2 minute read
ACTEUR BIJ MOOI WEER
DÉLANO VAN DEN BERG OVER ZIJN ACTEURSCHAP
Louis Lemaire & Délano van den Berg in Zwanenzang
Advertisement
‘Mijn ouders scheidden toen ik klein was en ik ging met mijn moeder in een dorpje buiten Rotterdam wonen. Ik kwam daar in groep 3 terecht en had het gelijk moeilijk. Het klikte niet met de onderwijzers, ik sloot me te veel af, en ik moest vaak nablijven. Met de andere kinderen lukte het al evenmin om een band op te bouwen. De jongens gingen voetballen, maar dat kon ik niet. Meisjes vond ik nog niet interessant. Met hen bloemen gaan plukken was geen alternatief. Ik was veel alleen. Dus praatte ik maar tegen de bomen, en overlegde ik veel met de katten in de buurt.
Er was een pleintje bij de school waar een betonnen verhoging stond, een soort podium. Op een keer kreeg ik het idee om daar op te gaan staan. Ik begon mijn verhaal daar op die verhoging te spelen. De meisjes die in de buurt bloemen aan het plukken waren, kwamen om me heen staan. De jongens stopten met voetballen om te zien wat ik aan het doen was. Ik weet niet meer wat voor verhaal ik opvoerde, maar alle kinderen lachten. Ik voelde hun waardering, ik werd toegelaten tot de gemeenschap.
Uiteindelijk mocht ik iedere vrijdag in de klas een samenvatting van de schoolweek opvoeren. Ineens kregen de leerkrachten wél hoogte van me. Ik had een manier gevonden om hen naar mijn verhaal te laten luisteren.’
‘Alle dingen die in een personage zitten, zitten ook in jezelf. Spelen in ons theater betekent dat er bijna geen afstand meer is tussen jezelf en het publiek. Als je wenkbrauw begint te trillen, dan zien mensen dat. Dus ook als je oneerlijk staat te spelen. Ik zie iets nooit als moeilijk, eerder als een uitdaging. Maar met bepaalde stukken is het lastiger dan met andere. Hoe meer een personage op jezelf lijkt, hoe moeilijker het is om te spelen.’
‘Ik zou in de nabije toekomst graag de Ezel in ‘Midzomer-nachtsdroom’ van Shakespeare spelen. Ik zag een oude opname van een enscenering waarin Ko van Dijk die rol speelde. Hij was een heel volkse acteur, heel puur. Dat maakte dat wat hij daar deed, tijdloos was. Uiteraard sprak me dat zeer aan!’
Bart Kiene
