PORTFOLIO architektoniczne
2011-2016
Małgorzata Dębowska
PORTFOLIO ARCHITEKTONICZNE Małgorzata Dębowska m.debowska@outlook.com 605 902 228
GALERIA ZDZISŁAWA BEKSIŃSKIEGO projekt dyplomowy 02-06/15 Projektowany obiekt stanowi indywidualną galerię, poświęconą dokonaniom jednego artysty. Analiza specyfiki dzieł Beksińskiego oraz jego prywatnego podejścia do tworzonej przez siebie sztuki, pozwoliła wykreować obraz miejsca otwartego, dostępnego i przystosowującego się do różnorodnych oczekiwań użytkownika. Istotnym założeniem był fakt, aby każdy odwiedzający mógł podejść do przeżywania sztuki w sposób dla siebie naturalny – budynek musiał więc oferować nie tylko integracyjne przestrzenie dyskusji, lecz także wydzielone przestrzenie do cichej kontemplacji. Bogata i skomplikowana formalnie sztuka Beksińskiego, mimo organicznych odniesień i miękkich form wyrazu, wymagała zdyscyplinowanej oprawy, pozbawionej zbędnej dekoracji. Ideą było stworzenie obiektu, który nie stanowi kontynuacji dzieł Beksińskiego, a działa na zasadzie kontrastu. Nie narzuca jednej interpretacji, jedynie daje możliwość własnego, specyficznego dla danej osoby, odbioru sztuki.
rzut kondygnacji +1
rzut parteru
swoboda interpretacji dzieł dowolność wyboru ściezki zwiedzania obiektu integracja użytkowników - odbiorca jako komentator obcowanie ze sztuką w każdym miejscu - relacje
Galeria Zdzisława Beksińskiego w założeniu mieści największą prywatną kolekcję dzieł artysty, obejmującą przeszło 100 wielkoformatowych obrazów olejnych, 1000 szkiców i grafik, 1000 fotografii oraz liczne rzeźby i reliefy. Ze względu na bogactwo zbiorów, funkcja wystawiennicza została podzielona na dwie zasadnicze części – wystawę tymczasową, do dowolnej aranżacji przez opiekunów placówki, o zmiennym charakterze oraz wystawę stałą, prezentującą najważniejsze dokonania artysty.
BUDYNEK BIUROWY projekt studencki 10/15 - 01/16 Projektowany obiekt znajduje się przy skrzyżowaniu ulicy Wroniej z ulicą Krochmalną (odtworzoną wg historycznego biegu). Ze względu na zróżnicowanie skali wśród budynków otaczających, istotnym elementem w kształtowaniu bryły było odnalezienie połączenia między gabarytem sąsiadujących kamienic i wysokościowych budynków biurowych. Powstał obiekt złożony z dwóch przenikających się ze sobą form - niskiego cokołu o proporcjach kamienicy oraz prostopadłościennego budynku wysokiego. Część niższa dopasowana została do ulicznych pierzei, zaś wieża - wysunięta ku ulicy Krochmalnej. Zabieg ten pozwolił na miejscowe poszerzenie ulicy, celem powiększenia obszaru usługowego parteru i aktywizacji przestrzeni publicznej. Wszystkie usługi znajdujące się w parterze działają na dwie strony - otwierając się ku ulicy oraz w kierunku dziedzińca, tworząc płynne przejście do przestrzeni półpublicznej.
Obszar opracowania został wyłoniony po analizach najbliższego otoczenia ulicy Towarowej - dynamicznie zmieniającego się obszaru Warszawy, w którym nowoczesna zabudowa miesza się z historyczną tkanką. Jako część posiadającą największy potencjał zmian wskazana została ulica Wronia, ze względu na swój lokalny charakter i szerokie możliwości kształtowania struktury funkcjonalnej. Motywem przewodnim dla zmian stało się hasło ,,Wzbogacenie’’ - w szerokiej skali jako alternatywa dla biegnącej równolegle ulicy Towarowej, zaś w mniejszym ujęciu poprzez wprowadzenie nowych funkcji i otwarcie ich na zewnątrz.
rzut parteru
rzut kondygnacji 1-3
rozwinięcie od strony dziedzińca
rzut kondygnacji biurowej 4+
rozwinięcie ul. Wronia
elewacja północna - od strony ul. Krochmalnej
przekrój poprzeczny
TERMY XXI WIEKU projekt studencki 10/14 - 01/15
analiza form starożytnych
Koncepcja Term XXI wieku ma swoje korzenie w rozwiązaniach historycznych. Starożytne łaźnie były nie tylko kulturalnym centrum danego obszaru - często tworzyły niezależny organizm, swoiste ,,miasto’’, którego sposób zwiedzania zależał tylko od użytkowników. Budując ideę współczesnych term bazą był człowiek - istotnym było dla mnie stworzenie przestrzeni, która dynamicznie dopasowuje się do oczekiwań potencjalnego odbiorcy, dając mu pełną swobodę wyboru ścieżki użytkowania. Powstał budynek dostępny, choć z pozoru otoczony murem, który sprzyja integracji użytkowników i nie tworzy granic pomiędzy funkcjami. Podstawowe założenia programowe zostały rozmieszczone w pięciu kubaturach, połączonych dwoma pierścieniami komunikacyjnymi. Zewnętrzny ,,mur’’, stanowi korytarz okalający kompleks, otwierający się na wewnętrzne patia i zapraszający do eksploracji budynku. Wewnętrzny ciąg - lekki, transparentny - wiąże ze sobą poszczególne kubatury i wydziela główne funkcje publiczne, skupione wokół wewnętrznego dziedzińca. współczesna interpretacja układu
wizualizacja: wewnętrzny dziedziniec
ilustracja: wnętrze muru ilustracja: wielofunkcyjne patio
rzut parteru
rzut piętra +1
Każdy budynek wchodzący w skład kompleksu posiad funkcję główną (termy / palestra /strefa pracy / strefa warsztatowa) oraz wydzieloną część należącą do systemu funkcji publicznych. Pozwala to na niezależne funkcjonowanie poszczególnych jego części, przy jednoczesnym zachowaniu integracyjnego charakteru przestrzeni. Istotnym elementem układu są również przestrzenie otwarte. Wewnętrzny dziedziniec, stanowiący centralny punkt kompleksu, przyciąga użytkowników ze wszystkich części budynku, ze względu na mocne powiązania widokowe z wnętrzami. Zielone patia tworzą system przestrzeni półprywatnych - są to miejsca relaksu oraz aktywności plenerowych. Elastyczność to istotna cecha budynku Term XXI wieku - aby sprostać różnorodnym oczekiwaniom użytkowników, możliwa jest dowolna aranżacja przestrzeni.
aksonometria poziomu parteru -schemat układu funkcjonalnego
Obiekt, mimo wizualnego podziału na niezależne kubatury, funkcjonuje jako jedność. Zostało to osiągnięte poprzez zastosowanie dwóch ciągów komunikacyjnych - ciąg zewnętrzny (publiczny) rozprowadza potencjalnych użytkowników po budynku i pozwala na wyjście poszczególnych aktywności na zewnątrz. Ciąg wewnętrzny (prywatny) podporządkowany jest płynnemu przenikaniu się funkcji - pozwala na dowolne łączenie wybranych sposobów spędzania czasu. Korytarze różnią się od siebie stopniem o twartości. Zewnętrzny przypomina zamknięty mur, staje się bardziej ażurowy w miejsach, gdzie kryją się za nim zielone patia. Wewnętrzny stanowi transparentną konstrukcję, wzmacniającą relacje widokowe pomiędzy funkcjami.
typologia muru wewnętrznego i zewnętrznego; od formy całkowicie otwartej, do obustronnie zamkniętej
ROZBUDOWA AKADEMII TEATRALNEJ projekt studencki 02/14 - 06/14 Projekt rozbudowy Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza zakładał powiększenie istniejącego budynku o kompleks widowiskowo - sportowy, wraz z przystającymi pomieszczeniami obsługującymi. Lokalizacja, na tyłach obecnej siedziby Akademii przy ul. Miodowej, stanowiła duże wyzwanie projektowe, ze względu na charakter wnętrza urbanistycznego, na który składały się trzy okalające działkę budynki - dwie szkoły muzyczne oraz budynek mieszkalny wielorodzinny. Całość tworzyła przestrzeń silnie zdefiniowaną, o jednoznaczym kierunku i wyrazie architektonicznym. Próba nawiązania dialogu z istniejącą zabudową i wpasowania się w ciasne wnętrze, doprowadziła do stworzenia formy o prostej bryle, podporządkowanej funkcji kryjącej się we wnętrzu. Niewielkie odległości pomiędzy budynkami sprawiły, iż podstawowym założeniem projektowym stało się kadrowanie widoków - w efekcie powstał budynek - rzeźba, o mocno zarysowanej elewacji frontowej, której silnie wyznaczony kierunek miał za zadanie zdynamizować przestrzeń.
Budynek został zagłębiony w ziemi o pół kondygnacji, co pozwoliło na wykreowanie dwóch stref wejściowych. Z poziomu dziedzińca istnieje możliwość niezależnego wejścia do strefy studentów (pracownie, klub, sala prób), zaś po wejściu z poziomu rampy dostajemy się do reprezentacyjnego hallu dla widzów.
rzut kondygnacji -1 strefa studentów: pracownie projektowe, sala prób, klub studencki (z możliwością rozszerzenia na dziedziniec);
rzut kondygnacji 0 strefa reprezentacyjna + garderoby artystów
rzut kondygnacji +1 strefa widowiskowa: kuluary + sala widowiskowo - sportowa
ZABUDOWA MIESZKANIOWA WIELORODZINNA projekt studencki 10/13 - 01/14 Projekt zakłada stworzenie przestrzeni mieszkalnej w prestiżowej lokalizacji na warszawskim Ursynowie, odpowiadającej na potrzeby użytkowników o różnych profilach społecznych. Główną ideą projektu była integracja mieszkańców - stąd wycofanie głównego skrzydła obiektu, celem widokowego powiązania dziedzińca mieszkaniówki z istniejącym nieopodal placem przed kościołem, który stanowi główne miejsce spotkań okolicznej ludności. Budynek składa się z dwóch skrzydeł połączonych częścią nadwieszoną. Skrzydło wschodnie, od strony ulicy Dzwonniczej, stanowi trzykondygnacyjny galeriowiec, z dwupiętrowymi mieszkaniami (100mkw). W części zachodniej znajdują się apartamenty (100mkw) oraz mieszkania dwupokojowe (50mkw). Na parterze znajduje się 10 lokali usługowych oraz pomieszczenia przeznaczone dla mieszkańców kompleksu.
widok od strony placu
widok od strony alei KEN
wizualizacja: widok od strony placu
elewacja od ul. Dzwonniczej
rzut kondygnacji -1
rzut kondygnacji 0
rzut kondygnacji +2 rzut kondygnacji powtarzalnej +1
MPZP dla rejonu Bazaru Różyckiego EKOSYSTEM PRAGA projekt studencki 10/14 - 01/15 współpraca: M. Niedzielska zakres obowiązków: koncepcja / rys. techniczne / opracowanie graficzne / ilustracje Projekt MPZP rejonu Bazaru Różyckiego powstał w oparciu o koncepcję przemian dla Pragi zatytułowaną ,,Ekosystem Praga’’, stworzoną w ramach warsztatów urbanistycznych zorganizowanych przez OW SARP. Podstawowym założeniem projektu planu było zwrócenie się ku lokalności obszaru. Poszukiwanie rozwiązań planistycznych poprzedzone było analizą potencjałów terenu na różnych płaszczyznach. Wynikiem tych analiz było stworzenie sieci powiązań funkcjonalno - przestrzennych, mających na celu wzmocnienie identyfikacji obszaru oraz integrację użytkowników. Sieć ta przybrała formę Lokalnych Centrów, które nierozerwalnie związane z potencjałem dzielnicy, stanowią miejsca o różnych funkcjach. Łączy je wspólne zadanie integrowania użytkowników. Założenie to jest bezpośrednim przełożeniem idei ,,Ekosystemu Pragi'' - jako wspólnie działającego organizmu, stanowiącego funkcjonalną całość, w którym nieustannie zachodzi przepływ energii pomiędzy poszczególnymi elementami.
sieć powiązań między Lokalnymi Centrami
funkcje Lokalnych Centrów
W ramach projektu zostało zaproponowane połączenie Lokalnych Centrów za pomocą specjalnie zaprojektowanej posadzki, tworzącej ciąg usługowy. Ilustracja przedstawia zabudowę, która w sposób tarasowy schodzi do poziomu posadzki, wzmacniając powiązania widokowe.
Widok na Lokalne Centrum ,,Bazar Różyckiego’’ - proponowane nowe stoiska w układzie tarasowym (korespondujące z zabudową wokół ciągu usługowego). Poszczególne kubiki do dowolnej aranżacji przez wynajmujących przestrzeń handlową.
Projekt został zaprezentowany podczas wystawy w Muzeum Pragi, pt. ,,Studenci architektury o przyszłości Pragi’’, gdzie był podstawą do dyskusji społecznej dotyczącej przemian mających miejsce na terenie dzielnicy. fot. Muzeum Pragi
WSPÓŁCZESNY DOM WIEJSKI projekt konkursowy 02/14 współpraca: M. Dąbkowski zakres obowiązków: koncepcja/ rysunki techniczne/ opracowanie graficzne/ Konkurs zakładał projekt wiejskiego domu jednorodzinnego, o cechach charakterystycznych dla architektury danego kraju (w konkursie brały udział kraje Grupy Wyszehradzkiej). Zaproponowane rozwiązanie współczesnego domu wiejskiego bezpośrednio odnosi się do, charakterystycznej w licznych regionach Polski , architektury domów przysłupowych. Tradycyjna struktura domu przysłupowego została przetworzona w nowoczesny sposób, przy użyciu nowych materiałów i technologii. Mimo tych zabiegów, forma pozostaje niezmieniona, a bryła utrzymana jest w klimacie architektury Łużyc Górnych. Inspiracja tradycją przejawia się również w detalu - motyw krat okiennych zostaje unowocześniony i wprowadzony jako ażurowe przesłony na elewacji. Całość stanowi odpowiedź na zagadnienie Domu Polskiego - powszechnie znana forma przedstawiona we współczesny sposób, z poszanowaniem tradycji z której się wywodzi.
po lewej: układ tradycyjny po prawej: nowoczesna interpretacja
Dom umieszczony jest na działce o zróżnicowanej wysokości, otwierającej się na dolinę. Strefa wejścia (dawna: izba murowana) znajduje się na poziomie ulicy - jest to strefa zamknięta, doświetlona jedynie ażurową konstrukcją krat. Niższa kondygnacja (reprezentacyjny salon) otwiera się na dolinę otrzymuje ona pełne przeszklenie.
W części otwartej budynek otrzymuje symboliczne domknięcie w formie zredukowanego układu słupów, charakterystycznych dla architektury Łużyc Dolnych i Górnych.
PAWILON TYMCZASOWY MIEJSCE SPOTKAŃ projekt konkursowy 02/14 współpraca: M. Dąbkowski zakres obowiązków: koncepcja/rysunki techniczne/ opracowanie graficzne/postprodukcja Projekt powstał w ramach międzynarodowego konkursu studenckiego 120H. Zadaniem było wykreowanie tymczasowego miejsca spotkań dla uczestników festiwalu muzycznego Oya Music Festival, w Oslo. Projekt miejsca spotkań zakładał stworzenie wielofunkcyjnej przestrzeni, dostępnej dla wszystkich uczestników festiwalu. Wymogiem konkursowym było dostosowanie się do idei ,,sustainable architecture’’ - stąd wykorzystanie materiałów pochodzących z recyklingu oraz tymczasowy charakter proponowanej instalacji. Całość stanowi charakterystyczny punkt na mapie festiwalu - nie tylko w formie miejsca spotkań, lecz także multimedialnego pawilonu wypełnionego informacjami dotyczącymi koncertów, wydarzeń kulturalnych oraz organizacji.
EKSPERYMENTALNA REWITALIZACJA projekt konkursowy 02/15 współpraca: M. Dąbkowski zakres obowiązków: koncepcja/ rysunki techniczne/ opracowanie graficzne/ ilustracje Projekt powstał w ramach międzynarodowego konkursu studenckiego 120H. Zadaniem było zaproponowanie sposobu rewitalizacji opuszczonego, radzieckiego miasta Pyramiden, na wyspie Svalbard. Organizatorzy zachęcali do tworzenia odważnych koncepcji, rozwiązujących problem Pyramiden w sposób kompleksowy. Ideą projektu było stworzenie hiperstruktury, tworzącej ochronny płaszcz dla opuszczonego miasta. Aby zachęcić potencjalnych odwiedzających, proponuje się zaadaptowanie przestrzeni na funkcję obserwatorium - ze względu na nietypową florę i faunę (obserwacja dzienna) oraz pojawiającą się zorzę polarną (obserwacja nocna). Struktura miałaby tworzyć podniebny hotel kapsułowy, gdzie turyści mieliby wyjątkową okazję przeżycia kilku dni w otoczeniu dzikiej natury, zaobserwowanie niesamowitych efektów świetlnych oraz wyciszenie się.
schemat koncepcji - hiperstruktura + hotel kapsułowy
obserwatorium w nocy: gwiazdy i zorza polarna
ilustracja: na poziomie 0 ulice dawnego miasta zachowane w niezmienionym charakterze w formie skansenu; wyżej - kapsuły mieszkalne
obserwatorium w dzień: dzika flora i fauna
METR NAD ZIEMIĄ wnętrze komercyjne projekt realizacyjny 10-12/14 współpraca: MOKO Architekci zakres obowiązków: projekt koncepcyjny zgodny z ustaleniami z inwestorem/ projekt wykonawczy/ konsultacje z wykonawcą/ częściowy nadzór podczas realizacji/ Założeniem projektu było połączenie przestrzeni barowej ze sklepem z alkoholami. Sercem lokalu miał być bar, o funkcji stołu, aby wzmocnić integracyjny charakter przestrzeni. Wyzwaniem była niewielka powierzchnia lokalu - stąd koncepcja piętrzących się do sufitu, szafek na alkohol. Dodatkowa przestrzeń na butelki uzyskana została poprzez stworzenie konstrukcji wiszącej nad common barem oraz back barem - modułowa struktura stalowa może być dowolnie powiększana i modyfikowana, tworząc swoistą wystawę.
wizualizacja: widok na common bar, wraz z konstrukcją wiszącą
fot: Metr nad Ziemią aksonometria konstrukcji wiszącej; zaprojektowany system krzyżaków pozwala na dodawanie kolejnych modułów w zalezności od potrzeb
fot: Metr nad ZiemiÄ…
MUZEUM GUGGENHEIMA W HELSINKACH projekt konkursowy 08/14 współpraca: MOKO Architekci: M. Gratkowski, M. Frejda, P. Krzyszczak, M. Dąbkowski zakres obowiązków: analiza materiałów/ praca koncepcyjna/ rysunki techniczne/ schematy/ ilustracje/ postprodukcja Główną ideą projektu było połączenie istniejących ciągów komunikacyjnych i skupienie potencjału obszaru w obiekciu muzeum. Forma inspirowana była fińskim krajobrazem jego zmiennością w czasie trwania roku. Zaproponowane zostało przykrycie kompleksu muzealnego zielonym dachem użytkowym, który łączy park i port, tworząc wielofunkcyjną przestrzeń. Na dachu rozmieszczone zostały pawilony użytkowe, kryjące w sobie funkcje towarzyszące muzeum. Pawilony te stanowią również pionowe łączniki między użytkowym dachem, a poziomem galerii. Część wystawowa muzeum zaprojektowana została w formie labiryntu złożonego z mobilnych ścianek - elastyczna przestrzeń gotowa pomieścić nawet najbardziej nietypowe wystawy i instalacje.
sytuacja urbanistyczna nowy budynek muzeum jako łącznik na płaszczyźnie przestrzennej i społecznej
schemat funkcjonalny pawilony usługowe jako wielopiętrowe łączniki wnętrza (galerie) i zewnętrza (dach użytkowy)
wizualizacje wnętrz galeria wystawowa/ atrium wejściowe ze spiralnym wejściem