Τόμος IV
Επιμέλεια έκδοσης: Κυριακουλόπουλος Ευάγγελος Πάτρα 2016
Πολιτιστικό Πρόγραμμα «Η ελληνική τέχνη στα μουσεία του κόσμου»
Πειραματικό Λύκειο Πανεπιστημίου Πατρών Σχολικό έτος 2015-16
Παιδαγωγική ομάδα
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΒΑΣΙΛΑΓΚΟΥ ΕΥΘΥΜΙΑ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ ΑΡΧΕΛΑΟΣ ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ ΖΑΠΑΝΤΕ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΘΑΜΠΕΤ ΝΑΟΥΜΑΝ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Συντονιστής: Κυριακουλόπουλος Ευάγγελος
ΚΑΤΣΙΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΚΟΛΟΜΟΝΔΟΥ ΖΩΓΡΑΦΙΑ
Συμμετέχοντες: Κρίθη Μαρία & Τσιγγέλης Μιχάλης
Εκθέματα Βερολίνου Berlin exhibits
ï‚–
Γλυπτά Sculptures
Πρόπυλο Νικηφόρου Αθηνάς, 2ος αι πΧ, μάρμαρο.
Propylaion of Athena Nikephoros, 2nd century, BC, marble.
Στην ακρόπολη της Περγάμου ο Φιλέταιρος ανήγειρε τον 3ο αι π.Χ ναό αφιερωμένο στη Νικηφόρο Αθηνά. Στη νοτιοανατολική γωνία του ιερού χτίστηκε διώροφο πρόπυλο. Παρατηρώντας το πρόπυλο αυτό παρατηρούμε ότι στο επιστύλιο το οποίο στηριζόταν σε τέσσερις δωρικούς κίονες υπήρχε η επιγραφή: ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΕΥΜΕΝΗΣ ΑΘΗΝΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΩΙ. Οι τέσσερις κίονες του ορόφου ενώνονταν με στηθαία τα οποία διακοσμούσαν παραστάσεις με τα όπλα των εχθρών, ενώ η ζωφόρος έφερε γιρλάντες και αετούς. Πρόκειται για ανεξάρτητη κατασκευή που ακολουθούσε τα πρότυπα της ελληνιστικής περιόδου.
On the acropolis of Pergamon, Philetairos built in the 3rd century BC a temple dedicated to Athena Nikephoros. On the southeastern corner of the sanctuary, a two-storey propylaeon was built. Observing this propyleon we notice that on the architrave which was supported on four Doric columns lay the inscription: KING EUMENES ATHINAI NIKEPHORWI. The four pillars of the storey were connected with parapets which were decorated with depictions of the enemies’ weapons, while the frieze bore garlands and eagles. It is an independent construction that followed the standards of the Hellenistic period.
Πύλη Αγοράς Μιλήτου, 120 πΧ, μάρμαρο.
Agora Gate of Miletus, 120 BC, marble.
Η Μίλητος ιδρύθηκε τον 11ο αι π.Χ. υπήρξε μεγάλο εμπορικό κέντρο και ίδρυσε εβδομήντα πέντε αποικίες. Το 600 π.Χ ο Θαλής ίδρυσε την πρώτη Σχολή στον ελλαδικό χώρο στην οποία άνθησε η Φιλοσοφία. Η μνημειακή πύλη της Αγοράς ήταν διώροφη με κίονες κορινθιακού ρυθμού, με κόγχες , τοξωτά ανοίγματα, πλούσια διακοσμημένο το πάνω μέρος του κτιρίου και αέτωμα. Στις κόγχες υπήρχαν αγάλματα του αυτοκράτορα και του Έρωτα ως σύμβολα προστασίας και ευημερίας της πόλης.
Miletus was founded in the 11th century BC. It was an important commercial centre and founded seventy-five colonies. In 600 BC Thales set up the first School in the Hellenic world where Philosophy flourished. The monumental gate of the Agora had two floors with columns of the Corinthian style, niches, arched openings, a richly decorated upper part and a pediment. The niches contained statues of the emperor and Cupid as symbols of protection and prosperity for the city.
Ψηφιδωτό Ηφαιστίωνα, 160 πΧ, Πέργαμος.
The Hephaestion mosaic, 160 BC, Pergamon.
Κατασκευάστηκε κατά το 160 πΧ και προέρχεται από την αίθουσα συμποσίου του ανακτόρου του Αττάλου Β. Το κεντρικό τμήμα του ψηφιδωτού δαπέδου, περιβάλλεται από επάλληλα πλαίσια με γεωμετρικά μοτίβα, τρέχουσες σπείρες και μοτίβα με την μορφή πλεξίδας, μεταξύ των οποίων παρεμβάλλεται μια ζώνη πλάτους 20 εκατοστών που αναπαριστά μια ειδυλλιακή σκηνή με φτερωτούς ερωτιδείς ανάμεσα σε μια γιρλάντα από φρούτα και λουλούδια. Τέλος ο καλλιτέχνης έχει υπογράψει με έναν ευρηματικό τρόπο, πρόσθεσε το όνομα του ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ με ψηφίδες στο κεντρικό τμήμα του έργου.
It was constructed during 160 BC and comes from the Symposium Hall of Attalos’ II palace. The central part of the mosaic floor is surrounded by successive frames with geometrical patterns, running spirals and plaited patterns, among which a band of 20 cm in width is inserted depicting an idyllic scene with winged Putti placed within a garland of fruit and flowers. Finally the artist has signed up in a resourceful way, adding his name HEPHAISTION with tesserae in the central part of the work of art.
Ψηφιδωτό Ορφέα, 2ος αι πΧ, Μίλητος.
The Orpheus mosaic, 2nd century BC, Miletus
Το ψηφιδωτό προέρχεται από τραπεζαρία οικίας της Μιλήτου. Στο κέντρο ο Ορφέας πάνω σε βράχο παίζει λύρα και η αλεπού με τον κόρακα είναι μαγεμένοι. Γύρω εικονίζονται πουλιά και ζώα που απολαμβάνουν τη μουσική. Στο στενόμακρο διάδρομο της εισόδου εικονίζονται τέσσερις έρωτες κυνηγούν άγρια ζώα.
The mosaic comes from a house dining room in Miletus. In the centre, Orpheus on a rock is playing the lyre and the fox with the crow are spellbound. All around there are birds and animals depicted which are enjoying the music. In the narrow hallway of the entrance there is a depiction of four cupids chasing wild animals.
Σωσίας και Κηφισόδωρος, (επιτύμβια στήλη) 410 πΧ, μάρμαρο.
Sosias and Kiphisodoros, (sepulchral stele) 410 BC, marble.
Η επιτάφια στήλη της Αθήνας ανήκει στον Σωσία και τον Κιφησόδωρο, σύμφωνα με επιγραφή στην επίστεψη της πλάκας. Στη σχεδόν τεράστια επιφάνεια της στήλης εικονίζονται 3 ανδρικές μορφές. Μία ιερατική με ριχτό χιτώνα στα αριστερά και δύο μορφές οπλιτών. Είναι οπλισμένοι με ασπίδες και κράνη σε σχήμα κώνου. Ο στρατιώτης στα δεξιά αποχαιρετά με χειραψία τη μεσαία μορφή και ετοιμάζεται να απομακρυνθεί όπως αποκαλύπτει η στάση των ποδιών του. Η σκηνή φαίνεται να αναπαριστά τα τελευταία λεπτά της συνάντησής του με τους νεκρούς Σωσία και Κιφησόδωρο.
The sepulchral column of Athens belongs to Sosias and Kiphisodoros according to an inscription in the crown of the slab. On the relatively huge surface of the column there are 3 male figures depicted. An hieratical one with a loose chiton on the left and two figures of hoplites (soldiers). They are armed with shields and helmets in the shape of a cone. The soldier on the right bids farewell to the figure in the middle with a handshake and is about to depart as the stance of his legs reveals. The scene seems to depict the last minutes of his meeting with the dead Sosias and Kiphisodoros
Επιτύμβια στήλη ζευγαριού, 330 πΧ, μάρμαρο.
Sepulchral stele of a couple, 330 BC, marble.
Οι δύο κύριες μορφές του ανάγλυφου είναι ζευγάρι. Η γυναίκα κοιτάζει κατάματα τον άντρα και η άνετη στάση και η τρυφερή έκφραση θυμίζουν χαιρετισμό πριν από την αναχώρηση του άντρα για την παλαίστρα. Συμπέρασμα που εξάγεται από τη στλεγγίδα και τον αμφορίσκο λαδιού που κρατά στο αριστερό χέρι ο άντρας. Οι δύο μορφές πίσω παρουσιάζονται σε χαμηλό ανάγλυφο και η έκφρασή τους αποδίδει το θρήνο και τη θλίψη του θανάτου.
The two main figures of the bas-relief are a couple. The woman is looking at the man in the eye and the comfortable stance as well as the tender expression are reminiscent of a farewell before the man’s departure for the ring. This can be inferred from the strigil and the small oil amphora that the man is holding in his left hand. The two figures in the background are presented in a low bas-relief and their expression depicts the lament and the sorrow of death.
Ένθρονος Ασκληπιός, (αναθηματικό ανάγλυφο) 4ος αι πΧ, μάρμαρο.
Asclepius on a throne, (votive bas-relief) 4th century BC, marble.
Ο Ασκληπιός κληρονόμησε την ιατρική τέχνη από τον Απόλλωνα και στον Όμηρο αναφέρεται ως εξαιρετικός γιατρός ( αμύμων ιητήρ). Η θεραπεία στα Ασκληπιεία γινόταν με την εγκοίμηση δηλαδή τη θεραπεία κατά τη διάρκεια ύπνου σε ειδικό χώρο όπου εμφανιζόταν ο θεός και αποκάλυπτε τον τρόπο θεραπείας. Το έργο του βοηθούσε η γυναίκα του Ηπιόνη και οι κόρες του Υγεία, Ιασώ, Ακεσώ και Πανάκεια. Ονομαστά ασκληπιεία λειτουργούσαν στην Επίδαυρο, την Κω, την Πέργαμο.
Asclepius inherited the art of medicine from Apollo and in Homer he is referred to as an excellent physician (amimon iatir). Healing in Asclepieia was achieved through incubation, that is treatment during sleeping in a special chamber where the god appeared and revealed the way of treatment. His wife Epione and his daughters Hygieia, Iaso, Akeso and Panacea assisted him with his work. Famous Asclepieia operated in Epidaurus, Kos and Pergamon.
Στήλη Giustiniani, 460 πΧ, μάρμαρο.
Giustiniani Stele, 460 BC, marble
Στη στήλη αυτή εμφανίζεται νεαρή κόρη αρχοντικής καταγωγής από την Πάρο. Φορά μακρύ πέπλο και τα μαλλιά της είναι πιασμένα με κορδέλα. Κοιτά την κοσμηματοθήκη που κρατά και η στάση της, η κλίση της κεφαλής και τα χαρακτηριστικά του προσώπου τοποθετούν την στήλη στην κλασική εποχή.
On this column a young daughter of a noble descent from Paros is depicted. She is wearing a long veil and her hair is caught with a ribbon. She is looking at the jewel-box that she is holding and her stance, the tilt of the head and the facial features place the column in the classical era.
Θρασέας και Ευανδρία (επιτύμβια στήλη), 350 πΧ, μάρμαρο.
Thraceas and Euandria (sepulchral stele), 350 BC, marble
Στη στήλη φαίνονται τρεις μορφές. Ο νεκρός Θρασέας είναι όρθιος και κοιτάζοντας κατάματα τη γυναίκα του Ευανδρία την αποχαιρετά. Στα πρόσωπά τους απεικονίζεται η αμοιβαία στοργή, η τρυφερότητα και η ενθύμηση των όμορφων οικογενειακών στιγμών. Η λύπη και ο θρήνος αποτυπώνονται στο πρόσωπο της υπηρέτριας η οποία αποστρέφει τα μάτια της από τον Θρασέα και κρατά το μάγουλό της ως ένδειξη πένθους.
On the column there are three figures depicted. The dead Thraceas is standing and staring at his wife Euandria to the face he is bidding her farewell. The mutual affection, tenderness and the remembrance of beautiful family moments are depicted on their faces. Sadness and lament are impressed on the maid’s face who is turning her eyes away from Thraceas and is touching her cheek as a sign of mourning.
Επιτύμβια στήλη με κορίτσι, 540 πΧ, μάρμαρο.
Sepulchral stele with a girl, 540 BC, marble.
Η στήλη έχει 4 μέτρα ύψος. Στην κορυφή της καθόταν μια Σφίγγα. Πάνω εικονίζεται ένα αγόρι, ο νεκρός και η αδελφή του. Το αγόρι είναι γυμνό, κρατά ρόδι και αγγείο με λάδι για την παλαίστρα. Το κορίτσι κρατά λουλούδι και έχει προσεγμένη εμφάνιση. Στη βάση υπάρχει επιγραφή: «Για τον αγαπημένο μου νεκρό Μεγακλή ο πατέρας και η αγαπημένη μητέρα του ύψωσαν αυτό το μνήμα»
The column is four metres high. At the top there was a sphinx sitting. A boy, a dead person and his sister are depicted. The boy is naked, holding a pomegranate and an oil vessel for the palaestra (ring). The girl is holding a flower and has a neat appearance. On the base there is the inscription ‘To my beloved Megacles his father and his beloved mother have erected this tomb for him’.
Μετόπη του Ήλιου από την Τροία, 3ος αι πΧ, μάρμαρο.
Metope of Helios from Troy, 3rd century BC, marble.
Η μετόπη του Ήλιου προέρχεται από ναό της Αθηνάς που βρέθηκε στις ανασκαφές της Τροίας. Ο Ήλιος έχει φωτοστέφανο και οδηγεί το άρμα του με δύναμη ώστε να προλάβει να ανατείλει. Η ορμητική κίνηση δηλώνεται από το ιμάτιο που κυματίζει προς τα πίσω και τη διαγώνια απόδοση των αλόγων με τα ανήσυχα πρόσωπα. 3ος αι π.Χ Μάρμαρο
The metope of Helios comes from a temple of Athena which was excavated in Troy. Helios bears a halo and is driving his chariot vigorously so that he rises on time. The dashing move is indicated with the himation flapping backwards and the diagonal rendering of the horses with the frustrated faces. 3rd century BC. Marble
Ερμής και Νύμφες (αναθηματικό ανάγλυφο), 5ος αι πΧ, μάρμαρο.
Hermes and Nymphs (votive bas-relief), 5th century BC, marble.
Ο Ερμής πιάνεται με τρεις Νύμφες από το χέρι και χορεύουν. Οι Νύμφες ήταν κόρες ποταμών και ευνοούσαν την ανάπτυξη των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών. Η σύνδεσή τους με τη γονιμότητα, το νερό και τη βλάστηση τις έκανε ιδιαίτερα αγαπητές στους ανθρώπους και γέννησε μια σειρά από μύθους. Την παράσταση πλαισιώνουν αριστερά ο αναθέτης και δεξιά προσωποποιημένος ο ποτάμιος θεός Αχελώος.
Hermes is holding hands with three Nymphs and they are dancing. The Nymphs were daughters of rivers and were conducive to the growth of people, animals and plants. Their connection with fertility, water and vegetation particularly endeared them to people and gave birth to a series of myths. The depiction is framed by an anathetis on the left and the personification of the river god Achelus on the right.
Περιραντήριο από το Ηραίο Σάμου, 650 πΧ, μάρμαρο.
Perirrhanterion from the Heraion of Samos, 650 BC, marble.
Τα περιρραντήρια ήταν ρηχές λεκάνες με καθαγιασμένο νερό που στηρίζονται σε κεφαλές γυναικών. Το περιρραντήριο της Σάμου έχει τετράγωνη βάση και πάνω της δύο λιοντάρια. Τρεις γυναίκες που κοιτούν σε διαφορετική κατεύθυνση πατούν πάνω στις ράχες των ζώων, ενώ με τα σκοινιά που κρατούν στα χέρια έχουν δέσει τα κεφάλια και τις ουρές των λιονταριών. Η λεκάνη που στηριζόταν στα γυναικεία κεφάλια δεν έχει σωθεί και οι μορφές έχουν λεία, προσεγμένα σώματα με τονισμένα το στήθος και τη μέση.
The perirrhanteria were shallow basins with holy water that were supported on women's heads. The perirrhanterion of Samos has a square base and there are two lions on it . Three women looking in different directions step on the backs of the animals, while with the ropes that they are holding in their hands they have tied the heads and tails of the lions. The basin supported on female heads has not been saved and the figures have smooth, neat bodies with their chest and waist being emphasized.
Σάτυρος οινοχόος, 1ος αι πΧ, μάρμαρο.
Satyr cup-bearer, 1st century BC, marble.
Οι Σάτυροι ήταν πνεύματα των δασών που αγαπούσαν το ποτό και τις σαρκικές απολαύσεις. Συμμετείχαν στη συνοδεία του Διόνυσου. Πρώτος ο Πραξιτέλης τους απάλλαξε από τα ζωώδη στοιχεία δίνοντάς τους την εντυπωσιακή μορφή νέου. Ο Σάτυρος Οινοχόος είναι αντίγραφο έργου του Πραξιτέλη και είναι το μόνο από τα είκοσι αντίγραφα που δείχνει κέρας μέσα στο οποίο ο Σάτυρος ετοιμάζεται να ρίξει κρασί. Η μορφή βρίσκεται σε κίνηση, προβάλλει το ένα πόδι και λυγίζει χαλαρά το άλλο, υψώνοντας το χέρι που κρατά το αγγείο. Ο Σάτυρος παρουσιάζει τον ιδανικό τύπο του έφηβου.
The Satyrs were spirits of the forests that loved drinking and sensual pleasures. They were members of Dionysus’ retinue. It was Praxiteles who first rid them of their animal elements giving them the impressive figure of a young man. The Satyr Cupbearer is a copy of Praxiteles’ work of art and is the only one of the twenty copies showing a drinking horn in which the Satyr is about to pour wine. The figure is in motion, puts one leg forward and loosely bends the other one, raising the hand holding the vessel. The Satyr presents the ideal type of the adolescent.
Πληγωμένη αμαζόνα, 1ος αι πΧ, μάρμαρο.
Wounded Amazon, 1st century BC, marble.
Η Αμαζόνα του Βερολίνου έχει τραυματιστεί κάτω από το δεξί χέρι και σταγόνες αίματος κυλούν στο δέρμα. Γέρνει το κεφάλι προς την πληγή και ταυτόχρονα το στηρίζει στο λυγισμένο χέρι. Φοράει κοντό ένδυμα με πλούσιες πτυχώσεις που δένει στο ώμο με λωρίδα αποκαλύπτοντας τον αριστερό μαστό. Στο πρόσωπο αποτυπώνεται η κούραση της μάχης παρά ο πόνος του τραύματος. Στοιχείο που επαληθεύουν η έκφραση του προσώπου, τα στραμμένα στο έδαφος μάτια, τα τοξωτά φρύδια και τα μισάνοιχτα χείλη.
The Amazon of Berlin has been wounded below the right arm and drops of blood are running down the skin. She is tilting the head towards the wound and simultaneously supporting it on the bent arm. She is wearing a richlyfolded short garment that is tied on the shoulder with a stripe revealing the left breast. On her face it is the fatigue from the battle rather than the pain of the wound that is impressed. This is an element verified by the facial expression, the eyes staring at the ground , the arched eyebrows and the half open lips .
Ορνίθη από το Ηραίο Σάμου, 560 πΧ, μάρμαρο.
Ornithi from the Heraion of Samos, 560 BC, marble.
Το σύνταγμα του Γενέλεω» είναι μια διάταξη αγαλμάτων που έφτιαξε ο γλύπτης Γενέλεως γύρω στο 560 π.Χ. Ήταν αφιέρωμενο στο Ηραίο της Σάμου και εικονίζει τα μέλη μιας οικογένειας που αποτελείται από τον πατέρα, τη μητέρα, τρεις κόρες και έναν νεαρό γιο . Τα ονόματα των εικονιζόμενων προσώπων ήταν χαραγμένα στα ενδύματα τους· σώζονται εκείνα της μητέρας (που λεγόταν Φίλεια) και των δύο από τις τρεις κόρες (που λέγονταν Φιλίππη και Ορνίθη
The Genelaos Group is an arrangement of statues made by sculptor Geneleos circa 560 BC. It was dedicated to the Heraion of Samos and depicts the members of a family consisting of a father, a mother, three korai (daughters) and a son. The names of the individuals were engraved in their garments; those that are extant are the ones of the mother (called Phileia) and the two of the three daughters (who were called Philippi and Ornithi)
Μελέαγρος, 1ος αι πΧ, μάρμαρο
. Meleager, 1st century BC, marble.
Ο Μελέαγρος είναι αντίγραφο χάλκινου έργου του Σκόπα. Πρόκειται για γλύπτη του 4ου αι π.Χ του οποίου τα έργα ξεχωρίζουν για την έντονη κίνηση και το εσωτερικό πάθος. Εδώ ο όμορφος κυνηγός στηρίζεται στο δόρυ του, ακουμπά το χέρι πίσω στην πλάτη και στρέφει το κεφάλι αριστερά. Η στάση των μελών δείχνει μια ανεπαίσθητη ανησυχία στην οποία συμμετέχει ο πιστός σύντροφός του που φαίνεται ότι αναμένει προσταγές
Meleager is the copy of a copper work of art made by Skopas. He is a sculptor of the 4th century BC whose works stand out for their intense movement and internal passion. Here the handsome hunter is resting on his spear, putting his hand behind the back and turning the head to the left. The stance of the limbs shows an imperceptible anxiety affecting the faithful companion who seems to be waiting for orders.
Λατρευτής από τα Δίδυμα, 540 πΧ, μάρμαρο.
Latreutis from Didyma, 540 BC, marble.
Ο Λατρευτής ακολουθεί τον τύπο του Κούρου. Γυμνός νέος με βοστρύχους , προβάλλει το πόδι εμπρός και έχει μειδίαμα στα χείλη. Εδώ κουβαλά στους ώμους μικρό ζώο. Το άγαλμα έχει μεγάλες φθορές αλλά διασώζει την εικόνα του προσεγμένου αντρικού σώματος. χαρακτηριστικά του είναι η απόδοση της ευγένειας και του δυναμισμού.
The Latreutis follows the style of Kouros. A naked young man with curls, puts the leg forward and has a smirk on the lips. Here he is carrying a small animal on his shoulders. The statue has been severely damaged but preserves the image of a well-made male body. Its features include the depiction of kindness and assertiveness.
Ένθρονη θεά, 470 πΧ, μάρμαρο.
Goddess on a throne, 470 BC, marble.
Οι καθιστές γυναικείες μορφές ανάγονται στον 7ο αι π.Χ στην Κρήτη και μάλλον αναφέρονταν σε θεότητες. Εξάλλου ο θρόνος ήταν σύμβολο κύρους και εξουσίας. εδώ η γυναίκα κάθεται σε προσεγμένο θρόνο, ακουμπά στην πλάτη του και λυγίζει τα χέρια μπροστά. Φορά χιτώνα και λοξό ιμάτιο, ενώ σάκος καλύπτει τα μαλλιά της. Την εικόνα της συμπλήρωναν κοσμήματα και η επιβλητική της στάση παραπέμπει στην Περσεφόνη.
The seated female figures date back to the 7th century BC on the island of Crete and probably referred to deities. After all the throne was a symbol of status and power. Here the woman is seating on a well-worked throne, she is leaning against its back and bending the hands forward. She is wearing a chiton and sidelong himation while a sack is covering her hair. Her image is complete with jewellery and her imposing stance alludes to Persephone
Κόρη του Χυραμύη από το Ηραίο Σάμου, 570 πΧ, μάρμαρο.
Cheramyes kore from the Heraion of Samos, 570 BC, marble.
Η επιγραφή λέει ότι πρόκειται για «χαρούδϊ», δηλαδή όμορφο και πολυτελές δώρο, με το οποίο ο αναθέτης ήθελε να ευχαριστήσει τη μεγάλη θεά της Σάμου, αλλά και να προκαλέσει τον θαυμασμό των επισκεπτών του ιερού.
The inscription says that this is a "charoudϊ“ that is, a beautiful and luxurious gift, whereby the anathetis (the person donating the offering) wanted to thank the great goddess of Samos, but also excite the admiration of visitors to the sanctuary.
Γυναίκα από τη Μαγνησία Μαιάνδρου, 1ος αι πΧ, μάρμαρο.
Woman from Magnesia Maiandros, 1st century BC, marble.
Είναι ένα τιμητικό άγαλμα που βρέθηκε στην ανασκαφή δημόσιου κτηρίου. Η γυναίκα φοράει ένδυμα με πολλές πτυχώσεις και ιμάτιο εξίσου πτυχωτό καλύπτει το σώμα και το κεφάλι. Παρουσιάζει ήρεμη έκφραση, λεπτά χαρακτηριστικά και καμπύλο αρμονικό περίγραμμα προσώπου.
It is an honorary statue found in the excavation of a public building. The woman is wearing a garment with many pleats and an equally pleated himation is covering the body and the head. It exhibits a serene expression, fine features and a carved harmonious face outline.
Η θεά του Βερολίνου, 580 πΧ, μάρμαρο.
The Berlin goddess, 580 BC, marble.
Η θεά του Βερολίνου ταυτίστηκε με την Περσεφόνη, τη θεά του Κάτω Κόσμου. Ο συσχετισμός προέκυψε από το ρόδι που κρατά στο χέρι το οποίο συνδέεται με τον κόσμο νεκρών. Σήμερα όμως είναι βέβαιο ότι πρόκειται για άγαλμα κόρης που κοσμούσε τάφο στην Κερατέα. Φορά χιτώνα με πλατιές πτυχώσεις κοσμήματα και καπέλο. Στην επιφάνεια του αγάλματος διατηρούνται υπολείμματα κόκκινου, κίτρινου και γαλάζιου χρώματος από το προστατευτικό μέταλλο μέσα στο οποίο βρέθηκε τυλιγμένο.
The Berlin Goddess used to be identified with Persephone, goddess of the Underworld. The connection arose from the pomegranate that she is holding in her hand which is associated with the world of the dead. Today, however, it is certain that it is the statue of a kori which decorated a tomb in Keratea. She is wearing a chiton with wide foldings, jewellery and a hat. On the surface of the statue, remaining traces of red, yellow and blue from the protective metal in which it was found wrapped are preserved.
Αθηνά Παρθένος Περγάμου, 2ος αι πΧ, μάρμαρο.
Virgin Athena of Pergamon, 2nd century BC, marble.
Η δεύτερη σε μέγεθος βιβλιοθήκη μετά της Αλεξάνδρειας ήταν αυτή της Περγάμου. Περιείχε χιλιάδες κυλίνδρους επειδή ο Ευμένης Β΄ τελειοποίησε την επεξεργασία της περγαμηνής. Το 47 π.Χ μέρος της βιβλιοθήκης κάηκε, ενώ διακόσιες χιλιάδες τόμους ο Αντώνιος στην Αίγυπτο και τους χάρισε στην Κλεοπάτρα. Μέσα στο αναγνωστήριο ήταν τοποθετημένο το άγαλμα της Αθηνάς, θεάς της σοφίας και των γραμμάτων. Η θεά φορά μακρύ πέπλο και προστατευτικό θώρακα με γοργόνιο στο στήθος. Στο αριστερό χέρι στηριζόταν στο δόρυ και στην ασπίδα, ενώ στο δεξί κρατούσε φτερωτή Νίκη.
The second in size library, after the one in Alexandria, was the library of Pergamon. It contained thousands of cylinders because Eumenes II perfected the processing of the parchment. In 47 BC a section of the library was burnt down while two thousand volumes were offered to Cleopatra by Antonius as a gift. In the reading room a statue of Athena, goddess of wisdom and literacy, was placed. The goddess was wearing a veil and a protective breastplate with a gorgoneion on the chest. The left hand was resting on the spear and the shield while in the right she was holding a winged victory.
Απακανθιζόμενος. Ρωμαϊκή εποχή, μάρμαρο.
The Apakanthizomenos (boy removing a thorn). Roman period, marble.
Ο απακανθιζόμενος του Μουσείου της Περγάμου αντίγραφο ενός αυθεντικού έργου του 3ου αι. π.Χ. Βρέθηκε στη Ρώμη και μεταφέρθηκε στο Βερολίνο το 1826. Απεικονίζεται ένα νεαρό αγόρι καθισμένο σε βράχο. Έχοντας λυγισμένο το αριστερό του πόδι πάνω στο δεξιό μηρό προσπαθεί να βγάλει ένα αγκάθι από το πέλμα του. Το σώμα του γυμνού αγοριού είναι δουλεμένο με ιδιαίτερη φροντίδα. Η κόμμωσή του θυμίζει τις καλοδουλεμένες κόμες των μορφών της Κλασσικής εποχής.
The ‘Apakanthizomenos’ ( a person removing a thorn) of the Pergamon Museum is a copy of an authentic work of art of the 3rd century BC. It was found in Rome and it was transferred to Berlin in 1826. A young boy sitting on a rock is depicted. Having his left leg bent on his right thigh he is trying to remove a thorn from his sole. The young boy’s body is made with particular care. His hairstyle is reminiscent of the wellmade hair of the figures of the Classical period.
Προσωπείο Αχελώου, 470 πΧ, μάρμαρο.
Achelous’ mask, 470 BC, marble.
Ο Αχελώος θεωρείται γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, πρωτότοκος αδελφός τριών χιλιάδων αδελφών-ποταμών. Άλλοτε λογαριάζεται γιος του Τιτάνα Ήλιου και της Γης, ή του Ποσειδώνα. Του αποδίδονται πολλοί έρωτες, με τη Μούσα Μελπομένη αλλά και με άλλες Μούσες, και πολλές κόρες-πηγές, την Πειρήνη στην Κόρινθο, την Κασταλία στους Δελφούς, τη Δίρκη στη Θήβα, την Καλλιρρόη. Και ακόμη τις Σειρήνες. Λεγόταν ότι η αρχική ονομασία του ποταμού ήταν Φόρβας αλλά μετονομάστηκε όταν ένας νέος, ο Αχελώος, την ώρα που διέσχιζε τα νερά του, χτυπήθηκε από βέλος και πέθανε. Πάντως, η ετυμολογία του ονόματός του ταυτίζεται με την υδάτινη φύση του.
Achelous is considered to be Oceanus and Tethys’ son, the first-born brother of three thousand sister-rivers. Other times he is thought to be Titan Helios and Gaia’s son or Poseidon’s. He has been credited with many lovers, muse Melpomene but other muses, too and many korai-springs, Pirene in Corinth, Castalia in Delphi, Dirce in Thebe, Kallirroe; even the Sirens. It was said that the original name of the river was Phorbas but that was later changed when a young man, Achelous, was hit with an arrow and died as he was crossing its waters. Nevertheless, the etymology of the name corresponds to its watery nature.
Πορτρέτο Αττάλου Α΄, 2ος αι πΧ, μάρμαρο.
Portrait of Attalus I, 2nd century BC, marble.
Ένα από τα αντιπροσωπευτικά πορτρέτα ηγεμόνα της ελληνιστικής τέχνης. Παρουσιάζει εξατομικευμένα χαρακτηριστικά του Αττάλου Α΄και τα ορθάνοικτα μάτια με το βαθύ βλέμμα, το προβληματισμένο μέτωπο και η σύσφιξη στα μάγουλα δηλώνουν το δυναμισμό και την ιδιοσυγκρασία του Περγαμηνού βασιλιά
One of the representative portraits of a leader belonging to Hellenistic art. It presents individualised features of Attalus I and the wide open eyes with the deep look, the worried forehead and the tautness of the cheeks suggest the dynamism and the temperament of the king of Pergamon
Επιτάφιο λιοντάρι, 320 πΧ, μάρμαρο.
Sepulchral lion, 320 BC, marble.
Το λιοντάρι ήταν τμήμα της διακόσμησης τάφου. Δείχνει έτοιμο να επιτεθεί καθώς στηρίζει τα πίσω πόδια γερά στο έδαφος, τεντώνει τα μπροστινά και ανοίγει το στόμα να βρυχηθεί. Η στάση του μοιάζει απόλυτα στο φύλακα του τάφου.
The lion was part of the ornamentation of a tomb. It seems to be ready to attack as it is supporting its hind legs firmly on the ground, outstretching the front and opening its mouth to roar. Its pose is totally compatible with the guard of the tomb.
Λιοντάρι σε ανάπαυση. 550 πΧ, μάρμαρο.
Lion at rest. 550 BC, marble.
Το λιοντάρι του μουσείου της Περγάμου ήταν σήμα τάφου στη Μίλητο. Η κατάστασή του επιτρέπει στον θεατή να θαυμάσει το άγριο τρίχωμα, την όμορφη χαίτη και την καμπύλη της ράχης. Η εικόνα δείχνει ότι το ζώο όντως ξεκουράζεται. Γενικά τα λιοντάρια χρησιμοποιούνται στη φύλαξη πλούσιων τάφων ή ως αναθήματα σε θεότητες. Εξάλλου η δύναμή τους εντυπωσίαζε ανέκαθεν τους καλλιτέχνες.
The lion of the Pergamon Museum was a tomb marker in Miletus. Its condition allows the viewer to admire the wild fur, the beautiful mane and the curve of the back. The depiction shows that the animal is indeed resting. Lions were generally used to guard wealthy tombs or as votive offerings to deities. After all, their strength has always impressed the artists.
Βωμός Περγάμου.
Ζωφόρος Τήλεφου, 160 πΧ, μάρμαρο.
The Pergamon Altar, Telephus’ frieze, 160 BC , marble.
Η ζωφόρος αυτή κοσμούσε το εσωτερικό του τεμένους της Περγάμου. To ύψος της ζωφόρου φτάνει τα 1,58 μέτρα και το μήκος της πρέπει να ξεπερνούσε τα 80. Η λεγόμενη ζωφόρος του Τηλέφου είναι νεότερη από τη ζωφόρο της Γιγαντομαχίας που διακοσμούσε το εξωτερικό του τεμένους και 0ρισμένες από τις ανάγλυφες πλάκες της δεν έχουν υποστεί την τελική επεξεργασία, γεγονός που ίσως οφείλεται στην πολιτική αστάθεια που ακολούθησε μετά το θάνατο του Ευμένη Β΄, το 159 π.Χ. Στην παράσταση, από την οποία διατηρείται μόλις το 1/3 του αρχικού της μήκους, αποτυπώνεται η ζωή του Τηλέφου. Ο Τήλεφος ήταν γιος του Ηρακλή και της Αυγής, κόρης του βασιλιά της Αρκαδίας Αλεού. Το στοιχείο αυτό κατοχύρωνε την καταγωγή των Περγαμηνών από την Αρκαδία και αποδείκνυε οτι ήταν γνήσιοι Έλληνες. Η επιλογή για την απεικόνιση της ζωής του οφείλεται στην πολιτική προπαγάνδα των Ατταλιδών, καθώς ο ήρωας, που έγινε βασιλιάς της Μυσίας, θεωρήθηκε ο γενάρχης της δυναστείας τους.
This frieze decorated the interior of the Pergamon Altar. The height of the frieze reaches 1.58 m and its length must have exceeded 80m. Known as Telephus’ frieze it is newer than the gigantomachy frieze that decorated the exterior of the altar and some of its embossed slabs have not undergone the finishing touches , which may be due to the political instability that followed Eumenes’ II death. Telephus was the son of Hercules and Auge, daughter of the King of Arcadia Aleus. This fact testified to the Pergamenes’ origin from Arcadia and proved that they were trueborn Greeks. The choice for the depiction of his life is due to the Attalides’ political propaganda since the hero, who became the King of Mysias, was considered to be the founder of their dynasty.
Βωμός Περγάμου. Ζωφόρος, 180 πΧ, μάρμαρο.
The Pergamon Altar. Frieze, 180 BC, marble.
Η ζωφόρος κάλυπτε την εξωτερική πλευρά του τεμένους. Η διακόσμησή της εξιστορεί μια γιγαντομαχία. Στην ανατολική πλευρά της ζωφόρου εικονίζονται οι Ολύμπιοι θεοί (Δίας, Ήρα, Αθηνά, Άρης), σε βοήθεια των οποίων σπεύδουν ο Ηρακλής και η Νίκη. Το νότιο τμήμα της πλευράς αυτής καταλαμβάνουν η Λητώ και τα παιδιά της, η Άρτεμης και ο Απόλλωνας . Στη βόρεια πλευρά υπάρχουν οι προσωποποιήσεις αστερισμών του νυχτερινού ουρανού, που συνοδεύονται από την Αφροδίτη, τη μητέρα της Διώνη, τις Μοίρες και τις Χάριτες, και στη νότια ο Ήλιος και άλλα ουράνια σώματα της ημέρας. Οι μορφές της βορειοδυτικής πτέρυγας ερμηνεύονται ως θαλάσσιες θεότητες (Τρίτων, Αμφιτρίτη) και αυτές της νοτιοδυτικής πτέρυγας ως μέλη του διονυσιακού θιάσου, που συνοδεύουν το Διόνυσο και πιθανότατα τη μητέρα του Σεμέλη. Έπειτα από μια σύνθετη διαπραγμάτευση των ταυτισμένων μορφών, των σωζόμενων συμβόλων των αταύτιστων μορφών και του αρχαίου κειμένου, υποστηρίζεται ότι εναντίον των Γιγάντων στην ανατολική και στη νότια πλευρά μάχονται οι απόγονοι της Γης και του Ουρανού, στη βόρεια οι απόγονοι της Νύκτας και στη βορειοδυτική πτέρυγα οι απόγονοι του Πόντου.
The frieze covered the exterior side of the altar. Its decoration relates a gigantomachy. On the eastern side of the frieze the Olympian gods (Zeus, Hera, Athena, Ares) are depicted with Heracles and Nike hurrying to their aid. The southern part of the side is occupied by Leto and her children, Artemis and Apollo. On the northern side there are the personifications of constellations of the night sky accompanied by Venus, her mother Dione, the Moirai and Charites, and on the southern the Sun and other celestial bodies of the day. The figures of the northwest wing are interpreted as marine deities (Triton, Amphitrite) and those of the southwest wing as members of the Dionysian retinue (thiasos) who accompanied Dionysus and probably his mother Semele. After a complex negotiation of the identified figures, the extant symbols of the unidentified figures and the ancient text, it is argued that on the eastern and southern side the Giants are fighting against the descendants of Gaia (earth) and Uranus (sky), on the north one the descendants of Nyx (night) and on the northwest wing the descendants of Pontus.
ï‚–
Οι περισσότερες μορφές εικονίζονται σε έντονη κίνηση με πολύ έντονη πλαστικότητα στην απόδοση των γυμνών ανδρικών σωμάτων και πλούσιες, βαθιά χαραγμένες πτυχές στα ενδύματα των γυναικών. Στα πρόσωπα των γιγάντων αποτυπώνονται ο φόβος και ο πόνος που προκαλεί η ήττα από τους δυνατότερους θεούς. Η ερμηνεία των μορφών διευκολύνεται από την παρουσία επιγραφών, που δυστυχώς όμως σώζονται αποσπασματικά. Τα ονόματα των θεών ήταν γραμμένα στο γείσο επάνω από τη ζωφόρο, ενώ εκείνα των γιγάντων με μικρότερα γράμματα κάτω από τις μορφές. Δεν υπάρχει ομοφωνία για την ταύτιση όλων των μορφών ούτε για την ερμηνεία της ζωφόρου συνολικά, ορισμένα τμήματά της όμως ερμηνεύονται χωρίς δυσκολία.
Most figures are depicted in intense move with very strong plasticity in the rendering of the naked male bodies and rich, deep carved folds in the women's garments. On the faces of the Giants the fear and the pain caused by the defeat against the more powerful gods is impressed The interpretation of the figures is facilitated by the presence of inscriptions, which unfortunately survived in fragments. The names of the gods were written on the cornice above the frieze, while those of the giants with smaller letters below the figures. There is no consensus either as to the identification of all the figures or the interpretation of the frieze as a whole, with some of its parts, nevertheless, being interpreted without difficulty.
ï‚–
ï‚–
ï‚–