The Great American Roadbook

The great American roadbook

Op Amerika’s Loneliest Road, die dwars door Nevada snijdt, valt zo goed als niks te beleven. En dat maakt highway US 50 juist de ultieme route voor een zelfreinigende zielentrip. Mijn hemel, wat kan niks toch hartverscheurend mooi zijn. (Door Arjan Leenhouts)

Een traan spat in fijne diamantjes uiteen als hij op Ford valt, op het stuurwiel van onze camper. ,,Wat is er?’, vraagt mijn lief, terwijl ze opkijkt uit haar trouwe Rand McNally Road Atlas. Haar benen liggen comfortabel op het dashboard. ,,Er is niks’, zeg ik zachtjes. ,,Jawel’, zegt ze, want ze is een vrouw. ,,Nee hoor, er is niks, maar dat is het ’m juist’. ,,Hoe bedoel je?’, houdt ze vol. Harmonie moet er altijd zijn. ,,Ik bedoel deze immense leegte, die is zó ontroerend mooi.’

Voor ons ligt een desolate weg, een recht traject dat voor het laatst geasfalteerd lijkt onder president Eisenhower. Met de teergieter is sindsdien kwistig op het ruwe wegdek geklodderd, zwarte zalf op de grillige littekens die de ongenaakbare zon, gure woestijnwinden en bitterkoude winternachten hebben achtergelaten. Onze 25-voeter snort er soepeltjes overheen en ik moet alleen zorgen dat ik koers houd naar het speldenpuntje aan de overkant van de vallei, waar highway US 50 in de blauwgrijze bergen prikt en erin lijkt te verdwijnen.

Dat valt nog niet eens mee, je moet uitkijken dat je niet in trance raakt op deze eindeloze nazomerdag. De mantra van de motor, het briesje uit de airco, de zeldzame tegenliggers, de kadans van de gele middenstrepen die in de slaapcabine boven ons weerkaatsen, de dromerige Jim Croice uit de speakers, de machtige wolkenhemel, de hallucinerende luchtspiegelingen… Maar het is vooral die heldere ruimte om ons heen die in onze koppen trekt en ook daar ruimte schept, alles schoonveegt voor nieuwe dromen en verlangens naar nóg meer Amerikaanse avonturen. Ctrl-Alt-Del. Opeens zien we het hele leven weer helder.

Vanmorgen zijn we vertrokken van de Boomtown KOA-camping, dat naast het gelijknamige casino aan de voet van de Sierra Nevada ligt, niet ver van het populaire bergmeer Lake Tahoe in Californië. Het doel is het Great Basin National Park, dat juist helemaal in het oosten van The Silver State ligt, een slordige 700 kilometer verderop. Eigenlijk rijden we deze richting een beetje contrecoeur, want beroemde transcontinentale routes als de Lewis and Clark Trail, de Pony Express Trail en Route 66 hoor je als een pionier van oost naar west te maken. Deze US 50 maakt deel uit van de Lincoln Highway, die ruim een eeuw geleden het eerste voor auto’s begaanbare wegenlint werd dat New York met San Francisco verbond. Maar ach, die complete 4000 mijlen westwaarts houden we lekker op de bucket list. We hebben de camper nu eenmaal opgepikt bij San Francisco en als je hem weer moet inleveren bij Cruise America in Salt Lake City of Denver, kun je niet anders. Bijkomend voordeel: je hebt het grootste deel van de dag geen last van de zon in je ogen.

Net als we bedwelmd dreigen te raken door de overweldigende zuiverheid van de woestijn, doemt aan de rechterkant van de weg Cold Springs Station op, ooit een tussenstop op de Pony Express postroute, nu een restaurant met daarachter een paar onbestemde gebouwtjes en een RV-park (camping). We kunnen wel wat fris tanken, dus parkeren we de camper naast de front porch. Jammer genoeg herinnert buiten niet zoveel meer aan het schilderachtige pompstation dat hier decennia lang dienst deed, maar de sfeer binnen maakt alles goed. We treffen er driller Gary, die, zoals iedere Amerikaan aan een bar, daar niet alleen zit om te drinken, maar ook om zijn hele levensverhaal met je te delen en om schaamteloos te informeren naar het jouwe. Gary komt hier even stoom afblazen, letterlijk bijna, want hij boort in de valley naar geothermische energie. De groene elektriciteit die met de hete stoom wordt opgewekt gaat helemaal naar de dichtbevolkte

San Francisco Bay Area.

Cold Springs Station, sinds de verovering van het westen een welkome pleisterplaats

‘This town is no ghost town’, zeggen ze hier in Austin

Deze bristlecone pine heeft het na duizenden jaren begeven, maar levend vind je ze in Great Basin NP ook nog volop

Want dat is misschien wel het nieuwe zilver van Nevada. Waar diverse mijnstadjes langs Highway 50 bijna aan uitputting bezweken, gloort nieuwe hoop door duurzame energie. We zijn hier in de Great Basin, een gebied van ongeveer 540.000 vierkante kilometer dat vrijwel geheel Nevada, de helft van Utah en grote delen van Oregon en Californië beslaat. Het Grote Bekken ligt ingeklemd tussen Amerika’s westelijke bergketens Sierra Nevada en Rocky Mountains en dat betekent dat het water dat er uit de hemel komt, niet naar de Grote of Atlantische Oceaan kan stromen, maar in het bekken blijft. Nu valt er in de woestijn minder regen dan er zou kunnen verdampen, maar de neerslag in zowel de Sierras als de Rockies is gigantisch en voedt ook aan Bekkenkant heuse rivieren, die uitkomen in… niks. Althans, zo lijkt het, want in de relatief dunne en poreuze aardkorst van het Great Basin bevinden zich enorme hoeveelheden water.

Gek idee, bedenken we als we verder rijden. We cruisen dus eigenlijk over een ondergrondse zee, op 900 meter hoogte weliswaar, over de golven van zes bergketens met vervallen mijndorpen en daartussen vijf keer een Grote Oversteek door valleien van wel twintig, dertig mijl. Er komt geen eind aan en het mag ook eeuwig duren. Steeds als we een dal induiken en je de hele weg mooi kunt overzien, lijkt de volgende mountain range bijna aan te raken, maar lijkt hij juist onbereikbaarder te worden naarmate we dichterbij komen. Niks water hier, gortdroog juist, waardoor het zicht kraakhelder is. Niks ook dat het zicht kan belemmeren, want alles wat het waagt te proberen boven een meter uit te groeien, wordt genadeloos door de harde natuur geschoren. Dus blijven de miljoenen polletjes stekelstruikjes daar bescheiden onder, een grijsgroene gloed leggend over de zandvlaktes.

Maar hoe kan het toch zijn dat er overal van die prachtige gele bloemenstruiken langs onze lovely Loneliest Highway staan, keurig als afrikaantjes in een bejaar-

dentuintje? We zijn geen wandelende wildbloemenencyclopedie, maar googlen onderweg dat het vermoedelijk om de rubber rabbitbrush gaat, een woestijnplant die floreert op zoutrijke gronden. De verklaring is hydroseeding: om bodemerosie tegen te gaan, laten wegbeheerders overal in het westen van de VS water met plantzaden over de bermen sproeien. Wortels vormen een goedkope maar effectieve methode om het zand onder de weg te houden bij stortregens. We naderen Ely, waar de eenzaamheid ophoudt die in Fallon begon. We hebben ze niet geteld, maar we zijn vandaag maar sporadisch andere weggebruikers tegengekomen, mensen die ook graag alleen willen zijn, voor een paar dagen, of altijd, zoals de truckers. Voor wie de reis belangrijker is dan het doel. Maar in het knooppunt Ely is leven in de brouwerij, ook al omdat Ruth Copper Pit, een van ’s werelds grootste dagmijnen, in de nabijheid ligt. We mogen met camper en al zo het terrein op en beleven in het enorme dieptepunt een hoogtepunt van de dag, alsof je in een aflevering van National Geographic Channel’s Megastructures zit.

We strijken neer op de gezellige KOA-camping bij Ely, waar kampvader Pieter Timmer, een emigrant uit de naoorlogse golf, trots zijn restantje Nederlands demonstreert. ,,Potverdikke’, zegt hij steeds, als hij ons adviseert voor de dag van morgen. Dan trekken we naar het Great Basin National Park, om er te gaan kamperen op 3000 meter hoogte. En misschien wandelen we wel langs duizenden jaren oude bristlecone pines naar de top van Mount Wheeler, met zijn bijna 4000 meter het hoogste punt tussen de Sierra Nevada en de Rocky Mountains. Dat wordt ook vast helemaal niks!

Op naar de Rock Glacier in Great Basin National Park, een compleet andere wereld hoog boven de woestijn.

NOG DRIE KEER NIKS

Zeker nadat reisjournalist Arjan Leenhouts Jack Karouacs duizelingwekkende On the Road las, is hij helemaal gek van road trips door de Verenigde Staten. Zijn drie tips voor trips die misschien niks lijken: Lewis and Clark Trail. In het kielzog van de ontdekkingsreizigers die in 1804 en 1805 voor president Jefferson het zojuist aangekochte gebied achter de Mississippi verkenden. De route loopt van St. Louis in Missouri naar Fort Clatsop aan de Grote Oceaan in Oregon en brengt je op plekken die je anders nooit zou uitkiezen.

Interstates 8 en 10 van San Diego naar El Paso. En dan deze snelwegen zo vaak verlaten als je maar kan. De route voert je dicht langs de grens met Mexico, waar je soms even over de grens kunt wippen, maar dan zonder je auto, motor of camper. Hoogtepunten zijn het Anza Borrego Desert State Park (bloemenzee in april!), Organ Pipe National Monument, Saguaro National Park, Tuscon en het westernstadje Tombstone.

US 395 van de Mojave Desert naar de Canadese grens. Delen van deze deels hooggelegen highway zijn bekend, vanwege topattracties als Yosemite, Death Valley en Mono Lake, maar zelfs als je de weg niet verlaat, is het een sensatie. Aan de ene kant de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada, aan de andere kant de bloedverziekend hete woestijn, alle klimaatzones in een trip.

naamgeving

De bijnaam The Loneliest Road in America voor het 413 kilometer lange stuk US 50 tussen Fallon en Ely in Nevada werd gegeven door Life magazine in het julinummer van 1986. Het was niet bepaald positief bedoeld, maar trok juist Amerikanen aan die er hun ultieme road trip wilden beleven, in de auto, per camper of motor. De totale lengte van de US 50 is bijna 5000 kilometer. Met de aanleg werd in 1926 begonnen. Hij voert door twaalf staten en door Washington DC van Ocean City in het oosten naar West Sacramento in het westen.

sweet sound of the south

Veel Amerikaliefhebbers trekken hun eerste paar reizen uit voor geijkte bestemmingen als New York, Californië, Florida, de rode rotsen in het zuidwesten of de bronzen bossen aan de noordoostkust. Deep South, USA verdient een hogere plek op dat lijstje, vooral omdat dit laatste stukje authentieke Amerika zoveel meer is dan Elvis alleen. Wij vertellen je waarom.

Dat Deep South, USA pas later om de hoek komt kijken, is best begrijpelijk. Amerikanen staan op hun beurt ook niet per se in de rij om twee weken alleen in NoordBrabant rond te rijden. Vroeger of later beland je echter vanzelf in dit verrassend veelzijdige land van rivieren, muziek en gastvrijheid. En ontdek je waarschijnlijknet als wij - dat je dit veel eerder had moeten doen.

Totaalpakket

Meteen na aankomst op de altijd loeidrukke luchthaven Hartsfield-Jackson pakken we de huurauto naar Chattanooga (openingsfoto), op zo’n twee uur rijden van Atlanta. Deze gezellige kleine rivierstad in de bosrijke heuvels van East Tennessee is op het eerste gezicht misschien geen logische keuze, maar wie verder kijkt, vindt er een totaalpakket boordevol natuur, geschiedenis, kunst, muziek en uitgaan. Tijdens een dagje Chattanooga kun je dan ook alle kanten op. ’s Ochtends vergapen we ons eerst aan de grote collectie Amerikaanse kunst in het Hunter Museum en verkennen we het Chattanooga Choo Choo Terminal Station Complex. Dit entertainmentcentrum is gevestigd in het oude treinstation uit 1909, dat beroemd werd door het liedje Chattanooga Choo Choo – het eerste gouden miljoenensucces ter wereld.

Bergen en rivieren

Dat we nog steeds neuriën, als we een half uurtje later aan de voet staan van de 44 meter hoge waterval Ruby Falls in Lookout Mountain. Deze beeldbepalende berg

biedt een prachtig uitzicht op de top, die terecht populair is bij hikers, maar die wij comfortabel met een steile bergspoorbaan bedwingen. Het Tennessee Aquarium is na de lunch een al even fijne pas op de plaats. In het grootste zoetwateraquarium ter wereld maken we kennis met de rivieren, die het Diepe Zuiden ooit zo rijk maakten: de Tennessee en de machtige Mississippi. Als we ’s avonds in het gemoedelijke downtown eenmaal aan een welverdiende hamburger zitten, lijkt Atlanta alweer drie dagen geleden.

Natuurwonderen

Tennessee mag dan geen rode rotsen of gigantische scheuren in de aarde hebben, maar er zijn wel degelijk andere bloedstollend mooie natuurwonderen te ontdekken. Zo ligt op ongeveer vier uur sturen van Chattanooga het Nationale Park Great Smoky Mountains, een meer dan 20.000 hectare groot berggebied dat deel uitmaakt van de Blue Ridge Mountains en de Appalachen. Het beeldschone park trekt jaarlijks meer bezoekers dan de Grand Canyon, en dat is geenszins verwonderlijk. Je kunt er zowel uitstekend vissen als wandelen, hiken en fietsen op 1.300 kilometer aan trails, met onderweg historische bezienswaardigheden te over.

Dollywood

Aan de rand van het park is meteen dat andere natuurwonder te vinden. Hoewel kwade tongen beweren dat er aan Dolly Parton al heel wat gesleuteld is, kan niemand ontkennen dat de superster een echte oerkracht is. Ze werd hier geboren, in Sevierville om precies te zijn. Het kleine plaatsje ligt tegenwoordig in de schaduw van de buren in Pigeon Forge, waar Parton haar eigen attractiepark Dollywood liet bouwen. Dollywood is een echt familiepark met vele achtbanen, shows, noeste ambachten en tafels vol down-home Southern cooking, waar het hele gezin zich met gemak een of meerdere dagen vermaakt.

Blue Ridge Mountains

Great Smokey Mountains

Americana

Wie de natuur liever links laat liggen, rijdt vanuit Chattanooga meteen door naar Nashville. Music City, USA ligt aan het puntje van de Americana Music Triangle, het gebied tussen Nashville, Memphis en New Orleans waarin maar liefst negen muziekgenres werden geboren. Tel gerust even mee: naar verluidt zagen blues, jazz, country, rock & roll, R&B/soul, gospel, Southern gospel, cajun/zydeco en bluegrass op dit hele kleine stukje aarde het levenslicht. De driehoek is goed te verkennen via de kersvers uitgezette Gold Record Road, die langs allerlei grote en bescheidenere muziekmekka’s in Tennessee, Mississippi en Louisiana voert.

Music City, USA

Nashville trapt gelijk al goed af. We brengen een hele dag door met gouden platen, historische gitaren en rhinestone podiumpakken in de Country Music Hall of Fame, en dansen tot diep in de nacht door in de levendige honkytonks in het Lower Broad Entertainment District. Bovendien blijken we onze reis redelijk briljant getimed te hebben, zodat we op zaterdagavond op de eerste rij zitten bij de legendarische Grand Ole Opry. Deze met supersterren bezaaide radioshow zet én houdt countrymuzikanten al sinds de jaren 1930 op de kaart. In ons geval zijn dat vanavond Jason Isbell, Ricky Scaggs en Clare Bowen, beter bekend als Scarlett in de countrysoap Nashville op Netflix. Dat belooft wat voor de rest van onze trip.

Rauw karakter

Volgende halte: Memphis, een stad die gevoelsmatig eerder in buurstaat Mississippi dan Tennessee thuishoort. De rijke glamour van Nashville maakt plaats voor het rauwe karakter van de geboorteplaats van rock & roll en de thuisstad van de blues. Die-hard fans strepen hier in twee dagen meer dan hun halve levenswensenlijstje af, waarop in ieder geval Beale Street, Graceland, Sun Studio en het Stax Museum of American Soul Music moeten staan. Maar wat heb je zonder passie voor muziek in Memphis te zoeken? Meer dan genoeg. Outdoorliefhebbers trekken

naar de splinternieuwe Bass Pro Shops at the Pyramid, een immense buitensportzaak met niet alleen een topcollectie voor vissers en jagers, maar ook een zoutwateraquarium, een bowlingbaan, een restaurant, 120 hotelkamers, een alligatorhabitat en de hoogste vrijstaande glazen lift van Amerika – 28 verdiepingen. Voor tien dollar heb je hier het beste uitzicht van de stad.

Erfgoed

In Memphis kun je niet om de geschiedenis heen, en die staat hier veelal op zwarte bladzijden geschreven. Het schitterend vernieuwde National Civil Rights Museum is een allesomvattend eerbetoon aan de burgerrechtenbeweging bij het Lorraine Motel, waar de dromende dominee Dr. Martin Luther King, Jr. in 1968 lafhartig werd vermoord. Het Slave Haven Museum gaat nog verder terug in de tijd: het afgebladderd witte houten huis fungeerde in de negentiende eeuw als tussenstation van de Underground Railroad voor weggelopen slaven. Beide zijn stops op de must-do stadsrondrit van Heritage Tours Memphis, dat wordt gerund door de zussen Joan Lee-Nelson en Elaine Lee-Turner, die zich als zwarte activisten in de jaren zestig en zeventig in het hart van de actie bevonden. Hun verhaal, en dat van vele anderen hier, is in het licht van de recente burgerrechtenproblematiek in Amerika relevanter dan ooit.

Live en leden

Tussen Memphis en ons eindpunt Biloxi resten grofweg 800 kilometer door de groene Mississippi Delta, een van de vruchtbaarste gebieden ter wereld. Hemelsbreed kun je daar driehonderd kilometer afschaven, maar Elvis’ geboorteplaats Tupelo en het bluesmekka Clarksdale zijn ons de omweg waard. Laatstgenoemde is een belangrijke halte aan de Mississippi Blues Trail, een route langs zo’n 120 plekken waar de blues tot het kookpunt kwam. In Clarksdale zijn dat bijvoorbeeld het hutje van Muddy Waters en de Crossroads, de kruising van Highway 49 en Highway 61 waar bluesman Robert Johnson volgens de legende zijn ziel aan de

duivel verkocht. Het Delta Blues Museum vertelt ons er alles over, waarna we in het tjokvolle Rock & Blues Museum – gerund door de Nederlander Theo Dasbach – de bijbehorende platen kopen. En dan ontbreekt er nog maar een ding: de blues live. Geen probleem, in Clarksdale. Bij de authentieke juke joint Red’s Lounge en Morgan Freemans Ground Zero Blues Club spelen ze door tot de vogeltjes fluiten.

Blues Boy

Op een klein uurtje rijden van Clarksdale verrijst in het nietige plaatsje Indianola het B. B. King Museum & Delta Interpretive Center. Het is gewijd aan Indianola’s beroemde zoon Riley Beale Street Blues Boy King, die hier in de plaatselijke katoenmolen werkte voor hij in de jaren veertig met zijn gitaar naar Memphis trok om er met de blues de kost te verdienen. Zijn oude werkplek is omgeturnd in een eerbetoon aan de meester zelf, tot de nok toe gevuld met unieke memorabilia – inclusief zijn gitaar Lucille - die hij belangeloos ter beschikking stelde. Het museum geeft een fascinerend chronologisch overzicht van zijn leven en de Delta Blues in het algemeen, terwijl het bijbehorende onderwijscentrum zich sterk maakt voor extra educatie voor de plaatselijke jeugd. De in mei 2015 overleden King kon zich geen betere laatste rustplaats wensen. Zijn graf naast het museum is nu nog eenvoudig te noemen, maar krijgt later in 2016 de koninklijke makeover die het verdient.

Zonovergoten kust

Ook Biloxi kreeg tien jaar geleden een extreme makeover. En dan niet van een timmerhappy tv-team, maar van de orkaan Katrina, die in 2005 met brute kracht aan land kwam in de charmante badplaats aan de Gulf Coast. Wat de wind niet kon breken, maakte de daaropvolgende stormvloed wel af: Biloxi en omgeving bleven achter met 1,5 miljoen kubieke meter kletsnat puin, waaronder talloze verwoeste monumentale antebellumhuizen aan de boulevard. Een decennium later heeft de stad zich echter weer aardig opgericht. De historische strandhuizen kijken weer

fier uit over zee, de meesten herbouwd op hoge palen die een eventuele volgende vloedgolf kunnen weerstaan. Wie de zonovergoten kustlijn volgt, komt vanzelf bij Biloxi’s gigantische casinohotels, de grote publiektrekkers én financiers van de herbouw van dit paradijselijke stukje Mississippi Gulf Coast.

Maar de blackjacktafel kan vandaag best nog even wachten. We spreiden onze handdoek uit op het strand en soezen rustig tot zonsondergang aan de zachtjes ruisende Golf van Mexico. Ook dit is Deep South, USA: zon, zee en Southern charm. En dat is niet alleen het ideale einde van een duizelingwekkende twee weken vol historie, natuur, muziek en lekker eten, maar vooral het begin van een liefde voor het leven.

wild oregon

De stad Portland in de staat Oregon is de getaway to nature. Oregon heeft een kustlijn vol baaien, een binnenland vol rotsformaties en een achterland vol romantische meertjes onder een sterrenhemel. Maar dat is nog niet alles. Het is ook nog altijd het land van de cowboys, de indianen, de ontdekkingsreizigers, de foodies en de veganisten. Oregon is het pure Amerika, maar dan anders. (Door Anneke de Bundel)

Ineens verstomt het geroezemoes. Muziek zwelt aan. Eerst nog aarzelend, dan overdonderend. Geen cowboymuziek over een stoere eenzame held die whisky drinkt en dan met zijn paard de zonsondergang tegemoet rijdt, maar muziek van een man die toch echt alles behalve een cowboy was: Freddy Mercury.

Honderden voeten komen stampend in beweging op de houten tribunes: ‘We will, we will, rock you!’ Als ik rechtop sta, kijk ik over de arena heen. Erachter stroomt stilletjes de Umatillarivier. Een vreemde naam als je er goed over nadenkt want Umatilla is Indiaans voor rivier.

Let- r- Buck!

De naam werd voor het eerst opgetekend door de ontdekkingsreizigers Lewis en Clark tijdens hun expeditie in 1804. Van Pendleton stroomt de rivier naar het westen waar ze uiteindelijk haar bijdrage zal leveren aan de machtige Columbia River die Oregon van Washington scheidt.

Om mij heen wordt uit volle borst geschreeuwd. Diezelfde borst waar zojuist nog de rechterhand op rustte bij het zingen van het Amerikaanse volkslied. Dan schiet éen van de chutes - de houten hokken - onder me los. Béng! Er wordt niet meer gerockt, er klinkt nog slechts één kreet: ‘Let- ‘r- Buck!’ Cowboytaal voor: ‘Breng het wilde paard naar buiten en neem de uitdaging aan.’

De uitdaging is een wild trappend en bokkend paard dat de arena inschiet. Het dier stuift over de zandbaan die als een atletiektrack om het grasveld ligt. De cow-

boy op zijn rug is niet meer dan een lappenpop die op en neer gaat. Van voor naar achter en terug. Dan klinkt de bel. Het leek een eeuwigheid maar het waren slechts acht seconden.

Rodeo

Op het scorebord boven ons hoofd verschijnen de punten. Er stijgt gejuich op. Hardy Braden uit Oklahoma heeft als beste gescoord op het onderdeel saddle bronc ride, de rodeo met zadel. ‘Deze gozer heeft dit seizoen al meer dan 100.000 dollar verdiend’, zegt een cowboy ietwat trots tegen de vrouw naast me. Hij houdt zijn Stetson even in zijn hand als een soort eerbetoon. The last drop from his Stetson, doet het me aan denken. Deze Amerikaanse evenknie van het huilende zigeunerjongetje, laat een cowboy zien die knielt om zijn paard de laatste druppel uit zijn Stetson te laten drinken. Ik had de afbeelding die morgen in de winkel gezien toen ik op zoek was naar een cowboyhoed. De Pendleton Round-Up, een vierdaags festival dat de verworvenheden van het wilde westen doet herleven, hanteert een dresscode. En niet één item daarvan maakt deel uit van mijn garderobe: button-down shirt, jeans, cowboylaarzen, de rode zakdoek tegen het prairiestof noch de witte, weinig buigzame cowboyhoed die ik met Texas associeer omdat ik opgroeide met JR uit de serie Dallas.

Pendleton

‘You’re off to the Round-Up?’ had de verkoper gevraagd. ‘Helemaal uit Nederland?

Wow!’ Hij was even stil geweest alsof hij de impact op zich in wilde laten werken. Toen nam zijn verkopersinstinct het over. Als ik zover gereisd had wilde ik toch zeker ook wel een prachtige indianenriem, een Pendleton paardendeken of een hondendrinkbak in cowboymotief?

Al meer dan een eeuw voert Pendleton, in het noorden van Oregon, de bezoeker tijdens de Round-Up terug naar het Amerika van het einde van de negentiende eeuw, toen grote hoeveelheden vee onder de hoede van cowboys naar locaties wer-

den gedreven waar ze gemerkt, geslacht of onderzocht konden worden. Rodeo’s met en zonder zadel meten de vaardigheden. Mustangs, - de paarden, niet de auto’s - worden getoond, kalfjes met lasso’s gevangen en stieren bereden. De whisky in de cafés vloeit en de zadelverkoop in de eeuwenoude winkel van Hamley stijgt. Want een beetje cowboy rijdt niet op een zadel maar op een handgemaakte Hamley. Waar je al gauw zo’n 5500 dollar voor neertelt. Peanuts voor de man uit Oklahoma.

Lewis en Clark

De geschiedenis van het Amerikaanse westen, zoals wij die kennen, begint met Napoleon die geld nodig heeft. Dus verkoopt hij zijn Louisianaterritorium in 1803 aan de Amerikanen. Voor die tijd lag de grens van Amerika bij de Mississippi, maar door deze aankoop werd het land waarover president Jefferson regeert in een klap verdubbeld. Het Wilde Westen bestond meer uit fictie dan uit feiten dus liet Jefferson een expeditie optuigen onder de bezielende leiding van Lewis en Clark om het noordwesten in kaart te brengen en te zoeken naar een opening naar de Stille Oceaan. De expeditie wordt gevolgd door pelsjagers, avonturiers en pioniers op zoek naar grond. De geschiedenis van het westen zoals de Native Americans die kennen is ouder en krijgt een treurige wending op het moment dat ze in contact komen met de blanken die naar het westen trekken. Anna, een Nez Perce-indiaanse, neemt even de tijd om haar verhaal te vertellen.

Umatilla-indianenreservaat

Ik loop haar tegen het lijf achter de arena van Pendleton waar zo’n driehonderd tipi’s een tijdelijk onderkomen vormen. Het zijn vooral de stammen van het Umatilla-indianenreservaat, ten oosten van Pendleton, die hier neerstrijken tijdens de Round-Up. Ook hun geschiedenis wordt herdacht. ‘Het openleggen van het westen kostte mijn voorouders hun grondgebied’, vertelt Anna terwijl ze haar paard klaarmaakt voor de historische parade in de arena. ‘Aanvankelijk waren de contacten

vriendelijk. We hebben zelfs de expeditieleden van Lewis en Clark van de hongerdood gered. Maar toen er in 1860 goud op ons grondgebied werd gevonden, was het gedaan. Terwijl iedereen westwaarts trok, werden wij oostwaarts verdreven naar een reservaat in Oklahoma. Veel van mijn voorouders stierven onderweg. Eens per jaar komen we hier samen vanuit de diverse reservaten. We eten en slapen in de tipi’s. Het is een moment om familie te ontmoeten, ons te wijden aan onze gebruiken maar ook om onze voorouders te herdenken. Ze wijst op een tipi waarvan alleen het skelet staat. ‘Een teken dat de familie in de rouw is.’

Portland

Even later rijdt het statige opperhoofd van de Cayuse-indianen voorbij op een hoog bruin paard. ‘Tijd voor de ceremonie’, zegt hij tegen Anna. De wereld van Pendleton met z’n cowboys en indianen vormt een groot contrast met het vrijgevochten Portland slechts drie uur rijden verderop. De route voert langs de Columbia River Gorge. Deze kloof is een van de topattracties van Oregon met zijn vele watervallen en natuurschoon, maar door een aantal bosbranden afgelopen zomer, is een deel van de weg tijdens mijn reis afgesloten. De zon is een feloranje bol in een asgrijze lucht. Portland, de stad van de bruggen, is een aangename stad waar ruimschoots rekening wordt gehouden met fietsers en wandelaars. Het is een walhalla voor foodies met zijn talloze foodtrucks, restaurants en foodcourts.

Vrijdenkers

En het is ook een bolwerk van vrijdenkers. Na de verkiezing van Trump verschenen ineens overal teksten op ramen van winkels en restaurants: ‘We welcome all races, all religions, all countries of origin, all sexual orientation, all genders. We stand with you. You are safe here.’ De bordjes waren een reactie op Donald Trumps houding naar vrouwen en minderheden, en zijn voornemen om moslims te weren en Mexicanen achter een muur te plaatsen. In Portland geen cowboyhoeden, wel

homo’s die hand in hand hun hond uitlaten langs de Willamette River. ‘Portland? Granola!’, had mijn vriendin Tamara direct geantwoord toen ik haar vroeg hoe zij deze stad zou typeren. Zij streek hier vijfentwintig jaar geleden neer en zag de stad van een slaperige provinciestad groeien tot een hippe, graag geziene stad die steeds meer Californiërs aantrekt. Niet in de laatste plaats vanwege de lagere huizenprijzen.

Portland Farmers Market

Granola, de harde variant van de muesli, had ik die morgen in mijn biologische yoghurt gehad. ‘Fietsers, milieufreaks, bio, veganisten, wijn, kunst en de wereldkeuken in alle soort vormen en maten gecomprimeerd in foodtrucks en oja vrije scholen’, sloot zij haar opsomming af. Een soort Zutphen dus, concludeerde ik. We hadden afgesproken op de Portland Farmers Market. De boerenmarkt. Hier slaan de restaurants in, hier komen de inwoners ontbijten en hun lokale producten kopen. Van farm to fork luidt de slogan. Wil je milieubewust eten moet je geen aardbeien of tomaten willen in de winter. Dus kopen de meeste restaurants wat de boerderijen rond de stad aanbieden en passen hun menu daar op aan. Om me heen stonden kraampjes met biologische groenten in variaties die ik nog nooit had gezien: rode bospeentjes en paarse paprika’s. Dan was er bier uit een van de vele brouwerijen van Oregon en Pinot Noir uit de Willamette Valley onder de stad. Achter me vormde zich een rij bij het Portland Art Museum, befaamd vanwege zijn grote collectie indiaanse kunst.

Mount Hood

Ik was vanuit Amsterdam in een kleine tien uur naar Portland gevlogen. Portland is een fijne stad om in aan te komen. In tegenstelling tot andere Amerikaanse steden, waar je uren in de rij voor de douane moet staan, kun je in Portland vrijwel meteen doorlopen. Of ik meer dan tienduizend dollar had meegenomen was het enige dat de douanebeambte wilde weten. ‘Was het maar waar’, had ik geantwoord

en toen werd ik toegelaten tot de VS. Hoe anders was dat voor de mensen die onder de Homestead Act van 1862 naar Oregon kwamen in de hoop op een beter leven. Maanden waren ze onderweg voordat ze met hun huifkar aankwamen in plaatsen als Fort Rock in het midden van de staat. Vijf jaar lang moesten ze het land bewerken en dan werden ze eigenaar. Ik besluit een bezoek te brengen aan die nederzetting en trek van Portland zuidwaarts. Het landschap is aanvankelijk vlak met hier en daar een houten huisje of een trailer. Het wordt uitbundig groen rond Trillium Lake. Naaldbomen rond smalle paadjes. Hier en daar dobbert een visser in een kano op het meer. Op de achtergrond Mount Hood met haar eeuwig witte top van sneeuw.

Willamette Valley

Verder zuidwaarts wordt het land geel en bruin. Het land van de Marlborocowboys. Maar het zijn indianen die ik zie als ik stop bij een benzinestation. Extreem dikke indianen die verveeld in een zak chips tasten.

‘Wanneer inheemse volken van hun landen worden verdreven, verandert ook vaak hun dieet van proteïnerijk naar vetrijk, wat vaak diabetes tot gevolg heeft’, zal een verpleegster op Pendleton me vertellen als ik vraag waarom ze voorlichting aan indianen over diabetes geeft. De ziekte vormt een van de grootste doodsbedreigingen voor indianen. Het benzinestation ligt in het Warm Springs Indianreservaat, zie ik later op de kaart. Als ik westwaarts zou gaan, zou ik in de Willamette Valley terechtkomen. Hier liggen de wijngaarden van grote wijnhuizen als Ponzi Vinyards, beroemd om hun Pinot Noir. Maar ik ga zuidwaarts. Voor Redmond is het landschap vlak. Hier en daar een boom. Agrarisch gebied in de verte omzoomd door bergen. Ik word ingehaald door een auto vol opgezette dieren. De kop van een vos leunt op het open raam.

Smith Rock State Park

Niet ver van de weg ligt Smith Rock State Park. Een geologisch cadeautje voor wie van klimmen houdt. Enorme basaltkliffen rijzen hoog boven de Crook rivier uit.

Ik hou het bij lopen. Ik word ingehaald door een man in een ontbloot bovenlijf die hardlopend tussen de stijgende rotsen verdwijnt. Boven mijn hoofd worstelt een echtpaar met touwen aan een rots. Als ik na ruim een uur klimmen weer beneden ben en tegen een boom uithijg, wijst een vrouw me op een babyratelslang niet ver van mijn voet.

Van Redmond voert een weg oostwaarts naar het Ochoco National Forest. Hoewel het bos prachtig is, liggen de echte bezienswaardigheden net aan de rand ervan: Painted Hills en John Day Fossil Beds. Geologische hoogstandjes. Tijd en erosie hebben iedere laag van de heuvels van een andere kleur voorzien. Als de zon laag staat, staan de heuvels in brand. Het is stil hier.

Ik overnacht die nacht in John Day aan de gelijknamige rivier. John Day, voor wie het zich afvraagt, was niet bepaald een held. Hij kwam rond 1810 naar Oregon, waar hij als jager en stroper in dienst was voor de Western Fur Company. Op een dag werd hij door indianen van zijn bezittingen en zijn kleding beroofd en poedelnaakt achtergelaten. Het moet zo’n ongelofelijke indruk hebben gemaakt dat ze zowel de plek waar hij gevonden werd, als de rivier naar hem hebben vernoemd.

John Day

Die avond, in de plaatselijke bierbrouwerij 1188, word ik tijdens het eten afgeleid door een man met een T-shirt: White heterosexual christian. Any questions? Jazeker, denk ik. ‘Ik vraag me af wat ze in Portland van zo’n T-shirt zouden zeggen?’ En ik vraag me af wat er met de Chinezen gebeurd is. Eind negentiende eeuw, toen de goudkoorts begon, trokken vele Chinese migranten naar John Day. Ze werden als tweederangsburgers behandeld en hadden nauwelijks rechten. De Chinese gemeenschap was al geruisloos verdwenen, toen iemand zich de wens van Ing Hay herinnerde om van zijn woonhuis een museum te maken. Het Wah Chung & Co. Museum kwam er. Na het eten is John Day verlaten. Geen Chinees, zelfs geen witte heteroseksuele christen, kom ik tegen als ik de weg afloop naar de supermarkt. In de rij voor de kassa sta ik achter een vrouw die wordt aangesproken met Beth.

Ze wordt geholpen door John, zo lees ik op zijn naamkaartje, die nauwgezet haar boodschappen in papieren zakken verpakt. Ze is net terug van een vakantie in Cannon Beach, vertelt ze John.

Cannon Beach

Cannon Beach is een badplaats aan de prachtige kust van Oregon. Bekend vanwege Haystack Rock, een monoliet die 72 meter boven het strand uitrijst. De kust is een aaneenrijging van rotsen die boven de kust uittorenen en rotsformaties die bij eb weerloos op het strand liggen. Tel daar bij op nog wat riviertjes, pijnboombossen en duinen en je hebt de meest perfecte stranden ooit. En dan heb je nog niet eens de grijze walvis gespot. Maar John is het niet met haar eens. Er is maar een soort vakantie waar een man van opknapt en dat is van jagen in de bossen van Oregon. Morgen mag hij weer. Dan zijn de herten in de Strawberry Mountains hun leven niet langer zeker. Ik hoop maar voor John dat hij niet als zijn naamgenoot op een groepje native americans stuit.

Bend

Van Redmond voert ook een weg zuidwaarts. Naar Bend. De grootste speelplaats van het westen voor wie van outdoor en natuur houdt. Gelegen in een bergachtig woestijngebied. Voor wie niet van outdoor houdt, is er craftbier in de Deschutesbrouwerij. Ik kies echter voor water. Niet om te drinken maar om te kajakken. Op Sparks Lake, aan de voet van de Three Sisters Wilderness. Drie vulkanische toppen die onderdeel uitmaken van de Cascade Mountains die langs de hele westkust van de Verenigde Staten lopen. Terwijl de kajak door het water glijdt, zie ik hier en daar tussen de bomen een tentje. Ik denk aan de pioniers die van het oosten naar het westen trokken. Zo zag het land er uit voor het westen bewoond werd, denk ik. Het is doodstil op het gespetter van mijn peddel en wat geritsel van herten aan de oever na. Boven me zie ik het sterrenbeeld Zwaan tegen de donkere hemel. Naast me zit de gids met bier en koekjes. Een betere combinatie is er niet.

Fort Rock

De volgende morgen ga ik nog iets zuidelijker. Het landschap wordt weer vlakker. Geel en bruin maken plaats voor grijsgroen en het geel van de rabbitbrush, een lage plant die het land in vuur en vlam zet. Hier trokken Fred Stratton en zijn vrouw Hanna met hun zonen vanuit Michigan naar toe aan het begin van de twintigste eeuw. Homesteaders die hoopten na vijf jaar eigenaar van een stuk grond te worden. Een vreemde plaats om te settelen, bedenk ik als Fort Rock ineens uit de droge vlakte opdoemt. Fort Rock is – oneerbiedig gezegd – Oregons grootste steen. Een rode vulkaan die zich omhoog duwt uit het grijze landschap. Ik loop de huizen in die nu onderdeel vormen van het openluchtmuseum. Er is de woning van dokter Thom die honderden baby’s van pioniers ter wereld bracht, een kerkje, een school, een molen en wat huizen allemaal gegroepeerd rond een waterput en een tuin. Het ziet er prachtig uit in zijn houten eenvoud en met die gele bloemen, maar kan ik kan het gevoel maar niet van me afschudden dat het iets treurigs heeft om zo ver te trekken om dan hier in een droog gebied bij een gigantische steen te zitten.

Pendleton Round-Up

Blijkbaar ben ik niet de enige want in een van de boeken van het museum lees ik dat veel homesteaders het tot hun verbazing een zwaar leven vonden en de meesten rond 1920 weer vertrokken waren. Het is tijd om naar Pendleton te gaan. Als ik na me afloop vande historische parade ’s avonds in de Rainbow Bar nog even tussen de cowboys meng, klimmen twee cowgirls op de kruk naast me. Hun cowboyhoeden bengelen op hun rug. Uit de speaker verhaalt countryzangeres Carrie Underwood, over een vriendje die haar vermoedelijk aan het belazeren is. ‘Ik ben zo gelukkig’, vertrouwt de vrouw naast me haar vriendin toe. ‘Ik heb voor het eerst een vriend die me niet slaat.’ Ik laat me van de kruk afglijden en bedenk dat Underwood daar eens een cowboyliedje over zou moeten maken!

De herfst in New England is een waar spektakel: lagere temperaturen en kortere dagen zorgen ervoor dat de statige bomen in deze regio hun miljarden blaadjes laten vallen. Maar eerst geven de bossen een spectaculair natuurvuurwerk weg, waarbij het sappige groen verandert in de meest schitterende variaties van geel, bruin, rood en oranje. GoAmerika reed alvast vooruit en zet de mooiste routes voor je op een rijtje.

Tientallen miljoenen liefhebbers verbazen zich elk jaar weer over de indrukwekkende kleurenpracht die de bossen van New England in de herfst tentoonspreiden. Leaf-peepers worden ze ook wel genoemd: gewapend met wandelschoenen en een camera slenteren ze over paden en lanen om de najaarszon door het vlammende bladerdek te zien schijnen.

Chlorophyl

Het rijke groen van de zomer wordt veroorzaakt door de produktie van suikers uit CO₂ en water, dat door middel van chlorophyl en zonlicht op gang wordt gebracht. Naarmate het begint te winteren, verandert het pigment in het loofdak: kortere dagen en lagere temperaturen waarschuwen de bomen dat er een kouder, donkerder seizoen op komst is. Als tegenreactie maakt de boom zich klaar voor de naderende winter. Er ontstaat een kurkachtig membraan aan de aanhechting van het blad aan de tak of stam, waardoor de toevoer van voedsel wordt afgesneden. Het blad stopt noodgedwongen met de chlorophylproductie, waardoor het groen langzaam overgaat in oranje, rood en geel. De mooiste kleuren zie je dan ook als droge, zonnige dagen worden gevolgd door koude, droge nachten.

Schot in de roos

De eerste kleurveranderingen vinden begin september plaats op geïsoleerde plekken in het noorden van Maine. Hierbij geldt: hoe hoger gelegen, des te eerder de

blaadjes beginnen te verkleuren. Vanaf mid-september veranderen ook de bossen in lager gelegen staten van kleur, om uiteindelijk eind oktober in Rhode Island en Connecticut te eindigen. In combinatie met de plattelandscharme van de staten van New England – Connecticut, Massachusetts, Maine, Rhode Island, New Hampshire en Vermont – is elke gekozen route een schot in de roos. Wie op de hoofdwegen blijft, gaat zonder meer met een tevreden glimlach naar huis, maar nog leuker is het om de achterafweggetjes te nemen. Haal een lokale kaart bij een van de talloze kleine winkeltjes, restaurants, boomgaarden of kruideniers en duik met overgave in het achterland van New England. Verdwalen kan niet: vroeger of later doemt er altijd weer een hoofdweg op.

Connecticut

Litchfield

Rond Litchfield zijn twee prachtige ritten te maken, die beide zo’n halve dag in beslag nemen. Hoogtepunten zijn de Housatonic River en zijn twee overdekte bruggetjes, het kunstenaarsdorpje Kent, Lake Waramaug, Mount Tom State Park, een indianenmuseum en de ruïne van een oude ijzermijn. Routes die je niet kunt missen zijn Route 7 en 8, waarvan diverse aftakkingen je verder oostwaarts voeren. Met name de eerste is aan te raden, aangezien deze langs de Housatonic River loopt.

Eastern Connecticut

Deze regio kent maar liefst vijf schitterende ritten, waarvan er eentje begint in het kustplaatsje Mystic, bekend van de film Mystic Pizza met Julia Roberts. Route 1, 27 en 234 (Pequot Trail) zijn de borden waarop je hier moet letten. Onderweg kom je pittoreske huizen, majestueuze heuvelboederijen en rollende graan- en grasvelden tegen. Route 49 is een heuse State Scenic Highway en we weten wat dat betekent: een door de staat goedgekeurd uitzicht! Ook Route 169 is er zo een: de langste

Scenic Highway van Connecticut slingert zich door dorpen als Lisbon, Canterbury, Brooklyn, Pomfret en Woodstock. Een absolute aanrader voor wie van de archi-

tectuur van de negentiende eeuw houdt. Route 82 volgt een mooi traject door de Connecticut River Valley, met onderweg onder meer Cockaponset State Forest, Devil’s Hopyard State Park, Salem en Norwich. Tenslotte mag ook de kust niet vergeten worden. Route 154 voert recht door charmante dorpjes als Old Saybrook, Westbrook, Clinton, Guilford en Branford. Bij goed weer is een bezoek aan Saybrook Point verplichte kost. Eindig deze rit op Hammonaset State Beach voor een verkwikkende wandeling langs de kustlijn.

Maine

Acadia

Voor velen is Acadia National Park een van de mooiste parken van de Oostkust. Wie hier uitgekeken is, kan zich vervoegen op Route 1, 175, 166A, 176 en 15. De twee uur durende rit loopt langs en door Toddy Pond, Orland River, Penobscot Bay, Castine (met zijn vele authentieke huizen), Brooksville en de vissersdorpjes Smith Cove, Orcutt Harbor en Buck’s Harbor.

Aroostook

Wie van ongerepte natuur houdt, kan beter een picknickmand inpakken. Je hebt een zes uur durende route voor de boeg, waarvan het grootste deel door de onbevolkte gebieden van Noord-Maine loopt. Begin in Bangor en eindig in Howland door Interstate 95 tot Exit 54 te nemen, waarna je de Routes 6, 168, 2, 2A, 1, 11, 157 en 116 binnen handbereik hebt. Let daarbij vooral op plaatsjes als West Enfield, Lincoln, Lee, Haynesville, Houlton en Sherman. Wist je trouwens dat hier de in Amerika wereldberoemde aardappels van Maine vandaan komen? Eet smakelijk!

Coastal Route

Ook Maine heeft een kustlijn, die je niet mag missen. Beleef de sfeer in de vissersdorpjes, eet verse vis en krab aan het strand of beklim Mount Battie. Je hebt 3,5 uur de tijd, dus eigenlijk de hele dag! Het beginpunt bevindt zich in Wiscasset, waar je

Route 1 pakt en via Route 130 in Newcastle bij Pemaquid Point State Park aankomt. Hierna pak je Route 32 naar Waldoboro, waar de afslag naar Route 220 ligt. Deze weg leidt naar Friendship, dat je via Route 97 en Route 1 naar Camden voert. Hier verrijst Mount Battie voor een schitterend uitzicht over de felgekleurde bossen rond Penobscott Bay.

Ski Mountain Route

De naam zegt het al: in de winter zoeven hier talloze locals en bezoekers over witte hellingen naar beneden. In de herfst staan de bossen op de bergen figuurlijk gesproken in brand. Pak vanaf Farmington in 3,5 uur Route 2, 156, 142, 4, 16 en rij ten slotte via Route 201A en 2 terug naar Farmington.

Southern Circle

Dit uitje van een krappe twee uur leidt je langs de boomgaarden van Maine en vele historic sites. Begin in Sanford op Route 202 naar Hollis Center. Daar pak je Route 35 naar Standish, waar je Route 25 neemt naar Porter. Route 160 ligt hier voor je klaar, en neemt je mee naar Limerick en weer terug naar Sanford. Iemand een appeltje?

Massachusetts

The Berkshires (foto rechts)

Volg Route 7 vanaf Sheffield naar Williamstown en pak Route 8 die tussen twee State Forests loopt. Route 183 volgt de Housatonic River naar Tanglewood. Hier vlakbij kun je genieten van een prachtig uitzicht over de Stockbridge Bowl en de Berkshire Hills – een ideale combinatie tussen golvend boerenland en bergachtig terrein.

The Mohawk Trail

De moeder aller ritten, die door maar liefst door veertien State Parks en Forests

Vaisaluokta Sami-kerk aan het Akkajauremeer

leidt! En dat alles op één Route: 2, tevens de eerste echte door de staat aangewezen toeristenroute van de USA. Als je één rit maakt in dit prachtige land moet het absoluut deze zijn.

Minuteman Route

Route 2 en 4 voeren je vanaf Boston naar Lexington, waar Route 2A naar Concord door een adembenemend landschap naar het Minutemen Monument voert.

North Shore

Voor een mooie kustrit met eventueel voldoende gelegenheid voor vogelspotten pak je de 127 en 128 naar Halibut Point. Vanaf daar rijd je naar Rockport voor een blik op een van de meest gefotografeerde schuurtjes van het land: Motif #1. Voor wie daarna nog puf heeft en toevallig een hengel in de achterbak heeft liggen, is de Route 127A de weg naar Gloucester, waar het een genot is om een uurtje naar een dobber te kijken. die tegen New York aanligt.

New Hampshire

Lake Winnipesaukee

Dit is New Hampshire’s grootste meer en een ritje langs de oevers leidt je langs de meest pittoreske dorpjes van de staat. Een goed begin is Laconia, waar je Route 3 neemt langs Weirs Beach en Meredith. Vanaf hier pak je Route 25 naar Center Harbor, die je vervolgt tot Moultonborough. Sla hier rechtsaf naar Route 117 en pak de 109 naar Wolfeboro; tijd voor de lunch in een betoverend plaatsje. De 28 gaat naar het zuidelijkste puntje in Alton Bay, waar je Route 11 terug naar Laconia kunt pakken.

White Mountains

Boven Lake Winnipesaukee zijn zoveel spectaculaire bergen en rondritten te ontdekken, dat het moeilijk is om er eentje uit te pikken. Enkele suggesties zijn: Route

112 tussen Conway en Lincoln, Route 16 tussen Conway en Errol, Franconia Notch Parkway tussen Franconia en Lincoln, Route 49 in de Waterville Valley en Route 3 tussen Colebrook en de Canadese grens. Allemaal de moeite meer dan waard.

Rhode Island

Newport Bellevue Avenue

Kort maar krachtig. Deze dorpsrit neemt je mee langs de vele landhuizen waar Newport om bekendstaat, hemels omlijst door alle schakeringen van rood, geel en oranje.

Conanicut Island

Bij het bloedstollend uitzicht over Narraganset Bay vergeet je bijna te kijken naar de glooiende heuvels, historische huizen en het excentrieke centrum van Jamestown. Vooral chauffeurs met stuurbekrachtiging genieten optimaal van deze rit; het lijken de Dolomieten wel!

Providence

Te voet zijn de blaadjes natuurlijk het beste te verkennen. Wandel eens langs Benefit Street in College Hill of pak Blackstone Boulevard aan de East Side voor een tour langs de immense huizen die Providence rijk is. Aan het einde van het laatste vind je de prachtige begraafplaats Swan Point Cemetary die over de Blackstone River uitkijkt. Aan de andere oever ligt nog zo’n vredige plek: Riverside Cemetary.

Goddard Park

Laat iemand anders je meevoeren door de bossen en verken die overweldigende natuur ook eens te paard. Goddard Park bij het plaatsje East Greenwich biedt talloze trails, open velden met grote, oude woudreuzen, een strand én een negen-holesgolfbaan.

Vermont

Vermont wordt – naast de Green Mountain State – ook wel de Foliage State (gebladerte-staat) genoemd en dat is volledig terecht. Of je nu midden in de bossen of op een van die hoge bergtoppen staat, er is een kans van honderd procent dat je hier volledig tevreden vandaan komt. Routes 100 en 7, Route 2, 4 en 9, én Interstate 91 brengen je overal waar je heen wilt.

Central Vermont

Tussen Rutland en Burlington loopt Route 7, een 115 kilometer lange rit in een hemels landschap dat te mooi is voor woorden.

Lake Champlain

Een groot deel van de westgrens van Vermont wordt afgebakend door het prachtige Lake Champlain. Hierin liggen twee eilandjes die absoluut de moeite waard

zijn: South Hero en North Hero Islands. Pak Route 2 vanaf Burlington en je rijdt zo tegen het meer aan.

Southern

De westkant van het Green Mountain National Forest is heel goed te verkennen via Route 7 en 7A. Ook Route 9 komt langs het park, maar belicht meer de zuidkant die tegen New York aanligt.

Vroeger of later kom je ze tegen, de bordjes met Gas, Food & Lodging langs de snelweg. Voor een betaalbare nachtrust kun je die afslag gerust nemen, maar net als in de naastgelegen fastfoodrestaurants hoef je in ketenhotels als die van Marriott, Hilton en Courtyard Inn geen unieke charme te verwachten. En dat is zonde, want even verderop wachten ware pareltjes van accommodaties op je. Wij zetten er een paar voor je op een rij in Mississippi in het Diepe Zuiden van Amerika.

In Mississippi komen de meeste mensen voor drie dingen: muziek, geschiedenis en schandalig lekkere barbecue en soulfood. Clarksdale biedt ze alledrie. Het karakteristieke stadje ademt aan alle kanten blues en speelt dan ook een hoofdrol binnen de Mississippi Blues Trail, een route langs zo’n tweehonderd plekken waar de blues in meerdere of mindere mate zijn sporen heeft achtergelaten. En daarbij mag een ding niet ontbreken: de blues live. Geen probleem, in Clarksdale. Bij de authentieke juke joint Red’s Lounge en Morgan Freemans Ground Zero Blues Club laat lokaal talent het bluesvuur tot diep in de nacht hoog oplaaien.

Zuidelijke ambiance

Daarna kun je natuurlijk in een steriel hotelbed aan de snelweg neerploffen en ’s ochtends aan het ontbijtbuffet klam roerei, een halve bagel en yoghurt uit plastic op je bordje laden. Maar waarom zou je? In de vintage gerestylede kamers en appartementen boven Ground Zero is het veel leuker wakker worden, al was het maar omdat je na een avondje liveblues voor je bed alleen maar de trap hoeft op te lopen. Drie straten verderop heb je met maximaal drie vrienden in het Delta Bohemian Guest House het rijk alleen in een charmant houten huis van twee verdiepingen – bij aankomst staat er bovendien een koud biertje voor je klaar. Ook de naastgelegen bed & breakfast Clarksdale White House is een fantastische optie,

waarbij hun befaamde Southern breakfast een klinkende plus is. Wie de zuidelijke ambiance echter maximaal wil opvoeren, rijdt een stukje verder Clarksdale uit en parkeert zijn auto bij de Shack Up Inn. Op het terrein van de voormalige Hopson Plantation staat namelijk een tiental originele sharecropper shacks die je voor een of meerdere nachten kunt huren. De eigenaar kocht alle eenvoudige boerenhuisjes in de wijde omtrek op en herbouwde ze hier in een rustiek bungalowpark dat zich met een brede grijns een B&B noemt – een Bed & Beer, omdat je ook hier bij het inchecken een halve liter krijgt aangereikt. Breakfast of champions.

Luxe versus onbetaalbaar leuk

Op iets meer dan een uur rijden van Clarksdale ligt Greenwood, een dromerig stadje in het oosten van Mississippi. Het werd rijk door katoen in het antebellum, maar raakte na de Burgeroorlog steeds verder in verval – niet alleen door de impact van het oorlogsgewoel, maar vooral omdat de afschaffing van de slavernij de plaatselijke economie een harde klap gaf. De tegenstelling tussen arm en rijk is hier goed te zien. De vervallen wijk Baptist Town steekt schril af tegen Greenwoods mooiste straten Grand Boulevard, Money Road, River Road en Poplar Street, die in 2011 figureerden in The Help, de verfilming van Kathryn Stocketts Een keukenmeidenroman. En dat contrast klinkt door in de overnachtingsmogelijkheden in Greenwood. Wil je het luxe? Boek dan vooral bij The Alluvian Hotel, een boetiekhotel met uitgebreide spa aan Howard Street in het historische centrum. Wil je het liever onbetaalbaar leuk? Ga dan naar Tallahatchie Flats, net als de Shack Up Inn een bonte verzameling houten huisjes met een veranda, een golfplaten dak, een vintage jaren-veertiginterieur én moderne basisgemakken als een toilet, een keuken en stromend water. Hier druipt de sfeer van weleer haast van de met kranten behangen muren, helemaal omdat er sinds kort een bluesmuzikant woont die geregeld op zijn veranda zit te spelen. Hoewel je in Clarksdale meer keuze uit huisjes hebt, is het voor bluesfans goed om te weten dat je bij Tallahatchie Flats op loopafstand van het graf van de legendarische bluespionier Robert Johnson bij de Little Zion Church slaapt.

Biscuits, gravy & grits

Verder zuidwaarts vervaagt de blues langzaam om plaats te maken voor een ander historisch thema: het antebellum, de periode voorafgaand aan de Amerikaanse Burgeroorlog. Het plaatsje Natchez kwam redelijk ongeschonden uit de strijd en is een fotogeniek paradijs voor liefhebbers van statige land- en plantagehuizen met reusachtige zuilen en bomen vol Spanish moss. Natchez is een B&B-stadje bij uitstek, met accommodaties in alle soorten en prijsklasses, de een nog schilderachtiger dan de ander. In tegenstelling tot Nederland en België zijn de meeste bed & breakfasts relatief prijzig, omdat de eigenaars vanwege de historische waarde van hun etablissement vaak een paar tientjes bij de prijs optellen – maar dan krijg je er vaak wel een of meerdere spoken gratis bij. Als je eenmaal aan het uitgebreide ontbijt met huisgemaakte biscuits, gravy en grits in de royaal gedecoreerde eetkamer zit, vergeet je dat echter al snel.

Eclectisch

Bij Twin Oaks gaan ze zelfs een stapje verder. De bed & breakfast wordt gerund door de chef-kok Regina Charboneau, zonder meer een van dé autoriteiten binnen de Southern cuisine. Hier kun je kookweekendjes boeken, waarbij je onder meer Regina’s felbegeerde biscuits-recept krijgt. Spoiler: haar geheim leunt grotendeels op vier pakjes boter. Zo’n culinair weekendje kost je al snel rond de negenhonderd dollar, maar het betaalbaardere Shanty Bellum is een prima alternatief als je het geen probleem vindt om je ontbijt zelf te maken. De eigenaars hebben drie houten huizen uit 1880 opgeknapt en voorzien van een eclectisch interieur met binnenhuis-highlights uit de hele twintigste eeuw; van pluche, leer en steigerhout tot een contrabas en Route 66-neon. Op loopafstand van de Mississippi en de klassieke kroeg Under-The-Hill Saloon, dus meer dan de moeite waard.

Dat Mississippi ook een strandbestemming is, ontdek je op nog geen vier uur rijden van Natchez. Geen zorg: de Mississippi Gulf Coast is na diverse orkanen en een

ingrijpende olieramp weer opgekrabbeld tot een zonovergoten plek waar je gerust je handdoek op het warme zand kunt uitspreiden. Met meerdere casinohotels en het verrassend leuke Ohr-O’Keefe Art Museum is Biloxi verreweg het meest populair, maar ook nabijgelegen plaatsjes als Bay St. Louis, Pass Christian en Ocean Springs hebben een speciale kustcharme die je nergens anders vindt. The Roost Hotel in Ocean Springs is een ideale uitvalsbasis als je meer om karakter geeft dan om blackjack en roulette. Het boetiekhotel wordt omgeven door eeuwenoude eiken en bevindt zich op twee keer struikelen van de Gulf Islands National Seashore en het lommerrijke centrum van Ocean Springs, waar je je in de vele galeries, bars en toprestaurants met gemak een paar avonden uitstekend kunt vermaken – een perfect relaxed einde van je reis door Mississippi.

tocht door texaans niemandsland

Alles is groter in Texas. De steden, de wegen, de steaks en vooral de uitgestrekte vlaktes. Wij maakten er een roadtrip van Dallas naar de Rio Grande. (Door Fishandfeathers.com)

Dallas (rechterpagina)

Voordat we onze tocht door niemandsland beginnen, bezoeken we Dallas. Een moderne stad waar je heerlijk kunt eten, drinken en winkelen. Maar Dallas staat vooral bekend om zijn musea. Het Perot Museum of Nature and Science is zeker de moeite waard. Het vertelt niet alleen veel over de flora en fauna van Texas, maar je vindt er ook fossielen, en natuurlijk het niet te missen skelet van een tenontosaurus. Ook leuk: je kunt via ramen meekijken hoe paleontologen minuscule stukjes dinosaurus-bot blootleggen. Hoogtepunt van de collectie is de afdeling met mineralen. Enorme brokken amethist, bergkristal en edelstenen worden hier op spectaculaire wijze tentoongesteld. Dallas is – net als veel andere Amerikaanse steden – duidelijk ingedeeld in wijken. Onze favoriete buurt ligt in East Dallas en heet Lower Greenville. In deze opkomende wijk vind je hippe koffiebarretjes, biologische restaurants en verschillende boetieks.

Eten

Bij Katy Trail Ice House eet je Mexicaans geïnspireerde gerechten. Je zit buiten onder de bomen, die volhangen met lampjes en er speelt regelmatig een mariachi-band. katyicehouse.com

Slapen

Het Hilton Anatole zou met zijn jaren 70-interieur goed passen in een oude comedyfilm. Het hotel heeft een enorme gym, een bad om banen te trekken en zelfs een zwemparadijs met glijbanen, fonteinen en een heuse waterbaan. hiltonanatolehotel.com

In het oude Fort Worth leiden echte cowboys dagelijks een kudde koeien door de brede straten

Shoppen

Een vintage-winkel met alle grote internationale designermerken als Chanel, Dior en Hermès. Ze hebben ook een enorme afdeling vol kostuums uit de jaren 20 en 30. vintagemartini.com

Fort Worth

Beleef het Wilde Westen zoals het ooit is geweest. In het oude Fort Worth leiden echte cowboys dagelijks een kudde koeien door de brede straten. En hoewel het misschien wat toeristisch aandoet, heeft dit plaatsje toch zijn charme. Bij M.L.

Leddy’s koop je handgemaakte cowboylaarzen. Kleur, soort leer, hoogte, breedte en zelfs initialen kunnen worden gekozen. Als we de enorme kasten bekijken

zien we zelfs het nieuwe paar van de sheriff staan. Kunstliefhebbers kunnen hun hart ophalen in Fort Worth Downtown. Hier vind je het Kimbell Art Museum. De collectie en ook de architectuur zijn prachtig.

Lunch

Bij Cooper’s Old Time Pit Bar-B-Que bestel je je vlees direct bij binnenkomst, waarna je langs verschillende vitrines loopt voor bijgerechten en uiteindelijk bij de bar eindigt voor je drankje. Favoriet onder locals en toeristen! coopersbbqfortworth.com

Slapen

Op loopafstand van het authentieke centrum van Fort Worth bevindt zich het Courtyard by Marriott Hotel. Gloednieuw met zwembad en een eigen parkeerplaats.

Slapen op een ranch

Een must als je in Texas bent: slapen op een ranch. Bij de Wildcatter Ranch kun je longhorns voeren, paardrijden, zwemmen en wandelen door velden vol veld-

bloemen. Wij logeren er in een typische blokhut met een privé-veranda, schommelstoelen en een fantastisch weids uitzicht over de vallei van Graham. ‘s Ochtends vroeg rijden we te paard door de velden. Klaprozen, felrode Indian paintbrush-bloemen en de Texaanse bluebell bedekken het landschap als een gekleurde deken.

Tip: Als je er dan toch bent, meld je dan aan voor de workshop boogschieten. Altijd leuk om te proberen (en de enige sport, waar je volgens mijn vader ook nog op latere leeftijd de Olympische spelen mee kunt halen). Eten doe je in het restaurant van de Wildcatter Ranch waar ze naast steak en spareribs ook heel fijne lokale wijn serveren. De Cabernet Sauvignon van Becker Vineyards is onze favoriet. wildcatterranch.com

Amarillo en Palo Duro

Is this the way to Amarillo? Iedereen kent het liedje van Neil Sedaka wel. Wat weinig mensen weten is dat het lied eigenlijk moest gaan over Pensacola in Florida, maar dat rijmde niet zo makkelijk. Amarillo is overigens niet alleen bekend van het liedje, maar ook van de Route 66 die hier als belangrijkste highway doorheen liep. Inmiddels hebben nieuwe snelwegen het verkeer overgenomen en ligt Route 66 er verlaten bij.

Must-see: Cadillac Ranch. Ga vroeg op pad, neem een spuitbus verf mee en laat een persoonlijke boodschap achter op een van de Cadillacs die hier rechtop in de woestijn zijn geplaatst.

Eten

The Big Texan Steak Ranch mag je niet overslaan als je in Amarillo bent. Met een kermisschietbaan ter vermaak, een toetjesvitrine en zelfs een podium waarop het record 2 kilo steak eten wordt gehouden (de huidige winnaar - een vrouw - at er meer dan twee.)

Bigtexan.com

Palo Duro Canyon

De Grand Canyon mag dan misschien de grootste canyon van Amerika zijn, de Palo Duro Canyon is maar een fractie kleiner. Groot voordeel is dat je er doorheen kunt rijden en op verschillende plekken kunt parkeren voor een prachtige wandeling door en langs de typische rode rotsen. Aanrader: de Lighthouse Trail van iets minder dan 9 kilometer naar de iconische rots die aan een vuurtoren doet denken.

Lubbock & Midland

Op weg naar Lubbock stoppen we in het Caprock Canyons State Park, waar de enige bizonkudde van Texas te spotten is. Van daaruit rijden we door naar Lubbock, de plek waar de Texas Tech University is gevestigd. Het leuke aan deze universiteit is de hoeveelheid kunst. In de gangen, maar ook tussen de gebouwen, kun je klassieke en hedendaagse schilderijen en sculpturen bezichtigen.

Twee musea die wij met veel plezier bezochten: het Buddy Holly Center over de gelijknamige muzieklegende. En het National Ranching Heritage Center, een openluchtmuseum waar hutten en huizen van 1780 tot nu uit de hele staat zijn samengebracht om te laten zien hoe ranchers leefden.

Vanuit Lubbock rijden we via Midland naar Marfa. Midland ligt midden in het bekende oliegebied en onderweg zie je dan ook honderden ja-knikkers die de olie naar boven pompen. Daarbij is deze stad vooral een handige stop op weg naar Big Bend National Park.

Eten

Cocina de la Sirena ligt in een gezellig klein hofje en serveert heerlijke moderne

Zuid-Amerikaanse gerechten. lasirenacocina.us

Marfa

Je moet er even voor rijden – denk: lange, brede wegen, waar je nauwelijks een

tegenligger treft – maar Marfa is zeker een bezoek waard. Dit artistieke plaatsje is anders dan de moderne steden waar je vanuit Dallas doorheen rijdt. Geen ketens, geen Starbucks, maar wel gezellige taqueria’s, terrasjes, galeries en biologische restaurants. We slapen in Hotel Paisano, de plek waar James Dean en Elizabeth Taylor verbleven tijdens de opname van Giant. De muren hangen vol met zwart-witfoto’s van de opnames. In Marfa hoef je niks. Er is natuurlijk wel een hoop te doen. Zo koop je er kunst bij een van de lokale art dealers, eet je een avocado-toast met tahine bij organic lunchspot Do Your Thing, bestel je een homemade kruidenthee en cake bij Aster Marfa en sla je prachtige jurken en stenen kettingen in bij Communitie. Breng een bezoek aan Prada Marfa, het kunstwerk in the middle of nowhere van kunstenaars Elmgreen & Dragset als protest tegen het heersende consumentisme. Ook leuk: stenen kopen bij Moonlight Gemstones en limonade drinken op het terras van The Water Stop. Grote kans dat je er Marfa-fan Matthew McConaughey tegen het lijf loopt.

Doen

Twee keer per week kun je in het McDonald Observatory deelnemen aan een star party, waarbij je midden in de nacht door de verschillende telescopen kunt kijken.

mcdonaldobservatory.org

Big Bend

Bergen, woestijn en de rivier de Rio Grande: Nationaal Park Big Bend is enorm divers. Je hebt minstens een dag nodig om de verschillende routes door het park te rijden en nog een paar meer als je er wilt wandelen. Wij bezochten de Chisos Mountains. Bekeken de dinosaurusfossielen in de openluchtexpo. Namen een duik in de Hot Springs. Wandelden bij de Santa Elena Canyon. Maar het allermooiste was misschien nog wel de kajaktocht die we maakten op de Rio Grande. De koele kabbelende rivier, de enorme rotsen aan weerszijden en de lunch die

werd geserveerd op Mexicaans grondgebied maakten het afscheid nemen moeilijk. Maar na een paar weken roadtrippen en genieten van de overweldigende natuur staat onze terugrit naar Dallas op de planning.

Slapen

Op weg naar Big Bend kun je nog een tussenstop maken in Marathon, een schattig plaatsje. Wij sliepen er in de ecologische en kleurrijke Eve’s Garden B&B, waar muren van een soort papier-maché zijn gebouwd. In Big Bend sliepen we in de blokhutten van het Far Flung Outdoor Center, waar ook de verschillende kajaktochten worden georganiseerd.

evesgarden.org en bigbendfarflung.com

Eten

In Terlingua, een soort spookstadje aan de grens met Mexico, eet je in het Starlight Theatre. Taco’s en livemuziek zijn de perfecte afsluiter na een lange dag wandelen in het National Park.

thestarlighttheatre.com

Naar huis

De rit terug naar Dallas is te ver om in een keer te rijden. Onderweg stoppen we in Abilene, waar we slapen in een authentieke jaren 30-woning, geheel in Texas Cabin Lodge-stijl. Een heerlijke afsluiter van onze reis.

saylesranch.com

Het Diepe Zuiden van Amerika is de bakermat van zo’n beetje alle populaire muziek anno nu. Hier werden blues, soul, country en rock-‘n-roll geboren en getogen, net als Aretha Franklin, B.B. King, Elvis Presley, Dolly Parton, Sam Cooke en Justin Timberlake. Geen betere plek voor je ultieme muziekreis dus. We wijzen je de weg naar de bron waar het allemaal begon.

Ooit moet het ervan komen. Waar diepgelovige mensen één keer in hun leven een bedevaart naar Santiago de Compostela, Rome of Mekka maken, stappen echte muziekfans vroeger of later in het vliegtuig naar het Diepe Zuiden van Amerika. Voor traditionele jazz moet je in New Orleans zijn, countryfans trekken naar Nashville, liefhebbers van soul en rock-‘n-roll gaan naar Memphis en bluesfanaten verkennen alle hoeken en gaten van Mississippi. Maar waarom zou je kiezen? Als je er toch bent, kun je ze beter meteen allemaal doen – en dat kan met gemak in 2 weken.

Nashville

Je eerste stop is Music City USA, bij de posterijen beter bekend als Nashville. Hoewel countrymuziek hier niet werd geboren – die eer gaat naar Bristol, Tennessee – is Nashville het onbetwiste centrum van het genre. Als je op maandag vliegt, kun je op dinsdag gelijk aanschuiven bij de Grand Ole Opry, het radioprogramma dat in iets minder dan een eeuw uitgroeide tot kwaliteitskeurmerk voor countrysterren én een avondvullende liveshow die je gezien moet hebben. Hoe belangrijk een lidmaatschap van de Opry is, zie je in het ronduit spectaculaire museum rond de Country Music Hall of Fame en in het oude Ryman Auditorium, het sfeervolle theater waar het programma tot de jaren 70 thuis was. Geen kaarten voor de Opry kunnen scoren? Geen zorg: in Nashville kun je rond de klok genieten van livemuziek, onder meer in de clubs rond Broadway, Printers Alley en Second Avenue.

Memphis

Na twee dagen cowboys en outlaws rijd je in zo’n 3,5 uur naar Memphis, Home of Blues, Soul and Rock’n’Roll. Memphis is een mix van muziek en pure magie. Elvis Presley’s Graceland, Sun Studio en het onmisbare Stax Museum of American Soul mogen hier niet ontbreken, net als barbecue, soulfood en de bruisende clubs in het legendarische Beale Street. Memphis biedt ook twee plekken waar je een laatste groet aan de veel te vroeg gestorven singer-songwriter Jeff Buckley kunt brengen: bij een bankje aan Wolf River en – of all places – het tijgerverblijf in de Memphis Zoo. Dat muziek in Memphis nog steeds springlevend is, wordt bewezen door het feit dat hier delen van zowel Bruno Mars’ Uptown Funk als het legendarische verloren Wu-Tang Clan-album werden opgenomen. Op de vleugels van gerenommeerde reistippers als Lonely Planet maakt Memphis momenteel duidelijk een renaissance door. Gebouwen die al decennia leegstonden worden in rap tempo gevuld door hotels, restaurants en bars, terwijl door de hele stad steeds meer hippe kleurrijke muurschilderingen opduiken. Je timing is dus perfect.

Clarksdale (rechterpagina)

Nog steeds All Shook Up van Elvis? Rijd dan na minstens 2 dagen in Memphis via het eenvoudige geboortehuis van The King in Tupelo naar Clarksdale, je volgende bestemming. Het karakteristieke plaatsje Clarksdale laat de blues in al zijn gruizige glorie tot leven komen. Het is niet voor niets een van de meest populaire stops op de Mississippi Blues Trail, een route langs meer dan 200 belangrijke bluesplekken in de staat, die je via een offline-app doodeenvoudig kunt volgen. In Clarksdale staat het kleine, maar fijne Delta Blues Museum, maar kom je vooral voor gloeiend hete liveblues in de authentieke juke joint Red’s en de Ground Zero Blues Club – mede bedacht door Clarkdale’s meest beroemde inwoner Morgan Freeman. Zorg dat je hier op vrijdag of zaterdag bent, want doordeweeks valt er weinig livemuziek te beleven.

Mississippi Delta

Ook als je avondje bluesbarhoppen nogal uit de hand gelopen is, is het zaak om vroeg uit Clarksdale te vertrekken, want vandaag heb je veel te doen. Je eerste stop is Cleveland, op ongeveer 3 kwartier rijden. In dit plaatsje met zijn gezellige Main Street is namelijk het GRAMMY Museum Mississippi gevestigd, een onweerstaanbaar leuk interactief museum dat gewijd is aan de winnaars van de felbegeerde muziekprijs door de jaren heen. Vlakbij bevindt zich bovendien de historische plantage Dockery Farms, volgens kenners dé geboorteplaats van de blues. Daarna rijd je in een halfuur door naar Indianola, waar bluesmeester B.B. King begraven ligt bij zijn eigen Blues Museum. Trek gerust een paar uur uit voor dit tjokvol gevulde museum, waar je een allesomvattend overzicht van de blues en B.B.’s leven krijgt. Sluit je dag af in Greenwood, op 3 kwartier rijden van Indianola. Hier staat namelijk de grafsteen van Robert Johnson, de bluesman die volgens de legende zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor ongekend gitaartalent. Op een klein stukje lopen van zijn laatste rustplaats is een unieke slaapplek te vinden: Tallahatchie Flats, een bonte verzameling oude boerenhuisjes met eigen veranda waar je voor nog geen 75 euro per nacht je intrek kunt nemen. Liever luxe? Laat je dan verwennen in het stijlvolle Alluvian Hotel in het centrum van Greenwood.

Natchez (linkerpagina)

Omdat op adem komen ook belangrijk is, staat de volgende twee dagen een van de andere belangrijke trekpleisters op het programma: de warme gastvrijheid van het Diepe Zuiden. In het prachtige en gezellige stadje Natchez vind je die in overvloed. Het is schitterend gelegen op een klif boven de Mississippi, waar je rondwandelt in een decor van meer dan duizend historische antebellumhuizen uit het tijdperk voor de Amerikaanse Burgeroorlog. En in die mansions kun je veelal ook slapen, dus als je de sfeer echt wilt proeven boek je een nacht in een van de bed & breakfasts die ze hier in alle soorten en maten in de aanbieding

hebben. Zoals de Monmouth Historic Inn, een plaatje van een landhuis waar alleen al het chic uitgeserveerde ontbijt je altijd zal bijblijven. Vergeet onderweg naar Natchez vooral niet langs te gaan in Vicksburg, waar je in het indrukwekkende Vicksburg National Military Park de andere kant van de Burgeroorlog voor je kiezen krijgt. Een must-see.

Bijgekomen? In een kleine 3 uur rijd je naar New Orleans, (rechterpagina) het eindpunt van je muziekbedevaart. Een even grootse als ontspannende finale, want in deze onweerstaanbare stad hoef je weinig meer te doen dan muziek luisteren en lekker eten en drinken. In het beroemde French Quarter hoor je livemuziek op elke straathoek – net als in de clubs aan Frenchmen Street, de populaire opvolger van het nogal in verval geraakte Bourbon Street. Voor jazzfans is ook een optreden in Preservation Hall verplichte kost, maar hou er rekening mee dat je hier minstens 3 uur in de rij staat voor kaartjes. Elke minuut waard.

Wat je ook doet, Congo Square is de perfecte afsluiter van je muziekreis. Op dit bescheiden plein kun je namelijk een eerbetoon brengen aan de tot slaaf gemaakte Afrikanen, die er in de 18e en 19e eeuw elke zondag met hun instrumenten en percussie de onmiskenbare basis legden voor de jazz, pop, rock, country en blues van vandaag. Inderdaad: de bron, waar het allemaal begon.

Heleen Fraanje maakte samen met haar man een bijzondere reis van Minneapolis naar Portland per camper. Onderweg maakte ze kennis met de rijke historie en natuurwonderen van de meest dunbevolkte staten van Amerika.

Onze Amerikaanse ontdekkingsreis begint in Minneapolis, bekend van de grootste shopping mall in de VS (en dat zegt wat). We brengen uiteraard een bezoek aan deze Mall of America, waar zelfs een enorme indoor-achtbaan doorheen racet. Na twee dagen citytrippen in Minneapolis halen we onze huurcamper op bij de verhuurlocatie van Cruise America. Hier kijken we de introductiefilm over de camper en lopen we samen met een medewerker alle functionaliteiten in en rondom de camper na. We huren het grootste type van Cruise America, de C30 van ruim negen meter lang. Op het eerste gezicht even schrikken, maar door de automatische bediening en de brede Amerikaanse wegen zijn we snel gewend aan ons nieuwe onderkomen voor de komende weken.

Eenmaal in de camper gaan we op weg naar onze eerste overnachtingsplaats: Mitchell in South Dakota. Op de camping vergapen we ons aan de enorme RV’s van de Amerikanen, waar wij met onze negen meter nog een kleintje zijn. Na een nachtje bijkomen, trekken we richting Badlands National Park. Onderweg kruisen we de Missouri River en zien we voor het eerst de borden van de Lewis & Clark Trail. De borden geven mooie uitkijkposten en belangrijke historische plaatsen aan, waar we meer lezen over de tocht van deze twee avonturiers. Eenmaal in de Badlands is het indrukwekkend om deze voormalige oceaanbodem in het echt te zien. Opgebouwd uit verschillende horizontale lagen, markeren de door erosie gekleurde ringen de oude rotsen als een boomstam. Vooral met laagstaande zon is het een magisch uitzicht.

Highlights van de Black Hills (linkerpagina)

De volgende dag rijden we via het Native American-reservaat Pine Ridge naar

de Black Hills met een overnachting in het stadje Custer. De route is prachtig. We lassen regelmatig een koffiepauze in, waarbij we de campingstoeltjes voor de camper uitklappen en genieten van het weidse uitzicht. Rond Custer zijn veel bezienswaardigheden te vinden op een korte afstand van elkaar. We bezoeken de Mammoth Site in Hot Springs op een kleine 45 minuten rijden. Hier zijn al meer dan zestig skeletten van mammoeten opgegraven en nog steeds vinden paleontologen hier dagelijks nieuwe fossielen.

Het regent cats and dogs als we de dag erna naar Wind Cave National Park gaan. Bovengronds is het een prachtig natuurgebied met hier en daar een voorbijstruinende bizon. Maar ondergronds is het nog interessanter. Wind Cave is namelijk een van de langste en meest complexe grottenstelsels ter wereld. Er is al zo’n 240 kilometer in kaart gebracht, maar men verwacht dat er nog vele kilometers te ontdekken zijn. Na onze tour door een klein deel van het grottenstelsel vertrekken we richting een van de hoogtepunten van South Dakota: Mount Rushmore. Het gebied waar we doorheen rijden is vergelijkbaar met de landschappen van Oostenrijk. En plots na een bocht duiken de vier uitgehakte presidentshoofden op. Het is nog mooier dan op de foto’s. We sluiten de dag af in Cosmos, waar het lijkt alsof de wetten van de natuur je in de maling nemen en de zwaartekracht verandert. Hoe, dat moet je zelf ondervinden.

Natuurwonderen in Wyoming

We rijden de staatsgrens over naar Cowboy State Wyoming. Eerste stop: Devils Tower. (rechterpagina) Deze enorme monoliet steekt bijna 400 meter boven het landschap uit, waardoor hij vanuit bijna elk perspectief zichtbaar is. Dit wonderlijke fenomeen is vooral favoriet bij bergbeklimmers. We stappen weer in de camper en vervolgen onze route naar Sheridan. We parkeren de camper in Main Street, wat zelfs met een voertuig van negen meter geen probleem is, en we duiken de winkeltjes in. Voor onze reis kregen we een insider tip om de lassowinkel

King’s Saddlery op te zoeken, want achterin zit een geweldig zadelmuseum. Een goede tip voor elke paardenliefhebber.

Via het noorden van Wyoming volgen we de Bighorn Pass richting Cody. Genietend van de afwisselende uitzichten zien we onze eerste eenzame eland midden in het Bighorn Forest en een bijzondere zonsondergang bij de Bighorn Canyon. We overnachten die dag op de KOA-camping in Greybull, waar de twee Nederlandse eigenaren ons gelijk uitnodigen voor een biertje.

Yellowstone (linkerpagina)

Vroeg in de ochtend rijden we via Cody en de West Entrance Yellowstone National Park in. Het is september en we hebben tot nu toe nog heerlijk weer gehad, maar in Yellowstone sneeuwt het al. We rijden de North Loop en worden onderweg getrakteerd op een goed uitzicht op een bruine beer met twee welpjes. We hebben geen camping besproken en aangezien de maand september nog erg in trek is bij de Amerikanen zelf rijden we aan het einde van de dag naar een camping net buiten het park.

Dag twee in Yellowstone rijden we de South Loop en kiezen we voor de zuidelijke uitgang naar Grand Teton National Park. De hele weg hebben we uitzicht op het enorme Tetongebergte aan onze rechterzijde. Onze laatste nacht in Wyoming brengen we door in Jackson, een geweldig stadje ten zuiden van de twee parken.

Tijd voor Idaho. We steken net voorbij het Tetongebergte de grens over en stoppen in Idaho Falls. De grootste stad sinds het begin van onze camperreis, met genoeg keuze uit restaurants en winkeltjes. Ter compensatie voor het vele zitten in de camper kun je hier de River Walk lopen: ongeveer 8 kilometer langs de Snake River met idyllische uitzichten op de stad en het omringende groen. Later op dag stappen we weer de camper in, richting Craters of the Moon. Voor de nacht kie-

zen we een mooie camping in Arco. ’s Avonds gaan we het kleine stadje in en kijken een footballwedstrijd met de locals.

Craters of the Moon is een enorm uitgestrekt gebied vol met lavavelden. De zwarte lavagrond is niet ontstaan door een uitgebarsten vulkaan, maar door stromende lava uit de Great Rift of Idaho. Dit zijn diepe spleten in de aarde, met zelfs de diepste ter wereld: 240 meter. We rijden de Scenic Loop van 11 kilometer. Zover als het oog reikt, zien we een raar, schilderachtig landschap vol met lavabuizen, lavarivieren en lavabedden.

Daarna vertrekken we noordwaarts de wildernis van Idaho in met als eerste stop Redfish Lake, midden in de Sawtooth Mountains. Bijna alle wegen in dit gebied zijn zogeheten National Scenic Byways, wat betekent dat ze behoren tot de mooiste routes in de VS. Omdat er in deze wildernis geen telefoonbereik is, besluiten we voor de overnachting door te rijden naar Missoula in Montana. Plots is het dun bezaaid met campings. We vinden er toch eentje, die eigenlijk al dicht is in september. We spreken met de eigenaar af dat we hier toch mogen overnachten als we de douche zelf weer schoonmaken. De volgende dag stoppen we even in Missoula en rijden dan door richting het noorden. Het eindpunt van de dag is Flathead Lake, het grootste natuurlijke zoetwatermeer ten westen van de Mississippi River en erg geliefd bij vissers en watersporters.

Glacier

Onze meest noordelijke stop is Glacier National Park. We merken al snel dat de prijzen van de campings hier een stuk hoger zijn. Maar dit park staat hoog op onze bucketlist en maakt alle verwachtingen waar. We volgen de voetsporen van Lewis en Clark en rijden via Coeur d’Alene in Idaho richting Washington. Hier bezoeken we Spokane en Ritzville, waar we een bezoek brengen aan de gastouders van onze dochter. We worden met open armen ontvangen en kunnen hier ook nog overnachten. Afdalend langs de Columbia River eindigen we in de laat-

ste staat van deze reis: Oregon. De campings in de buurt van Portland kun je het beste voor vertrek al reserveren, want we merken dat er lastminute geen plaats meer is. We leveren onze camper de volgende ochtend in bij de verhuurlocatie van Cruise America in Portland. Onze camperreis door The Great American West zit erop.

We staan op een uitkijkpost in Oregon en verbeelden ons hoe de twee avonturiers Lewis en Clark hier ook hebben gestaan. Een kijkje in hun ontdekkingstocht door The Great American West: de bijzondere natuurwonderen, de gastvrije inwoners van de kleine stadjes en een fascinerende historie. De moeite waard!

Colorado ligt in het zuidwesten van Amerika. De majestueuze bergketen de Rocky Mountains worden onlosmakelijk verbonden met het beeld dat veel mensen hebben van deze staat. Natuurrijk Colorado biedt reizigers in alle seizoenen talloze mogelijkheden voor mooie vakanties.

Voor wintersportliefhebbers is het goed om te weten dat de bergen van Colorado behoorlijk sneeuwzeker zijn tussen oktober en april. De zomermaanden zijn warm en staan in het teken van festivals en het buitenleven. De lente en herfst zijn heerlijke seizoenen om de veranderende natuur in te trekken; van de bloesem en wilde veldbloemen in de lente tot de prachtige verkleuringen van de bomen in de herfst.

Colorado is een waar paradijs voor outdoor liefhebbers. De meeste vakantiegangers naar Colorado geven dan ook aan dat ‘de natuur intrekken’ het hoofddoel is van hun bezoek. De vier nationale parken en talloze bossen, meren, rivieren en ook woestijngebieden spreken tot ieders verbeelding en geven zo veel opties om elke dag optimaal te beleven. Mooie wandeltochten, fietsen, raften, kanoën, vissen; het is maar een kleine opsomming. En in de winter is het een feest voor wintersporters, want Colorado is een absoluut walhalla voor skiërs en snowboarders. Maar naast de natuur is het ook heerlijk om een aantal dagen in wereldstad Denver te verblijven en de Mile High City te verkennen. Wij geven onze tips voor een optimaal verblijf in Colorado.

Startpunt Denver Denver is ongetwijfeld het beste start- en/of eindpunt voor elke reis door Colorado. Gelegen op een mijl (1,6km) boven de zeespiegel en omringd door de Rocky Mountains vind je de verrassende hoofdstad van Colorado. Denver ontstond tijdens de goudkoorts mid-19e eeuw en heeft nog veel van de oude charme van het Wilde Westen. Het hippe pakhuizen district in Lower Downtown (LoDo) en de statige villa’s van Capitol Hill herinneren aan deze tijd. Denver kent een bruisend uit-

gaansleven en is een absolute must voor foodies, cultuurliefhebbers en iedereen met een passie voor outdoor activiteiten. Onze top tips voor Denver.

Denver fietsstad

Met meer dan 350 km aan vlakke fietspaden, een overzichtelijk centrum en diverse fietsverhuurders is het bijna een must om de stad per fiets te doorkruizen. Op zoek naar een goede verhuurder? Met bijna 90 stations en 700 fietsen ben je bij Denver B-cycle aan het juiste adres. De 200 parken die de stad rijk is, wachten op je!

Culinaire hoogstandjes

Van biologische bistro’s tot klassieke steakhouses; Denver is een echte culinaire trendsetter. Chefs bereiden hun gerechten al jarenlang met lokale producten van het seizoen. Leuke spots om te lunchen of dineren, vind je onder andere op Larimer Square, Lower Downtown Denver, Capitol Hill en Federal Boulevard.

Het spectaculaire Denver Art Museum is alleen vanwege de buitenkant al een bezoek waard en wil je meer te weten komen over Western kunst? Breng dan een bezoek aan het American Museum of Western Art. Van plan om meerdere musea te bezoeken? Vraag dan de Mile High Culture Pass aan en ontvang korting op diverse culturele activiteiten en musea in de stad.

Uitvalsbasis voor de Rockies

Vanuit Denver is het ongeveer twee uur rijden naar Rocky Mountain National Park, de grootste trekpleister van de staat. De Mile High City is een perfect start- en/of eindpunt voor een bezoek aan de Rockies en de rest van Colorado. Denver is een van de snelst groeiende steden in Amerika en de inwoners grappen vaak dat als de rest van Amerika wist van de ruim 300 dagen zon, vriendelijkheid en goede prijs/kwaliteitverhouding van deze stad, er niemand meer in de andere grote steden zou wonen. Maar het grootste pluspunt van Denver is toch wel de nabijheid

van zo veel natuur. Overal in de stad vormen de Rocky Mountains het prachtige decor, waartegen het stadsleven zich afspeelt. Dat vraagt om een road trip! Lees meer over Denver op www.denver.org

Natuurrijk Colorado

De natuur van Colorado is overweldigend en groots. De Rocky Mountains zijn ongetwijfeld het meest gezichtsbepalend voor de staat, maar de natuur is zoveel diverser dan de bergen en bossen van het noorden. Het zuiden van Colorado lijkt in veel opzichten meer op de parken en woestijnen van de aangrenzende staten New Mexico, Arizona en Utah. Tijdens een reis door Colorado kan je in een dag tijd veel verschillende landschappen doorkruisen, dat maakt een road trip nog leuker. De

vier nationale parken van Colorado: Rocky Mountain, Mesa Verde, Great Sand Dunes en Black Canyon of the Gunnison National Parks geven de natuurrijke diversiteit van Colorado goed weer. De majestueuze Rocky Mountains, de zandvlakten van Great Sand Dunes National Park, de enorme kloof bij Black Canyon of the Gunnison en de prehistorische nederzettingen bij Mesa Verde zijn een weerspiegeling van de vele gezichten van deze Amerikaanse staat.

Rocky Mountain National Park (linkerpagina)

Rocky Mountain National Park vierde in 2015 haar honderdste verjaardag. Het was destijds pas het zesde nationale park van de Verenigde Staten en ontvangt tegenwoordig jaarlijks ruim 3 miljoen bezoekers. Het park beslaat een oppervlakte van meer dan 1.000 vierkante kilometer en is onderdeel van de Rocky Mountains, het belangrijkste gebergte van Noord-Amerika dat zich uitstrekt van het hoge noorden in Alaska tot New Mexico in het zuiden. Amerika wordt als het ware in tweeën

gesplitst door de zogenaamde Continental Divide, waarvan de Rocky Mountains een belangrijk onderdeel zijn. Het park huisvest naast de gezichtsbepalende bergen ook valleien en alpenweiden, bossen, meren en rivieren en natuurlijk heel veel wilde dieren. Er leven ruim 3000 elanden, 800 dikhoornschapen maar ook coyotes en adelaars. Met 5 bezoekerscentra die ruim 500 kilometer aan wandelroutes in kaart brengen, is een dagtocht zo uitgestippeld. Rocky Mountain National Park must-do: om de panorama’s en majestueuze bergen op waarde te schatten, is een road trip over de Trail Ridge Road een aanrader. Deze hoogstgelegen geasfalteerde weg van Noord-Amerika laat de Continental Divide en Rocky Mountains in al haar glorie zien. De Trail Ridge Road is, afhankelijk van de sneeuwval, geopend vanaf eind mei tot eind oktober.

Mesa Verde National Park

In het zuidwestelijke puntje van Colorado, vlakbij het stadje Cortez, ligt Mesa Verde National Park. Dit park huisvest een aantal unieke prehistorische nederzet-

tingen van Pueblo Americans, die al ruim honderd jaar geleden met veel interesse onderzocht werden door archeologen. Veilig weggestopt tegen de kliffen liggen de nederzettingen. De huizen zijn via een aantal ladders te bezichtigen, samen met een park ranger die meer vertelt over de geschiedenis van de regio. Mesa Verde National Park must-do: maak de Cliff Palace wandeling van een uur. Dit is de grootste nederzetting in de kliffen, waar meerdere gebouwen en huizen te vinden zijn. De wandeling kan je het beste van tevoren boeken bij het Visitors Centre, er is maar beperkt plek.

Great Sand Dunes National Park (reschterpagina)

Deze torenhoge zandduinen zijn de hoogste in heel Amerika en verrassend genoeg een uitloper van de Rocky Mountains. De hoogste duin is ruim 200 meter en komt in totaal 2600 meter boven zeeniveau uit. Het duinlandschap beslaat bijna 80 kilometer binnen het park van ruim 600 kilometer. Great Sand Dunes National Park must-do: het laat zich raden, in elk seizoen kun je hier fantastisch sandboarden!

Black Canyon of the Gunnison

Steile, zwarte wanden rijken tot wel 800 meter de diepte in bij deze 85 kilometer lange kloof. De kloof is zo diep dat het zonlicht niet eens tot de bodem reikt! Black Canyon of the Gunnison National Park kreeg pas in 1999 de titel National Park, maar miljoenen jaren geschiedenis zijn hier te bewonderen. De naam verwijst naar de rotsen van de kloof die vaak in schaduwen gehuld zijn en daardoor zwart aandoen. De Black Canyon is bijna 2 miljard jaar oud en werd in de 18e eeuw ontdekt door Europese pioniers die Amerika introkken. Dwars door de kloof loopt nog een oude treinrails van de Denver – Rio Grande route die tussen 1870 en 1988 in gebruik was.

Black Canyon of the Gunnison

Black Canyon of the Gunnison must-do: neem de East Portal Road voor een mooie road trip waarmee je de kloof van beneden naar boven meemaakt. Neem de tijd want het is een steile rit vol haarspeldbochten, die de moeite meer dan waard is. Onderweg zijn er voldoende mooie uitkijkpunten waar je kunt genieten van een picknick met fantastisch uitzicht. Kijk

florida keys

Wie kiest voor de Florida Keys komt zelden bedrogen uit. Deze rijk gevarieerde archipel met ruim 1.700 eilandjes biedt voor elk wat wils, met als bonus dat je al dat moois gewoon met je auto of camper kunt verkennen.

Navigatiesysteem uit, cruisecontrol aan. Om de Florida Keys te verkennen, hoef je op de Overseas Highway tussen Florida City en Key West alleen maar de horizon aan te houden. De 190 kilometer lange snelweg US 1 telt 42 bruggen en is gebouwd op het tracé van de legendarische Flagler’s Railroad, een ambiteus project van Standard Oil-tycoon Henry Flagler. De bouw begon in 1905, ingegeven door een aankondiging van de aanleg van het Panamakanaal. Flagler dacht dat Key West een belangrijke haven op de handelsroute naar Cuba en Latijns-Amerika zou kunnen zijn, evenals een essentiële bevoorradingsstop voor schepen die het Panamakanaal binnenkwamen of verlieten. Op verschillende punten in het bouwproces werkten meer dan 4.000 mensen aan het project, waarvoor Flagler bijna al zijn geld op het spel zette. Toen bijna 25 jaar later een groot deel van de spoorweg tijdens een orkaan werd verwoest, nam de overheid de resten over om er de Overseas Highway op aan te leggen. US 1 is officieel bestempeld als All-American Road onder de paraplu van het National Scenic Byways-programma. Da’s best veel eer voor een rechttoe-rechtaanroute van A naar B, ook al heb je van begin tot eind een ononderbroken uitzicht op de Golf van Mexico en de Atlantische Oceaan. Toch valt er heel veel te beleven dankzij de ontelbare eilandjes die je onderweg tegenkomt.

Duikparadijs Key Largo

Key Largo bijvoorbeeld, is een fijne uitvalsbasis voor maar liefst twee natuurjuweeltjes van formaat. Everglades National Park omvat 600 duizend hectare subtropische wildernis, waar honderden soorten vogels, vissen en reptielen leven –waaronder de alligator. Dichterbij ligt John Pennekamp Coral Reef State Park, het eerste onderwaterpark van Amerika en een van de redenen waarom Key Largo

zich graag de duikhoofdstad van het land mag noemen. Duikers en snorkelaars kunnen hun hart hier ophalen aan ontelbare kleurrijke vissen en kristalhelder water, waarin onder meer het beeld Christ of the Deep op 6 meter diepte veel bekijks trekt. Geen adem voor een duik? Boek dan een tour in een glazenbodemboot of stap in een kano of kajak en verken het park peddelend. Even verderop werkt ook Spiegel Grove als een magneet op scuba-fanaten. Dit kunstmatige rif op het gelijknamige, bewust afgezonken marineschip is met 155 meter lengte een van de grootste ter wereld – een haast onuitputtelijke duikstek vol koraal, algen en meer dan 130 soorten vissen. En als je dan toch bezig bent, is een verblijf in Jules’ Undersea Lodge een must: dit onderwaterhotel op 9 meter diepte is alleen met een zuurstoffles op je rug te bereiken.

Viswalhalla Islamorada

Op iets meer dan 20 minuten rijden van Key Largo bevindt zich de volgende officieuze hoofdstad, dit keer van het sportvissen. Het charmante dorp Islamorada is verdeeld over zes eilanden, die precies op de migratieroute van grote vissen als marlijnen, zeilvissen en tonijnen liggen. Landinwaarts is het ook al goed hengelen, want hier zwemt een overvloed aan tarpons en gratenvissen rond. Niet verwonderlijk dus, dat zich rond Islamorada een van de grootste vissersvloten op aarde heeft geconcentreerd. Op het eilandje Wind Key kun je in het zeedierenpark Theater of the Sea onderwaterbewoners in actie zien tijdens shows of – iets ongestoorder – in hun semi-natuurlijke habitat. Na al dat waterplezier kun je op Islamorada bovendien heerlijk eten, shoppen en genieten van de zonsondergang.

Hartelijk Marathon (rechterpagina)

Het hart van de Florida Keys klopt op iets meer dan een half uur rijden van Islamorada. De eilandstad Marathon is een familievriendelijke bestemming voor liefhebbers van varen, zeilen, jetskiën, kajakken, vissen, shoppen en nog veel meer. Zo is het heerlijk wandelen bij Crane Point, een 25 hectare groot natuurgebied met

een palmenbos, twee musea en talloze trails. Op Pigeon Key, een 5 hectare groot eiland onder de Old Seven Mile Bridge duikt de historische spoorweg van Flagler weer even op. Hier bevond zich namelijk een klein kamp voor werknemers tijdens de bouw van de oorspronkelijke spoorbrug. De gebouwen van het kamp zijn zorgvuldig gerestaureerd voor verschillende doeleinden, waaronder een museum gewijd aan de spoorweg en zijn bouwers. Ook een bezoek waard is het Turtle Hospital, dat sinds de opening in 1986 al meer dan 1.500 zeeschildpadden van de dood heeft gered. Er worden zes keer per dag rondleidingen gegeven, waarbij je aan het einde de schildpadden mag voeren. Reserveren wordt aanbevolen.

Weldadige Lower Keys

De weg naar de Lower Keys zal bioscoopfans bekend voorkomen. De Seven Mile Bridge diende namelijk als decor voor diverse films, waaronder True Lies en License

To Kill. De laidback vibe van de Lower Keys staat echter veel meer dan zeven mijl af van de explosieve actie die Arnold Schwarzenegger en James Bond aan hun kont hebben hangen. Hier heerst de ongerepte natuur, onder meer in het adembenemend mooie Bahia Honda State Park dat een van de mooiste stranden van de Keys herbergt. Eilanden als Big Pine zijn dan ook ideaal om je camper een of meerdere dagen te parkeren en de weldadige rust over je te laten neerdalen. Heb je gelijk alle tijd om te genieten van de onweerstaanbaar schattige mini-witstaarthertjes die in het Key Deer Wildlife Refuge vrij kunnen rondlopen.

Tropische oase Key West

Maar dan moet de grande finale nog komen. Key West, gelegen op het meest zuidelijke puntje van de continentale Verenigde Staten, is een beetje een vreemde eend in de bijt. De aantrekkelijke mix van tropische eilandnatuur, pastelkleurige conchhuizen en eigenzinnige inwoners is niet te missen, maar daar krijg je ook de drukte van cruisepassagiers en feestvierende studenten bij. Dat neemt niet weg dat Key West beslist op je lijstje hoort te staan, al was het maar vanwege de schitterende

zonsondergangen – boven Sunset Key en Mallory Square zie je de mooiste. Daartussen valt ook genoeg te beleven op het 11 vierkante kilometer grote eiland, waar je je auto met een gerust hart kunt laten staan. Zo kun je in de voetsporen van schrijver Ernest Hemingway volgen, onder meer in zijn voormalige huis en in zijn oude stamkroeg Sloppy Joe’s aan Duval Street, de levendige hoofdstraat van Key West. Andere aanraders zijn Fort Zachary Taylor, een State Park rond de gelijknamige vesting uit de Amerikaanse Burgeroorlog, en Key West Cemetery, waar lollige grafschriften als ‘Ik zei toch dat ik ziek was’ onherroepelijk een glimlach op je gezicht toveren.

Op de Florida Keys wemelt het van de activiteiten en bezienswaardigheden voor bezoekers van alle leeftijden en interesses.

the best of southwest USA

Deze autorondreis is de ideale met het Zuidwesten van de USA. Je ziet veel en legt relatief grote afstanden af. Het is bij uitstek de meest populaire route door SOuthwest USA. Hoogtepunten zijn Los Angeles, Palm Springs, Phoenix, Scottsdale, Grand Canyon, Lake Powell, Bryce Canyon, Las Vegas, Visalia, Yosemite, San Francisco en Santa Maria. Speciaal voor deze reis hebben we een dagindeling gemaakt.

Dag 1: Amsterdam - Los Angeles

Na aankomst in Los Angeles haal je de huurauto op en rijd je naar het hotel.

Dag 2: Los Angeles

De hele dag in Los Angeles. Cruise over Sunset Boulevard en rijdt door Beverly Hills, waar je zeker even moet stoppen op Rodeo Drive. Ook kunt je over de Mulholland Drive rijden, voor het beroemde uitzicht op het Hollywood Sign en genieten aan het brede strand van Santa Monica.

Dag 3: Los Angeles - Palm Springs

hogakusten

Een korte rit naar Palm Springs, waar je kunt winkelen, eten of kunt relaxen aan het zwembad. Neem de tram naar Mount Jacinto of wandel door de prachtige Indian Canyons met watervallen en palmbomen.

Dag 4: Palm Springs – Scottsdale

Onderweg naar Scottsdale, doorkruis je de Mojave Desert, met het bekende Joshua Tree National Park. In Scottsdale kun je genieten van een grote hoeveelheid galeries, restaurants en winkels.

Dag 5: Scottsdale - Grand Canyon

Sedona, omringd door rode rotsformaties, staat bekend om zijn artistieke gemeen-

Bryce Canyon

schap, eclectische winkels en de fantastische gastronomie. Maak een fotostop bij de rotsformaties Rock en Cathedral Rock, Vervolgens doorkruis je de mooie, en relatief onbekende Oak Creek Canyon op weg naar de Grand Canyon, een van de hoogtepunten van deze reis.

Dag 6: Grand Canyon

De hele dag in een van de beroemdste nationale parken ter wereld. Wij raden je aan om het park te verkennen met een van de gratis shuttlebussen. Zo kunt je delen langs de rand van de kloof lopen en genieten van het uitzicht. Je kunt ook een deel afdalen in de Canyon en de omgeving vanuit een ander perspectief bekijken.

Dag 7: Grand Canyon - Lake Powell

Er staat een korte rit naar Page en Lake Powell op het programma. Vlakbij Page ligt de magnifieke Antelope Canyon. Wil je dit natuurspektakel bezoeken, dan Vandaag is het essentieel om deze populaire excursie vooraf te reserveren.

Dag 8: Lake Powell - Bryce Canyon

Je rijdt vandaag naar Bryce Canyon. We raden je aan om af te dalen in de canyon en een wandeling te maken tussen de kleurrijke steenformaties lopen.

Dag 9: Bryce Canyon - Zion N.P.

Verder naar Zion National Park. De zandstenen bergwanden in dit park tonen je een steeds wisselend kleurenpalet van beige, roze en rood, tegen een helderblauwe hemel. Je ervaart Zion National Park op zijn best tijdens een wandeling langs de steile bergwanden en door de smalle kloven van The Narrows. Je verblijft in Springdale, een leuk plaatsje, aan de rand van het park.

Dag 10: Zion National Park - Las Vegas

Een korte rit naar Las Vegas. Stop onderweg bij het Valley of Fire State Park. Een

groter contrast tussen de stilte van de omliggende woestijn en de neonlichten langs

The Strip in Las Vegas is bijna niet mogelijk. Hier vindt je de casino’s en themahotels in de vorm van een middeleeuws kasteel, de Eifeltoren, een piramide of zelfs de skyline van New York.

Dag 11: Las Vegas – Visalia

Een lange maar afwisselende rit, Je komt nog een keer door Mojave Desert, onderweg naar Visalia, nabij de heuvels van de Sierra Nevada Mountain Range. 's Avonds geniet je van het leuke historische gedeelte van deze kleine stad.

Dag 12: Visalia - Yosemite National Park

Vandaag staan de twee mooiste nationale parken van Californië op het programma. Bezoek eerst Sequoia National Park met de gigantische sequoia's, voordat je verderrijdt naar Yosemite National Park voor de komende 2 overnachtingen.

Dag 13: Yosemite National Park

De hele dag voor een bezoek aan Yosemite National Park met de spectaculaire kliffen, watervallen en torenhoge sequoiabomen. Start in het machtige landschap van de Yosemite Valley met de steile kliffen van El Capitan, Glacier Point en de Half Dome. Overal klateren watervallen vanaf grote hoogte naar beneden. In de Mariposa Grove kun je wandelen tussen de grootste bomen op aarde, de gigantische reuzensequoia’s torenen hier tot wel 90 meter boven je uit.

Dag 14: Yosemite National Park - San Francisco

Je rijdt verder naar San Francisco, waar je de komende 2 nachten zult verblijven.

Dag 15: San Francisco

Het is begrijpelijk dat San Francisco tot de leukste steden van de Verenigde Staten wordt gerekend. Deze Europees aandoende stad is prachtig gelegen aan de gelijk-

namige baai. Geniet van een ontbijt aan het water bij Fisherman's Wharf en struin vervolgens door de smalle straten, langs de kleurrijke huizen en geniet er van de uitstekende restaurants.

Dag 16: San Francisco - Pismo Beach

Je rijdt zuidwaarts langs de Pacific Coast naar Monterey en vervolgens over de prachtige kustweg langs Big Sur Park.

Dag 17: Pismo Beach - Los Angeles

Je rijdt terug naar Los Angeles, waar de reis eindigt. Onderweg passeer je Santa Barbara, met leuke historische Spaanse architectuur, veel winkels, restaurants en een mooi strand.

Dag 18: Los Angeles - Amsterdam

Je rijdt terug naar de luchthaven waar je de huurauto inlevert. Terugvlucht naar Amsterdam.

Dag 19: Aankomst Amsterdam

Aankomst in Amsterdam, waar de reis eindigt.

Deze reis wordt onder meer aangeboden door reisorganisatie GoAmerika. Kijk op www.goamerika.nl voor meer informatie.

The Great American Roadbook is een uitgave van Meridian Travel BV. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen, vermenigvuldigd of gekopieërd zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Copyright Meridian Travel BV 2022 | Teksten Meridian Travel BV | Beeld Shutterstock.com

Meridian Travel BV - Postbus 135 - 1900 AC Castricum T +31(0)251 67 21 36 E info@meridiantravel.nl W Meridiantravel.nl

Informatieve en inspirerende reisgids met reportages, praktische tips en achtergronden over een selectie van de mooiste nationale parken in de Verenigde Staten. Prijs € 14,95

Informatieve en inspirerende reisgids met praktische tips en achtergronden over mooie rondreisroutes door de Verenigde Staten. Prijs € 17,95 | Bekijk al onze uitgaves op Meridiantravel.nl