Η Φςηεηκή θαη ημ θίδη
Μηα θμνά θη έκακ θαηνό ήηακ ε Φςηεηκή πμο ζημ ζπίηη ηεξ έθηηαπκε θαγεηά.
Μεηά βγήθε έλς θαη ζοκάκηεζε έκα θίδη θαη ημ νώηεζε: «γηαηί θάζεζαη λαπιςμέκμ ζ’ έκα θύιιμ;». Τμ θίδη ηεξ απάκηεζε όηη ζέιεη κα λεθμοναζηεί γηαηί ζέιεη κα πάεη ζημ θεζηηβάι.
Η Φςηεηκή θάιεζε ημ θίδη ζημ ζπίηη ηεξ κα θάκε ηε θάβα πμο μαγείνερε θαη μεηά ζα πήγαηκακ μαδί ζημ θεζηηβάι.
Όηακ ε Φςηεηκή θαη ημ θίδη έθηαζακ ζημ θεζηηβάι είδακ μηα θώθηα κα ζηνηθμγονίδεη. Εθεί ε Φακή πμο γηόνηαδε ημοξ θέναζε θνμύηα.
Σημ θεζηηβάι γηκόηακ θαζανία θαη ήνζε μ θόβμξ θαη ημοξ είπε κα θύγμοκ γηαηί θιείκεη ημ θεζηηβάι.