De Arcade

Een donatie die uit logeren ging

Zo’n vijftien jaar geleden was ik al eens op bezoek in Deil. Inderdaad, een dorpje in de nabijheid van het gelijknamige verkeersknooppunt. In mijn herinnering was dat bezoek samen met twee andere leden van de ‘harde kern’ van de NFV uit die tijd: Jonathan Joosten en Edwin Nijs. Het NFV-donatieplan was het jaar ervoor van start gegaan en één van de donatiekasten was tijdelijk bij Paul Fransen gestald: een ‘woodrail’ uit 1951, de Arcade. Het was de bedoeling dat die kast mee zou gaan naar de NFV-opslag (we hadden toen nog geen clubhuis...), maar Paul was bezig met verbouwen en de trap naar de zolderetage had hij kort daarvoor verwijderd. De kast was er dus, maar niet bereikbaar. We besloten de kasten te laten staan en die later op te halen. En dat werd dus uiteindelijk vijftien jaar later.

Verbouwing geslaagd! Wel begrijpelijk dus dat ik het huis na vijftien jaar niet direct herken als ik de auto voor de deur parkeer. Het is een leuk oud huis en in prachtige staat gebracht. Als de deur opengaat, is er direct herkenning en krijgt Paul (74 jaar intussen) een elleboog van me. Hij gaat me voor naar de grote leefkeuken en terwijl hij koffie maakt, kijk ik eens rond. ‘Allemaal zelf verbouwd’, zegt Paul, alsof hij mijn gedachten kan lezen. ‘En tegenwoordig ben ik de enige bewoner’, voegt hij eraan toe en legt uit dat na een relatie van 53 jaar hij sinds juli 2020 zonder ‘zijn’ Ada in dit huis woont. Toen Paul in 2003 de woning uit het begin van de 20e eeuw kocht, was het huis niet in goede staat. Het pand had potentie, maar er was veel te doen om er een fijn woon- en werkadres van te maken. De meeste mensen die richting 60 jaar gaan kiezen ervoor om het wat rustiger aan te doen, maar Paul begon juist aan een megaklus. Het resultaat mag er zijn, zo blijkt bij de korte rondleiding die ik krijg als we na de koffie richting de bovenverdieping gaan.

Paul ziet mijn ogen glimmen als ik via de kleine biljartzolder bij de grote zolderruimte kom. Het is een ruimte van meer dan zestig vierkante meter met veel indirect licht. Er staan meer dan tien flipperkasten uit de jaren 70, 80 en 90 in de line up.

Paul: ‘Tot een paar jaar geleden stond het hier helemaal vol met flipperkasten en jukeboxen. Ik timmerde toen aan de weg met mijn bedrijfje ‘Paupin Game Restorations’ waar ik na mijn pensioen als technical engineer in de offshore actief mee aan de slag was gegaan. In die tijd deed ik restauraties van oude(re) machines en ontving ik mijn klanten thuis. Ik deed geen regulier onderhoud, maar echt kwalitatief hoogwaardige restauraties. Ik streefde naar een eindproduct dat eigenlijk beter moest zijn dan toen het nieuw werd

verkocht’. Paul heeft de zolder fraai afgewerkt. Leuk is de afstandsbediening waarmee hij de kasten aan en uit kan zetten. Hij zet een schakelaar om en er klinkt een klik. Op de steunbalk van de dakconstructie gloeit een rood lampje op en vervolgens gaat één van de kasten aan. Dan is er weer een klik en herhaalt de cyclus zich. Typerend voor de creatieve geest van Paul. Zou het ook.... nee, waarschijnlijk net te bewerkelijk voor het clubhuis... De vraag waarom het nu niet meer vol staat op zolder hoef ik niet te stellen. Toen Paul ergens in 2016 zijn lidmaatschap van de NFV opzegde had hij een korte toelichting gegeven: ‘omdat ik ben opgegeven ben ik dingen aan het opruimen en afsluiten’. Uitgezaaide kanker was de tijding die hij kreeg en daar word je niet oud mee. Volgens de ervaringsgegevens van de behandelende medici was zijn levensverwachting maximaal een jaar. Soms zegt die ervaring gelukkig niet alles. Paul vertelt met de nodige humor: ‘Ik ben er nog en voel me goed. Wel elke dag pillen slikken, maar de bijwerkingen vallen gelukkig mee. Bijkomend voordeel volgens de dokter: door die chemicaliën in mijn lijf zou ik minder vatbaar moeten zijn voor virussen. Maar als ik het toch krijg...’.

Paul vertelt over de klus waar hij nu aan werkt: een trap vanuit de hal in de woning naar de bovenverdieping. Daar rustte eerder een veto op van Ada, maar die trap gaat er nu toch komen. Paul: ‘Ik merk dat ik er ook weer zin in krijg om aan de slag te gaan. Ik heb bijvoorbeeld nog drie Xenons waar ik uiteindelijk twee goede exemplaren van wil maken’. De Arcade eindelijk op transport Midden op de zolderverdieping staat de Arcade al klaar. Voor een bijna 70 jaar oude kast ziet-ie er zeker niet slecht uit. Het kabinet is nog heel netjes en de kleuren in de kopruit zijn zelfs nog lekker fel. Helemaal compleet is het speelveld niet: er ontbreekt een popbumper, een plastic cap en een aantal inserts. Paul: ‘Ik heb bij bevriende relaties navraag gedaan, maar er kwam helaas niets uit. En zolang die onderdelen er niet waren had het niet zo’n zin om aan de klus te beginnen’. De poten liggen er naast en na een paar foto’s kunnen we beginnen aan het volgende hoofdstuk: transport.

Paul heeft ook een manier bedacht om de kast van de bovenverdieping te krijgen.

“Er staan meer dan tien flipperkasten uit de jaren 70, 80 en 90 in de line up”

Overview van de gamezolder en restauratieruimte van Paul

Paul bij de Arcade, klaar voor transport

Hij opent een tweetal ramen die tot op de vloer komen en we tillen de kast, kop en poten in die richting. We gaan naar beneden en terwijl ik de auto achterwaarts langs de zijkant van het huis rijd, gaat Paul naar zijn werkplaats om een kleine elektrische heftruck te halen. Er zit wat stof op, maar de batterijen zijn gelukkig nog geladen. Paul monteert een speciale metalen constructie op de lepels van de heftruck waar het kabinet van de flipperkast in past. Op die manier wordt voorkomen dat de lading gaat glijden.

Binnen enkele minuten zijn het kabinet en de kopkast afgedaald en via de achterklep in mijn auto geladen. Ik breng nog wat extra beschermingsmateriaal aan om het erfgoed te beschermen. Ik kan op pad en neem afscheid van Paul. Het was leuk om hem weer te ontmoeten. Ook Paul is positief: ‘Misschien moet ik toch weer lid worden van de club. Lijkt me leuk om weer eens een artikel voor het blad te schrijven!’. Mooi vooruitzicht om wellicht weer een bijdrage van Paupin te kunnen plaatsen.

In Veenendaal is Arie er om de deur van het clubhuis te openen. De Arcade gaat naar de opslagruimte en ik blijf nog even om met Arie een potje op de nieuwste aanwinst te spelen: de Dialed In. Een echte aanwinst. Leuk detail: de kast is uitermate geschikt om ‘coronaproof’ te spelen want Arie bedient de flipperknoppen vanaf zijn mobiele telefoon. Een uurtje later ben ik thuis: dit leek wel een gewone dag!

De volgende stap is inventariseren wat er precies moet gebeuren aan de Arcade. De leden van de technische dienst pakken de draad op, want het is de bedoeling om deze woodrail te zijner tijd spelend in ons clubhuis op te stellen. In één van de volgende Spinners hopelijk het vervolg van dit verhaal!

Links: Kabinet Rechts: De Arcade op de heftruck

Arie flippert met zijn mobiel op de Dialed In!