the 1 juli
Metropolis festival Zuiderpark Rotterdam
#1
Jaargang 0
In The Metropolis Times tref je alles over het festival op 1 juli in het Rotterdamse Zuiderpark. De krant is samengesteld voor en door het publiek van Metropolis. Via Facebook hebben fans van de optredende bands zich aangemeld als Fanbassador. Zij vertellen zelf waarom je hun band niet mag missen. In de online versie van The Metropolis Times worden ze aangevuld met YouTube video’s , Spotify-links, recensies, foto’s, reacties, tweets en beats. Daar blijf je voor, tijdens en na het festival op de hoogte. Ofwel: The Metropolis Times gaat online verder waar hij offline, in gelimiteerde oplage, is gebleven.
De man met baard en kuif, ‘en profil’ een onvervalste halve maan. Niets meer, niets minder dan positieve energie. Geen braggin’ en boostin’, maar pure hiphop over het goede leven. Slimme wordplay, een liefde voor creatieve beats en een echte showman die weet hoe hij een publiek moet pakken. Een vakman met maling aan zijn eigen genre. Hij maakt muziek die hij maken moet. Positief, inspirerend en ontzettend lekker. Je bobt je hoofd binnen no-time als een hondje op de hoedenplank van je Opel Corsa. Zijn muziek smaakt als een mix van ‘zure matten”, ‘my little pony’ en een salmiaklolly die er voor zorgt dat zijn ‘flavour’ een festival lang in je hoofd blijft plakken. F. Stokes: heerlijk! Fanbassador: Rene van Meurs
Ring van vuur Metropolis presenteert acts die zich onderscheiden. Die eigen zijn. Dat lang niet alle vogels uitvliegen maakt het evenement niet minder aantrekkelijk. Het gaat erom: jij bent als bezoeker getuige van een beslissend moment. Als in het circus waar tijgers door een ring van vuur springen. Die spanning. Dat voel je. En je bent jury. Word je gegrepen door de belofte op het podium of vind je het helemaal niks? Jouw aanwezigheid, jouw applaus, is medebepalend voor de toekomst van de bands. En of je nu wel of niet klapt: Je hebt gezien waar de rest van Nederland het volgend jaar over heeft. Tot zondag!
Paul van Schaik: Hoofdredacteur
OTHER LIVES
Op LeGuessWho? 2011 zag ik in Tivoli De Helling de band Other Lives. De plaat had me tot dat optreden nog maar weinig gedaan. Meermalen aangeklikt in Spotify. Meermalen na twee/drie nummers maar iets anders opgezet. Het optreden was magistraal. Er zat oerkracht in, technisch was het uitmuntend en er schuilde een bepaalde afstand in de performance die tegelijkertijd heel omarmend aanvoelde. Er sprak zoveel volwassenheid en lust uit Other Lives’ spel: het was ongekend! Ik kocht de dag erop meteen de plaat en die is inmiddels grijs. Bij de bekendmaking van deze naam op het Metropolisprogramma, maakte van alles in mij een sprongetje. Metropolis Festival is een geweldig festival. De sfeer, het publiek, geen poespas, strak georganiseerd en elk jaar een groot aantal supergoeie bands die verrassen en/of aan mijn hoge verwachtingen niets dan voldoen. Ik ben Fanbassador van Other Lives voor Metropolis omdat dit Nederlands belangrijkste gratis festival is voor (relatief) nieuwe bands en omdat het alleen maar goeds verdient en niets dan lof moet toekomen.
Fanbassador, Jelmer van Lenteren
§
≈ H e e r l ij k ≈
Helemaal waar is dat natuurlijk niet. Dat komt, deze krant is bedoeld ter promotie. En dan schrijven dat er allemaal onbekende rukbands
spelen waar je nooit meer wat van hoort is niet wervend. Dat de toegang gratis is en dat het heel gezellig is om met veertigduizend man bier te drinken in het Zuiderpark zou je wel over de streep kunnen trekken. Maar serieus. Waarom gaan?
O e r k r a c h t
Je leest The Metropolis Times. Gaat over het Metropolis Festival. Dit jaar op 1 juli in het Rotterdamse Zuiderpark. Geen idee? Het popfestival staat al 25 jaar bekend om zijn voorspellende programma. Is vernoemd naar de film van Fritz Lang. Visionair. Grote steden beginnen steeds meer te lijken op de stad die de regisseur in 1927 heeft verbeeld. Overeenkomst met het festival: de bands die er spelen zetten de trend voor de toekomst. Of zoals een van de kenners in deze programmakrant het veel mooier schrijft: ‘Metropolis is een zilveren vogel. Eén die terugvliegt uit de toekomst om muziekliefhebbers te verklappen welk geluk hen te wachten staat. Zijn eieren legt hij in het Rotterdamse Zuiderpark. Daar breken ze open. Bij wijze van venster op het popmuzikale landschap van de toekomst.’
§
Publiek is redacteur
€0,00
F.STOKES
Fanbassador: Rudy Mackay
Helden zijn het. Of nouja, in principe een groep kneiterjonge gasten die elkaar van school kennen. Lolbroeken. Tot ze het podium op stappen. Dan veranderen ze in muziekbeesten met een Hollands monopolie op Afrobeat. Tikkeltje jazz hier, beetje bigband daar, en voor de rest bakken met dansbare beats en toeters. Fela Kuti (bedenker van de Afrobeat) keert zich niet om in zijn graf, hij ligt daar met een big smile de planken van z’n buik te swingen.
Deze act gaat zeker voor hogere sferen zorgen! De elektronische ‘alternative’ vibe van Connan gaat Rotterdam verrassen en verblijden. Fanbasador: Salko
CONNAN MOCKASIN
YUKON BLONDE
Het Metropolis Festival wordt georganiseerd onder auspiciën van de Stichting Nemesis
Deze mirakelse Canadese band verdient meer aandacht. Indie pop met hoofdletter I, mooie liedjes, fijne samenzang, catchy melodieën: the best Canadian band
Uitgever: Wonderland Publishing, Rotterdam
Richard van Santen
Fotograaf: Peter de Jong © FANBASSADOR: MICHEL DE GOOYERT
Fanbassador: Niels de Vries
Social media concept: Rox Media, Rotterdam
~ A l t e r n a t i v e ~
Wie de hoogtepunten van 25 jaar Metropolis benoemt, kan niet om sommige namen heen. Bands en artiesten die het festival in het Zuiderpark als springplank gebruikten en niet veel later bij een groter publiek doorbraken. Denk aan Prodigy, Supergrass, Kula Shaker, Interpol én uiteraard ook Smashing Pumpkins, de psychedelische grungerockers uit Chicago die in 1992 naar RotterdamZuid afreisde.
Een dame die de wereld door laat draaien door te zingen dat ze niets zegt. Vergeet de gevestigde orde en verwelkom haar stem als het nieuwe geluid uit de lage landen. Dit is, serieus, een talent.
elden ∆
Beeld en vormgeving : Bier en Brood, Rotterdam
I ‹
YORI SWART
H
Webredactie: Debbie van Polanen
H oofdletter
Zomaar een citaat dat ik voor de gelegenheid uit mijn duim zuig. Want ik moet eerlijk zijn. Zo’n memorabele herinnering kom ik niet meteen tegen wanneer ik het laatje Metropolis in mijn geheugen opentrek. Geeft ook niet. Voor mij is Metropolis het festival van het globale tijdsbeeld. Je weet weer even hoe het voorfront van de smaak van dat moment er uit ziet. Niet de totale avantgarde – want die vindt zichzelf veel te ingewikkeld om op zo’n blij festival te staan – maar de acts die een jaar later misschien heel goed zijn geworden. Of juist hier hun hoogtepunt beleven en daarna weer wegzakken in de vergetelheid. Je luistert, je kijkt en je vindt het leuk of verschrikkelijk. En het is hoe dan ook prima, want de sfeer is meestal uitstekend en de optredens zijn kort genoeg om even door te bijten wanneer je een band totaal niet trekt. Toch heb ik het begincitaat niet helemaal uit mijn duim gezogen. Je hebt mensen die zulke dingen zeggen. Vooral met dat irritante ‘Echt niet?’ waardoor jij je dom of ongelofelijk onhip moet voelen. Ik kende zo iemand. En hoewel ik wist dat zij irritant was wanneer ze zulke dingen zei en het helemaal niet erg is om onhip te zijn, stak het toch altijd een beetje. Tot ze me vertelde dat ze op Lowlands helemaal uit haar dak was gegaan bij The Black Keys en zich ineens had gerealiseerd dat die band ‘helemaal niet hip meer was!!!’ Ze was abrupt gestopt met dansen en had schichtig om zich heen gekeken. ‘Dan ga je af’, zei ik smalend – en ze dacht dat ik op dat dansen doelde.
~ E N G E L ~
• S e r i e u s •
Redactie: Nelis Albers, Dandy Dave Andriese, Raymond Rotteveel, Richard van Santen, Emile van de Velde, Metropolisbezoekers
›
Fotograaf: Peter de jong ©
∆
Eindredactie: Paul van Schaik
THEE OH SEES
Jaargang 1 Editie: juni 2012
≠ Adrenaline ≠
The Metropolis Times
Thee Oh Sees, waarom eigenlijk? Misschien vanwege de toffe muziek die ze al maken vanaf dat ik nog ergens in groep vijf zat? Maar misschien ook omdat het wel eens een doorbraak in Nederland zal kunnen zijn. En een groep gasten die zo veelzijdige muziek maken wil ik graag helpen! Het is hoog nodig podiumtijd te geven aan vuige, garage bandjes. Daarnaast, als die gasten spelen op Metropolis en er hangt net zo’n vibe als vorig jaar... kan niet beter
‘Ken je die band niet? Echt niet? Vorig jaar op Metropolis wist ik al dat ze door zouden breken.’
Grillig en gevaarlijk hoogtepunt
ACTIVE CHILD
colofon
‘ D oorbraa k ’
Fanbassdor: Pascal Elbers
Die ken ik van Metropolis !
Fanbassador: Thomas Legebeke
Fanbasador:
j o n g ’
Deze moderne variant van ‘80s punk gaat erg ver komen. Frontman Honor Titus heeft een enorm charisma en de energie spat van het podium af! Ieder optreden van deze jongens staat stijf van de adrenaline, pizza, skateboards en drinken, dus het gaat een mooi feestje worden tijdens Metropolis. Gaat dat zien!
Ik werd wakker en dacht in de hemel beland te zijn. Een koor van countertenoren zong mij toe. Had ik daar nou zo tegenop gezien? Het was best aangenaam in de Hogere Sferen van het hiernamaals. Ik sloot mijn ogen en liet me zachtjes meedeinen op de hypnotische klanken die ritmisch op de wolken aan de hemel leken mee te bewegen. Soms ging er een hoge toon door een wolk heen en kreeg ik een fijne nevel van geparfumeerde waterdruppels vol in mijn gezicht. Toen ik mijn ogen weer opende, kwam een van de engelen op mij af. ‘Bent u de hoofdengel?’ vroeg ik hem, want het leek mij er een van het mannelijk geslacht. ‘Bijna. Ik ben de hoofdzanger’, antwoordde hij en streek mij zachtjes door de haren. ‘De hoofdzanger van wie?’ vroeg ik, zo eerbiedig mogelijk. ‘Van Active Child, mijn kind. En ga nu maar weer slapen’, fluisterde hij. Ik gehoorzaamde en liet me meevoeren op de muziek, totdat het tijd werd voor een nieuwe race op Moeder Aarde en de harde werkelijkheid op mij wachtte. Fanbasador: Emmy Fons
Ik ben Fanbassador van Bombay Show Pig zodat ik de immer mooie Linda van Leeuwen en altijd virtuoze Mathias Janmaat nog meer kan supporten dan ik al deed! Mijn helden van Nederlandse bodem!
JUNGLE BY NIGHT
Coen de Feijter
BOMBAY SHOW PIG
‘ K n e i t e r
CEREBRAL BALLZY
Met de kanttekening dat de band rond zanger/gitarist Billy Corgan een jaartje eerder al Nederland en ook Rotterdam (wie kent het Ein Abend In Wien-festival nog?) aandeed, kunnen we zeker achteraf wel stellen dat Smashing Pumpkins op dat moment dé ideale Metropolis-band was. Jong, talentvol, grillig en gevaarlijk. Bij Corgan en co was het alles of niets en moest je maar afwachten hoe de vlag erbij hing. Op die septemberzondag in ’92 was er gelukkig voor ons geen vuiltje aan de lucht. Hoe anders was het een weekje eerder toen Smashing Pumpkins op het Engelse Reading-festival aantrad, een stroef optreden afwerkte en vooral een gevecht met zichzelf aan ging. Onder een dreigend wolkendek sloeg enfant terrible Corgan uit pure frustratie een stuk of drie gitaren aan diggelen. In Rotterdam was alles anders en brak het zonnetje letterlijk en figuurlijk door. Gehuld in kleurige zomerjurkjes en met zichtbaar spelplezier, zelden hebben we Corgan zoveel zien lachen, leverde het trio een meedogenloze set af. Met een zinderend Siva als een van de hoogtepunten waarbij de goed geluimde Corgan publiek (‘where are the dancers?’) op het podium uitnodigde en vervolgens z’n gitaar minutenlang geselde. Inderdaad, zo’n optreden waar achteraf, als je iedereen moet geloven, minstens 100.000 man hebben staan kijken. Raymond Rotteveel verslaggever Oor
Stap door het wormgat en beleef de extra dimensie van deze pagina met de gratis LAYER (beta versie) voor smartphone
Ik heb Kraantje Pappie leren kennen door mijn moeder. Ze zag Kraantje Pappie bij De Wereld Draait Door en rende gelijk naar boven om mij erbij te halen en te laten zien hoe geweldig dat nummer was. Dagenlang heb ik het nummer ‘Waar is Kraan?’ gedraaid, non-stop. Toen begon ik ook andere nummers van Kraan te luisteren. Ik ben er helemaal weg van!
KRAANTJE PAPPIE
SUZANNE VERHART
,
FANBASSADOR:
Waarom Capeman niet gemist mag worden? Het is gewoon vet! Van elk optreden wordt een feestje gemaakt, of het nu in een vol Paradiso bij de releaseparty van debuutalbum ‘Stand Out, Cause Trouble’ is, of in een klein zaaltje in Roelofarendsveen met slechts twee bezoekers. Capeman staat gegarandeerd voor goed, dik, en lekker uit je dak gaan, zowel op plaat als live, want op beide staat Capeman z’n mannetje. Daar komt nog eens bij dat de heren zelf op het podium een even groot feestje bouwen. En het zou me niet verbazen als het niet lang meer duurt voor we niet meer om Capeman heen kunnen. Want alleen de albumtitel spreekt al boekdelen. Capeman heeft goed begrepen hoe het werkt: Stand Out, Cause Trouble.
, M
FANBASSADOR: LIZZY LEBBING
oeder ’ ’
//Feestje / /
CAPEMAN Huwelijksmakelaar
Sinds ze in het voorprogramma bij het concert van the Maccabees in Paradiso stonden ben ik helemaal verkocht. Normaal ben ik niet zo’n liefhebber van voorprogramma’s maar dit was een hoge uitzondering. Ik vind het zonde dat deze band - ondanks hun goede, mooie en energieke muziek - nog zo onbekend is. Ze kunnen wel wat support gebruiken! :)
° Uitzondering °
Fanbassador: Laurie Zantinge
Fanbassador: Jan-Willem Velders
Wat is de overeenkomst tussen Amy Winehouse, Etta James, Otis Redding en Ray Charles? Geen lugubere mop over overleden artiesten, maar allen onmiskenbaar gezegend met een rauwe, opzwepende stem. Vergezeld door een band, met bijvoorbeeld een blazerssectie onder leiding van een typisch klinkende alt sax, een koortje met soulstemmen en vooral steengoede muziek. Nick Waterhouse is de wederopstanding en levert swingende songs doordrenkt met handen-uit-demouwen energie. De traditionele jaren vijftig Rhythm and Blues klinkt verfrissend als een zuchtje wind op een warme zomerdag. Als een herontdekte B-kant van een LP, die je diep in de nacht de whisky uit je glas doet swingen. Het album is authentiek, veelzijdig en beklemmend. Rock ‘n’ roll, surf en snerpende solo’s blazen je vetkuif strakker dan je skinny jeans. Zondag 1 juli komen Nick en band naar het Zuiderpark om Rotterdam tot aan de Tiki’s te laten bewegen. Camera’s en Instagram op sepia, want plakboekmateriaal wordt het zeker!
NICK WATERHOUSE
WE ARE AUGUSTINES
t i
g
÷
Fanbassador: Niels Eernink
Max: extreem trouwe Metropolisbezoeker
VANDERBUYST
f
Wie ongegeneerd nostalgisch wil headbangen op jaren zeventig/tachtig hardrock, zal bij het Nederlandse Vanderbuyst ongetwijfeld meer dan aan zijn trekken komen. Dit power trio, geformeerd in 2008 door Willem Verbuyst (ex-Powervice), houdt ervan om de harde rock uit deze periode te vermengen met vroege new wave sound van diezelfde periode. Naast de al genoemde oprichter en naamgever van de band completeren Barry Van Esbroek (drums) en Jochem Jonkman op bas en vocalen het heavy drietal. Samen creëren zij hun eigen unieke versie van old school hardrock, met herkenbare referenties naar bands als UFO, Thin Lizzy, Deep Purple, Van Halen en ZZ Top. Luisterend naar Vanderbuyst kun je maar een ding concluderen: jaren tachtig hardrock is terug en klinkt beter dan ooit!
i
Fanbasador: Joop Boom
r
Rats on Rafts winden je met hun aanstekelijke baslijnen en magisch punkige melodieën om hun vingers. Ik heb ze vanaf het begin van hun eerste optreden gevolgd. Ik had via een bijzonder toeval hun single al voordat ik ze kende. Nu draai ik ze grijs (en ontdek door hun invloeden ook weer veel nieuwe bands). Ze zijn cool en erg Rotterdams. Best vaak slenteren ze als echte rock ‘n’ roll sterren over de Nieuwe Binnenweg. Op Metropolis gaan ze dat veld laten schudden en swingen!
‡
D
PALIO SUPERSPEED DONKEY
Dit viertal barst uit zijn voegen van energie! Driftig als beesten rammen ze op gitaren en nog produceren ze een oorstrelend geluid. Gooi de gelikte, met computer bewerkte, muziek direct weg alsjeblieft en maak plaats voor deze heerlijke rommelige rock.
Fanbassador: Tamar
√ Plakboekmateriaal √
÷
RATS ON RAFTS
In elk geval, ik sta een paar minuten te luisteren en ‘bam!’,een verblindend licht. Alsof de band me vanaf het podium vastgrijpt. Twee handen knijpen mijn keel dicht en een derde dringt mijn lichaam binnen. Overal voel ik vingers kietelen. Eerst in mijn onderbuik, dan door mijn hele lichaam. En het houdt niet op. De vingers krijgen mijn ziel te pakken en beginnen erin te knijpen. Alsof het een bolletje deeg is. De drums slaan het deeg plat en de gitaren gooien het weer omhoog. En bij een meerstemmig refrein gebeurt het: de pizza blijft in de lucht hangen en begint als een vliegende schotel boven het Zuiverpark te zweven. Terwijl mijn lichaam verlamd in het gras ligt. Heel gestoord. Nooit meer wat van gehoord, die band.
‡
◊
Fanbassador Alex Brons
Emile van de Velde: journalist
Het feest begon in 2002 voor mij al de avond ervoor. Er was muziek, er was dans. Er was drank. Er was drank. De volgende dag werd ik midden op het veld wakker. Met een gillende piep in mijn oor. Het duurde even eer ik het doorhad. Want in mijn droom kwam het geluid van krijsende ballerina’s wiens enorme lange benen als een kluwen wormen door putroosters in het trottoir werden getrokken. Maar toen ik de feedback van een Gibson Les Paul over een Vox versterker herkende, stond ik ook in een keer overeind. Nog nooit van ze gehoord. Max Machine heette de band. De gitarist speelde op twee gitaren. En de zanger ook. Op diezelfde twee gitaren. Tegelijkertijd. En de drummer ook.
O L D S C H O O L
T t u l a t u u r
◊
De een is doctorandus de ander ingenieur en zij zijn ‘Señors’. Señor is niet alleen een aanspreektitel maar nu ook een titulatuur. Een die sinds 2009 gebruikt wordt door deze heren. Vier bandleden die hun uiterste best doen om gehoor te geven aan wat zij het ‘Señor gevoel’ noemen. Gedreven door de gelijknamige Spaanse kunstenaar doen zij er alles aan om de wereld een stukje mooier te maken. Uptempo garageindierock met een heel klein korreltje Spaans gevoel is wat zij aanbieden, waarbij zij hun titulatuur eer aan doen. Wordt ook een Señor of Señorita en geniet van de catchy songs die je een rush geven waarbij je even alles kan vergeten en lekker kan dansen. Na hun boodschap beluisterd te hebben mag een ieder zich betitelen met Señor of Señorita.
‘ N ooit meer wat van gehoord , die band ’
SENOR SANDOR
In 1995 stond de toen nog piepjonge Britse band Supergrass op het hoofdpodium van Metropolis. Ze hadden net hun eerste plaat uitgebracht en die was fantastisch. Tóch waren er mensen op het terrein die meer aandacht voor elkaar dan voor de band hadden. Een vriend van me besloot, ongetwijfeld onder invloed van de nodige consumpties, op zijn knieën te gaan voor zijn vriendin. Inmiddels ben ik de twee (laten we ze Quintijn en Saskia noemen) al jaren uit het oog verloren, maar één ding weet ik wel: Supergrass op Metropolis bleek een uitstekende huwelijksmakelaar!
The best I’ve never heard of anymore
Reken maar van Kik
¡
ip k s t ’ on D
!
Wat supertof dat ze op Metropolis komen! Deze band laat je uitzinnig blij en misschien ook wel een tikkeltje verward achter. Alleen al de outfits van zangeres Cata Pirata zijn de moeite waard om een kijkje te nemen. Maar ook de inspirerende sound van de boys op de instrumenten en de extreem dansbare nummers zorgen ervoor dat je een driedubbele salto achterover naar Zuid-Afrika wilt maken om je braai on te getten. Ze zijn het hoogtepunt van elk festival voor de bezoekers die ze wel weten te vinden en een groot gemis voor degenen die dit nalaten.... Ik kan het weten, want na een half uur rondrennen op een massaal en eentonig festival (ik zal geen namen noemen) hadden mijn vrienden en ik ze einde-lijk gevonden. In een opblaaskasteel. Het was maar goed dat die muren zacht waren, want dat hele ding stond binnen no-time op z’n kop! Blaas op je imaginary vuvuzela, strek je spieren en zorg dat je op een dixie hebt gezeten voor ze beginnen, serieus: don’t skip Skip & Die! Fanbassador: Marieke
∞ Dave , Dave and T he Zombies ∞
Bij geboorte hebben de jongens van The Kik bepaald niet veel meegekregen van de Schepper. Dat ze deze dagen toch zo succesrijk zijn geeft de man in de straat goede moed. Door hun jarenlange hard labeur staan de vijf knapen uit Veenendaal, Tilburg en Zevenhuizen dan toch aan de top van ’s lands entertentement. Timmerend aan de weg ging de rijmelarij in orzieneel Steenkolenengels overboord. De formatie The Kik is een quintet gezonde Hollandse jongens, die hun aanstekelijk tijdloze Nederbiet zingen in onze eigen prachtigmooie moerstaal. En dat in de beste traditie van hun grote voorbeelden The Clungels, The Symptomes, Tony Light en The Mudfield Skiffle Group. Op het strand, in de bar, het bos en aan de dijk, “Simone” klinkt uit elke transistorradio deze zomer. Van het grasveld op Metropolis is het slechts een kleine stap naar de galmbak Ahoy. Geef het een paar maanden – reken maar van yes. Dandy Dave Andriese
agenda Juli 2012
gary & the guns 14 Heavy Lord 21 cramps tribute 28 black yellow tape 7
aanvang 22:00
kost niks
Bij inlevering van deze advertentie 10% korting Deze actie is geldig tot 1 augustus 2012
, Ki k k e ,
SKIP&DIE
Onvervalste springlevende Rotterdamse band, kikke! Wil niet iedereen Simone zijn? Fanbassador: Mirjam de Bruin