ThetKhineofMinDin

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

2

မင္းဒင္ရဲ႕သက္ခိုင္ (အတဲြ - ၁)

မင္းဒင္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

3

မာတိကာ aus;Zl;pum; .......................................................................................................................................... 6 oufcdkifESifh ywfoufí ........................................................................................................................... 7 rif;'ifac:&m rvdkufwJhoufcdkif (odkY) tEl;tnGwfawmif;yefjcif;.............................................................. 9 tcef; (1) - oufckdif[k ac:onf ........................................................................................................ 10 tcef; (2) - olonf oufckdif .............................................................................................................. 15 tcef; (3) - ajccsif;jyKwfcsifonf ........................................................................................................ 17 tcef; (4) - b0csif; qHkcJholrsm;.......................................................................................................... 19 tcef; (5) - twdwfudkvSef? ZmwfaMumif;jyefaomf ................................................................................ 22 tcef; (6) - Zmwdewfarmuf rauG;c½dkif .............................................................................................. 25 tcef; (7) - ewfarmufoGm; awmvm; ................................................................................................. 29 tcef; (8) - ru©&me,fajru oufcdkif ................................................................................................. 32 tcef; (9) - ausmf&Sdef (c) ti,fav; (c) urm&Gwf ............................................................................ 35 tcef; (10) - ukvm;vlrdkuf tm&uD;................................................................................................... 39 tcef; (11) - t½HI;awGMum;u oufckdif................................................................................................ 42 tcef; (12) - pm*sydk; oufckdif? b0*sydk; oufcdkif ................................................................................. 47 tcef; (13) - cdk;onf? qdk;onf ........................................................................................................... 52 tcef; (14) - r,fawmfhudk twdk;ay;olrsm; ...........................................................................................57 tcef; (15) - tZmwowfESifh awGYqHkjcif; ............................................................................................ 61 tcef; (16) - vlonf EdkifiHa&;owå0gjzpfonf ....................................................................................65 tcef; (17) - qlylvIyf&Sm;? tzsuform; oufcdkif .................................................................................70 tcef; (18) - rqvudk rkef;onf ........................................................................................................75 tcef; (19) - pHepfudk twif;ajymif;rnf ..............................................................................................80 tcef; (20) - vJGcJhavaom &wemyHk .................................................................................................... 83 tcef; (21) - aemufwcg vmjyefNyDa[h................................................................................................86 tcef; (22) - vlqdk;awGeJY &Sef½SL'if ......................................................................................................89 tcef; (23) - jrefrmjynf EsLuvD;,m;pDrHudef;\ tpayavm ............................................................... 94 tcef; (24) - oufcdkif&JU r&PmEkówd ...............................................................................................97 tcef; (25) - b0ppfajrjyifokdY ..........................................................................................................101 tcef; (26) - 'g½dkufwm oufcdkif ......................................................................................................106 tcef; (27) - csdKwjrjr cg;oavavh ................................................................................................. 111 tcef; (28) - 0dygufMur®mavm..........................................................................................................117 tcef; (29) - OD;omp&JU em;yef;qH ..................................................................................................... 122 tcef; (30) - *smat;udk olYtar½dkufaeolrsm; ................................................................................... 126 tcef; (31) - &Hcgü þodkYjzpfwwf\ ................................................................................................ 131 http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

4

tcef; (32) - rdkufw,fqdkwm vG,fygw,f ........................................................................................135 tcef; (33) - atmifppfonfrsm;okdYwrf;csif;.......................................................................................139 tcef; (34) - oufcdkifESifh ol\ppfAdkvfrsm; ......................................................................................... 143 tcef; (35) - udk,fawGY a&SUwef;ppfajrjyif .........................................................................................148

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

5

မင္းဒင္ရဲ႕ သက္ခုိင္ မင္းဒင္ http://www.mindin.info/ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို google မွ ရယူပါသည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

6

aus;Zl;pum;

“မင္းဒင္ ရဲ႕ သက္ခိုင္” သည္ တေထာင့္တည ပသီပုံျပင္မဟုတ္ပါ။ ဟိႏၵဴ မဟာဘာရတ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္သား တေယာက္၏ မူမမွန္ေသာ ေခတ္ႀကီးကို၊ သူယံုၾကည္သလို ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ပ ဲ ံုသာျဖစ္ပါသည္။ တပိုဒ္ တပါဒ၊ သမုိင္းတစ ျဖစ္ခ့ေ ဲ သာ္ အားထုတ္ရက်ဳိးနပ္သည္ဟု ယူဆလုိပါသည္။ ပံုႏွိပ္စာအုပအ ္ ျဖစ္ ထြက္ရွိႏိုင္ရန္ လံု႕လျပဳလ်က္ရွိရာ၊

ျပန္လည္

တည္းျဖတ္

တင္ျပျခင္းအား၊

စိုက္လုိက္မတ္တတ္

လုိက္ပါဖတ္႐ႈေနသူမ်ားအား

အေလးအနက္ ေက်းဇူးစကား ဆုိအပ္ပါသည္ ။ ေလးစားမွဳမ်ားျဖင့္ ... မင္းဒင္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

7

oufcdkifESifh ywfoufí

က်ေနာ့္အယူအဆအရ ဆိုရလွ်င္ ... ရသစာေပေရးသားသူဟာ စာဖတ္သူကုိ အျမင့္တက္ႏိုင္ဖို႔ ေလွခါး တခုတည္ေဆာက္သူ ျဖစ္တယ္။ ဇာတ္အိမ္ဟာ အဲဒီေလွခါးရဲ႕“အနင္း”၊ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ဟာ “အေက်ာ္” ျဖစ္တယ္။ အေက်ာ္အနင္း ေျပျပစ္တ့ဲ ေလွခါးဟာ စာဖတ္သူကုိ မေမာမပမ္း အထက္ကို ေရာက္ေစတယ္။ အနင္းက်ယ္ၿပီး အေက်ာ္နိမ့္လြန္းရင္ ခရီးမတြင္ဘူး။ အေက်ာ္ျမင့္ၿပီး အနင္းက်ဥ္းရင္ ဖတ္သူ ပင္ပန္းတယ္။ ကိုယ္ခံမေကာင္းတဲ႔စာဖတ္သူအတြက္ဆုိ အႏၱရာယ္ေတာင္ ျဖစ္ေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရသစာေပရဲ႕ သေဘာဟာ အေက်ာ္ေျပၿပီး အနင္းက်ယ္ သင့္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ မင္းဒင္ ရဲ႕ သက္ခိုင္ကုိ အေက်ာ္ေျပ အနင္းက်ယ္ဘုိ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုး အားထုတ္ ခဲ့ပါတယ္။ မုိးထိေအာင္ ေလွခါးေထာင္ဘုိ႔ စာေရးသူ မတတ္ႏုိင္႐ိုး အမွန္ပါ။ သက္ခိုင္ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးတိုင္ေစဖို႕ ...

•

သက္ခိုင္န႔ဲ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အရွည္ၾကာဆံုး တရားမမွဳ (ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ေဒၚၾကည္ၾကည္)

•

ေသရြာျပန္ သက္ခုိင္

•

ယစ္ထုတ္ သက္ခုိင္

•

ဘိန္းစား သက္ခိုင္

•

သက္ခိုင္န႔ဲ ျမန္မာျပည္ တရားစီရင္ေရး

•

ကာမဘံုသား၊ ဆံုလည္ႏြား၊ မိန္းမလွေတြၾကားက သက္ခိုင္

•

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေျမေအာက္ေလာကနဲ႕ သက္ခုိင္ .......................

စတဲ့ အခန္း (၃၀) ခန္႕ဆက္ေရးဖို႕ က်န္ေနပါေသးတယ္။ လြန္ခ့ေ ဲ သာ တႏွစ္ခန္႔က စတင္ ေရးသားစဥ္က ဒေရာေသာပါးေရးခဲ့မွဳ၊ အေရးအသား မကၽြမ္းက်င္မွဳတို႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ့ေ ဲ သာ အားနည္းခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္တို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ခ့တ ဲ ့ဲ တခ်ဳိ႕အခန္းေတြဟာ ဖတ္ေပ်ာ္စရာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

8

မရွိတာေတြ ပါေနပါတယ္။ ဒါေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပင္ဆင္ စိစစ္ တည္းျဖတ္ ျဖည့္စြက္ၿပီး အခန္း(၁) ကေန ျပန္လည္တင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ အျပစ္အနာဆာ လံုးဝကင္းၿပီ ဟူ၍ကား ဆုိႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ အေရးအသားျဖစ္ေစ၊ အေၾကာင္းအရာျဖစ္ေစ၊ အမွားအယြင္းတစံုတရာအတြက္ ေထာက္ျပကူညီၾကေစလုိပါတယ္။ တကယ္လို႕

အေၾကာင္းသင့္ခ့ရ ဲ င္

ျဖစ္ပ်က္ရွာပံုေတာ္နဲ႕

သက္ခုိင္

ဇာတ္လမ္းႏွစ္ခုတြဲကုိ

အိတ္စိုက္ေငြနဲ႕

စာအုပ္တအုပ္အျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ကုိ လွဴသင့္တ့ေ ဲ နရာမွာ လွဴဘုိ႕လည္း မရဲတရဲ စိတ္ကူးယဥ္မိပါတယ္။ ဒီစိတ္ကူး အထေျမာက္ဘို႕အတြက္ စာအုပ္ကို ဝိုင္းျဖန္႕ေပးမယ့္ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အကူအညီ မရွိမျဖစ္ လုိျပန္တာ ေၾကာင့္ နီးရာခင္ရာေတြကို နားပူရပါလိမ့္ အံုးမယ္။ ........................ မည္သုိ႕ပင္ဆုိေစ "မင္းဒင္ ရဲ႕ သက္ခုိင္" ကိုဆံုးခန္းတုိင္ ဆက္ေရးဖို႕ ကတိျပဳအပ္ပါတယ္။ နိဂုံးခ်ဳပ္အားျဖင့္ က်ေနာ့္ကို အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ေပးေစလုိပါတယ္။ ခင္မင္ေလးစားလ်က္ ..။ မင္းဒင္ (၀၆၊ ၀၈၊ ၂၀၀၉)

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

9

rif;'ifac:&m rvdkufwJhoufcdkif (odkY) tEl;tnGwfa wmif;yefjcif;

ထူးဆန္းသည္လား၊ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ေပလား၊ က်ေနာ္ မေဝခြဲႏုိင္ပါ။ မင္းဒင္ရ့သ ဲ က္ခိုင္ အပိုင္း(၅၇) အေရာက္တြင္ ဇာတ္လမ္းကို ေရွ႕ဆက္ရန္ ဇာတ္​္ေကာင္ သက္ခိုင္က အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္လာပါသည္။ က်ေနာ္၏ ညဥ့္လယ္ အိပ္မက္မ်ားအတြင္းသို႔ပင္

ကိုသက္ခုိင္

ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာကာ

သူ႔အေၾကာင္း

က်ေနာ္ေရးဖြ႔ေ ဲ နျခင္းကို

ၿငိဳျငင္စကား ဆုိလာပါသည္။ ျပစ္တင္စကားမ်ဳိးစံုကိုလည္း ဆိုပါသည္။ "ခင္ဗ်ား ဇာတ္လမ္းႀကီးက လံဘား ေက်ာက္တံတား ျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ေရးပံုက က်ေနာ္ဟာ လူစြမ္းေကာင္းပံု ေပါက္ေနတယ္၊ အဲဒါ ဖြ႔ႏ ဲ ြ႔မ ဲ ွဳ အမွားႀကီးပဲ၊ က်ေနာ္ေပးေစခ်င္တာက ေနာင္တတရား၊ ခင္ဗ်ား ညႊန္းေနတာက အားက်စရာ၊

ခင္ဗ်ားေခၚတုိင္း

က်ေနာ္လုိက္မယ္လို႔

ထင္ေနတာက

ခင္ဗ်ားရဲ့မဟာအမွား

..."

စသည္ျဖင့္

စြဲခ်က္အမ်ဳိးစံု လွပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း

ေရးတတ္သမွ်

ေရးျပေနျခင္းသာျဖစ္၍

အျပစ္တင္

မေစာထုိက္ေၾကာင္း

ျငင္းဆုိခုခံပါသည္။

အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အျပန္အလွန္ ခြန္းတုန္႔ၾကရင္း ရပ္တန္႔ထားရန္မွာမူ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕ဆက္ေရးမည့္ အခန္း မ်ားကုိ သတိႀကီးစြာခ်ပ္၍ ေရးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ခံဝန္ျဖင့္ ခရီးဆက္ရန္ ႏွစ္ဘက္ သေဘာတူညီၾက ပါသည္။ ကိုသက္ခိုင္ကေတာ့ ... ေစာင့္ၾကည့္ေသးတာေပါ့ေလ ဟုသာ ဆုိပါသည္။ က်ေနာ့္မွာမူ ေရွ႕တုိး ထမ္းပုိး ေနာက္ဆုတ္ လွည္းတုတ္ ဘဝေရာက္ရပါသည္။ ......................... အဆိုပါ ျဖစ္စဥ္သည္ပင္ မင္းဒင္ရ့သ ဲ က္ခိုင္ ကို ေရွ႕ဆက္တုိးရန္ ေႏွာင့္ေႏွးေနရျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကုိ စာဖတ္သူတုိ႔ သိရွိလွ်င္ က်ေနာ့္အေပၚ နားလည္ခြင့္လႊတ္မွဳ ရွိတန္ေကာင္းမည္ဟု ယံုၾကည္ ကိုးစားေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ လြန္ခ့ေ ဲ သာ ရက္သတၱတပတ္ခန္႔ကပင္ ထံု႔ပိုင္း ထံု႔ပိုင္း ႀကိဳးပမ္းမွဳျဖင့္ က်န္အပိုင္းမ်ားကို ေရးသားေနေၾကာင္းလည္း

အသိေပးလုိပါသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ

မင္းဒင္ရ့သ ဲ က္ခိုင္

ကုိ

ေစာင့္ေမွ်ာ္

ဖတ္႐ႈေနသူမ်ားအား အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္စကား ဆိုအပ္ပါသည္။ က်န္ရွိေနေသးေသာ အပိုင္းမ်ားကို မၾကာမီ ေဖာ္ျပေပးရန္ ေလးစားစြာ ကတိျပဳအပ္ပါသည္။ ဆက္လက္ အားထုတ္ပါဦးမည္။ ေလးစားခင္မင္မွဳမ်ားျဖင့္ ... သက္ခိုင္ ရဲ့ မင္းဒင္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

10

tcef; (1) - oufckdif[k ac:onf

အခ်ိန္ကာလကား

၁၉၆၂

ခုႏွစ္

ဝန္းက်င္တဝုိက္ျဖစ္ေလ၏။

ကြမ္းျခံဘူတာ(ယခု

ရန္ကုန္ဘူတာႀကီး)

တြင္

ေတာင္တြင္းႀကီး ရထား ဆိုက္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ရထားဆင္း ခရီးသည္မ်ား၊ ပ်ားပန္းခတ္ ႐ႈပ္ေထြးေနခ်ိန္။ အညာတဘက္ ကိုေခါင္းတြင္ေပါင္းထားေသာ

အသက္သံုးဆယ္အရြယ္

အမ်ိဳးသမီးသည္

ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ခေလး

တေယာက္ကို

ခါးထက္ခြင္လ်က္၊ လက္ႏွစဖ ္ က္မွ အညာလုပ္ ထန္းပလပ္ျခင္းေတာင္း ႏွစ္ျခင္းကိုဆြဲလ်က္ ရထားေပၚမွ ဆင္းလာ ေလ၏။ ၎ႏွင့္အတူ အျခား ေလးႏွစ္ အရြယ္ ေယာင္ေပစူးႏွင့္ ေယာက္်ားကေလး တေယာက္ သည္လည္း သူမ ေနာက္မွ ကပ္လ်က္ လုိက္ ပါလာ၏။ အထြက္ေပါက္ အနီးသုိ႔အေရာက္တြင္ အဆိုပါ ကေလးငယ္သည္ မလွမ္းမကမ္း မွ အျပာေရာင္ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ တဦးကုိ ျမင္လိုက္သည့္အခါ ႐ုတ္တရက္ေျခလွမ္း တန္႔သြားေလသည္။ ေရွ႕မွ သြားေနေသာ မိခင္၏ ေနာက္သို႔ဆက္မလိုက္ျဖစ္ေတာ့ေခ်။ ကေလးငယ္သည္ မိခင္ကုိ ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ေတာ့။ သူတႀကိမ္ တခါမွ မျမင္ဖူးသည့္ အထက္ေအာက္ ဝတ္စံု အျပာႏွင့္လူကို သာ ထူးဆန္းေၾကာက္လန္႔စြာ တုိင္ကြယ္ တခုမွေခ်ာင္း ၾကည့္ေနေလ ၏။ ဘူတာအျပင္ဘက္သို႔ေရာက္သြားေသာ

မိခင္မာွ

႐ုတ္တရက္သတိရ၍

ေနာက္မွလိုက္လာေသာ

သားငယ္ကို

လွည့္ၾကည့္ရာ မေတြ႔ေတာ့သျဖင္႔ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားေလသည္။ ဘူတာအတြင္းဖက္သို႔ အူယားဖားယား ေျပး၍ ရွာရာ တုိင္တခုကို ကြယ္၍ ေငးေနေသာ ကေလးငယ္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ … “ဟဲ႔ ဘာလို႔ ဒီမွာ ရပ္က်န္ခ႔တ ဲ ာလဲ သားရဲ႕” ဟု စိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္၏။ ကေလးငယ္သည္ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ဝတ္စံုျပာႏွင့္လူ ရွိရာသို႔သာ ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔ ႏွင့္ ခပ္ရံ႕ြ ရြံ႕ လက္ညိႇဳးထိုးလုိက္ ေလသည္။ ထိုအခါမွ မိခင္ျဖစ္သူလည္း သားငယ္၏ အျဖစ္ကို ရိပ္မိေလ၏။ ကေလးငယ္ကား ဝတ္စံု ႏွင့္လူကို ေၾကာက္လန္႕ေနသျဖင့္ ေရွ႕မတိုးရဲျခင္း ျဖစ္သတည္း။ “ေအာ္ ဒီကေလးနဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒါ ကူလီဟ႔ဲ သက္ခိုင္ရဲ႕”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

11

၁၉၈၂-ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္၊ လွဳိင္ျမစ္လမ္းမႀကီး (၁၂)လမ္းႏွင့္ (၁၃)လမ္းၾကားရွိ ေရႊလိပ္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္သည္ နံနက္ခင္း ထံုးစံအတိုင္း လူစည္ကားလ်က္ ရိွခ်ိန္ျဖစ္၏။ စစ္တပ္မွ အၿငိမ္းစားတပ္ၾကပ္ႀကီး လွေရႊသည္ အျခားရပ္ကြက္ ေကာင္စီလူႀကီး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ဝိုင္းဖြဲ႔လ်က္ ရွိရာသို႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လူရြယ္တေယာက္ ဝင္လာေလသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးေဟာင္း လွေရႊကား အသက္ ေလးဆယ္ခန္႔ ရွိသည္။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ၾကံ့ခုိင္ၿပီး ညတိုင္းမူးၿပီး ကြန္မန္ဒို လွေရႊကြ ဟုေၾကြးေၾကာ္ကာ ဇနီးကုိ ႐ိုက္ႏွက္တတ္သူ အျဖစ္ ရပ္ကြက္လံုးက ရြံေၾကာက္ ေၾကာက္ရသူျဖစ္၏။ လူရြယ္သည္ ကိုလွေရႊ ေဘးတြင္ ဝင္ထုိင္လိုက္ၿပီး … “ကိုလွေရႊ ... ခင္ဗ်ားအမူးေျပၿပီေနာ္” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆို အနီးရွိ မုန္႕ဘီဒုိေပၚမွ​ွ တေပခန္႔ရွိ ေပါင္မုန္႔လွီးဒါးကို ဇတ္ ကနဲ ဆြဲယူ၍ ကိုလွေရႊေရွ႕ စားပြဲေပၚ ပစ္တင္ကာ …… “ေရာ့ ... ကိုလွေရႊ၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိထိုး၊ ခင္ဗ်ား ကြန္မန္ဒုိ ဆုိေတာ့ လူေတြ သတ္ဖူးမွာေပါ့။ ထိုးေလ၊ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ၊ ညက ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိေစာ္ကားတုန္းကလုိ၊ သတၱိမ်ဳိးနဲ႔ ထုိးလိုက္ေလ” တပ္ၾကပ္ႀကီး လွေရႊသည္ တုတ္တုတ္မွ် မလွဳပ္။ လူရြယ္သည္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဟန္ေပါက္လာသည္။ “ခင္ဗ်ား မထိုးရင္ က်ဳပ္ထုိးမွာေနာ္၊ ထိုးေလ၊ ထုိးလိုက္ေလ၊ ကဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား မထိုးရဲရင္ က်ဳပ္ထုိးတယ္” ေကာင္စီ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ ေၾကာက္လန္႕တၾကား လွမ္းေအာ္တားလုိက္ၾက၏ ။ “ေဟ့ေကာင္ သက္ခုိင္၊ မင္းလြန္မယ္ေနာ္”

၁၉၈၄ ခုႏွစ္။လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းအမွတ္(၁၆) ႏွင့္ကပ္လ်က္ ငါးေမြးကန္ႀကီး တခု၏ ကန္ေပါင္႐ုိး ေပၚမွ အရြက္ဖားဖား ငွက္ေပ်ာပင္မ်ား ေအာက္တြင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကား ညကိုးနာရီခန္႔။ ႏြယ္ သည္ ဘာတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေလသည္။ လူရြယ္သည္ စိတ္ရွည္ပံု မရေတာ့။ “ေျပာပါအံုး ႏြယ္ ရယ္။ ကိုယ္ေမတၱာ ရွိတာ ႏြယ္ တကယ္ မယံုဘူးလား” ႏြယ္သည္ တုတ္တုတ္မွ် မလွဳပ္ျပန္။ “ကဲ ႏြယ္ ဒီေလာက္ေတာင္ မယံုရင္ ၾကည့္” လူရြယ္သည္ အသင့္ပါလာေသာ ဓားေျမႇာင္ တေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္ကာ ညာလက္ေမာင္း လက္ဖ်ံေပၚသို႔ ထိုးစိုက္ခ် လိုက္ေလသည္။ လက္ဖ်ံမွ ေသြးတုိ႔ ျဖာကနဲ ပန္းထြက္လာေလ၏။ “အုိ … ဒုကၡပါပဲ၊ ကိုသက္ခုိင္ရယ္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ ေနတာလဲ”

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၁၉) ရက္။ လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ

ဦးေနာ

ဇရပ္ေဘးကပ္လ်က္က

႐ံုးစုိက္ထားသည္။

သမဂၢ

မူလတန္းေက်ာင္းတြင္

ဥကၠဌ

ကား အမ္အီးဘြဲ႕ရ

http://www.mindin.info/

ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ျမႀကီးျဖစ္၍

ဂ်ီတီအုိင္

အတြင္းေရးမွဴးမွာ

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

12

ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ ျဖစ္၏။ မေန႔ ညေန ေလးနာရီက စစ္တပ္မွ အာဏာသိ​ိမ္းခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ ပံုမွန္အတိုင္းပင္ ထိုေန႔နံနက္ကလည္း လူစုမိသည္။ ၿမိဳ႕့ထဲဘက္သုိ႔ တန္းစီခ်ီတက္ရန္ ငါးေယာက္တတြဲ တန္းစီ ေနၾက သည္။ ငါးရာခန္႔ရွိမည့္ ေက်ာင္းသားတန္းႀကီး ထြက္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲ … “ေဟ႔ .. ေနၾကဦးကြ၊ ဘယ္မလဲ၊ ျမႀကီးနဲ႔ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ” တစံုတဦးက ေမးလိုက္ရာ တန္းစီထားေသာ လူအုပ္ထဲမွ အသံတခ်ဳိ႕ ထြက္လာသည္။ “သူတုိ႔ စခန္းလံုျခံဳေရး အတြက္ က်န္ခ့မ ဲ ယ္ တဲ့” “ဘာလဲကြာ ... သူ႔အေမ့လင္ေတြက အာဏာသိမ္းၿပီး မဲမဲျမင္ စြတ္ပစ္ဘို႕ အသင့္ေနရာ ယူၿပီးေနၾကၿပီ၊ ဘာ စခန္းလံုျခံဳေရးမွ မလုိဘူး။ ျမႀကီး၊ ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ၊ ထြက္ခ့က ဲ ြာ၊ ေရွ႕ဆံုးအတန္းမွာ ငါ မင္းတုိ႔အတူ ေနရာယူမယ္။ ထြက္ဆုိထြက္ကြာ” တန္းစီထားေသာ ေက်ာင္းသားထုထံမွ အသံမ်ား ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ “ေဟး ... သက္ခိုင္ ေျပာတာမွန္တယ္။ သက္ခို္င္ ကြ၊ သက္ခိုင္”

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မတ္လ။ မဂၤလာဒံု တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး အကူတပ္ဝင္း၊ တပ္မွဴး႐ံုးခန္း။ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္မွဴး ျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴး သန္းထြန္း (ယခုေထာက္လွမ္းေရးမွ အရာက်ကာ ထိန္းသိမ္းခံေနရသူ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း) သည္ အင္ဒုိနီးရွားပါတိတ္ ဟာေဝယံ ရွပ္အက်ႌႏွင့္၊ စာရြက္ပံုႀကီးေရွ႕မွာ အလုပ္႐ပ ႈ ္ေနသည္။ စစ္ေဆးေရး အရာရွိတေယာက္က ဦးေခါင္းကို နက္ျပာေရာင္ စြပ္ထားေသာ လူတဦးကိုတပ္မွဴး ေရွ႕သို႔ ေခၚလာသည္။ တပ္မွဴးက …… “သူ႔ကို ေခါင္းစြပ္ ျဖဳတ္ေပးလုိက္ပါကြာ” ဟု အမိန္႔ေပးသျဖင္႔ေခါင္းစြပ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ရာ ႐ုပ္ရည္ သန္႔ျပန္႔ေသာ အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ လူရြယ္ တေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ တပ္မွဴးက …… “ထိုင္ဗ်ာ” ဟု ဆိုသျဖင္႔အဆိုပါ လူရြယ္က အနီးမွ ကုလားထုိင္တြင္ ခပ္မတ္မတ္ ဝင္ထိုင္ လုိက္သည္။ “အားလံုးက အမွန္အတိုင္း အစစ္ခံၿပီးၿပီ။ ခင္ဗ်ားတေယာက္တည္းပဲ ထြက္ခ်က္လြဲေနတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေအးေအး ေဆးေဆး အစစ္ခံရင္ ေကာင္းမယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား သိထားပါ။ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ ဦးေနဝင္း အတြက္လုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ အတြက္လည္း လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးရင္ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေန တာေတြ အားလံုးရွင္းသြားမယ္” ဟု ေျပာလုိက္ရာ ေရွ႕မွ လူရြယ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ …. “အခု က်ေနာ္ လုပ္ခ႔တ ဲ ့ဲ အလုပ္အားလံုးထဲမွာလည္း က်ေနာ္႔ကိုယ္က်ဳိး တေရြးသားမွ မပါဘူး။ က်ေနာ္သိသမွ် အစစ္ခံခ႔ၿဲ ပီးၿပီ။ က်ေနာ့္ထက္ ငယ္ရြယ္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဒါကို ဗိုလ္မွဴး နားလည္ပါ” ဟု ခြန္းတံု႔ျပန္ရာ တပ္မွဴးက ... “ခင္ဗ်ား ... ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာပါလား ကိုသက္ခိုင္”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

13

၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ကန္ေတာ္မဂၤလာ ဥယ်ာဥ္ စားေသာက္ဆိုင္။ သီးသန္႔ခန္းထဲက စားပြဲမွာ လူႏွစ္ဆယ္ခန္႔ဝိုင္းဖြဲ႔ေနၾကသည္။ အစားအေသာက္မ်ဳိးစံု မွာယူၿပီးခ်ိန္တြင္ စားပြဲထိပ္မွ ပုဂၢိဳလ္က သူႏွင့္ ကပ္လ်က္ ထိုင္ေန ေသာ ဦးအိုက္ထြန္း ဘက္သို႔ လွည့္ ကာ ……. “ကဲ ကိုအိုက္ထြန္း၊ ဒါက ခင္ဗ်ားအတြက္ က်ေနာ့္ရဲ႕ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္၊ ခင္ဗ်ား ႐ံုးအဖြ႔ေ ဲ တြ အတြက္လည္း သီးသန္႔ လုပ္ထားတယ္။ လုိတာရွိလည္း ေျပာ။ အားမနာနဲ႔” ဟု ဆုိလိုက္ရာ ဦးအုိက္ထန ြ ္း က ….. “ျပည့္စံုပါတယ္ဗ်ာ၊ ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ား႐ံုးမွာလည္း စည္စည္ကားကားေလးျဖစ္ေအာင္ အမ်ဳိးသမီး ဝန္ထမ္း ေလး ဘာေလး ခန္႔ပါအံုး၊ ကိုသက္ခုိင္”

၁၉၉၉ ခုႏွစ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေဇာ္ဂ်ီလမ္း ျခံနံပါတ္(၈)၊ ည ၇း၀၀ေက်ာ္ခန္႔။ ဧည့္ခန္းအတြင္းတြင္ ဝန္ႀကီး ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကား ရွဴးရွဴးရွားရွား ေဒါသအုိး ေပါက္ကြဲလ်က္ရွိ၏။ “ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေဇာ၊ ငါ့ေသနတ္ေပးစမ္းကြာ၊ ဒီေကာင့္ကုိ ပစ္သတ္ပစ္မွ ေအးမယ္” သူ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ေနေသာ လူလတ္​္ပိင ု ္း ပုဂၢိဳလ္ကား မတ္တတ္ရပ္လ်က္ ….. “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ပစ္သတ္လဲ က်ေနာ္ရွင္းျပစရာ ရွိတာ ရွင္းရမွာပဲ။ ပစ္တာ မပစ္တာ က်ေနာ့္ အလုပ္မဟုတ္ဘူး” “ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေဇာ၊ ေသနတ္ေပးစမ္းဆိုကြာ” မတ္တတ္ရပ္လ်က္ အေနအထားျဖင့္ အႀကိမ္းခံေနရေသာ လူလတ္ပိုင္း ပုဂၢိဳလ္သည္ အေလွ်ာ့ေပးမည့္ဟန္ မရွိေခ်။ သူက ... “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မပစ္ခင္ အကုန္႐ႈပ္ကုန္မယ္ေနာ္” ဟု ဆုိလုိက္ရာ လက္သမားကိရိယာ၊ ရဲဒင္း၊ တူ ကိုယ္စီႏွင့္ မတ္တတ္ေနေသာ သူ႕ အလုပ္သမားေနာက္ပါ တို႔လည္း လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္လာၾက၏ ။ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္ေဇာကား ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ငိုင္ေနရာ၊ အေပၚထပ္ ေလွခါး မွဆင္းလာေသာ ဝန္ႀကီး ကေတာ္ ေဒၚတင္တင္ေအး၏ အသံထြက္ေပၚလာၿပီး အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ ေကာင္းစြာ ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္ ။ “ကဲ .. အဘႀကီးရယ္၊ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ပါ၊ ကုိသက္ခိုင္၊ ျပန္လိုက္ပါရွင္၊ သူစိတ္ေျပမွ အက်ဳိးအေၾကာင္း မမ ပဲ ရွင္းျပလုိက္ပါ့မယ္၊ ကိုသက္ခိုင္ ျပန္လုိက္ပါေနာ္”

၂၀၀၀ ခုႏွစ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ အင္းလ်ားလမ္း၊ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခု၏ အထူးအတြင္းခန္း။ ေမာင္ဝိတ္အင္ဖင္မလီ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ ေမာင္ဝိတ္ကား ေလေအးခန္းထဲတြင္ ေဇာေခၽြး ျပန္ေနေလ၏။ သူ႕အသက္သည္ သံုးဆယ္ မေက်ာ္ေသးေသာ္လည္း ေသာကဖိစီးေနမွဳေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမွာ အရြယ္ထက္ ပိုမုိ ရင့္ေရာ္ေနသည္။ သူအလြန္ အမင္း စိတ္လဳွ ပ္ရွား ေနဟန္ရွိ၏။ သူ႔ေရွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္အား စာရြက္တရြက္ထုိးေပးကာ …………

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

14

“ေသခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ပါအံုးဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အၾကပ္႐ိုက္ေနၿပီ။ က်ေနာ္ ဒီကိစၥကို ေအာင္မင္း ကိုေတာင္ အသိ မေပးဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ေခါင္းမီးေတာက္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားသိတ့အ ဲ တိုင္း က်ေနာ္ကလည္း မဂၤလာေဆာင္မ့ဆ ဲ ဲဆဲ ဗ်ာ။ ဒီကိစၥက က်ေနာ္႔ လူရင္းက က်ေနာ့္ကို ျပန္ခ်တာဗ်” စာမွာ နာမည္ႀကီး ေရွ႕ေနတဦးမွ ဆင့္ဆိုလုိက္ေသာ ႏို႔တစ္စာျဖစ္၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ ႏို႔တစ္စာကို ဖတ္ၿပီးသည့္အခါ ခပ္ေအးေအး ေလသံျဖင့္ ……… “ကိုေမာင္ဝိတ္။။ ခင္ဗ်ား စိတ္ေအးေအးထားလို္က္ပါ၊ ဒီကိစၥဟာ လြယ္တ့က ဲ ိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ရွင္းႏုိင္ပါလိမ့္မယ္၊ က်ဳပ္ကလည္း ဒါမ်ဳိးမွ လုပ္ခ်င္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားကိစၥကို နားေအးၿပီလို႔သာမွတ္လုိက္ပါေတာ့၊ မေတာ္တဆ ေျခလြန္လက္လြန္ ျဖစ္ရင္လည္း ခင္ဗ်ားတာဝန္သာ ေက်ပါေစ။ လူေတာ့ ေသစရာ မလုိေလာက္ပါဘူး။ ေသြးထြက္ သံယိုေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမယ္” ဟုဆိုလိုက္ရာ ေမာင္ဝိတ္သည္ အတန္ငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားဟန္ျဖင့္ ... “ေအးဗ်ာ၊ ၾကံစမ္းဖန္စမ္းပါအံုး ကိုသက္ခိုင္၊ ဒီကိစၥက ခင္ဗ်ားပဲတတ္ႏုိင္မယ့္သူ ရွိေတာ့တယ္၊ ဘယ္သူမွလည္း ဖြင့္တုိင္ပင္လို႕ မရတဲ့ကိစၥ၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ယုံပါတယ္ ကိုသက္ခုိင္”

၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္ ဘုန္းႀကီးလမ္းရွိ ေခတ္မီ အေဆာက္အဦးတခု၏ ဒုတိယထပ္တြင္ဖြင့္လွစ္ ထားေသာ ထေရးဒင္း ကုမၸဏီ၏အတြင္းခန္း စားပြဲေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚတြင္လက္တင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ လ်က္ ရွိစဥ္ ဖုန္းသံျမည္လာသည္။ အခ်ိန္ကား နံနက္ငါးနာခြဲခန္႕၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူသည္ ႐ုတ္တရက္ အိပမ ္ ွဳန္စံုမႊားျဖင့္ ဖုန္းခြက္ကို ကိုင္လုိက္သည္။ “ဟုတ္က့၊ဲ သက္ခုိင္ပါ” “ေဟ့ေကာင္၊ မင္း အခု ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ” အေရးအခင္းကာလက တုိက္ပြဲဝင္ေရွ႕ေနမ်ားအသင္း၏ အတြင္းေရးမွဴးေဟာင္း ဦးေဇာ္မ်ဳိးဝင္း၏ အသံျဖစ္သည္။ သူကား သရက္အက်ဥ္းေထာင္မွ ႏွစ္ေစ့၍ ျပန္လြတ္လာသည္မွာ မၾကာေသး။ ဖုန္းကိုင္သူက စိတ္မရွည္သည့္ အသံျဖင့္ ... “ေစာေစာစီးစီးဗ်ာ၊ ညက က်ေနာ္အိမ္ျပန္မအိပ္ဘူး၊ မူးေနလို႕၊ အခုဘုန္းႀကီးလမ္း ႐ံုးခန္းမွာပဲ အိပ္တယ္” “ဒါဆုိေသခ်ာၿပီ၊ ထိပ္ထိပ္ၾကဲကို မင္းၿဖိဳလုိက္ၿပီေပါ့၊ လူမုိက္ စိုးျမတ္ကို မင္းရွင္း လိုက္ၿပီေပါ့၊ မင္းေတာ္ေတာ္ လက္ယဥ္ ပါလား၊ သက္ခုိင္” “ခင္ဗ်ား ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဘာမွ မသိေသးဘူး” “မင္း​းကသာ ဘာမွ မသိဘူးေျပာေန၊ စိုးျမတ္က မင္း႐ံုးခန္းနားမွာေသေနၿပီ” “ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ဦးေဇာ္ရာ” “ေတာ္ပါ သက္ခိုင္ရာ၊ မင္းရဲ႕ ဒါမ်ဳိး အခ်ဳိးေတြ ႐ိုးေနပါၿပီ” “မဟုတ္ပါဘူး ဆုိေနမွဗ်ာ”

ထုိသို႔ေသာ ဤသို႔ေသာ လူစား ကိုသက္ခိုင္ကို က်ေနာ္ သည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ ဆံုခ့ဲ ရပါသည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

15

tcef; (2) - olonf oufckdif

၂၀၀၃ ခုႏွစ္၏ မိုးသည္းေသာ တေန႔၊ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန ဘဝသစ္(--) ရဲဘက္ စခန္း။ ထိုေန႕က က်ေနာ္ တို႔စခန္း ေျပာင္းရသည္။ စခန္း ေျပာင္းရသည္ ဆိုျခင္းထက္ စခန္း မ်ားသုိ႔ အက်ဥ္းသား အသစ္မ်ား ခြဲပုိ႔သည္ဆိုျခင္းက ပိုမွန္မည္။ အက်ဥ္းသား အသစ္အားလံုး ပင္မ စခန္းမွာ တလခန္႔ေနရၿပီး မွ စခန္း ခြဲမ်ားသို႔ပုိ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ စခန္းခြဲ ေလးခု ရွိသည့္အနက္ က်ေနာ္က စခန္းခြဲ (၁) ကုိေျပာင္းသည့္ အသုတ္ထဲမွာ ပါသည္။ စခန္းခြဲကို ပုိ႔သည့္ေနရာမွာလည္း အလုပ္ ပင္ပန္းမွဳ၊ သက္သာမွဳ၊ သြားလာမွဳ၊ လြယ္ကူခက္ခဲမွဳတို႔အေပၚ မူတည္၍ သူ႔ေပါက္ေစ်း ႏွင့္ သူ ရွိသည္။ အနည္းဆံုး က်ပ္သံုးေသာင္းမွ တသိန္း ဝန္းက်င္။ ပင္မ စခန္းမွာလည္း သူ႔ဘုတ္ႏွင့္ သူ႔ေစ်းႏွဳံး ႏွင့္သူ။ က်ေနာ္ကား တပ္ၾကပ္ႀကီး စံသိန္း ႏွင့္လိုင္းဝင္ၿပီး သံုးေသာင္း ႏွင့္ ေစ်းတည့္ခ့ျဲ ခင္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေန႔က ေလွငယ္တစီးေပၚတြင္ ေျခက်င္းခတ္ ခံထားရေသာ အက်ဥ္းသား ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ကို မခ်ိမဆန္႔တင္ကာ ေလးမိုင္ခန္႔ေဝးေသာ စခန္းခြဲသုိ႔ မိုးသည္းသည္းၾကားမွာ ေရလမ္း ခရီးႏွင္ခ့ၾဲ ကျခင္း ျဖစ္သည္။ မိုးလယ္ ကာလ ျဖစ္၍ ႏွစ္မိုင္ခန္႔ျမင္ကြင္းမွာ ၾကည့္ေလရာ ေရျပင္ခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။

ေရသည္ နက္သည္ တိမ္သည္ မသိရေခ်။ လူႏွစ္ဆယ္ခန္႔ကို မခ်ိမဆန္႕ တင္လာေသာ ေလွငယ္သည္ လွဳိင္းၾကားတြင္ သိသိ သာသာ လူးေန၏။ ေလွဦးႏွင့္ပ႔တ ဲ ြင္ ေသနတ္ကိုင္ အက်ဥ္းဦးစီးဝန္ထမ္း ဝါဒါ ႏွစ္ေယာက္က ေစာင့္ၾကပ္ လိုက္ပါ လာသည္။ ေလသည္ မိုးႏွင့္အတူ ျပင္းစြာ တိုက္လာေလရာ ေလွသည္ လူးသည့္ထက္လူးၿပီး လိုရာသို႔ မသြားေတာ့။ လွဳိင္းေရျပင္ က်ယ္ႀကီးတြင္ လည္ေနသည္။ အက်ဥ္းသား အုပ္စုမွာ ေသြးပ်က္ လာသည္။ အက်ဥ္းသားအားလံုးမွာ ေျခက်င္းကုိယ္စီ ႏွင့္ျဖစ္၍ ေလွေမွာက္ေသာ္ ေသလမ္းကလြဲ၍ အျခားမရွိ။ အက်ဥ္းသားမ်ား ထံမွ ကၽြက္စီ ကၽြက္စီ အသံတုိ႔ ထြက္လာသည္။ ညည္းသံလုိလို ေအာ္သံလိုလို အသံမ်ဳိးစံု ထြက္လာသည္။ေလွဦးႏွင့္ပ႔က ဲ ဝါဒါတို႔ပါ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ျဖစ္လာၿပီး ... “ေဟ႔ေကာင္၊ ႏိုင္ဝင္း -ီး လို ေလွာ္ေနတာလား၊ ဒီမေအ -ိုး ေလွာ္ေနပံုနဲ႕ေတာ့ အကုန္ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ” ဟု မိုးမြန္ေအာင္ဆဲကာ ထပ္ခါထပ္ခါ ႀကိမ္းေမာင္းေနသည္။ ေလေရာ မိုးေရာ ၾကမ္း သည့္ထက္ ၾကမ္းလာရာ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား အဆက္မျပတ္ေပၚထြက္လာသည္။ ထုိအခိုက္ ေအာင္ျမင္ ျပတ္သားေသာ အသံတခု ထြက္ေပၚ လာေလ၏။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ တိတ္ၾကစမ္းကြာ။ ငါက ေသခ်င္ေနတာေနာ္၊ ေလွပါဆြဲေမွာက္ၿပီး အကုန္လံုးအေဖာ္ေခၚ သြားမွာ၊ ၿငိ္မ္ၿငိမ္ ေနၾကစမ္းကြာ၊ မင္းတုိ႔ပါးစပ္ေတြကို ပိတ္ထားစမ္း” ထူးဆန္းစြာပင္ အသံမ်ဳိးစံုသည္ စခန္းခြဲ ေရာက္သည့္တိုင္ မၾကားရေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ အသံရွင္ကိုမူ က်ေနာ္မျမင္ရ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

16

စခန္းခြဲ (၁) ကားေရပါတ္လည္ ဝိုင္းရံလ်က္ ရွိ၏။ ကုန္းေျမဟူ၍ အလ်ား ေပ သံုးရာ ၊ အနံ ေပ ႏွစ္ရာထက္မပို။ ၎ကုန္းေျမ ေနရာတြင္ ေပေျခာက္ဆယ္၊ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ဘားတုိက္ပံုစံ ခပ္ယိုင္ယိုင္ ေျခတံရွည္ သက္ကယ္မိုး ပ်ဥ္ကာ အေဆာက္အဦးတလံုးသည္ က်ေနာ္တို႕ ရဲဘက္သစ္မ်ားကို မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ ႀကိဳေနသေယာင္။ ပါလာသည့္ အဝတ္အထည္ ႏွင့္ အစားအစာထုတ္မ်ား ကို သိမ္းဆည္းရန္ အေဆာင္ေပၚသို႔ ေရာက္ႀကၿပီ။ ထုိစဥ္ ရဲဘက္ေဟာင္း ႏွစ္ဦးသည္ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုရွိရာသို႔ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာသည္။ ထို႕ေနာက္ အလန္႕တၾကား ေရရြတ္သံ ထြက္ေပၚလာ၏။ “ ဟာ၊ ဆရာႀကီး ပါလား” ထုိေအာ္သံေၾကာင့္ပင္ ဆရာႀကီးဆိုသူ ထံသုိ႔က်ေနာ္ ၾကည့္မိသည္။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္။ အသားလတ္လတ္​္ ။ အေကာင္းစား အဲ႐ိုးရွပ္ အျဖဴကို ရဲဘက္ လံုခ်ည္ျဖဴ ႏွင့္တြဲ ဝတ္ထားသည္။ သူသည္ ေျခက်င္းကုိ စုိက္ၾကည့္ေန၏။ မ်က္ႏွာသည္ ညိဳ႕မွဳိင္းေန၏။ မ်က္ခံုးထူထူ ႀကီးမ်ားကို က်ဳံ႕ထားသည္။ ႀကီးစြာေသာ ေသာကကို ခံစားေနရဆဲမွာပင္ တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာထားသည္ ျမင္သာလ်က္ပင္ ရွိေသး၏။ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ခပ္ေလးေလးခ်လိုက္ၿပီး … “ေအာ္ … ျမင့္လြင္တို႔ ညီအကို ပါလား။ မင္းတို႔လည္း ေရာက္ေနသကိုး” ဟု ခပ္ညည္းညည္း ေလသံထြက္လာသည္။ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ယခုလို ေဝးလံသီေခါင္ေသာ ရဲဘက္တြင္ ဆရာတပည့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ခန္းကို စပ္စုေနမိသည္။ ဆရာႀကီးဆိုသူသည္

မည္သူနည္း။

သိလိုေသာ

အေျဖကို

ရရန္

မၾကာလိုက္ပါ။

က်ေနာ္တို႕

ပါလာေသာ

အထုတ္အပုိးမ်ားကုိ အေဆာင္ေပၚတြင္ ေနရာခ်ၿပီး စခန္း တာဝန္ခံ ေထာင္မွဴး ဦးေအးႏိုင္ က ရဲဘက္အသစ္မ်ားကုိ တေယာက္စီ တန္းစီလူစစ္ အမည္ေခၚသည့္ အခါ သိခြင့္ရသည္။ “သက္ခိုင္” “ရွိ” “ေအာ္ ... ခင္ဗ်ား ကိုသက္ခိုင္လား၊ က်ေနာ့္ကုိ ညႊန္မွဴး မွာထားပါတယ္၊ ထုိင္ပါ ကိုသက္ခိုင္” ေထာင္မွဴး၊ ေထာင္ပုိင္၊ ေထာင္ဝန္ထမ္းတို႔မည္သည္ ေထာင္က်ကို ခပ္႐ိုငး္ ႐ိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္ဆံရစျမဲ။ သုိ႔မွ အစြယ္ခ်ိဳးထားရာ ေရာက္မည္။ ျမင္ျမင္သမွ် အက်ဥ္းသားအားလံုးကို ငါခ်င္းမိုးမႊန္ေအာင္ ေအာ္ဆဲမွ လိုင္း ေၾကး ႀကီးႀကီး ရမည္။ မ်ားမ်ားေၾကာက္ေအာင္လုပ္ထားေလ ေငြပိုရေလ ဟူေသာ သေဘာ။ က်ေနာ္ သူ႔ကို အသံေကာ လူပါ တြဲမိလာသည္။ ေသခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္ ဘဝကိုနာက်ည္းေနေသာ၊ ရဲဘက္ေဟာင္းႏွစ္ဦး၏ ဆရာႀကီး ျဖစ္ ေသာ၊

စခန္းတာဝန္ခံက

ျမင္ျမင္ခ်င္း

အေရးတယူ

မ်က္ႏွာသာေပးေသာ၊

အရပ္

ေျခာက္ေပနီးပါး

ရွိေသာ၊

ညိဳေမွာင္ေသာ္လည္းတည္ၾကည္ဆဲျဖစ္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႀကီးစြာေသာ ေသာကဖိစီးေနဟန္ရွိေသာ သူ။ သူကား သက္ခိုင္ တည္း။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

17

tcef; (3) - ajccsif;jyKwfcsifonf

စခန္းခြဲ သို႔ေရာက္ၿပီးစတြင္ က်ေနာ္တို႔၏ အေတာင့္တဆံုးေသာ ဆႏၵကား ေျခခ်င္း ျပဳတ္လိုျခင္းပင္တည္း။ ေျခခ်င္း ဇာတ္လမ္းကား အင္းစိန္ေထာင္တြင္ စသည္။ ရဲဘက္ထြက္ရန္ စာရင္းပါၿပီ ဆိုလွ်င္ မိန္းေဂ်း အနီးမွာ ေျခခ်င္း႐ိုက္ ခံရသည္။ ေျခခ်င္းကုိ သံုးပဲလံုး သံျဖင့္ လုပ္ထားသည္။ ေျခခ်င္းဝတ္ႏွင့္အေနေတာ္ ပံုစံကုိ (Rivet) ေလပစ္ ႐ုိက္ထားသည္။ ကြင္းအက်ယ္၊ အက်ဥ္း မွာလည္း ေငြႏွင့္လုိင္းႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ေငြေပးႏိုင္လွ်င္ လိုင္းဝင္ထားလွ်င္ ေထာင္အေခၚ ႐ုပ္ ေပါက္လွ်င္၊ ကြင္းက်ယ္က်ယ္ ရႏိုင္သည္။ အစစခ်ိဳ႕တဲ့သူ အက်ဥ္းသား တို႔အတြက္ကား ေလပစ္႐ုိက္စဥ္ ေခ်ာ္ထုမိတာပါ အဆစ္ရႏုိင္သည္အထိ အႏၱရာယ္ ရွိ၏။ ေျခခ်င္းသံကြင္းကို တေပခြဲခန္႔ရွိေသာ ငါးပဲ သံေခ်ာင္းျဖင္႔ဆက္ထားသည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ ငါးပဲတေပခြဲ သံေခ်ာင္းျဖင္႔ပင္ ကြင္းဆက္ထပ္ ဆက္ထားသည္။ ထိုအခါ ေျခခ်င္းသည္ ခါးဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ လမ္းေလွ်ာက္၍ရရန္ ထိုေျခခ်င္း အေပၚဘက္ အစကို ခါးမွာ ႀကိဳးခ်ည္ထားရသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ဘဲသြားသာ သြား၍ရ၏။ အလြန္ႀကီးေသာ ဒုကၡ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထား သကဲ့သို႔ပင္ စခန္းခြဲ ေရာက္ၿပီး တပါတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ရဲဘက္အသစ္မ်ား အားလံုးထဲတြင္ ကိုသက္ခိုင္ ေျခခ်င္း အရင္ ျပဳတ္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေျခခ်င္းျပဳတ္​္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပသျဖင့္ သူ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ကာ အဆင္ေျပ ႏုိင္မည့္နည္းလမ္းကို ေမးရသည္။ သူေျခခ်င္းျပဳတ္သည့္ေန႕က ညဘက္ အိပ္ခ်ိန္မေရာက္ခင္ သူ႔အိပ္ရာနား က်ေနာ္ေရာက္ေအာင္သြားကာ … “ဆရာႀကီး ေျခကြင္း ျပဳတ္တာ လိုင္းဘယ္လို ဝင္သလဲဗ်” “ဘာမွ မဆန္းပါဘူးဗ်ာ၊ ေငြပါပဲ” “ဒါဆို က်ေနာ့္ကိုလည္း လိုင္းဝင္ေပးပါအံုးဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡႀကီးတယ္ဗ်ာ၊ ေျခခ်င္းဝတ္မွာ အနာေတြ ေပါက္ကုန္ၿပီ” “က်ေနာ္ေျပာၾကည့္ေပးမယ္ေလ၊ ေစ်းအနည္းအမ်ားသာ ကြာမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေတြးေနခဲ႔သလို နပိုလီယံ နဲ႔ ထက္ထက္မိုးဦး အေၾကာင္းပဲ ေတြးေနေပါ့” “ဘာလဲဗ်၊ နပိုလီယံ နဲ႔ထက္ထက္မိုးဦး၊ မဆီမဆိုင္ႀကီးပါလား” “ေအာ္ ဥေရာပတုိက္ႀကီးတတိုက္လံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ခ့ရ ဲ တဲ့ နပိုလီယံလည္း စိန္႔ဟယ္လီနာ ကၽြန္းလို ေနရာမ်ဳိး ေရာက္တာပဲလို႔ စိတ္ကုိေျဖခိုင္းတာ၊ ေနာက္ ထက္ထက္မိုးဦးက အက်ဥ္းဦးစီးကုိ ေျခခ်င္းအစံု တေထာင္ ယၾကာေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ လွဴထားတယ္ ဆိုေတာ့ မိန္းမလွေလးရဲ႕ကုသိုလ္ကို မုဒိတာပြားေပါ့ဗ်ာ” “တကယ္လား ဗ်ာ။ ထက္ထက္မုိးဦး က လွဴတယ္ ဆိုတာ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

18

က်ေနာ္က တအံ့တၾသေမးလိုက္ေသာ္လည္း သူက ခပ္ေအးေအးေလသံျဖင့္ပင္ တုန္႕ျပန္သည္။ “အင္းစိန္မွာ က်ေနာ္ ၾကားလာတာ ေျပာတာပါ၊ ထက္ထက္မိုးဦး ကေတာ့ လွဴမယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ၊ အုတ္႐ိုး ဘီဘီစီ အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလည္း သိၿပီးသားပဲ” သူေျပာေသာ အုတ္႐ိုးဘီဘီစီကုိ က်ေနာ္ နားမလည္ျပန္ပါ။ “ဘာလဲဗ်၊ အုတ္႐ိုးဘီဘီစီ” “ခင္ဗ်ား

ၾကည့္ရတာ

အင္းစိန္ေထာင္က

လာတာဟုတ္ပံုမရဘူး။

ေထာင္တြင္း

ေကာလဟလ

ေတြေပါ့ဗ်ာ၊

ဘယ္ေတာ့ေထာင္ခါမယ္၊ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင္႔ဆိုတာ ဆယ္ႏွစ္တခါ လာတယ္၊ ကုလသမဂၢက ဘယ္ကိုယ္စားလွယ္ လာရင္ ဘာျဖစ္မယ္။ ဘယ္ဘုရားႀကီး ၿပီးရင္ ဘယ္လုိလြတ္မယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ေနအံုးဗ်၊ ေထာင္မွာ ေျခခ်င္းေတြခတ္ဖို႔ ကေတာ့ ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးေဟာင္း ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘိုနီ ဆိုတ့ေ ဲ မာင္က အစၥေရးကေန ဆိုလား အတုယူလာတာတဲ့ဗ်” “ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်၊ အတုယူစရာ ရွားလို႔ဗ်ာ” “ေအးဗ်ာ၊ ဘိုနီလည္း ေျခခ်င္းျပန္ အခတ္ခံခ႔ရ ဲ ေသးသတဲ့ဗ်ာ။ ကာလဝိဘက္ ဆုိပါေတာ့၊ မဆလ ေခတ္ကေပါ့၊ သူ႔အာဏာ အလဲြသံုးၿပီး ႏုိင္ငံျခားျပန္သာြ းသူေတြရဲ႕ တိုက္ခန္းေတြ ယူတ့အ ဲ မွဳ၊ ဇိမ္ခံပစၥညး္ ေတြ တရားမဝင္ သြင္းတဲ့ အမွဳေတြန႔ဲ ဦးဘိုနီလည္း ေထာင္ထဲေရာက္ ေျခခ်င္းခတ္ ခံခ႔ရ ဲ တယ္လို႔ၾကားတယ္၊ သူထြင္လိုက္တ့ဲ ေျခခ်င္းကုိ သူ ျပန္စြပ္သြားရတယ္ ဆိုပါေတာ​ာ့” သူက က်ေနာ္ ခံစားေနရေသာ စိတ္ဒုကၡကုိ သက္သာရာရေအာင္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေနမွန္း က်ေနာ္ ရိပ္မိလာသည္ႏွင့္ ... “ကဲ ဘိုနီ႔ေျခခ်င္းခဏ ထားပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္႔ေျခခ်င္း ျပႆနာ လုပ္ပါအံုး” သူက က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကုိ သနားစရာ သတၱဝါ တေကာင္လုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ခပ္ေလးေလး ေလသံျဖင့္ ... “ေအးဗ်ာ၊ ဒီလို မခံစားႏိုင္ေအာင္ တမင္လုပ္ထားတာဗ်” က်ေနာ္ အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ႐ုတ္ျခည္း ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္လိုက္မိသည္။ “ဘာလဲဗ်ာ၊ ေျခခ်င္း က သတ္မွတ္ခ်က္စည္းကမ္းအတုိင္း ျဖဳတ္ေပးရတာ မဟုတ္ဘူးလား” “မဟုတ္ဘူး၊ လိုင္းဝင္ဖို႔လမ္းေၾကာင္းေနတာ၊ ပုိၿပီးရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ေျခခ်င္းျဖဳတ္ခ မ်ားမ်ားရေအာင္ ဂြင္ခ်ေနတာ၊ က်ဳပ္ကုိ ျဖဳတ္ေပးတာက ညႊန္မွဴးလုိင္းနဲ႔မို႔ျဖဳတ္ေပးတာ၊ က်ဳပ္ဇနီးက ညႊန္မွဴးအိမ္သာြ းၿပီး ေငြပို႔ထားလို႔ ေျခခ်င္း ျပဳတ္တယ္၊ အခု ခင္ဗ်ားတို႔က က်ဳပ္ကို ၾကည့္ၿပီးအားက်တယ္။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကိုလာေမးတယ္။ အဲသလို ေမးေအာင္ကုိ ဂြင္ဖန္​္ ထားတာ၊ ထားပါေလ၊ ခင္ဗ်ား ေျခက်င္းကေတာ့ သိပ္ေလာရင္ တေသာင္းေလာက္က်မယ္၊ ေရွ႕က ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္ ျဖဳတ္တာ ေစာင့္ရင္ ငါးေထာင္ထက္ မပိုဘူး” “တေသာင္းဆိုလည္း တေသာင္းေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘုတ္ဆင္းတဲ့ ေကာင္ေတြေတာ့ဘယ္လုိေနလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ အထိုင္ခက္ အထခက္န႔ဲ ေတာ္ေတာ့္ကို ညစ္ေနၿပီ” “ခင္ဗ်ားက ရဲဘက္ပါး မဝေသးဘဲကိုး၊ ဘုတ္ဆင္းတဲ့ေကာင္ေတြက ေျခခ်င္း ကို ဂြင္းအက်ယ္ႀကီး ျပင္ထားတာ၊ ဘုတ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ဘုတ္ကိုင္ဝန္ထမ္းက ညိႇၿပီး တေနကုန္ ခၽြတ္ထားတာ၊ ဘုတ္ျပန္တက္ခါနီးမွ ျပန္စြတ္လာတာ၊ ခင္ဗ်ားမွ မသိဘဲ၊ ကဲပါဗ်ာ က်ဳပ္ ... ကိုေအးႏုိင္ကို ေျပာေပးပါ့မယ္” ေနာက္ ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ ကိုသက္ခိုင္လမ္းညႊန္ခ်က္ျဖင္႔ ဧည့္ေတြ႔လာေသာ ဇနီးကုိ စခန္းတာဝန္ခံဆီလႊတ္ၿပီး ေငြငါးေထာင္ ပို႕ခိုင္းလိုက္ရာ က်ေနာ့္ေျခက်င္း ျပဳတ္သြားသည္။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေက်းဇူးႀကီးေလစြ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

19

tcef; (4) - b0csif; qHkcJholrsm;

ကိုသက္ခိုင္ေျပာမွ က်ေနာ္ စခန္းခြဲအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ကုန္းေျမ ကြက္ကြက္ေလးရွိေသာ လူႏွစ္ရာဝန္းက်င္ သာရွိေသာ ဤစခန္းငယ္ကား က်ေနာ့္အတြက္ တကၽြန္းလို ျဖစ္ေနသည္။ သီးျခားကမၻာလို ျဖစ္ေနသည္။ ေနရာက ေသးေသး။ လိုင္းေတြ ဂြင္ေတြက မ်ားလုိက္သမွ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ ေနသည္။ ဖိုႀကီးတာဝန္ခံကား ကိုေအာင္ၾကည္။ အသက္ ေလးဆယ္ဝန္းက်င္။ သူက အရက္ဝိုင္းမွာမူးၿပီး ေတြ႔ရာတုတ္ႏွင့္ ေကာက္႐ိုက္ရာက လက္လန ြ ္ၿပီး ခုနစ္ႏွစ္က်လာသူ။ ကိုေအာင္ၾကည္လိုလူ လူသတ္ခ့သ ဲ ည္ ဆိုျခင္းမွာ အလြန္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းသည္။ သူသည္ လူေပ်ာ္။ ခါးေအာက္ပိုင္း ျပက္လံုးမ်ဳိးစံု၊ ရီစရာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ မ်ိဳးစံုကို ေျပာေန တတ္သူ။ သူလည္း ဖိုႀကီး တာဝန္ခံအျဖစ္ လိုင္းေၾကးႏွင့္ဝင္ခ႔သ ဲ ည္ဟု ဆိုသည္။ ရဲဘက္မွာ စခန္းကေပးတာဟူ၍ ဆန္သာ ရွိသည္။ လူႏွစ္ရာခန္႔အတြက္ ကိုေအာင္ၾကည္ လက္ပစ္ကြန္တဖံုႏွင့္ ေတြ႔ရာ ငါးဖားရွာရသည္။ ေတြ႔ရာအရြက္မ်ဳိးစံုျဖင့္ ေရာသမေမႊ တာလေဘာဟင္းခ်ဳိ ဖန္တီးရသည္။ အသက္ႀကီးရင့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔အေမ ဧည့္ေတြ႔လာသည့္အခါ ကိုေအာင္ၾကည္သည္ အျပစ္ကင္းစင္လွေသာ တကယ္႔ ကေလးငယ္ တေယာက္ပံုစံ ျပဳမူေနတတ္ျပန္သည္။ အေမတခုသားတခုျဖစ္သည္။ သူကားလူပ်ဳိႀကီး။

ေနာက္တေယာက္က ေတာင္ယာ ဘုတ္ကုိင္ သန္းေအာင္။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ ပိန္ပိန္ပါးပါးပံုစံ ျဖစ္သည္။ သူသည္လည္း အိမ္ေထာင္မရွိ လူပ်ဳိ။ သူသည္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ တပ္ၾကပ္ေဟာင္း တပ္ေျပး။ သူ တပ္ေျပးပံု အဖမ္းခံရပံုက နည္းနည္းေတာ့ ထူးသည္ ဆုိရမည္။ သူသည္ နာမည္ေက်ာ္ မဲသေဝါတုိက္ပြဲမွာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ေတြႏွင့္ တုိက္ပြဲမွာ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္တံဆိပ္ ရခဲ့သည္ ဆုိ၏။ ထိုသူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္လက္မွတ္သည္ပင္ သူ႔ကုိ ေထာင္ထဲ ပို႔ခ့သ ဲ ည္ အရာ။ သူ႔ခြင့္ျပန္ၿပီး ရက္ေက်ာ္သြားရာက တပ္ကုိ ျပန္ခ်င္စိတ္မရွိ၍ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဟုဆုိသည္။ ထိုသုိ႕ ေလးငါးႏွစ္ခန္႔ ဟန္မပ်က္ေနခဲ႔ၿပီးမွ တေန႔၊ မရီးျဖစ္သူႏွင့္ ခ်ဲထီကိစၥ စကားမ်ားရာက ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ သူရဲေကာင္း မွတ္တမ္းဝင္ လက္မွတ္ေပၚက ကိုယ္ပုိင္နံပါတ္ကို ၾကည့္ကာ ရဲစခန္းသြားတုိင္သျဖင့္ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာရသူ။ သူလည္း လုိင္းေၾကးတေသာင္း ႏွင့္ ေအးရာ ေအးေၾကာင္း ျဖစ္ေအာင္ ဂြင္ခ်ထားသည္။

သူ႔တပည့္ကတံုးကလည္း လူထူးလူဆန္း။ သူ႔တကိုယ္လံုး ဘာေမႊးမွ မရွိ။ သူ႔ေခါင္းမွာ ဆံပင္တေမႊးမွ မရွိ၊ ေက်ာျပင္ တခုလို ေျပာင္ေခ်ာေနသည္။ ဂ်ဳိင္းေမႊး မ်က္ခံုးေမႊးမွ အစ၊ တကိုယ္လံုးမွာ ဘာအေမႊးမွ မရွိတာ မယံုသူေတြက အကုန္ လွန္ေလွာ စစ္ၾကသည္။ တကယ္ပင္ ဘာအေမႊးမွ တကိုယ္လံုးမွာ မရွိ။ ျဖစ္ပံုကို စပ္စုၾကည့္ေတာ့ သူ ႏွစ္ႏွစ္သား ေလာက္မွာ ကေလးသဘာဝ သူ႔ အေမေသာက္ေသာ မီးမကင္ေဆးတဗူးလံုး ေသာက္မိရာက ျဖစ္ခ႔သ ဲ ည္ဆို၏။ အေဖာ္ေကာင္းသျဖင့္ ၾကံေတာသခ်ဳႋင္းသို႕ အသုဘ လာပို႔သည့္ ကားကုိ ဓားျပတုိက္ခ့သ ဲ ည့္ အမွဳေၾကာင့္ ခုနစ္ႏွစ္က် ခဲ့သည္။ သူကစာမတတ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဒီဇုိင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အသက္ကုိ ေမးလွ်င္ လြန္ခ့ေ ဲ သာ သံုးႏွစ္ က ေထာင္က် ရဲဘက္တဦး ေျပာထားေသာ ၂၁ ႏွစ္ကိုသာ အျမဲေျပာတတ္သည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

20

“မင္းဥစၥာ ၂၁ ႏွစ္က မတက္ေတာ့ဘူး” ဆိုလာသူရွိပါက၊ သူသည္ အံ့ၾသတႀကီးျဖင့္ …. “ဟာ ... အဲဒီအသက္ဟာ တျဖည္းျဖည္း၊ တိုးတိုးသြားတတ္သလား” ဟု တအံ့တၾသ ျပန္ျပန္ေမးတတ္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ အသက္ဆိုတာ အခုေရာက္ေနတဲ့သကၠရာဇ္ထဲက မင္းေမြးသကၠရာဇ္ကို ႏွဳတ္ရတာကြ” ဟု ျပန္ေထာက္ျပသူ မ်ားကို သူက ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ၿပီး … “က်ေနာ္က ဘယ္တုန္းက ေမြးတာလဲ။ က်ေနာ္ေမြးတုန္းက က်ေနာ္က ကေလးဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ေမြးတဲ့အခ်ိန္ကုိ က်ေနာ္

ဘယ္မွတ္မိမလဲ၊

ေနာက္တခုက

ႏွဳတ္တာေပါင္းတာ

လုပ္ၾကည့္ရေအာင္

က်ေနာ္မွ

စာမတတ္တာ။

ဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ” ဟု ပံုမွန္ျပန္ေျဖျမဲ။ က်ေနာ္ အစေတာ့ သူေနာက္ေျပာင္ေနတာဟုသာ ထင္သည္။ ေနာက္ ၾကာေတာ့ သူတကယ္ မသိတာမွန္း သိလာရသည္။ သူလည္း လုိင္းေၾကးႏွင့္ မကင္း။သူ႔ ဆရာသန္းေအာင္က စိုက္ေပးထားပံု ရသည္။

ေနာက္ ဦးျမစိမ္း။ သူက ဘိုးေတာ္။ ဖိုးတြမ္တီး အမွဳႏွင့္ က်လာသူ။ သူ႔အမွဳမွာ စစ္တိုင္းမွဴး တေယာက္ ႏွင့္ပတ္သက္ သည္ ဆုိ၏။ ပြဲစားက ေလွ်ာက္လႊာ တေစာင္ကို အဆိုပါ စစ္တိုင္းမွဴး လက္မွတ္ထုိးေပးလွ်င္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေပးမည္ ကမ္းလွမ္းသျဖင္႔ သူက လက္မွတ္ထိုး႐ံု တာဝန္ယူခ့ဲသည္။ ထို႕ေနာက္ အဆိုပါစစ္တိုင္းမွဴး ႐ံုးခန္းသို႔ ဝင္ေတြ႔ၿပီး ဆယ္မိနစ္ မျပည့္မီပင္ တိုင္းမွဴးက လက္မွတ္ထိုးေပးလုိက္သည္ ဆုိ၏။ အလုပ္အပ္သူ ပြဲစားလည္း ေဘးမွ ပါသြား ေလရာ သူ႕မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာပင္ တိုင္းမွဴး လက္မွတ္ထိုးသည္ကုိေတြ႕ေသာေၾကာင့္ သေဘာတူထားေသာ သိန္းႏွစ္ဆယ္ ကို ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ သက္ဆိုင္ရာဌာန ကို ေလွ်ာက္လႊာသြားတင္ေသာအခါ လက္မွတ္ထုိးေသာ တုိ္င္းမွဴးက ေနာက္စာတေစာင္ျဖင့္ ပယ္ဖ်က္ၿပီးျဖစ္၍ အမွဳျဖစ္ကာ ေထာင္ထဲေရာက္လာခဲ့ျခင္းပင္။ က်ေနာ္က စပ္စုခ်င္သည္ႏွင့္ .. “ဦးျမစိမ္း၊ စစ္တိုင္းမွဴးကုိ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းခဲ့တာလဲဗ်” ဟုေမးမိရာ ... “စိတ္ညိႇဳ႔ပညာေလ“ ဟူ၍သာ တံုးတိတိ အေျဖေပးသည္။ သူကား အားအားရွိ တ႐ုတ္ဘုန္းႀကီးမ်ားကိုင္ေလ့ရွိသည့္ အဝါရင့္ေရာင္ ေက်ာက္ပုတီးႀကီးတကုံးကို တေဂ်ာက္ ေဂ်ာက္ စိတ္ကာ အခ်ိန္ကုန္ေနသူ။ သူလည္း ေရကန္ဘုတ္ကိုင္ ရာထူးကို ရထားသည္။ စိတ္ညိႇဳ႕ပညာႏွင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လုိင္းေၾကးတစ္ေသာင္းႏွင့္ပင္ ျဖစ္ပါ သည္။

က်န္ရဲဘက္အမ်ားစုကား

ဘုတ္ဆင္းၾကရသူမ်ားတည္း။

ဘဝတူရဲဘက္မ်ားကုိ

ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မွာ

က်ေနာ္

ငယ္စဥ္က ဖတ္ခ့ဖ ဲ ူးေသာ “လင္းယုန္သစ္လြင္၏ ဂ်ပန္ေခတ္ေခြ်းတပ္မွတ္တမ္း” ကိုပင္ သတိရစရာ ေကာင္းလွ ပါေတာ့သည္။

ဘုတ္ဆင္းရသည့္ ရဲဘက္အားလံုး နံနက္ (၇း၃၀)မွ ညေန(၅း၀၀)တုိင္ေအာင္ တေနကုန္ ေရထဲမွာ ဒုိက္ဆြဲ ၾကရသည္။ ႐ႈေမွ်ာ္မဆံုးေသာ ကြင္းျပင္ႀကီးတခုလံုး ေရလႊမ္းေနေလရာ ေရျပင္တခုလံုး ဒုိက္အျပည့္ျဖစ္ေနသည္။ အဆိုပါ ဒိုက္မ်ား ကုိ စပါးစုိက္ရန္ ဒုိက္ဆြဲ ဒုိက္ရွင္း လုပ္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

21

စခန္း ပတ္ပတ္လည္မွာ ေရနက္ကြင္း ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ေရနက္ကြင္းကို ရဲဘက္တို႔၏လုပ္အားျဖင့္ စပါးစိုက္မည့္ စီမံကိန္းကုိ မည္သူက ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္သည္ေတာ့ မသိ။ ေႏြႏွင့္

ေဆာင္းက

က်န္ခ့ေ ဲ သာ

႐ုိးျပတ္ႏွင့္ေပါင္းျမက္မ်ဳိးစံုမွာ

မိုးက်သည့္အခါ

ေရႏူးေနေသာေျမမွ

ၾကြတက္

လာၾကသည္။ ၾကည့္ေလရာ ျမင္ကြင္းမွာ ေပါေလာျဖစ္ေနသည့္ ဒုိက္ေတြခ်ည္း ျပည့္ေနသည္။ ၾကာပင္၊ ျမက္႐ိုင္းရွည္၊ ေဘာစကိုင္းတခ်ိဳ႕ အပါအဝင္ အပင္မ်ဳိးစံု။ ဒိုက္ေတြကို သည္အတိုင္း ဆယ္၍ ဖယ္၍ မရ။ ေအာက္ေျခမွာ အျမစ္ရွည္ တြယ္ၿငိေနသည္။ အေပၚက ဒုိက္ကို ဆြဲယူႏိုင္ရန္ ေအာက္က အျမစ္ရွည္ေတြကို ဝါး႐ိုးရွည္ တပ္ထားေသာ တံစဥ္ အႀကီးပံုစံ ဓားေကာက္ရွည္ျဖင္႔ ျဖတ္ရသည္။ ဓားဆြဲသူက ေရွ႕က။ ဒုိက္ကို လိပ္တင္သူ တြန္းသူေတြက ေနာက္က။ ဓားေၾကာင္း မလြတ္သူ ကေတာ့ ဒုိက္ခြဲ တံစဥ္ ဒါဏ္ ခံၾကေပေရာ့။ လက္ထိသူ၊ ေျခထိသူ ေန႔စဥ္နီးပါး။ ထိလိုက္လွ်င္လည္း အ႐ိုးသုိ႕တုိင္ေအာင္၊ ျပတ္မထြက္႐ံု တည္းတည္း က်န္သည္အထိ ျဖစ္ရသည္ခ်ည္းပင္။ အထူးသျဖင္႔ လယ္အလုပ္ၾကမ္း အေတြ႕အၾကံဳ လံုးဝမရွိေသာ ရဲဘက္အသစ္ေတြ အထိမ်ားသည္။ ဓားမထိေသာ္လည္း ဒုိင္ပင္မ်ိဳးစံုကို လက္ဖ်ံႏွင့္ တေနကုန္ တြန္းတင္ေနသူလည္း ဒုိက္ရွကာ ဒါးရွသလို ဒါဏ္ရာမ်ဳိးစံု ရသည္။ အနာမက်က္သည့္အခါ လက္ေမာင္းတခုလံုး ျပည္တရႊဲရႊဲ ႏွင့္။ ထည့္စရာ ေဆးမရွိ။ နားခ်င္တိုင္း နားခြင့္မရ။ လက္ေမာင္းတခုလံုး ဖူးေယာင္ေနလည္း လုိင္းမဝင္ထားလွ်င္ သည္အတိုင္း ဘုတ္ ဆက္ဆင္းေပေရာ့။ ေရထဲမွာ တေနကုန္နီးပါး လည္ပင္းျမဳပ္ေနသည့္ေနရာမွာ လုပ္ေနၾကရသျဖင္႔ ရဲဘက္အမ်ားစုမွာ အႏၱရာယ္ကင္းေသာ အလုပ္ဘုတ္တြင္ ေနရာရရန္၊ သက္သက္သာသာ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ခြင့္ရေစရန္၊ ေထာင္ပိုင္၊ ေထာင္မွဴး၊ ေထာင္ဝန္ထမ္း တို႕ထံ ေငြေပး လာဘ္ထိုး၍ ေထာင္ႏွင့္ ရဲဘက္အေခၚ လိုင္းဝင္ေပးရန္ ဧည့္လာေတြ႔သည့္ မိသားစုဝင္တုိ႕ကို မ်က္ရည္လည္ရြဲ အပူကပ္ၾကရေတာ့သည္။ က်ေနာ္ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ရဲဘက္ တို႕၏ အက်ဥ္းစခန္း ဒုကၡမ်ဳိးစံုကုိ စာဖြဲ႕လွ်င္ကား အာကာ လႊာပံုျပဳ သမုဒ္မင္ေဖ်ာ္ ေရးလွ်င္ေသာ္မွ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္ ရွိမည္မဟုတ္ေခ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

22

tcef; (5) - twdwfudkvSef? ZmwfaMumif;jyefaomf

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ကိုသက္ခိုင္ကုိ ၾကည့္ရသည္ မွာ တခုခု ထူးျခားေနသည္ ထင္သည္။ သူ တခုခု လုပ္ထားပံုရသည္။ မ်က္ႏွာမွာ အျမဲမွဳံမွဳိင္း ေနသည္။ တခါ တခါ သူမ်က္ႏွာမွာ စိတ္အိုက္လြန္း၍ ေပေလာ။ ေဇာေခၽြးလိုလို အဆီလုိလို ျပန္ေနတတ္သည္။ က်ေနာ္က အေဆာင္သန္႔ရွင္းေရးျဖစ္၍ သူႏွင့္ေန႔လည္ခင္း အတူရွိတာမ်ားသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေမးမိသည္။ “ဆရာႀကီး တခုခု ထူးေနသလုိပ”ဲ သူက က်ေနာ့္ကို ဘုၾကည့္ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ “ဆရာႀကီး လုပ္မေနနဲ႔ဗ်ာ၊ သက္ခိုင္ လို႔ပဲေခၚ၊ အရက္ေသာက္ထားလို႕က်ဳပ္နည္းနည္း မူးေနတယ္” “ဟာဗ်ာ ... ျပႆနာပါလား၊ ဦးေအးႏိုင္ သိရင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး ထင္တယ္” “ခင္ဗ်ား

ပါးစပ္

ပိတ္ထားစမ္းဗ်ာ၊

သိရင္

မေခ်ာင္မွာ

က်ဳပ္မဟုတ္ဘူး၊

သိေအာင္သြားေျပာမယ့္

ခင္ဗ်ားသာ

အေနက်ပ္သြားမွာ” “မေျပာရဲပါဘူးဗ်ာ၊ ကိုသက္ခုိင္ ေက်းဇူး က်ေနာ့္အေပၚမွာ ရွိပါတယ္၊ ဒါမ်ဳိး ခြ်န္တြန္းလုပ္တာ က်ေနာ္ ဝါသနာ မပါဘူး၊ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး ခ်ထားတာလဲဗ်ာ” “စိတ္ညစ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေသလည္း ေအးေရာဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေကာ နည္းနည္း လုပ္အံုးမလား။ ရွိေသးတယ္” “လုပ္ေတာ့လုပ္ခ်င္တယ္၊ မလုပ္ရဲဘူး။ ခင္ဗ်ား ကိုမထိရဲေပမဲ့ က်ဳပ္ဆို ဟသၤာတ ေထာင္ျပန္ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီေလာက္တင္းၾကပ္ထားတာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သြင္းလာတာလဲဗ်” “တင္းၾကပ္ေတာ့ ေစ်းႀကီးတာတခုပဲ။ နည္းေတြက အမ်ားႀကီး။ စခန္းခြဲကို ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ မခ်ဳိတို႔ကိုမွာမလား။ ဖိုႀကီးက ကိုေအာင္ၾကည္နဲ႕ တုိင္ကယ္ခ်ိတ္မလား။ တပ္ၾကပ္ေက်ာ္ေဌးနဲ႔ လုိင္းပူးမလား။ ေထာင္မွဴး ဘက္စမင္း ကုလားကို ကပ္မလား။ လမ္းမႀကီးဘက္ ဘုတ္ဆင္းက်တဲ့ ဝါဒါကို ညႇိထားမလား။ ေအး မွာတဲ့ေကာင္ကသာ ႐ုပ္ေပါက္ဖို႔လိုတယ္။ ရဘုိ႔မခက္ဘူး၊ ဆိုလိုတာက အရက္ေသာက္တာ မိသြားရင္ ဘယ္သူယူလာပါတယ္ဆိုတာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

23

မေဖာ္မ့ဲ လူမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ စီပလပ္တလံုး သံုးဆယ္ပဲ ရွိတာ တရာေပးေတာ့ ဝယ္ေပးခ်င္တ့သ ဲ ူက တန္းေတာင္စီေန ေသးတယ္။ ငါးလံုးမွာရင္ သူ႔အတြက္ သံုးရာ့ငါးဆယ္။ ေန႔တြက္ထက္ေတာင္ ေက်ာ္ေနေသးတာ လုပ္ခ်င္တ့ဲ သူခ်ည္း ပါပဲဗ်ာ၊ ဘာသားနဲ႕ ထုထားတာ မွတ္လို႕” “ခင္ဗ်ား ဗ်ာ၊ ေရာက္တာမွ တလမျပည့္ေသးဘူး။ လိုင္းေတြကလည္း စံုလို႔ ပါလား” “လုိင္းစံုတာက အေရးမႀကီးဘူး၊ က်ဳပ္က်န္းမာေရးနဲ႔ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ေသာက္ရင္ မၾကာခင္ ၾကြမွာပဲ၊ က်ဳပ္ ရဲဘက္မွာေတာ့ မေသခ်င္ဘူးဗ်ာ” သူ႔ပံုစံသည္ တကယ္ပင္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနသည့္ပံု။ အျမဲတမ္းေသေသသပ္သပ္ေနတတ္သူျဖစ္၍ ေဘးလူမ်ားအဖို႕ မသိသာေသာ္လည္း အနီးကပ္ရွိသူ က်ေနာ့္အဖုိ႔ သိသာလြန္းသည္။ စကားေျပာရပ္သြားစဥ္ သူ႔အဝတ္အိတ္ထက ဲ စီပလပ္တလံုးကို ထုတ္၍ တခ်က္တည္းေမာ့လိုက္ျပန္သည္။ ၎ အဝတ္အိတ္ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အေဆာင္ေပၚမွာ ရွာေဖြေရးလုပ္ (တလာစီ)ေလတိုင္း၊ ေထာင္ဝန္ထမ္းေရာ၊ တာဝန္က်ရဲဘက္ပါ ဖြင့္ၾကည့္သူ မရွိသည့္အိတ္။ ညႊန္မွဴး အပ္ထည္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူ။ အျခားသူမ်ားအေပၚ တတ္ႏိုင္သလို ကူညီေနေသာ ကိုသက္ခုိင္ကို ခၽြင္းခ်က္အျဖစ္ ထားၾကဟန္တူ၏။ သူက စကားဆက္ ျပန္သည္။ “ညည က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ၊ ဘာကိုိမွ ေလာကႀကီးကို သတိမရဘဲ ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ျခဳိက္ျခိဳက္ တခါေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္ရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ လုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္၊ အိ​ိပ္မယ္ေခါင္းခ်လိုက္ရင္ လူသတ္ခ်င္စိ္တ္ခ်ည္း ေပါက္ေနတာနဲ႔အိပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး” “ကိုသက္ခိုင္ ဒီစခန္းမွာ ခင္ဗ်ား အၿငိမ္ဆံုး။ ေအးေအးေဆးေဆး အေနရဆံုး။ က်ေနာ္ေတာင္ ခင္ဗ်ားကို အားက် မိတယ္” “ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ သူမ်ားအားက်တဲ့ဘဝေတြကို ရဘုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ ေအာင္ျမင္ခ့တ ဲ ယ္။ က်ဆံုးခဲ့တယ္။ အခု ေသရေတာ့မယ္။ ေတာက္ … ဘဝဟာ ဘာမွအဓိပၸါယ္ မရွိပါလားဗ်ာ” “ခင္ဗ်ားဟာ အျမင့္ႀကီး ကက်လာပံုရတယ္” “အင္း .. က်ဳပ္ဟာ အျမင့္ႀကီးမွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ အထုပ္႐ႈပ္ေတြထဲမွာလည္း ေပ်ာ္ဘူးတယ္၊ တက္လိုက္ က်လုိက္ ျဖစ္ေနတာကိုပဲ က်ဳပ္စြဲလန္းခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ” “ခင္ဗ်ားပံုစံန႔ဲ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းမယ္။ ေျပာျပႏိုင္ရင္ ေျပာျပပါလားဗ်ာ” က်ေနာ္က အားတက္သေရာ ေမးလိုက္သည္တြင္ သူသည္ အတန္ၾကာမွ် ေငးငိုင္လ်က္ …. “ေအးဗ်ာ၊ ဘယ္ေန႔ေသမယ္မွန္းမသိတ့အ ဲ ေျခအေနမွာ က်ဳပ္ဘဝအေၾကာင္းကုိ ေျပာခဲ႔ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အားက်ဘုိ႔ ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ကို အားက်တဲ့တပည့္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုကၡေရာက္ခ့ၿဲ ပီးၿပီ၊ ေျခရာတူလိုက္နင္းလို႔ေပါ့၊ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားတျခားသူေတြကို ျပန္ေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ့္ကို လူေတာ္လူတတ္ႀကီး၊ လူသူေတာ္ေကာင္း ႀကီး ဆိုတ့ပ ဲ ံုစံမ်ဳိးေတာ့ မေပါက္ေစခ်င္ဘူး၊၊ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ အထဲက ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနတဲ့သူေတြ။ သူတုိ႔ကို နစ္နာေစလိုတ့စ ဲ ိတ္ က်ေနာ့္မွာ မရွိဘူး၊ သုိ႕ေသာ္ က်ေနာ္ အမွန္ေတြခ်ည္း ေျပာခဲ့တယ္ဆုိတာေတာ့ ခင္ဗ်ား သံသယကင္းေစခ်င္တယ္” သူက ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးဆီသုိ႕ ခပ္ေငးေငး လွမ္းၾကည့္လုိက္၏ ။ေနာက္ သက္ျပင္းကုိ ခပ္ေလးေလးခ်ျပန္သည္။ “အင္း ... ေအးဗ်ာ … က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ ဆံုခ့ဲ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခ့တ ဲ ့ဲ ဘဝမ်ဳိးစံုကုိ က်ေနာ္ မေသခင္ ေျပာခဲ့ရရင္ စိတ္သက္သာရာမ်ား ရမလားလို႔၊ အထူးသျဖင့္ ဘဝကို႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး က်င္လည္ျဖတ္သန္းဘို႕ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ သိေစ့ခ်င္တာပါပဲ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

24

“ေျပာပါ ကိုသက္ခုိင္၊ က်ေနာ္ ကိုသက္ခုိင္ရဲ႕ ဘဝကုိ နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္၊ တကယ္လို႕ အခြင့္သာခဲ့ရင္ ကိုသက္ခုိင္ ျဖစ္ေစခ်င္သလုိ

လူငယ္ေတြကုိ

တနည္းနည္းနဲ႕

ျပန္ေျပာျပလုိ႕ရတာေပါ့ဗ်ာ၊

က်ေနာ္လည္း

ေန႔ဘက္ဆို

အေဆာင္ေပၚမွာ အားေနတာပဲ။ ေနာက္ အပ်င္းလည္းေျပ ဗဟုသုတလည္း ရတာေပါ့” “ေအာ္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းတရားေတြက ဒီလိုဘဝကို တြန္းပို႔ခ႔သ ဲ လဲဗ်ာ၊ က်ေနာ္ဟာ ငယ္ငယ္ကဆုိ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ တဲ့ ဘဝတခုကို ေတာင့္တခဲ့တာဗ်။ က်ေနာ္႔ ဘုိးဘြားေတြဟာလည္း ေျပာျပရင္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ေနခဲ့ၾကတဲ့ ေတာသူေတာင္သား ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ေတြ။ ေမြးခဲ့တ့ဲ ေနရာေဒသကလည္း တကယ္ ႐ိုးသား ေအးေဆးတဲ့ ဝန္းက်င္” က်ေနာ္က သိခ်င္ေဇာႏွင့္ စကားေထာက္လိုက္မိသည္။ “ေအာ္.. ဒါနဲ႕ ကိုသက္ခိုင္ ဘယ္ဇာတိလဲ ဗ်”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

25

tcef; (6) - Zmwdewfarmuf rauG;c½dkif

သူ႕ရပ္ သူ႕ရြာ၊ သူ႕ဇာတိ အေၾကာင္းကို အစပ်ဳိးလိုက္၍ ေပေလာမသိ။ ကိုသက္ခုိင္၏ မ်က္လံုး မ်ားသည္ အေရာင္ ေတာက္လာဟန္ရွိ၏။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တစံုတခုကို အခုိင္အမာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသည့္ တက္ၾကြေသာ အမူအရာသို႕ ႐ုတ္ျခည္းေျပာင္းလဲလာသည္။ ဤတြင္ သူ႕ဘဝဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးကို စတင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ေလေတာ့၏။ “က်ေနာ့္ကို နတ္ေမာက္မွာ ေမြးတာဗ်။ ေမြးခ်င္း ရွ​ွစ္ေယာက္မွာ ေလးေယာက္ေျမာက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ အထက္က တေယာက္ ကိုေပါဆိုတာက အဘုိးေမာင္းတဲ့လွည္းေပၚကေန အဆင္းမွာ လွည္းဘီးေအာက္ ေရာက္သြားၿပီး ငါးႏွစ္ အရြယ္ေလာက္က ဆံုးသြားရွာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ရြာနာမည္က မွဳိက္ပင္တ့၊ဲ မွဳိက္ပင္ဆုိတာ သစ္ပင္ႀကီးတမ်ဳိးရဲ႕နာမည္ ဗ်။ နတ္ေမာက္ဘူတာကေန ေလးအိမ္ဘူတာေက်ာ္ၿပီး သားျမားဘူတာမွာ ဆင္းရတယ္၊ ဘူတာစဥ္နာမည္ေတြက လည္း အထူးအဆန္းေတြလို႕ ေျပာလုိ႕ရတယ္။ ဘာတဲ့၊ ဓားေတြလွံေတြခၽြန္တ့ေ ဲ နရာကုိ ဒလန္႕ညႊန္တ့၊ဲ သားေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး စုေနခဲ့တ့ဲ ေနရာကိုသားျမားတဲ့။ က်ေနာ္ၾကားဘူးသေလာက္ အေလာင္းဘုရားစစ္ခ်ီတုန္းက ေပးခဲ့တ့ဲ နာမည္ေတြလုိ႕ဆုိတယ္၊ သားျမားဘူတာကေန ႏွစ္တုိင္(ေလးမိုင္)ေလာက္ လွည္းလမ္းအတုိင္းသြားရင္ က်ေနာ္တို႔ ရြာကို ေရာက္တယ္၊ ရြာနဲ႕ ဘူတာၾကားမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနတာကေတာ့ သက္တမ္း ေလးငါးရာထက္မနည္းတဲ့ ေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ႀကီးပဲ။ တကယ့္ကုိ ဧရာမ သစ္ပင္ႀကီးဗ်ာ၊ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးယာခင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ပိုင္းတန္းတို႕ ခ႐ိုးတို႕မွာ ၾသဇာပင္ေတြ ဒင္းၾကမ္း၊ အညာ ေဒသ ဆုိေတာ့ မန္က်ည္း၊ ဇီး၊ ထေနာင္းပင္ေတြ ေပါတယ္ဗ်။ ရြာမွာ ယာသမားခ်ည္းပဲဗ်ာ။ ပဲႏွမ္း တသီးပဲစိုက္လို႕ရတယ္။ စိုက္ခ်ိန္မဟုတ္ရင္ လူး၊ ဆပ္၊ ေျပာင္းတို႕ ခရမ္းခ်ည္တို႕ ၾကဲထားလုိက္ၾကတာပဲတ့၊ဲ

လူးတို႕

ဆပ္တုိ႕ဆိုတာလား၊

ႏွံစားသီးႏွံ

တမ်ဳိး

ေပါ့ဗ်ာ။

ဆန္ေစ့နဲ႕တူတ့ဲ

အေစ့

ေသးေသးေလး ေတြဗ်။ အေမေျပာဖူးတာေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္က အစားအေသာက္ရွားပါးတုန္းမွာ လူးတို႕ ဆပ္တုိ႕ ေျပာင္းတုိ႕ကို ဖ႐ံုသီးတုိ႕ သခြားသီးတုိ႕နဲ႕ ႀကိဳၿပီးစားခဲ့ရဘူးသတဲ့။ လူးဆန္ကုိ က်ေနာ္ စားဖူးပါသေကာဗ်ာ။ ပူတုန္းစားမွဗ်။ ေအးသြားရင္မာၿပီး စားရခက္တယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

26

က်ေနာ္ဟာ ေရွးျမန္မာႀကီးမ်ဳိး ဗ်။ က်ေနာ္ေမြးတဲ့ရြာမွာ တ႐ုတ္ကုလား မဆိုထားနဲ႔။ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား တေယာက္မွ မရွိဘူး။ တခါတခါ ရြာကို ဧည့္သည္ တ႐ုတ္ ကုလား လာရင္ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ထြက္ၾကည့္ၾကတဲ့ အထိ၊ က်ေနာ္မွတ္မိတာတခုက ေဆးျမစ္ လာေရာင္းတဲ့ ရွမ္းေဘာင္းဘီ ရွမ္းခေမာက္နဲ႕ လူေတြကုိ တရြာလုံးက ရဲရဲ မၾကည့္ရဲၾကဘူး၊ ဘာတဲ့၊ ပညာေတြဘာေတြ ဘာေတြ တတ္လို႕ဆိုလား၊ အယူသီးၿပီး ေခတ္ေနာက္က်တယ္ ဆုိပါစို႕ဗ်ာ၊ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ ထူးျခားတာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္”

လင္ကြာ မယားကြာ မရွိဘူး ဗ်ာ။ ေနာက္ေယာက္်ားယူတာ ၊ ေနာက္မိန္းမ ယူတာ မရွိဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္ မွဳ ဆိုတာ မၾကားဖူး သေလာက္ပဲ။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေထာင္သည္ေယာက္်ားလုပ္သူေတြ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ ရန္ကုန္လို အထက္မႏၱေလးတို႔လို ေဒသေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္လည္း အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူး။ ေနအံုး။ ေရွးျမန္မာႀကီး လုိ႔ေျပာတာ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕လကၤာဒီပခ်စ္သူဇာတ္လမ္းထဲက အာရိယန္န႔ဲ ျဒာဗီဒီယန္ ဆုိတာ ၾကားဘူးတယ္ မဟုတ္လား။ ျဖဴၿပီး ရွည္တ့အ ဲ ုပ္စုန႔ဲ မဲၿပီး ပုတ့အ ဲ ုပ္စုေလ။ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာလည္း အဲဒီလို အုပ္စုႏွစ္ခုကြဲေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဲတာက ကုလားေတြမဲတာနဲ႔မတူဘူး။ အသားညိဳတယ္ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္တခုက ျဖဴၿပီး အရပ္ျမင့္တ့အ ဲ ုပ္စုက အစဥ္အဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ သူႀကီးမ်ဳိး႐ိုးဗ်။ က်ေနာ့္အေဖက အဲဒီ အုပ္စုကေပါ့။ သူ႔ဦးေလးက သူႀကီး ဦးခ်စ္ခိုင္ေလ။ သူႀကီး အမ ေဒၚေရႊဘြဲ႔က က်ေနာ့္အဖြားေပါ့။ သူညီမက ေဒၚေရႊလ႔တ ဲ ့။ဲ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သူတို႕ေနတာထုိင္တာ ၾကည့္ရတာ နည္းနည္း နန္းဆန္ေနသလားလို႔။ ေနာက္ ေနပံုထုိင္ပံုကလည္း နည္းနည္း ႀကီးက်ယ္ၾကတယ္ လို႔ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ထင္မိတယ္။ က်ေနာ္႔ အရပ္ေျခာက္ေပ နီးပါး ရွိတာက အေဖ့ဘက္ႏြယ္လုိ႔ျဖစ္မယ္။

ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ရြာကို ဘယ္ပုလိပ္ဘယ္ရဲမွ မလာဖူးဘူး။ ရြာသူႀကီး အဆံုးအျဖတ္ပဲ။ ဘာကြန္ပလိမ္း၊ ဘာအယူခံမွ မရွိဘူး။ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္သလဲ ဟုတ္လား။ ေအးဗ်၊ မီးတို႔ေရတို႔န႔ဲ အဆံုးအျဖတ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးလား။ က်ေနာ္တို႕ ရြာမွာ အမွဳအခင္း အျငင္းအခုန္ျဖစ္ရင္ ေရတုိ႕မီးတုိ႕ နဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ့ၾဲ ကတယ္ဆုိပဲ။ အမွဳျဖစ္ရင္ဗ်ာ၊ သူႀကီး အိမ္ေခၚ။ ဖေယာင္းတိုင္ ႏွစ္တိုင္ကို အမွဳသည္ ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ တၿပိဳင္တည္း ထြန္းၿပီး သစၥာျပဳၾကရတယ္။ မွန္တ့သ ဲ ူ ရဲ႕ဖေယာင္းတိုင္က အရင္ၿငိမ္းတယ္ေပါ့။ ေရနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မီးနဲ႔က အေမကိုယ္တိုင္ ၾကံဳဖူးလို႔ ေျပာျပတာမွတ္မိေနတယ္။

ေနအံုးဗ်။ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူပ်ဳိအပ်ဳိ ကိစၥ ရွိေသးတယ္။ ေယာက္်ားေလး တေယာက္က မိန္းကေလး တေယာက္ကို ႀကိဳက္လို႔ ေအာင္သြယ္ေတြ ဘာေတြန႔ဲ ႀကိဳးစားလို႔မွ မရရင္ အဲဒီ မိန္းကေလး ယာကအျပန္ ရြာျပင္တေနရာရာမွာ ဇြတ္ဆြဲလုိ႔ ရသတဲ့ဗ်ာ။ အဆြဲခံရရင္ေတာ့ ယူလုိက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ဒါမွ သေဘာမတူရင္၊ ဆက္ျငင္း ေနရင္ မိန္းကေလးဘက္က ေတာင္းသေလာက္ ေလ်ာ္ေပေတာ့တ့။ဲ ဘယ္လုိ

ထံုးစံႀကီးလဲေတာ့မသိဘူး။

က်ေနာ္အေမ့ကို

ဒီထံုးစံအေၾကာင္း

ေမးေတာ့

သားရယ္

တစ္ေထာင္

တေယာက္ပါ။ ျဖစ္ခဲပါတယ္။ ထံုးစံကေတာ့ရွိတာ အမွန္ပဲတ့။ဲ တခါတခါ မိန္းမေဒြ(အညာစကား မိန္းမေလးေတြ) ကလည္း အိမ္က သေဘာမတူေလာက္လုိ႔ သူ႔တုိ႔ကိုယ္တိုင္ ဆြဲခိုင္းတာလည္း ရွိတယ္တ့။ဲ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

27 အဲဒီ အေလ့အထေတြ ကို ၾကည့္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ႔အမ်ဳိးဆက္ေတြ

တ႐ုတ္ေတြ

ဝင္တုိက္လို႕

ပုဂံျပည္

ပ်က္တ့အ ဲ ခ်ိန္မွာ နတ္ေမာက္မိဖုရား က ေနာက္လုိက္ေတြန႔ဲ အတူ

နတ္ေမာက္ကို

ျပန္လာၿပီး

ရြာေတြတည္ေနခဲ့တယ္

ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခမ်ားတယ္။ ေရနဲ႔ မီးနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ တာလား။ အခုေတာ့ဘယ္ရွိေတာ့မလဲဗ်ာ။ အေမကို ဆံုးျဖတ္ တုန္းကေတာင္ အေမနဲ႔ျပႆနာ ျဖစ္သူရဲ႕ ဖေယာင္းတုိင္ကို သူႀကီးကေတာ္က အေမမသိ ေလာက္ဘူး ထင္ၿပီး ၿငိမ္းပစ္ခ့ဲ တယ္တ့။ဲ သူႀကီးကေတာ္လည္း က်ေနာ္တို႕ အမ်ဳိးပါပဲဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္၊ အေမက အရပ္ပုတယ္။ အသားညိဳတယ္။ သူတို႔ အျဖဴရွည္မ်ဳိး နဲ႔လည္းျဖစ္။ က်ေနာ့္အေဖက မႏၱေလး ေရာက္ ေနတုန္း ဆုိေတာ့ အေမ့ ခမ်ာ ႐ိုး႐ိုး အအနဲ႕ အေဖ့အမ်ဳိးေတြ အႏိုင္က်င့္တာ

ခံခ့ရ ဲ တယ္လို႕

က်ေနာ္

နားစြန္နားဖ်ား

ၾကားဖူးတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ မဟုတ္ရင္ မခံခ်င္တ့စ ဲ ိတ္ဟာ အဲဒီကိစၥေတြန႔လ ဲ ည္း စတင္ပတ္သက္ႏိုင္တယ္ဗ်။

ေနာက္

ရြာက

ဆီတအိုးဟာ

ၿမိဳ႕မွာခ်ိန္ရင္

၁၁

ပိသာ

ရွိတယ္။

အေလးတင္းေတာင္း

ခ်ိန္တြယ္တ့စ ဲ နစ္က

ထူးျခားေနတယ္။ ဝယ္ေစ်းအတိုင္း ျပန္ေရာင္းရင္ တဆယ္ျမတ္ေသးတယ္။ ဒီအေလးခ်ိန္ စံနစ္ေပ်ာက္သြားတာေတာ့ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေလာက္အထိ ရွိေနေသးတယ္။ က်ေနာ့္ ဦးေလးေတြ ရန္ကုန္တက္ၿပီး ဆီေရာင္းတာ က်ေနာ္မွတ္မိ ေနတုန္း။ ေနာက္တခုက အေၾကြး ေပးရင္ယူရင္ ေပးတဲ့သူက မမွတ္ဘူး။ ယူတ့သ ဲ ူက မွတ္ရတယ္။ ေပးတဲ့သူက ျပည့္ေအာင္ လည္း ခ်ိန္သြားအံုး ဆုိၿပီး ေျပာ႐ံုပဲ။ လူကိုယ္တိုင္ လာၿပီး ခ်ိန္တြယ္မေပးဘူး။

ေနာက္ ယာထြန္ရင္ လက္စားလိုက္ၿပီး ထြန္ၾကတာဗ်။ လက္စားလုိက္တယ္ဆိုတာဗ်ာ၊ သူ႔ယာ ထြန္မယ့္ေန႔မွာ ကိုယ္က လိုက္ထြန္ေပး၊ ကိုယ့္ယာ ထြန္တ့ေ ဲ န႔က်ေတာ့ သူက လုိက္ထြန္ ေပးေပါ့။ က်န္ေသးတယ္။ ၿမိဳ႕က အမ်ဳိးေတြ ရြာလာလည္လုိ႔ ေရာင္းစရာ ခ်စရာ ပါလာရင္၊ ေစ်းႏွဳံး ေျပာၿပီး အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ ေပၚမွာ တင္ထားလိုက္႐ံုပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်ိန္တြယ္ ယူၿပီး ျပန္မယ့္ေန႔ ေငြျဖစ္ျဖစ္ ပဲႏွမ္း ျဖစ္ျဖစ္ လာပို႔တာပဲ။ ေအာ္ ... က်ေနာ္႔တို႔ရြာမွာ ေငြကိုင္ၿပီး သိပ္မသံုးၾကဘူး ဗ်။ ပဲန႔ႏ ဲ ွမ္းနဲ႔လဲၾကတာ။ ရြာက ေစ်းဆိုင္ ဆိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ဒုံးေျခာက္ (ပုဇြန္ေျခာက္) တစလည္ (ႏို႔ဆီ ႏွစ္ဗူး) ဘိုး ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ ဘယ္ပစၥည္းမဆို ပဲန႔ႏ ဲ ွမ္းနဲ႔လဲ လို႔ရတယ္။

ရွင္ျပဳ အလွဴက်ေတာ့လည္း တဘာသာဗ်။ တေယာက္ေယာက္ ရွင္ျပဳ အလွဴ လုပ္မယ္ ဆုိရင္ တရြာလံုးက ဝိုင္းၿပီး အလွဴေငြ ထည့္ၾကတာ။ တခါတေလ ဝိုင္းလွဴတာက မ်ားေနလို႔ မူရင္း အလွဴရွင္က က်ဳပ္ ဘာသြားလွဴေတာ့မလဲ တားယူရတဲ့အထိ။ တရြာလံုး ပတ္ခ်ာလည္ အမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာလဲ ပါတယ္ဗ်။ အဲ ... မဂၤလာေဆာင္နဲ႕ နာေရးက်ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြက ေငြကူတအ ့ဲ ေလ့ မရွိျပန္ဘူးဗ်ာ၊ ဒီကိစၥေတြမွာ အမ်ဳိးရင္းေတြ ဝိုင္းရွင္းၾကရသတဲ့။ ဧည့္သည္မ်ားရြာေရာက္လာရင္ တအိမ္တနပ္ ထမင္းစား ဖိတ္ေတာ့တာပဲ။ ဘယ္သူ႕အိမ္ကုိဘယ္ေန႕၊ မနက္စာက ဘယ္အိမ္၊

ညစာက

ဘယ္အိမ္

ဆိုၿပီး

သူတို႕ဖာသာညိႇၿပီး

ဇယားဆြဲၾကေတာ့တာ၊

မလာလို႔ေတာ့

အိမ္ေရွ႕

လာထုိင္ေစာင့္ၿပီး ေပ ေခၚေနေတာ့တာပဲ။ မေတာ္တဆ ျပန္မယ့္ရက္က ကပ္ေနၿပီး ထမင္းစားဖိတ္တာ ႏွစ္အိမ္ထပ္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

28

ေနလို႔ကေတာ့ ပထမအိမ္ ထမင္းဝိုင္းေဘးအထိလိုက္လာၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ၾကတာ၊ က်ဳပ္တို႔ အိမ္မွာ စားဘုိ႔ ခ်န္အံုး။ အဝ မစားခဲ႔န႔။ဲ ဒီမွာ ခ်က္တ့ဟ ဲ င္းနဲ႔မတူေအာင္ ခ်က္ထားတာ၊ လုပ္တ့ဲ အထိ။

က်ဳပ္တို႔ရြာက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေခါင္တယ္ဗ်ာ။ ကတၱရာမရွိဘူး။ သဲထူထူ လမ္းဆိုေတာ့ စက္ဘီးတို႔ ဆုိင္ကယ္တို႔ လည္း စီးမရဘူး။ ဖိနပ္စီးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ သဲက ေနာက္ေက်ာဘက္ ဂုတ္ပိုးထဲ ဝင္တ့အ ဲ ထိ သဲထူတယ္။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ထြန္စက္လာလို႔ တရြာလံုး ထြက္ၿပီး ဝိုင္းၿပီး ၾကည့္ၾကတာ ေက်ာင္းပိတ္ရတယ္ ဆုိတ့ဲ ရြာမ်ဳိးေပါ့။ နတ္ေမာက္န႔လ ဲ ား၊ ၁၀ မိုင္ေလာက္ေဝးတယ္။ မျဖစ္မေန နတ္ေမာက္သြားစရာရွိရင္ ထြန္စက္က က်ေနာ္တို႔ရြာက မာစီးဒီးေပါ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အိမ္လား ၊ ေရာက္ဖူးတာေပါ႔ ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

29

tcef; (7) - ewfarmufoGm; awmvm;

က်ေနာ္တို႔ ရြာနဲ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအိမ္ ရွိတ့ဲ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕တြင္းဟာ ၁၀ မိုင္ေလာက္ ေဝးတယ္။ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ ဘက္ကို ယာခင္းေတြ ေတာင္ခါးပန္းေတြကို ေထြလာ(ေနာက္တြဲပါ လယ္ထြန္စက္)နဲ႕ က်ေနာ္ သြားဖူးတယ္။ ရန္ကုန္ ကေန ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးမွ သြားဖူးတာ။ ငယ္ငယ္က ဘယ္သြားထူးမလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္က ေလးႏွစ္သားေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ကတည္းက ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာ။

နတ္ေမာက္ဖက္ကုိ ရြာကေန ထြက္လို႔ တတိုင္(ႏွစ္မိုင္) ေလာက္ေရာက္ရင္ အင္ၾကင္းေတာ ကိုေရာက္တယ္။ အင္ၾကင္းေတာဟာ အင္ၾကင္းငုတ္တိုေတြခ်ည္းပဲ ရွိတ့ေ ဲ နရာ။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီ အင္ၾကင္းငုတ္တိုေတြအားလံုးဟာ အားလံုး ေက်ာက္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ေလးေပ ဝန္းက်င္ေလာက္အျမင့္ရွိတ့ဲ အင္ၾကင္းငုတ္တိုအားလံုးဟာ ေျမႀကီးမွာ သစ္ပင္ေတြလို ရွိေန လ်က္န႔ဲ ေက်ာက္ျဖစ္ေနတာ။ အင္ၾကင္းငုတ္တိုေတြ ရာဂဏန္းခ်ီၿပီး ရွိတယ္။ က်ေနာ္က ေထြလာရပ္ခုိင္းၿပီး စပ္စုေတာ့ အဲဒီ ငုတ္တိုေတြမွာ ပုဆန္လို ရဲဒင္းလို အသြားထက္တ့အ ဲ ရာနဲ႔ ခုတ္ျဖတ္ထားတဲ့အရာေတြ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ရ တယ္။ က်ေနာ္ ၾကားဖူးသေလာက္ အင္ၾကင္းပင္ကေန အင္ၾကင္းေက်ာက္ျဖစ္ လာဖို႔ႏွစ္သိန္းသန္းခ်ီၿပီး ၾကာတယ္။ က်ေနာ္တို႔အမ်ဳိးေတြပဲလား။ သူတို႔အရင္ အႏြယ္ေတြလားေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔အရပ္မွာ လူေတြအေျခခ်ခဲ႔တာ ဟုိးလြန္ခ႔တ ဲ ့ဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အင္ၾကင္းေတာက အခုထိ ရွိေသးတယ္။ သတင္းစာေတြထဲမွာ အင္ၾကင္းေက်ာက္ေတြကို တ႐ုတ္ျပည္က ဝယ္ေန တယ္လို႔ဖတ္ရတယ္။ ေရာင္းရမွန္းသိလို႔ တူးေရာင္းကုန္ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တူးရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္န႔ဲ ကုန္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဝန္ခ်ီစက္တို႔ ကရိန္းတို႔ သံုးမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သုေတသနလုပ္သင့္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ နတ္ေမာက္ဟာ အေမ့ခံ ေဒသ ျဖစ္ခ႔ပ ဲ ါၿပီ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

30

နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ နီးလာရင္ နန္႔ၾကားထူး ေခၚတဲ့ရြာကိုေရာက္တယ္။ နန္႔ၾကားထူးကေန ေႏြအခါ ေရစပ္စပ္ပဲ ရွိတ့ဲ ေခ်ာင္းတိမ္ေလးကို ေက်ာ္ရင္ နတ္ေမာက္ကတၱရာလမ္းေပၚကို ေရာက္ၿပီ။ က်ေနာ္ အခုေျပာတာက ေထြလာနဲ႔လာတဲ့လမ္း။ နတ္ေမာက္ဘူတာကေနလည္း နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ေပၚကို က်ေနာ္ သြားဖူးတယ္။ ဘူတာက ဆင္းရင္ ၿမိဳ႕ကို တန္းမေရာက္ဘူး။ ယင္းေခ်ာင္းက်ယ္ႀကီးကိုျဖတ္ရတယ္။ ေႏြအခါေတာ့ေရခန္းတယ္။ သဲေသာင္ႏွဳံးေျမေတြအေပၚမွာ စိုက္ခင္းေတြေတာင္ ရွိတယ္။ မိုးတြင္းဆို ယင္းေခ်ာင္းမွာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနတယ္၊ တခ်ဳိ႕ ဧည့္သည္ေတြ နတ္ေမာက္ဘူတာကေန နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေအာင္ အဲဒီယင္းေခ်ာင္းေရျပင္ကို ေက်ာ္ဖို႕ ေရတိမ္တ့ေ ဲ နရာကေန လမ္းျပေပးတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္ဗ်၊

က်ေနာ္ေရာက္တုန္းက

လမ္​္းျပေစ်းႏွဳန္းကို

ၾကားခဲ့တာက

ဆြဲတဆယ္

ေပြ႕ငါးက်ပ္တ့၊ဲ

ေအးေလ၊

မိန္းကေလးေတြကူးခ်င္ရင္ လက္နဲ႕ဆြဲေခၚၿပီး လမ္းျပရမယ္ဆုိရင္ တဆယ္၊ ရင္ခြင္မွာေပြ႕ၿပီး ေခၚသြားရမယ္ဆိုရင္ ငါးက်ပ္ပဲေပး ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့၊ အေျပာင္အပ်က္ေျပာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

အဲဒီ ယင္းေခ်ာင္း သဲျပင္ႀကီး ေပါ့ဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ အိမ္ျပန္ရင္ ဖိနပ္ကိုခါးၾကားထိုး၊ ပါလာတဲ့အိတ္ကို ဆြဲၿပီး ေနပူပူမွာ ေခါင္းငိုက္စုိက္ ငိုက္စုိက္န႔ဲ သူ႔အေမ့အိမ္ ကို ေရာက္ဖို႔ ျဖတ္ခ႔တ ဲ ့ဲ ယင္းေခ်ာင္းႀကီးေပါ့။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က တျခား တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြလို ဘူတာမွာ တကူးတက လာႀကိဳတာကို သေဘာမက်ဘူး ဆိုပဲ။ ျပန္လာမဲ့ ရက္ကို စာေတြ ဘာေတြ ေရးၿပီး အသိမေပးဘူးတဲ့။ ေနက်ဲက်ဲ ပူေနတဲ့အခ်ိန္ သဲျပင္ႀကီးကို ေျခဗလာနဲ႔ျဖတ္ျပန္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ လမ္းမွာေတြ႔တ့ဲ ယာတဲမွာ ေရေတာင္း ေသာက္ ေရေႏြးေတာင္းေသာက္ နဲ႔လုပ္တတ္သတဲ့။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ဘယ္သိမလဲ။ နတ္ေမာက္ဘုန္းေက်ာ္ ေရးတဲ့ စာအုပ္မွာ ေတြ႔တာ။ နတ္ေမာက္ဘုန္းေက်ာ္လား၊ သူက ဗိုလ္မွဴး အၿငိမ္းစား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မက်ဆံုးခင္ အနီးကပ္ေနခဲ႔တယ္။ နတ္ေမာက္က လူႀကီးသူမေတြက နတ္ေမာက္သားခ်င္းဆိုေတာ့ ဗိုလ္မွဴး ဘုန္းေက်ာ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေသခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ပါကြာ၊

လူဆိုတာ

ခ်စ္တ့သ ဲ ူေတြခ်ည္းရွိတယ္လုိ႔

တြက္လို႔မရဘူးလုိ႔

မွာထားၾကဖူးတယ္တ့။ဲ

ဗိုလ္မွဴးဘုန္းေက်ာ္ ခြင့္န႔န ဲ တ္ေမာက္ကို ျပန္လာတုန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔လုပ္ၾကံခံရေတာ့ ... "ေခြးမသားေလး၊ မင္းေျပာေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္၊ က်န္တ့သ ဲ ူေတြန႔ဲ စိတ္ခ်ရပါတယ္ဆို၊ အခုေတာ့ေရတိမ္နစ္ၿပီ" ဆုိၿပီး ဝိုင္းဆူတာဆဲတာေတာင္ ခံ ရဖူးတယ္တ့။ဲ သူေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတယ္။

နတ္ေမာက္က ကတၱရာလမ္း အရွည္ သိပ္မရွိလွဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ နတ္ေမာက္မွာ ကတၱရာလမ္း ခင္းထားတဲ့ အရွည္ ဟာ စုစုေပါင္း ငါးမိုင္ ေျခာက္မိုင္ထက္ မပိုဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲကို ဝင္မိလို႔ သိပ္မၾကာဘူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အိမ္ကို ေရာက္တယ္။ သံုးႏွစ္သစ္သားတန္းေတြန႔ဲ ျခံစည္း႐ုိး ဝင္းခတ္ ထားတယ္။

က်ေနာ္ေရာက္တာက

(ေနာင္သမၼတ

ျဖစ္လာခဲ့သူ)

၁၉၇၇-ခုႏွစ္

အမိန္႔ေပးသလိုလို

ဝန္းက်င္ဆိုေတာ့ ၾကားခဲ့ရတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္ကို

ျပတုိက္လုပ္ဘုိ႔

က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့တ့ဲ

ဦးစန္းယု

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕အိမ္ကလည္း

အိမ္ေဟာင္းကုိ မီးေလာင္သာြ းလုိ႕ ျပန္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ဆိုပဲ။ ပုံစံတူအတိုင္း ျပန္ေဆာက္ထားသတဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္က က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ ျမင္ေနက် သာမန္အိမ္မ်ဳိးပါပဲ။ ေတာသူေဌးအိမ္ဆိုပါေတာ့။ သြပ္မိုး ဝါးထရံကာ၊ ေျခတံရွည္အိမ္၊ ေအာက္ဖက္မွာ ေျမစိုက္။ ေနအံုးဗ်၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္ ေအာက္ထပ္မွာ ဝါးထရံကုိ ေအာက္ပိုင္းမွာ ကာထားေတာ့ တခန္းႏွစ္ခန္းစာေတာ့ အခင္း ရွိပံုရတယ္။ အညာဓေလ့အရ အိမ္ေအာက္ထပ္ေတြမွာ ကြပ္ပ်စ္ေတြပဲ ထားတာ။ အထဲေတာ့ က်ေနာ္ ဝင္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ထူးျခားတာက အိမ္ေရွ႕ေဘးဖက္မွာ ဆီေလွာင္တ့အ ဲ ုတ္ကန္ တဲ့။ အလ်ားေပ ဆယ့္ငါးေပ၊ အနံ ရွစ္ေပ၊ အျမင္႔သံုးေပခြဲေလာက္ ရွိမယ္။ အစဥ္အဆက္ ခ်မ္းသာတဲ့အမ်ဳိးဆိုေတာ့ ဆီကို

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

31

အုတ္ကန္န႔ေ ဲ လွာင္ႏိုင္တာ ေနမွာေပါ့။ ခ်မ္းသာတဲ့မိခင္ ျဖစ္ေနလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ မိသားစုအတြက္ ေနာက္ လွည့္မၾကည့္ ရဘဲ တိုင္းျပည္ တာဝန္ကို တစိုက္စိုက္မတ္မတ္ လုပ္ႏိုင္ခ႔ပ ဲ ံုပဲ။

နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕လယ္မွာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံရွိတယ္။

ပန္းျခံထဲမွာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း႐ုပ္ထု

ရွိတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က

စာရြက္ေခါက္တခုကိုကိုင္ၿပီး လက္တင္ျပားႀကီးႀကီးနဲ႔ ေနာက္မွီကုလားထုိင္ႀကီးတခုေပၚမွာ စမတ္က်က် ထုိင္ေနတဲ့ပံုစံ ႐ုပ္တု။ ပန္းျခံသာ ဆုိတယ္ ဘာပန္းမွ မရွိတ့ဲ ပန္းျခံပါဗ်ာ။ တပိုင္းတစေျခာက္ေနတဲ့ ပုဏၰရိပ္ပင္က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ခပ္ပုပုေလးေတြရွိတယ္။ ကားထားတဲ့ စည္း႐ိုး ဝင္းထရံကလည္း သစ္သားတန္း ခေနာ္ခနဲ႔ပါပဲ။ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ မစိုမေျပ ေနရာပါ။ က်ေနာ္ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္န႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး အစာမေၾကတဲ့ကာတြန္းဆရာတေယာက္ မဂၢဇင္းတခုမွာ သေရာ္ထားတဲ့ ကာတြန္းတခု သြားသတိရတယ္။ ကာတြန္းပံုမွာ ဆြဲထားတာ ဒီ႐ုပ္တုကပံုစံ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဗ်။ သူက စာရြက္လိပ္ကို ကိုင္လ်က္ ကုလားထိုင္ေပၚကေန ထိုင္ထၿပီး စကားေျပာေနတဲ့ပံု။ ဘာတဲ့ … အင္း ငါ့စကားကို နားေထာင္မေထာင္ေတာ့မသိဘူး။ ငါ႐ုပ္တုနားက ႏြားေတြေတာင္ ငါကိုယ္တိုင္ ေမာင္းေနရပါလား … တဲ့။ ေအးဗ်ာ၊ ေျပာရရင္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္စရာေတြခ်ည္း ပါပဲ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ က်ေနာ္ ေမွးလိုက္အံုးမယ္ဗ်ာ။ အိပ္ေပ်ာ္လုိ အိပ္ေပ်ာ္ျငားေပါ့။ တခုခုေတာ့လုပ္အံုးမွပါ။ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားေနရင္ေတာ့ အေလာင္းကို ဘယ္ေနရာျမႇဳပ္မယ္မွန္းမသိတ့ဲ ဘဝေရာက္ဖို႔ သိပ္မေဝးေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္ တခုခု လုပ္ရမယ္။ တခုခု လုပ္မွျဖစ္မယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ေရတုိင္ကီ သြားျဖည့္ လိုက္အံုး။ ေတာ္ၾကာ ဘုတ္တက္လာၿပီ ေရမရွိရင္ ေျခေထာက္စင္ေအာင္ မေဆးဘဲ အေဆာင္ေပၚ တက္လာၾကလို႔ ညစ္ပတ္ကုန္မယ္။ ျပန္ေဆးေတာ့လည္း စုိစိ စိုစိ နဲ႔ စိတ္ညစ္ဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

32

tcef; (8) - ru©&me,fajru oufcdkif

စခန္းခြဲ (၁) သို႔ေရာက္ရွိၿပီး တလေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္၏။ ကိုသက္ခိုင္သည္ တမူထူးေနျပန္ေလသည္။ အဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့။ ေရာက္စက တေနကုန္ သူအျမဲႏွိပ္ေနေသာ တ႐ုတ္ျပည္လုပ္ ပုတီးစိတ္စက္ကေလးကုိလည္း သူ႕လက္ထဲတြင္မေတြ႕ရျပန္ေခ်၊ တစံုတခု ကို သဲသဲမဲမဲ အာ႐ံုစူးစုိက္ေနဟန္ ရွိသည္။ သူ႔ ဇနီး ဧည့္ေတြ႔လာစဥ္ ယူလာေသာ တရားစာအုပ္တထပ္ႀကီး ကိုသဲသဲမဲမဲ ဖတ္ေနခ်ိန္ မ်ားသည္။ စကားေျပာခ်ိန္နည္းလာသည္။ အခ်ဳိ႕အေျပာအရ ညညတြင္ ကိုသက္ခုိင္ တရားထုိင္သလုိလို၊ သမထက်င့္သလိုလုိ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနသည္ဟုလည္း ၾကားရသည္။ ဖြင့္ေမးလွ်င္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္မည္ စုိး၍ က်ေနာ္သူ႕ကို မေမးျဖစ္ေခ်။

တေန႔ဘုတ္ကုိင္ အ႐ုိက္လြန္ရာက အ႐ုိက္ခံရေသာ ဘုတ္သားအုပ္စု ျပႆနာ တက္ေတာ့မည့္အေျခအေနကို ကိုသက္ခုိင္ ဝင္ရွင္းေနသည္။ ထိုေန႕က စခန္းတာဝန္ခံ ပင္မစခန္းသုိ႕ ထြက္သြားခ်ိန္ျဖစ္၍ ဒုတပ္ၾကပ္ ခင္ေမာင္ေဌး တေယာက္သာ စခန္းမွာ က်န္ရစ္၍ သူလည္း မရွင္းႏုိင္၊ အေစာင့္ရဲေတြကလည္း ဘက္ေျပးအတြက္သာ တာဝန္ရွိ၍ တစံုတရာ ဝင္မစြက္ၾက။ သတ္မယ္ ျဖတ္မယ္အထိ တင္းမာေနေသာ အုပ္စုၾကားမွာ ဘယ္လုိ ဘယ္ပံု ကိုသက္ခုိင္ ရွင္းလုိက္သည္ မသိ။ ခဏခ်င္း ၿငိမ္းသြားသည္။ ကိုသက္ခုိင္ ကိုၾကည့္ရသည္မွာ လက္ရဲဇက္ရဲအုပ္စုကို ေထြေထြထူးထူး ဂ႐ုစိုက္ပံု မေပၚ။ က်ေနာ္က စပ္စုလုိက္မိသည္။ “ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ဖို႔လန္႔ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြဗ်ာ။ ဒါးေတြ၊ ေပါက္ျပားေတြန႔ဲ ျဖစ္လုိက္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားပါ မေခ်ာင္ဘူးထင္တယ္” “က်ေနာ္ လူဆိုးလူမိုက္ေတြရဲ႕ နယ္ေျမမွာ ႀကီးခဲ့တာဗ်။ ဒါေတြ က်ေနာ့္အတြက္ မဆန္းလွဘူး။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ေစတနာအမွန္န႔ဲ ရွင္းေပးခဲ့တာ သူတို႔နားလည္မွာပါ။ လူမိုက္လည္း ေဂ်ာသိရင္ ဆက္ဆံရတာ မခက္ပါဘူး” “လူဆိုးလူမိုက္နယ္ေျမ ဆိုတာ ဘယ္ေနရာလဲဗ်” “မကၡရာနယ္ေျမ ဆုိပါေတာ့” “ဘာလဲဗ်၊ မကၡရာနယ္ေျမဆိုတာ။ ဘာလို႔မကၡရာလို႔ေခၚၾကတာလဲ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

33

“ေအာ္ ၁၉၇၄ ဝန္းက်င္က တႏုိင္ငံလံုး ေက်ာ္ၾကားခဲ့တ့ဲ ႐ုပ္ျပကာတြန္း စာအုပ္တအုပ္ ရွိခ့တ ဲ ယ္ဗ်။ မကၡရာဓား တဲ့။ ဂ်ပန္႐ုပ္ျပကို မွီးသလား တ႐ုတ္သိုင္းဇာတ္လမ္းကို မွီးသလားေတာ့မသိဘူး။ ျမန္မာဇာတ္ေကာင္ေတြ ထည့္ၿပီး တကၠသိုလ္မင္းလြင္ ဆြဲတာ။ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူတ့အ ဲ ခ်ိန္ကို အေျခခံထားတာ။ အထူးသျဖင္႔ ဓားသမား အခ်င္းခ်င္း တုိက္ၾက ခိုက္ၾက သတ္ၾက ျဖတ္ၾကတဲ့ဇာတ္လမ္း။ ဇာတ္လမ္း ကလည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္ပုံေတြကလည္း ေသသပ္ေတာ့ မဖတ္ဖူးသူ မရွိေလာက္ေအာင္ နာမည္ႀကီးသြားတယ္။ စာအုပ္တြဲေပါင္း ကိုးတြဲေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္၊ အဲဒီ ကာတြန္းစာအုပ္ နာမည္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္ ခဏခဏ သတ္တာျဖတ္တာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာကို မကၡရာနယ္ေျမ လို႔ ေခၚၾကတာပဲ” “ဘယ္ေနရာလဲဗ်” “ရန္ကုန္တိုင္း လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ကမာရြတ္ ဘူတာ႐ံုလမ္းက သံႀကိဳးတိုင္၊ ေအးရပ္ကြက္ဆိုတ့ဲ ေနရာေတြေပါ့။ ေအးဗ်ာ၊ လူတေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ ဗီဇနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္ ႏွစ္မ်ဳိးလံုးနဲ႔ ဆုိင္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္ လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာတာနဲ႔မ်ား သက္ဆိုင္ေနေလေရာ့သလားေတာ့ မဆုိတတ္ဘူး” “ေတာ္ေတာ္ ဆိုးၾကသလားဗ်ာ” “နားေထာင္ၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ၊ မကၡရာ နယ္ေျမက က်ေနာ္႔ကုိယ္ေတြ႔ဇာတ္လမ္းေတြ”

က်ေနာ္႔အေဖက

အဖြားစကား

မလြန္ဆန္ရဲလို႔

အေမနဲ႔သာ

ညားတာ

သားသမီး

ေလးေယာက္

ရတဲ့အထိ

ထင္ရာေလွ်ာက္လုပ္ေနတုန္း။ အေမ့ကို မႏွစ္သက္ဘဲ ယူရလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး မႏၱေလးတက္ၿပီး ထင္တုိင္းၾကဲ ေနလုိက္တာ။ က်ေနာ္အကိုလည္း လွည္းနင္းမိလုိ႔ ဆံုးေရာ၊ ေနာင္တရသြားပံုပ။ဲ ရန္ကုန္ကို ထပ္တက္သြားၿပီး သံုးဘီးကားေထာင္တယ္၊ ဆုိက္ကားေထာင္တယ္၊ အဆင္ေျပလာေတာ့ အေမနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြကုိ လွမ္းေခၚတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔မိသားစု ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ေလးႏွစ္သား ေက်ာ္ေက်ာ္ ေပါ့။ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဘူတာ႐ုံ လမ္းမွာ အိမ္ေလးတလံုးဝယ္တယ္။ ေနာက္မွ က်ေနာ္တို႔ သိလာတာက အေဖဟာ က်ေနာ္တို႔ပညာေရးအတြက္ စီစဥ္ခ့တ ဲ ာ ဆုိတာပဲ။ က်ေနာ္အေဖကလည္း သူ႕ေခတ္နဲ႕သူေတာ့ သူထင္ရာစိုင္းခဲ့တယ္ဆုိပဲ၊ ရန္ကုန္လာခါနီး မႏၱေလးမွာ အႏုိင္က်င့္တ့ဲ လူမုိက္တေယာက္ကုိ စိတ္မထိန္းႏုိင္တာနဲ႕ ေခါင္းကို အရက္ပုလင္းနဲ႕ ေၾကမြေနေအာင္႐ိုက္၊ ေရနီေျမာင္းထဲ ကန္ခ် ထားခဲ့ၿပီး ၾကက္စိန္ ဘဲဥပြဲ႐ံုက ကားေပၚတက္လုိက္လာလိုက္တာ ရန္ကုန္ေရာက္လာသတဲ့။ အေဖက က်ေနာ့္ကို သိပ္ခ်စ္ေတာ့ သူေသာက္ထားတုန္း က်ေနာ့္ကလဲြရင္ ဘယ္သူနဲ႕မွ စကားမေျပာဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္း သိတာကလည္း သူေသာက္ထားတု​ုန္း ေျပာလုိ႕သိတာ၊ အေဖဟာ ရန္ကုန္ေရာက္ကတည္းက ဖဲလည္းမ႐ုိက္ေတာ့ဘူး၊ ရန္ျဖစ္တာ လည္း မေတြ႕ေတာ့ဘူးဗ်။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ဝန္း​းက်င္မွာ နယ္အစံု က စ႐ိုက္အစံုန႔လ ဲ ူေတြ ရန္ကုန္တက္လာၾကတဲ့အခ်ိန္ ထင္ပါရဲ႕။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႕မွာ ၿမိဳ႕သစ္ကြက္သစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာသလုိ က်ဴးေက်ာ္ ရပ္ကက ြ ္ေတြလည္း ေရလို႕ေတာင္ မႏုိင္ေအာင္ မ်ားလာတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ရန္ပြဲေတြ တခိ်န္း ခ်ိန္း နဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း အစေတာ့ ထူးဆန္း သလုိ ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ခဏခဏ ရန္ပြဲေတြ သတ္တာ ျဖတ္တာေတြ ေတြ႔ဖန္မ်ားလာေတာ့႐ုိးသလို ျဖစ္လာတယ္။

ပထမဆံုး က်ေနာ္ အမွတ္ရတာက က်ေနာ္နဲ႕ ခုႏွစ္တန္းတက္ေနတဲ့ တတန္းတည္း သူငယ္ခ်င္း စုိးဝင္း။ သူက ရွိလွရင္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ပဲ၊ ေနတာလည္း ခပ္ေအးေအးပံုစံ။ တေန႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္ ဓားနဲ႔ထုိးလို႔ ဆုိတ့ဲ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

34

အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ့္ ေရွ႕မွာလည္း လူေတြ အုံၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း မဝံ့မရဲန႔ဲ လူအုပ္ထဲ တိုးၿပီး ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ လူငယ္တေယာက္ ရင္ဘတ္ကို လက္န႔အ ဲ ုပ္ၿပီး ေသြးအိုင္ထဲမွာ ေမွာက္လ်က္ လဲေနတယ္။ ဘယ္သူ သတ္တာလဲ …. ဘာလို႔သတ္တာလဲ …. ဆိုတ့စ ဲ ပ္စုေနၾကတဲ့လူေတြထဲကပဲ အသံ ထြက္လာတယ္။ ၁၆လမ္းက စိုးဝင္းထုိးတာတဲ့။ သူ႔အမ ကို စာလုိက္ေပးလုိ႔တ့။ဲ ဟာ .. အဲဒါ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းပဲဗ်။ သူဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။ သူက ငါ့အမကို စာလုိက္ေပးတဲ့ ေကာင္ကို ငါသတ္မယ္ လုိ႔ ဒီလုိ မျဖစ္ခင္ တေန႔ကပဲ က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့ဖူးတာ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတယ္။ သူ တကယ္လူသတ္ မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခ့ဘ ဲ ူးဗ်ာ။

ေနာက္ဓားထုိးမွဳ၊ လူသတ္မွဳေတြကလည္း မၾကာမၾကာျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြယ္လြယ္ လူသတ္ ၾကသလဲဆုိရင္ ေရထမ္းတဲ့ထမ္းပိုး မငွားလုိ႔ဆိုၿပီး ေန႔လည္ပိုင္း ခါးပန္းေပၚေခါင္းတင္ အိပ္ေနတဲ့သူကို ထင္းခုတ္တ့ဲ ဓားမနဲ႔ အိမ္ေပၚတက္ပိုင္းတာ ေခါင္းတျခားကိုယ္တျခား ျဖစ္သြားတဲ့အထိ။ က်ေနာ္လည္း ျမင္ဖူးခ်င္လုိ႔သြားၾကည့္ေတာ့ အသတ္ခံရတဲ့သူရဲ႕ေခါင္းက ခါးပန္းေအာက္ ၾကမ္းျပင္မွာ။ ကိုယ္ပုိင္းႀကီးက ခါးပန္းအထက္မွာ။ သတ္​္တ့လ ဲ ူက သူ ခုတ္ခ႔တ ဲ ့ဲ ထင္းခုတ္ဓားမႀကီးကို သူ႔ကိုမငွားတဲ့ ေရထမ္း တံပိုးေဘးမွာ ပစ္ခ်ထားခဲ႔ေသးတယ္။ ဓားမ မွာ ေသြးေတြန႔။ဲ ေနာက္ေသြးစီးေၾကာင္းႀကီးတခုက အိမ္ေပၚကေန အိမ္ေအာက္ ေရေျမာင္းထဲကို စီးက်ေနတယ္။ ေျမာင္းေရ တခ်ဳိ႕ ေတာင္ နီရဲလို႕။

အဲဒီလုိ ထူးမျခားနား သတ္တ့ျဲ ဖတ္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔က ေတာသူေတာင္သား မိသားစုဆုိေတာ့

ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္၊

ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ္တက္

ေနလာခဲ႔တာပဲ။

ဒါေပမဲ့

ပတ္ဝန္းက်င္မွာ

ျဖစ္ပ်က္ေနေတာ့ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္လ်က္သား ျဖစ္ေနခဲ႔တာေပါ့။ အလိုလို သိေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ၁၉၇၇-ခုႏွစ္ဝန္းက်င္က တလအတြင္း လူရွစ္ေယာက္ကို တေယာက္ ၿပီး တေယာက္ ရက္ခ်ိန္းေပးၿပီး ႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္သတ္ခ့လ ဲ ုိ႔ နာမည္ေက်ာ္ခ့တ ဲ ့ဲ ... ေက်ာ္ရိွန္ (ေခၚ) အငယ္ေလး (ေခၚ) ကမာရြတ္ဟာ က်ေနာ့္အိမ္ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ေနခဲ႔တာဗ်။ ဟုတ္တယ္၊ ကမာရြတ္ဆုိတ့ဲ နာမည္ဟာ ရန္ကုန္ လူမိုက္ေလာကမွာ မသိသူမရွိေလာက္ေအာင္ကို ေက်ာ္ၾကားခဲ့ဖူးတယ္၊ နာမည္ဆိးု နဲ႕ေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

35

tcef; (9) - ausmf&Sdef (c) ti,fa v; (c) urm&Gwf

သူ႔နာမည္အရင္းက ေက်ာ္ရွိန္။ အရပ္ငါးေပခြဲေလာက္ရွိမယ္၊ ခပ္ပိန္ပိန္ပါးပါးပံုစံမို႕ လူမုိက္လို႕ေတာင္ ေျပာရင္ ယံုႏုိင္ စရာ မရွိတ့ပ ဲ ံု၊ သူ႔အေဖက ဦးေအးဗ်။ ေက်ာ္ရွိန္႕အေမက ေစ်းေရာင္းတယ္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွလုပ္တာ မေတြ႕ဘူး၊ တေနကုန္ မူးေနတာပဲေတြ႕တယ္၊ အမူးလြန္လာရင္ မိန္းမကို ႐ိုက္တယ္။ အျပန္အလွန္ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္၊ ယုတ္ယုတ္ မာမာ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိၾကနဲ႕ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႕ ေကာင္းတဲ့ မိသားစုပါပဲဗ်ာ။ သူ႔အကိုနာမည္ကလည္း ေမာင္ေမာင္ေအး ပဲ။ ေမာင္ေအးလည္း လူမုိက္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူညီေလာက္ေတာ့ နာမည္မႀကီး ဘူး၊ ေမာင္ေအးကုိ အႀကီးေကာင္လုိ႔ေခၚရာက သူလည္း အငယ္ေလး ျဖစ္လာတာ။ ကမာရြတ္လို႕ နံမည္တြင္လာပံုက ဒီလုိဗ်၊ သူလူသတ္မွဳေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ ႐ံုးတင္စစ္ေဆးေနတုန္း အမိန္႕ခ်မယ့္ေန႕ကိုေရာက္လာတယ္၊ အမွဳေတြကမ်ား ခ်လုိက္တ့ဲ ျပစ္ဒဏ္ေတြကလည္း မ်ားလြန္းေတာ့ အမိန္႕ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕မၿပီးႏုိင္ဘူး၊ ဒီမွာတင္ ေက်ာ္ရွိန္က အမိန္႔ခ်မယ့္ တရားသူႀကီးကို လက္ထိပ္တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ တရား႐ံုးေရွ႕က ကုလားထုိင္ဆြဲၿပီး တရားသူႀကီးကို ထ႐ုိက္ရင္း ငါ့နာမည္ ေက်ာ္ရွိန္ကြ၊ ကမာရြတ္သားကြ … ဆုိတ့ဲ ေအာ္သံႀကီးကို လူေတြ ၾကားၿပီး ကမာရြတ္ ဆုိတ့န ဲ ာမည္တင ြ ္ သြားတာ။ က်ေနာ္ သူန႔ဲ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အတန္း အတူတူ တက္ဖူးတယ္။ သူ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ဆုိးသြားတာလဲ ဆိုတာလည္း ေနာက္ေၾကာင္းဇာတ္လမ္းေလး ရွိေသးတယ္။

ေက်ာ္ရိွန္က ႏွစ္တန္းသံုးတန္းေလာက္ပဲ ေက်ာင္းေနၿပီး ေတေပေနတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမ ကလည္း တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာ္ရွိန္တို႔ညီအကို အိမ္မွ မကပ္ပဲ က်ေနာ္တို႕ ရပ္ကြက္နားက ကုလားဆရာေလးရဲ႕ ဓနိေတာ မွာ ဓနိရည္ေသာက္ ဖဲ႐ုိက္ ၾကက္တုိက္ ေနာက္ေတာ့ ကီလီဖက္မွာ စားက်က္က်သြားၾကတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

36

ဒါလည္း ေက်ာ္ရွိန္႔အေမက ကုန္စိမ္းေရာင္းေတာ့ ကီလီမွာ ႐ႈပ္ဘုိ႔လမ္းစ ရသြားတာ။ ေပလုိက္ေတလုိက္ ရန္ျဖစ္လုိက္န႔။ဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေက်ာ္ရိွန္ မိန္းမရသြားတယ္။ မိေအးတဲ့။ မိေအးက သူ႔သူငယ္ခ်င္း မြန္နား ရဲ႕ညီမ။ မိန္းမရၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ဓားထုိးမွဳတခု နဲ႔ေက်ာ္ရွိန္ ေထာင္တႏွစ္က်သြားတယ္။ အဲဒီဓားထုိးမွဳကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိုက္ေဖာ္မိုက္ဖက္ေတြေၾကာင့္ သူက ဓားစာခံ ျဖစ္ရတာလုိ႔ ဆိုတယ္။

ဘယ္ကဘယ္လုိ ဇာတ္လမ္းေတြ ႐ႈပ္ကုန္လည္းေတာ့အေသးစိတ္ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေက်ာ္ရိွန္ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ကိုးလဆယ္လ ေလာက္ရွိေတာ့ မိေအးက လုိင္းျဖစ္သြားတယ္။ လုိင္းဆိုတာ လုိင္းေပါ့ ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕အဆိုအရ မိေအး ဒီဘဝေရာက္ေအာင္ ေက်ာ္ရွိန္႔ေဘာ္ဒါ လူရင္းေတြက လုိင္းသြင္းလုိက္တာတဲ့။ အျပင္က မိေအးသတင္းကို ေထာင္ထဲ က ေက်ာ္ရိွန္ ဘယ္လိုရသြားမွန္း မသိဘူး။ ေထာင္ထဲကေန ရာဇသံ ပို႔လုိက္တယ္။ မင္းတို႔ အားလံုး တေယာက္မက်န္ ငါသတ္မယ္ တဲ့။ သူ႔အုပ္စုက ငယ္ေပါင္းေတြဆုိေတာ့ ဘယ္ယံုၾကမလဲဗ်ာ။ မယံုရင္ ပံုျပင္သာ မွတ္ေပေတာ့ဗ်ာ။ ေက်ာ္ရွိန္ဟာ တကယ္ပဲ သူေျပာသလုိ လုပ္ခ့တ ဲ ယ္။ ဟုတ္တယ္။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အကြက္က်က် စီစဥ္ၿပီး သတ္ခ့တ ဲ ယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဆန္သလုိလို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ သလုိလုိေတာ့ ရွိသားဗ်။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာ္ရွိန္ဟာ တကယ္ကုိ လူသတ္မွဳေတြ ဆက္တုိက္က်ဴးလြန္ခ့တ ဲ ယ္။ ေက်ာ္ရွိန္ လူသတ္တ့ဲ စာရင္းမွာ ပထမဆံုး အလွည့္က်သြားတာက တင္ထြန္းပဲဗ်ာ။

တင္ထြန္း အသတ္ခံရေတာ့ တင္ထြန္းအသက္ ၂၂ ႏွစ္ထက္ မပို ေလာက္ဘူး ဗ်။ သူ႔ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနတာက သူ အသတ္မခံရခင္ တရက္ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ကုိ သူေရာက္လာတယ္။ တင္ထြန္းက အထပ္သားစက္႐ံုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူ က ေက်ာ္ရွိန္ နဲ႔ဆိုးဘက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မိေအးကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ထဲမွာ သူ အဓိကေနရာက ပါတယ္လုိ႔ ေက်ာ္ရွိန္က စာရင္းထည့္ထားတယ္။ တင္ထြန္းက လူေျဖာင့္ ဗ်။ အသားအရည္ အရပ္အေမာင္း မိန္းမႀကိဳက္ ႐ုပ္ရည္ပဲ။ သူ႔ပံုစံ က က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ဂ်ပန္ စႏိုက္ပါ မင္းသား ဆန္နီးခ်ီးဘား ပံုစံ။ ေနာက္ သူက အား ကစားသမားဗ်။ ႏုိင္ငံျခားလက္ေဝွ႔ကို ၿမိဳ႕နယ္လက္ေရြးစင္အဆင့္ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ေျပာတာက တင္ထြန္းဟာ ၿပိဳင္ဘက္ ကုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွဲသိပ္တ့ေ ဲ နရာမွာ သိပ္ျမန္၊ သိပ္ေသသပ္တယ္လုိ႔ ဆိုတယ္။

အဲဒီေန႔က သူက က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ေက်ာ္ရွိန္ သူ႔ကုိ ခ်ိန္းတဲ့အေၾကာင္း ရီစရာလုပ္ၿပီး ေျပာေနတာဗ်။ ေဘးက နားေထာင္ေနတဲ့သူေတြက အိမ္ေဘးက အမ်ဳိးသမီးတခ်ိဳ႕။ သူတို႔ မ်က္ႏွာ အမူအရာက တင္ထြန္းလို လူမ်ဳိးကုိ တေယာက္ခ်င္း ခ်ိန္းၿပီး ယွဥ္ရင္ လူမိုက္မို႔လို႔ပဲ ဆိုတ့ပ ဲ ံုစံ ေပါက္ေနတယ္။ သူ႔ကို ေက်ာ္ရွိန္က ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုနားက ျမတ္ေလး႐ံုလမ္းထဲမွာ ေနာက္ေန႔ည ရွစ္နာရီ တေယာက္ခ်င္း ရွင္းဘုိ႔ ခ်ိန္းထားတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ျမေလး႐ံုလမ္းဟာ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံု ပလက္ေဖာင္းေဘး နဲ႔ထိပ္တိုက္တိုးေနတဲ့လမ္း။ ျမေလး႐ံုလမ္းဆုိတာကလည္း အဲဒီေခတ္က ျမတ္ေလး႐ံုလမ္းလူသတ္မွဳဆုိၿပီး ဟုိးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနတဲ့လမ္း။ တ႐ုတ္သူေဌးႀကီးတေယာက္ကုိ ညဖက္အိပ္ရာထဲမွာ တေယာက္ေယာက္က လာသတ္သြားတဲ့ပံုစံ ျဖစ္ေနလို႔ အင္းစိန္ စီအုိင္ဒီက ဝင္ၿပီး ကိုင္တြယ္ေဖာ္ထုတ္ခ့တ ဲ ့အ ဲ မွဳ။ သတင္းစာေတြထဲမွာ ျမေလး႐ံုလမ္းလူသတ္မွဳကို လူေတြ ေစာင့္ဖတ္ ၾကရတဲ့အထိ။ ေနာက္ဆံုး အမွဳေပၚေတာ့ တ႐ုပ္ႀကီးရဲ႕ဇနီးက တ႐ုတ္ႀကီး ႏွိပ္စက္လြန္းလို႔ သူ႔ေမာင္န႔တ ဲ ုိင္ပင္ၿပီး သတ္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

37

ခိုင္းတယ္ဆိုတာ ေပၚသြားတယ္။ ေက်ာ္ရွိန္က အဲဒီ ျမေလး႐ံုလမ္းမွာ တင္ထြန္းကို ခ်ိန္းခဲ႔တာေလ။ တင္ထြန္းကို ၾကည့္ရတာ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာကုိ ဘာဂ႐ုမွ မစိုက္ပဲ သြားမယ့္ပံု။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ေတာ္ေတာ္ ယံုၾကည္မွဳ ရွိတ့ပ ဲ ံုပဲ။

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ သူသြားခဲ့တယ္။ သူေသခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္အၾကာမွာ တင္ထြန္း ေသၿပီလို႔ မနက္ အေစာႀကီးမွာ က်ေနာ္ ရပ္ကက ြ ္ထဲက ၾကားတယ္။ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေက်ာ္ရွိန္န႔ခ ဲ ်ိန္းေတြ႔ၿပီး ဘယ္လို တုိက္ၾက ခုိက္ၾက၊ ရင္ဆိုင္ၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ေန႕မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္၊ ျမေလး႐ံုလမ္းေဘး ေရေျမာင္းထဲမွာ တင္ထြန္း အေလာင္းကို ဖ်ာစုတ္တခုန႔အ ဲ ုပ္ထားတာကို ေတြ႔ၾကရတာတဲ့ဗ်ာ။ ရင္ဘတ္မွာ ဓားဒါဏ္ရာ ႏွစ္ခ်က္ နဲ႔တ့။ဲ တင္ထြန္း အသတ္ခံရေပမဲ့ ေက်ာ္ရွိန္ နာမည္ႀကီးလွေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ တလေလာက္ ၾကာေတာ့ ... ေအးၾကဴအလွည့္ ေရာက္လာတယ္။

ေအးၾကဴက ေက်ာ္ရွိန္႔ေဘာ္ဒါအရင္း၊ ဆုိးေဖာ္ဆုိးဖက္ ေတေဖာ္ေတဖက္။ မိေအးဇာတ္လမ္းမွာ သူလည္း မကင္းဘူး တဲ့။

ေက်ာ္ရိွန္က

ေအးၾကဴကုိ

ရက္ခ်ိန္းေပးျပန္တယ္။

ဒုိဘီလုိင္းဘက္က

စည္ပင္သာယာ

မိလႅာကန္နားမွာ။

က်ေနာ့္တို႔က အဲဒီေနရာကုိ ခ်ီးကန္ လုိ႔ပဲ အလြယ္ေခၚၾကတာ။ ဒီတခါ ေအးၾကဴက သူတေယာက္တည္း မသြားဘူးတဲ့။ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ေခၚသြားတယ္။ ဘယ္လို ျဖစ္သလဲ အေသးစိတ္ မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ ေအးၾကဴလည္း ခ်ိန္းတဲ့ေန႔မွာ ေက်ာ္ရွိန္႔ ဓားခ်က္န႔ဲ အသက္ေပ်ာက္ျပန္တာပဲ။

လူႏွစ္ေယာက္ သတ္ၿပီးခဲ႔ေပမဲ့ ေက်ာ္ရွိန္ကို ဖမ္းမမိဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ေတာ့ဒုစ႐ုိက္ေလာက နဲ႔အဆက္ရခဲ႔တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေရွာင္နည္း တိမ္းနည္းေတြ တတ္ေနေတာ့ ရဲ က သူ႔ကို မဖမ္းႏိုင္ဘူး။ မဖမ္းႏိုင္႐ံုမကဘူး၊

ေက်ာ္ရွိန္က

ေနာက္ထပ္

ေျခာက္ေယာက္ကို

တသီတတန္းႀကီး

ထပ္သတ္ျပန္တယ္။

ေအာ္ကုလားကို ကမာရြတ္ ကၽြဲေခါင္းသီး ကန္ေဘးမွာ၊ ဟန္သိန္းကို စက္တြင္းလမ္း အဆံုးမွာ၊ လွမင္း​းကို နိဗၺာန္ ဆန္စက္ထဲမွာ၊ ႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ ရက္ခ်ိန္းနဲ႔ သတ္ခ့တ ဲ ယ္။ လူကုန္သေလာက္ ရွိၿပီး ရွစ္ေယာက္ေျမာက္ လူသတ္မွဳ ျဖစ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာ္ရွိန္႔ကို ရဲက ဖမ္းမိသြားတယ္။ မဖမ္းႏိုင္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုး ေက်ာ္ရွိန္႔ ေၾကာင္႔ ေခ်ာက္ျခားကုန္ၾကၿပီ။

ေက်ာ္ရွိန္႔ကို ႐ံုးတင္ေတာ့ ေက်ာ္ရွိန္က အားလံုးကို ဝန္ခံတယ္။ တရားသူႀကီးကိုလည္း သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ခဏခဏ မခ်ိန္းနဲ႔ကာြ ၊ ေထာင္သာျမန္ျမန္ခ်၊ ဒီေကာင္ေတြ အခု ျပန္ရွင္လာရင္ ထပ္သတ္အံုးမွာ ဆုိတာခ်ည္း ႀကိမ္းဝါးေနတယ္ တဲ့။ ေနာက္ဆံုး တရားသူႀကီးက လူသတ္မွဳ တမွဳခ်င္းစီအတြက္ အမိန္႔ခ်တဲ့ေန႔ေရာက္လာေရာ။ အမိန္႔က အမွဳတခုခ်င္း အတြက္ ဖတ္ေနေတာ့ ပထမအမွဳအတြက္ ေထာင္ဒဏ္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ ေနာက္ဒုတိယအမွဳအတြက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ တတိယအမွဳအတြက္ ေသဒါဏ္ … ဆုိၿပီး အမိန္႔ဖတ္လို႔မဆံုးႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာ္ရွိန္က လက္ထိပ္ တန္းလန္းနဲ႔ ကုလားထုိင္ဆြဲၿပီး တရားသူႀကီးကို ေျပး႐ုိက္တာနဲ႔ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ၿပီး အမိန္႔ဖတ္တာ ရပ္သြားေတာ့ တာပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) ေက်ာ္ရွိန္

ေသဒါဏ္န႔ဲ

ႏွစ္ေပါင္း

38 ဘယ္ေလာက္မွန္းမသိ

က်သြားတယ္။

ေသဒါဏ္ကေန

လြတ္သြားတယ္။

ေနာက္ေထာင္ထဲမွာ လူသတ္မွဳ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ထပ္ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ လူဆိုးလူမိုက္ေလာကမွာ ေက်ာ္ရွိန္ ေခၚ အငယ္ေလး ေခၚ ကမာရြတ္ဆိုၿပီး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရတဲ့ ရာဇဝင္လူဆိုး ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္း ျဖစ္ေတာ့ ေက်ာ္ရွိန္ လြတ္လာတယ္။ ေအးဗ်ာ၊ ယံုႏိုင္စရာေတာ့ မရွိဘူး။ ေက်ာ္ရွိန္ဟာ က်ေနာ့္ လက္ရင္းတပည့္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ျဖစ္လာတယ္ေတာ့ ေနာင္အေၾကာင္းသင့္မွ ေျပာပါ့မယ္။ အခုေတာ့လူမိုက္ေတြ အေၾကာင္းေျပာေနတာ။ က်ေနာ္က လူမိုက္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေရးၾကံဳလာရင္ေတာ့မိုက္ဘို႕ ဝန္မေလးျပန္ဘူး။ အဲဒီေလာက္ ဟုိးေလးတေက်ာ္ နံမည္ႀကီးခဲ့တ့ဲ ေက်ာ္ရွိန္လက္ကို က်ေနာ္ ခုတ္ျဖတ္ပစ္ဘုိ႕ လုပ္ခ့ဖ ဲ ူးေသးတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ၾကားက က်ေနာ့္႐ံုးကို လာလည္တ့ဲ ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ဒီဂရီမ်က္မွန္ကုိ ဘုန္းလို႕၊ အမယ္ ... သူက က်ေနာ္ကုိ ရက္ခ်ိန္းေပးၿပီး စာရင္းရွင္းမယ္ လုပ္ေသးတယ္၊ ခ်ိန္းတဲ့ေန႕မွာ က်ေနာ္က သူ႕ထက္ဦးေအာင္ အကြက္ခ်ၿပီး အႏိုင္ယူျပလုိက္ေတာ့ ခ်ဳိက်ဳိးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ တကယ္ေတာ့ လူမိုက္ဆိုတာ

သူ႕ေခတ္နဲ႕သူပါဗ်ာ၊

ေနာက္တခုက

လူမိုက္အမ်ားစုဟာ

ဉာဏ္ရည္နိမ့္တယ္။

က်ေနာ္က

ဉာဏ္သမားေလ၊ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္လို လူမိုက္ေတြရဲ႕ဆရာျဖစ္လာလဲ ဆုိတာလည္း ေနာင္ ဇာတ္ရည္လည္လာပါလိမ္႔မယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္႔ကိုယ္ေတြ႔ ရန္ကုန္လူမုိက္ေလာက က ထိပ္သီးလူမိုက္ အာရကီး အေၾကာင္း ေျပာပါရေစအံုး။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

39

tcef; (10) - ukvm;vlrdkuf tm&uD;

တကယ္ေတာ့ အာရကီးဟာ လူေၾကာက္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ သူ လူသတ္တာက တရားခြင္မွာ တရားသူႀကီး ေရွ႕မွာ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ဆိပ္ကမ္းတရား႐ံုး အေပၚမွာ။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ တရား႐ံုးေပၚမွာ လူသတ္တယ္ ဆုိတာ ယံုႏိုင္စရာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲျဖစ္ခ့တ ဲ ယ္။ ေသခ်ာေျပာျပမွ ျပည့္စံုမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီေခတ္က အခုနာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္ရင ွ ္မင္းသားႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ စိန္ေဂၚလီဂုိဏ္းဆုိတာကို လူငယ္ေတြ အားက်ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကမာရြတ္ ေခၚ ေက်ာ္ရွိန္တို႔န႔ဲ တခ်ိန္တည္းေလာက္မွာ ကီလီပြဲ႐ံုတန္းမွာ စားက်က္က်ေနတဲ့ ဟိႏၵဴကုလား အုပ္စုတခု မွာ နာသန္ ဆိုတ့ဲ ကုလားတစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္ၿပီး ဂိုဏ္းတခုဖြ႔တ ဲ ယ္။ နာသန္က ဟိႏၵဴလူမ်ဳိးေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ ကိုးကြယ္တာ။ အဲဒီေခတ္ကလမ္းသူရဲဂိုဏ္း ဆုိပါေတာ့။ နာမည္ေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ နာသန္၊ မန္းနီး၊ ဘားလား၊ အာရကီး တုိ႔အပါအဝင္ ဂုိဏ္းဝင္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရွိတယ္။

ျပႆနာကို စၿပီး မီးေမႊးတာက ေတာ့နာသန္ပဲ။ နာသန္က ၾကည့္ျမင္တုိင္ တဖက္ကမ္း၊ ေအးရြာကို ကူးသြားၿပီး အဲဒီရြာက ကုလားမေလး တေယာက္ ကုိ သြားၾကဴရာကေန ရြာခံေတြန႔ဲ ရန္ျဖစ္လာတယ္။ နာသန္က တေယာက္ တည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းကို ျပန္ကူးလာၿပီး လူစုတယ္။ ေအးရြာက ေမာင္ေတြကလည္း

မခံခ်င္စိတ္န႔ဲ

ဒီဘက္ကမ္းအထိ

လုိက္လာတယ္။

တုိတုိေျပာရရင္ အုပ္စုႏွစ္စု ဒုတ္၊ ဓား၊ လက္နက္အျပည့္အစံုန႔ဲ ထိပ္တိုက္ တိုးေတာ့တာေပါ့။ ႏွစ္ဘက္ ရင္ဆုိင္ေနတုန္း နာသန္က ဟုိဘက္လူအုပ္ေရွ႕ကို အမွတ္တမဲ့ ကၽြံသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဟုိဘက္ က ဓားနဲ႔ပိုင္းလိုက္တာ နာသန္ ရဲ႕ညာဘက္လက္ဟာ အရင္းကေန ျပတ္က် သြားတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) မထင္မွတ္ဘဲ ခြဲသြားေတာ့

40

ျဖစ္သြားတာေၾကာင္႔ နာသန္ကို

ႏွစ္ဖက္စလံုး

ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးကို

တန္႔သြားတယ္။

ပုိ႔ၾကတယ္။

လက္ဦးမွဳရသြားတဲ့

ညဖက္က်ေတာ့

ေအးရြာအုပ္စုက

ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ

လူစု

သူတို႔အဖြ႔ဲ

ဂိုဏ္းဝင္ေတြ စုၿပီး လက္စားေခ်ဖို႔ အတြက္ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ရတဲ့အေျဖက ဂိုဏ္းသားအားလံုးမဲႏွိဳက္ၿပီး မဲက်တဲ့သူက နာသန္ရဲ႕လက္ကို ျဖတ္ခ့တ ဲ ့ေ ဲ ကာင္ကို ရတဲ့နည္း နဲ႔ ျပန္သတ္ဘုိ႔အားလံုး သေဘာတူၿပီး မဲႏွဳိက္ၾကတယ္။ စုစုေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ငါးေယာက္တိတိရွိေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမဲလိပ္ၿပီး ႏွဳိက္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက လူမိုက္နာမည္ႀကီးေတြထဲမွာ ပါတဲ့မဂၤလာေတာင္ညြန္႔က မန္းနီး၊ ကမာရြတ္က ဘားလားတုိ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြန႔ဲ အရင္ဆံုး မဲႏွဳိက္ တယ္။ ျဖစ္ေနပံုကေတာ့ ကုလားကား႐ုပ္ရွင္ထဲကလုိပါပဲဗ်ာ။ အာရကီးက ငယ္လည္းငယ္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ဆိုေတာ့ မဲ မႏွဳိက္ရဲဘူး လို႔ဆိုတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရွ႕က ႏွစ္ဆယ့္ေလးေယာက္လံုးႏွဳိက္လုိက္တာ တေယာက္မွ မေပါက္ဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ေပါက္မဲန႔အ ဲ ာရကီးပဲက်န္ေတာ့ တေယာက္က အာရကီးလုိေကာင္က ဘယ္လုိသတ္ရဲမွာလဲလုိ႔ အသံလည္း ထြက္လာေရာ အာရကီးက ... အနဲ(အကို) ပါးစပ္ကုိပိတ္ထား၊ က်ေနာ္ ရေအာင္ သတ္ျပမယ္ … ဆုိၿပီး မဲေတာင္ မႏွဳိက္ၾကည့္ေတာ့ဘဲ သတ္ဘုိ႔သေဘာတူလုိက္တယ္။ ဘယ္လို သတ္မလဲ ဟုတ္လား၊ ရတဲ့ေနရာ၊ ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အျမန္ဆံုးသတ္ဖုိ႔ေပါ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ သံုးရက္ေလာက္ အၾကာမွာ နာသန္႔ လက္ကို ခုတ္ျဖတ္တ့တ ဲ ရားခံကို ရဲက ဖမ္းမိသြားတယ္။ ရဲစခန္းမွာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးေတာ့ ရမန္ယူဘုိ႔ ဆိပ္ကမ္းတရား႐ံုးကို ႐ုံးထုတ္လာတယ္။ တရားသူႀကီးက အမွဳတြဲ ၾကည့္ၿပီး ရမန္ေပးဖို႔လုပ္ေနတုန္း တရား႐ံုးထဲကို အာရကီး ဝင္လာၿပီး တရားခံကို တရားသူႀကီးေရွ႕၊ ႐ံုးေပၚမွာတင္ ခါးၾကားထဲက ဓားနဲ႔ဝင္ထုိးတာ ပြဲခ်င္းၿပီးပါေလေရာ။ အဲဒီအမွဳနဲ႕ အာရကီး ေသဒါဏ္က်တယ္။ေနာက္ေတာ့ ေထာင္ဒါဏ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေျပာင္း သြားတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ လူသတ္မွဳထပ္ျဖစ္တယ္။ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့မွ အာရကီး ေထာင္ကလြတ္လာတယ္။ အာရကီးေဟ့ ဆိုရင္ ပြဲၿပီးတဲ့ အထိ နာမည္ႀကီး လူဆိုးေပါ့။ က်ေနာ္ ဘာလုိ႔ အေသးစိတ္သိသလဲ ဟုတ္လား။ ဘားလားကလည္း က်ေနာ့္တပည့္အရင္း ျဖစ္လာတယ္ေလ။ သူ တလံုးမက်န္ ျပန္ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘားလားလိုလူမ်ဳိးက က်ေနာ့္ကို ဆရာတင္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လြယ္တ့က ဲ ိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္ရဲ႕ လက္႐ံုးရည္ႏွလံုးရည္ကုိ ဘားလား အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ တႀကိမ္တုန္းက ဘားလားႀကီးရဲ႕ ပ႑ိတလမ္း ဂိုေဒါင္မွာ ထိပ္ထိပ္ၾကဲ ဖဲသမားေတြ၊ လူမိုက္ေတြတင္မကဘူး၊ မိန္းမလွေလးေတြပါ ေခၚထားၿပီး ဘားလား က်ေနာ့္ကုိ အခ်ဥ္ေဖာက္ဘို႕ ႀကိဳးစားဖူးတယ္။ ဘယ္ႏွယ္ဗ်ာ၊ တေကာင္မွ ဆယ္တန္းမေအာင္ဘဲ က်ေနာ့္ကိုလာေဖာက္တာ က်ေနာ့္အတြက္ ရီစရာေတာင္ ျဖစ္ေန ေသးတယ္၊

ဖဲဝိုင္းထဲမွာတင္

မိန္းမလွေလးကုိ

က်ေနာ့္ဖက္လံုးလံုးပါလာေအာင္

သူတုိ႕ထက္

ေစ်းႏွစ္ဆပုိေပး

ဝယ္လုိက္တာ၊ ဘားလားတို႕လိမ္ဆင္ အကုန္ေပၚ႐ုံမက ရင္ခြင္ထဲကေတာင္မထြက္ေတာ့ပါဘူးျဖစ္တ့အ ဲ ထိ၊ လူငယ္ ေျခတက္ေလးဘဝနဲ႕ ႐ႈပ္ခ့တ ဲ ုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘားလားဟာ က်ေနာ့္အေပၚ တကယ္ကို သစၥာရွိခ့ဲ ပါတယ္၊ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေတြမွာ အမွဳတြဲေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္ဘဝဟာ လူဆိုးလူမိုက္ေတြန႔ဲ ဘယ္လိုေရစက္ပါခဲ့ေလသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ႏုိင္ငံေရး ပုဒ္မ ၅(ည)၊ ၁၇(၁) နဲ႔ ေထာင္ထဲ ေရာက္တုန္းကလည္း နာမည္ေက်ာ္ေတြန႔ခ ဲ ်ည္း ထပ္ေတြ႔ျပန္တယ္။ စိုးေအာင္၊ မ်ဳိးေအာင္ (ႏြားႀကီး၊ ႏြားေလး)၊ အလံု စိုးျမတ္။ ႀကိဳးသိန္းဝင္း၊ မရမ္းကုန္း ဦးကို၊ တင္ေဌး၊ သဃၤန္းကြ်န္း စုိးသန္း၊ တုိ႔ ေတြန႔လ ဲ ည္း

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

41

ေကာင္းေကာင္းအဖြ႔ဲ က်ခဲ့တယ္။ အဖြဲ႔က်႐ံု မကဘူး။ သူတို႔အျပင္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ လူဆိုးလူမိုက္ မွန္သမွ် မပတ္သက္ဖူးတဲ့သူ မရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ လူဆိုးမဟုတ္ပါဘူး။ သတ္တာ ျဖတ္တာလည္း မလုပ္ခ့ပ ဲ ါဘူး။ လိုလည္း မလိုေတာ့ဘူးေလ။ က်ေနာ့္ ပါးစပ္က ေျပာလုိက္႐ံုပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဟာ အၾကမ္းနည္းကုိ သံုးခဲတယ္၊ မတတ္သာလြန္းမွသာ ၾကမ္းတဲ့ ရမ္းတဲ့ နည္းကို သံုးတယ္။ က်ေနာ္ အၾကမ္းနည္းသံုးၿပီ ဆုိရင္ ဒိတ္ဆိုတ့ဲ လူမုိက္ေတြ ဖ်ားသြားေလာက္တ့ဲ နည္းေတြကို သံုးဘို႕ ၾကံဆတတ္တယ္။ တခါတုန္းက ရန္ဘက္တေယာက္ကုိ ဘယ္လုိမွ ေျပာလုိ႕ဆုိလို႕မရတဲ့ အဆံုး ... ဘားလားရာ ... ႐ံုးေခၚၿပီး နားထဲကို ေလးလက္မသံ ေတ့ၿပီး လက္ဖမိုးနဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ႐ိုက္ထည့္လိုက္ လို႕ ေျပာလုိက္ေတာ့ ဘားလား မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး လန္႕သြားလုိက္တာ ဟန္ေတာင္ မေဆာင္ႏုိင္ဘူးဗ်။ အခု ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ က်ေနာ္႔ႏွလုံးသားကို စူးဝင္ခ႔တ ဲ ့ဲ ဆူးေတြေၾကာင့္ဗ်။ ေသရာ ပါမယ့္ ဆူးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္လို ဘယ္ပံု စူးဝင္ခ့သ ဲ လဲ ဟုတ္လား၊ ေသခ်ာေျပာပါ့မယ္။ နာက်ည္းစိတ္န႔ေ ဲ တာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သံေဝဂနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ေျပာပါ့မယ္။ အခု က်ေနာ္ ေအးရာေအးေၾကာင္း တခုလုပ္ေနတယ္ဗ်ာ။ တကယ္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ေအးခဲ့ၿပီ ထင္ပါတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

42

tcef; (11) - t½HI;awGMum;u oufckdif

ရဲဘက္စခန္းတခုလံုးကား နိစၥဓူဝ လွဳပ္ရွားမွဳ ပံုစံအတုိင္းပင္။ နံနက္ ေျခာက္နာရီ ထ၊ ဘုရားရွစ္ခုိး၊ ခုႏွစ္နာရီ အိပ္ေဆာင္ဖြင္႔၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္၊ ခုႏွစ္နာရီခြဲ မွာ ဘုတ္ဆင္း၊ လည္မ်ဳိ​ိအထိ နက္ေသာ ေရနက္ကြင္းမွာ ဒုိက္ဆဲြ၊ ေနပူမိုးရြာ နား၍မရ။ တျဖည္းျဖည္း ရဲဘက္အမ်ားစု ဂိ (လူမမာပံုစံျဖစ္) ကုန္ၾကၿပီ။ ပင္ပန္းသည့္ဒါဏ္ မခံႏုိင္သည့္ အဆံုး ဘုတ္ဆင္းေနရာက ထြက္ေျပးဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကသည္။ ခဏခဏ ေျပးသည္။ ခဏခဏ ျပန္မိသည္။ ျပန္မိလွ်င္ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲျပည္ေရာက္သည္ထက္ ဆိုးသည္။ ဒါဏ္ရာ မေပၚေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံု ညႇဥ္းပန္းသည္။ ႐ုိက္ႏွက္ခံရသည္။ ေျမာ့ေနေအာင္အ႐ိုက္ခံရၿပီးမွ ေနာက္အမွဳထပ္ဖြင့္ရန္ ရဲစခန္း ပို႔သည္။ ေနာက္ အင္းစိန္ေထာင္ ျပန္ေရာက္သည္။

ရဲဘက္ေျပးသည့္ ကိစၥမွာ အေနမတတ္လွ်င္ ကိုယ္ပါ အမွဳပတ္ ႏိုင္သည္။ အလြန္အႏၱရာယ္ ႀကီးသည္။ ဆိုလိုသည္က ရဲဘက္ေျပးသည္ ဆိုသည္ႏွင့္ မမိ မိေအာင္ ဝိုင္းဖမ္းရသည္။ တံု႔ေႏွးတံု႔ေႏွးလုပ္ေနသည္ဟု စခန္းတာဝန္ခံက ယူဆ လွ်င္ သူပါ အမွဳတြဲ ျဖစ္သြားတတ္သည္။ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ရန္ အားေပးကူညီမွဳ။ ထံုးစံအတိုင္း ရဲဘက္ေျပးလွ်င္ ကိုသက္ခုိင္လည္း အၿငိမ္မေနရ။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ရဲဘက္ေျပး ေနာက္

မလုိက္။

စခန္းတာဝန္ခံ

ဦးေအးႏိုင္ေဘးက

ကပ္ေလွ်ာက္ေနသည္။

လုိက္ေနရင္း

ေျပးတဲ့ေကာင္က

လြတ္ေအာင္ မေျပးႏုိင္ဘဲ တေနရာရာမွာ ဝပ္ေနၿပီး ေထာင္မွဴးကုိ ဒုကၡေပးေနရင္ ဒုကၡ။ က်ေနာ္ ေထာင္မွဴးကို စိတ္မခ်ဘူး ... ဟူေသာ တခြန္းတည္းႏွင့္ ဦးေအးႏုိင္ ကို ပြဲသိမ္းပစ္တတ္သည္။

တကယ္ေတာ့

ကိုသက္ခိုင္တေယာက္

သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ

႐ႈပ္ေနပံုရသည္။

မ်က္လံုးကိုစင္း၍

စဥ္းစားသလိုလို၊

တရားမွတ္သလုိလို၊ ဘိန္းမွိန္းသလိုလို လုပ္လုိက္ ေရတုံကင္ကို ယႀတာေခ်သလို တေနကုန္ထုိးလုိက္ လုပ္ေနတာ မ်ားသည္။ တေန႔ စခန္းမွာ မုိးမီးေလာင္သလို ရဲဘက္ေျပး တက္သည္။ ျဖစ္ပံုမွာ လူသတ္မွဳႏွင့္ ခုနစ္ႏွစ္က်လာေသာ အက်ဥ္းသား ရဲဘက္ ခင္ေမာင္သိန္း ဘုတ္ဆင္းေနစဥ္ ထြက္ေျပးသည္။ ေျပးရင္း အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က ကိုင္ထားေသာ ေပါက္တူး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

43

ကိုပါ တပါတည္းယူသြား၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကား သူ႕ကိုယ္သူကာကြယ္ရန္ႏွင့္ ေနာက္မွလုိက္လာသူမ်ားကုိ အျပတ္ရွင္း ရန္ပင္။ မိုင္ဝက္ခန္႔ ေရာက္ၿပီးမွ ေျခေထာက္သပြတ္တိုင္လည္ၿပီး ဆက္မေျပးႏိုင္ပဲ လဲေနေလသည္။ အမွီလုိက္လာ ေသာ အျခားရဲဘက္မ်ားကို ေပါက္တူးႏွင့္ လဲရာက ရမ္းေနသည္။

ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ တာဝန္က်ရဲဘက္တို႕၏ ေလးဂြဒါဏ္၊ ခဲဒါဏ္ေတြ မခံႏိုင္သည့္ အဆံုး မလြတ္ႏိုင္ေသာ အျဖစ္ကုိ မေက်ခ်မ္း၍ေလာ၊ စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားေလသေလာမသိ။ သူ႔ေျခေထာက္ကို သူ႔လက္ထဲမွ ေပါက္တူး ႏွင့္ ဒုတ္ကနဲ ခုတ္ျဖတ္ေတာ့သည္။ ေျခမ်က္ေစ့ ေအာက္ပုိင္း ျပတ္လုနီးပါး ျဖစ္သြား၏။ ရဲဘက္ေျပးကို ဝိုင္း႐ုိက္ဘုိ႔ေနေနသာသာ ေထာင္မွဴးပါ ဘာလုပ္ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ အက်ပ္႐ုိက္ကုန္ေတာ့သည္။ ေသြးလြန္ၿပီး ေသသြားလွ်င္ ေထာင္မွဴးပါ ျပႆနာ တက္မည့္ကိန္း။ ေသြးလြန္မေသခင္ ေဆး႐ံုေရာက္ဖို႔ ေထာင္မွဴးခမ်ာ ကိုသက္ခိုင္ ႏွင့္ေခါင္းခ်င္း ႐ိုက္ေနသည္။ ကိုသက္ခုိင္ ကလည္း ျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္းကို အျမန္ေရးေပးၿပီး ေလွေပၚလူနာတင္ကာ ေဘးၾကယ္ႀကီး ႏွင့္ ပင္မ စခန္း ကို အျမန္လႊတ္ရသည္။

ခဏအၾကာ က်ေနာ္ ကိုသက္ခိုင္ တဲဘက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ သူက ထုိင္လ်က ္မ်က္လံုးကိုမိွတ္ၿပီး မွိန္းေနသည္။ “ကိုသက္ခိုင္ ... ေျပးတဲ့သူေတြကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုျမင္သလဲ” “လြတ္ခ်င္လို႔ေျပးတယ္လုိ႔ ျမင္တာေပါ့ဗ်” “မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ဆိုတာ ေျပာတာ” “ေျပာရရင္ ေျခခ်င္းဝင္မ့အ ဲ ေပါက္” “ေျပာပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္န႔ခ ဲ င္ဗ်ားက လူရင္းေတြပါ” “ေျပးတာမမွားဘူး၊ ေျပးနည္းမွားေနတာ” “ဗ်ာ” “မဗ်ာနဲ႔၊ ဒီမွာ စခန္းေျမပံု။ ဒီဘက္က ဆင္ေသေခ်ာင္း၊ ဒီဘက္က ကားလမ္း၊ ဒီဘက္က ႏွစ္မိုင္ေလာက္ရိွတ့ဒ ဲ ုိက္ေတာ၊ ဒီဘက္က ေလေၾကာင္း အရန္ငါးကန္။ ဒါတြင္ မကေသးဘူး၊ ဘယ္ဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ေျပးရင္ လမ္းမေပၚ ေရာက္ႏိုင္သလဲဆုိတာ ေပနဲ႔ပါတြက္ထားတယ္။ အခု ခင္ေမာင္သန္း ေျပးတာ ဒိုက္ေတာဘက္ကုိ စြတ္ေျပးတာ၊ ရင္ဆို႔ ေလာက္ ရွိတ့ဲ ေရထဲမွာ ႏွစ္မိုင္ ဘယ္လုိ ေျပးမလဲ” “ဟာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ အေသးစိတ္ သိေနတာလဲ၊ က်ေနာ္တို႔ အခုထိ စခန္းေနရာကို လည္ေနတုန္း” “ဘာဆန္းလို႔လဲ၊ စုိက္ကြင္းေျမပံုေတြအားလံုး က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ က်ေနာ္ ေလွန႔လ ဲ ုိက္ၾကည့္ၿပီးသား။ ခင္ေမာင္သန္း က်ေနာ့္ကို တိုင္ပင္ရင္ ဒီလုိ ဒုကၡ မေရာက္ဘူး” “ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ေတာင္ ေၾကာက္လာၿပီ” “က်ေနာ့္ကို ေၾကာက္တ့သ ဲ ူေတြ အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ သူတို႔ကုိ က်ေနာ္က အရင္ စေၾကာက္ခ့ရ ဲ တာဗ်။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္ေၾကာက္ခ့တ ဲ ယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ႐ႈံးမွာကို က်ေနာ္အေၾကာက္ဆံုးပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သိလား။ ခဏခဏ ႐ႈံးခဲ့ရလုိ႔” “ဘာေတြမ်ား ႐ႈံးခဲလ ့ ို႔လဲဗ်ာ” “႐ႈံးခဲ့ပါေသာ္ေကာဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တ့ဆ ဲ ူးေတြဆုိတာ ခင္ဗ်ားမွတ္မိလား၊ က်ေနာ္ရဲ႕ မျမင္ႏိုင္ေသာ စိတ္တေနရာမွာ စူးခဲ့တ့ဲ ဆူးေတြေပါ့။ ဆူးေတြအေၾကာင္း နားေထာင္ၾကည့္ပါအံုးဗ်ာ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

44

တကယ္တမ္းေျပာရရင္

ဒီအေၾကာင္းေတြဟာ

အခုထိ

က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာ ပူပူေႏြးေႏြး ရွိေနတုန္း။ ကေလးဘဝ က ျဖစ္ခ့လ ဲ ို႔လားေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္

အသက္ငါးႏွစ္ေလာက္က်ေတာ့

ေက်ာင္းအပ္တယ္။

ငါးႏွစ္ေလာက္လို႔

အေၾကာင္းရွိတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေမြးခ်င္း

အေဖက

ေျပာရတာလည္း ရွစ္ေယာက္မွာ

ဆံုးသြားတဲ့ က်ေနာ့္အကုိကအစ အားလံုးမွာ ေမြးစာရင္း ရက္ခ်ဳပ္ဇာတာေတြရွိတယ္။

ထူးထူးဆန္းဆန္း

ရက္ခ်ဳပ္ဇာတာ

ရွာမရဘူး။

ကေတာ့

က်ေနာ္႔

ရက္ခ်ဳပ္ဇာတာ

ဆိုတာ ထန္းရြက္ေပၚမွာ ကညစ္န႔ေ ဲ ရးထားတာဗ်။ အမိဘယ္သူ အဖဘယ္သူက ဘယ္ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မွာ၊ ဘယ္ေန႔ နံနက္၊ မြန္းတည့္၊ မြန္းလြဲ၊ ညဥ့္သန္းေခါင္ေက်ာ္တြင္း မီးရွဴးသန္႔စင္ ဘာညာဆိုၿပီး ေရးထားတာ။ ဘာတဲ့။ အ သက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ရွည္ေစသတည္း ဆုိတာေတာင္ ပါေသး။

အေမကလည္း ဒီကေလး မီးတြင္းတုန္းက ေဆာင္းတြင္းႀကီး၊ ႏွင္းေတြအရမ္းအံု႔လို႔ဆိုေတာ့ အေဖက က်ေနာ္႔အကုိန႔ည ဲ ီ ေမြးတဲ့ၾကားထဲက သကၠရာဇ္တခုကို ရွာတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ႏွစ္ႏွစ္ငယ္ ဆိုေတာ့ ရွာရတာ မခက္လွဘူး။ ေမြးတဲ့လလား၊ ေဆာင္းတြင္းဆုိေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းဆုိၿပီး ထည့္လိုက္တာပဲ။ ရက္လား၊ မွန္းတုတ္ရမ္းတုတေ ္ ပါ႔ဗ်ာ။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔လုပ္ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေမြးသကၠရာဇ္ထည့္ေတာ့လည္း၊ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဆရာမက ဗမာ သကၠရာဇ္န႔ဲ တိုက္လို႔မရတဲ့အဆံုး ထင္ရာျမင္ရာစြတ္ၿပီး ေမြးေန႔ကိုထည့္လိုက္တာ ေအာက္တုိဘာ (၂၄) တဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ ကမၻာကုလသမဂၢေန႔ပဲ။ အဲဒီကတည္းက ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေလေရာ့သလားေတာ့ မသိဘူး။ ႐ႈပ္လိုက္တ့ဘ ဲ ဝ။ ကုလသမဂၢထက္ေတာင္ သာေသးဗ်ာ။ တကယ္တမ္း ေျပာမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္ေန႕ဘယ္ရက္က လူ႕ေလာကႀကီးထဲကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္မသိပါဘူး၊ သိတ့သ ဲ ူလည္း မရွိပါဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ္ မဆိုးသြမ္းခဲ႔ပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ေကာင္းေကာင္းစာႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္႔ ဉာဏ္ရည္ကလည္း ပင္ကုိယ္က အထုိက္အေလ်ာက္ရွိေတာ့ ထူးခၽြန္တ့ေ ဲ က်ာင္းသားထဲမွာ ပါခဲ႔ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေက်ာင္းစထားကတည္းက ပ၊ ဒု၊ တ စာရင္းဝင္တာကို ေျပာတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပ၊ ဒု၊ တ က က်ေနာ့္ ဘဝရဲ႕အစမွာ ဘာမွအသံုးမဝင္ဘူး။ နတ္ေမာက္လို ေတာၿမိဳ႕က တက္လာၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔မိသားစုဟာ ပါတ္ဝန္းက်င္မွာ ခပ္ႏုံႏံု ခပ္အအ မိသားစု ျဖစ္ေန တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာက အားလံုး လက္ရဲဇက္ရဲ ေတြခ်ည္းပဲ။ ထစ္ကနဲရွိရင္ မုိက္တ့ေ ဲ ကာင္ထြက္ခ႔ဲ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ ေအးေလ၊ က်ေနာ္တို႔က မိုက္မွမမိုက္တာ ဘယ္ထက ြ ္ရဲမလဲ။ ဒါေပမဲ့ေက်ာင္းမွာ ခဲတံန႔ထ ဲ ိုးတာ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ခုတ္တာ၊ လက္သီးခ်င္းထိုးတာ၊ နပမ္းလံုးတာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ဘဲေပ်ာက္၊ အရက္မူးၿပီး ရမ္းတာကအစ၊ အားလံုး ကမ္းအြန္၊ ခ်ဲလင့္ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္းဘယ္ေရွာင္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ကလူဖလံေလးဗ်။

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္ကို စၿပီး သမ တာကေတာ့ ဖိုးေအးပဲ။ သူက က်ေနာ့္ထက္ တတန္းငယ္တယ္။ ေက်ာက္ဒုိး ပစ္ရာက ခ်ဲလင့္လုပ္ၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တာနဲ႔ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ငါဘာလုပ္ရင္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

45

ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတုန္းရွိေသး၊ ဖိုးေအး ပစ္သြင္းလုိက္တ့လ ဲ က္သီးက က်ေနာ္႔ ညာဘက္နားထင္ကို တည့္တည့္ ထိၿပီး ေခါင္းထဲမွာ မီးပြင့္သြားတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္႔ညီ သက္ႏိုင္က အားေပးတယ္။ မင္းကလက္ေႏွးတာကုိးကြ၊ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္ တဲ့။ ကေလးေပမဲ့ က်ေနာ္ ရွက္တာေပါ့။ ညာဘက္မ်က္လံုးကလည္း ပိတ္ေနသလုိ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ဖိုးေအး လက္ခ်က္န႔ဲ က်ေနာ္ အီစလံေဝတာကို လမ္းထဲကေရာ၊ ေက်ာင္းမွာ ပါသိကုန္တယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔လက္သံုးစကားအတိုင္းပဲ၊ သားရယ္ ေခြးပါးရင္ အၿမီးကုတ္၊ လူပါးရင္ ေနာက္ဆုတ္သတဲ့ ဆိုၿပီး ၾကပ္ထုပ္ ထုိးထိုးေပးတယ္။ က်ဳပ္လား၊ ဘယ္ေနာက္ဆုတ္မလဲ။

ရဲထြဋ္ ဆိုတ့ဲ ဂ်ပုတေကာင္န႔ဲ ညဖက္ ဆယ္နာရီေလာက္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်ိန္းၿပီးထိုးတယ္။ ဒါကလည္း က်ေနာ္တို႔ ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြက ေျမႇာက္ေပးတာ။ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္​္ ရြယ္တူတယ္။ ဘယ္ေကာင္ ဗိုလ္လဲ ဆုိတာက ဖုိက္တင္ ဇာတ္လမ္းစတာ။ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ

အုန္းပင္တံုးေတြ

ျဖတ္ၿပီးကာထားတဲ့

လမ္းၾကားေလးထဲမွာဗ်။

က်ေနာ္တို႔

ႏွစေ ္ ယာက္ရဲ႕

လက္ရည္စမ္းပြဲက ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပုဆိုးေခါင္းေတာင္းက်ဳိက္ၿပီး အသင့္အေနအထားနဲ႔စၿပီး ရင္ဆိုင္လိုက္ၾကတာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ အေရးအေၾကာင္းဆုိ က်ေနာ့္ လက္ႏွစ္ဖက္က လွဳပ္မရေတာ့ဘူး။ ေခါင္းထဲကသာ ဘယ္ေနရာထုိးရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ။ ရဲထြဋ္ဟာ မိုက္တိုင္စန္လိုေကာင္မ်ဳိးဗ်။ ဘယ္လုိ ထိုးလိုက္မွန္း မသိ​ိဘူး။ သတိထားမိေတာ့ အုန္းတံုးေတြေဘးကို က်ေနာ္ လြင့္က်သြားတာ သိလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လား၊

ဘယ္ေလွ်ာ့ပါ့မလဲ၊

နတ္ေမာက္ေသြးပဲ။

ျပန္ထ

ျပန္ရင္ဆိုင္တာေပါ့။

မထူးပါဘူး၊

သံုးခ်ီသံုးလား

အုန္းတံုးေတြန႔ဲ ႏွစ္ပါးသြားရတာခ်ည္းပဲ။

ဒါနဲ႔လည္း က်ေနာ္ အားမေလွ်ာ့ဘူး။ ကမာရြတ္ေစ်းႀကီးထဲမွာ တစ္ရပ္ကြက္ကေကာင္ေတြန႔ဲ စြန္လိုက္ရင္း ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္း ႏႊဲလိုက္ေသးတယ္။ ကံႀကီးလို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေကာက္ပြဲမျဖစ္ခင္ ညီေတာ္ေမာင္ ေရာက္လာၿပီး ဝင္သမ သြားလို႔။ ခံပြဲေတြကေတာ့

ေျပာမကုန္ႏိုင္ဘူး။

ေက်ာင္းလူဆိုးစာရင္းဝင္

သံႀကိဳးတိုင္ဖက္က

ေက်ာင္းသားတေယာက္က

က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ဘာမွန္းမသိ ပါး႐ိုက္သြားတာလည္းပါေသး။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတာက က်ေနာ့္ကို ပါး႐ိုက္ ျပမယ္။ မုန္႔ဝယ္ေကၽြးေၾကး ဆုိၿပီး ႐ိုက္တာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ ေျခာက္တန္းေရာက္ေနၿပီ။ ေနအံုးဗ်ာ၊ ေျခာက္တန္း မေရာက္ခင္ ေလးတန္းတုန္းကလည္း ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္တက္ေသးတယ္။ ဒါက မိန္းမကိစၥ။

ေလးတန္းမွာ မိန္းမကိစၥဆုိတာ ရည္းစားစာေပးတဲ့အမွဳ။ ျဖစ္ပံုက က်ေနာ္ေရးတဲ့စာစီစာကံုးေတြက အတန္းထဲမွာ အျမဲတမ္းလိုလို ဆရာမက ခ်ီးမြမ္းရာက စတာ။ က်ေနာ္န႔တ ဲ ခံုထဲထုိင္တ့ဲ တ႐ုတ္ေမာင္ေမာင္န႔ဲ ခ်စ္စိန္က မင္း ဒီေလာက္ စာေရးတတ္ေနတာ ရည္းစားစာ ေရးၾကည့္ပါလားတဲ့။ ဟ ... ဘယ္သူ႔ကို ဘာကိစၥ ရည္းစားစာ ေရးရမွာလဲ ဆုိေတာ့ အတန္းထဲက ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလး ခင္ေအးသန္းကို ေရးကြာတဲ့။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ခင္ေအးသန္းကို ဘယ္လိုမွ မေနဘူး။ ဟုိစိတ္ဒီစိတ္ ျဖစ္ရမယ့္အရြယ္မွ မဟုတ္တာ။ ရန္ပြဲတိုင္း ခံရဖန္မ်ားေတာ့ ဒီတခါ အစြမ္းျပလုိက္မဟဲ့ ဆုိၿပီး ရည္းစာစာ ေရးလိုက္ေရာ။ ကေလးပဲဗ်ာ။ ကေလးလုိ ေရးတာေပါ့။ သို႔၊ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ေအးသန္းေပါ႔။ ေန႔တိုင္းျမင္ေနေတာ့ ခ်စ္မိတယ္။ ခ်စ္ရင္အေၾကာင္းျပန္ မုန္းရင္သည္းခံ။ ေတာ္ေသးၿပီ ေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

46

စာေရးနည္းကလည္း အညာက စာေတြ စာတုိက္က လာရင္ အေမ့ကို ဖတ္ဖတ္ျပေနလို႔ အတုခိုးတာပါဗ်ာ။ ဘယ္က ဘယ္လို ေမာင္ေမာင္တို႔ ခ်စ္စိန္တို႔ လွဳပ္ရွားလိုက္သလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ေအးသန္း လြယ္အိတ္ထဲကို က်ေနာ့္နာမည္န႔ဲ ရည္းစားစာ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အခု က်ေနာ္ေျပာေနတာေတြဟာ ရီစရာလုိပဲ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီေန႔က အျဖစ္ဟာ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အႏွစ္ႏွစဆ ္ ယ္ေက်ာ္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရတဲ့ ဆူးႀကီး တေခ်ာင္းဆုိတာ အခုမွ က်ေနာ္ သိလာတယ္။

က်ေနာ္က မဟုတ္တာ လုပ္ထားတဲ့သူဆိုေတာ့ အဲဒီေန႔က အိမ္ကို တန္းမျပန္ရဲဘူး။ လမ္းထိပ္မွာ ဟုိလိုလို ဒီလိုလို ေယာင္ေပေပ လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ငါလုပ္တာ မွားၿပီထင္တယ္လို႔လည္းေတြးေနတယ္။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ေန တယ္။ ေၾကာက္ဆို ခင္ေအးသန္း အေဖက ပပက လူႀကီး ဗ်။ ပပက ဆုိတာ အခုေခတ္ သမဝါယမ လိုဆိုပါေတာ့။ သူ႔အေမ ေဒၚလွခင္ ကေတာ္ေတာ္႔ကို အာၾကမ္းလွ်ာၾကမ္း။ က်ေနာ္ထင္တာ မမွားဘူး။ ခင္ေအးသန္းက ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔အေမကုိ က်ေနာ္ ေရးထားတဲ့စာ ျပေတာ့ ေဒၚလွခင္ လံုခ်ည္ကို ခါးအထိမၿပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္ကုိ ခ်ီတက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း အညာသားေတြ လူပါးဝလို႔ ငါ့သမီး ပိစိေလးကို စာေပးရတယ္။ မေအ ႏွမ မ်ဳိးစံုေအာင္ အသံခ်ဲ႕စက္႐ႈံးေလာက္တ့ဲ စစ္ခ်ီေတးေတြန႔ေ ဲ ပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း ပပက လူႀကီးမိန္းမ ဆုိေတာ့ တရပ္ကြက္လံုး ပြဲခံသလုိ ထြက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့္အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ေနမေကာင္းလို႔ ေစာင္ျခံဳအိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္႔အကိုကို က်ေနာ္ မွတ္ၿပီး စြတ္႐ိုက္ေတာ့ တာပဲတ့။ဲ ဒါေတြက ေနာက္မွ က်ေနာ့္အကို ျပန္ေျပာျပတာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေမရွိတ့ေ ဲ စ်းဘက္ကို ထြက္သာြ း လုိက္တယ္။ က်ေနာ္ပံုစံက မူပ်က္ေနေတာ့ အေဖက အေမ့ကို နင့္သားဘာေတြ လုပ္လာျပန္ၿပီလဲ မသိဘူး။ ေမးစမ္းပါအံုး ဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေျဖတတ္ဘူး။ မ်က္ရည္ပဲ ဝဲေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အကိုလိုက္လာၿပီး အေၾကာင္းစုံသိေတာ့ အေဖက သက္ခိုင္ရာ … မင္းဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္တာလဲ၊ မင္းနဲ႔ေတာ့ျပႆနာပဲတ့၊ဲ ႐ိုက္ေတာ့မ႐ိုက္ဘူး။ အေမက ငါ့သားရယ္ ဒါမ်ဳိး မလုပ္ရဘူး။ ကေလးက ကေလးလိုေနမွေပါ့။ ဟုိက လူႀကီးသမီး တဲ့။ ျပႆနာက မၿပီးေသးဘူး၊ ေဒၚလွခင္က ရာဇသံပို႔တယ္။ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာ လာေတာင္းပန္မွ ေက်မယ္၊ ရဲစခန္းပို႔မယ္၊ ကေလးေထာင္ေရာက္ေအာင္လုပ္မယ္ခ်ည္း ႀကိမ္းေနတာေၾကာင္႔ အေဖေရာ အေမပါ သြားေတာင္းပန္ ရတယ္။ အေမက မသိသာဘူးဗ်။ က်ေနာ့္အေဖ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ၿပီး စိတ္႐ႈပ္ေနတဲ့ပံုကို ဒီေန႔အထိ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ ထဲက မထြက္ဘူး။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ျဖစ္မယ့္ဇာတာ ပါ ထင္ပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

47

tcef; (12) - pm*sydk; oufckdif? b0*sydk; oufcdkif

က်ေနာ့္သတင္းကေတာ့ဗ်ာ၊ CNN တို႔၊ ဘီဘီစီ၊ ဗြီအိုေအတို႔ကလႊင့္တ့ဲ သတင္းထက္ေတာင္ ျမန္ေသး။ တရပ္ကြက္လံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီေကာင္ေပါ့ ... ေလးတန္းပဲရွိေသးတယ္။ ခင္ေအးသန္း ဆုိတ့က ဲ ေလးမေလးကို စာေပးလို႔ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ေကာင္ ဆိုၿပီး ေက်ာင္းမွာပါ အႀကိမ္ႀကိမ္ လူဝိုင္းၾကည့္၊ ဝိုင္းဟား ခံရ တဲ့ အထိ။

ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္ ခင္ေအးသန္းတို႔အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္မျပန္ရဲဘူး။ တျခားျပန္စရာလမ္းလည္း မရွိေတာ့ မျပန္လို႔လည္း မရဘူး။ ေၾကာက္တာေရာ၊ ရွက္တာေရာ၊ စိုးရိမ္တာေရာ ခံစားမွဳမ်ဳိးစံုန႔ဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖတ္ျဖတ္ျပန္ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကျဖတ္တိုင္း က်ေနာ့္မွာ ဒီေဝဒနာနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ ေအးဗ်ာ၊ လူတကာနဲ႔ လက္႐ံုးရည္ယွဥလ ္ ိုက္တိုင္း က်ေနာ္ အ႐ံႈးဘက္က ခ်ည္းပဲ။ စာေလးတေစာင္ အစြမ္းျပခ်င္လို႔ ေရးမိပါတယ္၊ စၾကာဝဠာတတိုက္လံုး မီးေလာင္တ့အ ဲ တိုင္းပဲ။ က်ေနာ္႔စိတ္ဟာ အဲဒီအရာေတြကို စက္ဆုတ္လြန္းလို႔ ဘယ္လိုလြတ္ေျမာက္ႏိုင္မလဲဆိုတာ မသိမသာ ရွာေဖြေနခဲ့ၿပီ။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ့္မသိစိတ္က ရွာေဖြေနခဲ႔တာ။ အခု က်ေနာ္ ဘာလုိ႔ေသခ်ာေျပာႏိုင္သလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ကို က်ေနာ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ့ၿဲ ပီ။

ဒီလိုန႔ဲ က်ေနာ္ ခုႏွစ္တန္း ရွစ္တန္းေလာက္ကို ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္

အျပင္ထြက္ရမွာ

ရွက္လာတယ္။

ဆယ့္တစ္လမ္းထိပ္က

စာအုပ္ဆုိင္က

က်ေနာ္႔

အမ

ငွားလာတဲ့

ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္အေမ ေစ်းက ဝယ္ဝယ္လာတဲ့ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ တို႔ေက်ာင္းသား၊ ရႊင္ျပံဳး၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ ေရွ႕သို႔၊ ဘားမားစတား၊ ျပည္သူ႕ဖလင္ေတြ အကုန္ဖတ္တယ္။ ေမာင္သတၱိတို႔၊ ဒီလုံးတို႔လို လံုးခ်င္းကာတြန္းေတြက အစေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း ပံုျပင္န႔က ဲ ာတြန္းေတြန႔တ ဲ ြင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ဆုိင္ကုိ ကုိယ္တိုင္ သြားေမႊတယ္။ ဓူဝံ၊ ၾကဴေမႊး၊ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္၊ ပါရဂူ၊ တကၠသိုလ္ တင္ထြန္းေအာင္၊ အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္၊ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ေသာ္တာေဆြ၊ ျမသန္းတင့္၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၊ ခင္ႏွင္းယု၊ ႏိုင္လင္း၊ ေအာင္လင္း၊ ထင္လင္း၊ သခင္ျမသန္း၊ မင္းေက်ာ္၊ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ျဖဴ၊ သိန္းေဖျမင့္၊ တက္တိုး၊ ေဆြလွဳိင္ဦး၊ လင္ယုန္သစ္လြင္၊ ပီမိုးနင္း၊

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

48

ျမင့္ေက်ာ္၊ ျမင့္နီ၊ ကရမက္၊ ေမာင္သာရ၊ ပြင့္လန္း(သတၱဳတြင္း)၊ လူထု ေဒၚအမာ၊ အိုဗ်ာ၊ အဲဒီေခတ္က စာေရးဆရာ ေတြရဲ႕ ထြက္သမွ် စာအုပ္မွန္သမွ် က်ေနာ္မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဘာတဲ့ဗ်ာ၊ သံမဏိသူရဲေကာင္း၊ သူရဲတစ္ေထာင္၊ မရဏေမာင္းေလာ ေအာင္စည္ေလာ၊ အ႐ုိင္းစံပယ္၊ မုန္း၍မဟူ၊ သူလိုလူ၊ စိတၱရေလခါ၊ အျဖဴကို မည္သူ အနက္ဆုိးသနည္း၊ စစ္အတြင္း ခရီးသည္၊ တ႐ုတ္ျပည္ေပၚက ၾကယ္နီ၊ ကမၻာေက်ာ္ ေလွ်ာက္လဲခ်က္မ်ား၊ ဘဝခ်င္းမတူသည့္ တ႐ုတ္ျပည္၊ ေခ်ေသာ္မေၾက၊ အခ်စ္ေႏွာင္ထံုး စစ္ေတာင္ကုန္း၊ မေခ်ာဆယ္ေယာက္ ကိုယ္ တေယာက္၊ ေလဟုန္စီး၍ ေျမႀကီးတုန္၊ ဂ်က္မ၊ ႏ်ဴရင္ဘတ္ စစ္ခံု႐ံုးမွတ္တမ္းမ်ား၊ ေမွာင္လြန္းေသာေန႔ရက္မ်ား၊ ေမွာင္လြန္းေသာညမ်ား၊ မတ္တပ္ရပ္လို႔ လမ္းမွာငို၊ က်ဥ္တုတ္ခံဝံ့ မခံဝံ႔၊ အသားနက္မႀကီး ေအာင္လံထူ၊ လမ္း၌ေတြ႔ ေသာ သစ္တပင္၊ မ်ဳိးမမ ပကာသနီ၊ ေလွ်ာက္ရြတ္ရင္ မဆံုးေတာ့ပါဘူး။ ကဲ ထားပါေတာ့၊ ဒါက်ေနာ္ လက္တမ္းရြတ္ျပေနတာ။ စဥ္းစားၿပီးေျပာရင္ တညလံုး မိုးလင္းေျပာႏိုင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြဆုိ မူရင္းအတိုင္း ရြတ္ႏုိင္တယ္။ ဆိုပါေတာ့၊ ပါရဂူရဲ႕ စိတၱရေလခါ စာအုပ္ရဲ႕ စစခ်င္း အပိုဒ္က 'ႏို႔။ မေကာင္းမွဳ ဆိုတာက ဘယ္ဟာတုန္း၊ ေသတံက က ေမးေလွ်ာက္လိုက္သည္' ဆုိတာမ်ဳိး။

က်ေနာ္ၾကြားေနတာ အထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ဖတ္တာ ေကာင္းတာေပါ့လုိ႔ လြယ္လြယ္ ေျပာရင္ ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ဟာ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဖတ္ရင္း က်ေနာ့္ဘဝမွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ “အႏိုင္” ဆိုတ့အ ဲ ရာကို မသိစိတ္က ရွာေနခဲ့တာဗ်။ စာအုပ္မွာ ရွာယံုန႔ေ ဲ တာ့ ဘယ္လံုေလာက္မလဲဗ်ာ။

က်ေနာ္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္တာတခုက ဇာတ္ပြဲေတြ။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ကမာရြတ္ ခ်စ္တီးဘုရား မီးနင္းတဲ့ ကြင္းႀကီးထဲမွာ ပြင့္လင္းရာသီ၊ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းကာလ ဆိုရင္ ပြဲေတြသြင္းတယ္။ ဇာတ္႐ံုနာမည္က နဝရတ္ ႐ံုတ့။ဲ အဲဒီေခတ္က ပြဲရွိတ့ေ ဲ န႔ေတြဆုိ ေဒါ့ဂ်စ္ကားေဘးမွာ ဇာတ္ပုိစတာႀကီးေတြကပ္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲကို ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေလွ်ာက္ေအာ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာတာဗ်။ ဘာတဲ့၊ မွတ္မိေသးတယ္။ “ဒီေန႔ည နဝရတ္ ႐ံုေတာ္မဂၤလာႀကီး မွာျဖင့္ ေရႊမန္း ဦးတင္ေမာင္ရဲ႕ ေတာထြက္ခန္းကို အထူးစီစဥ္တင္ဆက္မွာမို႔ မၾကည့္လိုက္ရ မရွိရေအာင္ ပြဲလက္မွတ္၊ ဖ်ာလက္မွတ္မ်ားကို အျမန္ဝယ္ယူၾကဖို႔န႔၊ဲ ႐ံုဝင္ခမ်ားဟာ ဆုိရင္ျဖင့္ အထူးတန္း …. ” ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ စပီကာနဲ႔လည္းေအာ္၊ ဇာတ္ပြဲ ေၾကာ္ျငာေတြလည္း ကားေပၚကေန ပစ္ခ်။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း လမ္းေဘး ကားေနာက္ ကေနလိုက္ၿပီး ေၾကာ္ျငာ မရရေအာင္ လိုက္လု။ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ ရရင္ဗ်ာ ထီေပါက္တာထက္ေတာင္ ေပ်ာ္မိတယ္ ထင္ပါ့။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္တင္ မကဘူး။ စိန္ေအာင္မင္း၊ စိန္မာဒင္၊ ေနာက္ စိန္ မဟာသဘင္၊ ေအာင္လံေတာ္ ခင္စိန္၊ ပန္တ်ာ ၾကည္လင္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ ဆပ္ကပ္၊ ေရႊမန္း ကံခၽြန္ ဆပ္ကပ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္ ဇာတ္၊ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို မလြတ္တမ္း ၾကည့္ခ႔ဖ ဲ ူးတယ္။ ႐ံုဝင္လက္မွတ္လား၊ အျမဲတမ္းေတာ့ ဘယ္ဝယ္ႏိုင္မလဲဗ်။ မဝယ္ႏုိင္ရင္ ဇာတ္႐ံုထက ဲ ထြက္လာတဲ့ အသိကို ေစာင့္တယ္။ ေအးေလ၊ ဇာတ္ပြဲဆုိတာ ေအာ္ပရာနဲ႕ ျပဇာတ္ၿပီးရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ား အိမ္ျပန္ေလ့ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာက္ပုိင္းဇာတ္ထုပ္ဆိုလည္း ၾကည့္လုိက္တာပဲ။ အဲ ... ေစာေစာစီးစီး ဝင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျပဇာတ္ကို မီတာေပါ့ ဗ်ာ။

အဲဒီတုန္းက ႐ံုျပင္ထြက္ရင္ က်ေနာ္႔တို႔အရြယ္ ကေလးေတြရဲ႕ လက္ဖ်ံေပၚကို ရာဘာတံဆိပ္တုံးနဲ႕ တံဆိပ္ထုေပး လုိက္တယ္။ အဲဒီ တံဆိပ္တံုးက တေယာက္န႔တ ဲ ေယာက္ကူးလုိ႔ရတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ဆို ပုိေကာင္းတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

49

တခါတေလ ေျခာက္သြားရင္ မသိမသာ ေရဆြတ္ၿပီး ကပ္ၾကတယ္။ ေအာ္ သူ႔အလွည့္ ကိုယ့္အလွည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ကလည္း ကပ္ေပးတဲ့ အခါရွိ သူ႔ဆီက ျပန္ကပ္တာလည္းရွိေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္ေတြက်ေတာ့ တံဆိပ္တံုး မထုဘူး။ ႐ံုျပင္ထြက္တ့လ ဲ က္မွတ္ေပးတယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ ျပန္ခ်င္တ့ဲ ေကာင္၊

ဆက္မၾကည့္ခ်င္တ့ေ ဲ ကာင္ကို

ရွာရတယ္။

တခါတခါ

အလကားရတယ္။

တခါတခါ

တဝက္ေၾကး။

မေယာင္မလည္လုပ္ၿပီး

လူလစ္တာနဲ႔

တဝက္ေၾကးေလာက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ရွိတတ္ပါတယ္။ မရွိတ့အ ဲ ခါလား၊

ခပ္ဆုိးဆိုးေကာင္ေတြ

လုပ္သလုိေပါ့ဗ်ာ။

႐ံုေဘးမွာ

႐ံုအမိုးေပၚကို ေဘးဖက္တက္ၿပီး ႐ံုထဲ ခုန္ခ်လုိက္တာေပါ့။ အႏၱရာယ္ေတာ့မ်ားတယ္။ အျမဲတမ္း လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဇာတ္ပြဲက လူသိပ္မ်ားေနၿပီး ႐ံုလွ်ံေတာ့မယ့္ အခါက်မွ ဒီနည္းကို သံုးလို႔ရတာ။ ဇာတ္ပြဲေတြ ဆပ္ကပ္ေတြကို ေစ်းသက္သာေအာင္၊ အလကား ၾကည့္ရေအာင္ လုပ္တ့န ဲ ည္းေတြ က်ေနာ္႔မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ က်ေနာ္က တရက္၊ ႏွစ္ရက္ လာၾကည့္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ေန႔တိုင္းနီးပါး ဝင္လုိ႔ရတဲ့အခ်ိန္ၾကည့္တယ္။ မေခ်ာင္ရင္ေစာင့္တယ္။ မီတ့ဲ အခန္း ၾကည့္တယ္။ ၿပီးတဲ့အထိ ၾကည့္တယ္။ တခါတေလမ်ား ေနာက္ပုင ိ ္းဇာတ္က ေမ်ာၿပီး သိမ္းမရလုိ႔ မနက္မုိးလင္း ခုႏွစ္နာရီ မတ္တင္းေလာက္မွ သိၾကားမင္း ဇြတ္ဆင္းၿပီး ဇာတ္သိမ္းတာေတြ ေတာင္ ၾကံဳေသးဗ်ာ။

က်ေနာ္႔မွာ အက်င့္တခု ရွိတယ္။ ဘယ္အရာကိုမဆုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိရေအာင္ လုပ္တ့အ ဲ က်င့္။ တခါက ဇာတ္စင္ ေပၚမွာ ကေနတဲ့ ပန္တ်ာ ၾကည္လင္ဟာ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲမွာ ၾကည့္လုိ႔ အရမ္းအဆင္ေျပေနတယ္။ ဒီေလာက္ ေခ်ာေမာ လွပေနေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားပါလိမ္႔ ဆုိၿပီး ဇာတ္စင္ေဘးက ကန္႔လန္႔ကာ ဆြဲတ့ေ ဲ ဒါင့္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး မင္းသား ဆင္းအလာကို ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ မဟုတ္ရင္ သူလုိ ကုိယ္လို ပါပဲဗ်ာ။ ေနာက္မင္းသမီး ေတြကိုလည္း ဇာတ္ထရံေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည့္ဘူးတယ္။ ဟုိစိတ္ဒီစိတ္နဲ႕ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ နတ္မိမယ္ေတြလို ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိျပင္ၾကသလဲ သိခ်င္လို႔ပါ။ က်ေနာ္တေယာက္တည္းေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ တျခားေကာင္ေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ျခင္ေထာင္ေတြ ေသတၱာေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္​္ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ မွန္တင္ခံုေတြ ကိုယ္စီန႔ဲ တို႔ပတ္႐ုိက္ေနတာေတြ၊ ေခၽြးစီးျပန္ေနတာ ထမီရင္လ်ားေတြန႔ဲ ဟုိေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ လုပ္ေနတာေတြ ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ ဒီလုိဆိုေတာ့ သူတို႕လည္း လူလိုပါပဲလား ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ က်ေနာ္ ႀကိဳက္တာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါ က မ်က္လွည့္ဝိုင္း။ တျခားလူေတြက အေပ်ာ္တမ္း ခဏ ၾကည့္တာ ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္က မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ေျပာပံု ဆုိပံု၊ လွည့္ပံု ပတ္ပံု၊ ေဆးေရာင္းခါနီး လွိမ့္လံုး ဆင္ပံု၊ လူမ်ားမ်ား ပိုဝယ္ခ်င္ေအာင္ ဂြင္ဆင္ပံု၊ သူ ျပထားတဲ့ မ်က္လွည့္ကို အဆံုးမသတ္ဘဲ ေဝ့ဝိုက္ၿပီး က်ဳံးသြင္းေနပံုေတြကို ေသခ်ာေလ့လာတယ္။ က်ေနာ္ ဒါကို သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္။ အေျပာေကာင္းတဲ့

မ်က္လွည့္ဆရာေတြ

ကေတာ့

အမ်ားႀကီး ၾကံဳဖူးတယ္ဗ်။ တခါမ်ား မ်က္လွည့္ဆရာ တေယာက္က ... သူ႔ေရွ႕က ႀကိဳးေခြကို မိုးေပၚပစ္တင္လုိက္ရင္ ႀကိဳးဖ်ားဟာ ဟုိး ေကာင္းကင္ကို တက္သြားၿပီး မိုးတိမ္ ေတြကို ေက်ာ္ေဖာက္သြားမယ္၊ အဲဒီ ႀကိဳးကိုတြယ္ၿပီး သူတက္သြားရင္ ေကာင္းကင္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တခုဆီ ေရာက္သြား

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

50

မယ္၊ သူ႔ ႀကိဳးမွာ ထံုးထားတဲ့အထံုးေလးေတြက ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ တထစ္ခ်င္း တက္သြားတာမ်ိဳးတဲ့။ မယံုၾကည္တ့သ ဲ ူ အတူလိုက္ပါလိုတ့သ ဲ ူေတြ အဆင္သင့္လုပ္ထားပါတဲ့။ ေနာက္ အဲဒီခရီးကို မသြားခင္ အခု ၾကည့္ေနတဲ့ ေရႊပြဲလာ ပရိသတ္ႀကီးကို ကယ္တင္ဘုိ႔ သူ႔မွာ အဓိ႒ာန္ထားတာ ရွိလုိ႔ ခဏေနပါအံုး

တဲ့။

ဒါေလးၿပီးရင္ေတာ့

သူလည္း

ေကာင္းကင္ခရီးကို

သြားေတာ့မွာပါတဲ့။

က်ေနာ္လည္း

ကေလးဆိုေတာ့ ေကာင္းကင္ၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုတာႀကီးကုိ လုိက္ၾကည့္အံုးမွ ဆိုၿပီး ေစာင့္တာေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ သူက အဲဒီေကာင္းကင္တက္မယ့္ ႀကိဳးကိစၥကိုရပ္ၿပီး လင္းကြင္းတီး ေနတဲ့သူ႔ တပည့္တေယာက္ကို အက်ီခၽြတ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ ထန္းေခါက္ဖာ ထဲက ေျမြခပ္ႀကီးႀကီး တေကာင္ကို ေသတၱာတခုထဲေျပာင္းထည့္တယ္။ ဖာက လူတကိုယ္ စာ ဝင္ဆန္႔႐ံု သာသာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ထန္းေခါက္ဖာထဲ သူ႔တပည့္ကုိ ဝင္ခိုင္းတယ္။ ဖာက သိပ္မႀကီးေတာ့ အဲဒီလူ ဝင္လိုက္တာ ခပ္က်ပ္က်ပ္ဗ်။ ေနာက္သူက က်ေနာ့္တပည့္ဟာ ဒီဖာထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူးလား ရွိေနလား ေခၚျပ ပါ႔မယ္ ဆုိၿပီး ... ငါ့တပည့္ေရ မင္းဖာထဲမွာ ရွိေနေသးလား ဆုိတာ ပရိသတ္ႀကီးကို ျပလုိက္ပါကြ သိေအာင္ ... ဆိုေတာ့ အထဲက တပည့္က ဖာကိုလွဳပ္ျပတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကံဳဖူးခ်င္ ၾကံဳဖူးမွာပါ။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက မ်က္လွည့္ဆရာ ရဲ႕ ႐ိုက္ခ်က္ေတြကို ေျပာခ်င္တာ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဖာကို အသင့္ပါလာတဲ့ လွံတိုေတြ၊ ဓားရွည္ေတြန႔ဲ ေနရာအႏွံ႔ထုိးေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ပရိသတ္က အသက္ေတာင္ မရွဴရဲေတာ့ဘူး။ အားလံုးေပါင္း ဓားနဲ႔လွံတို ဆယ့္ငါးေခ်ာင္းေလာက္ ရွိမယ္။

ေနာက္သူက ဒီလုိ သူ႔တပည့္ကုိ ေအာ္ေခၚျပန္ေရာ။ ဓားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုိးထားတဲ့ဖာ ႀကီးက လွဳပ္လာျပန္ေရာ။ သံုးေလးခြန္းေခၚၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔တပည့္ဟာ ဓားၿပီး လွံၿပီးေနတာတဲ့။ ဓားနဲ႔ထုိးရင္ ဓားက်ဳိးသတဲ့၊ လွံန႔ထ ဲ ုိးရင္ လွံေခြသတဲ့။ ေနာက္သူက ဒီလုိ ဓားလွံၿပီးဘုိ႔ သူ႔ဆရာရေသ့က အဓိ႒ာန္န႔ဲ ေန႔နံေသခ်ာေရြးၿပီး ထုထားတဲ့ ရွင္သီဝလိ႐ုပ္ကေလးေတြ သူ႔မွာပါလာတယ္တ့။ဲ အခု သူ႔တပည့္ဟာ အဲဒီ ရွင္သီဝလိ႐ုပ္ကေလးေတြကုိ ညာဘက္ပါးေစာင္မွာငံုထားသတဲ့။ ပရိသတ္ႀကီးမွာ ဒီ ရွင္သီဝလိ႐ုပ္ေတြကို အလကားရဘုိ႔ ကံဇာတာ ပါလာသတဲ့ဗ်ာ။ အေၾကာင္းမတုိက္ဆုိင္လို႔ကေတာ့ အႏွစ္တရာ ေစာင့္လည္းမရႏုိင္ဘူးတဲ့။ အ႐ုပ္ကေလးေတြက အိမ္ေတြရဲ႕ဘုရားပလႅင္ ေအာက္မွာ စီထည့္ထားတတ္တ့ဲ ျခေသၤ့႐ုပက ္ ေလးေတြ အရြယ္ တကယ့္ေသးေသးေလးေတြ ဗ်။ သူကေျပာေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ... မင္းပစၥည္းအတြက္ တုိ႔က ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲလုိ႔ ေမးၾကမယ္။ ငါးျပားေစ့ ကို လႊန႔တ ဲ ုိက္ က်လာတဲ့အမွဳန္႔ေတာင္ ေပးဖို႔ မလိုဘူး .... တဲ့ဗ်ာ။ ေျပာလည္းေျပာ ေလွ်ာက္လည္း ေဝေပါ့ဗ်ာ။

လူကုန္ သေလာက္ ရွိေအာင္ ေလွ်ာက္ေဝေတာ့ က်ေနာ္လည္းလိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ကေလး ဆုိေတာ့ သူက မေပးဘူး။ ဒီေတာ့မရဘူးေပါ့။ ေအးဗ်ာ မရတာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းဗ်။ ဘာလို႔လဲ ဟုတ္လား။ ေဝလည္းၿပီးေရာ၊ ရွင္သီဝလိ႐ုပ္ကေလးေတြကို ထားခ်င္သလုိထားလို႔ကေတာ့ ကုန္းသြားရင္ ကုန္းေဘး၊ ေရသြား ေရေဘး၊ ျခင္ေထာင္ထဲ ထုိင္ေနရင္ေတာင္ ေျမြေပြးကိုက္မတဲ့ဗ်ား။ ဟာ၊ ပရိသတ္လည္း ရွင္သီဝလိ႐ုပ္ကေလးေတြ ကိုယ္စီန႔ဲ

ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္

ငိုင္ကုန္တာေပါ့။

အလကားဆိုလုိ႔

မ်က္ႏွာေပးေတြန႔ေ ဲ ပါ႔။

http://www.mindin.info/

ယူမိတာေတာ့

ငါးပါးေမွာက္ၿပီ

ဆိုတ့ဲ

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) မ်က္လွည့္ဆရာက

ဆက္ေျပာတယ္။

51 မပူၾကပါနဲ႔တ့၊ဲ

သူ႔မွာပါလာတဲ့

ပန္းေပါင္းတစ္ေထာင္န႔ေ ဲ ဖာ္စပ္ထားတဲ့

ေရေမႊးပုလင္းေလးေတြ ပါသတဲ့။ တကမၻာလံုးမွာရွိသမွ် ေရေမႊးေတြက အယ္လကိုေဟာပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ တျခား ေရေမႊးပုလင္းထဲ ထည့္လို႔ကေတာ့ က်ိန္စာအမိပဲတ့။ဲ အဲဒီ ေရေမႊး ပုလင္းေလးေတြထဲမွာ ထည္​့္ၿပီး ကုိးကြယ္မွ မူလထက္ ဆယ္ဆေလာက္ အစြမ္းထက္သတဲ့။ ေနာက္ အဲဒီ ေရေမႊးပုလင္းအတြက္လည္း ေငြတျပားမွ ေပးစရာ မလိုဘူး တဲ့။ လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြလည္း ဒီေတာ့မွ ျပန္ရႊင္လာၾကတယ္။

ေနာက္သူက သူ႔မွာ ေရေမႊးပုလင္းက အမ်ားႀကီး မပါဘူးတဲ့။ ေဝထားတဲ့အ႐ုပ္န႔ဆ ဲ ို ေလာက္ငွမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ လူေတြ စိတ္႐ႈပ္သြားျပန္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့သူက ဒီလိုလုပ္ပါ ဗ်ာတဲ့။ အခု သူ႔မွာပါလာတဲ့ ေျမြေတြကို အစာေကၽြးဖို႔ ေျမြစာဘုိး လွဴႏုိင္တ့သ ဲ ူကိုေတာ့ ေရေမႊးပုလင္းကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးပါမယ္တ့ဗ ဲ ်ာ။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ လူေတြက မရရင္ေတာ့ဒုကၡပဲလို႔ ေတြးတယ္ထင္ပါ့။ သူ႔စကားထဲမွာ ပါေသးတယ္ေလ၊ သူ႔ဆရာ ရေသ႔ အဓိဌာန္န႔လ ဲ ုပ္ထားတာမုိ႔ သဒၶါတရားမရွိသူ ကိုင္မိရင္ က်ိန္စာသင့္မယ္ လည္းဆိုတယ္။ ဒီေတာ့ဘယ္သူမွ ျပန္မေပးရဲ ေတာ့ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ တုိတုိေျပာၾကပါစို႔ဗ်ာ၊ အလုအယက္ဝယ္လိုက္ၾကတာ မ်က္လွည့္ဆရာလည္း အိတ္ေဖာင္းသြားေရာ ဆုိပါေတာ့။ ဖာထဲ က လူလား၊ တနာရီေလာက္အၾကာ ေဆးလည္းေရာင္းၿပီး ဓားေတြ လွံေတြ တေခ်ာင္းခ်င္း ခၽြတ္လုိက္ေတာ့ အေကာင္းပကတိ ျပန္ထြက္လာတာေပါ့။ မုိးေပၚတက္မယ့္ႀကိဳးေခြလား၊ ဒီႀကိဳး မိုးေပၚတက္ဘုိ႔ အႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္မွ တခါ နကၡတ္ၾကံဳတာတဲ့။ ဝိုင္းစတုန္းက ၾကံဳေနတဲ့နကၡတ္ဟာ အခု ဝိုင္းထဲက မသမာတဲ့ လူတေယာက္ေၾကာင့္ စည္းေပါက္သြားလို႔တ့။ဲ လူေတြကလည္း ဖာထဲက လူျပန္ထြက္လာတာကို အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ ႀကဳိးကိစၥကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးထင္ပါ့။ ႏွစ္နာရီနီးပါး ဆိုေတာ့လည္း ေညာင္းညာေနေလာက္ၿပီေလ။

အဲဒီလို အလားတူမ်က္လွည့္ဝိုင္းေပါင္း မ်ားစြာကို ၾကည့္ခ့တ ဲ ယ္။ သရက္ေစ့ကုိ ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ၿပီး တေတာင္ေလာက္ သရက္ပင္ တနာရီေလာက္အတြင္း ထြက္လာတာ၊ တိုင္ကီထဲကို လူထည့္၊ ေရနံဆီေလာင္းၿပီး မီးရွိဳ႕တာ၊ ေသတၱာပံုး ေသးေသးေလးထဲက ဘဲေလးေတြ ၾကက္ေလးေတြ ထြက္လာတာ၊ အစံုပါပဲဗ်ာ။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဒါေတြ ဘယ္လိုလိမ္တယ္၊ လိွမ့္တယ္ဆုိတာ အကုန္သိလာတယ္။ အခု ေတာင္ ဖာတခုထဲထည့္ၿပီး လွံေတြ ဓားေတြန႔ဲ က်ေနာ္ထုိးျပႏိုင္တယ္။ အထဲကသူကသာ က်ေနာ့္စကား နားေထာင္။ မခက္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဖာက ဘယ္ေလာက္ၾကပ္ၾကပ္ ဓားတေခ်ာင္း လွံတေခ်ာင္း ထုိးႏိုင္တ့လ ဲ ြတ္ကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး။ ေပါင္ၾကား ခ်ိဳင္းၾကား နံေဘးေစာင္း၊ က်ေနာ္စိတ္ထင္ အေခ်ာင္းငါးဆယ္ထိုးေတာင္ မထိႏိုင္ဘူး။ ေနာက္အထဲက ေမာင္က ဓားခ်က္လြတ္တယ္ မလြတ္ဘူး ဆိုတာ ဓားဖ်ားကို ကိုင္ၿပီး အခ်က္ေပးရတယ္။ ဒါကေတာ့ပညာပဲ။ အခ်က္ေပးတာနဲ႔အားစိုက္ထုိးလိုက္ေပေတာ့။ ေသခ်ာဘာလို႔သိလဲ ဟုတ္လား၊ အဲဒီဓားထိုးခံတ့ေ ဲ ကာင္ေလးက က်ေနာ္န႔မ ဲ တိမ္းမယိမ္း။ ေနာက္ေတာ့ သိရိၿမိဳင္မွာ သူတို႔ေနတာမို႔ က်ေနာ္န႔သ ဲ ူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားလို႔ အကုန္သိတာေပါ့။ သိ႐ံုတြင္ ဘယ္ကမလဲ၊ အေမအညာက တက္လာတုန္းက ယူလာတဲ့အိမ္က ထန္းေခါက္ဖာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ စမ္းတာေပါ့။ မ်က္လွည့္ဝိုင္းမွာလုိေတာ့ ဘယ္စြတ္ထိုးမလဲ။ သူက အထဲကေန ဘယ္ေနရာကိုစထုိး။ ေနာက္ဒုတိယ တတိယ အခ်က္ေတြ ဘယ္ေနရာထုိးေပါ့။ ဖာကို ဟၿပီးထိုးၾကည့္တာေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

52

tcef; (13) - cdk;onf? qdk;onf

ခင္ဗ်ားစိတ္မွာ က်ေနာ္ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ လုိ႔ေတြးတယ္မဟု​ုတ္လား။ ေလ႔လာရမယ္ေလ။ လူေတြကို မလွန္ႏုိင္ေအာင္ က်ဳံးသြင္းတဲ့နည္းေတြ က်ေနာ္တတ္မွျဖစ္မယ္။ သူမ်ား မသိတာ အကုန္သိမွ ျဖစ္မယ္။ သူမ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးပိုျမင့္ေနမွ အႏွိမ္ခံ၊ အႏိုင္က်င့္ခံေနရတဲ့ဘဝက လြတ္မွာမဟုတ္လား။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ ဗ်ာ။ အခုမွ ဘဝ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ ေစ့ေစ့ေတြးလို႔ေပၚတာပါ။

ဒီေလာက္န႔ေ ဲ တာ့ အ႒ာရႆ တဆယ့္ရွစ္ရပ္ ဘယ္စံုအံုးမလဲ။ ေနာက္ က်ေနာ္ဟာ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ၾကက္ဝိုင္းေတြ ဘက္လည္း ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက ဦးလွေရႊက ၾကက္ႀကီး လွေရႊလုိ႔ နာမည္တြင္ေလာက္ေအာင္ ၾကက္ဝါသနာပါတယ္။ သူ႔သားက မွတ္ႀကီးတဲ့။ သူလည္း လူဆိုးပဲ။ မွတ္ႀကီးကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ သိပ္အႏုိင္မက်င့္လွဘူး။ သူ႔အေဖ ၾကက္ဝိုင္းရွိရင္ က်ေနာ္႔ကို တုိးတိုးတိတ္တိတ္ လာေျပာတယ္။ ၾကက္ဝိုင္းက ဓနိေတာ ထဲမွာဗ်။ တခါတခါ ၾကက္ဝိုင္း ေကာင္းရင္ ၾကက္ပြဲ ပရိသတ္က ရာခ်ီရွိတယ္။ က်ေနာ္က ကေလးဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြ ေျပာတာေလာက္ပဲ ေဘးကေငးၿပီးလုိက္စပ္စုရတာေပါ့။ ဘယ္ၾကက္က ဇိမ္း၊ ဘယ္ၾကက္က ေဖာင္း၊ ဘယ္ႏွစ္ပြဲ ႏုိင္ထားတယ္၊ အထက္ေၾကး ဘယ္ေလာက္ ေအာက္ေၾကး ဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္သူ ၾကက္ကိုင္တယ္၊ ေလာင္းေၾကးဘယ္ေလာက္၊ ေနာက္ ဝုိင္းစၿပီးမွ လက္ဖ်ားဆြဲတာ ဘယ္ေလာက္ စတာေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ ၾကက္ဆြဲက

ေရေပးတာ၊

ၾကက္ပါးစပ္ထဲ

ေရေလာင္းထည့္၊

လည္ပင္းကို႐ိုက္ၿပီး

ခၽြဲခ်တာေတြလည္း

က်ေနာ္

သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္။ သို႔ေသာ္ ၾကက္န႔ဲ က်ေနာ္န႔က ဲ သိပ္ေရစက္ရွိပံုမရဘူး။ ၾကက္ဝိုင္းထဲကို က်ေနာ္ဝင္မရတာလည္း ပါမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ၾကက္ဝိုင္းကို ရဲဝင္ဖမ္းတာ ႏွစ္ခါေလာက္ၾကံဳေတာ့ က်ေနာ္ ၾကက္ဝိုင္းကို မသြားရဲေတာ့ဘူး။ ရဲကို က်ေနာ္ ေၾကာက္တယ္ဗ်။ ေလးႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ ရန္ကုန္ကုိ စ တက္လာတဲ့ေန႔က ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီးမွာ ရထား ဘူတာက ကူလီထမ္းတဲ့လူကို အထက္ေအာက္ဝတ္စံုအျပာနဲ႕ဆိုေတာ့က်ေနာ္ကုိ ဖမ္းမယ့္ ရဲမွတ္ၿပီး အေမ့ ေနာက္ ဆက္မလုိက္ရဲေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီ မွာ က်ေနာ္ ၾကက္က်မ္း မေၾကလိုက္ဘူး ဆုိပါေတာ့။

ေအးဗ်ာ။ ၾကက္ဝုိင္းထဲကို လူကိုယ္တုိင္ ဝင္မရေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဝင္လို႔ရတဲ့ ဖဲဝိုင္းဘက္ လွည့္တာေပါ့။ အစေတာ့ တကယ့္

ဖဲခ်ပ္ႀကီးေတြ

ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။

က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က

ေပၚတဲ့

အ႐ုပ္ကားခ်ပ္ေတြက

စတာေပါ့။

တာဇံအ႐ုပ္တုိ႔၊ ေဇာ႐ိုးအ႐ုပ္တို႔၊ ေဇာ႐ိုးဆုိတာ မ်က္ႏွာမွာ ငတက္ျပား မ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔ေလ။ အ႐ုပ္ေတြ တေယာက္တျပား တလွည့္စီ ထပ္ၿပီး တူရင္စား၊ မတူရင္ ဆက္ထပ္။ ေနာက္က်ေတာ့ လက္ထဲက ရွိသမွ် အ႐ုပ္ ဖဲခ်ပ္ေတြကို တဆက္တည္း ဆက္တုိက္ဆက္တုိက္ထပ္။ တူတာေတြ ေဘးမွာ ဖယ္ထား။ လက္ထဲမွာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

53

ရွိတာလည္းကုန္ေရာ၊ ေဘးခ်ထားတဲ့ တူတ့ဲ အႀကိမ္ကို မွတ္ထားတဲ့ဖဲခ်ပ္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္၊ မ်ားတဲ့သူက စားေပါ့၊ လြယ္ပါတယ္။ ေက်ာက္ဒိုးဝိုင္းေတြ၊ ေျမာက္ပန္းဝိုင္းေတြ၊ ပိုက္ဆံေထာင္ပစ္တာလည္း ဘယ္ကင္းမလဲ။ တကယ့္ကုိ လူႀကီးေတြ စည္းစိမ္ျပဳတ္ေလာက္ေအာင္ ကစားၾကတဲ့ေျမာက္ပန္းဝုိင္းေတြမွာေတာင္ က်ေနာ္က နာမည္ေက်ာ္။ ေက်ာ္မွာေပါ့ဗ်။ လူရာဝင္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေလ့က်င့္ေနတာကိုး။ ေနာက္မၾကာခင္ မွတ္ႀကီးက သူတို႔အိမ္က က်ိတ္ဝိုင္းက

က်တဲ့

ဖဲထုပ္အေဟာင္းတထုပ္

ယူလာတယ္။

အေတာ္ေနရာက်သဗ်ာ။

အ႐ုပ္ကားေတြန႔လ ဲ ည္း

ဖဲ႐ုိက္ဖူးတာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ အ႐ုပ္ဖဲခ်ပ္က အေပၚဘက္က ပြတ္တာ၊ ေဘးကပြတ္တာ လုပ္မရေတာ့ သိပ္ပညာမပါဘူး။ တကယ့္ဖဲခ်ပ္ႀကီးကမွ ပြတ္လို႔ရတာ။ ဒါကို က်ေနာ္သေဘာက်တယ္။ ခြ်န္းလား၊ ေဘးကြက္လား၊ ေဘးစိတ္လား၊ သံုးတန္းလား၊ ေပ်ာက္ေနသလား၊ ဒါေတြ ၾကည့္တတ္ရင္ ကိုယ့္ဖဲကုိယ္ အနီးစပ္ဆံုးမွန္း ႏုိင္တာကိုး။

ဒီလုိပဲ တစတစနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖဲသမားျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ပညာေရးလား၊ ဘယ္ေမ့မလဲ။ ေက်ာင္းပညာကို က်ေနာ္ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။

အခုေလွ်ာက္လုပ္ေနတာေတြက

အေဖ

လစ္ရင္လစ္သလို

ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ။

ပညာေရး

မွတ္တမ္းက ဖတ္စ္၊ စကၠင္း၊ သာ့ဒ္၊ တိုင္းအဆင့္ လူရည္ခၽြန္ေရြးတဲ့စာရင္းေတြ ဘာေတြမွာ ပါေနတာဆိုေတာ့ အေဖက က်ေနာ္ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာကုိ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္မိဘူး။ မိဖူးတာေပါ့။ အေဖမိလို႔ကေတာ့ အေမ က်ေနာ့္ကို နႏြင္းနဲ႔ ၾကပ္ထုတ္ထိုးေပေတာ့ပဲ။

အေဖကလည္း

ေစ်းႀကီးထဲမွာ

ေျခာက္ခန္းတြဲ

ကုန္စုံဆိုင္ႀကီးနဲ႔

အလုပ္႐ႈပ္ေနေတာ့

က်ေနာ္႔တို႔ ညီအကိုေတြကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး။

အေဖ့ဆိုင္က က်ေနာ့္အတြက္ ပေဒသာပင္ဗ်။ ေလာင္းကစားလုပ္ပါတယ္ ဆုိမွ ႐ႈံးခ်ည္တခါ ႏုိင္ခ်ည္တလွည့္၊ ဘာတဲ့ ႏွဲသမားပါးစပ္လုိ ပိန္လိုက္ေဖာင္းလိုက္ေပါ့။ ႐ႈံးတဲ့အခါ ပုိက္ဆံလိုေတာ့ တုိတာလွ်ဳိတာ လုပ္ရတာေပါ့။ တုိတယ္၊ လွ်ိဳတယ္ ဆိုတာ ပိုက္ဆံခုိးတာကို ေျပာတာဗ်။ အေဖ႔ဆိုင္က ပိုက္ဆံကို အဆင့္ျမင့္နည္းပညာေတြနက ႔ဲ ို ခိုးတာ။ အေဖဘယ္ေလာက္ က်ေနာ့္အိပ္ကပ္န႔ပ ဲ ုဆုိးၾကားကို စစ္စစ္ ဘယ္ေတာ့မွ မမိဘူး။ ဘယ္လို ခိုးသလဲဟုတ္လား။ မိဘပိုက္ဆံခိုးတယ္ဆုိတာ မိဘကို ဒုကၡေပးတာဗ်။ က်ေနာ္ သူတပါး ပစၥည္းေတာ့ မခုိးပါဘူး။ ဒီအလုပ္ေတြကို က်ေနာ္ေနာင္တနဲ႔ေျပာေနတာ။ အားက်ေစခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္

မိဘပိုက္ဆံကို

အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ

နည္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔

ခိုးဖူးတယ္။

ဒုိင္ယာေဘာလစ္လိုေတာ့

ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ ကေလးဘဝဆုိေတာ့ ကေလးခိုးနည္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြက္ေပ်ာက္နည္းေတြ။ သိခ်င္ရင္ ေျပာပါ့မယ္။ အတုေတာ့မခိုးေလနဲ႔။

ေက်ာင္းမသြားခင္န႔ဲ ေက်ာင္းျပန္ဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ေစ်းဆိုင္မွာ ဝိုင္းကူရတယ္ဗ်။ ပစၥည္း ထုတ္ပိုးေပးတာ၊ ကားေပၚ ဆုိက္ကားေပၚလိုက္တင္ေပးတာ၊ ေစ်းဝိုင္းေရာင္းတာ၊ က်ေနာ္က ေငြ အျမဲတမ္းလိုေနတာဆုိေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းလို ဘယ္လို ပိုက္ဆံခိုးရမယ္ဆိုတာ ေခ်ာင္းေနတာ။ ဘာလုိ႔ေငြလုိသလဲ ဟုတ္လား။ က်ေနာ္ ေငြလုိတ့အ ဲ ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေငြမ်ားမ်ား သံုးႏိုင္ရင္ ေဘာ္ဒါ မ်ားတယ္။ ေငြရွိရင္ လူမိုက္ေတြက အစ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးလုိ႔။ေနာက္တခုက ဖဲ႐ုိက္။ ေျမာက္ပန္း၊ စတဲ့ ေလာင္းကစား လုပ္ဖို႔။ ခိုးနည္းလား၊ ရွပ္အက်ႌရဲ႕ ရင္​္ဘတ္ ၾကယ္သီးတန္း ေအာက္တည့္တည့္ အဆံုး လက္ေလးလံုးေလာက္ အထက္မွာ ဘရိတ္ဓားေလးနဲ႔ျဖဲလိုက္ရင္ ပုိက္ဆံထည့္လို႔ ရတယ္။ တခ်ိဳ႕အက်ႌေတြက အဆင္သင့္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အက်ႌက ေဘးလိုင္း ခ်ဳပ္မထားဘူး။ ဒါလည္း လြယ္ပါတယ္။ အပ္ခ်ိတ္န႔တ ဲ ြယ္လုိက္႐ံုပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

54

ေနာက္ အက်ီလက္ဖ်ားမွာလည္း ဓားေလးနဲ႔မသိမသာခြဲၿပီး ထည့္လို႔ရတယ္။ ဂုတ္ပိုး ေကာ္လံေနာက္ဖက္မွာလည္း ရတယ္။ ဒီနည္းေတြက အစေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အေဖရိပ္မိၿပီး အ႐ႈိးရာေတြထပ္ေအာင္ ေက်ာတစ္ရာ ရင္တရာ ႀကိမ္ဒဏ္ခတ္ခံရတာနဲ႔ အေသခ်ာဆံုးနည္းလမ္းကို ရွာရတယ္။ ပုိက္ဆံ မရွိလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ လုိလွ်င္ၾကံဆ နည္းလမ္းရ ဆိုသမို႔လား။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္း မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ ကုလားပဲသုတ္ ေရာင္းတဲ့ စကီနာ ဆိုတ့ဲ ကုလားမႀကီးကို က်ေနာ္ စည္း႐ံုးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက က်ေနာ္တို႔ေစ်းဆုိင္မွာ ေန႔တုိင္း ေစ်းလာဝယ္ ေနက်ေလ။ သူ႔ဝယ္တ့ဲ ေစ်းဘုိး က်သင့္ေငြကို က်ေနာ္မယူဘူး။ ေက်ာင္းက်မွ ယူတယ္။ တခါတခါ ေစ်းမဝယ္ရင္ အေဖ အလစ္မွာ ပုိက္ဆံေသတၱာထဲက ငါးက်ပ္ျဖစ္ျဖစ္ ဆယ္တန္ျဖစ္ျဖစ္ လိပ္ၿပီး သူ႔ဆီကို ပစ္ေပးလိုက္တယ္။ သူက လည္း ဝယ္စရာမရွိရင္ေတာင္ ဆုိင္မွာ ဟုိဟာကိုင္ၾကည့္ ဒီဟာကိုင္ၾကည့္န႔ဲ လူမိုက္အားေပးေပါ့။ အဲ သူခိုးအားေပးေပါ့။

ေက်ာင္းေရာက္ရင္ စာရင္းရွင္းတယ္။ အားလံုးေတာ့ဘယ္ရမလဲ။ ငါးက်ပ္တန္ေပးလိုက္ရင္ တက်ပ္ဘိုး ေလာက္ေတာ့ သူ႔ပဲသုတ္ ဝယ္ရတယ္။ ေန႔တိုင္း ပဲခ်ည္းဘယ္စားႏုိင္ပါ့မလဲဗ်။ ေဘာ္ဒါေဘာ္ဂြ်တ္ေတြ ကို ေဝစားဝါးေစသတည္းေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အေပါင္းအသင္းကေတာ့ ဘာေပါသလဲမေမးနဲ႔။ ေအးဗ်ာ ေရႊတက်ပ္သားကုိ ေလးငါးရာပဲ ေပးရတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ က်ေနာ္အိမ္က ပုိက္ဆံကုိ တေန႔ အစိတ္သံုးဆယ္ ခိုးေနခဲ့တာ။ အခု ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ေနာင္တရလို႔ မဆံုးဘူး ဗ်ာ။ ဖဲ႐ုိက္တာ ကလည္း ေလးငါးက်ပ္န႔မ ဲ ရဘူးေလ။ ဖဲဝုိင္းအနည္းဆံုး အစိတ္တန္တရြက္ပစ္ခ်လိုက္မွ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသ ျဖစ္တာကလား။ ဖဲကစားတယ္ ဆုိတာလည္း ဆရာလိုတယ္ ဗ်။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဘုမသိဘမသိ ဝင္ကစားလုိ႔မရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္မွာက ဂ်င္ေပၚကထံုး ဆိုတ့ဲ ဖဲသမားေတြခ်ည္းပဲ။ လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ဆိုတာ ကိုျမဟန္၊ ကိုတိုး၊ ကိုနီ၊ တင္ေထြး၊ ကိုေက်ာ္ဦး စတဲ့ တကယ့္ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ဖဲသမားေတြ ေပၚထြန္းခဲ႔တ့ဲ ဘူမိနက္သန္။ ေက်ာ္ဦးဆုိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာင္ ဖဲလိမ္႐ုိက္နည္း သင္တန္းေပးႏုိင္တ့အ ဲ ထိ ဆရာတဆူ။ သူ႔တပည့္ထဲမွာ ရဟတ္ယာဥ္ ပ်က္က်ၿပီး ကြယ္လြန္သြားတဲ့အတြင္းေရးမွဴး-ႏွစ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးရဲ႕ ညီအရင္း ကုိလွျမင့္ေတာင္ ပါေသး။ သူလည္း တကယ့္ ဖဲသမား။ ေနာင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုမၸဏီမွာ ဒါ႐ုိက္တာ ဝင္လုပ္ေသးတယ္။ ေက်ာ္ဦးက ဖဲပဲ တသက္လံုး ႐ုိက္စားတာ။ သူ႔အိမ္မွာေတာ့ ေက်ာ္ဦးေတလာဆုိၿပီး အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားေပမယ့္ သူ႔မိန္းမနဲ႔ပဲ လႊဲထားတာ။ ကိုလျွ မင့္ ဖဲလိမ္ေကာင္းလို႔ စိုးျမတ္အုပ္စုကေကာင္ေတြန႔ၿဲ ငိလို႔ က်ေနာ္ေတာင္ ဝင္ရွင္းေပးခဲ့ရဖူးေသးတယ္။ ဒါေတြ ထားပါဗ်ာ။ ေနာင္ ၾကံဳရင္ ေျပာပါအံုးမယ္။ အခုက က်ေနာ့္ ဖဲသမားဘဝ ျပန္စရေအာင္။

က်ေနာ္က အေတာ္ဆံုး ဖဲသမား ေက်ာ္ဦးဆီမွာ တပည့္ခံတယ္။ ကုလားဖန္ထိုးတာ၊ ဖဲ ေကာက္တာ၊ ႏွပ္ေၾကာင္း ေပးတာ၊ အေပၚဖဲ ေအာက္ဖဲကို ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ လဲၿပီး ဆြဲတာ၊ ဖဲေကာက္တယ္ ဆုိတာ လိမ္ဘုိ႔ ဖဲကို ဝိုင္းတဝိုင္းၿပီးလုိ႔ ဖဲေတြျပန္အသိမ္းမွာ ေကာက္တာကို ေျပာတာ။ ေကာက္ၿပီးတာနဲ႔ လိမ္ဘုိ႔စီၿပီး အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္

႐ႈိးဝိုင္းေတြမွာ

ေအာက္ဖဲကို

ကိုယ့္လက္လွန္သိေအာင္

အခ်က္ေပးတာ။

တခ်ပ္ေမွာက္က

ေအာက္ဖဲ

အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ေအး ... လိုိ႔အသံထြက္ရင္ တစ္၊ နာတယ္ကြာဆုိ ႏွစ္၊ ဖဲခ်ပ္ကို လက္န႔ေ ဲ တာက္ရင္ ကင္း၊ ႏွာေခါင္းကိုင္ျပရင္ ဘာ၊ နားရြက္ကိုင္ျပရင္ ဘာ၊ မ်ဳိးစုံလို႔ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္အဆင့္ဟာ နတ္ အဆင့္ မေရာက္ခ့ဘ ဲ ူးဗ်။

နတ္ဆိုတာ

လည္မွန္းမသိေအာင္၊

လိမ္မွန္းမသိေအာင္

လိမ္ႏုိင္တ့အ ဲ ဆင့္။

နတ္ခ်ဥ္ဆိုတာ

ရွိေသးတယ္။ သူမ်ားလိမ္မလိ​ိမ္ ေတာ့သိတယ္။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းလိမ္တယ္ ဆုိတာ အေသးစိတ္မသိဘူး ဆိုတ့ဲ အဆင့္ကို နတ္ခ်ဥ္ လုိ႔ ေခၚတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

55

ေနအံုးဗ်။ ေက်ာ္ဦးက က်ေနာ့္ကို တပည့္အျဖစ္သင္ေပးတာ က်ေနာ္အေဖကို ေလးစားတာ ပါတယ္ဗ်။ ဖဲန႔ပ ဲ တ္သက္လို႔ အေဖ႔ရဲ႕ထူးျခားတဲ့အျဖစ္ကို က်ေနာ္တခါ ၾကံဳဖူးတယ္။ အေဖဟာ ရြာမွာေကာ မႏၱေလးမွာပါ ဖဲကို သည္းသည္းမဲမဲ ႐ုိက္ခ့ဘ ဲ ူးတယ္။ ပါလာတဲ့လွည္းေတြ ႏြားေတြပါ ဖဲဝုိင္းမွာ ခ်ေပါင္တ့အ ဲ ထိ တဇြတ္ထုိး စြတ္လုပ္တယ္။ ဖဲသမားေလာကမွာ နတ္ေမာက္တနယ္လံုး အေဖ ၾသဇာ ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ အကိုဆံုးေတာ့ သူေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ရၿပီး ဖဲဆို ကိုင္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့တေန႔ဗ်ာ၊ လမ္းထဲက ဦးကိုႀကီး ဆိုတ့ဲ အေဖ႔မိတ္ေဆြ လူႀကီးတေယာက္ ေလျဖတ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဆံုးသြား တယ္။ လူစုစု ရွိတ့ေ ဲ နရာေတြကို ေရွာင္ေလ့ရွိတ့အ ဲ ေဖဟာ ဦးကိုႀကီးကို ေလးစားရင္းစြဲ ရွိတယ္ထင္ပါ့။ ဦးကိုႀကီး အသုဘကို သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဆန္းပဲ ဆုိၿပီး ေနာက္က လိုက္သြားတာေပါ႔။ အသုဘအိမ္ဆိုေတာ့ ဖဲဝုိင္း ရွိတာေပါ႔ဗ်။ ဒါက က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈ။ ဦးကိုႀကီး အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ နာမည္ေက်ာ္ ဖဲသမားေတြက ကြင္းလယ္ေခါင္မွာ အဆင္သင့္ေနရာယူထားၿပီးၾကၿပီ။ အေဖ့ကို ျမင္ေတာ့ ေက်ာ္ဦးက … ဦးေလးရာ ဝင္ကစားပါလား က်ေနာ္တို႔လည္း အသုဘ အေစာင္႔သေဘာနဲ႔ အေပ်ာ္တမ္း လုပ္ေနတာပါတဲ့။ အေဖက ျပံဳးၿပီး ျငင္းတယ္၊ ငါ့တူတုိ႔ပဲ လုပ္ၾကပါကြာတဲ့။ မရဘူးဗ်၊ ျမဟန္ေကာ၊ ေက်ာ္ဦးေကာ၊ ကိုနီေကာ ဇြတ္အတင္း အေဖ့ကုိ ဝိုင္းထဲဝင္ဘုိ႔ ထပ္ခါတလဲလဲ အပူတုိက္ေနတယ္။ နာရီဝက္ ေလာက္ကို ရွိမယ္။ ေနာက္ အေဖက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး။ ထသြားတဲ့ၿပီး ဖဲဝိုင္းထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ငါဒိုင္ကိုင္မယ္ … မင္းတုိ႔ထိုးကြာ တဲ့။ အားလံုးက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ဝိုင္းၿပီး ထိုးၾကတာေပါ့။ အေဖက ဖဲထုပ္ကုိ ကုလားဖန္

ေလးငါးခ်က္

ထိုးလုိက္တယ္။

ဖဲေတြေဝၿပီး

ထိုးသားအိမ္ေတြကို

ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။

သူ႕ဖဲကို

သူမၾကည့္ေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီိအိမ္စားတယ္၊ ဒီအိမ္စားတယ္၊ ဒီအိမ္လည္း စားတယ္၊ ေနာက္တအိမ္က်ေတာ့ မင္းကို ေလ်ာ္မယ္တ့။ဲ သူ႔ဖဲကို လွန္မၾကည့္ဘဲ ေလွ်ာက္ၿပီး ေလ်ာ္တယ္ စားတယ္ လုပ္ေနတယ္။ အေလ်ာ္အစား ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ဖဲကို လူ ထုိးသားေတြေရွ႕ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ သူ႔ေျပာတဲ့ အေလ်ာ္အစား ကြတ္တိ ပဲဗ်ာ။

အေဖ ဖဲေကာက္တာ ကုလားဖန္ထုိးတာ ဖဲေဝတာကို ဝိုင္းထဲက ဖဲဂ်ဳိးေတြက မ်က္ေတာင္ မခတ္ဘဲ ဝိုင္းၾကည့္ေန ၾကတယ္။ အေဖ သံုးလွည့္တိတိ ဒိုင္ကိုင္ခ့တ ဲ ယ္။ ထုိးသားေတြဆီက ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေဖ႔ေရွ႕ ေရာက္လာ တယ္။ အေဖက ေတာ္ၿပီလုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်ာ္ဦးတို႔အုပ္စုက ဟာ ဦးေလးကလည္း ဆိုေရာ …. မဟာနဲ႔၊ မင္းတို႔ပိုက္ဆံေတြအားလံုး မင္းတုိ႔ျပန္ယူလိုက္။ မင္းတုိ႔က ေပ်ာ္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ခဏဝင္ထိုင္တာ … ေျပာေျပာဆိုဆို အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ဖဲသမားေတြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ က်န္ခ့သ ဲ ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း အေဖ့ေနာက္က ခပ္သုတ္သုတ္ လုိက္ျပန္ရတာေပါ့။ က်ေနာ့္တသက္မွာ အေဖ ဖဲထုပ္ ကိုင္တာကို ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုး ျမင္ဖူးတာပဲဗ်ာ။ လမ္း တဝက္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ အေဖက က်ေနာ္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ သက္ခိုင္ ... မဟုတ္တာကို အားမက်နဲ႔၊ ေခြးျဖစ္မယ့္အလုပ္ေတြ ... တဲ့။ ေအးဗ်၊ ဖဲသမားလိုင္းမွာ တကယ့္ပါရဂူေတြရဲ႕ အေႏၶဝါသိက ျဖစ္​္ခ့တ ဲ ယ္။ က်ိတ္ဝိုင္းေတြ မသာအိမ္ဝုိင္းေတြမွာ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းေတြေတာ့ တိုးခဲ့ပါရဲ႕။ မာစတာအဆင္႔ ကို႔စ္မဆံုးခင္ဘဲ ဖဲဝိုင္းကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္

ထင္ပါရဲ႕။

က်ေနာ္ဟာ

ေခြးမျဖစ္ေတာ့ဘဲ

ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာတယ္။

ဟုတ္တယ္၊

ဘဝဆုိတာ

ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြန႔ဲ ျပည့္ေနတာကလား။

က်ေနာ့္ ရဲ႕ဉာဏ္ရည္န႔ဲ ပညာေရးအဆင့္အတန္းဟာ ေဆးေက်ာင္းတုိ႔၊ အာအိုင္တီတို႔ ေရာက္ေလာက္တ့အ ဲ ေျခအေန ပါ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္ခ႔ျဲ ပန္ဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ ဟုတ္လား၊ အေဖ ကားတိုက္ခံရၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဆံုးသြားလို႔ဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

56

ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႕ မခ်ဳိ႕တဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ဘဝကို စိန္ေခၚရတာ ႏွစ္သက္ ခဲ့တယ္

ထင္ပါရဲ႕။

ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့

တကၠသိုလ္ဆက္မဆက္ဘဲ

ဆရာအတတ္သင္

က်ေနာ္တို႕ငယ္ငယ္က ေခတ္စားခဲ့တ့ဲ စကားေတာင္ ရွိေသးတယ္၊ “life is challenge” ဆုိလား ။

http://www.mindin.info/

သြားလုိက္တယ္။

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

57

tcef; (14) - r,fawmfhudk twdk;ay;olrsm;

ထိုေန႔က စခန္းခြဲသုိ႔ အုိင္စီအာစီလာသည္။ အိုင္စီအာစီ လာမည္ဟုသတင္းရသည့္ လြန္ခ့ေ ဲ သာ တပတ္ခန္႔ကပင္ ပင္မစခန္းေရာ၊ စခန္​္းခြဲေတြ အားလံုးေရာ၊ ပဒူအံု တုတ္ႏွင့္ထိုးသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးေတြသုတ္၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြအသစ္ျပန္ေရး၊ ေဆးနားလူနာေတြ သီးသန္႔ေနရာ ေတြ ေရြးပို႔၊ လူေတြ၊ ကားေတြ၊ ေလွေတြ၊ စက္ဘီးေတြပါ မနားႏုိင္ေတာ့။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုသက္ခိုင္လည္း အလုပ္႐ႈပ္ ေနသည္။ သူက က်ေနာ့္ကုိပါ ေခ်ာဆြဲထားသည္။ “ကိုမင္းဒင္ ... က်ေနာ့္အထင္ အိုင္စီအာစီ လာရင္၊ စခန္းတခုလံုး ျပႆနာ တက္လိမ့္မယ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုသက္ခိုင္” “လူမမာ႐ုပ္ ေပါက္ေနတဲ့ ရဲဘက္မွန္သမွ် ေျမြေခါင္းဆုိတ့ေ ဲ နရာကို ပို႔ထားတယ္တ့။ဲ ပို႔တာ မွ တေယာက္မက်န္ ပို႔တာ တဲ့” “ဘာျဖစ္လို႔ ပို႔တာလဲဗ်ာ” “အားလံုးေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ားလို႔ ေထာင္ပုိင္က ျပခ်င္ေနတာ” “အားလံုးေကာင္းတယ္လို႔ထင္သြားရင္ မေကာင္းဘူးလား ဗ်” “မေကာင္းဘူး ဗ်” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုသက္ခိုင္” “အေသးစိတ္ ရွင္းျပရင္ေတာ့ ၾကာေနမယ္။ ေလာေလာဆယ္ ခင္ဗ်ားပါ ပါမသြားေအာင္ သတိထားေပေတာ့။ လိုင္းဝင္ ထားတဲ့ရဲဘက္ေတြ ပါသြားရင္ ေပးထားတဲေငြ၊ ဝင္ထားတဲ့လိုင္းေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ကဲပါ၊ ခင္ဗ်ား ေစာင့္သာၾကည့္၊ ျပႆနာကေတာ့ အႀကီးအေသးပဲ ကြာမယ္၊ တက္ကို တက္လိမ့္မယ္”

ကိုသက္ခိုင္ ေဟာကိန္းကား ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေလသည္။ နံနက္ ဆယ့္တစ္နာရီခန္႔တြင္ အိုင္စီအာစီ မွ အဖြဲ႔ဝင္ ေလးဦး စခန္းခြဲ(၁)သို႕ ေရာက္လာသည္။ ေခါင္းေဆာင္က ျမန္မာျပည္ အိုင္စီအာစီ တာဝန္ခံ မစၥတာ ဘာထရန္ ဟုဆုိသည္။ ျမန္မာ စကားျပန္ အမ်ဳိးသား တဦး ပါသည္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္က ရဲဘက္တို႔၏ က်န္းမာေရး အတြက္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

58

ေမးျမန္းစစ္ေဆးမည့္ ျပင္သစ္အမ်ဳိးသမီး ျဖစ္ၿပီး က်န္တေယာက္မွာ အိ​ိမ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေသာ ရဲဘက္တို႔ အတြက္ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ေပးမည့္သူဟုဆုိ၏။ သူကား ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံသူဟု မိတ္ဆက္စကားအရ သိရသည္။ ဦးဆံုး ထမင္းခ်က္ ဖုိႀကီးကို စစ္သည္။ ျမန္မာ စကားျပန္က ဒယ္အိုးအတြင္းမွ ဆီျပန္ေနေသာ ဟင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ... “က်ေနာ္ေတာင္ ဒီမွာ ေနခ်င္လာၿပီ” ဟုရယ္က်ဲက်ဲ ဆိုသည္။ အဖြဲ႔ဝင္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္က ဗိုက္ကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ၿပီး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ ေနာက္ေနပံု ရသည္။ အမွန္တကယ္လည္း ဤဆီျပန္ဟင္းသည္ အုိင္စီအာစီ လာမည္ဆုိေသာေၾကာင္႔ ခ်က္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႕လည္း သိေနၾကဟန္ တူသည္။

ၿပီးေတာ့

ရဲဘက္ ဆယ့္ငါးဦးေလာက္ကို ကိုသက္ခိုင္ တဲေရွ႕မွာ သီးျခားေခၚယူေမးျမန္းေနသည္။ အိုင္စီအာစီ

ေလးေယာက္ က ႏွစ္ေယာက္စီ ႏွစ္ဖြ႔ခ ဲ ြဲၿပီး ေမးျမန္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ ေနာက္ ကိုသက္ခိုင္ကို ေခၚသည္။ ကိုသက္ခိုင္ကို ေမးေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီး။ က်န္ရဲဘက္ေတြႏွင့္ စကားေျပာရာတြင္ စကားျပန္မွ တဆင့္ ေျပာေသာ္လည္း ကိုသက္ခိုင္ ႏွင့္ ဘာထရန္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျပာေနသည္မွာ တနာရီခန္႔ရွိမည္။ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီေလာက္တင ြ ္ ဘာထရန္တို႔ အဖြဲ႔စခန္းခြဲက ျပင္ဆင္ထားေသာ ေန႔လည္စာကိုပင္ မစားေတာ့ဘဲ ျပန္ထြက္သြားသည္။ စခန္းခြဲ တာဝန္ခံ ဦးေအးႏိုင္လည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လ်က္ ေနာက္ေလွႏွင့္လိုက္သြားသည္။

ညေန ေလးနာရီခန္႔တြင္ ဦးေအးႏိုင္ျပန္ေရာက္လာၿပီး ကိုသက္ခိုင္ကုိေခၚကာ ရဲဘက္အားလံုးကို တန္းျဖဳတ္ခိုင္း လိုက္သည္။ “ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ ကိုသက္ခိုင္” “အိုင္စီအာစီက

ဒီစခန္းကို

ဆက္မစစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။

စာရင္းထဲမွာပါတဲ့အက်ဥ္းသား

တခ်ိဳ႕ဟာ

ဘာအေၾကာင္း

ေၾကာင့္မွန္း မသိရဘဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္ တဲ့” “ကိုသက္ခိုင္ ခင္ဗ်ား က ဒီျပႆနာ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ႀကိဳသိထားလ်က္န႔ဲ ဦးေအးႏုိင္ကို မေျပာျပဘူးလား” “ေျပာပါေသာ္ေကာ ဗ်ာ၊ သူလည္း ေထာင္ပုိင္ ဦးျမင့္ေသာင္း လုပ္တာဆိုေတာ့မေျပာရဲဘူး ထင္ပါ့” “ကိုသက္ခိုင္ ရဲဘက္စခန္းေတြက နံရံက နားေတြဟာ အရမ္းပါးတယ္ေနာ္။ ဒီကိစၥကုိ အိ​ိုင္စီအာစီ သိေအာင္ ခင္ဗ်ား လုပ္လုိက္တာလို႔ ထင္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္ လုပ္မလဲ။ ခင္ဗ်ား ေျပာလုိက္တာလား ဗ်” “ေအာ္ ခက္ေနပါလား ကိုမင္းဒင္၊ ေထာင္ပိုင္ ျပတဲ့ အက်ဥ္းသားစာရင္းက မင္ေတာင္ မေျခာက္ေသးဘူးတဲ့။ သူတို႔႐ံုးခ်ဳပ္က ယူလာတဲ့စာရင္းနဲ႔လြဲေနတယ္ တဲ့။ အိုင္စီအာစီက ဒီကို မလာခင္ တျပည္လံုးက ရဲဘက္စခန္းေတြရဲ႕ လူစာရင္း၊ ေထာင္ျပန္ပို႔တ့စ ဲ ာရင္း၊ ေသဆံုးတဲ့စာရင္း၊ ႀကိဳျပဳစုၿပီးသားတဲ့။ ေနာက္တခုကဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ အဆက္ အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ၿပီး ငရဲခန္းလိုေနရာ ရဲဘက္ငါးရာေလာက္ထဲမွာ တေယာက္မွ မဖ်ားမနာဘူးဆိုတာ ယုတၱိ ရွိပါ့ မလားဗ်ာ။ အခု ပိုဆိုးတာက ဘာထရန္က ေပ်ာက္ေနတဲ့သူေတြ အကုန္ေသကုန္ၿပီ ထင္ေနတာ။ အဲဒါ က်ေနာ့္ကို ထပ္တလဲလဲ ေမးေနတာ။ ေသကုန္တာလား၊ ႏွိပ္စက္ထားတာ အရမ္း႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနၿပီလား၊ ေသမကုန္ ေသးရင္လည္း အဲဒီရဲဘက္လူမမာေတြကို ဘယ္မွာ ထားသလဲေပါ့” “ေသကုန္ၿပီထင္ေနတယ္ … ဟုတ္လား၊ ပိုေတာင္ဆိုးေနပါလားဗ်ာ။ ဘယ္လုိ ရွင္းၾကမလဲ ဗ်” “အင္း ခ်စ္တီးဘုရားေက်ာင္း ေဂါပက ေျဖသလို မယ္ေတာ္ကုိ အတိုးေပးထားပါတယ္ လို႔သာ ေျဖ႐ံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့” “ဘာလဲဗ်၊ မယ္ေတာ္ကို အတိုးေပးထားတယ္ ဆိုတာ” “ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ျပႆနာျဖစ္လာၿပီဆုိမွေတာ့ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ မရွိရွိ ရရာဆင္ေျခကို ေပးေပေတာ့ ဆုိတ့ဲ သေဘာ ပါ။ မယ္ေတာ္ကုိ အတုိးေပးတဲ့ မူရင္း ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒီလုိဗ် ... ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

59 က်ေနာ္ေနခဲ႔တ့ဲ

လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္

အင္းစိန္လမ္းမႀကီး၊

ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုလမ္း ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္နားမွာ သွ်ရီ မာရိယာမန္ ဆိုတ့ဲ ခ်စ္တီးဘုရား ေက်ာင္းႀကီး ရွိတယ္။ ကႏုတ္လက္ရာေတြ ပန္းတေမာ့လက္ရာေတြန႔ဲ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းဗ်။ ျမင့္လည္း အေတာ္ျမင့္တယ္။ ျမန္မာ ျပည္ခ်စ္တီးဘုရား

ေက်ာင္းေတြထဲမွာ

ေက်ာင္းနဲ႔ကမာရြတ္ခ်စ္တီး

တြံေတးဘက္က

ဘုရားေက်ာင္းႏွစ္ခု

ဟာ

အႀကီးဆံုးပဲတ့။ဲ သွ်ရီမာရီယာမန္ တင္ပယ္ ဆိုေတာ့ မယ္ေတာ္ရဲ႕ေက်ာင္း ေပါ့။

အာနႏၵာဘုရားလုိ

လိုဏ္ေခါင္းနဲ႔။

အထဲမွာ

ဂူေက်ာင္းပံုစံ

အတြင္းက

အလယ္ေခါင္တည့္တည့္က

သံဘာဂ်ာတံခါးနဲ႔၊ လံုျခံဳေရး တင္းၾကပ္ထားတဲ့ မယ္ေတာ္ ႐ုပ္တု ရွိတယ္။ ႐ုပ္တုပံုကလား၊ လက္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ တဘက္ေသာလက္က ေသြးစြန္းေနတဲ့ဓားကို ကိုင္ထားၿပီး ေနာက္လက္တခု က ေခါင္းျပတ္ႀကီးတခုကို ဆံပင္ကေန ဆုပ္ကုိင္ထားတယ္။ မယ္ေတာ့္ မ်က္လံုးကလည္း ျပဴးေန တယ္။ ေခါင္းျပတ္ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကလည္း ေၾကာက္စရာဗ်။ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာ

တျခားခ်စ္တီးဘုရား

သွ်ိဝတို႔

ဗိသွ်ႏိုးတုိ႔ ႐ုပ္တုေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ခ်စ္တီးဘုရားပြဲ တႏွစ္တခါ လုပ္ေတာ့ ဘုရားတင္တ့ဲ ျမင္း႐ုပ္ႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ဘာတဲ့ ... မယားႀကီး မယားငယ္ဆိုလား၊ နတ္ဘုရား႐ုပ္တုေတြလည္း ရွိတယ္။ ခ်စ္တီးဘုရားလွည့္ရင္

ဆယ္ရက္ေလာက္လွည့္တာ။ တရက္ကို

႐ုပ္တုတမ်ဳိးနဲ႔။ ေနာက္

မီးအိုးပိုက္တ့ရ ဲ က္ေတြ

ဘာေတြလည္း ရွိေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္ အကုန္သိေနတာက ငယ္ငယ္တည္းက အဲဒီ ခ်စ္တီးဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ သြား ကစားေနက်။

ေနာက္ကိုးတန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့

ခ်စ္တီးဘုရားလွည့္ရင္

လိုက္တီးတဲ့

ဒုိးဝိုင္းထဲမွာလည္း

လိုက္ဖူးတယ္။ ကဲ ဒါေတြထားပါေတာ့၊ က်ေနာ္ေျပာမယ့္ မယ္ေတာ္ကို အတိုးေပးတယ္ ဆိုတာက ေစာေစာက ဓားနဲ႔ေခါင္းကို ျဖတ္ၿပီး ကိုင္ထားတဲ့ မယ္ေတာ္ရဲ ေရႊဆြဲႀကိဳး ကိစၥ။ အဲဒီ မယ္ေတာ္ရဲ႕႐ုပ္တုမွာ ေရႊအစစ္န႔လ ဲ ုပ္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးႀကီး တကံုးဆင္ထားတယ္ ဗ်။ အေလးခ်ိန္က ေလးဆယ္သားေလာက္ ရွိတယ္တ့။ဲ ေအးေလ၊ ဘုရားေက်ာင္းပိုင္ေပါ့။ လာလာသမွ် ဘုရားဖူး ဧည့္သည္ေတြက လွဴဒါန္းသြားတာကို ေပါင္းၿပီးလုပ္ထားသလား၊ တေယာက္တည္းကပဲ လာလွဴထားသလား၊ ဒါေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ ေငြသားအလွဴရွင္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕သံ႐ံုးေတြကလည္း အဲဒီ ခ်စ္တီးဘုရား ေက်ာင္းကို လာၾကတယ္။

ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ အလွဴေငြ အမ်ားႀကီး ရွိတ့ေ ဲ က်ာင္းဆုိေတာ့ ေဂါပကလုပ္ခ်င္တ့သ ဲ ူမ်ားတာေပါ့၊ တႏွစ္တခါ ေဂါပက ေရြးပြဲ လုပ္ရင္ လူမုိက္အုပ္စုေတြက ေက်ာင္းအျပင္ဘက္က အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနၾကတာ။ သူတို႔လူ အေရြးမခံရရင္ ဒါမွ မဟုတ္ သူတို႔လူကို ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံလုိ႔ ႏိုင္သြားရင္ ေစာင့္႐ုိက္ဖို႔ျပင္ထားတာ။ ဘာသာေရးဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ ေကာင္စီကလည္း ႀကီးၾကပ္႐ံုေလာက္ပဲ။ တုိက္႐ိုက္ ဝင္စြက္ဟန္ မတူဘူး။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

60

တေန႔မွာေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီကို ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးတစုရဲ႕တိုင္စာေရာက္လာတယ္။ အဲဒီတိုင္စာကေတာ့ မယ္ေတာ္ရ႕ဲ ေလးဆယ္သားေလာက္ရွိတ့ဲ ဆြဲႀကိဳးႀကီးကို ေဂါပကအဖြဲ႔က ေပါင္ သံုးထားတယ္။ ေရႊရည္စိမ္အတုႀကီးနဲ႔ လဲထားတာ စစ္ေဆးေပးပါ ဆိုတ့တ ဲ ိုင္စာ။ ျမိ​ိဳ႔နယ္ေကာင္စီကလည္း

ဘယ္ယံုမလဲ။

တိုင္စာပို႔တ့အ ဲ ဖြဲ႔ကိုေခၚၿပီး

“မင္းတုိ႔ဥစၥာ

ဟုတ္မွလည္း

လုပ္ပါကြာ၊

လူၾကားမေကာင္းပါဘူး” ဆိုေတာ့ တိုင္သူေတြက အခုခ်က္ခ်င္းလုိက္စစ္ပါ၊ မမွန္ရင္သူတို႔ကို ဖမ္းပါ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ ေကာင္စီလည္း မေနသာဘဲ လိုက္စစ္တယ္။

ေဂါပကအဖြဲ႔အတြင္းလူက မေက်နပ္လို႔ တိုင္တာဆုိေတာ့ တိုင္တ့အ ဲ တိုင္းမလြဲဘူး။ မယ္ေတာ္ရဲ႕႐ုပ္တု တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ဆြဲြႀကိဳးကို စစ္လိုက္ေတာ့ ေရႊရည္စိမ္အတုႀကီး။ ဒါနဲ႔ တာဝန္ရွိ ေဂါပကေတြကို ျမဳိ႔နယ္ေကာင္စီက ေခၚၿပီး ေမးေတာ့ ... ေဂါပကေတြက … “ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါက်ေနာ္တို႔သေဘာနဲ႔ခ်ည္းလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မလုပ္ခင္ မယ္ေတာ္ကို ေလွ်ာက္ေတာ့မယ္ေတာ္က ဘာမွျပန္မေျပာဘူးတဲ့။ မေက်နပ္တ့အ ဲ ေၾကာင္း အိပ္မက္လည္း မေပးဘူး။ ဝင္ပူးၿပီးလည္း မေျပာဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ႏွစ္က်ပ္တိုး မယ္ေတာ္ကို လွဴပါ့မယ္ ဆုိေတာ့လည္း မယ္ေတာ္က ၿငိမ္ေနတယ္တ့။ဲ အဲဒါနဲ႔ ေဂါပက အဖြဲ႔က ရံပုံေငြလည္းတိုးေအာင္၊ မရွိတ့သ ဲ ူေတြလည္း စီးပြားေရးလုပ္ႏိုင္ေအာင္ အက်ဳိးရွိရွိ လုပ္လုိက္တာတဲ့၊ မယ္ေတာ္ ကိုလည္း အတိုးမွန္မွန္ ေပးပါသတဲ့” “ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကိုသက္ခုိင္ရာ၊ ခင္ဗ်ားေနာက္ေျပာေနတာလား” “ေအာ္ … ဒါေနာက္စရာမွ မဟုတ္တာ။ ေဂါပက အဆက္ဆက္ က်ေနာ္န႔မ ဲ ကင္းတာ မ်ားတယ္။ သူမ်ားဘာသာ မဟုတ္တာ က်ေနာ္ေျပာပါ့မလား။ ကဲ အခုလည္း ေထာင္ပိုင္ႀကီး ဦးျမင့္ေသာင္း မယ္ေတာ့္ကို အတုိးေပးထားတယ္ လို႔သာ ေျဖေပေတာ့။ ျငင္းရင္သတ္ပစ္တယ္ ထင္ေနတာ ပိုဆိုးလာမယ္” “အေရးထဲ ခင္ဗ်ားက ေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ကိုသက္ခိုင္ စခန္းခြဲမွာ ပြဲဆူေနတုန္း ဒါေလး ခ်လိုက္ရရင္ မေကာင္းဘူး လားဗ်” က်ေနာ့္က လက္မကို ပါးစပ္ဝ ေတ့ျပလုိက္သည္။ “က်ေနာ္မလုပ္ေတာ့ဘူး ကိုမင္းဒင္။ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္ခန္းတခု လုပ္ေနတယ္” “မသိပါဘူး။ ယမကာပုလင္းေလးေတြ ကိုသက္ခိုင္ အိတ္ထဲမွာေတြ႔မိသလားလုိ႔” “ဟုိတုန္းက

လုိရင္အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္

ေဆာင္ထားတယ္။

အခုေတာ့မင္းေနာင္ကို

လက္က်န္

အကုန္

ေပးပစ္လိုက္တယ္။ ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနည္းခင္ဗ်ားဟန္န႔ဲ ဖန္တီးႏိုင္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား သေဘာပဲ။ က်ေနာ္တားလည္း မတားဘူး။ အားလည္းမေပးဘူး။ က်ေနာ္လည္း အလြန္အကၽြံလုပ္ခ႔တ ဲ ့သ ဲ ူဆုိေတာ့ နတ္စကားထြက္သလို ျဖစ္မယ္။ သို႔ေသာ္ တခုေတာ့သတိေပးပါရေစ။ အရက္ဟာ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ သတိလက္မလြတ္ေစနဲ႔။ အရက္ေသာက္တာဟာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးေလးေတြန႔ဲ ဆြဲႀကိဳးခ်ေနတာ။ ပထမ တပင္တည္းဆုိေတာ့ ႀကိဳးျပတ္တာေပါ့။ အပင္ေပါင္းမ်ားလာေတာ့ လွ်ာထြက္တာေပါ့။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွရင္ အရက္ေၾကာင္႔ မဂ္တား ဖိုလ္တားေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္” “ဘာလဲဗ်။ မဂ္တား ဖိုလ္တား ဆိုတာ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

61

tcef; (15) - tZmwowfESifh awGYqHkjcif;

“မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ ဆိုတာကို ဘယ္လိုလို အားထုတ္အားထုတ္ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့” “အရက္ေသာက္႐ံုေလးနဲ႔ေတာ့ ဒါေလာက္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္ ကိုသက္ခုိင္” “ေရာ … ခက္ပါလား၊ အရက္ေသာက္ၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာ မရိွတ့လ ဲ ူ ရွားတယ္ဗ်” “ဘယ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမို႔ မဂ္ဖိုလ္တား ရတာလဲဗ်ာ” “ကိုယ့္အေဖကိုယ္ ျပန္သတ္ပစ္လို႔ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီလူက က်ေနာ္န႔သ ဲ ိပ္ရင္းႏွီးတယ္၊ သူ႕နာမည္က ကိုေအးေသာင္တ့”ဲ

ကုိေအးေသာင္ လို႔စလိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ေျပးသတိရတဲ့ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႕သီခ်င္းရွိတယ္။ ဘာတဲ့ … “တဦးေမတၱာ၊ တဦးမွာ၊ ကူးကာ ဆက္စပ္ ဆံုျပန္ပါသည္၊ ဧကန္မလြဲ အမွန္ပါပဲအတည္ ေရႊမန္းေမာင္တင္၊ ၾကည္လင္ေသာ ေမတၱာဓာတ္ကုိ သိမွတ္ၾကေပလိမ့္မည္၊ ေသာတဆင္ၾကတဲ့လူထုပရိသတ္ႀကီးကစံုညီ၊ မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္န႔သ ဲ ာ အားေပး မယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္” ဆိုတ့ဲ သီခ်င္းေလ။ အဲဒါ ကိုေအးေသာင္ အျမဲဆိုေနတဲ့သီခ်င္းဗ်။

ကိုေအးေသာင္ အေၾကာင္းေျပာတာ သူ႔ကို သိကၡာက်ေစေတာ့လို႔ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ မရွိ႐ိုးအမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ သိေစခ်င္တယ္။ သူ႔လို မမွားၾကေအာင္လို႔။ ကိုေအးေသာင္ရဲ႕

မူလစိတ္က

တကယ္ခင္မင္စရာေကာင္းတာဗ်။

လူကလည္း

လူပံုေခ်ာ။

က်ေနာ္တို႔ေခတ္​္က

ေတာင္သူလယ္သမားႀကိဳက္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ေရႊဘနဲ႔ခၽြတ္စြတ္။ သူ႔အိမ္ဧည့္ခန္းမွာ သူ ေရႊဘစတုိင္န႔႐ ဲ ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ ခ်ိတ္ထားတယ္။ သူကေတာင္ ပိုေခ်ာေသး ထင္ပါ႔ဗ်ာ။

သူ႔အိမ္ေရာက္ဖူးဆုိ က်ေနာ္တို႔အိမ္အေဟာင္းနဲ႔ကပ္လ်က္ဗ်။ သူ႔အေမက ေဒၚဝါႏု။ တကယ္႔ကို မိန္းမေခ်ာ မိန္းမခန္႔ ႀကီး၊ မာနလည္း ႀကီးပံုရတယ္။ ကမာရြတ္ ေစ်းႀကီးထဲမွာ အထည္ဆိုင္ႀကီးဖြင့္ထားတယ္။ ကိုေအးေသာင္ မယ္မယ္ရရ အလုပ္ေတာ့မလုပ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္သတိထားမိသေလာက္ အားအားရွိဝိတ္မေနတာမ်ားတယ္။ သူ႔ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ကလည္း တကယ့္ကုိ လူငယ္ေတြအားက်စရာ။ က်ေနာ္ေတာင္ သူ႔အားက်ၿပီး သူဝိတ္မတဲ့႐ံုထဲမွာ ဝင္က်င့္ဖူး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

62

ေသးတယ္။ တပတ္ႏွစ္ပတ္တည္း ဆုိေတာ့ဘာမွ မထူးခဲ႔ပါဘူး။ နံပိန္က နံပိန္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က လူဖလံေလး ဗ်။

သူ႔ညီက

ကိုဟန္တင္ဗ်၊

သူလည္း

တသက္လံုး

ဖဲပဲ

႐ုိက္ေနတာ။ ကိုဟန္တင္ မုဒိမ္းမွဳ ျဖစ္တယ္လည္း ၾကားဖူး တယ္၊ ေသခ်ာေတာ့မသိဘူး။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က မုဒိန္းမွဳဆုိတာ လူေတြ အရမ္းအံ့ၾသၾကတဲ့ အမွဳမို႔ က်ေနာ္ လည္း

အံ့ၾသၿပီး

ေမြးစားတဲ့

မွတ္မိေနတာပါ။

ျမင့္ျမင့္ေအး

ေနာက္

ဆုိတာရွိေသးတယ္။

ေဒၚဝါႏု သူက

ေယာက်္ားလွ်ာ။ ကိုေအးေသာင္႔ အေမက ခ်မ္းသာေတာ့ အေမ့စည္းစိမ္န႔ပ ဲ ဲ ရွိဳးထုတ္ေနတာမ်ားတယ္။ သူ႔ မိန္းမ မခင္သန္း ကေတာ့ ငါးေရာင္းတယ္။ ကေလးေတြ ရွိတာေပါ့။ ဝင္းဝင္းေမာ္။ စုိးသန္း။ ေအးေအး ေမာ္ သံုးေယာက္ေတာင္။ ကိုေအးေသာင္က အရက္မေသာက္ရင္ တကယ့္ လူေကာင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ အရက္ေသာက္တ့အ ဲ ခါ လူတကာကုိ ေလွ်ာက္ရမ္းေတာ့တာပဲ။ ရမ္းရင္လည္း လမ္းမေပၚ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ၿပီး တရပ္ကြက္လံုးကို ခ်ဲ႕လင့္ ေတာင္းေတာ့တာပဲ။ လက္ထဲမွာလည္း လက္စြဲေတာ္ မွိန္းလွံႀကီးနဲ႔။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီလွံႀကီးနဲ႔ဘယ္ကင္းခဲ့မလဲ။ သူမူးၿပီး က်ေနာ့္ကို လာရမ္းလို႔ က်ေနာ္က စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာနဲ႔ ခင္ဗ်ား ထုိးရဲရင္ ထုိးလုိုက္စမ္းဗ်ာ ဆုိၿပီး လွံကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ေရွ႕မွာ အက်ႌရင္ဘတ္ျဖဲၿပီး ရင္​္ဆိုင္ခ႔ဖ ဲ ူးတယ္။ ျပန္ေတြးရင္ အသည္းယားသဗ်ာ။ အဲဒီ လွံေပါ့ ဗ်။ သူ႔အေဖ ဦးသိန္းေမာင္ကုိ ထိုးသတ္ခ့တ ဲ ့လ ဲ ွံ။ ကိုေအးေသာင္န႔က ဲ ိုဟန္တင္ သားႏွစ္ေယာက္စလံုး မလိမၼာေတာ့ ဦးသိန္းေမာင္ဟာ စိတ္ပ်က္ၿပီး ရဟန္းေဘာင္ ဝင္သြားေသးတယ္။ သံုးေလးႏွစ္ေနမွ လူျပန္ထြက္လာတယ္။ အမွန္က သားအရင္းလက္ခ်က္န႔ဲ ေသရမယ္႔ဝဋ္ေၾကြး ပါလာတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ေလာကႀကီးက ေတာ္ေတာ္ဆန္းၾကယ္တာဗ်။ ကိုေအးေသာင္ သူ႕အေဖကို မသတ္ခင္ ကမာရြတ္ ေစ်းႀကီးပုိင္းက လူမုိက္ေတြန႔ဲ ဓားခ်င္းခုတ္ၾကတာ ကိုေအးေသာင္ မေသ႐ံုတမည္ ခံလုိက္ရေသးတယ္။ ေဇယ်ဝတီေက်ာင္းေရွ႕မွာ အထည္စေတြ ခင္းေရာင္းတဲ့ သူ႕ညီမ(ေဒၚဝါႏု ေမြးစားသမီး) ကို ေနာက္ရေျပာင္ရပါ့မလား ဆုိၿပီး

ဓားပြဲျဖစ္ကုန္တာပဲ။

သူ႕လက္ေမာင္းမွာ

ကိုေအးေသာင္

အတြင္းလူနာအျဖစ္

ေသရာပါ ဓားခုတ္ရာႀကီးကုိ

က်ေနာ္

ေတာ္ေတာ္ၾကာ

ေဆး႐ံုတက္ရေသးတယ္။

အခုထိ ျမင္ေယာင္ေနတုန္း။ ေအးေလ၊ ဒီတုန္းက

သူေသသြားရင္ သူ႕အေဖကို သူ ျပန္မသတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တခုက

ကိုေအးေသာင္မွာ

ဝက္႐ူးျပန္ေရာဂါလို႔

ေခၚတဲ့

တက္တတ္တ့ေ ဲ ရာဂါ

ရွိတယ္ဗ်။

အထူးသျဖင္႔

အရက္ေသာက္ၿပီး ေနာက္တရက္ ႏွစ္ရက္ဆုိ သူ တက္ေတာ့တာပဲ။ တခါ တခါ လူမသိသူမသိ တက္ေနတာလည္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ႏွစ္ခါကယ္ဖူးတယ္။ တခါက အိပ္ေနရင္း တက္ၿပီး ေခါင္းရင္းအေပါက္ကျပဳတ္က်၊ အိမ္ေအာက္ ရႊံ႕ဗြကထ ္ ဲမွာ တခူးခူးနဲ႔တက္ေနတာ။ မနက္ကုိးနာရီေလာက္ က်ေနာ္ အိမ္မွာတေယာက္တည္း ရွိေနတုန္း ၾကားရတဲ့ အသံႀကီးက ထူးဆန္းပါတယ္ ဆုိၿပီး က်ေနာ္ သူ႕ အိမ္ေအာက္ငံု႕ၾကည့္ရာက ေတြ႕တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခါက သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ဆားအိုးထဲ လက္ႏွဳိက္ရင္း “တက္” သြားေတာ့ အိုးနဲ႔မ်က္ႏွာ ေဆာင့္မိၿပီး ေမ့ေနတာ။ က်ေနာ္က သူ႔အိမေ ္ ရွ႕ ဝိတ္႐ံုမွာ ေရာက္ေနတုန္းမုိ႔ ကယ္လုိက္ႏုိင္တာ။ ဒီေက်းဇူးထင္ပါရဲ႕၊ က်ေနာ္႔ရင္ဘတ္ကို လွံစာ မေကၽြး လုိက္တာ။ သူက အရက္ေသာက္ ဝက္႐ူးျပန္ၿပီး ဆရာဝန္ေတြဘာေတြန႔ျဲ ပၿပီးရင္ တကယ့္လူေကာင္း ျပန္ျဖစ္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

63

သြားျပန္ေရာဗ်။ တလမ္းလံုး တအိမ္ဝင္တအိမ္ထြက္ သူမူးတုန္းက မွားခဲ႔႐ုိင္းခဲ႔တာေတြ ေဗြမယူဘုိ႔၊ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေလွ်ာက္ေတာင္းပန္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ့္လည္း ေျပာပါ့ဗ်ာ။ “ငါ့တူ ဦးေလးကို စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္။ ငါ့ဝိတ္ျပားေတြ မင္းယူထား။ ဝိတ္မတယ္ ဆုိတာ ေျခသလံုး၊ ေနာက္ေၾကာ၊ လက္ဖ်ံ၊ ခါး၊ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ႀကီးလာေအာင္ လုပရ ္ တာ၊ တေနရာတည္း စြတ္မလုပ္န႔။ဲ အရမ္းပင္ပန္းေအာင္လည္း မလုပ္န႔”ဲ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ေက်နပ္တာေပါ့ဗ်။ သူက ေတာင္းပန္ေနၿပီပဲ။ ေနာက္ဆို က်ေနာ္ အကင္းပါးသြားတယ္။ သူမူးလာရင္ ေရွာင္ေနလိုက္တယ္ေလ။

အဲဒီ ရက္ပိုင္းက သူ႔မိန္းမ မခင္သန္း ေစ်းရင္းဖို႔ ေငြထပ္လုိသလုိလိုေတာ့ၾကားတယ္၊ အိ​ိမ္ခ်င္းကပ္ေနတာကုိး။ ခါတိုင္းလည္း ကိုေအးေသာင္ သူ႔အေမဆီ သြားေတာင္းေနက်၊ ရေနက်ပါ။ ဒီတခါ အသံထြက္လာတာက သူ႔အေဖ ဦးသိန္းေမာင္ လူထြက္လာၿပီး ၾကားထဲကဟန္႔ေနလို႔ ေဒၚဝါႏုႀကီးက ထုတ္မေပးဘူးလို႔လည္း အသံသ့သ ဲ ႔ဲ ၾကားတယ္။ ေနာက္တရက္ ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ ညေန ငါးနာရီခြဲေလာက္မွာ ကိုေအးေသာင္ မူးျပန္ေရာဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း လက္စြဲေတာ္ အရိႏၵမာလွံႀကီးနဲ႔ပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း နပ္ေနၿပီဆိုေတာ့ လမ္းထိပ္ဖက္ ထြက္သြား လုိက္တယ္။ လမ္းထိပ္က တံတားေပၚမွာ သူ႔ညီ ကိုဟန္တင္ ရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္႔ကိုေတာင္ လွမ္းေျပာေသးတယ္။ လူမိုက္ႀကီး၊ မူးရမ္းေနျပန္ၿပီ မဟုတ္လား တဲ့။ မၾကာဘူးဗ်၊ ကိုေအးေသာင္ လမ္းထိပ္ထြက္လာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္ ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး သူ႔အေဖ အိမ္ဘက္ထြက္သြားတယ္။ ဘာတဲ့ ငါ -ိုးမသား ႀကီး ကိုိသတ္ပစ္မွ ေအးမယ္တ့။ဲ က်ေနာ္က သူ႔အေဖကို ႀကိမ္းတယ္လုိ႔မထင္ဘူး၊ ကိုဟန္တင္ ကေတာ့သိပံုရတယ္။ “သက္ခိုင္ .. ေအးေသာင္ သူ႔အကိုန႔ဘ ဲ ာညိေနျပန္ၿပီလဲမသိဘူး” တဲ့။ သူ႔အကို ဆိုတာ ဦးသိန္းေမာင္ကို ရြဲ႕ေျပာေနတာဗ်။

က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး နာရီဝက္ေတာင္ မရွိတတ္ေသးဘူး ထင္ပါ့ဗ်ာ။ တရပ္ကြက္လံုး ကမာရြတ္တနယ္လံုး သတင္းဆုိးႀကီး တခု ပ်ံ႕လာေတာ့တာပါပဲ။

ကိုေအးေသာင္ သူ႔အေဖ ဦးသိန္းေမာင္ကုိ လွံန႔ထ ဲ ုိးသတ္လိုက္တာ ေသၿပီ တဲ့ ဗ်ာ။

က်ေနာ္ ေဒၚဝါႏုတုိ႔အိမ္ေရွ႕ ေျပးၾကည့္မိေသးတယ္။ ရဲေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနၿပီ။ ေဒၚဝါႏုလည္း အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ငိုေနတယ္ .. ကိုသိန္းေမာင္ေရ႕၊ ရွင့္ေသတြင္း ရွင္ျပန္လာတာလား၊ ရွင့္သားအလိမၼာႀကီး လက္ခ်က္န႔ေ ဲ သရပါေပါ့ လား ....၊ ေနာက္ ပါေသးတယ္ ... “ က်မသား ေရာဂါသည္ အ႐ူးကို မဖမ္းၾကပါနဲ႔ ...” တဲ့။ ေအးဗ်ာ၊ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာျမင္ကြင္းနဲ႔ အသံေတြခ်ည္းပဲ။ ေဘးအိမ္က လူေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာၾက။ ကိုေအးေသာင္ အေဖက ကိုေအးေသာင္ လွံန႔ဝ ဲ င္လာေတာ့ ထမင္​္းစားေနတုန္း တန္းလန္းႀကီးတဲ့။ ခင္ဗ်ားကို သတ္မယ္၊ ခင္ဗ်ားကို သတ္မယ္ လို႔ ကုိေအးေသာင္ က လွံတဆဆ၊ ထိုးမယ္တကဲကဲန႔ရ ဲ ြယ္လိုက္ ႀကိမ္းလိုက္လုပ္ေန ေတာ့ ဦးသိန္းေမာင္က “ငါ့သားရယ္ အေဖ႔ကို မသတ္ပါနဲ႔” လုိ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး ကိုေအးေသာင္ကို ဦးခ် ကန္ေတာ့သတဲ့။ ကန္ေတာ့ေနတုန္း ဦးသိန္းေမာင္ ရင္ဝကို ကိုေအးေသာင္ လွံခ်က္ဝင္သြားေတာ့တာပါပဲတ့ဗ ဲ ်ာ။ ေျပာရင္းေတာင္ ၾကက္သီး ထသဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

64

ေနာက္ ကိုေအးေသာင္ကို ႐ံုးတင္တရားစြဲတယ္။ ဝက္႐ူးျပန္ေရာဂါသည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မူးေနလို႔ ျဖစ္ရေၾကာင္းေတြ တရား႐ံုးမွာ ထုေခ်တယ္လို႔လည္း သူ႔သား စိုးသန္းဆီက သိရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ကိုေအးေသာင္ ေထာင္ ဆယ္ႏွစ္ က်သြားတယ္။ ဇာတ္လမ္​္းက မၿပီးေသးဘူးဗ်။

ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားခဲ့သလဲေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ ခန္႔မွန္းေျခ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ စုိးသန္းေလးက က်ေနာ္ အိ​ိမ္ေရွ႕မွာ ေရခ်ဳိးေနတုန္း ... “ဆရာ .. ေနာက္ တလဆို အေဖ လြတ္ေတာ့မယ္” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း “ေအးကြာ လြတ္လာရင္ ေကာင္းတာေပါ့” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒေ ီ တာ့ က်ေနာ္က ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါကို ခဏထားပါ၊ ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး၊ ဆယ္ရက္ဝန္းက်င္မွာ စိုးသန္း ေရာက္လာျပန္တယ္ ... “ဆရာ၊ အေဖ ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားၿပီ” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း “ဟ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ၊ မင္းေျပာေတာ့က်န္းက်န္းမာမာဆုိ၊ ေနာက္တလ ၾကာရင္ လြတ္ေတာ့မယ္ဆို” ဆိုေတာ့ စိုးသန္းက အေဖ႔ကို “ေထာင္ထဲက လူမိုက္ေတြက လြတ္ခါနီးမွာ ေစာင္န႔အ ဲ ုပ္ၿပီး ဝိုင္း႐ုိက္ၾကတာတဲ့၊ လူ႐ုပ္မေပၚေအာင္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အ႐ုိက္ခံထားရလုိ႔ က်ေနာ္တို႔မိသားစုေတာင္ အေလာင္းကို မၾကည့္လုိက္ရဘူး” တဲ့။ ေအးဗ်ာ၊ ေတြးလုိက္ရင္ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ။ ကုိေအးေသာင္ ဆက္ ဆိုဆိုေနတာ ရွိပါေသးတယ္။ “စီးပြားေရးရယ္ ႀကီးပြားေရးရယ္ သမီးရည္းစား အေရးလည္း ေအာင္ပါေစ၊ ျပည္တဝွန္းမွာ လွဴဒါန္းမဲ့သူေတြ ... ေအာင္ပါေစ၊ မဂၤလာ ရက္ျမတ္လက္ထပ္မယ့္သူေတြ ... ေအာင္ပါေစ၊ ျမန္ျပည္တိုင္းမွာ ၾကံစည္တိုင္း ေအာင္ပါေစ ...” တဲ့ဗ်ာ။ နားထဲၾကားေနတုန္းပဲ။ သူကေတာ့ အရက္ေၾကာင့္ ဘာတခုမွ ေအာင္မသြားခဲ့ဘူး။ ကဲ ... အဲဒါ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေတြ႔ အဇာတသတ္ ဇာတ္လမ္းပါပဲ ဗ်ာ။

တက္တတ္တ့ေ ဲ ရာဂါက ေဆးဝါးေတြန႔က ဲ ုရင္ သက္သာေပ်ာက္ကင္းႏိုင္တ့ဲ ေရာဂါပါ။ အခုက အရက္ ဝင္႐ႈပ္တာနဲ႔ ပို႐ႈပ္ကုန္တယ္ ထင္တာပဲ။ အမိအဘကို သတ္တ့သ ဲ ူဟာ ဒီဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္အားထုတ္အားထုတ္၊ တရားထူး မရႏိုင္ဘူးလို႔

ဗုဒၶစာေပေတြမွာ

ေဖာ္ျပထားတယ္။

က်ေနာ္လား

အဲဒီအခ်ိန္က

ေက်ာင္းဆရာ ဆိုေတာ့ ခြက္ပုန္းေပါ့။ ဒီလို အသိဉာဏ္ေတြလည္း မေပၚေသးဘူးေလ။

http://www.mindin.info/

အရက္ေသာက္တတ္ေနၿပီ။

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

65

tcef; (16) - vlonf EdkifiHa&;owå0gjzpfonf

ရဲဘက္စခန္းတြင္ ေရဒီယို နားေထာင္ခြင့္ရသူမွာ ထံုးစံအတိုင္း ကိုသက္ခုိင္ တေယာက္တည္းပင္။ အက်ဥ္းသား ရဲဘက္ ေရဒီယို နားေထာင္ခြင္႔မရွိ။ ကိုသက္ခုိင္က ဆိုနီေရဒီယိုတလုံးႏွင့္အခ်ိန္မွန္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။ စခန္းတာဝန္ခံ ဦးေအးႏုိင္ က အစ “ကိုသက္ခိုင္ ဘာသတင္းထူးေသးသတုန္းဗ်” ဟု ခဏခဏ ေမးသံၾကားသည္။ တရက္ အေဆာင္ေပၚကို ေရဒီယို ကိုင္တက္လာေသာ ကိုသက္ခုိင္ ျပံဳးေစ့ေစ့ ျဖစ္ေနသျဖင္႔ ........ “ကိုသက္ခိုင္ ဘာေတြ သတင္းထူးလုိ႔ ျပံဳးေနတာလဲ ဗ်” ဟု က်ေနာ္က ေမးလိုက္မိသည္။ “ေအာ္ .. ျမန္မာျပည္ကုိ လူ႔အခြင့္အေရး ကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ ပီညဲ႐ိုး လာတယ္တ့”ဲ “ပီညဲ႐ုိးလာတာ ရီစရာလား ဗ်” “ဟုတ္တယ္၊ လူအခြင့္အေရး အတြက္လာတဲသ ့ ူက သူ႔ အခြင့္အေရးေတာင္ မရတာကို သေဘာက်လုိ႔” “ဘာလဲဗ်ာ။ မရွင္းမရွင္းနဲ႔” “ေအာ္၊

ပီညဲ႐ိုးက

အင္းစိန္ေထာင္ထမ ဲ ွာ

ရွိတ့အ ဲ က်ဥ္းသားေတြန႔ဲ

သီးသန္႔အခန္းတခုထဲမွာ

ေတြ႔တယ္တ့။ဲ

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာရေအာင္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလုိ အက်ဥ္းသားနဲ႔ေျပာေနတုန္း အခန္းထဲမွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္တပ္ထားတဲ့ အသံဖမ္းစက္ ေတြ႔သတဲ့။ ပီညဲ႐ုိးလည္း ေဒါသ ထြက္၊ စားပြဲေတြ ဘာေတြ လက္သီးနဲ႔ထုၿပီး ျပန္သြားသတဲ့” “ေနပါအံုး ကိုသက္ခိုင္၊ ခင္ဗ်ားက ႏုိင္ငံေရးေတြ ဘာေတြ စိတ္ဝင္စားသလား ဗ်” “လူေတြ အေၾကာင္းမွန္သမွ် က်ေနာ္ အကုန္စိတ္ဝင္စားတယ္” “ဒါဆို ႏုိင္ငံေရးေတြ ဘာေတြလုပ္ဘူးလား” “က်ေနာ္ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာကို သီးသန္႔မလုပ္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္မွန္တယ္ ထင္တ့၊ဲ ႏုိင္ငံအေရးနဲ႔ပတ္သက္တာေတြ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ဖူးတယ္” “ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားက စီးပြားေရးသမား ဆို” “စီးပြားေရးလုပ္တ့သ ဲ ူ ေငြရွာေနတဲ့သူ ႏုိင္ငံအေရးမလုပ္ရဘူးလုိ႔ ဘယ္ဒႆနိက ဆရာက ေဟာခဲ့လို႔လ”ဲ “ဒါဆို ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ အေရးအခင္းတုန္းက ပါခဲ့ေသးတယ္ေပါ့” “ေနအံုးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေျပာမွ စဥ္းစားမိတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝထဲကို တုိင္းေရးျပည္ေရးေတြ ဝင္တာ ၁၉၇၄-ခုႏွစ္ေလာက္က ဗ်။ မွတ္မွတ္ရရ ဗ်ာ၊ ဆင္မလုိက္ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးအတြက္ ဆႏၵျပတာကို စစ္တပ္က ေသနတ္န႔ဲ ပစ္ၿပီး ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့တုန္းကေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) အဲဒီ

ႏွစ္ေတြက

66

အေရးအခင္းေတြ

ဆက္တုိက္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဗ်။

ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊

ေနာက္

မွဳိင္းရာျပည့္၊

ေနာက္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုး ဆုိပါေတာ့” “ခင္ဗ်ားက အဲဒီ အေရးအခင္းေတြအားလံုးထဲမွာ ပါခဲ့တာလား” “ၾကံဳခဲ့ပံုကို ေျပာမယ္ေလ၊ ပါတယ္မပါဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားဆံုးျဖတ္။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝေျပာမလို႔ပ်ဳိးေနတုန္း အေရးအခင္းေတြက ဝင္လာျပန္ၿပီ”

ခင္ဗ်ားကလည္း ဘာမွေတာင္ မေျပာရေသးဘူး၊ အထင္တႀကီး ၾကည့္ေနျပန္ၿပီ။ အလုပ္သမားအေရးခင္း ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္က ရွစ္တန္းေလာက္ပဲရွိေသးတာ။ ခေရေစ့ တြင္းက် ဘယ္လိုလုပ္ သိပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ တရားျခင္း မတရားျခင္း ဆုိတာေလာက္ေတာ့ ရိပ္မိတ့ဲ အရြယ္ဗ်။ အလုပ္သမား အေရးအခင္းမွာ တကယ္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါခဲ႔တာက က်ေနာ့္

အေဖ့ညီ

က်ေနာ့္

ဦးေလး၊

ဦးေလး

ကိုေက်ာ္ႏုိင္

ဗ်။

ဘယ္ကလာ

ႏိုင္ငံေရးသမား

ဟုတ္ရမလဲ၊

ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ဗ်။

ဦးေလး

ကုိေက်ာ္ႏိုင္က

ရဟန္းဘဝနဲ႔

ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္

ေနခဲ့တယ္၊

ေနာက္မွ

လူထြက္

လိုက္တာ။

လူထြက္တာကလည္း က်ေနာ္႔အကို စနက္ေၾကာင့္။ က်ေနာ္႔အကို သက္ပုိင္က က်ေနာ့္အရင္ ရန္ကုန္ကို အေဖက ေခၚထားတာ။ သူက က်ေနာ့္ထက္ ေျခာက္လေလာက္ေစာၿပီး ရန္ကုန္ကို ေရာက္တယ္။ ေရာက္ခါစ ဆုိေတာ့ သက္ပုိင္ကုိ အေဖ့ညီ ဦးဇင္း ဦးေက်ာ္ႏုိင္ ေက်ာင္းမွာ ခဏထားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထုိင္ ႏွစ္ပါးဗ်။ တပါး​းက ဦးသုနႏၵတ့၊ဲ တပါးက က်ေနာ့္ဦးေလးေပါ့။ ကိုသက္ႏုိင္ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး တလ ေလာက္ရွိေတာ့ အဲဒီက ေက်ာင္းသားႀကီး ကိုသန္းေအာင္ ဆိုတ့ဲ ေမာင္က အႏုိင္က်င့္လို႔ ဆိုၿပီး ရန္ထျဖစ္ၾကတယ္။ ျဖစ္တ့အ ဲ ခ်ိန္က ဘုန္းႀကီးေတြ ဆြမ္းစားခ်ိန္ႀကီး။ ဘုန္းႀကီးေတြန႔ဲ မလွမ္းမကမ္းဆုိေတာ့ အသံသိပ္မထြက္ဘဲ ႀကိတ္ျဖစ္ေနတာ။ အကိုက စိတ္မထိန္း ႏုိင္တာနဲ႔ အနားက ဘုန္းႀကီးဖိနပ္န႔ဲ သန္းေအာင္ကို ေကာက္ပစ္လိုက္တာ ဦးသုနႏၵ ဘုန္းေပးေနတဲ့ ဆြမ္းစားပန္းကန္ထဲ တည့္တည့္ ေရာက္သြားပါေလေရာတဲ့။

ဦးသုႏၵက ထေဆာ္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ေတြ႔တ့သ ဲ စ္သား သံုးႏွစ္ပုိင္းေကာက္ၿပီး ဦးသုနႏၵက က်ေနာ္႔အကိုကို ႐ိုက္ေတာ့ တာေပါ့။ ေဘးက ဦးဇင္း ဦးေက်ာ္ႏုိင္က အစေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ေဒါသႀကီး လာတဲ့ ဦးသုနႏၵကုိ “ကိုယ္ေတာ္ရယ္ ... ကေလးမို႔ ျဖစ္တာပါ၊ ေတာ္ပါေတာ့” ဝင္တားရာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးခ်င္းပါ ရန္ပြဲ ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကိုပါ ခြဲဘုိ႔ျခမ္းဘုိ႔ေတြ ျဖစ္လာၿပီး ဦးေလး ဦးေက်ာ္ႏုိင္ လူထြက္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ တဲ့။ လူထြက္ၿပီး အေဖနဲ႔ လာေနတယ္။ ေနာက္မၾကာပါဘူး။ အိမ္နီးနားက မေစာၾကည္န႔ဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ေနာက္ ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္တယ္။ အလုပ္သမား အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ လုပ္သက္ ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏစ ွ ္ ေလာက္ ရွိၿပီ။ ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းက က်ေနာ္တို႔အိမ္န႔ဲ နီးတယ္ဗ်။ ကမာရြတ္ဘူတာနဲ႔ လွည္းတန္းဘူတာ ၾကားမွာ။ အဲဒီ တုန္းက အခုလို တိုက္ေတြတာေတြ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းတဝိုက္မွာ ၾကည့္ေလရာ ကန္စန ြ ္းခင္း ေတြခ်ည္းပဲ။ ရႊံ႕ႏြံထူလြန္းလို႔ ဆင္ေတာင္မလိုက္တာေၾကာင့္ ဆင္မလိုက္လို႔ေခၚတယ္လည္း ၾကားဖူးတယ္ဗ်။ ဦးေလး ကိုေက်ာ္ႏုိင္က အဲဒီ သေဘၤာက်င္းက ဖိုမင္ ဆုိလားပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

67

အဲဒီရက္ပိုင္းေတြက ဦးေလးကိုေက်ာ္ႏုိင္ ေျပာတဲ့အထဲမွာ အထက္လူႀကီးေတြ လုပ္ပံုကိုင္ပံု သိပ္မဟုတ္ဘူး၊ ဆူဆူပူပူ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္တ့။ဲ အလုပ္နားခ်ိန္ေတြ အခိ်န္ပို လုပ္ခေတြ သတ္မွတ္တာ မတရား ႏို္င္ထက္စီးနင္း က်တယ္တ့၊ဲ သူကိုယ္တုိင္လည္း သိပ္ေက်နပ္ပံု မေပၚဘူး။

ေနာက္သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းမွာ ဆႏၵျပကုန္ၿပီဆိုၿပီး အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ေစ်းေတြ ေက်ာင္းေတြမွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အေဖလည္း သေဘၤာက်င္းဘက္ သူ႔ညီကို စိတ္မခ်ဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ သေဘၤာက်င္းဘက္ကို လုိက္သြားတယ္။ အေဖျပန္လာေတာ့ ဦးေလး ကိုေက်ာ္ႏုိင္ပါမလာဘူး၊ အထဲမွာ ပိတ္ၿပီး ဆႏၵျပေနလုိ႔မေတြ႔ခ့ရ ဲ ဘူးတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ဗ်ာ၊ ဆႏၵျပတယ္ဆုိတာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မတရားတာကို ဆန္႔က်င္တယ္ ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့သိတယ္ေလ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဦးေလးကိုေက်ာ္ႏုိင္ျပန္လာတယ္၊ တုိက္ပြဲက မၿပီးေသးဘူးတဲ့။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ အလဲ့ ... ဘုန္းႀကီး လူထြက္ ကေတာင္ တိုက္ပြဲေတြ ဘာေတြ ေျပာလို႔ပါလား ေတြးမိေသးဗ်ာ။ ဦးေက်ာ္ႏုိင္

ေျပာျပတဲ့အထဲမွာ

အလုပ္သမားေတြအတြက္

လုပ္အားခတိုးေပးဘုိ႔၊

အခ်ိန္ပုိ

လုပ္ခ

ျပင္ဆင္

သတ္မွတ္ဘုိ႔၊ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးဆုိလား ပါေသး၊ ဒါေတြ မရရင္ သပိတ္မလွန္ၾကဘူး ဆုိပဲ။ ေနာက္ဦးေလး ကိုေက်ာ္ႏုိင္ ျပန္သြားတယ္၊ ဦးေလး ကိုေက်ာ္ႏုိင္ ျပန္လာလိုက္ ျပန္သြားလုိက္လုပ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ မွန္းေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ သေဘၤာက်င္းမွာ စစ္တပ္က ေသနတ္န႔ပ ဲ စ္ကုန္ၿပီေဟ့ ဆုိၿပီး အရပ္ထဲမွာ ပြက္ေလာ႐ုိက္ကုန္ျပန္တယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္အၾကာမွာ ဦေလးကိုေက်ာ္ႏုိင္ တကုိယ္လံုးစုတ္ျပတ္ၿပီး ဗြက္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကုန္းေပၚကေရာ ေရထဲကပါ ညႇပ္ပစ္လို႔အလုပ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္​္မ်ားမ်ား ေသကုန္ၿပီတ့၊ဲ သူက ေျမာင္းထဲမွာ ဝပ္ၿပီး ေနရာက ေျမာင္းအတုိင္း အျပင္ဘက္ကုိ ေရာက္ေအာင္ ထြက္လာခဲ့တာတဲ့၊ သူ႔ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ မေၾကမခ်မ္း ေျပာေနတယ္။ “ေတာ္ေတာ္မိုက္႐ိုင္းတဲ့ေကာင္ေတြကြာ၊ လက္နက္မရွိတ့အ ဲ လုပ္သမားေတြကို ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္တာ၊ အကုန္ေသေအာင္ကို ပစ္တာကြာ၊ ႐ုိင္းခ်က္ကေတာ့ကြာ၊ ႐ုိင္းခ်က္ကေတာ့ကြာ” နဲ႔၊ တကြာတည္း ကြာေနတာ ေတာ္ေတာ္န႔မ ဲ ၿပီးဘူး။ က်ေနာ္လား၊ ဘယ္ေက်နပ္မလဲ။ က်ေနာ့္ဦးေလးက လူေအးလူ႐ိုး၊ ဘုန္းႀကီးလူထြက္။ မတရားတာမို႔ သူပါတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ လုပ္ခ တိုးေပးဘုိ႔၊ အခ်ိန္ပို ျပန္သတ္မွတ္ေပးဘုိ႔ ေတာင္းဆုိတ့အ ဲ လုပ္သမားေတြကို ေသနတ္န႔ပ ဲ စ္တယ္ ဆိုတာ ဒါ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွ မဟုတ္တာ။ မေတာ္တေရာ္ မတရားလုပ္တာလုိ႔က်ေနာ္ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ ဦးေလး ကို က်ေနာ္ယံုတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ အနီတုိ႔အျပာတုိ႔ဆုိတာ သူန႔ေ ဲ ဝလာေဝး။

ေနာက္ က်ေနာ္ ကိုးတန္း ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ ထပ္ၾကံဳ တာက

ဦးသန္႔

အေရးအခင္း။

ဦးသန္႔

အေရးအခင္း

ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဦးသန္႔ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိတယ္ဗ်။ တကၠသိုလ္ စိန္တင္ ထင္ပါရဲ႕။ သူေရးတဲ့ ပန္းတေနာ္ ဦးသန္႔စာအုပ္လည္း ဖတ္ၿပီးၿပီ။ သူ႔အေၾကာင္း လည္း ေလးတန္းငါးတန္း ဖတ္စာထဲမွာ သင္ရတယ္ေလ။ ဘာတဲ့၊ တိုင္တုိင္

တတိယ

ကမၻာစစ္ျဖစ္မည့္အေရးကို

တားဆီးေပးႏုိင္ခ့ျဲ ခင္းတဲ့။

ျပႆနာေၾကာင္႔

အေမရိကန္န႔႐ ဲ ုရွ

တခုက

ႏွစ္ႀကိမ္ က်ဴးဘား

စစ္ျဖစ္လုလုဆဲဆဲ

အထိ တင္းမာ တာတဲ့။ က်ဴးဘားႏိုင္ငံဖက္ကို ေမာင္းေနတဲ့ ႐ုရွ သေဘၤာေတြေပၚမွာ စစ္လက္နက္ေတြ တင္လာတယ္ ဆိုၿပီး အေမရိကန္ ေရတပ္သေဘၤာေတြက လမ္းကျဖတ္ၿပီး ပိတ္တာ ဆုိ႔တာေတြ လုပ္တယ္တ့။ဲ ႐ုရွေတြကလည္း

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

68

ရွာတာေဖြတာ လက္မခံလို႔ ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လုနီးနီး အေျခဆုိက္သြားတယ္တ့။ဲ အဲဒါကို ဝင္ရွင္းတာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔တ့။ဲ အစံုပါပဲဗ်ာ။ ဦးသန္႔ဟာ ဦးေႏွာက္ေကာင္းလြန္းလို႔ သူေသရင္ သူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ ဘယ္လုိ ဖြဲ႔စည္းထားသလဲ သိရေအာင္ ဝယ္ခ်င္တ့သ ဲ ူေတြေတာင္

ရွိဆိုလား။

ေနာက္သူက

ကုလသမဂၢမွာ

တာဝန္ထမ္းေနတုန္း

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း

နဲ႔

အဆင္မေျပဘူး ဆုိတာလည္း ပါရဲ႕။ ျမန္မာႏုိင္ငံသား တေယာက္ ဒီလုိ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေနတာ က်ေနာ္ ဂုဏ္ယူတယ္၊ အားလည္း က်တယ္။

ေနာက္ ဦးသန္႔အလုပ္က အနားယူၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ကြယ္လြန္ၿပီဆုိတ့ဲ သတင္းထြက္လာပါတယ္။ ဦးသန္႔က သူ႔ရဲ႕အေလာင္းကို သူမကြယ္လြန္ခင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပို႔ေစလုိတ့ဲ ဆႏၵရွိသတဲ့။ အဲဒီ ဦးသန္႔ကို ျမႇဳပ္ႏွံဖုိ႔ အစုိးရက ၾကံေတာ သုႆန္မွာ ေနရာေပးတယ္တ့။ဲ ျပည္သူလူထုကေတာ့ မေက်နပ္ၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ ဦးသန္႔ရဲ႕႐ုပ္အေလာင္းဟာ အထူးျပဳလုပ္ထားတဲ့ခမ္းနားလွပတဲ့ အလ်ဴမီနီယမ္ ေခါင္းတလားႀကီးနဲ႔ မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္ကုိ အေလာင္းကုိ

ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေလဆိပ္ကေန

အဲဒီမွာတင္ က်ဳိကၠဆံကြင္း၊

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ က်ဳိကၠဆံကြင္းကေန

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္

ဦးသန္႔ရဲ႕

ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေရွ႕ကို

သယ္သြား ၾကေရာ။ ေသခ်ာသိေနတယ္ေလ၊ ဆယ္တန္း ေရာက္ေနၿပီ၊ သတင္းစာေကာင္းေကာင္းဖတ္တတ္ေနၿပီပဲ။ ဒါတြင္ ဘယ္ကမလဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြ႔ႏ ဲ ွင္းသဘင္ေရွ႕အထိပါ သြားၾကည့္တာေပါ့၊ အိမ္န႔သ ဲ ိပ္မေဝးလွဘူး။ ေအးေလ၊ ကမာရြတ္ ဘူတာ႐ံုလမ္းနဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဟာ တမိုင္ခြဲထက္မပိုဘူး။ အင္းယားကန္ သြားေနက် ျဖတ္လမ္းကဆို ပိုေတာင္ နီးေသးဗ်ာ။ ဦးသန္႔ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းထည့္ထားတဲ့ သတၱဳေရာင္ ေခါင္းတလားႀကီးကို က်ေနာ္ ျမင္ရတယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး စုေဝးေရာက္ေနၾကတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ႐ိုက္ေနတယ္။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ သူတို႔ကုိ ေထာက္ခံေနတယ္။ လူကေတာ့ ငခၽြတ္ပဲ။ ဒီေလာက္ အရည္အခ်င္းရွိၿပီး တုိင္းျပည္ ဂုဏ္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကုိ ၾကံေတာလုိ ေနရာမ်ဳိးမွာ ေျမျမႇဳပ္လုိက္ၾက ဆုိတာ တခုခုေတာ့ မွားေနသလုိပဲလုိ႔ က်ေနာ္ စိတ္က ခံစားေနရတယ္။

အဲဒီ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မွာ သိပ္မၾကာလုိက္ဘူးဗ်။ ေနာက္ ေလးငါးရက္အတြင္း ထင္ပါရဲ႕။ အစိုးရက သင့္ေတာ္တ့ေ ဲ နရာ ခ်မေပးလို႔ ဦးသန္႔ရဲ႕႐ုပ္အေလာင္းကုိ မႏၱေလးေဆာင္န႔ဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဟယ္ရီတန္အုတ္ဂူရွိတ့ဲ ေျမကြက္လပ္ႀကီးမွာ ေျမျမႇဳပ္လုိက္ၾကတယ္။

အဲဒီ

အုတ္ဂူ

ဒီဇိုင္းကို

ရန္ကုန္

စက္မွဳတကၠသိုလ္

ေက်ာင္းသားေတြက

ဆြဲတာတဲ့၊

အနီးကပ္ေတာ့ က်ေနာ္ မျမင္ရဘူးဗ်။ ခပ္႐ိုး႐ုိး တည္တည္တန္႔တန္႔ ဒီဇုိင္းေလာက္ပဲ မွတ္မိတယ္။ ေနအံုးဗ်၊ အဲဒီ ကြက္လပ္ႀကီးက ဦးေနဝင္း အာဏာသိမ္းစက မိုင္းခြဲ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တ့ဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးေနရာေဟာင္း တဲ့။ တျဖည္းျဖည္း သိလာတာက က်ေနာ္က အဲဒီ ဦးသန္႔ အေလာင္း ျမႇဳပ္ထားတဲ့ေနရာကို ညတုိင္း ေရာက္လို႔။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္ညတိုင္းေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး စုေဝးၿပီး အစိုးရကိုေဝဖန္တ့ဲ တရားေတြေဟာတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေပမဲ့ သူတို႔ေဟာတဲ့တရားကို က်ေနာ္ သိပ္သေဘာက်တယ္။ ပ်င္းဘုိ႔လည္းမေကာင္းဘူးဗ်ာ။ လူထုကလည္း အစားအေသာက္ေတြ ေငြေၾကးေတြ အဆက္မျပတ္ လာလွဴေန ၾကတယ္။ စည္ကားလုိက္ပံုမ်ား ဘုရားပြဲလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြ စီးကရက္ အခ်ဥ္ထုပ္ ေရာင္းတဲ့ သူေတြန႔ဲ တကယ္႔ ပြဲေစ်းတန္းႀကီးကို ျဖစ္လို႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

69

က်ေနာ္မွတ္မိတာ တခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒီ ဦးသန္႔အုတ္ဂူရဲ႕ေဘးက ကြက္လပ္မွာရွိတ့ဲ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ျပည္သူ႔တရား႐ံုး ဆုိၿပီး ဖြင့္တယ္။ တကယ့္ တရား႐ံုး ထုိင္ခံုေတြန႔ေ ဲ တာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ဦးေနဝင္း က်ဴးလြန္ခ့တ ဲ ့ဲ အမွားေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြကုိ စာရြက္တရြက္န႔တ ဲ န္းစီၿပီး ဖတ္သြားတယ္။ ေနာက္ နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ကို ဘယ္လုိ ျပစ္ဒဏ္မ်ဳိး ထုိက္တန္ပါသလဲလို႔ စင္ျမင္႔ေပၚကေန လွမ္းေမးတယ္။ အားလံုးက တညီတည္း အသံထြက္တယ္၊ ေသဒဏ္ေသဒဏ္တ့။ဲ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း ရွင္းမျပတတ္ဘူး၊ သူတို႔လုပ္ရပ္ကို က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။ က်ေနာ္႔စိတ္ထမ ဲ ွာ ဦးသန္႔ စ်ာပနကုိ အစုိးရ ဒီလုိလုပ္တာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေအာ္တာေပါ့၊ ေသဒဏ္ ေသဒဏ္လို႔ … ။

အဲဒီျပည္သူ႔ခံု႐ံုးက တညတည္း မဟုတ္ဘူး။ ညစဥ္အစီအစဥ္ တခု အေနနဲ႔ဖြင့္ေနတာ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ သံုးည ေလာက္ ေသဒဏ္ေသဒဏ္ လိုက္ေအာ္လည္း ၿပီးေရာ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္ ေအာ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲ၊ ဟုတ္လား။ ထံုးစံအတုိင္း စစ္တပ္က အတင္းဝင္ရွင္းလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ စစ္တပ္ ဝင္ရွင္းတဲ့ေန႔ကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္တေန႔ကိုလည္း မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ မွတ္မိမွာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ဘဝမွာ စစ္တပ္န႔ဲ လူထု ထိပ္တုိက္ ေတြ႔တ့ပ ဲ ြဲထဲကို ပထမဦးဆံုးပါဝင္ခ့တ ဲ ့ဲ ေန႔ပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

70

tcef; (17) - qlylvIyf&Sm;? tzsuform; oufcdkif

အဲဒီေန႔က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ရဲ႕တံခါးေတြကို ခါတိုင္းေန႔ေတြလုိ ဖြင့္မထားဘူး။ ထူးထူးျခားျခား ဝင္းတံခါးေတြ ပိတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္က ထံုးစံအတုိင္း စပ္စုလိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး၊ အသံထြက္လာတယ္။ သတိထားေနၾက၊ မဆလ ပါတီဝင္ေတြ ေက်ာင္းဝန္းကို မသိမသာ ဝိုင္းထားတယ္၊ ညကတည္းက ပါတီစိတ္မွဴးေတြ အစည္းအေဝးေခၚၿပီး လာခိုင္းထားတယ္တ့၊ဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ဝိုင္းဖို႔။ သိတ့အ ဲ တုိင္းေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က စပ္စုတ့ေ ဲ နရာမွာ ဒိတ္ဆိုေတာ့ မ်က္ေစ့ႀကီးနားႀကီး ျဖစ္ေနတာေလ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲကုိ ဘယ္လို ဝင္ခြင့္ေပးေနသလဲဆိုတာ သိရေအာင္ ဂိတ္ဝနား ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ … ေအာ္ အဝါေရာင္ ခြပ္ေဒါင္းပံုပါတဲ့ နဖူးစည္း အနီေလးေတြ ပါရင္ ဝင္လို႔ ရတာကိုး။ ဟာ .. အေတာ္ပဲ၊ က်ေနာ့္မွာ အဲဒီ ေခါင္းစီးအနီ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္က သူ႔ကိုယ္သူ အညာေျမ ေမာင္ျဖဴစင္လို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ စာေရးဆရာဆီက ေတာင္းထား တာ။ သူက က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ဘက္ကို ခဏခဏ လာေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိၿပီး လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္နားမွာ ဆံုတ့ေ ဲ န႔က ေတာင္းထားလုိက္တာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ လက္ပတ္အနီန႔ဲ က်ေနာ္မဝင္ျဖစ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္မွာ ထူးျခားခ်က္တခုရွိတယ္။ အႏၱရာယ္ တခုခု ေတြ႔ေတာ့ မယ္ဆုိ အနံ႔ရသလိုလုိ အာ႐ံုရသလိုလိုမ်ဳိး။ က်ေနာ္ သိပ္စိတ္မေျဖာင့္တာနဲ႔ အင္းယားကန္ဘက္က ပတ္ၿပီး မသိမသာ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ ညေန ေလးနာရီေလာက္ ရွိေနၿပီဗ်။

လူတခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေဘးက ေျမာင္းႀကီးထဲမွာ ေနရာယူထားတယ္၊ စစ္သားေတြမဟုတ္ဘူး။ ႐ိုး႐ိုး အရပ္ထဲက လူေတြ။ ေသခ်ာတယ္။ တေယာက္ဆို က်ေနာ္မ်က္မွန္း တန္းမိတ့သ ဲ ူ၊ သူက ပါတီ စိတ္မွဴးဆိုလား ဘာလား။ က်ေနာ္ေတြ႔တ့ဲ ေျမာင္းထဲက ပုဂၢိဳလ္ေတြ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္ေလာက္ရိွမယ္၊ တခ်ိဳ႕က ေျမာင္းထဲ ဆင္းမေနဘူး။ ေျမာင္းႏွဳတ္ခမ္း

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

71

ေပၚမွာ ဟုိလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ေနတာ။ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ တဝင္းလံုးကို ဒီလူေတြ မသိမသာ ဝိုင္းေနတာ ေပါ့။ ေနာက္ အသံေတြ တုိးတိုး ထပ္ၾကားျပန္တယ္။ အထဲကေက်ာင္းသားေတြက ဒီလို မဆလပါတီဝင္ေတြ ဝိုင္းထားတာကို သိတယ္တ့၊ဲ ဒါေပမဲ့လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္သြားမယ္တ့။ဲ ဒီလိုန႔ဲ တျဖည္းျဖည္း ေနဝင္သြားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း အထဲက ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ မေၾကာက္ေသးတာ ငါလည္း ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲေပါ့။ ေက်ာင္းထဲကို ခြပ္ေဒါင္း ေခါင္းစည္းျပၿပီး ဝင္လိုက္ေတာ့မယ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဂိတ္ဖက္ကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ဂိတ္ေတြပိတ္သြားၿပီဗ်။ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ ေရွ႕ကိုေရာက္တ့ဲ လမ္းရဲ႕ဂိတ္၊ အဓိပတိလမ္းမႀကီး တည့္တည့္ကဂိတ္၊ အားလံုးပိတ္ကုန္ၿပီ။ လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ဟာ က်ေနာ့္ စားက်က္ပါ။ အဲဒီ ဝင္းထဲမွာေနၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ထမင္း ခ်က္ေၾကြးေနတဲ့

ဦးဖိုးဝင္းတို႔

အလုပ္သမားတန္းလ်ားကို

ဝင္တ့ဲ

မလြယ္ေပါက္ကို

က်ေနာ္သိတယ္။

ဦးခ်စ္

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေဘးဘက္က အေပါက္။ ဦးသန္႔အေလာင္း ေက်ာင္းထဲ မေရာက္ခင္ကတည္းက က်ေနာ္ဝင္ေနက်။ အဲဒီ ဂိတ္ေပါက္ေလးကို ေရာက္ေတာ့ ပိတ္ ထားတယ္။ ရတယ္ေလ။ ေက်ာ္ဝင္လိုက္တာေပါ့။ အခ်ိန္ဟာ ညခုႏွစ္နာရီေလာက္ ရွိပါၿပီ။

အထဲမွာေတာ့

ပံုမွန္ပါပဲ။ ေတာင္ငူေဆာင္ဘက္မွာ

ေၾကြးေၾကာ္သံ၊ ပိုစတာေတြ အမ်ားႀကီး ကပ္ထား တယ္။

ေရးလက္စေတြန႔ဲ

ေက်ာင္းသား

ေတြလည္း

ေသာက္စရာေတြ

အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ေတြ႔တယ္။

အျပည့္န႔ဲ

စားစရာ

ဝါးျခင္းေတာင္းႀကီး

ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔တယ္။ ဦးသန္႔ဂူ ရိွတ့ဲ

ကြင္းျပင္ထဲမွာလည္း

အရင္လုိ

ေဟာေန

ေျပာေန ၾကတုန္းပဲ။ တခု ထူးျခားတာက ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခြပ္ေဒါင္းနဖူးစည္းေတြ

စည္းထားတယ္။

တခ်ိဳ႕က

ခြပ္ေဒါင္းလက္ပတ္ေတြန႔။ဲ အရင္ရက္ေတြက ဒီလို အမ်ားႀကီးပတ္ထားတာ သူ႔လူကိုယ့္လူ

မေတြ႔ဘူး။

ခြဲလုိ႔ရေအာင္ေပါ့။

ေအးေပါ့ဗ်ာ။

ဒါေလာက္ေတာ့

က်ေနာ္လည္း သိပါတယ္။ တုိက္ဆိုင္တာပဲလား၊

ကံတရားပဲ

ဆုိမလားေတာ့

မသိဘူး။ ညကိုးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းဝင္း ထဲမွာ

ေနရတာ

တခုခုကို

က်ေနာ္

သိပ္စိတ္မပါေတာ့ဘူး။

စိတ္ေလးေနသလိုပဲ။

ဒါနဲ႔လာတုန္းက

ေက်ာ္ဝင္လာခဲ့တ့ဲ မလြယ္ေပါက္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ သြား၊ သံတိုင္ေတြကို ေက်ာ္ခြၿပီး အျပင္ထြက္ခ့တ ဲ ယ္။ အျပင္မွာ မီးတုိင္တခ်ိဳ႕လင္းေနေပမဲ့ ေမွာင္တ့ေ ဲ နရာက မ်ားေနတယ္ဗ်။ အေမွာင္ထဲေပမဲ့ ေက်ာင္းဝင္းအျပင္က ေျမာင္းထဲကိုေတာ့ က်ေနာ္သတိျပဳမိတယ္။ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ ေျမာင္းထဲမွာ ဝပ္ေနတဲ့သူေတြ က်ေနာ္ မဝင္ခင္ကထက္ ပိုမ်ားေနၿပီ။ ဘာကားမွ မရွိတာနဲ႔ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ခ့တ ဲ ယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

72

အိမ္ေရာက္ေတာ့ တခ်ဳိးတည္း အိ​ိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ မနက္ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္က်မွ ဆူဆူညံညံ အသံေတြ ေၾကာင္႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္။ ဘာတဲ့၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို စစ္တပ္က ဝင္စီးလုိက္ၿပီတ့။ဲ ဦးသန္႔ အုတ္ဂူကိုလည္း ဘူဒိုဇာနဲ႔ ေကာ္ၿပီး ယူသြားၿပီတ့။ဲ မ်က္ႏွာေတာင္မသစ္ႏိုင္ဘဲ က်ေနာ္ ဘူတာ႐ံုလမ္းထိပ္ဖက္ကို ထြက္ခ့တ ဲ ယ္။ လမ္းမေပၚမွာ စစ္ကားေတြ အရွိန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းေနတယ္။ တစီးၿပီး တစီး၊ အစီးေရေတာင္ မမွတ္မိႏုိင္ဘူး။ ကားေတြေပၚကို က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္ လုိက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တခ်ိဳ႕လူႀကီးေတြ စစ္ကားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထုိင္လ်က္၊ လက္ႏွစ္ဖက္က ေနာက္ေစ့ကို ကိုင္ထားရတဲ့ပံုစံန႔၊ဲ ေဘးမွာ စစ္သားေတြက ေသနတ္ကိုယ္စီန႔။ဲ ေနာက္မွ ေဘးလူေတြ တိုးတိုးေျပာလို႔ သိရတာက ဒီပံုစံဟာ ေထာင္မွာ အက်ဥ္းသားေတြကို ထုိင္ခိုင္းတဲ့ပံုစံဆုိပဲ။ ဒီတုန္းက က်ဳပ္ဟာ ေထာင္ဆုိတာ ဘာမွန္းသိေသးတဲ့ ေကာင္ မဟုတ္ဘူးေလ။ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ အစီးေရသံုးေလးဆယ္န႔လ ဲ ည္း ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းတင္လာတဲ့ ကားတန္းက မဆံုးေသးဘူး၊ အစီးတုိင္း လူအျပည့္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ က်ေနာ္သတိျပဳမိေတာ့ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ကို ေရာက္ေနၿပီ။

ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းဝင္းထဲကသူေတြ အားလံုးကို ဖမ္းတင္လာတဲ့ကားေတြဟာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းမႀကီး ဘက္က လာေနတာ ဗ်။ ျပည္လမ္းဘက္က ပံုမွန္အတိုင္းဖြင္႔ထားတယ္။ လွည္းတန္းဘက္ အျခမ္းလည္း ဖြင့္ထား တယ္။လမ္းေလးဆံုမွာ သံုးဖက္ဖြင့္ ထားတယ္ ။

လမ္းေဘးတဘက္တခ်က္မွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ တစတစ မ်ားလာတယ္။ မနက္ခုႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ပဲ ရွိအံုးမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းတင္လာတဲ့ ကားေတြက တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းဘက္ကေန ဆက္တိုက္ လာေနတုန္းပဲ။ ေအးေလ၊ ဦးသန္႔အုတ္ဂူက မိန္းဂိတ္န႔ဲ နီးတာကိုး။ စစ္ကားေပၚမွာ ေထာင္သားပံုစံန႔ဲ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ပါသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ

အဖမ္းခံရသူေတြကို

လမ္းေဘးက

ၾကည့္ေနၾကရင္း

လူအုပ္ႀကီးဆီက

မေက်မခ်မ္းသံေတြ

ထြက္လာတယ္။ လွဳပ္လွဳပ္ျဖစ္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္လား၊ ကမာရြတ္မီးပိြဳင္႔က လိပ္ျပာေတာင္ ဂိုေဒါင္န႔ဲ မလွမ္းမကမ္း မွာ။ အခု ေျခာက္ထပ္တုိက္ႀကီး ေဆာက္ထားတဲ့ေနရာ၊ အရင္ ကမာရြတ္ရဲစခန္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္။

လူအုပ္ႀကီးဆီကေန ထြက္လာတဲ့အသံေတြက ပိုက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီလို မတရားမွဳကို လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနၾကမွာလားဆိုတ့ဲ အသံတခုကုိ ၾကားရၿပီး မၾကာခင္ ေဟး ေဟး ေဟး ဆိုတ့ဲ ေအာ္သံေတြ ဆက္ထြက္ လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္ ဓမၼာ႐ံုဝင္း ဘက္ကေန ႀကိမ္ခ်င္းေတြကို ဒုိင္းအျဖစ္ကာထားၿပီး နံပါတ္ဒုတ္ ကိုယ္စီန႔ဲ ရဲတပ္ဖြဲ႔ တရာေက်ာ္ေလာက္ တန္းစီးၿပီး တလွမ္းခ်င္း လူအုပ္ႀကီးရွိရာကုိ တိုးလာပါတယ္။ သူတို႔လည္း ညာသံေပးၿပီး တက္လာတာပဲဗ်ာ။ ဘာတဲ့ ဟိ္တ္၊ ဟိ္တ္၊ ဟိတ္၊ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ၾကာၾကာ မဟိတ္ႏိုင္လုိက္ဘူးဗ်။ လူအုပ္ႀကီးဆီက တၿပိဳင္နက္ရြာလုိက္တ့ဲ ခဲမိုးေၾကာင္႔ ပါးစပ္ေတြပိတ္ၿပီး မဟိတ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတယ္။ လူအုပ္က ရဲစခန္းဘက္ျခမ္းမွာ မ်ားတယ္။ အသံလႊင့္႐ံုဘက္ျခမ္းက မရွိသေလာက္ပဲ။ လွည္းတန္းေစ်းႀကီးဘက္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မျမင္ရဘူး။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

73

ဒုတ္ဒိုင္း တပ္ဖြ႔က ဲ ို ထုလုိက္တ့ဲ လူထုေမတၱာ ခဲမိုးဟာ လမ္းဆံုးမီးပိြဳင့္က မီးလံုးေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီးပစ္ေတာ့တယ္။ ဒုတ္ဒုိင္း တပ္ဖြ႔က ဲ သံုးႀကိမ္တိတိ ေရွ႕တုိးေနာက္ဆုတ္ ေသြးတုိးစမ္းေပမဲ့ တစတစ မ်ားျပားလာတဲ့လူအုပ္ႀကီးကို ဘယ္လိုမွ မလွန္ႏုိင္တာေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုးတပ္လန္သြားတယ္။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိစ လိုက္မွန္း မသိ၊ အသံလႊင့္႐ံုဘက္က ေမာင္းလာတဲ့ဘတ္စကား လုိင္းကားတစီးကို ေမွာက္ၿပီး မီး႐ႈိ႕ပစ္ၾကပါေလေရာ။

က်ေနာ့္စိတ္ထင္ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္မွာ လူအုပ္ႀကီးဟာ ငါးေသာင္းေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ရိွေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ကားႏွစ္စီး မီး႐ိႈ႕လုိက္ျပန္တယ္။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္က အဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္ႏွင္းေရးကားေတြ ေရာက္လာတယ္။ သံဇကာတပ္ထားၿပီး ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ ေလာ္စပီကာ အလတ္စားေလးေတြ တပ္ထားတယ္။ လူစု ခြဲဖိ႔ု အသံခ်ဲ႕စက္က ဆက္တုိက္ေအာ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဖမ္းတင္ေခၚလာတဲ့ ကားတန္းႀကီးလည္း ရပ္သြားၿပီ။ လူအုပ္ႀကီးဟာ ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လား၊ က်ေနာ္လည္း လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ အတူတူပဲေလ၊ ေအာ္တာေပါ့။ ေဟး …… ဆိုတာလည္း ပါတယ္၊ မတရား မလုပ္ၾကနဲ႔ကြ လို႔လည္း ေအာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ္ အေအာ္ရပ္သြားတယ္။ ေမာလုိ႔အေအာ္ရပ္တာမဟုတ္ဘူး။ မ်က္ရည္ယို ဗံုးဒါဏ္ေၾကာင့္။ အစပုိင္းမွာေတာ့ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ေရာေယာင္ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ခဲန႔ထ ဲ ုတာ ကားမီး႐ိႈ႕တာကို ဝင္ၿပီး ကူညီတာေတြ မလုပ္ပါဘူး။ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္ တသက္ မေမ့ႏုိင္စရာျဖစ္တ့ဲ မ်က္ရည္ယို ဗံုးဒါဏ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ဆူပူဖ်က္ဆီးသူ စာရင္းဝင္ခ့ပ ဲ ါေတာ့ တယ္။ ေအးဗ်ာ ... လူအုပ္ႀကီးဟာ ရဲန႔ဲ ထုတ္ဆီးတိုးသလုိ ေရွ႕တုိး ေနာက္ဆုတ္ လုပ္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္ႏွင္းတဲ့ ကားေခါင္မိုးဆီကေန မီးခိုးတန္း သံုးခု ရႊီးကနဲ ဆိုတ့ဲ အသံန႔အ ဲ တူ ေပၚထြက္လာတယ္။

တခုေသာ

အရာဟာ

ေျမေပၚကို

ဘုတ္ကနဲက်လာတယ္။

အဲဒီအရာကေန

မီးခုိးတန္း

ခပ္ေသးေသး

တခု

ထြက္လာတယ္။ တထြာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတ့ဲ အဝါေရာင္ ခါးပတ္ၾကား၊ လံုးပတ္က ကရင္ေဆာ္ဒါ ပုလင္းထက္ နည္းနည္းေသးမယ္။ က်သြားတဲ့ေနရာက ကိုယုန္ဆီခ်က္ဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္န႔ဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဘက္အျခမ္း။ က်ေနာ္ကလည္း အဲဒီဘက္ အျခမ္းေရာက္ေနတယ္။ လူအုပ္ႀကီးဆီကေန အသံထက ြ ္လာတယ္။ မ်က္ရည္ယိုဗံုး နဲ႔ ပစ္ေနတာေဟ့ ... တဲ့။

အနီေရာင္ခါးပတ္ၾကားနဲ႔ ေနာက္တလံုးဟာ ပထမအလုံးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ထပ္က်လာျပန္ေရာ။ မီးခိုးတန္းကေလး နဲ႔ေပါ႔။ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ အဲဒီမ်က္ရည္ယိုဗံုးနားကိုသြားမွ တခုခု ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္လုိက္တာေၾကာင့္ ကိုယုန္ဆီခ်က္ဆိုင္ ဘက္ကို ကူးသြားလုိက္တယ္။ လူအုပ္ႀကီးလည္း ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနၿပီ။ လွည္းတန္းေစ်းဘက္ကိုစြတ္ေျပးေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္လည္း မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ ကားလမ္းျခားေနတဲ့ဘက္ကေန လွည္းတန္းေစ်းဘက္ကုိ ေျပးတယ္ေလ။ ေျပးရင္း အဲဒီ မ်က္ရည္ယိုဗံုးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား မ်က္ရည္ယိုေစတာပါလိမ္႔ေပါ့ဗ်ာ။ မၾကာပါဘူးဗ်ား၊ အဲဒီ ကိုေရႊမ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ တည့္တည့္ေနရာကို ျဖတ္မိတ့အ ဲ ခ်ိန္မေတာ့ က်ေနာ္ဟာ မ်က္ႏွာကို ေယာင္ယမ္းၿပီး လက္န႔ဲ အုပ္မိ ပါေတာ့တယ္။ ဆုိးလုိက္တ့ခ ဲ ံစားမွဳဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

74

မ်က္လံုး၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ပါးစပ္ထဲမွာ အလြန္ ပူေလာင္ျပင္းထန္တ့ေ ဲ ဝဒနာကို ခံစားရပါေတာ့တယ္။ အသက္ရွဴေလ ပိုဆိုးေလ ဗ်ာ၊ အသက္ရွဴလို႔က မဝ၊ ရွဴျပန္ေတာ့လည္း ပိုပူ၊ ေဝဒနာကို အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာေပးရရင္ ျငဳပ္သီး အစိမ္းမွဳန္႔စစ္စစ္န႔ဲ မ်က္ႏွာကို ပက္လုိက္သလုိပါပဲ။ ပိုဆိုးတာက မျမင္ရတဲ့အေငြ႔ေတြက ပါးစပ္န႔ဲ ႏွာေခါင္း အတြင္းပိုင္း ကို အကုန္ စြတ္ဝင္ေနတာေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြက လမ္းကို မျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ရပ္ေနလို႔ျဖစ္မလဲဗ်ာ၊ မျမင္မကမ္း နဲ႔ ဆက္ေျပးရေလသတည္း ေပါ့။ နားထဲမွာ အသံေတြ ဆက္တိုက္ၾကားတယ္၊ ေရနဲ႔ဆြတ္ .. ေရနဲ႔ဆြတ္လုိက္ ... ေရနဲ႔ဆတ ြ ္ေဟ့ ... တဲ့။ ေနာက္ ဒီကိုလာ …. ဒီကိုလာ … ဒီမွာ ေရရၿပီ ... ေရရွိတယ္တ့။ဲ မ်က္ေစ့ကို ႀကိဳးစားဖြင့္ရင္း ေရရွိတယ္ဆိုတ့ေ ဲ နရာကို သြားလိုက္တယ္။ အဲဒီေနရာက ေရႊဝါထြန္း စတိုးေဘးက ျခံဗ်။ ဘာလီပုံးေတြ ေရအျပည့္န႔ဲ ေလးငါးပံုးခ် ျခံတံခါးဝခ်ၿပီး လူေတြကို လွမ္းေခၚေနတာ။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ေတာင္ သတိမရပါဘူးဗ်ာ၊ ခံစားရတာက ဆိုးလြန္းလို႔၊ ဘာလီပုံးထဲက ေရနဲ႔ မ်က္ႏွာကို အငမ္းမရဆြတ္ရတယ္။ ျခံထဲက ကုသိုလ္ရွင္ကလည္း မ်ားမ်ားဆြတ္ ရႊဲေနေအာင္ဆြတ္မွ သက္သာမွာတဲ့။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္ လည္း လက္ဝါးႏွစ္ဖက္န႔ဲ မ်က္ႏွာတခုလံုးတြင္မက လူပါစုိေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲ ေရငံုၿပီးလည္း ေထြးေထြး ထုတ္တယ္။ အမယ္ ... အဟုတ္သားဗ်။ သိသိသာသာ သက္သာလာတယ္။ လံုးလံုးရွင္းရွင္းေတာ ့မေပ်ာက္ေသးဘူး ေပါ႔။ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေတာ့ ရလာတယ္။ ဘာဆက္လုပ္သလဲ ဟုတ္လား၊ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔လွည္းတန္းဂံုးေက်ာ္တံတားဘက္ ကို ခ်ီတက္တာေပါ့၊ အဲ ... အဲ ... လုိက္သြားတာေပါ့။

မ်က္ရည္ယိုဗံုး ထိၿပီးေတာ့လူေတြက ပိုၾကမ္းတမ္းလာတယ္ဗ်၊ က်ေနာ္လည္း ပါတယ္။ ေတြ႔တ့ဟ ဲ ာ ျပႆနာ ရွာေတာ့ မယ့္ပံု ျဖစ္လာတယ္။ သိပ္ၾကာၾကာ မေလွ်ာက္လုိက္ရပါဘူးဗ်ာ၊ လွည္းတန္းဂုံးဆင္းက ကမာရြတ္ ၿမိဳ႕နယ္ ေကာင္စီ႐ံုး နားကို ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ ေကာင္စီ႐ံုးထဲမွာ လူေတြမရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ႐ံုးပိတ္ရက္လား၊ လူအုပ္ႀကီးေၾကာင့္ ထြက္ ေျပးကုန္ၾကသလား မသိဘူး။ လူအုပ္ႀကီးဟာ ႐ံုးအေဆာက္အဦးကို မီး႐ိႈ႕ကြာ ... မီး႐ိႈ႕ကြာ ဆုိၿပီး တေယာက္တေပါက္ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္တသံက ေဟ့ မီးမ႐ိႈ႕ၾကနဲ႔ ... ရပ္ကြက္န႔န ဲ ီးတယ္၊ မလုပ္ၾကနဲ႔ လို႔လဲဆိုေရာ လူေတြဟာ ယိမ္းတုိက္ထားသလို ကမာရြတ္ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ႐ံုးကို ေတြ႔တ့လ ဲ က္နက္န႔ဲ ႐ုိက္ခ်ဳိး ဖ်က္ဆီး ေတာ့တာပဲ။ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတခုလံုး ရစရာမရွိေတာ့ဘူး။ အေဆာက္အဦး ဖ်က္တ့ထ ဲ ဲေတာ့ က်ေနာ္မပါေသးဘူးဗ်။ လူက စိတ္ေတာ့ တိုေနၿပီ။ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ေရာေနေတာ့ စိတ္လည္းၾကြေနၿပီ ထင္ပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

75

tcef; (18) - rqvudk rkef;onf

ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ႐ံုး အတြင္းပိုင္းက ဝင္လုိက္ေတာ့ မဲပံုးခြံအထပ္ႀကီးကို ေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ဒီမဲပံုးေတြ အေၾကာင္း က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ မၾကာေသးခင္ကမွ ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံယူပြဲ ဆိုလား လုပ္တုန္းက သံုးခဲ့တာ။

မဲပံုးေတြကုိ သံုးထပ္သားနဲ႔လုပ္ထားတာ ဗ်။ ေဆးအျဖဴနဲ႔အမွန္ျခစ္ အမွတ္အသား ေလးဘက္စလံုးမွာ ေရးထားတဲ့ပံုး။ ေဆးအမည္းနဲ႔အမွားျခစ္ ေလးဘက္စလံုးမွာေရးထားတဲ့ ပံုးေတြ။ ဘာလဲဗ်ာ၊ ေအာင္ကိုလတ္ သီခ်င္းေတာင္ ရွိေသး။ “မဲ႐ံုမဲ႐ံုကိုလာ၊ တျပည္လံုး မဲဆႏၵန႔၊ဲ တျပည္လံုးမဲဆႏၵန႔ဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊြင္ရႊင္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္၊ တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္ မကြဲပဲ တို႔မကြာ”

ဆိုတ့ဲ

သီခ်င္းေလ။

က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း

မဲ႐ံုေတြ

လုပ္ခ့တ ဲ ယ္။

လူေတြအမ်ားႀကီး

ေထာက္ခံတယ္လို႔လည္း ၾကားတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္သိခ့တ ဲ ာက အဲဒီမဲ႐ံုေတြမွာ အမည္းပံုးထဲက မဲျပားေတြ အျဖဴပံုးထဲကို ေျပာင္းထည့္ပစ္တာဗ်။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက လူထုအမ်ားစု ေထာက္ခံတာ မေထာက္ခံတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ မဲပံုးေတြထဲက မဲေတြ ေျပာင္းတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေသခ်ာတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္တာက က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ေတြ႕ခဲ့လုိ႕ဗ်။ ေအာ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီ ဆႏၵခံယူ ပြဲလုပ္တ့ည ဲ ေနေပါ့။

အဲဒီေန႔က

မနက္အေစာႀကီးကတည္းက

မဲ႐ံုေရွ႕ကို

က်ေနာ္ေရာက္ေနတယ္။

ကိုးတန္း

တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

ထံုးစံအတိုင္း ထူးထူးဆန္းဆန္းဆို ေရွ႕တန္းကပါတဲ့ေကာင္ ဆုိေတာ့ မဲ႐ံုဘက္လာၾကည့္လိုက္၊ အိမ္ဘက္ ျပန္သြား လိုက္ တေနကုန္လုပ္ေနတယ္။ စိတ္ဝင္စားတာက ဒီမဲပံုးကိစၥကို ဘာလို႔လူႀကီးေတြ အသည္းအသန္ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ေနၾကသလဲ၊ ဘယ္လုိလုပ္ၾကတာလဲ သိခ်င္လို႔။ အဲဒီညေနမွာ မဲ႐ံုနားေရာက္ေတာ့ လူေတြ မေတြ႔ပါလားဆိုၿပီး မဲ႐ံုထဲ

ဝင္ၿပီး

လုိက္ကာအျပာကို

အသာမ

ေခ်ာင္းလိုက္တာ၊

မဲ႐ံုမွဴး

ကိုေမာင္ေမာင္ေအး

အမည္းပံုးႀကီးကို

ကုိင္ရင္းတန္းလန္း၊ အျဖဴေရာင္ပံုးထဲကုိ ေျပာင္းထည့္ေနတာ၊ ေဘးမွာလည္း မဲ႐ံုအဖြဲ႔ဝင္ႏွစ္ေယာက္န႔။ဲ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ ေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ေအးက “သက္ခိုင္ ... မင္းေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔” တဲ့။ ေမာင္ေမာင္ေအးတို႕ က်ေနာ့္ကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူရာသြင္းစျပဳေနၿပီ ဆိုပါေတာ့ ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) ေနာက္

မဲ

မေပးခင္လည္း

76 က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ

ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကို

ေခၚၿပီး

မူၾကမ္းဆိုတာေတြလည္း

ရွင္းရွင္းျပေသးတယ္။ လူေတြကေတာ့ ေခၚတယ္ဆို လာလုိက္ၾကတာပဲ။ ေနာက္ရွင္းျပတာ ငူတူတူ ထိုင္နားေထာင္ၿပီး ျပန္သြားၾကတာပဲ။ ဘယ္သူမွလည္း နားလည္ပံု မရဘူး။ ဘာလို႔သိလဲ ဟုတ္လား၊ က်ေနာ့္ကို အေဖက သက္ခိုင္ မင္း သြားနားေထာင္လုိက္ကြာ

ဆိုလို႔။

ေအးေလ၊

က်ေနာ္လည္း

တလံုးမွ

နားမလည္ဘူး။

ရွင္းျပတဲ့ပါတီ

လူႀကီး

ေထာင္ေထာင္ျပတဲ့ စာအုပ္အေရာင္ေတာ့မွတ္မိတယ္၊ အနီေရာင္၊ ဒီေလာက္ပဲ။ ေနအံုးဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔နယ္ေျမက အူေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ေတြမ်ားတယ္ဗ်။ ၾကံဳဖူးတာေလး ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ခုႏွစ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ မဆလ ေခတ္ပဲ။ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ တိုင္း၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ စာရင္းကို လူထုၾကားခ်ျပတယ္တ့။ဲ ခ်ျပတယ္ ဆိုတာ ခ်ျပတာ။ ဘာမွေတာ့ ေျပာခြင့္မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျပာခ်င္တာ ေျပာပါလုိ႔လည္း ဆႏၵေတာင္းေသးတယ္။ သေဘာတူ ပါသလား ဆိုတာလည္း ေမးေသးတယ္။ ျမန္ျမန္ၿပီး ေအးေရာလို႔သေဘာထားၾကတယ္ ထင္ပါ႔ဗ်ာ။ အစည္းအေဝး တက္လာတဲ့ လူေတြကလည္း “တူပါတယ္” ခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေန႔

အစည္းအေဝးက

သမုိင္းခ်ည္စက္မွာ

လုပ္တာဗ်။

လွဳိင္တၿမိဳ႕နယ္လံုးက

ပါတီဝင္ေတြ

တက္ရတာ။

က်ေနာ္လား အေဖနဲ႔လုိက္သြားတာေလ။ ဟုတ္တယ္။ အေဖက ပါတီဝင္။ ဒါေပမဲ့ ပါတီအေၾကာင္း ဘာမွသိပံုမရဘူး။

က်ေနာ့္အေဖမို႔ က်ေနာ္ေျပာတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ အေဖ့ကို အကဲခတ္ရတာ ဒီပါတီဟာ လူေတြကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္ ပါတီ လုိ႔ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ အနည္းအက်ဥ္း ခံယူပံုရတယ္​္။ သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ၾကည့္ရတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ပါတီေကာင္းေၾကာင္းဆိုးေၾကာင္း တလံုးမွမေျပာဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ဆြယ္တရား မေဟာဘူး။ ဒီလုိန႔ဲ အေဖလည္း တင္းျပည့္ပါတီဝင္ ျဖစ္လာတာ။ သူ႔ကိုလာေပးတဲ့လစဥ္ထုတ္ ပါတီေရးရာ ေတြလား။ က်ေနာ္အကုန္ဖတ္တာေပါ့။ ဖတ္ရတာ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်။ ဒါေတြ ထားလုိက္ပါအံုးဗ်ာ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နယ္ေျမ ဆိုတာ ျပန္ဆက္ရေအာင္။

အစည္းအေဝးစေတာ့ လူႀကီးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ မိန္႔ခြန္းေတြ အမွာစကားေတြ ေခၽြၾကတယ္။ ေနအံုး အဲဒီေန႔က ဦးစိန္လြင္ကို က်ေနာ္ေတြ႔တယ္။ ေအးေလ၊ ဆယ့္ခုနစ္ရက္ သမတလုပ္သြားတဲ့ဦးစိန္လြင္၊ ၁၉၈၈-ခုႏွစ္ အေရးအခင္းမွာ လူထုေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြေရာ ပစ္သတ္ခံရေအာင္ အမိန္႔ေပးခဲ႔တ့ဲ ဦးစိန္လြင္ေပါ့၊ အရပ္ အေမာင္း ေကာင္းတယ္၊ သူက မ်က္မွန္အထူႀကီးနဲ႔ဗ်။ တုိက္ပံုအက်ီ ပင္နီေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဝတ္ထားတယ္၊ အစည္းအေဝးခန္းထဲ မဝင္ခင္ က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့ ခ်ည္စက္ ရိပ္သာ ေဘးေပါက္ကိုလာတုန္း ေသခ်ာၾကည့္မိတာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မ်က္ခမ္းစပ္ေနသလုိလိုပဲ၊ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ အစည္းအေဝးစလုိ႔ မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ဘယ္ရပ္ကြက္အတြက္ ဘယ္သူ႔ကို ပါတီကလ်ာထားပါတယ္၊ ၁၆ ရပ္ကြက္ေတာင္ ရွိတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း လူၾကားထဲ ၿငိမ္ေနရတာေပါ့။ ေဘးကိုလည္း အကဲခတ္မိတယ္။ က်ေနာ့္ေဘး တေယာက္ေက်ာ္က လူဟာ တုိက္ပံုထဲက ပုလင္းျပားေလးထုတ္ၿပီး လူမသိေအာင္ ေမာ့ေမာ့ေနတယ္။ တေယာက္တည္းေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ ေဘးက ေမာင္န႔လ ဲ ည္း ပုလင္းျပားေလး လက္ဆင္႔ကမ္းေနေသးတယ္။ ဒီလူေတြ ဆယ့္ေျခာက္ရပ္ကြက္ကဗ်၊

အစည္းအေဝးခန္းမမွာ

က်ေနာ္တို႔ငါးရပ္ကြက္န႔ဲ

ေဘးခ်င္းလာကပ္ရက္က်ေနတယ္။

သူ႔အုပ္စုန႔သ ဲ ူဆိုေတာ့ တျခားသူေတြ ဘယ္ရိပ္မိမလဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ဗ်ာ၊ ရပ္ကြက္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ၿပီးတုိင္း၊ လ်ာထားတဲ့ကိုယ္စားလွယ္ေတြ နာမည္ေတြ ေျပာလုိက္၊ သေဘာတူပါ သလားေမးလိုက္၊ အစည္းအေဝးက သံုးနာရီနီးပါး ၾကာေနၿပီ။ ဒီေလာက္ ၾကာတဲ့အစည္းအေဝးမို႔လည္း တခ်ိဳ႕က ပုလင္းျပားေလးေတြ ယူလာတာ ျဖစ္မွာဗ်။ ရန္ကုန္တုိင္း ကိုယ္စားလွယ္နာမည္ကို အတည္ျပဳၿပီးလုိ႔ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ နာမည္လည္း ေၾကညာေရာ၊ ေစာေစာက ပုလင္းျပားနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ေမာင္က စေဖာက္ေတာ့ တာပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) စင္ျမင္႔ေပၚကေန

77

ေၾကျငာလုိက္တယ္။

“က်ေနာ္တို႔

လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္

အမွတ္(၂)

မဲဆႏၵနယ္ေျမရဲ႕

လႊတ္ေတာ္

ကိုယ္စားလွယ္ အမည္ကို ဆက္လက္ ေၾကညာပါ့မယ္။ ရန္ကုန္တိုင္း

လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္

အမွတ္(၂)

မဲဆႏၵနယ္ေျမ

ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္

ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္

လ်ာထား

သတ္မွတ္ျခင္း ခံရသူကေတာ့ ... ဦးေမာင္ေမာင္ခ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္” တဲ့။ ေနာက္သူက ဆက္ေမးတယ္၊ “ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဦးေမာင္ေမာင္ခ အား အဆိုတင္သြင္းျခင္းကို သေဘာတူပါသလား ခင္ဗ်ား … ” တဲ့။

သူ႔စကားေတာင္

မဆံုးေသးဘူးဗ်ာ၊

ပုလင္းေလးနဲ႔ေမာင္က

႐ုတ္တရက္

ထတဲ့ၿပီး

အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔

“က်ေနာ္သေဘာမတူဘူး” တဲ့၊ စင္ေပၚကလူဟာ ဆက္မေမးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ရပ္သြားတယ္။ ထေအာ္တ့လ ဲ ူရဲ႕ေဘးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းက “ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒါ ဦးေမာင္ေမာင္ခ ကြ” ဆိုၿပီး သူ႔လက္ကိုဆြဲ၊ အတင္း ျပန္ထိုင္ခိုင္းေနတယ္၊ သူက မေလွ်ာ့ဘူး၊ “ေအးကြ၊ ငါကလည္း ေမာင္ေမာင္ခ ဆိုတ့ေ ဲ ကာင္ကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သေဘာမတူႏုိင္ဘူး” တဲ့။

“အဲဒီ ေမာင္ေမာင္ခကုိ ငါတက္ယွဥ္မယ္ကြ၊ ငါကန္႔ကြက္တယ္၊ ငါနဲ႔ယွဥ္မယ္ ... ” တဲ့။ ေဘးက ဆြဲတ့လ ဲ ူကလည္း စိုးရိမ္တႀကီး ေျပာရင္း ဆြဲထုိင္ခိုင္းရင္း လုပ္ေနတယ္။ အစည္းအေဝးခန္းႀကီး ႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္က်သြားတယ္ဗ်ာ၊ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့ ေဘးလူရဲ႕ေျပာေနသံကုိ အတိုင္းသား ၾကားေနရတယ္။ ဘာတဲ့၊ “ေဟ့ေကာင္ ... အဲဒါ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စဝ ီ င္ ဦးေမာင္ေမာင္ခ တဲ့(ေနာင္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာသူ) မင္းနဲ႔မတည့္တ့ဲ ဦးေမာင္ေမာင္ခ မဟုတ္ဘူး” တဲ့၊ “ျပႆနာေတာ့ တက္ေတာ့မွာပဲ၊ ထိုင္ဆုိထိုင္ကြာ” တဲ့။ အစည္းအေဝးခန္းမွာ ကၽြက္စီကၽြက္စီ အသံေတြ ေပၚလာပါတယ္၊ မူးမူးနဲ႔စြတ္ေအာ္ေနတဲ့ ကိုေရႊငနဲလည္း ျပန္ထိုင္သြားပါတယ္။ ဒါေတြ ေျပာေနတာ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ေသြးဆူေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးနဲ႔အတူ ကမာရြတ္ျပည္သူ႔ေကာင္စီ ႐ံုးထဲကို ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မ်က္ရည္ယိုဗံုးစာ လည္း ခံထားရ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္အျဖစ္ေတြကိုလည္း ၾကံဳခဲ႔ရေတာ့ အ႐ုိင္းစိတ္ေပၚလာတယ္။ အနီးနားက သံပိုက္လံုး တေတာင္ေလာက္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး မဲပံုးေတြကို ဆက္တိုက္႐ိုက္ခြဲ မိေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။

ဟုတ္တယ္၊

ကမၻာမွာ

ဗမာေဟ့

လုိ႔ေၾကြးေၾကာ္ေလာက္ေအာင္

ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တ့၊ဲ

ဦးသန္​္႔လုိ

ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးရဲ႕

ေနာက္ဆံုးစ်ာပနမွာ လူ႐ိုေသ၊ ရွင္႐ိုေသ ေနရာမ်ဳိးေလးတခုေတာင္ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ခြင့္မျပဳဘူး။ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ျဖစ္လာမွ ေရႊတိဂံု အေရွ႕ဘက္မုခ္မွာ ေနရာေပးတယ္ ဘာညာ ေလွ်ာက္လုပ္တယ္။ ဦးသန္႔ရဲ႕ညီ ဦးခန္႔ကို ထုတ္သံုးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ထင္ရာစိုင္းပါတယ္ ဆုိတ့ပ ဲ ံုစံ ခ်ဳိးတယ္။ ၁၇၊ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္ဒါေတြ ေကာင္းေကာင္း သိေနၿပီ။ ဒီလုိ လုပ္ရပ္ကို လက္မခံႏုိင္လို႔ ဦးသန္႔ရဲ႕႐ုပ္အေလာင္းကို သင့္ေတာ္သလို ဇြတ္လုပ္တ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြ စုေဝးရာ၊ ေနာက္ တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးတခုလံုးကို အင္အားသံုး ဝင္စီးၿပီး ေတြ႔သမွ် အကုန္ဖမ္းတယ္၊ တကယ္႔ ရာဇဝင္လူဆုိးေတြ ဖမ္းေခၚသလုိ ကားေပၚမွာ ေထာင္ပံုစံ ထုိင္ခိုင္းၿပီး ေထာင္ပို႔တယ္၊ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ၾကည့္တ့ဲ လူအုပ္ႀကီးကိုလည္း မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြန႔ပ ဲ စ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္စီ႐ံုးထဲက မဲပံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္ ႐ုိက္ခြဲပစ္တယ္။ ကမာရြတ္ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ႐ံုးက မဲပံုးေတြတင္မကဘူး။ လူအုပ္ႀကီး ေရွ႕ဆက္သြားေလရာမွာ ေတြ႔သမွ် ရပ္ကြက္ ေကာင္စီ႐ံုး၊ လိပ္ျပာေတာင္လုိ႔ေခၚတဲ့ကုန္သြယ္ေရး အေရာင္းဆိုင္ ေတြထဲကိုလည္း ဝင္ၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

78

ေသာင္းဂဏန္းခ်ီတ့ဲ လူအုပ္ႀကီးဗ်ာ။ လွည္းတန္းဂံုးကိုေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း ေတြ႔တ့ေ ဲ ကာင္စီ ႐ံုး၊ ျပည္သူ႔ဆိုင္၊ ကုန္သြယ္ေရး အေရာင္းဆိုင္ မွန္သမွ် ႐ုိက္ခ်ဳိး ဖ်က္ဆီးေတာ့တာပဲဗ်ာ။ အခုေန ျပန္ေတြးရင္ က်ေနာ္လုပ္ခ့တ ဲ ာေတြ ဘယ္မွန္ပါ့မလဲဗ်ာ။

ဒီလိုန႔ဲ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ဖ်က္ဆီးေရးခရီးစဥ္ႀကီးဟာ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ညေစ်းနားအထိ ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ အိုးဘုိ ဂါတ္ကို သြားၾကမယ္ေဟ့ဆုိတ့အ ဲ သံၾကားျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက မ်က္ႏွာေတာင္မသစ္ဘဲ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ေရာပါလာၿပီး ပြဲဝင္ၾကမ္းေနတဲ့က်ေနာ္ဟာ လူလည္းပန္း ဝမ္းလည္းဟာတာေၾကာင္႔ ဟံသာဝတီ ဘူတာ ကေန ရထားစီးၿပီး ျပန္ခ့တ ဲ ယ္။ အေဖ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူေနတယ္ဗ်။ ႐ုိက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းေတာ့ မလုပ္ဘူး။ သက္ခုိင္ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္တ့၊ဲ မင္းက လက္ေတာက္ေလာက္ရွိေသးတယ္ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း အသာေလး ကုပ္ၿပီး ထမင္းစားေနလိုက္တယ္။ ေနအံုးဗ်၊ ေနာက္ေန႔မွာ သတင္းၾကားေသးတယ္။ အိုးဘုိဂါတ္ဘက္ကို ခ်ီတက္တ့လ ဲ ူအုပ္ႀကီး အဲဒီ ၾကည့္ျမင္တိုင္ အိုးဘိုဂါတ္ကေန ရဲက ေသနတ္န႔ပ ဲ စ္လို႔ လူေတြ ေသေသးတယ္တ့ဗ ဲ ်။

ဘယ္ရပ္အံုးမလဲ၊

သိပ္မၾကာျပန္ဘူး၊

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရွ႕မွာ

မွဳိင္းရာျပည့္န႔ဲ

ၾကံဳျပန္ေရာ၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္းအေၾကာင္း က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း ဖတ္ဖူးတယ္ ဗ်။ သီေပါမင္းပါေတာ္မူတာကို ေက်ာင္းသားဘဝကျမင္လိုက္တာတို႔၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္သည္ ေမာင္မွဳိင္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေမာင္မွဳိင္း နာမည္ေရွ႕မွာ မစၥတာတပ္ၿပီး သေရာ္တာ တို႔၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ

“ေအာင္ဆန္းရာ၊

မင္း

လို႔ေျပာခဲ့တာတို႔၊

ပထမ

ဂ်ပန္ေတြ

ေခၚလာတဲ့ကိစၥန႔ဲ

ပင့္လာတဲ့ဘုရားေတြ

ပါတ္သက္လုိ႔

အေနကဇာတင္လို႔မရပါလား”

ေက်ာင္းသားသပိတ္တုန္းက

အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြ

ဖြင့္ၾကေတာ့ မေလာက္မငွ လစာနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္တာတို႔၊ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဖရင္႔တက္ခ့တ ဲ ာတုိ႔ ... ေပါ့ဗ်ာ၊ မွဳိင္းရာျပည့္မွာ က်ေနာ္ပါခဲ႔ပံုလား။

ေျပာမယ္ဆိုေျပာစရာပဲ။ က်ေနာ္က ဆယ္တန္းပဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ေရွ႕ကို ေရာက္ေနတယ္။ မွဳိင္းရာျပည့္ကိုလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းသား အေဆာင္ေတြက ထမင္းခ်က္ ဦးဖိုးဝင္း ဆီကို အေဖ႔ဆိုင္က ပစၥည္းေတြ လာပို႔ရင္း ေရာက္ေနတာ။ ပစၥည္းပို႔ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ရန္ကုန္ဝိဇၹာႏွင့္ သိပၸံတကၠသိုလ္ ဆိုတ့ဆ ဲ ိုင္းဘုတ္ႀကီး ေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားေတြ စုစု လုပ္ေနတယ္။ မနက္ကိုးနာရီ ေလာက္ရွိၿပီ။ တျဖည္းျဖည္း ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာလုိက္တာ သံုးေလးရာဝန္းက်င္ ျဖစ္လာတယ္။

ေက်ာင္းသားတေယာက္က

ပင္မတံခါးႀကီးရဲ႕

အုတ္တိုင္ေပၚကို

တက္လုိက္တယ္။

မွဳိင္းရာျပည့္

အထိမ္းအမွတ္န႔ဲ ေရႊတိဂံု ဘုရားကို ခ်ီတက္မယ္၊ တန္းစီၾကတဲ့။ ဘယ္က ဘယ္လုိ တန္းစီမိသြားသလဲေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ထဲမွာ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔န႔ဲ ပါသြားျပန္ေရာ။ ေက်ာင္းသား ငါးရာနဲ႔တေထာင္ၾကားရွိတ့ဲ မွဳိင္းရာျပည့္ခ်ီတက္ပြဲဟာ ေရႊတိဂံုမွာ လမ္းဆံုးသြားတယ္။

ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚမွာ

စခန္းဖြင့္မယ္

ဘာညာ

ျပန္ရမယ္ေလ။ ဒီတခါ အေဖသိရင္ က်ေနာ္ မေခ်ာင္ဘူး။

http://www.mindin.info/

အသံေတြ

ၾကားေပမဲ့

က်ေနာ္ျပန္ခ့တ ဲ ယ္။

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

79

ေနာက္ က်ေနာ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမွ မဟုတ္တာ၊ ဘယ္သူန႔မ ဲ ွလည္း မသိဘူး၊ တကိုယ္ေတာ္ ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ လုိက္သြားတာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဟုတ္လား၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္း ဆိုတာ ေလးစားအပ္တ့ပ ဲ ုဂၢိဳလ္ႀကီး ေလ။ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက သိတာ ဒီေလာက္ ပဲ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ရွစ္ေလးလံုး အေရးအခင္း လား။ ဒါက ေတာ္ေတာ္ ရွည္လ်ားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအေရးအခင္း မၾကံဳခင္ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အေရးအခင္းႀကီးတခု ေပၚလာ တယ္။ က်ေနာ့္အေဖဆံုးသြားတဲ့ က်ေနာ့္ဘဝ အေရးအခင္းႀကီး ေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

80

tcef; (19) - pHepfudk twif;ajymif;rnf

စခန္းခြဲ ဝန္းက်င္တဝိုက္သည္ တျဖည္းျဖည္း ျမင္ကြင္းရွင္းလာသည္။ ေနရာအႏွံ႔ ျမင္ေနရ ေသာဒုိက္မ်ဳိးစုံ၊ ရဲဘက္တို႔ ေကာင္းမွဳျဖင့္ ေျပာင္သေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ ရွင္းပစ္လိုက္ေသာ ဒိုက္တို႔က လယ္ကန္သင္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ပ်ဳိးခင္းအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၿပီ။ ကိုသက္ခိုင္ႏွင့္

ဦးေအးႏုိင္

စခန္းႏွင့္

မလွမ္းမကမ္း

တာ႐ိုးေဘာင္တခုေပၚမွာ

အခ်ီအခ်

တိုင္ပင္ေနသည္။

ညေနထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ျဖစ္၍ အေဆာင္ေပၚမွာ ထံုးစံအတုိင္း ဟုိတစု ဒီတစု ဝိုင္းဖြဲ႔ေနသည္။ က်ေနာ္က ကိုသက္ခိုင္ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း ေျပာစရာရွိ၍ သူတို႔ဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဦးေအးႏိုင္က က်ေနာ္႔ကို လွမ္းေခၚသည္။ “လာေလ ..ကိုမင္းဒင္” က်ေနာ္က ကိုသက္ခုိင္ကို ေျပာစရာရွိေၾကာင္း မ်က္ရိပ္ျပလုိက္သည္။သူတို႔စကားစ မျပတ္။ ကိုသက္ခုိင္က ... “ဆရာ .. ဒီလို လုပ္ပါလား၊ အခု ပ်ဳိးၾကဲဘုိ႔ပင္မ စခန္းက ပို႔တ့မ ဲ ်ဳိးေတြကို ျပန္ေရာင္းလိုက္၊ ေနာက္ ဒီေရနက္ကြင္း နဲ႔ကုိက္မယ့္ မ်ဳိးစပါး ထပ္ဝယ္၊ လိုတာ က်ေနာ္စုိက္မယ္” ဦးေအးႏုိင္က တစံုတရာ ျပန္မေျဖ။ ကိုသက္ခုိင္ ကဆက္ျပန္သည္။ “ေသခ်ာ စဥ္းစားပါအံုး ဆရာ၊ ရဲဘက္ေတြ ဒီေလာက္ အေသခံၿပီး ရွင္းလင္း ထြန္ယက္ထားတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ ဒီေနရာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္တ့ဲ မ်ဳိးစပါးေတြ ၾကဲဖို႔ စီစဥ္တာ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္။ ေနာက္ ဒါက ေရနက္ကြင္း၊ ေရနက္ကြင္းစိုက္တ့ဲ

စပါးမ်ဳိးက

သီးျခားမ်ဳိး၊

ေရျမင့္တက္လာတာနဲ႔

အသီးသီးတဲ့အညႇာေတြက

အလိုက္သင္႔

လိုကတ ္ က္သြားတဲ့ မ်ဳိးမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ အခုပ်ဳိးမယ့္စပါးမ်ဳိးေတြက ႐ိုး႐ုိးမ်ဳိးေတြ၊ ေရျမဳပ္ရင္ အကုန္ေသကုန္မွာ။ ဒီေတာ့ ေရနက္ကြင္း မ်ဳိးစပါးမ်ဳိးကို ပ်ဳိးမွ ေကာင္းမယ္၊ ေနာက္ဆံုး စပါး ထြက္လာရင္ ဘယ္လုိလုပ္လုပ္ ဘယ္သူသံုးသံုး၊ ဆရာ သံုးခ်င္လည္းသံုး၊ ေထာင္ပိုင္ သံုးခ်င္လည္းသံုး၊ တေယာက္ေယာက္အတြက္ တေနရာရာမွာ အသံုးက်မွာပဲ၊ အက်ဥ္း ဦးစီး ျပန္မအပ္လည္း ေန၊ မ်ဳိးအတြက္ က်သင့္တာ က်ေနာ္ေပးမယ္။ အခုဟာက ရဲဘက္ေတြ ေသေလာက္ေအာင္ လုပ္ထားရတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိသလုိ ျဖစ္ေနတယ္” http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

81

ဦးေအးႏုိင္ထံမွ အသံထြက္လာသည္။ “အဲဒီလုိ လုပ္လို႔မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ေစတနာကို က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္ ကိုသက္ခုိင္” “ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းခြဲက ကြင္းက တျခားစခန္းကြင္းထက္ ပိုေကာင္းေနရင္ လာစစ္တ့ည ဲ ႊန္မွဴးက ဒီကြင္းနမူနာအတိုင္း ထြက္ႏွဳန္းျဖတ္ရင္ ေထာင္ပိုင္ေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ၊ တျခားစခန္း တာဝန္ခံေတြပါ အကုန္ကြဲကုန္မွာ။ ေနာက္တခုက ေနာက္ႏွစ္ေတြ ဒီစခန္းက ဒီေလာက္မထြက္ရင္ က်ေနာ္ မေခ်ာင္ဘူး”

ကိုသက္ခိုင္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့။။ဦးေအးႏုိင္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး က်ေနာ္ႏွင့္ ျပန္လိုက္လာသည္။ သူ႔ပံုစံက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနသည္မွာ သိသာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း အေရးႀကီးကိစၥမို႔ သူ႔ကို စကားစရသည္။ “ကိုသက္ခိုင္ က်ေနာ္ ေျပာစရာရွိတယ္” “ေျပာေလ၊ ကိုမင္းဒင္” “ဟုိစခန္းေရွ႕က ေရကန္ထဲက ပလံုစီတ့က ဲ ိစၥ သိၿပီးၿပီလား။” “သိတယ္၊ ခင္ဗ်ား ေရနံေၾကာရွိတယ္ ထင္တယ္ ေျပာမလို႔မဟုတ္လား” “ဟာ ... ခင္ဗ်ား သိၿပီးသားလား” “သိတယ္ေလ” “အဲဒါ ဦးေအးႏုိင္တုိ႔၊ ေထာင္ပုိင္ႀကီးတို႔ကို မေျပာဘူးလား ဗ်” “က်ေနာ္သိတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ၊ အဲဒီေရကန္ထဲက တခါ တခါ ဒီဇယ္လိုလို အဆီေတြ ပလံုစီတာ။ ရဲဘက္ေတြ ပန္းကန္ေဆးရင္း က်ခဲ့တ့အ ဲ ဆီေတြလား၊ ေရနံလို ဒီဇယ္လို အဆီေတြလား ဆိုတာ ကြဲကြဲ ျပားျပား သိရေအာင္လည္း နည္းမ်ဳိးစံု က်ေနာ္စမ္းၿပီးၿပီ။ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါဟာ ေရနံ သို႕မဟုတ္ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕နဲ႔ပတ္သက္ႏိုင္တယ္။ ဒီေနရာနဲ႔ ေလးမိုင္ေလာက္ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ေရနံတြင္း အသစ္ရွိေနတာေၾကာင္႔ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အလြန္မ်ားတယ္။ တျခားလူေတြ မရိပ္မိတာက အခ်ိန္တိုင္း ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လုိ႔” “ခင္ဗ်ား ... ဦးေအးႏုိင္ကုိ မေျပာဘူးလား ကိုသက္ခုိင္” “ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ခက္တ့လ ဲ ူပါလား ကုိမင္းဒင္၊ အခု စပါးမ်ဳိးကိစၥက အဲဒီေရနံအေၾကာင္း ေျပာခ်င္လုိ႔ ေတာက္ၾကည့္ ေနတာ။ ခင္ဗ်ား ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဘာမွမလုပ္ရဲဘူး။ သူ႔ကို ေျပာမိရင္ ဒီစခန္းခြဲကို အစိုးရက လာစစ္ေဆးၿပီး ေရနံေျမ ျဖစ္သြားမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္” “ဟ ... ဒီလုိဆို တိုင္းျပည္အတြက္ နစ္နာတာေပ့ါ ဗ်ာ” “က်ေနာ္ ဒီကိစၥမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔တသေဘာတည္း ရွိပါတယ္၊ နည္းမ်ဳိးစံုလည္း ၾကံဆခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔အခ်ိန္တခုကို ေစာင့္ၾကရ ပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ရဲဘက္ေတြဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔။ ေတာစကား ေတာေပ်ာက္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ေရနံေၾကာဆုိတာ ေမ့လိုက္ေတာ့။ စံနစ္ကို အတင္းေျပာင္းခ်င္ရင္ ႏွစ္ခါအ႐ုိက္ခံရတဲ့ေခတ္ဗ်” “ဘာလုိ႔ စံနစ္ကုိ အတင္းေျပာင္းမယ့္သူက ႏွစ္ခါ အ႐ုိက္ခံရတာလည္း ဗ်ာ” “ေအာ္ ... ရန္ကုန္ဘေဆြရဲ႕ စံနစ္ကို အတင္းေျပာင္းမည္ ဆိုတ့ဝ ဲ တၳဳတို တပုဒ္ကို သြားသတိရလုိ႔ဗ်” “ဘာအေၾကာင္းလဲ ဗ်။ ႏုိင္ငံေရး ဝတၳဳလား” “မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာသားေလး တေယာက္အေၾကာင္းပါ၊ က်ေနာ္ အတုိခ်ဳံ႕ ေျပာျပပါ့မယ္။ ဒီလုိပါ .. ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

82 ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုတက္လာတဲ့

ေတာသားေလး

တေယာက္ဟာ

ရြာက သူ႔ႀကီးေတာ္မွာလုိက္တ့ဲ မတရားမွဳကို လက္ပုိက္ၾကည့္ မေနနဲ႔ ဆိုတ့ဲ ၾသဝါဒ အတိုင္း တေသြမတိမ္း လုိက္နာဖုိ႔ ဆံုး ျဖတ္ ထားခဲ့တယ္ တဲ့။ ေတာသားေကာင္ေလးဟာ

ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေပမဲ့

ရြာက

သူ

အလြန္ ေလးစားျမတ္ႏိုးတဲ့ ႀကီးေတာ္လုပ္သူ မွာလုိက္တာကို ေသခ်ာမွတ္သားၿပီး မတရားမွဳကို ဆန္႔က်င္ဖို႔၊ အမွန္တရား ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔၊

ဆံုးျဖတ္ထားခ်ိန္မွာ

တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္

ေတာသား အဘုိးႀကီး တေယာက္ ကို ၿမိဳ႕သားလူလိမ္ အုပ္စုက လမ္းေဘး ဖဲသံုးခ်ပ္ဝိုင္းတခုမွာ လိမ္ေနတာ ေတြ႔ေရာတဲ့။

ဖဲသံုးခ်ပ္ ဝိုင္းဆိုတာဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔လူပ်ဳိေပါက္က ရန္​္ကုန္ ေနရာအႏွံ႔မွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ဖဲက သံုးခ်ပ္တည္း ပါ။ တခ်ပ္မွာ အမွတ္အသားတခု လုပ္ထားတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ပလပ္စတစ္ မုိးကာစေလးတခ်ပ္ ခင္းၿပီး ဖဲခ်ပ္ေလး ေတြကုိ ျပလိုက္၊ ဒါေလးကို မထိုးနဲ႔၊ ေဟာဒီအမွတ္ကေလးနဲ႔ဖဲခ်ပ္ကိုထိုး၊ မွန္တာနဲ႔သံုးဆရမယ္၊ လြယ္လြယ္ေလး၊ ဒါေလးကိုထိုး၊ ဒါေလးကိုမထိုးနဲ႔ေပါ့၊ ေဘးကလူတခ်ိဳ႕လည္း ဝင္ထုိးလုိက္ ဒုိင္ကေလ်ာ္လိုက္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့သတိထားရမွာ က အဲဒီ ထိုးလိုက္ေလ်ာ္လိုက္ လုပ္ေနတာဟာ တကယ္ကစားေနတာ နည္းတယ္။ သူ႔အလံရွဴးနဲ႔သူ၊ ေဘးလူ ဝင္ လာေအာင္ ဆြယ္ေနတာ။

အဲဒီဝိုင္းမ်ဳိးမွာ

ေတာသားအဘိုးႀကီးက

ဝင္ထိုးေနေတာ့

ပါသမွ်ေငြေလးေတြ

တျဖည္းျဖည္း

ကုန္လာေတာ့ေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ဇာတ္​္လိုက္ႀကီးကလည္း ဒီလို မတရားလုပ္တာ မခံဘူး ဆိုၿပီး နီးစပ္ရာ စခန္းကို သတင္းပို႔တယ္။ ရဲ ဆိုတ့ဲ ေမာင္ေတြကလည္း လိုင္းေၾကးယူၿပီး ခြင္႔ျပဳထားတာ ဆိုေတာ့ မလာဘူးေပါ့။ ရဲအလာကိုေစာင့္ေလ၊ ရဲက မလာႏိုင္ေလ၊ ေတာသားအဘုိးႀကီးက တျဖည္းျဖည္း ပါသမွ် ကုန္လာေလ၊ ေနာက္ လက္ပတ္နာရီလည္းကုန္၊ မရွိ ရွိတာ ခ်ထိုးမယ္ဆိုၿပီး အဘုိးႀကီးက သူ႔လည္ပင္း​းက ေရႊဆႀဲြ ကိဳးလည္း ျဖဳတ္လိုက္ေရာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္က ၿငိမ္ၿပီး ထုိင္ၾကည့္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဝိုင္းထဲဝင္ၿပီး၊ ဦးေလး ဒီေကာင္ေတြ ဦးေလးကို လိမ္ေနတာဗ် ဆိုၿပီး တားလိုက္တာ စကားေတာင္ မဆံုးလိုက္ဘူး၊ ဖဲလိမ္အဖြဲ႔ အလံရွဴးေတြရဲ႕ လက္ခ်က္မိသြားတယ္။

ခြပ္ ကနဲ အသံန႔အ ဲ တူ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြ ပြင့္ၿပီး အဲဒီ ေတာသာေကာင္ေလး ေမ့သြားေရာတဲ့၊ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ သတိရလုိ႔ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ကူညီလိုက္တ့ေ ဲ တာသားႀကီးက သူ႔ကို အေပၚက မိုးၿပီး ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔သတဲ့။ ဒီေတာ့သူက စိတ္ထဲမွာ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး ဦးေလးရယ္၊ က်ေနာ္႔ရြာက ႀကီးေတာ္မွာထား ၿပီးသား ပါ။ ဒုကၡေရာက္တ့သ ဲ ူကို ကယ္ရမယ္၊ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ရမယ္ ဆိုတာ ဘာညာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေတြးမဆံုးခင္ ေနာက္ထပ္ ခြပ္ကနဲ ထပ္အ႐ုိက္ခံရၿပီး ေမ့သြားျပန္တယ္တ့။ဲ နားထဲမွာလည္း အသံတခု ၾကားလုိက္တယ္ တဲ့၊ ေခြးမသားေလး ... မင္းဝင္႐ႈပ္လို႔ ငါ့အရင္းျပန္ရကာနီးမွာ ဝိုင္းပ်က္သြားတာ။ ကဲ ... မွတ္ကေရာတဲ့။ အဲဒါပဲဗ်ာ.. ။ စံနစ္ကုိ အတင္းေျပာင္းခ်င္သူရဲ႕ နိဂုံး။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

83

tcef; (20) - vJGcJhavaom &wemyHk

ကိုသက္ခိုင္သည္ က်ေနာ့္ ေရနံတြင္းသဲလြန္စ သတင္းကို အရီအေမာႏွင့္ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲေနေလသည္။ က်ေနာ္က မခ်င့္မရဲျဖစ္လွသည္ႏွင့္ ... “ကိုသက္ခိုင္၊ ဒီကိစၥက သတင္းပို႔တ့လ ဲ ူအတြက္ အက်ဳိးေတာ့ ရွိႏုိင္တယ္ေနာ္” “ေအာ္ ... ရတနာပံုဆုိက္ခ်င္ေနတဲ့လူန႔ဲ လာတုိးေနပါလား။ ခင္ဗ်ားကို ဘာမွ အျပစ္မေျပာခ်င္ဘူး၊ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ ဘဝမွာ ရတနာပံုဆိုက္တ့က ဲ ိန္းေတြန႔ဲ ၾကံဳလည္းၾကံဳခဲ႔၊ လြဲလည္းလြဲခ့တ ဲ ာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ သိပ္မဆန္းလွေတာ့ပါဘူး ဗ်ာ” ဘာေတြမ်ား ရတနာပံု ဆိုက္ခ႔လ ဲ ို႔လဲဗ်ာ” “ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲက ရတနာပံုဆုိက္ကိန္းေတြကို သိခ်င္တာလား၊ ဆိုက္ကိန္း ခဏထားၿပီး က်ေနာ္ဘဝရဲ႕ “ရတနာပံု လြဲကိန္း” ကို နားေထာင္ပါ၊ ခင္ဗ်ား လည္း သေဘာသ႐ုပ္ အမွာစကားနဲ႔ ေဟာထုတ္မွာၾကားတဲ့ ေစာဗုဒၶာဘုရားရဲ႕ ေလာကုတၱရားနဲ႔ ေျဖလို႔ေျပသြားေအာင္ ... ”

၁၉၉၂-ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေပါ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေစာေမာင္ကို က်န္းမာေရးေၾကာင့္ဆုိၿပီး အနားေပး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ တက္လာတယ္။ တျပည္လံုးမွာ တံတားႀကီး ကိုးစင္း ေဆာက္မယ္၊ ဘာညာ ဆိုၿပီး သတင္းစာေတြမွာ အႀကီးအက်ယ္ သတင္းအျဖစ္ ပါလာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုရွစစ္သံမွဴးႀကီးက ဗိုလ္မွဴးႀကီးသာဝင္း ဗ်၊ (မၾကာေသးမီက ကြယ္လြန္သြားၿပီး ျဖစ္သည္၊) သူဟာ အရင္က တနသၤာရီတိုင္း၊ တုိင္းမွဴး၊ ေနာက္ေတာ့ ႐ုရွကို စစ္သံမွဴး အျဖစ္ ေျပာင္းသြားရတာ။ အဲဒီ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သာဝင္း က ႐ုရွကေန ရန္ကုန္ကုိ ခဏျပန္လာတုန္း က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ခ်င္လို႔ဆုိၿပီး သူ႕သားမက္ကေနတဆင့္ လွမ္းေခၚတယ္။ သူ႔ သားမက္က က်ေနာ္႐ံုးက မန္ေနဂ်ာေလ၊ က်ေနာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ္ပုိင္ကုမၸဏီန႔ဘ ဲ ာနဲ႔ အထိုင္က်ေနၿပီ။ ဗမာျပည္စီးပြားေရးေလာကထဲမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ ေျခစြမ္းျပေနၿပီ။ ဟိုေခတ္က ေရွာ္ဖီတုိ႔လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြေတာင္ အစည္းအေဝးတက္ရင္ လက္မွတ္ကို ဘယ္ေနရာမွာထုိးလို႔ က်ေနာ္ ျပေနရေလာက္ေအာင္ အရြယ္ေတြက်သြားခဲ့ၿပီ။ တရက္ညေနပိုင္းေလာက္မွာ က်ေနာ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သာဝင္းရဲ႕ သုဝဏၰ က အိမ္ကို လုိက္သြားတယ္။ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ကို ႐ုရွ အေၾကာင္းဘာသိလဲ တဲ့။ စစ္တိုင္းမွဴးဟန္က မေပ်ာက္ဘူးဗ်။ တေလာကလံုး သူအသိဆံုးထင္ေနတဲ့ ပံုစံအျပည့္န႔။ဲ က်ေနာ္က ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီေၾကာေတြ က်ေနာ္နပ္ေနပါၿပီ ဗ်ာ။

သူက စစ္ေအးတိုက္ပြဲ ၿပီးတဲ့အတြက္ ႐ုရွက လက္နက္စက္႐ံုေတြအားလံုး ပိတ္သြားေၾကာင္း၊ လက္နက္ ထုတ္ဖုိ႔ စက္႐ံုေပါင္းမ်ားစြာမွာ ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္သိုေလွာင္ထားတဲ့ သံန႔သ ဲ ံမဏိ အေျမာက္အမ်ား သံုးမကုန္ေလာက္ေအာင္

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

84

က်န္ေနေၾကာင္း၊ ႐ုရွမွာ သူက မိတ္ေဆြအသိုင္းအဝိုင္းမ်ားေၾကာင္း၊ ဒီသံ၊ သံမဏိေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ရတနာပံု ဆုိက္မယ့္ အေၾကာင္း တသီတန္းႀကီး ရွင္းေနတယ္။ သူ႔စကားမဆံုးခင္ က်ေနာ္မ်က္လံုးထဲမွာ သတင္းစာထဲက တံတားႀကီး ကိုးစင္းရဲ႕ ပံုစံငယ္ ေတြကို ေျပးျမင္လုိက္ၿပီ၊ သူက စကားဆက္ျပန္တယ္၊ “ေမာင္ရင္ ကက္ဘိနက္ထဲကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္သလား” တဲ့။ က်ေနာ္ၿငိမ္ေနတယ္၊ လြယ္လြယ္မေျဖနဲ႔တ့၊ဲ ကိုယ္က ကက္ဘိနက္ထဲမွာ ထုိင္လာတာ တဲ့၊ အေရးထဲ ေၾကာ္ျငာဝင္ေနေသးတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ... “က်ေနာ္လုပ္ၾကည့္မယ္ေလ၊ ထိုးေဖာက္ႏုိင္သလား မထိုးေဖာက္ႏိုင္ဘူးလား ဆိုတာ သိရဖုိ႔ သိပ္ မၾကာဘူး ထင္ပါတယ္။ နည္းလမ္းအေသးစိတ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ အခုမေျပာပါရေစနဲ႔” ဆုိေတာ့ သူက ႐ုရွက သံ၊ သံမဏိ လိုက္စပ္ေနတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးတခုရဲ႕ မိတၱဴကို ထုတ္ေပးတယ္။ ဘာတဲ့၊ (TO WHOM IT MAY CONCERN) တဲ့ ထိပ္ဆံုးမွာ။

မၾကာခင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သာဝင္း ႐ုရွကို ျပန္သြားတယ္၊ အျမန္လုပ္ပါတဲ့၊ ႐ုရွကုန္သည္ေတြ အမ်ားႀကီး တန္းစီ ေစာင့္ေနတာတဲ့၊ မွာသြားေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေလာဘသားပဲ၊ ဒီအကြက္ႀကီးကို က်ေနာ္သေဘာက်တယ္၊ အထူးသျဖင္႔ လက္ကြက္ဆန္းဆန္းေလးေတြကို ႏွိပ္ရတာက်ေနာ္ႀကိဳက္တယ္၊ လမ္းေဟာင္းကေန ေဖာက္ထြက္ၿပီး လမ္းသစ္ ထြင္ရတာကို ေပ်ာ္တယ္။ က်ေနာ္ ရွိသမွ် ပညာေတြ ထုတ္သံုးတယ္၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မလြတ္ႏုိင္တ့ဲ နည္းလမ္းေတြန႔ဲ ခ်ိတ္တယ္၊ အဲဒီတုန္းက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုး အပါအဝင္ တတုိင္းျပည္လံုးမွာရွိတ့ဲ ဝန္ႀကီးဌာနအားလံုးကို လိုသမွ် သံ၊ သံမဏိ တင္သြင္းခြင့္ျပဳဖုိ႔ စာတုိစာရွည္ေတြ က်ေနာ့္ကုမၸဏီနာမည္န႔ဲ တင္လိုက္တယ္။ အနီးဆံုးကက္ဘိနက္ အစည္းအေဝးမွာ တင္ႏိုင္ေအာင္ လည္း က်ေနာ္တတ္သမွ် မွတ္အမွ် အစြမ္းကုန္ ခ်ိတ္ဆက္ ဖန္တီး လိုက္တယ္။။ တလဝန္းက်င္ေတာင္ မၾကာလုိက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ရဲ႕႐ုိက္ခ်က္ဟာ ပစ္မွတ္ကို တန္းကနဲ စိုက္ဝင္သြားပါ ေတာ့တယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုး ဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လြန္းေမာင္ဆီကေန က်ေနာ့္ကို သူနဲ႕လာေတြ႔ဖို႔ စာေရာက္လာတယ္။ ေတြ႔လိုတ့ဲ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲ၏ လမ္းညႊန္မိန္႔ၾကားခ်က္အရ တဲ့။ စုတ္ေတြ လာဘ္ေတြဝင္လာလုိက္တာ ဒါနဲ႔တြင္မရပ္ေသးဘူး။ မီးရထား ဝန္ႀကီးဌာန၊ ဆည္ေျမာင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီ၊ ေနာက္ သတၱဳတြင္း၊ အို .... လာလိုက္တ့အ ဲ မွာစာေတြဗ်ာ၊ ဖိတ္လုိက္တ့ဲ ညႇိႏွဳိင္း အစည္းအေဝးေတြ၊ က်ေနာ္ ႐ုရွကို ဖုန္းလွမ္း ဆက္လိုက္တယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ကက္ဘိနက္က မီးစိမ္းျပၿပီလို႔၊ သူက ဆက္လုပ္ထားပါတဲ့၊ က်ေနာ္လည္း ကယ္ရီးအြန္ေပါ့။

က်ေနာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုး ဝန္ႀကီးဆီေရာက္သာြ းတယ္။ ေစ်းႏွဳံး၊ ပစၥည္းအမ်ဳိးအစား၊ တင္သင ြ ္းမယ့္ကုမၸဏီ၊ စတဲ့ (Profile) ေတြ တင္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္န႔ပ ဲ တ္သက္တာကို သီးသန္႔ကိုင္တြယ္ဖို႔ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုး ဝန္ႀကီးရဲ႕ ႐ံုးအဖြဲ႔မွဴး ဗိုလ္မွဴးလွသန္း ကို သီးသန္႕တာဝန္လႊဲေပးထားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ သူကေျပာေသးတယ္။ “ခင္ဗ်ားဆီက ပစၥည္းဝယ္ဖုိ႔ ဘုိးေတာ္ႀကီး ကိုယ္တုိင္ အမိန္႔ခ်တာ” တဲ့၊ “ေရာ့ သူမွတ္ခ်က္ကို ၾကည့္” ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ ေလွ်ာက္လႊြာေနာက္ေက်ာမွာ မွင္အနီန႔ဲ “ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲ၊ ဘယ္ေစ်းလဲ၊ ညႇိႏိႈင္း ဝယ္ယူပါ” ဆုိတာကို ျပတယ္။ သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္၊ “ခင္ဗ်ားေတာ့ ရတနာပံု ဆိုက္တ့က ဲ ိန္းပဲ” တဲ့။။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္ သံ၊ သံမဏိေလာကမွာ အခု နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ေမာင္ဝိတ္ ဆိုတာ စာရင္း မရွိေသးဘူး။ က်ေနာ္႔ ေနာက္မွာ အလားတူအခြင္႔အေရးမ်ဳိးအတြက္ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ အုပ္စုေတြ၊ အဖြဲ႔ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သတဲ့။ က်ေနာ္ ေရြႊပံုေပၚမွာ စံရၿပီလုိ႔ ခင္ဗ်ားထင္ေနၿပီ မဟုတ္လား၊ ဆက္နား ေထာင္ပါအံုးေလ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

85 ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုး၊

အျခားဝန္ႀကီးဌာန

ေလးငါးခုန႔ဲ

စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ဖုိ႔ အဆင့္သင္႔ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႐ုရွ စစ္သံမွဴးႀကီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးသာဝင္းကို ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ သားမက္ က လည္း ေယာကၡကို ဂုေဏာဆိုတ့ထ ဲ ဲ ပါေနေတာ့ ဘာမွ

ဝင္ေျပာႏုိင္ဘူး။

ေအးဗ်ာ

ေပ်ာက္႐ံုတင္မကဘူး၊

ထီလက္မွတ္

ထီေပါက္စဥ္

႐ုိက္တ့ဲ

ပံုႏွိပ္တုိက္ကိုပါ လုိက္ပိတ္ရတဲ့ကိန္း ဆိုက္ေတာ့ တာပဲဗ်ာ။

ဒီလိုပဲဗ်၊

လုပ္လိုက္ရင္ ေတြ

စစ္ဗိုလ္ဆုိတ့ေ ဲ မာင္မ်ား

လက္ေတြ႕မပါတဲ့

မ်ားတယ္။

ၿပီးရင္

သေဘာတရား

႐ူးသလိုလို၊

ေၾကာင္

သလုိလို၊ ထီလက္မွတ္ေပ်ာက္သလုိ၊ အတိတ္ေမ့သလို လုပ္တတ္တယ္။ က်ေနာ္လား၊ ႐ုိက္သတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ တုိခ့တ ဲ ာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႕ေခတ္ပဲေလ။

က်ေနာ့္မွာဗ်ာ ... ခ်ေပးတဲ့ ပါမစ္ကုိ ျပန္႐ုပ္သိမ္းသြားေအာင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုး ဝန္ႀကီးကို ေဂါ့ဖ္ဆက္(Golf Set) ေတြ ပို႔ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ။ တျခားဝန္ႀကီးဌာန ေတြရဲ႕ တာဝန္ခံ ညႊန္မွဴးေတြကို ပိတ္ရဆို႔ရနဲ႔ ေထာင္မက်ေအာင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ လံုးပန္းလိုက္ရတယ္။ တခါတခါ စစ္တပ္ အရာရွိတခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ကိုယ္ျပန္မသံုးသပ္တာေတြ က်ေနာ္ အမ်ားႀကီး ၾကဳံဖူးတယ္။ ျပဳတ္သြားရင္ ပိုေတာင္ဆုိးေသး။ နယ္စပ္ေဒသ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဝန္ႀကီး တဲ့၊ ျပဳတ္လည္းသြားေရာ ေခ်ာင္းဝဆရာေတာ္ဆီ ေန႔တိုင္းလိုေရာက္၊ ခ်ဲ နံပါတ္ခ်ည္းေတာင္းေနတာဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္သင့္။

သူ႔သားေရာ

သူေရာ

ရန္ကုန္ခ်ဲေလာကမွာ

နာမည္ႀကီးပဲ။

တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြမ်ား

ဒီအေၾကာင္း သိခ့ရ ဲ င္ ငါတို႕အတြက္ ခန္႕ထားတဲ့ ဝန္ႀကီးဟာ လက္စသတ္ေတာ့ ခ်ဲသမားပါလားလို႕ ရင္ေတာင္ ထုေလ မလားပဲဗ်ာ။

ဗိုလ္သာဝင္း က က်ေနာ္ကို ျဖတ္႐ုိက္သြားသလား က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔လက္ရည္ဟာ အဆင့္မရွိလွပါဘူး။

သံ၊

သံမဏိ

ဇာတ္လမ္းေနာက္

ဗိုလ္သာဝင္းဟာ

လက္နက္သြင္းဖို႔

ဂြင္ဆင္ေသးတယ္။

သူ႔သားမက္အားကိုးနဲ႔ပါ။ အမွန္က ႐ုရွားက လက္နက္ကိုဝယ္ဖို႔ ႐ုရွကိုသြားတာက ရဟတ္ယာဥ္ပ်က္က်ၿပီး ဆံုးသြားတဲ့ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ဦး။ သူ႔ညီက ကိုလွျမင့္က က်ေနာ့္ကုမၸဏီက ဒါ႐ုိက္တာ၊ ဗိုလ္တင္ဦး က ႐ုရွမွာ ဗိုလ္သာဝင္း ညႊန္တ့ဲ

လက္နက္ပြဲစားေတြန႔ဲ

စကားေျပာခဲ့တာ။

ေနာက္

႐ုရွလက္နက္ပြဲစားေတြ

ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။

ဗိုလ္သာဝင္း က သူ႔သားမက္ကို ေပါင္မုန္႔ကားေလးတစင္း ငွားၿပီး မဂၤလာဒံုေလဆိပ္မွာ သြားႀကိဳခိုင္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္တံုးသလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့၊ ႐ုရွ လက္နက္ကုန္သည္ ရွစ္ေယာက္ကုိ ေပါင္​္မုန္႔ကား တစီးနဲ႔ သြားႀကိဳ သတဲ့။ ေနာက္ ဘာျဖစ္လဲ ဟုတ္လား၊ ေမာင္ေတဇက ဘယ္လို သတင္းရၿပီး ဘယ္သူေတြန႔ဂ ဲ ြင္ဆင္လိုက္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေလဆိပ္ကုိ ပရာဒို ရွစ္စီး ဟမ္းဖုန္း ရွစ္လံုးပို႔၊ ႀကိဳခိုငး္ ၊ ျဖတ္ခုတ္ၿပီး ႐ုရွကေမာင္ေတြကို တင္သာြ းလို႔ ဗိုလ္သာဝင္း ပက္လက္လန္ က်န္ခ့ေ ဲ ရာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

86

tcef; (21) - aemufwcg vmjyefNyDa[h

ေျပာရရင္ အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ ေနာက္ အခုအခ်ိန္အထိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စိန္ဂြ်န္းေစ်းေဟာင္းႀကီး ေနရာမွာ ကြက္လပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းကလည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ရတနာပံု လဲြကိန္းပဲ။ လဲြရတာက ဘူးေတာင္းနစ္ၿပီး ေဇာင္းခ်မ္းေပၚလုိ ေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္မွာ လူေတာ္ေတြအတြက္ ေနရာမရွိဘူး။ စိန္ဂၽြန္းေစ်း စီမံကိန္းဟာ က်ေနာ္ကို ရတနာပံု လဲြခ႔ေ ဲ စ႐ံုမက လူေတာ္တေယာက္ပါ ဘဝတခု ကေမာက္ကမ ျဖစ္ခ႔ေ ဲ သးတယ္။ ခင္ဗ်ား အဆိုေတာ္ ေအးခ်မ္းေမ ဆိုတာ ၾကားဘူးလား၊ သူ႔န႔ဘ ဲ ာလုိလို ျဖစ္ခ႔တ ဲ ့ဲ ရွန္ရွဴဒင္ ဆုိတာေလ၊ သူက ဗမာျပည္မွာ ေမြးတာပါ။ သူ႔အေဖက ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ အမွဳထမ္းခဲ႔တာ ဗိုလ္မွဴး ထြန္းညိဳတဲ့၊ ဒီလုိ ဗ်။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးရဲ႕အမ ေဒၚၾကည္လြင္ ရဲ႕သား တပ္ၾကပ္ဘဝကေန ထြက္လာတဲ့ေဌးေအာင္က ရန္ကုန္မွာ အလုပ္မရွိ တာနဲ႔ ထြန္းႏုိင္ေရႊြကို အပူကပ္တယ္။ ထြန္းႏိုင္ေရႊက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးရဲ႕သား၊ ေဌးေအာင္န႔ည ဲ ီအကို ဝမ္းကြဲေပါ့။ ထြန္းႏိုင္ေရႊက ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးကိုေလးကို ေျပာေပးတယ္။ ဒီေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးကုိေလးက ဗိုလခ ္ ်ဳပ္မွဴးႀကီး အိမ္အထိ လာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အဓိကရေနရာ စိန္ဂၽြန္း ေစ်းေဟာင္းႀကီးကို အသစ္ ျပန္ေဆာက္ဖုိ႔ အေကာင္းဆံုး စီမံကိန္းႀကီး တခုကို အလုပ္ ခ်ေပး တယ္၊ လြယ္လိုက္ပံုမ်ား ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ေဌးေအာင္လည္း ေတြ႔တ့လ ဲ ူေတြန႔ေ ဲ ကာက္ၿပီး ကုမၸဏီတခုဖြင့္လုိက္တယ္။ အဲဒီ ကုမၸဏီ ဒါ႐ိုက္တာေတြက တကယ့္ကမၻာေက်ာ္ လူလည္ေတြဗ်ာ။ မင္းႀကိဳင္ေခၚ စေနေမာင္ေမာင္တ့၊ဲ နာမည္ကေတာ့ မင္းသိခၤ ဇာတ္လို္က္ နာမည္ေပ့ါဗ်ာ၊ စေနေမာင္ေမာင္န႔ဘ ဲ ာတခုမွ မတူတ့စ ဲ ေနေမာင္ေမာင္။ ေနာက္ မင္းမင္းထြန္း၊ ဦးဘရင္၊ စိုးမင္းဟိန္း၊ ေနာက္ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ ဘီအီးဘြဲ႕ရ ကိုသန္းဝင္း ဆိုတာလည္းပါတယ္။ ကုမၸဏီ နာမည္က ဘာတဲ့ ... ေအာ္ GROUPER တဲ့။ ေရာင္းရင္းမ်ားလို႔ျပန္ရမလား၊ တကယ္႔ ဘာတခုမွ မလုပ္တတ္ပဲ အေခ်ာင္ေငြလုိခ်င္တ့ေ ဲ ရာင္းရင္းမ်ား ပါပဲဗ်ာ။ အလုပ္ခ်ေပးတာ

သံုးလေလာက္သာ

ရွိသြားတယ္၊

ဘာတခုမွ

မယ္မယ္ရရ

မလုပ္ႏုိင္ဘူး။

အဲ

ဒါေပမဲ့

ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ဟာဂ်ီကိုျမင့္သိန္း ဆိုတ့လ ဲ ူဆီကေတာ့ စီမံကိန္းကို လက္ညိႇဳး ထိုးျပၿပီး သိန္းတရာေက်ာ္ ေလာက္ေတာ့ ဝိုက္ၿပီးၿပီ။ ရန္ကုန္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီက အစည္းအေဝး ေခၚတိုင္း ဘာတိုးတက္မွဳမွ မျပႏိုင္ ဟန္ျပေျမႀကီးတူးေနတာ ကလည္း ေငြမရွင္းႏိုင္၊ ဘယ္ရွင္းႏုိင္မလဲ ဗ်ာ၊ ရသမွ် အကုန္ခြဲယူ၊ ဦးတဲ့သူ သံုးေနတာ။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီက ေခၚတဲ့ အစည္းအေဝးေတာင္ မတက္ရဲတ့အ ဲ ေျခအေန ဆိုက္လာတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

87

ဒီေတာ့ကိုသန္းဝင္းက တဆင္႔ ဒီအထုပ္႐ႈပ္ႀကီး က်ေနာ္႔ဆီေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ သူ က စက္မွဳတကၠသိုလ္ဆင္း ဗ်။ လူေကာင္းပါ၊ သူလည္း လူ႐ႈပ္ေတြ ၾကားညပ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ က်ေနာ္ဆီ ေပါက္ခ်လာတာ။ အမွန္ကုိ ေျပာရရင္ က်ေနာ္႔ အက်င့္က သူမ်ား မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုတ့အ ဲ လုပ္ကို စိတဝ ္ င္စားတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ မတက္ရဲတ့ဲ အစည္းအေဝးကို သြားတက္ၿပီး အေျခအေန ေလ့လာလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္စည္ပင္ အတြင္းေရးမွဴး က ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေက်ာ္ဝင္း၊ သူေျပာပံုက ေဌးေအာင္တုိ႔အုပ္စု လုပ္ေနတာ ဘာမွမပီျပင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ မိုးေပၚက က်လာတဲ့ အုပ္စုမို႔ သိသိသာသာ ေတာ့မေကာရဲဘူး။ ဒါကို က်ေနာ္ရိပ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔အစည္းအေဝးက ျပန္လာေတာ့ GROUPER အုပ္စုန႔ေ ဲ တြ႔ၿပီး

က်ေနာ့္ေျခ

က်ေနာ္လက္

လုပ္ခြင့္ေပးရင္

ဆက္တာဝန္ယူေပးမယ္

ဆိုေတာ့

သူတို႔လည္း

ရေတာ့တာပဲ။

ဟုတ္တယ္၊

ႏြားႏို႔အုိးကြဲကို ေရႊစည္းခံု ကို လွဴလုိက္တယ္ ဆိုပါစို႔။ သူတို႔သေဘာတူညီခ်က္ကို

စာနဲ႔ေပနဲ႔စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ေရးယူၿပီး

စစ္ဆင္ေရးကို

စ

စစ္ဆင္ေရး။ အဲဒီစစ္ဆင္ေရးက ဒီစိန္ဂၽြနး္ ေစ်းသစ္ႀကီး စီမံကိန္းအတြက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမ့သ ဲ ူကို အပူတျပင္း ရွာရတဲ့ စစ္ဆင္ေရး။ ေရႊကိုယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ သတင္းကလည္း တႏိုင္ငံလံုးေမႊးၿပီးသား၊ ေတြ႔တ့ၾဲ ကံဳတဲ့သူေတြဆီကလည္း ရသမွ် ေလွ်ာက္ၿပီး ႏုိ႔ညႇစ္ထားၿပီးသားဆုိေတာ့ ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ဒီလုိ ကိစၥမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္​့္ပါရမီ ထင္ပါရဲ႕။ ဦးစံတင္ ဆုိတ့ဲ သေဘၤာသားေဟာင္း တေယာက္ရဲ႕ အဆက္အသြယ္န႔ဲ ရွန္ရွဴဒင္န႔ဲ ခ်ိတ္မိတယ္။ သူ႔ဗမာနာမည္က ဆံနီတ့၊ဲ လမ္းသံုးဆယ္မွာ ေမြးတာတဲ့၊ အခု မေလးရွား ႏိုင္ငံသားတဲ့။ သူ ဘာလုပ္သလဲ ဟုတ္လား၊ ျပည္လမ္း လိပ္ခံုး ႀကီးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ PRIME COMMERCIAL BANK ဆိုၿပီး ဘဏ္ဖြင့္ထားတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ျမန္မာျပည္ ေခတ္သစ္ဘဏ္လုပ္ငန္း မွာ ရွန္ရွဴဒင္ဟာ PIONEER ပဲ။ အဲဒီတုန္းက သူဟာ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ေဒါက္တာ ဘြဲ႔တခု အတြက္ စာတမ္းတေစာင္ တင္ထားတဲ့အခ်ိန္၊ ေနာင္ေတာ့ ေဒါက္တာ ရွန္ရွဴဒင္ ျဖစ္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေဒါက္တာ ရွန္ လို႔ေခၚၾကတယ္။ သူက မူဆလင္ဘာသာဝင္ဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို လူေတာ္စာရင္းသြင္းပါတယ္။

ပထမဆံုး

ရွန္ရွဴဒင္န႔ဲ

က်ေနာ္ေတြ႔တ့ေ ဲ န႔ကေပါ့၊

သူ႔ဘဏ္ အေပၚထပ္က အထူးအစည္း အေဝးခန္းႀကီး ထဲမွာ၊

က်ေနာ္န႔ဗ ဲ ိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေသာင္ရဲ႕သား

ထြန္းႏိုင္ေအး

ပါလာတယ္။

ဒါကလည္း

လိုလို

မည္မည္ ဝိတ္သံုးလာတာ။ သူက ကက္ဆက္ေခြေတြန႔ဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္ ဗ်။ က်ေနာ့္ကိုလည္း တေခြ လွမ္းေပးတယ္၊ “ကိုသက္ခိုင္ ဒါ က်ေနာ္စီစဥ္တာေလ” တဲ့၊ “အသင့္သြင္းၿပီးေခြ ေနာက္ထပ္ ကြန္တိန္နာ တလံုး ထပ္မွာထားရတယ္” တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း ဘာအဆက္အစပ္မွ မရွိေတာ့ “ဘာေခြလည္းဗ်” လုိ႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူနည္းနည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားတယ္။ “ေစာရန္ႏုိင္ဆုိတာ က်ေနာ္ေလ” တဲ့။ ပိုဆိုး သြားျပန္ေရာ။ သူေျပာေနတာ က်ေနာ္ သေဘာမေပါက္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ေဘးက ပါလာတဲ့ ထြန္းႏိုင္ေအးက ဝင္ကူညီၿပီး ရွင္းလိုက္တယ္။ ကိုသက္ခိုင္ အဲဒီအေခြက “ေအးခ်မ္းေမရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏုိင္ငံ” တဲ့၊ အရမ္းေပါက္ေနတဲ့ အေခြတ့၊ဲ ေအာ္ သူေျပာမွ က်ေနာ္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ မိန္းခေလးတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဖန္ခြက္ကေလးတလံုးကို ခ်ခြဲပစ္ လိုက္တ့ဲ ေၾကာ္ျငာေလး မ်က္ေစ့ထဲေပၚလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မီ ဖာေထးလုိက္ရတယ္၊ “ေအာ္ က်ေနာ္သိၿပီ၊ အဲဒီ အေခြကို ေၾကာ္ျငာကို က်ေနာ္ ၾကည့္ဖူးတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ႐ို္က္ခ်က္ဗ်ာ၊ အဆင့္ျမင့္တယ္” ဘာညာ ေျပာ လုိက္မွ လမ္းေၾကာင္း တည့္သြားေတာ့တယ္။

စိန္ဂၽြန္းေစ်း စီမံကိန္း ကိစၥလည္း စေဆြးေႏြးေရာ က်ေနာ္ရိပ္မိလုိက္တာက က်ေနာ္လူေရြးမွန္ၿပီ ဆုိတာပဲ။ သူဟာ ထိုက္သင့္တ့ဲ အရင္းအႏွီး တကယ္ရိွတယ္၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တယ္၊ လုိအပ္ရင္ ျပည္ပရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမွဳအတြက္၊

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

88

သူ႔ေနာက္မွာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ရွိတယ္၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးရဲ႕အေျခအေနဟာ တကယ္သာ႐ိုးသားၾကရင္ အားလံုး ေရႊျပည္သာမယ့္ ကိန္းဗ်။ သူက က်ေနာ္ ရွင္းျပတဲ့ စီမံကိန္းအေနအထား၊ ရန္ကုန္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီန႔ဲ အေပးအယူ ၆၅%-၃၅%၊ ေတြ အားလံုးကို သေဘာတူတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာင္းတဲ့ အျမတ္ ၁၀% ကိုလည္း သေဘာတူတယ္။ သူက စီမံကိန္း အတြက္ ကုန္က်မယ့္ ခန္႔မွန္းေျခ ေငြပမာဏကို ေမးတယ္။ အမွန္တကယ္က GROUPER နဲ႔ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္ သာယာေရးေကာ္မီတီက တြက္ထားတာ ဗမာေငြ သိန္းတေသာင္း (ကုေဋတစ္ေထာင္)ပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ သူ႔ကို သိန္းေပါင္းတသိန္း(ကုေဋ တစ္ေသာင္း) က်မယ္လို႔ ေတာက္လုိက္တယ္။ သူက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၿငိမ္ေနတယ္။ သူဟာ ဗမာျပည္မွာေမြးခဲ႔ေပမဲ့ ဗမာျပည္အေၾကာင္း အရည္မလည္ေသးတဲ့ခ်ိန္ေလ၊ မေလးရွားမွာ ပဲႀကီးျပင္းခဲ႔၊ ပညာရွာခဲ့တယ္ လို႔သိရတယ္။။ ေနာက္မွ “ကိုသက္ခုိင္၊ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို တခု ကူညီဗ်ာ”တဲ့၊ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ ခန္႔မွန္းထားတဲ့ ကုန္က်စားရိတ္ ခန္႔မွန္းေျခ စုစုေပါင္းကုိ သိန္းငါးေသာင္း(ကုေဋ ငါးေထာင္) အထိ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲတင္ပါ” တဲ့။

ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဖုိးက်ိဳင္းတုတ္ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့၊ ဂြင္က ထင္တာ ထက္ပိုက်ေနၿပီေလ။ ရန္ကုန္စည္ပင္သာယာေရးက လိုခ်င္တာက ၃၅%၊ တန္ဖိုးရွိတ့ဲ အေဆာက္အဦးသစ္ေတြ၊ တည္ေဆာက္သူက ၆၅% ရမွာ။ မူလ ခန္႔မွန္းထားတဲ့ သိန္းေပါင္း တေသာင္းတန္ စီမံကိန္းဆိုရင္ စည္ပင္က သိန္းသံုးေထာင့္ငါးရာဖိုးပဲရမယ္။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ပမာဏဆုိ

က်ေနာ္တို႔

ဆယ္ရာခုိင္ႏွဳံးအတြက္

သိန္းတေထာင္ပဲရမယ္။

ရွန္ရွဴဒင္

ေတာင္းဆိုတ့ဲ

ပမာဏဆို သိန္းငါးေထာင္ရမယ္။ ေဘးက ထြန္းႏိုင္ေအးက က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္၊ ျမန္ျမန္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ ဆုိတ့ဲ သေဘာ။ က်ေနာ္ ဘယ္ ေခါင္းၿငိမ့္မလဲ၊ “ေနအံုးဗ်၊ မစၥတာ ရွန္ရွဴဒင္ ... ခင္ဗ်ားေတာင္းဆိုတ့ဲ အတုိင္း က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္၊ တကယ္လုိ႔ အဆင္ေျပခဲ႔ရင္ က်ေနာ္ ေျပာထားတဲ့ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းအျမတ္ ဆိုတ့ေ ဲ နရာမွာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းကုိ အဲဒီ စီမံကိန္းထဲက အခန္းေတြနဲ႕ တန္ဖိုးျဖတ္ၿပီး ထပ္ေဆာင္းေပးရမယ္၊ ခင္ဗ်ား ဒါကုိ သေဘာတူႏုိင္သလား” ဟုတ္တယ္ေလ၊ က်ေနာ္ အလံုးႀကီး ပစ္သြင္းလိုက္တာ။ သူခဏၿငိမ္သြားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့တ ္ ယ္။ ေလွန႔ေ ဲ ရနဲ႔ေတာ့ ၿငိခ့ၿဲ ပီ ေပါ့ ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ကုေဋငါးေထာင္ရဲ႕ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း ကုေ႗ငါးရာ ကို GROUPER ဘက္က ရမယ္။ ပိုတ့ဲ ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းကို က်ေနာ္ သီးသန္႔ရမယ္၊ စည္ပင္သာယာဘက္ကုိလား၊ ဘာမွ ပူစရာမလိုဘူး။ အလိုလို သေဘာတူမယ့္ ကိစၥ ဆိုတာ သြားညိႇစရာမလုိေအာင္ကို ျဖစ္ေနတာ၊ အရွင္းႀကီး။

ဗ်ာ ... ေအးခ်မ္းေမ နဲ႔ေစာရန္ႏုိင္ ေခၚ ရွန္ရွဴဒင္ ကိစၥလား၊ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာေနပါတယ္ဆို၊ ရွန္ရွဴဒင္ ရန္ကုန္ ေရာက္ခါစက ေအးခ်မ္းေမကို စားေသာက္ဆိုင္ မွာ သီခ်င္းဆိုေနတာ ေတြ႔တယ္၊ သူက စားပြဲမွာထိုင္ေနရင္း တေထာင္တန္ေတြ ကို ႀကိဳးနဲ႔သီၿပီး ပထမ အစ၊ တရြက္ကို ေအးခ်မ္းေမဆီ တပည့္တေယာက္ကို သြားပို႔ခိုင္းတယ္တ့။ဲ ေအးခ်မ္းေမက တေထာင္တန္ ေတြကို တရြက္ခ်င္းသိမ္းရင္း ရွန္ရွဴဒင္႔ စားပြဲကို ေရာက္လာသတဲ့၊ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ မသိပါဘူး၊ တဆင့္ၾကားပါ။ ခင္ဗ်ား .. တယ္ခက္ပါလား၊ က်ေနာ္အခုေျပာေနတာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အပုပ္ခ်ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကံဳခဲ႔ဆံုခ႔ရ ဲ သမွ်ကို သင္ခန္းစာယူႏုိင္ေစေတာ့လို႔ ေျပာေနတာဗ်။ က်ေနာ္႔ ေျပာစကားနဲ႔ေတာ့ သူတပါးကို အထင္ေသးစိတ္ မျဖစ္ပါေလနဲ႔။ ေနာက္ေတာ့လား၊ စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္ေလ။ ဟာဂ်ီကိုျမင့္သိန္းဆီက “႐ုိက္စား” လုပ္ထားတဲ့ ေငြေတြလည္း ျပန္အမ္းဖုိ႔ လုပ္ရတာေပါ့။ အင္း …. ကံတရားက ဒီလုိပဲဗ်၊ တခါတခါ ေတာ့မ်က္ႏွာသာ ေပးတတ္သား။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

89

tcef; (22) - vlqdk;awGeJY &Sef½SL'if

ေဒါက္တာရွန္ရွဴဒင္ဟာ က်ေနာ္န႔ေ ဲ တြ႔ေတာ့ အသက္သံုးဆယ္ မျပည့္ေလာက္ေသးဘူး၊ သူတတ္တ့ဲ ပညာနဲ႔ သူ႔ အေနအထားအရ အထိုက္အေလ်ာက္ ကီးျမင့္တာေတာ့ရွိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ႏွစ္ဘက္လုပ္ငန္း သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဖုိ႔

အင္းယားလမ္းက

အခ်က္အလက္ေတြ

သူ႔အိမ္ကို

ခ်ိန္းေတာ့

ေဆြးေႏြးေတာ့ သူက

က်ေနာ္န႔ဲ

ဦးစံတင္

စြပ္က်ယ္ခ်ဳိင္းျပတ္န႔ဲ

သြားၾကတယ္။

စာခ်ဳပ္အၾကမ္း

တျခားကုလားထုိင္တလံုးေပၚကို

ေရးဖုိ႔

ေျခေထာက္

တေခ်ာင္း ပစ္တင္ၿပီး က်ေနာ္တို႕ကို စကားလက္ခံေျပာ ေနတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လုိမွ မေနဘူး။ သူဒီလို အနံႀကီးေလ၊ က်ေနာ့္ ႐ိုက္ခ်က္ မွာ ကားကနဲ ေနေလ ျဖစ္မွာ။ ဒါေပမဲ့ ဦးစံတင္ကိုေတာ့ က်ေနာ္အားနာတယ္။ သူက ပညာတတ္ သူေဌးအႏြယ္ျဖစ္ခ့တ ဲ ယ္၊ သေဘၤာ သားလုပ္ခ့တ ဲ ယ္၊ လတ္တေလာ အခ်ိန္မွာေတာ့​့ အဆင္မေျပရွာဘူး။ ႏြမ္းပါးရွာတယ္။ ေနာက္ သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး မူဆလင္ဘာသာဝင္ခ်င္း အတူတူ၊ လူႀကီးနဲ႕လူငယ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိဆက္ဆံေနသလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ နားမလည္ ႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ ဦးစံတင္က ရွန္ရွဴဒင္႔အေဖ ဗုိလ္မွဴး ထြန္းညိဳနဲ႔ ခင္တာတဲ့။ ရွန္ရွဴဒင္က ဦးစံတင္ကို “အန္ကယ္ အဂၤလိပ္လို ေရးတတ္သလား” လို႔လည္း ေမးလိုက္ေရာ ခပ္ေအးေအး ေနတဲ့ ဦးစံတင္ဟာ ဆတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ပါးစပ္က

မေျပာေပမဲ့

ဦးစံတင္ရဲ႕

အမူအယာကို

က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း

အကဲခတ္မိတယ္။

“တကမၻာလံုးမွာ

အဂၤလိပ္စာကုိ မင္းတေယာက္တည္း တတ္တယ္ မွတ္ေနသလား” ဆိုတ့ဲ အဓိပၸါယ္။ သူက “မစၥတာ ရွန္ရွဴဒင္ ႏွဳတ္ကသာ ေျပာခ်င္တာကို ရြတ္လိုက္ပါ။ က်ေနာ္ လိုက္ေရးဖုိ႔အဆင္သင့္ပါပဲ” တဲ့။ အဲဒီမွာ ရွန္ရွဴဒင္က မ်က္လံုးကို စင္းရင္း စာၾကမ္း ကိုရြတ္ေတာ့တာ ပဲ၊ ဘာတဲ့ …..

“PARTY (A) MUST BE ... ” “PARTY (B) MUST BE ... ” အိုေကၿပီ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေစာင့္ေနတာ အဲဒီ “MUST BE” ပဲ ေလ …

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

90

စာခ်ဳပ္အၾကမ္းၿပီးေတာ့ GROUPER နဲ႕ေျပးညႇိရေသးတယ္။ ဘုိလိုေရးထားတဲ့ စာခ်ဳပ္အၾကမ္းကို ကိုသန္းဝင္းက လဲြလို႔ ဘယ္သူမွ မဖတ္တတ္ဘူး။ အဲ မင္းမင္းထြန္းလည္း ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းမေျပးေပမဲ့ သေဘာနားလည္တ့အ ဲ ထဲမွာ ပါတယ္။ က်ေနာ္လား၊ ဥပေဒအဓိကနဲ႔ အေဝးသင္က ဘြ႔ေ ဲ လးရဖူးေတာ့ ဒါေတြ က်ေနာ္ ဖတ္ေနက်ျဖစ္ေနေတာ့ တတ္တယ္ ဆို ပါစို႔။ GROUPER ဆိုတာ ဘယ္လိုလူေတြ ဖဲ႔ထ ြ ားသလဲဆိုတာ ေျပာခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။ ဥကၠဌ က ... ေဌးေအာင္။ တပ္ၾကပ္န႔ထ ဲ ြက္လာတာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးရဲ႕တူ။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးကုိ တုိက္႐ုိက္ မေပါက္ဘူး။

သူ႔အေမ

ေဒၚၾကည္လြင္ကို

ဗိုလ္သန္းေရႊက

အေတာ္ေလးစားသတဲ့။

ဒါေၾကာင္႔

ဝင္စရာရွိရင္

ေဒၚၾကည္လြင္က ျဖစ္ျဖစ္၊ ထြန္းႏိုင္ေရႊက ျဖစ္ျဖစ္ ဝင္တတ္တယ္။ ေသခ်ာတာက ေဌးေအာင္ဟာ ဘာမွမတတ္တ့လ ဲ ူေအး။ မတတ္တာကို မတတ္ဘူးလို႔ မေျပာတာတခုေတာ့ ဆိုးတယ္။ ဥကၠဌ၊ ဥကၠဌ လုိ႔အေခၚခံေနရရင္ တေလာကလံုး ေမ့ေနတဲ့လူ။ ေမ့႐ံုတင္မက သတိျပန္လည္မလာေအာင္လည္း မင္းႀကိဳင္ ေခၚ စေနေမာင္ေမာင္က ခြင္ခ်ထားေသးတယ္။ သူ႔ေလးဆက္ေျမာက္ မိန္းမရဲ႕အမဝမ္းကြဲ မိမိေလး ဆိုတ့ဲ အမ်ဳိးသမီးကို ေဌးေအာင္႔ ရင္ခြင္ထဲကို တြန္းပုိ႔ထားတယ္။ ဒီကိစၥက ေသခ်ာတယ္။ ဒီထက္ဆိုးတာေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္မွာစိုးလုိ႔ ဒီေလာက္ပဲထားလိုက္ေတာ့၊ အားလံုးလည္းသိၿပီးသား။ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားသိကၡာ က် ေအာင္ ေျပာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ က်ေနာ္ သူ႔ကို မမုန္းပါဘူး။ အခု ေျပာေနရတာက ခင္ဗ်ားခန္႔မွန္းလို႔ရေအာင္။ ဒီေတာ့ ေဌးေအာင္ကို ဥကၠဌ လွိမ့္ေခၚၿပီး ကြယ္ရာမွာ လူေပါႀကီး လို႔စာရင္းထည့္ထားတာ။ အေရးေပၚဆုိရင္ေတာ့ ေဌးေအာင္ကို ပြဲထုတ္ရမယ္ေလ။

က်ေနာ္႔အျမင္ GROUPER မွာ အဆိုးဆံုး က်ေနာ္မႀကိဳက္ဆံုးက မင္းႀကိဳင္ ေခၚ စေနေမာင္ေမာင္။ အမွန္က သူ႔နာမည္ အရင္းက မင္းႀကိဳင္၊ ငယ္နာမည္ ေမာင္ေမာင္။ ဘယ္ကဘယ္လို ေရွ႕က စေန တပ္သလဲ မသိဘူး။ စေနေမာင္ေမာင္ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဆရာမင္းသိခၤရဲ႕ စေနေမာင္ေမာင္ေတာင္ ဖတ္ဖူးပံုမရဘူး။ ေျပာသံလည္းမၾကားဖူးဘူး။ တခါတခါ သူ႔ကုိ ဆရာမင္းသိခၤ ကိုယ္တိုင္ပဲ စေနေမာင္ေမာင္လို႔ နာမည္ေပးသလုိလုိ ေယာင္ဝါးလုပ္ ခ်င္တယ္။ က်ေနာ္က စာဂ်ပိုး လူလည္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္႔ေရွ႕ေတာ့ သူ ေရွာင္တယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္ဘာလို႔ မႀကိဳက္တာလဲ၊ ဟုတ္လား။ မဟုတ္တာကို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္န႔ဲ ေျပာတတ္၊ လုပ္တတ္လို႔။ က်ေနာ္႔မွာ အက်င့္တခုရွိတယ္။ က်ေနာ္ မဟုတ္တာ မမွန္တာ လုပ္မိတ့အ ဲ ခါ က်ေနာ္ လိပ္ျပာမသန္႔ဘူး။ လုပ္သာ လုပ္ရ

ေျပာသာေျပာရတယ္၊

မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္

မထားတတ္ဘူး။

က်ေနာ္မဟုတ္တာေတြ

လုပ္ခ့ပ ဲ ါတယ္။

အေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ မဟုတ္တာမွန္း ေသခ်ာေပါက္သိေနတဲ့အတြက္ စိတ္မသန္႔ဘဲ လုပ္ခ႔တ ဲ ာခ်ည္းပဲ။ ယံုခ်င္လည္းယံုကြာဆိုၿပီး တဖက္လူမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ မၾကည့္ဘဲ ေျပာခဲ့ လုပ္ခ့တ ဲ ာ ခ်ည္းပဲ။ အခု မင္းႀကိဳင္ဆိုတ့ေ ဲ မာင္က မဟုတ္တာႀကီး ဆိုတာ လူတကာသိေနတာကိုပဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္န႔ဲ အျမဲတမ္း လုပ္ေနတာကို က်ေနာ္ လံုးဝ သေဘာမေတြ႔ဘူး။ နမူနာေလးတခု ေျပာမယ္။။ တခါက သူေနစရာ မရွိလို႔ အင္းစိန္ဘက္က ျခံန႔ဝ ဲ င္းနဲ႔တုိက္ကေလးတလံုးကို ပိုင္ရွင္ဆီက ဂြင္ခ်ၿပီး သူ တက္ေနလို႔ ရေအာင္ က်ေနာ္လုပ္ေပးလုိက္တယ္။ အိမ္န႔ဲ မဆိုင္တ့ဲ အျခားလုပ္ငန္း စာခ်ဳပ္ေတြအေပၚမွာ ေငြေပး ေငြယူေတြ ႐ႈပ္ေနတာကုိ လွည့္ပတ္၊ စာခ်ဳပ္ေတြ ေျပာင္းခ်ဳပ္ၿပီး အဲဒီအိမ္ကုိ သူ႔လက္ထဲေရာက္ေအာင္ လႊဲေပးလုိက္တာ။ ေငြ တျပားမွ မကုန္ဘူး။ ေနာက္ အိမ္ရွင္က က်ေနာ့္နာမည္န႔ဲ အိမ္ကိုအေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေပးတာ။ က်ဳပ္က တကယ္မွမပိုင္တာ မလုိခ်င္ဘူး။ ဒီတုန္းက မင္းႀကိဳင္ေနစရာ မရွိတာမို႔ သူ႔ကို ျပန္လႊေ ဲ ပးလုိက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း တျပားမွမယူခ႔ဘ ဲ ူး။ အဲဒါ ဗ်ာ၊ ေနာက္တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ပိုင္ရွင္န႔သ ဲ ူ ျပႆနာတက္တယ္။ ပိုင္ရွင္က စာခ်ဳပ္ေတြ ေျပာင္းခ်ဳပ္တုန္းက ဟ ေနတဲ့ေငြ ျပန္ေပးပါ့မယ္၊ သူ႔အိမ္ကို ျပန္ေပးပါဆိုေတာ့ မင္းႀကိဳင္က က်ေနာ္အိမ္ အေစာ ႀကီးေပါက္ခ်လာၿပီး ကိုသက္ခိုင္ သက္ေသလုိက္ေပးပါတဲ့။ ဒီအိမ္က်ေနာ္ပုိင္တာ ကုိသက္ခုိင္အသိဆံုး တဲ့။ ၾကည့္ …လုပ္ပံုက။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

91

ခက္တာက GROUPER မွာ ေဌးေအာင္ကို အခုိင္ဆံုးႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားတာက မင္းႀကိဳင္ ဆိုေတာ့ သူ႔စကားက ေပါက္ေရာက္သလုိ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။

ေနာက္တေယာက္က

ဦးဘရင္။

သူက

ရပ္ကြက္ေကာင္စီ

ဥကၠ႒၊

မင္းႀကိဳင္ရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ တခါတခါ မင္းႀကိဳင္ကို ငါနဲ႔ ကုိင္တုတ္ ႏုိင္တ့သ ဲ ူ။

မင္းႀကိဳင္န႔ဆ ဲ ုိးေဖာ္ဆိုးဖက္

ေထာင္ထဲမွာ

အေတာ္ၾကာ

အတူေနခဲ႔ၾကဖူးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မေတာ္မတရား စိတ္မ်ဳိးေတာ့ ရွိတ့ဲ သူမ်ဳိး

မဟုတ္ဘူး။

ေနာင္မွသာ

မင္းႀကိဳင္ေကာင္းမွဳနဲ႔

မိန္းမ

အငယ္ေလးေတြ ဘာေတြ ထပ္ယူၿပီး ဇာတ္႐ႈပ္ကုန္တာ။ သူကလည္း မင္းႀကိဳင္ကို ငယ္ႏုိင္ ဆုိေတာ့ ဖယ္ထားလုိ႔မရျပန္ဘူး။

သူက မင္းသမီးရဲ႕ အကိုအရင္း။ ဘာမွမဟုတ္ပဲ ဟုတ္ေနတဲ့သူ။ လူတကာၾကားက ဟ ေနတဲ့ အဟ ကို လိမ္လိမ္မာမာ ဝင္ၿပီး ဂြင္ခ်တတ္တ့လ ဲ ူ။ လက္သံုးစကားကေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွ မသိဘူးေနာ္ ဆိုၿပီး ဘာဘာ ဘာမွမသိပါဆိုတ့ပ ဲ ံုစံ။ ကားပြဲစားေလာက က လာေတာ့ သိပ္ေတာ့မဆန္းလွဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ရံဖန္ရံခါ ေထာက္ခ်က္ေတြကို ဘယ္သူမွ မလွန္ႏိုင္လို႔ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ေနၾကတာမ်ားတယ္။

စိန္ဂၽြန္း

စီမံကိန္းကို

က်ေနာ့္လက္ထဲ

လႊဲဖုိ႔

စိတ္ကူးရတာ

သူန႔ဲ

ကိုသန္းဝင္းဆိုေတာ့ သူ႔ကိုလည္း ဖယ္ဖို႔၊ ပဖုိ႔၊ ခပ္ခက္ခက္။

ေနာက္

စိုးမင္းဟိန္း။

နာမည္အရင္းက

စိုးမင္းပဲ။

ဘယ္ကဘယ္လို

ဟိန္းသလဲ

မသိဘူး။

ဆရာ

မင္းသိခၤ

ဟိန္းခိုင္းသလုိလိုပါပဲ။ သူက အုိက္တင္န႔၊ဲ ဟန္န႔။ဲ အကုန္သိတ့ဲ ဒီဇိုင္း ဖမ္း ထားတာ။ သို႔ေသာ္ သူ႔န႔ထ ဲ ိပ္တိုက္တိုး လုိက္ရင္ က်ေနာ္ေျပာတာက ကိုသက္ခုိင္ ေျပာ တာနဲ႔အတူတူ ပဲ ဆိုၿပီး ေလွ်ာေလွ်ာခ်တတ္တယ္။ သူက ေဌးေအာင္ အနီးကပ္

လူယံုေတာ္

။သူကလည္း

GROUPER

မွာ

တဘာသာ။

ဒါနဲ႕

စကားမစပ္

အခုေလာေလာဆယ္

စိုးမင္းဟိန္းေတာင္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာပဲ၊ ဟုတ္တယ္၊ လမ္းေလးဆယ္ထိပ္က သီဟ႐ုပ္ရွင္႐ံုကုိ ဖ်က္ၿပီး ျပန္ ေဆာက္မယ့္ စီမံကိန္းကုိ ပိုင္ၿပီဆိုၿပီး တစင္ေထာင္လိုက္တာ၊ ဘာမွမလုပ္တတ္ မရွင္းတတ္ဘဲ ေထာင္က်သြားတာ၊ ဒီစီမံကိန္းထဲက အခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားကို မင္းသားႀကီးေက်ာ္ဟိန္းကေတာင္ ႀကဳိဝယ္ခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ကမ္းလွမ္းဖူး ေသးတယ္ဗ်။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ သီဟ႐ံုလည္း ကြက္လပ္အတုိင္းပါပဲ။ ေဖာင္ေဒးရွင္းလုပ္ငန္းအတြက္ နည္းနည္း ပါးပါး ေျမတူးလုပ္ငန္းေလး အစပ်ဳိးထားတာေတာ့ ရွိတယ္။ အခုေတာ့ငါးကေလးေတြ ေမြးသလိုျဖစ္ေနတာေပါ့။ စီမံကိန္းကေတာ့

ေဆာက္လုပ္ေရးေပါ့ဗ်ာ။

မလုပ္တတ္တ့ဲ

ခြင္သမားေတြ

လက္ထဲေရာက္ေတာ့

ေမြးျမဴေရး

ျဖစ္သြားတာပါ။

ေနာက္ဆံုးက ကိုသန္းဝင္း၊ သူက တရာ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ့ ပုရိႆ စိတ္မဟုတ္ရွာဘူး။ ဒီ တခ်က္က လဲြရင္ ပညာတတ္၊ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ေနတတ္တ့သ ဲ ူ၊ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္တ့ဲ အရည္အခ်င္းမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ သူ GROUPER မေရာက္ခင္ က်ေနာ္န႔အ ဲ လုပ္ေတြ တြဲလုပ္ဖူးတယ္။ လူေကာင္းပါ၊ ခက္တာက သူက တေယာက္တည္း။ ကမၻာေက်ာ္ ေတြက တဖြဲ႔လံုး။ သူ႔ရဲ႕အဆိုးဆံုးအားနည္းခ်က္က တခါတခါ သူက ... ကိုမင္းႀကိဳင္ က်ေနာ့္လကၡဏာကို ၾကည့္ ေပးပါအံုး ဆိုၿပီး မင္းႀကိဳင္ ကိုဆရာသြားသြားတင္ေနတာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

92

ဘာလို႔ သူတို႔တေယာက္ခ်င္း အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ေနလဲ၊ ဟုတ္လား။ လိုတယ္ေလ၊ ဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ စုထား တဲ့ ကုမၸဏီတခုက ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ အထင္ကရ ေနရာတခုမွာ ကုေဋငါးေထာင္ေက်ာ္ တန္ဖိုးရွိတ့ဲ စီမံကိန္းတခုကို ဘယ္လုိ ပ်က္ေအာင္ဖ်က္ခ႔ဲ ၾကသလဲ ဆိုတာ သူတို႔အားလံုးအေၾကာင္းေျပာမွ ျပည့္စံုေတာ့မေပါ့။ ပ်က္တာမွ ႐ိုး႐ိုးပ်က္တာမဟုတ္ဘူး၊ အခု က်ေနာ္ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္အထိ အဲဒီစီမံကိန္းႀကီးဟာ ဘယ္သူမွလည္း ထိမရ၊ ကိုင္မရ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္မွလည္း အက်ဳိးမရွိ၊ လံုးဝ ရပ္ဆိုင္းၿပီး အားလံုးအခ်ည္းအႏွီး အလဟႆ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ဘာလို႔လဲ ဟုတ္လား၊ အလုပ္ရတဲ့ ကုမၸဏီက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးတူေလ၊ လႊဲေျပာင္းယူထားတာက စီးပြားေရးေဒါက္တာဘြဲ႔ ရထားတဲ့ ေဒါက္တာ ရွန္ရွဴဒင္၊ ရွန္ရွဴဒင္႔ေနာက္မွာ ရင္းႏွီးျမဳွပ္ႏွံထားခဲ့တာက မေလးရွားနဲ႔စကၤာပူအဖြ႔ေ ဲ တြ၊ ႏွစ္ဖက္ စလံုး

ေရွ႕တုိးလို႔မရေအာင္

GROUPER

ဟာ

ညပ္ေနတာ။

တကယ္အလုပ္လုပ္မယ့္

ညပ္မွာေပါ႔ဗ်ာ၊

မူလကတည္းက

အဖြဲ႔မွမဟုတ္ဘဲ။

အလုပ္ကို

အမည္ေပါက္ရထားတဲ့

က်ေနာ္ေျပာတာလြန္တယ္ထင္ရင္

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ

GROUPER ဆုိတ့ဲ ကုမၸဏီနာမည္န႔ေ ဲ ဆာက္ထားတဲ့ တဲတလံုးေလာက္ ျပဗ်ာ။

စာခ်ဳပ္အၾကမ္းေတြေရးၿပီး

ရွန္ရွဴဒင္ကိုယ္တုိင္

လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို

ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္

လာၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ

ေရႊကိုယ္ေတာ္ေတြ ေလသံေျပာင္းလာတယ္။ စိန္ဂၽြန္းေစ်းစီမံကိန္းကို ရွန္ရွဴဒင္ နာမည္ေရြးထားတဲ့ CITY SQUARE ဆိုတ့ဲ ဆိုင္းဘုတ္တင္အခန္းအနား အတြက္ ဝတ္စံုေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ခ်ဳပ္ေနၾကေလရဲ႕။ တရက္မွာ အင္းယားလမ္းက ရွန္ရွဴဒင္႔ အိမ္ေရွ႕ကို မင္းႀကိဳင္တို႔အုပ္စု အလွဴခံ တံခါးသြားေခါက္သလို လုပ္တယ္။ မစၥတာ ရွန္ရွဴဒင္ကို ေတြ႔ပါရေစ၊ GROUPER ဥကၠဌလည္း ပါပါတယ္ေပါ့။ ရွန္ရွဴဒင္က လက္ခံေတာ့ စကားေျပာ လိုက္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္႔ကို ရွန္ရွဴဒင္ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူတုိ႔က “တကယ့္ ပိုင္ရွင္ေတြ” လို႔ေျပာတယ္ တဲ့။ က်ေနာ္ သိလုိက္ပါၿပီဗ်ာ၊ ငန္းကို ဗိုက္ခြဲမယ့္ ေမာင္ေတြ ေျခလွမ္းစၿပီလို႔။ က်ေနာ္န႔ဆ ဲ ံုၾကေတာ့ သူတို႔မသြားသလို ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္။ ကိုသန္းဝင္း ကလည္း ဝင္ထိန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အက်င့္က ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္န႔ဲ တိတ္တိတ္ေလး အေကာက္ၾကံေနရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကုိမုန္းတယ္။ က်ေနာ္က ေျဗာင္သမား၊ စီးပြားေရး ေလာကထဲမွာ အေကာင္ႀကီးႀကီး က်ဳပ္အမ်ဳိး တေကာင္တၿမီးမွ မရွိဘဲ တကုိယ္ေတာ္ ၾကဲေနတာ။ အခုလို ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ့္အတြက္ အလုပ္မရွားဘူး။

မွတ္မွတ္ရရ ကေတာ့ ရွန္ရွဴဒင္ ပထမ အရစ္ေငြ ေပးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တ့ေ ဲ န႔ကေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္လမ္း က ရွန္ရွဴဒင္ ရဲ႕PRIME COMMERCIAL BANK ဘဏ္ အေပၚထပ္မွာ စာခ်ဳပ္ေတြ လက္မွတ္ထိုးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ ရွန္ရွဴဒင္ က ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ျပင္ဆင္ပယ္ဖ်က္လို႔မရေအာင္ စာခ်ဳပ္ပါအခ်က္ေတြကို ျပည္တြင္းျပည္ပ ဥပေဒပညာရွင္ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး ထည့္ေနတယ္။ တုိက္ပံု အသစ္ခ်တ္ခၽြတ္ ေတြန႔ဲ GROUPER လူႀကီးမင္းေတြလည္း စံုေနၿပီ။ GROUPER စီးပြားေရးဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ ျမင့္တယ္။ ေသဒါဏ္ေပးတယ္လုိ႔ေရးထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ဆိုလည္း လက္မွတ္ထိုးမွာပဲ။ မ်ားမ်ားေပး၊ ျမန္ျမန္ေပး၊ ကုန္ရင္ထပ္ေပး။ သူတို႔သိတာ ဒါအကုန္ပဲ။ ေနာက္ ဆိုးလြန္းတာက အစည္းအေဝးခန္း အျပင္ဘက္ ျပည္လမ္းမတဘက္ျခမ္းပလက္ေဖာင္းေဘးမွာ ေျမႀကီးတူးခ မရေသးတဲ့ ကိုျမင့္သန္းတို႔ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ လူႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ရယ္၊ ေက်ာက္ဖိုးသဲဖုိး မရေသးတဲ့ ေရႊဘံုသာလမ္းက ေမခလာေဆး တုိက္ပိုင္ရွင္ ေဒါက္တာ ၾကည္ၾကည္ဝင္းတို႔ လင္မယား ရယ္၊ သစ္မ်ဳိးစံုသြင္းၿပီး ေငြမရေသးတဲ့ သစ္ဆိုင္အုပ္စုရယ္၊ လူငါးဆယ္ဝန္းက်င္ဟာ အဲဒီ ဘဏ္ေရွ႕မွာ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ဗ်ာ။ ရွန္ရွဴဒင္ ကေတာ့ မသိရွာဘူး ထင္ပါ့။ ပထမဆံုး အရစ္အေနနဲ႔ သိန္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ရႏုိင္တ့ဲ အေျခအေနကို ေဌးေအာင္န႔ဲ မင္းႀကိဳင္ စကားေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး ေအာက္ဖဲေတြ ေပၚကုန္တာေၾကာင့္ သိန္းေျခာက္ရာကုိ ေလးရစ္ခြဲေပးမယ့္ အဆင့္ေရာက္သြားေတာ့ တာပဲ။ ေအာက္ဖဲ ေပၚတယ္ဆိုတာဗ်ာ၊ စကားေျပာၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေငြရၿပီးေရာဆိုတ့ဲ အမူအက်င့္ေတြ အကုန္ ေပၚလာတာေပါ့။ စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္အလက္ကုိ ဘာတခုမွ ေစာဒက မတက္ေတာ့ဘူး။ တြင္တြင္ေမးေနတာက

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

93

ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ေပးမွာလဲ ခ်ည္းပဲ ထပ္ေနတာ။ က်ေနာ္လား၊ ဘာမွ မေျပာသာေတာ့ဘူးဗ်။ လူတဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ေခြးေသေကာင္ လဒဆြဲသလုိ ဝိုင္းထဲမွာ က်ဳပ္မပါခ်င္ေတာ့ဘူး။

ကိုသန္းဝင္းကို က်ေနာ္ေခၚၿပီး စာရင္းရွင္းဖို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္စိုက္ထားတဲ့ေငြန႔ဲ ရသင့္တ့ဲ အက်ဳိးအျမတ္တခ်ိဳ႕သာ ရွင္းဖုိ႔ေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။ ကိုသန္းဝင္း တာဝန္ခံတာနဲ႔ က်ေနာ္ စိန္ဂၽြန္းေစ်း စီမံကိ္န္း ထဲကေန ေနာက္ဆုတ္လုိက္တယ္။ ရွန္ရွဴဒင္ ကေတာ့ စီးတီးစကြဲယားဆုိၿပီး ဧရာမစီမံကိန္းႀကီးကို အားက်ဳိးမာန္တက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ရွာတယ္။ ပိုင္႐ုိက္တ့ဲ စက္ေတြသြင္း၊ ပိုင္ေခ်ာင္းေတြ သေဘၤာႏွစ္စီးတုိက္ေလာက္ တင္သြင္းနဲ႔၊ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးရဲ႕ စီးတီးစကြဲယားႀကီးကို တည္ေဆာက္လိုက္တာ ေျမကြက္လပ္ အဆင့္က မတက္ခင္ ေနာက္ဆံုး ရွန္ရွဴဒင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။ ဘာမွဳလဲ ဟုတ္လား၊ ျပည့္တန္ဆာမွဳလိုလို ပုဒ္မမ်ဳိးပဲ။ ဗမာျပည္ေလ၊ ဘာတဲ့ သူဖြင့္တ့ဲ ႏုိက္ကလပ္မွာ ျပည့္တန္ဆာေတြထားလို႔ဆိုလား။ ဘာျဖစ္ရမွာလဲ အမွဳ စစ္ၿပီးေတာ့ ေထာင္က်ေတာ့တာေပါ့။ ေလးႏွစ္ဆိုလား ... စီးတီး စကြဲယားႀကီးေကာ ဟုတ္လား၊ အခုလည္း ဒံုရင္းကဒံုရင္း ေျမကြက္လပ္ႀကီးပါပဲ ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

94

tcef; (23) - jrefrmjynf EsLuvD;,m;pDrHudef;\ tpayavm

အေသးစိတ္ေတာ့က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူး၊ သို႔ေသာ္ ရွန္ရွဴဒင္ကလည္း GROUPER အခ်ဳိးကို ရိပ္မိၿပီး၊ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္န႕ဲ ေက်ာ္လုိက္ခြလုိက္ေတာ့၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးအိမ္အထိ

ေပါက္သြားတယ္

ဆုိတယ္။

ဘာတဲ့ဗို္လ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးကေတာ္

ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္ ကေတာင္ “သား” လို႔ေခၚၿပီး အိမ္ကုိ အဝင္အထြက္လက္ခံတ့အ ဲ ထိတ့။ဲ ကိုသန္းဝင္း ျပန္ေျပာတာပါဗ်ာ။ ေနာက္တခုၾကားတာက စိန္ဂၽြန္းေစ်း (CITY SQUARE) စီမံကိန္း ေဖာင္ေဒးရွင္းလုပ္ငန္းမွာ ပိုင္႐ုိက္တ့ဲ တုန္ခါမွဳေတြ ေၾကာင့္ တလမ္းေက်ာ္က စြမ္းအင္ ဝန္ႀကီး၊ ဝန္ႀကီး႐ံုးက ကန္႔ကြက္တယ္ လုိ႔ ဆိုတယ္။။ ေနာက္ အဲဒီတုန္ခါမွဳေတြက ေဘးမွာရွိတ့ဲ ဂ်ပန္ေဆး႐ံုႀကီး အေရးေပၚခြဲစိတ္မွဳေတြ အတြက္ အႀကီးအက်ယ္ ထိခုိက္ ပါတယ္လို႔ ကန္႔ကြက္တာလည္း ရွိတယ္တ့။ဲ က်ေနာ္အယူအဆ ကေတာ့ ဒါေတြအားလံုးဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္ သက္သက္ေတြ လုိ႔သာယူဆတယ္။ ကေမာက္ကမ ေခတ္ႀကီးမွာ ပရမ္းပတာလူေတြန႔ဲ ခ်ီေလတဲ့ခ်ီေလ ေခတ္ႀကီးမို႔ ျဖစ္ရတာလုိ႔သာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုတယ္။ ရွန္ရွဴဒင္ရဲ႕ပုဂၢိဳလ္ေရးကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး သူ႔အားထုတ္မွဳနဲ႔ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ေခတ္ေရွ႕ေျပးခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခါတခါ ေခတ္န႔လ ဲ ူ အံလဲြေနတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဗ်။ ေနာက္ေတာ့သူ႔ရဲ႕ PRIME COMMERCIAL BANK လည္းပိတ္လိုက္ရတယ္။ သူ႔ကို ေနာက္ဆံုး လူခ်င္းမျမင္ရဘဲ သူ႔အေၾကာင္းသိလိုက္ရေသးတယ္ဗ်။ သူေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေပါ့။

တေန႔ အက်ဥ္းဦးစီးမွာ ညႊန္မွဴးျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးေရႊေက်ာ္က ညေနပိုင္း အရက္အတူေသာက္ရေအာင္ လွမ္းေခၚ ေတာ့ က်ေနာ္ အင္းစိန္ေထာင္ဘက္ ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လာမယ္ ေျပာထားေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕ တံခါးမႀကီးကုိ ႀကိဳဖြင့္ထားတယ္။ ပင္မ ဝင္ေပါက္ႀကီးရဲ႕ ညာဘက္ အေပၚထပ္မွာ ကိုေရႊေက်ာ္ေနတယ္။ သူ႔အခန္းမွာ အတူေသာက္ေနရင္း သူက “ကိုသက္ခိုင္ ေဒါက္တာ ရွန္ရွဴဒင္ ကိုသိသလား” တဲ့။ သူ႔ေထာင္ထဲေရာက္ေနတယ္တ့။ဲ က်ေနာ္တို႔ေသာက္ေနတဲ့ အေပၚထပ္အခန္း ျပတင္းေပါက္ကေန ရွန္ရွဴဒင္ေနတဲ့ သးီသန္႔ေထာင္ဆီကုိ လက္ညိႇဳး ညႊန္ရင္း ဒီလူက လူေတာ္ဗ် တဲ့။ ဘယ္လုိလုပ္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနသလဲ၊ သူမစဥ္းစားတတ္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ေခါင္းပဲ ၿငိမ့္ေနလိုက္မိတယ္။ သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို က်ေနာ္လည္း သိခ်င္ေနတာပါ။ ဗိုလ္ႀကီးေရႊေက်ာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ဦး ရဲ႕လူရင္းဗ်။ သူ႔ဆရာ ရဟတ္ယာဥ္ပ်က္က်ၿပီး ဆံုးသြားလုိ႔အေလာင္းကုိ ရန္ကုန္ျပန္သယ္လာေတာ့ သူက

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

95

အေလာင္းကုိ သြားၾကည့္သတဲ့။ သြားၾကည့္ၿပီးျပန္လာေတာ့ ကုိေရႊေက်ာ္ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသသြားတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္း ထဲမွာ ဆြဲႀကိဳးခ်တာတဲ့။ တဆင့္စကားပါဗ်ာ၊ ဒါမ်ဳိးကလည္း တိတိက်က်သိဖို႕ခက္တာကလား။ ဒီေခတ္ဒီအခ်ိန္

ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ

ရတနာပံုန႔လ ဲ ြဲတာေတြက

က်ေနာ္တေယာက္တည္းေတာ့

မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။

ရတနာပံု လြဲရတဲ့အျပင္ အသက္ကို ရန္ရွာမွာေၾကာက္ေနရတဲ့ သူတေယာက္ ရဲ႕ထူးထူးဆန္းဆန္း လို႔ ေျပာရမယ့္ အျဖစ္တခု ရွိေသးတယ္ဗ်။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ တေန႔ မဆလေခတ္က တရားေရးဝန္ႀကီး ဦးတင္ေအာင္ဟိန္း ရဲ႕ ေခၽြးမ ေဒါက္တာခင္ေဌးဝင္းက က်ေနာ့္ကို အေရး တႀကီး ဖုန္းဆက္တယ္။ သူ႔ အမ်ဳိးသားက ေဒါက္တာ ေအာင္ႏုိင္။ သူ႔တို႔ လင္မယားလည္း ေဆးခန္းဖြင့္တာ အဆင္မေျပဘူး ထင္ပါရဲ႕။တခါတခါ အလုပ္ပြဲစားေလး ဘာေလးလုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္န႔ခ ဲ င္ေနတယ္။ သူတုိ႔က အင္းစိန္ဘက္မွာေနတာ။ ဦးတင္ေအာင္ဟိန္း လား။ ဖိုလွိမ့္ထိုးေနတယ္တ့။ဲ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ အင္းစိန္က သူ႔အိမ္ကို သြားလုိက္တယ္။ ေနာက္ သူက မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္န႔ဲ သူ႔မိတ္ေဆြ တေယာက္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက သတ္ပစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္တ့။ဲ သူေျပာတာေတြက ဗလံုးဗေထြး ျဖစ္ေန တယ္။ သတၱဳတြင္း ဝန္ႀကီးဌာန ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ ေရႊရွာတာေရာ၊ အႏုျမဴေရာ၊ ေျပာေလ ႐ႈပ္ေလ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ေသခ်ာရွင္းျပပါအံုး ဆိုေတာ့ လူတေယာက္ကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီးေခၚလိုက္တယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ကိုစံလင္းတဲ့။ မဟာေမဒင္ဘာသာဝင္။ အသက္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိမယ္။ ဓာတုေဗဒ ဘြ႔ရ ဲ တဲ့။ သူ႔ကုမၸဏီ ကဒ္ျပားေလး ထုတ္ေပးလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ HOSTING FLAG တဲ့။ အလံေလး တလူလူ ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုေလးနဲ႔ လိပ္စာကဒ္အျပာေလးကို အခုထိ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။ သူဟာ ကုမၸဏီတခုေထာင္ၿပီး ေရႊန႔သ ဲ တၱဳ ရွာေဖြေရးလုပ္ေနတဲ့ သူပါ။ သူလွဳပ္ရွားခဲ့တာက စစ္ကုိင္းတိုင္း တဝိုက္မွာပါ။ ကိုယ့္စားရိတ္န႔က ဲ ိုယ္ စီးပြားျဖစ္ ထုတ္ႏုိင္ေလာက္တ့ဲ သတၱဳေၾကာေတြကို ရွာ။ ေတြ႔ရင္ အစိုးရကို တင္ျပၿပီး အစိုးရနဲ႔ သူတို႔ကုမၸဏီ ၆၅%-၃၅% ခြဲေဝယူၾကဖုိ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုထားၾက သတဲ့။

တေန႔သူတို႔ကုမၸဏီဟာ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ သပိတ္က်င္း ဖက္မွာ HEAVY SAND လို႔ေခၚတဲ့ သဲတမ်ိဳးကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိ ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ HEAVY SAND ထဲမွာ ေရႊအျပင္ တျခားျဒပ္စင္ ေတြပါ၊ ပါေနတာမို႔ စီးပြားျဖစ္ထုတ္ဖို႔ အစိုးရကို တင္ျပၿပီး HEAVY SAND နမူနာေတြကို သိပၸံန႔ဲ နည္းပညာ ဝန္ႀကီးဌာန ဓာတ္ခြဲခန္းကိုပို႔ၿပီး အစစ္ေဆးခံခ႔ဲ ၾက ပါတယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာ အဲဒီ HEAVY SAND ကို ျပည္ပကုန္သည္ တဦးဆီ နမူနာပို႔ၿပီး ေစ်းကြက္ရွာခဲ့ၾကတယ္။ မၾကာခင္မွာ ပါကစၥတန္ကုန္သည္တဦးနဲ႔အဆက္အသြယ္ရတယ္။ ရသေလာက္ယူမယ္၊ ေစ်းေကာင္းေပးမယ္ ဆိုတာနဲ႔ သတၱဳတြင္းဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ ၾကားျဖတ္ညႇိႏွဳိင္းၿပီး စထရင္းေဟာ္တယ္မွာ အေရာင္းအဝယ္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လုိက္ၾကတယ္တ့။ဲ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ သိပၸံန႔န ဲ ည္းပညာဝန္ႀကီးဌာနကိုပို႔ထားတဲ့ နမူနာကုိ စစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်က္ ဓာတ္ခြဲခန္း အေျဖထြက္လာ ပါတယ္။ အဲဒီစစ္ေဆးခ်က္ကို ဝန္ႀကီးထံ သိသာရန္ တင္ျပထားၿပီး မိ​ိတၱဴတေစာင္ကုိ ကိုစံလင္း ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ မိ​ိတၱဴကို က်ေနာ္ဖတ္ရတယ္ ဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

96

HEAVY SAND ထဲမွာ ေရႊ၊ အလ်ဴမီနီယမ္၊ ယူေရနီယမ္၊ တုိက္ေတနီယမ္၊ ပလူတိုနီယမ္ စတဲ့ အမ်ဳိးအစား ရွစ္မ်ဳိး ပါဝင္ေၾကာင္း ရာခုိင္ႏွဳန္း အလုိက္ခြဲျခား ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ကိုစံလင္း တေယာက္ HEAVY SAND ေတြကို ပါကစၥတန္ကုန္သည္ရဲ႕အမွာစာမွာပါတဲ့ ထုတ္ပိုး ပံုစံအတုိင္း PACKING LIST၊ အိတ္အမ်ဳိးအစားေတြန႔ဲ အိတ္စပို႔လုပ္ဖုိ႔ အိတ္သြတ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သိပၸံန႔န ဲ ည္းပညာဝန္ႀကီး ဌာန ကေန သတၱဳတြင္းဝန္ႀကီး ဌာနကိုညႊန္ၾကားစာတေစာင္ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီစာက အဲဒီ ကိုစံလင္းတို႔သတၱဳ ရွာေဖြေနတဲ့ စီမံကိန္းကို ခ်က္ခ်င္းရပ္ၿပီး သိပၸံန႔န ဲ ည္းပညာဌာနကို လႊဲအပ္ဖုိ႔လုပ္ရမယ္တ့။ဲ သတၱဳတြင္းဝန္ႀကီးလည္း တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး က ေခၚၿပီး အႀကိမ္းခံရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုစံလင္းလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ သူ႔က သူ႔အလုပ္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး အာ႐ံုစိုက္ေနလုိက္တာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာေတာင္ ေရဒီယို သတၱိၾကြေနၿပီလုိ႔ ေျပာတယ္ဗ်။ ကိုစံလင္းက သူ႔ကုိ အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက လူမသိသူမသိေခၚၿပီး သတ္ပစ္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနပံုရတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ တန္ဖိုး ရွိမွန္းသိေနၿပီ ျဖစ္လို႔ အစိုးရအေနနဲ႔ ႀကိဳက္တ့ဲ ျဒပ္စင္ျဒပ္ေပါင္းကိုယူ၊ သူ႔ကုိ အဲဒီ HEAVY SAND မွာပါတဲ့ ေရႊရဲ႕ ၆၅% ကိုသာပဲ ရေအာင္လုပ္ေပးပါလုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ နားပူတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္တာနဲ႔ နားေထာင္ေန႐ံုပဲ တတ္ႏုိင္ခ့တ ဲ ယ္ ဗ်။ သူေျပာတဲ့စကားထဲမွာ တခ်ိဳ႕HEAVY SAND ထည့္ထားတဲ့အိတ္ ကားေလးစီးတုိက္ေလာက္ဟာ မႏၱေလးေတာင္ ေရာက္ေနၿပီတ့၊ဲ အဲဒီပစၥည္းအားလံုးကို “ေအလာ” မွာ ရွိတ့ဲ ေရႊသန္႔စင္စက္႐ံုကို ပို႔ရမယ္ဆုိတာလည္း ပါေသးဗ်ာ။ သိပၸံန႔န ဲ ည္းပညာ ဝန္ႀကီးကေတာ့ အဲ ဒီအခ်ိန္က စၿပီး တန္ခိုးထြားလာေတာ့ တာပါပဲ။ ကိုစံလင္း ေနာက္ဘာျဖစ္သလဲေတာ့ က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားတင္ျပတဲ့ အခ်က္ဟာ မွ်တသားပဲ၊ သူတို႔လုိခ်င္တာယူၿပီး က်န္တာကိုသာ မူလစာခ်ဳပ္အတုိင္း ေဆာင္ရြက္ပါလုိ႔ တင္ျပထားတဲ့စာရဲ႕အေျဖကို ေစာင့္ပါ လုိ႔သာ က်ေနာ္ေျပာႏုိင္ခ့တ ဲ ယ္။ ကဲ ... ၾကည့္ေပေတာ့၊ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ ျဖစ္ေနပံုေတြက။ ဒါေၾကာင္႔က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကုိ သတိေပးေနတာ၊ ဒီရဲဘက္ စခန္းမွာ ေရနံ ေတြ႔ႏုိင္တယ္ ဘာညာေလွ်ာက္ၿပီး အာမေခ်ာင္န႔လ ဲ ုိ႔။ ေနာက္ဆံုး ကိုစံလင္း ဘာျဖစ္သြားလဲ၊ ဟုတ္လား။ ရတနာပံုန႔လ ဲ ြဲခ့ၿဲ ပီး ဘာဆက္ျဖစ္သလဲ က်ေနာ္မသိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ပါ။ က်ေနာ္လည္း ေဒါက္တာခင္ေဌးဝင္းတို႔န႔မ ဲ ဆံုျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သတင္းလည္း ထပ္မၾကား ေတာ့ဘူးဗ်။ ေနအံုးဗ်၊ သန္႔စင္လို႔ရတဲ့ေရႊေတြကုိ ဦးေသာင္းကိုယ္တိုင္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆီပို႔ရတယ္။ ဝန္ႀကီးဦးေသာင္းက တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆီကို တင္တ့စ ဲ ာထဲမွာ ပါတဲ့ ေရႊရာခိုင္ႏႈန္းက နည္းေနေတာ့ လစဥ္ပို႔ရတဲ့ေရႊေတြကုိ အျပင္ဘက္ကပါ တခါတခါ ဝယ္ပုိ႔ရတယ္ လို႔လည္း သူ႔႐ံုးအဖြ႔မ ဲ ွဴးဆီက သိရေသးတယ္။ ေအးဗ်၊ ဒါဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ႏ်ဴကလီးယားစီမံကိန္း အစမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

97

tcef; (24) - oufcdkif&JU r&PmEkówd

ထိုေန႔ က အိပ္ေဆာင္ဖြင့္ ဖြင့္ခ်င္း မနက္ေျခာက္နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ရဲဘက္ေတြ အိပ္ေဆာင္ ႏွင့္ ကပ္လ်က္က ေျမာင္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အေလာင္းတေလာင္းေပၚလာသည္။ စေတြ႔သူက ရဲဘက္ အေဆာင္မွဴး ႏိုင္ဝင္း။ အေလာင္းက ရဲဘက္ေတြကို အေစာင့္ခ်ထားေသာ ရဲတပ္သား ၏အေလာင္း၊ အဆိုပါ ရဲတပ္သားမွာလည္း လြန္ခ႔ေ ဲ သာ ႏွစ္ရက္ကမွ ဤစခန္းခြဲသို႔ တာဝန္က်လာသူ၊ ဇာတ္လမ္းက သပြတ္အူ လိုက္လာသည္။

အမွန္ပင္ ေသပံုက ထူးဆန္းသည္။ စခန္းခြဲ (၁) ၏ စုစုေပါင္း ေနရာအက်ယ္အဝန္းမွာ အလ်ား ေပသံုးရာ၊ အနံေပ ႏွစ္ရာထက္ မပို။ ရဲဘက္အိပ္ေဆာင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္မွာ အရွည္ေပ ရွစ္ဆယ္ခန္႔ အက်ယ္ ဆယ့္ငါးေပခန္႔ ေရေျမာင္း။ ေရေျမာင္းေဘး ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔ အကြာမွာ အေစာင့္ရဲမ်ားေနသည့္ ေျမစိုက္တဲ၊ က်ဴထရံကာ သက္ကယ္မိုး တဲငယ္ ရွိသည္။ စခန္း အေနအထား က ကြင္းျပင္က်ယ္ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ တည္ေနေသာေၾကာင္႔ ဘယ္သူ၊ ဘယ္ေနရာ မွာ ဘာလုပ္လုပ္ အကုန္ျမင္ေနရသည့္ အေျခအေန။ အဆိုပါ အေစာင့္ရဲ တပ္သားမွာ လြန္ခ့ေ ဲ သာ ႏွစ္ရက္ကမွ ဤစခန္းခြဲသို႔ေျပာင္းလာသူ ဟုဆုိ၏။ က်ေနာ္လည္း မျမင္ဖူးလိုက္။ သူ႔အေလာင္းကို ႏုိင္ဝင္းႏွင့္ မင္းေနာင္ ေရထဲမွ ဆယ္ၿပီးမွ ၾကည့္မိရာ အသက္ သံုးဆယ္ပင္ ျပည့္ဟန္ မတူေသး။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ အေစာင့္က်ေသာ ရဲတပ္သားအားလံုးသည္လည္း လူ႐ုပ္မေပၚလွ။ ရသည့္ လစာႏွင့္ မေလာက္မငွ ျဖစ္ေနပံုမွာ သိသာလွသည္။ အေစာင့္ရဲတို႔လည္း ရဲဘက္ေတြ အေပၚမွာသာ မွီခိုၾကရသည္။ လုိင္း႐ုိက္ပံုက အလုပ္ သက္သာခ်င္ေသာ ရဲဘက္က အေစာင့္ရဲေခါင္းေဆာင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ တေန႔စားရိတ္ တရာခန္႔ေပးလွ်င္ ထိုရဲဘက္ကုိ ရဲကင္း အေထြေထြ လုပ္သားအျဖစ္ ေခၚထားသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း လခႏွင့္ ျဖတ္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲကင္းအေထြေထြ လုပ္သားရဲဘက္မွာ အေနအထိုင္ တတ္ရသည္။ စခန္းတာဝန္ခံ ၿငိဳျငင္လို႔ေတာ့ မျဖစ္။ ၾကားညပ္တတ္ေသာ ေနရာ။

ယခု လတ္တေလာ ျပႆနာကား အဆုိပါရဲသားသည္ မည့္သည့္အတြက္၊ မည္သည့္အခ်ိန္က ေရနစ္ေသဆံုး ေနသနည္း။ ရဲဘက္တဦးဦးက သတ္ေလသေလာ။ ရဲဘက္ေတြ အားလံုးကုိ အေဆာင္ထဲမွာ အေရးေပၚ တန္းစီ ခိုင္းထားသည္။ ဦးေအးႏုိင္လည္း ျပာယာခတ္ေနသည္။ ရဲကင္း ေခါင္းေဆာင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း မ်က္ႏွာမွာ ေသြး မရွိ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

98

ေတာ့။ အဖတ္ကြာကိန္း၊ အပြင့္ျပဳတ္ကိန္း ေတြ။ ပင္မ စခန္းႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္ဖြ႔မ ဲ ွဴးတို႔ထံ သတင္းပုိ႔ၿပီး ျဖစ္၍ မၾကာမီ ကြင္းဆင္းစစ္ေဆးရန္ ေရာက္လာေတာ့မည္။။ ထံုးစံအတုိင္း ထိုျပႆနာသည္ ကိုသက္ခိုင္ဘက္သို႔ ျမားဦးလွည့္လာေတာ့သည္။ လွည့္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္း ကလည္း စခန္းရဲကင္းႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုးမွာ ကိုသက္ခိုင္။ ကိုသက္ခိုင္ စခန္းေရာက္စက ရဲကင္းမွာ ရဲေတြႏွင့္အတူ တေနကုန္

ဖဲ႐ုိက္ေနတတ္သည္။

သူ

႐ုိက္သည့္စံနစ္က

ႏိုင္ရင္ျပန္ေပး။

႐ႈံးရင္

အဆံုးခံ။

စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္

ေလွ်ာက္လုပ္ေနသည့္ ပံုစံ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပုတီးစိတ္သလုိလို၊ တရားထုိင္သလုိလိုႏွင့္ ဖဲဝိုင္းဘက္သြားသည္ကို မေတြ႔ေတာ့။ ေရခ်ဳိးကန္ကို ေရျဖည့္ေသာ တုံကင္မွာ တေယာက္တည္း သည္းသည္းမဲမဲ ေရလွိမ့္ထိုးေနသည္ကို ေတြ႔ေနရတတ္သည္။

အေဆာင္ေပၚက ရဲဘက္မ်ားကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဦးေအးႏုိင္ ေခၚေမးေနသည္မွာ ထမင္းစားခ်ိန္လည္း မၿပီး။ ေနာက္ ကိုသက္ခိုင္ကို ေခၚၿပီး ေခါင္းခ်င္း ႐ိုက္ေနျပန္သည္။ ပင္မ စခန္းႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္ဖြ႔မ ဲ ွဴး အဖြ႔ေ ဲ ရာက္လာေတာ့ အေလာင္းက ကိုင္လို႔မရေတာ့။ ေရႏူး ေနေသာ အေလာင္း သည္ ေနပူရွိန္ေၾကာင္႔ ကုိင္လိုက္တိုင္း အေရျပားေတြ လန္ ကုန္သည္။ တနာရီခန္႔ စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီး အေလာင္းကို ပီနန္အိတ္၊ ဝါးႏွစ္လံုးျဖင့္ ၾကက္ေျခနီ လူနာထမ္းစင္ပံုစံ လုပ္လ်က္၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚတင္ကာ စစ္ေဆးေရးအဖြ႔ဲ ျပန္ထြက္ခြါသြား ခ်ိန္တြင္ ညေနသံုးနာရီခြဲ ခန္႔ရွိုၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွ ရဲဘက္အားလံုး နံနက္စာ စားၾကရသည္။ က်ေနာ္ ထမင္းအျမန္စား၍ ကိုသက္ခိုင္ တဲဘက္ထြက္ခ့သ ဲ ည္။ သူ ဘယ္ပုံျပႆနာ ရွင္းလိုက္သည္ကို သိခ်င္စိတ္ ေစာေနသည္။ “ကိုသက္ခိုင္ စားၿပီးၿပီလား ဗ်ာ၊ ဘယ္လို ရွင္းလိုက္ၾကသလဲ ဗ်” သူ႔ပံုစံက ခပ္ေအးေအးပင္ … “ေကာ္ဖီမစ္န႔ပ ဲ ဲ ေရာင့္ရဲလိုက္ေတာ့မယ္။ ရဲဘက္ေတြ ေတာ့ တေနကုန္ ထမင္းငတ္ တာပဲ​ဲ” က်ေနာ္႔အေမးႏွင့္သူ႔အေျဖက တျခားစီ …… “မဟုတ္ဘူး၊ ဒီရဲ ေသတဲ့အမွဳက ေအးပါ့မလား ဗ်” “ဘာမေအးစရာရွိလို႔လဲဗ်ာ၊ ေသြး႐ိုးသား႐ိုးေသတာပဲ” “ေသြး႐ိုးသား႐ိုးလို႔ ဘယ္လုိ အေျဖထြက္သလဲဗ်ာ” “ကိုယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္ရာက ထြက္လာတာ” “ရွင္းေအာင္ေျပာစမ္းပါ ဗ်ာ” “ေအာ္ … ဒီလိုဗ်။ ဒီရဲေဘာ္က လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကေျပာင္းလာတာတဲ့။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔ကို သတိ မထားမိဘူး။ ေနာက္ သူဟာ ဒီကုိ ေျပာင္းမလာခင္ အရက္ အလြန္အကၽြံ ေသာက္တတ္လုိ႔ ဒီကုိေရႊ႕လုိက္တာတဲ့၊ မေသခင္ ညက သူ႔အရင္ ေရာက္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို အနီးအနားမွာ အရက္ဘယ္လုိ ရသလဲ ထပ္ခ်ည္း တလဲလဲ ေမးေနသတဲ့။ ေနာက္ သူက နဂိုကလည္း သိပ္က်န္းမာပံုမရဘူး၊ ယိုင္န႔န ဲ ႔ပ ဲ ံုစံတ့။ဲ အားလံုး ဆက္စပ္ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ သူ အခ်ိန္မေတာ္ ယင္းထၿပီး အရက္ရွာဖုိ႔ ရဲဘက္ေတြရဲ႕ အေဆာင္ကို လာတာ။ ေျမာင္းကုိ ေက်ာ္ဖုိ႔ ခင္းထားတဲ့ ဝါးပုိး ဝါးေပၚကေန ျဖတ္အေလွ်ာက္မွာ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ေရထဲ ျပဳတ္က်တယ္၊ က်က်ျခင္း ဝါးပုိးဝါး တံတားနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔႐ုိက္မိတယ္၊ အဲဒီမွာ တစခန္းသိမ္းသြား ရွာတာပဲ။ အေဆာင္ေပၚက က်ေနာ့္တပည့္ ျမင့္လြင္ေတာင္ ဝုန္းကနဲ အသံတခု ၾကားလုိက္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ေသခ်ာတာက တံတားျဖတ္ထုိး ထားတဲ့ ဝါးပုိးဝါး နဲ႔ သူ႔ေခါင္း

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

99

႐ိုက္မိတ့ဲ ဝါးပိုးအဆစ္ေနရာမွာ ဆံပင္စတခ်ိဳ႕ ၿငိက်န္ခ့တ ဲ ယ္။ က်ေနာ္ တစစီဆက္စပ္ျပေတာ့ အားလံုး လက္ခံ ၾကတယ္။ အရက္အတြက္ျဖင္႔ အသက္ပင္ေသေသ ဆိုတ့စ ဲ ာရင္းထဲမွာ က်ေနာ္လည္းပါခဲ့တာကိုး။ ကိုေအးႏုိင္ရယ္၊ ရဲ ကင္း ေခါင္းေဆာင္တပ္ၾကပ္ႀကီးရယ္ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းအညႊန္းအတိုင္း ရွင္းလိုက္ၾကတာပဲ။ တကယ္တမ္းလည္း လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကမွ ေရာက္လာတဲ့ ရဲဝန္ထမ္းကိုသတ္ပစ္မယ့္သူ၊ သတ္ပစ္ေလာက္တ့အ ဲ ေၾကာင္း ဘာမွ မရွိပါဘူး” “ခင္ဗ်ားတို႔ရွင္းတဲ့ဇာတ္လမ္းကို စစ္ေဆးေရးအဖြ႔က ဲ လက္ခံသလား ဗ်” “လက္မခံလုိ႔မရဘူးေလ။ အစပိုင္းေတာ့ၿမိဳ႕နယ္မွဴး နည္းနည္း ရစ္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္က တိုင္းရဲမင္းႀကီး ဆီ က်ေနာ္ စာေရးေပးလိုက္ပါ့မယ္။ သက္ခုိင္န႔ေ ဲ တြခ ႔ ့တ ဲ ယ္ေျပာပါ။ သူ႔ ကိုယ္ေရးအရာရွိ ရဲအုပ္ ကိုစစ္ႏိုင္ကတဆင္႔ ခင္ဗ်ားလုိတ့ဲ အကူအညီေတာင္းႏိုင္တယ္၊ အခုျဖစ္ရပ္ဟာ ေသြး႐ိုးသား႐ိုးပါဆုိတာ တာဝန္ယူတ့အ ဲ ေၾကာင္း ေျပာမွ ေလွ်ာ့သြားတာ။ က်ေနာ္ဘယ္လို လူဆိုတာ ရဲမင္းႀကီး သိၿပီးသားပါ” က်ေနာ္က မေနႏုိင္မထိုင္ႏုိင္ သံသယတပိုင္းျဖင့္ တအံ့တၾသေမးလုိက္မိသည္။ “ဟ ... တုိင္းရဲမင္းႀကီးနဲ႔ခင္ဗ်ားက တကယ္ရင္းႏွီးသလား ဗ်” “ရင္းႏွီးတယ္ေလ။ သူန႔အ ဲ လုပ္တခ်ိဳ႕ အတူတြဲလုပ္ဖူးယံုတင္ေတာင္မကဘူး၊ သူန႔မ ဲ ညားလိုက္တ့ဲ သူ႔ငယ္ရည္းစားက ေဒၚျမသီတာတဲ့။ က်ေနာ္ ဆရာအတတ္သင္ တက္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ သခ်ၤာဌာနမွဴး။ ေနအံုး … က်ေနာ္စိတ္မေကာင္း တာက ဒီရဲေဘာ္ဟာ ညဖက္အခ်ိန္မေတာ္ႀကီးမွာ အရက္ကို က်ေနာ္႔ဆီကမ်ား ရႏုိင္မလားလို႔ေတြးၿပီး ဒီဖက္ကို ကူးလာပံုပဲ ဗ်။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ယမကာလုလင္ေလးရယ္ လို႔ေတာင္ ညည္းရမလိုလို ပါပဲဗ်ာ” “ဒါနဲ႔ကိုသက္ခုိင္ ခင္ဗ်ား တေနကုန္ ဒီအေလာင္းႀကီးနား သြားလုိက္ ျပန္လိုက္န႔အ ဲ လုပ္႐ႈပ္ေနတာ စိတ္ထဲ ဘယ္ႏွယ့္မွ မေနဘူးလား ဗ်ာ” “လူပဲဗ်၊ စိတ္ထဲေတာ့ သိပ္မသတီလွဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အခု လုပ္ေနတဲ့ေလ့က်င့္ခန္းမွာေတာ့ အသံုးတည့္တယ္” ကိုသက္ခုိင္ကုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်ားျဖစ္ေနေရာ့သလား က်ေနာ္ထင္လာသည္။ “လာျပန္ၿပီ၊ ဘယ္ႏွယ့္ လူေသအေလာင္းက အသံုးတည့္ေနရျပန္တာတုန္း ဗ်ာ” “မရဏာ ႏုႆတိ ဆုိတာ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ဒီအေလာင္းကုိ ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကည့္ရင္း ငါဟာလည္း ထိုသေဘာအတိုင္းျဖစ္တယ္၊ သူ႔လို အ႐ိုးအေရေတြန႔ဲ တည္ေဆာက္ထား၊ ဖြ႔စ ဲ ည္းထားတယ္။ ငါေသခဲ႔ရင္လည္း ဒီပံုစံ အတုိင္း ျဖစ္မယ္၊ သူ႔ဆံပင္ ငါ့ဆံပင္၊ သူ႔သြား ငါ့သြား၊ သူ႔အ႐ုိးငါ႔အ႐ုိး အားလံုး တသေဘာတည္းပဲလုိ႔ စဥ္းစားတာေပါ့ ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ဟာ စက္ႀကီး ဗ်” “ဗ်ာ၊ စက္ႀကီး၊ ဟုတ္လား။ ဘာစက္ႀကီးလဲ ဗ်ာ” “ခႏၶာစက္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အဲဒီ ခႏၶာစက္ႀကီးရဲ႕သေဘာကို အိတေ ္ ဇာပိုက္ကထြက္တ့ဲ ေလကတဆင္႔ ေလ့လာ ေနတာ” “ဘယ္အိတ္ေဇာပိုက္လဲ ဗ်” “ႏွာသီးဝေလ။ အဲဒါ ခႏၶာစက္ႀကီးရဲ႕အိတ္ေဇာပိုက္ပဲ။ စက္ႀကီး အလည္ျမန္ေနရင္ အိတ္ေဇာပိုက္အဝ က ေလထြက္ တာ အရွိန္ျပင္းတယ္၊ အလည္ေႏွးရင္ ေလထြက္ေႏွးတယ္။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း အေလ့အက်င့္ရသြားရင္ အဲဒီ အိတ္ေဇာပိုက္

တေလွ်ာက္

သိစိတ္က

လိုက္ပါသြားရင္

ခႏၶာစက္ႀကီးတခုလံုး

အခ်ိန္မလပ္

ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့

သေဘာကိုေတာင္ သိလာတယ္ဗ်။ အဲဒီစက္ႀကီးဟာ ဘဝအလိုက္ ပံုစံေျပာင္းေျပာင္းေနတာတဲ့ဗ်။ လူေဘာ္ဒီန႔စ ဲ က္ ေခြးေဘာ္ဒီန႔ဲ စက္။ နတ္ေဘာ္ဒီန႔စ ဲ က္ ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ ပံုစံ ဘယ္လုိ ေျပာင္းေျပာင္း သူ႔ အတြင္းပိုင္း စြမ္းအင္​္ကေတာ့ ထပ္ခ်ပ္ လုိက္ပါတည္ရွိေနတာ တဲ့”

သူက ဘာကိုမွ် အာ႐ံုမစိုက္ဘဲ ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

100

“ထူးျခားတာက ခႏၶာစက္ထဲမွာ စိတ္ဆိုတ့ဲ သိမွဳသေဘာဗ်။ ေဘာ္ဒီပိုင္းမွာက အမာအေပ်ာ့ အမွဳန္ ။ အပူခ်ိန္၊ ေလဖိအားတြန္းအား။ ေခ်ာဆီလို သေဘာ၊ ဒါေတြ ေပါင္းထားတယ္။ စိတ္အစုမွာက သိတာ၊ မွတ္သားတာ၊ ခံစားတာ ၊ တုန္႔ျပန္တာ ေတြပါတယ္။ ေဘာ္ဒီပိုင္းကို တစုထား၊ စိတ္အစုေလးခုန႔ဆ ဲ ို ခႏၶာစက္မွာ အစိ္တ္အပိုင္း ငါးခု၊လုိ႔ ေျပာႏိုင္ တယ္။ ဟိုတုန္းက က်ေနာ္နားမလည္ခ႔တ ဲ ့ဲ ခႏၶာငါးပါး ဆိုတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ အဲဒီ စက္ႀကီးက က်ေနာ္တုိ႔ သိသိမသိသိ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ၿပီး လည္ပတ္ေနတာ၊ စက္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္း၊ မ်က္ေစ့က လာတဲ့အျမင္အာ႐ံု၊ နားကၾကားတဲ့ အၾကားအာ႐ံု၊ ႏွာေခါင္းကလာတဲ့ အနံ႔အာ႐ံု၊ ေတြးေတာမွဳ ကလာတဲ့ စိတ္အာ႐ံု၊ အထိအေတြ႔က လာတဲ့အာ႐ံု စတဲ့ အထုပ္႐ႈပ္ေတြန႔ဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ လည္ေနတာတဲ့။ ဒါေတြကို ဆင္ျခင္မိေတာ့လည္း ေသသြားတဲ့ရဲသားရဲ႕ အေလာင္း ဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ဗ်ာ” အမွန္အားျဖင္႔ ထိုစဥ္ ကိုသက္ခုိင္ ေျပာေနေသာ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္နားမလည္ေခ်။ ေနာင္ေသာ္ သူ႔ စိတ္ ေလ့က်င့္ခန္း ႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္းျပေသာအခါမွ က်ေနာ္ နားလည္သလုိလို ျဖစ္ခသ ့ဲ ည္။ “ဒါနဲ႔ကိုသက္ခိုင္။ ခင္ဗ်ား ေစာေစာက ေျပာေတာ့ ဆရာအတတ္သင္က ခင္ဗ်ားဆရာမ ဆို၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဆရာအတတ္သင္ ေရာက္သြားတာလဲ ဗ်” “ေအာ္ ... ျဖစ္ခ်င္တာလည္း မျဖစ္ရပါ၊ မျဖစ္ခ်င္တာေတြလည္း ျဖစ္ရတာ တဲ့။ က်ေနာ္ ဆရာအတတ္သင္ ေရာက္သြားတာကို

သိသြားတဲ့

က်ေနာ့္

အတန္းပိုင္ဆရာမက

“သက္ခုိင္ရယ္

ဒီထက္တံုးတဲ့အလုပ္ကို

မေရြးတတ္ေတာ့ဘူးလား” လုိ႔ က႐ုဏာေဒါေသာ အျပစ္တင္တ့အ ဲ ထိပါပဲ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ အခုအခ်ိန္မွာ အားလံုးကို ျပန္စဥ္းစားရင္ က်ေနာ္အရာရာကို ေက်နပ္တတ္လာပါၿပီ။ က်ေနာ္႔ကိုယ္က်ေနာ္ သတ္ေသခ်င္စိတ္၊ ရန္သူေတာ္ကို သတ္ခ်င္စိတ္၊ အရာရာကို မေက်ခ်မ္းတဲ့စိတ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ခ့ပ ဲ ါၿပီ။ ေအးဗ်ာ ... က်ေနာ္႔ ဆရာအတတ္သင္ ေက်ာင္းသားဘဝဟာ က်ေနာ့္အစြမ္းအစေတြကို စၿပီး ျပခြင့္ရ၊ လူေတာတိုးခြင္႔ရတဲ့ ဘဝ အစမို႔ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စရာေတာ့ မရွိဘူးဗ်။ တကယ့္ကုိ တသက္တာ မေမ့ႏုိင္ေလာက္တ့ဲ ေလးစားထိုက္တ့ဲ ဆရာေတြ၊ သူသူငါ လူသားတုိင္း မကင္းႏုိင္ၾကတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း၊ အခ်စ္ဇာတ္ၾကမ္းေတြလည္း ပါပါ ရဲ႕ဗ်ာ”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

101

tcef; (25) - b0ppfajrjyifokdY

၁၉၇၅ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္ အေဖ ဟာ ႐ုတ္တရက္ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံု လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကားအတုိက္ခံရတယ္။ အေဖ ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ေတာ့ စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ျပင္းထန္တ့ဲ ေဝဒနာကို ခံစားရင္း ေဘးက ရပ္ေနတဲ့ မိသားစုကို မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး တေယာက္စီကို လုိက္ၾကည့္ေနတယ္။

အေဖ႔မ်က္လံုးေတြက က်ေနာ္ဆီ ေရာက္လာ တယ္။ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၾကာေအာင္ က်ေနာ့္ကို စုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတာတခုက အေဖဟာ က်ေနာ္ကို အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို ဘယ္လိုမွ ဆက္လက္ဖန္တီး မေပးႏုိင္ေတာ့တ့အ ဲ တြက္ ကုိယ့္အားကိုယ္ကုိးေတာ့ လုိ႔ ေျပာေနတယ္လို႔ က်ေနာ္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခ့တ ဲ ယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ အေဖဆံုးတယ္၊ ေနာက္ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ ဆယ္တန္း ေအာင္တယ္။

အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ကို က်ေနာ္ေအာင္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ က်ေနာ့္တန္းခြဲမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၆၄ ေယာက္ရွိတယ္။ ေလးေယာက္ (က) စာရင္းက ေအာင္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္က ဒုတိယ လုိက္ပါတယ္။ မိသားစုမွာက က်ေနာ္န႔ဲ ပါဆို

ေက်ာင္းသားခ်ည္း

ငါးေယာက္။

က်ေနာ့္

မိသားစုက

သိပ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့မဟုတ္ေပမဲ့၊

လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ

လင္ေယာက္်ား မ်က္ႏွာ ကမၻာမွတ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာတဲ့ အေမ့လုပ္စာနဲ႔ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္စေကာင္းဘူး လို႔ခံယူတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေဒသေကာလိပ္ဆိုတာ စေပၚလာလို႔ က်ေနာ္ဆရာ အတတ္သင္ ေရာက္သြားတာလည္း ပါတယ္ဗ်။ ဘယ္ တကၠသိုလ္ကို ဆက္တက္ရမယ္ ဆိုတာ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ သိရမွာ ဆုိေတာ့ အေမ့ကို ဒုကၡမေပးေတာ့ဘူး ဆိုတ့ခ ဲ ံယူခ်က္က ပိုျပင္းထန္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ဦးစန္းေမာင္ဆိုတ့ဲ ေက်ာင္း ဆရာ

တေယာက္က

ဆရာအတတ္သင္

ေက်ာင္းဝင္ခြင့္

ေလွ်ာက္လႊာေတြ

ေအာင္ေတာ့ ဘုိကေလး ဆရာအတတ္သင္ ေရာက္ခ့ေ ဲ တာ့တာ ပဲ။

http://www.mindin.info/

ေခၚေနတယ္

ဆိုတာနဲ႔ဝင္ေျဖၿပီး

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

102

က်ေနာ္ နဲ႔အတူ ေအာင္ခ့တ ဲ ့ေ ဲ မာင္ေတြလား၊ ခင္ေဇာ္က ေရတပ္ ဗိုလ္မွဴး၊ ျမင့္လြင္က စြမ္းအင္ ေအအီး။ ကိုကိုေလးက ဆက္သြယ္ေရး ေအအီး၊ အားလံုး ဘီအီးေတြ ေပါ႔။ အခု က်ေနာ္ကေတာ့ ရဲဘက္မွာေလ။ ဟား ဟား ေလာကႀကီးဟာ တခါတခါ ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသားဗ်ာ။

တခုေျပာစရာ ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ဟာ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးေပမဲ့ ေတြးတာေတာတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္ေနၿပီဗ်။ ဒါကလည္း ဖတ္ခ့တ ဲ ့စ ဲ ာေတြန႔ဲ ဆံုခ့တ ဲ ့သ ဲ ူေတြေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ဖတ္ခ့တ ဲ ့စ ဲ ာေတြက ထားပါေတာ့၊ က်ေနာ္ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔ခ့တ ဲ ့ဲ လူပညာရွိ တေယာက္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္ ဗ်။ စာေဟာ ကြက္စိပ္ဆရာႀကီး ေခတၱရာစိန္ ဆိုတာ က်ေနာ္ ဆံုခ့ဖ ဲ ူးတယ္၊ က်ေနာ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးတဲ့ အခိ်န္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕အိမ္က ဘႀကီး ဦးညြန္႔ေမာင္တို႔အိမ္ မွာ ဘုရားကိုးဆူကပ္တယ္။ ဘုရားကိုးဆူ ဆရာက ဆရာႀကီး ေခတၱရာစိန္

ဗ်။

အဲဒီေခတ္က

ဆရာႀကီး

ေရဒီယိုကေန

ေဟာေဟာေနတဲ့

ကြက္စိပ္ေတြ

က်ေနာ္

အျမဲ

နားေထာင္ေနက်၊ ဘာတဲ့ေသာတရွင္မ်ား ေမတၱာ မမွိန္တ့ဲ က်ေနာ္ ေခတၱရာစိန္ ပါတဲ့။ ေရဒီယိုထဲက ကြက္စိပ္ဆရာ ဟာ အျပင္မွာ ဘယ္လုိေနပါလိမ္႔ ဆိုၿပီး ဘႀကီးဦးညြန္႔ေမာင္တို႔အိမ္ဘက္ကူးၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္သြားတယ္၊ ဆရာႀကီးက အဲဒီတုန္းကေတာင္ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီ၊ ေယာင္ထံုးႀကီးနဲ႔ဗ်။ ကြမ္းစားတယ္၊ အသားညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ မွတ္မွတ္ရရ စကားႏွစ္ခြန္း ပါပဲဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေသခ်ာ မွတ္မိေနတယ္ ... “တခါေသဖူး၊ ပ်ဥ္ဘုိးနားလည္” “ေနာက္ တခုက “သတိမမူ ဂူမျမင္”၊ သူ႔ အယူအဆက တဘာသာ ဗ်။

“ေမာင္သက္ခိုင္” တဲ့၊ “လူေတြအျမဲေျပာၿပီး အျမဲမွားေနတဲ့စကားပံုႏွစ္ခုရွိတယ္” တဲ့၊ ပထမ တခုက “တခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုး နားလည္” တဲ့၊ “မင္းေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ေသသြားတဲ့လူတေယာက္က သူ႔အေလာင္းထည့္တ့၊ဲ သူ႔အေခါင္းေတြ စပ္တ့ဲ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြရဲ႕တန္ဖိုးကို နားလည္ သြားတယ္ ဆုိတ့ဲ အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ေနတယ္။ မေသခင္ ကၽြန္းသစ္ဘယ္ေစ်း၊ ပ်ဥ္းကတုိး ဘယ္ေစ်း၊ ေတာသစ္ ဘယ္ေစ်း သိေအာင္ စုံစမ္းသြားရမယ့္ အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ေနတယ္ ငါ့ေျမး” တဲ့။ တကယ္တမ္း ျဖစ္ရမဲ့အမွန္က … “တခါေသဖူး၊ ျပင္ဖို႔နားလည္” တဲ့။ “တခါ ေသဖူးတဲ့သူက မိမိမွားခဲ့တ့က ဲ ိစၥေတြကို ျပဳျပင္ဖုိ႔နားလည္ရမယ္ လို႔ ပညာရွိေတြက မွာခဲ့တာ စကားပံုဆို႐ိုး ျပဳခဲ့တာ” တဲ့။ “ေရွ႕ဆက္စဥ္းစားအံုး၊ တုိ႔ဗမာလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ေသဆံုးသြားရင္ ယမမင္းက ဘာအမွားေတြ လုပ္ခ့တ ဲ ယ္ ဆိုတာ စစ္ေဆးတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ေသသူက သူ႔အမွားေတြကို သတိရသြားတယ္၊ အမွတ္ရသြားတယ္၊ ဒီေတာ့ တခါေသဖူးတဲ့ သူဟာ သူ႔အမွားကို ျပဳျပင္ဖုိ႔နားလည္သြားတယ္၊ ကဲ ... မင္းကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္န႔စ ဲ ဥ္းစားစမ္း၊ ဘယ္စကားက ပိုသင္ျ့မတ္သလဲ” ... တဲ့။

“ဒုတိယတခုက သတိမမူ ဂူမျမင္ ဆုိတ့စ ဲ ကားကြ ငါ့ေျမးရ” တဲ့။ “ေမာင္သက္ခိုင္က ဆယ္တန္းေတြဘာေတြ ေအာင္ၿပီးသား ဆိုေတာ့ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္န႔စ ဲ ဥ္းစားရေအာင္ အဘက ေစတနာနဲ႔ ေျပာေနတာ” တဲ့။ “ကဲ ... ဘာလဲကြ “သတိမမူ ဂူမျမင္၊ သတိမူမွ ျမဴျမင္တယ္” ဆိုတ့စ ဲ ကား၊ အဓိပၸာယ္က ဘာလဲတ့၊ဲ ေမာင္သက္ခိုင္တို႔ ေျပာေနတာက ... သတိမထားမိတ့သ ဲ ူတေယာက္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အုတ္ဂူကိုမျမင္ဘဲ ဝင္တုိက္မိတယ္ ဆိုတ့ဲ သေဘာ ေရာက္မေနဘူးလား၊ ဒီလူက အုတ္ဂူေတြၾကားထဲ ေလွ်ာက္သြားေနလို႔လား” တဲ့၊ မဟုတ္ေသးဘူးကြ။ တကယ္တမ္း ျဖစ္ရမွာက ... သတိမမူ ကူးမျမင္ကြ။ သတိမူမွ၊ ကူးျမင္တယ္ တဲ့။ ငါ့ေျမးေသခ်ာမွတ္ထား ... ဘယ္ကိစၥမဆို သတိမူႏုိင္ရင္ တင္ကူးၿပီး ႀကိဳၿပီး ျမင္ႏိုင္သိႏုိင္တယ္လို႔ဆိုလိုတာ။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့၊ ငွက္ေတြ အသိုက္နိမ့္နိမ္႔ေဆာက္ရင္ ေလျပင္းတုိက္ခတ္မွာ၊ ဂဏန္းေတြ၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ၊ ပုတ္သင္ညိဳေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

103

ကို သတိျပဳၿပီး ေလ့လာရင္ ေရႀကီးမယ္၊ မိုးဦးေကာင္းမယ္၊ မိုးလည္ေကာင္းမယ္ စတာေတြကို တင္ကူးႀကိဳတင္ သိျမင္ႏို္င္တယ္ လို႔ ဆိုလိုရင္းျဖစ္တယ္” တဲ့။ အဲဒီ စကားႏွစ္ခြန္းကို က်ေနာ္ေသခ်ာမွတ္ထားေပမဲ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ ထုတ္မေျပာရဲဘူး။ တခါႏွစ္ခါစကားစၾကည့္ေတာ့ လည္း လူတကာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိထားတဲ့စကားကုိ မင္းက ဘာကြန္႔တာလဲ ဆိုတ့ဲ အခ်ဳိးေတြခ်ည္း ေတြ႔ေနလို႔။ က်ေနာ့္စိတ္ကေတာ့ သိပ္သေဘာက်ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က်မွ ကလ်ာမဂၢဇင္း မွာ ဆရာႀကီး

ေဒါက္တာသန္းထြန္းက

ဒီစကားႏွစ္ခြန္းရဲ႕

အဓိပၸါယ္အမွန္ကုိ

ဆရာႀကီး

ေခတၱရာစိန္

ေျပာတာနဲ႔

တသေဘာတည္း ေရးလိုက္မွ က်ေနာ္လည္း ရဲရဲထုတ္ေျပာရဲ ေတာ့တယ္။။

က်ေနာ္ ဆရာအတတ္သင္သြားဖုိ႔ အေမ့ကို ေျပာေတာ့ ငါ့သားသေဘာတဲ့၊ အေမတို႔က ငါ့သား ပညာေရးကို ဘယ္ဟာ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ လမ္​္းမညႊန္တတ္လို႔ ငါ့သား ေကာင္းတယ္ထင္တာကို လုပ္ပါတဲ့။ ေက်ာင္းအပ္ခ ကုန္မယ့္ေငြ ထုတ္ေပးတယ္။ ငါ့သား ကုိယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္တ့ဲ ။။ က်ေနာ္လည္း ေဒသေကာလိပ္ဆိုတ့ေ ဲ နရာတက္ခ်င္တာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ျဖစ္သင့္တာ လြန္ဆြဲေနတယ္။ အဝတ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ သစ္သားေသတၱာေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ထိုင္စဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း စာအုပ္မွာ စာတေၾကာင္း ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ဘာလဲ ဟုတ္လား၊ ဘာတဲ့ ... “ဘဝကို စိန္ေခၚသည္။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ ရဲရဲေလွ်ာက္မည္” တဲ့။ အဲဒီေန႔ ညေနပဲ က်ေနာ္ အဝတ္ေသတၱာထမ္းၿပီး ဘုိကေလး သေဘၤာေပၚ တက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ဘုိကေလး ဆရာအတတ္သင္မွာ က်ေနာ္ေမ့မရတဲ့ ဆရာတေယာက္ရွိတယ္။ သူက ဘိုကေလး ဆရာ အတတ္သင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဗ်။ နာမည္က ဦးဘုိတ့။ဲ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ ေတာသားႀကီး တေယာက္ပံုစံ၊ က်ေနာ္ေမ့မရတာက သူ႔ရဲ႕ဉာဏ္ပညာ ႀကီးျမင့္မွဳဗ်။ စာတတ္တာကို ေျပာမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာတခုကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းခဲ့တာကို က်ေနာ့္ တသက္ မေမ့ႏုိင္တာဗ်။

ဆရာအတတ္သင္ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္အသက္က ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္႐ံုပဲ ရွိေသးတယ္။ တျခားသင္တန္းသားေတြက အမ်ားအားျဖင္႔သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ေတြ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက ဆရာေတြဆို ေလးဆယ္ေက်ာ္ေတြ။ သင္တန္းသားေတြက ေယာက္်ားေရာ မိန္းမေရာ၊ အဲ သင္တန္းသူေတြေကာ ဆိုပါေတာ့။ သင္တန္းစည္းကမ္းအရ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြ တက္ခြင့္မရွိဘူး။ ေနာက္သင္တန္းမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာတာတုိ႔ဘာတို႔ဆို မူလအလုပ္ခြင္ကို ျပန္ပုိ႔တာ။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုတာ က်ေနာ္လည္း သိပ္နားမလည္လွပါဘူး။ က်ေနာ္က ကေလးပဲ ရွိေသးတာေလ။ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမ အတူရွိၾကတဲ့သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ဖိုမ ျပႆနာ ဆိုတာ ဆန္းေတာ့မဆန္းလွ ပါဘူး။ အခု ဆရာႀကီး ဦးဘိုန႔ဲ ထိပ္တုိက္တိုးခဲ႔တ့ျဲ ပႆနာကေတာ့ ဆိုးလြန္းသဗ်ာ။ ျပႆနာက က်ေနာ္႔ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္က ဆရာအတတ္သင္မွာ “ဦးသက္ခုိင္” လို႔သာ နာမည္ေရွ႕မွာ ဦးတပ္ေခၚေနတာ လူက ငခၽြတ္ ဆိုေတာ့ ေနရာတကာ စပ္စပ္ ေလွ်ာက္ပါေနတယ္။ က်ေနာ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေနတာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေတြ ထား ပါအံုး။ ဆရာႀကီးဦးဘုိအေၾကာင္း ဆက္ရေအာင္။

ျပႆနာ ဖန္တီးရွင္က ကိုသိန္းျမင့္တ့။ဲ ပဲခူးတိုင္း၊ ကဝဇာတိ သင္တန္းသားေပါ့။ သူက အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္။ သူန႔ၿဲ ငိေနတာကလည္း နာမည္တူ ထူးထူးဆန္းဆန္း မသိန္းျမင့္တ့။ဲ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက လူလြတ္ေတြပါ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

104

ဘယ္တုန္းက ဘယ္လိုၿငိသြားၾကမွန္းေတာ့ က်ေနာ္လည္းမသိဘူး။ တေန႔ကိုသိန္းျမင့္က “သက္ခိုင္ ... ငါနဲ႔ ခဏ လုိက္ခ့စ ဲ မ္းပါ” တဲ့၊ ဘယ္ကို ဘာလုိက္လုပ္ရမွာလဲ ဆိုေတာ့ “ငါ မသိန္းျမင္န႔ခ ဲ ်ိန္းထားလို႔” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ေမးမေနေတာ့ဘူး။ သူ႔ေနာက္ကို လုိက္သြားလုိက္တယ္။ စာသင္ေဆာင္ေတြက အိပ္ေဆာင္ေတြန႔ဲ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတယ္ဗ်။ သူ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားတာက အစြန္ဆံုးက အီးေဆာင္၊ ေအဘီစီဒီအီး ေလ၊ အဲဒီမွာ မသိန္းျမင့္က အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတယ္။ ကိုသိန္းျမင့္က က်ေနာ့္ကို မွာတယ္၊ ေသခ်ာေစာင့္ေနေနာ္တ့၊ဲ

တကယ္ပါဗ်ာ၊

က်ေနာ္က

သိပ္ငယ္လြန္းေနေတာ့

ဘယ္လုိဘာညာေတြလည္း

ေတာင္ေတာင္အီအီ မစဥ္းစားမိပါဘူး၊ အေဆာင္ကိုတက္တ့ဲ အုတ္ေလွခါးခံုေပၚမွာ ထုိင္ေနတာပါပဲ။ အထဲမွာ သူတို႔ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ ဟုတ္လား၊ က်ေနာ္ အျပင္မွာသာေစာင့္ေနတာ၊ ေခ်ာင္းလည္း မၾကည့္ပါဘူး။ ဘာလုပ္ေနၾကမွန္း တကယ္ မသိ႐ိုး အမွန္ပါ၊ ေနာက္မိုးမီးေလာင္သလုိျဖစ္မွ ရိပ္မိ တာ။

က်ေနာ္ စာအုပ္တအုပ္ဖြင့္ဖတ္ရင္း ထုိင္ေစာင့္ေနလုိက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းမသိဘူး။ “ေဟ့ ... ေမာင္သက္ခုိင္ တေယာက္တည္းဘာထုိင္လုပ္ေနတာတုန္း” ဆုိတ့အ ဲ သံၾကားလုိ႔ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လားလား ... ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးဘို ပါလားဗ်ာ။ ေနာက္သူက ေျပာေျပာဆိုဆုိ အေဆာင္ေလွခါးကေနတက္၊ ဟေနတဲ့တံခါးကုိဖြင့္ၿပီး ကိုသိန္းျမင့္တုိ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ေနတဲ့ အတြင္းဘက္ကုိ လွမ္းၾကည့္တယ္။ ဆရာႀကီးဟာ ႐ုတ္တရက္ ခ်ာကနဲလွည့္ ျပန္ဆင္းလာၿပီး “သက္ခုိင္ ... မင္းနဲ႔ မင္းသူငယ္ခ်င္း ငါ့အိမ္ကို ဒီညလာခဲ႔အံုး” ဆုိၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ သူ႔အိမ္ဘက္ကို ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္လည္း ငိုင္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း ကိုသိန္းျမင့္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အေဆာင္ထဲက ထြက္လာတယ္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး “သက္ခုိင္ ေစာေစာကလာသြားတာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးလား” တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ သူတို႔ အဝတ္ အစား ပံုစံေတြကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း ေရးေတးေတး သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ၊ တကယ့္ကို မိုးမီးေလာင္တ့က ဲ ိန္းေပါ့။ ဘာတဲ့၊ ဓားခုတ္ရာ လက္လွ်ိဳ ဆိုတာေလ၊ သူတုိ႔ကလည္း သူတို႔အျပစ္န႔သ ဲ ူတုိ႔၊ က်ေနာ္ ကလည္း

ၾကံရာပါစာရင္းဝင္၊

သင္တန္းကလည္း

ႀကီးလုိက္တ့စ ဲ ည္းကမ္း၊

ဆရာႀကီးက

ဘာေတြ႔သြားတာလဲ၊

ဟုတ္လား၊ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့၊ ထုတ္လႊြင့္ျပသရန္မသင့္လုိ႔ က်ေနာ္ေတာ့မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ သူ႔ထက္ႀကီးတဲ့ ျပႆနာေတာင္ သူ႔ေလာက္မႀကီးဘူး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

မသိန္းျမင့္လည္း ဘုိသီဘတ္သီ ဒီဇုိင္းနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္ဖက္ျပန္၊ ကိုသိန္းျမင့္လည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ ငူငူႀကီး လုပ္ေန၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်င္းတြင္းေဆာင္မွာ အေရးေပၚညီလာခံ ေခၚရေတာ့တာပဲ။ တက္ေရာက္သူေတြက ပဲခူး ဦးတင္ေအး၊

ေရတာရွည္ေမာင္ေသာင္း

(ပဲခူးေဘာလံုးလက္ေရြးစင္)၊

ေတာင္ငူတင္ဝင္း

(ပဲခူးတုိင္း

ေဘာလံုး

လက္ေရြးစင္)၊ ကိုေက်ာ္ျမ (ဧရာဝတီတိုင္း ေဘာ္လီေဘာလက္ေရြးစင္)၊ ပဲခူးဦးေက်ာ္ေရႊြ၊ စုစုေပါင္း ဆယ္ေယာက္ ရွိမယ္။ ဦးေသာင္းက ... “ေနပါအံုး သိန္းျမင့္ရ၊ ဆရာႀကီး ဝင္ၾကည့္ေတာ့ မင္းတို႔က ဘာလုပ္ေနၾကတုန္း” တဲ့။ အလိုက္မသိ စြတ္ေမးေနတယ္ဗ်ာ။

ကုိသိန္းျမင့္ မေျဖႏုိင္ဘူး၊ ေခါင္းကိုတြင္တြင္ကုတ္ၿပီး “က်ေနာ္ မသိန္းျမင့္ကုိ ယူလိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ေက်ာင္းကေနထြက္သြားေတာ့မယ္” တဲ့။ တက္ေရာက္သူအားလံုးလည္း ဆက္ေမးဘုိ႔မလိုဘဲ ၿငိမ္ကုန္ၾကေရာ။ ေသခ်ာ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

105

စဥ္းစားေလ၊ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းမဲ့ကိစၥဆိုတာ ထင္ရွားေလပဲဗ်ာ။ သင္တန္းက ထြက္ခိုင္းလုိ႔ ကိုယ့္အရပ္ ကုိယ္ ျပန္ရရင္ေတာင္ ဘာျပႆနာေၾကာင့္ ျပန္လာသလဲ မေျဖႏိုင္တ့က ဲ ိစၥ။ အကုန္လံုးငူတူတူ ငိုင္တုိင္တုိင္ ျဖစ္ေနၾကတုန္း ပဲခူး ဦးတင္ေအး က ႐ုတ္တရက္ “ဟုိ … အမႈတြဲ တရားခံ “ဒါ႐ုိက္တာ ကိုသက္ခုိင္ေလး” ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ” တဲ့။ သူေျပာတာ ႏွစ္ခုစလံုး မွန္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဒီအမႈမွာ ၾကံရာပါ အမွဳတြဲ၊ ေနာက္ က်ေနာ္က ဒါ႐ုိက္တာ ျဖစ္ေနၿပီဗ်။ ဘယ္ကလာ ကုမၸဏီဒါ႐ုိက္တာ ရမွာလဲ ဗ်။ ျပဇာတ္ဒါ႐ုိက္တာ ေျပာရမလား၊ ကဇာတ္ဒါ႐ုိက္တာ ေျပာရမလား။ ဆရာအတတ္သင္ကုိ ေရာက္ၿပီး တလေလာက္လည္း ၾကာေရာ က်ေနာ္ ဒါ႐ုိက္တာ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

106

tcef; (26) - 'g½dkufwm oufcdkif

ဒီလုိဗ်၊ ဆရာအတတ္သင္ ေရာက္ခါစက ေဘာလံုးကန္လိုက္၊ ပင္ေပါင္႐ုိက္လိုက္န႔ဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ႔တာဗ်၊ က်ေနာ္ ေရာက္ေနတာက ေက်ာင္းဖြင့္မယ့္ရက္ထက္ ဆယ္ရက္ေလာက္ ေစာေနတာလည္းပါတယ္။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း သင္တန္းသားေတြ စံုလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆုိပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ထူးျခားတာက ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲမွာ အဓိက တင္ဆက္မွဳ အစီအစဥ္ေလးခု ပါတယ္။ အစီအစဥ္ တခုစီကုိ ဌာနမွဴး တေယာက္စီက ႀကီးၾကပ္တင္ဆက္တာ။ ဆရာအတတ္သင္ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းအသင္းေလးသင္း ဝါစိမ္းနီျပာ ခြဲတ့သ ဲ ေဘာလည္း ပါမယ္ဗ်။ စိုက္ပ်ဳိးေရး ဌာနမွဴး ကဦးေအာင္ေမာင္း၊ သူက “နပန္းဆံယိမ္း”၊ ပညာေရး သိပၸံဌာနမွဴး ဦးဘစန္းက “ ျပည္ေထာင္စု” ျပဇာတ္၊ သမိုင္းဌာနမွဴး ေဒၚစုစုလွဳိင္က “ျမန္မာျပည္သား” ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္။ အားလံုးခြင္ခ်ၿပီးေနေပမဲ့ အသစ္ ေရာက္လာတဲ့ သခ်ၤာဌာနမွဴး ေဒၚျမသီတာက ဘာလုပ္ရမယ္ ဆုိတာ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနတုန္း၊ က်ေနာ္သာ ကိုယ္တုိင္ ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္ရရင္ လုပ္ျပလိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ် ဇာတ္ညႊန္းကို ကုိယ့္ပါးစပ္ဆုိင္းနဲ႔ ကိုယ္ အေဆာင္ထဲကေမာင္ေတြကို နမူနာ လုပ္လုပ္ျပေနတဲ့ သတင္း ေဒၚျမသီတာဆီ ေပါက္သြားပါေလေရာ။ ဆရာမက က်ေနာ့္ကိုေခၚၿပီး “ဦးသက္ခုိင္ ေျပာတဲ့ဇာတ္ကို ဆရာမကုိ ခင္းျပစမ္းပါ” တဲ့။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ၊ ဇာတ္ပုိးဝင္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ... နမူနာလုပ္ျပတာဆယ္မိနစ္ေတာင္မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ ဆရာမက သေဘာက်ၿပီး “ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီအစီအစဥ္ကို ဆရာမတို႕အသင္းက တင္မယ္” လုိ႔ သေဘာတူလုိက္ပါေရာဗ်ာ။

ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ဇာတ္ပိုးကို မသိေသးလို႔။ က်ေနာ္က ဆယ့္ေလးႏွစ္သား ေလာက္ ကတည္းက ဇာတ္စင္ေပၚတက္ခ့တ ဲ ာ။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔၊ ပန္တ်ာ ၾကည္လင္တုိ႔လုိ ဇာတ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က တန္ေဆာင္တုိင္၊ သီတင္းကၽြတ္ေတြမွာ အထူးသျဖင့္

အရပ္ဇာတ္စင္ေတြ

ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ေတြ

အမ်ားႀကီး

ေပၚခဲ့တ့ေ ဲ ခတ္ေလ။

ေခတ္စားတဲ့ကာလေပါ့။

သီခ်င္းကို

သ႐ုပ္ေဖာ္တာေရာ၊ ဇာတ္လမ္းကို သ႐ုပ္ေဖာ္တာေရာ စံုလုိ႔။ အဲဒီ

အရပ္စင္ေတြမွာ

ပါခဲ့တာေလ။

အစဆံုး

ပါဝင္ခ့တ ဲ ့ဇ ဲ ာတ္က

ကလိဂၤ

ေအာင္ပြဲ ဗ်။ အာေသာက ဘုရင္က ကလိဂၤ တိုင္းကို ဝင္တုိက္ၿပီး ေအာင္ပြဲရတယ္၊ တုိက္ပြဲ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

107

ျပင္းထန္လြန္းလို႔ လူေတြအမ်ားႀကီး ေသတယ္၊ အဲဒီ တုိက္ပြဲအၿပီးမွာ အာေသာက စစ္ကို စိတ္ကုန္သြားတယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းမွာ

က်ေနာ္

စၿပီး

ပါခဲ့တာ။

ဘယ္ေနရာမွာလဲ

ဟုတ္လား၊

စစ္ေျမျပင္​္မွာ

က်ဆံုးခဲ့တ့စ ဲ စ္သည္အေလာင္းေတြထဲက အေလာင္းတေလာင္းအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာ။ လိုက္ကာဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ ဇာတ္စင္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လူေသေကာင္လို ေမွာက္ေနရတာ၊ ဇာတ္လမ္း ဆံုးတဲ့အထိပဲ။ ေနာက္ခံသီခ်င္းကုိ ခုထိ နားထဲၾကားေနတုန္း၊ “ကလိဂၤတိုင္း ဝိုင္းကာ၊ စစ္ေရးဆင္၊ ယေန႔သည္လည္း ငါ့၏ ေအာင္ပြဲပင္” တဲ့။ သိပ္လည္း အထင္ေသးမသြားနဲ႔အံုး၊ ေနာက္ပုိင္း ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္ ဆုိတ့ဇ ဲ ာတ္လမ္းမွာ က်ေနာ္က ေမာင္ခ်စ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေျပာရရင္ဗ်ာ ... အဲဒီ အရပ္ဇာတ္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ၾကံဳခဲ့တ့ဲ က်ေနာ္ဟာ တကယ္လို႔မ်ား အခြင့္သာ ၾကံဳပါေစ၊ တခုခုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လုပ္ျပလုိက္အံုးမယ္ဆိုတ့ဲ အေတြးလည္း ရွိခ့ဖ ဲ ူးတယ္။ အခုေတာ့ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ပါပဲဗ်ာ။

ေအာ္ ဆရာအတတ္သင္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ဆိုလုိ႔ ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ ထင္လို႔လား။ ဇာတ္စင္အခမ္းအနား၊ ဇာတ္ေဆာင္အဝတ္အစား၊ ျမန္မာ့ဆုိင္းဝိုင္းႀကီး၊ ကာလေပၚတီးဝိုင္း ပစၥည္းအစံုအလင္ဟာ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးဌာနက ထုတ္ေပးတာဗ်။ ဆုိင္းအဖြ႔က ဲ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးဌာန ဆုိင္းအဖြ႔၊ဲ ကာလေပၚတီးဝိုင္းက က်ေနာ္တို႔ ဆရာအတတ္သင္ က “ဂီတဌာနမွဴး ဂီတနက္သန္ ဦးအံုးလြင္” ဆုိေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြန႔သ ဲ င္တန္းသားတခ်ိဳ႕ ဝင္တီးခတ္ ၾကတာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဆရာဦးအုန္းလြင္ တပည့္ေပါ့။ က်ေနာ္​္တင္တ့ဇ ဲ ာတ္က “ေခတ္သစ္ဥမၼာဒႏၱီ” တဲ့။ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ေရာ၊ အကေရာ ေရာလို႔။ အသံုးျပဳမယ့္သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ေရြးတယ္၊ ဆက္တယ္။ ဆက္တယ္ဆိုတာ သီခ်င္းေတြက ေတာင္တပုဒ္၊ ေျမာက္တပုဒ္ေတြမို႔ အခန္းကူးေျပာင္း အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္စပ္တာကို ေျပာတာ။ က်ေနာ့္ဇာတ္မွာ ဇာတ္ေဆာင္ဝင္လုပ္ခ်င္တ့သ ဲ ူေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ တားယူရတဲ့အထိ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဥမၼာဒႏၱီ ေနရာမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္၊ စုစုေပါင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ ဆယ္ေလးေယာက္န႔ဗ ဲ ်ား။ က်ေနာ္ဟာ ျမန္မာ့ဆုိင္းဝိုင္းႀကီးနဲ႔ေရာ၊ ေခတ္ေပၚတီးဝိုင္းနဲ႔ပါ ဇာတ္တုိက္ရတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုတီးပါ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ရပ္ပါ၊ ဘယ္လိုအခန္းေျပာင္း တီးလံုးဝင္ပါ ဆုိတာေတြေပါ႔။ အမွန္က က်ေနာ္က ပိုးဝင္ၿပီး ေဇာနဲ႔သာ စီမံခန္႔ခြဲေနတာ၊ က်ေနာ့္ ဂီတအေျခခံက ဒိုးဝိုင္းမွာ ဝါးလက္ခုပ္တီးတဲ့အဆင့္ ဗ်။ ေနာက္တခု မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဇာတ္သီခ်င္းေတြ ကက္ဆက္တလံုးနဲ႔ကူးေနတုန္း ေရဒီယိုထဲက ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာတဲ့ ႐ုရွားစကားလုိလုိ အသံၾသႀကီးနဲ႔ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အသံတခု ကူးမိသြားတယ္။ က်ေနာ္နားထဲေတာ့။ “အခ်ိန္ေစ့ေတာ့မယ္လားေဟ့ …” ဆိုတာမ်ိဳး ၾကားမိတာပဲ။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ေၾကာင္စီစီ အက္ကြဲကြဲ အသံႀကီးဗ်ာ။ အဲဒီ အသံႀကီးကို က်ေနာ္႔ဇာတ္ဝင္ခန္း အစမွာ သံုးလုိက္တယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ဗ်ာ ... ဆယ္ရက္ေလာက္ ဇာတ္တုိက္ၿပီး ကဇာတ္ကို တင္တ့ဲ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆုိပြဲညမွာ ... ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း “အခ်ိန္ေစ့ေတာ့မယ္လားေဟ့ …” နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတ့ဲ ခပ္ဆန္းဆန္း အသံႀကီးကို ပရိသတ္ပြဲ စက်လုိက္တာ က်ေနာ္တင္တ့ဇ ဲ ာတ္ဟာ ဘုိကေလး တၿမိဳ႕နယ္လံုး ဟုိးဟုိးေက်ာ္ခ့ေ ဲ ရာ ဆိုပါေတာ့။ ေက်ာ္ဆို ဧရာဝတီတိုင္းအဆင္႔အရာရွိေတြ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ အကုန္ၾကြလာ ၾကည့္ၾကတယ္ေလ။

ခင္ဗ်ားက စကားလမ္းေၾကာင္း လြဲေနၿပီထင္လုိ႔လား၊ မလြဲပါဘူးဗ်ာ၊ အခု ကိုသိန္းျမင့္ ျပႆနာကို အစည္းအေဝး ထုိင္ေနၾကတဲ့ ဆရာသမားအားလံုးက က်ေနာ္တင္ခ့တ ဲ ့ဲ ေခတ္သစ္ဥမၼာဒႏၱီထဲက က်ေနာ့္ဇာတ္ေဆာင္ေတြခ်ည္းပဲဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ျပႆနာကိုေနာက္ဆံုးအေျဖရွာဖုိ႔ ငခၽြတ္ဒါ႐ုိက္တာေလးဆီေရာက္လာတာ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ က်ေနာ္ စိတ္ထဲ သိပ္မစိုးရိမ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လိုက္သြားတာ မွန္တယ္၊ အျပင္က ေစာင့္ေနတယ္၊ အထဲမွာ သူတို႔ ဘာလုပ္ သလဲ က်ေနာ္မသိဘူး၊ ဒါအမွန္တရားပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ဒီျပႆနာကို ရွင္းလုိ႔ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ ေနတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

108

ဒါနဲ႔က်ေနာ္ ကိုသိန္းျမင့္ကို လက္ကုတ္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ “ကုိသိန္းျမင့္၊ ခင္ဗ်ား သိပ္စိတ္ပူမေနနဲ႔၊ က်ေနာ္လုိက္ရွင္းမယ္၊ တခုရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘယ္ပံုစံန႔ဲ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ေတြ႔သြားသလဲ၊ ဒါေတာ့ က်ေနာ့္တေယာက္တည္းကို ခင္ဗ်ား ဖြင္႔ေျပာပါ၊ ဒါမွ က်ေနာ္က ဘယ္လုိရွင္းျပ၊ ေတာင္းပန္ရမယ္ဆိုတာ သိမွာေပါ့ ...” လုိ႔ဆိုေတာ့ ကိုသိန္းျမင္႔က အေတာ္ၾကာၿငိမ္ေနၿပီးမွ ... “တုိ႔က အိုက္တာနဲ႔ အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ထားတာ” တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း သိခ်င္စိတ္ ထိန္းမရေတာ့တာနဲ႔ “အုိက္လုိ႔ခၽြတ္ထားတာက အေပၚပိုင္းပဲလား၊ ဆုိေတာ့ သူက “ဟင့္အင္း တကိုယ္လံုး” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း သူေျပာကာမွ ရွင္းေတာ့တယ္။ ဟား ... ေကာင္းၾကေရာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ကတိအတိုင္း က်ေနာ္လုိက္ရွင္းမယ္၊ က်ေနာ္ဦးေဆာင္ၿပီး ရွင္းမယ္၊ သက္သက္ညႇာညႇာ စဥ္းစားေပးဖုိ႔ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္ ေတာင္းပန္မယ္ ဆုိၿပီး အေဆာင္ေပၚက ဆင္းၿပီး ဆရာႀကီး အိမ္ဘက္ကို ဦးတည္လုိက္တယ္။ ေနာက္က ဦးေသာင္းက အသံျပဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ေနတယ္။ ဘာတဲ့၊ “အခ်ိန္ေစ့ေတာ့မယ္လားေဟ့ ... ရဲေဘာ္ သက္ခုိင္ ခ်ီတက္” တဲ့။

က်ေနာ္တို႔အေဆာင္န႔ဲ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးအိမ္ဟာ သိပ္မေဝးလွဘူးဗ်။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ ည ခုႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနၿပီ။ က်ေနာ္က ေရွ႕က၊ ကိုသိန္းျမင့္က ေနာက္က။ အိမ္ေပၚကို ခပ္ယို႔ယို႔ တက္သြားၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက ကုလားထုိင္မွာထုိင္ရင္း တုိင္းမ္ စာေစာင္ တေစာင္ ကုိ ဖတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ခံုပုေလးေပၚမွာ ခပ္က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထုိင္ခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ္က တိုးလွ်ဳိးတဲ့ ေလသံန႔ဲ ... “ဆရာႀကီး ခင္ဗ်ာ” ဆိုေတာ့ … သူက ... “ေဟ …” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ထစ္ထစ္အအနဲ႔ စကားဆက္ရတယ္။ “က်ေနာ့္ကုိ စကားနည္းနည္း ေျပာခြင့္ ေပးပါခင္ဗ်ာ” ဆိုေတာ့ “ေအး” တဲ့။ က်ေနာ္ ေျပာေနတာကုိ သူ စိတ္မဝင္စားသလိုပဲ။ ဖတ္လက္စ တုိင္းမ္မဂၢဇင္းကုိ ဆက္ဖတ္ေနတယ္။ ေနာက္က ကုိသိန္းျမင့္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တျခားခံုပုေလးေပၚမွာ မ်က္ႏွာကို ေအာက္ငံု႔ ထားၿပီး စကၡဳေျႏၵ ခ်ေနေလရဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ေျပာလက္စနဲ႔မထူးေတာ့ပါဘူး ဆုိၿပီး ဆက္တြန္းေတာ့တာေပါ့။ “ဆရာႀကီး၊ ညေနက က်ေနာ္တို႔ မွားသြားပါတယ္၊ ဆရာႀကီးကို မ႐ိုေသ၊ မေလးစားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္သင္တန္း စည္းကမ္းကိုလည္း နားလည္ပါတယ္။ အခုျဖစ္သြားရတာက မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ …” လို႕ စကားစ႐ံုရွိေသး၊ ဆရာႀကီးက ႐ုတ္တရက္ စာဖတ္တာကိုရပ္ၿပီး က်ေနာ္ဘက္ကိုလွည့္၊ လက္ျပၿပီး တားလိုက္တယ္။ “ေတာ္ေတာ့ သက္ခိုင္၊ ေတာ္ေတာ့” တဲ့။ ဟာ ... က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ေနာက္သူက ေလသံေအးေလးနဲ႔ တခြနး္ ခ်င္း ေျပာလုိက္တယ္။ “မွားတာက မင္းတို႔မဟုတ္ဘူး၊ ငါမွားတာ။ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္က ငါဝင္လာမိတာကိုက ငါမွားတာ။ အေဆာင္ထဲမွာ လည္း ေမွာင္မဲေနေတာ့ ဘာရွိမွန္းေတာင္ ငါမသိဘူး။ မင္းတို႔ ဘာလုပ္ေနသလဲ ဆိုတာလည္း ငါမသိဘူး။ ကဲ၊ ကဲ .. မင္းတို႔ျပန္ေတာ့” တဲ့။ ေအာင္မေလးဗ်ာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ကၽြမ္းထုိးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတယ္။ အေဆာင္ကို ဘယ္လုိ ျပန္ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္႔ ဆရာအတတ္သင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ ၾသဝါဒကေတာ့ ဤမွ်သာပါပဲ။ သူဘယ္ေလာက္ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသာ ဆက္စဥ္းစားေတာ့။ က်ေနာ္လည္း ငယ္တုန္းဆိုေတာ့ သူေျဖရွင္းလုိက္တ့ဲ နည္းလမ္းကို သတိ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

109

မထားမိဘူး။ သာမန္ကာလွ်ံကာ ေနခဲ႔တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕ေနဦးေရးတို႔ဘာတုိ႔ အေၾကာင္းေတြ ေနာင္ဖတ္မိေတာ့မွ ဆရာႀကီးရဲ႕ ျပႆနာေျဖရွင္းပံုကုိ နားလည္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း အရွင္းရခက္တ့အ ဲ ေျခအေန ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ေတြ ဆံုတိုင္း သတိရတာပါပဲ။ ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ ေျပၿငိမ္းေနေအာင္ အေျဖတခုထုတ္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္မေယာင္ ခက္တာမ်ဳိးကလား ဗ်ာ။ ဗ်ာ၊ ေရွ႕ေန ဦးေရး အေၾကာင္း ဟုတ္လား။ အဲဒါ ရတနာပံုေခတ္က မႏၱေလးၿမိဳ႕က အမိန္႔ေတာ္ရ ေရွ႕ေနမင္း ဗ်။ သူ႔ အဆံုးအျဖတ္ အယူအဆေတြက နည္းနည္းေတာ့ ထူးတယ္၊ ဒီလို ဗ်။

ေရွ႕ေနဦးေရးရဲ႕သမီး၊ မယ္ရင္မီးဖြားတုန္းက တဲ့။ သမီးက မီးဖြားခါနီး ထံုးစံ တညေတာ့ ဗုိက္နာလာသတဲ့။ ဒီေတာ့ အသံထြက္ၿပီး “အမယ္ေလး အေဖရယ္၊ နာလုိက္တာ၊ မကယ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား” လို႔ေအာ္သတဲ့။ ဦးေရး ရဲ႕ဇနီးက ဆံုးပါး သြားၿပီ။ ဒီေတာ့ သမီးလုပ္သူက ဗိုက္နာတာ မခံႏိုင္လြန္းလို႔ အေဖကို အားကိုးတႀကီး တ ၿပီး ေအာ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ ဦးေရးက သမီး မယ္ရင္၊ နာသလား သမီးရယ္ လို႔ေမးေတာ့၊ သမီးလုပ္သူက “နာတာေပါ့ အေဖရယ္” လည္းဆုိေရာ၊ သူ႔သားေတြထဲက တေယာက္ကို “ေဟ႔ေကာင္ ငေရႊ၊ သြား ေတာင္ျပင္က လက္သည္တေယာက္ သြား ေခၚေခ်” တဲ့။ ေနာက္တခါ သမီးလုပ္သူက ေအာ္ျပန္ေရာ၊ ဦးေရးက ေမးျပန္ေရာတဲ့။ “သမီး မယ္ရင္၊ နာသလား သမီးရယ္” တဲ့။ “နာတာေပါ့ အေဖရယ္” ဆိုျပန္ေရာ။ ေနာက္သားတေယာက္ကို “ေဟ့ေကာင္ ငေအာင္၊ သြား .. ေျမာက္ျပင္က လက္သည္ တေယာက္ ထပ္ေခၚခဲ႔” ဆိုၿပီး ခုိင္းျပန္ေရာတဲ့။ ဒီလုိန႔ဲ နာသလားေမးလိုက္ လက္သည္ထပ္ေခၚလုိက္န႔ဲ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ ေလးျပင္ေလးရပ္က လက္သည္ ကုန္ေရာ။ မယ္ရင္လည္း ကေလးေမြးေရာ ဆုိပါေတာ့။ ဒီလိုန႔ဲ ေနာက္ေန႔မနက္လည္း မိုးလင္းေရာ ညက ေရွ႕ေနဦးေရး သူ႔သမီး မီးဖြားတာကုိ ၿမိဳ႕ရွိလက္သည္ အကုန္ေခၚတဲ့သတင္း မႏၱေလးတၿမိဳ႕လံုး ပ်ံ႕ေနေရာတဲ့။ ဒီေတာ့ သားလုပ္သူေတြက ရွက္တာနဲ႔၊ အေဖျဖစ္သူ ေရွ႕ေနဦးေရးကို ေျပာတယ္တ့။ဲ “အေဖ လုပ္ပံုေကာင္းေသးရဲ႕လား၊ အခု အေဖ့သမီး မီးဖြားတဲ့ ကိစၥ၊ အေဖ့လုပ္ပံုေၾကာင့္ တၿမိဳ႕လံုးေျပာစရာျဖစ္ကုန္ၿပီ” လုိ႔ ဆိုၾကေတာ့ ဦးေရးက မွတ္ေလာက္သားေလာက္ တဲ့ စကားတခြန္းေျပာတယ္ တဲ့။ “ငါ့သားေတြ” တဲ့။ “ေျပာတာက အရပ္၊ ဆံုးမွာက ငါ့ေသြး” တဲ့။ “ငါ့သမီး မယ္ရင္ တစံုတခုမ်ားျဖစ္ရင္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရ မယ့္အထဲမွာ မင္းတို႔လည္းပါတယ္” တဲ့။ “ဒါေၾကာင့္ အရပ္က ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ဒီကိစၥမွာ မၾကားသလုိသာ ေနလုိက္ၾက” တဲ့။

ေနာက္ ဦးေရး ဇာတ္လမ္း ရွိေသးတယ္ဗ်။ တေန႔ ဦးေရး အိမ္ေရွ႕ကို အမူးသမားတေယာက္က ျဖစ္ေလွ်ာက္သြားရင္း “ေဟ့ေကာင္ ငေရး မင္းလို ေကာင္မ်ဳိး “ ဒါ ” ပဲထင္တယ္” ဆိုၿပီး ဆဲဆုိသြားသတဲ့။ ဦးေရးက အိမ္အေပၚထက္ကေန အဲဒီ ဆဲသံကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၾကားလိုက္တယ္တ့။ဲ ေအာက္ထပ္က သူ႔သားေတြလည္းၾကားေတာ့ သူ႔အေဖရွိရာ အေပၚထပ္ ေျပးတက္လာၿပီး … “အေဖၾကားတယ္ မဟုတ္လား၊ အေဖ႔ကို ေစာ္ကားသြားတာ၊ က်ေနာ္တုိ႔မခံႏိုင္ဘူး၊ ဒင္းကုိ သတ္ရမွ ေအးမယ္ ... ” ဆိုၿပီး ဒုတ္ဆြဲ ဒါးဆြဲ လုပ္ၾကတယ္တ့ဲ ဗ်။ ဒီေတာ့ ေရွ႕ေန ဦးေရးက “ေဟ့ေကာင္ေတြ ေနၾကအံုး၊ မင္းတုိ႔ကသာ ငါ႔ကုိ ဆဲသံၾကားတယ္ ေျပာေနတာ၊ ငါကုိယ္တုိင္ ေတာ့ ဘာမွ မၾကားလုိက္ဘူး၊ ဆဲတယ္ဆိုလည္း မင္းတို႔ကုိ ဆဲတာမဟုတဘ ္ ူး၊ ငါ႔ကိုဆဲတာ ငါကိုယ္တိုင္ ရွင္းမယ္​္” လို႔ ခဏဟန္႔ထားသတဲ့။ သားလုပ္သူေတြက “အေဖကိုယ္တုိင္ မရွင္းလို႔ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အသတ္ပ”ဲ ဆိုၿပီး လက္တုန္႔ျပန္ဖုိ႔ အသင့္ျပင္ထားၾကတယ္ တဲ့။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဦးေရး သူ႔လူယံုတေယာက္ကုိ ေခၚၿပီး ေစာေစာက ဆဲသြားတဲ့ ငမူးရဲ႕ မိဘေတြ အိ​ိမ္ကိုလႊတ္ တယ္၊ ေငြတက်ပ္ ပါေပးလုိက္တယ္တ့ဲ။ အဲဒီ ေငြတက်ပ္န႔ဲ ကန္ေတာ့ပြဲတလံုးဝယ္ၿပီး ငါ႔အိမ္ ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ၾက လုိ႔ မွာလုိက္တယ္တ့။ဲ တကယ္ေတာ့ ဦးေရး ကုိ ဆဲတ့သ ဲ တင္းက တၿမိဳ႕လံုးျပန္႔ၿပီး ဆဲတ့င ဲ မူးရဲ႕မိဘေတြ ေျခမကိုင္မိ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

110

လက္မကုိင္မိ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဦးေရး ေျပာတဲ့အတိုင္း ကန္႔ေတာ့ပြဲဝယ္ၿပီး ဦးေရးေရွ႕ ေရာက္လာၾကတာေပါ့။ မလာ လို႔လည္း မရဘူးေလ။ အဲဒီေခတ္က ေရွ႕ေနဆိုတာ သာမန္ အရပ္သားေတြ ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ေခတ္။

ဒီေတာ့ ဦးေရး က ဘာမွမသိတ့ဲ အမူအယာနဲ႔ “မင္းတို႔က ကန္ေတာ့ပြဲေတြ ဘာေတြန႔ဲ ဘာလာလုပ္ၾကသတုန္း” လုိ႔ေမး တယ္တ့။ဲ ငမူး ရဲ႕ မိဘေတြက ... “က်ေနာ္မ်ဳိးတုိ႔သား ငမိုက္ မလိမ္မုိး မလိမ္မာက အမိန္႔ေတာ္ရမင္းကုိ မ႐ုိမေသ လုပ္သြားလို႔ပါ ဘုရား” ဆုိေတာ့ ဦးေရးက “ေဟ ... ဘယ္တုန္းကလဲကြ၊ ငါေတာ့ မၾကားလိုက္ဘူး” တဲ့။ “ေနအံုး ၾကားလုိက္တ့ေ ဲ ကာင္ေတြ ရွိတယ္” ဆိုၿပီး သူ႔သားေတြကို လွမ္းေခၚတယ္။ “ေဟ့ ... ငါ့သားေတြ မင္းတုိ႔ေျပာတဲ့ကိစၥ ဒီမွာ ကန္ေတာ့ပြဲန႔ဘ ဲ ာနဲ႔ လာေတာင္းပန္ေနၿပီ။ ေအးကြာ၊ မၾကားလုိက္တာေတာင္ လာေတာင္းပန္သေဟ့၊ မင္းတုိ႔က ၾကားတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိေပမေပါ့။ ေအး၊ အခု လာေတာင္းပန္ေနၿပီ၊ ငါက မၾကားလုိက္ေတာ့ ေက်နပ္ၿပီးသား၊ မင္းတုိ႔လည္းေက်နပ္လုိက္ၾကေတာ့” ဆိုၿပီး ဇာတ္သိမ္းသတဲ့။ ဒါေၾကာင္႔ေရွ႕ေနဦးေရးရဲ႕ဉာဏ္ပညာနဲ႔ လုပ္ရပ္ကို တၿမိဳ႕လုံး အံ့ၾသ ခ်ီးမြမ္းၾကရသတဲ့ ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဆရာႀကီးရဲ႕ အရည္အခ်င္းကုိ ခင္ဗ်ားသာ ဆက္စဥ္းစားေပေတာ့ လို႔ က်ေနာ္ ေျပာခဲ႔တာဗ်။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

111

tcef; (27) - csdKwjrjr cg;oavavh

ေရွ႕ေန ဦးေရးကို ဆဲတယ္ဆုိတ့ဲ ငမူးအေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ငမူးဘဝ စခဲ့တာ သြားသတိရတယ္။ က်ေနာ္ အရက္စေသာက္တတ္တာ ဆရာအတတ္သင္ေရာက္မွ ဗ်။ ျပဇာတ္ဒါ႐ုိက္ေလးလုပ္လုိက္ေတာ့ လူရာေလး နည္းနည္းဝင္လာ၊ အေပါင္းအသင္းက စုံလာဆုိပါေတာ့။ အေပါင္းအသင္းလုိ႔သာ ေျပာရတယ္၊ အားလံုးက က်ေနာ့္ ဦးေလးအရြယ္၊ အေဖအရြယ္ေတြခ်ည္းပဲ။ အရက္န႔က ဲ ်ေနာ့္ကို ေသခ်ာမိတဆ ္ က္ေပးတာကေတာ့ ပဲခူးေမာင္ေသာင္းပဲ။ သူက ပဲခူးတုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုး သမားေဟာင္း၊ အဲဒီေခတ္က ပဲခူးေဘာလံုးအေက်ာ္အေမာ္ ခ်န္ထြန္းတို႔န႔က ဲ စားဘက္၊ အသက္ေလးဆယ္ ဝန္းက်င္ ေလာက္ ရွိမယ္။ သူက လုပ္ငန္းခြင္ကေနသင္တန္းလာတက္တာ။ ေက်ာက္ေပါက္မာသဲ့သ႔န ဲ ႔။ဲ ေရတာရွည္ဘက္က တဲ့။ သူက ေက်ာင္းဆရာလုပ္႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး။ ေတာဆရာဝန္၊ အပ္ပုန္းေလး ဘာေလးပါ လုပ္တယ္တ့။ဲ သူက အခ်ိန္မွန္ ယမကာေလးနဲ႔ ဇရက္မင္း စည္းစိမ္ေလးနဲ႔ ေနခ်င္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ခက္တာက သင္တန္းမွာအရက္ေသာက္ရင္ အျပစ္သိပ္ေလးတယ္။ ေတာ္႐ံုလူ မေသာက္ရဲဘူး။ ဒီေတာ့ သူက ေန႔တိုင္း အရက္ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္မယ့္လူလိုေနတယ္။ ဒီလုိဗ်၊ သင္တန္းသားေတြက ဧရာဝတီတုိင္း၊ ပဲခူးတုိင္းက သင္တန္းသား မ်ားတယ္။ အားလံုးက ခပ္ေအးေအး ေတာသူေတာင္သား သားသမီးေတြမ်ားတယ္။ အျပင္ထြက္ အရက္ဝယ္ၿပီး ေက်ာင္းထဲသြငး္ လာရဲတ့သ ဲ ူ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းကလည္း ဖြင့္ကာစဆိုေတာ့ အျပင္ဘက္ ထြက္မ႐ႈပ္တတ္ ေသးဘူး ဆုိပါေတာ့။ သူကလည္း လူလည္တေယာက္ကို ရွာေန၊ က်ေနာ္ကလည္း ေလာကႀကီးကို အႀကီးအက်ယ္ စူးစမ္းေနတ႔ဲ အရြယ္။ ေဂါေဏန၊ ေဂါေဏာလား၊ သမေဏန သမေဏေဏာ လား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူေတာ္ ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႔ေလြ႔ ေတြ႔ၾကေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ဘိုကေလး ဆရာအတတ္သင္န႔ဲ ဘိုကေလး ရဲသိပၸံန႔က ဲ ေတာ္ေတာ္နီးတယ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုပဲ ျခားတာဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ မေရာက္ခင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ရဲသိပၸံန႔ဲ ဆရာအတတ္သင္ ႐ုိက္ပြဲဆင္ၾကေသး ဆိုပဲ။ ကိုေသာင္းတုိ႔ စားက်က္က်တ့ဲ အရက္ဆုိင္က ရဲသိပၸံဘက္မွာ ဆိုေတာ့ နယ္ေျမအေျခအေနနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇဝင္ေလး ဘာေလး တီးေခါက္ထားရေသးတယ္။ ဆိုင္သြားေသာက္တာက သိပ္မခက္လွဘူးဗ်။ ေသာက္ၿပီးျပန္လာမွ သတင္းေပး ရန္ ေၾကာက္ရတာ။ သင္တန္းသားထဲမွာ စြမ္းအားရွင္လုိ ေကာင္ေတြလည္း ရွိေသးဗ်ာ။။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

112

ဒီေတာ့ ကိုေသာင္းႀကီး က ေနရာတကာ ႏွံ႔စပ္တ့ဲ က်ေနာ္႔ကို စည္း႐ံုးေနတာ။ က်ေနာ္က ေရာက္တာမွ မၾကာေသးဘူး။ ဌာနမွဴးေတြသာတင္တ့ဲ ကဇာတ္ကို တင္ႏိုင္တ့ေ ဲ ကာင္ ဆိုေတာ့ လူရာဝင္ေနတယ္ ဆိုရမလားဗ်ာ၊ ငခၽြတ္ကေလး ဆုိေပမဲ့ လူရွိန္တယ္ ေပါ့။။ ဒါနဲ႔ ကိုေသာင္းက ရဲေက်ာင္း ဘက္က အရက္ဆိုင္ သြားတိုင္း က်ေနာ့္ကုိ အေဖာ္ေခၚတယ္။ အဲဒီတုန္းက အရက္ တလံုးမွ တဆယ္ေလာက္ ေခတ္ဗ်။ ဘီအီး ေပါ့ဗ်ာ။ ဘီအီးကို က်ေနာ္ ဆံုခ့တ ဲ ာ ၾကာၿပီ။ ဆယ္သံုးႏွစ္သား ေလာက္ ကတည္းက အရက္ဆုိင္ထဲ ေရာက္ဖူးတာ။ ကမာရြတ္ ဘူတာနားမွာ အစိုးရအရက္ဆုိင္ ရွိတယ္။ အထပ္သား စက္႐ံု မွာ လုပ္တ့ဲ အိမ္ေဘးက ကိုလွျမင္႔ဆိုတ့ဲ လူန႔ဲ အရက္ဆုိင္ထဲကုိ ခဏခဏ လိုက္သြားဖူးတယ္။ ေသာက္ဖုိ႔ မဟုတ္ ပါဘူး။ စပ္စုခ်င္တာနဲ႔လုိက္သြားတာ။ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေအာက္ မေရာင္းပါလို႔ စာတန္းခ်ိတ္ထားတယ္ဗ်။ ေသခ်ာ မွတ္မိတာက တပက္ျပားႏွစ္ဆယ္ ဆိုတာပဲ။

ေနအံုးဗ်၊

အခိ်န္အတြယ္က

နည္းနည္းကြဲျပားတယ္။

ဆုိင္မွာ

ဆယ့္ႏွစ္ပက္ဆို

တလံုး။

အျပင္ေရာက္ေတာ့

ဆယ့္ေျခာက္ပက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီအလံုးပဲ။ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲ ဆိုင္ထဲကအလံုးက ေခါင္းခ်ဳိးထားလုိ႔လားလုိ႔၊ မဟုတ္ဘူး ဗ်၊ အတူတူ။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက ဒီသတ္မွတ္ခ်က္ ကို ယမကာကိုယ္ေတာ္ေတြ အားလံုး တညီတညြတ္ တည္း သေဘာတူၾကတယ္ဗ်ာ။ ဆုိင္က အလံုးလိုက္ မေရာင္းဘူး။ တေယာက္ တခါတန္းစီရင္ ေျခာက္ပက္ တပုိင္း။ ဆို္င္ထဲမွာတင္ ခ်ခ်င္ရင္လည္း ရတယ္။ ေရအိုးအဆင့္သင့္၊ ေရခြက္ကေတာ့ ႏို႔ဆီခြက္ကို ႀကိဳးတပ္ထားတာ။ ပထမ က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲမွာ ႏို႔ဆီခြက္ကို ဘာေၾကာင္႔ႀကိဳးတပ္ထားတာလည္း စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာက ခဏခဏ ေပ်ာက္လို႔တ့။ဲ အျမည္းလား၊ ရတယ္ေလ။ ငါးရွဥ္႔ေၾကာ္၊ အမဲေၾကာ္၊ ဝက္ဆီဖတ္၊ လက္ဘက္သုတ္၊ မရမ္းသီးသုတ္၊ စံုပါ႔ ဗ်ာ။ ႏွစ္ေပ၊ သံုးေပအရြယ္ ခံု အေသးေလးေတြန႔ဲ အျမည္းဆိုင္ေတြမွ ပြလုိ႔။ အရက္ဆိုင္က အျမည္းကုိ က်ေနာ္ သြားရည္ အက် သား ဗ်။ အဲဒီေခတ္က အရက္ဆိုင္မွာ အျမည္းေရာင္းတာ ေဂၚရင္ဂ်ီ ကုလားမေတြပဲဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြပါ ဝင္တုိးလာတယ္၊ အာၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းေတြပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ အရက္ဆိုင္မွာ အျမည္းေရာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြဆုိ အေသ လန္႔တယ္။ အစပိုင္းက အျမည္းဆုိင္မွာ အရက္ မရဘူးဗ်။ ဆုိင္မွာ လုိသေလာက္ရေနေတာ့ အျပင္ေစ်းကြက္ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ပထမ ဝယ္လာတဲ့ ေျခာက္ပက္ ကုန္ၿပီလား၊ ရတယ္၊ ထပ္ၿပီးတန္းစီလုိက္။ ေနာက္ ေျခာက္ပက္ရမယ္။ အရက္ဆိုင္ မပိတ္မခ်င္း တန္းစီလုိက္ ေသာက္လုိက္ လုပ္ေပေတာ့။ အရက္ဆိုင္ ဖြင့္ခ်ိန္လား၊ ညေန ေလးနာရီကေန ညခုႏွစ္နာရီ ေလာက္ဗ်။ ဆိုင္ပိတ္သြားလည္း အျပင္မွာ ေစ်းသိပ္ကြာပုံ မရပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ တပက္ျပားေလးဆယ္ ျဖစ္လာ တယ္။

ေျပာရင္းသတိရလာျပန္ၿပီ၊

အရက္သမား

ဇာတ္လမ္းတခု။

အဲဒီအရက္သမားက

ေပါ့ေသးေသးေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ တဲ့။ ဗိုလ္ေစာေနာင္ ထင္ပါရဲ႕။ သူက လွဳိင္ၿမိဳ႕နယ္ (၉)ရပ္ကြက္ ရွမ္းစုဘက္မွာေနတယ္။ ဦးေနဝင္း က မရမ္းကုန္း ေအဒီလမ္းမွာ ေနတာ။ စစ္႐ံုးသြားရင္ ျပည္လမ္း အင္းယားကန္ေဘာင္ေဘးကို ျဖတ္ျဖတ္သြားတယ္တ့။ဲ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေစာေနာင္ကလည္း အစိုးရက ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ေထာက္ပံ႔မထားေတာ့ အရက္ခ်ည္း လွိမ့္ေသာက္ေနတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ တေန႔ ဦးေနဝင္းလာေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ကားကို အင္းယားကန္ေဘာင္ေဘး ကေန ျဖတ္တားသတ့ဲ။ အေစာင့္စစ္သားေတြန႔ဲ ႐ုန္း႐ုန္းျဖစ္ေနတာကို ဦးေနဝင္းေတြ႔ေတာ့ ကားေပၚကလွမ္းေမးတယ္ တဲ့။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ေစာေနာင္လို႔လည္း သိေရာ ကားေပၚက ဆင္းလာတယ္တ့။ဲ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ေမးေတာ့ ဗိုလ္ေစာေနာင္က “ကို႐ႈေမာင္၊ က်ဳပ္မွာ အရက္ေတာင္ေသာက္ဖို႔ မရွိဘူး” ေျပာတာနဲ႔ ဦးေနဝင္းက အရက္ဘုိးေပးၿပီး ကုန္သြယ္ေရး(၄) မွာ အရာရွိခန္႔သတဲ့ ဗ်ား။ အဲဒီတုန္းက ကုန္သြယ္ေရး (၄) ဆိုတာ အရက္ျဖန္႔တ့ဌ ဲ ာနေလ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

113

စင္တင္ျပဇာတ္ ဒါ႐ိုက္တာ၊ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္႔ပါဝါေလးသံုးၿပီး ကိုေသာင္းကို အရက္ဝယ္ဝယ္ေပးတယ္။ လူသိခံလို႔ ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ဒုိင္လွ်ဳိေလးေပါ့။ ေန႔တိုင္းမဟုတ္ဘူး၊ သံုးရက္တခါေလာက္။ သူ႔ကိုလည္း ေျပာထားရေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား အုပ္စု မဖြဲ႔န႔ေ ဲ နာ္၊ တေယာက္ထဲ ဒိုင္လွ်ိဳ လုပ္။ အုပ္စုမ်ားလာရင္ က်ေနာ္ပါ ေဂ်ာက္က်မယ္ ေပါ့။ ေက်ာင္း အျပင္ထြက္ဖုိ႔ကလည္း ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူး။ တံခါးေစာင့္ရွိတယ္။ ညေနေျခာက္နာရီ ေနာက္ပိုင္းမွ ဌာနမွဴး တ ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ဂိတ္ပါတ္စ္ ပါမွ ထြက္ရတာ။ က်ေနာ္က ေဒၚျမသီတာရဲ႕လက္စြဲေတာ္ဆိုေတာ့ ဖရီးပါတ္စ္ ျဖစ္ေန တာ။ က်ေနာ္လို ငခၽြတ္က အရက္ပုလင္းကို တုိက္ပံုထဲ ဖြက္လာမယ္လုိ႔ ဂိတ္ေစာင့္က ေယာင္လုိ႔ေတာင္ ေတြးဟန္ မတူပါဘူးဗ်ာ။။ ကိုေသာင္းက သူေသာက္တ့ေ ဲ န႔တုိင္း က်ေနာ့္ကို ဝင္ေသာက္ဖုိ႔ အေဖာ္စပ္တယ္။ က်ေနာ္က အေဖ အရက္ေသာက္ တာေတာင္ ၾကည့္မရခဲ႔တ့ေ ဲ ကာင္ဆိုေတာ့ အစပိုင္းေတာ့ ျငင္းတာေပါ့။ သူက “ေဟ့ေကာင္ေလး၊ အရက္ဆိုတာ ဘယ္ဘံုမွာမွ မရဘူး။ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုမွာ လူ႔ဘံုတခုပဲ အရက္ရတာ၊ လူျဖစ္တံုး ခ်ထား” တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း “ခင္ဗ်ားဖာသာ ဝေအာင္ေသာက္စမ္းပါဗ်ာ၊ သူမ်ားကို မဆြယ္စမ္းပါနဲ႔” လို႔ ခ်ည္းခံတြန္းေနတာ။ တြန္းရဲတယ္ေလ၊ ကဇာတ္တုိက္တုန္းက ကိုေသာင္းတြင္ မကဘူး၊ ဦးတင္ေအးတို႔၊ ကိုေက်ာ္ျမတို႔ပါ က်ေနာ္က ဒီလုိကပါ၊ ဒီလုိဆုိပါ၊ ဒီလိုေျပာပါလုိ႔ သင္ေပးခဲ႔တာ။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ နည္းနည္း ညစ္လာတယ္။ ညစ္တာက ကိုယ္လုပ္တ့ဲ ကိစၥ မဟုတ္ဘးူ ၊ ကိုယ္န႔လ ဲ ည္း ဆုိင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီလုိ ဒီလုိ။

ရန္ကုန္ကေန

ဘိုကေလးကို

ပထမဆံုးလာတဲ့ခရီးမွာ

သေဘၤာေပၚမွာ

ဘုိကေလးသူတခ်ိဳ႕နဲ႔

ခင္လာၾကတယ္။

တေယာက္တည္းေတာင္မဟုတ္ဘူး၊ သံုးေယာက္။ စၿပီးခင္သြားတာကလည္း က်ေနာ္ ေရငတ္လို႔ ေရေတာင္းေသာက္ ရင္း ထမင္းပါဝင္စားျဖစ္ၿပီး ခင္မင္သြားတာ။ ညီအမအရင္း ႏွစ္ေယာက္ မျမင့္ျမင့္ခင္န႔မ ဲ ခင္သန္း တဲ့။ ေနာက္ညီမ ဝမ္းကြဲ တေယာက္ က ေမာ္ေမာ္တ့။ဲ ။ က်ေနာ္ကလည္း ဒါမ်ဳိး ႐ႈပ္႐ႈပ္ ႐ႈပ္႐ႈပ္မွာ ေရွ႕တန္းကဆုိေတာ့ အတူပါလာတဲ့ ကုိဝမ္းကို လက္တို႔ၿပီး အေဖာ္စပ္ လုိက္တယ္။

သူက

က်ေနာ္ကုိ

ဆရာအတတ္သင္

တက္ဖုိ႔

တုိက္တြန္းတဲ့

ဆရာဦးစန္းေမာင္ရဲ႕ညီ။

ေနာက္

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္လို ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ စမ္းေခ်ာင္းက ေအာင္ခင္ေဆြန႔ဲ ထပ္အဖြဲ႔က်လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က သံုးေယာက္၊ မျမင့္ျမင့္ခင္တုိ႔က သံုးေယာက္၊ ဘက္စိ၊ ဘက္စိ ျဖစ္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။

ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းေရာက္ၿပီးေတာ့ မျမင့္ျမင့္ခင္တို႔က ႏွစ္ပတ္တခါ ေက်ာင္းကုိလာတယ္ဗ်။ အျပင္မွာ ထမင္း လိုက္ေကၽြးတာ။ တကယ့္ကို မေမ့ႏိုင္တ့ဲ ေန႔ေတြဗ်။ ေအာ္ ... မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ မိန္းခေလးေတြန႔ဲ ပလူးေနရလုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဝါးတီးေကာင္းလို႔။ တကယ္ဗ်ာ၊ ထမင္းတပြဲကို သံုးက်ပ္ခြဲ၊ ပုဇြန္ထုတ္ႀကီး ဆီျပန္န႔၊ဲ ခ်ဥ္ရည္ေရာ၊ အသုတ္ေရာ၊ တကယ့္ကို မေမ့တ့ႏ ဲ ုိင္ဘဲ။ ဘိုကေလးက သားငါး ေရာ၊ ဆန္စပါးပါ ေတာ္ေတာ္ေပါတဲ့ၿမိဳ႕ဗ်။ ဘာညာ သာရကာ လား၊ ေနအံုး က်ေနာ္ရိပ္မိသေလာက္ေတာ့ မျမင့္ျမင့္ခင္က ကိုဝမ္းကို နည္းနည္းက်ေနပံုပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသိသာဘူး။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မယ္။ ေအာင္ခင္ေဆြကေတာ့ ေမာ္ေမာ္ကို လစ္တာနဲ႔ေတာ့ကီေပးတာပဲ။ ရည္းစား စကားေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူဘူး။ စမ္းေခ်ာင္းသားလူလည္ ဆိုေတာ့ လံုးေနတာ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လား၊ ခင္ေအးသန္း လြယ္အိတ္ထဲ စာထည့္ေပးမိလို႔ အိမ္ေပၚအထိတက္အ႐ုိက္ခံရတဲ့ ျပႆနာျဖစ္ၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဣတၳိယ ဆုိ လန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတုန္း။ တခုရွိတာက မျမင့္ျမင့္ခင္က က်ေနာ့္ဆိုက္မဟုတ္ဘူး။ ေမာ္ေမာ္က ေအာင္ခင္ေဆြ မွန္း ေနတာ ဆုိေတာ့ က်န္တ့ဲ မခင္သန္းက ႐ုပ္ရည္ဘယ္လုိ ရွိမလဲ စဥ္းစားေပေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကလည္း လွလွ နဲ႔ ခက္ခက္ကိုမွ လုိခ်င္တာေလ။ ကဲပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေတာ့ အေဆာင္ဟင္းထမင္းက ခပ္ညံ့ညံ့ဆိုေတာ့ အျပင္ကိုလည္း ထြက္လည္၊ တခါတခါ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ၾက၊ ဝါးတီးကလည္းမွန္၊ က်ေနာ္ကလည္း အေကာင္းႀကိဳက္ဆိုေတာ့ ဘုရားပြဲေတြ႔ၿပီး ေပ်ာ္မဆံုးနဲ႔ေန႔ေတြေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

114

ေအာ္ … ကိုဝမ္းအေၾကာင္းေျပာဖုိ႔ေမ့ေနတယ္။ က်ေနာ့္ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးမယ္။ ၂၅-ႏွစ္ ဝန္းက်င္၊ သူက ပန္းခ်ီေတြ ဘာေတြဆြဲတယ္။ မထံုတက္ေတး၊ မခုတ္တတ္တ့ဲ ဒီဇုိင္း။ မျမင့္ျမင့္ခင္တို႕ ထမင္းလုိက္ေကၽြးေတာ့ သမာဓိ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး သူလည္း အငမ္းမရက်ိတ္တာပဲ။ ျမင့္ျမင့္ခင္ကိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားဟန္မျပဘူး။ မႀကိဳက္တာလား၊ လန္႔ေန တာလား၊ က်ေနာ္လည္း မခြဲျခားတတ္ဘူး။ သူက ရီပတ္ပလစ္ကင္၊ က်ေနာ္န႔ေ ဲ အာင္ခင္ေဆြက ဒီမိုကရက္တစ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အခုျပႆနာက သူ႔ဖာသာ ရီပတ္မွာ ပလစ္ကင့္ မေနဘဲ ထၿပီးေၾကာင္လုိ႔ ေပၚရတဲ့ ျပႆနာ ဗ်ာ။ ျပႆနာလို႔သာ ေျပာရတာ ျပႆနာ ျဖစ္ေလာက္တ့ဲ ကိစၥလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကိုဝမ္း ထ, မေၾကာင္ခင္ အထိေပါ့။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ အျပင္ကိုထက ြ ္ၿပီး ထမင္းလိုက္စားတုိင္း အငမ္းမရငတ္ႀကီးက်ေနတာကုိ မျမင့္ျမင့္ခင္က ရိပ္မိပံုရတယ္။ သနားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တရက္ညေနမွာ မျမင့္ျမင့္ခင္တို႔ ညီအမသံုးေယာက္ ဧရာမ ငါးဆင့္ခ်ဳိင္႔ႀကီးနဲ႔ ဟင္းေတြခ်ည္း လာပို႔ပါေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုဇြန္ထုတ္ေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ေနာက္ ဘဲဥေတြခ်ည္း ေၾကာ္ထား တာ အလံုးအစိတ္ေလာက္ေတာင္ ရွိမလားပဲ။ ဟန္က်လုိက္ေလဗ်ာ၊ ေအာင္ခင္ေဆြကို ေခၚျပေတာ့လည္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီး နဲ႔ သြားရည္က်ေနတယ္။ လာပို႔တ့ဲ မျမင့္ျမင့္ခင္တုိ႔ကေတာ့ ဂ်ဳိင့္ထားၿပီး ျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္က အဖြဲ႔သားက သံုးေယာက္ဆိုေတာ့ ကိုဝမ္းကိုလည္း ဝမ္းသာအားရ သတင္းပုိ႔တာေပါ့။ အဲ ... ပုဇြန္တေကာင္ ေတာ့ ႏွဳိက္စားၿပီးၿပီ။ ကိုဝမ္း ဆိုတ့ဲ လူဗ်ာ၊ ဟင္းခ်ဳိင့္ကို ေသခ်ာၾကည့္လုိက္၊ သူ႔ မုတ္ဆိ္တ္ေမႊးကိုကိုင္လုိက္န႔ဲ တခုခုကို အေလးအနက္ စဥ္းစားေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခပ္ေလးေလး အသံန႔ဲ “မင္းတို႔ ဒီဂ်ဳိင့္ကို ျပန္ပို႔လုိက္ၾက” တဲ့။

က်ေနာ္လည္း သူ႔မွတ္ခ်က္ကို ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေအာင္ခင္ေဆြ ကလည္း ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေန တယ္။ “ေဟ့လူ ကိုဝမ္း၊ ခင္ဗ်ား မစားခ်င္လည္းေန၊ ျပန္ပို႔လို႔ကေတာ့ မေကာင္းဘူးထင္တယ္” လုိ႔ က်ေနာ္ ေလေျပထုိး ပါေသးတယ္၊ ကိုယ္ေတာ္က ဇြတ္ဗ်ာ၊ ျပန္ပို႔ဆို အခု ျပန္ပို႔ကြာတဲ့။ မင္းတုိ႔လည္း မစားနဲ႔၊ ငါလည္း မစားဘူး။ ျပန္ပို႔ကို ပို႔ ရမယ္တ့။ဲ က်ေနာ္ကလည္း စိတ္န႔ဗ ဲ ်။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျပန္ပို႔ခ်င္လွတာ၊ မစားရေတာ့ ဘာအေရးလဲ ဆိုၿပီး ... “ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ ျပန္ပို႔ခ်င္ေနလည္း အခုသြားျပန္ပို႔မယ္။ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ခင္ေဆြ မင္းလည္းလုိက္ခ႔”ဲ ဆိုၿပီး သံုးေယာက္သား မျမင့္ျမင့္ခင္တို႔အိမ္ ေရာက္ေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။။ မျမင့္ျမင့္ခင္တို႕ဟာ ဘိုကေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ သူ႔ဦးေလး အိမ္မွာေရာက္ေနတာဗ်။ သူတို႔ရြာက ဘုိကေလးနဲ႔တမနက္ခရီး ေလာက္ ေဝးေသးတယ္။ လာျပန္ပို႔တ့ဲ ဂ်ိဳင့္ကို မျမင့္ျမင့္ခင္ က မ,ၿပီး ဆ,ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးလည္း ၿပီးေရာ ... “ဒါ ဘာျဖစ္တာလဲ” တဲ့။ ေအာင္ခင္ေဆြကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို “ကိုဝမ္းက ျပန္ပို႔ဆိုလို႔” ထ တဲ့ၿပီး ေျဖလိုက္ေရာဗ်ာ ... မျမင့္ျမင့္ခင္ ပြဲထၾကမ္းပါေလေရာ။ ထိုင္ေနတဲ့ ဆုိဖာကေနထတယ္၊ မဟာဉာဏ္ႀကီးရွင္ ကိုဝမ္း ေရွ႕တည့္တည့္ကို ေလွ်ာက္လာ၊ လက္ႏွစ္ဖက္န႔ခ ဲ ါးကို ေထာက္ၿပီး “ကိုဝမ္း ... ဘာသေဘာနဲ႔ ရွင္ဒီိလို လုပ္တာလဲ” တဲ့။ သူ႔ဦးေလးေတြလည္း အားတုံ႔အားနာ ပံုစံေတြန႔ဗ ဲ ်ာ။ ကိုဝမ္းက တုိနံ႔နံ႔ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကို ရြစိရြစိလွဳပ္ရင္း ... “ဟုိ၊ ဟုိ ... ဒီလို၊ ဒီလုိ” ဆုိၿပီး အ,အ လွည္းနင္းေန ေရာ။ မျမင့္ျမင့္ခင္ ကေတာ့ ဗ်ာ၊ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္မွဴးက ဗံုးၾကဲ ခလုပ္ကိုဆြဲသလုိ အတြဲလုိက္ကို ၾကဲေတာ့တာပဲ။

“ကိုဝမ္း ... ဒီအထဲမွာ ရွင္အႀကီးဆံုး၊ ရွင္အသံုးမက်ဆံုး၊ လူ႔စကားနားမလည္ဆံုး” တဲ့။ “ဘာလဲ၊ ရွင္က ရွင့္ကို က်မက ႀကိဳက္ေနလို႔ ပိုးေၾကးပန္းေၾကး လာပို႔ေနတယ္ ထင္လို႔လား” တဲ့။ ေရႊကိုယ္ေတာ္ ေမာင္ဝမ္း ကေတာ့ လဒကို ဘိန္းေကၽြးထားတာထက္ေတာင္ ဆိုးေသး၊ ေခါင္းႀကီး ေအာက္စိုက္န႔၊ဲ တကယ့္လူဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

115

က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘာမ်ားျမႇဳပ္ကြက္ ရွိသလဲလုိ႔၊ ေအာက္ဖဲမ်ားေကာင္းသလားလုိ႔၊ အခုဟာက ေအာက္ရွစ္ႀကီးနဲ႔ တဝိုင္းလံုး ေလွ်ာက္တြန္းေနတာကိုး။ က်ေနာ္လည္း ပြဲက ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ၾကားဝင္လုိက္ရတယ္၊ အေရးအေၾကာင္းဆုိ က်ေနာ္႔ ဉာဏ္က ထြက္ထြက္ လာတတ္တယ္။ “ေနပါအံုး အမရယ္၊ ျဖစ္တာနဲ႔ေျပာတာနဲ႔က တလြဲစီ ဗ်။ အခုဟာက ဟင္းေတြလာျပန္ပို႔တာမဟုတ္ဘူး။ ပို႔တာေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ တရက္တည္း စားလုိ႔မကုန္ဘူး။ အဲဒါ ထည့္သိမ္းဖုိ႔၊ ဗူးေလးခြက္ေလး လာေတာင္းတာ ... ” ဆိုၿပီး လွိ္မ့္ရေတာ့ တာေပါ့။ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမလား၊ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ ဆိုရမလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္

ပစ္သြင္းလိုက္တ့အ ဲ လံုးက

ေရနဲ႔ၿငိမ္းတာကမွ

မျမင့္ျမင့္ခင္

အ႐ႈိက္တည့္တည့္

ထိသာြ းတယ္ဗ်ာ၊

ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

မီးကုိ

ရွဲကနဲ ျမည္အံုးမယ္။ အခုဟာက လံုးဝ အသံတိတ္သြားတယ္။ “ေအာ္ ကိုဝမ္းရယ္၊ ရွင္

အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္တာနဲ႔ က်မလည္း စကားေတြလြန္ကုန္ၿပီ။ ကန္႔ေတာ့ ကန္ေတာ့” တဲ့။ “ကိုသက္ခိုင္ ကလည္း ေစာေစာကတည္းက ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ... ” ဘာညာဆုိၿပီး ေလွ်ာခ်သြားေရာ ဗ်ာ။

ခ်ဳိင့္ထဲကဟင္းေတြကုိ ဗူးေတြန႔ထ ဲ ည့္ၿပီးျပန္လာေတာ့ ကိုဝမ္းကိုလည္း စိတ္က အခ်ဥ္ေပါက္၊ လာပို႔ထားတာေတြလည္း စားခ်င္စိတ္မရိွတာနဲ႔ ကိုေသာင္းကုတင္ဘက္ေရာက္သာြ းတယ္။ သူက ထံုးစံအတုိင္း “ဂန္ဒူးေလး၊ ခ်မလား” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း စိတ္က ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္ေနတာမို႔ သူကမ္းေပးတဲ့ ခြက္ကို ဇတ္ကနဲ လွမ္းယူၿပီး ေမာ့ခ်လုိက္တယ္။ “ခင္ဗ်ား ေလွ်ာက္ေအာ္မေနနဲ႔၊ လဒ ေလာက္ေတာ့ ငွက္တုိင္းလွတယ္။ ခင္ဗ်ား ေသြးနီတယ္ ဆိုတာ၊ က်ေနာ့္ ေသြး၊ ေရကိုးဆ ေရာထားသေလာက္ပဲ ရွိတယ္” လို႔။

မခံခ်င္စိတ္န႔သ ဲ ာ ေမာ့လုိက္တာဗ်။ က်ေနာ့္ အာေခါင္ထဲကို မီးစနဲ႔ထုိးလိုက္သလိုပဲဗ်ာ၊ ပူျပင္းစပ္ခါးတဲ့ အရသာႀကီးဗ်ာ။ ဝမ္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း အပူမရပ္ဘူး။ က်ေနာ္ ပါးေတြနားေတြ ခပ္ထူထူျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ သတင္းစာ စကၠဴနဲ႔ ျဖန္႔တင္ထားတဲ့ ဘယာေၾကာ္ တျခမ္းကုိ ေကာက္ဝါးလိုက္ရတယ္။ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာနဲ႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုေသာင္းက တခြက္ေလာက္ ထပ္ခ်လိုက္အံုး ဆိုတာနဲ႔ မထူးေတာ့ပါဘူးေလ ဆိုၿပီး အဲဒီညက ေလးငါးခြက္ေလာက္ က်ိတ္လုိက္တယ္။ ေအာင္မယ္၊ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ ညက က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ဒႆနေတြ၊ တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ပိုေျပာင္ေျမာက္လာတယ္ထင္ပါ႔ဗ်ာ၊ ခပ္ေထြေထြေလး ဆိုေတာ့ အာကသြက္၊ ဖတ္ထားမွတ္ထားတဲ့ စာတိုေပစေလးေတြရြတ္ျပေတာ့၊ ေဘးလူေတြက အထင္ႀကီးတဲ့ မ်က္လံုး ေတြန႔။ဲ

အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီညက ကိုယ္လည္ပင္းကုိယ္ အလြန္ေသးတဲ့ ႀကိဳးငယ္ေလး တေခ်ာင္းနဲ႔ စၿပီး ဆြဲႀကိဳး စခ် ခဲ့တာပါပဲ။ ေအးေပါ႔ဗ်ာ၊ ႀကိဳးကလည္းေသး တပင္တည္းလည္းျဖစ္ျပန္ ဆိုေတာ့ လည္ပင္းမအစ္ပဲ ႀကိဳးျပတ္သြားတာ ေပါ့။ ႀကိဳးျပတ္သြားေတာ့ ေနာက္ ဆက္တုိက္ ဆက္တိုက္ အပ္ခ်ည္တပင္ခ်င္း တိုးၿပီး ဆြဲႀကိဳး ဆက္ခ်ေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္ အရက္သမား ျဖစ္လာတယ္ေလ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ အရက္သမား ျဖစ္လာတဲ့အထိ အရက္ရဲ႕ အရသာကို က်ေနာ္ မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ခါးတာကို က်ေနာ္မုန္းတယ္။ ခံစားရတာ စိတ္ၾကြလာတာကို က်ေနာ္ သေဘာက်တယ္။ ေဘးတီးတဲ့ လူေတြကလည္း သက္ခုိင္တို႔က ဘယ္ေလာက္ေသာက္ေသာက္ စကားမမွားဘူးကြာ။ ေသာက္ထားတာ ေတာင္မွ ေျပာလုိက္တ့စ ဲ ကားေတြက ခ်က္က်လက္က်ခ်ည္းပဲ၊ ညတုန္းက ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား မိုးလင္းရင္ ဘာမွ လုပ္မထားသလုိပဲ။ အရက္ကို လူကႏုိင္တယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္တယ္ ဘာညာ ေလွ်ာက္ေျပာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

116

အဲဒီတညေသာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းႀကီးအရက္သမားျဖစ္သြားတာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ၊ အစပ်ဳိးမိသြားတာကို ေျပာတာ ဗ်။ ေက်ာင္းဆရာဘဝ ေရာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္သိကၡာ ကိုယ္ထိန္းေနရတာနဲ႔ တခါတေလေလာက္ပဲ ေသာက္ျဖစ္ တာေပါ့။ ေသာက္လည္း လူမသိသူမသိ ခြက္ပုန္းေမာ့ရတာေပါ့။ စီနီယာေက်ာင္းဆရာေတြထဲမလည္း ယမကာလုလင္ ေတြ အေပါသားဗ်။ လခထုတ္တ့ဲ ေန႔မ်ဳိးမွာ ဝိုင္းေလးလုပ္လိုက္ၾကရေအာင္ဆိုရင္ ကန္႔ကြက္သူမရွိ ေထာက္ခံ အတည္ျပဳ ၿပီးသားပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တပုိင္း၊ တေယာက္ တစိတ္ဆို ေရခ်ိန္ကိုက္ၿပီ၊ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေယာက္ကို တပိုင္းတစိတ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ က်ေနာ္ အလြန္အကၽြံ ေသာက္တ့ဘ ဲ ဝ မေရာက္ခ႔ဘ ဲ ူး။ အရက္သမားဘဝထဲကို တစတစ နစ္လာတာက ေက်ာင္းဆရာဘဝက ထြက္ၿပီး အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာ (ေဂ်အီး) ဘဝနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးကို ေျပာင္းမွဗ်။ ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနရင္း အင္းစိန္ဂ်ီတီအုိင္ ဆက္တက္ျဖစ္ေသးတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္းတန္းလန္း ဆက္တက္တာ။ ဒါကို ထားလုိက္ ပါအံုးေလ။ က်ေနာ့္ မွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ "ဝိပါက္ၾကမၼာေလာ" ဆုိတ့ဲ ဇာတ္လမ္းေလးကို နားေထာင္ပါအံုးဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

117

tcef; (28) - 0dygufMur®mavm

က်ေနာ္ ေဆာက္လုပ္ေရးကို ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ေအအီးေရာ၊ အက္စ္ေအအီးေရာ အရက္ကိုေန႔တုိင္း ပံုမွန္ ေသာက္တယ္။

အထူးသျဖင္႔

အင္းယားလိပ္ေဟာ္တယ္မွာ

ေသာက္တ့ေ ဲ န႕ေတြ

မ်ားတယ္။

က်ေနာ့္လစာနဲ႔

ဘယ္ေသာက္ ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ ေအအီးနဲ႔ အက္စ္ေအအီး တလွည့္စီ ဒကာခံၾကတာေပါ့။ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာသာ ေပးတာဗ်။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ က်ေနာ္အလုပ္ခြင္က ေရေၾကာင္းသိပၸံအိမ္ရာေဆာက္လုပ္ေရး၊ ေရေၾကာင္းသိပၸံကို တိုးခ်ဲ႕ေနတာ။ ဆင္မလုိက္ေဘးမွာ ေလ။ အဲဒီ စီမံကိန္း အလုပ္သမားအမ်ားစုက ဆင္မလိုက္၊ လွဳိင္န႔က ဲ မာရြတ္သားေတြ အမ်ားစုဗ်။ မကၡရာ နယ္သား ေတြ။ စ႐ုိက္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ က်ေနာ္က ကမာရြတ္နယ္ခံလည္းျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာဘဝက လာေတာ့ အလုပ္သမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ တိုတိုေျပာရရင္ က်ေနာ့္ကို ေအအီး၊ အက္စ္ေအအီးက လက္သပ္ေမြးထားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အလုပ္သမားေတြကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းေတာ့ မလုပ္ခ့ဘ ဲ ူး။ တခါတခါ လုပ္ခ လုပ္ငန္းပုတ္ျပတ္ မကိုက္တ့ဲ အေျခအေန ေတြမွာ ေအအီးနဲ႔အက္စ္ေအအီး တင္ျပၿပီး ဘိလပ္ေျမ ဘယ္ႏွစ္အိတ္ ထုတ္ေရာင္းလိုက္ကြာ ဆိုၿပီး ဘလိုင္းထုတ္ေပး တာေတြေတာင္ ရွိေသးဗ်ာ။ ဒါတြင္ မကဘူး။ အပိုင္နယ္ထိန္းတို႔ ရဲတို႔ေမးရင္ ဆရာဦးသက္ခုိင္ ေပးလိုက္တာလို႔ ေျပာကြာ ဆိုၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ မီးေသတဲ့အထိ တာဝန္ယူေတာ့ အလုပ္သမားေတြ က်ေနာ့္ၾသဇာ မလြန္ဆန္တာ မ်ားတယ္။ က်ေနာ္က ကမာရြတလ ္ ူဆိုး မွန္သမွ် မကင္းသလို ရဲန႔လ ဲ ည္း အဖြဲ႔က်တယ္။ ဘာမွ အထင္မႀကီးနဲ႔။ သူတို႔

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

118

သားသမီးေတြက က်ေနာ္႔ တပည့္မို႔လို႔။ ကမာရြတ္ေခၚ ေက်ာ္ရွိန္ သတ္လိုက္တ့ဲ ကိုတင္ထြန္းသားေတာင္ က်ေနာ္႔ အတန္းက ထြက္တာ၊ တပည့္ရင္း၊ က်ေနာ့္လက္ထြက္။

ေအအီးေရာ၊ အက္စ္ေအအီးပါ အရက္၊ မိန္းမ မကင္းဘူးဗ်ာ။ ေငြက လြယ္လြယ္ရေနတာကိုး။ TASK WORK လုိ႔ေခၚတဲ့ ပုတ္ျပတ္အလုပ္ေတြကို အလုပ္သမားေတြခ်ေပးတဲ့ လုပ္ကြက္ကတမ်ဳိး၊ သူတို႔ အက္စ္အီး႐ံုးကုိ တင္ၿပီးေတာင္းတဲ့ ႏွဳန္းက တမ်ဳိး။ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ အလုပ္သမားရတာနဲ႔ သူတို႔တြက္တာ သံုးဆေလာက္ကြာမယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ ခန္႔မွန္းေျခတြက္ခ်က္မွဳနဲ႔ကြာဟၿပီး ပိုေနတဲ့ ဘိလပ္ေျမ၊ သံေခ်ာင္း၊ သုတ္ေဆး၊ အမိုးျပား၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြကလည္း ေတာင္ပံုရာပံု။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔လို ေဂ်အီးေပါက္စေတြကို အင္းယားလိပ္လုိေနရာမွာ ေန႔တုိင္းနီးပါး အရက္တိုက္ ႏိုင္တာ မထူးဆန္းလွဘူးဗ်။ တခါတေလ အုတ္သဲေက်ာက္ ကန္ထ႐ုိက္တုိ႔၊ သံပန္းသံတံခါး ကန္ထ႐ုိက္တို႔က ဧည့္ခံ တာေတြကလည္း ပါေသးဗ်ာ။ အင္းယားလိပ္ ျပည္တြင္းဘားမွာ ရမ္ေလးခ်လုိက္၊ တခါတခါ လာ ဝါသနာအရ လာၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ ေဒါက္တာအင္ဒ႐ူးေကာင္းရဲ႕ စႏၵယားလက္သံေလး နားေထာင္လိုက္န႔ဲ ပ်က္စီးျခင္းငါးပါး စေတာ့တာပဲ။

မွတ္မွတ္ရရ တခု ရွိေသးတယ္၊ ဂီတပညာရွင္ ေဒါက္တာ အင္ဒ႐ူးေကာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔။ သူက အင္းယားလိပ္ ဧည့္ခန္းထဲက စႏၵယားႀကီးကို တခါတခါ လာတီးရင္း ဧည့္ခံတတ္တယ္။ လာေသာက္တ့ဲ လူေတြထဲက ဝါသနာပါတဲ့ သူေတြလည္း နားေထာင္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခု သတိထားမိတာက အဲဒီအခ်ိန္ အင္းယားလိပ္မွာရွိတ့ဲ စႏၵယားႀကီး ဟာ ႐ိုး႐ုိးစႏၵယား မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ေတာ့ နာမည္ေသခ်ာ မေခၚတတ္ဘူး။ ေျခေထာက္န႔ဲ ႏွိပ္တာေတြေကာ။ ခလုပ္ေရာင္စံုေတြန႔ေ ဲ ကာ။ တီးတတ္တ့သ ဲ ူတီးရင္ တီးဝိုင္းႀကီးတဝိုင္း တီးေနသလိုမ်ဳိး အသံ ထြက္တယ္ဗ်ာ။ တေန႔ သူက စ်ာန္ဝင္ၿပီး တီးေနေတာ့ ေဘးက ပရိသတ္ေလးငါးဆယ္ေလာက္ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ

ျဗဳန္းဆုိ

က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲက

သံပန္းကန္ထ႐ုိက္

ဦးေမာင္ျမင့္ဆိုတ့လ ဲ ူက

မူ​ူးမူးနဲ႔

ေဒါက္တာ

အင္ဒ႐ူးေကာင္း ဆီ ထသြားၿပီး စႏၵယားေပၚကို ေငြတရာ ပစ္တင္လုိက္ပါေရာဗ်ာ။ ေဒါက္တာ အင္ထ႐ူးေကာင္းက ေဒါကန္ကန္န႔ဲ ကုိေမာင္ျမင္႔ ရင္ဘတ္က အက်ႌစကို ထဆြဲၿပီး “ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာသလဲ” ျဖစ္ပါေရာဗ်ား။ အက္စ္ေအအီး ကိုသန္းေဆာင္ ဝင္ဆြဲၿပီး ေတာင္းပန္လုိက္လို႔ ပြဲကေတာ့ၿပီးသြားတယ္။ အရက္ဝိုင္းပံုျပင္ေတြ ကေတာ့ ေျပာမဆံုးဘူးဗ်။ အက္စ္ေအအီး ကိုသန္းေဆာင္ဆိုလို႔ ေအအီးအေၾကာင္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္ၿပီဗ်ာ။ သတိ သံေဝဂ ေတာ္ေတာ္ယူစရာ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ဗ်။

ေအအီးနာမည္က ဦးေအာင္ျမင့္တ့။ဲ အသက္က ငါးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ သူက လမ္းတံတားကလာတာ၊ ဘီအက္စီ အင္ဂ်င္နီယာ။ သူ႔ဘဝ အခိ်န္​္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လမ္းသစ္ေဖာက္တ့ဲ စီမံကိန္းေတြမွာ အခ်ိ္န္ကုန္ခ႔တ ဲ ာ တဲ့။ လမ္းေဖာက္ရင္ ေတာေတြရွင္း မုိင္းေတြခြဲတာေတြလည္းေတာ္ေတာ္ အေတြ႔အၾကံဳရွိတယ္။ သူ႔ဝါသနာက အမဲပစ္ ေတာလိုက္တာ တဲ့ဗ်။ ေတာလိုက္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းေတြ ခဏခဏ ေျပာတတ္တယ္။ ဆင္ပစ္တာေတြ က်ားပစ္တာေတြလည္း ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ သူခဏခဏေျပာတဲ့ ေတာပစ္ ဇာတ္လမ္းက ေမ်ာက္ကို ပစ္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းဗ်ာ။ သူက ေမ်ာက္ေတြကို တစုိက္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္ပစ္ခ႔တ ဲ ယ္ တဲ့။ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ၊ ဟုတ္လား။ သူက ေမ်ာက္ကိုပစ္တာ ေမ်ာက္သားစားခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေမ်ာက္ေခ်းခါး လုိခ်င္လို႔တ့ဲ။ ေမ်ာက္ေခ်းခါးဆိုတာ ေမ်ာက္ရဲ႕ အူခ်ဳိလို ေနရာမ်ဳိးက အဆီတမ်ဳိးတဲ့။ အဲဒီ ေမ်ာက္ေခ်းခါးကို မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္ရဲ႕ ဗုိက္ကုိခြဲၿပီး ထုတ္ယူႏုိင္မွ ပိုၿပီး အရသာရွိတယ္၊ ေဆးဘက္ဝင္တယ္ ဆိုလားပဲ။ သူက ေမ်ာက္ကို ေသနတ္န႔ပ ဲ စ္ခ်လို႔ ေအာက္က်လာၿပီ ဆိုရင္ ခါးၾကားက ဓါးကို ထုတ္ၿပီး ေမ်ာက္ကိုလည္လွီး၊ ေသြးခံ၊ ၿပီးေတာ့ ေမ်ာက္ဗိုက္ကုိ ခြဲ၊ ၿပီး ေမ်ာက္ေခ်းခါးကို အျမန္ ထုတ္တယ္တ့၊ဲ သူ အျမဲလုပ္ေနက်။ ေမ်ာက္ေသြးကလည္း ေယာက္်ားေတြ အတြက္ ေကာင္းသတဲ့ ဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ၊

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

119

သူေမ်ာက္ပစ္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းထဲက အျမဲလိုလို ထည့္ထည့္ေျပာတဲ့ ဇာတ္လမ္းက ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ သူက အားရပါးရ ေျပာေန၊ ေဘးက နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြက စိတ္မသက္သာနဲ႔ ပံုစံေတြန႔။ဲ ဇာတ္လမ္းက ဒီလိုဗ်။

တခါေတာ့ ေအအီးဟာ ေမ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ေတာလုိက္ရင္း သစ္ပင္ေပၚက သားသည္အေမ ေမ်ာက္မႀကီးကိုေတြ႔တယ္တ့။ဲ ေမ်ာက္မႀကီးက ေမ်ာက္သားေလးကိုခ်ီထားသတဲ့။ အဲဒီ ေမ်ာက္အရြယ္ဆို ေမ်ာက္ခ်ီးခါး အေတာ္မ်ားမ်ား ရႏုိင္တာတဲ့။ ဒီေတာ့ သူက ပစ္ကြင္းကို ေသခ်ာခ်ိ္န္ၿပီး ေမ်ာက္မႀကီးကို ပစ္ခ်လိုက္ေရာတဲ့ဗ်ာ။ ေမ်ာက္မႀကီးရဲ႕ရင္အံု၊ ခ်က္ေကာင္း ကို ဒုိင္းကနဲ ထိသြားေတာ့တာပဲတ့။ဲ တျခားေမ်ာက္ေတြဆို ရင္အံုကို ထိတာနဲ႔ ေျမျပင္ကို အုန္းကနဲ ျပဳတ္က်တာခ်ည္းပဲ တဲ့။ အဲဒီ ေမ်ာက္မႀကီးကေတာ့ ခ်က္ေကာင္း ထိတာေတာင္ ျပဳတ္မက်ဘူး တဲ့။ လက္တဖက္က သူ႔သားကုိ ခ်ီလ်က္၊ က်န္တ့တ ဲ ဖက္က အနီးနား သစ္ကိုင္းတစကို မလြတ္တမ္း ဆြဲထားသတဲ့။ ျပဳတ္က်မလာလို႔ ေနာက္တခ်က္ထပ္ပစ္သတဲ့။ ခ်က္ေကာင္းထိတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔လက္က သစ္ကိုင္းကို မလႊြတ္ဘူးတဲ့။ အမွန္က ေမ်ာက္မႀကီးဟာ သူ ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားရင္ သူ႔သားေသသြားမွာ ေၾကာက္ေနတာတဲ့ဗ်။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ တတိယေျမာက္ ေသနတ္ဒဏ္န႔ဲ သူေရာသူ႔သားပါ ျပဳတ္က်ၿပီးေသတာေပါ့။ ဒါကို ေအအီးက ဓားဆြဲထုတ္ၿပီး လည္လွီး၊ အူထဲက ေမ်ာက္ေခ်းခါးကို လုပ္ေနက်အတိုင္း ထုတ္တယ္တ့။ဲ ခါတုိင္း တပုလင္းသာသာေလာက္ ရေပမဲ့ အဲဒီ ေမ်ာက္မႀကီး က်ေတာ့ သံုးပုလင္းေလာက္ ရတယ္တ့။ဲ ဒါကုိ သူက ေသခ်ာသိမ္းထားၿပီး အရက္န႔လ ဲ ည္းေသာက္၊ ဟင္းထဲလည္း ထည့္ခ်က္စား သတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္း ဆိုပဲ ဗ်ာ။ ေဘးကနားေထာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေဘးက စတိုမွဴး၊ ဖဲ႐ုိက္တ့တ ဲ ရားသမား ကိုသိန္းျမင့္ကေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့ ေအအီး ရာ လုိ႔ တားေတာ့တာပဲ။ ေအအီးက တဟားဟားနဲ႔၊ ဒါေၾကာင္႔ ေမ်ာက္သားစားရင္ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာ မၾကည့္န႔ဲလုိ႔ ေျပာတာကြ တဲ့။ အမွန္ကုိေျပာရရင္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း ေအအီး ေမ်ာက္သားအမိ ဇာတ္လမ္းနားေထာင္ရတာ စိတ္မသက္သာလုိက္တာဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ေအအီးကေတာ့ သူ႔ေမ်ာက္သားအမိ ဇာတ္လမ္းကို နည္းနည္း မူးလာရင္ ေျပာေျပာ ေနတတ္ေတာ့တာပဲ ဗ်ာ။။ သူ႔ေမ်ာက္သားအမိ ဇာတ္လမ္းက မဆံုးေသးဘူးဗ်။ ဝဋ္လည္တယ္လုိ႔ ေျပာရမလား၊ ေမ်ာက္အေမႀကီးရဲ႕က်ိန္စာမ်ားမိ ေလသလား၊ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေျပာရမွနး္ ကို မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေၾကကြဲစရာ၊ သံေဝဂရစရာ အျဖစ္ဟာ ေနာက္တႏွစ္ မျပည့္ခင္မွာ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီေန႔က ေန႔လည္ တနာရီခြဲေလာက္ဗ်။ ေအအီးရဲ႕႐ံုးေရွ႕က ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ အလုပ္သမားေတြ ဇယ္ခံုေတာက္ ေနၾကတယ္ဗ်။

အဲဒီအထဲမွာ

မိန္းခေလးေတြ။

ေအအီးက

အသည္းေက်ာ္ေပါ့။

ေအအီးရဲ႕သားလည္းပါတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔

အဲဒီတုန္းက

ေအအီးရဲ႕သား

သူက

အေထြးဆံုးသား၊

သား႐ူး႐ူးေနတုန္း

ထြန္းထြန္းေလးက

သူ႔အထက္

ႏွစ္ေယာက္

ဒီကေလးေမြးလာေတာ့

ေအအီး

ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္၊

ဆယ္တန္းေတာင္ ေအာင္ၿပီးေနၿပီ။ လူေကာင္ေလးက ခပ္ေသးေသးေလး။ ေအအီးက သူ႔ဂ်စ္ကားကို ႐ံုးဝင္းထဲေမာင္းလာခ်ိန္မွာ အလုပ္သမားေတြ ဇယ္ေတာက္ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ သူ႔ဂ်စ္ကား လီဗာကို ခပ္ျပင္းျပင္း အသံထြက္ေအာင္နင္းၿပီး အရွိ္န္ျမႇင့္လုိက္တယ္။ အလုပ္သမားေတြက ေအအီးကားလာေနတယ္။ အရွိန္န႔ဆ ဲ ုိေတာ့ ေဘးကုိ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကတာေပါ႔။ ထြန္းထြန္းကေတာ့ မေရွာင္ဘူး။ ဇယ္ခံုေပၚက ေတာက္ လက္စ ဇယ္သီးေတြ ပံုပ်က္မသြားေအာင္၊ ဇယ္ခံုကို ရင္ဘတ္အထိမၿပီး မတ္တတ္ရပ္လုိက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ဇယ္ခံုကို ေအာက္ကေန မထားတယ္။ ေအအီးက သူ႔သားကို ျမင္ပံု မရဘူးဗ်ာ။ တျခားအလုပ္သမားတေယာက္လို႔ မွတ္တယ္ထင္ပါ့။ ကားက အရွိန္ မေလွ်ာ့ဘူး။ အနားေရာက္မွ သူ႔သားမွန္းသိေတာ့ ကားကို ႐ုတ္တရက္ ေဘးကို ဆြဲခ်လုိက္တယ္။ ကားေခါင္းနဲ႔ လြတ္သြားေပမယ္႔ ေနာက္ပိုင္းဟာ ဇယ္ခံုေဘာင္ကို အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔႐ုိက္မိသြားတယ္။ ထြန္းထြန္းေလးဟာ “အား”

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

120

ကနဲ ေအာ္ရင္း “အေဖ ... ရမ္းလွခ်ည္လားဗ်” လုိ႔ တခြန္းသာေျပာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဇယ္ခံုသစ္သားေဘာင္န႔ဲ ရင္ဘတ္ ႐ုိက္မိတ့ဲ ဒါဏ္ေၾကာင္႔ နံ႐ံုးသံုးေခ်ာင္းက်ဳိးၿပီး ေနရာတင္ အသက္ေပ်ာက္ေတာ့တာပါ ပဲဗ်ာ။

ေအအီးေရာ၊ သူ႔မိန္းမပါ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ဘဝ ေရာက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ လူသတ္မွဳမျဖစ္ေအာင္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး အမွဳမႀကီးေအာင္ လုပ္ရေသးတယ္။ စတိုမွဴး ကိုသိန္းျမင့္ ကေတာ့ “သက္ခုိင္ေရ ... ဝဋ္လည္တာကြ၊ ဝဋ္လည္တာ” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္႔ မ်က္ေစ့ေအာက္မွာတင္ ျမင္လိုက္ရတာဆိုေတာ့ ဝဋ္ဆိုတာ လက္ခံရေတာ့မလိုပါပဲဗ်ာ။ အင္း .. ထြန္းထြန္းေလး တေယာက္ သူ႕အခ်စ္ေတာ္ေခြးေလး ဇင္မုိနဲ႕ ေဆာ့ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကုိ က်ေနာ္အခုထက္ထိ ျမင္ေနတုန္းပဲဗ်ာ ။ ေအးပါဗ်ာ၊

ေအအီးနဲ႔ေမ်ာက္သားအမိဇာတ္လမ္း

ဆံုးေပမဲ့

အရက္သမားဇာတ္က

အခုမွ

အစရွိပါေသးတယ္။

ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ ႏုိင္ငံသိအရက္သမား၊ ႏုိင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြ ေတာင္ ပါေသးဗ်ာ။

ေအာ္ … ခင္ဗ်ား က ဆရာအတတ္သင္ မွာ အရက္န႔မ ဲ ိန္းမ အေၾကာင္းပဲ က်ေနာ္ေျပာေနလို႔ အလကား သင္တန္း ထင္ေနေရာ့မယ္။ ဒါေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္က ဘက္စံုယာဥ္ျဖင့္ စက္ကုန္ႏွင္အံ႔ တဲ့။ တကယ္႔ကို ဘက္စံုယာဥ္ကို ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င္႔ေပးခဲ့တ့ဲ သင္တန္းပါ။ ေအးဗ်။ ထူးျခားတာက အဲဒီ ေက်ာင္းေဆာင္ပုဒ္ကို ေရြးခ်ယ္စဥ္းစားခဲ့သူဟာ ပညာေရးဌာနက ပညာရွင္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔အရင္ ေလးငါးႏွစ္ က တက္ခ့တ ဲ ့ဲ သင္တန္းသား ကိုညိဳမွဳိင္း ဆုိပဲဗ်။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘက္စံုပညာေရး ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ တုိင္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ ကေလးငယ္ေတြကို ဗလငါးတန္ ျပည့္ဝသူေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဦးေဆာင္မယ့္ ဆရာေလာင္းေတြက ဗလငါးတန္ အရင္ ျပည့္ေအာင္ မနားမေန ေလ့က်င္႔ေနခဲ့ရတာ ရတာဗ်။ ဒီလုိဗ်ာ၊ ကေလးေတြအတြက္ တႏွစ္လံုး သင္ၾကားေလ႔က်င္႔ေပး ရမယ္ ဘက္စံု သင္ခန္းစာေတြကို သင္တန္းသားေတြက တပံုစံတည္း လုိက္လုပ္၊ လုိက္ေလ့ က်င္႔ထားရတာ ဗ်။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့၊ ဇန္နဝါရီလအတြက္ သင္မယ့္သင္ခန္းစာကို သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းခြဲၿပီး ျပဳစု႐ံုန႔ဲ မၿပီးဘူး။ အဲဒီလအတြက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲ၊

ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္ေတြ

အတြက္ပါ

ေလ့က်င့္စီစဥ္ရတာ။

ဒီေတာ့ဗ်ာ၊

တႏွစ္ပတ္လံုး ဆိုေတာ့ ထမနဲ ထုိးတာ၊ ေလ့လာေရးသြားတာ၊ ေက်ာင္းတြင္း ေက်ာင္းေပါင္းစံု အားကစား ၿပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္တာ၊ စာဆုိေတာ္ေန႔၊ အာဇာနည္ေန႔ စတဲ့ ရွိရွိသမွ် အမွတ္တရေန႔ေတြအတြက္ အခန္းအနားေတြ ၿပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္တတ္ေအာင္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ အားလံုးကို မနက္ ေျခာက္နာရီကေန ညေန ေျခာက္နာရီအထိ မနားတမ္း သင္ၾကားေလ့က်င့္ခ႔ရ ဲ ေလရဲ႕ဗ်ာ။

ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ကအစ အားလံုးထင္မွတ္မထားဘဲ ေျပာင္းလဲကုန္တာေတြလည္းရွိတာ ဝန္ခံရလိမ့္မယ္ဗ်။ ဆရာ ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာေအာင္ သင္တန္းကဆရာေကာင္းေတြက ေလ့က်င့္သင္ၾကားလုိက္တာေတာ့အမွန္ပဲဗ်။ ပထမဆံုး က်ေနာ္ အံ့ၾသထိတ္လန္႔မိတ့ဲ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသြားတဲ့သူက က်ေနာ္႔ဆရာမ ေဒၚျမသီတာဗ်။ က်ေနာ္ ဆရာမကို အျပစ္ေတာ့မဆိုသာပါဘူး။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္႔ရင္ထဲေတာ့ တမ်ဳိးႀကီးပဲဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

121

ဆရာမ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝက ပဲခူးတုိင္း ရဲမင္းႀကီး ဦးတင္ေအာင္န႔ဲ ဇာတ္လမ္း ရွိခ႔တ ဲ ယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္က ပဲခူးတုိင္းမွာ

စီမံကိန္းတခ်ိဳ႕

လုပ္ေနရင္း

ရဲမင္းႀကီးနဲ႔

အဝင္အထြက္ရွိေနတယ္။

၁၉၉၀

ဝန္းက်င္ဗ်။

ေက်ာင္းဆရာကထြက္၊ အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာ အျဖစ္ကထြက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီန႔ဲ ျဖစ္ေနတဲအ ့ ခ်ိန္ေပါ့။။

ရဲမင္းႀကီးက အသည္းေရာဂါနဲ႔ ဂ်ပန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ တက္ေနတယ္။ ဆရာမေဒၚျမသီတာ က ေတာင္ငူေဆာင္မွာ ပညာေရးသင္တန္းတခုအတြက္ ေရာက္ေနတယ္။ က်ေနာ္က အျပင္မွာ ႀကီးပြားေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဆရာမကို သြားသြား ေတြ႔တယ္။ တေန႔ က်ေနာ္ က ဆရာမဆီ သြားေတြ႔ၿပီး ခဏအၾကာ “ဆရာမ က်ေနာ့္ကို ခြင့္ျပဳအံုး၊ ရဲမင္းႀကီး တေယာက္ ေဆး႐ံုတက္ေနလို႔ သြားစရာရွိလို႔ပါ” ဆိုေတာ့ “ဘယ္ရဲမင္းႀကီးလဲ” တဲ့၊ “ပဲခူးတုိင္းကပါ” ဆုိေတာ့၊ “ဘယ္သူလ”ဲ တဲ့။ “ဦးတင္ေအာင္ ပါ”ဆိုေတာ့ “ဒါဆို ဆရာမပါ လိုက္ခ့မ ဲ ယ္ေလ” ဆုိၿပီး အတူပါလာေရာဗ်ာ။ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့

ရဲမင္းႀကီးရဲ႕အခန္းကို

က်ေနာ္

အရင္ဝင္သြားတယ္။

ဆရာမက

ေနာက္က

ခပ္ခြာခြာ

လုိက္လာတယ္။ က်ေနာ္ေမးတဲ့ပဋိသႏၶာရေတြကို စိတ္မပါ႔တပါေျဖေနတဲ့ရဲမင္းႀကီးဟာ ေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ ဆရာမ ကိုလည္းျမင္ေရာ တေစၦတေကာင္ျမင္လုိက္သလုိထေအာ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ “ဟာ ... ျမသီတာ၊ မင္းဘယ္လို ေရာက္လာ တာလဲ၊ သက္ခိုင္ မင္းေခၚလာတာလား” တဲ့။ “ျမသီတာ ကိုယ္စီးကရက္ မေသာက္ေတာ့ဘူး” တဲ့။ ေနာက္ ဆရာမက “ကိုတင္ေအာင္ရယ္ စီးကရက္န႔ဲ ဘာမဆို လဲႏုိင္ခ့တ ဲ ာ မဟုတ္လား” တဲ့။ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနမွန္း မသိပါဘူး ဗ်ာ။

ေနဦး၊ ခင္ဗ်ား မဟုတ္တာ ေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔။ က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက ဆရာမ ေဒၚျမသီတာဟာ ရဲမင္းႀကီး တေယာက္က ေလးေလးစားစား အသိအမွတ္ျပဳရတာကို ေျပာခ်င္တာ။ သူတို႔ေနာက္ေၾကာင္း အေသးစိတ္ေတာ့ က်ေနာ္ မသိဘူး။ သို႔ေသာ္ ဆရာမဟာ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရဲမင္းႀကီး အမူအယာမွာ အထင္အရွား ေပၚေနတယ္။ ဒါတြင္မကပါဘူး၊ က်ေနာ္ သင္တန္းသားဘဝက ဆရာမရဲ႕အေတြးအေခၚေတြကို ေလးစား အားက်ခဲ့ တယ္။ သူေျပာေနက် စကားတခြန္း ရွိတယ္။ “သက္ခိုင္” တဲ့၊ “ဗမာျပည္မွာ လူတန္းစားႏွစ္မ်ဳိးပဲရွိတယ္” တဲ့။ “တမ်ိဳးက ထားစရာမရွိတ့သ ဲ ူ၊ တမ်ဳိးက စားစရာ မရွိတ့သ ဲ ူ” တဲ့ဲ။ တရားမွဳ၊ မတရားမွဳေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းအားနည္း ခ်က္ေတြကို ခ်က္န႔ဲ လက္န႔ဲ ေထာက္ျပတဲ့ ဆရာမ ဗ်။ ေနတာထိုင္တာေရာ စည္းကမ္းပိုင္းမွာပါ တျခားဌာနမွဴးေတြက အေလးထားရေအာင္ တည္ၾကည္တ့ဆ ဲ ရာမဗ်ာ။ ေျပာင္းလဲသြားပံုမ်ား ယံုႏုိင္ဖုိ႔ ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ ပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမဟာ တကယ္ပဲ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာင္းလဲသြားတာကိုလည္း သူကိုယ္တုိင္ ဝန္ခံႏုိင္တ့ဲ အတြက္ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲလို႔ ညည္းမိေတာ့တာပါပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

122

tcef; (29) - OD;omp&JU em;yef;qH

၁၉၉၃ ဝန္းက်င္ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ကိုေရာက္သြားတယ္။ ကိစၥက ေမာ္လၿမိဳင္ မိုင္ဒါေစ်းႀကီးကို ေခတ္​္မီ ေစ်းႀကီးအျဖစ္

ျပင္ေဆာက္ဖုိ႔။

က်ေနာ္န႔အ ဲ တူ

အဲဒီတုန္းက

တိုင္းမွဴး

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကက္စိန္ရဲ႕

ပတ္သက္ရာ

ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြလည္းပါတယ္။ သြားတုန္းကေတာ့ ဒီစံမံကိန္းအတြက္ လွဳပ္ရွားေနတာ က်ေနာ္တုိ႔တဖြဲ႔တည္း လို႔ ထင္တာေပါ့။ ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္မွ တျခားအဖြ႔ေ ဲ တြပါ က်ိတ္လွဳပ္ရွားေနမွန္း သိတာ။ ဒီေတာ့ဗ်ာ ... ဒီစီမံကိန္းအတြက္ ဘယ္သူအေရးပါသလဲ ဆိုတာ စုံစမ္းေတာ့ ဌာနမွဴးတေယာက္ကို ကပ္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕ခံ တေယာက္က သတင္းေပးတယ္။ ဗိုလ္မွဴးတင္လွတ့။ဲ ဒီေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္း တေပြ႔တပိုက္ႀကီးနဲ႔လိုင္းဝင္ဖို႔ ဗိုလ္မွဴးတင္လွ အိမ္ကို ညဘက္ႀကီး ေရာက္သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။ ဧည့္ခန္းစားပြဲမွာ ထိုင္လုိက္ၿပီး ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြခ်၊ ၿမိဳ႕ခံက မိတ္ဆက္ေပး၊ အလုပ္အေၾကာင္း စကားစမလို႔ရွိေသးဗ်ာ၊ အတြင္းခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အသံန႔အ ဲ တူ လူကိုပါ ျမင္လိုက္ေရာ က်ေနာ္လည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ “ဟဲ႔၊ သက္ခိုင္ မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ” တဲ့။ ဟုတ္ပါ႔ဗ်ာ၊ အဲဒါ က်ေနာ္႔ ဆရာမ ေဒၚျမသီတာ ပါပဲ။ ေအာ္ ဆရာမ အိမ္ေထာင္က်တာ ဗိုလ္မွဴးတင္လွန႔က ဲ ိုး လုိ႔ပါ ဆက္ေတြးမိပါေတာ့တယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာ ဗိုလ္မွဴးတင္လွ ဖန္ေနတဲ့ ခြင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္ၾကားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ္႐ုတ္တရက္ ဘာကိုမွ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

123

က်ေနာ္က ခပ္ငူငူျဖစ္ေနတာကို ဆရာမရိပ္မိပံု ရတယ္။ စားပြဲေပၚက က်ေနာ္ လာဘ္ထုိးဖို႔ ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို မ်က္စိလႊဲရင္း သူလည္း ခပ္ေလးေလး ခပ္ဆိုင္းဆိုင္း အသံန႔ဲ “သက္ခိုင္ေရ႕၊ ဆရာမလုိ လူေတာင္ စီးပြားေရးသမားေတြ လာလာပို႔တ့ဲ အရက္ပုလင္းတို႔၊ စီးကရက္တို႔ လက္ခံတတ္ေနၿပီတ့”ဲ ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အလုပ္ကိစၥကို သိပ္ေဇာင္းမေပးေတာ့ဘဲ တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီဖုိ႔သာေျပာၿပီး ျပန္ခ႔ပ ဲ ါတယ္။ အဲဒီမုိင္ဒါေစ်း စီမံကိန္းကိုလည္း က်ေနာ္ ဆက္မလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာမကုိေရာ၊ ေလာကႀကီးကိုပါ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာပူလို႕ပါ။

ဘိုကေလးဆရာအတတ္သင္က ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္႔ ဆရာတေယာက္ကိုလည္း အဲဒီႏွစ္ေတြ ဝန္းက်င္မွာပဲ က်ေနာ္ ေတြ႔ခ့ပ ဲ ါေသးတယ္။ ဘိုကေလး ဆရာအတတ္သင္က သမုိင္းကထိက ဆရာ ဦးျမင့္ေမာင္ပါ။ တကယ့္ကုိ ေလးစားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာ ျပည့္စံုတ့ဲ ဆရာဗ်။ စည္းကမ္းလည္း ႀကီးတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အလိုက္ေကာင္းရင္ အမွတ္တိုးလို႔ ရတယ္ဆိုလုိ႔ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္း မိတ္ေဆြ တေယာက္န႔ဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲကို ပါသြားတယ္။ သူ႔သားက ဆယ္တန္းေျဖထားတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အမွတ္ျခစ္တ့ဲ အဖြဲ႔ထဲက ဆရာေတြန႔ဲ ဝိုင္းထုိင္မိေတာ့ ဒီတုိက္ပံု ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ဆရာကို ငါျမင္ဖူးပါတယ္ လို႔ စဥ္းစား လုိက္ေတာ့ ဒါ ဆရာဦးျမင့္ေမာင္ပဲလုိ႔ ျပန္ေပၚလာတယ္ဗ်ာ။ ေငြယူၿပီး အမွတ္တိုးေပးတဲ့ အထဲမွာ ဆရာ ပါမပါ က်ေနာ္ မသိ႐ိုး အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ဒီလုိ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဒီေနရာမွာ ျပန္ေတြ႔လိုက္ရတာကို က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဆရာဟာ သိပ္က်န္းမာေရးေကာင္းပံုလည္း မရဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ စားေသာက္ဝိုင္းအတြက္ က်သင့္တာ စိုက္ရွင္းၿပီး ကသိကေအာက္ စိတ္န႔ဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႕ ေခတ္တုန္းက ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကုိ ေနာက္က လိုက္လို႕ရတယ္ဆိုတာ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးပါဘူးဗ်ာ။

ေအာ္ ... ခင္ဗ်ားပါ ေရာစိတ္ညစ္ေနတဲ့ ပံုပါလား။ ေပ်ာ္စရာေန႔ရက္ေတြ ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ။ တေဆာင္တည္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း တုိက္ႀကီး ခ်ီးထုပ္ သန္းေအာင္တို႔၊ ဦးသာစတို႔ အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ ငယ္ဘဝက ျပံဳးစရာေတြ လည္း အမ်ားႀကီးရွိပါရဲ႕။ ဦးသာစက အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ဗ်။ ခပ္တည္တည္ ေနၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္တာ။ ေမာင္မယ္ သစ္လြင္ တုန္းက နပန္းစံယိမ္းမွာ သူေခါင္းေဆာင္ေလ။ ခါးေတာင္းေျမႇာင္ေအာင္က်ဳိက္၊ တင္ပါးေျပာင္ႀကီး ႏွစ္ဖက္မွာ သနပ္ခါးအကြက္ႀကီး ကြက္ၿပီး ပရိသတ္ တေထာင္ေက်ာ္ ေရွ႕မွာကို မ်က္ႏွာေျပာင္တာ။ အသားကျဖဴ၊ တင္ပါးကျဖဴ နဲ႔ဗ်ာ၊ ေတာ္ေတာ္လည္း လိုက္ဖက္တ့ဲ ဇာတ္႐ုပ္ဗ်။ သီခ်င္းထဲက သာလွ နပန္းစံထက္၊ အျပင္က သာစ ဖင္ပါးကြက္က ပိုၿပီး ပရိသတ္ကို တအံုးအံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ့တ ဲ ာ။ သန္းေအာင္န႔ဲ ဦးသာစ ဇာတ္လမ္းက တညတည္း ျဖစ္တ့ဲ ဇာတ္လမ္းတြဲဗ်၊ ခြဲ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဒီလုိဗ်ာ။

သန္းေအာင္က က်ေနာ္န႔အ ဲ သက္မတိမ္းမယိမ္းဗ်။ သူလည္း ကေလးသာသာပဲရွိေသးတာ။ အေမတခု သားတခု တဲ့။ သူ႔အေမကလည္း သားကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ သန္းေအာင္ဟာ သင္တန္းသားအျဖစ္သာ ေရာက္လာတယ္၊ ကေလးစိတ္ သိပ္မကုန္ခ်င္ေသးဘူး၊ က်ေနာ္န႔စ ဲ ာရင္ ေျပာပါတယ္။ တေန႔ညေန သူ အိပ္ယာထဲကေန က်ေနာ္႔ကိုလွမ္းေခၚတယ္။ “ကိုသက္ခုိင္ က်ေနာ္ ေနမေကာင္းလို႔ဗ်ာ” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေဘးနားသြားၿပီး “ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ကိုသန္းေအာင္” ဆိုေတာ့ ဆရာမကို ေခၚေပးပါတဲ့။ သူ ေျပာတဲ့ ဆရာမက သင္တန္းက ေဆးမွဴး ဆရာမ ကိုေျပာေနတာဗ်။ ေဒၚေဌးေဌးတဲ့၊ အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္၊ အပ်ဳိႀကီး။ က်ေနာ္က ေနပါဦး ကိုသန္းေအာင္၊ ခင္ဗ်ား ေဆးေလးဘာေလး မေသာက္ဘူးလား၊ ေနမေကာင္းတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရွိေနၿပီလ”ဲ ေမးေတာ့ ... “သံုးရက္ ရွိၿပီ၊ ေက်ာင္းေဆးခန္းကိုသြားျပၿပီးၿပီ” တဲ့။ ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ ရတယ္ လို႔ေျပာသတဲ့။ ေနာက္ ဝမ္းသြားတဲ့အခါ အေရာင္ကို သတိထား ၾကည့္ပါလုိ႔ မွာထားတာေၾကာင္႔ ဆရာမကို

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

124

သြားေခၚေပးပါ။ သူ႔ဝမ္းက အေရာင္ေျပာင္းေနၿပီတ့။ဲ ျဖစ္တာက နည္းနည္း သူအကဲပိုေနတာက မ်ားေနတာ က်ေနာ္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ မိေဝးဖေဝး လာေနရတဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတာနဲ႔ ... “ဒါဆုိ ခင္ဗ်ား ခဏေစာင့္၊ က်ေနာ္ သြားေခၚေပးမယ္” ဆိုၿပီး ဆရာမေဒၚေဌးေဌး အိမ္ဘက္ထြက္လာတယ္။ အျပင္မွာ ေမွာင္စျပဳေနၿပီ ဗ်။ ဆရာမက အိမ္မွာ မရွိျပန္လို႔ အမ်ဳိးသမီးေဆာင္ဘက္ လိုက္ေခၚရျပန္တယ္။ ေတြ႔ျပန္ေတာ့ ညဘက္မွာ အမ်ဳိးသား ေဆာင္ဘက္ ကို သူ လုိက္လို႔မသင့္ေတာ္ဘူး ျဖစ္ျပန္ေရာ။ က်ေနာ္ ဘယ္လက္ေလွ်ာ့မလဲ၊ “ဆရာမရယ္ ဆရာမကိုပဲ အားကိုးစရာရွိတာ၊ အခုသန္းေအာင္က အိပ္ရာထဲက မထႏုိင္လုိ႔ပါ ... ” ဘာညာလုပ္ေတာ့ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္န႔အ ဲ တူ ျပန္ပို႔ပါ့မယ္ ဆိုတ့ဲ ခံဝန္ခ်က္ေပးရတယ္၊ သူလုိက္လာတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ခ်င္းတြင္းေဆာင္ကို ေရာက္ေတာ့ ညခုႏွစ္နာရီခြဲ ေလာက္ေတာင္ ရွိပါပေကာဗ်ာ။ သန္းေအာင္ကုတင္လည္း ေရာက္ေရာ သန္းေအာင္က လွဲေနရာကေန ထလာတယ္။ ဆရာမ က ဝမ္းအေရာင္ ေျပာင္းတယ္ဆို၊ ဘယ္လိုေနလို႔လဲ ဆိုေတာ့၊ သန္းေအာင္က … ခဏေလး ဆရာမဆိုၿပီး ကုတင္ေအာက္က အင္ဖက္န႔ဲ ထုတ္ထားတဲ့ အထုပ္တထုတ္ကို ကုတင္ေျခရင္းကေန ဆြဲယူလုိက္တယ္။ က်ေနာ္က ဆရာမကို ျပန္ပို႔ရမွာ ဆုိေတာ့ ေဘးက ရပ္ေစာင့္ေနတာဗ်။ သန္းေအာင္ဟာ သူ႔အထုပ္ကုိသူ သတိန႔ဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျဖည္ေနတယ္။ အင္ဖက္န႔ဲ အထပ္ထပ္ ထုတ္ထားတာဗ်။ အင္ဖက္ ေလးငါးထပ္ေလာက္ ခြာေနတာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘာမ်ားပါလိမ္႔ဆိုၿပီး ေရွ႕တိုးၾကည့္လုိက္တယ္။ ျဖည္လည္းၿပီးေရာ၊ သန္းေအာင္က ... ဆရာမ ၾကည့္ပါအံုး ဆိုၿပီး ျပတယ္။ ဟ၊ ဘာမ်ားျပသလဲ ဆရာမေရာ က်ေနာ္ေရာ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခပ္မည္းမည္း ခပ္ညိဳညိဳေတြဗ်။ ေနာက္ အနံ႔ထြက္ လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ဗ်ာ၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ေစ့စပ္ပါရဲ႕။ အဲဒါ ဘာလဲ သိလား။ သူပါထားတဲ့မစင္ကို သူ ေသခ်ာထုတ္ထားတာဗ်။ တကယ့္ကို ခ်ီးထုပ္ ပါပဲဗ်ာ။ ဆရာမကလည္း ႏွာေခါင္း ခပ္႐ႈံ႕႐ႈံ႕နဲ႔ ေနာက္ဆုတ္လုိက္တယ္။ ကဲ၊ ကဲ ျပန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း မေနႏုိင္ဘူး။ သန္းေအာင္ရာ၊ အေရာင္ကို မွတ္ထားရင္ ၿပီးတာပဲကြာ၊ မင္းလုပ္ပံုက … ဆုိေတာ့ သန္းေအာင္က၊ က်ေနာ္ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ မေသခ်ာမွာ စိုးလို႔ပါဗ်ာတဲ့။ ေညာင္ နာနာ အသံန႔ဲ ညည္းေျပာ ေျပာေနတယ္။

ေအးေပါ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီ ခ်ီးထုပ္က က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဆရာမ၊ ခဏေလး ဆုိၿပီး သန္းေအာင္ အထုပ္ကို ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕႐ႈံ႕နဲ႕ အျပင္ထုတ္လိုက္ရတယ္။ ေနဦးဗ်ာ။ အဲဒီအထုတ္ သြားပစ္ေနတုန္း ဦးသာစ ကိုေတာ့ အေတြ႔သား။ ပုဆုိးတထည္ ပုခံုးေပၚတင္လို႔။ အထုပ္က အေရးႀကီးေနေတာ့၊ သူ႔ကုိ ဆရာမေရာက္ေနတာ လည္း မေျပာမိဘူး။ ေျပာဖို႔လည္း မလိုဘူးေလ၊ ဆုိင္မွ မဆိုင္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္တယ္ဗ်ာ။ ေအာ္ … ေမ့ေနလုိ႔ အေဆာင္အျပင္ဖက္က မီးေတြဟာ ရွစ္နာရီဆုိအကုန္ပိတ္တယ္ဗ်။ သန္းေအာင္ရဲ႕အထုပ္ကို ရွင္းၿပီးမယ္ ၾကံကာရွိေသး၊ ဦးသာစ နိကက္ပေလး ဇာတ္လမ္းက ဆက္ျပန္ေရာဗ်ာ။ ဆရာမ ေဒၚေဌးေဌးက သန္းေအာင္ကို လိုအပ္တ့ေ ဲ ဆးေတြေပး၊ မွာစရာရွိတာမွာၿပီး ျပန္ဖိ႔လ ု ုပ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း လုိက္ပို႔ရမွာ မို႔ ကိုသိန္းျမင့္ကို အေဖာ္စပ္ရေသးတယ္။ ေနာက္ အေဆာင္ေရွ႕မီးကို ဖြင့္အံုးမွ ဆုိၿပီး မီးခလုတ္ေတြ ရွိတ့ဘ ဲ က္ကို သြားလုိက္တယ္။ ဆရာမက ေရွ႕ကေန အေဆာင္ေအာက္ ေမွာင္ထဲကုိ ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း မီးဖြင့္လုိက္ေရာ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလို ပါပဲဗ်ာ၊ ေဒၚေဌးေဌးဟာ အေဆာင္ေပၚကို ျပန္ေျပး တက္လာတယ္။ ေနာက္က ဦးသာစ အသံကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ မီးဖြင္႔တာ ဘယ္ေကာင္လဲကြ၊ မီးပိတ္ကြ၊ မီးပိတ္” တဲ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) က်ေနာ္လည္း

ဘာျဖစ္ပါလိမ္႔ဆိုၿပီး

125 မီးမပိတ္ေသးဘဲ

အေဆာင္ေအာက္က

အသံလာတဲ့

အုတ္ေရကန္ဘက္ကို

လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဦးသာစ ေပ့ါဗ်ာ၊ ေရကန္ အုတ္နံရံမွာ ေခါင္းေလးေဖာ္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို လွမ္းဆဲေနေလရဲ႕။ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... လား .. လား .. ဦးသာစက လူလစ္ၿပီ ဆုိၿပီး ဂ်ပန္စတိုင္ ေရခ်ဳိးေနတာ ကလား။ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ႐ုတ္တရက္ မီးဖြင့္ လိုက္ေတာ့ ပုဆုိးကိုေျပးယူရေအာင္ကလည္း မီးေရာင္ေအာက္ကုိဝင္ရမွာဆိုေတာ့ ေရကန္ေဘးမွာ တံေတာင္ဆစ္ ကေလး တင္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းဆဲေနတာေလ။ ဆရာမကအဆင္း၊ က်ေနာ္က မီးအဖြင့္၊ ဦးသာစ ဝတ္လစ္စလစ္န႔ဲ ဆိုေတာ့ ဆရာမ ျပန္ေျပးတက္လာခဲ႔တ့ဲ အျဖစ္ေပါ့။ ဆဲသံေၾကာင္႔ တေဆာင္လံုး ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ပိုဆိုးျပန္ေရာ။ ဇာတ္စင္ေပၚ တက္ျပသလုိ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ႔ဗ်ာ။ ဆရာမ ေဒၚေဌးေဌးလည္း အျပန္မွာ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္န႔ဗ ဲ ်ာ။ က်မ မလာခ်င္ပါဘူး ေျပာလ်က္န႔၊ဲ ကိုသက္ခုိင္ ဇြတ္ေခၚလို႔တ့။ဲ က်ေနာ့္ဘက္ လွည့္ရမ္းေတာ့တာေပါ့။ ညကအျဖစ္ဟာ သိပ္ေတာ့လူမသိလိုက္ဘူး။ ေနာက္ေန႔ သမိုင္းဆရာမ ေဒၚစုစုလွဳိင္ စာသင္ခ်ိန္မွာ ထြန္းျမင့္ဆိုတ့ဲ ေမာင္ ေႏွာက္လိုက္ခါမွ တေက်ာင္းလံုး မသိသူမရွိ ျဖစ္ကုန္တာ။ ဒီလိုေလ၊ ဆရာမက … ဆရာမ ရွင္းျပတာ အားလံုး ရွင္းၾကရဲ႕လား ဆိုေတာ့ ထြန္းျမင့္က ထေအာ္တယ္၊ “ဟုတ္က့ပ ဲ ါ ဆရာမ၊ ရွင္းပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ ဦးသာစ ေရခ်ိဳးသလို ပါပဲ” တဲ့။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ အတန္းထဲမွာတင္ ဦးသာစ ထၿပီး ငါနဲ႔ကိုင္တုတ္ေတာ့တာပဲ။ တေက်ာင္းလံုးလည္း သိကုန္ၾကေရာေပါ့။ ယေန႕ထက္တုိင္ မေမ့ရက္ႏုိင္ ဆုိၾကပါစုိ႕ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

126

tcef; (30) - *smat;udk olYtar½dkufaeolrsm;

ယေန႕ကိုသက္ခိုင္ စခန္းခြဲမွတေနကုန္ေပ်ာက္ေနသည္။ နံနက္ ခုႏွစ္နာရီခြဲခန္႔ကတည္းက ဗိုလ္မွဴး အဆင္႔ တပ္မေတာ္ အရာရွိတဦး စခန္းခြဲသုိ႔ေရာက္လာၿပီး ကိုသက္ခိုင္ကို ေခၚသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မွဴးေနဝင္း ဆိုသူျဖစ္၏၊ သူကား ရာထူးမွ ျပဳတ္သြားေသာ အတြင္းေရးမွဴး (၃) ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝင္းျမင့္၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိလပ ု ္ခ့ဖ ဲ ူးသူဟု ဆို၏။ “က်ေနာ္႔ အကိုႀကီးကို ၿမိဳ႕ထဲ ခဏေခၚသြားခ်င္လုိ႔” ဆိုကာ စခန္းတာဝန္ခံကို ဝတ္ေက်တန္းေက် သတင္းပို႔သည္။ ဦးေအးႏိုင္ကလည္း

တေလးတစားပံုစံျဖင္႔

“ေထာင္ပိုင္ႀကီးခြင့္ျပဳၿပီးသားပါ၊

ဗိုလ္မွဴး

ေခၚသြားလို႔ရပါတယ္”

ဟု

အလြယ္တကူ လုိက္ေလ်ာသည္။ ကိုသက္ခိုင္ စခန္းအျပင္ထြက္၍ အိမ္ျပန္ေနသည္မွာ ဤ တႀကိမ္တည္းမဟုတ္။ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ။ အျခားရဲဘက္ တဦးအဘုိ႔ ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔သြားရန္၊ အိမ္ခဏျပန္ရန္မွာ ေအာင္ဘာေလထီေပါက္သည္ထက္ ခက္သည္။ တခါတရံ အေၾကာင္းသင္႔မွ ေထာင္အရာရွိအခ်ိဳ႕ခရီးစဥ္မွာ အတူလိုက္ပါ၍ ထြက္ခြင့္ရတတ္သည္။ ဤနည္းသည္ လည္း မလြတ္လပ္ယံုမက အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္ဖို႕ လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွ။ ညေနမိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္မွ ကိုသက္ခုိင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အိပ္ေဆာင္ပိတ္ၿပီး က်ေနာ္ သူ႔တဲေပၚမွာ အေစာင့္က် ေနသည္။ အေဆာင္ပိတ္စာရင္းတြင္ ကိုသက္ခိုင္ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ျဖည့္သြင္းရန္ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနျခင္းပင္။

အိမ္က ျပန္လာေသာ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွ။ က်ေနာ္က ကိုသက္ခိုင္ ကို စကား စလုိက္သည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

127

“ခင္ဗ်ား ကေတာ့တကယ္႔ ကံထူးရွင္ပဲ ဗ်ာ” သူက ခ်က္ခ်င္းပင္ ... “ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ ကို အားက်ေနျပန္ၿပီ။ ဒါေတြ က အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔အတြက္ မဂ္တား ဖိုလ္တား ေတြဗ်” “လာျပန္ၿပီလား၊ မဂ္တားဖိုလ္တား” “ေအာ္ .. က်ေနာ္႔ လုပ္ေနတဲ့ စိတ္ေလ့က်င္႔ခန္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင္႔ မလုပ္ႏုိင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ” က်ေနာ္ သူ႔ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္မိသည္။ “ကိုသက္ခိုင္၊ ရဲဘက္ကေန အိမ္ျပန္ခြင္႔ရတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ေတာင္႔ျဖစ္ခေ ဲ နာ္၊ ခင္ဗ်ား အတြက္ေတာ့ ထမင္းစား ေရေသာက္ သလို ျဖစ္ေနၿပီ” “က်ေနာ္ သိပါတယ္ ကိုမင္းဒင္၊ အိမ္ျပန္လည္း အိမ္အပူ၊ ရဲဘက္မွာေနလည္း ရဲဘက္အပူ၊ ေနရာတကာ အပူေတြခ်ည္း ပဲလို႔ က်ေနာ္ ျမင္ေနၿပီ ဗ်ာ” “ခင္ဗ်ား လူတမ်ဳိးပဲဗ်ာ၊ က်ေနာ္ေတာ့ ေဘးကေနၾကည့္ေနတာ။ စခန္းတာဝန္ခံ ဦးေအးႏုိင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားကို အားက် ေနသလို ပဲ” “ခင္ဗ်ား မသိေသးလို႔၊ လူေတြဟာ ဒီလုိပဲဗ်။ ကိုယ့္ကို သူအားက်၊ သူ႔ကိုကိုယ္ အားက်နဲ႔၊ အားက်မႈ ပတ္လည္႐ို္က္ေန တာ၊ အျပန္အလွန္ အားက်ေနတာဗ်။ ေလာကႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသား” “ခင္ဗ်ားက အျပန္အလွန္ ပတ္လည္႐ိုက္ၿပီး အားက်တာမ်ဳိး ၾကံဳခဲ့ဖူးလို႔လားဗ်ာ” “ေအာ္ ... မွတ္မွတ္ရရကို ၾကံဳခဲ့ဖူးတာေပါ့ဗ်ာ ... က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ အားက်တာ၊ အတုယူတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဇာတ္လမ္းဆံုးေတာ့ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္သလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်ေပေတာ့”

ပထမ တေယာက္က ကိုမိုးျမင့္ ဗ်။ သူက က်ေနာ္န႔ဲ ေက်ာင္းဆရာအတူလုပ္ခ့တ ဲ ာ။ သူ က်ေနာ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးတယ္။ အမယ္ သူ႔အေဖက ကြန္ျမဴနစ္၊ အလံနီဗိုလ္ ဆိုပဲ။ ဘိုကေလးဘက္က။ အစုိးရတပ္န႔ဲ တုိက္ပြဲျဖစ္ၿပီး သူ႔ အေဖ က်သြားေတာ့ သူ႔အေမဟာ ဘုိကေလးျမစ္ထဲေတာင္ ခုန္ခ်ခဲ့တယ္လို႔လည္း ေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆယ္ဦးလို႔ အသက္ေတာ့ မေသခဲ့ပါဘူး၊ လူမမယ္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ က်န္ခ့တ ဲ ာေပါ့။ အႀကီးေကာင္ က ကိုမိုးျမင့္ ပဲ။ အလံနီသားဆုိတာ ယံုႏိုင္စရာေတာင္မရွိပါဘူးဗ်ာ၊ တကယ္႔လူေအး လူေပ်ာ့။ ဟုိက္စကူးဖိုင္နယ္ (တန္းျမင့္ေက်ာင္း ထြက္ လက္မွတ္ရ) စာေမးပြဲေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္ေနတာ။ က်ေနာ္ အလုပ္ဝင္ေတာ့ သူ႔လုပ္သက္က ရွစ္ႏွစ္ ေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ က်ေနာ္န႔အ ဲ တူ လုပ္ေနရင္း က်ေနာ္ ေဘးတီးေကာင္းတာေၾကာင္႔ ေက်ာင္းေတြ၊ ဘာေတြ ဆက္တက္ျဖစ္ၿပီး ဘြ႔ရ ဲ ၊ ရက္တိုသင္တန္းလည္း ၿပီးလိုက္ေတာ့ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ေလး ဘာေလး ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္လား၊ လုပ္သက္ေလးႏွစ္ျပည့္၊ ဘြ႔ရ ဲ ေတာ့အလယ္တန္းျပျဖစ္ေနၿပီ။ အလုပ္က မူလတန္းေက်ာင္းမွာ၊ ပီေဂ်ေပါ့။

က်ေနာ္က သူ ႐ိုးသားတာကို သေဘာက်တယ္။ သူက က်ေနာ္ ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ေနတာ၊ ကြက္ေက်ာ္ျမင္တာေတြ သေဘာက်တယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ေနဦးဗ်၊ သူက နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သလိုပဲ။ သူဘဝ ဇာတ္လမ္းေတြ နားေထာင္ ၾကည့္ရတာ ေျပာပါတယ္။ သူ မိန္းမရတဲ့ပံုကို ၾကည့္ေလ။ အေမလုပ္သူက ကိုမိုးျမင့္ကို အိမ္ေထာင္ျပဳပါေတာ့၊ ရည္းစားသနာ ရွိရင္လည္း ေျပာ ... ဆိုေတာ့၊ မရွိေသးပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔အေမလုပ္သူက သားေတာ္ေမာင္ အရည္အခ်င္းကို သိတယ္ထင္ပါ့။ ဒါဆို ငါ့သား အေမတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းဆရာဦးတင္ျမသမီးကို သေဘာက်သလား ေပါ့။ ကိုမိုးျမင့္က အဲဒီ ဆရာရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းလည္း ျဖစ္ဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ အေမ သေဘာက်ရင္ ၿပီးေရာ ဆုိၿပီး ေခါင္းၿငိမ္႔လုိက္ေရာတဲ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

128

ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာကတည္းက စလြဲေနၿပီဗ်။ တကယ္ေတာ့ ဦးတင္ျမ မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိတာ။ ကိုမုိးျမင့္ က အငယ္မေလး ထင္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တာ။ တကယ္တမ္း ေစ့စပ္တာက အႀကီးမ။ အႀကီးမ႐ုပ္ရည္က ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိ ေတာင္ မရွိတာမုိ႕ ကိုမိုးျမင္႔က မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အေမကို အားနာၿပီး ျမံဳစိစိ လုပေ ္ နေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာမထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

မဂၤလာေဆာင္ၿပီးတဲ့ ညေနမွာ ႐ႈပ္ကုန္ၾကေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္တ့ဲ ကိုမိုးျမင္႔ဗ်ာ။ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားလည္းၿပီးေရာ သတို႔သမီး မခင္ေစာမူကို ... “ငါနင့္ကို မႀကိဳက္ဘူး။ ငါ့အေမ ေျပာတုန္းက နင့္ညီမ ထင္လို႔ ေခါင္းၿငိမ္႔တာ” ဆိုၿပီး လုပ္ပါေလေရာ။ ၾကည့္ရတာ ကာလသားအဖြ႔ေ ဲ တြ ဝိုင္းတုိက္ထားတဲ့ ယမကာ အရွိန္ေလးလည္း ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ မခင္ေစာမူ ခမ်ာ ဗ်ာ ... ရွက္ရွက္န႔ဲ သူတို႔အိမ္နားက အုတ္က်င္းဘူတာဖက္ထြက္၊ မီးရထားအတိုက္ခံၿပီး အေသခံမယ္ လုပ္လို႔ အရပ္က ဝိုင္းဆြဲရတဲ့ကိန္း ေရာက္ကုန္ၾကေရာတဲ့။ ဘယ္သိပ္ၾကာမလဲဗ်ာ။ ႏွစ္လေလာက္ ေပါင္းၿပီး ကြဲၾကေလ သတည္း ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မခင္ေစာမူက ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ က်န္ခ့တ ဲ ယ္။ ေနာက္ ကေလးမီးဖြားၿပီးေတာ့ မခင္ေစာမူ ကေလးနီတာရဲေလးနဲ႔ ေက်ာင္းဘက္လာလာေနတာ ေတြ႕ေတြ႕ေနတယ္။ က်ေနာ္က အျမင္မေတာ္တာနဲ႔ “ကိုမိုးျမင့္ ခင္ဗ်ားလုပ္ပံု ဟန္မက်ေသးဘူး” လို႔ ဇြတ္တြန္းလုိက္တာ မစြန္းရင္းနဲ႕ ကန္စြန္းခင္း ျပန္ၿငိသြားၿပီး ျပန္ေပါင္းထုတ္ၾက ပါေလေရာ။

အံ့ၾသဖုိ႔ေတာ့ အေကာင္းသားဗ်ာ။ ျပန္ညားေတာ့ ကိုမိုးျမင့္က မိန္းမေၾကာက္ရတဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္မရွိျပန္ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ဗ်ာ၊ လင္မယားသဘာဝ ဟုိစိတ္၊ ဒီစိတ္ေပၚတာေတာင္ ပါမစ္ေစာင့္ရသလိုမ်ဳိးေတြအထိ။ က်ေနာ္​့္ကို ဂ်ီလာက်တယ္။ က်ေနာ္လည္း “ဟ၊ ကိုမိုးျမင့္ ဒီကိစၥ က်ေနာ္နားခ်လုိ႔ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး” လို႔ ... ဝင္လာတဲ့ ေဘာလံုး ကို ျပန္ကန္ကန္ထုတ္ေနရတယ္။ သူညည္းတာမ်ားေတာ့ က်ေနာ္လည္း “ေနဦး ကိုမိုးျမင့္ရာ၊ ခင္ဗ်ားအေျခအေန က်ေနာ့္ကို အကုန္သာေျပာျပ။ ခင္ဗ်ား မိန္းမကို ႏုိင္တ့အ ဲ ကြက္ က်ေနာ္ ဖန္တီးေပးမယ္” ဆိုၿပီး ႏွစ္သိမ္႔လုိက္ရတယ္။ ေျပာတာေပါ႔ဗ်ာ။ ညီအကိုအရင္းလိုလည္း ခင္မင္ေန၊ က်ေနာ့္ကိုလည္းအားကိုးဆိုေတာ့ သူတုိ႔လင္မယား အေၾကာင္း အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ကို ေျပာတာ။ ဟိုဟာ ဒီဟာ တပါတ္ႏွစ္ခါတုိ႔၊ ဘာအဓိ႒ာန္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေၾကာင့္၊ ပါမစ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ပိတ္တာေတြ စံုလို႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ တေန႔ေတာ့ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား တခ်က္ပါလာတယ္။ ဘာတဲ့၊ သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို ေနာက္အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ဆရာမတေယာက္န႔ဲ သိပ္မသကၤာဘူး ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ေမးတယ္။ “ကိုမိုးျမင့္ ... တကယ္ေကာ ခင္ဗ်ား ႐ႈပ္ေနတာလား” ဆိုေတာ့ “ဟာဗ်ာ၊ ၾကံႀကီးစည္ရာ” တဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း “ဒါဆို ဒီေန႔ကစၿပီး ခင္ဗ်ားမိန္းမကို ႏုိင္ၿပီလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ေတာ့” လို႔ ယတိျပတ္ေျပာခ်လုိက္တယ္။ ကိုေရႊမိုးျမင့္က က်ေနာ္႔ စကားလည္း ၾကားေရာ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးနဲ႔ “တကယ္လား ဆရာသမားရယ္” တဲ့။

က်ေနာ္ သူ႔ကိုေသခ်ာသင္ေပးလိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားကိုမသကၤ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥကို ခင္ဗ်ား “မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ ခင္ေစာမူကို ရွင္းမျပပါနဲ႔။ သူဖာသာ အထင္လြဲလက္စနဲ႔ ဆက္လြဲေနပေလ့ေစ။ ဒီအေျခအေနေလးကို ခင္ဗ်ား တယုတယ ေမြးထား ပါဗ်ာ၊ ေနာက္တကယ္တမ္းလည္း အဲဒီ ဆရာမနဲ႔ မ႐ႈပ္ပါနဲ႔။ ဒီႏွစ္ခြန္းပဲ သင္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က ဝမ္းသာအားရေလသံန႔ဲ ဆရာသက္ေရ၊ ထမင္းအိုးတည္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တ့ဘ ဲ ဝက လြတ္ၿပီတ့။ဲ ခင္ေစာမူ က ဒီအလုပ္ေတြ ရွင္လုပ္လုိ႔မေတာ္ဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆုိေတာ့ ကိုယ္သိကၡာနဲ႔ကိုယ္ေနရမွာ ေျပာတယ္ ဆိုပဲ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

129

ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္႔ကို ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ပံုစံန႔ဲ လစာထုတ္တ့ေ ဲ န႔မွာ လက္ဖက္ရည္ေရာ၊ အရက္ေရာ တုိက္ေပါ့။ ဒီနည္း ေတြ ဘယ္လိုတတ္သလဲ၊ ဟုတ္လား။ တကယ္ကို မသိပါဘူးဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ က်ေနာ္က အလိုလို သိေနတတ္ တာေတြ ရွိတယ္ဗ်။ သူေကၽြးတာစားေနရင္း ကိုယ့္လူကိုယ္ စိတ္မခ်တာနဲ႔ “ကိုမိုးျမင့္ေရ၊ ေသခ်ာေတာ့မွာ ပါရေစေနာ္။ ခင္ဗ်ား သကၤာ မရွင္းဘဲ ေနတဲ့ကိစၥဟာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ ဖြင့္မေျပာေလနဲ႔။ ဖြင္႔ေျပာတဲ့ေန႔၊ ခင္ဗ်ား ရာထူး ျပန္ေလွ်ာတဲ့ေန႔လို႔ ေအာက္ေမ့ေပေတာ့” လို႔။ ကိုမုိးျမင့္ကေတာ့ည႔ံသလားမေမးနဲ႔ဗ်ာ။ ေသခ်ာမွာထားလ်က္န႔။ဲ ေနာက္တလေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုသက္ခိုင္ေရ၊ အိမ္ေစာေစာ ျပန္မွဗ်တဲ့။ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းခ်က္ ဂ်ဴတီ ရွိေသးတယ္ တဲ့။ ဟ ... ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းက ရာထူး ျပန္က်သြားတာလဲ ဆိုေတာ့ သံုးရက္ေလာက္ ရွိၿပီတ့။ဲ ဘယ္လုိ က်သြားရျပန္တာတုန္း ဆုိေတာ့ “ဘာမွ မဟုတ္ဘူး” ဆုိတာ ဖြင့္ေျပာလုိက္လို႔တ့။ဲ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ၊ က်ေနာ္ ေသခ်ာမွထားလ်က္န႔ဆ ဲ ိုေတာ့၊ “ေအးဗ်ာ။ ခင္ေစာမူက သိပ္လည္တယ္ဗ်” တဲ့။ တကယ့္ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းအခ်ိန္ ဂိုးသမားနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႔တုန္း ႐ုတ္တရက္ ေမးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကန္သြင္းခ်င္စိတ္ မ်ားေနတာနဲ႔ မင္းစုိးရိမ္တာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ငါ႔ကိုသက္ခုိင္ ေျပာလို႔ ဟန္ေဆာင္ေနတာလည္း ဆိုလိုက္ေရာ အနီကဒ္တန္းထိၿပီး ... ေနာက္ေန႔ ရွင္ အဝတ္ျပန္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းျပန္ခ်က္ေတာ့ ျဖစ္ေရာတဲ့ ဗ်ား။

ေအးေလ။ က်ေနာ္က သူ႔ေအးပံုန႔႐ ဲ ိုးဂုဏ္ကို က်ိတ္အားက်ၿပီး ေနရာတကာ လုိက္ကူညီေနတာဗ်။ သူကလည္း က်ေနာ္႔ ဉာဏ္ရည္ကို အားက်ၿပီး ေျပာသမွ် လုိက္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အမယ္ ... မေျပာရဘဲ လုိက္အတုခိုး ေကာင္းလို႔ ကိုမိုးျမင့္ အႀကီးအက်ယ္ ေခ်ာက္က်ကိန္းေတာင္ ၾကံဳခဲ႔ေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝကထြက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီန႔ဘ ဲ ာနဲ႔ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ့္႐ံုးခန္းကို ခဏခဏ ေပါက္ေပါက္ လာတယ္။ အရက္အတူတူေသာက္မိၿပီ ဆိုရင္ ကိုသက္ခုိင္ ခင္ဗ်ားကိုက်ေနာ္အားက်သဗ်ာ တဲ့။ ဘာမ်ားအားက်သလဲ ဆရာရယ္ ဆုိေတာ့ ... ဟိုဗ်ာတဲ့ ... မိန္းမလွေလးေတြ ကိစၥတ့။ဲ ေအးဗ်၊ က်ေနာ္ဟာ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝကသာ ေျခၿငိမ္တာ။ စီးပြားေရးေလာကထဲေရာက္ေတာ့ မိန္းမကိစၥ မကင္းေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္ က်ေန ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမကိစၥ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား မကင္းလွဘူး။ ေအးေလ၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က အင္းလ်ားလမ္းက ထင္း႐ူးေတာ ဆုိတာ။ ဌာနဆုိင္ရာအရာရွိႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မကင္းဘူး။ က်ေနာ္က သူတို႔န႔လ ဲ ည္းမကင္း၊ ထင္း႐ူးေတာ ဇိမ္နန္း ပိုင္ရွင္ ကိုခင္ေမာင္လြင္န႔လ ဲ ည္း ရင္းႏွီးျပန္ဆုိေတာ့ ... ဆုိေတာ့ ... ဆိုေတာ့ ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခါတခါ က်ေနာ္ တြဲလာ တဲ့ အပ်ံစားေလးေတြကို သူၾကည့္ၿပီး သြားရည္က်တယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ကိုသက္ခုိင္ က်ေနာ့္ကို နည္းလမ္းေလးဘာေလး မ,စပါအံုးတဲ့။ ေၾကာင္ညည္းသလို ခုိညည္းသလို လာလာနားပူ ေနတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္က ကိုယ့္လူလက္ရည္ ကိုယ္သိၿပီးသားဆိုေတာ့ ဗီတိုန႔ပ ဲ ယ္ရေတာ့တာေပါ့။ မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုမိုးျမင့္ရယ္၊ ဒီအလုပ္ က အားက်စရာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ ခင္ဗ်ား မအူမလည္ပံုန႔ဲ ကိုယ့္ဇာတ္ကို ကိုယ္မႏုိင္ရင္ အရွင္းရခက္တယ္ ဆုိၿပီး တားထားလိုက္တယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ နားမေထာင္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေလာက္တားေနတဲ့ၾကားက ဘယ္ကဘယ္လို ဆတ္​္ေဆာ့လိုက္တယ္ မသိပါ ဘူး။ ၾကည္ၾကည္ေဌး ဆိုတ့ဲ တခုလပ္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္န႔ဲ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပါေလေရာ။ ထံုးစံအတိုင္း မအူမလည္ ဆုိေတာ့ မိုးမီးေလာင္ေတာ့တာေပါ့။ မနက္အေစာႀကီး က်ေနာ့္အိပ္ရာေဘးေရာက္ခ်လာတယ္။ ကိုသက္ခုိင္ က်ေနာ္ေတာ့ ဒုကၡေတြ႔ၿပီ တဲ့။ ဘာလဲဗ်ာ လည္း ဆုိေတာ့ ၾကည္ၾကည္ေဌးက သူ႔ကိုလက္မထပ္ရင္ ပညာေရးမွဴးတက္တိုင္မယ္ တဲ့။ ခင္ေစာမူကို ကြာေပးရမယ္ တဲ့။ သူ႕စကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။ ေနာက္က မခင္ေစာမူပါ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ လုိက္လာျပန္ေရာ။ ေစာေစာစီးစီး ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

130

မခင္ေစာမူလည္း ႐ႈံ႔မ့မ ဲ ့န ဲ ႔။ဲ ကိုမိုးျမင့္ရယ္၊ ရွင္ဒီတခါ က်မကိုဒုကၡေပးတာ ခ်က္ေကာင္းကို ထိပါတယ္ေတာ္ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆုိေတာ့ မေနသာျပန္ဘူး။ ကဲ မခင္ေစာမူ၊ ခင္ဗ်ား ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ျပန္ပါေတာ့။ ခင္ဗ်ား ေယာက္်ားႀကီး ေဘးမသီရန္မခေအာင္ က်ေနာ္ ကူညီႏုိင္ပါတယ္ ဆုိမွ ျပန္သြားေလရဲ႕။ မခင္ေစာမူ ပူမယ္ဆိုပူ ေလာက္ပါရဲ႕၊ ကိုမုိးျမင့္နဲ႕ မခင္ေစာမူက ကေလးက သံုးေယာက္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ေအာ္၊ ကိုမုိးျမင့္၊ ကိုမိုးျမင့္ မိန္းမေတာင္းတုန္းက ညီမနဲ႔မွားလို႔သာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္လည္း ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ေသခ်ာေမးၿပီး ဝင္ရွင္းရျပန္တာေပါ့ ဗ်ာ။ ၾကည္ၾကည္ေဌးနဲ႔ သူ႔အရင္အိမ္ေထာင္က တရားဝင္ မကြဲရေသးဘူးဆုိပဲ။ ကိုမိုးျမင္႔ မယူဘူးဆိုရင္ သူ႔ေယာက္်ားကို ဖြင့္ေျပာၿပီး ျပႆနာရွာမယ္လုပ္တာ။ ဒါနဲ႔ညေနပိုင္း ၾကည္ၾကည္ေဌးကို ခ်ိန္းလိုက္ရတယ္။ ကိုမိုးျမင့္လည္း ပါတယ္ ေလ။ သံလမ္းဘက္ ရတနာပံု ထမင္းဆုိင္ေဘးက အေအးဆုိင္မွာ။ ထိုင္လုိက္တာနဲ႔ က်ေနာ္က ... မၾကည္ၾကည္ေဌး၊ ခင္ဗ်ား ကိုမိုးျမင့္ကိုတကယ္ခ်စ္သလား လို႔ ေမးလုိက္တယ္။ အမယ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရွက္ေနၾကသဗ်ာ။ က်ေနာ္တကယ္ ေမးေနတာ၊ ခင္ဗ်ား ကိုမိုးျမင့္ကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အခု ခင္ဗ်ားလုပ္ေနပံုက ခ်စ္ရာမေရာက္ဘူး။ ေပါင္းရမယ့္ကိန္းလည္း မဟုတ္ဘူး လုိ႔လည္း ဆိုေရာ ... က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ တဲ့။ က်မ သူန႔မ ဲ ခြဲႏုိင္ဘူးတဲ့။ ကဲ ဒီလုိဆုိ က်ေနာ္နည္းလမ္းေပးမယ္၊ ခင္ဗ်ား အရင္အမ်ဳိးသား ဆီက ကြာရွင္းစာေတာင္းပါ။ ခင္ဗ်ား ကြာရွင္းစာေတာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုမိုးျမင့္အတြက္ ခင္ေစာမူဆီက ကြာရွင္းစာ ရဖုိ႔ က်ေနာ္႔ တာဝန္ထား ဆိုေတာ့သူၿငိမ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကိုမိုးျမင့္ တလေလာက္ေတာ့ ခပ္ခြာခြာေနဖို႔လိုတယ္ ဆိုေရာ၊ ၾကည္ၾကည္ေဌး ကလည္း မညံ႔ဘူးဗ်။ က်မက ကြာစာယူလာၿပီးမွ ကိုမိုးျမင့္က မယူရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ တဲ့။ က်ေနာ္ လည္း အတည္လိုလို ေနာက္သလိုလိုန႔ဲ ဆက္တြန္းရေတာ့တာေပါ့။ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ... က်ေနာ္တာဝန္ယူပါတယ္ ဆိုတာ မယံုေသးဘူးလား။ ကဲ ... ခင္ဗ်ား ကြာစာရလာလို႔ ကိုမိုးျမင့္မယူရင္ က်ဳပ္ယူမယ္ဗ်ာ လုပ္လုိက္မွပါးစပ္ပိတ္သြားသဗ်ာ။ ေအာင္မယ္ေလး က်န္ေသးတယ္ဗ်ာ။ ခြဲေနၾကတုန္း ကိုမိုးျမင့္ စားဖို႔ေသာက္ဖုိ႔ ဘယ္လိုပို႔ရမလဲ တဲ့။ ကဲပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဆီလာပို႔ထား။ က်ဳပ္တဆင္႔ပို႔ေပးမယ္ ... တာဝန္ခံလုိက္ရေသးတယ္ဗ်ာ။

ကိုမိုးျမင့္ကို ေသခ်ာမွာရေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား ေယာင္လုိ႔မွ သြားမဆက္ပါေလနဲ႔။ ဒီတခါ က်ေနာ္႔စကား နားမေထာင္ ရင္ က်ေနာ္လည္း တာဝန္မယူႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔။ ကြာစာ ရလား ဟုတ္လား၊ ဘယ္ရမလဲ။ ၾကည္ၾကည္ေဌး ေယာက္်ားက လွ်ပ္စစ္႐ံုးမွာလုပ္တာ။ သူ႔ဆရာ ၿမိဳ႕နယ္လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာတင္မကဘူး၊ ညႊန္ခ်ဳပ္ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ေမာင္သိန္း ေလာက္အထိ က်ေနာ္ အဝင္အထြက္ ရွိေနတာ။ ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္းနဲ႔ ၾကည္ၾကည္ေဌး ေယာက္်ားေဟာင္း ႀကီးကို ကြာမေပးဖုိ႔ ပိတ္ရဆို႔ ရတာေပါ့။ သူကလည္း ေနာက္မိန္းမနဲ႔ပါဗ်ာ။။ မတရားသျဖင့္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

ၾကည္ၾကည္ေဌးလာပို႔တ့ဲ

စားစရာေတြေတာ့

က်ေနာ္အရက္န႔ျဲ မည္းလုိက္တာပဲ။

ကိုမိုးျမင့္ကေတာ့

ေဆးခတ္မွာ ေၾကာက္တယ္ဆိုၿပီး တို႔ေတာင္ မၾကည့္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြာစာမရေတာ့ ဇာတ္လမ္းလည္းၿငိမ္းေရာ ဆုိပါေတာ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

131

tcef; (31) - &Hcgü þodkYjzpfwwf\

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း သူေသခါနီးမွာ က်ေနာ္ကို အားက်တဲ့အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာသြားရွာတယ္ ဗ်ာ။ သူ႔နာမည္က ကိုေက်ာ္ျမင္႔တ့။ဲ သူလည္း က်ေနာ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းဆရာလုပ္ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က ေကာင္စီ အတြင္းေရးမွဴး။ ေကာင္စီလူႀကီးသာဆိုတယ္၊ တကယ္ သမာသမတ္ က်တဲ့သူဗ်။ လူခ်စ္ လူခင္လည္း မ်ားတယ္။ တရပ္ကြက္လံုးလုိလို သူ႔ကို ေလးစားၾကတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာဘဝ၊ မိဘဆရာအသင္း အတြင္းေရးမွဴးလုပ္ေနတဲ့အခိ်န္ သူ႔သား သီဟေက်ာ္ကို ေက်ာင္းစထား ခ်င္တာ ငါးႏွစ္ျပည့္ဖုိ႔ ေလးလေလာက္လုိလို႔ အကူအညီေတာင္းရာကေန ခင္မင္သြားခဲ့တာပါ။ မိဘ ဆရာအသင္းမွာ ကိုေက်ာ္ျမင္႔ ပါေနေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႕ပတ္သက္တာေတြကို ဝိုင္းကူညီေနလို႕ ပိုခင္ေနတယ္ဆုိပါေတာ့။ တေန႔ က်ေနာ္ ဘုန္းႀကီးလမ္း ကုမၸဏီ႐ံုးကို ဇနီးျဖစ္သူက ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ဦးေက်ာ္ျမင့္ ေဆး႐ံုတင္ထားလို႔တ့။ဲ က်ေနာ္လည္း ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးဘက္ သြားလုိက္ရတယ္။ သူ႔ေရာဂါက ကင္ဆာ ဆိုပဲဗ်ာ။

ေအးဗ်၊ သူ က်ေနာ့္ကို အားက်ပံုက ကိုမိုးျမင့္န႔ဲ ေတာ္ေတာ္ ကြာတယ္။ ကိုမိုးျမင့္က ေျဗာင္ အားက်ေနတာ။ သူက တိတ္တိတ္အားက်ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြက အားက်စရာ မေကာင္းတာကေတာ့ သိပ္ ေသခ်ာတဲ့ အခ်က္ပါဗ်ာ။ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝက က်ေနာ္႔လုပ္ပံုေတြကို ၾကည့္ေလ။

က်ေနာ္န႔ဲ ေနလ ဆီစက္သူေဌး ဦးခ်စ္စိန္ ျဖစ္ခ့တ ဲ ့ဲ ျပႆနာမ်ဳိး ဆိုပါေတာ့။ အမွန္က အုတ္က်င္းကသူေဌးနဲ႔ လွဳိင္က ေက်ာင္းဆရာ အေဝးႀကီးဗ်ာ။ ဘာမွပတ္သက္စရာ မရွိပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ျပႆနာကို စဖန္တီးတာက ၾကက္သမား ေမာင္ေသာင္း။ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဒီေမာင္ေသာင္းက လွဳိင္(၄) ရပ္ကြက္ က ၾကက္သမားေမာင္ေသာင္း။ ေရတာရွည္ ေမာင္ေသာင္းနဲ႔တျခားစီ။ သူ႔အကိုကလည္း နာမည္ႀကီးဗ်ာ၊ ေျမြေပြးသန္းေရႊြတ့။ဲ သူပိုင္တ့ဲ လယ္ကြက္ေတြထဲက အုတ္က်င္း ဂုန္နီစက္႐ံုကို ေျခလ်င္သြားတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔၊ လယ္ေတြပ်က္တယ္ ဆုိၿပီး ေျမြေပြး ေတြကို မေသမရွင္ ခါး႐ုိက္ခ်ဳိး၊ ကန္သင္းေတြ ေပၚတင္ထားလို႔ ေျမြေပြး သန္းေရႊ ဆုိၿပီး နာမည္ႀကီးေနတာ ဗ်။ ျပႆနာက ေမာင္ေသာင္းက သူ အေမြဆုိင္ပိုင္ပါတယ္ ဆုိၿပီး ေက်ာင္းေဘးနားက ေပငါးဆယ္ ေပတရာေလာက္ အကြက္ေလးကို ဆရာကိုသက္ခုိင္ ဝယ္လိုက္ပါဗ်ာ လုပ္ရာက စတာဗ်ဳိ႕။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ေထာင္က မက်ေသး၊

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

132

တပည့္ေတြ တ႐ံုး႐ံုးနဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့အခိ်န္။ တပည့္ေတြကလည္း ဆယ္ေလးငါးႏွစ္သားေတြလည္းပါ၊ ေက်ာင္းကထြက္သြား ၿပီး

အထက္တန္းတက္ေနတဲ့

ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ေတြလည္းပါေပါ႔။

အဲဒီေျမကြက္မွာ

ဆရာတပည့္ေတြ

စုလို႔

ေကာင္းေအာင္ ဆုိၿပီး ငါးေထာင္န႔ဝ ဲ ယ္ျဖစ္ေရာ ဆုိပါေတာ့။

ဝယ္ၿပီးလုိ႔ ႏွစ္ပတ္ေတာင္ မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ အုတ္က်င္းဆီစက္သူေဌး ဦးခ်စ္စိန္ဆီက ႏို႔တစ္စာ ေရာက္လာပါေလေရာ။ ေျမြေပြး သန္းေရႊ အမည္ေပါက္ထားတဲ့ လယ္ကြက္ေတြအားလံုး သူဝယ္ထားၿပီးသားတဲ့။ တပါတ္အတြင္း ဖယ္ရွားေပး ရမတဲ့။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ မလြတ္မကင္း ဆုိေတာ့လည္း ေငြျပန္ေတာင္းရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ေမာင္ေသာင္းက ေဝ႔လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနတယ္။ ျပန္ေပးမလို ျပန္မေပးဘူးလုိလိုန႔။ဲ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီေခတ္ ေငြငါးေထာင္ကေတာ့ ဘယ္တန္ဖိုးရွိပါ့မလဲ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္႔လစာကမွ တလ သံုးရာ့တဆယ္ ဗ်ာ။ ႏွေျမာ တာေပါ့ဗ်။ ေမာင္ေသာင္းကေတာ့ မထံုတက္ေတးနဲ႔။ ဖဲ႐ႈံးသလိုလို ၾကက္ဝို္င္းမွာေျပာင္သလုိလိုန႔ဲ အ႐ူးဇာတ္ခင္း ေနတယ္။

က်ေနာ္လည္း သူေဌးဦးခ်စ္စိန္ ဆီစက္ကိုသြား ရွင္းျပေတာင္းပန္၊ ေျမြေပြးသန္းေရႊကိုလည္း အကူအညီေတာင္းေပါ့ ။ က်ေနာ္ ေပးထားတဲ့ ေငြေလးေတာ့ ျပန္ၾကည့္ၾကပါအံုး လို႔။ ဦးခ်စ္စိန္က ေကာင္းေကာင္းေတာင္ စကားလက္ခံမေျပာဘူး။ ေျမြေပြးသန္းေရႊကလည္း သူန႔မ ဲ ဆိုင္ဘူးတဲ့။ စကား တခြန္းေတာင္ လက္ေဆာင္ပါးလိုက္ေသးဗ်ာ။ “သက္ခုိင္လုိ ေကာင္မ်ဳိးက ဦးခ်စ္စိန္ကို သြားယွဥ္ရင္ ေလယာဥ္ပ်ံဘီးကို ဖက္ၿပီး လုိက္သလိုေနမွာပဲ” တဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္႔လူမိုက္ ဗီဇေပၚေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သူတို႕ေျပာတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံဘီး ဆိုတာကို စီးဖူးတယ္ ရွိေအာင္ စီးၾကည့္လိုက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ဦးခ်စ္စိန္ ဝယ္ထားတယ္ ဆိုတ့ဲ လယ္ေျမမွန္သမွ် ႏုိင္ငံေတာ္က ပိုင္တာမို႕ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ထားတာဟာ တည္ဆဲ လယ္ယာေျမအက္ဥပေဒ နဲ႔မညီတ့အ ဲ ေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီက အီးစီ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး ဦးေအာင္ရွိန္ နဲ႔ ခြင္ခ်ၿပီး အေရာင္းအဝယ္လုပ္ထားတဲ့ အေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဆီ လိပ္မူၿပီး၊ တုိင္းေကာင္စီကုိ မိတၱဴ တုိင္စာေတြ တထပ္ႀကီး ပို႔လုိက္ေတာ့တာေပါ႔။

တိုင္စာပို႔ၿပီးလို႔ တလေတာင္မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ျပႆနာက မီးခုိးၾကြက္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ေတြ ဆင္းၿပီး အကုန္ေျမလွန္ေတာ့တာပဲ။ ဦးခ်စ္စိန္လည္း ပိတ္ရဆို႕ရဖာရေထးရနဲ႕၊ အလစ္အငိုက္ ဗံုးၾကဲခံလုိက္ရ သလုိ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ လြယ္လြယ္နဲ႕ရွင္းလုိ႕ဘယ္ၿပီးေတာ့မလဲဗ်ာ၊ က်ေနာ့္တုိင္စာမွာ ဦးခ်စ္စိန္ဝယ္ထားပါတယ္ ဆုိတ့ဲ ထြက္ခ်က္ပါတဲ့ ႏို႕တစ္မိတၱဴေတြ၊ တည္ဆဲလယ္ယာေျမအက္ဥပေဒေတြထဲက တခ်ဳိ႕အခန္းေတြကုိ တြဲတင္လုိက္တာ ကိုး။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးဦးေအာင္ရွိန္လို သူ႔ေခတ္ကတၿမိဳ႕နယ္လံုးဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ရတဲ့လူကေတာင္ “သက္ခုိင္ ... မင္းေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တ့ေ ဲ ကာင္” တဲ့။ သူေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာေလာက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္တုိင္စာေၾကာင့္ အဖြဲ႕မ်ဳိးစုံကုိ အစစ္ခံ လို္က္ရတာဦးေအာင္ရွိန္စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေၾကျဖစ္ၿပီး ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ေပါင္သံုးဆယ္ေလာက္က်သြားတဲ့အထိ။

ခင္ဗ်ားလည္း အားေတာ့ မက်လုိက္ပါေလနဲ႔။ က်ေနာ္ လူမိုက္ေတာထဲမွာေနလာေတာ့ ဇာတ္ကို ဒီလုိ ဆံုးလို႔မရဘူး ဆိုတာ အလိုလို သိေနတယ္။ ေခတ္က ေအးတယ္သာ ေျပာတာ၊ က်ေနာ့္ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ကိုသန္းဝင္း ဆိုတ့ဲ အရက္ေရာ ေဆးေျခာက္ေရာ ေၾကာင္ေနတဲ့ ေမာင္တေယာက္က နယ္ထိန္းတပ္ၾကပ္ကို ဓားနဲ႔ထိုးတာ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသပါ ေရာလား။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

133

ေမာင္ေသာင္းကို စရွင္းဖုိ႔က်ေနာ္ က်ိတ္ၾကံတယ္။ လက္ဦးမွဳ ရမွ ျဖစ္မယ္ေလ။ ေဘာလံုးသမား၊ အရက္သမား ကိုနီက သူ႔ကေလးေတြအားလံုး စာေမးပြဲေအာင္လို႔ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြး၊ အရက္ေခၚတုိက္တ့ဲ ေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအိမ္ကို ေမာင္ေသာင္းပါ ေရာက္ေနတယ္။ အေတာ္ပဲဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ေမာင္ေသာင္းက ေက်ရာေက်ေၾကာင္းေတြေျပာ၊ တပည္ေ့က်ာ္ တင္ဝင္းကို ေမာင္ေသာင္းခြက္ထဲ အရက္ အဆက္ မျပတ္ ထည့္ခိုင္းလိုက္တယ္။ မ်က္ရိပ္မ်က္ေျခနဲ႔ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ နည္းနည္းပဲ ေသာက္ၿပီး ခ်ဳိထားလုိက္တယ္။ သူလည္း ေရခိ်န္လြန္ေလာက္ေရာ ကဲ ကိုေသာင္း၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ နည္းနည္းညႇိလုိက္ၾကရေအာင္ ... ဒီမွာမေကာင္း ဘူး။ ေက်ာင္းဘက္ သြားၾကမယ္ ဆိုၿပီး ေခ်ာ့ေခၚ၊ သူေရာင္းထားတဲ့ ေျမကြက္နားလည္းေရာက္ေရာ ... က်ေနာ္လည္း “မင္းလားကြ၊ ငေသာင္း” ဆုိၿပီး သင္ခန္းစာေပးရေတာ့တာပဲ။ သူ႔အက်ႌန႔လ ဲ ံုခ်ည္ ႏွစ္ခုစလံုး ဆံုတ့ဲ ခါးလည္ကေန လက္တဖက္န႔ဲ အေသဆုပ္ကိုင္လုိက္ၿပီး က်န္တ့တ ဲ ဖက္န႔အ ဲ ားကုန္က်ိတ္ပစ္လုိက္တယ္ဗ်ာ။ ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္ဗ်ာ။ သူကလည္း “သက္ခိုင္ က်ေနာ့္ကို သတ္ေနပါတယ္” လို႔ စြပ္ေအာ္၊ ဘယ္သူမွ လည္း မၾကား၊ တင္ဝင္းကပါ ဝင္လုပ္မယ္ ျပင္ေတာ့ က်ေနာ္ ခပ္ထန္ထန္ တားလုိက္ရတယ္။ ဒါ မင္းကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ အသာေနလို႔။။ လက္န႔တ ဲ င္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ အနားက ေက်ာင္းေဆာင္နံရံန႔ပ ဲ ါ ပစ္ေဆာင့္ၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိ ကိုင္ေဆာင္႔ေနတာ။ က်ေနာ္ လူဖလံေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ အရပ္ေျခာက္ေပနီးပါးနဲ႔ လူေကာင္ခပ္ထြားထြား ျဖစ္ေနၿပီေလ။ သူမ်က္ႏွာေတြေရာ တကုိယ္လံုးပါ စုတ္ျပတ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ႐ုန္းလုိက္တာ သူ႔ပုဆိုးနဲ႔အက်ႌ က က်ေနာ့္လက္ထဲမွာက်န္ၿပီး သူက ကိုယ္တုံးလံုးနဲ႔ လြတ္ထြက္သြားပါေလေရာ။

က်ေနာ္ စိတ္မေျပေသးဘူး။ ေနာက္က ဆက္လိုက္သြားတယ္။ သူက လမ္းမွာေတြ႔တ့ဲ အဝတ္တန္းတခုက မိန္းမ ထဘီ တခုကို ေျပးရင္းလြႊားရင္း ေကာက္ပတ္သြားတယ္။ သူက ထမိန္ကုိ ခါးမွာပတ္ၿပီး ဆက္ေျပး၊ က်ေနာ္က ဆက္လုိက္န႔ဲ ဗ်ာ။ လမ္းထိပ္က ဦးလံုကြမ္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အထိ ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ ဆုိင္ထဲမွာ ကိုေက်ာ္ျမင့္တို႔ ေကာင္စီအဖြဲ႔က လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ေမာင္ေသာင္း ဆိုင္ထဲဝင္ေျပးၿပီး ဥကၠဌ ဦးခကို တုိင္၊ က်ေနာ္ က ဝင္႐ုိက္၊ သူက စားပြဲဝိုင္းေတြ ပတ္ေျပး၊ ေနာက္ဆံုး ကိုေက်ာ္ျမင့္ က်ေနာ့္ကို ဝင္ဆြဲမွ ရပ္ေရာ ဆုိပါေတာ့။ ေနာက္တေန႔မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္မွာလည္း သူ႔ညီကိုက်ေနာ္႐ိုကတ ္ ့သ ဲ တင္းၾကားလို႔ ေျမြေပြးသန္းေရႊြက လမ္းေပၚ မွာ ေစာင့္ၿပီး၊ က်ေနာ္႔ကို ဓားနဲ႔ရွင္းဖုိ႔လုပ္ေသးတယ္။ သူ႔ဓားက သူ ညည ကမ္းနားမွာပိုက္သြားခ်ရင္ ကိုင္တ့ဲ ပိုက္ျဖတ္တ့ဲ ဓားေလးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္က အဖက္ဖက္က သတိထားေနၿပီးသား။ ေသြးကလည္း ၾကြေနတဲ့အရြယ္၊ လမ္းေဘးက ျခံစည္း႐ိုးတန္းကို ဆြဲခ်ဳိးၿပီး ျပန္လုိက္႐ိုက္တာေပါ႔ဗ်။ သူဟာေျမေပြး ဆိုေပမဲ့ အေကာင္ႀကီးသြားၿပီဗ်။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ က်ေနာ္႔ကို ယွဥ္ဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ သူ ကံေကာင္းတာက က်ေနာ္ သူ႔ဓားအရြယ္ကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္႔လြယ္အိတ္ထဲက ဂ်ပန္ ကင္ဒုိဓားအတုိ တေပခြဲေလာက္ကို မထုတ္တာ။ လူမိုက္နယ္ေျမမွာ ႀကီးလာ တာဗ်ာ။ ရွင္းမယ္ၾကံရင္ အကုန္ျပင္ဆင္ထားရမယ္ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ ဦးသန္းေရႊလည္း ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္႔ကုိ ဘာမွ ရန္မီးမပြားရွာပါဘူး။ ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမာင္ေသာင္း က်ေနာ့္ဆီလာၿပီး ေငြငါးေထာင္လာေပးတယ္။ ဦးခ်စ္စိန္ ေပးခိုင္းတာ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ျပန္ယူထားလိုက္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းတခု ေအးလည္း ၿပီးတာပဲေပါ႔ဗ်ာ။

ကဲ ... ဒီေလာက္ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ျဖစ္ေနတဲ့ ပညာတတ္လူမိုက္ကုိ ဦးေက်ာ္ျမင့္လို လူမ်ဳိးက ဘာမ်ား အားက်စရာရွိ သလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကထြက္ၿပီး ဟန္က်ပန္က်ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္လည္း သူန႔ဲ မၾကာမၾကာေတြ႔တယ္ ဗ်။ သူက ကုန္သြယ္ေရး၊ စာအုပ္န႔စ ဲ ာေရးကိရိယာမွာ အလုပ္လုပ္တာ။ က်ေနာ့္႐ံုးကလည္း ဘုန္းႀကီးလမ္းမွာ။ သူ တခါတေလလာတတ္တ့ဲ ေဒၚသိန္းတင္လမ္းဘက္ကို က်ေနာ္ ခဏခဏေရာက္တယ္။ တေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ ဘူး။ မိန္းမလွေလးေတြန႔ေ ဲ ပါ့။ ေဒၚသိန္းတင္လမ္းက က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္သေဘာလုိ႔ က်ေနာ္ယူဆလို႔ ဆိုပါေတာ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

134

ကိုေက်ာ္ျမင္႔က အရက္ေတာ့မေသာက္ဘူးဗ်။ ဘီယာေလးဘာေလး ခ်ေနတာေတာ့ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာ ဘဝက ေက်ာင္းအတြက္ ကုန္သြယ္ေရးက စာအုပ္ထုတ္တ့ဲ ကိစၥေရာ၊ ေက်ာင္းအခမ္းအနား ဓာတ္ပံုေတြ ကူးတာ ေဆးတာ အစိုးရေစ်းနဲ႔ရေအာင္ တျပားမွမယူဘဲ သူပဲ လုိက္လုိက္ကူညီခ့တ ဲ ာ။ က်ေနာ္ ရပ္ကြက္ထဲ ထင္တုိင္းၾကဲသမွ် ကိုလည္း သူပဲ လုိက္ရွင္းခဲ႔တာေလ။ ေနတာကလည္း တရပ္ကြက္ပဲျခားဆုိေတာ့ အခင္အမင္မပ်က္ ဆက္ရွိေနတာေပါ႔ ဗ်ာ။ အျပင္မွာ ခဏခဏေတြ႔ၾက၊ စကားေျပာျဖစ္ၾက၊ တခါတခါ က်ေနာ့္မွာ မိန္းမလွေလးေတြပါရင္လည္း သူ႔ကို မျမင္ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရတာလည္း ရွိတာေပါ့။

ေအးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ေဆး႐ံုေရာက္သြားေတာ့ ကိုေက်ာ္ျမင္႔ကို ကင္ဆာေဆာင္မွာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ သီဟေက်ာ္ လည္း ေရာက္ေနတယ္။ သီဟေက်ာ္ေတာင္ ဘီအီးနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးေနၿပီဗ်။ ကိုေက်ာ္ျမင့္န႔ဲ က်ေနာ္ ပတ္သက္ခ႔တ ဲ ့ဲ အခ်ိန္ေတြ တြက္သာၾကည့္ေပေတာ့။ က်ေနာ္က ကုိေက်ာ္ျမင္႔ ဘယ္ႏွယ့္ေနသလဲ ေမးေတာ့သူက … ဆရာေရ႕၊ အခိ်န္မီတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်။ ဓာတ္မွန္မွန္ကင္လုိက္ရင္ ေပ်ာက္သြားမွာတဲ့။ ေနာက္ သူဆက္ေျပာတဲ့ စကားေၾကာင္႔ က်ေနာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာတဲ့ ... က်ေနာ္ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ တဲ့၊ ေနေကာင္းလာရင္ ဆရာေနသလို က်ေနာ္ေနေတာ့မယ္။ ဆရာ့ကို က်ေနာ္ သိပ္အားက်တယ္ တဲ့။ တကယ္ပါဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ နားေတြေတာင္ အူသြားသလိုပါပဲ။ က်ေနာ္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ သူက မက်န္းမာတဲ့ ၾကားက အားယူၿပီး ထပ္ေျပာေနေသးတယ္။ က်ေနာ္ တကယ္ေျပာေနတာ တဲ့။ က်ေနာ္ တဘဝလံုး က်ေနာ္ ေနခ်င္သလုိ တခါမွ မေနခဲ႔ရဘူး တဲ့။ က်ေနာ္ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ ေနခဲ့တယ္၊ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနခ့ဲ့တယ္၊ ကိုယ္႔စိတ္တိုင္းက် ဘဝမွာေနခြင္႔မရခဲ႔ဘူး။ ဆရာနဲ႔ေတာ့ ကြာလုိက္တာ။ တကယ့္ကုိ ဆရာ့ကို က်ေနာ္ အားက်တယ္။ ဘဝမွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲကရွိသလို ေနဖူးတယ္ရွိေအာင္ ဆရာေနသလုိကို ေနလိုက္အံုးမယ္ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း မေနတတ္ေတာ့တာနဲ႔ ... ကိုေက်ာ္ျမင့္ရာ၊ က်ေနာ္က လူဆိုးဗ်။ က်ေနာ္ လုပ္ခ့တ ဲ ာေတြဟာ အမွားေတြ မ်ားပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ေနပံုထိုင္ပံုကမွ တကယ့္အားက်စရာပါဗ်ာ။ ကိုယ္က်င့္တရားကအစ ခင္ဗ်ား အေကာင္းဆံုး ေနခဲ့ တာပါ ဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ျမင့္က ... ေအးေလ၊ က်ေနာ္႔ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ေကာင္းေကာင္းေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္မွာ အျပစ္ေျပာစရာဆုိလို႔ ဒီေဆးေပါ့လိပ္ ေသာက္တာတခုပဲ။ အလြန္အကၽြံလုပ္ခ့တ ဲ ယ္။ ေဟာ ... အခုပဲ ဒါေလးအတြက္ ေသရမလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ လူျဖစ္ရက်ဳိး မနပ္လိုက္တာ ဆရာရယ္။ ဆရာေနထိုင္ျပဳမူခ့သ ဲ လို လူ႔ဘဝမွာ ေနဖူးတယ္ ရွိေအာင္ ေနကိုသြားဦးမယ္တ့ဲ ဗ်ား။ ေအးဗ်ာ ... က်ေနာ့္လို ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေကာင္ကို ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္ေနတဲ့သူတေယာက္က အရမ္း အားက်ေနတာကို က်ေနာ္လည္း မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေဘးက သူ႕သားေတာ္ေမာင္ သီဟေက်ာ္ကေတာ့ ဖေအနဲ႔ ဆရာ အျပန္အလွန္ ေျပာေနတာကုိ ေၾကာင္စီစီ ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ကိ္ုေက်ာ္ျမင့္ ခမ်ာ သူအားက်တဲ့ က်ေနာ္႔ပံုစံ၊ ထင္ရာစိုင္းတဲ့ ဘဝကို ေနခြင္႔ရမသြားရွာပါဘူးဗ်ာ။ သူ ေဆး႐ံုတက္လို႔ တလေလာက္အၾကာမွာ ဆံုးသြားရွာပါတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

135

tcef; (32) - rdkufw,fqdkwm vG,fygw,f

ေလာကႀကီးက ဆန္းေတာ့အဆန္းသားဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သိပ္မသတီလို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနဖုိ႔ ေတာ့ ႀကိဳးစားခဲ႔ဖူးေသးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ကိုေက်ာ္ျမင္႔လုိ လူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသဘဝကို အားက်တယ္ေလ။ အ့ံၾသစရာေတာ့ အေကာင္းသား၊ ေလာကႀကီးဟာ လူဆိုးဘဝက လာတဲ့လူေကာင္းကို ႐ုတ္တရက္ လက္မခံတတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ဒီလုိဗ်၊ က်ေနာ္ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ ျပန္​္ၿပီးႀကိဳးစားဖူးတဲ့ တခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုေပါ့။

က်ေနာ္က လူတမ်ဳိးဗ်။ က်ေနာ္လုပ္ခ့တ ဲ ့ဲ အလုပ္မွန္သမွ် ျပန္ျပန္ၿပီး စဥ္းစားတတ္တ့ဲ အက်င့္တခုရွိတယ္။ စဥ္းစား ရမယ္ေလ၊ က်ေနာ္ ထင္သလုိလုပ္ခ့တ ဲ ာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဇနီးျဖစ္တ့သ ဲ ူကေတာင္ တခါတခါ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တ့ဲ အခါမ်ိဳးမွာ “ကိုသက္ခိုင္ ... ရွင္က ေသမယ္ဆိုရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ” တဲ။့ က်ေနာ္လည္း တအံ့တၾသနဲ႔ “ဟ ... ဟ ... ဘာေၾကာင့္ေသေပ်ာ္ရမွာလဲ” လို႔ဆိုေတာ့ ... ရွင့္ဘဝမွာ လုပ္ခ်င္တာ အကုန္လုပ္ခ့ၿဲ ပီးၿပီ၊ ခံစားစရာ အကုန္ခံစားၿပီးၿပီ၊ ရွင္လုပ္ခ်င္တာ အကုန္လုပ္ၿပီးၿပီ တဲ့၊ ဒီေတာ့ ရွင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ တဲ့။ မွန္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္ဘဝမွာ လုပ္ခ်င္တာအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စိတ္လိုကမ ္ ာန္ပါ လုပ္ခ့ၿဲ ပီးပါၿပီ။ အမွားေတြလည္း ဒုန႔ေ ဲ ဒး ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္ပါဗ်ာ၊ အစစ ျပည့္စံုေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာပါ။

ေငြကိုလည္း ထင္သလုိ သံုးႏုိင္၊ တပည့္တပန္းေတြ အဆက္အသြယ္ေတြကလည္း မ်ား။ တခါတခါ ထင္ရာစိုင္းလိုက္ ရင္ ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္းခ်ည္းပဲမို႔ လူေကာင္းတေယာက္လုိ ေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ ပထမဆံုး ဒီကိစၥကို က်ေနာ့္လက္စြဲေတာ္ ဘားလားနဲ႔တိုင္ပင္ၾကည့္တယ္။ ဘားလားဟာ တကယ့္ကို လက္ရဲဇက္ရဲ ကုလားလူမိုက္ပါ။ ထစ္ကနဲရွိ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို အရက္ပုလင္းခြဲၿပီးထုိးလုိက္၊ ဓားနဲ႔ဗိုက္ကို ဖြင့္လုိက္န႔၊ဲ ေထာင္ထဲ ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္ လုပ္ေနတဲ့ လူမိုက္ပါ။ သူကက်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို တေလးတစား ဆက္ဆံတယ္။ ဒါကလည္း ေနာက္ေၾကာင္းေလးနဲ႔ဗ်။ ဘားလားႀကီးက အေမကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတယ္။ သူ႔အေမက တကယ့္ ဟိႏၵဴ ေရွး႐ိုးစြဲကုလားမႀကီးဗ်ာ။ နားကြင္းက်ယ္ႀကီးနဲ႔။ မနက္မို္းလင္းရင္ ဘုရားရွိခိုးမယ္၊ သားသမီးေတြ ေျမးေတြ ျမစ္ေတြ အတြက္ ခ်က္မယ္ျပဳတ္မယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

136

အဲဒီ ဘားလားႀကီး အေမက က်ေနာ္႔အေမကို အရမ္းခင္ေနတယ္။ အိမ္လာလည္လို႕ ခင္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ေစ်းမွာ ခင္ၾကတာ၊ ဘားလားအေမက အေမ့ရဲ႕ ေဖာက္သည္ေလ၊ အေမကလည္း ေတာသူ႐ုိး႐ိုးအအ ဆုိေတာ့ အလြမ္းသင္႔ ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ ေတာ့ ဘားလား ခယ္မေတြက က်ေနာ္ေက်ာင္းဆရာ ဘဝက တပည့္ေတြ ဗ်။

ေနာက္ေတာ့ ဘားလားက က်ေနာ့္ညီ သက္ပိုင္န႔ခ ဲ င္ရာက က်ေနာ္႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ လူမုိက္ဆိုတာလည္း အားနည္းခ်က္ေတာ့ ရွိတတ္စျမဲဗ်။ သူက က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားပံုရတယ္။ ပညာတတ္ လူမိုက္မို႔ထင္ပါရဲ႕။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္က ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးတဲ့ အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ ခ်န္ဒရာဘုိ႔အေၾကာင္းတုိ႔၊ ဂႏၵီႀကီး အေၾကာင္းတုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ ကေလးေလး တေယာက္လုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲနားေထာင္တာ။ ေနာက္ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရား သွ်ီဝတို႔၊ ရာမ တို႔၊ ျဒာဗီဒီယန္ အာရိယန္ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ပါတာေပါ့။ သူက က်ေနာ္န႔ဲ ေတြ႔ရင္ “ပံုေျပာပါဆရာ” ခ်ည္း လုပ္ေန တာ။ ေနာက္သူက ဝန္ခံေသးတယ္၊ က်ေနာ္ တျခားကုလားေတြန႔ဆ ဲ ံုရင္ ဆရာေျပာတာေတြ ျပန္ေျပာျပတာ သူတို႔ က်ေနာ့္ကို အရမ္း အထင္ႀကီးၾကတယ္ တဲ့။ က်ေနာ့္မွာဗ်ာ၊ သူန႔ဆ ဲ ံုရင္ ေျပာဖုိ႔ ကုလားပံုျပင္ေတြ ရွာရွာ ဖတ္ထား ရတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္လာရင္ က်ေနာ္အေမကို ေတြ႔တ့အ ဲ ခါ အံ့ၾသတႀကီး ေျပာေသးတယ္။ ဒီလုိ အေမက ဆရာ့လုိ သားမ်ဳိးကို ဘယ္လို ေမြးသလဲ က်ေနာ္စဥ္းစားလို႔ မရဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ ဆိုးတာ ႐ႈပ္တာ သူအကုန္သိေနတယ္ေလ။

က်ေနာ္ဘားလားနဲ႔ အမွဳတြဲဘဝနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာလည္း အတူေနခဲ႔ဖူးတယ္။ အရက္အတူတူလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေသာက္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာက သူက အရက္အတူတူေသာက္ဖုိ႔ ေျပာရင္ ဆရာနဲ႔အတူ မေသာက္ပါရ ေစနဲ႔တ့။ဲ ဆရာနဲ႔က်ေနာ္တို႔က အေျခအေနခ်င္းမတူဘူးတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ကလူမိုက္ေတြ တဲ့။ သူ ေရွာင္ေရွာင္ေနတတ္ တယ္ဗ်။ တညေပါ႔၊ က်ေနာ္သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာမိတယ္။ ဘားလားရာ၊ ကိုယ္ ထင္ရာစိုင္းေနတာ မ်ားၿပီ၊ မိုက္ခ့တ ဲ ့ဲ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းေနေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ လုိ႔။ အမယ္ ... ေလးတန္းေတာင္ မေအာင္တ့က ဲ ုလားက ဘာျပန္ေျပာတယ္ ေအာက္ေမ့သလဲ၊ ဆရာ အခု ခ်က္ခ်င္း လိမၼာလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲတ့၊ဲ ဆရာမွားသြားမွာေပါ့တ့။ဲ ဟ၊ လိမၼာတာ မေကာင္းဘူးလားကြာ ဆုိေတာ့ ဆရာ က်ေနာ္ ကုလား႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတခု ေျပာျပမယ္တ့။ဲ လုပ္ပါေလေရာ။ သူ႔ ကုလားဇာတ္လမ္းက ဒီလုိ။

လူဆုိးတေယာက္မွာ သမီးတေယာက္ရွိတယ္တ့။ဲ အေဖ လူဆိုးဘဝနဲ႔စီးပြားရွာေနတာကို သမီးက မသိဘူး တဲ့။ သမီး ျဖစ္သူ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ရဲအရာရွိတေယာက္န႔ဲ ခ်စ္ႀကိဳက္ သြားၾကတယ္တ့။ဲ ရဲအရာရွိက သူ႔အေဖကို ေထာက္လွမ္းေနတာ တဲ့။ အဲဒီ ရဲအရာရွိကို အေဖျဖစ္သူက ရွင္းပစ္ႏိုင္ေပမဲ့ သမီးရင္ကြဲနာက်မွာစိုးလို႔ မရွင္းျဖစ္ဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ ရဲအရာရွိန႔ဲ အေဖျဖစ္သူ လူဆိုးဟာ ထိပ္တုိက္တုိးၾကေရာတဲ့။ သမီးလုပ္တ့သ ဲ ူလည္း အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ရွိေနတယ္ တဲ့။ သမီးကပါ သူ႔အေဖကို အေဖရယ္၊ အေဖ လိမၼာလုိက္ပါေတာ့။ အေဖ႔ လက္ထဲက ေသနတ္ကို ခ်လုိက္ပါ ဆိုေတာ့၊ အေဖလုပ္သူက သမီးနားမလည္လုိ႔ အေဖ႔ကို လက္နက္ခ်ခုိင္းေနတာ။ လူဆိုးဘဝမွာ ရက္စက္မွဳ ရယ္၊ လက္နက္ရယ္ မရွိရင္ ဘာမွအဓိပၸာယ္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ လူဆိုးကို အမ်ားေလးစားတာ မိုက္ဂုဏ္ပဲတ့။ဲ အေဖကၽြမ္းက်င္တာ၊ အေဖတသက္လံုးလုပ္ခ့တ ဲ ာ လူမိုက္တ့။ဲ အဲဒီ ဂုဏ္ပုဒ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရင္ အေဖ႔ဘဝေရာ သမီး ဘဝပါ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းပဲ တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ က်ည္ဆံမပါတဲ့ ေသနတ္န႔ဲ ရဲအရာရွိကို ထုိးခ်ိန္ၿပီး၊ ရဲအရာရွိလက္ခ်က္န႔ဲ အေသခံသြားသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာလိမၼာလိုက္ရင္ ဆရာ ဘဝပါေပ်ာက္သြားမယ္တ့ဲ ... ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

137

ဆုိင္တာမဆိုင္တာေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိဘူးဗ်ာ။ သူ႔စကားကုိလည္း က်ေနာ္နားမဝင္ပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းေနဖုိ႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံေတာ့မယ္လုိ႔ပါ ဆံုးျဖတ္ခ့တ ဲ ယ္။

ေအးဗ်ာ၊ မယံုႏုိင္စရာပါပဲ။ ဘားလား စကားေသြးထြက္ေအာင္မွန္သဗ်ာ။ လူေကာင္းဘဝနဲ႔ေနေတာ့မယ္လုိ႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး တပတ္ေလာက္ၾကာတဲ့ညတညေပါ့။ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းၿပီး ဘူတာ႐ံုလမ္းအတိုင္း အိမ္ျပန္လာတယ္။ ေရႊလိပ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နားလည္းေရာက္ေရာ စိုးညြန္႔ဆိုတ့င ဲ မူးက က်ေနာ္ကားထဲ သူ႔ဖိနပ္ကို ေျခနဲ႔ ေလွ်ာတုိက္ခၽြတ္ၿပီး ကန္သြင္းလိုက္ပါေရာဗ်ာ။ က်ေနာ့္ ဆလြန္းကား ေဘးဘက္ တံခါးကို ဖြင့္ထားမိေတာ့ ဖိနပ္က ကားထဲ တုိက္႐ုိက္ဝင္လာတယ္။ ေနာက္ သူက က်ေနာ္ ကားေရွ႕ကေန ပိတ္ရပ္ၿပီး တားတယ္။ ဒါတင္ဘယ္က မလဲဗ်ာ။ ေဟ့ေကာင္ ငါ႔ဖိနပ္ျပန္ေကာက္ေပးစမ္းတဲ့။ က်ေနာ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ဆင္းလိုက္ၿပီး၊ စိုးညြန္႔ရာ ငါပါ၊ သက္ခိုင္ပါ၊ ငါမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလားလုိ႔ ေမးလိုက္တယ္ဗ်။ ပိုဆုိးတယ္ဗ်ာ၊ မင္းမွန္း သိလို႔ တမင္လုပ္တာကြ တဲ့။ စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားတာေတာ့အမွန္ပဲဗ်။ က်ေနာ္က လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ေနမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ သည္းခံမယ္လို႔ ေတြးၿပီး စိုးညြန္႔ရာ၊ ေသာက္ၿပီးရင္လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါေတာ့လားကြာ လို႔ ေျပာလည္းေျပာ၊ ကားထဲက ဖိနပ္ကိုလည္း ျပန္ေကာက္ေပးလုိက္တယ္ဗ်ာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တ့အ ဲ ထိ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲေတာ့ တႏံု႔ႏံု႔ျဖစ္သြားတာလည္းအမွန္ပဲ။ စုိးညြန္႕ဆိုတာ လူမိုက္စာရင္း ဝင္တာ မွ မဟုတ္တာ။ က်ေနာ့္ ေယာကၡမအိမ္မွာေတာင္ ကပ္စားသြားေသးတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ သည္းခံနိဗၺာန္ေရာက္ လို႔ပဲ သေဘာပိုက္ၿပီး ေနလုိက္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ .... ဒါေပမဲ့ .... ဗ်ာ၊ ဇာတ္လမ္းက မၿပီးေရးခ် မၿပီးဗ်ာ။ ေနာက္တပတ္ေလာက္ ၾကာျပန္ေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီေနရာကို ကားျဖတ္ေမာင္းမိျပန္ေရာ။ လမ္းမွာဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔လည္း ယခင္နည္းအတိုင္း

ဆုေတာင္းလာတာပါပဲ။ ပံုတူဝင္လာျပန္ပါေလေရာ။

ဘယ္ခ်ိန္က ဒါေပမဲ့

ေစာင့္ေနတယ္

အေျခအေနက

မသိပါဘူးဗ်ာ။

မတူေတာ့ပါဘူး။

စိုးညြႊန္႔ဖိနပ္က

က်ေနာ္

အဲဒီညက

ေသာက္လာပါတယ္။ စိုးညြန္႔ရဲ႕ ေဟ့ေကာင္ သက္ခိုင္ ငါ့ဖိနပ္ ျပန္ေကာက္ေပးအံုး ဆိုတ့အ ဲ သံလည္း ၾကားေရာ က်ေနာ္႔ စိတ္ကို က်ေနာ္ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကားထဲက ခ်က္ခ်င္းဆင္းလုိက္ၿပီး စိုးညြန္႔ ရင္ဘတ္ကို ကိုင္ၿပီး ေဘးက အုတ္ခဲပံုေပၚက အုတ္ခဲတလံုး ဆြဲယူၿပီး ေဘးတိုက္ ႐ိုက္ခ်လုိက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ေရာ့ကြာ၊ ဒါ မင္းဖိနပ္လုိ႔။ စိုးညြန္႔နားထင္ပင ြ ့္ၿပီး ေသြးေတြ စီးက်လာေရာ။ ေနာက္ က်ေနာ္ အားမရတာနဲ႔ အုတ္ခဲပံုေပၚ သူ႔ေခါင္းကိုတင္လိုက္ၿပီး လက္ထဲက အုတ္ခဲန႔ထ ဲ ုေခ်မယ္ လုပ္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိတ့ဲ က်ေနာ္႔ညီ သက္ပိုင္က ကိုႀကီးေတာ္ေတာ့၊ ေသသြားလိမ့္မယ္ ဆိုမွ ရပ္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့က်ေနာ္ ညာဥ္ မေကာင္းဘူးဗ်။ တခုခု လုပ္မိရင္ ဆက္တိုးတတ္တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာႀကီး ေလးနာရီေလာက္ ေရႊလိပ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ဓားေျမႇာင္၊ ဓားရွည္ အျပည့္အစံုပါတဲ့၊ တပည့္ေက်ာ္ ေတြန႔သ ဲ ြားၿပီး၊ ပိုင္ရွင္ဦးၾကည္ကို သြားရမ္းေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဆိုင္မွာ က်ေနာ္႔ကို ေစာ္ကားမယ့္ေကာင္ေတြ ေမြးထားတာ ဘာသေဘာလဲ ... ဆုိၿပီး တဆိုင္လံုး ႐ုိက္ခြဲဖုိ႔ လုပ္ေသးတယ္။ ဦးၾကည္ေတာင္းပန္ပံုက သနားစရာ ေကာင္းလြန္းလို႔ က်ေနာ္႔တပည့္ေတြက က်ေနာ့္ကို ျပန္ဆြဲေနတာနဲ႔ ျပန္ေလွ်ာ့လုိက္ရတယ္။ ေအာ္ ... ေလာကႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါလားဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဇနီးလုပ္သူက ... ရွင္ျပန္လာၿပီလားလုိ႔ စိုးညြန္႔တို႔အေမေတြလာလာ ေမးေနတယ္ တဲ့။ ရမ္ပုလင္းႏွစ္လံုးေတာင္ ထားသြားေသးတယ္၊ သူ႔သားကိစၥ ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔ဆုိလားပဲတ့။ဲ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ပါေတာ့ကြာလုိ႔၊ ေတာင္းပန္ရမွာက အရင္တပတ္က။ ၿပီးခဲ့တ့ည ဲ က သူကံေကာင္းတာ၊ အခုမွေတာ့ေတာင္းပန္ေနလည္း အပိုပဲ။ ငါလည္း လက္တုန္႔ျပန္ၿပီးၿပီ လို႔။ သူ႔အေမ

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

138

လာရင္လည္း သူ႔သား ေရွ႕ဆက္မတိုးသေရြ႕ ငါေက်နပ္တယ္သာ ေျပာလုိက္ေတာ့။ ငါ ဒီေကာင္ေတြ မ်က္ႏွာျမင္ရင္ ထပ္႐ႈပ္ကုန္လိမ့္မယ္လို႔။ လာပို႔တ့အ ဲ ရက္လား၊ ေသာက္ပစ္လုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့က်ေနာ့္ရပ္ကြက္ထဲကေမာင္ေတြ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနေလာက္ပါၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္က ႐ိုး႐ိုးရမ္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ရမ္းရင္းဉာဏ္မ်ား၊ ဉာဏ္မ်ားရင္း ရမ္း ဆိုတ့အ ဲ ထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ၾကံဳတုန္း က်ဳပ္ဉာဏ္မ်ားခဲ့ပံုေလး မွတ္မိေသးဗ်ာ။ က်ဳပ္

ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေလာက္

အရြယ္ေပါ့၊

က်ေနာ္တို႕အတန္းထဲက

အသက္အႀကီးဆံုး

ေက်ာင္းသား

ကိုသိန္းႏိုိင္ရဲ႕ ညီ၊ ဖားႀကီးဆုိတ့ေ ဲ မာင္ဟာ ထိုးတဲ့ ႀကိတ္တ့ေ ဲ နရာမွာ ေတာ္ေတာ္လက္ျမန္တယ္ဗ်။ ၁၂လမ္းထိ္ပ္က ဗလီေရွ႕ေရဘံုပုိင္မွာ ဒီေကာင္နဲ႕က်ေနာ္ စၿငိတယ္၊ ဒီေကာင့္သတင္း က်ေနာ္သိထားေတာ့ သူက စၿပီး ၾကမ္းမယ္ အလုပ္မွာ က်ေနာ္ အသာေလး အေလ်ာ့ေပးၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။ ဒီေကာင့္ကုိ ဘယ္လုိၿဖိဳရမလဲ၊ ဘယ္လက္နက္ သံုးရမလဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစားတယ္။ ေရဘံုပိုင္မွာ ရန္ျဖစ္တာေလာက္ဆုိေတာ့ ဓားသံုးေလာက္တ့ဲ ကိစၥလည္း မဟုတ္ ေသးဘူး။ ေနာက္တခုက အဲဒီအရြယ္က က်ေနာ္ ဓားမကိုင္ရဲေသးဘူး၊ ရဲဖမ္းမွာ ေၾကာက္လုိ႕။ ဒါနဲ႕ အၾကံတခု ရလာတယ္။ က်ေနာ္ ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုကုိ သြားၿပီး သံလမ္းေပၚက လိပ္သည္းေက်ာက္ ခပ္ခၽြန္ခၽြန္ လက္သီးဆုပ္အရြယ္ ေလးငါးလံုးေကာက္လာလုိက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အထက္ဆံုးအခၽြန္ပါတဲ့ ေက်ာက္ခဲကို သီးသန္႕ေရြးၿပီး အေဖ လည္ပင္းမွာပတ္တ့ဲ မာဖလာေထာင့္မွာ ထုပ္ၿပီး သားေရကြင္းနဲ႕ ခုိင္ေအာင္ ေသခ်ာပတ္တယ္။ ေနာက္ ေထာင့္မွာ ေက်ာက္ခဲထုပ္ထားတဲ့ မာဖလာကို လည္ပင္းမွာ စမ္းၿပီးပတ္ၾကည့္တယ္။ အုိေကတယ္ဗ်။ ဘယ္လိုမွ

မသိသာဘူး။

ေနာက္ေန႕မနက္လည္းေရာက္ေရာ

လမ္းထိပ္ထြက္သြားၿပီး

ဖားႀကီး

ထြက္အလာကို

ေစာင့္တယ္။ ဖားႀကီးလည္း ထြက္လာေရာ ... က်ေနာ္က စၿပီး ... ေဟ့ေကာင္၊ ဖားႀကီး စာရင္းရွင္းလုိက္ၾကရေအာင္ လုိ႕လည္း ခ်ဲလင့္လုပ္လုိက္ေရာ ဒီေကာင္က ... သူ႕အက်င့္အတုိင္း ဇြတ္ဝင္ထိုးဖို႕ တုိးလာတယ္ေလ။

ဘယ္ရမလဲဗ်ာ၊ က်ေနာ္က လည္ပင္းက မာဖလာကုိ ႐ုတ္တရက္ျဖဳတ္လုိက္ၿပီး ... ေက်ာက္ခဲမပါတဲ့ အဖ်ားကို က်ေနာ့္ လက္မွာ ကိုင္၊ ေက်ာက္ခဲထုပ္ပါတဲ့ဘက္ကို သူ႕ေခါင္းတည့္တည့္ခ်ိန္ၿပီး ဝွီးကနဲ ေဆာ္ထည့္လုိက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ျပင္းတဲ့ အရွိန္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း လူသတ္မွဳျဖစ္ဘို႕ ဇာတာမပါ၊ ဒီေကာင္လည္း ေသေန႕ မေစ့ဘူးထင္ပါ့။ ေက်ာက္ခဲထုပ္ဟာ

ဒီေကာင့္ေခါင္းနားကေန

ကပ္ၿပီး

ေခ်ာ္သြားတယ္၊

ဒီေကာင္

အလန္႕တၾကား

ငံု႕ေရွာင္ၿပီး

ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္၊ တခ်ဳိးတည္း လစ္ေတာ့တာပဲ။ အမယ္ ... ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ထဲမွာ မေန႕တုန္းက ဖားႀကီး က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္က်ေနတုန္း ျပံဳးျပံဳးလုပ္ေနခဲ့တ့ဲ ၁၂လမ္းသူ အေဒၚႀကီး တေယာက္က မၾကားတၾကားလုပ္ လုိက္ေသး တယ္။ “အညာသား ... ေတာ္ေတာ္ မုိက္႐ုိငး္ တယ္” တဲ့။ ..... ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ၊ မိုက္တယ္ဆုိတာ သိပ္ခက္လွတ့ဲ အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အဲ ... ဉာဏ္ပါဖုိ႕ေတာ့ လုိတယ္ေနာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

139

tcef; (33) - atmifppfonfrsm;okdYwrf;csif;

“ပံုစံ ...” “အားလံုးနားေထာင္မယ္၊ ေသခ်ာနားေထာင္မယ္။ ေျပာထားလ်က္န႔ဲ ေဖာက္လာရင္ အသားပါ နာမယ္။ ဒီေတာ့မွ အဆုိးမဆိုန႔။ဲ လံုးဝမလွဳပ္ပါနဲ႔၊ မၾကာခင္ ေထာင္ပိုင္ လာစစ္မယ္။ ဘာတင္ျပစရာရွိသလဲ ဆိုရင္၊ ဘာမွတင္ျပစရာ မရွိဘူးလို႔ ေျဖမယ္၊ တိုတိုေျဖမယ္။ မရွိပါဘူး ... လို႔ေျဖပါ ၊ ဘယ္လိုေျဖမလဲ ...” “မရွိပါဘူး” “ဟုတ္ၿပီ။ လွ်ာရွည္ၿပီး ရွိပါတယ္ေျပာလည္း ဘာမွလုပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္႐ႈပ္႐ံုပဲ။ စကား႐ႈပ္ ျပႆနာ ႐ႈပ္႐ံုပဲ၊ ေသခ်ာ မွာထားတယ္ေနာ္၊ မရိွပါဘူး ... လို႔ပဲေျဖမယ္။ စခန္းခြဲမွာ ရွိတ့ျဲ ပႆနာကို စခန္းခြဲမွာပဲ ရွင္းေပးမယ္။ ဟိုလူ ဒီလူ အားကိုးနဲ႔ အာေခ်ာင္ရင္ အလုပ္႐ႈပ္ေအာင္လုပ္ရင္ ကိုယ္႔သမုိင္း ကိုယ္ေရး။ ေျပာတာ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား” “ေပါက္ပါတယ္” “အဆင္မေျပတာ တင္ျပစရာရွိရင္ အခုတင္ျပႏုိင္တယ္။ တတ္ႏုိင္သမွ် ရွင္းေပးမယ္။ ကိုယ္လည္း အက်ဥ္းသားပဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ လုပ္ေပးႏုိင္တာ အကုန္လုပ္ေပးေနတယ္။ ေနာင္လည္း လုပ္ေပးမယ္။ ဘာတင္ျပစရာ ရွိလ”ဲ “မရွိပါဘူး” “မင္းေနာင္” “ရွိ ... ” “တပ္မွာမေနခ်င္လို႔ေျပးလာတဲ့ မင္းတို႔စစ္ေျပးအုပ္စုကို မင္းႏိုင္ေအာင္ထိန္းပါ။ လူလည္လုိလို လူတတ္လိုလို ထလုပ္ လို႔ ႐ႈပ္လာရင္ မင္းကိုပါ ဘုတ္ထဲ ေမာင္းခ်ၿပီးသားမွတ္” “ဟုတ္ ... ”

စခန္းအရာရွိမဟုတ္ပါ။ ရဲဘက္ တရာ့ငါးဆယ္ခန္႔ကို၊ ကိုသက္ခုိင္ မိန္႔ခြန္းေျခြေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္လ တႀကိမ္ခန္​္႔လုပ္ေသာ ေထာင္ပုိင္တန္းစီမွာ အလြန္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ျဖစ္သည္။ မနက္ခုႏွစ္နာရီခန္႔က ေထာင္ပိုင္ လာမည္ သိရခ်ိန္ကတည္းက ရဲဘက္အားလံုးကို တန္းစီခိုင္းထားရသည္။ ပင္မစခန္းမွာ စခန္းခြဲႏွင့္ ေလးမုိင္ခန္႔ေဝး၍ ေထာင္ပိုင္ စက္ေလွ ႏွင့္လာမည္ကုိ ရဲဘက္ တေယာက္ သစ္ပင္အျမင့္ေပၚတက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနရေသးသည္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) က်ေနာ့္

အျမင္ေျပာရလွ်င္

140 ေထာင္ပိုင္လာစစ္သည္ဆုိျခင္းမွာ

အက်ဥ္းသားရဲဘက္မ်ားအတြက္

ဘာအကိ်ဳးမွမရွိ။

အာဏာ လာျပၿပီး ဗိုလ္႐ႈခံ လာျခင္းသက္သက္။ တုတ္တုတ္မွ် မလွဳပ္ဝံ့ေသာ တန္းစီထားသည့္ ရဲဘက္မ်ားေရွ႕တြင္ ေထာင္မွဴး ေလးငါးေယာက္၊ အျခားအဆင္႔ ဆယ္ေယာက္ ျခံရံလ်က္ ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ ေမးခ်င္တာေမး၊ မရွိမ့ဲ ရွိမ့ဲ ခ်ေကြ်းသမွ် စားေသာက္ကာ ျပန္သြား႐ံုသက္သက္။ ဟန္ျပသေဘာ ဖိုႀကီးဝင္စစ္၊ စိုက္ခင္းတခ်ိဳ႕ ဝင္ၾကည့္တာ ေတြလည္း ရွိသည္။ အမွန္က အက်ဥ္းသားအတြက္ ၾကည့္ျခင္းမဟုတ္။ စခန္းတာဝန္ခံ ဖန္ထားသည့္ ခြင္ကို လာစစ္ ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ခြင္သိပ္က်ေနတာမ်ဳိးေတြ႔လွ်င္ ေထာင္ပိုင္ခြဲတမ္းအျဖစ္ ျပန္အန္ထြက္လာေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ၾကပ္တတ္ေသးသည္။

ကိုးနာရီလာမည့္ ေထာင္ပိုင္က တခါတရံ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ဳိးမွာ မနက္စာ ငတ္ကိန္း။ တခ်ိဳ႕ရဲဘက္တေယာက္တေလက တင္ျပစရာရွိသည္ ဆိုလို႔ကေတာ့ အကုန္ဇယား႐ႈပ္ကုန္တတ္သည္။ ပင္မစခန္းျပန္ပို႔၊ ဝင္ထားၿပီးသား လိုင္းေတြေပ်ာက္၊ က်န္ရဲဘက္ေတြပါ စည္းကမ္းေတြ က်ပ္ကုန္တတ္သည္။ အထူး သျဖင့္ စစ္ေျပးအမ်ားစုက ထိုအက်င့္ရွိသည္။ လူတရာေက်ာ္ရွိသည့္စခန္းမွာ စစ္ေျပးအေရအတြက္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔

ေထာင္ပုိင္တန္းစီမွာ

ျပႆနာမ႐ႈပ္ရေအာင္

ကိုသက္ခုိင္

ဝင္ၿပီး

ထိန္းေနျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုေန႔

ေထာင္ပိုင္တန္းစီမွာ နံနက္ဆယ့္တစ္နာရီခန္႔တြင္ ၿပီးဆံုးသြားသည္။ ကိုသက္ခုိင္က စခန္းတာဝန္ခံကို တင္ျပ၍ ရဲဘက္ အားလံုးကို တေနကုန္ အနားေပးသည္။ က်ေနာ္က ... “ကိုသက္ခိုင္ .. ခင္ဗ်ား အသံၾသဇာက ဘာမွေျပာစရာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား ေျပာပံုက ေထာင္သားရဲဘက္ေတြကို ေျပာတဲ့ ဒီဇုိင္း မေပါက္ဘဲ ေရွ႕တန္းမွာ စစ္သားေတြကို အမိန္႔ေပးတဲ့ စစ္ဗုိလ္ ပံုစံေပါက္ေနတယ္ ဗ်” ဟု ဆိုလိုက္ရာ၊ကိုသက္ခိုင္က ... “ေတာ္ပါဗ်ာ၊ ဒီေခတ္စစ္ဗိုလ္ေတာ့ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔” ဟု ေျဖလုိက္သျဖင္႔စကားဆက္မိသြားၾကသည္။ “ဟ ... ဘာလို႔မျဖစ္ခ်င္ရတာတုန္းဗ်ာ” “က်ေနာ္တို႕ေခတ္က စစ္ဗို္လ္နဲ႕ အခုေခတ္ စစ္ဗိုလ္ မတူေတာ့လို႕ဗ်။ မတူ႐ံုတင္မကဘူး၊ ဂုဏ္သိကၡာခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ကြာသြားၿပီေလ။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က စစ္ဗိုလ္မေျပာနဲ႔၊ သာမန္စစ္သားေတာင္ ရပ္ကြက္ထဲကို ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဝင္လာရင္

ေတာ္ေတာ္လူခ်စ္လူခင္ေပါတာဗ်၊

စစ္သားမေျပာနဲ႕၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအဆင့္ေတာင္

ေျပာျပရရင္ လူအမ်ား

အရွည္ႀကီးျဖစ္ေနမယ္။ မေလးစားေတာ့ဘူး

တုိတုိေျပာရရင္

ဆိုတာကေတာ့

ဒီေခတ္မွာ

အေသအခ်ာပဲ။

ဒီေနရာမွာ တခု သတိေပးခ်င္တာက အေၾကာက္တရားကို ရင္ထဲအသည္းထဲက ေလးစားမွဳနဲ႕ ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္တတ္ ဖို႕ေတာ့လိုတယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အမ်ဳိးေတြ၊ တပည့္ေတြထဲမွာ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြ ရွိဖူးပါတယ္။ အရင္န႔အ ဲ ခု မတူေတာ့ဘူး ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား စကားစလာတာနဲ႔ က်ေနာ္႔ေခါင္းထဲကို စစ္သားေတြ ဝင္လာျပန္ၿပီ ဗ်။”

က်ေနာ္အမွတ္ရဆံုး စစ္သားက က်ေနာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း တင္ေရႊဗ်။ ဟုတ္တယ္၊ သူက စစ္သားမွ တကယ့္ ႐ိုး႐ိုး စစ္သား၊ မထင္မရွား စစ္သား၊ က်ေနာ္ အထင္ႀကီးတဲ့စစ္သား ဆုိပါေတာ့။ တင္ေရႊြက အတန္းခ်င္းသာတူတာ၊ က်ေနာ္႔ထက္ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးမယ္။ က်ေနာ့္ ေခါင္းရင္းအိမ္က ဦး ေအးေမာင္ရဲ႕ သားဗ်။ ငယ္ငယ္က သူ႔ကို က်ေနာ္ အားကိုးတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔အုပ္စုထဲမွာ သူ သတၱိ အေကာင္းဆံုး။ ေသခ်ာမွတ္မိေနတဲ့ တေန႔ပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ ရွစ္ႏွစ္သားေလာက္ ရွိမယ္ဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးဘဝက ေခ်ာင္းဝ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ ကင္းဗိုလ္ ေဘာလံုးပစ္တန္း ကစားၾကတယ္။ ကင္းဗိုလ္ ဆုိတာဗ်ာ၊ တင္းနစ္႐ုိက္တ့ဲ ေဘာလုံုးနဲ႔ ပစ္တန္းကစားတာ၊ ထိတ့လ ဲ ူက က်န္တ့လ ဲ ူေတြကို လိုက္ပစ္ရတာ။ ေအးေလ၊ အခုနာမည္ႀကီးေနတဲ့

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

141

ေက်ာ္ဟိန္းတို႔၊ ေဒြးတုိ႔ ကိုးကြယ္တ့ဲ ေခ်ာင္းဝဆရာေတာ္ရဲ႕ေက်ာင္းေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာေတာ္ဟာ လူေသ ထည့္တ့ဲ ေခါင္းထဲမွာ ဝင္ၿပီးက်င့္တယ္၊ ဘာညာေတာ့က်ေနာ္ ၾကားဖူးတယ္။ အခုလို စည္စည္ကားကား မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ။ ကြင္းလယ္ေခါင္ ထီးထီးႀကီးမွာ ေျခတံရွည္ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေဟာင္းႀကီးပါ။ အဝင္ဝရဲ႕ ဘယ္ဘက္ မလွမ္းမကမ္း မွာ ရင္ဆို႔ေလာက္ အုတ္တံတုိင္း ကာထားတဲ့ ေပႏွစ္ရာ ပတ္လည္ ပရဝုဏ္ တခုရွိတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔တိုင္း နီးပါး ကင္းဗိုလ္ ကစားၾကတာ။ အုတ္နံရံ ကာထားေတာ့ ေဘာလံုးက အျပင္ထြက္ မသြားဘူးေပါ့။

အဲဒီေန႔က ဒီေရတက္တ့ေ ဲ န႔ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က လွဳိင္ျမစ္န႔သ ဲ ိပ္မေဝးေတာ့ ဒီေရအတက္အက် ရွိတယ္ ေလ။ ေအးဗ်ာ ... ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ လုိက္ေနတဲ့ေကာင္ ပစ္လုိက္တ့ေ ဲ ဘာလံုးဟာ အရွိန္လြန္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေခ်ာင္းက်ယ္ႀကီးထဲကို ေရာက္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ အတူတူ ကစားေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ခ်ာတိတ္ ခုနစ္ေယာက္လံုး ေရစီးထဲမွာ တေရြ႕ေရြ႕ေမ်ာပါသြားတဲ့ ေဘာလံုးေလးကို ဆံုးပါၿပီလုိ႔ ေငးၾကည့္ေနတာေပါ႔ဗ်။ ေခ်ာင္းက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တာဗ်။ ေရစီးတဲ့အရွိန္လည္း ရွိေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔အရြယ္ေတြန႔ဲ ေငး႐ံုကလဲြလုိ႔ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။

တင္ေရႊဗ်ာ၊

ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔

အဲဒီေခ်ာင္းက်ယ္ႀကီးထဲကုိ

ဝုန္းကနဲ

ဒိုင္ဗင္ထုိးခ်လိုက္ၿပီး

ေဘာလံုးကို မရအရ လိုက္ဆယ္ေတာ့တာပဲ ဗ်ာ။ ထင္သေလာက္ေတာ့မလြယ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ တင္ေရႊဟာ ေရစီးထဲမွာ ေမ်ာေနတဲ့ ေဘာလံုးကို မီဖုိ႔ နာရီဝက္နီးပါး ေလာက္ကို ကူးၿပီးလိုက္ဆယ္ရတာ။ က်ေနာ္တို႔က ကုန္းေပၚကေန ရင္တထိတ္ထိတ္န႔ဲ ၾကည့္ေန႐ံုပဲ တတ္ႏုိင္တာေပါ့။ ဇြဲနပဲႀကီးလွတ့ဲ တင္ေရႊဟာ ေဘာလံုးကိုမီေအာင္ ရေအာင္ လုိက္ဆယ္ႏုိင္ခ့ပ ဲ ါတယ္။ ဆယ္ရၿပီးလုိ႔ ျပန္ကစားၾက ေတာ့လည္း သူက သူလုိက္ဆယ္ခ့တ ဲ ့ဲ ကိစၥကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ခံစားပံုမရဘူး။ တျခားကေလးေတြေတာ့ မသိဘူး ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ အဲဒီေန႔က တင္ေရြႊ႔မ်က္ႏွာကို ခုထိ ေမ့မရဘူး။ ဒါတြင္ဘယ္က မလဲ။ တင္ေရႊဟာ သူ႔ေရွ႕မွာ က်ေနာ့္ကို အႏုိင္က်င့္တ့ဲ တံုးႀကီးတုိ႔၊ သန္းဝင္းတုိ႔ကိုလည္း မင္းတို႔ သက္ခိုင္န႔မ ဲ ခ်နဲ႔၊ ငါနဲ႔ တေယာက္ခ်င္းရွင္းရေအာင္ ဆုိၿပီး ခ်ဲလင္႔လုပ္တာ ခဏ ခဏ ဗ်။ က်ေနာ္တေယာက္တည္းတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုထဲက တျခားေကာင္ေတြ အႏုိင္က်င့္ခံလာရရင္လည္း သိတ့အ ဲ ခ်ိန္ လုိက္လိုက္ ရွင္း တတ္ တယ္ဗ်။ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ သူတပ္ထဲကို ဝင္သြားတယ္။ သူ႔စစ္တပ္အေတြ႔အၾကံဳေတြကိုလည္း က်ေနာ္မသိဘူး။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔လမ္းထဲက မတင္ရီန႔ဲ စာခ်င္းအဆက္အသြယ္ ရွိသလုိလုိေတာ့ ၾကားလုိက္တယ္။ မၾကာလွပါဘူး၊ သူတုိက္ပြဲမွာက်သြားတယ္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကပဲ စိတ္စြဲလြန္းလို႔လားေတာ့မသိဘူး၊ တင္ေရႊဟာ က်ေနာ္ အထင္ႀကီး ေလးစားတဲ့ စစ္သားပဲ။

ေနာက္ က်ေနာ့္အကိုဝမ္းကြဲ တပ္ၾကပ္မ်ဳိးၾကည္။ သူက ပုသိမ္ ခလရ(၂၇) မွာ တာဝန္ထမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ ပန္သပြတ္ စခန္းဆိုလား။ အဲဒီတုန္းက ေထာ္ပုိင္စစ္ဆင္ေရးဗ်။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဘယ္သူေတြန႔တ ဲ ုိက္ၾကတယ္၊ ဘာညာ အေသးစိတ္က်ေနာ္မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုမ်ဳိးၾကည္ ခြင့္န႔ျဲ ပန္လာလို႔ သူ႔တပ္ထဲက အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း ပါးစပ္ေဟာင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ေနတတ္တယ္။ ဘာတဲ့၊ တိုက္ပြဲမွာ အေသခံဖုိ႔ လူေရြးရင္ ... အညာသားေတြခ်ည္း အရင္ထြက္ၾကတာပဲတို႔၊ လွံစြပ္ထုိးတုိက္ပြဲမွာ သူပါခဲ့တာတုိ႔ ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာရယ္ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ စြန္႔စြန္႔စားစား အလုပ္ေတြကို က်ေနာ္ ဝါသနာပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း က်ေနာ္အားက်တယ္။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ေမြးသကၠရာဇ္က ရမ္းသန္းမွန္းသန္း ေမြးသကၠရာဇ္ဆိုေတာ့ အသက္က တလေလာက္ စြန္းၿပီး၊ ဗိုလ္ဇာတ္လမ္း ဝင္တိုးလို႔မရခဲ့ဘူး။ ႐ုိး႐ုိးတပ္သားအျဖစ္န႔ဲ ဝင္ဖုိ႔ေလာက္အထိေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မသန္ဘူးလို႔ ဝန္ခံပါရေစ။ က်ေနာ္႔ဉာဏ္ရည္န႔ဲ တျခားေနရာေတြမွာလည္း တြင္က်ယ္ႏုိင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနခဲ့တာလည္း ပါေပ မေပါ႔ဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

142

ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ စီးပြားေရးေလာကထဲကိုေရာက္ေတာ့ ေတြ႔လုိက္တ့စ ဲ စ္သားေတြ ဗ်ာ။ ဧရာမ စစ္သားေတြ ဆိုပါေတာ့။ ရာထူးအဆင့္ေတြကလည္း ႀကီးပါ႔ဗ်ာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေလာက္ အဆင့္အထိကုိ က်ေနာ္ ဆက္ဆံခ့ဖ ဲ ူးပါတယ္။ မေမ့ႏုိင္တ့ဲ တေယာက္ကေတာ့ တပ္မ(၂၂) တပ္မမွဴးလုပ္ခ့တ ဲ ့ဲ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္လွ ပဲ။ ဒါေပါ႔ဗ်ာ၊ အေရးအခင္း ကာလမွာ သိပ္လက္သံေျပာင္ခတ ့ဲ ယ္ဆိုတ့ဲ ေမာင္ေပါ့။ ေနာက္ပုိင္း ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ဘာေတြျဖစ္၊ ဒုတိယ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုလား ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ ဂ်ပန္န႔ဖ ဲ က္စပ္လုပ္တ့ဲ ၿမိဳင္ကေလး အမွတ္(၂) ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု ကိစၥအပါအဝင္ လာဘ္စားမွဳမ်ဳိးစံုန႔ဲ ျပဳတ္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့။ ၈၈ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အဖြ႔ေ ဲ တြလည္း ေတာထဲေရာက္၊ က်ေနာ္တေယာက္ပဲ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ က်န္ေန၊ ႀကီးပြား ခ်င္တ့ဲ စိတ္ကလည္း ရွိေနျပန္ ဆိုေတာ့ စီးပြားေရးဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အေရးအခင္းၿပီးတဲ့အခိ်န္ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ ျမန္ျပည္တခြင္ဆိုၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ စလုပ္တ့အ ဲ ခ်ိန္ေပါ့။ မွတ္မိသေလာက္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာေလာက္မွာ ထင္ပါရဲ႕။ အုတ္က်င္းအလြန္ ဘုရင့္ေနာင္ လမ္းမႀကီးရဲ႕ေဘးမွာ ဘုရင္ေနာင္ေစ်းသစ္ႀကီးဆုိၿပီး ေဆာက္ဖုိ႔ျပင္ၾကတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ လမ္းမႀကီးကလည္း ေဖာက္ လက္စ တန္းလန္းပါပဲ။ က်ေနာ္႔ကုမၸဏီနာမည္န႔ဲ ေစ်းၿပိဳင္တင္ဒါ တင္လိုက္တာ ေစ်းဆိုင္တန္း အေဆာင္ႏွစ္လံုး ေဆာက္ခြင့္ ရတယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းအတြက္ ကန္ထ႐ုိက္ေတြအားလံုးကို ပထမဆံုး အစည္းအေဝးေခၚတဲ့ေန႔ေပါ့။ စီမံကိန္း လုပ္မယ့္ေနရာကို ယာယီဝင္းႀကီးခတ္ၿပီး ယာယီ႐ံုးခန္းမွာ ေခၚတဲ့အစည္းအေဝးေပါ့။ ရန္ကုန္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီက ဌာနမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးပန္းေအာင္တုိ႔၊ ရန္ကုန္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္က အရာရွိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ အစည္းအေဝး စတာနဲ႔ တပ္မမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္လွက မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီး ေျခြေတာ့တာပဲဗ်ာ။ သူ႔မန ိ ္႔ခြန္းထဲမွာ ခဏခဏ ပါေနတာက “က်ေနာ္တို႔စစ္သား ဆိုတာ မလုပ္တတ္တာ မရွိဘူး” ဆုိတာပဲ။ သူ႔မိန္႔ခြန္းကို က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပမယ္။ အဲဒီမိန္႔ခြန္းလည္း ၿပီးေရာ က်ေနာ္န႔ထ ဲ ိပ္တုိက္ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေျပာသားပဲ၊ က်ေနာ္က လုပ္လုိက္ ရင္ ပြဆ ဲ ူတာခ်ည္းပဲလုိ႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

143

tcef; (34) - oufcdkifESifh ol\ppfAdkvfrsm;

သူ႔မိန္႔ခြန္းက နည္းနည္းေတာ့ ဟိန္းသံေဟာက္သံပါ ေနသလိုပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရရင္ ... “အခုစီမံကိန္း လုပ္မယ့္ေနရာဟာ လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က ေသနတ္ပစ္ကြင္း စက္ပစ္ကြင္းအျဖစ္ အသံုးျပဳ ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာျဖစ္တာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္က ပိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္၊ ဒီစီမံကိန္းကို သံုးလနဲ႔အၿပီး တည္ေဆာက္ရမယ္။ က်ေနာ္တို႔စစ္သားဆုိတာ ဘာမဆိုလုပ္တတ္တယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုး နားလည္ထား။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မလုိခ်င္ဘူး၊ လုိတာအကုန္ေပးမယ္။ အဲ ... စာခ်ဳပ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ဘက္က ပံပုိးမယ္ ေျပာထားတာေတြ အားလံုးေပးမယ္။ တရက္မွ စြန္းတာ မလိုခ်င္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ပံုစံအေခ်ာ ထြက္မလာခင္မွာ ပုဇြန္ေတာင္က ေစ်းသစ္ပံုစံကုိ ၾကည့္ၿပီး ေဆာက္ၾက။ အဲဒီလို ေဆာက္ထားတာနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ပံုစံ တေပ ပိုေနရင္ တေပဘုိး ထပ္ေပးမယ္။ တေပေလ်ာ့ေနရင္ တေပဘိုး ျပန္ႏွဳတ္မယ္။ တင္ျပစရာ ရွိတာ တင္ျပပါ” တဲ့။ အစည္းအေဝးတက္ေနတဲ့သူ အားလံုးဟာ ဘာသံမွ ထြက္မလာၾကဘူးဗ်ာ။ တပ္မ (၂၂) တပ္မမွဴး ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ မဲမဲျမင္ စြတ္ပစ္ခ႔ဲတာေၾကာင့္လား၊ နားမလည္လို႔ပဲလားမသိဘူးဗ်ာ။ အေဆာက္အဦးေပါင္းမ်ားစြာေဆာက္မယ့္စီမံကိန္း ႀကီးတခုမွာ ပံုစံထြက္မလာေသးဘဲ ေလာေလာဆယ္ မွန္းၿပီး ေဆာက္ထားၾက၊ ေနာက္မွ လိုတုိးပိုေလ်ာ့ လုပ္ၿပီး ေငြေခ်မယ္ ဆုိတ့ဲ မိန္႔ခြန္းကို ဘယ္သူမွ ခံမတြန္းၾကပါဘူး။ က်ေနာ္ သိပ္သတၱိေကာင္းတဲ့လူစားေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ သိပ္မေတာ္မတည့္တာႀကီးကို ၿငိမ္နားေထာင္ဖုိ႔က ပို သတၱိနည္းတယ္လို႔သာ ေျပာပါရေစေတာ့။ က်ေနာ္မတ္တတ္ရပ္လုိက္ၿပီး ... တပ္မမွဴးႀကီးခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ စကား နည္းနည္း ေျပာပါရေစလို႔ ထေျပာလုိက္ပါတယ္။ သူက နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားပံုရတယ္။ ေနာက္မွ သူက ခင္ဗ်ား နာမည္ ေျပာပါတဲ့။ သက္ခုိင္ပါ လည္း ဆုိေရာ ... ေဟ့ေကာင္ ကံခၽြန္(အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္မွဴးကံခၽြန္ဟာ သူ႔ ကိုယ္ေရးအရာရွိပါ)၊ အဲဒီလူနာမည္ သက္ခုိင္တ့၊ဲ ေသခ်ာ မွတ္ထားစမ္းကြာ ဆုိၿပီး၊ “ ကဲ ... ဘာေျပာခ်င္သလဲ၊ ေျပာပါ” တဲ့။ တက္ေရာက္လာတဲ့ မင္းပရိသတ္ကေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္လုိ ေခ်ာက္က်ေတာ့မယ္ ဆိုတာ အပ္က်သံေတာင္ မၾကား ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္ၿပီး နားစြင့္ေနၾကေတာ့တာပဲဗ်။ တပ္မမွဴးႀကီးခင္ဗ်ား၊ ေစာေစာက တပ္မမွဴးႀကီး ေျပာတဲ့ထဲမွာ အေဆာက္အဦး ပံုစံ မက်ခင္ ပုဇြန္ေတာင္ ေစ်းပံုစံကို ၾကည့္ၿပီး ေဆာက္ထား၊ တေပပုိရင္ တေပဘုိး တိုးေပးမယ္၊ တေပေလ်ာ့ရင္ တေပဘုိး ေလ်ာ့ေပးမယ္ ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ တေပပိုေနရင္ တေပလုိေနရင္ ... ေဆာက္ထားၿပီးတဲ့ အေဆာက္အဦး တန္ဘုိးရယ္၊ ဖ်က္ခရယ္၊ ေနာက္ အသစ္ေဆာက္မယ့္ အေဆာက္အဦး တန္ဘုိးရယ္၊ အဲဒါ အားလံုးကို ျပန္ေပးမွရမွာပါ။ ဒီေတာ့ စီမံကန ိ ္း မစခင္ အေဆာက္အဦးရဲ႕ပံုစံကို အတည္ျပဳေပးဖုိ႔ လိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ... လို႔ စြတ္တင္လုိက္ပါေလေရာဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

144

ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္လွ ဟာ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္စြတ္ေျပာခ်လုိက္တာကို ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားပံုပဲဗ်ာ။ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ ခံမတြန္းေလာက္ဘူးလုိ႔ တြက္ထားပံုရေတာ့ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရွင္းရမယ္ဆုိတာ ျပင္ဆင္ထားပံုမရဘူး။ အမယ္ ... ဒါေပမဲ့ သူလည္း ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ဗ်။ အသံထြက္လာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ ... ေမာင္ေမာင္ျမင္႔၊ ထစမ္းကြာ” တဲ့။ သူ ေျပာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးေမာင္ေမာင္ျမင့္ကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ သူဟာဘီအီး ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ ဗိုလ္ႀကီး ပါ။ အေရးအခင္းအၿပီး ဝန္ထမ္းတိုင္းေျဖရတဲ့ ၃၄ ခ်က္လား၊ ၃၆ ခ်က္လား မမွတ္မိတ့ဲ ေမးခြန္းေတြ ေျဖရာက အနားယူလုိက္ရတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မီတီ၊ အေဆာက္အဦ ဌာနကအရာရွိပါ။ “ေမာင္ေမာင္ျမင့္၊ သူေျပာေနတာ ဟုတ္သလား” တဲ့။ ေအးဗ်ာ၊ ပရိသတ္က ပိုၿပီးၿငိမ္က်သြားတယ္။ ဗုိလ္ႀကီး ေမာင္ေမာင္ျမင့္ဟာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထရပ္လုိက္ပါတယ္။ အားနာျခင္း၊ ေၾကာက္ရံျြ ခင္းကင္းတဲ့ ပံုစံန႔ပ ဲ ါပဲဗ်ာ။ “တပ္မမွဴးႀကီး ခင္ဗ်ား ... သူတင္ျပတာ အမွန္ပါ” တဲ့၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္လွဟာ က်ေနာ္ဘက္ကေန ျမားဦးကို ဗိုလ္မွဴးႀကီး ပန္းေအာင္ဘက္ကို လွည့လ ္ ုိက္ပါေတာ့တယ္။ “ကဲ၊ အဘပန္း ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္က စီမံကိန္း မစခင္ ဆြဲရမယ့္ပံုစံကို ဘာလို႔ အခ်ိန္မီ မတင္ႏိုင္တာလဲ။ ဒီေတာ့ ခ်က္ခ်င္းစီမံကိန္း စႏုိင္ေအာင္ ပံုစံကို ခ်က္ခ်င္းတင္ျပ ဆြထ ဲ ုတ္ေပးပါ” တဲ့။ ဘယ္လုိလုပ္ ေနရာရလာတယ္ေတာ့ က်ေနာ္မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ အဘပန္း လုိ႔ေခၚၾကတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ပန္းေအာင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ အသက္ႀကီးေနပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္စိတ္ထင္ သူဟာ ေျခာက္ဆယ့္ငါး ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ေနာက္ အေရးအခင္းကာလမွာ စစ္တပ္က ပစ္လို႔ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေလာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အဘပန္း တာဝန္ယူၿပီး ၾကံေတာမီးသျဂိဳဟ္စက္မွာ လက္စေဖ်ာက္ခ့တ ဲ ယ္လို႔ အသံေတြလည္း ထြက္ခ့ေ ဲ သးတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ က်ေနာ္န႔ဲ အလုပ္အတူ လုပ္ေနတုန္းကေတာ့ ကြမ္းတျမံဳ႕ျမံဳ႕နဲ႔ ခပ္ေအးေအး၊ သေဘာေကာင္းေကာင္း စစ္သားအိုႀကီး ဒီဇိုင္းပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့

တပ္မမွဴးႀကီးဟာ

က်ေနာ့္ဘက္ကို

ျပန္လွည့္ၿပီး

...

ကိုသက္ခိုင္၊

ခင္ဗ်ား

တင္ျပသလုိ

ဒီအေဆာက္အဦးရဲ႕ပံုစံကို စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီက အျမန္ထုတ္ေပးပါလိမ္႔မယ္။ စာခ်ဳပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ က်ေနာ္ တုိ႔ဘက္က ပံ့ပိုးေပးမယ့္ ဘိလပ္ေျမေတြ၊ သံေခ်ာင္းေတြကို ရေအာင္လည္း က်ေနာ္ တာဝန္ယူပါတယ္တ့။ဲ ဒါေပမဲ့ ရက္ေပါင္းကိုးဆယ္အတြင္း မၿပီးလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ က်ေနာ္တို႔မညႇာဘူးတဲ့။ တုိတိုေျပာၾကပါစို႔ဗ်ာ၊

အဲဒီ

စီမံကိန္း

ပြဲဦးထြက္မွာပဲ

က်ေနာ္က

လူသိမ်ားသြားေရာ

ဆုိပါေတာ့။

ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊

သူန႔က ဲ ်ေနာ္က ဇာတ္လမ္း မၿပီးဘူးဗ်။ စီမံကိန္း စလုိ႔ တလမျပည့္ေသးဘူး၊ စီမံကိန္း႐ံုးေရွ႕မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္က ဘိလပ္ေျမ၊ သံေခ်ာင္းကိစၥ မေမးပါႏွင့္ ဆုိၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေထာင္ၿပီး ေၾကညာျပန္ပါေလေရာ။ ဘာေတြလဲဗ်ာ၊ ေျပာတာတမ်ဳိး လုပ္တာတမ်ဳိးခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့ ကိုေရႊကန္ထ႐ုိက္ေတြက တပ္မမွဴးဆီ သြားတင္ျပဖို႕ လူမိုက္ေရြး ေတာ့ က်ေနာ္ပါျပန္ေရာ။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္လွန႔ဲ တပတ္စဥ္ ထဲ ဆင္းတဲ့ လွဳိင္စစ္မွဳထမ္းေဟာင္း ဥကၠဌ ဗိုလ္မွဴးတင္ျမင့္ပါ အေဖာ္ပါလာတယ္။ ေရွ႕တန္းစခန္းတခုလို တပ္စြဲေနတဲ့ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ထဲက ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာ အေဆာက္အဦး ကိုေရာက္သာြ း ျပန္ေရာ။

ဗိုလ္မွဴးကံခၽြန္က က်ေနာ့္ကို ေကာင္းေကာင္း မ်က္မွန္းတန္းမိေနၿပီဗ်။ တပ္မမွဴးနဲ႔ေတြ႔၊ သူေျပာထားတဲ့ကတိကို ျပန္ေထာက္ျပ၊ လြယ္လြယ္န႔ဲ ၿပီးခဲ႔ျပန္ပါေရာ။ ၿပီးခဲ့တယ္ဆုိတာ အဲဒီ စီမံကိန္းအတြက္ လိုတ့ဘ ဲ ိလပ္ေျမ အားလံုးကို ရန္ကုန္စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မီတီက ေလွာင္ထားတဲ့ ဒညင္းကုန္း

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

145

ဂိုေဒါင္ထဲက ရွိသမွ် “ဘိလပ္ေျမ အားလံုး ထုတ္ေပးေစ” လုိ႔ စာထုတ္ေပးလိုက္တာ။ ေနာက္က ကန္ထ႐ုိက္အုပ္စု ကေတာ့ ဝမ္းစမိုးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္မၾကာခင္ စီမံကိန္းထဲကို ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးကုိေလး ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး သက္ခုိင္၊ မင္းက ထစ္ကနဲရွိ တပ္မမွဴးကို သြားသြားေျပာမေနနဲ႔ေလ။ ဒုိ႔က တျခားေနရာေတြမွာ သံုးစရာေတြ အမ်ား ႀကီး ရွိေသးတယ္။ ေနာင္လိုအပ္တာကို ကိုယ့္ကို တိုက္႐ိုက္ေျပာလို႔ ရပါတယ္တ့။ဲ အခုမင္းလုပ္လုိက္ပံုက ဒို႔မွာ ရွိသမွ် အကုန္ထုတ္ ေပးလိုက္ရၿပီ တဲ့။ ေခ်ာ့သလိုလို ေျခာက္သလိုလုိ လုပ္သြားေသးတယ္ဗ်ား။

ဒီစီမံကိန္း ဟာ ဒါနဲ႔တြင္ ဇာတ္လမ္းက မၿပီးေသးဘူးဗ်ာ။ ရက္ေပါင္း ကိုးဆယ္န႔ဲ အၿပီးတည္ေဆာက္ေပးရမယ္ ဆိုတ့ဲ စီမံကိန္း၊ ေလးဆယ့္ငါးရက္ေလာက္အေရာက္ မွာ စီမံကိန္းတဝင္းလံုး ေရဖံုးသြားျပန္ပါေရာဗ်ာ။ ဒီေရေရာ၊ မိုးေရေရာ၊ ေရလႊြဲေပါက္ေတြ က်ိဳးကုန္တာတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ နားမလည္တာက ဒီစီမံကိန္း စေတာ့မယ္ဆိုကတည္းက ဒီကြင္းထဲ ေရဝင္မလာေအာင္ေလာက္ေတာင္ ဘာမွ မတြက္ ခ်က္ မလုပ္ေဆာင္ခ႔ၾဲ ကဘူးလား ဆိုတ့အ ဲ ခ်က္ပဲ။ ေရေတြ ဖံုးသြားေတာ့ဘာလုပ္သလဲ ဟုတ္လား၊ ေရက်ေအာင္ ထုိင္ေစာင့္ၾကတာေပါ႔။ သတ္မွတ္ရက္န႔ဲ မၿပီးေတာ့ပါဘူး ဗ်ာ။ စီမံကိန္းတခုလံုး ေရလႊြမ္းေနပံုကေတာ့ မိုးေရ တက္ေရ တေဖြးတေဖြး ကြင္းက်ယ္အေဝးေဝး ပဲဗ်ိဳ႕။ ေရျပန္က်သြားေတာ့ ျပန္ေဆာက္လုိက္ၾကတာ သြပ္မိုးတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာျပန္ေရာဗ်ာ။ သြပ္အထူအပါး သံုးဆယ္ဂိတ္ နဲ႔ သံုးဆယ္႔ႏွစ္ဂိတ္ ျငင္းလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဂိတ္သံုးဆယ္ ဆိုရင္ ေစ်းကြက္ထဲမွာ မရွိလုိ႔ အခ်ိန္မီ မၿပီးႏိုင္ဘူး လည္း ဆိုေရာ သံုးဆယ္႔ႏွစ္ဂိတ္ကို ခြင့္ျပဳျပန္ေရာ။ အေဆာင္ေတြ အားလံုးလည္း သြပ္ေတြမိုးၿပီးေရာ၊ ျပသနာက တခု ဝင္လာျပန္ေရာ။ ဒီတခါ ျပသနာက ထူးဆန္းတယ္ ဗ်ာ။ ဘုရင့္ေနာင္ေစ်းသစ္ႀကီးကို မိုးထားတဲ့ အမိုးအသစ္ေတြကို ေနေရာင္က်တာေၾကာင္႔ ထြက္လာတဲ့ အလင္း ေရာင္ျပန္ ဟာ ေကာင္းကင္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းတဲ့ပိုင္းေလာ့ေတြကို အႀကီးအက်ယ္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္တယ္ ဆိုပဲ။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေဆးေတြသုတ္ဖုိ႔ အမိန္႔ေပးၾကျပန္တာေပါ႔။ ခက္တာက အဲဒီေဆးသုတ္တယ္ဆုိတာ ေဆးဘုိး လက္ခ အလကားမွ မရတာ။ ဘာေဆးသုတ္မယ္၊ ဘယ္ေလာက္က်မယ္ဆိတ ု ာ တြက္တင္ၾကရျပန္ေရာ။ ေနာက္ တပ္မမွဴးက တာဝန္ယူတယ္ ေဆးဘုိးေရာ သုတ္ခပါေပးမယ္ဆိုေတာ့ သုတ္ၾကျပန္သတည္း ေပါ့ဗ်ာ။

ခင္ဗ်ားက ဒါေတြ အလိုလို အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနတယ္ ထင္သလား၊ မဟုတ္ဘူးဗ်။ စစ္တပ္ကေမာင္ေတြလည္း တစတစ ေပးတာယူတာေတြတတ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ အေပးအယူဇာတ္လမ္းက အခုမွ စတာ။ သူ႔တပည့္ေက်ာ္ စီမံကိန္းလံုျခံဳေရးတာဝန္ယူထားတဲ့ ဗိုလ္မွဴးေအာင္နုိင္ထြန္းက က်ေနာ့္ကို ထမင္းအတူလာစားဖုိ႔ ဖိတ္ရင္း အကူအညီ တခု ေတာင္းခ်င္တယ္ ဆိုတယ္ဗ်။ ဗိုလ္မွဴးဘာလိုသလဲ၊ ေျပာပါဆိုေတာ့ သူ႔တပ္မမွဴးကို ေအာက္စက္တလံုး ကန္ေတာ့ခ်င္လုိ႔တ့။ဲ ဟ၊ က်ေနာ္ကလည္း ဗိုလ္မွဴးရဲ႕ တပ္မမွဴးႀကီးက ေအာက္စက္ေတာင္ မရိွဘူးလား ဆုိေတာ့ ရွိတယ္တ့၊ဲ အခုကန္ေတာ့ခ်င္တာက အလဲဗင္းခ်င္နယ္ဆိုလား၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္ေလာက္က်မွာလဲ ဆိုေတာ့ သံုးေသာင္းခြဲတ့။ဲ ကဲ ဒါဆို ဝယ္မွာသာ ဝယ္လုိက္ပါဆိုၿပီး ေငြထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူဝယ္လာတယ္။ သူန႔က ဲ ်ေနာ္ တပ္မမွဴးေနတဲ့ တိုက္ ခန္းကို သြားပုိ႔တယ္။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ သိပ္မၾကာပါဘူး ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ရွိသမွ်စီမံကိန္း သက္ခုိင္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့မွ သူမ်ားကိုေပး ဆိုတ့ဲ ႏွဳတ္မိန္႔ ထြက္လာေတာ့တာပဲ။ စီမံကိန္း ႏွစ္ခုေလာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပ။ ဗိုလ္မဴွ းေအာင္ႏုိင္ထြန္း လည္း တုိက္ခန္းေတြ၊ ကားေတြန႔ဲ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ အခုေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေအာင္ႏုိင္ထြန္း ျဖစ္လာၿပီး ရခိုင္မွာ တာဝန္က်ေနတယ္ ေျပာတယ္ဗ်။ တပ္မမွဴးႀကီးလား၊ မိုးမခရိပ္သာမွာ ဧရာမအိမ္ႀကီးတလံုး ျဖစ္လာတယ္။ ေသခ်ာတာေပါ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီအိမ္ကို ေဆာက္တာ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြရင္း ယမ္းဘီလူး သန္းေထြးပဲ။ ယမ္းဘီလးူ ေပါ႔ဗ်ာ၊ (၂၂) တပ္မမွဴး အိမ္ကိုေဆာက္ေနတဲ့ ေကာင္ဆို

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

146

ၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္တယ္ထင္ပါ႔၊ မူးမူးနဲ႔ကားေမာင္းတာ လွဳိင္ရဲစခန္းနားမွာ လူေသေအာင္ တုိက္လိုက္လို႔ က်ေနာ္ လိုက္ထုတ္ရေသးဗ်ာ။ ေနဦးဗ်၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ စစ္သားေတြ ဘယ္လုိျဖစ္ကုန္ၾကပါလိမ္႔လို႔ ခဏခဏေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္ ခြင္တည့္ ေနတုန္းလည္း က်ေနာ္ ေတြးေနလ်က္ပဲ။ ေနာက္ မဆီမဆိုင္ေတာင္ ေတြးမိေသးဗ်ာ။ ငါ စစ္တပ္န႔ဲ ခြင္႐ိုက္ေနတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို လူန႔ေ ဲ တြ႔လုိ႔ကေတာ့ ပါး႐ုိက္ခံရမယ့္ကိန္း လို႔။

ဒီတည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္းေတြက စစ္တပ္န႔ဲ ကန္ထ႐ိုက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခြင္တည့္တ့ဲ အလုပ္ဗ်။ ေအာ္ ... ဘယ္လိုတည့္သလဲ သိခ်င္တာလား၊ လြယ္ပါ့ဗ်ာ။ ဥပမာ ဘုရင့္ေနာင္ေစ်းသစ္ႀကီး ဆိုပါေတာ့၊ အခန္းေပါင္း ငါးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကန္ထ႐ုိက္ကို တခန္း

ႏွစ္ေသာင္းႏွဳန္းေလာက္

ေပးတယ္။

ဆိုင္ခန္းဝယ္ခ်င္တ့လ ဲ ူကို

စည္ပင္သာယာက

ျပန္ေရာင္းတာက

ေျခာက္ေသာင္းႏွဳန္း။ ဒါေတာင္ လိုခ်င္တ့လ ဲ ူတုိင္း မရဘူးေနာ္၊ ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္းမွ။ တဆင္႔ ျပန္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းက တသိန္းခြဲ ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိတယ္။ ကဲ၊ အဲဒီစီမံကိန္းမွာတင္ အျမတ္က သိန္းႏွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေအးေလ၊ ႏိုင္ငံပုိင္ ေျမကြက္ေတြကို ေဆာက္တာဆိုေတာ့ ေျမဘိုး အလကား ရသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ နာမည္တပ္ေတာ့၊ ဘာတဲ့၊ “တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ ျမန္ျပည္တခြင္” တဲ့။

ဘုရင့္ေနာင္႔ေစ်းဆိုတာ ေနာက္စီမံကိန္းေတြန႔စ ဲ ာရင္ ခၽြတ္တားစီမံကိန္းေလးပါဗ်ာ။ မၾကာခင္ က်ေနာ့္ကို ရွစ္မိုင္ လမ္း ဆံုက CITY HOTEL ေဆာက္ဖို႔ခ်ေပးေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္လိုေငြေခ်မယ္ဆိုတာ အတိအက်မသိ၊ ပံုစံက လည္း အတည္မျဖစ္၊ လုပ္မွာသာစလုပ္ ဆိုတာနဲ႔ မသိမသာလက္ေရွာင္ၿပီး ပဲခူးတိုင္းမွဴး အေခၚေတာ္ရွိလုိ႔ ပဲခူးဘက္ ေရာက္သြားတာ။ ေအာ္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္လွက ပဲခူးတိုင္းမွဴးရဲ႕တပည့္တ့ဗ ဲ ်။ တိုင္းမွဴးလား ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအးေသာင္ေလ။

ပဲခူးတိုင္းမွဴး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေသာင္က ခပ္ေအးေအးလူစားထဲမွာ ပါပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္မွာ ေရႊဘ၊ တုိင္းမွဴးမွာ ေက်ာ္ဘ၊ ကိုေရႊထြန္းၾကည္ တုိ႔လုိေတာ့ နာမည္မႀကီးလွပါဘူး။ ေအးေလ၊ ေရႊထန ြ ္းၾကည္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလး တိုင္းမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ ကိုေျပာတာ။ အရပ္ထဲမွာ အတည္လုိလို အေျပာင္အျပက္လိုလိုန႔ဲ လူတကာေျပာခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ တခု ရွိတယ္ေလ။ အတြင္းေရးမွဴး (၁) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ မႏၱေလးကို သြားၿပီး လုပ္ငန္းေတြ ဘာေတြစစ္ေဆးၿပီး ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က ... ကဲ၊ ျပန္လိုက္အံုးမယ္ ကိုေရႊထြန္းၾကည္ေရ ... လို႔ႏွဳတ္ဆက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ထြန္းၾကည္ ကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ ... ေကာင္းပါၿပီ ဖိုးခင္ညြန္႔ေရ .. လုိ႔ ျပန္ခြပ္သတဲ့။ ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ထြန္းၾကည္က ေရႊေခ်ာင္းခ်ည္း လွိမ့္စု၊ ဗုိလ္ခင္ညြန္႔က တုိင္းရင္းသားအဖြ႔ေ ဲ တြန႔ဲ ခြင္က်ၿပီး နံပါတ္ဖိုးနဲ႔ ဟန္က်ေနတယ္ ဆိုတ့သ ဲ ေဘာဗ်။ တကယ္လား မေမးနဲ႔ေလ၊ အရပ္သတင္းပါ ဆိုေနမွ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေသာင္ကလည္း ေအးေတာ့ေအးပါရဲ႕၊ တခါတခါ သူလည္း ယမ္းဘီလူးပဲ။ ပဲခူးၿမိဳ႕လည္ေခါင္က သနပ္ပင္ လမ္းကိစၥ ဆုိပါေတာ့။ ေလးလပတ္အစည္းအေဝးက ျပန္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအးေသာင္ ဟာ တႏုိင္ငံလံုးက တိုင္းမွဴးေတြ အေဆာက္အဦးအေဟာင္းေတြ ေလွ်ာက္ဖ်က္ေနတာ အားက်လာတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အစည္းအေဝး ေခၚၿပီး ... သနပ္ပင္လမ္းကို ေလးလမ္းသြားလမ္းမႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ခ်ဲ႕မယ္ တဲ့၊ မလြတ္တာမွန္သမွ် အကုန္ဖ်က္ တဲ့၊ သစ္သားနဲ႔လုပ္ထားရင္ သစ္သားကိုဖ်က္၊ သံန႔လ ဲ ုပ္ထားရင္ သံကိုဖ်က္၊ သံမဏိန႔လ ဲ ုပ္ထားရင္ သံမဏိကိုဖ်က္ တဲ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ လမ္းအသစ္ေဖာက္တယ္ဆိုတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အိမ္ေတြ မရွိရင္ၿပီးေရာ ထင္ေနတဲ့ပံုဗ်။ ေဘးက ရဲမင္း ႀကီးတုိ႔၊ တိုင္းအတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင့္ တို႔ကေတာ့ ဒါကုိ မျဖစ္ႏိုင္တ့ဲ ကိစၥဆိုတာ သေဘာေပါက္ပံုရတယ္။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1) ေနာက္တခ်က္က

သနပ္ပင္လမ္းဆိုတာ

147 တကယ့္

ေရွးအိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ

ရွိတာ။

ခရစ္ယာန္

ဘုရားေက်ာင္းေတြ ဘာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါကို ေဘးႏွစ္ဘက္ ေပတရာစီ ဖ်က္ပစ္လုိက္ရင္ တုိင္ေလးလံုးနဲ႔အိမ္က တိုင္ႏွစ္လံုးပဲ က်န္ၿပီး ပဲခူးတၿမိဳ႕လုံး စုတ္ခ်ာသြားမွာ။ ေနာက္အေရးအႀကီးဆံုးက အဲဒီလမ္း မွာ CULVERT လုိ႔ေခၚတဲ့ ေခ်ာင္းေလးေတြကို ျဖတ္ထားတဲ့ တံတားေသးေသးေလးေတြခ်ည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတာ။ အမွန္က လမ္းခ်ဲ႕ ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီ CULVERT ေတြကို အရင္ဆံုး ခ်ဲ႕ရမွာ။ အခုက လမ္းသာခ်ဲ႕မယ္၊ ဘာ ဘတ္ဂ်က္မွလည္း မရွိ၊ ခ်ဲ႕ၿပီးရင္ CULVERT ေနရာေတြ မွာ လမ္းႀကီးက ခါးသိမ္ေနတဲ့ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို အ႐ုပ္ဆုိးေနမယ့္ ဇာတ္လမ္း။ လမ္းသာ က်ယ္သာြ းမယ္ တကယ္တမ္း သံုးမရဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္သူမွ မေျပာရဲဘူးဗ်ာ။ ေအးေလ၊ အမိန္႔ကလည္း ျပင္းလြန္းသကိုး။ ညေနပိုင္း က်ေတာ့ တိုင္းမွဴးက ေတာင္ငူကို ထြက္သြားတယ္။ ငါျပန္လာရင္ သနပ္ပင္လမ္းက အိမ္ေတြ ဖ်က္ၿပီးသား ျမင္ခ်င္တယ္ လုိ႔ လည္း ေသခ်ာမွာ သြားသတဲ့။ ညကိုးနာရီ ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင့္က ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ညီေလး ... တုိင္ပင္စရာရွိလုိ႔ လာပါအံုး တဲ့။ သူ႔ဆီေရာက္ေတာ့ ရဲမင္းႀကီးပါ ေရာက္ေနတယ္။ ညေနက အဘအမိန္႔ ေပးသြားတဲ့ ကိစၥကို ကိုယ့္ညီ သိၿပီးၿပီလားတဲ့။ သိပါတယ္လည္း ဆိုေရာ ... အဲဒါ ကိုယ္႔ညီ ေတာင္ငူကိုလုိက္သြားၿပီး ရွင္းျပေပေတာ့ တဲ့၊ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ။ က်ေနာ္က ငယ္လည္းငယ္၊ ဘိုးေတာ္န႔လ ဲ ည္း ေလေပးေျဖာင့္လို႔ လူမိုက္ငွားတာဗ်။ ေနာက္တခုက ပဲခူးၿမိဳ႕ မ်က္ႏွာဖံုး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း သနပ္ပင္လမ္းမွာ ေနၾကတာ။ သူတို႔အသံလည္း က်ေနာ္ ၾကားၿပီးၿပီ၊ တၿမိဳ႕လုံး ပြက္ေလာ ႐ုိက္ေတာ့မယ့္ ကိစၥဗ်ာ။

က်ေနာ္လည္း ဗုိလ္မွဴးေအာင္ျမင့္ကုိ ေလးစားရင္းစြဲ ရွိတာမို႕ ေခါင္းၿငိမ္႔ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ဆင္း သြားလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ လမ္းမႀကီးတခုန႔ဲ လမ္းသြယ္ဆက္စပ္တ့ေ ဲ နရာ၊ အထူးသျဖင့္ CULVERT ေတြကို ဓာတ္ပံုေလွ်ာက္႐ုိက္ ရတယ္။ အင္းယားလမ္းဘက္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ႐ိုက္ရမယ္ဗ်၊ CULVERT ဆိုတာဒါပဲလုိ႔ ေသခ်ာေျပာႏိုင္မွ ဇာတ္လမ္းေအးမွာ။ ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ရမ္ႏွစ္လံုးနဲ႔ အျမည္းေလးေတြတင္ၿပီး တပည့္ေက်ာ္ ဒုတ္စာနဲ႔အတူ ေတာင္ငူဘက္ကို လုိက္သြားတယ္။ ဒုတ္စာဆိုတာ ဘာလုပ္လုပ္ ႐ုိက္ေပါက္ႀကီးပဲမို႔ အရပ္က ခ်စ္စႏိုးေပးထားတဲ့နာမည္။ အထင္ေတာ့ မေသးနဲ႔။ သူလည္း မဆလေခတ္က ပဲခူးေဒသပါတီေကာ္မီတီဥကၠ႒ရဲ႕ကားကို ေမာင္းလာတာ။ မွင္န႔ေ ဲ မာင္းနဲ႔ ၿဖဲတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ေဒသဥကၠ႒ေတာင္ သူ႔ကို မီမယ္မထင္ဘူး။ ဒီလုိေမာင္မ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္က တခါတေလ ဟန္ေတာ့ အက်သား။ လမ္းမွာ ေသာက္လုိက္ေမာင္းလိုက္န႔ဲ ေတာင္ငူေရာက္ေတာ့ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီ တုန္းက သူ႔ ကိုယ္ေရးအရာရွိက ဗိုလ္ႀကီး လွေရႊ(ယခု ဒုတိယ စစ္ေရးခ်ဳပ္) ဗ်။ ဗိုလ္လွေရႊက ... ေကတုမတီ ခန္းမႀကီးရဲ႕ေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနတယ္။ ကားေတာင္အရပ္မခုိင္းေတာ့ဘူး။ အဘေမးရင္ လမ္းမွာ မိုးရြာလုိ႔ လို႔ေျပာတဲ့။ ကားေဘးက ေျပးလိုက္ရင္း သင္ေနတယ္။ အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ ခဝတ ေတြေရာ၊ မဝတေတြေရာစံုေနၿပီဗ်။ က်ေနာ္ကအစည္းအေဝးနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ က်ေနာ္လာမယ္ဆိုလို႔ အစည္းအေဝး မစျဖစ္ေသးတာ။ တိုင္းမွဴးက က်ေနာ္န႔ဲ စကားေျပာရအံုးမယ္ေလ၊ ငမူးတို႔မ်ား ဘုန္းကံႀကီးလုိက္ပံု ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ လမ္းကိစၥ ရွင္းျပေနေတာ့ ဒုတုိင္းမွဴး ဗိုလမ ္ ွဴးႀကီး ေမာင္ထီက ေဘးမွာ ခပ္႐ို႕႐ို႕ေလးဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း လိုတုိရွင္းလိုက္ပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တိုင္းမွဴးကလည္း လက္ခံတယ္။ ကိုေဖဝင္းတုိ႔ကလည္း ဘာမွရွင္းရွင္းလင္းလင္း မတင္ျပဘူးဗ်ာ တဲ့။ အခုေမာင္ရင္ ေျပာသလုိဆို ဒါ ေျဖးေျဖးမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္မွ ေကာင္းမယ္။ CULVERT ေတြလုပ္ဖုိ႔ ေငြ အရင္ရွာအံုးမွ တဲ့။ ဘာလိုတာရွိသလဲ ေမးေတာ့ က်ေနာ္႔အလုပ္သမားေတြအတြက္ ဆန္အိတ္ ၃၀ ေတာင္းၿပီး ျပန္ခ႔ဲ ေရာ။ ပါမစ္ေပးလိုက္တာပါဗ်ာ။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့ ျပန္ေရာင္းလိုက္တာေပါ႔။ ေအးေလ၊ လမ္းစရိတ္ေပါ့။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

148

tcef; (35) - udk,fawGY a&SUwef;ppfajrjyif

စစ္သားေတြနဲ႕

ေဆာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းေတြမွာတင္

ဆံုခ့တ ဲ ာ

မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။

ျမန္မာစစ္တပ္

ေရွ႕တန္းမွာ

လုပ္ကိုင္ေနတာေတြ က်ေနာ္ ေတြ႔ခ့တ ဲ ာေတြ ရွိေသးတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆန္းတယ္ေျပာရမယ္။ ကေလးေတြက က်ည္ဆံေသတၱာေတြ၊ အေျမာက္က်ည္ဆံေတြသယ္လို႔။ ရြာေတြကိုလည္း မီး႐ိႈ႕ထားေသးဗ်ာ။ ေအးဗ်ာ၊ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အလြယ္တကူ ယံုႏုိင္စရာေတာ့ မရွိဘူး။ တကယ့္ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔ ေရွ႕တန္းပါပဲဗ်ာ။ မွတ္မိသေလာက္ ၁၉၉၄ ဝန္းက်င္ပဲဗ်။ ေရွ႕တန္းမွ ေက်ာက္ႀကီး ေရႊက်င္ဘက္မွာ တိုက္ေနခိုက္ေနတဲ့ ေရွ႕တန္း။

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊

တုိင္းမွဴးနဲ႔

ရင္းႏွီးေနေတာ့

ပဲခူးတုိင္းထဲက

တည္ေဆာက္ေရးဆုိတာေတြ

အေၾကြးခ်ည္း

ေလွ်ာက္လုပ္ထားတာ။ သူလည္း အလုပ္သမားဝန္ႀကီးအျဖစ္ ရန္ကုန္ေျပာင္းရမယ္ ဆိုေရာ အေၾကြးစာရင္း ရွင္းဖို႔ လုပ္ရေတာ့ တာေပါ႔။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဝန္ႀကီးခန္႔တ့စ ဲ ာထြက္လာေတာ့ တိုင္းမွဴးက ေက်ာက္ႀကီးကိုေရာက္ေနတာ။ အဲဒီ မွာ ေကအန္ယူန႔ဲ အျပင္းအထန္ တိုက္ေနတာ။ သူက

ေရွ႕တန္းကေန

တဝတ

႐ံုးကို

စက္န႔လ ဲ ွမ္းအေၾကာင္းၾကားတယ္။

သက္ခိုင္ကို

ေက်ာက္ႀကီးလိုက္ခ႔ဖ ဲ ုိ႔

ေျပာလိုက္တ့။ဲ တၿမိဳ႕လံုးကရွိသမွ်ကန္ထ႐ုိက္ေတြရဲ႕အေၾကြးစာရင္း၊ တုိင္း႐ံုးက တင္ျပစာတထပ္ႀကီးနဲ႔အတူ ေကအင္ယူေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ျမရဲ႕ဇာတိ ထိမူးခီးကို ထိုးစစ္ဆင္ေနတဲ့ ေရွ႕တန္းကို က်ေနာ္ ေရာက္ခ့ေ ဲ ရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ပဲခူး မႏၱေလး လမ္းမႀကီးကေန မေဒါက္ကားလမ္းခြဲထင္ပါရဲ႕၊ အဲဒီလမ္းခြဲအတုိင္း ႏွစ္နာရီသာသာေလာက္လည္း ေမာင္းမိေရာ၊ စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။

က်ေနာ္ကို ႀကိဳဖုိ႔တာဝန္က်ေနတဲ့သူက၊ ျမန္မာ့ ဂ်ဴဒုိလက္ေရြးစင္ေဟာင္း တပ္ၾကပ္ႀကီး စံေမာင္ဗ်။ သူက ရခုိင္။ သူက ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ေထာက္လွမ္းေရး။

ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း

အေသာက္သမားခ်င္း

ဝါသနာတူေတြ

တြဲမိေတာ့တာပဲ။

ေက်ာက္ႀကီးက မေရာက္ေသးဘူးဗ်။ ဟုိဘက္ကမ္း ကူးရအံုးမွာ။ ဒီဘက္ကမ္းမွာပဲ စားေသာက္ဆိုင္လိုလို အရက္ဆုိင္ လိုလို ဆိုင္ေလး သံုးေလးဆုိင္ေလာက္ ရွိတယ္။ သူကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ဆိုင္တဆိုင္ထဲေခၚသြားတယ္။ အာမီတလံုး မွာလုိက္တယ္။ ပလပ္စတစ္ထုိင္ခံုပုေလးမွာ ထုိင္မိေတာ့မွ ျမစ္ကမ္းဘက္ကုိ ေသခ်ာလွမ္းၾကည့္မိေတာ့တယ္။ ဟ ... ကေလးေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါလား။ တကယ္႔ ကေလးေလးေတြဗ်ာ။ မိန္းခေလးေတြေရာ၊ ေယာက္်ားေလးေတြေရာ၊ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမတခ်ိဳ႕လည္း ပါေလရဲ႕။ စုစေ ု ပါင္း ရွစ္ဆယ္၊ တရာ ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကေလးေတြက အသက္ ဆယ္သံုးေလးႏွစ္ ဝန္းက်င္ေတြ။ တကယ့္ ေနပူက်ဲက်ဲ ႀကီးမွာဗ်ာ၊ မိ​ိန္းခေလးေတြဆို ေခါင္းခုေလးေတြန႔ဲ ေမာ္တာက်ည္ဆံေတြကို မႏုိင့္တႏုိင္ ရြက္လုိ႔။

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

149

စစ္ေတာင္းျမစ္ထဲမွာ စက္ေလွ အလတ္စားတစင္း ရပ္ထားတယ္ဗ်။ အဲဒီအေပၚက လက္နက္ပစၥည္းမ်ဳိးစံုကို ကမ္းေပၚ ကို ခ်ေနတာ။ ေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ယာယီအေဆာက္အဦတခုဆီကို သယ္ပို႔ေနၾကတာ။ ထူးဆန္းတာက သယ္ေန တဲ့ သူေတြက ကေလးေလးေတြက အမ်ားစု၊ သယ္ေနတဲ့ကေလးေရာ လူႀကီးေတြပါ စုတ္ျပတ္မြဲေျခာက္ေနတာခ်ည္းပဲ။

လူမမယ္အရြယ္ကေလးေတြ အေျမာက္က်ည္လိုဟာေတြကို ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚ၊ ေနပူပူမွာ သယ္ေန ၾကတာျမင္ေတာ့၊ က်ေနာ္က အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ကိုစံေမာင္ကို ေမးလိုက္မိတယ္။ ေဟ့လူ ... ကေလးေတြက ဘယ္လိုလုပ္ က်ည္ဆံေသတၱာေတြထမ္းေနၾကတာလဲ လို႔။ ေနအံုး က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ မုန္႔ဘုိးေလးဘာေလး ရေအာင္မ်ား ဝင္လုပ္ေနၾကတာလား ထင္မိေသးတယ္ဗ်။ သူက က်ေနာ့္ေမးခြန္းကို စိတ္မဝင္စားဘူးဗ်ာ။ ၿပီးခဲ့တ့ဲ အပတ္က သူ ခ်ဲ တရာကြက္ေပါက္တ့ဲ အေၾကာင္း၊ ဒီအပါတ္ ပဲခူးကေန ဘာနံပါတ္ၾကားေသးလဲ လုပ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္က အရက္သာ အစြဲအလန္းႀကီးတာ၊ ေလာင္းကစား ကို သိပ္မစြဲလန္းေတာ့ဘူး။ သူမေျဖေပမဲ့ က်ေနာ္႔ဘာသာ စဥ္းစားလုိက္ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ေခ်ာဆြဲတယ္ဆိုတာ ဒါပဲထင္တယ္လို႔။ က်ေနာ္က သိခ်င္စိတ္မ်ားေနတာေၾကာင့္လက္မေလွ်ာ့ဘူး။ ပဲခူးက ခ်ဲနံပါတ္ကို ဒုတ္စာေျပာလိမ့္မယ္။ သူ အဲဒီလုိင္း သူကၽြမ္းတယ္ လို႔၊ တုိတုိျဖတ္ၿပီး ဒီကေလးေတြ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲလို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ သူက စိတ္မပါ႔တပါနဲ႔ ေအာ္ ... ကိုသက္ခုိင္ ရာ၊ ဒါဟာ စစ္ေျမျပင္ဗ်။ အလုပ္သမား အလံုအေလာက္ ဘယ္မွာသြားရွာမလဲ၊ ဒီလုိပဲ ရရာ အလုပ္သမားရွာခိုင္း ရတာ ေပါ့ တဲ့။ သူတို႔ ေန႔တြက္ပိုက္ဆံ ရသလားဆိုေတာ့ ဟာ ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ စစ္သားေတြက အသက္နဲ႕ရင္းၿပီး စစ္တိုက္ ေနတာ၊ သူတို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ လုပ္အားေပးရမွာေပါ့တ့ဗ ဲ ်ာ။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့ဘဝင္မက်လွဘူး။ ဒါနဲ႔ တနာရီ ေလာက္လည္းေနေရာ၊ ေလွအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ဆိုလုိ႔ တဘက္ကမ္းကို ကူးသြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။

က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က မိုးမကုန္ေသးဘူးဗ်။ စစ္ေတာင္းျမစ္ကို ျဖတ္ေနတုန္း ဟုိဘက္ကမ္းေရာ၊ ဒီဘက္ ကမ္းမွာပါ ယာယီတံတားလိုလို သံေဘာင္တခ်ိဳ႕လည္းေတြ႔တယ္။ ၾကည့္ရတာ မိုးကုန္ရင္ ေႏြလံုးလံုးေရာက္ရင္ ဒီ ယာယီတံတားကို သံုးႏုိင္တယ္ ထင္တယ္။ ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ကတၱရာလမ္းရွိေနသဗ်ာ။ အရပ္သားေတြကို တင္တ့ဲ ေတာလုိင္းကား ဂ်စ္ကားေတြလည္း ေတြ႔တယ္။ အရပ္သားတခ်ိဳ႕လည္း က်ေနာ့္ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း မ်က္လံုး ေတြန႔ၾဲ ကည့္ေနေလရဲ႕။ အမွန္ေတာ့ ထူးဆန္းလို႔ ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို စိုးရိမ္လို႔ၾကည့္တာ။ ဒါလည္း ေနာက္မွ သိတာဗ်။ ကိုစံေမာင္က နည္းနည္း မွန္လာတယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္႔ ကို ခပ္တုိးတိုးေမးတယ္။ ခင္​္ဗ်ား အရပ္ကား စီးမွာလား၊ တပ္ကားစီးမွာလား တဲ့။ က်ေနာ္လည္း မသိဘူးေလ ဆိုေတာ့ သူက သက္ျပင္းခ်တယ္။ က်ေနာ္႔တာဝန္က ကိုသက္ခုိင္ကို ဟုိဘက္ကမ္းကေန ဒီဘက္ကမ္းပို႔႐ံုပဲတ့။ဲ အခု က်ေနာ္ စက္ေပၚကေန ဒီဘက္ကမ္း ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ၿပီးၿပီတ့။ဲ ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အရပ္သားကားနဲ႔သြားတာ ပိုအႏၱရာယ္ကင္းလိမ့္မယ္ တဲ့။ က်ေနာ္လည္း အမူးေတာင္ေျပသြားသလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာအႏၱရာယ္ရွိတာလဲဗ် ဆိုေတာ့ ကိုသက္ခိုင္ေရ၊ ၿပီးခဲ့တ့ဲ တပတ္ကပဲ တုိင္းမွဴးစီးလာတဲ့ကားကို ငေပြးေတြက ကားေရွ႕တည့္တည့္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ေသနတ္ ေထာက္ၿပီး စြတ္ဆြဲလို႔ ႏွစ္ေယာက္က် သြားပါေရာလား တဲ့။ တုိင္းမွဴးလည္း ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္၊ ဟိုမွာ ၾကည့္ ဆိုၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေခါင္းမွာပတ္တီးစီးထားတဲ့ စစ္သားတေယာက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးျပပါတယ္။ အဲဒီေမာင္က ရွပ္ထိ သြားတာတဲ့။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရင္ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့စိုးရိမ္သြားတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ေသာက္ထားတဲ့ အရွိန္ေလးနဲ႔၊ နတ္ေမာက္ေသြး အထင္ေသးခံလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။ မၾကာပါဘူး၊ ေရာက္လာတဲ့ တပ္ကားတစီးနဲ႔ ဗိုလ္ႀကီး

http://www.mindin.info/

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

150

တေယာက္၊ ရဲေဘာ္ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္န႔ဲ ေက်ာက္ႀကီးဘက္ကို ထြက္ခ႔ေ ဲ ရာဆုိပါေတာ့။ ညေန ေျခာက္နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိၿပီဗ်။ အလင္းေရာင္ေတာ့ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့မၾကာခင္ ေမွာင္ေတာ့မယ့္ပံု ဗ်။ က်ေနာ့္ကို လာေခၚတဲ့ကားက ဟုိင္းလတ္ဗ်။ ပိုင္ရွင္က ေက်ာက္ႀကီးက။ ဒါလည္း ေခ်ာဆြဲလာတာပဲ။ ေခါင္းခန္းထဲမွာ ဗိုလ္ႀကီးနဲ႔ အတူထုိင္လာတာ။ ဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔ဆိုသံုးေယာက္ေပါ့။ လာႀကိဳတဲ့ဗိုလ္ႀကီးက တိုင္းမွဴးအထူးဧည့္သည္ ဆိုေတာ့ ေလးစားတဲ့ အမူအရာအျပည့္ ရွိပါတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ တခုခု စိုးရိမ္ေနသလုိလို ပဲ။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေမာင္းလာေတာ့ သူက ... ဒီေနရာမွာေပါ့ဗ်ာ တဲ့၊ အဘတို႔အပစ္ခံရတာတဲ့။ ကားေရွ႕ တည့္တည့္က လမ္းေပၚမွာ ေသနတ္ကို ေထာက္ၿပီး အေသခံပစ္တာဗ်ာ။ ကံေကာင္းလို႔ေပါ့။ အဘႀကီးပါ က်ကုန္ၿပီ ေအာက္ေမ့ေနၾကတာတဲ့။ က်ေနာ္ လမ္းေဘးဝဲယာကို ၾကည့္လုိက္မိတယ္ဗ်။ တခုခုေတာ့ ထူးေနသလုိပဲလုိ႔။ ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းေဘး ႏွစ္ဘက္စလံုးဟာ ဘာသစ္ပင္မွ မရွိဘဲ ရွင္းေနတယ္ဗ်။

ရွင္းေနတာမွ သိသိသာသာႀကီးကို ရွင္းေနတာ၊ လမ္းတဘက္တခ်က္ကို ေပခုႏွစ္ရာ ရွစ္ရာေလာက္ကို ရွင္းေနတာ။ တခ်ိဳ႕ လူတဖက္ေလာက္ရွိမယ္႔ သစ္ငုတ္တိုေတြလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ သစ္ငုတ္ဆိုေပမဲ့ ျမက္ပင္သာသာေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ။ က်ေနာ္လည္း စပ္စုလုိက္မိတယ္။ ဒီေနရာက တမင္ခုတ္ရွင္းထားတာလားလို႔ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးက ဟုတ္ တယ္ေလ၊ အဘႀကီးက သူအပစ္ခံရၿပီးေနာက္ေန႔မွာ ဒီေနရာက ေဘးႏွစ္ဘက္စလံုးက သစ္ပင္ေတြကို ဒီနားက ရြာသားေတြကို အေျပာင္ရွင္းဖုိ႔အမိန္႔ေပးထားတာ တဲ့၊ အဓိကကေတာ့ဗ်ာ တဲ့၊ ေသနတ္န႔ဲ ျခံဳေတြ၊ သစ္ပင္ေတြကြယ္ၿပီး ပစ္လုိ႔မရေအာင္ေပါ့တ့။ဲ ေသနတ္တပစ္စာအထိ ရွင္းခုိင္းထားတာ တဲ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အနားက ရြာသားေတြ ဒုကၡကို ေတြးၿပီး စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္မိေတာ့တာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ ေလးငါးမိုင္ေလာက္အရွည္ လမ္းေဘးဝဲယာမွာ ေပခုႏွစ္ရာ ဝန္းက်င္ အေျပာင္ရွင္းဖုိ႔ဆိုတာ လြယ္တ့အ ဲ လုပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း လုပ္အားေပးလို႔ ဆိုပါသဗ်ာ။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ လမ္းေဘးဝဲယာမွာ မီးခိုးေတြတအူအူန႔ဗ ဲ ်။ အနားေရာက္လို႔ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရြာေတြဗ်။ ဟုတ္တယ္ မီးရွိဳ႕ခံထားရတဲ့ရြာေတြ။ က်ေနာ္ကလည္း တခါတခါ ေတာ္ေတာ္တုံးတယ္ဗ်ာ။ ဒီရြာေတြက သူပုန္ေတြ မီး႐ိႈ႕သြားတာလားဆိုေတာ့၊ ဗိုလ္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔တပ္က ရွင္းထားတာတဲ့။ ဒီရြာေတြက အမာခံေတြဗ်တဲ့။ နည္းနည္းေနာေနာလားဗ်ာ။ အနည္းဆံုး ဆယ့္ေလးငါးရြာေလာက္ ရွိမယ္။ မီးေလာင္ထားတဲ့ ငုတ္တုိေတြ၊ စပါးက်ီလို အေဆာက္အဦးေတြ၊ ျခံစည္း႐ိုးေဟာင္းေတြ၊ တခ်ိဳ႕ မီးခိုးမတိတ္ၾကေသးဘူး ဗ်ာ။

က်ေနာ္ေတာ့ေတြ႔လိုက္သမွ် အကုန္ထူးဆန္းေနတာပဲဗ်ာ။ ေနာက္ ျခံစည္း႐ိုးအသစ္ေတြန႔ဲ ရြာႀကီးတခု ေတြ႔ျပန္ေရာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ အသစ္စက္စက္ရြာႀကီး။ အခုမွ ေဆာက္ထားတဲ့ရြာႀကီး။ တဲေတြကလည္း ျဖစ္ကတတ္ဆန္းတဲေတြ။ ဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာ ဒါမ်ဳိးထင္ပါ႔လို႔ ေတြးမိေသးဗ်ာ။ က်ေနာ္က မေနႏိုင္တာနဲ႔၊ ဒီရြာက်ေတာ့ အသစ္ႀကီးပါလားဗ်ာ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးက ေစာေစာက ဖ်က္ထားတဲ့ရြာေတြက လူေတြကို ဒီမွာ လာစုထားတာ တဲ့၊ ေအာ္ ... ဒီလုိကိုး၊ စစ္ပြဲန႔န ဲ ီးတဲ့ ေဒသက ရြာသားေတြရဲ႕ဒုကၡ၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာပဲဗ်ာ။ သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ဖ်က္ထားတဲ့ ရြာေတြက စပါးေတြေရာ ဆန္ေတြပါ အကုန္သိမ္းထားတာဗ် တဲ့။ သူတို႔ဘယ္လုိစားၾကသလဲဗ်ာ ဆုိေတာ့ တခါခ်က္ တခါလာထုတ္တ့။ဲ ဒီလုိသိမ္းမထားလို႔ မရဘူးတဲ့။ ငေပြးေတြက ဒီအမာခံရြာေတြကို အားကိုးၿပီး ရိကၡာ ရေနတာတဲ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ရက္စက္လိုက္တာလို႔

က်ေနာ္႔စိတ္ထဲ ခံစားမိတာအမွန္ပဲဗ်ာ။ ေအာ္

စစ္တို႔ရဲ႕သေဘာဆုိတာ ဒါလားဗ်ာ။

http://www.mindin.info/

...

rif; 'if&JUoufcdkif (twJG - 1)

151

က်ေနာ္စီးလာတဲ့ကားဟာ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့ ေနာက္ဆံုးကားပါပဲ။ လမ္းမွာလည္း ေခ်ာင္းျဖတ္တ့ေ ဲ နရာတိုင္း မွာ ဝါးေညႇာင့္ေတြန႔၊ဲ လံုျခံဳေရးကင္းနဲ႔၊ တကယ့္စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမပါ ဗ်ာ။ ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕ကိုေရာက္တယ္။ ၿမိဳ႕ကိုေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာင္တန္းႀကီးကို လွမ္းျမင္ေန ရတယ္။ ဘာေတာင္မွန္းေတာ့ က်ေနာ္လည္းမသိဘူး။ လာေခၚတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးေနရာခ်ေပးတဲ့ ႐ံုးခန္းမွာ ခဏေစာင့္ေန၊ ညရွစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ တိုင္းမွဴးနဲ႔ေတြ႔ရတယ္။ သူက ေယာပုဆုိးအသစ္န႔ဲ နားနားေနေန ပံုစံဗ်။ သူကေျပာေသး တယ္။ ကိုသက္ခုိင္ေလးေရ႕၊ တုိက္ရခိုက္ရတာ သိပ္ေတာ့မလြယ္လွဘူး၊ ပထမ တပ္ရင္း သံုးရင္းတက္ထိုးတယ္၊ မရေတာ့ ေလးရင္း၊ ေလးရင္းနဲ႔မရေတာ့ငါးရင္း၊ တပည့္ေတြန႔ဲ လႊတ္ထားတာေလတဲ့။ ဒါေပမဲ့ မရဘူးဗ်၊ အခုဆို ဆရာ ကိုယ္တုိင္ တက္ၿပီး တပ္ရင္းဆယ္ရင္းနဲ႔ ထုိးေနတာတဲ့။ ရဲေဘာ္ေတြ အစားအေသာက္ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲတယ္ တဲ့။ ေမာင္ရင္တုိ႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ တတ္ႏုိင္တာ လွဴၾကအံုးတဲ့။ ဘာလွဴရမလဲ အဘ ဆိုေတာ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တ့။ဲ

အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ ပဲခူးတဝတ ႐ံုးမွာ တုိင္းမွဴးကို သြားသြားေတြ႔ေနတုန္းက ဒီစစ္ဆင္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔က်ေနာ္႔ ေရွ႕မွာ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အမိန္႔ေပးေနတာေတြ က်ေနာ္ ၾကားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ရိကၡာေတြကို တေနရာတည္းမွာ ေသခ်ာ စုထား၊ လက္နက္ေတြကို ဂ႐ုစိုက္၊ လက္နက္လိုတာ ခ်က္ခ်င္းပို႔ေပးမယ္၊ စာရင္းအေသးစိတ္ အျမန္တင္ျပ၊ စံုလုိ႔ပါပဲ။ အခုေတာ့ က်ေနာ္႔စိတ္ထမ ဲ ွာ ရိကၡာေတြစုထားဆိုတာ အနားကရြာေတြမွာရွိတ့ဲ ဆန္ေတြ စပါးေတြကို ဆုိလုိေန ေရာ့သလား၊ လက္နက္ေတြကိုပို႔ေနတာ ေဘးရြာေတြမွာ ရွိရွိသမွ်ရြာသားေတြကိုေခ်ာဆြဲေနတာပါလား၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့မလန္းလွဘူးဗ်ာ။ တုိင္းမွဴးက က်ေနာ့္အေၾကြးေတြ အားလံုးရွင္းေပးဖုိ႔ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ျမင့္န႔ဲ ပဲခူးစည္ပင္ အရာရွိ ဦးေဖဝင္းကို စာေရးေပးပါတယ္။ ဘာတဲ့၊ ေျပာလုိက္ေသးတယ္ဗ်။ တုိင္းမွဴးကေန ဝန္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္ ဆုိတာ ရာထူးက်တာမဟုတ္ဘူး တဲ့။ တုိင္းမွဴးဆုိတာ တိုင္းေလာက္န႔ပ ဲ ဲ ဆိုင္တာ၊ ဝန္ႀကီးဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္တ့ဗ ဲ ်။ က်ေနာ္သိထားတာ တခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ။ သူ႔ေနရာကို အစားထုိးေရာက္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စုိးျမင့္န႔ဲ သူ အဆင္မေျပဘူးဗ်။ ဝန္ႀကီးရာထူးနဲ႔ အမိန္႔စာထြက္ၿပီးမွ ခ်က္ခ်င္းမေျပာင္းခ်င္လုိ႔ ေရွ႕တန္းမွာ တမင္အခ်ိန္ဆြဲေနတယ္လုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စိုးျမင့္က ထင္ေနတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေရဗင္မ်က္မွန္ အျမဲတပ္ေနလို႔ စစ္သားေတြက ကြယ္ရာမွာ ေရဗင္စိုးျမင့္ လုိ႔ေခၚေနၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စုိးျမင့္ေပါ့။ အဆင္မေျပတာ ေသခ်ာတယ္ဗ်။ က်ေနာ္မေရာက္ခင္ ႏွစ္ရက္က ဘဲက်ၿပီး အတြင္းေရးမွဴး(၂) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တင္ဦး ကိုယ္တုိင္လာၿပီး ရာထူးအေျပာင္းအလဲ လာလုပ္ေပးသြားတာ။ ဘဲက်တယ္ ဆုိတာ ရဟတ္ယာဥ္ ဆင္းတာကို ေျပာတာေလ။ ဘယ္လုိသိလဲ ဟုတ္လား၊ ကိုစံေမာင္ မူးမူးနဲ႔ ေျပာတာေပါ့ဗ်။

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္ အတဲြ (၂) ကို မၾကာမီ ဆက္လက္ တင္ဆက္သြားပါမည္။

http://www.mindin.info/