Heiligdom Symbolen

Controverse

Hoofdstuk 4 Speciaal Ambassadeurs

Te midden van de duisternis welke de aarde bedekte tijdens het lange tijdperk van pauselike oppermacht, kon het licht van de waarheid niet geheel en al uitgedoofd worden. In elke eeuw waren er getuigen voor God, mensen, die in Christus geloofden als de enige Middelaar tussen God en mens, die de Bijbel als enigste leefregel beschouwden, en die de ware Sabbat heiligden. Hoeveel de wereld aan die mensen verschuldigd is, zal de nakomelingschap nimmer weten. Ze werden gebrandmerkt als ketters, hun beweegredenen betwist, hun karakter beklad, hun geschriften onderdrukt, verkeerd voorgesteld, of vernield. Desniettemin stonden ze vast, en handhaafden van eeuw tot eeuw de reinheid van hun geloof als een heilig erfstuk voor de toekomstige geslachten.

De geschiedenis van Gods volk gedurende de duistere eeuwen, die op Rome’s opperheerschappij volgden, staat in de hemel opgeschreven, maar niet veel vindt men in de geschied- boeken der mensen. Weinige sporen van hun bestaan kunnen slechts aangewezen worden, behalve dan in de beschuldigingen van hun vervolgers. Het was Rome’s toeleg om ieder spoor van afwijking van zijn leer of bevelen uit te wissen. Alles wat ketters was, hetzij mensen of geschriften, trachtte het te verdoen. Een enkele uitdrukking van twijfel of navraag aangaandehet gezagvanpauselikeleerstellingen,wasvoldoendeomrijkof arm,hoogof laag, het leven te doen verliezen. Ook beproefde Rome alle bewijsstukken van de wreedheid, waarmede het andersdenkenden bejegende, te ver- nietigen. Pauselike raadsvergaderingen gaven last, dat boeken en geschriften, waarin dergelijke daden vermeld stonden, aan de vlammen prijs gegeven zouden worden. V r de uitvinding van de boekdrukkunst waren er weinig boeken, en de vorm ervan maakte ze minder geschikt om bewaard te worden ; vandaar dat er weinig was, dat de Roomsen beletten kon, hun plannen uit te voeren.

Geen kerk binnen de grenzen van het Roomse gezag werd lang ongehinderd in het genot van gewetensvrijheid gelaten. Niet zodra toch had zich het pausdom macht verworven, of het strekte de armen uit om allen te verpletteren, die zijn oppermacht weigerden te erkennen; en de ene na de de andere kerk onderwierp zich aan zijn gezag.

In Groot-Brittannië had het primitieve Christendom reeds vroeg wortel geschoten. Het evangelie, dat de Britten in de eerste eeuwen ontvangen hadden, was te dien tijde onbedorven door Roomse afval. Vervolging van heidense keizers, welke zelfs tot die verre kusten doordrong, was de enige gave, die de eerste Britse kerken van Rome ontvingen. Vele Christenen, de vervolging in Engeland ontvluchtende, vonden een schuilplaats in Schotland; vandaar uit werd de waarheid naar Ierland overgebracht, en in al die landen met blijdschap ont-vangen..ToendeSaksersBrittanniëveroverden,verkreeghet heidendomdeheerschappij. De overwinnaars waren te trots om zich door hun slaven te laten onderwijzen; en de Christenen waren genoodzaakt, zich in de bergen en woeste moerassen terug te trekken. Toch bleef het licht, dat voor een tijd verborgen was, voortschijnen. Een eeuw later scheen het in Schotland met een gloed, die tot verafgelegen landen doordrong. Uit Ierland verscheen de

Heiligdom Symbolen

Controverse vrome Columba met zijn medewerkers, die de verspreide gelovigen op het eenzame eiland Iona rondom zich verzamelden, en dit tot middelpunt van hun zendingswerk maakten. Onder deze evangelisten was er iemand, die de Sabbat van de Bijbel hield, en alzo werd deze waarheid onder de mensen bekend gemaakt. Er werd op Iona een school opgericht, van waar uit zendelingen niet maar alleen naar Schotland en Engeland, maar ook naar Duitsch- land, Zwitserland en zelfs Italië gezonden werden.

Rome echter had zijn oog op Brittanië geslagen, en besloten het onder zijn opperheerschappij te brengen. In de zesde eeuw ondernamen zijn zendelingen de bekering van de heidense Saksers. De trotse barbaren ontvingen hen met goedwilligheid, en ze haalden vele duizenden over tot belijdenis van het Roomse geloof. Bij de voortgang van dit werk kwamen de pauselike leiders en hun bekeerlingen in aanraking met de eerste Christenen. Opvallend was het verschil, dat zich toonde. Deze laatsten waren eenvoudig, nederig en schriftuurlik in hun karakter, leer en gebruiken; terwijl eerst- genoemden het bijgeloof, de praal en de trots van de pauselike godsdienst openbaarden. De afgezant van Rome eiste, dat deze Christelike kerken de oppermacht van de grote bisschop erkennen zouden.

De Britten echter gaven met zachtmoedigheid ten antwoord, dat ze alle mensen wensten lief te hebben, maar dat de paus niet gerechtigd was tot opperheerschappij in de kerk, en dat ze hem alleen die onderworpenheid konden betonen, die iedere volgeling van Christus toekwam. Her-haalde pogingen werden aangewend om hen tot gehoorzaamheid aan Rome te brengen; doch deze nederige Christenen, verbaasd over de trots, die Rome’s afgezanten openbaarden, antwoordden met beslistheid, dat ze geen andere meester kenden dan Christus. Nu kwam de ware geest van het pausdom voor de dag. De Roomse leider sprak: “Zo ge de broeders niet ontvangen wilt, die u vrede brengen, zult ge vijanden ontvangen, die u strijd brengen. Zo ge u niet met ons verenigen wilt om de Saksers de weg des levens te wijzen, zult ge van hen de doodslag ontvangen.” Dit waren geen loze bedreigingen. Krijg, list en bedrog werden te werk gesteld tegen deze getuigen voor het geloof van de Bijbel, totdat de kerken van Brittannië te niet gedaan, of gedwongen waren zich aan het gezag van de paus te onderwerpen.

In landen buiten de invloed van de Roomse macht leefden er vele eeuwen achtereen groepen van Christenen, die bijna volkomen vrij bleven van het bederf van het pausdom. Ze waren omringd door het heidendom, en namen in de loop der eeuwen van de dwalingen ervan over; maas ze bleven de Bijbel als enige geloofsregel beschouwen, en hielden zich aan vele van zijn waarheden. Deze Christenen geloofden in de on- veranderlikheid van Gods wet, en hielden de Sabbat van het vierde gebod. Kerken, die zich aan dat geloof en gebruik hielden, bestonden er in het midden van Afrika en onder de Armeniërs in Azië. Onder hen echter, die de voortgang van de pauselike macht weerstonden, waren vooral de Waldenzen. In hetzelfde land, waar het pausdom zijn zetel had gesticht, werden de leugen en het bederf ervan op de standvastigste wijze tegengestaan. Eeuwen lang handhaafden de kerken van Piedmont hun cnafhankelikheid; toch kwam eindelik de tijd, waarop Rome onderwerping van ze eiste. Na

Heiligdom Symbolen

Controverse

vruch 1D ’Aubigné, “History of the Reformation of the Sixteenth Century,” boek 17, Kap. 2. Teloos worstelen tegen zijn tirannie, bogen de hoofden van deze kerken zich onwillig onder de macht, die de ganse wereld scheen te huldigen. Er waren er echter enigen, die weigerden zich onder de macht van paus of prelaat te stellen. Ze waren vast besloten, aan God getrouw te blijven, en de zuiverheid en eenvoud van hun geloof te bewaren. Er vond een scheiding plaats. Zij, die aan het oude geloof vasthielden, trokken zich nu terug; enkelen, de Alpen van hun geboorteland vaarwel zeggende, verhieven de banier der waarheid in vreemde landen; anderen verscholen zich in de afgelegen valleien en rotsvestingen van de bergen, en behielden daar hun vrijheid om God te dienen.

Het geloof, dat de Waldenziese Christenen eeuwen lang behielden en predikten, leverde een scherp kontrast tegen de valse leerstellingen, door Rome uitgegeven. Hun godsdienstige overtuiging grondde zich op het geschreven woord Gods als het ware stelsel van het Christendom.Doch dezenederige landbouwers inhunverborgen schuilhoeken, vandewereld afgesloten, en door hun dageliks werk onder hun kudden en wijngaarden gebonden, hadden niet voor zichzelven de waarheid gevonden in tegenstelling van de leerstellingen en ketterijen van de afvallige kerk. Hun geloof was niet iets nieuws. Hun godsdienstige overtuiging was een erfenis, die ze van hum vaderen ontvangen hadden. Ze streden voor het geloof van de apostoliese kerk, “het geloof, eenmaal aan de heiligen overgeleverd.” “De kerk in de woestijn”, en niet de trotse priesterheerschappij, die de troon bekleedde in de grote hoofdstad van de wereld, was de ware kerk van Christus, de bewaarder van de schatten der waarheid, die God Zijn volk toevertrouwd heeft, om ze aan de wereld uit te delen.

Een van de voornaamste oorzaken, welke de ware kerk tot afscheiding van Rome leidde, was de haat van laatstgenoemde tegen de Sabbat van de Bijbel. Gelijk in de profetieën voorzegd was, wierp de pauselike macht de waarheid ter neder. De wet Gods werd in het stof getreden, terwijl de overleveringen en gebruiken van mensen geëerd werden. De kerken, die onder de regering van het pausdom stonden, werden reeds vroegtijdig gedwongen, de Zondag als heilige dag te vieren. Te midden van heersende dwaling en bijgeloof geraakten er velen, ook onder het ware volk Gods, z verward, dat ze, terwijl ze de Sabbat heiligden, zich toch ook op Zondag van arbeid onthielden. Dit echter gaf de pauselike leiders geen voldoening. Ze eisten niet alleen, dat de Zondag gevierd, maar ook de Sabbat ontheiligd zou worden; en ze veroordeelden in de sterkste bewoordingen degenen, die er eer aan durfden bewijzen. Het was alleen door voor de Roomse macht te vluch-ten, dat enkelen Gods wet in vrede konden gehoorzamen.

De Waldenzen waren onder de eersten van de volken van Europa, die in het bezit kwamen van een vertaling van de Heilige Schriften. Honderden jaren v r de Hervorming hadden ze een afschrift van de Bijbel in hun moedertaal. Ze bezaten de waarheid onvermengd, en dit maakte hen in het biezonder tot voorwerpen van haat en vervolging. Ze verklaarden de Roomse Kerk het afvallige Babylon van de Openbaring te zijn, en op gevaar af van het leven te verliezen stonden ze op om zijn dwalingen te keer te gaan. Terwijl enigen onder de druk

Heiligdom Symbolen

Controverse van langdurige vervolging hun geloof verzaak- ten, en de onderscheidende grondbeginselen ervan het een na het ander prijsgaven, hielden anderen zich aan de waarheid vast. Door de eeuwen van donkerheid en afval henen waren er Waldenzen, die het oppergezag van Rome lochenden, beel- dedienst als afgoderij verwierpen, en de ware Sabbat onderhielden. Onder de hevigste stormen van tegenwerking handhaafden ze hun geloof. Schoon doorstoken door de spies van de Savoyaarden, en door Rome’s brandstapel geschroeid, stonden ze onbewegelik pal voor Gods woord en eer.

Achter de hoge schansen van de bergen, de schuilplaats van vervolgden en verdrukten in alle eeuwen, vonden de Waldenzen een toevluchtsoord. Hier werd het licht der waarheid door de Middeleeuwen heen brandende gehouden. Duizend jaren lang handhaafden getuigen voor de waarheid hier het aloude geloof. God had Zijn volk een ontzaglik grootse tempel bereid, passend bij de machtige waarheden, die hun ter bewaring waren toevertrouwd. De bergen waren voor de getrouwe ballingen een zinnebeeld van Jehova’s onkreukbare gerechtigheid. Ze wezen hun kinderen op de spitsen, die zich in onverander- like majesteit boven hen verhieven, en spraken tot hen van Hem, bij Wie geen verandering is noch schaduw van omkering, en Wiens woord even vast staat als de eeuwige heuvelen. God had de bergen vastgesteld, en ze met kracht omgord; geen arm dan die van de Almacht kon ze uit hun plaats bewegen. Op gelijke wijze had Hij Zijn wet, het fondament van Zijn bestuur in hemel en op aarde, vastgesteld. De arm van de mens kon de medemens bereiken en hem van het leven beroven ; doch die arm kon even min de bergen uit hun standplaats bewegen, en ze in de zee werpen, als één voorschrift van de wet van Jehova wijzigen, of één van Zijn beloften aan degenen, die Zijn wil doen, uitwissen. In getrouwheid aan Zijn wet was het de roeping van Gods dienstknechten, even vast te staan als de onbewegelike heuvelen.

Debergen,die hunnederigevalleieninsloten, strektentoteengedurig getuigenisvanGods scheppende macht, en een nimmer feilende verzekering van Zijn beschermende zorg. Deze pelgrims leerden die zwijgende zinnebeelden van Jehova’s tegenwoordigheid liefhebben. Ze morden niet over de hardheid-van hun lot; ze voelden zich nimmer verlaten te midden van de eenzaamheid van hun bergen. Ze dankten God, dat Hij hun een schuilplaats bereid had tegen de woede en wreedheid van de mensen. Ze verheugden zich in hun vrijheid van Hem te kunnen aanbidden. Dikwels, wanneer de vijanden hen achtervolgden, bleek de sterkte van de heuvelen hun een zekere tegenweer. Van menig een hoge spits klonk hun lied tot lof van God, en de legers van Rome konden dat danklied niet tot zwijgen brengen.

Rein, eenvoudig en warm was de vroomheid van deze volgelingen van Christus. Ze schatten de grondbeginselen van de waarheid boven huizen en landerijen, vriend en maag, ja boven het leven zelf. En ernstiglik zochten ze deze beginselen in de harten van hun kinderen in te prenten. Van hun vroegste kindsheid aan werden die in de Schriften onderwezen, en leerden de eisen van Gods wet heilig achten. Er bestonden slechts weinig afschriften van de Bijbel, waarom de kostbare woorden ervan uit het hoofd geleerd werden. Velen van hen konden hele gedeelten zowel uit het Oude als het Nieuwe Testament opzeggen. Gedachten

Heiligdom Symbolen

Controverse

over God werden gelijkelik met de heerlike natuurtonelen rondom hen, en met de geringste zegeningen van het dageliks leven verbonden. De kleine kinderen leerden met dankbaarheid tot God opzien, als tot de Gever van alle goede gunstbewijzen en levensgemakken.

De ouders, schoon teder en liefdevol, waren te verstandig in de liefde tot hun kinderen om hentegewennenaantoege-felikheid.Eenlevenstondhuntewachtenvanmoeiteenbezwaren, en wellicht de dood van een martelaar. Van kindsbeen aan werden ze gewoon gemaakt, hardheid te verduren, zich aan opzicht te onderwerpen, en niettemin onafhankelik te denken en te handelen. Zeer jong leerden ze verantwoorde- likheid dragen, behoedzaam zijn in het spreken, en de wijsheid te verstaan van te zwijgen. Een enkel onbedacht woord, ten aanhoren van hun vijanden geuit, kon misschien het leven van de spreker zelf niet alleen, maar ook dat van honderden van zijn broederen in gevaar stellen; want als wolven hun prooi, zo jaagden de vijanden van de waarheid degenen na, die het durfden wagen, aanspraak te maken op vrijheid van godsdienstige overtuiging.

De Waldenzen hadden hun aardse voorspoed ten offer gebracht ter wille van de waarheid, en met onvermoeid geduld zwoegden ze voor hun brood. Iedere voet bebouwbare grond tussen de bergen werd zorgvuldig gebruikt; de valleien en minder vruchtbare hellingen werden beide tot vruchtdragen genoopt. Zuinigheid en strenge ontbering maakten deel uit van de opvoeding, welke de kinderen als enigste erfenis ontvingen. Hen werd geleerd, dat God wil dat onze levensbeschouwing ernstig zal zijn, en dat ze alleen in hun behoeften konden voorzien door persoonlike arbeid, voorbedachtzaam- heid, zorg, en geloof. De taak was groot en moeilik, maar de arbeid gezond, juist wat de mens in zijn gevallen staat nodig heeft, de schooldieGodvoorzijnopvoedingenontwikkelingheeftbestemd.Terwijldejongengewend werden aan zware arbeid en moeite, werd de ontwikkeling van het verstand niet veronachtzaamd. Ze leerden dat alle krachten Gods gaven zijn, en dat alle moesten gebruikt en ontwikkeld worden voor Zijn dienst.

De kerken van Vaudois geleken op die in de tijd van de apostelen in reinheid en eenvoud. De oppermacht van paus en prelaten verwerpende, hielden ze zich aan de Bijbel als het enig, hoogst, onfeilbaar gezag. Hun leraren, ongelijk aan de trotse priesters van Rome, volgden het voorbeeld van hun Meester, Die niet kwam “om gediend te worden, maar om te dienen.” Ze voedden de kudde Gods, en leidden hen naar grazige weiden en de levende fonteinen van Zijn heilig woord. Ver van de gedenktekenen van menselike praal en trots kwa- ihen de mensen bijeen, niet in prachtige kerken en grootse kathedralen, maar in de schaduw van de bergen, in de valleien van de Alpen, of, in tijden van gevaar, in de een of andere door rotsen versterkte plaats, om naar de woorden der waarheid van de dienstknechten van Christus te luisteren. De leraren predikten niet alleen het evangelie, maar bezochten ook de kranken, katechiseerden de kinderen, vermaanden de afge- dwaalden, en beijverden zieh om twisten bij te leggen en eendracht en broederliefde te bevorderen. In vredestijd werden ze onderhouden door de vrijwillige gaven van het volk; toch ook, gelijk Paulus de tentemaker, leerde elkeen van hen het ene of andere handwerk, waardoor hij zo nodig in zijn eigen onderhoud kon voorzien.

Heiligdom Symbolen

Controverse

De jongen ontvingen onderwijs van hun leraren. Terwijl aan de gewone vakken van onderwijs aandaeht besteed werd, maakte de Bijbel de hoofdstudie uit. Het evangelie van Mat-theüsenJohannes leerdenzevanbuiten,envelevandezendbrievendaarbij.Ookhielden ze zich bezig met het afschrijven van de Heilige Schrift. Sommige handschriften bevatten de gehele Bijbel, andere slechts korte uittreksels, waarbij enige eenvoudige verklaringen van de tekst gevoegd waren door degenen, die bekwaamheid hadden in schriftuitlegging. Aldus werden de schatten van de waarheid te voor-schijn gebracht, die zo lang verborgen geweest was door degenen, die zich boven God trachtten te stellen.

Onder geduldige, onvermoeide arbeid, somtijds in de diepe, donkere holen van de aarde en bij fakkellicht, werden de Heilige Schriften vers na vers en hoofstuk na hoofdstuk afgeschreven.Dusging hetwerkvoort,enstraaldeGodsgeopenbaarde wiluitalszuivergoud; hoeveel glansrijker, helderder en krachtiger wegens de beproevingen, om der wille ervan ondergaan, konden zij alleen getuigen, die zich met het werk bezighielden. Engelen uit de hemel omringden die getrouwe arbeiders.

Satan had er de Roomse priesters en prelaten toe gedreven, het woord der waarheid onder het puin van dwaling, ketterij en bijgeloof te begraven; doch op de wondervolste wijze bleef het door de duistere eeuwen heen onbedorven bewaard. Het droeg niet de stempel van de mens, maar het zegel Gods. De mens is onvermoeid geweest in zijn pogen om de duidelike, eenvoudige betekenis van de Schriften te verduisteren, en die zichzelf te laten weerspreken; doch gelijk de ark op de boezem van de wateren, trotseert Gods Woord de stormen, die het met ondergang dreigen. Gelijk de mijn rijke goud- en zil-veraderen onder de oppervlakte verborgen houdt, zodat allen, die de rijke voorraad willen ontdekken, erom graven moeten, zo ook bevat de Heilige Schrift schatten van waarheid, die alleen geopenbaard worden aan hem, die er ernstig, nederig en biddend naar zoekt. God heeft de Bijbel bedoeld voor een leerboek voor alle mensegeslachten, in hun kindsheid, jongelingschap, en rijpere leeftijd, en tot onderzoek voor alle tijden. Hij gaf de mens Zijn woord als een openbaring van Zichzelf. Iedere nieuw-ontdekte waarheid is een verse openbaring van het karakter van de Schrijver, Het onderzoek van de Schriften is het van God verordende middel om de mens in nauwer verbintenis te brengen met zijn Schepper, en hem een klaarder inzicht te schenken in Zijn wil. Dat onderzoek is het middel van gemeenschap tussen God en mens.

Al hielden de Waldenzen de vreze des Heren voor het beginsel der wijsheid, toch waren ze niet blind voor de belangrijkheid van omgang met de wereld, kennis van mensen, en van de bezigheden van het leven, tot verstandsontwikkeling en opscherping van het waarnemingsvermogen. Sommige van hun jongelingen werden van de scholen in de bergen naar inrichtingen van onderwijs in de steden van Frankrijk of Italië gezonden, waar meer gelegenheid was voor studie, nadenken en opmerken, dan in de Alpen van hun vaderland. De jongelingen, die aldus uitgezonden werden, stonden bloot aan verleiding, werden bekend met alle ondeugden, en kwamen in aanraking met de sluwe handlangers van de duivel, die hun de