9 minute read

De geloofwaardige verkondiging van pater Lievens

Next Article
Column

Column

We zijn steeds meer op zoek naar nieuwe manieren om over het geloof te spreken of het geloof te verkondigen. Alles lijkt minder vanzelfsprekend dan vroeger. Maar bij het zoeken naar het nieuwe moeten we het oude zeker niet overboord gooien of vergeten. Integendeel, het verleden biedt ons heel wat figuren die ons vandaag kunnen inspireren. De Belgische pater Lievens is zo’n figuur.

BART GERYL

Advertisement

Deze Vlaamse jezuïet (1856-1893) nam het op voor de onderdrukte oerbevolking in Chotanagpur, in het oosten van India. Deze bevolking was ‘kasteloos’, waardoor ze niet meetelde en werd uitgebuit door de grootgrondbezitters.

RECHTSZAAK In die periode behoorde India tot het Britse imperium. Toen pater Lievens het lot van de oerbevolking zag, snelde hij hen ter hulp met zijn kennis van het Britse recht. Hij leerde hen zich te verdedigen tegen sociaal onrecht. En met succes, want ze wonnen de ene rechtszaak na de andere. Het feit dat een katholieke missionaris aandacht had voor deze bevolkingsgroep en hen hielp, gaf de Kerk een grote aantrekkingskracht.

BOEKJES Steeds meer mensen bekeerden zich, dankzij de inzet van pater Lievens, tot het katholieke geloof. Daarom gaf hij ook boekjes over Jezus en de Blijde Boodschap uit in de lokale

In de kathedraal van Ranchi liggen de stoffelijke overschotten van pater Lievens. Mensen komen er bidden of branden een kaars. © Peter Potrowl

LEESTIP Bart Geryl, Bevrijder van een volk. Die dienaar Gods, pater Constant Lievens s.j. (1856-1893), Halewijn, 2018, 88 p., € 10,95 Bestellen: postulatie.lievens@gmail.com

taal. In het spoor van pater Lievens, die jong stierf na een strijd tegen tering, trokken tientallen Vlaamse missionarissen naar Ranchi in India. Vlaamse paters leidden de jonge Kerk, maar stonden al snel de macht af aan inlandse geestelijken. Ook vrouwelijke religieuzen, zoals de Ursulinen van Tildonk en de Dochters van Sint-Anna, verrichtten pionierswerk in afgelegen gebieden.

ROEPINGEN Pater Lievens en zijn nagedachtenis laten niemand onberoerd. Zelfs Moeder Teresa was hem dankbaar. Zij schreef veel roepingen toe aan het succes van de Lievensmissie. De lokale bevolking van Chotanagpur beschouwde pater Lievens meteen als een heilige. Mensen komen tot op vandaag bidden bij zijn stoffelijke overschot in Ranchi. En ook in Vlaanderen is hij niet vergeten, daarvan getuigt bijvoorbeeld het vernieuwde Lievensmuseum in de kerk van Moorslede.

HEILIG

Voorlopig is pater Lievens nog niet officieel heilig verklaard door de katholieke Kerk. Maar Rome buigt zich wel over zijn zaligverklaring. Het vooronderzoek naar een fysiek mirakel werd alvast geopend. Maar het staat als een paal boven water dat pater Lievens een bijzondere man was, is en blijft. Iemand die ons leert dat engagement onze verkondiging geloofwaardig maakt. 

Drinkbaar water op school is van levensbelang, maar stimuleert ouders ook om hun kinderen naar school te sturen. © Craig Murphy

project

Een toekomst voor kinderen

Vanuit een evangelische bewogenheid moedigt Missio wereldwijd solidariteit met de zwakste bevolkingsgroepen aan. Omdat kinderen vaak zwak staan, steunt Missio talrijke projecten om hen via onderwijs en vorming een betere toekomst te bieden. Zo ook in Tsjaad.

ROBERT VASTMANS

De noden in Tsjaad zijn immers enorm. Dat besefte ook de Koning Boudewijnstichting. Daarom steunde zij Missio voor een aantal projecten.

FONDS Het ‘Fonds Robert Van Compernolle – Denise Porteman’, beheerd door de Koning Boudewijnstichting, onderschrijft immers onze missionaire solidariteit met de zwakste bevolkingsgroepen. Het fonds steunt projecten over alle grenzen heen. In 2019 stelde de Koning Boudewijnstichting € 30 000 uit dit fonds ter beschikking van Missio. Wij kozen vijf projecten om te steunen in het bisdom Sarh, in het zuiden van Tsjaad.

WATER In de eerste plaats helpen we met de aanleg van waterputten in tien scholen. Drinkbaar water maakt het leven van de leerlingen en leerkrachten op school leefbaar. Bovendien stimuleert het ouders om hun kinderen naar school te sturen. Ook een tweede project biedt drinkbaar water aan kinderen. We steunen immers ook de bouw van een watertoren aan een vormingscentrum voor kinderen.

GEEF KINDEREN EEN BETERE TOEKOMST

BE19 0000 0421 1012 Mededeling: 207 Kinderprojecten

Ten derde maken we de bouw van nieuwe klaslokalen mogelijk. Die zullen onveilige en verouderde schoolgebouwen vervangen. Ten slotte kunnen we met de steun uit het ‘Fonds Robert Van Compernolle – Denise Porteman’ twee keer helpen bij de aankoop van schoolmateriaal. Denk daarbij niet enkel aan boeken, maar ook aan een geluidsinstallatie en projectiemateriaal. Zo kan onderwijs hedendaags verlopen, waardoor naar school gaan boeiend wordt. Dankzij dit materiaal zijn ook culturele activiteiten mogelijk en kunnen de kinderen zich uitdrukken in toneelstukken.

tsjaad

sarh

Missio en alle kinderen zijn de weldoeners van het ‘Fonds Robert Van Compernolle – Denise Porteman’ erg dankbaar. We hebben antwoord kunnen bieden op enkele grote noden. Maar dat is slechts een druppel op een hete plaat. En ook in andere landen is onze solidariteit nodig. We hopen dan ook dat deze projecten jou mogen inspireren om met een gift aan Missio de toekomst van zoveel kinderen te verbeteren. 

Missionaris blijf je voor altijd

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Daarnaar verwijst het boek Prediker en dat is de gang van zaken in het dagelijkse leven, ook binnen Missio. Dit voorjaar zwaaide Michel Coppin immers af als directeur van Missio. Hoog tijd voor een gesprek over visies, herinneringen en dromen.

CATHERINE DE RYCK

Missie zit Michel in het bloed. Van kindsbeen af wilde hij missionaris worden, op zoveel verschillende manieren. En zo geschiedde.

Vanwaar komt jouw passie voor missie? Mijn moeder en een zuster-lerares op mijn kleuterschool hebben het mosterdzaadje van het geloof in mij geplant. Als geen ander konden zij vertellen over de Vader die ons liefheeft en over Jezus. Ik hing elke keer opnieuw aan hun lippen en voelde Gods liefde in me groeien. Bovendien kwamen bij ons heel wat missionarissen over de vloer, voornamelijk scheutisten. Hun verhalen uit verre streken boeiden me mateloos. Dat zij zo ver weg aan de slag gingen met de verhalen over Jezus die mijn moeder en kleuterjuf me vertelden!

“Mijn moeder en kleuterlerares deden Gods liefde in me groeien.”

Overtuigden zij je om zelf missionaris te worden? Hun ervaringen speelden zeker mee. Ik wist dan ook snel dat ik zelf als missionaris naar het buitenland wilde vertrekken. Eigenlijk

6 suara 79 ben ik bij de salvatorianen ingetreden om dat ook te kunnen doen. Ik werd pater om een internationale missionaris te worden. Zelf wilde ik naar Congo, maar mijn oversten stuurden me naar Venezuela en daar heb ik geen spijt van.

Met welke ingesteldheid vertrok je? Ik had grootse plannen. Ik ging mensen helpen. Scholen en ziekenhuizen helpen bouwen bijvoorbeeld. Vanuit mijn evangelische bewogenheid zou ik mensen een beter leven geven. De realiteit draaide anders uit. Want als ik mensen vroeg wat zij nodig hadden dan antwoordden ze een mooie kapel, samen bidden, de Bijbel lezen, hun kinderen onderwijzen in het geloof. Natuurlijk waren die scholen en ziekenhuizen ook nodig, maar precies de Bijbel zette ons samen aan tot dat haalbaar engagement.

Heeft dat jouw latere visie op missie gekleurd? De Venezolanen hebben mijn ogen laten opengaan. Zij deden me inzien hoe belangrijk het is dat mensen ervaren dat de Vader hen liefheeft en dat anderen hen liefhebben, geïnspireerd door die goddelijke liefde. Mensen hebben nood aan iemand als mijn moeder of kleuterjuf die daarover vertelt en je dat ook echt laat voelen. Onze diaconie, onze daden om mensen te helpen, vloeien daaruit voort en niet omgekeerd.

Zie je diezelfde dynamiek binnen Missio? Missio omvat inderdaad ook die twee dimensies van missionaire activiteit. Als we pleiten voor meer solidariteit binnen de wereldkerk, bedoelen we niet enkel een rechtvaardige verdeling van goederen. We mikken ook op een goede vorming van mensen: iedereen moet weten waar het

geloof om gaat, hoe je dat beleeft binnen de wereldkerk. We vragen ook om voor elkaar te bidden, verbondenheid te realiseren. In ons geloof moet het meer gaan om relaties. Iedereen moet het gevoel hebben omgeven te zijn door een warm netwerk, een geborgen omgeving. Binnen de Kerk kunnen we dat bieden, maar we moeten het ook willen. En daar pleit Missio voor. Vanuit die diepe verbondenheid kunnen we dan niet anders dan ook onze middelen delen, want zo geven we iedereen de kans Gods liefde te ervaren én door te geven.

Je hebt veel lokale kerkgemeenschappen bezocht en ervaren. Wat is je het meest bijgebleven? Zowel tijdens mijn periode als missionaris in Venezuela als op mijn reizen in het kader van Missio, heb ik veel levensechte getuigenissen van Jezus gezien. Die staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Mensen van vlees en bloed, met beide voeten op de grond, die zo prachtig getuigen van Gods liefde voor elke mens en voor onze wereld. Dat kunnen zusters zijn die zorgen voor weeskinderen in Benin of zieken in Brazilië, een pastoor in Zuid-Afrika die de tijd neemt om te luisteren naar zijn parochianen of een leek die aandacht heeft voor haar naasten in Chili. De voorbeelden zijn eindeloos en dat vervult mij met een diepe vreugde.

“De Bijbel zet ons aan tot een haalbaar engagement.”

Wat kunnen wij van andere kerkgemeenschappen opsteken? Elke lokale kerkgemeenschap heeft haar eigen karakter. Zomaar van elkaar kopiëren is dan ook niet mogelijk, dat Van Aziaten kunnen we het belang van innerlijkheid en harmonie leren. Je moet een evenwicht zoeken tussen de relatie met jezelf, God, de mensen om je heen. © Missio

slaat nooit aan. Maar bepaalde elementen kunnen zeker een verrijking en inspiratie zijn. Vanuit de Afrikaanse Kerk kunnen we misschien het familiegevoel meepikken. Nergens anders heb ik het belang van relaties zo sterk ervaren. De Aziaten leren ons het belang van innerlijkheid en harmonie. Je moet een evenwicht zoeken tussen de relatie met jezelf, God, mensen om je heen en je omgeving. Anders loop je jezelf voorbij of zie je anderen onvoldoende staan. De Latijns-Amerikaanse Kerk vraagt om meer aandacht te hebben voor emoties. Niet alles moet volkomen rationeel of beredeneerd zijn. Laat ook je hart spreken. En durf je hart te volgen wanneer het je oproept om iets te doen. In Latijns-Amerika nemen zoveel mensen een politiek engagement op vanuit hun geloof.

Moet er dan eigenlijk zoveel veranderen in onze Kerk? Er is altijd ruimte voor bijleren. Dat is zo voor elke mens, maar zeker ook voor de Kerk. En er zijn toch wel wat dingen die ik mis in onze kerkgemeenschap. Vaak is dat te herleiden tot een gebrek aan openheid. Ten eerste moeten we meer de hand durven reiken naar andere wereldgodsdiensten, zoals de islam en het jodendom. Samen kunnen we veel meer realiseren. Ten tweede lig ik soms wakker van de generatiekloof in de Kerk. Hoe komt het toch dat we jongeren zo weinig kunnen aanspreken en betrekken? Is het echt een gebrek aan openheid bij hen, of is dat (ook) bij ons het geval? En ten derde pleit ik voor meer liturgische openheid. Vanuit het evangelie moeten we nieuwe stappen durven zetten. Zo kan liturgie ons dichter bij elkaar brengen, maar ook leiden tot concreet engagement.

“Er moet meer openheid zijn in onze Kerk.”

Ten slotte: hoe blik jij terug op je missionaire leven tot nu toe? Ik ben een gelukkig mens. En dankbaar ook. Omdat ik Jezus heb mogen leren kennen en in zijn voetsporen mocht treden. Omdat ik een Vader ken die liefheeft en barmhartig is en andere mensen daarover mag vertellen. Nu mijn tijd als directeur bij Missio erop zit, stoppen die vreugde en dat engagement zeker niet. Missionaris blijf je voor altijd. En Gods liefde is eeuwigdurend en altijd nodig. Zo mag ik hopelijk nog lang blijven werken aan nieuwe vormen van christen zijn en Kerk vormen. 

This article is from: