Ψηφίδες ζωής by Εκδόσεις Οσελότος

155 × 225 SPINE: 9.9 FLAPS: 70

Γιώργος Κόκκινος

Ψηφίδες ζωής

Γεννήθηκα στην Αθήνα από μεσοαστική οικογένεια. Σπούδασα στις ΗΠΑ και στην Αθήνα και είμαι πτυχιούχος του Τμήματος Π.Ο.Ε. της Νομικής σχολής Αθηνών. Ασχολήθηκα επαγγελματικά στον τραπεζικό και εν γένει οικονομικό τομέα. Τέλειωσα την επαγγελματική μου καριέρα σαν διοργανωτής και εισηγητής σεμιναρίων για τραπεζοοικονομικά και ναυτιλιακά θέματα. Εκτός των ποιημάτων που γράφω επί δεκαετίες, έγραψα και εξέδωσα ένα έμμετρο θεατρικό έργο με τίτλο «Ατλαντίς, η Χώρα της Μοίρας», το οποίο απέσπασε Α΄ έπαινο σε διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών το 1998. Επίσης έγραψα στίχους 12 τραγουδιών, τα οποία μελοποίησε και τραγούδησε η κα. Μαρία Μαντά (ακυκλοφόρητα). Τον Απρίλιο του 2017 ανέβασα στο You Tube μια παρουσίαση μου με απαγγελία ποιημάτων μου (για να το δείτε, πληκτρολογήστε γιώργος κόκκινος απαγγελία ποιημάτων).

ISBN 978-960-564-575-5

kokkinosgeo@msn.com

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 ocelotos@ocelotos.gr www.ocelotos.gr

0_cover_psifides.indd 1

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

4/12/2017 1:12:19 μμ

Τιτλος Ψηφίδες ζωής

Συγγραφέας Γιώργος Κόκκινος Σειρα Ποίηση [2358]1217/16

Επιmελεια - Διορθωση Μελίνα Μωσαΐδου Εξωφυλλο Ψηφιδωτά, Δημιουργία Γιώργου Κόκκινου Layout - Design Myrtilo, Λένα Παντοπούλου

Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Δεκέμβριος 2017

ISBN 978-960-564-575-5

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Γιώργος Κόκκινος

Ψηφίδες ζωής ΠΟΙΗΣΗ

ΑΘΗΝΑ 2017

Στη Μελίνα, γιατί χωρίς τη βοήθειά της η έκδοση αυτής της συλλογής δεν θα είχε γίνει…

Δυο λόγια από τον ποιητή

ράφω στίχους από παιδάκι, από όταν ήμουν οκτώ χρονών… Ποιήματα έγραφε η προγιαγιά μου, ο παππούς μου, η μάνα μου και ο αδελφός της, όλοι έχουν πια φύγει… Η συγχωρεμένη η μάνα μου ήταν υπερήφανη γι’ αυτή την ιδιαίτερη κλίση μου και με έβγαζε –σαν περιοδεύοντα θίασο– να απαγγέλλω σε ραδιοφωνικές εκπομπές και θέατρα (θυμάμαι τη ραδιοφωνική εκπομπή “Τα Νέα μας Ταλέντα” με κονφερανσιέ τον Γιώργο Οικονομίδη και στο πιάνο τον Μίμη Πλέσσα, και το Green Park). Στα δεκαπέντε μου είχα μαζέψει και γράψει στη γραφομηχανή τα ποιηματάκια μου σε συλλογή, με αντίγραφα σε καρμπόν. Έζησα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ως φοιτητής και ως επαγγελματίας και έχω ταξειδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου. Σαν φοιτητής έκανα πολλές δουλειές του ποδαριού. Σε τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού που συμμετείχα, όταν ήμουν πρωτοετής στο Columbia U., στο μόνο επάγγελμα που αρίστευσα, ήταν “ιεραπόστολος” – και αυτό με σημάδεψε σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου… Ποίηση δεν έχω μελετήσει, όχι από οκνηρία αλλά από πεποίθηση! Δεν ήθελα να χάσω το προσωπικό μου ύφος και αθέλητα να παρασυρθώ και να αντιγράψω κάποιον άλλο! Για μένα η ποίηση είναι κάτι εντελώς προσωπικό, δεν είναι επάγγελμα, είναι έκφραση ψυχής… Ξεκινά από ένα ερέθισμα, ψυχικό ή πραγματικό, που ακολουθείται από την έμπνευση! Και το χέρι αρχίζει και γράφει, παίρνοντας εντολές από την ψυχή και όχι από το μυαλό… Ο ποιητής είναι “σκεύος ψυχής” και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, είναι μια Πυθία που “απαγγέλλει χρησμούς” σε όσους καταλαβαίνουν τη γλώσσα της… Τα διάφορα γλωσσο-τεχνουργήματα με εγκεφαλική υπόσταση δεν αποτελούν για μένα ποίηση…

Η παρούσα ποιητική συλλογή περιλαμβάνει μία επιλογή ποιημάτων μου, που κατά καιρούς, από τα δεκαέξι μου και μετά, έγραφα σε τετράδια, χαρτάκια, χαρτοπετσέτες και κρατούσα στο συρτάρι, μόνο για μένα. Μπαίνοντας στο facebook, αποφάσισα να αναρτήσω μερικά και αυτή ήταν η αιτία να αποκτήσω αρκετούς φίλους, που τους περισσότερους δεν γνωρίζω καν προσωπικά. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους μου πρότειναν να τα εκδώσω. Η Μελίνα Μωσαΐδου είναι μία από αυτούς τους φίλους, που επιμελήθηκε την συγκέντρωσή τους, έγραψε τον πρόλογο και την εισαγωγή και ανέλαβε την εν γένει επιμέλεια για την έκδοση του βιβλίου! Της οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πραγματικά συγκινητική και αφιλοκερδή υποστήριξή της τον τελευταίο αυτό χρόνο. Φυσικά οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλους εσάς, φίλους και αναγνώστες, και σας αφιερώνω την παρούσα πρώτη μου ποιητική συλλογή. Φιλικά, Γιώργος Κόκκινος Δεκέμβριος 2017

Πρόλογος

εκινώντας να μιλήσω για την ποίηση του Γιώργου Κόκκινου, ήρθα αμέτρητες φορές σε αμηχανία, γιατί νιώθω έντονα πως είναι, όσο ποτέ άλλοτε, τούτο το έργο ένα βίωμα, μια κατάθεση ψυχής, μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μια προσπάθεια υπέρβασης του εαυτού του και της ζωής γενικότερα – και λιγότερο μια λογοτεχνική απόπειρα που σκοπό έχει να κερδίσει τον αναγνώστη με βερμπαλισμούς, δυσνόητα λεκτικά τεχνάσματα και επιτήδευση ύφους. Ο Γιώργος, με απλότητα, σαφήνεια, αμεσότητα, επιδιώκει να αγγίξει ψυχές μέσα από το λόγο του, σε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος την ευαισθησία, τον ανθρωπισμό, την υπαρξιακή αναζήτηση και το διάχυτο λυρισμό. Μέσα από την ποίησή του, αντιλαμβανόμαστε τη δίψα για ζωή, την κυριαρχία του συναισθήματος επί της λογικής, αυτής της στείρας και συμβατικής, που ουδέποτε θα ήταν ικανή να προάγει τέχνη και πολιτισμό. Εδώ συναντάμε μια άλλη οπτική, την ενατένιση της ζωής από το πρίσμα της αγάπης, ως ουσιαστικό ζητούμενο. Ο ποιητής βαφτίζει τις λέξεις μας με νέα νοήματα, δίνει σχήμα στο άπιαστο, γίνεται ο απολογητής των καθιερωμένων, ο φορέας των ελπίδων και των διαψεύσεων, ο οδηγός στο όνειρο, αυτός που με την πένα του μάχεται και συντρίβει το θνητό της φύσης μας, χαρίζοντάς μας “ψηφίδες αιωνιότητας”. Στις “ψηφίδες ζωής” γινόμαστε εμείς πρωταγωνιστές του ποιητικού έργου, μάρτυρες πολυσήμαντων στιγμών, ταξιδιώτες ακόμη και μιας μεταφυσικής πραγματικότητας, που να δικαιώνει και να εξυψώνει απόλυτα την ύπαρξή μας. Νιώθω συγκινημένη που εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου για το σύνολο αυτού του πονήματος καρδιάς, ήταν για μένα μια ιερή αναγκαιότητα. Είμαι σε θέση να γνωρίζω πολύ καλά με πόσο κόπο 9

και με πόση χαρά και λαχτάρα φτάνουν αυτά τα ποιήματα πλέον μέχρι σ΄εσάς, συνοψίζοντας τις αδιαμφισβήτητες αξίες του ποιητή, τις αγωνίες, τις σκέψεις, το βαθύ προβληματισμό του και την ενορατική του δεινότητα. Με την ίδια σεμνότητα και αξιοπρέπεια, με την οποία ο Γιώργος μας παραδίδει ένα όραμα ζωής, αποσυρόμενος στο βάθος της σκηνής, σας παραδίδω και εγώ σήμερα αυτόν τον ταπεινό πρόλογο, που δεν φιλοδόξησα ποτέ να αγγίξει το ποιητικό και ηθικό ανάστημα του γράφοντος, αλλά να προσθέσει μια πινελιά, να βάλει ένα ακόμα πετραδάκι στο ποιητικό ψηφιδωτό που μας αφιερώνει. Τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση που μου έδειξε, που είχαν ως αποτέλεσμα την άψογη συνεργασία μας. Θεωρώ ύψιστη τιμή τη συμμετοχή μου σε μια τέτοια ποιητική συλλογή. Στέλνω την αγάπη μου και εύχομαι καλοτάξιδο αυτό το βιβλίο, όπως πιστεύω ακράδαντα ότι του αξίζει. Μελίνα Μωσαΐδου

Τα πιστεύω του ποιητή – ψηφίδες ζωής

πρώτη περιήγηση στον κόσμο ενός ποιητή, στον κόσμο ενός ανθρώπου που βλέπει τη ζωή ν’ ανατέλλει, όπως αργότερα και να φθίνει. Σκέψεις, συναισθήματα, αξίες, αμφισβητήσεις, αγωνίες, αρχίζουν να ξεπροβάλλουν σ’ έναν απολογισμό ειλικρίνειας, ευθύτητας, με σκοπό το μοίρασμα των στιγμών. Η ευθύνη και το χρέος του ανθρώπου, αλλά και του δημιουργού, μέσα στα πλαίσια τόσο της κοινωνικής θεώρησης όσο και της βαθιάς συνείδησης της ατομικότητας. Ένα ταξίδι στην αρχή και το τέλος, μια υπαρξιακή αναζήτηση με φιλοσοφικές προεκτάσεις και διάχυτο λυρισμό. Το έργο του ποιητή έχει αναφορές στα όνειρα, σαν εφόδιο στο στίβο της ζωής, στην απλότητα και ταυτόχρονα στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, στη ρουτίνα, στην ανατροπή, στη διάψευση, στο απρόβλεπτο, στα βιώματα στοργής και πόνου. Οι λέξεις βρίσκουν για πρώτη φορά το ουσιαστικό τους νόημα. Ο πόθος, η δίψα για γνώση, για μάθηση, αντιστέκονται στην γραφειοκρατική αντίληψη της κοινωνίας που συντρίβει ιδανικά, αλλοτριώνει συνειδήσεις, αχρηστεύει τη φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό της νιότης. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, μα υπάρχουν φωνές που δεν υποτάσσονται στη συμβατικότητα και την μιζέρια. Πάντα ελπίζουν, αναζητούν και γνωρίζουν καλά πως, πρώτος και τελευταίος σταθμός στο ταξίδι της ζωής, είναι η αγάπη. Την αποζητούν με ρομαντισμό, ευαισθησία, αγνότητα και σεβασμό! Και μέσα στο σύνολο της παρακμής, η φωνή όσων ελπίζουν ακόμα στις αξίες, στον ανθρωπισμό, σε ό,τι μας εξυψώνει από την απλή, γήινή μας υπόσταση. Με ρεαλισμό παρατηρούμε τα γκρίζα χρώματα της σκιαγράφησης χαρακτήρων, την αποξένωση των ανθρώπων, τη μηχανοποίηση, τον ξεπεσμό, τη ματαιοδοξία. 11

Με μήνυμα πάντα επίκαιρο, με κοινωνικές και ιστορικές προεκτάσεις και εμβάθυνση, η αγωνία για την πατρίδα μας δεν είναι στείρα, άσκοπη, τυποποιημένη. Επειδή ξέρει να ενώνει το παλιό με το νέο, να αξιοποιεί και την πιο βαθιά μας αντίφαση. Όταν η ποίηση έχει τις αναφορές της σε μια ξεχωριστή ευαισθησία, ανατρέχει στην πανανθρώπινη μοίρα μας. Η ροή των θεμάτων της ποιητικής συλλογής αναφέρεται φυσικά και στην ενατένιση της Αγάπης, την ενσάρκωση του Έρωτα και στο ζητούμενο της Ζωής. Στιγμές αφιερωμένες στην επιθυμία, τη νοσταλγία εποχών και προσώπων έξω από το χρόνο, αλώβητων από τις ανάγκες και τις μικρότητες, τη συμβατικότητα και το παροδικό. Ο Έρωτας έτσι αποκτά σάρκα και οστά, νικά το σκοτάδι, αντιπαρέρχεται τη θλίψη, σβήνει τον θάνατο, τον καταργεί, τον υπερβαίνει… Πολλές φορές επέρχεται χωρισμός… Αναμνήσεις που στοιχειώνουν τα όνειρα, τα στεγνώνουν από αισθήματα, αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα… Παρουσίες φευγαλέες, μονοσήμαντες, αδύναμες να νιώσουν το μοίρασμα, πνιγμένες στην ψευδαίσθηση του εγωισμού και της φιλαυτίας, σμιλεύουν με τον ατσάλινο μανδύα τους άδεια σχήματα, στο διάβα της ζωής… Υπάρχουν άνθρωποι που γι’ αυτούς σταμάτησε ο χρόνος, απόλυτα, απέραντα… κι έμειναν να γνέφουν στο κενό, φιγούρες του εαυτού τους, ίσκιοι της ψυχής τους, αιώνια μοναχικοί διαβάτες. Όσο και να ψηλαφούν τα όνειρά τους, όσο και να αφουγκράζονται την αναπνοή τους, η φωνή τους επιστρέφει με κρυστάλλινη ηχώ, σβήνοντας κάθε πειστήριο ζωής, ότι υπήρξαν και αυτοί κάποτε κομμάτια από το ζεστό όραμα του κόσμου… Εικόνες της ψυχής… Ταξίδια άπειρα με πρόσωπα αγαπημένα από το παρελθόν και το παρόν. Μια αέναη δίψα για φως, ελπίδα, ομορφιά… Ο ανεξάντλητος πόθος της καρδιάς να γευτεί κάθε στιγμή, να νιώσει ό,τι της αναλογεί και η μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων. Η δικαίωση του καλού και η κατάργηση του εφήμερου, με λέξεις αστρικές, 12

αραχνοΰφαντες, καμωμένες από νήματα φωτός και “πλέξη” απείρου… Νοήματα ξεχασμένα, χωρίς ανταπόκριση, τοπία απέραντα της ψυχής, ανέκφραστα στους συμβιβασμούς και τη συνθηκολόγηση. Χάδια της καρδιάς, κύματα της σκέψης, αέναη περιήγηση σ’ έναν κόσμο από δάκρυ, τραγούδι, νοσταλγία, όνειρα και αξίες, μνήμες, έρωτα, θάνατο, αρχή και τέλος… Όλα ειδωμένα μέσα απ’ το πρίσμα μιάς μεταφυσικής, θεμελιακής έντασης απέναντι στην ακατάλυτη δύναμη του άγνωστου, του απρόβλεπτου, του τραγικού. Μέσα απ’ το “ιερό” του χρόνου, της συμβατικής αυτής συνθήκης ορισμού της ζωής, πρωταγωνιστές σε μια συμπαντική δημιουργία, μια συμφωνία ψυχών, πέρα απ’ τα μικρά, πεπερασμένα μας όρια και δεδομένα, μάρτυρες πολυσήμαντων στιγμών, γεμάτων ομορφιά, τρυφερότητα, ευαισθησία, αλήθεια…Ταξιδιώτες σε μια ιδεατή διάσταση, ανακαλώντας μια πραγματικότητα που να δικαιώνει την ύπαρξή μας..! Ο Ποιητής γίνεται απολογητής των καθιερωμένων, μιλά εξ’ ονόματος όλων, βαφτίζει τις λέξεις μας με νέα νοήματα, δίνει σχήμα στο άπιαστο, αγγίζει το άπειρο, δίνει χρώμα και πνοή στα όνειρα… Τίποτα δεν είναι απρόσιτο στην ποίηση, είναι υψηλή μορφή έκφρασης, έχει σκοπό να ευαισθητοποιήσει, να μοιραστεί, να αφυπνίσει συνειδήσεις, να δείξει νέους ορίζοντες ή ξεχασμένους δρόμους. Ο δημιουργός κουβαλά μέσα του βαριά την ευθύνη όταν γράφει, την εναποθέτει στο χαρτί. Αφήνει το δημιούργημά του σε κοινή θέα, στην κρίση του αναγνώστη και του ακροατή… Κληροδοτεί το χάρισμά του και συντρίβει με την πένα του το θνητό της φύσης μας, χαρίζοντάς μας «ψηφίδες αιωνιότητας»… Μελίνα Μωσαΐδου

Μέτοικος

Του μισεμού η χόβολη σπιθίζει και θεριεύει… και το φευγιό είναι πικρό μα και γνωστό, το είχα αγαπήσει από παλιά, θαλασσομάχος απ’ τα χρόνια του Οδυσσέα. Δεν επρολάβαινε να κάψει τ’ ακροδάχτυλα η θράκα του τζακιού – κι εγώ σ’ άλλο καράβι, ίδια τα κύματα, ρουτίνα η ξενιτιά όταν συνήθεια γίνεται και “λευτεριά” πραγματική στα παραμύθια… Μόνο που νιώθω πια βαρύς, δεν θα ’χε σημασία, μα γέρασε η καρδιά κι αυτό πικραίνει, κι αν το μυαλό χίλια ταξίδια κάνει, η γλώσσα δεν τ’ ακολουθεί, μηδέ τα πόδια. Νέα χελιδόνια γίναν τώρα μετανάστες, ποτέ οι χελώνες…

Εγώ κι ο κόσμος μου

Εκατομμύρια έχουν το όνομά μου, πεινούν, γεννοβολάνε και πεθαίνουν, μ’ ανάγκες και πληγές σπαρμένο τ’ άστρο τους, χώρος στενός, στριμώχνονται, καθώς ο ένας τ’ αλλουνού το χνώτο ανασαίνει, φεύγουνε, μα δεν λείπουν σε κανέναν… Χιλιάδες έχουν τ’ όνομά μου, και αγαπούν και ζούνε με θυσίες κι υποχωρήσεις κι όνειρα… Και βρίσκουν χώρο να φυτέψουν πίστη, τραγούδι, ζεστασιά και αμαρτία και λεν πως έζησαν ίσα και δίκαια… Είναι πολλοί που έχουν τ’ όνομά μου, σχεδιάζουν στον καθρέφτη τη μορφή τους, τη σκέψη τους ζυγίζουν και τις λέξεις τους, ξέρουν που φτάνουν, το τί βλέπουν και τί πιάνουν, ξέρουνε να μετρούν όχι τ’ αστέρια… μόνο σπυρί σπυρί το στάρι και την ώρα τους… Είναι και λίγοι που ’χουν τ’ όνομά μου και βλέπουνε στα μάτια τον Θεό τους, τη σκέψη τους με την καρδιά φιλιώνουν κι απλώνονται σε τέσσερις διαστάσεις, μοιρασμένοι στα μέλη τους και ολοκληρωμένοι στο μεγαλείο τους…

Είμαι ο μόνος που έχω τ’ όνομά μου, της μοίρας σύντροφος κι Αφέντης του Εαυτού μου και κατοικώ στον κόσμο μου, τρώγοντας σάρκα και ψυχή που ’ναι δική μου. Μόνος ρωτώ και μόνος απαντώ: «Είμαι ο Κανένας!»

Ο δρόμος ο καλός

Κάποτε διάλεξα το δρόμο τον καλό και την καρδιά μου χόρταινα με λίγα, λίγη θρησκεία, οικογένεια, πατρίδα κι άφηνα πίσω μου της τρέλας τον χορό. Μέχρι που αντίκρισα το βάθος απ’ τα μάτια σου, τις μπούκλες χάιδεψα στα ξέπλεκα μαλλιά σου, σαν μ’ έκλεισες γυμνό στην αγκαλιά σου, με συνεπήρες στου κορμιού σου τον ρυθμό. Κάποτε διάλεξα το δρόμο τον καλό, αλλά στο όραμα δεν πρόλαβα να φτάσω, το τραίνο της ζωής εκόντευα να χάσω, γιατί τα “πρέπει” πλημμυρίζαν το μυαλό. Μέχρι που γεύτηκα το τρέμουλο απ’ τα χείλη σου και ήπια των ματιών σου την αλμύρα, μέχρι που μ’ άφησες και την καρδιά σου πήρα, γιατί έτσι το ’θελε της μοίρας το γραφτό. Κάποτε διάλεξα το δρόμο τον καλό, γιατί καλύτερο δεν ήξερα να πάρω και χάρη ζήταγα ακόμα κι’ απ’ το Χάρο να δώσει τέλος στο συμβόλαιο αυτό. Μέχρι που μου ’δειξες το δρόμο τον καλύτερο, το δρόμο που περνά απ’ την καρδιά σου, ζητώ τον χρόνο μου να δέσω με το χρόνο σου και να χορτάσω το κορμί και τη δροσιά σου. 18

Έτσι απλά

Στον αιώνα των οργίων θέλω να κάνω έρωτα με την Εύα, στην εποχή των υπολογιστών να προσθέσω μόνος ένα κι ένα, τώρα που καίνε με όπλα μαζικά, θέλω ν’ ανάψω σπίρτο και να τ’ αφήσω να καεί μέχρι να μου δαγκώσει τα ακροδάχτυλα. Θέλω μια νέα αρχή, και όχι μια συνέχεια σε έργο μισοτελειωμένο, ανθρώπων πεθαμένων. Έναν κόσμο δικό μας, απλό, καινούργιο, π’ αστράφτει πλυμένος απ’ την ανοιξιάτικη βροχή… Θέλω να ζήσω με σένα γυναίκα και μια χούφτα αλάτι, τα όνειρα να σφίξω στην παλάμη και με μάτια μισόκλειστα, να τα φυσώ και να πετούν, μέσα στο θάμπωμα του ήλιου, σαν “κλέφτες”– μάτσο υφασμένα αλεξίπτωτα πάνω σ’ ένα κοτσάνι…

155 × 225 SPINE: 9.9 FLAPS: 70

Γιώργος Κόκκινος

Ψηφίδες ζωής

ISBN 978-960-564-575-5

kokkinosgeo@msn.com

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 ocelotos@ocelotos.gr www.ocelotos.gr

0_cover_psifides.indd 1

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

4/12/2017 1:12:19 μμ