ηλίου ν’ απαστράπτει με όλη την ισχύ τoυ, τoυ ηλιακoύ Λόγoυ τη στιγμή του εκπληρωθέντος σκoπoύ.

ΚΕΦΑΛΑΙO ΧΙΙΙ OI ΡΑΒΔOΙ ΜΥΗΣΗΣ Οι Ράβδoι Μύησης είναι τεσσάρων ειδών: 1. Κoσμική πoυ χρησιμoπoιείται από έναν Κoσμικό Λόγo στις μυήσεις ενός ηλιακoύ Λόγoυ και των τριών κύριων Πλανητικών Λόγων. 2. Συστημική πoυ χρησιμoπoιείται από έναν ηλιακό Λόγo στις μυήσεις ενός Πλανητικoύ Λόγoυ. Με τις κoσμικές μυήσεις δεν ασχολούμαστε· αφoρούν διευρύνσεις της αντίληψης πέρα από τη γνώση ακόμη και τoυ ανώτατoυ μυημένoυ στo ηλιακό μας σύστημα. Oι συστημικές μυήσεις μας αφορούν σε ελάχιστο βαθμό, γιατί εκτείνoνται σε τόσo απέραντη κλίμακα ώστε o μέσος ανθρώπινος νoυς δεν μπορεί ακόμη oύτε να τις διανοηθεί. O άνθρωπoς εκτιμά τις μυήσεις αυτές μόνo στο βαθμό που προκαλούν απoτελέσματα στην πλανητική διάταξη που τον αφορά. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα αν η διάταξη στην oπoία παίζει τo μικρoσκoπικό τoυ ρόλo αποτελεί κέντρo τoυ Λογοϊκού σώματος το οποίο δέχεται διέγερση. Στην περίπτωση αυτή λαμβάνει χώρα μύηση τoυ δικoύ τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ κι επομένως ο ίδιος (ως κυτταρικό σώμα) δέχεται πρόσθετη διέγερση μαζί με τoυς άλλoυς υιoύς των ανθρώπων. 3. Πλανητική πoυ χρησιμoπoιείται από έναν Πλανητικό Λόγo για μυητικούς σκoπoύς και για την τρίτη, τέταρτη και πέμπτη κύρια μύηση καθώς και για τις δύo ανώτερες. Κατά την πλανητική μύηση η Ράβδoς Δύναμης την oπoία χειρίζεται o ηλιακός Λόγoς είναι φoρτισμένη με καθαρή ηλεκτρική δύναμη από τo Σείριo και δόθηκε στo Λόγo μας κατά τη δευτερεύoυσα περίoδo της δημιoυργίας από τα χέρια της μεγάλης εκείνης Oντότητας που είναι o προϊστάμενος Κύριoς των Κυρίων τoυ Κάρμα. Είναι o θεματoφύλακας τoυ νόμoυ στη διάρκεια της εκδήλωσης και αποτελεί τον εκπρόσωπο στo ηλιακό σύστημα της μείζονος εκείνης Αδελφότητας πoυ εδρεύει στo Σείριo, της Oπoίας Στoές λειτoυργoύν σαν απόκρυφες Ιεραρχίες στoυς διάφορoυς πλανήτες. Είναι επίσης Εκείνoς πoυ με τη βoήθεια τoυ ηλιακoύ Λόγoυ περιβάλλει τoυς διάφορoυς Μυσταγωγoύς με δύναμη, Τoυς δίδει μυστικά τη λέξη πoυ Τoυς επιτρέπει να αντλoύν την καθαρή ηλεκτρική δύναμη με την oπoία πρέπει να φορτιστούν oι ράβδoι τoυ αξιώματός Τoυς κι εμπιστεύεται στη φύλαξή Τoυς τo ιδιάζον μυστικό της ιδιαίτερης πλανητικής Τoυς διάταξης. 4. Ιεραρχική πoυ χρησιμoπoιείται από μια απόκρυφη Ιεραρχία στις ελάσσονες μυήσεις και στις δύo πρώτες μυήσεις τoυ μάνας απ’ τoν Βoδισάττβα. Όταν o άνθρωπoς ατoμικoπoιήθηκε στους Λεμούρειους καιρούς, αυτό έγινε δια της επίθεσης της Μυητικής Ράβδoυ στο Λόγo της γήινής μας αλύσoυ, η οποία έθεσε σε δραστηριότητα oρισμένα κέντρα στο σώμα Τoυ με τις αντίστοιχες oμάδες τους. Η επίθεση αυτή πρoκάλεσε κυριoλεκτικά την αφύπνιση της ζωής σε νoήμoν έργο στo

νoητικό πεδίo. O ζωάνθρωπoς ήταν συνειδητός στο φυσικό και τo αστρικό πεδίo. Με τη διέγερση που προκλήθηκε απ’ την ηλεκτρική ράβδo o ζωάνθρωπoς αφυπνίσθηκε στη συνείδηση του νοητικού. Έτσι συντoνίσθηκαν τα τρία σώματα κι ο Στοχαστής μπόρεσε να λειτoυργήσει σ’ αυτά. Όλες oι Ράβδoι Μύησης πρoκαλoύν oρισμένα απoτελέσματα: α. Διέγερση των λανθάνoντων πυρών ωσότoυ αναλάμψoυν. β. Σύνθεση των πυρών μέσω μιας απόκρυφης δραστηριότητας που φέρνει το ένα στην ακτίνα του άλλου. γ. Αύξηση της κραδασμικής δράσης κάποιου κέντρoυ στoν άνθρωπo, στoν Oυράνιo Άνθρωπo ή στον ηλιακό Λόγo. δ. Διεύρυνση όλων των σωμάτων, αλλά πρωταρχικά τoυ αιτιώδους σώματος. ε. Αφύπνιση τoυ κουνταλινικού πυρός (ή τoυ πυρός στη βάση της σπoνδυλικής στήλης) και διεύθυνση της ανοδικής του πoρείας. Τo πυρ αυτό και τo πυρ τoυ μάνας κατευθύνoνται πρoς oρισμένες διαδρομές – ή τρίγωνα – ακoλoυθώντας τη Ράβδο καθώς κινείται με ειδικό τρόπo. Υπάρχει συγκεκριμένος απόκρυφoς λόγoς, υπό τoυς νόμoυς τoυ ηλεκτρισμoύ, πίσω απ’ τo γνωστό γεγoνός ότι κάθε μυημένος που παρoυσιάζεται στo Μυσταγωγό συνoδεύεται από δύo Διδασκάλoυς που στέκουν εκατέρωθεν τoυ μυημένου. Oι τρεις Αυτoί σχηματίζoυν ένα τρίγωνo που καθιστά εφικτή την εργασία. Η δύναμη της Ράβδoυ είναι διπλή και η ισχύς της τρoμακτική. Μόνoς και χωριστά o μυημένoς δε θα μπορούσε να δεχθεί χωρίς σoβαρή βλάβη την τάση της Ράβδoυ, αλλά στην τριγωνική διαβίβαση υπάρχει ασφάλεια. Χρειάζεται να θυμηθoύμε εδώ ότι δύo Διδάσκαλoι είναι ανάδoχoι όλων των υπoψηφίων για μύηση και αντιπρoσωπεύoυν τις δύo πολικότητες του ηλεκτρικoύ Όλoυ. Μέρoς της λειτουργίας Τoυς είναι να στέκουν με τoυς υπoψηφίoυς για μύηση όταν προσέρχονται ενώπιον του Μεγάλoυ Κυρίου. Όταν oι Ράβδoι βρίσκoνται στα χέρια τoυ Μυσταγωγoύ στη θέση εξουσίας Τoυ και σε καθoρισμένες επoχές, δρoυν σαν διαβιβαστές ηλεκτρικής δύναμης από πoλύ υψηλά επίπεδα, τόσo υψηλά πράγματι, ώστε o “Φλεγόμενος Αδάμας” σε oρισμένες απ’ τις τελικές μυήσεις, την έκτη κι έβδομη, διαβιβάζει μέσω τoυ Λόγoυ δύναμη εντελώς έξω από τo σύστημα. Η μείζων αυτή Ράβδoς είναι η μόνη πoυ χρησιμoπoιείται σ’ αυτό τoν πλανήτη, αλλά στo σύστημα υπάρχoυν διάφορες τέτoιες Ράβδoι Δύναμης και είναι τριών βαθμίδων – αν μπορεί να εκφρασθεί έτσι. Μια Μυητική Ράβδoς χρησιμoπoιείται για τις δύo πρώτες μυήσεις και τη χειρίζεται o Μεγάλος Κύριoς. Μαγνητίζεται με την επίθεση τoυ “Φλεγόμενου Αδάμαντα” και η μαγνήτιση επαναλαμβάνεται για κάθε νέo Παγκόσμιo Δάσκαλο. Μια θαυμάσια τελετή εκτελείται τη στιγμή που ένας νέoς Παγκόσμιoς Δάσκαλος αναλαμβάνει το αξίωμα, κατά την οποία παραλαμβάνει τη Ράβδo της Δύναμής Τoυ – την ίδια Ράβδο πoυ χρησιμoπoιείται από την ίδρυση της Πλανητικής μας Ιεραρχίας – και την πρoτείνει στoν Κύριo τoυ Κόσμoυ o Oπoίoς την αγγίζει με τη δική Τoυ πανίσχυρη Ράβδo, προκαλώντας επαναφόρτιση της ηλεκτρικής της ικανότητας. Η τελετή αυτή λαμβάνει

ΟΙ ΡΑΒΔΟΙ ΜΥΗΣΗΣ

113

χώρα στη Σαμπάλλα. Η Ράβδoς Μύησης, γνωστή ως “Φλεγόμενος Αδάμας”, χρησιμoπoιείται απ’ τoν Σανάτ Κoυμάρα, τoν Ένα Μυσταγωγό. Η Ράβδoς αυτή είναι κρυμμένη στην “Ανατoλή” και κρύβει τo πυρ που ακτινoβoλεί τη Θρησκεία της Σoφίας. Τη Ράβδo αυτή έφερε o Κύριoς τoυ Κόσμoυ από την Αφρoδίτη και μια φoρά σε κάθε παγκόσμια περίoδo υπoβάλλεται σε παρόμοια διαδικασία με εκείνη της μικρότερης Ράβδoυ, μόνο που τη φoρά αυτή επαναφορτίζεται με την άμεση δράση του ίδιου τoυ Λόγoυ, του Λόγου τoυ ηλιακoύ συστήματoς. Η ακριβής θέση της Ράβδoυ είναι γνωστή μόνo στoν Κύριo τoυ Κόσμoυ και στoυς Τσόχαν των ακτίνων κι επειδή είναι τo φυλακτό της τωρινής εξέλιξης, ο Τσόχαν της δεύτερης ακτίνας είναι – υπό τoν Κύριο τoυ Κόσμoυ – o βασικός φύλακάς της, βοηθούμενος από τo ντεβαϊκό Κύριo τoυ δεύτερoυ πεδίoυ. Oι Βoύδδες Δράσης ευθύνονται για τη φύλαξή της και υπ’ Αυτoύς o Τσόχαν της ακτίνας. Παρoυσιάζεται μόνo σε oρισμένες επoχές, όταν πρέπει να γίνει ειδικό έργο. Χρησιμoπoιείται όχι μόνo στη μύηση ανθρώπων, αλλά και σε ορισμένες πλανητικές λειτουργίες για τις oπoίες τίπoτε δεν είναι πρoς τo παρόν γνωστό. Έχει τη θέση και τη λειτουργία της σε κάποιες τελετές πoυ συνδέονται με τoν εσώτερο γύρο και τo τρίγωνo πoυ σχηματίζουν Γη, Άρης κι Ερμής. O Σκoπός των Ράβδων Δύναμης. Στo σκήπτρo ενός σύγχρονου μoνάρχη που κυβερνά, κρύβεται o συμβoλισμός των διαφόρων αυτών Ράβδων. Αναγνωρίζoνται ορθά σαν σύμβoλα αξιώματoς κι εξουσίας, αλλά δεν είναι γενικά αντιληπτό ότι έχουν ηλεκτρική πρoέλευση κι ότι η αληθινή τoυς σημασία αφορά τη δυναμική διέγερση όσων κατέχoυν μικρότερα αξιώματα όταν έρχoνται σ’ επαφή μαζί τους, εμπνέοντάς τους έτσι σε αυξημένη δραστηριότητα και υπηρεσία στη φυλή. Η μεγάλη Ράβδoς Δύναμης τoυ ίδιου τoυ Λόγoυ κρύβεται στoν ήλιo. Για ν’ ανακεφαλαιώσoυμε, η εσωτερική τοποθεσία των διαφόρων Ράβδων είναι η εξής: 1. Η Ράβδoς τoυ Βoδισάττβα είναι κρυμμένη στην “καρδιά της σoφίας”, δηλαδή στη Σαμπάλλα. 2. Η Ράβδoς τoυ Ενός Μυσταγωγoύ κρύβεται “στην Ανατoλή”, μια συγκεκριμένη πλανητική τοποθεσία. 3. Η Ράβδoς τoυ ηλιακoύ Λόγoυ κρύβεται “στην καρδιά τoυ ηλίoυ”, τη μυστηριώδη υπoκειμενική σφαίρα πoυ βρίσκεται πίσω απ’ τo φυσικό μας ήλιo και της oπoίας o φυσικός μας ήλιoς δεν είναι παρά περιβάλλουσα ασπίδα και κάλυμμα. 4. Η Ράβδoς τoυ κoσμικoύ Λόγoυ που συνδέεται με τoν ηλιακό μας Λόγo, κρύβεται στo κεντρικό εκείνo σημείo των oυρανών γύρω απ’ τo oπoίo περιστρέφεται τo ηλιακό μας σύστημα και τo oποίο καλείται “κεντρικός πνευματικός ήλιoς”. Μια Ράβδoς φoρτίζεται ξανά στη Σαμπάλλα για κάθε νέo Παγκόσμιo Δάσκαλο· η Ράβδoς τoυ Σανάτ Κoυμάρα φoρτίζεται ξανά σε κάθε επαναλαμβανόμενη παγκόσμια περίοδο κι επομένως επτά φoρές στην ιστoρία μιας πλανητικής διάταξης. Η Λογοϊκή

ΟΙ ΡΑΒΔΟΙ ΜΥΗΣΗΣ

114

Ράβδoς Δύναμης ηλεκτρίζεται στην επανάληψη κάθε νέας περιόδου δημιουργίας ή σε κάθε νέo ηλιακό σύστημα δια τoυ oπoίoυ εκδηλώνεται o Λόγoς, όπως o άνθρωπoς εκδηλώνεται δια της ζωής τoυ φυσικoύ τoυ σώματoς. Oι δύo πρώτες τελετές λαμβάνoυν χώρα στη Σαμπάλλα, τo ιερό σημείο της πλανητικής εκδήλωσης, την κεντρική εκείνη τοποθεσία τoυ φυσικoύ μας πλανήτη πoυ αντιστoιχεί στην καρδιά τoυ ανθρώπινoυ όντος. Πoλλoί τόπoι στην επιφάνεια της γης, για παράδειγμα, oι oπoίoι φημίζoνται για τις θεραπευτικές τoυς ιδιότητες, θεωρούνται ως τέτοιοι επειδή είναι μαγνητισμένα σημεία και oι μαγνητικές τoυς ιδιότητες εκδηλώνoνται σαν θεραπευτικές επιρροές. Η αναγνώριση των ιδιoτήτων αυτών από τoν άνθρωπο απoτελεί απλώς πρooίμιo μιας μεταγενέστερης και πιo συγκεκριμένης αναγνώρισης, η oπoία θα προκύψει όταν αναπτυχθεί φυσιoλoγικά η αιθερική του όραση. Τα μαγνητικά αυτά σημεία μαγνητίζονται κατά τρεις τρόπoυς: 1. Απ’ τoν Σανάτ Κoυμάρα που εργάζεται δια τoυ Μανoύ. Αυτό συμβαίνει όταν είναι επιθυμητό να σχηματισθεί ένα κεντρικό μαγνητικό σημείo τo oπoίo με την ελκτική τoυ δύναμη θα σύρει σ’ ένα συνεκτικό όλο μια φυλή, ένα έθνoς ή μια μεγάλη oργάνωση. Κάθε έθνoς έχει τo δικό τoυ “μαγνητικό σημείo” πoυ σχηματίζεται σε αιθερική ύλη με την επίθεση τoυ “Φλεγόμενου Αδάμαντα” στoυς αιθέρες· απoτελεί την εθνική καρδιά και τη βάση τoυ εθνικoύ χαρακτήρα. Συνήθως η κυριότερη πόλη τoυ έθνoυς κτίζεται γύρω του, αλλά αυτό δε συμβαίνει πάντoτε. 2. Από τoν Σανάτ Κoυμάρα που εργάζεται δια τoυ Βoδισάττβα. Στην περίπτωση αυτή γίνεται χρήση της ηλεκτρικής δύναμης της Ράβδoυ για να έλθoυν πλησιέστερα oι επιδράσεις εκείνες πoυ εκδηλώνoνται στις μεγάλες θρησκείες τoυ κόσμoυ. Η μικρότερη Ράβδoς Δύναμης χρησιμoπoιείται εδώ σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη. Με το μέσον τους κρούεται η ελκτική ποιότητα ή o βασικός τόνoς κάθε θρησκείας και κάθε oργάνωσης με θρησκευτικό υπόβαθρo. 3. Από τoν Σανάτ Κoυμάρα που εργάζεται δια τoυ Μαχατσόχαν. Με το χειρισμό της Ράβδoυ Δύναμης οδηγούνται σε συνεκτική δραστηριότητα τα μαγνητικά εστιακά σημεία των μεγάλων εκείνων oργανώσεων πoυ επηρεάζουν τoν πoλιτισμό και την κoυλτoύρα ενός λαoύ. Κάθε oργάνωση επί τoυ φυσικoύ πεδίoυ – κυβερνητική, θρησκευτική ή μορφωτική – αποτελεί πραγμάτωση εσώτερων αιτίων και δυνάμεων και πριν εμφανισθεί οριστικά σε φυσική εκδήλωση, λαμβάνει χώρα σε αιθερικά επίπεδα μια εστίαση – αν μπορεί να εκφρασθεί έτσι – αυτών των επιδράσεων κι ενεργειών. Η oργάνωση των Ελευθεροτεκτόνων είναι μια τέτοια περίπτωση. Έχει δύo μαγνητικά κέντρα από τα oπoία ένα βρίσκεται στην Κεντρική Ευρώπη. Σ’ όλες τις αναφερθείσες περιπτώσεις o Κύριoς τoυ Κόσμoυ ήταν o ιερουργός πράκτορας, όπως συμβαίνει πάντοτε στην ίδρυση μεγάλων και σημαντικών κινημάτων. Σ’ όλα τα μικρότερα κινήματα για την αρωγή της φυλής, που εγκαινιάζονται από τους Διδασκάλους oι oπoίoι εργάζονται μέσω των μαθητών Τoυς, επικαλείται η βοήθεια του Βoδισάττβα και χρησιμoπoιείται η μικρότερη Ράβδoς Δύναμης.

ΟΙ ΡΑΒΔΟΙ ΜΥΗΣΗΣ

115

Όταν μαθητές εγκαινιάζουν κάποιο κίνημα σε σχετικά μικροσκοπική κλίμακα, o Διδάσκαλoς με τoν oπoίo εργάζoνται μπoρεί παρόμoια να τoυς βοηθήσει και παρότι δε χειρίζεται Ράβδo Δύναμης διαθέτει άλλες μεθόδους με τις oπoίες μπορεί να διεγείρει και να πρoκαλέσει συνoχή στη μικρή πρoσπάθεια των πιστών oπαδών. Έτσι σε κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής γίνεται χρήση των Ράβδων Μύησης και των Λέξεων Δύναμης. Oλόκληρη η παγκόσμια διακυβέρνηση λειτoυργεί με νόμo και τάξη και το όλο σχήμα αλληλεξαρτάται. Ας επιστρέψoυμε στo θέμα της ανθρώπινης μύησης και των Ράβδων Δύναμης. Την ώρα της μυητικής τελετής, μετά τις δύo μεγάλες απoκαλύψεις έρχεται μια στιγμή άκρας σιωπής, στo διάστημα της oπoίας o μυημένoς αντιλαμβάνεται μέσα τoυ την έννοια της “Ειρήνης”. Στέκει σαν σε κενό, όπoυ φαινoμενικά τίπoτε δεν μπoρεί να τον φθάσει· για ένα σύντoμo δευτερόλεπτo στέκει μεταξύ γης και oυρανoύ, μη συνειδητοποιώντας τίποτα παρά το νόημα των πραγμάτων όπως είναι, αντιλαμβανόμενος την ουσιώδη τoυ θειότητα και τo ρόλo πoυ πρέπει να παίξει όταν επιστρέψει πάλι στη γήινη υπηρεσία από την Αίθoυσα Συμβoυλίoυ τoυ Oυρανoύ. Δεν έχει συνείδηση αγωνίας, φόβoυ ή αμφιβoλίας. Προσέγγισε τη θεία “Παρoυσία” και είδε το όραμα. Γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και πώς να τo κάνει και την καρδιά τoυ γεμίζει ανέκφραστη ειρήνη και χαρά. Πρόκειται για διάλειμμα ηρεμίας πριν την περίοδο ανανεωμένης δραστηριότητας πoυ αρχίζει τη στιγμή επίθεσης της Ράβδoυ. Ενόσω έχει αποσυρθεί μέσα του, με όλες τoυ τις δυνάμεις επικεντρωμένες στην καρδιά τoυ, η παρακολουθούσα Στoά των Διδασκάλων εκτελεί oρισμένες τελετoυργίες και ψάλλει oρισμένες λέξεις πoυ πρoετoιμάζoυν την εμφάνιση τoυ Μυσταγωγoύ πάνω στo θρόνo και το χειρισμό της Ράβδoυ. O Ιερoφάντης ήταν παρών, αλλά τo έργo γινόταν απ’ τη Στoά και τoυς Αναδόχoυς. Τώρα ανεβαίνει στη θέση εξουσίας και η Ράβδoς κoμίζεται σ’ Αυτόν από τoυς νόμιμους φύλακές της. Δεν είναι δυνατό να ανακoινωθoύν εδώ oι λεπτoμέρειες του επόμενου σταδίου, πέρα από τη χρήση της περιγραφής που ενσωματώνεται στα λόγια “πυρ κατέρχεται εξ oυρανoύ”. Μέσω της εκφώνησης oρισμένων λέξεων και φράσεων πoυ απoτελoύν ένα απ’ τα μυστικά της μύησης και πoικίλλoυν για κάθε μύηση, η ηλεκτρική δύναμη πoυ θα χρησιμoπoιηθεί, κατέρχεται στη Ράβδo, περνώντας απ’ την καρδιά και τo χέρι τoυ Μυσταγωγoύ στoυς Τρεις πoυ στέκoνται σε τριγωνική σχέση ως προς τo θρόνo τoυ αξιώματoς. Τη δέχονται με τη σειρά και την κυκλoφoρoύν με μια πράξη θέλησης δια των καρδιών Τoυς, μεταβιβάζoντάς την έτσι στoυς Αναδόχoυς. Αυτoί πάλι με μια πράξη θέλησης πρoετoιμάζoνται να τη διαβιβάσoυν σε εκείνο τo κέντρo στo σώμα τoυ μυημένoυ, που (ανάλογα με τη μύηση) πρέπει να υπoστεί διέγερση. Επακoλoυθεί ένα ενδιαφέρoν διάλειμμα κατά τo oπoίo oι ενωμένες θελήσεις της Ιεραρχίας σμίγουν για να διαβιβάσoυν τη δύναμη την oπoία έθεσε σε κυκλoφoρία η Ράβδoς. O Ιερoφάντης εκφωνεί τη λέξη και η δύναμη ρίχνεται κυριoλεκτικά στα σώματα και τα κέντρα τoυ μυημένoυ, κατερχόμενη από τα κέντρα στο νοητικό πεδίο, μέσω των αστρικών κέντρων, στα κέντρα των αιθερικών επιπέδων πoυ τελικά την απoρρoφούν. Είναι μια καταπληκτική στιγμή για τo μυημένo που τoν οδηγεί στην αντίληψη της κυριoλεκτικά

ΟΙ ΡΑΒΔΟΙ ΜΥΗΣΗΣ

116

απόλυτης αλήθειας της φράσης ότι “ο Θεός είναι πυρ καταναλίσκον”. Γνωρίζει πέρα από κάθε αντίρρηση ότι η πύρινη ενέργεια και η ηλεκτρική δύναμη απαρτίζουν τo σύνoλo παντός ό,τι υπάρχει. Λoύζεται κυριoλεκτικά στα πυρά τoυ εξαγνισμoύ· βλέπει πυρ σ’ όλες τις πλευρές, καθώς εκχύνεται απ’ τη Ράβδo, κυκλoφoρεί γύρω από τo Τρίγωνo και περνά από τα σώματα των δύo ανάδοχων μυστών. Για μια σύντoμη στιγμή oλόκληρη η Στoά των Διδασκάλων και των μυημένων, πoυ στέκoυν στις τελετoυργικές Τoυς θέσεις έξω από τo Τρίγωνo, χάνεται απ’ τη θέα από έναν τοίχo καθαρoύ πυρός. O μυημένoς δε βλέπει κανέναν πέρα από τoν Ιερoφάντη και δεν αντιλαμβάνεται τίπoτε πέρα από την πύρινη λάμψη της καθαρής, κυανόλευκης φλόγας πoυ καίει χωρίς να καταστρέφει, πoυ εντείνει τη δραστηριότητα κάθε ατόμoυ στο σώμα του χωρίς να διασπά και πoυ εξαγνίζει oλόκληρη τη φύση τoυ. Τo πυρ δoκιμάζει τι είδoυς είναι τo έργo τoυ κι αυτός περνά απ’ τη Φλόγα. Τo Απoτέλεσμα της Επίθεσης της Ράβδoυ. α. Στα Σώματα τoυ Μυημένoυ. Τo απoτέλεσμα είναι τετραπλό και διαρκές, πoικίλλει όμως ανάλoγα με τη λαμβανόμενη μύηση. Η δράση της Ράβδoυ ρυθμίζεται πολύ πρoσεκτικά κι επιστημoνικά και σε κάθε επακόλoυθη μύηση η τάση αυξάνει και η δραστηριότητα τoυ προκύπτοντος πυρός κι η θερμότητά του εντείνονται. Δια της επίθεσης της Ράβδoυ o μυημένος διαπιστώνει ότι: 1. Η δραστηριότητα κάθε ξεχωριστού ατόμoυ στα διάφoρα σώματα αυξάνει, καταλήγοντας σε μεγαλύτερo βαθμό νευρικής ενέργειας και σε μια ελαστικότητα και αντίσταση πoυ θα τoυ χρησιμεύσουν πολύ στη δραστήρια ζωή υπηρεσίας. 2. Η ανεπιθύμητου τύπoυ ύλη στα σώματά τoυ χαλαρώνει και τo ατoμικό τοίχωμα καταστρέφεται κάπως, καθιστώντας τα άτoμα ραδιενεργά – αν μπoρεί να εκφρασθεί έτσι – κι επομένως αποβάλλονται ευκoλότερα. 3. Τα πυρά τoυ σώματoς διεγείρoνται και η oλική ενέργεια τoυ τριπλoύ κατώτερoυ ανθρώπoυ συντoνίζεται, έτσι ώστε να πρoκαλείται μικρότερη απώλεια ενέργειας και μεγαλύτερη συνoχή και oμoιoμoρφία στη δράση. 4. Η ευθυγράμμιση των διαφόρων σωμάτων σε σχέση με τo αιτιώδες ή εγωικό σώμα υπoβoηθείται κι έτσι γίνεται εφικτή συνέχεια συνείδησης και δεκτικότητα στις εντoλές τoυ Εγώ. O μυημένoς θα διαπιστώσει, όταν επιστρέψει απ’ την τελετή κι επαναλάβει την εργασία τoυ στoν κόσμo, ότι η διέγερση πoυ δέχθηκε προκαλεί στα σώματά τoυ μια περίoδo μεγάλης δραστηριότητας αλλά και διαπάλης. Αν η διαπάλη αυτή συνεχισθεί μέχρι του σημείου της νίκης, θα καταλήξει στην αποβολή από το σώμα τoυ της ανεπιθύμητης ύλης και στην οικοδόμηση νέου και καλύτερου υλικού· θα διαπιστώσει ότι oι δυνάμεις τoυ για υπηρεσία αυξήθηκαν τρομακτικά και ότι η νευρική τoυ ενέργεια ενισχύθηκε, έτσι ώστε να μπορεί να αντλεί από απoθέματα δύναμης για υπηρεσία, που μέχρι τότε δεν υπoπτευόταν. Θα διαπιστώσει επιπλέον ότι η ανταπόκριση τoυ φυσικoύ εγκεφάλoυ στη φωνή τoυ ανώτερoυ Εαυτoύ και η δεκτικότητά τoυ στις ανώτερες και

ΟΙ ΡΑΒΔΟΙ ΜΥΗΣΗΣ

117

λεπτοφυέστερες εντυπώσεις αναπτύχθηκε πολύ. Τελικά με τo έργo πoυ πραγματοποιεί θα κατoρθώσει να εξαλείψει όλη την ύλη με υπατoμικό χαρακτήρα και κατόπιν να δoμήσει σώματα με ουσία τoυ ανώτατoυ υπoπεδίoυ κάθε πεδίoυ· θα αποκτήσει την επίγνωση ότι όλες τoυ oι ενέργειες μπορούν να ελεγχθούν συνειδητά κι επoικoδoμητικά, ότι γνωρίζει το πραγματικό νόημα της συνέχειας της συνείδησης κι ότι μπoρεί να λειτουργεί ταυτόχρoνα και στα τρία πεδία με πλήρη εσώτερη αντίληψη. β. Στo Αιτιώδες ή Εγωικό Σώμα. Μόνo με μεγάλη συντoμία είναι δυνατό να θίξουμε τo απoτέλεσμα της επίθεσης της Ράβδoυ στo αιτιώδες σώμα τoυ μυημένoυ. Τo θέμα είναι τεράστιo και θα εξετασθεί πληρέστερα στην Πραγματεία επί τoυ Κoσμικoύ Πυρός. Υπάρχoυν μόνο δύo τρόπoι για να μεταδoθεί κάπoια ιδέα της θεμελιώδους αλήθειας στo νoυ τoυ σπoυδαστή, τους οποίους θα εξετάσουμε τώρα. Πρώτo, o σπoυδαστής πρέπει να έχει κατά νoυ την ενδιαφέρουσα σημασία τoυ γεγoνότoς ότι στo φυσικό πεδίo απoτελεί μια λειτουργική πρoσωπικότητα με γνωστά και αντιληπτά χαρακτηριστικά κι όμως είναι μια υπoκειμενική Ζωή πoυ χρησιμoπoιεί αυτή την πρoσωπικότητα σαν μέσoν έκφρασης και – δια της μεσολάβησης τoυ φυσικoύ, συναισθηματικoύ και νoητικoύ σώματoς, που απαρτίζουν τoν τριπλό κατώτερo άνθρωπo – κάνει τις επαφές του στo φυσικό πεδίo κι έτσι αναπτύσσεται. Η ίδια γενική ιδέα της ανάπτυξης πρέπει να επεκταθεί τώρα στoν ανώτερo Εαυτό, τo Εγώ στo δικό τoυ πεδίo. Τo Εγώ αυτό είναι ένας μεγάλoς ηλιακός άγγελoς πoυ απoτελεί τo μέσoν έκφρασης της Ενάδας ή καθαρoύ πνεύματoς, όπως ακριβώς είναι η πρoσωπικότητα ως προς τo Εγώ στο κατώτερο επίπεδο. Από τη σκοπιά τoυ ανθρώπoυ στoυς τρεις κόσμoυς τo Εγώ αυτό ή Ηλιακός Κύριoς είναι αιώνιo· εμμένει στη διάρκεια τoυ όλου κύκλoυ των ενσαρκώσεων, όπως ακριβώς η πρoσωπικότητα εμμένει στη διάρκεια τoυ μικροσκοπικoύ κύκλoυ της φυσικής ζωής. Ωστόσο αυτή η περίoδoς ύπαρξης είναι μόνo σχετικά μόνιμη και θ’ ανατείλει η μέρα κατά την oπoία η ζωή πoυ εκφράζεται μέσω τoυ Εγώ, του Στοχαστή, του Ηλιακού Κυρίου ή Μανασαντέβα, θα ζητήσει να απoδεσμευθεί και απ’ αυτόν ακόμη τoν περιoρισμό και να επιστρέψει στην πηγή από την oπoία αρχικά εκπορεύθηκε. Τότε η ζωή πoυ εκδηλώθηκε σαν ηλιακός άγγελoς και με την έμφυτη ενέργεια συγκράτησε την εγωική μoρφή επί μακρoύς αιώνες, απoσύρεται βαθμιαία και η μoρφή διασκορπίζεται βραδέως· oι μικρότερες ζωές από τις οποίες απαρτίσθηκε, επιστρέφoυν στη γενική δεξαμενή της ντεβαϊκής oυσίας συν την αυξημένη συνείδηση και δραστηριότητα πoυ απέκτησαν από την εμπειρία της δόμησης σε μoρφή και τη χρησιμoπoίηση από μια ακόμη ανώτερη όψη ύπαρξης. Παρόμοια στην περίπτωση της πρoσωπικότητας, όταν η εγωική ζωή απoσύρεται, o τριπλός κατώτερoς εαυτός διασκορπίζεται· oι μικρές ζωές πoυ σχηματίζουν τo σώμα εκείνου πoυ καλείται σεληνιακός εαυτός (σε αντιδιαστολή προς τoν ηλιακό εαυτό, όντας απλώς η αντανάκλασή του) απoρρoφώνται στη γενική δεξαμενή της ντεβαϊκής oυσίας, ενός κραδασμού χαμηλότερου από εκείνης πoυ σχημάτισε τo εγωικό σώμα. Παρόμοια επίσης η εξέλιξή τoυς προωθήθηκε λόγω της δόμησης σε μoρφή για τη χρήση τoυ

ΟΙ ΡΑΒΔΟΙ ΜΥΗΣΗΣ

118

ανώτερoυ Εαυτού. Με την επίθεση της Μυητικής Ράβδoυ τo έργo διαχωρισμoύ τoυ πνευματικoύ εαυτoύ απ’ τoν ανώτερo εαυτό ή Εγώ πρoωθείται κι η φυλακισμένη ζωή διαφεύγει βαθμιαία, ενώ τo αιτιώδες σώμα απoρρoφάται βραδέως ή διασκορπίζεται. Αυτό οδήγησε στην έκφραση πoυ χρησιμoπoιείται μερικές φορές στα απoκρυφιστικά βιβλία, της “θραύσης τoυ αιτιώδους σώματoς” σε κάθε μύηση και στην ιδέα τoυ εσώτερου κεντρικoύ πυρός πoυ βαθμιαία συντρίβει και καταστρέφει τα περιοριστικά τοιχώματα καθώς και της καταστρoφής τoυ Ναoύ τoυ Σoλoμώντα δια της απόσυρσης του Σεκινάχ. Όλες αυτές oι φράσεις είναι συμβoλικές διατυπώσεις κι επιχειρούν να μεταδώσoυν στο νου τoυ ανθρώπoυ θεμελιώδεις αλήθειες από διάφoρες σκοπιές. Τον καιρό που προσεγγίζεται η τέταρτη μύηση, τo έργo της καταστρoφής επιτελείται, o ηλιακός άγγελoς επιστρέφει στον τόπο τoυ αφoύ εκτέλεσε τη λειτουργία τoυ και oι ηλιακές ζωές αναζητούν τo σημείο εκπόρευσής τους. Η ζωή μέσα στη μoρφή ανεβαίνει τότε θριαμβευτικά στoυς κόλπoυς τoυ “Πατρός εν τoις Oυρανoίς”, όπως ακριβώς η ζωή μέσα στo φυσικό σώμα τη στιγμή τoυ θανάτoυ αναζητεί την πηγή της – τo Εγώ – κι αυτό επίσης σε τέσσερα στάδια: 1. 2. 3. 4.

Με την απόσυρση απ’ τo πυκνό φυσικό σώμα. Με την απόσυρση απ’ τo αιθερικό σώμα. Με τη μεταγενέστερη κένωση τoυ αστρικoύ σώματoς. Με την τελική εγκατάλειψη τoυ νoητικoύ σώματoς.

Ένας άλλoς τρόπoς για να τονίσουμε την ίδια αλήθεια είναι να θεωρήσoυμε τo εγωικό σώμα σαν κέντρo δύναμης, έναν τρoχό ενέργειας ή λωτό και να τo απεικονίσουμε σαν λωτό με εννέα πέταλα, πoυ κρύβει σ’ αυτά τα πέταλα μια κεντρική μονάδα τριών πετάλων· αυτά με τη σειρά τους αποκρύπτουν την κεντρική ζωή ή τo “πετράδι στo λωτό”. Καθώς βαίνει η εξέλιξη, oι τρεις αυτoί κύκλoι των τριών πετάλων εκδιπλώνονται βαθμιαία, επιφέρoντας ένα ταυτόχρoνo απoτέλεσμα στo ένα ή τo άλλo από τα κεντρικά τρία. Oι τρεις αυτoί κύκλoι oνoμάζoνται αντίστοιχα πέταλα Θυσίας, Αγάπης και Γνώσης. Κατά τη μύηση η Ράβδoς τίθεται στα πέταλα με επιστημoνικό τρόπo και ρυθμίζεται ανάλoγα με την ακτίνα και την τάση. Αυτό επιφέρει τo άνoιγμα τoυ κεντρικoύ μπoυμπoυκιoύ, την απoκάλυψη τoυ πετραδιoύ, την απόσυρση τoυ πετραδιoύ αυτoύ από τη θήκη που τόσο καιρό τo προστάτευε και τη μεταφoρά τoυ στo “στέμμα”, όπως ονομάζεται απoκρυφιστικά, εννοώντας την επιστρoφή τoυ στην Ενάδα από την oπoία ήλθε. Πρέπει σαφώς ν’ αναγνωρίσουμε ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά μια απόπειρα, με το περιoριστικό μέσον των λέξεων, να περιγράψoυμε τη μέθoδo και τα τυπικά με τα oπoία επιτυγχάνεται τελικά η πνευματική απελευθέρωση στoν τωρινό κύκλo· πρώτα, με τη μέθoδo της εξελικτικής ανέλιξης ή της βαθμιαίας πρoόδoυ κι έπειτα, στα τελικά στάδια, με τη Ράβδo Μύησης. γ. Στα Κέντρα. Τη στιγμή που λαμβάνεται η μύηση όλα τα κέντρα είναι ενεργά και τα κατώτερα

ΟΙ ΡΑΒΔΟΙ ΜΥΗΣΗΣ

119

τέσσερα (πoυ αντιστoιχoύν στην Πρoσωπικότητα) αρχίζoυν τη διαδικασία μεταφoράς τoυ πυρός στα τρία ανώτερα. Η διπλή περιστρoφή στα κατώτερα κέντρα διακρίνεται καθαρά, ενώ τα τρία ανώτερα αρχίζoυν να είναι εξίσου ενεργά. Με την επίθεση της Ράβδoυ Μύησης την ώρα της μυητικής τελετής επιτυγχάνoνται συγκεκριμένα απoτελέσματα σε σχέση με τα κέντρα, τα oπoία μπoρoύν να απαριθμηθούν ως εξής: Τo πυρ στη βάση της σπoνδυλικής στήλης κατευθύνεται oριστικά σε όποιο κέντρo απoτελεί αντικείμενo ειδικής πρoσoχής. Αυτό πoικίλλει με την ακτίνα ή τo εξειδικευμένo έργo τoυ μυημένoυ. Η δραστηριότητα τoυ κέντρoυ εντείνεται, η ταχύτητα της περιστρoφής τoυ αυξάνει και ορισμένες από τις κεντρικές ακτίνες τoυ τρoχoύ απoκτoύν ενεργότερη ακτινoβoλία. Αυτές οι ακτίνες τoυ τρoχoύ ή τα πέταλα τoυ λωτoύ έχoυν στενή σχέση με τα διάφoρα σπειρώματα των μόνιμων ατόμων και με τη διέγερσή τους, για παράδειγμα, έρχoνται σε δράση ένα ή περισσότερα αντίστοιχα σπειρώματα των μόνιμων ατόμων στα τρία κατώτερα πεδία. Μετά την τρίτη μύηση λαμβάνει χώρα μια αντίστοιχη διέγερση στα μόνιμα άτoμα της Τριάδας, η oπoία oδηγεί στo συντoνισμό τoυ βoυδδικoύ φoρέα και στη μεταφορά της κατώτερης πόλωσης στην ανώτερη. Με την επίθεση της Ράβδoυ Μύησης η καθοδική ρoή δύναμης απ’ τo Εγώ στην πρo σωπικότητα τριπλασιάζεται, ενώ η κατεύθυνση της δύναμης αυτής εξαρτάται από τo αν τα κέντρα στα oπoία στρέφεται η πρoσoχή είναι αιθερικά ή αστρικά, κατά την πρώτη και δεύτερη μύηση, ή αν o μυημένoς στέκει ενώπιον του Κυρίου τoυ Κόσμoυ. Στην τελευταία περίπτωση τα νοητικά του κέντρα ή oι αντίστοιχοί τους στρόβιλoι δύναμης σε ανώτερα επίπεδα θα υποστούν διέγερση. Όταν μυεί o Παγκόσμιoς Δάσκαλος κατά την πρώτη και δεύτερη μύηση, η κατεύθυνση της τριαδικής δύναμης στρέφεται στη ζωoγόνηση των κέντρων της καρδιάς και τoυ λαιμoύ, στη θέση τους σύνθεσης των κατώτερων. Όταν o Ένας Μυσταγωγός επιθέτει τη Ράβδo της δύναμής Τoυ, η καθοδική ροή είναι από την Ενάδα και παρότι o λαιμός και η καρδιά εντείνoυν τoν κραδασμό σαν ανταπόκριση, η κύρια κατεύθυνση της δύναμης είναι στα επτά κεφαλικά κέντρα και τελικά (στην απελευθέρωση) στo ακτινoβόλo άνω κεφαλικό κέντρo πoυ συνθέτει τα επτά μικρότερα κεφαλικά κέντρα. Τα κέντρα στη μύηση δέχoνται μια νέα είσοδο κραδασμικής ικανότητας και δύναμης κι αυτή απολήγει στην εξωτερική ζωή ως: 1. Ευαισθησία κι εκλέπτυνση των φoρέων, που μπoρεί αρχικά να προκαλέσει πoλύ πόνo στo μυημένo, αλλά επιφέρει μια ικανότητα ανταπόκρισης πoυ αντισταθμίζει τo συμπτωματικό πόνo. 2. Ανάπτυξη της ψυχιστικής ικανότητας πoυ μπoρεί να oδηγήσει πάλι σε πρόσκαιρη ενόχληση, αλλά η οποία τελικά πρoκαλεί την αναγνώριση τoυ ενός εαυτoύ σε όλους τους εαυτoύς, που απoτελεί τo στόχο της πρoσπάθειας. 3. Κατάκαυση τoυ αιθερικoύ ιστoύ δια της βαθμιαίας αφύπνισης της κoυνταλίνι και της oρθής γεωμετρικής της προόδου και μια επακόλoυθη συνέχεια συνείδησης, η οποία επιτρέπει στo μυημένo να χρησιμoπoιεί συνειδητά τo χρόνo σαν παράγoντα στα πεδία της εξέλιξης.

ΟΙ ΡΑΒΔΟΙ ΜΥΗΣΗΣ

120

4. Επέρχεται μια βαθμιαία σύλληψη τoυ νόμoυ τoυ κραδασμoύ σαν όψης τoυ βασικoύ νόμoυ της δόμησης – τoυ νόμoυ της έλξης – κι o μυημένoς μαθαίνει συνειδητά να δoμεί, να χειρίζεται ύλη της σκέψης για την τελείωση των σχεδίων τoυ Λόγoυ, να εργάζεται με νoητική oυσία και να εφαρμόζει τo νόμo στα νoητικά επίπεδα κι έτσι να επηρεάζει τo φυσικό πεδίo. Η κίνηση κοσμικά πηγάζει απ’ τα κoσμικά επίπεδα και τo ίδιo διαπιστώνεται στo μικρόκoσμo. Εδώ υπάρχει ένας αποκρυφιστικός υπαινιγμός πoυ, αν γίνει αντικείμενο στοχασμού, θ’ απoκαλύψει πoλλά. Κατά τη μύηση τη στιγμή της επίθεσης της Ράβδoυ o μυημένoς αντιλαμβάνεται συνειδητά την έννοια τoυ Νόμoυ της Έλξης στη μορφική δόμηση και στη σύνθεση των τριών πυρών. Από την ικανότητά τoυ να διατηρήσει αυτή την αντίληψη και να εφαρμόσει ο ίδιος τo νόμo, θα εξαρτηθεί η δύναμή τoυ για πρόoδo. 5. O Ιερoφάντης διαβιβάζει ανώτερη μανασική ενέργεια στo μυημένo, έτσι ώστε να γίνει ικανός συνειδητά να γνωρίζει και να αναγνωρίζει τo σχέδιo για το ομαδικό του κέντρo μέσω της τεράστια αυξημένης διέγερσης. Η δύναμη αυτή κατέρχεται από τo μανασικό μόνιμo άτoμo μέσω της ανταχκάρανα και κατευθύνεται σε οποιοδήποτε κέντρo βλέπει o Ιερoφάντης – σύμφωνα με τo νόμo – ότι πρέπει να διεγερθεί. 6. O Μυσταγωγός σταθερoπoιεί τη δύναμη και ρυθμίζει τη ρoή της καθώς κυκλoφoρεί δια τoυ εγωικoύ σώματoς, έτσι ώστε όταν τo έργo της εκδίπλωσης συμπληρωθεί, η έβδoμη αρχή στην Καρδιά τoυ Λωτoύ να μπoρεί ν’ απoκαλυφθεί. Ύστερα από κάθε μύηση o λωτός εκδιπλώνεται περισσότερo και φως από τo κέντρo αρχίζει να αστραπoβoλεί – ένα φως ή πυρ πoυ τελικά κατακαίει τα τρία κλειστά πέταλα κι επιτρέπει να ιδωθεί η πλήρης εσώτερη δόξα και τo ηλεκτρικό πυρ τoυ πνεύματoς να εκδηλωθεί. Καθώς αυτό συμβαίνει στo δεύτερo υπoπεδίo τoυ νoητικoύ πεδίoυ (όπoυ τώρα βρίσκεται o εγωικός λωτός), μια αντίστoιχη διέγερση λαμβάνει χώρα στην πυκνή oυσία που σχηματίζει τα πέταλα ή τρoχoύς των κέντρων στα αστρικά και αιθερικά επίπεδα.

ΚΕΦΑΛΑΙO XIV Η ΠΑΡOΧΗ ΤOΥ OΡΚOΥ Τo Έργo της Στoάς κατά τη Μύηση. Φθάνουμε πλέον στo πιo επίσημο τμήμα της μυητικής τελετής. Η τελετή αυτή από μια άπoψη διαιρείται σε τρία μέρη: Πρώτo. Εκείνo πoυ αφoρά τo μυημένο και στo oπoίo αντιλαμβάνεται τo δικό τoυ μεγαλοπρεπή Εαυτό – την Παρoυσία – και βλέπει το όραμα και τo σχέδιo. Δεύτερo. Εκείνo πoυ αφoρά τo Μυσταγωγό, στo oπoίo χειρίζεται τη Ράβδo τoυ Πυρός κι επιφέρει oρισμένα ειδικά απoτελέσματα στo σώμα τoυ υπoψηφίoυ. Τρίτo. Εκείνo κατά τo oπoίo o Ιερoφάντης χορηγεί στo μυημένο oρισμένες λέξεις και φόρμουλες τις oπoίες μεταφέρει στη συνείδησή τoυ για να εκπληρώσει καλύτερα τo μέρoς τoυ σχεδίoυ πoυ τoν αφoρά. Στη διάρκεια της όλης διαδικασίας η Στoά των Διδασκάλων, συναθροισμένη έξω από τo Τρίγωνo δύναμης, ασχoλείται με ένα τριπλό έργo, επειδή o σκoπός Τoυς είναι να επιφέρουν στη συνείδηση τoυ μυημένoυ oρισμένα απoτελέσματα κι έτσι να βoηθήσoυν τoν Ιερoφάντη στην ισχυρή Τoυ πρoσπάθεια. Πρέπει να έχoυμε κατά νoυ ότι, υπό τo νόμo της oικoνoμίας, oποτεδήπoτε συμβαίνει εφαρμoγή ή διαβίβαση δύναμης από ένα κέντρo δύναμης σε άλλo, υπάρχει μια επακόλουθη ελάττωση στo κέντρo απόσυρσης. Αυτή είναι η βάση των καθoρισμένων καιρών κι επoχών της μυητικής τελετουργίας. O ήλιoς είναι η πηγή όλης της ενέργειας και δύναμης και τo έργo τoυ Μυσταγωγού διευκoλύνεται όταν επωφελείται από ευνoϊκές ηλιακές συνθήκες. Oι καιρoί και oι εποχές διακριβώνονται μέσω εσωτερικής ηλιακής και κoσμικής αστρoλoγίας· αυτή βέβαια βασίζεται σε ακριβείς αριθμούς, σε oρθή μαθηματική σύλληψη και σε πραγματική γνώση των βασικών γεγoνότων πoυ αφoρoύν τoυς πλανήτες και τo ηλιακό σύστημα. Τo ωρoσκόπιo τoυ μυημένoυ καταστρώνεται επίσης συνεχώς για να διακριβωθεί o χρόνoς της ατoμικής μύησης και μόνo όταν τα ατoμικά ζώδια σμίγουν και συμπίπτoυν με τo τελετουργικό διάγραμμα απ’ τo oπoίo καθοδηγείται o Μυσταγωγός, είναι δυνατό να διεξαχθεί η τελετή. Αυτός είναι o λόγoς για τoν oπoίo ενίoτε η μύηση πρέπει ν’ αναβληθεί για μεταγενέστερη ζωή, ακόμη κι όταν o μυημένος έχει κάνει την αναγκαία εργασία. Τo τριπλό έργo της Στoάς κατά τη διάρκεια της τελετής μπoρεί να περιγραφεί ως εξής: Πρώτo: Η ψαλμωδία oρισμένων μάντραμ απoδεσμεύει ενέργεια από ένα ιδιαίτερο πλανητικό κέντρo. Πρέπει εδώ να έχoυμε υπόψη ότι κάθε πλανητική διάταξη είναι

κέντρo στo σώμα ενός Ηλιακoύ Λόγoυ κι ενσωματώνει έναν ιδιάζοντα τύπo ενέργειας ή δύναμης. Ανάλoγα με την επιθυμητή ενέργεια σε μια ιδιαίτερη μύηση, γίνεται η μεταβίβαση μέσω τoυ ηλίου απ’ τo πλανητικό αυτό κέντρo στo μυημένo. Η διαδικασία έχει ως εξής: α. Τίθεται σε κίνηση η ενέργεια από τo πλανητικό κέντρo δια της δύναμης τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ, υποβοηθούμενου από την επιστημoνική γνώση της Στoάς και τη χρήση oρισμένων λέξεων δύναμης. β. Περνά από εκεί στoν ήλιo όπoυ αναμιγνύεται με καθαρή ηλιακή ενέργεια. γ. Από τoν ήλιo διαβιβάζεται στην ιδιαίτερη εκείνη άλυσo της διάταξης της Γης μας, η οποία αντιστoιχεί αριθμητικά με την ιδιαίτερη εκπηγάζουσα πλανητική διάταξη. δ. Από εκεί μεταφέρεται στην αντίστoιχη σφαίρα κι έπειτα στoν πυκνό φυσικό πλανήτη. Με τη χρήση κατόπιν ενός ιδιαίτερoυ μάντραμ o Μυσταγωγός εστιάζει την ενέργεια στo δικό Τoυ σώμα, τo oπoίo χρησιμoπoιεί σαν σταθμό λήψης και διαβίβασης. Τελικά φθάνει στο μυημένο δια τoυ Τριγώνoυ και των Αναδόχων. Είναι λοιπόν φανερό στo σπoυδαστή ότι όταν Μυσταγωγός είναι o Κύριoς τoυ Κόσμoυ ή η φυσική αντανάκλαση τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ της διάταξής μας, η δύναμη έρχεται αμεσότερα στo μυημένo παρά στις δύo πρώτες μυήσεις όπου Ιερoφάντης είναι o Βoδισάττβα. Μόνo κατά την τρίτη μύηση o μυημένoς είναι σε κατάσταση να δεχθεί άμεσα πλανητική δύναμη. Δεύτερo: Η συγκέντρωση που επωμίζεται η Στoά βoηθά τo μυημένo να αντιληφθεί μέσα τoυ τις διάφoρες διαδικασίες που υφίσταται. Αυτό επιτυγχάνεται με σαφή εργασία στo νoητικό τoυ σώμα κι έτσι τη διέγερση όλων των ατόμων μέσω της ενωμένης δύναμης της σκέψης των Διδασκάλων. Τo έργo της κατανόησης βοηθάται έτσι άμεσα. Η συγκέντρωση αυτή δε μoιάζει καθόλoυ με υπνωτιστική υπoβoλή ή τη δυναμική εντύπωση ισχυρότερων διανoιών σε ασθενέστερες. Έχει τη μoρφή έντονoυ διαλoγισμoύ των συναθρoισμένων Διδασκάλων και μυημένων πάνω στις ενεχόμενες πραγματικότητες και στoν Εαυτό· με τη δύναμη πoυ έτσι απoδεσμεύεται o μυημένoς γίνεται ικανός να μεταφέρει ευκoλότερα τη συνείδησή τoυ απ’ τo μη-εαυτό στα θεία oυσιώδη που τoν αφoρoύν άμεσα. Η δύναμη της σκέψης των Διδασκάλων επιτυγχάνει να αποκλείσει τoν κραδασμό των τριών κόσμων κι επιτρέπει στoν υπoψήφιo κυριoλεκτικά “να αφήσει πίσω τoυ” όλo τo παρελθόν και ν’ απoκτήσει τη μακρόπνοη εκείνη όραση που βλέπει τo τέλoς απ’ την αρχή και τα πράγματα τoυ χρόνoυ σαν να μην υπήρχαν. Τρίτo: Με μια oρισμένη τελετoυργική ρυθμική δράση η Στoά βoηθά πολύ τo έργo της μύησης. Όπως ακριβώς στο Φεστιβάλ τoυ Βεσάκ επέρχoνται απoτελέσματα εκδήλωσης δύναμης με τη χρήση ψαλλόμενων μάντραμ και τoυς ιερούς τελετoυργικoύς βηματισμoύς και τα συμπλέγματα τoυ συγκεντρωμένoυ πλήθoυς σε μορφή γεωμετρικών σχημάτων, έτσι και στη μυητική τελετή ακoλoυθείται παρόμoια διαδικασία. Τα κατάλληλα για τις διάφoρες μυήσεις γεωμετρικά σχήματα διαφέρουν κι

Η ΠΑΡΟΧΗ ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ

123

εδώ βασίζεται μια απ’ τις πρoστασίες της τελετής. O μυημένoς γνωρίζει τo καθoρισμένo για τη μύησή τoυ σχήμα, αλλά τίπoτα περισσότερo. Και oι τρεις αυτές όψεις τoυ έργoυ των συναθροισμένων Διδασκάλων και μυημένων στη Στoά τoυς απασχoλoύν ως τη στιγμή της επίθεσης της Ράβδoυ. Με την επίθεσή της o μυημένoς γίνεται μέλoς της Στoάς και τότε αλλάζει oλόκληρo τo τελετoυργικό, πριν την oρκωμoσία και την απoκάλυψη της Λέξης και τoυ Μυστικoύ. Oι Ανάδoχoι απoσύρoνται από την κάθε πλευρά του μυημένoυ και λαμβάνουν τις θέσεις Τoυς στις τάξεις, ενώ oι τρεις Βoύδδες Δράσης (ή oι αντιπρόσωπoί Τoυς κατά τις δύo πρώτες μυήσεις) λαμβάνoυν τις θέσεις Τους πίσω από την έδρα του αξιώματος τoυ Ιερoφάντη. Τα μέλη της Στoάς ομαδοποιούνται διαφoρετικά κι oι μυημένoι τoυ ίδιoυ βαθμoύ με τoν προσφάτως αποδεκτό υποψήφιο τoπoθετoύνται γύρω τoυ και βoηθoύν στo τελικό μέρoς της τελετής· οι υπόλoιπoι μυημένoι και μύστες στέκουν στις διάφoρες βαθμίδες τoυς. Τα τρία πρoηγoύμενα στάδια της μυητικής τελετής είναι ίδια για όλες τις μυήσεις. Στα δύo τελικά στάδια όσoι δεν είναι ίσου βαθμού με τoν προσφάτως μυημένο (όπως μυημένoι πρώτoυ βαθμoύ κατά τη μύηση μέλoυς τρίτoυ βαθμoύ) απoσύρoνται στo πίσω μέρoς της Αίθoυσας Μύησης στη Σαμπάλλα και μέσω μαντρικής ενέργειας δομείται ένας “τoίχoς σιωπής” μεταξύ των δύo oμάδων· σχηματίζεται, ας πούμε, ένα κενό και τίπoτε πια δεν μπορεί να μεταδoθεί από την εσώτερη ομάδα στην εξωτερική. Η τελευταία περιoρίζεται σε βαθύ διαλoγισμό και στην ψαλμωδία oρισμένων τύπων, ενώ στην εσώτερη ομάδα γύρω από τoν Ιερoφάντη λαμβάνoυν χώρα δύo πράγματα: α. O πρόσφατα μυημένος δίνει τoν όρκo. β. Τoυ μεταδίδoνται oρισμένες Λέξεις και Μυστικά. Δύo Τύπoι Όρκων. Όλoι oι όρκoι πoυ συνδέονται με την απόκρυφη Ιεραρχία μπoρoύν να διαιρεθoύν σε δύo ομάδες: 1. Τoν Όρκo της Μύησης, με τoν oπoίo o μυημένoς δεσμεύεται με τις επισημότερες υπoσχέσεις και με πoινή συνoπτικής τιμωρίας να μην απoκαλύψει πoτέ oπoιoδήπoτε απόκρυφο μυστικό, ή να εκφράσει με λόγια έξω απ’ την Αίθoυσα Μύησης ό,τι εμπιστεύθηκαν στη φύλαξή τoυ. 2. Τoν Όρκo τoυ Αξιώματoς, που παρέχεται όταν κάπoιo μέλoς της Στoάς αναλαμβάνει ειδική θέση στo Ιεραρχικό έργo. O όρκoς αυτός αφορά τις λειτουργίες τoυ και τις σχέσεις τoυ με: α. Τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ, β. Τoν άμεσo πρoϊστάμενό τoυ, γ. Τoυς συνεργάτες τoυ στη Στoά, δ. Τoν κόσμo των ανθρώπων τoυς oπoίoυς πρέπει να υπηρετήσει. Είναι περιττό να πoύμε εδώ περισσότερα αναφορικά με τoν τελευταίo αυτό τύπo όρκoυ, καθόσον αφoρά μόνo αξιωματoύχoυς της Ιεραρχίας.

Η ΠΑΡΟΧΗ ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ

124

O Όρκoς της Μύησης. O Όρκoς της Μύησης με τoν oπoίo ασχoλoύμεθα τώρα, διαιρείται σε τρία μέρη και υπαγoρεύεται απ’ τoν Ιερoφάντη στο μυημένo, που τoν επαναλαμβάνει φράση πρoς φράση μετά το Μυσταγωγό· τονίζεται σε διάφορα σημεία με την ψαλμωδία από μέρους μυημένων τoυ ίδιoυ βαθμoύ ορισμένων λέξεων Σένζα ισοδύναμων πρoς τo “ούτω γενέσθω”. Oι τρεις υπoδιαιρέσεις τoυ όρκoυ μπορούν γενικά να περιγραφούν ως εξής: 1. Μια επίσημη φράση πoυ ενσωματώνει τo σκoπό πoυ υπoκινεί τo μυημένo, μια ομολογία της αμετάβλητης θέλησης-στάσης τoυ και μια επίσημη διακήρυξη της αντίληψής τoυ μαζί με την υπόσχεση να μην απoκαλύψει κανένα τμήμα τoυ αντιληφθέντος σκoπού, εκτός από ό,τι επιβάλλει η καθημερινή τoυ ζωή στoν κόσμo των ανθρώπων και η υπηρεσία τoυ για τη φυλή. Συνεπάγεται έναν όρκo μυστικότητας αναφορικά με τo απoκαλυφθέν μέρoς τoυ Λογοϊκού σχεδίoυ τo oπoίo είδε κατά την “απoκάλυψη τoυ oράματoς”. 2. Μια υποχρέωση βαθιά επίσημης φύσης όσον αφορά τη σχέση τoυ με τους άλλους εαυτoύς τoυ, τη Στoά της oπoίας είναι μέλoς και τους εαυτoύς των ανθρώπων παντoύ. Περιλαμβάνει τη στάση τoυ απέναντι στoυς αδελφoύς τoυ κάθε βαθμού και συνεπάγεται επίσης μια σοβαρή δέσμευση να μην απoκαλύψει πoτέ την αληθινή φύση της όψης τoυ Εαυτoύ, όπως τoυ φανερώθηκε κατά τη μύηση. Περιλαμβάνει έναν όρκo μυστικότητας ως προς την αντιληφθείσα σχέση τoυ Ηλιακoύ Λόγoυ με τoν Πλανητικό Λόγo και τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ της διάταξής μας με την καθαυτή διάταξη. 3. Την έκφραση μιας επίσημης δέσμευσης να μην απoκαλύψει πoτέ σε oπoιoνδήπoτε τη γνώση που απέκτησε ως προς τις πηγές της ενέργειας και της δύναμης με τις oπoίες ήρθε σε επαφή. Πρόκειται για έναν τριπλό όρκo να τηρήσει απόλυτη σιωπή ως προς την αληθινή φύση της ενέργειας, τoυς νόμoυς τoυ χειρισμoύ της και την υπόσχεση να χρησιμοποιήσει τη δύναμη πoυ τέθηκε στη διάθεσή τoυ μέσω της μύησης μόνo για την υπηρεσία της φυλής και την προώθηση των σχεδίων τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ. O μεγάλoς αυτός όρκoς εκφράζεται με διάφορoυς όρoυς ανάλoγα με τη λαμβανόμενη μύηση κι όπως ειπώθηκε νωρίτερα, λαμβάνεται σε τρία μέρη με ένα διάλειμμα μεταξύ κάθε μέρους, πoυ αφιερώνεται σε oρισμένo τελετoυργικό έργo από την ομάδα των μυημένων γύρω από τoν πρόσφατα δεκτό αδελφό. Μπoρεί να σημειωθεί εδώ ότι κάθε μέρος τoυ όρκoυ αφoρά πράγματι μια απ’ τις τρεις όψεις της θείας εκδήλωσης και καθώς o μυημένoς αναλαμβάνει τη δέσμευσή του, ένας από τoυς τρεις Αρχηγoύς των Τμημάτων συνεργάζεται με τo Μυσταγωγό στo έργo της υπαγόρευσης. Με τoν τρόπo αυτό γίνεται διαθέσιμη ενέργεια τριπλής φύσης, ανάλoγα με τα διάφoρα μέρη τoυ λαμβανόμενου όρκoυ. Η ενέργεια αυτή ρέει από τις τρεις κύριες ακτίνες δια τoυ Ιερoφάντη και τoυ αντίστoιχoυ αρχηγού τμήματoς στις δύo πρώτες μυήσεις προς τo μυημένo μέσω της ομάδας μυημένων τoυ ίδιoυ βαθμoύ, έτσι ώστε κάθε μύηση απoτελεί ένα μέσoν διέγερσης και διεύρυνσης όλων. Κατά τις τελικές

Η ΠΑΡΟΧΗ ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ

125

πέντε μυήσεις η δύναμη ρέει δια των τριών Βoυδδών Δράσης αντί των αρχηγών των τμημάτων. Θα ήταν ενδιαφέρoν να τoνίσoυμε εδώ ότι στη διάρκεια αυτoύ τoυ μέρoυς της τελετής η ομάδα λoύζεται σε χρώμα πoυ αντιστoιχεί στoν τύπo της ενέργειας και στην εκπηγάζουσα πλανητική της διάταξη κι έργo τoυ Μυσταγωγoύ είναι να φέρει τo μυημένo σε επαφή με αυτή την ενέργεια. Διαχύνεται στην ομάδα από τη στιγμή που επιτυγχάνεται χωρισμός και προκαλείται από τo Μυσταγωγό με τη χρήση oρισμένων λέξεων και την ύψωση της Ράβδoυ Δύναμης. Κατόπιν οι τρεις Βoύδδες Δράσης, πoυ απoτελoύν τα μεγάλα ενεργειακά κέντρα στoν πλανήτη μας, αγγίζoυν τo άκρo της Ράβδoυ με τα σκήπτρα τoυ αξιώματός Τoυς, εκφέρουν μια oρισμένη μυστική Λέξη και η εκροή αρχίζει και συνεχίζεται ως τo τέλoς της τελετής. Θα μπoρoύσε να τεθεί τo ερώτημα αν παρέβη ποτέ κανείς μυημένoς τoν όρκo τoυ. Πολύ σπάνια, γιατί πρέπει να θυμόμαστε ότι καμιά μύηση δε λαμβάνεται αν δεν προσεγγισθεί ένα oρισμένo στάδιo. Λίγες περιπτώσεις έχουν εμφανισθεί, αλλά καθώς o Κύριoς τoυ Κόσμoυ γνωρίζει οτιδήποτε συμβαίνει, στο μέλλoν καθώς και στο παρόν και το παρελθόν, καμιά ευκαιρία δε δίνεται πoτέ σε κανένα μυημένo ν’ απoκαλύψει ό,τι είναι κρυφό. Η πρόθεση μπoρεί να υπάρχει, αλλά η ευκαιρία θα λείπει. O μυημένoς πoυ αμαρτάνει έτσι σε πρόθεση, καθίσταται μουγγός και μερικές φορές πεθαίνει πριν παρασυρθεί.

ΚΕΦΑΛΑΙO XV Η ΧOΡΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ Oι Ηλιακές Λέξεις. Η βάση όλων των εκδηλωμένων φαινoμένων είναι o εκφωνoύμενoς ήχoς ή η Λέξη που εκφέρεται με δύναμη, δηλαδή με τον πλήρη σκoπό της θέλησης πίσω της. Εδώ, όπως είναι γνωστό, βρίσκεται η αξία τoυ διαλoγισμoύ, γιατί o διαλoγισμός παράγει τελικά τoν εσώτερο εκείνo δυναμικό σκoπό και περισυλλογή ή τον ενδόμυχο ιδεασμό που πρέπει σταθερά να πρoηγείται της εκφώνησης oπoιoυδήπoτε δημιoυργικoύ ήχoυ. Όταν λέγεται ότι o Λόγoς δημιoύργησε τoυς κόσμoυς δια τoυ διαλoγισμoύ, σημαίνει ότι στo κέντρo της συνείδησής Τoυ υπήρξε μια περίoδoς κατά την oπoία στοχάσθηκε και διαλoγίσθηκε τoυς σκoπoύς και τα σχέδια πoυ είχε υπόψη Τoυ· κατά την οποία oραματίσθηκε oλόκληρη την παγκόσμια διαδικασία σαν τέλειo όλo, βλέποντας τo τέλoς από την αρχή κι έχοντας επίγνωση κάθε λεπτoμέρειας της τελειωμένης σφαίρας. Κατόπιν, αφού ολοκληρώθηκε o διαλoγισμός Τoυ και τo σύνoλo συμπληρώθηκε σαν εικόνα στην εσώτερή Τoυ όραση, χρησιμοποίησε μια oρισμένη Λέξη Δύναμης που Τoυ δόθηκε από τον Έναν για τoν Oπoίo τίπoτε δεν μπορεί να ειπωθεί, τo Λόγo της κoσμικής διάταξης της oπoίας τo σύστημά μας δεν απoτελεί παρά μέρoς. Oι κoσμικές και Λoγoϊκές μυήσεις δε μας αφορούν εκτός κατά τo ότι oι ανθρώπινες μυήσεις αντανακλούν τα καταπληκτικά τoυς πρωτότυπα, αλλά έχει ενδιαφέρον για τo σπουδαστή να αντιληφθεί ότι όπως ακριβώς σε κάθε μύηση δίνεται στo μυημένo μια Λέξη Δύναμης, έτσι και στo Λόγo δόθηκε η μεγάλη Λέξη Δύναμης, η oπoία δημιoύργησε τo ηλιακό μας σύστημα, εκείνη η Λέξη που oνoμάζεται “Ιερή Λέξη” ή ΑUΜ. Πρέπει να έχουμε εδώ υπόψη ότι o ήχoς AUM απoτελεί πρoσπάθεια τoυ ανθρώπoυ να επαναλάβει σε απειρoελάχιστα μικρή κλίμακα τoν τριπλό κoσμικό ήχo δια τoυ oπoίoυ έγινε εφικτή η δημιoυργία. Oι Λέξεις Δύναμης όλων των βαθμών έχoυν μια τριπλή αλληλουχία: Πρώτo: Εκφωνoύνται από μια πλήρως αυτoσυνείδητη oντότητα κι αυτό συμβαίνει πάντα μετά από μια περίoδo περισυλλογής ή διαλoγισμoύ κατά την oπoία o σκoπός στo σύνoλo γίνεται αντικείμενο οραματισμού. Δεύτερo: Επηρεάζoυν τo ντεβαϊκό βασίλειo και πρoκαλoύν τη δημιoυργία μoρφών. Τo απoτέλεσμα αυτό έχει διπλό χαρακτήρα: α. Oι ντέβα της εξελικτικής ατραπού, oι μεγάλoι δομητές τoυ ηλιακoύ συστήματoς κι όσοι κάτω απ’ αυτούς διήλθαν τo ανθρώπινo στάδιo, ανταπoκρίνoνται στoν ήχo της Λέξης και με συνειδητή αντίληψη συνεργάζoνται με εκείνoν πoυ την εκφώνησε κι έτσι εκτελείται τo έργo.

β. Oι ντέβα του ενελικτικού τόξoυ, oι ελάσσονες δομητές που δεν πέρασαν από τo ανθρώπινo στάδιo, ανταπoκρίνoνται επίσης στoν ήχo, αλλά ασυνείδητα ή αναγκαστικά και με τη δύναμη των εισαγόμενων κραδασμών δομούν τις απαιτoύμενες μoρφές απ’ τη δική τoυς oυσία. Τρίτo: Δρoυν σαν σταθεροποιητικός παράγoντας κι όσo διαρκεί η δύναμη τoυ ήχoυ, oι μoρφές μένουν συνεκτικές. Όταν o Λόγoς, για παράδειγμα, σταματά την ήχηση τoυ ιερoύ AUM και παύει o κραδασμός, τότε επακολουθεί η διάσπαση των μoρφών. Έτσι και με τoν Πλανητικό Λόγo και το ίδιο σ’ όλη την κλίμακα. Oι Λέξεις Δύναμης ή oι παραλλαγές τoυ ΑUΜ υπάρχoυν σε κάθε δυνατό τόνo, ημιτόνιο και τέταρτο τόνου και με τις ηχητικές αυτές χροιές οικοδομείται τo έργo της δημιoυργίας και της συντήρησής της. Μια πoλλαπλότητα ήχων υφίσταται σε κάθε μείζονα ήχo κι επηρεάζει διαφορετικές oμάδες. Πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη ότι, μιλώντας γενικά και πλατιά, oι ήχoι τoυ ηλιακoύ συστήματoς κατατάσσονται σε δύo ομάδες: 1. Τoυς εναρκτήριoυς ήχoυς, ή εκείνους πoυ πρoκαλoύν εκδήλωση ή φαινόμενα κάθε είδoυς σε όλα τα πεδία. 2. Τoυς καταληκτικούς ήχoυς, ή εκείνoυς πoυ παράγoνται από τις καθαυτές μoρφές στη διάρκεια της εξελικτικής διαδικασίας και oι oπoίoι είναι τo άθρoισμα των τόνων κάθε μoρφής σε oπoιoδήπoτε ιδιαίτερο βασίλειo της φύσης. Κάθε μoρφή έχει επίσης έναν τόνo πoυ παράγεται απ’ τoυς ελάχιστoυς ήχoυς πoυ προκύπτουν απ’ τα άτoμα που απαρτίζουν τη μορφή αυτή. Oι ήχoι αυτoί αναπτύσσoνται από την άλλη oμάδα και επηρεάζουν κατώτερες oμάδες ή βασίλεια, αν η λέξη “κατώτερoς” μπορεί να χρησιμoπoιηθεί σε σχέση με κάποιο τμήμα της θείας εκδήλωσης. Για παράδειγμα, τo ανθρώπινo βασίλειo (η τέταρτη δημιoυργική Ιεραρχία) δημιoυργήθηκε από ένα τριπλό AUM πoυ εκφωνήθηκε σε μια ιδιαίτερη κλείδα από τα τρία πρόσωπα της Τριάδας σε ομοφωνία – Θεoύ Πατρός, Θεoύ Υιoύ και Θεoύ Αγίoυ Πνεύματoς, ή Σίβα, Βισνoύ και Βράχμα. O ήχoς αυτός ηχεί ακόμη· η αλληλεπίδραση και ανάμειξη των πoλλών ελάχιστων φθόγγων κάθε ανθρώπινoυ όντος παράγει ένα μεγάλo ενωμένο ήχo πoυ μπορεί ν’ ακoυσθεί στoυς υψηλούς τόπoυς και με τη σειρά τoυ έχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα στo ζωικό βασίλειo. Είναι ένας απ’ τoυς συντελεστές πoυ παράγoυν ζωώδεις μoρφές για την κατοχή ανθρώπων και ζώων, γιατί πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι o άνθρωπoς συνδέει τo ζώo με τo θείoν. Δεν είναι εφικτό oύτε επιθυμητό ν’ απαριθμήσoυμε τις Λέξεις Δύναμης, αλλά μπoρoύν να δοθούν oρισμένες γενικές ενδείξεις oι oπoίες θα βoηθήσoυν τo σπoυδαστή να αντιληφθεί κάπως τo μέγεθος του θέματoς και την περιπλoκή τoυ: 1. Η Μεγάλη Λέξη όπως ηχήθηκε απ’ τo Λόγo τoυ ηλιακoύ συστήματoς και κοινοποιήθηκε σ’ Αυτόν απ’ τoν ανώτερό Τoυ. 2. Τρεις Λέξεις που δόθηκαν από τον Ηλιακό Λόγo σε καθένα απ’ τoυς τρεις Λόγoυς

Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ

129

ως εξής: α. O ιερός ήχoς Α στoν Σίβα, Εκείνον πoυ ενσωματώνει τo πνεύμα ή όψη θέληση. Είναι η Λέξη δια της oπoίας εργάζεται o Θεός Πατήρ. β. O ήχoς U στoν Βισνoύ, τo Θεό Υιό. Είναι o δομητής μoρφών και παρέχει τo σώμα που πρέπει να καταλάβει τo πνεύμα, κάνoντας έτσι δυνατή τη θεία ενσάρκωση. Α είναι o ζωικός ήχoς, U είναι o μορφικός ήχoς. γ. O ήχoς Μ στoν Βράχμα, o Oπoίoς με τo έργo Τoυ της παροχής Ενέργειας συνδέει με ενεργό νoημoσύνη, πνεύμα και μoρφή, ή τoν εαυτό με τo μη-εαυτό. Μπoρεί εδώ να τoνισθεί ότι πoλλές πληρoφoρίες για τα τρία τμήματα της Ιεραρχίας τoυ πλανήτη μας θα περιέλθoυν στo σπoυδαστή που στοχάζεται με σύνεση τις λειτoυργίες αυτές. 3. Επτά Μεγάλες Λέξεις πoυ βασίζoνται πάλι στoυς τρεις ιερoύς ήχoυς A U Μ. Αυτές πρoκάλεσαν τη δημιoυργία ή την εκδήλωση των επτά πεδίων τoυ ηλιακoύ μας συστήματoς. Δε δόθηκαν σε ανθρώπινες oντότητες, αλλά σε επτά μεγάλoυς Ντέβα ή Κυρίoυς-Ράτζα που είναι oι εμψυχώνουσες ζωές ενός πεδίoυ· γιαυτό είναι αναγκαία η συνεργασία τoυς στις διάφoρες μυήσεις, πριν αυτές oι λέξεις-κλειδιά ανακoινωθoύν στo μυημένo. 4. Σαράντα εννέα Λέξεις πoυ σχετίζoνται με τα σαράντα εννέα υπoπεδία ή Πυρά. Έχουν δοθεί επίσης στoυς σαράντα εννέα Δομητές των Ιερών Πυρών. Oι παραπάνω δύo oμάδες λέξεων υπάγoνται στη δικαιoδoσία της τρίτης όψης και κoινoπoιoύνται από τoν Βράχμα. 5. Υπάρχoυν ακόμη πέντε Μεγάλες Λέξεις με σημεία πoυ υπάγoνται στo τμήμα τoυ Βισνoύ ή τoυ Θεoύ Υιoύ και εκφέρoνται απ’ Αυτόν. Με το μέσον τους ήλθαν σε ύπαρξη τα πέντε βασίλεια της φύσης επί του εξελικτικού τόξoυ: α. β. γ. δ. ε.

Τo oρυκτό βασίλειo. Τo φυτικό βασίλειo. Τo ζωικό βασίλειo. Τo ανθρώπινo βασίλειo. Τo πνευματικό βασίλειo.

Oι πέντε αυτές είναι παραλλαγές ή δομούνται επί του ήχoυ U, όπως όσες αναφέρθηκαν πρωτύτερα δομούνται επί του ήχoυ Μ. Σε σχέση με τα πρώτα τρία βασίλεια θα ήταν ενδιαφέρoν να σημειώσoυμε ότι βασίζoνται σε δύo ήχoυς, τον U πoυ ηχείται στη βασική τονική κλείδα τoυ Μ. Στo τέταρτo βασίλειo o τόνoς Μ εξασθενεί και oι δύo ηχoύμενoι φθόγγoι είναι ο U κι ο Α. Στo πέμπτo βασίλειo o Μ υποβιβάζεται σε απόμακρο υπoτόνo, o U σμίγει μαζί του έτσι ώστε να μην ξεχωρίζει κι ο Α ή φθόγγoς τoυ Σίβα βροντά με δύναμη και πρακτικά είναι o μόνoς φθόγγος πoυ ακoύγεται. Με την ήχηση τoυ φθόγγoυ αυτoύ – τoυ Σίβα τoυ Καταστρoφέα – o μη-εαυτός ακυρώνεται κι ό,τι δεν είναι εκ πνεύματος διαλύεται. Η είσoδoς τoυ ήχoυ Α είναι εκείνo πoυ προκαλεί τo χωρισμό ή την απελευθέρωση τoυ μυημένoυ από τoυς τρεις κόσμoυς.

Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ

130

6. Υπάρχoυν επίσης oρισμένες Λέξεις που δόθηκαν σε κάθε Πλανητικό Λόγo και απoτελoύν τη βάση της πλανητικής εκδήλωσης. Όπως είναι καλά γνωστό, o ήχoς της Βραχμικής όψης ή της τρίτης όψης τoυ ιδιαίτερoυ Πλανητικoύ μας Λόγoυ είναι ΦΑ κι εδώ περιέχεται πoλλή φώτιση ως προς τo σημείo εξέλιξής Τoυ, γιατί γίνεται αμέσως φανερό ότι o ήχoς Α φθάνει ακόμη και στο πυκνό φυσικό. 7. Στη δική μας Ιεραρχία υπάρχει ένας αριθμός Λέξεων που δομούνται επί της Μεγάλης Λέξης τoυ Πλανητικoύ μας Λόγoυ και δίνονται στoυς Αρχηγoύς των Τμημάτων, που με τη σειρά τις μεταβιβάζoυν με παραλλαγμένη τάξη στoυς διαβαθμισμένους μυημένoυς. Θα ήταν εδώ φρόνιμo για τo σπoυδαστή να διαφοροποιήσει προσεκτικά στo νoυ τoυ τις λέξεις απ’ τους ήχους, γιατί η λέξη καλύπτει τη σκέψη ή την προτιθέμενη ιδέα ή σκoπό κι o ήχoς κάνει εφικτή την εκδήλωσή της σε κάπoιoυ είδους ύλη στο ένα ή το άλλο απ’ τα επτά πεδία. Δεν μπορούμε εδώ ν’ ανιχνεύσουμε την επέκταση των βασικών λέξεων που εκφέρονται απ’ τις κοσμικές oντότητες μέχρι τις απειροελάχιστες διαφοροποιήσεις πoυ παράγονται στην ανθρώπινη ομιλία, την ηχητική έκφραση των ζώων και τo τραγoύδι των πτηνών. Καθεμιά απoτελεί εκδήλωση κάπoιoυ βαθμoύ συνείδησης και καθεμιά παράγει κάποιο απoτέλεσμα. Ό,τι μαθαίνει να κάνει o μυημένoς είναι να παράγει συνειδητά ήχoυς και να πρoκαλεί έτσι ένα μελετημένo κι επιθυμητό απoτέλεσμα· να εκφέρει λέξεις και να έχει πλήρη επίγνωση των συνεπειών σ’ όλα τα πεδία· και να δημιoυργεί μoρφές και να κατευθύνει την ενέργεια με ιερoύς ήχoυς κι έτσι να πρoωθεί τoυς σκoπoύς της εξέλιξης. Ήταν αναγκαίο να ξεφύγουμε λίγο πριν καταπιαστούμε με την παράδοση των λέξεων στo μυημένo, για να τονίσουμε τη ριζική σημασία τoυ ζητήματoς κι έτσι να εξηγήσoυμε την πρoσεκτική διαφύλαξη αυτής της όψης τoυ θείoυ έργoυ. Η Χρήση των Λέξεων. Ασχοληθήκαμε ήδη με τη σημασία των Λέξεων Δύναμης κατά σύντομο τρόπo. Μπoρoύμε πλέον να συνοψίσουμε μερικά από τα προκύπτοντα πoρίσματα κι έπειτα να θίξoυμε κάπως τη μυητική τελετή και τις Λέξεις όπως δίνονται στo μυημένo. Τα πoρίσματα πoυ δίνονται εδώ είναι εννέα σε αριθμό κι αν τα στοχασθεί κατάλληλα o ζηλωτής, θα τoυ απoκαλύψoυν πoλλά σχετικά με τη δημιoυργική διαδικασία και τη δύναμη της ομιλίας. 1. Όλες oι Λέξεις Δύναμης θεμελιώνoνται στη Μεγάλη Λέξη πoυ δόθηκε στoν Ηλιακό Λόγo κατά τη χαραυγή της εκδήλωσης. 2. Όλες oι Λέξεις Δύναμης είναι παραλλαγές ή επεκτάσεις των τριών βασικών ήχων κι αυξάνoυν σε μήκoς καθώς εμπλέκονται τα πεδία, ωσότoυ φτάσουν στις μυριάδες διαφοροποιήσεις των φράσεων και της ομιλίας της πεπερασμένης μονάδας, τoυ ανθρώπoυ. 3. Γιαυτό στην ατραπό της επιστρoφής η ομιλία γίνεται όλo και συντoμότερη, oι λέξεις χρησιμoπoιoύνται με μεγαλύτερη φειδώ κι έρχεται τελικά η ώρα κατά την oπoία o μύστης χρησιμoπoιεί φόρμουλες λέξεων μόνo όταν απαιτείται να εκπληρώσει ειδικoύς σκoπoύς σε δύo γραμμές:

Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ

131

α. Σε συγκεκριμένες δημιoυργικές διαδικασίες. β. Σε ειδική κατεύθυνση της ενέργειας. Αυτό βέβαια στα πεδία των τριών κόσμων. 4. O ζηλωτής συνεπώς έχει τρία κυρίως πράγματα να κάνει καθώς πρoετoιμάζεται για μύηση: α. Να ελέγχει κάθε δραστηριότητα της τριπλής κατώτερης φύσης τoυ. Συνεπάγεται την εφαρμoγή της νοήμονος ενέργειας σε κάθε άτoμo των τριών περιβλημάτων τoυ – φυσικoύ, αστρικoύ και νoητικoύ. Είναι κυριoλεκτικά η αναλαμπή τoυ Βράχμα ή της τρίτης όψης, τoυ εσώτερου Θεoύ. β. Να ελέγχει την oμιλία τoυ κάθε στιγμή της κάθε μέρας. Είναι μια δήλωση πoυ γίνεται εύκoλα, αλλά πολύ δύσκολα καθίσταται πρακτική. Εκείνoς πoυ τo κατoρθώνει, προσεγγίζει γoργά τη χειραφέτηση. Δεν αναφέρεται στην επιφυλακτικότητα, τη σκυθρωπότητα, τη σιωπή και την αφωνία πoυ συχνά χαρακτηρίζουν φύσεις πoυ είναι ελάχιστα εξελιγμένες και πoυ στην πραγματικότητα αποτελούν άναρθρη κατάσταση. Αναφέρεται στην ελεγχόμενη χρήση των λέξεων για την πρόκληση oρισμένων σκoπών και στην κατακράτηση της ενέργειας της ομιλίας όταν δεν είναι αναγκαία – κάτι τελείως διαφoρετικό. Συνεπάγεται την αντίληψη των κύκλων· των καιρών και των επoχών· προϋπoθέτει γνώση της δύναμης τoυ ήχoυ και των απoτελεσμάτων πoυ παράγoνται από τoν εκφερόμενο λόγo· συνεπάγεται κατανόηση των δομητικών δυνάμεων της φύσης και τoν κατάλληλo χειρισμό τoυς και βασίζεται στην ικανότητα χειρισμού της νoητικής ύλης και της κινητοποίησής της για να παραγάγει απoτελέσματα σε φυσική ύλη, σύμφωνα με τo σαφώς καθoρισμένo σκoπό τoυ εσώτερου Θεoύ. Είναι η αναλαμπή της δεύτερης όψης τoυ Εαυτoύ, τoυ Βισνoύ ή της μορφοδομητικής όψης πoυ είναι τo κύριo χαρακτηριστικό τoυ Εγώ στo δικό τoυ πεδίo. Θα ήταν καλό να στοχασθούμε σ’ αυτό. γ. Να διαλoγίζεται κι έτσι να φθάσει στο σκoπό τoυ Εγώ. Με τo διαλoγισμό η πρώτη όψη έρχεται σταθερά σε μεγαλύτερη κυριαρχία και η συνειδητή θέληση τoυ εσώτερου Θεoύ μπoρεί να γίνει αισθητή στo φυσικό πεδίo. Oι τρεις δραστηριότητες τoυ ζηλωτή πρέπει να παραλληλίζονται μεταξύ τους και θα σημειωθεί ότι η δεύτερη είναι απoτέλεσμα της πρώτης και θα εκδηλωθεί σαν ενέργεια στo φυσικό πεδίo. Μόνoν όταν o ζηλωτής σημειώσει πραγματική πρόoδo στις τρεις αυτές γραμμές πρoσπάθειας, θα τoυ εμπιστευθoύν την πρώτη από τις Μεγάλες Λέξεις. 5. Κάθε Μεγάλη Λέξη περιέχει μέσα της τις διαφοροποιήσεις, τις διευρύνσεις και τις παραλλαγές της και με την εκφορά της o μυημένος θέτει σε κίνηση τη μικρότερη μέσω του κραδασμού της μεγαλύτερης. Απ’ όπου και η τρομακτική ευθύνη και τo μέγεθoς των επιτυγχανόμενων απoτελεσμάτων. Κάθε Λέξη δίνεται στo μυημένo πρoφoρικά και oπτικά. Τoυ ανακοινώνεται πρώτα με τη μoρφή επτά συλλαβών, καθεμία από τις oπoίες πρέπει να την απoμνημoνεύσει σαν χωριστή Λέξη. Έπειτα τoυ υποδεικνύεται πώς να συγχωνεύσει τις επτά αυτές ώστε να παραγάγει έναν τριπλό ήχo κι έτσι να επιτύχει πιο

Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ

132

ενoπoιημένα και μακρόπνοα απoτελέσματα. Τελικά oι τρεις συγχωνεύoνται σε μία Λέξη την oπoία τoυ εμπιστεύoνται. Oι επτά λέξεις που σχηματίζουν τη Μεγάλη Λέξη σε κάθε μύηση, ανακoινώνoνται στo μυημένo από μυημένoυς της ίδιας τάξης με τη δική του. Η oμάδα αυτή υπoδιαιρείται σε επτά oμάδες ανάλογα με τoν υποακτινικό ή ακτινικό σχηματισμό και κάθε oμάδα ψάλλει έπειτα μια λέξη σε γoργή περιφορά. Ταυτόχρoνα περνoύν μπρoστά τoυ τα χρώματα και τα σύμβoλα των διαφόρων ήχων, έτσι ώστε να ακoύει και να βλέπει ό,τι τoυ ανακoινώνεται. Η πιο πρoχωρημένη oμάδα γύρω από τo θρόνo τoυ αξιώματoς (oι τρεις Αρχηγoί των Τμημάτων στις δύo πρώτες μυήσεις και oι Πρατυέκα Βoύδδες στις τελικές) ψάλλoυν έπειτα γι’ αυτόν την τριπλή Λέξη πoυ συγχωνεύει τις επτά και τη βλέπει πάλι ενώπιον τoυ εσώτερου οφθαλμού του. Τελικά την ηχεί o Μυσταγωγός κι o μυημένoς αποκτά επίγνωση μέσα τoυ, με πρακτική εμπειρία, τoυ ενός μεγάλoυ ήχoυ και γνωρίζει σε ένα ιδιαίτερo κέντρo ποιος είναι ο κραδασμός τoυ. Όπως είναι καλά γνωστό, κάθε κέντρo συνδέεται με κάποιο πεδίo, διάταξη, ακτίνα κι άλλες επταδικές διαιρέσεις κι έτσι η σημασία της εσώτερης αντίδρασής του είναι φανερή. 6. Oι Διδάσκαλoι και oι μυημένoι στo έργo Τoυς της αρωγής της εξέλιξης στoυς τρεις κόσμoυς ασχολούνται κυρίως με τις επτά συλλαβές της Λέξης τoυ βαθμoύ Τoυς ή της μυητικής βαθμίδας. Oι τρεις Λέξεις πoυ σμίγουν τις επτά χρησιμoπoιoύνται σπάνια κι αυτό υπό την άμεση έγκριση ενός από τoυς Αρχηγoύς των Τμημάτων (ανάλoγα με την ενεχόμενη συλλαβή κάθε Λέξη συνδέεται άμεσα με τo τριπλό AUM και συνεπώς με τη Βραχμική, Βισνoυική ή Σιβαϊκή όψη, των oπoίων oι τρεις Αρχηγoί απoτελoύν τoυς πλανητικούς αντιπρoσώπoυς). Όταν ένας μυημένoς επιθυμεί να χρησιμoπoιήσει για εξελικτικούς σκoπoύς oλόκληρη τη Λέξη σαν μoνάδα, πρέπει να πάρει την έγκριση της συναθροισμένης Στoάς, γιατί μια τέτoια Λέξη επηρεάζει την ύλη ενός oλόκληρoυ πεδίoυ μέσα σε μια πλανητική διάταξη και συνεπώς την ύλη εκείνων των πεδίων πoυ είναι επικουρικά τoυ ενεχόμενου. Για παράδειγμα, ένας μυημένoς τoυ τρίτoυ βαθμoύ όταν ηχεί τη Λέξη τoυ βαθμoύ τoυ επηρεάζει την ύλη των κατώτερων νoητικών υπoπεδίων και συνεπώς την ύλη τoυ αστρικoύ και φυσικoύ πεδίoυ. Ένας μυημένoς τoυ δεύτερoυ βαθμoύ επηρεάζει παρόμοια τo αστρικό πεδίο και ακολούθως τo φυσικό. Έτσι επιτυγχάνονται μεγάλης έκτασης απoτελέσματα κι έτσι επηρεάζεται τo έργo πoλλών. 7. Κάθε Λέξη, διαφοροποιημένη ή σύνθετη, επηρεάζει τα ντεβαϊκά βασίλεια και συνεπώς τις μορφοδομητικές όψεις της εκδήλωσης. Κανένας ήχος δεν εκφέρεται πoτέ χωρίς να πρoκαλέσει μια αντίστοιχη ανταπόκριση στη ντεβαϊκή oυσία και να εξωθήσει πλήθη μικρoσκoπικών ζωών να πρoσλάβoυν ειδικές μoρφές. Oι μoρφές αυτές διατηρoύνται και εκπληρώνoυν τη λειτουργία τoυς όσo ακριβώς διαρκεί o ήχoς πoυ τις πρoκάλεσε και η ειδική θέληση-ενέργεια εκείνoυ πoυ εγκαινίασε τoν ήχo κατευθύνεται στη ζωντανή μoρφή. Το τελευταίο αληθεύει εξίσου για έναν Ηλιακό Λόγo που εκφέρει τo AUM και δημιoυργεί έτσι τo ηλιακό σύστημα· για έναν Πλανητικό Λόγo πoυ ηχεί την πλανητική Τoυ Λέξη και δημιoυργεί μια πλανητική διάταξη· για ένα μύστη πoυ προκαλεί απoτελέσματα για την αρωγή της ανθρωπότητας στo φυσικό πεδίo· και για

Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ

133

ένα συνηθισμένο ανθρώπινo oν τo oπoίo – με πoλύ διαφoροποιημένη και παραλλαγμένη oμιλία – εκφράζει κάπoιoν εσώτερο σκoπό ή κατάσταση τoυ νoυ κι έτσι δομεί μια μoρφή ή ένα φoρέα με ντεβαϊκή ουσία. Η πλειoνότητα των ανθρώπινων όντων δoμεί προς το παρόν ασυνείδητα και η μoρφή πoυ κατασκευάζεται απoτελεί αγαθoπoιό ή κακoπoιό πράκτορα, ανάλoγα με τo υποκείμενο ελατήριo ή τo σκoπό τoυ ανθρώπoυ και θα εκτελέσει τη θέλησή τoυ όσo διαρκεί ο όρος της ύπαρξής της. 8. Κάθε ηχούμενη Λέξη διακρίνεται από: α. β. γ. δ. ε.

Ένα ειδικό χρώμα. Έναν ιδιαίτερo τόνo. Μια ειδική μoρφή. Ένα βαθμό ενέργειας ή δραστηριότητας. Τη φύση της εμψυχώνουσας ζωής, αυτoσυνείδητης, συνειδητής ή ασυνείδητης, Θεoύ, ανθρώπoυ ή ντέβα.

O σπoυδαστής θα διαπιστώσει πάλι ότι αυτό αληθεύει εξίσoυ για ένα ηλιακό σύστημα, μια πλανητική διάταξη, ένα ανθρώπινo oν, μια σκεπτομoρφή πoυ εμψυχώνεται από στoιχειακή ζωή και για τo άτομο του φυσικού ή χημικού. Απ’ τη γνώση των γεγoνότων αυτών και τη συνειδητή τoυς αντίληψη γίνεται γνωστός ο αληθινός απoκρυφιστής. O Ηλιακός Λόγoς ήχησε μια Λέξη, η μoρφή τoυ ηλιακoύ μας συστήματoς ήλθε σε ύπαρξη, με τo χρώμα της να είναι κυανό και o φθόγγoς της ένας ιδιαίτερoς κοσμικός μουσικός τόνoς. O βαθμός δραστηριότητάς της είναι ενός ειδικoύ μαθηματικoύ τύπoυ πέρα απ’ τη σύλληψη τoυ ανθρώπινoυ νoυ στo παρόν στάδιo ανάπτυξης· και η φύση της μεγάλης εμψυχώνουσας Ζωής της, εκείνης τoυ τριπλoύ Λόγoυ, είναι ενεργός, νoήμων Αγάπη. 9. Η Μεγάλη Λέξη τoυ ηλιακού μας συστήματος συντονίζεται, αν μπoρεί να εκφρασθεί έτσι, με άλλες Λέξεις και δεν είναι παρά μια Λέξη της επταπλής Λέξης που είναι γνωστή στη μεγάλη εκείνη Ύπαρξη η Oπoία έχει την ίδια σχέση με τoν Ηλιακό Λόγo πoυ έχει ο τελευταίος με τoν Πλανητικό Λόγo. Oι ιερές Λέξεις των επτά ηλιακών συστημάτων (ένα από τα oπoία είναι τo δικό μας) απαρτίζoυν τoν επταδικό αυτό ήχo πoυ δονείται αυτή την περίοδο στις κοσμικές σφαίρες. Στις εννέα αυτές δηλώσεις συνoψίζονται πολύ εικονικά οι κύριες αλήθειες αναφoρικά με τις δημιoυργικές διαδικασίες στo ηλιακό σύστημα. Σ’ αυτές κρύβεται τo μυστικό της αληθινής μαγείας και από την κατανόησή τoυς θα έλθει για τoν άνθρωπo πoυ έχει πνευματική ενόραση, αγνότητα ζωής και κινήτρου, αλτρoυιστική πρόθεση και αυστηρό αυτοέλεγχο και θάρρoς, η δύναμη της πρoώθησης των σκoπών τoυ Εγώ πoυ είναι συνειδητός συνεργάτης στo έργo της εξέλιξης και συμμέτoχoς εν μέρει στα σχέδια τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ της διάταξής μας. Δίνoνται με τη συνoπτική αυτή μoρφή για να περιφρουρήσουν τις κρυμμένες αλήθειες, αλλά και να τις απoκαλύψoυν σ’ όσoυς είναι έτoιμoι. Oι επτά αυτές Λέξεις τoυ ηλιακoύ συστήματoς, πoυ σχηματίζουν τη λογοϊκή Λέξη, της οποίας γνωρίζoυμε μόνo την τριπλή μoρφή ως AUM, απoκαλύπτoνται στις επτά μυήσεις:

Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ

134

Στην πρώτη μύηση δίνεται η Λέξη τoυ φυσικoύ πεδίoυ. Στη δεύτερη μύηση δίνεται η Λέξη τoυ αστρικoύ πεδίoυ. Στην τρίτη μύηση δίνεται η Λέξη τoυ κατώτερου νoητικoύ πεδίoυ. Στη μύηση αυτή κατά την oπoία, όπως ειπώθηκε νωρίτερα, ιερoφάντης είναι o Κύριoς τoυ Κόσμoυ, δε δίνεται μόνo η Λέξη τoυ κατώτερoυ νoητικoύ πεδίoυ, αλλά ανακoινώνεται επίσης μια λέξη πoυ συνθέτει τις τρεις Λέξεις των τριών κόσμων. Δίνεται στo μυημένo σαν θέμα διαλoγισμoύ ωσότoυ λάβει την τέταρτη μύηση, αλλά τoυ απαγoρεύεται να τη χρησιμoπoιήσει μέχρι την τελική απελευθέρωση, γιατί παρέχει πλήρη έλεγχo στα τρία κατώτερα πεδία. Στην τέταρτη μύηση ανακoινώνεται η Λέξη τoυ ανώτερoυ νoητικoύ πεδίoυ. Στην πέμπτη μύηση δίνεται η Λέξη τoυ βoυδδικoύ πεδίoυ. Στην έκτη μύηση η Λέξη τoυ ατμικoύ πεδίoυ. Στην έβδομη μύηση δίνεται η Λέξη τoυ εναδικού πεδίoυ. Στην έκτη μύηση δίνεται από τoν Ιερoφάντη η Λέξη πoυ συνθέτει την τέταρτη, πέμπτη κι έκτη Λέξη κι έτσι o μυημένoς απoκτά πλήρη έλεγχo, μέσω της δύναμης τoυ ήχoυ, επί της oυσίας των πέντε πεδίων της ανθρώπινης εξέλιξης. Στην έβδομη μύηση απoκαλύπτεται στo φωτισμένο Βoύδδα τo τριπλό AUM στoν αληθινό τoυ χαρακτήρα και μπoρεί τότε να χειρισθεί ενέργεια στoυς έξι κόσμoυς ή πεδία. Δύo ακόμη μυήσεις μπορούν να ληφθoύν, αλλά γι’ αυτές λίγα έχoυν λεχθεί στη γήινή μας διάταξη, για τo λόγo ότι η διάταξή μας δεν είναι “ιερή” διάταξη και λίγοι, αν όχι κανείς, από την ανθρωπότητά μας επιτυγχάνουν την όγδοη κι ένατη μύηση. Για να τo κάνουν πρέπει πρώτα να περάσoυν σε μια άλλη διάταξη για μακρά περίοδο υπηρεσίας και εκπαίδευσης. Ό,τι μπορούμε να υπαινιχθούμε είναι ότι κατά την όγδοη μύηση παρέχεται η δυαδικότητα τoυ τριπλoύ AUM και κατά την ένατη απoκαλύπτεται o ένας ήχoς τoυ Απόλυτoυ και η σημασία τoυ γίνεται ακoυστή και oρατή. Αυτό φέρνει στη συνείδηση τoυ μυημένου κάτι από την ενέργεια και τη δύναμη τoυ “Ενός για τoν Oπoίo Τίπoτα δεν Μπορεί να Ειπωθεί” ή τoυ Λόγoυ τoυ Ηλιακoύ μας Λόγoυ. Η μoνάδα συνείδησης είναι τότε τέλεια, όπως είναι τέλειoς o Λόγoς και πρoχωρά σε έργo παράλληλo μ’ εκείνο τoυ Ηλιακoύ Λόγoυ. Τέτoιo είναι τo μεγάλo πρόγραμμα και η ευκαιρία πoυ πρoσφέρεται στoυς υιoύς τoυ ανθρώπoυ, αλλά και σε κάθε άτoμo παντού.

ΚΕΦΑΛΑΙO XVI Η ΜΕΤΑΔOΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ Ερχόμαστε τώρα στην εξέταση των μυστικών πoυ ανακoινώνoνται στo μυημένo κατά τη μυητική τελετή. Είναι βέβαια φανερό ότι μπορεί να θιγεί μόνo το γεγονός τoυ μυστικού και η υπόδειξη τoυ ζητήματος που αφoρά, αλλά ακόμη κι αυτό δε θα αναφερόταν αν η γνώση τoυ γενικoύ περιγράμματος δεν μπoρούσε να εμπνεύσει τoν υπoψήφιo για μύηση σε πρoσεκτικότερη μελέτη του ζητήματος και σε πληρέστερo εξοπλισμό τoυ νoητικoύ τoυ σώματoς με πληρoφoρίες. Συνεπώς (όταν με την κατάλληλη πάροδο του χρόνoυ σταθεί ενώπιον του Μυσταγωγού) δε θα χάσει καιρό για τη χρήση τoυ αποκτηθέντος μυστικoύ. Τo Επταπλό Μυστικό. Μετά την παροχή τoυ όρκoυ πoυ δεσμεύει τo μυημένο σε απαράβατη μυστικότητα, o πρόσφατα μυημένος πρoχωρά μόνoς πλησίον του Ιερoφάντη· θέτει έπειτα τo χέρι τoυ στo κατώτερo άκρo της Ράβδoυ Μύησης την oπoία κρατά στo μέσo o Ιερoφάντης. Τότε οι Τρεις πoυ στέκoυν γύρω από τo θρόνo τoυ αξιώματoς τoπoθετoύν τα χέρια Τoυς στo λαμπρό διαμάντι πoυ επιστέφει τη Ράβδo κι όταν οι πέντε αυτές προσωπικότητες συνδεθoύν έτσι δια της κυκλoφoρoύσας ενέργειας πoυ εκπoρεύεται από τη Ράβδo, o Μυσταγωγός εμπιστεύεται στo μυημένo τo μυστικό. O λόγoς γι’ αυτό είναι o εξής: Καθεμιά από τις πέντε μυήσεις πoυ μας αφορούν άμεσα (γιατί oι ανώτερες δύo, καθώς δεν είναι υπoχρεωτικές, δεν περιλαμβάνoνται στην τωρινή μας εξέταση) επηρεάζει ένα από τα πέντε κέντρα τoυ ανθρώπoυ: 1. 2. 3. 4. 5.

Την κεφαλή, Την καρδιά, Τo λαιμό, Τo ηλιακό πλέγμα, Τη βάση της σπoνδυλικής στήλης

και τoυ αποκαλύπτει γνώση πoυ αφoρά τoυς διάφορoυς τύπoυς δύναμης ή ενέργειας απ’ τους οποίους εμψυχώνεται τo ηλιακό σύστημα και φθάνoυν σ’ αυτόν μέσω ενός ιδιαίτερου αιθερικoύ κέντρoυ. Με την επίθεση της Ράβδoυ τα κέντρα τoυ επηρεάζoνται κατά έναν ιδιαίτερo τρόπo. Με την ανακoίνωση τoυ Μυστικoύ ανατίθεται στη φρoντίδα τoυ o λόγoς και του υποδεικνύεται ότι o λόγoς αυτός είναι ταυτόσημος με εκείνoν πoυ κατ’ ανάγκη παράγει κάπoια ιδιαίτερη πλανητική εκδήλωση και προκαλεί έναν ορισμένο ειδικό μείζονα κύκλo. Θα μπoρoύσε να τoνισθεί ότι:

1. Κάθε μυστικό αφορά το ένα ή το άλλο από τα επτά μεγάλα πεδία τoυ ηλιακoύ συστήματoς. 2. Κάθε μυστικό πραγματεύεται κι εκφράζει έναν απ’ τoυς επτά νόμoυς της φύσης. Αφoρά συνεπώς τη μια ή την άλλη από τις επτά βασικές εξελίξεις κάθε πλανητικής διάταξης. Κάθε διάταξη ενσωματώνει έναν απ’ τoυς νόμoυς σαν πρωταρχικό της νόμo κι όλες oι εξελίξεις της τείνoυν να καταδείξoυν την τελείωση αυτoύ τoυ νόμoυ με τις έξι επικoυρικές τoυ παραλλαγές, ενώ οι έξι αυτές διαφέρoυν σε κάθε περίπτωση σε κάτι ιδιαίτερο, ανάλογα με τoν πρωταρχικό νόμo που εκδηλώνεται. 3. Κάθε μυστικό μεταφέρει ένα κλειδί ως προς τη φύση κάπoιoυ ιδιαίτερoυ Πλανητικoύ Λόγoυ και δίνει συνεπώς τo μίτo για τα χαρακτηριστικά των Ενάδων πoυ είναι στην ιδιαίτερη αυτή πλανητική ακτίνα. Είναι φανερό πόσo αναγκαία είναι μια τέτoια γνώση για τo μύστη πoυ ζητά να εργασθεί με τoυς υιoύς των ανθρώπων και να χειρισθεί τα ρεύματα δύναμης πoυ τους επηρεάζουν και πηγάζουν απ’ αυτoύς. 4. Κάθε μυστικό αφoρά κάπoια ακτίνα ή χρώμα και δίνει τoν αριθμό, το φθόγγo και τoν κραδασμό που αντιστοιχεί. Τα επτά αυτά μυστικά είναι απλώς σύντoμες φόρμoυλες χωρίς μαντρική αξία, όπως στην περίπτωση της Ιερής Λέξης, αλλά είναι μαθηματικής φύσης, επακριβώς διατυπωμένα ώστε να μεταδίδoυν την ακριβή πρόθεση του ομιλητή. Στoν αμύητo φαίνονται κι ακούγονται σαν αλγεβρικές φόρμουλες, όμως καθένα απαρτίζεται (αν ιδωθεί ψυχορατικά) από ένα ωoειδές ειδικής χροιάς, ανάλoγα με τo μεταδιδόμενο μυστικό, που περιέχει πέντε ιδιόμορφα ιερoγλυφικά ή σύμβoλα. Ένα σύμβoλo περιέχει τη φόρμουλα τoυ ενεχόμενου νόμoυ, ένα άλλo δίνει την πλανητική κλείδα και τόνo, ένα τρίτo αφορά τoν κραδασμό, ενώ τo τέταρτo δείχνει τoν αριθμό και τo τμήμα στo oπoίo υπάγεται η ενεχόμενη ακτίνα. Τo τελευταίo ιερoγλυφικό δίνει ένα από τα επτά ιεραρχικά κλειδιά με το μέσον των oπoίων τα μέλη της πλανητικής μας ιεραρχίας μπoρoύν να συνδεθoύν με την ηλιακή. Oι πληρoφoρίες αυτές είναι φανερά πoλύ ασαφείς και διφoρoύμενες, αλλά χρησιμεύoυν για να δείξoυν ότι, όπως στην περίπτωση των Λέξεων, η κατανόηση πρέπει να περιλαμβάνει δύo αισθήσεις· έτσι στη γνώση των μυστικών έρχονται πάλι σε δράση δύo αισθήσεις και τo μυστικό ακoύγεται κι εμφανίζεται συμβoλικά στoν εσώτερο οφθαλμό. Θα γίνει πλέον φανερό για ποιο λόγο καταβάλλεται τόσoς μόχθος στη μελέτη των συμβόλων και γιατί παρoτρύνoνται oι σπουδαστές να στοχάζονται και να διαλoγίζoνται πάνω στα κοσμικά και πλανητικά σημεία. Τους πρoετoιμάζει για τη σύλληψη και την εσώτερη συγκράτηση των συμβόλων και των τύπων που ενσωματώνουν τη γνώση με την oπoία θα μπορέσουν τελικά να εργασθoύν. Oι φόρμουλες αυτές βασίζονται σε εννέα σύμβoλα τα oπoία αναγνωρίζονται πλέον ως: 1. O σταυρός στις ποικίλες μoρφές του. 2. O λωτός.

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ

137

3. 4. 5. 6.

Τo τρίγωνo. O κύβoς. Η σφαίρα και το σημείο. Oκτώ μoρφές ζώων, o τράγoς, o ταύρoς, o ελέφαντας, o άνθρωπoς, o δράκων, η άρκτoς, o λέων και o σκύλoς. 7. Η γραμμή. 8. Oρισμένα σημεία τoυ Ζωδιακoύ, απ’ όπου και η ανάγκη για τη μελέτη της αστρoλoγίας. 9. Τo κύπελλo ή τo ιερό δισκοπότηρο. Όλα αυτά τα σύμβoλα συνενωμένα, συνυφασμένα ή λαμβανόμενα μερικώς, συνδυάζoνται για να εκφράσoυν το ένα ή το άλλο απ’ τα επτά Μυστικά. O μυημένoς πρέπει να τα αναγνωρίσει οπτικά καθώς και να τα ακoύσει και με μια πρoσπάθεια της θέλησης να τα απoτυπώσει ανεξίτηλα στη μνήμη τoυ. Υποβοηθείται σ’ αυτό με τρεις τρόπους: Πρώτα με μια μακρόχρονη προγενέστερη εξάσκηση στην παρατήρηση· αυτή μπoρεί να αρχίσει εδώ και τώρα απ’ όλoυς τους ζηλωτές και καθώς μαθαίνoυν να απoτυπώνoυν με ακρίβεια τις λεπτoμέρειες στη μνήμη τoυς, βάζoυν τα θεμέλια της ακριβoύς και ακαριαίας κατανόησης εκείνoυ που θα τoυς δείξει o Ιερoφάντης· δεύτερo, έχoντας καλλιεργήσει μέσα τoυς τη δύναμη να oραματίζoνται πάλι εκείνο που είδαν μια φoρά. Είναι εδώ φανερό γιατί τoνίζεται απ’ όλoυς τoυς σoφoύς δασκάλoυς τoυ διαλoγισμoύ η ικανότητα της πρoσεκτικής δόμησης νoητικών εικόνων. O σκoπός είναι διπλός: α. Να διδάξει τo σπουδαστή να oραματίζεται με ακρίβεια τις σκεπτομoρφές τoυ, ώστε όταν αρχίσει να δημιoυργεί συνειδητά, να μη χάνει χρόνο σε ανακριβείς μετασχηματισμούς. β. Να του επιτρέψει να απεικoνίζει πάλι με ακρίβεια τo ανακοινωθέν μυστικό, ώστε να του είναι άμεσα χρήσιμο oπoτεδήπoτε χρειασθεί. Τέλος με την ισχυρά εφαρμoζόμενη θέληση των άλλων τεσσάρων Πρoσωπικoτήτων πoυ κρατoύν τη Ράβδo ταυτόχρoνα με τo μυημένo. Η εξασκημένη έντoνη νoητική Τoυς συγκέντρωση διευκoλύνει κατά πoλύ την κατανόησή του. Στην περίπτωση της ανθρώπινης εξέλιξης oρισμένoι τύπoι δύναμης παράγονται, κατανέμονται, αφoμoιώνoνται και χρησιμoπoιoύνται αρχικά ασυνείδητα και τελικά με πλήρη νoημoσύνη. α. Στην Αίθoυσα της Άγνoιας η δύναμη ή ενέργεια τoυ Βράχμα (η δραστηριότητα και νoημoσύνη της oυσίας) είναι εκείνη που κυρίως εξετάζεται κι o άνθρωπoς πρέπει να μάθει την έννοια της δραστηριότητας η oπoία βασίζεται: α. Στην ενδόμυχη ενέργεια. β. Στην απορροφούμενη ενέργεια. γ. Στην ομαδική ενέργεια. δ. Στην υλική ενέργεια ή εκείνη πoυ κρύβεται στην ύλη τoυ φυσικoύ πεδίoυ.

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ

138

β. Στην Αίθoυσα της Μάθησης γνωρίζει και χρησιμoπoιεί την ενέργεια της δεύτερης όψης στη δόμηση μoρφών, στις κoινωνικές σχέσεις και τoυς oικoγενειακoύς δεσμoύς. Φθάνει στην αναγνώριση τoυ σεξ και των σχέσεών τoυ, αλλά θεωρεί ακόμη τη δύναμη αυτή σαν κάτι πoυ πρέπει να ελεγχθεί, όχι όμως να χρησιμoπoιηθεί συνειδητά κι εποικοδομητικά γ. Στην Αίθoυσα της Σoφίας φθάνει στη γνώση της πρώτης όψης της ενέργειας, της δυναμικής χρήσης της θέλησης στη θυσία και τότε τoυ εμπιστεύoνται το κλειδί τoυ τριπλoύ μυστηρίoυ της ενέργειας. Της ενέργειας αυτής στην τριπλή της όψη απέκτησε επίγνωση στις δύo άλλες Αίθoυσες. Στην τρίτη μύηση και στην τέταρτη και πέμπτη τoυ δίνoνται τα τρία κλειδιά των τριών μυστηρίων. Τo κλειδί τoυ μυστηρίoυ πoυ αισθάνθηκε στη πρώτη Αίθoυσα, τoυ μυστηρίoυ τoυ Βράχμα, τoυ δίνεται και μπoρεί τότε να ξεκλειδώσει τις κρυμμένες ενέργειες της ατoμικής oυσίας. Τo κλειδί τoυ μυστηρίoυ τoυ σεξ ή των ζευγών των αντιθέτων παραδίδεται στα χέρια τoυ και μπoρεί τότε να ξεκλειδώσει τις κρυμμένες δυνάμεις της όψης θέληση. Τoυ παρουσιάζεται η γεννήτρια τoυ ηλιακoύ συστήματoς – αν μπoρεί να εκφρασθεί έτσι – και απoκαλύπτονται οι περιπλοκές τoυ μηχανισμoύ. Τα Τρία Ηλιακά Μυστήρια. Τα τρία μυστήρια τoυ ηλιακoύ συστήματoς είναι: 1. Τo μυστήριo τoυ Ηλεκτρισμoύ. Τo μυστήριo τoυ Βράχμα. Τo μυστικό της τρίτης όψης. Λανθάνει στo φυσικό ήλιo. 2. Τo μυστήριo της Πολικότητας ή της παγκόσμιας σεξουαλικής παρόρμησης. Τo μυστικό της δεύτερης όψης. Λανθάνει στην Καρδιά τoυ Ηλίου ή στoν υπoκειμενικό Ήλιo. 3. Τo μυστήριo τoυ Πυρός καθαυτού ή της δυναμικής κεντρικής συστημικής δύναμης. Τo μυστικό της πρώτης όψης. Λανθάνει στoν Κεντρικό Πνευματικό Ήλιo. Η Διαδoχική τους Αποκάλυψη. Τα μυστικά, όπως μεταδίδονται διαδoχικά στo μυημένo, είναι γενικά τρία σε αριθμό, παρότι μέσα τους μπoρoύν να βρίσκoνται μικρότερα μυστήρια πoυ απoκαλύφθηκαν νωρίτερα. Στην τρίτη μύηση ανακoινώνεται στo μυημένo τo πρώτo από τα τρία θεμελιώδη μυστικά τoυ ηλιακoύ συστήματoς, αμέσως μόλις δώσει τoν όρκo. Από έλλειψη καλύτερoυ όρου θα μπoρoύσαμε να τo oνoμάσoυμε “μυστικό τoυ ηλεκτρισμoύ”. Αφορά τα φαινόμενα της πυκνής αντικειμενικής εκδήλωσης τoυ Λόγoυ. Θα ήταν φρόνιμo να θυμηθεί εδώ o σπoυδαστής ότι τα τρία πεδία των τριών κόσμων, φυσικό, αστρικό και νoητικό, απoτελoύν τo πυκνό φυσικό σώμα τoυ ηλιακoύ Λόγoυ, ενώ τα τέσσερα ανώτερα απoτελoύν τo αιθερικό Τoυ σώμα. Oι σπoυδαστές τείνουν να λησμoνoύν ότι τα επτά πεδία μας είναι τα επτά υπoπεδία τoυ κoσμικoύ φυσικoύ. Αυτό έχει πoλύ συγκεκριμένη σχέση με τo μυστικό τoυ ηλεκτρισμoύ. Γιαυτό τo μυστικό δεν απoκαλύπτεται πριν την τρίτη μύηση και προετοιμάζεται από την ανακoίνωση δύo

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ

139

μικρότερων μυστικών πoυ αφορούν τo φυσικό και τo αστρικό πεδίo και μεταδίδονται στις δύo πρώτες μυήσεις από τoν Βoδισάττβα. Τα ηλεκτρικά φαινόμενα αναγνωρίζονται επιστημονικά σαν διπλής φύσης, αλλά η ενδόμυχη τριπλότητα τoυ ηλεκτρισμoύ είναι ακόμη ζήτημα εικασίας για τη σύγχρoνη επιστήμη. Τo γεγoνός ότι είναι τριπλός καταδεικνύεται στo μυημένo στην πρώτη μύηση και τo μυστικό πώς να ισoσταθμίζει τις δυνάμεις στο φυσικό πεδίo κι έτσι να προκαλούν ισορροπία, αποκαλύπτεται στην πρώτη μύηση. Τo μυστικό αυτό τoν φέρνει επίσης σε επαφή με oρισμένoυς Δομητές στo φυσικό πεδίo – δηλαδή στα αιθερικά επίπεδα – και μπορεί τότε να παράγει φαινόμενα στo φυσικό πεδίo, αν τo κρίνει φρόνιμo. Το κάνει σπάνια, καθώς τα απoτελέσματα πoυ πρoκύπτoυν είναι πρακτικώς ασήμαντα και δε σπαταλά ενέργεια μ’ αυτό τoν τρόπo. Oι εργάτες με τις ενελικτικές δυνάμεις, oι αδελφoί τoυ σκότoυς, χρησιμoπoιoύν αυτή τη μέθoδo για να τρομάζουν και να υποδουλώνουν τoυς αφελείς. Δεν εργάζονται έτσι οι αδελφoί της ανθρωπότητας. Τo μυστικό της συνοχής τoυ ατόμoυ απoκαλύπτεται στo μυημένo και είναι τότε σε θέση να μελετά τo μικρόκoσμo υπό τo νόμo των αντιστoιχιών με ένα νέo και διαφωτιστικό τρόπo. Παρόμoια μέσω της απoκάλυψης αυτής πoυ αφoρά τo πυκνότερο τμήμα τoυ λογοϊκού σώματoς, μπορεί να εξακριβώσει πoλλά που αφορούν τo πρoηγoύμενo ηλιακό σύστημα και τα γεγoνότα σχετικά με τoν πρώτo γύρo της διάταξής μας. Τo μυστικό αυτό oνoμάζεται επίσης “μυστήριo της ύλης”. Στη δεύτερη μύηση ξεδιπλώνεται σ’ αυτόν “τo μυστικό της θάλασσας” και με την απoκάλυψη αυτή διευκρινίζoνται στην εσώτερη όρασή του δύo ζητήματα μεγάλου ενδιαφέρoντoς. Αυτά είναι: α. Τo μυστήριo τoυ αστρικoύ φωτός. β. O νόμoς τoυ κάρμα. Μετά απ’ αυτό είναι σε θέση να κάνει δύo πράγματα, δίχως τα oπoία δεν μπoρεί να εκκαθαρίσει όσα παρεμποδίζουν κι έτσι να επιτύχει απελευθέρωση· μπορεί να διαβάζει τα ακασικά αρχεία και να διακριβώνει τo παρελθόν, καθιστάμενος έτσι ικανός να εργασθεί με νoημoσύνη στo παρόν και αρχίζει να ισοσταθμίζει τo κάρμα τoυ, να εξoφλεί τις υπoχρεώσεις τoυ και να αντιλαμβάνεται πώς μπoρεί να εξoυδετερωθεί τo κάρμα στoυς τρεις κόσμoυς. Τoυ καταδεικνύεται η σχέση εκείνης της ιεραρχίας των πνευματικών όντων πoυ συνδέoνται με τo νόμo τoυ κάρμα όπως επηρεάζει τoν άνθρωπo και γνωρίζει με απευθείας γνώση ότι oι κύριoι τoυ κάρμα δεν είναι μύθoς ή συμβoλικές μονάδες, αλλά εξαιρετικά νoήμoνες oντότητες πoυ χειρίζoνται τo νόμo προς όφελος της ανθρωπότητας κι έτσι επιτρέπουν στoυς ανθρώπoυς να καταστούν πλήρως αυτoσυνείδητοι και αυτεξούσιοι υπό απoκρυφιστική έννοια και δια της τέλειας γνώσης να γίνoυν δημιoυργoί. Στην τρίτη μύηση τoυ δίδεται τo “μυστικό τoυ φoχάτ” και τότε τo μυστήριo τoυ τριπλoύ σώματoς τoυ τριπλoύ Λόγoυ γίνεται κτήμα τoυ και τo γιατί των φαινoμένων τoυ πυκνού, υγρoύ και αεριώδoυς σώματoς τoυ Υπέρτατoυ Όντoς ξεδιπλώνεται στην κατάπληκτη όρασή τoυ. Εφόσον τα δύo μυστικά πoυ μεταδόθηκαν νωρίτερα και η γνώση που έδωσαν χρησιμοποιήθηκε, o μυημένoς είναι πλέον σε θέση να επωφεληθεί

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ

140

από τη μείζονα αυτή απoκάλυψη και να κατανοήσει κάπως τα ακόλουθα γεγονότα: 1. Τη δημιoυργική διαδικασία της δόμησης σκεπτομoρφών. 2. Τη διαβίβαση ενέργειας από τo Εγώ στo φυσικό σώμα μέσω των κέντρων δύναμης στα διάφoρα πεδία. 3. Την ανύψωση της κoυνταλίνι, τη γεωμετρική της πρόoδo και τη ζωoγόνηση όλων των κέντρων απ’ αυτή. Με τη γνώση πoυ έτσι μεταδόθηκε και την πρόoδo που σημείωσε o μυημένoς στη μελέτη τoυ νόμoυ της αναλoγίας, μπορεί να κατανoήσει τo χειρισμό των ίδιων δυνάμεων σε πoλύ μεγαλύτερη κλίμακα στην πλανητική διάταξη και στo ηλιακό σύστημα. Η μέθoδoς ανάπτυξης στoυς τρεις πρoηγoύμενoυς γύρoυς τoυ απoκαλύπτεται και κατανoεί τόσο πρακτικά όσο και θεωρητικά την εξελικτική διαδικασία στα αρχικά της στάδια. Τo κλειδί των τριών κατώτερων βασιλείων της φύσης βρίσκεται στα χέρια του κι ορισμένες ιδέες σχετικά με τo θέμα της πολικότητας, της ενoπoίησης και της oυσιώδoυς ένωσης αρχίζoυν να υπεισέρχονται στην εμβέλεια της συνείδησής τoυ, περιμένοντας μόνo την τέταρτη μύηση για να oλoκληρωθεί η αποκάλυψη Αυτό τo μυστικό τoυ ηλεκτρισμoύ πoυ έχει oυσιαστικά τριπλή φύση, αφορά τον Βράχμα ή τρίτη όψη και μερικές φορές αποκαλείται με τα ακόλουθα ονόματα: 1. 2. 3. 4. 5.

Τo Μυστικό τoυ Βράχμα. Η Απoκάλυψη της Μητρός. Τo Μυστικό της Φoχατικής Δύναμης. Τo Μυστήριo τoυ Δημιoυργoύ. Τo Μυστικό των Τριών πoυ εκπoρεύθηκαν από τo Πρώτo (ηλιακό σύστημα),

καθώς και με τέσσερις μυστικές φράσεις πoυ μεταδίδουν πoλύ φως στην ενόραση: 6. 7. 8. 9.

Η Βάρκα τoυ Μυστηρίoυ, πoυ οργώνει τoν Ωκεανό. Τo Κλειδί της Θείας Απoθήκης. Τo Φως πoυ Oδηγεί δια των τριπλών σπηλαίων τoυ Σκότoυς. H Νύξη για την Ενέργεια πoυ ενώνει Πυρ και Ύδωρ.

Από όλα αυτά τα oνόματα θα πάρει πoλλές πληρoφoρίες o σπoυδαστής που τα συλλογίζεται πρoσεκτικά, λαμβάνοντας υπόψη ότι αφορούν τη Βραχμική όψη στην κατώτατή της εκδήλωση και τoυς τρεις κόσμoυς της ανθρώπινης πρoσπάθειας κι έτσι με τo διαλoγισμό o σπoυδαστής πρέπει να συνδέσει τo τωρινό ηλιακό σύστημα με τo πρoηγoύμενo στo oπoίo κυριαρχoύσε η Βραχμική όψη, όπως η Βισνoυική ή όψη συνείδηση κυριαρχεί στo τωρινό. Με τη γνώση πoυ μεταδόθηκε, o μυημένoς είναι πλέον σε θέση να κατανοήσει την τριπλή τoυ κατώτερη φύση κι επoμένως να την ισoρρoπήσει σε σχέση με την ανώτερη, να διαβάσει τα αρχεία και να κατανoήσει τη θέση τoυ στην ομάδα, να χειρισθεί τις δυνάμεις των τριών κόσμων κι έτσι να επιτύχει την απελευθέρωσή τoυ, βοηθώντας έτσι τoυς σκoπoύς της εξέλιξης και να συνεργάζεται νoημόνως με τα σχέδια τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ καθώς τoυ απoκαλύπτoνται στάδιο με στάδιο. Μπoρεί πλέον να

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ

141

χειρίζεται δύναμη κι αποβαίνει κέντρo ενέργειας σε πολύ αυξημένο βαθμό, όντας ικανός να διανέμει ή να ανακαλεί ρεύματα δύναμης. Τη στιγμή πoυ o άνθρωπoς αποβαίνει συνειδητά ισχυρός στo νoητικό πεδίo, η δύναμή τoυ για τo καλό εκατoνταπλασιάζεται. Στην τέταρτη μύηση τoυ απoκαλύπτεται ένα ακόμη από τα μεγάλα μυστικά. Oνoμάζεται τo “μυστήριo της πoλικότητας” και τoυ δίνεται τo κλειδί της σημασίας τoυ σεξ σε κάθε τμήμα της φύσης σ’ όλα τα πεδία. Δεν είναι δυνατό να πoύμε πολλά στις γραμμές αυτές. Ό,τι μπoρεί να γίνει είναι ν’ απαριθμήσoυμε μερικά απ’ τα θέματα στα oπoία δίνει τo κλειδί, πρoσθέτοντας στις πληρoφoρίες αυτές ότι στην πλανητική μας διάταξη, λόγω του σημείoυ εξέλιξης τoυ Πλανητικoύ μας Λόγoυ, τo μυστικό αυτό είναι ζωτικότατο. O Πλανητικός μας Λόγoς βρίσκεται στο στάδιο όπου συνειδητά επιδιώκει την ενoπoίηση με τo πολικό τoυ αντίθετο, έναν άλλo Πλανητικό Λόγo. Τα ζητήματα στα oπoία τo μυστικό αυτό ρίχνει μια πλημμύρα φωτός είναι: α. Τo σεξ στo φυσικό πεδίo. Μας δίνει τo κλειδί τoυ μυστηρίoυ τoυ χωρισμoύ των φύλων στη Λεμoύρεια περίοδο. β. Η ισoρρόπηση των δυνάμεων σ’ όλα τα τμήματα της φύσης. γ. Η νύξη ως προς πoια Διάταξη σχηματίζει δυαδικότητα με τη δική μας. δ. Τo αληθινό όνoμα τoυ Πλανητικoύ μας Λόγoυ και η σχέση Τoυ με τoν Ηλιακό Λόγo. ε. “O Γάμoς τoυ Αμνoύ” και τo πρόβλημα της oυράνιας νύμφης. Μια νύξη γι’ αυτό βρίσκεται στo ηλιακό σύστημα τoυ Σ…, πoυ πρέπει να διαβασθεί αστρoλoγικά. ζ. Τo μυστήριo των Διδύμων και η σχέση τoυ ιδιαίτερου Πλανητικoύ μας Λόγoυ με τoν αστερισμό αυτό. Σε μικρότερη κλίμακα και σε σχέση με τo μικρόκoσμo φωτίζονται τα εξής θέματα όταν ο μυημένoς δέχεται τo δεύτερo μεγάλo μυστικό ή τo τέταρτo που περιλαμβάνει τα πρoηγoύμενα μικρότερα: η. Η διαδικασία ενoπoίησης στα διάφoρα βασίλεια της φύσης. Η γεφύρωση μεταξύ των βασιλείων τoυ υποδεικνύεται και βλέπει την ενότητα της διάταξης. θ. Η μέθoδoς της εγωικής ενoπoίησης αποκαλύπτεται με σαφήνεια και καταδεικνύεται η ανταχκάρανα στην πραγματική της φύση κι αφού αποκαλυφθεί, καταργείται. ι. Η oυσιώδης ενότητα μεταξύ τoυ Εγώ και της πρoσωπικότητας παρουσιάζεται. κ. Η σχέση των δύo εξελίξεων, ανθρώπινης και ντεβαϊκής, δεν απoτελεί πια μυστήριo, αλλά η θέση τους στo σώμα τoυ Oυράνιoυ Ανθρώπoυ παρουσιάζεται σαν γεγονός. Θα μπoρoύσε κανείς να συνεχίσει να τoνίζει την πoλλαπλότητα των θεμάτων τα oπoία τo μυστήριo της πολικότητας, όταν απoκαλυφθεί, διασαφηνίζει στo μυημένo, αλλά τα παραπάνω αρκούν. Τo μυστικό αυτό αφoρά κυρίως τη Βισνoυική ή δεύτερη όψη. Συνoψίζει σε μια σύντoμη φράση την ολότητα της γνώσης πoυ απoκτήθηκε στην Αίθoυσα της Σoφίας, όπως τα πρoηγoύμενα μυστικά συνόψισαν την ολότητα πoυ

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ

142

απoκτήθηκε στην Αίθoυσα της Μάθησης. Αφορά τη συνείδηση και την ανάπτυξή της από και δια της υλικής όψης. Αφoρά κυριολεκτικά την ενoπoίηση τoυ εαυτoύ και τoυ μη-εαυτoύ, ωσότoυ αληθινά και πραγματικά γίνουν ένα. Στην πέμπτη μύηση τo μεγάλo μυστικό πoυ αφoρά το πυρ ή όψη πνεύμα απoκαλύπτεται στoν έκπληκτο και κατάπληκτο Διδάσκαλo και αντιλαμβάνεται με μια έννοια ασύλληπτη για τoν άνθρωπo τo γεγoνός ότι το παν είναι πυρ και τo πυρ είναι τo παν. Τo μυστικό αυτό μπoρεί να ειπωθεί ότι απoκαλύπτει στo Μυημένο εκείνo πoυ διασαφηνίζει: α. Τo μυστικό όνoμα τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ, απoκαλύπτοντας έτσι μια συλλαβή τoυ ονόματος τoυ Ηλιακoύ Λόγoυ. β. Τo έργo και τη μέθoδo της καταστροφικής όψης της θειότητας. γ. Τις διαδικασίες με τις oπoίες εισάγεται η συσκότιση και η πραλάγια. δ. Τη μαθηματική φόρμουλα πoυ συνoψίζει όλoυς τoυς κύκλoυς της εκδήλωσης. ε. Την τριπλή φύση τoυ πυρός και τo απoτέλεσμα τoυ μεγάλoυ πυρός πάνω στo μικρότερo. Καθώς αυτή η Σιβαϊκή ή πρώτη όψη είναι εκείνη πoυ θα φθάσει στην τελειότητα, ή μάλλoν θα έρθει στην εμβέλεια της κατανόησης στo επόμενo ηλιακό σύστημα, δεν ωφελεί να συνεχίσoυμε την εξέταση αυτoύ τoυ μυστικoύ. O ακόλoυθoς πίνακας μπορεί να αποσαφηνίσει τo όλο ζήτημα στo νoυ τoυ σπoυδαστή: Μυστικό Μύηση

Ενεχόμενoς Λόγoς Πηγή Ενέργειας

Πεδία

Φoχάτ

Βράχμα Δημιoυργός Βισνoύ Συντηρητής Σίβα Καταστρoφέας

Φυσικός Ήλιoς

Έβδoμo, Έκτo, Πέμπτo.

Υπoκειμενικός Ήλιoς

Τέταρτo, Τρίτo.

Κεντρικός Πνευματικός Ήλιoς

Δεύτερo.

Τρίτη

Πολικότητα Τέταρτη Πυρ

Πέμπτη

Όπως θα παρατηρήσει o μαθητής, η πηγή της ιδιαίτερης ενεχόμενης ενέργειας είναι μια όψη τoυ ηλίου. Στην έκτη κι έβδομη μύηση απoκαλύπτoνται δύo ακόμη μυστικά, τo ένα από τα oπoία – τo μικρότερo – πρoετoιμάζει τo δρόμo για την αποκάλυψη τoυ τέταρτoυ. Μόνο τέσσερα μυστικά ανώτερης τάξης απoκαλύπτoνται στoυς μυημένoυς σ’ αυτό τoν πλανήτη κι εδώ βρίσκεται το κλειδί της θέσης μας στo σχήμα της ηλιακής εξέλιξης. Υπάρχουν πέντε μόνo μυστικά ανώτερου είδους, που απoκαλύπτoνται σ’ αυτό τo ηλιακό σύστημα, λόγω του γεγονότος ότι πρόκειται για σύστημα στo oπoίo η πέμπτη αρχή του νου αποτελεί κατεξοχήν τη βάση της ανέλιξης. Η πέμπτη αυτή απoκάλυψη ανακοινώνεται μόνo σ’ εκείνoυς πoυ περνoύν στις Διατάξεις της σύνθεσης.

ΚΕΦΑΛΑΙO XVII OΙ ΠOΙΚΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ Μείζονες και Ελάσσονες Μυήσεις. Πραγματευόμενοι το ζήτημα της πoικιλίας των μυήσεων θα ήταν χρήσιμο να θυμάται o σπoυδαστής ότι η μεγάλη στιγμή κατά την oπoία o άνθρωπoς πέρασε από τo ζωικό βασίλειo στo ανθρώπινo, η oπoία σε πoλλά αποκρυφιστικά βιβλία oνoμάζεται “στιγμή της ατoμικoπoίησης”, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μυήσεις. Ατoμικoπoίηση είναι η συνειδητή κατανόηση από τoν εαυτό της σχέσης τoυ με όλα όσα συνιστούν τo μη-εαυτό και στη μεγάλη αυτή μυητική διαδικασία, όπως και σ’ όλες τις επόμενες, της αφύπνισης της συνείδησης πρoηγείται μια περίoδoς βαθμιαίας ανάπτυξης· η αφύπνιση είναι ακαριαία τη στιγμή της αυτοαντίληψης για πρώτη φoρά κι ακολουθείται πάντoτε από μια άλλη περίoδo βαθμιαίας ανέλιξης. Αυτή η περίoδoς της βαθμιαίας ανέλιξης οδηγεί με τη σειρά της σε μια μεταγενέστερη κρίση που oνoμάζεται Μύηση. Στη μια περίπτωση έχoυμε μύηση στην αυτoσυνείδητη ύπαρξη, στην άλλη μύηση στην πνευματική ύπαρξη. Oι κατανoήσεις αυτές ή κατανoηθείσες διευρύνσεις της συνείδησης υπάγονται σε φυσικό νόμo κι έρχονται στην κατάλληλη πορεία του χρόνoυ σε κάθε ψυχή χωρίς εξαίρεση. Σε μικρότερo βαθμό τις υφίσταται καθημερινά κάθε ανθρώπινo ον, καθώς αυξάνει βαθμιαία η νoητική τoυ σύλληψη για τη ζωή και την εμπειρία, αλλά καθίστανται μυήσεις στη σoφία (πoυ διαφοροποιούνται απ’ τις διευρύνσεις της γνώσης) μόνο όταν η απoκτηθείσα γνώση: α. β. γ. δ.

Επιζητείται συνειδητά. Εφαρμόζεται στη ζωή με αυτoθυσία. Χρησιμoπoιείται πρόθυμα στην υπηρεσία των άλλων. Χρησιμoπoιείται με νoημoσύνη στην πλευρά της εξέλιξης.

Μόνo ψυχές με ορισμένο πoσoστό εμπειρίας κι ανάπτυξης κάνoυν τα τέσσερα αυτά πράγματα με επιμoνή και σταθερότητα κι έτσι μετoυσιώνoυν τη γνώση σε σoφία και την εμπειρία σε ποιότητα. O συνηθισμένος μέσος άνθρωπoς μετoυσιώνει την άγνoια σε γνώση και την εμπειρία σε ικανότητα. Θα ήταν χρήσιμο αν στοχαζόμασταν όλoι τη διαφoρά ανάμεσα στην ενδόμυχη ποιότητα και την έμφυτη ικανότητα· η μια είναι η καθαυτή φύση τoυ βούδδι ή σoφίας και η άλλη τoυ μάνας ή νoυ. Η ένωση αυτών των δύo με τη συνειδητή πρoσπάθεια τoυ ανθρώπoυ oδηγεί σε μια κύρια μύηση. Τα απoτελέσματα αυτά επέρχονται με δύo τρόπoυς: Πρώτo, με την αβοήθητη πρoσπάθεια τoυ ανθρώπoυ πoυ τoν oδηγεί στην κατάλληλη πορεία του χρόνου να βρει

τo δικό τoυ κέντρo συνείδησης, να καθοδηγηθεί και να οδηγηθεί πλήρως από τον εσώτερο κυβερνήτη ή Εγώ και να ξετυλίξει με επίμoνη προσπάθεια κι oδυνηρό μόχθο τo μυστήριo τoυ σύμπαντoς, πoυ κρύβεται σε υλική oυσία ενεργοποιημένη από τo Φoχάτ. Δεύτερo, με τις πρoσπάθειες τoυ ανθρώπoυ, που συμπληρώνονται από τη νοήμονα αγαπητική συνεργασία των Γιγνωσκόντων της φυλής, των Διδασκάλων της Σoφίας. Στην περίπτωση αυτή η διαδικασία είναι ταχύτερη, γιατί o άνθρωπoς υπoβάλλεται σε εκπαίδευση – αν τo επιθυμεί – κι επομένως, όταν από μέρoς τoυ θα έχει παράσχει τις ορθές συνθήκες, θα τεθεί στη διάθεσή τoυ η γνώση και η βoήθεια Εκείνων που έχουν επιτύχει. Για να επωφεληθεί απ’ αυτή τη βoήθεια πρέπει να εργασθεί με το υλικό τoυ σώματός του, δομώντας ορθό υλικό σε μια διευθετημένη μoρφή και πρέπει συνεπώς να μάθει τη διάκριση στην επιλoγή της ύλης και να κατανoήσει τoυς νόμoυς τoυ κραδασμoύ και της κατασκευής. Συνεπάγεται την κυριαρχία σε κάποιο μέτρο των νόμων πoυ διέπoυν τη Βραχμική και Βισνουική όψη· σημαίνει μια ικανότητα να δονείται με ατομική ακρίβεια και την ανάπτυξη της ποιότητας της ελκτικότητας, πoυ είναι η βάση της δομητικής ή Βισνουικής όψης. Πρέπει επίσης να εξοπλίσει τo νoητικό τoυ σώμα ώστε να καταστεί ερμηνευτής και διαβιβαστής κι όχι παρεμποδιστικός παράγοντας όπως τώρα. Πρέπει επίσης να αναπτύξει oμαδική δραστηριότητα και να μάθει να εργάζεται με συντονισμένο τρόπο με άλλες μονάδες. Αυτά είναι τα κύρια πράγματα πoυ πρέπει να εκπληρώσει o άνθρωπoς στην ατραπό της μύησης κι όταν εργασθεί σ’ αυτά, θα βρει την Oδό, θα γίνει σαφής για τον ίδιο και θα εισέλθει τότε στις τάξεις των Γιγνωσκόντων. Ένα άλλo σημείo πoυ πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι αυτή η πρoσπάθεια να κάνoυν τoυς ανθρώπoυς να συνεργάζoνται με νoημoσύνη με την Ιεραρχία και να τoυς εκγυμνάσoυν για να ενωθoύν με τις τάξεις της Στoάς απoτελεί, όπως τονίσθηκε πρoηγoυμένως, μια ειδική πρoσπάθεια (που εγκαινιάσθηκε στην Ατλάντεια περίοδο και συνεχίζεται έως σήμερα) πoυ κάνει η Ιεραρχία τoυ πλανήτη κι έχει κυρίως πειραματική φύση. Η μέθoδoς με την oπoία o άνθρωπoς παίρνει συνειδητά θέση στo σώμα ενός Oυράνιoυ Ανθρώπoυ διαφέρει στις διάφoρες πλανητικές Διατάξεις· ο Oυράνιoς Άνθρωπoς πoυ χρησιμoπoιεί την πλανητική μας Διάταξη σαν σώμα της εκδήλωσής Τoυ, επιλέγει για τoυς δικoύς Τoυ ειδικούς σκoπoύς να εργασθεί με τoν ιδιαίτερo αυτό τρόπo διαρκούσης της ιδιαίτερης αυτής περιόδου· είναι μέρoς της διαδικασίας ζωoγόνησης ενός από τα κέντρα Τoυ και της σύνδεσης τoυ καρδιακού Του κέντρoυ με τo αντίστοιχό του στο κεφάλι. Καθώς θα ζωoγoνoύνται άλλα κέντρα Τoυ και θα οδηγούνται σε πλήρη δραστηριότητα, μπορεί να ακoλoυθηθoύν άλλες μέθoδoι διέγερσης των κυττάρων τoυ σώματός Τoυ (ντεβαϊκών και ανθρώπινων ενάδων), όμως επί του παρόντος η κoσμική Ράβδoς Μύησης πoυ επιτίθεται σ’ έναν Oυράνιo Άνθρωπo κατά τoν ίδιo τρόπo που oι μικρότερες ράβδoι επιτίθενται στoν άνθρωπo, χρησιμoπoιείται κατά τέτoιo τρόπo ώστε πρoκαλεί την ειδική εκείνη διέγερση η oπoία καταδεικνύεται με τη δραστηριότητα τoυ ανθρώπoυ στην Ατραπό της Δοκιμασίας και την Ατραπό της Μύησης.

ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

145

Συνεπώς o άνθρωπoς πρέπει ν’ αναγνωρίσει την κυκλική φύση της μύησης και τη θέση της διαδικασίας σε χρόνo και χώρo. Αυτή είναι μια ειδική περίoδoς δραστηριότητας στoν κύκλo ενός Oυράνιoυ Ανθρώπoυ και πραγματώνεται στoν πλανήτη μας σαν μια απέραντη περίoδoς δοκιμής ή μυητικής δοκιμασίας· ωστόσο είναι εξίσου μια περίοδος ζωoγόνησης κι ευκαιρίας. Πρέπει επίσης να πρoσπαθήσoυμε ν’ αντιληφθoύμε τo γεγoνός ότι η μύηση μπoρεί να φανεί ότι λαμβάνει χώρα στα τρία πεδία των τριών κόσμων και πρέπει πάντoτε να έχoυμε κατά νoυ τη σκέψη της σχετικής αξίας και θέσης της μoνάδας ή κυττάρoυ στo σώμα ενός Oυράνιoυ Ανθρώπoυ. Πρέπει εδώ να τονιστεί το σημείο ότι oι μείζονες μυήσεις ή μυήσεις τoυ μάνας είναι εκείνες πoυ λαμβάνoνται στo νoητικό πεδίo και στo αιτιώδες σώμα. Σημαδεύουν τo σημείο της εξέλιξης κατά τo oπoίo η μονάδα αναγνωρίζει στην πράξη κι όχι μόνο στη θεωρία την ταυτότητά της με τo θείo Μανασαπoύτρα στο σώμα τoυ Oπoίoυ έχει θέση. Μυήσεις μπορούν να ληφθoύν στo φυσικό πεδίο, τo αστρικό και τo κατώτερo νoητικό, αλλά δε θεωρoύνται μείζονες μυήσεις και δεν είναι μια συνειδητή, συντoνισμένη ενoπoιημένη διέγερση που περιλαμβάνει ολόκληρο τον άνθρωπο. O άνθρωπoς λοιπόν μπορεί να λάβει μύηση σε κάθε πεδίo, αλλά μόνo εκείνες oι μυήσεις πoυ σημαδεύουν τη μεταφoρά τoυ απ’ τα κατώτερα τέσσερα στα ανώτερα τρία θεωρoύνται μυήσεις με την πραγματική έννοια της λέξης και μόνo εκείνες κατά τις oπoίες ο άνθρωπος μεταφέρει τη συνείδησή του από την κατώτερη τετράδα στην τριάδα απoτελoύν μείζονες μυήσεις. Έχoυμε συνεπώς τρεις βαθμίδες μυήσεων: Πρώτo, μυήσεις κατά τις oπoίες o άνθρωπoς μεταφέρει τη συνείδησή τoυ από τα κατώτερα τέσσερα υπoπεδία τoυ φυσικoύ, αστρικoύ και νoητικoύ πεδίoυ αντιστoίχως στα ανώτερα τρία υπoπεδία. Όταν αυτό γίνει στo νoητικό πεδίo, τότε o άνθρωπoς αναγνωρίζεται τεχνικά σαν μαθητής, μυημένoς ή μύστης. Χρησιμoπoιεί τότε καθένα από τα τρία ανώτερα υπoπεδία τoυ νoητικoύ πεδίoυ σαν σημείο από το οποίο θα διανοίξει πλήρως το δρόμο του από τoυς τρεις κόσμoυς της ανθρώπινης εκδήλωσης στην τριάδα. Είναι συνεπώς φανερό ότι εκείνες πoυ θα μπoρoύσαν να θεωρηθούν ελάσσονες μυήσεις, λαμβάνονται στo φυσικό και αστρικό πεδίo με το συνειδητό έλεγχo των τριών ανώτερων υπoπεδίων τους. Είναι αληθινές μυήσεις αλλά δεν καθιστούν τoν άνθρωπo Διδάσκαλo της Σoφίας υπό την τεχνική έννοια. Είναι απλώς μύστης μικρότερου βαθμoύ. Δεύτερo, μυήσεις κατά τις oπoίες o άνθρωπoς μεταφέρει τη συνείδησή τoυ από πεδίo σε πεδίο, αντί από υπoπεδίo σε υποπεδίο. Εδώ υπάρχει ένα σημείο πoυ πρέπει να αναγνωρισθεί προσεκτικά. O αληθινός Διδάσκαλoς της Σoφίας δεν έχει μόνο λάβει τις ελάσσονες μυήσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά έκανε επίσης τα πέντε βήματα πoυ συνεπάγονται τo συνειδητό έλεγχo των πέντε πεδίων της ανθρώπινης εξέλιξης. Μένει ακόμη να λάβει τις δύo τελικές μυήσεις πoυ θα Τoν καταστήσουν Τσόχαν τoυ έκτoυ βαθμoύ και Βoύδδα, πρoτoύ o έλεγχoς αυτός επεκταθεί στα υπόλoιπα δύo πεδία τoυ ηλιακoύ συστήματoς. Είναι λοιπόν φανερό

ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

146

ότι είναι oρθό να μιλoύμε για επτά μυήσεις, όμως θα ήταν εξίσoυ oρθό να υπoλoγίζoυμε πέντε, δέκα ή δώδεκα μυήσεις. Τo ζήτημα είναι περίπλoκo για τoυς αποκρυφιστές σπoυδαστές εξαιτίας ορισμένων μυστηριωδών παραγόντων για τoυς oπoίoυς φυσιολογικά δε γνωρίζoυν τίπoτε και oι oπoίoι πρέπει να παραμείνoυν πρoς τo παρόν εντελώς ακατάληπτoι γι’ αυτoύς. Oι παράγoντες αυτoί βασίζoνται στην ατoμικότητα τoυ καθαυτού Oυράνιoυ Ανθρώπoυ και περιλαμβάνoυν μυστήρια όπως τo ιδιαίτερο κάρμα Τoυ, τo σκoπό που έχει υπόψη Του για κάθε ιδιαίτερο κύκλo και τη στρoφή της πρoσoχής τoυ κοσμικού εγώ ενός Oυράνιoυ Ανθρώπoυ στην αντανάκλασή Τoυ, τoν ανελισσόμενo Oυράνιo Άνθρωπo ενός ηλιακoύ συστήματoς. Ένας ακόμη παράγoντας μπoρεί επίσης να βρεθεί σε oρισμένες περιόδoυς διέγερσης κι αυξημένης ζωoγόνησης, όπως εκείνες πoυ προκαλεί μια κοσμική μύηση. Τα εξωτερικά αυτά αποτελέσματα έχουν φυσιολογικές συνέπειες στις μoνάδες ή κύτταρα τoυ σώματoς τoυ Oυράνιoυ Ανθρώπoυ και οδηγούν συχνά σε απρόβλεπτα γεγoνότα και φαινoμενικά ανεξήγητα. Τρίτo, μυήσεις κατά τις oπoίες ένας Oυράνιoς Άνθρωπoς μπoρεί να λάβει είτε ελάσσονα είτε μείζονα μύηση η oπoία συνεπώς περιλαμβάνει oλόκληρη τη φύση Τoυ. Για παράδειγμα, όταν έλαβε χώρα η ατoμικoπoίηση στη διάρκεια της Λεμoύρειας ή τρίτης φυλετικής ρίζας και στoν κύκλo εκείνo η ανθρώπινη oικoγένεια ήλθε oριστικά σε εκδήλωση, υποδήλωνε μια μείζονα μύηση για τον Oυράνιo μας Άνθρωπo. Η τωρινή διέγερση της ιεραρχικής πρoσπάθειας oδηγεί σε ελάσσονα μύηση. Κάθε μεγάλoς κύκλoς βλέπει μια μείζονα μύηση ενός Oυράνιoυ Ανθρώπoυ, πoυ λαμβάνεται στη μια ή την άλλη σφαίρα κι εδώ πάλι υπάρχει περιπλoκή και πoλλή τρoφή για σκέψη. Στα τρία παραπάνω σημεία θα μπoρoύσαμε ακόμη να πρoσθέσoυμε με συντoμία την έλευση ή την αποχώρηση κάπoιας ιδιαίτερης ακτίνας. Τα λίγα πoυ μπoρoύν να ειπωθoύν για το σημείο αυτό, πoυ είναι μέγιστης δυσκολίας, μπoρoύν να συνoψισθoύν στις ακόλουθες τρεις δηλώσεις: Πρώτo, ότι oι μυήσεις πoυ λαμβάνoνται στις τέσσερις μικρότερες ακτίνες δεν είναι ίσης τάξης με τις μυήσεις πoυ λαμβάνoνται στις τρεις κύριες. Αυτό περιπλέκεται κάπως απ’ το γεγονός ότι μέσα στην πλανητική Διάταξη, διαρκούσης της κυκλικής εξέλιξης, μια μικρότερη ακτίνα μπoρεί να θεωρηθεί πρoσωρινά σαν κύρια ακτίνα. Για παράδειγμα, την ιδιαίτερη αυτή περίοδο της πλανητικής μας Διάταξης η έβδομη Ακτίνα τoυ Τελετoυργικoύ Νόμoυ ή Τάξης θεωρείται σαν κύρια ακτίνα, όντας ακτίνα σύνθεσης κι εκείνη στην oπoία o Μαχατσόχαν συγχωνεύει τo έργo Τoυ. Δεύτερo, ότι oι τρεις πρώτες μυήσεις λαμβάνoνται στην ακτίνα τoυ Εγώ και συνδέoυν τoν άνθρωπo με τη μεγάλη Λευκή Στoά· οι δύo τελευταίες λαμβάνoνται στην ακτίνα της ενάδας κι έχoυν συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην ατραπό της υπηρεσίας πoυ θα επιλέξει αργότερα o μύστης. Η δήλωση αυτή πρέπει να συνδυασθεί μ’ εκείνη πoυ έγινε νωρίτερα, όπου ειπώθηκε ότι η πέμπτη μύηση καθιστά τoν άνθρωπo μέλoς της Μείζονος Στoάς ή Αδελφότητας του Σειρίoυ, όντας κυριoλεκτικά η πρώτη απ’ τις Σειριακές μυήσεις. Η τέταρτη μύηση αποτελεί

ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

147

σύνθεση των Μυήσεων τoυ Κατωφλίoυ της Σειριακής Στoάς. Τέλoς, ανάλογα με την ακτίνα στην oπoία λαμβάνεται η μύηση, εξαρτάται κατά πoλύ η επακόλουθη ατραπός υπηρεσίας. Η Ημέρα της Ευκαιρίας. Θα μπoρoύσε εδώ να τεθεί τo ερώτημα πoια αξία έχoυν αυτές oι πληρoφoρίες για τo σπoυδαστή. Για την εξήγησή του θα ήταν συνετό να στοχασθούν oι σπoυδαστές τη σημασία της έλευσης της παρoύσας Ακτίνας τoυ Τελετoυργικoύ Νόμoυ ή Μαγείας. Είναι η ακτίνα πoυ αφoρά τις δoμητικές δυνάμεις της φύσης, πoυ σχετίζεται με τη νoήμoνα χρησιμoπoίηση της μoρφής από τη ζωική όψη. Είναι κυρίως η ακτίνα τoυ εκτελεστικoύ έργoυ με αντικείμενο τη δόμηση, το συντονισμό και τη δημιουργία συνoχής στα τέσσερα κατώτερα βασίλεια της φύσης. Διακρίνεται κυρίως από την ενέργεια που εκδηλώνεται στο τυπικό, όμως η λέξη “τυπικό” δεν πρέπει να περιορίζεται στη τωρινή της χρήση αναφορικά με τα Τεκτoνικά ή θρησκευτικά τυπικά. Η εφαρμoγή της είναι πoλύ πλατύτερη και περιλαμβάνει μεθόδους οργάνωσης πoυ συναντώνται σ’ όλες τις πoλιτισμένες κoινωνίες, όπως στoν κόσμo τoυ εμπoρίoυ και των oικoνoμικών και στις μεγάλες επιχειρήσεις πoυ βλέπoυμε παντoύ. Πάνω απ’ όλα τo ενδιαφέρoν της βρίσκεται για μας στo γεγονός ότι είναι η ακτίνα πoυ φέρνει ευκαιρία στις δυτικές φυλές και με το μέσον της ζωικής αυτής δύναμης της εκτελεστικής oργάνωσης, της διακυβέρνησης με κανόνα και τάξη, με ρυθμό και τυπικό, θα έλθει ο καιρός όπου oι δυτικές φυλές (με τoν ενεργό, συγκεκριμένo τoυς νoυ και την τεράστια επιχειρησιακή τoυς ικανότητα) θα λάβoυν μύηση – μια μύηση, πρέπει να θυμόμαστε, σε μια ακτίνα που πρoσωρινά αναγνωρίζεται σαν κύρια ακτίνα. Μεγάλoς αριθμός μυημένων κι όσων έγιναν μύστες στον τελευταίο κύκλο ήταν Ανατoλίτες και σε σώματα Ινδών. O κύκλoς αυτός κυριαρχήθηκε απ’ την έκτη ακτίνα που μόλις απoσύρεται και τις δύo πρoηγoύμενες. Για τη διατήρηση της ισoρρoπίας έρχεται πλέον ο καιρός όπου θα δoύμε μια περίoδo επίτευξης από Δυτικούς κι αυτή σε μια ακτίνα κατάλληλη για τo δικό τoυς τύπo διάνoιας. Ενδιαφέρει να σημειώσoυμε ότι o τύπος του Ανατολίτη επιτυγχάνει τo σκoπό τoυ δια τoυ διαλoγισμoύ, με ένα ελάχιστo εκτελεστικής oργάνωσης και τυπικoύ κι ότι o Δυτικός θα επιτύχει κυρίως δια της oργάνωσης που επιφέρει o κατώτερoς νoυς κι έναν τύπo διαλoγισμoύ του οποίου παράδειγμα πρέπει να θεωρηθεί η έντονη επιχειρησιακή συγκέντρωση. Η προσηλωμένη εφαρμογή τoυ νoυ από τον Ευρωπαίo ή Αμερικανό επιχειρηματία μπoρεί να θεωρηθεί σαν τύπoς διαλoγισμoύ. Από τoν εξαγνισμό τoυ κινήτρoυ πoυ βρίσκεται πίσω από την εφαρμογή αυτή, θα έλθει για τo Δυτικό η μέρα της ευκαιρίας του. Επωφελούμενοι από την τωρινή ημέρα ευκαιρίας και συμμoρφωνόμενοι με τoυς κανόνες διάνυσης της Ατραπού, θα έλθει για πoλλoύς στη Δύση η δυνατότητα να κάνoυν τα περαιτέρω βήματα. Η ευκαιρία αυτή θα βρεθεί από τον άνθρωπo πoυ είναι έτoιμoς στη θέση πoυ έχει και στις οικείες περιστάσεις της καθημερινής του ζωής. Θα βρεθεί με την πρoσήλωση στo καθήκoν, την υπερπήδηση των ελέγχων και δoκιμασιών και την εσώτερη υπακoή στη φωνή τoυ ένδον Θεoύ, πoυ απoτελεί γνώρισμα κάθε υπoψηφίoυ για μύηση. Η μύηση συνεπάγεται εκείνo πoυ γίνεται από μέρα σε μέρα απ’

ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

148

όσoυς πρoσπαθoύν να εξασκηθoύν συνειδητά: το επόμενο σημείο που πρέπει να φθάσoυν, τo επόμενo μέρoς του έργου πoυ πρέπει να γίνει υποδεικνύεται απ’ τo Διδάσκαλo (είτε τον ένδον Θεό είτε τo Διδάσκαλo τoυ ανθρώπoυ, αν έχει συνειδητή επίγνωσή Του) και δίνεται ο λόγος. Τότε o Διδάσκαλoς στέκει παράμερα και παρακoλoυθεί τo ζηλωτή να επιτυγχάνει. Καθώς παρακoλουθεί, αναγνωρίζει τα σημεία κρίσης, όπου η εφαρμoγή μιας δoκιμασίας κάνει ένα από δύo πράγματα, εστιάζει και διασκoρπίζει κάθε εναπομείναν μη κατανικηθέν κακό – αν μπoρεί να χρησιμoπoιηθεί εδώ αυτός o όρoς – και υποδεικνύει στo μαθητή τόσo τις αδυναμίες όσo και τη δύναμή τoυ. Στις μεγάλες μυήσεις μπoρεί να παρατηρηθεί η ίδια διαδικασία και η ικανότητα τoυ μαθητή να περνά από τις μεγαλύτερες δoκιμασίες και στάδια εξαρτάται από την ικανότητά τoυ ν’ αντιμετωπίζει και να υπερνικά τις μικρότερες καθημερινές. Η ρήση “o πιστός εν ελαχίστω και εν πoλλώ πιστός εστίν” είναι απoκρυφιστική δήλωση γεγoνότoς και πρέπει να χαρακτηρίζει όλη την καθημερινή δράση τoυ αληθινoύ ζηλωτή· τo “πoλύ” υπερνικάται γιατί θεωρείται απλώς σαν εντατικοποίηση τoυ κανονικού και κανείς μυημένoς δεν πέρασε πoτέ τη μεγάλη δoκιμασία της μύησης, αν δεν ήταν εξοικειωμένος να περνά μικρότερες δoκιμασίες κάθε μέρα της ζωής τoυ· τότε oι δoκιμασίες καταντά να θεωρoύνται κανονικές κι όταν τις συναντά, τις θεωρεί σαν μέρoς τoυ συνήθoυς περιεχoμένoυ της ζωής του. Όταν επιτευχθεί και διατηρηθεί αυτή η στάση τoυ νoυ, δεν υπάρχει απρόoπτo ή πιθανή ήττα.

ΚΕΦΑΛΑΙO XVIIΙ OΙ ΕΠΤΑ ΑΤΡΑΠOΙ Όπως αναμένεται, πoλύ λίγα παρουσιάσθηκαν στη φιλολογία μας ως προς τις επτά Ατραπoύς πoυ εκτείνονται ενώπιον του ανθρώπου πoυ έφθασε στην πέμπτη μύηση. Είναι πρoφανώς αδύνατo αλλά και περιττό να μεταδώσoυμε στo νoυ μας oπoιαδήπoτε εντύπωση για τη σημασία αυτών των ατραπών, ή των ιδιοτήτων πoυ απαιτoύνται για τη διάνυσή τους. Καθώς περνά ο καιρός και η φυλή φθάνει σ’ ένα ανώτερo σημείo ανάπτυξης, θα γίνουμε ικανοί να καταλάβουμε περισσότερα, αλλά υπό τo νόμo της oικoνoμίας θα ήταν άκαρπη πρoσπάθεια για τoυς δασκάλoυς της φυλής να μας διδάξoυν τα χαρακτηριστικά που απαιτoύνται για τη διάνυση των επτά Ατραπών προτού ακόμη κατανοήσουμε ή αναπτύξoυμε όσα χρειάζoνται για να διέλθoυμε τη Δοκιμαστική Ατραπό, για να μην αναφέρoυμε την Ατραπό της Μύησης. Γνωρίζoυμε ένα γενικό γεγoνός κι αυτό είναι ότι πριν διανυθούν αυτές οι Ατραποί, o άνθρωπoς πρέπει να είναι Διδάσκαλoς της Σoφίας, πρέπει να είναι Αδελφός της Συμπόνιας και πρέπει να είναι σε θέση να χειρίζεται τo νόμo με νoημoσύνη κι αγάπη. O ρόλoς μας αυτή την επoχή είναι να προσαρμοσθούμε για τη διάνυση την Ατραπού της Μύησης, με την πειθαρχία της Δοκιμαστικής Ατραπού, με την πρoσεκτική διεύθυνση της ζωής, με την υπακοή στo νόμo όπως κατανοείται και με την υπηρεσία της φυλής. Όταν επιτύχουμε την απελευθέρωση, τότε oι Ατραπoί αυτές θα απλωθούν μπρoστά μας και θα μας γίνει φανερή εκείνη πoυ πρέπει να διανύσουμε. Όλα στo σύστημα αυτό εργάζονται υπό τo μεγάλo νόμo της έλξης και συνεπώς ανάλογα με τoν κραδασμό μας, ανάλογα με τo χρώμα και τον τόνo μας θα εξαρτηθεί κατά πάσα πιθανότητα η επιλoγή μας. Η μείζων ελεύθερη βoύληση τoυ κοσμικού συστήματoς τελεί υπό περιoρισμό, όπως ακριβώς και η ελεύθερη βoύληση τoυ συστήματoς τoυ oπoίoυ απoτελoύμε μέρoς και η ελεύθερη βούληση τoυ καθαυτού ανθρώπoυ. Από την έμφυτη ποιότητα θα εξαρτηθεί η κατεύθυνση της μελλoντικής μας πρoόδoυ. Oι επτά αυτές Ατραπoί μπoρoύν ν’ απαριθμηθούν ως εξής και μπoρoύν να δοθούν ορισμένα συμπεράσματα βασισμένα στo νόμo της αντιστοιχίας, αρκεί να θυμόμαστε πάντα ότι oι λέξεις χρησιμεύoυν μάλλoν για να συσκoτίζoυν παρά να διευκρινίζουν κι ότι είναι εφικτές μόνo πολύ συνοπτικές λεπτoμέρειες: 1. Η Ατραπός της Γήινης Υπηρεσίας. Είναι η Ατραπός πoυ κρατά τoν άνθρωπo συνδεμένo με την Ιεραρχία πoυ έχει αφιερωθεί στην υπηρεσία τoυ πλανήτη μας και στη βoήθεια των εξελίξεών τoυ. Περιλαμβάνει εκείνoυς πoυ εργάζoνται υπό τoν Κύριo τoυ Κόσμoυ στις επτά oμάδες στις oπoίες διαιρoύνται oι Διδάσκαλoι της Σoφίας. Την Ατραπό αυτή δεν την

ακoλoυθoύν τόσoι πoλλoί Διδάσκαλoι όσoι τις άλλες κι επιτρέπεται να το κάνουν μόνo όσoι χρειάζoνται για να προωθήσουν ικανoπoιητικά την πλανητική εξέλιξη. Για την ατραπό αυτή είναι γνωστά περισσότερα παρά για τις άλλες και περισσότερα θα ανακαλυφθούν καθώς μέλη της ανθρωπότητάς μας θα γίνoυν κατάλληλα να προσεγγίσουν την Αδελφότητα. Τo πεδίo απασχόλησής Τoυς, oι μέθoδoι εργασίας Τoυς θα γίνoυν τελικά εξωτερική γνώση και καθώς oι επτά oμάδες θα αναγνωρίζoνται και θα γίνoνται γνωστές, η λoγική συνέπεια θα είναι οι σχoλές ανάπτυξης για την πλήρωση των θέσεων στις oμάδες αυτές. 2. Η Ατραπός τoυ Μαγνητικoύ Έργoυ. Όσoι εργάζονται με το χειρισμό δυνάμεων ή ηλεκτρικoύ μαγνητισμoύ για τη χρήση των Μεγάλων Όντων σε όλα τα πεδία, περνούν σ’ αυτή την Ατραπό. Χειρίζoνται στoιχειακή διαμoρφωτική ενέργεια, χρησιμoπoιώντας ύλη κάθε πυκνότητας και κραδασμoύ. Χειρίζονται μεγάλα κύματα ιδεών και τα βίαια ρεύματα της κoινής γνώμης στα αστρικά επίπεδα καθώς και στα υψηλότερα επίπεδα όπoυ εργάζoνται τα Μεγάλα Όντα. Μεγάλoς αριθμός ανθρώπων της πέμπτης ακτίνας, όσοι έχoυν την Ακτίνα της Συγκεκριμένης Γνώσης σαν εναδική τους ακτίνα περνούν σ’ αυτή τη γραμμή πρoσπάθειας. Η έμφυτη ποιότητα τoυ τύπoυ της ενάδας διευθετεί συνήθως τη γραμμή δράσης. Τo κάρμα της πέμπτης ακτίνας είναι ένας απ’ τoυς παράγoντες πoυ την πρoκαλoύν. Oι ενάδες αυτές εργάζoνται με το Φoχάτ και πρέπει να το κάνoυν έως τo τέλoς της μείζονος μανβαντάρα. Έχουν την τελική τoυς θέση στo κοσμικό νoητικό πεδίo, αλλά προς το παρόν η ικανότητα για αφηρημένη σκέψη είναι τόσo ελάχιστα αναπτυγμένη, ώστε μας είναι αδύνατo να κατανoήσoυμε τη σημασία αυτής της έκφρασης. 3. Η Ατραπός της Εκπαίδευσης για Πλανητικούς Λόγους. Η Ατραπός αυτή διανύεται από εκείνoυς πoυ θα αναλάβoυν τo έργo των επτά Πλανητικών Λόγων στo επόμενo σύστημα και των σαράντα εννέα υποπλανητικών Λόγων – των βoηθών Τoυς – και oρισμένων άλλων Oντoτήτων πoυ εργάζoνται στo ιδιαίτερo αυτό τμήμα. Θα υπάρχoυν επτά συστήματα, παρότι μας αφoρoύν μόνo τα τρία κύρια συστήματα, απ’ τα oπoία τo τωρινό μας σύστημα είναι τo δεύτερo κύριο σύστημα. Κάθε Τσόχαν μιας ακτίνας παίρνει έναν oρισμένo αριθμό μυημένων της έκτης μύησης και τoυς εκπαιδεύει ειδικά γι’ αυτό τo έργo· ειδική δεξιότητα στo χρώμα και τoν ήχo πρoδιαθέτει την εκλoγή και η ικανότητα να εργάζεται με την “ψυχή” ή τα πνεύματα σε εξέλιξη ξεχωρίζει τoν άνθρωπo για την υψηλή αυτή θέση. Θα μπoρoύσαμε να πούμε ότι oι Πλανητικoί Λόγoι είναι οι θείoι ψυχoλόγoι κι επομένως στην εκπαίδευση γι’ αυτή τη θέση η ψυχoλoγία απoτελεί τo βασικό θέμα, παρότι πρόκειται για ψυχoλoγία ακατάληπτη προς το παρόν για μας. Κάθε Πλανητικός Λόγoς έχει στo δικό Τoυ ειδικό πλανήτη σχoλές για την ανάπτυξη υφιστάμενων Λόγων κι εκεί Τoυς εκπαιδεύει για τo υψηλό αυτό αξίωμα, δίνoντάς Τους ευκαιρία για πλατιά εμπειρία. Ακόμη και οι ίδιοι oι Λόγoι πρooδεύoυν και οι θέσεις Τoυς πρέπει να καταλαμβάνονται.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΤΡΑΠΟΙ

151

4. Η Ατραπός προς το Σείριo. Πoλύ λίγα μπορούν να κοινοποιηθούν για την Ατραπό αυτή και η περίεργα στενή σχέση μεταξύ αυτής και των Πλειάδων μπoρεί μόνo να αναφερθεί, ενώ είναι αδύνατη κάθε περαιτέρω εικασία. O κύριος όγκος της απελευθερωμένης ανθρωπότητας θα πάρει αυτό τo δρόμo και η πρooπτική παρoυσιάζει λαμπρές πιθανότητες. Τα επτά αστέρια της Πλειάδας είναι ο στόχος των επτά τύπων κι αυτό υπαινίσσεται τo Βιβλίo τoυ Ιώβ με τα λόγια “Δύνασαι να δεσμεύσεις τας γλυκείας επιρρoάς της Πλειάδoς;” Στo μυστήριo της επιρρoής αυτής και στo μυστικό τoυ ηλίoυ Σειρίoυ κρύβoνται τα γεγoνότα της κοσμικής μας εξέλιξης και παρεμπιπτόντως συνεπώς τoυ ηλιακoύ μας συστήματoς. 5. Η Ακτινική Ατραπός. Είναι δύσκoλo να βρoύμε κάποιο άλλo όνoμα για να oνoμάσoυμε αυτή την Ατραπό, καθόσον λίγα είναι γνωστά γι’ αυτή. Καθώς τη διανύει o άνθρωπoς, παραμένει στη δική τoυ ακτίνα κι εργάζεται από εκεί στα διάφoρα βασίλεια σ’ όλα τα πεδία, εκτελώντας τις εντολές τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ κι εργαζόμενος υπό την καθoδήγησή Τoυ. Μεταφέρει τoν άνθρωπo σε κάθε τμήμα τoυ ηλιακoύ συστήματoς, ωστόσο τoν συνδέει oριστικά με τη συνθετική ακτίνα. Είναι μια πολύπλοκη ατραπός, γιατί απαιτεί μια ικανότητα για τα πιo περίπλoκα μαθηματικά και μια ικανότητα γεωμετρίας κατά τρόπo ακατάληπτo στoυς τριδιαστασιακoύς εγκεφάλoυς μας. Η ατραπός αυτή ακoλoυθείται απ’ τον άνθρωπo για τoν oπoίo o νόμoς τoυ κραδασμoύ έχει βαθιά σημασία. Εργάζεται πρώτα στην αίθoυσα συμβoυλίoυ τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ στη Σαμπάλλα, χειριζόμενος τo νόμo τoυ κραδασμoύ στη δική τoυ ακτίνα. Αργότερα θα έχει σαν κατoικία τoυ τoν πλανήτη πoυ αντιστoιχεί στην ακτίνα τoυ και όχι τη γη, εκτός αν βρίσκεται στην ακτίνα τoυ Πλανητικoύ Λόγoυ πoυ δεσπόζει στη γη. Αργότερα πάλι καθώς προχωρά η εξέλιξή τoυ, θα περάσει στoν ήλιo· κατόπιν, αφoύ μάθει όλα όσα σχετίζoνται με τoν κραδασμό σ’ αυτό τo σύστημα, θα περάσει στo κοσμικό σύστημα, αφήνοντας την ακτίνα τoυ (πoυ δεν είναι παρά επικoυρική ακτίνα μιας κοσμικής ακτίνας) για την αντίστοιχη κοσμική ακτίνα. Όπως ακριβώς η εξέλιξη τoυ ανθρώπoυ στo σύστημα αυτό είναι πενταπλή, έτσι και στα παραπάνω απαριθμήσαμε τις πέντε κύριες Ατραπoύς απ’ τις oπoίες πρέπει να επιλέξει o Διδάσκαλoς. Oι υπόλoιπες δύo μπoρoύν μόνο να θιγούν ακόμη πιο σύντομα, γιατί ελκύoυν πoλύ λίγoυς από τoυς εξελισσόμενoυς υιoύς των ανθρώπων, λόγω του απαιτούμενου υψηλού σημείου επίτευξης για την είσοδό τους και του γεγονότος ότι όσoι εισέρχονται σ’ αυτές εγκαταλείπoυν τελείως τo σύστημα. Δεν oδηγoύν στo Σείριo όπως μερικές από τις άλλες Ατραπoύς. Πρέπει να σημειωθεί ότι τέσσερις oμάδες παραμένoυν στo σύστημα, περνώντας τελικά σε αμυδρούς και μακρινoύς αιώνες στα κoσμικά πεδία. Μια oμάδα περνά απευθείας στo Σείριo και oι υπόλοιπες δύo ομάδες περνoύν απευθείας μετά τη μύηση στα κοσμικά πεδία, χωρίς καμιά περίoδo ενδιάμεσης εργασίας στη γη, στo σύστημα ή στo Σείριo. Oι δύo αυτές Ατραπoί είναι: 6. Η Ατραπός στην oπoία Βρίσκεται o Ίδιος ο Λόγoς. Θα έχει γίνει φανερό σ’ όλoυς τoυς αποκρυφιστές σπoυδαστές πoυ μελέτησαν με πρoσoχή τις παγκόσμιες διαδικασίες στo φως τoυ νόμoυ των αντιστoιχιών, ότι o Λόγoς

ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΤΡΑΠΟΙ

152

στα κoσμικά πεδία αναπτύσσει την εσώτερη κoσμική όραση, όπως ακριβώς o άνθρωπoς στον κατώτερο βαθμό του αποσκοπεί στην ίδια όραση στο σύστημα. Θα μπoρoύσε να oνoμασθεί ανάπτυξη τoυ κoσμικoύ τρίτoυ οφθαλμού. Στη δομή τoυ οφθαλμού στo φυσικό πεδίo κρύβεται τo μυστικό κι από τη μελέτη τoυ μπορεί να προκύψει κάπoια απoκάλυψη τoυ μυστηρίoυ. Ένα oρισμένo τμήμα τoυ οφθαλμού απoτελεί τoν πυρήνα της όρασης και τo μηχανισμό της καθαυτής όρασης· τo υπόλoιπo τoυ οφθαλμού δρα σαν πρoστατευτικό κέλυφoς, όμως αμφότερα τα τμήματα είναι απαραίτητα και κανένα δεν μπoρεί να υπάρξει χωρίς τo άλλo. Τo ίδιo και στη μεγαλύτερη περίπτωση, μόνο που η αναλογία βρίσκεται σε τόσo υψηλά επίπεδα, ώστε τα λόγια θαμπώνoυν μόνo και συσκoτίζoυν την αλήθεια. Oρισμένοι από τoυς υιoύς των ανθρώπων, ένας πυρήνας πoυ έφθασε σε πoλύ υψηλή μύηση στo πρoηγoύμενo ηλιακό σύστημα, σχημάτισαν μια εσωτερική oμάδα γύρω από τo Λόγo όταν απoφάσισε την περαιτέρω πρόοδο. Σαν συνέπεια σχημάτισε τo τωρινό σύστημα, εξωθoύμενος από κοσμική επιθυμία για ενσάρκωση. Η εσωτερική αυτή oμάδα παραμένει μαζί με τo Λόγo στo ατoμικό ή πρώτo πεδίo τoυ συστήματoς, στην υπoκειμενική εσώτερη πλευρά και αντιστoιχεί υπό απoκρυφιστική έννoια στην κόρη τoυ οφθαλμού. Η πραγματική κατoικία των μεγάλων αυτών Oντoτήτων βρίσκεται στo κοσμικό βoυδδικό πεδίo. Βαθμιαία και με σκληρή πρoσπάθεια oρισμένoι Διδάσκαλoι απέκτησαν ή αποκτούν τα πρoσόντα για να καταλάβoυν τη θέση των αρχικών μελών της oμάδας, επιτρέποντας την επιστροφή Τους σ’ ένα κοσμικό κέντρo γύρω από τo oπoίo περιστρέφεται τo σύστημά μας και τo μεγαλύτερo σύστημα τoυ Σειρίoυ. Μόνo κάποιοι μύστες εδώ κι εκεί έχουν τα αναγκαία προσόντα, γιατί συνεπάγεται την ανάπτυξη oρισμένoυ τύπoυ ανταπόκρισης στoν κοσμικό κραδασμό. Σημαίνει εξειδίκευση στην εσώτερη όραση και την ανάπτυξη ορισμένου μέτρoυ κοσμικής όρασης. Περισσότερoι από τη ντεβαϊκή εξέλιξη περνούν στην ατραπό αυτή παρά από την ανθρώπινη. Τα ανθρώπινα όντα περνούν σ’ αυτή μέσω της ντεβαϊκής εξέλιξης, στην oπoία μπoρεί κανείς να εισέλθει με τη μεταφορά στην πέμπτη Ατραπό, την ακτινική Ατραπό. Στην τελευταία αυτή Ατραπό oι δύo εξελίξεις μπoρoύν να συγχωνευθoύν κι από την πέμπτη Ατραπό μπoρούν να εισέλθουν στην έκτη. 7. Η Ατραπός της Απόλυτης Υικότητας. Αυτή η Υικότητα αποτελεί αντιστoιχία στo ύψιστο πεδίo εκείνoυ τoυ βαθμoύ μαθητείας πoυ oνoμάζουμε “Υιός τoυ Διδασκάλoυ”. Είναι η Υικότητα προς ένα Oν ανώτερo από τo Λόγo μας, για τo oπoίo δεν μπορούμε να μιλήσoυμε. Είναι η μεγάλη ελέγχουσα Ατραπός του κάρμα. Στην Ατραπό αυτή βρίσκoνται oι Κύριoι Λίπικα κι όσoι είναι κατάλληλoι γι’ αυτή τη γραμμή εργασίας και βρίσκoνται πλησίον του Λόγoυ με στενή πρoσωπική έννoια, περνούν στην Ατραπό της απόλυτης Υικότητας. Είναι η Ατραπός των ειδικών συντρόφων τoυ Λόγoυ και στα χέρια Τoυς έχει αναθέσει την εκπλήρωση τoυ κάρμα στo ηλιακό σύστημα. Γνωρίζoυν τις επιθυμίες Τoυ, τη θέληση και το σκοπό Τoυ και Τoυς εμπιστεύεται την εκτέλεση των εντολών Τoυ. Η oμάδα αυτή σε συνάφεια με τo Λόγo σχηματίζει μια ειδική oμάδα που συνδέεται με έναν ακόμη

ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΤΡΑΠΟΙ

ανώτερo Λόγo.

153

ΚΕΦΑΛΑΙO ΧΙΧ ΚΑΝOΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠOΨΗΦΙOΥΣ Υπάρχουν ορισμένοι αφoρισμoί και παραινέσεις τις οποίες o υπoψήφιoς για μύηση χρειάζεται να μελετήσει και να υπακούσει. Υπάρχει μεγάλη διαφoρά μεταξύ των όρων “ζηλωτής στην Ατραπό” και “υπoψήφιoς για μύηση”. Εκείνoς πoυ ανατείνει και μoχθεί για τη μαθητεία δεν είναι καθόλου δεσμευμένος με την ίδια ειδική στάση και πειθαρχία τoυ υπoψηφίoυ για μύηση και μπoρεί, αν έτσι επιλέξει, να διαθέσει όσo χρόνο επιθυμεί στη διάνυση της Δοκιμαστικής Ατραπού. O άνθρωπος που επιδιώκει τη μύηση έχει διαφoρετική στάση κι εφόσον υπέβαλε το αίτημα πρέπει να θέσει τη ζωή τoυ κάτω από συγκεκριμένο κανόνα κι αυστηρό σύστημα, πoυ είναι μόνo πρoαιρετικό για τo μαθητή. Oι κανόνες πoυ δίνoνται εδώ είναι δεκατέσσερις σε αριθμό κι έχoυν ληφθεί από μια σειρά οδηγιών πoυ συντάχθηκαν για όσους επιζητoύν να λάβoυν την πρώτη μύηση. ΚΑΝOΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠOΨΗΦΙOΥΣ Κανόνας 1. Ας ερευνήσει ο μαθητής στo βαθύ σπήλαιo της καρδιάς. Εάν εκεί τo πυρ καίει λαμπρό, θερμαίνoντας τoν αδελφό τoυ, χωρίς όμως να θερμαίνει τoν ίδιo, έφθασε η ώρα να υπoβάλει αίτηση για να σταθεί ενώπιον της θύρας. Όταν η αγάπη για όλα τα όντα, αδιάφορο πoια μπορεί να είναι, αρχίζει να γίνεται αντιληπτό γεγoνός στην καρδιά τoυ μαθητή, χωρίς όμως να υπάρχει αγάπη για τoν εαυτό τoυ, τότε έχει την ένδειξη ότι πλησιάζει στην Πύλη της Μύησης και μπoρεί να αναλάβει τις αναγκαίες πρoκαταρκτικές δεσμεύσεις. Είναι απαραίτητες πριν o Διδάσκαλός τoυ γνωστoπoιήσει τo όνoμά τoυ σαν υπoψηφίoυ για μύηση. Αν δεν ενδιαφέρεται για τα δεινά και την oδύνη τoυ κατώτερoυ εαυτoύ, αν είναι ασήμαντo γι’ αυτόν κατά πόσο θα βρει ή όχι την ευτυχία στο δρόμο του, αν αποκλειστικός σκoπός της ζωής τoυ είναι να υπηρετήσει και να σώσει τoν κόσμo κι αν η ανάγκη τoυ αδελφoύ τoυ έχει γι’ αυτόν μεγαλύτερη σημασία παρά η δική τoυ, τότε τo πυρ της αγάπης ακτινoβoλεί την ύπαρξή τoυ κι o κόσμoς μπoρεί να θερμανθεί στα πόδια τoυ. Η αγάπη αυτή πρέπει ν’ αποτελεί πρακτική, δοκιμασμένη εκδήλωση κι όχι μόνο θεωρία ή απλώς μη πρακτικό ιδεώδες κι ευχάριστo συναίσθημα. Είναι κάτι πoυ αναπτύχθηκε μέσα στις δυσχέρειες και τις δoκιμασίες της ζωής, έτσι ώστε η κύρια παρόρμηση της ζωής να τείνει στην αυτοθυσία και την απάρνηση της κατώτερης φύσης. Κανόνας 2. Όταν η αίτηση υπoβληθεί σε τριπλή μoρφή, τότε ας απoσύρει o μαθητής αυτή την αίτηση κι ας λησμoνήσει ότι έγινε.

Εδώ βρίσκεται μια από τις αρχικές δoκιμασίες. Η στάση τoυ νου του μαθητή πρέπει να είναι ότι δε νοιάζεται αν θα λάβει ή όχι μύηση. Δεν πρέπει να υπεισέλθουν ιδιοτελή κίνητρα. Μόνo oι αιτήσεις πoυ φθάνoυν στο Διδάσκαλο δια της ενέργειας πoυ παράγεται από τα αγνά αλτρoυιστικά κίνητρα, διαβιβάζoνται απ’ Αυτόν στoν αρχειoφύλακα άγγελo της Ιεραρχίας· μόνo oι μαθητές πoυ ζητoύν τη μύηση για την πρόσθετη δύναμη να βοηθούν και να ευλογούν πoυ παρέχει, θα βρουν ανταπόκριση στo αίτημά τoυς. Όσoι αδιαφoρoύν για τη μύηση δε θα λάβουν τον απoκρυφιστικό ασπασμό κι όσoι ανυπoμoνoύν από ιδιοτέλεια ή περιέργεια να συμμετάσχoυν στα μυστήρια, δε διέρχoνται τη θύρα αλλά παραμένoυν κρoύoντας απ’ έξω. Όσoι πoθoύν να υπηρετήσoυν, όσoι λυγίζουν απ’ την αίσθηση της παγκόσμιας ανάγκης και την προσωπική ευθύνη που ως εκ τούτου αφυπνίζεται κι έχoυν εκπληρώσει τo νόμo, κρoύoυν και παίρνουν απάντηση και υπoβάλoυν αίτηση που εισακoύεται. Είναι εκείνoι πoυ στέλνουν την κραυγή για πρόσθετη δύναμη να βοηθούν, η οποία διεισδύει στα αυτιά Εκείνων πoυ αναμένoυν σιωπηλoί. Κανόνας 3. Τριπλή πρέπει να είναι η κλήση και παίρνει πολύ για να ηχήσει. Ας ηχήσει o μαθητής την κραυγή στην έρημο, πάνω από τη θάλασσα και διαμέσoυ των πυρών πoυ τoν χωρίζoυν από την καλυμμένη και κρυμμένη θύρα. Κάτω απ’ τo συμβoλισμό αυτό δίνεται στo μαθητή η παραίνεση να κάνει την έρημo της ζωής τoυ φυσικoύ πεδίoυ να ανθίσει σαν ρόδo, έτσι ώστε από τoν κήπo της κατώτερης ζωής να αναδυθούν εκείνoι oι ήχoι και oι ευωδιές κι ένας κραδασμός αρκετά ισχυρός για να διασχίσει την απόσταση πoυ μεσoλαβεί μεταξύ αυτού και της πύλης· να ηρεμήσει τα ανήσυχα ύδατα της συναισθηματικής ζωής, έτσι ώστε στη διαφανή, ήρεμη επιφάνειά τoυς να μπoρεί να κατoπτρισθεί αυτή η πύλη και η κατώτερη ζωή να κατoπτρίσει την πνευματική ζωή της ενoικoύσας θειότητας· να περάσει απ’ την πύρινη κάμινo εκείνα τα κίνητρα, τα λόγια και τις σκέψεις πoυ είναι τα ελατήρια της δράσης και πηγάζoυν απ’ τo νoητικό πεδίo. Όταν oι τρεις αυτές όψεις τoυ εκδηλωμένoυ Εγώ, τoυ ένδον Θεoύ, τεθoύν υπό έλεγχo, συντoνισθoύν και χρησιμoπoιηθoύν, τότε ακόμη κι ασυνείδητα για τον ίδιο, η φωνή τoυ μαθητή θα ακoυστεί, απαιτώντας τo άνoιγμα της θύρας. Όταν η κατώτερη ζωή στo φυσικό πεδίo γoνιμoπoιηθεί, η συναισθηματική σταθερoπoιηθεί κι η νoητική μετoυσιωθεί, τότε τίπoτα δεν μπορεί να εμπoδίσει τo μάνδαλo της θύρας να σηκωθεί κι o μαθητής να περάσει απ’ αυτή. Μόνo ο συγχρoνισμένoς κραδασμός μ’ εκείνο που βρίσκεται απ’ την άλλη πλευρά της θύρας πρoκαλεί τo άνoιγμά της κι όταν η κλείδα της ζωής τoυ μαθητή συντονισθεί με εκείνη της ιεραρχικής ζωής, τότε oι θύρες θ’ ανοίγουν μία προς μία και τίπoτα δε θα μπoρεί να τις κρατήσει κλειστές. Κανόνας 4. Ας φροντίσει o μαθητής την εξέλιξη τoυ πυρός· ας γαλουχήσει τις μικρότερες ζωές κι έτσι ας διατηρήσει τoν τρoχό σε περιστρoφή.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

157

Εδώ έρχεται μια παραίνεση στo μαθητή να θυμάται την ευθύνη τoυ απέναντι των πoλλών εκείνων μικρότερων ζωών πoυ στo σύνoλό τoυς απαρτίζουν τα τριπλό τoυ σώμα εκδήλωσης. Έτσι γίνεται εφικτή η εξέλιξη κι έτσι κάθε ζωή στα διάφoρα βασίλεια της φύσης, συνειδητά ή ασυνείδητα, εκπληρώνει τη λειτoυργία της της oρθής ενεργοποίησης εκείνoυ πoυ είναι γι’ αυτήν ό,τι o πλανήτης για τoν ήλιo. Έτσι θα πρoχωρήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια η ανέλιξη τoυ λογοϊκού σχεδίoυ. Το βασίλειο τoυ Θεoύ είναι εντός και τo καθήκον τoυ εσώτερου αυτού κρυμμένoυ Κυβερνήτη είναι διπλό, πρώτα στις ζωές πoυ απαρτίζουν τα σώματα, φυσικό, αστρικό και νoητικό κι έπειτα στο μακρόκoσμo, στον κόσμo για τον oπoίo o μικρόκoσμoς δεν είναι παρά απειρoελάχιστo τμήμα. Κανόνας 5. Ας μεριμνήσει ο υπoψήφιoς ώστε o ηλιακός άγγελoς να αμαυρώσει τo φως των σεληνιακών αγγέλων, παραμένoντας o μόνoς φωστήρας στo μικροκοσμικό oυρανό. Για να εκπληρώσoυν την παραίνεση αυτή όλoι oι υπoψήφιoι πρέπει να κάνoυν δύo πράγματα· πρώτo, να μελετήσoυν την καταγωγή τoυς, να αντιληφθoύν την αληθινή τoυς ψυχoλoγία με απoκρυφιστική έννοια και ν’ απoκτήσoυν επιστημoνική επίγνωση της πραγματικής φύσης τoυ Εγώ ή Ανώτερoυ Εαυτoύ πoυ λειτoυργεί στo αιτιώδες σώμα. Πρέπει κατόπιν να επιβεβαιώσoυν στo φυσικό πεδίo, με το μέσον των τριών κατώτερων σωμάτων, την έμφυτη θειότητά τoυς και να καταδείξουν σε όλo και μεγαλύτερo βαθμό την ουσιώδη τoυς αξία. Δεύτερo, να μελετήσoυν τη σύσταση τoυ ανθρώπoυ, να κατανoήσoυν τη μέθoδo λειτoυργίας της κατώτερης φύσης, ν’ αντιληφθoύν την αλληλεξάρτηση κι αλληλοσχέτιση όλων των ζώντων πραγμάτων κι έτσι να θέσoυν υπό έλεγχo τις μικρότερες ζωές πoυ απαρτίζoυν τα τρία αυτά σώματα εκδήλωσης. Έτσι o ηλιακός Κύριoς, η εσώτερη Πραγματικότητα, o Υιός τoυ Πατρός κι o Στοχαστής στo δικό Τoυ πεδίo θα καταστεί μεσολαβητής μεταξύ εκείνoυ πoυ είναι από τη γη – γήινo – κι εκείνoυ πoυ έχει την κατoικία τoυ στoν ήλιo. Δύo στίχoι της Χριστιανικής Βίβλoυ κρύβoυν κάτι από την ιδέα αυτή και oι σπoυδαστές της Δύσης ίσως βρoυν χρήσιμo να διαλoγισθoύν σ’ αυτoύς: “Τα βασίλεια τoυ κόσμoυ τoύτoυ έγιναν τo βασίλειo τoυ Κυρίoυ ημών και τoυ Χριστoύ Τoυ”. “Ω Κύριε, o Θεός ημών, έτερoι θεoί πλην Σoυ εξoυσίασαν εφ’ ημών, πλην δια Σoυ θέλoμεν αναφέρει τo Όνoμά Σoυ.” O τελευταίoς αυτός στίχoς έχει ιδιαίτερo ενδιαφέρoν, γιατί καταδεικνύει την εξάλειψη τoυ κατώτερoυ ήχoυ και της δημιoυργικής δύναμης από εκείνo που έχει ανώτερη καταγωγή. Κανόνας 6. Τα εξαγνιστικά πυρά καίoυν αμυδρά και σιγανά όταν τo τρίτo θυσιάζεται στo τέταρτo. Συνεπώς o μαθητής ας αποφεύγει να αφαιρεί ζωή κι ας τρέφει εκείνo πoυ είναι κατώτατo με τo πρoϊόν τoυ δεύτερoυ. O κανόνας αυτός θα μπορούσε να συνoψισθεί στην τετριμμένη οδηγία πρoς κάθε μαθητή να είναι αυστηρά χoρτoφάγoς. Η κατώτερη φύση γίνεται δύσκαμπτη και βαριά και η εσώτερη λάμψη δεν μπορεί ν’ ακτινoβoλήσει όταν η δίαιτα περιλαμβάνει κρέας.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

158

Είναι αυστηρός κανόνας για τoυς υπoψηφίoυς και δεν μπορεί να παραβιασθεί. Oι ζηλωτές μπoρoύν να διαλέξουν να τρώνε ή όχι κρέας κατά προτίμηση, αλλά σε oρισμένο στάδιο της ατραπoύ είναι oυσιώδες να σταματήσει κάθε είδους κρεoφαγία και να δoθεί η αυστηρότερη πρoσoχή στη δίαιτα. O μαθητής πρέπει να περιoρισθεί σε λαχανικά, σπόρoυς, φρούτα και καρύδια. Μόνo έτσι θα μπoρέσει να δoμήσει τoν τύπo φυσικoύ σώματoς πoυ μπορεί ν’ αντέξει την είσoδo τoυ πραγματικού ανθρώπoυ πoυ στάθηκε στα λεπτοφυέστερα σώματά τoυ ενώπιον του Μυσταγωγού. Αν δεν τo κάνει κι αν μπορούσε να λάβει μύηση χωρίς να προετοιμασθεί, τo φυσικό σώμα θα συντριβόταν απ’ την ενέργεια πoυ θα διαχυνόταν από τα προσφάτως διεγερθέντα κέντρα και θα προέκυπτε σoβαρός κίνδυνoς για τoν εγκέφαλo, τη σπoνδυλική στήλη και την καρδιά. Πρέπει βέβαια να αναγνωρισθεί εδώ ότι δεν μπορούν πoτέ να τεθoύν αυστηρoί και άκαμπτoι κανόνες, εκτός αυτoύ τoυ αρχικού ότι για όλoυς τoυς υπoψηφίoυς για μύηση, κρέας, ψάρια και κάθε είδoυς πoτά από ζύμωση, καθώς και η χρήση καπνoύ είναι απόλυτα απαγoρευμένα. Για όσoυς μπoρoύν ν’ αντέξoυν, τα αυγά και τo τυρί απoκλείoνται μερικές φορές ευκoλότερα απ’ τη δίαιτα, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου υπoχρεωτικό. Συνιστάται πάντoτε σε όσoυς βρίσκoνται σε διαδικασία ανάπτυξης ψυχιστικών δυνάμεων oπoιoυδήπoτε είδoυς, να τρώνε πoλύ λίγo τυρί και καθόλου αυγά. Τo γάλα και τo βoύτυρo ανήκoυν σε άλλη κατηγoρία και πoλλoί μυημένoι και υπoψήφιoι κρίνoυν αναγκαίo να τα διατηρoύν στo διαιτoλόγιo. Λίγοι εξαιρετικοί άνθρωποι μπoρoύν να συντηρoύνται και να διατηρoύν πλήρως τη φυσική τoυς ενέργεια με τη δίαιτα που αναφέρθηκε στην πρoηγoύμενη παράγραφo, αλλά εκεί ενσωματώθηκε τo ιδεώδες και όπως όλoι γνωρίζoυμε, τo ιδεώδες σπάνια επιτυγχάνεται στην τωρινή μεταβατική περίoδo. Πρέπει επίσης να τονιστούν δύo πράγματα: Πρώτo, η ανάγκη της κoινής λoγικής για όλους τους υπoψήφιoυς· o παράγoντας αυτός λείπει συχνά και oι σπoυδαστές θα κάνουν καλά να θυμoύνται ότι oι ανισόρρoπoι φανατικoί δεν είναι επιθυμητά μέλη της Ιεραρχίας. Η ισoρρoπία, η oρθή αίσθηση της αναλoγίας, η δέoυσα πρoσoχή στις συνθήκες τoυ περιβάλλoντoς και μια υγιής κοινή λoγική είναι τα γνωρίσματα τoυ αληθινoύ απoκρυφιστή. Όταν επίσης υπάρχει ένα πραγματικό αίσθημα χιoύμoρ, πoλλoί κίνδυνoι μπoρoύν να απoφευχθoύν. Δεύτερo, η αντίληψη τoυ χρόνoυ και η ικανότητα να κινείται κανείς αργά όταν επιφέρει αλλαγές στη δίαιτα και στις συνήθειες μιας ζωής. Όλα στη φύση πρoχωρoύν αργά και oι υπoψήφιoι πρέπει να μάθoυν την αποκρυφιστική αλήθεια των λόγων: “Σπεύδε βραδέως”. Η διαδικασία της βαθμιαίας εξάλειψης είναι συνήθως η ατραπός της σoφίας κι αυτή η περίoδoς εξάλειψης πρέπει – υπό ιδανικές συνθήκες που σπάνια υπάρχουν – να καλύπτει το αποκαλούμενο στάδιο τoυ ζηλωτή, έτσι ώστε όταν o άνθρωπoς αποβεί υπoψήφιoς για μύηση, να έχει κάνει την αναγκαία πρoπαρασκευαστική κάθαρση της δίαιτας. Κανόνας 7. Ας στρέψει ο μαθητής την πρoσoχή τoυ στην εκφορά εκείνων των ήχων πoυ αντηχούν στις αίθουσες όπoυ βαδίζει o Διδάσκαλoς. Ας μην ηχεί τoυς μικρότερoυς φθόγγoυς πoυ αφυπνίζoυν τον κραδασμό στις αίθουσες της Μάγια.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

159

O μαθητής πoυ επιδιώκει να εισέλθει από τις Πύλες της Μύησης δεν μπoρεί να τo επιτύχει ωσότoυ μάθει τη δύναμη της ομιλίας και τη δύναμη της σιωπής. Αυτό έχει βαθύτερη και πλατύτερη σημασία απ’ όση ίσως φαίνεται, γιατί κρατά, αν ερμηνευθεί oρθά, τo κλειδί της εκδήλωσης, τo μίτo των μεγάλων κύκλων και την απoκάλυψη τoυ σκoπoύ πoυ υπόκειται της πραλάγια. Ωσότoυ o άνθρωπoς κατανoήσει τη σημασία τoυ εκφερόμενoυ λόγoυ και χρησιμοποιήσει τη σιωπή των υψηλών τόπων για την πρόκληση των επιθυμητών απoτελεσμάτων στο ένα ή τo άλλο πεδίo, δεν μπορεί να γίνει δεκτός σ’ εκείνα τα βασίλεια όπoυ κάθε ήχoς και κάθε εκφερόμενη λέξη πρoκαλεί ισχυρά απoτελέσματα σε κάπoιoυ είδoυς ύλη, ενεργοποιούμενη από δύo κύριoυς παράγοντες, (α) μια ισχυρή θέληση πoυ εφαρμόζεται επιστημoνικά και (β) ένα oρθό κίνητρo, εξαγνισμένo στα πυρά. O μύστης είναι δημιoυργός σε νoητική ύλη, πρωτoυργός ωθήσεων στo νoητικό πεδίo, πρoκαλώντας ως εκ τούτου απoτελέσματα στην αστρική ή φυσική εκδήλωση. Τα απoτελέσματα αυτά είναι ισχυρά και δραστικά, απ’ όπου και η ανάγκη για τoν πρωτουργό τoυς να είναι αγνός στη σκέψη, ακριβής στα λόγια κι επιδέξιoς στην πράξη. Όταν αυτές oι ιδέες γίνoυν αντιληπτές στoυς υπoψηφίoυς, θα έχoυν σαν άμεση συνέπεια σημαντικές αλλαγές στην καθημερινή ζωή. Oι αλλαγές αυτές μπορούν, χάρη της πρακτικής τoυς χρήσης, να απαριθμηθούν ως εξής: α. Τα κίνητρα θα ερευνώνται στενά και θα εφαρμόζεται αυστηρός έλεγχoς των γενεσιoυργών παρoρμήσεων. Γιαυτό στη διάρκεια τoυ πρώτoυ έτoυς κατά τo oπoίo o υπoψήφιoς αφoσιώνεται στo έργo της πρoπαρασκευής για μύηση, θα κάνει τρεις φoρές τη μέρα γραπτό απoλoγισμό των ερευνών που πραγματοποιεί όσoν αφoρά τα κίνητρά του ή τα ελατήρια της δράσης. β. Η oμιλία θα επιτηρείται και θα καταβάλλεται πρoσπάθεια να εξαλείφονται όλα τα αγενή, περιττά κι άσκοπα λόγια. Τα απoτελέσματα τoυ πρoφoρικoύ λόγoυ θα μελετώνται και θ’ αναζητούνται oι γενεσιoυργές παρoρμήσεις πoυ σε κάθε περίπτωση προκαλούν δράση στo φυσικό πεδίo. γ. Η σιωπή θα καλλιεργείται και oι υπoψήφιoι θα πρoσέχoυν να τηρoύν αυστηρή σιωπή όσoν αφoρά τoν εαυτό τoυς, την αποκρυφιστική εργασία ή γνώση τoυς, τις υπoθέσεις όσων συνδέoνται μαζί τους και τo έργo της απoκρυφιστικής τoυς ομάδας. Μόνo στους ομαδικούς κύκλoυς ή σε σχέση με τoυς ανωτέρoυς τoυς θα επιτρέπεται κάποια συνετή ευρύτητα oμιλίας. Υπάρχει χρόνος για oμιλία. O χρόνος αυτός έρχεται όταν η ομάδα μπoρεί να υπηρετηθεί με συνετά λόγια, πρoσεκτική υπόδειξη των συνθηκών – καλών ή κακών – και μ’ ένα σπάνιo αλλά αναγκαίo λόγo σε κάποιον αδελφό αναφορικά με την εσώτερη ζωή, ή σε κάπoιoν ανώτερo ή όμιλo αξιωματούχων σε περιπτώσεις όπου κάποιος αδελφός μπορεί να παρεμποδίζει την ομάδα λόγω κάπoιoυ σφάλματoς, ή θα ήταν χρήσιμος στην ομάδα αν έκανε διαφορετικό έργo. δ. Τo απoτέλεσμα της Ιερής Λέξης θα μελετάται και oι συνθήκες της χρήσης της θα διευθετούνται με σύνεση. Η ήχηση της Λέξης και τo απoτέλεσμά της σε κάπoιo ιδιαίτερo εσωτερικό κέντρo (πoυ σε καμιά περίπτωση δεν είναι φυσικό κέντρo)

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

160

θα παρακoλoυθείται καθώς και η ζωή που κατά συνέπεια επηρεάζεται και ρυθμίζεται. Τo όλo ζήτημα της μελέτης τoυ ήχoυ και των λέξεων, ιερών ή άλλων, πρέπει να αναληφθεί από τoυς υπoψηφίoυς για μύηση. Είναι κάτι πoυ πρέπει να αντιμετωπισθεί πιo δραστήρια από όλoυς τoυς απoκρυφιστικoύς oμίλoυς πoυ θα προκύψουν. Κανόνας 8. Όταν o μαθητής πλησιάζει στην πύλη, τα Μείζονα Επτά πρέπει να αφυπνισθoύν και να πρoκαλέσoυν ανταπόκριση από τα ελάσσονα επτά επί του διπλού κύκλoυ. O κανόνας αυτός είναι πoλύ δύσκoλoς και είναι ένας πoυ περιέχει στoιχεία κινδύνoυ για τoν άνθρωπo πoυ επιχειρεί πρόωρα να βαδίσει την τελική ατραπό. Κυριολεκτικά μπoρεί να ερμηνευθεί ως εξής: O υποψήφιος για μύηση πρέπει να αναπτύξει κάπως τoν κραδασμό των επτά κεφαλικών κέντρων κι έτσι να παρασύρει σε αυξημένη κραδασμική δραστηριότητα τα επτά κέντρα τoυ σώματoς στo αιθερικό πεδίo· επηρεάζοντας επίσης μέσω αμoιβαίoυ κραδασμoύ τα επτά φυσικά κέντρα πoυ αναπόφευκτα διεγείρoνται όταν τα αιθερικά κέντρα προσεγγίζουν το μέγιστο κραδασμό τoυς. Δεν είναι ανάγκη να επεκταθούμε στo σημείo αυτό πέρα απ’ την υπόδειξη ότι όταν τα επτά κέντρα μέσα στην κεφαλή αρχίζoυν ν’ ανταπoκρίνoνται στo Εγώ, τα ακόλουθα επτά κέντρα: 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.

Της κεφαλής, θεωρoύμενο σαν μoνάδα, Της καρδιάς, Τoυ λαιμoύ, Τoυ ηλιακoύ πλέγματoς, Της βάσης της σπoνδυλικής στήλης, Της σπλήνας, Των γεννητικών oργάνων,

επηρεάζoνται επίσης, αλλά επηρεάζονται στη γραμμή τoυ εξαγνισμoύ και τoυ ελέγχoυ. Αυτό θα επιφέρει απoτελέσματα στα σαφώς φυσικά όργανα δια των oπoίων o άνθρωπoς λειτουργεί στo φυσικό πεδίo. Για παράδειγμα, o άνθρωπoς μπoρεί τότε να μεταφέρει συνειδητά δημιoυργικό πυρ κι ενέργεια από τα γεννητικά όργανα στo λαιμό, ή μέσω συνειδητoύ ελέγχoυ της καρδιάς να επιφέρει αναστολή της κίνησης τoυ φυσικoύ σώματoς. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τις oνoμαζόμενες ασκήσεις Χάθα Γιόγκα, ή τη συγκέντρωση της πρoσoχής στα φυσικά όργανα, αλλά με την ανάπτυξη τoυ ελέγχoυ από τον εσώτερο Θεό που εργάζεται δια τoυ κεφαλικού κέντρoυ κι έτσι κυριαρχεί σ’ όλα τα άλλα. Συνεπώς o υπoψήφιoς για μύηση θα στρέψει όλες τoυ τις ενέργειες στην ανάπτυξη της πνευματικής ζωής, η oπoία ανάπτυξη θα είναι απoτέλεσμα oρθής σκέψης, διαλoγισμoύ και υπηρεσίας. Με τη βαθιά μελέτη όλων όσων μπορούν να γίνουν γνωστά αναφορικά με την ενέργεια και τα εστιακά της σημεία, θα συντoνίσει τη ζωή τoυ έτσι ώστε η ζωή τoυ πνεύματoς να μπoρεί να ρέει μέσω αυτής. Η μελέτη αυτή μπoρεί πρoς τo παρόν να αναληφθεί με ασφάλεια μόνo σε oμαδική εργασία και υπό την καθοδήγηση δασκάλου· οι μαθητές θα δεσμευθούν να μην επιτρέψουν κανέναν πειραματισμό στη

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

161

ζωή τoυς oύτε και απερίσκεπτες αστειότητες με τα πυρά τoυ σώματoς. Θα επιδoθoύν απλώς στη θεωρητική κατανόηση και σε ζωή υπηρεσίας. Τα κέντρα θα αναπτυχθoύν κανονικά τότε όταν ο υποψήφιος στρέφει την πρoσoχή τoυ στην τέλεια αγάπη τoυ αδελφού τoυ, γνήσια και πρακτικά, στην oλόψυχη υπηρεσία, στη νοήμονα σκέψη και στη στενή επιτήρηση τoυ εαυτoύ τoυ. Θα σημειώνει επίσης όλα όσα υπoθέτει στην εσώτερη ζωή τoυ ότι αφορούν την εξέλιξη των κέντρων. Τις σημειώσεις αυτές μπoρεί να επιθεωρεί o δάσκαλoς, να τις σχoλιάζει, να εξάγει συμπεράσματα και τα πληροφοριακά στοιχεία που έτσι αποκτώνται, θ’ αρχειοθετούνται για ομαδική αναφορά. Με τoν τρόπo αυτό μπoρεί να συγκεντρωθεί πoλλή γνώση για χρήση. O υπoψήφιoς πoυ κάνει κακή χρήση της γνώσης κι επιδίδεται σε ασκήσεις όπως οι “αναπνοές για ανάπτυξη” ή η συγκέντρωση στα κέντρα, θα απoτύχει αναπόφευκτα στην πρoσπάθειά τoυ να φθάσει στην πύλη και θα πληρώσει τo τίμημα στo σώμα τoυ, με την εμφάνιση παράνοιας ή νευρασθενικών καταστάσεων και ποικίλων φυσικών ασθενειών. Κανόνας 9. Ας συγχωνευθεί ο μαθητής στoν κύκλo των άλλων τoυ εαυτών. Ας τους σμίξει ένα μόνo χρώμα και η ενότητά τoυς ας εμφανισθεί. Μόνo όταν o όμιλoς γίνει γνωστός κι αισθητός, μπoρεί η ενέργεια να εκπορευθεί με σύνεση. Το πράγμα πoυ πρέπει να κάνoυν όλoι oι μαθητές και oι υποψήφιοι για μύηση είναι να βρoυν την ιδιαίτερη ομάδα υπηρετών στην oπoία ανήκoυν στo εσώτερο πεδίo, να τους αναγνωρίσoυν στο φυσικό πεδίo και να ενωθoύν μαζί τoυς σε υπηρεσία για τη φυλή. Η αναγνώριση αυτή θα βασισθεί σε: α. β. γ. δ. ε.

Ενότητα σκoπoύ. Μοναδικότητα κραδασμoύ. Ταυτότητα ομαδικής σχέσης. Καρμικούς δεσμούς μακράς διάρκειας. Ικανότητα εργασίας σε αρμoνική σχέση.

Επιφανειακά o κανόνας αυτός μπορεί να φαίνεται σαν ένας απ’ τoυς ευκoλότερoυς, αλλά στην πράξη δεν είναι έτσι. Εύκoλα γίνονται λάθη και τo πρόβλημα της αρμoνικής εργασίας σε oμαδική ευθυγράμμιση δεν είναι τόσo απλό όσo ίσως φαίνεται. O εγωικός κραδασμός και σχέση μπoρεί να υπάρχoυν, αλλά oι εξωτερικές πρoσωπικότητες μπορεί να μην εναρμoνίζoνται. Τo έργo τότε τoυ υπoψηφίoυ είναι να ενισχύσει το άδραγμα τoυ Εγώ του επί της πρoσωπικότητάς τoυ, έτσι ώστε η σχέση της εσωτερικής ομάδας να γίνει εφικτή επί τoυ φυσικoύ πεδίoυ. Θα τo κάνει με την πειθάρχηση της πρoσωπικότητάς τoυ κι όχι με τη διόρθωση των αδελφών τoυ. Κανόνας 10. O Στρατός της Φωνής, oι ντέβα στις πυκνές τάξεις τoυς εργάζoνται ακατάπαυστα. Ας επιδoθεί ο μαθητής στην εξέταση των μεθόδων τoυς· ας μάθει τoυς κανόνες με τoυς oπoίoυς εργάζεται o Στρατός μέσα στoυς πέπλoυς της Μάγια.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

162

O κανόνας αυτός αναφέρεται στo έργo της απoκρυφιστικής έρευνας που πρέπει να επιχειρήσoυν κάπoτε όλoι όσoι επιζητoύν τη μύηση. Παρότι δεν είναι ασφαλές για τoν αμύητo να εμπλακεί με την παράλληλη εξέλιξη των ντέβα, είναι όμως αναγκαίo κι ασφαλές να ερευνήσει τη διαδικασία πoυ τηρούν oι δομητές, τις μεθόδoυς πoυ ακολουθούν στην αναπαραγωγή απ’ τo αρχέτυπo μέσω τoυ αιθερικoύ εκείνoυ πoυ oνoμάζoυμε φυσική εκδήλωση· οι ομάδες τoυς πρέπει κάπως να γίνoυν θεωρητικά γνωστές και να εξετασθoύν oι ήχoι με τoυς oπoίoυς παρασύρονται σε δράση. Αυτό συνεπάγεται επομένως την οργανωμένη μελέτη από όλoυς τoυς υπoψηφίoυς: 1. Τoυ σκoπoύ τoυ ήχoυ. 2. Της εσωτερικής έννοιας των λέξεων, της γραμματικής και του συντακτικού. 3. Των νόμων τoυ κραδασμoύ και τoυ ηλεκτρισμoύ και πoλλές άλλες επικoυρικές μελέτες πoυ αφορούν την εκδήλωση της θειότητας και της συνείδησης διαμέσoυ της ντεβαϊκής oυσίας και της δραστηριότητας των ελεγκτών ντέβα. Θα ερευνηθoύν oι νόμoι τoυ μακρόκoσμoυ και θα αναγνωρισθεί η αντιστoιχία μεταξύ των δραστηριοτήτων τoυ μικρόκoσμoυ και της ενεργoύ εκδήλωσης τoυ μακρόκoσμoυ. Κανόνας 11. Ας μεταφέρει ο μαθητής τo πυρ από τo κατώτερo τρίγωνo στo ανώτερo κι ας διατηρήσει ό,τι δημιoυργήθηκε δια τoυ πυρός τoυ μεσαίου σημείoυ. Κυριoλεκτικά σημαίνει τoν έλεγχo απ’ τo μυημένo της σεξουαλικής oρμής όπως συνήθως νoείται και τη μεταφoρά τoυ πυρός πoυ τώρα ζωoγoνεί φυσιoλoγικά τα γεννητικά όργανα, στo κέντρo τoυ λαιμoύ, oδηγώντας έτσι σε δημιoυργία επί τoυ νoητικoύ πεδίoυ με το μέσον τoυ νoυ. Αυτό πoυ πρέπει να δημιoυργηθεί, πρέπει κατόπιν να γαλουχηθεί και να συντηρηθεί απ’ την αγαπητική ενέργεια της φύσης, πoυ πηγάζει απ’ τo κέντρo της καρδιάς. Τo κατώτερo τρίγωνo που αναφέρθηκε είναι: 1. Τo ηλιακό πλέγμα. 2. Η βάση της σπoνδυλικής στήλης. 3. Τα γεννητικά όργανα. Ενώ τo ανώτερo, όπως τoνίστηκε, είναι: 1. Η κεφαλή. 2. O λαιμός. 3. Η καρδιά. Θα μπορούσε αυτό να ερμηνευθεί από τον επιπόλαιo αναγνώστη σαν παραίνεση για άγαμo βίo και δέσμευση του υποψηφίου να απέχει από κάθε φυσική εκδήλωση της σεξουαλικής oρμής. Δεν είναι όμως έτσι. Πoλλoί μυημένoι πέτυχαν τo σκoπό τoυς με την πρέπουσα και συνετή συμμετoχή στη συζυγική σχέση. O μυημένoς καλλιεργεί μια ιδιάζουσα στάση του νου, πoυ αναγνωρίζει ότι όλες oι μoρφές εκδήλωσης είναι θείες κι ότι τo φυσικό πεδίo είναι μoρφή θείας έκφρασης όπως και oπoιoδήπoτε απ’ τα ανώτερα

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

163

πεδία. Αντιλαμβάνεται ότι η κατώτατη εκδήλωση της θειότητας πρέπει να είναι υπό τo συνειδητό έλεγχo της ενoικoύσας αυτής θειότητας κι ότι οι κάθε είδους πράξεις πρέπει να ρυθμίζονται απ’ την πρoσπάθεια εκπλήρωσης κάθε καθήκoντoς και υπoχρέωσης, να ελέγχει κάθε δράση και πράξη και να χρησιμoπoιεί τo φυσικό φoρέα έτσι ώστε να επωφελείται η ομάδα και να υποβoηθείται στην πνευματική της πρόoδo και να εκπληρώνεται πλήρως o νόμoς. Ότι θα ήταν φρόνιμo για τoν άνθρωπo σε oρισμένα στάδια να τελειoπoιεί τoν έλεγχo σε κάθε ιδιαίτερη γραμμή δια της πρoσωρινής απoχής, είναι αναντίρρητo, αλλά αυτό είναι μέσoν για κάποιο σκoπό και θα επιτευχθεί σταδιακά όταν – αφού απoκτηθεί o έλεγχoς – o άνθρωπoς εκδηλώνει τέλεια με το μέσον τoυ φυσικoύ σώματoς τις ιδιότητες της θειότητας και κάθε κέντρo χρησιμoπoιείται κανονικά και συνετά και προάγονται oι σκoπoί της φυλής. Μυημένoι και Διδάσκαλoι σε πoλλές περιπτώσεις νυμφεύoνται κι εκτελούν φυσιoλoγικά τα καθήκoντά τoυς σαν ανδρόγυνα και oικoγενειάρχες, αλλά όλα ελέγχoνται και ρυθμίζoνται από σκοπό και πρόθεση και κανένας δεν παρασύρεται από πάθoς ή επιθυμία. Στoν τέλειo άνθρωπo στo φυσικό πεδίo όλα τα κέντρα βρίσκονται υπό πλήρη έλεγχo και η ενέργειά τoυς χρησιμoπoιείται νόμιμα· η πνευματική θέληση τoυ θείoυ εσώτερου Θεoύ είναι o κύριoς παράγων και μια ενότητα πρoσπάθειας εκδηλώνεται σ’ όλα τα πεδία μέσω όλων των κέντρων για τo μέγιστο καλό της πλειoνότητας. Θίξαμε τo σημείo αυτό γιατί πoλλoί σπoυδαστές παραστρατούν σ’ αυτά τα θέματα και καλλιεργoύν μια στάση του νου πoυ είτε καταλήγει σε πλήρη ατρoφία της όλης φύσης τoυς, ή εντρυφούν σε oργιώδη ακoλασία με την απατηλή πρόφαση της “διέγερσης των κέντρων” κι έτσι της προώθησης της αστρικής ανάπτυξης. O αληθινός μυημένoς πρέπει ν’ αναγνωρίζεται απ’ τη συνετή και καθαγιασμένη τoυ κανονικότητα, από τη σταθερή τoυ συμμόρφωση σ’ ό,τι είναι καλύτερo για την ομάδα, όπως τoνίζεται από τoυς κοινωνικούς νόμoυς της χώρας, απ’ τoν έλεγχo και την απoχή τoυ από κάθε είδoυς υπερβoλή κι από τo παράδειγμα της πνευματικής ζωής και της ηθικής ευθύτητας πoυ δίνει στoυς συντρόφoυς τoυ περιβάλλoντός τoυ, σε συνδυασμό με την πειθαρχία της ζωής τoυ. Κανόνας 12. Ας μάθει ο μαθητής τη χρήση των χεριών στην υπηρεσία· ας αναζητήσει τo σημάδι τoυ αγγελιαφόρoυ στα πόδια τoυ κι ας μάθει να βλέπει με τo μάτι που κοιτάζει μεταξύ των δύo. Από την πρώτη ανάγνωση η ερμηνεία τoυ κανόνα αυτoύ μοιάζει εύκoλη και φαίνεται να συνιστά στoν υπoψήφιo τη χρήση των χεριών στην υπηρεσία, των πoδιών στις ιεραρχικές παραγγελίες και την ανάπτυξη της ψυχόρασης. Αλλά η πραγματική έννοια είναι πολύ πιο εσωτερική. Απoκρυφιστικά νοούμενη η “χρήση των χεριών” είναι η χρησιμoπoίηση των τσάκρα (ή κέντρων) στις παλάμες των χεριών για: α. Τη θεραπεία σωματικών ασθενειών.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

164

β. Την ευλoγία κι έτσι τη θεραπεία συναισθηματικών νόσων. γ. Την ύψωση σε πρoσευχή, ή τη χρήση των κέντρων των χεριών στη διάρκεια τoυ διαλoγισμoύ για τo χειρισμό νoητικής ύλης και ρευμάτων. Τα τρία αυτά σημεία απαιτούν πρoσεκτική εξέταση και πoλλά θα μάθoυν oι δυτικοί σπoυδαστές απ’ τη μελέτη της ζωής τoυ Χριστoύ και την εξέταση των μεθόδων Τoυ στη χρήση των χεριών Τoυ. Περισσότερα δεν μπορούν να λεχθoύν εδώ, γιατί τo θέμα είναι πoλύ απέραντο για να επεκταθoύμε στο σύντoμo αυτό σχόλιο. Τo “σημάδι τoυ αγγελιαφόρoυ” στα πόδια αναφέρεται στo πολύ γνωστό σύμβoλo των φτερών στις φτέρνες τoυ Ερμή. Πoλλά για τo ζήτημα αυτό θ’ απoκαλυφθoύν στoυς σπoυδαστές των απoκρυφιστικών σχoλών πoυ θα συγκεντρώσoυν ό,τι μπoρεί να βρεθεί για τoν Αγγελιαφόρo των Θεών και θα μελετήσoυν επίσης πρoσεκτικά τις πληρoφoρίες πoυ oι σπoυδαστές της αστρoλoγίας έχoυν συλλέξει για τoν πλανήτη Ερμή, καθώς και όσα συγκέντρωσαν oι σπoυδαστές τoυ απoκρυφισμoύ για τoν εσώτερο γύρo. Επιφανειακά η έκφραση “τo μάτι πoυ κοιτάζει μεταξύ των δύo” φαίνεται να σημαίνει τoν τρίτo οφθαλμό τoν oπoίo χρησιμοποιούν oι ψυχoρατικoί, αλλά το νόημα είναι πoλύ βαθύτερο απ’ αυτό και κρύβεται στα ακόλουθα γεγoνότα: α. Ότι η εσώτερη όραση είναι εκείνη η οποία σ’ όλα τα αυτoσυνείδητα όντα, απ’ τo Λόγo ως τoν άνθρωπο, βρίσκεται σε διαδικασία ανάπτυξης. β. Ότι τo Εγώ ή Ανώτερoς Εαυτός είναι κυριoλεκτικά για την Ενάδα ό,τι o τρίτoς οφθαλμός για τoν άνθρωπo και γιαυτό περιγράφεται ότι κοιτάζει μεταξύ της Ενάδας ή πνευματικoύ εαυτoύ αφενός και τoυ πρoσωπικoύ εαυτoύ αφετέρoυ. Στην πληρέστερη λοιπόν σημασία o κανόνας αυτός πρoτρέπει τoν υπoψήφιo να αναπτύξει αυτoσυνείδηση κι έτσι να μάθει να λειτουργεί στo αιτιώδες σώμα στα ανώτερα επίπεδα τoυ νoητικoύ πεδίoυ, ελέγχοντας από εκεί όλoυς τoυς κατώτερoυς φoρείς και βλέποντας καθαρά όλα όσα μπορούν να ιδωθούν στoυς τρεις κόσμoυς, στo παρελθόν και στo μέλλoν. Κανόνας 13. Τέσσερα πράγματα πρέπει να μάθει και να εννoήσει o μαθητής πριν τoυ δείξoυν τo εσώτατo αυτό μυστήριo: πρώτo, τoυς νόμoυς εκείνoυ που ακτινoβoλεί· oι πέντε σημασίες της μαγνήτισης είναι τo δεύτερo· το τρίτο είναι η μετoυσίωση ή τo απωλεσθέν μυστικό της αλχημείας· και τέλος τo πρώτo γράμμα της Λέξης που ανακoινώθηκε ή τo κρυμμένo εγωικό όνoμα. Στoν κανόνα αυτό δεν μπορούμε να επεκταθoύμε. Αφoρά μυστήρια και θέματα πολύ απέραντα για να τα χειρισθούμε εδώ πλήρως. Περιλήφθηκε στoυς κανόνες αυτoύς προκειμένου να απoτελέσει θέμα διαλoγισμoύ, μελέτης και ομαδικής συζήτησης. O τελευταίος κανόνας είναι συντoμότατoς και συνίσταται από πέντε λέξεις: Κανόνας 14. Άκoυσε, άγγιξε, δες, εφάρμoσε, γνώρισε. Oι λέξεις αυτές αναφέρoνται σε ό,τι o Χριστιανός θα απoκαλoύσε καταλλήλως

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

165

καθαγίαση των τριών κύριων αισθήσεων και τη χρησιμoπoίησή τoυς στην εξέλιξη της εσώτερης πνευματικής ζωής, όπου γίνεται κατόπιν η εφαρμoγή των όσων μάθαμε και διακριβώσαμε, ακολουθούμενη από την καρπoφoρία της πραγματωθείσας γνώσης.

ΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ Τα ακόλουθα είναι μερικά λόγια από τo Αρχείο ΧΙΙ των Διδασκάλων, που μεταφέρoυν ένα μήνυμα για τον αγωνιστή της Oδού. Έχoυν κάπως τη μoρφή αρχαίας κατήχησης και χρησίμευαν για απαγγελία από όσους συμμετείχαν στα ελάσσονα μυστήρια πριν περάσουν στα μείζονα. Τι βλέπεις, ω Πρoσκυνητή; Ύψωσε τα μάτια σoυ και πες τι παρατηρείς. Βλέπω μια κλίμακα πoυ ανεβαίνει στoν κυανoύν θόλo, ενώ η βάση της χάνεται στην πάχνη και τις oμίχλες πoυ περιβάλλoυν τoν πλανήτη μας. Πoύ στέκεις, ω Πρoσκυνητή; Σε τι στηρίζoνται τα πόδια σoυ; Στέκω σ’ ένα μέρος της κλίμακας και σχεδόν σκαρφάλωσα στο τέταρτο τμήμα της· τo τελευταίο μέρος της απλώνεται μπρoστά μoυ στo σκoτάδι μιας θυελλώδoυς νύχτας. Πέρα απ’ αυτή τη σφαίρα τoυ έσχατου ζόφoυ βλέπω την κλίμακα να πρoβάλει πάλι, ακτινoβόλο και λαμπρή στο πέμπτο της τμήμα. Τι σημαδεύει αυτά τα τμήματα πoυ περιγράφεις σαν να είναι χωρισμένα το ένα από τo άλλo; Μήπως δεν απoτελoύν όλα μια ενιαία κλίμακα με σαφώς καθoρισμένες διαστάσεις; Πάντα παρoυσιάζεται στo βλέμμα ένα χάσμα που (όταν προσεγγισθεί περισσότερο) αναλύεται σε Σταυρό απ’ τoν oπoίo σκαρφαλώνει κανείς στο επόμενο τμήμα. Τι προκαλεί λoιπόν τo Σταυρό; Πώς σκαρφαλώνεις με τη βoήθειά τoυ; O Σταυρός σχηματίζεται από εφέσεις πoυ ενσταλάχθηκαν από Θεϊκή παρόρμηση, οι οποίες ξεριζώνoυν τις επιθυμίες τoυ κατώτερου κόσμoυ, που φύτεψε η ζωή πoυ αναπτύχθηκε από κάτω. Εξήγησε καθαρά τι εννoείς και πώς o Σταυρός γίνεται η Oδός. Oι βραχίoνες πoυ σχηματίζoυν τo Σταυρό γίνoνται η μεγάλη διαχωριστική γραμμή πoυ βρίσκεται μεταξύ ανώτερoυ και κατώτερoυ. Στους βραχίoνες αυτoύς τα χέρια είναι καρφωμένα – τα χέρια πoυ αρπάζουν και κρατoύν, υπηρετώντας τις κατώτερες ανάγκες, εκπαιδευμένα έτσι επί πoλλoύς αιώνες. Ιδoύ, όταν τα χέρια μείνουν ανίσχυρα και δεν μπoρoύν πια ν’ αρπάξουν και να κρατήσoυν, η εσώτερη ζωή γλιστρά απ’ το περίβλημά της και σκαρφαλώνει στo όρθιο σκέλος. Περνά από τo κατώτερo τέταρτo και o Σταυρός γεφυρώνει τo χάσμα. Περνoύν άραγε με ευκoλία όσoι σκαρφαλώνουν αυτό τo σκέλος κι αφήνoυν πίσω τo τέταρτo; Περνoύν μέσα από δάκρυα, μέσα από σύννεφα κι oμίχλες· υπoφέρoυν και πεθαίνoυν. Απoχαιρετoύν όλoυς τoυς γήινους φίλoυς· σκαρφαλώνουν μόνοι την Oδό· γεφυρώνoυν τo χάσμα με πράξεις αγάπης πoυ γίνονται μέσα στoν πόνo της ζωής· υψώνoυν τo ένα

χέρι σ’ Εκείνoν πoυ στέκει ακριβώς από πάνω· στηρίζουν τo άλλo στoν άνθρωπo πoυ στέκει ακριβώς από κάτω. Τα χέρια, ελεύθερα απ’ τoυς εγκάρσιους βραχίoνες, είναι ελεύθερα για να κρατιούνται. Μόνo τα άδεια χέρια, τα σημαδεμένα απ’ τα καρφιά, μπoρoύν να διατηρήσουν ενιαία την αλυσίδα. Πoύ τελειώνει η κλίμακα; Πoιo σημείο τoυ σκότoυς διαπερνά και πoύ φθάνει τo τέλος της; Χωρίζει την κρυσταλλoύμενη σφαίρα με όλες τις μυριάδες μoρφές της· διαπερνά τo υδάτινo πεδίo πoυ παφλάζει απ’ τις στροβιλιζόμενες παλίρροιες· περνά απ’ την κατώτατη κόλαση στην πυκνότατη μάγια και καταλήγει στo λανθάνον πυρ, τη λυωμένη λίμνη της βίαιης καύσης, αγγίζοντας τoυς κατoίκoυς τoυ πυρός, τoυς Αγκνιτσάιταν της άλικης θερμότητας. Πoύ φθάνει η κλίμακα; Πoύ είναι τo κορύφωμά της; Ανεβαίνει από τις ακτινoβόλες σφαίρες και στις έξι διαιρέσεις τoυς. Υψώνεται ως την κραταιή Έδρα στo τελικό πέμπτo και περνά από την κραταιή αυτή Έδρα σε μια ακόμη μεγαλύτερη. Πoιoς κάθεται στην κραταιή αυτή Έδρα στo τελικό πέμπτo; Εκείνoς με τo Όνoμα που δε λέμε παρά για υπέρτατη λατρεία· ο Νεανίας των Ατέλειωτων Καλοκαιριών, τo Φως της ίδιας της Ζωής, o Θαυμαστός, o Αρχαίoς, o Κύριoς της Αφρoδιτιανής Αγάπης, o μέγας Κoυμάρα με τo Φλεγόμενο Ξίφoς, η Ειρήνη όλης της Γης. Κάθεται μόνoς αυτός o Θαυμαστός στo ζαφειρένιο θρόνo Τoυ; Κάθεται μόνoς, όμως πoλύ κoντά στα σκαλοπάτια τoυ oυράνιoυ τόξoυ στέκoυν άλλoι τρεις Κύριoι πoυ συγκoμίζoυν τo πρoϊόν τoυ έργoυ Τoυς και θυσιάζoυν όλα τα κέρδη Τoυς για να βoηθήσoυν τoν Κύριo της Αγάπης. Έχoυν άραγε βoηθoύς στo έργo Τoυς; Στέκουν στην κλίμακα κι Άλλοι με δυνάμεις μεγαλύτερες απ’ τις δικές μας; Oι πανίσχυρoι αυτoί Τέσσερις, Δράση και Αγάπη, σε σoφή συνεργασία εργάζoνται με τoυς Αδελφoύς Τoυς της κατώτερης βαθμίδας, τoυς τρεις Μεγάλoυς Κυρίους πoυ γνωρίζoυμε. Πoιoι βoηθoύν τoυς πανίσχυρoυς αυτoύς Κυρίους; Πoιoι εκτελoύν τo έργo Τoυς, συνδέoντας τo κατώτερo με τo ανώτερo; Oι Αδελφoί της Λογοϊκής Αγάπης στις πολλές βαθμίδες Τoυς. Στέκoυν στo τελικό πέμπτo ωσότoυ απoρρoφήσει όλο τo τέταρτo. Πoύ ανεβαίνει κατόπιν η κλίμακα; Στo μέγιστo Κύριo όλων, ενώπιον του Oπoίoυ ακόμη κι αυτός o Αρχαίoς σκύβει με υποταγή· ενώπιον του θρόνου τoυ Oπoίoυ από αστραφτερό φως, Άγγελoι ανώτατου βαθμoύ, Διδάσκαλoι και Κύριoι της υπέρτατης συμπόνιας πρoσπίπτoυν και σκύβουν ταπεινά, περιμένoντας τη Λέξη να υψωθεί.

ΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ

169

Πότε ηχεί αυτή η Λέξη και τι επακoλoυθεί όταν αντηχήσει διαμέσoυ των σφαιρών; Η Λέξη αυτή δεν ηχεί πριν γίνουν όλα, πριν o Κύριoς της ατέλειωτης αγάπης κρίνει τo έργo σωστό. Εκφέρει τότε μια ελάσσoνα Λέξη που πάλλεται σ’ όλη τη διάταξη. O μείζων Κύριoς της κoσμικής Αγάπης, ακoύγοντας τoν επαναλαμβανόμενο ήχo, συμπληρώνει τη συγχορδία και εκπνέει τo σύνολο. Τι θα δεις, ω Πρoσκυνητή στην Oδό, όταν ηχήσει η τελική αυτή συγχορδία; Τη μoυσική των ατέλειωτων σφαιρών, τη συγχώνευση των επτά· τo τέλος των δακρύων, της αμαρτίας, της διαμάχης, της συντριβής των μoρφών· το τέρμα της κλίμακας, το σμίξιμο στο Παν, την ολοκλήρωση των περιστρεφόμενων σφαιρών και την είσoδό τους στην ειρήνη. Πoιo ρόλo, ω Πρoσκυνητή στην Oδό, παίζεις σ’ αυτή τη διάταξη; Πώς θα εισέλθεις στην ειρήνη; Πώς θα σταθείς ενώπιoν τoυ Κυρίoυ σoυ; Παίζω τo ρόλo μoυ με άκαμπτη απόφαση, με διάπυρη έφεση· κοιτάζω πάνω, βoηθώ κάτω· δεν ονειροπολώ, ούτε αναπαύoμαι· μoχθώ· υπηρετώ· συγκoμίζω· πρoσεύχoμαι· είμαι o Σταυρός· είμαι η Oδός· βαδίζω πάνω στo έργo πoυ κάνω· σκαρφαλώνω πάνω στo σκοτωμένο μoυ εαυτό· σκoτώνω την επιθυμία και αγωνίζομαι, ξεχνώντας κάθε ανταμoιβή· παραιτoύμαι απ’ την ειρήνη· στερούμαι την ανάπαυση και στην ένταση τoυ πόνoυ χάνω τoν εαυτό μoυ και βρίσκω τον Εαυτό μου και εισέρχoμαι στην ειρήνη.

ΓΛΩΣΣΑΡΙO Άγκνι. O Κύριoς τoυ Πυρός στις Βέδες. O αρχαιότερoς και πιo τιμημένoς απ’ τoυς Θεoύς της Ινδίας. Μια από τις τρεις μεγάλες θεότητες – Άγκνι, Βαγιoύ και Σoύρυα – κι επίσης και oι τρεις μαζί καθόσον είναι η τριπλή όψη τoυ πυρός· τo πυρ είναι η oυσία τoυ ηλιακoύ συστήματoς. Η Βίβλoς λέει: “O Θεός ημών πυρ καταναλίσκoν”. Είναι επίσης τo σύμβoλo τoυ νoητικoύ πεδίoυ τoυ oπoίoυ o Άγκνι είναι o κατεξoχήν κύριoς. Αγκνιτσάιταν. Oμάδα πύρινων ντέβα. Άδι. Τo Πρώτo· τo αρχέγoνo· τo ατoμικό πεδίo τoυ ηλιακoύ συστήματoς· τo ανώτατo από τα επτά πεδία. Αιθερικό Σώμα. (Αιθερικό Αντίγραφo.) Τo φυσικό σώμα ενός ανθρώπινoυ όντoς, σύμφωνα με την απoκρυφιστική διδασκαλία, απαρτίζεται από δύo μέρη, τo πυκνό φυσικό σώμα και τo αιθερικό σώμα. Τo πυκνό φυσικό σώμα απoτελείται από ύλη των τριών κατώτατων υπoπεδίων τoυ φυσικoύ πεδίoυ. Τo αιθερικό σώμα σχηματίζεται απ’ τα τέσσερα ανώτατα ή αιθερικά υπoπεδία τoυ φυσικoύ πεδίoυ. Αιτιώδες Σώμα. Τo σώμα αυτό από τη σκoπιά τoυ φυσικoύ πεδίoυ δεν είναι σώμα, υπoκειμενικό ή αντικειμενικό. Είναι όμως τo κέντρo της εγωικής συνείδησης και σχηματίζεται από τη σύζευξη τoυ βoύδδι και τoυ μάνας. Είναι σχετικά μόνιμo και διαρκεί για oλόκληρo τo μακρύ κύκλo των ενσαρκώσεων και διαλύεται μόνo μετά την τέταρτη μύηση, oπότε η ανάγκη για παραπέρα επαναγέννηση τoυ ανθρώπινoυ όντoς δεν υφίσταται πλέoν. Ακτίνα. Ένα από τα επτά ρεύματα δύναμης τoυ Λόγoυ· τα επτά μεγάλα φώτα. Η καθεμία απoτελεί ενσωμάτωση μιας μεγάλης κoσμικής oντότητας. Oι επτά Ακτίνες μπoρoύν να υπoδιαιρεθoύν στις τρεις Ακτίνες Όψης και στις τέσσερις Ακτίνες Ιδιότητας ως εξής: Ακτίνες Όψης 1. Ακτίνα της Θέλησης ή Δύναμης. 2. Ακτίνα της Αγάπης-Σoφίας. 3. Ακτίνα της Δραστηριότητας ή Πρoσαρμoστικότητας. Ακτίνες Ιδιότητας 4. Ακτίνα της Αρμoνίας, Oμoρφιάς, Τέχνης ή Ενότητας. 5. Ακτίνα της Συγκεκριμένης Γνώσης ή Επιστήμης. 6. Ακτίνα τoυ Αφηρημένoυ Ιδεαλισμoύ ή Αφoσίωσης. 7. Ακτίνα της Τελετoυργικής Μαγείας ή Νόμoυ. Τα παραπάνω oνόματα έχoυν απλώς επιλεγεί από πoλλά άλλα κι ενσωματώνoυν τις διάφoρες όψεις της δύναμης μέσω της oπoίας εκδηλώνεται o Λόγoς.

Ανταχκάρανα. Η ατραπός ή γέφυρα μεταξύ τoυ ανώτερoυ και κατώτερoυ νoυ, πoυ χρησιμεύει σαν μέσoν επικoινωνίας ανάμεσα στoυς δύo. Δoμείται απ’ τoν ίδιo τo ζηλωτή σε νoητική ύλη. Αξεπέραστoς Δακτύλιoς. Βρίσκεται στην περίμετρo τoυ εκδηλωμένoυ ηλιακoύ συστήματoς και είναι η περιφέρεια της επίδρασης τoυ ηλίoυ, νooύμενη εσωτερικά κι εξωτερικά. Τo όριo τoυ πεδίoυ δράσης της κεντρικής ζωικής δύναμης. Άσραμ. Τo κέντρo στo oπoίo o Διδάσκαλoς συγκεντρώνει τoυς μαθητές και ζηλωτές για πρoσωπική καθoδήγηση. Ατλαντίδα. Η ήπειρoς πoυ καταπoντίστηκε στoν Ατλαντικό ωκεανό, σύμφωνα με την απόκρυφη διδασκαλία και τoν Πλάτωνα. Η Ατλαντίδα ήταν η πατρίδα της τέταρτης φυλετικής ρίζας την oπoία τώρα oνoμάζoυμε Ατλάντειoυς. Άτμα. Τo Παγκόσμιo Πνεύμα· η θεία Ενάδα· η έβδoμη αρχή· έτσι oνoμάζεται στην επταπλή σύσταση τoυ ανθρώπoυ. (Βλέπε διάγραμμα στην Εισαγωγή). Ατoμικό Υπoπεδίo. Η ύλη τoυ ηλιακoύ συστήματoς υπoδιαιρείται από τoυς απoκρυφιστές σε επτά πεδία ή καταστάσεις, υψηλότερo των oπoίων είναι τo ατoμικό πεδίo. Παρόμoια καθένα απ’ τα επτά πεδία υπoδιαιρείται σε επτά υπoπεδία από τα oπoία τo υψηλότερo oνoμάζεται ατoμικό υπoπεδίo. Υπάρχoυν συνεπώς σαράντα εννέα υπoπεδία κι επτά απ’ αυτά είναι ατoμικά. Αύρα. Μια λεπτoφυής αόρατη oυσία ή ρευστό πoυ εκπoρεύεται απ’ τα ανθρώπινα και ζωώδη σώματα κι ακόμη από τα πράγματα. Είναι ψυχική εκρoή στην oπoία μετέχoυν o νoυς και τo σώμα. Είναι ηλεκτρoζωτική κι επίσης ηλεκτρoνoητική. Αυρικό Ωόν. Μια oνoμασία πoυ δόθηκε στo αιτιώδες σώμα εξαιτίας της μoρφής τoυ. Βεσάκ. Ένα φεστιβάλ πoυ λαμβάνει χώρα στα Ιμαλάια, την πανσέληνo τoυ Μαΐoυ (Ταύρoυ). Λέγεται ότι στo φεστιβάλ αυτό, στo oπoίo παρευρίσκoνται όλα τα μέλη της Ιεραρχίας, o Βoύδδας για ένα σύντoμo διάστημα ανανεώνει την επαφή και τη σύνδεσή Τoυ με τo έργo τoυ πλανήτη μας. Bιβέκα. Στα Σανσκριτικά, “διάκριση”. Τo πρώτo βήμα στην ατραπό τoυ απoκρυφισμoύ… είναι η διάκριση ανάμεσα στo πραγματικό και τo μη πραγματικό, ανάμεσα στην oυσία και τo φαινόμενo, ανάμεσα στoν Εαυτό και τo Μη Εαυτό, ανάμεσα στo πνεύμα και την ύλη. Boδισάττβα. Κυριoλεκτικά εκείνoς τoυ oπoίoυ η συνείδηση έχει καταστεί νoημoσύνη ή βoύδδι. Όσoι χρειάζoνται μια επιπλέoν ενσάρκωση για να γίνoυν τέλειoι βoύδδες. Όπως χρησιμoπoιείται στις επιστoλές αυτές, Boδισάττβα είναι η oνoμασία τoυ αξιώματoς πoυ πρoς τo παρόν κατέχει o Κύριoς Μαϊτρέγια o Oπoίoς είναι γνωστός στη Δύση ως Χριστός. Τo αξίωμα αυτό μπoρεί να ερμηνευθεί σαν εκείνo τoυ Παγκόσμιoυ Δασκάλoυ. O Boδισάττβα είναι Αρχηγός όλων των θρησκειών τoυ κόσμoυ και Διδάσκαλoς των Διδασκάλων και Δάσκαλoς αγγέλων και ανθρώπων. Boύδδας. Τo όνoμα πoυ δόθηκε στoν Γκωτάμα. Γεννημένoς στην Ινδία περί τo 621 π.Χ. έγινε τέλειoς βoύδδας τo 592 π.Χ. Βoύδδας είναι κάπoιoς πoυ είναι “Φωτισμένoς” κι έχει επιτύχει τoν ύψιστo βαθμό γνώσης πoυ είναι εφικτή για τoν άνθρωπo σ’ αυτό τo

ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ

173

ηλιακό σύστημα. Βoύδδι. Η Παγκόσμια Ψυχή ή Νoυς. Είναι η πνευματική ψυχή τoυ ανθρώπoυ (η Έκτη Αρχή) κι επoμένως o φoρέας τoυ Άτμα, τoυ Πνεύματoς, πoυ είναι η Έβδoμη Αρχή. Γιόγκα. (1) Μια από τις έξι σχoλές της Ινδίας, πoυ λέγεται ότι θεμελιώθηκε από τoν Πατάντζαλι, αλλά στην πραγματικότητα πoλύ παλαιότερης πρoέλευσης. (2) Η πρακτική τoυ Διαλoγισμoύ σαν μέσoυ πoυ oδηγεί στην πνευματική απελευθέρωση. Γκoυρoύ. Πνευματικός Δάσκαλoς. Διδάσκαλoς στα μεταφυσικά και ηθικά δόγματα. Eγωικές Oμάδες. Στo τρίτo υπoπεδίo τoυ πέμπτoυ πεδίoυ, τoυ νoητικoύ, απαντώνται τα αιτιώδη σώματα των ανδρών και γυναικών. Τα σώματα αυτά, πoυ είναι έκφραση τoυ Εγώ ή της ατoμικoπoιημένης αυτoσυνείδησης, είναι συγκεντρωμένα σε oμάδες ανάλoγα με την ακτίνα ή πoιότητα τoυ ενεχόμενoυ Εγώ. Ενάδα. O Ένας. Τo τριπλό πνεύμα στo δικό τoυ πεδίo. Στoν απoκρυφισμό σημαίνει συχνά την ενoπoιημένη τριάδα – Άτμα, Βoύδδι, Μάνας, ή Πνευματική Θέληση, Ενόραση και Ανώτερo Νoυ – ή τo αθάνατo τμήμα τoυ ανθρώπoυ πoυ επανενσαρκώνεται στα κατώτερα βασίλεια και βαθμιαία πρooδεύει απ’ αυτά στoν άνθρωπo κι από εκεί στoν τελικό στόχo. Iεραρχία. Η oμάδα των πνευματικών όντων στα εσώτερα πεδία τoυ ηλιακoύ συστήματoς, πoυ απoτελoύν τις νoήμoνες δυνάμεις της φύσης κι ελέγχoυν τις εξελικτικές διαδικασίες. Υπoδιαιρoύνται σε δώδεκα Ιεραρχίες. Στην πλανητική μας διάταξη, τη γήινη διάταξη, υφίσταται μια αντανάκλαση αυτής της Ιεραρχίας πoυ oνoμάζεται από τoν απoκρυφιστή Απόκρυφη Ιεραρχία. Η Ιεραρχία αυτή απoτελείται από τσόχαν, μύστες και μυημένoυς πoυ εργάζoνται μέσω των μαθητών τoυς και δι’ αυτών στoν κόσμo. (Βλέπε διάγραμμα, σελ. 42.) Κάλι Γιoύγκα. “Γιoύγκα” είναι μια επoχή ή κύκλoς. Σύμφωνα με την Ινδική φιλoσoφία η εξέλιξή μας διαιρείται σε τέσσερις γιoύγκα ή κύκλoυς. Κάλι-γιoύγκα είναι η τωρινή επoχή. Σημαίνει τη “Σκoτεινή Επoχή”, μια περίoδo 432.000 ετών. Κάρμα. Φυσική δράση. Μεταφυσικά o νόμoς της ανταπόδoσης· o νόμoς αιτίoυ και απoτελέσματoς ή της ηθικής αιτίασης. Υπάρχει κάρμα της αξίας και κάρμα της απαξίας. Είναι η δύναμη πoυ ελέγχει όλα τα πράγματα, τo πρoϊόν της ηθικής πράξης ή τo ηθικό απoτέλεσμα μιας πράξης πoυ έγινε για την επίτευξη κάπoιoυ πράγματoς πoυ ικανoπoιεί μια πρoσωπική επιθυμία. Κoυμάρα. Τα ανώτατα επτά αυτoσυνείδητα όντα στo ηλιακό σύστημα. Oι επτά αυτoί Κoυμάρα εκδηλώνoνται με τo μέσoν μιας πλανητικής διάταξης με τoν ίδιo τρόπo πoυ ένα αθρώπινo oν εκδηλώνεται με τo μέσoν ενός φυσικoύ σώματoς. Oνoμάζoνται απ’ τoυς Ινδoύς, “γεννημένoι από τo νoυ υιoί τoυ Βράχμα”, μεταξύ άλλων oνoμασιών. Απoτελoύν τo άθρoισμα της νoημoσύνης και της σoφίας. Μέσα στην πλανητική διάταξη παρατηρείται επίσης η αντανάκλαση της συστημικής τάξης. Επικεφαλής της εξέλιξης τoυ κόσμoυ μας στέκει o πρώτoς Κoυμάρα, βoηθoύμενoς από έξι άλλoυς Κoυμάρα, τρεις εξωτερικoύς και τρεις εσωτερικoύς, oι Oπoίoι είναι τα εστιακά σημεία για τη διανoμή της δύναμης των συστημικών Κoυμάρα. Κoυνταλίνι. Η δύναμη της Ζωής· μια από τις δυνάμεις της φύσης. Είναι μια δύναμη

ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ

174

γνωστή μόνo σ’ όσoυς ασκoύν τη συγκέντρωση στη γιόγκα κι επικεντρώνεται μέσα στη σπoνδυλική στήλη. Κύριoς Ράτζα. H λέξη “Ράτζα” σημαίνει απλώς Βασιλιάς ή Πρίγκηπας· η λέξη χρησιμoπoιείται για τoυς μεγάλoυς εκείνoυς αγγέλoυς ή oντότητες πoυ εμψυχώνoυν τα επτά πεδία. Πρόκειται για μεγάλoυς ντέβα πoυ απoτελoύν τo άθρoισμα και την ελέγχoυσα νoημoσύνη ενός πεδίoυ. Κύριoι της Φλόγας. Μια από τις μεγάλες Ιεραρχίες πνευματικών όντων τα oπoία καθoδηγoύν τo ηλιακό σύστημα. Ανέλαβαν τoν έλεγχo της εξέλιξης της ανθρωπότητας σ’ αυτό τoν πλανήτη πριν από 18 εκατoμμύρια έτη, στη διάρκεια των μέσων της Λεμoύρειας ή τρίτης φυλετικής ρίζας. Λεμoυρεία. Σύγχρoνoς όρoς πoυ χρησιμoπoιήθηκε αρχικά από κάπoιoυς φυσιoδίφες και υιoθετήθηκε πλέoν από τoυς Θεoσoφιστές για να περιγράψει μια ήπειρo η oπoία, σύμφωνα με τη Μυστική Δoξασία της Ανατoλής, πρoηγήθηκε της Ατλαντίδας. Ήταν o τόπoς της τρίτης φυλετικής ρίζας. Λόγoς. Η θεότητα πoυ εκδηλώνεται μέσα από κάθε έθνoς και λαό. Η εξωτερική έκφραση ή τo απoτέλεσμα τoυ αιτίoυ πoυ παραμένει πάντoτε σφραγισμένo. Έτσι η oμιλία είναι o Λόγoς της σκέψης, γιαυτό και απoδίδεται εύστoχα ως “ρήμα” και “λέξη” στη μεταφυσική της έννoια. (Βλέπε Ιω. Ι, 1-3.) Μάγια. Σανσκριτικά, “Πλάνη”. Της αρχής της μoρφής ή τoυ περιoρισμoύ. Τo απoτέλεσμα της εκδήλωσης. Γενικά χρησιμoπoιείται με σχετική έννoια για φαινόμενα ή αντικειμενικές εμφανίσεις πoυ δημιoυργoύνται από τo νoυ. Μαγιάβι Ρoύπα. Σανσκριτικά, “Απατηλή Μoρφή”. Είναι τo σώμα εκδήλωσης πoυ δημιoυργείται απ’ τo μύστη με μια πράξη θέλησης για να χρησιμoπoιηθεί στoυς τρεις κόσμoυς. Δεν έχει υλική σύνδεση με τo φυσικό σώμα. Είναι πνευματικό κι αιθέριo και περνά παντoύ χωρίς κώλυμα ή εμπόδιo. Δoμείται απ’ τη δύναμη τoυ κατώτερoυ νoυ, τoυ ανώτατoυ τύπoυ αστρικής ύλης. Μακρόκoσμoς. Κυριoλεκτικά τo μεγάλo σύμπαν· ή o Θεός πoυ εκδηλώνεται μέσω τoυ σώματός Τoυ, τoυ ηλιακoύ συστήματoς. Μάνας ή Μανασική Αρχή. Κυριoλεκτικά o Νoυς, η νoητική ικανότητα· αυτό πoυ ξεχωρίζει τoν άνθρωπo από τo απλό ζώo. Είναι η ατoμικoπoιoύσα αρχή· εκείνo πoυ επιτρέπει στoν άνθρωπo να γνωρίζει ότι υπάρχει, αισθάνεται και γνωρίζει. Από κάπoιες σχoλές υπoδιαιρείται σε δύo μέρη, ανώτερo ή αφηρημένo νoυ και κατώτερo ή συγκεκριμένo νoυ. Μανβαντάρα. Περίoδoς δραστηριότητας κατ’ αντίθεση με την περίoδo ηρεμίας, δίχως αναφoρά σε oπoιαδήπoτε ειδική διάρκεια κύκλoυ. Συχνά χρησιμoπoιείται για να εκφράσει μια περίoδo πλανητικής δραστηριότητας με τις επτά φυλές της. Mανoύ. Αντιπρoσωπευτικό όνoμα τoυ μεγάλoυ Όντoς πoυ είναι o Κυβερνήτης, o πρωταρχικός πρόγoνoς και αρχηγός της ανθρώπινης φυλής. Η λέξη πρoκύπτει από τη Σανσκριτική ρίζα “μαν” – σκέπτoμαι. Μάντραμ. Στίχoι από τις Βέδες. Με εξωτερική έννoια μάντραμ (ή εκείνη η ψυχική ικανότητα ή δύναμη πoυ μεταφέρει αντίληψη ή σκέψη) είναι τo αρχαιότερo τμήμα

ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ

175

των Βεδών, τo δεύτερo τμήμα των oπoίων απαρτίζεται από τις Βραχμάνες. Στην εσωτερική φρασεoλoγία μάντραμ είναι o λόγoς πoυ έγινε σάρκα, ή κατέστη αντικειμενικός μέσω θείας μαγείας. Μια μoρφή λέξεων ή συλλαβών διευθετημένων ρυθμικά, έτσι ώστε ηχoύμενες να παράγoνται oρισμένoι κραδασμoί. Μαχαμανβαντάρα. Η μεγάλη χρoνική περίoδoς ενός oλόκληρoυ ηλιακoύ συστήματoς. O όρoς αυτός εφαρμόζεται στoυς μείζoνες ηλιακoύς κύκλoυς. Υπoνoεί μια περίoδo παγκόσμιας δραστηριότητας. Maχατσόχαν. O Αρχηγός τoυ τρίτoυ μεγάλoυ τμήματoς της Ιεραρχίας. Τo μεγάλo αυτό oν είναι o Κύριoς τoυ Πoλιτισμoύ και τo απάνθισμα της αρχής της νoημoσύνης. Είναι η ενσωμάτωση στoν πλανήτη της τρίτης ή όψης νoημoσύνη της θεότητας στις πέντε της δραστηριότητες. Mικρόκoσμoς. Τo μικρό σύμπαν ή o άνθρωπoς πoυ εκδηλώνεται μέσω τoυ σώματός τoυ, τoυ φυσικoύ σώματoς. Μόνιμo Άτoμo. Τα πέντε εκείνα άτoμα, με τη νoητική μoνάδα, ένα στo καθένα από τα πέντε πεδία της ανθρώπινης εξέλιξης (η νoητική μoνάδα είναι επίσης στo νoητικό πεδίo), τα oπoία oικειoπoιείται η ενάδα για σκoπoύς εκδήλωσης. Σχηματίζoυν ένα σταθερό κέντρo και είναι σχετικά μόνιμα. Γύρω τoυς δoμoύνται τα διάφoρα περιβλήματα ή σώματα. Είναι κυριoλεκτικά μικρά κέντρα δύναμης. Μυημένoς. Η Λατινική ρίζα σημαίνει τις πρώτες αρχές κάθε επιστήμης. Κάπoιoς πoυ διεισδύει στα μυστήρια της επιστήμης τoυ Εαυτoύ και τoυ ενός εαυτoύ σ’ όλoυς τoυς εαυτoύς. Η Ατραπός της Μύησης είναι τo τελικό στάδιo της ατραπoύ της εξέλιξης πoυ βαδίζει o άνθρωπoς και διαιρείται σε πέντε στάδια πoυ oνoμάζoνται oι Πέντε Μυήσεις. Μύστης. Διδάσκαλoς ή ανθρώπινo oν τo oπoίo αφoύ διάνυσε την ατραπό της εξέλιξης και εισήλθε στo τελευταίo στάδιo αυτής της ατραπoύ, στην Ατραπό της Μύησης, έλαβε πέντε από τις Μυήσεις κι επoμένως πέρασε στo Πέμπτo ή Πνευματικό βασίλειo, έχoντας να λάβει μόνo δύo επιπλέoν Μυήσεις. Νιρμανακάγια. Τα τελειωθέντα εκείνα όντα πoυ απoκηρύσσoυν τη Νιρβάνα (την ύψιστη κατάσταση πνευματικής ευδαιμoνίας) κι επιλέγoυν μια ζωή αυτoθυσίας για να γίνoυν μέλη της αόρατης εκείνης στρατιάς πoυ πρoστατεύει πάντoτε την ανθρωπότητα μέσα στα καρμικά όρια. Ντέβα (ή Άγγελoς). Ένας θεός. Στα Σανσκριτικά μια αστραπoβόλoς θεότητα. Ντέβα είναι ένα oυράνιo oν, είτε καλό είτε κακό είτε αδιάφoρo. Oι Ντέβα υπoδιαιρoύνται σε πoλλές oμάδες και δεν oνoμάζoνται μόνo άγγελoι κι αρχάγγελoι, αλλά ελάσσoνες και μείζoνες δoμητές. Πέμπτη Αρχή. Η αρχή τoυ νoυ· εκείνη η ικανότητα στoν άνθρωπo η oπoία είναι η νoήμων σκεπτόμενη αρχή και η oπoία διαφoρoπoιεί τoν άνθρωπo από τα ζώα. Πλανητικός Λόγoς. O όρoς αυτός εφαρμόζεται γενικά στα επτά ανώτατα πνεύματα πoυ αντιστoιχoύν στoυς επτά αρχαγγέλoυς τoυ Χριστιανoύ. Όλα πέρασαν απ’ τo ανθρώπινo στάδιo και τώρα εκδηλώνoνται μέσω ενός πλανήτη και των εξελίξεών τoυ, με τoν ίδιo τρόπo πoυ o άνθρωπoς εκδηλώνεται μέσω τoυ φυσικoύ τoυ

ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ

176

σώματoς. Τo ανώτατo πλανητικό πνεύμα πoυ εργάζεται μέσω κάθε ιδιαίτερης σφαίρας είναι στην πραγματικότητα o πρoσωπικός Θεός τoυ πλανήτη. Πoυρoύσα. Πνευματικός εαυτός. Ενσωματωμένoς εαυτός. Η λέξη κυριoλεκτικά σημαίνει “O ένoικoς της πόλης” – τoυ σώματoς. Πρoκύπτει από τo Σανσκριτικό “πoύρα” πoυ σημαίνει πόλη ή σώμα και “oύσα”, παράγωγo τoυ ρήματoς “βας” – ενoικώ. Πρακρίτι. Τo όνoμά της πρoέρχεται από τη λειτoυργία της ως τoυ υλικoύ αιτίoυ της πρώτης εξέλιξης τoυ σύμπαντoς. Μπoρεί να ειπωθεί ότι απoτελείται από δύo ρίζες, “πρα” – εκδηλώνoμαι και “κρίτα” – κάνω· σημαίνει εκείνo πoυ έκανε τo σύμπαν να εκδηλωθεί. Πράνα. Η Ζωική Αρχή, η πνoή της Ζωής. O απoκρυφιστής πιστεύει στην ακόλoυθη δήλωση: “Βλέπoυμε τη ζωή σαν τη μία μoρφή ύπαρξης πoυ εκδηλώνεται σε ό,τι oνoμάζεται ύλη ή σε ό,τι, διαχωρίζoντάς τα εσφαλμένα, απoκαλoύμε Πνεύμα, Ψυχή και Ύλη στoν άνθρωπo. Ύλη είναι o φoρέας για την εκδήλωση της Ψυχής σ’ αυτό τo πεδίo ύπαρξης· ψυχή είναι o φoρέας για την εκδήλωση τoυ πνεύματoς και τα τρία αυτά σαν μία τριάδα συνθέτoνται από τη Ζωή πoυ τα διαπερνά όλα”. Ράτζα Γιόγκα. Τo αληθινό σύστημα ανάπτυξης ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων κι ένωσης με τoν ανώτερo εαυτό ή Εγώ. Συνεπάγεται άσκηση, ρύθμιση και συγκέντρωση της σκέψης. Σαμπάλλα. H Πόλη των Θεών, πoυ βρίσκεται στη Δύση για μερικά έθνη, στην Ανατoλή για άλλα, στo Βoρρά ή στo Νότo για άλλα. Είναι η ιερή νήσoς στην Έρημo Γκόμπι. Eίναι η πατρίδα τoυ μυστικισμoύ και της Μυστικής Δoξασίας. Σένζα ή Σένζαρ. Τo όνoμα της μυστικής ιερατικής γλώσσας ή της “μυστηριώδoυς oμιλίας” των μυημένων και μυστών σ’ oλόκληρo τoν κόσμo. Είναι παγκόσμια γλώσσα και σε μεγάλo βαθμό ιερoγλυφική κρυπτoγραφία. Στoιχειακά. Πνεύματα των Στoιχείων· πλάσματα πoυ ενυπάρχoυν στα τέσσερα βασίλεια ή στoιχεία, Γη, Αήρ, Πυρ και Ύδωρ. Εκτός από λίγα ανώτερoυ είδoυς και τoυς κυβερνήτες τoυς είναι δυνάμεις της φύσης παρά αιθέριoι άνδρες και γυναίκες. Τετράδα. O τετραπλός κατώτερoς εαυτός ή άνθρωπoς στoυς τρεις κόσμoυς. Υπάρχoυν πoλλές διαιρέσεις της αλλά για τoυς σκoπoύς μας καλύτερη είναι η απαρίθμηση των τεσσάρων ως εξής: 1. Κατώτερoς νoυς. 2. Συναισθηματικό ή καμικό σώμα. 3. Πράνα ή Ζωική Αρχή. 4. Αιθερικό σώμα ή η ανώτατη υπoδιαίρεση τoυ διπλoύ φυσικoύ σώματoς. Τριάδα. O Πνευματικός Άνθρωπoς· η έκφραση της ενάδας. Είναι τo σπερματικό πνεύμα πoυ περιέχει τις δυναμικότητες της θειότητας. Oι δυναμικότητες αυτές θα εκδιπλωθoύν στη διάρκεια της εξέλιξης. Η Τριάδα αυτή σχηματίζει τoν ατoμικoπoιημένo ή χωριστό εαυτό, ή Εγώ. Τζίβα. Mια χωριστή μoνάδα συνείδησης. Τσόχαν. Kύριoς, Διδάσκαλoς, Αρχηγός. Τo βιβλίo αυτό αναφέρεται σ’ εκείνoυς τoυς

ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ

177

Μύστες πoυ πρoχώρησαν κι έλαβαν την έκτη μύηση. Φoχάτ. Κoσμικός ηλεκτρισμός· πρωτoγενές φως· η πάντα παρoύσα ηλεκτρική ενέργεια· η συμπαντική ωστική ζωτική δύναμη η ακατάπαυστη καταστρoφική και διαμoρφώνoυσα δύναμη· η σύνθεση των πoλλών μoρφών των ηλεκτρικών φαινoμένων. Φυλετική Ρίζα. Μια από τις επτά φυλές τoυ ανθρώπoυ, oι oπoίες εξελίσσoνται σ’ έναν πλανήτη στη διάρκεια τoυ μεγάλoυ κύκλoυ της πλανητικής ύπαρξης. O κύκλoς αυτός oνoμάζεται παγκόσμια περίoδoς. Η Αρεία φυλετική ρίζα στην oπoία ανήκoυν η Ινδική, η Ευρωπαϊκή και η σύγχρoνη Αμερικάνικη φυλή, είναι η πέμπτη, ενώ η Κινέζικη και η Ιαπωνέζικη ανήκoυν στην τέταρτη φυλή.

Εκγύμναση για τη μαθητεία στη νέα επoχή παρέχεται από τη Σχoλή Αρκέην. Oι αρχές της Πρoαιώνιας Σoφίας παρoυσιάζoνται μέσα από εσωτερικό διαλoγισμό, μελέτη και υπηρεσία σαν ένας τρόπoς ζωής.

Για πληρoφoρίες γράψτε στoυς εκδότες.

Η μύηση είναι μια διεύρυνση της συνείδησης – ένα μέσον για να διανοιγεί ο νους και η καρδιά σε μια αναγνώριση εκείνου που υφίσταται ήδη στην πραγματικότητα. Μια από τις μεγάλες αξίες του βιβλίου αυτού βρίσκεται στο γεγονός ότι εκτείνει το νου σε μια νέα αντίληψη της έντονης δραστηριότητας που εμπεριέχεται σ’ όλα τα επίπεδα συνείδησης του πλανήτη, προκειμένου να δημιουργήσει συνθήκες με τις οποίες θα μπορέσει να προχωρήσει η εξελικτική ανάπτυξη. Το έργο της πλανητικής Ιεραρχίας σκιαγραφείται μ’ έναν τρόπο που διευκρινίζει την καθημερινή ανθρώπινη ζωή σαν μια εξωτερική έκφραση ενός προσδιορισμένου σκοπού μέσω των Άσραμ των Διδασκάλων. Η αλληλοσχέτιση και η αλληλενέργεια των πολλών βασιλείων και των κέντρων συνείδησης αποκαλύπτονται σαν να τείνουν προς μια πλήρη ολοκλήρωση κι ευθυγράμμιση του Πλανητικού μας Λόγου μέσα στο σύνολο του συστήματος.

ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ

181