Gerrit

2

Uitgave: Rietveld Lyceum Doetinchem Beeldmateriaal en fotografie: Rob Lureman, Archief Rietveld Lyceum, privĂŠ-collecties leerkrachten,

leerlingen, oud-leerlingen en hun families Vormgeving: Freek Wolsink en Wicher Hupkes Lay-out: DrukwerkConcurrent Druk: DrukwerkConcurrent Het auteursrecht op deze jubileum-uitgave wordt door de uitgever voorbehouden. De gegevens voor deze uitgave zijn ontleend aan betrouwbaar geachte bronnen. De uitgever heeft er alles aan gedaan om gegevens op juistheid te toetsen.

Voor onjuistheden kan geen aansprakelijkheid worden aanvaard. Š 2019 Overname van artikelen alleen na toestemming van de uitgever en altijd met bronvermelding.

Inhoudsopgave

Disclaimer

pagina 04

Voorwoord Samen herinneren

pagina 05

Gewoon maar beginnen

pagina 09

Wie bouwde wat?

pagina 13

Uit de school geklapt

pagina 17

Fantastisch uitzicht op dak Ruimzicht

pagina 18

De aardrijkskundeles

pagina 19

Een echte kenner

pagina 20

Gelukkig is Rietveld een monument

pagina 25

Sponsoren

pagina 30

Too cool for school

pagina 34

Huiswerk heb ik nooit gemaakt

pagina 36

Herinnering

pagina 38

Henk Ovink

pagina 40

Ruimte en vertrouwen

pagina 44

7/2-regel

pagina 46

Strak in pak

pagina 47

Puber

pagina 48

Lekker bezig

pagina 50

Rietvelders van nu

pagina 55

Aan talent geen gebrek

pagina 58

Speciale uitgave ter gelegenheid van 140 jaar Rietveld Lyceum 3

glossy

Gerrit

4

Vóór u ligt de Gerrit, de ‘glossy’ die ter gelegenheid van het 140-jarig bestaan van het (Gerrit) Rietveld Lyceum en al zijn eerdere verschijningsvormen is samengesteld.

Vanaf augustus 2020 zal de school geen brugklassers meer ontvangen, maar gaat hij geleidelijk op in het Panora Lyceum of het Houtkamp College.

Vanaf 2025 houdt het Rietveld Lyceum op te bestaan, dus ja: dit is een goed moment om eens te inventariseren wat we voor moois in huis hebben.

De Gerrit is geen ode aan het rijke verleden geworden: wie de geschiedenis van de school van jaar tot jaar minutieus wil volgen, moet zich tot andere bronnen wenden. Wat we wél willen laten zien is de rijke variatie aan Rietvelders en hun herinneringen: er zijn er genoeg die onze aandacht en dit glanzende papier verdienen!

U vindt bijdragen van Paddy Harbers, Jeroen Sanders, Rob Lureman, Noud van de Louw, Alper Kenger, Bert Botzen, Mariëtte Gutteling, Willem Ouwehand, de examenkandidaten VWO 2015 en ondergetekende.

Gelukkig heeft Wicher Hupkes zich over de vormgeving gebogen.

Het Rietveld Lyceum, Hotel Villa Ruimzicht, Asito, Zermelo, Rudie Jansen, Acel, Cabo, Presikhaaf, Kwerreveld, Visser, Van Dijk en Ricoh hebben deze uitgave mogelijk gemaakt.

Drukkerij DrukwerkConcurrent is verantwoordelijk voor het drukwerk. Dank ben ik verschuldigd aan Freek Wolsink voor zijn geduld en vakmanschap.

Veel plezier bij het lezen en kijken!

Ingrid Teurlings redacteur

Voorwoord

Samen herinneren In december 1879 werd het Stedelijk Gymnasium in Doetinchem gesticht. Via het Gemeentelijk Lyceum en de GSGD werd dit in 1996 het Rietveld Lyceum.

In 2019 bestaat het Rietveld Lyceum 140 jaar en dit vieren we natuurlijk met elkaar.

Verschillende generaties zijn met elkaar verbonden door dezelfde middelbare school. De wereld verandert snel en het onderwijs ook. Het Rietveld Lyceum wil met ondernemend, betekenisvol en eigentijds onderwijs laten zien dat leerlingen een diploma kunnen halen met méér waarde.

Leerlingen halen een diploma en ontdekken wie ze zijn, wat ze kunnen en wat ze willen. Onze leerlingen worden mondige burgers die hun weg weten te vinden in de samenleving, kunnen uitstekende resultaten boeken en bewegen mee met de ontwikkelingen in de samenleving. Onze school probeert al jaren een basis mee te geven die verder gaat dan Nederlands, Frans of wiskunde.

Bij dit schrijven vraag ik me af welke herinneringen zijn gemaakt gedurende de middelbare schooltijd.

Zijn de geweldige lessen, markante docenten, zeilkampen of reizen naar het buitenland blijven hangen? Of toch die eerste kus in het park bij Ruimzicht, betrapt worden bij het spieken of een opstootje in de aula? Veel mensen herinneren zich gebeurtenissen van de middelbare school levendiger dan iets van een paar jaar geleden.

Na jaren zien en spreken we elkaar weer, veel levensbagage verder. We hebben elkaar veel te vertellen. Laten we er samen een onvergetelijk moment van maken!

Ik wens ons allen een gezellige reünie toe. Naast het ophalen van herinneringen van jaren geleden maken we vandaag een nieuwe herinnering!

Veel plezier met elkaar.

Paddy Harbers, rector

5

6

Ruimzicht

7

Drs. J.E. Cauveren

Leraar klassieke talen in klasse IV (1931-1932)

8

2004

Gewoon maar beginnen Op 1 februari 2004 kwam ik in dienst bij de Gemeente Doetinchem als docente klassieke talen aan het Rietveld Lyceum. Ik had (nog) geen enkele band met de stad en ook niet met de school.

In het kennismakingsgesprek was mij verteld dat het Rietveld Lyceum een oud en eerbiedwaardig instituut was dat gymnasiaal onderwijs hoog in het vaandel had staan.

Dat kwam goed uit, want tot dan toe had ik op verschillende scholen verwoede pogingen gedaan in mijn eentje een gymnasiumafdeling van de grond te krijgen en het leek me heerlijk verder te gaan op reeds gebaande, lekker platgetreden paden. Samen met een échte collega: Birgitte van Buuren.

Ik startte ‘in medias res’ ofwel plompverloren, middenin het schooljaar op wat ik later leerde kennen als ‘het kantelmoment’: een waar woord!

De R in het rooster stond voor ‘Ruimzicht’: een 19e-eeuwse villa waarin ‘mijn lokaal’ zich bevond.

Die eerste maandag was ik vroeg aanwezig. In de winterse mist zocht ik naar de ingang en stuitte daarbij op een grote man met halflange witte krullen in zo’n bruingeruite Sherlock-Holmes-jas: het was conciërge De Bruin die mij verwelkomde.

(En droeg je nou echt een bijpassende pet of verbeeld ik me dat maar, Sjaak?)

Een monumentale houten wenteltrap vormde het hart van het gebouw en leidde naar R 24, het lokaal klassieke talen met -zo verzekerden collega’s mij- ‘de originele lambrisering’.

Er was nog wel meer origineel in het lokaal. Als ik door de ruimte liep, deinden alle tafeltjes en stoelen op de vermolmde vloer mee met mijn passen. Als de collega boven hetzelfde deed, dwarrelde een grijzig, vettig gruis op alle oppervlakken in R 24.

Het lokaal had ‘openslaande deuren’ die uitgaven op een royaal balkon op de eerste verdieping.

De leerlingen was gezonde doodsangst voor dit

balkon bijgebracht: het zou compleet verrot zijn.

Dat voorjaar moest ik dan ook grote moeite doen om mijn vierde- en vijfdeklassers te verleiden om daar les te volgen in het zonnetje. Wij waren maar met z’n vijven en zijn er niet doorheengezakt, wel mooi verkleurd.

Ook de ramen van R 24 waren openslaand, maar alleen bij windvlagen en tocht. In de loop van het schooljaar werd het binnen steeds donkerder, want kapotte TL-buizen werden niet vervangen, ook niet als ik er uitdrukkelijk om vroeg.

Op de begane grond bevond zich over de breedte van het gebouw de gewichtige ‘Examenzaal’ waar tijdens toetsweken proefwerken werden afgenomen.

Er lag een prachtige parketvloer die dan bedekt was met karton en er was een imposante toegangspoort: Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate!

De buitenwereld leek maar ten dele door te dringen in Ruimzicht en de docenten leefden er in zalige afzondering: de schoolleiding was ver weg in het naastgelegen hoofdgebouw en er was maar één (vaste) telefoon en één computer.

Het duurde een poosje voor ik mij realiseerde dat mijn postvak en kopieerfaciliteiten in het hoofdgebouw waren, waar de gevoelstemperatuur een paar graden lager was.

In Ruimzicht heerste een chronisch gebrek aan alles: op zoek naar wc-papier zwierven leerlingen -bij voorkeur onder lestijd - langdurig door het gebouw, terwijl docenten hun toilet zo kort mogelijk en met een flinke ademteug bezochten, want de stank was er niet te harden.

Maar het uitzicht op de vervallen fontein in het verwaarloosde arboretum onder ‘mijn’ balkon was van een treurige schoonheid, het muzieklokaal boven was precies zoals een muzieklokaal toen hoorde te zijn en de collega’s waren zeer relaxed. Voor ik het wist had ik mijn hart aan Ruimzicht verpand.

De conciërge gaf mij een bundel die 25 jaar eerder bij ‘Een eeuw gymnasiaal onderwijs te Doetinchem’ was uitgegeven. Dat was nog eens boeiende lectuur!

Mijn voorgangers bleken geleerde heren die eruit

9

10

zagen als strenge dominees (Tonny Ravier uitgezonderd) en er was zelfs een enkele Mejuffrouw bij.

Drs. Cauveren had in WOII ondanks protest van zijn heldhaftige leerlingen een Berufsverbot gekregen en hij en zijn collega Hoek stierven later in een concentratiekamp: een pikzwarte episode waarin de school door het bombardement op Doetinchem ook leerlingen verloor.

Maar precies een eeuw geleden was daar dr. Schwartz, graecus en rector van het Gymnasium Doetinchem. Die zou zich bij het eindexamen Grieks aan schimmige, schandalige praktijken hebben bezondigd... Een commissie had op verzoek van Burgemeester en Wethouders de kwestie tot op de bodem uitgezocht en geconcludeerd dat hij inderdaad de reputatie van de school ernstig geschaad had.

Dr. Schwartz verdwijnt hierna uit de annalen alhoewel hij -toch- niet ontslagen werd. Gniffelend las ik over de ophef in 1904 en liet toen alle schroom varen; onbevangen kon ik mijn naam toevoegen aan de lange lijst docenten klassieke talen van de school.

Zo bont als Schwartz zou ik het niet maken.

Op de laatste lesdag bleven de leerlingen buiten: de collega’s van de brandweer hadden het gebouw afgekeurd en er mocht absoluut geen les meer gegeven worden: geen uur, geen minuut!

In mijn eentje moest ik R 24 ontruimen, want ‘de Arbo’ stond niet toe dat de conciërge nog voet zette in het lokaal. Om een of andere duistere reden gold ‘de Arbo’ niet voor mij. Dus bleef De Bruin op de gang tot ik weer een winkelwagentje had gevuld met de complete Werken van Cicero of ander moois. Doordat ik weinig affiniteit had met wat er zoal in de kasten lag, kon ik flink opruimen.

Daarna bleek er ergens een ondergrondse ruimte te zijn waar ‘ook nog wat van klassieken’ lag: karrenvrachten oefenboekjes voor alle leerjaren Latijn en Grieks, aan elkaar geschimmeld en van ver vóór de Oorlog; aaneengekoekte, vergeelde stapels papier, maar ook het ‘eindexamen Grieksch van het Gymnasium Doetinchem’ uit 1915 en 1919.

Het examen was niet eens echt moeilijk: dat kunnen ‘die van mij’ nu ook wel.

Na de zomervakantie startten de lessen in de spiksplinternieuwe ‘Nieuwbouw’ met werkkamers, computers, telefoons en andere nieuwerwetsigheden: het was uit met de pret.

Pas jaren later konden we het grondig opgeknapte Hotel Villa Ruimzicht bezoeken.

Sjaak de Bruin

In de winter bestond het Rietveld Lyceum 125 jaar, wat gevierd werd met een grootse reĂźnie waarop ik natuurlijk niemand kende.

Maar anno 2019, na 15 jaar Rietveld zal dat wel anders zijn, zo mag ik hopen. Nu verheug ik me op een weerzien met oud-leerlingen en -collega’s!

Ingrid Teurlings laatste classica op het Rietveld Lyceum

Zij, die de bevrijding niet mochten beleven.

11

12

s ’ a g e l Col Demmie belt examenuitslag

Sc

88

g 87-

idin hoolle

Onze alderliefste

iek 2008

Marcel & N

Jeanet regisseert

oud-collega’s

Gebouw

Wie bouwde wat?

Het Rietveld is gebouwd naar schetsen van de beroemde bouwmeester, wiens Rietveld-Schröderhuis in Utrecht op de werelderfgoedlijst van de Unesco staat. Wie alleen Rietveld noemt, doet bij het uiteindelijke ontwerp tekort aan de inbreng van zijn kompaan Johan van Tricht, zegt Rob Lureman van de historische vereniging Deutekom.

Van Tricht borduurde voort op de schetsen van Rietveld, maar wijzigde nog al wat, al was dat in de stijl van Rietveld.

Maar Van Tricht (1928-2008) had tussentijds niet stil gezeten. In zijn gewijzigde versie, die tussen 1968 en 1971 bouwkundig uit de grond werd gestampt, werd een bijgebouw gedraaid, een vleugel ingekort en een andere verhoogd.

Ook veranderde Van Tricht de oorspronkelijk afgekeurde H-plattegrond in een ook al door Rietveld bedachte waaiervorm met een centrale hal en de daaraan vastgebouwde vier vleugels met een driehoekige aula. De inrichting van die centrale hal met trappen, garderobe en toiletten kreeg ook een andere opzet. Er kwam meer ruimte voor een goede doorstroming van de leerlingen tijdens de leswisselingen. In Rietvelds opzet zou de zaak volgens Van Tricht vastlopen, dan wel helemaal verstoppen. Een apart bijgebouw, met gymzalen en een zwembad, kreeg via een gang verbinding met het hoofdgebouw. Maar, de voorziene publiekstribune met grote trap aan de buitenkant van het schoolgebouw richting sportcomplex werd geschrapt. Wat bleef was de ruimtelijke beleving. Heel het gebouw ademt door de natuurlijke lichttoetreding een warm welkom.

Dat wordt versterkt door het kleurgebruik, zowel buiten als binnen. Van Tricht handelde daarbij helemaal in Rietvelds geest. De witte horizontale muurvlakken van het exterieur lijken soms te zweven op de dunne zwartgekleurde stijlen en lijnen van de raampartijen. De kleuren in het interieur (rood, geel, blauw, grijs, zwart en veel wit) zijn kenmerkend voor kunstbeweging De Stijl, waartoe Rietveld behoorde. Met andere grootheden als schilder/ dichter/architect Theo van Doesburg en de schilders Piet Mondriaan en Bart van der Leck.

Geen Rietveld zonder Van Tricht Die wijzigingen hielden nauw verband met de invoering, in 1968, van de onderwijsvernieuwende Mammoetwet, die op school een eind wilde maken aan sociale ongelijkheid en uitging van het principe ‘gelijke kansen voor iedereen’.

Het gebouw moest open en toegankelijk zijn voor ieder die van de basisschool af kwam. Dat zou, ondanks alle openheid in glas, onvoldoende tot uiting zijn gekomen in Rietvelds eerste ontwerp uit 1962, oordeelde de Rijksgebouwendienst die het afkeurde. Een tweede ontwerp, uit 1963, kwam evenmin tot uitvoering. Waarom is niet duidelijk. Toen Rietveld in 1964 overleed, kwam het ontwerpproces jaren stil te liggen.

De Doetinchemse samenleving had aan grote namen niet zoveel boodschap. Men oordeelde verdeeld, moest wennen toen Van Trichts ontwerp in Rietveldstijl er in 1971 eenmaal stond. Het brak met wat men traditioneel plaatselijk op het gebied van scholenbouw gewend was. Niet iedereen had waardering voor de horizontale opbouw en het open en transparante karakter van het hoofdgebouw, met om de hoeken de doorlopende vensterstroken en de juist door Van Tricht bedachte inpandige werkplekken aan de vensterbanken in de gangen voor de leerlingen, met flexibele wanden van sommige leslokalen, waardoor die lokalen bij de gang konden worden getrokken. In algemene zin en in de politiek

13

14

Foto van Gerrit Rietveld Foto van schoolgebouw

PASPOORT werden vraagtekens gezet bij de oplopende bouwkosten: Volgens de Graafschapbode van 9 augustus 1968 circa 3 miljoen gulden, maar in de aangepaste en uitgebreidere einduitvoering (incluis tuinaanleg) in 1971: 7,5 miljoen. De kritiek ging aanvankelijk hand in hand met klachten over onderhoudsgevoeligheid, lekkages en de extreme belevingsuitersten in temperatuur: ’s winters kleumen, zomers zweten. Daar is in de loop der jaren, onder andere door toepassing van meer dubbel glas en kunststof kozijnen veel aan verbeterd, maar de klimaatbeheersing blijft door alle glazen openheid problematisch.

Wie afstemt op de huidige loftuitingen over de toegepaste architectuur en de voordracht van prof.dr.ir. Paul Meurs (in 2009) voor de gemeentelijke monumentenlijst, kan zich het gemopper van toen nauwelijks voorstellen.

Het voortschrijdend inzicht houdt ongetwijfeld verband met de wereldwijd stijgende waardering voor Rietvelds ontwerpen en de invloed van De Stijl en het Nieuwe Bouwen op de Nederlandse architectuur, de bijhorende exposities, boeken die verschijnen, filatelistische waardering en redelijk wat geesteskinderen van Rietveld op rijks- en gemeentelijke monumentenlijsten. Dat brengt het verhaal nogmaals op Johan van Tricht, die veel van de ontwerpen van collega Rietveld na diens dood voltooide, maar amper deelde in de waardering en huldeblijken die ze ten deel vielen.

Het maakt hem tot een wat tragische figuur. Ouddocent handvaardigheid Wim Kok wilde weleens het naadje van de kous weten wie wat nu precies in Doetinchem ontworpen heeft en of het verlate eerbetoon wel eerlijk is verdeeld.

Andere reden: de in 1970/’71 afgewezen naamsverandering waarin niet voor Rietveld werd gekozen omdat ‘diens rol bij de totstandkoming van de school te gering zou zijn geweest.’

In 1986 toog Kok met de Doetinchemse architect Gerhard Simonetti, destijds Van Trichts compagnon, naar Utrecht voor tekst en uitleg.

Het gesprek leverde niet op wat beiden hadden verwacht. Van Tricht zei ‘het is de school van Rietveld, maar ik heb hem gebouwd.’ Daar moesten Kok en Simonetti het mee doen.

Uiteindelijk kwam het in 1996 op initiatief van toenmalig rector Elly Reinders alsnog tot de naamswijziging die Rietveld postuum alle eer bracht. Een boze Van Tricht zou het hier niet mee eens zijn geweest en zelfs hebben gedreigd met een proces, maar volgens Reinders heeft dat ‘ondanks heisa’ niet tot een zaak geleid, zo schreef ik al in februari 2018 in de Kronyck van Deutekom.

Rob Lureman

Naam: Rietveld Lyceum (sinds 1996, tussen 1968 en 1996 GSGD: Gemeentelijke Scholen Gemeenschap Doetinchem (oorspronkelijk, sinds 1879: Stedelijk Gymnasium, later Gemeentelijk Lyceum gehuisvest in afgebroken bebouwing en Villa Ruimzicht).

Bouwjaren: 1968/1971 Uitbreiding: 2004/2006 Architecten: Gerrit Thomas Rietveld (1888-1964), die de eerste schetsen maakte; Johan van Tricht (1928-2008), die na Rietvelds dood voortborduurde op diens tweede schetsontwerp omdat het eerste door de Rijksgebouwendienst, en daarmee door het ministerie van onderwijs, werd afgekeurd. Architectuurstudio DP 6 (Delft), die tekende voor de verdiept aangelegde uitbreiding.

Bouwsom hoofdgebouw: 7,5 miljoen gulden Aannemer: S.J. van der Kemp & Zonen (Silvolde) Status: gemeentelijk monument (sinds 2010), zowel hoofdgebouw als omringend groen. De uitbreiding en de eerder afgestoten conciërgewoning vallen niet onder de bescherming.

Bekende leerlingen: voetballers Paul Bosvelt, Alexander Büttner, Sam Hendriks, Guus Hiddink (ook coach), Klaas Jan Huntelaar, Jochem Jansen, Luuk en Siem de Jong, Hidde Jurjus, Ted van de Pavert, Bart Straalman, Siri Worm, Jeroen Sanders (scheidsrechter); hockeyers Stephan Veen (goud OS 1996 en 2000) en Leo Klein Gebbink (goud OS 1996); wielrenner Koen Bouwman (goud WK 2019 gemengde ploegen-estafette); Daan van Haarlem (volleybal-international); Dione Housheer (handbal), Bennie Jolink (zanger Normaal), Gijs Jolink (zanger-gitarist Jovink en de Voederbietels); Jur Raatjes (tv-presentator); Mieke Stemerdink (zangeres); Berend Strik (beeldend kunstenaar); Abel de Vries (architect); Ymke Wieringa (tv-presentatrice, o.a. RTL 5); Henk Ovink (beeldend kunstenaar, waterschapsgezant Nederlandse regering, eerder adviseur regering VS overstromingsrisico’s).

Opmerkelijk: Voor zover bekend eerste school in Nederland die werd gebouwd met een instructie-zwembad. Het in de kelder gesitueerde bad verdween na de uitbreiding en verbouwing. De vrijkomende ruimten werden ingericht als leslokaal.

15

16

e i d u t S

Geschiedenis

Uit de school geklapt Als een kostbaar kleinood wordt op de rectorskamer van het Rietveld Lyceum een antiek ‘Schrijfboek’ van de rector bewaard. Op de grauwe stoffen kaft staat de datum van de eerste notitie: 30 september 1913 en op tweederde van het schriftje staat de laatste notitie uit februari 1940.

In een prachtig regelmatig handschrift doet ‘de voorzitter’ bijna zonder doorhalingen verslag van rapport- of schoolvergaderingen, waarvan er twee of drie per schooljaar gehouden worden.

De aantekeningen worden steeds korter en spaarzamer, dat wèl.

In 1925 worden ‘plannen besproken omtrent de bezichtiging van Vulkaansoord (sic), de drukkerij Misset, de gasfabriek en een tochtje naar de Zumpe’ en er wordt nagedacht over de ‘wenschelijkheid van gymnastiekonderwijs aan de school.’

De leerlingen in 1913 zijn niet echt opmerkelijk: • R. Claus uit de eerste klasse is ‘lui, onoplettend en slordig’ • A. Knol uit klasse II ‘werkt thuis niet genoeg’ • A. van de Waal ‘let niet goed op’ • J. Kok uit klasse VI ‘moet beter zijn best doen’ • H. de Kruif uit klasse I is ‘verregaand lui’, J. Hoogestegen (alleen?) ‘op school lui’, H. Hol ‘te lui’.

‘Er is een kind van katholieke ouders aangegeven.

Het heeft de zustersschool afgeloopen. Besloten wordt deze leerling voorwaardelijk aan te nemen.’

‘Het voorstel tot opvoering van een operette’ (door leerlingen) wordt -helaas- verworpen.

Op de eerstvolgende schoolvergadering moet er gesproken worden over de prangende vraag: ‘Hoe moet men handelen met leerlingen die hun les niet hebben geleerd?’ (was gedateerd: 31 October 1913)

Aan het verzoek van ‘Israëlitische ouders om verplaatsing van de zaterdagmorgenlessen naar de woensdagmiddag’ ook buiten de 4 wintermaanden te doen plaatsvinden wil men -‘op paedagogische gronden’ - geen gehoor geven.

‘Joden zouden onder de gegeven omstandigheden moeten proberen een regeling voor alle scholen te treffen.’

In December 1913 ‘wordt geklaagd over te veel huiswerk. Daar allen dit zooveel mogelijk wenschen te beperken, zal getracht worden de leerlingen in de school nog wat meer zelfstandig te laten werken….’

In juni 1929 ‘meent de voorzitter te weten dat in Zutphen een klas gesplitst wordt als er meer dan 30 leerlingen zijn. Daar is de toestand dus veel gunstiger en eigenlijk geheel zooals die ook hier behoorde te zijn.’

Er wordt geklaagd over slechte verlichting ‘een ongerief dat de laatste les in de namiddagschooltijden bemoeilijkt’ en men vraagt ‘of niet zooveel kolen in voorraad kan gehouden worden, dat onmiddellijk kan worden gestookt, zodra de temperatuur dat noodzakelijk maakt.’

In de volgende vergadering besluit men ‘op dagen dat de temperatuur in lokalen niet hoger is dan 50 ‘F geen lessen te geven in die lokalen.’ (50 graden Fahrenheit = 10 graden Celsius) De ‘toestand van sommige leermiddelen en schoolmeubelen eischt (voortdurend) verbetering’.

De bestemming van het schoolreisje is een terugkerend vraagstuk: wordt het Amsterdam, Urk, Enschede, Nijmegen, Emmerik, Cleef of toch Denekamp? ‘Besloten wordt een autotocht met bussen van de Geldersche tram te maken over de Veluwe.’

Aldus besloten.

‘De voorzitter wijst erop dat de rust die vroeger in klasse 1B heerschte, min of meer dreigt verloren te gaan.’

17

18

Rietvelders van toen

Fantastisch uitzicht op dak Ruimzicht

Rob Lureman

Daan van Haarlem, volleybalinternational Op 9 juni dit jaar beleefde Daan van Haarlem (30) met 100 Oranje-caps het hoogtepunt in zijn volleybalcarrière in een Golden League-interland in Koog aan de Zaan tegen Spanje. Er kwam voor de oud VWO-leerling van het Rietveld nog één interland bij en daarna was het finito. Daan werd niet langer geselecteerd voor het nationale team.

Als hij kijkt naar de concurrentie en zijn leeftijd (30) lijkt een vervolg er voorlopig niet in te zitten.

“Honderd is een geweldige mijlpaal. Dat geldt ook voor het landskampioenschap en de nationale beker die ik met Orion in 2012 heb behaald.”

Ander hoogtepunt noemt hij de WK van 2018 toen Nederland met 3-1 won van wereldkampioen Brazilië.

Daan, die tegenwoordig voor Kladno in Tsjechië speelt, blikt in warme herinnering terug op zijn schooltijd. Hij roemt de begeleiding die het Rietveld steeds heeft ingeruimd voor de vele topsporters die er leerling waren. “Voorbeeld: Ik mocht ’s middags altijd eerder weg om bij Orion te kunnen trainen.” Hij zegt dat de sportleraren, in het bijzonder Margo Plate, veel begrip opbrachten voor zijn volleybaltoekomst. “Daar ben ik dankbaar voor. Ik heb nog ingesproken op het filmpje dat ter gelegenheid van Margo’s afscheid is gemaakt.”

Daan zegt een heerlijke, onbezorgde tijd op het Rietveld te hebben gehad. Bij die tijd rekent hij ook de twee jaar waarin hij les had in het monumentale Ruimzicht. “Daar heeft m’n vader Hennie ook op school gezeten, dat is toch wel een bijzondere ervaring.” Wat hij nooit vergeet, waren de klimpartijen naar het dak van Ruimzicht: “Wat had je daar een fantastisch uitzicht!”

Het schoolgebouw van het Rietveld vond hij apart door de vormgeving en de mooie warme kleuren, al heeft hij daar persoonlijk niet zoveel mee. Daan was 18 toen hij slaagde voor VWO. Voordat hij die richting uitging, heeft hij nog Grieks en Latijn gehad. “Leuk hoor, maar een gegeven ogenblik begon ik me af te vragen wat ik daar later aan zou hebben, dus koos ik voor VWO.” Leraren die hij nooit vergeet, zijn Vincent Beijer (geschiedenis), Edwin Zweers (geschiedenis) en Ab Been, de overleden leraar biologie.

“Bevlogen mensen, die boeiend konden vertellen.”

Herinneringen ophalen aan zijn schooltijd doet hij graag. Bijvoorbeeld in de zomervakantie als de volleybalcompetitie stil ligt. “Dan struin ik graag in Doetinchem rond en ik kom altijd leerlingen tegen waarmee ik in de klas heb gezeten. Meestal was de tijd te kort voor een uitgebreid praatje omdat ik moest trainen voor Oranje, maar afgelopen zomer dus niet. De schooltijd van toen kwam weer volop tot leven.”

Rietvelders van toen

De aardrijkskundeles: een kantelpunt in mijn leven Het zal heel bijzonder zijn om na bijna zestig jaar terug te keren naar het Lyceum in Doetinchem.

Toen in ‘Ruimzicht’ met mijn H.B.S.-A op zak, nu naar de ‘reünie op het Rietveld’.

Mijn eindexamenjaar 1961 was enerverend: de meesten van mijn klasgenoten wisten al waar hun toekomst lag, maar voor mij bleef dat lang onduidelijk. Daarom besloot ook ik ‘eerst wat van de wereld te gaan zien’. Hoewel mijn ouders tegen waren, ging ik als scheepswerktuigkundige varen bij de koopvaardij. Pas na twee jaar en ruim twee maanden keerde ik terug in mijn woonplaats ’s-Heerenberg, waarna ik vijf jaar bij de Royal Interocean Lines de wereldzeeën bevoer.

Herinnering De bosloop heb ik pas tijdens de Ramadan gehaald: klasgenoten die vasten hoeven hem niet te lopen, maar zij fietsen langs het parcours ‘om toezicht te houden’.

Als je voor een euro of wat zo’n fiets eventjes kunt lenen, kun je fris en op tijd over de eindstreep rennen.

(Naam bij de redactie bekend)

Hoe kwam ik tot die keuze? Die gedachte ontsproot… op het Doetinchems Lyceum! Wanneer de aardrijkskundeleraar, de heer Van Den Brink, levendig vertelde over de ontdekkingen van Stanley en Livingstone in de binnenlanden van Afrika, zag ik als het ware dat donkere werelddeel door de atlas heen schemeren en dacht: die verre verten, die wil ik ook ontdekken!

Meestal blijft het dan bij dromen maar ik liet alles achter en koos voor een scheepsdek onder mijn voeten en … ik schreef er een boek over.

Mijn boek getiteld “VAAR WEL”, begint bij de aardrijkskundelessen op ons Lyceum!

Ik verheug me op verrassende ontmoetingen op 16 november.

Bert Botzen, oud(e)-leerling

19

20

Interview

Een echte kenner: Alper Kenger Dit voorjaar studeerde Alper Kenger af als Aerospace Engineer aan de TU Delft en sindsdien werkt hij als EUV System Install Coordinator voor het Eindhovense ASML. Daarvóór was hij jarenlang leerling op het Rietveld Lyceum.

Er zijn meerdere leerlingen die de weg van Alper Kenger op het Rietveld in omgekeerde richting hebben afgelegd, maar zijn route is wel heel uitzonderlijk! Omdat hij een groot kenner van de ins en outs van mavo, havo én vwo moet zijn, wilde ik hem enkele vragen voorleggen.

Hieronder zijn antwoorden.

Hoeveel jaren heb je doorgebracht op het Rietveld?

In totaal heb ik 8 jaar doorgebracht op het Rietveld Lyceum, van september 2003 tm juli 2011 In welke jaren heb je examen gedaan op het Rietveld en op welk niveau?

De eerste keer was op het vmbo, in 2007. Daarna heb ik mijn havo examen in 2009 gedaan en tot slot vwo in 2011.

Is het waar dat je alledrie de keren cum laude bent geslaagd?

Ja dat klopt wel degelijk, maar het is maar net wat je als ‘cum laude’ definieert. Het klopt wel dat ik alle drie de keren hoger dan een 8 gemiddeld stond na het afleggen van mijn examens. Een 8.3 op het vmbo, een 8.4 op de havo en een 8.2 op het vwo :) Wat heb je na je Rietveldtijd gedaan?

Na mijn jaren op het Rietveld heb ik eigenlijk voornamelijk gestudeerd. Ik begon met mijn bachelor Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek aan de Technische Universiteit Delft in 2011 en in 2015 begon ik met mijn master in dezelfde studierichting. Aangezien zo’n technische studie redelijk wat tijd vergt, heb ik naast mijn studie niet heel veel baantjes gehad. Ik heb wel een tijdje als examentrainer gewerkt bij Lyceo, waarbij ik de kans kreeg om middelbare scholieren in hun laatste jaar even goed voor te bereiden op hun eindexamens in intense 3-daagse cursussen. Verder heb ik ook vaak voor de TU Delft gewerkt als ‘Teaching Assistent’, waarbij je als student docenten assisteert met het begeleiden van studenten tijdens projecten voor meerdere vakken.

Het meest indrukwekkende moment tijdens een diploma-uitreiking ever vond ik het moment toen alle geslaagden als één man opstonden om jou toe te juichen toen je naar voren werd geroepen om je diploma in ontvangst te nemen; de tranen sprongen ervan in mijn ogen! Was jij je daarvoor al bewust van je populariteit onder je klasgenoten of was het een complete verrassing? Hoe was het om zo je diploma te krijgen?

Ik weet niet of ik het echt beschouwde als populariteit, maar ik was me er wel van bewust dat ik vaak erg goed om kon gaan met heel veel klasgenoten. Maar toch bleven die ovaties van mijn klasgenoten bij mijn diploma-uitreikingen altijd wel een aangename verrassing, ik was er echt even stil van. Dat je vrienden en klasgenoten waar je tenminste 2 jaar een hele leuke tijd mee hebt beleefd even een moment nemen om op te staan en je feliciteren in de vorm van applaus was voor mij erg bijzonder om te zien, ik denk dat die momenten mij altijd wel zullen bijblijven.

Natuurlijk was ik op dat moment ook blij met het papiertje dat ik kreeg, maar het respect dat ik kreeg van mijn gelijken was voor mij veel waardevoller.

Wanneer kreeg je het plan om op het Rietveld drie geledingen te doorlopen? En waarom toch heb je geen gymnasium gedaan?

Het is moeilijk om aan te geven wanneer ik precies dit idee kreeg, het heeft zich namelijk over een periode van enkele jaren ontwikkeld. Ik denk niet dat ik ooit echt het ‘plan’ had om vmbo, havo en vwo te doorlopen. Een groot deel van de tijd had ik eigenlijk helemaal geen idee waar ik nou heen wilde met mijn leven. In de bovenbouw van het vmbo kreeg ik meer interesse in mijn vakken en kreeg ik ook hogere cijfers. Ik wilde geen MBO doen, en ik dacht dat ik havo wel zou aankunnen dus het idee om havo te gaan doen heb ik pas

in mijn 4e leerjaar gekregen. Toen het me ook goed afging op de havo en ik nog steeds geen idee had wat ik met mijn leven wilde doen, besloot ik in mijn havo examenjaar om toch ook maar vwo te doen om 2 jaar extra denktijd te krijgen. Bovendien leek het pad naar de universiteit via het vwo mij wat logischer. Pas in vwo5 (dus mijn 7e jaar op het Rietveld) had ik een goed beeld van wat ik na het Rietveld wilde doen, en de rest is geschiedenis. Overigens was het niet mogelijk om gymnasium te doen als je instroomt vanuit havo, volgens mij kan dit alleen als je in de onderbouw op het vwo begint.

Heb je voordeel gehad van je lange weg naar de universiteit of heeft die je gehinderd?

Ik denk wel dat het allemaal voordelig heeft uitgepakt, uiteindelijk hebben al die jaren bijgedragen aan mijn ontwikkeling en hebben ze mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Als ik het over kon doen dan zou ik waarschijnlijk dezelfde weg willen afleggen, vooral mijn tijd op het vmbo zou ik niet hebben willen missen.

Hoe verliep je carrière op de universiteit? Ook zo geleidelijk of ging je er toen als een komeet doorheen?

Het was in mijn eerste jaar wel erg wennen aan een hele andere vorm van onderwijs en het niveau lag erg hoog.

Ik heb het er uiteindelijk heel leuk gehad, maar ik ben er niet bepaald als een komeet doorheen gevlogen.

Zou jij jezelf een ‘streber’ noemen? Waarom wel/niet?

Nee ik denk het niet. Ik was wel gemotiveerd om goed te begrijpen waar de lesstof over ging, maar het ging mij nooit echt alleen om het halen van hoge cijfers.

Wat vond en vindt je familie van je loopbaan?

Zij vonden het denk ik wel indrukwekkend en ze zijn vaak ook heel ondersteunend geweest.

Hoe ziet een ‘gewone’ werkdag van jou er nu uit?

Ik moet best vaak reizen voor mijn werk, dus dat hangt een beetje af van waar ik ben. In Nederland is het veel kantoorwerk, met een aantal vergaderingen per week.

Ik werk voor een technisch bedrijf, dus je leert elke dag ook weer iets nieuws en het werk blijft uitdagend.

In het buitenland heb ik meer direct contact met onze ingenieurs die de technologie installeren bij de klant, om dat proces optimaal te laten verlopen.

Wie was je meest uitzonderlijke docent op het Rietveld?

En wat was er uitzonderlijk aan hem/haar?

Dit is een lastige vraag, omdat ik veel uitzonderlijke docenten heb gehad waar ik veel van heb mogen leren.

De drie meest uitzonderlijke zouden zijn: Theo Rijsemus, Clemens van der Drift en Maurice Verreck. Mr. Rijsemus had altijd hele interessante verhalen die hij heel leuk kon brengen, er was vrijwel altijd een leuke sfeer bij hem in de klas. Door mr. van der Drift ben ik wiskunde leuk gaan vinden, hij kon het altijd heel helder uitleggen en was vaak erg positief met een geweldige humor. Mr. Verreck was mijn mentor op de havo en door hem heb ik een sterke interesse in natuurkunde gekregen. Hij gaf mij vaak ook goed advies over mijn toekomstige loopbaan en was een erg betrokken mentor.

21

22

23

24

f e i t r o p S

Gelukkig is het Rietveld een monument Voor Jacques Blommestijn (66), sinds 1983 als leraar kunst aan de school verbonden, is de jubileum-reünie meteen zijn afscheid. “Ik ben eind oktober met pensioen gegaan.”

Blommestijn heeft het statige Ruimzicht nog meegemaakt toen het Rietveld Lyceum nog GSGD (Gemeentelijke Scholengemeenschap Doetinchem) heette. “Misschien wel 15 jaar, ik weet dat niet meer precies. Wat ik me goed herinner van Ruimzicht is de prachtige dubbele zolder waar de tentoonstellingen werden gehouden van de werkstukken van leerlingen die eindexamen kunst deden. Totdat de brandweer op de voorlaatste schooldag voor de zomervakantie op inspectie kwam. Het oude gebouw bleek zo onveilig dat iedereen er meteen uit moest. Er mocht geen dag meer les worden gegeven.”

Voor exposities van leerlingen heeft hij altijd ruimte gezocht buiten de vertrouwde sfeer van het leslokaal. Dat was niet alleen op de zolder van Ruimzicht, ook toen hij ‘verhuisde’ naar het naastgelegen Rietveld. “Met ruimte bedoel ik letterlijk ruimte. Mentaal, maar ook concreet praktisch. Je moet voor de uitwerking van ideeën zo min mogelijk beperkt worden in je creatieve mogelijkheden. Dan heb je niets aan ladenkasten van 50 bij 65 centimeter, die je in de weg zitten.”

De jongeren van nu voelen de tijdgeest prima aan, vindt hij. “Er moet voldoende ruimte zijn om installaties met objecten neer te zetten. Ruimte ook voor digitale projecten, al dan niet met muziek, voor wandschilderingen, tekeningen, nou ja noem maar op.” Blommestijn week bijvoorbeeld al eens uit naar de oude, destijds leegstaande moskee aan de Ds van Dijkweg en naar een door wooncorporatie Sité drie jaar lang beschikbaar gestelde kantoor-étage boven het Casino.

Voor de leraar kunst is het gebouw van het Rietveld Lyceum het summum van openheid en transparantie door z’n ‘geniale’ lichttoetreding.

“Bij elk lokaal komt het buitenlicht van twee kanten binnen. Dat is het maximum dat je kunt hebben. Aan de ene kant het binnenvallende licht via de ramen van de open verbindingsgangen, aan de andere kant het licht dat aan de buitenkant van de lokalen via de ramen daar naar binnen komt. Met een beetje fantasie lijken die alles verbindende gangen wel op een octopus die z’n tentakels uitslaat. In die openheid is het prettig lesgeven.” Hij wijst op de glazen binnenwand met ingezette kleine wand met toegangsdeur en muurvlak. “Eigenlijk kun je spreken van een glazen gebouw met ingezette wanden. Dat is heel ingenieus gedaan, alleen jammer dat niemand het ziet.” Lyrisch is hij ook over de ramen en vensterstroken die doorlopen om de hoeken van de kopse zijden. “Dat versterkt enorm het open karakter.”

25

26

De onverholen waardering die er nu is voor de architectuur van het gemeentelijk monument was er vroeger niet of nauwelijks, herinnert Blommestijn zich.

“Toen ik in dit gebouw les ging geven, vond niemand het mooi. Ongezellig, strak, koud en kil. Dat waren de reacties die je natuurlijk moet plaatsen in de geest van de tijd van toen. Nu, anno 2019, is het de smaak van iedereen. Je hoort nauwelijks nog negatieve klanken.

Rietveld en trouwens alle Bauhaus-vormgevers zouden verrast zijn als zij uit hun graf zouden kunnen opstaan en zien hoe nu iedereen hun strakke stijl toepast. Ze zouden verbijsterd zijn!”

Over de toekomst van het schoolgebouw wil hij niet somberen, ook niet in het licht van de grote veranderingen die op til zijn. “Drie scholen worden ingeruild voor twee scholen. Maar ook met twee scholen moet je ergens les geven. Daar blijft dit gebouw perfect voor. Wat moet je er anders mee? Bij vrijwel elke andere herbestemming dreig je het karakter aan te tasten. En…. dát moet je niet willen. Gelukkig is het een monument.”

R. Lureman

n e g n i l Leer

27

28

29

30

Deze partners maken onze reĂźnie mede mogelijk

Kwerreveld feliciteert het Rietveld Lyceum met het 140-jarig bestaan

Visser Tentenverhuur feliciteert het Rietveld Lyceum met het 140-jarig bestaan

Acel Installaties feliciteert het Rietveld Lyceum met het jubileum

Asito feliciteert het Rietveld Lyceum met het 140-jarig jubileum

31

32

33

34

Herinnering

Too cool for school:

Noud van de Louw Altijd als je op een feestje komt waar je oude bekenden van het Rietveld ziet, weet je dat er een moment gaat komen waarop er over leraren van het Rietveld gepraat gaat worden. Iedereen heeft wel een anekdote over een docent en het is meteen een verbindende factor, want je hebt iets gemeen.

Sommige verhalen zijn grappig en onschuldig, sommige verhalen nog steeds vervuld met haat, omdat de desbetreffende leraar hem destijds heeft ‘genaaid’ op één tiende punt waardoor hij bleef zitten. De ander deed heel cool niet zijn best op de havo en is toen maar mavo gaan doen, maar als hij dat wel had gedaan dan had hij de havo makkelijk aangekund. Ik was zo’n figuur die eigenlijk “makkelijk” havo had kunnen doen, maar ik had geen zin om mijn best te doen. Dus fuck it.

Mensen die samen met mij op het Rietveld hebben gezeten, zullen mij niet kennen als een hardwerkende, pientere jongeman. Mijn kwaliteiten waren op het Rietveld nog niet erg zichtbaar, want ik deed heel erg mijn best om die kwaliteiten te maskeren. Want niet stoer. Toch moet je aan het eind van de middelbare school zo langzamerhand een beetje gaan nadenken over je toekomst. En alhoewel ik dat op 26-jarige leeftijd nog steeds best lastig vind, moest dat op 16-jarige leeftijd toch echt gebeuren.

Nadenken over de toekomst wilde ik zo lang mogelijk uitstellen, vandaar dat ik zeven jaar lang op het Rietveld heb vertoefd om uiteindelijk naar het VAVO te gaan om daar mijn HAVO af te maken.

Ik was in die zeven jaar tijd vooral heel erg bezig met een bepaald imago hoog te houden. Namelijk het imago van ‘too cool for school’. ‘Soccer online’ in de mediatheek, spijbelen, een veel te grote mond hebben en het vooral niet luisteren waren de bezigheden die het meeste tijd in beslag namen.

Om huiswerk maken en denken aan je toekomst moest je nóg harder lachen dan om het indrukken van de ‘DJ’ knop tijdens muzieklessen van Mr. Cuypers.

Mijn huidige vriendin vond mij op de middelbare school dan ook een ontzettend vervelend mannetje. Ze verklaarde later dat als ze tussen alle jongens van de school een keuze had moeten maken dat ik dan op de laatste plek was gekomen.

Ik vond haar op mijn beurt een nerdje dat altijd zei dat ze niet geleerd had voor een proefwerk, maar vervolgens wel een 9 haalde.

Voor mij was het een ontzettend verwarrende tijd.

Mijn broer had al een aardige reputatie op gebouwd en zodoende naam gemaakt op het conto van Van De Louw. “Je bent toch niet het broertje van Willem of wel?” “Jawel!” zei ik trots en beloofde mezelf dat ik de naam eer zou gaan aandoen..

Op de middelbare school ging het naar mijn beleving vooral om status. Dat was in ieder geval waar ik me mee bezig hield en de coolste status was: lastig zijn voor alles en iedereen en vooral naar niemand luisteren.

Ik deed er dan ook zeven jaar over om van het Rietveld af te komen zonder een HAVO-diploma.

Toch knap. Na de middelbare school moet je dan ineens ontzettend gaan nadenken over je toekomst.

En ik maakte me op het Rietveld om heel veel dingen druk, maar over de toekomst had ik zelden tot nooit nagedacht.

Toen ik nog op het Rietveld zat, vond mijn vriendin dat ik een bijzonder lastig ventje en een uitslover was. Dat was ik dan misschien ook wel, maar toch sloeg tien jaar later de vlam in de pan toen we elkaar na een voetbalwedstrijd van De Graafschap elkaar tegen het lijf liepen. Er moet veel veranderd zijn denk je. Dat klopt.

Toen was ik enkel bezig met wat mensen van me dachten en wilde ik een bepaald imago in stand houden; dat was belangrijker dan je best doen op school. Voor emoties en gevoelens was geen tijd en geen plaats. Naarmate ik ouder werd, merkte ik dat die instelling mij helemaal niet stond en dat ik verre van mezelf was en zo niet gelukkig zou worden.

Mijn vriendin en ik zijn nu anderhalf jaar samen en hebben geen hekel meer aan elkaar…

Toen ik in Amsterdam en Suriname was, waar ik voor niemand de schijn hoefde op te houden, heb ik mezelf een beetje leren kennen en nu gedraag ik me heel anders; ik heb ook een eigen bedrijf in het maken van films. Ik merk dat ik in mijn verhalen en films veel sympathie heb voor de jongeman die worstelt met zichzelf en zichzelf nog niet helemaal kent. Hopelijk zullen mijn films ooit op het witte doek te zien zijn.

Als ik mijn 14-jarige ‘ik’ iets had kunnen vertellen, zou het zijn: ‘geef jezelf tijd, alles komt goed’. Dat die ‘too-cool-for-schoolmentaliteit’ eigenlijk een masker is voor eigen onzekerheden.

De Rietveldperiode heeft een bijzonder plekje in mijn hart: ik moet daar toch altijd met een grote glimlach aan terugdenken, want we hebben ook ontzettend veel gelachen.

Noud van de Louw Rietveld Lyceum 2005-2012

Geef jezelf tijd, alles komt goed 35

36

Herinnering

Bennie Jolink “Huiswerk heb ik nooit gemaakt” Rob Lureman Kampioen nablijven en betrapt met vuurwerk Bernard (Bennie) Jolink (73), zanger van de roemruchte boerenrockband Normaal, is één van de spraakmakendste oud-leerlingen.

“Ik ging in 1960 met een groepje van zes ‘Hummelsen’ naar het Ruimzicht lyceum en kwam terecht in 1 E, een klas met alleen maar jongens.

Ik was al snel kampioen nablijven en moest dan bij conciërge Bongers papier prikken. Met die prikkers hielden we degengevechten. Geen wonder dat ik bleef zitten. Ik herinner me nog de leerkrachten Dirkzwager (biologie), mevrouw Monod de Froideville (Frans natuurlijk), later Elsje Bouwhof (knappe roodharige), Cootje Oosterkerk (tekenen), meneer Kloen (gym) en mevrouw Vegman (Engels).

In de 2e klas HBS waren mijn ouders dat geouwehoer van mij helemaal zat. Ik was betrapt met vuurwerk en de rector zei: neem hem eraf of we sturen hem eraf. Aan het eind van dat jaar werd ik naar de tegenoverliggende MULO gedegradeerd en mocht daar in de 3e klas verder. Vanwege het absolute schrikbewind op de Christelijke MULO heb ik aan Ruimzicht toch wel goede herinneringen. O ja, huiswerk heb ik nooit gemaakt. Als je dan ook nog in de les constant zit te keten, is het niet verwonderlijk dat het met wiskunde niet goed kan gaan.”

Bennie met trouwe viervoeter Nora.

Bennie (staand helemaal rechts) in zijn Ruimzichttijd met 2e klas HBS.

Oerend hard Bennie Jolink studeerde na zijn schoolavonturen in Doetinchem cum laude af aan de kunstacademie ArtEZ Art & Design in Enschede. Vervolgens trok hij als kunstenaar naar Amsterdam.

Jolink is één van de oprichters van Normaal en grondlegger van de boerenrock in dialect. Met Normaal gaf de zanger/gitarist de Achterhoek een (streek)eigen muzikaal gezicht en dwong hij, tot in de Randstad toe, erkenning af voor de identiteit en charme van de streek. De eerste stappen daartoe werden gezet in Lochem op Hemelvaartsdag 1975.

Razend populair werd Normaal in 1977 met het nummer Oerend hard met bijhorend tv-optreden.

Het is inmiddels een klassieker. Sinds 1980 kent half Nederland het Achterhoekse begrip høken, dat staat voor inhaken en uit je bol gaan met bier en vrouwen (Høken is normaal (wie niet wet wat høken is / die wet echt niet wat ie mist). Het andere begrip Oerend hard slaat terug op één van zijn favoriete hobby’s: motor rijden. Dat waaghals Bennie (Buizen Berend) daarbij risico’s niet uit de weg ging, bewijzen zijn vele ongelukken.

Bennie Jolink is de vader van bassist Gijs Jolink van de dialectband Jovink en de Voederbietels. Samen spelen ze in de Motorband. Bennie Jolink ontving diverse prijzen, onder andere in 2006 de Edison Oeuvreprijs voor zijn bijdrage met Normaal aan de Nederlandse popmuziek. De boerenrockband is in mei 2018 levensgroot door beeldhouwster Lia Krol in brons vereeuwigd in de Dorpsstraat in Hummelo. Het dorp heeft er sindsdien een soort bedevaartsoord bij.

Gelukkig bracht hij het er levend af. Zijn persoonlijk leven kreeg vorm in de film Ik kom altied terug (2001) van regisseur Frank van den Engel en de biografie Oerend hard (2005) van de hand van oudstreekgenoot, journalist en historicus Jos Palm.

Normaal in brons in Hummelo door Lia Krol vereeuwigd en door Irma, de weduwe van drummer Jan Manschot onthuld op Hemelvaartsdag 2018. Van links naar rechts Jan Manschot, Bennie Jolink, Willem Terhorst en Ferdi Joly.

37

38

Herinnering

Verboden vrucht De GSGD organiseerde een filmfestival waarop de film Turks Fruit van Jan Wolkers vertoond zou worden. De filmkeuring was 16 jaar en ouder en iedereen had het erover. Ik was 14 jaar en zat in VWO 3, maar mijn hele klas wilde proberen binnen te komen: daar moesten we naar toe!

Thuis vertelde ik dat ik gewoon naar een film met Charlie Chaplin ging. Samen met een vriendin stond ik in de rij voor de ingang; ik probeerde langer te lijken en trok een volwassen blik, dacht ik. In de aula waar de film vertoond werd, loerden leraren en leerlingen naar elkaar: wie zat er nog meer in de zaal?

Mijn vader haalde mij op en vroeg welke film ik gekeken had. Ik kon niet liegen, dus de hel brak los.

Met veel gevloek drukte hij het gaspedaal in en we snelden naar huis. Tijdens deze dollemansrit werd geen woord gesproken. Nog steeds woedend kwam hij met mij thuis. Mijn moeder zat te wachten aan de eettafel. Mijn vader tierde en vervloekte de rector, smeet met deuren en sloot zichzelf op in zijn werkkamer. Mijn moeder en ik zaten beteuterd aan de tafel.

De volgende dag tijdens de aardrijkskundeles werd ik bij de rector geroepen, want mijn vader had gebeld en hem verweten, dat hij een slappe zak was die geen toezicht had gehouden. Maar ja, wat kon de rector nu doen? Hij vroeg of ik het een enge film vond....

Natuurlijk niet!

Toen ik terug was in de les, vroeg een jongen uit mijn klas meteen of het om Turks Fruit ging, want het hele dorp wist al hoe razend mijn vader was geweest.

Moddermania Ik was leerling in de tijd dat leraren nog mochten roken voor de klas.

Wij hadden geschiedenis les in het oude Ruimzicht op de eerste of tweede etage waar wij de afgesleten, houten traptreden opstommelden om plaats te nemen in een lokaal met grote ramen.

Onze geschiedenisleraar was meneer Modderman. Hij zat altijd te roken achter een houten lessenaar op een soort verhoging. Ik herinner me hem als een grote, dikke man met een rood gezicht die altijd sigaretten rookte. Hij sprak bevlogen over geschiedenis. Daar weet ik niet veel meer van. Ik keek altijd gebiologeerd naar zijn vlezige hand met dikke vingers waarvan de nagels bruingeel verkleurd waren van het vele roken en waar altijd een sigaret tussen zat.

Terwijl hij gepassioneerd sprak over zijn geliefde vak bewogen zijn handen druk heen en weer en liep hij op en neer tussen onze tafels. Wanneer hij les gaf, rookte hij continu.

Hij tikte echter nooit de as af en dus zaten wij naar de steeds langer wordende askegel te kijken, die op een gegeven moment krom werd om ten slotte af te breken.

Op een dag zat meneer Modderman niet op zijn plek, rokend achter zijn houten lessenaar. WĂŠl verscheen meneer Kwist, onze leraar Frans. Met gebroken stem deelde hij mede dat meneer Modderman was overleden.

GSGD 1976-1983

g i t s n Ku

39

40

Herinnering

Henk Ovink

Rob Lureman

Rietveld is icoon van licht, lucht en ruimte.

Henk Ovink (bijna 52) oud-leerling, wiskundige, beeldend kunstenaar is watergezant van de Nederlandse regering. In die laatste hoedanigheid reist hij de wereld rond om andere landen te helpen bij hun strijd tegen het water.

Zijn kennismaking met het Rietveld had, toevallig, ook te maken met water. “Het was de zwemles met de tweede klas van de Ds. van Dijkschool in het instructiebad. Wekelijks liepen we met de klas achter elkaar langs de school. Door de chloorlucht daalde je af in de kelder van het sportcomplexje.

Indrukwekkend, groots, spannend ook. Je dacht: ‘Daar ga ik straks misschien naar school.’ Ik ben zoon, kleinzoon en achterkleinzoon van drie generaties architecten, mijn moeder was directeur en lerares van diverse scholen. In mijn bloed zitten scholen, onderwijzen, samenwerken en architectuur, ontwerpen en ontdekken. Wat een plezier om als 12-jarige naar deze middelbare school te mogen, op een steenworp afstand van ons huis. Het kruispunt over, de oude oprijlaan van Villa Ruimzicht volgend, liep ik door het prachtige arboretum naar school. Op de kop van de uitwaaierende bouwdelen ging ik naar binnen. Een gekke entree, aan het eind van de gang, meteen een trappenhuis en die schitterende gangen: breed en vol licht. Rietveld en Van Tricht kozen hier bewust voor kwaliteit. Niet een gang met lokalen aan beide zijden, maar aan één kant lokalen. Overal licht, lucht en ruimte! Je kon zo in de lokalen kijken en boven de wandjes opnieuw glas.

Vanuit de klas keek je het park in. Bomen, sportvelden en omgeving werden onderdeel van het lokaal. Mooi en inspirerend!”

“Het park, de bomen, sportvelden en natuurlijk Villa Ruimzicht hoorden er allemaal bij. In Ruimzicht tekenen, aardrijkskunde en geschiedenis en af en toe tentamens. In ‘de paviljoens’, de derde tijdelijke uitbreiding: Engels en Duits. Vervallen en koude noodgebouwtjes die schril afstaken bij die schitterende witte nieuwbouw, met strakke horizontale lijnen in het groen. De ramen dansten als de bladeren en takken van de bomen heen en weer gingen.

Alleen dat voorplein was vergeten, of mislukt. Later maakte ik daar nog een ontwerp voor om ook die buitenruimte onderdeel te laten worden van die eenheid van school, park en stad.

Jammer wanneer het Rietveld Lyceum straks niet meer hier mag huizen. Dit gebouw deze plek, Ruimzicht, het hele park en dat prachtige arboretum dat al rond 1850 werd aangelegd, het is toch de beste plek voor een scholencomplex? Of moet het gebouw juist de transformatiekracht van de architectuur laten zien door juist op deze plek te kiezen voor stedelijke verdichting met appartementen en andere functies gecombineerd in dit gebouw? In ieder geval is het een icoon, met schitterende herinneringen en een ode aan het Doetinchem van lucht, licht en ruimte. Als school, als onderdeel van stedelijke transformatie en als voorbeeld van Achterhoekse daadkracht, ondernemerschap en nuchterheid.

En straks misschien wel als inspiratie voor de vergrijzing: ouderenwoningen met zorg en andere voorzieningen?”

“Daar ga ik straks misschien naar school”

Rolmodel en watergezant

Henk Ovink is in 2015 benoemd door het kabinet als Nederlands eerste Watergezant. Als ambassadeur voor water is hij verantwoordelijk voor het wereldwijd vergroten van het waterbewustzijn, het versterken van de institutionele capaciteit rondom wateraanpak en het opzetten van internationale samenwerking tussen overheden, multilaterale organisaties, de private sector en NGOs, voor meer waterzekerheid en initieert hij innovatieve programma’s om de wereldwijde wateropgave aan te pakken. “Water is wereldwijd het grootste risico voor een duurzame toekomst (SDGs) maar ook onze grootste kans voor een inclusieve en integrale actie.”

Henk werkte voor President Obama’s Hurricane Sandy Rebuilding Task Force waar hij de ‘Rebuild

by Design’ competitie ontwikkelde en leidde en hij de daarop volgende National Disaster Resilience Competition initieerde. Voor hij naar de Verenigde Staten verhuisde was hij waarnemend Directeur

Generaal Water en Ruimte voor het Ministerie van Infrastructuur en Milieu en daarvoor Directeur Nationale Ruimtelijke Ordening.

Henk geeft les aan Harvard GSD, de London School of Economics en de Universiteit van Groningen.

Zijn boek, geschreven samen met Jelte Boeijenga - “Too Big. Rebuild by Design: A Transformative Approach to Climate Change” vertelt over zijn wateren klimaat werk voor de regering van Obama. In januari 2018 werd hij door het Koninklijk Instituut voor Ingenieurs benoemd “als erkenning van zijn enorme betekenis voor het aanzien en de toepassing van de ingenieurswetenschappen in het algemeen, en in de volle breedte van de watertechnologie, infrastructuur en de gebouwde omgeving in het bijzonder. Door zijn inzet, prestaties en het enthousiast uitdragen van zijn werk is hij tevens een rolmodel voor alle jonge ingenieurs.”

41

42

43

44

Herinnering

Ruimte en vertrouwen Het moet januari 1997 geweest zijn dat ik op de open dag van het Rietveld Lyceum voor het eerst dat magistrale gebouw binnenliep. Ik herinner me nog steeds de eerste indruk die het gebouw op mij maakte: prettig, open, licht. Ik voelde me direct thuis, weet nog dat ik een miniles Duits volgde van Paddy Harbers en dat ik mijn eigen shampoo heb gemaakt in het scheikundelokaal. Beide zaken hebben mij niet afgeschrikt en zonder aarzelen heb ik mij aangemeld voor het vwo op de school waar mijn moeder eerder, toen het nog de GSGD heette, haar havodiploma had gehaald. Enkele docenten die mijn moeder les hadden gegeven, kreeg ik ook toegewezen. Maar niemand van hen scheen zich mijn moeder te herinneren. Zij moet een brave leerlinge zijn geweest…

Mevrouw Hof werd mijn mentor. We pendelden veel heen en weer tussen hoofdgebouw en Ruimzicht. Wat een gebouw was dat! Een andere sfeer dan op het hoofdgebouw, meer vrijheid blijheid. Voor wiskunde hadden we meneer Vriezen, met zijn theorie dat leerlingen achterin de klas 25% dommer werden dan die voorin de klas, aangezien zij minder meekregen van de les. De slijtplek van het heen en weer lopen voor zijn bord in lokaal 022 is inmiddels helaas verdwenen.

In jaar twee koos ik voor het gymnasium.

Markante docenten Tonny Ravier en Jaap Smit gaven de klassieke talen, in Ruimzicht vanzelfsprekend. De eerste les Latijn bestond uit het klassikaal tennisballen overgooien op het schoolplein. De docent had toen lang blond haar. Een week later had dezelfde docent kort zwart haar. Dat maakte toen wel indruk op ons weet ik nog.

Ik weet nog veel van andere docenten en van lessen. Meneer Been, die eigenlijk te doof was om in de gaten te hebben dat er overlegd werd tijdens toetsen. Maar wat een lieve man was dat!

Of de lessen van meneer Breeuwer, beginnend docent scheikunde, die de ene na de andere demonstratieproef liet exploderen. Of meneer Otten, die tijdens een toets aan zijn hoge bureau in slaap viel. Meneer Hupkes, bij wie ik altijd vol onbegrip was over de totstandkoming van cijfers die in mijn ogen geen recht deden aan de inzet van leerlingen.

Ik doorliep de jaren met gemak en zette mij op velerlei terrein in voor de school. Bij sporttoernooien hielp ik altijd mee. In de bovenbouw mocht ik een uur Frans en een uur Duits laten schieten om aan onze eigen Rietveld Insite te werken. Deze website voor en door leerlingen kende onder andere een sectie met uitspraken van docenten. ‘De 13e wet van Janze’, ‘kou is een keuze’ (meneer Zweers) of ‘jongens, ik ben toch geen vliegende non’ (mevrouw Van Leeuwen) waren in die tijd gevleugelde uitspraken. En nadat ik twee jaar als leerling mee was geweest op het zeilkamp werd ik daarna co-schipper en schipper. Tot aan vorig jaar ben ik nog vrijwel ieder jaar mee geweest op zeilkamp!

In vwo 5 werd ik onder de vleugels van mevrouw Plate toptalent en kreeg ik de kans om, naast onderwijs, ook mijn droom als scheidsrechter Betaald Voetbal na te streven. Af en toe mocht ik lessen missen om wedstrijden te fluiten of bijeenkomsten bij te wonen. Ook werd ik ingezet als hulpdocent Grieks/Latijn toen ik samen met meneer Wagenaar enkele lessen aan klas twee mocht geven wegens ziekte van een docent.

Daarnaast startten we in dat jaar het Rietveld Opvang Team. We richtten onze eigen huiskamer in het prachtige Ruimzicht in. Leerlingen uit de onderbouw kregen hier bijles, maakten huiswerk of dronken een kopje thee met enthousiaste bovenbouwers.

De keuze voor een vervolgstudie in vwo 6 viel mij zwaar. Veel open dagen had ik bezocht, maar nergens vond ik echt datgene wat ik zocht. Tot ik in februari 2003 met Arthur Isselman samen een presentatie verzorgde bij een voetbalclub. Voetbal en arbitrage werden aan elkaar verbonden.

Na deze presentatie sprak ik veel met Arthur over mijn vervolgopleiding en hij zette mij op het spoor van de lerarenopleiding lichamelijke opvoeding.

Achteraf een bijzonder goede keuze! Op deze opleiding leerde ik hard werken om maar net een voldoende te halen. Mijn talenten bleken namelijk niet echt bij turnen en zwemmen te liggen en hier heb ik heel wat avonden en weekenden voor moeten oefenen.

In mijn laatste jaar van de opleiding, 20062007, liep ik mijn eindstage bij Arthur Isselman en Maarten Brinkhof. Dit ging goed en in mijn eindbeoordeling wensten zij mijn aanstaande collega’s veel plezier met mij als nieuwe collega.

Wat een geluk en toeval dat er net op het Rietveld 12 lesuren beschikbaar waren! Voor mij toen een prima aantal naast mijn baan als scheidsrechter in het Betaalde Voetbal. Drieënhalf jaar gaf ik met veel plezier les, ontwikkelde ik mede de sportstijl en heb ik genoten van het mentoraat.

Achteraf vond ik dat het leukste aan het werken op een school: de persoonlijke ontwikkeling van individuele leerlingen, met het schoolvak en de schoolomgeving als middelen daarvoor.

weer een fulltime baan te vinden. En laat nou net op dat moment het Rietveld Lyceum op zoek zijn naar een conrector met zowel onderwijs- als managementervaring. Ik dacht: waarom niet? Trok toen de stoute schoenen aan en solliciteerde.

Inmiddels zijn we al vierenhalf jaar verder. Ik heb een zeer afwisselende baan met portefeuilles als financiën, formatie, huisvesting, ict en kwaliteitszorg. En nu heb ik ook nog de kans gekregen om aan de ontwikkeling van het Houtkamp College als kwartiermaker een grote bijdrage te leveren.

Zo kijk ik terug op mijn hele schooltijd, zowel als leerling en als medewerker. Het Rietveld Lyceum is een omgeving waarin geleerd wordt, waarin fouten gemaakt mogen worden en waar, als je zelf het initiatief neemt, niets onmogelijk is. Ideeën worden omarmd en ruimte en vertrouwen worden geboden. Ik wens ons allen toe dat het lukt deze kwaliteiten mee te nemen in beide nieuwe scholen, want voor mij zijn ze zeer waardevol geweest. Ze hebben mij immers geholpen mezelf te ontwikkelen tot de persoon die ik nu ben. En daar ben ik trots op!

Jeroen Sanders Conrector van het Rietveld Lyceum

In 2011 ging ik weg. Ik liet de school achter en koos voor mijn carrière als scheidsrechter die ik een aantal jaren combineerde met een baan als verenigingsmanager bij DZC’68 in Doetinchem.

Toen mijn toekomst als scheidsrechter in 2015 abrupt in duigen viel, stond ik voor de uitdaging

Het Rietveld Lyceum is een omgeving waarin geleerd wordt, waarin fouten gemaakt mogen worden en waar, als je zelf het initiatief neemt, niets onmogelijk is.

45

46

Ronny Koolenbrander

Strak in het pak Wiskundig wonder Ronny Koolenbrander was het hoofd van de sectie wiskunde-VWO. De altijd keurig geklede man deed enkel een vest aan als hij verkouden was. Als een van de weinige docenten maakte hij nog gebruik van de grote aanwijsstok, niet enkel om dingen uit te leggen, maar ook om leerlingen te laten zwijgen.

Geen som was te moeilijk voor hem. Voor Ronny Koolenbrander was hetgeen wij moesten leren geen wiskunde: hij noemde het "rekenen plus".

Echte wiskunde zou je pas op de universiteit krijgen. Aan leerlingen die op zittenblijven stonden, legde hij uit hoeveel geld het die betreffende persoon kost om te blijven zitten aan de hand van het laatste loon dat die persoon zou ontvangen. Dit om leerlingen net dat extra beetje motivatie te geven om de laatste toetsweek te knallen!

47

48

Herinnering

Puber in de sixties Als een verlegen lagereschoolknul kwam ik in de eerste klas terecht en een nieuwe wereld ging voor mij open. De hormonen raakten al enigszins op drift. En in die wereld kwam ik een “ouderwetse’ lerares Engels tegen met een knotje op haar hoofd. Ze bracht me danig in verwarring en dat was niet vanwege haar vrouw-zijn, maar omdat ze nogal merkwaardige pedagogische inzichten had. Want binnen een paar weken na het begin van dat schooljaar in dat statige gebouw, werd de opgedane kennis van de taal al schriftelijk getoetst. Dat was natuurlijk even schrikken, maar vooral haar beoordeling maakte mijn jonge geest op slag “instabiel”. Iedere fout die zij opmerkte en ook overduidelijk aangaf, betekende een punt aftrek. Dus het kon zomaar gebeuren, dat het uiteindelijk behaalde cijfer (ver) onder de nullijn terecht kwam. Dat gaf een enorme schok die mij mijn gehele verdere leven is bijgebleven. Want hoe kon een cijfer lager dan nul gecompenseerd worden? Waar was ik aan begonnen oftewel: wat hadden mijn ouders mij aangedaan? Dit was dus middelbaar onderwijs.

Ik heb trouwens nooit begrepen waarom deze a-pedagogische wijze van beoordeling getolereerd werd in dit systeem en in dit monumentale pand. Naar mijn weten was zij de enige leerkracht die op deze wijze cijfers uit de hoge hoed toverde en daardoor (ongewild?) de zielenrust van menige jonge en onbedorven leerling verstoorde.

Het tekenlokaal was gevestigd in de “nok” van het gebouw, dus eerst veel traptreden naar boven en goed uitkijken voor tegemoet komend verkeer. De buitenbocht van de trappen was meestal het veiligst (+ leuning) en het was natuurlijk altijd een race om snel boven te zijn en daar een goede zitplaats te bemachtigen. In mijn herinnering was één, schuin dakdeel helemaal van glas, dus met een prachtige lichtinval en uitzicht. De les op zich was al een belevenis omdat tekenen duidelijk niet mijn ding was. De leraar was er ééntje van de niet-autoritaire soort, dus het was vaak een ongeregeld zooitje aldaar.

Een andere bijzonderheid aan deze meneer was de geur die hij produceerde oftewel: als hij zijn mond opende dan kwam er een penetrante, onaangename geur naar buiten.

In mijn latere beroep werd dat betiteld met: foetor ex ore. Of hijzelf het in de gaten had is voor mij altijd onduidelijk gebleven, want de “luchtverontreiniging” is altijd gebleven. De leraar bleek veel tekentalent te hebben, maar voor de jonge leerling bleven andere zaken veel meer in herinnering.

Het onschuldige leventje van de lagere school was duidelijk definitief voorbij.

Het gymlokaal en de buitensportaccommodaties waren meer aan mij besteed. En de gymleraar is mij altijd bijgebleven en heeft invloed gehad op mijn verdere (sportieve) leven. De heer Kloen kan rustig genoemd worden als één van de grondleggers van de schoolsport in Nederland die in de 60-er jaren duidelijk gestalte kreeg. En daarbij speelde de markthal (Houtkamphal) toch wel een hoofdrol. In het “Ruimzicht-”gebouw is, naar mijn weten, nooit een ruimte beschikbaar geweest om sport te bedrijven. Het gymlokaal zag er nog vrij nieuw uit toen ik kwam. Maar ook daar overkwam me weer een schok, want na de sportles was het gebruikelijk, dat het geproduceerde zweet verwijderd werd met warme- en koude waterstralen. Dus alle (sport-) kleding moest uit en in je “nakie” onder de douche. Nou ja, de schaamte voor het eigen lijf was nog lang niet weg, dus werden er allerlei beschermende maatregelen verzonnen om ongezien onder de stralenbundel te komen.

Geleidelijk aan ontstond er natuurlijk een gewenning aan al dat jongensachtige bloot (gescheiden jongens- en meisjes-sportlessen) en was er weer een hindernis genomen naar de volwassenheid, maar de pubertijd moest nog wel komen!

Zoals op veel middelbare scholen, hoorden klassenavonden en schoolfeesten ook bij de vorming van het jonge individu. En de creativiteit was vaak heel hoog ondanks of dankzij het erg lage beschikbare budget. Als het even kon was een klaslokaal de locatie van de “happening” en er waren toen ook actieven, maar ook passieven. Ik herinner me nog een klassenavond, die in het teken stond van de The Beatles en die werd (voor de gelegenheid?) gehouden in de grote zaal, het huidige grote restaurant. Een paar fanatieke fans deden hun best om de rest van de klasgenoten (en de klassenleraar) te enthousiasmeren en zowaar: het popvirus heeft me toen flink aangestoken en de rest van mijn leven waren The Beatles niet meer weg te denken uit mijn leven. Nog steeds beleef ik veel plezier aan hun muziek.

Het ten gehore brengen van het Beatlegeluid door een koffergrammofoon of door de (klassieke) huisinstallatie heeft toentertijd nogal wat generatieconflicten opgeleverd.

Om nog maar niet te spreken over het Beatlekapsel, dat vanaf die klassenavond natuurlijk gestalte moest krijgen bij de eerder netjes opgeschoren jongenskopjes en dus ook bij mij.

Willem Ouwehand

Het tekenlokaal was gevestigd in de “nok” van het gebouw 49

50

Lekker bezig!

In het fotoarchief van de school zitten duizenden foto’s. Van brugklaskampen, zeilkampen, skikampen, reizen naar Texel, Parijs, Berlijn, Rome en Londen, afscheidsrecepties, schaatspartijen, vossenjachten, kerstgala’s, diploma-uitreikingen, toptalenten, toneeluitvoeringen, schoolfeesten, sporttoernooien, muziekfestivals, tentoonstellingen, Open Dagen, medewerkersbijeenkomsten en groepsfoto’s.

Al zijn de namen van de hoofdrolspelers niet altijd te achterhalen, toch zijn ze veelzeggend genoeg om te laten zien.

Bijzondere foto’s kun je vinden onder ‘facilitair’: de talloze verbouwingen met bijbehorende rommel zijn nauwgezet gedocumenteerd, evenals de vele beschadigingen aan gebouwen en materialen. Om moedeloos van te worden.

Veel foto’s getuigen van de tomeloze energie die medewerkers en leerlingen steken in het Rietveld: lekker bezig, allemaal!

Hierbij een selectie van foto’s, met de aantekening dat het net zo goed honderd hele andere hadden kunnen zijn: 140 jaar is een hele poos.

51

52

53

54

Rietvelders van nu Wat vinden Zoë, Roos, Levi, Anna, Rody, Bas, Janneke, Tim en Arno van het Rietveld?

Rob Lureman Leuke school, maar die WC’s kunnen echt niet! De WC’s stinken en moeten nodig op de schop, maar verder zijn de leerlingen van het Rietveld redelijk positief over school en schoolgebouw. Negen leerlingen, die kunnen doorgaan voor een redelijk gevarieerde afspiegeling van de school qua opleiding en leeftijd, geven hun mening.

Zoë Giuliano (15 jaar) A3 Waarom koos je voor het Rietveld?

Omdat ze iets met stijlen doen.

Het gebouw is open en licht en heeft stijl. Dit is mijn eerste jaar, ik vind het een superleuke school.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

In het zesde jaar, dus in 2024. Met, hoop ik, diploma Atheneum.

Wie is je meest uitzonderlijke docent en waarom?

Mr. Unal van economie. Hij geeft op een leuke manier les.

Denk je dat je vrienden zult overhouden aan je Rietveldtijd?

Zeker, ik heb zoveel leuke vriendinnen.

Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

Ik zou de kantine meer opvrolijken. Ook mis ik meer gymlokalen.

Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom?

De VWO-gangen. Het ziet er daar heel gezellig uit.

En het akeligste plekje en waarom?

Bij de Mavo-gangen. Er hangt geen fijn sfeertje.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

Studeren in Amsterdam met Roos of buitenlandse studenten.

Roos Stenfert (14) M2 Waarom het Rietveld?

Het is een sportieve school, er is veel licht en ruimte.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

In 2024 met Havo.

Wie is je meest uitzonderlijke docent(e) en waarom?

Mevrouw Huntink. Zij heeft geholpen mij in de Havo te krijgen.

Denk je dat je vrienden zult overhouden aan je Rietveldtijd?

Hoop het wel. Denk dat ik ze altijd wel in mijn verdere leven tegen kom.

Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

Meer zitplaatsen buiten maken. Voor als het lekker weer is. De aula kan ook veel kleurrijker, het is een leuke chillplek. Jammer vind ik de kleuren blauw, rood en geel bij de mavo/havo. Het maakt het onoverzichtelijk, ik vind grijs leuker.

Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom?

De aula. Omdat je er met een grote groep zit.

En het akeligste plekje en waarom? Ik doe nu Mavo, maar vind het daar minder leuk geworden. Ik voel me daar niet zo thuis.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

Hopelijk woon ik dan in Amsterdam samen met Zoé en volgen we een mode-opleiding.

55

56 Levi Beumer (16) H5 Waarom het Rietveld?

Om het gebouw en de sfeer.

Het is open en licht. Je kunt hier naar buiten kijken en zomers de deuren open schuiven. Ik ben ook op het Ulenhof geweest, daar vind ik het nogal donker. Bovendien is het een kwartier lopen.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

In 2020 met havo.

Wie is je meest uitzonderlijke docent(e) en waarom?

Gerritsen, Koolenbrander en Zee. Gerritsen is apart, Koolenbrander academisch en Zee super lief.

Denk je dat je vrienden zult overhouden aan je Rietveldtijd?

Ja. Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

De WC’s. En graag meer zitplekken.

Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom?

De kantine.

En het akeligste plekje en waarom?

De WC’s vanwege de geur.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

Dan geef ik les op een basisschool en doe ik wekelijks theater.

Je wilt nog iets aanvullen op de vragenlijst. Wat? Ik vond het super om de afgelopen 4 jaar in de leerlingenraad te zitten, waarvan 1 jaar als voorzitter.

Ook ben ik 1 jaar een ROT- leerling geweest. Nu ben ik voor het tweede jaar gastheer.

Anna Volman (16) H5 Waarom het Rietveld?

Ik hou van sporten en voelde me hier meteen thuis. Het gebouw is een pluspunt. Heel helder en transparant. Ook het grasveld mag er zijn. Ik was eerst op het Ludger, dat gebouw vind ik net een gevangenis.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

2020, met havo-diploma.

Wie is je meest uitzonderlijke docent(e) en waarom?

Mevrouw Caesar en meneer Isselman. Ik voel me bij hen heel fijn en vertrouwd. Ze zijn natuurlijk erg lief.

Denk je dat je vrienden zult overhouden aan je Rietveldtijd?

Ik hoop het wel, maar denk het niet.

Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

De WC’s.

Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom? De gymzaal en bankjes met kussens in de mediatheek. Het is er gewoon gezellig.

En het akeligste plekje en waarom?

De stilteruimte en de aula in de toetsweek.

De stilte is akelig.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

Ik zit dan op de universiteit en denk terug over hoe leuk en makkelijk de tijd op het Rietveld was en dat ik graag terug zou willen. Ik hoop ook dat ik dan gelukkig ben en niet dik word.

Rody Dibbes (15) H4 Waarom het Rietveld?

Vanwege het gebouw en de sfeer op school, de leraren en de concierges.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

In 2021 met havo-diploma.

Wie is je meest uitzonderlijke docent en waarom?

Huitink. Hij kan heel goed uitleggen en is leuk naar de leerlingen toe Denk je dat je vrienden zult overhouden aan je Rietveldtijd?

Jazeker!

Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

Een betere kantine met harde broodjes en stokbrood Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom?

De tafels. Als ik er zit, betekent het dat ik pauze heb.

En het akeligste plekje en waarom?

De WC’s, door de lucht die er hangt.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

Ik hoop dat ik dan mijn Havo-diploma heb en een HBO-opleiding heb afgerond. Daarna wil ik misschien iets gaan doen met kleine kinderen of met ouderen.

Bas Durinck (17) G5 Waarom het Rietveld?

Het is een openbare, heel toegankelijke school. Het gebouw heeft veel lichtinval en een moderne uitstraling. Ook kun je fijn buiten zitten.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

In 2021 met diploma gymnasium.

Wie zijn je meest uitzonderlijke docenten en waarom?

Mevrouw Teurlings en de heren Zweers en Koolenbrander. Om hun kennis en hun vermogen betrokken te zijn bij hun klas. Hun leeftijd en uitstraling is mede een reden voor extra respect.

Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

Airco in de bovenste lokalen.

Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom?

Waar het gezellig is. Dat kan overal zijn.

En het akeligste plekje en waarom?

De ruimte onder het theater. Die is rommelig en sfeerloos. Dat zal later stressvolle herinneringen opleveren.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

Durf ik niet te zeggen.

Janneke Willink (17) G6 Waarom het Rietveld?

Mijn broer zat hier ook op school. Verder trokken de iPads mij aan.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

In 2020 met havo en gymnasium.

Wie is je meest uitzonderlijke docent(e) en waarom?

Mevrouw Teurlings. Haar lessen zijn heel persoonlijk.

Denk je dat je vrienden zult overhouden aan je Rietveldtijd? Ja. Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

Meer ruimtes voor de pauzes. Verder iets doen aan het ventilatie-systeem. Het ziet er niet uit en het werkt niet goed. Hoe hoger je komt, hoe warmer het wordt. Dat merk je goed op de boven-verdieping. Gelukkig hebben we een tropenrooster als het te warm wordt.

Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom? 008.

En het akeligste plekje en waarom?

De WC’s.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

In het laatste jaar van mijn studie.

Tim Keuben (15) M3 Waarom het Rietveld?

Vanwege de duidelijke uitleg.

Ik vind het ook een mooi gebouw.

Je kunt ook fijn buiten zitten.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

In 2022. Met mavo- en havo-diploma.

Wie is je meest uitzonderlijke docent(e) en waarom?

Willemse, omdat hij heel gezellig is.

Denk je dat je vrienden zult overhouden aan je Rietveldtijd?

Ja. Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

Eerder over uitval vertellen.

Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom?

Waar mijn vrienden zijn.

En het akeligste plekje en waarom?

De aula. Het is er altijd vol mensen.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

Aan het studeren.

Arno Coenradi (14) M3 Waarom het Rietveld?

Leek me een leuke school.

In de brugklas was ik veel bezig met biljarten, daar kreeg ik hier alle ruimte voor. Wat ik fijn vind is dat je lekker buiten kan zitten.

In welk jaar denk je het Rietveld te verlaten en met welk diploma?

In 2022, met mavo en havo.

Wie is je meest uitzonderlijke docent(e) en waarom?

Dat is Willemse, hij is heel gezellig.

Denk je dat je vrienden zult overhouden aan je Rietveldtijd?

Ja. Als je één ding mocht veranderen op het Rietveld, wat zou dat dan zijn?

De snelheid van verandering in Magister.

Wat is het leukste plekje op het Rietveld en waarom?

De verspring-zandbak. Daar kan ik salto’s in maken.

En het akeligste plekje en waarom?

De aula. Veel te druk en de grond is altijd vies.

Waar ben jij over 5 jaar en hoe ziet je dag er dan uit?

Dan ben ik aan het studeren.

Iets met bedrijfseconomie.

57

58

Toptalenten

Aan talent geen gebrek Hidde Jurjus

Anka Pelgrom & Jeanne Zwart

Guuus Hiddink

Bart Voogt

Natuurlijk zijn alle Rietvelders toppers, maar er zijn er een paar die als ‘toptalent’ onder speciale begeleiding van de toptalentencoördinator zichzelf in de kijker zetten.

Chris Verheul

Er zijn (toen nog) jonge voetballers Guus Hiddink, Hidde Jurjus, Klaas-Jan Huntelaar, Siem en Luuk de Jong, Bart Straalman en Siri Worm, handbalster Dione Housheer, volleyballer Daan van Haarlem, wielrenner Koen Bouwman, karter Thomas ten Brinke.

Daarnaast zijn er getalenteerde dansers, muzikanten en zangers, een topmodel en turners, tennissers, golfers, hockeyers, zwemmers, amazones noem maar op: aan talent geen gebrek!

Bas Straatsma

David van Dijk

Dione Housheer

Esme Wissels

Koen Bouwman

Alek Aleksov

Fabian MeriĂŠn

Thomas ten Brinke Milena Keurentjes

Joris Nieuwenhuis

59