140 × 180
SPINE: 6.2
FLAPS: 80
Μιαβόλτα βόλταμόνον μόνον Μια ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΣΤΡΙΝΕΛΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΣΤΡΙΝΕΛΛΗ
Λανθάνουσα
Ε Κ ∆ Ο ΣΕΕΚΙ ΔΣ Ο Σ Ε Ι Σ οότ σ εολςότ ο ς οσελ
Τιτλος Συγγραφέας Layout - Design Copyright© 2012 Πρώτη Εκδοση
Μια βόλτα μόνον Αγγελική Καστρινέλλη Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Αγγελική Καστρινέλλη Αθήνα, Οκτώβριος 2012
ISBN 978-9609607-96-4
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
Στη Μελίνα, που έφυγε νωρίς, μα πρόλαβε να μου εμπνεύσει τον τίτλο του βιβλίου, αφού τα ακροβατικά χαράς που ακολουθούσαν κάθε φορά το άκουσμα και μόνο της λέξης βόλτα, έμειναν βαθιά εντυπωμένα στην καρδιά μου
Φθάνω συχνά σε τούτο το σημείο Παίρνω τα πράγματα απ’ την αρχή και τα πηγαίνω βόλτες σε άλλη γειτονιά κάθε φορά Είναι και σε κάποιες που ξαναγυρίζω Μ’ αρέσει να περιοδεύω σπίτια και δρόμους κι όνειρα που έχουν αφεθεί της εντροπίας Ανταμώνεις τη ζωή ολόκληρη εκεί Μαζί με τα χαλάσματά της
Ουράνιο τόξο
Έ
να ολόκληρο δεκάρι, χωρίς τον τόνο. Δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεχάσω εκείνο το ενδεικτικό. Πώς ήρθε κι έκλεψε όλη μου τη χαρά η απουσία ενός τόνου; Δεν ήτανε το άριστα, μα κείνο το λαχάνιασμα που έμενε χωρίς στολίδι και έκανε την προσμονή να χάσει μονομιάς όλη εκείνη τη λαμπρή της γοητεία. Μου έλειπε ο τόνος. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να νικήσει τη βαρύτητα και θ’ απογείωνε, σε σφαίρες άλλες, τις όμορφες καμπύλες που το μηδέν μου τυραννούσαν. Ένα ολόκληρο δεκάρι, χωρίς τον τόνο. Κι ένα φλεγόμενο γιατί, που γέννησε το πείσμα κι ο θυμός, έσπειρε πυρκαγιά ’κείνο το καλοκαίρι με το ερωτηματικό του. Γονείς κι αδέλφια, από κοντά, έδωσαν όλο τους το είναι για να ανακαλύψουν «τι μ’ είχε κάνει τόσο βαριά να το πάρω»· όμως εγώ, το μόνο που ζητούσα ήταν να ξεχάσω. Ο τρόπος, ο πιο εύκολος που βρήκα, για να εξαφανίσω κάθε ίχνος από την πληγή που είχε γράψει στην καρδιά μου εκείνος ο απών ο τόνος, ήτανε να φορέσω μια κουκούλα στο κεφάλι –να κρύβει επιμελώς και την ταυτότητά μου και τα σημάδια του προσώπου, που αν φαινόντουσαν πιο καθαρά, μπορεί να φανερώναν και στους άλλους το μεγάλο μου στραπάτσο. Μα πιο πολύ απ΄ όλα, εκείνο το κουκούλωμα ήτανε 6
για να αποφεύγω των ανθρώπων το κατευθείαν κοίταγμα στα μάτια. Φοβόμουνα μην τύχαινε κανένας κι ανακάλυπτε στο βλέμμα μου τις σκευωρίες που έφτιαχνα νυχθημερόν για να εκδικηθώ τον δάσκαλό μου. Περνούσε όμως ο καιρός, κι άρχισα να αισθάνομαι τους τόνους όλων των χρωμάτων να ξεθωριάζουν μέσα μου, μέρα με την ημέρα, καθώς η ζωή μου έμενε άδεια από κάθε αποτύπωμα της συναναστροφής της με τους άλλους. Τα αγόρια με πλησίαζαν δειλά και τα κορίτσια πάλι με φοβόντουσαν, αφήνοντάς με νύχτες ξάγρυπνη να προσπαθώ να βρω ξανά έναν καινούριο τρόπο να ξεχάσω. Έτσι ήταν που ξεκίνησα να κλέβω τερτίπια και καμώματα από τις ζωές των άλλων. Θα μ’ ένιωθαν κοντά τους, σκεφτόμουνα, αν προσπαθούσα κάπως να τους μοιάσω. Κι αφού άλλο δικό μου έργο στη σκηνή έδινα όρκο πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να ανεβάσω, ξεκίνησα να βλέπω με μανία τις παραστάσεις των δικών τους των ζωών –δεν έχανα ούτε λεπτό, ακόμη κι απ΄ τις πρόβες. Κι ύστερα, έτρεχα γρήγορα-γρήγορα για να χωθώ μέσα στα δανεισμένα όνειρα που υπαγόρευε η θέληση των άλλων. Φοβόμουνα πολύ να διακινδυνέψω. Κοιμόμουν και ξυπνούσα αγκαλιά με την αριθμομηχανή μου. Ήθελα πια να έχω μόνον σιγουριά, να ξέρω από τα πριν για τα αποτελέσματα που θα ’χαν οι κινήσεις της ζωής μου. Μα ήρθε η ώρα κι αποδείχτηκε πως και εκείνη η επιλογή δεν ήταν η κατάλληλη για την ψυχή μου. Δεν ήταν, ευτυχώς, 7
8
9
ούτε και των θεών η θέληση προς την κατεύθυνση αυτή που είχα δώσει στη ζωή μου, κι έτσι μία κρίση πανικού ήρθε κι ανέτρεψε, εν μια νυχτί, εκείνη τη στρεβλή ισορροπία. Ήτανε «Έρχονται όλα όπως πρέπει.μου Άλλοτε γαλάη στιγμή που οι αγωνιώδεις εξορμήσεις μέσαείναι στα εγχειρίζιος ο ουρανός και άλλοτε ο ίδιος βρέχει. Ένα ποτάμι δια διάφορων σχολών ψυχολογίας άνοιξαν τα πανιά τους και είναιγια η ζωή... μέσατη του... να ρέεις... την και όσο πιο σαλπάρανε κείνηνατηκυλάς γνωστή, διορθωτική εμπειρία βαθύ, τόσο πιο σιγανό,στην να τοπιο θυμάσαι. Αυτά που βάζει, λένε, τα πράγματα σωστήΑφέσου. τους θέση. ο Θεόςμε νομίζει χρήσιμα, ο ίδιος θαυπόθεση σου τα Μα ηπου δουλειά την ψυχή είναι μια εύκολα δύσκολη φανερώσει. Ό,τι γραμμένο μες στη φύση, δεννα –και επιπλέον χρονοβόρα. Δεν τηείναι στριμώχνεις εύκολα, σκοντάφτει σαν περπατά μέσασου στα κι πράγματα μην μπερδεύεται ανάμεσα στα πόδια ούτε και του σουκόεξασμου... Μόνον ο άνθρωπος σκοντάφτει. Έχει το φόβο σφαλίζει πως δεν θα χάνεις πια, μες στο ταξίδι της ζωής, τον και τηειρμό, βούληση... για εργαλεία.σου Νακαι μάθει πάνω τους, πολυπόθητο τους συνειρμούς το μέτρο. Είναι να μεταχειριστεί... να δοκιμάσει... άλλοτε το καλό μια δύσκολη δουλειά που σπρώχνει όλη την ευθύνη στηκαιμετη και σκοτεινή πλευρά του... Μα πώςείσαι να · εσύ,αλλιώς ριά σου.άλλοτε Για τύχη ατυχία, ούτε λόγος σου λέει, κατανοήσει τις αλήθειες; Άψυχο πράγμα είναι εκείνες πάντοτε ο φταίχτης (παίκτης). Εσύ, που συνεργάζεσαι, άλλοχωρίς τα ψέματά τους...» τε φανερά κι άλλοτε δίχως να το ξέρεις, με τη μοίρα. Κι όλα τα ρέστα από τους παλιούς λογαριασμούς μάθε να τα ζητάς μονάχα από τον εαυτό σου. Άσε τα πια να αποκοιμηθούν τα παιδικά σου τραύματα, δώσε την άφεση και στο προφίλ της οικογένειάς σου… Κι έτσι κατέληξα ν’ αποδεχθώ πως σωτηρία η ψυχή δεν ISBN 978-960-9607-96-4 βρίσκει με καθορισμένους τρόπους και πως οι ερμηνείες δεν διαθέτουνε ματζούνια μαγικά για την ανάσταση των πεθαμέΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ο σ ε λ ότ ο ς νων μας ονείρων. Οι διορθώσεις δεν φυσούν ποτέ πνοή μες στα χειρόγραφα του χρόνου –ξέρουν μονάχα να θωπεύουνε
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
10
Μια βόλτα μόνον
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΝΟΝ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΣΤΡΙΝΕΛΛΗ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΣΤΡΙΝΕΛΛΗ
γλυκά, σημεία στίξης κι αιχμηρές γωνίες. Κι οι απαντήσεις, Λανθάνουσα που δεν χωρούν απαραιτήτως μέσα σε όλα τα γιατί μας και τα πώς, ίσως να είναι έτσι καμωμένες ώστε να δίνουν λόγο στο αίνιγμα που λέγεται ζωή για να πηγαίνει και να έρχεται αέναα μέσα στον χρόνο, χωρίς ποτέ να απαντάει το γιατί του… Όμως, μια απροσδόκητη συνάντηση με τον παλιό μου δάσκαλο, ένα περασμένο καλοκαίρι, στάθηκε αφορμή να σπάσουν, μια φορά ακόμη, σε κομμάτια, όλα τα μέχρι τότε εκμαγεία της ζωής μου. Σαν τον αντίκρισα, να στέκεται αγέρωχος, όπως και τότε, μπροστά στην πόρτα του παντοπωλείου, φούντωσε μέσα στην καρδιά μου το παιδικό παράπονο και πριν προλάβω να το τιθασεύσω, εκείνο πήρε τα ηνία και ζήτησε εκκαθάριση σε ’κείνο τον παλιό λογαριασμό, ξεχνώντας ό,τι είχε διδαχθεί στο μεταξύ από τους τρόπους των μεγάλων. «Αν είχα βάλει και τον τόνο στο δεκάρι σου, δε θα ’χες τίποτα για να εκπλήξεις τη ζωή σου» είχε πει εκείνος. Μια παρατεταμένη σιωπή είχε συνοδεύσει εκείνη τη φορά τη διορθωτική μου εμπειρία. Μια σιωπή που έδωσε τον χρόνο στη στοιχειωμένη, από τον απόντα τόνο, ιστορία της ζωής μου να διώξει τα φαντάσματά της μακριά και να ξυπνήσει απ΄ τη χειμέριά του νάρκη το όνειρο που είχε κοιμηθεί για χρόνια αγκαλιά με το μικρό μου κοριτσάκι. Το δέκα το καλό, ξύπνησε αλαφιασμένο μέσα στ’ άγρια χαράματα, πάτησε πόδι βροντερά στη γη και ζήτησε να πάρει πίσω τον χαμένο τόνο. «Τι να την κάνουν χέρια παιδικά λάμψη αστεριού που δεν ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ο σ ε λ ότ ο ς
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
11