INHOUD: Schimmelkaas
1
In Mijn Ziekelijke Geest
2
Een Beet Uit Het Verboden Goud
3
Errare Humanum Est
4
Eindeloos Diep
5
SCHIMMELKAAS Liefde is schimmelkaas. Je moet het laten rijpen... Erin bijten wanneer de schimmels de kern bereiken. Het in je hart houden, de koude vermijden. Laat je verleiden door aroma en charmes. De geur die je hart verklankt. Oh, wat stinkt het hier, dan stik je in de gevoelens voor hem of haar. 2 maand? Bijna klaar... 1 jaar? Je bent te ver gegaan. Het hoeft geen camembert te zijn, wat is het meer waard dan de zon van bij ons, Passendale? De passie herken je aan kleuren en geuren, het haar dat erop groeit. Je moet het zelf proeven, je geliefde beproeven. Is zij het waard? Want al stinkt mijn kaas hard. Zo blijft het zacht, aan de randen met zwart. Door Nicolas FlorĂŠal
Gedicht 1 van de 5 gedichten
IN MIJN ZIEKELIJKE GEEST Zie ons nu staan, kilometers uit elkaar. Alles wat we ooit hadden, onmogelijk te pakken. Mijn sprong in het duister, mijn dagen in mijn bed gekluisterd te bang hoe de wereld veranderen zal zonder jou in mijn hartengevang. Laat mij maar tasten, ik zal de weg naar jou tarten want niemand heeft ooit zo dieper geweest dan jij in mijn ziekelijke geest.
Gedicht 2 van de 5 gedichten
Door Nicolas FlorĂŠal
EEN BEET UIT HET VERBODEN GOUD Alsof ik mij als Adam waan maar dan in ons eigen Bijbelverhaal. Jij als Eva, de verboden vrucht voor mijn hart. Even onverwacht als een slapeloze nacht, zo bewusteloos mooi, op een manier onschuldig lief als wol van de zachtste ooi, mijn levenslange bron van fantaseringswater, de perfecte cocktail voor die alledaagse droomkater. Jij bent een stuk van mijn kwijt, mijn trots en spijt, dat ene dat ooit in mij verdween, de eerste druppel als ik ween. Je rees als wezen uit mijn verdriet, in mijn hart drong jouw vergif zo diep, zo zoet als duizend liefdadigheden, werd ik verbannen uit mijn Hof van Eden. Ik nam een beet uit het verboden goud daarom dat ik zo vervloekt veel van je hou.
Door Nicolas FlorĂŠal
Gedicht 3 van de 5 gedichten
ERRARE HUMANUM EST Sterren, schijn vannacht op haar het meisje die denkt: “Ik ben met hem klaar”. Laat ze weten dat ze zoveel meer is, errare humanum est. Regen, toon haar hoe erg ik verlang naar de blik in haar ogen die mij zo toe belangt. Drikkel, druppel heviger dan de tranen die ze vannacht doet verklaren. Wind, fluister haar de woorden in “Je bent mij nog niet verloren, kind.” Laat haar weten dat ik zal wachten zonder haar te vergeten. Nachtelijk zwart, verstop mijn zwakte voor de wereld want ik zeg dat ik niet zonder haar kan leven. Niemand kan fantaseren hoe hard ik door onze momenten ben gebeten. Errare humanum est.
Gedicht 4 van de 5 gedichten
Door Nicolas Floréal
EINDELOOS DIEP De dagen waar gevoelens staken, waar leegtes tot mij spraken zijn nu zo als wolken weggedreven. Jij die ze zo met vingertop hebt weggevegen, met regen vol vreugde, druppels die ze meesleurde, naar verre zeeĂŤn, waar mijn woorden kunnen spreken. Eindeloos diep, terminaal ziek, ben ik verslaafd aan onze vriendschap. Jij als sleutel tot mijn schat die ik aan niemand wil geven want jij en ik zijn vrienden voor het leven.
Door Nicolas FlorĂŠal
Gedicht 5 van de 5 gedichten