mmcybermedia.
com
ေရႊဥေဒါင္း စံုေ ထာက္ႀကီး ဦးစံရ ွား
တဂူကူးကူး ႏွင ့္ အျခားဝတၳဳတုိမ ်ား
mmcybermedia.
com
ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း စာမူခြင့္ျ ပဳခ်က္အမွတ္ - ၅၀၀၀၆၀၀၁၁၁ ႏွင့္ မ်က္ႏွာဖံုးခြင့္ျ ပဳခ်က္အမွတ္ - ၅၀၀၁၂၉၀၂၁၁ တို႔ျ ဖင့္ မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇုိင္း m.s.o ျပဳလုပ္ၿ ပီး ထုတ္ေဝသူ ဦးစန္းဦး (စိ စိတ္ကူးခ်ိဳ ခ်ိဳ စာအုပ္တုိက္)၊ ၈၅၊ ၁၆၄ လမ္း၊ တာေမြၿ မိဳ ႕နယ္၊ ရန္ကုန္ႏွင့္ ပံုႏွိပ္သူ ေဒၚဝင္းမာ၊ စိတ္ကူးခ်ိဳ ခ်ိဳ ပံုႏွိပ္တုိက္၊ ရန္ကင္း၊ ရန္ကုန္တို႔က ဒုတိယအႀကိမ္ ေစာင္ေရ - ၅၀၀ ႐ုိက္ႏွိပ္ကာ ၂၀၁၁၊ ဧၿပီလတြင္ ျဖန္႔ခ်ိသည္။ စာအုပ္ခ်ဳပ္ - ကိုျ မင့္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
1
mmcybermedia.
com
မာတိကာ ၁။ တဂူကူးကူး ၂။ တုိင္ကပ္နာရီမ်ား ႐ုိက္ခြဲမႈ ၃။ စံဖဲအေလာင္းေတြ႔မႈ ၄။ အေမြမေပးလိုေသာ ပေထြးအမႈ ၅။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဉာဏ္ကစားသည့္အမႈ ၆။ စင္တာေဖာဝပ္ေဘာသမားေပ်ာက္မႈ ၇။ ဉာဏ္သမားေမာင္ေမာင္ဦး ၈။ ေျခက်ိဳ းငႀကိဳ င္ ၉။ ထူးဆန္းေသာ အဆိပ္ခတ္မႈ ၁၀။ ဘုိကျပားမကေလး တစ္ေယာက္၏အမႈ ၁၁။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈ ၁၂။ မသကၤာေသာလင္မယား
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
2
mmcybermedia.
com
တဂူကူးကူး တစ္ေန႔သ၌ ေနထုိင္ၾ ကၿပီးေနာက္
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
ဦးစံရွားတို႔သည္
ဘုိကေလးေဈးလမ္းသို႔
တစ္ေယာက္တည္း
ေျပာင္းေရႊ႕
လက္ဖက္ရည္ေသာက္လ်က္ရွိစဥ္
ဦးစံရွားသည္ ျပန္ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္မတန္ေသးမီ တုိက္ေပၚသို႔ ပ်ာယီးပ်ာယာ တက္လာ၍… “ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္၊ တုိက္ေအာက္မွာ တကၠစီေစာင့္ေနတယ္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ခရီးထြက္ၾ ကဖို႔
ကိစၥတစ္ခု
ေပၚလာတယ္။
ခင္ဗ်ား
ျပင္ဆင္ဖို႔
ဆယ္မိနစ္ထက္
ပိုၿ ပီး
အခ်ိန္မေပးႏုိင္ဘူး။ ျမန္ျ မန္လုပ္ေပေတာ့” ဟု ေျပာသျဖင့္… “ခင္ဗ်ား လုပ္လိုက္မွျ ဖင့္ ဒီကိန္းခ်ည္းပဲဗ်ာ၊ ဘာကိစၥတဲ့တံုး” ဟု ေမးရာ ဦးစံရွားက… “အခ်ိန္မရွိဘူးဗ်၊ လမ္းက်မွ ေျပာမယ္၊ ျမန္ျ မန္လုပ္ဗ်” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို အတြင္းခန္းသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ဦးစံရွားသည္
ကၽြန္ေတာ့္အား
ႏုိင္ေနၿပီျ ဖစ္ေသာေၾကာင့္
ညည္းညဴရန္
သားေရအိတ္တစ္လံုးထဲသို႔
ေက်ာင္းဆရာက
မဝံ့ေတာ့ဘဲ
ထုိးသိပ္ထည့္ကာ
ေက်ာင္းသားကို
လဲလွယ္ရန္ တုိက္ေပၚမွ
ႏုိင္သလို
အဝတ္အနည္းငယ္မွ် ကို ဆင္းလာၾကၿပီးေနာက္
ေမာ္ေတာ္ကားေပၚသို႔ တက္ၾ ကေလ၏။ ထို႔ေနာက္
ဦးစံရွားက
ဒ႐ုိင္ဘာအား
“ျပည္လမ္းမႀကီးအတုိင္း
ေမာင္းကြယ္”ဟု
ေျပာသျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကားလည္း ပုဇြန္ေတာင္ဘက္မွျ ဖတ္၍ ျပည္လမ္းဘက္သို႔ ေမာင္းလာေလ၏။ လမ္းခရီး၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးစံရွား၏ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ၿ ပီးေနာက္… “ခင္ဗ်ားအမႈက လူသတ္မႈထက္ေတာ့ မငယ္ဘူးထင္တယ္ဗ်၊ ဟုတ္ကဲ့လား” ဟု ေမးလိုက္မိေလ၏။ “အစစ္ေပါ့ ကိုသိန္းေမာင္၊ အမႈက ႐ုိးလြန္းရွင္းလြန္း
အားႀကီးလြန္းလို႔ သဲလန ြ ္စ
ေကာက္ဖို႔ ခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်” “ရွင္းတာနဲ႔ ပိုၿ ပီးခက္ေနသလား ဆရာႀကီးရယ္” “ေျပာေတာ့ ခြေျပာတယ္ ထင္ရလိမ့္မယ္၊ ႏုိ႔ေပမဲ့ ႐ႈပ္တဲ့အမႈ ဆန္းတဲ့အမႈမ်ိဳးမွာ သဲလြန္စေတြ႔ရရင္ ကြက္ခနဲ ျမင္ႏုိင္တယ္။ အမႈက ရွင္းရွင္းႀကီး စင္းစင္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီဆုိမွျ ဖင့္ သဲလြန္စရွာရတာ အင္မတန္ခက္တယ္ဗ်” “ဆိုစမ္းပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ားအမႈက” “ေညာင္ပင္လွရြာဆိုတာ
ဘူတာနဲ႔
ျပည္လမ္းႀကီး
အၾကားမွာ
အိမ္ေျခ
တစ္ေထာင္ေလာက္ ရွိတဲ့ ရြာႀကီးေပါ့ဗ်။ အဲဒီရြာမွာ အညာတစ္ခြင္က ႂကြယ္ဝၿပီး ျပန္လာတဲ့ ေျမပုိင္ရွင္
ဦးသိန္းဇံနဲ႔
သမီး
မသိန္းၫြန္႔ဆိုတာ
ရွိသဗ်။
ဦးသိန္းဇံက
အညာမွာတုန္းက
သိကၽြမ္းလာခဲ့တဲ့ ဦးတုတ္ေပါဆိုတဲ့ လူႀ ကီးကို ဧက ၅၀ ေလာက္ရွိတဲ့ လယ္ကြက္တစ္ကြက္ကို အခမဲ့ လုပ္စားဖို႔ ေပးထားသတဲ့ဗ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
3
mmcybermedia.
com
ဦးတုတ္ေပါမွာ ေမာင္သန္းထြန္းဆိုတဲ့ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ လူႀ ကီးႏွစ္ဦးစလံုးက မုဆုိးဖိုခ်ည္းပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အင္မတန္ခင္မင္ၾ ကသတဲ့။ ကုိင္း… ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေျပာေတာ့မယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔ ညေန ၃ နာရီ အခ်ိန္ေလာက္မွာ ဦးတုတ္ေပါက အိမ္က တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာၿပီး သာဓုကန္ဆိုတဲ့ ေရအုိင္ကေလးဘက္ကို ေလွ် ာက္သြားသတဲ့ဗ်။ “အဲဒီေန႔မနက္က ဦးတုတ္ေပါဟာ ဘူတာကို တပည့္တစ္ေယာက္နဲ႔သြားေသးသတဲ့။ ျပန္လာေတာ့ ခ်ိန္းထားတဲ့
ကိစၥေလးတစ္ခု
ရွိေသးလို႔
သူ႔တပည့္ကို
ေျပာခဲ့ၿ ပီး
ထြက္လာခဲ့သတဲ့။
ထြက္သြားရာကေနၿပီး ဦးတုတ္ေပါ ျပန္မလာေတာ့ဘူး” “ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ” “ေနဦးဗ်၊
သာဓုကန္နဲ႔
ရြာနဲ႔က
မုိင္တစ္မတ္ေလာက္
ေဝးတယ္။
လမ္းခရီးမွာ
ဦးတုတ္ေပါကို ျမင္လိုက္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္က မိန္းမႀကီး၊ နာမည္ကေတာ့ က်ဳပ္ ေမ့သြားၿပီ။ ဒုတိယတစ္ေယာက္က ဦးသိန္းဇံရဲ႕ အေစခံ ကိုတုိင္းေက်ာ္တ့။ဲ ျမင္လိုက္ရသူ
ႏွစ္ေယာက္လံုးက
ဦးတုတ္ေပါဟာ တစ္ေယာက္တည္း
ေျခက်င္
ေလွ် ာက္သြားတယ္လို႔ ထြက္ဆုိၾ ကတယ္။ “ကိုတုိင္းေက်ာ္ဆိုတဲ့ မ်ားမၾကာမီအတြင္းမွာ
သူ႔သား
အေစခံကေတာ့
ဦးတုတ္ေပါနဲ႔ေတြ႔ၿ ပီး
ေမာင္သန္းထြန္းဟာ
ေသနတ္ထမ္းၿပီး
ေနာက္ လိုက္သာြ းတာ
ျမင္လုိက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္တဲ့ဗ်။ ကိုတုိင္းေက်ာ္ကလည္း
အမွတ္တမဲ့
ေနမိတာ
ဦးတုတ္ေပါ
ေသၿပီဆုိေတာ့မွ
ဒီအေၾကာင္းကို ျဖဳန္းခနဲ သူ သတိရမိသတဲ့ဗ်။ အေဖလုပ္တဲ့သူက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္လားေငါက္လားလုပ္ေတာ့ သားလုပ္တဲ့လူက လက္သီးနဲ႔ထုိးေတာ့မလို လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္တာ ျမင္လုိက္ရတယ္တဲ့ဗ်။ ဒါနဲ႔ မိန္းကေလးက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အိမ္ျ ပန္ေျပးလာၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ရန္ျ ဖစ္ေနၾကတယ္လို႔ သူ႔အေမကို ေျပာျပတာကိုးဗ်။ ဒီလိုေျပာတုန္းမွာပဲ ေမာင္သန္းထြန္းက ပ်ာယီးပ်ာယာေျပးလာၿပီး အေဖေသေနတာ ေတြ႔ပါတယ္လို႔
ေျပာၿပီး
မိန္းကေလးရဲ႕အေဖနဲ႔
ရြာသားေတြကို
ေခၚသြားတယ္တ့ဗ ဲ ်။
ေမာင္သန္းထြန္းရဲ႕လက္မွာ ေသနတ္လည္း မပါဘူး။ သူ႔အက်ႌလက္ေမာင္းမွာလည္း ေသြးေတြ ေပလို႔တဲ့ဗ်။ ဒါနဲ႔
ရြာသားေတြ
ဝုိင္းလုိက္သြားၾကေတာ့
ဦးတုတ္ေပါဟာ
ေရကန္နားမွာ
စင္းစင္းႀကီးေသလို႔တဲ့ဗ်။ သူ႔ေခါင္းမွာ တစ္စံုတစ္ခုနဲ႔ ေဆာင့္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာမ်ိဳ းလို ေၾကမြေနတာ ေတြ႔ၾ ကရသတဲ့ဗ်။ ဒဏ္ရာအေျခအေနက ေသနတ္ဒင္နဲ႔ေဆာင့္တဲ့ ဒဏ္ရာျဖစ္မယ္ဆုိ ျဖစ္ႏုိင္သတဲ့ဗ်။ ေသနတ္ကလ ို ည္း အေလာင္းနားမွာ ေတြ႔ၾ ကရသတဲ့။ ဒီေတာ့
ဘာေျပာစရာ
ရွိသလဲ၊
ေမာင္သန္းထြန္းကို
လူသတ္မႈန႔ဲ
ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္ၾ ကတာေပါ့။ အဲဒီအထိ ပုလပ ိ ္မ်ားစစ္လို႔ သိထားရေသးတာပဲဗ်” “ဒီအတုိင္းဆိုရင္ေတာ့ ဒီအမႈေလာက္ ထင္ရွားတဲ့ လူသတ္မႈဟာ ခပ္ရွားရွားေနလိမ့္ ထင္ပါလားဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
4
mmcybermedia.
com
“မွန္တယ္၊ သို႔ေသာ္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္စပ္ၿ ပီး ေတြးထင္ခ်က္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မ်က္ျ မင္ဒိ႒ ဘယ္သူမွ ေတြ႔ရတဲ့လူ မရွိေသးဘူးဗ်။ ခုတုိင္းဆိုရင္ေတာ့
ေမာင္သန္းထြန္းအဖို႔
ေတာ္ေတာ္ႀ ကီး
အ႐ုပ္ဆုိးေနတာေတာ့
အမွန္ပဲ။ ႏုိ႔ေပမဲ့ ဒီသူငယ္ဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လူတစ္ေယာက္အသက္ကို သတ္ရက္တဲ့ စိတ္မ်ိဳ း မရွိဘူးလို႔ ယံုၾ ကည္ထားတဲ့သူေတြလဲ ရွိေနေသးတယ္ဗ်။ ဥပမာ
ဦးတုတ္ေပါရဲ႕
မိတ္ေဆြ
ဦးသိန္းဇံရဲ႕သမီး
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ
မသိန္းၫြန္႔ကဆိုရင္ ဒီသူငယ္ဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒီလိုမလုပ္ရက္ဘူးဆိုၿ ပီး ဒီအမႈအတြက္ က်ဳပ္ကို ငွားထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အခု တကၠစီနဲ႔ ကတုိက္က႐ုိက္ လာရျခင္းျဖစ္တယ္ ကိုသိန္းေမာင္ရဲ႕” “ကၽြန္ေတာ့္သေဘာေတာ့
ဒီ အမႈမွာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လိုက္ရတာ
အခ်ည္းအႏွီး
ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ” “ကိုသိန္းေမာင္တစ္ေယာက္ဟာ က်ဳပ္နဲ႔ ခုေလာက္ၾ ကာေအာင္ ေပါင္းလာတာေတာင္ အဓိပၸါ ယ္အေကာက္အယူ အင္မတန္ အရင္လိုေသးတာကိုးဗ်။ အခု ၾကားရတာက တစ္ဖက္သတ္ သက္သက္ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူမ်ားမေတြ႔ရေသးတာ၊ သူမ်ားမၾကားရေသးတာ က်ဳပ္တို႔ ဘာမ်ား ေတြ႔ရ ၾကားရဦးမယ္ မသိေသးဘူး။ သို႔ေသာ္
ဒီဟာ
ထားလိုက္ဦး၊
ေမာင္သန္းထြန္းကို
စစ္ေဆးစဥ္က
က်ဳပ္
သတိျ ပဳလိုက္မိတဲ့ အခ်က္ကေလး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရွိေသးတယ္ဗ်” “ဘာမ်ားလဲဗ်” “ေမာင္သန္းထြန္းကို ဌာနအုပ္က လာဖမ္းေတာ့ ေမာင္သန္းထြန္းက ‘ကၽြန္ေတာ္လည္း ထင္သားပဲ၊ ဒီလိုျ ဖစ္တာပဲေကာင္းတယ္’လို႔ ေျပာလုိက္ေသးသတဲ့ဗ်။ ဒီဟာကုိ က်ဳပ္ စဥ္းစားမိတယ္” “ဒီဟာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးတဲ့ အဓိပၸါ ယ္ေပါ့ဗ်” “ဘယ္ကဟုတ္ရမွာလဲ၊ သူမလုပ္ရပါဘူးလို႔ ျငင္းေသးသတဲ့ဗ်” “ျငင္းေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဝန္ခံရာေရာက္တယ္ ထင္တာပဲဗ်” “ခင္ဗ်ား
ထင္ခ်င္သလိုထင္၊
က်ဳပ္ကေတာ့
ဒီစကားဟာ
ေမာင္သန္းထြန္းအဖို႔
ေမွ် ာ္လင့္စရာရွိတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္လို႔ ယူဆထားတယ္၊ ဒီလိုဗ်။ ေမာင္သန္းထြန္းဟာ
ဘယ္လိုပင္
အျပစ္မရွိေစကာမူ
သူ႔ကို
မသကၤာစရာ
ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဧကန္မုခ် သူ ရိပ္မိရမယ္။ တကယ္လို႔
ေမာင္သန္းထြန္းက
သူ႔ဖမ္းစဥ္အခါက
အံ့ဩခ်င္ေယာင္ေဆာင္မယ္၊
စိတ္ဆုိးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မယ္ဆိုခဲ့လို႔ရွိရင္ က်ဳပ္က သူ႔ကို မသကၤာမိမယ္။ အခုေတာ့
ေမာင္သန္းထြန္းက
‘ကၽြန္ေတာ္လည္း
အထင္သားပဲ’
လို႔
႐ိုး႐ုိးေလး
ေျပာလိုက္ျ ခင္းအားျဖင့္ သူဟာ အျပစ္မရွိတဲ့ လူ႐ုိးကေလးေသာ္လည္း ျဖစ္ရမယ္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အင္မတန္ပုိင္ႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ရမယ္။ က်ဳပ္အထင္ေတာ့ ပုိင္ႏုိင္လြန္းလို႔ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး၊ အျပစ္မရွိတဲ့ လူ႐ုိးကေလးပဲ ျဖစ္တန္ရာတယ္၊
‘ဒီလိုျ ဖစ္တာလဲ
ေကာင္းတယ္’လို႔
ေျပာလိုက္ျ ခင္းဟာလည္း
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
မိန္းကေလး
5
mmcybermedia.
com
စကားအတုိင္း သူ႔အေဖကို လက္သီးနဲ႔ ဘာနဲ႔ ရြယ္မိေလေတာ့ သူ မွားတာ သူျ မင္ၿ ပီး သူ႔ကိုယ္သူ ႐ုိး႐ုိးသားသား ျပစ္တင္ျ ခင္းနဲ႔တူတယ္” (မေက်နပ္ႏုိင္ေသးဘဲ)
“ဒီေလာက္
မထင္ရွားဘဲနဲ႔
ႀကိဳ းစင္တက္ရတဲ့လူေတြ
ဘယ္ႏွေယာက္ရွိၿ ပီလဲ ဆရာ” “မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ႀကိဳ းမိန္႔ခံရတဲ့လူေတြေကာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိၿ ပီလဲ ဆရာ” “ေနပါဦးဗ်၊ ေမာင္သန္းထြန္း ကိုယ္တုိင္ကေကာ ဘယ္လိုေျပာသတဲ့လဲ” ထိုအခါ ဦးစံရွားသည္ သူရိယသတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ထုတ္၍ ဆုိင္ရာစာမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ့္အား ျပေလရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာက္ပါအတုိင္း ေတြ႔ရွိရေလ၏။ တရားခံ ေမာင္သန္းထြန္းက ထြက္ဆုိသည္မွာ… လြန္ခဲ့ေသာ သံုးရက္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ သြားေန၍ တနလၤာေန႔ကမွ ျပန္ေရာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဖခင္ မရွိပါ။ ဘူတာ႐ံုသို႔ ၾကာေသာအခါ
ဖခင္
သြားေနသည္ဟု
စာရင္းငွားဖုိးဟန္က
ျပန္ေရာက္လာသည္ကို
ေျပာပါသည္။
ျမင္လုိက္ရေသာ္လည္း
တစ္ခဏ ခ်က္ခ်င္းပင္
ျပန္ထြက္သြားသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရကန္ထဲ ေတာဘဲမ်ား က်တတ္ေသာေၾကာင့္ ေသနတ္ထမ္း၍ ထြက္သြားပါသည္။ လမ္းတြင္ ကိုတိုင္းေက်ာ္ႏွင့္ ေတြ႔ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူထင္သည့္အတုိင္း ဖခင္ေနာက္သို႔ လုိက္ျ ခင္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕၌ ဖခင္ရွိေၾကာင္းကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ေရကန္ႏွင့္
ကိုက္တစ္ရာေလာက္
ေရာက္ေသာအခါ
ဖခင္
“တဂူကူး
ကူး”ဟု
ျမည္၍
အခ်က္ေပးသံကို ၾကားပါသည္။ ယင္းအခ်က္ေပးသံမွာ ဖခင္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာတူတုိင္ပင္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အခ်က္ေပးသံ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားေသာအခါ ဖခင္က စိတ္ဆုိးဟန္ႏွင့္ “ဘာလုပ္လာတာလဲ” ဟု ေမးပါသည္။ ယင္းေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဖခင္ စကားမ်ားၾက၍ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထိုးမည္ ႀကိတ္မည္ ျပဳလုပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ
ဖခင္
စိတ္ဆုိးမွန္းသိ၍
လွည့္ျ ပန္လာခဲ့ပါသည္။
အနည္းငယ္
သြားမိေသာအခါ ေနာက္မွ ေအာ္သံၾ ကား၍ လွည့္ၿ ပီး ျပန္ေျပးပါသည္။ ဖခင္မွာ ဦးေခါင္းတြင္ ဒဏ္ရာႀကီးႏွင့္ လဲေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေသနတ္ကို ခ်ထား၍ ေပြ႔ထူဆဲတြင္ ဖခင္ အသက္ကုန္သြားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖခင္အေလာင္းကို ခ်ထားခဲ့၍ ရြာထဲသို႔ ေျပးၿပီး လူေတြေခၚခဲ့ပါသည္။ ဖခင္အနီးတြင္ ဘယ္သူမွ် လည္း မရွိပါ။ ဘယ္နည္းႏွင့္
ဒဏ္ရာရသည္
ဟူ၍လည္း
မေျပာႏုိင္ပါ။
ဖခင္မွာ
လူခ်စ္လူခင္
မမ်ားလွေသာ္လည္း ရန္သူမရွိပါ။ ဒီ့ျ ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် မသိပါ။ ပုလိပ္။ ။ “မေသမီ ဖခင္က ဘာမ်ားမွာသြားႏုိင္ေသးလဲ” ထြန္း။ ။ “ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ဆို စကားေလးငါးခြန္း ေျပာသံၾ ကားရပါတယ္။ ဘာမွနားမလည္ပါ၊ ‘ေခၚေတာကုလား’လား ဘာဆိုလား ေျပာသံၾ ကားရပါတယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
6
mmcybermedia.
com
ပုလိပ။္ ။ “မင္းက ဘယ္လိုအဓိပၸါ ယ္ေကာက္သလဲ” ထြန္း။ ။ “မေကာက္တတ္ပါ၊ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေျပာတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္” ပုလိပ္။ ။ “မင္းတို႔ရြာမွာ ေခၚေတာကုလားမ်ား ရွိသလား” ထြန္း။ ။
“အၿမဲေနထုိင္တာ
မရွိပါ၊
တစ္ခါတစ္ခါ
ကုန္ေသးေရာင္းတဲ့
ေခၚေတာကုလား
ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ လာဖူးပါတယ္” ပုလိပ္။ ။ “မင့္အေဖနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ စကားမ်ားဖူးသလား” ထြန္း။ ။ “မ မ်ားဖူးပါ” ပုလိပ္။ ။ “မင္းအေဖနဲ႔ မင္းနဲ႔ စကားမ်ားၾကတာ ဘာအေၾကာင္းလဲ” ထြန္း။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏုိင္ပါ” ပုလိပ္။ ။ “ေျပာရမယ္” ထြန္း။ ။ “မေျပာႏုိင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဒီအမႈနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ပါ” ပုလိပ္။ ။ “တဂူကူးကူးဆိုတာ မင္းနဲ႔ မင့္အေဖ အခ်က္ေပးတဲ့ ေခၚသံ ဟုတ္လား” ထြန္း။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္” ပုလိပ္။ ။
“မင္းျပန္ေရာက္လာမွန္း
မသိေသးဘဲနဲ႔ မင္းအေဖက
ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္
မင္းကို
အခ်က္ေပးေခၚရသလဲ” ထြန္း။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ပါ” ပုလိပ္။ ။ “မင္းအေဖ ေအာ္သံၾ ကားလို႔ မင္း ျပန္ေျပးလာစဥ္က မသကၤာစရာ ဘာတစ္ခုမွ မင္း မေတြ႔ရဘူးလား” ထြန္း။ ။ “ျမက္ခင္းေပၚမွာ ဝါတာတာ တစ္ခုေတာ့ ျမင္မိသလိုလို
ထင္မိပါတယ္။ ဖခင္ကို
ေပြ႔ထူရာက တစဖန္ ျပန္ထလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး” ပုလိပ္။ ။ “မင္း စိတ္ထဲမွာ ဘာထင္သလဲ” ထြန္း။ ။ “ပဝါလိုလို ေအာက္ေမ့တာပဲ၊ အေသအခ်ာေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထူပူေနတာကိုး” ပုလိပ္။ ။ “အေလာင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေဝးသလဲ” ထြန္း။ ။ “အေတာင္ ၂၀ ေလာက္ ေဝးမယ္ထင္တယ္” ပုလိပ္။ ။ “တစ္ေယာက္ေယာက္ လာယူရင္ မင္း ျမင္ဖို႔ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား” ထြန္း။ ။ “ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာခုိင္းေနတာကိုး၊ ဘယ္ျ မင္မလဲ” ဤသည္ကား ဌာန၌ တရားခံ၏ ထြက္ဆိုခ်က္မ်ားေပတည္း။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယင္း အစစ္ခံခ်က္မ်ားကို ဖတ္႐ႈရၿပီးေနာက္ ဦးစံရွားက “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သေဘာရလဲ”ဟု ေမးရာ… “ထြင္လံုးေတြ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ဝါတာတာတို႔၊ ေခၚေတာကုလားဆိုတာက ထြင္လံုးေတြ ထင္ပါရဲ႕” “ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလားဗ်။ သူတို႔သားအဖ စကားမ်ားတဲ့အေၾကာင္းျခင္းရာကို ပုလိပ္ကေရာ၊ ႐ံုးကေရာ၊
သနားေလာက္ေအာင္
တစ္ခုခုႀ ကံဖန္ၿ ပီး
ထြင္မေျပာခ်င္တဲ့
လူတစ္ေယာက္က
ေခၚေတာတို႔၊ ဝါတာတာတို႔ကို ႀကံႀ ကံစည္စည္ ထြင္ေျပာတတ္ပါ့မလားဗ်ာ။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
7
mmcybermedia.
com
ခင္ဗ်ားတို႔
ဆင္ျ ခင္ပံုဟာက
လူတစ္ေယာက္ကို
အခုခ်က္ခ်င္း
စိတ္ကူးမရွိတ့ပ ဲ ံု၊
ေတာ္ေတာ္ၾ ကာ သိပ္ၿ ပီး စိတ္ကူးရွိတဲ့ပံု၊ ကေမာက္ကမ စဥ္းစားလို႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားဗ်ာ။ ေဟာ... ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဟိုေရွ႕က ေညာင္ပင္လွရြာမွတ္တယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
သူႀ ကီးအိမ္သို႔
ေရာက္ၾ ကေသာအခါ
ဌာနအုပ္ဦးဘၾကားႏွင့္
သူႀ ကီးတို႔ကို အခန္႔သင့္ ေတြ႔ၾ ကရေလ၏။ ဦးဘၾကားမွာ ရန္ကုန္ၿ မိဳ ႕မွ စံုေထာက္ႀ ကီး ဦးစံရွား ဆိုက္ေရာက္လာမည့္အေၾကာင္းကို သိရွိဟန္ လကၡဏာျဖင့္ ခရီးဦးႀကိဳ ျပဳေလ၏။ ဦးဘၾကားမွာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ခပ္တုတ္တုတ္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ရြာသားမ်ား၏
မ်က္စိ၌
အေတာ္ခန္႔ညား၍
မင္းဟန္ပါသူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူႀ ကီးက ျပင္ဆင္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳ ႏွင့္ ဘီစကြတ္မုန္႔ အနည္းငယ္ကို စားေသာက္လ်က္ရွိစဥ္ ဦးဘၾကားသည္ မ်က္ႏွာထားခ်ိဳ ခ်ိဳ ျဖင့္. .. “ဆရာေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ မသိန္းၫြန္႔က ေျပာထားတယ္ ဆရာရဲ႕။ ဆရာ့သတင္း ၾကားရဖူးေလေတာ့
ဆရာ့ဝါသနာ သိၿ ပီးမို႔
ဆရာၾကည့္ခ်င္တာ
ၾကည့္ရေအာင္
ကၽြန္ေတာ္
အားလံုးျပင္ဆင္ထားပါတယ္ ဆရာ”ဟု ေဖာ္ေရြစြာ ေျပာေလသည္။ “ေက်းဇူးပါပဲ ခင္ဗ်ာ” “ဆရာလည္း
မိန္းကေလးကို
ေက်းဇူးျပဳခ်င္လို႔သာ
လာရတယ္၊
ေမွ် ာ္လင့္စရာ
မရွိဘူးဆိုတာေတာ့ သိၿ ပီးသားေနမွာပါပဲ။ ဒီအမႈမွာ မိုးေပၚက သိၾ ကားမင္းႀကီး ဆင္းလာၿပီး စံုေထာက္ေပမယ့္ တရားခံဟာ လြတ္ဖို႔ရာ လမ္းမရွိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က မသိန္းၫြန္႔ကို ေျပာပါတယ္” “ႏုိ႔ေပမဲ့ မိန္းကေလးက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူကေလးဆိုေတာ့ ေတာက ရာဇဝတ္အုပ္ စကားေလာက္ကို နားမဝင္ေပဘူးေပါ့ ဆရာရယ္။ ဆရာ့ကို မၾကည္ညိဳ လို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ့အစြမ္းကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္
ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ အေဝးက ကန္ေတာ့ေနပါရဲ႕။ သို႔ေပမဲ့ ဒီအမႈမွာေတာ့ အေၾကာင္းထူးလွမယ္ မထင္ပါဘူး ဆရာ။ ဝတ္ေက်တန္းေက် လိုက္ၾ ကည့္ၿ ပီး ျပန္႐ံုရွိမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း မသိန္းၫြန္႔ ေရာက္လာၿပီ” ထိုခဏ၌ ႐ုပ္ရည္အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပ၍ ဆံပင္ကို ဖဲစည္းႀကိဳ းႏွင့္ မခို႔တ႐ုိ႕ စည္းေႏွာင္လ်က္ ကပုိက႐ုိ ဝတ္ဆင္ထားေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္ မိန္းမတို႔၏ ရြံ႕ျခင္း၊ ရွန္႔ျ ခင္းသေဘာတုိ႔ကို ဖယ္ရွားလ်က္ မဟားတရားအမူအရာျဖင့္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာၿပီးလွ် င္ ‘ဦးစံရွား’ဟု ေခၚ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
8
mmcybermedia.
com
ယင္းေနာက္ ဦးစံရွားသည္ နဖူးတြင္ ကမၸည္းထုိးထားသကဲ့သို႔ ထင္ရွားသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အတုိင္း မိန္းကေလးက ခ်က္ခ်င္းပင္ မည္သူ ဦးစံရွားျဖစ္သည္ကို သိဟန္ျ ဖင့္ ဦးစံရွားအား စိုက္ၾ ကည့္လ်က္… “ကၽြန္မမွာလိုက္လို႔ လိုက္လာတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ရွင္။ ကိုသိန္းထြန္းဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ
သူ႔အေဖကို
မဆုိထားနဲ႔
ဘယ္သူ႔ကိုမွ
သတ္ရက္မယ့္
လူတစ္ေယာက္
မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ တပ္အပ္ေသခ်ာသိပါတယ္… ဦးစံရွားလည္း
ကၽြန္မ
စိတ္ခ်သလို
ယံုယံုၾ ကည္ၾ ကည္ႀ ကီး
စိတ္ခ်ၿပီး
ဒီအမႈကို
စံုေထာက္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ် ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ျဖစ္စရာအခ်က္ေတြ
ယံုမွားျခင္းမရွိဘဲ
ေတြ႔ရေသာ္လဲ
စိတ္ခ်ေစလိုပါတယ္။
မဟုတ္ႏုိင္ဘူးလို႔
စိတ္ခ်ၿ ပီး
ထင္ေယာင္ထင္မွား စံုေထာက္ရရင္
ျမန္ျ မန္
ေပၚေပါက္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾ ကည္ပါတယ္။ ဒီဟာလဲ ေျပာခ်င္လို႔ ဦးစံရွားကိုလည္း ကိုယ္တုိင္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာခ်င္လို႔ ကၽြန္မ လာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ရွင္” “အမွန္အတုိင္း ေပၚေပါက္ေအာင္ ရွင္းလင္းႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕ေလ” “က်ဳပ္ကေတာ့ တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳ းစားပါ့မယ္ မသိန္းၫြန္႔ စိတ္ခ်ပါ” “ဦးစံရွားလည္း ဒီအမႈအေၾကာင္း သိတန္သေလာက္ သိခဲ့ရေရာေပါ့။ ေျပာစမ္းပါရွင္၊ ေမွ် ာ္လင့္စရာမ်ား ရွိပါသလား။ ဦးစံရွားစိတ္ထဲမွာ
ကိုသန္းထြန္းသတ္တာ
မဟုတ္ႏုိင္ဘူးလို႔မ်ား
မထင္ဘူးလား
ေမးပါရေစရွင္” “သူသတ္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္စရာအခ်က္ေတြလည္း ရွိပါတယ္” (ဝမ္းေျမာက္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္)… “ကုိင္း… ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ ဌာနအုပ္ႀ ကီး၊ ရွင့္အထင္နဲ႔ ကြာမေနဘူးလား? ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အားကိုးတာပဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ရွိစေလ” “ဦးစံရွားက ခုမွေရာက္လာတဲ့လူ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာ အစအဆံုး စစ္ေဆးေနရတဲ့လူ၊ ဘယ္သူ႔စကားက မွန္ႏုိင္မလဲဗ်” “ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ ဦးစံရွားက မွန္ရမယ္၊ ကၽြန္မယံုၾ ကည္တယ္။ သူတို႔သားအဖ
ရန္ျ ဖစ္တဲ့
အေၾကာင္းကို
ဖြင့္မေျပာတာဟာလဲ
ကၽြန္မနဲ႔
ပတ္သက္ေနလို႔ရွင့္၊ ကၽြန္မရွက္မွာစုိးလုိ႔။ ဒီလိုဟာေတာင္ သူ႔အမႈအနာခံၿ ပီး ဇြတ္ၿ မံဳ ေနေဖာ္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အေဖကို သူသတ္တယ္ဆိုလို႔ ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလားရွင္” “မသိန္းၫြန္႔နဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ပံုလဲ” “ကြယ္ဝွက္ေနရမယ့္အခါလည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးရွင္၊ ကၽြန္မ ဖြင့္ေျပာပါေတာ့မယ္။ ကုိသန္းထြန္းရဲ႕အေဖ ဦးတုတ္ေပါက သူ႔သားကို ကၽြန္မနဲ႔ ယူေစခ်င္တယ္ရွင့္။ သူနဲ႔ကၽြန္မနဲ႔က
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
လည္ပင္းဖက္
ႀကီးလာခဲ့ၾ ကေတာ့
ကိုသန္းထြန္းက ကၽြန္မကို ႏွမကေလးအရင္းလိုသာ သေဘာထားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ သူတို႔သားအဖဟာ တက်က္က်က္ပဲ။ ခုတစ္ခါလည္း ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပဲ တူတာပဲ” “မသိန္းၫြန္႔ရဲ႕အေဖကေကာ ဘယ္လိုသေဘာထားပံုေပၚသလဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
9
mmcybermedia.
com
“ေဖေဖကေတာ့
သေဘာမတူပါဘူးရွင္။
အလကား
ဒီလူႀ ကီး
သူ႔ဟာသူ
တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးယဥ္ေနတာနဲ႔ တူပါတယ္” ထိုအခါ ဦးစံရွားသည္ သူ၏ စူးရွက္နက္နဲေသာ ၾကည့္ျ ခင္းမ်ိဳ းျဖင့္ မသိန္းၫြန္႔အား တစ္ခ်က္မွ် လွမ္း၍ ၾကည့္လုိက္ရာ မသိန္းၫြန္႔မွာ ရွိန္းခနဲ မ်က္ႏွာပူသြားသည့္လကၡဏာႏွင့္ နီျ မန္း၍ သြားေလေတာ့၏။ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊
မိန္းကေလးရဲ႕
အေဖကို
နက္ျ ဖန္ေလာက္
က်ဳပ္
ေတြ႔ႏုိင္ပါ့မလား” “ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ဆရာဝန္လဲ” “ဪ…
မၾကားေသးဘဲကိုး၊
ဦးတုတ္ေပါ
ေသၿပီးကတည္းက
ေဖေဖလဲ
ေသြးပ်က္သလိုလိုျ ဖစ္ၿ ပီး ဗုန္းဗုန္းလဲပါပေကာလားရွင္။ ဆရာဝန္နဲ႔
ကုေနရတယ္၊
သူတုိ႔ခ်င္းက
တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္
သိပ္အေရးလုပ္ၾ ကတာကိုးရွင့္။ ေပါင္းေဟာင္းေဖာ္ေဟာင္းကိုး” “ဘယ္အရပ္မွာ ေတြ႔ဖူးၾကသတဲ့လဲ” “ေရႊဘုိနယ္ဘက္မွာဆို ထင္ပါရဲ႕ရွင္” အကယ္၍
ေမာင္သန္းထြန္း
ထြက္ဆိုသည့္အတုိင္း
အဟုတ္အမွန္
ျဖစ္ခဲ့ပါလွ် င္
သူ၏ဖခင္ႏွင့္ ခြဲခြာသြားသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ေအာ္သံၾ ကား၍ ျပန္ေျပးလာေသာ အခ်ိန္အတြင္းတြင္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ မည္သည့္အျခင္းအရာမ်ိဳ း ျဖစ္ပြားရေလသနည္း။ ဆရာဝန္၏ လက္ဝဲဘက္တြင္
အစစ္ခံခ်က္ကို
အသြားမရွိေသာ
ဖတ္ၾ ကည့္စဥ္အခါ လက္နက္မ်ိဳ းႏွင့္
‘ဦးေခါင္း၏ ခုိက္မိသည့္
ေနာက္ပုိင္း လကၡဏာျဖင့္
ကြဲေၾကေနေၾကာင္း’ဟူ၍ ေတြ႔ရွိရ၏။ ယင္းဒဏ္ရာမ်ိဳ းမွာ ေနာက္မွေန၍ ႐ုိက္မွသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွား၏။ ေမာင္သန္းထြန္းမွာ သူ၏ဖခင္ႏွင့္ ရန္ျ ဖစ္စဥ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ထိုအခ်က္ကို ေမာင္သန္းထြန္းအဖို႔ ေမွ် ာ္လင့္ဖြယ္ရာ ရွိေန၏။ သို႔ေသာ္
အစုိးရေရွ႕ေနက
ဦးတုတ္ေပါ
႐ုတ္တရက္
ေနာက္သို႔လွည့္ခုိက္တြင္
႐ိုက္လိုက္ျ ခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေျပာ၍ ျဖစ္ႏုိင္လိမ့္မည္ကား မွန္၏။ ထို႔ျ ပင္ ေခၚေတာကုလားဆိုေသာ စကားသည္ မည္သည့္အဓိပၸါ ယ္ ရွိေလသနည္း။ ဦးတုတ္ေပါသည္ ငန္းဖမ္းေသာေၾကာင့္ ကေယာင္ကတမ္းေျပာျခင္း မျဖစ္တန္ရာေခ်။ ႐ုတ္တရက္ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ႏွင့္ ေသဆံုးသူမ်ားသည္ ငန္းဖမ္းသည္ဟူ၍ မရွိႏုိင္ေခ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
10
mmcybermedia.
com
ထုိစကားသည္ကား
မိမိအား
မည္သူမည္ဝါက
႐ုိက္သြားသည္ဟု
ေျပာျပရန္
ႀကိဳ းစားျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏။ ယင္းသို႔
ျဖစ္ခဲ့လွ် င္
မည္သည့္စကားကို
ေျပာလိုျ ခင္း
ျဖစ္တန္ရာေလသနည္းဟု
အမ်ိဳ းမ်ိဳ းအဖံုဖံု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာမိ၏။ သို႔ရာတြင္ ေက်နပ္ေလာက္ေသာ စကားကို စဥ္းစား၍ မရႏုိင္ေခ်။ ထို႔ျ ပင္
ဝါတာတာ
အရာဝတၳဳ တစ္ခု
ဆုိျ ခင္းမွာ
ဧကန္အမွန္
ျဖစ္ခဲ့လွ် င္
သတ္ေသာသူသည္ တစ္စံုတစ္ခု က်ေနရစ္ဟန္တူ၏။ သို႔ျ ဖစ္လွ် င္ ေမာင္သန္းထြန္းႏွင့္ ထုိမွ် ေလာက္ နီးကပ္ေသာေနရာသို႔ တစ္ဖန္ျ ပန္၍ ယူဝံ့ျ ခင္းမွာ အေတာ္ရဲရင့္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရေခ်မည္။ ထို႔ျ ပင္ ယင္းအရာဝတၳဳ မွာ လူတုိင္း အိမ္တုိင္းတြင္မရွိႏုိင္ေသာ အေတာ္ထင္ရွားေသာ အရာဝတၳဳ တစ္ခု ျဖစ္ရေခ်မည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာ
ဤမွ် ေလာက္
အရဲစြန္႔၍
ျပန္ယူရျခင္း
ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
႐ႈပ္ေထြးလွေခ်၏တကား။ ဦးဘၾကားက ေမာင္သန္းထြန္းအား စြပ္စြဲျ ခင္းကို အဆုိးမဆုိသာေပ။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔မွာမူ
သူ၏
ဦးစံရွား၏အစြမ္းကို
အယူအဆမ်ား
မွန္လိမ့္မည္ဟု
ျပန္လာေသာအခါ
ဦးဘၾကားမွာ
ယံုၾ ကည္ၿ ပီးသူတစ္ေယာက္
စိတ္ခ်ျခင္းအားျဖင့္
စဥ္းစားခ်က္ကို
အဆံုးသတ္လိုက္မိ၏။ ဦးစံရွား
ဌာန၌
က်န္ရစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္
မပါလာေတာ့ေခ်။ “သတ္တဲ့ေနရာ သြားၾကည့္ဖို႔
အလုပ္ကို
နက္ျ ဖန္ထိေအာင္
ဆုိင္းထားဦးမွပဲဗ်ိဳ ႕။
ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း က်ဳပ္ဝါသနာက ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရမွ ျဖစ္ေလေတာ့ ဒီကေန႔
ေခါင္း႐ႈပ္ေသးလို႔
မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူး။
နက္ျ ဖန္မနက္က်မွ
သြားၾကည့္ၾ ကစို႔။
ဒီအေတာအတြင္း မုိးလြတ္ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ။ ေမာင္သန္းထြန္းေတာ့ ေတြ႔ခ့ရ ဲ ဗ်ိဳ ႕” “ဘာမ်ားထပ္ၿ ပီး သိခဲ့ရေသးသလဲ” “ဘာမွ မထူးပါဘူး” “သဲလြန္စ မေပးႏုိင္ဘူးလား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
11
mmcybermedia.
com
“ဘာမွ
မေပးႏုိင္ဘူး၊
ဖံုးထားေလသလားလို႔
က်ဳပ္
တစ္ခါကေတာ့
ေတြးမိေသးတယ္။
သတ္တဲ့လူကို
ဒီသူငယ္
အခုေတာ့ျ ဖင့္
သိလ်က္န႔ဲ
သူမသိေၾကာင္း
က်ဳပ္
ေသေသခ်ာခ်ာသိခဲ့ရၿပီ။ ဒီသူငယ္က လူပံုကေလးေတာ့ သနားကမားပဲ၊ ဉာဏ္ဘက္ကေတာ့ ထက္ျ မက္လွဟန္ မရွိဘူး။ သို႔ေသာ္ စိတ္ႏွလံုးေတာ့ ေကာင္းပံုရတယ္” “မသိန္းၫြန္႔လို မိန္းကေလးကို သူက မႀကိဳ က္ႏုိင္ဘူး ဆိုပံုေထာက္ေတာ့ မ်က္စိ သက်ည္းလြဲေနတဲ့ သူငယ္နဲ႔တူပါရဲ႕” “ဟာ…
ဒီအေၾကာင္းက
ႀကိဳ က္ထားလိုက္တာမွ အိမ္ကထြက္ေျပးၿပီး
႐ူးမတတ္ပဲ။ ရန္ကုန္က
ေတာ္ေတာ္ခြက်တဲ့ဟာပဲဗ်။ ႏုိ႔ေပတဲ့
လြန္ခဲ့တဲ့
ဘုိင္စကုတ္ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ
သူငယ္က
မသိန္းၫြန္႔ကို
ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ေလာက္တုန္းက လူၾ ကမ္းဘက္က
႐ုပ္ဖ်က္ၿ ပီး
ဝင္လုပ္ခဲ့တုန္းက ဘုိင္စကုတ မိန္းမၾကမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ညားခဲ့ဖူးဆိုကိုးဗ်။ ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ မသိၾ ကဘူး။ တစ္ေန႔က ရန္ကုန္သြားတယ္ ဆိုတာလည္း မိန္းမဆီသြားတာတဲ့ဗ်။
ခင္ဗ်ား
စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ေလ
မိန္းမႀကီးကိုလည္း
ကြာလို႔မရ။
မသိန္းၫြန္႔ကို သူ႔စိတ္ထဲက ႀကိဳ က္လိုက္တာကလည္း ေသလုလို႔။ ဒီအထဲမွာ မသိန္းၫြန္႔ကို မယူရေကာင္းလားလို႔ သူ႔အေဖႀကီးက ႀကိမ္းလိုက္တာလည္း ခဏခဏ။
ငနဲကိုသိပ္ၿ ပီး
ဗ်ာမ်ားေနတာပဲ။
ရန္ကုန္က
မိန္းမႀကီးကလည္း
သူ႔အေဖဟာ
စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ထဲကဆုိတာ သိေလေတာ့ တစ္တန္းတန္း တြယ္ထားတာပဲတဲ့။ ဒီအထဲမွာ သူ႔အေဖက ဟိုေန႔က ႀကိမ္းေလေတာ့ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿ ပီးေတာ့ လက္ေျမႇာက္လိုက္မိတာပါတဲ့ဗ်။ ထုိးမလို႔ ႀကိတ္မလို႔ ရြယ္တာ မဟုတ္ရပါဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ႏုိ႔ေပမဲ့ ငနဲမွာ ဝမ္းနည္းစရာေတြထဲမွာ ဝမ္းသာစရာတစ္ခု ေတြ႔ရတယ္တဲ့ဗ်” “ဆိုစမ္းပါဦးဗ်ာ” “ရန္ကုန္က မိန္းမႀကီးက သူ႔အမႈအေၾကာင္း ၾကားေတာ့ ႀကိဳ းေပးခံရေတာ့မွာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့ၿ ပီး သူနဲ႔ တစ္စံုတစ္ရာ မပတ္သက္ေၾကာင္း၊ သူ႔မွာ ကုလားလင္ႀ ကီး ရွိေၾကာင္း၊ ကုလားႀကီး ဘဂၤလားက ျပန္လာၿပီျ ဖစ္၍ သူနဲ႔ကင္းရွင္းေၾကာင္းကို စာေရးၿပီး ထည့္လိုက္သတဲ့။ ကိုယ့္လူက
ဒီစာကို
က်ဳပ္ျ ပၿပီး
‘ဒီအမႈျ ဖစ္ရတာ
ခပ္ေကာင္းေကာင္း
ရွိေပေသးေတာ့တယ္ ဆရာရယ္’ တဲ့။ ရယ္ကာ ၿပံဳ းကာ ေျပာလုိက္ေသးတယ္” “ဒါျဖင့္ ေနပါဦးဗ်၊ ဦးတုတ္ေပါကို သူ မသတ္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္နည္းနဲ႔ ေသတာလဲဗ်” “ခင္ဗ်ား
စဥ္းစားဖို႔
အခ်က္ႏွစ္ခု
က်ဳပ္
ၫႊန္လိုက္မယ္။
ပထမတစ္ခ်က္က
ဦးတုတ္ေပါဟာ သာဓုကန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ မွန္တယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔သားနဲ႔ခ်ိန္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔သား အိမ္မွာမရွိဘူးဆိုတာ ဦးတုတ္ေပါ သိတယ္။ ဒုတိယအခ်က္က ‘တဂူကူးကူး’လို႔ ကိုသိန္းေမာင္ရဲ႕။
ျမည္ၿ ပီး
ဦးတုတ္ေပါဟာ
ေခၚတယ္။
အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကို
ဒီအမႈမွာ အႏုလံု
သူ႔သားျပန္ေရာက္လာမွန္း ဒီအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ဟာ ပဋိလံု
မသိရေသးဘဲန႔ဲ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ
ျပန္လွန္ေမႊေႏွာက္ၿ ပီး
ခင္ဗ်ား
စဥ္းစားၾကည့္ေပေတာ့” ***
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
12
mmcybermedia.
com
ေနာက္တစ္ေန႔
နံနက္ေစာေစာတြင္
ဦးဘၾကား
ေရာက္လာရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
သံုးေယာက္သည္ သူႀ ကီးအိမ္မွ ထြက္လာၾကေလသည္။ လမ္းခရီး၌ ဦးဘၾကားက… “ဒါထက္
ဆရာ၊
မသိန္းၫြန္႔ရဲ႕ဖခင္
ေျမပုိင္ရွင္
ဦးသိန္းဇံႀ ကီး
ေရာဂါတုိးလို႔
ဆရာဝန္ေတြ လက္ေလွ် ာ့ကုန္ရၿပီတဲ့”ဟု ဝမ္းနည္းသံႏွင့္ ေျပာေလ၏။ “ေတာ္ေတာ္ အသက္ႀ ကီးၿပီလား” ဒီအထဲမွာ
“ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိၿ ပီ။
လူႀ ကီးက
တေရွာင္ေရွာင္
သူ႔မိတ္ေဆြႀ ကီးတစ္ေယာက္
ပ်က္စီးသြားေတာ့
မမာေနတာ
ၾကာပါၿ ပီ။
သူ႔စိတ္မွာ ေခ်ာက္ခ်ားသြားတယ္
ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ခင္မင္ၾ ကသလဲဆို လယ္ေျမဧက ငါးဆယ္ေလာက္ကို လယ္ေထာက္ခ တစ္ျ ပားမွမယူဘဲ ၾကည့္႐ႈထားသတဲ့” “ဟုတ္လား” “ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဒီ့ျ ပင္လည္း
အနည္းနည္းနဲ႔ ၾကည့္႐ႈေသးဆိုပဲ။ လူတုိင္းက
သူတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးေနၾကတာပဲ၊ ခုကာလမွာ ဒီလိုမိတ္ေဆြမ်ိဳ း ဘယ္မွာမွ မၾကားရဖူးဘူးတဲ့” “ဒါထက္ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ခုမစဥ္းစားမိၾ ကဘူးလားဗ်ာ။ ဦးတုတ္ေပါဟာ ဦးသိန္းဇံရဲ႕ ေက်းဇူးခံ
ေက်းဇူးစားလည္း
တစ္ဦးတည္းေသာ
ျဖစ္ေသးရဲ႕။
သမီးကေလး
ျဖစ္လို႔မို႔
မသိန္းၫြန္႔ဟာ
ေျမပုိင္ရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
သူေဌးမေလာင္းကေလး
တစ္ေယာက္လည္း
ျဖစ္ေသးရဲ႕။ ဒီအထဲကေနၿပီး ဦးတုတ္ေပါက သူ႔သားကို မသိန္းၫြန္႔နဲ႔ယူဖို႔ တုိက္တြန္းေနပံုဟာ သူေျပာရင္ ၿပီးရေတာ့မွာလို ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ႀ ကီး မက်လြန္းဘူးလားဗ်ာ။ ဒီအထဲမွာ
ဦးသိန္းဇံကုိယ္တုိင္က
သေဘာမတူဘူးလို႔
မသိန္းၫြန္႔ေျပာလို႔
သိရျပန္ေတာ့ သာၿပီးအံ့ဩဖို႔ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။ အေဖလုပ္တဲ့လူ
တစ္ေယာက္လံုးက
သေဘာမတူႏုိင္ပါဘူးလို႔
ဆုိပါလ်က္န႔ဲ
ဦးတုတ္ေပါႀကီးက သူ႔သားကို ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ေတာင္းယူတာမ်ိဳ းလို ေတာင္းယူဖို႔ တုိက္တြန္းနားခ်ေနပံုဟာ တစ္ဆိတ္ မလြန္လြန္းဘူးလားဗ်ာ” “လြန္လြန္းသလား
မလြန္လြန္းဘူးလားဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး
ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္က…” “မွန္ပါတယ္၊ သတ္တဲ့လူေပၚေအာင္ စံုေထာက္ဖို႔ပါပဲ” “ဘာမွ စံုေထာက္ေနဖို႔ မလိုပါဘူးဆရာ၊ ေမာင္သန္းထြန္းသတ္တာ အမွန္ပဲ။ ဆရာသာ မသိန္းၫြန္႔
ေက်နပ္ေအာင္
ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္
လိုက္ေပေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့
တန္းတန္းပဲ လိုက္ေတာ့မယ္” ဦးစံရွားသည္ ၿပံဳ းစိစိမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ဦးဘၾကားအား ၾကည့္ေသာ္လည္း မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ေဆးတံကိုသာ ဖြာလ်က္ လိုက္လာေလ၏။ “ဟိုေရွ႕က ႏွစ္ေဆာင္ၿ ပိဳ င္အိမ္ဟာ ဦးတုတ္ေပါတို႔အိမ္ပဲ” ဟု
ဦးဘၾကားက ေျပာသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾ ကေသာအခါ ေတာမသာအိမ္ ထံုးစံအတုိင္း
ကစားဝုိင္းမွ
အိပ္ပ်က္ထားေသာ
လူတစ္စုႏွင့္
ခ်က္ျ ပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေနၾကေသာ
လူမ်ားကို
ေတြ႔ျ မင္ရေသး၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
13
mmcybermedia.
com
အိမ္ေပါက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ
ဦးစံရွားသည္
စာရင္းငွားတစ္ေယာက္အား
ေခၚ၍
ကြယ္လြန္သူ ဦးတုတ္ေပါ၏ ဘံုဘုိင္ေရဖိနပ္ေဟာင္းႏွင့္ ေမာင္သန္းထြန္း၏ ‘ဟတ္႐ွဴး’ေဟာင္း တစ္ရန္ကို ေတာင္းယူၿ ပီးေနာက္ အနံ၊ ျဗက္၊ အလ်ား စသည္ျ ဖင့္ ေလးငါးေျခာက္ေနရာတို႔ကို တုိင္းထြာမွတ္သားေလ၏။ ယင္းေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သာဓုကန္သို႔ ဆက္လက္သြားေရာက္ၾ ကေလ၏။ ဦးစံရွားမွာ
ေရကန္သို႔ေရာက္၍
ျမက္ခင္းေပၚတြင္
ေျခရာေကာက္မိသည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ သူ၏အမူအရာမွာ တစ္ခါတည္း ေျပာင္းလဲ၍ သြားေလ၏။ အိမ္၌ ေနစဥ္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ေဆးတံကို ခဲလ်က္ အမႈအေၾကာင္းကို စိတ္ကူးေတြးေတာေနေသာ
ဦးစံရွားကိုသာ
ျမင္ရဖူးသူမ်ားသည္
အမႈႏွင့္ပတ္သက္၍
ေျခရာေကာက္ေနေသာ ဦးစံရွားကို ျမင္ရေသာအခါ မွတ္မိေကာင္းမွ မွတ္မိၾ ကေပလိမ့္မည္။ ဤအခါမ်ိဳ း၌ကား ဦးစံရွားသည္ ႏွာေခါင္းပြပြ၊ အေၾကာၿပိဳ င္းၿပိဳ င္းထလ်က္ စူးရွေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္
စိတ္အာ႐ံုစူးစုိက္ကာ
ေရွ႕တုိးေနာက္ငင္
နားတစြင့္စြင့္ႏွင့္
ကုန္းခ်ည္တစ္ခါ
ေမွာက္ခ်ည္တစ္လွည့္ ေစာင္းငဲ့ေသာဦးေခါင္းျဖင့္ ဤမွထိုမွ လူးလာတံု႔ျ ပန္ ရွိေနရကား ယုန္နံ႔ခံ၍ လိုက္ေနသည့္ ေခြးသမင္ႀ ကီးႏွင့္ တူလွေပ၏။ ထိုအခါမ်ိဳ း၌ကား
သူ႔အား
စကားတစ္ခြန္းတေလမွ်
ေျပာမိလွ် င္
မၾကားဟန္ျ ပဳ၍
ေနသည္ျ ဖစ္ေစ၊ စိတ္တိုစြာႏွင့္ ေငါက္လိုက္ကာျဖစ္ေစ ျပဳမူေလ့ရွိ၏။ ေရကန္ပတ္လည္၌ ေျမႀကီးမွာ ခပ္ဆုိင္းဆုိင္းရွိေနသျဖင့္ ျမက္ခင္းေပၚ၌လည္းေကာင္း၊ လူသြားလမ္းကေလးေပၚ၌လည္းေကာင္း ေျခရာမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးလ်က္ ရွိ၏။ ဦးစံရွားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ သုတ္သုတ္သြား၍ တစ္ခါတစ္ရံ ရပ္တန္႔ေနရာ တစ္ခါတစ္ရံ ေရကန္မွ ခြာထြက္ၿ ပီး ေတာကေလးထဲသို႔ ေကြ႔၍ လိုက္သြားေသး၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာမူ ဦးစံရွား၏ အျပဳအမူမွန္သမွ် ၌ အဓိပၸါ ယ္ရွိရမည္ဟု သိေသာေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားလ်က္ ေစာင့္ၾ ကည့္ေနေလ၏။ သာဓုကန္မွာ ယင္း၏ပတ္လည္၌
ကုိက္
ေျခလွမ္း
၃၀ ၂၀
ခန္႔ ခန္႔
က်ယ္ဝန္း၍
ၾကာပင္မ်ားျဖင့္
က်ယ္ဝန္းသည့္
ဖံုးအုပ္လ်က္ရွိရာ
ျမက္ခင္းျဖင့္
ဝန္းရံလ်က္
ျမက္ခင္းအဆံုးတြင္မူကား သစ္ပင္ကေလးမ်ား ေပါက္လ်က္ေနသျဖင့္ ေတာကေလး ျဖစ္ေန၏။ ဦးဘၾကားသည္ ေျမႀကီးမွာ
အေတာ္ပင္
အေလာင္းေတြ႔ေသာေနရာကို
ေပ်ာ့ေသာေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔အား
ဦးတုတ္ေပါလဲက်ေသာေနရာကိုပင္
ျပသေလရာ ထင္ရွားစြာ
ျမင္ႏုိင္ေပ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
14
mmcybermedia.
com
ဦးစံရွားမွာမူ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ျမင္သည္ထက္
မ်ားစြာပို၍
ျမင္ရေၾကာင္းကို
သူ၏
မ်က္ႏွာထားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိရ၏။ ဦးစံရွားသည္ အေလာင္းေတြ႔ေသာေနရာတြင္ ပတ္ပတ္လည္လွည့္၍ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ် ာက္သြားၿပီးေနာက္ ဦးဘၾကားဘက္ ႐ုတ္တရက္လွည့္၍… “ခင္ဗ်ား ေရကန္ထဲကို ဘာလို႔ဆင္းရသလဲ” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဘာမ်ားေတြ႔ရမလဲလို႔ ေရကန္ထဲ ေမႊရွာၾကည့္တာပဲ၊ ဒါထက္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီးသိ…” “အို …
အေမးအျမန္း
ခင္ဗ်ားဘယ္ေျခရာႀကီးက
မထူစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။
ေနရာတကာတုိင္း
အခ်ိန္မရွိေသးဘူး။ ႏွံ႔ေနတာပဲ။
ခြင္ခြင္ႀ ကီးျဖစ္ေနတဲ့
ေဟာဟိုက
ေရစပ္မွာ
ေပ်ာက္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔တစ္ေတြက
ႏြား႐ုိင္းအုပ္ႀ ကီး
႐ုိက္ေျခာက္လိုက္တာလို
ေနရာတကာ
ေလွ် ာက္ၿ ပီး နင္းေျခမထားခင္က က်ဳပ္လာၾကည့္လုိက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြယ္မလဲလို႔။ ေဟာဒါက ရြာသားေတြ ဝုိင္းလာၿပီး အေလာင္းကို ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေျခရာေတြပဲ။ ဒါထက္ ဒီအထဲမွာ သံုးႀကိမ္ သံုးေခါက္ ေလွ် ာက္ထားတဲ့ ေျခရာတစ္ခုဟာ ေတာ္ေတာ္ထင္ရွားတယ္” ဟု
ေျပာ၍
ဦးစံရွားသည္
ျမက္ခင္းေပၚတြင္
အလ်ားေမွာက္လ်က္
ခါးပုိက္ေဆာင္
မွန္ဘီလူးကေလးျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးရင္း စကားေျပာေနသည့္ အသံမ်ိဳ းႏွင့္… “ဒီဟာက ေမာင္သန္းထြန္းရဲ႕ ေျခရာပဲ၊ ႏွစ္ေခါက္ဟာက ျဖည္းျဖည္းေလွ် ာက္တာ၊ တစ္ေခါက္ဟာက ေျပးလာတဲ့ေျခရာပဲ။ ဖေနာင့္ရာ ေကာင္းေကာင္းမထင္ဘဲ ဖိနပ္ဦးရာေတြခ်ည္း သိပ္ထင္ေနတယ္။ ဒီဟာကို ေထာက္ျ ခင္းအားျဖင့္ သူ႔စကားမွန္တယ္လို႔ ယူဆထုိက္တယ္။ ေဟာဒါက ဦးတုတ္ေပါ စႀကႍေလွ် ာက္ထားတဲ့ ေျခရာပဲ။ အလို… ဒီဟာက ဘာလဲ။ …ဪ…
သိၿ ပီ၊
ေသနတ္ဒင္ကို
ေျမႀကီးေပၚမွာ
ေထာက္ထားတဲ့အရာပဲ။
အေဖ့စကားကို သားက ရပ္ၿ ပီး နားေထာင္ေနဟန္တူရဲ႕။ အလို… အလို… ဒီဟာေတြက
ဘာေတြပါလိမ့္၊
က်ားပါးစပ္ဖိနပ္ႀ ကီးနဲ႔ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး
လာတဲ့
ေျခရာေတြပါကလား။ ေတာ္ေတာ္ျ ဗက္က်ယ္တဲ့ ေျခရာပဲ။ ေဟာဒီမွာ လာတယ္။ ေဟာဒီမွာ ျပန္သြားတယ္၊ ေဟာဒီမွာ ျပန္လာတယ္၊ ဪ… သိၿ ပီ၊ ပဝါက်ေနလို႔ ျပန္လာရေသးတာကိုး။ ကုိင္း… သူ ဘယ္ကလာသလဲ ၾကည့္စမ္းရေအာင္” ဟု
ေျပာ၍
ဦးစံရွားသည္
ေျခရာခံရင္း
တျဖည္းျဖည္း
လုိက္သြားရာ
ေတာစပ္ကေလးရွိ
ေညာင္ပင္ႀ ကီးတစ္ပင္ေအာက္သို႔ ေရာက္သြားေလ၏။ ဦးစံရွားသည္
ေညာင္ပင္ႀ ကီးေအာက္တြင္
သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား၊
သစ္ကုိင္းေျခာက္မ်ားကို
ေျမမႈန္႔သဏၭာန္တူေသာ
အမႈန္႔ကေလးမ်ားကို
ေမွာက္လ်က္
လွန္ေလွာၿပီးေနာက္ ျခစ္ယူ၍
ၾကည့္ရင္း တစ္ေနရာမွ
စာအိတ္ကေလးတစ္အိတ္ထဲသို႔
ထည့္လိုက္ေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
15
mmcybermedia.
com
ထို႔ေနာက္
ဦးစံရွားသည္
ေညာင္ပင္ႀ ကီးမွ
သစ္ေခါက္မ်ားကိုပင္
မွန္ဘီလူးႏွင့္
ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ေနေသး၏။ သစ္ပင္ေျခရင္း၌ေတြ႔ေသာ
ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးကိုလည္း
ေသခ်ာစြာၾကည့္ၿ ပီး
ေကာက္ယူလာခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္
ေတာကေလးတစ္ေလွ် ာက္
ျဖတ္၍
လမ္းသို႔
ေရာက္ေအာင္
လိုက္သြားေသးရာ ထိုေနရာ၌မူ ေျခရာမ်ား ေရာေႏွာသြားဟန္ ရွိ၏။ “ဒီအမႈကေလးက
ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားဖို႔
ေကာင္းတဲ့ အမႈကေလးပဲ။
သို႔ေသာ္
ေတာ္ေလာက္ပါၿ ပီ။ က်ဳပ္ သိလိုသမွ် သိခဲ့ရပါၿပီ၊ ျပန္ၾ ကပါစို႔” လမ္းခရီး၌ ဦးစံရွားသည္ ယခင္ ေက်ာက္တံုးကို ျပလ်က္… “ဒီေက်ာက္တံုးဟာ သာမညေက်ာက္တံုး မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဒီအမႈမွာ သိပ္အေရးႀကီးတာပဲ” ဟု ေျပာေလ၏။ “ဘာေၾကာင့္လဲ ဆရာ” “ဦးတုတ္ေပါေသတာ ဒီလက္နက္နဲ႔ ေသရရွာတာပဲ” “အရာေတြလည္း မေတြ႔ပါလား ဆရာ” ဟု မယံၾု ကည္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကုိင္ၾ ကည့္၍ ဦးဘၾကားက ေျပာေလ၏။ “မရွိဘူးေလ” “ဒါျဖင့္ ဆရာ ဘယ့္ႏွယ္သိသလဲ” “ေက်ာက္တံုးေအာက္မွာ ဒီေနရာေရာက္တာ
မၾကာေသးဘူး။
ျမက္ပင္ေတြ
ေပါက္ေနတယ္၊
ဒီေက်ာက္တံုးက
ဒီေက်ာက္တံုး
ထုတ္ယူခဲ့တဲ့ေနရာလဲ
မေတြ႔ရဘူး။
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ သူနလ ဲ႔ ည္း ကိုက္တယ္။ ဒီ့ျ ပင္လက္နက္လည္း မေတြ႔ရဘူး” “ႏို႔ သတ္တဲ့လူကေကာ ဆရာ” “အရပ္ျ မင့္ျ မင့္၊ ဘယ္သန္၊ လက္ယာဘက္ ေျခေထာက္က ေထာ့က်ိဳ း၊ ေထာ့က်ိဳး လမ္းေလွ် ာက္တယ္။ က်ားပါးစပ္ဖိနပ္ ခြာထူထူစီးတယ္။ ပုိးစစ္ပဝါေပါင္းတယ္။ ေဆးျပင္းလိပ္ကို
စြပ္တံတပ္
ေသာက္တတ္တယ္။
ဒီ့ျ ပင္အခ်က္ေတြလည္း
ရွိပါေသးရဲ႕။ ႏို႔ေပမဲ့ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ရွာႏိုင္ေလာက္ပါၿပီေကာဗ်ာ” ဦးဘၾကားမွာ
အံ့ဩသလိုျ ဖစ္သြားၿပီးေနာက္
မဟုတ္ႏုိင္ဟု
သေဘာရဟန္ျ ဖင့္
ရယ္မိေလ၏။ “ေတြးလံုးကေတာ့
ေကာင္းပါေပ့
ဆရာ။
ႏုိ႔ေပမဲ့
တရားသူႀ ကီးလုပ္တဲ့
လူက
ေတြးလံုးေလာက္ကို လက္မခံေပဘူးထင္တယ္ ဆရာရဲ႕”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
16
mmcybermedia. “ဒါျဖင့္
com ကိုယ့္နည္းနဲ႔ကိုယ္
အလုပ္လုပ္ၾ ကတာေပါ့ေလ။
က်ဳပ္ေတာ့
ဒီတစ္ညေန
အလုပ္လုပ္ၿ ပီး ညေနခင္းေလာက္ ျပန္ေတာ့မယ္” “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ တန္းလန္းပစ္ထားခဲ့ေတာ့မွာလား ဆရာ” “ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ အားလံုးၿပီးရမွာေပါ့” “ႏို႔ တရားခံကေကာ ဆရာရယ္” “က်ဳပ္ေျပာတဲ့ လူပဲ” “အမည္နာမနဲ႔ လုပ္မွေပါ့ ဆရာ” “ရြာကေလး
ဆီးရြက္ေလာက္မွာ
ဒီေလာက္မွ
ခင္ဗ်ားတို႔
ေတြ႔ေအာင္
မရွာႏုိင္ဘူးလားဗ်ာ” “ဘယ္သန္နဲ႔ ေျခက်ိဳ းဆို႐ံုေလာက္နဲ႔ လုိက္ရွာလို႔ လူရယ္စရာ ျဖစ္ေနေရာေပါ့ ဆရာ” “ခင္ဗ်ားသေဘာပဲေလ၊ က်ဳပ္
တတ္ႏုိင္သေလာက္ ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပၿပီးၿပီေကာ၊
ကုိင္း… ကုိင္း၊ ဒီကပဲ ခြဲၾ ကစို႔ရဲ႕။ က်ဳပ္မျပန္ခင္ စာေရးလိုက္ဦးမေပါ့ဗ်” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
သူႀ ကီးအိမ္သို႔
သြားေရာက္ၾ က၍
နံနက္စာ
စားေသာက္ၾ ကၿပီးေနာက္ ဦးစံရွားမွာ ဆက္လက္၍ စိတ္ကူးေတြးေတာေနေသး၏။ ဦးစံရွား၏
မ်က္ႏွာထားမွာ
မျဖစ္ေစလိုေသာ
အျခင္းအရာမ်ိဳ း
ျဖစ္ေနသည္ကို
ေတြ႔ရဟန္ႏွင့္ ၾကည္ရႊင္ျ ခင္း မရွိဘဲ အလြန္ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ “ဒီလာစမ္းဗ်ာ ကိုသိန္းေမာင္၊ က်ဳပ္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ အႀကံခက္ေနတယ္။ အႀကံေပးႏုိင္ ေပးစမ္းပါဗ်ာ” ဟု စိတ္အိုက္ဟန္ျ ဖင့္ ေျပာေလ၏။ “ဆိုစမ္းပါဦးဗ်ာ” “ဒီလိုဗ်
ေမာင္သန္းထြန္းေျပာတဲ့
စကားထဲမွာ
က်ဳပ္အဖို႔
အေရးႀကီးတာ
ႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။ တစ္ခ်က္က ဦးတုတ္ေပါဟာ ေမာင္သန္းထြန္းကို မျမင္မီ တဂူကူး
ကူးလို႔
အခ်က္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ။ တစ္ခ်က္က ဦးတုတ္ေပါ ေသခါနီးမွာ ေခၚေတာကုလားဆုိလား ေျပာသြားေသးတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲဗ်။ ဒီႏွစ္ခ်က္ကို အမွန္ထားၿပီး က်ဳပ္တို႔ စဥ္းစားရလိမ့္မယ္” “တဂူကူးကူးအေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုယူဆသလဲ” “ဦးတုတ္ေပါ အခ်က္ေပးျခင္းဟာ သူ႔သားအဖို႔ ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ေၾကာင္းေတာ့ ထင္ရွားတယ္။
သူ႔သားဟာ
ရန္ကုန္မွာ
ရွိေသးတယ္လို႔
သူ႔အေဖက
ထင္မွတ္ေနတုန္း
မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔
ကံအားေလ်ာ္စာြ
ရွိေသးတာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္
ေမာင္သန္းထြန္း
ၾကားသြားျခင္းဟာ
ၾကားသြားတယ္လို႔ ဆုိရမယ္။ ဦးတုတ္ေပါက သူခ်ိန္းထားတဲ့လူကို ေခၚတဲ့သေဘာနဲ႔ တဂူကူး ကူးလို႔ အခ်က္ေပးျခင္း ျဖစ္ရမယ္။ ဒီလို အခ်က္ေပးနည္းမ်ိဳ းဟာ ဘယ္အရပ္က သံုးတတ္သလဲဆိုေတာ့ အညာဆီမွာ၊ အထူးသျဖင့္ ေရႊဘိုနယ္က ခ်ိဳ းတည္တဲ့ လူစုေတြသံုးတတ္တဲ့ အခ်က္ေပးနည္းမ်ိဳ းကိုးဗ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
17
mmcybermedia.
com
ဒါေၾကာင့္ ဦးတုတ္ေပါနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့လူဟာ အညာမွာေနဖူးတဲ့လူထဲက ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ေတြးစရာရွိတယ္” “ေခၚေတာကုလား ဆိုတာကေကာဗ်ာ” ထိုအခါ
ဦးစံရွားသည္
သူႀ ကီးမွ
တစ္ဆင့္
ေျမတုိင္းစာေရးထံမွ
ငွားရမ္း
ၾကည့္႐ႈထားေသာ ေျမပံုတစ္လိပ္ကို ျဖန္႔၍ခင္းေလ၏။ ေျမပံုမွာ ေၾကးတုိင္ဘက္မွ ထုတ္သည့္ ေရႊဘိုဒိစႀတိတ္၏ ေျမပံုျ ဖစ္၍ ထုိစီရင္စုနယ္မွ လယ္ကြက္မ်ားႏွင့္တကြ ရြာမ်ား၏ အမည္ကိုပါ ေဖာ္ျ ပပါရွိေလသည္။ ဦးစံရွားသည္
ဝက္လက္ၿ မိဳ ႕နယ္ပုိင္တြင္
ၾကည့္ၿ ပီးေနာက္
ဝက္လက္ၿ မိဳ ႕၏
ေတာင္ဘက္တြင္ တည္ရွိေသာ ရြာကေလးကို ေထာက္ျ ပလ်က္ ‘ဖတ္စမ္းဗ်ာ’ဟု ခုိင္းေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေထာက္ျ ပေသာ ေနရာမွာ စာလံုးမ်ားကို ဖတ္လိုက္ရာ ‘ေခါေတာ’ ဟူေသာ ရြာအမည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ “ဦးတုတ္ေပါေျပာတာက
ေခါေတာရြာက
မည္သူမည္ဝါလို႔
ေျပာဟန္တူပါရဲ႕။
သူ႔သားက နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္ရၿပီး ‘ေခါေတာ’ကို ‘ေခၚေတာ’လို႔ မွတ္ထားမိဟန္ တူေပမယ္။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ” “ဟုတ္လုိက္ေလဗ်ာ၊
ဒီအတုိင္းပဲေနမွာပဲ။
ေအာက္သူေအာက္သားထဲက
ဆိုရင္
ဘယ္သူျ ဖစ္ျ ဖစ္ ဒီလိုၾ ကားလုိက္ရရင္ မၾကားဖူးတဲ့ ‘ေခါေတာ’ကိုေတာ့ ေတြးမွာမဟုတ္ဘူး။ ၾကားေနက် ‘ေခၚေတာ’လို႔ ေတြးမွာခ်ည္းပဲ။ ေကာင္းလုိက္ေလဗ်ာ ေတြးပံုကေလး” “ၿပီးေတာ့ ေမာင္သန္းထြန္းက ေကာက္ခ်က္ထုတ္လိုက္တယ္။
ဝါတာတာလို႔ ေျပာျခင္းကို
သားတစ္ေယာက္လံုး
က်ဳပ္က
အနီးမွာရွိလ်က္နဲ႔
ပုိးစစ္ပဝါလို႔
တစ္ေခါက္ျ ပန္ၿ ပီး
ယူရျခင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ထင္ရွားတဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳ း ျဖစ္ရမယ္ဗ်။ သာမည
ပဝါအဝါေရာင္ဆိုရင္
သူေရာငါပါ
ရွိႏုိင္တဲ့ပစၥည္း
ျဖစ္ေလေတာ့
ဒီေလာက္ေတာင္ စြန္႔ၿ ပီး ယူမယ္ မဟုတ္လွဘူး။ ဒီပဝါေတြ႔သြားရင္ သူ႔ပဝါမွန္း လူတုိင္းသိသြားမွာ စိုးေလေတာ့ အရဲစြန္႔ၿ ပီး ယူရန္ဟန္တူတယ္။ အညာက လူႀ ကီးေတြဟာ ပုိးစစ္ပဝါ အဝါကို အင္မတန္ေပါင္းေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ပုိးစစ္ပဝါလို႔ ဆိုရျခင္းျဖစ္တယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ” “သေဘာက်ပါ့ဗ်ာ” “ဒီေတာ့
က်ဳပ္တို႔
ဘယ္အေျခအေန
ေရာက္လာၿပီလဲ။
ေရႊဘို
ဒိစႀတိတ္၊
ဝက္လက္ၿ မိဳ ႕နယ္က ပုိးစစ္ပဝါေပါင္းတတ္တဲ့လူလို႔ သိရၿပီ။ ဟုတ္စ” “မွန္ပါတယ္” “ၿပီးေတာ့ ဒီကေန႔ သာဓုကန္မွာ က်ဳပ္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အခ်က္ကေလးေတြန႔ဲ ေပါင္းစပ္ၿ ပီး ၾကည့္လုိက္ျ ပန္ရင္ ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာမလာဘူးလားဗ်ာ” “ေနပါဦးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သိသလဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
18
mmcybermedia.
com
“က်ဳပ္နည္းေတြ ခင္ဗ်ားသိထားၿပီးမဟုတ္လားဗ်” “အရပ္ျ မင့္တာေတာ့
ေျခလွမ္းကုိ
တုိင္းျခင္းအားျဖင့္
သိႏုိင္တာ
ဟုတ္ပါၿပီ။
ေျခေထာ့က်ိဳ းသြားတာကေကာဗ်ာ” “သူ႔ေျခရာေတြက
ေနရာတုိင္းမွာ
လက္ယာ
ေျခရာဟာ
လက္ဝဲေျခရာေလာက္
မထင္ရွားဘူးဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ညာဘက္ကို ေဖာ့နင္းရလို႔… ဘာေၾကာင့္ ေဖာ့နင္းရသလဲဆိုေတာ့ ေျခေထာ့က်ိဳ း ေလွ် ာက္ရလို႔ေပါ့ဗ်” “ဘယ္သန္ဆိုတာကေကာဗ်ာ” “ဆရာဝန္ထြက္ခ်က္ကို ေနာက္ကေနၿပီး
ခင္ဗ်ား
သတိျ ပဳမိတယ္ဆို
မဟုတ္လား။
ဒဏ္ရာဟာ
လုပ္လုိက္ပါလ်က္နဲ႔ ဦးေခါင္းလက္ဝဲဘက္မွာ ထိသြားတယ္ဆို
မဟုတ္လား။
ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ညာဘက္နဲ႔လုပ္ရင္ ဘယ္ဘက္မွာ
ညာဘက္မွာထိရမယ္၊
ထိႏုိင္တာေပါ့ဗ်။
ဘယ္သူမဆုိ
ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔
ခြန္အားစုိက္ၿ ပီး
လုပ္လုိက္လို႔သာ
႐ုိက္ရႏွက္ရတဲ့အလုပ္မွာ
ကိုယ္သန္ရာလက္နဲ႔သာ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒီဒဏ္ရာမွာ ဘယ္သန္လို႔
ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔လုပ္တဲ့
ဆိုတယ္။
သားအဖႏွစ္ေယာက္
ဒဏ္ရာျဖစ္တဲ့အတြက္
ဒီလူကို
စကားေျပာေနတုန္းမွာ
က်ဳပ္က
ေဆးလိပ္ေတာင္
ေသာက္ေနတဲ့ လကၡဏာရွိတယ္။ ေဆးလိပ္ျ ပာေတာင္ က်ဳပ္က ေတြ႔ေသးတယ္။ ေဆးျပာအေၾကာင္း
က်ဳပ္က
ေသေသခ်ာခ်ာ လုိက္စားထားဖူးေလေတာ့
ျပာကို
ၾကည့္ျ ခင္းအားျဖင့္ ေဆးျပင္းလိပ္လို႔ က်ဳပ္က အတပ္ဆုိတယ္။ ျပာကို
ေတြ႔ၿ ပီးေနာက္
က်ဳပ္
လုိက္ရွာျပန္ေတာ့
သစ္ပင္
ျမစ္ရင္းနားမွာ
ေဆးျပင္းလိပ္တုိကိုေတာင္ က်ဳပ္ ေတြ႔ေသးတယ္” “ေဆးလိပ္စြပ္တံ အေၾကာင္းကေကာဗ်ာ” “ေဆးလိပ္တိုရဲ႕ဖင္ကို
ေသေသခ်ာခ်ာ
မွန္ဘီလူးနဲ႔ၾ ကည့္ေတာ့
သူ႔ပါးစပ္ထဲ
ေရာက္တဲ့အရာ တစ္ခုမွမေတြ႔ရဘူး။ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ တံေတြးစိုတဲ့အရာ ျဖစ္ေစ၊ သြားကုိက္ရာ ျဖစ္ေစ ရွိရမယ္။ တစ္ခုမွ မရွိတဲ့အတြက္ ေဆးလိပ္စြပ္တံနဲ႔ ေသာက္တယ္လို႔ က်ဳပ္ ဆိုတယ္” “ေကာင္းပါေပ့ဗ်ာ၊ အျပစ္မရွိဘဲနဲ႔
ရွင္းပါေပ့၊
ခင္ဗ်ား
ေသရေတာ့မေလာက္ျ ဖစ္ေနတဲ့
စံုေထာက္လိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္
လူတစ္ေယာက္
အသက္ခ်မ္းသာရာ
ရေပေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ တရားခံဟာ…” “ဦးသိန္းဇံပါလား၊ ႂကြပါခင္ဗ်ာ၊ ႂကြပါ” ဟု
သူႀ ကီးက
ေျပာလ်က္
သန္စြမ္းဟန္ရွိသည့္
အသက္
၅၀-၆၀
ကိုယ္ကာယမ်ိဳ းရွိေသာ
ခန္႔ရွိ၍
တင္းမာေသာ
လူႀ ကီးတစ္ေယာက္သည္
မ်က္ႏွာထားျဖင့္ အခန္းအတြင္းသို႔
သူႀ ကီးႏွင့္အတူ ဝင္လာ၍ သူႀ ကီးလည္း ျပန္ထြက္သြားေလ၏။ လူႀ ကီး၏
ျမင့္ေမာက္ေသာ
ေမး႐ုိးႀကီးမ်ားႏွင့္
တုတ္တုတ္မည္းမည္းရွိေသာ
မ်က္ခံုးႀကီးမ်ားသည္ ခက္ထန္ေသာမ်က္ႏွာကို သာ၍ ခက္ထန္ေအာင္ ကူညီေပးရာ ေရာက္ေန၏။ သို႔ရာတြင္ သူ၏ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အသားအေရႏွင့္ ညိဳ မည္းေသာ မ်က္ကြင္းမ်ားကို ၾကည့္ျ ခင္းအားျဖင့္ ျပင္းထန္ေသာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳ း အျပင္းဖမ္းလ်က္ ရွိေၾကာင္းကို ေတြ႔ျ မင္ႏုိင္ေပ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
19
mmcybermedia.
com
“ကၽြန္ေတာ္ ေပးလိုက္တဲ့စာကို ရရဲ႕မွတ္ပါတယ္။ ထုိင္ပါခင္ဗ်ာ၊ ထုိင္ပါ” ဟု ဦးစံရွားက ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေလ၏။ “လူသူေလးပါး အတင္းစကား မေျပာေစရေအာင္ လာခဲ့ပါဆိုလို႔ က်ဳပ္လာခဲ့ရျခင္းပါပဲ” “ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ လာလို႔ရွိရင္ ေထြရာေလးပါး စကားေတြမ်ားေနမွာ စုိးလို႔ပါခင္ဗ်ာ” “ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္ဗ်ာ၊ သိပါရေစ” “ဟုတ္ကဲ့… ဦးတုတ္ေပါကိစၥပါပဲ။ သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္အားလံုး သိရၿပီးပါၿပီ” ထိုအခါ ဦးသိန္းဇံသည္ ဟန္မရပံုေပၚေသာ
ဦးစံရွား၏
လက္ေလွ် ာ့ေသာ
အမူအရာႏွင့္
ဇြတ္တင္းဦးမည့္ လကၡဏာႏွင့္ ကိုယ္ကို
မ်က္ႏွာထားကိုျ မင္သျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ျ ဖင့္
ဆန္႔တန္းၿပီးမွ
မ်က္ႏွာထားတစ္မ်ိဳး
ေမးေထာက္ကာ
ျပင္ၿ ပီးလွ် င္
ၾကည့္ေနေလ၏။
ယင္းေနာက္မွ… “သိပ္ခြက်ကုန္ေတာ့တာပဲဗ်၊
က်ဳပ္က
ဒီသူငယ္ကို
အခုလို
အမႈပတ္ေစဖို႔လို႔
ႀကံရြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ေျပာတာ ယံုပါ။ တကယ္လို႔မ်ား ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔မွာ သူ႔အေပၚ ႀကိဳ းမိန္႔က်သြားမယ္ဆိုရင္ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာ ဖြင့္ေျပာဖို႔ က်ဳပ္ ႀကံစည္ထားပါတယ္။ အမွန္ပါဗ်ာ၊ ယံုပါေတာ့” (ဣေႁႏၵႀ ကီးစြာႏွင့္) “ဒီစကားၾကားရတာ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းေျမာက္ပါတယ္” “က်ဳပ္က အခုေတာင္ ေျပာခ်င္လွပါၿပီ။ ဒီသမီးကေလး ငဲ့ညႇာေနရလို႔ပါ။ က်ဳပ္ကို ဖမ္းလားဆီးလား လုပ္ရင္ က်ဳပ္သမီးကေလး ရင္ကြဲနာနဲ႔ ေသရွာေတာ့မွာပဲ” “ဒီအထိလည္း မေရာက္တန္ေကာင္းပါဘူး ထင္ပါရဲ႕ေလ” “ဗ်ာ” “ကၽြန္ေတာ္က အစုိးရအမႈထမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးရဲ႕သမီးအတြက္ ဒီအမႈမွာ ပါေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္
ေမာင္သန္းထြန္းကိုေတာ့
ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ
လြတ္ေအာင္
လုပ္ေပးၾကရလိမ့္မယ္” “က်ဳပ္က
ေသရမယ့္ဆဲဆဲ
အသက္ငင္ေနတဲ့
လူတစ္ေယာက္ပါ။
ဆီးခ်ိဳ ေရာဂါ
စြဲေနတာ ၾကာပါၿ ပီ။ တစ္လေနရရင္ ကံေကာင္းပဲလို႔ ဆရာဝန္ကလည္း ေျပာထားတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမဆို ေထာင္ထဲမွာေတာ့ မေသခ်င္ေပဘူးေပါ့ဗ်ာ” ထိုအခါ ဦးစံရွားမွာ စားပြဲ၌ ထုိင္၍ ကေလာင္တံႏွင့္ စကၠဴမ်ားကို ျပင္ဆင္ေလ၏။ “ကိုင္း… ကုိင္း… ဟုတ္မွတ္သေလာက္ ေျပာျပပါေတာ့။ လိုရင္းအခ်က္ေတြေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ေရးပါ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက လက္မွတ္ထုိး၊ ဒီက ကိုသိန္းေမာင္က သက္ေသေပါ့။ တကယ့္အေရးက်မွ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္သံုးပါ့မယ္ စိတ္ခ်ပါ” “ကုိင္း…
ေျပာပါေတာ့မယ္ဗ်၊
ဒီလိုပါ…
ကိုတုတ္ေပါဆိုတဲ့
လူတစ္ေယာက္ဟာ
တကယ့္နံပါတ္တစ္ လူယုတ္မာႀကီးတစ္ေယာက္ဗ်၊ သူ႔လက္တြင္း ေရာက္ရတဲ့လူမ်ားဟာ တကယ့္ ကံဆုိးမုိးေမွာင္ ဆိုတာမ်ိဳ းလိုပဲ၊ သူ႔အညႇဥ္းခံေနရတာ က်ဳပ္မွာ အႏွစ္ ၂၀ လံုးလံုး ရွိသြားၿပီ။ က်ဳပ္အေပၚ သူက စီးလံုးရသြားပံုကို က်ဳပ္ ေျပာျပဦးမယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
20
mmcybermedia.
com
ဦးသိန္းဇံသည္ ေရတစ္ခြက္ကိုေတာင္း၍ ေသာက္ေလ၏။ ထိ႔ေ ု နာက္မွ… “သူနဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ ေရွးဦးစြာ အညာမွာစၿပီး သိၾ ကတာကိုးဗ်။ က်ဳပ္က ဒီေတာ့ လူကလည္း ဆတ္ဆတ္၊
ေသြးကလည္း
ႂကြႂ ကြ၊
အရြယ္ကလည္း
ေကာင္းေကာင္း၊
ဘာမဆို
လုပ္ဝံ့တဲ့အရြယ္ဟာကိုးဗ်။ လူေပါင္းစံုနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေသာက္လား စားလား ကစားလားနဲ႔ ေနာက္ဆံုး တစ္ေန႔မွာ ဓားျပျဖစ္သြားေရာ
ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ေက်ာက္တြင္းတစ္ခြင္ေရာ၊
ေရႊဘိုနယ္
တစ္ဝုိက္မွာေရာ
ေခါေတာသား ဖုိးကုလားဆိုရင္ လူတုိင္း ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ၾ ကရတာေပါ့ဗ်” ထိုအခါ
ဦးစံရွားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္
လွမ္း၍
ၾကည့္မိေသး၏။ “တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဆင္းၾကမယ္လို႔
မုိးကုတ္ၿ မိဳ ႕က
သတင္းရတာကိုးဗ်။
ေက်ာက္ကုန္သည္တစ္စုဟာ
ဟိုတုန္းက
သပိတ္က်င္းကို
ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေတြ
ဘာေတြ
မေပါက္ေသးဘူး။ ကုန္သည္ေတြစုၿ ပီး ေျခက်င္ျ ဖစ္ေစ၊ လားနဲ႔ျ ဖစ္ေစ ဆင္းၾကရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔က ဓားျပ ေျခာက္ေယာက္သား လမ္းကေစာင့္ေနၾကေတာ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ေတြ ဆင္းလာပါေရာဗ်။ သူတို႔က ကုန္သည္ေတြဖမ္းၿပီး ပစၥည္းအားလံုး
ပစ္တာလည္း
က်ဳပ္တို႔လူတစ္ေယာက္
သူတို႔ပစၥည္းေတြ
အကုန္ယူ၊
သံုးသိန္းေက်ာ္ဖိုးေလာက္ရတယ္။
ေသတယ္။
လူေတြေတာ့
ေနာက္ဆံုးေတာ့
လႊတ္လုိက္တာပါပဲ။
ပတၱျ မားခ်ည္းပဲ။
အဲ…
သူတို႔မွာ
ထမင္းခ်က္အလုပ္နဲ႔ လိက ု ္လာတဲ့ အေကာင္တစ္ေကာင္ပါတယ္။ ဒီအေကာင္ကို
က်ဳပ္
ဟုိတုန္းက
သတ္ပစ္လုိက္ရင္
အေအးသားဗ်၊
ဒီလို
ဒုကၡေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအေကာင္ဟာ တျခားမဟုတ္ဘူး၊ တုတ္ေပါေပါ့ဗ်” ဦးသိန္းဇံလည္း ေရေသာက္ျ ပန္၏။ ယင္းေနာက္ ဆက္လက္ေျပာျပန္ေလ၏။ “က်ဳပ္တို႔လူစု သူတို႔ေက်ာက္ေတြကို
ပစၥည္းေတြခြဲယူၿ ပီး ဝယ္ယူတာကိုးဗ်။
က်ဳပ္မွာ
အရင္ကရွိတဲ့
ပစၥည္းကေလးမ်ားနဲ႔
လူသံုးေယာက္ေဝစုကို
က်ဳပ္က
ေငြ
သံုးေလးေထာင္ေလာက္ ေပးလုိက္ရတယ္။ က်ဳပ္က ေရာင္းစားတာ
သိုဝွက္ထားၿပီး
နည္းေရာ့မလား။
လူေကာင္းသူေကာင္းလုပ္ၿ ပီး
အဂၤလိပ္စာတတ္
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပင္သစ္တင္
ေလးသိန္းခြဲေလာက္ရတယ္။
က်ဳပ္က
ေအာက္ရပ္မွာ ေျမေတြဝယ္၊ သားမယားယူ၊
ဒီေတာ့မွ
သမီးမိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ေမြးၿပီး အင္မတန္ ေက်နပ္ေနတာကိုးဗ်။ တစ္ေန႔ေတာ့
က်ဳပ္
ရန္ကုန္သြားခုိက္မွာ
ေမာင္မင္းႀကီးသား
တုတ္ေပါကို
သိမ္ႀ ကီးေဈးနားမွာ ေတြ႔တာကိုးဗ်။ ေခြးမသား စုတ္လိုက္တာ ခ်ာလို႔၊ ဒီအေကာင္ က်ဳပ္ကို ျမင္ျ မင္ခ်င္း မွတ္မိေတာ္မူတယ္ဗ်။ ဖိုးကုလားရယ္တဲ့ က်ဳပ္တို႔မွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိပါတယ္တဲ့။ က်ဳပ္တို႔ကို ေကၽြးရေမြးရလို႔ ဆန္ ဘယ္ေလာက္မွ မကုန္ႏုိင္ပါဘူးတဲ့ ေျပာပါေလေရာဗ်။ က်ဳ ပ္က ဒီေတာ့ ယီးတီးယားတား လုပ္တာေပါ့ေလ။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
21
mmcybermedia.
com
သူက ဒီေတာ့ ပုလိပ္တစ္ေယာက္ကို လက္ညႇိးထုိးျပၿပီး ‘အဂၤလိပ္မင္းလက္ထက္မွာ လူသတ္မႈတို႔၊ ဓားျပမႈတို႔ဟာ အႏွစ္တစ္ရာကုန္ေသာ္လည္း ေလွ် ာ္ပစ္တယ္လို႔ မရွိႏုိင္ဘူး’ တဲ့။ ေျခာက္ပါေလေရာ၊ က်ဳပ္က ဒီေတာ့ ေၾကာက္မိတာေပါ့ေလဗ်ာ။ တိုတို ေနပါေလေရာဗ်။
ေျပာေတာ့မယ္၊ သားကေတာ့
သူတို႔သားအဖက ေတာ္ရွာပါတယ္။
က်ဳပ္နဲ႔
ဒီရြာလိုက္လာၿပီး
အေဖလုပ္တဲ့လူကေတာ့ဗ်ာ
မင္းမူ လူထမ ဲ ွာ
ရွာမွရွားဆိုတာလို အမ်ိဳ းမ်ိဳ းနဲ႔ က်ဳပ္ကို ညႇဥ္းေတာ့တာပါပဲ။ က်ဳပ္ကလည္း
ေငြဆိုေငြ၊
အားလံုးေပးတာခ်ည္းပါပဲ။
ဒီအထဲက
ေျမဆုိေျမ၊ သူက
အိမ္ဆိုအိမ္
ကဲတက္လာၿပီး
သူ
ေတာင္းသမွ် ကို
က်ဳပ္သမီးကို
သူ႔သားနဲ႔
ေပးစားရမယ္တဲ့ဗ်။ အက်ပ္ကုိင္ပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ သူက ႀကိမ္း၊ က်ဳပ္က ျငင္း၊ သူက ေျခာက္၊ က်ဳပ္က တင္း လုပ္လာခဲ့ၾ ကတာ။ ဟိုေန႔ကေတာ့ ေရကန္မွာ ဆံုၾ ကဖို႔ ခ်ိန္းပါေလေရာဗ်။ က်ဳ ပ္ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔သားအဖ စကားေျပာေနၾကတာကိုးဗ်။ က်ဳပ္က
သစ္ပင္ႀ ကီးကြယ္ၿ ပီး
ေခ်ာင္း
နားေထာင္ေနမိတယ္၊
လား…
လား
ေမာင္မင္းႀကီးသားက သူ႔သားကို က်ဳပ္သမီးနဲ႔ယူဖို႔ တိုက္တြန္း ျဖားေယာင္းေနေတာ္မူတာကိုးဗ်။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္မွာ အရင္တုန္းက ဆုိးခဲ့၊ မုိက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေသြးေတြ ဗေလာင္ဆန္တက္လာၿပီး မုိးမျမင္ ေလမျမင္ဆိုတာမ်ိဳ းလို မႊန္တက္လာတာနဲ႔ ေက်ာက္ခဲႀ ကီး တစ္လံုး အဆင္သင့္ေတြ႔ ယူထား၊ သူ႔သားလည္းသြားေရာ ဘာမွမေျပာနဲ႔ေတာ့ တိတ္တိတ္ကေလး ေနာက္ကလိုက္ၿ ပီး သူ႔ေခါင္းႀကီးကို ေက်ာက္ခဲႀ ကီးနဲ႔ ထုသတ္လိုက္တာကုိးဗ်” “ဘာက်ေနရစ္လို႔ တစ္ခါျပန္လာရတာလဲ” “ေခါင္းက
ပုိးစစ္ပဝါေပါ့ဗ်ာ။
ဒီရြာထဲမွာ
ျမန္မာျဖစ္
ပုိးစစ္ပဝါဆိုလို႔
က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ေပါင္းတာ ျဖစ္ေလေတာ့ မထားခဲ့ဝံ့ဘဲ အရဲစြန္႔ၿ ပီး ျပန္ယူရတယ္ဗ်” ယင္းေနာက္
ဦးသိန္းဇံမွာ
ဦးစံရွားေရးထားေသာ
ေျဖာင့္ခ်က္ကို
လက္မွတ္
ေရးထုိးေလ၏။ “ဒီေျဖာင့္ခ်က္ကို မသံုးဘဲ ၿပီးႏုိင္ရင္ ၿပီးရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စီမံပါ့မယ္။ မလႊဲသာမွ သံုးပါ့မယ္၊ စိတ္သာခ်ပါ” “ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ” ထုိ႔ေနာက္ ဦးသိန္းဇံသည္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလ၏။ ေမာင္သန္းထြန္း၏ အမႈကို စစ္ေဆးေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေမာင္သန္းထြန္း မဟုတ္ႏုိင္ေၾကာင္းကို အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဖာ္ထုတ္၍ တရားခံ၏ ေရွ႕ေနအား ၫႊန္ၾ ကားသြန္သင္ထားရကား
တရားသူႀ ကီးသည္
သက္ေသမထင္ရွားဟု
အေၾကာင္းျပ၍
တရားခံကို လႊတ္ပစ္လုိက္ေလ၏။ ဦးသိန္းဇံမွာ အမႈၿ ပီးသည့္ေနာက္ သံုးေလးလမွ် အသက္ရွင္ေနေသး၏။ သို႔ရာတြင္ စုိးရိမ္ထားသည့္အတုိင္း သမီးအေပၚ၌ အရွက္မကြဲရေတာ့ေခ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
22
mmcybermedia.
com
ဦးသိန္းဇံကြယ္လြန္သည့္ေနာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ မသိန္းၫြန္႔မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္သန္းထြန္းႏွင့္ပင္ အေၾကာင္းဆက္၍ ေပါင္းဖက္ၾ ကရေလေတာ့သတည္း။ *****
တုိင္ကပ္နာရီ န ာရီမ ်ား ႐ိုက္ခမ ဲြ ႈ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္ တစ္ေန႔ေသာ မုိးရာသီတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးစံရွားတို႔သည္ လမ္း ၄၀ မွ ေရႊ႕ေျပာင္းၿပီး
ဘုိကေလးေဈးလမ္း
ထုိင္လ်က္ရွိၾ ကစဥ္
မုိးကေလး
ဒုတိယထပ္ရွိ
တဖြဲဖြဲက်၍
ဦးစံရွား၏
ေနအိမ္တုိက္ခန္းတြင္
ျပတင္းေပါက္ခန္းဆီးမ်ားကို
စိုရႊဲမည္စုိးသည္ႏွင့္
ေရွ႕ပုိင္းရွိ ျပတင္းတံခါးမ်ားကို ပိတ္ထားၾကရ၏။ အခ်ိန္မွာ
နံနက္စာ
ေကာ္ဖီႏွင့္
ေပါင္မုန္႔မီးကင္
ႏွစ္ခ်ပ္စီ
စားၿပီးၾကသည့္
၇
နာရီခန္႔ျ ဖစ္ေလရာ ဦးစံရွားသည္ ဆုိဖာႀကီးေပၚ၌ ခပ္ေစာင္းေစာင္းထုိင္ကာ ေဆးတံကို ခဲလ်က္ အဂၤလိပ္ႏွင့္
ျမန္မာသတင္းစာ
ေလးငါးေစာင္ကို
တစ္ေစာင္စီ
လွန္ေလွာဖတ္႐ႈလ်က္ရွိ၍
ကၽြန္ေတာ္ကမူ သူဖတ္ၿ ပီး၍ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ သတင္းစာမ်ားကို ေကာက္ယူဖတ္႐ႈလ်က္ရွိ၏။ ဦးစံရွားသည္ သတင္းစာဖတ္သည့္
အျခားေနရာမ်ားတြင္
ေနရာ၌
သူကသာလွ် င္
သဝန္တုိျ ခင္းကို ေရွးဦးစြာဖတ္ရမွ
မေတြ႔ရေသာ္လည္း ေက်နပ္သူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
သတင္းစာေလးငါးေစာင္
ယူၾ ကေသာ္လည္း
တစ္ေစာင္စီ
ပို႔လာေသာ သတင္းစာမ်ားကို သူသည္သာလွ် င္ ေရွးဦးစြာဖတ္၍ သူဖတ္ၿ ပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ ပစ္ေပးလုိက္ေသာ သတင္းစာကို ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ယူရေလသည္။ သူ၏အျပဳအမူကို သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို
ကၽြန္ေတာ္
ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေသာ
ၾကာရွည္စြာမဖတ္ဘဲ
ငါးမိနစ္
အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ အလြန္ဆံုး
သူသည္
ဆယ္မိနစ္အတြင္း
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ ပစ္ေပးလိုက္သည္ခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး
သတင္းစာမ်ား
ကုန္ေအာင္ဖတ္ၿ ပီးၾက၍
ဦးစံရွားက
ေဆးတံ၊
ကၽြန္ေတာ္က ေဆးျပင္းလိပ္ အသီးသီးဖြာလ်က္ ရွိၾ ကစဥ္… ကၽြန္။ ။ “သတင္းစာေတြထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေလာက္တဲ့ အမႈအခင္းမ်ိဳ း ဘာမွ မေတြ႔ရဘူးဗ်ေနာ္” ရွား။ ။
“အမႈအခင္းနဲ႔
ပတ္သက္လို႔ေတာ့
ေခတ္ေကာင္းေတြ
လြန္ကုန္ၿ ပီ
ထင္ပါဗ်ာ။
အဆန္းတႂကြယ္ တယ္မေတြ႔ရပါဘူး။ သတ္လုိက္ ေပၚလိုက္၊ ခုိးလိုက္ မိလိုက္ပါပဲ” ကၽြန္။ ။
“မိျ ခင္း
ႏွေျမာမိတာဗ်။
မမိျ ခင္းထက္ ဟိုတုန္းကဆုိရင္
အဆန္းအျပားကေလးေတြ ဓမၼေစတီလမ္း
မေတြ႔ရတာကို
လူသတ္မႈတို႔၊
ကၽြန္ေတာ္
မ်က္စိတစ္ဖက္လပ္
အသင္းတို႔ဆိုတဲ့ အမႈေတြက သိပ္ၿ မိဳ င္တာပဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ေတြက မ်ားလွတယ္ဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
23
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ သို႔ေသာ္ သူရိယသတင္းစာထဲမွာ သတင္း ခပ္ဆန္းဆန္းကေလး တစ္ခု ခင္ဗ်ား သတိျ ပဳလိုက္မိသလား မဆိုႏုိင္ဘူး” ကၽြန္။ ။ “ေငြစကၠဴတစ္ခ်ပ္ကို ႏွစ္ခ်ပ္ျ ဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တယ္ဆိုတာလားဗ်ာ” ရွား။ ။
“ဒါက
ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ လိမ္နည္းသတင္းပါဗ်။
က်ဳ ပ္ေျပာတာက
ရွမ္းေစာ္ဘြားတစ္ေယာက္ကို ေသေၾကာင္းႀကံသလိုလို မသကၤာဘူးဆိုတဲ့သတင္းဟာေလ” ထိုခဏ၌ တိုက္ေရွ႕မွ ေမာ္ေတာ္ကား ဟြန္းသံၾ ကားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဦးစံရွားပါ ထ၍ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ကာ ငံု႔ၾ ကည့္ၾ က၏။ ထံုးစံမွာ ဦးစံရွားကိုယ္တုိင္ ထၾကည့္ေလ့မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္သာ
ၾကည့္ရၿမဲျ ဖစ္ေသာ္လည္း
ဦးစံရွားသည္
အမႈေကာင္းေကာင္း
မလိုက္ရသည္မွာ အတန္ၾ ကာၿပီျ ဖစ္၍ အမႈရွာသည့္အေနျဖင့္ သူကိုယတ ္ ုိင္ ထ၍ ၾကည့္ျ ခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အမႈဆာသည္ဆိုရာ၌
ေငြလိုေသာေၾကာင့္
မဟုတ္။
အမႈစံုေထာက္စရာ မရွိလွ် င္
မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျ ဖစ္ေအာင္ ပ်င္းရိၿ ငီးေငြ႔တတ္ေသာ ဝါသနာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ တေျဖာက္ေျဖာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
က်လ်က္ရွိေသာ
တုိက္ေလွကားရင္းတြင္
ကားတံခါးကိုဖြင့္ေပးၿပီး
မုိးဖြဲကေလးမ်ားသည္
ကားသစ္ႀ ကီးတစ္စီး
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ထြက္လာ၍
ရပ္စဲစျပဳလ်က္ရွိရာ
ရပ္လ်က္ ေလွကားမွ
ဒ႐ုိင္ဘာက တက္လာေသာ
ေျခသံမ်ား ၾကားရေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟု
ေလွကားရင္းတြင္
သိၾ ကပါလ်က္ႏွင့္
ရိပ္ခနဲ
ျမင္လုိက္ရၿပီး
အခန္းတြင္း
ျဖစ္၍
ဝင္လာေသာအခါ
အံ့အားသင့္မိၾ ကပါေသးသည္။ အေၾကာင္းမူကား သနားစရာလည္း
ဤမွ် ေလာက္
ေကာင္းေသာ
ေခ်ာေမာလွပ
ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းၿပီး
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
မျမင္ဖူးသေလာက္
ရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းကေလးသည္ ၾကည္လင္ေတာက္ပ၍ သမင္ငယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ တူေသာ မ်က္လံုးျပဴးမ်ားျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား
ၾကည့္လ်က္ရွိရာ
သူ၏
ေခ်ာျခင္းထက္
ၾကည့္ပံုကေလးက စိတ္ထိခိုက္ေစလွသည္။ အဝတ္အစားမွာ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီး သစ္သေလာက္ အဖိုးတန္အမ်ိဳ းအစားမဟုတ္။ အႏြမ္းလည္း မဟုတ္။ သင့္တင့္႐ံုရွိေသာ အမ်ိဳ းအစားျဖစ္သည္။ အမူအရာမွာ
အေရးႀကီး၍
စိုးရိမ္မကင္းေသာ
အမူအရာကို
ေဖာ္ျ ပလ်က္ရွိ၏။
လက္ယာဘက္လက္၌ ကုိင္ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ကေလးသည္ တုန္လ်က္ရွိျ ခင္းကို ျမင္ရ၍
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
24
mmcybermedia.
com
လက္ဝဲဘက္လက္သည္ ေလွကားကိုတက္ရ၍ ေမာေသာေၾကာင့္ မဟုတ္တန္ရာဘဲ ပူပင္ေသာက ေရာက္ျ ခင္းေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ကို ဖိႏွိပ္လ်က္ ရွိေလ၏။ မိန္း။ ။ “တစ္ဆိတ္ကေလးရွင္၊ ဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘယ္သူက ဦးစံရွားပါလဲရွင္” ဟု ေမးလုိက္ရာ အသံမွာ အလြန္ခ်ိဳ သာေသာ္လည္း တုန္လႈပ္သည့္လကၡဏာကို ေဖာ္ျ ပေနသည္။ ရွား။ ။ “ဦးစံရွားဆိုတာ ဦးပါပဲ၊ ဒီဟာက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ဦးသိန္းေမာင္ပါပဲ” မိန္း။ ။ “အဆင္သင့္ေတြ႔ရလို႔ ဝမ္းသာလိုက္တာ ဦးတို႔ရွင္၊ ကၽြန္မလာခဲ့တဲ့ ကိစၥက၊ ကိစၥက…” မိန္းကေလးသည္
ဆက္လက္၍
စကားမေျပာႏုိင္ဘဲ
ရပ္တန္႔လ်က္ရွိရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ႔မ်က္ႏွာကို
ရွက္ရြံ႕ေသာ
အမူအရာႏွင့္
အကဲခတ္ရင္း အသက္ ၁၈ ႏွစ္ထက္
မပုိႏုိင္ဟု ခန္႔မွန္းမိေလ၏။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့လွ် င္ ဤမွ် ေလာက္ ရွက္ရြံ႕ေနမည္မဟုတ္ဟု ဆိုလိုပါသည္။ ဦးစံရွားသည္ အားေပးေသာအေနျဖင့္ မိန္းကေလး၏ အိတ္ကေလးကိုယူ၍ အနီးရွိ စားပြဲကေလးေပၚတြင္ တင္ထားၿပီး အသက္သာဆံုးေသာ ကုလားထုိင္သို႔ ေခၚ၍ ထုိင္ေစၿပီးမွ သူ၏ေဆးတံကို ပါးစပ္မွျ ဖဳတ္ကာ… “ျဖည္းျဖည္းဗ် ျဖည္းျဖည္း၊ အလ်င္မလိုပါဘူး၊ အခ်ိန္ရွိပါတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။ မိန္းကေလးသည္
ဦးစံရွားပို႔ထားေသာ
ကုလားထုိင္ေပၚတြင္
ထုိင္လ်က္
ေက်းဇူးတင္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဦးစံရွားအား ၾကည့္လ်က္… “လူေတြက ေျပာၾကပါတယ္၊ ဦးက လူ႔စိတ္ကို သိႏုိင္တယ္ဆို” ရွား။ ။ “ဘယ္လိုသိတယ္လို႔ ၾကားဖူးသလဲ” မိန္း။ ။ “မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွာ ခ်စ္သူရွိမရွိ သိႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္” ရွား။ ။ “သူတို႔ေျပာတာ မ်ားလြန္းၿပီထင္တယ္၊ ဦးက လူပ်ိဳ ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့ ဒီကိစၥမ်ိဳ းမွာ သူမ်ား ေနာက္မွသိမွာေပါ့” မိန္း။ ။
“လူေတြက
ေျပာလိုက္ၾ ကတာ
ဦးရယ္၊
အမႈကိစၥနဲ႔
ပတ္သက္ၿ ပီး
ဦးဆီကို
လာတုိင္ပင္တဲ့အခါ ဖြင့္ေျပာဖို႔ေတာင္ မလိုဘူးတဲ့။ ဦးက အားလံုး သိၿ ပီးျဖစ္ႏွင့္ေနၿပီတဲ့” ရွား။ ။ “တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဒီလိုဆို ဦးက ေစေတာပရိဉ ာဏ္ ရေနၿပီေပါ့။ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊
မိန္းကေလးဟာ
မိေထြးနဲ႔ေနရတယ္၊
ခ်စ္ႀ ကိဳ က္ေနတဲ့
ရည္းစားတစ္ေယာက္
ရွိတယ္ဆိုတဲ့အျပင္ ဦး ဘာမွ မသိပါဘူး” ထိုအခါ ေမာ့္ၾ ကည့္လုိက္ရာ
မိန္းကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္သည္
အံ့ဩခ်ီးမြမ္းေသာ
မ်က္ႏွာထားႏွင့္
ရည္းစားရွိျ ခင္းအေၾကာင္းကို
ဦးစံရွားကို
ေတြးယူႏုိင္ေသာ္လည္း
မိေထြးႏွင့္ ေနရသည္ဟူေသာ အျခင္းအရာကို ဘယ္လို အကဲခတ္သနည္းဟု အံ့ဩမိပါသည္။ မိန္း။ ။
“ဒါေၾကာင့္လည္း
လူေတြက
ေျပာၾကေပတာကိုး၊
မိေထြးနဲ႔ေနတာကို
ဦးက
ဘယ္လိုသိႏုိင္တာလဲ ဦးရယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
25
mmcybermedia. ရွား။ ။
com
“မိန္းကေလးစီးလာတဲ့
ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔
ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္အစားဟာ
သိပ္ၿ ပီး
မဟပ္စပ္ဘူးဗ်၊ ေမာ္ေတာ္ကားက ခန္႔လြန္းတယ္။ ဝတ္ထားတဲ့
အဝတ္အစားနဲ႔
အဆင္အျပင္ကေတာ့
သိပ္ၿ ပီး
အခန္႔စားႀကီး
မဟုတ္လွဘူး၊ သို႔ေသာ္ ေမာ္ေတာ္ကားေပၚက ဆင္းလာပံုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ရွိတယ္… ဒ႐ုိင္ဘာက
ဆင္းၿပီး
တံခါးဖြင့္ေပးတဲ့ပံုစံကလည္း
ဖြင့္ေပးတဲ့ ႐ုိေသႏွိမ့္ခ်တဲ့အမူအရာမ်ိဳ းလည္း
ကားပုိင္ရွင္တစ္ေယာက္ကို
မဟုတ္၊ တစ္ရံဆံတစ္ေယာက္က
ငွားစီးလာတဲ့
ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ အမူအရာမ်ိဳ းလည္း မဟုတ္တတ္။ စက,က်တဲ့ ဟန္ပန္မ်ိဳ းကို ျမင္လုိက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ကားပုိင္ရွင္ရဲ႕သမီးလည္း မဟုတ္၊ လံုးဝမေလးစားေလာက္တဲ့ ဟာတဲကလည္း မဟုတ္ႏုိင္ဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တယ္” ကၽြန္။ ။ “ကားပုိင္ရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တူမတစ္ေယာက္ေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားဗ်ာ” ရွား။ ။ “က်ဳပ္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဒ႐ုိင္ဘာရဲ႕ အမူအရာဟာ တူမတစ္ေယာက္ကို ေလးစားပံု ထက္ေတာ့
နည္းနည္းပိုတယ္လို႔
ျမင္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ကေလး
ရင္းႏွီးတဲ့သေဘာလည္း
ေဖာ္ျ ပတယ္… ထူးတာေလးကေတာ့ သိမ္ေမြ႔တယ္ေလ။ ေတာ္ေတာ္ႀ ကီး အေလ့အက်င့္လုပ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္မွ ျမင္တတ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္” မိန္း။ ။ “ခ်စ္သူရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားကေကာ ဦးရယ္” ရွား။ ။ “မိန္းကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာထားက ရြံ႕တဲ့ရွက္တဲ့အမူအရာ ေဖာ္ျ ပေနတာပဲ။ တျခားကိစၥဆိုရင္ ဒီေလာက္ထိ ရွက္ရြံ႕ဖို႔ မရွိဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ တစ္လံုးပါေလေတာ့
မိန္းကေလးရဲ႕
စကားထဲမွာ
ရည္းစားရွိထားလို႔သာ
ရည္းစားရွိမရွိကို
ဒီလိုေျပာတာေပါ့။
သိတယ္ဆိုတာ
ရည္းစားမရွိတဲ့
မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဒီလိုေျပာဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္” မိန္း။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္ ဦးရယ္၊ သူ႔အတြက္ လာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မနာမည္ မိမိေလးပါတဲ့၊ ဖခင္က…” ရွား။ ။ “ဖခင္ မရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား” မိန္း။ ။ “မွန္ပါတယ္ ဦးရယ္၊ ဖခင္က စက္ရွင္တရားသူႀ ကီး (Sessions Judge) ဦးသာေက်ာ္၊ မိခင္က ေဒၚျမေမပါတဲ့။ မိခင္ ေဒၚျမေမ ကြယ္လြန္တဲ့ေနာက္ ဖခင္က ေဒၚတင္တင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဖန္
ဖခင္ကြယ္လြန္သြားျပန္ေတာ့
ကၽြန္မမွာ
မိေထြးျဖစ္သူ
ေဒၚတင္တင္န႔ဲ
အတူေနရပါတယ္” ရွား။ ။ “အစ္မႀကီးျဖစ္တဲ့ မိမိႀ ကီးကေေတာ့ေကာ” မိန္း။ ။ “မမက ၿမိဳ ႕အုပ္တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဗန္းေမာ္မွာ ေနပါတယ္ ဦးရယ္” ရွား။ ။ “မိန္းကေလးက ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းထြက္ မဟုတ္လား” မိန္း။ ။ “ဘာေၾကာင့္လဲ ဦးရယ္” ရွား။ ။ “(Sessions Judge) လို႔ ေခၚလိုက္တဲ့ အဂၤလိပ္အသံထြက္ဟာ ဦးနားထဲမွာ ဒက္ခနဲ လာ႐ုိက္လို႔ပဲ။ ဒါထက္ ခ်စ္သူအတြက္ လာရေအာင္ ဘယ္လိုကိစၥ ေပၚလို႔လဲ” မိန္း။ ။ “ေျပာရမွာ ရွက္စရာႀကီးပဲ ဦးရယ္၊ ေျပာမွျ ဖစ္မွာမို႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ကိုေမာင္ေမာင္က ႐ူးမ်ား႐ူးေလသလားလို႔ စုိးရိမ္လို႔ပါ ဦးရယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
26
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ (ၿပံဳ းလ်က္) “ဒီလိုဆို စိတ္ေရာဂါကုေဆး႐ံု သြားမွထင္တယ္ မိန္းကေလး” မိန္း။ ။ “ဒီလို တပ္တပ္အပ္အပ္ မေျပာႏုိင္လို႔ ဦးဆီကို လာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္” ရွား။ ။ “ဘယ္လိုျ ဖစ္ရပံုလဲ သူငယ္မရယ္” မိန္း။ ။ “ကိုေမာင္ေမာင္ကေလ တုိင္ကပ္နာရီကို လံုးလံုးၾကည့္လို႔ မရဘူး ဦးရဲ႕” ဦးစံရွားသည္ ေဆးတံေသာက္ရင္း နားေထာင္ေနရာမွ ေဆးတံကိုခ်ၿပီး ေငါက္ခနဲ ထထုိင္လုိက္ေလ၏။ ရွား။ ။ “ဪ… ဆိုစမ္းပါဦးဗ်ာ” မိန္း။ ။ “ကိုေမာင္ေမာင္က ဒီတစ္လေလာက္အတြင္းမွာ တုိင္ကပ္နာရီႀ ကီး ၇ လံုးခြဲၿ ပီးၿပီရွင့္။ ႏွစ္လံုးကေတာ့ လူေရွ႕သူ႔ေရွ႕ ကၽြန္မတို႔ မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ႐ိုက္ခြဲလိုက္တယ္” ဦးစံရွားသည္ သေဘာက်သည့္အမူအရာႏွင့္ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္လ်က္… ရွား။ ။ “ဟုတ္ၿ ပီ ဟုတ္ၿ ပီ၊ ဆိုစမ္းပါဦး မိန္းကေလးရဲ႕” မိန္း။ ။
“လြန္ခဲ့တဲ့
ေႏြရာသီတုန္းက
ေဒၚတင္တင္နဲ႔
ကၽြန္မနဲ႔
ကေလာၿမိဳ ႕သြားၿပီး
ကေလာဟုိတယ္မွာ တည္းခုိၾ ကပါတယ္။ သာစည္ဘူတာမွာ မီးရထားေျပာင္းၿပီး ဒုတိယတန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း စီးၾကရမွာ ကိုေမာင္ေမာင္ တက္လာပါတယ္” ရွား။ ။ “ေရွးက မသိခဲ့ၾ ကဘူးေပါ့” မိန္း။ ။ “ကၽြန္မကျဖင့္ အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ကို ျမင္ဖူးပါတယ္” ရွား။ ။ “မိတ္ေဆြျ ဖစ္ပံု ေျပာပါဦးကြယ္” မိန္း။ ။ “သာစည္က ကေလာအထိ သံုးေယာက္တည္း စီးလိုက္လာၾကရာမွာ ကိုေမာင္ေမာင္က လူပံုလည္း
မြန္ရည္၊
ကၽြန္မတို႔
သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို
စီးမိၾ ကေတာ့
လည္လည္ဝယ္ဝယ္လည္း
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
စကားေျပာတတ္၊
အပ်င္းေျဖလိုက္တာ
သိကၽြမ္းလာခဲ့ၾ ကတဲ့
ပံုတိုပတ္စကေလးေတြန႔ဲ
ႏွစ္ဘူတာ
မိတ္ေဆြေဟာင္း
သံုးဘူတာေလာက္ တစ္ေယာက္ေလာက္
အကၽြမ္းဝင္ၾ ကေတာ့တာကိုးရွင့္” ရွား။ ။ “သူကေကာ ဘယ္ထိေအာင္ သြားမလို႔တဲ့လဲ” မိန္း။ ။ “သူကလည္း အပူေရွာင္ရေအာင္ လာခဲ့တာ၊ ကေလာဟုိတယ္မွာပဲ တည္းဖို႔တဲ့ရွင့္” ရွား။ ။ “ဪ… ဪ” ဟု ဆိုလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။ မိန္း။ ။ “ကေလးမွာ မီးရထားဆုိက္လို႔ သူ႔ပစၥည္း ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ပို႔ေစၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဧည့္သည္အားလံုးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ‘ေလာ္ဘီ’ ခန္းထဲမွာ ဆံုၾ ကပါတယ္” ရွား။ ။ “ကိုေမာင္ေမာင္က တစ္ေယာက္တည္းလား” မိန္း။ ။ “သူ႔မွာ ျမန္မာလိုလို ရွမ္းလုိလို အေစခံတစ္ေယာက္ ပါတယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “ကုိင္း… ဆုိပါဦးကြယ္” မိန္း။ ။
“ေလာ္ဘီခန္းထဲမွာ
လင္မနစ္ေသာက္သူက မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ေနတဲ့ တုိင္ကပ္နာရီႀ ကီးကို
ဘုိကျပားေတြေရာ
ေသာက္၊
ဘီယာေသာက္သူက
ကိုေမာင္ေမာင္က
သူ႔လက္က
ဘာေရာ
တုတ္ေကာက္နဲ႔
စားပြဲကေလးေတြနဲ႔ ေသာက္ေနတုန္းမွာ
ျဗဳန္းဆိုထၿပီး ‘ဂြမ္း…
ဘာမေျပာ
ဂြမ္း…
ဂြမ္း’ဆို
ထုိင္ၾ ကၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ ညာမေျပာနဲ႔
သံုးေလးခ်က္
႐ုိက္ခြဲလိုက္တာ အစိတ္အစိတ္ အႁမႊာႁမႊာ ျဖစ္ကုန္ပါေလေရာရွင္” ရွား။ ။ “နာရီက ဘယ္လိုေနရာမွာ ထားတာလဲ၊ သူ႔ေနာက္က ထင္ရဲ႕”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
27
mmcybermedia.
com
မိန္း။ ။ “ဟုတ္တယ္ရွင့္၊ သူ႔ေနာက္က လိုက္ကာကေလး ကြယ္ေနေလေတာ့ သူက မျမင္ရဘူး၊ ကၽြန္မကသာ ျမင္ရတယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “ဧည့္သည္ေတြေကာ ဘာျဖစ္ကုန္ၾ ကသလဲ” မိန္း။ ။
“အလန္႔တၾကား
႐ုတ္တရက္
ျဖစ္ကုန္ၾ ကတာေပါ့။
ထခြဲလိုက္တုန္း
ကိုေမာင္ေမာင္ကေတာ့
ေၾကာက္သလိုလိုနဲ႔
တုိင္ကပ္နာရီကို
ကေယာင္ကတမ္း
ျဖစ္သြားေပမဲ့
႐ိုက္ခြဲလည္းၿပီးေရာ မ်က္ႏွာထား႐ုိး႐ိုးနဲ႔ ျပန္ထုိင္ၿ ပီး မန္ေနဂ်ာကို ေငြတစ္ရာတန္ စကၠဴတစ္ရက ြ ္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “မန္ေနဂ်ာက ဘာေျပာေသးသလဲ” မိန္း။ ။
“ဘာမွမေျပာဘူးရွင့္၊
ကိုေမာင္ေမာင္ေပးတဲ့ ေငြစကၠဴကို
တ႐ုိတေသနဲ႔
ကုန္းကြၿ ပီး
ယူလိုက္တာပဲ၊ ေနာက္ ခဏၾကာေတာ့ သကၠလတ္ေခါင္းစြပ္ကေလးနဲ႔ ရွမ္းလိုလို ျမန္မာလိုလုိ ကိုေမာင္ေမာင့္အေစခံ ဝင္လာၿပီး သူ႔သခင္အတြက္ ရွက္ပံုရၿပီး မ်က္ႏွာထားပ်က္သြားတယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “အေစခံက ဘယ္အရြယ္ေလာက္ရွိၿ ပီလဲ” မိန္း။ ။
“ဒီလူက ဘယ္အရြယ္မ်ိဳ းလဲလို႔ အကဲခတ္ဖို႔ ခက္တယ္ရွင့္။ သံုးဆယ္အတြင္းလည္း
ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ သံုးဆယ္ေက်ာ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ လူတစ္မ်ိဳ းပါပဲရွင္” ရွား။ ။ “ေနာက္ေကာကြယ္” မိန္း။ ။
“တစ္ရက္
ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္က
ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ သူ႔ကို
ဘာမွမျဖစ္ဘူးရွင့္၊
ခပ္ေရွာင္ေရွာင္
သို႔ေသာ္
လုပ္ေနၾကတယ္။
တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ဘုိကျပား
တတိယေန႔က်ေတာ့
လမ္းေလွ် ာက္ရာက
ျပန္လာရာမွာ
ကၽြန္မတို႔ထုိင္ေနၾကတဲ့ စားပြဲခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔အနားမွာ ဝင္ထုိင္၊ ျဗဳန္းဆို ထသြားၿပီး လိုက္ကာ ဟိုဘက္မွာရွိတဲ့ တုိင္ကပ္နာရီႀ ကီးတစ္လံုးကို ႐ုိက္ခြဲျ ပန္ေလေရာရွင္” ရွား။ ။ “ဒီတစ္ခါလည္း ေလ်ာ္လိုက္ရျပန္ေရာလား” မိန္း။ ။ “ေလ်ာ္ရျပန္တာေပါ့ရွင္၊ ၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းတာတစ္ခု ရွိေသးတယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “ဆိုပါဦးကြယ္” မိန္း။ ။
“ကိုေမာင္ေမာင္က
တုိင္ကပ္နာရီႀ ကီးေတြကို
ခြဲခြဲၿ ပီး
အမွတ္အသားအျဖစ္န႔ဲ
အစအနတစ္ခက ု ို သိမ္းသိမ္းထားတတ္သတဲ့ရွင့္၊ ဒီလို သိမ္းထားရတာ ၇ လံုးရွိၿ ပီတဲ့” ရွား။ ။ “မိန္းကေလးက ဘယ့္ႏွယ္သိသလဲ” မိန္း။ ။ “သူ႔တပည့္ ကိုပြတ္စူးက ကၽြန္မကို ေျပာျပတယ္။ ကိုပြတ္စူးနဲ႔ ကၽြန္မက ေတာ္ေတာ္ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္လာၾကတယ္ရွင့္။ ဒီလူက သူ႔သခင္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ၊ သူ႔သခင္အေၾကာင္းမ်ား ေျပာရရင္ ထမင္းမစားဘဲ ေျပာႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ။ ကၽြန္မက နားေထာင္ခ်င္တာနဲ႔ေတာ့ အေတာ္က်ေနတာေပါ့ ဦးရယ္” ရွား။ ။ “မိန္းကေလးနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ႀ ကိဳ က္ေနၾကၿပီလို႔ ကိုပြတ္စူး သိသလား” မိန္း။ ။
“ရိပ္မိမွာေပါ့ရွင္၊
ဟိုတယ္မွာတည္းတုန္း
ကၽြန္မတို႔
ခဏခဏ
စာေပးစာယူ
လုပ္ေနၾကတာကိုး။ ကိုပြတ္စူးက စာတုိက္ပံုးႀကီးပဲရွင့္” ရွား။ ။ “ဪ… ဆက္စမ္းပါဦးကြယ္” မိန္း။ ။ “တစ္ညေနမွာ ကၽြန္မတို႔သားအမိနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ လမ္းေလွ် ာက္ေနၾကတုန္း ပို႔စမင္း ေရာက္လာလို႔
ကိုေမာင္ေမာင္က
မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။
သူ႔အတြက္ပါလာတဲ့
မ်က္ႏွာပ်က္႐ံုမကဘူး။
အင္မတန္
စာတစ္ေစာင္ကို ထိတ္လန္႔ပံုလည္း
ဖြင့္ဖတ္ရင္း ရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္က်ေတာ့ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မရွိၾ ကေတာ့ဘူးရွင့္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
28
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “ဟင္… ဘယ္ေရာက္သြားၾကသလဲ” မိန္း။ ။ “ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး၊ ကေန႔ထက္ထိ သတင္းမၾကားရေတာ့ဘူးရွင္” မိန္းကေလးမွာ မ်က္ရည္ဝုိင္းလာသျဖင့္ ပဝါျ ဖဴႏွင့္ သုတ္ရွာသည္။ ရွား။ ။ “ေပ်ာက္ေနေသာသူ ရွာရင္ေတြ႔သတဲ့ မိန္းကေလးရယ္၊ အားမငယ္ပါနဲ႔” မိန္း။ ။ “ကၽြန္မကေတာ့ သိသမွ် အကုန္ေျပာပါတယ္။ ဦးကလည္း ပြင့္ပင ြ ့္လင္းလင္း ေျပာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ရွင့္။ ကၽြန္မကို သနားပါ” ရွား။ ။ “ဘာေျပာရမွာလဲ မိန္းကေလး” မိန္း။ ။ “ဦးက သူ႔ဆီေရးလိုက္တဲ့ စာထဲမွာ ဘာေတြမ်ား ပါလို႔ပါလဲရွင္” ဦးစံရွားေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ လြန္စြာ အံ့ဩလ်က္ရွိၾ က၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ အံ့ဩေသာ အမူအရာေပ်ာက္၍ စဥ္းစားလ်က္ရွိေလ၏။ ရွား။ ။ “ဦးက ကိုေမာင္ေမာင့္ဆီကို စာေရးတယ္လား” မိန္း။ ။ “သူရတဲ့စာထဲမွာ ဦးရဲ႕လက္မွတ္ကို ကၽြန္မ ျမင္လုိက္ရပါတယ္ရွင္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဒီလိုလာခဲ့ျ ခင္း ျဖစ္ပါတယ္” ဦးစံရွားသည္ ေဆးတံကိုဖြာရင္း ထပ္၍ စဥ္းစားစိတ္ကူးျပန္၏။ ရွား။ ။ “ဦးတို႔အလုပ္က အမႈသည္ကိုသာ ေမးၿပီး ကိုယ္တုိင္ အေျဖမေပးသင့္တ့ဲ ေနရာမ်ိဳ းလည္း ရွိတယ္ကြယ့္။ တစ္ခု ေမးစမ္းပါရေစဦး။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေဒၚတင္တင္နဲ႔ဟာ သင့္သင့္ျ မတ္ျ မတ္ပဲလား။ ဆက္ဆံပံု အမူအရာ ေျပာင္းလဲျ ခင္းမ်ား ေတြ႔မိသလား” မိန္း။ ။ “ပိုၿ ပီး ၾကင္နာပံုရတယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ေမးတာလဲ ဦးရယ္” ရွား။ ။ “ေဒၚတင္တင္နဲ႔ မိန္းကေလးက ဘယ္မွာေနၾကတယ္” မိန္း။ ။ “ႀကိဳ ႕ကုန္းက ေနျပည္ေတာ္ဆိုတဲ့တုိက္မွာ ေနပါတယ္” ရွား။ ။ “ဪ… ေခါင္းတုိင္တပ္ထားတဲ့ ဘာဘူကုလားမႀကီးရဲ႕ တုိက္ႀ ကီးဟာလား” မိန္း။ ။
“ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ ကုလားမႀကီးက ခဏခဏ အေအးမိတတ္ေလေတာ့ မုိးအခါတို႔၊
ေဆာင္းတြင္းတို႔မွာ
မီးလႈံရေအာင္
ေခါင္းတုိင္ထည့္ၿ ပီး
ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့
တုိက္ပါပဲ။
ဘာဘူကုလားမႀကီး ဘဂၤလားျပန္ေတာ့ တုိက္ကို ေဖေဖက ဝယ္ယူလိုက္ပါတယ္ ဦးရယ္” ရွား။ ။ “ေဒၚတင္တင္က မႏၲေလးသူလား” မိန္း။ ။
“မွန္ပါတယ္ရွင္၊ ေဖေဖက ပင္စင္ယူၿ ပီး
ဒီအိမ္ႀ ကီးကို
ဝယ္ေတာ့ ေဒၚတင္တင္က
ေနျပည္ေတာ္လို႔မွည့္ဖို႔ အႀကံေပးပါသတဲ့” ရွား။ ။ “ကုိင္း… မိန္းကေလး ျပန္ေပေတာ့။ ဒီကိစၥကို စံုစမ္းၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါ့မယ္၊ ဒါထက္ မိန္းကေလးက ေက်ာင္းထြက္ၿ ပီးၿပီလား” မိန္း။ ။
“ဆယ္တန္းေအာင္ၿ ပီးလို႔
ေကာလိပ္တက္ဖို႔
စီစဥ္ေနပါတယ္။
ဦးက
ကၽြန္မေမးတဲ့
ေမးခြန္းကို မေျဖေသးပါလား ဦးရယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
29
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “ဦးေျပာခဲ့ၿ ပီေကာ ဦးတို႔အလုပ္က ေမးခြန္းတုိင္းကို ေျဖလို႔မျဖစ္ဘူး။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႏြားပိန္ကန္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အညာစကားပံုလိုေပါ့။ ကုိင္း… ကေန႔ ၾကာသပေတးေန႔ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန ၇ နာရီတိတိ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ေပေတာ့” ဦးစံရွား၏ စကားသည္ ေနာက္ဆံုးပိတ္စကားျဖစ္သည္ဟု မိန္းကေလး သိသည္ႏွင့္ ထိုင္ရာမွ ထလုိက္ရေသာ္လည္း မ်က္ႏွာထားမွာ မေက်မနပ္ျ ဖစ္ေနျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရသျဖင့္ ဝင္၍ေျပာရေသးသည္။ ကၽြန္။ ။ “စိတ္ခ်ပါ မိမိေလး၊ ဦးစံရွားက တာဝန္ယူတယ္ဆိုရင္ ကိစၥမၿပီးမခ်င္း အနားမေန ေဆာင္ရြက္တတ္ပါတယ္။ ဦးကလည္း ကူညီၿ ပီး ေဆာင္ရြက္ပါ့မယ္၊ စိတ္ခ်သြားပါ” မိန္းကေလးသည္
ကၽြန္ေတာ့္အား
အလြန္ေက်းဇူးတင္ပံုရေသာ
မ်က္ႏွာႏွင့္
လွမ္းၾကည့္ကာ ၿပံဳ းၿပံဳ းႀကီး ႏႈတ္ဆက္ၿ ပီးေနာက္ ဆင္းသြားေလ၏။ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိၾ ကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္
ဦးစံရွားအေပၚမွာ မေက်မခ်မ္း
ရွိသည္ႏွင့္… ကၽြန္။ ။ “ဟုတ္သားပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္ပံုက အားမရစရာႀကီးပဲ။ ဒီကိစၥ သိပ္ၿ ပီး အေရးႀကီးပံု မရတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ႏို႔ေပမဲ့ တုိင္ကပ္နာရီႀ ကီး ၇ လံုး ႐ုိက္ခြဲထားတဲ့အ႐ူး ကိုေမာင္ေမာင့္ဆီကို ဘာလို႔ ခင္ဗ်ားက စာတစ္တန္ ေပတစ္တန္ ေရးေနရတာလဲဗ်” ရွား။ ။ “က်ဳပ္ မေရးရပါလား ကိုသိန္းေမာင္” ကၽြန္။ ။ “အလိုဗ်ာ” ရွား။ ။ “က်ဳပ္နာမည္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿ ပီး ကိုေမာင္ေမာင္ကို ေခၚထုတ္သြားတဲ့ လကၡဏာ ရွိတယ္။ ဒီအမႈဟာ ေပါ့ေတာ့ေတာ့လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကေလး အႏၲရာယ္ႀ ကီးတဲ့ အမႈနဲ႔တူတယ္ဗ်။ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ ခရီးထြက္ၿ ပီး ေထာက္လွမ္းဖို႔ လုိေနတယ္ဗ်” ကၽြန္။ ။ “ဘယ္ကိုလဲဗ်ာ၊ ကေလာကိုလား” ရွား။ ။ “ကေလာနဲ႔ ေတာင္ႀ ကီးတင္မကဘူးဗ်၊ ရွမ္းျပည္နယ္အႏွံ႔ လိုက္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ က်ဳပ္အေတြးအေခၚ နည္းေတြကို ခင္ဗ်ားလည္း သိၿ ပီးပဲဗ်။ စဥ္းစားပါေတာ့လား” ကၽြန္။ ။ “ကိုေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့လူက တုိင္ကပ္နာရီႀ ကီးကို ျမင္ရရင္ ေၾကာက္တတ္တာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပါၿပီ။ ဒါက ဘာေၾကာင့္လဲဗ်။ ႐ူးတာပဲ မဟုတ္လား” ရွား။ ။ “ျမင္လို႔မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အသံကိုၾ ကားလို႔ လန္႔ျ ခင္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္တယ္လို႔လည္း မဆုိႏုိင္ဘူး။ ေဘးအႏၲရာယ္တစ္ခုခု စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ ကေယာင္ကတမ္းသေဘာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေၾကာက္လန္႔ၿ ပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္ျ ခင္းမဟုတ္ဘူး။ အဓိပၸါ ယ္ရွိတယ္ဗ်” ကၽြန္။ ။ “ဘာအဓိပၸါ ယ္လဲဗ်” ရွား။ ။ “အဓိပၸါ ယ္ကိုေတာ့ ေနာက္ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန ၇ နာရီထိုးေတာ့ သိပါလိမ့္မယ္ဗ်ား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
30
mmcybermedia.
com
ဦးစံရွားသည္ ဝန္စည္စလယ္မ်ားႏွင့္
ခရီးရွည္ထြက္သည့္ ထြက္သြားေလရာ
သားေရေသတၱာ၊
ကၽြန္ေတာ္လည္း
အိပ္ရာလိပ္
စသည့္
ကြမ္းၿခံဘူတာသို႔
လုိက္၍
ပို႔လိုက္ပါေသးသည္။ ၾကာသပေတးေန႔
ညေန၌
ကၽြန္ေတာ္သည္
ဦးစံရွား
ျပန္လာမည့္ေန႔ျ ဖစ္သည္ဟု
သတိရပါတယ္။ သို႔ရာတြင္ ညေနပုိင္းကတည္းက ႐ိြဳ င္ရယ္ဟိုတယ္၌ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘိလိယက္ထုိးခဲ့ရာ ၇ နာရီထုိးကာနီးတြင္မွ ၿပီး၍ အိမ္သို႔ ကပ်ာကယာ ျပန္လာခဲ့ရ၏။ ဦးစံရွားကမူ ေရာက္ႏွင့္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တက္သြားေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ စားပြဲတြင္ စာေရးလ်က္ရွိရာမွ လွည့္ၾ ကည့္လုိက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ရရာ ေမွ် ာ္လင့္ခ်က္ မကိုက္သည့္ လကၡဏာႏွင့္ မ်က္ႏွာပ်က္သြား၏။ သူ႔စိတ္ထဲ
မိမိေလးကို
ေမွ် ာ္ဟန္တူရာ
ကၽြန္ေတာ္ျ ဖစ္ေနျခင္းကို
ေတြ႔ရ၍
မ်က္ႏွာပ်က္ျ ခင္း ျဖစ္ဟန္တူေပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ျမင္ရ၍
ဦးစံရွားမ်က္ႏွာ
မသာယာျခင္းကို
ဤတစ္ႀ ကိမ္မွ် သာ
ႀကံဳ ရဖူးပါသည္။ ကၽြန္။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ေနရာက်လားဗ်” ရွား။ ။ “တုိက္႐ုိက္ေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူးဗ်၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာ့ ႏွံ႔ေရာဗ်ာ။ ဒီလူက က်ဳပ္လက္မွတ္န႔ဲ စာကိုရလို႔ ခ်က္ခ်င္း ကေလာကထြက္သြားေပမဲ့ ေနာက္က်ေတာ့ သူ႔ကို မွ် ားေခၚတဲ့စာလိမ္ပလ ဲ ို႔ သိသြားဟန္တူတယ္” ထိုခဏ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တုိက္ေရွ႕တြင္ ျမင္းရထားတစ္စီး ဆိုက္ရပ္သံၾ ကားရ၍ မိမိေလးသည္ တုိက္ေပၚသို႔ တက္လာေလရာ သူ၏ေနာက္မွ လူတစ္ေယာက္ ပါလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
မိမိေလးေျပာဖူးသည့္
လူပံုပန္းကို
သတိရျခင္းအားျဖင့္
ကိုပြတ္စူးျဖစ္သည္ဟု အကဲခတ္ႏုိင္ၾ ကေလသည္။ ခရီးေရာက္မဆုိက္ပင္ မိမိေလးက… မိန္း။ ။ “ကိုေမာင္ေမာင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီ ဦးေရ” ရွား။ ။ “ဦးလည္း ထင္ပါတယ္။ ဘယ္မွာတည္းသတဲ့လဲ” မိန္း။ ။ “ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာေလ၊ ဒီမနက္ပဲ ေရာက္လာတယ္” ရွား။ ။ “ေနျပည္ေတာ္မွာလား” မိန္း။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မက ဦးဆီကို ဖုန္းဆက္ေျပာဖို႔ သတိေတာ့ရပါတယ္။ ေမေမတင္က ညေနေတာ့မွ သြားေျပာတာေပါ့ဆိုလို႔ မေျပာလိုက္ရဘူး ဦးရယ္။ ခုေတာ့မွ ကိုေမာင္ေမာင္က ကိုပြတ္စူးကို စာတစ္ေစာင္ ေပးပို႔ခုိင္းေလေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔အတူတူ ေခၚလာခဲ့ရတယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
31
mmcybermedia.
com
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္
မိမိေလးေနာက္မွ
ရပ္လ်က္ရွိေသာ
ကိုပြတ္စူးကို
ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ထုိလူသည္ လက္ထဲတြင္ စာတစ္ေစာင္ကို ကုိင္ထားျခင္းကို ျမင္ရ၏။ ထိုအခါ ဦးစံရွားသည္ ကိုပြတ္စူးအနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍… ရွား။ ။ “ေဟ့လူ၊ စာျပစမ္း” စူး။ ။ “မျပဘူးဗ်၊ သခင္က ေပးခုိင္းတဲ့စာပဲ၊ ဘယ္သူမွမျပဘူး” ရွား။ ။ “မဟုတ္ပါဘူး၊ စာကိုဖြင့္မဖတ္ပါဘူး၊ လိပ္ကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ” စူး။ ။ “မျပႏုိင္ဘူးဗ်” ရွား။ ။ “ေဟ့လူ… ကိစၥက အေရးႀကီးတယ္။ မင္းသခင္ ေသသြားႏုိင္တယ္၊ နားလည္လား” စူး။ ။ “ေသလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က အမိန္႔အတုိင္း လုပ္ရမွာပဲ” ဦးစံရွား၌ သတၱိထူး တစ္ခုရွိသည္မွာ အလြန္ေခါင္းမာေသာ လူမ်ားကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာ၍ မရေသာအခါ
မ်က္လံုးႏွင့္
တစ္ခ်က္ၾ ကည့္ၿ ပီး
ဇြတ္လုပ္ေသာ္လည္း
မေတာ္လွန္ဝံ့ပဲ
ခံေနတတ္ျ ခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဦးစံရွားသည္
ပြတ္စူးကို
တစ္ခ်က္ျ ပဴးၾကည့္ၿ ပီးေနာက္
စာအိတ္ကုိင္ထားေသာ
ပြတ္စူး၏ လက္ကို ဆြဲဆန္႔၍ စာအိတ္မယူဘဲ လိပ္ကို ၾကည့္႐ံုသာ ၾကည့္ေလ၏။ ရွား။ ။ “ဪ… ပုလိပ္မင္းႀကီး မစၥတာပရဲစ္တန္ဆုိပါလား၊ သြား… သြား ခ်က္ခ်င္းသြားေပးေခ်” ပြတ္စူးလည္း စာကို အိတ္ထဲသို႔ထည့္၍ ေလွကားမွ ဆင္းေျပးေလ၏။ မိန္း။ ။
“ကၽြန္မ
မေျပာရေသးဘူး၊
ေမေမတင္က
မွာလိုက္ေသးတယ္ရွင့္။
ဦးစံရွားကို
ကားခ်င္းတိုက္မိၿ ပီး
ဝပ္ေရွာ့မွာ
ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါတဲ့” ရွား။ ။ “ကား မပါခဲ့ဘူးလား” မိန္း။ ။
“ခက္ပါတယ္ရွင္၊
အေရးထဲမွာ
ေန႔လယ္က
အပ္ထားရတယ္ရွင္” ရွား။ ။ “အင္း… ေသြး႐ုိးသြား႐ုိးမွ ဟုတ္ပါေလလား မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ဘယ္သူ စီးတာလဲ” မိန္း။ ။ “ကိုေမာင္ေမာင္ စီးသြားတာရွင့္” ရွား။ ။ “ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္၊ အင္းစိန္ေလာ္ကယ္ အခ်ိန္စာရင္းၾကည့္စမ္းဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္သည္
ေလာ္ကယ္
အခ်ိန္စာရင္းကို
ၾကည့္ရာတြင္
ေလာ္ကယ္ရထား
ထြက္ခ်ိန္မ်ားမွာ ၇း၃၀၊ ၈း၀၀၊ ၈း၄၀ ဟူ၍ ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္။ ။ “၈ နာရီ ရထားေတာ့ ရွိေသးတယ္ဗ်ိဳ ႕၊ ျမန္ျ မန္လုပ္ၾ ကစို႔” ဦးစံရွားသည္
ကၽြန္ေတာ့္အား
ထံုးစံအတုိင္း
ပစၥတိုေသနတ္ကို
ကုိင္ေစ၍
သူကုိယ္တိုင္မွာမူ ခဲသီးတပ္ေသာ ႀကိမ္လံုးကိုသာ ကုိင္ခဲ့ေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
32
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “က်ဳပ္က ပစ္ဆို ပစ္ေနာ္ ကုိသိန္းေမာင္၊ လက္မေႏွးေစနဲ႔ဗ်၊ ခင္ဗ်ား လက္ေႏွးရင္ က်ဳပ္တို႔လူစု အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာ ျဖစ္ကုန္ႏုိင္တယ္ေနာ္” မိန္း။ ။ “ေဘးအႏၲရာယ္ ရွိတယ္လား ဦးရယ္” ရွား။ ။ “ရွိေတာ့ ရွိတယ္၊ သို႔ေသာ္ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ အခ်ိန္မီေလာက္ပါတယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရွိေသာ္လည္း
ျမင္းရထားတစ္စီးေခၚ၍
ရွာရခက္လွသည္။)
(ထိုေခတ္၌
ကြမ္းၿခံဘူတာသို႔
သြားၾကရာ
တကၠစီအနည္းငယ္ ေရာက္ၾ ကေသာအခါ၌
ေလာ္ကယ္မီးရထား ထြက္သြားၿပီျ ဖစ္၍ ေနာက္ၿ မီးကိုသာ ျမင္လုိက္ၾ ကရေနာ့သည္။ ဤတြင္မွ မီးရထားဆိုက္ခ်ိန္၌
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘူတာ႐ံုအနီးမွာ
တကၠစီရေအာင္
ရွာၾကျပန္၏။
တကၠစီမ်ားသည္
ရွိတတ္ေသာ္လည္း
ဤအခ်ိန္မွာ
မီးရထားဆုိက္ခ်ိန္
မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ တစ္စီးမွ မရွိေခ်။ ေနာက္ဆံုး၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တတ္ႏုိင္ပါဘူးဟု ေအာက္ေမ့ကာ ေနာက္ရထားကို ေစာင့္ရင္း လင္မနစ္ ေသာက္ၾ ကရန္ စားပြဲ႐ံု ဝင္ၾ ကေလ၏။ ကၽြန္။ ။ “ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္ကို လိုက္သြားတာ ဘာေတြ႔ခဲ့ရတယ္လို႔ မၾကားရေသးပါလားဗ်” မိန္း။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္ ဦးရယ္၊ ၾကားပါရေစဦးရွင္” ရွား။ ။ “ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ ဘာလူမ်ိဳ းထင္သလဲ မိန္းကေလး” မိန္း။ ။ “ကၽြန္မကေတာ့ ျမန္မာထင္တာပဲ၊ စကားေျပာပံု လံုးလံုးမဝဲဘူးရွင့္” ရွား။ ။ “အေဖက ရွမ္း၊ အေမက ျမန္မာပဲ၊ သူ႔အေမက အၿငိမ့္သမတဲ့။ ရွမ္းဆိုေပမဲ့ ရွမ္း႐ိုး႐ုိး မဟုတ္ဘူး၊ ေစာ္ဘြားသားတဲ့ဗ်” မိန္း။ ။ “ဪ… ဟုတ္ကဲ့လား ဦးရယ္” ရွား။ ။ “သူ႔အေဖ ေစာ္ဘြားႀကီးမွာ ရွမ္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ သားတစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္” မိန္း။ ။ “ရွမ္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ မဟာေဒဝီလားရွင္” ရွား။ ။
“မဟုတ္ဘူး၊
ျမန္မာအၿငိမ့္သမကို
မဟာေဒဝီက ျမတ္ႏုိးေလေတာ့
သားသမီးတစ္ေယာက္မွ ရွမ္းမက
ေမြးတဲ့
မေမြးဘူး၊
ေစာ္ဘြားႀကီးက
သားကို
မေျမႇာက္စားဘူး၊
ျမန္မာကေမြးတဲ့သားကို ေစာ္ဘြားေျမႇာက္ခဲ့သတဲ့” ကၽြန္။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိၿ ပီဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ရွမ္းမက ေမြးတဲ့သားက သူ႔ကို လုပ္ႀ ကံဖို႔ ႀကိဳ းစားတယ္ မဟုတ္လား” ရွား။ ။
“မွန္တယ္၊
ဒါေၾကာင့္
ေစာ္ဘြားက
ကိုေမာင္ေမာင့္အမည္နဲ႔
သူ႔နယ္က
တိမ္းေရွာင္ေနရတယ္ ဆုိကပဲ” ကၽြန္။ ။ “အဂၤလိပ္အစုိးရ ရွိေသးတာပဲခင္ဗ်ာ၊ အကာအကြယ္မေပးဘူးလား” ရွား။ ။ “အဂၤလိပ္အစုိးရက ရွမ္းနဲ႔ျ မန္မာဆိုရင္ ရွမ္းဘက္လုိက္တယ္ဗ်။ ရွမ္းနဲ႔ ျမန္မာမွာ ျမန္မာက ေထာင္တယ္မဟုတ္လား။ ေထာင္တဲ့လူကို ႏွိမ္ျ ခင္းဟာ သူတို႔ေပၚလစီပဲဗ်” ကၽြန္။ ။ “ဟုတ္ပါၿ ပီဗ်ာ၊ ဒါျဖင့္ တုိင္ကပ္နာရီကိစၥက ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်” ရွား။ ။ “ကိုေမာင္ေမာင္က ‘တုိင္းဗံုး’နဲ႔ လုပ္ႀ ကံလိမ့္မယ္လို႔ သတင္းရထားတယ္ဗ်” မိန္း။ ။ “တုိင္းဗံုးဆုိတာ ဘာလဲဦးရယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
33
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “နာရီလို သံပတ္ေပးထားၿပီး အခ်ိန္က်ေတာ့ ေပါက္ကြဲတဲ့ ဗံုးမ်ိဳ းေပါ့” မိန္း။ ။ “ဪ… ဟုတ္လိမ့္မယ္ ဦးေရ၊ နာရီႀ ကီးေတြ ႐ုိက္ခြဲျ ခင္းဟာ တုိင္းဗံုးထင္လို႔ ျဖစ္မွာပဲ” ရွား။ ။
“နာရီႀ ကီးကို
႐ုိက္ခြဲစဥ္က
သူ႔မ်က္စိနဲ႔
ျမင္ရလို႔မဟုတ္ဘူး၊
အသံၾ ကားရလို႔ဆို၊
မိန္းကေလးကိုယ္တုိင္ ျမင္ရတယ္ မဟုတ္လား” မိန္း။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္ ဦးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔ကမွ ကၽြန္မကို စကားတစ္လံုးေျပာျပေသးတယ္” ရွား။ ။ “ဘာမ်ားေျပာသလဲ” မိန္း။ ။
“ကိုေမာင္ေမာင္ကို
သူသိတာၾကာၿပီတဲ့။
နယ္ပုိင္ဝန္ေထာက္လုပ္တုန္းက
ကၽြန္မတို႔အေဖ
ေစာ္ဘြားရဲ႕ေဟာ္ကို
ေမေမတင္တို႔
ရွမ္းျပည္နယ္မွာ သြားလည္ၾ ကေတာ့
ကိုေမာင္ေမာင္ကုိ ေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့ရွင့္” ရွား။ ။ “ႏို႔ ဒါျဖင့္ တေလာတုန္းက ဒီအေၾကာင္းကို ဘာေၾကာင့္ ေျပာမျပသလဲကြယ္” မိန္း။ ။ “ေစာ္ဘြားဆုိေပမဲ့ ပုန္းလွ်ိဳ းကြယ္လွ် ိဳ းေနရတဲ့ အခုိက္ျ ဖစ္လို႔မို႔ ကၽြန္မကို မေျပာပါနဲ႔ဦးလို႔ ကိုေမာင္ေမာင္က မွာထားခဲ့လို႔တဲ့ရွင့္” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စားပြဲခန္းမွ ထြက္လာၾက၍ ၈း၄၀ အခ်ိန္ ထြက္ေသာ ရထားႏွင့္ ႀကိဳ ႕ကုန္းသို႔ လိုက္လာၾကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္သည္ လိုက္ပါသြားၾကစဥ္
တစ္ဖက္ေသာ
အင္းစိန္ေလာ္ကယ္ရထား
တြဲေထာင့္၌
ခရီးသည္
ဒုတိယတန္းတြဲ၌
ႏွစ္ေယာက္
သံုးေယာက္
ပါလာျခင္းမွတစ္ပါး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေထာင့္တြင္ လူရွင္းလ်က္ရွိေၾကာင္းကို ေတြ႔ရ၏။ သို႔ရာတြင္ စဥ္းစားလ်က္ရွိရာ
ဦးစံရွားသည္
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္
စကားမေျပာဘဲ ေဆးတံေသာက္ရင္း
မိမိေလးတို႔သာလွ် င္
ကုိေမာင္ေမာင္၏
ထူးဆန္းေသာ
အမူအရာအေၾကာင္းကို ေဝဖန္ေျပာဆိုလာၾကေလသည္။ မီးရထားသည္
ကမာရြတ္ဘူတာ႐ံုမွ
ထြက္သည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ဦးစံရွားသည္
သူ၏နဖူးကို အလန္႔တၾကား လက္ဖဝါးႏွင့္ ႐ုိက္လ်က္… ရွား။ ။ “ဟုတ္သားပဲကိုး၊ ငါ့ႏွယ္… ဖ်င္းလိုက္ပါဘိေနာ္၊ ဒါကို မစဥ္းစားတာ အံ့ဩပါရဲ႕” ကၽြန္။ ။ “ဘာလဲဗ် ဆရာႀကီး” ရွား။ ။ “ပြတ္စူးေပါ့ဗ်၊ ပြတ္စူးေပါ့” မိန္း။ ။ “ပြတ္စူး ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဦးရဲ႕ ” ရွား။ ။ “ပြတ္စူးဟာ ကုိယ့္လူမဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔လူပဲ မိန္းကေလးရဲ႕” မိန္း။ ။ “သူ႔သခင္ကို အင္မတန္ခ်စ္ခင္တာ ဦးရယ္” ရွား။ ။
“လုပ္ႀ ကံတဲ့လူစုက
အေတာ္ဉ ာဏ္သြားတဲ့
လူစုပဲ။
ေႁမြေပြး
ခါးပုိက္ပုိက္ဆိုတ့ဲ
စကားပံုအတုိင္း စီမံထားျခင္းပဲ” မိန္း။ ။ “ဒါျဖင့္ ေႁမြေပြးက ပြတ္စူးလား ဦးရယ္” ရွား။ ။
“ဟုတ္တာေပါ့၊
ႏွစ္ရွည္လမ်ား
ႀကိဳ တင္ၿ ပီးေတာ့
ပြတ္စူးကို
လူယံုေတာ္ျ ဖစ္ေအာင္
သြင္းထားႏွင့္တယ္ မိန္းကေလးရဲ႕” မိန္း။ ။ “ဦးက ဘယ့္ႏွယ္သိသလဲရွင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
34
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “နာရီ႐ုိက္ခြဲတာ မိန္းကေလးက ဘယ္ႏွခါျမင္ဖူးသလဲ” မိန္း။ ။ “ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ႏွစ္ခါျမင္ဖူးတယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “က်န္တဲ့ငါးႀကိမ္ကေတာ့ ပြတ္စူးေျပာစကား မဟုတ္လား” မိန္း။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္ ဦးရယ္” ရွား။ ။ “နာရီအစအနေတြကို သိမ္းထားတယ္ဆိုျ ခင္းဟာလည္း ပြတ္စူး ေျပာတာပဲမဟုတ္လား” မိန္း။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္ရွင္” ရွား။ ။ “အဲဒါ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုေမာင္ေမာင္ဟာ စိတ္မႏွံ႔တဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ မိန္းကေလးနဲ႔ ေဒၚတင္တင္တို႔ ထင္ေစလိုလို႔ ျဖစ္တယ္” မိန္း။ ။ “ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္ႀ ကိဳ က္တာကို ဖ်က္ခ်င္လို႔လားရွင္” ရွား။ ။ “ဒါက သူ႔အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္မႏွံ႔လို႔ နာရီႀ ကီးေတြ ႐ုိက္ခြဲတယ္လို႔ ယူဆထားရင္ သူတို႔အႀကံအစည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေထာက္လွမ္းစံုစမ္းျခင္း မျပဳေစလိုလို႔ပဲ” ကၽြန္။ ။ “တုိင္းဗံုးေထာင္တဲ့ အႀကံအစည္လားဗ်” ရွား။ ။ “ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ဳပ္ကို တုိင္ပင္ေၾကာင္း ပြတ္စူးသိသြားၿပီျ ဖစ္လို႔မို႔ သူတို႔ကိစၥကို တြန္းထုိးၿပီး ေဆာင္ရြက္ေတာ့မယ္လို႔ က်ဳ ပ္ထင္တယ္၊ ဒီကေန႔ညအတြက္ က်ဳပ္ စုိးရိမ္ေနၿပီဗ်ိဳ ႕” မိန္း။ ။ “ကိုပြတ္စူးကို ပုလိပ္မင္းႀကီးဆီ ခုိင္းထားလို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီဟာပဲ ဦးရယ္” ရွား။ ။
“ပြတ္စူးက
ပုလိပ္မင္းႀကီးဆီ
သြားမွာမဟုတ္ဘူး။
စာကိုဆုတ္ပစ္ၿ ပီး
ႀကိဳ ႕ကုန္း
ျပန္ေျပးမယ့္ေကာင္ပဲ” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႀကိဳ ႕ကုန္းဘူတာသို႔ ေရာက္ၾ ကေသာအခါ ေဒၚတင္တင္ကိုယ္တုိင္ ဘူတာ႐ံုမွ ေစာင့္ေနျခင္းကို ေတြ႔ရေလ၏။ ရွား။ ။ “ပြတ္စူးေရာက္ၿ ပီးလား မင္းကေတာ္ႀ ကီး” တင္။ ။ “သူက ရထားေစာၿပီး ေရာက္လာတယ္” ရွား။ ။ “ဪ… ထင္သားပဲ၊ ကိုေမာင္ေမာင္ကို ဘယ္လိုစီစဥ္ထားပါသလဲ ခင္ဗ်ာ” တင္။ ။
“ဦးစံရွားတို႔
မလာမခ်င္း
ဘယ္သူနဲ႔မွ
မေတြ႔ရေအာင္
အခန္းတံခါးနဲ႔
ျပတင္းေပါက္ေတြပိတ္ၿ ပီး လံုၿ ခံဳ ေအာင္ ထားခဲ့ပါတယ္” ရွား။ ။ “ပြတ္စူးေကာ ခင္ဗ်” တင္။ ။ “ပြတ္စူးက လိုလိုမည္မည္ဆုိၿ ပီး တိုက္အမုိးေပၚ တက္ၿ ပီးေစာင့္ေနပါတယ္” ရွား။ ။ “ဟုိက္… အိမ္က ဘယ္ေလာက္ေဝးလဲ မင္းကေတာ္ႀ ကီး” တင္။ ။
“မေဝးပါဘူး၊
တစ္ဖာလံုေလာက္ပါပဲ၊
ဒီသူငယ္ကို
သူ႔ဖခင္
ေစာ္ဘြားႀကီး
လက္ထက္ကတည္းက ဘယ္လိုမ်ား ေရစက္ပါတယ္ မဆုိႏုိင္ဘူး။ သားကေလးကို ေဒၚေဒၚက ခ်စ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုလုပ္ႀ ကံတယ္လို႔
ၾကားလိုက္ရတည္းက
တစ္ခဏေလးမွ
စိတ္မေအးဘူးလို႔
ဘူတာ႐ံုလာၿပီး ဦးစံရွားတို႔ကို ႀကိဳ ေနရပါတယ္။ ေရာက္ပါၿပီ။ ေဟာဒီတုိက္ပါပဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
35
mmcybermedia.
com
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္
ဘာဂ်ာေဆာင္ႀ ကီးသဖြယ္
တစ္ထပ္တုိက္ႀ ကီးသို႔
ေျခာက္ေျမႇာင့္
ေရာက္လာၾက၍
ပံုသဏၭာန္
မီးမ်ားလင္းထိန္ေအာင္
ထြန္းထားျခင္းကို ေတြ႔ရ၏။ ရွား။ ။ “အမိုးေပၚတက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာက တက္သလဲ” တင္။ ။ “ေနာက္ေဖးမွာ ေၾကာင္လိမ္ေလွကား ရွိပါတယ္” ရွား။ ။ “လာဗ်ိဳ ႕… ကုိသိန္းေမာင္၊ ေဒၚေဒၚတို႔ေတာ့ ဝင္ေပါက္နားက ေနရစ္ၾ ကေနာ္၊ တုိက္ထဲ မဝင္ၾ ကနဲ႔ဦး။ ကိုေမာင္ေမာင္ေနတာက ဘယ္နားကအခန္းလဲ” တင္။ ။ “အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္က အခန္းထဲမွာ” ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
ဦးစံရွားတို႔သည္
ေၾကာင္လိမ္ေလွကားသို႔
သြားၾက၍
အေပၚသို႔
မတက္ေသးမီ ဦးစံရွားက… “ဟိုေကာင့္ကိုျ မင္ရင္ လက္မေႏွးနဲ႔ဗ်ေနာ္၊ ပစ္သာပစ္” ဟု ေျပာ၍ သူက ေရွ႕မွတက္ၿ ပီး ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွကပ္လုိက္သြားေလ၏။ တုိက္အေပၚမွာ၌ ေခါင္းတုိင္တစ္ခုရွိရာ ေခါင္းတုိင္အနီး၌
လူတစ္ေယာက္
ဝပ္ေနေသာ ပံုသဏၭာန္ကို
ရိပ္မခဲ
ျမင္လုိက္သလိုလို ရွိ၏။ ေနာက္တစ္ခဏ၌ မီးေရာင္ရွိရာသို႔
ဦးစံရွား
မီးေရာင္တစ္ခု
လက္ခနဲ
ေျပာထားသည့္အတုိင္း
ျမင္လိုက္ရ၍
ကၽြန္ေတာ္က
ေသနတ္တစ္ခ်က္
ပစ္လုိက္ရာ
လူတစ္ေယာက္သည္ ဝပ္ရာမွထ၍ ေလွကားရွိရာသို႔ ကမန္းကတန္း ေျပးသြားေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း
သူ႔ေနာက္သို႔လုိက္ၾ ကရာ
ထုိလူသည္
ေလွကားထစ္ကို
႐ုတ္တရက္ ရွာမေတြ႔ဘဲ ေျခေထာက္ႏွင့္ စမ္းသပ္လ်က္ရွိစဥ္ ဦးစံရွားက… “ေဟ့… ပြတ္စူး၊ မေျပးနဲ႔” ဟု
ေျပာေျပာဆိုဆို
တုတ္ျ ဖင့္
လွမ္း႐ုိက္လိုက္၏။
ပြတ္စူးသည္
ဦးစံရွား၏
တုတ္ကို
ငံု႔၍
ေရွာင္လုိက္ရာ တုတ္ခ်က္ကို လြတ္သြားေသာ္လည္း ေလွကားထိပ္၌ ဟန္ပ်က္၍ ေအာက္သို႔ ထုိးက်သြားေလ၏။ ထိုခဏ၌ ‘အံုး’ခနဲျ မည္ေသာ အသံႀ ကီး ထြက္ေပၚလာၿပီး ေခါင္းတုိင္ေပါက္မွ မီးပြားမ်ား ထြက္လာ၍ တစ္ေကာင္းကင္လံုး ထိန္သြားပါေတာ့သည္။ “ေသာက္က်ိဳ းနည္းၿပီဗ်ိဳ ႕၊ က်ဳပ္တို႔ ေနာက္က်သြားၿပီေကာဗ်ာ” ဦးစံရွားက လႊတ္ခနဲေျပာရင္း ေၾကာင္လိမ္ေလွကားမွ အေျပးအလႊား ဆင္းသြားေလရာ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွလုိက္သြားေလ၏။ ေလွကားရင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ… “ခင္ဗ်ားက ဒီေကာင့္ကို ၾကည့္ရစ္ဗ်၊ က်ဳပ္က ကိုေမာင္ေမာင္ဆီကို သြားလိုက္ဦးမယ္” ဟု ဆိုကာ တုိက္ေပါက္ရွိရာသို႔ ေျပးသြားေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မလႈပ္မရွား ရွိေနေသာ ပြတ္စူးကုိ စမ္းသပ္ၾ ကည့္ရာ လည္ကုပ္က်ိဳ းၿပီး စင္းစင္းေသလ်က္ ရွိျ ခင္းကို ေတြ႔ရေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
36
mmcybermedia.
com
တစ္ထပ္တုိက္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပြတ္စူးသည္ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ဦးေခါင္းျဖင့္ စိုက္က်၍ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆံုးဟန္ ရွိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးစံရွားရွိရာသို႔ လုိက္သြားေသာအခါ စႏၵရားပ်က္ႀ ကီး အနီး၌ ဒူးေထာက္၍ ကုန္းေနေသာ ဦးစံရွားႏွင့္ ေဒၚတင္တင္တို႔ သားအမိကို ျမင္ရေလရာ ၾကမ္းေပၚ၌ လူတစ္ေယာက္ ပက္လက္လန္လ်က္ လဲေနျခင္းကို ေတြ႔ရေလ၏။ ရွား။ ။ “ေတာ္ပါေသးတယ္၊ စႏၵရားႀကီးက အကာအကြယ္ေပးထားလို႔ မူး႐ံုေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဒဏ္ရာမရွိပါဘူး။ ကဲ… မိမိေလး၊ ႏွာဘူးယူခဲ့စမ္း” ဦးစံရွားက ႏွာဘူးကို ႏွာေခါင္းဝသို႔ ေတ့ေပးလိုက္ရာတြင္ ထုိလူသည္ မ်က္စိပြင့္လာၿပီး “မိမိေလး”ဟု ဆိုကာ အနီးသို႔လာ၍ ဒူးေထာက္ေသာ မိမိေလးကို ျမင္လုိက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေနာက္ဆံုး ေလာ္ကယ္ရထားႏွင့္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာၾကရာ… ရွား။ ။ “ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္၊ ဘာမ်ား ေမးစရာက်န္ေသးသလဲဗ်” ကၽြန္။ ။ “တုိင္းဗံုးစိတ္ကူးက သူတို႔ ဘယ္ကရသလဲဗ်ာ” ရွား။ ။
“ေစာ္ဘြားသားဆိုတဲ့
ေကာင္က
လူလည္ဗ်။
အိႏၵိယျပည္ေတြ
ဘာေတြ
ေတာ္ေတာ္ႏွံ႔ေအာင္ ေရာက္ခဲ့ၿ ပီး ‘နဟီလစ္’ အသင္းသားေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ခဲ့သတဲ့။ “ဒီအသင္းသားေတြဟာက သတ္ပစ္ခ်င္တာပဲ။
ဘုရင္မုန္းတီးေရးဝါဒတဲ့ဗ်။
သတ္ေတာ့လည္း
ေစာ္ဘြားသားေတြကလည္း
ဒီအဖြဲ႔ဆီက
ဘုရင္ဆုိရင္
ဗံုးနဲ႔ခြဲၿ ပီး
သတ္ရမွ
စိတ္ကူးကို
ယူလာခဲ့ၿ ပီး
သူတို႔က
အားလံုး
ေက်နပ္တဲ့
လူစုပဲ။
သူ႔အစ္ကိုကို
ဗံုးခြဲသတ္ဖို႔
အစီအစဥ္လုပ္ခဲ့တာပဲ” ကၽြန္။ ။ “ခုနက ခြဲတာဟာ တုိင္းဗံုးမွ မဟုတ္ဘဲဗ်ာ” ရွား။ ။ “တုိင္းဗံုးမရေသးလို႔ စနက္တံနဲ႔ ႐ိႈ႕ရတဲ့ ဗံုးမ်ိဳ းနဲ႔ လုပ္ႀ ကံဟန္တူတယ္။ က်ဳပ္တို႔ႏွင့္ တုိင္ပင္မွန္းသိေလေတာ့ သူ႔ဟာသူ လန္႔ၿ ပီး ကတိုက္က႐ုိက္ စီမံရဟန္ တူတယ္” ကၽြန္။ ။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္က ပြတ္စူးနဲ႔ပဲ ၿပီးေရာလားဗ်” ရွား။ ။ “သူတို႔က တယ္ၿ ပီး မလိုရင္လည္း က်ဳပ္တာဝန္ကေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့ဗ်” *****
စံဖ ဲအေလာင္းေတြ႔မႈ တစ္ခုေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
တနဂၤေႏြေန႔၌
ဦးစံရွားတုိ႔သည္
အဂၤလိပ္ဝတၳဳ စာအုပ္ကို တစ္ခုၿ ပီးလွ် င္တစ္ခု
မုိးသည္းထန္စြာ
အျပင္သို႔ထြက္ရန္
ဖတ္႐ႈလ်က္ရွိစဥ္
ဦးစံရွားမွာ
လွန္ေလ်ာဖတ္႐ႈလ်က္ရွိေနရာမွ
ရြာလ်က္ရွိသည္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
မႀကံစည္ႏုိင္ဘဲ
ကၽြန္ေတာ့္မွာ
အဂၤလိပ္ျ မန္မာ သတင္းစာမ်ားကို
သတင္းစာမ်ားကို အားလံုးပစ္ခ်၍
ပ်င္းရိလွေသာ အမူအရာႏွင့္ ကုလားထုိင္ေပၚ၌ တြန္႔လိမ္သမ္းေဝလ်က္… ရွား။ ။
“မုိးကလည္းေအး၊
အမႈကလည္း
ပါးသနဲ႔
အခုတေလာ
တယ္ပ်င္းစရာ
ေကာင္းပါကလားဗ်ာ ကိုသိန္းေမာင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
37
mmcybermedia.
com
ကၽြန္။ ။ “အမႈပါးလို႔ စံုေထာက္စရာမရွိရင္ ေငြငါးေထာင္ရေအာင္ စံဖဲလိုက္ၿ ပီး ဖမ္းပါေတာ့လားဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ… စံဖဲသတင္းမ်ား သတင္းစာထဲမွာ ဘာမ်ားပါေသးသလဲဗ်ာ” ရွား။ ။ “ပါတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ ဟိုသတင္းစာကလည္း စံဖဲ၊ ဒီသတင္းစာကလည္း စံဖဲ၊ ဟိုဂ်ာနယ္ကလည္း ေရးလိုက္ၾ ကတာ
မူပုိင္သတင္း၊
ဒီမဂၢဇင္းကလည္း
စံဖဲသတင္းစာေတြ
အထူးသတင္းနဲ႔
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳ း
မိႈလိုေပါက္ေနပါၿ ပီေကာလားဗ်။
ေတာ္ေတာ္ၾ ကာရင္
ခင္ဗ်ားကေတာင္ ‘စံဖဲနဲ႔ စံရွား’ဆိုၿ ပီး ဝတၳဳ ေရးဦးမလားမသိဘူး” ကၽြန္။ ။ “ေရးသင့္ ေရးရလိမ့္မဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးစရာ အကြက္ကေလး ေပၚလာေအာင္သာ ခင္ဗ်ားကလည္း
စံုေထာက္တစ္ခန္း
ထြက္ပါဦးေတာ့လားဗ်ာ။
ေငြငါးေထာင္
ဆုေငြထတ ု ္ထားတယ္ဆုိ မဟုတ္လား” ရွား။ ။ “မလုပ္နဲ႔ဆရာႀကီးေရ၊ ေငြ ငါးေထာင္လည္း က်ဳပ္မလိုခ်င္ဘူး၊ ေခါင္းတစ္လံုးလည္း အဆံုးမခံခ်င္ဘူး” ကၽြန္။ ။ “တကယ္ပဲ ခင္ဗ်ား လန္႔သလား” ရွား။ ။ “လန္႔တာ မလန္႔တာ အပထား၊
ဒီအလုပ္က က်ဳပ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့အလုပ္
မဟုတ္ဘူးဗ်။
ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း က်ဳပ္က အမႈတစ္ခုျ ဖစ္ပြားလို႔ လက္သည္မေပၚရင္ ေပၚေအာင္လုိက္ၿ ပီး စံုေထာက္ဖို႔သာ ရွိတယ္။ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္လိုက္ၿ ပီး လူဆုိးကို မိေအာင္ဖမ္းဖို႔အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအလုပ္က အင္စပက္ေတာ္ ကိုအုန္းေဖတို႔ရဲ႕ အလုပ္ကိုးဗ်။ သို႔ေသာ္…” ကၽြန္။ ။ “သို႔ေသာ္ ဘာျပဳသလဲဗ်” ရွား။ ။ “သူတို႔အစုိးရပုလိပ္ေတြ၊ စစ္ပုလိပ္ေတြ ဖမ္းလို႔ မမိႏုိင္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကို ကူညီပါဦးဆိုရင္ျ ဖင့္ အႀကံဉ ာဏ္ေပးမ်ား ျပဳမိမလားမသိဘူး။ ဒီလိုျ ပဳရမယ္ဆိုေတာင္…” ကၽြန္။ ။ “ဘာျဖစ္သလဲဗ်” ရွား။ ။
“အခု
သတင္းရထားသမွ် မွာေတာ့
စံဖဲဟာ တုိင္းသူျ ပည္သား
ရြာသူရြာသားမ်ားကို
ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ ျပဳေသးတာမဟုတ္၊ အစုိးရအေပၚမွာ သူ မေက်နပ္တဲ့အခ်က္ရွိလို႔ အစုိးရကိုသာ ရန္ၿ ငိဳ းဖြဲ႔ၿ ပီး ခုခံေနျခင္း ျဖစ္ေလေတာ့ က်ဳပ္က အစုိးရအမႈထမ္းလည္းမဟုတ္၊ ျပည္သူျ ပည္သားရဲ႕ အမႈထမ္းမွ် သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခပ္ခက္ခက္ပဲ ကိုသိန္းေမာင္” ကၽြန္။ ။ “ကိုအုန္းေဖတစ္ေယာက္ လုိက္သြားတယ္မဟုတ္လား” ရွား။ ။ “ဟုတ္ကဲ့… စံဖဲ ဖမ္းဖို႔တဲ့၊ လိုက္သြားေလရဲ႕။ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူက ဖမ္းမယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး” ကၽြန္။ ။ “တကယ္လို႔မ်ား ကုိအုန္းေဖက ခင္ဗ်ားကို လာပါဦးဆုိရင္ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ပါ့မလဲဗ်ာ” ရွား။ ။ “မေခၚပါေစနဲ႔ ေအာက္ေမ့ရတာပဲဗ်” ထိုခဏ၌
ေၾကးနန္းစာပို႔
ကုလားသည္
တုိက္ေပၚသို႔
တက္လာ၍ ဦးစံရွားအား
ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ကို ေပးေလရာ ဦးစံရွားသည္ ဖြင့္၍ ဖတ္ၿ ပီးလွ် င္ အံ့ဩေသာအမူအရာႏွင့္ “ဟုိက္”ဟု ေအာ္လိုက္ၿ ပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေၾကးနန္းကို လွမ္း၍ေပးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္ပါအဓိပၸါ ယ္ပါရွိေသာ ေၾကးနန္းစာကို ဖတ္႐ႈရေလ၏။
စံဖဲ၏အေလာင္းကို ေတြ႔ပါၿပီ။ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာစြာ မခြဲျ ခားႏုိင္ေသးသည္ျ ဖစ္၍ ဆရာ့ထံ အေၾကာင္းၾကားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မီးရထားႏွင့္ အျမန္လိုက္ခဲ့ေစလိုပါသည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
38
mmcybermedia.
com အုန္းေဖ
ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္ပါေၾကးနန္းကို ဖတ္႐ႈရၿပီးေနာက္… ကၽြန္။ ။ “ေျပာရင္းဆိုရင္း ေပါက္လာပါၿပီေကာဗ်ာ၊ စံဖဲအေလာင္းဆိုပါကလားဗ်။ ဘယ္သူက သတ္လို႔ ဘယ့္ႏွယ္အေလာင္းေတြ႔ရသလဲဗ်ာ” ရွား။ ။ “ဟုတ္ မဟုတ္ကို ေသခ်ာစြာ မခြဲႏုိင္ေသးလို႔ဆို မဟုတ္လားဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့… မေသခ်ာေသးဘူးတဲ့၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ… ခင္ဗ်ား လိုက္မလား” ရွား။ ။ “ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိသြားၿပီလဲဗ်ိဳ ႕” ကၽြန္။ ။ “၁၁ နာရီ ထုိးလုၿ ပီ” ရွား။ ။ “ဟာ… ဒါျဖင့္ စာပို႔ႀ ကီး မီေသးတယ္ဗ်ိဳ ႕၊ ဘယ့္ႏွယ္ ကိုသိန္းေမာင္၊ က်ဳပ္သြားရင္ ခင္ဗ်ားေကာ လိုက္ဦးမလား” ကၽြန္။ ။
“လိုက္ေတာ့
ေကာင္းေနပါၿပီဗ်ာ။
လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊
အလုပ္က
မလိုက္ေသးပါဘူး၊
ခြင့္
ခဏခဏခံလို႔
ဟိုေရာက္ေတာ့
အားနာစရာ
အက်ိဳ းအေၾကာင္း
စာထည့္လိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ” ရွား။ ။ “ကုိင္း… ဒါျဖင့္ က်ဳပ္သြားလိုက္ဦးမယ္၊ စာထည့္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ခ်ပါဗ်ာ။ တစ္ေန႔တစ္ေစာင္က် ထည့္လိုက္ပါ့မယ္” ဦးစံရွားသည္ ထိုေန႔ ၁၂ နာရီရထားႏွင့္ သာစည္သို႔ လိုက္သြားရာ ေအာက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ဦးစံရွားထံမွ စံဖဲအေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ စံုလင္စာြ ေရးသားေပးပို႔လိုက္ေသာ စာမ်ားမွာ လိုရင္းအခ်က္မ်ားကို ထုတ္ႏုတ္၍ ေရွးယခင္အခါက ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားၿမဲျ ဖစ္ေသာ ဝတၳဳ သြားအတုိင္း စီစဥ္ေရးသား ထည့္သြင္းေဖာ္ျ ပျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဦးစံရွားသည္
သာစည္ဘူတာသို႔
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္
ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ရာ
အင္စပက္ေတာ္ ကိုအုန္းေဖသည္ မီးရထားဘူတာ႐ံုမွ အသင့္ေစာင့္ဆုိင္းႀကိဳ ဆိုလ်က္ ရွိေလ၏။ စံုေထာက္ႏွစ္ဦး
ေတြ႔ဆံုမိၾ ကသည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ဦးစံရွားသည္
မိမိ၏
ဝါသနာအတုိင္း လိုရင္းအခ်က္မ်းကို ေကာက္ႏုတ္ေမးျမန္းရာ စံဖဲ၏အေလာင္းကို သာဂရရြာႏွင့္ တစ္တုိင္ေက်ာ္
ခရီးခန္႔တြင္
ယမန္ေန႔နံနက္က
လွည္းသမားတစ္ေယာက္
ေတြ႔ရွိရေၾကာင္း၊
ဤအရပ္ေဒသ၌ ယခုႏွစ္တြင္ အလြန္တရာ မုိးေခါင္လ်က္ရွိရာ အေလာင္းမေတြ႔မီ ညဥ့္က မုိးႀကီး သည္းထန္စြာ ရြာသြန္း၍ မုိးႀကိဳ းမ်ားလည္း အႀကိမ္မ်ားစြာ ထစ္ခ်ံဳ းေၾကာင္း၊ စံဖဲ၏အေလာင္းမွာ မုိးႀကိဳ းထိမွန္သည့္ ပံုသဏၭာန္အတုိင္း
လကၡဏာႏွင့္
တစ္ကိုယ္လံုး
ဝဝတုတ္တုတ္
အဆင္းအတက္ႏွစ္ေကာင္
ပါရွိေၾကာင္း၊
မည္းလ်က္ရွိေၾကာင္း၊ အေလာင္းမွာ စံဖဲ၏
အသားမည္းမည္းျဖစ္၍ မ်က္ႏွာမူ
ေပါင္၌ လည္း
မုိးႀကိဳ းထိမွန္ခ်က္
ေၾကာင္
ျပင္းထန္လွသည္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူ႐ုပ္မပီသေအာင္ ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာဆုိေသာအခါ… ရွား။ ။
“ေနပါဦးဗ်၊
စံဖဲအေလာင္းရယ္လို႔
ခင္ဗ်ား
ထင္မွတ္ပံု
အထူးအေၾကာင္း
ဘာမ်ားေျပာစရာရွိသလဲ” ေဖ။ ။
“ေပါင္မွာ
ေၾကာင္
အဆင္းအသက္လည္း
ပါတယ္
ဆရာ၊
မည္းမည္းဝဝလည္း
ျဖစ္တယ္ဆရာ၊ ရြာသားတစ္ေယာက္က စံဖဲဆီကို ေရးၿပီး သတင္းတစ္ခု ေပးလိုက္တဲ့စာကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္ ဆရာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
39
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “ဪ… ထင္စရာပဲဗ်ိဳ ႕။ အေလာင္းကို ခင္ဗ်ား ေရႊ႕လိုက္ၿ ပီလား” ေဖ။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္ေရႊ႕မလဲ ဆရာ၊ ဆရာ့သေဘာ ကၽြန္ေတာ္သိလို႔ ဒီအတုိင္းပဲ ထားေသးတယ္” ရွား။ ။ “ေနရာက်သဗ်ာ၊ ဒါထက္ ပုလိပ္မင္းႀကီးဆီ အစီရင္ခံၿ ပီးၿပီလား” ေဖ။ ။ “မေသခ်ာေသးတာနဲ႔ အစီရင္မခံေသးဘူး ဆရာ၊ မေတာ္တဆ လြေ ဲ နမွျ ဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္စရာႀကီး ျဖစ္ေနမွာကိုး ဆရာရဲ႕ ” ရွား။ ။ “မွန္တယ္၊ သတင္းစာတုိက္ေတြက လႊတ္ထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြေကာ သိသြားၿပီလား” ေဖ။ ။ “သူတို႔မၾကားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မလံု,လံုေအာင္ ဖံုးဖိထားပါတယ္ ဆရာ” ရွား။ ။ “ကုိင္း… သြားၾကစို႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ၾကည့္ခ်င္လွၿ ပီ” ထို႔ေနာက္ လွည္းတစ္စီးႏွင့္
ဦးစံရွားႏွင့္
ကိုအုန္းေဖတို႔သည္
သြားေရာက္ၾ ကေလရာ ၁၀
နာရီေက်ာ္
ေနာက္ပါ
ပုလိပ္မ်ားႏွင့္တကြ
အခ်ိန္ခန္႔တြင္
အေလာင္းရွိရာသို႔
ဆုိက္ေရာက္သြားၾကေလ၏။ လွည္းလမ္းႏွင့္ ကိုက္သံုးရာခန္႔ ကြာေဝးေသာအရပ္၌ ပုလိပ္အရာရွိ ႏွစ္ေယာက္တို႔ ေစာင့္ၾ ကပ္လ်က္
လူတစ္ေယာက္၏
အေလာင္းသည္
ေျမေပၚ၌
ပက္လက္လန္လ်က္ရွိရာ
အေလာင္း၏နံေဘး၌ရွိေသာ ျမက္ခင္းတို႔သည္ လွ် ပ္စစ္၏ အခုိးေၾကာင့္ မီး႐ိႈ႕၍ထားဘိသကဲ့သို႔ မည္းနက္သည့္တုိင္ေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းလ်က္ ရွိေလ၏။ အေလာင္းမွာ ရွမ္းေဘာင္းဘီ အနက္ကိုဝတ္ၿ ပီး ရာဘာခံေသာ ရြက္ဖ်င္ဖိနပ္ကို ေျခ၌ စြပ္လ်က္ရွိရာ အထက္ပုိင္း၌ကား သကၠလလတ္အက်ႌအနက္ကို ဝတ္ၿ ပီးလွ် င္ စီအုိင္ဗြီဦးထုပ္မွာမူ ႏွစ္ေတာင္ခန္႔မွ်
ေဝးသည့္အရပ္သို႔
လြင့္စဥ္၍
က်သည့္လကၡဏာႏွင့္
ေျမေပၚတြင္
ေမွာက္လ်က္ရွိေနေလ၏။ ဦးစံရွားသည္ ဦးထုပ္ကို ေကာက္ယူၾ ကည့္႐ႈရာ အတြင္းဘက္၌ အဂၤလိပ္အကၡရာျဖင့္ စံဖဲဟူေသာအမည္ အတိုေကာက္ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္
ဦးစံရွားသည္
အေလာင္း၏မ်က္ႏွာကို
ေသခ်ာစြာ
ၾကည့္႐ႈေလရာ
မ်က္ႏွာမွာ လူ႐ုပ္မပီသေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းလ်က္ရွိသည့္ျ ပင္ ဆံပင္တို႔မွာလည္း မီးရွပ္၍ထားသည့္ လကၡဏာႏွင့္ ဦးေရ၌ကပ္ကာ လိမ္တြန္႔လ်က္ရွိေလရကား မ်ားစြာ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အဆင္းသဏၭာန္ရွိေပ၏။ အေလာင္း၏အေရွ႕ပုိင္းကို
ၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္
ဦးစံရွားသည္
ပုလိပ္သားမ်ားအား
အေလာင္းကို လွန္ေစ၍ ေက်ာဘက္သို႔ ၾကည့္မိသည္ႏွင့္တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ အံ့ဩေသာအမူအရာႏွင့္… ရွား။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကိုအုန္းေဖ၊ ဒီဟာ ခင္ဗ်ား ျမင္မိရဲ႕လား” ေဖ။ ။ (ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္) “ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိဘူး ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာကိုသာ ၾကည့္မိတာကိုး ဆရာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
40
mmcybermedia. ရွား။ ။
com
“ဒီအခ်က္က
လွ် ပ္စစ္ဓာတ္ထိမွန္ျ ခင္း
အေရးႀကီးတယ္ဗ်၊ ျဖစ္ေလေတာ့
မုိးႀကိဳ းပစ္တယ္ဆိုတာ
ဒဏ္ရာရယ္လို႔
ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္
မရွိႏုိင္ဘူး
မဟုတ္လားဗ်ာ” ေဖ။ ။
“မုိးႀကိဳ းပစ္ၿ ပီး
ပက္လက္လန္အလဲမွာ
ေျမႀကီးနဲ႔
ေနာက္ေစ့န႔မ ဲ ်ား
ေဆာင့္မိေလေရာ့သလားဗ်ာ” ရွား။ ။
“ပက္လက္လန္ၿ ပီး
လဲ႐ံုနဲ႔
ဒီေလာက္ဒဏ္ရာႀကီး
ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားဗ်ာ။
ၾကည့္ပါဦး၊
ေနာက္ေစ့ကို ခြက္ဝင္သြားတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ျ ပင္းတဲ့လက္ခ်က္ဗ်။ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ တအားလႊဲခ်တဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႔တူတယ္” ေဖ။ ။ “မ်က္ႏွာေတြ မည္းေနတာ၊ ျမက္ေတြ ကၽြမ္းေနတာေကာ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဒါေတြက အေလာင္းကို ပစ္ထားၿပီးမွ မုိးႀကိဳ းက တစ္ခါထပ္ၿ ပီး ပစ္ထားသလား၊ သို႔မဟုတ္ မုိးႀကိဳ းပစ္တာနဲ႔ တူေအာင္ မီး႐ႈိ႕ထားသလား
တစ္ခုခုပဲ။ က်ဳပ္အထင္ေတာ့ မုိးႀကိဳ းပစ္တာနဲ႔
တူေအာင္ တမင္ဆင္ၿ ပီး လုပ္ထားတယ္လို႔ ထင္တယ္” ေဖ။ ။ (လက္သည္းကို သြားႏွင့္ကိုက္လ်က္) “ဆရာလာလို႔ ရွင္းမလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ သာ႐ႈပ္ကုန္ပါၿပီေကာ ဆရာ” ရွား။ ။ “အခု႐ႈပ္တာက ေနာင္ရွင္းဖို႔ေပါ့ ကိုအုန္းေဖ။ ဒါထက္ သူ႔အိတ္ထဲက ေတြ႔တဲ့ပစၥည္းေတြ ျပစမ္းဗ်ာ၊ ၾကည့္စမ္းရေအာင္” ဟု
ေတာင္းသျဖင့္
ကိုအုန္းေဖသည္ အေလာင္း၏အိတ္အတြင္းမွ
ေတြ႔ေသာ လက္ကုိင္ပဝါ
တစ္ထည္၊ စာတစ္ေစာင္၊ ေငြ ၅ က်ပ္ ၁၁ ပဲႏွင့္ လက္ဖြဲ႔တစ္ခုကို ထုတ္၍ျပေလ၏။ ဦးစံရွားသည္ ယင္းပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုစီ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္ စာကိုဖတ္႐ႈရာ စာမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေလ၏။ က်ဳပ္တို႔ရြာက
စစ္တပ္မွာ
စစ္ပုလိပ္
၂၀
ရွိသည္။
ကိုအုန္းေဖတို႔
ဒီကေန႔
ျပန္မည္ၾ ကားသည္။ ဆံတစ္တင္းႏွင့္ ၾကက္ငါးေကာင္ ခါတုိင္းေနရာမွာ ထားသည္။ စာႏွင့္တကြ
ဝတၳဳ ပစၥည္းမ်ားကို
ၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္
ဦးစံရွားသည္
စဥ္းစား
စိတ္ကူးလ်က္ရွိရာ… ေဖ။ ။
“ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ၊ ေၾကာင္အဆင္းအတက္လည္း
ပါတယ္။
မည္းမည္းဝဝလည္း
ျဖစ္တယ္၊ အဝတ္အစားလည္း ဒီအတုိင္းပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းရတယ္။ ဒီစာလည္း ေတြ႔တယ္၊ ဒီေတာ့ မုခ် ဒီအေလာင္းဟာ စံဖဲအေလာင္းမဟုတ္ဘူးလား ဆရာ” ရွား။ ။ “ေနာက္ေစ့က ဒဏ္ရာကေကာဗ်ာ” ေဖ။ ။ “ဒါက ဘာဆုိင္သလဲ ဆရာ၊ ဘယ္နည္းနဲ႔ေသေသ စံဖဲအေလာင္းျဖစ္ရင္ ၿပီးေရာေပါ့ ဆရာ” ရွား။ ။
“ဘယ့္ႏွယ္မဆုိင္သလဲဗ်၊
ဒါ
အေရးႀကီးေနတာေပါ့။
ဒီဒဏ္ရာ
မရွိခဲ့လို႔ရွိရင္
စံဖဲအေလာင္းရယ္လို႔ က်ဳပ္ေတာင္ ထင္မ်ား ထင္မိေလမလား မသိဘူး” ေဖ။ ။ “ဘယ္ပံု ဆုိင္ပါသလဲ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဒီလိုဗ်၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအေလာင္းဟာ မုိးႀကိဳ းပစ္လို႔ ေသတဲ့အေလာင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒဏ္ရာနဲ႔ေသတဲ့အေလာင္းဗ်။ လူကို ႐ုိက္သတ္ၿ ပီးေတာ့မွ ဟိုညက မုိးႀကိဳ းေတြကလည္း ထစ္တာနဲ႔ အႀကံရၿပီး မုိးႀကိဳ းပစ္တာနဲ႔ တူေအာင္ လုပ္ၿ ပီးထားတဲ့ လကၡဏာပဲ။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
41
mmcybermedia.
com
ေကာင္းၿပီ။ ေသသူဟာ စံဖဲျ ဖစ္လို႔ရွိရင္ သတ္တဲ့သူဟာ ဘာမ်ား ပုန္းလွ်ိဳ းကြယ္လွ်ိဳ း လုပ္စရာရွိေသးသလဲဗ်။
သူသတ္တယ္ဆိုတာ
ထုတ္ယူမယ္မဟုတ္ဘူးလာ။
အခုေတာ့
ထုတ္ေဖာ္ေျပာၿပီး
စံဖဲမဟုတ္လို႔သာ
အစုိးရဆီ
ေငြငါးေထာင္
မေတာ္တဆ
သူ႔ဘာသာသူ
ေသတယ္ထင္ေအာင္ ဉာဏ္ဆင္ၿ ပီး လုပ္ထားတယ္ မဟုတ္လားဗ်” ေဖ။ ။ “ဟုတ္လိမ့္မယ္ ဆရာေရ႕” ရွား။ ။ “ၿပီးေတာ့ ဒီ့ျ ပင္တစ္ခ်က္ကလည္း စံဖဲအေလာင္း ျဖစ္ခဲ့႐ိုးမွန္ရင္ စံဖဲဟာ အနည္းဆံုး ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္တစ္လက္မပါဘဲနဲ႔
ခရီးသြားမတဲ့လားဗ်ာ။
ခင္ဗ်ား
ေျခာက္လံုးျပဴးမ်ား
ေတြ႔ရဲ႕လား” ေဖ။ ။ “မေတြ႔ဘူး ဆရာေရ႕၊ ႏုိ႔ ဆရာ၊ အဝတ္အစားနဲ႔ စာကေကာ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ စဥ္းစားေနတယ္ မဟုတ္လား။ မဟုတ္ရင္လြဲေရာ ခင္ဗ်ားဆီလာၿပီး တုိင္တဲ့ လွည္းသမားဟာ စံဖဲလူပဲထင္တယ္။ စာနဲ႔အဝတ္ကေတာ့ စံဖဲစာနဲ႔ စံဖဲအဝတ္နဲ႔ပဲ တူရဲ႕၊ ဧကႏၲ စံဖဲဉ ာဏ္ပဲဗ်ိဳ ႕” ေဖ။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္ စံဖဲဉ ာဏ္လည္း ဆရာ” ရွား။ ။ “ကိုအုန္းေဖ ဒီတစ္ခါ တယ္ထူပါကလား၊ စံဖဲေသၿပီလို႔ အစိုးရက ထင္ခဲ့လို႔ရွိရင္ သူ ေျပးဖို႔လႊားဖို႔ ေရွာင္ဖို႔ လြယ္ကူမယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ သူ ေသၿပီထင္ေအာင္ ဉာဏ္ဆင္ၿ ပီး လုပ္ထားတဲ့ကိန္းေပါ့ဗ်” ေဖ။ ။ “အာဂလူပါကလား ဆရာ” ရွား။ ။ “ဘာေျပာစရာ ရွိသလဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ့လူေတာ့ ေရာင္းစားႏုိင္တဲ့လူေပါ့။ ကုိင္း... သို႔ေသာ္ ဒီအေလာင္းဟာ
စံဖဲအေလာင္းမဟုတ္ရင္
ဘယ္သူ႔အေလာင္း
ျဖစ္တယ္ဆိုတာ
စံုေထာက္ဖို႔
အေရးက ရွိေသးတယ္” ဟု ေျပာၿပီးေနာက္ ဦးစံရွားသည္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာတို႔သို႔ ေမွ် ာ္ၾ ကည့္လ်က္… “မုိးကလည္း
ရြာထားေလေတာ့
ေျခရာခံဖို႔ဟာက
ခပ္ခက္ခက္ပဲ။
ဟာ…
ဟုိကတဲဟာ
ဘယ္သူ႔တဲလဲဗ်ိဳ ႕” ေဖ။ ။
“လယ္သမား
ဦးဖိုးမွီရဲ႕တဲဆို
အမႈထမ္းဖူးတယ္ေျပာတယ္။
အခုေတာ့
ထင္ပါရဲ႕ဆရာ၊ အရြယ္ႀ ကီးလို႔
ေရွးကေတာ့
ပုလိပ္ဘက္မွာ
ပင္စင္ယူၿ ပီး
လယ္လုပ္စားေနတဲ့
ပတ္သက္ၿ ပီး
သူတစ္ေယာက္ပဲ
အဘုိးႀကီးဆို ထင္ပါရဲ႕။ ဒီအနားတစ္ေလွ် ာက္မွာ
စံဖဲအေၾကာင္းနဲ႔
သတင္းေပးေဖာ္ရတယ္။ ဒီ့ျ ပင္ ရြာသားေတြဆိုရင္ျ ဖင့္ တစ္ေယာက္မွ ေမးလို႔မရဘူး” ရွား။ ။ “ခင္ဗ်ာ့ ဦးဖိုးမွီကို တစ္ဆိတ္ေလာက္ ေတြ႔စမ္းခ်င္တယ္ဗ်ာ။ လာ သြားရေအာင္ ကိုအုန္းေဖ” ဦးစံရွားႏွင့္ ကိုအုန္းေဖတို႔သည္ အေလာင္းရွိရာအရပ္မွ မုိင္တစ္ဝက္ခန္႔မွ် ေဝးေသာ တဲငယ္သို႔ သြားေရာက္ၾ ကေလရာ လမ္းခရီး၌ ဦးစံရွားသည္ ေျမႀကီးကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈရင္း ရံဖန္ရံခါ အံ့ဩေသာ အမူအရာႏွင့္ ရပ္တန္႔လ်က္ ရွိေလ၏။ ယင္းကဲ့သို႔ ေလးလံေသာ
အံ့ဩမိျ ခင္းအေၾကာင္းမွာ
အရာဝတၳဳ
ျမက္ပင္ကေလးမ်ား အခ်ိဳ ႕ေသာေနရာတို႔၌
တစ္စံုတစ္ခုကို
လဲလ်က္ရွိျ ခင္း၊ ေျမသည္
သစ္ခက္
ေျမႀကီးေပၚတြင္
ေျမေပၚ၌
တရြတ္ဆြဲ၍
သစ္ကုိင္းကေလးမ်ား
ေခ်ာမြတ္လ်က္ရွိျ ခင္း
အခ်ိဳ ႕ေသာေနရာတို႔၌
အစရွိေသာ
သြားဘိသကဲ့သို႔ ေၾကမြလ်က္ရွိျ ခင္း၊ အျခင္းအရာတို႔ကို
ေတြ႔ရွိရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
42
mmcybermedia.
com
ဦးဖိုးမွီ၏ ဆယ့္ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္
တဲသို႔
ဆိုက္ေရာက္ၾ ကေသာအခါ
အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ
႐ုပ္ရည္
သနားကနမားရွိ၍
သူငယ္မတစ္ေယာက္သည္
တဲ၏ေရွ႕၌
ေမာင္းေထာင္းလ်က္ရွိရာ ဦးစံရွားႏွင့္ ကိုအုန္းေဖတို႔ကို ျမင္ရေသာအခါ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေသာ အမူအရာႏွင့္ တဲအတြင္းသို႔ ဝင္သြားမည္အျပဳတြင္… ရွား။ ။ (ခ်ိဳ သာေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္) “ေနပါဦး သူငယ္မေလးရဲ႕၊ မင္းတို႔အေဖ ရွိသလားလို႔” မ။ ။ “မရွိဘူးရွင့္” ရွား။ ။ “ေစာေစာစီးစီး ဘယ္သြားသလဲကြယ္” မ။ ။ “ခုနင္ကပဲ သာဂရရြာ သြားတယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “အိမ္မွာ ဒီ့ျ ပင္အိမ္သား ဘယ္သူမ်ား ရွိေသးသလဲ” မ။ ။ “ကၽြန္မတို႔အေမ ရွိပါတယ္၊ အေမ… အို… အေမ” ထိုအခါ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ခန္႔ရွိ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္သည္ တဲျ ပင္သို႔ ထြက္လာ၍ ဦးစံရွားတုိ႔အား မသကၤာေသာ အမူအရာႏွင့္ ၾကည့္လ်က္ရွိရာ… ရွား။ ။ “ဦးဖိုးမွီ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ျပန္လာပါ့မလဲခင္ဗ်ာ” မိန္းမႀကီး။ ။ “က်ဳပ္ မေျပာတတ္ဘူးေတာ့္” ရွား။ ။ “သြားတာ ေတာ္ေတာ္ၾ ကာၿပီလားခင္ဗ်ာ” မိန္းမႀကီး။ ။ “တယ္မၾကာေသးဘူးေတာ့္” ရွား။ ။ “ဦးဖိုးမွီနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ ခဏေလာက္ ထုိင္ေစာင့္ပါရေစခင္ဗ်ာ” မိန္းမႀကီး။ ။ “ေစာင့္ပါေတာ္၊ ဟဲ့ ဖြားတုတ္၊ ဖ်ာခင္းေပးပါဟဲ”့ ဦးစံရွားႏွင့္ ကိုအုန္းေဖတို႔လည္း တဲေရွ႕မွ ေစာင့္ဆုိင္းလ်က္ရွိၾ ကစဥ္ ဦးစံရွားသည္ သားအမိႏွစ္ေယာက္တို႔၏
အမူအရာကို
အကဲခတ္လ်က္ရွိရာ
သမီးျဖစ္သူမွာ
ထိတ္လန္႔သည့္အမူအရာရွိ၍ အမိျ ဖစ္သူမွာလည္း စိုးရိမ္သည့္ အမူအရာရွိသည္ဟု ဦးစံရွား၏စိတ္၌ ထင္မွတမ ္ ိေလ၏။ ရွား။ ။ “ဟိုအနားကအေလာင္းဟာ ဘယ္သူ႔အေလာင္းပါလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သိသလား” မိန္းမႀကီး။ ။ “မသိေပါင္ေတာ္” ရွား။ ။ “မုိးႀကိဳ းပစ္လို႔ ေသတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ကဲ့လား” မိန္းမႀကီး။ ။ “က်ဳပ္တို႔ ဘယ္သိမလဲ ေတာ္ရဲ႕ ” ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ မိန္းမႀကီး စကားမေျပာလိုသည့္ အျဖစ္ကို ရိပ္မိသျဖင့္ မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္းသာလွ် င္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ တုိင္ပင္ေျပာဆိုလ်က္ ရွိၾ ကေလ၏။ နာရီဝက္ခန္႔မွ် ၾကာလွ် င္
အရပ္
ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္
ဦးဖိုးမွီဆိုသူသည္
ထင္းတစ္စည္းႏွင့္ ၾကက္တစ္ေကာင္ကို ပုိက္၍လာရာ…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
43
mmcybermedia. ရွား။ ။
com
“တယ္
ၾကက္ဝယ္တဲ့
ဝယ္သြားေသးတယ္။
အခု
ဆရာႀကီးပါကလား။
တစ္ေကာင္
တစ္ေန႔ကတင္
ဝယ္လာျပန္ၿ ပီ။
တစ္ေန႔က
ၾကက္ငါးေကာင္ ၾကက္ေတြက
ဘယ္ေရာက္ကုန္ပလဲဗ်” မွီ။ ။ “မုိးႀကိဳ းက်ားသားဗ်ာ၊ အေမ ေမြးကတည္းက ဒီတစ္ခါ ဝယ္ဖူးပါေသးတယ္။ သားကေလး ေမြးလိုတယ္ဆိုလို႔ ဝယ္ခဲ့တာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘယ္ကလဲ” ေဖ။ ။ “ကၽြန္ေတာ့္ မမွတ္မိဘူးလားဗ်။ တစ္ေန႔က တစ္ေခါက္လာတာေလ” မွီ။ ။ “ဪ… အင္စပက္ေတာ္မင္းပါလား၊ ဟဲ့… ဖြားတုတ္ေက၊ လက္ဖက္ရည္အုိး တည္ပါဟဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ၊ ကိုစံဖဲ…” ရွား။ ။ “စံဖဲ ေသပါၿပီေကာဗ်ာ” မွီ။ ။ “အလို… ဘယ္ေတာ့ကလဲ ခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ (ထိုသူ၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾ ကည့္လ်က္) “ဟိုအနားက အေလာင္းဟာ စံဖဲအေလာင္းေပါ့” မွီ။ ။ (တစ္ခဏမွ် ဆုိင္းငံ့ၿ ပီးေနာက္) “ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ၊ ေကာင္းပါေလ့။ ဒီလိုမွန္းသိ က်ဳပ္တို႔ ဆုေငြငါးေထာင္ ထုတ္မယူရလားဗ်ာ” ရွား။ ။ (႐ုတ္တရက္စုိက္ၾ ကည့္၍) “ဗ်ာ” မွီ။ ။ “ကိုယ့္အိမ္နားတြင္ မုိးႀကိဳ းပစ္လို႔ေသတဲ့ စံဖဲကို ကိုယ္မေတြ႔လိုက္တာ နာၾကည္းေၾကာင္း ေျပာပါတယ္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “မုိးႀကိဳ းပစ္သံေကာ ၾကားလိုက္သလား” မွီ။ ။
“ဟာ…
တစ္ညလံုး
တၿခိမ့္ၿ ခိမ့္နဲ႔
ပစ္ေနတာဗ်ာ၊
ဘယ္အခ်က္ကယ္လို႔ေတာ့
ဘယ္ေျပာတတ္မလဲ” ရွား။ ။
“ဦးဖိုးမွီဟာ ဗလကလည္း
ေကာင္း၊ လူကလည္း
က်န္းမာလ်က္နဲ႔ ဘယ့္အတြက္
အလုပ္က ထြက္လုိက္သလဲဗ်ာ” မွီ။ ။
“ဆရာတို႔ကေတာ့
အရာရွိမို႔လ႔ုိ
လခေကာင္းတယ္
ဆရာရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
ပုလိပ္သားဆိုေတာ့ သားနဲ႔ မယားနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမစားေလာက္ဘူး ဆရာ” ရွား။ ။ “ဒါထက္ ခင္ဗ်ားတို႔သားအမိတစ္စု ဒီတဲမွာေနရတာ စံဖဲတို႔လူစု မေၾကာက္ဘူးလားဗ်ာ” မွီ။ ။ “ပိုက္ဆံမရွိတလ ဲ့ ူက လူဆုိးကို ဘာေၾကာက္မလဲဗ်ာ” ရွား။ ။ “ပိုက္ဆံမရွိေပမယ့္ သမီးပ်ိဳ နဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုေတာ့ စိုးရိမ္စရာေပါ့ဗ်ာ” မွီ။ ။
(႐ုတ္တရက္
မ်က္ႏွာပ်က္လ်က္)
“ဒီလိုမ်ားေတာ့
စမ္းစမ္းပါေစဗ်ာ။
ေျခာက္လံုးျပဴး
မကုိင္ရေပမယ့္ ကိုယ့္လက္႐ံုး ကိုယ္အားကိုးရတာေပါ့ ဆရာ။ မေၾကာက္ပါဘူး” ထုိ႔ေနာက္
ကိုအုန္းေဖသည္
အေရးမႀကီးသည့္
စကား
အနည္းငယ္ကို
ေမးျမန္းၿပီးေနာက္ ဦးစံရွားႏွင့္ ကိုအုန္းေဖတို႔သည္ အေလာင္းရွိရာသို႔ ျပန္လာၾက၍ ဦးစံရွား၏ အႀကံေပးခ်က္အရ ကိုအုန္းေဖသည္ အေလာင္းကို ပုလိပ္သားမ်ားအား လွည္းႏွင့္တင္ေဆာင္၍ ေဆး႐ံုသို႔ပို႔ရန္ အမိန္႔ေပးၿပီးလွ် င္ ဌာနာသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾ ကေလ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔၌ ဦးစံရွားသည္ စာတိုက္မွ စာတစ္ေစာင္ကို ရရွိသျဖင့္ ေဖာက္၍ ဖတ္ၾ ကည့္ရာ
အလြန္တရာ
အံ့ဩၿပီးေနာက္
မည္သို႔ျ ပဳရမည္ကို
အႀကံယူလ်က္
ရွိေလ၏။
ယင္းစာမွာ...
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
44
mmcybermedia.
com
စာေရးအစီရင္ခံပါသည္
ဦးစံရွားခင္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ေက်ာင္းေနစဥ္အခါကတည္းက
ဦးစံရွား၏ စံုေထာက္ဝတၳဳ မ်ားကို သူရိယမဂၢဇင္းတြင္ ဖတ္႐ႈရပါသျဖင့္ ဦးစံရွား၏ ဉာဏ္စြမ္းကို မ်ားစြာ ခ်ီးမြမ္းခဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္၏အမႈ၌ လည္း ဦးစံရွားကုိယ္တုိင္ လာေရာက္စံုေထာက္ေၾကာင္း ၾကားသိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေလာင္းဟူ၍ ပုလိပ္အရာရွိမ်ား ထင္မွတ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ထားသည္တြင္ ဦးစံရွားက အလိမ္ေျဖေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္၏
အႀကံ
အထမေျမာက္သည့္အတြက္
ဝမ္းနည္းပါေသာ္လည္း ဦးစံရွားႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႔ဆံုရန္ အခြင့္အေရး ေပၚေပါက္၍လာသည့္အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ပါသည္။ ေသေသာသူမွာ ကၽြန္ေတာ္၏တပည့္ သာဂရရြာသား ဖိုးသက္ျ ဖစ္ပါသည္။ သတ္ေသာသူကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ထုိသူ႔အေပၚ၌ ကၽြန္ေတာ္က ကလဲ့စားေခ်ရန္ကိစၥရွိပါ၍ ေဖာ္ေျပာလိုပါသည္။ သို႔ျ ဖစ္၍ ဦးစံရွားက ကၽြန္ေတာ့္အား မဖမ္းဆီးပါဟု ကတိထားခဲ့ပါလွ် င္ ႏွစ္ဦး ေတြ႔ဆံုၿ ပီးလွ် င္ ထိုအမႈကို ေပၚေအာင္ျ ပဳလုပ္နည္းႏွင့္တကြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာ၍ ျပပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
ဦးစံရွားကို
မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ်
သေဘာတူညီခဲ့လွ် င္
ယေန႔ညေန
၄
ရန္မရွာပါဟု
နာရီအခ်ိန္တြင္
ေဈးထဲသို႔
ကတိထားပါမည္။ တစ္ေယာက္တည္း
လမ္းေလွ် ာက္လာပါေလ။ ဦးစံရွား လမ္းေလွ် ာက္သည္ကို ျမင္ေသာအခါ သေဘာတူေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိရ၍ အေလာင္းေတြ႔ေသာေနရာမွာ ယေန႔ည ၉ နာရီအခ်ိန္တြင္ ေစာင့္၍ေနပါမည္။ ဦးစံရွားတစ္ေယာက္တည္း လာပါေလ။ မည္သို႔မွ် ကၽြန္ေတာ္က ရန္မရွာေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း၍ ကတိထားပါသည္။ ဦးစံရွားသည္
စာကိုဖတ္ၿ ပီးေနာက္
အခ်ိန္အတန္ၾ ကာေအာင္
စဥ္းစားၿပီးလွ် င္
အင္စပက္ေတာ္ ကိုအုန္းေဖအား တုိင္ပင္ရန္မလိုဟု ဆံုးျဖတ္၍ စံဖဲကို ျမင္ရဖူးသည္မွ ရွိေစေတာ့၊ သူခ်ိန္းဆိုထားသည့္အတုိင္း ဦးစံရွားသည္
ထိုေန႔ညေန
သြားေရာက္အံ့ဟု ၄
ႀကံရြယ္၏။ ယင္းကဲ့သို႔
နာရီအခ်ိန္တြင္
ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္႐ႈေနေသာသူသည္
ေဈးအတြင္းသို႔
ႀကံရြယ္သည့္အတုိင္း
ေရာက္ကာလ
မည္သူျ ဖစ္ေလသနည္းဟု
မိမိအား
ေစာင္းပါးရိပ္ျ ခည္
ၾကည့္႐ႈပါေသာ္လည္း ေဈးဝယ္မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေဈးသည္မ်ားမွတစ္ပါး မည္သူ႔ကိုမွ် မျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ခဏမွ် ၾကာလွ် င္ ဌာနာသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလ၏။ ေနဝင္သည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ဦးစံရွားသည္
ကိုအုန္းေဖအား
ကိစၥတစ္ခု
ရွိေၾကာင္းႏွင့္သာလွ် င္ သာမည ေျပာဆိုခဲ့၍ ခ်ိန္းဆိုရာေနရာသို႔ သြားေရာက္ေလ၏။ ၈
နာရီခြဲသည္ႏွင့္တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
လူသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်
မရွိသည့္ျ ပင္
ဦးစံရွားသည္
ထုိေနရာသို႔
ေမွာင္မုိက္ေသာ
ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေလရာ
ညဥ့္ျ ဖစ္၍
အေလာင္းကို
ေရႊ႕ေျပာင္းၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း မ်ားစြာ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းလွေပ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
45
mmcybermedia.
com
ဦးစံရွားမွာမူ တေစၧတို႔မည္သည္ ေသနတ္လည္းမရွိ၊ ဓားေျမႇာင္လည္း မရွိေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာမဟုတ္၊
လူဆုိးကိုသာလွ် င္
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရွိသည္ဟု
ေအာက္ေမ့၍
ခါး၌ထုိးထားေသာ ေျခာက္လံုးျပဴးကို မၾကာမၾကာ လက္ျ ဖင့္ စမ္းသပ္လ်က္ စႀကႍေလွ် ာက္၍ ေနေလ၏။ ၅
မိနစ္ခန္႔မွ်
ၾကာေသာအခါ
ျမင္းခြာသံလည္း
မၾကားရဘဲ
ခ်ံဳ ကြယ္မွ
လူတစ္ေယာက္သည္ ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာေလရာ ဦးစံရွားသည္ ႐ုတ္တရက္ ေသနတ္ကို ဆုပ္ကုိင္မိေလ၏။ ထိုအခါ ထိုသူက ရယ္ေမာကာ ျမင္းေပၚမွဆင္းလ်က္… “ကၽြန္ေတာ္ပါ ဦး ခင္ဗ်ာ၊ တယ္ၿ ပီး ဝမ္းေျမာက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေအာင္ ၾကည့္ပါရေစခင္ဗ်ာ” ဟု ေျပာ၍ ဦးစံရွား၏ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ထုိး၍ ၾကည့္ေလ၏။ ရွား။ ။ “ေမာင္စံဖဲလားေဟ့” ဖဲ။ ။ “မွန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “မင္းကေတာ့ ငါ့ကို ျမင္ရၿပီ၊ ငါကလည္း ျမင္ပါရေစကြယ”္ ဟု ေျပာ၍ ဦးစံရွားကလည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ထုိး၍ၾကည့္လုိက္သည္။ စံဖဲလည္း ရဲဝံ့စာြ ရင္ကုိေကာ့၍ အၾကည့္ခံေလ၏။ ဖဲ။ ။ “ကိုင္း… ေတာ္ေလာက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ။ ဒါထက္ ဖုိးသက္ကို သတ္တာ ဘယ္သူလဲ ဦး သိလား” ရွား။ ။ “ဦးဖိုးမွီပါကြယ္၊ ငါသိပါတယ္” ဖဲ။ ။ “ႏို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မဖမ္းသလဲခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။
“သိတာက
တစ္မ်ိဳ း၊
ထင္ရွားေအာင္
သက္ေသျပႏုိင္တာက
တစ္မ်ိဳးကိုးကြယ့္၊
နည္းနည္းလိုေသးလို႔ ငါ ဆုိင္းေနပါတယ္” ဖဲ။ ။ “ထ င္ရွားေအာင္ သက္ေသျပဖို႔ အလြယ္ကေလးပဲခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “ေနပါဦး၊ ဒါထက္ ဦးဖိုးမွီသတ္ေၾကာင္း မင္းက ဘယ့္ႏွယ္သိသလဲ” ဖဲ။ ။
“ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ၊
ကၽြန္ေတာ္က
ဦးသိတဲ့အတိုင္း
လူဆုိးလုပ္မယ့္လူမ်ားမွာ
ဒုကၡေတြ
ေတြ႔တတ္လြန္းလို႔
သတိထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
တပည့္မ်ားကိုလည္း
မ,နဲ႔ပတ္သက္ရင္
ကၽြန္ေတာ့္လို
ကၽြန္ေတာ္က
အထူးသျဖင့္
ဒီဟာမ်ိဳ းကို
မရမ္းကားေစရဘူး။
ဒါနဲ႔
ဖုိးသက္ဆိုတဲ့အေကာင္ကေတာ့ စကားကို နားမေထာင္ဘူး၊ ဟိုညက ဦးဖိုးမွီသမီးကေလး သြားၿပီး ရမ္းကားတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဒါနဲ႔ ဦးဖိုးမွီက ေဒါသအေလ်ာက္
“ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
ကံအားေလ်ာ္စြာ
ဟိုညက
႐ိုက္သတ္လိုက္ဟန္ တူပါတယ္။ ေတာလည္ေနတုန္း
ဦးဖိုးမွီက
ေခြးမသားကေလးအေလာင္းကို ဆြဲၿ ပီးလာတာ သြားေတြ႔တာကိုးခင္ဗ်။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မျမင္ပါဘူး။
အေလာင္းပစ္ထားခဲ့ေတာ့မွ
ေသေသခ်ာခ်ာ
ၾကည့္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္အေကာင္ျ ဖစ္ေနမွန္း သိရတာကိုး ဦးရဲ႕။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
46
mmcybermedia.
com
ဦးဖိုးမွီကိုေတာ့ အေၾကာင္းကို
ဒီအတြက္
အမ်က္မထားပါဘူး။
သတင္းေပးတတ္ေလေတာ့
သို႔ေသာ္
သူ႔ကိုလည္း
သူက
ကၽြန္ေတာ့္
လက္စားေခ်ခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႔
သတင္းေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “ဪ… ဒီလိုလား၊ ဒါထက္ အေလာင္းကိုေတြ႔ေတာ့ မုိးႀကိဳ းပစ္ေသတဲ့ စံဖဲအေလာင္းနဲ႔ တူေအာင္ ေမာင္က လုပ္ထားခဲ့တာေပါ့ေလ” ဖဲ။ ။ “အေလာင္းကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ဒီအေကာင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လံုးတူ ရပ္တူျ ဖစ္ေၾကာင္း သြားသတိရတာနဲ႔ အႀကံေပၚလာတာကိုးခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
အခုတေလာ
အၿငိမ္မေနရဘဲ
ေျပးရ
လႊားရ၊
တုိက္ရ
ခုိက္ရအားႀကီးေလေတာ့ ခဏေလာက္ နားခြင့္ရေစေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေလာင္းနဲ႔ တူေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ထားတာကိုးခင္ဗ်။ ဒါနဲ႔
မ်က္ႏွာနဲ႔
ဆံပင္ကို
မီးၿမႇိဳ က္၊
အနီးအပါးက
ျမက္ကေလးေတြလည္း
နည္းနည္းကၽြမ္းေအာင္ မီးနဲ႔႐ိႈ႕၊ ကၽြန္ေတာ့္စာကို သူ႔အိတ္ထဲ ထည့္၊ တယ္ မခက္လွပါဘူး ခင္ဗ်။ ေတာ္ေတာ့္ပုလိပ္ေတာ့ အဟုတ္မွတ္မွာပဲခင္ဗ်” ရွား။ ။ “ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဒါထက္ ဦးဖိုးမွီအမႈကို ထင္ရွားေအာင္လုပတ ္ ဲ့နည္းကို ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္” ဟု
ေျပာသျဖင့္
စံဖဲလည္း
ဦးစံရွားကို
မိမိအႀကံအစည္ကို ေျပာ၍ျပေလရာ ဦးစံရွားသည္
စဥ္းစားစိတ္ကူးကာ နားေထာင္ၿ ပီးေနာက္ စံဖဲ၏စီမံပံုကို ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုကာ နားေထာင္ၿ ပီးေနာက္ ယင္းအႀကံအအတုိင္း လိုက္နာရန္ သေဘာတူေလ၏။ ရွား။ ။ “မင္းဟာက နက္ျ ဖန္ည စီမံမွ ျဖစ္မယ္ ဟုတ္စ” ဖဲ။ ။ “ဟုတ္ကဲ့” ရွား။ ။ “ေနဦး၊ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ခ်ည္း မၿပီးဘူးကြယ့္၊ သက္ေသပါဦးမွ ျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ ကိုအုန္းေဖ တစ္ေယာက္ ပါရလိမ့္မယ္” ဖဲ။ ။
“အစုိးရပုလိပ္ဆိုတဲ့
လူမ်ိဳ းဟာ
ကတိတည္ပါ့မလား
ဦးရယ္၊
ေတာ္ေတာ္ၾ ကာ
ေငြငါးေထာင္မက္ၿ ပီး စကားဖ်က္မွာ ေၾကာက္ရတယ္ ဦးရဲ႕ ” ရွား။ ။ “ငါ့တာဝန္ ထားလိုက္ပါကြယ္” ဖဲ။ ။ “ဒါေတာ့ ဦးလူပဲ၊ ၾကည့္သာလုပ္ေပေတာ့ေလ” ရွား။ ။ “စိတ္ခ်ပါကြယ္” ဖဲ။ ။
“ကုိင္း…
ေတြ႔ရတဲ့အတြက္
ဝမ္းေျမာက္ပါတယ္
ခင္ဗ်ာ။
နက္ျ ဖန္မွ
ေတြ႔ၾ ကဦးစို႔ရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ျ ဖင့္ အရွင္လတ္လတ္မ်ား အမိခံမယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မကူးပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အမိခံခ်င္း ခံရင္ ဦးလိုလူလက္ထဲမွာ အမိခံရရင္ေတာ့ ေကာင္းပါေသးရဲ႕ ဦး ခင္ဗ်ာ။ ကုိင္း… သြားလိုက္ပါဦးမယ္” ဌာနာသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ ကိုအုန္းေဖအား စံဖဲႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ပံုႏွင့္တကြ နက္ျ ဖန္ညအတြက္ အႀကံအစည္မ်ားကို ေျပာ၍ျပေလရာ ကိုအုန္းေဖမွာ မ်ားစြာ အံ့ဩလ်က္ နက္ျ ဖန္ညအတြက္ကုိလည္း ကတိမထားခ်င္ ထားခ်င္ႏွင့္ ကတိထားလိုက္ရေလ၏။ ေနာက္ေန႔ ညေန၌ ဦးဖိုးမွီလင္မယား တစ္စုတို႔သည္ ညစာထမင္း စားေသာက္လ်က္ ရွိေနၾကစဥ္
ဦးဖိုးမွီ၏မယား
မၿငိမ္းေအး၏
အမိသည္
အသည္းအသန္
ျဖစ္ေနေၾကာင္းႏွင့္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
47
mmcybermedia.
com
လူတစ္ေယာက္က
ဝင္ေရာက္ေျပာဆိုသြားသျဖင့္
မၿငိမ္းေအးအျပင္
ယင္း၏သမီး
မဖြားတုတ္ႏွင့္တကြ သားငယ္တို႔သည္ သာဂရရြာသို႔ ခ်က္ခ်င္း သြားေရာက္ၾ ကေလ၏။ ဦးဖိုးမွီမွာမူ ေယာကၡမႀကီးႏွင့္ စကားမေျပာသည္ တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္အေစာင့္မရွိသည္ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနရစ္ခဲ့ေလ၏။ ဦးဖိုးမွီသည္ လူႏွင့္လူခ်င္းမွာမူ သတၱိေကာင္းေသာ သူတစ္ေယာက္ျ ဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္တရာ
တေစၧေၾကာက္တတ္ေသာ
လူတစ္ေယာက္ျ ဖစ္ေလရာ
လူေျခတိတ္သည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာစိတ္တို႔သည္ တုိးတက္ျ ဖစ္ပြား၍ လာခဲ့ေလ၏။ ဦးဖိုးမွီသည္ မီးခြက္အနီးတြင္ထုိင္လ်က္ ျပစ္မႈရွိ၍ စိတ္မလံုေသာသူတို႔၏ ထံုးစံအတုိင္း တခၽြတ္ခၽြတ္ျ မည္တုိင္း ရင္တြင္း၌ ဒိန္းခနဲ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္ၿ ပီးလွ် င္ ေဇာေခၽြးမ်ား ျပန္၍လာခဲ့ေလရာ မီးခြက္မွ မီးေတာက္မ်ားသည္လည္း ရပ္တည္ျ ခင္း မရွိဘဲ အထူးသျဖင့္ လႈပ္ရွားသည္ဟူ၍ ဦးဖိုးမွီ၏ စိတ္၌ မွတ္ထင္မိေလ၏။ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ေသာသူတို႔မွာ ေၾကာက္ရြံ႕သည့္အခါ၌ ေရွးအခါက မိမိတို႔ ၾကားသိ ေတြ႔ျ မင္ခဲ့ဖူးသည့္
ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္
အျခင္းအရာ
အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို
အထူးသျဖင့္
သတင္းရတတ္သည္ျ ဖစ္ေလရာ ဦးဖိုးမွီမွာလည္း ငယ္ရြယ္သည့္အခါက စ၍ ၾကားခဲ့ဖူးရေသာ တေစၧဝတၳဳ တို႔ကို တစ္ခုၿ ပီးလွ် င္တစ္ခု သတိရလ်က္ အိပ္စက္ျ ခင္းငွာ မတတ္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနေလ၏။ ထိုခဏ၌ ႐ုတ္တရက္
အလြန္တရာ
ၾကားလိုက္ရေလရာ
ေစ့ေစ့ပါေအာင္
နက္က်ယ္လွေသာ
ဦးဖိုးမွီသည္
ဆုပ္ပါေသာ္လည္း
တေစၧႏွင့္
ေခြးအူသံႀ ကီးကို
မိမိ၏တဲေရွ႕မွ
ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားထလ်က္ ဓားတို႔မွာ
မည္သို႔မွ်
ဓားရွည္ကို
မတတ္ႏုိင္သည္ျ ဖစ္၍
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမေျပေပ်ာက္ဘဲ ရွိေနခဲ့ေလ၏။ ထိုအခါ မီးခြက္မွ မီးေတာက္သည္လည္း လႈပ္ရွားသည္ထက္ လႈပ္ရွားျပန္ေလရာ ဦးဖိုးမွီသည္ မီးၿငိမ္း၍သြားမည္ကို စုိးရိမ္သည္ႏွင့္ တုန္ယင္ေသာ လက္တို႔ျ ဖင့္ ကာကြယ္လ်က္ ရွိသည္တြင္ လိုဏ္သံပါေသာအသံျ ဖင့္… “ဗ်ိဳ ႕… ဦးဖိုးမွီ” ဟု တဲေရွ႕မွလိုလို၊ တဲေနာက္မွလိုလို ေခၚသံၾ ကားလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ၌ကား ျပင္းထန္စြာ
ဦးဖိုးမွီ၏
ခုန္လ်က္ရွိေနေလရာ
လည္းေကာင္း
စိတ္ထဲ၌ သာ
ရင္သည္
နံ႐ုိးမ်ားက်ိဳ းေအာင္
ေခြးအူသံသည္
လည္းေကာင္း
ထင္ျ ခင္းျဖစ္ေလသည္။
ျပဳတ္ေတာ့မည္က့သ ဲ ို႔ မိမိအား
ေခၚသံသည္
တကယ္မဟုတ္ဟူ၍
စိတ္ကို
တင္းလ်က္ရွိေနစဥ္ ထိုအသံႀ ကီးက… “ဗ်ိဳ ႕… ဦးဖိုးမွီ၊ က်ဳပ္ေခၚတာ မထူးဘူးလား” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
48
mmcybermedia.
com
ထိုအခါ၌မူကား
ဦးဖိုးမွီသည္
စိတ္ကိုတင္း၍
မရႏုိင္သည္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ေအာ္ရမည္လိုလို ေျပးရမည္လိုလို ရွိဆဲတြင္… “ဗ်ိဳ ႕… ဦးဖိုးမွီ၊ ထူးစမ္းပါေလဗ်ာ” “ေဟ့… ဘယ္သူလဲ၊ သယ္… ဘာမွတ္လို႔လဲေဟ့၊ ဟင္… ငါကြ၊ သတၱိသိခ်င္သလား” “ဘယ္သူရမွာလဲဗ်၊ က်ဳပ္ကို မသိဘူးလား၊ ဖုိးသက္ေလ” “ဘယ္က ဖုိးသက္လဲ” “ခင္ဗ်ားသတ္တဲ့ ဖုိးသက္ေလ၊ ေရကေလးတစ္ခြက္ေလာက္ ေပးစမ္းပါဗ်ာ” “ဣတိပိေသာ၊ ဘဂဝါ၊ အရဟံ သမၼာသဗၺဳ ေဒၶါ ၊ ဝိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ၊ အလို… ဘုရား… ဘုရား၊ ေဟတုပစၥေယာ၊ အာရမၼဏ ပစၥေယာ၊ အဓိပတိ ပစၥေယာ၊ ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ” “ဘယ္သူမွ ခင္ဗ်ားကို မကယ္ႏုိင္ဘူး” ဟု ေျပာ၍ ရွံနီကို ဦးေခါင္းတြင္ စည္းလ်က္ရွိေသာ ပံုသဏၭာန္သည္ အိမ္ထဲသို႔ တျဖည္းျဖည္း ဝင္၍လာရာ ဦးဖိုးမွီသည္ ၾကက္ေသ ေသလ်က္ စုိက္ေငးကာ ၾကည့္ေနရာ ႐ုတ္တရက္ ထ၍… “သယ္… တိရစၧာန္ေသာ
တစ္ခါျပင္
နင့္ကို
ႏွစ္ခါ
ေသခ်င္ေသးသလား၊
ငါမေၾကာက္ဘူး။
လူ႔ဘဝ
ဟဲ့…
တစ္ခါသတ္ၿ ပီး
ဖိုးသက္၊
လူေသာ
တေစၧဘဝ
တစ္ခါ
ေသခ်င္ျ ပန္ေသးလားဟဲ့… ဟင္” ဟု
ေျပာ၍
ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္
ဓားႏွင့္ခုတ္မည္အျပဳတြင္
စံဖဲသည္
ရွံနီကိုခၽြတ္ခ်၍
ကိုအုန္းေဖသည္
ေျခာက္လံုးျပဴး
ဦးစံရွားႏွင့္ ကိုအုန္းေဖတိ႔လ ု ည္း အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာၾကေလ၏။ တဲတြင္းသို႔
ေရာက္ၾ ကသည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ေသနတ္ကို ကုိင္လ်က္… “ခင္ဗ်ားလည္း မေျပးနဲ႔ ဦးဖိုးမွီ၊ မင္းလည္း မေျပးနဲ႔ စံဖဲ” ဖဲ။ ။ “ဘာေၾကာင့္လဲဗ်ာ” ေဖ။ ။ “မင္း ေျပးရင္ ပစ္လုိက္မယ္၊ မင္းကိုလည္း ငါဖမ္းရမယ္” ရွား။
။ “ဘယ့္ႏွယ္… ကုိအုန္းေဖ၊ က်ဳပ္တို႔ ကတိရွိၾ ကတယ္ေလ”
ေဖ။ ။ “နားမလည္ဘူး ဆရာ၊ လူဆုိးအေပၚမွာ ကတိမတည္ႏုိင္ဘူး” ရွား။
။ “ဘယ္သူ႔ကိုပဲထားထား ကတိဆိုတာ ကတိပဲ ကိုအုန္းေဖ”
ေဖ။ ။ “နားမလည္ဘူး ဆရာ” ရွား။ ။ (႐ုတ္တရက္ စံဖဲေရွ႕မွရပ္လ်က္) “ကုိင္း… က်ဳပ္ကိုေဖာက္ၿ ပီးမွ သူ႔ကို ပစ္ ” ဖဲ။ ။
“ေနပါဦးခင္ဗ်ာ၊
ကၽြန္ေတာ့္ကို
သူ
ပစ္စမ္းပါေစ၊
အင္စပက္ေတာ္မင္း
ေနာက္လွည့္ၾ ကည့္လုိက္စမ္း” ထိုအခါ ကိုအုန္းေဖသည္ မိမိေနာက္မွ ‘ေခ်ာက္’ ခနဲအသံကို ၾကားရသျဖင့္ လွည့္၍ ၾကည့္မိရာ
စံဖဲတပည့္
လူဆုိးတစ္ေယာက္သည္
မိမိအား
ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ႏွင့္
ခ်ိန္ရြယ္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရွိသျဖင့္ မိမိ၏ေသနတ္ကို ခ်လိုက္ေလ၏။ ဖဲ။ ။
“ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္၊
ဦးကို ဦးနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္
ေျပာတယ္မဟုတ္လား၊
ေတြ႔ဖို႔လာတုန္းကေတာ့
ပုလိပ္စကားကို
ကၽြန္ေတာ္က
မယံုပါနဲ႔လို႔
ယံုၾ ကည္စိတ္ခ်ၿပီး
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
49
mmcybermedia.
com
တစ္ေယာက္တည္းပဲ
လာခဲ့ပါတယ္။
ပုလိပ္ပါမယ္ဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က
တယ္ၿ ပီး
စိတ္မခ်ျ ဖစ္တာနဲ႔ အေဖာ္တစ္ေယာက္ ေခၚခဲ့ရတယ္ဦးရဲ႕။ ကံေကာင္းလို႔ ေခၚခဲ့မိေပလို႔ခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “ေျပာလည္း ေျပာစရာပဲ ကိုအုန္းေဖ” ဖဲ။ ။
(မိမိေျခာက္လံုးျပဴးကို
ထုတ္လ်က္)
“ကုိင္း…
အင္စပက္ေတာ္မင္း၊ ရတနာသံုးပါးကို
ႏွလံုးသြင္းေပေတာ့၊ ကတိပ်က္တဲ့လူကိုေတာ့ စီရင္ရလိမ့္မယ္” ရွား။ ။ “မေတာ္ပါဘူး ေမာင္၊ ေတာင္းပန္ပါရေစ” ဖဲ။ ။ “ဦးက သူ႔ကို ေတာင္းပန္တုန္းက ဦးစကား နားေထာင္ရဲ႕လား” ရွား။ ။ “မေထာင္ေပဘူး ေမာင္” ဖဲ။ ။ “ပုလိပ္ဟာ ကတိမတည္တဲ့အျပင္ လူႀ ကီးစကားကို နားမေထာင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္က သေဘာႀကီးေၾကာင္း ျပလိုက္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဦးမယ္၊ ခြင့္ျ ပဳပါဦးခင္ဗ်ာ။ လာေဟ့ စံၫြန္႔” ဟု ေျပာ၍ ေျခာက္လံုးျပဴးကို သိမ္းဆည္းေလ၏။ စံဖဲႏွင့္ သိမ္ငယ္
သူ၏တပည့္
ညံ့ဖ်င္းစြာ
ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည့္အတုိင္း
စံၫြန္႔တို႔
ျပဳမူမိသည္ကို
ဆင္းသြားၾကေလလွ် င္ အရွက္ရသည္
ကိုအုန္းေဖသည္
ျဖစ္၍
ႏုိင္ရာဖိ၍ ေထာင္းမည္အႀကံႏွင့္ ဦးဖိုးမွီကို
မိမိက
အခ်ိဳ ႕ေသာသူမ်ား ေငါက္ငမ္းၿခိမ္းေျခာက္
ေမာင္းမဲေရရြတ္ၿ ပီးလွ် င္ ဌာနာသို႔ ခ်က္ခ်င္းလုိက္ခဲ့ရန္ အမိန္႔ေပးေလ၏။ ဦးစံရွားမွာ ကိုအုန္းေဖအတြက္ စံဖဲအေပၚ၌ ရွက္လွသည္ျ ဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာစည္သို႔ မိမိလာခဲ့ျ ခင္းသည္
မွားေလစြဟု
ေအာက္ေမ့လ်က္
ထိုေန႔ရထားႏွင့္
ရန္ကုန္သို႔
ျပန္လည္
ေရာက္ရွိခဲ့ေလသတည္း။ *****
အေမြမ ေပးလိုေ သာ ပေထြးအမႈ တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ညအခ်ိန္တြင္ မစၥတာေမာင္မိႈင္း၏ ထြက္ေပၚကာစ ျဖစ္ေသာ
ေဒါင္းဋီကာစာအုပ္ကို
သန္းေခါင္ေက်ာ္သည့္
တုိင္ေအာင္
ဖတ္႐ႈခဲ့မိသျဖင့္
နံနက္အခ်ိန္တြင္ အားလပ္ေသာ တနဂၤေႏြေန႔လည္း ျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္မည္အႀကံႏွင့္ အိပ္ရာထဲ၌
ေကြးလ်က္ရွိစဥ္
ဦးစံရွားသည္
အဝတ္အစား
အျပည့္အစံုဝတ္ဆင္ကာ
အိပ္ရာအနီးတြင္ ရပ္လ်က္… “ရွစ္နာရီေတာင္ ထုိးသြားၿပီဗ် ကိုသန ိ ္းေမာင္၊ ခုေတာင္ မထေသးဘူးလား” ဟု ႏိႈးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အိပ္မႈစံုမႊားႏွင့္ အျခားတစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းၿပီးလွ် င္… “တယ္႐ႈပ္တဲ့လူဗ်ာ၊ အားတဲ့ေန႔မို႔ အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္မလို႔ ႀကံေနတာ။ ဘာလုပ္မလို႔ လာႏိႈးပါလိမ့္” ဟု စူစူေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
50
mmcybermedia.
com
“မတတ္ႏုိင္ဘူးေလဗ်ာ၊
ဒီကေန႔
မနက္ေတာ့
တစ္လွည့္စီ
ဒုကၡေပးေနရတဲ့ေန႔
ျဖစ္ေနၿပီ။ ထမင္းခ်က္တဲ့ ေဒၚသန္းတင္ကို တစ္ေယာက္က လာႏိႈး၊ ေဒၚသန္းတင္က က်ဳပ္ကို ႏိႈး၊ က်ဳပ္က တစ္ခါ ခင္ဗ်ားကို ႏိႈးရေတာ့တာပဲ” “ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်၊ သူခုိး ခုိးသလား၊ ဓားျပတုက ိ ္လို႔လား၊ မီးေလာင္လို႔လားဗ်” “စိတ္မတိုပါနဲ႔ ဆရာႀကီးရယ္၊ အမႈသည္မတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနလို႔ပါ။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ ေရာက္လာၿပီး က်ဳပ္ကို ခ်က္ခ်င္းေတြ႔ရမွလို႔ ေျပာေနတယ္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ
ေစာင့္ေနေလရဲ႕။
လည္ႏိႈးေနဆိုတာ
ဧကႏၲ
မိန္းမပ်ိဳ ကေလးတစ္ေယာက္က
အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ
ရွိလို႔ပါပဲ။
လူေတြကို
အမႈေကာင္း
ေစာေစာစီးစီး ျဖစ္ေနလို႔ရွိရင္
လက္မလြတ္ရေအာင္လ႔ို ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ လာႏိႈးတာပဲ” “ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ထရတာေပါ့ဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝင္သြားေလရာ
လ်င္ျ မန္စြာ
မ်က္မွန္အနက္ႀ ကီးကို
မ်က္ႏွာသစ္၍ တပ္ထားေသာ
ဦးစံရွားႏွင့္အတူ
ဧည့္ခန္းသို႔
မိန္းမပ်ိဳ ကေလးတစ္ေယာက္သည္
အမႈသည္မ်ား ထုိင္ေနက်ျ ဖစ္ေသာ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ထုိင္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ “ဦးစံရွားဆိုတာ က်ဳပ္ပါပဲ၊ ေဟာဒါက က်ဳပ္မိတ္ေဆြ ဦးသိန္းေမာင္ပါ။ ေျပာစရာရွိတ့ဲ စကားကို သူ႔ေရွ႕မွာ မႁခြင္းမခ်န္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ မိန္းကေလးၾကည့္ရတာ
တုန္လို႔ပါလား၊
သိပ္ခ်မ္းေနတယ္ထင္တယ္။
ကိုင္း...
ေဒၚသန္းတင္၊ ေကာ္ဖီ ျမန္ျ မန္ေဖ်ာ္ခဲ့ပါဗ်ိဳ ႕” “ကၽြန္မက ခ်မ္းလို႔တုန္တာ မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ ေၾကာက္လို႔တုန္တာပါ” ဟု ေျပာသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုမိန္းမ၏ ႐ုပ္လကၡဏာကို အကဲခတ္မိရာ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔ရွိ၍ အထက္တန္းစား မက်တက်ရွိေသာ အေျခအေနရွိသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ရိပ္မိေလ၏။ “မေၾကာက္ပါနဲ႔ မိန္းကေလး၊ က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေဘးအႏၲရာယ္အားလံုး ကင္းေဝးသြားၿပီလို႔ စိတ္ႏွလံုး တံုးတံုးခ်လိုက္ပါေတာ့။ ကုိင္း… ကုိင္း… ေျပာစရာရွိတာ ေျပာပါဦး” “ကၽြန္မမွာ ေျပးလာခဲ့ရပါတယ္ရွင္။
ခုိးကုိးရာမဲ့
ျဖစ္ေနေလေတာ့
အားကိုးရမယ့္သူတစ္ေယာက္
ဦးစံရွားအေၾကာင္း ရွိေသာ္လည္း
ၾကားဖူးလို႔
လက္မထပ္ရေသးလို႔
ေငြေရးေၾကးေရးမွာ အကူအညီေတာင္းဖို႔ ခဲယဥ္းေနပါတယ္။ “ကၽြန္မကိစၥကို
ေဆာင္ရြက္ေပးလို႔
ခုခ်က္ခ်င္း
ေက်းဇူးမသိႏုိင္ေပမယ့္
ကၽြန္မ
လက္ထပ္ၿ ပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဦးစံရွားကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးသိပါ့မယ္ရွင့္” “ကိစၥမရွိပါဘူး မိန္းကေလး၊ က်ဳပ္က အဖိုးအခကို သေဘာထားၿပီး အလုပ္လုပ္တ့သ ဲ ူ မဟုတ္ပါဘူး။ စရိတ္စက ကုန္က်စရာရွိရင္ က်ဳပ္က စုိက္ထုတ္ အကုန္ခံထားၿပီး အေၾကာင္း ညီၫြတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဆပ္ၾ ကတာေပါ့။ ကုိင္း ဒါထက္ ျဖစ္ပ်က္ပံု ေျပာျပစမ္းပါဦး” “ကၽြန္မကိစၥ သိပ္ဆန္းတာပဲရွင္၊ ကၽြန္မစိတ္ထဲက သိပ္စုိးရိမ္ေနေပမဲ့ ေရေရရာရာ ေျခေျချမစ္ျ မစ္ရယ္လို႔ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာ မရွိဘူးရွင့္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
51
mmcybermedia.
com
ဒါေၾကာင့္သာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး
ခက္ေနတာပဲ၊
မယံုႏုိင္ဘဲ
ကၽြန္မလူကို
ကၽြန္မကို
ေျပာျပေတာ့
အစုိးရိမ္ႀ ကီးၿပီး
သူကေတာင္
အေတြးေခါင္ေနတယ္လို႔
ထင္မွတ္ေနဟန္ တူတယ္။ သို႔ေသာ္ ဦးစံရွားကေတာ့ လူသတၱဝါေတြရဲ႕ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲပံုေတြကို အမ်ိဳးစံု ႀကံဳ ဖူးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မတို႔ထက္ ထုိးေဖာက္ၿ ပီး ျမင္စြမ္းႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ပါတယ္” “ဆုိစမ္းပါဦး၊ ၾကားပါရေစ” “ကၽြန္မနာမည္က ခင္ခ်စ္ေမပါတဲ့၊ ေနေတာ့ ေမွာ္ဘီမွာ၊ ပေထြးနဲ႔အတူေနပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ေျမပုိင္ရွင္ ဦးတုိးစိန္ပါတဲ့” “အင္း… ၾကားဖူးသလိုလို ရွိတယ္” “ကၽြန္မပေထြး ဦးတုိးစိန္ကေတာ့ ဟိုနယ္မွာ ေျမပုိင္ရွင္ အမ်ိဳ းအႏြယ္ျ ဖစ္ေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပဲ
လူသိမ်ားၾကပါတယ္။
သူတို႔ညီအစ္ကိုေတြ
သို႔ေသာ္
ျဖဳန္းလိုက္ၾ ကတာ
သူ႔အေဖထားခဲ့တဲ့
လယ္ယာေခ်ာင္းေတြကို
ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားၿပီ။
လယ္ဧက
ခုေတာ့
အနည္းငယ္ေလာက္ ရွိပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မပေထြးက
ဟိုတုန္းက
လက္ေထာက္ဆရာဝန္အျဖစ္နဲ႔ အေစခံကုလား
အမႈထမ္းခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။
တစ္ေယာက္ကို
ပိတ္ကန္လိုက္တာ
သြား
ဆရာဝန္အတတ္သင္ခဲ့ၿ ပီး
သူ႔ေငြ
ေလးငါးေခ်ာင္း
စီးကရက္ဘူး
ရန္ကုန္ေဆး႐ံုမွာ
လူႀ ကီးက
ေဒါသႀကီးႀကီးနဲ႔
ခုိးေပါင္ရမလားဆိုၿ ပီး
က်ိဳ းသြားေလေတာ့
ဖိနပ္န႔ဲ
႐ံုးျပင္ကနားမေရာက္ေအာင္
လူႀ ကီးေတြက မနည္းဖံုးဖိထားခဲရ ့ ၿပီး သူလည္း အလုပ္ကထြက္၊ ေမွာ္ဘီကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ “ဦးတုိးစိန္
ရန္ကုန္ေနတုန္းမွာ
ကၽြန္မအေမနဲ႔
အေၾကာင္းပါခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မအေမက
ဝတ္လံုကေတာ္ မုဆုိးမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမနဲ႔ ဦးတုိးစိန္နဲ႔ အေၾကာင္းပါခဲ့ပါတယ္။ အေမနဲ႔ ဦးတုိးစိန္ အေၾကာင္းပါၾကေတာ့ ကၽြန္မရယ္ ကၽြန္မနဲ႔ အႁမႊာေမြး ခင္ခ်စ္ေဆြရယ္က ႏွစ္ခါလည္သမီးအရြယ္ ရွိၾ ကပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔အေဖ
ဝတ္လံုေတာ္ရက
ပစၥည္း
သံုးေလးေသာင္းတန္
ထားခဲ့ေပမဲ့
ကၽြန္မတို႔အေမက ဦးတုိးစိန္ကို ယံုၾ ကည္ၿ ပီး သူ႔လက္ သူ႔ေျခဆိုတာလို လႊဲအပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေငြတစ္ေသာင္းစီ လက္ဖြဲ႔ဖို႔
ဦးတုိးစိန္က
ကတိထားခဲ့ပါတယ္။
ေမွာ္ဘီေရာက္ၾ ကလို႔
မၾကာမီ
လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ
ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မတို႔မိခင္က ေမာ္ေတာ္ကားေမွာက္ၿ ပီး ဆံုးရွာပါတယ္။ မိခင္
မရွိေသာ္လည္း
ကၽြန္မတို႔
တုိက္တစ္လံုးကရတဲ့ အိမ္လခရယ္၊ ဦးတုိးစိန္
ေမြးသဖခင္ထားခဲ့တဲ့
အိမ္ႏွစ္လံုးနဲ႔
လယ္ကရတဲ့ လယ္ေထာက္ခရယ္
ဆိုေတာ့
ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ပေထြးပါ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ စားေသာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးတုိးစိန္က ေမွာ္ဘီမွာ ေဆးဆုိင္ဖြင့္တယ္ဆိုေပမဲ့ မင္းတုိင္းေက်ေလာက္ လုပ္ၿ ပီး
ေဆးကုတဲ့အလုပ္ကို
ႀကိဳ းႀကိဳ းစားစား
သေဘာမထားခဲ့ပါဘူး။
ဒီလိုေနၾကရင္းနဲ႔
ကၽြန္မတို႔ပေထြးဟာ စိတ္နည္းနည္းေဖာက္ျ ပန္လာပါတယ္။ ေမွာ္ဘီက
လူေတြက
ကိုယ့္ၿ မိဳ ႕သားတစ္ေယာက္
ျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုၿ ပီး
ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ရွိၾ ကေပမဲ့ ဦးတုိးစိန္က လူတကာကို ရန္လုပ္ေနေလေတာ့ သူ႔ေဆးဆုိင္ကေလးက ေဖာက္သည္မရွိျ ဖစ္ၿ ပီး တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မ တျဖည္းျဖည္း
ေျပာသံၾ ကားဖူးရတာက
စိတ္ၾ ကမ္းၿပီး
ဦးတုိးစိန္တို႔
႐ူးခ်င္သလိုလို၊
အမ်ိဳ းေတြဟာ အသက္ႀ ကီးလာရင္
ႏွမ္းခ်င္သလိုလို
ေဖာက္ျ ပန္တတ္တယ္လို႔
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
52
mmcybermedia.
com
ေျပာၾကပါတယ္။
ေျပာတဲ့အတုိင္းပဲ
႐ံုးေရာက္ဂက္ေရာက္နဲ႔
ဦးတုိးစိန္ဟာ
လူႀ ကီးကလည္း
ဟိုလူနဲ႔ရန္ျ ဖစ္၊
ဗလေကာင္းေကာင္းဆုိေတာ့
ဒီလူနဲ႔ရန္ျ ဖစ္၊
သူ႔ကို
လူတုိင္းက
ေၾကာက္ၿ ပီး သူ႔ကိုျ မင္ရင္ အေဝးက ကြင္းသြားၾကပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ကုိင္ေပါက္လိုက္တာ
လထဲကလဲ
စကားေျပာ
ကၽြန္မတို႔လက္ထဲရွိတဲ့
မတည့္တယ္လို႔
လူတစ္ေယာက္ကို
လက္ဝတ္လက္စားကေလးေတြ
ေပါင္ၿ ပီး
လာဘ္ထုိးႏုိင္လို႔သာ အရွက္တကြဲအက်ိဳ းနည္း မျဖစ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ စပါးရိတ္တဲ့ကုလားေတြ ကုလားျပည္က တစ္ခါတစ္ခါ ေရာက္လာၿပီး အစုအအုပ္နဲ႔ အလုပ္ရွာတတ္ပါတယ္။ ဒီကုလားေတြနဲ႔ေတာ့ ဦးတုိးစိန္က သင့္ျ မတ္ၿ ပီး သူ႔ဝင္းထဲေခၚထား၊ ဆီေပး၊ ဆန္ေပး၊ သူတို႔နဲ႔ အေရာတဝင္ စကားေျပာ၊ ဘယ္လိုလူႀ ကီးလည္း မေျပာတတ္ပါဘူးရွင္။ ဒီ့ျ ပင္ကလူ
ဂုဏ္ရည္တူ
အခ်င္းခ်င္းကိုေတာ့
တစ္ေယာက္မွ
အဖက္လုပ္ၿ ပီး
စကားမေျပာဘူးရွင့္။ သိပ္ဆန္းတာပဲ။ ဟိုတစ္ေလာကမ်ား ကုလားေတြနဲ႔ လိုက္သြားတယ္ဆိုၿ ပီး ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ မေပၚလာဘူးရွင့္။ ဘယ္ကိုသြားတယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ႏို႔ၿ ပီးေတာ့ ေမ်ာက္ေတြလည္း
သူ႔ဝါသနာတစ္ခုက
တိရစၧာန္
ဝယ္တာပဲ၊ ဝက္ဝံေတြလည္း
အထူးအဆန္း
ေမြးခ်င္တတ္တယ္ရွင့္။
ေမြးခ်င္တာပဲ၊ လူနဲ႔ေတာ့
မေပါင္းခ်င္ဘူး။
တိရစၧာန္ေတြနဲ႔ ေပါင္းေနရရင္ သူ႔မွာ ေပ်ာ္ေနေတာ့တာပဲရွင့္။ ဒီေလာက္ေျပာရရင္
ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မညီမေလး
ခင္ခ်စ္ေဆြတို႔ဟာ သူနဲ႔ေနရတာ
မေပ်ာ္ပုိက္ဘူးဆိုတာ ဦးစံရွား ရိပ္မိေလာက္ပါၿပီ။ ခုိင္းစရာ တပည့္တပန္းထားလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးရွင့္။ သူနဲ႔မတည့္ဘူး။ အလုပ္ရွိသမွ် ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ က်ံဳ းၿပီးလုပ္ရတာပဲ။ ဒီလိုမွ သူက သေဘာက်တယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကၽြန္မညီမေလးဟာ စိတ္ညစ္ရွာလို႔ထင္ပါရဲ႕ ေသရွာပါေရာရွင့္” “ဪ… ခင္ခ်စ္ေဆြဆိုတာ ေသပလား” “ဟုတ္ကဲ့ ေသရွာတယ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ရွိသြားၿပီ။
ညီမေလး ေသရပံုအေၾကာင္းကိုလည္း
ကၽြန္မ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မဟာ ဦးတုိးစိန္နဲ႔ေနရတုန္း ရြယ္တူတန္းတူခ်င္းနဲ႔ ေပါင္းသင္းခြင့္လည္း မရဘူးရွင့္။ ဘယ္မွလည္း
မသြားရ၊
ဘယ္သူလာတာမွလည္း
သူက
မႀကိဳ က္ဘူး။
ဒါေပမဲ့
ကၽြန္မတို႔အေမရဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္ အင္းစိန္မွာရွိပါတယ္။ အဲ … သူ႔ဆီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ သြားခြင့္ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က အေဒၚ့အိမ္ကို ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ သြားလည္ၾ ကတုန္း ညီမေလးက အင္းစိန္ အေရးပုိင္ ႐ံုးစာေရးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀ ကိဳ က္ၿ ပီး လက္ထပ္ဖို႔ စီမံၾ ကပါတယ္။ ပေထြး
ဦးတုိးစိန္က
လက္ထပ္ဖို႔အေၾကာင္း
ၾကားေတာ့
ဘယ္လိုမွေတာ့
မကန္႔ကြက္ဘူးရွင့္။ သို႔ေသာ္ လက္ထပ္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ရက္မတုိင္မီ ရက္သတၱပတ္ေလာက္မွာ ကၽြန္မညီမေလးဟာ အလန္႔တၾကားျဖစ္ၿ ပီး အသက္ဆံုး႐ံႈးသြားရွာပါတယ္” ဦးစံရွားသည္ မွိန္းလ်က္ နားေထာင္ေနရာမွ မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္ၾ ကည့္လ်က္… “ျဖစ္ပ်က္ပံု အေသအခ်ာေျပာစမ္း” “ကၽြန္မတို႔ေနၾကတာက ဦးတုိးစိန္တို႔ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေနလာခဲ့တဲ့ တုိက္အိုႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုိက္ႀ ကီးမွာ အျခားအခန္းမ်ားအျပင္ အိပ္ခန္းသံုးခန္း ရွိပါတယ္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
53
mmcybermedia.
com
ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့
ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ
အတူတူအိပ္ၾ ကတာ။
တစ္ေန႔ေတာ့
ခင္ခ်စ္ေဆြက ကၽြန္မကို စိတ္ေကာက္ၿ ပီး တစ္ခန္းခြဲအိပ္တာ၊ ေနာက္ စိတ္ေကာက္ေျပေတာ့လည္း ကၽြန္မနဲ႔အတူ ေပါင္းမအိပ္ဘဲ သူ႔ဟာသူ အခန္းသတ္သတ္ အိပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
အိပ္ခန္းသံုးခန္းအနက္
ပထမအခန္းမွာ
ဦးတုိးစိန္၊
ဒုတိယအခန္းမွာ
ခင္ခ်စ္ေဆြ၊ တတိယအခန္းမွာ ကၽြန္မ အိပ္ပါတယ္။ ဟိုညကေတာ့
ဦးတုိးစိန္ဟာ
သူ႔အခန္းထဲသူ
ေစာေစာစီးစီး
ဝင္သြားေသာ္လည္း
ေဆးျပင္းလိပ္ေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ အနံ႔ရေလေတာ့ ဦးတုိးစိန္ မအိပ္ေသးဘူးလို႔ ခင္ခ်စ္ေဆြ သိရပါတယ္။ အဲဒီညက ညီမေလးဟာ ကၽြန္မအခန္းထဲလာၿပီး သူတို႔လက္ထပ္မယ့္ အခမ္းအနား အစီအစဥ္အေၾကာင္းေတြကို ထုိင္ေျပာေနလိုက္တာ ၁၁ နာရီေလာက္မွ ထျပန္သြားပါတယ္။ ျပန္ခါနီးမွာ
အခန္းဝက
ရပ္ၿ ပီး
‘ေမးစမ္းပါရေစ
မမ’တဲ့။
‘ညတုိင္
သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေလခၽြန္သံလိုလို မမ မၾကားဘူးလား’တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ‘မၾကားေပါင္ေအ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ’ လို႔ ေမးေတာ့၊ ညီမက ‘လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ သံုးေလးညအတြင္းမွာ
အ႐ုဏ္တက္ခါနီးက်ရင္
တုိးတုိးကေလး
ေလခၽြန္သံလိုလို
အအိပ္ဆတ္ေလေတာ့
ဒီအသံၾ ကားတုိင္း
ကၽြန္မ
ၾကားမိတယ္’ တဲ့။ ကၽြန္မက
ႏုိးတယ္တဲ့၊
ဘယ္က
လာတဲ့အသံရယ္လို႔ေတာ့ မဆုိႏုိင္ဘူး တဲ့။ မမလည္း ၾကားမိသလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့
ကၽြန္မက
‘မၾကားရေပါင္
ညီမရယ္၊
ဝင္းေထာင့္ထဲေနတဲ့
စပါးရိတ္တ့ဲ
ကုလားေတြလား မဆုိႏုိင္တာပဲ’ လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ညီမေလးက ‘အံ့ပါရဲ႕ မမရယ္၊ ကၽြန္မက ညတုိင္းၾကားတာေတာင္ မမက တစ္ခါမွမၾကားတာ အံ့ဩပါရဲ႕ ’ တဲ့။ ကၽြန္မက ‘ငါက ညည္းလို အအိပ္မဆတ္လို႔ ထင္ပါရဲ႕ေအ’လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ညီမေလးက ‘သိပ္ေတာ့ အေၾကာင္းမထူးပါဘူးေလ’တဲ့။ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ျပန္သြားၿပီး သူ႔အခန္းတံခါးမွာ မင္းတုပ္ခ်သံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္” “ညီမႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ညတုိင္း မင္းတုပ္ခ်ၿပီး အိပ္ၾ ကတယ္လား” “ညတုိင္း ခ်ပါတယ္” “ဘာေၾကာင့္လဲဗ်ာ” “ဦးတုိးစိန္က
ဝက္ဝံေမြးလိုေမြး၊
ေမ်ာက္ဖင္နီႀ ကီး
ေမြးလိုေမြးနဲ႔။
ကၽြန္မတို႔က
တံခါးပိတ္အိပ္ရပါတယ္” “ကုိင္း... ဆက္ေျပာပါဦးဗ်ာ” “အဲဒီညက ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူးရွင့္၊ ဘာေၾကာင့္လဲ မဆုိႏုိင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ေလးေတးနင့္တင္ႀ ကီး ျဖစ္ေနတယ္။ “ဒီည ေလကလည္း တဝုန္းဝုန္းတုိက္၊ မုိးကလည္း
တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ သိပ္ၿ ပီး
ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ညပါပဲ။ အဲဒီလို ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လုိက္တဲ့အသံ ၾကားေလေတာ့ ကၽြန္မ အခန္းတံခါးဖြင့္ၿ ပီး အျပင္ထြက္ရာမွာ ေစာေစာက ညီမေလးေျပာတဲ့အတုိင္း ရႊီခနဲ ေလခၽြန္သံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး “ဒါနဲ႔
ကၽြန္မက
သံေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခု ညီမေလးအခန္း
လဲသြားသလို ေျပးသြားရာမွာ
ေဒါင္ခနဲအသံ
ၾကားလိုက္ရတယ္ရွင့္။
သူ႔အခန္းတံခါးဟာ
တျဖည္းျဖည္း
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
54
mmcybermedia.
com
ပြင့္လာေလေတာ့
ကၽြန္မက
ဘာေကာင္ႀ ကီးမ်ား
ထြက္လာေလမလဲလို႔
ေၾကာက္ေၾကာက္န႔ဲ
ေငးၾကည့္ေနမိတယ္ရွင့္။ အိပ္ခန္းသံုးခန္းရဲ႕ ညတုိင္းထြန္းၿပီး
အျပင္ေဆာင္ကူးၾကားထဲမွာ
အိပ္ၾ ကပါတယ္။
အဲဒီမီးေရာင္မွာ
ကၽြန္မ
တုိင္ကပ္
မီးအိမ္ကေလးတစ္ခု
ေငးၾကည့္ေနတုန္း
ညီမေလးက
မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆန္ျ ပဴးနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ဒယီးဒယုိင္နဲ႔ ေတာင္စမ္းေျမာက္စမ္း ျဖစ္ေနပါတယ္ရွင္။ ဒီေတာ့
ကၽြန္မက
ေကြးၫြတ္သြားၿပီး
သူ႔ဆီေျပးၿပီး
ထုိးလဲသြားပါတယ္။
အတင္းဖက္လိုက္ရာမွာ ညီမေလးဟာ ဒူးေတြ ၾကမ္းေပၚေရာက္ေတာ့လည္း
ေျခေထာက္ေတြ
ေကာက္ေကြးလို႔ တစ္ကုိယ္လံုး တြန္႔လိမ္ၿ ပီး အလူးလူးအလဲလဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပထမေတာ့
ကၽြန္မကို
သူ
မမွတ္မိဘူးလို႔
ေအာက္ေမ့ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက
သူ႔ကိုေပြ႔ၿ ပီး ပါးခ်င္းအပ္ထားရာက ညီမေလးက ‘ေအာင္မေလး မမေရ႕၊ အေျပာက္ေတြနဲ႔ ႀကိဳ းႀကီး မမေရ႕’လို႔ ေအာ္ေျပာတဲ့ၿ ပီး ဦးတုိးစိန္အခန္းဆီကို လက္ညႇိဳ းတထုိးထုိးနဲ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲက တခိခိန႔ဲ အလံုးဆို႔တက္သြားရွာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္မက ဦးတုိးစိန္ကို ‘ေဖေဖရဲ႕၊ လာပါဦးေဖေဖရဲ႕’လို႔ ဟစ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ဦးတုိးစိန္က
ပ်ာယီးပ်ာယာ
ထြက္လာတုန္းမွာပဲ
ညီမေလးဟာ
အေၾကာေတြဆၿဲြ ပီး
တက္သြားရွာတယ္။ ကၽြန္မက တတ္အားသမွ် ေျခမကိုခ်ိဳ း၊ ဝမ္းဗိုက္ကိုႏွိပ္၊ မ်က္ႏွာကို ေရနဲ႔ေတာက္၊ ဘယ္လိုလုပ္ေပမဲ့ မရေတာ့ဘူးရွင့္။ ဒီလိုနဲ႔ အသက္ေပ်ာက္သြားရွာပါေလေရာ” “တစ္ဆိတ္ေမးပါရေစ၊
ေလခၽြန္သံဆိုတာနဲ႔
သံေခ်ာင္းႀကီးက်သလို
အသံဆိုတာ
တကယ္ေသခ်ာရဲ႕လား။ က်မ္းကုိင္ၿ ပီး ေျပာႏုိင္ေလာက္သလား” “ညီမေလးဆံုးတုန္းက
စစ္ေဆးတဲ့
တရားသူႀ ကီးဟာလည္း
ဒီလိုပဲေမးပါတယ္။
ကၽြန္မေတာ့ ေသခ်ာတယ္ထင္တာပဲ။ ႏို႔ေပမဲ့ မုိးႀကီးေလႀကီး က်ေနတဲ့အထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မ အထင္မွားမယ္ဆိုလည္း မွားႏုိင္တာပဲ” “ညီမေလးကုိယ္မွာ ဘာေတြေတြ႔သလဲ” “သူ႔ညာဘက္လက္ထဲမွာ
ျခစ္ၿ ပီး
မီးျခစ္ဆံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ဘယ္ဘက္လက္ထမ ဲ ွာ
မီးျခစ္ဘူး ေတြ႔ပါတယ္” “ဒါျဖင့္ ဒီအခ်က္ဟာ
ဟိုညက
သူလန္႔သြားတဲ့ေနာက္
အေရးႀကီးတယ္၊
ဒါထက္
ဟိုတုန္းက
မီးျခစ္
ျခစ္ၾ ကည့္တာ ေသခ်ာတာေပါ့။
စစ္ေဆးတဲ့
အရာရွိမ်ားက
ဘယ္လို
မွတ္ခ်က္ခ်သြားသလဲ” “ကၽြန္မတို႔ပေထြး
ဦးတုိးစိန္ဟာက
ေဒါသႀကီးတယ္လို႔
နာမည္ႀ ကီးေနေလေတာ့
စစ္ေဆးတဲ့ အရာရွိမ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ ေလွ် ာက္စစ္ၾ ကပါတယ္… ႏို႔ေပမဲ့ မေတြ႔ၾ ကပါဘူး။
ညီမေလး အခန္းတံခါးကို
ေသရပံုအေၾကာင္းကို အတြင္းက
စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္
မင္းတုပ္ခ်ၿပီးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကို
စံုစမ္းလို႔ ကၽြန္မက
အစစ္ခံပါတယ္။ သံတုိင္ ျပတင္းေပါက္ဟာလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ၿ ပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အရာရွိမ်ားက အုတ္ထရံေရာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမွ အဆက္အသြယ္ ရွာမေတြ႔ပါဘူး။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
55
mmcybermedia.
com
“ဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္မွာ ညီမေလးတစ္ေယာက္တည္းရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ သူ႔ကုိယ္မွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားလည္း တစ္ခုမွ မေတြ႔ပါဘူး” “အဆိပ္မ်ားေကာ မိန္းကေလးရဲ႕” “သူ႔အေလာင္းကို ဆရာဝန္မ်ား စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ အဆိပ္ အစအန မေတြ႔ရပါဘူး” “ဒါျဖင့္ ခင္ခ်စ္ေဆြဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔ေသတယ္လို႔ မိန္းကေလး ထင္ပါသလဲ” “ကၽြန္မအထင္ေတာ့ ေၾကာက္လြန္းအားႀကီးၿပီး လန္႔ေသတယ္ ထင္တာပါပဲ။ ဘာကို လန္႔တယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ပါ” “ဟုိညတုန္းက ဝင္းထဲမွာ ေကာက္ရိတ္တဲ့ကုလားေတြ ရွိသလား” “တခ်ိဳ ႕ရွိပါတယ္။ ဘယ္အခါမွ တယ္မျပတ္ပါဘူး” “အေျပာက္ေတြနဲ႔ ႀကိဳ းဆိုတာ ဘယ္လိုထင္သလဲ” “ဒါေတာ့ ကၽြန္မ လံုးလံုးမေတြးတတ္ပါ” “ကုိင္း… ကုိင္း၊ ဆက္ေျပာစမ္းပါဦး” “ညီမေလး အင္မတန္
ဆံုးၿပီးေနာက္
ၿငီးေငြ႔ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း
လြန္ခဲ့တဲ့
လတုန္းကေတာ့
ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔
ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး
ေနခဲ့ရတာ
ဟိုတုန္းက
ေက်ာင္းေနဖက္
ခ်စ္ႀ ကိဳ က္ေလေတာ့
လက္ထပ္ၾကဖို႔
စီမံၾ ကပါတယ္။ သူကေတာ့
မုဆုိးဖို၊
ကၽြန္မက
အပ်ိဳ ႀကီးပါ၊ လက္ထပ္ဖို႔ကိုလည္း
ေရွ႕လထဲမွာ
ရက္ခ်ိန္းသတ္ထားပါတယ္။ ဦးတုိးစိန္ကလည္း တစ္စံုတစ္ရာမွ မကန္႔ကြက္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္တုန္းက ကၽြန္မအခန္းမွာ အုတ္ႂ ကြပ္ေတြ မုိးယုိေလေတာ့ ျပင္မုိးေနတဲ့ အခုိက္မွာ ကၽြန္မက ညီမေလးအခန္းထဲကို ေျပာင္းအိပ္ရပါတယ္။ သူ႔အခန္းထဲ
အိပ္ရတာ
ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ
ခပ္လန္႔လန္႔
ရွိပါတယ္။
အိပ္လို႔
ေကာင္းေကာင္း မေပ်ာ္ပါဘူး။ မေန႔ညတုန္းကေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ဘဲ ညီမေလးအေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ သူၾ ကားရဖူးတယ္ဆိုတဲ့ တုိးတုိးေလး ေလခၽြန္သံကို ကၽြန္မ ၾကားရပါတယ္။ ဒါနဲ႔
ျဖဳန္းဆို
အိပ္ရာကထ၊
မီးအိမ္ထြန္း၊
အခန္းထဲေလွ် ာက္ၾ ကည့္၊
ဒါေပမဲ့
ဘာမွမေတြ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ ဒါနဲ႔
အိပ္ရာထဲ
ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘဲ
လင္းေအာင္
ေစာင့္ေနၿပီး
လင္းလင္းခ်င္း
ျပည္ရထားႀကီးနဲ႔ လိုက္လာၿပီး ဒီကို လာခဲ့ပါတယ္” “လာတာ ေကာင္းတယ္၊ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမးပါရေစဦး၊ က်ဳပ္ကို အလံုးစံု ေျပာျပၿပီးပလား” “သိသေလာက္ အားလံုးေျပာၿပီးပါၿပီ” “မဟုတ္ဘူး ခင္ခ်စ္ေမ၊ က်န္ေသးတယ္။ ပေထြးဦးတုိးစိန္ကို ကာကြယ္ေပးေနတယ္ ထင္တယ္” “ဘာေၾကာင့္လဲရွင္” ဦးစံရွားသည္ ထုိင္ရာမွ ႐ုတ္တရက္ ထ၍ ခင္ခ်စ္ေမ၏ လက္ယာဘက္အက်ႌလက္ကို ပင့္လိုက္ရာ…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
56
mmcybermedia.
com
မိန္းကေလး၏ လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ ၾကည္လင္ျ ဖဴစင္ေသာ အသားေပၚ၌ လက္ျ ဖင့္ ျပင္းထန္စြာ
ဖ်စ္ညႇစ္ထားသကဲ့သို႔
လက္ေလးေခ်ာင္းရာႏွင့္
လက္မတို႔သည္
ထင္ရွားစြာ
ေပၚထြက္လာေလ၏။ “ေတာ္ေတာ္ အႏုိင္က်င့္ထားတယ္ ထင္တယ္” “ကၽြန္မတို႔
ပေထြးက
ခြန္အားဗလ
သိပ္ေကာင္းေတာ့
သူ႔အားကို
သူမသိဘဲ
ကၽြန္မလက္ကို ဖ်စ္လိုက္လို႔ ဒီအရာႀကီး ထင္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္” ဦးစံရွားသည္
လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚ၌
ေမးေထာက္ကာ
အတန္ၾ ကာေအာင္
စဥ္းစား
စိတ္ကူးေနၿပီးေနာက္… “ဒီကိစၥက
တိမ္တိမ္ကေလးမဟုတ္ဘူး။
ေတာ္ေတာ္နက္တယ္။
ေရွ႕ကို
က်ဳပ္
ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မဆံုးျဖတ္ေသးမီ သိစရာကေလးေတြကို သိရဖို႔ အေရးႀကီးေသးတယ္. .. အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရွိဘူး။ “ကုိင္း… ဒါျဖင့္ ေမွာ္ဘီကို က်ဳပ္တို႔လာရင္ ဦးတုိးစိန္ မသိေစဘဲ ဒီအိပ္ခန္းေတြကို က်ဳပ္ စစ္ေဆးၾကည့္ရေအာင္ စီမံႏုိင္ပါ့မလား” “ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ရွင္၊ ဦးတုိးစိန္က တုိက္ႀ ကီးကို ဒီကေန႔ သြားစရာကိစၥတစ္ခု ရွိတယ္လို႔ မေန႔က သူေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးစံရွားတို႔ ဒီေန႔ေရာက္ေအာင္လာရင္ အိမ္မွာ ဦးတုိးစိန္ရွိမယ္မထင္ပါဘူး” “ဟုတ္လား၊ ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်ိဳ ႕၊ လိုက္မလား” “ခင္ဗ်ားသြားရင္ လုိက္ေပါ့ဗ်ာ” “ကုိင္း… ဒါျဖင့္ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လာမယ္။ မိန္းကေလး ဘယ္ေတာ့ျ ပန္မလဲ” “ကၽြန္မက သိမ္ႀ ကီးေဈးထဲမွာ ဝယ္စရာကေလး တစ္ခုႏွစ္ခုဝယ္ၿ ပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ျပန္ပါ့မယ္ရွင္” “ကိုင္း… ဒါျဖင့္ က်ဳပ္တို႔လည္း နာရီျ ပန္တစ္ခ်က္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္။ ဒါျဖင့္ မနက္စာ ဒီမွာပဲ စားသြားပါလား မိန္းကေလး” “မစားပါရေစနဲ႔ရွင္၊
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္
စဥ့္အုိးတန္းထဲမွာေနလို႔
သူ႔အိမ္မွာပဲ
စားပါေတာ့မယ္။ ကုိင္း… ဒါျဖင့္ နာရီျ ပန္တစ္ခ်က္ေလာက္ ကၽြန္မ ေမွ် ာ္ေနမယ္ေနာ္” “စိတ္ခ်ပါ၊ လာခဲ့ပါ့မယ္” ခင္ခ်စ္ေမ ဆင္းသြားၿပီးသည့္ေနာက္… “ဘယ့္ႏွယ္ ကိုသိန္းေမာင္၊ ဒီအမႈ ခင္ဗ်ား ဘယ့္ႏွယ္ထင္သလဲ” “ေတာ္ေတာ္ နက္နက္နဲနဲ စိတ္ကူးၿပီး စီမံထားတဲ့အလုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာပဲ” “နက္တာေတာ့
နက္ပါ့ဗ်ာ၊ လြန္ေရာ၊ ဒီေလာက္နက္တာ
က်ဳပ္တို႔ ေတာ္ေတာ္
ႀကံဳ ရခဲတယ္” “မိန္းကေလးေျပာတဲ့အတုိင္း ၾကမ္းေရာ အုတ္ထရံေရာ ျပတင္းေပါက္ေရာ တံခါးေရာ စိတ္ခ်ရတယ္လို႔ဆိုရင္ ခင္ခ်စ္ေဆြ လန္႔တယ္ဆုိတုန္းက အခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ရွိတယ္ဆိုတာ မွန္ပါလိမ့္မယ္” “ေလခၽြန္သံတို႔၊ အေျပာက္ေတြနဲ႔ ႀကိဳ းတို႔ဆိုတာေတြက ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်ာ” “ဒါေတာ့ က်ဳပ္ မစဥ္းစားတတ္ဘူးဗ်ာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
57
mmcybermedia.
com
“ညတုိင္း
ေလခၽြန္သံရယ္၊
ဦးတုိးစိန္က
တမင္လက္ခံထားတဲ့
ကုလားေတြရယ္၊
မယားပါ သမီးရယ္။ လင္ေပးစားရင္ ေငြတစ္ေသာင္း လက္ဖြဲ႔ဖို႔ ကတိထားတာရယ္။ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အဆက္အသြယ္ရွိရလိမ့္မယ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ ယူဆရလိမ့္မယ္။ ေဒါင္ခနဲ ၾကားလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့အသံဟာလည္း အခ်က္ေပးတဲ့ အသံေလလား။ ျပတင္းေပါက္က သံတုိင္ကို မင္းတုပ္နဲ႔ ခိုက္မိတဲ့ အသံေလလား မေျပာတတ္ေသးဘူး။ အေျပာက္ေတြနဲ႔ ႀကိဳ းဆိုတာျဖင့္ သိပ္ခြက်တဲ့ အလံုးပဲဗ်ာ။ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေျပာေလေတာ့ မပီမသနဲ႔ အလြဲလြဲအမွားမွား ေျပာေလသလား။ သူ႔အစ္မကပဲ အၾကားမွားေလသလား ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ႏုိင္တာမ်ိဳ းပဲ။ အေျပာက္ေတြနဲ႔
ႀကိဳ းဆိုတာ
အေပါက္ေတြနဲ႔
ကိုးလို႔ေျပာတာ
ျဖစ္ခ်င္လည္း
ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ အေပါက္ေတြနဲ႔ဆိုရင္ သူ႔အခန္းမွာ အေပါက္မရွိဘူးရယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ေနရာမွာ အေပါက္တစ္ေပါက္က တစ္ခုခုဝင္လာတာျမင္လို႔ သူ႔အစ္ကို တုိင္ၾ ကားသြားတာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ” “ေနပါဦးဗ်ာ၊
ေကာက္ရိတ္တဲ့
ကုလားကူလီေတြကို
သူ႔ဝင္းထဲမွာ
လက္သင့္ခံ
ထားတာကေကာ ဘာသေဘာလဲ စစ္ရေအာင္” “ဒါက က်ဳပ္ မစဥ္းစားတတ္ေသးဘူးဗ်။ အလို… ဘုရားေရ၊ ဒါက ဘယ့္ႏွယ္ဟာလဲ” ဦးစံရွားက ေျခာက္ေပထက္မနည္း လူႀ ကီးတစ္ေယာက္သည္
ဤကဲ့သို႔ အရပ္ျ မင့္၍ ဟန္တိန္
လႊတ္ခနဲ
ေအာ္လိုက္ျ ခင္း၏
အရပ္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ တုတ္ႀ ကီးကို
အေၾကာင္းရင္းမွာ
တုတ္ခုိင္ေတာင့္တင္းလွေသာ
ကုိင္ကာ
အခန္းထဲသို႔
ဝင္လာသည္ကို
ေတြ႔ျ မင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပ၏။ ထုိသူသည္
စစ္ဖိနပ္ၾ ကမ္းႀကီးကို
စီးလ်က္၊
ကာကီေဘာင္းဘီတိုကို
ဝတ္ကာ
ဗေလဇာကုတ္အၾကမ္းစားႏွင့္ ေကာင္းဘြိဳ င္ဦးထုပ္မ်ိဳ းကို ေဆာင္းထားသည့္ျ ပင္ မ်က္ခံုးတုတ္တုတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္ အလြန္တင္းမာခက္ထန္ေသာ မ်က္ႏွာထားလည္း ရွိေပရကား၊ လူျ ပတ္ေသာ လမ္းၾကားတစ္ခု၌ တစ္ေယာက္ခ်င္း ရင္ဆုိင္ေတြ႔ခဲ့လွ်င္ ေက်ာ႐ုိးထဲမွ စိမ့္၍မသြားေသာ ပုဂၢိဳ လ္သည္ ခပ္ရွားရွား ရွိေပလိမ့္မည္။ ထိုသူသည္
အံသြားႀကိတ္ကာ
ဟန္တိန္တုတ္ကို
ယမ္းလ်က္
အခန္းအတြင္းသို႔
႐ုတ္ခနဲ ဝင္လာ၍… “ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဦးစံရွားဆုိတာ ေျပာစမ္း” “ကၽြန္ေတာ္ပါခင္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကေကာ ဘယ္သူပါလိမ့္” “တုိးစိန္တဲ့၊ ေမွာ္ဘီက ေဒါက္တာတုိးစိန္ေလ” “ဪ… ဟုတ္လား၊ ထုိင္ပါဦးေလ ေဒါက္တာ” “မထုိင္ဘူး…
မထုိင္ဘူး၊
က်ဳပ္
မထုိင္ႏုိင္ဘူး၊
က်ဳပ္သမီး
ဒီကဆင္းသြားတာ
ျမင္လိုက္တယ္။ ဘာေတြမ်ား ေျပာသြားသလဲ ေျပာၾကစမ္း” “ဒီႏွစ္ေဆာင္းဟာ ခါတုိင္းႏွစ္ထက္ ေအးတယ္ ” (ေငါက္လ်က္) “ဘာေတြေျပာသြားသလဲ ေျပာစမ္းပါ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
58
mmcybermedia.
com
(ဣေႁႏၵမပ်က္ဘဲ)
“ဒီႏွစ္ေဆာင္း
ေအးေပမဲ့
ေရခဲစက္မ်ားမွာ
ေရခဲေတြ
ေရာင္းေကာင္း…” “ေအာင္မယ္… ခင္ဗ်ားက က်ဳ ပ္ကို ယီးတီးယားတားလုပ္တာလား” ဟု ေျပာကာ ဟန္တိန္တုတ္ကိုဝင့္လ်က္ ေရွ႕သို႔ တစ္လွမ္းတုိးၿပီးေနာက္… “ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္သိတယ္။ ဟိုဝင္႐ႈပ္ ဒီဝင္႐ႈပ္ လူ႐ႈပ္ႀ ကီး စံရွားဆုိတာ ခင္ဗ်ားပဲ။ က်ဳပ္သိပါတယ္” ဦးစံရွားလည္း အၿပံဳ းမပ်က္ ရွိေလ၏။ “သူ႔ကိုယ္သူ စံုေထာက္ေလး ဘာေလးနဲ႔ လူတကာ့အထဲ ဝင္႐ႈပ္ေနတဲ့လူ” ဦးစံရွားလည္း ၿပံဳ းေနရာမွ သြားကိုၿ ဖဲလ်က္ ရယ္ေလ၏။ “သူ႔ကိုယ္သူ စံုေထာက္တဲ့၊ ဘာမ်ား စံုေထာက္ႏုိင္လို႔လဲ၊ ေျပာစမ္း” (အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာလ်က္) “စကားေျပာပံုကျဖင့္ အဆီအသား ပါ,ပါေပ့ဗ်ာ။ တယ္ေကာင္း၊ ခင္ဗ်ားဆင္းေတာ့ တံခါးပိတ္ခဲ့ဗ်ာ၊ ေအးလြန္းလို႔ပါ” “က်ဳပ္ မသြားေသးဘူး၊ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၿပီးမွသြားမွာ။ သူမ်ားအထဲ ႐ႈပ္ခ်င္႐ႈပ္၊ က်ဳပ္အထဲေတာ့
ဝင္မ႐ႈပ္နဲ႔ေနာ္။
ေျပာလိုက္ပါေပ့၊ ခင္ခ်စ္ေမ
ဒီတိုက္ေပၚက ဆင္းသြားတာ
က်ဳပ္ျ မင္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ကို ယီးတီးယားတားအေကာင္ မွတ္လို႔လား၊ ၾကည့္စမ္း” ဟု
ဆိုကာ
ျပတင္းေပါက္သို႔
႐ုတ္တရက္ထသြား၍
ငါးမူးလံုးရွိေသာ
သံတုိင္ႏွစ္တုိင္လံုးကို
လက္ႏွစ္ဖက္ျ ဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ရာ သံတုိင္ႏွစ္ခုတို႔သည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ထိလုမတတ္ရွိေအာင္ ေကြးၫြတ္သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္… “ကိုင္း… ျမင္ရဲ႕လား၊ ဒါ က်ဳပ္လက္ထဲေရာက္ရင္ ဘယ္လိုျ ဖစ္မယ္ဆိုတာ ဒါသာ ၾကည့္ေတာ့” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ ခ်ာခနဲလွည့္၍ တုိက္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလ၏။ ထိုအခါ ဦးစံရွားက… “တယ္ၿ ပီး ခ်စ္စရာခင္စရာ ေျပာတတ္တဲ့လူပဲဗ်ိဳ ႕” ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာၿပီးေနာက္… “က်ဳပ္က သူ႔လိုေတာ့ အလံုးအဖန္မႀကီးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ သူျ ဖစ္သေလာက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ျပန္မျပလိုက္ရဘူးဗ်ာ” ဟု
ဆိုကာ
ယခင္ျ ပတင္းေပါက္သို႔
သြား၍
ေကြးၫြတ္ေနေသာ
သံတုိင္ႏွစ္ခုကို
လက္ႏွစ္ဖက္ျ ဖင့္ကုိင္ကာ ဆတ္ခနဲ အားသြန္ထုတ္၍ ဆြဲဆန္႔လိုက္ရကား သံတုိင္ႏွစ္ခုတို႔သည္ ရွိရင္းအေျခအေနအတုိင္း ေျဖာင့္တန္းစြာ ရွိေနၾကေလ၏။ “ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္၊ သူက က်ဳပ္ကို မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာသြားေလေလ၊ ဒီအမႈကို မေပၚေပၚေအာင္
စံုေထာက္ဖို႔
စိတ္အားထက္သန္ေလေလ
ျဖစ္ေနၿပီေကာဗ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
ကုိင္း…
59
mmcybermedia.
com
မနက္စာကေလး ခပ္သုတ္သုတ္စားၿပီး ေဆး႐ံုႀ ကီးမွာ က်ဳပ္သိခ်င္တဲ့ အခ်က္ကေလးႏွစ္ခု စံုစမ္းၿပီး ေမွာ္ဘီလိုက္ၾ ကဖို႔ ရွိတာပဲ” ***** ဦးစံရွားသည္ ေဆး႐ံုမွ ျပန္လာေသာအခါ၌ ၁၁ နာရီခြဲလုပ္ၿ ပီျ ဖစ္ရာ သူ၏ လက္ထဲတြင္ ဂဏန္းမ်ားျဖင့္ ေရးျခစ္မွတ္သားထားသည့္ စာရြက္တစ္ခု ပါလာေလ၏။ “ေဆး႐ံုလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ပစၥည္းထိန္း႐ံုလည္း က်ဳပ္ေရာက္ခဲ့တယ္ဗ်ိဳ ႕၊ ေဆး႐ံုက လူေတြကျဖင့္ ဦးတုိးစိန္အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္မွ အေကာင္းမေျပာၾကဘူး။ ဗလအားကိုးနဲ႔
လူျ မင္သမွ် ကို
ပစၥည္းထိန္း႐ံု ေရာက္ခဲ့ေတာ့ တုိက္တစ္လံုးဟာ
ႏုိင္လိုမင္းထက္
ကြယ္လြန္သူ
ဟိုေခတ္တန္ဖိုးအရ
ျပဳခ်င္တဲ့
ဝါသနာဆုိးရွိဆိုပဲ။
ဝတ္လံုကေတာ္ႀ ကီး ေဒၚစိန္ရင္ရဲ႕ အိမ္ႏွစ္လံုးနဲ႔
ေလးေသာင္းဆိုေသာ္လည္း
ခုေခတ္တန္ဖိုးနဲ႔ဆိုရင္
ႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္ေလာက္ပဲ တန္ေတာ့မယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ကာ
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္
လက္ထပ္လို႔
တစ္ေယာက္တစ္ေသာင္းစီ
လက္ဖြဲ႔လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ သူ႔မွာ ဘာက်န္ေတာ့သလဲ။ ငါးေထာင္ေလာက္ က်န္ေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဦးတုိးစိန္ဟာ
သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္
အိမ္ေထာင္ျ ပဳမွာကို
စုိးရိမ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို က်ဳပ္ သိခဲ့ရတယ္။ သူ႔စိတ္သေဘာထားနဲ႔ဆိုေတာ့ ေငြႏွစ္ေသာင္း မေပးရေအာင္ ဘာမဆို လုပ္ဝံ့မယ့္ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တူတယ္။ ကုိင္း… ေျပာေနၾကာေရာ့၊ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူးဗ်ိဳ ႕၊ တကၠစီေခၚၿပီး သြားၾကမွ ေတာ္မယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ၾ က၍ ေဒါက္တာတုိးစိန္၏
ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္
နာရီျ ပန္တစ္ခ်က္ ေနအိမ္မွာ
ျပည္လမ္းႀကီး
ထိုးခါနီးအခ်ိန္တြင္
ၿမိဳ ႕အစြန္အဖ်ား၌ရွိေသာ
တစ္ေလွ် ာက္
ေမွာ္ဘီသို႔
ဝင္လာခဲ့ၾ ကရာ၊
ဝင္းႀကီးအတြင္း
ေဟာင္းျမင္း
တုိက္အိုႀ ကီး
ဘက္သို႔
ေဆြးျမည့္ဟန္ လကၡဏာရွိသည့္ တုိက္အိုႀ ကီးတစ္လံုး ျဖစ္ေပ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ေမာ္ေတာ္ကားေပၚမွ
ေမွ် ာ္ၾ ကည့္လိုက္ေသာအခါ ခင္ခ်စ္ေမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ေမွ် ာ္ေနသည့္ လကၡဏာျဖင့္ တုိက္ႀ ကီးႏွင့္
မနီးမေဝးတြင္
စႀကႍေလွ် ာက္လ်က္ရွိရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
ကားကို
ျမင္သည္ႏွင့္တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔ ေလွ် ာက္လာေလ၏။ ထိုအခါ
ဦးစံရွားသည္
ကားကိုရပ္ေစ၍
ကားသမားအား
ကားခေပးေခ်ၿပီးလွ် င္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခင္ခ်စ္ေမရွိရာသို႔ လမ္းေလွ် ာက္သြားၾကေလ၏။ ခင္ခ်စ္ေမသည္ ရႊင္ပ်ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆီးႀကိဳ ၍… “ဝမ္းသာလိုက္တာရွင္၊ ဦးစံရွား ေရာက္လာတာ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ကၽြန္မရင္ထမ ဲ ွာ ဝန္ထုပ္ႀ ကီးတစ္ခု
က်သြားသလို
ေပါ့သြားေတာ့တာပဲ။
အားလံုး
ေနရာက်တယ္ရွင့္၊
ကၽြန္မေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ဦးတုိးစိန္လည္း တိုက္ႀ ကီးကိုသြားတယ္။ မုိးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာမယ္တဲ့”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
60
mmcybermedia.
com
“တိုက္ႀ ကီး မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ရန္ကုန္လိုက္လာလို႔ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ၿ ပီးၿပီ” “အို … ဘုရား… ဘုရား… ကၽြန္မေနာက္ကို လိုက္တာတဲ့လား” “ဒါနဲ႔ တူတာပဲ” “သိပ္ပါးတဲ့ လူႀ ကီးရွင့္၊ သူ မသိေအာင္ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္လို႔မရဘူး။ သိပ္ခက္တာပဲ၊ ျပန္လာရင္ ဘာမ်ားေျပာဦးမလဲ မဆိုႏုိင္ဘူး” “ကိစၥမရွိပါဘူးေလ၊ သူ ပါးတယ္ဆိုေပမဲ့ သူ႔ထက္ပါးတဲ့လူလည္း
ရွိပါေသးတယ္။
ဒီကေန႔ညအဖို႔ေတာ့ သူ႔ကို အေတြ႔မခံဘဲ ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ မင္းတုပ္ခ်ၿပီး အိပ္ေပေတာ့။ သူက
ၾကမ္းလာလို႔ရွိရင္
မိန္းကေလးကို
အင္းစိန္က
အေဒၚ့အိမ္ကို
က်ဳပ္တို႔
လိုက္ပို႔မယ္။ ကုိင္း… အခ်ိန္ရသေလာက္ အလုပ္လုပ္ရေအာင္ အိပ္ခန္းေတြ က်ဳပ္တို႔ လိုက္ျ ပစမ္း” ဦးတုိးစိန္၏ တစ္လံုးျဖစ္ေလရာ
ေနအိမ္မွာ
အခါေကာင္းစဥ္က
အလြန္ေဟာင္းျမင္းလွေသာ ဥယ်ာဥ္ပန္းမန္မ်ား
တစ္ဆင့္တိုက္အိုႀ ကီး
ရွိဖူးေသာ
ေနရာမ်ားတြင္
ျမကင္ပင္ေပါင္းပင္မ်ားႏွင့္ ငွက္ေပ်ာပင္ အနည္းငယ္မွ် တို႔ ရွိၾ ကေလျပန္၏။ အိပ္ခန္းမ်ားရွိေသာ
ဘက္၌ မူကား
သံတုိင္ျ ပတင္းေပါက္မ်ား
စီတန္းလ်က္ရွိရာ
ဦးစံရွားသည္ အတြင္းသို႔မဝင္မီ အျပင္မွ စႀကႍေလွ် ာက္ကာ ျပတင္းေပါက္မ်ား၏ အေျခအေနကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈလ်က္ ရွိေလ၏။ “ဒီအခန္းက မိန္းကေလး အိပ္ေနက်အခန္း၊ အလယ္က ညီမေလးအခန္း၊ ဟိုအစြန္က ဦးတုိးစိန္ရဲ႕အိပ္ခန္း၊ ဟုတ္ကဲ့မဟုတ္လား” “ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ အခုေတာ့ ကၽြန္မက အလယ္ခန္းမွာအိပ္ပါတယ္” “ျပင္ဆင္ေနတဲ့
အခိုက္မွာ
ဆိုပါေတာ့။
ဒါထက္
အမုိးက
ယိုတယ္ဆိုေပမဲ့
မုိးတြင္းမဟုတ္လို႔ ျပင္ဆင္ဖို႔ အေရးမႀကီးေသးပါဘူး ထင္ပါရဲ႕” “ဪ… ဟုတ္လား၊ ဒီဟာ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးတယ္၊ ကုိင္း… ကုိင္း… လာစမ္းပါဦး မိန္းကေလး၊ အခန္းထဲဝင္ၿ ပီး အိပ္ခန္းတံခါးကိုပိတ္၊ မင္းတုပ္ကို ခ်ၾကည့္စမ္းပါဦး” ခင္ခ်စ္ေမသည္
ခုိင္းေစသည့္အတုိင္း
ျပဳလုပ္ရာတြင္
ဦးစံရွားသည္
သံတုိင္
ျပတင္းေပါက္ကို အျပင္မွဖြင့္ရန္ အနည္းနည္း ႀကိဳ းစားေသာ္လည္း အထမေျမာက္ဘဲ ရွိေန၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ ျပတင္းတံခါး လက္ယွက္မ်ားကို မွန္ဘီလူးျဖင့္ ၾကည့္ရာ အလြန္ခုိင္မာလွ၍
အုတ္သားအတြင္းသို႔
သြင္းျမႇဳ ပ္ေဆာက္လုပ္ထားသည္ကို
ေတြ႔ရေလ၏။
(ေမးကိုသပ္ကာ စဥ္းစားဟန္ လကၡဏာႏွင့္) “က်ဳပ္ ေတြးလံုးတစ္ခုေတာ့ လြဲသြားၿပီဗ်ိဳ ႕၊ အတြင္းမွာ မင္းတုပ္ခ်ထားရင္ ျပတင္းတံခါး တ႐ုတ္ကတ္ကို ဖြင့္ႏုိင္စရာနည္းလမ္း မရွိဘူး။ ကုိင္း… ကုိင္း… အထဲဝင္ၾ ကည့္ၾ ကဦးစို႔” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တိုက္ထဲသို႔ ဝင္ၾ က၍ အိပ္ခန္းသံုးခန္းႏွင့္ ဆက္သြယ္လ်က္ရွိေသာ ေဆာင္ေတာ္ကူးလမ္းၾကားသို႔ ေရာက္ၾ ကေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ ခင္ခ်စ္ေမ အိပ္ေနက်ျ ဖစ္ေသာ
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
61
mmcybermedia.
com
တတိယအိပ္ခန္းသို႔ အလွ် င္းပင္ၾ ကည့္႐ႈရန္ အလိုမရွိဘဲ ကြယ္လြန္သူ ခင္ခ်စ္ေဆြႏွင့္ က်န္ရစ္သူ ခင္ခ်စ္ေမတို႔ အိပ္ၾ ကေသာ ဒုတိယအခန္းသို႔ တစ္ခါတည္း ဝင္သြားေလ၏။ ထိုအခန္းအတြင္း၌
တစ္ခုေသာ
ေထာင့္တြင္
ရွိ၍
မွန္တင္စားပြဲတစ္ခု
အျခား
ေထာင့္တစ္ခုတြင္ ခုတင္တစ္လံုး ရွိေလရာ ယင္းတို႔အျပင္ ႀကိမ္ကုလားထုိင္အို တစ္ခုႏွင့္ မတ္တတ္ ကုလားထုိင္ကေလး ႀကိမ္ကုလားထုိင္ေပၚသို႔
တစ္လံုးမွတစ္ပါး
အျခားအိမ္ေထာင္မႈ
မရွိေလရာ
ထုိင္ၿ ပီးေနာက္
အခန္း၏နံရံ၊ အမုိးႏွင့္
ဦးစံရွားသည္
ၾကမ္းျပင္တို႔ကို
တစ္လွည့္စီ
ၾကည့္႐ႈလ်က္ ရွိေလ၏။ ခုတင္ေခါင္းရင္းအနီး၌ တြဲရရြဲက်လ်က္ရွိေသာ ႀကိဳ းစတစ္ခုကို လက္ညႇိဳ းၫႊန္လ်က္… “ဒီႀ ကိဳ းစက ဘာအတြက္လဲ” “အေရးအေၾကာင္းရွိရင္
ထမင္းခ်က္တဲ့လူႀ ကီး
ဦးထြန္းကိုေခၚဖို႔
စီမံထားတာပါ။
ဒီႀ ကိဳ းစကိုဆြဲလိုက္ရင္ သူ႔အိပ္ရာနားက ေခါင္းေလာင္းကေလးတစ္ခု ျမည္သြားပါတယ္” “အင္း…
တယ္ေနရာက်ပါကလား၊
အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားမွာ
ဒီလိုဟာမ်ိဳ းရွိတယ္လို႔
ၾကားဖူးေသာ္လည္း က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာအိမ္မွာ ဒီလိုဟာမ်ိဳ း တပ္ထားတာ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ဘယ္တုန္းက တပ္ထားသလဲ” “ညီမေလး
လက္ထက္က
ဒီဟာမရွိပါဘူး။
ကၽြန္မ
ေျပာင္းအိပ္ေတာ့မွ
စိတ္ထဲ
ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ရွိလုိ႔ ဦးတုိးစိန္ အႀကံေပးတဲ့အတုိင္း ဒီကိရိယာကို တပ္ထားပါတယ္” “ဪ ေနရာက်ေပသားပဲ” ထို႔ေနာက္
ဦးစံရွားသည္
ၾကမ္းခင္းထားေသာ
ပ်ဥ္ျ ပားမ်ားကို
မသကၤာသည့္
လကၡဏာႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ေလးဖက္တြားကာ ခင္းထားေသာ ပ်ဥ္ျ ပားမ်ားကို မွနဘ ္ ီလူးျဖင့္ တစ္ခ်ပ္စီ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္
အိပ္ခန္းမ်ားကို
တစ္ခန္းစီ
ကန္႔ထားေသာ
ပ်ဥ္ျ ပားမ်ားကိုလည္း
ထုိနည္းအတူ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈ၍ အိပ္ရာကိုလည္း ထို႔နည္းအတူ ၾကည့္႐ႈေလ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ဦးစံရွားသည္ ေခါင္းေလာင္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားသည္ဆိုေသာ ႀကိဳ းစကို ႐ုတ္တရက္ လွမ္းကုိင္၍ ဆြဲၾ ကည့္ၿ ပီးလွ် င္… “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ဘာသံမွလည္း မၾကားပါလား” “ဟုတ္သားပဲ၊ ကၽြန္မေတာင္ တစ္ခါမွ ဆြဲစမ္းမၾကည့္မိဘူး” “ထမင္းခ်က္တဲ့လူႀ ကီး ဦးထြန္းေကာ ဘယ္မလဲ” “ဦးစံရွားတို႔ လာတဲ့အခါမွာ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ စစ္ေဆးႏုိင္ေအာင္လို႔ ဦးထြန္းကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ အျပင္ကို ခုိင္းထားပါတယ္” “ဪ… ဟုတ္လား၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ဒါထက္ ဒီႀ ကိဳ းစက ဘယ္ကေခါင္းေလာင္းနဲ႔မွ ဆက္မထားဘဲ သက္သက္မဲ့ တန္းလန္းဆြဲထားတာ သိပ္ထူးဆန္းပါကလား။ ၾကည့္စမ္း… ဟိုမွာ ေလဝင္ေပါက္၊ အထက္က ခ်တ္ကေလးတစ္ခုနဲ႔ ဆက္ထားတာ ေတြ႔လား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
62
mmcybermedia.
com
“ဟုတ္သားပဲရွင္၊ အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ ဦးထြန္းကို ေခၚရေအာင္ဆိုလို႔ ဦးတုိးစိန္ တပ္ေပးထားတာ။ ကၽြန္မျဖင့္ တစ္ခါမွ ဆြဲစမ္းမၾကည့္မိေသးပါဘူး” “ေတာ္ေတာ္ဆန္းတဲ့တုိက္ပဲ၊ ေလဝင္ေပါက္ဆိုၿ ပီး တိုက္ျ ပင္ဘက္ကေလနဲ႔ မဆက္ဘဲ အခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္း ဆက္ထားတာ သိပ္ထူးဆန္းတာပဲ။ ႀကံႀ ကံစည္စည္ ေဆာက္လည္း ေဆာက္တတ္တဲ့
ပန္းရံသမားေတြပဲ။
ကုိင္း…
ကုိင္း…
ဦးတုိးစိန္ရဲ႕အခန္းကို
တစ္ဆိတ္
ဝင္ၾ ကည့္ၾ ကဦးစို႔” ဦးတုိးစိန္၏အိပ္ခန္းမွာ မွန္တင္ခံုစားပြဲတစ္ခုေပၚတြင္
ခင္ခ်စ္ေမ၏
အိပ္ခန္းထက္
ေဆးအတတ္ပညာႏွင့္
အနည္းငယ္
ပတ္သက္ေသာ
က်ယ္ဝန္း၍
စာအုပ္မ်ားလည္း
ရွိၾ ကေလ၏။ အခန္းေထာင့္တြင္
ဗီ႐ုိတစ္လံုးမွတစ္ပါး
အျခားေသာ
အိမ္ေထာင္မႈမ်ားမရွိဘဲ
ႀကိမ္ကုလားထုိင္ေဟာင္း တစ္လံုးႏွင့္ မတ္တတ္ကုလားထုိင္ တစ္လံုးမွ် သာ ရွိၾ ကေလ၏။ ဦးစံရွားသည္
အခန္းတစ္ေလွ် ာက္လံုး
ျဖည္းညင္းစြာ
လွည့္ပတ္၍
ေသခ်ာစြာ
ၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္ ဗီ႐ုိကို ေခါက္လ်က္ “ဒီထဲမွာ ဘာေတြရွိသလဲ” “စာရြက္စာတမ္းေတြ ရွိပါတယ္” “ျမင္ဖူးလို႔လား” “ဟိုးေရွးတုန္းက တစ္ခါျမင္ဖူးပါတယ္” “ဒီထဲမွာ ေၾကာင္မ်ား မရွိဘူးလား” “ႀကံႀ ကံစည္စည္ရွင္” “ႀကံႀ ကံစည္စည္မဟုတ္ဘူး၊ ဒီဟာက ဘယ့္ႏွာလဲ” ဦးစံရွားသည္ ဗီ႐ိုေပၚ၌ တင္ထားေသာ ႏြားႏို႔ခြက္ကေလးတစ္ခုကို ယူ၍ ျပေလ၏။ “ေၾကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုတုန္းက ဝက္ဝံတစ္ေကာင္ ေမြးဖူးပါတယ္။ အခု ေမ်ာက္ဖင္နီတစ္ေကာင္ ရွိပါတယ္” “ဝက္ဝံတုိက္ဖို႔
ႏြားႏို႔ခြက္ဆုိရင္
ေသးလြန္းလွတယ္။
ေနစမ္းပါဦး၊
ဒီတစ္ခု
ၾကည့္စမ္းဦးမယ္” ဦးစံရွားသည္ မတ္တတ္ကုလားထုိင္ေရွ႕တြင္ ေလးဖက္ေထာက္လ်က္ ခင္းထားေသာ ၾကမ္းျပင္ကို မွန္ဘီလူးျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈေလ၏။ “ဪ… ဒီလိုကုိး၊ အလို… ဒီဟာက ဘာလဲ” ဟု ေျပာလ်က္ ဦးတုိးစိန္၏ ခုတင္ေအာက္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ႀကိဳ းတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ယူ၍ ေသခ်ာစြာ
ၾကည့္႐ႈေလရာ
ႀကိဳ းစတစ္ဖက္မွာ
ေကာင္းဘိြဳ င္မ်ား
အသံုးျပဳတတ္သည့္
ကြင္းေလွ် ာတစ္ခု ျပဳလုပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ “ဒီဟာ ဘယ္လိုအဓိပၸါ ယ္ထင္သလဲ ကိုသိန္းေမာင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
63
mmcybermedia.
com
“ႀကိဳ းကေတာ့
ၾကာပြတ္တစ္ေခ်ာင္းက
ႀကိဳ းစပဲ၊
ကြင္းေလွ် ာ
လုပ္ထားတဲ့
အဓိပၸါ ယ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး” “ဒီဟာ
ေတာ္ေတာ္
ထူးဆန္းတယ္ဗ်၊
ေနရာတကာတုိင္း
ေတြ႔ရတတ္တ့ဲ
ပစၥည္းမ်ိဳ းမဟုတ္ဘူး။ ဆုိးခ်င္မုိက္ခ်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဉာဏ္ရွိၿ ပီဆိုမွျ ဖင့္ သိပ္ခြက်ကုန္တာပဲ။ ကုိင္း… ေတာ္ပါၿပီ ခင္ခ်စ္ေမ၊ တုိက္ျ ပင္ထြက္ၿ ပီး လမ္းေလွ် ာက္ပါရေစဦး” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
တုိက္ထဲမွ
ထြက္လာၾကေသာအခါ
ဦးစံရွား၏မ်က္ႏွာထားမွာ
အလြန္တရာ တင္းမာခက္ထန္စြာ ရွိေနသည့္အျဖစ္ကို ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရေလ၏။ ဦးစံရွားသည္ တိုက္နံေဘးရွိ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ထုိမွ ဤမွ စႀကႍေလွ် ာက္လ်က္ရွိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္ခ်စ္ေမတို႔သည္ သူ၏မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္လ်က္ ရွိၾ ကေလ၏။ အတန္ငယ္ၾ ကာေသာအခါ… “ဒီမေလ ခင္ခ်စ္ေမ၊ က်ဳပ္ေျပာတဲ့စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ ေပးခဲ့တ့ဲ အႀကံအတုိင္း တစ္သေဝမတိမ္း လိုက္နာရမယ္ေနာ္” “စိတ္ခ်ပါရွင္” “ကိစၥက
သိပ္အေရးႀကီးတယ္။
တစ္ခ်က္ကေလး
တိမ္းသြားရင္
အသက္ပါ
ဆံုးသြားမယ္၊ နားလည္လား” “စိတ္ခ်ပါရွင္၊ လိုက္နာပါ့မယ္” “ပထမအလုပ္က
က်ဳ ပ္မိတ္ေဆြနဲ႔
က်ဳပ္နဲ႔
ခင္ခ်စ္ေမအခန္းမွာ
ဒီေန႔ည
ေစာင့္ၾ ကည့္ၾ ကမွ ျဖစ္မယ္” ထိုအခါ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
ခင္ခ်စ္ေမတို႔သည္
ဦးစံရွား၏
မ်က္ႏွာကို
အံ့ဩစြာႏွင့္
ေငးၾကည့္ေနၾကေလ၏။ “ဟုတ္တယ္ ခင္ခ်စ္ေမ၊ က်ဳပ္ေျပာသလို လုပ္ရလိမ့္မယ္။ ဦးတုိးစိန္ ျပန္လာေတာ့ မိန္းကေလးက
ေခါင္းကိုက္တယ္ဆိုၿ ပီး
အိပ္ခန္းထဲ
ေစာေစာဝင္ေန၊
ျပတင္းေပါက္
တ႐ုတ္ကတ္ကိုဖြင့္၊ မီးအိမ္ကို အခ်က္ေပးဖို႔ထား။ ဦးတုိးစိန္ သူ႔အခန္းထဲ သူဝင္ၿ ပီဆိုေတာ့မွ မိန္းကေလးက ကိုယ္အိပ္ေနက်အခန္းကို ေရႊ႕ၿပီးေတာ့ အိပ္၊ နားလည္လား က်ဳပ္ေျပာတာ” “နားလည္ပါတယ္ရွင္” “ကိုင္း… ဒါျဖင့္ ေတာ္ၿ ပီ၊ က်န္တာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ၾကည့္လုပ္မယ္” “ရွင္တို႔ ဘာလုပ္ၾ ကမွာလဲရွင္” “က်ဳပ္တို႔က
ဒီအခန္းထဲက
ေစာင့္ၿ ပီး
မိန္းကေလး
ၾကားရတဲ့အသံဟာ
ဘာသံလဲဆိုတာကို စံုစမ္းၾကည့္မယ္” “ကၽြန္မ တစ္ခုေမးပါရေစလားရွင္” “ေမးပါေလ” “ကၽြန္မညီမေလးဟာ လန္႔ၿ ပီးေသတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တာ ဟုတ္ပါရဲ႕လားရွင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
64
mmcybermedia.
com
“လန္႔႐ံုလန္႔တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ဳပ္ထင္တယ္၊ သို႔ေသာ္ ဒီကေန႔ည သိၾ ကရတာေပါ့။ ကုိင္း… ခင္ခ်စ္ေမ ေနရစ္ေပဦးေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔က အခန္းျပတင္းေပါက္မွာ အခ်က္ေပးတာကို ေစာင့္ၿ ပီး ၾကည့္ေနၾကမယ္ေနာ္။ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ၾကားလား။ ဒီကေန႔ည အလံုးစုံ သိၾ ကရမယ္” ဦးစံရွားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္
ဝင္းထဲမွ ထြက္လာၾက၍ ခင္ခ်စ္ေမ၏ အိပ္ခန္း
ျပတင္းေပါက္ကို အေဝးမွျ မင္ႏုိင္ေသာ ေနရာကို စံုစမ္းၾကရာ ၿမိဳ ႕တြင္းရွိ အေၾကာ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွ ယင္းျပတင္းေပါက္ကို ဆုိင္ရွင္ေပါက္ေဖာ္
ေကာင္းစြာ
ျမင္ႏုိင္ေၾကာင္း
ေက်နပ္စိမ့္ေသာငွာ
ေတြ႔ရွိရသည္ႏွင့္
စားစရာမ်ားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ဘီယာႏွစ္လံုးကို
ညစာအတြက္
မွာထားခဲ့ၾ ကၿပီးေနာက္ ၿမိဳ ႕ထဲသို႔ေလွ် ာက္၍ လည္ပတ္ၾ ကေလ၏။ ေမွာင္စျပဳေသာအခ်ိန္တြင္ ခင္ခ်စ္ေမ၏
အခန္းျပတင္းေပါက္ကို
စားေသာက္ရင္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
အေၾကာ္ဆုိင္သို႔
ျမင္ႏုိင္သည့္ေနရာတြင္
ဘီယာမ်ားကို
တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး
ျပန္လာၾက၍
ထုိင္ၾ ကလ်က္ မွာယူကာ
စားစရာမ်ား တျဖည္းျဖည္း
ေသာက္လ်က္ရွိၾ ကေလ၏။ ေနဝင္လုဆဲဆဲအခ်ိန္တြင္ ဦးတုိးစိန္သည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ရန္ကုန္မွ
မီးရထားတစ္စင္း
ဆိုက္ေရာက္လာ၍…
ဆုိင္အနီးမွ
သူ၏ေနအိမ္ဘက္သို႔
ထုိင္လ်က္ရွိေသာ
ဟန္တိန္တုတ္ႀ ကီးကို ကုိင္ကာ ေလွ် ာက္သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ၾ ကရေလ၏။ ေနဝင္ၿ ပီး၍
ေမွာင္မိုက္စျပဳေသာအခ်ိန္၌
ဦးတုိးစိန္၏
တုိက္ဆီမွ
မီးခြက္မ်ား
ထြန္းထားသည္ကို ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ ျမင္ၾ ကေလရာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဝက္အူေခ်ာင္းႏွင့္ ဘီယာကို တျဖည္းျဖည္းေသာက္ရင္း ခင္ခ်စ္ေမ အခ်က္ေပးမည္ကို ေစာင့္ၾ ကည့္ေနၾကေလ၏။ “က်ဳပ္ တစ္ခုစဥ္းစားတယ္ ကိုသိန္းေမာင္၊ ခင္ဗ်ား လိုက္လို႔ ေတာ္မွေတာ္ပါ့မလား မဆုိႏုိင္ဘူး၊ အသက္ရန္မူမွာကို နည္းနည္းစုိးရိမ္ရတယ္” “ကၽြန္ေတာ္လိုက္ရင္ အသံုးဝင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္သလား” “ဟာ… အသံုးေတာ့ ဝင္ၿ ပီလားဗ်ာ” “ဒါျဖင့္ လိုက္မယ္ဗ်ာ” “ေက်းဇူးတင္ပါ့ဗ်ာ” “ေနစမ္းပါဦး
ဦးစံရွားရဲ႕၊
ေခါင္းေလာင္းနဲ႔
အဆက္အသြယ္မရွိဘဲ
ဟန္လုပ္ၿ ပီး
တပ္ထားတဲ့ ႀကိဳ းစက ဆန္းလွခ်ည့္လားဗ်ာ” “ေလဝင္ေပါက္ကေကာဗ်ာ၊ မဆန္းဘူးလား” “အခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ ႂကြက္တစ္ေကာင္
တစ္ခန္း
အေပါက္ေဖာက္ထားတာေတာ့
ဝင္ႏုိင္႐ံုေလာက္ရွိတဲ့အေပါက္မို႔
ဒီလမ္းက
ဆန္းတာပဲ။
ႏို႔ေပမဲ့
ေဘးအႏၲရာယ္တစ္ခုခုလာႏုိင္ဖို႔
ခဲယဥ္းတယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ” “က်ဳပ္က
ႂကြားေျပာတာမဟုတ္ဘူး။
အိပ္ခန္းေတြ
ဝင္မၾကည့္ခင္ကတည္းက
ဒီအခန္းႏွစ္ခု အဆက္အသြယ္ ရွိတယ္ဆိုတာကို ေတြးခဲ့ၿ ပီးသား” “ဟုတ္ကဲ့လား ဆရာႀကီးရယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
65
mmcybermedia.
com
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်၊
ဦးတုိးစိန္
ေဆးျပင္းလိပ္ေသာက္တဲ့
မီးခုိးကို
ခင္ခ်စ္ေဆြက
အနံ႔ရတယ္လို႔ ခင္ခ်စ္ေမေျပာသြားတာ မၾကားလိုက္ဘူးလား… ဒီကတည္းက တစ္နည္းနည္းအဆက္အသြယ္ရွိတယ္လို႔ က်ဳပ္ စဥ္းစားၿပီးသားပဲ” “ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ” “ခင္ခ်စ္ေမအိပ္တဲ့ ကုတင္ကို ခင္ဗ်ား သတိျ ပဳမိသလား” “ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ေပါင္ဗ်ာ” “ခုတင္ေျခေထာက္ ေလးေခ်ာင္းဟာ ၾကမ္းနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း လုပ္ထားတယ္ဗ်” “ဒါက ဘာသေဘာလဲဗ်ာ” “အဓိပၸါ ယ္ကေတာ့
ဟိုအေပါက္ေလးနဲ႔ ဒီခုတင္နဲ႔ဟာ
သူ႔ေနရာနဲ႔သူ
ရွိေနေအာင္
ခ်ိန္ၿ ပီးလုပ္ထားတယ္လို႔ က်ဳပ္ စဥ္းစားမိတယ္” “ဪ…
ဟုတ္ၿ ပီဗ်ိဳ ႕
ထူးထူးဆန္းဆန္း
ႀကံႀ ကံဖန္ဖန္လုပ္ၿ ပီး
သတ္ဖို႔
ေမာင္းဆင္ထားတာနဲ႔ တူတယ္” “အစစ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့လူမ်ိဳ းဟာ ဆုိးခ်င္မိုက္ခ်င္ၿ ပီဆိုမွျ ဖင့္ သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္ ကိုသိန္းေမာင္။ လက္လည္းရဲတယ္၊ အတတ္အဆန္းေတြလည္း နားလည္တယ္။ “ကုိင္း... ကုိင္း၊ ေတာ္ပါေသးၿပီဗ်ာ၊ ဘီယာလည္း ေတာ္ေတာ္ဝသြားၿပီ။ ေဆး တစ္ဆံုႏွစ္ဆံုေလာက္ ေသာက္ၿ ပီး စိတ္ကူးထုတ္စမ္းပါရေစဦး” ည
၉
နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္
ဦးတုိးစိန္၏ေနအိမ္မွ
မီးေရာင္မ်ား
ၿငိမ္းသြား၍
ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္းရွိေလရာ… ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ကုိယ္ ေဆးတံကုိယ္စီေသာက္ရင္း ေနအိမ္ဘက္သို႔ ေစာင့္ၾ ကည့္ေနၾကစဥ္
နာရီဝက္ခန္႔အၾကာတြင္
တိုက္ျ ပတင္းေပါက္ဆီမွ
မီးေရာင္ကေလးတစ္ခု
လက္ခနဲထြက္လာသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရသျဖင့္… “ေဟာ… အခ်က္ေပးၿပီဗ်ိဳ ႕၊ လာ… ကိုသိန္းေမာင္” ဟု ဆိုကာ အေၾကာ္ဆုိင္မွ ထြက္လာခဲ့ၾ ကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္
တစ္ဖာလံုခန္႔ေဝးေသာ
ယင္းခရီးကို
ေလွ် ာက္လာၾကစဥ္
ျပတင္းေပါက္မွ အလင္းေရာင္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား လမ္းျပလွ် က္ ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သစ္သားဝင္းထရံကို ေက်ာ္တက္၍ ျမက္ပင္ေပါင္းပင္မ်ားအထဲမွ ျဖတ္သန္းကာ ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္ၾ ကမည္ ျပဳသည္တြင္… သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ေမွာင္ထဲမွ ႐ုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာ၍ ျမက္ေပၚ၌ လူးလွိမ့္ၿ ပီးလွ် င္ ေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအျခင္းအရာကို ျမင္သျဖင့္ ထိတ္လန္႔ကာ တြန္႔ဆုတ္သြားေလလွ် င္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကုိင္၍ တီးတုိးရယ္ေမာကာ… “ေမ်ာက္ဖင္နီဆိုတာ ဒါေပါ့ဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
66
mmcybermedia.
com
ဟု ေျပာေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ျပတင္းေပါက္အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾ က၍ ဖိနပ္မ်ားကို ခၽတ ြ ္ထားၿပီးလွ် င္ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္တက္ကာ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္ၾ ကေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ မွန္အိမ္ကို ျပတင္းေပါက္အနီးမွ စားပြဲေပၚသို႔ ေရႊ႕ထား၍ တ႐ုတ္ကတ္ကို ပိတ္ထားေလ၏။ ထို႔ေနာက္
ဦးစံရွားသည္
အခန္းအေျခအေနကို
ၾကည့္႐ႈ၍
ေန႔လယ္က
အေျခအေနအတုိင္း ရွိသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏နားနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္… “နည္းနည္းကေလးမွ အသံမထြက္ေစနဲ႔ေနာ္” ဟု တီးတုိးေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားက… “မီးခြက္ၿ ငႇိမ္းမွ ျဖစ္မယ္၊ မီးေရာင္ကို ဟိုအေပါက္က သူ ျမင္လိမ့္မယ္” ဟု ေျပာျပန္ရာ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ရျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားက… “အိပ္မေပ်ာ္ေစနဲ႔ေနာ္၊
အိပ္ေပ်ာ္ရင္
ေသတတ္တယ္၊
က်ဳပ္က
ခုတင္နံေဘးမွာ
ထုိင္မယ္၊ ခင္ဗ်ားက ဟိုကုလားထုိင္မွာ ထုိင္” ဟု
ေျပာသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္သည္
ခါးမွ
ေျခာက္လံုးျပဴးကိုထုတ္၍
စားပြဲအနီး၌
တင္ၿ ပီး
ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ထုိင္ကာ ေစာင့္ေနေလ၏။ ဦးစံရွားသည္ လက္တြင္ ကုိင္ခဲ့ေသာ ႀကိမ္လံုးတစ္လံုးကို ခုတင္အစြန္းတြင္ ခ်ထား၍ မီးျခစ္ဘူးတစ္လံုးႏွင့္
ဖေယာင္းတုိင္တစ္ခုကိုလည္း
ႀကိမ္လံုးအနီး၌
ထားၿပီးလွ် င္
မွန္အိမ္ကို
ၿငႇိမ္းလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေမွာင္ထဲတြင္ ရွိေနၾကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိည၌ ေမွာင္မုိက္ထဲတြင္ အသည္းတထိတ္ထိတ္ ေစာင့္ေနရေသာ အျခင္းအရာကို အသက္တစ္ရာ ေနရေသာ္လည္း ေမ့ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေၾကာင္ေတာင္ႏွင့္ မ်က္စိဖြင့္ကာ
အလြန္ဆိတ္ၿ ငိမ္လ်က္
ေစာင့္လ်က္ရွိစဥ္ နားစြင့္ကာျဖင့္
တ႐ုတ္ကတ္မ်ားကို
ရွိေသာ
ဦးစံရွားမွာလည္း
ေစာင့္လ်က္ရွိသည္ဟု
ပိတ္ထားသည္ျ ဖစ္၍
အျပင္၌ ရွိေသာ
တိုက္ခန္းအတြင္း
မ်က္လံုး
ကၽြန္ေတာ့္အနီးတြင္
ထိုနည္းအတူ
သိရွိရေလ၏။
ျပတင္းေပါက္မွ
ၾကယ္ေရာင္သည္
အခန္းတြင္းသို႔
တုိးဝင္ရန္ မတတ္ႏုိင္ဘဲ ေမွာင္မည္းလ်က္ရွိေလ၏။ တစ္ခါက ငွက္ဆုိးတစ္ေကာင္သည္ အုတ္တုိက္ေခါင္မုိးေပၚသို႔ ဂီခနဲ ထုိးသြားေလရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အတိတ္နိမိတ္ေကာက္ရန္ ဝါသနာမရွိသျဖင့္ ထိုအတြက္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္မွ် တုန္လႈပ္ျ ခင္း မရွိေခ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
67
mmcybermedia.
com
ကၽြန္ေတာ္သည္
အေမွာင္ထဲတြင္
ျမင္ႏုိင္ေသာ
လက္ပတ္နာရီကို
မၾကာခဏ
ၾကည့္မိရာ ၁၂ နာရီထုိးရန္မွာ မၾကာလွေသာ္လည္း နာရီျ ပန္တစ္ခ်က္ႏွင့္ သံုးခ်က္ထုိးရန္မွာ အလြန္တရာ ၾကာရွည္လွသည္ဟု စိတ္ထဲ၌ ေအာက္ေမ့မိ၏။ သံုးနာရီထုိးၿပီးသည္ႏွင့္ အေပါက္ငယ္ကေလးဆီမွ ကြယ္ေပ်ာက္သြား၍
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
အလင္းေရာင္ကို
ဆီကို
အခန္းႏွစ္ခန္းကို
လက္ခနဲ
ဆက္သြယ္လ်က္ရွိေသာ
ျမင္လုိက္ရၿပီးေနာက္
မီးေလာင္ေသာေညႇာ္နံ႔ႏွင့္
သတၱဳ ကို
ခ်က္ခ်င္းပင္
မီးၿမိႇဳ က္သည့္အနံ႔သည္
ႏွာေခါင္းဝသို႔ တုိးဝင္လာေလရာ အျခားအခန္းမွ ပုလိပ္မ်ားကိုင္သည့္ က်ားမ်က္လံုးမွန္အိမ္ကို ထြန္းညႇိထားေၾကာင္း သိရွိရေလ၏။ ထို႔ေနာက္
အနည္းငယ္လႈပ္ရွားသည့္
ရွဲရွဲရွပ္ရွပ္အသံမ်ားၾကားရ၍
တစ္ဖန္
တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ေသာ္လည္း ေညႇာ္နံ႔မူကာ တုိး၍ ျပင္းထန္လာခဲ့ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ နာရီဝက္ခန္႔ နားစြင့္ကာ ထုိင္ေနၿပီးေနာက္ လက္ဖက္ရည္ကရားမွ ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူျ ဖင့္ ႏႈတ္သီးမွ အခုိးတက္လာေသာအသံကဲ့သို႔ ျဖည္းညင္းစြာ တရွဲရွဲျ မည္ေသာ အသံကို ၾကားရေလ၏။ ယင္းသို႔
ၾကားရသည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ဦးစံရွားသည္
အိပ္ရာအစြန္းမွခုန္ထ၍
မီးျခစ္ကိုျ ခစ္ၿ ပီးလွ် င္ ေခါင္းရင္းဘက္၌ ရွိေသာ ႀကိဳ းစကို ႀကိမ္လံုးျဖင့္ တရႊမ္းရႊမ္း ႐ိုက္လွ် က္… “ျမင္လား ကုိသိန္းေမာင္၊ ျမင္လား” ဟု ေမးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မူကား ဘာကိုမွမျမင္ရေခ်။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တရႊီးရႊီးျမည္ေသာအသံကို သဲ့သဲ့မွ် ၾကားရေသာ္လည္း မ်က္လံုးထဲသို႔ အလင္းေရာင္
႐ုတ္တရက္
တုိးဝင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္
ဦးစံရွားသည္
မည္သည့္အရာကို
ႀကိမ္ႏွင့္႐ုိက္ေနသည္ကို မေျပာႏုိင္ေခ်။ သို႔ရာတြင္
သူ၏မ်က္ႏွာတြင္
အလြန္တရာ
ရြံရွာစက္ဆုပ္ေသာ
အမူအရာရွိေၾကာင္းကိုမူကား ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ဦးစံရွားသည္ ႀကိမ္လံုးျဖင့္ တရႊမ္းရႊမ္း႐ုိက္ေသာအသံမ်ား ရပ္စဲသြား၍ အေပါက္ငယ္သို႔ ေမာ့္ၾ ကည့္လ်က္ရွိစဥ္ အလြန္တိတ္ဆိတ္လ်က္
အသည္းႏွလံုး ရွိေသာ
တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္
ေအာ္သံႀ ကီးသည္
႐ုတ္တရက္
ထုိးေဖာက္
ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလ၏။ ထိုေအာ္သံ၌ တေပါင္းတစည္းတည္း
နာက်င္ျ ခင္း၊ ေရာစပ္လ်က္ရွိ၍
ေၾကာက္လန္႔ျ ခင္း၊ အသံမွာလည္း
စိတ္ဆုိးျခင္းတို႔သည္ က်ယ္သည္ထက္
က်ယ္ထြက္လာခဲ့ေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
68
mmcybermedia.
com
ထိုအသံေၾကာင့္ ေမွာ္ဘီတစ္ၿ မိဳ ႕လံုးရွိ လူမ်ားသည္ အိပ္ရာထဲမွ လန္႔ႏုိးၾကသည္ဟု ေနာင္အခါ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိရွိရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ
ဦးစံရွားသည္
တစ္ေယာက္
အဓိပၸါ ယ္ကို
ေငးၾကည့္လ်က္ရွိၾ ကရာ
ေကာင္းစြာ
နားမလည္ဘဲ
ေနာက္ဆံုးတြင္
ေအာ္သံလည္း
ရပ္စဲသြား၍ ယခင္အတုိင္း အလြန္အမင္း တိတ္ဆိတ္စြာ ရွိေနေလ၏။ “ဘာလဲ ဦးစံရွား၊ ဘယ့္ႏွယ္ အဓိပၸါ ယ္လဲ” “ဘယ့္ႏွယ္ အဓိပၸါ ယ္ရမွာလဲဗ်၊ ဦးတုိးစိန္ ကိစၥေခ်ာတာေပါ့၊ ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္ ခင္ဗ်ား ေသနတ္ယူခဲ့ဗ်ာ၊ ဦးတုိးစိန္ အခန္း ဝင္ၾ ကည့္ၾ ကရေအာင္” ဦးစံရွားသည္
မွန္အိမ္ကို
ထြန္း၍
ထြက္လာခဲ့ၾ ကေလရာ
ဦးစံရွားက
အေျဖမေပးသည္ႏွင့္
တံခါးကိုတြန္း၍
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
အခန္းတံခါးကို
ဦးတုိးစိန္အခန္းဆီသို႔
ေခါက္ေသာ္လည္း
ဝင္သြားေလရာ
မည္သို႔မွ်
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေသနတ္ကို
ေမာင္းတင္လ်က္ ဦးစံရွား၏ေနာက္မွ ဝင္လုိက္သြားေလ၏။ စားပြဲေပၚ၌ က်ားမ်က္လံုးမွန္အိမ္တစ္ခု ထြန္းညႇိလ်က္ရွိရာ ယင္းမွအလင္းေရာင္သည္ မပြင့္တပြင့္ရွိေနေသာ ဗီ႐ုိတံခါးသို႔ တည့္တည့္ထုိးလ်က္ ရွိေလ၏။ စားပြဲနံေဘးရွိ သူ၏ေပါင္ေပၚ၌
မတ္တတ္ကုလားထုိင္ေပၚတြင္
ေန႔ခင္းအခ်ိန္က
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဦးတုိးစိန္
ေတြ႔ျ မင္ခဲ့ေသာ
ထုိင္လ်က္ရွိရာ
ႀကိဳ းကြင္းေလွ် ာသည္
တင္လ်က္ရွိေလ၏။ နဖူးဆီ၌ ကား အညိဳ ေရာင္ အေျပာက္တို႔ျ ဖင့္ ေျပာက္က်ားလ်က္ရွိေသာ အဝါေရာင္ ႀကိဳ းတစ္ေခ်ာင္းသည္
ဦးေခါင္းကို
ရစ္ပတ္လ်က္ရွိရာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ဝင္သြားၾကေသာအခါ၌
ဦးတုိးစိန္မွာ လႈပ္လည္းမလႈပ္၊ အသံလည္းမျပဳေခ်။ ဦးစံရွားက… “အေျပာက္ေတြနဲ႔ႀ ကိဳ းဆိုတာ ဒါေပါ့ဗ်” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအရာဝတၳဳ ကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္မည္ဟု ေရွ႕သို႔ ေျခတစ္လွမ္း တုိးလုိက္သည္တြင္ ဦးတုိးစိန္၏
ဦးတုိးစိန္၏
ဦးေခါင္းထက္မွ
ဦးေခါင္း၌
ရစ္ပတ္လ်က္ရွိေသာ
ပါးပ်ဥ္းေထာင္လ်က္ရွိေသာ
ႀကိဳ းသည္
ေႁမြတစ္ေကာင္၏
ရႊီးခနဲျ မည္၍ ဦးေခါင္း
ေပၚထြက္လာေလရာ ဦးစံရွားက… “ေဟ့လူ
သတိထားေနာ္၊
ဒီျ ပည္မွာေတာင္
မရွိဘူး။
ကုလားျပည္ကယူလာတဲ့
အဆိပ္အျပင္းဆံုး ေႁမြေပြးမ်ိဳ းပဲဗ်။ ထိလိုက္ရင္ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္အတြင္း အေၾကာေတြဆုိင္းၿပီး အသက္ေပ်ာက္ႏုိင္တယ္။ ကုိင္း… ကုိင္း… အသာေန၊ ဒီအေကာင္ကို သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထားၿပီး ခင္ခ်စ္ေမကို တစ္ေနရာရာပို႔၊ ပုလိပ္ကို အေၾကာင္းၾကားမွျ ဖစ္မယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
69
mmcybermedia.
com
ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ ဦးတုိးစိန္၏ ေပါင္ေပၚမွ ဖြတ္ၿ မီးထုိးေသာ ႀကိဳ းကြင္းေလွ် ာကို ယူ၍ ေႁမြ၏လည္ပင္း၌ စြပ္ၿ ပီးလွ် င္ ဦးတုိးစိန္၏ ဦးေခါင္းမွဆြဲ၍ ဗီ႐ိုထသ ဲ ို႔ ပစ္သြင္းကာ တံခါးကို ပိတ္ထားလိုက္ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္ခ်စ္ေမကို ေခၚ၍ ရွင္းလင္းေျပာျပျခင္းမ်ား၊ ဆုိင္ရာပုလိပ္အား အေၾကာင္းၾကားျခင္းမ်ား၊ မိန္းကေလးကို အင္းစိန္ရွိ အေဒၚထံသို႔ ပို႔ျ ခင္းမ်ားကို အက်ယ္တဝင့္ ေဖာ္ျ ပရန္
မလိုေတာ့ဘဲ
ရန္ကုန္သို႔
မီးရထားႏွင့္အျပန္
လမ္းခရီး၌
ဦးစံရွား
ရွင္းလင္းေျပာျပပံုမ်ားကိုသာလွ် င္ ေဖာ္ျ ပရေပေတာ့မည္။ “ကံေကာင္းလို႔ဗ်ာ၊ ပထမတုန္းကေတာ့ ေကာက္ရိတ္တဲ့ ကူလီကုလားေတြ ဒီဝင္းထဲမွာ ခဏခဏ တည္းတယ္ဆိုလို႔ လမ္းလႊဲကို လိုက္မယ္ လုပ္လိုက္မိေသးတယ္။ အခန္း အေျခအေနကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရေတာ့မွ ခင္ခ်စ္ေဆြ ႀကံဳ ရတဲ့ ေဘးအႏၲရာယ္ဟာ ျပတင္းေပါက္က မလာႏုိင္၊ တံခါးကလည္း မလာႏုိင္ဘူးလို႔ သိရၿပီး ဟိုအေပါက္ကေလးနဲ႔ ႀကိဳ းတန္းလန္းကို က်ဳပ္ သြားၿပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ႀကိဳ းကို
ဟန္ေဆာင္
အေသ႐ုိက္ထားတာရယ္ ဟိုအေပါက္ကေလးက
တပ္ထားတာရယ္၊
သြားေတြ႔ေတာ့ ထြက္လာၿပီး
ခုတင္ကို
ဒီႀ ကိဳ းဟာ
ခုတင္ဆီကိုလာဖို႔
ၾကမ္းမွာ
မေရႊ႕ႏုိင္ေအာင္
တျခားအတြက္
မဟုတ္ဘူး။
လမ္းခင္းေပးထားတာပဲလို႔
က်ဳပ္
စဥ္းစားမိေတာ့မွ ေႁမြဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ဳပ္ သတိရတယ္… ဒီအထဲမွာ
ဦးတုိးစိန္ဟာ
ေမ်ာက္တို႔၊
ဝက္ဝံတို႔ဆိုတဲ့
တိရစၧာန္ေတြေမြးဖို႔
ဝါသနာပါေၾကာင္း ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာ သာၿပီး စိတ္ခ်သြားတယ္။ ဓာတုေဗဒနည္းနဲ႔ စမ္းသပ္လို႔ မေတြ႔ႏုိင္တဲ့ အဆိပ္တစ္မ်ိဳ းမ်ိဳ းကို အသံုးျပဳဖို႔ စိတ္ကူးဟာ သူကိုယ္တုိင္ ဆရာဝန္မို႔ သတိရတာပဲ။ အစြယ္ရာကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေတြ႔ေအာင္ရွာႏုိင္တဲ့ ပုလိပ္အရာရွိဟာ ခပ္ရွားရွား ရွိတဲ့အျပင္
အိႏၵိယျပည္က
ဟိမဝႏၲာေႁမြေပြးဆိုတာကလည္း
က်ဳပ္တို႔ဆီက
ေႁမြဆုိးမ်ားလို
လူေသေကာင္မွာ အဆိပ္ေတြ မည္းေနေအာင္ မတက္ဘူးဗ်။ ဒီေႁမြကို လႊတ္လုိက္ရင္ ႀကိဳ းက ေလွ် ာၿပီးသြားဖို႔၊
ကုိက္စရာရွိတာ
ကုိက္ၿ ပီး
ျပန္လာဖို႔ကို
ဦးတုိးစိန္က
ႏြားႏိ႔တ ု ုိက္ၿ ပီး
သင္ေပးထားဟန္ တူတယ္။ သူ လႊတ္လုိက္တဲ့ေႁမြက ႀကိဳ းအတုိင္း ေလွ် ာက္သြားၿပီး ကိုက္တာ မကိုက္တာေတာ့ ကံတစ္ခုပဲဗ်။ မကိုက္ဘဲ ျပန္လာရတဲ့အခါမွာ ေလခၽြန္သံလိုလို ခင္ခ်စ္ေဆြ ၾကားရတယ္ဆိုတာေပါ့။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဦးတုိးစိန္ အခန္းထဲမဝင္ခင္ကတည္းက က်ဳပ္ စဥ္းစားမိတယ္။ သူ႔ကုလားထုိင္ကို က်ဳပ္ ၾကည့္ေတာ့လည္း ဦးတုိးစိန္ေျခရာေတြကို က်ဳပ္ ေတြ႔ရတယ္။ အဓိပၸါ ယ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ကုလားထုိင္ေပၚကရပ္ၿ ပီး အေပါက္ကေလးဆီ သူ လွမ္းၾကည့္တာေပါ့။ ႏို႔ၿ ပီးေတာ့
ဗီ႐ုိရယ္၊
ႏြားႏို႔ခြက္ရယ္၊
ႀကိဳ းကြင္းေလွ် ာ
က်ဳပ္
ေတြ႔ရျပန္ေတာ့
က်ဳပ္ေတြးလံုးဟာ သာၿပီး ေသခ်ာသြားျပန္တာေပါ့။ သံေခ်ာင္းႀကီး လဲသလိုလို အသံၾ ကားတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဗီ႐ိုပိတ္လိုက္ရာမွာ ေသာ့ခေလာက္နဲ႔ ထိပ္ေပါက္နဲ႔ ခိုက္မိတဲ့အသံနဲ႔ တူပါရဲ႕။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဒီအမႈဟာ ေႁမြပဲျ ဖစ္ရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿ ပီးတဲ့ေနာက္ ဟုတ္မဟုတ္ စံုစမ္းပံုကေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ၊ ညတုန္းက ရႊီခနဲ အသံၾ ကားၾကားခ်င္း လာၿပီဟဲ့ဆိုၿ ပီး က်ဳပ္က မီးျခစ္ ျခစ္ၿ ပီး ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ႐ိုက္ေတာ့တာပဲ” “႐ုိက္လႊတ္လိုက္ေတာ့ အေပါက္ကေလးထဲက ျပန္ထြက္ေျပးေရာေပါ့”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
70
mmcybermedia.
com
“ျပန္ထြက္ေျပး႐ံုမကဘူးဗ်၊ က်ဳပ္ ႐ုိက္လိုက္တဲ့ တုတ္ခ်က္ေတြက တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ထိေလေတာ့ ေႁမြက မာန္ထြက္ၿ ပီး သူ႔သခင္ သူျ ပန္ကိုက္ေတာ့တာေပါ့” “ေနပါဦးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ေႁမြေတြက ႀကိဳ းတန္းေလွ် ာက္ႏုိင္ပါ့မလား” “အဲဒါလဲ ဟုတ္တယ္၊ ကမာၻ႔ေႁမြဆုိးေတြအေၾကာင္း က်ဳပ္ ဖတ္ဖူးတဲ့အထဲမွာ ဟိမဝႏၲာ ေႁမြေပြးဟာ
ႀကိဳ းတန္း
ေတြ႔ရကတည္းက
ေလွ် ာက္ႏုိင္တယ္လို႔
ကုလားျပည္က
႐ိုက္လႊတ္လိုက္တာ
ေႁမြ
ဦးတုိးစိန္ေတာ့
ေတြ႔ရဖူးေလေတာ့
ျဖစ္ရမယ္လို႔
ေသရွာတာပဲ။
က်ဳပ္
သို႔ေသာ္
ႀကိဳ းသြယ္ထားရာ
တြက္ၿ ပီးသားပဲ။ ဒီ အတြက္ေတာ့
က်ဳပ္ က်ဳပ္မွာ
ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္မယ္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ” *****
ေကာလိပ္ေ က်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဉာဏ္ကစားသည့္အမႈ ေႏြဥတုတစ္ရာသီ၌ ဦးစံရွားမွာ အနည္းငယ္ မက်န္းမမာရွိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးစံရွားတို႔သည္
ကေလာၿမိဳ ႕သို႔တက္၍
အိမ္တစ္လံုး
ငွားၿပီးလွ် င္
မုိးမက်မခ်င္း
ရန္ကုန္သ႔ို
မျပန္ေသးဘဲေနၾကရန္ စီမံၾ ကေလ၏။ ယင္းသို႔ရွိစဥ္ ပုိက္ဆံဝါလားမ်ား၏ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္သည္ ေႏြရာသီအတြက္ ကေလာၿမိဳ ႕၌ ေနထုိင္လ်က္ရွိၾ က၍ ဦးစံရွား ဆုိက္ေရာက္လာသည္ဟူေသာ သတင္းကို ၾကားၾကသည္ႏွင့္ ပညာဆည္းပူးရန္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနအိမ္သို႔ ညေနတုိင္းလိုလိုပင္ လာေရာက္ကာ အမႈအခင္းမ်ား၌ စဥ္းစားဆင္ျ ခင္ပံု အျခင္းအရာမ်ားကို ဦးစံရွားႏွင့္ ေဆြးေႏြးၾကေလသည္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္အနက္ ေမာင္ကေလးဆုိသူမွာ ဘီေအစီနီယာ အတန္းတြင္ ပညာသင္လ်က္ရွိ၍ အရပ္ျ မင့္ျ မင့္ အသားခပ္ျ ဖဴျဖဴ လူလံုးလူဖန္ေခ်ာ၍ ႏႈတ္လွ် ာ သြက္လက္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသူမွာ ဓာတုေဗဒပညာရပ္တြင္ ေအာ္နာ(ဂုဏ္ထူး)ႏွင့္ ေအာင္ျ မင္ဖို႔ ႀကိဳ းစားလ်က္ ရွိ၍ ယင္း ပညာဘက္တြင္ သာမန္ေက်ာင္းသားမ်ားထက္ ပါရမီရင့္ဟန္ႏွင့္ ထက္ျမက္ေသာ ဉာဏ္လည္းရွိ၏။ ဒုတိယေက်ာင္းသားမွာ အသားညိဳ ညိဳ မ်က္စိခပ္ေမွးေမွးႏွင့္ “လူဗလံ” ေခၚၾကသည့္ အလံုးအရပ္မ်ိဳ းရွိ၍ အမည္မွာ ေမာင္သန္းေရႊေခၚေလသည္။ ထိုသူသည္ တစ္တန္းနိမ့္သည့္ျ ပင္
ဘီေအဂ်ဴနီယာ ႏႈတ္
အတန္းသားတစ္ေယာက္ျ ဖစ္၍
ခပ္ဆိတ္ဆိတ္
ရွိေသာေၾကာင့္
ေမာင္ကေလးထက္ ေနာက္လိုက္က့သ ဲ ို႔
ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ခင္ခင္မူမွာ မိန္းမထူးကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
71
mmcybermedia.
com
႐ုပ္ေခ်ာသေလာက္
စိတ္လည္း
အထက္တန္းက်၍
အာသြက္လွ် ာသြက္ကေလး
ျဖစ္ေလရာ ေမာင္ကေလးႏွင့္ အတန္းတူျ ဖစ္ေသာ္လည္း ေယာက္် ားကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လႊမ္း၍ စကားေျပာတတ္ေသာ သတၱိကေလးလည္း ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဦးစံရွားမွာ အထက္တန္းအရာရွိမ်ားမွသည္ အႂကြယ္ဝဆံုးေသာ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ားတုိင္ေအာင္ ျမင္႐ံုႏွင့္ ႐ုိေသေလးစားျခင္း ခံရတတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလ်က္ ခင္ခင္မူကိုကား ႐ုတ္တရက္ အထက္စီးရေအာင္ မတတ္ႏုိင္ပဲ ရွိသျဖင့္ ခင္ခင္မူက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၫႊတ္ဘဲ အာခံလ်က္ရွိ၏။ အေတာ္အတန္လူျ ဖစ္လွ် င္
ေယာက္် ားပင္
ျဖစ္ေစကာမူ
ဦးစံရွားက
ေမးခြန္းတစ္ခြန္းမွ် ႏွင့္ ႏွိမ္ႏုိင္သည္သာ ျဖစ္ခဲ့၏။ ပညာေၾကာင့္
မာန္တက္သူကို
ပညာႏွင့္ႏွိမ္၍
ဉာဏ္ေၾကာင့္
အထင္ႀ ကီးသူကို
ဉာဏ္စြမ္းျပျခင္းအားျဖင့္ အထက္စီးရေအာင္ လုပ္ႏုိင္၏။ ခင္ခင္မူမွာမူ
မႏုိင္ေသာေနရာတြင္
ရႊတ္တြတ္တြတ္
ရႊတ္တြတ္တြတ္လုပ္၍
ပစ္တတ္ေသာ ဝါသနာရွိသည္ျ ဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခပ္တည္တည္ စကားေျပာတတ္ေသာ ဦးစံရွားမွာ ခင္ခင္မူ ဦးၫႊတ္ေအာင္ ႐ုတ္တရက္ မတတ္ႏုိင္ ရွိခဲ့ေလသည္။ ေမာင္ကေလးႏွင့္ မွတ္မိၾ ကသည္ႏွင့္
ေမာင္သန္းေရႊတို႔သည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္
ေနအိမ္သို႔
လမ္းေလွ် ာက္ရင္း
ပညာဆည္းပူးရန္
အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္ေနေသာ
ဦးစံရွားကိုျ မင္၍
ဆို၍ လာေရာက္ၾ ကရာတြင္
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ
ခင္ခင္မူကို
ဒုတိယအေခါက္တြင္ ေခၚလာခဲ့ၾ ကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ခင္ခင္မူ၏ဖခင္မွာ
အထက္တန္း
အရာရွိႀ ကီးတစ္ေယာက္
ျဖစ္၍
ေႏြရာသီတြင္
ကေလာသို႔ အခြင့္ႏွင့္ တစ္အိမ္ေထာင္လံုး လာေရာက္ေနထုိင္ၾ ကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ခင္ခင္မူသည္ ေယာက္် ားကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဂ႐ုလည္းမစုိက္၊ ႐ိႈးတုိးရွန္႔တန္႔ရွိေသာ အမူအရာမ်ိဳ းလည္း
မရွိဘဲ
မိမိကုိယ္ကို
ေယာက္် ားကေလးတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေလဟန္
သေဘာထား၍ လြတ္လပ္စြာ ဆက္ဆံေလ့ရွိ၏။ စင္စစ္မွာ ေယာက္် ားကေလးကပင္
လြတ္လပ္
ရဲတင္းေသာ
ရွန္႔တန္႔တန္႔ျ ဖစ္တတ္ေသာ
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သဘာဝရွိသည္ျ ဖစ္၍
ေရွ႕တြင္
ႏႈတ္ဆိတ္ေသာ
ေမာင္သန္းေရႊမွာ ယင္းတို႔သံုးေယာက္အနက္တြင္ မိန္းကေလးသဖြယ္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ခင္ခင္မူသည္ ေမာင္ကေလးတို႔ႏွင့္ လိုက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနအိမ္၌ ဦးစံရွားကို ပထမအႀကိမ္ ေတြ႔လွ် င္ေတြ႔ခ်င္း မ်က္မွန္ကေလးကုိပြတ္၍ ဦးစံရွားကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လ်က္…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
72
mmcybermedia.
com
“ေအာင္မယ္ ဦးစံရွား ဦးစံရွားနဲ႔ နာမည္ႀ ကီးလိုက္တာ” ဟု ေျပာ၍ စကားမဆံုးမီ ေမာင္သန္းေရႊက အားနာေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္… “ေဟာ… လုပ္ကေရာ့မယ္ ခင္ခင္မူတို႔ကေတာ့” ဟု ဆုိကာ ႏႈတ္ပိတ္လိုက္ေသာ္လည္း ခင္ခင္မူက အတင္းတုိး၍… “နာမည္ႀ ကီးလိုက္တာ၊ လူၾ ကည့္ေတာ့လည္း ဧရာမလူႀ ကီးပါကလား” ဟု ေျပာလုိက္ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ
ဦးစံရွားႏွင့္
ေတြ႔သူမ်ားအနက္
ရႊတ္တြတ္တြတ္ေျပာသူ
မႀကံဳ ဖူးသည့္အျပင္ ယခုေျပာလိုက္သူမွာလည္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျ ဖစ္ေနသျဖင့္ အေတာ္ပင္ အံ့ဩမိ၏။ သို႔ျ ဖစ္၍ ဤမိန္းကေလးကား အာဂ မိန္းကေလးေပတည္းဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။ ထို႔ေနာက္ ခင္ခင္မူကို ေမာင္ကေလးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္တြင္ ခင္ခင္မူက… “ဦးစံရွားႀကီး
ေရာက္ေနတယ္ဆိုလို႔
ဒီပညာ ဆည္းပူးထားရင္
ေကာင္းတာပဲဆိုၿ ပီး
ကုိယ္တုိင္စံုေထာက္လုပ္စားမွာ ကၽြန္မ
လိုက္လာခဲ့ပါတယ္။
မဟုတ္ေပမဲ့
ကၽြနမ ္ ကိုလည္း
တပည့္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ အမွတ္ထားၿပီး သင္ၾ ကားေပးပါ ဦးစံရွားရွင္” ဟု ဆိုကာ မိမိကုိယ္ကို အပ္ႏွင္းေလရာ ဦးစံရွားလည္း ႏႈတ္သြက္လက္ေသာ ခင္ခင္မူ၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လ်က္… “လွ် ာသြက္သေလာက္ ဦးေႏွာက္သြက္ရင္ေတာ့ ႏုိင္ငံေက်ာ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဦးမယ့္ လကၡဏာပဲ ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ရာ ခင္ခင္မူက… “ႏုိင္ငံေက်ာ္ေလာက္ေအာင္
မသြက္လက္ေစကာမူ
အထံုအထုိင္းႀကီးထဲကေတာ့
မဟုတ္ေစရပါဘူးဆရာ၊ စိတ္ခ်ပါ” ဟု သြက္လက္စြာ ျပန္ေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္
ေမာင္ကေလး၏
ေမးျမန္းခ်က္အရ
စံုေထာက္
ျဖစ္လိုသူမ်ားအဖို႔
အေရးအႀကီးဆံုး လိုအပ္သည့္ အရည္အခ်င္းတစ္ခုမွာ အခါခပ္သိမ္း၊ နား၊ မ်က္စိ ဖြင့္ထား၍ တစ္ခုေသာေနရာသို႔
အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ
တစ္ေခါက္တည္းေရာက္ေစကာမူ
ေလးငါးေခါက္
ေရာက္ဖူးေသာ လူေလာက္မွ် မက ျမင္တတ္၊ ၾကားတတ္ေအာင္ အမွတ္မဲ့မေနဘဲ အၿမဲဂ႐ုစိုက္၍ ၾကည့္တတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ျ ပဳလုပ္ထားဖို႔ လိုေၾကာင္း၊ မ်က္စိတစ္လွမ္း၊ နားတစ္လွမ္းအတြင္း ေရာက္လာေသာ တတ္ႏုိင္သမွ်
အျခင္းအရာမ်ားကို အေသးစိတ္၍
မွတ္ထင္ဖြယ္ရွိေသာ
အေရးႀကီးသည္၊
ျမင္တတ္၊
အျခင္းအရာတစ္ခုသည္
မႀကီးသည္
မဆံုးျဖတ္ေသးဘဲ
ၾကားတတ္ရမည့္အေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုးတြင္
အေရးမႀကီးဟု
အေရးအႀကီးဆံုး
ျဖစ္ခ်င္
ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဂ႐ုမစိုက္ေလာက္ဟူ၍ ဖယ္မထားဘဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အေသးစိတ္ ၾကည့္တတ္ဖို႔
လိုေၾကာင္း
အေၾကာင္းအရာမ်ားကို
စသည္ျ ဖင့္
ေျပာျပေလ၏။
ဦးစံရွားက
ခင္ခင္မူက
စံုေထာက္
အေျခခံျ ဖစ္ေသာ
“ျမင္ျ မင္သမွ် ကိုၾ ကည့္၍
မွတ္ေနလွ် င္
ျပည့္လွ်ံသြား၍ တကယ္အေရးႀကီးေသာအခ်က္မ်ား လက္လြတ္သြားတတ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
73
mmcybermedia. ဟု
ေမးရာ
com
ဦးစံရွားက
“မွတ္သားရမည္ဟု
မဆုိလို၊
ျမင္တတ္ေအာင္ၾ ကည့္ဖို႔
မ်က္စိကို
က်ယ္က်ယ္ဖြင့္၍ ဦးေႏွာက္သြက္ေစဖို႔ ေလ့က်င့္ရန္ကိုသာ ဆိုလိုသည္”ဟု ေျဖဆိုေလ၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဂ႐ုမစိုက္မိေသာ အတြက္ေၾကာင့္
ဦးစံရွား၏စကားကို
ေမးသူက
ေမးၿပီးလွ် င္
အေသးအဖြဲကေလးမ်ားကို
ေရးမွတ္၍
အျခားသူတို႔၏ ဦးစံရွားက
နားမလည္ေသာ
မ်က္စိ၌
ျမင္ေအာင္
ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးေသာ အမႈတစ္ခုအေၾကာင္းကို
အေရးမႀကီးဆို၍ ၾကည့္တတ္ခ့သ ဲ ည့္
ဦးစံရွားက
ဥဒါ႐ုဏ္အေနျဖင့္
ဦးစံရွားတို႔သည္
ထံုးစံအတုိင္း
ေျပာျပေလ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္၌
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
လမ္းေလွ် ာက္ရာမွ ျပန္လာၾက၍ ေရခ်ိဳ းၿပီးေနာက္ စာတစ္အုပ္စီ ဖတ္ေနၾကသျဖင့္ ၉ နာရီအခ်ိန္ ေရာက္လတ္ေသာ္ ေပးသျဖင့္
ပုလိပ္တစ္ေယာက္သည္
ဖတ္ၾ ကည့္ရာတြင္
စာတစ္ေစာင္ႏွင့္
ကေလာဟိုတယ္၌
ေရာက္လာ၍
ဦးစံရွားအား
လူသတ္မႈတစ္ခုျ ဖစ္ေန၍
ဦးစံရွား၏
အကူအညီလိုပါေၾကာင္းျဖင့္ ေရးသားထားေသာ စာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေလသည္။ စာေရးသူ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္စဥ္က
ဌာနာအုပ္
ဦးလူကေလးမွာ
ဦးစံရွား၏
ေနအိမ္သို႔
ဦးစံရွားကို
ၾကည္ညိဳ သူျ ဖစ္၍
တမင္ဝင္ေရာက္ကာ
မိတ္ဖြဲ႔ခဲ့ဖူးေသာ
ပုလိပ္အရာရွိတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ဦးစံရွားသည္
ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါမည္ဟု
ပုလိပ္သားအား
မိမိ၏တပည့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္တို႔အား ယင္းတို႔၏
ေနအိမ္မ်ားသို႔
ဦးတုိက္ဝင္ေခၚခဲ့ၿ ပီးမွ
ေျပာလိုက္ၿ ပီးေနာက္
လက္ေတြ႔သင္ခန္းစာ ရေစရန္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ငါးေယာက္တို႔သည္
ကေလာဟိုတယ္သို႔ သြားၾကေလ၏။ ဟိုတယ္သို႔
ေရာက္ၾ ကေသာအခါ
ဆင္းၾကတက္ၾ ကေသာ
ဟိုတယ္အေစခံမ်ား
ေျခသြက္ေနၾကသည္ကို ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ တစ္စတ ံု စ္ခု ျဖစ္ေနၿပီဟု အကဲခတ္ႏုိင္ေလာက္ေပရာ ဌာနာအုပ္ ဦးလူကေလးသည္ ေလွကားမွ ဆီးႀကိဳ ၍… “ေနရာက်လိုက္တာ ဆရာ၊ ကေလာမွာ ဆရာေရာက္ေနတုန္း ဒီလုိျ ဖစ္ရျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္
ကံေကာင္းတယ္လို႔
ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
ႂကြပါဆရာ၊
အေလာင္းကို
ဘယ္သူမွမကုိင္ေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အမိန္႔ေပးထားပါတယ္” ဟု ေျပာ၍ ဟိုတယ္အေပၚထပ္သို႔ ေခၚသြားေလ၏။ ဦးစံရွားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္တို႔ကို ၫႊန္ျ ပလ်က္ မိမိ၏တပည့္မ်ား ျဖစ္၍ အတူလိုက္ခြင့္ျ ပဳရန္ ခြင့္ေတာင္းေလရာ ဦးလူကေလးက “ကိစၥ မရွိပါ” ဟု ျပန္ေျပာသျဖင့္ အားလံုးပင္ ဦးစံရွားႏွင့္အတူ လိုက္ၾ ကရေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
74
mmcybermedia.
com
ေယာက္် ားကေလး ႏွစ္ေယာက္တို႔မွာ လက္ေတြ႔ပညာ သင္ၾ ကားခြင့္ ရေပၿပီဆုိ၍ ဝမ္းသာၾကဟန္တူေသာ္လည္း ခင္ခင္မူမွာမူ အေလာင္းတစ္ခုကို ရင္မဆုိင္လိုသည့္ လကၡဏာႏွင့္ ႏွာေခါင္း တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ ရွိေနေလ၏။ “ကၽြန္မက စံုေထာက္ဆိုေပမဲ့ ခုိးမႈကေလးေလာက္ ဘာေလာက္နဲ႔ စ,သင္ရလိမ့္မလား ေအာက္ေမ့မိတာ၊
အခုေတာ့
လူသတ္မႈႀ ကီးနဲ႔
ဝင္တုိးေနပါၿ ပီေကာ၊
ဒါေပမဲ့
ေနာက္ေတာ့
မဆုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္” ဟူ၍ သူ၏ေနအိမ္မွာကတည္းက ေျပာခဲ့ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ မိန္းမသားကေလးျဖစ္၍ “ဆမယ္လင္ေဆာ့”ေခၚ ႏွာဘူးစိမ္းတစ္လံုးကို ေဆာင္လာခဲ့၏။ အေပၚထပ္သို႔ သကၠလပ္ဝတ္စံု
ေရာက္ၾ ကေသာအခါ
စသည္တို႔ျ ဖင့္
နက္ကတုိင္၊
ဘိလပ္သားစတုိင္
ဟုိတယ္မန္ေနဂ်ာ မစၥတာဘုိ႔ရွ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို
ေႂကြတုိက္
ရွပ္အက်ႌ၊ ဘဂၤါ လီလူမ်ိဳ း
ဝတ္ဆင္ထားေသာ
ဆီးႀကိဳ လ်က္ရွိသျဖင့္ ဦးလူကေလးက
မန္ေနဂ်ာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးၿပီးေနာက္ တံခါးဖြင့္လ်က္ရွိေသာ အခန္းတစ္ခန္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေခၚသြားေလ၏။ အခန္းဝသို႔ ေရာက္ကတည္းက ခင္ခင္မူသည္ ႏွာဘူးစိမ္း တဖြင့္ဖြင့္ႏွင့္ ႐ွဴလ်က္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္သူမ်ားအနက္တြင္ ေနာက္ဆံုးမွ လိုက္ပါလာေလ၏။ ေမာင္သန္းေရႊသည္
ခင္ခင္မူ၏
အျပဳအမူကို
ၿပံဳ း႐ံု
ၿပံဳ းေသာ္လည္း
ေမာင္ကေလးကမူ… “မိန္းမေတြ သတၱိေကာင္း ဆိုေပမဲ့ ေတာင္ႀ ကီး ဖဝါးေအာက္ဆိုတဲ့စကားလိုပ”ဟူ၍ မဆုိင့္တဆုိင္ ကေလာ္လိုက္သည္တြင္ ခင္ခင္မူသည္ ႏွာဘူးစိမ္းကို ပိတ္၍ သိမ္းထားလုိက္ေလ၏။ သို႔ရာတြင္ အေလာင္းကို
အခ်ိန္မၾကာရွည္လွေပ။
ျမင္ရေသာအခါတြင္
အခန္းထဲတြင္
ခင္ခင္မူမွာ
ၾကမ္းေပၚ၌
လဲလ်က္ရွိေသာ
လြယ္အိတ္ကေလးထဲမွ
ႏွာဘူးစိမ္းကို
ကတုိက္က႐ိုက္ ျပန္၍ ထုတ္ရေလေတာ့သည္။ ခင္ခင္မူကိုလည္း အေလာင္းေပါင္းမ်ားစြာ
အျပစ္
မဆုိသာေပ။
ေတြ႔ျ မင္ခဲ့ဖူးေသာ
အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္လွ် င္
လူေသဘ စိတ္ထက ဲ
မေၾကာက္ေသာ္လည္း ရင္ထဲ၌ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ အိပ္ခန္းအတြင္း ေရကူးေတာ့မည္ကဲ့သို႔ အေလာင္းသည္ကား
ခင္းထားေသာ
ဆန္႔တန္းကာ ျမင္ရသူမ်ား၏
သိုးေမြးေကာ္ေဇာေပၚတြင္
ေမွာက္လ်ားႀကီး လိပ္ျ ပာကို
လဲေနေသာ
ေျခလက္မ်ားကို လူတစ္ေယာက္၏
လွန္႔ထုတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္
အျမင္
ဆုိးလွေပေတာ့သည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
75
mmcybermedia.
com
ဦးေခါင္း၊
ပခံုးႏွင့္
ဖ်န္းေလာင္းထားဘိသကဲ့သို႔ ရင္ဘတ္ေအာက္သို႔
ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုးမွာ
ေသြးအေျမာက္အျမား
ခပ္ေစာင္းေစာင္း
သေဘၤာေဆးနီတစ္ပံုးလံုး
ေပက်ံလ်က္
ရွိသည့္ျ ပင္
ေခြလ်က္ရွိေနျခင္းအားျဖင့္
ဦးေခါင္းသည္
လည္ပင္း
သြင္သြင္
က်ိဳ းသြားေၾကာင္း ထင္ရွား၏။ ပထမ၌ မခန္႔မွန္းႏုိင္ေသးဟန္ႏွင့္
ခင္ခင္မူသည္
အေလာင္း၏အေနအထားကို
ေငးေတးေတး
ၾကည့္လ်က္ရွိရာ
လည္ပင္းက်ိဳ း၍
႐ုတ္တရက္ ကုန္းလွ်ိဳ းႀကီး
ျဖစ္ေနေသာ အျခင္းအရာကို ရိပ္မိေသာအခါမွ မ်က္ႏွာကို အျခားဘက္သို႔လွည့္ကာ ႏွာဘူးကို အႀကိမ္ႀ ကိမ္ ႐ွဴေနေလေတာ့သည္။ ေယာက္် ားကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ပင္လွ် င္ မ်က္ႏွာမ်ား ျဖဴဖပ္ျ ဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အမွန္ကိုဆိုရလွ် င္ ဦးစံရွားအား ရႊတ္တြတ္တြတ္ ေျပာဝံ့ေသာ သတၱိကို အံ့ဩခဲ့မိရာမွ
အေလာင္းကို ျမင္ရ၍ တုန္လႈပ္သြားသည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေက်နပ္သလို
ျဖစ္မိေပသည္။ ရွား။ ။ “ျဖစ္ရပံုကို သိသေလာက္ ေျပာျပစမ္းပါဦး ဦးလူကေလး” ေလး။ ။ “ေသတဲ့လူဟာက ဟိုတယ္မွာ တည္းခုိတဲ့ဧည့္သည္ပဲ ဆရာ၊ ဘဂၤါ လီလူမ်ိဳ း ဂို႔ရွ္တ့၊ဲ အသက္က ၃၅ ႏွစ္၊ သူ႔မယားနဲ႔ ကြဲေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿ ပီတဲ့။ အလုပ္အကုိင္က ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔
ဘဂၤလားက
တစ္ျ ပည္လံုး
အထည္
လွည့္ရသတဲ့။
ကုမၸဏီႀ ကီး
ဘဂၤလားနဲ႔
တစ္ခုအတြက္
ျမန္မာျပည္ကို
အိမ္ဦးနဲ႔
ၾကမ္းျပင္ဆိုတာလို ဥဒဟိုကူးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္တဲ့။ လူကေတာ့
လူဆူလူ႐ႈပ္
တစ္ေယာက္ပဲ။
ေမာ္ေတာ္ကား
ဒ႐ုိင္ဘာတို႔၊
ကူလီကုလားတို႔နဲ႔ ခဏခဏ ရန္ျ ဖစ္တတ္သတဲ့။ တျမန္ေန႔ကေတာင္ ကားသမားတစ္ေယာက္ကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးလို႔ ဟိုတယ္မွာ ေတာ္ေတာ္ဆူသြားေသးဆိုပဲ။ ဘဂၤလားကူးသြားၿပီး ျပန္ေရာက္လာတာ မၾကာေသးဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီဟုိတယ္ ေရာက္တာေတာ့
သံုးရက္ရွိေသးတယ္။
ရန္ကုန္ကို
ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔
ေရာက္တယ္ေျပာတယ္။
ဒီေန႔မနက္ တံျ မက္လွည္းတဲ့ ကုလားမက သူ႔အေလာင္းကို အခု ဆရာျမင္တဲ့အတုိင္း ေတြ႔ရတာပါပဲ” ရွား။ ။ “သူ႔မိန္းမနဲ႔ကြဲပံု ဆုိစမ္းပါဦး” ေလး။ ။ “ဒီလူက ဇယ္သမားပဲ ဆရာ၊ မယားႀကီးနဲ႔ကြဲၿ ပီး တုိက္ပစ္စ္အလုပ္ လုပ္တဲ့ ကုလားမေလး တစ္ေယာက္ကို ယူေသးသတဲ့။ ယူၿ ပီး ေျခာက္လေလာက္သာ ေပါင္းတယ္၊ စြန္႔ပစ္လုိက္ျ ပန္ေရာတဲ့။ ကြဲတဲ့မယားႀကီးေရာ၊ တုိက္ပစ္စ္ကုလားမေလးေရာ ကၽြန္ေတာ္က စစ္ေဆးထားတယ္” ရွား။ ။ “မသကၤာစရာ ရွိလို႔လား” ေလး။ ။
“ဒီလိုေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး၊
သို႔ေသာ္
ဆရာသိဖို႔ပါ။
တုိက္ပစ္စ္အလုပ္လုပ္တ့ဲ
ကုလားမေလး မစၥေဒဝီလာက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနသတဲ့။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
76
mmcybermedia.
com
ဒီဟုိတယ္မွာ
မစၥတာဂုိ႔ရွ္
တည္းခုိတတ္တယ္ဆိုလို႔
ခဏခဏ
လာေမးသတဲ့။
မေန႔ညေနတုန္းက သူလာေမးလို႔ ဒီအခန္းမွာ ရွိတယ္လို႔ ၫႊန္လိုက္ေတာ့ သူ တက္သြားသတဲ့။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ျပန္သြားတယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ဘူး။ မစၥေဒဝီလာကို
ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ၿ ပီးၿပီ၊ သူ႔အဖို႔ေတာ့
အခန္းကို ေခါက္ၾ ကည့္လို႔
ဘယ္သူကမွ မထူးေလေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဆင္းခဲ့ၿ ပီး ဟိုတယ္ထဲက ထြက္လာခဲ့တယ္ ေျပာတာပဲ” ခင္ခင္မူသည္ လြယ္အိတ္ကိုဖြင့္၍
ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚ၌
အလွေဆာင္
ထုိင္ကာ
သားေရအိတ္ကေလးကို
နားေထာင္လ်က္
ထုတ္ယူၿ ပီးလွ် င္
ရွိရာမွ
ခရီးေဆာင္
မွန္ကေလးတြင္ ၾကည့္လ်က္ မ်က္ႏွာကို တို႔ဖတ္ပဝါကေလးႏွင့္ ပုတ္ေပးေနေလ၏။ မိန္းမတို႔မည္သည္ ထိတ္လန္႔ျ ခင္း အနည္းငယ္ ေျပေပ်ာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ အလွအပျပင္ဖို႔ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရေတာ့သည္ဟု စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ၿပံဳ းမိေသးသည္။ လန္႔သြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္
အလွပ်က္သည္ဟူ၍လည္း
ခင္ခင္မူ
စဥ္းစားဟန္
တူေလသည္။ မည္သည့္အရာကိုမွ် မ်က္စိလွ် မ္းျခင္းမရွိေသာ ဦးစံရွားလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳ းသည္ကို ျမင္၍ ၿပံဳ းလုိက္ေသး၏။ မ်က္ႏွာကို တို႔ဖတ္႐ုိက္ၿ ပီးေနာက္ ခင္ခင္မူက… “မယားႀကီး ဆိုတာကေကာ ဦးလူကေလး” ဟု ဝင္၍ ေမးလုိက္ရာ ဦးလူကေလးသည္ ခင္ခင္မူဘက္သို႔
ခ်ာခနဲလွည့္၍ ပါးစပ္ဟလ်က္
ေငးၾကည့္ေသး၏။ ထို႔ေနာက္မွ
ဦးစံရွား၏
မ်က္ႏွာကို
လွမ္းၾကည့္၍
ဦးစံရွားက
ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္ႏွင့္… ေလး။ ။
“မယားႀကီးဆိုတဲ့
ကုလားမနဲ႔လည္း
ေတြ႔ခဲ့ပါၿ ပီ။
သူနဲ႔ ကြဲကတည္းက
ဂို႔ရွ္ဆိုတ့ဲ
လူတစ္ေယာက္ လူ႔ျ ပည္မွာ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ သူ႔ဘာသာ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္န႔ဲ အသက္ေမြးေနပါတယ္တဲ့” အခန္းတြင္း၌ကား ခုတင္တစ္လံုး၊ မွန္တင္ခံုတစ္ခု၊ စားပြဲကေလးတစ္ခု၊ ကုလားထုိင္ တစ္လံုးႏွင့္ ဗီ႐ုိကေလးတစ္လံုးမွတစ္ပါး အျခား အိမ္ေထာင္ပစၥည္း မရွိေခ်။ တစ္ေထာင့္၌ မူ ကေလာၿမိဳ ႕ရွိ ဘိုအိမ္မ်ား၌ ေဆာက္လုပ္တတ္ေသာ ထံုးစံအတုိင္း အခန္းကို ေႏြးေအာင္လုပ္ဖို႔အတြက္ မီးဖိုတစ္ခုရွိ၏။ ပြင့္ေနေသာ တံခါးမွ ေမွ် ာ္ၾ ကည့္လုိက္သည့္အခါ ေရခ်ိဳ းရန္ ကိရိယာမ်ားကို ျမင္ရသျဖင့္ ေရခ်ိဳ းခန္းျဖစ္သည္ဟု သိရေလသည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
77
mmcybermedia.
com
ဦးစံရွားသည္ ၾကည့္ၿ ပီးေနာက္
ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌
ဒူးေထာက္လ်က္
ေမွာက္ေနေသာ အေလာင္းကို
အေလာင္းကို
ပက္လက္လွန္ေပး၍
ေသခ်ာစြာ
ေတာင့္တင္းေနေသာ
လက္မ်ားကို စမ္းသပ္ၾ ကည့္ေလရာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားလည္း ဦးစံရွား၏ အျပဳအမူကို ေစာင့္ၾ ကည့္ေနၾကေလ၏။ ရွား။ ။ “ကုိင္း… လာၾကစမ္း လက္ထပ္သင္ခ်င္တဲ့ လူစု၊ အေလာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿ ပီး ဘာမ်ား ေတြ႔ျ မင္ၾ ကသလဲ ေျပာၾကစမ္း၊ ခင္ခင္မူက ပထမေျပာစမ္း” ခင္ခင္မူက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လွ် ာျဖင့္လ်က္ကာ အေလာင္းကို ၾကည့္ေနေသး၏။ ႏႈတ္လွ် ာသြက္ေသာ ခင္ခင္မူမွာ ထိုအခါ၌ မသြက္လွေတာ့ေခ်။ ထို႔ေနာက္မွ စမ္းတဝါးဝါးရွိေသာ အမူအရာႏွင့္… “သူ႔ကိုယ္မွာ
ဝတ္ထားတာက
ညဝတ္အက်ႌ
ဆရာရဲ႕။
ေျခေထာက္မွာ
ျမက္ဖိနပ္ကေလး ဆရာရဲ႕၊ ခါးမွာေတာ့ ေဘာင္းဘီတစ္မ်ိဳ း ဆရာရဲ႕” ရွား။ ။ “ညဝတ္အက်ႌကို ပီဂ်မာေခၚတယ္၊ အမွတ္အသားမ်ား ရွိသလား ၾကည့္စမ္း” ခင္ခင္မူသည္ အက်ႌေအာက္ပုိင္းကို မရဲတရဲႏွင့္ လွန္ၾ ကည့္ၿ ပီးေနာက္… မူ။ ။ “မီတာဘုန္းကုမၸဏီ၊ ကာလကတၱားတဲ့ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဒီ့ျ ပင္ေကာ” မူ။ ။ “လက္ဝဲဘက္လက္မွာ လက္ပတ္နာရီရွိတယ္ ဆရာ၊ မွန္ကေတာ့ ကြဲေနတယ္၊ နာရီလည္း ရပ္ေနတယ္ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဘယ္ႏွနာရီ ရပ္သလဲ” မူ။ ။ “၆ နာရီ မိနစ္ ၂၀ ဆရာရဲ႕ ” ရွား။ ။ “အေလာင္းကိုေတြ႔တာ ဘယ္အခ်ိန္တဲ့လဲ ဦးလူကေလး” ေလး။ ။ “၇ နာရီ မိနစ္ ၃၀ တဲ့ ဆရာရဲ႕၊ ဆရာဝန္ေခၚျပေတာ့ အေလာင္းက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ႀ ကီး ရွိေသးတယ္၊ မေတာင့္ေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဝန္က ေသၿပီးတာ နာရီဝက္မေက်ာ္ႏုိင္ေသးဘူးလို႔ ထြက္ဆိုသြားတယ္” မူ။ ။ “ဒီလိုဆို ကၽြန္မထင္တာကေတာ့…” ရွား။ ။ “ထင္တာေတြ အသာထားပါဦး၊ ခင္ခင္မူ ျမင္တာေတြ ကုန္ေအာင္ ေျပာစမ္းပါဦး” မူ။ ။ “ကၽြန္မျမင္တာေတာ့ ဒါအကုန္ပါပဲ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဟုတ္လား၊ ကုိင္း.. ဒါျဖင့္ ေမာင္ကေလးက ဆုိစမ္း” ေမာင္ကေလးသည္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ကာ ရႊင္ပ်ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္… ေမာင္။ ။ “ၾကမ္းေပၚလဲက်လို႔ ၾကမ္းနဲ႔မွန္နဲ႔ ခိုက္မိၿ ပီး မွန္လည္းကြဲ၊ နာရီလည္း ရပ္သြားဟန္ တူတယ္ဆရာ၊
ၿပီးေတာ့လည္း
သားေရႀကိဳ းမွာ
ထိကေပါက္ရာ
အေဟာင္းတစ္ခု
ရွိတယ္။
အခုပတ္ထားတာက အေပါက္နံပါတ္ ၂ မွာ ပတ္ထားတယ္ ဆရာ။ နံပါတ္ ၃ မွာလည္း ပတ္ဖူးတဲ့ ထိကေပါက္ရာေဟာင္းတစ္ခု ေတြ႔ရတယ္ ဆရာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
78
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “ေတာ္ေပတယ္ကြယ္ ငါ့လူ၊ ဒီ့ျ ပင္ေကာ” ေမာင္။ ။
“လက္ဝဲဘက္လက္မွာ
ေသြးေတြလူးၿပီး
ေျခာက္ေနတယ္၊
လက္ဖဝါးမွာ
ေသြးလူးထားပံုကေတာ့ ခပ္မွိန္မွိန္ျ ဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ေသြးလူးထားတဲ့ လက္ဖဝါးနဲ႔ တစ္စံုတစ္ရာကို လွမ္းဆြဲလိုက္ရာက လက္ဖဝါးက
ေသြးေတြပါေလေတာ့
ခပ္မွိန္မွိန္ျ ဖစ္ေနတယ္လို႔
ထင္ပါတယ္။
ေသြးလူးေနတဲ့
ဝတၳဳ ပစၥည္း တစ္စံုတစ္ခု မေတြ႔ရျခင္းကို ေထာက္ျ ခင္းအားျဖင့္…” ရွား။ ။ “ေတာ္ပါေပတယ္ ေမာင္ကေလး၊ တကယ္ ေတာ္ပါေပတယ္၊ ဒါထက္ ေသြးေတြလူးေနတဲ့ ဝတၳဳ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေတြ႔ရပါသလား ဦးလူကေလး” ေလး။ ။
“မေတြ႔ဘူး
ဆရာ၊
သူေတြးတဲ့အတုိင္း
မွန္ရင္ေတာ့
ေသြးေတြ
လူးထားတဲ့
ပစၥည္းတစ္ခုခုဟာ သတ္တဲ့လူလက္ထဲ ပါသြားဟန္တူတယ္” ရွား။ ။ “ခင္ဗ်ားက အသာေနစမ္းပါ ဦးလူကေလးရဲ႕၊ ခင္ဗ်ားကို စစ္ေဆးေနတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကုိင္း.. ေမာင္သန္းေရႊကေကာ ဘာမ်ား ျဖည့္စြက္ႏုိင္ေသးသလဲ” ေရႊ။ ။
“ဦးေခါင္းက
ဒဏ္ရာကို
ၾကည့္ျ ခင္းအားျဖင့္
အသြားမရွိတဲ့
လက္နက္တစ္ခုခုန႔ဲ
႐ုိက္ထားဟန္တူတယ္။ သိုးေမြးေကာ္ေဇာႀကီး တြန္႔ေနျခင္းကေတာ့ တစ္ေယာက္န႔တ ဲ စ္ေယာက္ သတ္ပုတ္ၾ ကလို႔နဲ႔ တူတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့…” ရွား။ ။ “ဪ… မ်က္ႏွာကို သတိထား ၾကည့္မိသကုိး၊ ဘယ္လိုေနသလဲ ဆိုစမ္း” ေရႊ။ ။
“အေမြးအမွ် င္ထူတဲ့
ေျပာင္စင္ေနျခင္းကို
လူတစ္ေယာက္ျ ဖစ္ပါလ်က္နဲ႔
ေထာက္ေတာ့
မုတ္ဆိတ္ေမြး
ပါးၿမိဳ င္းေမြး
ရိတ္ၿ ပီးခါစေလာက္
မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ ရွိေသးဟန္တူတယ္။
ေမးေစ့တစ္ေနရာမွာ ေပါင္ဒါ အစအနေတာင္ က်န္ေနေသးတယ္” မူ။ ။ “ဒါကို ကၽြန္မလည္း ျမင္ပါတယ္၊ ဆရာက ေျပာဖို႔ အခ်ိန္မေပးလို႔ မေျပာလိုက္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ဒါလိမ္းထားပံုကလည္း အင္မတန္ညီပါတယ္။ စုမိစုရာ စုမေနပါဘူး” ရွား။ ။ (ၿပံဳ းလ်က္) “ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာ၊ မိန္းမတို႔သတၱိကေတာ့ ဒီလိုပါဆို၊ ေပါင္ဒါလိမ္းပံု ညီ မညီကို အေလာင္းမွာေတာင္ ဂ႐ုစုိက္ၿ ပီး ၾကည့္မိေပတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါထက္ လက္နက္ေကာဗ် ဦးလူကေလး” ဦးလူကေလးသည္
ေက်ာက္ျ ဖင့္
ျပဳလုပ္ထားေသာ
က်ည္ေပြ႔တစ္ေခ်ာင္းကို
ယူ၍ျပသျဖင့္ ၾကည့္႐ႈၾ ကေလရာ ေသြးႏွင့္ ဆံပင္မ်ား ကပ္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ရွား။ ။ “လက္ရာမ်ား မေတြ႔ဘူးလား ဦးလူကေလး” ေလး။ ။ “မေတြ႔ဘူး ဆရာ၊ မွန္ဘီလူးနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿ ပီးပါၿပီ” ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ ခုတင္ေပၚ၌ ျပန္႔က်ဲလ်က္ရွိေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ၾကည့္ေစရာ ယင္းတို႔မွာ
ခရီးေဆာင္
သားေရအိတ္တစ္လံုး၊ ေခါက္လ်က္ရွိေသာ
သကၠလတ္ဝတ္စံုတစ္စံု၊
ေျခအိတ္တစ္စံုႏွင့္ ပုိးလက္ကုိင္ပဝါတစ္ထည္တို႔ ျဖစ္ေလသည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
79
mmcybermedia.
com
ခုတင္ေအာက္၌ ကား ဖိနပ္အနက္တစ္ရန္ႏွင့္ အညိဳ တစ္ရန္ရွိ၏။ ခုတင္အနီး၌ရွိေသာ ကုလားထိုင္ေပၚ၌ကား ရွပ္အက်ႌေဟာင္း တစ္တည္၊ ေျခအိတ္ေဟာင္း တစ္စံုႏွင့္ အဝတ္ေဟာင္း တစ္စံု တင္လ်က္ရွိ၏။ ယင္းပစၥည္းမ်ားမွာ ေသြးမ်ား စြန္းေပျခင္းမရွိေခ်။ ဦးစံရွားသည္ တပည့္မ်ားက ပစၥည္းမ်ားကို ၾကည့္ေနၾကစဥ္ ေဆးတံေသာက္လ်က္ ယင္းတုိ႔၏ အျပဳအမူကို ေစာင့္ၾ ကည့္ေနေလ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ပတ္ထားေသာနာရီကို
ေမာင္ကေလးႏွင့္
ေမာင္သန္းေရႊတို႔က
ၾကည့္ေနၾကသျဖင့္
ဦးစံရွားက
အနီးသို႔
အေလာင္း၏လက္တြင္ ခ်ဥ္းကပ္လိုက္သည္တြင္
ေမာင္ကေလးက ဦးစံရွား၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့္ၾ ကည့္လ်က္… “ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ခုေတြ႔ထားၿပီ ဆရာ” ဟု ေျပာလိုက္၏။ ေမာင္ကေလးမွာ အေလာင္း၏ လက္မွ လက္ပတ္နာရီကို ျဖဳတ္၍ ေက်ာဘက္မွ ဖြငလ ့္ ုိက္ရာတြင္ နာရီအဖံုးအတြင္း စကၠဴမ်ား ကပ္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္… “ဒီဟာက
တစ္ခုခုကို
ခြာယူလို႔
ကပ္က်န္ေနရစ္တဲ့
စကၠဴေျမႇးေတြပဲ
ဆရာ၊
ကၽြန္ေတာ္ေတ့ စိတ္ကူးတစ္ခုရၿပီ” ဟု ေျပာ၍ အေလာင္း၏မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ေနျပန္၏။ ဤတြင္
ေမာင္သန္းေရႊသည္
လက္ပတ္နာရီကိုယူ၍
ဦးစံရွားေဆာင္ေလ့ရွိေသာ
မွန္ဘီလူးကို ငွားၿပီးလွ် င္ စက္မ်ားကို မွန္ဘီလူးႏွင့္ ၾကည့္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွား၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့္ၾ ကည့္လ်က္… “ဒီနာရီကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏေလာက္ အိမ္ယူမသြားႏုိင္ဘူးလား ဆရာ” ဟု ေမးသျဖင့္ ဦးစံရွားက ဦးလူကေလး၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာတြင္ ဦးလူကေလးက… “ယူႏုိင္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာေစနဲ႔ေနာ္၊ ျမန္ျ မန္ေပးပါဗ်ာ” ေရႊ။ ။ “စိတ္ခ်ပါခင္ဗ်ာ၊ ျပန္ပို႔ပါ့မယ္” ရွား။ ။ “ကုိင္း… ဒါထက္ ေဟာဟိုမီးဖိုထဲက ျပာတို႔ ဘာတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿ ပီးၿပီလားဗ် ဦးလူကေလး” ေလး။ ။ “ဒီေမးခြန္းကို ဆရာေမးလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိၿ ပီးပဲ၊ ၾကည့္ၿ ပီးပါၿပီ ဆရာ၊ အေရးႀကီးတဲ့ပစၥည္းေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ မေတြ႔ရပါဘူး” ရွား။ ။ “ဟုတ္ကဲ့လားဗ်၊ မွန္းစမ္း၊ က်ဳပ္ ၾကည့္စမ္းပါဦးမယ္” မီးဖိုမွာ
ေဆာင္းဥတုရာသီတြင္
မီးလႈံရန္အတြက္
ကေလာၿမိဳ ႕ရွိ
ဘိုအိမ္မ်ား၌
ေခါင္းတုိင္ႏွင့္တကြ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ မီးဖိုမ်ိဳ းျဖစ္ေလရာ ဦးစံရွားသည္ မီးဖိုထဲ၌ ရွိေသာ ျပာမ်ားကို ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင့္တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ အံ့ဩေသာမ်က္ႏွာထား ျဖစ္ေပၚလာေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
80
mmcybermedia.
com
ထို႔ေနာက္ ျပာအနည္းငယ္ကို ဆုပ္ယူလ်က္… ရွား။ ။ “ဒီျ ပာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၾ ကစမ္း၊ ထင္းကို ေလာင္လို႔က်တဲ့ျ ပာ ဟုတ္ကဲ့လား” တပည့္သံုးေယာက္သည္ ျပာကို ယူၾ ကည့္ၾ ကၿပီးေနာက္ ဓာတုေဗဒပညာသင္ခဲ့ေသာ ေမာင္ကေလးက… “ထင္းေလာင္တဲ့ျ ပာ မဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ ဝါဂြမ္းေလာင္ၿ ပီး က်တဲ့ျ ပာနဲ႔ တူတယ္” ရွား။ ။ “ဟုတ္ၿ ပီ၊ သို႔ေသာ္ ဝါဂြမ္းဆိုေတာ့ ဘယ္လိုဟာျဖစ္မလဲ” ေရႊ။ ။ “ဝါဂြမ္းနဲ႔ ရက္လုပ္တဲ့ ခ်ည္ထည္တစ္ခုခု ျဖစ္ရမွာေပါ့ ဆရာ” ရွား။
။ “အစစ္ပဲ” ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ အက်ႌလက္ကို ပင့္၍ ျပာမ်ား ေအာက္သို႔ ႏိႈက္ၿ ပီးလွ် င္
ေမႊေႏွာက္
စမ္းသပ္သည္တြင္
ကႏုကမာျဖင့္
ျပဳလုပ္ထားေသာ
ၾကယ္သီးႀကီး
ငါးလံုးႏွင့္
သတၱဳ ျဖင့္ျ ပဳလုပ္ထားေသာ ရွပ္ လက္ၾ ကယ္သီးတစ္စံုကို ႏိႈက္ထုတ္လာေလ၏။ ကႏုကမာ ၾကယ္သီးႀကီးမ်ားမွာ သာမန္ တီရွပ္မ်ား၌တပ္ေသာ ၾကယ္သီးမ်ိဳ းမဟုတ္ဘဲ ငါးမူးေစ့ဝုိင္းခန္႔ရွိသည့္ ထူထဲေသာ ၾကယ္သီးမ်ိဳ း ျဖစ္ၾ ကေလသည္။ ရွား။ ။ “ကုိင္း... ကုိယ့္လူမ်ား၊ ဒီပစၥည္းေတြ ၾကည့္ၿ ပီး၊ စဥ္းစားဉာဏ္ ထုတ္ၾ ကစမ္း၊ ဘယ္လို အဓိပၸါ ယ္လဲ။ ဒါထက္ ဦးလူကေလး၊ ဒီမီးဖိုက ျပာ ေတြကို ေနာက္ဆံုး ဘယ္တုန္းက သိမ္းသတဲ့လဲ” ေလး။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ၿ ပီးၿပီ ဆရာ၊ တံျ မက္စည္းသိမ္းတဲ့ ကုလားမက မေန႔ညတုန္းက သိမ္းသတဲ့” ရွား။ ။ “ႀကိဳ က္လွၿ ပီ” ထို႔ေနာက္ ခုတင္ေပၚ၌ရွိေသာ ျဖန္႔ခင္းထားသည့္
ဦးစံရွားသည္
ၾကယ္သီးမ်ားကို
သားေရအိတ္ကို ယခင္ေဖာ္ျ ပခဲ့ေသာ
စားပြဲကေလးေပၚတြင္
ေမႊေႏွာက္ၾ ကည့္႐ႈေလရာ အဝတ္မ်ားအျပင္
တင္ထား၍
သားေရအိတ္အနီးတြင္
နက္ကတုိင္သံုးခု၊
လက္ကုိင္ပဝါ
ေလးထည္၊ ရွပ္အက်ႌႏွစ္ထည္၊ ေျခအိတ္တစ္စံု၊ စြပ္က်ယ္သံုးထည္တုိ႔ကို ေတြ႔၍ ‘မီတာဘုန္း ကုမၸဏီ၊ ကာလကတၱား’ဟူေသာ အမွတ္အသားကိုလည္း ရွပ္အက်ႌမ်ားတြင္ ေတြ႔ရေလ၏။ ရွား။ ။ “ကုိင္း… အားလံုး ျမင္ၾ ကၿပီေနာ္” “ျမင္ပါၿပီဆရာ” “ကုိင္း… ဒါျဖင့္ ေရခ်ိဳ းခန္းတစ္ခုပဲ ၾကည့္ဖို႔ က်န္ေတာ့တယ္၊ လာၾက” ခင္ခင္မူသည္
ေရခ်ိဳ းခန္းကို
အလြန္ၾ ကည့္လုိဟန္
လကၡဏာႏွင့္
ေရွ႕ဆံုးမွ
ဝင္သြားေလရာ ေမာင္ကေလးႏွင့္ ေမာင္သန္းေရႊတို႔က ေနာက္မွ လိုက္သြားၾကေလသည္။ ေရခ်ိဳ းခန္းအတြင္း
ေႂကြအင္တံု
ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္
ေယာက္် ားအသံုးအေဆာင္မ်ား
ထည့္ေသာ သားေရအိတ္ကေလးတစ္ခု ပြင့္လ်က္ရွိ၍ သင္ဓုန္းဓားတစ္ေခ်ာင္း၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
81
mmcybermedia.
com
ဆပ္ျ ပာဘူးကေလးတစ္ခု၊ ေပါင္ဒါတစ္ဘူး၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ဘရပ္တစ္ခု၊ သြားတုိက္ေဆးတစ္ဘူး ရွိၾ ကေပရာ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသာ ဘရပ္မွာ စိုစြတ္လ်က္ပင္ ရွိေသး၏။ ေႂကြအင္တံု
ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ေပၚတြင္
မုတ္ဆိတ္ရိတ္
ဘရပ္တံထည့္သည့္
ကၽြဲေကာ္ဘူးကေလး ပြင့္လ်က္ရွိ၍ အဖံုးမွာ သားေရအိတ္ကေလးေပၚတြင္ တင္လ်က္ရွိ၏။ ေမာင္။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ျ ဖင့္ အေရးႀကီးေလာက္တဲ့ ပစၥည္း တစ္ခုမွ မျမင္ေပါင္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေကာဗ်ိဳ ႕ ကိုသန္းေရႊ” ေရႊ။ ။
“အသတ္ခံရခါနီးမွာ
မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကလြဲၿ ပီး
အေရးႀကီးတာ
ဘာမျမင္တတ္ေပါင္ဗ်ာ” မူ။ ။ “ရွင္တုိ႔ေယာက္် ားေတြ ဘာျမင္တတ္မွာလဲ၊ ကၽြန္မေတာ့ ျမင္တတ္ပါ့ရွင္” ေမာင္ကေလးႏွင့္ ေမာင္သန္းေရႊတို႔သည္ တစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာကို
တစ္ေယာက္
လွမ္းၾကည့္လုိက္ၾ က၏။ ထိုအခါ ဦးစံရွားသည္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသာ ဘရပ္ထည့္သည့္ ဘူးပိတ္ကေလးကို လက္ျ ဖင့္ ေကာက္ယူ ၾကည့္႐ႈေလရာ အတြင္းဘက္၌ ေပါင္ဒါ႐ိုက္ရန္အတြက္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေပါင္ဒါပပ္ဖ္ေခၚ ငွက္ေမြးဝုိင္းကေလးတစ္ခုကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ ေပါင္ဒါပပ္ဖ္မွာ ဘူးထဲမွထုတ္၍ အလိုရွိေသာအခါ၌ အသံုးျပဳၿ ပီးလွ် င္ တစ္ဖန္ ျပန္၍ ထည့္ထားႏုိင္ေလသည္။ ထိုခဏ၌ အေပၚတြင္
ခင္ခင္မူသည္
ဦးစံရွားကို
ေက်ာခုိင္း၍ ေယာက္် ားကေလးႏွစ္ေယာက္
အသားယူ ေျပာလ်က္ရွိရာ ဦးစံရွားက
ခင္ခင္မူကို ၾကည့္ကာ ဦးေခါင္းဆတ္၍
ၿပံဳ းလိုက္၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ဦးစံရွားႏွင့္ တပည့္မ်ားသည္ ေရခ်ိဳ းခန္းမွ ထြက္လာ၍ အိပ္ခန္းထဲတြင္ စု႐ံုးမိၾ ကေလ၏။ ဤအခ်ိန္တြင္ ေကာင္းေသာေၾကာင့္
ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာ အေလာင္းႀကီးကို
တက္လာ၍
ဧည့္သည္မ်ားကို
ဟိုတယ္မွထုတ္ဖို႔
အားနာဖို႔
စီစဥ္သင့္ၿ ပီျ ဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္
ဦးလူကေလးအား ေျပာျပေလရာ ဦးလူကေလးက ဦးစံရွား၏မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္၍ ဦးစံရွားက ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္ႏွင့္ အေလာင္းကို ရင္ခြဲ႐ံုသို႔ ပို႔ရန္ စီမံၾ ကေလ၏။ ဦးစံရွားကလည္း တပည့္သံုးေယာက္တို႔အား… ရွား။ ။ “ကုိင္း… ကုိယ့္လူမ်ား၊ ဘာမ်ားလိုၾ ကေသးသလဲ” ေမာင္။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သိခ်င္တဲ့လိပ္တစ္ခု ေမးခ်င္တာပါပဲ” မူ။ ။ “ကၽြန္မကလည္း ေမးခ်င္တယ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
82
mmcybermedia. ေရႊ။ ။
com
“ကၽြန္ေတာ္လည္း
သိခ်င္တာတစ္ခုရွိပါတယ္၊
သို႔ေသာ္
ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ
စံုစမ္းယူပါေတာ့မယ္” ရွား။ ။ “ကုိယ့္တပည့္မ်ားက ဦးေႏွာက္ကို အသံုးခ်တဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိၿ ပီး ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ
ျဖစ္ေလေတာ့
အခုေလာက္
ေတြ႔ျ မင္ရရင္
ကိုယ့္စိတ္ထမ ဲ ွာ
ထင္ေၾကးကေလးေတြ အသီးသီးရွိၾ ကေရာ့မယ္ ထင္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ ကိုယ့္ထင္ေၾကးအရ ကိုယ့္ဟာကို စံုစမ္းေထာက္လွမ္းၾကဖို႔ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီ ေပးဦးမယ္။ ဒီအေတာအတြင္း ေမးၾကျမန္းၾက ေထာက္လွမ္းစံုစမ္းၾကေပေတာ့။ ကုိင္း… ၁၂ နာရီတိတိမွာ က်ဳပ္အိမ္ကို သံုးေယာက္လံုး လာခဲ့ၾ ကေပေတာ့။ ဘယ္သူ႔ထင္ေၾကး ဘယ္ေလာက္မွန္မမွန္ ခ်ိန္ကုိက္ၿ ပီး ၾကည့္ၾ ကရေအာင္၊ ကုိင္း… သြားၾကေပေတာ့” ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား
သံုးေယာက္တို႔သည္
စာသင္ခန္းက
လႊတ္လုိက္ေသာ
အမူအရာမ်ိဳ းႏွင့္ ဟုိတယ္မွ ထြက္သြားၾကေလရာ ဦးစံရွားလည္း ဦးလူကေလးႏွင့္ တုိင္ပင္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ
အခ်ိန္၌
ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္တို႔
ေရာက္လာၾကေလရာ
ဦးစံရွားက လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ဦးစြာ ဧည့္ခံ၍ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကေသာ အခုိက္၌ပင္လွ် င္ သင္းတို႔၏
မ်က္ႏွာထားမ်ားမွာ
ေျပာစရာစကားလက္ေဆာင္
အသီးသီး
ပါလာၾကသည့္
လကၡဏာႏွင့္ ရႊင္ပ်ပ် ရွိၾ ကေလ၏။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၿ ပီးၾကေသာအခါ… ရွား။ ။ “ကုိင္း… တပည့္တို႔၊ မနက္ပုိင္းက အတူတူ ျမင္ခဲ့ၾ ကၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ ေထာက္လွမ္းစံုစမ္းဖို႔၊
ဆင္ျ ခင္ဖို႔လည္း
အခ်ိန္ရခဲ့ၾ ကၿပီ၊
ထင္ျ မင္ခ်က္
အသီးသီး
ပါခဲ့တယ္
မဟုတ္လား” မူ။ ။ “ပါပါတယ္ ဆရာ” ရွား။ ။ “ေနရာက်ၿပီ၊ ခင္ခင္မူေျပာသလို သြက္လက္တဲ့ဦးေႏွာက္ ရွိမရွိကို အကဲစမ္းရဦးမွာပဲ၊ ကုိင္း… ေမာင္ကေလးက ကိုယ့္ထင္ျ မင္ခ်က္ကို ေျပာျပစမ္း” ေမာင္။ ။ “ထင္ျ မင္ခ်က္ မကပါဘူးဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က တပ္တပ္အပ္အပ္ေျပာႏုိင္ပါၿပီ” ရွား။ ။ “တယ္ဆိုတဲ့စာပါကလား၊ ဆိုစမ္းပါဦး၊ ေမာင္ ဘာမ်ား တပ္တပ္အပ္အပ္ ေျပာႏုိင္လို႔ပါလဲ” ေမာင္။ ။
“ကၽြန္ေတာ္က
ဂို႔ရွ္ရဲ႕အေလာင္းက
လက္ပတ္နာရီကို
ၾကည့္ၿ ပီး
ဘယ္သူ
သတ္တယ္ဆိုတာ အတိအလင္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္ ဆရာ” ေမာင္သန္းေရႊႏွင့္ ခင္ခင္မူတို႔မွာ မ်က္လံုးျပဴးသြားၾက၏။ ရွား။ ။ “ဟုတ္ကဲ့လား၊ ေနရာက်လိုက္ေလကြယ္၊ ေျပာျပစမ္းပါဦး” ေမာင္။ ။
“လက္ပတ္ႀ ကိဳ းမွာ
ထိကေပါက္ရာေလး
ႏွစ္ခုရွိတဲ့အေၾကာင္းေတာ့
ဆရာလည္း
သိၿ ပီးသားပဲ” ရွား။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ ျမင္ခဲ့ပါရဲ႕ ေမာင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
83
mmcybermedia.
com
ေမာင္။ ။ “ထိကေပါက္ ႏွစ္ခုရွိတဲ့အနက္ ဂုိ႔ရွ္ပတ္ထားတာက နံပါတ္ ၂ အေပါက္မွာ ဆရာရဲ႕။ နံပါတ္ ၃ အေပါက္မွာလည္း ထိကေပါက္ရာရွိတယ္။ အဲဒီအရာႏွစ္ခုအနက္ အေပါက္နံပါတ္ ၃ မွာရွိတဲ့အရာက အေပါက္နံပါတ္ ၂ မွာ ရွိတဲ့အရာထက္ သာၿပီး ထင္ရွားတယ္ ဆရာရဲ႕” ရွား။ ။ “ဟုတ္ၿ ပီ၊ ဒီေတာ့ေကာ…” ေမာင္။ ။
“ဒီေတာ့ကာ
ဒီလက္ပတ္နာရီဟာ
ဂို႔ရွ္ရဲ႕
နာရီမဟုတ္ဘူး၊
ဂို႔ရွ္ထက္ပိန္တ့ဲ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာရီျ ဖစ္ရမယ္။ ဟိုလူ႔လက္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ပတ္ၿ ပီးတဲ့ေနာက္မွ ဂုိ႔ရွ္လက္ထဲ ေရာက္လာတယ္၊ ေရာက္တာလည္း သိပ္မၾကာေသးဘူးလို႔ ဆုိခ်င္တယ္ဆရာ” ရွား။ ။ “ေတာ္တယ္ေဟ့ ငါ့လူ၊ ဒီ့ျ ပင္ေကာ” ေမာင္။ ။
“ဂို႔ရွ္ဟာ
တျခား
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
နာရီကို
ဘာေၾကာင့္
ပတ္ရသတဲ့လဲ၊
ဂုိ႔ရွ္ရဲ႕အေလာင္းကို ေတြ႔တာက ၇ နာရီ မိနစ္ ၃၀၊ နာရီရပ္တာက ၆ နာရီ မိနစ္ ၂၀၊ ဒီေတာ့ကာ တစ္နာရီနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေတာင္ အခ်ိန္ကြာေနတယ္။ ဆရာဝန္က အေလာင္းကို စမ္းသပ္ၾ ကည့္တဲ့အခါမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ႀ ကီး ရွိေနေသးတယ္။ မေတာင့္ေသးဘူး
ဆိုေတာ့ကာ
ဒီေလာက္
အခ်ိန္
မကြာသင့္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္
အယူအဆကေတာ့ နာရီကို တမင္တကာ အခ်ိန္ေရႊ႕ထားခဲ့ျ ခင္း ျဖစ္ရမယ္” ရွား။ ။ “ဘာေၾကာင့္လဲ” ေမာင္။ ။ “အမွန္အတုိင္းက အေလာင္းကို ၇ နာရီ မိနစ္ ၃၀ မွာေတြ႔ရင္၊ ေသတဲ့အခ်ိန္ဟာ ၇ နာရီ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္မွာ ျဖစ္သင့္တယ္” ရွား။ ။ “ေကာင္းပါၿပီ၊ ဘာေၾကာင့္ ေရႊ႕ထားခဲ့ရတာလဲ” ေမာင္။ ။ “သတ္တဲ့လူက ၆ နာရီ မိနစ္ ၂၀ မွာ ယံုၾ ကည္ စိတ္ခ်ေလာက္တဲ့ လူႀ ကီးလူေကာင္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔
စကားေျပာေနပါတယ္လို႔
သက္ေသသာဓက
ထင္ရွားေအာင္
ျပႏုိင္ဖို႔အတြက္ အေလာင္းလက္က လက္ပတ္နာရီကို တစ္နာရီတိတိ ေနာက္ျ ပန္ေရႊ႕ထားခဲ့ျ ခင္း ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆုိခ်င္တယ္ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဥပေဒစကားအရ ‘အယ္ဘီဘုိင္’ ဆုိတာမ်ိဳ းေပါ့၊ ယုတၱိရွိပါရဲ႕၊ ဒီ့ျ ပင္ေကာ ေမာင္” ေမာင္။ ။
“နာရီအဖံုးမွာ အတြင္းဘက္က
တစ္စံုတစ္ခုကို
ခြာယူသြားလို႔
စကၠဴေျမႇးကေလး
ကပ္က်န္ရစ္ခဲ့တာ ျမင္ၾ ကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါ ဘာတဲ့လဲ။ စကၠဴေျမႇး ကပ္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ တျခားအေၾကာင္း မဟုတ္ႏုိင္ဘူး။ ဓာတ္ပံု ျဖစ္ရမယ္၊ ေကာင္းၿပီ… ဓာတ္ပံုတစ္ခုကို နာရီထဲက ခြာယူတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုအဓိပၸါ ယ္လဲ၊ တျခား ဟုတ္႐ုိးလား၊ သတ္တဲ့လူရဲ႕ ႐ုပ္ပံု ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့ဗ်” ေမာင္သန္းေရႊႏွင့္
ခင္ခင္မူတို႔သည္
မယံုၾ ကည္ေသာ
မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္
ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ေနၾကရာမွ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားၾက၏။ ရွား။ ။ “ဆိုပါဦး ေမာင္” ေမာင္။ ။ “ဒီေတာ့ကာ ဓာတ္ပံုဆိုကတည္းက မိန္းမဓာတ္ပံုျ ဖစ္ရမယ္ဆုိၿ ပီး ကၽြန္ေတာ္ မသကၤာတဲ့ မိန္းမရဲ႕အိမ္ကို လိပ္ေမးၿပီး လိုက္တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့
သတင္းေထာက္
တစ္ေယာက္ပါလို႔
ေျပာၿပီး
သူ႔ဓာတ္ပံုကို
ေတာင္းၾကည့္တယ္၊ သူ႔မွာ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္စာအုပ္ ရွိေလေတာ့ ထုတ္ျ ပရာမွာ စာအုပ္ထဲက
အဝုိင္းကေလးတစ္ဝုိင္း
ကုိက္ညႇပ္ယထ ူ ားတဲ့
ေနရာကို
ေတြ႔ရတယ္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
84
mmcybermedia.
com
“ၿပီးေတာ့ ေယာက္် ားနဲ႔ မိန္းမ တြဲၿ ပီး ႐ုိက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံု ျဖစ္ရမွာပဲ၊ အေလာင္းလက္က နာရီမွာ ဒီဓာတ္ပံုကို ေတြ႔ရင္ သဲလြန္စရသြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ေျခရာေဖ်ာက္လိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ဓာတ္ပံုကို ခြာယူခဲ့ျ ခင္း ျဖစ္ရမယ္” ရွား။ ။ “ဒါျဖင့္ သတ္တဲ့လူက မိန္းမေပါ့ေလ” ေမာင္။ ။ “ဟုတ္တာေပါ့” မူ။ ။ “နာရီကေတာ့ ေယာက္် ားကုိင္တဲ့ နာရီမ်ိဳ းပါကလား” ေမာင္။ ။
“မိန္းမေကာ
ေယာက္် ားပတ္တဲ့
နာရီမ်ိဳ း
မပတ္ႏုိင္ဘူးလား၊
ခင္ခင္မူေတာင္
အုိင္ေအတုန္းက ခန္႔တယ္ဆိုၿ ပီး ပတ္ဖူးေသး မဟုတ္လား” ရွား။ ။ “ေကာင္းပါေပ့ဗ်ာ၊ ဒါျဖင့္ သတ္တဲ့လူက ဘယ္သူတဲ့လဲ” ေမာင္။ ။ “ဂို႔ရွ္ရဲ႕ မယားႀကီးေပါ့ ဆရာ၊ သူ႔ကုိပစ္ထားေတာ့ သတ္ခ်င္ သတ္ႏုိင္တာကိုး ဆရာရဲ႕” ခင္ခင္မူလည္း ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕၍ ေမာင္သန္းေရႊကမူ ဦးေခါင္းယမ္းေလ၏။ ရွား။ ။ “ေကာင္းပ… ေကာင္းပ၊ ကုိင္း… ေမာင္သန္းေရႊက ဆိုစမ္းပါဦး” ေရႊ။ ။ “လက္ပတ္နာရီဟာ ဂို႔ရွ္ရဲ႕နာရီမဟုတ္၊ အယ္လီဘုိင္အတြက္ေၾကာင့္ နာရီလက္တံကို ေရႊ႕ထားေၾကာင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ ကိုေမာင္ကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူတယ္ဆရာ၊ သို႔ေသာ္
သတ္တဲ့လူဟာေတာ့
မယားႀကီး
မဟုတ္ႏုိင္ဘူး
ဆရာရဲ႕၊
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
နာရီကိုၾ ကည့္ၿ ပီး ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ ထုတ္ယူတာပဲ၊ သို႔ေသာ္ ကိုေမာင္ကေလးနဲ႔ မတူဘူး ဆရာ” ရွား။ ။ “ဆိုပါဦးေလ မတူပံု” ေရႊ။ ။ (လတ္ပတ္နာရီကို ထုတ္၍ မွန္ကြဲကို လက္ႏွင့္ေထာက္ျ ပလ်က္ “ၾကည့္လုိက္ၾ ကစမ္း ခင္ဗ်ားတို႔၊ နာရီဆုိတာ တစ္နည္းအားျဖင့္ အသက္႐ွဴတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္က ဆုိင္းယင့္စ္ပညာသင္ရလို႔ နားလည္တယ္။ နာရီကို လက္မွာပတ္ထားၿပီဆုိမွျ ဖင့္ အသားနဲ႔ သတၱဳ နဲ႔ ထိေတြ႔ၿ ပီး အသားမွာရွိတ့ဲ အပူေငြ႔ဟာ နာရီကိုကူးၿပီး နာရီပါ ေႏြးသြားတယ္။ ဘယ္အရာမဆုိ ပူရင္ ေဖာင္းပြလာတယ္။ ေအးရင္ က်ံဳ ႕ဝင္သြားတဲ့ သဘာဝရွိတယ္။ ေကာင္းၿပီ… နာရီေႏြးလို႔ နာရီထဲက ေလပါ ေႏြးၿပီး ေဖာင္းပြတက္လာတဲ့အခါမွာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ေလဟာ အျပင္ဘက္ကို တိုးၿပီးထြက္ရတယ္။ ထိုနည္းအတူ နာရီကို လက္ကျဖဳတ္ၿ ပီး ခ်ထားလိုက္တဲ့အခါမွာ ေအးသြားတဲ့အတြက္ နာရီအတြင္းက
ေလဟာ က်ံဳ ႕ဝင္သြားလို႔မို႔
အျပင္ဘက္က
ေလတုိးဝင္ၿ ပီး
ျဖည့္ေပးရတယ္။
ဒီအခါမွာ နာရီပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ေလထဲမွာရွိတဲ့ ျမဴမႈန္ကေလးေတြဟာ ဝင္သြားတတ္တယ္” ရွား။ ။ “ဟုတ္ေပတယ္၊ ပူရင္ျ ပည့္၊ ေအးရင္က်ံဳ ႕ဆိုေပတာကိုး၊ ေနာက္ေတာ့ေကာ” ေရႊ။ ။ “ဒီသေဘာအရဆိုရင္ ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တဲ့လူရဲ႕ နာရီမွာ မုန္႔ညက္ေတြရွိရမယ္၊ ပန္းရန္သမားရဲ႕ နာရီမွာေတာ့ အုတ္မႈန္႔ေတြရွိရမယ္။ ဒီနာရီထဲမွာ ဘာေတြ ေတြ႔ရတယ္မွတ္ၾ ကသလဲ” မူ။ ။ “ဆုိစမ္းပါဦး၊ ဂ်ံဳ မႈန္႔ေတြလား” ေရႊ။ ။ “မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေပါင္ဒါမႈန္႔ေတြ ေတြ႔ရတယ္” ခင္ခင္မူလည္း မယံုဟန္ႏွင့္ မဲ့ျ ပေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
85
mmcybermedia. ေရႊ။ ။
com
“ေပါင္ဒါမွ
ဘယ္လို
ေတြ႔ရတယ္မွတ္သလဲ။
ေပါင္ဒါမွတ္သလဲ၊
ခင္ဗ်ားတို႔
ပန္းႏုေရာင္ကေလးဗ်၊
ဘယ္သူမွေတြးႏုိင္ၾ ကမွာ
ဘယ္သူ႔ဆီမွာ
မဟုတ္ဘူး။
အေလာင္းကို
ေတြ႔တယ္ဆိုတဲ့ တံျ မက္စည္းလွည္းတဲ့ ကုလားမရဲ႕အိမ္မွာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ၾကည့္ခဲ့ၿ ပီးၿပီ” ဦးစံရွားလည္း
မ်က္ခံုးခ်ီလိုက္ေလရာ
ေမာင္ကေလးႏွင့္
ခင္ခင္မူတို႔က
ရယ္လိုက္ၾ ကေလ၏။ ရွား။ ။ “ႏုိ႔ ေမာင္ရယ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေကာ၊ ဆုိစမ္းပါဦး၊ ရန္ၿ ငိဳ းရွိလို႔လား” ေရႊ။ ။ “ဂုိ႔ရွ္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့လူတစ္ေယာက္ ဆုိကပဲ ဆရာရဲ႕။ ဟိုလူနဲ႔ ရန္ျ ဖစ္၊ ဒီလူနဲ႔ ရန္ျ ဖစ္၊ ခဏခဏ ျဖစ္သတဲ့။ တစ္ခုခုေတာ့ မေက်နပ္တာ ရွိမွာေပါ့” ရွား။ ။
“လူဆိုတာ
ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ မုန္းခ်င္လည္း
မုန္းႏုိင္တာေပါ့ေလ။
ခင္ခင္မူက
ဆုိစမ္းပါဦး” မူ။ ။ “ရွင္တုိ႔ ေယာက္် ားေလးေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀ ကီးမေနၾကနဲ႔။ ဒီအမႈမွာ နာရီက ဘာမွအေရးတႀကီး ပတ္သက္တာမရွိဘူး ရွင္တို႔ေရ။ နားလည္ၾ ကရဲ႕လား” ေမာင္ကေလးႏွင့္
ေမာင္သန္းေရႊတို႔လည္း
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ
တစ္ေယာက္
ၾကည့္ကာ ၿပံဳ းၾက၏။ မူ။ ။ “ရွင္တို႔က လူတတ္ႀ ကီးေတြလုပ္ၿ ပီး ၿပံဳ းၾကတာေပါ့ေလ၊ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ ဆရာ၊ အိႏၵိယျပည္န႔ဲ ျမန္မာျပည္နဲ႔ဟာက အခ်ိန္တစ္နာရီ ကြာပါတယ္။ ဂို႔ရွ္ဟာ
အိႏၵိယျပည္က
ျပန္ေရာက္လာတာ
မၾကာေသးေလေတာ့
အေၾကာင္း
တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ သူ႔နာရီ အခ်ိန္မျပင္ေသးဘဲ ထားခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ၾကမ္းေပၚလဲေသတုန္းက နာရီရပ္သြားျခင္း မွန္ေသာ္လည္း သူ႔နာရီမွာ နဂိုကတည္းက အခ်ိန္တစ္နာရီ မွားေနေလေတာ့ ေသခ်ိန္ဟာလည္း တစ္နာရီ မွားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္” ရွား။ ။ “ဒီအခ်က္ကေတာ့ မွန္ပံုေပၚတယ္ ခင္ခင္မူ၊ ဘယ္သူကမွ လက္တံကို ျပင္ထားတဲ့ လကၡဏာမူမရွိဘူး၊ ဒီ့ျ ပင္ေကာ” မူ။ ။ “သတ္တဲ့လူအစစ္က မယားႀကီးလည္းမဟုတ္ဘူး၊ တံျ မက္စည္းလွည္းတဲ့ ကုလားမလည္း မဟုတ္ဘူး။
ဒီလိုပါဆရာ၊
ေသသူဂို႔ရွ္ရဲ႕အေလာင္းမွာ
ေပါင္ဒါေတြ႔ေတာ့
လိမ္းထားပံုဟာ
ညီညီညာညာ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔ပါးအေျခအေနနဲ႔ အေျခအေနေတြကို
ေရခ်ိဳ းခန္းထဲမွာ
ၾကည့္ျ ခင္းအားျဖင့္
မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့
ကိရိယာေတြ
ရွိေနၾကပံု
ဂို႔ရွ္ဟာ အသတ္မခံရမီ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ
မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသးေၾကာင္း ထင္ရွားခဲ့ၿ ပီ။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ရေအာင္
ေယာက္် ားတစ္ေယာက္ဟာ ေပါင္ဒါလိမ္းတဲ့အခါမွာ
မုတ္ဆိတ္ကို
ရိတ္ၿ ပီးလို႔
ဘယ္လိုလိမ္းတတ္ပါသလဲ။
စပ္ပူစပ္ေလာင္ ဆရာကုိယ္တုိင္
ဘယ္လိုလိမ္းပါသလဲ ဆရာ” ရွား။ ။ “လက္နဲ႔ယူၿ ပီး လိမ္းတတ္တာပါပဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
86
mmcybermedia.
com
မူ။ ။ “မွန္တယ္၊ ေပါင္ဒါကို လက္နဲ႔ယူၿ ပီး လိမ္းလို႔မို႔၊ ညီညီညာညာ မရွိတတ္ဘူး။ ကြက္တဲ့ေနရာ ကြက္၊
ထူတဲ့ေနရာမွာ
ထူေနတတ္တယ္။
ကၽြန္မတို႔မိန္းမေတြ
လိမ္းေတာ့
မညီစရွင္၊
ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၾ ကစမ္း၊ ညီတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ မိန္းမမ်ားကေတာ့
ေပါင္ဒါပပ္ဖ္ေခၚတဲ့
ငွက္ေမြးကေလးနဲ႔
အသာကေလး
ယူတို႔တတ္လို႔ပါရွင္။ သို႔ေသာ္ ဂို႔ရွ္ရဲ႕အခန္းထဲမွာ ေပါင္ဒါပပ္ဖ္မရွိဘဲနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဘာျပဳလို႔ ေပါင္ဒါေတြ ညီညီညာညာ ျဖစ္ေနရပါသလဲတဲ့” ရွား။ ။
“ဒါျဖင့္
ဂို႔ရွ္ကိုသတ္တဲ့မိန္းမက
သူ႔မ်က္ႏွာကို
ေပါင္ဒါနဲ႔
ညီညီညာညာ
လိမ္းေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွ သတ္ပစ္လိုက္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္သလား” မူ။ ။ “ဆိုခ်င္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္ႏုိင္ရမွာလဲ။ သတ္တဲ့မိန္းမက မယားႀကီးမဟုတ္ဘူးရွင့္၊ မယားငယ္ပဲ၊
မယားငယ္ဆိုတာမ်ိဳ းက
မယားႀကီးလို
မဟုတ္ဘူး။
အင္မတန္
ပလူးပလဲ
လုပ္တတ္တယ္။ ခ်စ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿ ပီး ေပါင္ဒါေတြဘာေတြ လိမ္းၿပီးမွ အလစ္မွာ ႐ိက ု ္သတ္ရင္ ျဖစ္ႏုိင္တာပဲကိုးရွင့္။ မယားငယ္အိမ္ကို ကၽြန္မ ေရာက္ခဲ့ၿ ပီးၿပီ၊ သူက ကြယ္ေတာ့ကြယ္တာပဲ၊ သိ႔ေ ု သာ္ သူသတ္တာ ဧကန္ပါပဲ ဆရာရယ္” ထိုခဏ၌ ဦးစံရွားသည္ ေမးေစ့ကို လက္ျ ဖင့္ပြတ္သပ္လ်က္ အထက္သို႔ ဦးေခါင္းကို ေမာ့္ရင္း
ေဆးတံကိုဖြာလ်က္ရွိရာ
ဦးစံရွား၏
တပည့္သံုးေယာက္တို႔သည္
မ်က္ႏွာကို
ေမာ့္ၾ ကည့္ေနၾကေလ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ဦးစံရွားသည္ ေဆးတံကို ျဖဳတ္ထားလွ် က္… ရွား။ ။
“တပည့္သံုးေယာက္စလံုးကေတာ့
ဝါကေလး
နည္းနည္းႏုေနၾကလို႔သာပ၊
တစ္ေယာက္တစ္နည္းစီ
ႏို႔မဟုတ္ရင္ေတာ့
ေတာ္ၾ ကပါေပတယ္။
အခၽြန္အမြန္ေတြ
ျဖစ္ကုန္ၾ ကဖို႔
ရွိပါေပတယ္” မူ။ ။
“ဒါေပမဲ့
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳ းစီ
အေျဖေပးထားၾကေလေတာ့
သံုးေယာက္စလံုးေတာ့
မမွန္ႏုိင္ဘူး ဆရာ။ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လြဲရေတာ့မယ္၊ မဟုတ္ဘူးလား ဆရာ” ရွား။ ။ “စဥ္းစား ဆင္ျ ခင္ပံုကေလးေတြကေတာ့ နက္နဲၾ ကပါေပတယ္။ သို႔ေသာ္ မွန္တာကေတာ့ ဘယ္သူမွ မမွန္ဘူး။ သံုးေယာက္စလံုး လြဲတယ္ ဆိုရမယ္” မူ။ ။ “ဆရာကလည္း အထင္ေျပာေနတာပါ။ ဧကႏၲလို႔ မဆိုႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္မ မွန္ခ်င္ မွန္ေနမွာပါ” ရွား။ ။ (ၿပံဳ းလ်က္) “ေတြ႔ၾ ကလား တပည့္မ်ား၊ မိန္းမဆိုတာမ်ိဳ းက ဒီဝါသနာမ်ိဳ းခ်ည္းပါပဲ။ ကုိင္း... သို႔ေသာ္ နားေထာင္ၾ ကစမ္း။ မွားတာက တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္တို႔က သဲလြန္စတစ္ခုတည္းကို လက္ကုိင္ျ ပဳၿပီး ဇြတ္လိုက္ေနၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္တယ္။ သဲလြန္စဆိုတာ တစ္ခုတည္း မၾကည့္ရဘူး။ ေတြ႔သမွ် ကို ယူၾ ကည့္ၿ ပီး တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ခ်ိန္ထုိးၾကည့္တတ္မွ အမွန္ေရာက္ႏုိင္တာကိုး ခင္ခင္မူရဲ႕။ ေမာင္ကေလးက
မယားႀကီးရဲ႕ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္မွာ
ႏွစ္ေယာက္တြဲ႐ိုက္ထားတဲ့
ဓာတ္ပံုတစ္ခုကို အဝုိင္းလိုက္ ညႇပ္ယူထားတာ ေတြ႔ရတယ္ဆုိၿ ပီး ဧကႏၲ ယူဆလုိက္ျ ခင္း ျဖစ္တယ္။ ထန္းသီးေႂကြခုိက္ က်ီးနင္းခိုက္ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာကိုး ေမာင္ကေလးရဲ႕” ေမာင္။ ။ “အမိန္႔ရွိပါ ဆရာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
87
mmcybermedia. ရွား။ ။
com
“ၿပီးေတာ့
လက္ပတ္နာရီကုိ
ဂို႔ရွ္ရဲ႕အဝတ္အစားကစၿပီး
ၾကည့္လုိက္စမ္း၊
မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့
အညံ့စားမ်ိဳ း
ကိရိယာအထိ
မဟုတ္ဘူးလား။
ၾကည့္လိုက္ရင္
ဒီလူဟာ
အေကာင္းသံုးတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျ ဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားတယ္။ ဒီလူနဲ႔ ဒီနာရီနဲ႔ မတန္ဘူး။ ဒီလူစားမ်ိဳ းဟာ
ဒီလိုနာရီမ်ိဳ းကို
ဝယ္ကုိင္မယ္မဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္
သူပုိင္တဲ့
နာရီ
မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ မွန္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါျဖင့္ ေတြးတဲ့အတုိင္း
ဘယ္သူ႔နာရီလဲတဲ့၊
အမ်ိဳ းညံ့ပံု
ေထာက္လိုက္ေတာ့
တံျ မက္စည္းလွည္းတဲ့ ကုလားမရဲ႕ နာရီျ ဖစ္ႏုိင္တယ္။
ေမာင္သန္းေရႊ
ဒီကုလားမမ်ိဳ းဟာက
တံျ မက္စည္းလွည္းရေပမဲ့ လက္ပတ္နာရီနဲ႔ ေရႊလက္စြပ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ႂကြားခ်င္ ဝါခ်င္တတ္တ့ဲ မိန္းမစားမ်ိဳ းပဲ။ ဒီကုလားမက ခၽြတ္ခ်ထားၿပီး
အညစ္အေၾကးေတြ ဘာေတြ ကုိင္ရမွာေၾကာင့္
ေမ့က်န္အရစ္မွာ
ဂို႔ရွ္ကေတြ႔လို႔
အလြယ္တကူ
လက္ပတ္နာရီကုိ
ေကာက္ပတ္ထားတာနဲ႔
အိႏၵိယကိုေတာင္ တစ္ေခါက္ ပါသြားေသးတယ္။ အခ်ိန္ တစ္နာရီကြာတာကေတာ့ ခင္ခင္မူ ေတြးတဲ့အတုိင္း အိႏၵိယအခ်ိန္အတုိင္း ဂို႔ရွ္က အျပင္ဘဲ ထားမိလို႔ ျဖစ္ရမွာပဲ။ အိႏၵိယက ဂို႔ရွ္ျ ပန္ေရာက္လာတာကလဲ ေလးငါးရက္ေလာက္ ရွိေသးတယ္ဆိုတာကိုး။ တံျ မက္စည္းလွည္းတဲ့ အစစ္ခံခဲ့တယ္။
ဂို႔ရွ္လက္မွာ
ကုလားမကို သူ႔နာရီ
က်ဳပ္
ေမးၾကည့္ေတာ့
ေရာက္ေနတုိင္းလည္း
ဂို႔ရွ္ကို
သူ႔နာရီပါပဲလို႔ သူသတ္တယ္လ႔ို
မစြပ္စြဲထိုက္ေပဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ခင္ခင္မူရဲ႕ နာရီမွာ အခ်ိန္ တစ္နာရီကြာပံုကေလး ေတြးလုိက္ပံုကေတာ့ ေကာင္းပါေပတယ္။ သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တစ္ခု က်န္ေနရစ္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေပါင္ဒါပပ္ဖ္
မရွိဘူးဆိုၿ ပီး
ခင္ခင္မူက
မယားငယ္
တုိက္ပစ္စ္မကေလးရဲ႕
လက္ခ်က္ပလ ဲ ို႔
ယူဆတယ္။ အမွန္ကေတာ့
မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့
ဘရပ္ထည့္တဲ့
ဘူးအဖံုးကေလးထဲမွာ
ငွက္ေမြးဝုိင္းကေလးပါတယ္ ခင္ခင္ရဲ႕။ အလွအပႀကိဳ က္တဲ့ ေယာက္် ားမ်ား သံုးဖို႔ ျပင္သစ္က လုပ္ေရာင္းတဲ့ ကၽြဲေကာ္ဘူးကေလးပဲ” မူ။ ။ “ဒါျဖင့္ သတ္တဲ့လူ ဘယ္သူလဲ ဆရာ” ရွား။ ။ “မင္းတို႔သံုးေယာက္လံုးက ဒီအမႈမွာ လက္သည္ဟာ မိန္းမျဖစ္ရမယ္လို႔ တညီတညာတည္း ေတြးၾကတယ္။ အမွန္ကေတာ့ တရားခံဟာ ေယာက္် ား ေမာင္တို႔ရဲ႕။ ကႏုကမာ ၾကယ္သီးငါးလံုးနဲ႔ ရွပ္လက္ၾ ကယ္သီးတစ္စံုကို ကိုယ့္စိတ္က
ဘယ္သူမွ
မိန္းမလို႔ထင္မိတာနဲ႔
ထည့္မစဥ္းစားၾကဘူး။
ကိုယ့္အထင္အတုိင္း
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့
ကုိက္ေအာင္
အတင္းႀကံဖန္
စပ္ဟပ္ယူၾ ကေတာ့တာကိုး။ ထင္းကက်တဲ့ျ ပာ မဟုတ္၊ အဝတ္ကိုေလာင္လို႔
က်တဲ့ျ ပာထဲမွာ ၾကယ္သီးတစ္စံု
ေတြ႔ရတယ္။ ၾကယ္သီးေတြကလည္း ရွပ္တစ္ပုိင္း ပီဂ်မာတစ္ပုိင္း ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက်ႌမ်ိဳ းမွာတပ္တ့ဲ ၾကယ္သီးမ်ိဳ းျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့
ပီဂ်မာအက်ႌတစ္ထည္ကို
ဒီမီးဖိုထဲမွာ
မီး႐ိႈ႕ဖူးေၾကာင္း
ထင္ရွားတာေပါ့။ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ႐ိႈ႕သလဲ၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ ရည္ရယ ြ ္ခ်က္နဲ႔ ႐ိႈ႕တယ္။ သို႔ေသာ္ အက်ႌကို မီး႐ိႈ႕ေသာ္လည္း ၾကယ္သီးေတြကို မေလာင္ႏုိင္လို႔ က်န္ရစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ သူ စဥ္းစားမိဟန္ မတူဘူး” မူ။ ။ “ဘာေၾကာင့္ မီး႐ိႈ႕ရတာလဲ ဆရာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
88
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “သဲလြန္စ မက်န္ရစ္ရေအာင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္လို႔ေပါ့။ ေမာင္သန္းေရႊက အေလာင္းရဲ႕ လက္ဝဲလက္ကို
ၾကည့္ၿ ပီး
ေသြးေတြ
ခပ္မွိန္မွိန္ရွိေနတာကို
ျမင္ရေတာ့
တစ္စံုတစ္ခုကို
လွမ္းဆြဲလိုက္ဟန္တူတယ္လို႔ ထင္ျ မင္ခ်က္ေပးခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီအေတြးဟာ မွန္တယ္၊ ဂို႔ရွ္က တရားခံရဲ႕အက်ႌကို လွမ္းဆြဲလိုက္ရာမွာ သူ႔လက္ကေသြးေတြ အက်ႌမွာ စြန္းသြားေလေတာ့ အက်ႌကို မီး႐ိႈ႕ၿပီး ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္တဲ့ သေဘာပဲ” ေရႊ။ ။ “ေတြးေတာ့ ေတြးမိသားနဲ႔၊ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ လွ် ံသြားတယ္ ဆရာ” ရွား။ ။
“အဲဒီလို
မလွ် ံဖို႔
အေရးႀကီးတာပါပဲ။
ေကာင္းပါၿပီ။
ဒီေတာ့ကာ
တရားခံဟာ
လူသံုးမ်ိဳ းသံုးစားအနက္ တစ္မ်ိဳ းမ်ိဳ းထဲက ျဖစ္ရမယ္။ တစ္ခ်က္က အျပင္လူေပလား၊ ႏွစ္အခ်က္က ဟိုတယ္မွာတည္းခုိတဲ့
ဧည့္သည္ထဲကေပလား၊
သံုးအခ်က္က
ဟိုတယ္မွာ
အလုပ္လုပ္တ့ဲ
လူထဲကေပပဲလား စဥ္းစားရလိမ့္မယ္။ အကယ္၍
အေရးတႀကီး
မီး႐ိႈ႕ၿပီး
ေဖ်ာက္ဖ်က္ျ ခင္းကို
ေထာက္ျ ခင္းအားျဖင့္
အျပင္လူထဲက မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။ အကယ္၍ ဟိုတယ္မွာ တည္းခုိတဲ့ ဧည့္သည္ထက ဲ ျဖစ္ရင္လည္း “အခုလို
ထုိနည္းအတူ ကတိုက္က႐ိုက္
အလုပ္လုပ္တဲ့လူထဲက
ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ပံုကို
ျဖစ္ရမယ္လို႔
ဆိုရလိမ့္မယ္။
ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔
အခ်ိန္ရႏုိင္မယ္။
ေထာက္ျ ခင္းအားျဖင့္ ဟိုတယ္ထဲက
ဟိုတယ္မွာ
လူဆိုေတာ့
ခ်က္ခ်င္း
ေဖ်ာက္ဖ်က္ရင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္၊ မေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ရွိရင္ ဒီ့ျ ပင္လူေတြ ေတြ႔သြားမွာ စိုးရိမ္ရေပလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့
ဘာလုပ္သလဲ။
အက်ႌတစ္ထည္ကို
ေသြးေတြစြန္းေနတဲ့
ေကာက္မိေကာက္ရာ
သူ႔အက်ႌကို
ခၽြတ္၊
ေကာက္ယူဝတ္ေတာ့မွ
ဂို႔ရွ္ရဲ႕သားေရအိတ္ထက ဲ သူ႔အက်ႌကို
မီးဖိထ ု မ ဲ ွာ
မီး႐ိႈ႕ပစ္တာကိုး” ေမာင္။ ။ “ဂို႔ရွ္ရဲ႕အက်ႌကို ဝတ္ႏုိင္တယ္ဆိုေတာ့ ေယာက္် ားထဲက ျဖစ္ေနရေပမွာေပါ့” ရွား။ ။ “အစစ္ပဲ၊ သို႔ေသာ္ ဂို႔ရွ္ရဲ႕ရွပ္အက်ႌေတြကို သတိထား ၾကည့္မိၾ ကရဲ႕လား” ေရႊ။ ။ “အထည္ေကာင္းေတြဆရာ၊ တိုဘရက္ကုိး အထည္စေတြပဲ” ရွား။ ။ “ဟုတ္ၿ ပီ၊ ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီရဲ႕ အမွတ္အသားလဲ ပါတယ္ေနာ္” မူ။ ။ “ပါတယ္ရွင့္” ရွား။ ။
“အေလာင္းကို
ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း
ဟိုတယ္တစ္ခုလံုး
႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္
ျဖစ္သြားပံုကို
ေထာက္ေတာ့ တရားခံဟာ ဂို႔ရွ္ရဲ႕အက်ႌကို ခၽြတ္ပစ္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္ရတဲ့လကၡဏာ မရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔သြားေတာ့ ရွပ္အက်ႌကို ဝတ္လ်က္ပဲ ရွိေသးတယ္” ေမာင္။ ။ “တန္ေတာ့ ဆရာေရ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိၿ ပီ၊ မန္ေနဂ်ာလုပ္တ့လ ဲ ူပဲ ဆရာေရ႕” ေရႊ။ ။ “ဟုတ္မွာပဲဗ်ိဳ ႕၊ ဟိုတယ္ထဲမွာ ပီဂ်မာအက်ႌ ဝတ္ေနႏုိင္တဲ့သူဟာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ဒီ့ျ ပင္ အေစခံေတြက အက်ႌျ ဖဴ ယူနီေဖာင္း တူနဲ႔ခ်ည္းပဲ ဆရာေရ႕” ရွား။ ။ “မွန္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာဘို႔ရွ္ကို ဖမ္းဖို႔ ဌာနာအုပ္ကို အမိန္႔ေပးခဲ့ၿ ပီးၿပီ။ သူ႔ကုိယ္မွာ မီတာဘုန္း ကုမၸဏီတံဆိပ္ပါတဲ့ ရွပ္အက်ႌဝတ္လ်က္သားနဲ႔ လက္ပူးလက္ၾ ကပ္မိၿ ပီးၿပီ ေမာင္တို႔” မူ။ ။ “ေျဖာင့္ခ်က္ေပးသလား ဆရာ” ရွား။ ။
“တပည့္တို႔ထြက္သြားၿပီး
ငါးမိနစ္အတြင္း
ေျဖာင့္ခ်က္ေပးရွာပါတယ္။
ဒီလိုဆိုကုိး၊
ဂို႔ရွ္ဆိုတဲ့လူက ၾကာသမားတဲ့ ေမာင္တို႔။ မယားအတည္မယူဘဲ တစ္ေယာက္ၿ ပီးတစ္ေယာက္ ေလွ် ာက္ယူတတ္တဲ့အျပင္
သူတစ္ပါး
သားမယားေတြကိုလည္း
ၾကာခိုလိုက္ေသးသတဲ့။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
ဟိုး
89
mmcybermedia. လြန္ခဲ့တဲ့
com
သံုးေလးႏွစ္ေလာက္တုန္းက
ရန္ကုန္မွာ
ဘုိ႔ရွ္ရဲ႕မယားကို
ဂို႔ရွ္က
ၾကာခိုဖူးသတဲ့။
သူ႔ဟာသူေတာ့ လံုလွၿ ပီ မွတ္ေနတာေပါ့ေလ။ သို႔ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းေနခဲ့တာ
ဘို႔ရွ္က
အကုန္သိလ်က္နဲ႔
ဒီဟုိတယ္မွာလာၿပီး
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿ ပီး
အခြင့္ေကာင္းရတာနဲ႔
ယုတ္လွတဲ့
ဆံုးမဖို႔
ၾကာသမားကို
သုတ္သင္လိုက္ဆုိကုိး တပည့္တို႔ရဲ႕ ” *****
စင္တာေဖာဝပ္ ေဘာသမားေပ် ေဘာသမားေပ်ာက္မႈ ေဆာင္းဥတုရာသီ
တစ္နံနက္ေစာေစာ၌
ဦးစံရွားသည္
ေနာက္ေဖးေခ်ာင္သို႔
ဝင္ေနခိုက္တြင္ တယ္လီဖုန္းလာသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ယူနားေထာင္ရာတြင္… အသံ။ ။ “ဦးစံရွား ရွိသလား” ကၽြန္။ ။ “ေနာက္ေဖးဝင္ေနတယ္၊ က်ဳပ္ ဦးသိန္းေမာင္ပဲ၊ ဘာေျပာခ်င္သလဲ” အသံ။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ ေစာဟယ္ရီပါ။ ယူနီဗာစီတီ ေဘာလံုးအသင္းက ကက္ပတိန္ေလ၊ နက္ျ ဖန္ခါ ကပ္စတန္အသင္းနဲ႔
ဖုိင္နယ္ကစားရမယ္။
အဲဒါ
မေန႔ညက
စင္တာေဖာဝပ္
လင္းေဆး
ေပ်ာက္သြားလို႔။ ေတာ္ေတာ္ၾ ကာ လာခဲ့ပါ့မယ္၊ ဘယ္မွမသြားေသးဖို႔ ေျပာထားပါခင္ဗ်ာ” ဦးစံရွား ထြက္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ တယ္လီဖုန္း ေျပာစကားကို ေကာက္ဖီ ေသာက္ရင္း ေျပာျပ၍ ေရွးေခတ္ႏွင့္ ဤေခတ္ ေဘာလံုးသမားမ်ား ျခားနားပံုအျခင္းအရာမ်ား အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ဦးစံရွားမွာ ျမန္မာမ်ားအနက္တြင္ ေဒါင္ေကာင္းသေလာက္ ဖ်တ္လတ္သြက္လတ္သူ တစ္ေယာက္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ေဘာဒါးရယ္ဂ်ီမင့္တပ္၌
နာမည္ႀ ကီးခဲ့ေသာ
ေဖာက္စ္က့သ ဲ ို႔
ဂုိးမွအစ ဖူးဘက္၊ ဟတ္ဘက္၊ စင္တာေဖာဝပ္အဆံုး ေနရာတုိင္းတြင္ ထူးခၽြန္စြာ ကစားႏိုင္မည့္ ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္
ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါလ်က္
ဝါသနာမပါသည့္အတြက္
ပထမတန္း
ေဘာသမားတစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈးရေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ဆက္လက္ေျပာျပမိပါေသးသည္။ ရွား။ ။ “က်ဳပ္က စိတ္ပါလက္ပါ ေလ့က်င့္ရင္ေတာ့ မေအာင္ျ မင္တဲ့အလုပ္ ခပ္ရွားရွားေနမွာပါပဲ။ သို႔ေသာ္
က်ဳပ္က
ကိုယ္ကာယ
အလုပ္ထက္
ဉာဏ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့
အလုပ္မ်ိဳ းကို
ပိုၿ ပီး
စိတ္ဝင္စားတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ေတာင္ အျမင့္ခုန္ ေျခာက္ေပတိတိ၊ အလ်ားခုန္ ေပႏွစ္ေက်ာ္ လြတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေဘာလံုးက
ေကာင္းေတာ့
ေကာင္းပါရဲ႕။
သို႔ေပမဲ့ တကယ္ထူးခၽြန္ေအာင္
ဆုိတာကေတာ့
တစ္စိတ္တည္း တစ္အာ႐ံုတည္း ဆိုေလာက္ေအာင္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း လုပ္ရတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္လႈပ္ရွားျခင္းထက္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းအလုပ္ကို ပိုၿ ပီး ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္
ေဘာလံုးဆိုရင္
ဘယ္ေျခညာေျခအတူတူ
က်င္လည္႐ံုေလာက္
ေလ့က်င့္ၿ ပီး
လႊတ္ပစ္လိုကတ ္ ာပဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
90
mmcybermedia.
com
ေနာက္မ်ားမၾကာမီ
အသက္
၂၀
ေက်ာ္
အရြယ္ရွိ
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား
ဝတ္ေလ့ရွိသည့္ ဗလဇာကုတ္ေဘာင္းဘီတို ဝတ္ထားေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ တက္လာရာ ကၽြန္ေတာ္က… “ေစာဟယ္ရီ မွတ္တယ္” ဟု
ဆုိကာ ဦးစံရွားႏွင့္
မိတ္ဆက္ေပးေလသည္။
ထိုသူသည္
အေရးႀကီးေသာအမူအရာႏွင့္
စကားပလႅင္ခံဖို႔ပင္ သတိမျပဳမိဘဲ ယင္း၏အခက္အခဲကို တစ္ခါတည္း ေျပာျပေလေတာ့သည္။ ရီ။ ။ “သိပ္ခြက်တာပဲခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ျ ဖင့္ တစ္သက္လံုး ဒီတစ္ခါေလာက္ ဦးေႏွာက္႐ႈပ္တာ မႀကံဳ ဖူးပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဒုတိယပုလိပ္မင္းႀကီးဆီေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေသးတယ္။ သူက ဒီလိုကိစၥမ်ိဳ းမွာ ဦးစံရွားသာ သာၿပီး သင့္ေတာ္လိမ့္မယ္လို႔ အႀကံေပးလုိက္လို႔ ေျပးလာခဲ့တာပဲ။
‘ဝါလတာလင္းေဆး’ကို
ဦးတို႔
သိမွာေပါ့။
အဲ ...
သူတစ္ေယာက္လံုး
ေပ်ာက္ေနတယ္ခင္ဗ်” ရွား။ ။ “ဖြင့္ေျပာဦးမွပဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ မသိဘူးဗ်” ရီ။ ။
“အလို…
လင္းေဆးကို
မသိဘူး၊
ကမာၻကေတာင္သိတဲ့
ေဘာလံုးသမားပဲခင္ဗ်၊
တ႐ုတ္အုိလံပစ္ ေဘာလံုးသင္း လာတုန္းက သူပဲ ကစားရတယ္။ အဂၤလန္က ေကာ္ရင္သီယန္ ေဘာသင္းလာတုန္းကလည္း သူပဲ ကစားရတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ျမန္မာတစ္ျ ပည္လံုး အေကာင္းဆံုး စင္တာေဖာဝပ္ ရထားတဲ့လူေပါ့ ခင္ဗ်” ရွား။ ။ (ၿပံဳ းလ်က္) “က်ဳပ္တို႔ ေဘာလံုးဝါသနာအုိး မဟုတ္ေပဘူး ေမာင္ရဲ႕” ရီ။ ။
“ဒါျဖင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း
မသိဘူးေပါ့၊
ေစာဟယ္ရီေလ၊
ေကာလိပ္ေဘာသင္း
ကပၸတိန္ေပါ့” ရွား။ ။ “သည္းခံပါေမာင္၊ က်ဳပ္တို႔ မသိမိေပဘူး” ရီ။ ။ “ဟာ… ခြက်တာပဲကိုး၊ ကၽြန္ေတာ္က ဦးတို႔စံုေထာက္ဆိုတာ အားလံုးကုန္ သိသလားလို႔ကိုး ” ရွား။ ။ “က်ဳပ္တို႔သိတဲ့အထဲမွာ ေဘာလံုးသမားေတာ့ မပါဘူး” ရီ။ ။ “ကဲေလ… ရွိပါေစေတာ့၊ ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ၊ နက္ျ ဖန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာလိပ္အသင္းနဲ႔ ကပ္စတန္အသင္း ဒုိင္းလုပြဲမွာ ဖုိင္နယ္ ကစားၾကရမယ္ခင္ဗ်။ ဒီအေရးထဲမွာ အေကာင္းဆံုး ေဖာဝပ္ျ ဖစ္တဲ့ ဝါလတာ လင္းေဆးတစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာက္ေနတယ္ ခင္ဗ်။ ၂
ႏွစ္ဆက္ၿ ပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔
အႏုိင္ရထားေလေတာ့
ဒီႏွစ္ႏိုင္ရင္
ဒုိင္းႀကီးကို
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပုိင္ေရာ ခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒုိင္းပြဲတကာ့ ဒုိင္းပြဲထဲမွာ ဒီတစ္ပြဲဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖိ႔ု အေရးႀကီးဆံုး ဒုိင္းပြဲခင္ဗ်။ ဒီအထဲမွာ အနည္းဆံုး တစ္ဂုိးေလာက္ စိတ္ခ်ရတဲ့ စင္တာေဖာဝပ္ ေဘာလံုးသမား လင္းေဆး
ေပ်ာက္ေနတယ္ခင္ဗ်။
စိတ္သိပ္႐ႈပ္လာရင္
ကၽြန္ေတာ္ျ ဖင့္
ဆံပင္ျ ဖဴတတ္တယ္၊
စိတ္႐ႈပ္လိုက္တာ
ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြ
ဘာမွမစားႏုိင္ဘူး။ ျဖဴကုန္ၿ ပီလားေတာင္
မေျပာတတ္ဘူး” ရွား။ ။ “စိတ္႐ႈပ္ေပမဲ့ ဒီအရြယ္နဲ႔ေတာ့ ဆံပင္မျဖဴႏုိင္ပါဘူး ေမာင္ရယ္။ ဒါထက္ သူေပ်ာက္ပံုကို ေျပာစမ္းပါဦး” ရီ။ ။
“ဒီလို
ေကာင္းေကာင္း
ခင္ဗ်ာ၊
ကၽြန္ေတာ္က
ကစားႏုိင္တယ္ဆုိတာ
ကပၸတိန္ျ ဖစ္လို႔မို႔ သိေလေတာ့
ေဘာသမားဆိုတာ ေဘာသမားေတြကို
အိပ္ေရးဝမွ ေစာေစာစီးစီး
အိပ္ရာဝင္ေစဖို႔ လူစစ္ေဆးရာမွာ လင္းေဆးတစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ဘူးခင္ဗ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
91
mmcybermedia.
com
စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့
ခပ္ေစာေစာေလာက္က
လူႀ ကီးတစ္ေယာက္
လာၿပီး
စာကေလးတစ္ေစာင္ ေပးတယ္တဲ့ခင္ဗ်၊ လင္းေဆးက စာကိုဖတ္ၿ ပီး ကတုန္ကယင္န႔ဲ သူ႔အခန္း တက္ေျပးတယ္တဲ့
ခင္ဗ်။
ေတာ္ေတာ္ၾ ကာေတာ့
ျပန္ဆင္းလာၿပီး
ခုနက
လူႀ ကီးနဲ႔
အတူလိုက္သြားတာ တစ္ညလံုး ျပန္မလာပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ခုအခ်ိန္ထိလည္း ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး” ရွား။ ။ “ဒီေတာ့… ေမာင္က ဘယ္လိုလုပ္သလဲ” ရီ။ ။ “မစၥတာကူးပါးဆီကို ညတြင္းခ်င္း ေျပးၿပီးစံုစမ္းတယ္ခင္ဗ်” ရွား။ ။ “မစၥတာကူးပါးဆုိတာ ဘယ္သူလဲ” ရီ။ ။ “စတီးဘရားသား
ကုမၸဏီက ကုိယ္စားလွယ္ေဟာင္းႀကီးခင္ဗ်၊ လင္းေဆးရဲ႕ ဦးေလး
ေတာ္တယ္” ရွား။ ။ “ဘာေၾကာင့္ သူ႔ဆီ သြားေမးရတာလဲ” ရီ။ ။ “သြားေမးဆို ဒီလိုခင္ဗ်၊ လင္းေဆးမွာ မိဘမရွိဘူး။ သူ႔ဦးေလး မစၥတာကူးပါး တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ေက်ာင္းထားေပးတာလည္း သူက ထားတာပဲ။ အဘုိးႀကီးက မုဆုိးဖိုႀ ကီး၊ သားသမီးလည္း မရွိဘူး၊ လင္းေဆးက သူ႔အေမြခံအေမြစား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
လူႀ ကီးက
ကပ္ေစးႏွဲႀ ကီးခင္ဗ်၊
ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရွိေပမဲ့
လင္းေဆးကို
တိတိကေလး တုိင္းေပးတယ္ခင္ဗ်” ရွား။ ။ “ေမာင္ သြားၿပီးစံုစမ္းေတာ့ ဘာေျပာလုိက္သလဲ” ရီ။ ။ “လင္းေဆး သူ႔ဆီမလာဘူးတဲ့ခင္ဗ်” ရွား။ ။ “ဘာေၾကာင့္ သူ႔ဆီသြားၿပီး စံုစမ္းတာလဲ” ရီ။ ။
“ေငြေရးေၾကးေရးဆိုရင္
သူ႔ဦးေလးဆီသြားၿပီး
ေျပာျပမွာပဲလို႔
အထင္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္
လိုက္သြားၿပီး စံုစမ္းတာပါပဲခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “ေငြေရးေၾကးေရးဆိုရင္ စာနဲ႔လာတဲ့ လူႀ ကီးက ေႂကြးရွင္ထက ဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့ေလ” ရီ။ ။ “ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္” ရွား။ ။ “လင္းေဆးက ဘိုအစစ္လား၊ ကျပားလား” ရီ။ ။ “ဘိုအစစ္ကေလးပါခင္ဗ်ာ၊ သူ႔အေမနဲ႔ မစၥတာကူးပါးနဲ႔ ေမာင္ႏွမအရင္းတဲ့ခင္ဗ်၊ အခုေတာ့ သူ႔အေမေရာ အေဖေရာ ေသကုန္ၾ ကပါၿပီ။ သူ႔ဦးေလးက ေထာက္ပံ့ထားပါတယ္” ရွား။ ။ “ေနပါဦး… မေန႔ညတုန္းက လာတယ္ဆိုတဲ့ လူကေကာ ဘိုအစစ္လား၊ ကျပားလား၊ ဗမာလား” ရီ။ ။ “ကျပားႀကီးလို႔ ေျပာၾကတယ္ခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ မျမင္လက ုိ ္ရပါဘူး” ရွား။ ။ “ကိုင္း… က်ဳပ္လည္း အားလပ္ပါတယ္၊ ဒီကိစၥေလး ေထာက္လွမ္းၾကရေအာင္။ ဒါထက္ ေဘာလံုးပြဲအတြက္ေတာ့
လင္းေဆးကို
ေတြ႔ေတြ႔
မေတြ႔ေတြ႔
စီစဥ္ထားေနာ္။
အခ်ိန္မီ
မေတြ႔ရင္လည္း လူစားထည့္ၿ ပီး ကစားၾကေပါ့ေနာ္” ရီ။ ။ “ဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ သို႔ေသာ္ လင္းေဆးတစ္ေယာက္မပါရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ႈံးဖို႔မ်ားမွာပါပဲ” ရွား။ ။
“ကျပားႀကီး
ယူလာတဲ့
စာကိုဖတ္ၿ ပီး
လင္းေဆးဟာ
သူ႔အခန္းထဲကို
တက္သြားေသးတယ္ဆုိ၊ သူ ဘာလုပ္သလဲ သိရေအာင္ သြားၾကည့္ၾ ကဦးစို႔” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေစာဟယ္ရီႏွင့္အတူ လိုက္သြား၍ ယူနီဗာစီတီအေဆာက္အအံု အတြင္း
လင္းေဆးအိပ္ေသာ အခန္းကို
ၾကည့္႐ႈၾ ကေလသည္။
အိပ္ခန္းမ်ားမွာ ႏွစ္ေယာက္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
92
mmcybermedia. အိပ္ေသာ
com
အခန္းမ်ား
ျဖစ္ေသာ္လည္း
လင္းေဆးႏွင့္အတူ
အိပ္ေသာေက်ာင္းသားမွာ
မက်န္းမာသျဖင့္ ေဆး႐ံုတက္ေနခုိက္ျ ဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လင္းေဆးတစ္ေယာက္တည္း အိပ္ရ၏။ ဦးစံရွားသည္
အခန္းမ်ား
ေမးျမန္းရာတြင္
ယမန္ေန႔၊
ေရာက္လာသျဖင့္
မိမိကုိယ္တုိင္
ေၾကးနန္းကိုဖတ္၍ လင္းေဆးသည္
ေစာင့္ေရွာက္ေသာ
ညေနခင္းက
ေၾကးနန္းကို
လင္းေဆးအမည္ႏွင့္
သူ၏အခန္းသို႔
ျပန္ေၾကးနန္းကို
အေစာင့က ္ ို
ေခၚယူ၍
ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္
သြားေရာက္ေပးေၾကာင္း၊
ေရးေနစဥ္
မိမိက
ေရးၿပီးေသာအခါ
လင္းေဆးသည္
ေစာင့္ေနေၾကာင္း၊
မိမိလက္သို႔
စစ္ေဆး
သို႔ရာတြင္
မေပးအပ္ဘဲ
“ေနပေစ၊
ငါကုိယ္တုိင္သြား႐ိုက္မယ္”ဟု ေျပာ၍ အဝတ္လဲၿ ပီး ဆင္းသြားေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ ရွား။ ။ “ေၾကးနန္းပံုစံစာအုပ္ ဘယ္မွာလဲ” ခံ။ ။ “ဒီမွာခင္ဗ်” ဆို၍ ေၾကးနန္းပံုစံမ်ား စုေပါင္းကာ ကပ္ထားေသာ စာအုပ္ကိုယူျ ပသည္။ ဦးစံရွားသည္
အေပၚဆံုးစာရြက္ကို
မွန္ဘီလူးျဖင့္
ေသခ်ာစြာၾကည့္ရာ
တစ္စံုတစ္ရာမွ်
မေတြ႔ရသည္ႏွင့္ ဦးေခါင္းယမ္းေလသည္။ ရွား။ ။
“ခြက်တယ္ဗ်ာ၊ ခဲတံနဲ႔ေရးရင္ေတာ့
ဒုတိယစာရြက္ေပၚမွာ ထင္က်န္ရစ္တတ္တာပဲ၊
အခုေတာ့ ကေလာင္တံနဲ႔ ေရးဟန္တူတယ္” ခံ။ ။ “ဟုတ္တယ္ခင္ဗ်” ရွား။ ။ “မင္အုိးလည္း ျမင္တယ္ဗ်ိဳ ႕၊ ေဖာင္တိန္မသံုးဘူး။ ကေလာင္တံျ ဖစ္လိမ့္မယ္။ ေဟာ… ကေလာင္တံက ႏွစ္ဖက္က ‘ရီလ္’ နစ္ဖတ္မ်ိဳ း၊ မင္လံုးႀကီးတယ္၊ မင္ႏွိပ္ ဘယ္မွာလဲ” ခံ။ ။ “ဒီမွာခင္ဗ်”ဆို၍ မင္ႏွိပ္စကၠဴရြက္ကို ယူေပးေလသည္။ ရွား။ ။ “ဟား… ေတာ္ေသးတယ္ဗ်ိဳ ႕၊ က်ဳပ္တို႔ ကံေကာင္းတယ္၊ မင္ႏွိပ္က တစ္ခါႏွစ္ခါ သံုးေသးလို႔ စာလံုးေတြ မ်ားမ်ားႀကီးမထင္ေသးဘူး၊ မွန္းစမ္း… က်ဳပ္ၾ ကည့္မယ္” ဦးစံရွားသည္
ဖန္ခြက္တြင္
ေရထည့္၍
မင္ႏွိပ္စကၠဴကို
အလုိက္သင့္
ထားၾကည့္သည္တြင္ Save Us By All Means (ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ဘယ္နည္းမဆို ကယ္ပါ) ဟူေသာ စာလံုးမ်ား ပီသစြာ ထင္ေပၚလ်က္ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ျပေလသည္။ ထုိစာလံုးမ်ားမွာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္၍
ယင္းေရွ႕၌
ေရးထားသည့္
စာလံုးမ်ားမူကား
မင္ႏွိပ္တြင္
မပီမသေတာ့ဘဲ
ဝါးတားတားျဖစ္ေန၏။ ထိပ္ဆံုး၌ ေရးထားသည့္ လိပ္စာမူကား မင္ေျခာက္သာြ းသည့္ လကၡဏာႏွင့္ မင္ႏွိပ္ေပၚတြင္ လံုးဝ မပါေတာ့ေခ်။ ရွား။ ။
“ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကိုတဲ့ဗ်၊
ဆုိထားတယ္၊
ဒီစကားတစ္လံုးကို
ေထာက္ျ ခင္းအားျဖင့္
သူတစ္ေယာက္တည္း မကဘူး။ သူနဲ႔အတူတြဲၿ ပီး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့လူ ရွိရဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔ကို ကယ္တင္ႏုိင္မယ့္ ပုဂၢိဳ လ္ရွိရဦးမယ္ ဆိုတာလည္း က်ဳပ္တို႔ သိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဆီကို စာယူလာခဲ့တဲ့ လူႀ ကီးဟာ
သူနဲ႔အတူတကြ
ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳ လ္ႀ ကီးလည္း
ျဖစ္ရမွာပဲ။
သို႔ေသာ္ မင္ႏွိပ္စကၠဴမွာ လိပ္စာထင္မေနရစ္တာက ခြက်တယ္။ ဟယ္… သို႔ေသာ္ ဒီေလာက္ သဲလြန္စရမွေတာ့ ေျခရာေကာက္ႏုိင္ေလာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ” ရီ။ ။ “ေၾကးနန္း႐ံုးကို သြားေမးၾကည့္ရင္ေကာဗ်ာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
93
mmcybermedia. ရွား။ ။
com
“လူတစ္ေယာက္က
မလြယ္ဘူးေမာင္ရဲ႕။
႐ိုက္ထားတဲ့ေၾကးနန္းကို
အစုိးရဆီက
တျခားလူတစ္ေယာက္က
အမိန္႔စာပါလာရင္ေတာ့
လြယ္သားေပါ့။
သြားေမးလို႔ က်ဳပ္တို႔က
အစုိးရအမႈထမ္းမဟုတ္ေတာ့ တိုက္႐ိုက္ေမးလို႔ မျဖစ္ေပဘူး။ သို႔ေသာ္ က်ဳပ္ ႀကံစည္ပါ့မယ္။ မခက္လွပါဘူး။ ဒါထက္ လင္းေဆးရဲ႕စားပြဲေပၚက စာရြက္စာတမ္းေတြကို ေမာင့္ေရွ႕မွာ က်ဳပ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္” ရီ။ ။ “ၾကည့္ပါ ခင္ဗ်ာ” ဦးစံရွားသည္ စားပြဲေပၚ၌ရွိေသာ စာရြက္မ်ား၊ ဘီလိစာရင္းမ်ား၊ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္… ရွား။ ။ “လင္းေဆးဟာ ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာရဲ႕ေနာ္” ရီ။ ။ “ေနမေကာင္းတယ္လို႔ တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ ဒီစာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ကို က်ဳပ္ ယူသာြ းပါရေစ။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေပးပါ့မယ္” ဟု ေျပာလွ် က္ ဘီလ္စာရြက္ႏွင့္တူေသာ စကၠဴတစ္ရြက္ကို အိတ္ထဲသို႔ ေခါက္ထည့္ဆဲတြင္… “ဘာ႐ႈပ္ေနၾကတာလဲ၊
ဘယ္ကလူေတြလဲ”ဟု
အဂၤလိပ္လို
က်ယ္ေလာင္စာြ
ေျပာလုိက္သည့္အသံကို ၾကားရသည္ႏွင့္ တံခါးဆီသို႔ လွည့္ၾ ကည့္လိုက္ၾ ကသည္တြင္ အဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း
ဝတ္ထားသည့္
ဘိုႀ ကီးတစ္ေယာက္ကို
ျမင္ၾ ကရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
အံ့အားသင့္လ်က္ ေငးၾကည့္ေနၾကစဥ္… ဘို။ ။ “ဘယ္သူ႔အခြင့္နဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဝင္ေမႊေနၾကတာလဲ ဆုိစမ္း” ရွား။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ စံုေထာက္ပါ၊ မစၥတာလင္းေဆး ေပ်ာက္ေနတဲ့အတြက္ စံုစမ္းဖို႔ လာပါတယ္” ဘို။ ။ “ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက ငွားသလဲ ” ရွား။ ။ “ေဟာဒီ သူ႔မိတ္ေဆြ လာေခၚလို႔ပါ” ဘို။ ။ “ဪ… ဒီသူငယ္ကလား၊ ေမာင္က ဘယ္သူလဲ ေမာင္” ရီ။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ ေစာဟယ္ရီပါတဲ့” ဘို။ ။ “က်ဳပ္အိမ္လာေမးတဲ့ သူငယ္မဟုတ္လား” ရီ။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္” ဘို။ ။
“ေမာင္က
စံုေထာက္ေတြ
ဘာေတြငွားရေအာင္
ဘယ္ကပုိက္ဆံရလို႔လဲ။
ေမာင္
ေပးႏုိင္ရဲ႕လား” ရီ။ ။ “ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ လင္းေဆးကို ေတြ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ကို…” ဘုိ။ ။ “အေဝးႀကီး ေမာင္၊ တစ္ျ ပားမွ သူ မေပးႏုိင္ဘူး။ က်ဳပ္က ေပးမွျ ဖစ္တာ၊ က်ဳပ္ကလည္း ေၾကးျပားတစ္ျ ပားမွ အကုန္မခံဘူး၊ နားလည္လား” ရွား။ ။
“ပုိက္ဆံအေၾကာင္း
ရွိပါေစေတာ့ခင္ဗ်ာ၊
ဒီသူငယ္
႐ုတ္တရက္
ေပ်ာက္သြားျခင္း
အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုထင္ျ မင္ခ်က္ ေပးစရာ ရွိပါသလဲ” ဘို။ ။ “ဘာမွေပးစရာမရွိဘူး၊ သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔သူ သြားခ်င္ရာသြားတာကို က်ဳပ္က ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေျပာႏုိင္မွာလဲ၊ လိုက္လည္းမရွာဘူး။ ပုိက္ဆံကုန္လည္း မခံဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ” ရွား။ ။ “ဒါက ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိုးရိမ္တာက အကယ္၍ လူဆုိးေတြက ဖမ္းသြားၿပီး ခင္ဗ်ားကို
ဓားျပတုိက္ခ်င္လို႔
ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကို
စံုစမ္းတာျဖစ္ရင္
ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
94
mmcybermedia.
com
လင္းေဆးမွာ ပုိက္ဆံမရွိတာကို လူတုိင္းသိတယ္၊ သို႔ေသာ္ ခင္ဗ်ားစည္းစိမ္ကို ႀကံစည္ခ်င္လို႔ သူ႔ကို ဖမ္းသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္” ဘို။ ။ “က်ဳပ္ပစၥည္းေတြအားလံုး ဘဏ္တုိက္မွာခ်ည္းပဲ” ရွား။ ။ “ဒါေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ သို႔ေသာ္ ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းၿပီး လူျ ပန္ေပးလုပ္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ လက္ထဲမွာ
ေငြမရွိေပမဲ့
ဘုိင္စကုတ္ေတြထဲက
ခ်က္လက္မွတ္ကို
အတုလိုက္ၿ ပီး
လက္မွတ္ထုိးႏုိင္တာေပါ့။
ျမန္မာျပည္မွာ
ခုတေလာမွာ
လူျ ပန္ေပးေခတ္စားေနတာ
ခင္ဗ်ား
မၾကားဘူးလား” ဘုိ။ ။ “ဟာ... ဟုတ္လား၊ ဒီလိုဆုိ ႀကိဳ းစားၿပီး
ရွာပါဗ်ာ၊ စရိတ္စကအတြက္ ၅၀၊ ၁၀၀
ေလာက္ေတာ့ က်ဳပ္ တတ္ႏုိင္ပါတယ္။ တာဝန္ယူပါတယ္” ဦးစံရွားသည္ မိမိ၏လွန္႔လံုး ေအာင္ျ မင္ျ ခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ ၿပံဳ းျပၿပီးလွ် င္ တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳ းစားပါမည္ဟု ကတိေပးခဲ့၍ မစၥတာကူးပါးႏွင့္ ေစာဟယ္ရီတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ရွား။ ။ “ေနပါဦးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ဝင္ၿ ပီးျဖန္းလိုက္စမ္းဦးမယ္၊ ဘုိေသာ ျမန္မာေသာ မွတ္မိတန္ေကာင္း မထင္ပါဘူး” ဟု ေျပာ၍ ေၾကးနန္းစာေရး၏ ျပတင္းေပါက္သို႔ သြားေလ၏။ ေရး။ ။ “ဘာကိစၥလဲ၊ ေၾကးနန္း႐ိုက္ဖို႔လား” ရွား။ ။ “ဒုကၡေပးရမွာ အားေတာ့နာပါတယ္၊ မေန႔ညေနက ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ႐ိုက္လိုက္တာ ခုခ်ိန္ထိျ ပန္မလာဘူး။ က်ဳပ္နာမည္ မထည့္လုိက္မိလို႔ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ဆိတ္ ၾကည့္ေပးပါဗ်ာ” ေရး။ ။ “ဘယ္သူ႔ဆီကို ႐ုိက္တာလဲ ” ရွား။ ။ (ခက္တာပဲဆိုေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳ းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လ်က္) “ဒီလိုဗ်ာ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ By All Means (ဘယ္နည္းမဆို) ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္းစာပဲ” ေၾကးနန္းစာေရးသည္ ေၾကးနန္းဖုိင္တြဲကို ယူ၍ ရွာေဖြၿ ပီးေနာက္ စာတစ္ေစာင္ကို ထုတ္ႏုတ္ယူလ်က္ “နာမည္မပါဘူး ခင္ဗ်”ဟု ေျပာသည္ႏွင့္… ရွား။ ။ “ဪ… ဒါေၾကာင့္ ေၾကးနန္းမျပန္တာကိုးဗ်။ က်ဳပ္အျပစ္ပါပဲဗ်ာ” ဟု
ေျပာရင္း
ေၾကးနန္းလိပ္ကို
လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။
ထို႔ေနာက္
ဒုကၡေပးျခင္းအတြက္
ေတာင္းပန္၍ ျပတင္းေပါက္မွ ထြက္ခဲ့ၾ ကသည္။ ကၽြန္။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်” ရွား။ ။ “သဲလြန္စတစ္ခုေတာ့ ရခဲ့ၿ ပီေကာေလ၊ ေၾကးနန္းကိုၾ ကည့္ရေအာင္ က်ဳပ္က သံုးေလးနည္း စိတ္ကူးထားတာ၊ ခုေတာ့ ပထမနည္းနဲ႔ပဲ ေအာင္ျ မင္ခဲ့ေပတယ္ဗ်။ ကုိင္း… လာဗ်ိဳ ႕” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အင္းစိန္သို႔ မီးရထားႏွင့္ လုိက္ၾ ကေလရာ ခရီးလမ္းတြင္… ရွား။ ။
“အဘုိးႀကီးေတာ့
က်ဳပ္လွန္႔လိုက္တာ
လန္႔သြားတာေတြ႔လား။
အဂၤလိပ္လူမ်ိဳ းထဲမွာ
ဒါေလာက္ ေငြႏွေျမာတဲ့လူ ေတြ႔ပဲမေတြ႔ဖူးပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔စည္းစိမက ္ ို ႀကံစည္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လို႔ လွန္႔ေပးလိုက္ေတာ့မွ စိတ္ဝင္စားလာတယ္ ဟုတ္လား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
95
mmcybermedia.
com
ကၽြန္။ ။ “ေနစမ္းပါဦးဗ်ာ၊ လင္းေဆး ေပ်ာက္သြားပံုဟာ ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္လဲလို႔ ခင္ဗ်ား ေတြးမိလား” ရွား။ ။ “ျဖစ္ႏုိင္တာက ဒီလိုဗ်၊ ဒီေခတ္မွာ ေဘာလံုးပြဲ အေလာင္းအစားေတြက ေတာ္ေတာ္ အားႀကီးလာတယ္။
ေငြေတြ
ေထာင္လိုက္ေသာင္းလုိက္
ခ်ီေလာက္ၿ ပီး
အေကာင္းဆံုး
ေဘာသမားကို ဝွက္ထားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္” ကၽြန္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးမိတယ္” ရွား။ ။
“ၿပီးေတာ့
အထူးအေရးႀကီးတဲ့
ဒုိင္းပြဲျ ဖစ္ေလေတာ့
ဒုိင္းရမႈအတြက္
ေငြကုန္ခံၿ ပီး
ညစ္ပတ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္” ကၽြန္။ ။ “ဒါကေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ေပါင္ဗ်ာ” ရွား။ ။
“ျဖစ္ႏုိင္တာေတြ
က်ဳပ္ေျပာတာပါ၊
ဟုတ္မဟုတ္
ျဖစ္ႏုိင္တာတစ္ခုက လင္းေဆးရဲ႕ဦးေလးဟာ ပိုက္ဆံေပါေၾကာင္း
မဆိုလိုေသးပါဘူး။
ဒီ့ျ ပင္
သိေလေတာ့ လင္းေဆးကို
လူျ ပန္ေပးလုပ္ခ်င္လို႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ေလ” ကၽြန္။ ။ “ဒီလိုဆိုရင္ လင္းေဆး႐ိုက္တဲ့ ေၾကးနန္းနဲ႔ ဆက္စပ္ျ ခင္း မရွိေပဘူးဗ်” ရွား။ ။
“ဒါ
မွန္တယ္၊
က်ဳပ္တို႔က
ဒီေၾကးနန္းကို
အခုိင္အမာ
အေျခတည္ၿပီး
စဥ္းစားမွ
ေနရာက်မယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ အခု အင္းစိန္ကို လိုက္လာၾကတာပဲ” အင္းစိန္သို႔ မီးရထား ဆုိက္ေရာက္လာေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ ေဒါက္တာေမာ္တင္၏ ေနအိမ္ကို ျမင္းရထားသမားထံ စံုစမ္း၍ ျမင္းရထားျဖင့္ သြားၾကသည္။ ကၽြန္။ ။ “ေဒါက္တာေမာ္တင္ဆိုတာက လင္းေဆး႐ိုက္လိုက္တဲ့ ေၾကးနန္းလိပ္လားဗ်” ရွား။ ။ “ဟုတ္တာေပါ့” ေဒါက္တာေမာ္တင္၏ ေနအိမ္မွာ က်ယ္ဝန္းေသာ ဝင္းၿခံႀ ကီးအတြင္း ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီး ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ျမင္းရထားကို ျပန္လႊတ္၍ အေစခံတစ္ေယာက္အား ဦးစံရွား၏ “ကတ္” ကေလးကို
ေပးလိုက္ၿ ပီးလွ် င္
အိမ္ျ ပင္မွ
ထုိင္ေစာင့္ေနၾကရသည္။
အတန္ၾ ကာေသာအခါ
အေစခံေပၚလာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚသြားၿပီးလွ် င္ အခန္းႀကီးတစ္ခန္းထဲသို႔ သြင္းလိုက္ရာတြင္ စာအုပ္ဗီ႐ိုႀ ကီးမ်ားအလယ္၌
စားပြဲႀ ကီးတစ္ခုတြင္
စာေရးလ်က္ရွိသည့္
မ်က္ႏွာျဖဴ
ေဒါက္တာေမာ္တင္ႏွင့္ ေတြ႔ၾ ကရသည္။ (ေဒါက္တာေမာ္တင္မွာ ေဆးပညာတြင္ (M.D)
ဘြဲ႔ရ
ဆရာဝန္ႀ ကီး
ျဖစ္ေသာ္လည္း
အႀကီးအက်ယ္ဆံုးတစ္ခုျ ဖစ္သည့္ လူနာကုသျခင္းထက္
အမ္ဒီ
ေဆးက်မ္းမ်ား
စီစဥ္ေရးသားျခင္းအားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေစသည့္ ပါရဂူႀ ကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ဟု ေနာင္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိရေလသည္။) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ တုတ္ခုိင္ခန္႔ညားေသာ ကိုယ္ကာယႏွင့္ ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္
က်ယ္ဝန္းေသာ
နဖူးျပင္ေအာက္တြင္
သာမန္ပုဂၢိဳ လ္တစ္ဦးမဟုတ္ဟူ၍
နက္နဲစူးစုိက္ေသာ သိၾ ကရ၏။
မ်က္လံုးမ်ားကို
ေဒါက္တာေမာ္တင္သည္
ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္ဟန္မတူေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေမာ့္ၾ ကည့္လ်က္…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
96
mmcybermedia.
com
တင္။ ။ “ဦးစံရွားဆိုတာလား၊ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္ ေျပာရမွာျဖင့္ ေလာကမွာ လူ႐ႈပ္တစ္ေယာက္လို႔ က်ဳပ္က ထင္တာပဲ” ရွား။ ။ (မ်က္ႏွာမပ်က္) “ေထာင္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ပို႔လိုက္တဲ့ လူဆုိးမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့က ္ ို ဒီလိုပဲ စြပ္စြဲၾ ကပါတယ္” တင္။ ။ “သူခုိးတို႔၊ ဓားျပတို႔၊ လူသတ္သမားတို႔ ရွိတယ္ဆိုရင္ အစိုးရခန္႔ထားတဲ့ ပုလိပ္ဌ ာန တစ္ခုလံုး ရွိေနၿပီေကာ၊ အရပ္သားစံုေထာက္ဆိုတာ အဓိပၸါ ယ္ မရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက လူဆုိး သူခုိးကိစၥမွာ စံုေထာက္ဝင္တယ္ဆိုရင္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဟိုလူ ဒီလူကိစၥမွာေတာ့
ဝင္႐ႈပ္တာ
က်မ္းႀကီးက်မ္းဂန္ေတြ
က်ဳပ္က
ျပဳစုစီစဥ္ေနလို႔မို႔
တယ္ၿ ပီးရြံတယ္ဗ်။ အခ်ိန္
အဆုိးဆံုးကေတာ့
အဖိုးတန္တဲ့
က်ဳပ္တို႔လို
တကယ္
ပုဂၢိဳ လ္မ်ိဳ းဆီ
လာလာ႐ႈပ္တာကေတာ့ အဆုိးဆံုးပါပဲ” ရွား။ ။
“မွန္ပါတယ္
ေဒါက္တာ၊
သို႔ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
အခုေဆြးေႏြးရမယ့္
ကိစၥဟာ
က်မ္းႀကီးက်မ္းခန္႔ ျပဳစုစီရင္ရျခင္းထက္ အေရးႀကီးခ်င္ ႀကီးႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုလူဒီလူကိစၥမွာ ဝင္႐ႈပ္တယ္လို႔ ေဒါက္တာ စြပ္စြဲေပမဲ့ အမွန္ကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အစုိးရစံုေထာက္ထက္
ဖံုးဖံုးဖိဖိ သုိသိုသိပ္သိပ္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ အစုိးရစံုေထာက္ဆိုရင္ အထက္လူႀ ကီးဆီကို အလံုးစံု အစီရင္ခံရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ အစီရင္ခံဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာျခင္းက မစၥတာ ဝါလတာလင္းေဆးအတြက္ပါ ေဒါက္တာ” တင္။ ။ “လင္းေဆး ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ရွား။ ။ “လင္းေဆးကို ေဒါက္တာသိတယ္ ဟုတ္လား” တင္။ ။ “အင္မတန္ ခင္ပါတယ္” ရွား။ ။ “လင္းေဆးေပ်ာက္သြားတာ ေဒါက္တာ သိတယ္မဟုတ္လား” တင္။ ။ (အံ့ဩေသာမ်က္ႏွာထား မေဖာ္ျ ပဘဲ) “ဪ… ဟုတ္လား” ရွား။ ။ “မေန႔ညက ေပ်ာက္သြားတာ ေပၚမလာဘူး” တင္။ ။ “သူ ျပန္လာမွာေပါ့” ရွား။ ။ “နက္ျ ဖန္ ဖုိင္နယ္ေဘာလံုးပြဲခင္ဗ်” တင္။ ။ “ဟာ… ေဘာလံုးပြဲေလာက္ဟာ အေရးႀကီးလို႔ဗ်ာ” ရွား။ ။ “သူ ဘယ္မွာရွိသလဲ၊ ေဒါက္တာ သိပါသလား” တင္။ ။ “မသိပါဘူးဗ်ာ” ရွား။ ။ “ေဒါက္တာနဲ႔ မေန႔က မေတြ႔ရဘူးေပါ့” တင္။ ။ “မေတြ႔ေပါင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “လင္းေဆးဟာ က်န္းမာတဲ့လူတစ္ေယာက္ပဲလား” တင္။ ။ “သိပ္မာတာေပါ့” ဤတြင္ ဦးစံရွားသည္
လင္းေဆးအခန္းမွ ေဆာင္ယူလာခဲ့ေသာ ဘီလ္စာရြက္ကို
ထုတ္ျ ပလ်က္… ရွား။ ။ “ဒါျဖင့္ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ လင္းေဆးက ေဒါက္တာ့ကို ေငြ ၁၅၀ ေပးဖို႔ လိုရပါသလဲ” တင္။ ။ (စိတ္ဆုိးေသာမ်က္ႏွာႏွင့္) “ခင္ဗ်ားေမးတုိင္း က်ဳပ္က ဘာေၾကာင့္ ေျဖရမွာလဲ” ဦးစံရွားသည္ ဘီလ္စာရြက္ကို အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္လိုက္၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
97
mmcybermedia.
ရွား။ ။
com
“ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား
ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိပါတယ္
ေဒါက္တာ၊
ေဒါက္တာ၊
ကၽြန္ေတာ့္ကို
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔
ယံုၾ ကည္လိုပ
သိုသိုသိပ္သိပ္
အေၾကာင္းစံုရွင္းျပရင္
လူသူမသိေအာင္ ဖံုးဖိႏုိင္ပါတယ္ ေဒါက္တာ” တင္။ ။ “က်ဳပ္ ဘာမွမသိဘူး” ရွား။ ။ “လင္းေဆးက ေဒါက္တာ့ကို ဘာမွမေျပာမျပဘူးလား” တင္။ ။ “မေျပာေပါင္ဗ်ာ” ရွား။ ။
“ဟုတ္ရဲ႕လားေဒါက္တာ၊ ဒီလုိဆိုရင္
မေန႔က
လင္းေဆး႐ိုက္လုိက္တဲ့ ေၾကးနန္းကို
ေဒါက္တာ မရဘူးေပါ့။ ဒါျဖင့္ ဆုိင္ရာကို ရီပို႔လုပ္ဦးမွပဲ” တင္။ ။
(ထုိင္ရာမွ
မစၥတာကူးပါးကို
႐ုတ္တရက္ထလ်က္)
ေျပာလိုက္၊
ဘယ္သူနဲ႔မွ
“ေတာ္ေတာ့… က်ဳပ္
ေတာ္ေတာ့၊
မေတြ႔ႏုိင္ဘူးလို႔၊
ခင္ဗ်ားကိုငွားတဲ့
တန္ပါ
တန္ပါ၊
က်ဳပ္
ဘာမွမၾကားခ်င္ဘူး။ ေဟး… အပ္ဗဒူ၊ ဒီလူေတြ အျပင္ဘက္ လုိက္ပို႔လိုက္” ထိုခဏ၌ ထြားက်ိဳ င္းေသာ ကုလားအေစခံတစ္ေယာက္ ဝင္လာေလရာ ဦးစံရွားသည္ ေဒါက္တာေမာ္တင္ႏွင့္ ေလေပါက္မတည့္သျဖင့္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးျခင္း၏ သိျ မင္သည့္
လကၡဏာႏွင့္
အသာတၾကည္
အက်ိဳ းမရွိျ ခင္းကို
ထြက္လာခဲ့ၾ ကေလသည္။
ဝင္းျပင္ဘက္သို႔
ေရာက္ၾ ကေသာအခါမွ ဦးစံရွားသည္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေတာ့သည္။ ရွား။ ။
“ေတာ္ေတာ္လာတဲ့
လူႀ ကီးပဲဗ်ိဳ ႕၊
လူဆုိးျဖစ္ရင္ေတာ့
သြားေလသူပေရာ္ဖက္ဆာ
ဦးထြန္းေဖနဲ႔ တစ္ရွဥ္းဖက္ေလာက္တဲ့ လူႀ ကီးပဲ” ကၽြန္။ ။ “ဒါျဖင့္ က်ဳပ္တို႔ ျပန္ၾ က႐ံုပဲလား” ရွား။ ။ “ဟာ… ျပန္လို႔ဘယ္ျ ဖစ္မလဲဗ်၊ ငုပ္မိသဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ေပါ့” ကၽြန္။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၾ ကမလဲ” ရွား။ ။ “ဟိုဘက္နားမွာ က်ဳပ္မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ တစ္ညႏွစ္ည အိပ္ၿ ပီး ေဒါက္တာေမာ္တင္ကို ေစာင့္ၾ ကည့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ေက်ာင္းဆရာ
ေနအိမ္သို႔
သြားၾက၍
ေက်ာင္းဆရာက
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ဧည့္ခံသည္တြင္ ညအိပ္ဖို႔ စီမံၾ ကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား အခန္းတစ္ခန္း ေပးသည္တြင္
ဦးစံရွားသည္
ကၽြန္ေတာ့္ကို
အိမ္တြင္ထားခဲ့၍
တစ္ကုိယ္တည္း
စံုစမ္းရန္
ထြက္သြားေလ၏။ ဦးစံရွား ျပန္လာေသာအခါ၌ မုိးခ်ဳ ပ္လွၿ ပီျ ဖစ္ရာ အိမ္ရွင္ေကၽြးေသာ ထမင္းကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားၾကၿပီးေနာက္ ဦးစံရွားသည္ မိမိစံုစမ္းေထာက္လွမ္းခဲ့သမွ် ေသာ အျခင္းအရာမ်ားကို ေျပာျပေလသည္။ ေဒါက္တာေမာ္တင္၏ အေစခံမ်ားမွာ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ခ်ဥ္းကပ္၍ မရႏုိင္ေၾကာင္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္
တစ္ဆုိင္တြင္
“ၾကမ္းပုိး”တစ္ေယာက္
ေတြ႔၍
လက္ဖက္ရည္တုိက္ၿ ပီး
စံုစမ္းရာတြင္ ေဒါက္တာသည္ နံနက္တုိင္း ဘုိင္စကယ္တစ္စီးႏွင့္ ခရီးထြက္၍ ၂ နာရီ ၃ နာရီၾ ကာမွ ျပန္လာတတ္ေၾကာင္း၊ သူ႔အိမ္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားရွိပါလ်က္ ဘုိင္စကယ္ႏွင့္ ခရီးထြက္သည္မွာ အံ့ဩဖြယ္ေကာင္းသည္ဟု “ၾကမ္းပုိး”က ေျပာေၾကာင္း စသည္ျ ဖင့္ သိခဲ့ရေပသည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
98
mmcybermedia.
com
ကၽြန္။ ။ “ေဆးကုထြက္တာလားဗ်ာ” ရွား။ ။
“မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊
ေဒါက္တာေမာ္တင္ဟာ
လူနာအိမ္ဆိုရင္
လူနာကုဖို႔
ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔
မႀကိဳ စားဘဲ
သြားမွာေပါ့။
က်မ္းျပဳဖို႔ေလာက္သာ
ၿပီးေတာ့
အခ်ိန္သံုးတယ္လို႔
သိခဲ့ရတယ္” ကၽြန္။ ။ “ဒီလိုဆို ဘုိင္စကယ္နဲ႔ လိုက္ၾ ကည့္ၾ ကစို႔ဗ်ာ” ရွား။ ။
“ေတာ္တယ္
ကိုသိန္းေမာင္၊
ေက်ာင္းဆရာမွာ
ဘုိင္စကယ္တစ္စီးငွားဖို႔
က်ဳပ္
ေျပာထားၿပီးခဲ့ၿ ပီ။ နက္ျ ဖန္ နံနက္ေစာေစာ က်ဳပ္ လိုက္ၾ ကည့္ဦးမယ္ဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “က်ဳပ္ေကာဗ်ာ” ရွား။ ။ “ႏွစ္ေယာက္ပူးလုိက္လို႔ မေတာ္ဘူးေလ၊ ခင္ဗ်ား ေနရစ္ပါ” *** ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ ဦးစံရွားသည္ ေက်ာင္းဆရာအိမ္မွ ထြက္သြား၍ နံနက္
၉
နာရီေလာက္မွ
ရယ္ကာေမာကာ
ျပန္လာေတာ့သည္။
သူ႔မ်က္ႏွာထားကို
ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ကိစၥမၿပီးျပတ္ခဲ့ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္ႏုိင္ေလၿပီ။ ရွား။ ။ “က်ဳပ္က မေန႔အစီအစဥ္အတုိင္း ဘုိင္စကယ္တစ္စီး ငွားၿပီး သူလာတတ္တယ္ဆိုတ့ဲ လမ္းေထာင့္မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းသလားေနေရာကိုးဗ်။ ေတာ္ေတာ္ၾ ကာေတာ့ ေဒါက္တာႀကီး ေပါက္လာ၊
က်ဳပ္က
လြန္သြားေတာ့
ေက်ာခပ္ခုိင္းခုိင္းလွည့္ၿ ပီး
သူ႔ေနာက္က
ေစာင့္ေနရာက
မေယာင္မလည္
သူ
ေတာ္ေတာ္ကေလး
လိုက္သြားတယ္။
ျပည္လမ္းမႀကီးနဲ႔
ဆံုတဲ့ေနရာက်ေတာ့ ျပည္သြားတဲ့လမ္းဘက္ ခ်ိဳ းသြားလို႔ က်ဳပ္ကလည္း ခ်ိဳ းလိုက္တာေပါ့ေလ။ သူကေတာ့
ေနာက္လွည့္လို႔
တစ္ခါမွမၾကည့္ေလေတာ့
က်ဳပ္ကို
မျမင္ဘူးလို႔
ထင္မိတာပဲ။
တစ္မုိင္ေက်ာ္ေလာက္ သြားမိၾ ကေတာ့ သူက ျဖဳတ္ဆို ဘုိင္စကယ္ရပ္ၿ ပီး ဆင္းလိုက္ပါေရာ။ က်ဳပ္က ရပ္လို႔လည္း မေကာင္းဘူး၊ သူ ရပ္လို႔ရပ္တယ္ဆိုရင္ သူ႔ေနာက္ လိုက္တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားသြားမယ္။
ဒါေၾကာင့္
သူ႔ကို
မျမင္ဟန္ျ ပဳၿပီး
လြန္စီးသြားရေတာ့တာေပါ့။
သူ႔စက္ဘီးလက္ကုိင္မွာ မွန္ကေလးပါတာကို က်ဳပ္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ဒီမွန္ထဲမွာၾကည့္ၿ ပီး က်ဳပ္ကို သူက လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျမင္ဟန္တူတယ္။ က်ဳပ္က လြန္စီးသြားတဲ့အခါမွာ က်ဳပ္စက္ဘီးကေတာ့ မွန္မပါလို႔ ခြက်တယ္ဗ်။ လွည့္လို႔လည္း မၾကည့္ဝံ့ဘူး။ သူ ရိပ္မိမွာ စိုးရေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ တစ္မုိင္ေလာက္
ဆက္နင္းသြားၿပီး
မေယာင္မလည္
လွည့္ၾ ကည့္လိုက္ေတာ့
ေဒါက္တာႀကီး
ပါမလာေတာ့ဘူးဗ်ိဳ ႕။ လွည့္ျ ပန္သြားေလသလား မဆုိႏုိင္ဘူး။ လမ္းခြဲလည္း တစ္ခုမွမေတြ႔ခဲ့ရဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္က
ျပန္လွည့္လာၿပီး
ၿမိဳ ႕အဝင္က်ေတာ့
ဖိနင္းလိုက္တာ ဘယ္မွာမွ
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလးထဲ
တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ျပန္လာတာကို
မီလိုမီျ ငား
ေစာင့္ေနေတာ့မွ
ျမင္လိုက္ရတယ္။
ဝင္ၿ ပီး
က်ဳပ္လာခဲ့တဲ့
ဘယ္ေနရာဆင္းၿပီး
မေတြ႔ရေတာ့ဘူးဗ်။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း
လမ္းအတုိင္း
ဘယ္လိုလုပ္
စက္ဘီးနဲ႔ ပုန္းေနတယ္
မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “ဒါျဖင့္… ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ” ရွား။ ။ “နက္ျ ဖန္ခါ တစ္ေခါက္ ႀကိဳ းစားရဦးမွာေပါ့” ကၽြန္။ ။ “ဒီလိုဆို ေဘာလံုးပြဲမီေအာင္ေတာ့ မေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
99
mmcybermedia. ရွား။ ။
com
“ေဘာလံုးပြဲအတြက္ေတာ့
မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ
မခံခ်င္တာက
သူနဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ ဉာဏ္စမ္းၾကရာမွာ က်ဳပ္က အ႐ႈံးမေပးခ်င္ဘူး။ လင္းေဆးရွိတဲ့ေနရာကို ဒီလူႀ ကီး ဧကန္သိတယ္။ ေဘာလံုးပြဲ မမီခ်င္ေန၊ သူ ဝွက္ထားတဲ့ေနရာကို က်ဳပ္က မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ ႀကိဳ းစားဦးမယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ မျပန္ေသးဘူး” ထုိေန႔ညေန၌
ကုလားအေစခံ
တစ္ေယာက္သည္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
လမ္းေလွ် ာက္
ထြက္သြားခုိက္တြင္ ေက်ာင္းဆရာအိမ္သို႔ လာ၍ ဦးစံရွားအမည္ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ ေပးထားခဲ့ရာ ဦးစံရွားသည္
စာကိုေဖာက္၍
ဖတ္သည္တြင္
အဂၤလိပ္လို
ေအာက္ပါအဓိပၸါ ယ္အတုိင္း
ပါရွိေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ေနာက္သို႔ လိုက္ဖို႔ႀ ကိဳ းစားေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီး အခ်ိန္ကုန္ပါလိမ့္မည္။ ခင္ဗ်ားကိုငွားသည့္
မစၥတာကူးပါးထံသို႔
ျပန္သြားၿပီး
လင္းေဆးကို
မေတြ႔ႏုိင္ပါဟု
ေျပာျပလိုက္ပါေတာ့။ ေဒါက္တာေမာ္တင္ (M.A.M.D) Ph.D.F.R.C.S ဦးစံရွားသည္ စာကိုဖတ္ၿ ပီးေနာက္ မ်က္ႏွာထားတစ္မ်ိဳ း ျပင္လ်က္… ရွား။ ။ “ေနေသး႐ုိးလားဗ်ာ၊ ေဘာလံုးပြဲအတြက္ မမီခ်င္ေန၊ ပိုက္ဆံမရခ်င္လည္းေန၊ က်ဳပ္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးဘြဲ႔ထူးေတြေဖာ္ျ ပၿပီး က်ဳပ္ကို လွန္႔တဲ့အဘုိးႀကီးေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ က်ဳပ္ အ႐ႈံးမေပးဘူး။ မေပၚ ေပၚေအာင္ လိုက္မယ္ဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “ဒီလိုလုပ္စို႔ေလ၊ က်ဳ ပ္ တစ္လွည့္လိုက္ဦးမယ္၊ က်ဳပ္ကိုေတာ့ သူက အေရးလုပ္မွ လုပ္မယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ” ရွား။ ။
“မျဖစ္ေသးပါဘူး
ကိုသိန္းေမာင္၊
မခံခ်င္လည္းမရွိနဲ႔။
အဘုိးႀကီးကိုေတာ့
ခင္ဗ်ား
ဉာဏ္မမီဘူးဗ်။ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ တစ္နည္းထြင္ပါဦးမယ္” ထိုေန႔ ေခြးတစ္ေကာင္
တစ္ေန႔လံုး
ပါလာသည္။
ဦးစံရွားသည္ ေခြးမွာ
အိမ္မွထြက္သြား၍
သမင္ေခြးမ်ိဳ းျဖစ္၍
မိုးခ်ဳပ္မွ
လည္ပတ္၊
ျပန္လာရာတြင္
သံႀကိဳ း
စသည္ျ ဖင့္
အျပည့္အစံုပါလာသည့္ျ ပင္ ေခြးစားရန္အတြက္ အမဲသားကင္ တစ္ထုပ္လည္း ဝယ္လာခဲ့သည္။ ရွား။ ။
“ေခြးဆိုတာမ်ိဳ းက
အခ်က္တစ္ခုက
သူ႔ကို
အစာေကၽြးရင္
ခင္ေတာ့တာပဲဗ်၊
တစ္ခါေကၽြးထားရင္
ဒီလူကို
သို႔ေသာ္
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
ဘယ္ေတာ့မွ
ရန္မမူေတာ့ဘူး။
ဒီအခ်က္မွာေတာ့ လူထက္ေတာင္ သာေပတယ္။ လူမ်ားက ဒီေလာက္ သစၥာမရွိခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူအေၾကာင္း
သိေလေလ
ေခြးကိုခ်စ္ေလေလလို႔
အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ
တစ္ေယာက္က
ေရးဖူးတာပဲ” ထိုညဥ့္၌
ဦးစံရွားသည္
ပုလင္းကေလး
တစ္လံုးယူ၍
အိမ္မွ
ထြက္သြားမည္
ျပဳျ ပန္ရာတြင္… ကၽြန္။ ။ “ဘာပုလင္းလဲဗ်၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
100
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “စမုန္ဆီပုလင္းေလ” ကၽြန္။ ။ “ဘာလုပ္ဖို႔လဲ” ရွား။ ။ “စက္ဘီးေနာက္ကလိုက္လို႔ လြယ္ကူေအာင္ေပါ့ဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “နားမလည္ေပါင္ဗ်ာ” ရွား။ ။
“ကိုသိန္းေမာင္
ေဝးေသးတာကိုးဗ်၊
စမုန္ဆီပုလင္းနဲ႔
ေခြးကိုျ မင္ရတဲ့အျပင္
စက္ဘီးေနာက္ကို လိုက္လို႔ လြယ္ကူေအာင္ဆိုတာေတာင္ မရိပ္မိဘဲဟာကိုး” ကၽြန္။ ။ “ဪ… နားလည္ၿ ပီဗ်ိဳ ႕၊ သူ႔စက္ဘီးတာယာမွာ စမုန္ဆီသုတ္ထားၿပီး…” ရွား။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ တည့္တည့္ေျပာမွ ရိပ္မိေရာေပါ့။ ကုိင္း… က်ဳပ္သြားၿပီး အလုပ္လုပ္လိုက္ဦးမယ္” ထုိည ၁၀ နာရီေက်ာ္မွ ဦးစံရွားျပန္လာရာ ေဒါက္တာေမာ္တင္စီးေသာ စက္ဘီးကို ခဲယဥ္းစြာ ေစာင့္၍ရွာၿပီး စမုန္ဆီ သုတ္ထားခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ *** ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ သံႀ ကိဳ းျဖင့္ဆြဲလ်က္
ေစာေစာႀကီးထ၍
ၿမိဳ ႕အဝင္ဝရွိ
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သြားၾကၿပီးလွ် င္
ေခြးသမင္ကို ေခြးေရာ
လူပါ
စားစားေသာက္ေသာက္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ နာရီဝက္ခန္႔ၾ ကာေသာအခါ ေဒါက္တာေမာ္တင္သည္ စက္ဘီးႏွင့္ ဆုိင္ေရွ႕မွ ျဖတ္စီးသြားေလရာ ဆုိင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေခြးကို ခပ္ကြယ္ကြယ္ ဝွက္ထားလိုက္သည္။ အတန္ၾ ကာေအာင္ ေစာင့္ၿ ပီးေနာက္ ဦးစံရွားသည္ စမုန္ဆီပုလင္း၌ အကပ္အသပ္ က်န္ေနေသာ စမုန္ဆီကို ေခြး၏ ႏွာေခါင္းဝသို႔ ေတ့ျ ပလိုက္ရာ ေခြးသမင္သည္ နားလည္သည့္ လကၡဏာႏွင့္ ဦးေခါင္းေမာ့္ေမာ့္ လည္တုိင္ေၾကာ့ေၾကာ့ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ လမ္းေပၚတြင္ ေဒါက္တာေမာ္တင္ ျဖတ္သြားေသာ ေနရာသို႔ ေခြးကို
ဆြဲသြားသည့္ႏွင့္တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ေခြးသည္
ေျမႀကီးေပၚသို႔
႐ွဴ႐ိႈက္ၿ ပီးလွ် င္
ၿမိဳ ႕ဘက္သို႔ ျပန္ေျပးမည္ျ ပဳ၏။ သို႔ရာတြင္
ၿမိဳ ႕ျပင္သို႔
ထြက္သြားေသာလမ္းကို
ဦးေခါင္းငံု႔ကာ
ဦးစံရွားက
ဦးလွည့္ေပးလိုက္သည္တြင္
ေဒါက္တာေမာ္တင္သြားေသာလမ္းအတုိင္း ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္
တစ္႐ွဴး႐ွဴး
ၿမိဳ ႕ဘက္သို႔မဟုတ္ဘဲ ေခြးသမင္သည္
လိုက္သျဖင့္
ဦးစံရွားက
သံႀ ကိဳ းကုိင္လ်က္ လိုက္ရေလသည္။ ရွား။ ။ “စမုန္ဆီနံ႔မ်ားဆုိရင္ ေခြးသမင္က ဒီကေနၿပီး ျပည္ၿ မိဳ ႕ထိေအာင္ေတာင္ လုိက္ႏိုင္ရဲ႕ဗ်ာ။ ကုိင္း… သုတ္သုတ္ဗ်ိဳ ႕ ကုိသိန္းေမာင္” ဦးစံရွားသည္ ေခြးေနာက္မွ သံႀ ကိဳ းကို ကုိင္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္က သူ၏ ေနာက္မွ ေလွ် ာက္လာခဲ့ၾ ကရာ ေခြးသမင္သည္ ေျမႀကီးႏွင့္ ႏွာေခါင္းခြာေတာ့သည္မရွိဘဲ တစ္ကပ္တည္း ကပ္လ်က္
တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္
လုိက္ေလ၏။
ကားလမ္းမႀကီးေပၚ၌
သြားလာၾကေသာ
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
101
mmcybermedia.
com
ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားေပၚမွ လူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုၾ ကည့္ကာ ၿပံဳ းလ်က္ အခ်ိဳ ႕က “ဦးစံရွားႏွင့္ ဦးသိန္းေမာင္ထင္တယ္”ဟု ထင္ျ မင္ခ်က္ေပးၾကေသးသည္။ ေလးမုိင္ေက်ာ္
ငါးမုိင္ခန္႔
(အခ်ိန္တစ္နာရီေက်ာ္)
ေလွ် ာက္လာမိၾ ကသည္တြင္
ေခြးသမင္သည္ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ် ာက္ တည့္တည့္ႀ ကီးလိုက္ရာမွ လက္ဝဲဘက္သို႔ ႐ုတ္တရက္ ခ်ိဳ းေကြ႔သြားေလသည္။ ထိုေနရာ၌ လမ္းဟူ၍မရွိ။ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ေမွးမွိန္စြာ ေပၚထြက္ေနသည့္ ဘီးေၾကာင္းရာကေလးမွ် ေလာက္သာ ျမင္ႏုိင္ေပသည္။ ရွား။ ။ “ဟုတ္ၿ ပီဗ်ိဳ ႕၊ ဒီေနရာမွာ ေဒါက္တာ ခ်ိဳ းဝင္သြားမိလို႔ က်ဳပ္ မ်က္ေျချပတ္သြားတာကိုး၊ ျမက္ေပၚ ဘီးေၾကာင္းရာကေလး ျမင္လား၊ ဒီဟာ စက္ဘီးနဲ႔ အေခါက္ေခါက္ အခါအခါ လာထားလို႔ ေရးေရးကေလး ထင္ေနတာပဲ။ ဟိုတုန္းက က်ဳပ္ ဘယ္ျ မင္ႏုိင္မွာလဲဗ်ာ။ အခုေတာင္ ေခြးက ခ်ိဳ းေကြ႔လိုက္လို႔သာ က်ဳပ္တို႔ ျမင္ႏုိင္တာကုိးဗ်” ကၽြန္။ ။ “ေဟာဟိုေရွ႕က ေဒါက္တာထင္တယ္ဗ်ိဳ ႕” ထိုခဏ၌
လူတစ္ေယာက္သည္
ျမက္လမ္းေၾကာင္းကေလးေပၚတြင္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ စက္ဘီးစီးလာသည္ကို ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾ ကရေလ၏။ ရွား။ ။ “ဟုိက္. .. ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ ႕ ကုိသိန္းေမာင္၊ ျမန္ျ မန္လုပ္ပါဗ်ိဳ ႕” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ေခြးကို တရြတ္ဆြဲ၍ ခ်ံဳ တစ္ခ်ံဳ ေနာက္သို႔ ဝင္ပုန္းေလရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ေနာက္မွ
လိုက္၍
ေဒါက္တာေမာ္တင္ကို
ပုန္းရေလသည္။ ခ်ံဳ ၾကားမွ
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ရာ
အနီးမွကပ္၍
ထိုသူသည္
စီးသြားေသာ
ဦးေခါင္းငိုက္စုိက္ႏွင့္
စက္ဘီးစီးသြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မျမင္ဘဲ မ်က္စိလွ် မ္းသြားဟန္တူ၏။ ျမက္ခင္းကို ေက်ာ္လြန္၍ လမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခ်ံဳ ကြယ္မွ ထြက္လာၾကသည္။ ရွား။ ။
“တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿ ပီထင္တယ္ဗ်ိဳ ႕ ကိုသိန္းေမာင္၊ ေဒါက္တာေမာ္တင္ ၾကည့္ရတာ
မ်က္ႏွာ တယ္မသာဘူး” ကၽြန္။ ။ “ဦးေခါင္းငိုက္စုိက္ႀ ကီးနဲ႔ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္ပံု မေပၚဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္တို႔ကို မျမင္ဘဲ လွ် မ္းသြားတာပဲ” ရွား။ ။ “ကုိင္း… ဘာပဲျ ဖစ္ျ ဖစ္ သိရေအာင္ဟာ အဆံုးတုိင္ေအာင္ လိုက္ၾ ကဦးမွပဲဗ်ိဳ ႕” ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေခြးသမင္ကို ေရွးနည္းအတူ လႊတ္ေပး၍ ယင္းေနာက္မွ ဆက္လက္လိုက္ၾ ကျပန္ရာ တစ္မိုင္ခန္႔ တံငါရြာကေလးသို႔ ေရာက္ၾ ကေလသည္။
ေလွ် ာက္ၾ ကေသာအခါတြင္
အိမ္ေျခ ၂၀
ရြာကေလးမွာ အိမ္တုိင္းလိုပင္
ခန္႔ရွိသည့္
ၿမႇံဳ းႏွင့္ပုိက္ကြန္မ်ား
ျမင္ရေသာေၾကာင့္ တံငါရြာဟာ ဆိုရျခင္းျဖစ္သည္။ ေခြးသည္ ရြာကေလးနံေဘးမွ ပြတ္ကပ္၍ ရြာ၏အျခားဘက္
အစြန္းရွိ
အိမ္သစ္ကေလးတစ္ေဆာင္သို႔
ေရာက္ေသာအခါ
ဆက္လက္၍
မလိုက္ေတာ့ဘဲ တအီအီျ မည္ကာ လွည့္ပတ္ေနေလေတာ့သည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
102
mmcybermedia.
com
အိမ္သစ္ကေလး၌ကား လူအစအနမျမင္၊ တိတ္ဆိတ္စြာရွိေန၏။ ဦးစံရွားသည္ ေခြးကို သစ္ငုတ္တုိတစ္ခုတြင္
ခ်ည္ထားခဲ့၍
အိမ္သစ္ကေလးေပၚသို႔
တက္ေလ၏။
အိမ္ကေလးမွာ
တလုိင္းအိမ္ပံုျ ဖစ္၍ အထပ္ခုိးကေလးရွိရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေရွ႕အေဆာင္မွ အထပ္ခုိးေပၚသို႔ တက္လာၾကသည္တြင္ အံ့အားသင့္လ်က္ ရပ္ၾ ကည့္ေနၾကရေလေတာ့သည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ေထာင့္၌ ရွိေသာ ခုတင္တစ္လံုးေပၚ၌ ႐ုပ္ရည္အလြန္ေခ်ာေသာ ဘိုမကေလးတစ္ေယာက္
ပက္လက္လွန္
အိပ္ေနရာ
ခုတင္
တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္
ဘိုကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘိုကျပားႀကီး တစ္ေယာက္သည္ သူငယ္မ၏ လက္မ်ားကို တစ္ဖက္စီ ကုိင္ကာ ဒူးေထာက္လ်က္ရွိၾ က၏။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္လာၾကသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္၊ အေရးမလုပ္သည့္ လကၡဏာႏွင့္ လွည့္၍မွ် မၾကည့္ၾ ကေခ်။ ထိုခဏ၌ သူငယ္မက “ဒက္ ဒီ”ဟု ေခၚလိုက္ရာ ကျပားႀကီးသည္ တုိး၍ ဦးၫြတ္၏။ ထို႔ေနာက္ “ဝါလတာ ဒါလင္” ဟု ေခၚျပန္ရာ ဘိုကေလးသည္ ေရွ႕သို႔ တုိး၍ ခ်ဥ္းကပ္ျ ပန္သည္။ ထို႔ေနာက္
“ကစ္စ္မီ”(ကၽြန္မကို
နမ္းၾကစမ္းပါ)ဟု
အသံသဲ့သဲ့ျ ဖင့္
ေျပာျပန္သည္တြင္
တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ လူႏွစ္ေယာက္သည္ ဒူးေထာက္ရင္းပင္ ပါးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ထိၾ ကေလသည္။ ေနာက္တစ္ခဏ၌ သူငယ္မသည္ ဘုိကေလးရွိေသာဘက္သ႔ို ဦးေခါင္းလွည့္မည္ ျပဳရာမွ
မ်က္ျ ဖဴလန္သြားသည္ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း
ေျခဖ်ားေထာက္ကာ
အထပ္ခုိးေပၚမွ
ဆင္းလာခဲ့ၾ ကသည္။ ဦးစံရွားသည္ ဦးေခါင္းယမ္းလ်က္ ေခြးသမင္ခ်ည္ထားရာသို႔ သြား၍ သစ္ငုတ္တုိမွ ျဖဳတ္မည္ျ ပဳဆဲတြင္
စက္ဘီးႏွင့္
ျပန္ေရာက္လာေသာ
ေဒါက္တာေမာ္တင္ႏွင့္
ပက္ပင္းပါ
ေတြ႔ၾ ကေလသည္။ တင္။ ။ “တယ္ၿ ပီးဇြဲေကာင္းတဲ့ လူစုပါလား၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ေတြ႔ခဲ့ၾ ကၿပီလား” ရွား။ ။ “ေတြ႔ခဲ့ၿ ပီ ေဒါက္တာ၊ သူငယ္မေတာ့ အသက္ကုန္ရွာၿပီနဲ႔ တူတယ္” တင္။ ။ “တယ္႐ႈပ္တဲ့လူေတြပဲကိုး၊ သတၱဝါတစ္ဦး အသက္ထြက္ဖို႔ေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မထြက္ရဘူး၊ သိပ္ေႏွာင့္ယွက္ၾ ကတာပဲ၊ က်ဳပ္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ဒါမ်ိဳ းကို ခ်မ္းသာမေပးဘူး၊ ဆံုးမလႊတ္မွာပဲ အခုေတာ့…” ရွား။ ။
“သည္းခံပါ
ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာ၊
ကၽြန္ေတာ့္ကို
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
မစၥတာကူးပါးက
ငွားတာ
အထင္အျမင္
မဟုတ္ပါဘူး။
လြေ ဲ နၾကလို႔
လူတစ္ေယာက္
ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုလို႔ ေထာက္လွမ္း စံုစမ္းရျခင္းမွ် သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥမွာ တရားဥပေဒကို ခ်ိဳ းေဖာက္ျ ခင္း မကင္းဘူးဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လူသိသူသိ မျဖစ္ေစရေအာင္ ကူညီၿ ပီး ဖံုးဖိေပးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္” တင္။ ။ “ဒီလိုဆိုရင္ျ ဖင့္ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္က လူ႐ႈပ္ေတြ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ လိုက္သြားတယ္ သတင္းရလိ႔ု ျပန္လွည့္လာတာ။ ခုပံုေတာ့ မ်က္ႏွာစံုညီ ရွင္းလင္းခြင့္ရလို႔ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါပဲ။ ျဖစ္ရပံုက ဒီလိုဗ်၊ လင္းေဆးဟာ ကူးပါးရဲ႕ တူအရင္းလည္း ျဖစ္တယ္၊ အေမြခံ အေမြစားလည္း ျဖစ္တယ္၊
လင္းေဆးက
ခ်စ္ႀ ကိဳ က္တာကို
ကူးပါးက
ဘီအုိစီကုမၸဏီမွာ
အလုပ္လုပ္တဲ့
သေဘာမတူဘူး။
သူ
မကၠင္ေတာ့ရွ္ရဲ႕
သေဘာမတူဘဲ
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
သမီးနဲ႔ ဇြတ္ယူရင္
103
mmcybermedia.
com
အေမြျ ဖတ္ပစ္ႏုိင္တယ္။
လင္းေဆးကလည္း
သူငယ္မကို
မျပတ္ႏုိင္ဘူး၊
က်ဳပ္ကေတာ့
ကူးပါးနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္း၊ လင္းေဆးကိုလည္း ခ်စ္ေလေတာ့ ကူးပါးကို နားခ်တယ္၊ ကူးပါးက အင္မတန္ ေခါင္းမာတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လင္းေဆးက သူငယ္မကို တိတ္တဆိတ္ လက္ထပ္ၿ ပီး ဒီရြာကေလးမွာ
ဝွက္ထားေတာ့
က်ဳပ္က
အကူအညီေပးရတယ္။
သူငယ္မဟာ
အင္မတန္
လိမၼာတယ္လို႔ က်ဳပ္ သိတဲ့အတြက္ မကူညီဘဲ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ မိန္းကေလးက မက်န္းမာေတာ့ က်ဳပ္က လူသူမသိေအာင္ ဘုိင္စကယ္နဲ႔ လာလာၿပီး ၾကည့္ရတယ္။ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္စလံုး
လူေတာ္ကေလးေတြခ်ည္း
ျဖစ္လို႔မို႔
က်ဳပ္က
သာၿပီး
က႐ုဏာ
ျဖစ္ရျခင္းပါပဲ” ရွား။ ။ “ဟိုတစ္ေန႔က လင္းေဆးဆီကို စာလာေပးတာ ဘယ္သူပါလိမ့္ခင္ဗ်ာ” တင္။ ။ “မကၠင္ေတာ့ရွ္က သူ႔မိတ္ေဆြ ကျပားတစ္ေယာက္ကို လႊတ္လိုက္သတဲ့” ရွား။ ။ “ကုိင္း… ဒါပါပဲဗ်ာ။ ဒီကိစၥကို တုိင္းသိျ ပည္သိျ ဖစ္ၿ ပီး ကူးပါးနား မေပါက္ၾ ကားရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီၿ ပီး ဖံုးဖိေပးပါ့မယ္၊ စိတ္ခ်ပါ” ဤတြင္
ေဒါက္တာေမာ္တင္က
“ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ဗ်ာ”ဟု
ဆို၍
ဦးစံရွား၏လက္ကို လႈပ္ယမ္းေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ျပန္လာၾကေသာအခါ
“မေန႔က
ေဘာလံုးပြဲမွာ
လင္းေဆးမပါလို႔
႐ႈံးရတယ္ဆိုေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔သိခ်င္တာကေလး သိရလို႔ ေအာင္ျ မင္တယ္ ဆိုသင့္တာေပါ့ဗ်ာ” *****
ဉာဏ္သမား ေမာင္ေ မာင္ဦ း တစ္ေန႔ေသာ ညေနခင္းအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးစံရွားတုိ႔သည္ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ လမ္းေလွ် ာက္ၾ ကရာမွ မီးထြန္းခ်ိန္ခန္႔တြင္ အိမ္သို႔ ျပန္လာၾကရာ စားပြဲေပၚ၌ ကားခ်ပ္ကေလးတစ္ခု တင္လ်က္ရွိသည္ကို မီးေရာင္တြင္ ေတြ႔ရွိၾ ကရေလ၏။ ဦးစံရွားလည္း
ကားခ်ပ္ကို
ယူၾ ကည့္၍
ယင္းတြင္
႐ုိက္ႏွိပ္ပါရွိေသာ
အမည္ကို
ေတြ႔ရွိရသည့္အခါ ကားခ်ပ္ကို တံေတြးႏွင့္ ေထြးၿပီးေနာက္ တစ္ခုေသာေထာင့္သို႔ လႊင့္၍ပစ္မည့္ ျပဳၿ ပီးမွ ကားခ်ပ္၏ တစ္ဖက္မ်က္ႏွာသို႔ လွန္၍ အၾကည့္တြင္… “၇ နာရီေလာက္ တစ္ေခါက္လာခဲ့ပါဦးမည္” ဟူ၍ လက္ေရးျဖင့္ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဦးစံရွားသည္ ဤကားခ်ပ္ကို ျမင္ကာမွ် ႏွင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ် ေလာက္
စက္ဆုပ္ရြံရွာ
ျဖစ္ေလဘိသနည္းဟု
အံ့ဩလွသည္ႏွင့္
အက်ိဳ းအေၾကာင္းကို
ေမးျမန္းရာ ဦးစံရွားက… “ေမာင္ေမာင္ဦးဆိုတဲ့အေကာင္
ဒီအေကာင္ေပါ့ဗ်။
ခင္ဗ်ား
မၾကားဖူးဘူးလား
သူ႔အေၾကာင္း” “မၾကားဘူးေပါင္ဗ်ာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
104
mmcybermedia.
com
“ဒီအေကာင္က
အခုတေလာ
ရန္ကုန္မွာ
အင္မတန္ေမႊေနတဲ့
အေကာင္ေပါ့ဗ်။
အင္မတန္ ယုတ္၊ အင္မတန္ ညစ္၊ အင္မတန္ စက္ဆုပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အေကာင္တစ္ေယာက္ဗ်။ ဒီလိုဗ် ဒီအေကာင္က သူ႔အမိအဖက ေတာ္ေတာ္ကေလး ပုိက္ဆံေၾကးေငြနဲ႔ ျပည့္စံုေလေတာ့ သူ႔ကို အဂၤလိပ္စာကေလး ဘာကေလး သင္ၾ ကားၿပီး ဘိလပ္ေတြ ဘာေတြလႊတ္တာကိုး။ လႊတ္ေတာ့ သူက ဘိလပ္မွာ ဘာသင္ခဲ့သလဲ။ ဘာမွမသင္ခဲ့ဘူး။ ဟိုအရပ္က
ၿမိဳ ႕ႀကီးျပႀကီးဆိုေတာ့
လူဆုိး
လူမုိက္ေတြက
ခပ္ေပါေပါနဲ႔
လူဆုိး
လူမိုက္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ေပါင္းသင္းၿပီး ဆုိးတဲ့မိုက္တဲ့ပညာေတြ အေတာ္တတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ဉ ာဏ္က ဘာလဲ၊ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးေတြ၊ သားမယားေတြဆီက ေငြညႇစ္တဲ့ပညာတစ္ခု တတ္ခဲ့တယ္။ ညႇစ္ပံုက
ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့
သူက
လူႀ ကီးလူေကာင္းမ်ားအိမ္က
အေစခံေတြ ဘာေတြန႔ဲ
ေပါင္းေပါင္းၿပီး သမီးရည္းစားေပးတဲ့ စာျဖစ္ေစ၊ ဒီ့ျ ပင္ လူသူမသိေစခ်ငတ ္ ဲ့ စာမ်ားျဖစ္ေစရေအာင္ အခုိးခုိင္း၊ ခုိင္းၿပီး သူက ဒီစာေတြကို ေငြေပးၿပီးဝယ္၊ ဝယ္တဲ့ေနရာမွာလည္း အေကာင္က ေငြမ်ား နည္းနည္းမွ
မႏွေျမာဘူးဗ်။
တကယ္အေရးႀကီးတဲ့စာမ်ားဆိုရင္
သံုးေၾကာင္းေလာက္မ်ား
ေငြငါးရာေပးဝယ္သတဲ့။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ မိေကာင္းဖခင္ သမီးကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ရည္းစားဆီ ခ်စ္ႀ ကိဳ က္ေၾကာင္း စာတစ္ေစာင္ ျပန္ၿ ပီးေရးမိတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ဒီမိန္းကေလးက လက္ဦးရည္းစားနဲ႔ပ်က္ၿ ပီး ဒီ့ျ ပင္လူတစ္ေယာက္နဲ႔ လူႀ ကီးမ်ားက ေစ့စပ္ၿ ပီး ေပးစားမယ္လုပ္ကေရာ၊ လုပ္ေတာ့ ဒီေကာင္က ဘယ့္ႏွယ္လုပ္သလဲ၊ ခုတင္က လက္ဦးရည္းစားဆီေပးတဲ့ စာေတြကို ရေအာင္ရွာဝယ္၊ ဝယ္ၿ ပီး မိန္းကေလးကို ဘယ့္ႏွယ္ညႇစ္သလဲ သူ႔ကို ေငြမည္မွ် ေပးရင္ေပး၊ မေပးရင္ ဒီစာေတြကို သူနဲ႔ယူမယ့္ ေယာက္် ားကို အကုန္ျ ပလိုက္မယ္၊ ဒီလိုၿ ခိမ္းေျခာက္ေတာ့တာကိုးဗ်။ ဒီေတာ့ မိန္းကေလးကလည္း မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးဆိုေတာ့ အရွက္ကို ငဲ့ၿ ပီး အမိအဖမ်ားဆီက အက်ိဳ းအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ေငြေတာင္း၊ ေတာင္းၿပီး အရွက္မကြဲခ်င္ေလေတာ့ ဒီအေကာင္ကို ေပးရတာကိုးဗ်၊ ဒီေကာင္က သူေတာင္းတာ ေပးရင္ေပး မေပးရင္ တကယ္ကို သူေျပာတဲ့အတုိင္း
ျပလိုက္တာပဲဗ်။
ျပလိုက္လို႔
သမီးရည္းစား
ေတာင္းရမ္းခါနီးဆဲဆမ ဲ ွာ
ကြဲသြားၾကတာေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားၿပီလဲဗ်ာ” “တယ္ယုတ္မာတဲ့ ညစ္စုတ္တဲ့ အေကာင္ပါကလားဗ်ာ” “ဒီအတတ္ေတြ သူက
ဘိလပ္က
တတ္ၿ ပီး
လာခဲ့တာဗ်။
ဟိုဆီက
လူေတြက
ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာေရာ၊ ဆိုးတဲ့ေနရာမွာေရာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တဲ့ လူေတြကလားဗ်။ သူက ဘိုလည္း ခပ္ဆန္ဆန္ပဲ၊ ျမင္ဖူးလား၊ သူ႔နာမည္မ်ား ကားခ်ပ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ႏွိပ္လို႔။ ဘယ္ေလာက္ စတုိငလ ္ ုပ္တဲ့လူလဲ။ စိတ္လည္း
ဒီလိုေငြညႇစ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့
ေတာ္ေတာ္ရွည္တယ္။
တစ္ခါတေလ
ဉာဏ္လည္း
ေတာ္ေတာ္သြားတဲ့လူဗ်ိဳ ႕၊
စာေတြမ်ား
ဖုိးႀကီးရင္းထုိက္ေပးဝယ္ၿ ပီး
ႏွစ္ရွည္လမ်ား သိမ္းၿပီးထားေသးတယ္။ ခ်က္ေကာင္းေပၚလို႔ သူညႇစ္တုိင္း ရေလာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ထုတ္ၿ ပီး ညႇစ္တာကုိးဗ်။ က်ဳပ္ျ ဖင့္ လူဆုိးအမ်ိဳ းမ်ိဳ း လူမိုက္အမ်ိဳ းမ်ိဳ းနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့လွပါဗ်ာ။ ဒီအေကာင္ေလာက္ စက္ဆုပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အေကာင္ တစ္ေကာင္မွမေတြ႔ဖူးပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ေဒါသအေလ်ာက္ ထၿပီး ဓားနဲ႔ခုတ္လိုက္တယ္။ တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တယ္ဆိုတာက တယ္ၿ ပီး စက္ဆုပ္ဖို႔
မရွိေသးဘူးဗ်။
အမ်က္လည္း
မျဖစ္ဖူးဘဲနဲ႔
ဒီအေကာင္ကေတာ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား
လူတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနၿပီး
ရန္သူလည္း
မဟုတ္၊
မိေလာက္တဲ့အခ်က္ေပၚမွ
စိစိညက္ညက္ပါေအာင္ ေခ်တဲ့ အေကာင္ဗ်၊ ဘယ္ေလာက္ရြံဖို႔ေကာင္းတဲ့ အေကာင္လဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
105
mmcybermedia.
com
“တယ္ညစ္တဲ့အေကာင္ပါကလားဗ်ာ။ ႏို႔ ဒါထက္ ေနပါဦးဗ်ာ၊ သူတစ္ပါးဆီက အခုလို ေငြညႇစ္တာ တရားဥပေဒနဲ႔ မဆန္႔က်င္ဘူးလားဗ်၊ ပုလိပ္ေတြက ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ” “ဪ…
ကုိသိန္းေမာင္က
တယ္ေဝးေသးတာကိုးဗ်၊
ပုလိပ္ေတြထက္
သူက
ပါးေတာ့မေပါ့ဗ်။ သူညႇစ္တာက ေသခ်ာေလာက္တဲ့ လူကိုမွ သူက ညႇစ္တာဗ်။ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးကေလးမ်ား တစ္ႀ ကိမ္တစ္ခါမွားဖူး ယြင္းဖူးတယ္။ ဒီလိုဟာေတြ သူက လိုက္တာဗ်။ တကယ္လို႔ တရားစြဲရင္ သူ႔မွာ အလြန္ဆံုး ေထာင္တစ္လ ႏွစ္လက်မယ္ အမွန္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဟိုမွာေတာ့ တစ္သက္လံုး အရွက္ႀ ကီး ကြဲရွာေတာ့မွာကိုးဗ်။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို ျပန္ၿ ပီး မႀကံဝံ့ဘူး။ ကိုယ့္အျပစ္ကေလးကလည္း အမွန္ ရွိေနရွာတာကိုးဗ်။ တကယ္လို႔ အစြန္းအထင္း မရွိတဲ့လူသူကို သြားၿပီးညႇစ္မိရင္လည္း သူ ဒုကၡေပါ့ဗ်ာ။ သုိ႔ေသာ္ သူက အပါးႀကီးကလားဗ်ာ။ ဒီလိုဟာေတာ့ သူက မလုပ္ဘူး၊ မိေလာက္တဲ့သူမွ၊ ေသခ်ာပံုေပါက္မွ သူက လုိက္တာကိုးဗ်” “ႏို႔ ေနပါဦးဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ယုတ္မာတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔ ေတြ႔ခ်င္ရသလဲဗ်ာ” “ဪ… ကုိသိန္းေမာင္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ စံုေထာက္မ်ိဳ းဟာ ယုတ္ေပ့ဆိုတဲ့ လူ၊ ဆုိးေပ့ဆိုတဲ့ လူမ်ားနဲ႔မွ အလုပ္လုပ္ရတာကိုးဗ်။ ဒီအေကာင္က က်ဳပ္ေခၚလို႔ လာတာပဲ၊ က်ဳပ္နဲ႔သူန႔ဲ ကိစၥေလးတစ္ခုရွိတယ္ဗ်” “ဘာကိစၥလဲဗ်ာ” “ဒီလိုဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ ရန္ကုန္က ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးတစ္ေယာက္ သမီးနဲ႔ စစ္ကဲဦးထင္ေပၚနဲ႔ ေရွ႕လာမယ့္
တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဂ်ဴဗလီေဟာမယ္
လက္ထပ္ပဲြဗ်။
ဒီသူငယ္မက
ဟုိးလြန္ခ့တ ဲ ့ဲ
သံုးႏွစ္ေလာက္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀ ကိဳ က္ဖူးပါေရာ။ ခ်စ္ႀ ကိဳ က္ဖူးေတာ့ လူငယ္တို႔ဘာဝ
စာေပးစာယူလုပ္မိ
ဘာလုပ္မိနဲ႔
မွားမိတာေပါ့ေလ။
ဒီစာေတြက
အခု
ဒီေကာင့္လက္ထဲ ေရာက္ေနတယ္ဗ်။ ေရာက္ေတာ့ကာ ဒီအေကာင္က သူငယ္မဆီက ေငြညႇစ္၊ ညႇစ္ေတာ့ကာ မိန္းကေလးခမ်ာမွာလဲ မႀကံတတ္ေလေတာ့ က်ဳပ္ဆီ ေျပးလာရွာတာကိုးဗ်ာ။ ဒီအမႈကို
သူ႔မိဘေတာင္
မသိေစခ်င္ရွာဘူးတဲ့။
ဒါေၾကာင့္မို႔
ဒီအေကာင္န႔ဲ
ေက်ေအးေအာင္ တစ္ဆိတ္ေလာက္ ေစ့စပ္ေပးပါလို႔ ေျပာရွာတယ္ ကိုသိန္းေမာင္ရဲ႕။ ေဟာ ေအာက္ထပ္က
ေမာ္ေတာ္ကားရပ္တယ္
မွတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း
အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာမွ
ထ၍ၾကည့္ရာ
ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးသည္
တုိက္ေရွ႕၌ရပ္ၿ ပီးေနာက္
က်ဳပ္လူပဲထင္တယ္ဗ်ိဳ ႕”ဟု အလြန္တရာ
ေျပာသျဖင့္
ေျပာင္လက္လွေသာ
လူတစ္ေယာက္သည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔
တိုက္ေပၚသို႔ တက္လာၿပီးလွ် င္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္လာေလ၏။ ယင္း ေမာင္ေမာင္ဦးမွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔မွ် ရွိလွ် က္ ဗန္ေကာက္ပုဆုိးရွည္၊ သကၠလတ္အက်ႌရင္ဖံုး၊ ေခါင္းေပါင္းအုပ္ေပါင္း၊ ေပတင့္႐ွဴးဖိနပ္
အစရွိသည္တို႔ျ ဖင့္
ေသသပ္
ေကာင္းမြန္စြာ ဝတ္ဆင္လ်က္ရွိသည့္ျ ပင္ အသြင္အျပင္မွာလည္း အေတာ္အတန္ လူရည္သန္႔လ်က္ ရွစ္ရတီခန္႔မွ် ရွိသည့္ ပထမတန္းစား စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္းကိုလည္း လက္သူႂ ကြယ္တြင္ဝတ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကိုသပ္လ်က္ ဝင္လာေလ၏။ ထုိသူမွာ အလံုးအရပ္ ပုပုပ်ပ္ပ်ပ္ႏွင့္ ဖ်တ္လတ္သည့္ အမူအရာလည္း ရွိသည့္ျ ပင္ အ႐ုပ္အရည္မွာလည္း
အေတာ္အတန္
ေခ်ာေမာသည္ဟု
ဆိုအပ္သည္
ျဖစ္ေသာ္လည္း
မ်က္ႏွာထားမွာ အစဥ္မျပတ္ ခပ္ၿ ပံဳ းၿပံဳ း ထားသည္ျ ဖစ္၍ ထိုသူၿ ပံဳ းေသာ မ်က္ႏွာထားသည္ပင္လွ် င္ ရက္စက္သည့္ အတြင္းသေဘာရွိေၾကာင္း ထင္ရွား သိျ မင္ႏုိင္ေလာက္ေပ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
106
mmcybermedia.
com
အခန္းတြင္းသို႔
ဝင္လာၿပီးေနာက္
ေမာင္ေမာင္ဦးသည္
လူမႈေရး၌
ေကာင္းစြာ
ကၽြမ္းက်င္သည့္ လကၡဏာ ရွိသည့္အတုိင္း အနည္းငယ္မွ် ဆုတ္ဆုိင္းဖင့္ႏႊဲျ ခင္းမရွိဘဲ မ်က္ႏွာထား ခ်ိဳ သာစြာႏွင့္ ကုလားထုိင္တစ္ခုေပၚတြင္ ထုိင္ၿ ပီးေနာက္… “ကၽြန္ေတာ္ ခုတင္က တစ္ေခါက္ေရာက္ေသးတယ္ဗ်၊ ဦးစံရွားတို႔ အျပင္ထြက္ၿ ပီး လမ္းေလွ် ာက္သြားၾကတယ္ ေျပာတယ္”ဟု စကားခ်ိဳ သာစြာ ေျပာေလလွ် င္ ဦးစံရွားလည္း ထုိသူ၏ ခ်ိဳ သာေသာမ်က္ႏွာကို ပမာဏမျပဳဘဲ မ်က္ႏွာ ခပ္တင္းတင္းထား၍… “ကုိင္းဗ်ာ ေမာင္ေမာင္ဦးလည္း
ကိစၥကို ဦးစံရွား၏
ျမန္ျ မန္ၿ ပီးေအာင္ မ်က္ႏွာကို
လုပ္ၾ ကရေအာင္”ဟု
ျမင္သည္တြင္
ေျပာေလရာ
ေရွးကထက္ပင္
ခ်ိဳ သာစြာ
ထားျပန္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္ဦးလည္း ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို သပ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္စပစ္၍ ျပၿပီးလွ် င္… “ဒီက မိတ္ေဆြႀ ကီးကေကာ ဦးစံရွားရဲ႕၊ သူၾ ကားလို႔ ေတာ္ပါ့မလား” ရွား။ ။ “ဒီဟာက က်ဳပ္ မိတ္ေဆြႀ ကီးကပဲ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး” ဦး။ ။ “ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ သူငယ္မအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာတာပါ” ရွား။ ။ “ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေျပာျပလို႔ သူ သိၿ ပီးသားပါ” ဦး။ ။ “ေရြ႕… ကုိင္း… ဒါျဖင့္ ျမန္ျ မန္ေဆာင္ရြက္စို႔။ သူငယ္မက ခင္ဗ်ားကို အလံုးစံုပဲ အပ္ၿ ပီး ဟုတ္စ။ ခင္ဗ်ားၿပီးရင္ သူၿ ပီးမယ္ ဒီလိုလား” ရွား။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္၊ ကုိင္း… ခင္ဗ်ား ေတာင္းခံခ်က္ကိုသာ ေျပာပါေတာ့” ဦး။ ။ “က်ဳပ္ ေတာင္းခံခ်က္က မ်ားမ်ားမဟုတပ ္ ါဘူးဗ်ာ၊ ေငြကေလး သံုးေထာင္ပါပဲ” ရွား။ ။ “ေငြသံုးေထာင္မ်ား မ်ားေသးဘူးလားဗ်ာ၊ မေပးႏုိင္ရင္ေကာဗ်ာ” ဦး။ ။ “ဒီလိုဗ်၊ လာမယ့္
တနဂၤေႏြေန႔မွာ သူငယ္မနဲ႔ စစ္ကဲႀ ကီး
လက္ထပ္မယ္
ဒီေတာ့ကာ
ဟုတ္စ။
ေသာၾကာေန႔မွာ
ဦးထင္ေပၚနဲ႔ ဂ်ဴဗလီမွာ
က်ဳပ္လက္ကို
ေငြသံုးေထာင္
ေရာက္ရင္ေရာက္၊ မေရာက္ရင္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ လက္ထပ္ပြဲမရွိဘူး၊ ဒါပါပဲဗ်ာ” ဦးစံရွားသည္ တစ္ခဏမွ် စဥ္းစားၿပီးေနာက္… “ခင္ဗ်ားတြက္ကိန္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ တယ္ကုိက္ေနတာေပါ့ဗ်။ သို႔ေသာ္ ခင္ဗ်ားဆီမွာ ရွိေနတဲ့စာေတြထဲမွာ ဘာပါတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ သိၿ ပီးသားပါဗ်။ သူငယ္မက က်ဳပ္ေျပာသလို လုပ္ဆိုရင္ လုပ္မွာပဲ၊ ဒီေတာ့ကာ က်ဳပ္ ဘာလုပ္ခုိင္းမလဲ၊ စစ္ကဲႀ ကီးကို ဒီစာေတြအေၾကာင္း အကုန္ျ ပန္ၿ ပီး အေျပာခုိင္းမယ္၊ ဟုတ္သေလာက္လဲ ဝင္ခံခုိင္းမယ္ဗ်” ဦး။ ။
(မ်က္ႏွာၿပံဳ းၿပံဳ းႀကီးႏွင့္)
“ခင္ဗ်ားတို႔က
ဦးထင္ေပၚအေၾကာင္း
မသိေသးဘဲကိုးဗ်၊
စမ္းၾကည့္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ေျပာလွ် င္ ဦးစံရွားလည္း မ်က္ႏွာပ်က္၍သြားသည္ကို ျမင္သျဖင့္ စမ္း၍ မၾကည့္ဝံ့ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိေလ၏။ ရွား။ ။ “စာေတြထဲမွာ ဘာမ်ားလြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ပါလို႔လဲဗ်ာ။ ဘာမွမပါပါဘူး၊ က်ဳပ္သိတယ္ဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
107
mmcybermedia.
com
ဦး။ ။ “လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မပါဘူးထင္ရင္လည္း ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေတာ့ ေသာၾကာေန႔ ေငြမရရင္ ဒီစာေတြကို စစ္ကဲႀ ကီးလက္ထဲ ထည့္ၿ ပီးပဲ။ ကုိင္း… ကုိင္း… က်ဳပ္လည္း အခ်ိန္ မရွိဘူးဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားက
ဒီစာေတြဟာ
အေရးမႀကီးဘူး
ထင္တယ္၊
က်ဳပ္က
အေရးမွ
အင္မတန္ႀ ကီးတယ္ထင္တယ္။ ကုိင္း… ဘယ္သူက မွန္တယ္ဆုိတာ စမ္းၾကည့္ၾ ကတာေပါ့ဗ်။ ကုိင္း… အခ်ိန္မရွိဘူး၊ က်ဳပ္ ျပန္ေခ်ပါဦးမယ္ ဦးစံရွား” ဟု
ေျပာ၍
ႏႈတ္ဆက္ကာ
ထုိင္ရာက
ထမည္ျ ပဳေလလွ် င္
ဦးစံရွားမွာ
အလြန္တရာ
အမ်က္ထြက္လွသျဖင့္ မ်က္ႏွာမႈန္လ်က္ရွိေသာ္လည္း အမ်က္ကို ခ်ဳ ပ္တည္း၍… ရွား။ ။
“ေနပါဦးဗ်ာ၊
ခင္ဗ်ားက
အလ်င္လိုလိုက္တာ။
ဒီအမႈမွာ
မိန္းကေလး
အရွက္
မကြဲရေအာင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ၾ ကရမွာေပါ့ဗ်။ ထုိင္ပါဦးဗ်ာ” ဦး။ ။ (ကုလားထုိင္တြင္ ျပန္၍ထုိင္လ်က္) “ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ေျပာတယ္မဟုတ္ဘူးလားဗ်” ရွား။ ။ “ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ သူငယ္မကေလးက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သူ႔အေဖ မိဘေတြေတာင္ အသိမခံႏုိင္ရွာဘူးတဲ့ဗ်။ ဒီေတာ့ကာ သူ႔ဘြားေအႀကီးဆီက ေငြငါးရာေလာက္ တိတ္တိတ္ပူဆာၿပီး
လက္ဝတ္လက္စားကေလးတခ်ိဳ ႕
တိတ္တိတ္
ငါးရာနဲ႔ေပါင္၊
ေပါင္း
ေငြတစ္ေထာင္ေလာက္ျ ဖင့္ ေပးရွာပါမယ္တဲ့ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ဒီ့ျ ပင္လည္း
မတတ္ႏုိင္ရွာဘူးဗ်၊
တတ္ႏုိင္ရင္
ေပးပါရဲ႕တဲ့ဗ်ာ။
မတတ္ႏုိင္ရွာလို႔ပါ၊
ယူလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ ေမာင္ေမာင္ဦး” ဦး။ ။ “ခင္ဗ်ားေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္… ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ သံုးေထာင္ထက္ နည္းရင္ တစ္ျ ပားမွ မယူႏုိင္ဘူးဗ်၊ မတတ္ႏုိင္ရင္ တတ္ႏုိင္တဲ့နည္းနဲ႔ ရွာၾကမွပဲဗ်” ရွား။ ။ “ဒီ့ျ ပင္ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မရွာႏုိင္ဘူးတဲ့ဗ်” ဦး။ ။
“မတတ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ
မဟုတ္ေပဘူးေလ။
ကၽြန္ေတာ္
ရေအာင္ရွာဖို႔ဟာက
အံ့ဩတယ္ဗ်။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ သူ႔အလုပ္ပဲ။
မိန္းကေလးမ်ား
ဒါေတြခက္တာပဲ၊
ၾကည့္စမ္းပါဦးေတာ့ဗ်ာ၊ ဟိုတစ္ေန႔က စက္ပုိင္ ဦးၾကင္႐ံုသမီးနဲ႔ ပြဲစားဦးထြန္းသာနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ကိစၥဟာ
ၾကည့္ပါလား။
ေခ်းမ်ားေနသဗ်။ ဘာေတြ႐ိုက္ၿ ပီးမွ
ဒါနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္က က်ဳ ပ္က
မဂၤလာ
ေငြကေလး
ႏုိင္ရာနဲ႔
ႏွစ္ေထာင္ေတာင္းတယ္။
ကုိင္လိုက္ေတာ့
မေဆာင္ျ ဖစ္ရရွာဘူးဗ်ာ။
ေတာင္းတာ
ၾကည့္ပါလား။
ဖိတ္စာေတြ
အခုကိစၥမွာလည္း
ဒီလိုပဲ
ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ ဦးစံရွားလည္း ဉာဏ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳ လ္တစ္ဦးလုပ္ေနၿပီး ဒီေလာက္ေငြကေလး ေဈးဆစ္ၿ ပီး မေနပါနဲ႔ဗ်ာ” ရွား။ ။
“ဆစ္ရတာက
က်ဳပ္ေျပာတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အရွက္ကြဲလုပ္ရလို႔
မတတ္ႏုိင္လို႔ ဒီေတာ့
ဆစ္ရတာကုိးဗ်။
ခင္ဗ်ားမွာလည္း
မတတ္ႏုိင္တာေတာ့
ဒီမိန္းကေလးတစ္ေယာက္
အမွန္ပဲဗ်။ အက်ိဳ းယုတ္
ခင္ဗ်ားမွာ ဘာေက်းဇူးရွိသလဲဗ်ာ။ တစ္ေထာင္ဆိုတဲ့ေငြလည္း
နည္းတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ယူလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ ေမာင္ေမာင္ဦး” ဦး။ ။ “ဪ… သူ႔ကို က်ဳပ္က အက်ိဳ းယုတ္အရွက္ကြဲေအာင္လုပ္လို႔ က်ဳပ္မွာ ေက်းဇူးမရွိဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားက ထင္သလား။ ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား မွားတာေပါ့ဗ်။ ဒီလိုဗ်… ဒီအမႈမ်ိဳ း အခု က်ဳပ္လက္ထဲမွာ ၄၅ ခုေလာက္ရွိတယ္။ ေဟာဒီမွာ စာတစ္ေစာင္ေတာင္ အခုတင္ ဝယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ဒီတစ္ေယာက္ကို မွတ္ေလာက္ေအာင္ အရွက္ခြဲလိုက္ရင္ ဟို ၄-၅ ေယာက္ဟာလည္း လန္႔ၿ ပီး က်ဳပ္ေတာင္းတဲ့အတုိင္း ေပးၾကမယ္မဟုတ္လားဗ်။ တယ္…
ခင္ဗ်ားက
စံုေထာက္လုပ္ေနၿပီး
ဒီေလာက္မွ မရိပ္မိဘဲကိုးဗ်” ေျပာလွ် င္ ဦးစံရွားလည္း ထုိင္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ထ၍…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
108
mmcybermedia.
com
“ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္ ေနာက္ပိတ္ဗ်ာ… ေနာက္ကပိတ္၊ အေပါက္ပါဆီးပါဗ်။ ကုိင္း… ကိုေမာင္ေမာင္ဦး၊ ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲမွာ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုေလလွ် င္ ျဖစ္သျဖင့္
ဦးစံရွား
ေမာင္ေမာင္ဦးလည္း
ထသည္ကို
ေက်ာႏွင့္ကပ္ၿ ပီးလွ် င္
ပါတဲ့စာေတြ က်ဳပ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္
ခါးပိုက္တြင္
အပ္မလား၊ မအပ္ဘူးလား”ဟု
ဖ်တ္လတ္လ်င္ျ မန္ေသာ တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ေဆာင္ထားေသာ
လူတစ္ေယာက္
ကုလားထုိင္မွထ၍
ေမာင္းခ်ဓားကို
နံရံကို
လ်င္ျ မန္စြာထုတ္၍
ခလုတ္ကိုႏွိပ္ကာ ဖြင့္ၿ ပီးေနာက္… “မလုပ္ပါနဲ႔ေလ ဦးစံရွားရဲ႕၊ လူတစ္ေယာက္မို႔လို႔ မရပါဘူးေလ။
ဒါမ်ိဳ းေတြေတာ့
ဆန္းဆန္းျပားျပားကေလးမ်ား
က်ဳပ္က
ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတုိင္း
႐ုိးပါၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ားက ဉာဏ္ထြားတဲ့
ထြင္လိမ့္မယ္ ရန္သူက
မွတ္ပါ့။
ဒီနည္းနဲ႔ေတာ့
မ်ားေလေတာ့
ကာကြယ္ဖို႔
လက္နက္ကေလးမ်ားေတာ့ ေဆာင္ထားရတယ္ဗ်။ ကုိင္း ကုိင္း ကိစၥေလးတစ္ခု ႏွစ္ခု ရွိေသးတယ္။ ျပန္လုိက္ပါဦးမယ္ဗ်ာ” ဟု ေျပာၿပီးလွ် င္ ေမာင္းခ်ဓားကို မပိတ္ဘဲ အိမ္ေပၚက ဆင္းမည္အျပဳတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုလားထုိင္တစ္ခုကို
ေကာက္ယူ၍
႐ုိက္မည္ဟု
အႀကံတြင္
ဦးစံရွားက
ဦးေခါင္းကိုယမ္း၍
ျပသည္ႏွင့္ ျပန္၍ ခ်ထားလိုက္ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္ဦးလည္း ခပ္ၿ ပံဳ းၿပံဳ း မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ႏႈတ္ဆက္၍ တိုက္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလ၏။ ထုိသူ မီးညႇိကာ
ဆင္း၍သြားလွ် င္
နာရီတစ္ဝက္ခန္႔မွ်
ဦးစံရွားသည္လည္း
ေသာက္႐ွဴရင္း
ျပဳၿမဲျ ဖစ္သည့္အတုိင္း
စဥ္းစားစိတ္ကူးၿပီးေနာက္
ေဆးတံကို
အႀကံတစ္ခုရသည့္
လကၡဏာႏွင့္ ထုိင္ရာမွ ႐ုတ္တရက္ထ၍ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္သြားၿပီးလွ် င္ တစ္ခဏမွ် အၾကာတြင္ ဘိုအိမ္၌ ဘ႑ာစိုးတစ္ေယာက္အသြင္ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေသာ အဝတ္တို႔ကို မေသမသပ္ဝတ္ဆင္၍ ေသာ့တြဲႀ ကီးတစ္ခုကို
ခါးပတ္တြင္
ခ်ိတ္ကာ
လက္ပတ္နာရီ
အညံ့စားတစ္ခုကို
ပတ္လ်က္
ကၽြန္ေတာ့္အား… “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကုိသိန္းေမာင္၊ ဘိုအိမ္ကၽြန္နဲ႔ေတာ့ တူၿ ပီမဟုတ္လား။ ကိုင္း… ခင္ဗ်ား အိပ္ခ်င္အိပ္ႏွင့္ေပေတာ့။ က်ဳပ္ နည္းနည္းၾကာလိမ့္မယ္ထင္တယ္” ဟု ေျပာၿပီးလွ် င္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလ၏။ ယင္းအျခင္းအရာကိုျ မင္လွ် င္ စစ္ခ်ီတက္ၿ ပီဟု
ကၽြန္ေတာ္မွာ
ရိပ္မိသိရွိေသာ္လည္း
ေမာင္ေမာင္ဦးအမႈႏွင့္
ယင္းအမႈသည္
မည္မွ် ေလာက္
ပတ္သက္၍
ထူးထူးဆန္းဆန္း
ျဖစ္ပ်က္လိမ့္မည္ဟု ထိုအခါ၌ မေတြးထင္မိေခ်။ ထိုေန႔မွစ၍ ေနာက္သံုးရက္မွ် တုိင္ေအာင္ ထိုအဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ မၾကာခဏ အိမ္မွ ထြက္ခြာသြားလာ ဝင္ထြက္လ်က္ရွိရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူ၏သေဘာကို သိသည္ျ ဖစ္၍ မေမးျမန္းဝံ့ဘဲ အကဲခတ္လ်က္သာလွ် င္ ရွိေနေလ၏။ သံုးရက္ေျမာက္သျဖင့္ ေလျပင္းထန္စြာ တိုက္ေပၚသို႔
တုိက္ခတ္ၿ ပီးေနာက္
တစ္ေန႔ေသာ
ၾကာသာပေတးေန႔
မုိးႀကီးသည္းထန္စြာ
စိုစြတ္ေသာအဝတ္မ်ားကို
လဲလွယ္ၿ ပီးလွ် င္
ညခ်မ္းအခ်ိန္တြင္
ရြာသြန္းလ်က္ရွိစဥ္
ဦးစံရွားသည္
ကုလားထုိင္ေပၚတြင္
ထုိင္ကာ
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၿပီးေနာက္…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
109
mmcybermedia.
com
“ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်ိဳ ႕
ကိုသိန္းေမာင္၊
က်ဳပ္
လူပံုလူပန္းၾကည့္ရတာ
မိန္းမရပံုမ်ား
ေပါက္ေသးရဲ႕လား” “ဘယ္ကေပါက္လိမ့္မွာလဲဗ်ာ၊ ဘယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားမိန္းမယူမယ့္လူလဲ” “ခင္ဗ်ားကသာ မရေသးဘူးထင္တယ္၊ က်ဳပ္ မိန္းမယူေတာ့မလို႔ဗ်” “တကယ္လားဗ်ာ၊ ဝမ္းလည္းသာ ဝမ္းလည္းနည္း” “ေမာင္ေမာင္ဦးအိမ္က ထမင္းခ်က္တဲ့မိန္းမႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္ ယူေတာ့မလို႔ဗ်” “ဘယ့္ႏွယ္” “ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲဗ်ာ။
ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့
အေၾကာင္းကေလး
သိရေအာင္ဟာ
ႀကံရေတာ့တာပဲဗ်ာ။ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး” “သို႔ေသာ္လည္း ခင္ဗ်ားဟာ လြန္လြန္းတယ္ထင္တယ္ဗ်ာ” “မလြန္လြန္းနဲ႔ဗ်၊ ဒီတစ္နည္းပဲရွိတယ္။ က်ဳပ္က မင္းႀကီးအိမ္က ဘ႑ာစိုး၊ နာမည္က ေမာင္လွတဲ့ဗ်။ က်ဳပ္နဲ႔ ေမာင္ေမာင္ဦးအိမ္မွာ ထမင္းခ်က္တဲ့ မိန္းမႀကီးနဲ႔ သမီးရည္းစားျဖစ္ၿ ပီး ေမာင္ေမာင္ဦးအိမ္ အေနအထား၊ အေၾကာင္းအရာ စတဲ့ဟာေတြ ဆီးျဖဴသီးကို လက္ဝါးေပၚတင္ၿ ပီး ၾကည့္သလို အလံုးစံု က်ဳပ္သိရၿပီဗ်” “ခင္ဗ်ားသိတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ခမ်ာေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရွာမလဲဗ်ာ” “မတတ္ႏုိင္ဘူး
ကိုသိန္းေမာင္၊ ကိစၥက
အေရးႀကီးေလေတာ့
တတ္ႏုိင္တဲ့နည္းနဲ႔
ႀကံရေတာ့တာပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေလ။ က်ဳပ္မေပၚလာဘူးဆိုရင္ က်ဳပ္ေနရာမွာ အေမြခံခ်င္တဲ့လူေတြက
ေစာင့္ေနလ်က္ပါပဲဗ်။
သူ႔အတြက္ေတာ့
ပူစရာမရွိပါဘူး။
ဒါထက္
ဒီကေန႔ည ဥတုကေလးက ေနရာက်လိုက္တာဗ်ာ” “ဒီဥတု ခင္ဗ်ား ႀကိဳ က္သလား” “က်ဳပ္
မႀကိဳ က္ေပမဲ့
က်ဳပ္ႀ ကံမယ့္အႀကံနဲ႔ေတာ့
အင္မတန္
ေနရာက်တယ္ဗ်။
ဒီကေန႔ည က်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ဦးတုိက္ကို ေဖာက္မလို႔ဗ်” ဟု ေျပာေလလွ် င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့ဩႀကီးမက အံ့ဩလွလ်က္ ပါးစပ္ကိုဟကာ ေငးစုိက္၍ ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္… “စဥ္းစားပါဦးဗ်ာ ဦးစံရွား၊ ဒါကေတာ့ မေတာ္ဘူးထင္တယ္ဗ်ာ” “စဥ္းစား႐ံု
ဘယ္ကမလဲဗ်ာ၊
က်ဳပ္
အႀကိမ္ႀ ကိမ္
အတန္တန္
ႏိႈင္းခ်ိန္ၿပီးၿပီ။
ေတြးေတာၿပီးၿပီ၊ စိတ္ကူးၿပီးၿပီ၊ ဆင္ျ ခင္ၿ ပီးၿပီ၊ ဒီ့ျ ပင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ႀကံလို႔မရဘူးဗ်။ ဘယ္ေနရာမွာမွ က်ဳပ္ေရွ႕အားႀကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလဲ အသိသားကပဲ၊ ဒီ့ျ ပင္နည္းရွိရင္ ဒီနည္းကို
က်ဳပ္
မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ
မတတ္ႏုိင္လြန္းလို႔
လုပ္ရမွာပါ။
သို႔ေသာ္
တစ္ခုေတာ့
ရွိပါတယ္ေလ။ က်ဳပ္တို႔အႀကံအစည္ဟာ တရားဥပေဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ မတရားတဲ့အလုပ္
မလုပ္ပါဘူးဗ်။
က်ဳပ္တို႔
သူ႔အိမ္ကို
ေဖာက္ထြင္းမယ္ဆိုေပမဲ့
က်ဳပ္တို႔
ဘာယူမလဲ၊ သူ႔စာေတြေလာက္သာ က်ဳပ္တို႔ ယူမွာကပဲဗ်” ဟု ေျပာလွ် င္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတန္ငယ္ စဥ္းစားစိတ္ကူးၿပီးေနာက္… “ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါရဲ႕၊
သူက
ဒီစာေတြကို
မတရားသျဖင့္
အသံုးျပဳျ ခင္းကို
ကာကြယ္ရန္အတြက္ အိမ္ကို ေဖာက္ထြင္းရမယ္ဆိုရင္ ဥပေဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေပမဲ့ စင္စစ္ မတရားတဲ့ အလုပ္ရယ္လို႔ေတာ့ က်ဳပ္ မထင္ဘူးဗ်” “ဒါပဲ က်ဳပ္လိုခ်င္တယ္၊ ကုိင္း… ဒီေတာ့ကာ ဒီအမႈဟာ စင္စစ္ မတရားတဲ့အလုပ္ မဟုတ္ရင္ ဘာ စဥ္းစားဖို႔ရိွသလဲဆိုေတာ့
က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ကုိယ္ကို က်ဳပ္ စြန္႔ထုိက္သလား
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
110
mmcybermedia.
com
မစြန္႔ထိုက္ဘူးလား။ ဒါပဲ စဥ္းစားဖို႔ရွိတယ္။ ဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားျပန္ေတာ့ကာ သူငယ္မေလး တစ္ေယာက္ဟာ
သူတစ္ပါးရဲ႕
ႏွိပ္စက္ျ ခင္းခံေနရတာကို
ၾကည့္ေနလို႔ ေတာ္ႏုိင္ပါ့မလားဗ်ာ။ ဒီကေန႔
က်ဳပ္
ဒီေလာက္မွ
မစြန္႔စားဘဲ
ၾကာသပေတးေန႔၊ မနက္ျ ဖန္ခါ ေသာၾကာေန႔ဗ်၊
နက္ျ ဖန္ခါမနက္ ေငြမရရင္ ဒီအေကာင္က ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့အတုိင္း ျပဳၿ ပီးသားပဲ။ ဒီေတာ့
ဒီကေန႔ည
ေနာက္ဆံုးပဲ၊
ဒီကေန႔ည
ဒီစာေတြကို
ရရင္ရ၊
မရရင္
နက္ျ ဖန္ခါဆိုရင္ ေခ်ာၿပီးသားပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီကေန႔ည က်ဳပ္ လူစြမ္းထုတ္ရလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ မခံခ်င္တာကလည္း
ဟိုေန႔က
ဟိုအေကာင္လာတုန္းက
က်ဳပ္အေပၚ
သူက
ေတာ္ေတာ္
စီးသြားတယ္ဗ်။ ဒီအတြက္ကေလးလည္း က်ဳပ္ လက္စားေခ်ခ်င္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအမႈမွာ ဘာပဲျ ဖစ္ျ ဖစ္ က်ဳပ္ မႏုိင္ ႏုိင္ေအာင္ ႀကံရလိမ့္မယ္ဗ်” “ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ေလ။ ဒီ့ျ ပင္နည္းမရွိရင္ ဒီနည္းပဲ လုပ္ၾ ကရတာေပါ့။ ဒါထက္ ဘယ္အခ်ိန္ က်ဳပ္တို႔သြားၾကမလဲ” “ခင္ဗ်ား မလိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ” “က်ဳပ္မလိုက္ရင္
ခင္ဗ်ား
မသြားရဘူးဗ်ာ။
က်ဳပ္အေၾကာင္း
ခင္ဗ်ားသိတယ္
မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ဟာ စကားပ်က္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္မပါဘဲမ်ား ခင္ဗ်ား သြားခဲ့လို႔ရွိရင္ က်ဳပ္ ဘာလုပ္မလဲ သိလား။ ခင္ဗ်ားလည္း သြားေရာ က်ဳပ္လည္း ဂတ္တဲသြားၿပီး ခင္ဗ်ား အႀကံပ်က္ေအာင္ က်ဳပ္ အကုန္ေျပာျပလိုက္မယ္” “ခင္ဗ်ားလိုက္လို႔ ခင္ဗ်ားလည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ အပိုပဲ” “ခင္ဗ်ား
ဘယ့္ႏွယ္သိႏုိင္သလဲ၊
တစ္ေနရာက
အသံုးမက်ရင္
တစ္ေနရာက
အသံုးက်မွာေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္မလိုက္ရရင္ ခင္ဗ်ားလည္း မသြားရဘူး” ဟု
ေခါင္းမာမာႏွင့္
ေျပာေလလွ် င္
ဦးစံရွားလည္း
တစ္ခဏမွ်
မ်က္ေမွာင္ၾ ကဳတ္ၿ ပီးေနာက္
မ်က္ႏွာၿပံဳ းၿပံဳ းႏွင့္… “ကုိင္း… ကုိင္း… ဒီေလာက္ေတာင္ ရွိရင္လည္း လိုက္ခဲ့ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အတူေနလာၾကတာ
ေထာင္က်လည္း
အတူတူေပါ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္မွာ
လက္နက္ကိရိယာေတာ့ အစံုပါၿပီဗ်ိဳ ႕” ဟု
ေျပာလ်က္
အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား၌
မ်ားစြာသံုးေသာ
ေသာ့တူမ်ား၊
မွန္ျ ပတင္းဖြင့္ရန္
စိန္လက္နက္မ်ား အစရွိသည့္ သူခုိးတုိ႔၏ လက္နက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္အား ျပေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က… “သူ႔အိမ္က ဘယ္ဆီမွာလဲဗ်” “နဝေဒးလမ္းမွာဗ်၊
က်ဳပ္တို႔
႐ုပ္ဖ်က္မွေတာ္လိမ့္မယ္။
ျမန္မာဓားျပေတြကေတာ့
မ်က္ႏွာမွာ အုိးမဲသုတ္တယ္၊ ထံုးသုတ္တယ္၊ အရိပ္ျ ပပြဲေတြထဲက လူဆုိးေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ အဝတ္နက္စည္းတယ္။ က်ဳပ္တို႔က ဘိုဆန္ဆန္ အဝတ္နက္စည္းၾကစို႔ဗ်ာ။ ကုိင္း… ခင္ဗ်ားက ျပင္ေပေတာ့” ထိုအခါ ျပင္ဆင္ၿ ပီးေနာက္
ကၽြန္ေတာ္သည္ အစားအေသာက္
ဖဲထီးစုတ္တစ္ခုကို အနည္းငယ္ကို
ကုိင္၍
မ်က္ႏွာဖံုးႏွစ္ခုကို
စားေသာက္ၿ ပီးလွ် င္
၁၁
နာရီ
ထုိးၿပီးေလာက္တြင္ တုိက္ေပၚမွဆင္း၍ နဝေဒးလမ္းဆီသို႔ ေလွ် ာက္လာၾကေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
111
mmcybermedia.
com
လမ္းခရီးတြင္ ဦးစံရွားက… “ဒီလိုဗ် ကုိသိန္းေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင္ေမာင္ဦးဆိုတဲ့အေကာင္က က်ဳပ္တို႔လို လူပ်ိဳ ႀကီးပဲ။ တစ္ေယာက္ထီးတည္း
အိပ္တယ္။
သူ႔အိမ္မွာ
ရွိတဲ့လူေတြက
ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းတဲ့
လူတစ္ေယာက္၊ တိုလီမိုလီခုိင္းစရာ ေကာင္ေလးက တစ္ေယာက္၊ ထမင္းခ်က္တဲ့ က်ဳပ္ရည္းစားက တစ္ေယာက္၊ သူနဲ႔ ေဆြမ်ိဳ းနီးစပ္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတဲ့ မိန္းမႀကီးက တစ္ေယာက္၊ ဒါပဲ ရွိတယ္… “က်ဳပ္တို႔ အခု ခုိးယူရမယ့္ စာေပးစာယူ စကၠဴေတြက သူ႔အခန္းနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ အလုပ္ခန္းထဲမွာရွိတ့ဲ သံေသတၱာထဲမွာ ထားသတဲ့။ သူအိပ္ေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ အိပ္တယ္။ ဒီ့ျ ပင္ အေစခံေတြကေတာ့ ေနာက္ေဖးက အေစခံတဲမွာ တခ်ိဳ ႕၊ အိမ္ေအာက္မွာ တခ်ိဳ ႕ အိပ္ၾ ကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ဦးက ေတာ္ေတာ္လည္း
အအိပ္ႀ ကီးတဲ့
“ညတုိင္က်ေတာ့
လူတစ္ေယာက္ပဲတဲ့။
တြတ္ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္
ဝင္းထဲမွာ
က်ဳပ္ရည္းစားက
ေျပာတယ္။
လႊတ္ထားတယ္ေျပာတယ္။
သို႔ေသာ္
ဒီကေန႔ညေတာ့ ေခြးကို က်ဳပ္ျ မာက ေသာ့ခတ္ၿ ပီး ထားႏွင့္လိမ့္မယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ျ ဖင့္ ေအးၿပီ။ ဒီအေကာင္က
၉
နာရီခြဲနဲ႔
၁၀
နာရီအတြင္းမွာ
အိပ္ရာဝင္တတ္တယ္
ေျပာတယ္။
ဒီအခ်ိန္ေလာက္ျ ဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ေဟာ… ေျပာရင္းဆုိးရင္း ေရာက္လာၿပီဗ်ိဳ ႕။ ေရွ႕က အိမ္ႀ ကီးပဲ။ မီးတစ္ခြက္မွ မရွိဘူး။ အိပ္ကုန္ၾ ကၿပီ” ဟု ေျပာရင္း ဝင္းႀကီးတစ္ခုအတြင္းရွိ တိုက္အိမ္ႀ ကီးတစ္ေဆာင္သို႔ ေရာက္လာၾကေလ၏။ ရွား။ ။ “ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္၊ ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာဖံုးေတြေပးဗ်ိဳ ႕” ဟု
ေတာင္းယူ၍
တစ္ေယာက္
တစ္ခုက်
တပ္ဆင္ၾ ကၿပီးေနာက္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ေတာင္ေျမာက္ေလးပါးကို ၾကည့္႐ႈ၍ ဝင္းအတြင္းသို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ဝင္လာၾကေလ၏။ အိမ္အနီးသို႔ေရာက္လွ် င္
ဦးစံရွားလည္း
အိမ္ေပၚမွ
အခန္းတစ္ခုကို
လက္ညႇိဳ းၫႊန္ျ ပ၍… “ေဟာဟိုဟာက သူအိပ္တဲ့အခန္းပဲ။ ဒီဘက္အခန္းက အလုပ္ခန္းဗ်။ ဒီအခန္းမွာ က်ဳပ္တို႔ေမႊရမွာပဲ” ဟု ေျပာလ်က္ မွန္ျ ပတင္းေပါက္တစ္ခုကို ျဖည္းညင္းစြာ လက္ျ ဖင့္စမ္းသပ္၍ စိန္ျ ဖင့္ မွန္ကိုဝုိင္း၍ ေဖာက္ၿ ပီးေနာက္ လက္ႏိႈက္ကာ တံခါးကန္႔လန္႔ကို ျဖဳတ္ေလ၏။ ျပတင္းတံခါးပြင့္လာလွ် င္
ဦးစံရွားလည္း
ေခတၱမွ်
နားေထာင္ေနၿပီးေနာက္
ဖ်တ္လတ္ေပါ့ပါးစြာ ေက်ာ္ဝင္၍သြားရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္မွ လိုက္ပါ၍ သြားေလ၏။ အိမ္တြင္းသို႔ေရာက္လွ် င္ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း ရွိေနရာ၊ ဦးစံရွားမွာမူ သူခုိးမ်ားကဲ့သို႔ ေမွာင္ကဲ့သို႔ ေမွာင္ထဲ၌ ျမင္ႏုိင္ေအာင္ အက်င့္ျ ပဳ၍ထားသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ကို ဆြဲကုိင္ကာ စားပြဲကုလားထုိင္မ်ားကို တိမ္းေရွာင္၍ ေခၚသြားေလ၏။ ေလွကားရင္းသို႔
ေရာက္ၾ ကလွ် င္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း
အိမ္ေပၚသို႔တက္ၾ ကရာ
အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္၍ အနည္းငယ္ ေလွ် ာက္မိၾ ကေလလွ် င္ တစ္ခုေသာ အခန္းတစ္ခုအတြင္းမွ စားပြဲတင္ မီးအိမ္တစ္ခု ခပ္မွိန္မွိန္ထြန္းထားသည့္ အေရာင္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
112
mmcybermedia.
com
ထိုအခါ ဦးစံရွားက… “လာဗ်ိဳ ႕…
လာဗ်ိဳ ႕၊
မီးမွိန္မွိန္
ထြန္းထားတာ
သူ႔အလုပ္ခန္းပဲ။
စာၾကည့္ၿ ပီး
အိပ္ရာဝင္ေတာ့ မီးမွိန္မွိန္ ထြန္းပစ္ထားခဲ့တယ္ ထင္တယ္” ဟု
ေျပာ၍
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ၾကည့္ၾ ကသည္တြင္
အခန္းထဲ၌ ကား
ေျခဖ်ားေထာက္ကာ
လာၾကၿပီးလွ် င္
အခန္းအျပင္မွ
စာေရးစားပြဲေပၚတြင္
မီးအိမ္တစ္ခုသည္
မွိန္မွိန္ကေလး
ထြန္းလ်က္ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိသည့္အျဖစ္ကို ေတြ႔ျ မင္ရသျဖင့္ ရဲဝံ့စြာ ဝင္ၾ ကေလ၏။ အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္သျဖင့္ အခန္း၏အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္ရာ ယင္းစားပြဲ၏ အနီး၌
မွန္ဗီ႐ိုႀ ကီးတစ္ခုရွိလ်က္
မွန္ဗီ႐ို၏
အနီး၌မူ
မီးခံေသတၱာ
စိမ္းစိမ္းႀကီးတစ္ခုကို
ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ ယင္းအခန္း၏
အေပါက္တစ္ခု၌
ခန္းဆီးတစ္ခု
ရွိေလရာ
ယင္းခန္းဆီးကို
ေက်ာ္လြန္ေသာ္ ေမာင္ေမာင္ဦး၏ အိပ္ခန္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မလင္းတလင္းရွိေနေသာ မီးအိမ္ေရာင္တြင္ အခန္းအေျခအေနကို ၾကည့္႐ႈရာ
ယင္းအခန္းမွ
အိမ္ေနာက္ေဖးသို႔
ထြက္ေသာ
အေပါက္တစ္ခုကို
ေတြ႔ျမင္၍
ယင္းအေပါက္မွာ မပိတ္ဘဲ ပြင့္လ်က္ရွိသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ဦးစံရွားအား လက္ကုတ္၍ျပရာ ဦးစံရွားလည္း ယင္းအျခင္းအရာကို ျမင္သည္ႏွင့္တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ အံ့ဩသည့္လကၡဏာႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲ ျဖစ္သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားက… “ဒီအေပါက္ပြင့္ေနပံု က်ဳပ္ တယ္ၿ ပီးသေဘာမက်ဘူးဗ်။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီအေၾကာင္း စံုစမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးဗ်ိဳ ႕။ ျမန္ျ မန္ကိစၥၿ ပီးေအာင္ လုပ္မွပဲ” “က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမလဲဗ်ာ” “ခင္ဗ်ားက ဒီေနာက္ေဖးေပါက္က ရပ္ၿ ပီး ေစာင့္ေန။ ဒီလမ္းက လူတက္လာတာ ျမင္ရင္
အေပါက္ကို
ကပ်ာကယာပိတ္ၿ ပီးေတာ့
လာတဲ့လမ္းအတုိင္း
ျပန္မယ္။
တကယ္လို႔
ကိစၥမၿပီးေသးခင္ လာလို႔ရွိရင္လည္း ဗီ႐ိုနဲ႔ သံေသတၱာၾကား ျမင္ရဲ႕မဟုတ္လား။ ဒီၾ ကားထဲက ေမွာင္က်တယ္ဗ်။ ဒီၾ ကားမွာ ႏွစ္ေယာက္ ခုိၾ ကစို႔ရဲ႕။ နားလည္တယ္ မဟုတ္လား” “နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ” ယင္းကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္ကပ္၍
တုိင္ပင္ၾ ကေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ
ေျပာၾကသည္ျ ဖစ္ေသာေၾကာင့္
တစ္ေယာက္၏နားသို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္
တစ္ေတာင္မွ်
ေဝးေသာအရပ္၌ လူရွိေစကာမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စကားသံကို ၾကားရမည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ ေသာ့တြဲကိုထုတ္၍ သံေသတၱာအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာမူ ပထမ၌ အနည္းငယ္ဒူးတုန္မိေသာ္လည္း ဦးစံရွား၏ တည္ၿ ငိမ္ေအးစက္ေသာ အမူအရာကို ျမင္ရသည့္အခါ၌မူ အားတက္၍ အေၾကာက္ေျပၿပီးလွ် င္ ရဲရင့္စာြ ရွိရေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
113
mmcybermedia.
com
ဦးစံရွားမွာမူ
သံေသတၱာအနီးတြင္
ဒူးေထာက္လ်က္
အက်ႌလက္မ်ားကို
ပင့္ကာ
သူခုိးတို႔၏ တန္ဆာပလာျဖစ္ေသာ ေသာ့တူမ်ားႏွင့္ တစ္ေခ်ာင္းၿပီးလွ် င္ တစ္ေခ်ာင္း ၿငိမ္သက္ တည္ၾ ကည္ေသာ အမူအရာႏွင့္ သံေသတၱာကိုဖြင့္၍ စမ္းရာ ၁၅ မိနစ္ၾ ကာသျဖင့္ ေသာ့ ၁၀ ေခ်ာင္းမွ် စမ္းသပ္မိေလလွ် င္ သံေသတၱာလည္း ႐ုတ္တရက္ ပြင့္၍သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ စာရြက္မ်ာကို
ဦးစံရွားသည္
ထုတ္ယူၿ ပီးေနာက္
သံေသတၱာအတြင္းမွ
တစ္ထုပ္စီ
တစ္ထုပ္စီ
ပိုးႀကိဳ းမ်ားႏွင့္
စည္း၍ထားေသာ
မီးေရာင္တြင္
ၾကည့္လ်က္ရွိစဥ္
ေမာင္ေမာင္ဦး၏ အိပ္ခန္းမွ အသံၾ ကားသျဖင့္ သံေသတၱာကို လ်င္ျ မန္စြာ ပိတ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အား လက္ယပ္ေခၚငင္ၿ ပီးလွ် င္
ႏွစ္ေယာက္သားတို႔သည္
ဗီ႐ုိႏွင့္
သံေသတၱာအၾကားတြင္
ကုပ္၍
ပုန္းေအာင္းေနၾကရေလ၏။ ယင္းကဲ့သို႔ ပုန္းေအာင္းမိသည္ႏွင့္ တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ ေမာင္ေမာင္ဦး၏အခန္းမွ ပထမ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ ဒုတိယ ေျခသံၾ ကားၿပီးေနာက္ တတိယ၌ ေမာင္ေမာင္ဦးကိုယ္တုိင္ ရွပ္အက်ႌကို လက္ပင့္လ်က္ မိမိအခန္းမွ ထြက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွိရာ အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္လာေလ၏။ စားပြဲအနီးသို႔ လွည့္ၿ ပီးေနာက္
ေရာက္ေလလွ် င္
ကုလားထုိင္ေပၚတြင္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိရာဘက္သို႔
ေမာင္ေမာင္ဦးလည္း ထုိင္ကာ
နံေဘးခုိင္း၍
မီးခြက္ကို
ေဆးတစ္လိပ္ကို
ထုိင္ေနသည့္အျခင္းအရာကို
လင္းေအာင္
ေသာက္႐ွဴလ်က္ ေတြ႔ျ မင္ရေလလွ် င္
ကၽြန္ေတာ္မွာ ေမာင္ေမာင္ဦးသည္ကား တစ္ေရးမွ် အိပ္၍မေပ်ာ္ေသးေၾကာင္း သိရွိရေလ၏။ ယင္းကဲ့သို႔
ေဆးလိပ္ေသာက္႐ွဴရင္း
ေမာင္ေမာင္ဦးသည္
ေဆးလိပ္မွထြက္ေသာ
မီးခုိးမ်ားကို စည္းစိမ္ႏွင့္ ေမာ္ၾ ကည့္လ်က္ ေျခေထာက္မ်ားကို ေညာင္းညာသည့္ အမူအရာႏွင့္ ဆန္႔တန္းကာ ရွိေနသည္ကို ျမင္ရလွ် င္ အိပ္ရာသို႔ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ဝင္ဦးမည္မဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္မိေလသည္။ ထို႔ေနာက္ တီးလ်က္
ေမာင္ေမာင္ဦးလည္း
စားပြဲကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိရာဘက္သို႔
လက္ျ ဖင့္
ကာလသြား
ျဖည္းညင္းစြာပုတ္၍
႐ုတ္တရက္
လွည့္လုိက္ရာ
တီးလံုးတစ္ခုကို
တီးတုိးပါးစပ္ျ ဖင့္
စည္းလိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ္မွာ
ရွိၿ ပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို
ျမင္သြားေလၿပီတကားဟု ဖ်တ္ခနဲျ ဖစ္သြားၿပီးေနာက္ အကယ္၍ ျမင္ခဲ့သည္ျ ဖစ္မူ သူ၏ေခါင္းအနီး ခ်ိတ္၍ထားေသာ အက်ႌျ ဖင့္ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကာ မေအာ္ႏုိင္ေအာင္ ပိတ္ထားၿပီးလွ် င္ ဦးစံရွား စီမံသမွ် လုပ္ေခ်ေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးလ်က္ ရွိေလ၏။ ထုိသို႔ရွိသျဖင့္ နာရီဝက္ခန္႔မွ် ေနေလလွ် င္ ေမာင္ေမာင္ဦးလည္း လက္ပတ္နာရီကို မၾကာခဏ ၾကည့္႐ႈလ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ရွိသည္ကို
ေနာက္ေဖးေလွကားမွ
ေတြ႔ျ မင္ရေလသည္ျ ဖစ္ရာ ေျခသံၾ ကားရသည္ဟု
တစ္ခဏမွ်
ၾကာျပန္လွ် င္
မွတ္ရၿပီး
ေနာက္
မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ တဘက္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳ လ်က္ ေနာက္ေဖးဘက္အေပါက္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္လာသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
114
mmcybermedia.
com
ယင္းမိန္းမမွာ မ်က္ႏွာကို
မ်က္ႏွာကို
မျမင္ရဘဲရွိသည္
လံုေအာင္
ျဖစ္၍
ေခါင္းၿမီးၿခံဳ ၍ လာသည္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ
ေတြးမိေတြးရာ
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ေတြးထင္မိသည္ျ ဖစ္ရာ
ထိုမိန္းမလည္း အနီးသို႔ ေရာက္ေလလွ် င္ ေမာင္ေမာင္ဦးက… “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ေနာက္က်လွခ်ည္လား မိန္းကေလးရယ္၊ ၁၂ နာရီေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီ” ဟု ေျပာၿပီးလွ် င္ မိန္းမလည္း ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ရပ္၍သာေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္ဦးက… “ကုိင္း… ကုိင္း၊ ေနာက္က်ရင္လည္း ဘယ္မွာတတ္ႏုိင္ေပမလဲေလ ညဥ့္နက္ၿ ပီ။ ကိစၥ ျမန္ျ မန္ၿ ပီးၾကရေအာင္
ဘယ္မွာလဲ ဟုိစာေတြပါရဲ႕လား။ ျပစမ္း
ၾကည့္ရေအာင္။
မိန္းကေလး
ေျပာတဲ့အတုိင္း မင္းကေတာ္ မစိန္ၫြန္႔အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စာ ၅ ေစာင္ရွိတယ္ဆို၊ သခင္မနဲ႔ မတည့္ၾ ကဘူး။ မတည့္လို႔ မိန္းကေလးက မႏုိင္ရင္ ႏုိင္တဲ့နည္းနဲ႔ ႀကံမယ္ဟုတ္စ၊ ေကာင္းပါရဲ႕… ေကာင္းပါရဲ႕။ ကုသိုလ္လည္း,ရ ဝမ္းလည္း,ဝဆိုတာလို ပိုက္ဆံလည္းရ၊ မင္းကေတာ္အေပၚလည္း လက္စားေခ်ရ။
သင့္ပါရဲ႕...
သင့္ပါရဲ႕။
ကုိင္း…
ညဥ့္လည္းနက္လွၿ ပီ။
ျပစမ္းပါ
စာေတြ၊
တစ္ဆိတ္ေလာက္ ၾကည့္ရေအာင္” ဟု ေျပာ၍ လက္ကို လွမ္းလိုက္ေလလွ် င္ ထိုမိန္းမလည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳ ကို ခၽြတ္၍ခ်လိုက္ေလ၏။ ယင္းမိန္းမမွာ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါး၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္ခံုးတုတ္တုတ္၊ နဖူးက်ယ္က်ယ္၊ အသားခပ္ျ ဖဴျဖဴရွိလ်က္ အလြန္လွ် င္ ေခ်ာေမာေျပျပစ္လွေသာ ႐ုပ္အဆင္းႏွင့္ ျပည့္စံုလွသည့္ျ ပင္ မာနလည္းႀကီးလ်က္ ခက္ထန္ေသာ သေဘာလည္း ရွိသည့္ ကလၡဏာရွိေလရာ မီးထြက္၍ ေတာက္မတတ္ရွိေသာ
မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္
ေမာင္ေမာင္ဦးအား
စုိက္၍ၾကည့္ေနသည္ကို
ေမာင္ေမာင္ဦး ေတြ႔ျ မင္ရေလရကား အလြန္တရာ အံ့ဩတုန္လႈပ္သည့္ အမူအရာႏွင့္… “အလို… ဘယ္သူမ်ားမွတ္တယ္၊ မင္းကေတာ္ပါလား” “ဟုတ္ပါတယ္ ေမာင္၊ ေမာင္ ႏွိပ္စက္ထားတဲ့ မင္းကေတာ္ပါပဲ” “ဒါေတာ့ မေျပာဘူးလား။
ဘယ္တတ္ႏုိင္မွာလဲ
ဘာမွမျဖစ္ေလာက္တဲ့
မင္းကေတာ္၊ ေငြကေလး
ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္
မေပးခ်င္တဲ့အတြက္
အစက
မင္းကေတာ္
ဒီလိုျ ဖစ္ရတယ္ မဟုတ္လား” “ဒီေငြကို က်ဳပ္က မေပးလို႔ ေမာင္က ဟိုစာေတြကို သခင့္ဆီ ပို႔လိုက္တယ္ေပါ့ေလ။ ေကာင္းပါေပတယ္ ေမာင္ရယ္၊ က်ဳပ္မွာ သခင္ ဘိလပ္ကေနၿပီး တစ္လ သံုးရာ ပို႔ေနက် မပို႔တဲ့အျပင္ လင္ယူယူ သားေမြးေမြး ျပဳခ်င္သလိုျ ပဳေပေတာ့တဲ့။ မေန႔က စာရတယ္ ေမာင္ရဲ႕။ ဒီဟာ ေမာင့္လက္ခ်က္ေပါ့ေလ။ ေကာင္းပါေပ့ ေမာင္ရယ္။ ေမာင္ေတာင္းတဲ့ ေငြကို က်ဳပ္ ႐ုတ္တရက္
မေပးႏုိင္ေသးတဲ့အတြက္
ရွိခုိးဦးတင္
ဟိုညက
လာၿပီး
ေတာင္းပန္တယ္
မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ေမာင္က မရဘူး၊ ေတာ္ပါေပ့ ေမာင္ရယ္၊ ျပဳရက္ပါေပရဲ႕။ အင္း… ေမာင္ကေတာ့ ဒီေကာင္မႀကီးျဖင့္ ငါ ႏွိပ္စက္ၿ ပီးၿပီ။ သင္းက မိန္းမသား၊ ငါ့ကို ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ဘူး၊ ေမာင္က ဒီလိုထင္တယ္ေပါ့ေလ” “ဟင္…
မင္းကေတာ္
ညဥ့္လည္းနက္ၿ ပီ၊
ကၽြန္ေတာ္
စကားလက္ခံေျပာေနဖို႔
အခ်ိန္မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ။ သည္းခံပါ” “က်ဳပ္ေျပာစရာရွိတာ ဆံုးေအာင္ေျပာရလိမ့္မယ္ ေမာင္ေရ႕”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
115
mmcybermedia.
com
“တယ္႐ႈပ္တယ္ဗ်ာ၊
ဒီဟာက
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္
ခင္ဗ်
သိရဲ႕လား။
ကၽြန္ေတာ္က
ဖုိးေသာင္တို႔ ဖုိးေထြးတို႔ ေခၚလိုက္ရင္ မင္းကေတာ္ အရွက္ကြဲေနပါလိမ့္မယ္။ ေအးေအးသာ ျပန္ပါခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို မစမ္းပါနဲ႔” “နင့္စမ္းရင္
နင္
ဘာတတ္ႏုိင္သလဲ၊
ဟဲ့…
တိရစၧာန္၊
ဟဲ့…
ေခြးေလာက္မွ
မဖိုးမထိုက္တဲ့ အေကာင္၊ သူတစ္ပါး သားမယား၊ သူတစ္ပါး သားသမီး မ်က္ရည္ႀ ကီးငယ္က်ေအာင္ လုပ္တဲ့အေကာင္။ သူတစ္ပါးႏွလံုးကို မီးနဲ႔တုိက္တဲ့ အေကာင္၊ ဒီကေန႔ကစၿပီး နင္ ႐ႈပ္ႏုိင္ဦးမလား၊ ေပြႏုိင္ဦးမလား၊ ႐ႈပ္ဦးဟဲ့၊ ေပြဦးဟဲ့၊ ႏွိပ္စက္ဦးဟဲ့၊ ညႇဥ္းဆဲဦးဟဲ့၊ ေသဟဲ့၊ ေသဟဲ့”ဟု ေျပာလ်က္ မိမိရင္တြင္ ဖံုးဝွက္ကာ ယူေဆာင္လာေသာ ဓားေျမႇာင္ကို လွ် ပ္စစ္ကဲ့သို႔ လ်င္ျ မန္စြာ ထုတ္၍ တစ္ခ်က္ၿ ပီးလွ် င္ တစ္ခ်က္ ဆင့္၍ ဆင့္၍ ထုိးေလလွ် င္ ေမာင္ေမာင္ဦးမွာ ဖ်တ္လတ္ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္
ျဖစ္ေသာ္ျ ငားလည္း
မိန္းမ
ႀကံစည္လိမ့္မည္ဟူ၍
မေအာက္ေမ့သည္
ျဖစ္ရကား
တစ္ဦးတစ္ေယာက္က အမွတ္တမဲ့
ဤကဲ့သို႔
ေနလိုက္မိသျဖင့္
ပထမအခ်က္ပင္လွ် င္ ရင္ဝတြင္ စုိက္မိေလ၏။ ေနာက္အခ်က္မ်ားမွာမူ ေမာင္ေမာင္ဦးသည္ ၾကမ္းေပၚ၌ လဲ၍အသြားတြင္ ထပ္၍ ထုိးေသာအခ်က္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မိန္းမလည္း လက္ပုိက္ကာ ေခါင္းရင္းမွရပ္၍ မလႈပ္မရွား ရွိေနေသာ ေမာင္ေမာင္ဦးမ်က္ႏွာကို
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္၍
တံေတြးႏွင့္
သံုးႀကိမ္မွ်
ေထြးၿပီးလွ် င္
ေနာက္ေဖးေပါက္မွ လ်င္ျ မန္စြာ ဆင္းသြားေလ၏။ ထိုခဏ၌ အခန္းတြင္းတြင္ မီးလင္း၍လာသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မီးအိမ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ စားပြဲေပၚ၌ရွိေသာ မီးအိမ္မွာ ေမွာက္လ်က္ ေရနံတို႔သည္ ယိုစီးၿပီးလွ် င္ စားပြဲေပၚ၌ ေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရေလ၏။ ထုိအခါ ဦးစံရွားလည္း ပုန္းေအာင္းေနရာမွ ထ၍ သံေသတၱာရွိရာသို႔ သြားေလရာ ေအာက္မွ လူတို႔သည္ ႏုိးလာၾကသည္ျ ဖစ္၍ အိမ္ေအာက္ေလွကားမွ အိမ္ေပၚသို႔ ေျပးလႊားကာ တက္လာၾကသည့္အသံကို
ၾကားရသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္လည္း
၎ဘက္တံခါးကို
ပိတ္ဆို႔၍
ထားလိုက္ေလ၏။ ဦးစံရွားမွာမူ ထည့္လ်က္ရွိရာ
သံေသတၱာမွ
ကုန္စင္သည္ႏွင့္
စာမ်ားကို
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
က်ံဳ း၍ က်ံဳ း၍ ကုန္စင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္၏လက္ကို
ကုိင္ဆြဲ၍
မီးထဲသို႔ မိန္းမ
ထြက္သြားရာျဖစ္ေသာ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဆင္းေျပးၾကေလ၏။ အိမ္ေနာက္သို႔
ေရာက္သျဖင့္
လွည့္၍
အၾကည့္လိုက္တြင္
တစ္အိမ္လံုး
ထိန္ထိန္လင္းလ်က္ ရွိသည့္အျဖစ္ကို ေတြ႔ျ မင္ရသည္ျ ဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ရပ္စဲျ ခင္းမရွိဘဲ ဆက္လက္ ေျပးသြားၾကသည္တြင္ တစ္ရပ္လံုး ႏုိးၾကလ်က္…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
116
mmcybermedia. “မီး…
com မီး”ဟူေသာ
အသံမ်ားကို
ၾကားရၿပီးေနာက္
လူတစ္ေယာက္သည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္သို႔ တည့္တည့္ေျပး၍ လိုက္လာသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရေလ၏။ ထိုအခါ ဦးစံရွားက… “လာဗ်ိဳ ႕… လာဗ်ိဳ ႕၊ လမ္းအတုိင္း ေလွ် ာက္ေျပးလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္က အေကာင္က ေတာ္ေတာ္
ေျခႏုတ္သြက္တဲ့
အေကာင္ပဲ၊
မီပံုရတယ္။
လာဗ်ာ…
မီးရထားဝင္းထဲက
ျဖတ္ၿ ပီးေျပးရေအာင္”ဟု ေျပာ၍ ေမွာင္က်အရပ္မွခို၍ ေျပးၾကေလလွ် င္ ထုိသူလည္း လိုက္ၿ မဲတုိင္း ေအာ္ဟစ္ကာ လိုက္လာေလ၏။ မီးရထားဝင္းသို႔ လက္ျ ဖင့္ေထာက္၍ လက္ေထာက္ကာ လက္တင္လ်က္ရွိစဥ္
ေရာက္ေလလွ် င္
ေက်ာ္လႊားသြားသျဖင့္
ဦးစံရွားလည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေက်ာ္လႊားလိုက္ၿ ပီးေနာက္
မီးရထားဝင္းထရံကို ေနာက္မွ
ဝင္းအတြင္းသို႔ေရာက္၍
ေနာက္မွလိုက္လာေသာသူသည္
သူ႔နည္းတူ ဝင္းထရံေပၚ၌
ကၽြန္ေတာ္၏လက္ကို
ဆုပ္ကုိင္၍
ဆြဲထားေလ၏။ ထိုအခါ ဝင္းထရံကို
ေျခႏွင့္
လြတ္သြား၍
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဝင္းထရံျ ခားလ်က္ ရွိသည္ျ ဖစ္ရကား အတင္းကန္ေက်ာက္
ႏွစ္ေယာက္သား
႐ုန္းဖယ္လုိက္သည္တြင္
ဆက္လက္ေျပးသြားၾကရာ
ကၽြန္ေတာ္သည္
ထိုသူ၏
ထိုသူမွာ
လက္တြင္းမွ
မလုက ိ ္ဝံ့သည္ျ ဖစ္၍
က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
မီးရထားဝင္းမွ
ထြက္၍
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းသို႔
ေရာက္သည္တြင္ မီးသတ္စက္တို႔သည္ ဆူညံစြာ ေမာင္းလ်က္ရွိေနၾက၏။ ေနာက္ေန႔နံနက္
ထမင္းစားေသာက္ၿ ပီးၾက၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ယမန္ေန႔ညဥ့္က
အေၾကာင္းမ်ားကို ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုလ်က္ ရွိေနၾကစဥ္ အင္စပက္ေတာ္ ကိုအုန္းေဖလည္း ပ်ာယီးပ်ာယာ တက္လာ၍… “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ၊ ဒီကေန႔မနက္ အလုပမ ္ ်ားေနသလား၊ မအားဘူးလား ခင္ဗ်” ရွား။ ။ “ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဗ်” ေဖ။ ။ “ဆရာ တစ္ဆိတ္ကေလး အားလပ္လို႔ရွိရင္ မေန႔ညက နဝေဒးလမ္းက အမႈကေလး တစ္ဆိတ္ ကူညီပါဆရာ” ရွား။ ။ “အလို… ဘာမႈမ်ားလဲဗ်ာ” ေဖ။ ။ “နဝေဒးလမ္းမွာေနတဲ့ ေမာင္ေမာင္ဦးဆိုတာ ၾကားဖူးရဲ႕မဟုတ္လားဗ်ာ” ရွား။ ။ “ၾကားဖူးပါရဲ႕ဗ်ာ” ေဖ။ ။
“ဒီလူက
ေတာ္ေတာ္
ယုတ္မာတဲ့လူပဲ၊
သူမ်ားအေၾကာင္း
မေကာင္းတာေတြ
ေထာက္လွမ္းၿပီး ေငြရေအာင္ညႇစ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေပါ့ဗ်။ မေန႔ညကေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူက သတ္သြားတယ္ မဆုိႏုိင္ဘူး။ ေသရွာၿပီ၊ အိမ္ကိုလည္း မီးနဲ႔ ႐ိႈ႕သြားၾကတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ လူဦးေလေတာ့
အိမ္ေတာ့
မီးမေလာင္ဘူးဗ်။
လူေတာ့ျ ဖင့္
ေသရွာေရာ။
သံေသတၱာထဲက
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
117
mmcybermedia.
com
စာေတြလည္း အကုန္မီး႐ိႈ႕သြားတယ္။ လုပ္တဲ့လူေတြက ဂုဏ္သေရရွိလူထဲကနဲ႔ တူတယ္ဗ်။ ဘာမွ အဖုိးတန္ပစၥည္းရယ္လို႔ ယူမသြားၾကဘူး။ လူကိုသတ္ၿ ပီး စာေတြကိုသာ မီး႐ိႈ႕သြားၾကတာပဲ” ရွား။ ။
“မီး႐ိႈ႕သြားၾကတယ္
ဟုတ္လား၊
ခင္ဗ်ားေျပာပံုကေတာ့
တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး၊
အမ်ားေပါ့ေလ။ ခင္ဗ်ား ဘယ့္ႏွယ္သိသလဲ” ေဖ။ ။ “သိဆို ဒီလုိဗ်၊ အေစခံတဲမွာအိပ္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းတဲ့ လူက လူႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ေလေတာ့ လိုက္ၿ ပီးေတာင္ ဖမ္းေသးသတဲ့။ ဖမ္းလို႔ လက္တစ္ဖက္ေတာင္ ဆြမ ဲ ိသတဲ့ဗ်။ မီးရထားဝင္းထဲ ဝင္ေျပးၾကလို႔ လြတ္ေျပးၾကသတဲ့ဗ်။ ႏွစ္ေယာက္တဲ့ဗ်၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျမန္လြန္းလို႔ ေရွ႕ကေျပးလို႔ ေကာင္းေကာင္း မျမင္လုိက္ရဘူးတဲ့ဗ်။ ေနာက္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ အရပ္ခပ္ျ မင့္ျ မင့္၊ အသားညိဳ ညိဳ ၊ ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးနဲ႔ ေခါင္းတံုးနဲ႔ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္တဲ့ဗ်” ရွား။ ။ “ခင္ဗ်ားဟာ တယ္မေသခ်ာပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေျပာပုံေတာ့ က်ဳပ္ ကုိသိန္းေမာင္႐ုပ္န႔ဲ ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္ေနပါၿ ပီေကာဗ်” ေဖ။ ။
(က ၽြန္ေတာ့္အား
ရယ္ေမာကာ
ေခါင္းညိတ္လ်က္)
“ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊
ကုိသိန္းေမာင္
႐ုပ္မ်ိဳ းထဲက ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕” ရွား။ ။
“ခင္ဗ်ားက
ကူညီေစခ်င္တာေတာ့
ေတာ္ေတာ္ယုတ္မာတဲ့
အေကာင္ဗ်။
ဟုတ္ပါရဲ႕။
ဒီအေပၚမွာ
သို႔ေသာ္
ဒီအေကာင္က
ေတာ္ေတာ္လည္း
ပါးနပ္တယ္ဗ်။
ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း ဥပေဒလြတ္ေအာင္လွည့္ၿ ပီး နည္းေရွာင္ကေလး လုပ္တတ္တဲ့အေကာင္ပဲ။ ဒီေတာ့
ဥပေဒမတတ္ႏုိင္ရင္
တတ္ႏုိင္တဲ့လူမ်ားက
လက္စားေခ်ရင္
က်ဳပ္ျ ဖင့္
စံုေထာက္ဖ႔ို
အလိုမရွိေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီဗ်။ အမွန္ေျပာရရင္ျ ဖင့္ က်ဳပ္ျ ဖင့္ ဒီလူကို သနားသလား၊ တရားခံကို သနားသလားဆိုရင္ တရားခံကိုသာ သနားေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီအမႈမွာ တစ္စံုတစ္ရာ မပါခ်င္ဘူးဗ်ာ၊ ကူလည္း မကူညီခ်င္ဘူး။ သည္းခံပါေတာ့ဗ်ာ ကိုအုန္းေဖ။ ဒီအမႈျ ဖင့္ မကူညီပါရေစနဲ႔ေတာ့” ဟု ေျပာလွ် င္ ကိုအုန္းေဖလည္း… “ဒါျဖင့္ ဆရာ့သေဘာပါ ဆရာ” ဟု ေျပာ၍ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ဆင္းသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္
၃
ရက္
၄
ရက္အတြင္း
ဦးစံရွားမွာ
တစ္စံုတစ္ရာကို
စဥ္းစား
စိတ္ကူးေနသည့္ အမူအရာႏွင့္ ရွိေနရာ တစ္ေန႔ည၌မူ အႀကံတစ္ခုရသည့္ လကၡဏာႏွင့္… “ဪ… သိၿ ပီဗ်ိဳ ႕၊ သိၿ ပီ။ လာစမ္းပါ ကိုသိန္းေမာင္” ဟု ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ့္အား ၿမိဳ ႕ပတ္လမ္းသို႔ ေခၚသြားေလ၏။ အိမ္ႀ ကီးတစ္အိမ္
ေရွ႕သို႔
ေရာက္လွ် င္
ဦးစံရွားလည္း
တစ္ခုေသာေနရာမွ
ေစာင့္ဆုိင္းလ်က္ရွိရာ တစ္ခဏမွ် ၾကာလွ် င္ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးသည္ အိမ္ေဘးမွ ထြက္လာ၍ ယင္းေမာ္ေတာ္ကားေပၚ၌ကား လိုက္ပါလာေလရာ
႐ုပ္ရည္
ယင္းမိန္းမမွာ
ေခ်ာေမာလွပေသာ
အျခားမဟုတ္၊
မိန္းမတစ္ေယာက္သည္
ယမန္ေန႔ညဥ့္က
ေမာင္ေမာင္ဦးအား
သတ္၍သြားေသာ မိန္းမပင္ျ ဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မွာ အံ့ဩစြာႏွင့္ ေတြ႔ရွိရေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
118
mmcybermedia.
com
ထိုအခါ
ဦးစံရွားလည္း
အိမ္ဝင္းထရံတြင္
ဆြဲ၍ထားေသာ
ဆုိင္းဘုတ္ကို
ၾကည့္ၿ ပီးေနာက္… “မစၥက္…
ပဲ။
သူ႔ေယာက္် ား
ဘိလပ္မွာဗ်။
ဪ…
စြန္႔လည္း
စြန္႔တ့ဲ
ဘိုကေတာ္ပါေပပဲဗ်ာ” ဟု ေျပာ၍ ျပန္လာခဲ့ၾ ကေလသည္။ *****
ေျခက်ိဳးငႀကိ းငႀကိဳင္ တစ္ညသ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးစံရွားမရွိခိုက္တြင္ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ႏွင့္ အပ်င္းေျဖ၍ ၁၁ နာရီခြဲသည္ႏွင့္
စာအုပ္ကိုပိတ္ကာ
အိပ္ရာသို႔
ဝင္ေတာ့မည္အျပဳတြင္
အိမ္ေရွ႕တြင္
ျမင္းရထားတစ္စီးရပ္၍ ေလွကားမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ တက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားရေလ၏။ ေျခသံကို အေပၚထပ္သို႔
ဦးစံရွား၏
ေျခသံမဟုတ္သည္ႏွင့္
တက္သြားပါေစဟု
ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းသို႔
ဆုေတာင္းမိစဥ္
တံခါးေခါက္သံ
မဟုတ္ဘဲ ၾကားသျဖင့္
ထ၍ဖြင့္ေပးရေလ၏။ အခန္းတြင္းသို႔
ဝင္လာသူမွာ
ဆီႏုိဘားမားကုမၸဏီမွ
ေငြစာရင္းကုိင္
စာေရးႀကီး
ကိုဘသန္းျမင့္၏ဇနီး စုိးစိုးျဖစ္၍ ႏွလံုးမသာယာေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ပစ္လွဲခ်ကာ ထုိင္ခ်လိုက္ေလ၏။ သူတို႔လင္မယားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္
တစ္ၿ မိဳ ႕တည္းသား
ျဖစ္ၾ ကသည့္အေလ်ာက္
ရံဖန္ရံခါ ကၽြန္ေတာ့္ထံ အလည္အပတ္ လာေရာက္တတ္ၾ ကေလရာ ထိုညဥ့္တြင္ကား စုိးစိုး၏ မ်က္ႏွာထားကို
ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္
အလည္သက္သက္
လာေရာက္ျ ခင္း
မဟုတ္ေၾကာင္း
သိရွိႏုိင္ေပ၏။ ကၽြန္ေတာ္က လြန္ခဲ့ေသာ
ေမးျမန္းသျဖင့္
စေနေန႔ညကတည္းက
ျပန္မလာေသးေၾကာင္း၊
ေျပာျပသည္မွာ သူ၏ခင္ပြန္း အိမ္မွထြက္သြားရာ
တနလၤာေန႔ႏွင့္
ကိုဘသန္းျမင့္သည္
ယခု
ညေနတုိင္ေအာင္
အဂၤါ ေန႔မ်ားမွာ
ခရစၥမတ္ပြဲအတြက္
တုိက္ပိတ္ထားေသာ္လည္း နက္ျ ဖန္ ဗုဒၶဟူးေန႔၌ တုိက္ဖြင့္မည္ျ ဖစ္၍ ျပန္မလာခဲ့လွ် င္ အလုပ္ျ ပဳတ္ဖို႔ ရွိေၾကာင္း၊
ကိုဘသန္းျမင့္မွာ
ဘိန္း႐ွဴတတ္သည္ျ ဖစ္၍
ၾကည့္ျ မင္တုိင္
ကမ္းနားလမ္းရွိ
ဘိန္းခန္းတစ္ခန္းတြင္ ရွိလိမ့္မည္ထင္ေၾကာင္း၊ သို႔ျ ဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳၿ ပီး ေတြ႔ေအာင္ရွာေဖြ၍ အိမ္သို႔ လိုက္ပို႔ေပးပါမည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ေတာင္းပန္ေျပာဆိုေလ၏။ ကိုဘသန္းျမင့္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
စတင္သိကၽြမ္းစဥ္က
ဘိန္းကိုမဆုိထားဘိ၊
အရက္မွ် ပင္ ေန႔စဥ္ေသာက္တတ္သည့္ အထဲက လူမ်ိဳ းမဟုတ္ေခ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
119
mmcybermedia.
com
တစ္ေန႔သ၌ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္စု၍ အဂၤလိပ္စာေရး ဆရာႀကီးမ်ားအေၾကာင္း ႏွီးေႏွာၾကစဥ္
ဒီကြင္စီအမည္ရွိ
ေျပာၾကရင္း
ဘိန္း႐ွဴျခင္းအေၾကာင္း
အလြန္တရာ
အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ
ဘိန္းစားႀကီးအေၾကာင္း
ေရာက္သြားၾက၍
စြဲတတ္ေသာအရာျဖစ္ေၾကာင္း၊
တစ္ေယာက္က
မည္မွ် ပင္
စကားစပ္မိ၍
ဘိန္းဆိုသည္မွာ
စိတ္ခုိင္လွပါသည္၊
မိမိစိတ္ကို
ႏုိင္လွပါသည္ဆိုေစ ရက္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔မွ် မွန္မွန္ႀ ကီး ႐ွဴမိပါလွ် င္ မည္သည့္လူစားမ်ိဳ းမွ မခံႏုိင္ဘဲ အမွန္မုခ် ဘိန္းစြဲရမည္ျ ဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာဆိုေလ၏။ ကိုဘသန္းျမင့္မွာ မိမိကုိယ္ကို
တကယ္စိတ္ခုိင္ေသာ
လူတစ္ေယာက္
အလြန္စိတ္ခုိင္သည္ဟူ၍ မွတ္ထင္ေလ့ရွိသူတစ္ေယာက္
မဟုတ္ေသာ္လည္း ျဖစ္ရကား
မစြဲေစရဟု
ေျပာလ်က္ ေလာင္းတမ္းစားတမ္းျပဳလုပ္ဖို႔ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ေနေလ၏။ ထိုအခါ အျခားသူမ်ားက ဖ်က္ၾ က၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုဘသန္းျမင့္က ႂကြားဝါလ်က္ပင္ ရွိ၏။ သို႔ျ ဖစ္၍ ပထမစ၍ ေျပာသူက ေငြ ၅၀ ေလာင္းရန္ အသင့္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာရာ အားလံုးက ဖ်က္ၾ ကပါလ်က္ႏွင့္ပင္ ေလာင္းစားျဖစ္ၾ ကေလ၏။ စည္းကမ္းကား တစ္ေန႔လွ် င္ ေလးပြဲတုိး ေန႔စဥ္မန ွ ္မွန္ ရက္ေပါင္း ၂၀ ဘိန္း႐ွဴရမည္။ ၂၁ ရက္ေျမာက္ေန႔မွစ၍ ၇ ရက္အတြင္း တစ္ႀ ကိမ္တစ္ခါမွ် ဘိန္းမ႐ွဴဘဲ ေနႏုိင္ခဲ့လွ် င္ ကိုဘသန္းျမင့္က ႏုိင္၍ ေငြ ၅၀ ရ,ရမည္။ အကယ္၍ ထုိရက္အတြင္း ႐ွဴမိခဲ့ေသာ ကိုဘသန္းျမင့္က ႐ႈံး၍ ေငြ ၅၀ ေပးရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုဘသန္းျမင့္သည္ ရက္ေပါင္း ၂၀ ဘိန္း႐ွဴၿပီး ၂၁ ရက္ေျမာက္ေသာေန႔မွ စ၍ ၇ ရက္တုိင္တုိင္ ဘိန္းမ႐ွဴဘဲ ေနႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေလာင္းစားေသာ ေငြ ၅၀ ကို အႏုိင္ရခဲ့သည္က မွန္၏။ သို႔ရာတြင္ ဘိန္း၏ အရသာကို သိသြားခဲ့ေလၿပီ။ ရံဖန္ရံခါ လည္းေကာင္း၊
အရက္မူးခဲ့ေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညဴးေသာေၾကာင့္
ေလာင္းစားၿပီးသည့္ေနာက္
တစ္ႏွစ္ခန္႔အတြင္းတြင္
လည္းေကာင္း၊
အပ်င္းေျပသေဘာႏွင့္
လည္းေကာင္း
ဘိန္းခန္းသို႔ဝင္မိရာ
ေသေသခ်ာခ်ာ
ဘိန္းစြဲေသာ
အျဖစ္သို႔
ေရာက္ရရွာေလေတာ့၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
120
mmcybermedia.
com
သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားသိရသည္မွာ ကိုဘသန္းျမင့္ႏွင့္ ေလာင္းစားေသာသူသည္ စုိးစုိးကို အပ်ိဳ စင္ဘဝက
ကိုဘသန္းျမင့္ႏွင့္
ယွဥ္ၿ ပိဳ င္လွည့္ခဲ့ဖူးရာ
စုိးစိုးက
ကိုဘသန္းျမင့္ဘက္သို႔
ပါသြားသည့္အေလ်ာက္ ရန္ၿ ငိဳ းထားၿပီးလွ် င္ ေငြ ၅၀ အ႐ံႈးခံ၍ ေလာင္းစားျခင္းျဖစ္သည္ဆို၏။ ထိုသတင္းအတုိင္း
ဟုတ္မွန္ခဲ့ပါလွ် င္
ယုတ္မာျခင္း
အရာဌာန၌
အေတာ္ပင္
ဉာဏ္သြားသူတစ္ေယာက္ဟူ၍ ေခၚဆိုထုိက္ပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္
အဝတ္အစားမ်ားလဲလွယ္၍
စိုးစိုးႏွင့္အတူ
အလံုရပ္ကြက္ရွိ
ယင္းတုိ႔ေနအိမ္သို႔ လိုက္ၿ ပီးလွ် င္ စိုးစိုးကို ခ်ထားခဲ့ၿ ပီးမွ ျမင္းရထားႏွင့္ ၾကည့္ျ မင္တုိင္ဘက္သို႔ ဆက္လက္သြားေလ၏။ စူရတီေစ်းႀကီးအနီးသို႔
ေရာက္ေသာအခါ
ျမင္းရထားကို
လႊတ္လိုက္၍
တကၠစီတစ္စီးကို ေခၚၿပီးလွ် င္ ဘိန္းခန္းကို ေမာင္းႏွင္ခုိင္းေလ၏။ ကမ္းဘက္ကို
ေက်ာခုိင္းလ်က္၊
ေဆာက္ထားေသာ
ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀ ကီးတစ္အိမ္သို႔
ေရာက္ေသာအခါ တကၠစီသမားက ရပ္တန္႔၍ “ဒီအိမ္ပဲ ဆရာ”ဟု ျပသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားခေပးၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ခါးေလာက္ျ မင့္ေသာ
စင္ကေလးကို
အေပၚထပ္ျ ပဳလုပ္၍
အထက္က
တစ္ထပ္၊
ေအာက္ကတစ္ထပ္ျ ဖင့္ တ႐ုတ္စာမ်ားကို ခင္းက်င္းကာ ေႂကြေခါင္းမ်ားႏွင့္ ျပင္ဆင္ထားေသာ အခန္းႀကီးေလးခန္းတြင္
ညစ္စုတ္ေပေရေသာ
တ႐ုတ္မ်ား၊
ျမန္မာမ်ားႏွင့္
ကုလားမ်ားသည္
စီတန္းကာ ဘိန္း႐ွဴလ်က္ ရွိၾ က၏။ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ အသင့္အတင့္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ဝတ္စားထားေသာ လူမ်ိဳ း ဝင္လာခဲ့သည္ျ ဖစ္၍
ဘိန္း႐ွဴေသာလူမ်ားသည္
ယစ္မ်ိဳ းအရာရွိ
ျဖစ္ေလသေလာဟူေသာ
ၾကည့္ျ ခင္းမ်ိဳ းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဦးေခါင္းေထာင္၍ ၾကည့္ၾ က၏။ တစ္ခုေသာေထာင့္၌
စင္ကေလး၏
ေအာက္ထပ္တြင္
ဝါးဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေပၚ၌
ေႂကြေခါင္းအံုးႏွင့္ မွိန္းလ်က္ရွိေသာ ကိုဘသန္းျမင့္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ ကိုဘသန္းျမင့္သည္ တ႐ုတ္တစ္ေယာက္ ထုိးေပးေနေသာ ေျပာင္းကို တြန္းဖယ္လ်က္ “အလိုေလးဗ်ာ၊
ကိုသိန္းေမာင္ႀ ကီးပါလား၊
အုိင္ေဆးကုိသိန္းေမာင္၊
ဘယ္ႏွနာရီေလာက္
ရွိၿ ပီလဲဗ်ာ”ဟု မဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ခ်င္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပြတ္လ်က္ ေမးေလ၏။ “၁၁ နာရီထုိးၿပီဗ်” “ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲဗ်” “အဂၤါ ေန႔ေလ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ ရက္၊ အဂၤါ ေန႔ဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
121
mmcybermedia.
com
“အလိုေလးဗ်ာ၊ တနဂၤေႏြေန႔ပါ။
က်ဳပ္က
ခင္ဗ်ားက
တနဂၤေႏြေန႔
လူတစ္ဖက္သားကို
မွတ္ေနတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ေလ
ထိတ္ေအာင္လန္႔ေအာင္
ဘာေၾကာင့္
လုပ္ႏုိင္ရတာလဲဗ်ာ” “မဟုတ္ဘူး ဆရာရဲ႕၊ ဒီကေန႔ အဂၤါ ေန႔ဗ်၊ နက္ျ ဖန္ ခင္ဗ်ားတို႔ တိုက္ဖြင့္ေတာ့မယ္။ စုိးစိုးလည္း
ခင္ဗ်ားကို
တေမွ် ာ္တည္း
ေမွ် ာ္ေနရွာတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
မရွက္ဘူးလား
ကိုဘသန္းျမင့္ရယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ လြန္လြန္းတယ္” “လြန္တာေတာ့
မေျပာနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊
က်ဳပ္ေလာက္
မုိက္တာ
ေခြးပဲရွိေတာ့တယ္။
ဒီေလာက္မ်ား ၾကာတယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ၊ ၾကဳတ္ကေလး သံုးၾကဳတ္၊ ေလးၾကဳတ္၊ ငါးၾကဳတ္၊ ဘယ္ႏွၾ ကဳတ္လို႔ မမွတ္မိပါဘူးေလ၊ ဪ… စုိးစုိး… စုိးစိုး… လင္ဆုိးမယား တဖားဖားဆိုတာလို ျဖစ္ေနရွာတာပဲ။ ဒါထက္ ကၽြန္ေတာ့္ ထူပါဦးဗ်၊ တစ္ဆိတ္ လိုက္ပ႔ပ ို ါဦးေနာ္ ကုိသိန္းေမာင္” “ပို႔ပါ့မယ္ လာပါ” “ဒါထက္ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္က်သလဲ ေမးလိုက္စမ္းပါဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဟင္းရြက္ျ ပဳတ္ဖတ္လို တစ္ကုိယ္လံုး ေပ်ာ့ေနကုန္ပါၿပီ၊ ၾကည့္လုပ္စမ္းပါဦးဗ်” “ေနဦး… က်ဳပ္သြားေမးဦးမယ္” ကၽြန္ေတာ္သည္
ေျပာင္းကိုယ္စီႏွင့္
႐ွဴလ်က္ရွိေသာ
အထက္ႏွင့္ေအာက္
လူေလးတန္းတို႔၏ အၾကားမွျ ဖတ္၍ ဘိန္းေရာင္းေသာ တ႐ုတ္၏အခန္းကေလးသို႔ သြားေသာအခါ ေအာက္တန္းတစ္တန္းတြင္ ေက်ာ္လြန္မိသည္ႏွင့္
တုိင္ကိုမွီလ်က္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ထုိင္ေနေသာ
ေျခသလံုးကို
အရပ္ျ မင့္ျ မင့္လူတစ္ေယာက္ကို
႐ုတ္တရက္
ျခစ္ကုတ္ျ ခင္းခံရၿပီးေနာက္
“ေရွ႕ေလွ် ာက္သြားၿပီး ျပန္လွည့္ၾ ကည့္လိုက္စမ္း”ဟု တီးတုိးေျပာလုိက္သံကို ၾကားရေလ၏။ ထုိကဲ့သို႔
ေျပာလိုက္ေသာ အသံမွာ
ေျပာင္းကို
လက္တစ္ဖက္တြင္
ကုိင္လ်က္
တုိင္ကုိမွီကာ ငုိက္ေနေသာ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ပါးရည္မ်ား တြန္႔လိမ္လ်က္ရွိသည့္ ဇရာဒုဗၺလအရြယ္ အဘုိးႀကီး၏ ပါးစပ္မွထြက္လာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္ရ၏။ ႏွစ္လွမ္းခန္႔
လွမ္းၿပီးေနာက္
လွည့္၍
ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
ကၽြန္ေတာ့္မွာ
အံ့ဩလွေသာေၾကာင့္ လႊတ္ခနဲ မေအာ္မိေစျခင္းငွာ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားလိုက္ရေသး၏။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ေဖာင္းပြလာ႐ံုမွ် မက
ယခင္က
အဘိုးအို၏
တြန္႔လိမ္ေပ်ာ့ေခြေသာ
ပိန္ခြက္ေသာပါးမ်ားသည္
အသားအေရမ်ားသည္လည္း
ျပည့္ၿ ဖိဳ း တင္းမာ
ေခ်ာေမြ႔လာၿပီးလွ် င္ အဘုိးႀကီးစင္စစ္က ဦးစံရွားျဖစ္လာသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ “ဦးစံရွား၊ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ” “တိုးတုိး
ဆရာရဲ႕ တုိးတုိး၊ က်ဳပ္ နားေကာင္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ား လူကို ျမန္ျ မန္
ျပန္လႊတ္လုိက္စမ္းပါ၊ ခင္ဗ်ားပဲ တုိင္ပင္စရာေလး ရွိလို႔ပါ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
122
mmcybermedia.
com
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေပးေခ်ၿပီးေနာက္
ကိုဘသန္းျမင့္အတြက္
ကိုဘသန္းျမင့္ႏွင့္အတူ
က်သင့္ေသာေငြကို
ဘိန္းခန္းမွ
တ႐ုတ္ထံ
ထြက္လာခဲ့၍ ျမင္းလွည္းတစ္စီးေပၚသို႔
ယင္းအား တင္လႊတ္လိုက္ၿ ပီးလွ် င္ အျပင္မွ ေစာင့္ဆုိင္းေနေလ၏။ ၅
မိနစ္ခန္႔
ၾကာေသာအခါ
လူအိုတစ္ေယာက္မွာ
ဘိန္းခန္းထဲမွ
ကုန္းကုန္း
ကုန္းကုန္းႏွင့္ ထြက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ တစ္လမ္းႏွစ္လမ္းမွ် ေက်ာ္လြန္သည့္တုိင္ေအာင္ ထိုနည္းအတုိင္း
ေလွ် ာက္လာၿပီးမွ
ခါးကို
ဆန္႔တန္း၍
ခါတုိင္း
ဦးစံရွား၏
အသြင္အတုိင္း
ေျပာင္းလဲလိုက္ၿ ပီးလွ် င္ အားရပါးရ ရယ္ေမာေနေလ၏။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ
ကိုသိန္းေမာင္၊
က်ဳပ္ကို
တိတ္တိတ္ပုန္း
ဘိန္းစြဲေနၿပီလို႔မ်ား
မထင္လိုက္မိဘူးလား” “ဒီလုိေတာ့ မထင္ပါဘူး၊ ႏို႔ေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ေတြ႔ရတာ သိပ္အံ့ဩတာပဲ” “က်ဳပ္ကလည္း ခင္ဗ်ား အံ့ဩသလို အံ့ဩေနတာပဲ” “ကၽြန္ေတာ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေတြ႔ရေအာင္ လာရွာတာကိုးဗ်” “က်ဳပ္ကလည္း ရန္သူတစ္ေယာက္ေတြ႔ရေအာင္ လာရွာတာပဲ” “ဘယ္လိုရန္သူလဲဗ်” “က်ဳပ္အလုပ္က အမႈကေလးနဲ႔
ရာဇဝတ္ေကာင္ဆုိရင္
ပတ္သက္ၿ ပီး
သဲလြန္စကေလးမ်ား
ရန္သူေပါ့ဗ်။ ရမလားလို႔
က်ဳပ္
စံုေထာက္ေနတဲ့
စနည္းနာၾကည့္တာပဲ။
က်ဳပ္မွန္းသိရင္ အရွင္လတ္လတ္ တူးျမႇဳ ပ္ပစ္မယ့္ လူသံုးေလးေယာက္ ရွိတယ္။ အမႈကေလးတစ္မႈတုန္းက
က်ဳပ္လုပ္လိုက္တာ
ေထာင္ထဲမွာ
အေတာ္နစ္နာ
သြားေလေတာ့ ဘိန္းခန္းက ၾကမ္းပိုးေတြက က်ဳပ္ကို ေတြ႔ရာသခ်ႋဳ င္းပဲလို႔ ႀကိမ္းဝါးထားသတဲ့ဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿ ပီး ဝင္ရတယ္” “ေျပာတုိင္းလုပ္ႏုိင္ရင္ ခက္ကုန္ေရာေပါ့ဗ်ာ” “ဪ… ကုိသိန္းေမာင္က ၾကည့္ျ မင္တုိင္ ဘိန္းခန္းအေၾကာင္း မသိေသးဘဲကိုး။ ဒီဘိန္းခန္းေနာက္က
ေရထဲပစ္ခ်လို႔
ပုပ္မွေပၚလာတဲ့
အေလာင္းေပါင္း
ဘယ္ႏွေလာင္းရွိၿ ပီ
မွတ္ေနသလဲ။ တစ္ေလာင္းကို ေငြတစ္ရာရရင္ က်ဳပ္တို႔ သူေဌးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ” ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေျပာရင္းဆုိရင္း ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ် ာက္ ေလွ် ာက္လာၾက၍ ဦးစံရွားက လက္ညႇိဳ းတစ္ေခ်ာင္းကို ေခြၿ ပီး ေလခၽြန္လိုက္သည္တြင္ ျပန္၍ ေလခၽြန္သံတစ္ခ်က္ ၾကားရၿပီးေနာက္ တကၠစီတစ္စီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာေလ၏။ ကားေပၚသို႔
တက္ၾ ကၿပီးေနာက္
“က်ဳပ္တို႔
ဒီကေန႔ည
ခုနစ္မုိင္ၿ ခံထမ ဲ ွာ
အိပ္ၾ ကရလိမ့္မယ္ဗ်ိဳ ႕” “ဘယ္သူ႔ၿ ခံလဲဗ်ာ” “ကိုဘလွသိန္းရဲ႕ ၿခံေလ၊ သူ႔အမႈကို က်ဳပ္ စံုေထာက္ေနရတယ္ဗ်” “လင္းစမ္းပါဦးဗ်၊ ၾကားစမ္းပါရေစဦး” “ဒီလိုဗ်၊
လြန္ခဲ့တဲ့
ေလးငါးရွစ္ႏွစ္ေလာက္က
ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ရွိပံုရတဲ့
ကိုဘလွသိန္းဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ခုနစ္မုိင္မွာ ၿခံတစ္ၿ ခံဝယ္၊ အိမ္ႀ ကီးတစ္လံုး သပ္သပ္ရပ္ရပ္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
123
mmcybermedia.
com
ေဆာက္ၿ ပီး အေစခံ သံုးေလးေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ သားသားနားနား ေနထုိင္တယ္ဗ်။ လြန္ခ့တ ဲ ့ဲ ငါးႏွစ္ေလာက္တုန္းက အေၾကာင္းပါၿပီး
ႀကိဳ ႕ကုန္းက
သားတစ္ေယာက္
ပင္စင္
အၿငိမ္းစားဝန္ေထာက္
သမီးတစ္ေယာက္
ရခဲ့တယ္။
တစ္ေယာက္သမီးနဲ႔
သူ႔အလုပ္အကုိင္ကေတာ့
အသက္အာမခံကုမၸဏီ ကိုယ္စားလွယ္တဲ့၊ မနက္တုိင္း ရန္ကုန္ကို မီးရထားနဲ႔သြားၿပီး ညေနတုိင္း မီးရထားနဲ႔ ျပန္တတ္တယ္။ အရြယ္က သံုးဆယ္ေက်ာ္၊ လူပံုက သနားကမား၊ စကားေျပာေကာင္း၊ အေပါင္းအသင္းဆံ့၊ သားမယား သားသမီးကိုလည္း အင္မတန္ ဂ႐ုစိုက္သတဲ့။ အေသာက္အစား အ,ကစားမရွိ၊
တည္တည္တံ့တံ့
ေႂကြးၿမီဆိုလို႔လည္းမရွိ၊
ေနထုိင္ၿ ပီး
သူ႔နာမည္နဲ႔
လူခ်စ္လူခင္လည္း
ေတာ္ေတာ္ေပါမ်ားသတဲ့။
အင္ပီရီယယ္ဘဏ္တုိက္မွာ
ေငြႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္
ရွိေနတဲ့အတြက္ ေငြေရးေၾကးေရး က်ပ္တည္းလို႔ရယ္လို႔လဲ ေတြးစရာမရွိဘူးဗ်” “ဆိုပါဦးဗ်” “ဒါနဲ႔
လြန္ခဲ့တဲ့
မထြက္ခင္ကလည္း
တနလၤာေန႔က
အေရးႀကီးတဲ့
ခါတုိင္းထက္
ခပ္ေစာေစာ
အိမ္ကထြက္ၿပီး
သူ႔မိန္းမကို
ေျပာသြားသတဲ့။
ကိစၥကေလးႏွစ္ခုရွိတယ္လို႔
ၿပီးေတာ့ သူ႔သားကေလး ကစားဖို႔ သံပတ္ေမာ္ေတာ္ကားကေလးတစ္ခု ဝယ္သြားခဲ့မယ္လို႔လည္း ေျပာသြားေသးသတဲ့။ ကိုဘလွသိန္း
ထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္
သူ႔မိန္းမ
မခင္တင့္က
သူ႔မိဘမ်ားေနတဲ့
ႀကိဳ ႕ကုန္းသြားလည္တုန္း မႏၲေလးၿမိဳ ႕ အေဒၚတစ္ေယာက္ဆီက ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ရသတဲ့။ ဘာေၾကးနန္းလဲဆိုေတာ့
မႏၲေလးပစၥည္းမ်ားကို
မခင္တင့္မွာထားတဲ့
ေသတၱာနဲ႔႐ုိက္ၿ ပီး
ၾကည့္ျ မင္တုိင္ ကမ္းနားလမ္းက ပြဲစားတစ္ေယာက္လက္သို႔ လူႀ ကံဳ နဲ႔ပို႔လိုက္ၿ ပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ထိုပြဲစားဆီ သြားယူဖို႔အေၾကာင္းကို အိမ္နံပါတ္နဲ႔တကြ ႐ိုက္ၾ ကားလိုက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ မခင္တင့္က အဲဒီတနလၤာေန႔မွာ ႀကိဳ ႕ကုန္းက ၾကည့္ျ မင္တုိ္င္ကို မီးရထားနဲ႔လိုက္၊ ကမ္းနားလမ္းက ပစၥည္းကို သြားယူ၊ ၿပီးေတာ့ လန္ခ်ားနဲ႔ ခုနစ္မုိင္ကို ျပန္ခဲ့သတဲ့။ နားလည္ရဲ႕လား” “နားလည္ပါ့ဗ်ာ” “ဒါနဲ႔ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ် ာက္ လန္ခ်ား စီးၿပီးလာခဲ့တုန္း ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္အိမ္ အေပၚထပ္ကို ေမာ့ၾ ကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေယာက္် ား ကိုဘလွသိန္းမ်က္ႏွာကို ျပတင္းေပါက္က ကြက္ခနဲျ မင္လိုက္ရၿပီး
တစ္ေယာက္ေယာက္က
ေနာက္ကေနၿပီး
ဆြဲခ်လိုက္သလို
ျဖဳတ္ဆို
ကြယ္ေပ်ာက္သြားေရာတဲ့ဗ်။ ကိုဘလွသိန္းရဲ႕
မ်က္ႏွာထားကလည္း
ေၾကာက္အား
လန္႔အားႀကီးေနသလိုလို
စိတ္မွာ ထင္ရသတဲ့။ ဟိုေန႔ မနက္က ကိုဘလွသိန္းဟာ သကၠလတ္နက္အက်ႌနဲ႔ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ အိမ္ကထြက္သြားေသာ္လည္း
သူျ မင္လိုက္ရတဲ့အခါတုန္းကေတာ့
စြပ္က်ယ္အက်ႌေလးနဲ႔၊
ေခါင္းေပါင္းလည္း မပါဘူးတဲ့” “ဆိုပါဦးဗ်” “မခင္တင့္
စိတ္ထဲမွာ
သူ႔ေယာက်္ားဟာ
ရန္သူ
တစ္မ်ိဳ းတစ္မည္
လက္တြင္း
က်ေရာက္ေနၿပီလို႔ မွတ္ထင္ၿ ပီး လန္ခ်ားကိုရပ္၊ အိမ္ေပၚကို အတင္း တက္တာကိုးဗ်။ က်ဳပ္တို႔
ခုနကထြက္လာခဲ့တဲ့
အေပၚထပ္က
ေထာင္ကဲေနသတဲ့။
တ႐ုတ္ေတြက
ေလွကားရင္းကေနၿပီး
မေၾကာက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ
ဒါနဲ႔
ဘိန္းခန္းပဲကိုဗ်၊ မခင္တင့္က
အတင္းတားဆီးသတဲ့။
အတင္းတုိးတက္ေတာ့
ေအာက္ထပ္က
ဘိန္းခန္း၊
အေပၚထပ္တက္မယ္လုပ္ေတာ့ ခမ်ာက
တ႐ုတ္ေတြကလည္း
လင္ေရးဆိုေတာ့
အတင္းတြန္းထုတ္လို႔
ျပန္ထြက္လာရေရာတဲ့။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
124
mmcybermedia.
com
မခင္တင့္မွာ အႀကံရက်ပ္ၿ ပီးေနတုန္း ကံအားေလ်ာ္စြာ ဌာနအုပ္နဲ႔ ပုလိပ္ႏွစ္ေယာက္ အခန္႔သင့္ေရာက္လာပါေရာ။ မခင္တင့္က ဌာနအုပ္ကို အက်ိဳ းအေၾကာင္း ေျပာျပလို႔ ပုလိပ္ေရာ မခင္တင့္ပါ
အိမ္ေပၚတက္ရွာ၊
ရွာေပမဲ့
ဘာမွ
မေတြ႔ဘူးတဲ့။
ေနာက္ေဖးခန္းမွာ
ေျခက်ိဳ းသူေတာင္းစား တစ္ေယာက္ပဲ ေတြ႔သတဲ့။ ဒါနဲ႔
ခုခ်က္ခ်င္း
စားပြဲကေလးေပၚမွာ
ဘယ္ေပ်ာက္ႏုိင္စရာ
ရွိပါ့မလဲလို႔
စကၠဴေသတၱာကေလးတစ္လံုးကို
အေတြးရခက္ၿ ပီး
မခင္တင့္ေတြ႔လို႔
ေနတုန္း
ဖြင့္ၾ ကည့္လိုက္ေတာ့
ကေလးကစားစရာ ေမာ္ေတာ္ကားကေလးတဲ့ဗ်။ ဒီေတာ့ ေသခ်ာၿပီ၊ ကိုဘလွသိန္းကို ျမင္လိုက္တာ အမွန္ပဲလို႔ ယူဆၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ၾ ကည့္ၾ ကျပန္ေတာ့
ေနာက္ေဖးျပတင္းေပါက္မွာ
ေသြးစက္ေတြ၊
ၾကမ္းေပၚမွာလည္း
ေသြးစက္ေတြ ႏွံ႔လို႔တဲ့ဗ်။ ၿပီးေတာ့လည္း လုိက္ကာစုတ္တစ္ခုရဲ႕ ေနာက္မွာ ကိုဘလွသိန္းရဲ႕ ေနာက္ပိတ္ဖိနပ္ရယ္၊
ေျခအိတ္ရယ္၊
ပဝါရယ္၊
ျခင္းရယ္၊
အဝတ္အစားေတြ
အားလံုးကို
ထည့္ထားတာ ေတြ႔ရပါေရာတဲ့ဗ်။ လူကို
မေတြ႔ရဘဲနဲ႔
အဝတ္အစားခ်ည္း
ေတြ႔ရေတာ့
ဘိန္းခန္းဟာကလည္း
ျမစ္ဘက္ကို ေက်ာခုိင္းၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ျ ဖစ္ေလေတာ့ ေနာက္ေဖးျပတင္းေပါက္ကေနၿပီး ကိုဘလွသိန္းကို ေရထဲပစ္ခ်လိုက္ၿ ပီလို႔ ေတြးစရာရွိေတာ့တာပဲကိုးဗ်” “ဟုတ္မွာပါပဲ၊ ရက္စက္တဲ့လူစုပဲဗ်” “ကုိင္း… ဒီအိမ္အတြင္းက မသကၤာစရာေကာင္းတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ ဘိန္းခန္းရွင္ ေထာင္ကဲက တ႐ုတ္ထဲမွာ အေတာ္နာမည္ႀ ကီးတဲ့လူဗ်၊ ေထာင္ေလးငါးခါ က်ဖူးတယ္၊ သို႔ေသာ္ မခင္တင့္ရဲ႕စကားအရ အိမ္ထဲကို သူ ဝင္သြားသြားခ်င္း ေထာင္ကဲကို ေလွကားရင္းမွာ ေတြ႔ရတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ကာ ကိုဘလွသိန္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္တဲ့လူစုထဲမွာ သူ မပါႏုိင္ေပဘူး။ အလိုတူ အလိုပါေလာက္သာ
ျဖစ္ႏုိင္လိမ့္မယ္။
သူ႔ကို
စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့
ကိုဘလွသိန္းဆိုတာ
မသိရပါဘူးတဲ့။ သူ႔အဝတ္ေတြ ဘယ္နည္းနဲ႔ေရာက္ေနသလဲဆိုတာကို သူ မေျပာႏုိင္ဘူးတဲ့။ အစစ အရာရာမွာ လံုးလံုးႀကီး ဘူးကြယ္တဲ့အထဲကဗ်” “ကြယ္လိမ့္မယ္ေလ ဒါေတာ့” “ကုိင္း…
ေျခက်ိဳ း
သူေတာင္းစားအေၾကာင္း
ေျပာရဦးမယ္။
သူ႔နာမည္ရင္းက
ဘႀကိဳ င္တဲ့ဗ်။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ‘ငႀကိဳ င္က်ိဳ း’လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရား ေရာက္ဖူးတဲ့လူတုိင္း ၿမိဳ ႕ဘက္ ေစာင္းတန္းမွာ သူ႔ကို ျမင္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ
နဖူးကစၿပီး
ေမးေစ့ေရာက္ကေရာ
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းက
ေအာက္ကိုတြဲ၊
အထက္ႏႈတ္ခမ္းက
အၿမဲသြားၿဖဲေနသလို
သိပ္ၿ ပီးအျမင္ဆုိးတာပဲ။
အခ်က္က်ေအာင္
ရယ္စရာ
ေမာစရာ
ႏုိ႔ေပမဲ့
ေထာင့္ျ ဖတ္
အမာရြတ္ႀ ကီးနဲ႔၊
အထက္ကိုလန္ေနေလေတာ့ လူက
လွ် ာသြက္အာသြက္န႔ဲ
ေျပာတတ္ေလေတာ့
ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္တ့လ ဲ ူ
အင္မတန္မ်ားတယ္ဗ်။ သူ႔ေရွ႕မွာ ခင္းထားတဲ့အဝတ္ကေလးေပၚမွာ မူးေစ့မတ္ေစ့ေတြ ေဖြးေနတာ က်ဳပ္ ခဏခဏ ျမင္ရဖူးတယ္။ ဆံပင္ကလည္း နီလိုက္တာ တြတ္လို႔၊ ေျပာင္းဖူးေမြး၊ အသားကလည္း မင္သုတ္ထားသလား
ေအာက္ေမ့ရတယ္။
နက္လိုက္တာ
ေျပာင္လို႔၊
အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္
ေတာက္ေနတာပဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
125
mmcybermedia.
com
“ဪ…
သိၿ ပီဗ်ိဳ ႕၊
အလယ္ပစၥယံက
သစ္သားတံတားေပၚမွာ
ထုိင္,
ထုိင္ေတာင္းတတ္တဲ့ လူဟာ မဟုတ္လား” “အစစ္ပဲ၊ ဒီက ေမာ္ေတာ္ကားကေလးကို မခင္တင့္ေတြ႔သြားေတာ့ သူ႔မွာ မေနတတ္ မထုိင္တတ္
ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား
ျဖစ္လို႔တဲ့။
ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ
ဘိန္းခန္းအေပၚထပ္က
ေနာက္ေဖးခန္းမွာ ဟိုအခါက သူေနေလေတာ့ ကိုဘလွသိန္းရဲ႕အေၾကာင္းကို ဧကန္မုခ် သူသိမယ္ မဟုတ္လားဗ်” “သိရမွာေပါ့၊ ဒါထက္ သူက ဘယ္နည္းနဲ႔ ဒီေနရာေရာက္ေနသတဲ့လဲ” “သူက ဒီအခန္းမွာ တစ္လ ငါးက်ပ္ေပးၿပီးေနသတဲ့ဗ်” “သူ သိလို႔ရွိရင္လည္း သိ႐ံုေလာက္သိမွာေပါ့ဗ်။ သူကုိယ္တုိင္က မစြမ္းမသန္ဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ခဲယဥ္းလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕” “သူ
မစြမ္းမသန္တာက
ေျခေထာ့က်ိဳ း
လမ္းေလွ် ာက္တာေလာက္
ရွိတယ္ဗ်။
လက္ေတြဘာေတြက သူလိုငါလိုေတာင္ မကဘူး။ ေတာ္ေတာ္ဗလေကာင္းတဲ့ အေကာင္ဗ်” “ဆိုပါဦးဗ်ာ” “မခင္တင့္မွာေတာ့ ေသြးစက္ေတြ ျမင္ကတည္းက သူ႔လင္ ေသြးပဲဆိုၿ ပီး မူးေမ့သြားလို႔ ပုလိပ္မ်ားက ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔တင္ၿ ပီး အိမ္လုိက္ပို႔လိုက္ရေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ပုလိပ္အရာရွိက ထံုးစံအတုိင္းရွာေတာ့
ငႀကိဳ င္က်ိဳ းကို
ဘာမွေတာ့
မသကၤာမႈနဲ႔ဖမ္းေရာ၊
မေတြ႔ရဘူးတဲ့ဗ်။
မဖမ္းမီ
သူ႔စြပ္က်ယ္အက်ႌ
သူ႔ကုိယ္ထမ ဲ ွာ လက္ေမာင္းမွာ
ေသြးစက္ေတြ ေတြ႔ေတာ့ သူ႔လက္မွာ ဓားရွတဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခုျ ပၿပီး ဒီဒဏ္ရာက စြန္းေပေၾကာင္း ေျပာတဲ့အျပင္
ျပတင္းေပါက္နဲ႔
ၾကမ္းေပၚမွာေတြ႔ရတဲ့
ေသြးစက္ေတြဟာလည္း
ဒီဒဏ္ရာက
ေသြးစက္ေတြပါပဲလို႔ သူက ေျပာျပသတဲ့ဗ်။ သူက
ကိုဘလွသိန္းကိုလည္း
မသိရ၊
လိုက္ကာေနာက္က
အဝတ္အစားေတြ
အေၾကာင္းကိုလည္း ဘာမွမသိရပါဘူးလို႔ ေျပာသတဲ့ဗ်။ ဒါနဲ႔ ငႀကိဳ င္က်ိဳ းကိုဖမ္းၿပီး
ဌာနေခၚသြားေရာ၊ ဌာနအုပ္ကေတာ့ ေရက်တဲ့အခါမွာ
အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ဘာမ်ား ေတြ႔ရဦးမလဲလို႔ ေမွ် ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေစာင့္ၾ ကည့္ေနေသးသတဲ့ဗ်” “ႏို႔ ေတြ႔သလား” “ေတြ႔ေတာ့
ေတြ႔တယ္၊
အေလာင္းမဟုတ္ဘူး၊
ကိုဘလွသိန္းရဲ႕
အေပၚ
အက်ႌအိတ္ေတြထဲမွာ ဘာေတြပါတယ္ ထင္သလဲ” “စာမ်ားလားဗ်ာ” “ဘာဟုတ္လိမ့္မလဲ၊ ေၾကးပုိက္ဆံေတြနဲ႔ ေဖာင္းလို႔ဗ်၊ တစ္အိတ္မွာ ပုိက္ဆံ ၁၉၅ ျပား၊ တစ္အိတ္မွာ ၂၇၃ ျပား ေတြ႔သတဲ့ဗ်” “တန္ေတာ့ဗ်ိဳ ႕၊
ပိုက္ဆံေတြေၾကာင့္
အက်ႌေလးလို႔
ကၽြတ္က်ေနရစ္ၿ ပီး
အေလာင္းကေတာ့ ေရထဲေမ်ာပါသြားဟန္ ရွိတယ္။ ဒါထက္ ေနပါဦးဗ်၊ ဒီ့ျ ပင္အဝတ္ေတြေတာ့ အခန္းထဲမွာေတြ႔ၿ ပီး အေလာင္းမွာ အက်ႌတစ္ခုတည္း ဝတ္လ်က္နဲ႔ ပါသြားႏုိင္ပါ့မလားဗ်ာ” “မွန္တယ္… သို႔ေသာ္လည္း ဒီလို တစ္ခုေတြးဖို႔ ရွိတယ္။ ငႀကိဳ င္က်ိဳ းက ကိုဘလွသိန္း အေလာင္းကို
ပစ္ခ်ၿ ပီးတဲ့ေနာက္
သဲလြန္စ
မက်န္ရစ္ရေအာင္
အဝတ္အစားေတြပါ
ပစ္ခ်ဖို႔
စိတ္ကူးေပၚလာလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ကာ အက်ႌကို ေရွးဦးစြာယူၿ ပီး ပစ္ခ်မယ္လုပ္ေတာ့ ေပါေလာႀကီးေပၚေနမွာကို သူ စဥ္းစားမိလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ကာ သူ႔မွာ အလြယ္ရွိတဲ့ ေၾကးပုိက္ဆံေတြကို အိတ္ႏွစ္ဖက္ထဲ
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
126
mmcybermedia.
com
ကပ်ာကယာ သြန္ထည့္၊ ဒီေတာ့ အတြင္းမွာ အေစာင့္လုပ္တဲ့လူက ပုလိပ္ေတြ လာေနၿပီလို႔ ေျပာလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့
ကိုယ့္လူမွာ
ပစ္ခ်လိုက္ခါရွိေသး။
ပုလိပ္ေတြ
ကတိုက္က႐ုိက္နဲ႔ တက္လာၾကလို႔
ျမန္ျ မန္သြန္ေလာင္းထည့္ၿ ပီး ဒီ့ျ ပင္အဝတ္ေတြကို
ပစ္ခ်ဖို႔
အက်ႌကို အခ်ိန္မရ။
ေတြ႔ကေရာေခ်ာင္ထဲကို သြင္းထားလိုက္ရတယ္ ဆိုရင္ေကာ” “ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ ႕… ျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အလုပ္ပဲ” “ငႀကိဳ င္က်ိဳ းေတာ့ျ ဖင့္
အခ်ဳပ္ထဲ
ေရာက္ေနၿပီ။
သို႔ေသာ္
ေျပေျပျပစ္ျ ပစ္
ခုိင္ခုိင္မာမာဆုိလို႔ ဘာတစ္ခုမွ သူ႔ကို စြပ္စြဲစရာ မရွိဘူးဗ်။ အရင္က ျပစ္ခ်က္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ လူလည္း မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ ငႀကိဳ င္က်ိဳ းနဲ႔
စံုစမ္းဖို႔အခ်က္က
ဘာလဲဆိုေတာ့
ဘာျဖစ္သြားသလဲ၊
ဘယ္လုိဆက္သြယ္ျ ခင္း
အခု
ကိုဘလွသိန္းဟာ
ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ။
ရွိသလဲ။
အဲဒီအခ်က္ေတြကို
ဘိန္းခန္းထဲမွာ
သူေပ်ာက္ေနျခင္းနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔
အမွန္သိရဖို႔
အေရးႀကီးတယ္။ အမႈက ရွင္းမလိုလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တဲ့ အမႈပဲဗ်ိဳ ႕” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ခုနစ္မုိင္တြင္ရွိေသာ ကိုဘလွသိန္း၏ ၿခံသို႔ ေရာက္လာၾကေလၿပီ။ အခ်ိန္မွာ ၁၂ နာရီခန္႔ ရွိေလသည္။ ကိုဘလွသိန္း၏ဇနီး
မခင္တင့္သည္
အိပ္ရာမဝင္ေသးဘဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
ကားသံၾ ကားသည္ႏွင့္ တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ ဝရန္တာသို႔ ထြက္၍ႀကိဳ ေလ၏။ ဦးစံရွားသည္ တကၠစီသမားကို ေငြရွင္းေပး၍ လႊတ္လိုက္ေလ၏။ ေလွကားမွ
တက္မိၾ ကသည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
လည္ပင္းဆန္႔တန္းလ်က္ရွိေသာ
မခင္တင့္က.. “သတင္းေကာင္းပါ,ပါစရွင္” “မပါဘူးဗ်ိဳ ႕” “သတင္းဆိုးေတာ့ မပါ,ပါေစနဲ႔ရွင္” “အဆုိးလည္း မပါ,ပါဘူး” “ေတာ္ပါေသးရဲ႕ရွင္၊ ဝင္ၾ ကပါ… ဝင္ၾ ကပါ။ တစ္ေန႔လံုး ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေနေရာေပါ့။ ေကာ္ဖီကို ဓာတ္ဘူးနဲ႔ ကၽြန္မထည့္ထားပါတယ္၊ သံုးေဆာင္ၾ ကပါဦး” “ဒီဟာက
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ
ကိုသိန္းေမာင္တဲ့။
ကံအားေလ်ာ္စြာ
အဆင္သင့္
ေတြ႔လာလို႔ အေဖာ္ရေအာင္ ေခၚလာခဲ့ရတယ္” “ဝမ္းသာပါတယ္ရွင္၊ အလိုက္အထိုက္ပဲ သည္းခံၿ ပီး ေနၾက ထုိင္ၾ ကပါေတာ့။ ကၽန ြ ္မမွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာက သိေတာ္မူၾ ကတဲ့အတုိင္း…” “ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေရးရွိရင္ ေျမႀကီးေပၚမွာေတာင္ အိပ္လာခဲ့တဲ့ လူစုေတြကပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဒုကၡရွာဖို႔ မလိုပါဘူး” “ဒါထက္
ဦးစံရွား၊
ကၽြန္မ
တစ္ခြန္း
ႏွစ္ခြန္း
ေမးစရာကေလး
ေမးပါရေစရွင္၊
မွန္မွန္ေျပာပါေနာ္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
127
mmcybermedia.
com
“စိတ္ခ်ပါ” “ကၽြန္မက စိတ္ခုိင္တဲ့မိန္းမပါ၊ တက္လား
မူးလား မျဖစ္တတ္ပါဘူး။ မွန္မွန္သာ
အမိန္႔ရွိပါ” “ေမးပါ… ေမးပါ” “ဦးစံရွားရဲ႕
စိတ္ထဲမွာ
ကိုဘလွသိန္းဟာ
အသက္ရွင္လ်က္
ရွိေသးတယ္လို႔
ထင္ပါရဲ႕လားရွင္” ဦးစံရွားမွာ အက်ပ္က်ေနသည့္ လကၡဏာႏွင့္ ဆုတ္ဆုိင္းလ်က္ရွိ၏။ “မွန္မွန္ေျပာပါရွင္ ေနာ္” “မွန္မွန္ေျပာရရင္ျ ဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မထင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ” “ေသၿပီလို႔ ထင္သလား” “ဟုတ္တယ္” “လူသတ္လို႔ ေသတယ္ ထင္ပါသလား” “ဟုတ္ကဲ့” “ဘယ္ေန႔က ေသတယ္ထင္ပါသလဲ” “တနလၤာေန႔က” “ဒါျဖင့္ ဦးစံရွားရယ္၊ သူ႔ဆီက ဒီစာကို ဒီကေန႔ ကၽြန္မ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရႏုိင္ပါသလဲ။ တစ္ဆိတ္ေလာက္ ရွင္းေျပာစမ္းပါဦးရွင္” ဦးစံရွားသည္ အလြန္ တုန္လႈပ္ခဲလွသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိစကားကို ၾကားရေသာအခါ၌ ကုလားထုိင္မွ ေငါက္ခနဲ ထလိုက္ေလ၏။ “ဟုတ္ပါ့မလားဗ်” “ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ ေဟာဒီမွာ သူ႔စာပါပဲ” “ၾကည့္ပါရေစဗ်ာ၊ တစ္ဆိတ္ေလာက္” “ၾကည့္ပါရွင္၊ ၾကည့္ပါ” ဦးစံရွားသည္
စာအိတ္ကိုယူ၍
ဒူးေပၚတြင္
ျဖန္႔ခင္းကာ
ၾကည့္လ်က္ရွိရာ
ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိင္ရာမွထ၍ ၾကည့္မိေလသည္။ “လက္ေရးက တယ္ၾ ကမ္းပါကလား၊ ကိုဘလွသိန္း လက္ေရး ဟုတ္ရဲ႕လား” “စာအိတ္ေပၚက လက္ေရးကေတာ့ သူ႔လက္ေရးမဟုတ္ဘူး၊ အထဲက စာကေတာ့ သူ႔လက္ေရး အစစ္ပါပဲ” “ဪ… သူ႔လက္စြပ္လည္း ထည့္ေပးလိုက္သကုိး” “ကုိင္း… ကုိင္း… စာကို ၾကည့္ရေအာင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
128
mmcybermedia.
com
ခ်စ္ႏွမႀကီး ဘာမွမစုိးရိမ္ပါႏွင့္၊ အေရလည္၍ အပတ္ေစ့ေသာအခါ အားလံုး ရွင္းလင္းသြားပါလိမ့္မည္။ သည္းခံ၍ ေစာင့္ပါဦး ဘလွသိန္း ဦးစံရွားသည္ စာအိတ္ေရာ စာကိုပါ ေသခ်ာစြာ လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္… “စာအိတ္ကို လိပ္တတ္တဲ့သူဟာ လိပ္ကို အေသအခ်ာမသိလို႔ တစ္ပုိင္းတစ္စ ေရးၿပီးမွ သြားေမးရဟန္ တူတယ္” “ရွင္ ဘယ့္ႏွယ္သိသလဲ” “ပထမစာေၾကာင္းက
နာမည္ဟာက
သူ႔ဘာသာ
ေျခာက္ရတဲ့မင္မို႔လို႔
မည္းလို႔၊
ေအာက္က စာေၾကာင္းေတြမွာေတာ့ မင္ႏွိပ္သံုးထားလို႔ ျပာႏွမ္းႏွမ္းေရာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အစအဆံုး တစ္ခါတည္းဆက္ၿ ပီး
ေရးခဲ့လို႔ရွိရင္
ပထမစာေၾကာင္းေရးၿပီး
အားလံုး
မင္တစ္ေရာင္တည္း
ေအာက္ကလိပ္ကို
တယ္
မေသခ်ာတာနဲ႔
အေသးအႏုပ္ပဲ၊
ဆက္ေရးရဟန္တူတယ္။
ေသးေတာ့
အေသးအႏုပ္ကေလးေတြက
သိပ္အေရးပါခ်င္
ျဖစ္ရမယ္။
ပါတတ္တယ္ဗ်။
ႏို႔ေပမဲ့
အခုေတာ့ ထေမးရၿပီးမွ
တစ္ခါတေလ
ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့
စာေရးစကၠဴသက္သက္ မဟုတ္ဘူး၊ ဗလာစာအုပ္က
ဆုတ္ၿ ပီး ခဲတံန႔ဲ
ဘယ္သင္းမွ မလႊတ္ဘူး” “အထဲက စာအေၾကာင္းေကာရွင္” “စကၠဴက
ေရးတဲ့စာပဲ။ ၾကည့္ျ မင္တုိင္စာတုိက္က ေပလို႔၊
စာအိတ္ကိုပိတ္တဲ့လူဟာ
ဒီကေန႔ ထည့္လိုက္တဲ့စာပဲ၊ စာထည့္တဲ့လူရဲ႕လက္က
ေဆးငံုတတ္ဟန္
တူတယ္။
ေကာ္ကို
လွ် ာနဲ႔လ်က္ၿ ပီး
ပိတ္လိုက္တာ စာအိတ္ကို ေဆးရြက္ေစာ္နံေနတာပဲ” “အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေသးတယ္ဆိုတာ စိတ္ခ်ရၿပီလားရွင္” “သူ႔လက္ေရး မွန္ရဲ႕ေနာ္” “မွန္ပါတယ္” “လက္ေရးတူေအာင္
ေရးႏုိင္တဲ့လူ
မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့
စိတ္ခ်ရမေလာက္
ျဖစ္ေနတာေပါ့” “လက္စြပ္လည္း ရွိေသးတာပဲရွင္” “လက္စြပ္ကေတာ့ ခက္သားပဲဗ်ာ။ သူ႔လက္က
ခၽြတ္ယူၿ ပီး
ထည့္လိုက္ရင္လည္း
ျဖစ္ႏုိင္တာပဲကိုး” “လက္ေရးကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ရွင္၊ သူ႔လက္ေရးကို
ကၽြန္မ
ေကာင္းေကာင္း
သိပါတယ္။ ဒီဟာ သူ႔လက္ေရးအစစ္ပါ” “သို႔ေသာ္
တစ္ခ်က္ရွိေသးတယ္၊
စာကို
တနလၤာေန႔ကေရးၿပီး
ဒီကေန႔မွ
ထည့္လိုက္ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္ဗ်” “ျဖစ္ေတာ့
ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊
ရွိႀ ကီးခုိးပါရဲ႕
ဦးစံရွားရွင္
ကၽြန္မ
အားေလွ် ာ့ေအာင္
မေျပာစမ္းပါနဲ႔။ ကၽြန္မေယာက္် ား မေသေသးပါဘူး။ ကၽြန္မ သိပါတယ္။ ဟိုေန႔က အိမ္ေနာက္မွာ သူ႔လက္ကို
ဓားရွတာကိုေတာင္
ကၽြန္မက
အိမ္ေရွ႕ကေနၿပီး
သိေသးတာပဲ။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
သူ႔မွာ
129
mmcybermedia.
com
ေသေလာက္ေပ်ာက္ေလာက္ တစ္ခုခုျ ဖစ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ မသိဘဲ ေနပါ့မလားရွင္။ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားဟာ စိတ္ဓာတ္ခ်င္း တူပါတယ္” “တစ္ခါတေလ
မိန္းမမ်ားစိတ္က
ထင္ခ်က္ဟာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
စံုေထာက္ေတြ
အက်ိဳ းအေၾကာင္းနဲ႔ ဆင္ျ ခင္ခ်က္ထက္ေတာင္ တပ္တပ္အပ္အပ္ မွန္တတ္လြန္းလို႔ ခင္ဗ်။ စကားကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ
မထားပါဘူး၊
ကၽြန္ေတာ္
စာေတြဘာေတြေတာင္
စိတ္သာခ်ပါ။
ေရးႏုိင္လ်က္ကနဲ႔
ခုထက္ထိ
ႏုိ႔ေပမဲ့
အသက္ရွင္ေန႐ံုမွ် မက
တိမ္းေရွာင္ေနတာ
အစဥ္းစားရ
ခက္လိုက္ပါဘိဗ်ာ” “ကၽြန္မလဲ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာပဲ” “ဟိုေန႔က သူမသြားခင္ ဘာမ်ား မွာထားသြားေသးလဲ ” “ဘာမွ မမွာခဲ့ဘူးရွင္” “ၾကည့္ျ မင္တုိင္မွာ သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ခင္ဗ်ား အံ့ဩသြားတယ္… ဟုတ္စ” “သိပ္အံ့ဩတာပဲ” “ျပတင္းေပါက္ဖြင့္လို႔လား” “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” “သူက ခင္ဗ်ားကို လွမ္းေခၚလိုက္တာလား” “ဒီလိုပဲ မွတ္ပါတယ္” “မပီမသနဲ႔ ေအာ္လိုက္တယ္ဆို” “မွန္ပါတယ္” “လာၿပီး ကယ္ဆယ္ဖို႔သေဘာနဲ႔ ေခၚလုိက္ပံုမ်ိဳ းလား” “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ လက္ယပ္ေခၚတယ္လို႔ ထင္လုိက္ရတာပဲ…” “ခင္ဗ်ားကို မေမွ် ာ္လင့္ဘဲ ျမင္လုိက္ရေလေတာ့ အံ့ဩၿပီး လက္ေျမႇာက္လိုက္တာ ျဖစ္ႏုိင္သလား” “ဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္” “ေနာက္ကေနၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဆာင့္ဆြဲလိုက္တယ္လို႔ ထင္သလား” “႐ုတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားတာပဲရွင့္” “သူ႔ဘာသာ ေနာက္ကို ခုန္လိုက္ျ ခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ အခန္းထဲမွာ သူ႔ျ ပင္ ဘယ္သူ႔မွ မျမင္ရဘူးလား” “ေျခက်ိဳ းႀကီးကေတာ့ အခန္းထဲမွာ သူပဲရွိပါတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ” “ဝတ္ထားတာကေတာ့ စြပ္က်ယ္အက်ႌဆို” “မွန္ပါတယ္” “ၾကည့္ျ မင္တုိင္ ဘိန္းခန္းအေၾကာင္းကို အရင္က တစ္ခါမွ မေျပာဖူးဘူးလား” “တစ္ခါမွ မေျပာဖူးပါဘူး” “ဘိန္း႐ွဴတတ္တယ္လို႔ ထင္သလား” “မ႐ွဴတတ္ပါဘူးရွင္” “ကိုင္း… ကုိင္း၊ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီဗ်၊ အိပ္ေခ်ပါေတာ့။ နက္ျ ဖန္ အလုပ္သိပ္မ်ားမွာမို႔လို႔ ဒါ ေမးခ်င္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီမွာလာအိပ္ရတာပဲ။ ကုိင္း... ကုိင္း၊ အိပ္ေခ်ပါေတာ့”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
130
mmcybermedia.
com
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္
အေစခံမ်ား
ဝင္ၾ ကေလ၏။
ဦးစံရွားမွာမူ
စုပံုခင္းက်င္း၍
ေဆးတံ၊
တင္ထားျခင္းကို
ေကာ္ဖီႏွင့္
ဘီစကြတ္မ်ားကို
ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ထားေသာ
စားေသာက္ၾ ကၿပီးေနာက္ “ကင့္ေကာ့” ေခါင္းအံုးမ်ား၊
ပက္လက္ကုလားထုိင္ႀ ကီးေပၚတြင္ မီးျခစ္ႏွင့္
ျမင္သျဖင့္
ေဆးဘူးမ်ားကို
နက္နဲခက္ခဲေသာ
ႏွစ္ခုရွိရာသို႔
လက္တန္းေပၚတြင္
အမႈမ်ားကို
ဖုန္မ်ားကို အဆင္သင့္
ေတြးေတာစိတ္ကူးသည့္အခါ
ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ ထံုးစံအတုိင္း တစ္ညဥ့္လံုး စဥ္းစားေခ်ေတာ့မည္ဟု သိရွိရေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္
“ကင့္ေကာ့”
တစ္ခုေပၚသို႔
လွဲအိပ္၍
ပက္လက္လွန္
ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ေဆးေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ ႐ိႈက္ဖြာလ်က္ရွိေသာ ဦးစံရွားကို ၾကည့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ျ ခင္းသို႔ ေရာက္ေလ၏။ နံနက္လင္းသျဖင့္ မ်က္စိဖြင့္ၾ ကည့္လိုက္ေသာအခါ ဦးစံရွားမွာ ညဥ့္ကအတုိင္း ေဆးတံတဖြားဖြားေသာက္လ်က္ ရွိေနေသးသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ “ႏိုးၿပီလားဗ်ိဳ ႕၊ ကိုသိန္းေမာင္” “ဟုတ္ကဲ့…” “လမ္းေလွ် ာက္လိုက္မလား” “လုိက္တာေပါ့” “ကုိင္း… ဒါျဖင့္ ထဗ်ာ၊ အဝတ္လဲေပေတာ့” ျပည္လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ် ာက္
ေလွ် ာက္လာၾကစဥ္
“ဦးစံရွား၊
ဦးစံရွားနဲ႔
ခင္ဗ်ား
ေျမႇာက္တာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀ ကီးၿပီး ေတာ္ေတာ္ပ်က္စီးေနၿပီ ကိုသိန္းေမာင္။ လူပါးႀကီးလုပ္ေနလိုက္တာ တစ္ခါမွ အ,ေပ့ကြာ၊ ငထူလို႔ေအာ္ၿ ပီး ကိုယ့္ထိပ္ကိုယ္ လက္သီးနဲ႔ထုိးဖို႔ ေကာင္းေတာ့တာပဲ။ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေတာင္ က်ဳပ္ ထုိးခဲ့မိေသးတယ္” “ႏို႔ ေနပါဦးဗ်၊ အခုေတာ့ ဒီအမႈကို ခင္ဗ်ား ေတြးလို႔ရၿပီလား” “ရၿပီလို႔ ထင္တာပဲ၊ ဟုတ္ မဟုတ္ ဟိုက်ေတာ့ သိေရာေပါ့ဗ်ာ။ လာပါ” ထုိအခ်ိန္မွစ၍
ဦးစံရွားသည္
အမႈအေၾကာင္းကို
ဆက္၍မေျပာေတာ့ဘဲ
အျခား
အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာလွ် င္ အမွ် င္မျပတ္ေအာင္ ေျပာေလေတာ့၏။ ယူနီဗာစီတီအနီးသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ အင္းစိန္မွလာေသာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးႏွင့္ ေတြ႔၍ တက္စီးၾကၿပီးလွ် င္ ရန္ကုန္သို႔ လိုက္လာၾကေလ၏။ သိမ္ႀ ကီးေဈးသို႔ ဆုိက္ေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ ျမင္းရထားတစ္စီးကိုေခၚ၍ စတူးဝပ္ အခ်ဳပ္ေထာင္သို႔ ေမာင္းႏွင္ေစ၏။ အခ်ဳပ္ေထာင္အရာရွိမ်ားသည္ လူသတ္မႈႏွင့္
ဖမ္းပို႔ထားသည့္
တရားခံ
ဦးစံရွားကို
သိၾ ကသျဖင့္
ေျခက်ိဳ းငႀကိဳ င္ကို
ၾကည့္ျ မင္တုိင္ဌ ာနမွ
ေတြ႔လိုေၾကာင္းႏွင့္
ဦးစံရွားက
ေျပာရာတြင္ ေထာင္မွဴးကုိယ္တုိင္ အခ်ဳပ္ခန္းသို႔ လုိက္၍ပို႔ေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
131
mmcybermedia.
com
အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးဝသို႔ လွမ္း၍ျပသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္
ေရာက္ေသာအခါ
ၾကည့္လိုက္ရာတြင္
ေထာင္မွဴးသည္
အက်ဥ္းသမားသည္
သံတုိင္ၾ ကားမွ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔
မ်က္ႏွာမူကာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ အသား ႏႈတ္ခမ္းမ်ား၏
သပိတ္ေရာင္ႏွင့္
အထက္တြင္
ေထာင့္ျ ဖတ္ႀ ကီးဖံုးလ်က္
ဝက္ႏႈတ္ခမ္းကဲ့သို႔
တစ္မုိင္ခန္႔ရွိေသာ
ရွိရကား
ေထာ္လ်က္
အမာရြတ္ႀ ကီးသည္
ဤမွ် ေလာက္
ထြက္ေနေသာ
မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကို
အျမင္ဆုိးေသာ
မ်က္ႏွာမ်ိဳ းကို
ေတြ႔ရခဲလွေပလိမ့္မည္။ “က်ဳပ္တို႔လူက လူေခ်ာဗ်ေနာ္ ဦးစံရွား” “ေဆးလိုက္
ေၾကာလိုက္ရရင္
ဒီေလာက္ေတာင္
အ႐ုပ္ဆုိးမယ္
မထင္ပါဘူးဗ်ာ။
မွန္းစမ္း တံခါးဖြင့္စမ္း၊ က်ဳပ္ လုပ္ေပးစမ္းမယ္” ေထာင္မွဴးသည္ တံခါးေသာ့ကိုဖြင့္လ်က္ရွိစဥ္ ဦးစံရွားသည္ အက်ႌအိတ္ထဲ၌ ထည့္၍ ယူေဆာင္ခဲ့ေသာ အဝတ္တစ္ထည္ကို ထုတ္ယူေလ၏။ အက်ဥ္းသမားသည္ တစ္ခ်က္မွ် လြန္ၿ ပီးေနာက္ ပက္လက္လွန္လ်က္ ဆက္လက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ေလ၏။ ဦးစံရွားသည္
အက်ဥ္းသမားအနီးတြင္ရွိေသာ
ေရခ်ိဳ င့္ထဲသို႔
အဝတ္ႀ ကီးကို
ႏွစ္ၿ ပီးေနာက္ ဘႀကိဳ င္၏အနီးတြင္ ဒူးေထာက္၍ မ်က္ႏွာကို ေရစိုေသာအဝတ္ႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ ပြတ္တိုက္ၿ ပီးမွ… “၇ မုိင္က ကိုဘလွသိန္းဆိုတာ သူပါပဲဗ်” ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေျပာလုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္တ႔မ ုိ ွာ အလြန္အံ့ဩဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်င္းအရာကို ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရေလ၏။ ေျခက်ိဳ းငႀကိဳ င္ဆုိသူ၏ ကြာက်သြားၿပီးလွ် င္ ထြက္ေနေသာ တစ္ခါတည္း
မ်က္ႏွာသည္
သပိတ္ေရာင္ထေနေသာ
ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္
အခြံ
ႏႊာလိုက္ဘိသကဲ့သို႔
အသားသည္လည္းေကာင္း၊
လည္းေကာင္း၊
ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးလွ် င္
သစ္သီးကို
နီတြတ္ေသာဆံပင္သည္
မြန္မြန္ရည္ရည္
ေထာ္ေငါလ်က္ လည္းေကာင္း
သနားကမားႏွင့္
အသားအေရ
ေခ်ာမြတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ အိပ္ခ်င္မူးတူးရွိေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို လက္ႏွစဖ ္ က္ျ ဖင့္ ပြတ္လ်က္ ထုိင္ေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္မွ
မိမိ၏အျဖစ္ကို
သတိရဟန္ျ ဖင့္
ကိုဘလွသိန္းသည္
မ်က္ႏွာကို
ေခါင္းအံုးေပၚသို႔ေမွာက္ကာ ညည္းတြားလ်က္ ရွိေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
132
mmcybermedia.
com
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေထာင္မွဴးတို႔မွာ အံ့ဩျခင္း မေျပေပ်ာက္ႏုိင္ေသးဘဲ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို
တစ္ေယာက္ၾ ကည့္လ်က္
ရွိၾ ကစဥ္
ဦးစံရွားသည္
ကုိဘလွသိန္း၏
ပခံုးကို
လက္ျ ဖင့္ပုတ္လ်က္… “ကိုယ့္လူႏွယ္ဗ်ာ၊ ကုိယ့္မိန္းမကိုဖြင့္ၿ ပီး ေျပာထားရင္ ၿပီးေရာေပါ့ဗ်” “မိန္းမေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်၊ သားသမီးကေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္လြန္းလို႔ပါ။ သူတို႔အေဖ
သူေတာင္းစားႀကီးဆုိတာ
သိကုန္ၾ ကေတာ့မယ္။
အမယ္ေလး…
ကၽြန္ေတာ္
ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့မယ္” “ဒီလိုလုပ္ေပေတာ့၊ ခင္ဗ်ားအေပၚမွာ
ပုလိပ္ကို
စြဲခ်က္တင္စရာ
မလိုပါဘူးမွတ္တယ္။
ဒီလိုဆိုရင္
ခင္ဗ်ားက
အေၾကာင္းမရွိရင္ ခင္ဗ်ားအမႈကို
ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာ
ခင္ဗ်ားအမႈကို
သတင္းစာထဲ
ဖြင့္ေျပာပါ။
႐ံုးျပင္ကနားတင္ပို႔ဖို႔
မပါေစရေအာင္
ဖံုးဖိၿ ပီး
တုိင္းသိျ ပည္ၾ ကား အရွက္ကြဲျ ခင္းက သက္သာရာ ရေကာင္းပါေလရဲ႕ဗ်ာ” ကိုဘလွသိန္းသည္ ဦးစံရွား၏လက္ကို ဆြဲယမ္းလႈပ္ခါလ်က္… “ေမာင္မင္းႀကီးသား
ခုေျပာတဲ့အတုိင္း
ေနရာက်ေအာင္
တစ္ဆိတ္ေလာက္
စီမံေပးေတာ္မူပါ ဦးစံရွား ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္လိုက္ပံုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဦးစံရွားကသာ မေဖာ္ႏုိင္လို႔ရွိရင္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေျခက်ိဳ းငႀကိဳ င္အျဖစ္နပ ဲ႔ ဲ
ကိုယ့္ကုိယ္ကို
မေဖာ္ျ ပေတာ့ဘဲ
စက္တုိင္တက္ဖို႔ေတာင္
ဘလွသိန္းကို
ကၽြန္ေတာ္
သတ္မႈန႔ဲ
ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။
ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ခင္ဗ်ာ” “ေနာက္ကို
ဒီအလုပ္နဲ႔
အသက္ေမြးဖို႔အေၾကာင္းေတာ့
ခင္ဗ်ားကို
တုိက္တြန္းဖို႔
မလိုေတာ့ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕” “စိတ္ခ်ပါ ဦးစံရွား၊ လြန္ၿ ပီးတာ လြန္ပါေစ။ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စြန္႔လု စြန္႔လုနဲ႔ စဥ္းစားဆဲမွာ သက္သက္မဲ့ အရွက္ကြဲခ်င္လို႔ မစြန္႔ေသးဘဲ ဆက္လုပ္ေနမိတာပါပဲ ခင္ဗ်” “ကုိင္း… ခင္ဗ်ား ျဖစ္ရပံု ေျပာစမ္းပါဦး” “ဒီလိုပါခင္ဗ်၊
ကၽြန္ေတာ့္အေဖက
ေက်ာင္းဆရာ၊
ကၽြန္ေတာ္လည္း
အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာ ဆယ္တန္းအထိ သင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းကထြက္ၿ ပီး ဘုိင္စကုတ္ထမ ဲ ွာ မင္းသားၾကမ္းဘက္က
ႏွစ္ႏွစ္
သံုးႏွစ္လုပ္၊
ဒီကမွ
တစ္ခါ
သတင္းစာတုိက္မွာ
ရန္ကုန္ၿ မိဳ ႕မွာ
သူေတာင္းစားေတြ
သတင္းေထာက္လုပ္။ တစ္ေန႔ေတာ့
အယ္ဒီတာလုပ္တဲ့လူက
အင္မတန္ေပါေနတယ္၊ သူတို႔အေၾကာင္းကို အထူးတလည္ စံုစမ္းၿပီး သတင္းစကား ေရးစမ္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခုိင္းပါေလေရာခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က
ဒီေတာ့
ဘယ္လိုအႀကံရသလဲဆိုေတာ့
ကိုယ္တုိင္
႐ုပ္ဖ်က္ၿ ပီး
ေတာင္းစမ္းရရင္ သူတို႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သတင္းေရးႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ နဂိုက
ဘုိင္စကုတ္ထဲမွာ အမ်ိဳ းမ်ိဳ း႐ုပ္ဖ်က္ၿ ပီး
မင္းသားၾကမ္း
လုပ္ခဲ့ဖူးေလေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ျ မင္တဲ့နည္းအတုိင္း ႐ုပ္ဖ်က္ၿ ပီး တစ္ေန႔ ေတာင္းစမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ ခင္ဗ်၊ တစ္ေန႔တည္းကို ေငြးကိုးက်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရပါတယ္” “တယ္ရပါကလား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
133
mmcybermedia. “ဒါနဲ႔
com ဟိုတုန္းက
အယ္ဒီတာလိုတဲ့
သတင္းကို
ေရးေပးၿပီး
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ဒီအေၾကာင္း မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္
ေငြေခ်းရာမွာ
တြဲဖက္လက္မွတ္ထုိးမိတာနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ေငြ ၁၅၀ ဝရမ္းထုတ္ခံရပါေရာ ခင္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့မွ
အႀကံရၿပီး
တိုက္က
အရက္
၂၀
ခြင့္ခံ၊
ေႂကြးရွင္ကို
ခြင့္ေတာင္း၊
ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ ေရွးနည္းအတုိင္း ေတာင္းလိုက္တာ ၁၃ ရက္တည္းနဲ႔ ေငြ ၁၅၀ ရပါေရာခင္ဗ်ာ။ ရရခ်င္း ေႂကြးဆပ္၊ အလုပ္ျ ပန္ဝင္၊ ေအးေအးေနျပန္ပါေရာ ခင္ဗ်ာ” “ဆိုစမ္းပါဦး ခင္ဗ်၊ ေကာင္းမွန္းသိ မယ္အိတစုိစို ျဖစ္ကေရာလား” “အစစ္ပါပဲခင္ဗ်၊ သတင္းေထာက္လုပ္ရတာက တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းႀကီးစြာ ေျပးရ လႊားရ၊ ေရးရ သြားရတာမွ တစ္လ ၄၅ က်ပ္ရတယ္။ ဟိုအလုပ္က အရိပ္ထဲမွာ ၿငိမ္ၿ ငိမ္ထုိင္ၿ ပီး အဝတ္ကေလး ေရွ႕မွာခင္းထားလိုက္႐ံုနဲ႔ ေလးငါးရက္မွာ ဒီေငြေလာက္ ရႏုိင္တာကိုး ခင္ဗ်။ ဒီေတာ့ ဘာမွမေျပာနဲ႔ေတာ့၊ သတင္းေထာက္အလုပ္က ထြက္ၿ ပီး ေျခက်ိဳ းငႀကိဳ င္ အမည္နဲ႔ သူေတာင္းစား လုပ္လိုက္ပါေရာ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ၾကည့္ျ မင္တုိင္ ဘိန္းခန္းက ေထာင္ကဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ သိတယ္။ သူ႔အခန္းကေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္လ သံုးဆယ္ေပးထားေတာ့ သူကလည္း ႏႈတ္လံုေနတာေပါ့ခင္ဗ်ာ” “လူတုိင္းပဲ ခင္ဗ်ားလို ရသလား” “ဘာဟုတ္လိမ့္မလဲ ခင္ဗ်ာ၊ တခ်ိဳ ႕ သူေတာင္းစားမ်ားမွာ တစ္မတ္ သံုးမူးရေအာင္ လွ် ာထြက္မတတ္ ေတာင္းရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ နားေထာင္ႏုိင္ေအာင္
သူေတာင္းစားေမွာ္
စကားရႊန္း
ေအာင္ထားလို႔ေလလား၊
ေျပာတတ္လို႔ေလလား
မေျပာတတ္ပါဘး။
လူမ်ား သံုးေလးႏွစ္
ေတာင္းလုိက္ရင္ပဲ ၿခံေျမနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ယာနဲ႔ သားနဲ႔ မယားနဲ႔ ျဖစ္လာကုန္ေတာ့တာကိုးဗ်” “ဒါထက္ ဟိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္ ေျပာစမ္းပါဦး” “တနလၤာေန႔ကေတာ့ အဝတ္လဲေနတုန္း
ေတာင္းရမ္းၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက
ျပန္လာလို႔
လမ္းေပၚကေနၿပီး
ဘိန္းခန္းအေပၚထပ္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို
ျပတင္းေပါက္က
ျမင္သြားပါေရာ ခင္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ဘိန္းဆုိင္ရွင္
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေထာင္ကဲႀ ကီးကို
အံ့အားသင့္ၿ ပီး
အက်ိဳ းအေၾကာင္း
မ်က္ႏွာကို
႐ုတ္တရက္
လက္န႔ဖ ဲ ံုး၊
ေျပးေျပာျပၿပီး
အိမ္ေပၚကို
ဘယ္သူမွ
မတက္ေစနဲ႔လို႔ မွာထား။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ
အသံကို
အိမ္ေအာက္မွာ
ၾကားရတယ္။
ၾကားေပမဲ့ အိမ္ေပၚေတာ့ သူ မတက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ႏို႔ေပမဲ့
စိတ္ခ်ရေအာင္
သူေတာင္းစား
အဝတ္ကို
ကပ်ာကယာ
ျပန္ဝတ္၊
မ်က္ႏွာကို႐ုပ္ဖ်က္၊ ဘလွသိန္းအျဖစ္နဲ႔ ဝတ္တဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ စီမံတုန္းမွာ ျပတင္းေပါက္ကို
ပ်ာယီးပ်ာယာဖြင့္မိလို႔
ေသြးေတြထြက္၊
ဘလွသိန္းအျဖစ္နဲ႔
ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီး ပစ္ခ်မယ္လုပ္တုန္း
လက္ညပ ႇ ္သြားၿပီး ဝတ္တဲ့အက်ႌထဲ
ေရထဲပစ္ခ်၊
ျဖဳန္းဆို
ပုလိပ္ေတြနဲ႔
လံုခ်ည္ေတြ မခင္တင့္တို႔
ဓားရွထားတဲ့
အနာေဟာင္းက
ေၾကးပုိက္ဆံေတြ
ေလာင္းထည့္၊
ဖိနပ္ေတြလည္း
ဒီနည္းအတုိင္း
တက္လာၾကလို႔
လိုက္ကာေနာက္
ထုိးပစ္ထားလိုက္ရတာကိုး ခင္ဗ်။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
134
mmcybermedia.
com
ကၽြန္ေတာ္က ပူပန္ေနတယ္။
ဘာပူေနသလဲဆိုေတာ့
ပုလိပ္ေတြက
ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဘာလုပ္သတံုးဆိုေတာ့
ဘလွသိန္းမွန္း
ကၽြန္ေတာ့္ကို
သိသြားမွာ
ဘလွသိန္းသတ္မႈန႔ဲ
ဖမ္းလိုက္ပါေလေရာ ခင္ဗ်ာ” “စာကို ဘယ့္ႏွယ္ထည့္လိုက္သလဲ” “ပုလိပ္ေတြ အလစ္မွာ စာတစ္ေစာင္
ကတုိက္က႐ုိက္
ျခစ္ၿ ပီး
လက္စြပ္နဲ႔တကြ
ေထာင္ကဲလက္ထဲ အပ္လိုက္ရတာပါပဲခင္ဗ်ာ” “မေန႔ကမွ ခင္ဗ်ားစာ ေရာက္သြားတယ္” “ဟာ… အက်ိဳ းနဲ၊ ပူေနရွာေတာ့မွာပဲ” ေထာင္မွဴးသည္ ကိုဘလွသိန္း၏စကားကို အံ့ဩစြာ နားေထာင္ၿ ပီးေနာက္… “ခင္ဗ်ားမိန္းမနဲ႔ သားသမီးကေလးမ်ားကို သနားတဲ့အတြက္ ဒီအမႈကို သုိသိုသိပ္သိပ္ စီမံသြားၾကဖို႔ က်ဳပ္ ကူညီမယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီ အလုပ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား စြန္႔ရလိမ့္မယ္ေနာ္” “စိတခ ္ ်ပါခင္ဗ်ာ၊
မွတ္ေလာက္သားေလာက္
ကၽြန္ေတာ္
စိတ္ညစ္ၿ ပီးရပါၿ ပီ။
မလုပ္ဝံ့ေတာ့ပါဘူး” “ေနာက္ကို
ဒီအလုပ္နဲ႔
ခင္ဗ်ားကို
ေတြ႔ရရင္
ဒီအေၾကာင္းေတြ
က်ဳပ္တို႔
အကုန္ေဖာ္ရလိမ့္မယ္ေနာ္” “သေဘာရွိျ ပဳပါ ခင္ဗ်ာ” “ကုိင္း… ဒါျဖင့္ ရွိေစ၊ ဒါထက္ ဦးစံရွားက ဘယ္နည္းနဲ႔ ေပၚေအာင္ ေဖာ္ႏုိင္ပါလိမ့္၊ သိခ်င္စမ္းပါဘိဗ်ာ” “က်ဳပ္
ေဖာ္တဲ့နည္းလား၊
ကုန္ေအာင္ဖြာတာပဲ
ေခါင္းအံုးေလးလံုးေပၚဆင့္ထုိင္ၿ ပီး
ရွိတယ္ဗ်ိဳ ႕…
ကုိသိန္းေမာင္၊
က်ဳပ္ေတာ့
ေဆးတံ
၁၂
ဆံု
ေကာ္ဖီဆာေနၿပီဗ်၊
ျပန္လိုက္ၾ ကဦးစို႔ရဲ႕” *****
ထူးဆန္းေသာ အဆိပ ္ခ တ္မႈ ကၽြန္ေတာ္၏မိတ္ေဆြ ဦးစံရွားသည္ အာဇာနည္ အသင္းအမႈႀ ကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပဲခူးၿမိဳ ႕နယ္သို႔
သြားေရာက္ေနခိုက္တြင္
စားေသာက္ၿ ပီးေနာက္ မရွိသည္ျ ဖစ္ရာ
အခါတုိင္းကဲ့သို႔
ကလပ္သို႔သြားရမည္၊
တစ္ညဥ့္သ၌ ေထြရာေလးပါး
ကၽြန္ေတာ္သည္ စကားေျပာဆို၍
ဟိုတယ္သို႔သြား၍
ညစာ
ျငင္းခံုမည့္သူ
ဘိလိယက္ကစားရမည္ကို
စဥ္းစားလ်က္ရွိေနစဥ္ အင္စပက္ေတာ္ ကိုအုန္းေဖသည္ တုိက္ေပၚသုိ႔ တက္လာ၍ “ဦးစံရွား ရွိပါသလား”ဟု ေမးရာ ကၽြန္ေတာ္က မရွိေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာဆိၿု ပီးလွ် င္ ေနရာထုိင္ခင္းေပးေလ၏။ ကၽြန္။ ။ “ထိုင္ပါဦးေတာ့လားဗ်ာ၊ ပ်ာယီးပ်ာယာရွိလွခ်ည့္ကလား။ ဘာမ်ား ျဖစ္လာျပန္လို႔လဲဗ်” ေဖ။ ။ “ခြက်လိုက္ေလဗ်ာ၊ ဆရာမရွိတာ သိပ္ၿ ပီးခြက်တာပဲ။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ေရာက္မလဲဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “နက္ျ ဖန္ေလာက္ ေရာက္မယ္လို႔ စာေရးလိုက္တာပဲ။ ဘာမ်ား ထူးလို႔လဲဗ်ာ” ေဖ။ ။ “ဦးဘေအာင္ ေသရွာၿပီေကာဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
135
mmcybermedia.
com
ကၽြန္။ ။ “ဟယ္ ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ တစ္ေန႔ကပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟုိက္ကုတ္နားမွာ ေတြ႔လိုက္ေသးတယ္။ ဘာေရာဂါနဲ႔လဲဗ်ာ” ေဖ။ ။ “သူ႔ကုိယ္သူသတ္ၿ ပီး ေသတဲ့လကၡဏာနဲ႔ တူတယ္ဗ်” ကၽြန္။ ။ “မဟုတ္ႏုိင္တာပဲဗ်ာ။ စီးပြားေရးကလည္း တက္၊ သားသမီးေတြကလည္း ထြန္းကား၊ ဘာမ်ား စိတ္ညစ္စရာရွိလို႔ သတ္ေသရမွာလဲ ကိုအုန္းေဖရယ္” ေဖ။ ။
“သတ္ၿ ပီးေသတာ ဟုတ္မဟုတ္
သိရေအာင္
ခင္ဗ်ားလည္း
လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေလ။
ဆရာႀကီး ဦးစံရွား မရွိတဲ့အခိုက္မွာ ခင္ဗ်ားက ဆရာႀကီးနည္းေတြ အသံုးခ်ၿပီး တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီစမ္းပါဦးဗ်ာ” ဟု
ေျပာသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္သည္
အဝတ္မ်ား
လဲလွယ္ၿ ပီးလွ် င္
ကုိအုန္းေဖ၏
ေနာက္သို႔
လိုက္ပါသြားခဲ့ေလ၏။ စပါးပြဲစားႀကီး ဦးဘေအာင္မွာ မဂိုလမ္း၌ အလုပ္တုိကတ ္ စ္ခန္း ငွားရမ္း၍ ေန႔အခါ၌ အလုပ္ကိစၥကို
ေဆာင္ရြက္လ်က္
ေနအိမ္မွာ
လမ္း
၄၀
၌
တည္ရွိရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔
အိမ္ရွိရာလမ္းႏွင့္ မ်ားစြာ မေဝးကြာလွေပ။ ဦးဘေအာင္သည္ ညေနတုိင္း ၆ နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ ေနအိမ္သို႔ ျပန္လာၿမဲ ျဖစ္ေလရာ ထိုေန႔ညေန၌
၈
နာရီထုိးေသာ္လည္း
မျပန္လာေသးဘဲ
ရွိသည္ႏွင့္
သားမယားတို႔သည္
ထမင္းပြဲႏွင့္ တေစာင့္ဆုိင္းဆုိင္း ရွိေနခဲ့ေလ၏။ ၈ နာရီခြဲလတ္ေသာ္ မယားျဖစ္သူ ေဒၚျမေမသည္ အေစခံ ဘရင္ကို မဂိုလမ္းရွိ အလုပ္တုိက္သို႔
သြား၍
တိုက္ခန္းအတြင္း
စံုစမ္းေစရာ
မီးလင္းလ်က္ရွိသည္ကို
ဘရင္သည္
အလုပ္တိုက္သို႔
ေတြ႔ျ မင္ရေသာ္လည္း
ေရာက္ေသာအခါ
အခန္းတံခါးအတြင္းမွ
မင္းတုပ္ခ်၍ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ထိုအခါ
ဘရင္သည္
ဆရာျဖစ္သူအား
ဟစ္ေအာ္ေခၚပါေသာ္လည္း
မည္သူမွ်
ထူးသံမၾကားရဘဲ ဆိတ္ၿ ငိမ္လ်က္ရွိသည္တြင္ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္၍လာခဲ့ေလ၏။ ဦးဘေအာင္၏ အလုပ္ခန္းမွာ ႏွစ္ထပ္၌ ရွိသည္ျ ဖစ္၍ ဘရင္သည္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းၿပီးလွ် င္ ေအာက္ထပ္၌ ေနသူမ်ားအား “ဦးဘေအာင္ျ ပန္သြားသည္ကို ျမင္ၾကပါသေလာ”ဟု ေမးျမန္းရာ
မျမင္ၾ ကေၾကာင္းျဖင့္
ျပန္ေျပာၾကသည္တြင္
ဘရင္သည္
စိုးရိမ္သည္ထက္
စုိးရိမ္လာသည္ႏွင့္ လမ္းေစာင့္ ပုလိပ္ကို ေခၚၿပီးလွ် င္ ပုလိပ္ႏွင့္အတူ အခန္းတံခါးကို ခ်ိဳ းဖဲ့၍ အခန္းတြင္းသို႔ ၾကည့္ၾ ကေသာအခါ ဓာတ္မီးမ်ား အားလံုးလင္းလ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလရာ ဦးဘေအာင္မွာမူ မီးခံေသတၱာႀကီးအနီး၌ အလ်ားေမွာက္လ်က္ အသက္ကုန္ေနသည့္အျဖစ္ကို သိရွိရေလ၏။ တစ္ခန္းလံုးမွာလည္း စာရင္းစာအုပ္မ်ား
တစ္စံုတစ္ရာကို
မင္အုိး၊ ကေလာင္တံ
အေရးတႀကီး
ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြဘိသကဲ့သို႔
စသည့္အရာဝတၳဳ မ်ားသည္
ျပန္႔က်ဲလ်က္ရွိသည္ကို
ေတြ႔ရွိၾ ကရေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
136
mmcybermedia.
com
အထက္ပါ အသြားလမ္းခရီး၌
အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ
ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုသျဖင့္
ကုိအုန္းေဖက သိရွိရေသာ
ကၽြန္ေတာ့္အား
မဂိုလမ္းသို႔
အျဖစ္အပ်က္မ်ား
ျဖစ္ေလရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မဂိုလမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဦးဘေအာင္၏ သားမယား သားသမီးတို႔သည္ အခန္းဝ၌ ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ ငိုေႂကြးလ်က္ရွိၾ ကသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလသည္။ ကိုအုန္းေဖသည္
ပုလိပ္အရာရွိျ ဖစ္သည့္အတုိင္း
စံုစမ္းစစ္ေဆးရန္
အခန္းတြင္းသို႔
ဝင္သြားရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဒၚျမေမတို႔ မိသားတစ္စုက ဦးစံရွားအေၾကာင္း ေမးျမန္းၾကသည္မ်ားကို ေျဖဆိုၿ ပီးလွ် င္ မိတ္ေဆြတို႔၏ ဝတၱရားအတုိင္း ပရိေဒဝ မီးေလာင္ကၽြမ္းျခင္းမွ သက္သာႏုိင္သမွ် သက္သာရာ ရႏုိင္ေစရန္ တတ္အားသမွ် အားေပးစကား ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္၍ လိုက္သြားေလ၏။ ဦးဘေအာင္၏ အေလာင္းမွာ ကိုအုန္းေဖ၏ အမိန္႔အတုိင္း ဦးစံရွား ၾကည့္႐ႈရန္အတြက္ ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ေစဘဲ ယခင္ကအတုိင္း မီးခံေသတၱာအနီးတြင္ အလ်ားေမွာက္လ်က္ပင္ ရွိေသးရာ
ကၽြန္ေတာ္
ဝင္သြားသည့္အခါ၌
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္သည္
အေလာင္းကို
စမ္းသပ္ၾ ကည့္႐ႈလ်က္ ရွိေနေလ၏။ ဆရာဝန္သည္
အေလာင္းကို
ၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္
အနီးရွိ
စားပြဲေပၚ၌ရွိေသာ
ပုလင္းငယ္တစ္ခုမွ ေဆးရည္တို႔ကို တစ္စက္ႏွစ္စက္မွ် လက္ထဲသို႔ သြန္း၍ နမ္း႐ႈံ႕ၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္ ကိုအုန္းေဖအား… ဝန္။ ။ “ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ဆုိင္တဲ့အမႈ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ၿ ပီးေသတဲ့အမႈန႔ဲ တူပါတယ္” ေဖ။ ။ “ဘယ္နည္းနဲ႔ေသသလဲဗ်ာ” ဝန္။ ။ (ပုလင္းငယ္ႏွင့္ အနီးရွိႁ ပြန္ငယ္ကို လက္ညႇိဳ းၫႊန္လ်က္) “ေမာ္ဖီးယားနဲ႔ ထုိးသတ္ၿ ပီး ေသတဲ့လကၡဏာပဲ။ မွန္းစမ္း၊ ဘယ္ေနရာထိုးသလဲ။ က်ဳပ္ ၾကည့္စမ္းဦးမယ္” ဟု
ေျပာ၍
ဆရာဝန္သည္
အေလာင္းကို
လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈရာ
အေလာင္း၏
ဝဲဘက္
လက္ေမာင္းတြင္ ရဲရဲနီေသာအရာကို ေတြ႔သျဖင့္… ဝန္။ ။ “က်ဳပ္ေျပာတဲ့အတုိင္းပါပဲ အင္စပက္ေတာ္မင္း ေမာ္ဖီယားက ေရနည္းနည္း ထည့္ၿ ပီး ျပင္းျပင္း ေဖ်ာ္စပ္ထားေလေတာ့ ဒီအေရနဲ႔ သံုးလိုက္လို႔ရွိရင္ျ ဖင့္ လူစိမ္းဆိုရင္ ၅ မိနစ္ေတာင္ မခံဘူးဗ်” ေဖ။ ။ “ပြဲစားႀကီးက ေမာ္ဖီးယားထုိးေနက်မို႔ ေမာ္ဖီယားလြန္ၿ ပီးေသတယ္လို႔ ဆိုခ်င္သလားခင္ဗ်ာ” ဝန္။ ။
“ထိုးေနက်ဆိုရင္ အနာေတြရွိမယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ
အနာလည္းမရွိဘူး။
စိတ္ညစ္စရာ အေၾကာင္းရွိလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ သတ္ေသတယ္လို႔ က်ဳပ္ထင္တယ္” ေဖ။ ။
“ဒီ့ျ ပင္တစ္ေယာက္က
ေမာ္ဖီယားနဲ႔
အတင္းထုိးသတ္တယ္
ဆိုရင္ေကာ
မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားဗ်ာ” ဝန္။ ။ “မွန္ပါတယ္၊ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း အခန္းကို အတြင္းကေနၿပီး ပိတ္ထားလို႔ ဘရင္နဲ႔ လမ္းေစာင့္ပုလိပ္က အတင္းဖြင့္ၿ ပီး ဝင္ရတယ္ဆိုေတာ့ အခန္းတြင္းမွာ ဒီ့ျ ပင္လူလည္း
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
137
mmcybermedia.
com
ရွိတဲ့လကၡဏာ မရွိဘူး။ သို႔ေသာ္ လာဗ်ာ ကိုသိန္းေမာင္၊ ေနာက္ေဖးက ထြက္ေျပးႏုိင္မလား ၾကည့္စမ္းရေအာင္” ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိအုန္းေဖတို႔သည္ အခန္း၏အေျခအေနကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈၾ ကရာ ေနာက္ေဖးျပတင္းေပါက္မွာ ေျမႏွင့္ ေပ ၃၀ ခန္႔ေဝးသည့္ျ ပင္ ေတြ႔စဥ္အခါမွစ၍
ယခုတုိင္
ပိတ္လ်က္ပင္ရွိေၾကာင္းကို
ဘရင္က
အေလာင္းကို
သက္ေသခံသည္ျ ဖစ္၍
ဤလမ္းမွလည္း ထြက္၍မေျပးႏုိင္ေၾကာင္းကို စိတ္ေက်နပ္ၾ ကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုအုန္းေဖက အခန္းကို ေသခ်ာစြာၾကည့္႐ႈလ်က္ရွိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေစ့ေစ့ပါေအာင္ ျမင္သည္ႏွင့္
ဆုပ္ထားေသာ
အေလာင္း၏
ကိုအုန္းေဖအားျပရာ
ဘက္ယာဘက္တြင္ ျဖဴျဖဴအရာဝတၳဳ တစ္ခုကို
ကိုအုန္းေဖသည္
လက္ကိုေျဖ၍
ႏႈတ္ယူလိုက္သည္တြင္
လက္ကုိင္ပဝါတစ္ထည္ကို ေတြ႔ရွိရေလ၏။ ထိုအခါ ကုိအုန္းေဖလည္း ယင္းကို ျဖန္႔၍ ၾကည့္႐ႈသည္တြင္ ဦးဘေအာင္၏ နာမည္ကို တစ္ခုေသာေထာင့္၌ အဂၤလိပ္စာျဖင့္ အတုိေကာက္ေရးထားသည္ကို ျမင္သျဖင့္ ဦးဘေအာင္၏ လက္ကုိင္ပဝါျဖစ္ေၾကာင္း
သိရွိသည္ႏွင့္
အေရးမႀကီးဟု
ေအာက္ေမ့ကာ
ပစ္ခ်မည္အျပဳတြင္
ကၽြန္ေတာ္က ဦးစံရွားကို သတိရ၍ ေတာင္းယူၿ ပီးလွ် င္ အိတ္တြင္းသို႔ ထည့္ထားလုိက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မီးခံေသတၱာမွ
ဆရာဝန္လည္း
မိမိ၏ဝတၱရားကုန္ၿ ပီျ ဖစ္၍ ျပန္သြားရာ
တစ္စံုတရာေပ်ာက္ဆံုးပါသေလာဟု
ေမးျမန္းရာ
ကၽြန္ေတာ္က ကိုအုန္းေဖအား
သတိေပးသည္တြင္ ကိုအုန္းေဖက… “ႀကံႀ ကီးစည္ရာဗ်ာ
ကိုသိန္းေမာင္ကလဲ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတ္ၿ ပီး
ေသေၾကာင္း
ထင္ရွားေနၿပီ ဥစၥာပဲ။ ဘယ္သူက ဘာကိုယူလို႔ ေပ်ာက္ရဦးမွာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ဦးစံရွားနည္း အသံုးခ်စမ္းပါေျပာတာနဲ႔ ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ ထင္ကုန္ၿ ပီလားဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “လိုလိုမယ္မယ္ သတိေပးမိတာပါဗ်ာ” ေဖ။ ။ “ကိုင္းဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ေမးခ်င္ရင္လည္း ေမးရတာေပါ့” ထို႔ေနာက္ ကိုအုန္းေဖသည္ ဘရင္ကိုေခၚ၍ မီးခံေသတၱာမွ ေသာ့၏ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းၿပီးလွ် င္ အေလာင္း၏ အက်ႌအိတ္၌ လည္းေကာင္း၊ စားပြဲ၊ အံဆ၊ြဲ ဗီ႐ုိ အစရွိသည္တို႔၌ လည္းေကာင္း ေသာ့ကို ရွာေဖြပါေသာ္လည္း မီးခံေသတၱာေသာ့ကို မေတြ႔ဘဲရွိေနေလ၏။ သို႔ပါေသာ္လည္း
ယင္းအေၾကာင္းမွာ
သေဘာရရွိသည္ျ ဖစ္ေသာေၾကာင့္
တစ္ေနရာရာ၌
မ်ားစြာ
အေရးမႀကီးဟူ၍
ရွိပါလိမ့္မည္ဟူ၍သာ
ကိုအုန္းေဖက ေျပာဆိုၿ ပီးလွ် င္
အေရးမယူဘဲ ရွိေနခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုအုန္းေဖသည္ ဦးစံရွားလည္း ထိုေန႔၌ လာႏုိင္ရန္မရွိ။ အကယ္၍ ျဖစ္ေၾကာင္း
လာပင္လာေစကာမူ လူသတ္မႈမဟုတ္၊ ထင္ရွားေနၿပီျ ဖစ္၍ အက်ိဳ းမရွိဟု
မိမိကုိယ္ကုိ
သေဘာရသည္ႏွင့္
မိမိ
သတ္၍ေသေသာအမႈ
အေလာင္းကို
ရင္ခြဲ႐ံုသို႔
ပို႔လိုက္ေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
138
mmcybermedia.
com
ထို႔ေနာက္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ဦးဘေအာင္၏
ဇနီးႏွင့္
သားသမီးမ်ားကို
ပူေလာင္ေသာက မေရာက္ေစျခင္းငွာ ထုိက္သင့္ရာစကားတို႔ႏွင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆို၍ ယင္းတို႔၏ ေနအိမ္သို႔ ပို႔ၿ ပီးလွ် င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တိုက္ခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလ၏။ အိပ္ရာသို႔ ဝင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္
မည္သို႔အေၾကာင္းေၾကာင့္မသိ။
ဦးဘေအာင္သည္
မိမိကုိယ္ကို
မိမိ
သတ္၍ေသသည္ဆိုျ ခင္းကို မေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ရွိသည္ျ ဖစ္၍ နံနက္လင္းလင္းခ်င္း ဦးစံရွားထံသို႔ သံႀ ကိဳ းျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿ ပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္ျ ခင္းသိ႔တ ု ုိင္ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ အေၾကာင္းကို
သံႀ ကိဳ း႐ုိက္ၾ ကားလိုက္ေလရာ
ကၽြန္ေတာ္သည္
ဦးစံရွားထံသို႔
ဦးဘေအာင္၏
မြန္းမတည့္မီပင္
ဦးစံရွားသည္
ကားတစ္စီးႏွင့္
ေရာက္လာေလ၏။ ထိုေန႔သည္ကား တနဂၤေႏြျ ဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလုပ္တိုက္သို႔ မသြားေရာက္ဘဲ အိမ္၌ ရွိေနသျဖင့္ ဦးစံရွားေရာက္လာသည့္အခိုက္၌ ကိုအုန္းေဖလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တုိက္ခန္း၌ အလည္ေရာက္လ်က္ရွိေန၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ဦးဘေအာင္
ေသဆံုးပံုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
ဦးစံရွားအား ေျပာျပေသာအခါ ဦးစံရွားက … ရွား။ ။ “ကိုအုန္းေဖ ဘယ့္ႏွယ္ထင္သလဲ” ေဖ။ ။ “ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္တဲ့အမႈပါဆရာရယ္။ ေတြးေနစရာ မရွိပါဘူး” ရွား။ ။ “ပစၥည္းေတြ ျပန္႔က်ဲေနတာကေကာဗ်ာ” ေဖ။ ။ “ဒီဟာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ၿ ပီး ေသခါနီးမွာ တစ္ခုခု ထားခဲ့ခ်င္တဲ့အတြက္ ကိုယ္ရွာတဲ့ပစၥည္း မေတြ႔ေလေတာ့ စိတ္ေပါက္ၿ ပီး ပစၥည္းေတြကို ေမႊေႏွာက္ထားဟန္ တူပါရဲ႕ဆရာ” ရွား။ ။
“ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတ္ၿ ပီးေသတယ္ဆိုတာ
စိတ္ညစ္ညဴးဖို႔
အေၾကာင္း
ရွိရမယ္
မဟုတ္လားဗ်။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ား ခင္ဗ်ားစံုစမ္းလို႔ေတြ႔သလဲ” ေဖ။ ။ “ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မစံုစမ္းမိဘူး ဆရာ။ တစ္စံုတစ္ခု ရွိလို႔သာေပါ့” ရွား။ ။ “ရွိလို႔ဟာေပါ့နဲ႔ မၿပီးဘူးဗ်။ ရွိ မရွိကို ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွိပါေစေတာ့ ဒါထက္ ေသာ့လည္းမေတြ႔ဘူးဆို” ေဖ။ ။ “မေတြ႔ေသးဘူးဆရာရဲ႕။ ရွိေတာ့ရွိမွာပါပဲ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဘာပစၥည္းမ်ား အေလာင္းနားမွာ ေတြ႔သလဲ” ေဖ။ ။ “ဘာမွထူးထူးဆန္းဆန္း မေတြ႔ပါဘူး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေမာ္ဖီးယားပုလင္းနဲ႔ ႁပြန္တံကေလးေတြ႔တာပါပဲ” ေဖ။ ။ “လက္ကုိင္ပဝါမွာ ဦးဘေအာင္ နာမည္ႀ ကီးနဲ႔ပါ ဆရာရဲ႕။ ကၽန ြ ္ေတာ္ ၾကည့္ၿ ပီးပါၿ ပီ” ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ကုိင္ပဝါကို တုိင္၌ ခ်ိတ္ထားေသာ အက်ႌအိတ္ထဲမွ ယူလာခဲ့၍ ဦးစံရွားအား
ျပသေလရာ
ဦးစံရွားသည္
လက္ကုိင္ပဝါ
ေသခ်ာစြာျဖန္႔ၾ ကည့္သည္တြင္
တစ္စံုတစ္ခုကို အနံ႔ရသည့္လကၡဏာျဖင့္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၿပီးေနာက္ တစ္ႀ ကိမ္ ႏွစ္ႀ ကိမ္မွ် နမ္း႐ႈပ္ၿ ပီးလွ် င္ ေတြေဝစြာ စဥ္းစားေနၿပီးမွ “ဪ… ဒီလုိကုိး ”ဟု လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္ေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
139
mmcybermedia.
com
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုအုန္းေဖတို႔သည္ “ဘယ္လိုလဲခင္ဗ်ာ”ဟု ေမးသည္တြင္ ဦးစံရွားသည္
မည္သို႔မွ်
ျပန္မေျပာဘဲ
လက္ကုိင္ပဝါကို
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
ကိုအုန္းေဖတို႔၏
ႏွစ္ေယာက္အၾကား၌ ေလယပ္သဖြယ္ လႈပ္ရွားေပးေလ၏။ ပထမ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထူးဆန္းေသာ ေရေမႊးတစ္မ်ိဳ း၏အနံ႔ကို ရရွိၿ ပီး ေနာက္ အတန္ငယ္ၾ ကာေသာအခါ အနံ႔သည္ အီ၍ အီ၍လာေလရာ ၾကာသည္ထက္ ၾကာေသာအခါ၌ ကား ကၽြန္ေတာ္ ယခင္က ေတြ႔ဖူး ၾကားဖူး ဖတ္ဖူးေသာ ေသြးထြက္သံယုိရွိသည့္ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ စိတ္ထဲ၌ တစ္ခုၿ ပီးလွ် င္ တစ္ခု လွ် ပ္ျ ပက္သကဲ့သို႔ ေပၚ၍ ေပၚ၍ လာေလ၏။ တစ္ခဏမွ် ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ထဲ၌ လႈပ္ရွားထႂကြ၍လာၿပီးလွ် င္ ထုိးခ်င္
႐ုိက္ခ်င္
သတ္ခ်င္
ပုတ္ခ်င္ေသာ စိတ္တို႔သည္ ျဖစ္ေပၚလာၿပီးလွ် င္ ကိုအုန္းေဖ၏
မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ရန္သူႀ ကီးတစ္ဦးကဲ့သို႔ မွတ္ထင္၍လာေလ၏။ ယင္းကဲ့သို႔ ၾကည့္ရင္း ဆုိးရြာသည္ထက္
ၾကည့္ရင္းျဖင့္
ဆုိးရြာလာသျဖင့္
ရွိၾ ကစဥ္
ကိုအုန္းေဖ၏ မ်က္ႏွာထားသည္
ကၽြန္ေတာ္သည္
ထိုမ်က္ႏွာႀကီးကို
လက္သီးျဖင့္
ထိုးသတ္လိုေသာ စိတ္သည္ ခ်ဳပ္တည္း၍ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထုိးတက္ ျဖစ္ေပၚလာသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ယာဘက္လက္ျ ဖင့္ တစ္အားက်ံဳ း၍ ထုိးလိုက္ရာ ကိုအုန္းေဖ၏ မ်က္ႏွာကို မထုိးမိဘဲ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ဦးစံရွား၏လက္ျ ဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ၿ ပီးျဖစ္၍ ေနေလ၏။ ထိုအခါ ဦးစံရွားက ရယ္ေမာလ်က္… “ဘယ့္ႏွယ္ ဒီေလာက္ ေဒါသႀကီးရသလဲဗ် ကိုသိန္းေမာင္” ဟု ေျပာလ်က္ရွိစဥ္
ကိုအုန္းေဖသည္ ထုိင္ရာမွ ႐ုတ္တရက္ ထ၍
ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္ႏွာကို
ခ်ိန္ရြယ္လ်က္ လက္သီးႏွင့္ ထုိးသတ္လိုက္ျ ပန္ရာ ဦးစံရွား၏ အားလပ္ေသာ လက္တစ္ဖက္သည္ ကိုအုန္းေဖ၏ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆုပ္ကုိင္ၿ ပီး ျဖစ္ျ ပန္ေလ၏။ ထိုအခါ ကုိအုန္းေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ထုိးခ်င္ႀ ကိတ္ခ်င္စိတ္ မကုန္ေသးသည့္ လကၡဏာျဖင့္
႐ုန္းဖယ္လ်က္ရွိရာ
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
ထုိးလိုေသာ
စိတ္ေပါက္လာျပန္၍
ဦးစံရွား၏
လက္မွလြတ္ေအာင္
ဦးစံရွား၏လက္မွ လြတ္ေအာင္ ႐ုန္းဖယ္ျ ပန္ေလ၏။ ယင္းသို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပင္ အေရးရွိသည့္အခါတို႔၌ ျဖစ္သျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အေၾကာက္အကန္ ခြန္အားကို
လက္ဆစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ျပဳတ္၍
ႏွစ္ေယာက္မွာ
႐ုန္းဖယ္လ်က္
လိုသေလာက္ညႇစ္၍ ထြက္မတတ္ လူႀ ကီး၏
ရွိၾ ကပါေသာ္လည္း ထုတ္ယူႏုိင္ေသာ
စိစိပါေအာင္
လက္တြင္းမွ
ဦးစံရွားသည္ လူတစ္ေယာက္
ဆုပ္ကုိင္ထားေလရာကား လြတ္ေအာင္
႐ုန္းေသာ
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ မလြတ္ကင္းႏုိင္ပဲ ရွိေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အတန္ငယ္ေမာပန္းၾကေသာအခါမွ
ဦးစံရွားက
“ေတာ္ၾ ကေလ၊
ဘယ့္ႏွယ္ ဒီေလာက္ ေဒါသႀကီးရတာလဲ”ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
140
mmcybermedia. ႏွစ္ေယာက္သည္
com မိမိတို႔၏
စိတ္ေဖာက္ျ ပားျခင္းကို
သတိရ၍ ရယ္ေမာကာ မိမိတို႔ေနရာသို႔
တစ္ဖန္ျ ပန္၍ ထုိင္ၾ ကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို ၾကည့္လ်က္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလ်က္ ရွိေလ၏။ ေဖ။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာျဖစ္ၾ ကတာလဲ” ရွား။ ။ “ခင္ဗ်ားျဖစ္တာ ခင္ဗ်ားသိမွာေပါ့ဗ်။ ဘယ့္ႏွယ္ျ ဖစ္တာလဲ” ေဖ။ ။
“စိတ္ထဲက
ျဖစ္ၿ ပီးလာလိုက္တာ
ထုိးခ်င္၊
ႀကိတ္ခ်င္၊
ဆရာရယ္။
သတ္ခ်င္၊
ကုိသိန္းေမာင္ကို
ပုတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ
ကၽြန္ေတာ္က
႐ုတ္တရက္
ရန္သူႀ ကီးတစ္ေယာက္လို
ျဖစ္သြားတာပဲ” ရွား။ ။ “ခင္ဗ်ားေကာဗ် ကုိသိန္းေမာင္ရဲ႕ ” ကၽြန္။ ။ “ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုပဲျ ဖစ္တယ္ဗ်” ရွား။ ။ “ဘာေၾကာင့္ထင္သလဲ” ကၽြန္။ ။ “မေျပာတတ္ဘူး” ေဖ။ ။ “ဘာေၾကာင့္လဲ ဆရာ” ထိုအခါ
ဦးစံရွားသည္
ဆုပ္နယ္ထားေသာ
လက္ကိုင္ပဝါကို
တစ္ဖန္ထုတ္၍
ျပေလရာ… ေဖ။ ။ “ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိပါၿ ပီ။ ပထမေတာ့ ေမႊးသလိုလို အနံ႔ရၿပီး ေခါင္းထဲမွာ ေဝေတေတ၊
ရီတီတီျ ဖစ္လာၿပီး
သူ႔သတၱိပဲဆရာ။
ကၽြန္ေတာ္
ထုိးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ရိပ္မိၿ ပီ၊
ဝင္လာတာပဲ
သို႔ေသာ္
ဆရာေရ႕။
ဘယ္လိုေရေမႊးမ်ား
တန္ေတာ့
ဘယ္လိုဆြတ္ၿ ပီး
ဦးဘေအာင္က” ရွား။ ။
“ေရေမႊး
ဟုတ္ေရာလားဗ်ာ။
အင္မတန္
ျပင္းထန္တဲ့
အဆိပ္တစ္မ်ိဳ းေပါ့။
ေနဦး
ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္ေျပာျပမယ္၊ ကုိင္း ကုိင္း လက္ကုိင္ပဝါကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္ၾ့ ကဦးစို႔။ ခင္ဗ်ားတို႔အိတ္ထဲက လက္ကုိင္ပဝါနဲ႔ ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ထားၾကေနာ္။ မေတာ္လို႔မ်ား ခုနင္ကလို ျဖစ္ေနၾကဦးမယ္” ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးဦးသည္ မိမိ၏ႏွာေခါင္းကို လက္ကုိင္ပဝါႏွင့္ အသီးသီး ပိတ္ဆို႔ၾ ကၿပီးေနာက္ ယခင္က လက္ကုိင္ပဝါကို စားပြဲေပၚ၌ ျဖန္႔၍ တင္ၿ ပီးလွ် င္ မွန္ဘီလူးႏွင့္ လက္ကုိင္ပဝါကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈၾ ကေလ၏။ ထုိလက္ကုိင္ပဝါ၏
တစ္ခုေသာေထာင့္၌
(B.A)ဟူေသာ
အဂၤလိပ္စာလံုးမ်ားႏွင့္
ဦးဘေအာင္၏အမည္ကို အတိုေကာက္ ခ်ည္ျ ဖင့္ထုိးထားလ်က္ လက္ကုိင္ပဝါ၏ အလယ္၌ကား စြန္းေပလ်က္ရွိေသာ အဝုိင္းငယ္တစ္ခုကို ေတြ႔ရွိရေလ၏။ ရွား။ ။ “အလယ္ေကာင္က အဝုိင္းကို ျမင္ၾ ကရဲ႕လား” ေဖ။ ။ “ျမင္တယ္ ဆရာ” ရွား။ ။ “ဘာေၾကာင့္ျ ဖစ္တဲ့ အဝုိင္းလဲဗ်ာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
141
mmcybermedia. ေဖ။ ။
com
“ဖန္ခြက္ကိုသုတ္ထားတဲ့ အဝုိင္း ထင္ပါရဲ႕ဆရာ။ ဪ…
ဦးဘေအာင္က
အဆိပ္ကို
ဖန္ခြက္မွာ
ထည့္ေသာက္ၿ ပီး
ဟုတ္လိမ့္မယ္
ဖန္ခြက္အဝကို
ဆရာ။
လက္ကုိင္ပဝါန႔ဲ
သုတ္ဟန္ရတ ွိ ယ္” ရွား။ ။
(ဦးေခါင္းကိုယမ္းလ်က္) “ကုိင္း
ကုိင္း
က်ဳပ္တို႔ထင္တဲ့အတုိင္း
ဟုတ္
မဟုတ္ကို
ဦးဘေအာင္ အလုပ္ခန္း တစ္ဆိတ္ေလာက္သြားၿပီး ၾကည့္စမ္းရေအာင္ လာၾကဗ်ာ” ထို႔ေနာက္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ကိုအုန္းေဖ၏ကားႏွင့္
မဂိုလမ္းရွိ
ဦးဘေအာင္၏
အလုပ္တိုက္ခန္းသို႔ သြားေရာက္ၾ ကေလ၏။ တိုက္အခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ မည္သို႔မွ် မေျပာဘဲ စားပြဲေပၚ၌ တင္ထားေသာ
ေကာက္ယူနမ္း႐ံႈ႕ၾကည့္ၿ ပီးေနာက္
တယ္လီဖုန္းကို
စိတ္ေက်နပ္ေသာ
လကၡဏာျဖင့္… “က်ဳပ္ထင္တဲ့အတုိင္းပဲဗ်ိဳ ႕” ဟု
ေျပာၿပီးလွ် င္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို
ျပေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္
ကိုအုန္းေဖတို႔လည္း
တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ နမ္း႐ံႈ႕ၾကည့္႐ႈေလရာ တယ္လီဖုန္းစကားေျပာခြက္ ေနရာမွ ေစာေစာက လက္ကုိင္ပဝါမွ အနံ႔မ်ိဳ း ထြက္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရွိၾ ကရေလ၏။ ထိုအခါ
ဦးစံရွားသည္
တယ္လီဖုန္း၏အဝႏွင့္
ယခင္က
လက္ကုိင္ပဝါကို
လက္ကုိင္ပဝါမွအဝုိင္းကို
အိတ္မွ
တုိင္း၍ၾကည့္ရာ
ထုတ္ၿ ပီးေနာက္ တစ္ရြယ္တည္း
ကိုက္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရွိရေလ၏။ ေဖ။ ။ “ဪ၊ တန္ေတာ့ တယ္လီဖုန္းကို လက္ကုိင္ပဝါနဲ႔ သုတ္ထားတာကုိး ဆရာရဲ႕” ရွား။ ။ “အစစ္ေပါ့ ကိုအုန္းေဖ၊ ကုိင္း ကုိင္း… မီးခံေသတၱာက ဘာမ်ားေပ်ာက္ေသးလဲဆိုတာ က်ဳပ္သိခ်င္တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကံၿ ပီးဖြင့္ၾ ကစမ္းပါ။ က်ဳပ္က စာေပးစာယူေတြကို ၾကည့္စမ္းပါရေစ” ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုအုန္းေဖတို႔သည္ မီးခံေသတၱာကို လက္နက္ကိရိယာ အမ်ိဳ းမ်ိဳ းတို႔ႏွင့္
ဖြင့္ရန္ႀ ကိဳ းစားလ်က္
ရွိၾ ကစဥ္
ဦးစံရွားသည္
စာေပးစာယူဖုိင္တြဲမ်ားကို
လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈလ်က္ရွိေလ၏။ တစ္ခဏမွ် ၾကာေသာအခါ… ရွား။ ။ “ေဟာဒီမွာ ေတြ႔ၿ ပီဗ်ိဳ ႕၊ မႏၲေလးက ပြဲစားႀကီးတစ္ေယာက္က မန္နီေအာ္ဒါနဲ႔ ေငြ ၅၀၀၀ ပို႔လိုက္တယ္ဆိုပါကလား။
ခ်စ္တီးတုိက္ေတြ
ပိတ္ေနလို႔
ဟြန္ဒီနဲ႔
မလႊဲလိုက္ရဘူးတဲ့။
စာေရးတဲ့ရက္စြဲကို ၾကည့္ရင္ ဒီေငြဟာ ဒီကေန႔၊ ဒါမွမဟုတ္ မေန႔က ေရာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္” ထို႔ေနာက္
ဦးစံရွားသည္
စကၠဴစုတ္မ်ား
ထည့္ေသာ
အမိႈက္ေတာင္းအတြင္းမွ
စကၠဴစုတ္မ်ားကို လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈလ်က္ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာမူ ေသတၱာကို ဖြင့္ရန္ ဆက္လက္၍ ႀကိဳ းစားၾကျပန္ေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
142
mmcybermedia.
com
တစ္ခဏမွ် ၾကာျပန္ေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ ေၾကာ္ျ ငာစာရြက္ကို အမိႈက္ေတာင္းမွ နမ္း႐ံႈ႕ၾကည့္ၿ ပီးေနာက္
ထုတ္ယူ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို
ေခၚ၍
နမ္း႐ံႈ႕ေစရာ
ယင္း
ေၾကာ္ျ ငာစာရြက္တို႔မွာလည္း လက္ကုိင္ပဝါအနံ႔ကဲ့သို႔ ေမႊးႀကိဳ င္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရျပန္ေလ၏။ ယင္းစာရြက္တို႔မွ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ထိုအနံ႔ထြက္၍ေနသည္ကို ဦးစံရွားက ေျပာ၍မျပေသးသျဖင့္
နားမလည္ႏုိင္ရွိ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
မီးခံေသတၱာကို
ဆက္လက္၍
ဖြင့္ၾ ကျပန္ရာ ေနာက္ဆံုး၌ မီးခံေသတၱာသည္ ပြင့္သြားၿပီးေနာက္ အတြင္း၌ကား မူးေစ့မတ္ေစ့ အနည္းငယ္မွတစ္ပါး ေၾကးေငြဟူ၍ တစ္ျ ပားတစ္ခ်ပ္မွ် မရွိသည္ကို သိရွိၾ ကရေလ၏။ ယင္းေနာက္
ဦးစံရွားသည္
မန္နီေအာ္ဒါဖုိင္တြဲကို
အံဆြဲ၌
ေတြ႔ရွိသျဖင့္
လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈရာ ယမန္ေန႔က မႏၲေလးမွ ပို႔လိုက္ေသာေငြ ၅၀၀၀ အျပင္ အရပ္ရပ္မွ စုစုေပါင္း ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္မွ် လက္ခံရရွိၿ ပီးေၾကာင္း သိရွိရေလ၏။ ေဖ။ ။ “ဒါျဖင့္ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုသတ္တာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ဆရာ” ရွား။ ။ “အေၾကာင္းမရွိဘဲနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားမို႔ ထင္ပေလဗ်ာ” ေဖ။ ။ “အခန္းတံခါးေရာ၊ ေနာက္ေဖးတံခါးေရာ၊ အတြင္းက ပိတ္ထားတာေလဗ်ာ” ရွား။ ။
“ေနဦးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ၾ ကည့္ဦးမယ္ မေန႔ညက က်ဳပ္ ေရာက္ရရင္ျ ဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေနရာ
အက်သား။
အခုေတာ့
ေျခရာလက္ရာေတြ
ပ်က္ကုန္ၿ ပီဟာကိုးဗ်။
သို႔ေသာ္
တတ္ႏုိင္သမွ်
စံုစမ္းရေသးတာပေလ” ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားသည္ အခန္းတြင္း၌ ေစ့ငွေအာင္ ေသခ်ာစြာ လိုက္လံၾ ကည့္႐ႈေလရာ အိမ္ေရွ႕သို႔
ထြက္ေသာ
ဘုရားစင္တစ္ခုကို
တံခါးအနီး၌
ေတြ႔ရွိသျဖင့္
ကန္႔လန္႔ကာငယ္တစ္ခုျ ဖင့္
ကန္႔လန္႔ကာကို
ကာလ်က္ရွိေသာ
ဖယ္ရွားၾကည့္႐ႈေသာအခါ
တင္ပ်ဥ္ေခြ
ဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို ေတြ႔ရွိရေလ၏။ ယင္းဘုရားစင္မွာ
နံရံတြင္ျ မႇဳ ပ္၍
ေဆာက္လုပ္ထားသည
ျဖစ္ရာ
ကုလား
ေနထုိင္စဥ္အခါက ေဆးပုလင္းမွစ၍ တိုလီမိုလီ ပစၥည္းကေလးမ်ားတင္ရန္ ႂကြက္ေလွ် ာက္က့သ ဲ ို႔ အသံုးျပဳလ်က္
ဦးဘေအာင္ကမူ
ဆင္းတုေတာ္
သြတ္သြင္းၿပီးလွ် င္
ဘုရားစင္က့သ ဲ ို႔
ေညာင္ေရအုိးမ်ားႏွင့္တကြ တည္ထားခဲ့ျ ခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေဖ။ ။
“ဘယ္သူမွ
မရွိပါဘူးဆရာ၊
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ဟိုညကတည္းက
ၾကည့္ၿ ပီးသားပါ။
ဒီေလာက္မ,နပါဘူး ဆရာရဲ႕” ရွား။ ။
(မွန္ဘီလူးႏွင့္ ဆင္းတုေတာ္ေရွ႕တြင္
ေသခ်ာစြာၾကည့္လ်က္) “ခင္ဗ်ား
ၾကည့္တာ
ဘာၾကည့္တာလဲဗ်” ေဖ။ ။ “လူမ်ား ေအာင္းေနသလားလို႔ ၾကည့္တာေပါ့ ဆရာ” ရွား။ ။ “ေအာင္းဖူးသလားလုိ႔ေကာ ခင္ဗ်ားၾကည့္ဖို႔ သတိရရဲ႕လား” ေဖ။ ။ “ဒါေတာ့ မၾကည့္မိဘူး ဆရာ” ရွား။ ။ “ကိုင္း လာ ေဟာဒီမွာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္စမ္း”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
143
mmcybermedia.
com
ဟု
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ေျပာသျဖင့္
ဆင္းတုေတာ္၏
ေရွ႕ေတာ္၌
ေက်ာခုိင္းလ်က္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔ လွည့္ေနေသာ ေျခရာႏွစ္ခုကို ေတြ႔ရွိၾ ကရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားက ျပသျဖင့္ ေျခရာတို႔၏ေရွ႕၌ လက္ႏွစ္ဖက္ ေထာက္၍ထားေသာ အရာတို႔ကိုလည္း ျမဴမ်ားတြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရျပန္ေလ၏။ ေဖ။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ လူလည္းမေတြ႔ပါကလား ဆရာ” ရွား။ ။ “ခင္ဗ်ားေရာက္ေတာ့ ထြက္သြားၿပီေကာဗ်ာ၊ ေနဦး။ က်ဳပ္ၾ ကည့္ဦးမယ္” ဦးစံရွားသည္
ကုလားထုိင္တစ္ခုကယ ုိ ူ၍
အခန္းတံခါးဝ၌
တည္ၿ ပီးလွ် င္
ကုလားထုိင္ေပၚမွ တက္၍ တံခါးေဘာင္ေပၚ ၾကည့္႐ႈၾ ကရာ တစ္စံုတစ္ရာကို ျမင္သည္ႏွင့္ “အင္း၊ က်ဳပ္ထင္တဲ့အတုိင္းပဲ”ဟု
ေျပာ၍
ကၽြန္ေတာ္တို႔အား
ထိုအရာ
ၾကည့္႐ႈေစေလ၏။
တံခါးေဘာင္ေပၚ၌ကား လက္ေလးေခ်ာင္းရာ ႏွစ္ဖက္ကို ေတြ႔ရွိၾ ကရေလ၏။ ေဖ။ ။ “ဘုရားစင္ေပၚကေနၿပီး တံခါးေဘာင္ လွမ္းဆြဲၿ ပီး ထြက္သြားဟန္တူတယ္ ဆရာေရ႕” ရွား။ ။ (ၿပံဳ းလ်က္) “ကုိယ့္လူ ေတာ္ေတာ္ ပညာတုိးလာၿပီေကာ။ ကုိင္း၊ ကုိင္း က်ဳပ္တို႔အလုပ္ ဒီမွာ ၿပီးဆံုးပါၿပီဗ်ာ။ ေမးခြန္းကေလး တစ္ခု ႏွစ္ခုေလာက္ ေမးစရာရွိတာကေလးကို ေမးၿပီးရင္ က်ဳပ္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔
အိမ္ျ ပန္ၿ ပီး
က်ဳပ္ကို
ေစာင့္ႏွင့္ေနၾကေပေတာ့” ဟု
ေျပာသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုအုန္းေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တိုက္ခန္းသို႔ ျပန္ၿ ပီးလွ် င္ စကားေျပာဆိုရင္း ေစာင့္ဆုိင္းလ်က္ ရွိေနခဲ့ေလ၏။ တစ္နာရီခန္႔မွ် ၾကာေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ တုိက္ေပၚသို႔ တက္လာသည္။ ေဖ။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ၊ ေနရာက်ရဲ႕လား” ရွား။ ။
“ဟုတ္ကဲ့၊ က်သေလာက္က်ခဲ့ၿ ပီ။ သို႔ေသာ္ ေနဦးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ မွတ္စုကေလးမ်ားကို
တစ္ဆိတ္ေလာက္
ၾကည့္စမ္းပါရေစဦး။
ဗ်ိဳ ႕ ကုိသိန္းေမာင္၊
ႂကြက္ေလွ် ာက္ေပၚက
အဆိပ္
အမ်ိဳ းမ်ိဳ းအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့စာအုပ္ တစ္ဆိတ္ေလာက္ လွမ္းလုိက္စမ္းဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္သည္ လွန္ေလွာရွာေဖြၿ ပီးေနာက္
စာအုပ္ကို တစ္ခုေသာ
ယူေပး၏။
မ်က္ႏွာ၌
ဦးစံရွားသည္
ေရးသားပါရွိသည္ကို
စာအုပ္ကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔အား
ဖတ္ၾ ကရာ ေအာက္ပါအတုိင္း ၾကားသိရေလ၏။
ေသမင္းရနံ႔ေခၚ အဆိပ္၏အေၾကာင္း ျမန္မာျပည္၏ ေတာင္ဘက္၌ တည္ရွိ၍ ဇီယာ၊ ကရေဝး၊ သစ္ၾ ကမ္းပိုး၊ င႐ုတ္ေကာင္း အစရွိသည့္ ေမႊးႀကိဳ င္ေသာ သစ္ရြက္၊ သစ္ေခါက္၊ သစ္ေစ့မ်ား ထြက္ေသာ ဆူမတ္တရာေခၚ ကၽြန္း၌ အလြန္ထူးဆန္းေသာ ပင့္ကူႀ ကီးတစ္မ်ိဳ းရွိေၾကာင္း။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
144
mmcybermedia.
com
ယင္းပင့္ကူႀ ကီးသည္
အလြန္ႀ ကီးမားလွ၍
ေျခတစ္ေခ်ာင္း၏
အဖ်ားမွသည္
တစ္ေခ်ာင္း၏ အဖ်ားသို႔ ၃ ေတာင္ခန္႔မွ် ရွိေၾကာင္း။ ယင္းပင့္ကူႀ ကီးသည္ ငွက္ငယ္၊ ယုန္ငယ္မွစ၍ ေႁမြ အစရွိေသာ တိရစၧာန္တို႔ကို ဖမ္းယူစားေသာက္ေလ့ ရွိေၾကာင္း။ ယင္းတို႔ကို ဖမ္းဆီးသည့္အခါလည္း အျခားေသာ ပင့္ကူတို႔ကဲ့သို႔ မိမိ၏ အမွ် င္ျ ဖင့္ အိမ္ဖြဲ႔ကာ
ရစ္ပတ္
ဖမ္းဆီးျခင္း
မျပဳဘဲ
ထူးဆန္းေသာနည္းျဖင့္
ဖမ္းေလ့ရွိေၾကာင္း။
ငွကတ ္ စ္ေကာင္ကို သစ္ပင္ေပၚ၌ ျမင္သည့္အခါ ယင္းပင့္ကူသည္ ထိုငွက္၏ ေလညႇာအရပ္ရွိ အကုိင္းတစ္ခုသို႔ လွ် ိဳ ႕ဝွက္စြာတက္ၿ ပီးလွ် င္ မိမိခံတြင္းမွ အေငြ႔တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း။ ထိုအေငြ႔မွာ အလြန္တရာ ေမႊးႀကိဳ င္သည္ျ ဖစ္ရာ ငွက္သည္ ထိုရနံ႔ကို ႏွစ္သက္သျဖင့္ ခံစားသည္ႏွင့္ တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ မူးေဝေမ့ေလ်ာ့ၿ ပီးလွ် င္ မိမိေနရာ သစ္ကုိင္းမွ ထြက္ခြာပ်ံသန္းျခင္း မျပဳဘဲ ရွိေၾကာင္း။ ထိုအခါ ပင့္ကူသည္ ယင္းသစ္ကုိင္းသို႔ သြားေရာက္ၿ ပီးလွ် င္ ထိုငွက္ကို အလြယ္တကူဖမ္းယူ စားေသာက္ႏုိင္ေၾကာင္း။ ေႁမြ၊
ကင္းမွစ၍
ေတာတိရစၧာန္ျ ဖစ္ေသာ
ယင္းပင့္ကူသည္
ထိုနည္းအတုိင္း
ဖမ္းယူ
ခံစားရသည့္အခါ
အနည္းငယ္မွ်
ခံစားရမူ
ႏွမ္းခ်င္သလို
ျဖစ္ေနၿပီးလွ် င္
ယုန္ငယ္၊
စားေသာက္ႏိုင္ေၾကာင္း။
ေခ်ငယ္တို႔ကိုလည္း ယင္းအေငြ႔ကို
ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားဘိသကဲ့သို႔
သတ္ပုတ္
ထုိးႀကိတ္လိုသည့္စိတ္မ်ား
လူတုိ႔
႐ူးခ်င္သလို၊ ေပၚေပါက္၍
လာတတ္ေၾကာင္း။ တစ္ႀ ကိမ္မွ ႏွစ္ႀ ကိဳ င္တုိင္ေအာင္ ခံစားရသည့္အခါ၌မူ အျပင္းအထန္႐ူးသြပ္ၿ ပီးလွ် င္ ေနာက္ဆံုး၌ သတိေမ့ေလ်ာ့ ေျမာနစ္၍သြားရာမွ အသက္ကုန္ဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္တတ္ေၾကာင္း။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ၌ ယင္းပင့္ကူမ်ိဳ းသည္ အလြန္တရာ ရွားပါးလွ၍ ေတာေတာင္ အလြန္ထူထပ္သည့္ ေနရာမ်ား၌သာလွ် င္ တစ္ေကာင္တေလမွ် ရွိတတ္ေၾကာင္း။ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာတို႔ကို ကိုအုန္းေဖသည္
ဦးစံရွား၏
ဖတ္၍
မွတ္စုမွတ္တမ္း
သိၾ ကားရၿပီးေနာက္
စံုလင္သည့္
အင္စပက္ေတာ္
အေၾကာင္းကို
ထပ္ေလာင္း
ခ်ီးမြမ္းၿပီးေနာက္… ေဖ။ ။ “အဆိပ္ကေတာ့ ဘယ္လိုအဆိပ္မ်ိဳ းဆိုတာ သိရပါၿ ပီ ဆရာ။ သို႔ေသာ္ သတ္တဲ့လူက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာ တစ္ဆိတ္ေလာက္ ၾကားပါရေစဦးဆရာ” ရွား။ ။ “သတ္တဲ့လူက အရပ္ျ မင့္ျ မင့္၊ ခြန္အားဗလေကာင္းေကာင္း ပသွ် ဴးလူမ်ိဳ းပဲ” ေဖ။ ။ “ဘယ္နည္းနဲ႔သတ္တာလဲ ဆရာ” ရွား။ ။ “တယ္လီဖုန္းမွာ အဆိပ္သုတ္ထားတာေပါ့ဗ်” ေဖ။ ။ “ဘယ္အခ်ိန္ကလာၿပီး သုတ္ထားလို႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထြက္ေျပးသလဲဆရာ။ တံခါးလည္း အတြင္းက ပိတ္လ်က္ေတြ႔တယ္ ဆိုပါကလား” ရွား။ ။ “ဒါက ဒီလိုဗ်။ ဒီအဆိပ္ဟာက စားမွေသတဲ့ အဆိပ္မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ ေသေသခ်ာခ်ာ အနံ႔ခံရရင္ ေသတတ္တဲ့အေငြ႔ အဆိပ္ျ ဖစ္ေလေတာ့ ဒီအေငြ႔ကိုေရာက္ေအာင္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
145
mmcybermedia.
com
ဘယ္နည္းနဲ႔ပို႔သလဲဆိုေတာ့ ပထမ ေၾကာ္ျ ငာစာရြက္ေတြကို အဆိပ္ေငြ႔သုတ္ၿ ပီး ဦးဘေအာင္ဆီ လိပ္တပ္ပို႔တယ္။ ဦးဘေအာင္က စာအိတ္ကို ဖြင့္ၾ ကည့္ၿ ပီး ေၾကာ္ျ ငာစာရြက္မွန္းသိေလေတာ့ စာရြက္ကို စကၠဴစုတထ ္ ည့္တဲ့ေတာင္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအိတ္ကို ဖြင့္တုိင္း ဖြင့္တုိင္း ဦးဘေအာင္ဟာ ဒီအနံ႔ကို ခံစားရတယ္။ ဒီလို ႏွစ္ခါသံုးခါေလာက္
လုပ္ၿ ပီးလို႔
အေတာ္ကေလး
အေငြ႔ဝင္မိတဲ့အခါမွ
ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္
အေငြ႔ျ ပင္းျပင္းဝင္ေအာင္ ဘယ္နည္းနဲ႔ လုပ္မယ္ဆိုတာ အစကတည္းက သူ ႀကံစည္စိတ္ကူးၿပီး ျဖစ္တယ္။ အေကာင္းဆံုးအေငြ႔သြင္းနည္းကေတာ့
တယ္လီဖုန္းကေနၿပီး
အေငြ႔သြင္းရရင္
အေကာင္းဆံုးနည္းပဲဆိုတာ သူ သိတာကိုးဗ်။ ဒါေပမဲ့ တယ္လီဖုန္းကို လူတုိင္း မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္သလဲ။ ဒီလူက
တယ္လီဖုန္းျပင္တဲ့
အလုပ္ကို
နားလည္ေတာ့
တယ္လီဖုန္းတုိက္မွာ
အလုပ္ရေအာင္ ကပ္ရပ္ၿ ပီး ႀကံစည္၊ အလုပ္ရတဲ့အခါမွာ တုိက္တစ္ခုခုကေနၿပီး ေျပာတဲ့အခါ ဦးဘေအာင္က
“ဘာကိစၥလဲ”
ေမးေတာ့
သူက
ဘာမွ
ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနသလို
သံုးေလးခါေလာက္ လုပ္လိုက္ေတာ့ ဦးဘေအာင္က သူ႔တယ္လီဖုန္း ပ်က္တယ္ေအာက္ေမ့ၿ ပီး တယ္လီဖုန္းကုမၸဏီမွာ ျပင္ေပးဖို႔ အေၾကာင္းၾကားပါေရာဗ်ာ။ အေၾကာင္းၾကားတဲ့အခါက်ေတာ့ ခုနက ပသွ် ဴးကို တယ္လီဖုန္းျပင္ဖို႔ လႊတ္တာကိုးဗ်။ ဒါနဲ႔ ဟိုေန႔က ပသွ် ဴးက ဦးဘေအာင္ အလုပ္တုိက္ကို တယ္လီဖုန္းျပင္ဖို႔ ေရာက္လာၿပီး ျပင္သလုိလုိ ဘာလိုလိုနဲ႔
အဆိပ္ေငြ႔နဲ႔
တယ္လီဖုန္းမွာ
သုတ္ထားၿပီး
ျပင္ၿ ပီးေၾကာင္း
ဦးဘေအာင္ကို
ေျပာတာကိုးဗ်။ ၿပီးေတာ့ ဦးဘေအာင္က တယ္လီဖုန္း ေကာင္းမေကာင္းကို စမ္းသပ္ၾ ကည့္မယ္လို႔ ပါးစပ္မွာ
တပ္လိုက္ရင္ပဲ
ဒီအနံ႔
ရေလေတာ့
ပ်ိဳ ႕အန္လာတာနဲ႔
လက္ကုိင္ပဝါနဲ႔အုပ္ၿ ပီး
သုတ္တာကုိးဗ်။ သုတ္ၿ ပီး တစ္ခါေျပာမယ္ လုပ္ျ ပန္ေတာ့ အဆိပ္ေငြ႔က ဖမ္းၿပီး ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပး၊ ဟိုဟာဆြဲခ်၊ ဒီဟာဆြဲခ်လုပ္ၿ ပီး ေတာ္ေတာ္ၾ ကာေတာ့ ေမွာက္လ်က္လဲၿ ပီး ေသရွာတာကိုးဗ်” ေဖ။ ။ “ေသေတာ့မွ ဦးဘေအာင္အိတ္ထဲက ေသာ့ကိုယူၿ ပီး မီးခံေသတၱာကို ဖြငတ ့္ ယ္မဟုတ္လား ဆရာ” ရွား။ ။ “အစစ္ပဲ” ေဖ။ ။ “ႏို႔ ေနပါဦး ဆရာ။ ေမာ္ဖီယားပုလင္းကေကာ ဆရာရဲ႕ ” ရွား။ ။ “ဒီဟာက သူ႔ကုိယ္သူ ေမာ္ဖီးယားနဲ႔ ထုိးသတ္ၿ ပီး ေသတယ္ထင္ေအာင္ ဉာဏ္ဆင္ၿ ပီး ထုိးေပးခဲ့တာဗ်” ေဖ။ ။ “ႏိ႔ု ဘယ္နည္းနဲ႔ ထြက္သြားသလဲ ဆရာ” ရွား။ ။
“သတ္တဲ့လူက
ေရာက္လာတာကိုးဗ်၊
မီးခံေသတၱာဖြင့္ၿ ပီး
ဒီေတာ့
ေငြေတြယူၿ ပီးလို႔
ဘုရားစင္မွာ
ကန္႔လန္႔ကာ
ထြက္မယ္လုပ္တုန္း ကာထားတာ
ဘရင္က
ျမင္ေလေတာ့
အသာတက္ၿ ပီး ပုန္းေနဟန္တူတယ္။ “ဒီေနာက္ ဘရင္က လမ္းေစာင့္ပုလိပ္နဲ႔ အခန္းတံခါးကို ခ်ိဳ းဖဲ့ဝင္လာတဲ့အခါမွာ ဘရင္နဲ႔ ပုလိပ္တို႔က အေလာင္းကိုျ မင္လို႔
တုန္လႈပ္ေနၾကတုန္း
သူက
ဘုရားစင္ေပၚက
ေျခသံမၾကားေအာင္
အခန္းျပင္ကို ထြက္ဟန္တူတယ္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
146
mmcybermedia.
com
ဟုတ္ မဟုတ္ သူ႔ကို ကုိယ္တုိင္ ေမးစမ္းၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ ကုိင္း တုိက္ေလွကားက ေျခသံၾ ကားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ဆိတ္ အခန္းထဲဝင္ၿ ပီး ပုန္းေနလိုက္ၾ ကစမ္းဗ်ာ” ဟု
ေျပာသျဖင့္
ကုိအုန္းေဖႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
အိမ္ခန္းအတြင္းသို႔
ဝင္၍
ပုန္းေအာင္းမိၾ ကသည္ႏွင့္ တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ အခန္းအျပင္ဘက္မွ တံခါးေခါက္သံ ၾကားသျဖင့္ ဦးစံရွားက ဝင္ခဲ့ေလဟု ေျပာလိုက္သည္တြင္ လူတစ္ေယာက္သည္ စူးေဆာက္ အစရွိေသာ လက္နက္တို႔ကို ကုိင္လ်က္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္လာေလ၏။ ထိုအခါ ဦးစံရွားသည္ မိမိ၏တယ္လီဖုန္း မေကာင္းသည့္အေၾကာင္း ေျပာ၍ျပသျဖင့္ ထုိသူသည္ တယ္လီဖုန္းကို စမ္းသပ္ၾ ကည့္႐ႈလ်က္ရွိရာ ဦးစံရွားက… ျပင္ေပးခဲ့ပါဗ်ာ၊
“ေကာင္းေကာင္း
ဦးဘေအာင္
တယ္လီဖုန္း
ျပင္သလိုေတာ့
လုပ္မထားခဲ့ပါနဲ႔” ဟု ေျပာသည္တြင္ ထိုသူသည္ ဦးစံရွားကို မ်က္ေမွာင္ၾ ကဳတ္ကာ ၾကည့္လ်က္ရွိေလ၏။ ထို႔ေနာက္
ဦးစံရွားက
“ေဟ့လူ၊ က်ဳပ္
တစ္ခုေလာက္သိခ်င္တယ္၊ ေျပာစမ္းပါ။
ေသၿပီးမွ ေမာ္ဖီးယားထုိးသလား၊ မေသခင္က ထုိးေပးသလား၊ ေျပာစမ္းပါဗ်ာ”ဟု ေျပာသည္တြင္ ထိုသူသည္
တယ္လီဖုန္းကို
႐ုတ္တရက္ခ်ၿပီးလွ် င္
ၾကက္ေပါင္ေဘာလံုးတစ္ခုကို
အိတ္ထမ ဲ ွ
ထုတ္ယူ၍ ဦးစံရွားဘက္သ႔ို ေဘာလံုး၏ အေပါက္ငယ္မွ အေငြ႔မ်ားကို ညႇစ္၍ထုတ္လိုက္ရာ ဦးစံရွားမွာ ခံတြင္းႏွင့္ ႏွာေခါင္းကို လက္ကုိင္ပဝါႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ၿ ပီးျဖစ္သျဖင့္ မည္သို႔မွ် ကိစၥမရွိဘဲ ရွိေနေလ၏။ ေနာက္တစ္ခဏ၌ ေရာက္ေအာင္
လွမ္းၿပီးေနာက္
ထိုသူသည္
တံခါးရွိရာသို႔
အျပင္သို႔
ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္း
ထြက္ေျပးမည္အျပဳတြင္
သံုးလွမ္းမွ်
ကိုအုန္းေဖသည္
မေပၚေသးေသာအမႈကိုေပၚေအာင္ စံုေထာက္ရာ၌ မ်ားစြာအသံုးမဝင္ေသာ္လည္း ေပၚၿပီးေသာ လူဆုိးကို
မိေအာင္ဖမ္းဆီးရန္
အလြန္တရာ
က်င္လည္ေသာ
လူတစ္ေယာက္
ျဖစ္သည့္
အားေလ်ာ္စြာ ထုိသူသည္ တံခါး၏ လက္ကုိင္ကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကုိင္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿ ပိဳ င္နက္ ကိုအုန္းေဖ၏ လက္သည္လည္း ထုိသူ၏ လည္ကုပ္ကို ဆုပ္ကုိင္ၿ ပီး ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုအုန္းေဖႏွင့္ ထိုလူသည္ ေထြးလံုး႐ုန္းဖယ္လ်က္ ရွိၾ ကစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးစံရွားတို႔က
ဝင္ေရာက္၍
ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္သည္တြင္
ထုိသူ၏လက္မ်ားကို ထုိသူသည္
ဦးစံရွားက
က်င္လည္စာြ
႐ုန္းဖယ္ေသာ္လည္း
အက်ိဳ းရွိမည္
မဟုတ္ေတာ့ေၾကာင္းကို သိရွိ၍ အ႐ံႈးေပးေလ၏။ ေနာက္တစ္ခဏ၌ ထိုလူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္တို႔မွာ ဦးစံရွား၏ စပယ္ရွယ္လက္ထိပ္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿ ပီး ျဖစ္ေလ၏။ ဌာနာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထိုသူသည္ ပထမ၌ ဖံုးကြယ္လိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ေရွာင္တိမ္းသိုဝွက္ကာ ေျပာဆိုသည္တြင္
ေျပာဆိုလ်က္ရွိေလရာ
ထိုသူသည္
ဦးစံရွားက
ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာ
မိမိသိသမွ် ကို
ေျဖာင့္ခ်က္ေပးရရွာေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
ထုတ္ေဖာ္ ယင္း၏
147
mmcybermedia.
com
ေျဖာင့္ခ်က္တို႔မွာလည္း
ဦးစံရွား
ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသည့္အတုိင္း
တစ္သေဝမတိမ္းေအာင္
ကူညီခဲ့ေလသတည္း။ *****
ဘိုကျပားမေလးတစ္ေ ယာက္၏ အမႈ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလုပ္လုပ္ရသည္မ်ားတြင္ အမႈအခင္း
စာေရးစားပြဲတြင္ တစ္ခါတရံ
ကိစၥမ်ားအတြက္
တစ္ေန႔ေသာ စိတ္အုိက္အုိက္
နံနက္ခင္းတြင္ ရွိလွသည္ႏွင့္
တထုိင္ထုိင္
တကုတ္ကုတ္ႏွင့္
ပ်င္းရိၿ ငီးေငြ႔လာတတ္သည္ျ ဖစ္၍
လိုက္လံသြားလာရျခင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္
ေဖ်ာ္ေျဖမႈတစ္ခု
ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္အတြက္
ဦးစံရွားကို
ဦးစံရွားႏွင့္အတူ
လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ
ျဖစ္ရေလကား
ဇာတ္ကြက္ဆင္ရင္း စားပြဲတြင္
ထုိင္၍
သတင္းစာဖတ္ေနသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ သူ႔ဆီသို႔ ေလွ် ာက္သြားကာ… ကၽြန္။ ။ “ဗ်ိဳ ႕ ဆရာႀကီး၊ အခုတေလာ အမႈဆန္းဆန္းျပားျပားကေလးမ်ား မရဘူးလားဗ်” ရွား။ ။
“သိပ္ၿ ပီး
ဆန္းဆန္းျပားျပား
ခက္ခက္ခဲခဲအမႈ
မရပါဘူးဗ်ာ။
အေသးအဖြဲ
ကေလးေတြခ်ည္းပါပဲ” ကၽြန္။ ။ “အႏုိ႔ အခုေကာ ဘာမ်ား စံုေထာက္စရာရွိေနလဲဗ်” ရွား။ ။ “မရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ဪ… သို႔ေသာ္
ေနဦးဗ်ိဳ ႕ ခုနကပဲ စာကေလးတစ္ေစာင္ရတယ္။
ေဟာဒီမွာ ဖတ္ၾ ကည့္စမ္း” ဟု
ေျပာ၍
ကၽြန္ေတာ့္အား
စာတစ္ေစာင္ကို
ျပရာ
ထိုစာမွာ
အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္
ေရးသားထားသည္ ျဖစ္၍ ျမန္မာအဓိပၸါ ယ္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္မမွာ တစ္ခုေသာအိမ္၌ သူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္ကို စာသင္ရန္ ဆရာမ လုပ္ငန္းတစ္ခု ရရွိရာ ထိုအလုပ္ကို လက္ခံထိုက္ မခံထုိက္ အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ဦးစံရွားအား တုိင္ပင္လိုသည္ျ ဖစ္၍
နက္ျ ဖန္နံနက္
၁၀
နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္
ဦးစံရွား၏
ေနအိမ္သို႔
လာေရာက္လိုပါေၾကာင္း။ မစၥ ေနာ္မာ ထိုစာကို
ဖတ္ၿ ပီးသည့္ေနာက္
ကၽြန္ေတာ္က
“ဘိုမကေလးပါလားဗ်။
ခင္ဗ်ားနဲ႔
ဘယ္တုန္းက သိၾ ကတာလဲ” ရွား။ ။ “ဘယ္က သိရမွာလဲဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း ၾကားဖူးလို႔ ထင္ပါရဲ႕” ရွား။ ။
“ဒါနဲ႔တူပါတယ္၊
ၾကည့္ပါဦးေတာ့ဗ်ာ။
စံုေထာက္မ်ားလည္း
ေဈးေလ်ာ့ကုန္ပါၿပီ။
အလုပ္လက္ခံဖို႔ မခံဖို႔ အေၾကာင္းကိုမ်ား တုိင္ပင္ခ်င္လို႔တဲ့။ ဒီဟာ က်ဳပ္ အလုပ္လားဗ်” ကၽြန္။ ။ “မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမဘယက္မႈႀ ကီးတုန္းက ၾကည့္ပါလား။ ဘာမဟုတ္တာက စၿပီး ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ႀ ကီးက်ယ္သြားသလဲ။ ဒီဟာလည္း ဒီလိုျ ဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမယ္ဗ်။ ဒါထက္ စာက မေန႔က ေရးတဲ့စာပဲ။ ဒီကေန႔ လာဖို႔မဟုတ္လား။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ၁၀ နာရီထုိးၿပီ၊ မလာေသးပါကလား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
148
mmcybermedia.
com
ဟု ေျပာဆိုလ်က္ရွိစဥ္ ေလွကားမွ ေျခသံၾ ကားရၿပီးေနာက္ အသက္ ၂၀ အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ ဘိုကျပားမေလးတစ္ေယာက္သည္ အခန္းတြင္းသို႔ ရဲရင့္စြာ ဝင္လာေလ၏။ ဦးစံရွားသည္
မိန္းမတို႔အား
အေရးတယူ
ျပဳၿမဲျ ဖစ္သည့္အတုိင္း
ေကာင္းမြန္စာြ
ေနရာထုိင္ခင္း ေပးၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္… “မစၥေနာ္မာ မွတ္တယ္” မစၥ။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ ကၽြန္မစာကို ရၿပီလို႔ ေမွ် ာ္လင့္ပါတယ္” ရွား။ ။ “ရပါၿပီ” မစၥ။ ။ “ဒီလိုပါရွင္၊ ကၽြန္မမွာ တုိင္ပင္စရာ ေဆြလည္းမရွိ၊ မ်ိဳ းလည္းမရွိျ ဖစ္ေနေတာ့ ရွင့္အေၾကာင္း ၾကားဖူးတာနဲ႔ တုိင္ပင္ရရင္ျ ဖင့္ အႀကံေကာင္းအစည္ေကာင္း ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ် ာ္လင့္ၿ ပီး လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို
တတ္အားသမွ်
အႀကံေပးျခင္းအားျဖင့္
ကူညီႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔
ေမွ် ာ္လင့္ပါတယ္” ရွား။ ။ “စိတ္ခ်ပါ၊ က်ဳ ပ္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေတာ့ အားကုိးလို႔ရွိမွ ကူညီရတာေပါ့ သူငယ္မရယ္။ အက်ိဳ းအေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါဦး” မစၥ။ ။ “ဒီလိုပါရွင္၊ ကၽြန္မအလုပ္က ဆရာမဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းဆရာမမဟုတ္ပါဘူးရွင္။ အိမ္မွာ သူငယ္မ်ားကို
စာသင္ျ ခင္း၊ ဆံုးမသြန္သင္ျ ခင္း
အလုပ္မ်ားလုပ္ရတဲ့ (Governess) ဆရာမ
အလုပ္ပါရွင္။ “ဟိုတုန္းကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀ ကီး ကာနယ္မက္ကေလာက္အိမ္မွာ သူ႔သမီးကေလးေတြကုိ စာသင္ၿ ပီး သူတို႔အိမ္မွာပဲ ကၽြန္မ ေနခဲ့ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္ကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ႀ ကီး အခြင့္ခံၿ ပီး ဘီးလတ္ ျပန္သြားေလေတာ့ ကၽြန္မမွာ အလုပ္လက္မဲ့ျ ဖစ္ၿ ပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္… အလုပ္အကုိင္
ရွာလို႔လည္း
ဘယ္မွာမွ
မရဘူးရွင့္၊
ရွိတဲ့
ပုိက္ဆံကေလး
ထုိင္စားေနရတာနဲ႔ ကုန္တဲ့အျပင္ အေႂကြးမ်ားေတာင္ တင္ေနပါတယ္ရွင္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ရန္ကုန္ေဂဇက္နဲ႔ ရန္ကုန္တုိင္း သတင္းစာမ်ားထဲမွာ ဆရာမအလုပ္ လုပ္လိုေၾကာင္း၊
အလုပ္ကို
ေကာင္းစြာ
ကၽြမ္းက်င္နားလည္ေၾကာင္းမ်ားနဲ႔
ထည့္ၿ ပီး
ေၾကာ္ျ ငာပါေရာရွင္။ ေၾကာ္ျ ငာေပမဲ့ ကၽြန္မလို အလုပ္လက္မဲ့ျ ဖစ္ေနရွာလို႔ ေၾကာျငာထားတဲ့ လူေတြက မ်ားေလေတာ့ ဘယ္ကမွ အလုပ္မရပါဘူးရွင္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မမွာ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ အခက္ႀ ကံဳ ေနတုန္း တစ္ေန႔ေတာ့ ရန္ကုန္ေဂဇက္ သတင္းစာတုိက္က မည္သည့္ေန႔၊ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ လာေရာက္ေစလိုေၾကာင္း စာရပါေရာရွင္… ရေတာ့
သူတို႔မွာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ
သြားပါေရာရွင္၊ သြားလို႔
ဟိုေရာက္ေတာ့
ကၽြန္မလိုပဲ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ သူငယ္မကေလးေတြ ၄ -၅ ေယာက္ ေတြ႔ပါေရာရွင္။ ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးစုၿ ပီး အခန္းတစ္ခထ ု ဲမွာ ေစာင့္ေနၾကရတယ္ရွင့္။ ၿပီးေတာ့မွ
ဒီ့ျ ပင္အခန္းကေနၿပီး
တစ္ေယာက္စီ
နာမည္ကိုေခၚေတာ့မွ
တစ္ေယာက္ခ်င္း ဝင္ဝင္သြားရတာကိုးရွင့္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
149
mmcybermedia.
com
ကၽြန္မအလွည့္က်လို႔ ကၽြန္မ ဝင္သြားေတာ့ အခန္းထဲမွာ သတင္းစာေၾကာ္ျ ငာဘက္က လူႀ ကီးရယ္၊ ဒီ့ျ ပင္ ဧည့္သည္တစ္ဦးရယ္ ထုိင္ေနၾကတာကိုးရွင့္။ ဧည့္သည္
ဆိုတဲ့လူက
ဝဝခန္႔ခန္႔ႀ ကီးရွင့္၊
ကၽြန္မတို႔လို
ဘိုကျပားပဲ။
မ်က္ႏွာထားကလည္း ရႊန္းက ရႊန္းပါဘိသနဲ႔။ သူကပဲ ဆရာမလိုခ်င္တဲ့ လကၡဏာနဲ႔ တူတယ္။ ဒါနဲ႔
ကၽြန္မဝင္သြားေတာ့
ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို
ျမင္ျ မင္ခ်င္း
ဒီလူႀ ကီးက
ျဖဳန္းဆို
ဝမ္းသာသလို ျဖစ္သြားၿပီး။ 'ဟန္ၿ ပီ… ဟန္ၿ ပီ၊ ဒီသူငယ္မျဖင့္ ေနရာက်ပံုေပၚၿပီ'တဲ့။ ဝမ္းသာတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေျပာတဲ့ၿ ပီး မ်က္ႏွာၿပံဳ းၿပံဳ းႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မဘက္ လွည့္တဲ့ၿ ပီး 'မိန္းကေလး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ဟုတ္စ' လို႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္မက… 'ဟုတ္ပါတယ္ရွင္' 'လခမ်ား ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္သလဲ' 'ကၽြန္မ အရင္ကေတာ့ ကာနယ္မက္ကေလာက္ဆီမွာ လုပ္တုန္းက သူ႔ထမင္းစား တစ္လကို ၈၀ က်ပ္ ရပါတယ္ရွင္' 'အို… ျဖစ္ရေလ မိန္းကေလးရယ္၊ ဒီ႐ုပ္ရည္နဲ႔ ဒီလိုသိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့တဲ့ အမူအရာရွိတ့ဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
တစ္လမွ ၈၀
က်ပ္ေပးတာမ်ား
အံ့ပါရဲ႕ဗ်ာ။
ကုိင္း…
က်ဳပ္က
က်ဳပ္ထမင္းစား၊ ဒုိဘီခအၿငိမ္း တစ္လကို ၁၂၀ ေပးမယ္။ ေတာ္ၿ ပီလား' 'ေက်းဇူးႀကီးလွပါၿပီရွင္' လို႔
ကၽြန္မက
ေျပာလိုက္ေပမဲ့
ကၽြန္မစိတ္ထမ ဲ ွာ
မ်ားလြန္းအားႀကီးေလေတာ့ မယံုၾ ကည္သလိုရွိတုန္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာထားကို ရိပ္မိတဲ့ လကၡဏာနဲ႔ သားေရအိတ္ဖြင့္တဲ့ၿ ပီး တစ္ဆယ္တန္ စကၠဴေျခာက္ခ်ပ္ကို ထုတ္ၿ ပီး။ 'က်ဳပ္က
သူမ်ားလိုမဟုတ္ပါဘူး၊
လခတစ္ဝက္ကိုလည္း
စရန္အျဖစ္နဲ႔
အရင္
တင္ကူးၿပီး ေပးခဲ့မယ္။ သို႔ေသာ္…' 'ေနရပ္က ဘယ္မွာလဲရွင့္' 'ႀကိဳ ႕ကုန္းမွာ၊
အိမ္အမည္
‘ေမဗ်ီလာ’တဲ့။
ေကာင္းပါတယ္၊
က်ယ္ဝန္းပါတယ္၊
ေနေလာက္ထုိင္ေလာက္ ရွိပါတယ္' 'ကၽြန္မ ဝတၱရားကေကာရွင္၊ ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါလဲ' 'တစ္ေယာက္တည္းပါ တယ္ဆုိးတဲ့
ေကာင္ကေလးဗ်။
ပုိးဟပ္မ်ားကိုလည္း ေျပာတဲ့ၿ ပီး
မိန္းကေလးရယ္၊ ပုစဥ္းမ်ား၊
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း
လူႀ ကီးက
အားရပါးရ
ေျခာက္ႏွစ္သားကေလးပါ။
ယင္ေကာင္မ်ား ဖ်တ္ဖ်တ္ဆို
ရယ္ေမာေလေတာ့
သို႔ေသာ္
ဖမ္းလိုက္တာလည္း
သံုးေကာင္ေလာက္ ကၽြန္မမွာ
လြန္လို႔။
ေသၿပီးၿပီလို႔
ဒီတုန္းက
ဘယ့္ႏွယ္
ကေလးမ်ားပါလိမ့္မလဲလို႔ နည္းနည္း လန္႔သြားတယ္ရွင္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက။ 'ကၽြန္မအလုပ္ဟာ ဒီကေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္႐ံု သင္ၾ ကား႐ံုပါပဲလားရွင့္' 'ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေလာက္ပါပဲ။ သို႔ေသာ္ က်ဳပ္မိန္းမက နည္းနည္းပါးပါး ခုိင္းေစတဲ့ အလုပ္ကေလးမ်ားကိုေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားနဲ႔
လုပ္ကုိင္ေပးရလိမမ ့္ ယ္ေပါ့ေလ။
မထုိက္တန္တဲ့
အလုပ္ကိုေတာ့
မခုိင္းပါဘူးဗ်ာ။
သို႔ေသာ္ စိတ္ခ်ပါ၊
ဂုဏ္သေရရွိ ဘယ့္ႏွယ္လဲ
သေဘာတူၿ ပီလား' 'တူပါၿပီရွင္' 'သူက မ်က္ေမွာင္ကုတ္တဲ့ၿ ပီး'
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
150
mmcybermedia.
com
'ႏို႔ၿ ပီး တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔က လူတစ္ဖက္သားကို သနားညႇာတာတတ္ေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ အလိုကိုလိုက္မွ ႀကိဳ က္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔
ဘယ္အဝတ္ကိုဝတ္ပါ၊
ဘယ္အေရာင္အေသြးကို
ဝတ္ပါဆိုရင္
ဝတ္မွ
ႀကိဳ က္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးက ပုိက္ဆံမကုန္ေစရပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဝယ္ေပးပါ့မယ္၊ ဝတ္ႏုိင္ပါ့မလား' 'ဝတ္ႏုိင္ပါတယ္ရွင္' 'ဒီေနရာမွာ ထုိင္ပါ၊ ဟိုေနရာမွာ ထုိင္ပါဆိုရင္ ထုိင္မွ ႀကိဳ က္တယ္ကြယ့္' 'ေကာင္းပါၿပီရွင္' 'ၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးတာတစ္ခုရွိတာက က်ဳပ္တို႔က ဆံပင္ကို ျဖတ္ပစ္ပါဆိုရင္လည္း ျဖတ္ပစ္ရလိမ့္မယ္ေနာ္' လို႔
ေျပာေတာ့
ကၽြန္မမွာ
အံ့ အားႀကီး
သင့္သြားတယ္ရွင့္။
ဘယ့္ႏွယ္ရွင္
မိန္းမတန္မ့န ဲ ႔ဲ
ေခါင္းတံုးႀကီးနဲ႔ ေနရမယ္ဆိုေတာ့ ရွက္စရာႀကီးကိုးရွင့္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ဆံပင္ကိုေတာ့ ျဖတ္ဖို႔ သေဘာမတူေၾကာင္းေျပာေတာ့ လူႀ ကီးက… 'ကုိင္း… ဒါျဖင့္ ေနရာမက်ဘူး' တဲ့ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ရခါနီးမွ လက္လႊတ္ၿ ပီး အိမ္ျ ပန္ရပါေရာရွင့္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ရွင္ကပူ၊ ဒိုဘီကုလားက ပူ၊ ႏြားႏုိ႔ကလားကပူ၊ အကုန္လံုး ဝုိင္းပူၾ ကေလေတာ့ ကၽြန္မမွာ မတတ္ႏုိင္ပါဘူးေလ။ ဆံပင္တံုးခ်င္လည္းတံုးပါေစေတာ့ အငတ္ျ ဖင့္ မခံႏုိင္ပါဘူး။ ဧဒြက္ဘုရင္ မိဖုရားႀကီး အလီဇင္ဒရာလည္း ေခါင္းတံုးနဲ႔ေပမဲ့ ေခ်ာခ်င္လည္း ေခ်ာတာပဲလို႔ စိတ္ကိုတင္းၿပီး အလုပ္ကို လက္ခံေတာ့မယ္ ႀကံေနတုန္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ဟိုလူႀ ကီးဆီက စာတစ္ေစာင္ ရပါေရာရွင္။ ေဟာဒီစာပါပဲ၊ ရွင္ကုိယ္တုိင္ ၾကည့္ပါေတာ့” ဟု ေျပာ၍ ဘုိမကေလးသည္ သူ႔လက္ကုိင္သားေရအိတ္ကေလးထဲမွ စာတစ္ေစာင္ကို ထုတ္ျ ပရာ စာ၏ အဓိပၸါ ယ္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေပ၏။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ သတင္းစာတုိက္မွ မိန္းကေလး၏ေနရပ္ကို ေမး၍ ဤစာကို ေပးပိ႔ရ ု ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းမတို႔
မည္သည္မွာ
ဆံပင္
မရွိေသာ္လည္း
႐ုပ္အဆင္း
ပ်က္ကက ြ ္
ခၽြတ္ယြင္းသည္ဟူ၍ မဆုိႏုိင္ပါ။ ဧဒြက္ဘုရင္၏ မိဖုရားေခါင္ႀ ကီးကို ၾကည့္ပါ။ ဤမိဖုရားႀကီးသည္ မက်န္းမာသျဖင့္
ေခါင္းတံုးရိတ္ရသည္တြင္
အလြန္ေခ်ာေမာလွပသည္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
အခ်ိဳ ႕ေသာ မင္းကေတာ္၊ စုိးကေတာ္တို႔သည္ အေၾကာင္းမဲ့ ေခါင္းတံုးရိတ္၍ မိဖုရားႀကီး၏နည္းတူ အတုယူၾ ကပါသည္။ သို႔ျ ဖစ္ပါ၍
ဆံပင္ကို
ရိတ္ရပါေသာ္လည္း
႐ုပ္အဆင္း
ပ်က္ႏုိင္ဖြယ္ရာ
မရွိပါ။
အကယ္၍ ယင္းအတြက္ စိတ္အနည္းငယ္ ပ်က္ကြက္ျ ခင္း ရွိခဲ့ပါလွ် င္လည္း တစ္လလွ် င္ ေငြ ၃၀ က်ပ္ တုိးတက္ေပးပါမည္။ သို႔ျ ဖစ္၍ ပထမေျပာရင္းအတုိင္း တစ္လလွ် င္ ၁၂၀ က်ပ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၁၅၀ က်ပ္ ေပးပါမည္။
အဝတ္အစားမ်ားမွာ
ကၽြႏ္ုပ္တို႔၌
သမီးတစ္ေယာက္
ရွိသည္ျ ဖစ္ရာ ထိုသမီးမွာ
သူ၏အေဒၚႏွင့္ ဘဂၤလားသို႔ သြားေရာက္ေနထုိင္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ အဝတ္မ်ားကို အိမ္၌
ရံဖန္ရံခါ
ဝတ္ဆင္ေစလိုပါက
ဝတ္ဆင္သင့္ပါသည္။
ျငင္းဆန္ရန္
မသင့္ေလ်ာ္ပါ။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
151
mmcybermedia.
com
သို႔ျ ဖစ္၍ ဤမွ် ေလာက္ လြယ္ကူေသာ အလုပ္အကုိင္တစ္ခုအတြက္ ဤမွ် ေလာက္ လခေၾကးေငြ ေျမာက္ျ မားစြာ
ရရွိပါလ်က္
မိန္းကေလး
ျငင္းပယ္ရန္
မထိုက္ပါ။
လက္ခံလိမ့္မည္ဟု
ေမွ် ာ္လင့္ပါသည္။ လက္ခံလိုပါက
တနဂၤေႏြေန႔
၁၂
ႀကိဳ ႕ကုန္းဘူတာက
နာရီအခ်ိန္တြင္
ကားႏွင့္ႀ ကိဳ ေနပါမည္။ ေလာ္ကယ္ရထားတစ္စင္းစင္းႏွင့္ လာခဲ့ပါ မိန္းကေလး။ အီးအင္မ္ ေဖာ္စတား စာကို ဖတ္ၿ ပီးေနာက္ မိန္းကေလးက… “ကုိင္း… ဒီအတုိင္းပါပဲရွင္။ ဒီစာကိုရေတာ့ ကၽြန္မက အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့
လက္မခံမီ
ဦးစံရွားနဲ႔
တုိင္ပင္ရရင္ျ ဖင့္
ေကာင္းလိမ့္မယ္မွတ္လို႔
လာခဲ့ျ ခင္းျဖစ္ပါတယ္ရွင္။ ဘယ္လိုသေဘာရပါသလဲ” ရွား။ ။ “မိန္းကေလးက လက္ခံဖို႔ ပုိင္းျဖတ္ၿ ပီးၿပီ ျဖစ္ေနရင္လည္း လက္ခံ႐ံု ရွိေတာ့တာေပါ့” မစၥ။ ။ “လက္ခံရင္ ကိစၥမရွိဘူးေပါ့ေလ” ရွား။ ။ “အမွန္ေျပာရမွာျဖင့္ က်ဳပ္ႏွမျဖစ္ရင္ ဒီအလုပ္မ်ိဳ း လက္မခံေစရဘူးေပါ့ကြယ္” မစၥ။ ။ “ဘယ္လိုမ်ား စုိးရိမ္စရာအေၾကာင္း ရွိပါသလဲရွင္” ရွား။ ။ “အခု သိရသေလာက္နဲ႔ျ ဖင့္ မေတြးတတ္ေအာင္ ရွိေနပါေသးတယ္။ မိန္းကေလးကလည္း တစ္ခုခုေတာ့ ေတြးမိမွာေပါ့။ ေျပာစမ္းပါဦး၊ ဘယ္လိုမ်ား ထင္သလဲ” မစၥ။ ။ “ကၽြန္မထင္ပံုကေတာ့ မစၥတာ ေဖာ္စတာကေတာ့ျ ဖင့္ အင္မတန္ လူတစ္ဖက္သားကို သနားၾကင္နာတတ္တယ္၊ စိတ္သေဘာထားလည္း အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ သို႔ေသာ္
သူ႔မိန္းမကေတာ့ျ ဖင့္
စိတ္မႏွံ႔တဲ့
လကၡဏာပဲ။
ဒါေၾကာင့္
ဖြင့္လည္း
မေျပာခ်င္တာနဲ႔ သူ႔မယားအလိုကို ဘယ္ေနရာမဆုိ အလိုလိုက္ေနရရွာတဲ့လကၡဏာပဲ ” ရွား။ ။ “အင္း၊ ခု သိရသေလာက္မွာျဖင့္ ဒီလိုပဲ ေတြးထင္ဖို႔ ရွိတာပဲ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ ဘာပဲျ ဖစ္ျ ဖစ္ ႏုႏုနယ္နယ္ သူငယ္မေလးတို႔အရြယ္မ်ား ေနထုိင္ဖို႔ေတာ့ ေတာ္သင့္တဲ့အိမ္နဲ႔ မတူဘူး” မစၥ။ ။ “ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မမွာလည္း ေႂကြးေတြက ထူေန၊ အလုပ္ကလည္း မရွိ၊ သူ႔လခကလည္း ေကာင္း” ရွား။ ။
“ေကာင္းဆို
ဘာေျပာစရာရွိလဲကြယ္၊
ေကာင္းလြန္းအားႀကီးလို႔
ခက္ေနတာေပါ့။
မ်က္စိတစ္ဖက္လပ္ အသင္းႀကီးအမႈတုန္းက ၾကည့္ပါလားဗ် ကိုသိန္းေမာင္၊ ဇိနတၳပကာသနီကူးဖို႔ တစ္ေန႔ ငါးက်ပ္ေပးတာ မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊
ထမင္းေရာ
ဘာေရာ
အျပည့္အစံု
အကုန္ခံတဲ့အျပင္
တစ္လ
ငါးဆယ္ေလာက္ေပးရင္ ေခါင္းေခါက္ယူႏုိင္လ်က္သားနဲ႔ တစ္လ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေပးတယ္ဆုိေတာ့ နည္းနည္းကေလး မသကၤာစရာရွိတယ္ဗ်။ မဟုတ္ဘူးလား ကုိသိန္းေမာင္” ကၽြန္။ ။ “ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ” မစၥ။ ။ “သို႔ေသာ္ အခုမွေတာ့ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး၊ ဦးစံရွားကိုလည္း အက်ိဳ းအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီးပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ေနာင္ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ေပၚခဲ့လို႔ရွိရင္ ကၽြန္မကို ပစ္မထားပါနဲ႔ရွင္ ေနာ္” ရွား။ ။ “စိတ္ခ်ပါ မိန္းကေလးရယ္၊ တကယ္လို႔ ေဘးဥပါဒ္အႏၲရာယ္…” မစၥ။ ။ (ဦးစံရွား စကားမဆံုးမီ ျဖတ္၍ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာက္လန္႔စုိးရိမ္ဟန္ႏွင့္) “ေဘးဥပါဒ္မ်ား စုိးရိမ္စရာ ရွိပါသလားရွင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
152
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ “အမွန္မေျပာႏုိင္ေသးလို႔ ခက္တာေပါ့ကြယ္၊ သို႔ေသာ္ စိတ္ခ်ပါေလ။ အေၾကာင္းရွိရင္ စာေရးလိုက္ပါ။ က်ဳပ္တို႔လာၿပီး ကူညီပါ့မယ္၊ ဘာမွ မစုိးရိမ္ပါနဲ႔၊ စိတ္သာခ်ပါ” မိန္းကေလး ဆင္းသြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က… “သူငယ္မေလးက သူ႔အတြက္ေတာ့
စုိးရိမ္ဖို႔
ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္နဲ႔
တယ္ၿ ပီး
ရွိမယ္မဟုတ္ပါဘူး။
သြက္လက္ပါေပတယ္။
သူ႔ကိုယ္သူ
ေစာင့္ထိန္းႏုိင္မယ့္
႐ုပ္လကၡဏာရွိပါတယ္” ရွား။ ။ “ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ပါမွပဲဗ်ိဳ ႕၊ က်ဳပ္ေတာ့ တယ္ႀ ကီး စိတ္မေအးလွဘူး။ မၾကာခင္ တစ္စံုတစ္ခု ၾကားရလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ” ထိုေန႔မွစ၍ ဦးစံရွားသည္ သူငယ္မကေလးအတြက္ စိတ္မေအးသည့္လကၡဏာႏွင့္ ရွိေနရာ ရက္သတၱပတ္ႏွစ္ပတ္မွ် ၾကာလတ္ေသာ္ ဦးစံရွားထင္သည့္အတုိင္းပင္ မစၥေနာ္မာထံမွ စာတစ္ေစာင္ ရရွိေလ၏။ အဓိပၸါ ယ္မွာ..
နက္ျ ဖန္ တနဂၤေႏြေန႔ ၁၂
နာရီအခ်ိန္တြင္
ႀကိဳ ႕ကုန္းဘူတာသို႔ ေရာက္ေအာင္
လာပါရွင့္။ လာျဖစ္ေအာင္ လာပါ။ ကၽြန္မ မႀကံတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီရွင္။ မစၥေနာ္မာ စာကိုဖတ္ၿ ပီးေနာက္ ဦးစံရွားက… “ကုိင္း ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကိုသိန္းေမာင္၊ က်ဳပ္ေျပာတာ သူကေလးအတြက္ တစ္ေန႔မွ က်ဳပ္ စိတ္မေအးဘူး။ ကဲ… က်ဳပ္တို႔ ၁၀ နာရီခြဲ ေလာ္ကယ္နဲ႔ လိုက္ၾ ကရေအာင္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလည္း အားတယ္မဟုတ္လား။ ဒီ့ျ ပင္ သြားစရာကိစၥမ်ား ရွိေသးသလား” ကၽြန္။ ။
“မရွိပါဘူးဗ်ာ၊
ရွိရင္ေတာင္ပဲ
ကၽြန္ေတာ္
မသြားပါဘူး။
ခင္ဗ်ားနဲ႔
မလိုက္ရတာ
အေတာ္ၾ ကာေနၿပီ” ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း
ေလာ္ကယ္ရထားႏွင့္
လိုက္ပါသြားၾက၍
ႀကိဳ ႕ကုန္းဘူတာသို႔
ဆုိက္ေရာက္ေလလွ် င္ မစၥေနာ္မာသည္ အားရဝမ္းသာစြာ ဆီးႀကိဳ လ်က္… “ရွင္တို႔လာတာ
ဝမ္းသာလိုက္တာရွင္၊
ကၽြန္မကို
တစ္ဆိတ္ကေလး
အႀကံေပးၾကပါဦးရွင္” ရွား။ ။ “ဘာျဖစ္သလဲ ေျပာစမ္းပါဦး မိန္းကေလးရယ္” မစၥ။ ။
“ေျပာပါ့မယ္၊
သို႔ေသာ္
ကၽြန္မ
ျမန္ျ မန္ေျပးမွ၊
ၾကာၾကာေနလို႔
အခ်ိန္မရွိဘူးရွင့္။
နာရီျ ပန္တစ္ခ်က္ထုိးရင္ ကၽြႏ္မ အိမ္ျ ပန္ေရာက္ရလိမ့္မယ္ ရွင္ရဲ႕” ရွား။ ။ “ကုိင္း ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု အစဥ္လိုက္ ေျပာစမ္းပါကြယ္” မစၥ။ ။ “ဒီလိုပါရွင္၊ ကၽြန္မ သူတို႔အိမ္ ေရာက္ကတည္းက ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းျပဳလုပ္ျ ခင္းကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မခံရပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မမွာ တစ္ေန႔မွ စိတ္ခ်လက္ခ် စိတ္ေအးလက္ေအး ေနရတယ္လို႔ မရွိဘူး။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳ းေတြလည္း ကၽြန္မ မေျပာတတ္ပါဘူးရွင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
153
mmcybermedia.
com
ရွား။ ။ (ၿပံဳ းရယ္လ်က္) “မေျပာတတ္တာ ဖယ္ထားၿပီး ေျပာတတ္သေလာက္ ေျပာစမ္းပါကြယ္” မစၥ။ ။ “ဒီလိုပါရွင္၊ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့အိမ္ႀ ကီးက အိမ္ဆိုေပမဲ့ အုတ္တုိက္ႀ ကီးကိုးရွင့္၊ အိုလည္း အိုလွပါၿပီ။ က်ယ္က က်ယ္ဝန္းသနဲ႔၊ နံေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကလည္း အိမ္နီးခ်င္းမရွိဘူး ရွင္ရဲ႕။ သူ႔ၿ ခံဝင္းႀကီးကလည္း က်ယ္ပါဘိသနဲ႔၊ ဒီအိမ္ႀ ကီးမွာေနတာက မစၥတာ ေဖာ္စတာရယ္၊ သူ႔မိန္းမရယ္၊ သူတို႔ေျခာက္ႏွစ္သားေလးရယ္။ လူႀ ကီးက မုဆုိးဖိုႀ ကီးရွင့္၊ သူ႔အရင္က မိန္းမနဲ႔ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့သတဲ့။ အဲဒီသမီးကေလးက အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိၿ ပီတဲ့။ သူ႔မိေထြးနဲ႔ မတည့္လို႔ သူ႔အေဒၚမ်ားနဲ႔ ဘဂၤလားမွာ ေနသတဲ့ရွင့္။ သူ႔ ကၽြန္မထင္သလို
ေနာက္မိန္းမကေလးကေတာ့ မဟုတ္ဘူးရွင့္၊
႐ူးလည္း
အသက္သံုးဆယ္ေလာက္ပဲ မ႐ူးဘူး၊
ရွိေသးတယ္။
စိတ္သေဘာလည္း
အင္မတန္
ေကာင္းပံုရတယ္။ စကားလည္း မ်ားမ်ားႀကီး မေျပာလွဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာကျဖင့္
ကၽြန္မတို႔
ၾကားတဲ့အတုိင္းပဲ နာမည္က
ဆံနီတ့၊ဲ
မ်က္စိကေလး ေပရင္းရင္းနဲ႔ အင္မတန္ သတ္ခ်င္ျ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔လံုး
ယင္ေကာင္ေတြ၊
ပုစဥ္းေတြ၊
ပုိးဟပ္ေတြဖမ္းၿပီး
တြယ္အပ္န႔ဲ
အရွင္လတ္လတ္သီၿ ပီး ဒလိန္းျပခုိင္းတယ္ရွင့္။ ဒီကေလးမ်ိဳ း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲ
ျမင္ဖူးေပါင္ ရွိတယ္။
ၾကားဖူးေပါင္ရွင္။
အခ်က္အျပဳတ္ေရာ
ၿပီး
ဒီ့ျ ပင္ေတာ့
ကုလား
အသိမ္းအဆည္းေရာ
အေစခံ
သူတို႔ခ်ည္းပဲ။
လင္ကလည္း အရက္ ခဏခဏမူး၊ မယားကလည္း မ်က္ႏွာထား ဆုိးပါဘိသနဲ႔။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ လင္မယားတစ္စုပါပဲရွင္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မေရာက္သြားေတာ့ ဘာမွ အေၾကာင္းမထူးေသးဘူး၊ တတိယေန႔မွာေတာ့ ထမင္းစားၿပီးလို႔ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ထုိင္ေနၾကတုန္း မစၥစ္ေဖာ္စတားက
သူ႔ေယာက္် ားကို
နားနားကပ္ၿ ပီး
တစ္စံုတစ္ခု
ေျပာလိုက္တာကိုးရွင့္။
ေျပာလိုက္ေတာ့ မစၥတာ ေဖာ္စတားက ကၽြန္မဘက္လွည့္ၿ ပီး... ဪ... ဟုတ္ေပတယ္၊ မစၥေနာ္မာက က်ဳပ္တို႔အလိုကို လိုက္ရွာၿပီး ဆံပင္ေတြမ်ား ျဖတ္ပစ္တာ
အင္မတန္
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ဳပ္
အမွန္ေျပာမယ္၊
ဆံပင္ျ ဖတ္ပစ္ေပမဲ့
နည္းနည္းမွ ႐ုပ္မပ်က္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္မ်က္စိထဲမွာျဖင့္ အရင္ကထက္ေတာင္ လွေနေသးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကုိင္း… ကုိင္း… ကတိရွိတဲ့အတုိင္း က်ဳပ္သမီး ဂါဝန္အျပာ ဝတ္ေခ်စမ္းပါဗ်ာ။ ဗီ႐ုိထဲမွာ ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာလို႔ ကၽြန္မလည္း
အဝတ္ကို
သြားၿပီး ဝတ္ပါတယ္။
ဝတ္ၾ ကည့္ေတာ့ရွင္ ကၽြန္မနဲ႔ တုိင္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အတုိင္း အံက်ျဖစ္ေနတာပဲရွင့္။ ဒါနဲ႔
ကၽြန္မ
ဒီအဝတ္နဲ႔
အိမ္ေအာက္ဆင္းလာေတာ့
လင္မယားႏွစ္ေယာက္
တယ္အားရဝမ္းသာ ရွိၾ ကတာကိုးရွင့္။ ဒါနဲ႔ ကုလားထုိင္ေပၚမွာ
အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မကို
အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္နားမွာ
အထုိင္ခုိင္းပါေရာ။
ကုလားထုိင္က
ကပ္ထားတဲ့
ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို
ေက်ာခုိင္းလို႔ရွင္ရဲ႕။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ဒီအတုိင္း ထုိင္ေနတုန္း မစၥတာ ေဖာ္စတားက အခန္းထဲမွာ စႀကႍေလွ် ာက္ရင္း ရယ္စရာ ေမာစရာ ပံုတိုပတ္စေတြ ေျပာလိုက္တာရွင္။ အေျပာကလည္း ေကာင္းပါဘိသနဲ႔၊ ကၽြန္မျဖင့္ ရယ္လိုက္ရတာ အူကိုႏွိပ္ေနတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ ရယ္ရလို႔ ကၽြန္မလည္း ေမာေနေတာ့မွ မစၥတာေဖာ္စတာက။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
154
mmcybermedia.
com
ကုိင္း… ကုိင္း၊ အဝတ္လဲေခ်ေပေတာ့၊ ကေလးကို စာသင္ဖို႔အခ်ိန္ ေတာ္ၿ ပီ... တဲ့။ ေနာက္တစ္ခါ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾ ကာျပန္ေတာ့ ဒီလိုပဲ အဲဒီဂါဝန္အျပာကို ဝတ္ခုိင္းျပန္ၿ ပီး ဟိုကုလားထုိင္မွာပဲ ကၽြန္မကို ထုိင္ေစျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ရယ္စရာေတြ ေလွ် ာက္ေျပာျပန္ေရာရွင့္။ ေျပာၿပီးလို႔ အေတာ္ၾ ကာေတာ့ ကၽြန္မကို စာတစ္အုပ္ေပးၿပီး က်ယ္က်ယ္ အဖတ္ခုိင္းတယ္။ ကၽြန္မ ဖတ္ျ ပေတာ့ သူတို႔က နားေထာင္ေနၾကတယ္။ ဒီလို
ဆယ္မိနစ္ေလာက္
ဖတ္ျ ပၿပီး ေတာ္ေတာ့ဆိုလို႔ ကၽြန္မမွာ စာအုပ္ပိတ္ၿ ပီး အဝတ္လဲခြင့္ရျပန္ပါေရာရွင္။ အဲဒီလိုခုိင္းတုိင္း ခုိင္းတုိင္း ကၽြန္မကို ျပတင္းေပါက္ဘက္ အၿမဲတမ္း ေက်ာေပးၿပီး ထုိင္ခုိင္းေလ့ရွိေလေတာ့ ဧကႏၲ ေနာက္တစ္ခါ
အခုိင္းမွာ
လမ္းဘက္မွာ တစ္စံုတစ္ခုရွိလို႔ပဲလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ကူးရတာနဲ႔
ကၽြန္မက
မွန္အငယ္ေလးတစ္ခု
လက္ကုိင္ပဝါထဲမွာ
ဆုပ္ၿပီး
မစၥတာေဖာ္စတားေျပာတဲ့ပံုေတြကို ရယ္ေမာရင္း လက္ကုိင္ပဝါကို အသာေျမႇာက္ၿ ပီး မ်က္ႏွာကို ေခၽြးသုတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿ ပီး ကၽြန္မေက်ာဘက္က လမ္းေပၚမွာ ဘာမ်ားရွိသလဲလို႔ မွန္ထမ ဲ ွာ ၾကည္တ ့ ာကိုးရွင့္။ ပထမေတာ့
ဘာမွမျမင္ဘူး၊
ေနာက္
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ
လမ္းေပၚမွာ
ကၽြန္မတို႔လို ဘုိကျပားတစ္ေယာက္ ဝင္းထရံကို လက္ေထာက္ၿ ပီး ကၽြန္မကို စုိက္ၾ ကည့္ေနတာ ေတြ႔ရတာကိုးရွင့္။ ဒီေတာ့ မစၥစ္ ေဖာ္စတားက ကၽြန္မအႀကံကို ရိပ္မိဟန္ လကၡဏာနဲ႔ ထုိင္ရာက ထတဲ့ၿ ပီး သူ႔ေယာက္် ားကို။ ဒီမွာရွင့္၊
လမ္းေပၚမွာ
ဘယ္ကအေကာင္လဲ
မဆုိႏုိင္ဘူး။
မစၥေနာ္မာကို
စုိက္ၿ ပီးၾကည့္ေနတယ္. .. လို႔ ေျပာတာကိုး။ ဒီေတာ့ မစၥတာေဖာ္စတားက လမ္းဘက္လွည့္ၾ ကည့္တဲ့ၿ ပီး ကၽြန္မကို… မစၥေနာ္မာရဲ႕ မိတ္ေဆြလား... တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့… ဒါျဖင့္ သြားဖို႔ လက္ျ ပလိုက္ပါတဲ့၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက… သူ႔ဘာသူ ေနပါေစလို႔ ေျပာေပမဲ့ မစၥတာေဖာ္စတားက
အတင္းလက္ျ ပခုိင္းတာနဲ႔
ကၽြန္မက ထုိင္ရာကထၿပီး လက္ျ ပလိုက္တာ ဟိုလူလည္း သြားပါေရာရွင္” ရွား။ ။ “တယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ ႕၊ ေျပာစမ္းပါဦး” မစၥ။ ။ “ဪ… ဒါထက္ ကၽြန္မ တစ္ခုေမ့ေနတယ္၊ သူတုိ႔အိမ္ေရာက္တဲ့ ညေနက မစၥတာ ေဖာ္စတားက ကၽြန္မကုိ
အိမ္ဝင္းထဲ ေလွ် ာက္ျ ပတယ္ရွင့္။ အိမ္ေနာက္ေဖး တဲကေလးတစ္ခု
နားေရာက္ေတာ့ သံႀ ကိဳ းသံ ၾကားတာနဲ႔ ကၽြန္မက ဘာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ မစၥတာေဖာ္စတားက… 'အေပါက္
ေခ်ာင္းၾကည့္ပါလား'...လို႔
ဆိုတာနဲ႔
ကၽြန္မ
အေပါက္ကေလးတစ္ခုက
ေခ်ာင္းၾကည့္လက ို ္ေတာ့… လား…
လားရွင္
နည္းတဲ့ေခြးဘီလူးႀကီး
မဟုတ္ပါဘူး။
သြားႀကီးေတြကလည္း
အေဖြးသား ၿဖဲလို႔ရွင့္။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာကလဲ လြန္ပါေရာ။ ဒီေတာ့မွ
မစၥတာေဖာ္စတားက
“မေၾကာက္ပါနဲ႔
မိန္းကေလးရယ္၊
ေန႔ေတာ့
ဘယ့္ႏွယ္မွ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ သံႀ ကိဳ းနဲ႔ ခ်ည္ထားတာကပဲ။ သို႔ေသာ္ ညအခါမ်ားေတာ့ အိမ္ေပၚက ေအာက္ကို ေယာင္ၿ ပီး မဆင္းေလနဲ႔၊ ေခြးပါးစပ္ထဲ အသက္ပါသြားမယ္။ အင္မတန္ဆုိးတဲ့အေကာင္ႀ ကီး၊
က်ဳပ္ေတာင္
မကုိင္ဝံ့ဘူး။
သူ႔ကို
အစာေကၽြးတဲ့
အဗၺဒူခန္း တစ္ေယာက္ပဲ ကုိင္ဝံ့တယ္. .. လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မ ၾကက္သီးမ်ားေတာင္ ထေအာင္ ေၾကာက္မိပါတယ္ရွင္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
155
mmcybermedia.
com
ဒါနဲ႔ တစ္ညေတာ့ တစ္ခ်က္ေလာက္မွာ
ကၽြန္မလည္း
အိပ္ခန္း
ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔
ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ၿ ပီး
အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္တာနဲ႔ နာရီျ ပန္
ကကေလးသာသာနဲ႔
အျပင္ဘက္
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခြးႀကီးကရွင္ သံႀ ကိဳ းလည္း မခ်ည္ဘူး။ တစ္ေကာင္တည္း ကုပ္ကုပ္ ကုပ္ကုပ္န႔ဲ လေရာင္ျ ဖတ္ၿ ပီး ေမွာင္ရိပ္ထဲ ဝင္သြားလိုက္တာ ႏြားမတမ္းကေလးေလာက္ ရွိပါရဲ႕ရွင္။ ကၽြန္မျဖင့္
လူဆုိးႀကီး
ဒီအခ်ိန္မေတာ္တဲ့အခါမွာ
ဓားကုိင္ၿ ပီးလာတာ
ဒီေခြးႀကီး
ဒီေလာက္
တကုပ္ကုပ္နဲ႔
မေၾကာက္ပါဘူး။
ေလွ် ာက္ေနတာ
ျမင္ရေတာ့
ေၾကာက္လိုက္တာရွင္၊ တစ္ညလံုး အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး” ဦးစံရွားက ေထာက္၍… “ညတုိင္း ဒီလိုပဲ လႊတ္ထားတာပဲလား” မစၥ။ ။ “လႊတ္ထားတာပါပဲရွင္၊ ဒါထက္ ကၽြန္မ ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ တုိက္အိမ္မွာ အေပၚထပ္က
အေနာက္ေတာင္ေထာင့္
အခန္းတစ္ခုဟာက
ဘယ္အခါမွ
မဖြင့္ဘူးရွင့္။
ဘာထည့္ထားမွန္းလည္း မသိရဘူး။ ဘယ္အခါမဆို ေသာ့ခတ္ၿ ပီး ထားတာပဲ။ ကၽြန္မက
နည္းနည္း
စံစ ု မ္းတတ္တဲ့
ဝါသနာကေလးရွိေလေတာ့
ဒီအခန္းထဲမွာ
ဘာမ်ားထည့္ထားပါလိမ့္မလဲလို႔ အိမ္ေအာက္ဆင္းၿပီး ျပတင္းေပါက္ကို ၾကည့္တယ္။ ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ျ ပတင္းေပါက္မွ ပြင့္ေနတာ မေတြ႔ရဘူးရွင့္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနခဲ့ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မ အိမ္ေအာက္က တက္လာၿပီးေတာ့ အခန္းမွာ ေသာ့တန္းလန္းနဲ႔ ေမ့ထားခဲ့တာ ကၽြန္မ ျမင္ရတာကုိးရွင့္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက သိခ်င္စိတ္ အားႀကီးနဲ႔ အခန္းထဲကို အသာကေလးဝင္သြား၊ အခန္းထဲမွာ အေပါက္မရွိဘူးရွင့္၊ အလင္းေရာင္ကေတာ့ ေကာင္းကင္ေပါက္က ဝင္တယ္။ ဒီေတာ့
မွိတ္တုတ္တုတ္၊
အေရာင္ကေလးကလည္း
လူမိမွာကို
ေၾကာက္ရတာကလည္း တစ္ဖက္နဲ႔ ကၽြန္မမွာ ဒူးတုန္တုန္နဲ႔ ဝင္သြားၿပီးေတာ့ အခန္းဆီးတစ္ခု ေတြ႔တာကိုးရွင့္။ အခန္းဆီးနား ေရာက္ေတာ့ ဟိုဘက္က လူလမ္းေလွ် ာက္တဲ့ ေျခသံလိုလို ၾကားၿပီး အခန္းဆီးမွာ လူရိပ္လိုလို ဘာလိုလို ႐ုိးတုိးရိပ္တိတ္ ျမင္တာကိုးရွင့္။ ျမင္ေတာ့
ကၽြန္မမွာ
ျပန္ထြက္ေျပးလာလိုက္တာ
အခန္းဝလည္း
ဘာမွမေျပာနဲ႔၊
ေၾကာက္လြန္းအားႀကီးၿပီး
ေရာက္ကေရာ မစၥတာေဖာ္စတားနဲ႔
ရင္ဆုိင္ႀ ကီး
ဝင္တုိးမိတာကိုးရွင့္။ ဒီေတာ့ သူက။ ဪ…
လက္စသတ္ေတာ့ မစၥေနာ္မာကိုးတဲ့၊ မ်က္ႏွာၿပံဳ းၿပံဳ းနဲ႔ ေျပာတာကိုးရွင့္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ‘ေၾကာက္လိုက္တာရွင္၊ ဘယ့္ႏွယ္ အခန္းပါလိမ့္မလဲ’ လို႔ ေျပာမိေတာ့ သူက မ်က္ႏွာထား ခ်ိဳ ခ်ိဳ ထားၿပီး… ဘာျဖစ္လို႔လဲ
မိန္းကေလးရယ္၊
ဘာမ်ား
ေၾကာက္စရာေတြ႔ခဲ့ရလို႔လဲ...
တဲ့
ေမးတာကိုး။ ဒီေတာ့
ကၽြန္မက
သူ႔မ်က္ႏွာထား
ခ်ိဳ လြန္းအားႀကီးေလေတာ့
မသကၤာတာနဲ႔
သတိမလစ္ေစဘဲ ကၽြန္မက ေယာင္ၿ ပီး အခန္းထဲဝင္ၾ ကည့္မိတာ ဘာမွ ျမင္ရလို႔ မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ လိပ္ျ ပာလန္႔ၿ ပီး
ျပန္ထြက္ေျပးလာခဲ့တာပါ
ေျပာေတာ့
သူက
ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို
ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲခတ္ၾ ကည့္တဲ့ၿ ပီး ‘ဒါပဲလား’တဲ့ ေမးတယ္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
156
mmcybermedia.
com
ကၽြန္မက ဒါပါပဲရွင္လုိ႔ ေျပာေတာ့ ဒါဟာ က်ဳပ္ ဓာတ္ပံုခန္းဗ်။ ဓာတ္ကားေဆးတဲ့ အခန္းပဲ။ ကၽြန္မ မသိလို႔ ဝင္မိတာပါရွင္။ ကုိင္း
အခုေတာ့
သိၿ ပီမဟုတ္လား၊
ေနာက္ကို
မဝင္နဲ႔ေနာ္၊
ဝင္ရင္
ဆိုၿ ပီး
စကားဆံုးေအာင္ မေျပာဘဲ ကၽြန္မကို စိုက္ၾ ကည့္လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာထားႀကီးဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာရွင္။ ဒီမ်က္ႏွာႀကီး ျမင္ေယာင္ေနၿပီး အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူးရွင္ရဲ႕။ ဒါနဲ႔
အဲဒီညကေတာ့
ထြက္သြားရေအာင္ကလည္း
ကၽြန္မ
ကၽြန္မျဖင့္
ဒီအိမ္မွာေနႏုိင္ဖို႔
မစၥတာေဖာ္စတားကိုလည္း
ခဲယဥ္းၿပီ၊ ေၾကာက္၊
ခဲယဥ္းလို႔ ေခြးႀကီးနဲ႔
ေခြးထိန္းတဲ့ ကုလားကိုလည္း ေၾကာက္၊ သူ႔မိန္းမလည္း ေၾကာက္၊ ကေလးကစ ေၾကာက္ တစ္အိမ္လံုးကို ေတြးေၾကာက္ေနေတာ့တာပဲရွင္။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ဘူး၊ ဦးစံရွားကို တုိင္ပင္မယ္ဆိုၿ ပီး စာတစ္ေစာင္ တိတ္တိတ္ေရးလိုက္တာ ဒီေတာ့မွပဲ စိတ္နည္းနည္း သက္သာရာ ရေတာ့တာပါပဲရွင္။ ကုိင္း…
ကၽြန္မလည္း
ျပန္ဖို႔အခ်ိန္နီးၿပီ။
မစၥတာေဖာ္စတားတို႔လင္မယားလည္း
ဂိုလ္ဒင္ဗယ္လီထဲက ထမင္းစားဖိတ္လို႔ သြားၾကလိမ့္မယ္။ အိမ္မွာ ကၽြန္မရယ္၊ ကေလးရယ္၊ အေစခံကုလားလင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္ ဒါပဲ ရွိရစ္ၾ ကလိမ့္မယ္။ ကုိင္း… ဒါပါပဲရွင္၊ ဒီ့ျ ပင္ေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး” ဟု ဆိုကာ မစၥေနာ္မာသည္ စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္၏။ ဦးစံရွားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
စိတ္အားႀကီးစြာ
နားေထာင္လ်က္ရွိၾ ကရာမွ ဦးစံရွားသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ အိတ္ထဲႏိႈက္ရင္း မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ဟိုမွ သည္မွ လမ္းေလွ် ာက္ၿ ပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕၌ ရပ္ၿ ပီးလွ် င္… ရွား။ ။ “ေခြးထိန္းတဲ့ အေစခံကုလား ဒီေန႔ အရက္မူးေသးသလား” မစၥ။ ။ “မူးေနတယ္ရွင့္၊ သူ႔မိန္းမက သခင္မကုိ တုိင္သံၾ ကားရတယ္” ရွား။ ။ (ဦးေခါင္းကို မတ္ခနဲေမာ့ကာ) “ေနရာက်ၿပီ၊ ဒီတစ္ခ်က္ မစၥတာေဖာ္စတားတို႔လင္မယား ဒီေန႔ ညစာ ထမင္းသြားစားၾကမယ္ဆို မဟုတ္လား” မစၥ။ ။ “ဟုတ္တယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “အိမ္မွာ အခန္းလံုလံု အျပင္မွာ ေသာ့ခတ္ထားလို႔ရတဲ့ အခန္းတစ္ခန္း ရွိရဲ႕လား” မစၥ။ ။ “ရွိပါတယ္ရွင့္၊ ပန္းကန္ေတြ ဘာေတြ ထားတဲ့အခန္းဟာ ေသာ့နဲ႔ပါပဲ” ရွား။ ။ “ကုိင္း… ကုိင္း၊ မစၥေနာ္မာက ဒီကိစၥမွာ အစအဆံုးတုိင္ သစၥာလည္းရွိ၊ ဉာဏ္လည္းရွိတ့ဲ မိန္းကေလးပီပီ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္တစ္ခုေလာက္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါဦးမလား” မစၥ။ ။ “ကၽြန္မ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳ းစားပါ့မယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “ကုိင္း..
က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကို ၇ နာရီေလာက္ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့မယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ မစၥတာေဖာ္စတားတို႔ လင္မယားလည္း မရွိဘူး ဟုတ္စ။ ကုလားလင္မယားအနက္ မယားကုလားမကို
လင္ကေတာ့
အခန္းလံုလံုတစ္ခုထဲ
မူးေနမွာပဲ။
ကိစၥတစ္ခုနဲ႔
စိတ္ခ်ေတာ့၊
႐ုိးမယ္ရွာခုိင္းၿပီး
ဒီေတာ့ အခန္းကို
အျပင္ဘက္ကေန ပိတ္ထားႏုိင္ပါ့မလား” မစၥ။ ။ “ကၽြန္မ ႀကိဳ းစားပါ့မယ္ရွင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
157
mmcybermedia. ရွား။ ။
com
“ကုိင္း…
ဒါျဖင့္
၇
နာရီတိတိမွာ
က်ဳပ္တို႔
ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္။
ဒီအမႈက
ေတြးစရာတစ္ခ်က္ပဲ ရွိတယ္။ ဧကန္မုခ် မိန္းကေလးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုယ္စား အထင္မွားေအာင္ ငွားတဲ့ လကၡဏာပဲ။ အစစ္ကေတာ့ မိန္းကေလးေျပာတဲ့ အခန္းထဲမွာ ေလွာင္ၿ ပီးထားတယ္။ အတုပဲ၊
မိန္းကေလးကေတာ့
ေလွာင္ထားျခင္းခံရတဲ့သူဟာ
ဘယ္သူလဲဆိုေတာ့
ဘဂၤလားသြားေနတယ္ဆိုတဲ့ သမီးပဲထင္တယ္။ မိန္းကေလးကို ဒီေလာက္ လခႀကီးႀကီးေပးထားတာဟာ မိန္းကေလးက သူတို႔သမီးနဲ႔ အလံုးခ်င္း၊ အရပ္ခ်င္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆင္တဲ့အတြက္ အတုလုပ္ဖို႔ ငွားထားတဲ့လကၡဏာပဲ။ ဆံပင္ကိုျ ဖတ္ခုိင္းတာလဲ ဟိုသူငယ္မက ေခါင္းတံုးမို႔လို႔ မိန္းကေလးကို အျဖတ္ခုိင္းတာ မုခ်ပဲ။ လမ္းမွာရပ္ၿ ပီး ၾကည့္ေနတဲ့လူက ဟိုသူငယ္မရဲ႕ မိတ္ေဆြလား၊ သို႔မဟုတ္ ရည္းစားလား တစ္ခုခုျ ဖစ္ရမယ္။ ရည္းစားနဲ႔
တူတယ္၊
မိန္းကေလးက
ဟိုသူငယ္မကေလးနဲ႔
တူေလေတာ့
မိန္းကေလးကို သူ႔ရည္းစားအစစ္မွတ္ၿ ပီး ဪ… ငါ့ရည္းစားဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ
ရွိေနတာပဲလို႔
အထင္မွားေအာင္
တမင္တကာ
ရယ္စရာ
ေမာစရာေတြ
ေျပာျပတဲ့လကၡဏာပဲ၊ ကုိင္း… မိန္းကေလး ဘယ့္ႏွယ္ထင္သလဲ” မစၥ။ ။ “ဪ… ဟုတ္ၿ ပီရွင့္၊ ကၽြန္မ အခုမွ သတိရတယ္။ အ,လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျ ခင္း လြန္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ကုိးရွင့္။ “ကိုင္း… ဒါျဖင့္ မိန္းကေလးကို သနားပါတယ္ရွင္၊ ကၽြန္မတို႔ ကူညီၾ ကရေအာင္” ရွား။ ။ “စိတ္ခ်ပါ မိန္းကေလးရယ္၊ ဒီအတြက္ေတာ့ မိန္းကေလးကသာ ခုနေျပာတဲ့တာဝန္ကို ၿပီးဆံုးေအာင္ လုပ္ထားႏွင့္ပါ။ ည ၇ နာရီ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ပါ့မယ္။ သို႔ေသာ္ မစၥတာ ေဖာ္စတားက လူပါးေနာ္၊ သူ မရိပ္မိေစနဲ႔။ သတိနဲ႔ လုပ္ေနာ္၊ ကုိင္း… ျပန္ေပေတာ့” ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ဤၾကားအခ်ိန္ကေလးတြင္
ရန္ကုန္သို႔
ျပန္လား
သြားလား
မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည္ႏွင့္ ဘူတာမွ သိပ္မေဝးကြာလွေသာ ဆရာဦးဘုိးျမ(ယခု ေခတ္ပ်က္ခ်ိန္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သူ)
ေနအိမ္သို႔
သြားေရာက္လည္ပတ္ကာ
ဆရာျမ
စိုက္ပ်ိဳ းထားေသာ
သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ားႏွင့္ သူ ေမြးျမဴထားေသာ ဥၾကက္မ်ိဳ းစံု၊ ၾကက္ဆင္၊ ေရႊငန္း၊ ဥေဒါင္း စေသာ တိရစၧာန္မ်ားကို ၾကည့္႐ႈျ ခင္းအားျဖင့္ အခ်ိန္ျ ဖဳန္းခဲ့ၾ ကၿပီးေနာက္ ည ၇ နာရီအခ်ိန္တြင္ ‘ေမဗ်ီလာ’ အမည္ရွိေသာ အိမ္ႀ ကီးသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾ ကေလ၏။ မစၥေနာ္မာသည္ အိမ္ေပါက္ဝမွ ဆီးႀကိဳ လ်က္ရွိရာ ဦးစံရွားက… “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ကုလားမကို ေလွာင္ထားၿပီးၿပီလား” ဟု ေမးသည္တြင္ တစ္ခုေသာအခန္းမွ အခန္းတံခါးကို ဆူညံစြာ ေခါက္လ်က္ရွိေသာ အသံကို ၾကားရသျဖင့္ ကိစၥၿ ပီးစီးေၾကာင္းကို သိရွိရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကုလားႀကီးမွာ
မစၥေနာ္မာသည္
အရက္မူးလ်က္
မွာထားသည့္အတုိင္း
အေစခံလင္မယား
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္
အခန္းတစ္ခန္းထဲ၌
ႏွစ္ေယာက္အနက္
လင္ျ ဖစ္သူ
လဲေနေၾကာင္း၊
ကုလားမႀကီးမွာ
သိုေလွာင္ထားေၾကာင္းႏွင့္
ေျပာဆိုေလလွ် င္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
158
mmcybermedia. ဦးစံရွားလည္း
com
မစၥေနာ္မာအား
ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာၾကား၍
သကၤာမကင္းရွိေသာ
အခန္းသို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မစၥေနာ္မာေနာက္မွ လိုက္ပါသြားၾကေလ၏။ အခန္းဝသို႔ေရာက္လွ် င္ မစၥေနာ္မာက မီးအိမ္ကို ကိုင္လ်က္… “ဒီအခန္းပါပဲရွင္” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ
ဦးစံရွားသည္
အခန္းတံခါးကို
အျပင္ဘက္မွ
ေခါက္ေသာ္လည္း
အတြင္းဘက္မွ တစ္စံုတစ္ခု အသံမၾကားဘဲ ရွိေလလွ် င္ ဦးစံရွားသည္ မ်က္ႏွာပ်က္လ်က္… “က်ဳပ္တို႔က ေနာက္မ်ားက်ေလေရာ့လားဗ်ာ။ ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္၊ လာစမ္းဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တြန္းရရင္ ဒီကေသာ့လက္ယွက္ ျပဳတ္ေကာင္းပါရဲ႕” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးစံရွားတို႔သည္ တစ္ ႏွစ္ သံုးဟုဆို၍ ညီညီညာညာ ငါးႀကိမ္မွ် ကုိယ္ေစာင္းျဖင့္ ေျပးေဆာင့္တိုက္လိုက္ၾ ကရာ ေနာက္ဆံုး၌ တံခါးလက္ယွက္သည္ ျပဳတ္ထြက္၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခန္းတြင္း၌ ပံုလ်က္သား လဲက်ၾကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
ဖုန္ခါ၍
ထၾကၿပီးေနာက္
ေရွ႕မွ
မစၥေနာ္မာက
မီးအိမ္ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေနာက္မွကပ္လ်က္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္သြားၾကရာ အခန္းဆီးအတြင္း၌ ခုတင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအံုး စသည္တို႔သာလွ် င္ ရွိ၍ လူသူကား တစ္ေယာက္မွ် မရွိသည့္အျဖစ္ကို ေတြ႔ရွိရေလ၏။ ရွား။ ။
(စိတ္ပ်က္ေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္)
မစၥေနာ္မာအႀကံကို
ရိပ္မိတာနဲ႔ သူငယ္မကို
“ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်ိဳ ႕၊
ဒီက
ေဖာ္စတားေကာင္က
ေရႊ႕သြားၿပီထင္တယ္ဗ်ိဳ ႕။ က်ဳပ္တို႔အႀကံ
သူက
ဦးသြားၿပီ၊ ႐ုိင္းလိုက္ေလဗ်ာ” ကၽြန္။ ။ “တံခါးလည္း အျပင္က ေသာ့ခတ္ထားတယ္ဗ်၊ သူ ဘယ္လမ္းက ထုတ္သြားသလဲ” ရွား။ ။ (အေပၚသို႔ မ်က္ႏွာေမာ့ျ ပကာ) “ျမင္ဖူးလားဗ်၊ အေပၚမွာ ေကာင္းကင္ေပါက္ႀ ကီး” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ့ၾ ကည့္လုိက္ရာ ဤအခန္းတြင္းသို႔ အလင္းေရာင္ဝင္ေစရန္ အမုိး၌ ေဖာက္၍ထားေသာ ေကာင္းကင္ေပါက္မွန္မွာ ကြဲလ်က္ရွိေနသည္ကို ျမင္ရေလ၏။ ထိုအခါ ဦးစံရွားသည္ ႂကြက္ေလွ် ာက္ေပၚမွတက္၍ ေကာင္းကင္ေပါက္မွ အမုိးေပၚသို႔ သြားေရာက္ၿ ပီးလွ် င္… ရွား။ ။ “ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ ႕၊ ဒီလမ္းမကပဲ၊ ေဟာဒီမွာ ေလွကားတစ္ခုလည္း က်ဳပ္ျ မင္တယ္ဗ်” မစၥ။ ။ “သူတို႔ ထြက္သြားတုန္းက ဒီေလွကား မရွိဘူး ရွင္ရဲ႕” ရွား။ ။ “ဒါျဖင့္ ျပန္လာၿပီးမွ ေထာင္ထားတဲ့ ေလွကားေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ မေျပာဘူးလား၊ ဒီေကာင္က အေတာ္ပါးတဲ့အေကာင္လို႔၊ ေဟာ… ေျခသံၾ ကားတယ္ဗ်ိဳ ႕၊ သူ႔ေျခသံပဲ မွတ္တယ္” ဟု ေျပာၿပီးလွ် င္ ဦးစံရွားသည္ ေျခာက္လံုးျပဴးကို အသင့္ဆုပ္ကုိင္ထားေလသည္။ ေျခသံလည္း ဝဝတုတ္တုတ္
အိမ္ေပၚသို႔
ေရာက္လာေလ၍
ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွိရာ
ဘုိကျပားတစ္ေယာက္သည္
အခန္းထဲသို႔ တုတ္ေကာက္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
159
mmcybermedia. တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္
com ဝင္လာကာ
ႏႈတ္ခမ္းေမြးမ်ားေထာင္လ်က္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သံုးေယာက္ကို
ေစ့ေစ့ၾ ကည့္ၿ ပီးလွ် င္… “နင္တို႔ဉ ာဏ္လားေဟ့” ဟု ခက္ထန္ေသာ အသံႀ ကီးျဖင့္ ေမးရာ ဦးစံရွားသည္ ေအးေဆးစြာ ထုိသူ၏အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍… “ခင္ဗ်ားသမီး ဘယ္မွာထားသလဲ ေျပာစမ္း” ဟု ေမးေလ၏။ ထိုအခါ ဘုိႀ ကီးသည္ အခန္းအေျခအေနကို ၾကည့္႐ႈၿ ပီးေနာက္ အမုိးသို႔ ေမာ္ၾကည့္၍… “နင္တို႔ကို ငါက ေမးရမွာ၊ နင္တုိ႔က
ငါ့ကိုေမးသလားဟ၊ သူခုိးေတြ၊ ေခြးေတြ၊
ေသေပေတာ့၊ နင္တုိ႔ေတာ့ ေခြးစာေကၽြးပစ္မယ္” ဟု ေျပာၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းေျပးေလ၏။ ထိုအခါ မစၥေနာ္မာလည္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေသာ အမူအရာႏွင့္… “သူ႔ေခြး သြားလႊတ္တာရွင့္၊ ခက္ပါၿပီ၊ ကၽြန္မတို႔ေတာ့ တံခါးပိတ္ထားမွပဲ” ရွား။ ။ (အမူအရာမပ်က္ဘဲ) “ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဒီမွာ ေျခာက္လံုးျပဴးရွိပါတယ္။ မေၾကာက္ပါနဲ႔” ဟု ေျပာလ်က္ရွိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အိမ္ေအာက္မွ ပထမ ေခြးဟိန္းသံကို ၾကားရၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆံုး၌ လူတစ္ေယာက္သည္ အျပင္းအထန္ ေဝဒနာခံစားရသည္ျ ဖစ္၍ ငယ္သံပါေအာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေအာ္ဟစ္သည့္ အသံကို ၾကားရေလ၏။ ထိုအသံကို ၾကားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းေျပးလာခဲ့ၾ ကရာ ကုလားတစ္ေယာက္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ဒယီး ဒယုိင္ႏွင့္ ေျပးထြက္လာ၍… “ေခြးကို ဘယ္သူလႊတ္သလဲ၊ ဘယ္သူလႊတ္သလဲ၊ အစာမေကၽြးရတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿ ပီ၊ ဘယ္သူလႊတ္သလဲ” ဟု ဟစ္ေအာ္ေျပးထြက္လာသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ ထိုအခါ တဲငယ္တစ္စုသုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေျပးဝင္သြားၾကရာ
ဦးစံရွားတို႔သည္
ထုိကုလား၏
ႏြားမတမ္းမ
အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ
ေနာက္မွလိုက္၍ ေခြးဘီလူးႀကီး
တစ္ေကာင္သည္ ယခင္ ဘိုႀ ကီး၏လည္မ်ိဳ ကို ခဲလ်က္ ဆြဲ၍ ဆြဲ၍ ခါေနသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ရေလ၏။ ဘိုႀ ကီးမွာလည္း
ေခြးႀကီး၏ပါးစပ္ထဲမွ
လြတ္ေအာင္မ႐ုန္းႏုိင္ဘဲ
တြန္႔လိမ္
ေကြးေကာက္ကာ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္လ်က္ ရွိေလ၏။ ဤစဥ္တြင္ ေသနတ္ျ ဖင့္
ဦးစံရွားသည္
ေတ့ျ ဖဳတ္လုိက္ရာ
လ်င္ျ မန္စြာ
ေခြးႀကီးသည္
ေျပးဝင္သြား၍
ကိုက္ခဲထားေသာ
ေခြးႀကီး၏
ဦးေခါင္းကို
လည္မ်ိဳ ကို
မလႊတ္ဘဲ
လဲသြားၿပီးလွ် င္ ေခြး၏ဦးေႏွာက္တို႔သည္ ေျမေပၚ၌ ျပန္႔က်ဲလ်က္ ရွိကုန္၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
160
mmcybermedia.
com
ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေခြးပါးစပ္မွ ဘိုႀ ကီးကို ၿဖဲယူၾ ကည့္႐ႈရာ ဘိုႀ ကီးမွာ လည္မ်ိဳ မွ
ေသြးေခ်ာင္းစီးလ်က္
ပါးစပ္ကိုဟၿပီးလွ် င္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏
ေရွ႕ေမွာက္တြင္ပင္
အသက္ေပ်ာက္သြားသည္ကို ျမင္ၾ ကရေလ၏။ ထိုအခါ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း
ကုလားအေစခံႏွင့္အတူ
ဗိုလ္ႀ ကီး၏
အေလာင္းအနီးတြင္ ဒူးေထာက္လ်က္ရွိၾ ကစဥ္ ကုလားမႀကီးတစ္ေယာက္ ဝင္လာရာ သူ၏ေနာက္မွ မစၥေနာ္မာ လိုက္ပါလာေလ၏။ ရွား။ ။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ လႊတ္လိုက္ၿ ပီလား” ဟု မစၥေနာ္မာအား ေမးေလလွ် င္ ကုလားမႀကီးက… “သူက လႊတ္ပါတယ္။
လႊတ္တာမဟုတ္ပါဘူးရွင္၊
ရွင္တို႔က
ကၽြန္မကို
သခင္ျ ပန္လာလို႔
အစက
ကၽြန္မက
ဒီလိုမေျပာဘဲကိုး၊
ေသာ့ဖြင့္ၿ ပီး
ေျပာလို႔ရွိရင္
ရွင္တို႔
ဒါေလာက္ေတာင္ ဒုကၡမခံရပါဘူး” ရွား။ ။ “ဪ… ဟုတ္ၿ ပီ၊ သူ ဒီအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိဟန္တူတယ္။ ကိုင္း သိသေလာက္ က်ဳပ္တ႔က ို ို ေျပာျပစမ္းပါဦး” ကုလားမ။ ။ “ဒီလိုပါရွင္၊ ဒီအိမ္က မစၥတာေဖာ္စတားရဲ႕သမီး သခင္မေလးဟာ အစကတည္းက တစ္ေန႔မွ စိတ္မခ်မ္းသာရွာဘူး။ ကၽြန္မကိုေတာ့ အင္မတန္ ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း အင္မတန္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒီမစၥေနာ္မာေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မက သူ႔ကို အထင္လြဲၿ ပီး
သူပါ
ကူၿ ပီး
လိမ္ၾ ကတယ္မွတ္လို႔
မစၥေနာ္မာအေပၚ
မ်က္ႏွာထားဆုိးဆုိး
ထားမိပါတယ္။ ဒီလိုမွန္းသိရင္
အစကတည္းက
ကၽြန္မနဲ႔
ႏွစ္ေယာက္အတူ
ႀကံစည္ၾ ကဖို႔ပါပဲ။
သခင္မကေလးက မိေထြးနဲ႔ေနရတာ စိတ္မခ်မ္းသာရွာဘူးရွင့္။ မိေထြးက အင္မတန္ ႏွိပ္စက္တယ္။ ဒါနဲ႔
ဒီလိုေနခဲ့ၾ ကေတာ့
အစကေတာ့
ကိစၥမရွိေသးပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့မွ
သခင္မကေလးက မစၥတာကဲနက္ဆိုတဲ့ ဘုိကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကိဳ က္ကေရာ၊ ႀကိဳ က္ေၾကာင္း အေဖႀကီးသိတဲ့ေန႔ကစၿပီး သာၿပီး ႏွိပ္စက္တာပါပဲရွင္။ သခင္မကေလးဟာ သူ႔အေမဘက္က
အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္
ေသဆံုးေလေတာ့
အေမြ ေတာ္ေတာ္ရလိုက္တယ္ရွင့္။ ဒီအေမြေတြဟာ မဆုိင္ဘူးေပါ့ေလ။
ဒါေပမဲ့
သူ႔အေဖလက္ထဲမွာ ဒီ အေပၚက
ရွိတယ္။
သူ႔အေဖနဲ႔ေတာ့
အတုိးအၫြန္႔ေတြရယ္၊
ဘာမွ
တုိက္ေတြကရတဲ့
တုိက္လခေတြရယ္ သူတို႔ စားေသာက္သံုးစြဲေနၾကတာကုိးရွင့္။ ဒီေတာ့ကာ
သခင္မကေလးကို
သူတို႔က
ေယာက္် ား
မယူေစခ်င္ၾ ကဘူး။
ေယာက္် ားယူရင္ သူတို႔ မစားရေတာ့မွန္း သိတာကိုး။ ဒီေတာ့ အခုလို ရည္းစား ရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ လင္ရသြားရင္
သူတို႔
လက္လြတ္မွာစုိးတာနဲ႔
ဒီပစၥည္းေတြကို
သူတို႔လဖ ႊဲ ို႔
လက္မွတ္ထုိးခုိင္းပါေရာရွင့္။ ခုိင္းေတာ့
သခင္မကေလးကလည္း
မထုိးဘူး၊
အတင္းျငင္းတာပဲ။
ဒီလိုန႔ဲ
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ေန႔ရွိသမွ် နားပူတာနဲ႔ သခင္မကေလး စိတ္ညစ္ၿ ပီး ဖ်ားေရာ၊ ဖ်ားေတာ့ ႏွေျမာစရာရွင္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
161
mmcybermedia.
com
ဆံပင္ေတြ ကတံုးညႇပ္ပစ္ရတယ္၊ ဟိုတုန္းကမ်ား ေသေရာမွတ္တာ၊ မေသရွာဘူးရွင္။ တစ္လေလာက္ဖ်ားၿပီး
ေပ်ာက္ပါေရာ။
ေပ်ာက္ေတာ့
မစၥတာကဲနက္နဲ႔ သူန႔ဲ ႀကိဳ က္လ်က္ပဲ
ရွိၾ ကေသးတယ္” ရွား။ ။
“ေတာ္ပါၿပီ၊ ေတာ္ပါၿပီ၊ ရွင္းပါေပၿပီ၊ က်န္တာေတာ့
က်ဳပ္
ေတြးႏုိင္ပါၿ ပီ။
အဲဒီလို
မစၥတာေဖာ္စတားက တုိက္တြန္းလို႔မရေတာ့ သူငယ္မကေလးကို အခန္းထဲ ေလွာင္ပိတ္ထားေရာ မဟုတ္လား” ကုလားမ။ ။ “ဟုတ္တယ္ရွင့္” ရွား။ ။ “ဒါေပမဲ့ သူငယ္မက မေလွ် ာ့ဘူး” ကုလားမ။ ။ “ဟုတ္တယ္ရွင့္” ရွား။ ။
“ပ်က္ေအာင္ႀ ကံေပမဲ့
ဟိုလူက
မပ်က္ဘူး၊
ဒီအိမ္ကလူေတြကို
လာဘ္ထုိးၿပီး
သူတို႔အႀကံေတြကို သိေအာင္စံုစမ္းတယ္” ကုလားမ။ ။
(မ်က္ႏွာပ်က္လ်က္)
“ကၽြန္မ
ေငြနည္းနည္းပါးပါး
ရေပမဲ့
ေငြလိုခ်င္လို႔
မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ သခင္မကေလးကို ခ်စ္လို႔၊ သနားလို႔ပါ” ရွား။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဒီကေန႔ေတာ့ မစၥတာေဖာ္စတားတို႔ မရွိခိုက္မွာ ကုလားႀကီးကို မူးေအာင္တိုက္ၿ ပီး အမုိးေပၚတက္ဖို႔ ေလွကားေထာင္ခုိင္းတယ္ မဟုတ္လား” ကုလားမ။ ။ “ဒီအတုိင္း မွန္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ ရွင္ေျပာတဲ့အတုိင္းပါပဲ” ရွား။ ။ “ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔မေရာက္ခင္ မစၥတာကဲနက္က ကယ္ဆယ္သြားေရာေပါ့ေလ၊ ေကာင္းပါရဲ႕ က်ဳပ္တို႔က ကယ္ဆယ္တာ ႀကိဳ က္သလား၊ မစၥတာကဲနက္ ကယ္ဆယ္တာႀကိဳ က္သလားလို႔ ေမးရင္ သူငယ္မကေလးက သူ႔ရည္းစားကယ္တာ ႀကိဳ က္တယ္လို႔ ေျပာမွာပဲ” ဟု
ေျပာဆိုလ်က္ရွိစဥ္
လင္၏အေလာင္းကို
မစၥစ္ေဖာ္စတားႏွင့္
ေျပးဝင္ဖက္ယမ္း
သဏၭာန္တူေသာ
ငိုယုိျ ခင္းျပဳေလရာ
ဘိုမႀကီးသည္
ဦးစံရွားသည္
ဝင္လာ၍
ကၽြန္ေတာ့္ကို
လက္ကုတ္လ်က္… “ကုိင္း… ကုိသိန္းေမာင္၊ က်ဳပ္တို႔ေနလို႔ အပိုပဲ၊ ျပန္ၾ ကစို႔ရဲ႕ ” ဟု ဆိုကာ မစၥေနာ္မာကို ႏႈတ္ဆက္ၿ ပီး ျပန္ခဲ့ၾ ကေလ၏။ *****
ေက်ာင္းသားတစ္ေ ယာက္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးစံရွားတို႔သည္ လက္ဖက္ရည္
ေသာက္ၿ ပီးေနာက္
တစ္ေန႔ေသာနံနက္တြင္ အိပ္ရာမွ
စကားစျမည္
ေျပာဆိုေနခုိက္
ေစာေစာထ၍ အခန္းတံခါးကို
က်ယ္စြာေသာအသံျ ဖင့္ တီးေခါက္သံကို ၾကားရ၍ ဦးစံရွားက… “ႂကြပါခင္ဗ်ာ၊ ႂကြပါခင္ဗ်ာ” ဟု
ေျပာ၍မဆံုးမီ
အခန္းတြင္းသို႔
မ်က္ႏွာထားခပ္ပ်က္ပ်က္
ဖ႐ုိဖရဲ
ဝတ္ဆင္လ်က္
စိတ္လက္မခ်မ္းသာ ပူပင္ေသာကမ်ားဟန္လကၡဏာရွိေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ လ်န္ျ မန္စာြ ဝင္ေရာက္ၿ ပီး ဦးစံရွားရွိရာသို႔ သြား၍… “ဦးစံရွား ခင္ဗ်ားလား” ဟု ေမးလိုက္လွ် င္ ဦးစံရွားက ေခါင္းညိတ္လုိက္ေသာအခါ… “အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြ ရွိပါသလား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
162
mmcybermedia.
com
ဟု ေမးျမန္းေလ၏။ ဦးစံရွားလည္း ထိုလူကိုၾ ကည့္၍… “အခုတေလာ စံုေထာက္ေနတာလည္း
အလုပ္ေတြ
အင္မတန္ပဲ
တစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔
မ်ားပါတယ္။
လက္စမသတ္ေသးဘူး။
လူသတ္မႈတစ္ခု
အင္မတန္
အေရးႀကီးတဲ့
ကိစၥကိုေတာ့ျ ဖင့္ အခုတေလာ သည္းခံပါ” ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ဧည့္သည္က… “အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာေတာ့ ဘာေျပာလို႔ ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားျဖင့္ ၾကားၿပီလား မဆုိႏုိင္၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေမာ္လၿမိဳ င္ၿ မိဳ ႕က
မြန္လူမ်ိဳ း
ၿမိဳ ႕ဝန္ေဟာင္းႀကီး
ဦးတာေနာရဲ႕
သားကေလးကိစၥေပါ့” ဟု
မဆုိင္းမငံ့ႏုိင္ေလာက္ေအာင္
ဦးစံရွားသည္
အေရးႀကီးသည့္
စကားတစ္ခြန္းမွ်
တံု႔ျ ပန္မေျပာဘဲ
အမူအရာျဖင့္
ျပန္လွန္ေျပာဆုိရာတြင္
စာအုပ္စင္ေပၚတြင္
တင္ထားေသာ
မိမိမွတ္စုစာအုပ္ႀ ကီးကို ဆြဲထုတ္၍ ဦးတာေနာအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးမွတ္ထားေသာ အခ်က္ရပ္မ်ားကို ဖတ္ၿ ပီးလွ် င္… “ထူးခၽြန္တဲ့ပုဂၢိဳ လ္ႀ ကီးပဲ၊
အင္း…
ေျပာစမ္းပါဦး၊
သူ႔သားကေလး
ဘာျဖစ္တယ္၊
ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ဘယ္လိုျ ဖစ္တာတံုး၊ သိပါရေစဗ်ာ” ဟု ေမးျမန္းေလ၏။ ဧည့္သည္က ျပန္ေျပာသည္မွာ… “ကၽြန္ေတာ့္
နာမည္ကေတာ့
ေမာင္ထြန္းျဖဴ
ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ၿ ပီး ေက်ာင္းဆရာႀကီးလုပ္တာမွာေတာ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ရွိၿ ပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကေတာ့ တျခားေက်ာင္းနဲ႔မတူဘူး။ ေမာ္လၿမိဳ င္နဲ႔ မနီးမေဝး မုဒံုရြာနားက ၿခံတစ္ၿ ခံအတြင္းမွာ
တည္ထားၿပီး
ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားမ်ားကိုသာ
လက္ခံတယ္။
ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေရြးၿပီးမွ လက္ခံတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မိဘေဆြမ်ိဳ းမ်ား ၾကည့္႐ႈသလို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ထိန္းလာလို႔ လူႀ ကီးလူေကာင္း လူကံုထံမ်ားရဲ႕သားမ်ား လာၿပီးထားၾကတာပဲ။ တစ္လေလာက္တုန္းကေတာ့ အဲဒီမြန္ၿ မိဳ ႕ဝန္ေဟာင္းတာေနာရဲ႕ စာေရးကေလးလား ဘာလားမဆုိႏုိင္ဘူး။
လာတဲ့ၿ ပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿ မိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးက
ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေျပာသြားတာ
ဆရာႀကီးေက်ာင္းအေၾကာင္းကို
ဒီလိုပါ။
သတင္းေကာင္း
ဆရာႀကီး ၾကားရတာနဲ႔
သေဘာက်လြန္းလို႔ သားကေလး ေမာင္တင္အံုကို ေက်ာင္းမွာ အပ္မလို႔တဲ့ ။ ဒီစကားၾကားရေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္မွာ
အလြန္ဝမ္းသာမိပါတယ္။
ေမာင္တင္အံုဆိုတ့ဲ
သူငယ္ကေလး ဘယ္ေတာ့လာမယ္ဆိုတာကို ေမွ် ာ္ေနတာပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔
ေနာက္
ဧၿပီလဆန္း
၁
ရက္ေန႔ေလာက္က်ေတာ့
သူငယ္ေလး
ေရာက္လာပါေရာ။ သူငယ့္ ပံုပန္းကေလးက သနားကမား၊ ေသးေသးေကြးေကြးနဲ႔ အင္မတန္ပဲ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ
လာေနၿပီး
ေနာက္
တယ္မၾကာဘူး၊
ေနသားက်သြားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္သြားတယ္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
163
mmcybermedia.
com
ဒီလိုေနရာမ်ိဳ းမွာ
ကြယ္ဝွက္ထားဖို႔
သူငယ္ကေလးဟာ အိမ္မွာ တယ္ေပ်ာ္တာ သင့္သင့္ျ မတ္ျ မတ္
မဟုတ္ေလေတာ့
မေတာ္လို႔
မဟုတ္ဘူး။
တကယ္ေျပာရမွာျဖင့္
ဝန္မင္းကလည္း
ဝန္ကေတာ္ႀ ကီးနဲ႔
သူ႔ဝန္ကေတာ္န႔ဲ
တစ္ေယာက္တစ္ကြဲစီျ ဖစ္ၿ ပီး
ဝန္ကေတာ္ႀ ကီးက အထက္မွ သြားေနတယ္တဲ့။ သူငယ္ကေလးကေတာ့ အေမကို သူ႔အေဖထက္ ပိုၿ ပီးခ်စ္တယ္တဲ့။ ဝန္ကေတာ္ႀ ကီး ထြက္သြားၿပီးကတည္းက သူငယ္ကေလးမွာ တမိႈင္မိႈင္တေတြေတြန႔ဲ ေနလို႔ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဝန္မင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီ ပို႔လက ို ္တာပဲဗ်။ ဒါနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းမွာေနၿပီး
တစ္လခြဲေလာက္
မၾကာခင္ပဲ
ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်နဲ႔
စာေပမ်ားကို ႀကိဳ းစားသင္ေနတုန္း ဧၿပီလ ၁၃ ရက္ေန႔က်ေတာ့ သူငယ္ကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ သူအိပ္တာက
အိမ္ေပၚကအခန္းမွာ
အခန္းႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။
အိပ္တယ္။
သူအိပ္တဲ့အခန္းနဲ႔
ေလွကားစပ္ၾ ကားမွာ
အဲဒီအခန္းႀကီးထဲမွာ တျခားေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ၾ ကတယ္။
“ဒီေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း
ဘာသံမွမၾကားဘူးတဲ့။
ျပတင္းေပါက္က
ေျမအထိ
ထားဝယ္မိႈင္းႏြယ္ပင္ႀ ကီး
ေျခရာမေတြ႔ဘူး။
သို႔ေပမဲ့
သူ
သူ႔အခန္းျပတင္းေပါက္ေတာ့
ဒီအေပါက္က
ပြင့္ေနၿပီး
ေပါက္ေနတယ္။
ႏြယ္ပင္ရင္းကေတာ့
မထြက္ရင္လည္း
ဘယ္အေပါက္ကမွ
ထြက္စရာမရွိဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က်ေတာ့ မနက္ငါးနာရီခြဲ၊ ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေရခ်ိဳ းဆင္းၾကေတာ့
ေမာင္တင္အံု
ပါမလာလို႔
သူ႔အခန္းသြားၾကည့္ေတာ့လည္း
သူမရွိ၊
သူ႔အိပ္ရာေပၚမွာလည္း အိပ္ပံုမေပၚ၊ သူ ေပ်ာက္သြားတုန္း ဝတ္ထားတာကေတာ့ ေယာလံုခ်ည္န႔ဲ သကၠလပ္အက်ႌအမည္းကေလး ဝတ္ထားတယ္။ အဲဒီ
ေမာင္တင္အံုကို
ရွာမေတြ႔တာနဲ႔
တစ္ၿ ပိဳ င္တည္း
ေက်ာင္းစာရင္း
စစ္ေဆးလိုက္ျ ပန္ေတာ့ ေမာင္တင္အံု တစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာက္တာမဟုတ္။ သူငယ္ေလးမ်ားကို ဒရိမ္းျပဖို႔ ငွားထားတဲ့ ကရင္ဆရာကေလး ေစာသာထူးလည္း မရွိဘူး။ ေစာသာထူး ဆုိင္ကယ္လည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေစာသာထူး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္
ရွိေပတဲ့
သူ႔ဟာသူ
ဘာသိဘာသာ
ေနတတ္ေလေတာ့
ဆရာေတြနဲ႔လည္း
အကၽြမ္းတဝင္မဟုတ္၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္း လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ေပ်ာက္သြားတာ
အဂၤါ ေန႔ကပဲ။
အခု
ၾကာသာပေတးေန႔
ေရာက္ေနၿပီ။ အခုထက္တုိင္ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ္လၿမိဳ င္ေျပးၿပီး သူငယ္ကေလး သူ႔အေဖအိမ္မ်ား ျပန္သြားသလားလို႔ ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း မရ။ ဝန္မင္းႀကီးကလည္း အလြန္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတယ္” ဤကဲ့သို႔
ေက်ာင္းဆရာႀကီး
ဦးထြန္းျဖဴသည္
ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား
ေျပာဆိုေသာ
အခ်က္တို႔ကို ဦးစံရွားသည္ အဆံုးတုိင္ တစ္ခြန္းေသာစကားမွ် ေမးျမန္းျခင္း မျပဳဘဲ နားေထာင္၍ မိမိစာအုပ္ကေလးတြင္ ခဲတံႏွင့္ အေၾကာင္းရပ္မ်ားကိုသာ ေရးမွတ္ထားလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားက… “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကိုထြန္းျဖဴ၊ အခက္ထဲမွာ အခက္ႀ ကံဳ ေနတာပဲ။ ေစာေစာစီးစီး ဒီအမႈ လိုက္ရရင္ ေနရာက်မွာ၊ အခုေတာ့ျ ဖင့္ အေတာ္ခက္ေနၿပီ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တတ္တဲ့လူက်ရင္ ေျခရာေတြ႔မွာေပါ့”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
164
mmcybermedia.
com
ဟု ဦးစံရွားက အျပစ္တင္စကား ေျပာဆိုရာ ဦးထြန္းျဖဴက… “အျပစ္တင္ရင္လည္း တင္ထုိက္ပါတယ္၊ ဦးတာေနာႀကီးက သူ႔မိန္းမနဲ႔ မသင့္မတင့္ ျဖစ္တာ လူသူမၾကားေစခ်င္လို႔ ဖံုးဖိၿ ပီးထားခ်င္တယ္” ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ပုလိပ္စံုစမ္းသည္ မစံုစမ္းသည္ကို ဦးစံရွားက ေမးရာ ကိုထြန္းျဖဴက… “ပုလိပ္
အပ္လိုက္မွ
အမွားေတြ႔တာပဲ၊
လူခပ္ရြယ္ရြယ္
တစ္ေယာက္န႔ဲ
လူငယ္ငယ္ကေလး တစ္ေယာက္ သြားတာ ျမင္လိုက္တယ္လို႔ သတင္းၾကားတာနဲ႔ လိုက္ၾ ကတာ မေန႔ညေနကေတာ့ ေတြ႔ၿ ပီဆိုလို႔ သြားၾကည့္လိုက္ျ ပန္ေတာ့ ေပ်ာက္တဲ့ လူေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း သိရတာနဲ႔ ညရထားစီးၿပီး ခင္ဗ်ားဆီ အခု လာခဲ့တာပဲ” ဟု ေျပာဆိုေလ၏။ ရွား။ ။ “အဲဒီလို မဟုတ္တာေတြ လိုက္ရွာေနတုန္း ဘာမွမလုပ္ဘူးေပါ့” ျဖဴ။ ။ “အသာပဲ သတင္းနားေထာင္ေနတယ္” ရွား။ ။ “သံုးရက္ အခ်ိန္ အလကားကုန္တာပဲ၊ လုပ္ပံုကုိင္ပံုႏွယ္ ဟန္မရလိုက္တာ” ျဖဴ။ ။ “ဟုတ္ပါတယ္၊ မွနပ ္ ါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိမိပါတယ္” ရွား။ ။
“သို႔ေပမဲ့
ေပ်ာက္တဲ့လူ
ရွာရင္ေတြ႔သတဲ့၊
စိတ္ပ်က္စရာေတာ့
မလိုဘူး။
ကရင္ဆရာကေလးနဲ႔ သူငယ္ကေလး ပူးပူးကပ္ကပ္မ်ား ေနဖူးသလား” ျဖဴ။ ။ “ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့အတုိင္းပဲ ကရင္ဆရာက သူ႔ဘာသိဘာသာေနတယ္” ရွား။ ။ “အင္း၊ ဒီသူငယ္ကေလးမွာ ဘိုင္စကယ္ရွိရဲ႕လား” ျဖဴ။ ။ “မရွိဘူး” ရွား။ ။
“ဒီလိုျ ဖစ္ရင္
ကရင္ဆရာက
သူငယ္ကေလးကို
ဘုိင္စကယ္ေပၚမွာ
တင္ၿ ပီး
ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ ေခၚသြားတယ္ ဆိုခ်င္သလား” ျဖဴ။ ။
“ဒီလိုလည္း
မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ၊
ဘုိင္စကယ္ေတာ့
လူလွည့္စား႐ံုေလာက္
လုပ္တာထင္တယ္” ရွား။ ။ “လွည့္စားပံုကလည္း ဟန္မရလိုက္တာ၊ တျခားဘုိင္စကယ္မ်ားေကာ မရွိဘူးလား” ျဖဴ။ ။ “ရွိေပါ့ခင္ဗ်ာ” ရွား။ ။ “အဲဒါျဖင့္ ဝွက္ခ်င္းဝွက္ ဘုိင္စကယ္ႏွစ္စီး ဝွက္မွာေပါ့၊ အဲဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား အထင္လြဲေနၿပီ” ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားက ေပ်ာက္ဆံုးေသာ သူငယ္ကေလးထံသို႔ မည္သူမည္ဝါထံမွ စာေရးေၾကာင္း၊ သူငယ္ကေလးထံသို႔ မည္သူမည္ဝါ လာၾကေၾကာင္း ေမးစမ္းရာ ကိုထြန္းျဖဴက သူ၏ဖခင္ထံမွလြဲ၍ သူ၏မိခင္ကို
မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ထံကမွ်
လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနေၾကာင္းကို
စာမရရွိေၾကာင္း၊
ဝန္မင္း
ဦးတာေနာ၏
သူငယ္ကေလးမွာ စာေရးကေလး
ေမာင္သာညိဳ က ေျပာဆို၍ သိရွိရေၾကာင္း ျပန္ေျပာေလသည္။ ထုိေန႔ညရထားႏွင့္ပင္ ေမာ္လၿမိဳ င္ၿ မိဳ ႕သို႔ စီးနင္းလုိက္ပါသြားၾကရာတြင္ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ၉ နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ဆရာကိုထြန္းျဖဴ၏ ေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးစံရွားတို႔သည္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
165
mmcybermedia. ေရာက္သြားၾက၍
com ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးႏွင့္
သူ၏စာေရးကေလး
ေမာင္သာညိဳ တို႔သည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔
အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရေလ၏။ ေမာင္သာညိဳ က ေက်ာင္းဆရာႀကီးကို ကဲရ ့ ဲ႕ျပစ္တင္စကား ေျပာဆိုသည္မွာ… “မွားလိုက္ေလ ဆရာႀကီးရယ္၊ ဆရာႀကီးအသိသားပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးက
ဒီအမႈအေၾကာင္း
ဘယ္သူမွ
မသိေစခ်င္ဘူးလို႔
ဆုိတာမွ
ရန္ကုန္တက္ၿပီး
စံုေထာက္ငွားရတယ္လ႔ို လုပ္မွလုပ္ေပေလတယ္” ဟု ေျပာဆုိလွ် င္ ကိုထြန္းျဖဴမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿ ပီး… “မခက္ရပါဘူး၊ ဦးစံရွားတို႔ ညရထားနဲ႔ ရန္ကုန္ျ ပန္မွာေပါ့” ဟု ေခ်ပေျပာဆိုရာတြင္ ဦးစံရွားက… “ဟုတ္ႏုိင္႐ုိးလားဗ်ာ… ဟုတ္ႏုိင္႐ုိးလား။ ဒီအရပ္ေရာက္လို႔ရွိမွ လည္စရာပတ္စရာ ေနရာေတြ ေလွ် ာက္လည္ၿ ပီးမွ ျပန္မွာေပါ့။ ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ မတည္းခုိေစခ်င္ရင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။ တျခားရွာေဖြၿ ပီး တည္းရမွာ မခက္ပါဘူး” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ ထိုအခါ ဦးတာေနာက… “ဟုတ္တယ္ ဆရာႀကီး၊ က်ဳပ္ကုိ တုိင္ပင္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ သို႔ေပမဲ့လို႔ အခုေတာ့ သူ႔ေခၚမိေျပာမိလို႔ရွိမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ သူ႔ကိုပဲ စံုေထာက္ခုိင္းရမွာပဲ၊ ကုိင္း… ဦးစံရွား ဟိုဟိုဒီဒီ ေနရာရွာမေနနဲ႔။ က်ဳပ္အိမ္မွာ လာၿပီးတည္းတာေပါ့” ဟု စကားကိုျ ဖတ္၍ ေျပာလိုက္သည့္အခါ ဦးစံရွားက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မတည္းခုိႏုိင္ေၾကာင္းကို ေျပာၿပီးေနာက္
ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးအား
သူငယ္ကေလး
ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းမွာ
ဝန္ကေတာ္စ ့ နက္မ်ား
ျဖစ္ေလေရာ့သလားဟု ေမးျမန္းရာ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျဖဆိုေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထပ္မံ၍ သူငယ္ကေလးကို ျပန္ေပးမ်ား လုပ္ဖို႔ ယူသြားေလသလားဟု ေမးျမန္းရာ ေငြေတာင္းဆုိျ ခင္း ယခုထက္တုိင္ မလုပ္ေသးေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ဦးစံရွားက … “ဝန္မင္း
သားကေလးဆီကို
ေရးလိုက္တဲ့စာထဲမွာ
ေက်ာင္းက
ေျပးဖို႔ရန္
အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ေရးမိသလား” ဟု
ေမးခြန္းထုတ္ေသာအခါ
ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးက
“စာထဲမွာ
ဘာမွထူးထူးေထြေထြ
မေရးဘူး”ဟု
ေျပာျပေလသည္။ ရွား။ ။ “ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား ဒီစာကို ကိုယ္တုိင္ စာတုိက္ထဲမွာ ထည့္ပါသလား” ဦးတာေနာက အေျဖမေပးမီ ေမာင္သာညိဳ က ၾကားျဖတ္၍… “ၿမိဳ ႕ဝန္မင္းကိုယ္တုိင္
စာ
ဘာထည့္မလဲ၊
ဝန္မင္းက
စာေရးၿပီး
ကၽြန္ေတာ္က
ထည့္ပါတယ္” ဟု ေျပာဆိုေလသည္။ ရွား။ ။ “စာထည့္တုန္းက ဒီစာကို ထည့္မိရဲ႕လား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
166
mmcybermedia.
com
ညိဳ ။ ။ “ထည့္မိတာေပါ့ဗ်ာ” သိ႔ေ ု ျပာဆိုေနခိုက္ ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးက… “ေမာင္တို႔ သေဘာက်သလိုသာ လုပ္ေတာ့၊ က်ဳပ္ကျဖင့္ မႏၲေလးက ပုလိပ္ကို တုိင္ခ်က္ေပးၿပီး အထက္ျ မန္မာျပည္မွာ အရွာခုိင္းေနတယ္” ဟု
ေျပာဆိုၿ ပီးေနာက္
စကားဆက္လက္မေျပာဘဲ
မိမိ၏စာေရးႏွင့္အတူ
ေက်ာင္းေပၚမွ
ဆင္း၍သြားေလ၏။ ဦးစံရွားသည္ ၾကည့္႐ႈေသာ္လည္း
ဘယ္နည္းႏွင့္မွ်
ျပတင္းေပါက္ေအာက္က ေတြ႔ရသည္ျ ဖစ္၍
သူငယ္ကေလး
အိပ္ေသာအခန္းကို
ေလွ် ာက္၍လုိက္ရန္
ျမက္ခင္းေပၚတြင္
ဦးစံရွားသည္
ေသခ်ာစြာ
အကြက္မဟုတ္။
ေျခရာကြက္တစ္ခု
တစ္ေန႔လံုး
စစ္ေဆး သို႔ရာတြင္
ခ်ိဳ င့္၍ေနသည္ကိုသာ
တစ္ေယာက္တည္းထြက္သြားရာ
ညဥ့္
၁၁
နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ျပန္လာၿပီးလွ် င္ ေျမပံုတစ္ခုကို စားပြဲေပၚတြင္ ျဖန္႔လ်က္ ေဆးတံကို ျပင္းစြာေသာက္႐ွဴၿပီးလွ် င္ ေသခ်ာစြာၾကည့္၍ အတန္ငယ္ ၾကာမွ…. “ကုိင္း… ကုသ ိ ိန္းေမာင္၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္စမ္းဗ်” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚ၍ ျပေလ၏။ ေျမပံုကိုေထာက္၍… “ေဟာဒီဟာက ေခ်ာင္း၊ ေဟာဒီဟာကေတာ့ ေပတရာ လမ္းမႀကီး၊ အဲဒီလမ္းမႀကီးက ေက်ာင္းအေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ကို သြားတယ္။ ေနာက္ၿ ပီးေတာ့လည္း လမ္းႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ လမ္းခြဲဆိုရင္
တစ္မုိင္ေလာက္သြားမွ
ေတြ႔မယ္။
ဒါျဖင့္
ဒီသူငယ္နဲ႔
ဆရာဟာ
သြားၾကလို႔ရွိရင္ ဒီလမ္းကလြဲၿ ပီး ဘယ္လမ္းကမွ မသြားႏုိင္ဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ပထမလမ္းခ်ိဳ းမွာ သူတို႔လမ္း
ဘယ့္ႏွယ္ျ ဖစ္သလဲဆိုရင္
ကင္းတဲကေလးတစ္ခု
ဘယ္သူမွ
မလာဘူးတဲ့။
ရွိေလေတာ့
အေရွ႕ဘက္
ဟိုေန႔ညက
ကင္းတဲေစာင့္တဲ့လူမ်ားက
ဟိုလမ္းတခ်ိဳ းကေတာ့
ဒီလိုဗ်၊
ဟိုေန႔က
ေဟာဒီေနရာမွာ
ေခါက္ဆြဲဆုိင္တစ္ဆုိင္ ရွိတယ္။ အဲ…
ဟိုေန႔ညက
ေခါက္ဆြဲဆုိင္ရွင္ကေလး
မမာလို႔
ဆရာအေခၚခုိင္းတာနဲ႔
ဆုိင္ကလူေတြ တစ္ညလံုး ထုိင္ေစာင့္ေနရင္း လူသြားလူလာ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ကလည္း ဘယ္သူမွ သူတို႔လမ္းမလာဘူးတဲ့။ သူတို႔စကား အမွန္ျ ဖစ္ရင္ေတာ့ ဒီေပတရာလမ္းက ေျပးၾကတာမဟုတ္ဘူး” ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္က စကားျဖတ္ၿ ပီး… “ဘုိင္စကယ္ေကာ” ဟု ေမးရာ ဦးစံရွားက ဆက္လက္၍ ေျပာျပန္သည္မွာ … “ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာျပမေပါ့ေလ၊ သူတို႔ဟာ ဒီေပတရာက မသြားရင္ ေျမာက္ဘက္နဲ႔ ေတာင္ဘက္ကိုသာ သြားဖို႔ရွိေတာ့တယ္။ ေက်ာင္း
ေတာင္ဘက္မွာေတာ့
လယ္ျ ပင္ႀ ကီးေတြရွိတယ္၊
လယ္ကြင္းဆိုေတာ့
လယ္ကန္သင္း႐ုိးေၾကာင့္ ဘုိင္စကယ္စီးလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
167
mmcybermedia.
com
ေျမာက္ဘက္မွာေတာ့ ေတာအုပ္ကေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ေတာအုပ္က ဆက္လက္ၿ ပီး ေရွ႕ေလွ် ာက္ရင္ ကြင္းေျမ႐ုိင္း ကြင္းျပင္ႀ ကီးသာ ရွိတယ္။ ဒီကြင္းျပင္တစ္ဖက္မွာေတာ့ သူငယ္ေလး အေဖအိမ္ရွိတယ္။ လမ္း႐ုိး႐ုိးကလာရင္ ၁၁ မုိင္ခရီး၊
ျဖတ္လာတယ္ဆိုရင္
ရြာကေလးတစ္ရြာရွိတယ္။
ေျခာက္မုိင္ေလာက္သာ
ဒီရြာမွာေတာ့
ေစတီတစ္ဆူနဲ႔
ရွိတယ္။
ကြင္းျပင္အလြန္မွာ
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔
ေတာ္ေတာ္
စည္စည္ကားကား ရြာကေလးပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ရွာဖို႔ဟာကေတာ့ ေျမာက္ဘက္မွာ ရွိမယ္” ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မေက်နပ္၍… “ႏို႔ ခင္ဗ်ား ဘုိင္စကယ္လည္း မပါေသးဘူး” ဟု ဆုိလွ် င္ ဦးစံရွားက… “ျမက္ခင္းေပၚ ဘုိင္စကယ္စီးရတာ ခက္လြန္လြန္းလို႔၊ လကလည္း သာေနတာ” ဟု စကားမဆံုးခင္ ကိုထြန္းျဖဴဝင္လာ၍ ရႊင္ျ ပေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္… “ေနရာက်ၿပီဗ်ိဳ ႕၊ သူငယ္ေတာ့ျ ဖင့္
ေတြ႔မွာ
ေဟာ… မလြဲဘူး။
ေမာင္တင္အံုရဲ႕
သကၠလပ္အက်ႌကေလးကို
ေက်ာင္းေျမာက္ဘက္မွာ
ေတြ႔ၿ ပီ။
စတည္းခ်ေနတဲ့
ေဂၚရင္ဂ်ီ
လယ္သမားတစ္စု လက္ထဲက ယူခဲ့တယ္။ ကုလားေတြက
ေကာက္ရတယ္လို႔
ဆိုတာပဲ။
သူတို႔ေတာ့
သိမွာပါ။
ဝန္မင္းက
မေျပာေျပာေအာင္ ေမးရင္ ေျပာပါလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အခုေတာ့ ကုလားေတြကို ပုလိပ္ ခ်ဳ ပ္ထားၿပီ” ဟု မရပ္မဆုိင္းေျပာဆိုၿ ပီးေနာက္ ထြက္သြားသည့္အခါတြင္ ဦးစံရွားက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿ ပီး… “သူတို႔ဟာေတာ့
သူတို႔ေနရာက်လုိ႔၊
ႏို႔ေပမဲ့
က်ဳပ္ထင္တာနဲ႔
တယ္မလြဲလွဘူး။
ေျမာက္ဘက္က ကြင္းျပင္ႀ ကီးကို ဂ႐ုစိုက္ရမယ္” ဟု ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွီးေႏွာတုိင္ပင္လ်က္ ေျမပံုတြင္ လက္ညႇိဳ းႏွင့္ ျပၿပီးေနာက္… “ဒီမွာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုရွိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီစမ္းေခ်ာင္း ေရစပ္နားမွာ ေျခရာရွာရမယ္။ ကုိင္း အခု ခင္ဗ်ား အိပ္ေပဦးေတာ့။ မနက္ လင္းလင္းခ်င္း လာႏိႈးမယ္” ဟု ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္လိုက္ေလ၏။ နံနက္မုိးလင္းသည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
ကၽြန္ေတာ္
အိပ္ရာမွမႏုိးမီ
ဦးစံရွားမွာ
အဝတ္မ်ားကို လဲၿ ပီးျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾ ကၿပီးေနာက္ ေျမာက္အရပ္ရွိ ကြင္းျပင္ႀ ကီးထဲသို႔
ဆင္းသြားၾကရာ
စိတ္ပ်က္လုမတတ္ ျဖစ္ေနစဥ္
ဆိတ္ေျခရာကြက္မ်ားကိုသာ
ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရ၍
လူတစ္ဦးမွ် သြားေလာက္႐ံုရွိေသာ လမ္းေၾကာင္းကေလးတြင္
အလယ္တည့္တည့္၌ ဘုိင္စကယ္ ဘီးလမ္းေၾကာင္းကေလးကို ျမင္ေလလွ် င္ ဦးစံရွားက… “စက္ဘီးေတာ့ စက္ဘီးလမ္းေၾကာင္းေပါင္း
ဟုတ္ကဲ့၊
က်ဳပ္တို႔
ေလးဆယ့္ႏွစ္မ်ိဳ းကို
ရွာေနတဲ့ က်ဳပ္သိတယ္။
စက္ဘီး
မဟုတ္၊
ဒီစက္ဘီးဟာကေတာ့
ဒန္းေလာ့တာယာဘီး၊ ဒီအေပၚမွာလည္းပဲ အဖာႀကီးနဲ႔။ ကရင္ဆရာ့စက္ဘီးကေတာ့
ပါးမားတာရာဗ်၊
ဒါေၾကာင့္
ကရင္ဆရာ့လမ္း
မဟုတ္ေပဘူး။ ေနာက္ၿ ပီးေတာ့ စက္ဘီးစီးတဲ့လူက ေက်ာင္းဘက္ကေနၿပီး တျခားသြားတာ” ဟု ေျပာဆိုရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က… “ေက်ာင္းဘက္က သြားတာ မဟုတ္ဘူးလားဗ်” ဟု ေမးလိုက္ရာ
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
168
mmcybermedia.
com
“ဘယ္ဟုတ္မလဲ
ကိုသိန္းေမာင္၊
စက္ဘီးလမ္း
နက္ေနတာက
ေနာက္ဘီး၊
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ေနာက္ဘီးေပၚမွာ လူထုိင္တာကိုး။ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ
ေရွ႕ဘီးက
မထင္မရွားထားခဲ့တဲ့
လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ
ေနာက္ဘီးက ထပ္ၿ ပီးသြားတာ အမွန္ေတာ့ျ ဖင့္ ေက်ာင္းကေနၿပီး တျခားသြားတာနဲ႔ပဲ တူတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကိစၥနဲ႔ေတာ့ ဆုိင္ မဆုိင္ကုိေတာ့ျ ဖင့္ မသိဘူး။ ဒီလမ္းေနာက္ကို လိုက္ၾ ကဦးစို႔” ဟု
ဆိုၿ ပီး
လမ္းရွိရာကို
လိုက္ၾ ကျပန္ရာ
အခ်ိဳ ႕ေနရာမ်ားတြင္
လမ္းကို
ေတြ႔ေသာ္လည္း
ႏြားေျခရာကြက္တို႔ႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္ကို ေတြ႔ၾ ကရေလသည္။ ႏြားေျခရာကြက္တို႔ကို ေတြ႔ၿ ပီးေနာက္ စက္ဘီးလမ္းေပ်ာက္၍ ေတာအုပ္ရွိရာသို႔သာ လူသြားလမ္းကေလးကို ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရသျဖင့္ ဦးစံရွားမွာ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုေပၚတြင္ ထုိင္လ်က္ အတန္ၾ ကာ စဥ္းစားၿပီးမွ…. “ကုိသိန္းေမာင္ေရ၊ ေရာ္ဘာကို
ဘုိင္စကယ္
လဲတဲ့လူေတာ့ျ ဖင့္
အေတာ္
ေျခရာခံ
မလုိက္ႏုိင္ေအာင္
ဉာဏ္ႀ ကီးရွင္ေပပဲ။
သို႔ေပမဲ့
စက္ဘီးတာယာ ႏြံေတြရွိတဲ့ဘက္
တစ္ခ်က္ေလာက္ ဆင္းရွာၾကဦးစို႔” ထိုသို႔ မဆုတ္မနစ္ေသာ လံု႔လျဖင့္ တစ္ဖန္ ဆက္လက္ရွာေဖြၾ ကျပန္ရာ မ်ားမၾကာမီ ႏြံမ်ားရွိသည့္
အနီးတြင္
စက္ဘီးလမ္းတစ္ခုျ မင္ရာ
ပါးမားေခၚ
စက္ဘီးရာျဖစ္ေၾကာင္းကို
ျမင္ရေလသည္။ “ဒီဟာကျဖင့္ ကရင္ဆရာကေလးရဲ႕လမ္းပဲ၊ က်ဳပ္ထင္ရင္ တယ္မလြဲဘူး” ထုိသို႔လိုက္၍ ခရီးအေတာ္သြားမိေသာအခါ ဦးစံရွားက… “ေဟာ… ေဟာဒီမွာ ၾကည့္စမ္း၊ ဘုိင္စကယ္အရာက ခပ္သုတ္သုတ္ နင္းသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ဘီးရာႏွစ္ခုစလံုး
ထင္ထင္ရွားရွား
ေပၚေနတယ္။
အဲဒါက
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
စက္ဘီးစီးတဲ့လူက ထုိင္ခံုေပၚမွာေရာ လက္ကုိင္တဲ့ေနရာမွာေရာ အားစိုက္ၿ ပီး ဖိထားလို႔ျ ဖစ္တယ္။ ဟင္… ဒီေနရာမွာ သူ က်ၿပီ” ဟု ဆို၍ လက္ညႇိဳ းၫႊန္ရာသို႔ ၾကည့္လိုက္ျ ပန္ေသာအခါ စက္ဘီးလမ္းမရွိ၊ ေျခရာတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ျမင္ရၿပီး ေရွ႕မွာသာ စက္ဘီးလမ္းကို ျမင္ရျပန္၏။ ေနာက္ ေတာပန္းပင္မ်ားကို ဦးစံရွား ဆြတ္ခူးရာ ပန္းဝါကေလးတစ္ခုတင ြ ္ ေသြးရဲရႏ ဲ ွင့္ နီစြန္းလ်က္ ရွိေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ… “ေနရာမက်ဘူးဗ်ာ၊ ေနရာမက်ဘူး၊ ဘာလဲလို႔ဆိုေတာ့ရင္ ဒီလူဟာ အနာတရ ရရွိၿ ပီး စက္ဘီးေပၚက လိမ့္က်သြားတယ္။ က်ရာက ထတယ္၊ ထၿပီးေတာ့ စက္ဘီးျပန္စီးတယ္။ အင့္
ဟင္၊
တျခားလမ္းလည္း
မရွိေတာ့ပါကလား၊
လမ္းေဘးမွာလည္း
ႏြားေျခရာကြက္ေတြနဲ႔ပါကလား၊ ႏြားေဝွ႔သလား၊ ဒါလည္း မဟုတ္ႏုိင္ဘူး” ဟု
သူ႔ဟာသူ
ေျပာဆိုလ်က္
ဆက္လက္သြားၾကျပန္ရာ
ခ်ံဳ ပုတ္တစ္ခုထဲတြင္
ေနေရာင္ျ ဖင့္
လက္လက္ျ မင္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုလက္လက္ျ ဖစ္ေသာ အရာဝတၳဳ ကို ႏွစ္ေယာက္အားျဖင့္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
169
mmcybermedia.
com
ဆြဲငင္ထုတ္ယူလိုက္ၾ ကရာ စက္ဘီးျဖစ္ေန၍ ယင္းစက္ဘီးမွာကား ေျခနင္းေသာ ေနရာတစ္ခ်က္မွာ ေကာက္ေကြးလ်က္ ေရွ႕ဘီးမွာ ေသြးရဲရဲစြန္းလ်က္ေနေလသည္။ ယင္းစက္ဘီးအနီးတြင္
လူအရြယ္ေကာင္းေကာင္း
ခြန္အားဗလႏွင့္
ျပည့္ဝေသာ
လူေသအေလာင္းကို ေတြ႔ျ မင္ရ၍ ကရင္ဆရာျဖစ္ေၾကာင္း သိျ မင္ၾ ကရ၏။ ထိုဆရာ၏ ေသပံုမွာ ဦးေခါင္းကို ေလးလံေသာ အရာတစ္ခုခုႏွင့္ ႐ုိက္ႏွက္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ကြဲ၍ ေသရေၾကာင္းကို သိရေလ၏။ လူေသအေလာင္းအေၾကာင္းကို ဆုိင္ရာပုလိပ္တို႔ထံ တုိင္ၾ ကားရန္ ထင္းေခြေနေသာ မြန္အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ကို
ေစခုိင္း၍
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ
ေရွ႕သို႔မသြားႏုိင္၊
ေနာက္သို႔လည္း
ျပန္မဆုတ္ဘဲ ထုိေနရာတြင္ ထုိင္၍ စဥ္းစားဉာဏ္ ထုတ္ေဖာ္ၾ ကေလ၏။ ဦးစံရွားက မိမိသေဘာတြင္ ထင္ျ မင္ခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသည္မွာ … “ဒီလိုဗ်
ကိုသိန္းေမာင္ရဲ႕၊
ဒီ
ေမာင္တင္အံုးကေလး
ထြက္ေျပးတာကေတာ့
သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ေျပးတာ၊ ေျပးတုန္းက ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီး ဆင္းတယ္ဆိုတာ မုခ်ပဲ။ ေျပးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေျပးသလား၊ အေဖာ္ပါသလားဆိုတာေတာ့ျ ဖင့္ မသိဘူး။ ကရင္ဆရာက ရွပ္အက်ႌေတာင္ ဝတ္မထားဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ကရင္ဆရာက သူငယ္ကေလးေျပးတာ ျမင္ေလေတာ့ ေတြ႔မိေတြ႔ရာအက်ႌဝတ္ၿ ပီး စက္ဘီးနဲ႔ အမီလိုက္တာပဲ။ လိုက္ရင္း လူသတ္ခံရတယ္ထင္တယ္။ ဒီဟာေတြမဟုတ္ေသးဘူး၊
အေရးႀကီးတာက လုိက္ခ်င္ရင္
ေျပးလိုက္မွာ၊
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
ထြက္ေျပးတဲ့
ကေလးကို
သူငယ္ေနာက္
မီႏုိင္တာကိုး။
သို႔ေသာ္
ကရင္ဆရာကေတာ့ ေျပးမလိုက္ဘူး။ စက္ဘီးစီးၿပီး လိုက္တာေတာ့ တျခားအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ကေလးက ျမန္ျ မန္ဆန္ဆန္ သြားလာႏုိင္တဲ့ ရထားလို ဘာလိုဟာမ်ိဳ းနဲ႔ ေျပးလို႔ပ”ဲ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဝင္၍… “ဟို တျခားစက္ဘီးဟာေကာဗ်ာ” ဟု ေမးစမ္းရာ ဦးစံရွားက ဆက္လက္ေျပာျပန္သည္မွာ… “ကရင္ဆရာေသပံုက ေသနတ္ဒဏ္ရာလည္း
ေက်ာင္းနဲ႔
မဟုတ္၊
ငါးမုိင္အကြာေလာက္
ခြန္အားဗလနဲ႔
အကြာမွာ
ေသတယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္နဲ႔
အားကုန္လၿႊဲ ပီး
တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး။
အေဖာ္ပါမွာပဲ၊
အ႐ိုက္ခံရတဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔ ေသရွာတယ္။ သူငယ္ကေလး ႏို႔ေပမဲ့လို႔
ေျပးတာေတာ့
အနားပတ္လည္ရွာေတာ့
လူေျခရာကိုလည္း
မေတြ႔ဘူး။
ႏြားေျခရာေတြကိုသာ
ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလိုျ ဖစ္ရင္ ဒန္းေလာ့တာယာပါရွိတဲ့ စက္ဘီးလမ္းေၾကာင္း လိုက္ၾ ကဦးစို႔ရဲ႕၊ ထပါ ကိုသိန္းေမာင္”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
170
mmcybermedia.
com
ဦးစံရွားက
ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဆြဲငင္လ်က္
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဆက္လက္သြားၾကရာ
စက္ဘီးလမ္းေၾကာင္းကို မ်ားမ်ားမေတြ႔ရဘဲ ႏြံမ်ား လြန္၍သြားေသာအခါ စက္ဘီးလမ္းေၾကာင္း ကြယ္ေပ်ာက္ေလ၏။ ထုိေနရာမွ ၿမိဳ ႕ဝန္အိမ္သို႔လည္း သြားႏုိင္၏။ ရြာငယ္ကေလးသို႔လည္း သြားႏုိင္၏။ ရြာငယ္ကေလးရွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားေရာက္၍ ရြာစပ္တြင္ ဆုိင္ကေလးတစ္ခု ေရွ႕၌
လက္ဖက္ရည္
ထုိင္ေသာက္ေနေသာ
လူအရြယ္ခပ္ႀ ကီးႀကီး
သန္သန္စြမ္းစြမ္း
လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျ မင္ရာတြင္ ဦးစံရွားက…. “မာရဲ႕ေနာ္ ကိုမုိးညိဳ” ဟု ေမးလိုက္လွ် င္ ထိုလူႀ ကီးက မသကၤာေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္… “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္နာမည္ ဘယ့္ႏွယ္သိသလဲ” ဟု ျပန္ေျပာေသာအခါ ဦးစံရွားက… “စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနာမည္ လူမသိေစခ်င္ရင္ ဆုိင္းဘုတ္ေပၚမွာ ခင္ဗ်ားနာမည္န႔ဲ ဆုိင္းဘုတ္ ဆြဲမထားပါနဲ႔” ဟု ရယ္ေမာေျပာေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုမုိးညိဳ ထံမွ ဦးစံရွားက အနည္းနည္းအဖံုဖံု ႀကံစည္၍ ျမင္းငွားေသာ္လည္း မရွိေၾကာင္းသာ
ျပန္ေျပာ၍
စက္ဘီးငွားပါဟု
ပိုက္ဆံေပးေသာ္လည္း
မ ရွိဟုသာ
ျငင္းဆုိလိုက္ေလ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ဦးစံရွားက လက္ဖက္ရည္ၾ ကမ္းႏွင့္ ပဲေလွာ္စားမည္ဟု ေျပာၿပီးေနာက္ ပဲေလွာ္မ်ားကို
ဝါးလ်က္
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကရာ ကိုမုိးညိဳ က အနားတြင္
မထုိင္ဘဲ
ထြက္သြားေလ၏။ ထိုသို႔သြား၍ အတန္ငယ္ၾ ကာျမင့္ေသာအခါ ဦးစံရွားက ထ၍ လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းလ်က္…. “ရၿပီ ရၿပီ ကိုသိန္းေမာင္” ဟု ဆိုေလ၏။ ရွား။ ။ “ခင္ဗ်ား ဒီကေန႔ ႏြားေျခရာကြက္မ်ား ေတြ႔မိသလား” ကၽြန္။ ။
“ျပည့္လို႔ေပါ့ဗ်ာ၊
လမ္းတစ္ေလွ် ာက္လံုး
ႏြားေျခရာကြက္ခ်ည္းေပါ့။
ကရင္ဆရာ့
အေလာင္းနားမွာလည္း ရိွတာပဲ” ရွား။ ။ “ႏြား ဘယ္ႏွေကာင္မ်ား ျမင္မိသလဲ” ကၽြန္။ ။ (အနည္းငယ္စဥ္းစားလ်က္) “တစ္ေကာင္မွ မျမင္မိဘူး” ရွား။ ။ “မဆန္းပါဘူးဗ်ာ၊ ႏြားေျခရာရွိၿ ပီး ႏြားမရွိတာ” ကၽြန္။ ။ “ဆန္းေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာေျပာလို႔ေကာင္းမလဲ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
171
mmcybermedia.
com
ေနာက္
ဦးစံရွားက
ပဲေလွာ္မ်ားကို
ဖ်ာေပၚတြင္ခ်လ်က္
ေအာက္ပါအတုိင္း
စီစဥ္ျ ပေလသည္။ “အဲဒီေျခရာကြက္ေတြက… တခ်ိဳ ႕ကေတာ့ ေဟာဒီလို၊ တခ်ိဳ ႕ကေတာ့ ေဟာဒီလို၊ တခ်ိဳ ႕ကေတာ့ ေဟာဒီလို။ အဲဒါ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့ ႏြားပဲ။ ဒီႏြားဟာ လမ္းေလွ် ာက္တယ္၊ ကဆုန္စုိင္းတယ္၊
ဒုန္းစုိင္းတယ္၊
အင္း…
ဒီဟာႀကံတဲ့
လူေတာ့ျ ဖင့္
အခၽြန္စားထဲကပဲ။
ေနာက္ေဖးဘက္က တဟီးဟီးနဲ႔ပါကလား၊ သြားေခ်ာင္းရေအာင္” ဆိုၿ ပီး ဆုိင္ေနာက္ေဖးသို႔ ေရာက္လွ် င္ လူသူမျမင္ရန္ ကာကြယ္ထားေသာ ျမင္းေဇာင္းတစ္ခုရွိ၍ ထိုျ မင္းေဇာင္းတြင္ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ ျမင္ရ၏။ ဦးစံရွားက
ျမင္းတစ္ေကာင္ေနာက္ေျခကို
လက္ျ ဖင့္ပင့္လ်က္
အနည္းငယ္
ရယ္ေမာၿပီးလွ် င္… “သံခြာက
အေဟာင္း၊
သံကအသစ္၊
သံခြာကို
အသစ္ျ ပန္တပ္ထားတယ္။
မွတ္ေလာက္သားေလာက္တဲ့ ဆရာဗ်” ဟု ဆို၍ ထိုျ မင္းေဇာင္းႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ပန္းပဲဖိုတစ္ခု၌ လူရြယ္ရြယ္ ႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ မည္သူ႔ကိုမွ် အေလးဂ႐ုမျပဳဟန္ လကၡဏာႏွင့္ မိမိတို႔အလုပ္ဝတၱရားကို လုပ္ကုိင္လ်က္ေနသည္ကို ၾကည့္႐ႈေနစဥ္ ကိုမုိးညိဳ ေပၚလာ၍… “ဟင္… ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာဝင္ေခ်ာင္းရတာလဲ” ဟု ေဒါသသံ ခပ္ပါပါႏွင့္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ရာ ဦးစံရွားက… “ခင္ဗ်ားႏွယ္ စိတ္ႀ ကီးလိုက္တာ၊ ပန္းပဲဖုိမွာ ေရႊလုပ္လို႔ လူမ်ားမျမင္ေစသလိုပဲ” ဟု ရယ္ေမာစရာေျပာ၍ ထုိဆုိင္မွ ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္ ထုိဆုိင္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရွိေသာ ေတာင္ကုန္းကေလးတစ္ခု၌ ပုန္းလွ် ိဳ း၍ ဆုိင္ရွိရာဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေခ်ာင္းေျမာင္းလ်က္ ၾကည့္႐ႈေနၾကေလသည္။ မ်ားမၾကာမီ
ေနဝင္ခါနီးတြင္
စက္ဘီးကို
လ်င္ျ မန္စြာ
စီးနင္းလ်က္
လူတစ္ေယာက္သည္ ဆုိင္ရွိရာသို႔ သြားသည္ကို ျမင္ရ၍ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈလိုက္လွ် င္ ၿမိဳ ႕ဝန္ ဦးတာေနာ၏ စာေရးကေလးျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ ထုိစာေရးကို ျမင္လွ် င္ျ မင္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေနာက္ေယာင္ခံ၍ လိုက္ၾ ကၿပီးလွ် င္ ဆုိင္ႏွင့္ မနီးမေဝးက တစ္ဖန္ ၾကည့္႐ႈလိုက္ရာ စက္ဘီးကို ဆုိင္နံေဘးတြင္ ေထာင္ထားသည္ကို ျမင္ရေသာ္လည္း ဆုိင္တြင္းဆုိင္ျ ပင္၌ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မျမင္ရေခ်။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေနဝင္ရီတေရာျဖစ္၍ ဆုိင္ေနာက္ေဖးမွ ႐ုတ္တရက္ ေဒါက္ကပ္မီးအိမ္ ႏွစ္လံုး
လင္းေနသည္ကို
ေတြ႔ရၿပီး
ေနာက္မ်ားမၾကာမီအတြင္း
ေဒါက္ကပ္ေပၚတြင္
လူတစ္ေယာက္သည္ စီးလ်က္ ျမင္းကို လ်င္ျ မန္စြာ ေမာင္းႏွင္ေနသည္ကို ျမင္လုိက္ၾကေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
172
mmcybermedia.
com
သို႔ေသာ္ စီးသူမွာ စာေရးကေလးမဟုတ္ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ စက္ဘီးမွာ ဆုိင္နံေဘးတြင္ ေထာင္လ်က္ပင္ ရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ
လူတစ္ေယာက္သည္
ဆုိင္တြင္းသို႔
ဝင္သြားျပန္၍
တစ္ဖန္
ဘာသံမမ ွ ၾကား၊ ၿငိမ္သက္သြားျပန္ေလသည္။ ဦးစံရွားသည္
စက္ဘီးရွိရာသို႔
သြားၿပီးလွ် င္
မိမိလက္တြင္
ကုိင္ထားေသာ
လက္ကုိင္ဓာတ္မီးကို ဖြင့္၍ စက္ဘီးကို ထုိးၾကည့္ရာ ယင္းစက္ဘီးမွာ “ဒန္းေလာ့”ေခၚ တာယာ တပ္ထား႐ံုမွ် မက ယင္းတာယာတစ္ခုလံုးတြင္ ဖာေထးရာမ်ားကိုပါ ျမင္ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးစံရွားက ေက်ာက္တံုးေပၚသို႔ တက္၍ အိမ္ထရံေပါက္မွ အိမ္တြင္းသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿ ပီးေနာက္ တည္းခိုရာေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ၾ ကေလ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဦးတာေနာအိမ္သို႔ သြားေရာက္၍ ဦးတာေနာ စာေရးႏွင့္ေတြ႔ရာ
ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးမွာ
မေတြ႔ႏုိင္ေၾကာင္း
ေျပာေသာ္လည္း
ေျပာျပသျဖင့္
ေနထုိင္မေကာင္းသျဖင့္ ဦးစံရွားက
စာေရးကေလးကလည္း
မည္သူ
မေတြ႔လွ် င္
ကၽြန္ေတာ္တို႔အား
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ်
မရေၾကာင္း
ထပ္တလဲလဲ
ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးရွိရာ
အခန္းတြင္းသို႔
ေခၚေဆာင္သြားရေလသည္။ ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးကိုေတြ႔၍ စာေရးေလးကို ထြက္သြားေစၿပီးမွ ဦးစံရွားက… “ၿမိဳ ႕ဝန္မင္း
သားကေလး
ရွာေတြ႔သူကို
ဆုေငြငါးေထာင္ေပးမယ္ဆုိတာ
ဟုတ္ပါသလားခင္ဗ်ာ” ဟု ေမးေလ၏။ တာ။ ။ “ဟုတ္တယ္” ရွား။ ။
“သူငယ္ကေလးကို
ဝွက္ထားတဲ့
လူနာမည္ေပးႏုိင္ရင္
ေငြတစ္ေထာင္
သူငယ္ေလးကို
အခုအေနေရာက္ေအာင္
ဝုိင္းဝန္းလုပ္တ့ဲ
ထပ္ေပးဦးမလားခင္ဗ်ာ” တာ။ ။ “ဟုတ္တယ္” ရွား။ ။
“ဝွက္ထားတယ္ဆိုတာ
လူမ်ားေကာ ပါပါသလား” တာ။ ။ “ေမာင့္အလုပ္သာ ေနရာတက်လုပ္ပါ၊ က်ဳပ္ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး” ဦးစံရွားက မိမိလက္ကို ပြတ္သပ္လ်က္…. “ဟိုစားပြဲေပၚကဟာ
ေငြစုဘဏ္တုိက္
ခ်က္လက္မွတ္စာအုပ္နဲ႔
တူတယ္။
လက္မွတ္စာအုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ ေငြေျခာက္ေထာင္အတြက္ ေရးၿပီး လက္မွတ္ထုိးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေပးပါ” ဟု ေတာင္းဆုိရာ ဦးတာေနာမွာ မ်က္စိမွာ ျပဴးလ်က္…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
173
mmcybermedia.
com
“ေမာင္က ေလွာင္စရာ ေျပာင္စရာေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔” ဟု ဆိုေလ၏။ ဦးစံရွားက မေျပာင္မေလွာင္ေၾကာင္း၊ မိမိသည္ အမွန္စင္စစ္သိေၾကာင္းကို ေျပာျပ၍ မည္သည့္အရပ္တြင္ရွိေၾကာင္းကို ေမးေလလွ် င္… ကိုမုိးညိဳ ဆုိင္တြင္ရွိေၾကာင္း ေျပာ၍… “ဘယ္သူ ဟိုမွာေခၚထားသလဲ” ဟု ဆက္လက္ေမးရာတြင္… ဦးစံရွားက ဦးတာေနာဘက္သို႔ လက္ညႇိဳ းၫႊန္လ်က္ “ၿမိဳ ႕ဝန္မင္းေပါ့”ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ဦးတာေနာသည္ ၾကက္ေသ ေသ၍ စကားတစ္ခြန္းမွ် တံု႔ျ ပန္မျပဳဘဲ ဦးစံရွားကို စုိက္၍သာ ၾကည့္လ်က္ေနေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးက… “ေမာင့္မိတ္ေဆြအျပင္ ဘယ္သူမ်ား သိေသးသလဲ” ဟု
ေမးေလရာ
မည္သူမွ်
မသိေၾကာင္း
ျပန္ၾ ကား၍
ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးသည္
လက္တစ္ဖက္တြင္
ကေလာင္တံကို ကုိင္လ်က္ လက္တစ္ဖက္ျ ဖင့္ ဘဏ္တိုက္ ခ်က္စာအုပ္ကို ဆြဲငင္ယူေလ၏။ “က်ဳပ္က စကားပ်က္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး” ဆို၍ ခ်က္လက္မွတ္တြင္ ေရးသားေလ၏။ ဦးစံရွားက… “ေက်ာင္းဆရာ ေသတာေကာ ခင္ဗ်ာ” ဟု ေမးလွ် င္ ဦးတာေနာက… “သာညိဳ နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ သူခုိင္းတဲ့ ငမုိက္ငမုိးညိဳ က သတ္တာ” ဟု စကားျပန္ေျပာရာ ဦးစံရွားက… “ၿမိဳ ႕ဝန္မင္းလည္း
သိရွိေတာ္မူတဲ့အတုိင္း
ဥပေဒကေတာ့
မဆုိင္ဘူးရယ္လို႔
ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား” ဟု မ်က္ႏွာခပ္ထားထားႏွင့္ ေျပာေလ၏။ ဦးတာေနာက… “ကုိင္း… ဒီအေရးကိစၥမွာေတာ့ အထူးတလည္ စိတ္ပူစရာေတာ့ မရွိဘူး။ ေမာင္တို႔က တယ္ၿ ပီး အသိလြန္ေပတယ္။ တျခားမေျပာဘဲ က်ဳပ္ဆီကိုလာခဲ့တာ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ဒီအေရးကိစၥမွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔
ဒီလိုပါ၊
ခ်စ္ကၽြမ္းတဝင္
က်ဳပ္က
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္တုန္းကေတာ့
ျဖစ္ေနၿပီး
သူငယ္မေလးကို
သူငယ္မေလး
ထံုးစံ႐ုိးရာရွိတဲ့အတုိင္း
ထိမ္းျမားဖို႔ေျပာဆိုေတာ့ သူက ဂုဏ္ရည္ခ်င္းမတူေတာ့ က်ဳပ္မိဘက သေဘာတူမွာမဟုတလ ္ ို႔ မေတာ္ဘူးဆိုၿ ပီး ေနရွာတယ္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
174
mmcybermedia.
com
ဒါနဲ႔ သူေသသြားေရာ၊ ေသေတာ့ သားကေလးတစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ သားကေလးဟာ က်ဳပ္သားလို႔လည္း မေျပာရဲဘူး။ အဲဒါနဲ႔
ကေလးဟာ
က်ဳပ္အနားမွာပဲ
ႀကီးျပင္းလာလို႔
ေခၚထားတယ္။
ေက်ာင္းထားၿပီး
သူ႔မ်က္စိမ်က္ႏွာ
အရြယ္ေရာက္ေတာ့
ျမင္ရေတာ့
သြားေလသူကို
အလြမ္းေျဖေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ က်ဳပ္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ သားကေလး ေမာင္တင္အံုကို ရျပန္ေရာ၊ မ်ားမၾကာမီပဲ
ေမာင္သာညိဳ က
သူဟာ
က်ဳပ္သားျဖစ္တယ္
ဆိုတာကို
သိၿ ပီး
က်ဳပ္ကို
အႏုိင့္အထက္လုပ္တာပဲ။ ေမာင္တင္အံုကို သူကျဖင့္ ၾကည့္လို႔ေတာင္ မရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ သူငယ္ကေလးကို ေမာင္ထြန္းျဖဴေက်ာင္း ပို႔လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္
မၾကာဘူး၊
က်ဳပ္က
ေမာင္တင္အံုကို
ေရးလိုက္တဲ့စာထဲမွာ
စာအိတ္ကိုဖြင့္ၿ ပီး တင္အံု႔အေမက ေရးသလိုလို ‘ေမေမ ေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေဝး သစ္ပင္႐ံုႀ ကီးနားက ညေစာင့္ေနမယ္၊ သားကေလးကို ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ လာပါ’လို႔ ေရးထည့္လိုက္တယ္။ သာညိဳ ေျပာတာ ျပန္ေျပာမယ္ေနာ္၊ အဲ ဒီညေနက်ေတာ့ သာညိဳ က စက္ဘီးစီးၿပီး ဒီေတာအုပ္နားသြားေရာ၊ သူငယ္ကေလးကို
တင္အံုနဲ႔ေတြ႔ၿ ပီး
ျမင္းေပၚတင္လိုက္ၿ ပီး
ဟို
‘မင္းအေမက
ငါ့အေခၚခုိင္းတယ္’ဆိုၿ ပီး
မုိးညိဳ ဆိုတဲ့အေကာင္နဲ႔ ေမာင္တို႔ ေတြ႔ခဲ့ၾ ကတဲ့
ဆုိင္ကေလးကို ယူသြားတယ္။ သာညိဳ ရဲ႕အေျပာကေတာ့ သူ႔ကို အေမြမ်ား ခြဲေပးလို႔ရွိရင္ သားကေလးျပန္ေပးၿပီး သူ ေတာ္ရာသြားမယ္လို႔ ႀကံတာပဲ။ လမ္းထဲက်ေတာ့ သူတို႔ေနာက္က ကရင္ဆရာ လိုက္လာမွန္း သိတာနဲ႔ ကရင္ဆရာကို မုိးညိဳ က
လက္မွာကုိင္တဲ့တုတ္နဲ႔
႐ုိက္လုိ႔
ေသေရာ၊
အဲဒါေတြကေတာ့
သာညိဳ ေျပာလို႔
သိရတဲ့အေၾကာင္းေတြ” ဟု ေျပာဆိုေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း၊
ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးက
မိမိသား
ၿမိဳ ႕ဝန္ကေတာ္ကိုလည္း
သာညိဳ
ယုိးဒယားျပည္သို႔သြားရန္
ျပန္ေခၚလိုက္ေၾကာင္းမ်ားကို
ေျပာျပေလရာ
ဦးစံရွားက… “ကၽြန္ေတာ္တို႔
မုဒံုကိုလာခဲ့လို႔
ၿမိဳ ႕ဝန္မင္းနဲ႔
မင္းကေတာ္တို႔
တည့္ၾ ကတာ
ဝမ္းသာစရာပါေပပဲ။ သို႔ေပမဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းတာကေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ မုိးညိဳ က
ျမင္းခြာေနရာမွာ
ႏြားေျခရာနဲ႔တူတဲ့
ခြာမ်ိဳ း
႐ုိက္ထည့္တာမ်ားဟာ
ေမာင္သာညိဳ က သင္ထားသလား မဆုိႏုိင္” ၿမိဳ ႕ဝန္ႀ ကီးက အတန္ၾ ကာစဥ္းစားလ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးကို အခန္းတစ္ခုရွိရာသို႔ ေခၚသြားၿပီးလွ် င္
ဖန္ေသတၱာတြင္
ထည့္ထားေသာ
ေရွးအခါကာလက
အသံုးျပဳၾကသည့္
တန္ဆာပလာမ်ား၊ လက္နက္ကိရိယာမ်ားကို ျပေလ၏။ ထိုဖန္ေသတၱာတြင္ သံခြာအမ်ားရွိ၍ ယင္းသံခြာတို႔ေအာက္တြင္ စာေရးထားသည္မွာ ဤသံခြာတို႔မွာ ျမင္းသံခြာမ်ား ျဖစ္ၾ ကေသာ္လည္း ေအာက္နားတြင္ ခြာကြပ ဲ ံုသဏၭာန္ ျပဳလုပ္၍ ထားေလသည္။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
175
mmcybermedia.
com
ယင္းမွာ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္သူတို႔ လမ္းမွားေစဖို႔ ျပဳလုပ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ယင္း သံခြာတို႔သည္ ေရွးအထက္ေက်ာ္ မြန္ဘုရင္တို႔လက္ထက္တြင္ ဗညားက်မ္းတို႔ အသံုးျပဳေလသည္။ ဦးစံရွားသည္ ဖန္ေသတၱာကိုဖြင့္ၿ ပီး သံခြာတစ္ခုကို တံေတြးဆြတ္ထားေသာလက္ျဖင့္ ကုိင္လ်က္ လက္ကို ျပန္႐ုပ္၍ သုတ္ၾ ကည့္လိုက္ရာ တင္ေနေသာ ရႊံ႕မ်ားကို ျမင္ရေလ၏။ ထို သံခြာမ်ားကို ေနရာတြင္ ျပန္ထား၍ ဦးစံရွားက… “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ဒီအရပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အထဲမွာ ဒီအရာဟ ာ ဒုတိယ သေဘာအက်ဆံုးပဲ” ဟု ဆိုေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္က… “ပထမ သေဘာအက်ဆံုးကေတာ့ ဘာလဲဗ်” ဟု ေမးရာ ဦးစံရွားက ခ်က္လက္မွတ္ကိုေခါက္၍ မိမိဒုိင္ယာရီ စာအုပ္အငယ္ထဲတြင္ ထည့္ၿ ပီးလွ် င္ ပံုေတာ္အက်ႌအတြင္းသို႔ သြင္းလ်က္ သူ၏အိတ္ကို ကုိင္တြယ္ျ ပၿပီးလွ် င္… “ကၽြန္ေတာ္မွာ လူဆင္းရဲပါ ကိုသိန္းေမာင္ရဲ႕” ဟု ေျပာေလ၏။ *****
မသကၤာေသာ လင္မ ယား
ကၽြန္ေတာ္
ကၽြန္ေတာ္၏မိတ္ေဆြ
စံုေထာက္ႀ ကီး
ေတြ႔ဖူးသမွ် ေသာ
လူမ်ားအနက္တြင္
လူတစ္ေယာက္ျ ဖစ္ေသာ္လည္း
ဦးစံရွားမွာ
အေရးအခြင့္ႀ ကံဳ သည့္အခါ၌
အဖ်တ္လတ္
ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈအတြက္
အသြက္လက္ဆံုးေသာ
သက္သက္ဟူ၍
ဘယ္အခါမွ်
ေလ့က်င့္သည္မရွိေခ်။ အေရးႀကံဳ သည့္အခါ တစ္နာရီ ၅ မုိင္ႏႈန္းျဖင့္ တစ္ေန႔ပတ္လံုး (မုိင္း ၅၀ ေက်ာ္) လမ္းေလွ် ာက္ဖူးသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၃ လူႀ ကီးတစ္ေယာက္ကို
စတံုေက်ာ္
တစ္ခ်က္တည္းေသာ
ထုိးဖူးသည္ကိုလည္းေကာင္း
(ပိႆာ ၅၀
လက္သီးျဖင့္
ေတြ႔ႀ ကံဳ ရဖူးေသာ္လည္း
ခန္႔) အခ်ိန္စီးေသာ တံုးခနဲ
ဣရိယာပထ
လဲေအာင္
မွ် တေစလိုေသာ
သေဘာသက္သက္ျ ဖင့္ လမ္းေလွ် ာက္သည္ဟူ၍ကား အလြန္တရာ နည္းပါးလွ၏။ တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ အတန္တန္ ျငင္းဆန္ေသာ ဦးစံရွားကို မရမက ဆြဲေခၚ၍ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ် ာက္ လမ္းေလွ် ာက္ရာမွ ျပန္လာၾကသျဖင့္ အိမ္သို႔ ေရာက္ၾ ကေသာအခါ အေစခံဖိုးေထြးက
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္
ဝင္လာၿပီးေနာက္
ျပန္ထြက္သြားေၾကာင္းျဖင့္
ဆီးႀကိဳ ၍ေျပာေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
176
mmcybermedia.
com
ထိုတေလာ၌
ဦးစံရွားမွာ
အမႈအခင္း
အေတာ္
ျပတ္လတ္ေနရကား
ေဇာင္းေလွာင္ထားေသာ ၿပိဳ င္ျ မင္းကဲ့သ႔ို မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ျဖစ္ေနေလ၏။ သို႔ျ ဖစ္၍ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ဝင္လာၿပီးမွ ျပန္ထြက္သြားေၾကာင္း သိရေသာအခါ စိတ္ေပါက္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းၾကည့္၍… “ေနာက္မ်ားေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလမ္းေလွ် ာက္” ဟု ညည္းတြားေျပာဆိုေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားနာပါးနာႏွင့္ ဖုိးေထြးအား ေမးခြန္းထုတ္ရေလ၏။ “တစ္ခါတည္း ထြက္သြားတာလားကြယ္၊ ျပန္လာဦးမယ္ ဟုတ္လား” “လာေကာင္း လာပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ာ” “မင္းက ေစာင့ပ ္ ါဦးလို႔ေျပာၿပီး တားမထားဘူးလား” “ကၽြန္ေတာ္
တားထားလို႔
နာရီဝက္ေလာက္
ထုိင္ေစာင့္ေသးတယ္ဗ်။
အၿငိမ္ကို
မေနႏုိင္ဘူး၊ သိပပ ္ ်ာယာခတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲခင္ဗ်။ “ထုိင္ခ်ည္ ထခ်ည္နဲ႔လုပ္ရင္း ‘ၾကာလုိက္တာေနာ္၊ ဘယ္ဆီ သြားတတ္သလဲေနာ္’နဲ႔ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနတာပဲခင္ဗ်။ ‘မၾကာပါဘူး၊
ကၽြန္ေတာ္က
ျပန္လာပါလိမ့္မယ္’လို႔
ေျပာတာေတာင္
မရဘူး၊
တညည္းတည္း ညည္းေနေတာ့တာပဲ ခင္ဗ်ာ၊ ဒီအေတာအတြင္း နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရတာကလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ နာရီဝက္လည္းေစ့ေရာ
ထုိင္ရာကထတဲ့ၿ ပီး
‘ကုိင္းကြယ္၊
ေစာင့္ခ်င္းေစာင့္ရရင္
အျပင္က ထြက္ေစာင့္ေတာ့မယ္’ဆိုၿ ပီး တုိက္ေပၚက ကတိုက္က႐ုိက္ ဆင္းသြားေတာ့တာပဲခင္ဗ်” “ပ်ာပံုေထာက္ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥနဲ႔တူလို႔ ျပန္လာေကာင္းပါရဲ႕။ အမႈရွားပါးေနတဲ့ အခိုက္မို႔ သိပ္ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ အလို… ဒီေဆးတံ ခင္ဗ်ားဟာ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး၊ ၾကည့္စမ္းဗ်ိဳ ႕ ကုိသိန္းေမာင္” ဟု ေျပာ၍ စားပြဲေပၚတြင္ တင္လ်က္ရွိေသာ ေဆးတံတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာက္ယူၾ ကည့္႐ႈေလ၏။ “ကၽြန္ေတာ့္ဟာ မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ” “ေဆးတံကေတာ့ အမ်ိဳ းေကာင္းထဲကပဲဗ်ိဳ ႕၊
(ေဆးတံကို
သူ႔ပစၥည္းကိုသူ
အၿမီးေခါင္းလွည့္ကာ
ေတာ္ေတာ္ျ မတ္ႏုိးတဲ့
ၾကည့္႐ႈရင္း)
လကၡဏာလည္း
ရွိတယ္။
ဒီေလာက္ျ မတ္ႏုိးတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခု ေမ့ခ်န္ထားခဲ့ျ ခင္းကို ေထာက္သျဖင့္ ဒီလူဟာ ေတာ္ေတာ္ႀ ကီး စိတ္႐ႈပ္ေနတဲ့ လကၡဏာရွိတယ္ ” “ျမတ္ႏုိးေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ား ဘယ့္ႏွယ္သိႏုိင္သလဲ” “ေဆးတံက ေဆးတံကို
‘အန္ဒါဘုိး’အမ်ိဳ းထဲကဗ်။
ခင္ဗ်ားၾကည့္စမ္း၊
ႏွစ္ႀ ကိမ္တုိင္တုိင္
တစ္ႀ ကိမ္ျ ပင္ရတယ္၊ ျပင္ရာမွာလည္း
ဝယ္ရင္
တစ္ဆယ္ေလာက္ေပးရလိမ့္မယ္။
ျပင္ထားတာကို
မုိးႀကိဳ းကြပ္ၿ ပီး
ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။
အ႐ုိးမွာ
ျပင္ရတာ ျဖစ္လို႔မို႔ ေလးငါးက်ပ္ထက္
မနည္းေပဘူး ကုန္လိမ့္မယ္။ ႏွစ္ႀ ကိမ္ျ ပင္ဆုိေတာ့
ဆယ့္ေလးငါးက်ပ္
က်သြားတာေပါ့။
ေဆးတံဖိုးေလာက္
မကေတာ့ဘူး၊ ပစၥည္းတစ္ခုကို အဖုိးရင္းေလာက္မက အကုန္အက်ခံၿ ပီး ျပင္ကုိင္တယ္ဆိုတာ ျမတ္ႏုိးလို႔မဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္ဆိုဦးမွာလဲဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
177
mmcybermedia.
com
“ဒီ့ျ ပင္ေကာဗ်၊ ဘာမ်ားေတြ႔ရေသးသလဲ” “ေဆးတံဆုိတဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳ းဟာ (ေဆးတံကို လက္ျ ဖင့္ဆ,ကာ ၾကည့္ရင္း) ခပ္ၾ ကာၾကာ သံုးထားတဲ့အခါက်ရင္
ပုိင္ရွင္ရဲ႕
အက်င့္စာရိတၱအေၾကာင္းကို
ေတာ္ေတာ္
ထင္ရွားေအာင္
ေဖာ္ျ ပတတ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳ းပဲဗ်။ “သို႔ေသာ္ ဒီေဆးတံမွာေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ အျခင္းအရာမ်ိဳ း တယ္ၿ ပီး မေတြ႔ရဘူး။ က်ဳပ္ေတြ႔သေလာက္ ေျပာရမွာျဖင့္ ဒီလူဟာ ကိုယ္လက္အဂၤါ ေတာ္ေတာ္သန္သန္မာမာ ရွိရမယ္၊ ဘယ္ကုိင္ျ ဖစ္ရမယ္။ သြား အင္မတန္ေကာင္းရမယ္။ ေပါ့ေပါ့ဆဆ
လုပ္တတ္ကုိင္တတ္တဲ့
အက်င့္ရွိရမယ္၊
ေငြကို
ျခစ္ျ ခစ္ခ်ဳတ္ခ်ဳတ္
ကုတ္ကုတ္ကပ္ကပ္ ေခၽြတာသံုးစြဲရေလာက္ေအာင္ ပါးပါးရွားရွား လူမ်ိဳ းစားထဲက မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆုိရမယ္ဗ်” “အန္ဒါဘုိး တစ္ဆယ္ေက်ာ္တန္ ေဆးတံကို ေသာက္ႏုိင္လို႔ ေဖာေဖာသီသီထဲကလို႔ ခင္ဗ်ား ဆုိခ်င္တာလားဗ်ာ” “ဒါေၾကာင့္
ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ၊
တစ္ႀ ကိမ္ဝယ္တဲ့
ပစၥည္းမ်ိဳ းဆုိတာ
အေကာင္း
ႀကိဳ က္တတ္တဲ့ လူျ ဖစ္ရင္ ပိုက္ဆံပါးရွားေပမဲ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္း ဝယ္ကုိင္ခ်င္ ကုိင္တတ္တာပဲဗ်။ ေဆးတံကို တစ္ဆယ္ မကေသးဘူး၊ သံုးဆယ္ေပးေသာက္ႏုိင္တာက အေရးမႀကီးဘူး။ ေဆးအဖုိးတန္ေသာက္တာက
အေရးႀကီးတယ္၊
ဒန္းဟင္းေဆးဗ်၊
တစ္ဘူး
သံုးက်ပ္ရွစ္ပဲ ေပးရမယ္။ ဒီေခတ္ႀ ကီးမွာ ေဆးတစ္ဘူး ႏွစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္ရွစ္ပဲေပးေသာက္ရင္ လြန္လွၿ ပီလို႔
မွတ္ေနၾကရတဲ့အထဲမွာ
သံုးက်ပ္ရွစ္ပဲတန္
ေသာက္တဲ့
လူဟာ
ဝါသနာရွိတယ္၊
ေဆးတံကို
ေဖာေဖာသီသီသံုးတတ္တဲ့ အထဲကလို႔ မဆုိထုိက္ဘူးလားဗ်” “ဒီ့ျ ပင္အခ်က္ေတြကေကာဗ်ာ” “ဒီလူဟာ
ေဆးတံကို
ခင္ဗ်ားၾကည့္စမ္း၊ တစ္ပုိင္းက
မီးအိမ္မွာ
ကၽြမ္းၿပီး
မီးညႇိတတ္တဲ့
မည္းေနေတာ့တာပဲ။
မီးျခစ္န႔ည ဲ ႇိရင္
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ
ဒီလိုမျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ ၿပီးေတာ့ ကၽြမ္းတဲ့ဘက္ကို ၾကည့္လုိက္စမ္း၊ လက္ယာဘက္ကဗ်။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က သူ႔ကို ဘယ္သန္လို႔ ဆိုတယ္။ ခင္ဗ်ား ေဆးတံကို မီးအိမ္မွာ ညႇိစမ္း၊ အဲ ဟုတ္ၿ ပီ၊ ခင္ဗ်ားက ညာသန္ဆိုေတာ့ ေဆးတံရဲ႕ဘယ္ဘက္ကို မီးရွပ္တယ္ ဟုတ္လား၊ သူ႔မွာေတာ့ ညာဘက္မွာ မီးရွပ္ထားတယ္… ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သန္ျ ဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သိရတယ္။ သို႔ေသာ္ ညႇိခ်င္ညႇိမယ္ေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ခါတေလေတာ့ ႏို႔ေပမဲ့
ညာသန္တဲ့လူကလည္းပဲ
အခါခပ္သိမ္းမလိုဘူး၊
ကိုယ္သန္ရာဘက္ကို
ဟိုဘက္က ကိုယ္ညႇိတတ္တ့ဲ
လူခ်ည္းပဲ။ ေက်နပ္ၿ ပီလား ဒီအခ်က္” “ေက်နပ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ဒီ့ျ ပင္ေကာ” “ကိုယ္ျ မတ္ႏုိးတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို အပ်က္ခံၿ ပီး ေဆးတံကို မီးအိမ္မွာ ညႇိျ ခင္းကို ေထာက္ျ ခင္းအားျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ လုပ္ကုိင္တတ္တဲ့ ဝါသနာရွိတယ္လို႔ က်ဳပ္ ဆုိတယ္” “သန္မာတာေကာဗ်ာ” “သူ႔ေဆး႐ုိးတံကို သြားကလည္းေကာင္း၊ ခဲႏုိင္တာေပါ့ဗ်။
ၾကည့္လုိက္စမ္း၊
လူကလည္း
ဟုတ္ေပဘူးလား၊
ကုိက္ထားလိုက္တာ
သန္မာလို႔သာ ကုိင္းေလ၊
ေဆးတံကို
ဟုတ္မဟုတ္
ေပါက္ထြက္ေတာ့မယ္၊ ဒီေလာက္
ၾကည့္ရေအာင္
နာေအာင္ လူကုိယ္တုိင္
လာေနပါၿ ပီ။ ေလွကားက တက္လာတာ သူ႔ေျခသံနဲ႔ တူတယ္ ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
178
mmcybermedia.
com
ေနာက္ခဏ၌
အလံုးအရပ္
ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္
သပ္ရပ္စာြ
ဝတ္စားထားေသာ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္ လူတစ္ေယာက္သည္ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္လာေလ၏။ ဤရာသီမွာ ခ်မ္းေအးစျပဳလာသည့္ နတ္ေတာ္လရာသီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိလူ၏ နဖူးတြင္ ေခၽြးမ်ားအုလ်က္ရွိ၏။ သို႔ရာတြင္
ထုိလူ၏
လမ္းေလွ် ာက္လာေသာေၾကာင့္ စို႔ထြက္ျ ခင္းျဖစ္ေၾကာင္း
အမူအရာကို
ထြက္ေသာ
သိသာႏုိင္ေပ၏။
ၾကည့္ရျခင္းအားျဖင့္
ေခၽြးမဟုတ္ဘဲ ထိုလူသည္
ပင္ပင္ပန္းပန္း
စိတ္အိုက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္
ဦးစံရွား
ၫႊန္ျ ပေသာ
ေနရာ၌
ထိုင္မိေသာအခါ… “ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ
တစ္ည
ႏွစ္ည
အိပ္ပ်က္ထားတဲ့လကၡဏာ
ရွိတယ္။
အိပ္ပ်က္တယ္ဆိုတာ အလုပ္ပင္ပန္းတာနဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။ တယ္ၿ ပီး လူေၾကတဲ့ဟာမ်ိဳ းလားဗ်ာ၊ ဆိုပါဦးဗ်ာ၊ ဘယ္လိုဘက္က အကူအညီလိုလို႔ပါလဲလို႔” ဟု ဦးစံရွားက စတင္ေျပာဆုိသျဖင့္ ဧည့္သည္က… “ကၽြန္ေတာ့္ကို အႀကံဉ ာဏ္ေပးေစခ်င္လို႔ လာခဲ့တာပါပဲခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ျ ဖင့္ ေနမထိ ထုိင္မထိဆိုတာလို ျဖစ္ၿ ပီး ေဒါင္ခ်ာစုိင္းေနတာပဲ” ဟု ညည္းညည္းညဴညဴေျပာဆိုေလ၏။ “အႀကံေပး ဉာဏ္ေပးေလာက္ လိုတာပဲလား” “ဒါတင္မကပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ႀ ကီးဝါႀကီးၿပီး အၾကားအျမင္မ်ားတဲ့ ပုဂၢိဳ လ္ျ ဖစ္လို႔မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥမွာ ဦးစံရွားရဲ႕ထင္ျ မင္ခ်က္ကို ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာ ဖြင့္ေျပာေစလိုတ့ဲ သေဘာပါပဲ။
ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္၊
ဘယ္လိုႀ ကံသင့္တယ္
ဆိုတာကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္
ၾကားခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ” “လင္းစမ္းပါဦးေလ၊ ခင္ဗ်ားအျဖစ္အပ်က္ကို” “ေျပာရမွာေတာင္ ခပ္က်ပ္က်ပ္ပါပဲခင္ဗ်ာ၊ ကိုယ့္အိမ္က သားမယားအေၾကာင္းကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးမျမင္ဘူးတဲ့ သူစိမ္းေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ရတယ္ဆိုတာ သိပ္ခြက်တဲ့ဟာမ်ိဳ းပဲခင္ဗ်။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္ မႀကံတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနလို႔သာ ေျပာရေတာ့မယ္” “ေျပာသာေျပာပါ ကိုျ မေမာင္ရယ္” “အလို ... ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို သိသလား၊ ဘယ္တုန္းက …” “အလုပ္အကုိင္က ပြဲစား၊ ေနတာက သကၤန္းကၽြန္း၊ အိမ္နံပါတ္ ၆၈ မွာ၊ ဟုတ္လားဗ်” ဧည့္သည္လည္း အံ့ဩလွေသာ အမူအရာျဖင့္… “ခင္ဗ်ား စုန္းတတ္တဲ့လူေလလားဗ်ာ”ဟု ေျပာရာ ဦးစံရွားလည္း ရယ္ေမာလ်က္… “က်ဳပ္က
စုန္းမတတ္ပါဘူး၊
မ်က္စိအလကား
မထားတတ္တဲ့
ဝါသနာေလာက္
ရွိတာပါ။ ခင္ဗ်ား ပဒုမၼာအက်ႌနာရီအိတ္မွာ ၾကည့္လုိက္” ဟု ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ၿ ပီးလွ် င္… “ခင္ဗ်ားနည္းအတုိင္း လူတစ္ေယာက္ မိထားျပန္ၿ ပီေကာဗ်ာ”ဟု ေျပာေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
179
mmcybermedia.
com
ထိုသူသည္
နာရီကုိ
ငံု႔ၾ ကည့္၍
အတြင္း၌ေတြ႔ေသာစာကို
ထုတ္ၾ ကည့္ၿ ပီးလွ် င္
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေလ၏။ “လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီစာအိတ္က လိပ္စာကို ျမင္သြားတာကိုးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စုန္းမ်ား တတ္ေလေရာ့သလားလို႔ လန္႔သြားမိေပခင္ဗ်ာ” “စာအိတ္ေတာ့ရွိတယ္၊ သို႔ေသာ္ ကိုသိန္းေမာင္က မၾကည့္မိလို႔မျမင္ဘူး၊ က်ဳပ္က ၾကည္လ ့ ို႔ျ မင္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔
က်ဳပ္နဲ႔
အဲဒါကြာျခားတာပဲဗ်၊
က်ဳ ပ္က
ထူးခၽြန္ၿ ပီး
ပညာႀကီးလွလို႔
မဟုတ္ဘူး။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိနဲ႔နား အလကားမထားတတ္တဲ့ ဝါသနာကေလးတစ္ခု ကြာၾကတာပဲ။ ကုိင္း… ကုိင္း… ကုိျ မေမာင္၊ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း ၾကားရေအာင္ဗ်ာ။ ဒီက က်ဳပ္မိတ္ေဆြ ကိုသိန္းေမာင္ကိုေတာ့
က်ဳပ္လိုပဲ
သေဘာထားလိုက္ပါေတာ့။
သူ႔အတြက္ေၾကာင့္
ဘာမွ
ရွိန္႔တန္႔တန္႔ ျဖစ္မေနပါနဲ႔။ ေျပာသာေျပာပါ” ကိုျ မေမာင္သည္
ေျပာရမည္ခက္ေသာ
အမူအရာမ်ိဳ းျဖင့္
နဖူးကိုပြတ္လ်က္ရွိရာ
ေနာက္ဆံုး၌ မေျပာလွ် င္ မၿပီးသည့္အျဖစ္ကို သိ၍ ႐ုတတ ္ ရက္ စိတ္အားတင္းကာ ေျပာျပေလ၏။ “ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ၊ ဒီအေတာအတြင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္
အိမ္ေထာင္က်တာ
သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ
ရွိခဲ့ပါၿပီ။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
အထူးသင့္ျ မတ္ၿ ပီး ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ဆိုတာမ်ိဳ းလို ေနရာတကာမွာ တုိင္တုိင္ပင္ပင္နဲ႔ အင္မတန္ ၾကင္ၾ ကင္နာနာ ရွိခဲ့ၾ ကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေငါက္ဖူးငန္းဖူးတယ္လို႔ေတာင္ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔ကစၿပီး မေက်နပ္စရာအေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္” “ဆိုပါဦးဗ်ာ” “သို႔ေသာ္ ေရွးဦးစြာ သူ႔အေပၚမွာ အထင္မလြဲေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု အစီရင္ခံပါရေစ၊ မပုဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္တာ အမွန္ပါေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ သူ႔ေမတၱာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့
မသကၤာစရာ တစ္ကြက္ကေလးမွ
မရွပ ိ ါေပဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ဝန္ခံပါတယ္။ ေယာက္် ားမွန္ရင္
ကုိယ့္မိန္းမဟာ
ကိုယ့္ကို
တကယ္ႏွစ္သက္ျ ခင္း
ရွိ
မရွိ
သိၾ ကတဲ့လူခ်ည္းပါခင္ဗ်ာ။ မပုကို ဒီလိုအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿ ပီး ကၽြန္ေတာ္ စြပ္စြဲစရာ ဘာမွမရွိေပဘူး။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ လွ် ိဳ ႕ဝွကထ ္ ားတဲ့ အခ်က္တစ္ခု ရွိတယ္ခင္ဗ်… မယားျဖစ္လ်က္
လင္က
လွ် ိဳ ႕ဝွက္ထားတဲ့အခ်က္
ရွိရဦးမလားလို႔
ကၽြန္ေတာ္
မေက်နပ္ႏုိင္တာပါပဲခင္ဗ်ာ၊ ဒီအခ်က္ကို မရွင္းလင္းသမွ်…” “အစကစၿပီး ေရလည္ေအာင္ ေျပာမွေပါ့ ကုိျ မေမာင္ရဲ႕ ” “ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ့္ဟာက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ ရာဇဝင္အူေပါက္ ျဖစ္ေနၿပီေကာ… ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ မပုအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ေရွးဦးစြာ ေျပာပါရေစဦး၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မပုနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူက အပ်ိဳ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်၊ မုဆုိးမပဲ…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
180
mmcybermedia.
com
သို႔ေသာ္ အသက္ကေတာ့ ၂၅ ႏွစ္ ရွိပါေသးတယ္။ အရင္ေယာက္် ားနဲ႔ ရွမ္းျပည္မွာ အိမ္ေထာင္က်သတဲ့၊ သူ႔ေယာက္် ားက ေရွ႕ေနတဲ့ခင္ဗ်၊ ကေလးတစ္ေယာက္ ရသတဲ့။ သို႔ေသာ္ ဟုိတစ္ႏွစ္က ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္းမွာ ပလိပ္ျ ဖစ္ေလေတာ့ သူ႔ေယာက္် ားေရာ၊ သမီးကေလးေရာ ပလိပ္ထဲပါသြားလို႔မို႔ အသက္ငယ္ငယ္ကေလးနဲ႔ မုဆုိးမ ျဖစ္က်န္ရစ္တယ္ခင္ဗ်။ ဒါနဲ႔
ရွမ္းျပည္နယ္မွာ
မေနေတာ့ဘဲ
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔
ရန္ကုန္ဆင္းလာခဲ့ၿ ပီး
သဃၤန္းကၽြန္းဘက္မွာ အေဒၚတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ၿ ပီး အေၾကာင္းပါေရာ ဆိုပါေတာ့ခင္ဗ်ာ။ မပုေယာက္် ားက ဒီပစၥည္းကိုလည္း
ပစၥည္းတစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
ရရခ်င္း
ထားပစ္ခဲ့တယ္
ကၽြန္ေတာ့္သေဘာရွိ
ခင္ဗ်၊
ရင္းႏွီးပါေတာ့ဆိုၿ ပီး
ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ အကုန္ပံုအပ္ေပတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က
ေကာ္မရွင္ေအးဂ်င့္လည္း
လုပ္တယ္၊
အသက္အာမခံ
ကိုယ္စားလွယ္လည္း လုပ္တယ္၊ ပြဲစားလည္း လုပ္တယ္။ ဝင္ေငြက တစ္လ သံုးေလးရာဆိုေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ စားေသာက္ေနထုိင္ႏုိင္ၾ က ဆိုပါေတာ့ခင္ဗ်ာ။ သူ႔ေငြထဲက
သဃၤန္းကၽြန္းမွာ
အိမ္ပုိင္ကေလးနဲ႔ ေအးေအးလူလူ
အိမ္တစ္လံုး
သင့္သင့္ျ မတ္ျ မတ္
ငါးေထာင့္ေျခာက္ရာနဲ႔ ဝယ္လုိက္ၿပီး ေနလာခဲ့ၾ ကတာ ခုတေလာက်ေတာ့မွ
ဒုကၡတစ္မ်ိဳ း ေပၚလာပါေရာခင္ဗ်” “ဒုကၡကို ဆုိစမ္းပါဦးဗ်ာ” “သဃၤန္းကၽြန္းဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္က ေတာ္ေတာ္အစြန္က်တယ္ခင္ဗ်၊ ၿမိဳ ႕နဲ႔ ဒီေလာက္နီးေပမယ့္ အိမ္ေတြေနၾကပံုက ေတာခပ္ဆန္ဆန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္တန္းက
အားလံုး
အိမ္သံုးလံုး၊
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဘက္က
ကြင္းျခားေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္က တစ္လံုးရွိတယ္။ ဒီ့ျ ပင္ကလြဲရင္ အနီးအပါးမွာ အိမ္မရွိေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္တုန္းက မပုက ‘ကိုျ မေမာင္ရယ္၊ ကၽြန္မ ေငြအားလံုး ရွင့္ ေပးအပ္စဥ္က
ကၽြန္မ
အသံုးလိုတဲ့အခါမွာ
ေတာင္းသံုးတာေပါ့လို႔
ရွင့္ကို
ေျပာဖူးတယ္မဟုတ္လား’တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ‘မွန္တယ္’ လို႔ ဆိုေတာ့ မပုက ‘ဒါျဖင့္ ကၽြန္မ ေငြသံုးရာေလာက္ အသံုးလိုတယ္၊ ေပးပါရွင္’ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က
‘ဘာအတြက္လဲ’ဆိုေတာ့
မပုက
‘ရွင္က
ပစၥည္းထိန္းဆို၊
ပစၥည္းထိန္းဆိုရင္ ေမးလား ျမန္းလား မလုပ္ရဘူး’တဲ့။ ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ ေျပာပါေရာခင္ဗ်။ ဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က
‘ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့
ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ၊
သို႔ေသာ္လည္း
ကိုယ့္လင္သားဆိုတာ ဘာကိစၥအတြက္ အသံုးလိုတယ္လို႔ ေျပာေကာင္းပါရဲ႕’လို႔ ေျပာတာကိုးခင္ဗ်။ ဒီေတာ့ မပုက ‘အိုရွင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေျပာပါ့မယ္၊ အခုေတာ့ ေပးသာေပးပါ’တဲ့ ခင္ဗ်။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေထြေထြထူးထူး မေမးေတာ့ဘဲ သံုးရာတန္ ခ်က္တစ္ေစာင္ေရးၿပီး ေပးလုိက္ပါေရာခင္ဗ်” “ဆိုပါဦးဗ်ာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
181
mmcybermedia.
com
“ဒါနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္နဲ႔
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဘက္မွာ
ကြင္းျခားေနတဲ့
ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္လံုး ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ အိမ္ကေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ဝင္းကေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ သိပ္ေနဖို႔ေကာင္းတာပဲ၊ ႏုိ႔ေပမဲ့ လူမရွိလို႔ ဒီအတုိင္း ပိတ္ထားရတယ္ခင္ဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ် ာက္သြားရင္း ဒီအိမ္ကေလးနားမွာ
ရပ္ၾ ကည့္ေနတုန္း
ေလာ္ရီတစ္စီး
ဆိုက္လာၿပီး
ပစၥည္းေတြ
ဘာေတြ
သယ္ခ်ေနတာ ေတြ႔ရတယ္ခင္ဗ်။ ဒီေတာ့ ပတ္ပတ္လည္
ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ကေလးမွာ လူေရာက္ေတာ့မယ္ကိုးလို႔ ေအာက္ေမ့ၿ ပီး ေလွ် ာက္ၾ ကည့္ေနရာက
ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီး
အေပၚထပ္ကို
တစ္ေယာက္ေယာက္က
လွည့္ၾ ကည့္လိုက္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို
ငံု႔ၾ ကည့္ေနတာ
ဖ်တ္ခနဲ
ျမင္လိုက္ရတယ္ခင္ဗ်။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာ့ၾ ကည့္လိုက္ကေရာ ျပတင္းေပါက္က ျပဴၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဟာလည္း ျဖဳတ္ခနဲ ငုတ္ၿ ပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားေရာခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရတာကေတာ့ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္ခန္႔ေလာက္ပဲ ၾကာလိမ့္မယ္၊ သို႔ေသာ္
ဒီမ်က္ႏွာဟာ
သာမညမ်က္ႏွာမ်ိဳ း
မဟုတ္ဘူးဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
စြၿဲ ပီး
က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ခင္ဗ်” “ဘယ္လိုေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳ းမို႔လဲ” “ဘယ္လိုေနတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ သဲသဲကြဲကြဲႀ ကီးေတာ့ မျမင္လိုက္ရဘူး ခင္ဗ်။ ႏို႔ေပမဲ့ အေရာင္မရွိ အဆင္းမရွိ၊ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ေရာ္ေတာ္ေတာ္ႀ ကီး ျဖစ္ေလေတာ့ လူ႔မ်က္ႏွာမွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ပံုသဏၭာန္ကေတာ့
ခင္ဗ်၊
လူမ်က္ႏွာအတုိင္းပဲ
ႏို႔ေပမဲ့
ဘယ္အခ်က္မွာ
ဘယ္လိုေနတယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျ ဖင့္ ေက်ာထဲမွာ စိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲခင္ဗ်” “ေယာက္် ားလား၊ မိန္းမလား” “ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏုိင္ဘူးခင္ဗ်၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၿ ပီး စဥ္းစားေနတုန္း ဘယ္လိုလူေတြမ်ား ေျပာင္းလာၾကေလသလဲလို႔
သိရေအာင္
စံုစမ္းဦးမယ္ဆိုၿ ပီး အိမ္တံခါးကို
ဝင္ေခါက္တာကိုးခင္ဗ်။ ဒီေတာ့
မ်က္ႏွာထားဆုိးဆုိးနဲ႔
အသက္
၄၀
ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့
ကုလားမႀကီး
တစ္ေယာက္က တံခါးဖြင့္တဲ့ၿ ပီး ‘ဘာကိစၥလဲ’လို႔ ကုလားလို ေမးလိုက္ပါေရာခင္ဗ်။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ‘ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္အိမ္ကပါပဲ။ အိမ္နီးခ်င္း ဝတၱရားရွိတ့ဲ အေလ်ာက္’လို႔ စကားစ,ကာရွိေသး ‘အကူအညီေတာင္းဖို႔ လုိေတာ့ ေတာင္းပါ့မယ္၊ ခုေတာ့ ဘာမွမလိုေသးဘူး’တဲ့။ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ တံခါးကို ေဂ်ာင္းခနဲ ပိတ္လိုက္ပါေရာခင္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ အိမ္ျ ပန္လာခဲ့ေတာ့ တစ္ညလံုး မ်က္စိထမ ဲ ွာ ျပတင္းေပါက္က မ်က္ႏွာႀကီးကိုခ်ည္း ျမင္ျ မင္ေနေတာ့တယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ဘာမွမေျပာျပဘူး၊
သို႔ေသာ္
စိတ္မၿငိမ္မသက္
ျဖစ္မွာစိုးလို႔
အိပ္ရာဝင္ခါနီးေတာ့ျ ဖင့္
မိန္းမကိုေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္
ဒီအေၾကာင္းကို အိမ္ကေလးမွာ
လူငွားေရာက္တဲ့အေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာမိရဲ႕။ ဒီေတာ့ မပုက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူးခင္ဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
182
mmcybermedia.
com
“ဆိုပါဦးဗ်” “ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္အအိပ္ႀ ကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဗ်။ ဟိုမ်က္ႏွာႀကီးေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟိုညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနတုန္းမွာ မပုက အိပ္ရာကထၿပီး အဝတ္လဲေနသလိုလို ရီးတီးရားတား ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သြားမလဲလို႔ ေမးမယ္လုပ္တုန္းမွာ မပုမ်က္ႏွာထားကို မီးေရာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျ မင္မိတာနဲ႔ အံ့ဩသြားၿပီး ေမးမယ့္စကားကို မေမးေတာ့ဘဲ ၿမံဳ ၾကည့္ေနလိုက္မိတာကိုးဗ်။ သူ႔မ်က္ႏွာထားဟာက ျပဴးတူးၿပဲတဲနဲ႔ ျဖစ္ေနလိုက္တာခင္ဗ်၊ ဒီတစ္ခါလို ဘယ္ေတာ့မွ မႀကံဳ ရဖူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ အျပင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္နဲ႔ တကတဲ ျဖစ္ေနလိုက္တာခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က
ေမးစရာစကားကို
မေမးမိေတာ့ဘဲ
ဒီအတုိင္း
ၾကက္ေသေသၿပီး
ေငးၾကည့္ေနလိုက္မိပါေရာခင္ဗ်။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ တဘက္ကေလးၿခံဳ ၿပီး ကုပ္ကုပ္ ကုပ္ကုပ္နဲ႔ ေျခဖ်ားေထာက္ၿ ပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားပါေလေရာခင္ဗ်ာ။ သူလည္းထြက္သြားေရာ
ကၽြန္ေတာ္လည္း
နာရီလွမ္းၾကည့္လိုက္တာ
၃
နာရီထုိးလုနီးေနပါေရာခင္ဗ်။ ဒီအခ်ိန္ႀ ကီးမွာ အိပ္ရာထဲက ထသြားရေအာင္ ဘယ္လိုကိစၥမ်ားလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္တာဆိုတာေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ လံုးလံုး စဥ္းစားလို႔မရဘူးခင္ဗ်။ ဒါနဲ႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾ ကာေတာ့ အိမ္ေအာက္က တံခါးဖြင့္သံၾ ကားၿပီး မေခ်ာက ကုပ္ကုပ္ကေလး ေလွကားကို တက္လာပါေရာကုိးခင္ဗ်။ အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္က ‘မင္း ဘယ္သြားေနသလဲ မပု’လို႔ ေမးေတာ့ မပုက လန္႔ေသေတာ့မလို မ်က္လံုးေတြျ ပဴးသြားၿပီး ‘ကုိျ မေမာင္ ႏုိးေနသလား၊ ဒီလိုေတာ့ ရွင္က အအိပ္ဆတ္သားကပဲ’တဲ့။ စပ္ၿ ဖဲၿ ဖဲလုပ္ၿ ပီး ေျပာတာကိုး ခင္ဗ်။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လံုးလံုးစိတ္မေက်ႏုိင္ဘဲ ‘မင္း ဘယ္သြားေနတယ္ဆုိတာ ငါ့ကို ေျပာစမ္း’လို႔ ခပ္ထန္ထန္ ေငါက္ၿ ပီး ေမးျပန္တာကိုးခင္ဗ်။ ဒီေတာ့
မပုက
‘ကၽြန္မ
ဘယ္လိုျ ဖစ္မွန္းမသိဘူး
ကုိျ မေမာင္ရယ္၊
အိပ္ေနရင္း
အသက္႐ွဴက်ပ္ၿ ပီး မြန္းေသရေတာ့မလို ျဖစ္တာနဲ႔ တံခါးဖြင့္ၿ ပီး ေအာက္ဆင္းသြားတာ အခုမွ သက္သာလာတယ္’တဲ့။ ေျပာလို႔သာေျပာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို လံုးလံုးမၾကည့္ဝံ့ဘူးခင္ဗ်။ သူ လိမ္ေျပာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ႏို႔ေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္ႀ ကီးမွာ
ကေတာက္ကဆ
စကားမမ်ားခ်င္တာနဲ႔ ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး
အသာေကြးလိုက္ပါေရာခင္ဗ်။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတြးမိေတြးရာေတြ ေတြးၿပီး ဗေလာင္ဆန္ေနတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဟာ ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေျပာတတ္ဆုိတတ္တဲ့ ဝါသနာရွိပါလ်က္ ဒီတစ္ခါ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္
ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္
ေျပာတယ္ဆုိတာကို
စဥ္းစားရင္း
ေဒါပြလို႔
မဆံုးႏုိင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ” “ဆိုပါဦးဗ်”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
183
mmcybermedia.
com
“ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ၿမိဳ ႕ထဲသြားေနက်ျ ဖစ္လ်က္န႔ဲ
မသြားေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ မပုကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အကဲကိုပဲ
သူ႔စကားကို
ခတ္ေနတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္မယံုဘူးဆိုတာ
ဒီေန႔မွာ
ရိပ္မိေလေတာ့
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
စကားဟဟ
မေျပာၾကဘူးခင္ဗ်။ ဒါနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္လည္း
စဥ္းစားဦးမယ္လို႔
အိမ္ထဲမွာ
ထြက္လာခဲ့ၿ ပီး
အႀကံအိုက္တာနဲ႔
လမ္းေလွ် ာက္ရင္း
တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္
ဟိုေရာက္ဒီေရာက္
ေလွ် ာက္ခဲ့တယ္ခင္ဗ်။ ေနာက္ဆံုး ၾကည့္စမ္းဦးမယ္
အိမ္ျ ပန္ရာက
အႀကံနဲ႔
ျပတင္းေပါက္မွာ
ဟိုဘက္အိမ္
ဟိုမ်က္ႏွာ
ရွိေနေသးသလားလို႔
ေလွ် ာက္ျ ပန္လာခဲ့ေတာ့
လားလား
ခင္ဗ်ာ
အိမ္တံခါးဖြင့္တဲ့ၿ ပီး ဆင္းလာလိုက္တာ တျခားသူ ဟုတ္ပါ႐ုိးလား၊ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ မပုပဲခင္ဗ်” “ေတာ္ပါေပ့ဗ်ာ၊ ရဲလည္းရဲပါေပ့” “ကၽြန္ေတာ့္မွာ
အံ့ဩလိုက္တာဆုိတာ
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊
ႏုိ႔ေပမဲ့
ကၽြန္ေတာ္
အံ့ဩတာက ေတာ္ေတာ္ရယ္၊ မပု အံ့ဩလိုက္တာက မ်က္လံုးကို ျပဴးသြားတာ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွာ
မ်က္ႏွာစပ္ၿ ဖဲၿ ဖဲနဲ႔
ဟန္လုပ္ၿ ပီး
‘အိမ္နီးခ်င္းဝတၱရားအတုိင္း
ဝင္ၿ ပီး ေမးလားျမန္းလား လုပ္ရတာေပါ့ ကိုျ မေမာင္ရယ္။ ရွင္က စားေတာ့မလို ဝါးေတာ့မလို မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ ၾကည့္မေနစမ္းပါနဲ႔ရွင္။ ကၽြန္မ လန္႔ပါတယ္’တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ‘ဪ… လက္စသတ္ေတာ့ ညတုန္းက သူေပ်ာက္သြားတာ ဒီအိမ္လာတာကိုး ’လို႔ ေျပာေတာ့ မပုက ‘ရွင္ ဘယ့္ႏွယ္ေျပာတာလဲ’ တဲ့။ ဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က
‘ဟန္လုပ္မေနပါနဲ႔၊
ငါသိပါတယ္၊
အခ်ိန္မေတာ္ႀ ကီးမွာ
မင္းလာလည္ရေအာင္ ဒီလူေတြက ဘယ္သူေတြလဲ၊ ငါ့ကိုေျပာစမ္း’လို႔ ေမးေတာ့ မပုက ‘ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး’တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ‘ကုိင္း မင္းေမးလို႔ေတာ့ မရဘူး၊ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြဆိုတာ သိရေအာင္ င့ါ ဘာသာ ဝင္ၾ ကည့္မယ္’လို႔ ေျပာၿပီး အိမ္ထဲဝင္မယ္ လုပ္တာကိုးခင္ဗ်။ ဒီေတာ့
မပုက
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို
ဆြဲၿ ပီး
‘ရွင္
ဝင္ၾ ကည့္ရင္
ရွင္သာ
စိတ္ညစ္ရပါလိမ့္မယ္ ကိုျ မေမာင္ရယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မ အကုန္ေျပာျပပါ့မယ္။ ရွိႀ ကီးခုိးပါရဲ႕၊ ဝင္မၾကည့္ပါနဲ႔ရွင္’တဲ့။ ေျပာၿပီး လက္ကို အတင္းဆြဲထားတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က စဥ္းစားေနတုန္း မပုက ‘ဒီတစ္ခါပဲ ကၽြန္မကို ယံုၾ ကည္ပါေတာ့ရွင္။ ကၽြန္မကို ယံုၾ ကည္တဲ့အတြက္ ကုိျ မေမာင္ မမွားေစရပါဘူး။ ရွင့္ကို ဘယ္အရာမဆုိ ဘြင္းဘြင္းႀကီးေျပာတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့
မေတာ္ေသးလို႔
ကၽြန္မ
မေျပာေသးတာပါ။
ကၽြန္မကို
ယံုၾ ကည္ၿပီး
ကၽြန္မနဲ႔အတူ အိမ္ျ ပန္လိုက္ရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ ေအးၾကဖို႔ပါပဲ။ ဒီလိုမွမဟုတ္လို႔ ရွင္က အတင္းဝင္ၾ ကည့္မယ္ဆိုရင္ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မနဲ႔ ဒီတစ္ခါ အျပတ္ပဲ ကိုျ မေမာင္’လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾ ကည့္ၿ ပီး ေျပာပါေရာကိုးခင္ဗ်။ ဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က
‘ေကာင္းၿပီ၊
မင္းကို
ယံုၾ ကည္ရမွာျဖင့္
ငါ့ကို
တစ္ခု
ကတိထားရမယ္။ ဒီကေန႔ကစၿပီး ဒီအိမ္မွာ ဝင္လားထြက္လား မလုပ္ရဘူး။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
184
mmcybermedia.
com
ညေတြဘာေတြလည္း ငါမသိဘဲ မင္း ဘယ္မွမသြားရဘူး။ မင္းက အကုန္မေျပာခ်င္လို႔ လွ်ိဳ ႕ဝွက္ထားပါရေစဆိုရင္ ထားပါေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဒီကေရွ႕ကို ငါမသိဘဲ ဘယ္ကိုမွ မင္း သြားလား၊ လာလား၊ ဝင္လား၊ ထြက္လား မလုပ္ရဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ကတိထားႏုိင္ပါ့မလား... ဆိုေတာ့ မပုက ‘ကတိထားပါ့မယ္၊ စိတ္ခ်ပါ ကိုျ မေမာင္ရယ္၊ ေရွ႕အဖို႔ကိုေတာ့ စိတ္ခ်ပါ။ ရွင္မသိေအာင္ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ပါဘူး’တဲ့။ ဒါနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္
ကြင္းျပင္ထဲေရာက္လို႔
အိမ္ျ ပန္လာခဲ့ၾ ကပါေရာခင္ဗ်။
ေနာက္လွည့္ၾ ကည့္လိုက္ရာမွာ ျပတင္းေပါက္မွာ
ျပန္လာလို႔
ဟိုေန႔က
မ်က္ႏွာက
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေမွ် ာ္ၿ ပီး ၾကည့္ေနလိုက္တာ အတုိင္းသား ျမင္ရတယ္ခင္ဗ်။ ႏို႔ေပမဲ့
ကၽြန္ေတာ္လည္း
လွည့္လိုက္ကေရာ
ဟိုတုန္းကလိုပဲ
ျဖဳတ္ဆို
ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါေရာ ခင္ဗ်။ ဒီကတည္းက
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
ဒီမ်က္ႏွာနဲ႔
ငါနဲ႔ေတာ့
ကိစၥမၿပီးေသးဘူးလို႔
မွတ္ထင္မိတာ ထင္တဲ့အတုိင္းပဲ ျဖစ္ရေသးတယ္ခင္ဗ်” “ဆိုစမ္းဗ်ာ” “ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွမသြားဘဲ ေနတယ္ခင္ဗ်။ မပုကလည္း သူ႔ကတိအတုိင္း ဘယ္မွ လႈပ္ရွားသြားလာျခင္း မျပဳေပဘူး” “ညေကာ” “ညကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္
သတိထားၿပီး
အိပ္တယ္၊
သူ
ဘယ္မွမထြက္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ သို႔ေသာ္ တတိယေန႔ကေတာ့ မယ္မင္းႀကီးမ ကတိပ်က္ကြက္ပါေရာဗ်။ ဟိုေန႔က သံုးနာရီရထားနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္
ၿမိဳ ႕ထဲသြားေပမဲ့
ျပန္လိုက္လာခဲ့တာကိုးခင္ဗ်။
ခါတုိင္းလို
သံုးနာရီခြဲရထားနဲ႔
အိမ္ေရာက္ေတာ့
မျပန္ဘဲ၊
ခုိင္းတဲ့ေကာင္မေလး
သန္းၾကည္က ျပဴးတဲၿ ပဲတဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္က
‘နင့္မမ
ဘယ္သြားသလဲ’ေမးေတာ့
သန္းၾကည္က
‘ခုနက
လမ္းေလွ် ာက္ထြက္သြားတယ္’တဲ့။ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ
အိမ္ေပၚတက္ၾ ကည့္လုိက္ေသးတယ္။ သန္းၾကည္က
မသကၤာလာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္
ကြင္းျပင္ထဲကျဖတ္ၿ ပီး
ႏို႔ေပမဲ့
ေသခ်ာေအာင္လို႔
အိမ္ေပၚတက္ေနတုန္းမွာ
ဟိုဘက္က
လားလား
အိမ္ကေလးဆီ
ေျပးေနတာ
ျမင္လိုက္ရတာကိုးခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ျ ပန္လာရင္ သူ႔လာေခၚလွည့္လို႔ မပုက မွာထားခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕။ ဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က
ေဒါသမီးမႊန္တဲ့ၿ ပီး
အိမ္ဆီကို
တုိက္႐ိုက္
လိုက္သြားတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ လမ္းက်ေတာ့ မပုနဲ႔ သန္းၾကည္နဲ႔ ပ်ာရာပ်ာရာနဲ႔ ျပန္လာတာေတြ႔ပါရဲ႕။ ေတြ႔ေပမဲ့ သူတို႔ကို ရပ္ၿ ပီး စကားေျပာမေနဘဲ အိမ္ကေလးဆီကို ေျခကုန္သုတ္သြားတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေရာက္လည္းေရာက္ကေရာ
တံခါးကိုေတာင္
ေခါက္မေနေတာ့ဘဲ
တစ္ခါတည္း
တြန္းဖြင့္ဝင္သြားပါေရာခင္ဗ်ာ။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့
ဘာမွမရွိဘူး၊
ရွင္းလို႔၊
ႀကိမ္ကုလားထုိင္
တစ္လံုးနဲ႔
စားပြဲဝုိင္းကေလးတစ္ခုပဲ ေတြ႔ရတယ္။ မီးဖိုခန္းမွာလည္း လက္ဖက္ရည္အုိးကေလး မီးဖိုေပၚမွာ တည္လို႔။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
185
mmcybermedia.
com
ဒီ့ျ ပင္ ဘာမွမေတြ႔ဘူး၊ ဒါနဲ႔ အိမ္ေပၚ ေျပးတက္သြားေတာ့ ခန္းမႀကီးထဲမွာလည္း တိုလီမုိလီ ပစၥည္းကေလးတခ်ိဳ ႕ပဲ ရွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း
ႏွံ႔ေအာင္ရွာၾကည့္မယ္ဆုိၿ ပီး
လိုက္ၾ ကည့္ေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္
ေအာက္ကလွမ္းၿပီး ျမင္တဲ့ ျပတင္းေပါက္ရွိတဲ့အခန္းကေလးထဲမွာ ခုတင္နဲ႔ စားပြဲနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ သားသားနားနားကေလး ျပင္ဆင္ထားတာ ေတြ႔ရတာကိုးခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
မီးေလာင္ေနရတဲ့အထဲ
ခုတင္ေခါင္းရင္းမွာ
မႏွစ္ကမွ
႐ိုက္ထားတဲ့ မပုရဲ႕ဓာတ္ပံုႀ ကီး ျမင္ရေတာ့ ဘာမွမေျပာနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ကို တုန္သြားေတာ့တာပဲ။ ႏို႔ေပမဲ့ တစ္အိမ္လံုးကို ေမႊေႏွာက္ရွာေသာ္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႔ရေလေတာ့ ဘာမွလည္း မေျပာခဲ့ရ၊ ဘာမွလည္းမလုပ္ခဲ့ရဘဲ ဒီအတုိင္း ျပန္လာခဲ့ရတာေပါ့ခင္ဗ်။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကမာၻမီးကို အႀကီးအက်ယ္ေလာင္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျ ပန္ေရာက္ေတာ့ မပုနဲ႔ တံခါးဝမွာ ေတြ႔ပါရဲ႕၊ ေတြ႔ေပမဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ဘဲ တြန္းဖယ္ခဲ့ၿ ပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္သြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ မပုက လိုက္လာၿပီး ‘ကၽြန္မ စကားဖ်က္မိတာ မွားပါၿပီ ကုိျ မေမာင္ရယ္။ ႏို႔ေပမဲ့ ကၽြန္အျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္ အားလံုးသိရရင္ ကၽြန္မကုိ ရွင္ အျပစ္ဆုိမယ္မဟုတ္ပါဘူး’တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ‘ဒါျဖင့္ မင္းအျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပပါေတာ့လား’ဆိုေတာ့ မပုက ‘မေျပာပါရေစနဲ႔ဦး ကိုျ မေမာင္ရယ္၊ ရွိႀ ကီးခုိးပါရဲ႕’တဲ့။ ဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က
ဘယ္သူေနတယ္၊
‘ဟိုဘက္အိမ္မွာ
မင္းဓာတ္ပံုကို
ဘယ္သူ႔ေပးတယ္ဆိုတာ ေျပာမျပရင္ မင္းကို ငါ ဘယ္ေတာ့မွ အယံုအၾကည္ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး အိမ္ကထြက္လာခဲ့တာ မေန႔ကပါပဲခင္ဗ်။ ဒီကတည္းက
အခုအထိ
အိမ္ကို
ကၽြန္ေတာ္
ျပန္မေရာက္ေသးပါဘူး။
ေရာက္တတ္ရာရာ ေလွ် ာက္ၿ ပီး လည္ေနလိုက္တာ ဒီအခ်ိန္ထိပါေရာခင္ဗ်ာ။ ဒီကေန႔မနက္က်ေတာ့မွ
ဦးစံရွားကို
ေျပးသတိရၿပီး
တိုင္ပင္ၾ ကည့္ရရင္
ေကာင္းလိမ့္မယ္ဆိုၿ ပီး လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သိပါရေစ။ မပုလွ် ိဳ ႕ဝွက္တဲ့ကိစၥဟာ ဘာလဲဆိုတာကိုလည္း တစ္ဆိတ္ေထာက္လွမ္းေပးပါခင္ဗ်ာ” ကိုျ မေမာင္သည္ ေျပာျပလ်က္ရွိစဥ္
အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို
ဦးစံရွားမွာ
လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္
စိတ္႐ႈပ္ေသာအမူအရာျဖင့္ ေမးကိုတင္ကာ
စဥ္းစားရင္း
နားေထာင္လ်က္ရွိ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ကား ဦးစံရွားက… “ျပတင္းေပါက္မွာ
ခင္ဗ်ားျမင္လိုက္ရတဲ့
မ်က္ႏွာဟာ
ေယာက္် ားမ်က္ႏွာပဲလို႔
က်မ္းရြက္ၿ ပီး ခင္ဗ်ား ေျပာဝံ့ရဲ႕လား” ဟု ေမးေလ၏။ “ျမင္ရတုိင္း
ျမင္ရတုိင္း
ခပ္လွမ္းလွမ္းကခ်ည္း
ျဖစ္ေနေလေတာ့
ဒီလိုလည္း
က်မ္းရြက္လို႔ေတာ့ မေျပာဝံ့ေပဘူးခင္ဗ်ာ”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
186
mmcybermedia.
com
“သို႔ေသာ္လည္း ဒီမ်က္ႏွာကို ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာ ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္မိတယ္ဟုတ္စ” “ေျခာက္တီးေျခာက္ေတာက္
ျဖဴဖပ္ျ ဖဴေရာ္နဲ႔
မ်က္ႏွာထား
ေသႀကီးနဲ႔ခင္ဗ်။
နည္းနည္းမွ ၾကည့္လို႔မေကာင္းဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း နီးေအာင္ကပ္မိေရာ သူလည္း ျဖဳတ္ခနဲ ျဖဳတ္ခနဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္က ဆြဲယူလိုက္သလိုလို ထင္ပါတယ္” “ခင္ဗ်ားမိန္းမက ေငြေတာင္းတာ ဘယ္ေလာက္ၾ ကာသြားၿပီလဲ” “ႏွစ္လနီးပါး ရွိသြားပါၿပီခင္ဗ်ာ” “သူ႔ပထမေယာက်္ားရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ခင္ဗ်ား ျမင္ဖူးသလား” “မျမင္ဖူးဘူးခင္ဗ်” “ရွမ္းျပည္နယ္ ဘယ္ၿ မိဳ ႕လဲ” “ေတာင္ႀ ကီးၿမိဳ ႕တဲ့ခင္ဗ်” “ရွမ္းျပည္နယ္မွာတုန္းက မပုနဲ႔ သိကၽြမ္းတဲ့လူထဲက ခင္ဗ်ား ေတြ႔ဖူးသလား” “မေတြ႔ဖူးဘူးခင္ဗ်” “ဟိုအရပ္ကို သြားလည္ဖို႔မ်ား သူ ေျပာဖူးသလား” “မေျပာဖူးဘူး ခင္ဗ်” “စာမ်ား ဘာမ်ားေကာ ရဖူးသလား” “ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္ေတာ့ မရဖူးဘူးခင္ဗ်” “ကုိင္း…
ေတာ္ေလာက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ၊
ဟိုအိမ္ကေလးမွာ
အႏူလံုပဋိလံု
ျပန္လွန္ၿ ပီး
စဥ္းစားပါရေစဦး။
ေရႊ႕ေျပာင္းသြားႏွင့္ၾ ကရင္ေတာ့
သူတို႔မေနေတာ့ဘဲ
စံုစမ္းရတာ
နည္းနည္းခက္မယ္ေပါ့ဗ်။ သို႔မဟုတ္ဘဲ ခုေလာက္ရွိရင္
ခင္ဗ်ားလာတာျမင္လို႔
သူတို႔
ေခတၱ
ျပန္ေရာက္ေနၾကေရာေပါ့။
ေရွာင္တိမ္းေနၾကတာ ဒီလိုဆိုရင္
ရွင္းလင္းဖို႔
ျဖစ္ရင္ေတာ့ တယ္ၿ ပီး
ခက္လွမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ အႀကံေပးလိုတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားအိမ္ ခင္ဗ်ား အသာျပန္သြားၿပီး ဟိုျ ပတင္းေပါက္မွာ မ်က္ႏွာျပဴေသးသလားလို႔ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ တကယ္လို႔ ဇြတ္အတင္း
အိမ္ကေလးမွာ
ဝင္လားျပဳလား
အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေပေတာ့။
လူရွိေသးတယ္လို႔ဆိုရင္
မလုပ္ေလနဲ႔ေနာ္။ က်ဳပ္တို႔
က်ဳပ္ဆီကို
ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာၿပီး
ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ တယ္လီဖုန္းဆက္ၿ ပီး
အရင္းအျမစ္က သိရေအာင္
စံုစမ္းေထာက္လွမ္းေပးရတာပ၊ ဟုတ္လား” “တကယ္လို႔ လူမရွိရင္ေကာခင္ဗ်ာ” “ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ တုိင္ပင္ၾ ကေသးတာေပါ့။ အေၾကာင္းရွိတယ္လို႔
နက္ျ ဖန္ေလာက္
လိုရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ
တစ္ခု
က်ဳပ္လိုက္လာၿပီး က်ဳပ္
မသိရေသးမီ
မွာလိုက္မယ္၊ အင္မတန္ႀ ကီး
အက်ိဳ းအေၾကာင္း စိတ္ညစ္ညဴးစရာ ပူလားေဆြးလားေတာ့
ျဖစ္မေနနဲ႔ေလဗ်ာ၊ ၾကားလား”
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
187
mmcybermedia.
com
ကိုျ မေမာင္လည္း
ေကာင္းပါၿပီဟု
ဝန္ခံၿ ပီးေနာက္
တိုက္ေပၚမွ
ဆင္းသြားေလရာ
ဦးစံရွားသည္ ဣေႁႏၵႀ ကီးေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္၍ … “ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခြက်တဲ့အလုပ္နဲ႔ တူတာပဲဗ်ိဳ ႕ ကုိသိန္းေမာင္။ ခင္ဗ်ား ဘယ့္ႏွယ္ ထင္သလဲ” ဟု ေမးသျဖင့္… “အ႐ုပ္ဆုိးဆုိးအလုပ္နဲ႔ တူပါ့ဗ်ာ” ဟု ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးမိေတြးရာ ေတြးမိၿ ပီး ေျပာလုိက္ေလ၏။ “အစစ္ပဲ၊
မဟုတ္ေတာ့မွလြဲေရာ
က်ဳပ္ေတာ့ျ ဖင့္
ေငြညႇစ္တဲ့
အႀကံအစည္မ်ိဳးလို႔
ထင္တာပဲ” “ညႇစ္တဲ့လူက ဘယ္သူလဲဗ်” “တစ္အိမ္လံုးမွာ
အသားနားဆံုး
ဆင္ျ ပင္ထားတဲ့အခန္းမွာေနၿပီး
မပုဓာတ္ပံုကို
ဆြဲထားတဲ့သူဟာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ျပတင္းေပါက္မွာ ျမင္ရတယ္ဆိုတဲ့ ေျခာက္တီးေျခာက္ေတာက္ ျဖဴဖပ္ျ ဖဴေရာ္ မ်က္ႏွာႀကီးဆိုတာ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ” “ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေတြးထင္ခ်က္ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိထားၿပီေပါ့ဗ်ာ၊ ဟုတ္လား” “အစမ္းသေဘာမ်ိဳ းနဲ႔ ေတြးထားတာေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္လည္း အစမ္းလို႔သာ ဆိုရတယ္၊
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း
ဒီအတုိင္း
ျဖစ္ေနမယ္လို႔ပဲ
က်ဳပ္
ထင္တာပါပဲ။
က်ဳပ္အထင္ေတာ့ မပုရဲ႕ ပထမေယာက္် ားက ဟိုအိမ္ကေလးေပၚ ေရာက္ေနၿပီ ထင္တာပါပဲ” “ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ဒီလိုထင္ႏုိင္သလဲဗ်ာ” “ဒါေၾကာင့္သာ
ေနာက္ေယာက္် ား
ဟိုအိမ္ထဲဝင္မွာကို
မပုက
ေသလုေမ်ာပါး
ပူပန္စုိးရိမ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေတြးခ်က္ကေတာ့ ဒီလိုပဲဗ်၊ မပုဟာ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္းမွာ အိမ္ေထာင္က်ေရာ၊ သူ႔ေယာက္် ားဟာ လူျ မင္မေတာ္တဲ့ ႏူနာေရာဂါစြဲကပ္ကေရာ။ ဒီေတာ့
မပုဟာ
ျမန္မာျပည္
ထြက္ေျပးလာခဲ့ၿ ပီး
နာမည္ေျပာင္းလို႔ျ ဖစ္ေစ၊
တိတ္တိတ္ကေလးပုန္းေနတုန္းမွာ ကိုျ မေမာင္နဲ႔ေတြ႔လို႔ ခ်စ္ႀ ကိဳ က္ၾ ကၿပီး အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ေရာက္ၾ ကေရာ။ ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔
သံုးႏွစ္ေလာက္ၾ ကာလို႔
ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်ေလာက္ၿ ပီလို႔
မွတ္ထင္ေနတဲ့အထဲမွာ ပထမေယာက္် ားက သူ ေနရာအရပ္ကို သတင္းရသြားပါေရာ၊ ဒါနဲ႔ မပုဆီ စာေရးၿပီး ေငြညႇစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ မပုက ကိုျ မေမာင္ဆီက ေငြသံုးရာေတာင္းၿပီး လက္သိပ္ထုိးေပးရဟန္ တူပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ပထမေယာက္် ားဟာ မေက်နပ္ေသးလို႔ ကိုယ္တုိင္လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ တစ္ညေတာ့ ကိုျ မေမာင္က အိမ္ကေလးမွာ လူငွားေရာက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ မပုက ဘာမွျ ပန္မေျပာေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဧကႏၲ ပထမေယာက္် ား လိုက္လာၿပီလို႔ ေတြးပူဟန္ တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သူ႔ေယာက္် ားအိပ္ေနတုန္းမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ဆင္းသြားၿပီး
သူ႔ကို
မေႏွာင့္ယွက္ဖို႔အေၾကာင္း သြားေတာင္းပန္ရဟန္ တူပါတယ္။ ေတာင္းပန္ေပမဲ့ မရဘူး။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
188
mmcybermedia.
com
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ တစ္ခါျပန္သြားလို႔ ကိုျ မေမာင္နဲ႔ မိေနဆို မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ကာ
ေနာက္မသြားေတာ့ပါဘူးလို႔
မပုက
ကတိထားတယ္။
ထားေပမဲ့
ႏွစ္ရက္သာ
ေနႏုိင္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ
တစ္ေခါက္သြားၿပီး
ေတာင္းပန္ျ ပန္ေသးတယ္။
ဓာတ္ပံုကေတာ့
ဟိုလူကေတာင္းလို႔ ယူသြားရဟန္တူပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ ေတာင္းပန္ေနတုန္းမွာ သန္းၾကည္ကဝင္လာၿပီး ကိုျ မေမာင္ ျပန္လာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ မပုက သူမရွိရင္ သူ႔ေယာက္် ားဟာ ဟိုအိမ္လိုက္လာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ရိပ္မိေလေတာ့
ပထမေယာက္် ားကို
ေနာက္ေဖးတံခါးကထုတ္ၿ ပီး
ေတာ္ရာေလ်ာ္ရာ
ေရွာင္ခုိင္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္
ကုိျ မေမာင္
ေရာက္သြားေတာ့
ဘယ္သူမွမေတြ႔ဘူးဆို
မဟုတ္လား။
သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါတည္း သြားေသးတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုျ မေမာင္ ျပန္သြားရင္ ဟိုအိမ္မွာ ဧကႏၲ လူေတြ႔ဦးမွာပါပဲ။ ကိုင္း… က်ဳပ္ေတြးခ်က္ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစဗ်” “ယုတၱိေတာ့ ရွိေပ့ဗ်ာ” “ယုတၱိရွိဆို မဟုတ္လား။
အခုအထိ
မငံုႏုိင္တဲ့အခ်က္မ်ား
သိထားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ေနာက္ထပ္ၿ ပီး
အကုန္လံုး
ၾကားသိရျပန္ရင္ေတာ့
ငံုမိတယ္
တစ္မ်ိဳ းတစ္မည္
ျပင္ဆင္ၿ ပီး စဥ္းစားရဦးမွာေပါ့။ အခုအေတာအတြင္းမွာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ လုပ္စရာ ဘာမွမရွိေသးဘူး။ ကိုျ မေမာင္ဆီက သတင္းကို ေမွ် ာ္ေနၾက႐ံု ရွိတာပဲ” သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ၾကည္ရွည္စြာ ေမွ် ာ္မေနရေပ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ၿပီးၾကသည္ႏွင့္
တစ္ၿ ပိဳ င္နက္
တယ္လီဖုန္းမွ
ေခါင္းေလာင္းျမည္သံ
ၾကားရ၍ ကၽြန္ေတာ္ပင္
သြားေရာက္နားေထာင္ေလရာ အိမ္ကေလးမွာ လူရွိေနေသးေၾကာင္း၊ ျပတင္းေပါက္ကမ်က္ႏွာကို ျမင္ရျပန္ေၾကာင္း၊ ၇ နာရီ ေလာ္ကယ္ရထားကို ႀကိဳ ဆိုေနမည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ကိုျ မေမာင္ထံမွ သတင္းေရာက္လာေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မီးရထားမွ ဆင္းလာၾကေသာအခါတြင္ ကုိျ မေမာင္သည္ ဘူတာ႐ံုမွ ႀကိဳ ဆိုလ်က္ရွိ၏။ သူ၏မ်က္ႏွာထားမွာလည္း စိတ္တည္ၿ ငိမ္ျ ခင္း မရေသးသည့္အေၾကာင္းကို ထင္ရွားစြာ ေဖာ္ျ ပလ်က္ရွိ၏။ လမ္းေလွ် ာက္လာၾကစဥ္ ကိုျ မေမာင္က… “အိမ္ကေလးမွာ လူရွိတုန္းပဲခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ် ာက္လာေတာ့ေတာင္ မီးေတြ ထြန္းထားတာ ျမင္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါျဖင့္ ျဖဴသည္မည္းကို
တစ္ခါတည္း သိၾ ကရေအာင္
လုပ္ၾ ကပါစို႔ခင္ဗ်ာ” ဟု ေျပာဆိုေတာင္းပန္သျဖင့္…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
189
mmcybermedia.
com
“ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားသလဲ” ဟု ဦးစံရွားက ျပန္၍ေမးေလ၏။ “ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ထဲကို အတင္းဝင္ၿ ပီး ၾကည့္ေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ။ ဦးစံရွားတို႔ကသာ သက္ေသအျဖစ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ၾ ကပါေတာ့” “ခင္ဗ်ားမိန္းမ မပုက မသိခ်င္ေသးပါနဲ႔လို႔ ေျပာထားတဲ့စကားကို နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ ဇြတ္အတင္းပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လား” ဟုတ္၊
“ဟုတ္ရင္လည္း
မဟုတ္ရင္လည္း
သိရေအာင္
ဇြတ္ဝင္ၾ ကည့္ေတာ့မယ္
ေအာက္ေမ့တယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒီလို မေရမရာနဲ႔ ေစာင့္ေနရတာ သာၿပီဆုိးေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေတာ့တယ္” “ခင္ဗ်ား တြက္ကိန္းလည္း
တယ္မ႐ုိင္းလွပါဘူး၊ သိလိုက္ရတာက ေကာင္းတယ္
ထင္ပါရဲ႕။ တရားဥပေဒအတုိင္းဆိုေတာ့
က်ဳပ္တို႔ဟာက
လမ္းမမွန္ဘူးပဗ်ာ။
သို႔ေသာ္လည္း
စြန္႔ရက်ိဳ းေတာ့ နပ္ေကာင္းပါရဲ႕…” ထိုညဥ့္သည္ကား အလြန္ေမွာင္မိုက္လွ၍ အသြားအလ ာ အထူးျပတ္လ်က္ ရွိ၏။ ကုိျ မေမာင္သည္
သိလိုေဇာျဖင့္
ေရွ႕မွ
ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ် ာက္သြားေလရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေနာက္မွ မီေအာင္လိုက္ၾ ကရေလ၏။ “ဟိုဘက္မွာ
ျမင္ရတဲ့မီးေရာင္ဟာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ပဲ
ခင္ဗ်၊
ကၽြန္ေတာ္တ႔ုိ
ဝင္ၾ ကရမွာက ေဟာဒီအိမ္ကေလးပဲ” ဟု ကုိျ မေမာင္က လက္ညႇိဳ းၫႊန္၍ ေျပာျပေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ပိတ္ထားေသာ
တံခါးကို
ဝင္းထဲသို႔
ဝင္ၾ ကေသာအခါ
ျမင္ၾ ကရသည့္အျပင္
အိမ္ေအာက္ထပ္၌
အေပၚထပ္ရွိ
မေစ့တေစ့
ျပတင္းေပါက္မွလည္း
ထိန္ထိန္လင္းေသာ မီးေရာင္ကို ေတြ႔ျ မင္ၾ ကရ၏။ ျပတင္းေပါက္ခန္းဆီ၌
တေရြ႕ေရြ႕လႈပ္ရွားေနေသာ
လူ၏
မ်က္ႏွာရိပ္ကိုလည္း
ေတြ႔ျ မင္ရ၏။ “ကုိင္း… တစ္ခါျဖင့္ သိရေပေတာ့မယ္၊ လာၾကဗ်ာ” ဟု
ေျပာ၍ ကိုျ မေမာင္သည္
အိမ္ထဲသို႔
ေရွ႕မွဝင္ေတာ့မည္
ျပဳၾကသည္ႏွင့္
တစ္ၿပိဳ င္နက္
ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ မိန္းမတစ္ေယာက္ ထြက္ေပၚလာ၍… “ရွိႀ ကီးခုိးပါရဲ႕ ကိုျ မေမာင္ရယ္၊ ဒီတစ္ခါတည္း လာလိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ထင္ေနေလေတာ့
ကၽြန္မကို တမင္လာၿပီး
ယံုၾ ကည္ပါေတာ့။
ရွင္
ေစာင့္ေနပါတယ္ရွင္။
ရွိႀ ကီးခုိးပါရဲ႕။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
190
mmcybermedia.
com
ဒီတစ္ခါ ကၽြန္မကိုယံုၾ ကည္လို႔ရွိရင္ ကၽြန္မအတြက္ ေနာက္ကို ရွင္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မညစ္ေစရပါဘူးရွင့္” ဟု ေျပာ၍ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းကာ အိမ္ေပါက္ဝမွ တားဆီးထားေလ၏။ “ဒီတစ္ခါ ဒီတစ္ခါနဲ႔ မင္းကိုငါ ယံုၾ ကည္လာခဲ့တာ မ်ားၿပီ မပု၊ ခုမွေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔ ဝင္ၾ ကည့္ရမွာပဲ ေအးေတာ့မယ္၊ ဆုတ္စမ္းကြယ္ လမ္းပိတ္မေနစမ္းနဲ႔” ဟု
ေျပာ၍
မိန္းမကို
လက္ျ ဖင့္
ဖယ္ရွားၿပီးလွ် င္
အိမ္တြင္းသို႔
ဝင္သြားေလရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ေနာက္မွ လိုက္ပါသြားၾကေလ၏။ အိမ္ေပၚသို႔တက္သည့္ တစ္ေယာက္သည္
ေလွကားမွ
ေလွကားရင္းသို႔ အူလ်ားဖားလ်ား
ေရာက္ၾ ကေသာအခါ ေျပးဆင္းလာ၍
ကုလားမႀကီး ကိုျ မေမာင္လည္း
ခပ္ၾ ကမ္းၾကမ္းပင္ တြန္းပစ္ခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္
ကိုျ မေမာင္သည္
မီးေရာင္လင္းေသာအခန္းတြင္းသို႔
ဝင္သြားရာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေနာက္မွ လိုက္သြားၾကေလ၏။ ယင္းအခန္းမွာ
ခုတင္၊
ဇာျခင္ေထာင္၊
မွန္တပ္စားပြဲ၊
ခန္းဆီး၊
ကန္႔လန္႔ကာ
စသည္တို႔ျ ဖင့္ အေတာ္သားနားစြာ ျပင္ဆင္ထားရာ စားပြဲေပၚတြင္ စားပြဲတင္ မီးအိမ္တစ္လုံး ထြန္းညႇိလ်က္ရွိ၏။ အခန္း၏ တစ္ခုေသာေထာင့္ရွိ စားပြဲဝုိင္းကေလးတစ္ခု၌ ကား ဘိုမကေလးသဖြယ္ ဝတ္ဆင္ထားသည့္
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ေက်ာခုိင္းလ်က္
ထုိင္ေနရာ
သူ၏လက္တြင္
ၾကားသျဖင့္
ထိတ္လန္႔ေသာ
လက္အိတ္မ်ား စြတထ ္ ားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ မိန္းကေလးသည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဝင္လာသည္ကို
အမူအရာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔ ႐ုတ္တရက္လွည့္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ မေမွ် ာ္လင့္ေသာ အျခင္းအရာကို ေတြ႔ရသည္ႏွင့္ “အလိုေလးဗ်ာ”ဟု ေယာင္ေအာ္မိေသး၏။ သူ၏မ်က္ႏွာမွာ
ကုိျ မေမာင္
ေျပာဖူးသည့္အတုိင္း
ေျခာက္ေထာက္ေထာက္
ျဖဴေရာ္ေရာ္ ရွိေနသည့္ျ ပင္ မ်က္ႏွာထား အလ်င္းမရွိသည့္ “မ်က္ႏွာေသ”မ်ိဳ း ျဖစ္ေန၏။ ဦးစံရွားမွာ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ အံ့ဩျခင္း အလ်င္းမရွိဘဲ ရယ္ကာေမာကာႏွင့္ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿ ပီးလွ် င္ နားရြက္ေနာက္နားသို႔ လက္ျ ဖင့္ပြတ္လိုက္ရာ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခု ကၽြတ္က်လာ၍ သပိတ္ေရာင္ထလ်က္ရွိေသာ ကုလားခ်ီးမကေလးတစ္ေယာက္သည္ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ သြားမ်ား အတန္းလိုက္ေပၚလာသည့္တုိင္ေအာင္ ၿပံဳ းရယ္လ်က္ရွိေလ၏။
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
191
mmcybermedia.
com
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ေနာက္ဆံုး၌ ဦးစံရွားနည္းတူ ရယ္ေမာရေလရာ ကိုျ မေမာင္မွာမူ ပါးစပ္ကိုဟလ်က္
“ဘယ့္ႏွာလဲ
ဒီဟာ၊
ဘယ္လိုဟာလဲ
ဒီဟာ”
စသည္ျ ဖင့္
ေရရြတ္ကာ
ေငးေနေလ၏။ ထိုခဏ၌ မပုသည္ အိမ္ေပၚသို႔ ေျပးတက္လာ၍ ကုလားခ်ီးမကေလးကို ေပြ႔ခ်ီလ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔ ဣေႁႏၵႀ ကီးေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ လွည့္ၿ ပီးလွ် င္… “မသိတန္ မသိပါေစနဲ႔လို႔ ဖံုးဖိထားလာခဲ့တာ။ ရွင္က အတင္းသိေအာင္ လုပ္မွျ ဖင့္ ဖြင့္ေျပာရေတာ့မွာေပါ့
ကိုျ မေမာင္။
ဘယ္လိုဟာကေလးမွ
မဟုတ္ဘူး၊
ဒီဟာ
ကၽြန္မရဲ႕
သမီးကေလးရွင့္” “အလို… ဘုရားေရ၊ သူ႔သမီးတဲ့” “မွန္ပါတယ္၊ ကၽြန္မသမီးအရင္းပါ၊ ေတာင္ႀ ကီးမွာ ပလိပ္ေရာဂါျ ဖစ္ၾ ကေတာ့ သူ႔အေဖ ရာသနန္းေသပါတယ္။ ကၽြန္မသမီးကေလး က်န္ရစ္ပါတယ္” “ဒါျဖင့္ မင္းေယာက္် ားဟာ ကုလားခ်ီးေပါ့” ထိုအခါ မပုသည္ လည္ပင္းတြင္ဆြဲထားေသာ ေရႊဆြဲႀ ကိဳ းမွ ေလာ့ကတ္သီးကေလးကို ဖြင့္၍ … “ေဟာဒါ ကေလးအေဖပါပဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ျပေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေလာ့ကတ္သီးကေလးအတြင္း၌ ပါေသာ ဓာတ္ပံုကို
ဝုိင္းဝန္းၾကည့္႐ႈၾ ကရာ
ကုလားဆိုသည့္အေလ်ာက္
အထိမ္းအမွတမ ္ ်ား
ေတြ႔ရေသာ္လည္း
မ်က္ခံုး၊
ၾကည့္ျ ခင္းအားျဖင့္
အေတာ္ၾ ကည့္ေကာင္းသည့္
မ်က္လံုး၊
အသားမည္းနက္ေသာ
ႏွာတံႏွင့္
မ်က္ႏွာေပါက္တို႔ကို
လူေခ်ာလူလွတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေၾကာင္း
သိရွိႏုိင္ေပ၏။ “အဲဒါ ကေလးအေဖ ရာသနန္းပါပဲရွင္၊ သူ႔ကိုယူဖို႔အေၾကာင္း မိေရာ၊ ဖေရာ၊ ေဆြေရာ၊ မ်ိဳ းေရာ ေသခန္းျဖတ္ၿ ပီး ယူခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္မေျပာတာကို ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါနဲ႔ေနာ္ ကိုျ မေမာင္။ အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ လူမ်ိဳ းကြဲပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီလူလို သေဘာထားႀကီးတဲ့လူ၊ သားေပၚမယားေပၚမွာ ျမတ္ႏုိးၾကင္နာတဲ့လူ၊ ဇြဲမ်ိဳ းခံတဲ့လူ၊ အႏြံအတာခံတဲ့လူဟာ ရွာမွရွားပါလိမ့္မယ္ရွင္။ ဒါေၾကာင့္ မိေရာ ဖေရာ၊ ေဆြမ်ိဳ းညာတိေရာ ေသခန္းျဖတ္ရေသာ္လည္း သူ႔ကိုယူမိတာ မွားေလျခင္းရယ္လို႔
သူရွိစဥ္တုန္းက
တစ္ခါမွ
ကၽြန္မ
ေနာင္တ
မရမိဖူးပါဘူးရွင္။
လူမ်ိဳ းကြဲမယူထိုက္ေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ဝန္ခံပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလူမ်ိဳ းကေတာ့ တစ္ေထာင္မွာ တစ္ေယာက္ ေတြ႔ခဲတဲ့ ေယာက္် ားမ်ိဳ း ျဖစ္ေလေတာ့ အခုထက္တုိင္ သူ႔ေက်းဇူးကို ကၽြန္မ မပစ္ပယ္ရက္ပါဘူးရွင္။ သူ႔ေက်းဇူးကို
ေထာက္ေမွ် ာ္ၿ ပီး
သူနဲ႔ရတဲ့
သမီးကေလးကိုလည္း
ကၽြန္မ
မပစ္ရက္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ခြဲထားခဲ့ရတာက သူ မက်န္းမာေသးတဲ့အတြက္ သူ႔အေဒၚ ကုလားမႀကီးနဲ႔ ထားခဲ့ျ ခင္း
ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေတာအတြင္းမွာ
ရွင္နဲ႔ေတြ႔လို႔
အိမ္ေထာင္သစ္
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
ျပဳျပန္ေတာ့
192
mmcybermedia.
com
ဒီသမီးကေလးအေၾကာင္း
ဖြင့္ေျပာရမွာ
ကၽြန္မ
တြန္႔
တြန္႔ေနမိပါတယ္။
ဖြင့္ေျပာလိုက္ရင္
ရွင္နဲ႔ကြဲရေခ်မလားလို႔ ကၽြန္မ စိုးရိမ္မိေပတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးႏွစ္ပတ္လံုး ေနလာခဲ့တာ မာေၾကာင္း သာေၾကာင္းကိုေတာ့ သူ႔အေဒၚဆီက မၾကာမၾကာ စာရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္တယ္မဆုိႏုိင္ဘူး။ သမီးကေလးမ်က္ႏွာကို ျမင္ခ်င္လုိကတ ္ ာ၊ မျမင္ရရင္ ႐ူးရေတာ့မတတ္ဘဲ။ ဒါနဲ႔
ရွင့္ဆီက
ေငြသံုးရာေတာင္းၿပီး
တင္ပို႔လိုက္တဲ့အျပင္
ဒီအိမ္တစ္လံုး
အားလပ္ေနတာကို ျမင္တာနဲ႔ ဒီအိမ္မွာလာၿပီး ငွားေနၾကဖို႔ ကၽြန္မ မွာၾကားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအနီးအနားမွာ ကုလ ားခ်ီးကေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္ဆိုရင္ ဟုိလူဒီလူ ေျပာမွာစိုးလို႔ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ထားဖို႔ ကၽြန္မ မွာလိုက္မိပါတယ္။ အဆံုးက်ေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မလံုၿ ပီး အစုိးရိမ္ႀ ကီးမိလို႔ ဒီလိုျ ဖစ္ရတာ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ သူ႔ဟာနဲ႔သူေနလို႔ေတာ့ ဘယ္သမ ူ ွ ဘာမွေျပာစရာ ရွိမယ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔
ဟိုညက
ဒီအိမ္ကေလးမွာ
လူေရာက္တာျမင္တယ္လို႔
ရွင္ကေျပာေတာ့
ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ဘာမွမေျပာနဲ႔ေတာ့ ျမင္ခ်င္လုိက္တဲ့ျ ဖစ္ျ ခင္း လြန္ပါေရာ။ မုိးလင္းေအာင္ေတာင္ ကၽြန္မ မဆုိင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ရွင္
အိပ္ေပ်ာ္ေလာက္ၿ ပီလို႔
ထင္တာနဲ႔ ညတြင္းခ်င္း
မုိးမလင္းခင္
ကၽြနမ ္
ဆင္းၿပီးလာၾကည့္ရတယ္ ဟုတ္လား။ အဲဒီညကစၿပီး ကၽြန္မကို ရွင္ မသကၤာႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္ ဟုတ္လား။ ေနာက္ သံုးရက္ၾ ကာေတာ့ ကၽြန္မ ကတိမတည္ႏုိင္ဘဲ သြားၾကည့္ျ ပန္ရာမွာ ရွင္ လိုက္လာလို႔ သူတို႔တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ကို ေနာက္ေဖးတံခါးက တိတ္တိတ္ဖြင့္လႊတ္လက ို ္ရတယ္ ဟုတ္လား။ ဒီကေန႔ညေတာ့
ကၽြန္မ
ဖြင့္ေျပာဖို႔
မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ရွင္က
အတင္းဝင္ၾ ကည့္လို႔မို႔
အျဖစ္အပ်က္အလံုးစံုကို ရွင္ အခု သိရပါၿပီရွင္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္ ဘယ္လိုအမိန္႔ခ်မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ၾကားပါရေစေတာ့” ဟု ေျပာကာ ၿငိမ္သက္ေငးစုက ိ ္၍ ကိုျ မေမာင္အား ၾကည့္ေနေလ၏။ ကိုျ မေမာင္သည္ မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာဘဲ ၂ မိနစ္ခန္႔တုိင္တုိင္ တိတ္ဆိတ္စြာ စဥ္းစား စိတ္ကူးေနခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုး၌ မပုလက္မွ ကုလားခ်ီးမေလးကို ယူကာ လက္တစ္ဖက္ျ ဖင့္ ေပြ႔ခ်ီ၍ အျခားလက္တစ္ဖက္ျ ဖင့္ မပု၏လက္ကို ကုိင္ဆြဲကာ တံခါးဆီသို႔ လွည့္ၿ ပီးေနာက္… “အိမ္က်မွ
ေအးေအးေဆးေဆး
ေျပာၾကေသးတာေပါ့
မပုရယ္။
ငါလည္းပဲ
ႂကြားေလာက္ ဝါေလာက္ေအာင္ လူေကာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။ ႏုိ႔ေပမဲ့ မင္းထင္သေလာက္ေတာ့ သေဘာထား ေသးႏုပ္လွမယ္ မထင္ပါဘူးကြယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဆင္းသြားၾကေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူတို႔ေနာက္မွ လိက ု ္၍ ဆင္းလာခဲ့ၾ ကရာ မီးရထားဘူတာ႐ံုသို႔ သြား၍ ရထားေပၚသို႔ ေရာက္ၾ ကေသာအခါ ဦးစံရွားသည္ ၿပံဳ းစိစိမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းၾကည့္၍…
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
193
mmcybermedia.
com
“လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အထင္ႀ ကီးၿပီး စိတ္ႀ ကီးဝင္ေနတယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ထင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့
နားနားကပ္ၿ ပီး
“မပုတို႔လင္မယား”လို႔
တုိးတုိးကေလး
သတိေပးလိုက္စမ္းပါဗ်ာ” ဟု ေျပာလုိက္ေလသတည္း။ *****
***
ၿပီးပါၿပီ
***
typing - thanthannaing, pdf - luck y82
194