Hanne Holvoet en Samuel Baidoo over de poëzie van een groene spons

Hanne Holvoet & Samuel Baidoo.

Een berg voorwerpen waar je doorgaans niet veel aandacht aan besteedt en enkele lage tafels: meer heeft Hanafubuki niet nodig om jong en oud mee te slepen in een eigenzinnig blokkenspel. De installatie ‘Archipelago’ is het resultaat van een wervelstorm aan ideeën.

Hanne Holvoet en Samuel Baidoo vertellen

over het jongste project van hun collectief.

tekst Lien Vanreusel

Blij met een groene spons

Jullie collectief telt artiesten uit uiteenlopende disciplines. Hoe omschrijven jullie Hanafubuki?

Hanne: Samuel studeerde dans, Sari acteren en ik ben illustrator. Toch zie ik heel wat gelijkenissen tussen onze disciplines. We hebben veel vertrouwen in hoe de ander binnen zijn domein werkt, maar denken wel samen na: zo ontdekken we nieuwe manieren om met ons medium om te gaan. Het is net die samenwerking die mij het meest interesseert. Aanvankelijk moest ik er voor uit mijn comfortzone komen, maar het werd al snel een manier van denken. Een echte rode draad is er niet. Toch is theater de noemer waar onze beeldende en dansante manier van werken het best thuishoort. Omdat we specifieke vormen opzoeken, komen we terecht in cultuurcentra en kerken, op pleinen en festivals ... Samuel: Het maakt me blij dat we er nooit voor gekozen hebben op een geregeld tijdstip voorstellingen te maken. De voorbije drie jaren maakten we geen theater, tot er plots voldoende inspiratie was voor een tweeluik: een voorstelling én deze installatie. We vertrekken steeds van een gigantische verzameling beelden en weten nooit waar we uitkomen. Hanafubuki (het Japanse woord voor ‘een sneeuwstorm van bloesem van de kerselaar’) is een verwijzing naar onze stormachtige manier van plannen maken: productief, maar chaotisch ...

De deelnemers van ‘Archipelago’ worden zelf landschapsarchitect. Leg eens uit?

Samuel: Een gids loodst hen door een bouwproces met een vaste opbouw. Ze nemen plaats aan lage, eilandvormige tafels die we voor deze voorstelling lieten maken. Daar bouwen ze samen een landschap met heel diverse voorwerpen. Terwijl het bouwen vaak chaotisch verloopt, draagt een soundscape bij aan een meditatieve sfeer. Hanne: We haalden plezier uit het verzamelen van alledaagse voorwerpen waar je doorgaans niet veel waarde aan hecht. We kozen ze uit omwille van hun tactiele karakter, grootte, vorm en kleur. Bij de try-outs zagen we hoe mensen enthousiast werden van een groene spons: daar schuilt poëzie in. Samuel: Mensen denken vaak dat ze niet creatief zijn, maar dat idee laten ze in onze installatie al snel los. Het is mooi om te zien hoe ze samen verhalen verzinnen en zich artistiek uitleven. Vreesden we eerst dat het project te eenvoudig zou zijn, dan blijkt het grootste probleem nu dat mensen niet kunnen stoppen met bouwen (lacht).

première

Archipelago

Hanafubuki

zo 2 okt - vanaf 14 uur gratis / reserveer je tijdslot kleine zaal