Project | Een kerk om samen te vieren »

Een kerk om samen te vieren

De tijdelijk opgelapte kerk van Campbell Bay is niet langer bestand tegen de winderige zeelucht en talrijke aardbevingen (zie ook inzetfoto). © Visuvasam Selvaraj

Straks vieren we samen Kerstmis. Voor het kerkelijke leven een hoogtepunt, ook in ons geseculariseerde land. Niet enkel licht vult onze kerken, ook mensen van heinde en verre. Zelfs wie niet vaak naar een kerkviering komt, is er op Kerstmis dikwijls wel bij. Wat een bron van vreugde! Tegelijk is samen kerst vieren een ultiem moment van herbronnen, ons voeden aan het licht van dat wondere Kind. Het doet dan ook pijn te weten dat niet elke kerkgemeenschap diezelfde kans heeft.

Daarom steunt Missio wereldwijd de bouw van kerken, zodat gelovigen kunnen samenkomen. Vandaag zetten we de Sint-Jozefparochie van Campbell Bay, op de Indiase eilandengroep van de Andamanen & Nicobaren, in de kijker.

Tsunami

Deze parochie zit al sinds 26 december 2004 zonder deftige kerk. Een hevige tsunami trof toen de regio. Op de Indiase archipel kostte deze tsunami het leven aan ongeveer 15 000 mensen. Vooral op de zuidelijke eilanden raakten veel gebouwen, waaronder scholen, kloosters en kerken, vernield. Zo ook in Campbell Bay op Groot-Nicobar. Dit is het grootste en zuidelijkste eiland van de Nicobaren.

Schade

Ook de kerk van de Sint-Jozefparochie raakte erg beschadigd. Ook de pastorie en een klooster van de karmelietessen werden vernield. Naast materiële ellende, was dit ook een klap voor het lokale geloofsleven. De 324 katholieke families konden niet meer samenkomen rond de tafel van de Heer, de priesters hadden geen onderkomen meer vlakbij de kerk en hun parochianen, de zusters evenmin. Ook mensen in nood of (buitenlandse) gasten konden niet meer opgevangen worden in de pastorie of het klooster.

Visuvasam Selvaraj ©

Heropbouw

Daarom werd al snel beslist om de kerk en de pastorie op te lappen. De zilte zeelucht en frequente aardbevingen tasten de voorlopige structuren echter steeds verder aan. Het klooster van de zusters wacht nog op heropbouw. Daarom is deze parochie op zoek naar steun – jouw steun – om de gebouwen grondig te renoveren, zodat het geloofsleven weer echt opnieuw kan beginnen. Een grondige renovatie en heropbouw moeten zorgen dat de evangelische aanwezigheid in Campbell Bay niet snel opnieuw in het gedrang komt. 

Bekijk een getuigenis uit Campbell Bay op https://youtu.be/Qw4ljvbr_n4

BIED DE GELOVIGEN VAN CAMPBELL BAY WEER DE KANS OM SAMEN TE VIEREN.

Steun de heropbouw van de parochie met een gift op BE19 0000 0421 1012 mededeling ‘Suara Campbell Bay’.

Gastvrije Kerk in een hedendaagse samenleving

Bart Willemen is een kerkelijke duizendpoot. Hij is secretaris van de Interdiocesane Commissie voor Catechese (ICC), stafmedewerker voor catechese in het bisdom Antwerpen en godsdienstleerkracht in Brasschaat. Naast dat professionele leven is hij ook echtgenoot en vader van drie kinderen. Iemand die zoveel verschillende roepingen combineert, moet wel een bijzondere missie hebben.

Hoe divers Barts roepingen ook mogen lijken, ze hebben allemaal dezelfde kern: de liefde van Jezus ervaren en doorgeven.

Is dat een manier om ‘missie’ vandaag te verstaan?

We raken hiermee inderdaad een belangrijke dimensie van ‘missie’: het gaat niet om jezelf, maar om iets wat jou overstijgt. Daarom is ‘missie’ voor mij onlosmakelijk verbonden met ‘roeping’. Het is God die je roept, die je vraagt om Jezus na te volgen. Heel concreet vraagt Hij om naar mensen toe te gaan en bij mensen aanwezig te zijn.

Als Kerk moeten we aanknopen bij wat de brede samenleving bezighoudt.

Is dat ook jouw eigen missie?

Vertellen over Jezus en de liefde van God bij mensen brengen is voor mij inderdaad een levensmissie. Ik wist dan ook al op vroege leeftijd dat ik binnen de Kerk wilde werken. Eigenlijk is het fantastisch dat ik door mijn verschillende kerkelijke jobs betaald word om te doen wat me het meeste vreugde brengt in het leven: het geloof voorleven en doorgeven. Dat betekent daarom niet dat ik uit het niets ga verkondigen in een treinwagon of op de hoek van de straat. Maar ik sta hierdoor wel op een bijzondere manier in het leven, luister op een andere manier naar mensen. Ik ben gevoelig voor de spirituele honger van mensen en bied dan, heel voorzichtig, mijn eigen geloof aan.

J.R.R. Tolkien was een overtuigde katholiek en voor mij een bron van inspiratie.

Hoe kwam je die levensmissie op het spoor?

Enerzijds kom ik uit een gelovige en geëngageerde familie. Daardoor heb ik het geluk dat geloven voor ons iets evident is. Dankzij ons engagement in sportverenigingen of de Gezinsbond leerde ik van jongs af aan dat de wereld groter is dan onze eigen groep of kring. Ik kwam in contact met mensen uit verschillende geledingen van onze samenleving, elk met een unieke achtergrond. Anderzijds werd mijn interesse in het christelijke geloof en de Kerk sterk gevoed door literatuur.

Je missie gaat niet om jou, maar om iets wat je overstijgt.

Welke werken inspireerden je daarbij?

Al in de eerste jaren van het middelbaar raakte ik in de ban van fantasyliteratuur, zoals Lord of the Rings. Wat weinig mensen weten, is dat J.R.R. Tolkien ook een overtuigde katholiek was. In diverse brieven spreekt hij bijvoorbeeld over zijn liefde voor de Kerk. Hij gebruikt daarvoor het beeld van een boom waarvoor gezorgd moet worden. Dat betekent ook dat je soms takken moet durven afsnoeien om nieuw leven mogelijk te maken. Maar ook buiten die brieven vindt de aandachtige lezer heel wat christelijke of religieuze verwijzingen in de werken van Tolkien of andere fantasy. Dat kan een manier zijn om als Kerk aan te knopen bij wat de brede samenleving bezighoudt.

Door als Kerk buiten samen te komen, creëer je openheid en geef je voorbijgangers de kans vragen te stellen. © John Ragai

Is dat een manier om missionaire Kerk te vormen?

Aanknopingspunten zoeken is zeker een belangrijk aspect daarvan, zolang je ze natuurlijk niet geforceerd op het christelijke verhaal gaat leggen. Maar missionair Kerk-zijn zit ook in heel kleine dingen. Evangelii Gaudium is daarvoor nog steeds een grote inspiratiebron. Dit is het eerste document van paus Franciscus, maar vergeet niet dat het tot stand kwam na een synode die door paus Benedictus XVI werd samengeroepen. Het allerbelangrijkste idee hieruit is dat de Kerk enerzijds naar buiten moet treden en anderzijds het leven van Christus moet aanbieden aan mensen.

Hoe kunnen we dat concreet doen?

We moeten als Kerk letterlijk meer zichtbaar zijn in de ‘buitenwereld’. Zwaai bijvoorbeeld de grote kerkdeuren open in plaats van altijd maar die kleine zij-ingang. Wil je gezellig napraten na de eucharistie, doe dat dan op het kerkplein en niet verdoken in de kerk zelf. De liturgie schrijft voor dat we bij een doopsel of onthaal van een catechumeen eerst als gemeenschap samenkomen buiten de kerk of aan de deuren ervan. Waarom doen we dat bijna niet meer? Het is heel laagdrempelig voor mensen en bovendien biedt het voorbijgangers de kans vragen te stellen. Die gastvrijheid en openheid zijn erg belangrijk. Ook wanneer mensen de kerk binnenkomen voor bijvoorbeeld een viering, is het zo belangrijk hen te onthalen en wegwijs te maken. Enkel zo kan iedereen zich welkom en thuis voelen.

Catechese is geen doel op zich.

Steekt de wereldkerk bij die opdracht een hart onder de riem?

Het besef lid te zijn van de grootse familie ter wereld is een bron van vreugde en rijkdom. Ik ervaar dat zelf bij internationale bijeenkomsten en wens mensen diezelfde ervaring toe. Het is toch ook een bemoedigend idee dat we door de wereldkerk het Bijbelse gebod van “onophoudelijk te bidden” waarmaken. Dankzij de verschillende religieuze gemeenschappen ter wereld wordt er letterlijk elke minuut van de dag ergens in groep gebeden.

De Interdiocesane Commissie voor Catechese en Missio gaan nauwer samenwerken. Wat betekent dat?

In de eerste plaats betekent het dat we elkaar vaak zullen ontmoeten, wat veel kansen tot uitwisseling biedt. In de tweede plaats hopen we zo aan te tonen dat catechese geen doel op zich is, maar een steeds voortgaande opdracht om de Blijde Boodschap beter te leren kennen en verder te verspreiden. Daarom is het ook goed om catechese en diaconie, het dienstwerk van onze Kerk, te verbinden. Beiden gaan immers ten diepste over het evangelie en het uitdragen ervan.

Heb je nog een laatste wens voor onze lezers?

Ik wens iedereen drie V’s toe: vreugde, vrijheid en verontwaardiging. Alle drie zijn ze essentieel voor het christendom en voor een Kerk die met beide voeten in de samenleving wil staan. 

Het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof

Pauline Jaricot, een eenvoudige jonge vrouw uit het 19e-eeuwse Lyon, ligt aan de basis van het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof. © Missio / Clemens Fuchs

Missio, internationaal gekend als de Pauselijke Missiewerken, heeft als voornaamste taak om de samenwerking en verbondenheid tussen kerkgemeenschappen te bevorderen. Vier Pauselijke Missiewerken groeperen dit: het Werk van de Voortplanting van het Geloof, het Liefdeswerk van de Heilige Apostel Petrus, het Genootschap van de Heilige Kindsheid en de Pauselijke Missiebond. Elk Werk behelst een specifiek domein, maar allen dragen ze bij aan kerkelijke solidariteit.

Daarmee overstijgt Missio het louter wereldlijke: het spirituele en mystieke element zijn niet weg te denken.

Passie

Paus Franciscus benadrukt daarom regelmatig dat Missio geen ngo (nietgouvernementele organisatie) is, hoewel een herverdeling van middelen wereldwijd een belangrijk onderdeel van haar werking is. In juni 2016 zei hij tegen alle Missio-directeurs van de wereld: “Ook al is het belangrijk dat jullie bezig zijn met economische hulp, jullie mogen zich hiertoe geenszins beperken. Een mystiek element is noodzakelijk. We moeten groeien in onze passie voor de verkondiging van het evangelie en daardoor is Missio geen ngo!”.

Jonge vrouw

Laten we ons vandaag toespitsen op het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof. Een eenvoudige jonge vrouw uit Lyon, Pauline Jaricot, ligt aan de basis van dit Werk. Zij zal op 22 mei 2022 zalig worden verklaard. Al in 1819 startte zij met mensen bewust te maken van hun verbondenheid met kerkgemeenschappen wereldwijd. Ze zamelde hiervoor ook fondsen in door mensen een wekelijkse kleine bijdrage te vragen. Ook verbondenheid in gebed was voor Pauline Jaricot belangrijk. Daarom startte ze eveneens met een ‘levende rozenkrans’, kleine gebedsgroepen in verbondenheid met de wereldkerk. In 1822 doopte paus Pius VII haar werking om tot “Genootschap tot Voortplanting van het Geloof” en in 1922 maakt paus Pius XI er één van de vier Pauselijke Missiewerken van.

Solidariteit gaat net zo goed om het geluk van de ontvanger als van de gever.

Het geluk van een ander vergroot je eigen geluk

Het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof verleent steun aan projecten van evangelisatie wereldwijd. Denk maar aan catechese of de bouw en renovatie van kerken,

pastorieën en kloosters. In het werkjaar 2018-2019 kregen meer dan 5 550 projecten in zo’n 1 500 bisdommen steun. Hiermee worden diepe banden gesmeed, er ontstaat een ware relatie tussen gever en ontvanger. Weten dat je bijdraagt aan het geluk van een ander, vergroot ook je eigen geluk: “Je bent nooit zo gelukkig als door het geluk dat je een ander geeft. Geven is ook ontvangen”, zei priester Pierre hierover. Ware vrijgevigheid is op weg gaan naar de ander, een missionaire ervaring die je boven jezelf doet uitstijgen om mee te delen in het geluk van anderen. We denken te vaak alleen aan wie wel vaart bij onze vrijgevigheid, maar vergeten welke vreugde en geluk in ons opborrelen door bij te dragen aan het geluk van anderen doorheen onze gift, hoe bescheiden ook. Solidariteit gaat dus net zo goed om het geluk van de ontvanger als van de gever.

Naar God en mensen luisteren

Een eerste voorbeeld van het geluk dat het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof brengt, vinden we bij de Sœurs de la Providence de la Pommeraye in Béoumi, in het centrum van Ivoorkust. Zij ontvingen 20 000 euro steun uit het fonds van dit Missiewerk. Hiermee konden ze hun klooster eindelijk herstellen. De gemeenschap in Béoumi ontstond in 1955 en was de eerste Afrikaanse gemeenschap van deze congregatie. In een klein plattelandsdorp wil de gemeenschap missionair aanwezig zijn en de liefde van God doorgeven aan alle mensen. Daarvoor luisteren ze eerst naar God om van Hem woorden te krijgen om broeders en zusters troostend nabij te zijn. De zusters laten Gods wil doorheen hen geschieden, in het bijzonder doorheen hun engagement voor jongeren en zieken.

Radiozender

Nog in het centrum van Ivoorkust zet het aartsbisdom Bouaké de schouders onder de verkondiging van de Blijde Boodschap. Om dat eenvoudiger waar te maken in afgelegen gebieden, zet men in op verkondiging via radio en televisie. De nationale katholieke radiozender van Ivoorkust mocht rekenen op steun van het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof. Die steun was nodig, want de radiozender bleef maar groeien. Dankzij een bijdrage van 4 500 euro bereikt de zender meer mensen, zodat het evangelie nog meer stem krijgt. Een groot deel van de verkregen steun werd immers gebruikt om het radiosignaal te versterken. Zo kunnen mensen in een groter gebied afstemmen. Er kwamen ook extra studio’s in de steden Daoukro en Béoumi. De katholieke radiozender merkt immers dat de nood aan de Blijde Boodschap alsmaar groter wordt in een land dat al meer dan tien jaar gebukt gaat onder politieke, economische, militaire en sociale spanningen. De coronacrisis maakte de situatie enkel dramatischer.

Doe en gift op BE19 0000 0421 1012 met de mededeling “Suara Voortplanting van het Geloof”.

Bedankt om zo het evangelie mee uit te dragen!

Door naar God te luisteren vinden we woorden om anderen nabij te zijn.

Goede herder

Ook in Benin maakt jouw steun aan het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof een groot verschil. In het bisdom Abomey, in het zuiden van Benin, droomde bisschop Eugène Cyrille Houndékon van een evangelische aanwezigheid van priesters in de verschillende parochies. Vooral de jonge parochie van de Heilige Drievuldigheid van Nadota, die ontstond in 2013, had nood aan een pastorie. Dankzij jou werd dit mogelijk. Nu kunnen de priesters als een goede herder dichtbij hun schapen zijn, en kunnen ze ter plekke een belangrijke missionaire getuigenis brengen vanuit hun aanwezigheid en nabijheid. 

Bedankt voor je missionaire vrijgevigheid!

De nationale katholieke radiozender van Ivoorkust vierde in februari 2021 zijn 20-jarig bestaan. Dankzij steun van Missio draagt zijn signaal nu nog verder. © Archidiocèse de Bouaké