Αν έχεις τέτοιες φίλες by Εκδόσεις Οσελότος

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μυθοπλασία. Οποιαδήποτε ομοιότητα σε πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα είναι καθαρά συμπτωματική.

Τιτλος Αν έχεις τέτοιες φίλες

Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Νοέμβριος 2012 ISBN 978-960-564-005-7

Σχεδιασμός εξωφύλλου και πορτρέτο συγγραφέα: Ιωάννα και Νατάσσα Αγγελάκη

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Από την Πελούσα Τσαντάκη

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 συγγραφέα των μυθιστορημάτων e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com «Άλλα λόγια» (εκδ. Παρατηρητής) www. ocelotos. gr

«Γιατί δεν κοιμάμαι τα βράδια» (εκδ. Γκοβόστης)

Στις φίλες μου, τις μικρές και τις μεγάλες, τις αληθινές. Στα κορίτσια μου, την Ντέμη, την Σάντυ, την Πελούσα, την Ιώ και φυσικά όλες μου τις φιλενάδες. Ξέρουν αυτές…

ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ 8

«Σήμερα το πρωί βρέθηκε νεκρή η Λίνα Παράσχη, το διάσημο μοντέλο της δεκαετίας του ’60.» Έτσι απλά, ο εκφωνητής του πιο ελαφρού τηλεοπτικού σταθμού ανακοίνωσε τον θάνατο της Λίνας. Η Αλεξάνδρα έμεινε με το κοντρόλ στο χέρι. Κεραυνοβολήθηκε. Όταν συνήλθε, έκανε ένα γρήγορο ζάπινγκ στα άλλα κανάλια, δεν στεκόταν πουθενά, γύριζε και ξαναγύριζε στα κανάλια, μα όλα έπαιζαν πολιτικές αναλύσεις στα παράθυρά τους. Ο θάνατος της Λίνας δεν ενδιέφερε κανέναν. Τρελή από αγωνία πήγε στο τηλέφωνο. Ποιoν να έπαιρνε; Ποια φίλη τους ήξερε; Μα πώς βρίσκεται νεκρός ένας άνθρωπος; Αν ήταν άρρωστη, από κάπου θα το μάθαινε. Μπορεί να είχε χάσει επαφή μαζί της τα τελευταία χρόνια, όμως οι κακές ειδήσεις ταξιδεύουν γρήγορα. Το να αυτοκτονούσε το απέκλεισε αμέσως. Αυτό θα έπρεπε να το είχε κάνει πριν από 30 χρόνια, όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο με τους Ιταλούς και όλη η Ελλάδα μιλούσε γι’ αυτό. Μα οι φίλες τότε δεν χάθηκαν. Μετά αυτή άλλαξε σπίτι, δεν θέλει και πολύ. Η φιλία ξέφτισε, τα περασμένα ξεχάστηκαν, η φήμη άλλαξε πρόσωπο. Στα τόσα χρόνια που πέρασαν άλλαξε πολλές φορές ατζέντα, πολλά ήταν τα πρόσωπα που διαγράφηκαν και πολλά τα καινούργια που προστέθηκαν. Η Λίνα δεν σβήστηκε ποτέ από τον τηλεφωνικό της κατάλογο κι ας είχαν περάσει τόσα μαζί… Η Λίνα και οι άλλες «κολλητές» της. To be continued...

ΠΕΛΟΥΣΑ ΤΣΑΝΤΑΚΗ

Θεσσαλονίκη 1962 GREEN FIELDS, ΛΙΒΑΔΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ

ταν αρχή του φθινοπώρου του 1962 και στη Θεσσαλονίκη, τη γιορτινή πόλη του Αγίου Δημητρίου η Αλεξάνδρα είχε αρχίσει να αγχώνεται. Της το επέβαλαν το άγχος, δεν δημιουργήθηκε μόνο του. Με την καθημερινή γκρίνια. Με αναφορές σε επιτυχημένους, σε καταξιωμένους. Κι αυτό το άγχος θα κρατούσε μια ολόκληρη χρονιά, όσο διαρκούσε και η προετοιμασία της για το πανεπιστήμιο. Γιατί αυτή τη φορά θα ήταν σοβαρή. Δεν θα σπαταλούσε τις ώρες της σε χαβαλέ και καφετζούδες όπως πέρυσι το καλοκαίρι. Σαν να την απασχολούσε περισσότερο το μέλλον από το παρόν. Όμως κι αυτό ήταν μια διέξοδος, μια φυγή από τα καθημερινά. Μήπως ήξερε κι εκείνη στα δεκαεφτά της χρόνια, τι ήθελε να κάνει στη ζωή της; Πάντως το διάβασμα δεν ήταν από τις αγαπημένες της ασχολίες. Αλλά αφού της εξασφάλιζαν τα δίδακτρα για το φροντιστήριο, θα το εκμεταλλευόταν. Θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να μπει σε μια αξιοπρεπή σχολή. Η Αλεξάνδρα έμενε με τη γιαγιά και τον παππού στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Οι γονείς της έμεναν στην Ακρόπολη. Η γιαγιά και ο παππούς είχαν τα λεφτά. Οι γονείς της δεν είχαν. Της Αλεξάνδρας δεν της άρεσε ποτέ το σχολείο, μα ούτε και το διάβασμα. Στο δημοτικό της Βαλαγιάννη που την έγραψε η γιαγιά της, ήταν μέτρια μαθήτρια, με κάποια κλίση, είναι η αλήθεια, στα μαθηματικά και φιλολογικά, μαθήματα που δεν χρειάζονταν ιδιαίτερο διάβασμα. Μόνο κάποια προσοχή στις παραδόσεις και ένα στοιχειώδες μυαλό. Κι επειδή ήταν φρόνιμο παιΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ

δί, κυρίως από φόβο μην τιμωρηθεί, μάθαινε όσα μπορούσε να συγκρατήσει το μυαλό της στις παραδόσεις, ενώ τα πρωτεία τα παραχωρούσε στις άλλες, τις δυνατές, τις έξυπνες. Το διάβασμα στο σπίτι ήταν ελάχιστο έως και ανύπαρκτο. Όμως έτσι, σχεδόν εύκολα τελείωσε το δημοτικό και τις δύο πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Αλλά στην τρίτη γυμνασίου της έφεραν τα πάνω κάτω, όταν την πήραν από τη Βαλαγιάννη, όπου είχε βολευτεί και την έγραψαν στο Τρίτο Θηλέων. Δεν θέλει να την θυμάται εκείνη την εποχή. Πού βρέθηκε τόση έχθρα ανάμεσα σε δεκατετράχρονα κορίτσια; Όλες της γύρισαν την πλάτη. Καμιά δεν την καλοδέχτηκε. Ούτε και οι καθηγητές έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για ένα φοβισμένο κορίτσι, που η μεγαλύτερη επιθυμία του ήταν να του δώσουν λίγη προσοχή. Μόνο λίγη προσοχή. Αυτό ζητούσε. Στις ταλαντούχες, στις προικισμένες, όλο τους το ενδιαφέρον. Μόνο η Λίνα, ασχολήθηκε μαζί της και της πρόσφερε τη φιλία της από την πρώτη στιγμή. Η Λίνα, η πιο κακή μαθήτρια απ’ όλες, μα και η πιο όμορφη. Έτσι, οι συναναστροφές της Αλεξάνδρας στην εφηβεία της ήταν με κορίτσια. Λίγα, αλλά μόνο κορίτσια. Γι’ αυτό κι έφτασε στο σημείο να θεωρεί τους άντρες ανώτερα όντα και να νιώθει φοβερή αμηχανία κάθε φορά που έπρεπε να τους απευθύνει το λόγο και, πολύ περισσότερο, να τους συναναστραφεί. Όμως από την άλλη ένιωθε έναν ερωτισμό προς όλα τα αρσενικά που κυκλοφορούσαν γύρω της. Από τον Κωστάκη, τον γιο του μπακάλη, μέχρι τον νονό του αδελφού της, έναν ωραίο φοιτητή της Χημείας. Αυτά και άλλα πολλά, ήταν η πηγή των κόμπλεξ της και της κακομοιριάς της. Παρόλ’ αυτά την διέκρινε ένας αντικομφορμισμός ασυνήθιστος για τα κορίτσια της γενιάς της. Όταν όλα τα κορίτσια υποτάσσονταν σε γονείς, παππούδες, αδελφούς, η Αλεξάνδρα δεν μπορούσε να αρνηθεί την επιθυμία της για κάποια πράγ-

ΠΕΛΟΥΣΑ ΤΣΑΝΤΑΚΗ

ματα, και την αδιαφορία της για άλλα. Δεν κατάφερε ούτε η γιαγιά, αλλά ούτε και η καθηγήτρια των οικοκυρικών να την κάνουν να ενδιαφερθεί για ασχολίες που κάθε κορίτσι της εποχής της έπρεπε να ξέρει. Όπως το κέντημα, το σορφιλέ και τα στριφώματα. Πείσμωνε και μόνο στην ιδέα να κάθεται καρφωμένη σε μια καρέκλα και να ασχολείται με ένα κομμάτι πανί, όταν υπήρχαν καυτά κοριτσίστικα θέματα. Όπως το να βρίσκεται με τις φιλενάδες της στη γειτονιά και να κάνουν διάφορες συζητήσεις κρυφά από τους μεγάλους. Συζητήσεις άσεμνες, που με τις αχαλίνωτες υπερβολές τους προσπαθούσαν να μπουν στο κόσμο των μεγάλων, να μάθουν τα μυστικά τους. Προσφιλή τους θέματα. Έρωτας, εγκυμοσύνη, τοκετός. Έφτιαχναν εικόνες από παντρεμένα ζευγάρια που ξάπλωναν μαζί, έβλεπαν ερωτευμένα ζευγάρια και αναστατώνονταν. Τον περασμένο Ιούνιο γράφτηκε στο φροντιστήριο του Κωνσταντινίδη, στην Τσιμισκή. Μόδα ήταν, ανάγκη ήταν; Πάντως δεν υπήρχε υποψήφιος φοιτητής που να μην πήγαινε φροντιστήριο τουλάχιστον ένα καλοκαίρι. Οι γονείς πλήρωναν, τα παιδιά παρακολουθούσαν. Οι εξετάσεις ήταν τον Σεπτέμβριο, το διάβασμα το καλοκαίρι. Αν γινόταν σωστά, ο στόχος θα επιτυγχανόταν. Αν γινόταν σωστά. Γιατί το καλοκαίρι είναι συνυφασμένο με τη θάλασσα, τον έρωτα. Το καλοκαίρι ξαναβρίσκονται οι παρέες, φτιάχνονται καινούριες ή διαλύονται τα πάντα. Έλεγαν ότι του Κωνσταντινίδη ήταν το καλύτερο για την Νομική και εκεί πήγε. Προσανατολισμό που της τον επέβαλαν. Το ότι γράφτηκε όμως σε φροντιστήριο δεν σήμαινε και ότι θα ξημεροβραδιαζόταν πάνω στο βιβλίο για να περάσει την πολυπόθητη πύλη του πανεπιστημίου. Απλά, θα προσπαθούσε. Έλα όμως που ο έρωτας της είχε στήσει καρτέρι στο φροντιστήριο.

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ

Η πρώτη τους συνάντηση έγινε στην Τσιμισκή, καθώς πήγαινε να πάρει το λεωφορείο για την Ακρόπολη. Το αγόρι της πρότεινε να πάνε κινηματογράφο, στα Τιτάνια. Η Αλεξάνδρα δέχτηκε αμέσως. Πώς να μην δεχτεί, αφού ο Νίκος ήταν ο γόης του φροντιστηρίου; Καμιά κοπέλα δεν μπορούσε να του αντισταθεί. Όλες τον φλέρταραν. Μόνο που η Αλεξάνδρα δεν φαινόταν να είχε τραβήξει το ενδιαφέρον του, αφού περιτριγυριζόταν από τις πιο εντυπωσιακές φιγούρες στο φροντιστήριο. Αυτές με το τέλειο ντύσιμο και την άνεση με το ανδρικό φύλο γυρόφερνε το όμορφο αγόρι και γέμιζε κομπλιμέντα. Έτσι σάστισε η κοπέλα με την πρότασή του. Όμως δεν αρνήθηκε. Τέτοια πρόταση δεν της είχε ξαναγίνει. Ποια ταινία παιζόταν δεν ρώτησε, γιατί δεν την ενδιέφερε. Το ότι της το πρότεινε την ενδιέφερε. Μόνος της ενδοιασμός το σουβλάκι με μπόλικο κρεμμύδι και τζατζίκι, που μόλις είχε καταβροχθίσει. Δεν τολμούσε να του μιλήσει, λίγες λέξεις βγήκαν από τα χείλη της. Αστραπή το μυαλό της πήγε στο Ντιορίσιμο που κουβαλούσε πάντα στην τσάντα της. Αυτό σίγουρα θα εξουδετέρωνε τις ανεπιθύμητες μυρωδιές. Έτσι εκεί που έβλεπαν το «Πυρετός στο αίμα» με τον Γουόρεν Μπίτι και τη Νάταλι Γουντ και όταν ο Νίκος πέρασε το χέρι του στους ώμους της, νιώθοντας η κοπέλα ότι η επόμενη κίνηση του θα ήταν να την φιλήσει, άνοιξε την τσάντα της, πήρε το μπουκαλάκι με το άρωμα και κατάπιε μερικές σταγόνες. Ήταν απαίσιο, πικρό, σιχαμερό, όμως θα ήταν και αποτελεσματικό. Αλλά το πολυπόθητο φιλί δεν ήρθε ποτέ, γιατί ο Νίκος αφοσιώθηκε στην ταινία και ξέχασε την Αλεξάνδρα εκεί δίπλα του. Μόνο το χέρι του φαίνεται ότι ξέμεινε βολεμένο στους ώμους της. Κρίμα το Ντιορίσιμο! Ο Νίκος ήταν κι ο ίδιος υποψήφιος στην Φιλοσοφική. Είχε δώσει εισαγωγικές τρεις φορές, κι ενώ οι γνώσεις του στ’ αρ-

ΠΕΛΟΥΣΑ ΤΣΑΝΤΑΚΗ

χαία ελληνικά ήταν άριστες, έμενε ακόμα έξω από την πόρτα του πανεπιστημίου. Επειδή όμως είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του διευθυντή, δίδασκε στους αρχάριους, δηλαδή στην Αλεξάνδρα και στο τμήμα της. Έτσι βέβαιο ήταν ότι μέρος της αποτυχίας του κοριτσιού είχε να κάνει και με αυτό το εβδομαδιαίο δίωρο της διδασκαλίας του Νίκου. Μα μήπως ήταν και η μόνη ξεμυαλισμένη μαζί του; Ακόμη και οι πιο μελετηρές υποψήφιες μπέρδευαν τις αντικαταστάσεις των ανώμαλων ρημάτων, όταν ένιωθαν την ματιά του Νίκου πάνω από τους ώμους τους. Τότε τα μυαλά τους έφευγαν από τα αρχαία ελληνικά και ταξίδευαν σε ρομαντικά ραντεβού με τον γοητευτικό «δάσκαλο». Η Δάφνη, η κολλητή της Αλεξάνδρας, τον φλέρταρε ανοιχτά και όλο απορίες είχε και όλο περισσότερες εξηγήσεις ζητούσε στα διαλείμματα. Όμως ο Νίκος δεν έδειχνε ενδιαφέρον για εκείνη, σ’ άλλες πήγαινε η ματιά του. Σίγουρα όχι στην Αλεξάνδρα. Μετά το σινεμά, οι συναντήσεις της Αλεξάνδρας και του Νίκου πύκνωσαν. Μια κι ο παππούς της κοπέλας ήταν στο Άγιο Όρος εκείνο το καλοκαίρι, η γιαγιά της για μπάνια στην Ουρανούπολη και δεν είχε έλεγχο από κανένα, μπορούσε να διαθέτει τον χρόνο της όπως της άρεσε. Περίμενε λοιπόν τον πολλά υποσχόμενο «καθηγητή» κάθε βράδυ να κατέβει από το φροντιστήριο, γωνία Τσιμισκή και Αγίας Σοφίας. Εκείνος έπαιρνε τον μαύρο φάκελο με τα βιβλία της, να μην φαίνεται ότι βγαίνει με μαθήτρια, έμπαιναν σε ταξί και πήγαιναν στα νυχτερινά κέντρα στο Καραμπουρνάκι. Το τι Βοσκόπουλο και Κόκοτα άκουσαν εκείνο το καλοκαίρι, δεν λέγεται. Όσοι λαϊκοί τροβαδούροι ανηφόριζαν στην Θεσσαλονίκη, είχαν την τύχη να θαυμαστούν και από τα αυτιά της Αλεξάνδρας. Όχι βέβαια ότι η επιθυμία της νεαρής υποψήφιας ήταν να περνάει τα βράδια της στα μπουζουκομάγαζα, αλλά ήταν η ντάμα του Νίκου, όχι το κορίτσι του, μάλλον συνοδός του ήταν, αφού σχέσεις δεν είχαν, μόνο κανένα φιλί που και που. Μα ούτε και

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ

τηλεφωνήματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, ούτε λόγια αγάπης βγήκαν ποτέ από το στόμα τους. Όμως η κοπέλα ήταν τόσο κολακευμένη που εκείνη ξεχώρισε από τα τόσα κοριτσόπουλα στο φροντιστήριο, που όλα τα άλλα περίσσευαν. Βέβαια κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα για τις κρυφές τους συναντήσεις. Όρος του Νίκου απαράβατος. Να μείνει μυστική αυτή η σχέση. Μόνο στην Δάφνη αναγκάστηκε η Αλεξάνδρα να το εκμυστηρευτεί, διότι με εκείνη πηγαινοερχόταν καθημερινά στα μαθήματα και αν δεν το έλεγε σε κάποιον θα έσκαγε. Με την Δάφνη η Αλεξάνδρα γνωρίστηκε στο φροντιστήριο. Ο σνομπισμός δεν ήταν άγνωστος στην Αλεξάνδρα, αφού σε ιδιωτικό σχολείο φοίτησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της και πλουσιοκόριτσα ήταν οι συμμαθήτριες της. Αλλά η υπεροψία αυτής της κοπέλας υπερείχε όλων. Επειδή είχε απολυτήριο ιδιωτικού σχολείου, πίστευε ότι η δική της άποψη υπερτερούσε των άλλων και φυσικά είχε την μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό της. Θεωρούσε τον εαυτό της θεά επί της γης, με το τέλειο σώμα, το τέλειο πρόσωπο και δεν σταματούσε να ορθώνει το ενάμισι μέτρο ύψος της σαν αιλουροειδές, στην προσπάθεια της να κατακτήσει τον κόσμο γύρω της. Χτενιζόταν κάθε εβδομάδα στου Νεστοράκη, το μοδάτο κομμωτήριο, και ευχαριστούσε το Θεό που επιτέλους βρήκε το χτένισμα που της ταίριαζε. Αρλεκίνο, μαλλί γυριστό προς τα έξω. Τόσο τυποποιημένο μαλλί σε τόσο νέο κορίτσι, της Αλεξάνδρας δεν της άρεσε καθόλου, αλλά και δεν τολμούσε να το πει στη φίλη της. Αφού εκείνη ήταν ευχαριστημένη με την εικόνα της, της Αλεξάνδρας δεν της έπεφτε λόγος. Το έπαιζε λοιπόν αριστοκράτισσα η Δάφνη λόγω σχολείου και επειδή ο πατέρας της παρασκεύαζε χαρτοβάμβακα σε ένα

ΠΕΛΟΥΣΑ ΤΣΑΝΤΑΚΗ

υπόγειο στην Εγνατία που όμως το ονόμαζε φαρμακευτικό είδος, η Δάφνη πίστευε ότι ήταν κόρη βιομηχάνου. Αυτό το λούστρο είχε στον κύκλο της και φυσικά στο φροντιστήριο. Σπίτι της ήταν ένα διαμέρισμα μέτριο, χωρίς πολυτέλειες, όπου είχε καλέσει την Αλεξάνδρα μια φορά, όταν ο έρωτας της για τον Λύσανδρο έμενε χωρίς ανταπόκριση και ήθελε να κλαφτεί σε κάποιον. Η Αλεξάνδρα έλεγε ότι μένει στην Αγγελάκη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είχε επιτρέψει ποτέ καμιά συμμαθήτρια ή φίλη να την επισκεφτεί. Έλεγε ότι ο παππούς της ήταν πολύ αυστηρός, σχεδόν παρανοϊκός και αντιπαθούσε την ιδέα φίλων. Είχε αντίρρηση ακόμη και για το ενδεχόμενο να την επισκεφτεί μια συμμαθήτρια στο σπίτι. Τελικά είναι αδύνατο να καταλάβεις τους ανθρώπους. Ήταν Σάββατο. Η γιαγιά έλειπε στην εκκλησία. Έτσι η Αλεξάνδρα έκλεισε τα βιβλία της και πήγε στο τηλέφωνο. Πήρε τη Λίνα για καφέ και κουβέντα. Με τη Λίνα δεν είχε τίποτα κοινό. Συνεσταλμένη, γεμάτη φοβίες η Αλεξάνδρα, με προβληματισμό όμως για το μέλλον της, ζωηρή, αυθάδης, γεμάτη ζωή η Λίνα, χωρίς καμιά διάθεση για ζόρι και ανώτερες σπουδές. Μα ήταν τόσο όμορφη. Ψηλή, ξανθιά, με υπέροχα γαλανά μάτια. Βαθιά θάλασσα της Χαλκιδικής τα μάτια της. Αλλά κι απ’ τις πιο ζωηρές κοπέλες της τάξης. Τρίτη γυμνασίου και είχε φίλο. Τον Δημήτρη. Άκουγε τους ψιθύρους πίσω από την πλάτη της, τις κουβέντες των έφηβων κοριτσιών, μα ήταν παρασυρμένα από ζήλια. Γιατί ποιο δεκατετράχρονο κορίτσι δεν θα ήθελε να το περιμένει ένας Δημήτρης στο σχόλασμα, να βάζει το χέρι του γύρω από τους ώμους του και να του ψιθυρίζει ερωτόλογα; Αλλά τα ταμπού εκείνης της εποχής υποχρέωναν τα κορίτσια να είναι πολύ προσεκτικά. Η Λίνα δεν ήταν ένα από αυτά. ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ

Επειδή όμως ο Δημήτρης ήταν φτωχόπαιδο και η Λίνα ήθελε από τα δεκαπέντε της αστραφτερά αυτοκίνητα και ακριβά εστιατόρια, έκανε δεσμό με τον κατά μια δεκαετία και βάλε μεγαλύτερο Τάκη. Δημήτρης κι αυτός, αλλά με υποκοριστικό. Άγουρο κορίτσι εκείνη, κολακευόταν που ένας με διπλάσια χρόνια άντρας την είχε προσέξει και δεν δίσταζε καθόλου να τον επισκέπτεται στο σπίτι του με όλα τα επακόλουθα. Κράτησε όμως και τον Δημήτρη για σιγουριά, ίσως γιατί το διαισθανόταν ότι εκεί μόνο υπήρχαν τα αληθινά αισθήματα. Ο Τάκης ήταν έμπορος αυτοκινήτων και έδειχνε ότι ήταν πλούσιος. Μα τα πλούτη του δεν τα χάρηκε η άμυαλη κοπέλα, αφού μόνο στο διαμέρισμα του την δεχόταν και όποτε τον βόλευε εκείνον. Την τρέλαινε με τα γλυκόλογα του τύπου «όταν παντρευτούμε και γίνεις η γυναικούλα μου» και την έριχνε στο κρεβάτι στο λεπτό. Έξω σπάνια βγήκε μαζί του. Πώς άλλωστε να βγει ένας τριαντάρης με ανήλικο κορίτσι, που τύχαινε να έχει και αυστηρούς γονείς; Μόνο με την εξαδέλφη της την Ελπίδα τις έβγαλε μερικές φορές σε κάτι ταβερνάκια στην Περαία. Εξόδους απλές που ο κάθε άντρας μπορούσε να προσφέρει. Μόνο που αυτός διέθετε αυτοκίνητο και μάλιστα ακριβό, ενώ ο Δημήτρης δεν είχε ούτε μηχανάκι. Όμως ο Δημήτρης ήταν που την αγαπούσε και την περίμενε στη γωνία, για κανένα βιαστικό φιλί και μια ζεστή αγκαλιά. Τα είχε μπερδεμένα μέσα της η Λίνα και μόνο η Αλεξάνδρα ήξερε τα μυστικά της. Όλα τα άλλα κορίτσια για τον Δημήτρη ήξεραν, γιατί αυτόν παρουσίαζε στα πάρτι τους και όταν οι υπόλοιπες κοπέλες ήταν στη σχολική ποδιά και στο φλερτ, η Λίνα είχε κάνει κιόλας έρωτα με πολύ μεγαλύτερο της άντρα κι έτρεμε σαν το κερί κάθε μήνα μέχρι να αδιαθετήσει. Η συμπεριφορά της ήταν εύπορης κοπέλας, αφού είχε πατέρα καπνέμπορο, που της είχε μεγάλη αδυναμία και δεν σταματούσε να κάνει όνειρα για εκείνη. Πολλά από αυτά τα όνει-

ΠΕΛΟΥΣΑ ΤΣΑΝΤΑΚΗ

ρα είχαν επενδυθεί στη μόρφωση της. Ακόμη και για σπουδές στην Αγγλία σκεφτόταν ο άνθρωπος, αφού είχαν μια συγγενή εκεί να την βοηθήσει. Αλλά η Λίνα με το διάβασμα που έκανε ούτε το Lower δεν κατάφερε να πάρει. Τώρα πως η Αλεξάνδρα κολλούσε σε κάτι τέτοιες φιλίες, ποτέ δεν το κατάλαβε. Αυτή, η μαζεμένη, που κοκκίνιζε όταν της μιλούσε αγόρι, για την εμφάνιση της είχε την χειρότερη ιδέα. Και πώς να μην την είχε, αφού μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι η γυναίκα πρέπει να είναι περιορισμένη στο γυναικωνίτη; «Η καλύτερη γυναίκα είναι εκείνη για την οποία οι άντρες μιλάνε λιγότερο,» υποστήριζε ο Περικλής, αλλά και η γιαγιά της. Όμως η Αλεξάνδρα ήθελε να μιλάνε γι’ αυτήν. Γιατί όλοι μιλούσαν για τα γαλάζια μάτια της Λίνας, ή τα γατίσια της Αυγής. Τα αγόρια άργησαν να την φλερτάρουν, έτσι ντροπαλή και κλειστή που ήταν. Γιατί άλλωστε να ασχοληθούν μαζί της; Αφού μπορούσαν να απευθυνθούν με σιγουριά σε όσες αποδέχονταν την ερωτική τους πρόσκληση. Έτσι, η Αλεξάνδρα τελειώνοντας το γυμνάσιο και βλέποντας τις συμμαθήτριες της να κάνουν δεσμούς κι εκείνη να παραμένει κομπάρσος, κλεινόταν όλο και πιο πολύ στον εαυτό της. Τη μια της έφταιγαν τα ολόισια μαλλιά της, την άλλη το σχεδόν χωρίς καθόλου καμπύλες κορμί της, ή το ύψος της που το θεωρούσε υπερβολικό για κορίτσι. Μα και η Λίνα ήταν ψηλή, όμως αυτή δεν είχε κανένα κόμπλεξ. Αντίθετα καμάρωνε για την κορμοστασιά της. Και στα παρτάκια τους οι συμμαθήτριες σπάνια την καλούσαν αφού δεν είχε να επιδείξει τίποτα. Ούτε αρσενική παρέα είχε να φέρει για να ενισχύσει την πρόσβαση στο φλερτ, ούτε πάρτι είχε κάνει ποτέ. Στα αζήτητα έμενε, αφηρημένη στον καναπέ. Οι ωραίοι άρπαζαν τις ωραίες και στροβιλίζονταν στους ήχους της μουσικής. Καταριόταν την ώρα και την στιγμή που πήγε. Δεν καθόταν καλύτερα στο σπίτι της με τη γάτα της, να

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ

διάβαζε και κανένα αρχαίο κείμενο, να έκανε και καμιά μετάφραση, αν ήθελε να μπει στη Νομική. Έλα όμως που όλα τα κορίτσια για αγόρια μιλούσαν στα διαλείμματα κι όσες έμεναν έξω από τα πηγαδάκια θεωρούνταν πλάσματα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, που δεν άξιζαν να ασχολείται κανείς μαζί τους. Και η Αλεξάνδρα λαχταρούσε να ασχολούνται μαζί της. Ας μεγάλωνε γρήγορα, να έβαζε και μερικά κιλά, να αποκτούσε καμπύλες, ίσως μεγάλωνε και το στήθος της, έτσι ατροφικό που ήταν. Έβλεπε τα κορίτσια με το πλούσιο στήθος και σάλευε το μυαλό της. Έβλεπε και τα αγόρια να κυνηγούν, να φλερτάρουν, να ασχολούνται μόνο με κορίτσια με προκλητικές καμπύλες και τρελαινόταν. Αυτή έμενε και θα έμενε στο περιθώριο. Ποτέ δεν θα μπορούσε να τραβήξει βλέμμα αγοριού. Όλα αυτά την βασάνιζαν μέρα νύχτα και δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να απευθυνθεί. Μήπως όμως νοιαζόταν και κανείς για την ύπαρξη της; Σε στιγμές μεγάλης της απελπισίας σκεφτόταν μήπως δεν ήταν πραγματικό παιδί των γονιών της. Μήπως την είχαν υιοθετήσει; Η σκέψη αυτή είχε περάσει πολλές φορές από το μυαλό της, αλλά δεν υπήρχε κανείς για να απαντήσει τα μύρια ερωτήματα που την βασάνιζαν. Εκείνη την εποχή η Αλεξάνδρα περνούσε περίοδο οδυνηρής αγωνίας. Δεν ήθελε να μείνει παιδί, μα και ο κόσμος των μεγάλων της φαινόταν απωθητικός. Το σώμα της αρνιόταν επίμονα να αναπτυχθεί. Και η περίοδος της ήρθε όταν πια είχε απελπιστεί ότι θα έρθει. Ήταν τότε δεκαπέντε χρονών. Η μάνα της και η γιαγιά της όχι μόνο δεν ασχολούνταν με το πρόβλημα της, αλλά σάρκαζαν κιόλας από πάνω. Σαν να ευθυνόταν εκείνη γι’ αυτή την απολησμονιά της φύσης. Κι αυτό φυσικά για την Αλεξάνδρα δεν είχε να κάνει με την μετάβαση της από την παιδικότητα στην εφηβεία, αλλά με την ολοκλήρωση της εμφάνισης της ως γυναίκα.

ΠΕΛΟΥΣΑ ΤΣΑΝΤΑΚΗ

Το σχολείο τελείωσε, οι συμμαθήτριες χώρισαν και η Λίνα έφυγε αμέσως για σπουδές στην Αγγλία. Ήταν αποφασισμένη αυτή τη φορά να προσπαθήσει. Να κάνει και το χατίρι των γονιών της που την ήθελαν μορφωμένη, αλλά και να μην κλωτσήσει την ευκαιρία να ζήσει στο εξωτερικό, πράγμα πολύ σπάνιο για μια νέα κοπέλα στην δεκαετία του εξήντα. Όμως δεν τα κατάφερε. Γύρισε πάνω στον χρόνο. Μάζεψε βιβλία και σημειώσεις και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Οι συνθήκες εκεί, είπε, δεν ήταν καθόλου όπως τις είχαν φανταστεί η ίδια, μα και οι γονείς της. Η θεία που θα την φιλοξενούσε, δεν ήταν η φιλεύσπλαχνη κυρία που θα έπαιρνε στο σπίτι της παιδί μακρινών συγγενών. Για κοπέλα του σπιτιού όμως βόλευε. Έτσι η Λίνα από καλομαθημένη, βρέθηκε να υπηρετεί μια άγνωστη έως τότε γι’ αυτήν γυναίκα και να ανέχεται όλες τις παραξενιές της. Χρόνος για το κολέγιο δεν της έμενε καθόλου κι έτσι οι γονείς της, όταν κατάλαβαν το είδος της ζωής που έκανε το παιδί τους εκεί, την μάζεψαν γρήγορα πίσω. Καλό το Λονδίνο, να αντέξεις το κρύο και τη βροχή, να είσαι μακριά από Δημήτρη και Τάκη, αλλά να έχεις αντίκρισμα. Να αξίζει τον κόπο. Ξαφνικά να αποκτάς θεία διακοσίων ετών και το δωμάτιο που σου προσφέρει να το πληρώνεις με την φρεσκάδα των δεκαοχτώ σου χρόνων, άσε καλύτερα. Στην Θεσσαλονίκη κάτι θα έβρισκε να κάνει, θα παντρευόταν τον Τάκη ή τον Μίμη, γιατί λίγο πριν φύγει, μπήκε στη ζωή της και ο Μίμης ο εξαγωγέας. Κι αυτός Δημήτρης, που είχε μαγαζί στην Αγίας Σοφίας. Κοντούλης, με αρχή φαλάκρας και ο μεγαλύτερος από τους τρεις εραστές, γύρω στα τριάντα πέντε. Τώρα τι του έβρισκε κι αυτού, δεν το κατάλαβε ποτέ η Αλεξάνδρα. Γιατί ωραίος δεν ήταν. Οδηγούσε όμως Μερσεντές και τα ραντεβού τους δεν ήταν σε κλειστούς χώρους όπως με τον Τάκη, αλλά πριν την οδηγήσει σε ερημική τοποθεσία, την τάιζε σε εστιατόρια μέτρια, δεν την πήγαινε και στο Όλυμπος Νάουσα ή στην Κουίντα. ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ

Τέσσερις φίλες ή μήπως περισσότερες; Φίλες για πάντα ή απλώς φίλες της μίας βραδιάς; Αν η λέξη φιλία μοιάζει με την λέξη φίδια, δεν θα πρέπει να είναι τυχαίο. Τέσσερα κορίτσια δοκιμάζουν την τύχη και την αντοχή τους, μαζί και τη δική μας. Ξίφη και πρώτα φιλιά, απογοητεύσεις και αρώματα, αλλαγές και μεταμορφώσεις, λάθη και μπράβο, μικρά βήματα και άλματα, φιλοδοξίες και πάθη, αμφιβολίες και όνειρα, ναι και όχι, πρέπει και μη, σε ασπρόμαυρο και έγχρωμο φόντο, ανάλογα με τη δεκαετία. Και τη διάθεση. Γιατί αν δεν πρέπει να τα μοιράζονται όλα οι φίλες, τότε ποιο το νόημα της φιλίας; Η Πελούσα Τσαντάκη αγαπά τις ηρωίδες της και δεν θέλει να τις εκθέσει. Αν περιμένετε να διαβάσετε ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις ή όλα αυτά που λένε τα κορίτσια, μικρά και μεγάλα μεταξύ τους, μην χάνετε χρόνο. Γιατί μέσα στο «Αν έχεις τέτοιες φίλες», είμαστε όλοι εμείς. Άρα θα διαβάσουμε την αλήθεια μας. Για το παρελθόν, το παρόν κυρίως. Κι ας μην έχουμε ούτε μία ρυτίδα, κι ας τρέμουμε το νυστέρι. Η ανάγνωση τουλάχιστον θα είναι αναίμακτη. Απλώς μην εμπιστευτείτε όλες τις ηρωίδες. Όχι ακόμη. Τι λένε τελικά οι φίλες μεταξύ τους; Ιστορίες της σιωπής και της ψυχής. Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε γυναίκες που σκέφτονται και λειτουργούν σαν άνδρες και άνδρες που υποκλίνονται στη γυναικεία πανουργία. Μια ιστορία για γυναίκες στην προ-μπότοξ εποχή. Γιατί μια λάθος επιλογή μπορεί να σε καταστρέψει… Ένα μυθιστόρημα από τη συγγραφέα του «Άλλα λόγια» και «Γιατί δεν κοιμάμαι τα βράδια»

ISBN 978-960-564-005-7 ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr ΠΕΛΟΥΣΑ ΤΣΑΝΤΑΚΗ

Σε ένα τέτοιο ραντεβού έπεισαν και την Αλεξάνδρα να πάει μαζί τους, γιατί ο Μίμης θα έφερνε ένα φίλο του. Ένιωθε πολύ άβολα το άπειρο κορίτσι να βρεθεί με τόσο μεγάλους άντρες, αλλά η Λίνα ήταν πειστική. Για μια βόλτα επρόκειτο, δεν θα πήγαιναν σε γκαρσονιέρες. Έτσι ενέδωσε, και τα δυο κοριτσόπουλα βρέθηκαν παρέα με τους τριανταπεντάρηδες. Με το που μπήκε στο αυτοκίνητο η Αλεξάνδρα την έπιασε τρόμος. Τι δουλειά είχε εκείνη εκεί, όταν δεν έβγαινε ούτε με συνομήλικους; Αντίθετα η Λίνα ήταν πολύ άνετη στο λόγο, αν και δεν φημιζόταν για την ευφράδεια της. Διότι στην τάξη τραύλιζε. Και μάλιστα αρκετά. Κυρίως όταν ήταν αδιάβαστη, δηλαδή πάντα. Τώρα η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι με αστεία και χειρονομίες, με άνεση σα να ήταν δίπλα ο άνθρωπος της, ενώ αυτό τον κύριο στο τιμόνι δεν τον ήξερε πάνω από μερικές εβδομάδες. Τι κάνει η πείρα, σκεφτόταν η Αλεξάνδρα. Ο Δημήτρης και ο Τάκης δεν είχαν ιδέα για τον τρίτο άνθρωπο που μπήκε στη ζωή της αγαπημένης τους. Μα μήπως ήξεραν και ο ένας την ύπαρξη του άλλου; Το αυτοκίνητο πέρασε το Ασβεστοχώρι και σταμάτησε σε ένα ξέφωτο. Η Αλεξάνδρα ταράχτηκε, μα προσπάθησε να συγκρατηθεί. Εκεί στην ερημιά, έμοιαζαν με δυο ζευγάρια. Πώς να δείξει όμως τον τρόμο της; Ούτε είχε το θάρρος να τους πει να πάνε κάπου ανάμεσα σε κόσμο. Το ζευγάρι άνοιξε την πόρτα και πιασμένοι από το χέρι εξαφανίστηκαν πίσω από τα δέντρα. Έτσι εκείνη έμεινε εκεί στην ερημιά, σε ένα αυτοκίνητο, στα δεκαεφτά της χρόνια, με έναν άντρα τελείως άγνωστο. Κόντευε να την πιάσει υστερία. Έδωσε μία, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. Έμεινε στήλη άλατος με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, μη τολμήσει ο ξένος και την πλησιάσει. Ευτυχώς ο νέος άντρας κατάλαβε ότι μπροστά του βρισκόταν μια άβγαλτη κοπέλα και φυσικά όχι μόνο δεν έκανε καμιά χειρονομία, αλλά προσπάθησε να την καθησυχάσει ότι δεν ήταν α-

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΙΛΕΣ