Επιστροφή στο «για πάντα» by Εκδόσεις Οσελότος

Βασιλεία Σπηλιά Βασιλεία Σπηλιά

Επιστροφή στο «για πάντα» Επιστροφή στο «για πάντα» ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

ΤΙΤΛΟΣ Επιστροφή στο «για πάντα» ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Βασιλεία Σπηλιά

ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ Αθήνα, Νοέμβριος 2012

ΣΕΙΡΑ Μυθιστόρημα [1358]1112/22

ISBN 978-960-564-007-1

Όλοι οι χαρακτήρες και οι περιγραφές του βιβλίου είναι αποκλειστικά προϊόντα της φαντασίας της συγγραφέως. Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Στον Θ. και στα 53 μπουμπάκια.

«Μη σημαδέψεις την καρδιά μου» Καληνύχτα, λυπημένε αδερφέ μου, αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι, καθώς θ’ ακουμπήσεις τ’ όπλο σου στη γωνιά θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι. Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις χτύπα με αλλού, μη σημαδέψεις την καρδιά μου. Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο. Δεν θα ’θελα να το λαβώσεις. (Τάσος Λειβαδίτης, από τον «Άνθρωπο με το ταμπούρλο»)

«Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή, μέσα στο όνειρό μου είσαι κι εσύ...» Γ. Σταυριανός

Αφού στη ζωή σου χαρίζεις μόνο λίγες στιγμές στους ανθρώπους που σε αγαπούν, νιώθω τύψεις που τις στιγμές αυτές βιάστηκα να τις ζήσω.

Λίγα λόγια από τη συγγραφέα

ο βιβλίο αυτό μιλάει για μια όμορφη σχέση που, δυστυχώς, είχε άσχημη κατάληξη. Αλλά, τελικά, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο το «κακό»; Ένα τέλος μπορεί να θεωρηθεί και θετικό και αρνητικό ταυτόχρονα. Γι’ αυτό και πιστεύω πως δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την πίστη μας. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές. Όλα μπορούν να γίνουν. Ίσως όχι τη χρονική περίοδο και με τον τρόπο που θα θέλαμε, αλλά όταν πραγματικά θα έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες. Μέχρι τότε δεν πρέπει να ξεχνάμε να ζούμε, να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε. Η ζωή είναι μία, και πολύ μικρή, για να λέμε κατηγορηματικά «όχι». Πολλές φορές η ευτυχία βρίσκεται δίπλα μας και απλώς αρνούμαστε να την κοιτάξουμε. Εύχομαι σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτά τα λόγια, να μην κάνετε ποτέ το λάθος να μην εκτιμήσετε τις στιγμές που ζείτε. Δυστυχώς, ο χρόνος περνάει γρήγορα και παίρνει μαζί του όσα αγαπήσαμε. Ας έχουμε, τουλάχιστον, ήσυχη τη συνείδησή μας πως τα αντιμετωπίσαμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσαμε. Και, το κυριότερο, πως τους δείξαμε την αγάπη μας.

Επιστροφη στο «για παντα» ™5

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά όλους όσοι ήταν δίπλα μου στην προσπάθειά μου να εκδώσω αυτό το βιβλίο. Τέλος, το πιο μεγάλο ευχαριστώ θα ήθελα να το πω στον Θ. Έναν άνθρωπο που μου χάρισε όμορφες στιγμές, που γέμισε την ψυχή μου με χρώματα και που πια η απουσία του είναι αισθητή. Καλό ταξίδι, Θ., και συγγνώμη αν ποτέ άθελά μου σε στενοχώρησα. Να ξέρεις ότι θα σε θυμάμαι για πάντα και μαζί με αυτό θα λυπάμαι που ένα τόσο τρυφερό πλασματάκι χάθηκε τόσο άδικα. Εύχομαι κάποτε να κατορθώσω να σε σφίξω πάλι στην αγκαλιά μου και να σε αντιμετωπίσω με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Μέχρι τότε απλώς θα προσεύχομαι και θα ξυπνώ κάθε μέρα με την ίδια ελπίδα. Σου αφιερώνω έξι στροφές από ένα ποίημα που έχει γράψει ο αγαπημένος σου ποιητής. Σου τις στέλνω εκεί μακριά με όλη μου την αγάπη. Μη με ξεχάσεις.

6™ βασιλεια σπηλια

Στὸ ταξίδι ποὺ σὲ πάει ὁ μαῦρος καβαλλάρης, κύτταξε ἀπ᾿ τὸ χέρι του, τίποτε νὰ μὴν πάρεις. Κι ἂν διψάσεις μὴν τὸ πιεῖς ἀπὸ τὸν κάτου κόσμο τὸ νερὸ τῆς ἀρνησιᾶς, φτωχὸ κομμένο δυόσμο! Μὴν τὸ πιεῖς κι ὁλότελα κι αἰώνια μᾶς ξεχάσεις... βάλε τὰ σημάδια σου τὸ δρόμο νὰ μὴ χάσεις, κι ὅπως εἶσαι ἀνάλαφρο, μικρὸ σὰ χελιδόνι, κι ἄρματα δὲ σοῦ βροντᾶν παλικαριοῦ στὴ ζώνη, κύτταξε καὶ γέλασε τῆς νύχτας τὸ σουλτάνο, γλίστρησε σιγὰ - κρυφὰ καὶ πέταξ᾿ ἐδῶ πάνω, καὶ στὸ σπίτι τ᾿ ἄραχνο γυρνώντας, ὦ ἀκριβέ μας, γίνε ἀεροφύσημα καὶ γλυκοφίλησέ μας! Απόσπασμα από το ποίημα «Ο Τάφος» του Κωστή Παλαμά

Επιστροφη στο «για παντα» ™7

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ήμερα ξύπνησα νωρίς. Με πονούσε πάλι η κοιλιά μου και αισθανόμουν αδιαθεσία. Δεν με πείραζε, όμως. Όλα τα δώρα έχουν και το τίμημά τους. Ίσα ίσα, που χαιρόμουν να είμαι ξύπνια, να απολαμβάνω τις στιγμές που ο μικρός επισκέπτης μέσα μου κάνει αισθητή την παρουσία του. Τώρα που δεν είσαι εδώ, έχω αυτόν να μου κρατάει συντροφιά. Τον αγαπάω πολύ. Γιατί είναι ένα κομμάτι σου, που χάρη σ’ εσένα το απέκτησα και μου έχει αλλάξει όλη τη ζωή. Σε ευχαριστώ που μου άφησες κάτι δικό σου για να σε θυμάμαι.

Επιστροφη στο «για παντα» ™9

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

μακρόσυρτος ήχος του κουδουνιού της εξώπορτας ήχησε μελωδικά στο παλιό διώροφο σπίτι μας, σε μια συνοικία του Πειραιά. Η στιγμή που περίμενα με χαρά και ανυπομονησία είχε φτάσει. Η μητέρα μου κατέβηκε πρώτη τα σκαλιά και έσπευσε να ανοίξει την πόρτα. Εγώ βρισκόμουν ήδη δυο βήματα πίσω της. Το βλέμμα μου έπεσε ανιχνευτικά πάνω σου. Κρατούσες έναν γκρίζο φάκελο, στον οποίο σκέφτηκα πως μετέφερες βιβλία μουσικής για τη διδασκαλία μου. «Καλησπέρα σας, είμαι ο Άρης Πέτας, ο καθηγητής που ζητήσατε για τα μαθήματα πιάνου της κόρης σας», μας συστήθηκες. «Χαίρω πολύ, κύριε Πέτα!» είπε η μητέρα μου. «Παρακαλώ, περάστε. Να σας συστήσω τη μαθήτριά σας. Αλίκη, χαιρέτησε τον καθηγητή σου!» Χαμογέλασα αμήχανα κι ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Γενικώς, ήμουν υπερβολικά συνεσταλμένο κορίτσι και ντρεπόμουν όταν μιλούσα με τους μεγάλους. Την ίδια στιγμή που δώσαμε τα χέρια μας, συναντήθηκαν και τα βλέμματά μας. Τα μάτια σου ήταν καστανά και λαμπερά κι αυτή τους η λάμψη αντανακλούσε σε όλο σου το πρόσωπο. Βέβαια, ούτε καν υποπτευόμουν τότε πόσο καθοριστική θα ήταν η πρώτη μας συνάντηση για τη μετέπειτα ζωή μου! Από εκείνη την ημέρα αρχίσαμε τα μαθήματα. Μου φαινόσουν συμπαθής άνθρωπος. Εξηγούσες πολύ καλά τα 10™ βασιλεια σπηλια

της μουσικής, έτσι που ποτέ δεν έμενα με καμία απορία. Το μόνο κακό που είχες ήταν ότι δεν χαμογελούσες σχεδόν καθόλου και φαινόσουν ψυχρός. Όμως, στη δουλειά σου ήσουν άριστος. Η μητέρα μου χαιρόταν πολύ που έκανα σημαντική πρόοδο στη μουσική. Μελετούσα τη θεωρία μου, έπαιζα τα πρώτα μου τραγούδια στο πιάνο και ένιωθα σαν να ήταν δώρο όλο αυτό για μένα... Ένα δώρο που μπορεί να μη μου δινόταν ποτέ και να μην ήξερα καν την ύπαρξή του, αν εκείνη δεν μου είχε προτείνει να ασχοληθώ με τη μουσική. Θυμάμαι, όταν σε γιορτές μαζευόμασταν όλοι μαζί, έπαιζα κομμάτια, τραγουδούσαμε και η μητέρα μου δάκρυζε από χαρά! Ήθελε κι εκείνη να ασχοληθεί με τη μουσική, αλλά δεν τα κατάφερε. Έπειτα, με τα χρόνια, είχε τόσες σκοτούρες στο κεφάλι της που δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει από το μηδέν. Χαιρόταν και μόνο που η κόρη της έκανε αυτό που πολύ θα ήθελε και η ίδια να είχε κάνει στο παρελθόν... Από μικρή ζούσα χωρίς τον πατέρα μου. Όχι γιατί είχε απομακρυνθεί από την οικογενειακή μας εστία ή γιατί εργαζόταν κάπου μακριά. Ο Θεός τον κάλεσε κοντά του όταν εγώ ήμουν ακόμη τεσσάρων ετών και η αδερφούλα μου σχεδόν νεογέννητη. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός. Όλη η ζωή του, η θάλασσα. Σε σημείο που, όπως αργότερα μου διηγούνταν η μητέρα μου, τον ρωτούσε ποιαν αγαπούσε περισσότερο, τη θάλασσα ή εκείνη, κι εκείνος το σκεφτόταν καλά πριν απαντήσει. Και τελικά αποφαινόταν ότι δεν μπορούσε να τις συγκρίνει, καθώς ήταν δύο εντελώς διαφορετικές αγάπες. Επιστροφη στο «για παντα» ™11

Από μικρός ζούσε μέσα στο θαλασσινό τοπίο. Στην Άνδρο γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε και όταν πια ενηλικιώθηκε ήρθε στον Πειραιά, όπου γνώρισε τη μητέρα μου. Εκείνη τότε ήταν πιτσιρίκα δεκαπέντε ετών και ο πατέρας μου έκανε πολλή παρέα με τον αδερφό της που ήταν συνομήλικός του. Από την πρώτη στιγμή που την είδε, αισθάνθηκε κάτι έντονο μέσα του. Ήταν ένα κοριτσάκι πολύ γλυκό κι ευγενικό, χαμογελούσε πάντα, περπατούσε ανέμελα και ενέπνεε μια φρεσκάδα που θα ήθελες πολύ να κλέψεις και να προσθέσεις στη δική σου ζωή. Η μητέρα μου ελάχιστα είχε προσέξει τον πατέρα μου τότε. Γι’ αυτήν ήταν ένας από τους πολλούς φίλους του αδερφού της και δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Όταν μεγάλωσε όμως και ενηλικιώθηκε, εκείνος εξομολογήθηκε τα συναισθήματά του στον θείο μου, ο οποίος δεν αντέδρασε καθόλου άσχημα και, μια και ήξερε το ποιόν του, δέχτηκε μετά χαράς να δρομολογήσει τη στενότερη γνωριμία. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν τα πράγματα. Η μητέρα μου, βέβαια, τότε ήταν πολύ διστακτική και ντροπαλή. Γρήγορα, όμως, εντυπωσιάστηκε από το ήθος του ανθρώπου εκείνου με τον οποίο θέλησε να μοιραστεί την υπόλοιπη ζωή της. Στα είκοσί της παντρεύτηκαν στην Άνδρο και έναν χρόνο αργότερα γεννήθηκα εγώ. Και οι δύο ήθελαν πολύ ένα κοριτσάκι και μόλις έμαθαν για το φύλο μου η ευτυχία τους ήταν ανείπωτη. Δεν θυμάμαι πολλά από την παιδική μου ηλικία. Είναι μόνο κάτι θολές εικόνες στο μυαλό μου, που πλέον δεν μπορώ να καταλάβω αν όντως είναι αναμνήσεις ή ψεύτικες σκηνές που έπλαθα στο βάθος του χρόνου με τη φα12™ βασιλεια σπηλια

ντασία μου. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι ότι το σπίτι αυτό απέπνεε ηρεμία. Δεν θυμάμαι τίποτα στενάχωρο· μονάχα ζωντάνια και χαρά κάθε μέρα. Ο πατέρας μου, βέβαια, έλειπε συχνά λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που δημιουργούσε πρόβλημα στη σχέση του με τη μαμά μου ή μ’ εμένα. Τέσσερα χρόνια αργότερα προστέθηκε ακόμη ένα μέλος στην οικογένειά μας, η αδερφούλα μου. Θυμάμαι πως ζήλεψα λιγάκι που θα είχα μικρότερο αδερφάκι και πλέον οι περισσότερες φροντίδες των γονιών μου θα συγκεντρώνονταν πάνω του. Αλλά σε λογικά πλαίσια, όπως είναι φυσιολογικό να συμβαίνει στις οικογένειες σε ανάλογες καταστάσεις. Ο τοκετός της μητέρας μου ήταν δύσκολος. Παρουσιάστηκαν προβλήματα, αλλά κανείς γιατρός δεν εξέφρασε την υπόνοια ότι δεν θα γεννιόταν ένα υγιές μωρό. Σχεδόν έναν μήνα μετά τη γέννηση της αδερφούλας μου, ο πατέρας έπρεπε να φύγει σε ταξίδι για την Ιταλία. Στεναχωριόταν πολύ που θα μας αποχωριζόταν για λίγο, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Θα του λείπαμε. Ήθελε να είναι δίπλα μας και, κυρίως, να φροντίζει κι εκείνος το νέο μέλος της οικογένειάς μας. Η μητέρα μου, όμως, πάντα τον καθησύχαζε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να ανησυχεί και πως εκείνη θα κατάφερνε, με τη βοήθεια των γονιών της, να τα βγάλει πέρα και να αντεπεξέλθει στη δύσκολη καθημερινότητά της. Άλλωστε, δεν εργαζόταν, οπότε όλη τη μέρα έμενε στο σπίτι και φρόντιζε για μας. Θυμάμαι ήταν νύχτα. Δύο η ώρα τα ξημερώματα, όταν άκουσα το τηλέφωνο να χτυπάει. Καλοκαίρι, και κοιμόΕπιστροφη στο «για παντα» ™13

σχέση του Άρη και της Αλίκης περνάει από σαράντα Όσον είναι μαζί, μουν στο ίδιο δωμάτιο μεκύματα. τη μητέρα καικαιρό την αδερφή μου,άλλοτε καταστρέφουν ο ένας τον άλλον και μια και ήταν το μόνο που είχε κλιματισμό. Πετάχτηκα από άλλοτε προσπαθούν να βρουν στην αγάπη τους το τον ύπνο μου. Η μητέρα μου σηκώθηκε και πήγε καταφύγιο, μέσα στο οποίο θααθόρυβα γιατρευτούν όλες οι πληγέςνα τηςαπαντήσει. παιδικής τους ηλικίας. κι αυτοί μέχρι το σαλόνι Θυμάμαι πωςΓίνονται ανασηκώθηπάλι μικρά παιδιά, με τα παιχνίδια και τα αστεία τους· κα λιγάκι και την κοίταξα τρομαγμένη. Καθώς πέρασε από μα, ξαφνικά, κάτι αλλάζει. Μια κατάρα αναγκάζει τις δίπλα μου,ζωές μουτους χαμογέλασε και μου είπεδεν γλυκά, «Κοιμήνα χωρίσουν. Η Αλίκη μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση, ενώ ο Άρης προχωράει σου, αγάπη μου. Δεν είναι τίποτα…». μπροστά. όμως κι αντηλέφωνο, η σχέση έχει τελειώσει, Όταν την άκουσαΌσο να μιλάει στο καθησυχάέχει αφήσει πίσω της σημάδια. Δυο άνθρωποι που στηκα επειδή μιλούσε πολύ και ήμουν βέβαιη με πωςτον αγαπήθηκαν πολύ ήρεμα, είναι πλέον αντιμέτωποι δεν είχε συμβεί κάτι κακό. όμως, Όταν επέστρεψε μέσα στο θάνατο. Μήπως, αυτός είναι όμως ο μοναδικός τρόπος για να ξανασυναντηθούν; δωμάτιο, η όψη της με τρόμαξε. Είχε χλομιάσει και δάκρυα

κυλούσαν από τα μάτια της. Με πήρε αμέσως αγκαλιά και «Γιατίκιοιεγώ στιγμές είναι ζωντανά πλάσματα. Πιο σημόλις την έσφιξα με τα χεράκια μου, άρχισε να κλαίμαντικές από τους ανθρώπους. Γιατί από εκείνες ει με αναφιλητά. Τη ρωτούσα, «Τί έχεις;», κι εκείνη φώναζε εξαρτώνται οι άνθρωποι. Αλλά και πιο αμείλικτες. μόνο, «Αχ αγάπη μου…»,ανεπιστρεπτί. τίποτ’ άλλο.Δικαίωμά Ύστερα σου απόναλίγο Γιατί φεύγουν μη τηλεφώνησεθέλεις στη γιαγιά Έτσι Mα έμαθα το πλοίο με να τις μου. θυμάσαι. και πως δικαίωμά μου να πιστεύω πως ήταν τόσο όμορφες που έχουν πια το οποίο ταξίδευε ο πατέρας μου ναυάγησε και ότι ήταν καταδικαστεί στην αιωνιότητα…» νεκρός. Μόλις το άκουσα, ζαλίστηκα. Ένιωσα σαν να μη βρισκόμουν εκείνη την ώρα στο δωμάτιό μου, σαν να κοιμόμουν. Με το αφελές μου μυαλουδάκι νόμιζα ότι είχα δει κάποιο κακό όνειρο. Δεν άργησα όμως να συνειδητοποιήσω το γεγονός, να το αποδεχτώ και να αφήσω να ξετυλιχτεί μπροστά μου μια νέα ζωή, από την οποία πλέον θα έλειπε ο πατερούλης μου. Από τον πατέρα μου κρατάω πάντα δίπλα μου, ιερό ISBN 978-960-564-007-1 κειμήλιο, το δωράκι που μου είχε κάνει στα πρώτα μου γενέθλια. Ήταν ένα πλαστικό κουκλάκι, ομορφούλι, στο μέΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ο σ ε λ ότ ο ς γεθος των νεογέννητων μωρών. Έπαιζα συνέχεια μαζί του και το αγαπούσα πολύ. Έκανα πως είμαι η μητέρα του και 14™

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr βασιλεια σπηλια

το φρόντιζα. Όταν εκείνος απεβίωσε, το κουκλάκι αυτό απέκτησε ανεκτίμητη αξία για μένα. Ήταν σαν να συγκέντρωνε πάνω του όλη την υπόσταση του πατέρα μου και με το να το περιποιούμαι ένιωθα πως φερόμουν σωστά σ’ εκείνον και πως του εκδήλωνα την αγάπη μου. Και σκεφτόμουν πως, αν με έβλεπε, θα χαιρόταν πολύ. Το κουκλάκι μου έγινε δέκτης όλων των συναισθημάτων μου. Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν πολύ τυχερό. Ένα κουκλάκι όπως όλα τα άλλα ήταν. Κι όμως, στα δικά μου μάτια απέκτησε ιδιαίτερη αξία. Δεχόταν τόσο μεγάλη αγάπη, που ούτε κι ένα αληθινό μωράκι δεν έχει πάντα την ευκαιρία να εισπράττει. Για μένα, όμως, δεν ήταν μια κούκλα όπως όλες οι άλλες! Ήταν μια ξεχωριστή ύπαρξη, ένα μοναδικό πλάσμα, που ποτέ δεν θα μπορούσε να υποκατασταθεί με κανένα άλλο, έστω και όμοιο, κατασκεύασμα. Του είχα δώσει το όνομα Ανδρέας. Το όνομα αυτό ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο νου, ίσως γιατί είχε το ίδιο αρχικό, «άλφα», με το όνομα του πατέρα μου. Και η αδερφή μου, νομίζω, το αγαπούσε πολύ. Αν και δεν το άφηνα συχνά κοντά της, γιατί φοβόμουν μήπως κάνει κάποια άθελη κίνηση και μου το χαλάσει. Το κοίμιζα στο κρεβατάκι μου. Μου κρατούσε συντροφιά. Όποτε ένιωθα μόνη μου και δεν είχα δύναμη να μιλήσω σε κανέναν άλλο, το κουκλάκι αυτό ήταν ο μόνος μου ακροατής. Το εμπιστευόμουν πολύ. Ήξερα πως δεν υπάρχει περίπτωση να με προδώσει ποτέ. Γι’ αυτό και του μιλούσα άφοβα. Του ανέλυα όλες τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μου. Ακόμη και όταν τελείωσα το σχολείο, δεν το αποχω-

Επιστροφη στο «για παντα» ™15