Column: Angelo Tijssens

Column.

Julien

De eerste brief die ik schreef – nieuwjaarsbrieven en smeekbedes aan sinten tellen niet mee, was die aan Julien. We waren een week lang onafscheidelijk geweest, in het zwembad van een all-in resort in Cyprus. Het was het begin van de jaren negentig, we zagen er allebei geweldig uit in een Speedo en er was een glijbaan. Ik herinner me van de rest van de vakantie ook nog dat ik vissen brood voerde, in een ondiepe havengeul, de smaak van de soep, vanille-ijs met honing en een ontbijtbuffet dat eindeloos leek, zonnecrème, witte katten op het groene gras en de glijbaan. Ik herinner me hoe hard ik huilde toen we vertrokken, hoe ik, mijn rugzakje op mijn rug, snikkend om me heen keek en hem nergens zag, hoe het zwembad vol andere kinderen zat, hun ouders onder de parasols, de katten onder de haag, de zon op haar hoogst. Vanuit de bus die ons naar de luchthaven zou brengen, dacht ik hem nog even te zien. Ik herinner me mijn hand op het glas, één, twee, drie keer bonkend en terwijl ik aan de binnenkant van de bus werd aangemaand om rustig te doen, draaide hij zich niet meer om. Hij, zijn vader, zijn moeder, misschien had hij broers of zussen bij – ik weet het niet meer, waren onderweg naar het strand, dat aan de overkant van de weg lag. Misschien zouden ze gaan snorkelen, misschien maakten ze een wandeling langs de vloedlijn. De tweede brief, toen er op de eerste geen antwoord kwam, begon met verontschuldigingen: mijn Frans was misschien niet zo goed en misschien had hij niet goed begrepen wat ik had bedoeld. Ik had ‘m gevraagd of hij naar ons wou komen, want, zie je, Julien, wij wonen ook aan de zee en daar is geen zwembad maar wel een glijbaan en hier bij de buren zijn er katjes. We kunnen brood geven aan de vissen (het water is troebel maar ze zijn er, écht waar). Ook op de derde, de vierde, de vijfde brief kwam geen antwoord. Ik had mijn adres in drukletters op de achterkant van de omslag geschreven, het zijne zorgvuldig nagekeken, zijn krullende letters op de achterkant van een kleurplaat die we kregen bij de kinderanimatie van het hotel.

Hij heeft me nooit teruggeschreven.

(Het voorafgaande heeft niets te maken met Every Word Was Once An Animal, een voorstelling die gaat over het moment kunnen vatten, brieven naar het verleden en uit de toekomst, woorden die hun betekenis verliezen en terugvinden, over het verlangen om je verhaal te delen, over herinneringen (maken en delen) en over door het raam kijken naar hoe de wereld draait.)

credits (Nick Mattan)

“ Zie je, Julien, wij wonen ook aan de zee en daar is geen zwembad maar wel een glijbaan en hier bij de buren zijn er katjes”

ANGELO TIJSSENS

Ontroerend Goed

Every word was once an animal

di 12 en wo 13 okt - 20 uur vvk € 16 / kassa € 18 grote zaal