143 × 210
SPINE: 20
FLAPS: 80
ΛΙΑΚΟΚΩΤΣΙΑΣ ΗΛΙΑΣ
υ ο µ έ λ ο π α µ ύ Θ υ ο μ έ λ ο π α μ ύ Θ
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Λιακοκωτσιας Ηλιας
υ ο μ έ λ ο μα π
Θύ
Μυθιστόρημα
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Τιτλος Θύμα πολέμου Συγγραφέας Ηλίας Λιακοκώτσιας Σειρα Μυθιστόρημα [1358]0113/1 Διόρθωση - Επιmελεια Όλγα Παλαμήδη Layout Design Mύρτιλο, graphic arts Photo εξωφύλλου Shutterstock photos Copyright© 2012 Ηλίας Λιακοκώτσιας Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Ιανουάριος 2013
ISBN 978-960-564-020-0
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
Σημείωμα του συγγραφέα Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, την αδερφή μου Μαρία, την μητέρα μου Σοφία, τον πατέρα μου Δημήτρη, τον παππού μου Αθανάσιο και την γιαγιά μου Δήμητρα, καθώς και τον θείο που ποτέ δεν γνώρισα αλλά έχω την τιμή να φέρω το όνομα του Ηλία, που με δίδαξαν και μου χάρισαν απλόχερα αληθινή αγάπη, αστείρευτη ελπίδα και ακλόνητη πίστη. Μόνο αν έχεις αυτά τα τρία αγαθά, επιτρέπεις στον Θεό, να φωτίσει με την σοφία Του τα μονοπάτια που επιλέγεις να διαβείς. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που επιλέγουν να ζουν ελεύθεροι σε έναν κόσμο γεμάτο αλυσίδες, που μάχονται για τα πιστεύω τους και φεύγουν από τον κόσμο ένδοξα, με αποτέλεσμα να μένουν στις καρδιές μας για πάντα.
Ι
ράκ 2005· σ’ αυτή τη χώρα της Μέσης Ανατολής, όπου κυλούσαν όλα αρμονικά, ήρθε να ταράξει τη γαλήνια ηρεμία της η υπερδύναμη αυτού του κόσμου Αμερική. Οι βόμβες τους σκορπούσαν παντού φόβο και θάνατο. Σ’ ένα μικρό χωριό μακριά από τη Βαγδάτη, αποτελούμενο από μόλις διακόσιους κατοίκους, όπου η κύρια πηγή εσόδων ήταν η κτηνοτροφία και ελάχιστα στρέμματα καλλιεργήσιμης γης, επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Η οικογένεια Φαντούμ αποτελούνταν από τον παππού Οτσαλάν, τον γιο του Αμπτούλ, τη νύφη του Οσμάλ, καθώς και τα τρία του εγγόνια Ιχμέτ, Ζελίν και Τόσια. ο Zελίν ήταν μόλις δώδεκα χρονών και είχε αναλάβει τη συγκέντρωση ξύλων για την κάλυψη αναγκών της οικογένειας. Αναζητώντας καυσόξυλα, είχε απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι του. Διψασμένος και κουρασμένος, αποφάσισε να γυρίσει, όταν ξαφνικά μπροστά του εμφανίστηκε μια ομάδα Αμερικανών πεζοναυτών. «αλτ», του είπε ο λοχίας. τρομοκρατημένος ο Zελίν και με δακρυσμένα μάτια, σήκωσε ψηλά τα χέρια του και έμεινε ακίνητος. «συλλάβετέ τον», διέταξε αυταρχικά ο λοχίας.
θυμα πολεμου
™7
δυο στρατιώτες πλησίασαν αργά τον Ζελίν, ο οποίος από φόβο ξέσπασε σε κλάματα και πήρε την απόφαση να το βάλει στα πόδια. μόλις δύο μέτρα απόσταση από τους στρατιώτες, έκανε τη σκέψη του πράξη, ξεγλιστρώντας έτσι από τους εισβολείς. καθώς έτρεχε, άκουσε μια δυνατή φωνή πίσω του. «σταμάτα, γιατί θα σου ρίξω». ο μικρός Zελίν δεν ήξερε τι του έλεγε η φωνή και όμως μπορούσε να το νιώσει. Ένιωθε την απειλή τόσο κοντά του, και όμως δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να εγκαταλείψει τον σκοπό του. το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να ειδοποιήσει την οικογένειά του και να την προστατέψει από τον εχθρό. Οι σφαίρες περνούσαν δίπλα του και του μετέφεραν μηνύματα θανάτου, μα αυτός εκεί... συνέχιζε απτόητος. Οι πυροβολισμοί και οι δυνατές φωνές πίσω του συνεχίζονταν και κάθε μέτρο τα ένιωθε πιο κοντά του. Μέσα σ’ αυτό το κυνηγητό μεταξύ ζωής και θανάτου, ο μικρός Ζελίν γλίστρησε και έπεσε. Πάλεψε να σηκωθεί, μάταια όμως. Ένιωσε ένα δυνατό χέρι να τον πιάνει με μίσος και να τον σέρνει στο έδαφος σαν να ήταν κουφάρι ζώου. «Νόμιζες ότι θα τη γλίτωνες, μπασταρδάκι;» του είπε θυμωμένος ο Αμερικανός στρατιώτης που κατάφερε να τον συλλάβει. Ο Ζελίν τον κοίταξε στα μάτια, σαν να τον ικέτευε για την απελευθέρωσή του, μάταια όμως, ενώ σχεδόν αστραπιαία το ύφος του γέμισε απογοήτευση, μην μπορώντας να καταλάβει τι του έλεγε ο εισβολέας. Στο σημείο κατέφτασε και η υπόλοιπη ομάδα.
8™ ηλιασ λιακοκωτσιασ
«Τι έγινε, έπιασες τον πιτσιρικά, Μάνεϊ;» ρώτησε ο διοικητής της ομάδας. «Μάλιστα, κύριε λοχαγέ», απάντησε εκείνος γεμάτος περηφάνια. «Τι σου είπε, Μάνεϊ;» «Τίποτα, κύριε λοχαγέ, δεν μιλάει αγγλικά το μπασταρδάκι». «Σεβασμός, Μάνεϊ, γιατί θα σε τιμωρήσω», απάντησε φανερά ενοχλημένος ο λοχαγός Λάκι. «Φωνάξτε αμέσως τον Σαντάμ», συνέχισε με αυταρχικό τόνο. Ο Σαντάμ ήταν ένας φιλάργυρος Ιρακινός προδότης, που στον βωμό του χρήματος θυσίαζε το δικαίωμα που δίνεται από τον ίδιο τον Θεό· την ελευθερία των συμπατριωτών του. «ρώτησε πώς τον λένε», διέταξε ο Λάκι. «ζελίν», αποκρίθηκε ο μικρός, πριν προλάβει να μεταφράσει ο διερμηνέας. «Zελίν Φαντούμ», ξανάπε με περίσσιο θάρρος, κοιτάζοντας τον λοχαγό Λάκι στα μάτια. ο λοχαγός ξαφνιασμένος χαμογέλασε, ενθαρρύνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τον μικρό αιχμάλωτο. «μιλάς αγγλικά;» τον ρώτησε. μάταια όμως, γιατί δεν πήρε ποτέ απάντηση. «μιλάς αγγλικά, ρε;» τον ρώτησε ο Σαντάμ με βίαιο και άγριο τρόπο, πιάνοντάς τον δυνατά από το μικρό και αδύνατο χεράκι του. «Όχι», απάντησε ο μικρός Ζελίν, που συνέχιζε να κοιτάζει επίμονα στα μάτια τον λοχαγό Λάκι. «ρώτησέ τον γιατί με κοιτάζει έτσι επίμονα στα μάτια», είπε ο λοχαγός στον Σαντάμ. «συγγνώμη, κύριε λοχαγέ», πετάχτηκε ο λοχίας Μπά-
θυμα πολεμου
™9
νε, «πρέπει να μάθουμε με ποιον είναι εδώ ο μικρός, γιατί φοβάμαι ότι είναι ενέδρα και πιστεύω ότι θέτετε σε κίνδυνο όλη την ομάδα». «αυτό που σου είπα», ανταπάντησε με αυταρχικό και επιθετικό ύφος ο λοχαγός, κοιτάζοντας τον Σαντάμ. ο διερμηνέας φοβισμένος, γύρισε στον μικρό Zελίν και μετέφερε την απορία του λοχαγού. «για να δω αν νιώθει τύψεις για όλα αυτά που κάνει στον λαό μου», απάντησε με θάρρος αλλά και θράσος το παιδί, δείχνοντας έτοιμο να υποστεί τις όποιες συνέπειες. ο Σαντάμ ύψωσε τη φωνή του, λέγοντας στον πιτσιρικά: «Είσαι τρελός, το ξέρεις; Έχεις μεγάλη γλώσσα και αυτό είναι η αιτία που θα πεθάνεις τόσο μικρός». ο Zελίν κοίταξε αηδιαστικά τον διερμηνέα, δηλώνοντάς του: «Εύχομαι να πεθάνω μικρός και γεμάτος περηφάνια, παρά στη δική σου ηλικία ως προδότης της χώρας μου». ο Σαντάμ, εκνευρισμένος, σήκωσε το χέρι του και χτύπησε με μίσος και με όλη του τη δύναμη το τρυφερό σώμα του Ζελίν, τόσο δυνατά που το αγόρι έπεσε σχεδόν λιπόθυμο στο έδαφος. δεν αρκέστηκε όμως σ’ αυτό και συνέχισε να τον κλοτσά με βία στο πρόσωπο, στα αδύνατα πλευρά του και οπουδήποτε αλλού, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τον ταπεινώσει. Όλη αυτή η τραγική εικόνα σε κάποιους φάνταζε διασκεδαστική, όχι όμως στον λοχαγό Λάκι, ο οποίος δεν μπορούσε να αντιδράσει. ο Σαντάμ, εξουθενωμένος από τα δυνατά χτυπήματα που κατάφερε στο ανυπεράσπιστο κορμάκι του μικρού Ζελίν, γεμάτα οργή και μίσος, θέλο10™ ηλιασ λιακοκωτσιασ
ντας να κρύψει την κούρασή του, γιατί θα ήταν αφορμή για πείραγμα, προκάλεσε τον Μάνεϊ να συνεχίσει. ο λοχαγός Λάκι δεν άντεξε άλλο αυτόν τον εξευτελισμό και φώναξε: «Αρκετά παίξατε, πες μας τώρα γιατί έγινε όλο αυτό, τι σου είπε;» απευθύνθηκε νευρικά στον Σαντάμ. Εκείνος του εξήγησε τι ακριβώς συνέβη μεταξύ τους, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την απάνθρωπη συμπεριφορά του. τα μάτια του Λάκι τώρα κοίταζαν γεμάτα θαυμασμό τον μικρό γενναίο Ζελίν, που κείτονταν αιμόφυρτος στο έδαφος. τον πλησίασε, απλώνοντας το χέρι του, αφήνοντάς τον να καταλάβει ότι ήθελε να τον βοηθήσει. «ρώτησέ τον με ποιον είναι εδώ», πετάχτηκε για ακόμη μια φορά ο λοχίας Μπάνε. ο διερμηνέας γύρισε σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα στον μικρό και τον ρώτησε. «μόνος μου», αποκρίθηκε το αγόρι. «απάντησε, γιατί θα τιμωρηθείς», επέμεινε γεμάτος οργή ο Σαντάμ. «δεν φοβάμαι, κάνε ό,τι θέλεις. Να ξέρεις όμως ότι σε λυπάμαι», δήλωσε ο Ζελίν, προκαλώντας τον θυμό του Σαντάμ για ακόμη μια φορά. ο οποίος σήκωσε και πάλι το χέρι του, για να χτυπήσει τον ανυπεράσπιστο πιτσιρικά, αλλά ο λοχαγός Λάκι έπιασε το χέρι του ενοχλημένος, λέγοντάς του: «Σταμάτα πια! Σταμάτα, γιατί θα πάθεις το ίδιο». ο θυμός του λοχαγού ήταν η αιτία για να επέλθει και πάλι η ηρεμία στην ομάδα, δίνοντας έτσι το δικαίωμα στον μικρό Zελίν να δει την ανθρώπινη πλευρά του εισβολέα.
θυμα πολεμου
™11
«ρώτησέ τον πού είναι οι δικοί του;» είπε ο λοχαγός στον προδότη διερμηνέα. «δεν μιλάει, κύριε λοχαγέ, και δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσει», τον ενημέρωσε εκείνος. «καλώς... θα τον πάρουμε μαζί μας», αποφάσισε ο λοχαγός Λάκι. «Άλλος ένας αιχμάλωτος μπάσταρδος», είπε γελώντας ο Μάνεϊ. «Κύριε λοχαγέ, προτείνω να τον εκτελέσουμε για άρνηση συνεργασίας». «αυτό να το βγάλεις απ’ το μυαλό σου, μ’ ακούς, Μάνεϊ;» είπε νευρικά ο Λάκι στον στρατιώτη του, που απάντησε μονολεκτικά γεμάτος απογοήτευση: «Όπως διατάξετε». «η επέλαση του αμερικανικού στρατού συνεχίζεται. Προσοχή! Προσοχή!» ακούστηκε από τους ασύρματους. «Όλες οι επίγειες δυνάμεις να απομακρυνθούν από την περιοχή “Ζήτα”, γιατί εξελίσσεται αεροπορική επιδρομή». Πανικοβλημένος ο λοχίας Μπάνε φώναξε: «Κύριε λοχαγέ, εμείς βρισκόμαστε μέσα στη “Ζήτα”, να τους ειδοποιήσουμε αμέσως». ο λοχαγός Λάκι κοίταξε με απόλυτη ψυχραιμία τον λοχία του και του είπε, γελώντας ειρωνικά: «Λες να νοιαστούν για είκοσι στρατιώτες;» Μια ψυχρή ατμόσφαιρα επικράτησε αμέσως στην ομάδα. Τα βλέμματα πάγωσαν, όπως και το αίμα τους, ενώ ο φόβος τούς κυρίευσε. «κάνε ό,τι θέλεις, μίλησέ τους», συνέχισε. «κύριε λοχαγέ, κύριε λοχαγέ, δεν ανταποκρίνονται», είπε με τρεμάμενη φωνή ο πανικοβλημένος λοχίας Μπάνε. 12™ ηλιασ λιακοκωτσιασ
«δεν πειράζει, θα συνεχίσουμε την πορεία μας και θα βγούμε από τη “Ζήτα”», απάντησε ο λοχαγός. Έδειχνε τόσο ψύχραιμος, τόσο δυνατός, σαν να επρόκειτο να πάει διακοπές, σαν να μην υπήρχε γύρω του το πολεμικό τοπίο. μετά από αρκετή ώρα πορείας, με καθόλου ευνοϊκές συνθήκες γι’ αυτούς, καθώς περπάταγαν στη βροχή και στη λάσπη, σε θερμοκρασίες αλλόκοτες για τα δικά τους δεδομένα και με το ηθικό τους πεσμένο, ξεπρόβαλε μπροστά τους ένα σπίτι. «επιτέλους», είπε αγανακτισμένος ένας στρατιώτης, που για τόση ώρα ήταν κρυμμένος στη σιωπή του φόβου του. «επιτέλους θα καλυφθούμε». Καθώς η ομάδα υποστήριξης πλησίαζε το μικρό ξύλινο σπίτι, η καρδιά του μικρού Zελίν κόντευε να σπάσει. Έμεινε ακίνητος με γουρλωμένα μάτια και με το στόμα του ανοιχτό· έμοιαζε με ζόμπι. αυτό ήταν το σπίτι του, και μέσα σ’ αυτό βρισκόταν η οικογένειά του. τον είχε κυριεύσει ο φόβος για το άγνωστο, δεν ήξερε τι θα συνέβαινε στους δικούς του. ο φόβος του ήταν ορατός και τον αντιλήφθηκε άμεσα ο λοχαγός Λάκι, που άπλωσε το χέρι του στους αδύναμους ώμους του αγοριού, θέλοντας να το ενθαρρύνει. μόλις διακόσια μέτρα μακριά από το σπίτι, ακούστηκε ένα σφύριγμα από ψηλά, σαν κάτι να έσκιζε τον ουρανό. σε λίγα δευτερόλεπτα, μια εκθαμβωτική λάμψη και ένας εκκωφαντικός θόρυβος σκόρπισαν παντού τον πανικό. «κάτω, κάτω», φώναζε ο λοχαγός Λάκι. το σφύριγμα συνέχισε να τρυπάει τα αφτιά τους, δημιουργώντας έτσι μια χαώδη κατάσταση.
θυμα πολεμου
™13
«μην κουνηθεί κανείς, όλοι κάτω», εξακολούθησε να φωνάζει ο λοχαγός. ακολούθησε ένα τρίλεπτο κολάσεως… ο καπνός, η σκόνη, η φωτιά και τα ουρλιαχτά, ήταν αδύνατον να τα συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Έτσι απλά και ξαφνικά τα πάντα γύρω τους χάθηκαν. Το παιχνίδι της επιβίωσης ήταν τόσο δύσκολο, μια και ο χάρος έστεκε εκεί δίπλα τους και τους έκλεινε το μάτι, φλερτάροντας μαζί τους, και ανά πάσα στιγμή μπορούσε να τους βάλει στην παρέα του. «Άντρες… εγέρθητε», ακούστηκε δειλά αυτή τη φορά η φωνή του λοχαγού, δείχνοντας και ο ίδιος να μην πιστεύει ότι είχε τελειώσει. σαστισμένος, έκανε σκέψεις που του δημιουργούσαν αμφιθυμία. μπερδεμένα συναισθήματα, άλλοτε τον κάναν να νιώθει χαρά που ξεγέλασε τον θάνατο, και άλλοτε θλίψη για τις ενδεχόμενες απώλειες. «θέλω αναφορά… αμέσως», συνέχισε. μέσα σ’ αυτό το, πραγματικά, διαβόλου δημιούργημα, με τις πύρινες γλώσσες να τους αγκαλιάζουν και τους πυκνούς μαύρους καπνούς να τους πνίγουν, άρχισε η καταμέτρηση. μια καταμέτρηση αδιανόητη. Ένα «παρών» ή ένα «απών» ήταν εκείνο που καθόριζε τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. «στρατιώτης Ντάνι», είπε με λυγμούς ο λοχίας. «παρών», ακούστηκε στο βάθος. «στρατιώτης Λόγκεραντ», συνέχισε. «παρών». την ώρα που αυτή η ψυχοφθόρα διαδικασία εξελισσόταν, ο λοχαγός Λάκι σκεφτόταν τι έφταιξε και δεν τους ειδοποίησε κανείς για την επικινδυνότητα της περιοχής. 14™ ηλιασ λιακοκωτσιασ
πολλά έρχονταν στο μυαλό του. Αποστολή αυτοκτονίας, άρα είμαστε αναλώσιμο προϊόν; Ή μήπως απλώς λάθος και αμέλεια του σταθμού διοίκησης; Τη σκέψη του διέκοψε ο λοχίας Μπάνε, θέλοντας να του δώσει την αναφορά. «κύριε λοχαγέ, εκ της ομάδος σας αναφέρω, δεκαπέντε παρόντες και πέντε απόντες, και ο μικρός αιχμάλωτος αγνοείται». «καλώς, συνεχίζουμε την αποστολή μας», είπε ο λοχαγός και διέταξε την ομάδα να ετοιμαστεί. καθώς φεύγανε, είδαν το φλεγόμενο σπίτι το οποίο είχε στόχο η βόμβα λίγα λεπτά νωρίτερα. Ήταν η αιτία που είχε μετατρέψει τα όνειρά τους σε εφιάλτες. μπροστά από αυτό, βρισκόταν ο μικρός Zελίν γονυπετής και σπάραζε στο κλάμα. Έδειχνε να τα ’χει βάλει με τους θεούς αυτού του κόσμου, επειδή έδωσαν τη δύναμη και επέτρεψαν σε κάποιους ανθρώπους να δημιουργούν καταστρέφοντας. η ομάδα πλησίασε επιφυλακτικά τα ερείπια του σπιτιού για έλεγχο. Μόλις έφτασαν δίπλα στον μικρό Ζελίν, εκείνος γύρισε και κοίταξε τον λοχαγό στα μάτια. τώρα το κλάμα του ήταν βουβό, δεν ήθελε να δείξει στον εισβολέα τον πόνο του. Ήταν πολύ περήφανος και δεν θα γονάτιζε μπροστά του. πέντε νεκροί, ένας γέρος, ένα ζευγάρι και δύο παιδιά. αυτή ήταν η καταμέτρηση των νεκρών στα ερείπια του καμένου σπιτιού. Ήταν η οικογένεια Φαντούμ, η οικογένεια του μικρού Zελίν, ο οποίος τώρα είχε μείνει μόνος σ’ αυτόν τον κόσμο, αφού ο εισβολέας κατάφερε να του πάρει ό,τι αγαπούσε. Η λύπη και η στεναχώρια του μικρού είχαν μετατραπεί σε οργή και μίσος. το μόνο που
θυμα πολεμου
™15
ήθελε πλέον ήταν να καταστρέψει τον εισβολέα, που του στέρησε τη χαρά. η πορεία συνεχίστηκε για τρεις ημέρες. οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Την ημέρα η θερμοκρασία άγγιζε τους εξήντα βαθμούς Κελσίου, και τη νύχτα τους μείον είκοσι. ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που σήκωνε τα πάντα στο πέρασμά του. Άγνωστα είδη φιδιών και η έλλειψη τροφίμων έρχονταν να δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο την αποστολή των Αμερικανών. ο μικρός Zελίν δεν μίλησε καθόλου αυτές τις μέρες, μόνο σκεφτόταν. Σκεφτόταν με ποιο τρόπο μπορούσε να εκδικηθεί. του πέρασε μια τρελή ιδέα να χρησιμοποιήσει τις βόμβες του εχθρού, για να τους κεράσει λίγο από τον πόνο του. δεν είχε τίποτα να χάσει από αυτόν τον κόσμο και αυτό τον καθιστούσε άκρως επικίνδυνο και ικανό για όλα. δυστυχώς για εκείνον, δεν γνώριζε τον χειρισμό των όπλων τους, οπότε απέρριψε το σχέδιο αναζητώντας κάτι καλύτερο. η πορεία, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, συνεχιζόταν. Ξαφνικά, ο οδηγός της ομάδας, με ένα χαμόγελο γεμάτο ενθουσιασμό, φώναξε με όλη τη δύναμη που του είχε απομείνει: «Να το, μπροστά μας». είχαν καταφέρει να φτάσουν στο στρατόπεδο, που για εκείνους φάνταζε επίγειος παράδεισος, μια και εκεί θα λάμβανε τέλος η δύσκολη αποστολή τους. η ομάδα πλησίασε τον σκοπό της κεντρικής πύλης. Ο λοχαγός Λάκι στάθηκε μπροστά του λέγοντάς του εξουθενωμένος: «Ερχόμαστε από τη “Ζήτα”».
16™ ηλιασ λιακοκωτσιασ
«να πάτε στο διοικητήριο», αποκρίθηκε άμεσα ο αλφαμίτης. το στρατόπεδο γι’ αυτούς ήταν η όαση στη μέση της ερήμου. υπήρχε τροφή, νερό, καθαρά ρούχα, και τους παρείχε την αίσθηση ασφάλειας. καθώς ακολουθούσαν τον δρόμο προς το διοικητήριο, ένας όχλος συγκεντρώθηκε για να τους συγχαρεί. Ήταν κάτι σαν υποδοχή ηρώων. ο μικρός Zελίν σαστισμένος, πότε κοίταζε τα μεγάλα οχήματα, πότε τους στρατιώτες και πότε τα πανύψηλα κτίρια των Αμερικανών, που ως τώρα τα είχε δει μόνο σε φωτογραφίες. Έξω από το διοικητήριο, ο σκοπός τούς ζήτησε να σταματήσουν και να αποθέσουν τα όπλα τους. «Μόνο ο κύριος λοχαγός θα περάσει επάνω, οι υπόλοιποι περιμένετε εδώ». ο λοχαγός ανέβηκε αργά και γεμάτος περηφάνια τη μαρμάρινη σκάλα του διοικητηρίου. στο μυαλό του αυτή η απλή σκάλα φάνταζε σαν τις πύλες του θριάμβου. φτάνοντας έξω από το γραφείο του διοικητή, μια βραχνή φωνή ακούστηκε: «Πέρνα μέσα, παιδί μου». η καρδιά του χτυπούσε δυνατά και μπαίνοντας άρχισε να παρουσιάζεται. «σταμάτα, σταμάτα», τον διέκοψε ο διοικητής Μπράουνικ. «ξέρω ποιος είσαι, παιδί μου, όπως ξέρω επίσης και τι πέρασες. σου οφείλω μια συγγνώμη που δεν σας ενημερώσαμε για τον βομβαρδισμό, αλλά σου οφείλω και ένα “ευχαριστώ” που είσαι εδώ. συγχαρητήρια, παιδί μου». ο λοχαγός έσπασε ένα χαμόγελο και είπε:
θυμα πολεμου
™17
«Δεν ήμουν μόνος μου όμως, κύριε διοικητά, είναι και οι στρατιώτες μου έξω». «τότε, θα βγούμε να μου τους γνωρίσεις», απάντησε ο Ιράκ και 2005. Ένα παιδί, στη δίνηδιοικητηρίου. του πολέμου, χάδιοικητής περάσανε μαζί εκτός νει την οικογένεια του σε μία τυφλή αεροπορική «μπράβο στους λεβέντες μου», φώναξε ο Μπράουνικ επίθεση από τον αμερικανικό στρατό. Ο λοχαγός μόλις Λάκι, αντίκρισε την υπόλοιπη ομάδα, έχοντας πρόθεση που αρχικά πήρε μαζί του ως αιχμάλωτο το να τονώσει το ηθικό των στρατιωτών «ομαπιτσιριορφανό παιδί,όλων αναπτύσσει μια δυνατήτου. σχέση ζί παρέας του: στοποιος θαρραλέο κάς της είναι;»του πρόσωπο βλέπει τον γιο του Πάμπλο. Υπό αντίξοες συνθήκες καιομεστρατιώτη «αιχμάλωτος, κύριε διοικητά», πετάχτηκε βοήθεια φίλων, ο Λάκι καταφέρνει να στείλει τον της Μάνεϊ. μικρό στην Αμερική και να τον υιοθετήσει. Εκεί, η ο αγάπη διοικητής τους είπεανταγωνίνα περάσουν και ηχαμογέλασε θαλπωρή τηςκαι οικογένειας στο εστιατόριο για έναπραγματικότητα εκλεκτό γεύμα.του ο μικρός Zελίν δεν ζεται τη σκληρή ρατσισμού μπορούσε νααλαζονείας καταλάβειπου τι λέγαν και στην μην μπορώντας και της επικρατεί κοινωνία. να από απλώς τραγικές στιγμές η ζωή του μικρού κάνει Μέσα κάτι άλλο, ακολούθησε τον λοχαγό. ήρωα εξελίσσεται... μπαίνοντας στο εστιατόριο, η ομάδα του λοχαγού άρχισε να ζητωκραυγάζει, αφού είχαν καιρό να δούνε ένα τόσο πλούσιο γεύμα. απολίτιστοι, σκέφτηκε ο Zελίν. Δεν σέβονται ούτε τα υλικά που τους δίνει ο Θεός· αλλά τι λέω, αυτοί είναι άθεοι. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να φέρουν τόσο κακό στη χώρα μου; Έκατσαν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι γεμάτο διάφορα φαγητά, όπως χάμπουργκερ και γαλοπούλα, γλυκά, αναψυκτικά, καθώς και άφθονο αλκοόλ. Ενώ έτρωγαν, τα μάτια του μικρού Zελίν κόλλησαν πάνω σε ένα μαύρο υγρό. «μικρέ, θέλεις να πιεις;» τον ρώτησε ο στρατιώτης ISBN 978-960-564-015-6 ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ο σ ε λ ότ ο ς Μπρους. «είναι κόκα κόλα, δοκίμασε». Όμως ο μικρός Zελίν δεν καταλάβαινε τι του έλεγε. δεν γνώριζε τη γλώσσα. Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα «μπρους, βάλε στον πιτσιρικά να πιει», είπε ο λοχαγός ΤΗΛ . : 210 6431108 E-MAILκαι : ekdoseis.ocelotos@gmail.com ο Μπρους απλώς εκτέλεσε τη διαταγή. www. ocelotos. gr
18™ ηλιασ λιακοκωτσιασ
ο Zελίν ήπιε μια μεγάλη γουλιά από το άγνωστο για εκείνον υγρό και έμεινε έκπληκτος, τα μάτια του γούρλωσαν ενώ ταυτόχρονα δάκρυσαν. Δεν φοβήθηκε όμως, του άρεσε η γεύση και συνέχισε να πίνει με λαιμαργία. του φαινόταν παράξενο πώς ένα μαύρο υγρό γεμάτο φυσαλίδες είχε τέτοια υπέροχη γεύση. Αναρωτιόταν από πού να έβγαινε και τι θα του προκαλούσε η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας. Ήταν, άραγε, σαν το κρασί; Αρκετή ώρα αργότερα, τελειώνοντας το γεύμα τους, ο λοχαγός τούς κάλεσε να κάνουν όλοι μαζί μπάνιο σαν ομάδα. «να πάρουμε και τον πιτσιρικά», πρότεινε ο Μπρους, «θα έχει πολλή πλάκα». μέσα στα ντους καμία πολυτέλεια, και όμως για τον Zελίν υπήρχε. η καταγωγή του ήταν από εκείνο το μικρό χωριό, όπου συνήθιζαν να βράζουν το νερό σε κατσαρόλες για να κάνουν μπάνιο. αντικρίζοντας τις βρύσες που απλώς τις άνοιγες και φέρναν ζεστό νερό, το μυαλό του αγοριού ταξίδεψε πίσω στον χρόνο και θυμήθηκε τη μητέρα του, που του ετοίμαζε το νερό και τον βοηθούσε να κάνει μπάνιο. πέρασε ένα δίλεπτο μελαγχολίας με τις όμορφες αναμνήσεις που είχε βαθιά χαραγμένες στην καρδιά του, που ταυτόχρονα τον γέμιζαν δύναμη. Έκανε ένα βήμα μπροστά και άνοιξε τη βρύση, αιφνιδιάζοντας όσους τον παρακολουθούσαν. καθώς το ζεστό νερό έπεφτε πάνω του με αργό ρυθμό, τον χαλάρωνε, ενώ η σκέψη του έφευγε για ακόμη μια φορά από αυτόν τον άδικο πόλεμο. αναπολούσε όμορφες οικογενειακές στιγμές, έβλεπε τον εαυτό του να τρέχει μέσα στα καταπράσινα λιβάδια, και πιο πίσω, τα
θυμα πολεμου
™19