Γιώργος Σεφέρης ...ρήματα...
Πειραματικό Λύκειο Πανεπιστημίου Πατρών Όμιλος ποίησης 2015 -16
Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.
Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.
Η Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων
Κι ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια.
Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες.
Σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…
Κύριε, όχι μ’ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου.
Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει.
Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό.
Είναι δύσκολο ν’ απαλλαγεί ο κάθε άνθρωπος από τον αόρατο χορό των γερόντων που τον παρακολουθούνε σ’ όλη του τη ζωή.
Σ’ αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Με τι καρδιά, με τι πνοή τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας * λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή
ΤΟΣΟΣ ΠΟΝΟΣ ΤΟΣΗ ΖΩΗ ΠΗΓΑΝ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΑΔΕΙΑΝΟ
ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΕΛΕΝΗ.
Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στο ακρογιάλι.
Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλα μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει. Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα στο πρόσωπό της.
Τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;
Είπες εδώ και χρόνια: «Κατά βάθος
είμαι ζήτημα φωτός».
Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν᾿ αντικρίσετε τον ήλιο. Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν᾿ αντικρίσετε τον άνθρωπο.
Σκαρφαλώνοντας λέξεις, όπως μιαν ανεμόσκαλα…
Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις.