Heiligdom Symbolen

Controverse

De Waldenzen hunkerden er naar, aan deze hongerige zielen het brood des levens toe te delen, hun de tijdingen des vredes te brengen, op Gods beloften gegrond, en hen op Christus te wijzen als hun enige hoop op behoud. Ze hielden de leer, dat goede werken voor de overtreding van Gods wet kunnen voldoen, als op leugen gegrond. Staat maken op menselike verdiensten hindert de blik op Christus’ oneindige liefde. Jezus stierf als slachtoffer voor de mens, omdat de gevallen mensheid niets doen kan om zich bij God aangenaam te maken. De verdiensten van een gekruiste en verrezen Heiland zijn het fondament van het geloof van de Christen. De afhankelikheid van Christus van de ziel is even wezenlik, en zijn verbintenis met Hem behoort even nauw te zijn, als die van een lichaamsdeel met het lichaam, of van een rank met de wijnstok.

De leer van pausen en priesters had er de mensen toe gebracht, Gods karakter, en zelfs dat van Christus, als streng, duister, en afstotend te beschouwen. De Heiland werd voorgesteld als zo weinig medegevoel te hebben met de mens in zijn gevallen staat, dat de tussenkomst van priesters en heiligen moest ingeroepen worden. Zij, wier verstand door het licht van Gods Woord was verlicht, hadden een sterk verlangen om die zielen te wijzen op Jezus als hun medelijdende, liefhebbende Heiland, die met open armen allen uitnodigt om met hun zondelast, hun zorg en vermoeienis tot Hem te gaan.

Ze verlangden de hinderpalen uit de weg te ruimen, welke Satan opgehoopt had, opdat de mensendebeloftennietzoudenzien,enrechtuittotGodkomenmetbelijdenisvanhunzonden, ten einde vergiffenis en vrede te ontvangen. De Waldenziese zendeling ontvouwde gaarne aan de onderzoekende geest de kostbare waarheden van het evangelie. Omzichtig bracht hij de zorgvuldig geschreven gedeelten van de Heilige Schriften voor de dag. Het was zijn grootste vreugde, hoop te geven aan de nauwgezette, maar met zonden beladen ziel, die slechts een God der wrake kon zien, zich gereed makende om het oordeel ten uitvoer te brengen. Met bevende lippen en ogen vol tranen opende hij, dikwels op zijn knieën gebogen, aan zijn broederen de kostbare beloften, waar de enige hoop van de zondaar uit straalt.

Op die wijze drong het licht van de waarheid menig duister gemoed binnen, en week de schaduwwolk ervoor terug, totdat de Zon der Gerechtigheid in het hart scheen met genezing in zijn stralen. Dikwels gebeurde het dat het een of andere gedeelte van de Schrift op verlangen van de toehoorder over en over gelezen werd, als wilde hij zich verzekeren, dat hij het recht gehoord had. In het biezonder werd om herhaling gevraagd van deze woorden: “Het bloed van Jezus Christus reinigt van alle zonden.” “Gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, alzo moet ook de Zoon des mensen verhoogd worden, opdat een iegelik, die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe.”

Velen werden er ontnuchterd aangaande de aanspraken van Rome. Ze zagen in, hoe ijdel de tussenkomst is van mensen of engelen ten behoeve van de zondaar. Terwijl het ware licht aan hun harten opging, riepen ze in verrukking uit: “Christus is mijn priester; Zijn bloed is mijn offerande; Zijn altaar is mijn biechtstoel.” Ze wierpen zich algeheel op de verdiensten

Heiligdom Symbolen

Controverse van Jezus, en herhaalden de woorden: “Zonder geloof is het onmogelik, Hem te behagen.” “Er is onder de hemel geen andere naam onder de mensen gegeven, door welke wij moeten zalig worden.”

De verzekering van de liefde van een Zaligmaker scheen te veel om te begrijpen voor sommigevandiearmegeteisterdezielen.Deverlossing,daardooraangebracht,wasz groot, en zulk een stroom van licht daalde op hen neder, dat ze zich als in de hemel verplaatst meenden. Ze legden hun hand vertrouwend in die van Christus; hun voeten stonden vast op de Rots der Eeuwen. Alle vrees voor de dood verliet hen. Ze konden nu gevangenis en brandstapel begeren, indien ze daardoor de naam van Christus eren konden.

In het geheim werd Gods Woord op die wijze te voorschijn gebracht en gelezen, soms voor een enkele ziel, somtijds voor een klein gezelschap, dat naar licht en waarheid haakte. Meermalen werd de gehele nacht op die wijze doorgebracht. En de verbazing en bewondering van de hoorders waren somtijds z groot, dat de boodschapper der waarheid niet zelden genoodzaakt was, het lezen te staken, totdat het verstand de tijding van de verlossing innemen kon.Dikwelshoorde menwoordenalsdezeherhalen:“ZalGodwaarlikmijnofferaan-nemen? Zal Hij in gunst op mij nederzien? Zal Hij mij vergiffenis schenken?” En dan werd het antwoordgelezen:“KomtallentotMij,gijdie vermoeidenbelastzijt, enIkzalurustegeven.”

Het geloof greep de belofte aan, en het blijde antwoord werd vernomen: “Nu geen lange pelgrimstochten meer; geen verdere moeitevolle reizen naar heilige kapellen. Ik mag tot Jezus komen, juist zoals ik ben, zondig en onheilig, en Hij zal het boetvaardig gebed niet afwijzen. ‘Uw zonden zijn u ver-geven!’ De mijne, ook de mijne kunnen vergeven worden.” Heilige vreugde vervulde het hart, en de naam van de Heer Jezus werd groot gemaakt door lof en dankzegging. Die gelukkige zielen keerden naar huis terug om licht te verspreiden; om aan anderen zo goed ze konden hun nieuwe bevindingen bekend te maken; om hun te vertellen, dat ze de ware en levende weg gevonden hadden. Er lag een vreemde en ernstige kracht in de woorden van de Schrift, waardoor ze onmiddellik de harten aangrepen van degenen, die naar waarheid verlangden. Dat was de stem van God, welke degenen, die hem hoorden, tot overtuiging bracht.

De bode der waarheid ging zijn weg; maar zijn verschijning in nederigheid, zijn oprechtheid, zijn ernst en diepzinnigheid vormden nog dikwels het onderwerp van de gesprekken. In vele gevallen hadden de hoorders niet gevraagd, van waar hij kwam, of waar hij heen ging. Ze waren z overstelpt geweest, eerst door verwondering, en later door dankbaarheid en vreugde, dat ze er niet aan gedacht hadden, hem te ondervragen. Wanneer ze er bij hem op aangedrongen hadden, mede te gaan naar hun woningen, was zijn antwoord geweest, dat hij de verloren schapen van de kudde moest be-zoeken. Zou hij een engel uit de hemel hebben kunnen zijn? vraagden ze.

In vele gevallen werd de bode der waarheid niet weer gezien. Hij was naar andere landen gereisd; hij sleet zijn verdere levensdagen in de een of andere onbekende gevangenis, of

Heiligdom Symbolen

Controverse

wellicht bleekte de zon zijn beenderen op de plaats, waar hij voor de waarheid getuigenis had afgelegd.Maardewoorden,welkehijhadnagelaten,kondennietvernietigdworden.Zededen hun werk in de harten van de mensen; en de gezegende vruchten zullen eerst in het oordeel ten volle bekend worden.

De Waldenziese zendelingen drongen het rijk van Satan binnen, en de machten der duisternis gordden zich aan tot groter waakzaamheid. De vorst des kwaads bespiedde iedere poging, die er gedaan werd om de waarheid te verbreiden, en wekte vrees in de harten van zijn dienaren. De pauselike leiders zagen een teken van gevaar voor hun zaak in de arbeid van deze nederige reizigers. Indien ze het licht der waarheid toelieten, onverhinderd te schijnen, zou het de zware wolken van dwaling, waarin de mensen gehuld waren, wegvagen; het zou de zielen van de mensen naar God alleen heenwijzen, en ten laatste de oppermacht van Rome verstoren.

Het bestaan alleen van dit volk, dat zich aan het geloof van de oude kerk hield, was reeds een gedurig getuigenis voor de afval van Rome, en lokte daarom de bitterste haat en vervolging uit. Hun weigering om de Schriften af te geven was eveneens een oorzaak van ergernis, die Rome niet verdragen kon. Het besloot, hen van de aarde te verdelgen. Nu werden de vreselikste kruistochten tegen Gods volk in hun woonplaatsen in de bergen begonnen. Inkwisiteuren werden uitgezonden om hen op te sporen, en het toneel van de onschuldige Abel voor de moordzuchtige Kaïn vallende, werd menigmaal herhaald.

Onophoudelik werden hun vruchtbare landerijen verwoest, en hun woningen en godshuizen vernield, zodat waar eenmaal de bloeiende velden en woonplaatsen van een schuldeloos, nijverig volk geweest waren, er niets dan een woestijn overbleef. En gelijk het roofdier wilder wordt door de smaak van bloed, zo ontvlamde ook de woede van de pausgezinden tot groter hevigheid door het lijden van hun slachtoffers. Vele van die getuigen voor een zuiver geloof werden over hun bergen heengedreven, en tot de dood toe nagejaagd in de val leien, waar ze zich verborgen hadden, omsloten door grootse wouden en rotsspitsen. Er kon geen beschuldiging ingebracht worden tegen het zedelik karakter van deze verbannen klasse van mensen. Zelfs hun vijanden verklaarden, dat ze een vredelievend, stil en vroom volk waren. Hun ene overtreding was, dat ze God niet wilden dienen volgens de wil van de paus. En voor deze misdaad werden ze blootgesteld aan iedere vernedering, belediging en marteling, die mensen of duivelen konden bedenken.

Toen Rome op zekere tijd vast besloten was, de gehate sekte uit te roeien, werd er door de pausm een bul of geschrift uitgevaardigd, waarin ze als ketters veroordeeld en aan slachting prijs gegeven werden. Ze werden niet beschuldigd als luiaards, of als oneerlik, of onordelik in gedrag; maar er werd verklaard, dat ze een vertoning van vroomheid en heiligheid maakten, die “de schapen van de ware kudde” verleidde. Daarom was het, dat de paus bevel gaf, “dat deboosaardigeenverachtelikesektevandiekwaaddoeners”,indienze“weigerenaf tezweren, als giftige slangen uitgeroeid worden.” Verwachtte die trotse vorst die woorden ooit weer te