ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΥΛΑ
Τα παραμύθια μας
Συγγραφείς: Οι μαθητές του Δ1 Εξώφυλλο : Νεφέλη
Περιεχόμενα Η μπόρα της Μπουμπουνητέλα………………………………………………3 Η νιφάδα Νέφη και η βροχοσταλίδα Ντέπι…………………………..…5 Η καταστροφή της φύσης…………………………………………………..……9 Το Ποτάμι συναντά τη Θάλασσα……………………………………..…….12 Ο Πέτρος και οι γονείς του…………………………………………………….15 Το ταξίδι της σταγόνας……………………………………………………..……21 Η νεράιδα των πηγών……………………………………………………..…….24 Η Θάλασσα κινδυνεύει………………………………………………………….28 O χορός της νιφάδας…………………………………………………….……...30 Η μικρή νεράιδα των πηγών………………………………………….………33
Η μπόρα της Μπουμπουνητέλα Μια φόρα κι έναν καιρό , όπως λένε και τα παραμύθια ,και ίσως να είναι όλη η αλήθεια ζούσε ψηλά στον ουρανό ο βασιλιάς Νέφος . Είχε φτιάξει το παλάτι του σ’ ένα πουπουλένιο σύννεφο. Υπηρέτες του ήταν τα περιστέρια και τα σταγονίδια. Η ζωή του βασιλιά ήταν ξέγνοια- στη. Κάθε πρωί έβγαινε στο μπαλκόνι του, καθόταν στον πανέμορφο συννεφένιο θρόνο του και κουβέντιαζε με τον ήλιο. Μια μέρα ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος . Τρομαγμένος ο βασιλιάς
πετάχτηκε από το κρεβάτι του .Τα πάντα ήταν σκοτεινά . Πήρε το φαναράκι του κι έτρεξε έξω να δει τι συμβαίνει. Εκεί που προχωρούσε σκόνταψε πάνω σ’ ένα κουβάρι. Κοιτάει και τι να δει! Η μάγισσα Μπουμπουνητέλα με τη μαγική σκούπα και το κοράκι της. Από πάνω τους κρεμόταν απειλητικά ένα μαύρο σύννεφο που έκρυβε το φως του ήλιου .Θυμωμένο το σύννεφο άρχισε να φωνάζει και να ρίχνει αστραπές εναντίον της μάγισσας . Όλοι οι υπηρέτες βγήκαν έξω να δουν τι συμβαίνει. Είδαν το σύννεφο να διαλύεται και μεγάλες
σταγόνες να σκορπίζονται παντού. Βράχηκε ο βασιλιάς, βράχηκαν οι υπηρέτες .Το σύννεφο προσπάθησε να συγκρατήσει τις σταγόνες μα δεν τα κατάφερε. Οι σταγόνες τρομαγμένες έδωσαν τα χέρια, αγκαλιάστηκαν για να μπορέσουν να κρατηθούν. Άδικος κόπος .Άρχισαν ομάδες – ομάδες να πέφτουν στη γη. Όσο περνούσε η ώρα η βροχή όλο και δυνάμωνε. Η ξερή γη υποδέχτηκε την μπόρα στην αγκαλιά της … Εμείς, οι μαθητές του Δ΄1
Η νιφάδα Νέφη και η βροχοσταλίδα Ντέπι Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό, χιονισμένο βουνό ζούσε μια νιφάδα, η Νέφη. Η Νέφη ήταν μεγάλη λάτρης του πατινάζ και της άρεσε πολύ να κάνει πατινάζ πάνω σε λίμνες που είχαν παγώσει από το πολύ κρύο. Στην άλλη πλευρά αυτού του βουνού ζούσε μία βροχοσταλίδα, που την έλεγαν Ντέπι. Στην Ντέπι άρεσαν επίσης τα χειμερινά σπορ όπως και της Νέφης, αλλά το αγαπημένο της ήταν και αυτηνής το πατινάζ.
Εμείς κάθε 4 χρόνια έχουμε τους ολυμπιακούς αγώνες, αλλά αυτοί είχαν τους διάσημους σε όλο το βουνό, αγώνες παγοδρομίου, όπου έπαιρναν μέρος μόνο βροχοσταλίδες και νιφάδες. Όταν το μάθανε λοιπόν η Νέφη και η Ντέπι, πέταξαν από τη χαρά τους. Έτρεξαν αμέσως να πάρουν μέρος σε αυτόν το διαγωνισμό χωρίς καν να το σκεφτούν. Μόλις έφτασαν, είπαν ταυτόχρονα: « Θέλω να λάβω μέρος στον αγ…» κοιτάχτηκαν ,μα πριν προλάβουν να πουν οτιδήποτε.
«Συγγνώμη, αλλά έχουμε μόνο ένα εισιτήριο. Μπορείτε να γίνετε ή ομάδα ή ένας μόνο…». Είπε ο ταμίας. Επειδή η Νέφη και η Ντέπι ήταν καλόκαρδες χωρίς δισταγμό έγιναν ομάδα. Και μαντέψτε, πήραν τη πρώτη θέση με ένα δεκάρι από κάθε κριτή. Με αυτόν τον τρόπο έγιναν οι καλύτερες φίλες αλλά και πρωταθλήτριες σε αυτό το βουνό. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!!!
Δέσποινα Νεφέλη
Η καταστροφή της φύσης Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μαγεμένο δάσος ζούσαν εφτά νεράιδες με τον αρχηγό τους, τον Ζόρζ. Οι νεράιδες κάθε μέρα δούλευαν μαζεύοντας καρπούς από διάφορα δέντρα και θάμνους. Το βράδυ μετά από μια κουραστική μέρα λέγανε όλες μαζί ιστορίες μπροστά στη φωτιά. Ήταν η σειρά της Μπουρίλας να πει τη δικιά της ιστορία. Όμως η ιστορία της έμοιαζε με παραμύθι μα δεν ήταν. Ήταν
μια αληθινή ιστορία κι εκείνη το ’ξερε και ήθελε να προειδοποιήσει τις άλλες νεράιδες, μα καμιά δεν την πίστευε. Κάποια στιγμή ο ουρανός σκοτείνιασε και εμφανίστηκαν από το πουθενά οι μάγισσες, οι οποίες ήθελαν να κυριαρχήσουν σ’ όλο τον κόσμο, έβαλαν φωτιά στο δάσος. Το μεγαλύτερο μέρος είχε σωθεί, όμως ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι κάηκε. Οι νεράιδες πήγαν να ζητήσουν βοήθεια από τις νεράιδες του χιονιού, του ποταμού, του ωκεανού, της λίμνης.
Πήγαν να τις βρουν και εκείνες τις συμβούλεψαν να πάρουν το μαγικό ραβδί από το βασιλιά για να μπορέσουν να τις εξοντώσουν. Ξεκίνησαν λοιπόν, για το παλάτι, βρήκαν το βασιλιά και του εξήγησαν τι ήθελαν. Ο βασιλιάς συγκινημένος έδωσε το ραβδί του υπό έναν όρο: να του φέρουν λίγη μαγική σκόνη νερού για να φωτίσει το μαγεμένο δάσος. Με το σπαθί στο χέρι πήγαν εκεί που κατοικούσαν οι μάγισσες. Τις εξόντωσαν όλες. Πήραν λίγη μαγική σκόνη για τον βασιλιά και άρχισε το ταξίδι της επιστροφής. Πέρασαν από λίμνες και ποτάμια, θάλασσες και ωκεανούς για να φτάσουν στο παλάτι. Δούλεψε το νερόσπαθο του βασιλιά και φωτίστηκε το μαγεμένο δάσος, και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μαρκέλλα Χριστίνα
Το Ποτάμι συναντά τη Θάλασσα Μια φόρα κι έναν καιρό στη χώρα του Νερού, σε ένα ψηλό βουνό ζούσε το Ποτάμι με την οικογένεια του. Κάθε πρωί το Ποτάμι έβγαινε στην αυλή του σπιτιού του και έπαιζε με τους φίλους το, (τα δέντρα, τα λουλούδια, τις πεταλούδες και τα πουλιά). Όμως οι γονείς του δεν τον άφηναν να απομακρυνθεί πολύ από την αυλή τους, γιατί δεν ήθελαν να κατέβει στους πρόποδες του βουνού. Φοβόντουσαν ότι δεν θα τον ξαναδούν ποτέ.
Στη χώρα του Νερού, ζούσε και η Θάλασσα με την οικογένειά της. Το σπίτι τους ήταν στους πρόποδες του βουνού. Η Θάλασσα έβγαινε κάθε πρωί στην αμμουδιά και έπαιζε με τους φίλους της (τα καβουράκια, τους γλάρους και τα βότσαλα). Όσο μεγάλωνε το Ποτάμι μεγάλωνε και η περιέργειά του για να δει τι υπήρχε στους πρόποδες του βουνού. Έτσι μια μέρα κατέβηκε κρυφά από τους γονείς του. Όταν έφτασε θαμπώθηκε από την
ομορφιά της Θάλασσας και στη στιγμή την ερωτεύτηκε τρελά. Το Ποτάμι δεν ξαναγύρισε ποτέ στους γονείς του. Παντρεύτηκε τη Θάλασσα και έκαναν πολλά παιδιά. Έτσι έζησαν αυτοί καλά και εσείς καλύτερα!!!!!
Σπύρος Φίλιππος
Ο Πέτρος και οι γονείς του Μετά από αρκετό περπάτημα έφτασαν σε ένα ξέφωτο και σταμά – τησαν να ξεκουραστούν. Εκεί δίπλα ήταν και μια πηγή. Ήπιαν δροσερό νεράκι για να ξεδι -ψάσουν και αποφάσισαν να στήσουν εκεί τη σκηνή τους. Την ώρα που την έστηναν και λίγο πριν την τελειώσουν εμφανίστηκε μια μεγάλη αρκούδα. Στη θέα της και μόνο τρόμαξαν και άρχισαν να τρέχουν για να κρυφτούν. Δυστυχώς ο Πέτρος την ώρα που έτρεχε γλίστρησε και φαρδύς πλατύς έπεσε κάτω. Με δυο μεγάλα άλματα η αρκούδα βρέθηκε στο πλάι του. Τον άρπαξε στα χέρια της και άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση από
αυτήν που είχε έρθει.. Έντρομοι οι γονείς είδαν το παιδί τους στην αγκαλιά της αρκούδας και την αρκούδα να απομακρύνεται και να παίρνει μακριά το γιο τους. Την κυνήγησαν, μα δεν την έφτασαν . Λίγα λεπτά αργότερα την έχασαν από τα μάτια τους. Απαρηγόρητοι άρχισαν να κλαίνε και να ζητούν βοήθεια. Τους άκουσε η νύμφη Καλυψώ που ζούσε μέσα στην πηγούλα. Τους λυπήθηκε και θέλησε να τους βοηθήσει. Στην αρχή φοβήθη -καν μόλις την είδαν ,μετά όμως γνωρίζοντας την καλύτερα είδαν την καλοσύνη στην καρδιά της και την
και την εμπιστεύθηκαν. Της είπαν τον πόνο τους και άρχισαν να πάρουν
καταστρώνουν σχέδια για να
πίσω τον μικρό Πέτρο. Ο Πέτρος ήταν μισολιπόθυμος και δεν κατάλαβε τίποτα από αυτά που είχαν συμβεί. Όταν ξύπνησε είδε την λυπημένη αρκούδα να κάθεται δίπλα του. Έψαξε για τους γονείς του και δεν τους είδε πουθενά. Κατάλαβε πως η αρκούδα τον είχε απαγάγει. Ζήτησε από την αρκούδα να του πει το λόγο που ήταν λυπημένη. Εκείνη κλαίγοντας του είπε τον πόνο της. «Με λένε Τάμη και ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Ζούσα με τα δυο μου παιδάκια σε μια σπηλιά μέσα στο δάσος. Λίγο πιο πέρα υπήρχε ένα ρυάκι. Κάθε μέρα τα παιδιά μου έπαιζαν με τα νερά του. Οι
χαρούμενες φωνές τους ακούγονταν σε όλο το δάσος. Μια μέρα είχε βρέξει πολύ. Ο Ρούλης και ο Λούλης έπαιζαν με τα νερά όπως κάθε μέρα . Ξαφνικά ακούσαμε ένα δυνατό βουητό και σε λίγο κατέβηκε με ορμή μεγάλη ποσότητα νερού μαζί με πέτρες ,ξύλα και ότι άλλο βάζει ο νους σου. Τα ορμητικά νερά παρέσυ – ραν τα παιδάκια μου κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Κάθε λεπτό που περνούσε ήταν και πιο μακριά μου .Έτρεχα, έτρεχα μήπως και προλάβω. Έφτασα μέχρι εκεί που το ρυάκι ενώνεται με το ποτάμι. Ήταν όμως αργά. Λαθροκυνηγοί με πρόλαβαν . Έσωσαν τα μωρά μου μεν τα αιχμαλώτισαν δε. Γι’ αυτό είμαι λυπημένη, θέλω τα αγγελούδια μου κοντά μου. Γι’ αυτό πήρα κι εσένα.
Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Πρέπει να με βοηθήσεις να βρω τα παιδιά μου, το Ρούλη μου και τον Λούλη μου». «Και βέβαια θα σε βοηθήσω…., όμως πεινάω». Έψαξε η Τάμη για φαγητό το μοιράστηκαν και αμέσως μετά άρχισαν την αναζήτηση των μικρών αρκούδων. Περπατούσαν στην όχθη του ποταμού και μετά από τρεις μέρες έφτασαν στην καλύβα των λαθροκυνηγών. Οι λαθροκυνηγοί έλειπαν. Ήταν απασχολημένοι με το κυνήγι μιας τίγρης. Βρήκαν τα αρκουδάκια δεμένα στον κορμό ενός δέντρου. Τα έλυσαν και εκείνα με δάκρυα στα μάτια έπεσαν στην αγκαλιά της
μαμάς τους. Τώρα έπρεπε να ψάξουν να βρουν τους γονείς του Πέτρου. Η νύμφη Καλυψώ οδήγησε τους γονείς στο ποτάμι για να ρωτήσει τον πατέρα της τον γερο- Βυθό μήπως και ξέρει που είναι ο μικρός Πετράκης. Και βέβαια γνώριζε, γιατί ο γερο-Βυθός γνωρίζει τα πάντα. Λέγοντας τα μαγικά του λόγια γονείς και Πέτρος έσμιξαν και έμειναν μαζί για πάντα και ευτυχισμένοι.
Γιάννης
Το ταξίδι της σταγόνας Μια φορά και έναν καιρό, κάπου εκεί ψηλά στον ουρανό, εκεί που όλα τα σύννεφα φώλιαζαν στην αγκαλιά του ουρανού, κατοικούσαν και όλες οι μικρές και μεγάλες σταγόνες σε μια τόσο δα πολιτεία την Συννεφοπολιτεία. Υπήρχε όμως μια μικρή μικρή σταγόνα που διέφερε από όλες τις άλλες . Η Λούλα η σταγονούλα, γιατί ήταν τετράγωνη και για αυτό όλες οι φίλες της την κορόιδευαν.
Μια μέρα, αποφάσισε να φύγει από την μικρή πολιτεία που ζούσε. Έτσι μα ζεψε τα πράγματά της και ξεκίνησε για τη χώρα των Νεφελωτών, για να επισκεφτεί τον βασιλιά Νέφο. Στο δρόμο συνάντησε πολλά εμπόδια. Ό – μως δεν το έβαλε κάτω και πέρασε όλα τα εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο της. Και τελικά κατάφε και έφτασε στον βασιλιά της χώρας των Νεφελωτών. Μόλις την είδε ο βασιλιάς τόσο στενοχωρημένη την ρώτησε τι είχε. Αυτή του είπε ότι την κορόι -δευαν οι φίλες της, διότι ήταν τετράγωνη. Ο βασιλιάς της
είπε ότι δεν χρειάζεται να στεναχωριέται, γιατί ήταν ξεχωριστή από όλες τις άλλες σταγόνες. Τότε της είπε να γυρίσει πίσω στο σπίτι της. Εκείνη κατάλαβε ότι όντως δεν πρέπει να είναι ίδια με όλες της άλλες και τελικά γύρισε πίσω. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!!!!!!!
Μαρία Τσ. Θανάσης Κ. Θανάσης Μ.
Η νεράιδα των πηγών Μια φορά κι ένα νερό υπήρχε μια νεράιδα, η νεράιδα των πηγών. Όταν ήταν μικρή την φώναζαν Πηγούλα, ενώ το κανονικό της όνομα ήταν Πηγή. Έμενε με τους γονείς της ,τον μπαμπά της που τον έλεγαν Κεραυνό και την μαμά της που την έλεγαν Αστραπή. Η Πηγή ήταν ένα χαρούμενο παιδάκι. Είχε πολλούς φίλους κι έπαιζε μαζί τους μα η καλύτερή της φίλη ήταν η Χιονούλα. Η Χιονούλα και η Πηγή παίζανε πολλές ώρες μαζί. Μια μέρα η Πηγή και η Χιονούλα πήγαν στο δάσος να μαζέ –
ψουν βατόμουρα. Η Χιονούλα βρήκε ένα βατόμουρο και το έφαγε. Αμέσως μετά άρχισε να την πονάει η κοιλιά της. Πήγανε αμέσως στο σπίτι της Πηγής. Η Πηγή εξήγησε στην μαμά της τι έγινε στο δάσος και η μαμά της πρόσφερε ένα παυσίπονο για να της περάσει ο πόνος. Το βράδυ η Χιονούλα και η Πηγή κοιμήθηκαν μαζί, όμως η Χιονούλα δεν κοιμήθηκε καλά γιατί είχε δει ένα άσχημο όνειρο και ξύπνησε. Το πρωί που σηκώθηκαν η Χιονούλα διηγήθηκε το όνειρό της στην μαμά της Πηγής και στην Πηγή. Εκείνες της είπαν πως δεν είναι τίποτα, απλά ένα κακό όνειρο που θα ξεχαστεί.
Στη συνέχεια τα δυο κορίτσια πήγαν στο λιβάδι για να παίξουν με την μπάλα τους. Μόλις έφτασαν η Χιονούλα θυμήθηκε το όνειρό της. Το λιβάδι ήταν ξεραμένο όπως και στο όνειρο .Τα δυο κορίτσια κοιτάχτηκαν στα μάτια και αποφά – σισαν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά να σταματήσουν το κακό. Αμέσως πήγαν και έφεραν πολλούς κουβάδες με νερό. Άρχισαν να ποτίζουν το λιβάδι. Όμως δεν πέτυχε τίποτα. Κάλεσαν και τις νεράιδες για να βοηθήσουν. Όλες μαζί άρχισαν να κουβαλούν νερό και χώμα για να φτιάξουν ένα μεγάλο αυλάκι. Σε αυτό βοήθη-
σαν όλοι μα πιο πολύ βοήθησε η Πηγή. Με τη συνεργασία κατάφεραν και έφτιαξαν ένα μεγάλο αυλάκι και ποτίστηκε όλο το λιβάδι και σώθηκαν όλα τα λουλούδια. Κι επειδή είχε την ιδέα η Πηγή και βοήθησε πιο πολύ από όλους, το αυλάκι το ονόμασαν ΠΗΓΗ. Κι έτσι από τότε όλοι την φωνάζουν ΝΕΡΑ'Ι'ΔΑ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ.
Μαρία Δ.
Η Θάλασσα κινδυνεύει. Όλες τις μέρες η θάλασσα μιλούσε με τον ήλιο και έλεγε: «Γεια σου ήλιε!». «Γεια σου και σε σένα», απαντούσε εκείνος. Μια όμως μέρα ο ήλιος βγήκε πιο νωρίς και ξύπνησε τη Θάλασσα. «Ήλιε, γιατί με ξύπνησες;» τον ρώτησε. «Γρήγορα πες σε όλους ότι έρχεται ένα πολύ μεγάλο καράβι με πε-
πετρέλαιο. Κάτι δεν πάει καλά και μπορεί να χυθεί πετρέλαιο και να σκοτώσει όλα τα ψάρια!!» απάντησε ο ήλιος. Κάποιοι ανησύχησαν, κάποιοι πάλι δεν τον πίστεψαν. Η θάλασσα δεν ήξερε τι να κάνει. Ήρθαν και τα σύννεφα και της είπαν: «Μη στενοχωριέσαι όλοι θα βοηθήσουμε και θα αποφύγουμε την καταστροφή». Φώναξαν το κύριο Βοριά και αυτός άρχισε να φυσάει δυνατά. Σηκώθηκαν τεράστια κύματα που έσπρωχναν το καράβι μακριά. Νέφη μαζεύτηκαν κι άρχισε μια μπόρα μα τι μπόρα. Έτσι σώθηκαν όλα τα ψάρια και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!! Ανδρέας
Ο χορός της νιφάδας Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια Μικρή σταγονίτσα που ζούσε σε μια λίμνη και κάθε μέρα τραγουδούσε το τραγουδάκι της: -Είμαι μια σταγόνα σταγόνα σταγονίτσα στης όμορφης της λίμνης κολυμπάω τα νερά Όμως μια μέρα έγινε ατμός από την πολλή τη ζέστη και άρχισε να πηγαίνει ψηλά, ψηλά στον ουρανό. -"Τι γίνεται;" ρώτησε απορημένη. Τότε την είδαν τα σύννεφα. - Καλημέρα! Φώναξαν όλα μαζί.
- Τι είστε εσείς; Ρώτησε. - Δεν ξέρεις τι είμαστε; είμαστε τα σύννεφα που τριγυρίζουν κάθε μέρα στον ουρανό. - Α! καλημέρα και σε σας! Εγώ όμως τι κάνω εδώ; - Έχεις γίνει ατμός και από το πολύ κρύο σε λίγο θα γίνεις νιφάδα. -Και πώς θα πάω στην οικογένειά -μου; -Όταν χιονίσει θα πηδήξεις και θα βρεθείς στην οικογένειά σου, στη λίμνη σου. Μέχρι τότε θα μείνεις μαζί μας.
Έφτασαν τα Χριστούγεννα και άρχισε να χιονίζει. Η νιφάδα έπεσε και χόρεψε στον ρυθμό του αέρα, βρήκε την οικογένειά της και πέρασε εκείνη καλά και εμείς καλύτερα.
Κωνσταντίνος Μιχ
Η μικρή νεράιδα των πηγών Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια πηγή μια νεράιδα με λυγερή κορμοστασιά, μακριά μαλλιά και φορούσε αραχνοΰφαντα ρούχα. Κατοικούσε στο βουνό με την οι -κογένειά της, τον μπαμπά Σύννεφο, τη μαμά Δροσοσταλίδα και τα αδέρφια της, την Αστραπούλα, τη Χιονούλα και τον Βροχερούλη. Είχαν μια πολύ σημαντική δουλειά να κάνουν κάθε μέρα «τη διαδρομή του κύκλου του νερού» που με την πολύτιμη βοήθεια και των άλλων μελών της οικογένειας τα κατάφερναν πολύ καλά.
Ο κύκλος ξεκινούσε από τον παππού ποταμό και τη γιαγιά λίμνη που κάποτε είχαν τόσο πολύ νερό που οι άνθρωποι έφτιαχναν πολλά φράγματα για να συγκρατούν την ορμή του και να το εκμεταλλεύονται στις δύσκολες μέρες της ξηρασίας. Τον κύκλο τον συνέχιζε ο θείος ο Ήλιος που έπαιρνε τα μικρά ανηψάκια του, τους Υδρατμούς για βόλτα στο πάρκο του κυρίου Σύννεφου. Τα οδηγούσε μέχρι την τσουλήθρα και το σύνθημα του παιχνιδιού το έδινε η Αστραπούλα, σειρά έπαιρνε ο Βροχερούλης και στις κρύες μέρες η Χιονούλα που έμενε για καιρό στη θεία της την Οροσειρά και όταν ζέσταινε ο καιρός η Χιονούλα έστελνε ορμητικό νερό στη νεράιδα των πηγών. Έτσι είχε πολύ περισσότερη δουλειά
να κάνει. Ήταν υπεύθυνη για το μοίρασμα καθαρού νερού στις πηγές, στη γιαγιά λίμνη και στον παππού ποταμό και από εκεί στα υδραγωγεία των πόλεων και χωριών. Η μαμά Δροσοσταλίδα ξέπλενε όλα τα φυτά, τα δέντρα και το διψασμένο χώμα μαζί με τον Βροχερούλη. Ώσπου μια μέρα όλα αυτά άλλαξαν. Οι άνθρωποι έπαψαν να σέβονται το περιβάλλον δημιουργώντας παντού σκουπίδια και μολύνοντας θάλασσες, ποτάμια, λίμνες και ατμόσφαιρα.
Έτσι λοιπόν άλλαξε ο κύκλος του νερού και αργούσε πολύ να αδειάσει το σύννεφο δημιουργώντας σπάνια πλέον βροχή γιατί κάποιες μέρες πνίγονταν εξαιτίας μιας αρρώστιας, της μόλυνσης. Προσπαθούσε η καημένη νεράιδα να βοηθήσει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έτσι μια μέρα μίλησε σε κάποια παιδιά που πήγαν εκδρομή στο βουνό και εκείνα ανέλαβαν δράση. Ειδοποίησαν όλα τα παιδιά της γης να ξεκινήσουν τον αγώνα της διάσωση του κύκλου του νερού. Κάνοντας ανακύκλωση, καθαρίζοντας ακτές, βουνά, απαγορεύοντας στους ανθρώπους να μολύνουν την ατμόσφαιρα, να σπαταλάνε άσκοπα νερό, να μην καταστρέφουν άλλο πια το περιβάλλον .
Το μέλλον θα δείξει αν κατάφεραν τελικά τα παιδιά της γης να βοηθήσουν τη νεράιδα των πηγών στη διάσωση του κύκλου του νερού.
Ραφαηλία Βασιλική