Rapunkelklokke (Campanula rapunculus) har klokkeforma blomster i blått til purpur. I si tid blei planten dyrka vidt om i Europa for den etande rota sin del. Blada har også blitt brukt i salatar.
Rapunzel (Rapunkelklokke) For mange år sidan var det ein mann og ei kvinne som lenge hadde ønskt seg eit lite barn, men som ikkje fekk det. Til slutt verka det likevel som himmelen ville oppfylle ønsket deira. På baksida av huset var det eit lite vindauge der ein kunne sjå inn i ein herleg hage. Der inne voks dei vakraste blomar og urter ein kunne tenke seg. Rundt hagen var det ein høg mur, og ingen våga å gå dit fordi det var ei mektig heks som eigde den, og ho var frykta i heile landet. Ein dag kvinna stod ved vindauget og kika ut i hagen, fekk ho auge på eit bed der det voks lilla rapunkelklokker, og dei såg så ferske ut at munnen hennar vassflaug. For kvar dag som gjekk fekk ho meir og meir lyst på dei, men sidan ho visste at ho ikkje kunne få nokon av dei likevel, mista ho interessa og humøret og tok til å sjå bleik og svak ut. Mannen blei overraska og spurde: "Kva feiler det deg, vesle kone?" "Eg får ikkje fred før du skaffar meg nokre av dei rapunkelklokkene frå hagen", sa ho og sukka djupt. Mannen syntest synd i henne, og om kvelden klatra han over muren inn i hagen til heksa, plukka i all hast ein handfull rapunkelklokker og slapp trygt heim til kona si att. Ho laga salat av dei med det same og forsynte seg grådig. Det smakte så godt at dagen etter hadde ho tre gongar så stor lyst på Rapunkelklokke. Skulle ho få ro over seg, laut mannen skaffe meir, "for elles døyr eg", sa ho. "Eg kan då ikkje sjå at kona mi døyr utan å våge eitkvart for å redde henne", sa mannen med seg sjølv. Om kvelden klatra han over muren att. Men då møtte han heksa og blei redd. "Vågar du deg inn i hagen min og stel rapunkelklokker frå meg?" sa ho rasande. "Det blir dyrt for deg." "Vis miskunn", sa mannen. "Det har seg slik at kona mi har fått slik smak på rapunkelklokke at ho seier ho døyr om ho ikkje får det." Heksa blei formilda og sa."Når det er slik det heng saman skal du få plukke så mykje rapunkelklokker hos meg som du ønsker. Til gjengjeld bed eg berre om ein ting, og det er at du gir meg barnet som kona du skal ha. Eg skal vere mor for det, og det vil få det godt." Mannen var så redd at han sa ja til alt, og når barnet blei født, kalla heksa henne Rapunkelklokke og tok henne med seg til huset og hagen på hi sida av gjerdet. Då den vakre jenta blei tolv, lykka heksa henne inne i eit tårn som stod ute i skogen, og som var utan dør og trapper, med berre eit lite vindauge høgt oppe. Rapunkelklokke hadde fint langt hår som såg ut som spunne gull. Når heksa ville gjeste henne, ropte ho opp i tårnet: "Rapunkelklokke, Rapunkelklokke, la håret falle." Piken løyste då på fletta si og slengde ho ut over vindaugskarmen. Fletta var tolv meter lang, så heksa kunne gripe tak i henne og klatre opp og inn gjennom vindauget.
Eit par år etter rei kongesonen gjennom skogen ein dag og kom av tårnet. Han høyrde ein så fin song at han stansa og lytta. Det var Rapunkelklokke som fordreiv einsemda med å synge. Prinsen ville opp til henne, men fann ingen inngang til tårnet i skogen, så han laut fare heim att. Men kvar dag rei han tilbake inn i skogen og lytta. Ein gong han var der ute, såg han at heksa kom til tårnet, og høyrde henne seie: "Rapunkelklokke, Rapunkelklokke, slepp ned håret ditt." Rapunkelklokke sleppte fletta si ned, og heksa klatra opp til henne. "Eg vil også prøve lykka slik", sa prinsen ved seg sjølv, og neste kveld gjekk han til tårnet og ropte: "Rapunkelklokke, Rapunkelklokke, slepp ned håret ditt." Straks kom fletta ut av vindauget, og prinsen klatra opp. Rapunkelklokke blei redd då ho såg ein framand mann, men prinsen snakka vennleg til henne og sa at all songen hennar hadde gjort eit slikt inntrykk på han at han ikkje hadde kunna kvile før han fekk sjå henne. Ho blei raskt roa, og då han spurde om ho ville gifte seg med han, og ho såg kor vakker han var, tenkte ho: "Eg skal nok få det betre med han enn med den gamle heksa", og sa ja og rekte han handa. "Eg vil bli med deg, sa ho", og høyr korleis du skal få meg ut. Kvar gong du kjem, bør du ta med ei silkesnor. Eg knyter saman snor etter snor, og får til sist ein sterk silkestige som er lang nok. Så klatrar eg ned til deg der du sit på hesten din." Dei blei einige om at han skulle komme kvar kveld, sidan den gamle heksa kom berre om dagen. Heksa såg ingenting før Rapunkelklokke ein dag sa til henne utan å tenke seg om: "Høyr her, korleis kan det vere at du er så mykje tyngre å trekke opp enn den unge prinsen. Han er oppe på ein augeblink." "Uskikkelege jente, "ropte heksa", kva er det du held på med? Eg trudde eg hadde skilt deg frå alle, og så har du likevel narra meg." I strengt sinne greip ho håret til Rapunkelklokke, vrei det eit par gongar i handa, tok ei saks, og på ein-to-tre klipte ho det lange håret av henne. Ho var så omsynslaus at ho også gjekk med stakkars Rapunkelklokke ut i ei øydemark, der jenta fekk li mykje vondt. Då heksa hadde fjerna Rapunkelklokke frå tårnet sitt, sette ho seg i tårnet og venta på prinsen. Om kvelden kom han og ropte: "Rapunkelklokke, Rapunkelklokke, slepp ned håret ditt." Håret som var klipt av jenta, kom straks ut av vindauget. Prinsen klatra opp, men fann ikkje si eiga, kjære Rapunkelklokke, men heksa, som såg vondt på han. "Så, du ville hente kjærasten din", sa ho hånleg, "men den vakre fuglen sit ikkje lenger i reiret og syng. Katta har tatt den, og truleg også klora ut auga. Rapunkelklokke har du mista. Henne får du ikkje sjå meir." Prinsen blei reint ute av seg av sorg, og i fortviling hoppa han ut av vindauget. Han slapp frå det med livet, men fall i ein tornebusk og fekk tornar i auga. Han flakka no ganske så blind omkring i skogen, levde av røter og bær, og gret og sørgde over å ha mista kjærasten. Etter nokre år kom han til øydemarka der Rapunkelklokke levde i si nød. Ho hadde fødd han tvillingar, ein gut og ei jente. Ein dag høyrde han ei stemme som verka kjent, og gjekk etter lyden. Då han kom dit, var det henne. Ho kasta seg om halsen hans og gret. To tårer fall på auga hans, og av det fekk han synet tilbake så han etter ei tid såg like godt som før. Han tok henne og barna med til riket sitt. Der tok folket imot dei med jubel, og dei levde lykkelege saman.