Rozdział 29— Przywilej Modlitwy*

Modlitba jako přednost

Prostřednictvímpřírody, zjevením, svou prozřetelností a vlivemsvého Ducha k nám Bůh promlouvá. To však nestačí; i my musíme otevřít Pánu svá srdce. Abychom měli duchovní život a duchovní sílu, musíme být v živém spojení s naším nebeským Otcem. I když se k němu upínáme svou myslí, i když přemýšlíme o jeho díle, jeho milosti a požehnáních, není to, v plném slova smyslu, spojení s ním. Abychom měli společenství s Bohem, musíme se k němu obracet o radu v záležitostech svého každodenního života.

Modlitba je otevření srdce Bohu jako příteli. Není jí třeba proto, abychom sdělili Bohu, jací jsme, nýbrž abychom jej mohli přijmout do srdce. Modlitba nepřivádí Boha k nám, nýbrž přivádí nás k Bohu.

Když žil Ježíš na zemi, učil své učedníky, jak se mají modlit. Radil jim, aby své každodenní potřeby předkládali Bohu a přenechali mu všechny své starosti. Ježíšovo ujištění, že jejich prosby budou vyslyšeny, platí i pro nás.

SámJežíš, když žil na zemi, se často modlil. Spasitel vzal na sebe naše potřebya slabosti, stal se žadatelem, prosebníkem za nás a hledal u svého Otce novou sílu, aby, zmocněn pro svůj úkol a zkoušky, mohl pokračovat v díle. Kristus je ve všem naším příkladem. Je nám bratrem v našich slabostech, “vždyť na sobě zkusil všechna pokušení jako my” (Židům 4,15); jeho bezhříšná přirozenost se s odporem odvracela od zla; poznal boje a bolesti člověka ve světě hříchu. Protože byl člověkem, byla mu modlitba nutností a výsadou. Ve spojení se svým Otcem nacházel útěchu a radost. Jestliže Spasitel, Syn Boží, pociťoval potřebu modlitby, oč více by měli potřebu vroucí stálé modlitby pociťovat slabí, hříšní smrtelníci!

Náš nebeský Otec čeká na to, aby nám mohl plně požehnat. Je naší výsadou pít plnými doušky ze studnice bezmezné lásky. Není proto divné, že se modlíme tak málo? Bůh je ochoten vyslechnout upřímnou modlitbu i toho nejskromnějšího ze svých dětí, a přesto se zdráháme přednést Bohu své potřeby. Co si mohou nebeští andělé myslet o ubohých, bezmocných lidech, podléhajících pokušením, když Boží srdce ve své nekonečné lásce po nich touží, je ochotné jim dát více, než oč mohou žádat nebo nač mohou pomyslet? Lidé tak málo prosí, a mají tak málo víry. Andělé se s radostí sklánějí před Bohem, jsou rádi v jeho blízkosti. Setkávání s Bohem pokládají za svou největší radost; naproti tomu se zdá, že lidé, kteřípotřebujítolikpomoci,ježjimmůžeposkytnoutjenBůh,žijíspokojeněbezsvětlaDucha Božího, bez jeho společenství.

Temnota zla obklopuje ty, kdo zanedbávají modlitbu. Našeptávaná pokušení nepřítele je svádějí k hříchu, protože nepoužívají výsady, kterou jim dal Bůh ustanovením modlitby. Proč by měli mít synové a dcery Boží nechuť se modlit, když modlitba je klíčem v rukou věrných, jímž se otevírá nebeská pokladnice nezměrných pokladů Všemohoucího? Bez nepřetržité modlitby a pilného bdění jsme v nebezpečí, že v nás poroste lhostejnost a že sejdeme z pravé cesty. Nepřítel se neustále snaží zatarasit nám cestu k trůnu milosti, abychom vroucí modlitbou a opravdovou vírou nemohli získat milost a sílu odolat pokušení.

Smíme očekávat, že Bůh vyslechne a odpoví na naše modlitby na základě určitých podmínek. Jednou z prvních podmínek je vědomí, že potřebujeme jeho pomoc. Bůh dává zaslíbení: “Já vyleji vody v místa vyprahlá žízní, bystřiny na suchou zemi” Izajáš 44,3. Ti, kdo lační a žízní po spravedlnosti, kdo touží po Bohu, si mohou být jisti, že se jim jejich přání vyplní. Srdce se nejprve musí otevřít vlivu Ducha, nebo jinak nemůže požehnání Boží přijmout.

Naše velká potřeba je sama o sobě nejvýmluvnějším důkazem mluvícím v náš prospěch. Pán si však přeje, abychom se k němu obraceli se svými prosbami. Praví: “Proste, a bude vám dáno.” “A on, který neušetřil svého vlastního Syna, ale za nás za všecky jej vydal, jak by nám spolu s ním nedaroval všecko?” Matouš 7,7; Římanům 8,32.

Trpíme-li ve svých srdcích nepravost, lpíme-li na nějakém vědomém hříchu, Pán nás nevyslyší; modlitbu kajícího, zkroušeného člověka však Bůh přijme vždy. Napravíme-li všechny spáchané křivdy, můžeme věřit, že Bůh naše prosby vyslyší. Naše vlastní zásluhy nebudou nikdy naším doporučením přízni Boží; jen Ježíšova spravedlnost nás spasí, jen jeho krev nás očistí; na nás však je, abychom plnili podmínky, za nichž můžeme být přijati za dítky Boží.

Dalším rysem účinné modlitby je víra. “Kdo přistupuje k Bohu, musí věřit, že Bůh je a že se odměňuje těm, kdo ho hledají” Židům 11,6. Ježíš řekl svým učedníkům: “Věřte, že všecko,oč v modlitbě prosíte,je vámdáno,a budeteto mít”(Marek 11,1).BeremevšakKrista za slovo?

Toto ujištění je široké a neomezené, a ten, kdo je dal, je věrný. Nepřijímáme-li právě to, oč jsme žádali, a to ve chvíli, kdy o to žádáme, máme stále věřit, že Pán nás slyší a že naše prosby vyslyší. Jsme lidé bloudící a krátkozrací, proto často prosíme o věci, které by nám nebyly požehnáním; náš nebeský Otec v lásce vyslýchá naše modlitby a dává nám to, co poslouží našemu nejvyššímu dobru - to, co bychom si sami přáli, kdybychom božsky osvíceným zrakem mohli vidět všechny věci tak, jaké opravdu jsou. Zdá-li se, že naše prosby nejsou vyslyšeny, držme se pevně zaslíbení. Chvíle vyslyšení jistě přijde, a dostane se nám pak požehnání, jehož nejvíce potřebujeme. Počítat však s tím, že naše modlitba bude vždy vyslyšena takovým způsobem a v každé jednotlivosti, jak si přejeme, je opovážlivost. Bůh je příliš moudrý, než aby se mýlil, a příliš dobrotivý, než aby těm, kdo kráčejí spravedlivě, nevyhověl v tom, co je k jejich dobru. Proto se neboj věřit Bohu, i když tvé modlitby nejsou hned vyslyšeny. Spolehni se na zaslíbení Boží: “Proste, a bude vám dáno” Matouš 7,7.

Necháme-liseovlivnit pochybnostmiaobavami·nebopokoušíme-liseobjasnitvšechno, co dosud nemůžeme jasně pochopit, dříve než uvěříme, pak se naše zmatky jen zvětší a prohloubí. Přijdeme-li však k Bohu, když se cítíme bezmocní a závislí, jací skutečně jsme, a v pokorné, oddané víře oznámíme své potřeby tomu, jenž ví všechno, jenž zná všechna svá stvoření a jenž vládne všemu svou vůlí a svým slovem, může vyslechnout naše volání a vyslechne je a ozáří naše srdce světlem. Upřímnou modlitbou se setkáváme s Nekonečným. Nemáme možná v této chvíli zřejmý důkaz, že se nad námi v lásce a soucitu sklání tvář našeho Vykupitele; je však tomu tak. Možná, že právě necítíme viditelný dotyk Boží, avšak jeho ruka spočívá na nás v lásce a něžném soucitu.

Chceme-li si vyprosit milost a požehnání od Boha, musíme mít v srdci lásku a ochotu odpouštět. Jak se můžeme modlit“Odpusť nám naše viny, jako i my jsme odpustili těm, kdo se provinili proti nám” (Matouš 6,12), a sami přitom neuměli odpouštět? Očekáváme-li, že budou vyslyšenynaše modlitby, musíme druhým odpouštět týmž způsobem a v témž rozsahu, v jakém doufáme, že bude odpuštěno nám.

Další podmínkou vyslyšení je vytrvalost v modlitbě. Má-li se naše víra a náš život rozvíjet, musíme se stále modlit. Musíme být “na modlitbě vytrvalí”, bdít“a děkovat Bohu”

Římanům 12,12; Koloským 4,2. Apoštol Petr napomíná: “Žijte proto rozumně a střízlivě, abyste byli pohotoví k modlitbám” 1. Petrův 4,7. Pavel přikazuje: “V každé modlitbě a prosbě děkujte a předkládejte své žádosti Bohu” Filipským 4,6. Ale vy, milovaní, praví Juda, “modlete se v Duchu svatém, uchovejte se v lásce Boží” Judův 20,21. Nepřetržitá modlitba je nepřerušené společenství člověka s Bohem; život vycházející od Boha proudí do našeho života a z našeho života se vrací k Bohu čistota a svatost.

V modlitbě je nutná vytrvalost. Nedej se ničím odradit. Snaž se ze všech sil udržovat stálé spojení mezi Ježíšem a svým srdcem. Vyhledávej každou příležitost k modlitbě a modli se všude, kde je k tomu vhodné místo. Lidé, kteří opravdově touží po spojení s Bohem, navštěvují modlitební shromáždění, plní věrně své povinnosti, pečlivě využívají všechno, co mohou získat. Využívají každé příležitosti a účastní se všeho, kde na ně mohou dopadat paprsky nebeského světla.

Měli bychom se modlit v kruhu rodinném; především však bychom neměli zanedbávat modlitbu v soukromí, neboť to je podstatou duchovního života. Je nemožné, aby člověk rostl aprospíval,kdyžsenemodlí.Modlitbavrodinnémkruhunebonaveřejnostinestačí.Vsamotě otevři své nitro sledujícímu oku Božímu. Modlitbu v ústraní má slyšet jen naslouchající Bůh.

Žádné zvědavé ucho nemá slyšet obsah takových proseb. V soukromé modlitbě cítíme, že jsme prosti okolních vlivů, ničím nevyrušováni. Klidně a vroucně se upínáme k Bohu. Sladký a trvalý bude vliv vyzařující z Boha, jenž vidí skryté, jehož ucho je stále otevřené, aby vyslechlo prosbytryskající ze srdce. Pokojnou, prostou vírou člověk udržuje spojení s Bohem a shromažďuje paprsky božského světla, které mu propůjčí sílu a vytrvalost v boji se satanem. Bůh je naše pevnost!

Modli se ve svém koutku. Při své každodenní práci pozvedni své srdce často k Bohu. Tak kráčel s Bohem i Enoch. Tyto tiché modlitbystoupají jako vůně vzácného kadidla k trůnu milosti. Satan nemůže zvítězit nad tím, jehož srdce je takto zakotveno v Bohu.

Není doby nebo místa, kdy by bylo nevhodné vysílat k Bohu prosbu. Nic nám nemůže zabránit, abychom nepozvedli svá srdce v opravdové modlitbě. Uprostřed davu na ulici, při své každodenní práci můžeme vyslat prosbu k Bohu a žádat o Boží vedení, jako to učinil Nehemiáš, když předložil králi Artaxerxovi svou žádost. Koutek pro spojení s Bohem můžeme najít všude, kde jsme. Měli bychom stále mít své srdce otevřené a zvát Ježíše, aby přišel a usídlil se v nás jako nebeský host.

I když je kolem nás špatné, zkažené prostředí, nemusíme dýchat jeho nákazu, nýbrž můžeme žít v čistém ovzduší nebes. Můžeme zavřít všechny dveře nečistým představám a nesvatým myšlenkám, povzneseme-li se k Bohu upřímnou modlitbou. Ti, kdo mají svá srdce otevřená, aby přijali pomoc a požehnání Boží, budou žít ve světějším ovzduší, než je ovzduší země, a budou ve stálém spojení s nebesy. Je třeba, abychom měli jasnější představu o Ježíši, abychom plněji chápali cenu věčných věcí. Srdce Božích dětí má naplnit krása svatosti. Abychom toho dosáhli, musíme prosit Boha, aby nám zjevil nebeské skutečnosti.

Modlitbami se obracejme k výšinám, aby nám Bůh dovolil nadýchat se nebeského ovzduší. Můžeme být k Bohu tak blízko, že naše myšlenky se v každé neočekávané zkoušce obrátí k němu tak přirozeně jako se květina obrací k slunci.

Přinášej Bohu své potřeby, své radosti, své starosti, svá přání i své obavy. Tvé břímě ho neobtíží, ani ho neunaví. Ten, jenž ví o každém vlasu na tvé hlavě, není lhostejný k potřebám svých dětí. “Vždyť Pán je plný soucitu a slitování” Jakubův 5,11. Naše strasti a naše volání se dotýkají jeho laskavého srdce. Přinášej mu všechno, co znepokojuje tvou mysl. Není nic tak těžké, aby to nemohl unést, neboť Bůh nese všechny světy a vládne nad všem věcmi vesmíru. Nic, co se týká našeho pokoje, není tak malé, aby si toho nevšiml. Žádná kapitola našeho života není tak temná, aby si ji nemohl přečíst, žádná situace, v níž se octneme, není tak těžká, aby ji nemohl zvládnout. Žádná pohroma, která postihne nejmenší z jeho dítek, žádná starost, která trápí srdce, žádná projevená radost, ani žádná upřímná modlitba neunikne našemu nebeskému Otci, aniž by o ni projevil okamžitý zájem. “Uzdravuje ty, kdo zkrušeni jsou v srdci, jejich rány obvazuje” Žalm 147,3. Mezi Bohem a jednotlivcem je tak jasný a plný vztah, jako by nebylo jiného člověka na světě, o kterého by pečoval a za nějž dal svého milovaného Syna.

Ježíš pravil: “Budete prosit v mém jménu; a neříkám vám že já budu prosit Otce za vás; vždyť sám Otec vás miluje”. “Já jsem vyvolil vás,... a Otec vám dá, oč byste ho prosili v mém jménu” Jan 16,26.27;15,16. Modlit se ve jménu Ježíšovu je něco více než jen vyslovit toto jméno na začátku a na konci modlitby. Znamená to modlit se v mysli a duchu Ježíšovu a věřit přitom v jeho zaslíbení, spoléhat na jeho milost a konat jeho dílo.

Bůh od nás nežádá, abychom se stali poustevníky nebo mnichy a odešli ze světa do ústraní, abychom se tam mohli věnovat jeho službě. Náš život se musí podobat životu Kristovu - potřebujeme osamění i společnost. Kdo se jen modlí, záhy se modlit přestane nebo se jeho modlitby stanou pouhou formalitou. Když se lidé vyčlení ze společenského života, když se zřeknou povinností a těžkostí křesťanského života, když přestanou se vší vážností pracovat pro Mistra, jenž tak opravdově pracuje pro ně, pak pozbudou toho, o co by se měli modlit, nemají, proč by měli být zbožní. Modlí se jen za sebe sobecky. Nemohou se už modlit o sílu, kterou by potřebovali ke své práci na uspokojení potřeb lidí nebo na rozšíření Kristova království.

Nevyužíváme-li výsady sdružovat se s druhými, abychom se posilovali a navzájem povzbuzovali ve službě Boží, škodíme sami sobě. Pravdy slova Božího budou v naší mysli pozbývat na jasnosti a významu. Jejich posvěcující vliv přestane osvětlovat naše srdce a probouzet je, naše duchovní síla bude upadat. Ve svém styku s křesťany ztrácíme mnoho tím, že se nám nedostává vzájemné lásky. Kdo se uzavírá do sebe, kdo žije jen pro sebe, neplní své poslání, které mu Bůh určil. Správný rozvoj společenských stránek naší povahy nás přivádí do těsného společenství s druhými a je prostředníkem, který nás posiluje pro službu Boží.

Kdyby se křesťané sdružovali a mluvili spolu o lásce Boží o vzácných pravdách vykoupení, jejich srdce by se posílila a posilovali by jeden druhého. Kdybychom se každý den dozvídali více o svém nebeském Otci a zažívali nové projevy jeho milosti, mluvili bychom o jeho lásce. Budeme-li tak činit, budou naše srdce vřelejší a odvážnější. Kdybychom více mysleli na Krista, více mluvili o něm a méně o sobě, cítili bychom mnohem více jeho přítomnost.

Kdybychom na Boha mysleli tak často, jak často se přesvědčujeme o jeho péči o nás, obírali bychom se jím ve svých myšlenkách stále a s radostí bychom o něm mluvili a velebili ho. Mluvíme rádi o časných věcech, protože máme o ně zájem. Mluvíme o svých přátelích, protože je milujeme, protože s nimi sdílíme své radosti i své starosti. Máme však nekonečně větší důvod milovat Boha než své pozemské přátele a mělo by být tudíž nejpřirozenější věcí na světě zabývat se na prvém místě ve všech svých myšlenkách Bohem, mluvit o jeho dobrotivosti a vyprávět o jeho moci. Bohaté dary, jimiž nás Bůh zahrnuje, nemají zaujmout všechno naše myšlení a všechnu naši lásku tak, aby už nic nezůstalo pro Boha; mají nám stále BohapřipomínatapřipoutávatnássvazkyláskyavděčnostiknašemunebeskémuDobrodinci. Zabýváme se příliš pozemskými věcmi. Pozvedněme oči k nebeské svatyni, kde světlo slávy Božízářívtváři Krista, jenž“...přinášídokonalé spasenítěm,kdoskrze něhopřistupujíkBohu” Židům 7,25.

Je třeba, abychom Boha více chválili za “milosrdenství a za divy, jež pro lidi koná” Žalm 107,8. Náš náboženský život nemá sestávat jen z proseb a z přijímání. Nemysleme stále jen na své potřeby, ale spíše na dobrodiní, jichž se nám dostává. Modlíme se málo, avšak děkujeme ještě méně. Neustále přijímáme milosti Boží, a přitom jak málo vděčnosti projevujeme, jak málo chválíme Boha za to, co pro nás dělá!

V dávných dobách přikázal Pán Izraeli, když se shromáždí k bohoslužbě: “Budete tam jíst před Hospodinem svým Bohem, a vy i vaše rodiny se budete radovat ze všeho, k čemu jste přiložili ruku, v čem ti požehnal Hospodin tvůj Bůh” 5. Mojžíšova 12,7. Co se dělá pro slávu Boží, musí se dělat s radostí, s písněmi chvály a s díkůvzdáním, ne smutně a chmurně.

Náš Bůh je laskavý, soucitný Otec. Na svou službu pro něho bychom se proto neměli dívat jako na nějaký tíživý, vyčerpávající úkol. Uctívat Pána a účastnit se jeho díla by mělo být radostí. Bůh nechce, aby jeho děti, pro které připravil tak skvělou spásu, jednaly tak, jako by byl krutým, bezohledným dozorcem. Je jejich nejlepším přítelem; a když ho uctívají, je s nimi, aby jim byl požehnáním a útěchou a aby naplnil jejich srdce radostí a láskou. Pán chce, aby jeho děti nacházely ve službě Boží útěchu a aby viděly ve službě pro Boha radost a nikoli břemeno. Chce, aby ti, kdo ho přicházejí vzývat, odcházeli naplněni myšlenkami na jeho péči a na jeho lásku, aby pak s chutí vykonávali svou každodenní práci a získali schopnost jednat ve všem čestně a věrně.

Musíme se setkávat u kříže. Kristus, Ukřižovaný, by měl být předmětem našeho uvažování, našich rozhovorů, našich nejradostnějších pocitů. Měli bychom stále myslet.na všechna požehnání, jichž se nám dostává od Boha a když si uvědomíme jeho velkou lásku, rádi svěříme všechno do rukou toho, jenž byl za nás přibit na kříž.

Na křídlech modlitby může člověk vystoupit blíže k nebi. V nebeských dvorech je Bůh uctíván zpěvem a hudbou a vyslovujeme-li Bohu vděčnost, přibližujeme se svým uctíváním uctívání nebešťanů. “Oslaví mě ten, kdo v oběť podá díkůvzdání”, řekl Bůh. Přistupme s

uctivou radostí před svého Stvořitele, ať slyší naše“vzdávání díků a prozpěvování” Žalm

50,23; Izajáš 51,3.

Rozdział 30— Modlitwa Pańska. Ojcze Nasz *

Wy tak się módlcie” Mateusza 6,9

Dwa razy wypowiadał Zbawiciel tę modlitwę. Pierwszy raz wobec ludu w Kazaniu na Górze, zaś kilka miesięcy potem po raz drugi tylko przed uczniami. Pewnego razu uczniowie opuścili na krótki czas swego Pana, a wróciwszy, zastali Go zatopionego w rozmowie z Bogiem. Jakby nie zauważając ich obecności Zbawiciel modlił się dalej na głos. Oblicze Jego promieniowało niezwykłą jasnością. Wydawało się, iż znajduje się w bezpośredniej obecności Najwyższego, a taka żywa siła biła z Jego słów, jakby osobiście rozmawiał z Bogiem.

Uczniowie byli do głębi wzruszeni. Już dawniej zauważyli, że ich Mistrz w samotności spędza na modlitwie długie godziny. Praca całego dnia, w którym służył ludowi tłoczącemu się wokół Niego, często wyczerpywała Jego siły, tak iż matka, bracia i uczniowie obawiali się o Jego zdrowie.

Kończąc dzień pełen trudu, Jezus udawał się na rozmowę z Ojcem, poświęcając na modlitwę długie godziny nocne. Po wspólnie z Bogiem spędzonych chwilach szedł Zbawiciel znowu każdego ranka nieść ludziom światło z nieba. Uczniowie stąd wnioskowali, że potęga Jego słów i czynów ma związek z modlitwą więc słuchając teraz Jego żarliwych modłów ucieszyli się i byli pełni szacunku dla Mistrza. Przekonani o własnej wielkiej potrzebie prosili Go potem: „Panie, naucz nas modlić się”. Łukasza 11,1. Jezus nie dał uczniom żadnego nowego wzoru 97modlitwy. Powtórzył tylko to, czego ich przedtem nauczył, jakby chciał powiedzieć: zrozumcie to, co wam przedtem powiedziałem, bowiem to, co powiedziałem, ma głębokie znaczenie, a znaczenia tego nie zbadaliście gruntownie.

Jednakowoż Zbawiciel nie ogranicza nas do tych słów. Zespolony z ludzkością przedstawia jej swój własny ideał modlitwy, słowa tak proste i łatwe, że małe cizie-cię może je zrozumieć, a jednocześnie tak głębokie, że znaczenia ich umysły ludzkie jeszcze niezupełnie pojęły. Uczy nas przychodzić do Boga z dziękczynieniem, wyjawiać Mu nasze potrzeby, wyznawać grzechy i opierając się na Jego obietnicach prosić Go o łaskę.

„Gdy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz” Łukasza 11,2

Jezus uczy nas nazywać swego Ojca naszym Ojcem, sam zaś nie wstydzi się nazywać nas braćmi. Hebrajczyków 2,11. Serce Jego jest gotowe i tak chętne do uznania nas za członkówrodzinyboskiej,iżzarazwpierwszychsłowach,którymi mamysięposługiwaćprzy zbliżaniu do Boga, daje nam zapewnienie pokrewieństwa z Bogiem „Ojcze nasz”.

Jest to zwiastowanie cudownej prawdy, pełne zachęty i pociechy, że Bóg kocha nas tak samo, jak swego Syna, co też zostało potwierdzone przez Jezusa w Jego ostatniej modlitwie za uczniów: „Że ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś”. Jana 17,23.

Świat, do którego szatan rościł sobie pretensje i którym władał jak tyran, Syn Boży otoczył swą miłością i złączył znów z tronem Boga. Gdy triumf ten zapewniono, wszyscy mieszkańcy nieupadłych światów i aniołowie śpiewali 98Bogu i Barankowi hymny pochwalne. Radowali się, że dla upadłego rodzaju ludzkiego została otwarta droga zbawienia, że świat będzie odkupiony od przekleństwa grzechu. O ileż więcej powinni radować się ci, którzy są przedmiotem tak cudownej miłości?

Jak moglibyśmy teraz jeszcze wątpić i czuć się sierotami? Wszak z miłości dla tych, którzy przestąpili prawo, przyjął na siebie Jezus naturę ludzką i stał się nam równy, abyśmy mieli na wieki pokój i pewność. Mamy bowiem Orędownika w niebie, a kto Go przyjmie jako osobistego Zbawiciela, ten nie pozostanie sierotą obciążoną grzechami.

„Dziećmi Bożymi jesteśmy. A jeśli dziećmi, to i dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z Nim cierpimy, abyśmy także z Nim uwielbieni byli”. Rzymian 8,17. „Ale się jeszcze nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, gdyż ujrzymy Go takim, jakim jest”. 1 Jana 3,2.

Pierwszym krokiem w zbliżeniu się do Boga jest poznanie miłości, „którą Bóg ma do nas” (1 Jana 4,16), i wiara w nią, gdyż przez Jego miłość zostajemy pociągnięci do Niego.

Poznanie miłości Bożej prowadzi do wyrzeczenia się samolubstwa. Nazywając Boga naszym Ojcem, uznajemy wszystkie Jego dzieci za swych braci. Wszyscy jesteśmy częścią jednego wielkiego rodu ludzkiego, wszyscyczłonkami jednej rodziny. Nasze prośbypowinny obejmować tak naszych bliźnich, jak i nas samych, gdyż kto prosi o błogosławieństwo, tylko dla siebie, ten nie modli się właściwie. Chrystus daje nam przywilej zbliżenia się do nieskończonego Boga i nazywania Go imieniem „Ojcze”. Rozważcie, co to znaczy. Zadni ziemscy rodzice nie wstawiali się nigdy w modlitwach tak gorliwie 99za swoimi błądzącymi dziećmi, jak On wstawia się za grzesznikami. Bóg mieszka w każdym domu i słyszy każde wymówione słowo. Przysłuchuje się każdej modlitwie, zna kłopoty i rozczarowania każdej duszy, zważa na zachowanie się wobec ojca, matki, brata, siostry, przyjaciela i sąsiada. Troszczy się o nasze potrzeby, a Jego łaska płynie ustawicznie, aby je zaspokoić.

Nazywając Boga naszym Ojcem, uznajemy się za Jego dzieci, które dają się prowadzić przezJego mądrośćisąMuwewszystkimposłuszne,wiedząc,żeJego miłośćjestniezmienna.

Przyjmujemy Jego plan dla naszego życia. Jako dzieci Boże będziemy uważać cześć, charakter, rodzinę i dzieło naszego Ojca za rzeczy godne największego zainteresowania.

Uznanie i uszanowanie pokrewieństwa z naszym Ojcem i z każdym członkiem Jego rodziny sprawi nam wielką radość. Z przyjemnością uczynimy wszystko, co pomnoży Jego cześć i dobro naszych współbliźnich.

„Któryś jest w niebie”. Ten, do którego Chrystus poleca nam zwracać się jako do Ojca, „jest w niebie, czyni wszystko, co zechce”. Psalmów 115,3. Pod Jego opieką możemy bezpiecznie spoczywać mówiąc: „Ilekroć lęk mnie ogarnia, w tobie mam nadzieję”. Psalmów 56,4.

„Święć się imię twoje” Mateusza 6,9

Uczczenie imienia Bożego wymaga, by słowa o Najwyższej Istocie wymawiać z uszanowaniem. „Święte i straszne jest imię jego”. Psalmów 111,9. Nie powinniśmy nigdy i w żaden sposób lekkomyślnie wymawiać tytułów i godności Boga.

W modlitwie przestępujemy progi sali przyjęć Najwyższego, przed którym powinniśmy stawiać się 100ze świętą czcią. Aniołowie zakrywają swe oblicza w Jego obecności, a do tronu Jego zbliżają się z uroczystym szacunkiem. O ile więcej my, słabe i grzeszne istoty, powinniśmy przychodzić z głębszą pokorą przed naszego Pana i Stworzyciela.

Uczczenie imienia Pana Boga znaczy jednak jeszcze o wiele więcej. Podobnie jak Żydzi za czasów Chrystusa, możemy i my okazywać zewnętrznie największe uszanowanie Bogu, a jednak imię Jego ustawicznie zniesławiać. Imię Jego jest: „miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność (...) odpuszczający winę, występek i grzech”. 2 Mojżeszowa 34,6]. O Kościele Chrystusowym jest napisane: „Oto imię, którym je będą nazywać: Pan sprawiedliwość nasza”. Jeremiasza 33,16. Imię to otrzyma każdy naśladowca Chrystusa, gdyż jest ono częścią dziedzictwa dzieci Bożych. Rodzina nosi zawsze imię ojca. Prorok Jeremiasz modlił się w czasie wielkiego ucisku i nawiedzenia Izraela: „Twoim imieniem jesteśmy nazwani, nie opuszczaj nas!”. Jeremiasza 14,9.

Imię to czczą święci aniołowie w niebie i mieszkańcy nieupadłych światów. Jeżeli się modlisz: „Święć się imię Twoje”, tedy prosisz, aby imię to było uświęcone w tym świecie i w tobie. Bóg uznał cię przed ludźmi i aniołami za swe dziecię, więc Go proś, abyś nie zhańbił „imienia, którejestwzywanenad wami”.Jakuba2,7(BG).Bógposyła cięwświatjakoswego przedstawiciela; każdą czynnością swego życia masz objawiać imię Boga, musisz więc posiadać Jego charakter. Nie możesz święcić Jego imienia ani reprezentować Go w świecie, jeżeli nie posiadasz Jego charakteru; możesz to osiągnąć tylko przez przyjęcie łaski i sprawiedliwości Chrystusowej.

„Przyjdź królestwo twoje” Mateusza 6,10

Bóg, Ojciec nasz, który nas miłuje i opiekuje się nami jak swymi dziećmi, jest jednocześnie wielkimKrólemwszechświata.SprawyJego królestwasązateminaszymi,więc razem z Nim mamy pracować przy jego budowie.

Uczniowie Chrystusa wyglądali rychłego przyjścia królestwa Jego wspaniałości, ale ucząc ich tej modlitwy, wskazał Jezus, że królestwo to teraz jeszcze nie przyjdzie; mieli więc o Jego przyjście prosić jak o zdarzenie mające nastąpić w przyszłości. Prośba ta zawierała jednak dla nich obietnicę, bo jakkolwiek przyjścia królestwa nie mieli oglądać za swych dni, to fakt, że Jezus zalecił im modlić się o nie, dowodził niewątpliwie jego przyjścia w czasie przeznaczonym przez Boga.

Teraz buduje się królestwo łaski Bożej, gdyserca dotąd pełne grzechu codziennie oddają się pod panowanie Jego miłości, ale zupełne przywrócenie królestwa chwały Bożej nie odbędzie się przed powtórnym przyjściem Chrystusa na tę ziemię. „Królestwo, władza i moc nad wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi świętych Najwyższego”.Daniela 7,27. „Odziedziczą Królestwo przygotowane im od założenia świata” (Mateusza 25,34), a Chrystus sam obejmie to wielkie państwo i będzie nim rządził. Bramy niebieskie znów się otworzą i z tysiącami świętych przyjdzie nasz Zbawiciel jako Król wszystkich królów i Pan wszystkich panów. Wówczas Bóg będzie „Królem całej ziemi”. Zachariasza 14,9. Wtedy będzie tylko jeden Pan i jedno imię. „Przybytek Boga” będzie z ludźmi i Bóg „będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem Jego, a sam Bóg będzie z nimi”. Objawienie 21,3. Przed powtórnym przyjściem, mówi Jezus, „będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi, 102na świadectwo wszystkim narodom”. Mateusza 24,14. Królestwo Jego nie przyjdzie dopóty, dopóki radosne poselstwo o łasce Zbawiciela nie będzie zaniesione do wszystkich części ziemi. Przyspieszamy przyjście królestwa Jego na ziemię, gdy oddajemy się Bogu i pozyskujemy dla Niego dusze. Tylko ci mogą szczerze prosić: „Przyjdź Królestwo Twoje”, którzy poświęcają się służbie Jego zupełnie, mówiąc: „Oto jestem, poślij mnie!”. Izajasza 6,8. „Aby otworzyć ich oczy, odwrócić od ciemności do światłości i od władzy szatana do Boga, aby dostąpili odpuszczenia grzechów i przez wiarę we mnie współudziału z uświęconymi”. Dzieje Apostolskie 26,18.

„Bądź wola twoja, jak w niebie taki na ziemi” Mateusza 6,10

Wola Boża wyrażona jest w świętym zakonie (w dziesięciu przykazaniach), a zasady tego zakonu są zasadami nieba. Aniołowie niebiescy nie osiągają wyższego stopnia umiejętności nad poznanie woli Bożej, a najwyższą służbą, jaką mogą się zajmować, jest wykonywanie tejże woli.

W niebie nie czyni się żadnej usługi z przymusu. Dla aniołów myśl o prawie była czymś zupełnie nowym, gdy szatan powstał przeciwko zakonowi Bożemu. Nigdy bowiem o tym nie myśleli. W usługiwaniu swym czuli się nie jak słudzy, lecz jak synowie; między nimi a ich Stwórcą panowała zupełna jedność. Posłuszeństwo nie było dla nich żadnym ciężarem, gdyż miłość do Boga sprawia, że każda usługa dla Niego wykonywana jest z radością. Tak ma się teżsprawaz każdąduszą,w której mieszka Chrystus. Wyrazemtegosą słowa: „Pragnę czynić wolę twoją, Boże mój, a zakon twój jest we wnętrzu 103moim”. Psalmów 40,9. Prośba „bądź wola twoja, jak w niebie tak i na ziemi” jest modlitwą o ukończenie panowania zła, o zniszczenie grzechu i wzniesienie królestwa sprawiedliwości. Wówczas będą na ziemi jako i w niebie wypełnione „wszystkie dobre zamierzenia”. 2 Tesaloniczan 1,11.

„Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj” Mateusza 6,11

Pierwsza część modlitwy, której nas Jezus nauczył, stosuje się do imienia, królestwa i woli Boga: aby było czczone Jego imię, ustanowione królestwo i wykonana Jego wola. Jeżeli w ten sposób pojęliśmy służbę Bożą jako naszą powinność, wtedy możemy Go też prosić o zaspokojenie naszych potrzeb. Jeżeli wyrzekliśmy się naszego własnego ja i oddaliśmy się Chrystusowi, to jesteśmy członkami rodziny Bożej i wszystko w domu Ojca należy do nas. Wszelkie skarbyBoże stoją do dyspozycji człowieka, tak skarbytego, jak i przyszłego świata. Usługi aniołów, dar Ducha Bożego, praca sług Bożych to wszystko jest dla nas, o ile to służy dla naszego dobra; nawet nieprzyjaźń złego stanie się dla nas błogosławieństwem przez to, że wychowuje nas dla nieba. „Wyście zaś Chrystusowi”, „wszystko bowiem jest wasze”.

1 Koryntian 3,23]1.

Jesteśmyjak dzieci, które nie objęływ posiadanie swego dziedzictwa. Bóg nie powierzył nam jeszcze naszego wspaniałego dziedzictwa, żeby szatan przez swą przebiegłość nie oszukał nas, jak to uczynił z Adamem i Ewą w raju. Chrystus, zachowuje je dla nas, i to tak, abyje niszczyciel nie naruszył. Podobni do dzieci, które swego dziedzictwa jeszcze nie objęły, otrzymujemy tyle, ile nasza codzienna potrzeba wymaga, ale co dzień powinniśmy prosić: „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj” i nie należysię zniechęcać, jeżeli nie da nam Bóg od razu i na dzień następny. Mamy zapewnienie Jego obietnicy: „Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę”. Hebrajczyków 13,5. Dawid mówi: „Byłem młody i zestarzałem się, a nie widziałem, żeby sprawiedliwy był opuszczony, ani potomków jego żebrzących chleba”. Psalmów 37,25. Ten Bóg, który wysłał kruki, aby żywiły Eliasza przy potoku Kerit, nie przejdzie obojętnie obok wiernego i pokornego dziecka. 0 tym, który postępuje w sprawiedliwości, jest napisane: „Ten ma pod dostatkiem chleba i nie wysychają jego wody”. Izajasza 33,16. „Nie będą zawstydzeni w złym czasie, a w dniach głodu będą nasyceni”.

Psalmów 37,19. „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale go za nas wszystkich wydał, jakżeby nie miał z nim darować nam wszystkiego?” Rzymian 8,32. Ten, który ujął trosk i ciężarów swej owdowiałej matce i pomógł jej w staraniu się o utrzymanie w Nazarecie, ma miłosierdzie dla każdej matki, pracującej ciężko na chleb dla swych dzieci. Kto się zlitował nad ludem, gdy był „utrudzony i opuszczony” (Mateusza 9,36), ma i dzisiaj litość nad cierpiącymi, biednymi i wyciąga swą błogosławiącą rękę ku nim, a nas nawet i w modlitwie, której uczył swych uczniów, upomina, byśmy pamiętali o biednych.

W modlitwie: „Chleba naszego powszedniego daj namdzisiaj” prosimyo chleb tak samo dla innych, jak i dla siebie i przyznajemy, że co nam Bóg daje, to nie przeznacza jedynie dla nas. Bóg powierza nam dobra, abyśmy nakarmili łaknących. Pokrzepia ubogich swymi darami (Psalmów 68,11) i mówi: „Gdy dajesz obiad albo wieczerzę, nie zwołuj swoich przyjaciół, ani swoich braci, ani swoich krewnych, ani bogatych sąsiadów, żeby cię czasem i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś już odpłatę. Lecz gdy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, 105chromych, ślepych. I będziesz błogosławiony, bo nie mają ci czym odpłacić. Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”. Łukasza 14,12-14.

„A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć”. „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie”. 2 Koryntian 9,8].

„Ja jestem chlebem żywym, który z nieba zstąpił; jeśli kto spożywać będzie ten chleb, żyć będzie na wieki”. Jana 6,51. Nasz Zbawiciel jest chlebem żywota, a jeżeli podziwiamy Jego miłość i napawamy się nią, wtedy spożywamy ten chleb, który przyszedł z nieba. Chrystusa przyjmujemy przez Jego słowa, Duch Święty zaś pomaga nam zrozumieć Słowo Boże i wpaja jego prawdy do serca. Trzeba się co dzień modlić, by Bóg przy czytaniu Pisma Świętego raczył nam dać swego Ducha, aby nam objawił prawdy pokrzepiające duszę dla sprostania wymaganiom dnia.

To dla naszego dobra Bóg uczy nas, abyśmy każdego dnia prosili Go w modlitwach o zaspokojenie naszych potrzeb, tak cielesnych, jak i duchowych. Pragnie bowiem, byśmy poznali naszą zależność od Jego ustawicznej opieki i dlatego stara się przyprowadzić nas do obcowania ze sobą. Przez społeczność z Chrystusem w modlitwie i przez badanie wielkich i drogich sercu prawd zawartych w Jego Słowie będziemy nakarmieni i pokrzepieni ze źródeł żywota.

„I odpuść nam nasze winy jak i my odpuszczamy naszym winowajcom”

Mateusza 6,12

Jezus uczy nas, że możemy otrzymać od Boga odpuszczenie grzechów wówczas, gdy i mydrugimodpuszczamy. Jest to miłość Boża, która nas pociąga do Niego; miłość ta nie może wzruszyć naszych serc bez wzbudzenia w nas miłości do współbliźnich. Po ukończeniu swej modlitwy dodał Jezus jeszcze słowa: „Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych”. Mateusza 6,14, 15.

Kto nie jest gotów do odpuszczenia, ten sam zamyka sobie źródło, z którego jedynie może otrzymać miłosierdzie. Nie powinniśmy nigdy myśleć, że mamy prawo nie odpuścić innym, gdy nie przyznają się do wyrządzonej nam krzywdy. Powinni wprawdzie upokorzyć się przez skruchę i wyznanie, ale i my powinniśmy mieć litość nad tymi, którzy zgrzeszyli przeciwko nam, bez względu na to, czy wyznali swe przestępstwo, czy nie. Nawet, gdyby nas bardzo obrazili, nie powinniśmy żywić w sobie żadnego uczucia smutku lub litować się nad sobą, ale wszystkim, którzyprzeciwko nam grzeszą, tak odpuścić, jak byśmychcieli, abynam Bóg odpuścił winy popełnione względem Niego.

Odpuszczenie znaczy o wiele więcej niż niektórzy przypuszczają. Bóg obiecując nam odpuszczenie, podaje następujące słowa, jakby ta obietnica przechodziła nasze pojęcie: „Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje mówi Pan, lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż myśli wasze”. Izajasza 55,8]. Odpuszczenie Boże nie jest tylko aktem prawnym, przez 107który uznaje On nas za wolnych od potępienia. Bóg nie tylko odpuszcza grzech, ale też uwalnia nas od niego. Wielka zbawienna miłość przemienia serca. Dawid doznał tego, gdy modlił się: „Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, a ducha prawego odnów we mnie?”. Psalmów 51,12. A dalej mówi: „Jak daleko jest wschód od zachodu, tak oddalił od nas występki nasze”. Psalmów 103,12.

Bóg sam oddał się w Chrystusie za nasze grzechy. Poniósł straszną śmierć krzyżową, dźwignął ciężar grzechu, „sprawiedliwy za niesprawiedliwych”, aby mógł objawić swoją miłość ku nam i przyciągnąć nas do siebie. Potem mówi: „Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie”. Efezjan 4,32. Niechaj Chrystus, boski żywot, mieszka w was i przez was niech przejawia miłość niebieską, tchnącą nadzieją i pokojem niebieskim na zgnębione grzechem serca. Zbliżając się do Boga otrzymujemy od Niego odpuszczenie grzechów, ale tylko wtedy, gdy sami jesteśmy chętni do przebaczenia innym.

Aby otrzymać odpuszczającą miłość Bożą i móc obdarzyć nią innych, konieczne jest poznanie i uwierzenie w miłość Bożą do nas. 1 Jana 4,16. Szatan nie skąpi kłamstwa, by nam przeszkodzić w poznaniu tej miłości; chce w nas wyrobić przekonanie, że nasze błędy i przestępstwa są za wielkie, aby Bóg mógł zważać na nasze modlitwy, błogosławić nas i ratować. Sami w sobie nie widzimy nic innego, jak tylko słabości, nie spostrzegamy nic takiego, przez co mielibyśmy prawo do łaski Bożej, nadto jeszcze szatan podszeptuje, że wszystkie usiłowania nasze są daremne i nigdy nie zdołamy zmienić swego charakteru. Jeżeli chcemy zbliżyć się do Boga, wtedy nieprzyjaciel szepcze nam: czyś nie zgrzeszył przeciwko Bogu i czy nie postępowałeś wbrew Jego woli? Twoja modlitwa jest bezcelowa, czyś nie popełnił wiele złego?

Śmiało możemy jednak powiedzieć nieprzyjacielowi: „Krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”. 1 Jana 1,7. Gdy czujemy, że zgrzeszyliśmy i nie możemy się modlić, to właśnie wtedy jest stosowna pora do modlitwy.

Zawstydzeni i głęboko upokorzeni powinniśmy się modlić i wierzyć. „Prawdziwa to mowa i w całej pełni przyjęcia godna, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, z których ja jestem pierwszy”. 1 Tymoteusza 1,15. Odpuszczenie i pojednanie z Bogiem nie jest nagrodą za dobre uczynki lub za zasługi grzesznych ludzi, lecz darem opartym na nieskazitelnej sprawiedliwości Chrystusa.

Nie powinniśmy nigdy starać się zmniejszać swych przewinień, tłumacząc się z grzechów. Mamy oceniać grzech tak, jak Bóg go ocenia, choć jest to dla ludzi trudne. Jedynie Golgota może nam objawić straszny ciężar grzechu. Gdybyśmy mieli nieść swoje grzechy sami, wówczas zostalibyśmy przygnieceni tym ciężarem, ale bezgrzeszny zajął nasze miejsce i poniósł naszą nieprawość. „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy iodpuści namgrzechy, ioczyścinasod wszelkiejnieprawości”.1 Jana 1,9. Wspaniałaprawda! Jezus stosuje się do własnego prawa i jest zarazem usprawiedliwieniem wszystkich, którzy w Niego wierzą: „Któż jest, Boże, jak Ty, który przebaczasz winę, odpuszczasz przestępstwo resztce swojego dziedzictwa, który nie chowasz na wieki gniewu, lecz masz upodobanie w łasce?”. Micheasza 7,18.

„I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego” Mateusza 6,13

Pokuszenie jest wabieniem do grzechu, lecz nie pochodzi od Boga, ale od szatana i zła, które jest w naszym sercu. „Bóg bowiem nie jest podatny na pokusy do złego ani sam nikogo nie kusi”. Jakuba 1,13.

Szatan usiłuje nas zwieść pokusą, aby zło ukryte w naszym charakterze objawiło się przed ludźmi i aniołami, i żeby następnie mógł nas wziąć na własność. W obrazowym proroctwie Zachariasza stoi szatan po prawicy anioła Pańskiego i oskarża Jozuego, arcykapłana, mającego nieczyste szaty; sprzeciwia się dziełu, które anioł chce wykonać dla Jozuego. Prorok pokazuje tu stanowisko szatana względem każdej duszy, którą Chrystus chce pociągnąć do siebie. Nieprzyjaciel przyprowadził nas do grzechu i obwinia nas przed całym wszechświatem, jako niegodnych miłości Bożej. „Wtedy anioł Pana rzekł do szatana: Niech cię zgromi Pan, szatanie, niech cię zgromi Pan, który obrał Jeruzalem! Czyż nie jest ono głownią wyrwaną z ognia?” A do Jozuego rzekł: „Oto ja zdjąłem z ciebie twoją winę i każę cię przyoblec w szaty odświętne”. Zachariasza 3,2-4.

Bóg chce w swej wielkiej miłości rozwinąć w nas cenne dary swego Ducha. Zezwala na to, żeby nam stawiano przeszkody, byśmy musieli przechodzić trudy i prześladowania, lecz to nie ma być dla nas przekleństwem, lecz błogosławieństwem. Każde wytrwanie w pokusie, wszystkie dzielnie przezwyciężone trudy dają nam nowe doświadczenia i wspierają rozwój naszego charakteru. Dusza, opierająca się pokusie przez moc boską, objawia ziemi i niebu, że łaska Chrystusowa jest stale zwycięska.

Nie powinniśmy się lękać pokusy, choćby i największej, winniśmy się jedynie modlić, aby Bóg zechciał nas zachować przed takimi okolicznościami, w których nasza słabość mogłaby nas wprowadzić w grzech. Odmawiając modlitwę, której nas Chrystus nauczył, oddajemy się pod przewodnictwo Boga i prosimy Go, by prowadził nas bezpiecznymi drogami. Nie możemy się modlić z gorliwością, a zarazem decydować się na chodzenie własnymi drogami. Powinniśmy raczej czekać, by nas prowadziła Jego ręka i uważać, żeby usłyszeć Jego słowo: „To jest droga, którą macie chodzić!”. Izajasza 30,21.

Nie powinniśmy się zatrzymywać nad rozważaniem korzyści, które szatan przedstawia naszej duszy. Grzech jest nieszczęściem i hańbą dla każdej duszy, która mu ulega. Tak zaślepia i jest tak zwodniczy, że wabi nas do siebie. Jeżeli ośmielimy się wstąpić na grunt szatański, to nie mamy pewności obrony przed jego potęgą. Więc, o ile tylko możemy, powinniśmy zamknąć każde wejście, przez które kusiciel mógłby mieć do nas wstęp.

Modlitwa „nie wódź nas na pokuszenie” zawiera w sobie obietnicę. Jeżeli oddajemy się Bogu, wtedy mamy zapewnienie: „Lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponadsiływasze,alezpokuszeniemdaiwyjście,abyściejemogliznieść”. 1Koryntian10,13.

Jedyną obroną przeciwko złemu jest zamieszkanie Chrystusa w naszym sercu przez wiarę w Jego sprawiedliwość. Pokusy dlatego mają moc nad nami, ponieważ samolubstwo jeszcze mieszka w naszym sercu, ale jeśli poznamy wielką miłość Bożą, to samolubstwo okaże się nam w całym swoim odrażającym i odpychającym charakterze i zapragniemy wyrzucić je z duszy. Gdy tylko Duch Święty rozjaśni pojęcie o Chrystusie, nasze serca stają się czulsze na Jego wpływ, pokusy tracą swą moc, a łaska Chrystusowa przekształca nasz charakter.

Chrystus nie opuści nigdy naszej duszy, za którą poniósł śmierć. Chyba, że dusza sama opuści Go i zostanie pokonana przez pokusy; ale Chrystus nie odwróci się nigdy od tych, za których zapłacił okup swoim własnym życiem. Gdybyśmy posiadali duchowy wzrok, widzielibyśmy dusze, które obciążone kłopotami, znękane troskami i zniechęcone pragną śmierci; widzielibyśmy też aniołów spieszących z pomocą kuszonym i stojącym nad przepaścią, odpychających złe duchy otaczające te dusze i prowadzących je na pewny grunt. Wielkie walki, które te dwie armie między sobą staczają, są tak rzeczywiste, jak walki wojsk ziemskich, a od ich wyniku zależy wieczny los.

I do nas stosują się słowa skierowane do apostoła Piotra: „Szatan wyprosił sobie, żeby was przesiać jak pszenicę. Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja”. Łukasza 22,31]2. Panu niechaj będą dzięki, że nie jesteśmy osieroceni, gdyż Ten, który tak „umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jana 3,16), nie chce nas opuścić w walce ze złem. Mówi więc: „Oto dałem wam moc, abyście deptali po wężach i skorpionach i po wszelkiej potędze nieprzyjacielskiej, a nic wam nie zaszkodzi”. Łukasza 10,19. Żyjcie w łączności z żywym Bogiem, wówczas będzie was trzymał silnie za rękę i nie puści was. Poznawajcie miłość i wierzcie w nią, w miłość, którą ma Bóg ku nam, a będziecie pewni, że ta miłość jest niezwyciężoną bronią, mimo wszelkich planów i zabiegów szatana. „Imię Pana jest mocną wieżą; chroni się do niej sprawiedliwy i jest bezpieczny”. Przypowieści 18,10.

„Twoje test królestwo i moc, i chwała” Mateusza 6,13

Ostatnie zdanie modlitwy Pańskiej wskazuje, tak samo jak pierwsze, na naszego Ojca jako na Tego, który ma moc i panowanie nad wszystkim i jest wywyższony ponad wszystkie imiona. Zbawiciel nie taką widział przyszłość swych uczniów, jaką sobie oni wyobrażali w blasku światowego bogactwa i czci ziemskiej, lecz widział ich otoczonych nienawiścią ludzką. Wśród zaburzeń świata widział uczniów otoczonych na każdym kroku niebezpieczeństwem i pełnych bojaźni. Mieli oni widzieć, jak Jeruzalem zostanie zburzone, świątynia zrównana z ziemią, i ofiary w niej na zawsze zniesione, a Izrael rozproszony po wszystkich krajach, podobny do okrętu rozbitego na samotnym wybrzeżu. Jezus mówił: „Potem usłyszycie o wojnach i wieści wojenne. Baczcie, abyście się nie trwożyli, bo musi się to stać, ale to jeszcze nie koniec. Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu, a będzie głód, i mór, a miejscami trzęsienia ziemi. Ale to wszystko dopiero początek boleści”. Mateusza 24,6-8. Naśladowcy Chrystusa nie powinni się jednak obawiać, że nadzieja ich jest daremna, lub lękać się, że Bóg ich opuści. Uczniowie Chrystusa otrzymali w tej modlitwie pouczenie, że mimo zła należy ufać Panu Bogu, którego królestwo rozciąga się ponad wszystko, i który po wszystkie czasy jest ich Ojcem i przyjacielem.

Zburzenie Jerozolimy jest obrazem końca historii świata. Proroctwa, które częściowo wypełniły się w zburzeniu Jerozolimy, znajdą swe bezpośrednie zastosowanie w czasie ostatecznym. Znajdujemy się na progu wielkich i uroczystych wydarzeń, w stanie takiego duchowego przesilenia, w jakim świat dotychczas jeszcze nie był.

Ale jak niegdyś pierwszym uczniom, taki nam dane, jest zapewnienie, że królestwo Boże będzie panowało nad wszystkim. Stworzyciel nasz trzyma losy świata w swej ręce; Majestat nieba ma pod własną kontrolą tak losy narodów, jak i sprawy swego Kościoła. Boski nauczyciel uwzględnia każdego w swym planie zbawienia, tak jak o tym rzekł niegdyś do Cyrusa: „Ja ci przypinam pas, chociaż mnie nie znasz”. Izajasza 45,5.

Prorokowi Ezechielowi ukazała się w widzeniu ręka pod skrzydłami cherubina, miało onopouczyć sługi Boże,że będą mieli powodzenie,gdybędądziałać w mocyboskiej. Ludzie, których Bóg wysyła jako posłów, nie powinni sądzić, że dzieło Boże jest od nich zależne. Istoty ograniczone nie są obarczone odpowiedzialnością za dzieło Boże, gdyż ten, który nie śpi, jest ustawicznie zajętywykonywaniemswych planów i wspiera samswe dzieło: Zniszczy zamiaryludzizłychiwprowadzizamieszanie wichradę.On, KróliPanwszystkichzastępów, siedzi między cherubinami i ochrania swe dzieci wśród walk i zaburzeń narodów. Ten, który panuje na niebiosach, jest naszym Zbawcą dopuszczającym pokusy i czuwającym nad doświadczeniem każdej duszy.

„Twoją Panie, jest wielkość i moc, i majestat, i sława, i chwała, gdyż wszystko, co jest na niebie i na ziemi, do ciebie należy (...) Ty władasz nad wszystkim, w twojej ręce jest siła i moc, w twojej ręce jest to, aby uczynić kogoś wielkim i mocnym”. 1 Kronik 29,11]2.

Rozdzial 30: Modlitba jako Přednost

Prostřednictvímpřírody, zjevením, svou prozřetelností a vlivemsvého Ducha k nám Bůh promlouvá. To však nestačí; i my musíme otevřít Pánu svá srdce. Abychom měli duchovní život a duchovní sílu, musíme být v živém spojení s naším nebeským Otcem. I když se k němu upínáme svou myslí, i když přemýšlíme o jeho díle, jeho milosti a požehnáních, není to, v plném slova smyslu, spojení s ním. Abychom měli společenství s Bohem, musíme se k němu obracet o radu v záležitostech svého každodenního života.

Modlitba je otevření srdce Bohu jako příteli. Není jí třeba proto, abychom sdělili Bohu, jací jsme, nýbrž abychom jej mohli přijmout do srdce. Modlitba nepřivádí Boha k nám, nýbrž přivádí nás k Bohu.

Když žil Ježíš na zemi, učil své učedníky, jak se mají modlit. Radil jim, aby své každodenní potřeby předkládali Bohu a přenechali mu všechny své starosti. Ježíšovo ujištění, že jejich prosby budou vyslyšeny, platí i pro nás.

SámJežíš, když žil na zemi, se často modlil. Spasitel vzal na sebe naše potřebya slabosti, stal se žadatelem, prosebníkem za nás a hledal u svého Otce novou sílu, aby, zmocněn pro svůj úkol a zkoušky, mohl pokračovat v díle. Kristus je ve všem naším příkladem. Je nám bratrem v našich slabostech, „vždyť na sobě zkusil všechna pokušení jako my“ (Židům 4,15); jeho bezhříšná přirozenost se s odporem odvracela od zla; poznal boje a bolesti člověka ve světě hříchu. Protože byl člověkem, byla mu modlitba nutností a výsadou. Ve spojení se svým Otcem nacházel útěchu a radost. Jestliže Spasitel, Syn Boží, pociťoval potřebu modlitby, oč více 64by měli potřebu vroucí stálé modlitby pociťovat slabí, hříšní smrtelníci!

Náš nebeský Otec čeká na to, aby nám mohl plně požehnat. Je naší výsadou pít plnými doušky ze studnice bezmezné lásky. Není proto divné, že se modlíme tak málo? Bůh je ochoten vyslechnout upřímnou modlitbu i toho nejskromnějšího ze svých dětí, a přesto se zdráháme přednést Bohu své potřeby. Co si mohou nebeští andělé myslet o ubohých, bezmocných lidech, podléhajících pokušením, když Boží srdce ve své nekonečné lásce po nich touží, je ochotné jim dát více, než oč mohou žádat nebo nač mohou pomyslet? Lidé tak málo prosí, a mají tak málo víry. Andělé se s radostí sklánějí před Bohem, jsou rádi v jeho blízkosti. Setkávání s Bohem pokládají za svou největší radost; naproti tomu se zdá, že lidé, kteřípotřebujítolikpomoci,ježjimmůžeposkytnoutjenBůh,žijíspokojeněbezsvětlaDucha Božího, bez jeho společenství.

Temnota zla obklopuje ty, kdo zanedbávají modlitbu. Našeptávaná pokušení nepřítele je svádějí k hříchu, protože nepoužívají výsady, kterou jim dal Bůh ustanovením modlitby. Proč by měli mít synové a dcery Boží nechuť se modlit, když modlitba je klíčem v rukou věrných, jímž se otevírá nebeská pokladnice nezměrných pokladů Všemohoucího? Bez nepřetržité modlitby a pilného bdění jsme v nebezpečí, že v nás poroste lhostejnost a že sejdeme z pravé cesty. Nepřítel se neustále snaží zatarasit nám cestu k trůnu milosti, abychom vroucí modlitbou a opravdovou vírou nemohli získat milost a sílu odolat pokušení.

Smíme očekávat, že Bůh vyslechne a odpoví na naše modlitby na základě určitých podmínek. Jednou z prvních podmínek je vědomí, že potřebujeme jeho pomoc. Bůh dává zaslíbení: „Já vyleji vody v místa vyprahlá žízní, bystřiny na suchou zemi“ Izajáš 44,3. Ti, kdo lační a žízní po spravedlnosti, kdo touží po Bohu, si mohou být jisti, že se jim jejich přání vyplní. Srdce se nejprve musí otevřít vlivu Ducha, nebo jinak nemůže požehnání Boží přijmout.

Naše velká potřeba je sama o sobě nejvýmluvnějším důkazem 65mluvícím v náš prospěch. Pán si však přeje, abychom se k němu obraceli se svými prosbami. Praví: „Proste, a bude vám dáno.“ „A on, který neušetřil svého vlastního Syna, ale za nás za všeckyjej vydal, jak by nám spolu s ním nedaroval všecko?“ Matouš 7,7; Římanům 8,32.

Trpíme-li ve svých srdcích nepravost, lpíme-li na nějakém vědomém hříchu, Pán nás nevyslyší; modlitbu kajícího, zkroušeného člověka však Bůh přijme vždy. Napravíme-li všechny spáchané křivdy, můžeme věřit, že Bůh naše prosby vyslyší. Naše vlastní zásluhy nebudou nikdy naším doporučením přízni Boží; jen Ježíšova spravedlnost nás spasí, jen jeho krev nás očistí; na nás však je, abychom plnili podmínky, za nichž můžeme být přijati za dítky Boží.

Dalším rysem účinné modlitby je víra. „Kdo přistupuje k Bohu, musí věřit, že Bůh je a že se odměňuje těm, kdo ho hledají“ Židům 11,6. Ježíš řekl svým učedníkům: „Věřte, že všecko,oč v modlitbě prosíte,je vámdáno,a budeteto mít“(Marek 11,1).BeremevšakKrista za slovo?

Toto ujištění je široké a neomezené, a ten, kdo je dal, je věrný. Nepřijímáme-li právě to, oč jsme žádali, a to ve chvíli, kdy o to žádáme, máme stále věřit, že Pán nás slyší a že naše prosby vyslyší. Jsme lidé bloudící a krátkozrací, proto často prosíme o věci, které by nám nebyly požehnáním; náš nebeský Otec v lásce vyslýchá naše modlitby a dává nám to, co poslouží našemu nejvyššímu dobru - to, co bychom si sami přáli, kdybychom božsky osvíceným zrakem mohli vidět všechny věci tak, jaké opravdu jsou. Zdá-li se, že naše prosby nejsou vyslyšeny, držme se pevně zaslíbení. Chvíle vyslyšení jistě přijde, a dostane se nám pak požehnání, jehož nejvíce potřebujeme. Počítat však s tím, že naše modlitba bude vždy vyslyšena takovým způsobem a v každé jednotlivosti, jak si přejeme, je opovážlivost. Bůh je příliš moudrý, než aby se mýlil, a příliš dobrotivý, než aby těm, kdo kráčejí spravedlivě, nevyhověl v tom, co je k jejich dobru. Proto se neboj věřit Bohu, i když tvé modlitby nejsou hned vyslyšeny. Spolehni se na zaslíbení Boží: „Proste, a bude vám dáno“ Matouš 7,7

Necháme-liseovlivnit pochybnostmiaobavami·nebopokoušíme-liseobjasnitvšechno, co dosud nemůžeme jasně pochopit, dříve než uvěříme, pak se naše zmatky jen zvětší a prohloubí. Přijdeme-li však k Bohu, když se cítíme bezmocní a závislí, jací skutečně jsme, a v pokorné, oddané víře oznámíme své potřeby tomu, jenž ví všechno, jenž zná všechna svá stvoření a jenž vládne všemu svou vůlí a svým slovem, může vyslechnout naše volání a vyslechne je a ozáří naše srdce světlem. Upřímnou modlitbou se setkáváme s Nekonečným. Nemáme možná v této chvíli zřejmý důkaz, že se nad námi v lásce a soucitu sklání tvář našeho Vykupitele; je však tomu tak. Možná, že právě necítíme viditelný dotyk Boží, avšak jeho ruka spočívá na nás v lásce a něžném soucitu.

Chceme-li si vyprosit milost a požehnání od Boha, musíme mít v srdci lásku a ochotu odpouštět. Jak se můžeme modlit„Odpusť nám naše viny, jako i my jsme odpustili těm, kdo se provinili proti nám“ (Matouš 6,12), a sami přitom neuměli odpouštět? Očekáváme-li, že budou vyslyšenynaše modlitby, musíme druhým odpouštět týmž způsobem a v témž rozsahu, v jakém doufáme, že bude odpuštěno nám.

Další podmínkou vyslyšení je vytrvalost v modlitbě. Má-li se naše víra a náš život rozvíjet, musíme se stále modlit. Musíme být „na modlitbě vytrvalí“, bdít„a děkovat Bohu“ Římanům 12,12; Koloským 4,2. Apoštol Petr napomíná: „Žijte proto rozumně a střízlivě, abyste byli pohotovík modlitbám“ 1. Petrův4,7.Pavelpřikazuje:„Vkaždé modlitbě aprosběděkujteapředkládejtesvéžádostiBohu“ Filipským4,6.Alevy, milovaní,pravíJuda, „modlete se v Duchu svatém, uchovejte se v lásce Boží“ Judův 20,21. Nepřetržitá modlitba je nepřerušené společenství člověka s Bohem; život vycházející od Boha proudí do našeho života a z našeho života se vrací k Bohu čistota a svatost.

V modlitbě je nutná vytrvalost. Nedej se ničím odradit. Snaž se ze všech sil udržovat stálé spojení mezi Ježíšem a svým srdcem. Vyhledávej každou příležitost k modlitbě a modli se všude, kde je k tomu vhodné místo. Lidé, kteří opravdově touží po spojení 67s Bohem, navštěvují modlitební shromáždění, plní věrně své povinnosti, pečlivě využívají všechno, co mohou získat. Využívají každé příležitosti a účastní se všeho, kde na ně mohou dopadat paprsky nebeského světla.

Měli bychom se modlit v kruhu rodinném; především však bychom neměli zanedbávat modlitbu v soukromí, neboť to je podstatou duchovního života. Je nemožné, aby člověk rostl aprospíval,kdyžsenemodlí.Modlitbavrodinnémkruhunebonaveřejnostinestačí.V samotě otevři své nitro sledujícímu oku Božímu. Modlitbu v ústraní má slyšet jen naslouchající Bůh.

Žádné zvědavé ucho nemá slyšet obsah takových proseb. V soukromé modlitbě cítíme, že jsme prosti okolních vlivů, ničím nevyrušováni. Klidně a vroucně se upínáme k Bohu. Sladký a trvalý bude vliv vyzařující z Boha, jenž vidí skryté, jehož ucho je stále otevřené, aby vyslechlo prosbytryskající ze srdce. Pokojnou, prostou vírou člověk udržuje spojení s Bohem a shromažďuje paprsky božského světla, které mu propůjčí sílu a vytrvalost v boji se satanem. Bůh je naše pevnost!

Modli se ve svém koutku. Při své každodenní práci pozvedni své srdce často k Bohu. Tak kráčel s Bohem i Enoch. Tyto tiché modlitbystoupají jako vůně vzácného kadidla k trůnu milosti. Satan nemůže zvítězit nad tím, jehož srdce je takto zakotveno v Bohu.

Není doby nebo místa, kdy by bylo nevhodné vysílat k Bohu prosbu. Nic nám nemůže zabránit, abychom nepozvedli svá srdce v opravdové modlitbě. Uprostřed davu na ulici, při své každodenní práci můžeme vyslat prosbu k Bohu a žádat o Boží vedení, jako to učinil Nehemiáš, když předložil králi Artaxerxovi svou žádost. Koutek pro spojení s Bohem můžeme najít všude, kde jsme. Měli bychom stále mít své srdce otevřené a zvát Ježíše, aby přišel a usídlil se v nás jako nebeský host.

I když je kolem nás špatné, zkažené prostředí, nemusíme dýchat jeho nákazu, nýbrž můžeme žít v čistém ovzduší nebes. Můžeme zavřít všechny dveře nečistým představám a nesvatým myšlenkám, povzneseme-li se k Bohu upřímnou modlitbou. Ti, 68kdo mají svá srdce otevřená, aby přijali pomoc a požehnání Boží, budou žít ve světějším ovzduší, než je ovzduší země, a budou ve stálém spojení s nebesy. Je třeba, abychom měli jasnější představu o Ježíši, abychom plněji chápali cenu věčných věcí. Srdce Božích dětí má naplnit krása svatosti. Abychom toho dosáhli, musíme prosit Boha, aby nám zjevil nebeské skutečnosti.

Modlitbami se obracejme k výšinám, aby nám Bůh dovolil nadýchat se nebeského ovzduší. Můžeme být k Bohu tak blízko, že naše myšlenky se v každé neočekávané zkoušce obrátí k němu tak přirozeně jako se květina obrací k slunci.

Přinášej Bohu své potřeby, své radosti, své starosti, svá přání i své obavy. Tvé břímě ho neobtíží, ani ho neunaví. Ten, jenž ví o každém vlasu na tvé hlavě, není lhostejný k potřebám svých dětí. „Vždyť Pán je plný soucitu a slitování“ Jakubův 5,11. Naše strasti a naše volání se dotýkají jeho laskavého srdce. Přinášej mu všechno, co znepokojuje tvou mysl. Není nic tak těžké, aby to nemohl unést, neboť Bůh nese všechny světy a vládne nad všem věcmi vesmíru. Nic, co se týká našeho pokoje, není tak malé, aby si toho nevšiml. Žádná kapitola našeho života není tak temná, aby si ji nemohl přečíst, žádná situace, v níž se octneme, není tak těžká, aby ji nemohl zvládnout. Žádná pohroma, která postihne nejmenší z jeho dítek, žádná starost, která trápí srdce, žádná projevená radost, ani žádná upřímná modlitba neunikne našemu nebeskému Otci, aniž by o ni projevil okamžitý zájem. „Uzdravuje ty, kdo zkrušeni jsou v srdci, jejich rány obvazuje“ Žalm 147,3. Mezi Bohem a jednotlivcem je tak jasný a plný vztah, jako by nebylo jiného člověka na světě, o kterého by pečoval a za nějž dal svého milovaného Syna.

Ježíš pravil: „Budete prosit v mém jménu; a neříkám vám že já budu prosit Otce za vás; vždyť sám Otec vás miluje“. „Já jsem vyvolil vás,... a Otec vám dá, oč byste ho prosili v mém jménu“ Jan 16,26]7;15,16. Modlit se ve jménu Ježíšovu je něco více než jen vyslovit toto jméno na začátku a na konci modlitby. Znamená to modlit se v mysli a duchu Ježíšovu a věřit přitom 69v jeho zaslíbení, spoléhat na jeho milost a konat jeho dílo.

Bůh od nás nežádá, abychom se stali poustevníky nebo mnichy a odešli ze světa do ústraní, abychom se tam mohli věnovat jeho službě. Náš život se musí podobat životu Kristovu - potřebujeme osamění i společnost. Kdo se jen modlí, záhy se modlit přestane nebo se jeho modlitby stanou pouhou formalitou. Když se lidé vyčlení ze společenského života, když se zřeknou povinností a těžkostí křesťanského života, když přestanou se vší vážností pracovat pro Mistra, jenž tak opravdově pracuje pro ně, pak pozbudou toho, o co by se měli modlit, nemají, proč by měli být zbožní. Modlí se jen za sebe sobecky. Nemohou se už modlit o sílu, kterou by potřebovali ke své práci na uspokojení potřeb lidí nebo na rozšíření Kristova království.

Nevyužíváme-li výsady sdružovat se s druhými, abychom se posilovali a navzájem povzbuzovali ve službě Boží, škodíme sami sobě. Pravdy slova Božího budou v naší mysli pozbývat na jasnosti a významu. Jejich posvěcující vliv přestane osvětlovat naše srdce a probouzet je, naše duchovní síla bude upadat. Ve svém styku s křesťany ztrácíme mnoho tím, že se nám nedostává vzájemné lásky. Kdo se uzavírá do sebe, kdo žije jen pro sebe, neplní své poslání, které mu Bůh určil. Správný rozvoj společenských stránek naší povahy nás přivádí do těsného společenství s druhými a je prostředníkem, který nás posiluje pro službu Boží.

Kdyby se křesťané sdružovali a mluvili spolu o lásce Boží o vzácných pravdách vykoupení, jejich srdce by se posílila a posilovali by jeden druhého. Kdybychom se každý den dozvídali více o svém nebeském Otci a zažívali nové projevy jeho milosti, mluvili bychom o jeho lásce. Budeme-li tak činit, budou naše srdce vřelejší a odvážnější. Kdybychom více mysleli na Krista, více mluvili o něm a méně o sobě, cítili bychom mnohem více jeho přítomnost.

Kdybychom na Boha mysleli tak často, jak často se přesvědčujeme o jeho péči o nás, obírali bychom se jím ve svých myšlenkách stále a s radostí bychom o něm mluvili a velebili ho. Mluvíme rádi o časných věcech, protože máme o ně zájem. Mluvíme o svých 70přátelích, protože je milujeme, protože s nimi sdílíme své radosti i své starosti. Máme však nekonečně větší důvod milovat Boha než své pozemské přátele a mělo by být tudíž nejpřirozenější věcí na světě zabývat se na prvém místě ve všech svých myšlenkách Bohem, mluvit o jeho dobrotivosti a vyprávět o jeho moci. Bohaté dary, jimiž nás Bůh zahrnuje, nemají zaujmout všechno naše myšlení a všechnu naši lásku tak, aby už nic nezůstalo pro Boha; mají nám stále BohapřipomínatapřipoutávatnássvazkyláskyavděčnostiknašemunebeskémuDobrodinci. Zabýváme se příliš pozemskými věcmi. Pozvedněme oči k nebeské svatyni, kde světlo slávy Boží září v tváři Krista, jenž„...přináší dokonalé spasení těm, kdo skrze něho přistupují k Bohu“ Židům 7,25.

Je třeba, abychom Boha více chválili za „milosrdenství a za divy, jež pro lidi koná“ Žalm 107,8. Náš náboženský život nemá sestávat jen z proseb a z přijímání. Nemysleme stále jen na své potřeby, ale spíše na dobrodiní, jichž se nám dostává. Modlíme se málo, avšak děkujeme ještě méně. Neustále přijímáme milosti Boží, a přitom jak málo vděčnosti projevujeme, jak málo chválíme Boha za to, co pro nás dělá!

V dávných dobách přikázal Pán Izraeli, když se shromáždí k bohoslužbě: „Budete tam jíst před Hospodinem svým Bohem, a vy i vaše rodiny se budete radovat ze všeho, k čemu jste přiložili ruku, v čem ti požehnal Hospodin tvůj Bůh“ 5. Mojžíšova 12,7. Co se dělá pro slávu Boží, musí se dělat s radostí, s písněmi chvály a s díkůvzdáním, ne smutně a chmurně.

Náš Bůh je laskavý, soucitný Otec. Na svou službu pro něho bychom se proto neměli dívat jako na nějaký tíživý, vyčerpávající úkol. Uctívat Pána a účastnit se jeho díla by mělo být radostí. Bůh nechce, aby jeho děti, pro které připravil tak skvělou spásu, jednaly tak, jako by byl krutým, bezohledným dozorcem. Je jejich nejlepším přítelem; a když ho uctívají, je s nimi, aby jim byl požehnáním a útěchou a aby naplnil jejich srdce radostí a láskou. Pán chce, aby jeho děti nacházely ve službě Boží útěchu a aby viděly ve službě pro Boha radost a nikoli břemeno. Chce, aby ti, kdo ho přicházejí vzývat, odcházeli naplněni myšlenkami na jeho 71péči a na jeho lásku, aby pak s chutí vykonávali svou každodenní práci a získali schopnost jednat ve všem čestně a věrně.

Musíme se setkávat u kříže. Kristus, Ukřižovaný, by měl být předmětem našeho uvažování, našich rozhovorů, našich nejradostnějších pocitů. Měli bychom stále myslet.na všechna požehnání, jichž se nám dostává od Boha a když si uvědomíme jeho velkou lásku, rádi svěříme všechno do rukou toho, jenž byl za nás přibit na kříž.

Na křídlech modlitby může člověk vystoupit blíže k nebi. V nebeských dvorech je Bůh uctíván zpěvem a hudbou a vyslovujeme-li Bohu vděčnost, přibližujeme se svým uctíváním uctívání nebešťanů. „Oslaví mě ten, kdo v oběť podá díkůvzdání“, řekl Bůh. Přistupme s uctivou radostí před svého Stvořitele, ať slyší naše„vzdávání díků a prozpěvování“ Žalm 50,23; Izajáš 51,3.

Rozdział 31— Otrzymujemy, by Dawać *

Rozdział napisany w oparciu o Ewangelię Łukasza 11,1-13.

Chrystus otrzymał od Ojca wszystko, a potem dzielił się tym z ludźmi. „Słowo, które słyszycie, nie jest moim słowem, lecz Ojca, który mnie posłał.” Jana 14,24. „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służył.” Mateusza 20,28. Jezus, żyjąc tu na ziemi, modląc się i rozmyślając, nie brał pod uwagę siebie; żył, modlił się i rozmyślał, mając na uwadze dobro ludzkości. Po spędzeniu wielu godzin na rozmowie z Ojcem, szedł do ludzi dzień po dniu niosąc światło niebieskie. Codziennie wczesnym rankiem budził Go Ojciec, maszcząc duszę i wargi Syna mocą łaski, by do zmęczonych i obciążonych mógł powiedzieć: „Wszechmogący Pan dał mi język ludzi uczonych, abym umiał spracowanemu odpowiedzieć miłym słowem, każdego ranka budzi moje ucho, abym słuchał jak ci, którzy się uczą”. Izajasza 50,4.

Modlitwy Jezusa, Jego zwyczaj pielęgnowania ścisłej łączności z Bogiem wywierały na uczniach wielkie wrażenie. Pewnego dnia po krótkiej nieobecności zastali Pana zatopionego w gorącej modlitwie. Jak gdyby nieświadomy ich obecności, Jezus nadal głośno się modlił. Widok ten głęboko wzruszył uczniów. Gdy Jezus skończył się modlić, rzekli: „Panie, naucz nas modlić się”.

W odpowiedzi Jezus powtórzył słowa modlitwy Pańskiej, która dana była w kazaniu na górze, a następnie udzielił pewnej nauki poprzez podobieństwo. „I rzekł do nich: Któż z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północyi powie mu: Przyjacielu, pożycz mi trzychleby, albowiem przyjaciel mój przybył do mnie, będąc w podróży, 85a nie mam mu co podać. A tamtenz mieszkania odpowie mu: Nie naprzykrzaj mi się, drzwijużsą zamknięte, dzieci moje są ze mną w łóżku, nie mogę wstać i dać ci. Powiadam wam, jeśli nawet nie dlatego wstanie i da mu, że jest jego przyjacielem, to dla natręctwa jego wstanie i da mu, ile potrzebuje. A Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdybowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze, temu otworzą. Gdzież jest taki ojciec pośród was, który, gdy syn będzie go prosił o chleb, da mu kamień? Albo gdy będzie go prosił o rybę, da mu zamiast ryby węża? Albo gdy będzie go prosił o jajo, da mu skorpiona? Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą.” Łukasza 11,1-13.

Chrystus pokazuje tutaj, że ten, kto prosi, ma również coś dać drugiemu człowiekowi. Prosi o chleb, musi go dostać, inaczej nie pomoże spóźnionemu przechodniowi. Sąsiad nie chce, aby go niepokojono, ale nie może oprzeć się prośbie: przyjacielowi trzeba dopomóc. Wytrwałość zostaje nagrodzona kłopot usunięty.

W taki sam sposób uczniowie powinni prosić Boga o błogosławieństwa. Chrystus w nakarmieniu rzeszy ludzkiej oraz w kazaniu o chlebie dokładnie wskazał uczniom, jako swoim następcom, ich zadanie. Mają dać ludziom chleb żywota. Zlecając im to dzieło wiedział, jak często ich wiara będzie wystawiona na próbę. Jak często znajdą się w nieprzewidzianych sytuacjach i poznają swą ludzką bezsilność. Dusze łaknące chleba żywota przyjdą do nich, a oni sami cierpiąc niedostatek, będą bezradni. Muszą otrzymać strawę z nieba,inaczejniebędą posiadalinic,czymbysięmoglipodzielićzludźmi.Przecieżniewolno odprawić żadnej istoty nie nasyciwszy jej. Chrystus wskazuje na źródło, które może zaspokoić wszystkiepotrzeby.Człowiek, doktóregoprzyszedłprzyjacielpochleb,niepozbył się go, choć minęła północ. Sam nie miał nic, czym bymógł wesprzeć przyjaciela, ale poszedł do kogoś, kto miał żywność i tak przekonująco prosił, że uzyskał pomoc dla przyjaciela. Czy Bóg, gdy wysyła swoje sługi, by nakarmili głodnych, nie da tego, co jest potrzebne do wykonania zadania?

Samolubny sąsiad z przypowieści nie objawia charakteru Bożego. Naukę ilustruje tutaj nie podobieństwo, a przeciwieństwo. Miłujący siebie człowiek spełni prośbę, ażeby pozbyć się natręta, który narusza jego spokój. Bóg natomiast daje chętnie. Jest pełen miłosierdzia i pragniezadośćuczynić prośbomtych,którzyz wiarąprzychodządoNiego.Dajenam,abyśmy mieli co dać innym i w tym stali się Jemu podobni.

Chrystus powiedział: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze, temu otworzą”.

Zbawiciel mówi dalej: „Gdzież jest taki ojciec pośród was, który, gdy syn będzie go prosił o chleb, da mu kamień? Albo gdy będzie go prosił o rybę, da mu zamiast ryby węża? Albo gdybędzie go prosił o jajo, da mu skorpiona? Jeśli więc wy, którzyjesteście źli, umiecie dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą”.

Jezus,abywzmocnićnaszezaufaniedoBoga,uczynasimienia,którewyrażanajtkliwsze i najserdeczniejsze z ludzkich uczuć. Daje przywilej nazywania wiecznego Boga naszym Ojcem. Wypowiadanie tego imienia jest z naszej strony dowodem miłości i pokrewieństwa. Jeżeli wymawiamy je z prośbą o błogosławieństwo, brzmi ono w uszach Najwyższego jak słodka muzyka. Lecz by nazywanie Stwórcy tym ludzkim imieniem nie wydało się zarozumialstwem, Chrystus powtórzył je kilkakrotnie, pragnąc, byśmy zżyli się z tym imieniem.

Bóg traktuje nas jak swoje dzieci. Wyratował nas ze świata i wybrał po to, abyśmy stali się członkami rodziny niebieskiej, synami i córkami niebieskiego Króla. Prosi, abyśmy ufali tak, jak dziecko ufa ojcu ziemskiemu. Rodzice kochają swoje dzieci, ale miłość Boga jest większa i głębsza niż jakakolwiek miłość na ziemi. Zmierzyć jej nie można. Jeżeli ziemscy rodzice mogą dać swoim dzieciom dobre dary, to o ile więcej da Ojciec niebieski Ducha Świętego tym, którzy Go o niego proszą.

Nauki Chrystusa o modleniu się należy wziąć pod głęboką rozwagę. Jakaś boska wiedza jest w modlitwie Pańskiej; mówi o rzeczach, które wszyscy powinni rozumieć. Chrystus wskazuje na ducha 87prawdziwej modlitwy, uczy wytrwałości w przedkładaniu próśb Panu i zapewnia o gotowości ich wysłuchania.

Modlitwy nie mają być prośbami wypływającymi z egoistycznych pobudek, żądających korzyści jedynie dla modlącego się. Mamy prosić, by móc dawać. Zasady życia Chrystusa mają być jednocześnie naszymi zasadami. „I za nich poświęcam siebie samego, aby i oni byli poświęceni w prawdzie.” Jana 17,19. Oddanie, poświęcenie i podporządkowanie się Słowo Bożemu, tak charakterystyczne dla Jezusa, muszą być widoczne i w Jego uczniach. Naszym zadaniem na tym świecie nie jest służenie sobie, ani życie dla siebie. Mamy uwielbiać Boga, pracując z Nim razem dla ratowania grzeszników. Mamy prosić o błogosławieństwa, by móc się nimi dzielić z innymi. Będziemy stale otrzymywać, jeżeli stale będziemy dawać. Nie wolno bezustannie przyjmować skarbów nieba, nie dzieląc się nimi z otoczeniem.

W przypowieści człowiekowi proszącemu stale odmawiano, mimo to nie zrażał się i prosił dalej. Nasze prośby nie zawsze są natychmiast wysłuchiwane, ale Chrystus uczy nas, byśmy nie zniechęcali się w modlitwie. Usilna modlitwa nie zmienia stosunku Boga do nas, tworzy natomiast harmonię między Nim a nami. Bóg wie, że jeśli chcemy o coś prosić, musimy wpierw zbadać własne serca i żałować za grzechy. Prowadzi nas przez troski, doświadczenia i upokorzenia, abyśmy zrozumieli, co hamuje działanie Ducha Świętego.

Wypełnienie obietnicy Bożej jest zawsze związane z pewnymi warunkami, modlitwa nigdy nie może zastąpić powinności. „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie”. „Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie.” Jana 14,15]1. Jeśli osoby zanoszące do Boga swe prośby i domagające się spełnienia obietnic nie odpowiadają temu warunkowi, obrażają Stwórcę. By obietnice się spełniły, powołują się na imię Jezusa, Jego świadectwo, lecz nic nie czynią, co by dowodziło, że wierzą w Chrystusa i miłują Go.

Niewiele uwagi poświęcają ludzie warunkowi, dzięki któremu można być przyjętym przez Ojca i tym samym tracą możliwość zbawienia. Powinniśmy dokładnie zbadać siebie zanim się zbliżymy 88do Boga. Jeśli jesteśmy nieposłuszni, przedkładamy Panu do zapłaty weksel, nie spełniwszy wpierw warunków jego płatności. Przypominamy Bogu Jego obietnice, prosimy o ich wypełnienie, a gdyby je wypełnił, imię Pańskie stałoby się frazesem bez pokrycia.

Obietnica brzmi: „Jeśli we mnie trwać będziecie i słowa moje w was trwać będą, proście o cokolwiek byście chcieli, stanie się wam”. Jana 15,7. Apostoł Jan wyjaśnia: „A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy. Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma”. 1 Jana 2,3-5.

Jednym z ostatnich przykazań danych uczniom było: „Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali”. Jana 13,34. Czy wypełniamy to przykazanie, czy też hołdujemy przeciwnym Chrystusowi cechom charakteru? Jeśli w jakikolwiek sposób naraziliśmy kogoś na ból i zmartwienie, naszym obowiązkiem jest wyznać winę i uzyskać przebaczenie. Dopiero tak przygotowani możemy z wiarą stanąć przed Bogiem i prosić Go o błogosławieństwo.

Modląc się zapominamy często o jednej rzeczy: o uczciwym postępowaniu wobec Boga. Pan mówi przez proroka Malachiasza: „Od dni waszych ojców odstępowaliście od moich przykazań i nie przestrzegaliście ich. Nawróćcie się do mnie, wtedy i Ja zwrócę się ku wam mówi Pan Zastępów. Lecz wy pytacie: W czym mamy się nawrócić? Czy człowiek może oszukiwać Boga? Bo wy mnie oszukujecie! Lecz wy pytacie: W czym cię oszukaliśmy? W dziesięcinach i daninach.” Malachiasza 3,7].

Bóg, jako dawca wszystkich dóbr, domaga się pewnej części ze wszystkiego, co posiadamy. Jest to przez Niego ustanowiony środek wspierania głoszenia ewangelii. ZwracającBogutę częśćudowadniamy,że jesteśmygodniJego darów.Jak możemydomagać się Jego błogosławieństw, jeśli zatrzymujemy to, co do Niego należy? Jeżeli w doczesnych sprawach jesteśmy niewiernymi szafarzami, jak możemy oczekiwać, że powierzy nam sprawy niebieskie? Być może, że właśnie tutaj leży tajemnica nie wysłuchanych modlitw.

Ale Pan gotów jest w swym wielkim miłosierdziu nam przebaczyć. Powiedział:

„Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby 89zapas był w moim domu, i w ten sposób wystawcie mnie na próbę! mówi Pan Zastępów czy wam nie otworzę okien niebieskich iniewylejęnawasbłogosławieństwaponad miarę.Izabroniępotemszarańczypożeraćwasze plony rolne, wasz winograd zaś w polu nie będzie bez owocu mówi Pan Zastępów. Wszystkie narody będą was nazywać szczęśliwymi, bo będziecie krajem uroczym mówi Pan Zastępów.” Malachiasza 3,10-12.

Tak samo dzieje się ze wszystkimi innymi żądaniami. Wszystkie Jego dary są dawane pod warunkiem posłuszeństwa. Bóg ma całe niebo pełne błogosławieństw dla tych, którzy chcą być Jego współpracownikami. Każdy, kto jest posłuszny całym sercem, może z ufnością i ze spokojem oczekiwać spełnienia obietnicy.

Musimy mieć mocne, niezachwiane zaufanie do Boga. Często zwleka On ze spełnieniem prośby, bo chce doświadczyć naszą wiarę, chce zobaczyć, czy nasze pragnienie jest mocne i szczere. Modląc się zgodnie z Jego Słowem, powinniśmy wierzyć obietnicy i przedkładać nasze prośby z wytrwałością i natarczywością, którym nie będzie można odmówić.

Bóg nie powiedział: Proście raz, a będzie wam dane. On wzywa nas, byśmy prosili stale. Trwajcie w modlitwie nieustannie! Wytrwała prośba wzmacnia pragnienie otrzymania rzeczy, o jaką się prosi. Chrystus powiedział do Marty nad grobem Łazarza: „Czyż ci nie powiedziałem, że, jeśli uwierzysz, oglądać będziesz chwałę Bożą”. Jana 11,40.

Wielu nie posiada żywej wiary. Jest to przyczyna, dla której nie doświadczają mocy Bożej. Ich słabość jest skutkiem niewiary. Ufają więcej swym własnym wysiłkom niż działaniu Boga. Próbują przetrwać sami. Planują i zastanawiają się, ale modlą się mało i niewiele ufają Panu. Wyobrażają sobie, że posiedli wiarę, lecz jest to tylko chwilowy zapał. Nie znają własnych potrzeb, ani Bożej chęci obdarowywania, nie przedkładają Bogu swych próśb.

Nasze modlitwy powinny być tak usilne i poważne, jak owego człowieka, który znalazł się w potrzebie i o północy prosił o chleb. Im poważniej i wytrwalej będziemy prosić, tym bliższa będzie nasza łączność z Jezusem. Otrzymamy więcej błogosławieństw, ponieważ posiadamy więcej wiary.

Naszym zadaniem jest modlić się i wierzyć. Czuwajcie i módlcie się! Czuwajcie i bądźcie współpracownikami wysłuchującego prośby Boga. Pamiętajcie, że jesteśmy „współpracownikami Bożymi”! Mówcie i postępujcie zgodnie z waszymi modlitwami! Będzie to miernikiem. W godzinie próby okaże się, czy wasza wiara jest prawdziwa, lub czy modlitwy wasze są tylko pustą formą.

Jeśli widzicie przed sobą trudności, nie szukajcie pomocy u ludzi, ale z pełnym zaufaniem zwracajcie się do Boga. Zwyczaj opowiadania innym swych trosk osłabia nas i nikomu nic nie daje. Nakładamytylko na tych, którym się zwierzamy, ciężar naszej duchowej słabości, której nie są w stanie usunąć. Żąda się siły od błądzących, słabych ludzi wówczas, gdy można mieć moc nieomylnego, wiecznego Boga.

Nie trzeba chodzić na kraj świata, by zdobyć mądrość. Bóg jest blisko. Nie zdolności posiadane dziś, lub te, które w przyszłości zdobędziemy, przyniosą korzyść, lecz to, co Bóg dlanasuczyni.Mniejufajmyumiejętnościomludzkim,więcejzaśtemu,coBóguczynić może dla każdej wierzącej duszy. Bóg pragnie, byśmy z wiarą wyciągali ku Niemu ręce. Chce, byśmyoczekiwali od Niego wielkich rzeczy. Pragnie dać namzrozumienie spraw doczesnych i wiecznych. Może zwiększyć zdolność pojmowania, może obdarzyć taktem i zręcznością. Zużytkujcie wasze talenty w dziele Bożym. Proście Boga o mądrość, a da ją wam.

Traktujcie Słowo Boże jako zapewnienie. Czyż nie zaprosił was, żebyście do Niego przyszli? Nie poddawajcie się beznadziei, która odbiera odwagę. Czyniąc tak, wiele tracicie. Widząc nadchodzące uciski i trudności zaczynacie narzekać i okazujecie słabą i chorobliwą wiarę. Mówcie i postępujcie tak, jak gdybywasza wiara była niezwyciężona. Bóg jest bogaty, u Niego jest źródło pomocy; do Niego należy cały świat. Z wiarą patrzcie w górę. Spoglądajcie na Tego, który na moc i światło.

Pogoda ducha i radość mieszczą się w prawdziwej szczerej wierze, stałość zasad i wytrwałośćwpostanowieniach,którychnieosłabianiczas,anitroskaczybieda.„Młodzieńcy ustają i mdleją, a pacholęta potykają się i upadają, lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydlach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają.” Izajasza 40,30]1.

Wielu jest takich, którzy pragną pomóc innym, lecz wydaje im się, że nie posiadają nic, co mogliby ofiarować. Powinni więc zanieść swe prośby przed tron łaski. Proście o Ducha Świętego. Bóg spełni każdą swoją obietnicę. Z Biblią w ręce mówcie: Uczyniłem wszystko, coś powiedział i przypominam Ci Twoją obietnicę: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam”.

Nie tylko mamy prosić w imieniu Chrystusa, ale również z natchnienia Ducha Świętego. Jest przecież powiedziane: „Podobnie i Duch wspiera nas w niemocy naszej; nie wiemy bowiem, o co się modlić, jak należy, ale sam Duch wstawia się za nami w niewysłowionych westchnieniach”. Rzymian 8,26. Takie modlitwy Bóg chętnie wysłuchuje. Gdy modlimy się w imieniu Jezusa, poważnie i gorąco, gorliwość nasza stanowi gwarancję, że Bóg „potrafi daleko więcej uczynić ponad to wszystko, o co prosimy albo o czym myślimy”. Efezjan 3,20.

Chrystus powiedział: „Dlatego powiadam wam: Wszystko, o cokolwiek byście się modlili i prosili, tylko wierzcie, że otrzymacie, a spełni się wam”. Marka 11,24. „I o cokolwiek prosić będziecie w imieniu moim, to uczynię, abyOjciec był uwielbionyw Synu”. Umiłowany uczeń Jan pod natchnieniem Ducha Świętego mówi jasno i wyraźnie: „Taka zaś jest ufność, jaką mamy do niego, iż jeżeli prosimy o coś według jego woli, wysłuchuje nas.

A jeżeli wiemy, że nas wysłuchuje, o co go prosimy, wiemyteż, że otrzymaliśmyjuż od niego to, o co prosiliśmy”. A więc gorliwie proście Ojca w imieniu Jezusa, a On uczci jego imię.

Tęcza nad tronem Bożym jest zapewnieniem, że Bóg jest prawdziwy, niezmienny. Zgrzeszyliśmy przeciwko Niemu i nie zasługujemy na laskę, a mimo to sam włożył w usta nasze tę najdziwniejszą ze wszystkich próśb: „Nie pogardź nami przez wzgląd na twoje imię, nie dopuść do zbezczeszczenia tronu twojej chwały; wspomnij, a nie zrywaj twojego przymierza z nami!”. Jeremiasza 14,14]1. Trzeba przyjść do Niego i wyznać swą miłość i swe grzechy. On zobowiązał się wysłuchać nasze wołanie. Chwała Jego stolicy jest rękojmią wypełnienia słowa w nas.

Zbawiciel, podobnie jak Aaron, który symbolizował Chrystusa, nosi w niebieskiej świątyni imiona wszystkich swych naśladowców na swoim sercu. Nasz Najwyższy Kapłan pamięta wszystkie słowa, którymi dodawał odwagi i krzepił wiarę. Pamięta wciąż o swoim przymierzu z nami.

Kto Go szuka, ten Go znajdzie. Kto puka, temu się drzwi otworzą. Nigdy nie usłyszymy słów: Nie sprawiaj mi kłopotu, drzwi są zamknięte, albo: Nie mam ochoty otworzyć drzwi. Nigdy nie usłyszymy: Nie mogę ci pomóc. Zaspokojeni odejdą również ci, którzy przyjdą o północy, szukając pokarmu dla zgłodniałej duszy.

Człowiek w przypowieści proszący o chleb dla obcego przychodnia otrzymał tyle „ile potrzebował”. W jakiej mierze da nam Bóg, byśmy mogli udzielić innym? „Według miary daru Chrystusowego.” Efezjan 4,7. Z ogromnym zaciekawieniem przyglądają się aniołowie jak człowiek postępuje z człowiekiem. Jeśli widzą, że ktoś okazuje błądzącym współczucie podobne Chrystusowemu, spieszą, bystanąć przyjego boku i przywołać na pamięć człowieka słowa, które staną się dla duszy chlebem żywota. Pan zaspokoi wszelkie nasze potrzeby „wedle bogactwa swego w Chrystusie Jezusie”. Filipian 4,19. Nasze szczere, prawdziwe świadectwo wzmocnione będzie tą mocą życia, która ma nadejść. W naszych ustach słowo Pańskie stanie się prawdą i sprawiedliwością.

Waszą osobistą pracę z ludźmi powinna poprzedzać częsta modlitwa, bowiem praca ta wymaga mądrości i wiedzy o ratowaniu dusz. Nim pójdziecie do ludzi, idźcie do Chrystusa, tam przed tronem łaski nauczycie się, jak trzeba służyć człowiekowi.

NiechsercawaszegorejąpragnieniemżywejłącznościzBogiem.ŻycieJezusapokazało, co ludzkość może uczynić, jeśli stanie się uczestnikiem natury Bożej. Wszystko, co Chrystus otrzymywał od Boga, my także możemy otrzymać. Dlatego proście, a będziecie otrzymywać. Z wiarą Jakuba, z wytrwałością Eliasza, który nie pozwolił, by mu odmówiono, domagajcie się tego wszystkiego, co Bóg obiecał.

Niech umysł wasz wypełniają najwspanialsze pojęcia o Bogu. Niech ukrytymi łańcuchami wasze życie zwiąże się z życiem Jezusa. Ten, który jest światłem oświecającym mroki, chce przyświecić waszym sercom, byście zrozumieli Boga w osobie Jezusa Chrystusa. Duch Święty objawi wam sprawy Boże, wlewając boską moc w posłuszne serce. Chrystus przyprowadzi was do progu wieczności. Będziecie oglądać wspaniałość za zasłoną i opowiadać ludziom o Tym, który żyje wiecznie i wstawia się za wami.

Rozdział 32— Wiara i Modlitwa *

Wierzyć, znaczy ufać Bogu ufać, że On kocha nas i najlepiej wie, co służy naszemu dobru. Taka wiara skłania do wybrania Jego drogi zamiast naszej własnej. W miejsce naszej nieświadomości przyjmuje Jego mądrość. Jego moc w miejsce naszej słabości, Jego sprawiedliwość w miejsce naszych grzechów. Nasze życie i wszystko, czym jesteśmy, należy już do Niego; wiara uznaje Jego prawo własności i przyjmuje Jego błogosławieństwa. Prawość, szczerość i czystość. Oto tajemnica powodzenia. Wiara doprowadza nas do osiągnięcia tych cech.

Każda dobra skłonność w nas lub szlachetne dążenie jest darem Boga. Wiara przyjmuje od Boga życie, które wytworzy prawdziwe wzrastanie i skuteczność.

Trzeba jasno wyłożyć, w jaki sposób należy się ćwiczyć w wierze. Każda obietnica Pańska ma warunek. Jeżeli gotowi jesteśmy czynić wolę Boga, Jego moc jest do naszej dyspozycji. Jakikolwiek dar obiecuje, on już istnieje w samej obietnicy.

„Ziarnem jest Słowo Boże”. Łukasza 8,11. Jak pewne jest to, że w żołędziu mieści się dąb,takpewnyjestdar Boga,zawartywJegoobietnicy.Zchwilą,kiedyprzyjęliśmyobietnicę, już otrzymaliśmy dar w niej obiecany.

Wiara, która czyni człowieka zdolnym przyjąć dar Boga, sama w sobie jest darem i każdej istocie ludzkiej jest on w pewnym stopniu udzielony. Wiara wzrasta, kiedy ćwiczymy się w przyswajaniu sobie Słowa Bożego. Aby ją wzmocnić, musimy mieć styczność ze Słowem Bożym.

PrzystudiowaniuBibliinależywskazaćuczniomdrogędopoznania mocySłowaBożego. Przy stworzeniu On „... rzekł i stało się, On rozkazał i stanęło”. Psalmów 33,9. On „czego nie ma, powołuje do bytu”. Rzymian 4,17.

Jakże często ludzie, którzy zaufali Słowu Bożemu, choć sami słabi i bezsilni, stawiali czoło sile całego świata. Tak Enoch, człowiek o czystym sercu i świętobliwym życiu, trwał w wierze w zwycięstwo sprawiedliwości w walce z zepsutą, szydzącą generacją. Tak samo Noeijegodomownicystawiliczołoludziomswegoczasu,posiadającym wielkiesiłyfizyczne i umysłowe, ale moralnie upadłym. Dalej, synowie izraelscy nad Morzem Czerwonym, bezradny, zastraszony tłum 179niewolników przeciwko potężnej armii najpotężniejszego państwa świata. Tak samo Dawid pastuszek, któremu Bóg obiecał tron przeciwstawił się prawowitemu monarsze Saułowi, który chciał zachować swoją potęgę. Silniejszy był Sadrach i jego towarzysze w płomieniach, niż Nebukadnesar na tronie; Daniel wśród lwów od swoich potężnych wrogów na najwyższych stanowiskach w państwie; Chrystus na krzyżu silniejszy niż Jego przeciwnicy kapłani żydowscy i nauczeni w Piśmie, którzy zmusili władcę rzymskiego do wykonania ich woli, wreszcie Paweł w kajdanach prowadzony na haniebną śmierć, silniejszy od Nerona, tyrana światowego imperium.

Tego rodzaju przykłady znajdują się nie tylko w Biblii. Można je znaleźć często i w historii postępu ludzkości. Waldensi i Hugonoci, Wiklif i Hus, Hieronim i Luter, Tyndal i Knox, Zinzendorf i Wesley oraz niezliczona grupa innych, którzy złożyli świadectwo o mocy Słowa Bożego przeciwko ludzkiej sile i mądrości, wspierających zło. Ci są prawdziwie szlachetnymi tego świata i to jest ich królewskim rodowodem.

Wiara jest niemniej potrzebna w drobnych, jak w wielkich wydarzeniach życia. We wszystkich codziennych sprawach i zajęciach utrzymująca nas moc Boża dzięki naszej ufności staje się dla nas czymś rzeczywistym.

Z ludzkiego punktu widzenia życie jest dla wszystkich drogą nieznaną, drogą, po której, jeśli chodzi o wewnętrzne przeżycia, kroczymy samotnie. W nasze życie wewnętrzne nikt nie jest w stanie wejrzeć dogłębnie. Kiedy małe dziecko udaje się w tę podróż życia, wcześniej czy później będzie musiało obrać własną drogę, decydować o wydarzeniach w swoim życiu, stanowiących z kolei o wieczności. Należy poważnie starać się skierować jego ufność na pewnego przewodnika i pomocnika.

Najbardziej niezawodną tarczą przeciw pokusie jest Bóg. On jest natchnieniem, czystością i prawdą. Żaden inny wpływ na świecie nie może mieć takiego znaczenia w życiu człowieka, jak poczucie Jego obecności. „... Wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami tego, przed którym musimy zdać sprawę”. „Twoje oczy są zbyt czyste, aby mogły patrzeć na zło, nie możesz spoglądać na bezprawie”. Hebrajczyków 4,13; Habakuka 1,13. Ta myślbyłatarcząJózefa,przebywającego w samymcentrumzepsucia egipskiego. Na wszelkie pokusy miał jedną tylko odpowiedź: „Jakże miałbym więc popełnić tak wielką niegodziwość i zgrzeszyć przeciwko Bogu?” 1 Mojżeszowa 39,9. Taką właśnie tarczą dla każdej duszy będzie wiara, jeśli ma ją w sercu.

Jedynie pewność obecności Bożej rozprasza wszelkie obawy, które delikatnemu dziecku mogą życie uczynić ciężarem. Utrwalcie w pamięci dziecięcej obietnicę: „Anioł Pański zakłada obóz wokół tych, którzy się go boją, i ratuje ich”. Psalmów 34,8.

180

Niech dzieci przeczytają o cudownych dziejach Elizeusza, kiedy był w mieście na górze, a międzynimazbrojnymwojskiemnieprzyjacielskimznajdowała się potężnarzeszaaniołów. Niech dziecko przeczyta, jak anioł Pański zjawił się w więzieniu przed Piotrem skazanym na śmierć, jak przeprowadził sługę Bożego przez uzbrojone straże, przez mocne drzwi i żelazne wrota, zabezpieczone zasuwami i zamkami, a potem zaprowadził w bezpieczne miejsce. Niech czytają historię, wydarzenie na morzu, kiedy uwięziony Paweł, w drodze na przesłuchanie i śmierć, wypowiedział do miotanych burzą na statku żołnierzy i żeglarzy, zmęczonych pracą, czuwaniem i poszczeniem, owe wspaniałe słowa odwagi i nadziei: „Lecz mimo obecnego położenia wzywam was, abyście byli dobrej myśli; bo nikt z was nie zginie, tylko statek.... Albowiem tej nocy stanął przy mnie anioł tego Boga, do którego należę i któremu cześć oddaję, i rzekł: Nie bój się, Pawle, przed cesarzem stanąć musisz i oto darował ci Bóg wszystkich, którzy płyną z tobą”. Wierząc w tę obietnicę, Paweł zapewniał swoich towarzyszy: „nikomu bowiem z was nawet włos z głowy nie spadnie”. Tak się też stało. Dlatego, że na statku znajdował się mąż, przez którego Bóg mógł działać, cała załoga pogańskich żołnierzy i żeglarzy została uratowana. „W ten sposób ocaleli wszyscy i przedostali się na ląd”. Dzieje Apostolskie 27,22-24]4]4.

Historie te zostały zapisane nie tylko dlatego, żebyśmy o nich czytali i dziwili się, ale żeby ta wiara, która dawniej działała w sługach Bożych, i w nas mogła działać. W niemniej pewnysposób jak wiara ongiś działała, będzie działała dzisiaj, jeśli tylko będą wierzące serca, które pozwolą się użyć jako narzędzie mocy Boga.

Uczcie polegać na Bogu tych, których brak pewności siebie odstrasza od odpowiedzialności i obowiązków. Wtedy wielu tych, którzy czują się niczym lub są bezradni w tym świecie, mogłoby powiedzieć wraz z apostołem Pawłem: „Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie”. Filipian 4,13.

Także dla dziecka, które czuje się skrzywdzone, wiara posiada cenną naukę. Skłonność przeciwstawiania się złu, zemsta za doznane zło wypływają często z dużego poczucia sprawiedliwości i energicznej, czynnej natury. Takie dziecko uczcie, że Bóg jest wiecznym strażnikiem prawa. Troszczy się serdecznie o istoty, które tak umiłował, że aby je ratować, ofiarował to, co miał najdroższego. On rozliczy się z każdym złoczyńcą. „... Kto was dotyka, dotyka źrenicy mojego oka”. Zachariasza 2,12. „Powierz Panu drogę swoją, zaufaj mu, a On wszystko dobrze uczyni. Wyniesie jak światłość sprawiedliwość twoją, a prawo twoje jak słońce w południe”. Psalmów 37,5]. „Pan stanie się schronieniem uciśnionemu, schronieniem w czasie niedoli. Ufać będą tobie ci, którzy znają imię twoje, 181bo nie opuszczasz, Panie, tych, którzy cię szukają”. Psalmów 9,10]1. Bóg nakazuje nam, abyśmy to miłosierdzie, jakie On nam objawia, okazywali innym.

Wszyscy, którzy działają gwałtownie, polegają tylko na sobie i są mściwi, niech spoglądają na Łagodnego i Pokornego, który jest jak baranek prowadzony na rzeź, milczy jak owca przed tym, który ją strzyże. Powinni spoglądać na Tego, którego nasze grzechy zraniły, a bóle zgnębiły, a nauczą się cierpieć, znosić i przebaczać.

Przez wiarę w Baranka Bożego możemy uzupełnić braki w charakterze, oczyścić się z każdej plamy, naprawić każdy błąd, rozwinąć to, co szlachetne. „I macie pełnię w Nim”. Kolosan 2,10.

Wiara i modlitwa są ściśle z sobą związane i łącznie należy je rozważać. W modlitwie wiary leży Boża nauka, a jest to nauka, którą każdy, kto dzieło swego życia chce uczynić skutecznym, musi jasno pojmować. Chrystus mówi: „Wszystko, o cokolwiek byście się modlili i prosili, tylko wierzcie, że otrzymacie, a spełni się wam”. Marka 11,24. Chrystus wyjaśnia, że nasze prośby muszą być zgodne z wolą Bożą; musimy o to prosić, co On nam obiecał, a to co otrzymamy, musimy wykorzystać na spełnienie Jego woli. Jeżeli dopełnimy tych warunków, wypełnienie obietnicy jest niewątpliwe.

Możemy prosić o przebaczenie grzechów, o Ducha Świętego, o charakter podobny do Chrystusowego, o mądrość i siłę do wykonania Jego dzieła, o każdy dar, jaki obiecał, ale musimy wierzyć, że to, o co prosimy, otrzymamy, i dziękować Bogu, żeśmy otrzymali. Nie wolno nam tylko oczekiwać zewnętrznych oznak łaski. Dar mieści się w obietnicy; możemy spokojnie zająć się pracą i być pewni, że Bóg jest w stanie spełnić to, co obiecał, i że dar, który stał się naszą własnością w chwili dania obietnicy, otrzymamy faktycznie wtedy, kiedy go będziemy najbardziej potrzebowali.

Żyć przez Słowo Boże znaczypoświęcić Bogu całe życie. Wtedystale czuje się potrzebę Jego pomocy i zależność od Niego. Serce pragnie Boga. Modlitwa staje się koniecznością, ponieważ jest życiem duszy. Modlitwa w gronie rodzinnym, modlitwa publiczna ma swoje miejsce, ale dopiero osobista łączność z Bogiem podtrzymuje życie duchowe.

Kiedy Mojżesz był z Bogiem na górze, widział pierwowzór tego wspaniałego domu, który miał być mieszkaniem Jego chwały. Z Bogiem na górze spokojnym miejscu obcowania powinniśmy rozmyślać o Jego wspaniałym ideale człowieka. W ten sposób będziemy mogli nasz charakter tak ukształtować, żeby obietnica Pańska mogła się w nas wypełnić. „Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim”. 2 Koryntian 6,16.

182

W godzinach samotnej modlitwy otrzymywał Jezus w doczesnym swym życiu tu na ziemi mądrość i moc. Młodzież powinna iść za Jego przykładem, i rano i wieczorem znaleźć czas na cichą modlitwę, ażeby obcować z Ojcem niebiańskim. Tak samo w ciągu dnia powinna wznosić serce do Boga. Przy każdym kroku stawianym na drodze życia słyszymy te słowa Boże: „Bo Ja, Pan, jestem twoim Bogiem, który cię ująłem za twoją prawicę... Nie bój się, Ja cię wspomogę!” Izajasza 41,13. Gdyby nasze dzieci we wczesnej młodości przyswoiły sobie tę wiedzę, jaka świeżość i siła, jaka radość i szczęście cechowałyby ich życie!

To są nauki, które ten tylko przekazywać może, kto sam je wchłonął, żyjąc według zasad głoszonych przez siebie. Powód, dla którego nauki Pisma nie wywierają na dzisiejszą młodzież większego wpływu, jest ten, że wielu rodziców i nauczycieli utrzymuje tylko, iż wierzą Słowu Bożemu, a jednak we własnym życiu nie przypisują mu większej mocy. Przyjdzie czas, kiedy młodzież sama zacznie odczuwać moc Słowa Bożego i pozna, jak cudowna jest miłość Chrystusa, spostrzeże piękno Jego charakteru i możliwość życia poświęconego Jego służbie. Z drugiej strony zobaczy życie rzekomych czcicieli przepisów i praw Boga. Do ilu ludzi stosują się słowa wypowiedziane przez proroka Ezechiela: „... twoi rodacy rozprawiają pod ścianami i w drzwiach domów, mówiąc jeden do drugiego, brat do brata: Nuże, chodźcie i słuchajcie, co za słowo wychodzi od Pana. I przychodzą do ciebie gromadnie jak lud na zgromadzenie, siadają przed tobą, słuchają twoich słów, lecz według nich nie postępują, bo kłamstwa są w ich ustach, przytakują im, lecz ich serce lgnie do nieuczciwych zysków. I oto ty jesteś dla nich jak piewca miłości z pięknym głosem i pełną wdzięku grą na strunach lutni; oni wprawdzie słuchają twoich słów, lecz według nich nie postępują”. Ezechiela 33,30-32.

Inna to rzecz traktować Biblię jako książkę zawierającą dobre nauki moralne, uznawać ją w takim stopniu w jakim dalece zgadza się z duchem czasu i waszym stanowiskiem, a inna widzieć ją taką jaka jest w rzeczywistości żywym Słowem Boga Słowem, które jest naszym życiem, słowem, które powinno kształtować nasze postępowanie, słowa i myśli. Uznanie Słowa Bożego za coś mniej znaczącego równa się jego odrzuceniu. Takie odrzucenie przez tych, którzy, jak twierdzą, wierzą Słowu Bożemu, wywoła u młodzieży przede wszystkim sceptycyzm i niewiarę.

Intensywność życia zawładnęła dzisiejszym światem jak nigdy przedtem. W zabawach, w pogoni za zarobkiem, w walce o władzę, w walce o byt leży jakaś straszliwa moc, która opanowuje ciało, ducha i duszę, a w tym oszałamiającym pędzie życia ludzkiego Bóg zaprasza nas, byśmy przyszli do Niego i obcowali z Nim: „Przestańcie i poznajcie, żem Ja Bóg”. Psalmów 46,11.

183

Wielu, nawet w nabożnym skupieniu, nie otrzymuje błogosławieństwa, wynikającego z rzeczywistego obcowania z Bogiem. Szybkimi krokami przekraczają próg chwalebnej obecności Chrystusa, może przebywają przez chwilę w granicach świętości, lecz nie czekają na radę. Nie mają czasu zatrzymać się przyboskim Nauczycielu i z tym samym brzemieniem, z którym stanęli przed Panem, wracają do swoich prac.

Tacy pracownicy nigdy nie uzyskają najwyższych rezultatów, dopóki nie odkryją tajemnicy siły. Muszą znaleźć czas na rozmyślanie o Bogu, na modlitwę i cierpliwe oczekiwanie, na odnowę sił fizycznych i duchowych. Potrzebują wzniosłego wpływu Jego Ducha. Kiedy go otrzymają, nowe życie wypełni ich. Słabe ciało i zmęczony umysł doznają posilenia, a obciążone serca ulgi.

Potrzebna nam jest nie tylko chwila w obecności Chrystusa, lecz osobiste kontakty z Nim, spoczynek przy Nim, przebywanie w Jego obecności. Byłoby to niezwykle korzystne dla dzieci oraz dla uczniów naszych szkół, gdyby poniższe doświadczenie opisane w Pieśni nad Pieśniami stało się osobistym przeżyciem każdego rodzica i nauczyciela:

„Jak jabłoń wśród drzew leśnych, tak mój miły między młodzieńcami.

W jego cieniu pragnę odpocząć, gdyż jego owoc jest słodki dla mego podniebienia...

Wprowadził mnie do winiarni, której godłem dla mnie jest miłość”.

Pieśń nad Pieśniami 2,3].