deze biJl age valt nie t onder de verant woordeliJkheid van de redac tie van de standa ard
18/04 → 02/05 18/04 → 01/05 18/04 → 01/05 18/04 → 30/04 19/04 → 27/04 21/04 → 30/04 25/04 → 02/05
DilBeeK lieR GeNK & BeRiNGeN tuRNHOut BRuGGe ROeselARe siNt-NiKlAAs
films met zicht op de wereld MeeR DAN 98 FilMs eN 600 VeRtONiNGeN OP 8 lOcAties iN VlAANDeReN
2
m
bar bahar
Films van MOOOV vallen op de belangrijkste filmfestivals in de prijzen. Zo won The Woman Who Left’ in 2016 de Gouden Leeuw in Venetië, The Nile Hilton Hotel Incident dit jaar de Juryprijs op het Sundance Filmfestival, La Region Salvaje de regieprijs in Venetië in 2016 en Bar Bahar de prijs voor beste film op het San Sebastian Filmfestival in 2016. In februari ging Félicité in Berlijn met de Zilveren Beer aan de haal.
18/04 → 02/05 18/04 → 01/05 18/04 → 01/05 18/04 → 30/04 19/04 → 27/04 21/04 → 30/04 25/04 → 02/05
DilBeeK CC WESTRanD lieR CC VREDEbERG, lOC DEn bRil & CinEma VaRiETES GeNK & BeRiNGeN EUROSCOOP & ThE ROxY ThEaTRE tuRNHOut BRuGGe CinEma lUmiÈRE ROeselARe DE SPil & aRhUS siNt-NiKlAAs SiniSCOOP
over mooov
Israël, Kirgizië of Singapore? Helaas, bij film denkt het grote publiek uitsluitend aan Hollywood (en een enkele Europese regisseur). Het Midden-Oosten wordt geassocieerd met conflicten en onlusten, Centraal-Afrika met hongersnood. Vaak ontbreekt het besef dat ook in deze regio’s cineasten leven met filmwaardige verhalen. MOOOV brengt als wereldfilmfestival het werk van deze filmmakers onder de aandacht. In een maatschappij die gedomineerd wordt door het grote geld, raakt hun verhaal al te makkelijk ondergesneeuwd. De
reputatie om kassarecords te doen sneuvelen, hebben deze films immers niet. MOOOV kijkt daar op een andere manier tegenaan. Onze aandacht gaat integraal naar onafhankelijke filmproducties, wereldcinema en documentaires. De voorbije jaren zijn onbegrip en achterdocht in het dagelijks bestaan geslopen. In een wereld waarin het bon ton is om de medemens te demoniseren, zijn verhalen van hoop, mededogen en oprechtheid meer dan ooit broodnodig. MOOOV zet in op films en verhalen die onze blik op de wereld verruimen en verrij-
partners
ken. Wat je als kijker denkt te weten, wordt in vraag gesteld. Wat je gelooft, wordt op de proef gesteld. De Israëlische schrijver Amos Oz formuleerde het zo: ‘Probeer de andere te ontmoeten, te leren kennen.’ Met een verscheiden programma van films en documentaires uit alle uithoeken van de wereld biedt MOOOV elke bezoeker de kans om die andere beter te begrijpen.
— het mooov team
coloFon
dank aan : beringen TheroxyTheatre, Elan filmavonden brugge lumière, Concertgebouw Brugge, Cultuurcentrum Brugge, republiek Brugge, De Makersrepubliek, Handmade Brugge dilbeek Cultuurcentrum westrand genk Euroscoop Genk, Cultuurcentrum C-Mine lier liers Cultuurcentrum, Den Bril, De fé lier, Kinoklub Kalliopee, cinema varietes, wereldraad lier, Oxfam wereldwinkel lier roeselare Arhus, De spil, Michels filmmuseum sint niklaas siniscoop turnhout De warande, utopolis & met veel dank aan de steden Beringen, Brugge, Dilbeek, Genk, lier, sint-Niklaas, roeselare en Turnhout.
mooov woont en werkt • in de Warande, Warandestraat 42, 2300 turnhout • de Korrelatie, sint jakobsstraat 36, 8000 Brugge mooov - films met zicht op de wereld is een gratis bijlage bij De standaard van april . Deze bijlage valt niet onder de redactionele verantwoordelijkheid van de redactie van De standaard.
Hostellerie Ter Driezen
samenstelling en redactie • ruben Aerts & mooov vzw vormgeving • Benjamin martijn, duall.be verantwoordeliJke uitgever • michael de Cock, Warandestraat 42, 2300 turnhout
inhoud
ontdek mooov in deze bijlage
blz
4/5
Het vlaggenschip van MOOOV is de jaarlijkse competitie. Acht films nemen het tegen elkaar op, de laureaat wint de Canvas Award. Daar staat een distributiepremie ter waarde van 15.000 euro tegenover. Concreet betekent dit dat de winnende film uitgebracht wordt in de Belgische en Nederlandse bioscopen, bovenop de programmatie op Canvas.
g
Deze 25ste editie van het filmfestival biedt op acht locaties in Vlaanderen inspirerende films en documentaires uit alle uithoeken van de wereld. Samengeteld staan meer dan 100 filmparels uit 45 verschillende landen geprogrammeerd.
Laat je meeslepen. Verruim je blik.
8/9
Enkele thema’s lopen als een rode draad doorheen het programma. Migratie, een van deze topics, komt in meerdere films aan bod. In de huidige maatschappij zorgen migrantenverhalen haast dagelijks voor beroering. Als wereldfilmfestival vindt mooov het belangrijk om inzicht te bieden in hun perspectief. Voorts bevolken inheemse volkeren zoals de Sami in Zweden en Inuïts in Canada de films onder de verzamelnaam ‘native cinema’. In tal van andere producties is dan weer een belangrijke rol weggelegd voor zowel Colombia als de Egyptische hoofdstad Caïro
blz
10/11
6/7
the wound
blz
g
g
blz
3
cactus flower
living with giants neruda h
Het viel op dat nogal wat films een schrijver of dichter opvoeren. In ‘Neruda’ maakt Gael Garcia Bernal als inspecteur jacht op de gelijknamige dichter en Nobelprijswinner, terwijl cineaste Maria Schrader de laatste acht levensjaren van schrijver en pacifist Stefan Zweig onder de loep neemt in ‘Stefan Zweig: Farewell to Europe’. Het zijn niet de enige schrijversportretten uit het programma.
mooov oeuvre award
alain gomis © maximilian bühn g
Voor het eerst wordt de MOOOV Oeuvre Award uitgereikt. Met deze erkenning zet MOOOV het werk van een bijzondere cineast in de kijker. De Frans-Senegalese Alain Gomis, die op het filmfestival in Berlijn onlangs nog de Zilveren Beer huiswaarts nam, valt deze eer als eerste te beurt. Zijn meest recente film ‘Félicité’ bewijst andermaal zijn talent.
blz
12/13
MOOOV is meer dan een filmfestival. Heel bewust wordt ook ingezet op de distributie van films en documentaires. Naast ‘Bar Bahar’ van Maysaloun Hamoud, de Israëlische openingsfilm van het festival, brengt MOOOV onder meer ‘Mountain’ van Yaelle Kayam en Deepak Rauniyars ‘White sun’ in de zalen.
mountain h
4 i
Apprentice
Vorig jaar werd deze film in Cannes geselecteerd voor de Quinzaine des Réalisateurs. De Palestijnse filmmaker en producent Hanna Atallah is de man achter Filmlab Palestine. Met workshops en activiteiten wil hij de lokale filmcultuur versterken. Jaarlijks organiseert hij het filmfestival Days of Cinema in Palestina. June Juno is een Colombiaanse fotografe met een bijzondere affiniteit met gebouwen en landschappen. Locaties zijn voor haar sterker dan mensen, een plek sterker dan de ervaring. Juno schoot het affichebeeld van deze editie. Simon Vrebos verdiepte zich aan de Vrije Universiteit Brussel in het werk van iconen als Henri Stock, Raoul Servais, Leni Riefenstahl en Alfred Hitchcock. Na Radio 1 en Klara is hij nu aan de slag bij Canvas. foto bijschrift
Merksplas
Distributiepremie ter waarde van 15.000 euro voor laureaat
Van Mexico tot Kirgizië: acht films maken kans op Canvas Award Een internationale jury reikt ook dit jaar de Canvas Award uit. Acht opmerkelijke films werden geselecteerd. Met een release op Canvas en in de Belgische en Nederlandse bioscopen wacht de winnende film een breed publiek. MOOOV koestert een voorliefde voor verhalen die illustreren dat de zoektocht naar liefde, geluk en veiligheid universeel is. Elk jaar bestaat het programma dan ook uit films die komen aangewaaid uit alle uithoeken van de wereld. Ze confronteren de kijker met een facet van die wereld dat even indringend als ongekend is. Doorgaans ontbreekt het deze films aan kansen om hun verhaal te
delen en een weg te vinden naar een breed publiek. MOOOV streeft ernaar om daar wat aan te doen. De jaarlijkse competitie is het vlaggenschip van het filmfestival. Telkens gaat mooov op zoek naar filmmakers die in elk opzicht een straf verhaal vertellen – ook visueel. De geselecteerde films werden nooit eerder in ons land vertoond.
Jury
Een internationale jury bekijkt de acht geselecteerde films en bespreekt ze uitvoerig. Vervolgens bepalen zij welke film bekroond wordt met de Canvas Award. Aan deze prijs is een distributiepremie verbonden ter waarde van 15.000 euro, wat betekent dat deze film uitgebracht wordt in de Belgische en Nederlandse bioscoopzalen. Ook op Canvas zal de film te zien zijn. In de jury zetelen gewoontegetrouw vier gerenommeerde namen uit de internationale filmwereld. Shahrbanoo Sadat is een jonge, Afghaanse filmmaakster die zich liet opmerken met haar langspeeldebuut ‘Wolf and sheep’.
11 kortfilms strijden om Kiripi Award Op de slotavond van het festival bekroont een internationale jury met de Kiripi Award de beste kortfilm. Sinds enkele jaren vindt parallel met de competitie voor de beste langspeelfilm een kortfilmcompetitie plaats. Vaak zijn het beginnende cineasten die met een kortfilm hun eerste passen zetten. Dat het een leerzaam proces is om het filmmaken in de vingers te krijgen, is er zelden aan te merken.
law of the lamb g
Voor deze competitie dienden dit jaar talloze jonge filmmakers hun kortfilm in. Elf werden geselecteerd. Zij maken kans op de Kiripi Award, een prijs waarmee de betreurde Congolese documentai-
remaker en fotograaf Kiripi Katembo Siku (1979–2015) herdacht wordt. Siku was meermaals te gast op MOOOV en tekende in 2014 voor het affichebeeld. De jury van de kortfilmcompeti-
Naast die internationale jury is er ook een jury van enthousiaste en gemotiveerde jongeren. Ook zij reiken een prijs uit aan de film die dat volgens hen het meest verdient. Wat de derde jury betreft is MOOOV uniek, want die juryleden worden gerekruteerd in de gevangenis van Merksplas. Zij bekijken eveneens de acht competitiefilms en reiken de Behind The Scenes Award uit. Het is wachten tot 30 april om te weten of de drie jury’s dezelfde film gekozen hebben. Vorig jaar sleepte ‘Mountain’ (lees meer op blz. 7) de Canvas Award in de wacht. De jury prees deze film van de Israëlische cineaste Yaelle Kayam om de subtiele en originele manier waarop controversiële thema’s werden aangekaart. De acteerprestaties werden als treffend omschreven. De jury was het erover eens dat ‘Mountain’ een film is die een diepe indruk maakt.
‣ Om te weten wanneer de filmvertoningen plaatsvinden, surf naar www.mooov.be. ‣ De competitiefilms zijn in Turnhout en Brugge te bekijken — van alle films in competitie zal de regisseur of producent aanwezig zijn op het festival.
tie bestaat uit vier talenten die op artistiek vlak ruimschoots hun kunnen bewezen hebben. Sachli Gholamalizad is als theatermaker actief voor de KVS, als actrice was ze te zien in de vtm-serie ‘De bunker’. De kortfilm ‘Sali’ van Ziya Demirel won in 2016 de Kiripi Award, nu zetelt de jonge regisseur-scenarist zelf in de jury. Eugenia Ramírez Miori combineert als Argentijnse acteren in theater en film met een liefde voor de tango. Dichter, kunstenaar en artiest Amir Sulaiman is de peetvader van Nuff Said. Hij staat bekend om intense performances van zijn sterk door hiphop beïnvloede poëzie.
De selectie
We are just fine like this Regie : Mehdi M. Barsaoui Tunesië – 19 min Een oude zieke man logeert een paar dagen bij zijn dochter, maar het verloopt niet zoals hij het zich had voorgesteld.
El inicio de Fabrizio Regie : Mariano Biasin Argentinië – 17 min De 14-jarige Fabricio kijkt uit naar de eerste keer met zijn liefje Nadia. Maar waar?
Madre Regie : Simón Mesa Soto Colombia – 14 min De 16-jarige Andrea gaat met
m
MOOOV durft het aan. Er zit één film bij die misschien niet voor gevoelige kijkers is: La Region Salvaje. Waarom die meer is dan een horrorfilm komt de Mexicaanse ster-regisseur Amat Escalantezelf uitleggen.
competitie i
g
el invierno
g
centaur
g
5
wulu
hotel salvation
DE SELECTIE Apprentice
centaur
Hotel salvation
the wound
regie : junfeng Boo singapore – 115 min Een 28-jarige cipier in Singapore wordt overgeplaatst naar de hoofdgevangenis van het land. Daar werpt hij zich op als rechterhand van de 65-jarige hoofdbeul. Maar de jongeman worstelt nog met de dood van zijn vader, die in diezelfde gevangenis opgehangen werd. ‘Apprentice’ is een vakkundig psychologisch drama dat met trefzekere beelden en ingetogen vertolkingen de kijker meevoert naar een zinderende finale.
regie : Aktan Arym Kubat Kirgizië – 89 min In een land dat gevangen zit tussen bijgeloof en oprukkend fundamentalisme brengt de diefstal van een duur renpaard de boel aan het wankelen. Regisseur Aktan Arym Kubat neemt zelf de rol van de 50-jarige protagonist voor zijn rekening. Het is een man die gelooft dat de Kirgiezen afstammen van de mythische centauren – wezens die half mens, half paard zijn. Een meditatieve parabel over oude tradities.
regie : shubhashish Bhutiani india – 102 min Wanneer een 77-jarige man voelt dat het einde nadert, dwingt hij zijn zoon om met hem af te reizen naar Hotel Salvation. Het is een plek waar mensen komen om te sterven. Terwijl de zoon zich zorgen maakt over zijn job en zijn gezin thuis, hervindt de oude man een levensvreugde die hij al geruime tijd niet meer voelde. Ondanks de schijnbare zware thematiek is ‘Hotel Salvation’ een tragikomische ode aan het leven.
regie : john trengove Zuid-Afrika – 88 min Een jongeman begeleidt een rijkeluis bij zijn deelname aan een traditioneel overgangsritueel binnen de Xhosacultuur. Maar die komt te weten dat hij er een homoseksuele relatie op na houdt. Met een eigenzinnige cameravoering en een zuinige soundtrack brengt de regisseur een van de grootste taboes op Afrikaanse bodem onder de aandacht. Dat levert een film op die tegelijk moedig en ijzersterk is.
Big big world
regie : Emiliano Torres Argentinië – 95 min Dit ijzersterke regiedebuut maakt ten volle gebruik van het prachtige decor van uitgestrekte vlakten en weilanden dat Zuid-Patagonië biedt. Als opzichter van een schapenranch delen twee naar binnen gekeerde koppigaards diezelfde uithoek van de wereld. De tijd lijkt er stil te staan, de winters eindeloos. Onontkoombaar is dan ook de confrontatie. ‘El invierno’ grossiert als een western in prachtige, ingetogen vergezichten en unieke landschappen.
regie : reha Erdem turkije – 101 min In dit poëtische sprookje is de band tussen twee tieners zo sterk, dat hij zonder aarzelen een vreselijke misdaad pleegt om haar te redden. Ze beginnen een nieuw hoofdstuk in een woud vol wonderlijke wezens en gevaren. Maar het lot blijft hen tegenwerken. ‘Big big world’ is een Freudiaanse filmervaring met schitterende beelden en een meeslepende soundtrack. In 2016 bekroond in Venetië met de Speciale Juryprijs.
een vriendin vanuit een buitenwijk in de heuvels rond Medellin naar het centrum van de stad. Ze hebben zich ingeschreven voor een filmcasting.
Mare nostrum regie : rana Kazkaz en Anas Khalaf jordanië – 13 min Op een strand aan de Middellandse zee neemt een Syrische vader een beslissing die het leven van zijn dochter op het spel zet.
Alma regie : Christa Eka Assam Kameroen – 22 min Alma is een beeldschone vrouw die met haar man in een vissersdorp woont. Wat eerst een
el invierno
idyllisch leven lijkt, slaat om in een schrijnend verhaal.
Five boys and a wheel regie : said Zagha palestina – 19 min Om het vertrouwen en de bewondering van zijn zoon te winnen, doet een leraar iets gewelddadigs. Gebaseerd op het kortverhaal ‘Bicycles, muscles, cigarettes’ van de schrijver Raymond Carver.
law of the lamb regie: lotfi Achour Tunesië – 15 min Een oude man is met zijn kleinzoon onderweg met de wagen om hun schapen te verkopen. Plots worden ze door twee agenten tegengehouden.
la caja vacia regie : Claudia sainte-luce mexico – 101 min Een vader-dochterrelatie wordt uit het slop getrokken wanneer een man intrekt bij zijn dochter in Mexico-Stad. Hij heeft gezondheidsproblemen, zij een drukke agenda. Maar gaandeweg vinden ze elkaar. Geen tranerige kost hier, maar een hard en onconventioneel relaas waarin de regisseuse zelf de dochter vertolkt. Enkele jaren geleden maakte zij al indruk met ‘The amazing catfish’, wat toen de openingsfilm van MOOOV was.
Miles of sand regie : sonejuhi sinha india – 12 min Op het Indiase platteland moet een alleenstaande moeder een zware tol betalen om haar schulden in te lossen.
the girl who danced with the devil regie : joão Paulo miranda maria Brazilië – 14 min Een meisje uit een zeer religieuze familie is op zoek naar haar eigen paradijs.
Battalion to my beat regie : Eimi imanishi Algerije – 14 min In een Sahrawi vluchtelingenkamp woont een gefrustreerd tie-
met een release op canvas en in de belgische en nederlandse bioscopen wacht de win nende film een breed publiek.
nermeisje dat ervan droomt haar volk te bevrijden.
And the whole sky fit in the dead cow’s eye regie : francisca Alegría Chili – 18 min De 85-jarige Emetria ontmoet onverwachts de geest van haar overleden patroon. h
battalion to my beat
Wulu regie : Daouda Coulibaly senegal – 95 min Na een gemiste carrièrekans gaat een jongeman bijklussen als drugkoerier. Dat begint kleinschalig. Maar verstandig en berekend als hij is, weet hij zich in deze criminele wereld op te werken tot de hoogste kringen. Zijn bestaan gaat almaar exuberanter vormen aannemen, terwijl smokkelen steeds risicovoller wordt. Al-Qaeda wil een deel van de koek. Flink wat reseach is voorafgegaan aan deze authentieke genrefilm over een man die onherroepelijke levenskeuzes maakt.
Alle films die vertoond worden tijdens het festival komen in aanmerking voor de Ds PuBlieKsPRiJs. Bepaal mee de winnende film. Vul het publieksprijskaartje dat je bij elke vertoning krijgt, volledig in en maak kans op een halfjaarabonnement op De standaard of één van de 8 reischeques ter waarde van 300 €, geschonken door Travel Experts.
6
Film in de kijker
Mountain Regie : Yaelle Kayam, Israël – 83 min te zien in : Beringen, Brugge, Dilbeek, Genk, Sint-Niklaas en Turnhout
Een devote, joodse vrouw raakt vervreemd van haar gezin. Met ‘Mountain’ levert de Israëlische cineaste Yaelle Kayam een geladen debuut af. In 2016 sleepte de film tijdens MOOOV zowel de prijs van de festivaljury als van de jongerenjury in de wacht. Jerusalem. Tzvia (Shani Klein) woont met haar gezin aan de rand van het kerkhof op de Olijfberg. Haar echtgenoot is Reuven (Avshalom Pollak), een diepreligieuze leraar en intellectueel. Samen hebben ze vier kinderen. Hoewel ze schijnbaar een harmonieus gezin vormen, speelt het Tzvia parten dat haar echtgenoot nog nauwelijks aandacht heeft voor haar. Hij beschouwt haar en de zorg voor de kinderen als vanzelfsprekend. Ze verzinkt in eenzaamheid. Wanneer ze op een avond laat ronddoolt op het kerkhof, ontdekt ze dat deze sacrale plek het decor vormt voor snelle vrijpartijen met lokale hoertjes. ‘Mountain’ is een ingetogen, maar dramatisch relaas over een devote vrouw die zich emotioneel verwaarloosd voelt. ‘Tzvia is een joodse, net als ik’, legde de Israëlische cineaste Yaelle Kayam uit in een interview met The Huffington Post. ‘Dat is ook de belangrijkste reden waarom het verhaal zich afspeelt in een joods orthodoxe context. Ik ken de joodse cultuur, het joodse geloof. Maar bovenal gaat de film over een vrouw die bemind wil worden door haar echtgenoot. En dat is iets universeels.’
Extreme setting
De vertolking van Shani Klein als Tzvia maakt indruk. Maar minstens zo ontzagwekkend is de ongewone setting. ‘Ik voelde me altijd al aangetrokken tot de Olijfberg. Ik hou er ook van om karakters te ontdekken aan de hand van bijzondere landschappen. Om hen te plaatsen te midden van een extreme setting, die hen tegelijk beperkt en verandert.’ Maar in dit geval speelde ook het visuele aspect een rol. De aanblik die de Olijfberg biedt vond ze altijd al adembenemend. De cineaste wilde er zo graag een
Een ingetogen relaas van een emotioneel verwaarloosde vrouw verhaal rond uitwerken dat ze er geregeld tijd begon door te brengen. Gedurende zes maanden heeft ze dat gedaan. ‘Om me bescheiden op te stellen en geen aandacht te trekken, kleedde ik me als een uitgesproken religieuze vrouw. Ik liep er rond en praatte met de mensen. Zo maakte ik kennis met de grafdelvers. Zij bleken stuk voor stuk Palestijns, wat me zo verraste dat ik het met het personage van Abed in het script heb verwerkt.’ De geknipte hoofdactrice had de regisseuse vrij snel te pakken. Maar de cas-
ting van de echtgenoot verliep een stuk moeizamer. Het had ook te maken met het personage zelf, dat zich minder makkelijk prijsgaf. Tzvia voelde ze veel beter aan dan Reuven. Wel wist ze dat de acteur die hem zou spelen er goed moest uitzien, dat hij iets intellectueels en tegelijk zachtaardigs moest uitstralen – weliswaar op een passief-agressieve manier. Dat hij het type moest zijn dat nooit zou roepen, maar zich steeds rustig en voorkomend gedroeg.
Geen interesse
Kayal legt uit dat ze een heleboel uitstekende acteurs zagen, maar dat het nooit werkte. ‘Tot ik me herinnerde dat ik als tiener naar een tv-serie keek die ‘Florentine’ heette. Daarin speelde een man mee die steeds een beheerste en intelligente indruk maakte.’ Dat was Avshalom Pollak, die intussen het acteursbestaan verruild had voor een carrière als choreograaf. De cineaste kreeg hem maar moeilijk te pakken. ‘We belden met zijn agent, die ons wist te vertellen dat hij al jaren niets meer van hem had gehoord. Maar mijn casting agent kreeg hem wel te pakken. ‘Ik heb geen interesse in acteren’, zei hij haar. Avshalom en ik zijn toen samen een koffie gaan drinken. Hij heeft vervolgens het script gelezen. Hij bleek een bijzonder interessante, authentieke man te zijn. Ik zei hem: ‘Jij bent waar ik al die tijd naar op zoek was. Jij moet het worden.’
Met de Mooov Oeuvre Award haalt het festival voortaan jaarlijks een geëngageerde filmmaker vanachter de camera. In deze woelige tijden maakt betrokkenheid meer dan ooit het verschil. Al hanteerde Alain Gomis de camera altijd al als een vizier op de wereld. Hij weet dat alleen zo het demoniseren van de medemens een halt kan worden toegeroepen. Jezelf vinden in de ander, en tegelijk die andere toelaten zichzelf te zijn – daar is het de filmmaker om te doen. Reden temeer om hem voor het voetlicht te brengen. Alain Gomis, 45, is een geboren Parijzenaar. Hij studeerde er kunstgeschiedenis en cinematografie. Maar het is zijn Senegalese afkomst die zijn identiteit bepaalde en hem tot een van de belangrijkste, Afrikaanse cineasten van vandaag maakte. De filmtaal die Gomis vooropstelt is poëtisch en doorleefd. Met surrealistische en impressionistische accenten krijgen zijn films een unieke kleur. Qua structuur heeft het fragmentarische vaak de bovenhand, wat in de bioscoopzaal weleens voor verwarring zorgt. Inhoudelijk stelt hij steeds scherp op de verhouding tussen mens en maatschappij. Gomis daagt de kijker uit om stil te staan bij het identiteitsvraagstuk. Mede daardoor is zijn oeuvre vandaag razend actueel.
Afrikaans icoon
De Frans-Senegalese filmmaker wordt vergeleken met Ousmane Sembène (1923-2007), die destijds als eerste Afrikaanse filmmaker internationaal erkenning genoot. Sembène, een sociaal bewogen man, was aanvankelijk schrijver. Maar toen hij in de gaten kreeg dat hij als cineast een breder Afrikaans publiek kon bereiken, wisselde hij de pen voor de camera. Vandaag wordt hij gezien als de vader van de Afrikaanse cinema. Dat Alain Gomis gelinkt wordt aan een icoon als Sembène, is geen gering compliment. Meer nog, Gomis wordt aanzien als de rijzende ster aan het Afrikaanse firmament. De talrijke prijzen liegen er niet om. Zo nam
de filmmaker op het gereputeerde Panafrikaans Festival van Ouagadougou voor Film en Televisie (FESPACO) onlangs voor de tweede maal de Gouden Hengst huiswaarts. In de bijna vijftigjarige geschiedenis van het festival deed alleen de Malinees Souleymnae Cisse hem dat voor. Gomis won de award voor ‘Félicité’, de film waarvoor hij eerder dit jaar in Berlijn de prestigieuze Zilver Beer won.
Documentairemaker
Vandaag legt Alain Gomis zich als regisseur-scenarist toe op film, maar zijn eerste passen zette hij twintig jaar geleden als documentairemaker. Gomis draaide toen een aantal reportages over het le-
In Berlijn kaapte Alain Gomis pas nog de Zilveren Beer weg voor ‘Félicité’
ven van migrantenjongeren in de Parijse rand. Hij was zelf in deze regio opgegroeid. De zoektocht naar identiteit van deze jongeren was hem niet vreemd. Gomis gaf daarmee blijk van een sociale betrokkenheid, die in de jaren die volgden als een rode draad doorheen zijn oeuvre zou gaan lopen. Sinds 1999 – hij was toen 27 – is hij effectief aan de slag als filmmaker. Hij draaide meerdere kortfilms, waaronder het ontroerende ‘Little light’. Hierin vertelt Gomis het verhaal van een meisje dat gelooft dat problemen verdwijnen wanneer je maar de ogen sluit. ‘Little light’ werd geselecteerd voor tal van internationale filmfestivals en wist meerdere prijzen weg te kapen. In 2001 volgde ‘L’afrance’, zijn eerste langspeelfilm. Gomis voert een Senegalese jongen op die studeert in Parijs. Wanneer hij vergeet zijn verblijfsvergunning te
Félicité MOOOV volgt Alain Gomis al jaren. ‘Félicité’, zijn meest recente film, werd wereldwijd lovend onthaald en leverde de cineast in Berlijn de Zilveren Beer op. Dat de film nu deel uitmaakt van het filmfestival ligt dan ook voor de hand. ‘Félicité’ vertelt het verhaal van een vrijgevochten, trotse vrouw in de Congolese hoofdstad Kinshasa. Als zangeres in een bar verdient ze haar brood. Het is een plek waar alles wegvalt. Waar ze de wereld en haar dagelijkse zorgen kan vergeten. Tot haar 14-jarige zoon op een dag een zwaar motorongeval krijgt en dreigt zijn been te verliezen.
releaseposter félicté g
‣ t e zien in Beringen, Brugge, Dilbeek, Genk, Lier, Sint-Niklaas en Turnhout
MOOOV Oeuvre Award
7
Alain Gomis wint MOOOV Oeuvre Award
De cineast en de zoektocht naar identiteit Voor de Frans-Senegalese cineast Alain Gomis is engagement geen modewoord. Zijn films over identiteit en de beproefde relatie tussen mens en maatschappij stemmen tot nadenken. Hij is de laureaat van de eerste Mooov Oeuvre Award.
verlengen, komt hij voor de keuze te staan. Of hij verblijft illegaal in Frankrijk, waar hij vrienden heeft, verliefd werd en water als vanzelfsprekend uit de kraan stroomt. Of hij keert zonder diploma terug naar zijn geboorteland. ‘L’afrance’ is een indringende film over ontworteling en wat het betekent om migrant te zijn. Gomis laat de kijker zien dat elke migrant gedwongen wordt om afstand te nemen van het vertrouwde. Vroeg of laat komen ze zichzelf tegen. ‘Wie zijn wij? Welke van onze gedachten kunnen de op-
dringerigheid van een andere wereld weerstaan? Waarschijnlijk enkel datgene wat ons werkelijk eigen is’, aldus Gomis. De Frans-Senegalese filmmaker viel met deze eerste langspeelfilm meteen in de prijzen – onder meer op de filmfestivals van Locarno en Ouagadougou.
Grootse dromen
Zes jaar later verkende hij met ‘Andalucìa’, zijn tweede langspeelfilm, opnieuw het thema van identiteit. Centraal staat Yacine, een
dertiger van Algerijnse afkomst die in Parijs in een caravan leeft. Hij heeft geen vaste baan en zwerft van vrouw naar vrouw. Yacine mag dan grootse dromen koesteren, de dagdagelijkse werkelijkheid staat er mijlenver af. Alleen bij de daklozen aan wie hij soep uitdeelt en een groepje Senegalese lotgenoten voelt hij zich thuis. ‘Andalucìa’ wist op festivals wereldwijd harten te beroeren en viel onder meer in Chicago, Montreal, Rotterdam en Namen in de prijzen. In 2011 keerde Gomis met ‘Au-
jourd’hui’ het klassieke migrantenverhaal om: een Senegalees keert terug naar zijn geboorteland om er te sterven. Er volgt een reis tot de dood waarbij alles en iedereen de revue passeert: zijn dierbaren, herinneringen die geruststellend of pijnlijk zijn, muziek en stilte, vrienden en vijanden, een vroegere minnares, zijn toegewijde echtgenote. Gomis wist met deze derde langspeelfilm poëzie te leggen in de confrontatie van een man met wie hij is geweest. Dat is ook de filmcritici niet ontgaan. ‘Aujourd’hui’
werd gelauwerd op festivals in binnen- en buitenland. In Berlijn dingde de film zelfs mee naar de Gouden Beer. Of hoe de cineast met elke nieuw project steeds meer uitgroeit tot een absolute festivallieveling.
‣ Om te weten wanneer de filmvertoningen plaatsvinden, surf naar www.mooov.be. ‣ Alain Gomis zal op 28 april aanwezig zijn bij de vertoning van Félicité in Turnhout om de award in ontvangst te nemen.
félicté h
Om zijn been te redden is een gecompliceerde operatie nodig. Die kost flink wat geld. Geld dat Félicité niet heeft, wat het startschot betekent van een radeloze zoektocht langs de meest atypische wijken van de stad. Ze voelt zich genoodzaakt kennissen, vrienden en familie aan te klampen – soms ook wildvreemden. Van de eens zo trots vrouw blijft nog maar weinig overeind. Tot de goedaardige Tabu, een vertrouwd gezicht uit de bar waar ze werkt, voorstelt haar te helpen. Het waren ware personen die Alain Gomis indirect het idee voor deze film aanbrachten. ‘Voor de vrouwen in ‘Félicité’ baseerde ik me op vrouwen die ik goed ken, voornamelijk vrouwen uit Senegal. Het gaat om sterke vrouwen. Ze ac-
cepteren geen compromis maar gaan wat hun pad kruist frontaal te lijf. Daar bewonderde ik hen in’.
Sterke vrouwen
‘Maar wat ik met deze film voornamelijk naar voren wilde schuiven, waren de dialectische krachten die speelden. Vechten dat wel berusten, het is een thema dat in mijn films wel vaker terugkeert.’ Voor het eerst voerde Gomis een vrouwelijke hoofdpersonage op. ‘De mannelijke protagonisten uit mijn eerdere films vertoonden stuk voor stuk wel wat gelijkenis met mij. Dat wilde ik deze keer niet. Ik wilde me op nieuw terrein begeven, het onbekende omarmen. Ik ben ervan overtuigd dat dat heeft bijgedragen tot de film die ‘Félicité’ geworden is.’
8
Film als vizier op de wereld De zoektocht naar de betere film voert MOOOV tot ver voorbij de grens. Met verhalen uit meer dan veertig landen zet het programma in op diversiteit. Een aantal plaatsen en thema’s zijn sterk vertegenwoordigd.
NATiVE CiNEMA inheemse volkeren worden dikwijls met armoede geconfronteerd. De oorzaak moet gezocht worden in hun problematische maatschappelijke positie. Hun cultuur als geheel wordt door de samenleving verworpen, en dat komt bovenop hun economisch zwakkere positie. Met een luik rond native cinema brengt mooov de bezorgdheden van deze inheemse volkeren onder de aandacht. De Zweedse film ‘sami blood’ – van de sami-cineaste Amanda Kernell – legt de schaamte en schande bloot van een jong sami-meisje als deel van een minderheid. ‘searchers’, ‘Angry inuk’ en ‘living with giants’ verhalen over inuïts in Canada. Door de focus op deze inheemse volkeren lijkt het probleem zich slechts in het Hoge Noorden te manifesteren. De maatschappelijke positie van inheemse volkeren staat echter wereldwijd onder druk.
COlOMBiA de Colombiaanse president juan manuel santos won vorig jaar de Nobelprijs voor de Vrede, vijf dagen nadat de bevolking het vredesakkoord met de farc-guerrilla had weggestemd. Een paar maanden later kwam er dan toch een akkoord. in de jarenlange strijd tussen regering, linkse rebellen en extreemrechtse paramilitairen vielen ruim . doden. mooov onderzoekt in hoeverre deze politieke context speelt in de Colombiaanse film. Hun nationale cinema is sinds het begin van dit decennium wereldwijd in opmars en kaapte al meermaals prijzen op belangrijke filmfestivals. Onderling verschillen deze films dan sterk, toch is er een duidelijke lijn die vertrekt bij jonge filmmakers en filmmakers in de diaspora. De selectie van kortfilms en films maakte mooov in overleg met de programmatoren van het Medellin international film festival. mooov pakt op april ook uit met een studiedag rond Colombia. Met lezingen, presentaties en gesprekken met Colombiaanse gasten worden de deelnemers ondergedompeld in de cinema en cultuur van het land.
CAÏrO, EGYpTE De Egyptische hoofdstad staat bekend om haar minaretten en miljoen inwoners, maar sinds is Caïro vooral in het nieuws met bomaanslagen, arrestaties, militair geweld, politieke corruptie en een rampzalige economie als gevolg. wie Caïro ontdekt tijdens mooov kijkt verder dan het televisiejournaal. Zo speelt ‘Clash’ van Mohamed Diab zich af op een hete zomerdag twee jaar na de Egyptische revolutie, waarbij een heterogene groep bij elkaar geprakt zit in een arrestantenbusje. Dat levert een beklemmende en claustrofobische filmarena op. in ‘Cactus flower’, het regiedebuut van Hala Elkoussy, is Caïro het bruisende maar dreigende decor voor een warme solidariteit tussen onbekenden. ‣ Ontdek het volledige programma op www.mooov.be.
m
g
wereldcinema
The Nile Hilton Incident is ‘Flikken’ in Caïro, maar veel beter! Caïro is ook net iets broeieriger dan Gent.
sami blood
g
clash
MiGrATiE
PALestijnse GEBiEDEN & isrAËl
Jaarlijks vallen in het programma van MOOOV een aantal thematische lijnen op. Een topic dat telkens terugkeert, is migratie. Het is onlosmakelijk verbonden met het wezen van het festival. MOOOV selecteert immers steevast films uit Afrika, Azië en ZuidAmerika, continenten waar migratie voor de inwoners vaak de enige mogelijkheid is om te ontsnappen aan genadeloze armoede. Misschien wekken de beelden van aankomende migranten de indruk dat zij Europa overspoelen, de realiteit is echter anders. Cijfermateriaal bevestigt dat: mensen op de vlucht voor conflicten blijven doorgaans in hun eigen land of in buurlanden, die vaak heel beperkte middelen hebben. MOOOV richt de schijnwerpers op de vergeten migratiestroom van zuid naar zuid of van het ene ontwikkelingsland naar het andere. Zo verhaalt ‘Raftan’ van Navid Mahmoudi over een jong, Afghaans koppel dat vanuit Iran via Turkije naar Europa wil vluchten, maar daarbij achtervolgd wordt door desastreuze familievetes binnen de Afghaans cultuur. ‘The road to Mandalay’ van Midi Z toont op een haast documentaire en afstandelijke wijze het trieste lot van economische migranten in Thailand. Tonislav Hristovs documentaire ‘The good postman’ zoomt op zijn beurt in op de Bulgaarse postbode Ivan die op de grens met Turkije vluchtelingen een huis aanbiedt. Zo wil hij zijn dorp redden van de verdwijning. Een bitterzoet en amusant kleinood dat je helemaal opslokt!
‣ Ontdek het volledige programma op www.mooov.be.
Een van de meest bewogen gebieden in het Midden-Oosten blijft israël. Het heden, zowel als het verleden, herbergen een moeilijk verhaal waarbij de israëlische bezetting van palestijnse gebieden voor beroering en onlusten blijft zorgen. wie de complexiteit van de israëlische maatschappij wil doorgronden, beroept zich op succesauteur Amos Oz. Zijn memoires, verfilmd door actrice Natalie portman, geven de geschiedenis vanuit israëlisch perspectief concreet gestalte. Maar ook ‘Beyond the mountains and hills’ van Eran Kolirin probeert in het reine met dit land te komen. Kolirin maakt een film over goede mensen in een slechte realiteit. Over de gewonde, met bloed besmeurde grond waarop hij leeft: israël.
mooov selecteerde films uit dit land.
9
10
neruda, met Luis Gnecco als pablo neruda g
Schrijvers en dichters in de kijker
een persoonlijke interpretatie van de cineast. Hem wacht hetzelfde lot als zijn personages: hij verwordt tot speelbal van zijn schepper.
‘Neruda’
Van een filmfestival verwacht je niet dat het schrijvers en dichters opvoert. Tenzij hun levenswandel meesterlijk vertaald werd naar het witte doek. Boekverfilmingen zijn van alle tijden, al is hun populariteit vandaag enorm. Veel minder vaak is de schrijver zelf het onderwerp. Is zijn bestaan dan al te eentonig en saai? Het wordt gauw duidelijk, want MOOOV programmeert een aantal bijzondere schrijversportretten.
Onderling verschillen ze sterk in aanpak, toon en stijl. Sommige films zijn uitgesproken biografisch en trachten kantelpunten uit het leven van de schrijver naar waarheid te reconstrueren. Andere kiezen voor het pad van de dichterlijke vrijheid. De schrijver is dan veel meer
Regie : Pablo Larraín Chili – 107 min Schrijverslevens spreken tot de verbeelding. Maar met ‘Neruda’ neemt de Chileense cineast Pablo Larraín wel heel openlijk een loopje met de waarheid. Hij laat Oscar Peluchonneau (Gael Garcia Bernal), een fictieve inspecteur, in 1946 de jacht openen op Pablo Neruda, de Chileense dichter en Nobelprijswinnaar. Neruda zou zich kritisch uitgelaten hebben over het rechtse regime van president Videla. Michael De Cock, artistiek leider van de KVS en MOOOV-voorzitter: ‘Het verfilmen van een schrijversleven blijft een wankele koord. Je zit met een historisch persona-
“De cineast toont Neruda als een man die, ondanks alles, vol over tuiging het leven viert.” Michael De Cock, Voorzitter MOOOV
ge, waardoor de film vroeg of laat te maken krijgt met fact checking. Maar ‘Neruda’ koestert de mythe rond de schrijver heel erg, wat de film zo bijzonder maakt.’ Met ‘Neruda’ levert Larraín een eigen cocktail af waarbij hij de politieke achtergrond op innemende wijze vervlecht in een plot die de levensstijl en ideeën van de dichter weerspiegelen. Wat werkelijk heeft plaatsgevonden gaat er daardoor veel minder toe doen. ‘Pablo Neruda heeft heel leesbare en toegankelijke poëzie geschreven. Heel mooie odes aan het leven en de liefde zijn het. Tegelijk is er het communistisch ideeëngoed dat hem in sterke mate bepaalde. Het bijzondere aan de film is dat de cineast hem afschildert als een man die ondanks alles vol overtuiging het leven viert. Hij stelt zo de vraag naar wat waarachtig is en wat hypocriet. Je kan Neruda zien als een leugenaar, want het leven dat hij leidt verschilt radicaal van wat
cartas da guerra h
Schoonheid in tijden van oorlogs gruwel Het getuigt van vakmanschap wanneer een film zich baseert op een reeks liefdesbrieven zonder te verzinken in stroperigheid. ‘Cartas da guerra’ van Ivo Ferreira brengt poëzie te midden van oorlogsgruwel.
‘Cartas da guerra’ Regie : Ivo Ferreira Spanje – 95 min In 1971 wordt de Portugese arts António Lobo Antunes (Miguel Nunes) opgeroepen om het Portugese leger versterking te bieden in Angola. Zijn vrouw (Margarida Vila-Nova) is op dat moment zwanger en het afscheid valt hen zwaar. Maar António schrijft haar haast dagelijks zulke verscheurende brieven, dat zelfs de meest kille persoon met een brok in de keel zou achterblijven. Hij beschrijft zijn walging voor
wat hij om zich heen ziet. Hoe hij zich verveelt en eenzaam is. Maar ook hoe hij haar lichaam mist, haar verpletterende schoonheid. In ‘Cartas da guerra’ – wat zoveel betekent als ‘oorlogsbrieven’ – is zij het die zijn brieven met een zachte stem voorleest. Tegelijk vloeien op het doek zijn woorden over in contrastrijke zwartwitbeelden van Afrika. De brieven van de inmiddels 74-jarige Antunes werden pas in 2005 uitgebracht. Dat hoeft niet te verbazen, want in wezen waren het vingeroefeningen die uit-
literatuur in film 11
Regisseur Lav Diaz neemt graag zijn tijd. 4 uur, 5 uur of zelfs 8 uur duren zijn films. The Woman Who Left is voor zijn doen kort: 226 minuten.
m
hij predikt. Maar die discrepantie vind ik net geruststellend. Het ene staat het andere niet in de weg – wat mij betreft komt hij er dan ook mee weg.’ ‘Natuurlijk heb ik Neruda door deze film niet beter leren kennen. Het is een fictiewerk waarbij Larraín van de dichter een personage heeft gemaakt. Een plantrekker, weliswaar. Maar een waarvan je kan houden.’
‘Stefan Zweig: Farewell to Europe’ Regie : Maria Schrader Oostenrijk – 106 min In ‘Stefan Zweig: Farewell to Europe’ concentreert cineaste Maria Schrader zich op een handvol sleutelmomenten uit het leven van de bejubelde Oostenrijkse schrijver. Schrader kiest voor een niet-chronologisch verloop en beperkt zich tot de laatste acht jaar van Zweigs leven – van 1934 tot 1942. ‘Het is iets wat we vandaag moeilijk kunnen vatten, maar Stefan Zweig was als schrijver destijds een wereldster’, zegt Els Snick, literatuurwetenschapper aan de UGent en vertaalster van de briefwisseling tussen Stefan Zweig en Joseph Roth. ‘Zweig was afkomstig uit een familie van joodse bourgeoisie. Hij was buitengewoon erudiet, maar hij keek op niemand neer. Rangen of standen deden er voor hem niet toe. Vermoedelijk maakte dat hem zo geliefd.’ Tal van biografieën heeft hij geschreven over historische en literaire figuren uit het Europese cultuurgebied. ‘Hij deelde zo zijn kennis met een breed publiek. Maar wat hem nog meer definieerde, was zijn consequente houding als pacifist en humanist. Hij was een radicaal tegenstander van elke vorm van nationalisme, een groot voorstander van de Europese gedachte. Dat maakt hem vandaag nog steeds relevant.’ ‘Stefan Zweig: Farewell to Europe’, die de Oostenrijkse inzending voor de Oscars was, toont de schrijver op het hoogtepunt van zijn creativiteit en populariteit. De kijker krijgt te zien hoe hij op een dag gearresteerd wordt omdat ze hem verdenken van wapenbezit. Dat was enkele jaren nadat in Duitsland de Nationaalsocialisten de macht hadden gegrepen. ‘Een tijdlang heeft Zweig gedacht dat hun populariteit slechts een tijdelijk fenomeen was.’ Maar met de huiszoeking merkte Zweig hoe hun invloed ook in Oostenrijk voelbaar werd. Uiteindelijk is hij naar Londen verhuisd. ‘In 1936 heeft hij nog in Oostende ver-
sluitend voor zijn vrouw bedoeld waren. Nadat zij overleden was, werden de brieven met de toestemming van de erfgenamen alsnog gepubliceerd. Terwijl oorlogsfilms doorgaans baden in genadeloze gruwel deinst regisseur Ivo Ferreira er niet voor terug om het met deze ‘Cartas da guerra’ over een andere boeg te gooien. Hij toont nog steeds martelingen en bombardementen. Hij toont afgerukte ledematen. Maar tegelijk speurt hij naar de schoonheid van het leven te midden van deze ontwrichte wereld.
bleven, samen met zijn goede vriend Joseph Roth. Maar later is hij na omzwervingen via de VS, Argentinië en Paraguay in Brazilië beland, waar hij samen met zijn toenmalige echtgenote in 1942 een einde aan zijn leven heeft gemaakt.’
‘A tale of love and darkness’ Regie : Natalie Portman Israël – 95 min Met ‘A tale of love and darkness’ verfilmde actrice Natalie Portman de memoires van de Israëlische successchrijver Amos Oz. Niet alleen maakte ze haar opwachting in de regiestoel, de geboren Israëlische vertolkt ook zelf Fania, de moeder van Oz. Terwijl zij aan het einde van het Britse Mandaat van Palestina en de beginjaren van de staat Israël haar zoon probeert op te voegen, worstelt ze met een bipolaire stoornis. Net als de schrijver vervlecht Portman het persoonlijke leven met de culturele en politieke geschiedenis van het door oorlog getekende Israël. Brigitte Herremans, beleidsofficier voor het Midden-Oosten bij Broederlijk Delen en Pax Christi, is erg vertrouwd met het werk van Oz. ‘Aan de hand van zijn familiegeschiedenis geeft hij in deze memoires een magistrale inkijk in de verscheurende beginjaren van Israël. Het is een hoopvolle jonge natie die onmiskenbaar getekend is door verlies: de genocide op het Joodse volk, de vernieling van een groot deel van de Joodse cultuur in Europa, het trauma van de gewapende conflicten met de Palestijnen en Arabische buurlanden.’ ‘Oz is een bevlogen persoon, die er wonderwel in slaagt om lyriek en activisme met elkaar te verbinden. Hij heeft een ambivalente relatie met zijn vaderland ‘waarvan houdt maar dat hij niet fijn vindt’. Net als David Grosman is Oz een uitgesproken tegenstander van de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden.’ ‘Zijn romans zijn poëtisch en doorwrocht en getuigen van een enorm inzicht in de menselijke psyche. Zijn personages kruipen onder je huid.’ Naast de relatie met zijn moeder toont ‘A tale of love and darkness’ het begin van Oz’ schrijversleven. De film toont wat er gebeurt wanneer de verhalen die we vertellen zich ontvouwen als de verhalen die we leven. ‣ Om te weten wanneer de filmvertoningen plaatsvinden, surf naar www.mooov.be.
Het politieke aspect van deze oorlog kan Ferreira gestolen worden. Hij besteedt er geen aandacht aan. Evenmin neemt hij de moeite om de gebeurtenissen in Angola ten volle te kaderen. Liever neemt hij de kijker op sleeptouw voor een bijzonder liefdesrelaas. Voor wie de man niet kent: António Lobo Antunes is niet de minste. Hij wordt aanzien als de belangrijkste hedendaagse Portugese schrijver. Al jaren wordt hij getipt als een van de grote kanshebbers voor de Nobelprijs voor de Literatuur.
documentaire in de kijker
I am not your negro Regie : Raoul Peck, VS – 95 min Dit is de slotfilm van MOOOV in Turnhout en Beringen waar Raoul Peck op beide avonden aanwezig zal zijn.
Dertig jaar na het overlijden van James Baldwin wekt regisseur Raoul Peck de Afro-Amerikaanse schrijver opnieuw tot leven. Op basis van Baldwins herinneringen aan activisten als Malcolm X en Martin Luther King doorkruist de cineast de zwarte geschiedenis van burgerrechtenactivisme in de VS.
maagkanker stierf, was hij amper 63. Hij had dan een lijvig oeuvre van romans en essays bij elkaar geschreven, één manuscript bleef onvoltooid achter: ‘Remember this house’. Dat verhaalt over zijn drie vermoorde vrienden, de politieke activisten Medgar Evers, Malcolm X en Martin Luther King.
James Baldwin was 24 toen hij in 1948 een restaurant binnenwandelde waarvan hij wist dat hij er als zwarte niet welkom was. Dat vertelde de dienster hem ook, maar hij weigerde dat te aanvaarden en goot een glas water naar haar. Hij had het gehad met het racisme in de VS. Baldwin verkaste naar Parijs, waar hij de vele vooroordelen makkelijker op een afstand kon houden. Op die manier was hij ook in staat om zichzelf en zijn literair werk te zien buiten een Afro-Amerikaanse context. Met ‘Go tell it on the mountain’ en ander werk zou Baldwin veelal schrijven over raciale en seksuele problemen in de VS. Hij was er tegen dan al geruime tijd achter dat hij homo was. Toen hij in 1987 aan
Oscarnominatie
‘Remember this house’ inspireerde de Haïtiaanse regisseur Raoul Peck tot het maken van ‘I am not your negro’, waarmee hij kans maakte op de Oscar voor beste documentaire. Ontnuchterend is het om vast te stellen dat de tekst, die in 1979 geschreven werd, na al die jaren nog steeds pijnlijk actueel is. Peck legt met deze documentaire de spanningen bloot tussen Evers, King, Malcolm X en Baldwin zelf. Hun activisme was sociopolitiek en de leiders waren het vaak oneens over wat ze wilden bereiken en hoe ze dat wilden doen. Peck – of beter: Baldwin – wil(de) de geschiedenis tonen zoals die werkelijk was. Hij wilde af van die voorgekauwde versie van het verleden die
vandaag in de vorm van quotes en filmpjes gretig gedeeld wordt op het internet. ‘Selectief worden er monumenten opgericht, bijvoorbeeld voor Martin Luther King’, zegt Raoul Peck. ‘Inspirerende speeches worden gedeeld, maar steeds zijn het dezelfde woorden die herhaald worden. Je vindt bijvoorbeeld nauwelijks iets terug van wat hij gedurende zijn twee laatste levensjaren zei. In die speeches had hij het al over iets helemaal anders. Die speeches maakten hem gevaarlijk. Maar net om die reden worden ze vandaag genegeerd, en zo wordt ook de geschiedenis gesaneerd. Wat voor problemen kan zorgen, zwijgt men dood.’ Peck wil het verleden naar waarheid vertellen. Van meet af wist hij dat deze documentaire over James Baldwin zou gaan. Hij wilde geen bekende koppen interviewen en hen de schrijver laten typeren en interpreteren. Evenmin wilde hij dat zelf doen. Raoul Peck maakte zich sterk dat hij uitsluitend de boodschapper zou zijn – een streven waarin hij op ontluisterende wijze is geslaagd.
12
Mensen vluchten niet zomaar. Conflict, ongelijkheid en armoede zijn de grondoorzaken voor de 65 miljoen mensen die op de vlucht zijn. In de najaarscampagne ijvert 11.11.11 voor een humaan asiel- en migratiebeleid. Tijdens MOOOV zetten we vier beklijvende films rond migratie in de kijker. Kom je wereld verruimen op één van de 8 festivallocaties.
film in de kijker
White Sun Regie : Deepak Rauniyar, Nepal – 89 min te zien in : Beringen, Brugge, Dilbeek, Genk, Lier, Sint-Niklaas en Turnhout
ASEMAN PARVAZ FILM
PRESENTS
RAFTAN A FILM BY NAVID MAHMOUDI
PARTING A FILM BY NAVID MAHMOUDI WITH REZA AHMADI ▪ FERESHTEH HOSSEINI ▪ BEHRANG ALAVI ▪ NAZANIN BAYATI AND SHAMS LANGAROUDI ▪ SCREENPLAY NAVID MAHMOUDI DIRECTOR OF PHOTOGRAPHY KOOHYAR KALARI EDITOR JAMSHID MAHMOUDI MUSIC BY SAHAND MAHDIZADEH SOUND DESIGNER HOSSEIN GHOORCHIAN SOUND RECORDER MOHAMMADREZA HABIBI SET AND COSTUME DESIGNER AMIR HOSSEIN BABAEIAN VISUAL EFFECTS MAJID YOUSEFZADEH AND ALIREZA GHADERI AGHDAM STILLS PHOTOGRAPHER FATTAH ZINOURI MAKE UP ALIREZA BAGHERBEIGI PRODUCTION MANAGER ALIREZA BAGHERBEIGI PRODUCER JAMSHID MAHMOUDI INTERNATIONAL SALES DREAMLAB FILMS
© 2016 Aseman Parvaz Film
Aseman Parvaz Film Co.
Photography copyright : ©All rights reserved
WWW.11.BE/MOOOV
In 2006 komt een einde aan de Nepalese burgeroorlog. De nieuwe grondwet predikt gelijkheid van burgers, maar argwaan en wrok slijten langzaam. Bovendien laten oude tradities zich niet zomaar vervangen. Dat merkt de voormalige maoïstische strijder Chandra (Dayahang Rai) als hij na de dood van zijn vader, na tien jaar afwezigheid, terugkeert naar zijn dorp. Onderweg met het lijk naar de crematieplaats raakt hij in zwaar conflict met zijn broer Suraj (Rabindra Singh Baniya), die tijdens de burgeroorlog tot de andere kant behoorde - de zogenaamde royalisten. Chandra zoekt hulp bij de politie, voormalige strijdmakkers en andere dorpelingen, maar hij vangt telkens bot. Het collectieve oorlogstrauma openbaart zich in persoonlijke wrijving. Of hoe de nationale politiek doorsijpelt tot in het dorpsleven. Met ‘White sun’ kiest de Nepalese cineast Deepak Rauniyar opnieuw voor een verhaal geworteld in de realiteit. Het is een fabel over een wereld in verandering en koppigaards die koste wat kost willen vasthouden aan het oude. Het had een moralistisch melodrama kunnen opleveren, maar dat laat Rau-
niyar niet gebeuren. Hij voorkomt dat de balans overslaat. Dankzij de ijzersterke vertolkingen en realistische setting is ‘White sun’ een film die nog dagen nazindert.
Eigen ervaringen
Rauniyar beroepte zich voor de film op zijn eigen ervaringen. Hij was amper zeventien toen de burgeroorlog losbarstte. ‘Vandaag, 22 jaar later, bevindt het land zich nog steeds in woelig water. Het
Het collectieve oorlogstrauma openbaart zich in persoonlijke wrijving. Of hoe de nationale politiek doorsijpelt tot in het dorpsleven.
vredesproces dat in 2006 startte, wordt opgehouden. Duizenden families weten nog steeds niet wat er met hun naasten gebeurd is (nvdr. het conflict heeft naar
schatting aan 13.000 mensen het leven gekost). Intussen lopen de dorpen leeg, zoals Agni’s dorp in de film.’ De mate waarin de oorlog Rauniyars leven getekend heeft, valt niet te onderschatten. Hij verloor ontelbare vrienden in het strijdgewoel. Hun naasten werden geterroriseerd, vermoord of gedwongen om te vluchten. Huizen werden in brand gestoken. ‘Aan heel wat leed zijn we niet kunnen ontsnappen. Al is er een opsteker: we hebben geleerd om onderlinge verschillen te erkennen en te waarderen. Nepal telt meer dan 120 talen, etniciteiten en religies. Ten tijde van het conflict werd gesproken over ‘één natie, één taal, één religie’. De oorlog heeft onze ogen geopend – of beter: heeft ons gedwongen om de ogen te openen.’ Elke generatie kijkt vandaag op een andere manier tegen het conflict aan. Elk gaat er op zijn manier mee om. ‘Binnen mijn familie hebben we hierover ernstig gepraat. Met mijn ouders, met generatiegenoten, met kinderen die ter wereld kwamen na de oorlog. In de dood komen we elkaar opnieuw tegen – dat is zeker. Maar wij hebben er bewust voor gekozen om nu reeds de confrontatie met elkaar aan te gaan. We geloven dat er iets moois uit kan voortkomen.’
filmdistributeur 13
g
raftan
g
blanka
Waarom MOOOV ook filmdistributeur is Aan het einde van de dag komen in elke sector de financiële belangen voorop – ook in de filmwereld. Ziet men geen geld in een film, dan komt er geen bioscooprelease. Door zelf op te treden als distributeur wil MOOOV voorkomen dat de cinefiel filmparels misloopt.
g
the road to mandalay
Tweemaal film, Tweemaal MOOOV Wolf and sheep Regie : Shahrbanoo Sadat Denemarken – 86min Sediqa hoedt schapen en geiten in de bergen van Afghanistan. Ze wordt door andere meisjes gemeden omdat ze vervloekt zou zijn. Hoewel jongens en meisjes gescheiden moeten opgroeien, raakt ze bevriend met een jongen die Qodrat heet. Een subtiel portret van een puur rurale gemeenschap, met het grootste respect voor de eigenheid van de personages en hun habitat.
Knife in the clear water Regie : Xuebo Wang China – 92min Bij de islamitische Hui-Chinezen wordt een vrouw begraven. Haar arme familie blijft achter op het platteland. Ter ere van haar zal de enige stier die ze hebben, worden geofferd. De film is adembenemend mooi, met schilderachtige beelden in een specifieke belichting. Het verhaal wordt intens en poëtisch gebracht, in een bijzonder formaat. Een juweeltje.
g
wolf and sheep
the knife in the clear water h
Laten we er niet omheen draaien: wereldfilms scoren zelden aan de kassa. Jennifer Lawrence of Matthew McConaughey zijn immers in geen velden te bespeuren. Bovendien worden landen als Israël of Egypte uitsluitend geassocieerd met onlusten. Het enige dat dan voor deze films een verschil kan betekenen, zijn Oscarnominaties. Al moet je nog steeds geen mirakels verwachten. Een distributeur koopt in een land of gebied de rechten van een film. Vervolgens mag hij die vertonen in de plaatselijke bioscopen. Zijn inkomsten haalt hij uit de ticketverkoop aan de kassa, en zo betaalt zijn investering zich (hopelijk) terug. Maar wanneer slechts een handvol mensen een film in de bioscoop bekijkt, blijft hij achter met een financiële kater. Een distributeur denkt daarom wel twee keer na voordat hij zich de rechten van een film aanschaft. Wereldfilms hebben het niet makkelijk om een groot publiek te vinden. Koste wat kost willen deze film hun verhaal vertellen – vaak wars van commerciële principes. Dat maakt de wereldfilm zo bijzonder en kostbaar. Meer dan ooit is er nood aan films met een eigen kijk op de realiteit. Om die reden engageert MOOOV zich sinds 2014 ook als distributeur. Tal van kwalitatieve films uit alle uithoeken van de wereld krijgen zo de kansen die ze verdienen op de Vlaamse en Nederlandse filmmarkt. Een aantal films zijn of zullen al verdeeld zijn tegen de tijd dat het festival van start gaat. Of mogelijk waren ze al te zien op een ander festival in België. Andere films waarvan MOOOV de rechten kocht, kennen hun première tijdens het festival voordat ze later
in de Vlaamse en Nederlandse bioscopen te zien zijn.
Openingsfilm ‘Bar Bahar’
Een van de films die MOOOV distribueert is ‘Bar Bahar’, de IsraëlischPalestijnse film van Maysaloun Hamoud die het festival aftrapt. De film verhaalt over drie Palestijnse vrouwen die een appartement delen in Tel Aviv. Laila is advocate, Salma dj en Nour studeert nog. Alle drie hebben ze een liefdesrelatie die niet ideaal te noemen is, en waarbij conservatieve gedachten en tradities hen in de weg staan. De vrouwen balanceren tussen oude en nieuwe waarden. Het is een film die op twee manieren gedurfd is. Enerzijds houdt ‘Bar Bahar’ geen blad voor de mond en wordt er openlijk gesproken over seks en drugs. Dat zal minstens in Israël wenkbrauwen doen fronsen. Anderzijds maakt net dat de film interessant voor westerlingen: ‘Bar Bahar’ beantwoordt niet aan het Arabische clichébeeld. De film gaat over jonge, moderne vrouwen zoals bij ons. Maysaloun Hamoud levert met haar regiedebuut een sprankelende en meeslepende film af. Een breed publiek kan vallen voor de charmes van deze film. Dat ‘Bar Bahar’ alle kansen verdient ligt voor de hand. MOOOV heeft geen seconde geaarzeld om deze film te distribueren. Bovendien is het de perfecte openingsfilm voor het festival. De film illustreert waar MOOOV voor staat. Het botsen tussen moderniteit en traditie blijft filmmakers inspireren. Het zorgt voor sterke verhalen met een universeel karakter. MOOOV heeft al heel wat internationale films getoond die hierover gaan.
14
meer dan filmvertoningen – Een filmervaring, next level ? Dat zijn mental movies, of films die zich uitsluitend in je hoofd afspelen. Er is ook Cult ! Live met een nieuwe soundtrack voor een bestaande cultfilm. mental movies
Alles komt er, behalve de film zelf
Wedstrijd win 5 × 2 duotickets voor Cult!Live in Turnhout en Beringen. Neem deel door te mailen naar inschrijvingen@mooov.be.
Een scenario van twee A4’tjes, een soundtrack en een filmposter. Zo wekken drie artiesten elk vanuit hun discipline gezamenlijk een film tot leven. Tenminste, zij geven de voorzet. De screening van de film vindt uitsluitend plaats in het hoofd van de toeschouwer.
The Black Heart Rebellion © J eroen Mylle
“ Een goede soundtrack vertelt een eigen verhaal” live soundtrack
Cult ! Live
‘A girl walks home alone at night’ is een Iraanse vampierenwestern. Voor Cult!Live voorzien de donkere gitaren van de Belgische rockband The Black Heart Rebellion deze cultfilm van een nieuwe soundtrack. Te ervaren in Brugge ( 22/4 ), Beringen ( 24/4 ) en Turnhout ( 28/4 ) Dat de Gentse band een bijzondere relatie met film heeft, zegt Tim Bryon meteen. ‘Elk van onze nummers heeft zijn filmscène waarop het gebaseerd is. In de zoektocht naar sound en compositie is dat een dankbaar referentiepunt.’ Tim is de drummer van The Black Heart Rebellion, een Gentse band die evolueerde van snoeiharde hardcore naar een avontuurlijk geluid dat de grond verkent tussen doom, postrock, tribale beats en ambient. Maar volgens het publiek klinkt hun muziek nog het meest als de soundtrack van een nog onbestaande film. ‘Ik ben blij dat we straks, tijdens MOOOV, die film er eindelijk bij hebben.’ Na lang zoeken kozen de bandleden er-
voor om met ‘A girl walks home alone at night’ aan de slag te gaan. De Iraans-Amerikaanse cineaste Ana Lily Amirpour linkt spaghettiwesterns, jaren vijftig-badboys en eigentijdse rariteiten aan een tijdloze hipheid. Het is een poëtische art-horrorfilm die een unieke sfeer oproept. Zelf omschrijft ze haar film als het Iraanse liefdeskind van Sergio Leone en David Lynch, met Nosferatu als babysitter.
Match
‘We hebben heel wat films overwogen. Het tempo van het verhaal, de sfeer van de beelden – het was belangrijk dat er op alle vlakken een match was met onze sound. Bij ‘A girl walks home alone at night’ was dat het geval. Bovendien bevatte de oorspronkelijke soundtrack geen nieuwe nummers, wat het voor ons makkelijker maakte om aan de film iets toe te voegen.’ Wat maakt een goede soundtrack? ‘Die vraag hebben we onzelf ook gesteld. Welke soundtracks kennen we? Waarom zijn die ons bijgebleven? Het antwoord was eenvoudig: omdat ze op zichzelf stonden. Een soundtrack moet natuulijk de beelden van een film versterken. Maar het is minstens
zo belangrijk dat deze muziek een eigen verhaal vertelt.’ De bandleden zijn alvast tevreden over het resultaat. Ze zijn ervan overtuigd dat hun muziek voor een nieuwe beleving van de film zorgt. ‘‘A girl walks home alone at night’ wordt gezien als een ode aan zowel de western als aan Tarantino’s kijk op de vampierenfilm. Daar zat de oorspronkelijke soundtrack beslist voor iets tussen. Door die muziek weg te knippen en een eigen sound toe te voegen, is een nieuwe dimensie ontstaan.’
Experiment
Met deze soundtrack is The Black Heart Rebellion aan zijn proefstuk toe. ‘We houden van een experiment, we waren er ook aan toe. Ons meest recente album (‘People, when you see the smoke, do not think it is fields they’re burning’, red.) dateert alweer van twee jaar geleden. Vorig jaar hebben we met die plaat getoerd. Maar wat we daarna zouden gaan doen, wisten we nog niet. Geregeld houden we even halt om onszelf en de richting die we uitgaan in vraag te stellen. Dat was ook het geval toen MOOOV ons contacteerde. Deze kans kwam op het juiste moment.’
‘Het hoeft niet te verbazen dat een project als Mental Movies uitgerekend in Latijns-Amerika ontstond, zegt Gerardo Salinas. Toen hij nog verbonden was aan het Mestizo Arts Platform haalde hij – als geboren Argentijn – het concept naar België. Het was de Argentijse guerrilla-uitgeverij Clase Turista die het aanvankelijk op poten zette. Nog vaker dan bij ons het geval is, kampen LatijnsAmerikaanse landen met een gebrek aan financiële middelen om een idee naar de werkelijkheid te vertalen. Dat motiveerde Clase Turista tot een creatieve oplossing, wat Mental movies in elk opzicht is. ‘Het draait om artistieke ideeën die zich niet het zwijgen laten opleggen door financiële bezwaren.’
Twee A4’tjes
Hoe dat dan concreet in zijn werk gaat? Alles begint met een schrijver die zijn idee voor een film uitwerkt op papier. Geen scenario van tientallen pagina’s, maar een globale aanzet uitgeschreven op één of maximaal twee A4’tjes. De creativiteit wordt de vrije loop gelaten. Er zijn geen budgettaire of praktische bezwaren, hooguit een stortvloed aan ideeën die gekanaliseerd moeten worden. Vervolgens stapt de schrijver met zijn A4’tjes naar een beeldend kunstenaar. Op basis hiervan ontwerpt die een affiche voor de film. De laatste schakel van de keten is de muzikant. Hij componeert een soundtrack die aansluit bij het verhaal dat de film zal vertellen. ‘Alles wat met de film verband houdt, komt er dus’, zegt Gerardo Salinas. ‘Behalve de film zelf.’ Sinds 2010 werden Mental Movies gecreëerd in Buenos Aires, Mexico City en Berlijn. Dankzij Salinas kwam ook Antwerpen al aan de beurt. Ronkende namen als Saskia De Coster en Jeroen Olyslaegers werkten toen mee In samenwerking met het Mestizo Arts Platform brengt MOOOV voortaan tweejaarlijks nieuwe Mental Movies. Voor deze eerste editie heeft het Colombiaanse FIDAAC de curatie van de drie schrijvers/filmregisseurs en vormgevers gedaan. Het resultaat zijn Temblor, Viejo zorro en Renata, drie Mental Movies die het publiek tijdens het festival in Brugge en Turnhout zelf kan ontdekken.
m
events & educatie 15
We hebben in onze buurlanden de ene na de andere verkiezing, maar in India is dat toch nog andere koek. Ga maar eens Newton bekijken.
educatieve werking – Ook kinderen zijn welkom om met hun ouders of grootouders af te zakken naar MOOOV. Voor scholen zijn er lesmappen beschikbaar die helpen om de geprogrammeerde films beter te begrijpen.
g
toen miJn vader een struik werd
g
tesoros
g
blanka
g
the eagle huntress
Op jonge leeftijd reeds je blikveld verruimen? MOOOV stippelt jaarlijks een programma op maat uit, van familiefilms tot kortfilms voor vierjarigen en ouder. Wereldfilms zijn er immers voor alle leeftijden. Wat dat betreft heeft het festival een jarenlange traditie. Met een aanbod afgestemd op alle onderwijsniveaus en –types maakt het festival zich sterk open te staan voor élke bezoeker. Een film stopt niet wanneer het zaallicht weer aan gaat. Zo’n kijkervaring kan nog wel even doorwerken, of je de film nu geweldig vond of niet. Om beter te leren begrijpen hoe een film in elkaar steekt, waar het precies allemaal over ging en waarom een cineast net dát verhaal wilde vertellen, werden lesmappen uitgewerkt. Samen met Lessen in het donker en Jekino Educatief als partners werkte MOOOV bij elke film uit het schoolaanbod zo’n educatief instrument uit.
thematische lesmappen
Leerkrachten die op zoek zijn naar een film om een projectweek te verrijken of een discussie
op gang te brengen rond een bepaald thema, vinden binnen het aanbod van MOOOV beslist wat ze zoeken. Lesmappen werden uitgewerkt rond thema’s als vriendschap, identiteit en opgroeien. Maar ook complexe, hedendaagse topics als oorlog, integratie, mensenrechten, vluchtelingen en milieu komen aan bod. Ze vormen het ideale instrument om kinderen en jongeren te laten stilstaan bij actuele vraagstukken. Het integrale aanbod is te vinden op MOOOV.be. Natuurlijk hebben deze activiteiten in schoolverband een verplicht karakter, wat ze voor het jonge volkje vaak meteen oninteressant maken. Daarom nodigt MOOOV gezinnen en families uit om het festival buiten de schooluren een bezoek te brengen. Door in het gezelschap van hun broers, zussen, ouders of grootouders kennis te maken met het festival leren ze het los te zien van schoolse verplichtingen.
‣ Om te weten wanneer de filmvertoningen plaatsvinden, surf naar www.mooov.be.
films voor het hele gezin toen mijn vader een struik werd
tesoros
regie : Nicole Van Kilsdonk nederland – 90 min vanaf 8 jaar Wanneer de oorlog uitbreekt en Toda’s papa bij het leger moet, stuurt haar oma haar naar het land waar haar moeder woont. Maar Toda kent haar nauwelijks. Samen met een groep andere kinderen vertrekt ze op een reis vol hachelijke avonturen.
regie : Maria Novaro mexico – 94 min vanaf 6 jaar Een idyllische plek in Mexico wordt de nieuwe thuis van de zevenjarige Dylan. Hij is grote fan van avontuurlijke piratenverhalen en wil de schat van Kapitein Drake vinden. Samen met zijn nieuwe schoolvriendjes start hij een verbeten ontdekkingsreis.
the eagle Huntress
Blanka
regie : Otto Bell verenigde staten – 87 min vanaf 12 jaar Deze documentaire vertelt het verhaal van een Mongools meisje Aisholpan Nurgaiv. Als eerste vrouwelijke jager met adelaar krijgt ze veel kritiek van de dorpsouderen. Zij vinden dat het meisje zich mengt in een traditie die al duizenden jaren door mannen gedomineerd wordt. Gelukkig staat haar vader pal achter haar.
regie : Kohki Hasei filippijnen - 75 min vanaf 9 jaar Blanka is een bijdehand meisje dat overleeft in de straten van Manila. Ze is een goedgeoefende, vingervlugge zakkenrolster en leidster van een kleine bende straatschoffies. Maar ze is ook een dromer die geld spaart om een moeder te kunnen kopen. Een hedendaagse versie van Oliver Twist vol kleur, levendigheid, hoop en energie.
Familiedag met ex-K3 Kristel Verbeke Op zondag 23 april in Brugge en op woensdag 26 april in Utopolis Turnhout legt mOOOV de jongste generatie in de watten. Heel wat leuke activiteiten vinden plaats, zoals een hartverwarmende (gratis!) workshop met de Burundese Jérémie. Hij zingt en danst en vertelt over het dagelijks leven in Afrika. Kinder- en familiefilms als ‘Tesoros’ en ‘The Eagle Huntress’ worden vertoond. Maar eerst verwelkomt mOOOV ex-K3 Kristel Verbeke, ook bekend van het programma ‘Generatie K’. Zij presenteert de talkshow ‘Weg uit mijn land’ waarbij ze samen met alle kinderen vanaf 9 jaar drie korte documentaires bekijkt. Ze vertellen het verhaal van kinderen die hun land moesten ontvluchten. Er volgt een gesprek waarbij iedereen vragen mag stellen. De zwartharige ex-K3-ster loodst alles in goede banen. ‘weg uit mijn land’, talkshow met Kristel verbeke, vanaf 9 jaar – 120 min
16
De 5 voordelen als abonnee advertentie ds van De Standaard
1
Verwacht het onverwachte met De Standaard Wanneer ontdekte u voor het laatst iets nieuws? Iets dat u niet kon gaan zoeken omdat u niet wist dat het bestond, maar waarvan u blij was dat u het vond. De baseline van De Standaard, verwacht het onverwachte, houdt een belofte in voor u. U verrassen is de opdracht die de redactie van De Standaard zichzelf geeft. Beginnen met nieuws, en daaruit het nieuwe halen. Verhelderen wat aan het verschuiven is. Uitlichten wat kan inspireren. Uitdagen wat schijnbaar onomstotelijk vaststaat. En aanreiken wat écht de moeite waard is.
2
U leest de krant altijd en overal handig digitaal ■
■
■
3
dS Krant & Avond: in deze app voor smartphone en tablet vindt u dagelijks de ochtendeditie van De Standaard en elke werkdag dS Avond. dS Nieuws: de mobiele app met 24/7 snelnieuws. Snel en betrouwbaar nieuws op elk moment van de dag. Standaard.be: de website met het snelnieuws én dS+ (= u leest alle publicaties en betalende stukken + toegang tot het archief sinds 2002).
dS2
DE STANDAARD DER LETTEREN
C U LT U U R & M E D I A & W E T E N S C H A P ı U W G I D S V O O R H A RT E N H O O F D
Elke dag uw portie cultuur, media en wetenschap
D E S T A N D A A R D V R I J D A G 3 0 S E P T E M BE R 2 01 6
Wat is kunst, wat is prul? Wat is televisie die ertoe doet? Wat is theater waar plezier of verontwaardiging van afspat? Wat vertelt cultuur over onze wereld? In de uitneembare media- en cultuurbijlage dS2 worden deze vragen onderzocht en kritisch beantwoord. Elke dag kunt u dS2 vinden in uw krant. Op vrijdag is er ook de boekenbijlage De Standaard der Letteren.
Het debuut van Bazart is eindelijk klaar
VRI J DAG 14 OK TOB E R 2016 N R 336 0
Bob Dylan
Maar live zijn ze beter
Nobelprijs Literatuur 2016
4
H A N YA YA N AG I H A R A
E S SAY
Een roman vol seks, geweld en pijn
Het grenzeloze schrijven van Teju Cole
Olyslaegers spreekt tot Achilles
L8
L14
B R I E FG E H E I M
L16
Uniek: Elke werkdag dS Avond met de belangrijkste gebeurtenissen van de dag
5
Lekker leesweekend dankzij de weekendkrant én twee magazines
Z at e r dag 2 4 s e p t e m b e r 2 0 1 6 n r . 2 6 6
dS Avond geeft een terugblik op de dag met een vleugje humor. Elke dag om 17 uur is dS Avond te vinden in de app dS Krant en Avond of via de website. Ideaal om onderuit te zakken in de zetel. Zo is De Standaard de enige Belgische krant die u ook ’s avonds een publicatie bezorgt.
STY /GIDS LIFE/STYLE
TEAM KIDS VS. TEAM NO KIDS Wie is hier nu de onve on rdraagzame? ame ame?
Het startschot van het weekend wordt gegeven met de weekendkrant. Zaterdagochtend valt een weekendkrant boordevol reportages en verlichtende opinie in uw bus. Naast de papieren krant zijn er ook twee magazines: dS Weekblad en de lifestylegids dS Magazine.
Ontdek onze abonnementsformules op standaard.be/abonnement en geniet voordelig leesplezier
MODESHOOT LINGERIE EN ROSE SKIP DE ZONDAGSDIP DE PSYC PS HOLOGIE VAN DE MISKOOP DE KUNST VAN DE KAASPLANK
24 09 2016