Vox Populi | NIT Calicut | 2016 by NIT Calicut

Vox Populi

NIT Calicut, 2016

Director Dr. Sivaji Chakravorti Dean, Students' Welfare Dr. G. Unnikrishnan Staff Editor Dr. Vinod Pathari Chief Student Editor Jacob Tony Joint Editors Fasal MT Harikrishnan P Nanditha Unnikrishnan Athira Sivadas Senior Editors Aishwarya Maruvada Anupama Surendran Aswin Menon Avinash Bora Chandra Sekhar Sastry Faris Ahamad Gauri Lal Jaseem Veluthedath Joffy Varghese John Kurian Mahipal Singh Kularia Mohammed Swalah Namitha Krishnan Nayanthara Balakrishnan

Pooja Nair Priyanka Nair Saad Syed Safia Bahas Sreekanth Gopalan Suchith Chandran Sudha Rani Helshet Junior Editors Sreeraj Akshay Kannoly Parikshith Anupama Afzel Akshaye AP Swetha P N Sneha Gayathri Ramesh Vijay Gopal Adil Muhammad Dilna Das Mariyam Rahul Sebastian Karthik M Muhammed Irfan V Hanz M Antony Vinay Fathima Sahla Arjun Narayanan Ashwini Ravindran Chandana S Babu Aparna Jairaj Aparna Jairam

Abida Bipina Illustrators Firdous Nizar Vishnu Vijayan Neha Noushath Nebin Biju Sabah Mohammed Gauri S Lal Annie Jerry Rohit S Nambiar Arlene John Mariyam Philip Nimisha Roy Keerthi Purswani Neethi Elizabeth Nidha CP Photographers Animesh Debnath Aneesurahman CA Vivek Roshan Majhi Rohith S Nambiar Nihal A Saleem Special Mention Debesh Baidya Mohd 'Mammali' Ali Christy George Bhanusir Prakash

2016

Director, NIT Calicut I am happy to note that the Students' Affairs Council is bringing out the institute magazine for the academic year 2015-'16. An institute magazine reflects the thoughts, dreams and ideas of the community and is a medium for its members to express themselves. I firmly believe that this edition has presented an opportunity to the NITC fraternity to express their creativity in terms of articles, stories, and poems and much more about life and experiences within and outseide the institute. My hearty congratulations to the current Magazine Committee for their hard work and dedication in bringing out Vox Populi. Wish you all a happy reading, Dr. Sivaji Chakravorti

Staff Editor Every institute magazine is an attempt to keep a promise - the specificities of which are unclear (luckily!) to all the parties involved. I feel that this attempt by Mr Jacob Tony and his team is a genuine one and hence has a justified claim on your time. Happy Reading! â&#x20AC;&#x2039;Vinod Pathari

National Institute of Technology, Calicut

Dean, Students Welfare I am extremely glad to see the release of NITC magazine 2016. One more spring and summer went though the campus. Our magazine reflects the wonderful cohesion amongst our students during this period, the glorious history of NITC (RECC) and the spirit to lead an exemplary life, both professional and personal, with excellent connectivity. It also highlights our aspirations and self-expressions. I am sure that you would enjoy it page by page. There are many people behind this project. Dr Vinod P., Jacob Tony and many others. I would like to express our sincere thanks to all of them. With lots of regards, I wish you all a wonderful reading time. Dr. G. Unnikrishnan

Student Editor Annual magazine is a medium, a spectacle reflecting the charisma of youthhood of the college. So when it comes to a institute hyped as one of the pioneer institutes of the nation in terms of talent and culture, it becomes really crucial bring out a an entity encompassing objective inferences and at the same time catering to the hunger to unleash the literary talent each one of NITC family is capable of. The national circumstances surrounding the air underlines the importance of the freedom of expressing oneself against the rise of suppressive fascism especially against the enthusiastic youth. The uprisings in various national institutes gives a bright ray of positive hope about a progressive future. But the diabolic attitude of the administration to come hard upon these movements has proven that challenges in the route are tough. We sincerely hope that our humble work also pays its part in quenching the thirst of a teenager to express his or her emotions in best possible manner. The magazine committee has done a commendable job, working in tandem bringing such a creation come alive. And NITC College Magazine is in your hands. Make sure you have a good time going through it. Jacob Tony

2016

Contents 6

Collegilekku Swagatham

21 മിഠായിത്തെരുവ്

48 On Top of the World

At the Brink of Destiny

Crows before bros

Krishnasankar S

Aparna Jairaj

Ajay Mathew

Arnab Kumar Khanra

पापा को एक पाती Mahipal Kulariya

Ajay Mathew

Ashwini Ravindran

28 40 Feet Under

A Thousand Definitions

फ़िराक Tarun Kumar

36 യാഥാർത്യമാകുന്ന മെട്രോ

134 Being at the Edge

42 Have we evolved psychologically?

52 हाय बडा महंगा पड़ गया

44 I Will Come Back

Epitaph

52 वक्त नहीं

Anagha Paleri

Pranay Kumar Seth

Bipina TV

Shruti Gupta

Abhilash Sharma

Jacob Tony, Fasal MT, Harikrishan P

Arlene John

53 Graduating Class of 2015

85 Clubs & Teams

The Life of a Pawn

Vinay Damodaran

Aishwarya Nair

Sai Sreenivasan

Lost & Found

Paper Life

Rumi Reprised Nasreen Habeeb

Selfie's world Arjun Narayanan

National Institute of Technology, Calicut

78 The Call

109 सुहाग नगरी में सुबकता बचपन

Gayathri Ramesh

80 The Lass of Intrigue

To See of Not to See

110

രാഗം: ഒരു നവാഗതന്റെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പ്

122 പറയാൻ ക�ൊതിച്ചത് Anupama VA

Vishnu Vijayan

113 ഭാരച്ചുമട്

Arnab Kumar Khanra

82 What's wrong or right?

Shruthi Asharaf

Ankit Sharma, Sweta Yadav, Mahipal Kulariya

Avinash Mallya

121 ദയാഹർജി

123 ദൈവങ്ങളുടെ നാട്

Haritha KM

114

Atul Nair

NITC feel: അതെവിടെ കിട്ടും

Umaina PV

124 അവിരാമം Nikhitha Velayudhan

Nanditha Unnikrishnan

102 Auroville - The City of Dawn

116 മുഷിഞ്ഞ പത്തു രൂപ ന�ോട്ട്

126

106 तुम इश्क ख़त्म कर दो

118

129 Calcutta

Shweta P

Fasal MT

Tarun Kumar

106 परजानिया Tarun Kumar

107

भानगढ़: एक शानदार अतीत के आग़ोश में

Ankit Sharma, Chetan Kumar, Tarun Kumar

അനിർവചനീയം Gokul K

119

ആര�ോ ഒരാൾ Gamaya Prakash

Nihal A Salim

അത്തഴപട്ടിണി Raghu CV

120 ഇര Gokul K

2016

National Institute of Technology, Calicut

2016

Eda, ee chengai eth year aa? Karthik Menon

he first thing that we noted from the statistics of magazine survey was that quite a good number of guys from the fourth year are the ones who actually bothered to spend their time filling up this, though there is a common misconception out there in the 'NITC' air that they are usually the laziest ones of the lot.

Now the next factor, the CGPA.As you can see, in their first year in the college, kids are usually quite serious about their academics and with continuous advices pooling in from their parents about studying hard and scoring well and with not much to do ; being restricted within the boundaries of A and PG 1, they end up mostly spending their time plying through their books and finishing off their assignments well in advance. And they end up being a group of people with most number of 8 and 9 pointers. But then comes Ragam, which literally marks the end of all the restrictions that were imposed on these newbie and with that comes the general drift in the attitude. Like we see, there weren't many who scored less than 6.5 in their first year. But then once they step into second year, we see a sudden dip in the number of 8 and 9 pointers and a commendable increase in the number of those who scored less than 6.5 and it took them really a long time, that is, it's only when they reached their fourth year that they realized that it's high time they did something to save their grades. The next one is really interesting- The Hygiene Status. The most laziest ones apparently turn out to be our dear final years. Probably they are worried about the current issue of water crisis in NITC. Being the most experienced ones of our college (our 'Moopanmaar'), the best solution they found to tackle the issue is take bath twice a week. Some were so concerned that for them it was more like take bath once in two weeks. The money you spend in a typical month is yet another interesting statistics to look on. The trend, as expected, is not very surprising. First years, having not many options to hang out with their friends or their partners out in the campus or city, tend to spend much less when compared to their seniors and super seniors. Then, as they enter their sophomore, they tend to inculcate or experiment new things and well, money just seem to disappear into thin air.

National Institute of Technology, Calicut

The Hangout spots- Undoubtedly for our freshers, it's nothing but their own hostel rooms or their friends or if unlucky , probably one of the seniors'. What else could these poor, helpless ones expect? The final years could be seen concentrated in areas near mini where they cherish their final days, being nostalgic and emotional and making

plans of when to hang out together later in future.. The second years could be seen more around the areas near center circle and MB lobby where, you know, they have easy access to show their newly instilled gift of seniority. Rajpath has never been an ideal spot, the 'crow-bros' of ours to be blamed for it. And for some

other second years, main canteen is the ideal spot for hanging out with their new partners .So if you are really hungry, trust us. Put in some more effort to reach mini canteen or atleast the coffee shop, for if you are someone without a partner, 5:00 pm to 7:00 pm is the most awkward time to be around the place.

2016

Malayalam ariyilla? Mohammed Swalah

f you are coming to NIT Calicut for the first time, and if you ask someone while walking through our Rajpat for directions, there is a fifty percent chance that he/she could be a non malayali especially a Telugu. Holi, Ugadi, Ganesh Chathurthi, Onam, Deepavali â&#x20AC;Ś We celebrate almost every Indian festival and we have messes serving almost all the Indian cuisines. NIT Calicut is a microcosm of the whole India in its true colours and hues. Our opinions and perspectives also differ with our languages. When it comes to languages, Malayalam tops the list with almost fifty percent of us using it for our day to day communication. Then comes English with twenty five percent and Telugu with fifteen percent, there is a small proportion of our population who uses Hindi for most of their day to day communication. Our college, like any other engineering college in our country, has a very low sex ratio. Out of the three, our Hindi population has the lowest sex ratio but they are still better than Mechanical department. Telugus comes next, Malayalis have a relatively better sex ratio compared to the other two. Our Hindi and Telugu populations prefer NITC messes as the best service provided by our campus. Malayalis are a bit sceptic about the messes as they are always worried about food, but most of them prefer our drinking water facilities as the best. All of them have an above average opinions about our canteens and waste management facilities. But our Hindi population has a very low opinion about internet facilities available in our campus. Irrespective of our language, most of 10

National Institute of Technology, Calicut us prefer to spend most part of our day outside our campus. All of us are eager to explore the possibilities of the outside world and that may be the reason behind the use of a large number of social networking apps on a daily basis. 'Linked In' tops the list followed by 'twitter', 'Instagram',' Facebook' and 'Whatsapp'. Out of the three, our Hindi population spends most of their time on 'Facebook' and 'Whatsapp', while Malayalis prefer 'instagram' and' twitter'. The idea that science replaces God is not applicable in NITC. Most of our college mates are staunch believers in God with most of the malayalis believing in some religion. We have atheists also, and their proportion is larger among non malayalis especially Telugus. Most of our English â&#x20AC;&#x201C; speakers believe in some divine intervention but not in any specific religion. Most of our Malayalam and Telugu populations has a very high opinion about our college and they will prefer our college to their friends and family. But, English â&#x20AC;&#x201C; speakers are not happy and they won't consider NITC while referring to their dear ones. Our Hindi population dislikes NITC as most of them won't recommend NITC to anyone. Due to the lack of a better sex ratio which resulted in a higher competition among our college mates, most of us are single except a few- seventeen percent which constitutes mostly of our English speakers. And all the best for the rest ten percent, who are relentlessly working to acquire their targets. When it comes to drugs and alcohol, Hindi speakers aced in every other list which includes cigarettes, marijuana, alcohol and other narcotics; followed by English- speakers, except for cigarettes where Malayalis won the second position. But luckily, these numbers constitutes only a small proportion of our population as a vast majority of us haven't tried alcohol or any narcotics. We can't call ourselves safe and secure 11

2016 while almost three percentage of our students have faced sexual harassment at least once inside our campus and most of them are English speakers. Most of us, irrespective of our language supports hostel curfew for the first years although we have a difference of opinion when it comes to Ladies Hostel. With nine percent still believe that we need an early 7:00pm curfew and thirty two percent supporting 9:00pm curfew, out of which most of them are Malayalis and a good number of Telugus. Mandatory Disclosure: Ragging is a crime, it's a punishable offense according to the posters pasted in our hostel messes. Although most of us have ragged our juniors in our senior years, with Malayalis and Telugus topping the list, it is statistically a very small number compared to what we have faced in our first year. And we prefer to call most of our interactions with our first years as a friendly talk rather than ragging. When it comes to extracurricular activities, Ragam still remains the common chord connecting all the NITCians irrespective of our linguistic differences, followed by tathva. Our English population is much more involved with Club activities rather than Ragam and tathva. Telugu population prefer sports next to Ragam. These linguistic and state wise differences are not borders dividing us, rather these differences are what makes our college interesting and beautiful. We can hear new stories, try new cuisines, and celebrate new festivals, and at the end of our four years in college; we will have friends in every part of the country who have shared memories at some point in our college life.

National Institute of Technology, Calicut

2016

Girls & Boys Aparna Jha Niharika Pillai

y name is Jane Doe and I study in one of the best technical institutions in India, a country globally known for its technological prowess. Yet, I write this article on my smartphone because I don't have access to a working computer after 7 PM. A lot of girls here have had their fair share of unpleasant experiences because of being born with the "X"-Factor and for many of us, education seems to be a way out of the cesspool towards which we are invariably headed. So we battle it out, with girls and guys alike, to find a place in an institute where we expect to get a fair chance to learn and grow. And then we are met with reality. The faculty equipped with their orthodox thinking often ends up measuring us on the scales of their double standards. It's rather surprising , how matters such as curfew, are so naturally accepted ,that even convincing authorities to push the curfew time for academic purposes, seems like talking people into believing that the sun goes around the Earth. Despite the fact that we secure higher CGPAs than the majority of our male counterparts, we are often denied opportunities on the flimsy grounds of “not for girls” or “you won't be able to keep up ". And ironically, all this seems to be done on the pretense of our benefit and safety. Keeping us locked in the Ladies Hostel is not the only way to ensure our safety, though it might just be the easiest to implement. What it essentially does is, restrict our access to the facilities we very much need and deserve. How do they expect us to become competent engineers if we are not even allowed to visit libraries or computer centers in our free time? I fail to see why we should be made to account for every minute of 14

National Institute of Technology, Calicut

our time spent on campus after hours. And by what parameters is the validity of our requests for extending curfew judged? More often than not, judgement is based on moral (policing) rather than obtaining a genuine understanding of our needs. There is barely 7% of the girls in the LH who want a 7 PM curfew while 37% want none, yet the opinions of the majority are disregarded. We came to college to metamorphose into mature independent professionals who could handle the challenges of the outside world. Surely, it is ludicrous to assume that this development can happen in the confined boundaries of NIT, Calicut alone. Yet, due to the stringent policies that the college is notorious for, many of the girls haven't even been outside of the campus. It seems to me that â&#x20AC;&#x153;overall development " is more of a marketing strategy than a mission statement of the college. I don't see why I should raise my voice, sit in silence to protest, walk defeated or bow to your ideas of right and wrong. I am just as much a part of this institution as any of the boys. I shouldn't have to fight for equality, it is my right, not a privilege. It is about time now, that we as a society, reconsider where we headed with our notions of "gender equalityâ&#x20AC;? and where we will stand in the times to come. 15

2016

Continuous Evaluation Pravar Chaudhary

finish six years as a student of architecture this May. Six years as a student in the department of architecture at NIT Calicut. It's safe to say I'm something of an expert in the field of being educated by our system. In this article, I'm going to talk about two flaws that are preventing my department, and maybe our institution, from giving its students a wholesome education.

1. Learning On an average, we have 4 theory subjects each semester in the DOA. 4 x 10 semesters is 40 subjects over 5 years. I've passed nearly all of them now and can confidently say that I've never bought or borrowed a textbook to study from. I'm not the best student so I thought this was just me slacking off. Everyone else was probably reading hundreds of pages of theory for each

subject. Recently though we found out more than 50% of architecture students have NEVER used a textbook to study. Our syllabus prescribes us multiple textbooks for each subject every year. In practice though it doesn't really work out. We're not buying any textbooks, nor are we borrowing any from the library. So where are we studying from? We're studying from Powerpoint Presentations. In our survey, more than half of the students from the DOA claimed to have studied from ppts more than 50% of the time. Experientially, I agree with these numbers. I have studied for tests either from ppts or the xeroxed notes of our class topper. And this is the problem. Powerpoint presentations are designed to enhance the learning process, not as a means to transmit information. You can use ppts to illustrate ideas, show students photos and examples and videos, but when it is used at the primary means of explaining complex new theory to students, and as the source from which questions for exams are taken, it becomes hard to learn. Ppts are popular in our department because they make it very easy for students to do well in exams, especially in Test 1 and Test 2. Most often the answers are a list of points, preferably written in the same exact order, as slide 8 of the third ppt we had to look through the night before. I have found that studying from ppt's makes it easier for us to forget subjects. Instead of learning ideas, I've spent most of my time learning abstract lists of short sentences. Ideas make you think, ideas evolve, and ideas create lasting impressions. The list of twelve design criteria for speech and music that

National Institute of Technology, Calicut

I had to study for my Acoustics exam I forgot as I put my phone into my pocket and left the hall. In a good class, I have fun and learn a lot; in a bad class, I don't have a good time and don't learn very much. For me and most students in our department, receiving a good grade has nothing to do with whether the class is good or not. My favorite class in these 12 semesters was called Research Methods, and it was the only subject in which over 42 hours our professor never once turned on the projector. We still didn't read a textbook though. 2. Failure I had to repeat one full year of college because my attendance was short of the 80 percent requirement in my sixth semester. I'm not the only one. In the last 5 years, at least 26 different students in the DOA have had to repeat a year because of a W grade. One W grade, not many, just one subject where the student had a stortage of attendance. You have to ask yourself, does the punishment fit the crime? Is it a crime? I have a fundamental problem with compulsory attendance requirement in our college. As an adult, I would like to have the freedom to decide whether or not I need to attend class, and to decide how often I go to a class. Our syllabus is quite rigid about the subjects that I have to register for. I know I have to pass them to move ahead in college, but if I feel like I can do so without sitting for 80 percent of the classes I should have the freedom to do so. Our system brutally punishes people who fall short of attendance in a sub17

2016

In the last 5 years, at least 26 students have been held back for a year because of a W grade in the department of architecture. ject, regardless of how well they may have done otherwise. For the ones that don't know, if you get a W grade you are not allowed to write the final exams. You have to repeat the subject and ensure you get 80 percent attendance the next time, which is usually one year later. If you're lucky, it'll be for a 3 credit course and you can just slip it in somewhere with the rest of your subjects the next year, overload a semester maybe, and get by. If you're smart you'll learn from the scare and make sure you're never close to a W again. What if you're in your final year though? What if you get a W in a subject that is a pre-requisite for a course in the next semester? I know students who have spent an entire semester doing just one subject. 3 hours of class in a week, for 4 and a half months, with nothing else to do and nowhere to go. Once you have a year back, all your subjects for the time left get spread over the extra semesters, and you spend each week with more free time and less initiative to work. Most afternoons are free and four day weekends are a routine. It sounds like a holiday, but really it's not. The attendance issue is not the core of my concern. It's irritating, but I'd be okay with it if it wasn't making people around me suicidal. The real problem is the frequency with which I hear the term 'Year Back.' It is intensely demoralizing to repeat a year and while some recover from it, most lose faith - in education and in themselves. As someone with a year back and as a close friend of many other Year Backs, I have seen that you become more lethar18

gic, more likely to blame your problems on your surroundings, more angry and frustrated. Sometimes, or should I say often, this manifests itself in the use and abuse of drugs and alcohol. In our survey, we checked for the use of various intoxicants, and the jump in the categories for 5th year and Other is something we need to think about seriously. I think these graphs are enough for NITC to seriously consider developing a new system for dealing with students that fail, a system that doesn't involve keeping them back for extra years. But for those who still think this is the best way to go about it, there's more. People with year backs are more likely to copy in exams. People with year backs have the largest proportion students with a GPA less than 6.5. People with year backs go home and travel less, despite having more free time on their hands. People with year backs have lesser opportunities in their lives, with almost 50% saying I don't know what I'm going to do after college. 21 â&#x20AC;&#x201C; 25 are arguably the best years of our lives, and I think that if we can design our system to prevent students from spending this time angry, frustrated and helpless, it will be nice. Most institutions have systems of supplementary exams, extra credit courses, or fast track courses over the summer for students who fail. And most institutions don't fail people for not attending classes.

National Institute of Technology, Calicut

his data is indicative, not absolute, and there are many more factors that we should be looking into when we design syllabi that affect so many lives so deeply. I'm not saying we should pass all the bad students. I'm not saying that we shouldn't fail people who deserve to fail because they didn't perform in the examination. I'm asking for better opportunities to allow students to keep trying to pass. A system that makes us work harder when we make mistakes, not a system that makes us suffer alone

in empty hostels with nothing to do but wait. We're a young country and we're still figuring out how best to educate our massive population. They are multiple schools of thought on how to go about it, and each one comes with its own pros and cons. Evolution, successful development of useful traits and removal of the harmful ones, happens only when we review ourselves with every generation. It's an inherently slow process, but I believe it can be accelerated

if you're aware that it needs to be done regularly, this checking and updating of system performance. I'm not an expert in the field of education, and I may have misdiagnosed the entire problem. I have many personal prejudices when it comes to our college, and it's only human that they influence my behavior. But the data is the data. Unpleasant, unaltered. I invite you to draw your own inferences, or to discuss mine over some chai in the MC. 19

2016

National Institute of Technology, Calicut

മിഠായിത്തെരുവ് Ashwini Ravindran

2016

മി

ഠായിത്തെരുവ്.......ആ മാധുര്യം തുളുമ്പുന്ന പേര് കേൾക്കുമ്പോൾ തന്നെ നമ്മിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ആ ഒരു ശ്രവണസുഖം...അതില�ൊന്ന് ചെറുതായി ലയിച്ച് നഗരമധ്യേ എത്തിച്ചേർന്ന് കഴിയുമ്പോഴ�ോ? ക�ൊതി തീരും വരെ കണ്ണിമവെട്ടാതെ ന�ോക്കിനിൽക്കാനും ആവ�ോളം വാങ്ങി നുകരുവാനും വേണ്ടി നിരനിരയായി ഒരുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന ക�ോഴിക്കോടൻ പെരുമ വിളിച്ചോതുന്ന ആ പേരുകേട്ട ഹലുവ അവിടെ അതിസുലഭം. മലബാറിന്റെ സ്വന്തം ക�ോഴിക്കോടൻ ഹലുവ വർണ്ണവൈവിധ്യത്തിലെ മന�ോഹാരിത ക�ൊണ്ടും മറ്റൊന്നിനും എതിരിടാൻ പറ്റാത്ത തനത് സ്വാദ് ക�ൊണ്ടും മറക്കാനാകാത്ത ഒരു രുചി അനുഭവമായി നമ്മൾ ഓര�ോരുത്തരുടേയും നാവിൻതുമ്പത്ത് ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നു. ഹലുവ കൂടാതെ ഇവിടെ സുലഭമായി കാണുന്ന മറ്റൊന്നാണ് മലബാർ ചിപ്സ്. പേര് കേട്ട് ഞെട്ടിപ�ോവുകയ�ൊന്നും വേണ്ട, ഇത് നമുക്ക് ഏല്ലാവർക്കും കേട്ടും രുചിച്ചും പരിചയമുള്ള ഏത്തയ്ക്ക ഉപ്പേരി തന്നെയാണ്. പലപ്പോഴും പല അവസരങ്ങളിലായ് പേര് കേട്ട പരിചയം മാത്രമാണ് മിഠായിത്തെരുവിനെ കുറിച്ച് എനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നത്. വർഷങ്ങളുടെ പഴക്കമുള്ള ചരിത്രപ്രസിദ്ധമായ മിഠായിത്തെരുവ് ക�ോഴിക്കോടിന്റെ നെറുകയിൽ ഒരു തിലകകുറിയായി ഇന്നും അവിടെ അവശേഷിക്കുന്നുവെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ ഉണ്ടായ ഒരു കൗതുകമാണ് മറ്റാരെയും പ�ോലെ എന്നെയും അവിടെ എത്തിച്ചത്. അങ്ങനെ ഈ കേട്ടത�ൊക്കെ ഒന്ന് നേരിട്ട് പ�ോയി കണ്ടറിയണമെന്ന ആഗ്രഹവുമായിട്ടാണ് അവിടേക്കുള്ള പ്രയാണം ആരംഭിച്ചത്. ആദ്യ കാലങ്ങളിൽ ഹലുവയും മറ്റ് മധുരപലഹാരങ്ങലുമായിരുന്നു മിഠായിത്തെരുവിലെ പ്രധാന കച്ചവടം എങ്കിലും പിന്നീടുള്ള നാളുകളിൽ ഒരു പ്രധാനപെട്ട വസ്ത്രവ്യാപാര കേ�മായിട്ടാണ് മിഠായിത്തെരുവ് വളർന്നത്. കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കിൽ മിഠായിത്തെരുവിന്റെ മുഖച്ഛായയിൽ 22

മാറ്റങ്ങൾ പലതും വന്നുവെങ്കിലും ഒരൽപം പരിഷ്കാരിയായി പ�ോയെങ്കിൽ പ�ോലും തിരക്കൊഴിയാതെ ക�ോഴിക്കോട്ടെ കച്ചവട സിരാകേ�മായി ഇന്നും അത് അവിടെ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നു. ഏകദേശം രണ്ടു കില�ോമീറ്ററ�ോളം നീളുന്ന ഈ തെരുവ് മാനാഞ്ചിറ സ്ക്വയിറിൽ നിന്നു തുടങ്ങി പിന്നെ കൂടി ചേരുന്നത് പാളയം റ�ോഡിലാണ്. മറ്റു രണ്ടു വശങ്ങളിൽ പി എം താജ് റ�ോഡും വൈക്കം മുഹമ്മദ് ബഷീർ റ�ോഡും ആണ് അതിരുനിൽക്കുന്നത്. ഒരു കാലത്ത് ക�ോഴിക്കോട് നഗരം എന്ന് ഒരിടത്തെ വിശേഷിപ്പികണമെന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അതിന് ഉതകുന്ന ഏക നാമം മിഠായിത്തെരുവ് മാത്രം ആയിരുന്നു. കാരണം അന്നൊക്കെ അവശ്യസാധനങ്ങൾ എന്തു തന്നെയായാലും അതെല്ലാം വാങ്ങാൻ മിഠായിത്തെരുവ് അല്ലാതെ മറ്റൊരിടം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഏതാണ്ട് 1950-കൾക്ക് ശേഷമാണ് വ്യാപാര കേ�ങ്ങൾ മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപിക്കുകയും, ഇന്ന് കാണുന്ന രീതിയിൽ ഉള്ള ഒരു നഗരമായി ക�ോഴിക്കോട് അങ്ങാടി മാറുകയും ചെയ്തത് എന്നാണ് ഏറേ നാളുകളായി അവിടെ കച്ചവടം നടത്തുന്ന ഒരു വ്യക്തിയിൽ നിന്ന് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്. ഒരു തെരുവും അവിടെ താമസിക്കുന്ന ആളുകടെ ജീവിതചിത്രങ്ങളും കൃഷ്ണക്കുറുപ്പ് എന്ന കഥാപാത്രത്തിലൂടെ വരച്ചു കാട്ടിയ എസ്. കെ. പ�ൊറ്റക്കാടിന്റെ 'ഒരു തെരുവിന്റെ കഥ' എന്ന ന�ോവൽ നിങ്ങൾ ഓർക്കുന്നുണ്ടാകാം. 1961-ലെ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി പുരസ്കാരം അദ്ദേഹത്തിനു നേടി ക�ൊടുത്ത ഈ ന�ോവൽ തന്റെ ജന്മനാടിന്റെ അന്നത്തെ നേർരൂപമായ ഈ തെരുവിനെ ആസ്പദമാക്കിയാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. ഈ നേട്ടങ്ങളെയ�ൊന്നും വിസ്മരികാത്ത മിഠായിത്തെരുവിൽ പ�ോയാൽ ഇന്ന് നിങ്ങൾക്ക് കാണാൻ പറ്റുന്ന ഒന്നാണ് അതിരടയാളമായ് നിൽകുന്ന യാത്രവിവരണ ഗ്രന്ഥകാരനും ന�ോവലിസ്റ്റും എന്നത് കൂടാതെ പാർലമെന്റ് അംഗവുമായിരുന്ന എസ്. കെ. പ�ൊറ്റക്കാടിന്റെ പ്രതിമ. മാനാഞ്ചിറ

മൈതാനന്തിന്റെ വശത്ത് നിന്നാണ് ഒരുവൻ മിഠായിത്തെരുവിലേക്ക് യാത്ര തുടങ്ങുന്നതെങ്കിൽ പാതയുടെ നടുവിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ പ്രതിമയെ എന്തായാലും ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കില്ല. നേരത്തെ പറഞ്ഞുവന്നത് പ�ോലെ ഹലുവയുടെ കാര്യത്തിൽ ഈ തെരുവ് വളരെയേറെ പ്രശസ്തിയാർജിച്ചതാണ്. ഉത്സവങ്ങളും പെരുന്നാളും വരുമ്പോൾ ദൂരദേശങ്ങളിൽ നിന്ന് പ�ോലും ഹലുവയും ചിപ്സും വാങ്ങാൻ ആളുകൾ ഇവിടെ എത്താറുണ്ട്. പഴം, കൈതചക്ക, തേങ്ങ, ഓറഞ്ച് ,ചക്ക ,കശുവണ്ടി, പപ്പായ ത�ൊട്ട് ഈന്തപഴം ക�ൊണ്ട് വരെ ഉണ്ടാക്കിയ വിവിധയിനം രുചികളിലും നിറത്തിലും ഉള്ള ഹലുവകൾ ഇവിടുത്തെ ഇന്നത്തെ വിപണിയിൽ കാണാം. ഞങ്ങൾ ഇതിനെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ അറിയുന്നതിനായ് കയറിയത് എൺപതിലേറെ വർഷങ്ങളുടെ പഴക്കമുള്ള ഒരു ബേക്കറിയിൽ ആയിരുന്നു. ആ നേരത്ത് തിരക്ക് അധികം ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിൽ കൂടിയും ബേക്കറിയിലെ ചേച്ചിക്കു ഞങ്ങള�ോട് സംസാരിക്കാൻ അത്ര താല്പര്യമുള്ളതായി ത�ോന്നിയില്ല. പ്രത്യേകതയുള്ളവ ഏത�ൊക്കെയാണെന്ന് ച�ോദിച്ചപ്പോൾ കറുത്ത ഹലുവയാണെന്നും കൂടുതൽ ആവശ്യക്കാരുള്ളതും അതിനാണെന്ന് മാത്രമാണ് അവിടെ നിന്നും മനസിലാക്കാൻ സാധിച്ചത്. അതിന്റെ രുചി ഒന്ന് അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞതിനു ശേഷം ആയിരുന്നു തെരുവിലൂടെയുള്ള പിന്നീടുള്ള യാത്ര. ക�ോഴിക്കോട് സാമൂതിരിയുടെ ക�ോവിലകം പണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്നത് ജി.എച്ച്.റ�ോഡ് കടന്നു പ�ോകുന്ന ക�ോട്ടപറമ്പ് എന്ന സ്ഥലത്തായിരുന്നു. ഗുജറാത്തിൽ നിന്നും മധുരപലഹാരങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന ആളുകളെ സാമൂതിരി ക്ഷണിക്കുകയും അവർക്ക് കച്ചവടം നടത്തുന്നതിനായി ക�ൊട്ടാരമതിലുകൾക്ക് പുറത്തുള്ള സ്ഥലം അനുവദിച്ചു ക�ൊടുക്കുകയും ചെയ്തുവെന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. അങ്ങനെയിരിക്കെ പാശ്ചാത്യദേശങ്ങളിൽ നിന്ന് ക�ോഴിക്കോട്ടെത്തിയ പറങ്കികൾ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന പ�ോർച്ചുഗീസു-

National Institute of Technology, Calicut കാരും, ലന്തക്കാർ എന്ന ഡച്ചുകാരും, പരിന്തിരിസ് എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ട ഫ്രഞ്ചുകാരും, ഇങ്കിരീസ് എന്ന് അറിയപ്പെട്ട ഇംഗ്ലീഷുകാരുമ�ൊക്കെ ഇറച്ചി കഴിക്കുന്നവരായതിനാൽ അവർ നമ്മുടെ ഹലുവയെ കണ്ട് മധുര ഇറച്ചി എന്ന് അർത്ഥമാക്കും വിധം അതിനെ 'സ്വീറ്റ് മീറ്റ്' എന്ന് വിളിക്കുകയുണ്ടായി. അങ്ങനെയാണ് ആദ്യകാലത്ത് 'ഹുസൂർ റ�ോഡ്' എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന മിഠായിത്തെരുവിന് 'സ്വീറ്റ് മീറ്റ് സ്ട്രീറ്റ്' എന്ന പേര് കൂടി വന്നത്. കാലം മാറിമറിഞ്ഞപ്പോൾ ജനം പേരിലെ മാധുര്യം ഒരൽപം കുറച്ച്, 'സ്വീറ്റ് മീറ്റ് സ്ട്രീറ്റ്' എന്ന മിഠായിത്തെരുവിന്റെ

ട്ടുകാർ ആരും തന്നെ മടി കാണിക്കാറില്ല എന്ന് നിസ്സംശയം പറയാം. ആ വഴിയിലൂടെ ഒന്ന് നടന്നു നീങ്ങിയാൽ തന്നെ തങ്ങൾക്കു ആവശ്യമായ എല്ലാ സാധനങ്ങളും കിട്ടുമെന്നാണ് ജനങ്ങൾ പ�ൊതുവെ പറഞ്ഞുകേട്ടിടുള്ളത്. വിശേഷാവസരങ്ങളുടെ ആഘ�ോഷ തിമിർപ്പറിയണമെങ്കിൽ മിഠായിത്തെരുവിൽ തന്നെ വരണം. ഓണവും പെരുന്നാളും ഒക്കെ അടുത്തെത്തിയാൽ ഗുണമേന്മയുള്ള സാധനങ്ങൾ വിപണിയിൽ എത്തിക്കുമ്പോഴും വിലക്കുറവിന്റെ ചാകര തന്നെയാണ് കച്ചവടക്കാർ ഒരുക്കുക. അതുക�ൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഇത് പ�ോലെയുള്ള ഉത്സവകാ-

ഒരു കാലത്ത് ക�ോഴിക്കോട് നഗരം എന്ന് ഒരിടത്തെ വിശേഷിപ്പികണമെന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കില് അതിന് ഉതകുന്ന ഏക നാമം മിഠായിത്തെരുവ് മാത്രം ആയിരുന്നു. നാമം 'എസ്.എം.സ്ട്രീറ്റ്' എന്ന് ആക്കി മാറ്റി. പേരില�ൊക്കെ വ്യത്യാസങ്ങൾ വന്നുവെന്നാലും മിഠായിത്തെരുവിനെ അറിയാത്ത ഒരു ക�ോഴിക്കോട് നിവാസി പ�ോലും ഉണ്ടാവുകയില്ല എന്നുറപ്പിച്ച് പറയാം. ഇന്നത്തെ കാലത്തും എസ്. എം. സ്ട്രീറ്റിൽ കിട്ടാത്തതായി ഒന്നും ഉണ്ടാകില്ല എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം, കാരണം ഉപ്പു ത�ൊട്ട് കർപ്പൂരം വരെ, അല്ല കമ്പ്യൂട്ടർ വരെയുള്ള വസ്തുക്കൾ അവിടെ ലഭ്യമാണ്. ഏത�ൊരു സാധാരണക്കാരനും കീശ കീറാതെ ഇഷ്ടത്തിന�ൊത്ത സാധനസാമഗ്രികൾ, പ്രത്യേകിച്ചും തുണിത്തരങ്ങൾ മിതമായ നിരക്കിൽ വാങ്ങാൻ ഉതകുന്ന ഒരേ ഒരു കച്ചവട കേ�ം മിഠായിത്തെരുവ് മാത്രമാണ്. ഇവിടെ ദിനംപ്രതി കാണുന്ന ജനത്തിരക്ക് തന്നെ അതിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ തെളിവാണ്. അവധി ദിവസങ്ങളിൽ തിരക്ക് എത്ര തന്നെ ഉണ്ടെങ്കിലും അതിനെ പറ്റി ആളുകൾ സ്വയം കുറ്റം പറയാറുണ്ടെങ്കിൽ പ�ോലും, ഇവിടെ വന്ന് സാധനം വാങ്ങിക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ ക�ോഴിക്കോ-

ലങ്ങളിൽ മിഠായിത്തെരുവിലെ ജനത്തിരക്ക് പാതിരാത്രി വരെയും അനുഭവപ്പെടുന്നത്. ഉത്രാടപാച്ചിൽ അനുഭവിച്ചറിയണമെങ്കിൽ മിഠായിത്തെരുവിൽ തന്നെ പ�ോകണം. 'ഫേഷൻ' വസ്ത്രങ്ങൾ നമ്മുടെ അലമാരയുടെ തട്ടുകളിൽ കയറി വിലസുമ്പോഴും പൈതൃകത്തിന്റെ ഭാഗമായ കൈത്തറി വസ്ത്രങ്ങളെയും അതിന്റെ മേന്മയെ കുറിച്ചും നമ്മൾ ഒന്ന് അറിയേണ്ടതായുണ്ട്. പൈതൃക പ്രദേശമായ മിഠായിത്തെരുവിലെ ഇന്നത്തെ വസ്ത്രവിപണിയിൽ പുത്തൻ ശ്രേണിയിൽ ഉള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ കൂടാതെ കൈത്തറി ഉത്പന്നങ്ങളും ലഭ്യമാണ്. കേരളത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും വലിയ എമ്പോറിയങ്ങളിൽ ഒന്നായ ഖാദി ഗ്രാമ�ോദ്യോഗ് എമ്പോറിയവും ഇവിടെ തന്നെയാണ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. ഇത് കൂടാതെ കരകൗശലവസ്തുകളും മിഠായിത്തെരുവിൽ ലഭ്യമാണ്. എല്ലാ ദേശങ്ങൾക്കും തെരുവുകൾക്കും പറയാനുള്ളത് പ�ോലെ ചരിത്രകഥകളും ഐതിഹ്യങ്ങളും മിഠായിത്തെരുവിനും പറയാനുണ്ട്. വിപണിയ�ൊക്കെ

അവിടെ പ�ൊടിപ�ൊടിക്കട്ടെ, നമുക്ക് നമ്മുടെ ശ്രദ്ധ കുറച്ച് നേരം ഒന്ന് ഈ ഐതിഹ്യങ്ങലളിലേക്ക് തിരിക്കാം. ക�ോഴിക്കോട് സാമൂതിരിയെ പറ്റി നേരത്തെ പരാമർശിച്ചത് ഓർക്കുന്നില്ലേ, ആ കാലഘട്ടത്തിലേക്കാണ് ഈ കഥ നിങ്ങളെ കൂട്ടി ക�ൊണ്ടുപ�ോകുന്നത്. ഒരിക്കൽ സാമൂതിരി രാജാവിന്റെ കയ്യിന് കടുത്ത വേദനയുണ്ടായി. പല പല വൈദ്യന്മാർ ചികിത്സിച്ചിട്ടും വേദന ഒട്ടും ശമിച്ചില്ല. ഒടുവിൽ ഒരു വൈദ്യരുടെ നിർദേശപ്രകാരം അദ്ദേഹം കയ്യിൽ തുണി നനച്ചിടുകയുണ്ടായി. അങ്ങനെ വേദന മാറുകയും ചെയ്ത് രാജാവ് സുഖം പ്രാപിച്ചു. ഇതിനിടെ നാട്ടിൽ പല അനർഥങ്ങൾ ഉണ്ടാവുകയും, രാജാവിന്റെ കയ്യിലെ വേദന മാറിയതിനെ സംബന്ധിച്ച് പല കഥകളും നാട്ടിൽ പരക്കുകയും ചെയ്തു. അതിന്റെ കാരണം ചിലർ വിശ്വസിച്ചത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു; തുണി നനച്ചിട്ടത�ോടുകൂടി ഭാഗ്യദേവതയായ ലക്ഷ്മി ദേവി രാജാവിന്റെ ചുമലിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിപ�ോയി എന്ന്. അങ്ങനെ പ്രധാനമ�ിയായ മങ്ങാട്ടച്ചൻ ഭാഗ്യദേവതയെ തിരഞ്ഞിറങ്ങുകയും നഗരത്തിലൂടെ ഓടി മിഠായിത്തെരുവിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്ന ദേവതയെ ക�ൊട്ടാരത്തിലേക്ക് തിരിച്ച് ക്ഷണിക്കുകയും ചെയ്തുവെന്നാണ് ഐതിഹ്യം. ഇറങ്ങിയ ഇടത്തിലേക്ക് ഇനി താനില്ലെന്ന് ദേവത തീർത്തുപറയുകയും ചെയ്തു. രാജാവിനെ ഈ വിവരം ഉണർത്തിച്ചിട്ടു വരാമെന്നും, താൻ മടങ്ങിവരുവ�ോളം ദേവത അവിടെ തന്നെ നിൽക്കാമെന്ന ഒരു ഉറപ്പും വാങ്ങിയിട്ട് മങ്ങാട്ടച്ചൻ അവിടെ നിന്ന് പ�ോവുകയും, പിന്നീട് ദേശത്തിന്റെ ഐശ്വര്യം കാത്ത് സൂക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടി അദ്ദേഹം ആത്മഹത്യ ചെയ്തു വെന്നുമാണ് പറയുന്നത്. മങ്ങാട്ടച്ചന്റെ മടങ്ങിവരവും കാത്ത് ദേവത ഇപ്പോഴും അവിടെ നിൽക്കുന്നതിനാലാണ് മിഠായിത്തെരുവിൽ ഇന്നും ആ പഴയ ഐശ്വര്യം നിലനിൽക്കുന്നതെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. മിഠായിത്തെരുവ് തുടങ്ങുന്ന ഭാഗത്താണ് ക�ോഴിക്കോട് പബ്ലിക് ലൈബ്രറി കെട്ടിടം നിലക�ൊള്ളുന്നത്. മിഠായി23

2016 ത്തെരുവിന്റെ ഉൾതുടിപ്പ് അറിഞ്ഞവരും അതിനെ നെഞ്ചിലേറ്റിയവരുമായ എസ്. കെ. പ�ൊറ്റകാട്, ബഷീർ, കുഞ്ഞാണ്ടി, പി.എം താജ്, മാമുക്കോയ, നെല്ലിക്കോട് ഭാസ്കരൻ എന്നിങ്ങനെയുള്ള പ്രഗത്ഭ സാഹിത്യകാരന്മാരുടെയും കലാസാംസ്കാരിക പ്രവർത്തകരുടെയും സംഗമവേദിയായിരുന്നു ഇത്. ഈ പഴയകാല കെട്ടിടത്തിന്റെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥ ഒരൽപം ശ�ോചനീയമാണ്. ഐസ് ക്രീം ഒക്കെ കഴിക്കാൻ ഏതെങ്കിലും കൂൾബാറിൽ കയറിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ നിങ്ങൾ അവിടുത്തെ മെനുവിൽ ഒരു പേര് ശ്രദ്ധിച്ചു കാണും 'ഷാർജ ഷേക്ക്'. കേരളത്തിലും മലയാളികൾ നടത്തുന്ന കടകളിൽ ചെന്നാൽ ഗൾഫിലും വരെ ഇന്ന് കിട്ടുന്ന ഈ ഷാർജ ഷേക്കിന്റെ ഉത്ഭവം ഉണ്ടായത് ഇവിടെയാണ്. ഏതാണ്ട് ഒരു അമ്പത് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപാണ്, ഇ.പി.കലന്തൻ ക�ോയ ക�ോഴിക്കോട് നഗരത്തിലെ തന്റെ കടയിൽ ശർബത്തും ജ്യൂസുമ�ൊക്കെ വിറ്റു തുടങ്ങിയത്. വെള്ളത്തിന് പകരം പാൽ ചേർത്ത് പഴച്ചാറുണ്ടാകി വ്യതസ്തത പുലർത്തി നഗരവാസികളുടെ ഹൃദയം കവർന്ന 'കലന്തൻസ്' ഇന്നും എസ്.എം. സ്ട്രീറ്റിലെ തിരക്കേറിയ ഒരു കാഴ്ചയാണ്. ത�ൊണ്ണൂറുകളിലാണ് ഷാർജ ഷേക്ക് ഉണ്ടായത്. ഞാലിപ്പൂവൻ പഴവും പാലും പഞ്ചസാരയുമ�ൊക്കെ ചേർത്തുണ്ടാകിയ ജ്യൂസിന്റെ പേര് ഷാർജ ഷേക്ക് ആയത് ഒരൽപം രസകരമായ കഥയാണ്. അപ്പുറത്തെ കടയിൽ ഇരുന്ന് ഷാർജയിൽ നടന്നുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ക്രിക്കറ്റ് മാച്ച് കാണുകയായിരുന്ന ഒരാൾ ക�ോയയുടെ കടയിൽ ഒരു ജ്യൂസ് വാങ്ങാൻ വേണ്ടി എത്തി. പുതിയ ജ്യൂസ് എന്താണെന്ന് അറിയാൻ വേണ്ടി അയാൾ അതിന്റെ പേര് ച�ോദിച്ചപ്പോൾ തനിക്ക് അപ്പോൾ മനസ്സിൽ ത�ോന്നിയ ഒരു പേര് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അതായിരുന്നു ഷാർജ ഷേക്ക്. തന്നുടെ ജ്യേഷ്ഠൻ എത്തിയാൽ മാത്രമേ കൂടുതൽ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു തരാൻ കഴിയു എന്ന് അപ്പോൾ ആ ഫ്രൂട്ട് സ്റ്റാളിൽ 24

National Institute of Technology, Calicut ഉണ്ടായിരുന്ന വ്യക്തി പറഞ്ഞു. സമയപരിമിതികളാൽ ബന്ധിതരായതിനാൽ അദ്ദേഹത്തെ കണ്ട് കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ തിരക്കാൻ സാധിച്ചില്ല.. മാനാഞ്ചിറ റ�ോഡിലാണ് പട്ടാളപള്ളി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. മൈസൂർ അധിനിവേശകാലത്ത് ക�ൊട്ടാരം വളഞ്ഞ പട്ടാളക്കാർക്ക് വേണ്ടി നിർമ്മിച്ചതാണ് ഈ ചരിത്രപ്രാധാന്യമുള്ള പള്ളി. അവിടുന്ന് ഇറങ്ങി അടുത്തുള്ള പീടികയിൽ നിന്ന് ഉപ്പിലിട്ടതും വാങ്ങി കഴിച്ച് എസ്.എം.സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് നടക്കുന്ന പതിവുള്ള ചിലരുണ്ടെന്ന് കേട്ടു. മൈസൂരിനെ പറ്റി പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഒരു സുപ്രധാന കാര്യം പറയാൻ വിട്ടു പ�ോയി എന്ന് ഓർത്തത്. സാമൂതിരിയുടെ നാണയം അടിക്കുന്ന കമ്മട്ടം സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്നത് മിഠായിത്തെരുവിന്റെ ഒരു ഭാഗത്തായിരുന്നു. മലബാർ കീഴടക്കിയ ടിപ്പുവിന്റെ മൈസൂർ പട സാമൂതിരിയുടെ അഭ്യർത്ഥനയെമാനിച്ച് നികുതി കൈപറ്റാമെന്ന വ്യവസ്ഥയിൽ ക�ോഴിക�ോട് നിന്നും പിൻവാങ്ങി മടങ്ങി. സാമൂതിരി വാക്ക് തെറ്റിച്ചതിനാൽ ടിപ്പു ര�ോഷാകുലനാവുകയും വിണ്ടും ഒരു പടയ�ോട്ടത്തിനു ഒരുങ്ങകയും ചെയ്തു. ഈ വിവരം അറിഞ്ഞ സാമൂതിരി കമ്മട്ടത്തിനു തീ ക�ൊളുത്തിയെന്നാണ് പ്രമാണം. എസ് .എം. സ്ട്രീറ്റിലൂടെ കുറച്ച നടന്നു കഴിഞ്ഞാൽ ഒരു ദുർഗ്ഗ ദേവി ക്ഷേത്രം കാണാം. കുറേ കൂടി നടന്നു കഴിഞ്ഞാൽ എത്തുന്നത് ഹനുമാൻ ക�ോവിലിലാണ്. ഇതാണ് ഇവിടെ കാണാൻ പറ്റുന്ന ഹൈന്ദവ ക്ഷേത്രങ്ങൾ. ദേവി ക്ഷേത്രം സ്ഥിതി ചേയ്യുന്നത് പി.എം താജ് റ�ോഡും മിഠായിത്തെരുവും കൂടിചേരുന്നയിടത്താണ്. അവിടെ നിന്നും വീണ്ടും മുന്നോട്ട് നീങ്ങുകയാണെങ്കിൽ രാധ തിയേറ്റർ റ�ോഡിന്റെ മറുവശത്ത് കാണാം. തീയേറ്ററുകളെ സിനിമ ക�ൊട്ടകകൾ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്ന കാലത്ത്, കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ 1938-ൽ ആയിരുന്നു രാധ പിക്ചർ പാലസ് എസ്.എം. സ്ട്രീറ്റിൽ നിർമ്മിതമായത്. വർഷങ്ങൾ കടന്നുപ�ോയപ്പോൾ സാങ്കേതികവിദ്യകളിൽ വന്ന മാറ്റങ്ങളെ ഉൾക�ൊള്ളാൻ രാധ

തിയേറ്റർ മറന്നില്ല എന്നത് മാത്രമല്ല ഇന്നും പ്രവർത്തനസജ്ജമാണ് ഈ പിക്ചർ പാലസ്. അതിന്റെ എതിർവശത്ത് നിൽക്കുമ്പോഴായിരുന്നു മറ്റു എവിടെയ�ോ നിന്ന് ഒരു പാട്ട് കേൾക്കുന്ന പ�ോലെ ത�ോന്നിയത്. മിഠായിത്തെരുവിനെ മുഴുവനായി ന�ോക്കികാണണമെന്ന ആഗ്രഹത്തോടെ, വെച്ച കാൽ പിന്നോട്ടെടുകാതെയുള്ള സഞ്ചാരം ആയിരുന്നുവല്ലോ, അത് ക�ൊണ്ട് തന്നെ വീണ്ടും മുന്നോട്ട് നടന്നു നീങ്ങി. വഴിയെ പ�ോകുന്ന ആളുകളെ രസിപ്പിക്കുന്ന പാട്ട് ഒഴുകിയെത്തിയത് എവിടെ നിന്നാണെന്ന് അധികം വൈകാതെ തന്നെ മനസിലാവുകയും ചെയ്തു. ക�ോർട്ട് റ�ോഡിന്റെ അരികിൽ ഉള്ള ഒരു സി.ഡി കടയിൽ നിന്നായിരുന്നു അത്. എസ്.എമ്മിന്റെ പാതയുടെ ഒരു വേര് എന്തുക�ൊണ്ടാണെന്ന് അറിയില്ല, അന്ന് വർണ്ണശബളമായ കടലാസ് ത�ോരണവും ബൾബ് മാലകളുമായി അലംകൃതമായിരുന്നു. പിന്നീട് കുറച്ചുകൂടെ മുന്നോട്ട് നടന്നപ്പോഴാണ് ഹനുമാൻ ക�ോവിൽ കാണുകയുണ്ടായത്. മറ്റിടങ്ങളിൽ നിന്നും മിഠായിത്തെരുവിനെ വ്യത്യസ്തമാകുന്ന ഒന്നാണ് ഇവിടെയുള്ള പാർസി ക്ഷേത്രം. ഇരുന്നൂറിലേറെ വർഷങ്ങളുടെ പഴക്കം വരുന്ന മിഠായിത്തെരുവിൽ ഇന്നും സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന പാർസി അഞ്ചുമാൻ ബാഘ് എന്ന് വിളിക്കുന്ന പാർസി ഫയർ ടെമ്പിൾ കേരളത്തിലെ ഒരേയ�ൊരു പാർസി ക്ഷേത്രമാണ്. ബാറ്റ ഷ�ോറൂം സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത് ഇതിന്റെ അടുത്താണ്. ഈ പാർസി ക്ഷേത്രത്തെ പറ്റി ഒരിത്തിരിയേറെ പറയാനുണ്ട്. ഈ നഗരം തുറന്നു ക�ൊടുത്ത കച്ചവടസാധ്യതകൾ അറിഞ്ഞാണ് ഗുജറാത്തിൽ നിന്നും പാർസികൾ ക�ോഴിക്കോട് എത്തിയത്. പതിനെട്ടാം നുറ്റാണ്ടിൽ ആയിരുന്നു ഇവരിൽ പലരയുടെയും മലബാറിലേക്കുള്ള വരവ്. ആ കാലങ്ങളിൽ കല്ലായി പുഴയുടെ ഒരു അംശം എസ്.എം. സ്ട്രീറ്റിലൂടെ ഒഴുകിയിരുന്നുവെന്നും അതിന്റെ രണ്ടു കരകളിലായാണ് പാർസികൾ അവരുടെ കടകൾ സ്ഥാപിച്ചതെന്നും വായിച്ചറിയുകയു-

ണ്ടായി. പില്കാലങ്ങളിൽ മുന്നോറ�ോളം പാർസി കുടുംബങ്ങൾ ക�ോഴിക്കോട് ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും ഇന്ന് ഇവിടെ അവശേഷിക്കുന്നത് മാർഷൽസ് എന്ന ഒരേയ�ൊരു കുടുംബം മാത്രമാണ്. പാർസികളുടെ മതാനുഷ്ടാനങ്ങളെല്ലാം വെളിച്ചത്തിന്റെ പ്രതീകമായ അഗ്നിയുടെ സമക്ഷം ആണ് നടത്താറുള്ളത്. അതുക�ൊണ്ട് തന്നെയാണ് അവരുടെ ക്ഷേത്രങ്ങളെ 'ഫയർ ടെമ്പിൾ' എന്ന് വിളിക്കുന്നതും. വർഷങ്ങളായ് അടച്ചിട്ടിരിക്കുന്ന ഈ ക്ഷേത്രകാവടത്തിനു മുന്നിൽ ഇന്ന് കാണാൻ കഴിയുന്നത് ചില വഴിയ�ോര കച്ചവടക്കാരെയാണ്. പാത തീരുന്നയിടത്ത് എസ്.എം. സ്ട്രീറ്റിൽ നിന്ന് കുറച്ചൊന്നു തെറ്റിയാൽ ഒയിട്ടി റ�ോഡിലേക്ക് ചേരുന്ന വഴിയിൽ ഉള്ള മേലേപാളയം ചെമ്പോട്ടി തെരുവ് കാണാം. പലപ്പോഴും മിഠായിത്തെരുവിന്റെ ഒരു ഭാഗമായും ഈ തെരുവിനെ കണക്കാക്കാറുണ്ട്. പേര് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പ�ോലെ ഇവിടെ പ്രധാനമായും ഉള്ളത് പിച്ചള, ചെമ്പ്, ഓട് എന്നിവ ക�ൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച വസ്തുക്കൾ വിൽക്കുന്ന കടകൾ ആണ്. ആ വഴി ഒന്ന് നടന്നു പ�ോവുകയാണെങ്കിൽ നിരനിരയായി ഒരുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന നിലവിളക്കുകൾ നല്ലൊരു കാഴ്ചയാണ്. വഴിയിൽ കണ്ട പലരും ഞങ്ങളുടെ ച�ോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം തരാൻ മടി കാണിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ അവരിൽ നിന്നും വ്യതസ്തമായി അവിടെയുള്ള ഒരു കട ഉടമ ഞങ്ങള�ോട് കുറെ നേരം സംസാരിക്കാനുള്ള സന്നദ്ധത കാണിച്ചു. ഇന്ന് അവിടെ പണ്ടത്തെ പ�ോലെ പാത്ര നിർമ്മാണപ്രവർത്തനങ്ങൾ അധികം നടക്കുന്നില്ല എന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകളിൽ നിന്ന് സ്പഷ്ടമായിരുന്നു. മുൻകാലത്ത് അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന ചെമ്പോട്ടികൾ വിൽപ്പനയ്ക്കായുള്ള വസ്തുക്കൾ അവരുടെ സ്വന്തം കടയിൽ നിർമ്മിക്കുകയായിരുന്നു പതിവ്, കടയുടെ മുകളിലെ നിലയിൽ ആയിരുന്നു അവരുടെ വാസസ്ഥലം. ഇന്ന് പക്ഷെ ചിത്രം മറ്റൊന്നാണ്. തന്റെതുൾപ്പടെ ഇന്ന് അവിടെയുള്ള അധികം കടകളിലെയും ഓട്ട് പാത്രങ്ങളും മറ്റും പുറത്തു നിന്ന് 25

2016 വരുത്തിക്കുന്നതാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഒരു പത്ത്-നാൽപതു വർഷങ്ങൾ മുൻപുണ്ടായ അത്രയും തിരക്ക് മിഠായിത്തെരുവിൽ ഇന്ന് അനുഭവപ്പെടാറില്ല എന്ന് അദ്ദേഹം കൂട്ടിച്ചേർക്കുകയും ഉണ്ടായി. ഇതിനു കാരണം ക�ോഴിക്കോട് നഗരം വിസ്തൃതിയിൽ വ്യാപിച്ചുപ�ോയി എന്നതും കുറെയേറെ ഷ�ോപ്പിംഗ് ക�ോംപ്ലെക്സുകളും മാളുകളും വന്നു എന്നതുമാണ്. വാണിജ്യവിപണന രംഗത്തെ ക�ോഴിക്കോടിന്റെ വളർച്ചയിലും നഗരവികസനത്തിലും സാമൂതിരി ഒരു സുപ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ചിരുന്നു. ചുങ്കം ക�ൊടുത്താൽ ദേശം, ജാതി , മതം എന്നിവ പരിഗണിക്കാതെ ആർക്കും സ്വത�മായി വ്യാപാരം നടത്താനുള്ള സൗകര്യം അദ്ദേഹം ചെയ്തു ക�ൊടുത്തിരുന്നു. കളവ് നടത്തുന്നയാൾക്ക് കഠിന ശിക്ഷ വിധിച്ചിരുന്ന സാമൂതിരി ദൂരദേശങ്ങളിൽ നിന്നും വരുന്ന വ്യാപാരികൾക്ക് ചരക്കുകൾ സൂക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടി രാജകീയ പാണ്ടികശാലകൾ നിർമ്മിച്ച് അവിടെ കാവൽക്കാരെ നിർത്തി. സത്യസന്ധതയുടെ കാര്യത്തിൽ കീർത്തിമാനായിരുന്നു സാമൂതിരി. തൻമൂലം

നിന്നും മനസിലാക്കാം. പടിഞ്ഞാറേ പേർഷ്യ മുതൽ കിഴക്കൻ ചൈന വരെയുള്ള സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യാപാരികൾ ക�ോഴിക്കോട് അന്വേഷിച്ച് എത്തിയിരുന്നു. ഈ കാലത്ത് ക�ോഴിക്കോടായിരുന്നു കേരളത്തിലെ സാമ്പത്തികജീവിതത്തിന്റെ സിരാകേ�ം എന്ന് പറയുന്ന ചരിത്രകാരൻമാരും ഉണ്ട്. ക�ോഴിക്കോട് വിദേശ വ്യാപാരികളുടെ പ്രധാന കേ�മായിരുന്നുവെന്ന വസ്തുത ഇബ്നുബത്തൂത്തയുടെ വിവരണത്തിന്റെ അംശത്തിൽ നിന്നും വ്യക്തമാണ്. അദ്ദേഹം കുറിച്ചത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു "പന്തലായിനിയിൽ നിന്ന് ഞങ്ങൾ കാലികൂത്തിലേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു. മുലൈബാറിലെ ഏറ്റവും വലിയ തുറമുഖമാണിത്. ചൈന, സില�ോണ്, മാലദ്വീപ്, യമൻ, പേർഷ്യ എന്നീ രാജ്യക്കാർ കച്ചവടത്തിനായി ഇവിടേക്കാണ് പ്രധാനമായും വരുന്നത്. ല�ോകത്തിന്റെ നാനാഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പ്രതിനിധികളെ ക�ോഴിക്കോട്ടങ്ങാടിയിൽ കാണാം. ഇവിടത്തെ വ്യാപാരപ്രാധാന്യം വെച്ച് ന�ോക്കുമ്പോൾ ല�ോകത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനമായ തുറമുഖങ്ങളിൽ അപ്രധാനമല്ലാത്ത സ്ഥാനമാണ്

ഒരു വ്യക്തിയുടെ നിത്യാവശ്യങ്ങള്ക്കായുള്ള സാധനങ്ങളെ ന�ോക്കുകയാണെങ്കില് മിഠായിത്തെരുവില് ഇല്ലാത്തതായി ഒന്നും തന്നെയില്ല ക�ോഴിക്കോട് തുറമുഖം പതിനാലാം നുറ്റാണ്ടായപ്പോഴേക്കും കേരളത്തിലെ പ്രധാന തുറമുഖങ്ങളിൽ ഒന്നായി മാറുകയും ചെയ്തു. സ്വന്തം നാടിന്റെ അഭിവൃദ്ധിക്കും വാണിജ്യ ഉന്നമനത്തിനും വേണ്ടി സമത്വദൃഷ്ടിയ�ോടുകൂടി സാമൂതിരി വഹിച്ച പങ്ക് തികച്ചും അവിസ്മരണീയമാണ്. പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലായിരുന്നു ക�ൊച്ചി തുറമുഖത്തിന്റെ ഉയർച്ചയുണ്ടായത്; അതുവരെ മുസിരിസ് തുറമുഖത്തിന്റെ അധഃപതനത്തിനു ശേഷം അത്രയും തന്നെ വിശ്വപ്രസിദ്ധമായ മറ്റൊരു തുറമുഖം കേരളത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ അത് ക�ോഴിക്കോടായിരുന്നു എന്നത് സഞ്ചാരികളുടെ യാത്രാരേഖകളിൽ 26

ഇതിനുള്ളത്." ഒരു വ്യക്തിയുടെ നിത്യാവശ്യങ്ങൾക്കായുള്ള സാധനങ്ങളെ ന�ോക്കുകയാണെങ്കിൽ മിഠായിത്തെരുവിൽ ഇല്ലാത്തതായി ഒന്നും തന്നെയില്ല എന്ന സത്യം ഈ ചെറിയ യാത്ര ക�ൊണ്ട് തന്നെ മനസിലായി. വിവിധയിനം വ്യാപാരകേ�ങ്ങളും ഭക്ഷണശാലകളും ഉള്ള മിഠായിത്തെരുവിനെ ഒരു പഴയകാല മാൾ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നതിൽ തെറ്റില്ല എന്നാണ് എനിക്ക് ത�ോന്നുന്നത്. മൾട്ടിപ്ലക്സ് ഇല്ലാമായിരിക്കാം പക്ഷെ അതിന് ബദലായി ഒരു തിയേറ്റർ എങ്കിലും ഉണ്ടല്ലോ. പിന്നെ കൃത്രിമമായി ശീതീകരിച്ച ഒരു അന്തരീക്ഷത്തിന്റെ കുറവ്; വൈദ്യുതി

ബിൽ താങ്ങാൻ ആകാത്ത ഈ കാലത്ത് അത് നികത്താൻ ഇടയ്ക്ക് ഒന്ന് ത�ൊട്ടു തല�ോടി പ�ോകുന്ന മന്ദമാരുതൻ ധാരാളം. മാൾ എന്ന ആശയം പലപ്പോഴും രൂപപ്പെട്ടത് തന്നെ ഇങ്ങനെയുള്ള സ്ഥലങ്ങൾ കാരണമായിരിക്കണം. മിഠായിത്തെരുവ് മുഖം മിനുക്കി മ�ോഡി കൂട്ടി നിൽക്കുന്ന ഒട്ടേറെ പഴയ കെട്ടിടങ്ങളുടെ ഒരു കലവറയാണ്. അതിന്റേcതായ പ്രശ്നങ്ങളും ഇവിടെ ഉണ്ട്. പ്രഥമദദൃഷ്ടിയിൽ കാണുന്നതിനെക്കാളും കൂടുതൽ കടകളും ചില്ലറ വിൽപനശാലകളും ഇവിടുത്തെ ഓര�ോ മുക്കിലും മൂലയിലും ഇടവഴികളിലും ഉണ്ട്. ആയിരത്തിലേറെ പേർ ജ�ോലി ചെയുന്ന ഇവിടെ നിലവിലുള്ള അവസ്ഥ വെച്ച് ന�ോക്കുകയാണെങ്കിൽ അപകടസാധ്യത വളരെ അധികമാണ്. അശാസ്ത്രീയമായ രീതിയിൽ വൈദ്യുതി വിതരണമുള്ള എസ്.എം സ്ട്രീറ്റിൽ കാര്യമായ സുരക്ഷാ സംവിധാനങ്ങളുടെ അഭാവം ഉണ്ടെന്നത് ഭീതി സൃഷ്ടിക്കുന്നൊരു യാഥാർഥ്യമാണ്. 2007, 2010, 2015 എന്നീ വർഷങ്ങളിൽ ആവർത്തിച്ചുണ്ടായ തീപ്പിടുത്തങ്ങളും അവയിൽ നിന്നും ഉണ്ടായ ജീവഹാനിയും ക�ോടികളുടെ നാശനഷ്ടങ്ങളിൽ നിന്നും വ്യക്തമായ ഒരു വസ്തുതയാണ് ഇത്. എന്നിട്ടും കാര്യമായ മാറ്റങ്ങള�ൊന്നും ഇവിടെ ഉണ്ടായിട്ടുമില്ല. ഷ�ോർട്ട് സർക്യൂട്ട് കാരണം ഇത്രയ�ൊക്കെ നടന്നിട്ടും കടയടച്ചു പ�ോകുമ്പോൾ മെയിൻ സ്വിച്ച് ഓഫാക്കിയിടണമെന്ന ഫയർ ഫ�ോഴ്സിന്റെ നിർദ്ദേശം പല വ്യാപാരികളും പാലിക്കാറില്ല. കുറെയേറെ ചർച്ചകൾ ഭരണാധികാരികളും വ്യാപാരികളും കൂടിയിരുന്ന് നടത്താറുണ്ടെങ്കിലും വലിയ പുര�ോഗതികള�ൊന്നും ഇവിടെ ഇതുവരെ ആർക്കും കാണാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അതിന് കാരണം ചിലപ്പോൾ സർക്കാറിന്റെ ഭാഗത്തെ നടപടിയെടുക്കുന്നതിലുള്ള അനാസ്ഥയും മറ്റു ചിലപ്പോൾ വ്യാപാരികളുടെ വിയ�ോജ്ജിപ്പും, വികസനത്തിനും ദുരന്താന്വേഷണത്തിനും ഊന്നൽ ക�ൊടുക്കാനുള്ള ശക്തമായ ആവശ്യം ആളുകളുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉണ്ടാകത്തതുമാണ്.

National Institute of Technology, Calicut ഇത്രയും വർഷത്തിനിടയിൽ അവിടെയുണ്ടായ വികസനത്തെ കുറിച്ച് ച�ോദിച്ചപ്പോൾ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന പല വ്യാപാരികളും ഞങ്ങള�ോട് ഒരേ

ക്കാർ ഒരുങ്ങുന്നത്. ഡൽ ഹിയിലെ ഗുഡ്ഗാവിന് സമാനമായ രീതിയിൽ ല�ോക�ോത്തര നിലവാരത്തിലേക്ക് മിഠായിത്തെരുവിനെ ഉയർത്തിക�ൊണ്ടു-

സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു; "വലിയ വികസനം എന്ന് പറയാൻ ഇവിടെ ഇതുവരെ പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും ഉണ്ടായിട്ടില്ല, കുറെ പുതിയ കടകൾ വന്നു, അത്ര തന്നെ." വികസനത്തിനായി ഒരിക്കൽ ക�ോടികൾ ചെലവഴിച്ചുക�ൊണ്ടുള്ള ഒരു പദ്ധതി കാലിക്കറ്റ് ഡെവലപ്പ്മെന്റ് അത�ോറിറ്റി തയ്യാറാക്കിയിരുന്നു. വ്യാപാരികൾക്ക് യ�ോജിപ്പില്ലാത്ത കാരണം ക�ൊണ്ട് ഈ പദ്ധതി വെളിച്ചം കണ്ടില്ല. മ�ി എം കെ മുനീറിന്റെ അധ്യക്ഷതയിൽ ഈ വർഷമുണ്ടായ അഗ്നിബാധയെ തുടർന്നു ചേർന്ന സർവ്വകക്ഷി അവല�ോകന യ�ോഗത്തിൽ മിഠായിത്തെരുവിന്റെ സമഗ്ര നവീകരനത്തിന്നായ് 2.65 ക�ോടി രൂപയുടെ ആദ്യഘട്ട വികസന പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് രൂപം നൽകുകയുണ്ടായി. ആധുനിക മാളുകളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തത പുലർത്തി കച്ചവടത്തിലെ തനത് സംസ്കാരം നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട് തന്നെയാണ് മിഠായിത്തെരുവിനെ ഈ പദ്ധതിയിലൂടെ സൗന്ദര്യവത്കരിക്കാൻ സർ-

വരിക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോട് കൂടിയാണ് ഈ പദ്ധതി വിഭാവനം ചെയ്തിടുള്ളതും. ജൂലൈ അവസാനത്തോടുകൂടി ആരംഭിക്കുമെന്ന വാഗ്ദാനവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇതിനു വേണ്ടിയുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങൾ അവിടെ തുടങ്ങിയിട്ടുള്ളതായി അവിടെ ചെന്ന് കണ്ടത് വെച്ച് ത�ോന്നിയില്ല. ച�ോദിച്ചവരുടെ പക്കൽ നിന്നും കിട്ടിയ ഉത്തരം പദ്ധതി വരുമായിരിക്കും എന്നതായിരുന്നു. ഇതിനെ പറ്റി കൂടുതല�ൊന്നും ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാനും കഴിഞ്ഞില്ല. പക്ഷെ ഇങ്ങനെ ഒരു നവീകരണ പദ്ധതി നടപ്പിലാക്കാനായുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങൾ ആരംഭിച്ചാൽ തങ്ങളുടെ കടകൾ അനിശ്ചിതകാലത്തേക്ക് അടച്ചിടേണ്ടി വരുമ�ോ കച്ചവടം നിർത്തി പ�ോകേണ്ടി വരുമ�ോ എന്ന ആശങ്കയുള്ളതായി ചില വ്യാപാരികൾ ഇതിനെ പറ്റി ച�ോദിച്ചപ്പോൾ ഞങ്ങള�ോട് പറയുകയുണ്ടായി. മിഠായിത്തെരുവ് നവീകരണത്തിനു 'മിഠായിത്തെരുവ് പൈതൃക പദ്ധതി' എന്ന പേരും ഇട്ടു അതിനുവേണ്ടി രൂപരേഖ തയ്യാറാക്കല�ൊക്കെ ഇന്നും

ഇന്നലെയും തുടങ്ങിയ ഒന്നല്ല. ഇതിനെ പറ്റി നമ്മൾ പലരും ആവർത്തിച്ച് കേൾക്കുന്നതും അറിയുന്നതും ഒക്കെ മിഠായിത്തെരുവിൽ ഒരു തീപിടുത്തം ഉണ്ടാകുമ്പോഴാണെന്ന് മാത്രം. മാറി മാറി വന്ന പല സർക്കാരും പലപ്പോഴുമായിട്ട് പല പ്രഖ്യാപനങ്ങളും നടത്തുകയും അതിനായ് കുറെ തുക വകയിരുത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നിട്ടും മിഠായിത്തെരുവിലെ സ്ഥിതിവിശേഷങ്ങളിൽ മാറ്റങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ ഉണ്ടായിട്ടുമില്ല പ�ണ്ട് വർഷത്തോളം പഴക്കം വരുന്ന 'മിഠായിത്തെരുവ് പൈതൃക പദ്ധതി' നടപ്പിലായിട്ടുമില്ല എന്നതാണ് യാഥാർത്ഥ്യം. മാത്രമല്ല ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന പഴയകാല നഗരഹൃദയത്തിന്റെ ഒരു പാഴ് സ്വപ്നമായി ഈ നിരവധി തവണയുണ്ടായ പ്രഖ്യാപനങ്ങൾ ഇപ്പോഴും അവശേഷിക്കുന്നു. പാശ്ചാത്യ നഗരങ്ങളിലേത് പ�ോലെയുള്ള കരിങ്കൽ കവാടങ്ങൾ, ഒരേ രൂപത്തിലുള്ള കടകൾ, വൈദ്യുതി കമ്പികൾ മാറ്റി കേബിളുകൾ, വൃത്തിയുള്ള റ�ോഡ്, ഭൂഗർഭ അഴുക്ക് ചാലുകൾ നിർമ്മിക്കുക എന്നിങ്ങനെ പ�ോകും പദ്ധതിയുടെ ഉദ്ദേശലക്ഷ്യങ്ങൾ. കടലാസിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങിപ്പോയ പദ്ധതി അടച്ചിട്ട ഫയലുകളുടെ കാവാടം തകർത്ത് എന്നെങ്കിലും മുക്തി നേടുമെന്ന പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് ക�ോട്ടം തട്ടില്ല എന്ന വിശ്വസവുമായാണ് ഞാൻ അവിടെ നിന്നും മടങ്ങിയത്. മധുരിക്കുന്ന ഗതകാല സ്മരണകൾ നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് പിടിച്ച, മധുരം ഇറ്റുന്ന പേരുക�ൊണ്ട് നഗരവാസികളുടെ മനസ്സും ഹൃദയവും കവർന്ന, വളർന്നുവന്ന ഒരു നഗരത്തിന്റെ ഈറ്റില്ലവുമായ മിഠായിത്തെരുവിന്റെ വികസനസ്വപ്നങ്ങൾ അധികം വൈകാതെ പൂവണിയും എന്ന ശുഭപ്രതീക്ഷ ബാക്കി നിർത്തിക്കൊണ്ട് ഈ ലേഖനം അവസാനിപ്പിക്കുന്നു.

2016

40 Feet Under Arnab Kumar Khanra

he high-speed boat relentlessly churned its way through the incoming waves, leaving behind a wide trail of white froth as if to make its erstwhile presence known. Onboard the boat, clad in a reflective orange life jacket, I clung tightly onto the metal supports and the side of the boat. Maybe it was the turmoil of the boat's motion; or the cocktail of emotions ranging from the excitement of doing something new to the fear of the unknown that lay ahead, or rather, below; that caused me to clasp the handlebars as tightly as a vice. Beside me, clad in a similar vest, was my father who, after succumbing to my repeated pleas and whims to allow me to venture into the depths of the ocean, had decided to accompany me- primarily out of concern and to see to it that I returned safely from the dive, not to mention also out of the inherent curiosity for the underwater experience of swimming beside aquatic life- after all, we are both fervent followers of National Geographic's marine venture episodes. I felt responsible for putting him at risk too- life-threatening risks

that awaited us underneath, as had been made clear to us by the diving club officials. My mind raced back to the diving club where presently my mother and my brother were awaiting our safe return. It had only been ten minutes since we had left the club towards the diving spot. It was at the club that the officials had described to us about all the things that could go south on us- such as a malfunctioning buoyancy controller, or a regulator free-flow or a wet breathing regulator etc, causing hazardous conditions such asphyxiation or hypoxia or even seizures. It was made very clear to us that if we'd had any history of heart related ailments, it would do us good to stay at shore. We also had to sign on an affidavit that contained numerous terms and conditions- but in essence, it was a disclaimer document stating that â&#x20AC;&#x153;Ocean Tribeâ&#x20AC;? scuba diving club would not be responsible in the case of any unfortunate accidents. What really amused me at the club was the way in which the manager was trying to get us to sign the document and seal the deal by

National Institute of Technology, Calicut describing the lucrative wonders that we would get to see during the dive but not pressing on the matter too much and then immediately equivocating about the dangers that were also involved and how we would be solely responsible for our choice. It appeared to me as if he was trying to strike an equilibrium between his professional side- playing on the interested looks that came up on the customer's (my father's) face and his conscience- reacting upon the concerned looks that appeared on my mother's. Anyways, after signing off the affidavit and a payment of 9000 rupees, my father and I donned our dive suits- skin tight, one-piece zipper suits made of a mix of neoprene and nylon. The high- speed boat awaiting us was boarded and we were soon en-route to the diving spot at top speed, along the coastline of Havelock Island. A faceful of saline water brought me back to the ongoing journey. Twenty more minutes and about fifteen kilometers later, we reached the diving spot- a secluded area with no human settlements near the shore. Three large boats were anchored and on

those boats were kept all the necessary equipments for the dive. The trained divers who were to accompany us were also onboard, in diving suits bearing the “Ocean Tribe” logos. I gathered that the whole area was the club's privately owned diving spot. The net duration of the session was to be an hour, the first fifteen minutes devoted to training about things like- underwater symbolic conversation with the trained divers, how to use the life-support and buoyancy systems and how to breathe underwater! As it turned out, the wetsuits were only the first of several other diving equipments that were to be strapped on before going under the surface. First a belt loaded with square-shaped weights was put on- the weights were to decrease our body's buoyancy so as to make us sink. Then came up the buoyancy regulators used for resurfacing at the end of the dive or sometime during the dive session, in the case of urgency. The oxygen cylinders and the breathing pipes came up next, followed by the underwater goggles designed to keep the eyes and nasal region airtight. The whole set of

apparatus weighed around twenty kilograms and since standing straight up on the shore with such a heavy eccentric load was out of the question, the prepping up was completed partly submerged in the water- thank you Archimedes! After all the strapping up was done, the divers taught us how to use hand symbols as, obviously, one cannot “talk” under water. Just three symbols and they were pretty simple too- an “ A OK “ symbol for “ All OK”; “Thumbs Up” for “Take me to the surface”; and pointing to the breather , mask or the ears and shaking your hand for “ Malfunctioning or Not Okay!” The training commenced then. Biting on to the breathe–pipe, I submerged into the water. The feeling of getting completely engulfed by the water triggered a chill that ran down the spine and for good reason as I understood the next instant- I could not breathe. Nostrils were shut tight by the gasket in the head gear, plus my mind insisted that I must not breathe in, underwater, for fish do that and I wasn't gilled. A choking feel of breathlessness ensued- mak-

2016 ing me desperately want to resurface. Then the oxygen supply kicked in and I swallowed the incoming gush of cold dry air and let it out gratefully, again through the mouth and for all I knew, I was breathing- under water- not to mention, emanating sounds resembling a submerged Darth Vader. The feeling was most unusual, and almost eerie. The contradiction of the whole affair of being encapsulated in fluid from head to toe and yet being able to breathe effortlessly as if standing in a breezy park on a chilly winter morning made the experience quite inexplicable- a description merely jotted down in words cannot possibly justify the feeling. After a few more breathing cycles, when the fact of the newfound ability was mentally established, it was time for the actual dive to begin. So my father and I, teamed up with two divers, made way for deeper waters. The diver accompanying me gave me a few more last minute tips and instructions regarding how to cope with any mishaps, if they were to occur, though, he assured, that the chances of their occurrence was pretty less. And I just caught the last sentence of warning which I understood when verbal communication was cut off- “Lots of poisonous stuff down there; be careful what you touch”, and I was like, “Great! Like I'd know which is which!” The absence of gloves in the whole diving gear made the body more prone to poisoning or damage by touch. Narratives from NatGeo episodes claiming that the vast majority of all the poisonous life forms on earth resided in the ocean waters popped to the foreground of my mind, dangerous premonitions followed. 30

I could feel the pressure building up as we sank deeper. The divers, equipped with long swim fins swam us away from the shore. My father and I were given regular rubber shoes to wear so that we couldn't drag away- the divers held on to our backpacks (that contained the oxygen tanks) and the buoyancy controllers. The divers had instructed us to stay effortlessly still and not to try swimming on our own during the dive and that we had only one duty underwater, apart from enjoying the dive- that is, to follow the number one rule of scuba diving: “Breathe, breathe and never stop breathing”. Gradually we descended in steps of increasing depth, until we reached the ocean floor, about 8 meters below the surface. To equalize the pressure on the eardrums, I tried breathing out with my mouth closed and nose pinched- a technique learnt during the training. Looking up, I could see the sun and the clouds above, almost as clearly and well-outlined as it could be seen standing on the ground. The water was so surreally transparent that even with 8 meters of water overhead, the sunlight could very well penetrate to the depths of the ocean, making the floor, a well lit place. My dad and the other diver landed beside us. What we had landed on was a huge oval shaped rock. Then came to my notice, a third diver, who carried a waterproof underwater camera. So dad and I posed for the camera- bravehearts on the rock. There was another giant rock a little distance away from where I stood. I had always fancied how it must be for astronauts in low gravity conditions- stepping off one rock and making a giant leap

to the other in slow motion gave me the feel of being on the Moon, and Armstrong's first Lunar words echoed in the back of my head. Soft aquatic bushes and sponge-like things brushed against the exposed portion of my legs. One craning look underneath the rock showed me the expansive growth of a variety of underwater plants, anemones, hydra, etc. After inspecting the underside when I straightened back up, I saw that a huge swarm of tiny fish was approaching. Judging by the massiveness of the swarm and the smallness of each constituent member, there must have been at least a few hundreds of them. It was amazing to see the coordinated manner in which they moved, maintaining a general shape of the whole shoal. It looked as if there weren't as many fish in the shoal, but the shoal collectively was one large fish. The diver signaled me to move my arm very gently and feel the motion of the fish. Soft slippery scales sloshed against my skin. A small portion of the shoal dislodged itself from the shoal, finding a new focal point. One flick of the finger and all the fish scurried away, again, all as one fluidic body. The next moment a sharp momentary pain near the elbow made me turn instantly, only to see that one trailing member of the shoal had bitten me there. A minor skin wound. Next, we were taken to “Barrel Point”- the deepest point to be, during the diving session- 40 feet underwater. The pressure on the eardrums had built up significantly. The dial read about 15 psi gauge pressure. Shivers also had set in, due to the prolonged exposure to temperatures around 15 deg C. But the sights compensated greatly

National Institute of Technology, Calicut for the physical strain. A much more diverse set of aquatic flora and fauna could be seen. A plethora of soft and squishy sea anemones waved their tentacles like alluring Medusas- mesmerizing with the rhythmic harmony of their motion. There was this bubble-like creature that I took for another species of anemone and it had the appearance of an intensely white puffed up bubble wrap. The diver gave me the signal to go ahead and touch it. Only for a moment I could feel the soft and membranous “bubbles”, before the anemone shrank rapidly in size as

We reached the ocean floor, about 8 meters below the surface. if practicing an evasive maneuver. In a flash, the diver moved my arm away from where it was going. In my careless amazement, I was about to touch a poisonous sea urchin. Though not all urchins are poisonous, this one wasn't as innocent as it looked. Apparently, the spines were loaded with a sort of neurotoxin that even in small quantities could cause temporary visual arrest (as the diver explained later). We swam then towards the point where once, a boat carrying six enormous wine barrels had capsized. The barrels had dropped to the ocean floor and upon their discovery by regular divers; the point was christened as “Barrel Point”. And as it could be seen, the pile of barrels was now home to a herd of seahorses, a family of starfishes and maybe also to the tiny blue-and-white octopus that lurked around it. One look sideways took me by surprise- a huge thirty

foot mountainous stretch of coral reef. Reefs could be seen throughout the dive, right from the shores to these deeper waters. In fact, coral reefs are the most lucrative and watched out for organisms in the tropical waters of the Andaman, as these waters host a huge diversity of coral species and Andaman is the only home to many of those. Vibrant in all the shades of red, orange and green, the coral reefs, along with the other organisms that it symbiotically sheltered, were a feast to the eyes throughout. But this one was different. It was awe-inspiring to think how many millions of years of growth and expansion had gone into the creation of the gigantic mass that lay magnificently in front of me. On the surface of the reef and in its pockets and caving-ins were the homes of a variety of fish, octopuses, crabs, hermits, urchins and all the other aquatic beings I had witnessed thus far, all garnered in one miniature ecosystem. And guess who I found hiding among the hydra on the reef ? Nemo! A group of clownfish and angelfish swam out of the reef, making their way away from the approaching intruders- us. It was saddening to think how the destructive actions of Man was causing these beautiful, fragile beings to lose their habitats; how every year, water pollution and global warming cause the bleaching of great percentages of coral reefs. The beauty of the underworld needs to be preserved. Time was up. Forty five amazing minutes had come to an end. The diver motioned to the timer on his watch and signaled that it was time to leave. After a few more pictures and underwater videos, we rose from the depths towards the surface, again

in steps. As we did so, I kept my eyes fixated on the marvels below. All senses were heightened, each trying to savor every last bit of the experience. We reached the shore and after heartily thanking the divers, we made our way back to the club. The speedboat churned again. Dad and I both just sat there- not a word. I guess both of us were lost in a trance from the amazement. It was like returning to Earth after having explored an entirely alien planet. Even now as I write this, I can say that a part of my mind dives into the depths of my memories, relishing every moment of the dive. It was not just a beautiful experience but it was a romance with Nature, 40 feet under.

2016

hat is it that defines us... That makes us who we are? Is it the thoughts in our heads that only prevail for a fleeting moment, The deep ones, the confusing ones, the simple, the dark or the inappropriate ones? Thoughts are only temporary, even the painfully recurring ones. A thousand thoughts contribute to one poem. If thoughts alone defined who we are, then poets are a thousand people. And artists, a thousand more. Or is it our experiences that create soon-to-be fading memories that make us people? Is it the mostly hollow interactions with fellow human beings, Or the moments that we spend completely alone in silence so silent that you can hear a constant ringing, Could it be that the time we spend in our heads with the somewhat spontaneous thoughts Is a cause for our personalities ... Creates a thousand people and a thousand more? Or could it be that the ultimate cause is the spontaneity because that's where it all begins. Maybe people make people, their actions make people, and their words make people too. Maybe we all make people, we are makers of people and persons make us. And we all break what we make in some way or another, creating something less than how much there was to begin with. If how broken we are defines who we are, then the only thing that we aren't, is â&#x20AC;&#x153;wholeâ&#x20AC;?. 32

Maybe we're less than what we could be. Or maybe we're so much more than what we give ourselves credit for. Maybe what breaks us makes us more us than what makes us does. Or so we like to believe in hard times. And the nagging question returns. What really defines us? The unreasonable human emotions that we so often blame for our stupid mistakes? The happy, the sad, the angst- is that what we are? If that's what makes us, then what even are we? Are we made by love- the love we feel, the love that is felt towards us, the love we crave so desperately? Maybe we are defined by our beliefs and that which we are so ardently passionate about. Or perhaps we are just people... Existing only in the here and now. Capable of imagining the future. And clinging on dearly to the past. Perhaps we'll never know what really makes us. And maybe that's okay.

A Thousand Definitions Aparna Jairaj

National Institute of Technology, Calicut

At the Brink of Destiny

Break my rules and then you shall see. “ An eon of feuds and rumbles had passed, It was my loyalty versus my destiny, My mind vs my heart. They had all asked me “What is your plan?” Why is it now that they pay no heed? Oh why, oh why do I have to disappoint my clan?

Ajay Mathew

here was a smile on that face. Hiding behind it was a weak and shallow man. Adolescence was just breaking into adulthood, Why was everyone asking, “What is your plan?” He did not know, he did not know, How was he supposed to answer if He simply did not know? “Go ahead son! Only let your imagination stop you” The encouragement and freedom, my dreams were what they had fed. I thought and thought, I still had no clue. At the break of dawn I saw the light, “Mom! Dad! I know what I want alright! So happy, so merry, he just looks so free!” A comedian, a comic; that's what I wanted to be. “Of course not. Are you mad my son? How dare you crack such a preposterous pun? A Doctor, an officer, or a pilot is all you'll ever be,

I want to follow my dreams and succeed, Be a star, a gem in everyone's eyes. Brighten up faces in these dark times, Save them from a world full of lies. And here I sit today to write this satire, Knowing not what shall spark my fire. A Joke or a uniform bloke, I did not know, Oh God, show me and I'll follow. There was a smile on that face. Hiding behind it was a weak and shallow man. Adolescence was just breaking into adulthood, No one cared about his plan.

2016

Crows before Bros? Ajay Mathew

rows. Oh, you've seen them all right. Its 5AM, Pearl Harbour, Hiroshima, Nagasaki... they are all asleep! That didn't stop the crows from pelleting bullets, leading the Rajpath to annihilation. Bloody remains of our martyrs still like lay there, white stains of bravery. “Who dares walk down this road at this ungodly hour?” says the crows. Anyone living on the campus can vouch for me when I say that this the only reason we refuse to go for a run early in the morning. “I'm not a morning person, this doesn't matter to me” Oh don't you worry child, the crows see to it that they return at sundown and

fulfil your needs. Their music activates some sort of deep melancholy that reminds them to use the lavatory which in this case, is absolutely any spot on the Rajpath. You've seen these crows. They often have street fights near the ATM circle (My money is always on the darker one #NotRacist). They conduct auditions now and then for different competitions like 'Anybody Can Caw', 'Are you smarter than an architect?', 'The Noise', etc. Now even if you haven't seen these pesky little fellows, you have definitely seen their menace. Have you ever had to get up in the morning and think, “Why did

the waste in the dustbin decide to spread itself all over the floor?” Surprise, surprise! The brothers got that done. If Pampers would just make a crow variant, then maybe, just MAYBE, we could avoid the 'white' bloodshed. I like them though… the crows. They live a life none on the campus lives. No submissions, no tests or End semesters, no committee, no department and no first hours. No one will hold it against him if he doesn't make the attendance cut-off. They are free in some sorts. Look at them flocking together, picking up our junk like gold. Aww man, they are getting their gold for free. Gold that won't be

spent by kings or on lights. Bounded by nothing other than their hunger and of course, their frequent urge to drop the bomb. When they start shooting you can't do much can you? You scurry away and avoid it. You can't even fight fire with fire here because… well… you just can't okay? They are the 50th shade of black and if you are alive to tell the tale I'm sure it'll be of the 51st shade of horror. Is that why they rule and control our Rajpath? Because they are light in the body, mind and soul. Maybe they are the true rulers of the north, you know… the crows.

National Institute of Technology, Calicut

Epitaph Anagha Paleri

My immortality lies within my blood and bones, My history within those dead and gone. My beauty flutters in the moonlit glades Of green grass venomous and fair. My strides long past, between the blades Of eyes, nails and hissing air, Remain buried under an epitaph of negligence. Woven miraculously by my own vigilance. My days are long, weary and bloody, My feet are sore, torn and muddy, Yet I need the gash of fresh air Hurling past my long runs, Amidst love, worship and care Oh! Without truth light or shadow. My death is only a visitor to my pale contour, Like the flakes of winter from a tree, forlorn.

2016

പ്രാ

വർത്തികമാകാൻ വൈകുന്ന എന്തിനും അടുത്ത കാലത്ത് മലയാളി നൽകിയ പേരാണ് 'മെട്രോ'. പ്രഖ്യാപനങ്ങളും ചർച്ചകളും പ്രതിസന്ധികളുമ�ൊക്കെയായി കുറച്ചു വർഷങ്ങളായി ക�ൊച്ചിമെട്രോ വാർത്താമാധ്യമങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു. സാങ്കേതികമികവും വൈദഗ്ധ്യവും അത്യന്തം ആവശ്യമായ ഇത്തരം വൻകിട പദ്ധതികൾ കേരളത്തിൽ പ്രായ�ോഗികതലത്തിൽ ആവിഷ്കരിക്കാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടും കാലതാമസവും ക�ൊച്ചിമെട്രോയുടെ നാൾവഴികൾ നമ്മെ ബ�ോധ്യപ്പെടുത്തിത്തരുന്നുണ്ട്. പദ്ധതി യാഥാർഥ്യമാക്കാൻ വൈകുന്നത�ോട�ൊപ്പം തന്നെ മലയാളിയുടെ കാത്തിരിപ്പിനും പ്രതീക്ഷക്കും പ്രായമായിരിക്കുന്നു. മാധ്യമങ്ങൾ വിമർശനത്തിന്റെ വാൾമുനകളായി വാഴുന്ന കാലത്ത്, സിനിമകളിലും ഹാസ്യപരിപാടികളിലും ഉൾപ്പെടെ മെട്രോ പരിഹാസമായി പരിണമിച്ചത് സ്വാഭാവികം. 2016 പകുതിയ�ോടുകൂടി പൂർത്തീകരിക്കാനുള്ള ലക്ഷ്യത്തോടെ മെട്രോയുടെ നിർമാണ പ്രവർത്തനങ്ങൾ പുര�ോഗമിക്കവേ, സ്മാർട്ട്സിറ്റിയാകുന്ന ക�ൊച്ചിയുടെ മുഖമുദ്രയായി

മെട്രോ ട്രെയിൻ ഓടിത്തുടങ്ങുന്നത് ഓര�ോ മലയാളിയുടേയും വിദൂരമല്ലാത്ത സ്വപ്നത്തിലുണ്ട്. അറബിക്കടലിന്റെ റാണിയായ ക�ൊച്ചിയുടെ ഹൃദയത്തിലുയർന്നു കുതിക്കുന്ന മെട്രോ, മലയാളക്കരയ്ക്ക് ഒരു സാങ്കേതിക വിസ്മയം തന്നെ ആയിരിക്കും; ഉയർന്ന നിരക്കിൽ, തിക്കിലും തിരക്കിലും 'ജാമി'ലും പെട്ട് യാത്ര ചെയ്യുന്ന ബസ് യാത്രക്കാർക്ക് വലിയ ആശ്വാസമായിരിക്കും; ഗതാഗതക്കുരുക്കുകൾക്ക് ശാശ്വത പരിഹാരമായിരിക്കും. അതേസമയം, മെട്രോയുടെ നിർമാണ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കായി ഗതാഗതനിയ�ണം ഏർപ്പെടുത്തിയതു കാരണം ദിവസേന കൂടുതൽ സമയം യാത്ര ചെയ്യേണ്ടി വരുന്ന ക�ൊച്ചിക്കാർക്കും, മെട്രോ വന്നാലും ഗുണമ�ൊന്നും ലഭിക്കാൻ പ�ോകുന്നില്ലാത്ത ബസ്ജീവനക്കാർക്കും 'ഇത്' ഒരു തലവേദനയായിട്ടുണ്ട്. ഈ പണി എന്നെങ്കിലും ഒന്ന് തീർന്നു കിട്ടിയാൽ മതിയെന്നായി.

പദ്ധതി ആസൂത്രണവും പ്രതിസന്ധികളും 2004 ഡിസംബറിൽ ആണ് കേരള

ഗവണ്മെന്റ് ഡൽഹി മെട്രോ റെയിൽ ക�ോർപ്പറേഷ(DMRC )ന�ോട് മെട്രോയുടെ വിശദമായ പ്രൊജക്റ്റ് റിപ്പോർട്ട് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. ഇതുപ്രകാരം, 2006 - ൽ ആരംഭിച്ച് 2010-ഓടു കൂടി പൂർത്തിയാകുന്ന ഒരു പദ്ധതിയായിരുന്നു 'ക�ൊച്ചിമെട്രോ'. പക്ഷേ, ഡൽഹി മെട്രോയ്ക്ക് അനുവദിച്ച പ�ോലെ ഫണ്ട്നൽകാൻ കേ�സർക്കാർ വിസമ്മതിച്ചത് പദ്ധതി നടത്തിപ്പിനെ ച�ോദ്യച്ചിഹ്നത്തിൽ നിർത്തി. കേരളത്തിൽ, ഇടതു-വലതു ഗവൺമെന്റുകൾ തമ്മിലുള്ള അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങളും ക�ൊച്ചിമെട്രോയെ വെള്ളക്കടലാസിൽത്തന്നെയ�ൊതുക്കി. 2011 - ൽ നിയമസഭാതിരഞ്ഞെടുപ്പിലൂടെ അധികാരത്തിൽ വന്ന UDF ഗവണ്മെന്റ്, മെട്രോ സംബന്ധിച്ച് ചില തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുകയുണ്ടായി. ക�ൊച്ചിമെട്രോ, ഡൽഹിമെട്രോയുടെയും ചെന്നൈ മെട്രോയുടെയും മാതൃക പിന്തുടരും എന്നതായിരുന്നു അതിലെ പ്രധാന തീരുമാനം. പദ്ധതിയുടെ നടത്തിപ്പിനും നേതൃത്വത്തിനുമായി KMRL (Kochi Metro Rail Ltd.) രൂപീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. ട�ോംജ�ോസിനെ ആയിരുന്നു KMRL -ന്റെ അന്നത്തെ മാനേജിംഗ് ഡയറക്ടർ ആയി നിയ-

യാഥാർഥ്യമാകുന്ന മെട്രോ... Bipina TV

National Institute of Technology, Calicut മിച്ചത്. ഇന്ത്യയ്ക്ക് മെട്രോ രംഗത്ത് ഉത്തമ മാതൃക സൃഷ്ടിച്ച ഡൽഹി മെട്രോ റെയിൽ ക�ോർപ്പറേഷനെ (DMRC), ക�ൊച്ചി മെട്രോ പ്രൊജക്റ്റ് വിശ്വസിച്ച് ഏല്പ്പിക്കാനും, മുൻ DMRC ചീഫ് ഇ.ശ്രീധരന്റെ മാർഗ�ോപദേശം തേടാനും 2012-ജൂലൈയിൽ ചേർന്ന KMRL ബ�ോർഡ് യ�ോഗത്തിൽ തീരുമാനമായി. എന്നാൽ, ഈ തീരുമാനം ഉദ്യോഗസ്ഥവൃന്ദത്തിൽ പലരേയും ച�ൊടിപ്പിച്ചു. അഴിമതി വിരുദ്ധനായ 'മെട്രോ മനുഷ്യൻ' ഇ. ശ്രീധരനെ ക�ൊച്ചിമെട്രോയുടെ ഇടപാടുകളിൽനിന്ന് ഒഴിവാക്കാനുള്ള സമ്മർദ്ദങ്ങൾ ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും പലഭാഗത്ത് നിന്നുമുണ്ടായി. വൻകിട പദ്ധതികൾക്കു പിന്നിൽ നടക്കുന്ന, പലപ്പോഴും വെളിച്ചത്തു വരാത്ത അഴിമതിക്കഥകൾ മെട്രോയിൽ ആവർത്തിക്കാൻ പഴുതു തേടിയിരുന്ന ചിലർക്കെങ്കിലും ഇ.ശ്രീധരന്റെയും DMRC യുടെയും ഇടപെടൽ വലിയ നിരാശയാണുണ്ടാക്കിയത്. രൂപീകരിച്ച വർഷം തന്നെ, ത�ൊട്ടടുത്ത മാസം 2012-ആഗസ്തിൽ സംസ്ഥാന ഗവൺമെന്റ് KMRL -ന്റെ ഡയറക്ടർ ബ�ോർഡ് പുതുക്കിപ്പണിയുകയുണ്ടായി. ട�ോം ജ�ോസിനെ മാറ്റി, KMRLന്റെ പവർ സെക്രട്ടറി ആയിരുന്ന

ഏലിയാസ് ജ�ോർജിനെ ഡയറക്ടർ സ്ഥാനം ഏൽപ്പിച്ചു. മുഖ്യമ�ി ഉമ്മൻചാണ്ടി നയപരമായ കാരണങ്ങൾ നിരത്തിയെങ്കിലും, മെട്രോയുടെ മുഖ്യഉപദേഷ്ടാവ് ഇ.ശ്രീധരനുമായുള്ള അഭിപ്രായവ്യത്യാസമാണ് ട�ോം ജ�ോസിനെ സ്ഥാനത്തുനിന്ന് നീക്കാൻ പ്രധാന കാരണമായത്. പദ്ധതി DMRC യെ ഏൽപ്പിക്കുന്നത് സംബന്ധിച്ച് സംസ്ഥാന ഗവൺമെന്റിനകത്തും അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ആഗ�ോള കരാറടിസ്ഥാനത്തിൽ നിർമാണപ്രവർത്തനങ്ങൾ നടത്തുമെന്നായിരുന്നു 2011 ഡിസംബറിൽ അന്നത്തെ പ�ൊതുമരാമത്ത് വകുപ്പ് മ�ി വി.കെ.ഇബ്രാഹിം കുഞ്ഞ് പ്രസ്താവിച്ചത്. എന്നാൽ, DMRC യുടെ പങ്കാളിത്തം ഇല്ലാതെ മെട്രോയുമായി സഹകരിക്കില്ല എന്ന് ഇ.ശ്രീധരന്റെ ഉറച്ചതീരുമാനത്തെ തുടർന്ന്, 2012 ജനുവരിയിൽ, മുഖ്യമ�ി ഉമ്മൻചാണ്ടി, ക�ൊച്ചിമെട്രോ സംബന്ധിച്ച് അന്തിമതീരുമാനം എടുക്കാനുള്ള അധികാരം ഇ.ശ്രീധരന് ആയിരിക്കും എന്ന് അറിയിച്ചു. ഊർജ -റെയിൽവേ മ�ി ആര്യാടൻ മുഹമ്മദും ഈ പ്രസ്താവനയെ അനുകൂലിച്ചു. DMRC ക്ക് എതിരെ നിന്നിരുന്ന

ഉദ്യോഗസ്ഥരും മ�ിമാരും അടങ്ങുന്ന ഒരു പക്ഷം ഈ തീരുമാനത്തെ ശക്തമായി എതിർത്തു. കേ�വിജിലൻസ് കമ്മീഷന്റെ മാനദണ്ഡം അനുസരിച്ച്, പദ്ധതിക്ക് വിദഗ്ദോപദേശം നല്കുന്ന ഒരു ഏജൻസിക്ക് കരാർ നൽകാൻ സാധ്യമല്ല എന്നതായിരുന്നു പുതിയ വാദഗതി. രണ്ട് ഗവൺമെന്റ് ഏജൻസികൾ തമ്മിലാണ് കരാർ എന്നതിനാൽ, സംസ്ഥാന ഗവൺമെന്റും ഗവൺമെന്റ് എജൻസിയായ DMRC യും തമ്മിൽ കരാർ ഒപ്പിടുന്നത് മാനദണ്ഡങ്ങൾക്ക് എതിരല്ല എന്ന് ഇ.ശ്രീധരൻ വ്യക്തമാക്കി. ഇ. ശ്രീധരന്റെ ഉചിതമായ ഇടപെടൽ ഡി.എം.ആർ.സി-ക്ക് എതിരെ ഉയർന്ന ഈ വാദഗതിയേയും തളർത്തി. ക�ൊച്ചിൻ ക�ോർപ്പറേഷനും ക�ൊച്ചി മേയറായിരുന്ന ട�ോണി ചമ്മണിയും ഡി.എം.ആർ.സി-യെ അനുകൂലിച്ചു. പ�ൊതുജനത്തെ ഡി.എം.ആർ.സി-ക്ക് വേണ്ടി ശബ്ദമുയർത്താൻ പ്രേരിപ്പിച്ച പ്രധാനഘടകമായിരുന്നു ട�ോണി ചമ്മണി ആരംഭിച്ച ഫേസ്ബുക്ക് സമരം. 2012- ഒക്ടോബറിൽ ആലുവ മുതൽ പേട്ട വരെ 25 കി.മി. ദൂരത്തിൽ ജനം കൈയ�ോട് കൈ ചേർത്ത് മനുഷ്യ ചങ്ങലനിർമിച്ച് ഡി.എം.ആർ.

2016 സി-ക്കും ഇ.ശ്രീധരനും വേണ്ടി അനുകൂല ശബ്ദം ഉയർത്തിയത് മെട്രോയുടെ നാൾ വഴിയിലെ പ്രധാന സംഭവമായിരുന്നു. അനുകൂലവും പ്രതികൂലവുമായ വാദങ്ങൾക്കും, ചർച്ചകൾക്കും വിരാമമിട്ട് 2013- ജനുവരിയിലാണ് ക�ൊച്ചിമെട്രോയുടെ പ്രവർത്തനം ഡി.എം. ആർ.സി ഏറ്റെടുക്കാമെന്ന് അന്തിമ തീരുമാനമായത്. 2012 സെപ്റ്റംബറിൽ മുൻ പ്രധാനമ�ി ഡ�ോ.മൻമ�ോഹൻസിങ് മെട്രോയ്ക്ക് തറക്കല്ല് ഇട്ടിരുന്നെങ്കിലും നിർമാണ പ്രവർത്തനങ്ങൾ 2013- ജൂണ�ോടു കൂടിയാണ് ആരംഭിക്കുന്നത്. പദ്ധതി നടപ്പിലാക്കാനുള്ള തീരുമാനത്തിനു ശേഷം നിർമാണ പ്ര-

ക�ൊണ്ട് ഉണ്ടാവുക. ആലുവ മുതൽ പേട്ട വരെയുള്ള നിർമ്മാണം പൂർത്തീകരിച്ച ശേഷം പേട്ട-തൃപ്പൂണിത്തുറ പാത നിർമ്മിക്കാനാണ് കെ.എം.ആർ.എൽ -ന്റെ തീരുമാനം. ഡൽഹി മെട്രോയിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തമായി തേർഡ് റെയിൽ സിസ്റ്റമാണ് വൈദ്യുത വിനിമയത്തിനായി ക�ൊച്ചി മെട്രോയിൽ ഉപയ�ോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. സാധാരണ, ഇന്ത്യൻ റെയിൽവേയിൽ ട്രെയിൻ ഓടുന്നതിന് ആവശ്യമായ വൈദ്യുതി കടത്തി വിടുന്നത് മുകളിൽ കൂടി സ്ഥാപിച്ച വൈദ്യുത കമ്പികൾ (ഓവർല�ോഡ് ലൈൻ ) ട്രെയിനുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുക വഴിയാണ്. എന്നാൽ തേർഡ് റെയിൽ ട്രാക്ഷൻ സിസ്റ്റ-

ഡൽഹി മെട്രോയിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തമായി തേർഡ് റെയിൽ സിസ്റ്റമാണ് വൈദ്യുത വിനിമയത്തിനായി ക�ൊച്ചി മെട്രോയിൽ ഉപയ�ോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. വർത്തനം തുടങ്ങാനുണ്ടായ വർഷങ്ങളുടെ കാലതാമസം ഓടിത്തുടങ്ങും മുമ്പു തന്നെ മെട്രോയെ മന്ദഗതിയിലാക്കി.

ക�ൊച്ചിമെട്രോ ദ്രുതവീക്ഷണം ആലുവ മുതൽ പേട്ടവരെ 25.612 കി.മി നീളമുള്ള പാതയാണ് ക�ൊച്ചി മെട്രോ ഫേസ് 1. ശരാശരി 1 കി.മി. അകലത്തിൽ 22 സ്റ്റേഷനുകൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന പദ്ധതി ആയിരുന്നു ഇത്. പിന്നീട് മെട്രോ പേട്ട മുതൽ തൃപ്പൂണിത്തുറ വരെ ദീർഘിപ്പിക്കണം എന്ന ആവശ്യം ഒരു പ്രതിഷേധ പരമ്പരയ്ക്കു ശേഷം കെ.എം. ആർ.എൽ അംഗീകരിക്കുകയും ഫേസ് 1 ഇൽ ഉൾപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. 2013 ജൂൺ 7-നു ആരംഭിച്ച ക�ൊച്ചിമെട്രോയുടെ നിർമാണ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഉദ്ഘാടനചടങ്ങിൽ പേട്ട മുതൽ തൃപ്പൂണിത്തുറ വരെ 1.5 കി.മി ദീർഘിപ്പിക്കുമെന്ന് സംസ്ഥാന ഗവ. പ്രഖ്യാപിച്ചു. 2014-ഓടു കൂടി തൃപ്പൂണിത്തുറ വരെ 2 കി.മി. ദീർഘിപ്പിക്കൽ കെ.എം. ആർ.എൽ അംഗീകരിച്ചു. ഏകദേശം 5537 ക�ോടി രൂപ ചിലവു പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ഫേസ് 1-നു 323 ക�ോടി രൂപയുടെ അധിക ചിലവാണ് ഈ ദീർഘിപ്പിക്കൽ 38

ത്തിൽ "ചാലക റെയിൽ" (കണ്ടക്ടർ റെയിൽ ) എന്ന മൂന്നാം റെയിൽ കൂടി ആവശ്യമാണ്. ട്രെയിനും ചാലക റെയിലും തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ല�ോഹ നിർമ്മിത 'ക�ോൺടാക്റ്റ് ബ്ലോക്കുകൾ ' (ഷൂസ് ) ആണ് വൈദ്യുത വിനിമയം സാധ്യമാക്കുന്നത്. ഇവ തുടർച്ചയായി 3 മീറ്റർ അകലത്തിൽ ഘടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഓവർ ഹെഡ് ലൈനുകൾ ആണ് കൂടുതൽ കാര്യക്ഷമം എങ്കിലും ഇവ നിലനിർത്താനും അറ്റകുറ്റപ്പണികൾക്കും കൂടുതൽ ചെലവും സമയവും ആവശ്യമാണ്. ഡൽഹി മെട്രോയ്ക്ക് ഉയർത്തപ്പെട്ട റെയിൽപാതയും ഭൗമാന്തർറെയിലും (Underground Rail) ഉണ്ട്. എന്നാൽ, ക�ൊച്ചി മെട്രോയിൽ ഭൂഗർഭപാതയില്ല. ഭൗമ�ോപരിതലത്തിൽനിന്നും ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന ഈ റെയിലിനെ 'എലവേറ്റഡ് വയാഡക്റ്റ്' എന്ന് പറയുന്നു. വയാഡക്റ്റി (Viaduct) നെ താങ്ങി നിർത്തുന്ന പിയർ (Pier), പിയർക്യാപ് (Pier cap), പൈൽ (Pile), പിയർ ക്യാപ്പിനു മുകളിൽ സ്ഥാപിക്കുന്ന ഗർഡറുകൾ (Girders) എന്നിവയാണ് വയാഡക്റ്റിലെ പ്രധാന ഘടകങ്ങൾ. ഗർഡറുകൾ, രണ്ടു വരി റെയിലുകളെ തമ്മിൽ വേർതിരിക്കുന്നു. പ്രധാനമായും U -ആകൃതിയിലുള്ള ക�ോൺക്രീറ്റ് ഗർഡ-

റുകളാണ് ഉപയ�ോഗിക്കുന്നത്. റെയിൽ ക്രോസിംഗ്, സ്റ്റേഷനുകൾ എന്നിവിടങ്ങളിലും, പാതയുടെ വളവുകളിലും, രണ്ടു പിയറുകൾ തമ്മിലുള്ള അകലം (Span) 25 മീറ്ററിൽ കൂടുതൽ ആകുമ്പോഴും I -ഗർഡറുകൾ ഉപയ�ോഗിക്കുന്നു. മുട്ടം, HMT (Hindustan Machine Tools) കളമശ്ശേരി എന്നിവിടങ്ങളിലെ കാസ്റ്റിംഗ് യാഡുകളിലാണ് ഗർഡറുകളും പിയർക്യാപ്പുകളും മറ്റും നിർമിക്കുന്നത്. ഇവ ക്രെയിൻ ഉപയ�ോഗിച്ച് നിർദ്ദിഷ്ട സ്ഥാനത്ത് സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

നിർമാണ പ്രവർത്തനം തുടങ്ങുന്നു 2013 ജൂണിൽ നിർമാണപ്രവൃത്തികൾ സമാരംഭിച്ചെങ്കിലും, തുടക്കത്തിൽ നിശ്ചിത സമയത്തിനുള്ളിൽ നിശ്ചയിച്ച ജ�ോലികൾ പൂർത്തീകരിക്കാൻ കഴിയാതെ കാലതാമാസമുണ്ടായി. മഴയാണ് പ്രധാന വില്ലനായത്. എറണാകുളം ജില്ലയിലെ 'മുട്ടം' വളരെ താഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന പ്രദേശമാണ്. മഴക്കാലത്ത് ഇവിടെ വെള്ളം കെട്ടിക്കിടക്കുന്നത് ഇവിടുത്തെ ജ�ോലികൾ തുടരാനനുവദിക്കാത്ത ഒരു സാഹചര്യത്തിലേക്കാണ് നയിച്ചത്. മഴക്കാലത്ത് സ്വാഭാവികമായും ജ�ോലികൾ സാവധാനത്തിലാകുന്നതുക�ൊണ്ട് മൺസൂൺ തുടങ്ങും മുമ്പ് പരമാവധി വേഗത്തിൽ ജ�ോലികൾ പൂർത്തീകരിക്കാനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്. അപ്പോഴും, കാലം തെറ്റി പെയ്യുന്ന മഴയും മ�ോശം കാലാവസ്ഥയും തടസ്സങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. സാമൂഹ്യപരമായ പ്രശ്നങ്ങൾ മെട്രോയെ തളർത്തിയെങ്കിലും സാങ്കേതിക വീഴ്ചകൾ ഒന്നും തന്നെ മെട്രോയ്ക്ക് ഉണ്ടായില്ല. നിർമാണ ജ�ോലികൾ കുറ്റമറ്റ രീതിയിലാണ് പുര�ോഗമിക്കുന്നത്. KC1, KC2, KC3, KC4, KC5 എന്നിങ്ങനെ 5 ഭാഗങ്ങളായാണ് മെട്രോയുടെ നിർമാണം നടക്കുന്നത്. താഴ്ന്ന പ്രദേശമായ മുട്ടത്തെ വെള്ളം കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന വയലുകൾ മണ്ണിട്ട് നികത്തി കാസ്റ്റിംഗിന് സജ്ജമാക്കുന്ന പ്രവൃത്തിയാണ് KC1. മെട്രോയുടെ മെയിന്റനൻസ് ഡിപ്പോയും മുട്ടത്ത് ആണ് നിർമിക്കുന്നത്. ആലുവ മുതൽ പേട്ട വരെയുള്ള വയാഡക്ടിന്റെയും സ്റ്റേഷനുകളുടെയും നിർമാണത്തെ

National Institute of Technology, Calicut

KC2 (ആലുവ-കളമശ്ശേരി), KC3 (കളമശ്ശേരി-JLN സ്റ്റേഡിയം), KC4 (കലൂർ -എറണാകുളം സൗത്ത്), KC5 (സൗത്ത്-പേട്ട) എന്നിങ്ങനെ നാലായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. മൂന്ന് കമ്പനികൾക്കാണ് വയാഡക്ടും സ്റ്റേഷനും നിർമിക്കാനുള്ള കരാർ നൽകിയിരിക്കുന്നത്. KC2- ഉം KC3- ഉം ചെയ്യുന്നത് Larson & Tuobro (L&T) എന്ന, ഇന്ത്യയിലെ പ്രശസ്ത കൺസ്ട്രക്ഷൻ കമ്പനി ആണ്. മുട്ടത്തുള്ള മെയിന്റനൻസ് ഡിപ്പോയുടെ നിർമാണവും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. Soma constructions ആണ് KC4- ഉം KC5- ഉം ചെയ്യുന്നത്. മെട്രോയുടെ ചെറിയ�ൊരുഭാഗം 'Era' എന്ന കൺസ്ട്രക്ഷൻ കമ്പനിയും നിർമിക്കുന്നുണ്ട്. Era- യുടെ പ്രവർത്തനം തുടക്കത്തിൽത്തന്നെ അതീവ സാവധാനത്തിലായിരുന്നതും, ഏറ്റെടുത്ത ജ�ോലി പൂർത്തീകരിക്കാൻ കമ്പനിക്ക് ഫണ്ട് ഇല്ലാതിരുന്നതും മെട്രോയുടെ നിർമാണം മന്ദഗതിയിലാക്കുമെന്ന സാഹചര്യത്തിലാണ് പിന്നീട് ഭൂരിഭാഗം ജ�ോലികളും മറ്റ് രണ്ടു കമ്പനികൾക്ക് കരാർ നൽകിയത്.

2015 ജൂൺവരെ, 265 U-ഗർഡറുകളും, 401 ഗർഡറുകളും, 68 സ്റ്റേഷൻബീമുകളും 430 പിയർക്യാപുകളും വയാഡക്ടിൽ ഉത്പാദനം ചെയ്തുകഴിഞ്ഞു. ആകെ 980 സ്പാൻ ഗർഡറുകൾ ആണുള്ളത്. ഒരു സ്പാൻ എന്നുള്ളത് രണ്ട് പിയറുകൾ തമ്മിലുള്ള അകലത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഇത്തരത്തിൽ 702 സ്പാൻ ഗർഡറുകൾ 2016 ജൂലൈയ�ോടു കൂടി ഉത്പാദനം ചെയ്യേണ്ടതായിട്ടുണ്ട്. ത�ൊഴിലാളികളെ സംബന്ധിച്ചുള്ള തർക്കങ്ങളും 2014 വരെ തുടർന്നു. മെട്രോയിൽ 80% ഓളം അന്യ സംസ്ഥാന ത�ൊഴിലാളികളെ നിയമിച്ചത് തദ്ദേശീയരായ ത�ൊഴിലാളികളെ പ്രക�ോപിപ്പിച്ചു. ത�ൊഴിലാളി യുണിയനുകളുടെ പിൻബലത്തോടെ കൂടുതൽ കേരളീയരായ ത�ൊഴിലാളികളെ നിയമിക്കണം എന്ന ആവശ്യവുമായി ത�ൊഴിലാളികൾ മുന്നോട്ട് വന്നു. അനധികൃതമായി, മതിയായ സുരക്ഷാ സംവിധാനങ്ങൾ ഒന്നും കൂടാതെ കേരളത്തിലെ ത�ൊഴിലാളികൾ കാസ്റ്റിംഗ് യാർഡിൽ ജ�ോലിക്ക് കയറിയത് പ്രശ്നമുണ്ടാക്കി.

മെട്രോയിൽ ജ�ോലി ചെയ്യുന്ന ത�ൊഴിലാളികൾ ത�ൊഴിൽ വൈദഗ്ധ്യം ഉള്ളവരും പരിശീലനം സിദ്ധിച്ചവരുമാണെന്നും, അതേ സമയം വിദഗ്ദ്ധരല്ലാത്ത സ്വദേശീയരായ ത�ൊഴിലാളികളെ തുല്യ വേതനത്തിൽ നിയമിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നും DMRC വ്യക്തമാക്കി. L&T സബ്കോൺട്രാക്ടർ, കൂടുതൽ ത�ൊഴിലാളികളെ നിയമിക്കാൻ വിസമ്മതിച്ചതിനെ തുടർന്നുണ്ടായ ചർച്ചയിൽ, നിശ്ചിത അനുപാതത്തിൽ കേരളത്തിലെ ത�ൊഴിലാളികളെയും ഉൾപ്പെടുത്താൻ ത�ൊഴിലാളി യുണിയനുമായി ധാരണയായി. ത�ൊഴിലാളി പ്രശ്നത്തോട�ൊപ്പം തന്നെ ഭൂമി സംബന്ധിച്ച പ്രശ്നവും പദ്ധതി നടത്തിപ്പിന് കാല താമാസമുണ്ടാക്കി. മെട്രോയ്ക്ക് ആവശ്യമായ ഭൂമി കൈവശപ്പെടുത്തുന്നതിന്, അപ്രതീക്ഷിതവും അനിശ്ചിതവുമായ കാലതാമസമാണ് നേരിട്ടത്. 2016 പകുതിയ�ോടു കൂടി മെട്രോയുടെ ഫേസ്-1 പൂർത്തീകരിക്കാനിരിക്കെ, പലയിടത്തും ഭൂമി കൈമാറ്റം പൂർത്തിയായിട്ടില്ല. പ്രമുഖ ടെക്സ്റ്റയിൽ സ്ഥാപനമായ 'ശീമാട്ടി' യുടെ, 39

2016 MG റ�ോഡിലുള്ള ഭൂമി വിട്ട്കിട്ടാനുള്ള തീരുമാനമാണ് ഏറ്റവും കാലതാമസം എടുത്തതും മാധ്യമ ശ്രദ്ധ പിടിച്ചു പറ്റിയതുമായ ഒരു പ്രശ്നം. 2015 മാർച്ചോടു കൂടിയാണ് 'ശീമാട്ടി' അധികൃതരുമായി കേരള സർക്കാർ ഒരു താൽക്കാലിക ധാരണയിലെങ്കിലും എത്തിച്ചേർന്നത്.

മൂലധനം കേ�-സംസ്ഥാന ഗവൺമെന്റ്, ഫ്രഞ്ച്ഏജൻസി ആയ AFD (Agence Francaise de Developpement)-യിൽ നിന്നും കാനറ ബാങ്കിൽ നിന്നുമുള്ള ല�ോൺ എന്നിവയാണ് മെട്രോയുടെ സാമ്പത്തിക സ്രോതസ്സുകൾ. 5537 ക�ോടി രൂപ ചെലവ് വരുന്ന മെട്രോയുടെ നിർമാണത്തിന് ഏകദേശം 3600 ക�ോടിയ�ോളം രൂപ വിദേശ ബാങ്കുകളിൽനിന്നും കാനറ ബാങ്കിൽ നിന്നും 1.5 മുതൽ 2% വരെ പലിശ നിരക്കിൽ കടമെടുക്കേണ്ടതായിട്ടുണ്ട്. മെട്രോയിൽ നിന്നുമുള്ള വരുമാനം കണക്കാക്കുമ്പോൾ, തിരിച്ചടവിനുള്ള പണം പ�ോലും മെട്രോയിൽ നിന്നും ലഭിക്കില്ല എന്ന സാഹചര്യത്തിൽ കേരള ഗവൺമെന്റിനു ക�ോടിക്കണക്കിനു രൂപയുടെ നഷ്ടമാണ് പദ്ധതി വരുത്തി വയ്ക്കുക എന്ന വിമർശനവും പ്രസക്തമാണ്.

പരിസ്ഥിതി പ്രശ്നങ്ങൾ "കേരളം മുഴുവൻ ഒരു ക�ോൺക്രീറ്റ് കെട്ടിടത്തിൽ, ഒരു ഹൈപ്പർ മാൾ ആക്കി മാറ്റണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നവരുണ്ടിവിടെ. അതിനു മുന്നിലൂടെ ഒരു മെട്രോ റെയിലും." വികസനത്തിന്റെ പേരിൽ, ഒരു ക�ോൺക്രീറ്റ് സംസ്കാരം പടുത്തുയർത്തുന്നതിനെതിരെയുള്ള ഒരു വിഭാഗം മലയാളികളുടെ ഒര�ൊറ്റ ശബ്ദമായി കലാകാരനും സാമൂഹ്യ സ്നേഹിയുമായ ഉണ്ണികൃഷ്ണ പാക്കനാരുടെ ഈ വിമർശനം മാറുന്നു. പൈതൃകവും പ്രകൃതിസ്നേഹവും മനസ്സിൽ സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു വിഭാഗം ജനത മെട്രോയെ രണ്ടു കൈയും നീട്ടി സ്വീകരിച്ചില്ല. മെട്രോ കുതിച്ചു പായുന്നതിനായി വെട്ടി നീക്കപ്പെടുന്ന മരങ്ങൾ, നികത്തപ്പെടുന്ന പാടങ്ങൾ, പ്രകൃതിക്ക് വരുന്ന നാശം ക�ൊണ്ട് ആവാസം നഷ്ടപ്പെടുന്ന പക്ഷി-ജന്തുജാലങ്ങൾ, മാറുന്ന കാലത്തിന�ൊപ്പം സുസ്ഥിര40

മ�ോ അല്ലാത്തത�ോ ആയ വികസന പ്രവർത്തനങ്ങൾ ക�ൊണ്ട് മാറ്റപ്പെടുന്ന ഒരു നാടിന്റെ മുഖം, ഇത�ൊന്നും പ്രകൃതിയെ ആരാധിക്കുന്ന ഒരു കേരളീയനും സ്വീകാര്യമല്ല. അതുക�ൊണ്ട് തന്നെയാണ്, മെട്രോയുടെ ഓര�ോ ഘട്ടത്തിലും പരിസ്ഥിതി പ്രശനങ്ങൾ ഉയർന്നു വന്നത്. അവ നിർമാണ പ്രവർത്തനത്തെ തളർത്തിയെങ്കിലും പരിസ്ഥിതിക്ക് ക�ോട്ടങ്ങളില്ലാത്ത വിധം പരിഹാരം കണ്ടെത്തുന്നതിൽ അത് അവസാനിച്ചു. മെട്രോയുടെ നിർമാണത്തിനാവശ്യമായ മണൽ ഭാരതപ്പുഴയിൽ നിന്നും പെരിയാറിൽ നിന്നും എടുക്കാമെന്നായിരുന്നു മെട്രോയുടെ മുഖ്യ ഉപദേഷ്ടാവ് ഇ.ശ്രീധരൻ

നിർദേശിച്ചത്. ഈ പുഴകളിലെ മണൽ ഉയർന്ന നിലവാരമുള്ളതും ഗുണമേന്മയേറിയതും ആണെന്നതായിരുന്നു നിർദേശത്തിനു പിന്നിൽ. ഇതേത്തുടർന്ന് വ്യാപക പ്രതിഷേധമാണുണ്ടായത്. കേരളത്തിന്റെ ജീവനാഡിയായ ഭാരതപ്പുഴയും കേരളത്തിന്റെ നൈൽ എന്നറിയപ്പെടുന്ന പെരിയാറും, ഇന്ന് ഭീഷണിയിലാണ്. പാൽ ചുരന്ന് ചുരന്ന് വറ്റിയ മാറിടം പ�ോലെ മണൽ ചൂഴ്ന്നെടുത്തു നിർജീവമായവ. ഏകദേശം 4 ലക്ഷം ഘനമീറ്റർ മണൽ ആവശ്യമായി വരുന്ന മെട്രോ പ്രൊജക്റ്റിന്, ഇത്രയും മണൽ ഈ നദികളിൽ നിന്നും എടുക്കുന്നത് സുരക്ഷിതമല്ല എന്നു വന്നത�ോടെ മുഖ്യമ�ി ശ്രീ.ഉമ്മൻ ചാണ്ടി

National Institute of Technology, Calicut വ്യക്തമാക്കുന്നു. ചരിത്ര സ്മാരകങ്ങള�ോ മറ്റ് പ്രധാന കെട്ടിടങ്ങള�ോ മെട്രോയുടെ പാതയിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നില്ല. എന്നാൽ, മെയിന്റനൻസ് ഡിപ്പോക്കായി തിരഞ്ഞെടുത്ത 'മുട്ടം' എന്ന പ്രദേശം കാർഷിക മേഖലയാണ്. 15 ഹെക്ടറ�ോളം വരുന്ന വയൽ പ്രദേശം നികത്തിയിട്ടാണ് ഡിപ്പോ സജ്ജമാക്കുന്നത്. EIA യുടെ കണക്കുപ്രകാരം 477 മരങ്ങൾ മെട്രോക്ക് വേണ്ടി വെട്ടി മാറ്റപ്പെടും. ഈ നഷ്ടം നികത്താനായി ഓര�ോ മരത്തിനും പകരം 10 മരങ്ങൾ പുതുതായി നട്ടുപിടിപ്പിക്കാൻ DMRC നിർദേശിക്കുന്നു. ഇത് പ്രകാരം 477 മരങ്ങൾ മുറിച്ചു മാറ്റുമ്പോൾ 4770 മരങ്ങൾ പുതുതായി നടണം. എന്നാൽ 8000 മരത്തൈകൾ നട്ടു പിടിപ്പിക്കാനാണ് KMRL തീരുമാനിച്ചത്. മാതൃകാപരമായ ഈ നീക്കത്തിന്റെ പ്രാരംഭപടി എന്നവണ്ണം 5160 ഓളം മരങ്ങൾ KMRL വച്ചുപിടിപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു. നിർമാണ സമയത്തുണ്ടാകുന്ന വായു മലിനീകരണം തടയാനും ആര�ോഗ്യ-സുരക്ഷാ പരിപാലനത്തിനും ആവശ്യമായ നടപടികൾ KMRL സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ത�ൊഴിലാളികഅംഗീകാരം നേടേണ്ട പദ്ധതികളുടെ പട്ടികയിൽ ക�ൊച്ചി മെട്രോ ഉൾപ്പെട്ടി- ളുടെയും സന്ദർശകരുടെയും സുരക്ഷ ട്ടില്ല. പരിസ്ഥിതിക്ക് വലിയ ആഘാതം ഉറപ്പ് വരുത്താൻ പ്രത്യേക സുരക്ഷാ ഉണ്ടാക്കുന്നതല്ല മെട്രോ പദ്ധതി എന്ന് വിഭാഗവും കാര്യക്ഷമമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു. ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. EIA റിപ്പോർട്ട് നിർമാണ ജ�ോലികളെല്ലാം തന്നെ അനുസരിച്ച്, മെട്രോ, വനപ്രദേശത്തു2016 തുടക്കത്തോടു കൂടി പൂർത്തിയാകൂടിയ�ോ മറ്റ് സസ്യസംരക്ഷണ മേക്കാനുള്ള ലക്ഷ്യത്തിലാണ് മെട്രോ. ഖലയിൽ കൂടിയ�ോ കടന്നുപ�ോകുന്നില്ല. അതിനാൽത്തന്നെ, ഗണ്യമായ സസ്യ- ത�ൊഴിലാളികളുടെ ക്ഷാമം കാരണം പദ്ധതി പൂർത്തീകരണം സംബന്ധിച്ച് സമ്പത്തോ, അപൂർവ്വ ഇനം സസ്യജന്തു വർഗമ�ോ, മെട്രോ കാരണം നശി- KMRL ഡയറക്ടർ ഏലിയാസ് ജ�ോർജ് അന്യ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ നിന്നുമുള്ള മണലും മാനുഫാക്ചേർഡ് സാൻഡും (M Sand) ഉപയ�ോഗിക്കാൻ നിർദേശിക്കുകയാണുണ്ടായത്. ഇപ്പോൾ പ്രധാനമായും മാനുഫാക്ചേർഡ് സാൻഡ് ആണ് നിർമാണത്തിന് ഉപയ�ോഗിക്കുന്നത്. എൻവയ�ോൺമെന്റൽ ഇംപാക്ട് അസ്സെസ്മെന്റ് (EIA)- 2006 ലെ വിജ്ഞാപനം അനുസരിച്ച് MOEF( Ministry Of Environment & Forest) ൽ നിന്നും പരിസ്ഥിതി സംബന്ധമായ

സുരക്ഷാ കമ്മീഷണറുടെ അനുമതി ലഭിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ 2016 പകുതിയ�ോടെ സർവീസ് തുടങ്ങാവുന്നതാണ് . ക�ൊച്ചി മെട്രോ ഫേസ്-1 നു ശേഷം ഫേസ്-2 ന്റെ നിർമാണം തുടങ്ങാനും തുടർന്നു ക�ോഴിക്കോടും തിരുവനന്തപുരത്തും ഇ.ശ്രീധരന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ തന്നെ ലൈറ്റ് മെട്രോ പദ്ധതി ആവിഷ്കരിക്കാനും കേരള സർക്കാർ ലക്ഷ്യമിടുന്നു. ഇതിന്റെ പ്രവർത്തന നടപടികൾ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു. ഗതാഗതക്കുരുക്കുകൾക്ക് ഒരാശ്വാസമായി, വികസനത്തിന്റെ നവീന മുഖമായി, കാത്തിരിപ്പിന് വിരാമമിട്ട് കേരളത്തിന്റെ നഗര ഹൃദയങ്ങളിൽ മെട്രോ കുതിക്കുന്നത് നമുക്കും വീക്ഷിക്കാം.

ഗതാഗതക്കുരുക്കുകൾക്ക് ഒരാശ്വാസമായി, വികസനത്തിന്റെ നവീന മുഖമായി, കാത്തിരിപ്പിന് വിരാമമിട്ട് കേരളത്തിന്റെ നഗര ഹൃദയങ്ങളിൽ മെട്രോ കുതിക്കുന്നത് നമുക്കും വീക്ഷിക്കാം പ്പിക്കപ്പെടില്ല. കേരളത്തിലെ പ്രധാന പക്ഷി വളർത്തൽ കേ�മായ മംഗള വനം മെട്രോ പാതയിൽ നിന്നും 1.2 കില�ോമീറ്റർ ദൂരെ ആയിട്ടാണ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. അപൂർവ്വ ഇനം കണ്ടൽ ചെടികളുടെയും സസ്തനികളുടെയും സംരക്ഷണ കേ�മായ മംഗളവനത്തിനു മെട്രോ കാരണം ദ�ോഷകരമായി ഒന്നും സംഭവിക്കില്ലെന്ന് റിപ്പോർട്ട്

ചെറിയ ആശങ്ക പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിലും, സ്റ്റേഷനുകളുടെ നിർമാണം ഒഴികെയുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങൾ 2015 അവസാനത്തോടു കൂടി പൂർത്തിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്. മുട്ടം യാഡിൽ നിർമിച്ച ടെസ്റ്റ് ട്രാക്കിൽ 2016 ജനുവരി 23 ന് മെട്രോയുടെ പരീക്ഷണ ഓട്ടവും വിജയകരമായി പൂർത്തിയാക്കി. 6 മാസത്തെ പരീക്ഷണ ഓട്ടത്തിന് ശേഷം റെയിൽവേ 41

2016

Have we evolved psychologically? Abhilash Sharma

et both reader and the writer examine this question together whether we have evolved psychologically? Of course our body is a result of an evolution. Also its evident that human being has made tremendous development

National Institute of Technology, Calicut in terms of technology. In medical science it has made some impossible achievements like heart transplantation, which can save a life. On the other hand, it has also developed war capabilities with weapons of mass destruction which can completely annihilate the whole mankind. But the question is, have we evolved psychologically? For this enquiry both reader and writer must look upon the psychology of human being, which means we must enquire the conscience of human being. â&#x20AC;˘ One must ask, what is consciousness? â&#x20AC;˘ What are its ingredients? Let us together observe the fact that our consciousness is a collection of knowledge, beliefs, dogmas, experiences, desires, sorrow, happiness, longing for something or the other, ambitions, pride, memory of the various pleasures, envy, affection, loneliness, nationalism, political views, and so on. And we must understand the fact that this consciousness is common for the whole of whole mankind. The objects of desires may be different but the action of desire is the same. The reason of

sorrow may be different but the state of sorrow is the same. Beliefs may be different but the process of believing is the same. So this is a common lot which is shared by all the human beings around the world. So the world is me and I am the world. I represent the whole humanity. Observing this fact not merely logically, but actually seeing it gives one tremendous vitality. Now one can ask the question have we evolved psychologically? It is clearly evident that we have not evolved psychologically at all. Even after such tremendous technological developments our sorrow, the desires, the longing, the loneliness and so on, are still the same as they were for people thousands of years ago. Their object of projection would have changed, but the condition of mind remains the same. This is also very much evident by the fact that human beings still believe in primitive religions, primitive scriptures which have no practicality in today's life whatsoever, same ancient nonsense rituals (superstitions, ponytails, beard, hijab and so on). Clearly human being has primitive consciousness. Now the question is whether the consciousness

of human beings can ever evolve? The fact remains that it cannot. Now this is totally opposite to what religions and scriptures say. They say man can evolve into a higher consciousness which they call enlightenment. But one must understand the word evolution. Evolution is the change from one state to the other which is more developed than the previous one. So every stage is relative to its previous stage. So there is a change in evolution. But change doesn't mean to transform one thing to the other, rather end this whole chain process. Only then it's a true change. For example the lust of a human being in the young age when the body is having plethora of sexual hormones, is for the sexual pleasure. But with age this lust transforms for money, having good image among the society, and so on. And when one gets bored out of the materialistic world, then this lust transforms in achieving some higher consciousness or the so called enlightenment. So the lust has not ended, rather it is transforming from one thing to the other. So does it mean that human being is bound to live like this? No. If one can end this whole

change process then he has actually transformed. And to end this chain is to empty the whole content of the consciousness. Emptying sorrow, desires, beliefs, dogmas and so on. And this emptiness has its very own vitality, its own energy. But human being is frightened of emptying this content because that means to empty all the affection that one has invested in some idea or a belief or a person or a house or a car and so on. On emptying it one becomes totally alone. One needs great audacity to do this. But how can one do this? It can all end if one observes each content step by step with great attention. With one's full energy which we generally waste in chattering, in entertainment, in continuous thinking. And when one observes with such great attention, the hollowness of each content starts becoming visible. And once their futility is realized, one no longer invests in them.

2016

am nothing but a corpse now. A body on the linoleum floor of my kitchen. Though I drew my last breath long ago and my heart had stopped its rhythmic dance, no one except my killer knows what happened to me. I, Giovanna Delsarte, had no family, my family and my whole life had been the Maryinsky.

I Will Come Back. Arlene John

There I was, twenty eighth in a long line of Russian dancers. This isn't how I should go. Not after a Giselle like that, with roses thrown at my feet. I was happy. I now know that I'd been happy. I had died, but as you can see, I haven't ceased to be. Though I must confess, I haven't encountered the gates of heaven nor the boatman who rows me over to the land of souls. But I am not going to taint the faith of the righteous who live by visions of the otherworld. Though I cannot feel the path traversed by the bullet through my skull or the deep throbbing pain that should accompany it, I do feel the deep torment of my soul struggling desperately to escape its mortal home. Unlike the clichéd 44

saying of flashbacks in a dream fashion, the sole flashback I receive from my bullet-ridden brain is of the last few moments of my life, or rather of the last person I saw. I knew they were coming for us. They wouldn't have stopped the slaughter even if it was Nijinsky himself here. Like anyone facing imminent death, I said my prayers, “Jesus, Mary, Joseph, I place my soul……” Crash! That had been the front door. I went back to my prayer. “Jesus, Mary, Joseph. I place…” I felt something cold press against my forehead- the cold metal of a rifle's barrel-and I looked into the eyes of my killer. He uncovered his face and I remember my breath rush out of me like that of a balloon let loose. The next few seconds passed with me pleading him to see reason, that what he and his 'community' do isn't pleasing to his creator, but terrorism. There is no God who wants death and blood. There is no true leader and prophet who would want his followers to kill another human being. That this act isn't going to grand him spiritual peace and that the ideology that had been fed to him is flawed. I remember the feel of tears stinging my eyes as I

look into his face and see only cold hatred pouring forth from his eyes. “I will come back,” my mind recalled faintly, a familiar voice, fading from memory like that of a soft rustle of leaves – painstakingly carried by the winds – to be lost in the desert. It made me determined like never before. I stood up and pressed my head against the gun's barrel and stared into his eyes and said, “Kill me Nadeem. Be my murderer and you did come back. But for my life.” I registered the sound of the bullet being released, before I registered the pain. For one fraction of a second, I think I saw remorse in his eyes and then it was gone. I fall gracefully to embrace death. In life a ballerina, one in death too. Before my soul escapes my body and stripping myself of any worldly relations, I force myself to go back seven years. To the day when he said, “I will come back”. “Are you sure that you left it there, Vanni?” The 11 year old asked me. “Yes Nadeem. I did leave it right in the foyer.” “I will get it for you then. I will come back Mileyanka,” he said doing a mock arriere. He never came back. Never did I hear from him,

nor did his parents. All signs had pointed toward a kidnapping and I had accepted him for dead. With the whole of Russia being under terrorist attack, the whole of theatre street had been on lock down. They were here now and the boy who had gone missing when I was eleven had come back for me as promised. But even in death, I had hope. Hope that the little boy would see the error in his ways and would realize that he is just a pawn in the hands of a master player, who artfully played his game to attain world domination. I hoped that someday, in this world or the other, his mind shall have the peace that he so well needs. I know it is a good way to go. A better fate than what other girls of my age got from these mindless pawns. It's a good life and it's a good world still. My soul breaks free from an incurable ballerina's body and returns home and I fade into oblivion. My song carried on by the winds and seas as I realize I too have been a pawn at the hands of a master player striving for world domination.

National Institute of Technology, Calicut

The Life of a Pawn Sai Sreenivasan

n army of Rook, Bishop and Knight, the Mighty minister and the Royal king. Shielding those high powers I fight, Though I am just a little thing. On my superiors, attacks I can prevent, And opponent's great powers, I can remove, But, My master is ready to forgo me at any instant, For one step at a time is all I can move.

not required any more, Off I go and he lets the minister descend, I leave with satisfaction of fulfilling my role. Win or loss doesn't matter as long as a valiant battle is fought. Into the same box we are stuffed at the end of the contest. These differences exist only as long as game is on, I thought, As alongside the powerful and Royal king I proudly rest.

Passing all these hurdles I reach the other end, And then master decides I am 45

2016

Lost & Found

Vinay Damodaran

ome people walk in the rain, others just get wet. Every drop of water on his shaven head was just another reminder of the coldness he felt inside. He often wondered what it would be like. There would be a ceremony of course. Not to mourn his death, but to celebrate his life. His parents would tell the story of how he tried to eat a cat. They would talk about how he could never sit still, how quickly he would get distracted but how he was always a good child, loving and affectionate. His friends wouldn't probably say much. Just stare at the ground for a long time, refusing to believe that he was gone. Time heals all wounds eventually and soon he would be forgotten too. His name would pop up here and there followed by awkward silences. His thoughts were interrupted by the sudden screech of tires. A car had just swerved to avoid a puppy on the road. On any other day,

he would have rushed to help the puppy. Not today. Today he just wanted to see the world burn. He still remembered when he first knew. He was 12. It was a routine checkup. At first it was just a blunt pain in his stomach. But that pain gradually grew sharper and soon it was like he was being stabbed over and over again. Intestinal cancer. Three years, the doctors said. With the proper medication, probably five. Like Elizabeth Kübler-Ross predicted, he went through the first stage: Denial. This wasn't happening. This was obviously some kind of joke. A prank pulled by his parents no doubt. Revenge for breaking that favorite china dish of theirs. But the tears seemed real enough. But no. He was too smart for them. He wasn't buying it. He didn't eat junk food, he didn't smoke, and he didn't even watch porn like the rest of his friends. There was no reason for him

to have cancer. He knew his parents couldn't keep this up for long. Once he pretended to learn his lesson, they would cave in. They took him to a new hospital every day, a new patronizing face every time but the same old tests and the same old results. When the check-ups stopped, and the treatment started, that's when the seeds of doubt started to creep in. He started considering the possibility of this nine days' wonder and then came the second stage: Anger. Why was this happening to me? I don't deserve this. He remembered his nighttime prayers. “O God, Please save all the good people in the world. But not all the thieves and murderers out there. Please make sure they get what they deserve.” What a joke. There was no God. Just a fairy tale created to make children question the morality of right and wrong. His first six months of treatment were the hardest. No

National Institute of Technology, Calicut

one should ever have to grow up so fast. At the age of 12, he learned something which most people learn only after it's too late: Life wasn't fair. There was no prize at the end of it. There was no absolute right or wrong. Bad things happen to good people and there was nothing he could do stop it. His mind flashed through all the things he would never have: his first kiss, his graduation, a life at college, his first car and so much more. He thought about all the things he could have done: join the school choir, learn how to swim, tell Rachel how he felt about her. Maybe all one can do is hope to end up with the right regrets. And before he knew it, stage three: Bargaining. He thought about it. Every bad thing he had ever done. Every little prick of his conscience. He was sorry he had took those cookies without asking Mom. He was sorry about lying to his teacher about his homework. He was sorry that he didn't spend enough time with Grandma. If he had another chance, if he ever survived this, he promised he would change. He would eat his veggies. He would do his own laundry. He would tell his Mom and Dad every single day how much he loved them. He would apologize to Billy for breaking his toy car. He would learn something new every day. He would do a good deed every day for the rest of his life. He would become an astronaut just as he always dreamed of. Not a single moment of his life, would be spent on regret

again. But the harsh reality, though slow, catches up with us eventually and with every breath he took, he was a step closer to death. Enter stage four: Depression. Every drop of water on his shaven head was just another reminder of the coldness he felt inside. He often wondered what it would be like. His thoughts were interrupted by the sudden screech of tires. A car had just swerved to avoid a puppy on the road. On any other day, he would have rushed to help the puppy. Not today. Today he just wanted to see the world burn. Two years had passed since that fateful day. The world no longer held the color it once did. Everything was a blur of black and white. All the things that once made his heart flutter were now just harsh reminders of what his life had been. There are wounds that never show on the body that are deeper and more hurtful than anything that bleeds. Whenever you read a cancer booklet or website or whatever, they always list depression among the side effects of cancer. But, in fact, depression is not a side effect of cancer. Depression is a side effect of dying. With every step he took, the rain echoed his life, gradually progressing from a tiny drizzle to a raging torrent. Soon he had no choice, but to take shelter under the crooked branches of an elm tree. That's when he noticed that he wasn't the only injured soul to seek shelter under these harrowed boughs. The

little puppy which had nearly been run over had limped its way to the nearest sanctum. They say the soul has an interpreter - often an unconscious but still a faithful interpreter in the eye. For a brief moment, their eyes met. Its eyes were so intense that he wanted to look away, or never look away; he couldn't decide. But he felt the same sadness and isolation it did and for once he realized

Bad things happen to good people and there was nothing he could do stop it. that the pain he felt was not his own. Everyone had their own cancers and the scars they bore were not blemishes but testaments of a battle well fought. But he understood at last what the puppy had been trying to tell him. It was, he thought, the difference between being dragged into the arena to face a battle to the death and walking into the arena with your head held high. Some people, perhaps, would say that there was little to choose between the two ways, but he knew that there was all the difference in the world. As the first rays of sunshine grazed his face after a long time, he realized he had found something which he thought had been lost forever. HOPE.

2016

On Top of the World Krishnashankar S

“

In a matter of hours, I'll be all alone. I'll again be that one who once jealously watched people walking in groups, making fun among themselves, laughing! And now that I know how it is like to be around people, I'll just be sadder. I never thought you'd come here tonight just out of nowhere. I thought I'll be buried in without anyone being there to talk to, but you came!” A really sad DB TOP talked its heart out to me that night. It was just another day during the vacation when I came to college for some reason. I was missing DB TOP badly that I couldn't wait to go there. And I could really feel that something is wrong with the whole atmosphere as I entered the place. I could see a lot of metal pillars and asbestos sheets lying here and there and the place looked all dusty. And as I reached the top, I got an idea of what's going on. The DB Top was getting covered over with sheets. Silence filled in as the already dead atmosphere felt like it's pressured up with anger and pain. Next morning they'll cover it up and that's going to be it- it suddenly struck me hard! The very thought of it weakened me and I sat there, being not able to move. It was almost midnight and I didn't feel like leaving the place any time soon. “A loud roar of a metal piece followed by a cracking sound of a door, which judging by the sound was never opened for a very long time, was the beginning! I heard giggles as a manly foot landed on me followed by a hand. First touch! Ever since I was left alone by the guys who created me, I was curious to know how it'd be like when 48

someone touches me. And trust me, it felt heavenly. The warmth in it makes you feel so special. A touch is something magical! He stretched his hand and there she was, struggling her way up, with this beautiful smile on her face. She was stunned, just as she made her way up, looking in to infinity. She stood there still, with no attempt to move or say anything. She was shivering a bit in the wind and that's when he took a blanket from his bag and covered her from behind. It was like she came back in to reality with the very touch of him. She turned to him and in a shaky cold voice she said “This place is amazingly beautiful!”. He had a smile on his face and extreme feelings of love in his eyes when he said “Still it couldn't beat you!”. She needn't reply him, he wasn't waiting for a reply, and before I knew, they were having the first kiss of their life! I was overwhelmed with happiness as I looked away, giving their best time to themselves. “Thank you for

He stretched his hand and there she was, struggling her way up, with this beautiful smile on her face.

National Institute of Technology, Calicut this beautiful day!” he whispered as they left, after what felt like an hour. I knew I always wanted to be around people, but this was something beyond explanation. And I was really curious about the days to come because I knew I was going to have more visitors thereafter. People mostly came here out of curiosity those days, both boys and girls, and everyone had different opinions. Some were afraid of height, some complained about the sun ('come in the night' I wanted to say), some were worried about getting suspended and stuff and then there were a few people left. They really saw the beauty in me. There were girls too, but they were helpless because they weren't allowed to roam around in the night! It was just another night when the usual lot of people didn't come and I was wondering why. I could hear music and cheering in some distance and I thought may be that's why I'm left alone. Suddenly I heard footsteps. Not the usual ones, but those were really gentle and calm. Her scared but enthusiastic eyes scanned the area as she stepped on me. A sigh of accomplishment and she sat there taking her mobile phone out from her pocket. “I said I'll do it one day. All these days of teasing me is over Mr. Funny! I'm here on this very beautiful place, on top of the world, and its midnight! You lose, I win. BAHAHAHAHA” She was laughing so wild her face had this devilish look while she did that. She laughed, danced wildly and lied down when she realized that she's tired. I could feel her heart beat! I could really feel how happy she was to be here. It really was a dream-come-true for her, and she really seemed to enjoy every second of it. As she left, her face told me that she won't be able to come back again and I could never ask her to stay long!

or that professor who gave him an F grade just because he slept during the class! It's funny how easy they get relieved after talking everything out with all the anger they have. The friends who came to console them may not speak a word, but still their presence would make them feel good. That's what's great about friendship. Sometimes you just need to be there. Say nothing and yet a touch or a hug will do! t's all different when it comes to you! You've been here in this college for the past two years and you always almost came here alone. The first time you were here, I still remember how you lied down, listening to your favorite song and breathing slowly. The next time you brought some of your friends and you said “this is my only favorite place in the entire campus!” and then they were like “What's so special about this place?”. You chose not to reply because you knew they'd never understand. I bet I know all of your favorite songs better than your best friend, because you played them over and over whenever you came here. You come here for answers and I know you always manage to get them somehow. I know it's going to be hard for you to believe that I'm not going to be there for you anymore. And it's even harder for me because you came today here out of nowhere when I thought no one would come. Thanks for being here tonight!” I woke up in to the ice cold surface of DB Top and it was an hour past midnight. It took me time to realize that I slept off there and it's been more than an hour. The memories of a magical dream stormed inside me as I struggled and stood up for the very last time in that astounding place. Sigh! ***For those who don't know, DB TOP is this opening on top of our Department Building which recently got covered up!***

I always loved that crazy and senseless lot who came here to drink off and forget things. I always wanted to join them and advice them, but you know, maybe they don't deserve that much! It'd always be about that bitch who dumped him 49

2016

पापा को एक पाती Mahipal Kulariya

हैलो पापा, सबसे पहले तो एक स्वीट सा, बड़ा सा थैंक्स, मेरे 20वें जन्मदिन पर एक प्यारा सा कै मरा गिफ्ट देने के लिए । अब से सारे मुस्कुराते, खट्टे-मीठे पल तस्वीरों में कै द होते रहेंगे । जयं त को बोलना, दीदी बहुत नाराज़ है इतना बुरा स्के च जो बनाया मेरा । पता है, कल से मेरी रूममेट मेरे बचपन की फोटो देख कर मुझे गोलमटोल बोलके चिढ़ाये जा रही है । पापा, याद है वो मेरे पहले बर्थडे वाली फोटो, बड़ा सा के क और छोटी -सी मैं । मम्मा ने बताया जब मोमबत्तियां मुझसे बुझ नहीं पायी तो मैं रोने लगी । फिर आपने मेरे साथ चुपके से फूं क मारके मोमबत्तियां बुझा दी । जब मैं तीन-चार साल की थी, आज़ाद पं छी थी, हर मनमर्ज़ियाँ, हर ख्वाईश पूरी । शायद इसलिए भी कि ख्वाइशें चॉकलेट और आइसक्रीम के अलावा कु छ होती ही नहीं थी । पर धीरे-धीरे आप मुझे दनु िया समझाने लगे, पहले स्कू ल में दाख़िला, और पहली दफ़ा मुझे पता लगा इस दनु िया में मेरे जैसे छोटे-छोटे, गोलमटोल बहुत सारे बच्चे हैं |पर जैसे-जैसे मैं बड़ी हुई,लगने लगा मेरी दनु िया दायरों में सिमटती जा रही है, पहले, अके ले बाहर नहीं जाना, फिर बाहर ही नहीं जाना, जो चाहिये भाई या पापा ला देंगे, दोस्तों के घर नहीं जाना, बर्थ डे पार्टी में दोस्तों को नहीं बुलाना, लड़कों से दू र रहना फिर लड़कियों से भी दू र रहना, छु ट्टियों के कई दिन तो सुनहरे पर्दे वाली खिड़कियों के भीतर धूप देखे बिना ही गुज़र जाते थे, और धीरे-धीरे मेरी दनु िया सिकु ड़ती चली गयी, घुटन भरी लगने लगी। वो लाड, प्यार, दल ु ार, मिठास, जाने खत्म हो गया, और आप कब स्वीट डैडी से सिर्फ़ डैडी बन गए, पता भी न चला । आप फ़क्र से कहते हो ना कि आपकी बेटी बहुत इं टेलिजेंट है, पापा, मार्क्स डज़ नॉट डिफाइन मी। आजकल लगता है मुझमें डर के अलावा कु छ भी नहीं है। ज़िदं गी के ये बीस साल कन्फ्यूज़ करने वाले हैं कि ये डर किस चीज़ का है, मैं किससे बचती फिरती हूँ ? लड़कों से, समाज से, दनु िया से ? कहते हैं ना, चमकदार फ़र्श पर चलने की आदत लगा चुके पाँव सड़क पर चलने से कतराते हैं, पर आपकी बेटी को यूँ डर-डर रहना, छु प-छु प के जीना अच्छा नहीं लगता । हम लड़कियों के लिए कमला भसीन की कविता, जो मेरी पसं दीदा भी है, कु छ यूँ है "हवाओं सी बन रही हैं लडकियाँ, उन्हें बेख़ौफ़ चलने में मज़ा आता है, उन्हें मं ज़ूर नहीं, बेवजह रोका जाना । परिंदों सी बन रही हैं लडकियाँ, उन्हें उड़ने में मज़ा आता है, उन्हें मं ज़ूर नहीं, उनके परों का काटा जाना । फू लों सी बन रही हैं लड़कियाँ, उन्हें महकने में मज़ा आता है, उन्हें मं ज़रू नहीं, तोड़कर रौंधा जाना । पहाड़ों सी बन रही हैं लडकियाँ, उन्हें सर उठा के जीने में मज़ा आता है उन्हें मं ज़ूर जाना, सर को झक ु ाकर जीना । सूरज सी बन रही हैं लड़कियाँ, उन्हें चमकने में मज़ा आता है उन्हें मं ज़ूर नहीं , हरदम परदों में ढका जाना ।। " जब वृक्ष से बीज़ गिरता है तो अपनी छत्रछाया में उसे अपने से बड़ा होने नहीं दे पाता, उसे बड़ा वृक्ष बनने के लिए धूप, बारिश, आँधी सबका सामना करना पड़ेगा । इसलिए पापा, मुझे दनु िया, समाज़,लोगों से मत डराओ, मुझे इस दनु िया में जीना है तो इन सबसे मुख़ातिब होना पड़ेगा । इन लोगों से ज्यादा खूं खार तो मन का डर है । जितने लोग है, सबका व्यक्तित्व अलग है, इच्छाएं अलग हैं, भाग्य अलग है, सफ़ल होने और खुश होने के कोई निश्चित मापदंड नहीं हैं । दिखावे की इस समाज में सब तरफ टैलेंट की भीड़ है, सबको अक़्लमं द या हुनरमं द औलाद चाहिए, अच्छा इं सान बनाने की ख्वाईश जैसे मर सी गयी हो । ये अज़ीब लोगों के गज़ब के भाषण, नारी सशक्तिकरण की हज़ार बातें, धरने पर बैठने की आदतें, ये सियासत ज्यादा है, इनसे उम्मीद कम है । कु छ गलत होने पर मोमबत्तियाँ लिए हज़ारों इं डिया गेट पहुँच जायेंगे, बेचारे फे सबुक और ट्वीटर को साँस न लेने देंगे, पर असल में खुद को बदलने की कोशिश कोई नहीं करेगा । पापा, मेरी दनु िया आपसे शुरू होती है, तो सोचा बदलाव की पहल भी आपसे ही शुरू हो । मुझसे आगे मत चलो, हो सकता है अनुगमन ना कर पाऊँ । मेरे पीछे मत चलो, हो सकता है नेतृत्व ना कर पाऊँ । पापा मेरे साथ चलो, मेरे दोस्त बनकर । क्या फ़र्क पड़ता है, कश्ती मेरी छोटी है, और ज़िदं गी का समं दर बहुत बड़ा, पर मुझे बेख़ौफ़ चलना है, हक़ीक़त की दनु िया में जीना है, ज़िदं गी के ज़श्न मनाते जीना है । आपकी लाडली पूजा

National Institute of Technology, Calicut

फ़िराक

Tarun Kumar

न

हीं! आज कु छ साबित नहीं करना चाहती, न बहस करने का इरादा है। आज मैं तुम्हे जिताने आयी हूँ ।कु छ बताने की अभी वक्त नहीं बीता है बहुत। तरीके पर हैरान हो?ये सब बताने के ।डर? नहीं।नहीं।मैं डरती नहीं हूँ तुमसे,इज़्ज़त करना जानती हूँ और लम्बी हद तक सहना भी। तो अब क्यूँ?अब इसलिये क्योंकि अभी तक नहीं हुआ।अचानक सा बस लग रहा है पर अचानक है नहीं,अभी वक्त नहीं बीता है बहुत पर मैं हार गई हूँ तुम जीत गए हो। तुम अपने नियमों से जीते हो और मैं तुम्हारे।मैंने तुम्हारी इज़्ज़त भी की और तुम्हारे नियमों से जीयि भी,कै से ना जीती? वरना सं स्कारी कै से कहलाती। शादी समझौता तो कतई नहीं होती क्योंकि इसमें मुझे बोहत कु छ साबित करना था। दहेज़ की रकम से ;की पापा मुझसे कितना प्यार करते हैं,खाना बना कर झाड़ू पोंछा कर के ,की मेरी माँ कितनी जिम्मेदार माँ है।इन शर्तों पर कौन समझौता करेगा।वो एक रसम थी जिसमे तुम्हें कु छ हक़ मिले और मुझे कु छ जिम्मेदारियां ओढ़ा दी गईं। हक़, मेरे तन पर मेरे मन पर।मुझे जब जैसे जी चाहे बिस्तर पर मरोड़ने का हक़।मेरी ख़्वाहिशों को ना मानने और अपनी मनमर्ज़ियो को मनवाने का हक़।हमारे बिस्तर की सिलवटें कभी मेरी मर्ज़ी से नहीं बनीं इसीलिए हर रोज बिस्तर बनाते,एक मर्द से ब्याहने का अफ़सोस होता है मुझ।े हां,मेरी किस्मत में लिखा है की मुझे अपने बच्चे को अपना दू ध पिलाना है।तो क्या बाक़ी सारे काम भी किस्मत से बं टे हुए हैं।क़ि तुम्हे ही नौकरी करनी है और मुझे ही घर सं भालना है। खाना बनाने या बच्चे का रोना चुप कराने में क्यूं तुम्हें लगता है लोग तुम्हे जोरू का गुलाम समझेंगे।तुम्हारे बग़ैर घर से बाहर निकलने और रात 9 बजे के बाद आने में क्यों लगता है तुम्हें की मैं कु छ ग़लत कर रही हूँ ।

क्यों कहते हो तुम खुद को पती-परमेश्वर, भाग्यविधाता?क्यूँ कहलाऊं मैं तुम्हारी अर्द्गधां िनी।हम दोनों अलग-अलग बराबर ओहदे-अहादे वाले लोग हैं फिर भी एक शिष्न और कु छ दिन की महवारियों ने तुममे एक गर्व और मुझमें एक शर्म भरी हिचक को जनम दे दिया हैं। आज एक पछतावा सा है मन में ,अपनी लं बी खामोशी पर। अगर मैं ही लक्ष्मी हूं तो घर में लक्ष्मी लाने का एकाधिकार सिर्फ तुम्हे ही क्यूँं हैं?क्यूँ ना मैं अपने फ़ै सले खुद करू? क्यूँ हूं मैं अन्नपूर्णा ,धनपूर्णा क्यूँ नहीं? एक सं स्कारी बहू और एक आदर्श बेटी के लक्षण ही वो कमियां है जिनपे तुम मर्दों की सत्ता टिकी हुई है।बदचलन होने का इलज़ाम नहीं झेल सकती मैं इसीलिए तुम्हे कु छ कहने से डरती थी। गलती अके ले तुम्हारे के भी नहीं है मेरे अपने भी शामिल हैं इसमें।आइडियोलॉजि पेश करने की आदत है सबको यहाँ।पापा के पहले खाना ना खा कर आदर्श बीवी बनना, मेरी माँ ने सिखाया ये मुझ।े घर के काम-काज सिखाने थे तो बेटे को क्यूँ नहीं सिखाये?जूठे बर्तन धोने में क्यूं मेरे भाई की शान घटती है और मेरे कु लीन लक्षण निखरते हैं। पर तुम?। तुम तो समझते मुझ।े तुम तो निकाल सकते थे मुझे इन सब से बाहर।पर तुम भी इस सत्ता की भूख क मारे,बीवी से पैरों की मालिश करवाये बगैर नीदं कै से हज़म होती। यही सोंचते रह गए की ढील दूंगा तो सर पर चढ़ जायेगी। खुलेपन के नाम पर कु छ शादियों के न्यौते और मार्के ट से सामान लाने की छू ट।क्यूँ मना करते हो तुम मुझे अपने दोस्तों के साथ ट्रिप पर जाने से? मुझे चढ़ना-वढ़ना नहीं है कहीं, बस आगे बढ़ना है।फिर क्यूं लगता है तुम्हे की आगे बढ़ने का मतलब तुम्हे छोड़ना या अपनी जिम्मेदारियों से भागना है। इन सवालों के जावाब नहीं है किसी के पास।क्यों-

कि किसी एक का बुना जाल नहीं है ये। सब शामिल हैं।सास के साथ हुआ तो बहू के साथ क्यूँ ना हो।सं स्कार का चोला पहना कर घर का सारा काम करवाने और रात में उसी को भोगने का जाल। मेरी सिसकियाँ सुन कर तुम्हें जो सुकून मिलता है उनमें मेरी करवटें तुमसे ज़बरदस्ती की डिमांड नहीं करती।वो ना नहीं होती वो हां भी नहीं होती। ये शिकायत नहीं है।ना कोई अर्ज़ी है।मैं तुमसे हिस्सा नहीं मांग रही हूँ न हक़ मांग रही हूँ । हक़ मांग कर मैं तुम्हे खुद को हक़ देने का हक़ अब नहीं दे सकती क्योंकि तुम्हारी शर्म भी इतनी ढीठ और बेशर्म हो चुकी है निगोड़ी आती ही नहीं।गिरने के लिए ऊंचाई की नहीं गहराई की जरुरत होती है और तुम धं स चुके हो अपनी मर्दानगी में। मुझे मनाने की बजाय मानना सीखो अपनी गलतियों को।मैं शायद मान भी जाऊं पर मेरा रूठना कब तक रोक पाओगे।खैर अब मैं रुकने की फ़िराक में नहीं हूँ । तुम्हारा शुक्रिया,तुम्हारी बेपरवाही ने ही मुझे अपनी परवाह करना सिखा दिया ।

2016

वक्त नही ं

Pranay Kumar Seth

Shruti Gupta

हर ख़ुशी है लोगों के दामन में पर एक हंसी के लिए वक्त नहीं, दिन रात दौड़ती दनु िया में, जिदं गी के लिए ही वक्त नहीं ||

कभी आये थे घर से हाथ में झोला लेकर , और चेहरा भोला लेकर, आशाएँ और उम्मीदें मन में थी भयं कर, लग भी रही थी मुस्किल डगर , और लगता भी था बहुत डर , बनने आये थे हम इं जीनियर, जैसे ही कॉलेज में किया इं टर, पहले तो स्वागत हुआ भयं कर पर फिर चलने लगे लेक्चर पर लेक्चर, जब तक कु छ समझ मे आता तब तक ओवर हो जाता लेक्चर, हाय बडा महंगा पड़ गया बनना इं जीनियर जब आता लाईब्रेरी का नम्बर , रह गये किताबो के बोझ मे हम दब-दबकर, और थक गये किताबे रट-रटकर , थक जाते हम कर करके लेक्चर , पर न थकते ये टीचर दे देकर लेक्चर , इतना करने पे भी न आते है नम्बर , हाय बडा महंगा पड़ गया, असाइनमेंट की होती है बौछार, और न पीछा छोड़ते हाय ये सेमिनार,

माँ की लोरी का एहसास तो है पर माँ को माँ कहने का वक्त नहीं, सारे रिश्तों को तो हम मार चुके, अब उन्हें दफ़नाने का भी वक्त नहीं || आँखों में है नींद बड़ी पर सोने का वक्त नहीं, दिल है ग़मों से भरा हुआ पर रोने का वक्त नहीं || सारे नाम मोबाइल में हैं, पर दोस्ती के लिए वक्त नहीं, पराये एहसासों की क्या कद्र करें, जब अपने सपनों के लिए ही वक्त नहीं || पैसों की दौड़ में ऐसे दौड़े कि थकने का भी वक्त नहीं, ग़ैरों की क्या बात करें, जब अपनों के लिए ही वक्त नहीं। तू ही बता ऐ जिदं गी इस जिदं गी का क्या होगा, कि हर पल मरने वालों को, जीने के लिये ही वक्त नहीं।l

हाय बडा महंगा पड़ गया

इट्स लाइक अ वर्ड वॉर, हाय बडा महंगा पड़ गया, जब आता रिज़ल्ट का नम्बर , तो ऐसे आती है बैक जैसे अलमारी मे रैक, पापा का एकाउं ट खाली हुआ फीस दे देकर , हाय बडा महंगा पड़ गया, और क्या दर्द बयां करे अपना यारो , जब आया इश्क का नम्बर तो वो छोड़ गये हमे ये कहकर, तुम क्या करोगे मोहब्बत तुम्हारे तो चलते ही रहते है हमेशा पेपर, हाय बडा महंगा पड़ गया।

National Institute of Technology, Calicut

Graduating Class 2015

Architecture

B.Arch

2016

Biotechnology

B.Tech

National Institute of Technology, Calicut

Chemical Engineering

B.Tech

2016

Civil Engineering

B.Tech

National Institute of Technology, Calicut

Computer Science

B.Tech

2016

B.Tech

National Institute of Technology, Calicut

EEE

B.Tech

2016

Engineering Physics

B.Tech

National Institute of Technology, Calicut

Mechanical Engineering

B.Tech

2016

Production Engineering

B.Tech

National Institute of Technology, Calicut

Civil Engineering

M.Tech

2016

Computer Science

M.Tech

National Institute of Technology, Calicut

M.Tech

2016

EEE

M.Tech

National Institute of Technology, Calicut

Masters of Business Administration

MBA

2016

MCA

National Institute of Technology, Calicut

Mechanical Engineering

M.Tech

2016

Physics

M.Sc

National Institute of Technology, Calicut

Mathematics

M.Sc

2016

National Institute of Technology, Calicut

2016

Paper Life Aishwarya Nair

see her looking down at me. Hoping to see the words take form on me and appear as though by magic. And then it happens, her pen dances across me, her words etched into my very fiber. She sets her pen down. Satisfied? I can't tell. And then I'm folded up and put in an envelope sealed with the greatest trepidation. And then I travel miles and miles for days or perhaps even weeks. I can't tell time in this envelope. I don't know if the light I see through the envelope is sunlight or a spotlight. And finally I hear a sharp rip of the envelope. Light and air pour in and we embrace each other like friends reunited after a long time. I'm put on a table and flattened. It isn't her I see now, the one whose words I was entrusted with, it isn't her. He reads while his fingers run across the ink idly. And then in one swift move, he crushes me into a ball and tosses me away. I feel pain and I already know that my pain would travel across miles and eventually reach her too but in the form of absence - absence of a response. I hear a crinkle as I to stretch myself little but all in vain. Hours go by as I am reminded by the omniscient ticking of a clock. I also hear water dripping from a faucet 74

somewhere. The silence is suddenly broken by footfall and the unmistakable flicking of a light switch followed by the buzz of a tube light flickering and then flooding the room with light. I'm picked up and then flattened against a table top. It's him again but something has changed. He reads me over and over again and finally pulls out a sheet of paper. I watch as his pen dances across the paper just like hers did. He flattens me against the table top again and then folds me and puts me into a box. And then I meet a hundred other letters she wrote him and we share our stories. I also meet a few he wrote her but never sent. He opens the lid of the box. Letter in hand deciding where it should go. The box suddenly plunges into darkness but just before it went dark I caught a glimpse of him scrawling something atop an envelope. And that ink pattern I suppose is where she is.

Her pen dances across me, her words etched into my very fibre.

National Institute of Technology, Calicut

Rumi Reprised: An Engineer's Version Nasreen Habeeb Ur Rahiman

hen I took an extra step ahead by slightly distorting Rumi's golden lines, I knew that the reprisal per se has significance in the status quo. This very idea, of a world beyond engineering, pumped out from my brain only after successfully completing one year of M.tech. Till then, I too was a 'proud' engineer and moreover a mechanical engineer. I have happily enjoyed the revering looks of other-department-girls when they spot us in a mech den of guys. The bold and gutsy image was a crown, I have to admit. Turning a few more chapters of life backwards, let's start from where every E-man/woman (obviously the E is for engineer) starts. Like most of those geeky engineering students, I too joined for B.tech with fullon passion. Repeated readings of Kalpana Chawla's, Dr. A.P.J Abdul Kalam's and Kiran Bedi's biographies were more than enough to fill in that love for technology plus spunk demanded by a lady, going for a shot where she is not usually expected. The four years was tough but sweet experience. Friends, die-hard-studies on study holidays, grades, placements (that too twice), GATE scores... De facto the honeymoon period of life! “B.tech was the right choice¬¬”: a self-satiated mind resonated. I clearly remember waiting, in Thrissur railway station, for the 10.30pm Bangalore train. The dream journey for my first job

… Next morning, the walk towards beautiful 'sigma techpark' in Whitefield, reminded me of Konkana Sen's character- Aisha in Wake up S!d movie. I was the NEW GIRL IN THE CITY. In the first week of job itself, I knew for the matter of fact that 'honeymoon period' was over. The idea of that so-called-engineer who works on new stuff and transforms the world is just in books and Sci-Fi movies, not here. As my US-based employer was in urgent need for getting works done fast, the training was faster than it has to be. So I had the luxury of understanding the type of job which I'll have to do for the rest of my life in Chainalytics- the company. Work, boredom, corporate colleagues including a finger count of friends for relief… Now the life has almost turned into waiting-for-weekends. Soon the bell rang in mind: “you don't need to do a job for sake of money alone”. By then, GATE was almost open in Calicut. I thought to try my luck through spot admission for M.tech. Taking sick leave from office, here I was in NIT campus. Striking down my option for Industrial Engineering, they kicked me

to Nanotechnology- a field I hadn't even applied for. But then, I was thinking to give fate to take a chance for now, as technical stuff would be interesting than office for sure. That's how I became M140497NS –the M.tech student. NIT was a different world on its own. Opposite to the complete freedom I enjoyed in my alma mater- GEC Thrissur, here I sensed the pressure of studies and grades in a real form. Resources were plenty but the schedule was hectic. And the worst part was, no study holidays before semester exams! The first phase was a life-isa-race. But I could get back my senses once the survival instincts for a happy-life was awaken. Finally I felt the glee of being an NIT ian. After all who wouldn't like Tathva, Ragam and our black&white Rajpath(the color credit goes to crows, we know it)? But still I missed answer for one question, “am I truly happy and right about this career option?” Taking M.tech in a research field like nanotechnology means, you gotta do a PhD in that and end up as an academician or else a full-time researcher in any R&Ds. The kind of interest and curiosity 75

2016 with which I studied my B.tech, was missing here in 'Nano'. So when the project year was approaching, I decided to take up some topics related to mechanical engineering itself. That idea gave way to grab what I thought as the golden opportunity – ISRO. At once it was all clear and

idea of settling down for something which I didn't feel useful or happy about. That's when I canceled the project and came back to NITC. To be mentioned, within a few day itself. Obviously the coming back was not easy. Somehow convinced professors, while my classmates and

“Out beyond the ideas of engineering and engineer, there is a field. I'll meet you there.” the dots were connected. The game of fate was to take me to that very place where I always wanted to be. The passion was back and the engineer was back in action. So what happened in Trivandrum, precisely in ISRO? This question seems like an 'interval' pause of a bleak movie in theatre. As no popcorns to offer, let's not take the break and come back to our story. Firstly, project in ISRO is not like you got a job there. It's a one year deal. Against my expectations of going back to my mech-roots, they put me in a chemical research project, that too in a remote building far away from the main campus of research. By 'main campus', I also meant the place where you can actually find lot of 'people'. The real human beings man! If you don't see my point of excitement, try a sneak peep into my dept. You are not likely to see many of such living beings there as it's filled with chemicals in laboratories, and machineries with literally not more than a couple of people. And my guide revealed that secret that I got at least that department because of incessant requesting and recommendation! It wasn't just about that. The real issue was I didn't like the project they gave. Again, I was not OK with the 76

seniors where of course in a little mockery-mode. Everybody thought it was foolish to miss that opportunity and the reasons were not satisfactory for the 'people'. When the going gets tough, the tough must get going… yeah! I too got out of it very fast. After trying two different career options, I was pondering if something was wrong with me. Everything seemed normal from outside; the engineering, but inside was fuming with 'what next?' The engineer tag is such a luring bait which I/you will never wanna leave behind and jump into another career. When we choose that profession with own will, the thought of a career outside it becomes even haunting. And also chances are there that I may feel 'I too could have got that lollypop', when my friends take a PhD in future. All these thoughts dancing inside mind, gave one realization. If the degrees has changed to mere 'tags' and sign of prestige or money, that's the point when I should cease to be an engineer. No more fake degrees. Now comes the final phase of 'what next? Before that I would like to ask one question to every person who has thought to try something apart from engineering, after turn-

ing to be one. “Was our four years a waste?” I would like to answer it from my vantage point. I say it's a NO. If you think engineering was just about learning, puking into exam papers, sometimes trying your own innovative projects and finally get a job; then you are mistaken my friend. The person to whom you will be transformed within that four or six years is far more than that. You will own a persona, a braveness of heart and a unique and smart survival instinct which you never gonna get from any arts/medical colleges. What you may be going to waste is just a paper/certificate of degree, not your B.tech. If you are now capable to think about a new option of career, then where is your failure? Taking on my 'what next?', lemme say I have a plenty of options to try out. I believe my/your life is worth filling with new experiences and experiments, and a career need to be fixed after finding that one option which makes you truly happy. It may be your own entrepreneurial venture, or perhaps a deep passion of writing about a real world as a journalist, or to try luck with MBA and marketing skills, or even may be to teach nursery kids. The choice is of heart. Not only of brain. That's when you find the field beyond engineering and engineers. It's called LIFE.

National Institute of Technology, Calicut

Selfie's World Arjun Narayanan

n this age we live in, it has become a trend, a tradition or I could even go as far as to say it's even a necessity to take a 'selfie' of each and every moment we wish to cherish and enjoy for life. What started off as an era where phones were bought on the basis of how long they lasted has transitioned to how good a selfie camera it has. People may argue that the times are changing as so must we. This habit of taking a selfie is soo contagious that it can be even passed down from generations, yes; even our parents and grandparents can be caught in this web. Change is

a constant and the times are definitely a changing. â&#x20AC;&#x153;When in Rome, be a Romanâ&#x20AC;?, the person who took the first ever selfie must be proud of the bandwagon he has set rolling. Only a teeny tiny minority of the world population would be able to say that they have not been part of a selfie, the only reasons for which might be either that they have yet not been introduced to the technology called the 'front camera' or has too small fingers to even hold a camera. As I was growing up, my parents used to use a stick to scare the hell

out of me. But now there is a certain type of stick which cannot be obtained in your backyard, neither can it be used as a support while walking. This new revolution is known as the 'Selfie Stick'. Quickly becoming one of the most trendy and popular accessory among the youth, the selfie stick is almost as common as finding a person owning a wristwatch. Slowly but surely the selfie is going to replace that mirror on the wall and snow white will look beautiful in a selfie. The times are changing soo fast that in the near future I expect temples to charge 50/- Rs for a selfie with God. Wedding albums are going to have selfies of the bride and groom and what not. It's time to brace yourself for what awaits and the need for a self portrait shall overwhelm all. Looks matter the most for certain kinds of people, and a photo is the perfect way to showcase your beauty. An awesome thing about taking a selfie is that you get to see how the snap is going to turn out even before it is clicked. That way you get to see how hideous you look and can pose in a way so as to look atleast mildly presentable. I have witnessed attempts at records being broken by just taking a selfie. Just to think that breaking a world record is as easy as taking a picture. Taking a selfie is soo convenient that even if you are lonely and have no one to share your memories with, you still get to have the photo. Some might argue that it's how independent and self depen-

dent people take a snap, but that's just closing your eyes and making it dark. The selfie or a self portrait is many a times seen as an indication of narcissism, where every snap has to be about yourself and whatever that does not include one's own presence is just not worth capturing as a memory, cause selfishness via a selfie would not be a surprise. Psychologists all around the world are doing research on this topic and many statistics and survey reports are available for all to see. When you take a step back and look at things, all this fuss is about someone taking a picture with himself. Why care about what others are doing and why take soo much interest on something that isn't even minutely relevant in our day to day life. But man is a social animal and he is curious to know the why's, the what's', the who's. So just sit back, relax and take a selfie.

2016

The Call

Gayathri Ramesh

've never really liked hospitals. Of course, I wouldn't be the first one. From my very first visit back when I was ten, to remove a ruptured appendix, I have found the smiles on the faces of the doctors and the nurses eerie rather than comforting. Today with every second that passed since I received the call, I was feeling increasingly confined in this white-walled institution. To my horror, there wasn't a single person around me whose eyes weren't moist, brimming with tears. It astounded me that so many people could do what I, in my 27 years of existence, had never mastered; expressing emotions. ——It had been a Thursday. On any

other day I would have been enjoying my routine lunch, preparing for whatever was to follow in the latter half of the day. But not today! I silently hurled every offensive word I knew at Rahul, my best friend, as I stood awaiting the Mumbai Express. He had very cleverly put me up to the task of receiving his sister, into the new city, whilst he dealt with his 'personal commitments'. “Shots shots shots shots shots Shots shots shots shots shots Everybody” Even as the train pulled in, the LMFAO ringtone did not fail to grab a few eyeballs from the bystanders. As I picked up the call, a melodious voice at the other end spoke, ”Hi Madhav, this is Surbhi.”

“I am waiting outside your bogey. Are you out yet?” “I can see you.” A young fair girl, clad in a peacock green salwar, waved at me. Her turquoise shawl was wrapped around her neck, her wavy hair partially tied back by a clip. Few strands fell across her face as she heaved her bag on to the platform, her long earrings swaying as she moved. “Hi! You must be Madhav. I recognized you from the photos Rahul had shown me of you both.” As she spoke, her kohl lined eyes met mine. The tiny black dot she wore between her dark eyebrows would usually have escaped my notice. “Hi. Yeah, I'm Madhav, Rahul's sister… I mean…. You are Rahul's

National Institute of Technology, Calicut

sister. I am his friend… obviously… err… Come on, let's go.” If first impression was indeed the last impression, I had done one hell of a job ensuring that the odds were not in my favour. I was careful not to embarrass myself again as I walked her to the car. Stepping into the sunlight, I noticed, she had green eyes! Two years later, with the consent of our parents and of course, Rahul, we had been married in an elaborate ceremony. Another two years have gone by since then. ——-

As I sat there, memories flooding me, I fervently hoped and prayed that my wife was safe. As I sat there, memories flooding me, I fervently hoped and prayed that my wife was safe. I had picked up the call as soon as my phone rang, since the caller ID had shown her number. The voice at the other end was, however, that of a stranger's. The force with which the truck hit her had thrown her off her feet. The doctors had informed that there was severe haemorrhaging in the brain. It would take long hours of surgery to save her. The first priority of the doctors had been to deliver the baby. They said it was a miracle that it was still alive.

As my mother-in-law received it from the nurse she exclaimed, “Madhav, it's a boy!” Everyone present inched forward to have a look at it. Everyone except me. Its continuous bawling was creeping into my nerves. “Just shut it up!” I screamed. Surbhi should be safe. All that mattered was that she should be safe! ——Surbhi seldom called me at work. As soon as I picked up the call, I realised that there was something special. No “Hello”, nor a “Hi”. Her only words were, “You've got to come home early today. I don't care what work you have to do. You are coming home early today!” With that she hung up, leaving me baffled. I knew better than to call her back enquiring the reason for her sudden bequest. I was curious to know what had gotten my usually subdued wife so worked up. Expectations high, I reached home, early as promised. But nothing could have ever prepared me for what followed. Her face glowed as I hugged her tight, not wanting to let go, lest anything would hurt her. To say that I was happy was an understatement. I was going to be a father! ——Almost half a day had gone by sitting outside the OT. I hadn't dared to move. My body felt sore. But I knew that sleep was far away. It was painfully quiet. Even my mother-inlaw who had been sobbing throughout, simply sat there, holding what

seemed like a bundle in her arms. The silence was broken suddenly by a loud wailing. The wrapped up bundle had been the baby. I looked up to see its tiny limbs wriggling. I could feel the numerous eyes following me as I got up. About an hour ago, the doors of the OT had been opened, as the surgeons walked out. With a pat on my shoulder that seemed too mechanical, they said, ”There was too much blood loss. We tried everything we could.” After eleven hours of operating, they had decided to make the call. Time of death – 1.20 AM. My gaze fell upon my son as I lifted him into my arms. His tiny fists clenched, he moved around struggling to find warmth in my hold. This was my child, MY SON. And for the first time that day, I was crying!

2016

The Lass of Intrigue Avinash Mallya

he stood atop the highest spire, So he mourned, on the hill of desire, Around him stood many a spire, But none as towering as his desire. Every now and then he penned a word, Too meek, though, for the free bird, For the trickster had reigned his ugly head, To beat him by a mile, way ahead. Her spoken words wrapped in art, Left his heart in a maze to chart, Lost, was she in the land of pain, So intense, bear she could, not again. Time and again, every nook and cranny, Shined in hope like a caring nanny, Both shielded their eyes, and walked, dazed But alas, at every turn, neither swayed. But never back did they down, For faith led the belief in the crown, Should this predicament ever see a seal, Time, and only time, will reveal.

National Institute of Technology, Calicut

To See or Not to See Arnab Kumar Khanra

n a warm summer morning I looked out of the window And relished the beauty that Nature did us endow The wind and the birds Beckoned me out for a walk On a day as calm I stepped out Not expecting sights too stark A little while and a few strides Down the curved and twisted road I heard the beginning croaks Of many a mottled toad The sky that was so blue With scanty clouds white as snow Had turned dark and dreary A storm's coming, I did know But still I walked on Hoping good of Zeus' mood Encouraged by sights Of true care and of good But when I turned the other side Such sights I did behold Of stories that in society Much go untold I see the love and Warmth of the mother And the care and Protect of the father Both rejoicing in the newborn Hand in hand In a manner that is evidently Greater than grand TURN I see couples go mad and deranged From a state which seemed In the heavens arranged In places where the girl child Is subdued like a black mark Hear oh! Hear, I beseech thee , hark! TURN

I see children play Under watchful eyes In secure paths Their future lies Enjoying their time Without a care of the world Blissful is that time, There's no other word TURN I see children being bossed And picking up boulders And carrying their worlds On their own infant shoulders Born as a beggar or Maybe from a derelict orphanage Helplessly fighting for a livelihood From such a tender age. TURN I see men respect Women as their sister For their needs and safety They do bestir Women given a place and Encouraged to act as equal With no consequences Or grave sequel TURN I see an ashen girl sitting cornered, In black she was draped Wonder what happened to her? Yes, she was raped Criticized round the hour and Victim to public judgment It saddens me to ask Is this what you call empowerment? TURN I see a suited man come out of One of those flashy cars And go into a humongous building That seemed to reach the stars I too went up the building Up to the top floor

Sights of modern marvels made me awe But for the other side I did blore TURN I see people in tatters under Tin sheds and thatched roof About whose shortcomings We choose to remain aloof Men, women and children All carrying looks intensely dismal Begging, crying and even stealing In a train, bus or at a signal. TURN I close my eyes to recollect The days of glorious past When equality brotherhood and harmony Seemed to ever last When honesty and gratitude Filled all hearts and mind And the times back then When justice was truly blind. TURN I open my eyes to a new world Filled with sights of stark difference Of jobless and the dishonest And terrorists seeking vengeance Of ingratitude and false promises Of crooked and crafty scribe Where most things are to be done underhand Yes, I mean the bribe. Such is the country And perhaps even the world A collage of varied pictures Separated with margins that are bold There's good and the bad All getting different reception What you want to see in the world Is up to your perception.

2016

What's wrong or right? Atul Nair

he recent verdict on the Salman Khan drunken driving case has left almost half the nation in shock. In May 2015, Salman Khan had been booked under Sections 279 (rash driving), 304 (Part II) (culpable homicide not amounting to murder), 134 (abetment of assault) and some 82

other Sections of the Indian Penal Code, and Sections of the Motor Vehicle Act. He had also been given a punishment of five years of rigorous imprisonment at the time and the court set the date for the verdict to be December 10th. At the time the court passed this decision, it seemed like the case was

headed in the right direction. We thought, that after 12 long years, justice would finally be served. We have never been more wrong. Salman Khan was acquitted of all charges. The reasons, as stated by the court, being the inconsistency of the eye witnesses, lack of evidence showing that Salman Khan was drunk

National Institute of Technology, Calicut or indeed that he was the driver of the SUV that ran over pedestrians sleeping in front of the American bakery in Bandra killing one and injuring four others. Fact remains, one person died and four others were injured after Salman Khan's SUV

ented actor with one of the largest fan followings in the country. He's a celebrity to look up to simply because of the amount of skill he has in his acting and crowd pulling ability. And also because he has a philanthropist side in him. He start-

free as you and me. He is a rich and influential man. Whether he used his influence to sway the court to his benefit or not is something we won't know. A person died and four were injured because his SUV ran over them. They were the lifeline for their

ran over them. Who is responsible for this?

ed Being Human in 2007 to help in the education and healthcare of the underprivileged. This man has used his resources for the well being of the needy. Think about it this way, where have we reached 12 years down the line. The families of the victims have been provided with no compensation because of the acquittal. They wasted 12 years spending a lot of money in court hiring lawyers, hoping that they would get justice. Salman Khan is not in jail. He's as

families and it left them crippled and now, without justice. They probably knew it was a battle they'd never win, but they kept fighting because they had faith in our judiciary.

Did the victims and their families have to go through 12 long years and dozens of court proceedings just to know that the man who ran over them is now as free as any other and making 200 crore plus box office hits every year? Setting all that aside, what do we have against Sallu bhai? He's a tal-

Instead of wasting 12 years to reach at such a verdict, what if the court had just ordered Salman to provide support to the victim's families. This man is not a psychopath. In all probability, he'll never have to go through such an ordeal again. He had the 83

2016 heart to start a charitable organisation to help the underprivileged. Why he did this may be debatable - some say he started this because he repented his mistake. Whatever it may be, those poor families could have lived a lot more comfortably than they are now. Using the money Sallu has for charity and welfare is any day better than putting him in jail. With the kind of money and influence he has, he can do wonders. Think of the number of people who would benefit from his resources. When you put him in jail, he'll probably walk out free in a couple of years and the money he has would still remain with him. As is the case, he didn't even have to spend time in jail to walk out free. People may ask then, what's the whole point of the judicial system? Why can't every other rich and powerful person commit crimes and walk freely after doing charity? Our judicial system is built entirely on what the makers of our constitution thought was right or wrong. They made it for the general well being of society, in such a way that justice would be served to everyone equally. But as we all know, politics play a big part. Money and fame can take you a long way. Here is a thought, why do we have jail time as a means of punishment for crimes? It is so that the person spends time alone long enough to repent his or her mistakes. If someone repents his mistake enough such that he would never commit it again, then he is free. If not physically, at least mentally. If, instead of jail time, the punishment was charity or community service. When it comes 84

to rich people, with the kind of resources they have, the number of people who would benefit would be enormous. If he or she repents his mistake, jail time would help no one, then why not allow that person to do charity as punishment. He would be paying for his mistakes, and be lending a helping hand to society. Even if he doesn't get forgiveness from the society, at least he'll have the blessings of the people he helped. For them, the resources would probably mean survival. Isn't this a better way of serving punishment? As is the case of Salman Khan, at least those victim's families would've benefited. He was never going to be proven guilty with the kind of evidence they had against him. In these 12 years, a little money would've made a big difference for those families. It is not that the people in the upper sects of society, economy wise, have an upper hand in everything. Our judicial system isn't perfect, people will say that there were better ways to handle this situation. But the fact remains that the current verdict has not been of any help to the families of the victims. Salman Khan will live to make another box office hit. And the very same people who complain of this verdict will go and watch it. This issue wouldn't have even come up in the news had it been another random Indian. But Salman Khan isn't just another random Indian. And that is what matters.

National Institute of Technology, Calicut

Clubs & Teams

2016

Adventure Club

Club Mathematica

Dance & Dramatics

National Institute of Technology, Calicut

Drama Team

Enquire

Indian Cultural Association

2016

IEEE

Industrial & Planning Forum

Indian Society of Technical Education

National Institute of Technology, Calicut

Literary & Debating Club

Music Club

RIG

2016

Team Unwired

Student Associations

CEA

National Institute of Technology, Calicut

CHEA

CSEA

ECEA

2016

EEEA

MEA

College Teams - Culture and Sports

National Institute of Technology, Calicut

Dance Team

Fashion Show Team

Mime Team

2016

NSS

Streetplay Team

TEDx

National Institute of Technology, Calicut

Volleyball Team

Athletics

Badminton Team

2016

Basketball (W)

Basketball (M)

BIG

National Institute of Technology, Calicut

Chess Team

Cricket Team

Football Team

2016

Handball Team

Hockey Team

Powerlifting

National Institute of Technology, Calicut

Swimming Team

Tennis Team

Table Tennis Team

2016

100

National Institute of Technology, Calicut

101

2016

Auroville – The City of Dawn Shweta P

any works of fiction talk of our mechanical, mundane, grey world being separated from realms filled with mystery, colour, adventure and hope, by thresholds , – running headlong at a pillar at platform nine and three quarters, walking through a wardrobe into Narnia, down a rabbit hole into Wonderland and so on. In our case it was a highway that needed to be crossed. The highway connecting Pondicherry and Chennai is like any other in the country – hot, 102

dry and busy. As trucks, buses and cars zoomed past us, it seemed the whole world had somewhere to be and every one of them was late. The lane we sought was obscure and easy to miss unless one knows what one is looking for. Once we enter the lane, the transformation is apparent immediately. Trees line the well-laid road, the pungent aroma of ripe cashew fruits fills the air and above all there is a sense of soothing calmness - this is a world peopled by men and women who are content with

twenty four hours in a day because they live every second of every day to the fullest. Soon, we catch glimpses of the famed Aurovillian architecture – comely, aesthetic buildings - never clumped together, standing proud against the bright blue sky. Many more are snuggled behind high compounds, with gates marked by the Auroville emblem. A Little History It should come as no surprise that India, the embodiment of Unity

National Institute of Technology, Calicut in Diversity, is the place where this universal township should find its roots. But, what is interesting is that the seeds of this one of a kind experimental township, which can be described as the ultimate utopia built on the principles of peace, unity and spirituality, were borne out of a proponent of the extremist wing of the freedom struggle. Aurobindo Ghose sought refuge in Pondicherry, a French colony, as the British Raj had issued a warrant for his arrest. However, his earlier incarceration in a British prison for a year had changed him. It had awoken in him a quest for spirituality and the divine, and it was in this pursuit that he founded the Aurobindo Ashram in Pondicherry in 1925. Auroville was founded much later by Mirra Alfissa who was Sri Aurobindo's foremost disciple and considered by him as his spiritual equal. Mirra is called by one and all as the Mother. The best way to answer the question, "What is Auroville?” will probably be to quote the goal laid down by the Mother at the time of its conception in 1968. “Auroville is meant to be a universal town where men and women of all countries are able to live in peace and progressive harmony, above all creeds, all politics and all nationalities. The purpose of Auroville is to realize human unity.” The People Today, the residents of Auroville number more than 2200, people from 47 different countries. Some of them have lived in Auroville since it's foundation in 1968 and some of them are newcomers living their trial period of one year, at the end of which they can join Auroville as residents. Most residents take care

of their own expenses and also contribute to the Auroville fund. There are schools for the children that allow them to discover their inner potential, as they are free to choose their own subjects and sports and extra-curricular activities receive importance. The residents of Auroville are engaged in myriad activities like agriculture, electronics, health care, commerce, energy, administration, etc making Auroville a self contained society. Predictably, Auroville is home to several artists - photographers, writers, painters, theatre artists, chocolatiers, and so on. The environment in Auroville – the aura of peace, harmony and freedom – makes it every artist's dream, and a paradise that simulates creativity. Perhaps, it is this atmosphere which inspires artists like Jill Navarre (playwright, screenwriter, and director) to leave their countries and settle down in Auroville. Jill Navarre was born in the USA and studied theatre there. A brief visit in 1987 and a one year stay in 1991 convinced her that Auroville was the place for her, and she's served as the artistic director of the Auroville Theatre Group since 1992. “Her dedication and love for theatre was obvious in the way she would make miniscule changes to the script that would take the entire play to another level”, says Kiran. P, who was part of a group of engineering graduates to whom Auroville provided an opportunity to stage a play adapted from renowned Tamil playwright Sujatha's work, under the tutelage of Ms.Navarre. We get little glimpses of this Auroville's artistry even as we make our way to the Visitor's Centre – a beautifully painted children's playground, 'Go Slow' road signs that are so prettily

done that they make us stop and click some selfies with them, and many more to the observant eye. Auroville's Design and the Local Community The chief architect of Auroville was Robert Enger. The Mother had specified that the planning of Auroville should divide it into four zones: industrial, residential, internation and cultural. This was a unique idea and had no precedent in town planning. Robert Enger and his team finally zeroed in on the now famous Galaxy model of Auroville. At the centre lies the Matrimandir, the golden globe, which has become the instantly recognisable symbol for Auroville. Matrimandir is referred to as the 'Soul of Auroville'. The surrounding Park of Unity and the architectural marvel Matrimandir, can only be described as picture perfect. Only a few visitors are allowed inside each day and are required to maintain silence, for the Matrimandir is a place for concentration, looking within and finding oneself. From the Park of Unity radiate the twelve main roads of Auroville, dubbed the 'Lines of Force', which, house the aforementioned zones and all of this is, finally, enveloped by a green blanket. However, apart from the Matrimandir and the Lines of Force, nothing is fixed – Auroville keeps evolving, in tune with the rhythm of life of its people. Though the Aurovillian community is a marvel in itself , the most heartening feature of Auroville is, probably, its relationship with the local community. Due to the galaxy model of Auroville, there are many quintessential Tamil villages, interspersed between the different Aurovillan 103

2016 zones. Auroville provides employment to 4000-5000 people from this local community in its shops and factories. While passing through these villages, the easy camaraderie between their people and the Aurovillians becomes evident – a wave there, a “Bon jour” here, - the locals have become an essential and much loved part of the Auroville community, while having retained their own individuality.

The Visitor's Centre For first time visitors, it can be tricky to figure out what to do in Auroville. The best place to start would be to visit the Visitor's Centre. As we enter the compound, we are pleasantly surprised to see a beautiful white building – a new addition. Inside, the building is high ceilinged, airy and bright - the strategically placed glass tiles on the roof provide ample natural lighting, which is a common feature in most Aurovillian buildings . It houses several photographs and information boards that give a beautiful history of Auroville and the Matrimandir. Here, visitors can also obtain passes to visit the next day, the Matrimandir. Further inside the Visitor's Centre, we come upon the familiar, quaint, red brick buildings which houses boutiques and a restaurant. The boutiques sell a wide range of products that are manufactured in 104

Auroville, by individuals, small-scale production facilities or factories of Auroville. Besides Auroville, these products are also available in outlets in Pondicherry and other cities and form an important part of Auroville's economy. The goods on offer range from spices to organic jams, pasta, soaps, incense, earrings, clothes, musical instruments and so on. A first timer or a frequent visitor, the exquisite craftsmanship on display, be it an elegant evening gown or a tiny trinket or bauble, is bound to leave you amazed. It is the kind of creativity that the Auroville atmosphere automatically fosters. The musical instruments sections showcases many strange and rare instruments made of wood. Just as a little fair-haired boy is tapping away at a xylophone, a stray wind sets the wind chimes chiming, and the music is so sweet that it beggars all description - at that moment every stress, deadline and worry is forgotten and all is well with the world. We also find a notice board that displays the ongoing activities and events in Auroville – a photography exhibition on Cornwall, language classes, information about the Red Earth Riding School – all of which makes us rue the short time we have to explore this cornucopia of adventure. Mason and Co. For our next stop we head to Fraternity, an area where a number of small scale industries operate. We had previously arranged a meeting with Mr. Fabien, hoping to get an idea about entrepreneurship in Auroville. Mr. Fabien and his wife Ms. Jane Mason are the co - founders the Mason & Co. - a producer of

single origin, bean to bar, organic, vegan chocolates. That's quite a lot of adjectives, but we soon learn the meaning of each of those qualifiers. As we enter Mason & Co, we are first greeted by an pleasantly overwhelming aroma. Take the aroma wafting from your normal bar of dark chocolate and enhance it a thousand fold and that was the aura that greeted us. We are then met by Ms.Mahalakshmi, who is later introduced to us as the factory supervisor. We are told that Fabien will be with us shortly and resumes her work in the other room of the two-room unit. Fabien arrives right on time and proceeds to give us a tour of the small factory. Against one wall is stacked bags of cocoa beans. We are told that these beans are sourced from individual farmers in Tamil Nadu and Karnataka who specially work with Mason & Co to produce, organically, the beans of the required quality. The beans produced in differnet places have their own distinct flavour, and Mason & Co being a small scale operation works to preserve this individual aroma in each batch they produce. The beans are all hand tested and sorted by size for even rsting. From here they go into the winnowing machine where the shell are removed. Then it is on to the grinders where the cocoa beans are ground with organic sugar and cocoa butter made from the same beans for days. There is no milk, preservatives or emulsifiers added. The result is a thick silky smooth liquid which proves to be the source of the heady aroma. This wonderful preparation is then tempered in the second room which is temperature controlled and cooled to make the amazing bars of Mason

National Institute of Technology, Calicut & Co. Chocolate. Currently there are six flavours available - coconut milk, chilli and cinnamon, sea salt, orange, cashew and bittersweet – across several stores in the country and can also be ordered online. Fabien is originally from France. “My mother was a follower of Sri Aurobindo's teachings and decided to visit Auroville when I was 11. I accompanied her and fell in love with place and I've been here ever since, exempting a few years spent abroad for studies (Fabien is a trained sound engineer). When Jane came to India, she found it difficult to find any confectionaries as she was vegan. So, we started experimenting and making dark chocolate at home. We loved the results and so did our friends and that encouraged us to set up this factory about a year and a half ago. The flavours were results of brainstorming sessions, where Jane and I would come up with flavours, try them out and critique them.” says Fabien. Asked about the brilliant packaging paper that is as impressive as the product inside, he says, “We worked with a young Indian couple who own “Impressions”, we wanted the cover to represent the organic product that we were creating and, the packaging is a result of our inputs and their efforts.” When asked about his hobbies, “I have friends in Chennai, Bangalore apart from our community here. And I like surfing in the Banyan beach. When the tide is suitable of course”, he laughs. Pizza, Panna cotta and Sunset No Auroville visit can ever be complete without sampling the wide variety of cuisines on offer in its various lovely little cafes and eateries – Italian, French, Middle Eastern –

you name it, Auroville has it! Marc's cafe, Kofi Bar, Naturellment cafe to name a few. Hunting for these can be an adventure in itself. If you spot any quirky little eatery while wandering through the Auroville, never hesitate to give it a try. The ambience of these eateries is as much a part of the Auroville experience as the amazing food that you're bound to taste there. The Auroville Bouloungerie (Bakery) deserves special mention for the variety of fresh breads and desserts on offer. For the day, we settle for Italian food at Tanto's Pizzeria, one of the more famous Auroville pizza places. As we tuck into our thin crust pizza that is closer to the actual Italian fare than the pizzas served in the pizza chains in India, the blue sky explodes into the greens, pinks and oranges of sunset in the west. As our dessert arrives along with pretty scented candles to light up our table, we could think of no better end to an absolutely amazing day.

per headlines and tv debates never cease to remind us - but, Auroville has shown us that a society founded on priciples of peace, harmony and unity need not be some naive utopian dream; such a society can be just as “real”. In short, Auroville stands testimony to all that this world can be.

Auroville: A Hope Auroville is not a tourist spot, Auroville is not a shopping destination, neither a nature retreat nor a trekking trail. Auroville is a way of life. And one does not need to be an Aurovillian to understand this. For one who sees - a week, a day, or just an hour is all it takes to experience Auroville. As we leave Auroville for the day, stars start appearing in the inky black sky, and a chilly breeze blows in from the sea, but, we are filled with an indescribable sense of warmth. Looking back, we realise that the sense of warmth was in reality a new found hope - the “real” world may indeed be a cruel place as newspa105

2016

तुम इश्क ख़त्म कर दो

परजानिया

इक सुर को ख़त्म कर के , इक ताल शुरू कर दो, इक प्यास जगी है जब, तुम इश्क ख़त्म कर दो, मगर इक़रार की सरगम करीने आ लगी है अब, इसे या तुम शुरू कर दो, इसे या मै ख़त्म कर दूं ,

एक रोज सवेरे यूं निकला,मज़हब को खोजने मैं निकला, देवी की मूरत बीच कटोरा रख रट मांगे रोज़ निवाला, छिपा हुआ है किस आलय में उस मज़हब की खोज में मै निकला, लम्बा टीका गले में माला,मुल्ला टोपी बहता पजामा, सने पड़े थे खूनो से ,नारा था जय सियाराम वाला, राम-खुदा वो बकते थे,एक सी ककार से लड़ते थे क्या वो मज़हब के बन्दे थे? गाय-सूअर पर लड़ जाना और लड़ते लड़ते मर जाना, यही उन्होंने सीखा था,क़ि राम चीख कर मर जाना पर इक नमाज़ी औरत की अंजानो पर मत रुक जाना, देवो की मूरत हो जिस आलय में वहा बख्स किसी को मत आना जो सीखा है वो दिखलाना,मज़हब का परचम फहराना, गर बन सको तुम विश्वविजयी तो लाशों पर् चढ़ कर बन जाना, और एक धर्म भी न दे खुशियां तो जात जात में लड़ जाना | और लड़तेलड़ते मर जाना, लड़ते लड़ते मर जाना ||

Tarun Kumar

बदलकर सरगमों को मैं कि ये इक़रार तो कर दूँ , 'ख़त्म किस्सों की कहानी' में कोई किस्सा जो जुड़ता है, मगर उलझी पहेली को वही सुलझा भी सकता है, अगर मैं चुप रह जाऊँ तो ,वही किस्सा शुरू होगा, उसी सरगम की लय होगी,वही उलझी लड़ी होगी, उसी धड़कन की धुन होगी, उन्हीं साँसों की लय होगी, जहाँ मेरा ख़तम होना तुझे शुरुआत देता था, मेरी तमाम हारों पर तेरा एक ताज होता था, दरकती सिसकियों को तुम जहाँ गुरुर समझते थे, जकड़कर बाहों में मुझको मुझे मग़रूर कहते थे, बदलकर करवटों को,मैं अपना रोश कहती थी, फिर अपना ज़ोर देकर तुम मुझे बेहोश कहते थे, वो किस्सा यूँ ही रत चलता,गर उस पल मैं न चुप रहती, कहाँ तेरी समझ ये थी,जो मुझे इं सान समझ लेते, मेरे इक़रार की सरगम करीने आ लगी थी जब तुम उसको हार समझ बैठे, अगर तुममें समझ होती तो उसको प्यार समझ लेत,े जो किस्सा आ कहीं जुड़ता, उसे तुम भी शुरू करते ,ना मैं भी ख़त्म करती और, तुम मुझको समझ लेत,े मैं तुमको समझ लेती, ना तुम 'हमसे' जुदा होते,ना मैं 'हमसे' ज़ुदा होती।

106

Tarun Kumar

National Institute of Technology, Calicut

भानगढ़: एक शानदार अतीत के आग़ोश में

Ankit Sharma, Chetan Kumar, Tarun Kumar, Mahipal Kulariya

सा

मान्यतः पुराने किले , मौत , हादसों ,रूहानी शक्तियों , तं त्र विद्या आदि का अपना एक अलग ही सम्बन्ध और सं योग है | दनु ियाभर के १०० मुख्य खतरनाक एवं डरावनी जगहों में शुमार "भानगढ़ का किला " इसी बात का प्रतीक माना जाता है, जहाँ आज भी अात्माओं का वास है | सामान्य बोलचाल में यह किला " भूतों का भानगढ़ " नाम से ज्यादा प्रसिद्ध है | यह किला लगभग ५०० वर्षों से यह अभिशाप अपने कं धो पर ढो रहा है कि यहाँ कोई महफ़ू ज़ नहीं है | अपने सीने में एक शानदार बनावट भानगढ़ का किला के साथ-साथ बेहतरीन अतीत भी छु पाये हुए है | जहाँ सूरज डू बते ही रूहों का कब्जा हो जाता है और मौत का तांडव शुरू हो जाता है | इसी कारण महल में सूर्यास्त के बाद किसी को प्रवेश नहीं दिया जाता है | ऐसा माना जाता है कि ५०० वर्षों से

आत्माएं इस महल को अपने वश में किये हुए है | जहाँ आज भी रात में यह किला पायल की झं कारों , चमगादड़ों की उदासी भरी चीख़ती आवाजों , बाज़ और पक्षियों के पं खो की झटपट,दिल और दिमाग को हिला देने वाली दू सरी रहस्य्मयी खतरनाक आवाजों की दास्तान बयां करता है | इस किले में जो भी व्यक्ति आज तक रात में गया है , वो वापस लौट नहीं पाया है और जो लौटा है वो इस लायक नहीं रहा की अपनी ज़िन्दगी सुकून से जी सके | है निशा के रंग का , रक्त सं चित एक घड़ा भीतर भयावह भ्रान्ति भय भ्रम , सब राज़ लेके है खड़ा भानगढ़ किसकी वसीयत ,जागीर चीख ,झं कार की भानगढ़ भूतों का बं गला ,मसान है इं सान की भानगढ़ का किला १७वी शताब्दी में महाराजा मानसिहं के छोटे भाई राजा माधोसिहं ने

बनवाया था | यह किला राजस्थान राज्य में अलवर जिले के थानागाजी तहसील के पास स्थित अजबगढ -भानगढ़ नामक जगह पर स्थित है | यह किला बहुत ही विशाल परिमिति में बनाया गया है तथा पूर्णतः चारों तरफ से प्राकृ तिक सौंदर्य से घिरा हुआ है | यह किला चारों तरफ से अरावली पर्वतमाला की श्रेणियों से परिबद्ध है | इस किले के निर्माण में १७वी शताब्दी की प्रमुख तथा बेहतरीन शिल्पकलाओं का प्रयोग किया गया है | इस किले में मुख़्य दरवाजे के साथ -साथ पाँच अन्य द्वार भी है | किले में अनेक प्राचीन मं दिर भी विध्यमान है ,प्रमुख मं दिरो में सोमेश्वर महादेव मं दिर जहाँ शिवलिगं विद्यमान है , मं गला माता का मं दिर तथा गोपीनाथ मं दिर है | वर्तमान में किले का कु छ भाग प्राकृ तिक कारणों से क्षत-विक्षत हो गया है किन्तु अधिकाँश भाग आज भी सुदृढ़ खड़ा है जो 107

2016 इसकी मजबूती का प्रतीक माना जाता है । महल की तरफ जाने वाले रास्ते पर स्थित नर्तकियों की हवेलियाँ, जहां आज भी रात में घूं घरुओं और पायलों की आवाजें सुनाई देती है । इन हवेलियों के पास बना हुआ प्रजा का नगर, जिसकी सं रचना और नक़्शे के आधार पर जयपुर में स्थित प्रसिद्द जौहरी बाजार को तैयार किया गया है । इस किले से सं बं धित कई अन्धविश्वास और प्राचीन कहानियाँ है, जो इस किले की वर्तमान हालत के लिए उत्तरदायी मानी जाती है । महल से सम्बंधित प्राचीन ऐतिहासिक कहानी को महल की महारानी "रानी रत्नावती" के नाम से जोड़ा जाता है । महारानी रत्नावती राजा माधोसिहं की धर्मपत्नी थी , जो नाम के ही अनुरूप बेहद खूबसूरत होने के साथ -साथ तं त्र विद्या ं या" में सिद्ध थी । इसी कारण महारानी ने एक "सिधि नामक तांत्रिक को दरबार में मं त्री के पद पर नियुक्त कर दिया । तांत्रिक राज्य में ही निवास करता था तथा महल में प्रजा तथा मं त्रीगणों को अपनी तं त्रविद्या से ओत -प्रोत करवाता था । साथ ही वह तांत्रिक काले जादू में महारथी था । महलवासियों को तं त्र विद्या का ज्ञान देने के दौरान वह महारानी के रूप का दीवाना हो गया और उससे प्रेम करने लगा इसीलिए एक दिन उसने अपने काले जादू के दम पर महारानी को अपने वश में करना चाहा । इस हेतु उसने उपहारस्वरूप एक इत्र की बोतल रानी को भिजवाई लेकिन, चूंकि महारानी स्वयं को तं त्र विद्या में महारथ हासिल थी , तो उन्होंने इस में तांत्रिक की चाल होने का पता लगा लिया और उसे ग्रहण करने के बजाये उस इत्र को एक पत्थर पर डाल दिया । काले जादू के कारण कु छ ही देर में वह पत्थर एक पुतले में तब्दील हो गया। कहते हैं कि उसी पुतले ने तांत्रिक को मौत के घाट उतार दिया। पर मरते समय उस तांत्रिक ने शाप दिया कि , इस किले में कोई रात में महफू ज़ नहीं रहेगा ,बस उसी दिन से महल में हर दिन अनहोनी घटनाएँ होना शुरू हो गई ,पूरा महल क़त्ल-ए-आम से मौत की चीखों से गूंजता चला गया और परिणामस्वरूप आज यह महल इसी शाप को अपने कं धो पर ढ़ो रहा है । रत्नावती के रूप से , राज तं त्रित हो गया ं या दरबार में ,जब से मं त्रित हो गया सिधि तं त्र ने जब रूप पर ,कामतं त्र का जाप किया तब रूप के स्वतं त्र ने ,परतं त्र को भी चित किया ं या के रोष से भानगढ़ है तब से शापित ,सिधि चीखों से किलकित दिवस हैं ,रात पुलकित मौत से । । इसी कारण वर्तमान में यह महल भारतीय सरकार के सं रक्षण में है । भारतीय पुरातत्व सर्वेक्षण ( ASI ) द्वारा खुदाई से इस बात के पर्याप्त प्रमाण मिले है कि 108

यह किला एक बहुत ही प्राचीन ऐतिहासिक स्थल है । इस किले के चारों तरफ आर्कियोलॉजिकल सर्वे ऑफ़ इं डिया की टीम हमेशा मौजूद रहती है । यहाँ घटित घटनाओं के होने पर यह टीम उचित कार्य करने का प्रयास करती है । इसी कारण भारतीय सरकार द्वारा यह कठोर नियम बनाया गया है कि, किले में सूर्यास्त के बाद किसी भी व्यक्ति के रुकने की मनाही है । इसीलिए महल के मुख्य द्वार पर तथा महल के अंदर कु छ प्रहरी हमेशा तैनात रहते हैं ।किन्तु विचारने योग्य बात यह है कि भारत में यह महल एक मात्र ऐसा महल है जहाँ ASI के सभी कार्यालय महल की परिधि के दू र बनाये गए है । जो महल में किसी डरावनी शक्ति के होने का प्रमाण माना जा सकता है । एक तरफ जहाँ इस महल में डरावनी शक्तियों के होने के प्रमाण ज्ञात है, वही दू सरी तरफ कु छ लोग ऐसी किसी शक्ति के होने की बात को सिरे से खारिज कर चुके है । पास स्थित गाँव के लोगों ,चौकीदारों तथा आस-पास के लोगों से ऐसा ज्ञात होता है कि भानगढ़ के महल में ऐसी कोई डरावनी शक्ति नहीं है, ये सब लोगो का वहम है । महल में घटित घटनाएं वहां स्थित कु ण्ड में गोता लगाने एवं डू बने से होती है । इसी कारण कु ण्ड की तारबं दी भी की गई थी किन्तु कु छ पर्यटकों ने बाद में इसे हटा दिया था । ऐसा कहा जाता है कि आज तक इस कु ण्ड की गहराई मापी नहीं जा सकी है । किन्तु इसे एक थोथी कल्पना ही कह सकते है क्योंकि कु ण्ड की गहराई सम्बंधित कोई प्रमाण आज तक सामने नहीं आया है । महल में स्थित मं दिर में रहने वाले पुजारी बताते है कि , महल महफू ज़ है, यहाँ कोई डरावनी शक्ति नहीं है, महाशिवरात्रि आदि अवसर पर यहाँ पूजा का आयोजन भी होता है तथा नवरात्रि के दिनों में महल के पीछे की पहाड़ियों के मिलन स्थल ,जहाँ एक प्राकृ तिक तालाब बना हुआ है,कु छ लोग वहां पूरे नौ दिनों तक वास करके जाते हैं । जो इन सभी अफवाहों से परे है । किन्तु विचारने योग्य बात यह है की सूर्यास्त के तुरंत बाद वो पुजारी भी अपने घर लौट जाता है । TV CHANNEL "AAJ TAK" द्वारा किये गए ऑपरेशन से भी ऐसा कु छ ज्ञात नहीं हुआ की भानगढ़ किले में कु छ डरावनी शक्तियां है जो वहां घटित घटनाओं के लिए उत्तरदायी हैं । गाँव के कु छ लोग तो इस महल के बारे में जानकारी देने और नाम लेने से भी घबराते है । किन्तु बेवजह तो यह महल सं सार के १०० मुख्य डरावनी जगहों में शुमार नहीं हो सकता । इस प्रकार भानगढ़ का महल एक रहस्य को अपने साथ लिए जी रहा है ।

National Institute of Technology, Calicut

सुहाग नगरी में सुबकता बचपन

Mahipal Kulariya, Sweta Yadav, Ankit Sharma

फि

रोजाबाद मुगल काल में बसा मनिहारों का शहर है | यह भारत के उत्तर प्रदेश प्रान्त के पश्चिमी हिस्से का एक जिला है | फिरोजाबाद का पुराना नाम चं दवार नगर था । वर्तमान में इसे ” सुहाग नगरी” के नाम से भी जाना जाता है | मुगल शासन काल में विदेशों से भारत में व्यापार के लिए लायी गयी काँच से बनी चीज़ें, जिन्हें अस्वीकृत होने पर भट्टियों में पिघला दिया जाता था । ये पुरानी भट्टियां आज भी फिरोजाबाद में मौजूद है और यहाँ काँच की चूड़ियाँ एवं कं गन बनाने का काम किया जाता है | फिरोजाबाद में करीब चार सौ काँच उद्योग हैं जहाँ पर विभिन्न प्रकार की काँच की वस्तुएँ बनायी जाती हैं | यह शहर पूरे विश्व में न सिर्फ सुं दर कं गन और चूड़ियों के निर्माण के लिये बल्कि यहाँ पर इसके साथ पनप रहे बाल मज़दू री के धँ धे के लिये भी जाना जाता है | अंगुलियाँ नन्ही ये, जली-जली सी हैं, आँखें गिजालों सी ये बुझी-बुझी सी हैं, झल ु सी-झल ु सी सी हैं ख्वाइशें,क्यों? आख़िर क्यों ये बच्चे काम पर जाते हैं ? क्यों बचपन अपना भट्टियों में जलाते हैं ? कहाँ है वो हाथी-घोड़े, वो रंग-बिरंगे खिलौने, क्या उन्हें घरती निगल गयी या आसमां ने छु पा लिया? क्या खोजते हैं कचरे के ढेर में, अपनी जिदं गी या पेटभर खाना? क्या ढू ंढते हैं कु दाल-खदान के खेल में, अपना बचपन या खजाना ?

कहाँ है वो जो बदलाव की वकालत करते हैं ? कहाँ है वो जो बच्चों के लिए जीते-मरते हैं ? क्यों,शाम ढल जाती है जेब खाली रह जाते है, क्यों, आँखें भर आती हैं और पेट रोते रह जाते हैं, सोचो ,क्यों कलम नहीं, ये कु दाल पकड़ते हैं ? क्यों ये बच्चे काम पर जाते हैं ? फिरोजाबाद की ६ लाख की जनसँ ख्या में से करीबन ४ लाख लोग कांच से चूड़ियाँ एवं कं गन बनाने के काम में लगे हुए है । इनमें से अधिकतर लोग बरसों से गरीबी का दंश झेल रहे हैं और दो वक़्त की रोज़ी-रोटी के लिए इस काम में लगे हुए हैं । अपनी आजीविका चलाने ये लोग, इन कारख़ानों के गं दे वातावरण, बदन को जलाते ताव और तेज़ ध्वनि में दिन-रात काम करने लिए मज़बूर हैं ।कम मेहनताना और महंगाई के मार के चलते माता-पिता विवश होकर अपने बच्चों को इस धं धे में लगा देते हैं । कामगार परिवारों की " जितने हाथ उतने काम " वाली मानसिकता ने भी इस समस्या को बढावा दिया है । इस प्रकार यहाँ फिरोजाबाद में बच्चें असमय ही एक श्रमिक जीवन व्यतीत करने लगते हैं| यहाँ हर गली नुक्कड़ पर कई राजू -मुन्नी मिल जाएँ गे जो हालातों के चलते बाल मज़दू री की गिरफ्त में आ चुके हैं | और यह बात के वल बाल मजदू री तक ही सीमित नही हैं इसके साथ ही इन बच्चों को कई घिनौने कु कृ त्यों का भी सामना करना पड़ता है । फिरोजाबाद के ऐसे ही

काँच के उद्योग में काम करने वाले एक बच्चे विक्रांत ने बताया कि " वह भट्टी पर रोजाना आठ घं टे काम करता है और इतनी देर तपती गर्मी में काम करके वह दिन भर में के वल ३० से ३५ रूपये कमा पाता है और वहाँ काम करने के कारण उसके पास स्कू ल जाने का भी समय नही बचता है”| इन्ही भट्टियों में काम करने वाले एक दू सरे बच्चे विपुण का कहना है कि “उसका सपना एक डॉक्टर बनना है किन्तु परिवार की निर्धनता और आर्थिक स्थिति को देखते हुए उसे मजबूरीवश उन भट्टियों की झल ु सा देने वाली गर्मी में कांच से चूड़ियाँ बनानी पड़ती हैं” । परिवार के सभी लोग मजबूरी में या पैसा कमाने की लालसा में इस नरक में घुस जाते है जहाँ इन्हे काम करने के साथ-साथ काफी मुसीबतों एवं शोषण का सामना करना पड़ता हैं ।चाहे पैसों का अभाव कहो या जागरूकता की कमी, जो ये लोग अपनी सुरक्षा सम्बंधित सामान नहीं जुटा पाते और परिणामस्वरूप इन्हें आग से झल ु सना , आँखों में जलन , कान में समस्या , अपशिष्टों से निकलने वाले ज्वलनशील धुंए से फे फड़े आदि में समस्या आदि भयानक मुसीबतों का सामना करना पड़ता है, और बहुत की असामयिक मृत्यु हो जाती है | कई एन जी ओ समाज में फै ली इस कु रीति को पूरी तरह नष्ट करने का प्रयास कर रहे है | बाल मजदू र की इस स्थिति में सुधार के लिए सरकार ने 1986 में चाइल्ड लेबर एक्ट बनाया | जिसके तहत बाल मज़दू री को एक अपराध माना गया है और रोजगार पाने की न्यूनतम आयु 14 वर्ष कर दी है | लेकिन अभी तक बने हुए सभी अधिनियम और कानून इस गं भीर समस्या को सुलझाने में विफल रहे है । हालांकि सरकार ने आठवीं तक की शिक्षा अनिवार्य कर दी है लेकिन यहाँ के लोगों की गरीबी और बेबसी के आगे ये योजना भी निष्फल साबित हो रही है । शायद इसलिए कि इस समाज को,इन लोगों को कोरी योजनाओं की नहीं, एक अच्छे रोजगार की ज़रूरत है,मेहनत के मुताबिक़ मेहनताने की ज़रूरत है, एक अच्छे बाजार की ज़रूरत है, जो काम की कीमत के साथ काम की प्रशं सा भी करे,वरना कौन माँ-बाप अपनी सं तान को यूँ आग में धके लेगा । हम ग़रीबी मिटाने की बात करते हैं मग़र उसके लिए एक अच्छी पहल नहीं करते । हम ये सब बातें भूल जाते हैं,बस रामराज्य की परिकल्पना करते ही रह जाते हैं । 109

2016

രാഗം: ഒരു നവാഗതന്റെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പ് Vishnu Vijayan

കൈ

കളിൽ പുരണ്ട പെയിന്റ് വകവെക്കാതെ ഓഡിറ്റോറിയത്തിലെ ടാർപെന്റയിൻ മണക്കുന്ന തണുത്ത തറയിൽ ചുരുണ്ടുകൂടി കിടന്നുറങ്ങാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു, സമയം പുലർച്ചെ മൂന്ന് കഴിഞ്ഞു. ഒരു വർഷത്തോളം നീണ്ട ക�ോളേജ് ജീവിതത്തിൽ എല്ലാ മലയാളി NITC യനും സ്വായത്തമാക്കുന്ന സവിശേഷ സിദ്ധിയാണത്, ഏതു പ്രതികൂല സാഹചര്യത്തിലും തന്റെ ഇഷ്ടപ്രകാരം നിദ്രാദേവിയെ വിളിച്ചുവരുത്താനുള്ള കഴിവ്. അങ്ങനെ ഉറക്കം കൺപ�ോളകളെ സ്വാധീനവലയത്തിലാക്കിക�ൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ പിറകിൽ നിന്നാര�ോ തട്ടിവിളിച്ചു. ഏറ്റവും സീനിയർ ആണ്! "ഉറങ്ങാതെടാ, പണി തീർക്കണം, രാഗം ഫീൽ " "ഓ ആയ്ക്കോട്ടേ " 110

ഞാൻ തിരിഞ്ഞു കിടന്നു. അടുത്ത ദിവസം ക�ൊട്ടിക്കേറാൻ പ�ോവുന്ന പൂരത്തോടെ ഇവിടെയുള്ള, അലിഖിതമായ, എന്നാൽ എല്ലാ നവാഗതനും കാണാപാഠമായ നിയമാവലികളുടെ കാലവധി കഴിയുകയാണ്, (എന്നാണ് വിശ്വാസം ) ആ വിശ്വാസത്തെ മുറുകെ പിടിച്ച് ഞാനാ കല്പനയെ ഗൗനിക്കാതെ വിട്ടു. "രാഗം ഫീൽ അത്രെ !!" മുറുകെ കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു. ഉറക്കം വന്നില്ല. "രാഗം ഫീൽ " "കിടന്നുറങ്ങാതെ പണി പൂർത്തിയാക്കണം, ഇത് നമ്മുടെ ക�ോളേജിന്റെ അഭിമാനമായ ഫെസ്റ്റ് ആണ്, നമ്മൾ ജൂനിയർ സീനിയർ വകഭേതമില്ലാതെ ഒത്തൊരുമിച്ചു പരിശ്രമിക്കണം, നമ്മൾ സംഘാടകർ ആണ്, കാണാൻ വന്നവരല്ല". തുടങ്ങിയ ഘ�ോര ഘ�ോരമായ ഡയല�ോഗുകൾ ആണ് തീരെ ചെറിയ ഈ

വാക്കില�ൊതുങ്ങിയത്. കണ്ണ് മിഴിച്ചു പരിസര വീക്ഷണം നടത്തി. ചുറ്റിലും ക്യാമ്പസ്സിനെ അണിയിച്ചൊരുക്കാനുള്ള വകകൾ തകൃതിയായ് പണിതു ക�ൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ആരെയും ക്ഷീണം ബാധിച്ചതായി ത�ോന്നുന്നില്ല, ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത എത്രയ�ോ മുഖങ്ങൾ, സൈൻ കിട്ടാത്ത റെക്കോർഡുകൾ, മുഷിഞ്ഞു നാറിയ ലാബ്കോട്ടിന്റെ പ്രതിര�ോധത്തെ കീറിമുറിച്ചു ക�ൊണ്ട് തലങ്ങും വിലങ്ങും വരുന്ന വൈവകൾ, കണ്ണടച്ച് തുറക്കും മുന്പ് വന്നെത്തുന്ന സീരീസ് ടെസ്റ്റുകൾ, പ്രൊജെക്ടുകൾ തുടങ്ങി ഒരു ശരാശരി എഞ്ചിനീയറിംഗ് വിദ്യാർത്ഥിയുടെ ദൈനംദിന വേവലാതികളെ താൽകാലികമായിട്ടാണെങ്കിലും എല്ലാവരും മറന്നു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റ് മേൽന�ോട്ടം വഹി-

National Institute of Technology, Calicut ക്കാനെന്ന മട്ടിൽ ഉലാത്താനിറങ്ങി, രണ്ടാൾ പ�ൊക്കത്തിൽ ഒരുങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പ്ലാസ്റ്റെർ ഓഫ് പാരിസ് പച്ചമനുഷ്യന�ോട് സലാം പറഞ്ഞ് ഗ�ോതം നഗരത്തിന്റെ കാവൽക്കാരനെ ബഹുമാനിച്ച് പുറത്തേക്കിറങ്ങി, രാജ്പത്തിലെ കാക്കകൾ വരെ ഉറങ്ങിയിരിക്കുന്നു! അതേസമയം ആയിരത്തോളം യുവ എൻജിനീയർമാരുടെ രക്തം വിയർപ്പായ് ക്യാമ്പസ്സിനെ നനച്ചു ക�ൊണ്ടേയിരുന്നു. അതും തന്റെ "ഭാവി സുരക്ഷിതമാക്കാൻ" യാത�ൊരു വിധത്തിലും സഹായകമല്ലാത്ത ഒരു കൂത്തിന് വേണ്ടി! വിര�ോധാഭാസം തന്നെ! പിറ്റേന്ന് കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ സമയം ഉച്ചയ�ോടടുത്തിരിക്കുന്നു, ദിവസങ്ങളായി നൂറു ശതമാനം വിശ്രമജീവിതം നയിക്കുന്ന ക്യാമറയുമേന്തി ഹ�ോസ്റ്റലിനു വെളിയിലെത്തിയപ്പോൾ സംഭവം ബഹുരസം, തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത വിധത്തിൽ പരിസരം മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു, ക�ൊടിത�ോരണങ്ങൾ എങ്ങുന�ോക്കിയാലും ശ്രദ്ധയാകർഷിക്കുന്നു, ഒപ്പം തിങ്ങിനിറഞ്ഞ ആൾക്കൂട്ടം. ഒരു നിമിഷം അത്ഭുതവിളക്കും ഭൂതത്താനെയും ഓർത്തുപ�ോയി, ആ ഭൂതം

മുന്നിലൂടെ ദയനീയ മുഖഭാവത്തോട് കൂടി കണ്ണടക്കാതിരിക്കാൻ ബദ്ധപ്പെട്ട് കടന്നുപ�ോയ ചങ്ങാതിമാർ തന്നെ, ഞാൻ തന്നെ, ആജ്ഞാപിച്ചും അനുസരിപ്പിച്ചും നിർദ്ദേശങ്ങൾ തന്ന ചേട്ടന്മാർ തന്നെ. സെന്റർ സർക്കിളിനു മീതെ അലെക്സും മാർട്ടിയും കൂട്ടരും സർക്കസ് കൂടാരം തീർത്തിരിക്കുന്നു, MB യെ ഭാഗികമായ് മറച്ചു ക�ൊണ്ട് പടുകൂറ്റൻ ഫ്ലെക്സ്, എത്രയ�ോ മുഖങ്ങൾ, എവിടെ നിന്നൊക്കെയ�ോ ഒഴുകി വരുന്ന പാശ്ചാത്യ സംഗീതം, ഉത്സവം തന്നെ, കലയുടെ, കലാകാരന്റെ ഉത്സവം, പ്രൌഢഗംഭീരമായ�ൊരു വിപ്ലവ ചരിതത്തിന്റെ ഓർമ്മ പുതുക്കൽ. തൃക്കണ്ണ് തുറന്നു ചുറ്റുമുള്ളതെല്ലാം ഒപ്പിയെടുത്തു ക�ൊണ്ടിരുന്നു, എങ്കിലും നിശ്ചല ദൃശ്യങ്ങളിൽ വികാരങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ അമ്പേ പരാജയപ്പെട്ടു ക�ൊണ്ടിരുന്നു, അനുഭവ സമ്പത്തില്ലെന്ന് സ്വയം സമാശ്വസിച്ചു ക�ൊണ്ട് തൃപ്തിപ്പെട്ടു. അന്ന് രാത്രി മാസങ്ങളായി മരിച്ചു കിടന്ന OAT യ്ക്ക് പുതുജീവൻ ലഭിച്ചു, 5000 കില�ോ വാട്ടിൽ നുരഞ്ഞു പ�ൊങ്ങിയ ഫ�ോൽക് മെറ്റലിന്റെ ലഹരി പടർത്തി അതിശയിപ്പിക്കും

വിധം സ്വിട്സർലണ്ടിൽ നിന്നിറക്കുമതി ചെയ്ത ഗായകർ ഉത്സാഹത്തോടെ പാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു, കഴിഞ്ഞ ഉടനെ നൂഡിൽസ് തലയൻ ഡ്രമ്മർ വലിച്ചെറിഞ്ഞ സ്റ്റിക്ക് കൈക്കലാക്കി ല�ോകം കീഴടക്കിയ സന്തോഷത്തോടെ ഒരുത്തൻ അലറിവിളിച്ചു. അസൂയയ�ോടെ ഞാൻ അവനെ ഉറ്റുന�ോക്കിക�ൊണ്ടിരുന്നു. ഇന്ത്യ മുഴുവൻ അറിയപ്പെടുന്ന പ്രഗൽഭ സംഗീതജ്ഞർ മുതൽ ക�ോഴിക്കോടങ്ങാടിയെ രസിപ്പിക്കുന്ന കലാകാരന്മാർ വരെ വന്നു പ�ോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മുന്നൂറ�ോളം ഏക്കറുകൾ വരുന്ന ക്യാമ്പസ്സിൽ തലങ്ങും വിലങ്ങും ഓടി കുഴഞ്ഞു, എന്നിരുന്നാലും ഇതുപ�ോല�ൊരു മാമാങ്കം വരണമെങ്കിൽ വർഷമ�ൊന്നു കഴിയണമെന്ന വസ്തുത ശാരീരിക ബലഹീനതകളെ അതിജീവിക്കാൻ പ്രാപ്തി നല്കി. പ�ൊടുന്നനെ എവിടെനിന്നോ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന മ�ൊട്ടത്തലയുമായി ഒരു മൈം സഹ�ോദരൻ പ്രത്യക്ഷപെട്ടു, മാസങ്ങളായ് ഉരുണ്ടും നിവർന്നും അഭ്യസിച്ചു പരിശീലിച്ചതെല്ലാം ഫലവത്തായതിന്റെ അഭിനന്ദനങ്ങൾ അറിയിച്ചപ്പോൾ വളർന്നു പന്തലിച്ച തലമുടി ന�ോക്കി നിഗൂഡമായി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം അവൻ ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ അപ്രത്യക്ഷനായി; ഇവിടെ എല്ലാം അങ്ങനെയാണ്, എല്ലാ കാര്യത്തിലും അതിന്റെതായ നാടകീയതയും വശ്യതയുമുണ്ട്. തെല്ലു മാറി മരച്ചുവട്ടിൽ വിശ്രമിക്കാനിരുന്നപ്പോൾ മൂന്നു കാലിൽ ഞ�ൊണ്ടി ഞ�ൊണ്ടി ഡ�ോഡ�ോ എന്ന് വിളിപ്പേരുള്ള കറുത്ത പട്ടി കൂട്ടിനെത്തി, കക്ഷി വെളുക്കുവ�ോളം നീളുന്ന തെരുവുനാടക പരിശീലന സ്ഥലത്തെ സ്ഥിരം സന്ദർശകനാണ്. അവിടെയാര�ോ നല്കിയ ചെല്ലപ്പേരാണ് ഡ�ോഡ�ോ, അതിരുകവിഞ്ഞ മൃഗസ്നേഹം കൈവശമില്ലാഞ്ഞതിനാൽ അകലം പാലിച്ച് ഞാനുമിരുന്നു. "എടാ ഒരു ഫ�ോട്ടോ " സീനിയർ ആണ്, ക്ലിക്ക് ചെയ്തോളൂ എന്ന ഭാവത്തിൽ മുഖത്ത് ഒരു ചിരി വരുത്തി, തള്ളവിരൽ ഉയർത്തി ചെയ്തെന്നു ഞാൻ സിഗ്നൽ ക�ൊടുത്ത ഉടനെ ചിരിക്കു മീതെ ഗൗരവത്തിന്റെ കനത്ത ഒരു മേലാപ്പ് എടുത്തണിഞ്ഞ് ആൾ സ്ഥലം വിട്ടു, ഇതിലും വലുത് 111

2016 എത്രയ�ോ കണ്ടതിനാൽ അതില�ൊരു അസ്വാഭാവികതയും ത�ോന്നിയില്ല. തെല്ലു ദൂരെ അധികമാരും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത അല്പം വിശാലമായ വഴിയിൽ ഡെസ്കുകൾ ക�ൊണ്ട് വൃത്തത്തിൽ ഒരു ബാരിക്കേഡ് തീർത്തിരിക്കുന്നു, ചുറ്റും ആൾക്കൂട്ടം, "സ്ട്രീറ്റ് പ്ലേയ്ക്ക് സമയമായി" കറുത്ത ജുബ്ബയ�ോട�ൊപ്പം ചുവന്ന നിറത്തിൽ അരയിൽ കെട്ടിക്കൊണ്ട് ഉറ്റസുഹൃത്ത് മുന്നിലൂടെ കടന്നുപ�ോയി, ആളെ കണ്ടിട്ട് നാളേറെയായി, മെലിഞ്ഞു ക്ഷീണിച്ച ശരീരം കാലങ്ങളായി ഊണും ഉറക്കവുമില്ലാത്ത പരിശീലനത്തിന്റെ കാഠിന്യം വെളിപ്പെടുത്തി, മുഖത്ത് കഷ്ടിച്ച് ഒരു ചിരി വരുത്തി അവൻ കൂട്ടര�ോട�ൊപ്പം അരങ്ങിൽ തയ്യാറെടുപ്പുകൾ തുടങ്ങി. വീണ്ടും തൃക്കണ്ണ് മിഴിച്ചു ഞാൻ കാത്തിരുന്നു; മുറുക്കിയ മൃഗത്തോലിൽ കമ്പ് വന്നു വീണു വിറങ്ങൊലി ക�ൊണ്ടു, ക�ോലാഹലങ്ങൾ നിലച്ചു, "ഇനി അവർ ശബ്ദിക്കട്ടെ!" നിന്ന നില്പിൽ ഒരു കറക്കം കറങ്ങി വൃത്തത്തിലേക്ക് കയറുന്നത�ോടെ എല്ലാവരിലും അവിശ്വസനീയമായ ഊർജ്ജം പടർന്നു കയറി. ജാതി മത വർഗ്ഗ രാഷ്ട്രീയ വകഭേദമേതും കൂടാതെ സമൂഹത്തിലെ ക�ൊള്ളരുതായ്മകളെയും ജനകീയമെന്ന ലേബലിൽ വരുന്ന പ്രഹസനങ്ങളെയും ധിക്കാരത്തോടെ വലിച്ചുകീറി നിലത്തെറിഞ്ഞു; പക്ഷെ ഓര�ോ സംഭാഷണത്തിലും നർമ്മത്തിന്റെ പുറംമ�ോടിക്കൊപ്പം ത�ൊടുത്തു വിട്ട കൂരമ്പുകൾ, ദിനപത്രം പ�ോലും കാണാത്ത ശരാശരി nitc യന്റെ അറിവില്ലായ്മയ്ക്ക് മുന്നിൽ പകച്ചു നിന്നു, എങ്കിലും ചേഷ്ടകൾക്കൊപ്പം അവർ ചിരിച്ചുക�ൊണ്ടിരുന്നു. കത്തിക്കയറിയ യുവത്വത്തിന്റെ, ഞരമ്പിൽ തിളച്ചു മറിയുന്ന ചുടുരക്തത്തിന്റെ, അവർണനീയമായ പ്രസരിപ്പ്. എല്ലാ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളെയും ച�ോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള കരുത്ത് പകർന്നുതരുമെന്നവർ ഓർമിപ്പിച്ചുക�ൊണ്ടിരുന്നു. അറ്റം കാണാതെ കുഴഞ്ഞു മറിഞ്ഞ ചിന്താപ്രവാഹത്തിന് മീതെ പഴയ പദം പ�ൊങ്ങിവന്നു, "രാഗം ഫീൽ" അർത്ഥം മനസിലായിതുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു, 112

അവസാന സംഭാഷണ ശകലവും തീർന്ന ഉടനെ വിശ്വവിജയികളെ പ�ോലെ അവരെ ത�ോളിലേറ്റി പ്രദിക്ഷണം വെക്കാൻ തുടങ്ങി, വ്യൂ ഫൈൻഡറിൽ കൂടെ അളവറ്റ സന്തോഷത്തേയും നിർവൃതിയെയും ഫ�ോക്കസ് ചെയ്തെടുക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിലെവിടെയ�ോ കുറ്റബ�ോധം നീറിയപ�ോലെ. രാത്രി കടൽ കടന്നെത്തിയ മ�ൊട്ടത്തലയൻ ഒരു മാ�ികന്റെ പ്രാകൽഭ്യത്തോടെ ഇലക്ട്രോണിക് സംഗീതത്തിന്റെ ലഹരി സിരകളിലേക്ക് കുത്തിവെച്ചു, അതിന്റെ താളത്തിന�ൊപ്പം ഒരു തലമുറ ആൺ പെൺ വകഭേദമില്ലാതെ സദാചാര സീമകളെ ലംഘിച്ച് ഒന്നാകെ ഉറഞ്ഞുതുള്ളി! പിന്നാലെ ക�ൊട്ടികലാശവും നന്ദി പറച്ചിലും അരങ്ങേറി; ചടങ്ങുകൾ തീർത്തു, അതിഥികൾ കൂടണയാൻ തുടങ്ങി. പ്രവേശന കവാടത്തിനടുത്തു തണുത്തവെള്ളം തലയിലൂടെ ക�ോരിയ�ൊഴിച്ച് ഒരുനിമിഷം ചിന്താമഗ്നനായി നില്കുകയായിരുന്നു; ദൃഷ്ടിപടലത്തിൽ പഴയ�ൊരു ബ�ോർഡ് കാണപ്പെട്ടു, മുൻപും കണ്ടിട്ടുണ്ട്, പടുകൂറ്റൻ കവാടത്തിനു പുറകിൽ, ശ്രദ്ധയാകർഷിക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം "റീജിയണൽ എഞ്ചിനീയറിഗ് ക�ോളേജ് കാലിക്കറ്റ് " ഒരു നിയ�ോഗം പ�ോലെ ഡ�ൊഡ�ൊ ഇരുട്ടിൽ നിന്നും പ്രത്യക്ഷനായി, മഞ്ഞനിറത്തിൽ കുളിച്ച പരിസരം തെളിമ കുറഞ്ഞതായ് ത�ോന്നി, മുറുകിയ ത�ോലിന്റെ താളം വീണ്ടും കേട്ടു, അതിന�ൊപ്പം ആര�ോ ഒരാളുടെ കിതപ്പ് വേറിട്ട് നിന്നു. വായിച്ചറിഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ മുത്തശ്ശികഥകൾ പ�ോലെ നാടകീയതയ�ോടെ അലയ�ൊലി ക�ൊണ്ടു, പഴയ�ൊരാ വിപ്ലവചരിതത്തിന്റെ ഈണം മുഴങ്ങിക്കേട്ടു. വീണ്ടും പഴയ പദം. "രാഗം ഫീൽ " നിമിഷാർധങ്ങൾ മാത്രം നീണ്ടു നിന്ന ആ അനുഭവം വീണ്ടും പ്രച�ോദിപ്പിച്ചു ക�ൊണ്ടിരുന്നു, ഇത്തരമ�ൊരു മേള ഒരുക്കാനുള്ള ഭഗീരഥ പ്രയത്നത്തിനു സഹായകമായ ഊർജ്ജപ്രവാഹത്തിന്റെ തായ് വഴി കണ്ടെത്തിയ നിർവൃതിയിൽ ഞാനിരുന്നു; പെട്ടെന്ന് ഒരു കൈ ത�ോളിൽ വീണു, പഴയ പുള്ളി തന്നെ.

"വാ പണിയുണ്ട് " ഈർഷ്യയ�ോടെ ഞാൻ ആ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റുന�ോക്കി, പക്ഷെ പതിവിനു വിപരീതമായി ഒരു പുഞ്ചിരി, സംശയം വിട്ടുമാറാതെ ഞാൻ നിന്നു, ചിരപരിചതരെ പ�ോലെ ത�ോളിൽ കൈ ചേർത്തു. "കുഴപ്പമില്ല നീ വാ " എത്രയ�ോ നാളായി കാത്തിരുന്ന നിമിഷം, അടിമത്തത്തിന്റെ അന്ത്യം കുറിക്കുന്ന വേള, വിപ്ലവം കൂടാതെയുള്ള മ�ോചനം! രാഗം ഓര�ോ ഫസ്റ്റ് ഇയറിന്റെയും ജീവിതത്തിൽ നിർണായകമാവുന്നതങ്ങനെയാണ്. എല്ലാതരം വിലക്കുകളുടെയും, നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ച അലിഖിതമായ നിയമാവലികളുടെയും കാലാവധി ഇന്നോടെ അവസാനിക്കുന്നു. മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ നീണ്ടു നിവർന്നു കിടക്കുന്ന രാജവീഥി, ഇനി നിർഭയം തലയുയർത്തിക്കൊണ്ട് യാത്ര തുടങ്ങാം. ഉൾവിളികൾക്ക് കാത�ോർക്കാം. ഇനിയും സമയമുണ്ട്, ഇരുൾ മൂടിയ ഭൂതകാലം വശ്യതയ�ോടെ മണ്ണിനടിയിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന നിധികുംഭം പ�ോൽ കാത്തിരിക്കുന്നു.

National Institute of Technology, Calicut

ഭാരച്ചുമട് എൻഡ�ൊസൾഫാൻ ദുരന്തബാധിതാരായ കുരുന്നുകൾക്ക് കണ്ണീര�ോടെ സമർപ്പണം Haritha KM

പിറന്നപ്പോൾ മുതൽ തുടങ്ങിയതാണ്.. വിശ്രമമില്ലാത്ത വേല, വേതനമില്ലാത്ത വിയർപ്പ്.. ഈ ചുമടിന്റെ ഭാരം, അസഹനീയം. പണ്ട്, അമ്മ തന്നതത്രയും കഴിച്ചു, കഴിച്ചതത്രയും വിഷമായിരുന്നു.. അമ്മിഞ്ഞപ്പാലും വിഷമായിരുന്നു, അമ്മ തെറ്റുകാരിയല്ല.. ഈ ഭാരം! അടിച്ചേൽക്കപ്പെടുന്ന വേദന! പാലു മാത്രമല്ല, രക്തവും വിഷമാണ്. വിഷമ�ൊഴുകുന്ന ചാലുകൾ.. ഓര�ോ രക്തകണവും വിഷമൂറിയിറക്കുകയാണ്. ജീവിതം നുരഞ്ഞു പതയുന്നു, വേദനകൾ കടിച്ചമർത്തപ്പെടുന്നു, ഭാരം ചുമക്കാനുള്ളതാണ്! വളരെക്കഴിഞ്ഞ്, വീശിയടിച്ച കാറ്റിൽ, വീണുടഞ്ഞ കണ്ണാടിയിൽ, ആദ്യമായെന്റെ മുഖം! അന്നാണു കണ്ടത്, അനുപാതമേതുമില്ലാതെ, എന്റെ രൂപം! ഇത്രനാളുമേന്തിയ ചുമട്! ഏറെ വെറുക്കപ്പെട്ട ഭാരം! ഈ ചെറിയ ശരീരത്തിൽ, വളരെ വലിയ ഒന്ന്, എന്റെ ശിരസ്സ്!

113

2016

NITC ഫീൽ - അതെവിടെ കിട്ടും ?!! Nanditha Unnikrishnan

എ

ന്റെ വഴിയിലേയ്ക്ക് എടുത്ത് ചാടിയ ഓര�ോ എൻട്രൻസിന�ോടും പ�ൊരുതി വിജയപാഥയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച് ഞാൻ NITC യുടെ പടിയിൽ എത്തി. കേരളത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച എഞ്ചിനീയറിംഗ് ക�ോളേജിന്റെ വിശാലമായ കവാടത്തിനു കാവലായി മൂന്നു-നാല് സെക്യൂരിറ്റികൾ നിൽപുണ്ടായിരുന്നു. "ചേട്ടാ, ഈ ഓറിയെന്റെഷൻ നടക്കുന്നത് എവിടെയാ?" "ഓഡിയിലാ മ�ോളേ." തെറ്റിധരിക്കേണ്ട. 'ഓട' അല്ല, 'ഓഡി' - ഓഡിറ്റോറിയം. NITC ഓര�ോ വിദ്യാർഥിക്കും പകർന്നു നൽകിയത് സാങ്കേതിക വിജ്ഞാനം മാത്രമായിരുന്നില്ല, ഒരു പുതിയ ല�ോകം തന്നെയായിരുന്നു. അവിടെ വേറിട്ട സംസ്കാരങ്ങൾ, കാഴ്ച്ചപ്പാടുകൾ, പുത്തൻ ഭക്ഷണരീതികൾ, അതിനുപുറമേ NITയുടേത് മാത്രമായ ചില വാക്കുകളും. അതില�ൊന്നു മാത്രമായിരുന്നു നേരത്തെ ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചത്. അന്നേരം ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല എന്റെ നിഘണ്ടുവിൽ സ്ഥാനം പിടിക്കാൻ ഇനിയും അനേകം NIT വാക്കുകളുണ്ടെന്നു. 'സമൂഹത്തിന്റെ ഉന്നമനത്തിനായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു എൻജിനീയർ ആയി വളരണം' എന്നതിൽ അടിയുറച്ചു വിശ്വസിച്ചുക�ൊണ്ട് ഞങ്ങൾ ഒന്നാം വർഷത്തിലേയ്ക്ക് 114

കടന്നു. ഒരു വസ്തുവിന്റെ വിവിധ ദിശകളിൽ നിന്നുള്ള രൂപഭേദങ്ങൾ ഗ്രാഫിക്സ് ടീച്ചറുടെ നിർദേശപ്രകാരം, മടുപ്പോടെയാണെങ്കിലും ക്യാൻവാസിലേയ്ക്ക് ഒപ്പിയെടുക്കുമ്പോൾ സ്വന്തം ജീവിതത്തെ ഏതു ദിശയിലൂടെ വീക്ഷിക്കണം എന്ന് ഞാൻ മറക്കുകയായിരുന്നു. ഡ്രാഫ്റ്ററും ചാർട്ട് പേപ്പേറും കയ്യിലേന്തി, ഭാരിച്ച ബാഗും, മനസ്സുംക�ൊണ്ട് ഞാൻ LH ലേക്ക് നടന്നു. അവിടെ ഞങ്ങളേയും കാത്ത് സീനിയേർസിന്റെ ഒരു പട!! "സയിൻ ഔട്ട് ആൻഡ് ഗ�ോ." "ചേച്ചി, നാളെ ഗ്രാഫിക്സ് ഷീറ്റ് സബ്മിറ്റ് ചെയ്യണം". തൂക്കുമരം വിധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അവസാന മ�ൊഴികൾക്കു എന്തെങ്കിലും പ്രസക്തിയുണ്ടോ?!! ഒരു ക്ലബ്ബ് സംഘടിപ്പിക്കുന്ന എന്തോ പരിപാടിയായിരുന്നു. ഗ്രാഫിക്സിൽ നിന്നും ഫിസിക്സിൽ നിന്നുമ�ൊക്കെ ഒരു മ�ോചനം. എന്തായാലും പ�ോകാം എന്നു ഞാനും കരുതി. "സംഗം - ഒരു NITC ഫീൽ അനുഭവിക്കണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ നിങ്ങൾ ഇത് ഒരിക്കലും മിസ്സ് ചെയ്യരുത്". സംഗത്തെപ്പറ്റി ഒരു സീനിയർ വാത�ോരാതെ സംസാരിക്കുന്നത് ഞങ്ങൾ ഫസ്റ്റ് ഇയെർസ് വായും പ�ൊളിച്ച് കേട്ടുക�ൊണ്ടിരുന്നു. 'NITC ഫീൽ' - ശരിയാണ്!! ഇതുവരെ അങ്ങനെയ�ൊരു അനുഭൂതി എനിക്ക് ലഭിച്ചിട്ടില്ല. സംഗം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു 'വൻ' തരംഗമായി. മൂന്നാം ദിവസം എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു LH ലേക്കുള്ള യാത്രയ്ക്കായി ഞങ്ങൾ വരിയിൽ നിരന്നു നിൽകുമ്പോൾ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു - ഇതാണ് NITC ഫീൽ. "തത്വ പ�ൊളിക്കണം.. എടാ എന്തു 'മാരക' ഫീൽ ആണല്ലേ തത്വ!!". എന്റെ പ�ൊള്ളയായ NITC ഫീലിന്റെ മുഖമ്മൂടി പറിച്ചെടുത്ത ആ ചേട്ടന്മാരെ ഞാൻ അറിയാതെ ആണെങ്കിലും ഒന്ന് തുറിച്ചുന�ോക്കി. "എന്താടി?!! " പിന്നെ മുഖം കുനിച്ച് ഒരു നടത്തമായിരുന്നു, NITC ഫീലും തേടി. അതിനു പുറകേ T2 വന്നു, തത്വ വന്നു.... അവസാനം ഞങ്ങൾ ഗ്രാഫിക്സ് സെം കരകയറിപ്പറ്റി.

"രാഗം" പിന്നീടങ്ങോട്ട് ഈ വാക്ക് മാത്രമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങിയത്. സ്കൂളിൽ ഒന്ന് രണ്ടു നാടകങ്ങളിൽ അഭിനയിച്ച മുൻപരിചയം ഉള്ളതുക�ൊണ്ടാകാം 'സ്ട്രീറ്റ് പ്ളേ ഓഡീഷൻസ്' എന്ന് ന�ോട്ടീസ് ബ�ോർഡിൽ കണ്ടപ്പോൾ ഒന്നും ചിന്തിക്കാതെ ഞാൻ ചാടിയിറങ്ങിയത്. "രണ്ടു മാസം വീട്ടിൽ പ�ോകാൻ പറ്റില്ല. പിന്നെ പലപ്പോഴും ഞങ്ങൾക്ക് കുളിക്കാൻ പ�ോലും സമയം കിട്ടിയിട്ടില്ല." സ്ട്രീറ്റ് പ്ളേയുടെ ഭാഗമാകാൻ സാധിച്ചതിലുള്ള സന്തോഷം ഒരു വശത്ത് ചേച്ചിമാരുടെ ഈ വാക്കുകൾ മറുവശത്ത്. "പക്ഷെ എല്ലാത്തിനും ഒടുവിൽ ജയിക്കുമ്പോൾ ഒരു 'വൻ' ഫീൽ ആണേ !! ". ഹ�ൊ!! സമാധാനമായി. ഇത്രയും നാൾ ഞാൻ തേടി നടന്ന NITC ഫീൽ ഇതായിരിക്കും. "സ്ട്രീറ്റ് പ്ളേ ഒരു ഫാമിലി ആണ്." അതെ, NITCയിൽ ലഭിക്കുന്ന ഒരു അപൂർവ ഭാഗ്യമാണിത്. സ്വന്തം രക്ഷിതാക്കളുടെ അഭാവത്തിലും നിങ്ങൾ പല ഫാമിലികളുടെ ഭാഗമായിരിക്കും. രണ്ടു മാസം ക�ൊണ്ട് ഞാൻ ഒരു 'ഫെയർ ആൻഡ് ലൗലി'യ്ക്കും വെളുപ്പിക്കാനാകാത്തവണ്ണം കറുത്തുപ�ോയിരുന്നു. എന്നാലും സ്ട്രീറ്റ് പ്ളേയിലൂടെ ഞാൻ നേടിയ സൗഹൃദങ്ങൾ, അനുഭവങ്ങൾ എനിക്ക് എന്നും വിലപ്പെട്ടതായിരിക്കും. ഒടുവിൽ NIT ഫീൽ അനുഭവിക്കാൻ ആയി ഞാൻ കാത്തിരുന്ന ആ സുദിനം വന്നെത്തി. രാഗത്തിന്റെ മൂന്നാം ദിവസം TNP യുടെ മുൻപിൽ പല ആനുകാലിക പ്രസക്തിയുള്ള വിഷയങ്ങളും തെരുവുനാടകത്തിലൂടെ ആൾക്കൂട്ടത്തിനു മുൻപിൽ അവതരിപ്പിച്ചപ്പോൾ ഭാഗ്യദേവത മുഖം തിരിച്ചു നടന്നു. സ്ട്രീറ്റ് പ്ളേ എന്ന മത്സര ഇനത്തിന്റെ ജേതാക്കളുടെ പട്ടികയിൽ NITC യുടെ പേര് ഇടം നേടിയില്ല. NIT ഫീലും സമ്മാനവും എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട് ഞങ്ങൾ ആ രാത്രി നക്ഷത്രങ്ങളാൽ അലങ്കരിക്കപ്പെട്ട ആകാശം ന�ോക്കിക്കൊണ്ട് റ�ോട്ടിൽ കിടന്നു. ആ കാഴ്ച്ച

National Institute of Technology, Calicut മനസ്സിനു കുറച്ച് ആശ്വാസം പകർന്നു. അങ്ങനെ ഒന്നാം വർഷം എന്റെ ജീവിതത്തിലൂടെ മിന്നൽ വേഗത്തിൽ പാഞ്ഞുപ�ോയി. .NITC ഫീൽ കിട്ടാതെ ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു. രണ്ടാം വർഷം ആയപ്പോഴേക്കും പല രൂപമാറ്റങ്ങളും ഭാവമാറ്റങ്ങളും ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ പ്രകടമായിരുന്നു. അതുവരെ ക്ലീൻ ഷേവ് ചെയ്തു നടന്നവന്റെ മുഖത്ത് പല ആകൃതിയിലുഉള്ള താടിയും മീശയും കണ്ടുതുടങ്ങി. ചില സുന്ദരീസുന്ദരന്മാർ തമ്മിലുള്ള അകലം കുറഞ്ഞുവന്നു. ഒരു മാറ്റവും ഇല്ലാതെ, ക്ലാസ്സും കഴിഞ്ഞ് പതിവുപ�ോലെ LH ലേക്ക് നടന്നിരുന്ന എന്നെ ഒരു കാഴ്ച്ച അന്ന് അവിടെ പിടിച്ചുനിർത്തി. വഴിയരികിൽ ഒരു പെട്ടികടക്ക് അടുത്ത് എന്റെ കൂട്ടുകാരൻ, അവന്റെ കയ്യിൽ ഒരു സിഗരറ്റ്കുറ്റിയും!! കണ്ണുകളിലേയ്ക്ക് ഓടിയെത്തിയ കണ്ണുനീർതുള്ളികളെ ഞാൻ നിയ�ിക്കാൻ പ�ോലും ശ്രമിച്ചില്ല. ഈ ല�ോകത്ത് ഏതു തെറ്റ് ചെയ്യുന്നവനും ഉണ്ടാകുമല്ലോ ഒരു ന്യായീകരണം. "എടീ, നിനക്ക് പറഞ്ഞാൽ മനസ്സിലാവില്ല, ഇതാണ് ഏറ്റവും വൻ ഫീൽ" ഇല്ല എനിക്ക് മനസിലായില്ല, മനസിലാവുകയുമില്ല. ഇത്രയും നാൾ ഞാൻ കാത്തിരുന്നത് വിഷപ്പുക ശ്വാസക�ോശത്തിലേക്ക് അരിച്ചുകയറുമ്പോൾ അനുഭവപ്പെടുന്ന സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടി ആയിരുന്നെങ്കിൽ അത് എനിക്ക് വേണ്ട. അത്രയും വേഗം ത�ോൽവി സമ്മതിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. ഇതിലും മെച്ചപെട്ട ഒരു അനുഭൂതിയ്ക്കായി ഞാൻ വീണ്ടും യാത്ര തുടർന്നു. മൂന്നാം വർഷം ഇങ്ങെത്തി. "റിപ്പീറ്റ്". എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വെറുക്കപ്പെട്ട ഒരു വാക്കായി ഇത് മാറിയിരുന്നു. ലാബുകൾ ഞാൻ വെറുത്തു തുടങ്ങി. അവിടെ ഉള്ള ഓര�ോ വസ്തുവും - ഒരു ചെറുവിരലിന്റെ നീളം പ�ോലും ഇല്ലാത്ത റെസിസ്റ്റർ ത�ൊട്ടു എപ്പോഴും തെറ്റായ വേവ്ഫൊർമ്സ് ഞങ്ങൾക്ക് സമ്മാനിച്ച CRO വരെ - എല്ലാം എന്നെ ന�ോക്കി പരിഹസിക്കുന്നതായി എനിക്ക് ത�ോന്നി. ഒടുവിൽ അത് സംഭവിച്ചു. "കുറച്ചു ഡിസ്റ്റോർഷൻസ് ഉണ്ടെങ്കിലും ഔട്ട്പുട്ട് കിട്ടി". സാറിന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എന്റെ മുഖത്ത് ആ ഔട്ട്പുട്ട് ഒരു 60W

ബൾബ് പ�ോലെ പ്രത്യക്ഷപെട്ടു. ഇതായിരിക്കും അല്ലേ NITC ഫീൽ!! എന്റെ സന്തോഷം പങ്കിടാനായി ഞാൻ കൂട്ടുകാരുടെ പക്കലേക്ക് ഓടിയെത്തി. "ഈ 9 പ�ോയിന്റെഴ്സിന�ൊക്കെ ഇതായിരിക്കും അല്ലേടാ വൻ ഫീൽ" അവർ എന്നെ 'തേയ്ക്കാൻ' തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഞാൻ അനുഭവിച്ച സന്തോഷം ഒരു റ�ോക്കറ്റും കയറി താഴ�ോട്ട് കുതിച്ചു. നാലാം വർഷം - ഓര�ോ എൻജിനീയറിംഗ് വിദ്യാർത്ഥിയുടേയും സ്വപ്നവും പേടിസ്വപ്നവും ആയ പ്ളയ്സ്മെന്റ്സ് വന്നെത്തി. ചിലർ ആദ്യ കമ്പനിയിൽ തന്നെ ഇടം ഉറപ്പിച്ചു. ചിലർ വിരലിൽ എണ്ണാൻ ഒക്കാത്ത വട്ടം പരിശ്രമിച്ചിട്ടും പരാജയപ്പെട്ടു. പക്ഷെ പ്ളയ്സ്ഡ് ആയ എല്ലാവരും ഒരേ സ്വരത്തിൽ പറയുകയുണ്ടായി ... അതാണ് 'ഫീൽ' എന്ന്. ഒടുവിൽ എല്ലാവരേയും പ�ോലെ എനിക്കും ഒരു കമ്പനി അഭയമേകി.TNPയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയപ്പോൾ എന്റെ മുഖത്തും ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരി വിടർന്നു. പക്ഷെ അതിനായാണ് ഞാൻ ഈ നാല് വർഷം കാത്തിരുന്നത് എന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. പക്ഷേ വേദനയ�ോടെയാണെങ്കിലും ആ ശ്രമം ഉപേക്ഷിക്കാൻ ഞാൻ അന്ന് തീരുമാനിച്ചു. ഹ�ോസ്റ്റലിലേക്കുള്ള മടക്ക യാത്ര രാജ്പത്തിലൂടെ തന്നെയായിരുന്നു. ഇടതടവില്ലാതെ ലഹള കൂട്ടിയിരുന്ന കാക്കകൾ അന്നെന്തുക�ൊണ്ടോ മൗനം പാലിക്കുകയായിരുന്നു. എന്റെ കലാലയ ജീവിതത്തിന�ോട് എന്നെന്നേക്കുമായി യാത്ര ച�ൊല്ലാനുള്ള ദിവസം അടുക്കുന്നു എന്ന സത്യം അവരും തിരിച്ചറിഞ്ഞതു പ�ോലെ. എല്ലാത്തിനും ഒടുവിൽ എൻജിനീയറിംഗ് ബിരുദധാരിയായി NIT യുടെ പടി ഇറങ്ങുമ്പോൾ എനിക്ക് തിരിഞ്ഞൊന്നു ന�ോക്കാൻ പ�ോലും കഴിയുമെന്ന് ത�ോന്നുന്നില്ല. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും നല്ല നിമിഷങ്ങളും ഓർമകളും എന്നേയും ന�ോക്കി അവിടെ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരിക്കും....കണ്ണീരും പ�ൊഴിച്ചുക�ൊണ്ട്, ഇപ്പോൾ ഞാൻ തിരിച്ചറിയുന്നു - NIT ഫീൽ നൈമിഷികമായ ഒരു അനുഭൂതി അല്ല. NITC ജീവിതത്തിലെ ഓര�ോ നിമിഷവും നമുക്ക് പകരുന്ന സന്തോഷമാണ് NIT ഫീൽ!! 115

2016

മുഷിഞ്ഞ പത്തു രൂപ ന�ോട്ട് Fasal MT

രാ

ത്രി ഏറെ വൈകിയാണ് മഴ തുടങ്ങിയത്. കഴിഞ്ഞ മാസം ഉപ്പ ക�ൊണ്ടുവന്ന കാശ്മീരി ക�ോട്ടന്റെ നനുത്ത ചൂടിൽ സുഖിച്ചുറങ്ങുമ്പോഴാണ് ഇടിമുഴക്കത്തോടെ മഴ പെയ്തുവീഴുന്നത്. തുറന്നിട്ട ജനൽപാളിയിലൂടെ പടർന്നു കയറുന്ന തണുത്ത കാറ്റ് നേർത്ത സൂചിമുന പ�ോലെ കുത്തിയമരാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് ജനാലയടക്കാനായ് എഴുന്നേറ്റത്. വർഷമേറെയായി ഒന്നാം നിലയിലെ ഈ മുറിയിലെ തനിച്ചുറക്കം തുടങ്ങിയിട്ടെങ്കിലും രാത്രി വൈകിയാൽ ജനാലയടക്കാൻ മുതിരാറില്ല . തുറന്നിട്ട ജനൽപാളിയിലൂടെ കാണുന്ന മ�ൊട്ടക്കുന്നിലെ നിഴൽനൃത്തങ്ങൾ എന്നും എനിക്ക് പേക്കിനാവുകളായിരുന്നു. പണ്ട് ഒരു ചുടലയായിരുന്നത്രേ അവിടെ. സർക്കാർ വക ശ്മശാനം പണിതത�ോടെ മരിച്ചവരെ പ�ോലെ ഈ മണ്ണും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവർ മറന്നു. ഇന്നേതായാലും നിഴൽ കൂത്തുകള�ൊന്നും കാണുന്നില്ല. മഴ തിമർത്ത് പെയ്യുകയാണ്. നേരമിത്രയായിട്ടും മഴ ത�ോർന്നിട്ടില്ല. കുറച്ചു ദിവസങ്ങളായി അടുക്കള ജ�ോലി എനിക്കാണ്. അടുപ്പിൽ നിന്ന് പ�ൊള്ളിയ കയ്യും വെച്ച് കെട്ടി ഉമ്മ അടുക്കളഭരണത്തിൽ നിന്ന് നിർബന്ധിതാവധിയിൽ പ്രവേശിച്ചത�ോടെ ബ്രെഡും ബുൽസൈയും എന്ന വിഭവസമൃദ്ധിയിലേക്ക് ഞങ്ങളുടെ പ്രാതൽ ചുരുങ്ങി. തേങ്ങയരച്ച കറിയിലേക്ക് ഇഞ്ചി ചതച്ചിടാത്തതിന് ഉമ്മയ�ോട് കയർക്കുന്ന ഉപ്പ യാത�ൊരു പരിഭവവും കൂടാതെ കഴിച്ചെണീക്കുന്നത് കണ്ട് ഉമ്മ ഇടംകണ്ണിട്ടെന്നെ ന�ോക്കി

116

ഒരു ചിരി പാസ്സാക്കി. പണ്ട് പത്താം ക്ലാസ്സിൽ വീടിന്ന് നിർവചനം ച�ോദിച്ച മലയാളധ്യാപകന�ോട് "ഫ്രീയായിട്ടു ഭക്ഷണം കിട്ടുന്ന സ്ഥലം" എന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞ പിൻസീറ്റിലെ കുസൃതിപയ്യനെ അപ്പോൾ ഓർമ്മവന്നു. നിർവിഘ്നം നിശബ്ദം പ്രവർത്തിക്കുന്ന അടുകളയ�ം കരിയും പുകയുമേറ്റു ഓടുന്നിടത്തോളം കാലം അവൻ പറഞ്ഞത് പൂർണമായും ശരിയാണ്. "നാല് ദിവസമായി ഈ ഗുളികയും മരുന്നും തുടങ്ങീട്ട്, രണ്ടീസ�ോം കൂടി കാക്കാം, ഇല്ലേൽ മേത്തലങ്ങാടീലെ ഡ�ോക്ടറെ പ�ൊയ് കാണാ." ആര�ോടെന്നില്ലാതെ ഉമ്മ പരിഭവം പറയുന്നത് കേട്ടു. അല്ലെങ്കിലും ഉമ്മയും ഉപ്പയും തമ്മിലുള്ള ആശയവിനിമയം ഇങ്ങനെ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ എയ്തുവിടുന്ന അമ്പുകൾ തന്നെയാണല്ലോ. നടക്കാവുന്ന ദൂരമേ ഉളളൂ ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക്.പക്ഷെ, ഈ മഴയത്ത് ബാഗും തൂക്കി കുടയും പിടിച്ചു നടന്നെത്തുക തെല്ലു കഷ്ടം തന്നെയാണ് റ�ോഡിനിരുവശവും മഴവെള്ളം നിറഞ്ഞൊഴുകുകയാണ്. ഏറെ നാളത്തെ കാത്തിരിപ്പിനു ശേഷം ആര�ോ തുറന്നുവിട്ടപ�ോലെ കുതിച്ചൊഴുകുകയാണ്. ചെറിയ�ൊരു വളവെത്തുമ്പോൾ മറുവശത്തെ മഴവെള്ളം റ�ോഡിലൂടെ പരന്നൊഴുകി ഇപ്പുറത്തെത്തി വലിയ�ൊരു വെള്ളപ്പാച്ചിലായി സമീപത്തെ കുഞ്ഞു ത�ോട്ടിലേക്ക് ഇടിച്ചിറങ്ങുന്നു. നുര പതയുന്ന വലിയ�ൊരു ചുഴി തീർത്തുക�ൊണ്ട് വെള്ളം ത�ോട്ടിലേക്ക് ഒഴുകിമറയുന്നു. പണ്ട് ന�ോട്ടു പുസ്തകത്തിലെ എഴുതിയ പേജുകൾ കീറിയെടുത്ത് കളിവഞ്ചിയുണ്ടാക്കി ത�ോട്ടില�ൊഴുക്കി വിടും. ത�ോട്ടിലൂടെ കുതിച്ചു പായുന്ന കളിവഞ്ചി ചുഴിയിൽ പെട്ട് കറങ്ങി ചുഴിമദ്ധ്യത്തിൽ ആണ്ടുപ�ോകുമ്പോഴേക്കും വഞ്ചി പ�ൊളിഞ്ഞു പേപ്പർതുണ്ട് മാത്രമായിരിക്കും. ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പ് പതിവിലേറെ വിജനമാണ്. പലയിടത്തായി ച�ോർന്നൊലിക്കുന്ന ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലേയ്ക്ക് കുടയും തുറന്നുപിടിച്ച് ഞാൻ കയറിനിന്നു.

"മ�ോളേ ..." ഒരു പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലുള്ള വിളികേട്ടു പുറകിലേയ്ക്കു തിരിഞ്ഞു ന�ോക്കി. ഒരു വല്യുമ്മ, നല്ല പ്രായമായിട്ടുണ്ട്, നന്നെ ക്ഷീണിതയും. പഴയതാണെങ്കിലും മുഷിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത തുണിയും റൗക്കയുമിട്ട ആ ഉമ്മ നന്നായി വിറയ്ക്കുന്നുണ്ട്. ഇടതു കൈത്തണ്ട വെളുത്ത തുണിക�ൊണ്ട് കെട്ടിവെച്ചിരിക്കുകയാണ്. വിറക്കുന്ന കൈകൾ ക�ൊണ്ട് മടികുത്തിലെ ഏതാനും നാണയത്തുട്ടുകൾ പെറുക്കിയെടുത്തുക�ൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "മ�ോളേ... ഇതെത്രയുണ്ടെന്നു ഒന്നു ന�ോക്ക്യേ..." വിറയ്ക്കുന്ന ആ കൈ പിടിച്ചുനിർത്തി നാണയത്തുട്ടുകൾ പെറുക്കിയെടുത്തു. "എട്ടു രൂപയുണ്ട് ഉമ്മാ..." ഇടത്തെ കൈത്തണ്ട തെല്ലൊന്നുയർത്തി കാണിച്ചുക�ൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അട്പത്ത്ന്നു വെളിച്ചെണ്ണ മറിഞ്ഞ് ചിന്തി ആകെ പ�ൊള്യതാ. രണ്ടീസായിപ്പതിങ്ങനെ " ശബ്ദമിടറാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലെ ചുമരിലേക്ക് ചാരിനിന്ന് ഒരു ദീർഖനിശ്വാസമയച്ചു. തണുപ്പടിച്ച് മൂക്കടഞ്ഞു പ�ോയതായിരിക്കും. ശ്വാസമെടുക്കാനും നന്നെ കഷ്ടപെടുന്നുണ്ട്. മഴ ശമിക്കുന്ന ലക്ഷണമില്ല. റ�ോഡിലും വണ്ടികൾ വളരെ കുറവാണ്. ആ എട്ടു രൂപ ഉമ്മയുടെ കയ്യിലേക്ക് വച്ചു നീട്ടി ക�ൊണ്ടു ച�ോദിച്ചു. "ഉമ്മ എങ്ങട്ടാ പ�ോവണേ ? " "ഈ കൈയ്യൊന്ന് ഉസ്താദിനെ കാണിക്കണം. ഓല�ൊന്ന് മ�ിച്ചൂത്യാ ഒക്കെ ശെര്യായ്ക്കോളും" ഈ ല�ോകക്രമത്തിന്റെ സകല വ്യവഹാരമാപിനികളും തനിക്കെതിരായിട്ടും ആ ഉമ്മയുടെ മുഖത്ത് പ്രതീക്ഷയുടെ വെളിച്ചം പരക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മതനവീകരണ വാദികൾ വെട്ടിത്തെളിച്ച പുത്തൻ വഴികളിലൂടെ നടന്ന ഞാൻ ഈ ഉസ്താദിനേയും ആ ല�ോകത്തേയും യാഥാസ്ഥിതികതയുടെ ചിതൽപുറ്റിനകത്തായിരുന്നു പ്രതിഷ്ഠിച്ചിരുന്നത്. ഈ നിമിഷം വരെ അയാളെനിക്ക് മതപൗര�ോഹിത്യ മുതലെടുപ്പിന്റെ ഒരു

National Institute of Technology, Calicut

അവതാരം മാത്രമായിരുന്നു. പക്ഷെ ഈ ഉമ്മയുടെ മുഖത്തെ വെളിച്ചം, അത് കറയറ്റതായിരിന്നു. ഗുളികയെയും മരുന്നിനെയും പഴിച്ചു വേദന തിന്നുന്ന എന്റെ ഉമ്മയുടെ മുഖം പെട്ടെന്നോർമ്മ വന്നു. "ഉമ്മ ഒറ്റക്കാണ�ോ...കൂടെ ആരുമില്ലേ..??" ആ ച�ോദ്യം പൂർണമാക്കുന്നതിനു മുമ്പേ ഞാൻ എന്നെ ശപിച്ചു. ച�ോദിക്കണ്ടായിരിന്നു. ച�ോദിക്കരുതായിരിന്നു. ഞാനെയ്ത അസ്ത്രം ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. ഒരു മനുഷ്യായുസ്സിന്റെ യാതനകൾ ഒരുമിച്ച് ഇറങ്ങിയതുപ�ോലെ ആ ഉമ്മയുടെ തല താഴ്ന്നു. മറുപടിയ�ൊന്നും വന്നില്ല. പതിറ്റാണ്ടുകളുടെ ഓർമകളായിരിക്കാം നീണ്ട മൗനം. "മ�ോളെവ്ടെക്കാ പ�ോവ്ണെ?" ഏറെ നേരത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം ച�ോദിച്ചു. "ക�ോളേജിലെക്കാ, st. ജ�ോർജ് ക�ോളേജിൽക്ക് " എന്തോ ച�ോദിക്കാൻ വന്നത് പെട്ടെന്ന് വേണ്ടന്നു വച്ച പ�ോലെ ഉമ്മ നിന്നു. "എന്താ ഉമ്മാ?" "മ�ോൾടെ കയ്യിൽ ഒരു പ�പ്യണ്ടാവ�ോ? തിരിച്ച് പ�ോരാൻ ഇന്റെ കയ്യിലുള്ളത് തെകയൂല്ല" പെട്ടന്ന് ബാഗിൽ നിന്ന് പേഴ്സെടുത്തു. രണ്ടു നൂറു രൂപയും ഒരു അഞ്ഞൂറിന്റെ ന�ോട്ടും !! സിബ്ബുകൾ പലതും മാറി മാറി തുറന്നെങ്കിലും മറ്റൊന്നും എനിക്ക് കിട്ടിയില്ല. എന്റെ ഈ തിരച്ചിൽ കണ്ടിട്ടെന്നവണ്ണം ഉമ്മ പറഞ്ഞു. "ഇല്ലേൽ ക�ൊയപ്പല്ല മ�ോളേ " "അതല്ലുമ്മ...ഉണ്ട്...പക്ഷെ ചില്ലറയില്ല." തെല്ലൊന്ന് ആല�ോചിച്ച് ഞാൻ പറഞ്ഞു. "അല്ലേൽ സാരല്ല. ബസ്സിനു പൈസ ക�ൊട്ക്കുമ്പൊ ബാക്കി കിട്ടും. അപ്പൊ തെരാ ഉമ്മാ. അല്ലേൽ ഇങ്ങടെ പൈസ ഞാൻ ക�ൊട്ക്കാ ?" "വേണ്ട മ�ോളേ... എനിക്കൊരു പ�പ്യ തന്നാ മതി." മഴ തെല്ലൊന്നു മാറിയപ്പോഴേക്കും ബസ്സ് വന്നു. നല്ല തിരക്ക്. മുൻ വശത്തു-

കൂടെ കയറാനേ പറ്റില്ല. ഉമ്മാന്റെ കയ്യും പിടിച്ച് ക�ൊണ്ട് പിൻ വാതിലിലൂടെ കയറി. ആ തിരക്കിനിടയിലൂടെ ക്ഷീണം ക�ൊണ്ട് എന്റെ മേലേയ്ക്ക് ചാഞ്ഞ ഉമ്മയെ കണ്ടതാവാം ആര�ോ ഒരു സീറ്റ് ഒഴിഞ്ഞുതന്നു. ഉമ്മയെ അവിടിരുത്തി ഞാൻ കൂടെ നിന്നു. ഏതാനും നിമിഷത്തെ ഈ സാഹസത്തിൽ തളർന്നവശയായ ഉമ്മ വിറയ്ക്കുന്ന കൈകൾ മുൻ സീറ്റിലെ കമ്പിയിൽ അമർത്തി പിടിച്ച് കിതയ്ക്കുകയായിരുന്നു. നല്ല തിരക്കാണ്. ഷട്ടറെല്ലാം താഴ്ത്തിയിട്ടിരിക്കുകയാണ്, എവിടെ എത്തി എന്ന് അറിയാനാവുന്നേയില്ല. പുറത്തു മഴ തിമർത്തു പെയ്യുന്നുണ്ട്. പിന്നിൽ നിന്നുള്ള തള്ള് കൂടിവരുന്നുണ്ട്. മുന്നിലെ കമ്പിയിൽ ഞാൻ ഞെരിഞ്ഞമരാൻ തുടങ്ങി. "അവിടങ്ങനെ ഒട്ടിപിടിച്ച് നിക്കണ്ട. പെണ്ണുങ്ങൾടടുത്തേക്ക് അങ്ങ് കേറി നിക്കെന്റെ കുട്ട്യേ " പിന്നിൽ നിന്ന് കണ്ടക്ടർ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു. ഉമ്മയുടെ തണുത്ത കയ്യ് അപ്പോൾ എന്റെ കയ്യിൽ പിടുത്തമിട്ടു. എന്തോ ദുരന്തം മുൻകൂട്ടി കണ്ട പ�ോലെ ആ മുഖം ഇരുണ്ടുതുടങ്ങി. ഇപ്പൊഴും കിതപ്പാറാത്ത ആ ശരീരം എന്തോ പറയാൻ ശ്രമിക്കുനുണ്ട്. വായു മാത്രമേ പുറത്തു വരുന്നുള്ളൂ. പിന്നിൽ നിന്ന് തള്ള് കൂടിവരികയാണ്. എനിക്ക് പിടിച്ചുനിൽകാൻ പറ്റുന്നില്ല. പ�ൊട്ടിമാറുന്ന ചങ്ങലക്കണ്ണി പ�ോലെ ഉമ്മയുടെ കൈ എന്റെതിൽ നിന്നും വേർപെട്ടു. ഞാൻ ബസ്സിന്റെ മുന്നിലേക്കെടുത്തെറിയപ്പെട്ടു. ഏത�ൊക്കെയ�ോ സ്റ്റോപ്പുകളിൽ ബസ്സ് നിർത്തുന്നുണ്ട്. തിരക്ക് കൂടുകയാണ്. പിൻ സീറ്റിൽ ഉമ്മയെ കാണാന�ൊക്കുന്നില്ല. "അട്ത്ത സ്റ്റോപ്പ് കുളങ്ങര പീട്യാണേ , എറങ്ങാൻ ള്ളോര�ൊക്കെ ഇങ്ങട്ട് പ�ൊരീ ട്ടോ... ബേം പ�ോരീ..." മുന്നിൽ നിന്ന് കിളി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു. ഉമ്മയ്ക്കിറങ്ങണ്ട സ്റ്റോപ്പ്!! ഉമ്മയെ കാണുന്നില്ല. പിന്നിലേക്ക് നടക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. സാധിക്കുന്നില്ല. ആളുകൾ തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരിക്കയാണ്. ബസ്സി-

ന്റെ വേഗത കുറയാൻ തുടങ്ങി. എന്തു ചെയ്യും? ഇവിടെ ഇറങ്ങിയാല�ോ? ബസ്സ് നിന്നു. "കുളങ്ങര പീട്യ ... കുളങ്ങര പീട്യ" ഇപ്പോൾ തന്നെ ക�ോളെജിലേക്ക് ലേറ്റാണ്. പിന്നിലേയ്ക്ക് ഏന്തി ന�ോക്കി. ഇല്ല, കാണാൻ പറ്റുന്നില്ല. ബസ്സിപ്പോൾ മുന്നോട്ടെടുക്കും. ഇറങ്ങിയാല�ോ ? എന്റെ മനസ്സിന�ൊത്തു ശരീരം പ്രവർത്തിക്കുന്നില്ല. ബസ്സ് നീങ്ങി തുടങ്ങി. ഒന്നും ചിന്തിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. ശൂന്യത. കണ്ടക്ടർ വന്നു. നൂറു രൂപ എടുത്തു ക�ൊടുത്തു. ബാക്കി തന്നത് ഉള്ളം

കയ്യിൽ ചുരുട്ടി പിടിച്ചു. "കുറേ മുഷിഞ്ഞ പത്തുരൂപാ ന�ോട്ടുകൾ"

117

2016

അനിർവചനീയം Gokul K

118

കേ

സ് നമ്പർ 226/179, ക�ൊളത്തും ത�ൊടിയിൽ അ�മാൻ മകൾ റഷീദ." ചങ്കു കാളുന്ന വിളിയായിരുന്നു അവൾക്കിത്. എല്ലായിപ്പോഴും വാദിക്കൂട്ടിൽ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്ന പുതു നാമ്പായിരുന്നു റഷീദ. കറ പിടിച്ച പല്ലുകളിൽ ഗൂഢമായ ഒരു ചിരി വരുത്തി, അവളുടെ ശരീരമാകമാനം ചുഴിഞ്ഞു ന�ോക്കിക്കൊണ്ടുള്ള വക്കീലിന്റെ ച�ോദ്യശരങ്ങൾക്ക് മുൻപിൽ അറച്ച്, തന്റെ ശിര�ോവസ്ത്രം കണ്ണുകളിലേയ്ക്ക് താഴ്ത്തിയിട്ടു അവൾ. വലിച്ചു കീറിയ ചാരി�യ്ത്തിന്റെ ഓര�ോ കഷണങ്ങളെടുത്ത്, ഒന്നൊന്നായി ആസ്വദിച്ച് ചവച്ചു തുപ്പുകയായിരുന്നു അയാൾ. വാദിക്കൂട്ടിൽ റഷീദ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ചിലപ്പോൾ അങ്ങനെയായിപ്പോവും നമ്മൾ. ഉത്തരങ്ങള�ോ വിവരണങ്ങള�ോ ആര�ോപണങ്ങള�ോ ഇല്ലാതെ നിസ്സംഗതയുടെ വലയത്തിൽ സ്വയം ബന്ധിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കും നമ്മുടെ മനസ്സ്. പ്രത്യേകിച്ച്, പ്രതിക്കൂട്ടിൽ നിന്ന് അവൾക്കുനേരെ തുറിച്ചു ന�ോക്കുന്ന ഏഴു കണ്ണുകളിൾ ഒന്ന് സ്വന്തം വാപ്പയുടെത് തന്നെയാവുമ്പോൾ. പുതുമഴയിൽ കുതിർന്ന മയ്യഴിയുടെ മണ്ണിൽ റഷീദയും സെയ്തലവിയും രണ്ടു കളങ്ങളുണ്ടാക്കി പയറുമണികൾ കുഴിച്ചിട്ടു. "അന്റെ പ�ോരേൽത്തെ പിരാന്ത് പിടിച്ച പയ്യ് വന്നു ഇന്റെ ചെടീനെ മക്കാറാക്കാണ്ട് ന�ോക്കിയ്ക്കാള് സെയ്തേ." നഖങ്ങൾക്കിടയിലെ ചെളി ഈർക്കിൽ തുമ്പ് ക�ൊണ്ട് കുത്തിക്കളഞ്ഞു ക�ൊണ്ട് റഷീദ പറഞ്ഞു. "അയിനു അന്റെ കയ്യോണ്ട് നട്ടത�ൊന്നും മ�ൊളയ്ക്കൂല്ല പെണ്ണേ, യ്യ് ഇന്റത് കണ്ടോ..." സെയ്തലവി തന്റെ കളത്തിൽ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ വിത്തുകൾ നിരത്തി. "അള്ളോ വാപ്പ വന്നിക്കിണ്...." പാലവും കൈതക്കാടുകളും കടന്നു വന്ന എൻഫീൽഡ് ബുള്ളറ്റിന്റെ ഇടിമുഴക്കം കേട്ട് റഷീദ ഉമ്മറത്തേയ്ക്ക് പാഞ്ഞു. അ�മാൻ സാഹിബ് ക�ൊളത്തുംത�ൊടിയിൽ വീശുന്ന പടിഞ്ഞാറൻ കാറ്റിന�ൊപ്പം വന്നുപ�ോകുന്ന ഒരലങ്കാര വസ്തുവായിരുന്നു. ദുബായ് അത്തറു മണക്കുന്ന, സുലൈമാനി ഊതിയൂതി കുടിക്കുന്ന വാപ്പയെ അവൾ വാതിലിന്റെ മറവിൽ നിന്ന്, വിടവിലൂടെ അത്ഭുതത്തോടെ ന�ോക്കിക്കൊണ്ടു നിന്നു.

അറ്റം കാണാത്ത ഇരുട്ടിൽ, റഷീദ സ്വപ്നങ്ങളുടെ വെളിച്ചത്തിലായിരുന്നു. തന്റെ കളത്തിൽ മുളപ�ൊട്ടി നിൽക്കുന്ന പയർ വിത്തുകൾ, കിനാവിൽ അവളെ ചിരിപ്പിച്ചു..സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നു അവൾ ഞെട്ടിത്തെറിച്ചു വീണത്, സെയ്തിന്റെ പിരാന്ത് പിടിച്ച പയ്യിന്റെ നാവു പ�ോലെ പരുത്ത കൈത്തണ്ടകളിലേയ്ക്കാണ്. "വാപ്പ......"- വിളി മുഴുമിപ്പിച്ചില്ല റഷീദ. "റഷീദാ....ആ ഉപ്പുകല്ല് ഇങ്ങട്ട് എടുത്തോളീ.." മീൻതലവെട്ടി ചട്ടിയിലിട്ട് റഷീദയെ ഉമ്മ നീട്ടിവിളിച്ചു. വിട്ടു പ�ോകാത്ത ഉറക്കം ചായം കലക്കിയ കണ്ണുകൾ തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് റഷീദ വന്നു. "ഉമ്മാ....വാപ്പ ഇന്നലെ നിക്ക് ക�ൊറേ ഉമ്മ തന്ന്. പക്കേങ്കിൽ ന്റെ കാലും വയറും ഒക്കെ വേദനിക്കണുമ്മാ...." പിടഞ്ഞു നിലത്തു വീണ കറിക്കത്തി ഉമ്മയുടെ കാലുകളിൽ ച�ോരച്ചാലുകൾ തീർത്തു. "അയ്യോ ..ഉമ്മാ...ച�ോര...." നിലവിളി കേൾക്കാതെ കൈതക്കാടുകൾക്കിടയിലെ ഖബറിടങ്ങളിൽ ഉറങ്ങിക്കിടന്ന വല്യുപ്പമാരെ വിളിച്ചുക�ൊണ്ട്, മയ്യഴിപ്പുഴ ന�ോക്കി ഉമ്മ തെക്കോട്ട് നടന്നു. സന്ധ്യയ്ക്ക് ഉപ്പ പിന്നെയും വന്നു. കൂടെ ഒരു ചങ്ങായിയും. രാത്രികളിൽ റഷീദ ഉണർന്നിരുന്നു. പല പല അത്തറുകളുടെ മടുപ്പിക്കുന്ന മണങ്ങൾ. സമയമറിയാതെ ഇരുട്ടിൽ എപ്പോഴെക്കെയ�ോ ഉള്ള ഉറക്കം. അഞ്ചു വർഷം...മകളാണെന്നുള്ള മറവിയ്ക്ക് വാപ്പായ്ക്കുള്ള നഷ്ടം(ലാഭം). രക്തബന്ധത്തിനു മേലെ അവസാനത്തെ കാർക്കിച്ചു തുപ്പലും നടത്തി വാപ്പ നടന്നുനീങ്ങി. മീഡിയ ഫ�ോക്കസിങ്ങിന�ൊടുവിൽ, ഒരു കാലിച്ചായയുടെ ഔദാര്യത്തിനായി അവളുടെ കണ്ണുകൾ പരതി. നിസ്സംഗതയുടെ കെട്ടുകൾ അപ്പോഴും പ�ൊട്ടിക്കാതെ, പൈപ്പുവെള്ളം നനച്ചിട്ട അവളുടെ ഇടനെഞ്ചു, മാഹിയുടെ മൈൽക്കുറ്റികൾക്ക് മീതെ എന്തിനെന്നില്ലാതെ വിശ്രമിച്ചു. മകൾ. പീഡനക്കേസ് വാദി. അസ്ഥിത്വങ്ങൾ ഓര�ോന്നായി അഴിച്ചുവയ്ക്കപ്പെടുകയാണ്. ഇന്നിന്റെ സദാചാര നിർവചനങ്ങളിൽ, റഷീദ എന്ന 12 വയസ്സുകാരിയുടെ സ്ഥാനം എവിടെയെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു, ആർക്കും. കത്തുന്ന ചൂടിൽ മൈൽക്കുറ്റികൾ-

National Institute of Technology, Calicut ക്കുമേൽ പതിച്ച നിഴൽ കണ്ട് റഷീദ പേടിച്ച് പിന്നോട്ടാഞ്ഞു. വട്ടയിലയിൽ പ�ൊതിഞ്ഞ രണ്ടു സുഖിയൻ. നാരായണേട്ടൻ. സ്കൂള് വിട്ടു വരുന്ന വഴിയിൽ പതിവായി

തരാറുള്ള സുഖിയന്റെ രുചി. എങ്കിലും പേടിയായിരുന്നു റഷീദയ്ക്ക് അയാളെ. ആ ന�ോട്ടത്തെ, വിയർപ്പ് നാറുന്ന കൈകളെ, ചുകന്ന ഞരമ്പുകൾ എഴുന്നു നിൽക്കുന്ന കണ്ണുകളെ, ഒക്കെയും. " ആ കാണുന്ന വയലിന്റെ അപ്പൊറത്ത് ആണ് ന്റെ പ�ോര. ആടെ ന്റെ കാർത്തുണ്ട്. മ�ോൾക്ക് ഓള്ടെ ഒപ്പം കളിക്കാ....ഓള്ടെ കൂടെ കെടക്കാ... രണ്ടാൾക്കും ഒന്നിച്ചു സ്കൂളില് പ�ോവ്വാ.... പ�ോരുന്നോ നിയ്യ്...?" പ�ൊട്ടിയ കെട്ടുകൾക്കിടയിലൂടെ, കാലങ്ങളായി കരയാതെ കാത്തുവെച്ച കണ്ണുനീർ വട്ടയില നനച്ചു. അമ്പലത്തിലെ നേദ്യച�ോറുണ്ണുന്ന കൈ, അവളുടെ തട്ടത്തിൻ മേൽ പതുക്കെ തല�ോടി. കെട്ടിപ്പിടുത്തങ്ങൾക്ക്, കാമത്തിന്റെ സീൽക്കാരങ്ങൾക്കപ്പുറം, കരുതലിന്റെ, സ്നേഹത്തിന്റെ നൂലിഴകൾ തുന്നിച്ചേർത്ത മറ്റൊരു ല�ോകമുണ്ടെന്നു വെളിപ്പെടുകയായിരുന്നു റഷീദയ്ക്ക്. നാരായണേട്ടന്റെ നരകയറിയ നെഞ്ചിൻകൂടിന്റെ മിടിപ്പ് തുടിക�ൊട്ടിയ ആ ല�ോകത്തിലായിരുന്നു റഷീദ ശ്വസിച്ച ഏറ്റവും മന�ോഹരമായ സുഗന്ധം. "ന്റെ വാപ്പാ......" പിന്നീടുള്ള രാത്രികളിലും റഷീദ ഉണർന്നിരുന്നു. അവളുടെ നല്ല സ്വപ്നങ്ങളിൽ.

അത്താഴപ്പട്ടിണി Raghu CV

ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞ്, പരസ്പരം ചെളിവാരിയെറിഞ്ഞ്, ആ മണിമാളികയിൽ, അയാളും ഭാര്യയും അത്താഴപ്പട്ടിണി കിടന്നു. അപ്പുറത്തെ ചെളി പിടിച്ച കൂരയിൽ, കത്തുന്ന വയറിന്റെ ആളലാറ്റാൻ, പരസ്പരം ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞ് അയാളും ഭാര്യയും അത്താഴപ്പട്ടിണി കിടന്നു.

119

2016

ഇര

Gokul K

പാ

ല�ോട്ടുകാവിന്റെ ആൽത്തറയിലെ തെച്ചിപ്പൂക്കൾ ഒന്നുകൂടി ചുവന്ന ദിവസമായിരുന്നു അത്. ക�ോമൻ വെളിച്ചപ്പാടിന്റെ പള്ളിവാൾ വെട്ടുകിളികളെപ്പോലെ അപ്പോഴും പറന്നു ക�ൊണ്ടിരുന്നു. തെറ്റുകൾ ഏറ്റുപറഞ്ഞ്, ഭഗ�ോതിയെ വിളിച്ചുക�ൊണ്ട് അച്ഛൻ തീർത്ത ച�ോരച്ചാലുകൾ ആൽമരത്തിന്റെ നരച്ച വേരുകളിൽ പിണഞ്ഞു വളരുന്ന കാർന്നോന്മാരെ ഉത്തേജിപ്പിച്ചുക�ൊണ്ടിരുന്നു. കാക്കത്തൊള്ളായിരം ദാഹിച്ച കടവാവലുകൾ പറന്നകലുന്ന ഗുഹാന്തർഭാഗം പ�ോലെ ത�ോന്നിച്ചു ക�ോടതി. മുറ്റത്തെ മഹാഗണിയുടെ തണലിലേക്ക് പ�ോലീസ് ജീപ്പ് മുരണ്ടുനിന്നു. രണ്ടു ദിവസമായി അഴിക്കാതെ സൂക്ഷിച്ച കൈവിലങ്ങ് കാർത്തുവിന്റെ ചുവന്ന കുപ്പിവളകൾ പ�ോലെ, എന്റെ കയ്യിൽ വളയങ്ങൾ തീർത്തു. കാർത്തു. കരയുമ്പോൾ, തിണർത്ത ഞരമ്പുകൾ കൈവഴികൾ തീർക്കുന്ന അവളുടെ കലങ്ങിയ കണ്ണുകളിലായിരുന്നു ഞാൻ എന്റെ സ്വർഗ്ഗം കണ്ടിരുന്നത്. എന്റെ കാർത്തു. "നേതാവിനെ വെട്ടീറ്റ് നിന്ന് ചിരിക്ക്ന്നാ നായീന്റെ മ�ോനെ." ഓർക്കാപ്പുറത്തേറ്റ കനത്ത ചവിട്ടിൽ ഞാൻ മുഖം കുത്തി വീണു. ക്യാമറ ഫ്ളാഷുകൾ പള്ളിവാളുകളെപ്പോലെ എന്നെ കിടന്നകിടപ്പിൽ തലങ്ങും വിലങ്ങും പ്രഹരിച്ചുക�ൊണ്ടിരുന്നു. പാല�ോട്ട്ഭഗവതി ഉത്തരമില്ലാതെ നിന്നു. ആളുകളെ വകഞ്ഞു മാറ്റി പ�ോലീസുകാർ എനിക്കുചുറ്റും വലയം തീർത്തു. കൂട്ടത്തില�ൊരാൾ എന്തൊക്കെയ�ോ ഗ�ോപനം ചെയ്ത് ഒരു ചിരി എനിക്ക് നേരെ ത�ൊടുത്തു വിട്ടു. എല്ലാമറിഞ്ഞിട്ടെന്ന പ�ോലെ. "രമേശാ....പെൻസിൽ പിടിക്കണ പ്രായത്തിൽ നിന്റെ ക�്മ്മേ ഞാൻ വെച്ച് തന്നതാണ് ഈ ച�ോന്ന ക�ൊടി.

120

നമ്മളെ ഒപ്പം നിന്നു ക�ൊടി പിടിച്ചിട്ട് മറ്റോന്റെ ച�ോറ് നക്കാൻ പ�ോയ�ോനെ ക�ൊത്തി നുറുക്കാണ്ട് പിന്നെ എന്താക്കണം? ക�ോടതീല് നമ്മളെ ആള�ോള് ണ്ടാവും. ജാമ്യം എടുക്കാൻ ഒരാള്. അത്രേള്ളൂ. ബാക്കിയെല്ലാം നമ്മ ന�ോക്കിക്കോളാം. എത്ര കാലംന്ന് പറഞ്ഞിട്ടാ ചീരുവേടത്തീനെ ഇങ്ങനെ പ�ൊക ഊതിപ്പിക്ക്വ? ആ പ�ൊര ഒന്ന് നന്നാക്കി, നിനക്ക് ന�ോക്കണ്ടെടാ നെന്റെ അമ്മേനെ നല്ലോണം? ഏൽക്കില്ലെടാ മ�ോനെ നിയ്യ്?" അമ്മ. അത�ൊരു വല്ലാത്ത പ്രല�ോഭനമായിരുന്നു. ക്ഷയത്തിന്റെ കഫക്കല്ലുകൾ പ�ോലെ നെഞ്ചിൽ ഉറഞ്ഞു പ�ോയിരുന്നു അമ്മയുടെ ചിരിയും. കണ്ടോന്റെ തെറ്റുകൾ ഏറ്റു ഉറഞ്ഞുതുള്ളിയ അച്ഛന്റെ ച�ോരയുടെ ചുവപ്പായിരുന്നു തറവാട്ടിലെ ഏഴു വയറുകളുടെ അതിജീവനത്തിന്റെ വിപ്ലവം. ച�ോർന്നൊലിക്കാത്ത കൂരയിൽ മനസ്സും വയറും നിറഞ്ഞു ചിരിക്കുന്ന ന്റെ അമ്മ. അതുമാത്രം മതിയായിരുന്നു എനിക്ക്. ക�ോടതി വരാന്ത ശൂന്യമായിരുന്നു. ഇരുട്ടുകയറുന്ന എന്റെ കണ്ണുകൾ ഖദറിട്ട ദേഹങ്ങളെ തിരഞ്ഞു. കണ്ടോന്റെ തെറ്റേറ്റു തുള്ളാനുള്ള, എനിക്കുള്ള പള്ളിവാൾ കണ്മുന്നിൽ വെട്ടിത്തിളങ്ങി. ക�ോടതി വളപ്പിൽ ഇറച്ചി കാത്തു നിൽക്കുന്ന തെരുവുനായ്ക്കൂട്ടം ഓരിയിട്ടു. ഇരുട്ടു കയറുന്നതിനു മുൻപു മനസ്സ് പറഞ്ഞു: "ഇന്നത്തെ ഇര; അതു ഞാനാണ്."

National Institute of Technology, Calicut

ദയാഹർജി Shruthi Ashraf

ന

ഴ്സറി കുട്ടികളെ പ�ോലെ സെക്യൂരിറ്റി ഗാർഡിനു പിന്നിൽ വരിവരിയായി നടക്കുമ്പോൾ അനു ആകെ വിറയ്ക്കുകയായിരുന്നു. തനിക്കുമ�ൊരാണ്ടു മുൻപേ വന്നവർ അതിക്രൂരന്മാരാണെന്നും പുതിയ പുള്ളികളെ കാത്തിരിക്കുന്ന വേട്ടപ്പട്ടികളാണെന്നും വാർഡൻമാർ ആവർത്തിച്ച് പറഞ്ഞിരുന്നു. നല്ലനടപ്പിനു വിധിക്കപ്പെട്ട 700 പേരിൽ, 164 പെൺകുട്ടികളിൽ ഒരാളായി കൂൾ ഫിലിം ഒട്ടിച്ച ELHC -യിൽ ആദ്യ ക്ലാസിന് ഇരിക്കുമ്പോൾ, പറുദീസാ സ്വപ്നം കണ്ടു ക�ോഴിക്കോട് എത്തിയ ഒരു പറ്റം ബംഗാളികൾ ഇടതു വശത്തെ ഫുട്ബോൾ ഗ്രൗണ്ടിൽ പുതിയ സെൽബ്ലോക്കിനായി നിലമ�ൊരുക്കുകയായിരുന്നു. ശിക്ഷാകാലാവധി കഴിയുമ്പോൾ 697 പേരെ ജീവന�ോടെ അവശേഷിക്കൂ എന്നും, ഏതാണ്ട് നൂറ�ോളം പേരുടെ ശിക്ഷാകാലാവധി ബഹുമാനപ്പെട്ട അഡ്മിനിസ്ട്രേഷൻ നീട്ടുമെന്നുമുള്ള മഹാസത്യം അനാവൃതമാവുന്നതിനു മുൻപേ, അവൾ ഒരു കറുമ്പിയാണെന്നും പശു ചാണകമിട്ടത് പ�ോലെയുള്ള തന്റെ മുഖത്തിന് റിലേഷൻഷിപ്പ് മാർക്കറ്റിൽ വിലയില്ലെന്നും അവളുടെ സെൽമേറ്റ് ചില്ലികാർഡിലൂടെ അവളെ അറിയിക്കുമെന്നും, DASA പിള്ളേർ പാവങ്ങളാണെന്നും, Dynamics -ൽ അവൾ ത�ോൽക്കുമെന്നും, ഇലക്ഷൻ റിസൾട്ട് അറിയുമ്പോൾ ഒരു കൂട ചാള ക�ൊണ്ട് ഏറുകിട്ടാൻ അവൾ വിധിക്കപ്പെടുമെന്നും ഈ നല്ലനടപ്പിന്റെ ഓർമ്മകൾ അവളെ ജീവിതാന്ത്യം വരെ വേട്ടയാടുമെന്നും അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ശിക്ഷ വിധിച്ച കേ� ഗവൺമെന്റും, അതിനായി ഒത്താശ ചെയ്ത വീട്ടുകാരും, നേർവഴിക്ക് നടത്താൻ കഷ്ട്ടപ്പെടുന്ന ജയിലർമാരും മാലാഖമാരാണെന്ന് അവൾ മനസ്സിലാക്കിയത് ഒരു നാലു ക�ൊല്ലമപ്പുറം ഒരു നട്ടുച്ചയ്ക്ക് മംഗലാപുരം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും സഹായമഭ്യർത്ഥിച്ച് ജയിലിലേക്ക് വിളിച്ച നിമിഷത്തിലായിരുന്നു.

അവൾക്ക് വേണ്ടി S ഗ്രേഡും എടുത്തു വെച്ച് കാത്തിരുന്ന അധികാരികൾ, ഫർഹാൻ ഷ�ോയ്ക്ക് ആദ്യ വരിയിൽ സ്ഥാനമ�ൊഴിച്ചിട്ട ജൂനിയേർസ്, പുതിയ സുഹൃത്തുക്കളെ സ്വീകരിക്കാൻ വാട്സാപ്പിലും ഫേസ്ബുക്കിലും സ്വമനസ്സിലും ഇടം തരാതെ കാവൽ നിൽക്കുന്ന batchmates. കൃഷ്ണന്റെ അമ്പലത്തിലെ പാൽപായസവും നുണഞ്ഞ് NIELIT-ക്കു മുന്നിലെ കപ്പേളയിൽ കൂട്ടുകാരുടെ എണ്ണമ�ൊപ്പിച്ച് 16 മെഴുകുതിരി കത്തിച്ച് അവൾ ഓടും, മദ്യത്തിന്റെയും വിയർപ്പിന്റെയും ഗന്ധമുള്ള ന്യൂ ഇയർ കൗണ്ട്ഡൗണുകൾക്കിടയിൽ, സിൻമാനിനുള്ളിൽ താൻ എഴുതിയിട്ട ഒരു പിടി കുമ്പസാരങ്ങൾ കത്തിയെരിയുന്നത് കാണാൻ.

തിരികെ വന്നു. ശിക്ഷാകാലാവധി നീട്ടണമെന്ന ഹർജിയുമായി പുതിയ പുള്ളികൾ നിർല�ോഭം വിലസുന്ന സെല്ലുകളിലേക്ക് അവൾ ആർത്തിയ�ോടെ ന�ോക്കും. നഷ്ട്ടപ്പെട്ട നരകമെന്ന സ്വർഗത്തിലേക്ക് എന്നെങ്കിലും തനിക്ക് പ്രവേശനമ�ൊരുങ്ങും എന്ന പ്രതീക്ഷയ�ോടെ, വൃഥാവിശ്വാസത്തോടെ, വിട്ടുക�ൊടുക്കില്ലെന്ന വാശിയ�ോടെ, മറക്കാൻ വേണ്ടി എല്ലാം ഓർമ്മിച്ചുക�ൊണ്ട് പടിയിറങ്ങും, അകാലവാർദ്ധക്യം പിടിച്ച ദൈനംദിന ജീവിതത്തിലേക്ക്, അതിസാധാരണമായ സമൂഹത്തിലേക്ക്.

ആ പടുകൂറ്റൻ ഗേറ്റുകൾക്കപ്പുറത്ത് institutionalism ബാധിച്ച തന്നെ മെരുക്കാൻ കഴിവില്ലാതെ വന്നപ്പോൾ അനു 121

2016

പറയാൻ ക�ൊതിച്ചത് Anupama VA

ക

ണ്ടു ഞാനാ കറുത്ത ഗർത്തങ്ങളിൽ പണ്ടു നാം ചുട്ട മണ്ണപ്പമ�ൊക്കെയും കഞ്ഞി മ�ോന്തിക്കുടിച്ചൊരാ കുമ്പിളും ചേല ചുറ്റിയ ഞാറ്റടിപ്പാടവും അന്നു പാറപ്പുറങ്ങളിൽ ക�ൊത്തിയ അർത്ഥമേതുമില്ലാത്ത ചിത്രങ്ങളും ചാരെ നിന്നു കടൽക്കാറ്റു ക�ൊള്ളവേ ഒത്തു കെട്ടിയ തൂമണൽ ക�ോട്ടയും വന്നിരട്ടക്കുഴൽ ത�ോക്കുമേന്തിയെൻ ചങ്കു തെറ്റാത്ത ലക്ഷ്യമാക്കീടുവാൻ കണ്ടതില്ല ഞാൻ ക�ോമരക്കൺകളിൽ

122

പ�ോലുമിത്രമേൽ ഉഗ്രമാം തീക്കനൽ ഓർത്തുപ�ോയി ഞാനില്ലെങ്കിലാരെയെൻ അച്ഛനാന കളിപ്പിക്കുമെപ്പോഴും മെല്ലെ നുള്ളിക്കരയിക്കുമേട്ടന്റെ കുറ്റമമ്മയ�ോടാരുചെന്നോതിടും? ദൂരെ നാട്ടിലെ മുത്തശ്ശി പിന്നെയെൻ പാട്ടിനെങ്ങനെ താളം പിടിച്ചിടും? അമ്മ പാടുന്ന താരാട്ടു കേട്ടു ഞാൻ പൂങ്കിനാവിന്റെ തൂവാല നെയ്തിടും? നാട്ടിലെത്തുന്ന നാളുകളെണ്ണി നീ കണ്ണുനട്ടേറെ കാത്തു നിന്നീടുമ�ോ?

തെല്ലുപ�ൊലുമീ താലിബാൻ കൺകളിൽ കാണ്മതില്ലേതു കാരുണ്യരശ്മികൾ എത്രമേൽ ദൂരെയാകിലുമ�ോർമ്മതൻ ചെപ്പിലുണ്ടായിരിക്കുമീ മുത്തുകൾ കാഞ്ചിയിൽ വിരൽ ചേരവേ സ�ോദരാ ഇത്രമാത്രമിന്നോതി പിരിഞ്ഞിടാം നാമിനി കാണുകില്ല ത�ോഴാ, വരുംനാളില�ൊത്തു കളിക്കില്ലയെങ്കിലും വാക്കു തന്നപ�ോൽ പാത്തുകളിച്ചിടാം വീണ്ടുമ�ൊരു ജന്മമുണ്ടെന്നിരിക്കുകിൽ.

National Institute of Technology, Calicut

ദൈവങ്ങളുടെ നാട് Umaina PV

വൈ

കുന്നേരം വാർത്താമാധ്യമങ്ങളിൽ ഒരു സുപരിചിത മുഖം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് ഇപ്രകാരം പ്രഖ്യാപിച്ചു. ''നാളെ മുതൽ ഞങ്ങളുടെ ആളുകൾക്കല്ലാതെ സൂര്യവെളിച്ചം നൽകപ്പെടുന്നതല്ല, കാരണം സൂര്യൻ ഞങ്ങളുടെ ആരാധനാപാത്രമാണ്, ഞങ്ങളുടെ പതാകയുടെ നിറമാണ്, ഞങ്ങളുടെ ഈശ്വരൻ ഞങ്ങൾക്ക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണ്''. മെഴുകുതിരികളും എമെർജെൻസി ലൈറ്റുകളും വാങ്ങാൻ കടയിൽ ആളുകൾ തിങ്ങിത്തിരക്കി. അടച്ചിട്ട മുറിക്കുള്ളിൽ എതിർസംഘം ആല�ോചനയിലാണ്ടു. എങ്ങനെ തിരിച്ചടിക്കും.''മരങ്ങൾ നമ്മുടെ ക�ൊടിയുടെ നിറമാണ്, മരങ്ങൾ നമുക്ക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണ്''-ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ഉറച്ച ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും ഐക്യകണ്ഠേന പിന്തുണ പ്രഖ്യാപിച്ചു. സായാഹ്ന മാധ്യമങ്ങളിൽ വീണ്ടും ഒരു സുപരിചിത തല പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. പുതിയ ഉടമസ്താവകാശത്തെപ്പറ്റി ജനങ്ങളെ ബ�ോധവാന്മാരാക്കി. നിയമ-

ങ്ങൾ തെറ്റിക്കുന്നവരെ താക്കീതു ചെയ്തു.

ഇല്ലാത്ത സുഖനിദ്ര.

ഒന്നാം സംഘത്തിൽ പെടാത്ത കർഷകരെല്ലാം കൃഷിഭൂമിക്കും വീടിനും മേലെ സൂര്യവെളിച്ചം കടക്കാത്ത പന്തലിട്ടു. ഇപ്രകാരം ചെയ്യാത്ത രണ്ടാം സംഘക്കാർ വാൾത്തലയാൽ പരല�ോകത്തേക്കയക്കപ്പെട്ടു. ഒന്നാം സംഘക്കാർ വൃക്ഷങ്ങൾക്ക് ചുറ്റും വലകെട്ടി. വലയിൽ വീഴുന്ന ഫലങ്ങൾ ശേഖരിക്കാൻ രണ്ടാം സംഘക്കാർ ക്രമീകരിച്ച സമയത്തെത്തും. രാജ്യത്തെ ജനസംഖ്യ കുത്തനെ കുറഞ്ഞു. രണ്ടു സംഘങ്ങളുടെയും സംഘടിത വാൾ, കത്തി പ്രയ�ോഗത്തിനു സ്തുതി. ഒന്നാം സംഘക്കാരുടെ കൃഷി വിളവു മുഴുവൻ രണ്ടാം സംഘക്കാർ ക�ൊണ്ടുപ�ോയി. രണ്ടാം സംഘക്കാരുടെ കൃഷി വെയിലേൽക്കാതെ മുരടിച്ചു പ�ോയി. സ്വർഗല�ോകത്ത് ഈശ്വരൻ ദീർഘകാലമായി ഗാഢ നിദ്രയിലായിരുന്നു. ഉണർത്താൻ സ്തുതികള�ോ സ്മരണകള�ോ 123

2016

അവിരാമം NIkitha V

എ

ന്റെ എഴുത്തുമേശയിൽ കാലങ്ങളായി ഇടം പിടിച്ച ഒരു സ്ഫടികപ്പൂവുണ്ട്. പഴയ ടെക്സ്റ്റ്ബുക്കുകളും, കളർപെൻസിലുകളും എഴുതാത്ത പേനകളും കുത്തിനിറച്ച പെൻസ്റ്റാന്റ്, ഏത�ോ അഗാധദുഃഖത്തിൽ പരസ്പരം കെട്ടിപ്പിടിച്ചു സമാശ്വസിപ്പിക്കുന്ന കമിതാക്കളുടെ ഒരു ശിൽപം, ഗുരുവായൂരപ്പന്റെ ഒരു ഫ�ോട്ടോ, വായിച്ചു മുഴുമിക്കാതെ വച്ച പുസ്തകങ്ങൾ എന്നിങ്ങനെ സ്ഥിരമായുള്ളതും അസ്ഥിരമായി സ്ഥാനം പിടിക്കുന്നതുമായ സ്വരച്ചേർച്ചയില്ലാത്ത വസ്തുക്കൾക്കിടയിൽ ഒരു കുഞ്ഞു പൂവ്

സ്ഥാനഭ്രംശം സംഭവിക്കാതെ നിലനിന്നു പ�ോന്നു. ക�ൊച്ചൊരുപീഠത്തിന്മേൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന അവളുടെ ഇതളുകൾ ഇളം പച്ചനിറത്തിലുള്ള മുത്തുകൾ കരുതല�ോടെ ക�ോർത്തെടുത്തതാണ്. നടുവിലെ വെള്ളക്കല്ല് അതിന്റെ പ്രതാപകാലത്ത് ഒരു നക്ഷത്രപ്പൊട്ടുപ�ോലെ തിളങ്ങിയിരുന്നതായി എനിക്കോർമയുണ്ട്. സ്ഫടികപീഠത്തിനടിയിൽ ഇന്ന് അവശനായി പതുങ്ങിയിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞു ബാറ്ററി പണ്ട് പല നിറങ്ങളിലായി വെളിച്ചം വിതറുകയും നിറങ്ങളുടെ മഴയിൽ അവൾ ഒരു രാജ്ഞിയെപ്പോലെ സുന്ദരിയാവുകയും ചെയ്തിരുന്നു സെമസ്റ്റർ പരീക്ഷകൾക്കു ശേഷമ�ോ അല്ലെങ്കിൽ വീട്ടിലേക്കു പ�ോകാൻ തീരുമാനിക്കാറുള്ള അപൂർവ124

ങ്ങളായ മറ്റവസരങ്ങളില�ോ ഞങ്ങൾ കണ്ടുമുട്ടി. മുറിയാകെ കടന്നു കയറിയ പ�ൊടിപടലങ്ങളുടെ ഒരു നേർത്ത പാട അവളെയും പ�ൊതിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകുമപ്പോൾ. മനുഷ്യജീവികളാരെങ്കിലും മുറിയിൽ കടക്കുന്നത് എന്റെ വരവ�ോടെയായതിനാൽ അവൾ എന്നെ കാത്തിരിക്കാറുണ്ടെന്ന് വെറുതെ ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു. അങ്ങനെ ചെയ്യുമ്പോൾ അവളെ എനിക്ക് സമ്മാനിച്ച സുഹൃത്തിനെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുകയാണെന്ന മറ്റൊരു വിശ്വാസത്തിന്റെ ബലത്തിൽ. എത്ര വിചിത്രമായ വിശ്വാസങ്ങൾ! വല്ലപ്പോഴുമുള്ള എന്റെ സന്ദർശനങ്ങൾ ക�ൊണ്ട് ആ പൂവിന�ോ അവൾക്കോ യാത�ൊരു പ്രയ�ോജനവുമില്ലെന്നതാണ് പരമാർത്ഥം. പണ്ടും ഞാൻ പ്രയ�ോജനങ്ങളുടെ ഒരു സ്രോതസ്സായിരുന്നില്ല. ക�ൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകളുടെ തട്ട് അസാധാരണമാം വിധം അവൾക്കു നേരെ താഴ്ന്നിരുന്നു. അന്ന് എന്റെ ഓർമയ്ക്കായി ഒന്നും തിരിച്ചു ക�ൊടുക്കാന് കഴിയാതിരുന്നതു ക�ൊണ്ടോ, പിന്നീട് ഒരു നൂലിഴ പ�ോലെ ഞങ്ങൾ പ�ൊട്ടി അകന്നതു ക�ൊണ്ടോ എന്തോ അവളുടെ ഓർമകളിൽ ഇന്നും കുറ്റബ�ോധത്തിന്റെ നനവ് പറ്റിയിരിക്കുന്നു. പണ്ടു പണ്ട്, അതായത് ബർത്ത് സർട്ടിഫിക്കറ്റിലെ പേരു തന്നെ എന്നെ കൂട്ടുകാരും വിളിച്ചിരുന്ന ഒരു കാലത്ത് - അന്ന് ക്ലാസ്സ് ലീഡറെ തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള വാശിയേറിയ മത്സരം നടക്കുകയാണ്. ആത്മാഭിമാനം ഒരു ഉടുമ്പു പ�ോലെ ലീഡർ പദവിയ�ോട�ൊട്ടിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നതായി സ്ഥാനാർത്ഥിസുഹൃത്തിനും എനിക്കും അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഓര�ോ വ�ോട്ടും നിർണായകമായ സാഹചര്യത്തിൽ ന്യൂ-അഡ്മിഷന്റെ വാർത്ത എല്ലാവരിലും വല്ലാത്ത ഒരമ്പരപ്പുണ്ടാക്കി. ആൺ-പെൺ പക്ഷങ്ങൾ അന്ന് ഇന്ത്യ-പാക്ക് പ�ോലെ രണ്ടു ചേരികളായിരുന്നതിനാൽ വരുന്നത് പെൺകുട്ടിയാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ പെൺചേരിയുടെ അമ്പരപ്പ് ഒന്നടങ്ങി. എങ്കിലും കരുതിയിരിക്കണം, ഫെമി-

നിസവും മറ്റു ഇലക്ഷൻ വാഗ്ദാനങ്ങളും കൂട്ടിക്കുഴച്ച് ഒര�ൊറ്റ പ്രയ�ോഗം! - ന്യൂഅഡ്മിഷൻ ചുമ്മാ ഫ്ളാറ്റ്! ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ചു നിൽക്കുന്ന ക്ലാസ്സിലേക്ക് പകച്ചു പകച്ച് അവൾ കയറി വന്നു. നാൽപ്പത്തെട്ടു ജ�ോഡി കണ്ണുകൾ തന്നെ പരിശ�ോധിക്കുന്നതിലെ അസ്വാസ്ഥ്യം മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു. നന്നെ ഉയരം കുറഞ്ഞ പ്രകൃതം, വലിയ കണ്ണുകൾ വീണു കിടക്കുന്നതെന്തോ തിരയും വണ്ണം ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് താഴേക്കു ന�ോട്ടമയക്കുന്നു. ആകെ മെലിഞ്ഞ ശരീരം അല്പം ഉള്ളിലേക്ക് വളഞ്ഞാണിരിക്കുന്നത്. അന്തർമുഖത്വവും അപകർഷതാബ�ോധവും ക�ൊണ്ടുണ്ടായ സ്വയം ഉൾവലിയാനുള്ള പ്രവണത ശരീരത്തെ അങ്ങനെ നിർത്തുന്നതുമാവാം. പരസ്പരം കണ്ടുമുട്ടാനുള്ള ചുണ്ടുകളുടെ ആഗ്രഹങ്ങളെ യാത�ൊരു ദയയുമില്ലാതെയാണ് പുറംകാഴ്ചകൾ കാണാൻ വെമ്പി വളർന്നു നിൽക്കുന്ന പല്ലുകൾ തകർത്തിരിക്കുന്നത്. ചുരുണ്ട മുടിയിൽ വെളിച്ചെണ്ണയുടെ അതിപ്രസരം. ഞാനും കണ്ണുകൾ ക�ൊണ്ട് ഒരു പഠനം നടത്തി അവളെ അസ്വസ്ഥയാക്കുന്നതിൽ പങ്കു ചേർന്നു. നിലം പരിശ�ോധിച്ചുക�ൊണ്ട് നടന്നു വന്ന അവൾക്ക് ബെഞ്ചു തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള സ്വാത�യ്ം നിഷേധിച്ചുക�ൊണ്ട് ഞങ്ങൾക്കിടയിലേക്ക് പിടിച്ചിരുത്തി "സ്വന്തം ബെഞ്ച് പ�ോലെ കരുതിക്കോളൂ " എന്ന ഭാവത്തിൽ ഞാനും സ്ഥാനാർത്ഥിസുഹൃത്തും വളിഞ്ഞ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു. പ്ലാനനുസരിച്ച് ന്യൂ-അഡ്മിഷൻ ഫ്ലാറ്റായതു ക�ൊണ്ടോ എതിർസ്ഥാനാർത്ഥി ജനസ്സമ്മതനല്ലാതിരുന്നത് ക�ൊണ്ടോ എന്തോ, അന്ന് ആത്മാഭിമാനം നഷ്ടമായില്ല. "പെട്ടെന്ന് സ്കൂൾ മാറാൻ എന്താണു കാരണം?", "അച്ഛനു സ്ഥലം മാറ്റം കിട്ടിയ�ോ?", "പഴയ സ്കൂൾ ഇതിനേക്കാൾ മ�ോശമായിരുന്നൊ?" - എന്നിങ്ങനെ സാധാരണഗതിയിൽ ഇത്തരം സന്ദർഭങ്ങളിൽ ച�ോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നത�ൊന്നും ഞങ്ങൾ അന്ന്

National Institute of Technology, Calicut

സംസാരിച്ചില്ല. ക്ലാസ്സില�ോര�ോരുത്തരുടെയും വിളിപ്പേരുകൾ, അതിനു പിന്നിലെ കഥകൾ, സൂക്ഷിച്ചു മാത്രം ഇടപെടേണ്ട അദ്ധ്യാപകർ, ഗ്രൗണ്ടിലെ

മരങ്ങൾ, കാന്റീനിലെ പലഹാരങ്ങൾ - അങ്ങനെ മറ്റു പലതും സംസാരവിഷയമായി. പിന്നീട് കണ്ണടച്ചാൽ കാണുന്ന വർണ്ണപ്പൊട്ടുകളിലേക്കും ആകാശത്തു നിന്ന് തരി തരിയായി കണ്ണോടിക്കുന്നതിന�ൊപ്പം താഴേക്കു വീഴുന്ന ചെറുമണികളിലേക്കുമായി - (അതിനെ ഞങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്) സംസാരം പടർന്നു . അവളെ കളിയാക്കുന്നതിൽ ആൺകുട്ടികൾ ഒരു പ്രത്യേക ആനന്ദം കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ അപ്പുറത്തെ ക്ലാസ്സിൽ നിന്ന് ഒരു യുവക�ോമളൻ (ഫുട്ബോൾ ടീമിലുമുണ്ട് !) എത്തും. "മുത്തേ..............." ആ വിളി കേട്ട പാടെ അവൾ ഓടിയ�ൊളിക്കും. ഒളിക്കാനിടം കിട്ടാത്തയവസരങ്ങളിൽ എന്റെ പിന്നിലായി നെഞ്ചിൻ കൂടു തകർത്ത് തല അതിനുള്ളിലേക്ക് പൂഴ്ത്തിവയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചുക�ൊണ്ട് നിൽക്കും. "നീയെന്താടീ എന്നെ കാണുമ്പോളേക്കും ഇങ്ങനെ നാണിക്കുന്നേ..? ഏ ?" ക�ോമളൻ നിർത്താനുള്ള ഭാവമില്ല. ചിലപ്പോൾ പൈ വാസുവും കൂടെക്കൂടും. കീറിയ ഒരു പാന്റും മാത്രം സ്വന്തമായുള്ള പൈ വാസു എന്റെ അനുകമ്പ പിടിച്ചുപറ്റിയിരുന്നു. "ന്റച്ചന് എമ്പാടും പയ്യുണ്ട്..." കീറൽ കൈ ക�ൊണ്ട് ഒളിപ്പിച്ചുവച്ച് വാസു സ്വയം പ്രഖ്യാപിക്കും. ആ അച്ഛന് മകന്റെ പ്രഖ്യാപനങ്ങളെക്കുറിച്ച് നേരിയ ധാരണ പ�ോലും ഉണ്ടാ-

വാനിടയില്ല. പുതിയ പ്രഖ്യാപനങ്ങളിറക്കുന്നതു നിർത്തി വാസു - ശരിയായ പേരിൽ സ,ജ, എന്നീ അക്ഷരങ്ങളുണ്ടെന്നല്ലാതെ കൃത്യമായി ഓർമയില്ല - ആക്ഷേപഹാസ്യത്തിൽ പ്രാഗത്ഭ്യം നേടി വരികയാണ്. ചുരുങ്ങിയ കാലം ക�ൊണ്ടു തന്നെ ക�ോമളനും വാസുവുമടങ്ങുന്ന ആൺ വർഗ്ഗത്തിന്റെ നല്ലൊരു പങ്കും അവളുടെ പേടിസ്വപ്നമാവുകയും എന്റെ അപ്രീതി സമ്പാദിക്കുകയും ചെയ്തു. വയറു നിറച്ച് സംസാരിച്ചു തീർക്കുന്ന ഉച്ചയൂണുകളില�ൊന്നിനിടയിൽ വളരെ ലാഘവത്തോടെയാണവൾ കടം കയറി വിൽക്കേണ്ടി വന്ന വീടിനെക്കുറിച്ചും താമസിക്കുന്ന ബന്ധുവീടിന്റെ കയ്പ്പൻ ചുറ്റുപാടുകളെക്കുറിച്ചും പറഞ്ഞത്. മനസ്സു വിഷമിച്ചാലുടൻ പുറത്ത് വരാൻ സന്നാഹരായിരിക്കുന്ന കണ്ണുനീർത്തുള്ളികളുടെ വൻശേഖരം സ്വന്തമായുണ്ടായിരുന്ന എനിക്ക് വിടർന്ന കണ്ണുകളിലെ നിർവികാരത അന്ന് വലിയ അത്ഭുതമായി ത�ോന്നി. പ്രായത്തിനു ചേരാത്ത വിവേകം അതിലാര�ോ നിറച്ചിരുന്നു. വൃത്തിയുള്ള കൈപ്പടയിൽ എഴുതിക്കൊണ്ടുവരാറുള്ള ഹ�ോംവർക്കുകൾ ചില ദിവസങ്ങളിൽ പകർത്തിയെഴുതാൻ കിട്ടാറില്ല. "ആന്റി ലൈറ്റ് ഓഫാക്കിയതുക�ൊണ്ട് ഹ�ോംവർക്ക് എഴുതാൻ പറ്റിയില്ല.." എന്ന മറുപടിയിലെ ലാളിത്യം ക�ൊണ്ടാവാം അതിനെക്കുറിച്ച് കൂടുതല�ൊന്നും ഞാനാല�ോചിക്കാതിരുന്നത്. ആന്റി ലൈറ്റ് ഓഫാക്കുന്ന ദിവസങ്ങളെ അവള�ോട�ൊപ്പം ഞാനും കഥയറിയാതെ വെറുത്തു. ഫ�ോൺക�ോളുകളെച്ചൊല്ലിയുള്ള ശകാരത്തെപ്പേടിച്ചാകാം, നമ്പർ തരുമ്പോൾ അതില�ൊരക്കമെങ്കിലും തെറ്റിക്കാൻ വല്ലാത്ത ശുഷ്കാന്തി അവൾ കാണിച്ചത്. അന്ന് ച�ോറിന�ോട�ൊപ്പം പുതുതായി കിട്ടിയ വാർത്തകളെയും ഞാൻ ചവച്ചിറക്കി. പിന്നീട�ൊരു പൂവായി രൂപാന്തരം പ്രാപിച്ച് എന്റെ മേശയിലിരിക്കുകയാണവൾ എന്നു വിശ്വസിക്കാൻ ഞാൻ നിർബന്ധിതയായി. ഈ പൂവ-

ല്ലാതെ അവളിലേക്കെത്താൻ മറ്റൊന്നും എന്റെ കൈയ്യിലില്ലാതെ പ�ോയല്ലോ. അതു വാങ്ങിക്കാനുള്ള കാശ് അവളെങ്ങനെ തരപ്പെടുത്തിയെന്ന് അത്ഭുതം കൂറിക്കൊണ്ട് പൂവിനെയും ഓർമകളെയും തല�ോടി. ക�ൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകളുടെ തട്ട് ഒരിത്തിരിയെങ്കിലും എന്റെ നേർക്ക് ചായ്ക്കാതെ ഒരു വിരാമമിടാൻ വയ്യ.. ഒരു പക്ഷേ കണ്ടെത്താനാവില്ലായിരിക്കാം. പക്ഷേ വിരാമമിടാതെ സൂക്ഷിക്കുകയാണ് ഞാനീ കഥ. വീണ്ടും കാണുന്നതു വരേക്കും ഒരു പൂവായി നിലനിൽക്കട്ടെ അവൾ....

125

2016

ആര�ോ ഒരാൾ Gamaya Prakash

ചു

റ്റുമുള്ളത�ൊന്നും തന്റെ സ്വന്തമല്ല എന്ന തിരിച്ചറിവ് ചിലപ്പോഴ�ൊക്കെ നമ്മെ ഏകാന്തതയുടെ പ്രേമഭാജനമാക്കും. ഇപ്പോൾ ഞാൻ ഏകാന്തതയുമായി കടുത്ത പ്രണയത്തിലാണ്. അതുക�ൊണ്ടു തന്നെ ഞങ്ങൾക്ക് ഇടയിലേക്ക് വരുന്നവര�ോട് എനിക്ക് ദേഷ്യവുമാണ്. ഈ നാലു ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ അവൻ എന്നെയും എന്റെ ശാഠ്യങ്ങളെയും സഹിച്ച് ഒരു പാവത്തെപ്പോലെ എന്റെ കണ്ണുനീർ തുള്ളികളുടെ കണക്കെടുപ്പിൽ ഏർപ്പെട്ടു ക�ൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഒരിടത്തേക്കും എനിക്ക് പ�ോകാനുമാകില്ല. ഇവിടെ വന്നത് മുതൽ എനിക്കൊപ്പം എപ്പോഴും ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരേ ഒരു സഹയാത്രികനും ശത്രുവും ഇവൻ മാത്രമാണ്. പുറത്ത് പ�ോകാൻ വിളിച്ചപ്പോൾ അവർക്കൊപ്പം പ�ോകാത്തതും അതുക�ൊണ്ട് തന്നെ. എനിക്ക് ഞാൻ മാത്രമേയുള്ളു എന്ന് ഓർമപ്പെടുത്തുന്ന യാത്രകളെ പണ്ടുമുതലേ ഞാൻ ഭയ126

പ്പെട്ടിരുന്നു എന്നതാണ് സത്യം. ഇല്ലാത്ത കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞ് അവരെ പറഞ്ഞു വിട്ടതിനും മറ്റു കാരണങ്ങള�ൊന്നുമില്ല. നിങ്ങൾ കരുതുന്നുണ്ടാകും ഈ അവർ ആരാണെന്ന്.....അവർ എന്റെ കൂടെയുള്ളവർ...... കൂട്ടിനുള്ളവർ..... എവിടെ നിന്നോ വന്ന് എവിടേയ്ക്കോ പ�ോകുന്ന യാത്രയിൽ കൂടെ സഞ്ചരിച്ച് വഴിയിൽ പിരിയേണ്ടവർ.... അങ്ങനെ അവരെ പറഞ്ഞയച്ച് വീണ്ടും ഞങ്ങൾ സല്ലപിച്ച് ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് വെറുതെ ഒരു മ�ോഹം. എവിടേയ്ക്കെങ്കിലും പ�ോകണം, എങ്ങോട്ട്? അറിയില്ല. കൈയ്യിൽ കിട്ടിയതും എടുത്ത് സിറ്റിയിലേക്ക് sign out ചെയ്ത് നടക്കുമ്പോഴും എങ്ങോട്ട് പ�ോകണം എന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. ആദ്യം വന്ന ബസ്സിൽ കയറി പാളയത്തേയ്ക്ക് ടിക്കറ്റ് എടുത്തു. അവസാനത്തെ സ്റ്റോപ്പ് അതാകുമ്പോൾ ഇടയ്ക്ക് അനേകം ലക്ഷ്യങ്ങൾ ഉണ്ടാകാമല്ലോ. എന്നത്തേയും പ�ോലെ ഇന്നും ബസ്സ് നിറയെ NIT-ക്കാർ ഉണ്ട്.

ഏതു നേരത്തും ഈ വഴിയിൽ ബസ്സിൽ അന്യം നിന്ന് പ�ോകാത്ത വർഗക്കാർ ആണ് ഞങ്ങൾ NIT STUDENTS. തിരക്ക് കുറവായതിനാൽ സൈഡ് സീറ്റ് തന്നെ കിട്ടി. അങ്ങനെ വെറുതെ ഇരുന്നു ആല�ോചിച്ചപ്പോഴാണ് ഞാൻ എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു സാഹസം കാണിക്കുന്നത് എന്നു ത�ോന്നിയത്. അറിയില്ല... പക്ഷെ ഒരു ഉൾവിളിയുടെ പുറത്ത് ഇറങ്ങിയതാണ്. അതെ ആര�ോ എന്നെ വിളിക്കുന്നുണ്ട്. അത�ോ ഞാൻ അങ്ങനെ ആഗ്രഹിക്കുന്നതാണ�ോ... ഒന്നും അറിയില്ല. ബസ്സ് മാനാഞ്ചിറ എത്തിയപ്പോൾ ഇറങ്ങി നടന്നു. വീണ്ടും എന്തിനിവിടെ? പ�ോയത് പക്ഷെ മിഠായിത്തെരുവിലേക്കാണു... ഒറ്റയ്ക്കല്ല എന്ന് എന്നെ വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയ സ്ഥലം. അവിടെ ആരും ഒറ്റയ്ക്കാവില്ല. ഒരു ശ്വാസത്തിനപ്പുറം ഒരുപാടു പേർ. അപരിചിതത്വത്തിലും പരിചയമുള്ളവർ. കുറെ ജന്മങ്ങൾക്കിപ്പുറം കണ്ടുമുട്ടുന്ന പഴയ കൂട്ടുകാരെ-

National Institute of Technology, Calicut പ്പോലെ ഓര�ോ മുഖങ്ങളും. ബന്ധുവീട്ടിൽ എത്തിയ അതിഥിയെപ്പോലെ അകത്തേക്ക് സ്വാഗതം ചെയ്യുന്ന കച്ചവടക്കാർ. ഒരുപാടുപേർക്കിടയിൽ പെട്ട കുട്ടിയെപ്പോലെ ഞാൻ മുൻപ�ോട്ടു നടന്നു. ചിലപ്പോൾ വലത്തോട്ട് പിന്നെ ഇടത്തോട്ട് ഒടുവിൽ തിരിച്ച്. അങ്ങനെ അങ്ങനെ..... അപ്പോഴാണ് ഒരു സംശയം ആര�ോ എന്നെ പിൻതുടരുന്നുണ്ടോ? ചിലപ്പോൾ ത�ോന്നിയതായിരിക്കും. ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കുമ്പോഴ�ൊക്കെ ആരെങ്കിലും പിന്തുടരുവാൻ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക് നമ്മൾ സ്വപ്നങ്ങളുടെ രൂപം ക�ൊടുക്കാറില്ലേ? ഇതും അതുപ�ോലെ ആയിരിക്കും. അപ്പോൾ ഞാൻ പകൽ കിനാവ് കാണുകയാണ�ോ....? അത�ോ എനിക്ക് വട്ടാണ�ോ....? എന്തായാലും ഇനി ഇവിടെ നിന്നാൽ ശരിയാകില്ല. ആൾക്കൂട്ടം മടുത്തു. ഇനി വീണ്ടും ഒറ്റയ്ക്ക് ഇരിക്കണം. ഒറ്റയ്ക്ക് ഇരിക്കാനും കൂട്ടമായി ഇരിക്കാനും പറ്റിയ സ്ഥലം ക�ോഴിക്കോട് ബീച്ച് തന്നെയാണ്. ഒരു ഓട്ടോയും പിടിച്ച് നേരെ ബീച്ചിലേക്ക്. ചുറ്റിലും വീണ്ടും ഒരുപാടാളുകൾ. ഇത്തവണ ഏതായാലും അപരിചിതർ ആണ്... ആര�ോടും പരിചയം ഒന്നും ത�ോന്നുന്നില്ല. തിരയെ ത�ൊടുവാൻ മാത്രം ദൂരെ, തീരത്ത് കടലിനെ ന�ോക്കി ഇരിക്കാൻ നല്ല രസമാണ്. അസ്തമയം ആകാറായി. കടലിനെ സ്ത്രീയും സൂര്യനെ പുരുഷനുമായി വർണിച്ച കവിഭാവന അതിമന�ോഹരം തന്നെ. രാവിലെ പ്രിയതമയുടെ നെറ്റിയിൽ സിന്തൂരമണിയിച്ച സൂര്യൻ സന്ധ്യമയങ്ങുമ്പോൾ ആ ചുവപ്പിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതെയാകുന്നു. അവളിൽ നിന്നു തുടങ്ങി അവളിൽ തന്നെ അവസാനിക്കുന്ന ഒരു യാത്ര. ഉദയമാണെനിക്ക് ഇഷ്ടം, കാരണം പിന്നെയുള്ള കാത്തിരിപ്പ് ഒരു തിരിച്ചു വരവിനു വേണ്ടി ഉള്ളതാണല്ലോ.....അസ്തമയം സ്വാഗതം ചെയുന്നത് ഒരു വേർപിരിയലും..... ചിന്ത വീണ്ടും കാടുകയറുന്നു. തിര ഇടയ്ക്കിടെ തല�ോടി തിരിച്ച് പ�ോകുന്നു. അമ്മയെപ്പോലെ അവൾ എന്റെ വേദനയുടെ അഴുക്കുകൾ അവളിൽ അലിയിച്ചെടുക്കുന്നു. ഓർമ്മകൾ പലപ്പോഴും അനുഗ്രഹങ്ങളും ശാപങ്ങളുമാണ്. തീരത്തെഴുതുവാൻ എനിക്ക് ഒരു പേരെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

കൂടെ എഴുതാൻ ക�ൊതിച്ചത് മറ്റാരുടെയ�ോ വാലില് തൂങ്ങിയാടുന്നു. കഴുത്തിൽ ചുറ്റി ശ്വാസം മുട്ടിച്ചിട്ടും ക�ൊല്ലാതെ പ�ോകുന്ന ക�ൊലയാളിയെപ്പോലെ അതെന്നെ വേട്ടയാടുകയാണ്. അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയ�ോ ചിന്തിച്ചിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു കൈ ത�ോളിൽ തട്ടിയത്. ഉറക്കത്തിൽ ഭ്രാന്തമായ സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടെന്ന പ�ോലെ ചാടി എഴുന്നേറ്റ് ന�ോക്കുമ്പോൾ തീർത്തും അപരിചിതമായ മുഖം. ഇല്ല ഒരിടത്തും ഞാനിയാളെ കണ്ടിട്ടില്ല. സ്വപ്നങ്ങളില�ോ സങ്കല്പങ്ങളില�ോ ഞാനീ മുഖം ആർക്കും നൽകിയിട്ടില്ല. അനുവാദം ഇല്ലാതെ തന്റെ ശരീരത്തിൽ ത�ൊടുന്ന പുരുഷനെ ഏത�ൊരു സ്ത്രീയും ന�ോക്കുന്ന പ�ോലെ രൂക്ഷമായി ഞാനുമ�ൊന്നു ന�ോക്കി. ആ കൈകൾ വീണ്ടും എന്റെ നേർക്ക് ഉയരുകയാണ്. പേടിച്ച് പിന്നിലേക്ക് നീങ്ങവെ ഞാനാമുഖത്തേക്ക് ഒരിക്കൽ കൂടി ന�ോക്കി. ആ അധരങ്ങൾ എന്നെ മറ്റേത�ോ പേരു വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ കലങ്ങിയ കണ്ണുകളിൽ വാത്സല്യവും സ്വപ്നങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു. ഉയർത്തിയ കൈ തട്ടി മാറ്റിക്കൊണ്ട് താൻ ആരാണെന്ന് ഞാൻ ച�ോദിച്ചപ്പോൾ അയാൾ പകച്ചു നിന്നത് ഒരു ശില്പം പ�ോലെ ആയിരുന്നു. കരിനിഴൽ ബാധിച്ച ഒരു ചിരി മാത്രം സമ്മാനിച്ച് എന്നിൽ നിന്ന് അകലുന്ന ആ രൂപത്തെ എന്ത് വിളിക്കണം എന്നെനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. മുന്നിലേക്ക് നടന്ന ആ മനുഷ്യന�ൊപ്പം ഓടിയെത്തിയപ്പോൾ എന്റെ ച�ോദ്യം ച�ോദിക്കാതെ കേട്ടപ�ോലെ അയാൾ ഉത്തരവും തന്നു. കൈയ്യിലിരുന്ന ഫ�ോണിന്റെ wall paper. അയാൾക്കൊപ്പം ആ ഫ�ോട്ടോയിൽ ഉള്ളത് ഞാനാണ�ോ....? അത് ഞാൻ തന്നെ അല്ലെ....? എന്നെ തേടി ആണ�ോ അയാൾ വന്നത്? അത�ോ അയാൾ വിളിച്ചിട്ട് ഞാൻ വന്നതാണ�ോ.... ഒത്തിരി ച�ോദ്യങ്ങളുമായി ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ തർക്കിച്ചു ക�ൊണ്ടിരിക്കെ ഒരു പുഞ്ചിരി മാത്രം സമ്മാനിച്ച് അയാൾ നടന്നകന്നു. കൈയിലെ ഫ�ോണിന്റെ vibration തിരികെ പ�ോരുവാൻ സമയമായി എന്നു ഓർമിപ്പിച്ചിരുന്നില്ലെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ ഞാൻ അയാളെ തിരഞ്ഞു പ�ോകുമായിരുന്നു. അവിടെ നിന്ന് തിരികെ പ�ോരുമ്പോഴും അയാൾ മാ-

ത്രമായിരുന്നു മനസ്സിൽ. പത്തു നിമിഷത്തെ മാത്രം പരിച്ചയമുള്ളൊരാൾ. പേര�ോ നാട�ോ ഒന്നും അറിയാത്ത ഒരാൾ. പക്ഷെ ആ മുഖം ഇപ്പോൾ എനിക്ക് സുപരിചിതമാണ്. ഞാൻ ആ മുഖത്തെ തേടുകയാണ്....അല്ല അയാളിലൂടെ ഞാൻ എന്നെ തേടുകയാണ്. അയാൾക്കൊപ്പം നിന്നിരുന്ന എന്നെ.. അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട എന്നെ... അയാൾ ഏറെ സ്നേഹിക്കുന്ന എന്നെ... ആരായിരുന്നു അവൾ? അവൾ ഞാനായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ ഇപ്പോൾ ഞാൻ അവളാകാൻ ക�ൊതിക്കുകയാണ്. അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട എന്റെ രൂപം, ആ രൂപത്തെ എന്റെ കണ്ണാടിയിൽ തിരയുമ്പോഴും മനസ്സ് മ�ിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആര�ോ ഒരാൾ..... സ്നേഹിക്കാൻ അറിയുന്നൊരാൾ.... സ്നേഹത്തിന്റെ വില അറിയുന്നൊരാൾ....

127

2016

128

National Institute of Technology, Calicut

Calcutta

A Photo Feature Nihal A Salim

കൽക്കത്ത എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ ആദ്യം മനസ്സിൽ തെളിയുന്ന ചിത്രം .

129

2016

തലമുറകൾക്ക് സാക്ഷിയായി ഹ�ൌറ

130

National Institute of Technology, Calicut

131

2016

ബീഫ് എന്ന് ഇംഗ്ലീഷിൽ എഴുതിയാൽ ഇവിടെ ഉള്ളവർ വെച്ചേക്കില്ല മുകുന്ദ്പൂരിൽ കട നടത്തുന്ന മലയാളി ചേച്ചി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അത്ഭുതം ത�ോന്നി.

132

National Institute of Technology, Calicut

ഹ�ൌറ മാർക്കെറ്റിലെ ഒരു സായാഹ്നം

ഹിന്ദുക്കൾക്ക് ഹിന്ദു ഹ�ോട്ടലിൽ പ�ോകാം . ഇസലാമിനു ഇസ്ലാമിയ ഹ�ോട്ടലിലും. 133

2016

134

National Institute of Technology, Calicut

At the Edge Jacob Tony, Fasal MT, Harikrishnan P

h yes, you can go there, but don't be expecting to return”, he said, pointing at the gate in front of us, in a lowered but stony voice, smiling in between. We stared at the gate as he took his gun and climbed the watchtower. He was no different from the ones who did the carefully choreographed contempt, where the soldiers mirror each other's goose-steps, thumbthumps, martial cries and intimidating stares at the much celebrated Wagah Border Closing Ceremony, in any way, but thousands come to see the parading soldiers and almost no one comes at this place, where there's only a hut and a watch tower. Even more has been raved about the pan-Indian appeal in Wagah Border, the so called carefully choreographed contempt has conferred to the nation a lot, being the top one in the list of 'things to do in India', now tempting people from every inch in the globe to make a beeline to the spot for catching a glimpse of the astounding variety in display. "

Somehow, those men at the other gate are not at all bestowed with the charms of a military parade. The other army man sat inside the hut, without even looking at us, keeping the tone of bravery and stiffness in every walk of his move. It's 1pm, and we are at the Indo-Pak border in Punjab, around 2kms away from the grand Wagah Border. The gate is the entrance for the Samjhauta Express which runs in between India and Pakistan, and opens twice a week. We were pretty sure that only very few Indians might have witnessed this illustrious scene. All you need to do is to take an hour long walk through the railway lines under 41 degrees hot sun during the mid of the year. The view is nothing short of an amazing thing, but the feeling of pride caught us in no time, as the gate read “India is great”. “Yes, India is great. So is the Indian Army”, Tony said, without look135

2016 ing at any of us. Being at the border feels great, greater when you're sure that you're safe until the last man in the battle-green uniform is down. We stared at the gate for a while and returned. As we walked back to witness the so called grand gate-closing ceremony, all in our mind was about the less taught lessons of border life. Soon our quest changed to realisation, probe revamped to understanding. Apparently, Punjab is the land of five rivers and several emotions.

The Edge and The Sisters

he thin lines drawn by someone somehow somewhere on a map makes it colourful. On the other hand separating from each other, physically, psychologically, culturally, borders drain colour from the lives of misfortuned citizens at these edges on both sides. But when it comes upon a class of citizens who fought shoulder by shoulder to topple the mighty colonial empire, inevitably linked by the threads of subcontinental culture, but differing in the prayers they chant; when they got separated, it was a shock to the world conscience. Naturally tensions arose on both sides and seven decades down the line this thin line of no control has proven a nightmare for the administrators on both sides. We set off from Amritsar Railway station in a passenger carrier one fine morning. 30 km down the filthy Indian track with typical Indian vegetation on both sides, we would 136

be stepping on Attari â&#x20AC;&#x201C; the end of the intricate Indian railway network. Set in the lush green scenic backround of agriculture, Attari reminds one of a pre-independence Indian village railway station where railways was the state of the art technology. The stationmaster was setting in some screws into a wooden box. We first thought he was repairing its lid, but came to know later that he was sending signals for the trains communicating with the nearby stations. The word digital was unheard of and the station was equipped with 1960s technology. The track and the platform opposite of this antique old fashioned piece of architecture took us by surprise. It was nothing short of a metropolitan station in terms of grandeur, facilities and technology. We soon came to know the reason behind this sharp contrast. It was the international track between India and Pakistan and houses the offices of BSF, immigration and customs. Twice in a week Samjhota express comes whistling down the track- the sole link between two sisters who once shared a common emotion. The citizens who once harmonized every celebration among each other now carries passport, visa, customs ID and other papers to cross over and meet their siblings. The railway border is just 2 km from Attari station. The scorching sun could not dehydrate our passion to witness the land hailed as our enemy. An enormous black gate was built across the international track cutting the veins of a magnificent network- the abrupt end. The railway border was manned by 2 BSF jawans and they opened the gate and let us have a

glimpse of the 300 m stretch of the no man's land between India and Pakistan. It was past noon and we were getting late our primary purpose of visit, one of the most patriotic moment- The Wagah border closing ceremony. We boarded a rickshaw from the railway station to the Wagah border. Moving through the shining straight roads of National Highway 1 we could see signboards for Lahore, Karachi and Islamabad. By the time we reached the border, the region was well crowded. We were seated in the open air theatre about 3 hours prior to the ceremony. On huge concrete arches outlining the gates portraits of Mahatma Gandhi and Muhammad Ali Jinnah were fixed facing to each other. Such a sight was very disturbing for an Indian. May be it's because of the bias in which our high school teachers lectured.

On the Indian side the air was filled with fast numbers from Bollywood. The mood prior to the ceremony was pretty jovial. On the Indian side the air was filled with fast numbers from Bollywood, electronic music as well as audio clips emphasising the brave triumphs of BSF. Sharp at 6 the official function began. The transition of a festive crowd to a patriotic, awful group was sudden. As we watched, BSF jawans marched mirrored by their Pakistani counterparts (Pak Rangers as they are called) and saluted the Indian flag. The

National Institute of Technology, Calicut border gates were closed in a simultaneous harmonic fashion accurate steps according to the trumpet beats. Such a sight is surely going to raise a passion for the nation in every ordinary spectator. Earlier in the day we had conversed with a restaurant owner who had served us breakfast in Attari. His reaction was thoroughly shocking for us. Staying metres away from a dangerous rival nation he was not tensed at all and a sense of peace and confidence floated in his words. He told us that there is no difference between Wagah and any other village in Kerala except for a decade occupation of the BSF. A sense of normalcy was instilled in their minds. Then we spoke to Sri Vijimon, a BSF jawan from Kerala about such an attitude. He explained to us how security forces strive their maximum to give a feeling of security among villagers. Every day they get atleast one threat of a breach of security but villagers coexist in the same region peacefully. Such an attitude of these people is truly adorable- absorbing the pressure themselves and not transferring it to civilians. As the quote about army says “You can sleep calm, we are sleeplessly safeguarding you here”

Hues, Happiness and Celebrations!

he day was so hot, we couldn't even look up the horizon, and our throats were dry and had no hope of getting a drop of drinking water in the next hour long walk. We were cursing the sun, as well as

anything and everything we could imagine to be the reason for the hot weather, but moving on. There was a man riding a tractor, and he was seeing us from a long distance. At once, he switched the engine off,

they are smart, they are well-built and what not..!

and looked at us with a kind expression and took us to his home.

jab are known to populate the state peacefully from several decades. Although divided in different castes and creeds, these People strive to build a single platform of growth and development where equal opportunities are offered to all. The vast and fertile area of Punjab shows a versatile conglomeration of various traditional customs and vibrant festivals.

“”Thwanu hor lassi chahidi?” an old lady, seemingly his mother, with large round earrings asked us, with a large cup of cold sweet lassi in her hand. She was in her 70s, but conveyed no sign of ailing, and was as quick in movement as an eight year old boy. She lives with her son in a small house, around 200 mts away from the Indo-Pak border in Wagah. We couldn't believe anything would happen around us for some time. Imagine, we are at the very border where no people came, and we could be really suspicious to anyone, we could even be thought of as terrorists to the natives. But as he did, the man took us to his home and treated us like no one in the entire world would do. Of course, no one in the world would do, but Punjabis will. They are kind, they are generous,

Punjab is inhabited by people of diverse socio-cultural dominations. Representing it, the people of Pun-

For every Indian Punjab is a word that brings to our minds so many hues, happiness and celebration. It just happens that every Punjabi family will have a saint, a soldier and a farmer. And every Punjabi is dreaming to get settled in the States of Canada, and of course, they are people who would do anything to catch their dreams, and no awe, Canada has the most number of immigrants from Punjab and Punjabi as the most spoken foreign language. 137

2016

We were falling in love with Punjab, her culture and the people. No wonder, we even thought of settling there leaving everything behind. Writing about Punjab and her people, it seems, is an attempt to render the inaccessible, accessible. Being the only Sikh majority state in India, Punjab has her own unique culture and way of life which any other Indian would envy. From Gurdaspur to Patiala, every single state has its own unique charisma with a well-defined uniformity. You can see people feeding the stomachs of many thousands at the great Golden Temple in Amritsar, people in battle-green uniform securing our borders in Firozpur, people who respect every other's beliefs and customs in the old age city of Jalandhar, and the very broad minded people in the most planned city of Chandigarh.

138

The Solace of Sikhism

t was destined to be an exploration through various dimensions of border life, but our first point of halt made us think twice about the essence of our quest. About 30 km from the territorial boundary between India and Pakistan stands the shrine of a unique culture-Amritsar. It is the last major city en route to Wagah and the mighty Golden Temple adds it to the itinerary of any Sikh pilgrimage.

sonnel for any service. The common believers volunteers to serve the fellow pilgrims be it for taking care their belongings or guiding them on the history and traditions and history of this shrine. The sanctum sanctorum stands amidst the temple pond surrounded by monuments for sikh patriots in remembrance of their supreme sacrifice for the religion.

Sikhism as a culture can be viewed as a culmination of the virtues of Hinduism and Islam. Perhaps in the post independent era Sikhs might be the most discretely treated religious At first we were enthralled by the grandeur and richness in the intricate group in India. But still their patrioarchitecture decorating the structure. tism and love for the country is truly a reflection of their culture. Sikhism But as we traversed through the proposes five virtues for the attainprayer rooms, corridors or even in ment of Mukhti (reunion with God), the cloak room despite the clamour of an excited crowd we could absorb Sat (truth), Daya (compassion), Santokh (contentment), Nimrata (humilthe true spirit of the word 'pilgrimity) and Pyaar (love). There are not age'. There were no appointed permany religious groups who hold on

National Institute of Technology, Calicut to their scripted values so strong as Sikhs. Every visitor to Amritsar can sense this pulse and feel the uniqueness in the emotional attachment they bear to their holy teachings. Sewadars: The Golden Temple had witnessed many attacks in medieval and modern history and this might have prompted the sikh gurus assign the duty of safeguarding the shrine to youth volunteers. Clad in their dark blue loose wear and armed by a knife or spear they keep constant vigil of the entire surroundings ever ready to provide any voluntary service to the pilgrims. We could

talk to one of them on the terrace of the temple. He was Balwinder Singh from Ludhiana. He is here for past three years and in a language between Hindi and Punjabi he explained to the inner bliss he experiences in patronizing the believers all the time. The sense of contentment in his eyes underlined it. A true example of a dedicated sewadar Lankar: Another phenomenal spectacle that caught our attention was the enormous lankar hall which serves about 1 lakh people each day. What sets this meal apart is the versatility and richness and the holiness and humil-

ity in which the food is served. Here also there are no deputed chefs or cleaning staff. Pilgrims from various walks of life come together, cook together and serve it. Harminder Kaur was busy preparing tea for the ongoers when we talked to her, took out some time to speak on this holy feast iterating each day. As we stepped out of the Golden Temple with a mind all new refreshed, peace prevailing in the evening air, it had surely filled the space as one of the holiest shrine in India.

With BSF at the Wagah Border.

With the parade leader.

With railway officer at Attari railway station.

With anchor for Wagah Border Closing Ceremony.

139

2016

ഇന്നലെ

അടുത്തെത്തി ഞങ്ങളെന്ന തിരിച്ചറിവു നല്കിയത് ഈ ബ�ോർഡ് ആയിരുന്നു.

ഉറവ വറ്റാത്ത ച�ോരപുഴകളായിരുന്നു രാജ്യമെങ്ങും.

'END OF NORTHERN RAILWAY'

19 ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യ ദശകങ്ങളിൽ തന്നെ 'ഇരു രാഷ്ട്ര വാദം' ഉയർന്നു വന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. സ്വാതര്�ൃസമരത്തിനു മൂർച്ചകൂടുന്നത�ോട�ൊപ്പം തന്നെ സ്വത� മുസ്ലിം രാഷ്ട്രത്തിനായുള്ള നീക്കങ്ങളും ശക്തിയേറുന്നുണ്ടായിരുന്നു.1947 ജൂൺ 3 നു ബ്രിട്ടീഷ് പാർലിമെന്റ് ഇന്ത്യൻ സ്വാതര്�ൃത്തോട�ൊപ്പം തന്നെ ഇന്ത്യാ വിഭജനവും പ്രക്യാപിച്ചിരുന്നു. മുൻപ�ൊരിക്കലും ഇന്ത്യ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ബ്രിട്ടീഷ് നിയമജ്ഞൻ Sir Cyril John Radcliff 88 മില്യൺ ജനങ്ങൾ ഉൾക�ൊള്ളുന്ന 4,50,000 ച.കി.മി മതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ വിഭജിക്കുവാൻ നിയ�ോഗിക്കപെട്ടു. ഏകദേശം ഒരു മാസം ക�ൊണ്ടു ഏതാനും മാപുകകളുടെ സഹായത്തോടെ അദ്ദേഹം ജ�ോലി പൂർത്തിയാക്കുകയും, 1947 ഓഗസ്റ്റ് 17 നു റാഡ്ക്ലിഫ്ഫ് ലൈൻ എന്ന ഓമനപേരിലറിയപെടുന്ന ഇന്ത്യാപാക് അതിർത്തി രേഖ നിലവിൽ വരികയും ചെയ്തു. തുടർന്ന് 10 ലക്ഷത്തോളം പേരുടെ ജീവഹാനിയിലേക്കു നയിച്ച കലാപങ്ങളായിരുന്നു ഇരു രാജ്യത്തും അരങ്ങേറിയതു. അതെ, സ്വാതര്�ൃ പ�ൊൻസൂര്യൻ ഇന്ത്യൻ ചക്രവാളത്തിൽ ഉദിച്ചുയർന്നതു മുതൽ

റാഡ്ക്ലിഫ്ഫ് ലൈൻ പഞ്ചാബിലെ ഗുരുദാസ്പൂർ,അമൃതസർ,തര തരാൻ, ഫിറ�ോസ്പുർ ജില്ലകളിലായി 553 കി.മീ. ദൂരത്ത് നീണ്ടു നിൽക്കുന്നു. ഫിറ�ോസ്പുർ ജില്ലയിലെ ഹുസൈനി വാല എന്ന ബ�ോർഡർ ഗ്രാമം സ്വാതര്�ൃ ലബ്ധിക്കേറെ മുന്നേ പ്രശസ്തമായിരുന്നു.

റെ

യിൽ വേ ട്രാക്കുകള�ോടും ട്രെയിൻ യാത്രകള�ോടുമുള്ള കമ്പം വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപെ തുടങ്ങിയതാണ്. എങ്കിലും മനസ്സിൽ ഇത്ര ആഴത്തിൽ പതിഞ്ഞു പ�ോകുന്ന മറ്റൊരു സൈൻ ബ�ോർഡ് ഞാൻ ഇനി കാണുമെന്നു ത�ോന്നുന്നില്ല. ഫിറ�ോസ്പൂർ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് ഹുസൈനി വാലയിലേക്കുള്ള യാത്ര. സൈനിക മേഖലയുടെ 200 മീറ്റർ അടുത്തു വരെയേ അനുമതി ഉള്ളൂ എന്നു പറഞ്ഞു വന്ന ഓട്ടോക്കാരൻ ഞങ്ങളെ ഇറക്കി വിട്ടു.വിജനമായ, നീണ്ടു കിടക്കുന്ന റ�ോഡിലൂടെ നടക്കുക മാത്രമായിരുന്നു ഞങ്ങൾക്കു പിന്നീട് ചെയ്യാനുണ്ടായിരിന്നത്.റ�ോഡിന�ോരം ചേർന്നു നീണ്ടു കിടക്കുന്ന റെയിൽ ട്രാക്കിലൂടെ ട്രെയിൻ ഓടിയിട്ടു വർഷങ്ങളായിക്കാനും. കുറച്ചു ദൂരം മുന്നോട്ടു നടന്നപ്പോഴാണു ട്രക്കിനു കുറുകെ നേരത്തെ പറഞ്ഞ ബ�ോർഡ് കണ്ടത്. അതെ, "ഇന്ത്യൻ റെയിൽവേ ഇവിടെ അവസാനിക്കുന്നു". കാരണം ഇനിയങ്ങോട്ടു ഇന്ത്യയല്ല. 'ബ�ോർഡർ യാത്ര' തുടങ്ങിയിട്ടു ദിവസം കുറച്ചായെങ്കിലും രാജ്യാതിയിർത്തിയ�ോടു എത്രത്തോളം 140

1885ൽ ഇന്ത്യൻ റെയിൽ വേ ചരിത്രത്തിൽ ഏറെ പ്രശസ്തമായ പഞ്ചാബ് മെയിൽ യാത്രയാരംഭിച്ചു. ബ�ോംബെയിൽ നിന്ന് ഹുസൈനി വാല വഴി പെഷവാർ വരെ. ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയുടെ വടക്ക് പടിഞ്ഞാറൻ പ്രവിശ്യയുടെ ഭരണ നിർവഹണത്തിൽ ഈ ട്രെയിനിനും പാതക്കും സുപ്രധാന പങ്കാണുണ്ടയിരുന്നത്. ഇന്നും മുംബൈയിൽ നിന്നും ഫിറ�ോസ്പൂർ വരെ ഈ ട്രെയിൻ യാത്ര നടത്തുന്നു.ഫിറ�ോസ്പൂർ -ഹുസൈനി വാല പാതയിൽ സത്ലജ് നദിക്കു കുറുകെ നിർമിച്ച 'Qaiser-e-hind ' എന്ന 'ഇരുതട്ടു പാലം' ബ്രിട്ടീഷ് സാങ്കേതിക വൈഭവത്തെ വിളിച്ചോതുന്നതായിരുന്നു. 1931, മഞ്ഞു പെയ്തുക�ൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഹുസൈനി വാല ഗ്രാമം. സത്ലജ് നദിയുടെ ഓരത്ത് തെല്ലു മാറി,

National Institute of Technology, Calicut ഏതാനും പട്ടാളക്കാർ ശവങ്ങൾ സംസ്കരിക്കുകയായിരുന്നു. അതുവഴി കടന്നു പ�ോകാനിടയായ ഗ്രാമവാസികൾ ഇതു ശ്രദ്ധിക്കുകയും അഗ്നിക്കിരയാകുന്ന ശവങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്തു. ഭഗത് സിംഗ്, രാജ് ഗുരു, സുഖ് ദേവ്. വധശിക്ഷക്കു വിധിക്കപ്പെട്ടു ലാഹ�ോർ ജയിലിൽ കഴിയുകയായിരുന്ന ഇവരെ, പ്രക്ഷുബ്ധമായേക്കാവുന്ന ജനക്കൂട്ടത്തെ മുന്നിൽ കണ്ടു, നിശ്ചയിച്ചതിനും ഒരു ദിവസം മുന്നേ തൂക്കിലേറ്റുകയും ട്രെയിൻ മാർഗം ഹുസൈനി വാലയിലെത്തിച്ചു സംസ്കരിക്കുകയായിരിന്നു.

വാല നിർണായക പങ്കു വഹിക്കുകയുണ്ടായി. പാകിസ്ഥാൻ പട്ടാളത്തിന്റെ നേരിട്ടുള്ള ആക്രമണങ്ങളെ ധീരമായി നേരിട്ട് ഈ വിശുദ്ധ മണ്ണിനെ രാജ്യത്തോടു ചേർത്തു നിർത്തിയ ധീരസൈനികരുടെ ഒർമയിലും ഇന്ന് ഹുസൈനി വാല നിലക�ൊള്ളുന്നു.നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ ചൂളം വിളികൾ മുഴങ്ങികേട്ട ഹുസൈനി വാല റെയിൽ വേ സ്റ്റേഷൻ, ഷെല്ലാക്രമണങ്ങളിൽ കേടുപാടുകൾ ഒരുപാടു സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കാലപ്പഴക്കത്തിന്റെ സൗന്ദര്യം ഒട്ടും ച�ോരാതെ ഇന്നും തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നു .

ശവങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞ ഗ്രാമീണർ പട്ടാളക്കാർക്കു നേരെ പാഞ്ഞടുത്തു. പാതി വെന്ത ശവങ്ങളുപേക്ഷിച്ചു പട്ടാളക്കാർ ഓടിമറഞ്ഞു. തുടർന്നു ഗ്രാമീണർ ആ ധീര പ�ോരാളികൾക്കു അന്ത്യോപചാരമർപ്പിക്കുകയും സംസ്കരിക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നീട് വിഭജനത്തോടെ ഈ പ്രദേശം പാകിസ്ഥാന്റെ ഭാഗമാവുകയും 'Qaiser-e-hind' പാലം നശിപ്പിക്കപെടുകയും ചെയ്തു. പാലത്തിന്റെ ഏതാനും കൂറ്റൻ പില്ലറുകളും ഹുസൈനി വാല റെയിൽ വേ സ്റ്റേഷനും ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നു.

വിജനമായ ഹുസൈനിവാലയിൽ നിന്നേറെ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു ബർക്കി മെമ്മോറിയലിലെക്കുള്ള വഴി. ഉയർന്ന പട്ടാള ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ വീടുകളായിരുന്നു ഇരുവശത്തും. 1965 ലെ യുദ്ധത്തിൽ വീര ചരമമടഞ്ഞവരുടെ ഓർമ്മക്കായാണ് ബർക്കി മെമ്മോറിയൽ നിലക�ൊള്ളുന്നത്. പാർക്കും ജലധാരയും രക്തസാക്ഷി മണ്ഡപവും ഉൾക�ൊള്ളുന്ന ബർക്കി മെമ്മോറിയലിൽ ഒരു US നിർമ്മിത ബാറ്റൻ ടാങ്കും പ്രദർശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് . ഇന്ത്യൻ സൈന്യത്തിന്റെ കിരീടത്തിലെ ഒരു പ�ൊൻതൂവലാണ് ഈ ടാങ്ക്.

1961 ൽ ഈ ഗ്രാമത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം കണക്കിലെടുത്തു അന്നത്തെ പ്രധാനമ�ി ജവഹർ ലാൽ നെഹ്റു പാകിസ്ഥാനുമായി കരാറിലേർപെടുകയും ഇന്ത്യയുടെ 12 ഗ്രാമങ്ങൾ വിട്ടു ക�ൊടുത്തു ഹുസൈനി വാല ഉൾപ്പെടെ 2 ഗ്രാമങ്ങൾ സ്വന്തമാക്കുകയും .ഇന്ത്യൻ സ്വാതര്�ൃ സമരത്തിലെ ചങ്കുറപ്പിന്റെ നിത്യസാക്ഷ്യമായ് രക്തസാക്ഷി മണ്ഡപങ്ങൾ നിർമിക്കുകയും ചെയ്തു. തുടർന്നു 1965 ലെയും 1971 ലെയും ഇന്ത്യ പാക് യുദ്ധങ്ങളിലും ഹുസൈനി

സെപ്റ്റംബർ 1965, ഇന്ത്യ പാക്ക് യുദ്ധം അതിന്റെ പൂർണതയിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു . കരയുദ്ധത്തിൽ പാക്കിസ്ഥാന് വ്യക്തമായ മേൽക്കൈ ഉണ്ടായിരുന്നു. US നിർമ്മിത അത്യാധുനിക ബാറ്റൻ ടാങ്കുകൾ ആയിരുന്നു അവരുടെ പ്രധാന ശക്തി. അതിശക്തമായ M 47, M 48 ബാറ്റൻ ടാങ്കുകള�ോട് മല്ലിടാൻ രണ്ടാം ല�ോകമഹായുദ്ധത്തോടെ മണ്മറഞ്ഞ M 4 Shermans ഉം Light AMX 13 ടാങ്കുകളും ആയിരുന്നു ഇന്ത്യൻ സൈന്യത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഈ മേൽക്കോയ്മയെ ആശ്രയിച്ചായിരുന്നു പാക്കിസ്ഥാൻ യുദ്ധത�ങ്ങൾ മെനഞ്ഞിരുനത് . സെപ്റ്റംബർ 8 നു 220 ടാങ്കുകളുമായി പാക്ക് സൈന്യം പടയ�ൊരുക്കം തുടങ്ങി. തങ്ങളുടെ മുഴുവൻ ടാങ്കുകളുടെ മൂന്നില�ൊന്നും ഉപയ�ോഗിച്ചുള്ള അതിശക്തമായ പടപ്പുറപ്പാട് ആയിരുന്നു അത്. പഞാബിലെ വലിയ ഒരു ഭൂപ്രദേശം പിടിച്ചെടുത്ത് കശ്മീരിന് വേണ്ടി വിലപേശുകയായിരുന്നു ഈ മുന്നേറ്റത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം . Khem

Karn മേഖലയിൽ Maj. Gen. ഗർബക്ഷ് സിങ്ങിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള 135 ഓളം പഴക്കമേറിയ ടാങ്കുകൾ ഉള്ള സൈന്യത്തിനായിരുന്നു ഈ മുന്നേറ്റം തടയാനുള്ള ചുമതല . തന്റെ സൈന്യത്തിന്റെ ദൗർഭല്യങ്ങൾ വ്യക്തമായി മനസിലാക്കിയിരുന്ന മേജർ സംഭവിക്കാൻ പ�ോകുന്ന ദുരന്തത്തെയും അത് തന്റെ രാജ്യത്തിന്റെ മേൽ സൃഷ്ടിക്കാൻ പ�ോകുന്ന ഭവിഷ്യത്തിനെക്കുറിച്ചും മനസ്സിലാക്കി . തുടർന്ന് പാക്ക് സൈനിക മുന്നേറ്റത്തിന്റെ വഴിയിൽ നിന്ന് തന്റെ സൈനികരെ പിൻവലിക്കുകയും അവരെ Asal Utter എന്ന ചെറു പട്ടണത്തിനു ചുറ്റും 'U' ആകൃതിയിൽ വിന്യസിക്കുകയും ചെയ്തു. അതിശക്തമായ പടക്കോപ്പുകളേന്തിയ പാക്ക് സൈനിക മുന്നേറ്റത്തെ ആള�ൊഴിഞ്ഞ ഇന്ത്യൻ അതിർത്തിയാണ് വരവേറ്റത്. ഇന്ത്യൻ സൈന്യത്തിന്റെ പിൻവാങ്ങലിൽ അത്ഭുതപ്പെട്ട പാക്ക് സൈന്യം വർധിത ആവേശത്തോടെ ഇന്ത്യൻ മണ്ണിൽ കുതിച്ചു. നിശായുദ്ധം ഇല്ലാത്തതിനാൽ പാക്ക് സൈന്യം Asal Utter ടൗണിനു സമീപം തമ്പടിച്ചു. പിറ്റേ ദിവസം തങ്ങളുടെ വരുതിയിലാവാൻ പ�ോകുന്ന പട്ടണങ്ങളുടെ കണക്കെടുപ്പിൽ വ്യാപൃതരായിരുന്നു പാക്ക് സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥർ. അതേ സമയം മദമിളകിയ ക�ൊമ്പനെപ�ോലെ മദിച്ചുവരുന്ന ടാങ്കുകൾക്ക് ഏതു വിധേനെയും തടയിടാനുള്ള ത�ങ്ങൾ മെനയുകയായിരുന്നു ഇന്ത്യൻ ക്യാമ്പ്. വിളവെടുപ്പിനു പാകമായ കരിമ്പ് നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പാടങ്ങളായിരുന്നു Asal Utter നു ചുറ്റും. സെപ്റ്റംബർ 9 രാത്രി മേജർ ഗർഭക്ഷ് സിംഗിൽ നിന്ന് ഒരു ഉത്തരവ് സൈനികർക്ക് ലഭിച്ചു."പാടങ്ങളെല്ലാം വെള്ളം നിറക്കുക". അനേകം മ�ോട്ടറുകൾ ഉപയ�ോഗിച്ചും സമീപത്തെ ഒരു കനാൽ വഴി തിരിച്ചു വിട്ടും പാടം വെള്ളം ക�ൊണ്ടു നിറച്ചു. പിറ്റേ ദിവസം, ഇന്ത്യൻ പട്ടണങ്ങളെ ലക്ഷ്യമാക്കി പാക് മുന്നേറ്റം തുടങ്ങി. ഏറെ വൈകിയില്ല തലേ ദിവസം രാത്രി പരന്നൊഴുകിയ വെള്ളത്തിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്ന പാടത്തേക്കു പാക് ടാങ്കുകൾ പ്രവേശിച്ചു തുടങ്ങി. ഭാരമേറിയ ഇരുമ്പ് കവചം പേറിയ ടാങ്കുകൾ പാടത്തു പൂണ്ടു പ�ോകാൻ ഏറെ നേരം 141

2016 വേണ്ടി വന്നില്ല. മുന്നോട്ടു നീങ്ങിയ ടാങ്കുകൾ ഓര�ോന്നായി മണ്ണിൽ ആഴ്ന്നിറങ്ങിയാത�ോടെ പാക് മുന്നേറ്റം നിശ്ചലമായി.പ�ൊടുന്നനെ കരിമ്പിൻ ത�ോട്ടങ്ങളിൽ മറഞ്ഞിരുന്നിരുന്ന ഇന്ത്യൻ സൈന്യം മൂന്നു വശങ്ങളിൽ നിന്നും പാക് സേനയെ ആക്രമിക്കുകയും പാക് മുന്നേറ്റത്തിനു അവസാനം കുറിക്കുകയും ചെയ്തു. തുടർന്ന് ഒട്ടനവധി ടാങ്കുകൾ ഇന്ത്യൻ സേന പിടിച്ചെടുക്കുകയുണ്ടായി. ഇന്ത്യൻ സൈന്യ-

ത്തിന്റെ ബുദ്ധി സാമർത്യത്തിന്റെയും ധീരതയുടെയും കഥയായ 'BATTLE OF ASAL UTTER ' 1965 ലെ യുദ്ധ വിജയത്തിൽ അത്യന്തം നിർണായകമായിരുന്നു. അന്നു പിടിച്ചെടുക്കപ്പെട്ട ടാങ്കുകൾ ഇന്നും പല പ്രമുഖ സൈനിക കേ�ങ്ങളിൽ പ്രദർശിപ്പിചിരിക്കുന്നു. അത്തരമ�ൊരു ടാങ്കാണ് 'BARKI MEMORIAL'നു തിലകക്കുറിയായി നിലക�ൊള്ളുന്നത്. പഞ്ചാബിന്റെ ഇന്നലെകൾ സംഭവബഹുലമായിരുന്നു, നാടകീയമായിരുന്നു. ക്ഷുബ്ധ യൗവനം ഈ മണ്ണിൽ തീർത്ത വിപ്ലവ ജ്വാലകൾ ചരിത്ര താളുകളെ ജീവസ്സുറ്റതാക്കുക തന്നെ ചെയ്യും.

God's Dice and the Game Theory

orrowing the words of writer Ali Raza, locating and defining the precise contours of the region, however, is easier said than done. 142

Geography, while significant, is simply one of the many ways through which Punjab can be located. Language is another. The common thread tying the region together was and is the Punjabi language, which marks out the Punjabis as a distinct set of people. The idea of the distinctiveness of the Punjabi people, despite their considerable heterogeneity, makes it possible for someone to analyse the “Punjabi psyche,” which apparently had always privileged survival. Happiness and fright; These might be the the most extreme emotions the Punjabis had in their life. The core reason for both is their Geography. In fact, unlike other states of India, Punjab is extremely affected by geography in both positive and negative ways, in her lifestyle. The extremism of emotions come here. The people of Punjab are always portrayed as happy and always celebrating. I would say the portraits are simply true! If we see the statistics According to the 2008 Global Hunger Index, Punjab has the lowest level of hunger in India. Also Punjab has one of the lowest rate of poverty in India, and has won the best state performance award, and the state is one of the highest receiver of overall remittances to India. Of course, they should be the the happiest people in India, and one should keep in mind that the Punjabis are majorly farmers. Here comes the irony. Despite being the state with most number of farmers, Punjab has almost no farmer suicide when compared with other states. The answer to our quest for the reason for this almost zero farmer

suicides in Punjab is really simple. God doesn't play dice, Punjab is blessed with the world's most fertile soil..! Evidently, Punjab farmers are rich, richer than farmers of any other state. On the other hand, they live in fright. They fear ceasefire violations, terrorists, extremists, bombs and guns. This is the outcome of years old Game theory. The many explosions and ceasefire violations in the borders and nearby districts have created an intolerant level of fright in their minds. They are happy and they live in fear. Both being the coefficients of her geography. Imagine, the case if the surveyor who drew the border lines with his thoughtless mind sitting nonchalantly somewhere else in the world other than India or Pakistan, had done it in a defined proper way. The outcomes are not sure, but definitely it would have made a massive impact to India as well as Pakistan.

National Institute of Technology, Calicut

143

Amazing people, amazing NITC.

Vox Populi The NIT Calicut Annual College Magazine, 2016 Moments, memories. "It's not a magazine, it's vox populi"