Περί θεάτρου απορίας άξιον by Εκδόσεις Οσελότος

163 × 230 SPINE: 18.5 FLAPS: 65

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ Σε ένα λευκό χαρτί, ζωγραφίζει κάποιος ζωγράφος. Φταίει το χαρτί για τα χρώματα που ρίχνει πάνω του; Κι εμένα, όταν γεννήθηκα, λευκό χαρτί ήταν η ψυχούλα μου. Ποιος ζωγράφισε πάνω της;

ΛΑΘΟΣ ΡΟΛΟΣ... STOP Όταν δεν εκτιμάμε σωστά τις συνθήκες, τον χώρο και τον χρόνο. Όταν δεν έχουμε εντοπίσει τον βαθμό αγάπης, τον στόχο και το κύρος μας. Ε, τότε παίζουμε λάθος ρόλο και η ζωή μας γίνεται μπάχαλο!

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΕΡΑΣ Και αγωνιστές, πολλοί αγωνιστές, 10.000.000 κάτοικοι και ήταν όλοι αγωνιστές! Θα μου πείτε, με ποιον αγωνίζονταν; Μα με τον διπλανό τους! Και αν δεν βρίσκανε διπλανό, με τον ίδιο τους τον εαυτό!

Ο ΧΟΜΠΙΣΤΑΣ Η μοίρα του καλλιτέχνη και δημιουργού μπορεί να είναι δόξα, αναγνώριση και χρήματα, πριν ή και μετά θάνατον. Αλλά συνήθως είναι η ασημότητα, η φτώχεια, η θλίψη και η μοναξιά. Κυρίως η μοναξιά.

ΝΙΝΟ+ΠΕΤΡΟΣ Να με αγαπήσεις και να σε αγαπήσω, να γίνουμε ένα. Γιατί ο άνθρωπος που δεν αγαπάει τον μισό εαυτό του είναι δυστυχής. Είμαι ο Nino, το παιδί μέσα σου.

ISBN 978-960-564-735-3

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

ΤΙΤΛΟΣ

Περί θεάτρου απορίας άξιον ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Nino Galeti ΣΕΙΡΑ

Θέατρο [1061] 0119/01 ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Nino Galeti

ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ

Αθήνα, Ιανουάριος 2019 ISBN 978-960-564-735-3

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 ocelotos@ocelotos.gr www.ocelotos.gr

ΠΕΡΙ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΠΟΡΙΑΣ ΑΞΙΟΝ

i t e l a G o n Ni

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

αι, για απολογία πρόκειται, αφού και εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να εξηγήσω πώς τόλμησα να γράψω και να εκδώσω αυτά τα κείμενα. Εγώ που δεν έχω πάει σχεδόν καθόλου σχολείο και κοντολογίς είμαι σχεδόν αναλφάβητος, να επιδεικνύω τέτοια θρασύτητα «παίζοντας» τον συγγραφέα. Και το χειρότερο είναι ότι ονόμασα αυτά τα κείμενα «θεατρικά έργα». Εγώ που δεν έχω διαβάσει ένα ολόκληρο έργο κανενός πραγματικού θεατρικού συγγραφέα. Εγώ που πάω στο θέατρο μία στο ποτέ. Ε, ναι λοιπόν, είναι απορίας άξιο πού βρήκα αυτό το θράσος να γράφω θεατρικά κείμενα, με την ελπίδα μάλιστα να τα δω να ζωντανεύουν σε κάποια θεατρική σκηνή. Το Nino Galeti και το Πέτρος Παπαδόπουλος είναι τα δύο ονόματα που χρησιμοποιώ ανάλογα με την περίσταση. Είναι οι δύο εαυτοί μου που βρίσκονται σε μια αέναη διαμάχη επικράτησης (Βλέπε έργο Νίνο + Πέτρος). Το Νino Galeti είναι το όνομα που έδωσα «στο παιδί μέσα μας» από τότε το χρησιμοποιώ ως ψευδώνυμο, συνήθως στις αποκοτιές μου (καλή ώρα εδώ), στις τρέλες μου και στο κυνήγι της χαράς και της δημιουργίας. Το άλλο το χρησιμοποιώ για τις δήθεν καταστάσεις, εντός των ανόητων κοινωνικών συμβάσεων όταν είμαι εγκλωβισμένος ανάμεσα στα πρέπει και τα μη μιας παράλογης και ψυχωτικής κοινωνίας. Θα μου πείτε δύο εαυτοί; Όχι, ένας είμαι, που αποτελείται από δύο – ίσως και παραπάνω– τύπους. Εσείς; Πόσους τύπους κρύβετε μέσα σας; Πριν πάρω την απόφαση για την έκδοση αυτού του βιβλίου, έκρινα αναγκαία τη διάγνωση ενός ψυχιάτρου για το αν η ψυχική μου υγεία ήταν σε καλή κατάσταση. «Το να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου», μου είπε, «κοινώς να είσαι ψώνιο, δεν είναι δα και καμιά αρρώστια· ενί–5–

οτε είναι και δημιουργικό! Γράψε και δημοσιοποίησε ό,τι θέλεις, και άσε να ψαχτούν για την υγεία τους όσοι ασχοληθούν στα σοβαρά με τα γραπτά σου». Παίρνοντας αυτή την απαλλακτική διάγνωση ότι έχω «σώας τας φρένας», γράφω ελεύθερα ό,τι απασχολεί το μυαλό και την καρδιά μου. Από παιδί αυτό έκανα. Ήθελα να βλέπω αυτό που σκέφτομαι. Στην αρχή με ικανοποιούσε να βλέπω τις σκέψεις μου σε ένα απλό χαρτί. Μέχρι που είδα κάποιες θεατρικές παραστάσεις. Μαγεύτηκα! Ήταν σφοδρή πλέον η επιθυμία μου να δω τις σκέψεις μου να… ζωντανεύουν. Να αποκτούν… σάρκα και οστά και… ανθρώπινη υπόσταση στο θεατρικό σανίδι. Να γίνουν φωνή και σαρκασμός, γέλιο και κλάμα, φόβος και ταραχή, αλλά και συγχώρεση και παράδεισος. Η ανεξήγητη πίστη μου στον άνθρωπο ως το ανώτερο δημιούργημα με οδηγούσε πάντα σε βαθιά θλίψη βλέποντας τη συμπεριφορά του. Στο «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ» προσπαθώ να εξηγήσω πώς και γιατί αυτό το ανώτερο ον συμπεριφέρεται παραβατικά και αυτοκαταστροφικά κάνοντας κακό στους άλλους, αλλά και στον εαυτό του. Στο «ΝΙΝΟ+ΠΕΤΡΟΣ» προσπαθώ επίσης με κέντρο τον άνθρωπο να εξηγήσω την εσωτερική σύγχυση που βιώνει ο καθένας μας παλεύοντας με το εγώ του ή τον άλλον του εαυτό. Ο «ΧΟΜΠΙΣΤΑΣ» είναι μια πρόταση για το πώς θα ήθελα να βλέπουμε τη ζωή, αλλά και μια παραδοχή για τη συμβολή της τέχνης στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους στην προσπάθειά του να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο. Το «ΛΑΘΟΣ ΡΟΛΟΣ… STOP» είναι μια παθιασμένη –γι’ αυτό και ελεγχόμενη για την αξία της– άποψη για τη σημασία του θεάτρου στη ζωή μας. Το θέατρο, ως η μητέρα των τεχνών, ισχυρίζομαι ίσως με ανορθόδοξο και αιρετικό τρόπο ότι κρύβει μέσα του το μυστικό μιας καλύτερης ζωής για όλους μας. Το «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΕΡΑΣ» είναι ένα πολιτικό παραμύθι, όχι βέβαια και τόσο αθώο. Πάλι όμως έχει κεντρικό θέμα την ανθρώπινη συμπεριφορά. Και εδώ είναι απορίας άξιο γιατί ο άνθρωπος δεν χρησιμοποιεί τις δυνατότητες του μυαλού του. Τι δυνάμεις είναι αυτές που μπλοκάρουν τη σκέψη του, αυτονόητα και την κρίση του, και τον κάνουν οπαδό ή μέλος μιας αγέλης, υποβιβάζοντάς τον σε ένα κατώτερο είδος; Πώς αυτός ο απίστευτων δυνατοτήτων ανθρώπινος εγκέφαλος, αυτοαναιρείται και υπολειτουργεί παραιτούμενος από την ύψιστη διανοητική αρετή του, αδυνατώντας να δει και να καταλάβει τα αυτονόητα; Πώς να δεχτώ ότι αυτό το άρτιο ον με περισσή ευκολία γίνεται μάζα ή αρνί για το μαντρί ή τη σφαγή; –6–

Το θράσος μου λοιπόν να γράψω και να εκδώσω αυτά τα κείμενα, υποκινείται από την ανάγκη μου να καταλάβω γιατί το τελειότερο δημιούργημα αυτής της πλάσης, χρησιμοποιεί ελάχιστες από τις πραγματικές διανοητικές του δυνάμεις. Αυτό για μένα είναι απορίας άξιον! Αφού όμως, κατά τον φίλο μου ψυχίατρο, το να είσαι «ψώνιο» δεν είναι τρέλα, αλλά μια απλή διαταραχή, δικαιούμαι όπως κάθε άλλος να γράφω τους προβληματισμούς μου. Κλείνοντας την απολογία μου θέλω να δηλώσω ότι δεν έχω καμιά αξιόπιστη απάντηση που αφορά στον πυρήνα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και λειτουργίας. Κάνω μόνο σκέψεις, πολλές φορές είναι αλήθεια με απλοϊκό τρόπο. Προσπαθώ όμως να προσεγγίσω, τι άλλο; Το μυαλό και την ψυχή τη δική μου και τη δική σας. Ή αλλιώς τον Άνθρωπο. Nino Galeti (Κατά κόσμον Πέτρος Παπαδόπουλος)

–7–

ΕΡΓΑ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ................................11 ΛΑΘΟΣ ΡΟΛΟΣ… STOP................................................... 71 ΤO ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΕΡΑΣ....................................................103 Ο ΧΟΜΠΙΣΤΑΣ................................................................183 ΝΙΝΟ+ΠΕΤΡΟΣ................................................................233

–9–

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ ΑΙΓΙΟ 2012

• ΕΙΣΑΓΩΓΗ Υπάρχουν κακοί και καλοί άνθρωποι; Με τι κριτήρια κρίνονται και ποιοι είναι οι κριτές τους; Όταν χαρακτηρίζουμε έναν άνθρωπο κακό, εννοούμε ότι είναι κακός με τους άλλους ή και με τον εαυτό του; Η νομοθεσία διαχωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς; Ή απλώς επιβάλλει ποινές επί των πράξεων και συμπεριφορών των ανθρώπων; Ο καλός ή ο κακός άνθρωπος λειτουργεί με πλήρη συνείδηση ή όχι; Ο χαρακτηρισμός ενεργειών, όπως εν βρασμώ, με δόλο, με πρόθεση, σε άμυνα και τα λοιπά, αποδίδουν πραγματικά την ψυχική κατάσταση των ανθρώπων κατά το συμβάν; Ένας κακός ή καλός άνθρωπος μπορεί να αλλάξει και να αντιστρέψει τη συμπεριφορά του; Ποια η σημασία των φυλακών; Τι σημαίνει «σωφρονισμός»; Ποιες είναι οι αιτίες που ένας άνθρωπος γίνεται καλός ή κακός; Αυτό το έργο προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε αυτά και σε άλλα ερωτήματα για τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Γιατί δηλαδή δεν συμπεριφερόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο; Γιατί, π.χ., η κοινωνία αρέσκεται σε «εύκολους» χαρακτηρισμούς, «σημαδεύοντας» ανθρώπους και οδηγώντας τους σε πολλές περιπτώσεις στο περιθώριο και στην απόρριψη; Στο έργο παρουσιάζεται μια «ανατρεπτική» άποψη για τη συμπεριφορά των ανθρώπων και της κοινωνίας, υποστηρίζοντας ότι… Ο Άνθρωπος Δεν Είναι Κακός.

• ΠΕΡΙΛΗΨΗ Μια παρέα φίλων ύστερα από ένα ατυχές συμβάν φιλονικούν, κρίνοντας τα πώς και τα γιατί του περιστατικού. Η Μαρία (δημοτική υπάλληλος), ο Βαγγέλης (δημόσιος υπάλληλος), ο Κώστας (δικηγόρος) και ο Μάριος (συγγραφέας). Από τη φιλονικία τους αναδεικνύεται η ανάγκη να βρεθεί ο ένοχος, ή μάλλον ο περισσότερο ένοχος, και να χαρακτηριστεί αναλόγως. Η φιλονικία τους καταλήγει στην προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των ανθρώπων, ιδιαιτέρως σε σχέση με την παραβατικότητά τους. Η υπόθεση παίρνει άλλη τροπή όταν αποφασίζουν να διαλευκάνουν το μυστήριο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Επισκέπτονται χώρους – 13 –

όπου κατά «κοινωνικό τεκμήριο» είναι μαζεμένοι πολλοί κακοί ή πολλοί καλοί άνθρωποι και παίρνουν συνεντεύξεις. Ο δολοφόνος, ο τρομοκράτης, η κλέφτρα και οι γέροντες δίνουν τη δική τους μαρτυρία και εξήγηση για τη ζωή και τις πράξεις τους. Τώρα οι φίλοι μας, έχοντας νέα δεδομένα, προσεγγίζουν την… εξερεύνηση του μυστηρίου της ανθρώπινης ύπαρξης… πιο σοφοί. Θα καταλήξουν σε κοινή… διάγνωση;

• ΧΩΡΟΣ-ΡΟΛΟΙ Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε τρεις βασικούς χώρους: α) Στο σαλόνι του σπιτιού. β) Στη φυλακή. γ) Στο ΚΑΠΗ.

• ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ (με σειρά εμφάνισης): ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ ΜΑΡΙΑ: Δημοτική υπάλληλος, σύζυγος του Βαγγέλη. ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Σύζυγος της Μαρίας, κλασικός δημόσιος υπάλληλος. ΚΩΣΤΑΣ: Δικηγόρος, κολλημένος με τους νόμους της πολιτείας. ΜΑΡΙΟΣ: Περίεργος, ευχάριστος, ανατρεπτικός συγγραφέας. ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ: Βλοσυρός, με στολή. ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ: Βασανισμένος και φτωχός. Τα έχει με την κοινωνία. ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ: Κατάδικος στη φυλακή. ΚΛΕΦΤΡΑ: Καταδικασμένη για πορνεία και κλοπή (στη φυλακή). ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ: Στη φυλακή για τρομοκρατία. ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ ΠΑΣΟΚΟΣ: Α΄ Γέροντας στο ΚΑΠΗ. ΔΟΤΙΚΟΣ: Β΄ Γέροντας στο ΚΑΠΗ. ΑΡΤΙΣΤΑ: Γερόντισσα στο ΚΑΠΗ. Σύγχρονη εποχή, σύγχρονη ενδυμασία, ελεύθερη απόδοση.

– 14 –

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ 1 – H ΠΑΡΕΑ Κλασικό σαλόνι μεσοαστικού σπιτιού. Η Μαρία, σύζυγος του Βαγγέλη, ξεσκονίζει και σιγοτραγουδάει όταν μπαίνει ο άντρας της έξω φρενών. ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Α στον διάολο πια, δεν είναι κόσμος αυτός, μια ζούγκλα είναι. Γαμώ το κέρατό μου!

ΜΑΡΙΑ:

Τι ’ναι, Βαγγέλη μου; Τι έπαθες;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Δεν είναι ζωή αυτή, γέμισε ο κόσμος μαλάκες, τρελούς και ηλίθιους!

ΜΑΡΙΑ:

Τι έγινε, βρε παιδί μου; Έγινε τίποτα στη δουλειά;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Όχι, μωρέ, ποια δουλειά! Εδώ έξω στον δρόμο, πήγα να σκοτωθώ μ’ έναν παλιάνθρωπο.

ΜΑΡΙΑ: Δηλαδή; ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Κοίτα, ρε Μαρία, τι έπαθα. Σχόλασα απ’ τη δουλειά και ερχόμουν μες στην καλή χαρά για το σπίτι. Όπως ξέρεις, εδώ από κάτω δεν βρίσκεις θέση να παρκάρεις, αν βρεις είναι σαν να κέρδισες το Τζόκερ.

ΜΑΡΙΑ:

Αν το ξέρω, λέει! Λοιπόν;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Ε! Έκανα δύο φορές το τετράγωνο, μπας και βρω καμιά θέση, για να μην το πάω στου διαόλου τη μάνα. Στη δεύτερη γύρα, τσακ, μόλις έφευγε κάποιος. Τύχη λέω και σταματάω να περιμένω να βγει αυτός και να μπω εγώ στη θέση του. Ε! Σε δευτερόλεπτα, άμα σου λέω σε δευτερόλεπτα, ακούω κορνάρισμα από πίσω. Ξέρεις, είναι στενός ο δρόμος και αναγκαστικά τον είχα κλείσει.

ΜΑΡΙΑ:

Ε, σιγά, όλοι έτσι κάνουμε άμα είναι να παρκάρουμε.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Το ξέρω, τέλος πάντων, δεν δίνω σημασία. Έλα που αυτός ο χριστιανός που περίμενα να φύγει, δεν τα κατάφερνε. Έκανε μπρος πίσω και καθυστερούσε. Ο από πίσω μου όμως είχε κολλήσει το χέρι του στην κόρνα συνεχόμενα. Μπιιιιιπ! Μπιιιιιπ! Πανδαιμόνιο. Κατεβαίνω κάτω, πηγαίνω στο παράθυρό – 15 –

του και του λέω: «Συγγνώμη, ένα λεπτό να παρκάρω». Και τι μου λέει; ΜΑΡΙΑ:

Τι σου λέει;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

«Τι λες, ρε φίλε! Κόβεις την κυκλοφορία με το έτσι θέλω; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Εγώ βιάζομαι, δεν μπορείς με το έτσι θέλω να μου κλείνεις τον δρόμο». Τα πήρα λίγο με τον τρόπο του, αλλά σκέφτηκα μήπως όντως ο άνθρωπος είχε κάτι επείγον. Μήπως πήγαινε στο νοσοκομείο. Μήπως κάποιος δικός του είχε άμεση ανάγκη. Μήπως ο ίδιος ήταν άρρωστος. Ευγενικά του λέω λοιπόν: «Μήπως σας συμβαίνει κάτι επείγον; Αν είναι κάτι τέτοιο, ν’ ανοίξω τον δρόμο αμέσως».

ΜΑΡΙΑ:

Και τι σου απάντησε;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Όσο το θυμάμαι, τρελαίνομαι! Βγάζει το κεφάλι απ’ το παράθυρο και μου λέει: «Τι λες, ρε “λεμέ”! Πρέπει να γεννάω για ν’ ανοίξεις τον δρόμο; Άντε τελείωνε!»

ΜΑΡΙΑ:

Α, τον παλιάνθρωπο! Α, τον γύφτο!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Ε! Τι δουλειά έχουν τώρα οι γύφτοι;

ΜΑΡΙΑ:

Καλά, μωρέ, έτσι το ’πα!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Όχι, ρε Μαρία. Όχι έτσι το ’πες! Τι σου φταίγανε τώρα οι γύφτοι; Έτσι το ’πες! Έτσι το ’πε κι αυτός! Δεν του έφταιγα σε τίποτα και μ’ έβρισε. Και σένα δεν σου φταίξανε σε τίποτα οι γύφτοι κι όμως τους βρίζεις.

ΜΑΡΙΑ:

Καλά, βρε παιδάκι μου, καλά, μην κάνεις έτσι. Συνέχισε. (Ο Βαγγέλης πάει να συνεχίσει, αλλά χτυπάει το κουδούνι. Μπαίνει ο Κώστας, παιδικός του φίλος.)

ΜΑΡΙΑ:

Καλώς τον Κώστα! Πώς από δω;

ΚΩΣΤΑΣ:

Δεν σου είπε τίποτα ο άντρας σου; Κανόνισε να βρεθούμε η παλιοπαρέα. Θα έρθει και ο τρελάρας ο Μάριος. Μας επιθύμησε ο άντρας σου! Από τότε που μας τον πήρες, δεν μας πολυβλέπει και παθαίνει στερητικά. (Γελάει.)

ΜΑΡΙΑ:

Μωρέ, σιγά, τι μας λες!

ΚΩΣΤΑΣ:

Έλα, βρε Μαρία, αστειεύομαι. (Γυρνάει στον Βαγγέλη.) Παλιόφιλε, τι κάνεις; Πήζεις στη δουλειά;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Καλά, ρε Κώστα. Τι καλά δηλαδή, να σκάσω είμαι.

ΚΩΣΤΑΣ:

Γιατί, ρε φίλε; Τι σου συμβαίνει;

ΜΑΡΙΑ:

(Πετάγεται.) Να, πήγε να παρκάρει και ένας γύφ… (κοιτάει τον – 16 –

Βαγγέλη) και ένας βλάκας του κορνάριζε. Όταν πήγε ο Βαγγέλης να του ζητήσει συγγνώμη, εκείνος τον έβρισε. ΚΩΣΤΑΣ:

Τι λες, ρε παιδί μου! Α, τον παλιάνθρωπο! Α, τον παλιότουρκο!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Τι; Τι είπες, ρε Κώστα;

ΚΩΣΤΑΣ:

Τι, είπα τον παλιότουρκο, τον αμόρφωτο!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Για κάτσε, ρε Κώστα. Τι δουλειά έχουνε οι Τούρκοι; Τι σου

έφταιξαν τώρα οι Τούρκοι; Πού κολλάνε οι Τούρκοι; ΚΩΣΤΑΣ:

Καλά, βρε αδερφέ, μην κάνεις έτσι! Έτσι το ’πα, ντροπή του!

ΜΑΡΙΑ:

Ελάτε τώρα, ηρεμήστε. Τι να φέρω; Τσιπουράκι με μεζέ ή καφεδάκια; Μην τσακωθείτε κιόλας!

ΚΩΣΤΑΣ:

Α, μην ανησυχείς. Έχουμε ρίξει εμείς καβγάδες με τον άντρα σου.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Και πάντα έφταιγες εσύ.

ΚΩΣΤΑΣ:

Όχι εγώ, ο τρελάρας ο Μάριος ήταν πάντα η πέτρα του σκανδάλου. (Ακούγεται το κουδούνι.) Α, κατά φωνή, αυτός θα είναι.

ΜΑΡΙΑ:

Αφήστε, ανοίγω εγώ. (Μπαίνει ο Μάριος, κεφάτος και διαχυτικός.)

ΜΑΡΙΟΣ:

Γεια σας και χαρά σας! Μαρία μου! (Φιλιά, αγκαλιές.) Παλιόφιλοι! Έχουμε καιρό να βρεθούμε.

ΜΑΡΙΑ:

Καφεδάκι, Μάριε, ή τσιπουράκι;

ΜΑΡΙΟΣ:

Ναι, Μαρία μου, καφεδάκι. Γλυκό, ε; Ευχαριστώ. (Η Μαρία φεύγει, γυρνάει στους φίλους του.) Για λέγετε, ρε ζαγάρια, τι κάνετε; Ρε χασοδίκη δικηγόρε, θα κερδίσεις καμιά δίκη;

ΚΩΣΤΑΣ:

Χα! Εσύ θα πουλήσεις κανένα βιβλίο, τρελέ συγγραφέα; (Γελάει.)

ΜΑΡΙΟΣ:

Τα βιβλία μου θα πουληθούν όταν οι άνθρωποι αναπτυχθούν πνευματικά.

ΚΩΣΤΑΣ:

Ε, κι εγώ θα κερδίσω δίκη όταν οι δικαστές γίνουν δίκαιοι. (Γελάνε.)

ΜΑΡΙΟΣ:

Εσύ, Βαγγέλα; Πώς πάει το δημόσιο; Πήρες καμιά προαγωγή; Τι; Ακόμα Γ΄ Τμηματάρχης του Εθνικού… Α! Α! Αυτό το θυμάμαι!… Του Εθνικού Ιδρύματος Μεταφορών. Σκάω στα γέλια. Τα πιο μεγάλα βάσανά μας τα έχουμε ονομάσει «εθνικά». (Γελάει.)

– 17 –

ΚΩΣΤΑΣ:

Άσ’ τα αυτά τώρα, ρε Μάριε. Εδώ έχουμε άλλα σεκλέτια. Δεν βλέπεις τον φίλο μας; Χάλια είναι.

ΜΑΡΙΟΣ:

(Σοβαρεύει.) Γιατί, Βαγγέλη μου; Τι έχεις; (Πάει να μιλήσει ο Βαγγέλης, αλλά τον προλαβαίνει ο Κώστας.)

ΚΩΣΤΑΣ:

Άκου να σου πω εγώ τι έπαθε. Πήγε να παρκάρει, έκλεισε τον δρόμο και ο από πίσω του, ένας παλιότου… (κοιτάει τον Βαγγέλη) ένας παλιάνθρωπος, τον έβρισε στα καλά καθούμενα.

ΜΑΡΙΟΣ:

Α, ναι; (Γελάει.) Σώπα!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

(Χολωμένος.) Τι, εσύ γελάς; Δεν θα βρίσεις κάνα γύφτο; Κάνα Τούρκο; Ή μήπως έχεις προτίμηση στους Αλβανούς; Στους Πακιστανούς μήπως;

ΜΑΡΙΟΣ:

Όχι, βρε αδερφέ, γιατί να βρίσω; Α, τον καημένο! (Γελάει.)

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

(Θυμωμένα.) Μη λες εμένα καημένο! Τον άλλον να λες!

ΜΑΡΙΟΣ:

Ε, τον άλλον λέω! Τον λυπάμαι που φέρθηκε έτσι.

ΚΩΣΤΑΣ:

Τι εννοείς, Βαγγέλη μου; (Ανήσυχος.) Γιατί να λυπηθούμε τον άλλον;

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Όταν με είπε «λεμέ» προσβλήθηκα τόσο που σηκώνω το χέρι μου και του ρίχνω μια μπουνιά στο μάτι! Δέκα μέρες θα βάζει κομπρέσες.

ΜΑΡΙΟΣ:

Τον χτύπησες; Α, τους καημένους! (Γέλια.)

ΚΩΣΤΑΣ:

Βαγγέλη, τον χτύπησες; Μεγάλο λάθος. Θα σου κάνει μήνυση.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Ας μου κάνει. Θα τον πληρώσω! (Η Μαρία φέρνει τους καφέδες.)

ΜΑΡΙΑ:

Ποιον θα πληρώσεις, Βαγγέλη μου;

ΜΑΡΙΟΣ:

Αυτόν που τον έβρισε, θα τον πληρώσει κι από πάνω γιατί τον πλάκωσε στις μπουνιές.

ΜΑΡΙΑ:

Ααα! Τι λέει ο Μάριος, Βαγγέλη μου; (Ανήσυχη.)

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Υπερβολές, μια μπουνιά τού έριξα.

ΚΩΣΤΑΣ:

Αν ήμουν δικηγόρος του, ξέρεις πόσα θα σ’ έβαζα να πληρώσεις; Νοσοκομεία, ψυχική οδύνη, αποζημιώσεις, θα σε γονάτιζα.

ΜΑΡΙΑ:

Μα γιατί, Βαγγέλη μου; Γιατί;

ΜΑΡΙΟΣ:

Γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

ΚΩΣΤΑΣ:

Ε, όχι και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς! – 18 –

ΜΑΡΙΟΣ:

Κι όμως δεν μπορούσε.

ΜΑΡΙΑ:

Γιατί, ρε Μάριε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς; Μπορούσε να δώσει τόπο στην οργή.

ΜΑΡΙΟΣ:

Κι όμως δεν μπορούσε. Ρωτήστε τον.

ΜΑΡΙΑ:

Βαγγέλη, μίλα!

ΚΩΣΤΑΣ:

Ναι, ρε Βαγγέλη, μίλα!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ε, δεν… δεν ξέρω τι λέτε. Μπορούσα δεν μπορούσα, εγώ

εκείνη τη στιγμή θόλωσα. Με πρόσβαλε… τον χτύπησα. ΜΑΡΙΑ: Α! (Γυρνάει στον Μάριο.) Βλέπεις! Θόλωσε! ΚΩΣΤΑΣ:

Θόλωσε ξεθόλωσε, είναι ένοχος. Για βιαιοπραγία και τραυματισμό.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Κι ο άλλος είναι ένοχος για εξύβριση.

ΜΑΡΙΟΣ:

Σωστά είναι όλα αυτά. Σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας, ο υβριστής είναι ένοχος και τιμωρείται, αλλά φυσικά και αυτός που χειροδικεί. Όμως γι’ αυτό σας αποκάλεσα πριν «καημένους». Κάνατε το καλύτερο που μπορούσατε τη δεδομένη στιγμή για τον εαυτό σας. Δεν μπορούσατε να κάνετε κάτι άλλο. Ήταν για σας μονόδρομος. Είναι η θεωρία μου, ότι ο… άνθρωπος δεν είναι κακός! (Με στόμφο.) (Στιγμιαία σιγή και ξαφνικά μιλάνε όλοι μαζί. Χάβρα.)

ΜΑΡΙΟΣ:

Ηρεμήστε! Καθίστε κάτω! (Κάθονται.) Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο οδηγός που έβρισε τον Βαγγέλη είναι κακός άνθρωπος;

ΜΑΡΙΑ:

Κακός; Κάκιστος! Καλά τον είπα εγώ γύφτο!

ΚΩΣΤΑΣ:

Εννοείται κακός και πρέπει να τιμωρηθεί επί εξυβρίσει!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Αν είναι κακός; Τομάρι είναι!

ΜΑΡΙΟΣ:

Αφού λοιπόν ο οδηγός που έβρισε τον Βαγγέλη είναι κακός άνθρωπος, ο Βαγγέλης που τον χτύπησε τι είναι;

ΜΑΡΙΑ:

Μα… μα ο Βαγγέλης θόλωσε.

ΚΩΣΤΑΣ:

Χμ! Χμ! Και ο Βαγγέλης βέβαια κακώς βιαιοπράγησε. Ασφαλώς εγώ θα υποστήριζα στο δικαστήριο ότι ήταν εν βρασμώ. Θα του έβρισκα ελαφρυντικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τη γλίτωνε.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ:

Κακός άνθρωπος εγώ, ρε Κώστα; Εγώ που δεν πατάω ούτε μυρμήγκι; – 19 –

163 × 230 SPINE: 18.5 FLAPS: 65

ISBN 978-960-564-735-3

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr