Het blauwe uurtje

De eerste reis in twaalf jaar. Met zijn Nikon in de hand verkende Leslie Van Meulder eind vorig jaar de kusten van Noorwegen. “Als je beseft dat het leven eindig is, krijgt alles meer kleur.”

Leslie Van Meulder (bijna 50) woont in Bornem. We trekken naar een tearoom in het nabij gelegen Sint-Amands. Het bronzen beeld van de dichter Emile Verhaeren wijst er met de vinger over de wijde Schelde, maar Leslie is met zijn gedachten in het hoge noorden.

Leslie: “Noorwegen was mijn eerste reis in twaalf jaar. Waarom Noorwegen? Ik wilde er al lang eens naartoe, om de fjorden en het noorderlicht te zien. En misschien ook een beetje om tegendraads te zijn. Tegenwoordig vliegt iedereen in de winter naar de zon, liefst naar de andere kant van de wereld. Om daar dan twee weken aan het zwembad te liggen. Daar vind ik het leven te kostbaar voor.

Ik ben als kind altijd zeer ziekelijk geweest. De diagnose van mucoviscidose kreeg ik pas op mijn twintigste. Ze gaven me toen nog vijf jaar. Intussen zijn we dertig jaar en twee longtransplantaties verder. Ik besef dus goed dat het eindig is. Als je je daarvan bewust bent, ervaar je het leven anders. Alles krijgt meer kleur, meer waarde. Ik kom hier ’s avonds vaak langs het water wandelen, met mijn hondje. Als de schemering valt, kan ik intens genieten van het ‘blauwe uurtje’, wanneer het licht op zijn mooist is. Voor de meeste mensen wordt het dan gewoon donker, denk ik.” (lacht)

Nieuwe plannen

Op de reis naar Noorwegen combineerde Leslie verschillende passies: natuurschoon, fotografie (hij volgt fotolessen) en varen (hij komt uit een geslacht van binnenvaartschippers en mocht als jongen regelmatig met zijn oom mee).

Leslie: “Ik ben op 20 december naar Bergen gevlogen. Van daaruit zijn we langs de kust naar het meest noordelijke punt en weer terug gevaren. Dat nam telkens zes dagen in beslag. Ik had eerst wat stress, maar ik heb snel toffe mensen leren kennen en vriendschappen gesmeed. De omstandigheden waren niet ideaal om het noorderlicht te zien, maar voor de rest was het een fantastische ervaring.”

Dat smaakt naar meer? “Medereizigers hebben me naar Zuid-Afrika uitgenodigd. En ik wil graag nog eens met de motor door Schotland of IJsland rijden.”