Verleiding: nieuwe aanpak om aanbod rolstoelwoningen te vergroten
‘Mensen zitten soms echt De wachttijd voor een rolstoelwoning is in Amsterdam opgelopen tot twee jaar. Gezinnen die een grotere rolstoelwoning nodig hebben, moeten nog meer geduld hebben. Dat leidt tot nijpende situaties. Corporaties, huurderskoepels en gemeenten proberen met nieuwbouw en verbouw het aanbod uit te breiden. En sinds een jaar ook door achtergebleven huisgenoten zonder indicatie te verleiden te verhuizen. { Wendy Koops } f HET IS BIJNA niet voor te stellen, maar er zijn mensen die af hankelijk zijn van een gemeentelijke tilservice om naar buiten te kunnen. “Mensen zitten soms echt gevangen in hun huis”, vertelt Yvonne van Veen, senior adviseur Woonbeleid bij Eigen Haard. Zo zat een moeder van twee kinderen vast in haar woning op de tweede verdieping. Ze kon zich binnen niet per rolstoel bewegen; geen ruimte voor. Zelfstandig of met de hulp van haar man de trap af lukte niet. Gewoon met haar kinderen naar buiten? Vergeet het maar. Een onhoudbare situatie.
Rolstoeltekort: er zijn mensen die alleen via een gemeentelijke tilservice naar buiten kunnen Het tekort aan rolstoelwoningen is een hardnekkig, soms schrijnend probleem, dat de gemeente, corporaties en huurderskoepels gezamenlijk willen aanpakken. De uitwerking hiervan is de Aanpak Rolstoelwoningen, die werkt volgens drie sporen: verbouwing, nieuwbouw en verleiding. Dit betreffende gezin is via het project ‘Verbouwd rolstoelgeschikt’ in een door Eigen Haard verbouwde woning terechtgekomen.
VERBOUWD ROLSTOELGESCHIKT Het realiseren van zo’n verbouwing is volgens Van Veen enorm arbeidsintensief. Opzichters, aannemers en verhuurmakelaars hebben er veel extra werk aan. Het is allemaal maatwerk. Ook van de gemeente vraagt het extra inzet. Als je bedenkt dat er in 2019 slechts 25 rolstoelwoningen vrijkwamen, is het die moeite wel waard. Dat jaar konden via verbouwing vijf extra huishoudens worden geholpen. De ambitie is om in
28
SEPTEMBER 2021
2021 vijftien en in 2022 dertig woningen te realiseren. Bij de verbouw van reguliere huurwoningen dekt de door de gemeente beschikbaar gestelde subsidie de kosten. Bij nieuwbouw zijn de meerkosten voor het realiseren echter hoger dan de subsidie. In combinatie met de financiële kaders die projectontwikkelaars van corporaties meekregen, was het volgens Van Veen toch lastig de nieuwbouwwoningen te realiseren. “Rolstoelwoningen zijn nu eenmaal duurder. Daarom is het goed dat gemeente en corporaties in een sociaal plan hebben vastgelegd dat er een bepaald aantal rolstoelwoningen moet worden bijgebouwd.” De ambitie is dat er de komende acht jaar 208 rolstoelwoningen worden bijgebouwd.
VERLEIDEN Lang niet alle rolstoelwoningen worden meer bewoond door huishoudens met een indicatie. Dat is gezien het tekort wel wrang. Tot nu toe zijn corporaties nooit overgegaan tot uitzetting, al staat er een clausule in de huurcontracten die mensen verplicht hun woning op te zeggen als de rolstoelgebruiker er niet meer woont. Vaak is die overleden. Van Veen: “En je wilt niet naar een rechter stappen als iemand zijn kind, partner of ouder kwijt is geraakt.” Helaas melden mensen zich zelden zelf. Vandaar een derde spoor: verleiding, met een verhuisvergoeding en veelal een garantie van huurbehoud. Achtergebleven bewoners worden benaderd of ze willen verhuizen. Ook dat blijkt arbeidsintensief. Vorig jaar verleidden gemeente en corporaties vijf huishoudens tot verhuizing. Van de vrijgekomen woningen waren er drie geschikt voor grotere gezinnen. Afgezet tegen de in totaal acht grotere rolstoelwoningen die vrijkwamen, is dat een mooi resultaat.
