အပိုင္း (၁) တရား႐ႈမွတ္တယ္ဆိုတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာက္ႏိုင္ဖို႔
တရား႐ႈမွတ္ရာမွာ
႐ႈပ္ေထြးတဲ့
သဘာ၀အတိုင္း
လႊတ္ေပးလိုက္တာ
တည္ၿငိမ္တဲ့
ဗဟိဒၶေလာကကို
အဇၩတၱေလာကကို
လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဘာသာတရား အားလံုးနဲ႔ မ်ားစြာေသာ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြမွာ ဒီ႐ႈမွတ္မႈကို “သန္စ ႔ င္ၿပီး
စြမ္းအားျပည့္၀တဲ့
စိတ္ကို
ရရွိဖို႔
နည္းလမ္း”အျဖစ္
သိၾကပါတယ္။ ေလာကကလြတ္ေျမာက္တဲ့၊ စင္ၾကယ္တဲ့ ဒီစိတ္ကို ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားလိုက္ရတာဟာ
အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းပါတယ္။
ႏွစ္သက္စရာလည္း
ေကာင္းပါတယ္။ တရားအားထုတ္ရာမွာ အစပိုင္းေတာ့ အခက္အခဲေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီ
အခက္အခဲက
အလြန္လွပၿပီး
အဓိပၸာယ္
ျပည့္ ၀တဲ့
အေျခအေနေတြဆီ ဦးေဆာင္သြားလိမ့္မယ္လို႔ နားလည္ၿပီး အခက္အခဲကို သည္းခံစိတ္လည္း ရွိလာပါလိမ့္မယ္။ အားထုတ္ရက်ိဳး နပ္ပါလိမ့္မယ္။ အားစိုက္မႈ
မရွိဘဲ
မတိုးတက္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့
အခ်က္ဟာ
သဘာ၀နိယာမ ျဖစ္ပါတယ္။ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္ရဟန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အားထုတ္မႈ မပါဘဲနဲ႔
ဘာမွ
မရႏိုင္ပါဘူး။
ဘယ္ကိစၥမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။
တရား
႐ႈမွတ္ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
အားစိုက္မႈ
အားစိုက္မႈမွာ
တစ္ျခား
တစ္ခုတည္းနဲ႔လည္း
ကၽြမ္းက်င္မႈပါဖို႔
လိုပါတယ္။
ဆိုလိုတာက စြမ္းအင္ကို ေနရာမွန္ဆီ ဦးတည္ေပးလိုက္ဖို႔နဲ႔ သူ႔တာ၀န္ မၿပီးဆံုးမခ်င္း အဲဒီ ေနရာမွန္မွာပဲ ဆက္လက္
ထားရွိဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အားစိုက္မႈက ဟန္႔တားတာ၊ ေႏွာင္ယွက္တာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။
နက္နဲတဲ့
ကမၼ႒ာန္းရဲ့
လွပတဲ့
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုသာ
ထုတ္လုပ္ဖန္တီး
ေပးပါတယ္။ အားစိုက္မႈကို
ဘယ္ေနရာမွာ
ဦးတည္ေပးရမလဲဆိုတာ
သိႏိုင္ဖို႔
တရား႐ႈမွတ္မႈရဲ့ ပန္းတိုင္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိနားလည္ထားရပါမယ္။ တရား႐ႈမွတ္မႈရဲ့ ပန္းတိုင္ဟာ လွပတိတ္ဆိတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ တည္ၿငိမ္ၿပီး
သန္႔စင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပန္းတိုင္ကို သိနားလည္တယ္ဆိုရင္ အားစိုက္ရမယ့္
ေနရာနဲ႔
ပန္းတိုင္
နည္းလမ္းဟာ
တကယ့္ကို
ေရာက္ေအာင္
အားထုတ္ရမယ့္
ထင္ရွားလာပါတယ္။
သဘာဝအတိုင္း
လႊတ္ေပးထားလိုက္ဖို႔၊ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ အလားအလာရွိတဲ့ စိတ္ကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ဖို႔ အားစိုက္ရပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ တရားမ်ားစြာထဲက (တရား႐ႈမွတ္မႈရဲ့ ေယာဂီမ်ိဳးဟာ
မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တဲ့၊ တစ္ခုကေတာ့
ပန္းတိုင္)
အလြန္
သမာဓိ
အမင္း
႐ိုးရွင္းေပမယ့္
ေလးနက္တဲ့
“စြန္႔လိုစိတ္
ရွိတဲ့သူဟာ
ရလြယ္ပါတယ္”
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့
အဇၩတၱ
တဲ့။
ဒီလို
အေျခအေနကို
အလိုအေလ်ာက္နီးပါး ရရွိပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ေဟာေတာ္မူတာက ေလးနက္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းကို ေရာက္ဖို႔၊ စြမ္းအင္ ျပည့္ဝတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ဖို႔ အဓိက အေၾကာင္းဟာ စြန္႔လႊတ္လိုျခင္း၊ သဘာဝအတိုင္း ျဖစ္ခြင့္ ေပးလိုက္ျခင္းနဲ႔ စြန္႔လႊတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အားထုတ္ေနတဲ့
ကာလအတြင္းမွာ
စုေဆာင္းသိုမွီးတဲ့စိတ္၊
ပစၥည္းဝတၳဳေတြအေပၚ ဆုပ္တြယ္ထားတဲ့ စိတ္ကို တိုးပြားေအာင္လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
စြန္႔လႊတ္တဲ့စိတ္၊
ဝန္ထုပ္ေတြ
ခ်ပစ္လိုက္တဲ့စိတ္ကို
ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ပဲ လုပ္ရပါမယ္။ ကမၼ႒ာန္းရဲ့ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေလးလံတဲ့ အထုပ္အပိုးလိုမ်ိဳး
တာဝန္ဝတၱရား
ထမ္းရြက္ထားရပါတယ္။
ဝန္ထုပ္မ်ားစြာကို
တရားစခန္းမွာေတာ့
သယ္ေဆာင္
ဝန္စည္စလယ္ေတြ
တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ကို
ေလွ်ာ့ခ်ထားရဲ့လားလို႔
အေပၚကေန
ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြလို႔
ဖိခ်ထားတဲ့၊ မွတ္လိုက္ပါ။
စြန္႔ပစ္လိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ
အခ်ိန္စီးတဲ့ သူတို႔ကို
မွန္ကန္တဲ့
ဒီသေဘာထား၊
တကယ့္ ျပန္မၾကည့္ဘဲ
အဲဒီပစၥည္းေတြကို
လႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔အတြက္ ဒီအားစိုက္မႈ၊
ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ပါ။
သဘာဝအတိုင္း
သေဘာထား
စြန္႔လႊတ္မႈဆီ
ရရွိပါတယ္။
ဦးတည္တဲ့
စိတ္ရဲ့
ဒီေျပာင္းလဲမႈက နက္႐ိႈင္းတဲ့ ကမၼ႒ာန္းဆီ ပို႔ေပးပါလိမ့္မယ္။ တရားစခန္းရဲ့ ပထမဆံုး အဆင့္ေတြမွာပဲ စြန္႔ခြာမႈ ေနကၡမၼစြမ္းအင္ကို ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရဲ့လား၊ ပစၥည္း ဝတၳဳေတြကို စြန္႔ပစ္လိုစိတ္ ေမြးႏိုင္ရဲ့လား ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။ နည္းနည္းခ်င္း
လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့
ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။
စြန္႔လိုက္တဲ့အခါ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြ
ပိုၿပီး
သဘာဝဟာ
စိတ္ထဲမွာ
ေပါ့ပါးလာတာကို
ကင္းသြားပါမယ္။
နည္းနည္းခ်င္း
ပစၥည္းဝတၳဳေတြကို ခံစားရပါလိမ့္မယ္။
လြတ္လပ္သြားပါမယ္။
ကမၼ႒ာန္း
တရားလမ္းစဥ္မွာ ဒီလို ပစၥည္းဝတၳဳေတြကို စြန္႔လႊတ္ျခင္းဟာ သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ေပၚလာပါတယ္။ ဒီအေျခခံ အဆင့္ကို ျမန္ျမန္ေလး ေက်ာ္လိုက္ခ်င္ရင္လည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေက်ာ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သတိရွိပါေစ။ တစ္ခါတစ္ခါ အေျခခံ အဆင့္ေတြကို ျမန္ျမန္ေက်ာ္လိုက္ရင္ အေျခခံ မဲ့ေနတတ္ ပါတယ္။ အလြန္အားနည္းၿပီး
အလ်င္စလို
အိမ္ေဆာက္တာနဲ႔
တူေနပါတယ္။
ျပဳလုပ္ထားတဲ့
အုတ္ျမစ္ေပၚမွာ
အေဆာက္အဦဟာ
ျမန္ျမန္
တက္သြားေပမယ့္ ျမန္ျမန္ ၿပိဳက်တတ္ပါတယ္။ သန္သန္မာမာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေျခခံနဲ႔ ပထမအဆင့္မွာ အခ်ိန္ယူျခင္းဟာ ပညာသား
ပါပါတယ္။ အထက္အထက္က ေက်နပ္ႏွစ္သက္စရာ ကမၼ႒ာန္း အဆင့္ေတြ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေနပါလိမ့္မယ္။
အထက္အဆင့္
ေတြဟာလည္း
တည္ၿငိမ္
ခိုင္ျမဲ
ဘုန္းႀကီးတို႔ အနာဂတ္က
သင္ျပေပးတဲ့
ကမၼ႒ာန္းနည္းမွာေတာ့
ဝန္စည္စလယ္
အထုပ္အပိုးေတြကို
အတိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္တဲ့၊
အလြန္႐ိုးရွင္းတဲ့ အဆင့္က စတာကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒီကိစၥဟာ အေျခခံ က်လြန္းတယ္၊ အလြန္လြယ္ကူတယ္လို႔ ထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္ အခိုက္အတန္႔မွာ အာ႐ံုစိုက္ျခင္း ျဖစ္တဲ့ ပထမ ပန္းတိုင္ကို စနစ္တက်
မေရာက္ေသးခင္ အထက္အဆင့္ကို လွမ္းမေက်ာ္ဘဲ အေျခခံ အဆင့္မွာ အင္အားအျပည့္ ထည့္လိုက္ရင္ အထက္အဆင့္အတြက္ အလြန္ခိုင္မာတဲ့ အေျခခံကို
တည္ေဆာက္
ထားလိုက္ၿပီလို႔
ေနာက္က်ေတာ့
နားလည္လာပါလိမ့္မယ္။ အတိတ္ကို ကိုယ့္မိသားစု၊
စြန္႔လႊတ္ျခင္းဆိုတာ
ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့
ကိုယ္ေဆာင္ရြက္ရမယ့္
ကိစၥ၊
အလုပ္၊
ကိုယ့္တာဝန္ဝတၱရား၊
ကိုယ့္သမိုင္းေၾကာင္း၊ ကေလးဘဝက ကိုယ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ကာလဆိုးေကာင္း၊ ဒါေတြ
ကိုေတာင္
ထည့္မစဥ္းစားတာ
ျဖစ္ပါတယ္။
အတိတ္က
အေတြ႔အၾကံဳေတြကို လံုးဝ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘဲ စြန္႔ လႊတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သမိုင္းေၾကာင္း မရွိတဲ့သူ ျဖစ္လာပါတယ္။ မိဘေတြက
ဘယ္က
ဘယ္သူ၊
လာခဲ့တယ္၊
ဘယ္လို
ဘယ္မွာ
ေမြးဖြားခဲ့တယ္၊
ႀကီးပ်င္းခဲ့ရတယ္
ဆိုတာေတာင္
ထည့္မစဥ္းစား ပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို တရားအားထုတ္တဲ့ အခါမွာ
စြန္႔ပစ္လိုက္ရပါတယ္။
သူေတြဟာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒီနည္းအားျဖင့္
တူညီလာၾကပါတယ္။ ေယာဂီ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
အေဟာင္းပဲ
တရားအားထုတ္တ ဲ့
အားထုပ္သူ ျဖစ္ျဖစ္၊
အားထုတ္ဖူးၿပီ
ေယာဂီေတြသာ
အသစ္ပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
ဆိုတာဟာ
အေရး
မႀကီးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ သမိုင္းေၾကာင္းကို စြန္႔လိုက္ႏိုင္ရင္ အားလံုးဟာ တူမွ်ပါတယ္။ လြတ္လပ္ပါတယ္။
အားလံုးကို
ထိန္းခ်ဳပ္
လြတ္ေပးလိုက္ျခင္းကေန မဖြံ႔ၿဖိဳးႏိုင္ေအာင္ အျမင္ေတြ၊
ကန္႔သတ္ထားတဲ့၊
ျဖစ္ေပၚလာမယ့္
တားျမစ္ထားတဲ့
ေတြးထင္မႈေတြကေန
ႀကိဳးစားေနၾကတာ
ျဖစ္ပါတယ္။
သဘာဝအတိုင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို
စိုးရိမ္ပတ္သက္မႈေတြ၊
လြတ္ေျမာက္ေအာင္
ေနာက္ဆံုးမွာ
မတိုးတက္ သေဘာထား
ကိုယ္တိုင္
ကိုယ့္သမိုင္းေၾကာင္း
အစိတ္အပိုင္း အားလံုးကို လႊတ္ပစ္လိုက္ရပါမယ္။ တရား အားထုတ္တဲ့ အခ်ိန္အထိ
ျဖစ္ခဲ့တဲ့
အျဖစ္အပ်က္၊
အခုေလးတင္
ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့
အမွတ္သညာကိုေတာင္ လႊတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္
အတိတ္က
ဝန္ထုပ္ကို
ပစၥဳပၸန္ထိ
သယ္မလာေတာ့ပါဘူး။ အခုေလးတင္ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ စိတ္မဝင္စား
ေတာ့ပါဘူး။ လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အတိတ္ကို စိတ္မွာ ပဲ့တင္အထပ္ မခံပါဘူး။ စိတ္ဟာ အ႐ူးေထာင္မွာ စိတ္ေဝဒနာရွင္ေတြ ထိခိုက္နာက်င္မႈ မျဖစ္ရေအာင္
စီမံထားတဲ့
ဘယ္လိုသေဘာထား
နံရံေပ်ာ့ေပ်ာ့
အခန္းလို
ျဖစ္လာပါတယ္။
ဘယ္လိုေတြးထင္မႈမ်ိဳးပဲ
ျဖစ္ေပၚလာပါေစ
နံရံေပ်ာ့ေပ်ာ့မွာ ဝင္တိုက္မိ ပါတယ္။ ျပန္ၿပီး ကန္ထြက္ မလာေတာ့ပါဘူး။ နံရံေပ်ာ့မွာ နစ္ျမဳတ္ၿပီး အဲဒီမွာတင္ ရပ္တန္႔ သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
အတိတ္ကို
စိတ္မွာ
ပဲ့တင္ထပ္ခြင့္
မေပးပါဘူး။
မေန႔တစ္ေန႔က အတိတ္တင္ မကပါဘူး ၿပီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ အားလံုးကို ခြင့္မေပးတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဝန္မရွင္း တာေတြကို ပယ္စြန္႔ ေနၾကတာ၊
သဘာဝအတိုင္း
လႊတ္ေပးလိုတဲ့
စိတ္ကို
ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္
လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ အတိတ္ကို
ေလ့လာမႈ
ႀကံစည္ျခင္းအားျဖင့္
ျပဳႏိုင္တယ္၊
အတိတ္က
အတိတ္ကေန
ျပႆနာကို
တနည္းနည္းနဲ႔
ေျဖရွင္းႏိုင္တယ္လို႔
တစ္ခ်ိဳ႕က ထင္ျမင္ယူဆၾကပါတယ္။ အတိတ္ကို ၾကည့္တဲ့အခါ အမွန္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ
နားလည္ထားသင့္ပါတယ္။
ဘယ္လို
ျမင္ရတယ္လို႔ပဲထင္ထင္ အမွန္တရားဟာ အဲဒီအျမင္နဲ႔ လံုးဝ မတူပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ
ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
အခုေလးတင္က
နာရီဝက္ေလာက္က ဆိုပါစို႔။
ျဖစ္ခဲ့တာကိုေတာင္
ျငင္းခံုေနရပါတယ္။
ျငင္းေနရပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့
ယာဥ္တိုက္မႈတစ္ခု
မ်က္ျမင္သက္ေသ
႐ိုးသားၾကမယ္။
လူေတြ
ဒါေပမယ့္
ႏွစ္ေယာက္ရွိမယ္။
အဲဒီသက္ေသ
ျဖစ္ခဲ့တယ္
ႏွစ္ေယာက္လံုး
ႏွစ္ေယာက္ဟာ
တစ္မ်ိဳးစီ
ထြက္ဆိုၾကမယ္ဆိုတာ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ သိပါတယ္။ မွတ္ဉာဏ္ဟာ ဘယ္ေလာက္
မယံုၾကည္ေလာက္
မယံုရသလဲဆိုတာ
စဥ္းစားမႈမွာ
တန္ဖိုး
စဥ္းစား
ပါဘူး။
မွတ္ဉဏ္ဟာ
ၾကည့္႐ံုနဲ႔တင္
အတိတ္ကို
မထားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
အတိတ္ကို
လႊတ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ သူေသေကာင္ကို ေျမျမႇဳပ္လိုက္သလို အတိတ္ကို ျမႇဳပ္ႏွံႏိုင္ပါတယ္။
ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး
ေျမျမႇဳပ္သၿဂႋဳဟ္၊
ဒါမွမဟုတ္
မီးသၿဂႋဳဟ္လိုက္ပါ။ အတိတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုပ္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အတိတ္ကို
တြယ္မေနပါနဲ႔။
ကုန္လြန္ၿပီးသား
အခိုက္အတန္႔ဆိုတဲ့
အေလာင္းေကာင္ေတြကို စိတ္ထဲမွာ မထားပါနဲ႔ေတာ့။ ထားေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္မပိုင္တဲ့ ဝန္ထုပ္ေတြနဲ႔ ညြတ္က်ေလးလံ ေနပါလိမ့္မယ္။ အတိတ္ကို
လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။
ပစၥဳပၸန္မွာ
လြတ္လပ္ႏိုင္စြမ္း
ရွိလာပါလိမ့္မယ္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္း၊ အနာဂတ္ကိုလည္း “အနာဂတ္မွာ
စိုးရြံ႕ျခင္း၊
အစီအစဥ္နဲ႔
လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။ ဘာကိုပဲ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလိုမ်ိဳး
အနာဂတ္နဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ထားထား
ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္လာတာက
ေမွ်ာ္လင့္ထားတာနဲ႔ တစ္ျခားစီ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္”လို႔ ဗုဒၶေဟာေတာ္မူခဲ့ ဖူးပါတယ္။
အနာဂတ္ဟာ
မခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူးဆိုတာ
မေသခ်ာဘူး၊
ပညာရွိေတြ
ႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး၊
သိပါတယ္။
ႀကိဳတင္
အနာဂတ္ကို
ႀကိဳေမွ်ာ္ျခင္းဟာ လံုးဝ မိုက္မဲပါတယ္။
တရားအလုပ္မွာ အနာဂတ္ကို
ႀကံစည္ျခင္းဟာ အႀကီးအက်ယ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကို
႐ႈမွတ္တဲ့အခါ
ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
စိတ္ဟာ
စိတ္ဟာ
တကယ္
ဆန္းၾကယ္တာကို
အံ့ဩစရာ
ေကာင္းတာေတြ၊
ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေတြကို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အခက္ၾကံဳေနရတဲ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရႏိုင္တဲ့
ေယာဂီ
ေတြဟာ
“စိတ္ပ်က္စရာ
ေနာက္တစ္ခ်ိန္ေတာ့
လာျပန္ၿပီ”ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ တရားထိုင္ေနရတာမ်ိဳး ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေတြးမ်ိဳးနဲ႔
ထိုင္ေနရေပမယ့္လည္း
အထူးအဆန္းေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္ဆံုး၊
ျဖစ္လာၿပီး
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့
ကမၼ႒ာန္းဆီ
ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဆယ္ရက္စခန္း စဝင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း မၾကာခင္ကပဲ ၾကားမိပါတယ္။
သူဟာ
ပထမဆံုးေန႔မွာ
ခႏၶာကိုယ္
နာက်င္လြန္းလို႔
အိမ္ျပန္ခြင့္ ေတာင္းပါသတဲ့။ “ေနာက္တစ္ရက္ပဲ ေနလိုက္ပါ။ နာက်င္တာ ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။
တာဝန္ယူပါတယ္”လို႔
ဆရာက
ေျပာသတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ရက္ ဆက္ေနလိုက္တာ ပိုၿပီး နာက်င္လာလို႔ တစ္ခါ အိမ္ျပန္ခြင့္ ေတာင္းျပန္ပါ သတဲ့။ “ေနာက္ထပ္ တစ္ရက္ထဲပါ။ နာက်င္တာ ေပ်ာက္သြားပါမယ္”လို႔ပဲ ဆက္ေနေတာ့
ဆရာ့ဆီသြားၿပီး ဆရာကေတာ့
ပိုဆိုး
ဆရာက
ထပ္ေျပာသတဲ့။
လာျပန္သတဲ့။
နာက်င္လြန္းလို႔ “ေနာက္ထပ္
သူ
ကိုးရက္လံုးလံုး
အိမ္ျပန္ဖို႔ တစ္ရက္ထဲပါ။
တတိယေန႔
ညေနပိုင္းမွာ
ခြင့္ေတာင္းတယ္။ နာတာက်င္တာ
ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္”လို႔ပဲ ေျပာသတဲ့။ ေနာက္ ဆံုးေန႔မွာေတာ့ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာ ျဖစ္ခဲ့ပါသတဲ့။ နံနက္ပိုင္းမွာ ပထမဆံုး စထိုင္ေတာ့ နာက်င္တာ ေပ်ာက္သြားသတဲ့။ ျပန္ ေပၚမလာေတာ့ဘူးတဲ့။ လံုးဝ နာက်င္မႈ မရွိဘဲ အၾကာႀကီး ထိုင္ႏိုင္သတဲ့။ စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထူးဆန္းတယ္၊ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အက်ိဳးရလာဒ္ကို ျဖစ္ေစတယ္ဆိုတာ သူ အံ့ဩရတာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္
အနာဂတ္ကို
ထူးဆန္းပါတယ္။
သင္
ဘယ္လိုမွ
မသိပါဘူး။
ေမွ်ာ္လင့္
ဆန္းၾကယ္ပါတယ္။
မထားႏိုင္တဲ့အရာပါ။
ဒီလို
အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳးက အနာဂတ္ကို မၾကံစည္ဖို႔၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း မထားဖို႔ သင့္ကို ဆင္ျခင္တံုပညာနဲ႔ သတၱိ ေပးပါတယ္။ တရားထိုင္ရင္း
“ဘယ္ႏွစ္မိနစ္
က်န္ေသးသလဲ၊
ဒါကို
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သည္းခံရအံုးမလဲ”လို႔မ်ား ေတြးမိရင္ အနာဂတ္မွာ က်က္စားေနမိ
ျပန္ပါၿပီ။
နာက်င္မႈဟာ
တစ္ခဏအတြင္းမွာ
ေပ်ာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အခိုက္အတန္႔ တစ္ခုဟာ လြတ္လပ္မႈ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ တရားစခန္းမွာ
အႀကိမ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္အႀကိမ္မွ မေကာင္းဘူးလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ
အေတြး
ထိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ေတြးမိမယ္။
ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
အရာရာဟာ
ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
ေနာက္တစ္ခါ
တကယ့္ကို
“ဟုတ္ၿပီ။
ထိုင္ေတာ့
ငါ
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း
တရားထိုင္ႏိုင္ၿပီ”လို႔
အခက္ေတြ႔ျပန္ေရာ။
ဘာေတြ
ျဖစ္ေနတာလဲ။ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ပထမဆံုး ကမၼ႒ာန္း ဆရာက ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာ တစ္ခု ေျပာခဲ့ပါတယ္။ တရားမွာ မေကာင္းတာရယ္လို႔ မရွိဘူးတဲ့။ သူ မွန္တာေပါ့။
မေကာင္းဘူးလို႔ဆိုတဲ့
ကမၼ႒ာန္းေတြဟာ
စိတ္ပ်က္စရာ
အေတြ႔အၾကံဳ၊ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ အရာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ
တရားဟာ
ပင္ပင္ပန္းပန္း
ႀကိဳးစားတဲ့အတြက္
ဘာရရမယ္ဆိုတဲ့
အေပးအယူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တနလၤာေန႔ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အခေၾကးေငြ ဘာမွ
မရတဲ့
သူနဲ႔
တူပါတယ္။
“ငါ
ဘာအတြက္
လုပ္ေနတာလဲ”လို႔
သူ
စဥ္းစားတယ္။ အဂၤါေန႔ တစ္ေန႔လံုး သူ အလုပ္ လုပ္ျပန္တယ္။ ဘာမွ မရေသးဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔လည္း
ၾကာသပေတးေန႔ေတြမွာလည္း
အဆင္မေျပဘူး။
ပင္ပင္ပန္းပန္း
ဗုဒၶဟူးေန႔၊
လုပ္ရတဲ့အတြက္
ဘာရတယ္လို႔ ျပစရာ မရွိဘူး။ ေလးရက္ဆက္တိုက္ အဆင္မေျပဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေသာၾကာေန႔၊ အရင္လိုပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ အလုပ္ရွင္က
လုပ္ခေပးပါ
တယ္။
သူက
“ဟား။
ေန႔ကုန္ေတာ့
ဘာလို႔
ေန႔တိုင္း
အခု
ဥပမာကို
လုပ္ခမရတာလဲ”တဲ့။ တရားထိုင္ခ်ိန္တိုင္း နားလည္တယ္
ဘာလို႔
မဟုတ္လား။
အက်ိဳးမရတာလဲ။
ကမၼ႒ာန္းမွာ
သေဘာက်
ေက်နပ္မႈရဖို႔၊
ေအာင္ျမင္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔အတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ႈမွတ္ရင္း ခြန္အားစုေဆာင္းပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ အရွိန္ယူပါ။ အရည္အခ်င္းေကာင္းေတြ လံုေလာက္လာေတာ့ ဝင္ေရာက္ပါတယ္။
စိတ္ဟာ အဲဒါဟာ
ေကာင္းျမတ္တဲ့
လုပ္ခရတဲ့ေန႔နဲ႔
ကမၼ႒ာန္းဆီ
တူပါတယ္။
ဒါဟာ
ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ ကမၼ႒ာန္းမွာ အဆိုးႀကံဳရျခင္းပါပဲ။ မၾကာခင္က
ဆစ္ဒနီမွာ
အေမးအေျဖခ်ိန္မွာ ဘုန္းႀကီးတို႔ကို ေစာေစာပိုင္း
အမ်ိဳးသမီး
တစ္ေန႔လံုး
တရား
လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္က
တရားစခန္းရဲ့ အေၾကာင္းႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔
သူစိတ္တိုရတဲ့အေၾကာင္း
ခ်ိန္ေတြမွာ
အခက္ၾကံဳရၿပီး
ေျပာျပတယ္။
ကမၼ႒ာန္းျဖဳတ္ဖို႔
ေခါင္းေလာင္း ျမန္ျမန္မတီးလို႔ စိတ္တိုတာတဲ့။ ေနာက္ပိုင္း လွပၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အဆင့္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေလာင္းတီးတာ ေစာလို႔ စိတ္တိုတာတဲ့။ ကမၼ႒ာန္းခ်ိန္ေတြကေတာ့
အားလံုးတူပါတယ္။
အတိအက်
တစ္နာရီစီပါပဲ။ ဆရာမို႔ ေခါင္းေလာင္း တီးၿပီးေတာ့ အႏိုင္ယူလို႔ မရပါဘူး။ “ေခါင္းေလာင္းတီးဖို႔
ဘယ္ေလာက္
လိုေသးသလဲ”လို႔
စိတ္ကူးၿပီး
အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ညႇင္းဆဲတဲ့ အဆင့္၊ ကိုယ္မပိုင္တဲ့ ဝန္ထုပ္ေတြကို ထမ္းထားတဲ့အဆင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
“အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္
ဘာဆက္လုပ္မယ္”ဆိုတဲ့ သတိႀကီးႀကီး
ထားပါ။
ေလးလံတဲ့
ဒီအေတြးမ်ိဳး
က်န္ေသးတယ္၊ ဝန္ထုပ္ကို
ေနာက္ မယူလိုက္မိဖို႔
ဝင္လာရင္
ေလာေလာဆယ္
ျဖစ္ေပၚေနတာကို အာ႐ံု မစိုက္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ တရား ႐ႈမွတ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ ဒုကၡရွာေနတာပါ။ ဒီကမၼ႒ာန္း
အဆင့္မွာ
မသိႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ စိတ္စိုက္ထားပါ။
မနက္လား၊
ေနလယ္လား
ေလာေလာဆယ္
ဘာမွ
အခိုက္အတန္႔မွာပဲ
အခိုက္အတန္႔ကိုပဲ သိရပါမယ္။
အခုေလာေလာဆယ္
အခိုက္အတန္႔ ေလးပါ။ ဒီနည္းအားျဖင့္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ကုန္ခဲ့ၿပီ၊ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးတယ္လို႔ ပစၥဳပၸန္မွာ
႐ႈမွတ္ေနတဲ့
သတိမထား၊
ဘာေန႔ရယ္လို႔
ရေသ့ရဟန္းတို႔ရဲ့
မသိဘဲ
လွပတဲ့
အခ်ိန္ကာလ
ဘဝနဲ႔
ရွိေနတုန္းက
တိုင္းတာမႈဆီ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က၊
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ
ရဟန္းငယ္
လက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ ႏွစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ပံုမွန္က်င္လည္ေနက် အခ်ိန္လုရတဲ့ ဘဝထက္ လြတ္လပ္တဲ့၊ အခ်ိန္ကာလ စံမဲ့ေနတဲ့ ေနရာမွာ ေနရတာ အံ့ဩစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလ စံမဲ့တဲ့ ေနရာမွာ၊
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာက ပညာရွိေတြ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ၾကသလိုမ်ိဳး သင္ဟာ ေလာေလာဆယ္ အခိုက္အတန္႔ကိုပဲ ေတြ႔ႀကံဳ ခံစားေနပါတယ္။ ဒီ႐ႈမွတ္မႈပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထူးျခားမႈ မရွိပါဘူး။ သင္ဟာ အရွိအမွန္ဟာ အတိတ္
လက္ရွိအမွန္တရားဆီ အံဩစရာ
ေကာင္းပါတယ္။
အနာဂတ္အားလံုးကို
တကယ္ရွင္သန္ေနသလို
ေရာက္ေနပါၿပီ။
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပါတယ္။
စြန္႔လႊတ္လိုက္တဲ့
ျဖစ္လာပါတယ္။
ပစၥဳပၸန္
သင္
အခါမွာ
တည္ရွိေနပါတယ္။
သတိအျပည့္နဲ႔ပါ။ ဒါဟာ ကမၼ႒ာန္းရဲ့ ပထမအဆင္ပ ့ ဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ တည္ေနတဲ့ သတိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဆင့္ ေရာက္ရင္ သင္ဟာ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ေဆာင္ၿပီးပါၿပီ။ ေလးနက္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းကို တားျမစ္တဲ့၊ ပထမဆံုး ၾကံဳရတဲ့ ဝန္ထုပ္ေတြကို လႊတ္ပစ္လိုက္ပါၿပီ။
မထူေထာင္ႏိုင္မခ်င္း
စြန္႔လႊတ္မႈ
ပထမအဆင့္မွာ
အားေကာင္း
ခြန္အားစိုက္ထည့္
ခိုင္မာေအာင္ ေနလိုက္ပါ။
ပစၥဳပၸန္အေပၚ သိမွတ္မႈကို ေနာက္ တစ္ဆင့္ ျမႇင့္ေပးပါ့မယ္။ ကင္းဆိတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္သိမႈ အဆင့္ေပါ့။
အပိုင္း (၂) အေလးနက္ဆံုး
အျမင့္ျမတ္ဆံုး
ထိုးထြင္းသိမႈရဲ့
ဗီဇမ်ိဳးေစ့ျဖစ္တဲ့၊
စိတ္ရဲ့ လွပတဲ့ တည္ၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ သန္႔စင္မႈလည္းျဖစ္တဲ့ တရား႐ႈမွတ္မႈရ ဲ့ ပန္းတိုင္ကို အပိုင္းသံုးပိုင္းပါတဲ့ ဒီေဆာင္းပါးရဲ့ ပထမပိုင္းမွာ အၾကမ္းဖ်င္း ပံုေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ မျပတ္ႏိုင္တဲ့
ေနာက္ၿပီး
ကမၼ႒ာန္းအားလံုးရဲ့
ႀကိဳးမွ်င္နဲ႔တူတဲ့
႐ုပ္ဝန္ထုပ္
အဆက္အသြယ္၊ စိတ္ဝန္ထုပ္ေတြကို
စြန္႔လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ကို ညႊန္ျပခဲ့ပါတယ္။ အပိုင္း (၁)မွာ
ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ကမၼ႒ာန္းရဲ့ ပထမအဆင့္လို႔ သတ္မွတ္တဲ့ စရဏပိုင္းကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေယာဂီဟာ ပစၥဳပၸန္မွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ အဆက္မျပတ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနႏိုင္တဲ့အခါမွာ ပထမ အဆင့္ကို ေရာက္တယ္လို႔ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္
အရွိအမွန္ဟာ
အံဩစရာ
ေကာင္းပါတယ္၊
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပါတယ္။ ဒီအဆင့္ေရာက္ရင္ အေတာ္ ၿပီးေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။
ေလးနက္တဲ့ ကမၼ႒ာန္ရဲ့ အဆီးအတား၊ ပထမဆံုး ႀကံဳရတဲ့ ဝန္ထုပ္ေတြကို လႊတ္ပစ္လိုက္ပါၿပီ-ဆိုတဲ့၊ ေရာက္ေပမယ့္
ပိုၿပီးလွပ
ၿပီးခဲ့တဲ့
အခန္းမွာ
ပိုၿပီး႐ိုးရွင္း
ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့
မွန္ကန္တဲ့
အဆင့္ထိ
စိတ္အေျခအေန
(ဒုတိယအဆင္)့ အထိ ေရာက္ေအာင္ ဆက္သြားသင့္ ပါေသးတယ္။ ကင္းဆိတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္အသိ နဲ႔ ပစၥဳပၸန္အေတြးတို႔ရ့ဲ ကြဲလြဲျခားနားမႈကို ရွင္းလင္းခြဲျခားျခင္းဟာ ထုတ္လႊင္ေနတဲ့ ၾကည့္တဲ့အခါ
တင္းနစ္ပြဲကို
ဩစေၾတးလ်ားနဲ႔
ပြဲစဥ္ႏွစ္ခု
ထားမိပါလိမ့္မယ္။
ေၾကျငာေဝဖန္သူက နယူးဇီလန္
႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ
ၾကည့္ေနသလိုေပါ့။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ
သတိထားမိေကာင္း ပြဲစဥ္ကို
အသံုးဝင္ပါတယ္။
မွန္သား
ေျပာျပေနတဲ့
အဲဒီလို
ရွိေနတယ္ဆိုတာ
ျပင္မွာ
ေတြ႔ရတဲ့ပြဲနဲ႔
နားနဲ႔ၾကားရတဲ့
ကစားတယ္ဆိုရင္
ပြဲမ်ိဳးကို
ပြဲေပါ့။
ဩစေၾတးလ်က
ေၾကျငာသူရဲ့
ေဝဖန္ခ်က္ဟာ
တကယ့္အျဖစ္မွန္နဲ႔
အမ်ားႀကီး
ကြာေနႏိုင္ပါတယ္။ ေဝဖန္ခ်က္ဟာ မမွ်မတ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီဥပမာမွာ
ကမၼ႒ာန္းအတြင္းက
ကင္းဆိတ္တဲ့
ပစၥဳပၸန္အသိဟာ
ေဝဖန္ခ်က္မပါဘဲ မွန္သားျပင္က တင္းနစ္ပြဲကို ၾကည့္ရတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ေဝဖန္တာကို အာ႐ံုစိုက္ျခင္းဟာ ပစၥဳပၸန္ကို ေတြးေတာျခင္းနဲ႕ တူပါ တယ္။ ေဝဖန္ခ်က္မပါဘဲ
ေလ့လာတဲ့အခါ၊
ကင္းဆိတ္တဲ့
ပစၥဳပၸန္အသိကိုပဲ
ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ သစၥာတရားနဲ႔ ပိုနီးလာတယ္လို႔ နားလည္သင့္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ
အဇၩတၱမွတ္ခ်က္နဲ႔
သိနားလည္ၾကပါတယ္။ ေလာကကို
တကယ္ေတာ့
မသိႏိုင္ပါဘူး။
ၾကံစည္ၾကပါတယ္။
အဇၩတၱရဲ့
အဇၩတၱရဲ့
ေလာကကို
မွတ္ခ်က္အဆိုနဲ႔
မွတ္ခ်က္အဆိုဟာ
ဒုကၡရဲ့
အေၾကာင္းရင္း ေမာဟကို လိႈင္းထေစပါတယ္။ အဇၩတၱမွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ရန္သူကို
ေဒါသထြက္ပါတယ္။
တြယ္တာထားပါတယ္။ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။
အဇၩတၱမွတ္ခ်က္ဟာ
အႏၱရာယ္
စိုးရိမ္မႈနဲ႔
အျပစ္အနာအဆာကို
သိမ္ငယ္မႈကို
ဖန္တီးပါတယ္။
ႀကီးမားစြာ
ဘဝျပႆနာအားလံုးကို
ေၾကာက္ရြံ႕မႈနဲ႔
တည္ေဆာက္ပါတယ္။ လွည့္စားမႈေတြကို
ခ်စ္ခင္သူကို
႐ုပ္ျမင္သံၾကား
ဖန္တီးပါတယ္။ ဖန္သားျပင္ေပၚက
ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ပြဲစဥ္ေဝဖန္သဟ ူ ာ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ ေဒါသထြက္ေအာင္၊ မ်က္ရည္က်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သလိုပါပဲ။ သစၥာကို
ရွာေဖြတယ္ဆိုရင္
ကင္းရွင္းတိတ္ဆိတ္တဲ့
သိမွတ္မႈကို
တန္ဖိုး ထားသင့္ပါတယ္။ တစ္ျခား ကိစၥေတြမွာထက္ တရား႐ႈမွတ္ရာမွာ
အဲဒီအသိဟာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေတြးႀကံမႈကို တန္ဖိုးထားျခင္းဟာ
ကင္းဆိတ္တဲ့
အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ ပါတယ္။
သိမွတ္မအ ႈ တြက္
အဓိက
ေတြးႀကံမႈအေပၚ ကင္းဆိတ္တဲ့
အေလးေပးတာကို
သိမွတ္မႈရဲ့
ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္တဲ့
တန္ဖိုးရွိမႈနဲ႔
ဂ႐ုတစိုက္
စစ္မွန္မႈကို
ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ
ပယ္ရွားျခင္း၊
နားလည္ျခင္းဟာ
ျဖစ္ပါတယ္။
ပစၥဳပၸန္
အခိုက္အတန္႔ကို သိတဲ့ ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ တက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဇၩတၱဆံုးျဖတ္မႈကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ လွပတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ထားတဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးေစျခင္းပါပဲ။
သိမွတ္မႈ၊
ကင္းဆိတ္တဲ့
ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
ပစၥဳပၸန္
သိမွတ္မႈကို
မွတ္ခ်က္ခ်ခ်ိန္
မရွိရေအာင္
အခိုက္အတန္႔တိုင္းကို အနီးကပ္ ေစာင့္ႀကည့္ေနျခင္းပါပဲ။ ေတြးႀကံမႈဆိုတာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာအေပၚမွာ ထားတဲ့ သေဘာထားအျမင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ “ေကာင္းတယ္၊
မေကာင္းဘူး၊
အဲဒါဘာလဲ”
ေပါ့။
ဒီမွတ္ခ်က္ေတြ
အားလံုးဟာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အေတြ႔
အႀကံဳကို
မွတ္သားေနတဲ့အခါ၊
မွတ္ခ်က္ခ်ေနတဲ့အခါမွာ
ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ဧည့္သည္ေဟာင္းေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါ။ ဧည့္သည္သစ္ေတြကို ပစ္ထားတာပါ။
ဝင္လာၾကတဲ့
ဧည့္သည္ေတြကို
တံခါးဝကေန
ႀကိဳေတြ႔ေနတဲ့ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုက အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္လို သင့္စိတ္ကို မွန္းဆ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဟိုအေၾကာင္း
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ဒီအေၾကာင္းေတြ
ဧည့္သည္အသစ္ေတြကို
ဝင္လာေတာ့
သူ႔ကိုေတြ႔ဆံုၿပီး
ေလွ်ာက္ေျပာေနမယ္ဆိုရင္
အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္
သင့္တာဝန္ကို
မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဧည့္သည္အသစ္ေတြ အခ်ိန္ျပည့္
ဝင္လာေနလို႔ပါပဲ။
သင္လုပ္ႏိုင္တာက
တစ္ေယာက္ကို
ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္က ဝင္လာတဲ့သူ လြတ္သြားမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခဏေလးေတာင္ စကား မေျပာႏိုင္ပါဘူး။
တရား႐ႈမွတ္တဲ့ အခါမွာ အာ႐ံုတံခါးေပါက္ကေန အေတြ႔အၾကံဳေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
ဆက္တိုက္
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို
ဝင္လာေနပါတယ္။
သတိနဲ႔
အေတြ႔အၾကံဳ
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး
သူနဲ႔ဆက္ၿပီး
စကားေဖာင္ဖြဲ႔ (ေတြးၾကံ)ေနရင္ ေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ အေတြ႔အၾကံံဳ ဧည့္သည္ကို
လြတ္သြားမွာပါ။
ရွိေနၿပီဆိုရင္
အဇၩတၱ
အေတြ႔အၾကံဳ
စိတ္ထဲ
အားလံုးနဲ႔အတူ
ဝင္လာတဲ့
ဧည့္သည္တိုင္းနဲ႔၊
ပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔မွာ
မွတ္ခ်က္အတြက္
ေနရာလြတ္
တကယ္
မရွိေတာ့ပါဘူး။
စိတ္ထဲ ဝင္လာတိုင္း အရာရာကို သတိအျပည့္နဲ႔ ဆက္ဆံ ေနတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မက ႈ ို
ျပန္မေျပာအားေတာ့ပါဘူး။
ကင္းဆိတ္တဲ့
ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မႈ
ျဖစ္ေအာင္
ျမႇင့္တင္ျခင္းအားျဖင့္
ႀကီးေလးတဲ့
အဆင့္ျမႇင့္လိုက္ျခင္း ပါပဲ။ အဇၩတၲကင္းဆိတ္မႈ
အဆင့္ကို
ဒါဟာ
တစ္ျခားဝန္ထုပ္ႀကီးကို စြန္႔လိုက္ရာ ေရာက္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ သင္ဟာ
ဆက္တိုက္
ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးကို
ႏွစ္ေပါင္း
ေလးငါးဆယ္ၾကာေအာင္
ထမ္းပိုးသယ္ေဆာင္ရင္း
ခရီးမိုင္ေပါင္း
ေလးလံတဲ့ မ်ားစြာကို
အပန္းတႀကီး ခ်ီတက္ေနတဲ့သူနဲ႔ တူပါတယ္။ အခု အဲဒီေက်ာပိုအိတ္ကို ေျမႀကီးေပၚ
ခဏ
ဝန္ထုပ္ႀကီး
မရွိေတာ့တဲ့အတြက္
ရလိုက္ပါၿပီ။
ပစ္ခ်လိုက္ဖို႔အတြက္
စိတ္မွာ
ေရာက္တတ္ရာရာ
သတၱိရွိလာပါၿပီ။
အသိဉာဏ္
ၾကံစည္ေျပာဆိုျခင္း
တကယ့္ကိုပဲ
ဆိုတဲ့
သက္သာသြားပါတယ္။
ေပါ့ပါးသြားပါတယ္။ လြတ္လပ္သြားပါတယ္။ ကင္းဆိတ္တဲ့
သိမွတ္မႈကို
ဖြံ႔ၿဖိဳးေစဖို႔အတြက္
အသံုးတည့္တဲ့
နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ အေတြးႏွစ္ခု အၾကား၊ စိတ္အႀကံႏွစ္ခု အၾကားက ကြက္လပ္ကို သိမွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ သတိနဲ႔ အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္ အေတြးတစ္ခု ၿပီးဆံုးလို႔ အေတြးသစ္တစ္ခု မစေသးတဲ့
အခိုက္တန္႔ကို ေတြ႔ရမယ္။ အဲဒါပါပဲ။ ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈေပါ့။ အဲဒီ ကင္းဆိတ္မႈဟာ တိုေတာင္းတဲ့
အစေတာ့
အခိုက္အတန္႔ေလးပဲ
ကင္းဆိတ္မႈကို
တည္လိမ့္မယ္။
ခြဲျခားသိမွတ္ႏိုင္တဲ့
အခါက်ေတာ့
အဲဒီကင္းဆိတ္မႈနဲ႔ ရင္းႏွီးလာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ကင္းဆိတ္မႈဟာ ၾကာရွည္
တည္လာလိမ့္မယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ
ကင္းဆိတ္မႈကို
ကင္းဆိတ္မႈကို
စတင္
ေတြ႔ရၿပီး
ခံစားရမယ္။
ကင္းဆိတ္မႈဟာ
တိုးပြားလည္းလာမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကင္းဆိတ္မႈဟာ ရွက္တတ္တယ္ ဆိုတာ သတိထားပါ။ သင္က သူကို ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေရာ။ အဇၩတၱမွာ
ၾကံစည္ေျပာဆိုမႈကို
စြန္႔လိုက္ႏိုင္မယ္၊
ပစၥဳပၸန္မွာ
ကင္းဆိတ္တဲ့ အသိနဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္ လူတိုင္းအတြက္ အံ့ဩဖြယ္ရာ
ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဉာဏ္ပညာနဲ႔
အသိရွင္လင္းမႈ
ျဖစ္ေပၚလာေရးမွာ ကင္းဆိတ္မက ႈ ေတြးၾကံမထ ႈ က္ သာပါတယ္။ အဇၩတၱမွာ ကင္းဆိတ္ေနျခင္းဟာ
ဘယ္ေလာက္
ႏွစ္သက္စရာ
ေကာင္းတယ္
ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုး ရွိတယ္ဆိုတာကို နားလည္တဲ့အခါ ကင္းဆိတ္မႈဟာ ပိုၿပီး
ဆြဲေဆာင္အား
ေကာင္းလာပါမယ္။
သင့္အတြက္
ပိုၿပီး
အေရးပါလာပါမယ္။ အဇၩတၱမွာ ကင္းဆိတ္ေနမႈဟာ စိတ္ရဲ့ညြတ္ကိုင္းရာ ျဖစ္လာပါတယ္။
စိတ္ဟာ
ကင္းဆိတ္မႈကိုပဲ
ရွာေနပါေတာ့တယ္။
တကယ့္အရွိတရားလား၊ ဘာမ်ားတည္ရွိသလဲဆိုၿပီး အာ႐ံုကပ္ေရာက္မိတဲ့ ေနရာမွာ ႐ႈေနပါတယ္။
ဒီအဆင့္မွာ အေတြးအၾကံ အာလံုးဟာ အခ်က္အလက္ ကင္းမဲ့တယ္၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ သင္ဟာ
အသိခက္မႈသာ
ျဖစ္တယ္လို႔
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ
လြယ္လြယ္ကူကူ
နားလည္းတဲ့အတြက္
အဇၩတၱကင္းဆိတ္မႈမွာပဲ
ရွိေနပါေတာ့တယ္။
႐ႈမွတ္မႈရဲ့
ဒုတိယအဆင့္ဟာ ပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔ အေပၚမွာထားတဲ့ ကင္းဆိတ္တ ဲ့
အသိ ျဖစ္ပါတယ္။ သင္ဟာ ဒီအဆင့္ႏွစ္ဆင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကုန္လြန္ ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအဆင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမွ ေရွ႕ဆက္ၿပီး
တရားတက္ႏိုင္မွာ
အေပၚမွာထားတဲ့
ကင္းဆိတ္တဲ့
ျဖစ္လို႔ပါပဲ။
ပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔
အသိေရာက္ရင္
ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္
အေတြ႔အႀကံဳကို ရမယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ ဉာဏ္ရင့္လာမယ္။ ဆက္ၿပီး
အားထုတ္ခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္
စိတ္မွာေပၚလာသမွ်ကို
ကင္းဆိတ္တဲ့ အသိနဲ႔ သိေနမယ့္အစား တစ္စံုတစ္ရာ အေပၚမွာထားတဲ့ ကင္းဆိတ္တဲ့ သိမွတ္မႈကို ေရြးျခယ္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္စံုတစ္ရာ ဆိုတာဟာ အသက္႐ွဴမႈကို သိမွတ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေမတၱာထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ စိတ္မွာ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ ေရာင္စံုစက္ဝိုင္း ကသိုဏ္းဝန္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သိပ္မသိၾကတဲ့
တစ္ျခား
ျဖစ္ႏိုင္တာေတြလည္း
အာ႐ံုျဖစ္ေကာင္း
ျဖစ္မယ္။
ရွိပါေသးတယ္။
အသိသတိရဲ့
ဦးတည္ရာ
တစ္ခုခုေပါ့။ အခုေတာ့ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အသက္႐ွဴမႈကို သိမွတ္တဲ့ ကင္းဆိတ္တဲ့ အသိကို ေျပာပါမယ္။ စူးစိုက္ဖို႔ အာ႐ံုတစ္ခု ေရြးျခယ္ျခင္းဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနတာကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တာ၊
ဆန္႔က်င္ဘက္
ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္တာ
ျဖစ္ပါတယ္။
အာ႐ံုတစ္ခုတည္းမွာ
တစ္ဆက္တည္း
စြမ္းအင္ရွိၿပီး
ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ
စိတ္ဟာ
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ
အားျဖင့္
စည္းလံုးမႈဆီ
စု႐ံုးမႈ
ရွိလာတဲ့အတြက္
အေတြ႔အႀကံဳလည္းျဖစ္တဲ့
တည္ေနမႈဟာ
သိသိသာသာ
ျမည္ေနတဲ့
တယ္လီဖုန္း
တိုးပြားလာပါတယ္။ စားပြဲတစ္ခုေပၚမွာ
တၿပိဳင္တည္း
ေျခာက္လံုးရွိေနသလိုမ်ိဳး အသိအာ႐ံု ကြဲျပားမႈဟာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ၿပီး၊ စားပြဲမွာ
သီးသန္႔
တယ္လီဖုန္းလိုင္း
တစ္ခုတည္း
ထားလိုက္သလိုမ်ိဳး
အသိအာ႐ံု
ကြဲျပားမႈကို
စြန္႔လႊတ္လိုက္ျခင္းဟာ
သက္သာရာ
တစ္ခုျဖစ္တယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေစတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ကြဲျပားေရာေႏွာမႈဆိုတာ နားလည္ႏိုင္ျခင္းဟာ အဓိကက်ပါတယ္။
ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး
အသက္႐ႈမႈမွာ ကင္းဆိတ္တဲ့
အခ်ိန္ၾကာၾကာ
ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္
ျဖစ္တယ္လို႔
တည္ေနႏိုင္ေရးအတြက္
ပစၥဳပၸန္အသိကို
ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔
လုပ္ၿပီးၿပီဆိုရင္
အဲဒီအသိကို
အသက္႐ွဴမႈအေပၚ ေျပာင္းထားလိုက္ဖို႔၊ စြက္ဖက္ျခင္းမရွိဘဲ အသက္႐ွဴမႈကို အခ်ိန္တိုင္း
လိုက္ၿပီး
သိမွတ္ေနဖို႔အတြက္
တကယ္လြယ္ေနတာ
ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းရဲ့ အဓိက အဟန္႔အတား
အဟန္႔အတားက
ႏွစ္ခုကို
တားျမစ္ဖယ္ရွားထားၿပီး
အတိတ္
စိတ္သဘာဝျဖစ္ၿပီး
သို႔မဟုတ္
ဒုတိယ
ျဖစ္လို႔ပါပဲ။
အနာဂတ္ဆီ
ပထမ
သြားခ်င္ေနတဲ့
အဟန္႔အတားကေတာ့
အဇၩတၲရဲ့
မွတ္ခ်က္အဆို ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မႈနဲ႔ ကင္းဆိတ္တ ဲ့ ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မႈဆိုတဲ့
အေျခခံ
အဆင့္ႏွစ္ခုကို
ပိုၿပီး
နက္နဲတ ဲ့
အာနာပါနကမၼ႒ာန္းရဲ့ ခိုင္မာတဲ့ အေျခခံ ျပင္ဆင္မႈအျဖစ္ ညႊန္းၾကားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေတြဟာ သူတို႔ရဲ့စိတ္ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္မွာ
ခုန္ေက်ာ္
ေျပးလႊားေနခိုက္၊
အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကို မရွိေတာ့
စၿပီး
အဇၩတၱမွတ္ခ်က္ထဲ
က်င့္သံုးတာေတြ
အာနာပါနကမၼ႒ာန္းမွာ
သူတို႔
နစ္ျမဳတ္ေနခိုက္မွာ
ရွိပါတယ္။
ျပင္ဆင္မႈ
အခက္ေတြ႔ရပါတယ္။
မေအာင္ျမင္တာ၊ မေက်မနပ္နဲ႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတာေတာင္ ရွိပါတယ္။ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကရတာဟာ မွန္ကန္တဲ့ ေနရာက စတင္ခဲ့တာ မဟုတ္လို႔၊ အသက္႐ွဴျခင္းကို သူတို႔စူးစိုက္မႈရဲ့ ဦးတည္ရာအျဖစ္ မသတ္မွတ္ခင္မွာ
လိုအပ္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈ မလုပ္ခဲ့ၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခခံ ႏွစ္ဆင့္နဲ႔
စိတ္ကိုျပင္ဆင္ထားၿပီး
ျဖစ္ရင္ေတာ့
အသက္႐ွဴမႈဆီ
အာ႐ံုေျပာင္းတဲ့ အခါမွာ အလြယ္တကူပဲ အာ႐ံုစိုက္ ေနႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အသက္႐ွဴမႈကို အာ႐ံုစိုက္ရာမွာ အခက္ေတြ႔ေနတယ္ ဆိုတာဟာ အေျခခံ ႏွစ္ဆင့္ကို ခပ္ေပါ့ေပါ့နဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ လကၡဏာပါပဲ။ အေျခခံ
ေလ့က်င့္ခန္းဆီ
နည္းလမ္းကေတာ့
အာ႐ံုစိုက္တဲ့အခါမွာ
ျပန္သြားလိုက္ပါ။
အေကာင္းဆံုး
သည္းခံျခင္းပါပဲ။
အသက္႐ွဴမႈကို
သတိအျပည့္နဲ႔
ေလာေလာဆယ္
အေတြ႔အၾကံဳကို
ျဖစ္ေပၚေနတဲ့
ဦးတည္ထားရပါတယ္။
အသက္႐ွဴမႈ
အသက္႐ွဴမႈမွာ
ေလဝင္လာေနတာလား၊ ေလထြက္ေနတာလား၊ ၾကားကာလလားဆိုတာ ျပသေနတဲ့
အေတြ႔အၾကံဳကို
ခံစားရပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာေတြက
ႏွာသီးဖ်ားကေလကို ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္း ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဝမ္းဗိုက္မွာ ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က
အေျပာင္းအလဲနဲ႔
တစ္ေနရာၿပီး
တစ္ေနရာ ႐ႈမွတ္ေစပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေျပာရရင္ ဘယ္မွာ႐ႈ႐ႈ ကိစၥမရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့
အသက္႐ွဴမႈကို
ေနရာခ်ထားျခင္း
မျပဳတာဟာ
အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွာေခါင္းမွာ ေနရာခ်လို က္ရင္ အသက္႐ွဴမႈကို သိမွတ္တာ
မဟုတ္ဘဲ
ႏွာေခါင္းကို
သိမွတ္တာ
ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ဝမ္းဗိုက္မွာ ေနရာခ်လိုက္ရင္ ဝမ္းဗိုက္ကို သိမွတ္တာ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ “ငါ
အသက္႐ွဴသြင္းေနတာလား၊
အသက္႐ွဴထုတ္ေနတာလား”လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးပါ။ ဘယ္လို နားလည္သလဲ။ ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒါပါပဲ။ အသက္႐ႈမႈကို ဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ အဲဒီ အသိပါပဲ။ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းမွာ အဲဒီအသိကို အာ႐ံုစိုက္ရပါမယ္။
ဘယ္ေနရာမွာ
ေတြ႔ၾကံဳရသလဲဆိုတာ
အေရးမစိုက္ပါနဲ႔။ ေတြ႔ၾကံဳသိမွတ္ရမႈ ကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္လိုက္ပါ။
ဒီအဆင့္မွာ ၾကံဳရတတ္တဲ့ အဟန္႔အတားတစ္ခုက အသက္႐ွဴမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ေစပါတယ္။
ေစာင့္ၾကည့္ရာမွာ
ဒီ
ဒီ
အခ်က္က
အတားအဆီးကို
အသက္႐ွဴမႈကို
ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ဖို႔
အသက္႐ွဴမႈကို
ကားျပတင္းေပါက္ကေန
ခရီးသည္တစ္ေယာက္လို
မွန္းဆၾကည့္လိုက္ပါ။
မသက္မသာ ၾကည့္ေနတဲ့
သင္ဟာ
ဒ႐ိုက္ဗာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ကလိုက္တဲ့ စပယ္ယာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမိန္႔ မေပးပါနဲ႔။ လႊတ္ေပးထားလိုက္ပါ။ ကားစီးေနလိုက္႐ံုပါပဲ။ သင္က ဘာမွ
မစြက္ဖက္ဘဲ
႐ွင္းရွင္းေလး
အသက္႐ွဴ႐ိႈက္မႈကလည္း ႐ွဴ႐ႈိက္ေနပါေစ။ အသက္႐ွဴမႈရဲ့
ဝင္ေလထြက္ေလကို
ေစာင့္ၾကည့္
ေနခ်ိန္မွာ
သိမွတ္ေနတဲ့အခါမွာ၊
ဆိုပါစို႔
အႀကိမ္တစ္ရာ အ႐ွဴအသြင္း လုပ္တယ္၊ တစ္ခုမွ အလြတ္မေပးလိုက္ဘူး။
ဒါဆိုရင္ အသက္႐ွဴမႈမွာ အစဥ္မျပတ္ တည္ေနျခင္းဆိုတဲ့ ဒီကမၼ႒ာန္းရဲ့ တတိယအဆင္လ ့ ို႔ သတ္မွတ္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္ပါၿပီ။ ဒီအဆင့္မွာ အရင္အဆင့္ေတြထက္ ပိုၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ပိုၿပီး ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး နက္နဲတဲ့ဆီ သြားေရာက္ဖို႔ အသက္႐ွဴမႈမွာ အစဥ္မျပတ္ အျပည့္အစံု တည္ေနႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားပါ။ အသက္႐ွဴမႈမွာ
အစဥ္မျပတ္
အျပည့္အစံု
တည္ေနႏိုင္ျခင္းဆိုတဲ့
စတုတၳအဆင္ဟ ့ ာ အသက္႐ွဴမႈ အခိုက္အတန္႔တိုင္းမွာ တစ္ခုစီ တစ္ခုစီကို အာ႐ံုစိုက္ ေနႏိုင္ခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဝင္ေလကိုသိတဲ့ ပထမဆံုး ခံစားမႈ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ဝင္ေလရဲ့ ပထမဆံုး လႈပ္ရွားမႈမွာ အဲဒီ ဝင္ေလကို သိလိုက္တယ္။ ဝင္ေလျဖစ္စဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။
ဝင္ေလျဖစ္စဥ္ရဲ့
အခိုက္အတန္႔
တစ္ခုကိုေတာင္
အလြတ္မေပးပါဘူး။ ဝင္ေလ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ကို
သိလိုက္တယ္။
အဲဒီ
ဝင္ေလရဲ့
ေနာက္ဆံုး
လႈပ္ရွားမႈကို
စိတ္ထဲမွာ
သိျမင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ခုၾကားက
ကပ္လိုက္လာတဲ့
ရပ္တန္မႈကို
သိျမင္ပါ
အခိုက္တန္႔၊ တယ္။
ဝင္ေလထြက္ေလ
ထြက္ေလ
ျပန္မစမခ်င္း
ရပ္တန္႔ေနတဲ့ အခိုက္ကို သိပါတယ္။ ထြက္ေလရဲ့
ပထမဆံုး
လႈပ္ရွားမႈကို
သိပါတယ္။
ထြက္ေလ
ျဖစ္ပြားေနခို္က္ ကပ္ပါလာတဲ့ ခံစားမႈတိုင္းကို သိပါတယ္။ သူ႔လုပ္ငန္းစဥ္ ၿပီးဆံုးလို႔ ထြက္ေလ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ သိေနပါတယ္။ ဒါေတြ
အားလံုးကို
ကင္းဆိတ္စြာ
ျပဳလုပ္ပါတယ္။
ပစၥဳပၸန္
အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ဝင္ေလထြက္ေလရဲ့ အစိတ္အပိုင္း အားလံုးကို
ေတြ႔ၾကံဳသိမွတ္ပါတယ္။
အသက္႐ွဴမႈ
အႀကိမ္မ်ားစြာကို
စဥ္ဆက္မျပတ္ သိမွတ္ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီအဆင့္ကို “အသက္႐ွဴမႈမွာ အစဥ္မျပတ္ အျပည့္အစံု အာ႐ံုစိုက္ျခင္း”လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကို အင္အား ဖက္တြယ္ထားျခင္း၊
စိုက္ထုတ္ျခင္းအားျဖင့္
ဆုပ္ကိုင္
ထားျခင္းအားျဖင့္
မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။
ၿငိမ္သက္စြာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အသက္႐ွဴမႈကို အခိုက္အတန္႔ သိမွတ္ေနတာ လြဲလို႔ စၾကာဝဠာ အတြင္းက ရွိရွိသမွ်ကို လႊတ္ေပးလိုက္ျခင္း အားျဖင့္ ၿငိမ္သက္ကင္းဆိတ္တဲ့ ဒီအဆင့္ကို ေရာက္ရွိႏို္င္ပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကို
ေရာက္သြားတာပါ။
သင္
ေရာက္ရွိတာလည္း
စိတ္က
အသက္႐ွဴမႈနဲ႔အတူ တကယ္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အသိအမွတ္ ျပဳပါတယ္။
သူ႔ဟာသူ
မဟုတ္ပါဘူး။
အလုပ္လုပ္
တည္ရွိေနျခင္းအားျဖင့္ ႏွစ္သက္ဖြယ္
စိတ္က
သြားတာပါ။
ဒီအဆင့္ဟာ
ျဖစ္တည္မႈပါလားလို႔
စိတ္က
ဒီေနရာကစၿပီး အတၱရဲ့ အဓိက အစိတ္အပိုင္းျဖစ္တဲ့ “ျပဳလုပ္သူ” ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
ဒီ
ကမၼ႒ာန္း
အဆင့္မွာ
တိုးတက္မႈဟာ
အားမစိုက္ရဘဲ ျဖစ္ေပၚလာတာကို ေတြ႔ရပါမယ္။ လမ္းေၾကာင္းကေန
ေဘးဖယ္ေနလိုက္႐ံုပါပဲ။
ျဖစ္ေပၚေနတာေတြကို
လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။
ေစာင့္ၾကည့္ေနပါ။
သင္ကသာ
ခြင့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ံုမွာ တည္ေနျခင္းဆိုတဲ့ ႐ိုးရွင္း
ေအးခ်မ္းၿပီး
အရသာရွိတဲ့
အသက္႐ွဴမႈနဲ႔အတူ
စည္းလံုးမႈဆီ၊
တည္ျမဲေနမႈဆီကို
ညြတ္ကိုင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
ဒါဟာ
အခိုက္တန္႔တိုင္း
စိတ္က
စိတ္ရဲ့
စည္းလံုးမႈ
အလိုလို
ျဖစ္ပါတယ္၊
အခိုက္အတန္႔ေလး အေပၚမွာ စု႐ံုးမႈ၊ ၿငိမ္သက္ျခင္းမွာ စုစည္းမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္းမွာ
ဒီစတုတၳအဆင့္ဟာ
ဒိုက္ဗင္ထိုးတဲ့
ေနရာက
စပရိန္တြန္းအားပါတဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ တကယ့္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ
အဆင့္ေတြဆီကို
ဒီအဆင့္ကေန
ဒိုက္ဗင္ထိုးသလို
ထိုးခ်ႏိုင္လို႔ပါပဲ။ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခင္း မရွိဘဲ ဒီ စိတ္ရဲ့စုစည္းမႈကို သန္႔သန္႔ေလး ထိန္းထားတဲ့အခါ
အသက္႐ွဴမႈ
ရင္သပ္႐ႈေမာဖြယ္ရာ
စတင္
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊
ေပ်ာက္ကြယ္ပါတယ္။
လြတ္လပ္မႈ၊
စိတ္က
ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖစ္တ ဲ့
အသက္႐ွဴမႈ အေတြ႔အႀကံရဲ့ ဗဟိုခ်က္မွာ အာ႐ံုယူေနတုန္း အသက္႐ွဴမႈက ေပၚလာၿပီး
ကြယ္ေပ်ာက္
သြားပါတယ္။
ဒီအဆင့္မွာ
“လွပတဲ့
အသက္႐ွဴမႈ”ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို သံုးပါတယ္။ ဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အသက္႐ွဴမႈဟာ အံဩစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွပပါလားလို႔
စိတ္က
ျဖစ္စဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး
အသိအမွတ္ အခိုက္အတန္႔
ျပဳပါတယ္။
ေတြ႔ႀကံဳခံစားရမႈ
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု
ဒီလွပတဲ့
အသက္႐ွဴမႈကို
အဆက္မျပတ္
သိေနပါတယ္။
ဘာမွ
အင္အားစိုက္ထုတ္ျခင္း မရွိဘဲ လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈကိုသာ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္စြာ
သိမွတ္ေနပါတယ္။
အသက္႐ွဴတဲ့ေလကို
ေပးလိုက္ျပန္ပါၿပီ။ “လွပမႈ”တစ္ခုတည္း က်န္ပါေတာ့တယ္။
ကြယ္ေပ်ာက္ခြင့္
အထည္ကိုယ္မဲ့တဲ့ အလွတရားဟာ စိတ္ရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ံု
ျဖစ္လာပါတယ္။ အသက္႐ွဴမႈ
စိတ္ဟာ
အားလံုးကို
သူ႔ရဲ့
ကိုယ္ပိုင္အာ႐ံုကို
မသိမွတ္ေတာ့ပါဘူး။
ယူထားပါတယ္။
႐ုပ္ခႏၶာ၊
ေတြးႀကံမႈ၊
အသံဗလံ ဒါမွမဟုတ္ ျပင္ပကမၻာကို မသိမွတ္ေတာ့ပါဘူး။ သင္သိေနေတြဟာ အလွတရား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ ေပါ့ပါးမႈတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကို
သင့္ရဲ့
အမွတ္သညာက
နာမည္ေပးခ်င္သလို
ေပးပါလိမ့္မယ္။ သင္ဟာ အလွပိုင္ရွင္ မပါဝင္တဲ့ လွပမႈ သက္သက္ကိုသာ အားစို္က္ထုတ္မႈ မရွိဘဲ အဆက္မျပတ္ ႀကံဳေတြ႔ ခံစား ေနပါတယ္။ သင္ဟာ အေရးမပါတဲ့ ေျပာဆိုဆံုးျဖတ္မႈကို အေဝးႀကီးေရာက္ေအာင္ လႊတ္ေပးလိုက္ပါၿပီ။
ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို
လႊတ္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ အခု ဘာကိုမွ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဟာ ၿငိမ္သက္သြားပါတယ္။
သင္ဟာ စိတ္ေအးၿငိမ္းမႈရဲ့ ပထမဆံုး အသီးအပြင့္ကို ရရွိေနျခင္းသာ
ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေအးၿငိမ္းမႈဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးႀကီးထြား လာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ပဲ ခိုင္ျမဲသန္မာ လာပါလိမ့္မယ္။ ဈာန္လို႔ေခၚတဲ့ တရားအဆင့္ထိ ဝင္ေရာက္ၿပီေပါ့။ ဒါကိုေတာ့ အပိုင္း (၃)မွာ ဆက္ေျပာပါမယ္။
အပိုင္း (၃) အပိုင္း (၁)နဲ႔ အပိုင္း (၂)မွာ (ဒီေဆာင္းပါးမွာ သတ္မွတ္တဲ့အတိုင္း) ကမၼ႒ာန္းရဲ့ အဆင့္ေလးဆင့္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ၁။ ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မႈ၊ ၂။ ကင္းဆိတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မႈ၊ ၃။ အသက္႐ွဴမႈအေပၚမွာထားတဲ့ ပစၥဳပၸန္သိမွတ္မႈ၊ ၄။ အသက္႐ွဴမႈမွာ
အစဥ္မျပတ္
အျပည့္အစံု
အာ႐ံုစိုက္မႈ-တို႔
ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္
မတက္ခင္မွာ
အဆင့္တိုင္း
အဆင့္တိုင္းဟာ
ေကာင္းေကာင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ျဖစ္ရပါမယ္။ သဘာဝအတိုင္း လြတ္ေပးရတဲ့ ဒီအဆင့္ေတြကို
လြယ္လြယ္နဲ႔
ေက်ာ္ပစ္လိုက္ရင္
ပိုျမင့္တဲ့
အဆင့္ကို
မတက္ေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အေျခခံအုပ္ျမစ္ မခိုင္ဘဲနဲ႔ အေဆာက္အဦ ျမင့္ျမင့္ တည္ေဆာက္သလို ျမန္ျမန္ေဆာက္ၿပီး
ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ပထမ
ဒုတိယအထပ္
အထပ္ကို
ၿပီးစလြယ္
တတိယအထပ္ေတြ
ဆက္ေဆာက္သလိုေပါ့။ စတုတၳအထပ္ ဆင့္လို္က္ေတာ့ အေဆာက္အဦးက လႈပ္လာၿပီ။
ပဥၥမအထပ္လည္း
ဆင့္လိုက္ေရာ
ၿပိဳက်ေတာ့တာပဲ။
ပဥၥမအဆင့္ မတက္ခင္ အဲဒီ အေျခခံေလးဆင့္ ခိုင္ၿမဲ တည္ၿငိမ္ေအာင္ အခ်ိန္ယူၿပီး လုပ္ပါ။ “အသက္႐ွဴမႈမွာ
အျပည့္အစံု
အာ႐ံုစိုက္ျခင္း”ျဖစ္တဲ့
စတုတၳအဆင့္မွာ ဆက္လက္ တည္ေနႏိုင္ပါေစ။
အသက္႐ွဴလိုက္တိုင္း
အၾကားအလပ္မရွိ
ႏွစ္ရာသံုးရာေလာက္မွာ
အစဥ္မျပတ္ သိမွတ္ေနပါ။
အသက္႐ွဴမႈ
သက္သက္သာသာ
အႀကိမ္
မွတ္သိေနႏိုင္ပါေစ။
ဒီအဆင့္မွာ
အသက္႐ွဴမႈကို
ေနာက္တစ္ဆင့္
ေရတြက္ဖို႔
ေျပာေနတာ
မတက္ခင္
ဘယ္ေလာက္ၾကာရမယ္ဆိုတဲ့
မဟုတ္ပါဘူး။
စတုတၳအဆင့္မွာ
အခ်ိန္ပိုင္းကို
ညႊန္ၾကားေနတာပါ။
ကမၼ႒ာန္းအလုပ္မွာ သည္းခံျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းပါပဲ။
ပဥၥမအဆင္က ့ ေတာ့ “လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈမွာ အစဥ္မျပတ္ အျပည့္အစံု
အာ႐ံုစိုက္ျခင္း”ျဖစ္ပါတယ္။ အားမစိုက္ရဘဲ
မၾကာခဏဆိုသလို
သဘာဝအတိုင္း
ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
ေရွ႕ကအဆင့္နဲ႔
အာ႐ံုစူးစိုက္မႈဟာ
ဘာမွဝင္မစြက္ဘဲ
ေလ႐ွဴ႐ိႈက္မႈ
စဥ္ဆက္မျပတ္
က်ေရာက္နားေန
ၿငိမ္က်သြားပါတယ္။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့
ဒီအဆင့္ဟာ
ဆက္တိုက္
အသက္႐ွဴမႈ
အေတြ႔အႀကံဳမွာပဲ
ျဖစ္စဥ္အေပၚ
လြယ္လြယ္ကူကူ
တဲ့အခါ
အသက္႐ွဴမႈျဖစ္စဥ္
သာမန္အသက္႐ွဴမႈကေန
ေျပျပစ္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့
အသက္႐ွဴမႈ၊ “လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈ”အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ စိတ္ဟာ
လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈကို သိမွတ္ၿပီး အဲဒီအသက္႐ွဴမႈမွာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ ေနပါတယ္။ စိတ္ဟာ နက္နဲတဲ့ ေက်နပ္မႈကို ေတြ႔ႀကံဳရပါတယ္။ စိတ္ဟာ လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈအေပၚ ႐ႈၾကည့္ေနရတာကိုပဲ သေဘာက်ေနပါတယ္။ စိတ္ကို တြန္းအားေပးစရာ မလိုပါဘူး။ စိတ္ဟာ လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈမွာ သူ႔အလိုလို တည္ရွိေနပါတယ္။
ကိုယ္က ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒီအဆင့္မွာ ကိုယ္က တစ္ခုခု
ဝင္စြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ တိုးတက္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုးကို
အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ “ေႁမြနဲ႔ေလွခါး” ကစားနည္းမွာ ေႁမြရဲ့ ဦးေခါင္းထဲ
ဝင္မိသလိုမ်ိဳး
ေနာက္ျပန္ေရာက္
အဆင့္ေတြ
သြားပါတယ္။
အကြက္ေတြ
ဒီအဆင့္ကစၿပီး
အမ်ားႀကီး “ျပဳလုပ္သ”ူ
ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
အလိုက္သင့္
ေစာင့္ၾကည့္႐ႈမွတ္တဲ့
“သိမွတ္သူ”ပဲ ရွိပါ တယ္။ ဒီအဆင့္ကို
ေရာက္ဖို႔
အသံုးဝင္တဲ့
အဇၩတၱတိတ္ဆိတ္ေနမႈကို
လွည့္ကြက္တစ္ခုကေတာ့
တစ္ႀကိမ္ေလး
ၿဖိဳခြဲလိုက္ျခင္း၊
“ၿငိမ္သက္တယ္”လို႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိမွတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါပါပဲ။
ဒီကမၼ႒ာန္းအဆင့္မွာ
ထံုးစံအားျဖင့္
စိတ္ဟာ
ခံစားႏိုင္စြမ္း ျမင့္မားေနတာမို႔ “ၿငိမ္သက္တယ္”လို႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလး သိမွတ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္
စိတ္ကို
ၿငိမ္သက္လာေအာင္
ဖြဖြေလး
တြန္းေပးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ အသက္႐ွဴမႈ ၿငိမ္က်သြားၿပီး လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အခိုက္အတန္႔အတြင္း အလိုက္သင့္
႐ႈမွတ္ေနတဲ့
ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အခါမွာ
လွပတဲ့
အသက္႐ွဴမႈကိုပဲ
“ဝင္ေလ”
“ထြက္ေလ”ဆိုတဲ့
သတ္မွတ္မႈ၊ အသက္႐ႈမႈရဲ့ “အစ” “အလယ္” “အဆံုး” ဆိုတာေတြ အားလံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေစ။
ေလာေလာလတ္လတ္
ျဖစ္ေပၚေနတဲ့
လွပတဲ့
အသက္႐ႈမႈကိုပဲ ေတြ႔ၾကံဳသိမွတ္ ရပါတယ္။ စိတ္ဟာ အသက္႐ွဴမႈ ျဖစ္စဥ္ ဘယ္အပိုင္းမွာ
ျဖစ္ေနတယ္၊
ခႏၶာကိုယ္
ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွာ
ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာေတြနဲ႔ မပတ္သက္ပါဘူး။ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ အစံုရဲ့ ေနာက္ကြယ္ထိ သြားေရာက္၊ မလိုအပ္တဲ့ အေသးစိတ္ေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး
ေလာေလာဆယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ အသက္႐ွဴမႈ အေတြ႔အၾကံဳ၊ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံုကို အရွင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္
လုပ္ေနပါတယ္။
သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔၊
အဆက္မျပတ္၊
ေျပာင္းလဲမႈ မရွိသေလာက္နီးပါး ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈကိုသာ သိမွတ္ေနပါတယ္။ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ဘယ္ေလာက္ထိ
႐ႈမွတ္ပါ။ ေခ်ာေမြ႔တယ္၊
အသက္႐ွဴမႈ
ျဖစ္ေပၚေနတာဟာ
လွပတယ္၊
ကာလကန္႔သတ္မႈ
မဲ့တယ္ဆိုတာကို ၾကည့္ပါ။ အဲဒီအသက္႐ွဴမႈကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဘယ္လို ျဖစ္ခြင့္ေပးလိုက္ႏိုင္သလဲ တည္ၿငိမ္လာေအာင္၊
ဆိုတာကို
ၾကည့္ပါ။
ခ်ိၿမိန္သည္ထက္
တည္ၿငိမ္သည္ထက္
ခ်ိဳၿမိန္လာေအာင္
လွပတဲ့
အသက္ရွဴမႈ အရသာကို ခ်ိန္ယူၿပီး တစိမ့္စိမ့္ ခံစားပါ။ လံုေလာက္တဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ
ရွိလာတဲ့အခါမွာ
ကိုယ္က
မျဖစ္ေစခ်င္လို႔
မဟုတ္ဘဲ
“လွပမႈ”ကိုသာ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး “အသက္႐ွဴမႈ” ကြယ္ေပ်ာက္ သြားပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္စာေပထဲက ဥပမာတစ္ခုဟာ ဒီေနရာမွာ အသံုးတည့္ပါတယ္။ Lewis Carrolရဲ့ “Alice in Wonderland”ထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Alice နဲ႔ ျဖဴေဖြးတဲ့ မိရားႀကီးတို႔ဟာ ေကာင္းကင္မွာ ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့ Cheshire-ဆိုတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို ျမင္ေတြ႔ၾကရပါတယ္။ သူတို႔ ၾကည့္ေနၾကတုန္းမွာပဲ ေၾကာင္ရဲ့
အၿမီးဟာ
ေပ်ာက္ကြယ္
ေျခသည္းလက္သည္း
သြားပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး
ေလးေတြကစၿပီး
ေျခေတြလက္ေတြ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။
မၾကာခင္မွာ
ေၾကာင္ရဲ့ကိုယ္လံုး
ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး
ျပံဳးေနဆဲျဖစ္တဲ့
က်န္ခဲ့ပါတယ္။
နားရြက္ေတြ၊
အေမႊးအမွ်င္ေတြကစၿပီး
ေကာင္းကင္မွာ
“အျပံဳး”တစ္ခုတည္းပဲ
အတြင္းပိုင္းကို
ေနာက္ေတာ့
က်ံဳ႕ဝင္သြားရင္း
ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။ က်န္ေနခဲ့ပါသတဲ့။
ဒီ
အျပံဳးဟာ
ဦးေခါင္းဟာ ျပံဳးစရာ
ဦးေခါင္းပဲ တျဖည္းျဖည္း
ႏႈတ္ခမ္းလႊာ
မႈန္ဝါး
မပါတဲ့အျပံဳး
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သာတဲ့ အျပံဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္း႐ႈမွတ္မႈရဲ့ လႊတ္ေပးထားလိုက္တဲ့
ဒီအဆင့္မွာ ျဖစ္စဥ္အတြက္
ျဖစ္ေပၚေနတာကို ထပ္တူက်တဲ့
ခိုင္းႏိႈင္းမႈ
ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးရွိေနတဲ့ ေၾကာင္ဟာ လွပတဲ့ အသက္ရွဴမႈန ဲ႔ တူပါတယ္။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာဟာ အသက္႐ွဴမႈ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ တည္ေနတဲ့ အျပံဳးဟာ သီးသန္႔ေလးျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ထဲမွာ ျမင္သာတဲ့ အလွတရားနဲ႔ တူပါတယ္။
ဒီလို စင္ၾကယ္တဲ့ စိတ္ရဲ့အာ႐ံုကို “နိမိတ္”လို႔ ေခၚပါတယ္။ “နိမိတ္” ဆိုတာ “အမွတ္အသား”၊ ဒီေနရာမွာ “စိတ္အမွတ္အသား” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ
စိတ္ျမင္ကြင္းထဲက
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါမွာ
အာ႐ံုအစစ္
တကယ့္ကို
ျဖစ္ပါတယ္။
ထူးဆန္းပါတယ္။
ပထမဆံုး
စၿပီး
အရင္က
ဒါမ်ိဳး
တစ္ခါမွ မေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “အမွတ္သညာ”လို႔ ေခၚတဲ့ စိတ္အမူအရာဟာ စိတ္ကူးပံုရိပ္ ေဖာ္ေပးဖို႔ ေတြၾကံဳ မွတ္သားဖူး တာေတြထဲက တူညီတာ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြပါတယ္။ နာမ္တရားနဲ႔ ခံစားရတဲ့ အေပ်ာ္၊ ဒီ “ျဒပ္မဲ့အလွတရား”ဟာ ေယာဂီအမ်ားစုအတြက္ လွပတဲ့ အလင္းတန္း အျဖစ္နဲ႔ ထင္ရွားလာပါတယ္။
အဲဒါဟာ အလင္းတန္း မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားပါတယ္။ စကၡဳဝိဉာဏ္စိတ္ မျဖစ္ေအာင္ ပိတ္ဆို႔ထားပါတယ္။ အာ႐ံုငါးပါး ကမၻာကေန ပထမဆံုး
လြတ္ေျမာက္တဲ့
တိမ္တိုက္ကေန ျဖစ္ပါတယ္။
မေနာဝိဉာဏ္
လြတ္ေျမာက္လာတဲ့
ျဖစ္ပါတယ္။
ထြန္းလင္းတဲ့
ကိုယ္ထင္ရွားျပေနတာက
အာ႐ံုငါးပါး
စိတ္လျပည့္ဝန္း
စိတ္တရား
ျဖစ္ပါတယ္။
အလင္းတန္း မဟုတ္ပါဘူး။ အလင္းတန္းနဲ႔ တူတာပါ။ အမွတ္သညာက အလင္းတန္းအျဖစ္နဲ႔ပဲ
ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္တာမို႔
အလင္းတန္းအျဖစ္
ထင္ရွားေနတာပါ။ ပထမဆံုး
ဒီစိတ္ျဖစ္ေပၚလာမႈကို
တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြအတြက္
သိပ္သည္းတဲ့ တည္ၿငိမ္မႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ ႏွစ္သက္မႈလိုမ်ိဳး ကိုယ္ခႏၶာခံစားမႈ အျဖစ္နဲ႔
အမွတ္သညာက
ပံုေဖာ္ေပးပါတယ္။
ကိုယ္ခႏၶာခံစားမႈလည္း
မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ (ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ နဲ႔ နာက်င္ခံခက္မႈ၊ ပူမႈ နဲ႔ ေအးမႈ စတာေတြကို
ေတြ႔ၾကံဳခံစားတဲ့)
ပိတ္ဆို႔တားျမစ္ထားၿပီး
ကာယ
ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ဝိညာဏ္စိတ္ကိုလည္း ႏွစ္သက္မႈနဲ႔
ႏွစ္သက္မႈအျဖစ္နဲ႔ ပံုေဖာ္ေပးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆင္တူလို႔
တစ္ခ်ိဳ႕က
အျဖဳေရာင္
အလင္းတန္းျမင္တယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က
ေရႊေရာင္ၾကယ္ပြင့္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အျပာေရာင္ ေတာက္တဲ့ ရတနာ ... ...။ အေရးႀကီးတာက ပံုေဖာ္ျပျခင္း
အားလံုးဟာ
ဆင္တူတဲ့
ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။
တစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ
ၾကံဳေတြ႔ၾကရတာပါ။
ျဖည့္စြက္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အသြင္အျပင္
စင္ၾကယ္တဲ့ ကြဲလြဲမႈ
အျဖစ္နဲ႔ စိတ္အာ႐ံု
ေတြဟာ
သညာရဲ့
နိမိတ္တစ္ခုကို အခု ေဖာ္ျပမယ့္ သြင္ျပင္ျခင္းရာ ေျခာက္မ်ိဳးနဲ႔ ခြဲျခား မွတ္သားႏိုင္ပါတယ္။ ၁။ ေယာဂီဟာ
လွပတဲ့
အသက္႐ွဴမႈနဲ႔အတူ
ကာလၾကာျမင့္စြာ
တည္ရွိေနၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ကမၼ႒ာန္း အဆင့္ (၅)ရဲ့ ေနာက္မွာမွ ေပၚလာပါတယ္။
၂။ အသက္႐ွဴမႈ ကြယ္ေပ်ာက္တဲ့အခါ ေပၚလာပါတယ္။ ၃။ လံုးဝလြတ္ကင္းေနတဲ့ ႐ူပ၊ သဒၵ၊ ဂႏၶ၊ ရသ၊ ေဖာ႒ဗၺ ျပင္ပအာ႐ံု ေျခာက္မ်ိဳးရဲ့ အသြင္နဲ႔ ေပၚလာပါတယ္။ ၄။ အဇၩတၱမွာ
ပံုေဖာ္ထားတဲ့
အခ်ိန္မွာ ထင္ရွားလာပါတယ္။
အေတြးအသိ
လံုးဝမရွိေတာ့တဲ့
၅။ ထူးဆန္းေပမယ့္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း အျပည့္ရွိပါတယ္။ ၆။ လွလွပပ ႐ိုးရွင္းတဲ့ အာ႐ံုျဖစ္ပါတယ္။ တကယ့္နိမိတ္အစစ္ကို
စိတ္ကူးနဲ႔ပံုေဖာ္ထားတဲ့နိမိတ္နဲ႔
ခြဲျခားႏိုင္ေအာင္လို႔ သြင္ျပင္ျခင္းရာ ေျခာက္မ်ိဳးကို ေဖာ္ျပရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေခၚပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာ၊
အဆင့္ေျခာက္ကို
လံုးလံုးလ်ားလ်ား အေတြးစိတ္ကူး
“လွပတဲ့နိမိတ္
လွပတဲ့နိမိတ္သာ
(အသက္႐ွဴမႈကို
ေတြ႔ျမင္ျခင္း”လို႔ က်န္ေနရစ္တဲ့အထိ
သိမွတ္တာ
အပါအဝင္)
အာ႐ံုေျခာက္ပါးလံုးကို
လႊတ္ပစ္လို္က္တဲ့
အခါမွာ
ဒီအဆင့္ကို
ေရာက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ထင္ခါစမွာ နိမိတ္ဟာ မႈန္ဝါးေနတတ္ပါတယ္။ ဒီအခါ
လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈမွာ အစဥ္မျပတ္ ကင္းဆိတ္စြာ အာ႐ံုစိုက္မႈျဖစ္တဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့
အဆင့္ကို
ခ်က္ခ်င္း
ျပန္သြားသင့္ပါတယ္။
နိမိတ္ဟာ
ေတာက္ပေနေပမယ့္
မၾကာခင္
နိမိတ္
ျပန္ရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ
မတည္ၿငိမ္ပါဘူး။
မီးျပတိုက္က အခ်က္ျပမီးလို လင္းလို္က္မွိန္လိုက္ ျဖစ္ေနၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတတ္ပါတယ္။ လွပတဲ့ အသက္႐ႈမႈကို စြန္႔ခြာတာ ေစာလြန္းေနတယ္ ဆိုတဲ့ အမွတ္အသားေပါ့။ စိတ္ဟာ
ပိုၿပီး
သိမ္ေမြ႔တဲ့
အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ေသးခင္မွာ
နိမိတ္အေပၚ
ေယာဂီဟာ
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
လွပတဲ့
အသက္႐ွဴမႈမွာ
အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ သက္ေတာင့္သက္သာ အာ႐ံုစိုက္ေနႏိုင္စြမ္း ရွိရပါမယ္။ စိတ္ကို
လွပတဲ့
အသက္႐ွဴမႈမွာ
ေလ့က်င့္ပါ။
သည္းခံမႈအျပည့္၊
လံု႔လအျပည့္နဲ႔ ေလ့က်င့္ပါ။ နိမိတ္ ယူသင့္တဲ့ အခ်ိန္ တန္ၿပီဆိုရင္ စိတ္ဟာ ထက္ျမက္ေနပါတယ္။
တည္ၿငိမ္ေနပါတယ္။
ေစာင့္ထိန္းရတာ
လြယ္လာပါတယ္။ မထင္ရွားတဲ့နိမိတ္ ေရာင့္ရဲေက်နပ္မႈ
ျဖစ္ေပၚျခင္းရဲ့
အဓိက
အဆင့္နိမ့္လြန္းလို႔ပဲ
အေၾကာင္းကေတာ့
ျဖစ္ပါတယ္။
သင္ဟာ
တစ္စံုတစ္ရာကို “ေတာင့္တ”ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံအားျဖင့္ သင္ဟာ ထင္ရွားတဲ့
နိမိတ္ကို
သတိထားလိုက္ပါ။
အလိုရွိေနပါတယ္။ ဒါဟာ
လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့အဆင့္၊
ဈာန္ရခ်င္ေနပါတယ္။
အေရးႀကီးပါတယ္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ေက်နပ္ေရာင့္ရဲမႈ အဆင့္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဈာန္ဆိုတာ နက္နဲတဲ့
ဆာေလာင္မြတ္သိမ့္တဲ့ စိတ္ကို စြန္႔လို္က္ပါ။ လွပတဲ့ အသက္႐ွဴမႈမွာ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲမႈကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ပါ။ နိမိတ္နဲ႔ ဈာန္တို႔ဟာ အလိုလို ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ နိမိတ္ မတည္ၿငိမ္ျခင္းရဲ့ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ့ ႐ွဴမွတ္သူဟာ
စြက္ဖက္မႈကို
မရပ္လိုက္ေသးလို႔၊
စြက္ဖက္ေနေသးလို႔
ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ႈမွတ္သူဟာ ကားေနာက္လိုက္ စပယ္ယာလို ထိန္းခ်ဳပ္သူ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ မဆိုင္တဲ့ေနရာမွာ အျမဲပါေနၿပီး အရာရာကို ႐ႈပ္ေထြးေအာင္ လုပ္ေနလို႔ပါ။ ကမၼ႒ာန္းအလုပ္ဆိုတာ ေအးေဆးနားေနမႈဆီ သြားေနတဲ့ သဘာဝ
ျဖစ္စဥ္ပါ။ ျဖစ္စဥ္လမ္းေၾကာင္း ကေန လံုးဝ ဖယ္ရွားေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အမွန္တကယ္
လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့
အခါမွ
နက္နဲတဲ့
ကမၼ႒ာန္း
ျဖစ္လာပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္လမ္းေၾကာင္းမွာ “ျပဳလုပ္သူ” မရွိေတာ့တဲ့ အထိ အမွန္တကယ္ လႊတ္ထားလိုက္ျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္။
နက္နဲသိမ္ေမြ႔တဲ့ လႊတ္ေပးထားႏိုင္ျခင္းကို ရရွိဖို႔ ကြ်မ္းက်င္ပါးနပ္တဲ့
နည္းတစ္ခုကေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈကို “နိမိတ္အေပၚမွာ ဆိုလိုက္႐ံုပါပဲ။
ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။
နိမိတ္အေပၚမွာ ခဏေလး
ၿဖိဳခြဲလိုက္ပါ။
ယံုၾကည္တယ္”လို႔ “ျပဳလုပ္သူ”
ျဖစ္ေပၚေနသမွ်ကို
ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ
သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလးေပါ့။
စိတ္ထဲမွာ
အေလွ်ာ့ေပးၿပီး
သင္ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့
ျဖစ္ပါတယ္။ တီးတိုးစကား
ကြယ္ေပ်ာက္သြား
အခိုက္
သင့္ေရွ႕မွာ
နိမိတ္ကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ စိတ္က ျဖစ္စဥ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္သြားပါလိမ့္မယ္။
သိပ္သည္းတဲ့ နိမိတ္ရဲ့ အလွတရားဟာ ဘာအကူအညီမွ မလိုဘဲ အာ႐ံု စူးစိုက္မႈကို ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း ပိုရွိတဲ့အတြက္ သင္ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ မပါဝင္
မဆံုးျဖတ္မိဖို႔
ဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲ?”
သတိထားပါ။ စတဲ့
“ဒါဘာလဲ?”၊
ေမးခြန္းေတြဟာ
“ငါ
တစ္ဖန္ျပန္လည္
ပါဝင္စြက္ဖက္တဲ့
“ျပဳလုပ္သူ”ရဲ့
အေရးကိစၥေတြ
ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီစြက္ဖက္မႈဟာ ျဖစ္စဥ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ပါတယ္။ ခရီးစဥ္ ၿပီးဆံုးတဲ့အခါ အားလံုးကို ျပန္သံုးသပ္ ၾကည့္ႏို္င္ပါတယ္။ ေတာ္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ဟာ အခ်က္အလက္ေတြ အားလံုးရွိေနတဲ့အခ်ိန္၊ စမ္းသပ္မႈ
ဆံုးခန္းေရာက္မွ
ျပန္လည္
သံုးသပ္ပါတယ္။
အခုလည္း
မသံုးသပ္ပါနဲ႔ဦး။ ဘာကိုမွ မတြက္ခ်က္ပါနဲ႔။ “အလံုးလား၊ အဝိုင္းလား”၊ “ထင္ရွားသလား၊
မထင္ရွားဘူးလား”
ဆိုၿပီး
နိမိတ္ရဲ့
အနားသတ္ကို
အာ႐ံုစိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ မလိုအပ္တာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ႈပ္ေထြး ကြဲျပားမႈ ဆီကိုပဲ ပို႔ေပးပါတယ္။ “အဇၩတၱ” “ဗဟိဒ”ၶ တြဲစပ္မႈေတြ မ်ားျပားလာမယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ပိုလာမယ္။ စိတ္ကို
အာ႐ံုက်ရာ
ညြတ္ကိုင္းခြင့္
ေပးလိုက္ပါ။
စိတ္ဟာ
ထံုစံအားျဖင့္ နိမိတ္ရဲ့ ဗဟိုခ်က္ဆီ သြားပါလိမ့္မယ္။ နိမိတ္ရဲ့ ဗဟိုခ်က္ဟာ
အလွပဆံုး အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလင္းတန္း အေတာက္ပဆံုး၊ အသန္႔ရွင္းဆံုး
ေနရာလည္း
ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါမွမဟုတ္
အာ႐ံုစိုက္မႈကို
နိမိတ္ဗဟိုခ်က္မွာ ဆြဲခ်ထားခိုက္၊ အတြင္းပိုင္းမွာ ခ်ထားခိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ နိမိတ္အလင္းတန္းဟာ
သင္အပါအဝင္
ပတ္ပတ္လည္မွာ
ျပန္႔ေနခိုက္
သဘာဝအတိုင္း လႊတ္ေပးထားၿပီး အလို္က္သင့္ ေမွ်ာလိုက္ေနပါ။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ အျမင္မ်ိဳးစံုက ပံုေဖာ္ေပးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ စိတ္ဟာ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈမွာ စုစည္းေနပါေစ။ ဈာန္ဆိုတဲ့ ဒီကမၼ႒ာန္းရဲ့ သတၱမအဆင့္ ေရာက္ၿပီေပါ့။ ဈာန္ရဲ့ ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔
တံခါးဝမွာ
ေတြ႔ရတတ္တဲ့
ေၾကာက္ရြံ႕မႈေပါ့။
အတားအဆီး
ၾကည္ႏူးမႈဟာ
ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ
ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီအခို္က္မွာ “ဟုတ္ၿပီ၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတာ ဒါပဲ”လို႔ စိတ္မွာ ထင္လိုက္မိရင္ ဈာန္ ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ တုန္လႈပ္ျခင္း ကင္းမဲ့မႈကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ အံ့ဩေက်နပ္တဲ့
တံု႔ျပန္မႈကို
ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔
လိုပါတယ္။
“ဟုတ္ၿပီ”ဆိုတဲ့ အံဩေက်နပ္တဲ့
တံု႔ျပန္မႈေတြကို စနစ္တက် ပိုင္ဆိုင္ထားႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့ ဈာန္ကေန ထြက္လာၿပီးတဲ့အထိ အဲဒီ တံု႔ျပန္မႈေတြကို စြန္႔ခြာထားႏိုင္ပါတယ္။
ပိုဆိုးပံုရတဲ့ ဆီးတားမႈက ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ဈာန္တရားရဲ့ ေသးသိမ္တဲ့ စြမ္းအားနဲ႔ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာကို သိလိုက္ေတာ့၊ ဒါမွမဟုတ္ နက္နဲတဲ့ ဈာန္အထိ ျပည့္စံုေအာင္ ဆက္လုပ္ရမယ္ဦးလို႔ သိလိုက္ေတာ့၊ တစ္စံုတစ္ခုကို သင့္ရဲ့ ေနာက္မွာ ခ်န္ထားခဲ့ရေတာ့မယ္လို႔ သိလိုက္ေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
ဈာန္ရဲ့ေရွ႕မွာ “ျပဳလုပ္သူ” ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွိေနဆဲပါ။
ဈာန္ရဲ့
အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့
“သိမွတ္သူ”ဟာ
“ျပဳလုပ္သူ”
လုပ္စရာရွိတာ
အျပည့္ရွိေနပါတယ္။
လံုးဝ
လုပ္ေနဆဲပါ။
ဒါေပမယ့္
မရွိေတာ့ပါဘူး။
သင္ဟာ
ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ
သိမွတ္မႈ အားလံုးဟာ
လက္လွမ္းမမွီနိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနပါတယ္။ ေတြးသိမႈ တစ္ခုကိုေတာင္ ပံုမေဖာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္မႈ မျပဳႏိုင္ပါဘူး။ ဆႏၵဟာ ေအးတိေအးစက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျဖစ္ႏို္င္ပါတယ္။ ကင္းမဲ့ေနတဲ့
ဒီအခ်က္ဟာ
ႏိုးၾကားမႈ
မရင့္က်က္သူအတြက္
အျပည့္အဝ
အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳး
သင့္ဘဝ
ရွိေနပါလ်က္နဲ႔
ေျခာက္လွန္႔မႈ
ခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္မႈ
တစ္ေလ်ာက္လံုး
တစ္ခါမွ
မႀကံဳဖူးပါဘူး။ အဲဒီ ေၾကာက္ရြံ႕မႈဟာ အေျခခံက်တဲ့ ပုဂၢလိက ဆႏၵလိုမ်ိဳး တစ္ခုခုကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရမွာကို ေၾကာက္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶေဟာညႊန္ခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြနဲ႔ ဆုလဒ္အျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ေရွ႕နားကေန
ဆြဲေဆာင္ေနတဲ့
ႏွစ္သက္မႈ
ပီတိတို႔
အေပၚမွာ
ယံုၾကည္မႈသဒၶါ ထားျခင္းအားျဖင့္ ဒီေၾကာက္ရြံ႕မႈကို အႏိုင္ယူႏိုင္ပါတယ္။ “ဒီဈာန္ခ်မ္းသာကို
မေၾကာက္သင့္ဘူး၊
က်င့္ႀကံသင့္တယ္၊
ပြားမ်ားသင့္တယ္၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ပြားမ်ားသင့္တယ္”လို႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ မၾကာခဏ အမိန္႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ (လဋဳကိေကာပမသုတ္၊ မဇၩိမနိကာယ္)။ ဒါ့ေၾကာင့္
ေၾကာက္ရြံ႕မႈ
ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈ
အေပၚမွာ
တရားေတာ္ေတြနဲ႔
ယံုၾကည္မႈ
စံနမူနာေကာင္း
သဒၶါျမဲေနပါေစ။ အားစိုက္ထုတ္မႈ
ေပၚမလာခင္ကေန
သင့္ဘဝရဲ့ မပါတဲ့၊
ရရွိလာမယ့္
အျပည့္ထားပါ။
အရိယာသာဝကတို႔
အေလးနက္ဆံုးအရာ
အထည္ကိုယ္ျဒပ္
ဗုဒၶရဲ့
အေပၚမွာ ျဖစ္လာမယ့္၊
ကင္းမဲ့တဲ့၊
အတၱမရွိတဲ့၊
ႏွစ္သက္ဖြယ္ အေတြ႔အၾကံဳ ရရွိဖို႔ ဓမၼကို ယံုၾကည္ပါ။ ဈာန္တရားက သင့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေပြ႔ပိုက္လာပါေစ။ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို လံုးဝလႊတ္လိုက္ဖို႔ သတၱိေမြးပါ။ အားလံုးကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားပါ။ တကယ့္
ဈာန္တရားဆိုရင္
အခိုက္အတန္႔ပဲ
ၾကာရွည္
တည္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့
တည္ေနပါလိမ့္မယ္။
ဈာန္လို႔
မေခၚထိုက္ပါဘူး။
ထံုးစံအားျဖင့္ အထက္ဈာန္ေတြဟာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တည္ေနႏိုင္ပါတယ္။ အဇၩတၱမွာ
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ
ေရြးျခယ္စရာ
ျဖစ္ေပၚဖို႔
အဆင္သင့္
ျဖစ္တဲ့အခါ၊
မရွိပါဘူး။
အာ႐ံုသိစိတ္
ႀကိဳတင္စုေဆာင္းခဲ့တ ဲ့
စြန္႔လႊတ္မႈေလာင္စာ
ကုန္ဆံုးသြားတဲ့
အခါက်မွပဲ
ထြက္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါေတြဟာ
သူတို႔ပင္ကိုယ္
သင္ဟာ
ဈာန္က
သဘာဝအားျဖင့္
ၾကာျမင့္စြာ တည္ေနေလ့ရွိတဲ့၊ တည္ၿငိမ္ၿပီး ႏွစ္သက္စရာ လည္းေကာင္းတဲ့ စိတ္အေျခအေန ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဈာန္ရဲ့
ဝိေသသလကၡဏာ
ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့
ဈာန္ဆိုတာ
အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့သလို နိမိတ္ကို ျမင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာမွ ျဖစ္ေပၚပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး
ဘယ္ဈာန္မွာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္
ခႏၶာကိုယ္အေပၚမွာ
(ခႏၶာကိုယ္
နာက်င္မႈလို) ေတြ႔ၾကံဳခံစားဖို႔၊ ျပင္ပက အသံကို ၾကားရဖို႔၊ ေတြးၾကံဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊
ကုသိုလ္အေတြးေတာင္မွ
မေတြးႏိုင္ဘူး
ဆိုတာလည္း
သိထားသင့္ ပါတယ္။ ကာလၾကာျမင့္စြာ တစ္ခုတည္းေသာ
ဆက္လက္ျဖစ္တည္ေနတဲ့
ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈ
အမွတ္အသားမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး။
မေျပာင္းလဲဘဲ
သိမႈမွ်သာ
အေတြ႔အၾကံံဳ၊
သန္႔ရွင္းတဲ့
ႏိုးၾကားသိတစ္ခု
ျဖစ္ပါတယ္။
ရွိပါတယ္။
ထက္ျမက္ထင္ရွားတဲ့
ဒါဟာ
ေရာ္ရမ္းမွန္းဆမႈ
သင္ရထားတဲ့ဈာန္ဟာ တကယ့္အစစ္လား၊ စိတ္ကူး ယူဆမႈလားဆိုတာ သင္ကိုယ္တိုင္ သိႏို္င္ဖို႔ ဒါကို ေျပာျပရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္းတရားနဲ႔ ဒီေနရာမွာေတာ့
ပတ္သက္တာေတြ
ပထမဈာန္
အမ်ားႀကီး
ေရာက္တဲ့အထိ
ရွိပါေသးတယ္။
အဆင့္ခုနစ္ဆင္ထ ့ ားၿပီး
အေျခခံ နည္းစနစ္ကိုပဲ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အထက္ဈာန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နီဝရဏငါးပါး အေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ကို ဘယ္လို
ပယ္ရမယ္ဆိုတာ၊
သတိပ႒ာန္ေလးပါး၊ အမ်ားႀကီး
သတိရဲ့
ဣဒၶိပါဒ္ေလးပါးနဲ႔
ရွိေနပါေသးတယ္။
ဒါေတြ
အဓိပၸာယ္နဲ႔ ဣေျႏၵငါးပါး၊
အားလံုဟာ
အသံုးဝင္ပံု၊ ေျပာစရာေတြ
ကမၼ႒ာန္းတရားနဲ႔
ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ အခြင့္သင့္မွ တင္ျပဖို႔ ခ်န္ခဲ့ပါမယ္။ ဒါေတြဟာ (ဝိပႆနာ)ဉာဏ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ “သမထက်င့္စဥ္မွ်သာ” ျဖစ္တယ္လို႔
နားလည္မႈ
သမထသက္သက္လည္း
လြဲတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး၊
အတြက္ေပါ့။
ဒါဟာ
ဝိပႆနာသက္သက္လည္း
မဟုတ္ဘူးလို႔ နားလည္လိုက္ပါ။ ဘာဝနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ နည္းစနစ္ပါ။
ဘုန္းႀကီးတို႔ရဲ့ ဆရာသမား၊ ဆရာေတာ္
Ajahn Chahလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းက ေတာရအစဥ္အလာမွာ က်င့္သံုးလာတဲ့ နည္းစနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ “သမထနဲ႔ ဝိပႆနာကို ခြဲလို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ သမၼာဒိ႒ိ၊ သမၼာသကၤပၸ၊ သမၼာ-အာစာရ စတာေတြ မပါဘဲ သူတို႔ကို ႏွစ္ခုတြဲၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္လည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး”လို႔ ဆရာေတာ္ Ajahn Chahလည္း မၾကာခဏ မိန္႔ေတာ္မူခ ဲ့ ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့
အထက္မွာ
တိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔
တရားေတာ္ေတြကိုလည္း စင္ၾကယ္ရပါမယ္။
ေယာဂီဟာ
အဆင့္
ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ နားလည္မႈ
လိုပါတယ္။
လက္ခံႏိုင္ရပါမယ္။
အားလံုးကို
ရရွိဖို႔
ခုနစ္ဆင့္မွာ ဗုဒၶရဲ့
သီလလည္း
ဝိပႆနာ
လိုပါတယ္။
“သဘာဝအတိုင္းလႊတ္ေပးထားျခင္း”ဟာ ဝိပႆနာ ပါပဲ။ ဒီ အဆင့္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာနဲ႔အမွ် ဝိပႆနာဟာ ပိုပိုၿပီး ေလးနက္သိမ္ေမြ႔ လာပါလိမ့္မယ္။ ဈာန္အထိ
ေရာက္တယ္ဆိုရင္
သင့္ရဲ့
နားလည္မႈ
တစ္ခုလံုးကို
ေျပာင္းလဲေပးပါလိမ့္မယ္။ ဝိပႆနာဟာ
ဈာန္ရဲ့ေဘးမွာ
ဝို္င္းပတ္ၿပီး
ကခုန္ေနသလိုပါပဲ။
ဈာန္ဟာလည္း ဝိပႆနာရဲ့ ေဘးမွာ ဝိုင္းပတ္ၿပီး ကခုန္ေနသလိုပါပဲ။ ဒါဟာ
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
နိဗၺာန္ေရာက္မယ့္
သကဒါဂါမ္ျဖစ္ျခင္း၊ အက်ိဳးေလးမ်ိဳး
လမ္းေၾကာင္းပဲ
“ဈာန္ဝင္စားသူအတြက္ အနာဂါမ္ျဖစ္ျခင္း၊
ေမွ်ာ္လင့္
ျဖစ္ပါတယ္။
ေသာတာပန္ျဖစ္ျခင္း၊
ရဟႏၱာျဖစ္ျခင္း
ႏိုင္တယ္”လို႔
ေဟာေတာ္မူခဲ့လို႔ပါပဲ။ (ပါသာဒိကသုတ္၊ မဇၩိမနိကာယ္)
ဆိုတဲ့
ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္
********** ၿပီးပါၿပီ။
Ajahn Brahmavamso ရဲ့ “The Basic Method of Meditation”ကို ဘာသာျပန္ပါတယ္။ အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္းမွာ ထည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အတြဲအမွတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ Ref (2 March 2011): http://www.buddhanet.net/budsas/ebud/ebmed035.htm
http://www.mrmrt.info/ http://www.mrmrt.blogspot.com/