4 minute read
Heiligdom Symbolen
Controverse werkten, dan wanneer ze door middelen, die uiterst voorzichtig schenen, hun gezag dachten te bevestigen. God ‘verzet de bergen, dat ze het niet gewaar worden.’”1
Luther had in het Duits gesproken; hem werd nu verzocht om dezelfde woorden in het Latijn te herhalen. Ofschoon uitgeput door wat voorafgegaan was, deed hij wat van hem verlangd werd, en herhaalde zijn rede met dezelfde duidelik- heid en kracht als in het eerst. Gods voorzienigheid leidde deze zaak. Het verstand van vele vorsten was z beneveld door dwaling en bijgeloof, dat ze bij de eerste voordracht de kracht van Luthers redenering niet konden innemen; maar de herhaling ervan stelde hen in staat, de aangevoerde punten duidelik te zien. Zij, die hardnekkig hun ogen voor het licht sloten, en besloten waren zich niet door de waarheid te laten overtuigen, waren verwoed over de kracht van Luthers woorden. Toen hij met spreken ophield, zei de woordvoerder van de Rijksdag toornig: “Ge hebt de vraag niet beantwoord, die u gedaan is . . . Een duidelik en uitdrukkelik antwoord wordt verlangd. . . . Wilt ge herroepen of niet?”
De hervormer antwoordde: “Daar Uw doorluchtigste majesteit en verheven prinsen een eenvoudig, duidelik, en direkt antwoord verlangen, zo zal ik het geven, en het is dit: Ik kan mijn geloof noch aan de paus, noch aan koncilies onderwerpen, omdat het zo klaar is als de dag, dat ze dikmaals in dwaling vervallen zijn, en zelfs in opvallende tegenspraak met elkander. Indien ik dus niet overtuigd word door bewijzen uit de Heilige Schriften, of door klare redenen; indien ik niet overtuigd word door de eigen teksten, die ik heb aangehaald; en als mijn geweten niet op deze wijze in onderwerping aan Gods woord wordt gebracht, zo kan noch wil ik herroepen; want het kan niet veilig zijn voor een Christen om tegen zijn geweten te spreken. Hier sta ik; ik kan niet anders, God helpe mij! Amen.”
Alzo bleef de rechtvaardige man op het zekere fondament van Gods woord staan. Het licht des hemels scheen op zijn gelaat. Zijn grootheid en reinheid van karakter, de vrede en vreugde van zijn hart, werden aan allen openbaar, terwijl hij getuigde tegen de macht van de dwaling, en van de voortref- felikheid van dat geloof, dat de wereld overwint. De gehele vergadering was enige tijd lang sprakeloos van verwondering. Zijn eerste antwoord had Luther op een zachte toon, en in eerbiedige, bijna onderworpen houding gegeven. De Roomsen hadden dit als een teken aangezien, dat zijn moed hem begon te begeven. Ze beschouwden het verzoek om uitstel slechts als het voorspel van zijn herroeping. Karel zelf had half verachtelik, toen hij het uitgeteerde lichaam van de monnik, zijn schamele kleding, en de eenvoudigheid van zijn toe-spraak opmerkte, verklaard: “Deze monnik zal nooit een ketter van mij maken!” De moed en flinkheid, die hij nu aan de dag legde, zowel als de kracht en duidelikheid van zijn re-denering, vervulden allepartijen metverwondering.Dekeizer riep inbewonderinguit:“De monnik spreekt met een onversaagd hart en onwrikbare moed.” Velen van de Duitse vorsten zagen met trots en vreugde neer op deze vertegenwoordiger van hun volk.
De aanhangers van Rome waren verslagen; hun zaak verscheen in een uiterst ongunstig licht. Ze zochten hun macht te handhaven, niet door zich op de Schriften te beroepen, maar 1
Heiligdom Symbolen
Controverse
D’Aubigné, boek 7, Kap. 8. door hun toevlucht te nemen tot dreigementen,Rome’s onfeilbaar argument.De woordvoerdervandeRijksdagsprak:“Indiengenietterugtrekt,zullendekeizer ende staten van •hetkeizerrijkovergaan tot de overweging,hoe ze met eenhardnekkigeketter handelen moeten.” Luthers vrienden, die met grote vreugde naar zijn nobele verdediging geluisterd hadden, beefden bij deze woorden; maar de doktor zelf zei kalm: “Moge God mijn helper zijn, want ik kan niets terugtrekken.”
Hem werd gelast, zich uit de Rijksdag te verwijderen, terwijl de vorsten samen beraadslaagden. Men gevoelde, dat er een grote krisis gekomen was. Luthers volhardende weigering om zich te onderwerpen zou eeuwen lang invloed op de geschiedenis van de kerk kunnen hebben. Er werd besloten, hem nog één gelegenheid te geven om terug te trekken. Voor de laatste maal werd hij in de vergadering binnengebracht. Andermaal werd hem de vraag gedaan, of hij zijn leerstellingen wilde afzweren. “Ik heb geen ander antwoord te geven,” sprak hij, “dan ik reeds gegeven heb.” Het was duidelik, dat beloften noch dreigementen hem konden overhalen, om voor het gezag van Rome het hoofd te buigen.
De pauselike leiders waren vertoornd dat hun macht, die koningen en edelen had doen beven, aldus zou veracht worden door een eenvoudige monnik; ze verlangden hem hun woede te doen gevoelen door hem ten dode toe te martelen. Maar Luther, zijn gevaar inziende, had hen allen met Christelike waardigheid en kalmte toegesproken. Zijn woorden waren vrij geweest van trots, drift, en verkeerde voorstelling. Hij had zichzelf, en de groten, die hem omringden, vergeten, en gevoelde slechts, dat hij in de tegenwoordigheid was van Eén, oneindigverbovenpausen,prelaten,koningen en keizersverheven.ChristushaddoorLuthers getuigenis gesproken met een macht en grootheid, die voor het ogenblik vriend en vijand met ontzag en -verwondering vervulden. Gods Geest was tegenwoordig geweest in dat koncilie, en had zich doen gevoelen in de harten van de rijksgroten. Verscheidene vorsten erkenden stoutmoedig de rechtvaardigheid van Luthers zaak. Velen waren van de waarheid overtuigd; maarbij sommigen warendeontvangenindrukkenniet blijvend.Er wasnogeenandereklasse, die op dat ogenblik hun overtuiging niet uitspraken, maar die, na de Schriften voor zichzelven onderzocht te hebben, onversaagde steunpilaren van de Hervorming werden.
DekeurvorstFrederikhadangstiguitgeziennaarLuthersverschijning v rdeRijksdag, en met diepe ontroering had hij naar zijn rede geluisterd. Met vreugde en trots was hij getuige geweest van de moed, de flinkheid, en tegenwoordigheid van geest van de doktor, en zijn besluit om hem te ver-dedigen werd vaster dan ooit. Hij vergeleek de partijen, die tegenover elkander stonden, en zag, dat de wijsheid van pausen, koningen en prelaten te niet gedaan was door de macht van de waarheid. Het pausdom had een nederlaag geleden, die gevoeld zou worden onder alle volken en in alle eeuwen. Toen de afgevaardigde het gevolg zag, dat Luthers rede gehad had, vreesde hij meer dan ooit tevoren voor de veiligheid van de Roomse macht, en besloot alle middelen, die hem ten dienste stonden, te gebruiken om de hervormer uit de weg te krijgen. Met al de welsprekendheid en staatslist, waardoor hij zich zo uitstekend onderscheidde, stelde hij de jeugdige keizer de dwaasheid en het gevaar voor, van de
