MAART 2020 – 37
BOEKRECENSIE
Iets heel eenvoudigs Op weg naar school loopt Owen door een park waarin een herdenkingsplantsoen is ingericht. Het standbeeld van een stenen soldaat op een bankje daar wordt een vriend voor hem. De Britse auteur Lisa Thompson laat in Owen en de soldaat de kracht van herdenken zien. DOOR MIREILLE BREGMAN Frank Westerman wen zit in de brugklas en gaat graag naar school. Elke dag komt hij door een park waar een herdenkingshoek is ingericht en ziet hij een stenen soldaat op de bank. Als hij een keer vogelpoep van het hoofd haalt, valt het Owen op dat het beeld net een echt mens lijkt. ‘Hij maakte op mij niet zo’n heldhaftige indruk – hij zag er eerder uit als een doodgewone man die had moeten gaan vechten.’ Zo komt het dat Owen op een dag plaatsneemt op de bank en tegen de soldaat begint te kletsen. Al snel in het verhaal blijkt dat Owens vader hem vroeger naar het park meenam en hem vertelde over oorlog, de mannen uit hun stad die moesten vechten en het symbolische standbeeld. Nu leeft
O
LISA THOMPSON, OWEN EN DE SOLDAAT, VERTALING: ANNEKE BOK, CLAUDIA DE POORTER, UITGEVERIJ BILLY BONES, 104 PAGINA’S (€12,99)
Lisa Thompson ILLOT
zijn vader niet meer, gesneuveld tijdens een uitzending naar Syrië. Owens moeder ligt depressief op de bank met ‘ogen die even uitdrukkingsloos blijven als die van de stenen soldaat’. Deze gebeurtenissen en het afhouden van hulp maken dat Owen zich eenzaam voelt. In het standbeeld vindt hij een luisterend oor. Dan bereikt hem het nieuws dat de gemeente reden ziet om het oude, afbrokkelende beeld te laten verwijderen. Owen vindt dit natuurlijk erg teleurstellend: na zijn vader verloren te hebben en ook bijna zijn moeder, zou de soldaat ook nog weggaan? De gelegenheid om zijn mening aan de betreffende gemeenteraadsleden te laten horen dient zich aan. Op school wordt een nieuwe schoolbibliotheek geopend en Owen wordt gevraagd een gedicht te schrijven. Eigenlijk vindt hij het doodeng, maar hij doet alsof hij dapper is,
zoals een soldaat ook zou doen. Owen en de soldaat is door het niet te moeilijke taalgebruik goed te lezen voor kinderen vanaf tien jaar. Het boek kan worden ingezet in een situatie waarin een kind zijn ouder door militaire omstandigheden verliest. Thompson nodigt je achterin uit om net als Owen een gedicht te schrijven, over iets heel eenvoudigs dat in je leven gebeurt. ‘Mijn vader werd uitgezonden, / en liet ons achter, heel alleen. / Hij hoort me niet meer lachen, / zoals de soldaat van steen.’ Thompson heeft met Owen en de soldaat een prachtig klein verhaal geschreven over eenzaamheid, maar ook over verbondenheid tussen mensen. Haar debuutroman De goudvisjongen werd goed ontvangen en ik hoop dat de wereld dit verhaal ook omarmt.
++++
