JOHN ENGELS

John Engels, de drummende veteraan

Interview Coen de Jonge Foto Bastiaan van Schiph

Hij is een echte oude krijger van de Nederlandse jazz. Drummer John Engels (op 13 mei wordt hij 87!) heeft het aantal keren dat hij op North Sea Jazz speelde niet precies bijgehouden, maar het moeten er bijna veertig zijn.

OP HET FESTIVAL ZATERDAG, MADEIRA John Engels was nog maar zestien toen hij met zijn vader mee mocht naar Jazz At The Philharmonic in het Scheveningse Kurhaus. De manier waarop drummer Max Roach daar een technisch probleem met zijn drumstel oploste, was voor hem een openbaring: “Hij miste niet één tel, de beat ging door.” Daarna wilde Engels nooit meer iets anders dan drummer worden. Inmiddels is hij een eminente grootheid uit de Nederlandse jazz, met een indrukwekkende staat van dienst. Ook door zijn werk als begeleider van jazzlegenden als Chet Baker, Ben Webster, Dizzy Gillespie en Stan Getz.

Nieuwsgierigheid blijft Engels speelde in 1976 al op de allereerste editie van North Sea Jazz. Driemaal zelfs! In juli komt hij voor de zoveelste keer, samen met Benjamin Herman en Joris Teepe. Hoe kijkt de nog steeds actieve jazzman uit naar dat optreden? Dat is simpel: met heel veel ongeduld. Hij weet immers hoe het gaat: als hij speelt en het gaat goed, komt hij in een andere dimensie. Dan gaat er bij hem een ander bewustzijn werken en ontstaat vanzelf nieuwe energie. Eenmaal in Ahoy gaat hij ook naar anderen luisteren, bezweert hij, want de nieuwsgierigheid blijft altijd. “We spelen in juli natuurlijk onze ‘hit’ The Peacocks (al meer dan twee en half miljoen keer beluisterd op Spotify, red.) en When Will The Blues Leave. Dat heb ik persoonlijk nog eens gezongen met Ornette Coleman, op weg naar het artiestenrestaurant tijdens een eerder North Sea Jazz Festival...”

Cassettebandje Uiteraard heeft de drummer inmiddels veel meer herinneringen. Zoals aan Paul Acket, de founding father van het festival. “Toen ik in 1985 de Birdprijs kreeg, heb ik in dat weekend bijna dertien concerten gespeeld. Met veel musici uit Nederland, Amerika, de hele wereld. En er waren mooie concerten met Boy Edgar, Benny Golson, Benny Carter, Teddy Gibs… In 1983 een enerverende ‘Tenor Battle’ met Archie Shepp, Benny Wallace, Ferdinand Povel, Budd Johnson, Illinois Jacquet en Arnett Cobb. Er is zelfs een muziekcassette-bandje van dat concert! Verder denk ik nog vaak aan pianist Hank Jones, bassist Ray Brown, Toots Thielemans - maar eigenlijk aan alle mensen waarmee ik heb gespeeld, te veel om op te noemen. Minder goede herinneringen? Welnee, die heb ik niet, want ‘the shit’ begint elke dag opnieuw. Dat is mijn geheim.”