O EPIOYSIOS ARTOS 01-06.2023

ΜΜΕ: 1261 Περιοδικό οικογενειακής λατρείας που έχει τη μεγαλύτερη κυκλοφορία μεταξύ όλων των περιοδικών του είδους του, παγκόσμια. Kυκλοφορεί σε 35 γλώσσες. Iδιοκτήτης: AMG International - Εκδόσεις «Ο ΛΟΓΟΣ» Eκδότης - Διευθυντής: Φώτης Ρωμαίος Μετάφραση: Χαρά Αρώνη-Αδάμ Λογιστήριο: Μαρία Κουράκου-Μησουρά Διεκπεραίωση: Mαρίνα Νάκη-Καλογεροπούλου Δημιουργικό εντύπου & επιμέλεια: Δήμητρα Παπαναγή Yπεύθυνος τυπογραφείου: ΝΕΑ ΓΡΑΦΗ (Δ Μπιμπούδης) (τηλ. 210.5767656) Κείμενα Παλαιάς Διαθήκης: Nέα Mετάφραση Bίβλου, © 1994, Eλληνική Bιβλική Eταιρία, Eμμ. Mπενάκη 50, Αθήνα Κείμενα Καινής Διαθήκης: Η Καινή Διαθήκη, Εγχειρίδιο Μελέτης και Ζωής, © 1994, Εκδόσεις «Ο Λόγος», Γ. Σουρή 14, Πειραιάς EPIOUSIOS ARTOS (THE UPPER ROOM) (USPS 942-860) Semiannually Christian Magazine JANUARY-JUNE 2023

Published in Greece by Publishing House «O LOGOS» 14 G. Souri str., 185 47 Pireαus, Greece

Editor and Owner: AMG International, P.O. Box 22000, Chattanooga, Tenn. 37421, U.S.A. Executive Editor: Tasos Ioannidis Managing Editor: Rev. Fotis Romeos

Subscription Rates: One year $ 25.00 - $ 8 per copy

Postmaster: If undeliverable please send form 3579 to Epiousios Artos (The Upper Room), P. O. Box 22000, Chattanooga, Tenn. 37421, U.S.A. Second class postage paid, Chattanooga, Tenn. 37421, U.S.A. © 2022 The Upper Room, Nashville, TN (USA). All rights reserved. www.upperroom.org

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: > ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ: 210.4834214-5, > ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ «Ο ΛΟΓΟΣ»

και σμύρνα. (Ματθαίος 2:10-11) Η κορυφαία σκηνή στην ιστορία των μάγων είναι όταν οι ταξιδιώτες γονατίζουν, προσκυνούν τον Χριστό και του προσφέρουν τα δώρα τους. Έχουν γίνει πολλά κηρύγματα και γράφτηκαν πολλά κείμενα πάνω στο ποιοι ήταν οι μάγοι και την πιθανή σημασία των δώρων που προσέφεραν. Θέλω όμως να μας καλέσω να εστιάσουμε στο απλό γεγονός ότι τα δώρα έφτασαν στο μικρό εκείνο σπίτι στη Βηθλεέμ σώα και αβλαβή. Δεν ήταν κάτι τυχαίο. Χρειάστηκε μεγάλη προετοιμασία και φροντίδα για την προστασία των ακριβών αυτών δώρων σε όλο το ταξίδι. Την περίοδο αυτή που θυμόμαστε τη Γέννηση και τη Βάπτιση του Ιησού, δεν θυμόμαστε μόνο τα δώρα των μάγων, αλλά και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στον λαό του Θεού. Πρόκειται για δώρα που έχουν σκοπό την οικοδομή του σώματος του Χριστού

μας τον εαυτό. Κάποιες φορές η αλλαγή είναι σωματική ή διανοητική και κάποιες φορές είναι πνευματική. Την προηγούμενη εβδομάδα ο καιρός ήταν πραγματικά άστατος. Το απόγευμα της Παρασκευής ο καιρός ήταν δροσερός κι επιστρέφοντας σπίτι από το Γυμνάσιο, άρχισαν να κοιτάω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Σκεφτόμουν πόσο είχαν αλλάξει τα δέντρα και η φύση και πόσο όμορφες ήταν αυτές οι αλλαγές. Τότε σκέφτηκα πόσο άλλαξα εγώ, πόσο άλλαξαν η οικογένεια και οι φίλοι μου και πόσο όμορφες ήταν κι αυτές οι αλλαγές. Ο Θεός εργάζεται μέσα από αυτές τις διεργασίες για να κάνει ακόμα πιο όμορφη τη ζωή μας. Αλλαγές συμβαίνουν γύρω μας, μέσα μας και μερικές φορές ακριβώς μπροστά στα μάτια μας. Είναι φορές που οι αλλαγές είναι παράξενες, όμως στο τέλος αποκαλύπτουν το έργο του Θεού στον κόσμο. ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΜΕΛΕΤΗ: ΨΑΛΜΟΣ 34:1-8 Το

Φώναξε ο δύστυχος κι ο Κύριος τον άκουσε· κι απ’ όλες του τις θλίψεις τον γλιτώνει. (Ψαλμός 34:7) Περνούσα μια δύσκολη περίοδο στη ζωή μου και συχνά ένιωθα φόβο κι απελπισία. Ντρεπόμουν για τα συναισθήματά μου γιατί νόμιζα πως, ως πιστή χριστιανή, θα έπρεπε να ανταποκρίνομαι καλύτερα στα προβλήματά μου. Μέσα στους φόβους και την απελπισία μου, θυμήθηκα τα λόγια του Δαβίδ και άλλων συγγραφέων των Ψαλμών. Τα λόγια τους είναι ειλικρινή και βγαίνουν από την καρδιά τους και καθώς σκεφτόμουν τους Ψαλμούς βοηθήθηκα να είμαι πιο ειλικρινής με τον Θεό σχετικά με τα αισθήματά μου. Ο Θεός θέλει μια πιο στενή σχέση μαζί μας και μέσα από τη σχέση αυτή με τον Θεό βρίσκουμε παρηγοριά και θάρρος για να συνεχίσουμε. Ο Θεός είναι το καταφύγιό μας. Αν και τα προβλήματά μας μάς πνίγουν και είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, μπορούμε να έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός του Ιακώβ είναι μαζί μας. Σύμφωνα με τον Ψαλμό 46, το μόνο που χρειάζεται είναι να ηρεμήσουμε και να αναγνωρίσουμε τη δύναμη και την παρουσία του

αυτή για να δείξω την αλληλεγγύη μου στο εκκλησίασμα που είχε υποστεί μια τρομερή επίθεση την προηγούμενη χρονιά. Λίγες εβδομάδες πριν την επίσκεψή μου, συνειδητοποίησα πως ως ιστορικό κτίριο μπορεί η εκκλησία να μην ήταν προσβάσιμη για μένα που κυκλοφορώ με αναπηρικό καροτσάκι. Πανικόβλητη, βρήκα την ιστοσελίδα της εκκλησίας, είδα ότι ανέφεραν σχέδια να γίνει προσβάσιμη σε αμαξίδια και τηλεφώνησα στον αριθμό που έδιναν. Το άτομο που απάντησε μου εξήγησε πως όταν έφτασαν οι δωρεές μετά από το τραγικό συμβάν του προηγούμενου έτους, στην εκκλησία αποφάσισαν να ολοκληρώσουν την κατασκευή ενός εξωτερικού ανελκυστήρα Με διαβεβαίωσε πως θα είχα πρόσβαση και ότι ήμουν ευπρόσδεκτη. Όταν έφτασα στην εκκλησία, μια γυναίκα με προσκάλεσε ένθερμα να καθίσω δίπλα

ΜΕΛΕΤΗ: ΙΑΚΩΒΟΥ

Δώσε τον

Ποιο είναι το όφελος, αδελφοί μου, αν κάποιος ισχυρίζεται πως έχει πίστη, αλλά δεν έχει έργα; Μήπως μπορεί η πίστη αυτή να τον σώσει; (Ιακώβου 2:14) Τα χρόνια της εφηβείας μου αναζητούσα το νόημα της ζωής. Είχα μετακομίσει πρόσφατα από ένα μικρό μέρος σε μια μεγάλη πόλη και δεν γνώριζα πολλούς. Άρχισα να πηγαίνω σε μια εκκλησία όπου συνάντησα μια γυναίκα περίπου 50 χρόνια μεγαλύτερή μου. Με προσκάλεσε για φαγητό και με οδήγησε να πιστέψω στον Ιησού Χριστό. Τα επόμενα τρία χρόνια, η γυναίκα αυτή και ο άντρας της με έκαναν μέλος της οικογένειάς τους. Απόλαυσα πολλά γεύματα και δραστηριότητες μαζί τους, φρόντιζα το σπίτι τους όταν έλειπαν σε διακοπές και πήγα ταξίδια μαζί τους. Την περίοδο εκείνη συμμετείχα και σε μια ομάδα εβδομαδιαίας βιβλικής μελέτης για νέους. Τα πρώτα εκείνα χρόνια της χριστιανικής μου ζωής έδωσαν τον τόνο για το πώς θα ζούσα σύμφωνα με την πίστη μου. Τελικά χρειάστηκε να φύγω από την εκκλησία εκείνη για να πάω σχολείο σε μια άλλη πόλη. Ρώτησα τότε την αγαπημένη

μέσα στα χρόνια να διαχειριστούμε το γεμάτο πρόγραμμά μας και να φροντίσουμε να υπάρχει άφθονος χρόνος για τα παιδιά μας. Μια από τις οικογενειακές μας δραστηριότητες είναι και τα ψώνια. Κάθε δεύτερο Σάββατο πάμε σ’ ένα γεμάτο κόσμο σούπερ μάρκετ, όπου οι διάδρομοι θυμίζουν την κίνηση στις μεγάλες οδικές αρτηρίες. Με τα κορίτσια μέσα στο καρότσι, πηγαίνουμε πάνω κάτω στους διαδρόμους, αποφεύγοντας να συγκρουστούμε με τους άλλους πελάτες την ώρα που η σύζυγός μου παίρνει αυτά που χρειαζόμαστε και τα σβήνει από τη λίστα μας. Πριν από μερικές εβδομάδες την ώρα που ψωνίζαμε, ένας άντρας με σταμάτησε για να επαινέσει την όμορφη οικογένειά μου. Πρόσεξε το κέφι και την ευχάριστη διάθεσή μας καθώς διασχίζαμε τους γεμάτους διαδρόμους του καταστήματος. Τα λόγια του άγγιξαν την καρδιά μου και κατάλαβα ότι ήταν από τον Θεό.

μου αρέσει

γιαούρτι, όμως συχνά βρίσκεται καθισμένη στον ήλιο σε κάποιο άλλο σημείο του σπιτιού όταν ετοιμάζομαι να φάω. Όπου κι αν βρίσκεται, θα έρθει τρέχοντας όταν με ακούσει να ανοίγω το γιαούρτι μου. Μέσα στα χρόνια αναρωτιέμαι πώς να ακούω τη φωνή και την κλήση του Θεού στη ζωή μου. Συντονίζομαι στη γεμάτη αγάπη παρουσία του διαβάζοντας τη Γραφή και τον Επιούσιο Άρτο, κρατώντας ημερολόγιο, ξοδεύοντας χρόνο με την εκκλησιαστική μου οικογένεια, μιλώντας με φίλους και καθώς προσεύχομαι. Η ανταπόκριση της γάτας μου στον ασήμαντο αυτό ήχο κάθε πρωί με κάνει να συνειδητοποιήσω πως όταν δίνω προσοχή, μπορώ να «ακούσω» τη φωνή του Θεού. Τον ακούω σε κάποιο εδάφιο από τη Γραφή ή σε κάποιο ανάγνωσμα που

μαζί να αγοράσουμε οικοδομικά υλικά, είδα πολλά και διαφορετικά υλικά από αυτά που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή ενός κτίσματος. Συνειδητοποίησα πόσα υλικά χρειάζονται για να χτιστεί ένα σπίτι, όπως π.χ. άμμος, τσιμέντο, τούβλα, καρφιά, πλακάκια και χρώματα τοίχου. Καθένα από τα υλικά που αγοράσαμε δεν δείχνουν ότι απ’ αυτά μπορεί να κατασκευαστεί κάποιο κτίσμα. Όμως στα χέρια των εξειδικευμένων τεχνιτών, τα υλικά αυτά συνδυάζονται για να χτιστεί ένα όμορφο οικοδόμημα. Όμοια και με τη χριστιανική ζωή, είναι δύσκολο να καθορίσουμε από μόνοι μας ποιος είναι ο σκοπός μας. Αν όμως ενωθούμε με άλλους πιστούς χριστιανούς, ο σκοπός μας γίνεται πιο ξεκάθαρος. Οι χριστιανοί έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο. Κάποιοι ηγούνται της λατρείας, κάποιοι είναι μουσικοί, κάποιοι κηρύττουν τον λόγο του Θεού κ.ο.κ. Η θαυμαστή αυτή ενότητα μας δυναμώνει. Είναι όμορφο οι πιστοί χριστιανοί να οικοδομούν ο ένας

μου είχαν μουδιάσει και τα δόντια μου χτυπούσαν. Στο 22ο μίλι, μπήκα στο νερό σ’ ένα από τα στάδια ενός αγώνα μετ’ εμποδίων 30 μιλίων κι ο αέρας που με χτυπούσε στο πρόσωπο έκανε να μαλλιά μου να παγώσουν. Ένιωθα σύγχυση. Δεν μπορώ να το κάνω. Θα τα παρατήσω. Κι άλλοι αντιμετώπιζαν τις ίδιες συνθήκες, αλλά συνέχιζαν. Λίγο πιο πάνω έβλεπα το ασθενοφόρο. Αν και συνεχίζοντας θα μπορούσα να πετύχω τον στόχο μου, έπρεπε να παραιτηθώ. Ήταν μεγάλη η ανακούφιση που ένιωσα στη σκηνή των πρώτων βοηθειών. Σύντομα, όμως, η ανακούφιση έδωσε τη θέση της στην ντροπή, την αμηχανία και την απογοήτευση. Ο Χριστός γνωρίζει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε και μπορεί να βοηθήσει να χρησιμοποιήσουμε τα εμπόδια για να χαράξουμε νέα πορεία στη ζωή μας. Επιτρέπει στις πιο μεγάλες μας απογοητεύσεις να γίνουν

κάνοντας την ίδια διακονία με άτομα που ήδη γνωρίζω. Πρόσφατα όμως ένιωσα τον Θεό να με οδηγεί να δοκιμάσω κάτι καινούριο. Ο Θεός ήθελε να κάνω ένα μικρό βήμα πίστης. Αν και γνώριζα πως θα βγω από τη βολή μου, τον εμπιστεύθηκα να μου δώσει τη δύναμη και την οδηγία για να ολοκληρώσω αυτό που μου ζητούσε. Τη μέρα εκείνη το βήμα της πίστης ήταν να επισκεφτώ ένα άτομο που δεν γνώριζα πολύ καλά. Ήμουν αγχωμένη, όμως εμπιστεύθηκα τον Κύριο και πήγα. Διαπίστωσα ότι η ηλικιωμένη κυρία που επισκέφθηκα ήταν ευχάριστη, αλλά πολύ μόνη. Είχαμε μια πολύ καλή κουβέντα. Νιώθω ευγνωμοσύνη που πήγα και την είδα. Ευλογήθηκα από τη συζήτησή μας κι ελπίζω κι εκείνη να ευλογήθηκε. Η επίσκεψη αυτή ήταν το πρώτο από πολλά μικρά βήματα πίστης. Όταν αφήνουμε τον Θεό να μας οδηγήσει σε νέες κατευθύνσεις, θα μας δείξει πώς να κάνουμε μικρά βήματα πίστης με τεράστια επίδραση. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Παντοδύναμε Πατέρα μας, οδήγησέ μας σε νέα βήματα πίστης και δίνε μας θάρρος καθώς βγαίνουμε από τη βολή μας για να σε υπηρετήσουμε. Προσευχόμαστε όπως μας δίδαξε ο Γιος σου: «Πατέρα μας επουράνιε, ας αγιαστεί τ’ όνομά σου. Ας έρθει η βασιλεία

με

όρασης, δεν είχα σκεφτεί ιδιαίτερα το Λευιτικό 19:14. Όταν όμως ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι στην κοινότητά μας, μας πρότειναν διάφορους τρόπους για να γίνει πιο προσβάσιμη η εκκλησία μας. Μας βοήθησαν να καταλάβουμε πως αν και ποτέ δεν βάλαμε επίτηδες εμπόδια σε τυφλό άνθρωπο, κάποιες από τις συνηθισμένες πρακτικές μας δυσκόλευαν άτομα με προβλήματα όρασης. Ευτυχώς, οι φίλοι μας μάς έδειξαν με υπομονή πώς να τους βοηθάμε ενώ ταυτόχρονα σεβόμαστε την ανεξαρτησία τους. Ένας απ’ αυτούς μου είπε: «Να είσαι τα μάτια μου, όχι το μυαλό μου». Με αυτή τη σκέψη κατά νου, έμαθα να του περιγράφω τις επιλογές καθώς προχωράμε μπροστά στον μπουφέ, αντί ν’ αποφασίζω γι’ αυτόν. Τώρα στις αναρτήσεις μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γράφω και μια περιγραφή, αντί να βάζω μόνο μια εικόνα. Τους ρωτώ πώς θα ήθελαν να βοηθήσουν στις δραστηριότητες της εκκλησίας, αντί να θεωρώ ότι δεν μπορούν να πάρουν μέρος. Κάθε μέλος είναι σημαντικό στο

και ξόδεψα πολλές ώρες προσπαθώντας να πείσω τη μαμά μου πως έπρεπε να πάρω μεταγραφή ή να γυρίσω και να μένω στο σπίτι ως το τέλος της χρονιάς. Προσευχόμουν καθημερινά για ένα σημάδι που θα μου έλεγε να φύγω. Πήρα όμως την απόφαση να μείνω ένα ακόμα εξάμηνο και άλλαξα συγκάτοικο. Την πρώτη εβδομάδα των μαθημάτων, η συγκάτοικός μου άρχισε να μου ανοίγει την καρδιά της. Μου είπε ότι πάλευε με την πίστη της και πως είχε προσέξει τη δυνατή μου πίστη στον Χριστό. Πίστευε πως ο Θεός με έβαλε στη ζωή της για να καλλιεργήσει τη δική της πίστη με τον Χριστό. Όταν προσευχόμαστε, συχνά περιμένουμε ο Θεός να απαντήσει δίνοντάς μας αυτό ακριβώς που ζητάμε. Όμως εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως ενώ προσευχόμουν και ζητούσα από τον Θεό μια καινούρια αρχή, να μου δώσει δηλαδή αυτό που εγώ θεωρούσα ότι χρειαζόμουν, ο Θεός μού απάντησε με διαφορετικό τρόπο από ό,τι φανταζόμουν. Με απασχολούσε

έτσι όπως το φως διαπέρασε τις ρωγμές του σπιτιού όπου κοιμόμασταν, ένα σπίτι από λάσπη και σκεπή από χόρτα. Χώθηκα σε μια γωνιά για να γλιτώσω από τις σταγόνες της βροχής. Για λίγο ξέχασα την πείνα μου, αν και ήταν ελάχιστο αυτό που είχα φάει το βράδυ Ήταν συνηθισμένο να κοιμόμαστε με άδειο στομάχι στην οικογένειά μας. Ένιωθα την απελπισία να με κυριεύει. Η γιαγιά μου, που ήταν άνθρωπος προσευχής, μουρμούρισε: «Μην ανησυχείς για την τωρινή μας κατάσταση. Να εμπιστεύεσαι τον Θεό που σε έπλασε, γιατί τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο γι’ αυτόν Μια μέρα θα έχεις ένα αξιοπρεπές σπίτι και θα χορτάσεις». Η θεοσεβούμενη γιαγιά μου μάς συμβούλευε να εργαζόμαστε σκληρά και να εμπιστευόμαστε τον Θεό. Έλεγε πως ο Θεός θα μας σώσει. «Πότε όμως; Με ποιο τρόπο;», ρωτούσα. Την πίστευα όμως, εμπιστευόμουν τον Θεό και δούλευα σκληρά. Ο Θεός στάθηκε πιστός. Παρά τις δυσκολίες, πέρασα τις εξετάσεις του σχολείου. Γράφτηκα σ’ ένα ξακουστό πανεπιστήμιο και αποφοίτησα με αριστείο. Η οικογένειά μας σήμερα ζει αξιοπρεπώς και

ήταν απογοητευμένος και απελπισμένος. Μετά από θεραπείες μηνών για προβλήματα με την αναπνοή του, οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε διάγνωση και δεν ήξεραν τι σήμαινε αυτό για το μέλλον του. Ως ποιμένας, ο σύζυγός μου είχε αφιερώσει τη ζωή του υπηρετώντας άλλους και ήταν πλάι τους στις δυσκολίες τους. Τώρα έδειχνε χαμένος και μπερδεμένος. Προσπαθούσα να βρω πώς να τον παρηγορήσω. Όμως ακόμα και οι αναμνήσεις μας από τις κατασκηνωτικές μας περιπέτειες ως οικογένεια δεν έφερναν παρά μόνο προσωρινή ανακούφιση. Μια μέρα λίγο καιρό πριν πεθάνει, μπήκα στο δωμάτιό του στο νοσοκομείο κι ένιωσα μια εξωπραγματική ειρήνη. Με αχνό χαμόγελο γύρισε και με ρώτησε: «Είσαι έτοιμη για την επόμενη μεγάλη περιπέτεια;» Είχε αποδεχτεί την πραγματικότητα της αιώνιας ζωής που υποσχέθηκε ο Χριστός όταν είπε: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει. Και όποιος ζει και πιστεύει σε μένα, αυτός, όχι, δε θα πεθάνει ποτέ». Ξέρω καλά τι παρηγοριά μπορεί να δώσει η υπόσχεση αυτή σε όσους πα-

σου εμπιστεύομαι. (Ψαλμός 13:6)

αμαρυλλίδας [το γένος Hippeastrum]. Τρεις βολβοί άρχισαν να μεγαλώνουν αμέσως, ανέπτυξαν γερούς μίσχους και ανθεκτικά μπουμπούκια και μπόρεσα να τους χαρίσω σε φίλους για τα Χριστούγεννα. Ο τέταρτος βολβός όμως βρισκόταν στη γλάστρα χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Πέρασαν εβδομάδες χωρίς να δείχνει ίχνη ζωής. Με ανησυχία έλεγχα το χώμα και τσίγκλιζα τον βολβό. Μήπως να τον πετάξω; αναρωτιόμουν. Πήρα την απόφαση να περιμένω. Κι ήρθε μια μέρα που στα μέσα Ιανουαρίου, αφού όλες οι άλλες αμαρυλλίδες άνθισαν και μαράθηκαν τα λουλούδια τους, εμφανίστηκε ένα πράσινο βλαστάρι στον βολβό. Από εκείνη την ημέρα και μετά, ο μίσχος βιαζόταν να μεγαλώσει. Δεν μπορούμε πάντα να δούμε τι κάνει ο Θεός. Είναι φορές που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αν κάνει κάτι κι αυτό μας δυσκολεύει. Μέσα στους αιώνες, οι πιστοί κραύγαζαν στον Θεό στις δύσκολες ώρες: «Πόσο ακόμα θα περιμένουμε για βοήθεια; Πού είναι ο Θεός; Άκουσε τις προσευχές μου; Νοιάζεται;» Η αμαρυλλίδα που άρχισε ν’ ανθίζει μού δίνει ελπίδα. Ο Θεός νοιάζεται. Ο Θεός ακούει. Αν και μπορεί

(Ιωάννης 15:13)

Άρχισα να προσφέρω αίμα για να ξεπεράσω

τις βελόνες, όμως από τότε ο Θεός με βοήθησε να δω την προσφορά αυτή ως θυσία για τους άλλους. Το Ιωάννης 15:13 λέει: «Κανένας δεν έχει αγάπη μεγαλύτερη απ’ αυτήν που τον οδηγεί να θυσιάσει τη ζωή του για χάρη των φίλων του». Μπορεί να μη χρειαστεί ποτέ να πεθάνω για χάρη κάποιου άλλου, αλλά ο Θεός μάς δίνει την ευκαιρία να προσφέρουμε ένα κομμάτι της ζωής μας υπηρετώντας τους άλλους με αγάπη. Για μένα αυτό συμβαίνει με την αιμοδοσία. Δίνοντας μια ώρα από τον χρόνο μου, εμπιστεύομαι τον Θεό να εργαστεί στη ζωή όσων έχουν ανάγκη. Αν και δεν ξέρω τι γίνεται με το αίμα που προσφέρω, έχω την πίστη ότι ο Θεός δίνει σε κάποιους ένα δώρο ζωής μέσα από την προθυμία μου να προσφέρω μια ώρα από τη ζωή μου για χάρη κάποιου άλλου. Ο Θεός μάς καλεί όλους να δείξουμε την αγάπη μας για τους γύρω μας προσφέροντας

σκεφτόμουν τη φαινομενικά δυσεπίλυτη κατάσταση που αντιμετώπιζε στο σχολείο ο μικρός μου εγγονός Μπροστά μου στον δρόμο είδα μια πινακίδα που έγραφε «Αδιέξοδο» κι έναν τσιμεντένιο τοίχο. Πηγαίνοντας πιο κοντά, πρόσεξα μια μεταλλική πόρτα στον τοίχο πίσω από την οποία ακουγόταν μεγάλη κίνηση. Ανοίγοντας την πόρτα, είδα ότι οδηγούσε στο πεζοδρόμιο μιας μεγάλης οδικής αρτηρίας. Ο δρόμος ήταν αδιέξοδος για τα αυτοκίνητα, όμως με τα πόδια μπορούσα να πάω οπουδήποτε. Τότε κατάλαβα ότι ο Θεός μπορούσε να ανοίξει δρόμο εκεί που φαινομενικά ήταν αδιέξοδο! Με καθησύχασε το γεγονός ότι ο Θεός είχε την απάντηση για το θέμα του εγγονού μου. Συχνά αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που φαίνονται να είναι αδιέξοδες. Μπορεί να ρίχνουμε τους ρυθμούς μας ή να κοιτάμε γύρω μας με φόβο για το τι θα συμβεί όταν φτάσουμε στο τέλος. Όμως, με τον Θεό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όταν έχουμε θάρρος και συνεχίζουμε

(Ψαλμός 8:4-5) Μια νύχτα που βούρτσιζα τα μαλλιά μου πριν πέσω για ύπνο, είδα το είδωλο της πανσελήνου στον καθρέφτη. Θυμήθηκα τότε τον Ψαλμό 8 κι ένιωσα χαρά και ειρήνη. Πήγα στο παράθυρο για να θαυμάσω το φεγγάρι, αλλά το μόνο που μπορούσα να δω ήταν τα δέντρα του κήπου μου, τα κλαδιά και τα φύλλα έκρυβαν το φως του. Γύρισα προς τον καθρέφτη και το αστραφτερό είδωλο ήταν ακόμα εκεί. Κοίταξα ξανά από το παράθυρο, έψαξα με προσοχή να εντοπίσω πού ήταν το άνοιγμα από όπου περνούσε το φως. Ο κήπος ήταν μες στο σκοτάδι. Δεν μπορούσα να δω το φεγγάρι, αν και ήξερα πως κοιτούσα προς τη σωστή κατεύθυνση. Θυμήθηκα τότε την ιστορία από το Ευαγγέλιο του Λουκά για τους δυο μαθητές και το συναπάντημά τους στο δρόμο προς τους Εμμαούς. Μέσα στον πόνο τους, δεν αναγνώρισαν ποιος ήταν ο ξένος που βάδιζε μαζί τους. Όπως δεν μπορούσα να δω απευθείας το φεγγάρι, έβλεπα όμως το είδωλό του, είναι φορές που ξεχνώ ότι ο Θεός είναι πάντα μαζί μου. Ακόμα κι όταν οι περιστάσεις περιορίζουν την όρασή μας, ο Θεός είναι εδώ για να βαδίσει

πήρα

αυτοκίνητο

πήγα σ’ ένα από

αγαπημένα μου σημεία. Ένα ζεστό πρωινό με το αεράκι να φυσάει στο νότιο Νιου Τζέρσι, κάθισα στην ξύλινη γέφυρα καταμεσής των βαλτότοπων ζητώντας απάντηση από τον Θεό για μια δύσκολη απόφαση που είχα να πάρω -μια απόφαση που θα επηρέαζε σημαντικά την υπόλοιπη ζωή μου. Προσευχήθηκα δυνατά: «Κύριέ μου, χρειάζομαι ειρήνη. Μίλα μου, σε παρακαλώ«. Αν και ποτέ δεν άκουσα με τα αφτιά μου τη φωνή του Θεού, υπήρξαν στιγμές που είχα έντονη την εντύπωση ή κάποιες ενδείξεις που τις θεώρησα ότι ήταν ο «ήχος από ελαφρό αεράκι» (βλ. Α΄ Βασιλέων 19:12). Λίγο αργότερα, ένας γλάρος προσγειώθηκε στο ρυάκι που περνούσε κάτω από τη γέφυρα. Καθόταν και με κοιτούσε ήρεμα ενώ έπλεε στο νερό. Ζήτησα ξανά από τον Κύριο να μου μιλήσει. Κοιτώντας γύρω μου, είπα: «Α, τώρα καταλαβαίνω. Μου μιλάς. Απλά εγώ δεν ακούω!» Όλα γύρω μου ήταν γαλήνια. Εκεί στην ερημιά ένιωσα τη φωνή του Θεού κι ένιωσα την ειρήνη να έρχεται σιγά σιγά

δεν θεωρούσα πως χρειαζόταν να ζητήσω συγγνώμη για κάτι, ήμουν όμως πρόθυμη να το ξεχάσω αν η φίλη μου ζητούσε συγγνώμη. Καθώς όμως προσευχόμουν για την κατάσταση, συνειδητοποίησα πως ο Θεός με καλούσε να ταπεινωθώ και να ζητήσω εγώ συγγνώμη από τη φίλη μου. Πριν προλάβω να της τηλεφωνήσω, με πήρε τηλέφωνο η φίλη μου και ζήτησε πρώτη συγγνώμη. Η δυσαρέσκεια εξανεμίστηκε και η φιλία μας αποκαταστάθηκε. Στο Ματθαίος 23, ο Χριστός κατηγορεί τους δασκάλους του νόμου και τους Φαρισαίους ότι τα έκαναν όλα για επίδειξη και καλεί τους μαθητές του να είναι ταπεινοί. Είναι δύσκολο να διακρίνουμε την ταπεινοφροσύνη σε διαφορετικά πλαίσια. Ταπεινοφροσύνη είναι η προθυμία να ζητήσεις συγγνώμη, να κάνεις αθόρυβα το καλό χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή, να ακούς τους άλλους με ανοιχτό νου και καρδιά, είναι να ξέρεις πως έχεις πολλά ακόμα να μάθεις. Ας μην εξυψώνουμε τον εαυτό μας προσπαθώντας να φανούμε καλύτεροι από τους άλλους. Αντίθετα, ας επιδιώκουμε την ταπεινοφροσύνη. Μόνο τότε μπορούμε πραγματικά να αγαπάμε τους άλλους και να είμαστε τα χέρια και τα πόδια του Χριστού στον κόσμο. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Κύριε

κάποτε τρεις ερωτήσεις: Ποιος σας δίδαξε πώς να προσεύχεστε; Ποιος διδάσκει τους ποιμένες να προσεύχονται; Μπορείτε να με μάθετε να προσεύχομαι; Αποφάσισα να της μάθω τις δυο προσευχές που μου δίδαξαν οι γονείς μου όταν ήμουν παιδί. Οι γονείς μου θεωρούσαν σημαντικό τα αδέρφια μου κι εγώ να μάθουμε δυο προσευχές που θα ήταν παράδειγμα για μας ακόμα και στην ενήλικη ζωή μας -μια προσευχή ευχαριστίας πριν απότο φαγητό και την Προσευχή του Κυρίου. Αποστήθισα τις δυο αυτές προσευχές ως παιδί χωρίς να τις καταλαβαίνω πλήρως. Καθώς όμως μεγάλωνα, η Προσευχή του Κυρίου έγινε για μένα γραμμή ζωής. Όταν οι μαθητές ζήτησαν από τον Χριστό να τους διδάξει πώς να προσεύχονται, τους δίδαξε μια προσευχή-υπόδειγμα που τους καθοδηγούσε επίσης και στο πώς να ζουν. Αν και δίδαξε την Προσευχή του Κυρίου πριν από 2000 χρόνια, η προσευχή αυτή είναι ακόμα και σήμερα μέρος της ζωής των πιστών, σε σπίτια

Βρίσκοντας το φως Πέσαμε αλλά θα σηκωθούμε. Καθόμαστε μες στο σκοτάδι αλλά ο Κύριος είναι για μας το φως. (Μιχαίας 7:8) Μερικούς μήνες πριν την αποφοίτησή μου από το κολέγιο, έβγαλα κάποιους όγκους στον λαιμό. Είχα αρρωστήσει και υπέθεσα ότι είχαν πρηστεί οι λεμφαδένες μου εξαιτίας της ασθένειάς μου, κάτι αρκετά συνηθισμένο. Όμως μια μέρα ξύπνησα με 39 πυρετό κι ο μπαμπάς μου με πήγε στο νοσοκομείο. Μετά από μέρες αναμονής και προσευχής, διαγνώστηκα με καρκίνο στην ηλικία των 24 ετών. Η πίστη μου κλονίστηκε και ένιωσα να με τυλίγει το σκοτάδι. Με μισή καρδιά πήγαινα στην εκκλησία κάθε Κυριακή, γονάτιζα και έκραζα στον Θεό. Όσο περισσότερο άκουγα κηρύγματα και βιβλικές μελέτες και συμμετείχα σε ομάδες προσευχής, τόσο περισσότερο έβλεπα τον Θεό σε όλα κι έβρισκα νόημα στα λόγια του. Είναι εύκολο να εμπιστευόμαστε τον Θεό όταν όλα πάνε καλά. Όταν όμως συμβαίνει κάτι τρομερό, είναι εύκολο να του γυρίσουμε την πλάτη. Συχνά όταν πενθούμε και πονάμε, χανόμαστε μέσα στην πάλη μας και δεν μπορούμε να δούμε το φως του Θεού να μας οδηγεί. Μπορεί να απομακρυνθούμε από τον Θεό. Όμως κάποιες στιγμές, το σκοτάδι που βιώνουμε μάς επιτρέπει

2:4) Στην αρχή της διακονίας του, ο Χριστός δίδασκε σ’ ένα σπίτι. Μεγάλος πλήθος μαζεύτηκε για να τον ακούσει κι ανάμεσα σ’ αυτό ήταν πολλοί που τις προηγούμενες εβδομάδες ο Ιησούς τούς είχε θεραπεύσει από διάφορες αρρώστιες. Αυτοί και πολλοί άλλοι μαζεύτηκαν για να τον ακούσουν να κηρύττει. Ήταν τόσο πολύς ο κόσμος, που τέσσερις άνθρωποι οι οποίοι κουβαλούσαν τον φίλο τους που χρειαζόταν θεραπεία δεν μπορούσαν να πλησιάσουν τον Χριστό. Έτσι, ανέβηκαν στη στέγη του σπιτιού, άνοιξαν μια τρύπα και κατέβασαν απ’ αυτή τον φίλο τους Καθώς σκεφτόμουν την ιστορία, πρόσεξα δυο τύπους ανθρώπων στην ιστορία. Αυτοί που δεν έφευγαν από τη μέση για να πλησιάσει τον Χριστό ένας άνθρωπος που τον είχε ανάγκη και αυτοί που θα έκαναν τα πάντα για να πάνε τον φίλο τους στον Ιησού. Σε ποια κατηγορία ανήκω; αναρωτήθηκα. Σκέφτηκα εκείνες τις φορές που πρόσεξα ανθρώπους που είχαν ανάγκη τον Χριστό -στη δουλειά, στον δρόμο, φίλους, συγγενείς. Ο Θεός δεν ζητά πάντα ν’ ανοίξουμε μια τρύπα στη στέγη. Μπορεί να μας καλέσει

«Είναι λάθος οι χριστιανοί να κάνουν ερωτήσεις στον Θεό όταν οι καταστάσεις είναι δύσκολες και δεν βγάζουν νόημα;» Όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και ρωτάμε: Γιατί; Έχουν υπάρξει στιγμές στη ζωή μου που αμφισβήτησα τον Θεό, όχι επειδή δεν πίστευα, αλλά επειδή η κατάσταση ήταν αβάσταχτη. Δεν πιστεύω πως είναι λάθος να ρωτάμε τον Θεό. Το έκαναν οι πρώτοι μαθητές, καθώς και πολλοί άλλοι άνθρωποι στη Γραφή. Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα για όλους μας. Δοκιμαστήκαμε, πιεστήκαμε και θυμώσαμε με τις περιστάσεις. Όμως το σημερινό μας ανάγνωσμα από την Α΄ Ιωάννου λέει ότι όλοι όσοι είμαστε εν Χριστώ, είμαστε νικητές. Κι η αλήθεια αυτή δεν θα αλλάξει ποτέ, ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν είναι καλά. Επειδή γεννηθήκαμε από τον Θεό, η πηγή της δύναμής μας είναι ο Κύριος. Η γνώση αυτή δεν λύνει πάντα τα άμεσα προβλήματά μας, αλλά γαληνεύει τον νου μας και μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε να παίρνουμε οδηγίες από το Πνεύμα του Θεού. Έτσι ώστε «για όλα να ευχαριστείτε το Θεό, γιατί αυτό είναι πραγματικά το θέλημα του Θεού για σας που ανήκετε στον Ιησού Χριστό» (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:18). ΠΡΟΣΕΥΧΗ Θεέ μας, βοήθησέ μας

έπρεπε να ενημερώνω το ιατρικό συμβούλιο της κλινικής κάθε χρόνο για τις δεξιότητές μου και τα προγράμματα δια βίου εκπαίδευσης που παρακολούθησα. Αυτό σήμαινε ότι παρακολουθούσα σεμινάρια, διάβαζα πρόσφατα άρθρα, δίδασκα ή έγραφα άρθρα. Όλα αυτά διασφαλίζουν ότι οι γιατροί ενημερώνονται για τις εξελίξεις στον τομέα της ιατρικής. Ποτέ δεν πρέπει να σταματήσουμε να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε και να προσφέρουμε στο επάγγελμά μας. Διαπίστωσα ότι η ζωή της πίστης λειτουργεί παρόμοια. Δεν μπορούμε να αναπαυθούμε στις δάφνες μας ή να θεωρήσουμε ότι ολοκληρώσαμε την εκπαίδευση και την εξάσκησή μας. Τα λόγια της Γραφής δεν αλλάζουν, κατάλαβα όμως πως με κάθε ανάγνωση, το νόημά τους εφαρμόζεται με νέο τρόπο στη ζωή μου που αλλάζει συνεχώς. Η αύξηση στην πίστη πραγματοποιείται με πολλούς τρόπους: πηγαίνοντας στην εκκλησία και συμμετέχοντας στις διακονίες της, διαβάζοντας τη Γραφή και άλλα χριστιανικά βιβλία, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα μικρών ομάδων, υπηρετώντας τους άλλους. Όλα αυτά είναι ζωτικά

φιλικά την πλάτη ή να τους ψιθυρίσω δυο λόγια ενθάρρυνσης όταν δυσκολεύονται. Δεν μπορώ να τους πω «κόλλα το» στις επιτυχίες τους. Αντίθετα, προσπαθώ να τους γνωρίσω όταν μιλάνε για κάποια εργασία τους ή τρώμε μαζί το κολατσιό μας διαδικτυακά. Εξακολουθώ όμως να νιώθω ότι είμαστε αποκομμένοι. Μια μέρα, αφού διαβάσαμε ένα μάθημα για τα στοιχεία του χαρακτήρα, τους έδειξα μια φωτογραφία του προσώπου μου και ζήτησα από τους μαθητές μου να γράψουν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου. Περίμενα με ανυπομονησία και αναρωτιόμουν: Θα δείξουν καλοσύνη ή ωμή ειλικρίνεια; Ένας ήσυχος μαθητής της Γ΄ Δημοτικού έκανε την καρδιά μου να λιώσει γράφοντας: «Με αγαπά». Ναι! Έτσι είναι. Ακόμα κι αν δεν πετύχω τίποτα άλλο, έδειξα σε ένα παιδί ότι το αγαπώ. Όπως προσπαθώ σκληρά να δημιουργήσω σχέσεις με τους μαθητές μου, ο Θεός πάντα μας καλεί και μας προσεγγίζει για να έχουμε σχέση μαζί του. Είναι δύσκολο να

«Κι από τώρα, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις μέρες ως τη συντέλεια του κόσμου». Αμήν. (Ματθαίος 28:20) Όταν ο σύζυγός μου κι εγώ πήραμε το κατεπείγον μήνυμα ότι ο πατέρας μου δεν πήγαινε του καλά με την υγεία του, αγοράσαμε αμέσως αεροπορικά εισιτήρια και πετάξαμε στο Μπουένος Άιρες. Στο αεροδρόμιο μας περίμεναν δυο ξαδέρφια μου. Όταν τους ρώτησα σε ποιο νοσοκομείο ήταν ο πατέρας μου, πήρα την απάντηση ότι πέθανε. Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω την κατάσταση, ο πόνος δεν μ’ άφηνε να αναπνεύσω. Σκεφτόμουν: Ο πατέρας μου πέθανε! Πώς θα ζήσω χωρίς αυτόν! Ήμουν με τη μητέρα μου καθώς πηγαίναμε στην εκκλησία για την κηδεία του. Την ώρα που μπαίναμε, ένιωσα το άγγιγμα κάποιου στο μπράτσο μου. Γύρισα νομίζοντας ότι ήταν ο άνδρας μου, αλλά δεν ήταν κανένας. Πιστεύω βαθιά μέσα μου πως ήταν ο Ιησούς Χριστός που με πήρε από το χέρι και μου έδωσε δύναμη για τις επόμενες μέρες. Δεν θυμάμαι το υπόλοιπο της επίσκεψής μας, μόνο το ζεστό άγγιγμα και την αίσθηση παρηγοριάς, αγάπης και στήριξης που μου πρόσφερε. Κάθε φορά που θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, αναγνωρίζω πως το σημερινό εδάφιο είναι πραγματικότητα.

σε καινούρια ασκιά. (Μάρκος 2:22) Παίζω κιθάρα πάνω από 50 χρόνια. Μου αρέσει πολύ να παίζω μόνος μου τα απογεύματα της Κυριακής. Είναι λες και προσεύχομαι με τα δάχτυλά μου. Όμως κάθε τρεις μήνες περίπου, όσο κι αν τις κουρδίζω, οι χορδές αρχίζουν να κουράζονται. Χρειάζεται τότε να κάνω μια από τις δουλειές που μου αρέσουν λιγότερο: να αλλάξω τις χορδές της κιθάρας. Με αργές κινήσεις ξετυλίγω τις παλιές χορδές και τις πετάω. Με πολλή προσοχή σφίγγω τις νέες μέχρι να τεντωθούν σωστά και τις κουρδίζω μέχρι να έχουν τον σωστό ήχο. Είναι πολύς κόπος, αλλά με τις νέες χορδές ακόμα και η πιο απλή μελωδία ακούγεται όμορφα. Διαπίστωσα πως κάποιες φορές ο Θεός εργάζεται μέσα μου με παρόμοιο τρόπο. Όταν η ζωή μου αποσυντονίζεται, ο Θεός με σταματάει και αρχίζει ν’ αλλάζει τις χορδές μου. Απομακρύνει εγωιστικούς στόχους και συμπεριφορές και με οδηγεί σε μετάνοια. Στη συνέχεια βάζει τις νέες χορδές και τις

αυτά να συλλογίζεστε. (Φιλιππησίους 4:8) Κάποιες μέρες όλα μοιάζουν στραβά και ζοφερά. Βλέπω τη βρομιά στο πάτωμα, τις δαχτυλιές στα παράθυρα, μια καινούρια λευκή τρίχα και άπειρα άλλα πράγματα που με αγχώνουν. Οδηγώ και τα φανάρια αργούν πολύ να ανάψουν, οι άλλοι οδηγοί είναι επιθετικοί και συνεχώς αποφεύγω τις λακκούβες… Όταν συλλογίζομαι το σημερινό εδάφιο, συνειδητοποιώ πως το πραγματικό πρόβλημα είναι το σημείο εστίασής μου. Αν εστιάζω στα στραβά, μόνο στραβά πράγματα βλέπω. Αν όμως εστιάσω στα ευχάριστα, τα αγνά και τα δίκαια, μόνο αυτά προσέχω. Ο κόσμος είναι γεμάτος και με κακά και με καλά πράγματα κι ο Θεός μάς λέει να συλλογιζόμαστε και να γεμίζουμε τον νου και την καρδιά μας με τα καλά. Έτσι θα έχουμε την ειρήνη που ελκύει τους άλλους στον Χριστό. Όταν αλλάζουμε το σημείο εστίασής μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο Θεός βρίσκεται σε κάθε πτυχή της δημιουργίας. Όταν προσέχω το υπέροχο άρωμα του καφέ, το τραγούδι των πουλιών έξω από το παράθυρό μου ή τα εκπληκτικά χρώματα της ανατολής, τα προβλήματά

στον ιεραποστολικό αγρό στη Β. Ινδία. Με ενθουσιασμό έστειλα μήνυμα στην εκκλησία που με υποστήριζε τους πρώτους μήνες της εργασίας μου, αλλά απογοητεύθηκα μαθαίνοντας πως δεν θα έστελναν την απαραίτητη οικονομική ενίσχυση για να συνεχίσω την ιεραποστολική υπηρεσία. Κατέληξα με πόνο στο συμπέρασμα πως τα ιεραποστολικά μου όνειρα για την Ινδία ματαιώθηκαν. Είχα αφήσει στην Ινδία ένα μπαούλο με όλα μου τα υπάρχοντα. Τώρα, τα υπάρχοντά μου γέμιζαν μόνο μια σχολική τσάντα. Παραιτήθηκα από το ιεραποστολικό έργο και πήγα στην Κορέα νιώθοντας απόγνωση. Αφού προσπαθούσα να υπηρετήσω τον Θεό, γιατί δεν με φρόντιζε; Από το σημερινό ανάγνωσμα, μαθαίνουμε πως υπηρετώντας τον Θεό μπορεί να χάσουμε την άνεση, την ασφάλεια, ακόμα και τις προοπτικές για το μέλλον μας. Ταυτόχρονα, έμαθα πολλά από

μια σπάνια γενετική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από καθυστερημένη ανάπτυξη. Αν και δεν απειλεί τη ζωή της, η διαταραχή εκδηλώνεται με ένα φάσμα συμπτωμάτων που ποικίλουν ως προς τη σοβαρότητα. Η αβεβαιότητα για το μέλλον της με τρομοκρατούσε. Στην αρχή επέτρεψα στους φόβους μου να με πνίξουν. Διάφορα ψέματα και υποθέσεις κατέκλυζαν τις σκέψεις μου. Η νέα πραγματικότητα με έπνιγε, αν και ισχυριζόμουν ότι εμπιστευόμουν τον Θεό. Ώσπου μια βιβλική μελέτη στην εκκλησία μού έδειξε πώς να αντιπαλεύω και να κατανικώ τους φόβους μου με την αλήθεια του λόγου του Θεού. Έγραψα όλα τα ψέματα που καθόμουν κι άκουγα και τα αντικατέστησα με την αλήθεια. Για παράδειγμα, όταν έγραψα: «Το μέλλον είναι πολύ απειλητικό», ο Θεός με οδήγησε στο Ιερεμίας 29:11. Ή όταν ανησυχούσα πως δεν θα ήμουν καλή μητέρα, βρήκα την απάντηση στο Β΄ Κορινθίους 12:9. Καθώς συλλογιζόμουν τις αλήθειες αυτές, οι φόβοι μου εξανεμίζονταν.

Ιησούς]: «Ακολουθήστε

σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». (Ματθαίος 4:19)

κοντά στη

και μου αρέσει να περπατώ στην παραλία. Η εναλλαγή των εποχών και η άμμος που από παγωμένη και χιονισμένη γίνεται καφτή με κάνουν να συλλογίζομαι τις εποχές της ζωής. Όταν με επισκέπτεται η εγγονή μου η Κέισυ κάποια Σαββατοκύριακα το καλοκαίρι, συχνά πηγαίνουμε στη θάλασσα. Φορτώνουμε τα πράγματά μας σ’ ένα καρότσι για την παραλία και ξεκινάμε. Της είναι εύκολο να σέρνει το καρότσι στην κατηφόρα. Όταν όμως επιστρέφουμε, το καρότσι λες και βαραίνει κι ο ήλιος με την άμμο καίνε περισσότερο. Δυσκολεύεται να περπατήσει πάνω στην άμμο και να τραβάει ταυτόχρονα το καρότσι στην ανηφοριά. Τη συμβουλεύω τότε να πατάει πάνω στα ίχνη των άλλων, γιατί αυτό σημαίνει πως κάποιος άλλος συμπίεσε την άμμο και έθεσε ένα θεμέλιο για να το ακολουθήσει. Όπως ο Χριστός κάλεσε τους μαθητές του καθώς περπατούσε κοντά στη λίμνη, έτσι καλεί κι εμάς ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά του. Μας καθοδηγεί στις προκλήσεις και τις δύσκολες καταστάσεις επειδή έχει ήδη περάσει από εκεί. Ξέρει τι βιώνουμε και θέλει

ΩΣΗΕ

Οι

του

Εγώ είμαι μαζί σου, μη φοβάσαι. Εγώ είμαι ο Θεός σου, μην τρομάζεις. Θα σ’ ενισχύσω, θα σε βοηθήσω, θα σε στηρίξω με το δίκαιο χέρι μου, το δυνατό. (Ησαΐας 41:10) Αποφοίτησα από το Λύκειο τον Ιούνιο τους 2019 με άριστα. Ήθελα να σπουδάσω νομικά σε ένα φημισμένο πανεπιστήμιο της Ζιμπάμπουε, αλλά δεν τα κατάφερα. Έστειλα αιτήσεις σε δύο άλλα πανεπιστήμια. Το ένα με απέρριψε και το άλλο μου απάντησε ότι θα με δέχονταν μόνο αν δεν έκανα αίτηση για τη νομική. Ήμουν απελπισμένη κι αναρωτιόμουν: Γιατί σε μένα; Ξαφνικά όλες οι αμαρτίες και τα λάθη μου ήρθαν στη σκέψη μου. Πείστηκα ότι αυτό ήταν η τιμωρία μου Θύμωσα με τον εαυτό μου και με τον Θεό και ρωτούσα: «Μα εσύ δεν υποτίθεται ότι συγχωρείς;» και «Δεν μπορείς να με τιμωρήσεις με άλλο τρόπο;» Μου πήρε εφτά μήνες για να μπορέσω να προσευχηθώ ή να ανοίξω τη Γραφή μου για να βρω απαντήσεις. Κι όταν το έκανα, ο Θεός ήταν εκεί, μου έλεγε να τον εμπιστευθώ και πως όλα θα πάνε καλά. Η ιστορία μου δεν έχει κάποιο θαυμαστό τέλος προς το παρόν, αλλά έχει την όμορφη επανασύνδεσή μου με τον Θεό καθώς θυμάμαι ότι ο λόγος του είναι πάντα αληθινός κι οι υποσχέσεις του εξακολουθούν

θαυμασμό για τη δημιουργία του Θεού, ειδικά όταν φαίνονται πολλά αστέρια στον νυχτερινό ουρανό. Πόσο αχανής είναι! Νιώθω επίσης ότι πλησιάζω τον Ιώβ που θαύμαζε τους αστερισμούς του Ωρίωνα και της Μεγάλης Άρκτου, αστερισμούς που μπορώ κι εγώ να δω χιλιάδες χρόνια μετά από τον Ιώβ. Κάτι άλλο που με εντυπωσιάζει στο νυχτερινό ουρανό είναι ότι τα αντικείμενα που φαίνονται πιο φωτεινά, το φεγγάρι και κάποιοι πλανήτες όπως η Αφροδίτη κι ο Ερμής, δεν έχουν δικό τους φως. Σε αντίθεση με τα αμέτρητα αυτόφωτα άστρα, το φεγγάρι και οι ορατοί σ’ εμάς πλανήτες δεν έχουν φως από μόνοι τους. Αντανακλούν το φως του ήλιου. Όμοια κι εμείς, λάμπουμε περισσότερο όταν αντανακλούμε το φως του Θεού. Αν αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να μας βοηθήσει να μείνουμε συντονισμένοι με τον Πατέρα Θεό και τον Ιησού Χριστό, θα μπορούμε να αντανακλούμε καλύτερα το φως αυτό στους γύρω μας. Ακόμα κι όταν όλα γύρω μας φαίνονται σκοτεινά,

ποσοστό της όρασής μου, μου άρεσε να πεζοπορώ στα Νότια Βραχώδη Όρη με την οικογένειά μου. Κάποια σημεία της διαδρομής ήταν τρομαχτικά, επειδή δεν μπορούσα να υπολογίσω τις αποστάσεις καθώς σκαρφάλωνα ή να δω τους θάμνους με τα αγκάθια στο μονοπάτι. Έτσι ο θείος μου κατέστρωσε ένα σχέδιο για να με βοηθήσει. Αυτός κι εγώ κρατούσαμε ο καθένας από μια άκρη του μπαστουνιού του, ενώ εκείνος πήγαινε μπροστά περιγράφοντάς μου με λέξεις τι θα συναντούσα. Ενώ προχωρούσαμε, τα ανεβοκατεβάσματα του μπαστουνιού με προειδοποιούσαν για τα εμπόδια που βρίσκονταν μπροστά μου. Η Γραφή μάς υπόσχεται πως η γκλίτσα και το ρόπαλο του Θεού θα μας δίνουν σιγουριά. Ο βοσκός τα χρησιμοποιούσε για να προστατεύει και να καθοδηγεί μέσα από τους κινδύνους τα πρόβατα στον δρόμο τους. Έτσι κι ο Θεός βαδίζει μαζί μας, μας προστατεύει από αόρατους εχθρούς και μας καθοδηγεί ό,τι κι αν αντιμετωπίζουμε. Όπως εγώ μπορούσα να είμαι πιο ήρεμος στις πεζοπορίες χάρη στο μπαστούνι του θείου μου, έτσι κι εμείς μπορούμε να ελιχθούμε μέσα από τους κινδύνους

από σκλήρυνση κατά πλάκας. Ούτε

εκείνη είναι ιδιαίτερα υγιής. «Πώς είσαι σήμερα;», τη ρώτησα. «Νιώθω λες και κουβαλώ μια βαριά βαλίτσα παντού μαζί μου σήμερα», απάντησε. Μιλήσαμε για λίγο και στο τέλος της συζήτησής μας μου είπε πως ένιωθε καλύτερα. Τη βοήθησε που μοιράστηκε το φορτίο της μ’ έναν φίλο. Είναι φορές που νιώθουμε παραφορτωμένοι και θα θέλαμε να μοιραστούμε με κάποιον το βάρος. Ως χριστιανοί έχουμε κάποιον: ο Χριστός είναι μόνο μια προσευχή μακριά μας! Μας διαβεβαίωσε πως μπορούμε να φέρνουμε τα βαριά μας φορτία σ’ αυτόν και να βρίσκουμε ανάπαυση. Ως πιστοί χριστιανοί μπορούμε να πλησιάσουμε τους γύρω μας με την αγάπη του Χριστού, να μοιραστούμε τα βάρη τους και να ελαφρύνουμε τα φορτία τους όπως κάνει για μας ο Χριστός. Όταν περπατάμε στη ζωή μαζί με τον Χριστό, το φορτίο μας είναι ελαφρύ. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Αγαπημένε μας Κύριε, όταν νιώθουμε

ήθελε ο ίδιος. (Ιερεμίας 18:3-4) Η γειτόνισσά μου έχει ένα όμορφο δέντρο, με πυκνή καλοσχηματισμένη φυλλωσιά. Η ομορφιά του δέντρου οφείλεται στη φροντίδα και το κλάδεμα της γειτόνισσας. Την παρακολουθώ να κόβει κάθε άτακτο φύλλο και κλαδί, επιλέγοντας το κόψιμο που θα δώσει το καλύτερο σχήμα. Μετά τις καταιγίδες κλαδεύει με ζήλο τα σπασμένα ή κατεστραμμένα κλαδιά. Παρακολουθώντας τη διαδικασία αυτή επί αρκετά χρόνια, συνειδητοποίησα ότι κρύβει ένα σημαντικό πνευματικό μάθημα: ο Θεός δίνει σχήμα στην ατελή ζωή μας. Όπως η γειτόνισσά μου δίνει σχήμα στο δέντρο της, ο Θεός με διαμορφώνει μέσα από την καθημερινότητα. Μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμα και τις πιο μεγάλες καταιγίδες για να εργαστεί στη ζωή μου. Έχω βιώσει μια βαθιά, τρομαχτική λύπη που ξερίζωσε τα πάντα από τη ζωή μέχρι που το μόνο που μου απέμεινε ήταν η απλή πίστη: «Ο Χριστός με αγαπά, μου το λέει η Γραφή». Μέσα στις δύσκολες ώρες συχνά αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν όλες αυτές οι δυσκολίες να

ένα βασικοκυτταρικό καρκίνωμα. Για να μικρύνει και να εξομαλυνθεί το ορατό σημάδι, έπρεπε να του κάνω μαλάξεις αρκετές φορές τη μέρα. Έπρεπε, επίσης, να φορώ ένα ειδικό επίθεμα από σιλικόνη για 23 ώρες την ημέρα. Με άλλα λόγια, χρειαζόταν προσπάθεια εκ μέρους μου για να μη μείνει το σημάδι. Η εμπειρία αυτή με έκανε να σκεφτώ τα διάφορα σημάδια που έχουμε στη ζωή μας. Κάποια φαίνονται, πιστεύω όμως ότι τα περισσότερα δεν είναι ορατάτα σημάδια της εγκατάλειψης, της κακοποίησης, των τύψεων για κακές επιλογές ή της ανυπακοής στον λόγο του Θεού. Είμαι ευγνώμων για τους γιατρούς που μπορούν να αφαιρέσουν τα άρρωστα κύτταρα ή για τους συμβούλους που μπορούν να μας βοηθήσουν να δούμε τον πόνο βαθιά μέσα μας. Πιο πολύ, όμως, είμαι ευγνώμων που ο Κύριός μας έχει ολοκληρώσει το έργο για τη θεραπεία των ουλών της πνευματικής μας απομάκρυνσης. Δεν γίνεται να εργαστώ σκληρά για να θεραπευτώ μόνος μου ή για να κερδίσω πρόσβαση στην παρουσία του Θεού. Ο Χριστός έκανε το έργο αυτό στον σταυρό και μας προσφέρει συγχώρηση

Στον Κύριο έλπιζε, ας έχει θάρρος η καρδιά σου και γενναιότητα· ναι, έλπιζε στον Κύριο. (Ψαλμός 27:14) Ενώ πήγαινα στη δουλειά, άρχισε να πέφτει δυνατή βροχή. Βρήκα κάπου καταφύγιο και παρατηρούσα τους άλλους να προχωρούν βιαστικά, προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να μη βραχούν. Ενώ περίμενα, σκεφτόμουν πόσο συχνά μοιάζουμε με τους ανθρώπους που τρέχουν βιαστικοί μέσα στη βροχή. Ανυπόμονοι κι αναζητώντας γρήγορες λύσεις, ζητάμε βοήθεια από τον Θεό αλλά συχνά δεν περιμένουμε την απάντησή του. Συνεχίζουμε μέσα στη βροχή και απογοητευόμαστε που βρεχόμαστε. Σε λίγο η βροχή σταμάτησε και μπόρεσα να συνεχίσω με ηρεμία τον δρόμο μου. Με το ίδιο πνεύμα, είθε να μαθαίνουμε να περιμένουμε με πίστη να περάσει η βροχή. Εμπιστεύομαι τον Θεό σημαίνει πως κάποιες φορές θα περιμένω αντί να δράσω. Καθώς όμως περιμένουμε την οδηγία και τη βοήθειά του μπορούμε να βρούμε καταφύγιο μέχρι να ανοίξει ο δρόμος.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ Ακόμα κι όταν βιαζόμαστε, αγαπημένε μας Πατέρα, δίνε μας την υπομονή να περιμένουμε την απάντησή σου. Στο όνομα του Ιησού Χριστού. Αμήν. ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ Περιμένω, ο Θεός θα απαντήσει. Denise Leite (Σάο Πάολο, Βραζιλία) ΘΕΜΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Οι πεζοί.

τον εαυτό του για χάρη μου». (Γαλάτες 2:19-20) Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην εφηβεία μου ήταν που σύγκρινα τον εαυτό μου με άλλους και προσπαθούσα να φτάσω τα πρότυπα του κόσμου για την ομορφιά, τη γνώση και τις δεξιότητες. Νόμιζα ότι με καθόριζε η εμφάνισή μου, το πώς με έβλεπαν οι άλλοι, το πόσους φίλους είχα και οι επιτυχίες μου. Είναι εύκολο να πέσει κανείς στον φαύλο κύκλο των συγκρίσεων και της ανασφάλειας. Καθώς όμως μεγάλωνα και αυξανόμουν στην πίστη, συνειδητοποίησα πως τα πρότυπα του κόσμου δεν είχαν αιώνιο νόημα. Μεγαλώνοντας σ’ ένα περιβάλλον που είχε κέντρο τον Χριστό, μου θύμιζαν διαρκώς πως ως κόρη του Θεού δεν χρειαζόμουν να είμαι κάτι άλλο. Είμαι θαυμαστή έτσι όπως είμαι. Μπαίνω τώρα σε μια καινούρια φάση της ζωής μου και ξεκινώ τις σπουδές μου. Ακόμα πέφτω στην παγίδα να συγκρίνομαι με άλλους και να ανησυχώ για το πώς με βλέπουν οι γύρω μου, αλλά θυμίζω στον εαυτό

2020, κάθομαι στο σαλόνι ενός φίλου στο Τόνσμπεργκ της Νορβηγίας κοιτάζοντας το παλιό παρατηρητήριο στην κορυφή του λόφου του Κάστρου. Οι εκκλησίες είναι κλειστές εξαιτίας της πανδημίας του COVID-19. Έχω να δω τα παιδιά και τα εγγόνια μου από τον Μάρτιο και νιώθω μοναξιά και αυτολύπηση, αν και βρίσκομαι με τον φίλο μου. Με έκπληξη προσέχω ότι πάνω στο παρατηρητήριο υπάρχει ένας μεγάλος σταυρός που ρίχνει το φως του σε όλη την πόλη. Μέσα μου ξυπνάνε καινούρια συναισθήματα, λες και οι μελαγχολικές σκέψεις και η αυτολύπηση θα υποχωρήσουν στο φως του σταυρού. Ο Χριστός μάς είπε πως είναι το φως του κόσμου. Και αυτή τη στιγμή είναι λες και ο Ιησούς με διαβεβαιώνει: «Ποτέ δεν θα είσαι μόνος όσο είμαι μαζί σου Δεν σε έχω εγκαταλείψει, ούτε θα το κάνω ποτέ. Το σκοτάδι θα υποχωρήσει και θα έρθει η αυγή. Περίμενε και θα δεις». Αφήνω το βλέμμα μου ν’ αναπαυθεί στον σταυρό που λάμπει πάνω από την πόλη, αλλά

είχα δει στα οχτώ μου χρόνια. Η υπάλληλος μου είπε ότι κόστιζε ένα δολάριο κι έτσι αποφάσισα να εργαστώ για να μπορέσω να το αγοράσω. Έκανα δουλειές στο σπίτι και για διάφορους γείτονες μέχρι που μάζεψα τα χρήματα. Η υπάλληλος στο ταμείο μού είπε: «Κάνει ένα δολάριο και δέκα λεπτά». Τη ρώτησα τι ήταν αυτά τα επιπλέον δέκα λεπτά και μου εξήγησε πως ήταν φόροι. Δεν είχα αρκετά χρήματα! Καθώς γύρισα να αφήσω το τσαντάκι στη θέση του, ένας άνρας που στεκόταν πίσω μου άφησε λίγα ψιλά στον πάγκο. «Θα της πληρώσω τα δέκα λεπτά», είπε. Σήκωσα το βλέμμα και τον ευχαρίστησα για το δώρο του. Το τσαντάκι αυτό το είχα για χρόνια και κάθε φορά που το σκέφτομαι, σκέφτομαι και τον άντρα που πλήρωσε για χάρη μου τον φόρο. Όπως εγώ εργάστηκα για να μαζέψω τα χρήματα, έτσι κι εμείς προσπαθούμε να κάνουμε όλα όσα ζητάει ο Θεός σε μια προσπάθεια να κερδίσουμε μόνοι μας τη σωτηρία. Χρειάζεται, όμως, το δώρο της χάρης και της συγχώρησης του Θεού

μου είναι σαν

με αιτήματα. Οι Ψαλμοί μάς δείχνουν ένα διαφορετικό τρόπο προσευχής, εκφραστικό, ειλικρινή και συναισθηματικά φορτισμένο. Μας κάνουν να νιώσουμε αυτά που σκέφτεται και νιώθει ο συγγραφέας. Σε πολλούς Ψαλμούς ο συγγραφέας εκφράζει συναισθήματα -καλά και κακά, εμψυχωτικά και ανησυχητικά, πάντα όμως είναι ειλικρινή. Αν και το ένα τρίτο των Ψαλμών είναι θρήνοι, σχεδόν όλοι στο τέλος τους κλείνουν με θετική διάθεση. Αυτό με ενθαρρύνει να προσπαθώ πάντα να κλείνω τις προσευχές μου θετικά. Αν όμως δεν μπορώ να το κάνω, αν είμαι πολύ πληγωμένος, μπερδεμένος ή θλιμμένος, δεν πειράζει να μείνω εκεί. Πιστεύω ότι ο Θεός προτιμά να ακούσει μια ειλικρινή προσευχή που δεν κλείνει με αισιοδοξία, παρά μια προσευχή με ψεύτικη αισιοδοξία. Οι Ψαλμοί μάς διδάσκουν πώς να μιλάμε στον Θεό -να του παρουσιάζουμε και τα αιτήματά μας μόνο, αλλά και τα συναισθήματά μας. Οι προσευχές μας δεν χρειάζεται να είναι εκφραστικές όπως οι Ψαλμοί. Το μόνο που χρειάζονται είναι η ειλικρίνεια μέσα από την καρδιά μας. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Θεέ

σε επιτυχημένους στη ζωή αποδήμους που ήθελαν να γράψουν για τις εμπειρίες τους ζώντας σε μια ξένη χώρα. Πληροφορήθηκα για το μάθημα αυτό λίγες εβδομάδες πριν από την έναρξή του, ενώ δεν είχα στείλει αίτηση για τη θέση. Όμως ο υπεύθυνος του προγράμματος μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν να το διδάξω. Είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν και με εμπιστευόταν. Ήλπιζε πως θα δεχόμουν την προσφορά. Στην αρχή, ένιωθα ακατάλληλη και ανεπαρκής για τη δουλειά. Διέθετα τα προσόντα; Θα μπορούσα να σταθώ μπροστά στους σημαντικούς αυτούς ανθρώπους; Ήταν όμως προνόμιο που με επέλεξαν για τη συγκεκριμένη θέση και αυτό σήμαινε πως είχα τα προσόντα. Αυτό μου θυμίζει τι έκανε ο Θεός για μας διά του Χριστού. Δεν αξίζουμε τη χάρη και τη συγχώρησή του. Ο Θεός μας επιλέγει,

μου χημειοθεραπεία κράτησε 10 ώρες σε ένα δωμάτιο με περίπου άλλους 20 ασθενείς. Πέρα από την παρηγοριά που μου πρόσφερε η πίστη μου, η καλοσύνη που μου έδειξαν οι άλλοι ασθενείς εκείνη την πρώτη μέρα ήταν ένα καλό μάθημα για τον καρπό του Αγίου Πνεύματος. Μια γυναίκα, η Λίντα, πάλευε με τον καρκίνο πολύ καιρό. Όταν ήρθε η νοσοκόμα για να της πει ότι η θεραπεία της δεν εγκρίθηκε και θα έπρεπε να ξανάρθει άλλη μέρα, η Λίντα χαμογέλασε κουρασμένα. Με καλοσύνη και υπομονή είπε: «Καταλαβαίνω. Συμβαίνουν αυτά». Πήρε την κουβέρτα και το μπαστούνι της κι ετοιμάστηκε να φύγει. Περνώντας από κοντά μου, κάτι -ίσως ο φόβος ο ζωγραφισμένος στο πρόσωπό μου- την έκανε να με πλησιάσει και να μου δώσει το βραχιολάκι που φορούσε. «Ελπίζω τα εδάφια αυτά, Β΄ Κορινθίους 1:3-4, να σε παρηγορήσουν όπως παρηγορούν εμένα». Στο νοσοκομείο, σε γραφεία γιατρών, κέντρα θεραπείας, σε χειρουργεία και στο σπίτι μου, μπορούσα να κοιτάξω πίσω και να δω το πρόσωπο της Λίντας όταν μου έδινε τα εδάφια αυτά. Αν και σίγουρα είχε υποφέρει

σου στον οίκο σου θα μπω, μ’ ευσέβεια

στον άγιο σου ναό. (Ψαλμός

και τραγουδοποιός. Έγραψα και τραγούδησα πολλά τραγούδια μέσα στα χρόνια. Το τελευταίο μου τραγούδι το έγραψα για τη σύζυγό μου και ξακινάει με τα λόγια: «Όταν μου είπες πως μ’ αγαπάς, ελευθέρωσες την καρδιά μου». Πάντα έλεγα πως δεν ήμουν ο εαυτός μου πριν συναντήσω τη γυναίκα που έγινε σύζυγός μου. Η αγάπη μου γι’ αυτήν μ’ ελευθέρωσε από τον καημό και τη μοναξιά που ένιωθα πολλά χρόνια. Τώρα συνειδητοποιώ πως το ίδιο ισχύει και για τη σχέση μου με τον Θεό. Συναισθάνομαι τις αποτυχίες μου και νιώθω ότι δεν αξίζω την αγάπη του. Όμως η αγάπη του Θεού είναι τέλεια και άνευ όρων. Ο Θεός γνωρίζει κάθε αποτυχία μου και εντούτοις μ’ αγαπά αληθινά και τέλεια. Η γνώση αυτή μ’ ελευθέρωσε για να αγαπώ και να μ’ αγαπούν εν Χριστώ. Δεν εστιάζω πια στις αποτυχίες μου, αλλά στην απολυτρωτική δύναμη της αγάπης του Θεού για όλους μας. Η αγάπη μου για τη σύζυγό μου με βοήθησε να καταλάβω την αγάπη του Θεού για μας. Κι η αγάπη με ελευθέρωσε για να έχω άφθονη ζωή στη

του πρώτου ορόφου. Όμως μετακόμισα σε δικό μου σπίτι κι άρχισα να σκουπίζω καθημερινά τα φύλλα μπροστά και πίσω από το σπίτι. Ήταν μια δουλειά που δεν τέλειωνε ποτέ! Πάντα θα υπήρχαν πεσμένα φύλλα την επόμενη μέρα. Στην αρχή προσπαθούσα να κουνήσω τα κλαδιά των δέντρων για να πέσουν περισσότερα φύλλα, με την ελπίδα πως την άλλη μέρα δεν θα χρειαζόταν να σκουπίσω. Όμως την επομένη πάντα υπήρχαν φύλλα στο έδαφος. Σαν το σκούπισμα των φύλλων, όταν αντιμετωπίζω κάποια δυσκολία ή πρόκληση, θέλω να ασχοληθώ μια κι έξω και να απαλλαγώ από την ενόχληση και την πίεση. Όμως, σαν τα φύλλα, όσο κι αν θέλω να επιλύσω τις καταστάσεις μονομιάς, καθεμιά τους φέρνει τις δικές της ανησυχίες. Αυτή η πραγματικότητα μ’ έκανε να εμπιστεύομαι περισσότερο τον Κύριο. Κάθε μέρα θα πέφτουν φύλλα και θα έχουμε έγνοιες. Τώρα, αντί να παραπονιέμαι που έχω να σκουπίζω τα φύλλα ή να πνίγομαι στην ανησυχία, βρίσκω χαρά

για πεζοπορία στα δροσερά βουνά. Ο γιος μου προγραμμάτισε την πρώτη πεζοπορία, μια διαδρομή που υποσχόταν υπέροχη πανοραμική θέα από την κορυφή. Στα μισά της διαδρομής σταματήσαμε σ’ ένα σημείο με όμορφη θέα. Κολατσίσαμε και μιλήσαμε με τους πεζοπόρους που μας προσπέρασαν. Πολλοί αναφέρθηκαν στην όμορφη θέα στην κορυφή. Μετά το κολατσιό συνεχίσαμε την πορεία μας. 800μ πριν από την κορυφή, άρχισε να πέφτει δυνατή βροχή. Ο γιος μου πρότεινε να συνεχίσουμε παρά τη βροχή. Όμως, ακόμα κι αν φτάναμε στην κορυφή, του εξήγησα ήρεμα, δεν θα μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Η κορυφή ήταν κρυμμένη στα σύννεφα και η θέα είχε χαθεί. Έτσι επιστρέψαμε στο αυτοκίνητό μας. Αν και δεν φτάσαμε στην κορυφή, όλοι συμφωνήσαμε πως ζήσαμε μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια και χαρήκαμε που συναντήσαμε τόσους πεζοπόρους. Η ιστορία αυτή μοιάζει με την πορεία μου στην πίστη. Πάντα προσπαθώ ν’ ανεβώ στην κορυφή του βουνού. Αν και συχνά δεν πετυχαίνω τον στόχο μου, έμαθα πως ο Θεός είναι πάντα μαζί μου και μ’ εμπνέει να συνεχίσω. Παρά τα πισωγυρίσματα, η αγάπη και το έλεός του μας περιβάλλουν. Ακόμα κι όταν δεν φτάνουμε

Ερυθρά –αιώνια

(Ψαλμός 136:1 και

για τη γη της υπόσχεσης, βρέθηκαν αντιμέτωποι με το εμπόδιο της Ερυθράς Θάλασσας. Χάρη, όμως, στην αγάπη και το έλεος του Θεού γι’ αυτούς, ο Κύριος χώρισε τα νερά και τους άνοιξε τον δρόμο. Έτσι, οι Ισραηλίτες συνέχισαν με θάρρος την πορεία τους. Θυμάμαι μια φορά που αντιμετώπισα μια «Ερυθρά Θάλασσα» στη ζωή μου Ο Θεός με είχε οδηγήσει στη δουλειά μου, σε έναν τόπο όπου πλήρωνα ενοίκιο. Εργαζόμουν εκεί για πολλά χρόνια, ώσπου άρχισα να αντιμετωπίζω οικονομικά προβλήματα και δυσκολευόμουν να πληρώσω το νοίκι. Αν και ήθελα να συνεχίσω να εργάζομαι, δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα κατάφερνα να πληρώσω το νοίκι. Σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά ο Θεός μού άνοιξε δρόμο. Χωρίς να το περιμένω, συνάντησα μια γυναίκα που ενδιαφερόταν για τη δουλειά που πρόσφερα και μου πρόσφερε δωρεάν χώρο για να μένω και να συνεχίσω να εργάζομαι. Ο Θεός άνοιξε τη θάλασσα μπροστά στα μάτια μου και συνεχίζω να εργάζομαι στη δουλειά που μου ανέθεσε. Καθώς προσπαθούμε να ακολουθήσουμε την κλήση μας, όλοι αντιμετωπίζουμε εμπόδια -οικονομικές δυσκολίες, προβλήματα στον γάμο μας, αρρώστιες, πιέσεις στη δουλειά και πολλά άλλα. Κάθε φορά που συναντάμε κάποιο

και ύψος». (Εφεσίους 3:17-18)

τυφώνας με ύψος ένα μέτρο». Αυτή τη φράση λέω σχεδόν κάθε φορά που μας έρχεται ο δίχρονος εγγονός μας. Βγάζει πράγματα από τα συρτάρια, ρίχνει τα αντικείμενα από τα ράφια και πετάει κάτω σχεδόν ό,τι πιάνει στα χέρια του. Το σπίτι μας μοιάζει βομβαρδισμένο μετά από κάθε επίσκεψή του. Όμως ένα σπασμένο διακοσμητικό και το αναστατωμένο σπίτι δεν είναι τίποτα μπροστά στη χαρά να έχουμε μαζί μας το αγαπημένο αυτό πλασματάκι. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Σκέφτομαι πως έτσι μ’ αγαπά ο Θεός -παρά τις τόσες φορές που έκανα πράγματα που ξέρω ότι τον δυσαρέστησαν. Μετά από τόσες φορές που δεν τον άκουσα και τις ευκαιρίες που έχασα να δείξω αγάπη στους άλλους, ο Θεός εξακολουθεί να με καλεί κοντά του και να μου λέει πόσο με αγαπά. Αυτή είναι η άνευ όρων αγάπη. Αν και μου είναι δύσκολο να το καταλάβω και να το πιστέψω, ο Θεός δεν θα με εγκαταλείψει

10:10)

28 χρόνια αναλωνόμουν στην καριέρα μου ως μέλος του διδακτικού προσωπικού και πρόεδρος τμήματος ενός τοπικού πανεπιστημίου. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους εκπαιδευτικούς, η δουλειά μου δεν τέλειωνε όταν έφευγα από την πανεπιστημιούπολη. Αν και ο σύζυγός μου με πρότρεπε να βρω χρόνο για ξεκούραση και ανανέωση, συχνά εργαζόμουν ως αργά το βράδυ για να προετοιμαστώ για την επόμενη μέρα. Στη αρχή όμως του 29ου χρόνου μου στο πανεπιστήμιο, διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Η ανάπαυση πλέον ήταν υποχρεωτική. Για να είμαι βέβαιη πως θα είχα αρκετή δύναμη να συνεχίσω να υπηρετώ τους φοιτητές και τους συναδέλφους μου, άρχισα να προγραμματίζω χρόνο κάθε μέρα για χαλαρωτικές δραστηριότητες, μεταξύ των οποίων η προσευχή και η μελέτη της Γραφής. Διαπίστωσα ότι η καθημερινή ανάπαυση στην παρουσία του Θεού με βοηθούσε ιδιαίτερα να ηρεμήσει ο νους, η ψυχή και το σώμα μου, για να μπορέσω να αντιμετωπίσω την επόμενη πρόκληση. Φαντάζομαι πως η εμπειρία μου με την ανάπαυση μοιάζει με αυτή των μαθητών,

ΜΕΛΕΤΗ: ΛΟΥΚΑΣ 18:1-8

Η σάρκα μου εξαντλήθηκε, το ίδιο κι η καρδιά μου μα της καρδιάς μου βράχος και μερίδα μου, ο Θεός για τους αιώνες θα ’ναι. (Ψαλμός 73:26) Ο Δαβίδ ο γιος μου μαθαίνει να περπατάει. Ενώ στεκόταν όρθιος κρατώντας μια καρέκλα, πέρασε από δίπλα του η μητέρα του πηγαίνοντας στο μπαλκόνι. Ο Δαβίδ άφησε την καρέκλα και άρχισε να περπατά προς το μέρος της. Έκανε δυο βήματα, αλλά στο τρίτο έπεσε. Περίμενε μισό λεπτό αναζητώντας κάποιον να τον βοηθήσει. Όταν δεν έτρεξε κανείς, σηκώθηκε και έκανε μερικά ακόμα βήματα πριν πέσει ξανά και βάλει τα κλάματα. Αυτή τη φορά η μητέρα του έτρεξε να τον σηκώσει. Αυτό μ’ έκανε να σκεφτώ: αν τα μωρά σταματούσαν τις προσπάθειες όταν έπεφταν, κανείς δεν θα μάθαινε να περπατάει. Αυτό μου θύμισε την παραβολή της επίμονης χήρας. Αν και αρνήθηκαν πολλές φορές να της αποδώσουν δικαιοσύνη, αρνήθηκε να τα παρατήσει και τελικά παίρνει αυτό που ήθελε. Στην πορεία της πίστης μου, έπεσα πολλές φορές και κουράστηκα πολλές φορές. Όμως, με τη χάρη του Θεού, σηκώθηκα και συνέχισα. Αξίζει να έχει κανείς πίστη που επιμένει παρά τις δυσκολίες. Όσες φορές κι αν πέσεις, αναθάρρησε, σήκω και κάνε ένα ακόμα βήμα.

σημερινό βιβλικό ανάγνωσμα, συνειδητοποίησα πως μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με δυο τρόπους: είτε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με το πρόβλημα, είτε το πρόβλημα με τον Θεό. Στο ανάγνωσμα διαβάσαμε πως 12 κατάσκοποι από την ισραηλιτική κοινότητα στάλθηκαν να εξερευνήσουν τη γη Χαναάν, τη γη που είχε υποσχεθεί να τους δώσει ο Θεός Επιστρέφοντας οι κατάσκοποι περιέγραψαν τους γίγαντες που συνάντησαν στη χώρα όπου έρρεε γάλα και μέλι. Οι δέκα κατάσκοποι είπαν: «Δεν μπορούμε να επιτεθούμε σ’ αυτό το λαό, γιατί είναι ισχυρότερος από μας» (Αριθμοί 13:31). Υπολογίζοντας τις πιθανότητες που είχαν να νικήσουν, στηρίχθηκαν στην ανθρώπινη λογική και δύναμη αντί να εμπιστευθούν την υπόσχεση του Θεού. Συγκρίνοντας τον εαυτό τους με τους γίγαντες, ήταν βέβαιοι πως θα έχαναν. Αντίθετα, ο Χάλεβ και ο Ιησούς του Ναυή εμπιστεύθηκαν τον Θεό. Ο Χάλεβ είπε: «Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε και να καταλάβουμε αυτή τη χώρα! Το δίχως άλλο θα νικήσουμε». Οι δυο τελευταίοι σύγκριναν τους γίγαντες με τον Θεό.

άλλη πόλη και δεν τον είχα δει για καιρό. Από έναν άλλο φίλο έμαθα πως αρρώστησε κι έτσι του έστειλα μια Αγία Γραφή κι έγραψα το Ιωάννης 10:28-30 στον σελιδοδείκτη που έβαλα μέσα. Μετά από δύο εβδομάδες, πήρα την απάντησή του: «Τα εδάφια που μου έστειλες μ’ έκαναν να κλάψω. Ζω πολύ καιρό μακριά από τον Θεό και η ζωή μου είναι άνω κάτω. Βλέπω όμως πως το χέρι του ήταν πάντα εδώ. Εγώ είμαι που πήρα το χέρι μου. Θέλω να επιστρέψω και να κρατηθώ από το χέρι του Θεού». Πιστεύω πως ο Θεός ποτέ δεν μας αφήνει, αν και συχνά απομακρυνόμαστε από κοντά του. Ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα. Αναταραχές, χάος, φυσικές καταστροφές, αποτυχίες, χρεοκοπίες, αρρώστιες -όλα αυτά αποδεικνύουν πως δεν έχουμε εγγυήσεις για ασφάλεια. Όμως η αγάπη και η παρουσία του Θεού παραμένει σταθερή και η υπόσχεσή

φίλους στην εκκλησία και ευχαριστιόμουν τη λατρεία, αλλά δεν ωρίμαζα στην πίστη μου. Νόμιζα πως η σχέση μου με τον Θεό ήταν δυνατή επειδή πήγαινα στην εκκλησία και κρατούσα σημειώσεις στο κήρυγμα, αλλά στην πραγματικότητα όλα αυτά ήταν επιφανειακά. Όταν πήγαινα στη Β΄ Λυκείου, οι γονείς μου αποφάσισαν να πάνε σε μια νέα εκκλησία που άνοιγε στην πόλη μας. Επειδή κόντευα να τελειώσω το σχολείο, με άφησαν να διαλέξω αν ήθελα να τους ακολουθήσω. Προσευχήθηκα γι’ αυτό και πήγα στην καινούρια εκκλησία, αν και δεν γνώριζα κανέναν άλλο πέρα από τους γονείς μου. Δεν ήξερα πως οι άνθρωποι αυτής της εκκλησία θα γίνονταν οι πιο στενοί μου φίλοι και θα με βοηθούσαν να αυξηθώ σημαντικά στην πίστη μου. Στην νέα εκκλησία ήρθα αντιμέτωπη με πολλές προκλήσεις -προκλήσεις που

Άρτο. Τα πρώτα τρία απορρίφθηκαν. Στο τέταρτο πήρα το πολυαναμενόμενο μήνυμα που έλεγε: «Κρατάμε το κείμενό σας για να το εξετάσουμε περισσότερο», που σήμαινε ότι ίσως και να εκδιδόταν. Κάποιοι ίσως αναρωτηθούν γιατί συνέχισα να γράφω και να στέλνω κείμενα μετά από τρεις απορρίψεις. Η απάντηση είναι προσευχή και επιμονή. Για να γράψω και να στείλω ένα κείμενο πρέπει να προσευχηθώ και να μελετήσω με προσοχή τη Γραφή. Μετά τις πρώτες απορρίψεις, συνέχισα να νιώθω την οδηγία για να γράψω κι άλλα μετά από προσευχή. Σκέφτηκα τότε πως κάποιες φορές ο Θεός μπορεί να μιλάει μόνο σε μένα καθώς γράφω και άλλες φορές μπορεί να προσπαθεί ν’ αγγίξει κάποιον μέσα από τα γραπτά μου. Είτε χρησιμοποιεί αυτά που γράφω για να μιλήσει μόνο σε μένα ή για να μιλήσει μέσα από μένα σε κάποιον άλλο, τα λόγια αυτά εκπληρώνουν αυτό που θέλει ο Θεός (Ησαΐας 55:11). Θέλω

για την ανακάλυψη του μεγαλύτερου μαργαριταριού στον κόσμο. Για να δημιουργηθεί το μαργαριτάρι πρέπει να εισχωρήσει στο κοχύλι του στρειδιού κάποιο παράσιτο, λέπι ψαριού ή κόκκος άμμου που ενοχλεί το στρείδι κι αυτό αρχίζει να εκκρίνει μια ουσία που καλύπτει τον εισβολέα, στρώση με τη στρώση. Οι στρώσεις αυτές που προστατεύουν το στρείδι από το στοιχείο που το ενοχλεί γίνονται τα σκληρά και λαμπερά μαργαριτάρια. Το τεράστιο μαργαριτάρι που είδα στις ειδήσεις πρέπει να αποτελείται από χιλιάδες γυαλιστερές στρώσεις. Στη ζωή μας εισέρχονται σκουπίδια με διάφορους τρόπους: επικίνδυνες συνήθειες, αρρωστημένες σχέσεις, αυτοαμφισβήτηση ή εφησυχασμός. Μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να πιστεύουμε πως αυτοί οι ενοχλητικοί εισβολείς μάς καθορίζουν -ότι δηλαδή είναι αδύνατον ν’ αλλάξουμε. Καθώς η αγάπη του Θεού που μεταμορφώνει μας καλύπτει με στρώσεις και στρώσεις ελέους και χάρης, μας προστατεύει, μας ανανεώνει και η ζωή μας γίνεται όμορφη. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Θεέ μας που μας αναπλάθεις, βοήθα μας να εμπιστευόμαστε την αγάπη σου που μεταμορφώνει να δώσει μορφή στα κομμάτια της ζωής μας φτιάχνοντας κάτι όμορφο. Όπως

στις ψυχές σας». (Ματθαίος 11:28-29) Πολλές φορές που ένιωθα να πνίγομαι στη ζωή μου, στηρίχθηκα στην περικοπή αυτή. Κάθε περίοδος έχει τις δικές της προκλήσεις, αλλά ο βασικός λόγος που στηρίζομαι στην περικοπή αυτή είναι το παρελθόν μου -η ζωή που έζησα, αυτά που έκανα, αυτά που είπα, οι αγαπημένοι μου που πλήγωσα. Κάθε φορά που βρισκόμουν σε μια κατάσταση που μου θύμιζε όσα είχα κάνει στο παρελθόν, έπεφτα στα γόνατά μου με τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Στρεφόμουν στον Χριστό κι αυτός κάθε φορά μου θύμιζε την αγάπη του και πως πέθανε για μένα, όχι επειδή ήμουν τέλεια, αλλά επειδή χρειαζόμουν σωτήρα. Μπαίνουμε στην περίοδο της Σαρακοστής όπου θυμόμαστε όσα έκανε για μας ο Χριστός. Όλοι κουβαλάμε διαφορετικά φορτία που μας εξαντλούν και μας κουράζουν. Όταν όμως το φορτίο μάς γονατίζει, μπορούμε να το αφήσουμε στα

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΙΩΑΝΝΗΣ 10:1-5, 22-28

ο

Τα δικά μου πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου κι εγώ τα γνωρίζω, κι αυτά με ακολουθούνε. (Ιωάννης 10:27) «Πάμε! …Στηθείτε! …Πιο αργά! …Πάρτε ριμπάουντ! …Μπράβο!» Αυτά λένε οι προπονητές στα γήπεδα του μπάσκετ σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια, ο γιος μου προπονεί μια ομάδα μπάσκετ Δημοτικού σχολείου. Καθώς τους προπονεί, καθοδηγεί συνεχώς την ομάδα από την πλάγια γραμμή. Όταν οι παίκτες βγαίνουν από το γήπεδο στις διακοπές του αγώνα, τους μαζεύει σε κύκλο και τους δίνει οδηγίες. Καθώς επιστρέφουν, η φωνή του ακούγεται δυνατά να τους δίνει οδηγίες κι ενθάρρυνση. Ενώ παρακολουθώ, εντυπωσιάζομαι που η ομάδα ξεχωρίζει τη φωνή του μέσα στις τόσες άλλες φωνές στο γήπεδο. Αυτό μου θυμίζει το σημερινό ανάγνωσμα. Στον κόσμο μας υπάρχουν τόσοι περισπασμοί και θόρυβοι. Πώς μπορούμε να ξεχωρίζουμε τη φωνή του Χριστού από όλα τα άλλα; Ως μαθητές του, μαθαίνουμε τον ήχο της με πολλούς τρόπους: μέσα στην ησυχία, την προσευχή και τη μελέτη της Γραφής· ακούοντας

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΛΟΥΚΑΣ 17:12-19 Ευγνωμοσύνη Έπεσε μπρούμυτα στα πόδια του Ιησού ευχαριστώντας τον. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. (Λουκάς 17:16) Στο σημερινό βιβλικό ανάγνωσμα, δέκα λεπροί στέκονταν από μακριά και «άρχισαν να φωνάζουν δυνατά» στον Χριστό, ζητώντας έλεος. Εκείνη την εποχή οι λεπροί αναγκάζονταν να μένουν έξω από την πόλη εξαιτίας της ασθένειάς του. Όταν άκουσαν ότι ο Χριστός θεράπευε αρρώστους, πήγαν να τον βρούνε. Εκείνος τους είπε να πάνε να τους δουν οι ιερείς. Πηγαίνοντας προς τον ναό θεραπεύθηκαν και οι δέκα. Ένας όμως επέστρεψε για να ευχαριστήσει τον Χριστό. Έπεσε στα πόδια του, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του και δοξάζοντας τον Θεό. Εμπνευσμένη από αυτόν τον άνθρωπο που έδειξε την ευγνωμοσύνη του, προσπαθώ να ευχαριστώ τον Θεό για κάθε ευλογία που μου δίνει -ακόμα και τις πιο μικρές. Όταν επιστρέφω από το κολέγιο με το λεωφορείο στον ξενώνα που μένω, αρχίζω να τον ευχαριστώ. Είναι φορές που ξεχνιέμαι, όπως όταν αρρωσταίνω ή γράφω εξετάσεις και νιώθω ότι κάτι μου λείπει τις μέρες αυτές. Συχνά είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε ό,τι λέει ο Θεός, αλλά δεν μπορούμε να ακούσουμε τα λόγια του επειδή βρισκόμαστε πολύ μακριά. Δεν βλέπουμε

Επιούσιου Άρτου, πηγαίνω στην πρώτη σελίδα και σχεδιάζω ένα τεράστιο Τ, όπως κάνουν οι λογιστές για τα έσοδα και τα έξοδα. Από τα αριστερά γράφω μια λίστα με τις προσευχές και τα αιτήματα που θέλω να παρουσιάσω στον Θεό. Συνήθως περιλαμβάνουν θέματα όπως η ηλικιωμένη θεία μου στον οίκο ευγηρίας, κάποιο μέλος της οικογένειας που αλλάζει δουλειά ή σχολείο, ή η τενοντίτιδα που ταλαιπωρεί τον δεξί αγκώνα μου. Στα δεξιά, γράφω μερικά από τα πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων. Μπορεί να πρόκειται για πρόσφατες προσευχές που πήραν απάντηση: «Σ’ ευχαριστώ για το εγγόνι που γεννήθηκε γερό» ή «Ευχαριστώ που θεραπεύτηκε ο στραμπουλισμένος αστράγαλος της συζύγου μου». Μου αρέσει, επίσης, να συμπεριλαμβάνω μερικές από τις σταθερές ευλογίες του Θεού μέσα στα χρόνια: «Ευχαριστώ που προστατεύεις το σπίτι και την οικογένειά μας» ή «Σ’ ευχαριστώ για τους πιστούς χριστιανούς γονείς που με μεγάλωσαν με αγάπη». Κάθε πρωί, αφού διαβάσω το ανάγνωσμα της ημέρας, κοιτάζω τη λίστα μου και ακολουθώ την προτροπή του

λειτουργός, υπέφερε από άνοια με σωμάτια Lewy. Ήταν επώδυνο για μένα να βλέπω την ασθένεια να μου κλέβει τον αδερφό μου, καθώς η σωματική και διανοητική του κατάσταση χειροτέρευε χρόνο με τον χρόνο, μήνα με τον μήνα και κάποιες φορές μέρα με τη μέρα. Κάποιες μέρες δεν μπορούσε να θυμηθεί ποια είχε παντρευτεί και πόσων ετών ήταν. Το διάστημα εκείνο, ο αδερφός μου συμμετείχε σε μια βιβλική μελέτη μαζί με δυο καλούς του φίλους που παρατηρούσαν την επιδείνωσή του. Προς το τέλος της ζωής του, είχε στιγμές που έβλεπε τον ουρανό, μιλούσε στους γονείς και τους παππούδες του που είχαν πεθάνει κι έβλεπε φως. Τις τελευταίες μέρες του, διαβεβαίωσε την οικογένειά του πως όλα θα ήταν εντάξει. Καθώς το σώμα και ο νους του πλησίαζαν στο τέλος τους εδώ στη γη, ο αδερφός μου είχε ειρήνη -μια ειρήνη που ξεπερνάει το ανθρώπινο μυαλό (Φιλιππησίους 4:7). Η σημερινή βιβλική περικοπή με παρηγόρησε. Αν και ο αδερφός μου έφθινε για πολύ καιρό, το πνεύμα του ανανεωνόταν εν Χριστώ κάθε μέρα. Τι ελπιδοφόρο μήνυμα για όλους μας!

είχα ξεκινήσει να ζητάω ξανά την οδηγία του Θεού μετά από πολλές απογοητεύσεις κι ένιωθα ενθουσιασμένη που μπορούσα να ζητήσω από τον Θεό ό,τι ήθελα. Ζήτησα από το Άγιο Πνεύμα να καθίσει πλάι μου και αμέσως ένιωσα ότι ήταν δίπλα μου και με βοηθούσε. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα για να ανανεωθεί η σχέση μου με τον Θεό. Ο Θεός μάς έδωσε το Άγιο Πνεύμα να είναι ο παράκλητός μας. Αν όμως δεν καταφέρουμε να διακρίνουμε ότι το Πνεύμα κατοικεί μέσα μας και ενεργεί μέσα από μας, χάνουμε την παρηγοριά και τη συντροφιά του στην πορεία μας. Στο σημερινό ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, ο Χριστός εξηγεί πως μπορούμε να γνωρίσουμε και να έχουμε σχέση με το Άγιο Πνεύμα. Αυτό γίνεται αναγνωρίζοντας την παρουσία του και έχοντας τακτική επικοινωνία και επαφή μαζί του. Όταν διατηρούμε την επαφή μας με το Πνεύμα, μπορούμε να ακολουθήσουμε καλύτερα την οδηγία του και να βιώνουμε τη δύναμή του στη ζωή μας. Δίνει μεγάλή

Ποιμενική σκυλίτσα μου αγαπά να της πετάω αντικείμενα και να τρέχει να τα φέρει πίσω. Ξανά και ξανά θα μου φέρει πίσω την μπάλα, το φρίσμπι, το κόκαλο ή την κάλτσα που της πετάω. Αν είμαι απασχολημένος, περιμένει με υπομονή να τραβήξει την προσοχή μου. Μόλις αφήσω το βιβλίο, έχει διαφημίσεις στην τηλεόραση, ή κλείσω το καπάκι της ψησταριάς, πετάγεται και αφήνει κάποιο παιχνίδι στα πόδια μου για να της το πετάξω. Ποτέ δεν κουράζεται να το κάνει αυτό. Σήμερα απολαμβάνω τον καφέ μου στο γραφείο μου και προσπαθώ να διαβάσω τη Γραφή μου, ενώ εκείνη μου φέρνει ξανά την μπάλα για να την πετάξω στον διάδρομο. Της λέω να με αφήσει ήσυχο και επιστρέφω στη μελέτη μου, η οποία είναι πάνω στο θέμα της υπομονής του Θεού -για την οποία είμαι ευγνώμων. Σκέφτομαι τότε πως οι άνθρωποι φέρνουν όλα τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους στον Θεό, ο οποίος ποτέ δεν κουράζεται μαζί μας. Ακόμα κι όταν δεν του δίνουμε

καρκίνο πέρσι τον Οκτώβριο, ένιωσα πιο έντονα ότι

ζωή είναι σύντομη. Δεν ήταν εγγυημένη η επόμενη ανάσα του συζύγου μου, αλλά ούτε και η δική μου. Μέσα στα χρόνια, άκουσα αμέτρητες ιστορίες από συγγενείς και φίλους που εύχονταν τα τελευταία λόγια που αντάλλαξαν με κάποιο αγαπητό τους πρόσωπο να ήταν διαφορετικά. Κάποιοι αποχωρίστηκαν τσακωμένοι, θυμωμένοι ή χωρίς ν’ ανταλλάξουν κουβέντα. Άλλοι περιμένουν μια ζωή ν’ ακούσουν το «Σ’ αγαπώ» από τον πατέρα, τη μητέρα, τον παππού, τη γιαγιά ή τα αδέρφια τους. Μετά τη διάγνωση του συζύγου μου, ένιωσα ότι έπρεπε ν’ αρχίσω να λέω «Σ’ αγαπώ» όχι μόνο στους δικούς μου, αλλά και στους φίλους μου. Τώρα είμαι η φίλη που αγκαλιάζει πρώτη. Καθώς τους αγκαλιάζω, τους λέω: «Σ’ αγαπώ». Το φωνάζω από την άλλη πλευρά του πάρκινγκ. Το λέω στο τηλέφωνο. Το γράφω σε μηνύματα. Δεν θέλω οι συγγενείς και οι φίλοι μου ν’ αναρωτιούνται για τα αισθήματά μου. Τους λέω «Σ’ αγαπώ» σε κάθε ευκαιρία. Το πιο σημαντικό είναι ότι τους λέω πως ο Θεός τούς αγαπά. Τους μιλάω για τη χάρη

ότι μπορούσα να γεμίσω το κενό μέσα μου με τα επιτεύγματά μου. Ήμουν βέβαιη πως οι καλοί βαθμοί στο σχολείο, οι υπέροχοι φίλοι, τα ταξίδια, το αγόρι μου ή η δουλειά μου θα έλυναν τα πάντα. Ήταν επώδυνό όταν τίποτε από όλα αυτά δεν γέμισε το κενό που ένιωθα. Τελικά αποδέχτηκα ότι ήταν παράλογο και σκληρό να περιμένω οι άνθρωποι να γεμίσουν κάτι που μόνο ο Θεός μπορεί να γεμίσει. Είναι απελευθερωτικό να αποδεχτεί κανείς πως όλοι έχουμε περιορισμούς και να αφήσει τον Θεό να γεμίσει τα κενά. Εκεί που τελειώνουν οι δικές μας ικανότητες, έρχεται η αγάπη του Θεού και μας στηρίζει. Είμαι ευγνώμων γιατί η αγάπη του Θεού γέμισε το κενό που ένιωθα. Τώρα έχω χαρά και ικανοποίηση στο παρόν και δεν εξαρτιέμαι αποκλειστικά από τα επιτεύγματά μου, τις περιστάσεις ή τα αγαπητά μου πρόσωπα. Δεν μπορώ πλέον να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον Θεό. Καθώς αυξάνομαι στη πίστη, αναγνωρίζω πως ήταν παρών σε όλη τη ζωή μου. Πάντα ήταν πιστός, ακόμα κι όταν εγώ δεν ήμουν. Ο Χριστός προσφέρει το νερό που ξεδιψά τη δίψα μας. Κι όταν πάμε στον Θεό με ταπεινή καρδιά, μας δέχεται με χαρά.

να ξυπνήσω νωρίς με καρδιά γεμάτη δοξολογία κι ευχαριστία. Ως φοιτητής που συχνά κοιμάται αργά, συνήθως σκέφτομαι όταν ξυπνάω: Είναι πολύ νωρίς για να ξεκινήσω τη μέρα μου. Η σκέψη αυτή κάνει τα πρωινά μου μίζερα. Όμως, όταν εστιάζω στον Θεό πριν σηκωθώ από το κρεβάτι, τα πρώτα βήματα της ημέρας γίνονται με περισσότερη χαρά. Τα πρώτα βήματα του ανθρώπου που θεραπεύτηκε στο Πράξεις 3 ήταν γεμάτα δοξολογία. Αργότερα, στο Πράξεις 4:22, μαθαίνουμε ότι ήταν πάνω από 40 ετών. Δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα για 40 χρόνια! Θεραπεύτηκε θαυματουργικά και δοξολογούσε τον Χριστό καθώς άρχισε να περπατάει. Το γεγονός ότι ξυπνάμε κάθε πρωί είναι από μόνο του ένα θαύμα που αξίζει

ακούσει

Ιωχαβέδ, τη Σεπφώρα και την Πινά; Δεν γνώριζα τα ονόματά του, είχαν όμως σημαντικό ρόλο στην ιστορία της γέννησης του Μωυσή στο Έξοδος 1. Η Ιωχαβέδ ήταν η μητέρα του. Η Σεπφώρα και η Πινά ήταν οι μαίες που πιθανότατα τη βοήθησαν στη γέννα, αυτές που αψήφησαν την εντολή του Φαραώ για τα νεογέννητα αγόρια των Εβραίων. Όμως τα ονόματα αυτών των θαρραλέων γυναικών δεν είναι πολυσυζητημένα ή οικεία. Στο σημερινό ανάγνωσμα, ο απόστολος Παύλος εκφράζει τη ευχαριστία του προς τους πιστούς εργάτες της εκκλησίας -πολλοί από τους οποίους είναι γυναίκες με ονόματα που μπορεί να μη μας είναι γνωστά. Όμοια, είναι πιθανό πως δεν γνωρίζουμε τα ονόματα όλων των γυναικών που κάνουν ευκολότερη την καθημερινότητά μας. Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ας δώσουμε ένα λεπτό να ευχαριστήσουμε τις γυναίκες που μας βοηθούν κάθε μέρα στην εξυπηρέτηση πελατών, στα ταμεία του σούπερ μάρκετ, ως οδηγοί στα λεωφορεία, υπάλληλοι στο ταχυδρομείο, σχολικές

με τη φράση: «Βοήθησέ με, Θεέ μου». Πόσο ταιριαστές είναι οι λέξεις αυτές! Οι άνθρωποι αυτοί λένε πως δεν μπορούν να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Ακολουθώ την ίδια αρχή από όταν συνειδητοποίησα ότι είμαι παιδί του Θεού. Κάθε φορά, πριν κάνω κάτι που φαίνεται δύσκολο και τρομαχτικό, απευθύνομαι στον Θεό με αυτά τα λόγια και συνεχίζω με αυτό που έχω να κάνω με εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας ότι ο Θεός θα με βοηθήσει να το ολοκληρώσω. Στο Ιησούς του Ναυή 1:9 λέει ξεκάθαρα: «Τη φιλοξενία να μην την ξεχνάτε, γιατί χάρη σ’ αυτήν μερικοί φιλοξένησαν αγγέλους χωρίς να το ξέρουν». Ο Θεός ενθάρρυνε τον Ιησού του Ναυή να οδηγήσει τον λαό του στην υποσχεμένη Γη. Δεν ήταν εύκολη δουλειά, όμως ο Ιησούς το έκανε με τη δύναμη και την παρουσία του Θεού. Ό,τι κι αν έχουμε να κάνουμε -στο σπίτι, στη δουλειά, στην κοινότητα, ή στην εκκλησία -μπορούμε να έχουμε τη βεβαιότητα

ΜΕΛΕΤΗ: ΜΑΤΘΑΙΟΣ 19:13-15

Ο Ιησούς όμως είπε: «Αφήστε τα παιδιά και μην τα εμποδίζετε να έρθουν σ’ εμένα, γιατί η βασιλεία των ουρανών ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά». (Ματθαίος 19:14) Όταν ήμουν μικρή, πηγαίναμε με τη μαμά μου στην εκκλησία μόνο σε κηδείες δικών μας ανθρώπων. Γνώριζα πολύ λίγα για τον Χριστό. Αυτό, όμως, άλλαξε όταν ήμουν πέντε ετών και η μαμά ξαναπαντρεύτηκε. Ήταν το 1943 και ο καινούριος μου μπαμπάς ήταν στρατιωτικός. Μετακομίσαμε σ’ ένα διαμέρισμα κοντά στη στρατιωτική βάση και τα πράγματα άρχισαν ν’ αλλάζουν προς το καλύτερο. Όταν η σπιτονοικοκυρά μας μάς κάλεσε στην εκκλησία, δεν ενθουσιάστηκα. Εξεπλάγην, όμως, όταν πήγαμε στην εκκλησία πρώτη φορά. Οι άνθρωποι ήταν ζεστοί και φιλικοί και μου άρεσε η μουσική. Μ’ ενθουσίασαν οι ύμνοι για τον Χριστό. Τα ρουφούσα όλα και αγάπησα τον Χριστό. Την επόμενη μέρα βρήκα χαρτί και μολύβι και ρώτησα τη μαμά πώς γράφεται η λέξη «Χριστός». Έγραψα το όνομά του με προσοχή κι έβαλα το χαρτί στην τσέπη μου. Κάθε μέρα άγγιζα το χαρτί και ένιωθα θαλπωρή και παρηγοριά. Το χαρτί κάποια στιγμή έλιωσε μετά από τόσα χάδια. Σήμερα είμαι 83 ετών και έχω δει πολλά

ότι η αδερφή μου σύντομα θα υπέκυπτε στον καρκίνο στην ηλικία των 44 ετών. Ο ήχος των κυμάτων πάντα με παρηγορεί και η πόλη Ώσεαν είναι από τις αγαπημένες της αδερφής μου. Ενώ καθόμασταν σ’ ένα παγκάκι, ο ήλιος που έδυε έδινε στον ουρανό υπέροχες αποχρώσεις του ροζ και του μπλε. Για κάποιο λόγο ένιωσα πως όλα θα πήγαιναν καλά. Στρέφοντας το βλέμμα στα βράχια του κυματοθραύστη είδα έναν άντρα ντυμένο με την παραδοσιακή φορεσιά των Σκωτσέζων, ο οποίος άρχισε να παίζει το «Θαυμάσια χάρη» με την γκάιντα. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα και άκουγα -ο αγαπημένος μου ύμνος ερμηνευόταν με τόσο αίσθημα! Πιστεύω πως ο άνθρωπος αυτός ήταν άγγελος από τον Θεό με ένα μήνυμα ειρήνης και παρηγοριάς για μένα. Όταν τέλειωσε και κατευθύνθηκε προς την παραλία, τον παρακολουθούσα με προσοχή και αναρωτιόμουν αν θα εξαφανιστεί ξαφνικά. Το Εβραίους 13:2 λέει: «Τη φιλοξενία να μην την ξεχνάτε, γιατί χάρη σ’ αυτήν μερικοί

(Ιησούς

κρεμαστής πεζογέφυρας, μήκους 180μ, η οποία περνούσε πάνω από τον πλατύ ποταμό. Η υψοφοβία μου δεν μου επέτρεπε να κουνηθώ, δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ την περιπέτεια. Η κόρη μου υποσχέθηκε πως δεν θα έκανε τη γέφυρα να ταρακουνηθεί πολύ και με ενθάρρυνε να αντιμετωπίσω τους φόβους μου κάνοντας τα πρώτα βήματα πάνω στη γέφυρα. Δίστασα για λίγα ακόμη λεπτά. Η γέφυρα έδειχνε γερή κι είχε μεταλλική κουπαστή. Παρατήρησα κάποιον να την περνάει χωρίς δισταγμό ή φόβο. Η γέφυρα κουνιόταν λιγότερο από ό,τι νόμιζα. Με αργά, προσεχτικά βήματα άρχισα να κατευθύνομαι προς την άλλη πλευρά. Σταμάτησα λίγο στη μέση να δω την υπέροχη θέα που μόνο από εκείνο το σημείο μπορούσε να θαυμάσει κανείς και ολοκλήρωσα την πορεία μου -βήμα βήμα. Στο Ιησούς του Ναυή 3, ο Θεός πρόσταξε τους Ισραηλίτες να διασχίσουν τον ποταμό Ιορδάνη για να μπουν την υποσχεμένη Γη. Έδωσε την εντολή στους ιερείς να μπουν στον ποταμό. Εκείνοι υπάκουσαν κι έμειναν ακίνητοι στα ορμητικά νερά πριν ο Θεός σταματήσει με θαυμαστό τρόπο τη ροή

γέννηση του γιου μας. Την περίοδο εκείνη, ο Τζο συμμετείχε σ’ ένα τουρνουά ψαρέματος, όταν παρατήρησε ότι θόλωνε το δεξί μάτι του και συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να δει γιατρό. Είχε αποκόλληση αμφιβληστροειδούς και τα επόμενα δυο χρόνια ο Τζο υποβλήθηκε σε πολλές επεμβάσεις από έναν εξαιρετικό γιατρό. Τελικά, ο αμφιβληστροειδής του δεν επιδεχόταν άλλες επεμβάσεις και έχασε την όραση από το ένα μάτι. Για να ευχαριστήσουμε τον γιατρό για την άψογη φροντίδα του, θέλαμε να μοιραστούμε μαζί του μερικά από τα ψάρια. Έβγαλα μερικά πακέτα από την κατάψυξη και τα έβαλα σ’ ένα φορητό ψυγείο. Λίγο αργότερα, κάτι με ώθησε να βάλω ένα πακέτο ακόμα. Κάτι συνέχισε να με παρακινεί μέχρι που είπα: «Εντάξει, Κύριε, σε ακούω. Αυτά τα ψάρια είναι δικά σου, εσύ μας βοήθησες να τα πιάσουμε. Αν τα θέλεις όλα, σου τα δίνουμε με χαρά». Αφού συσκεύασα τα ψάρια, ένιωσα ειρήνη και κατάλαβα ότι ο Κύριος ευχαριστήθηκε. Πόσα ψάρια έφταναν; Εγώ θεωρούσα πως αρκούσαν μερικά πακέτα. Ο Θεός ήθελε να προσφέρω όλη την ψαριά. Στις σχέσεις μας, στην ώρα που περνάμε με την οικογένεια, όταν υπηρετούμε την κοινότητά μας, στην εκκλησία μας, ο Θεός

στο Μεξικό. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη φυλακή και η πρόσβασή μου στο τηλέφωνο είναι περιορισμένη. Η σύζυγός μου δεν ήταν διαθέσιμη όταν τηλεφώνησα, αλλά μίλησα με τους γονείς μου, στη συνέχεια με τον γιο μου και, τέλος, με την κόρη μου. Καθώς της μιλούσα, διέκρινα μια αλλαγή στον τόνο της φωνής της. Ξαφνικά έβαλε τα κλάματα και με δυσκολία μού είπε πως το ψάρι που της είχα χαρίσει στα γενέθλιά της πέθανε. Προσπάθησα να την παρηγορήσω και να της εξηγήσω γιατί συνέβη αυτό, αλλά δεν ήθελε να μιλήσει άλλο. Μου είπε απλά: «Γεια σου, μπαμπάκα. Ο Θεός να σε φυλάει». Μετά από το τηλεφώνημα επέστρεψα στο κελί μου. Ήμουν πολύ λυπημένος επειδή αγαπώ την κόρη μου και πόνεσε η καρδιά μου που την άκουσα να κλαίει. Καθώς άρχισα να διαβάζω τη Γραφή μου, συνειδητοποίησα πόσο ευάλωτοι είμαστε όλοι. Ταυτόχρονα όμως, είμαι ευγνώμων για την υπόσχεση στο Ρωμαίους 8:38-39 ότι τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού για μας όπως

στους και τους ταλαιπωρημένους. Πηγαίνουμε ομαδικά και προσφέρουμε από το χρόνο μας σε νοσοκομεία, γηροκομεία, ξενώνες, φυλακές, ορφανοτροφεία και φιλανθρωπικούς οργανισμούς. Βλέπουμε πολλούς ανθρώπους που υποφέρουν. Τους στηρίζουμε προσφέροντας από το χρόνο και τα υπάρχοντά μας για να βοηθήσουμε όλους όσοι πάσχουν. Πόση παρηγοριά είναι για κάποιο άτομο απομονωμένο να έχει τη χαρούμενη συντροφιά πιστών που μεταδίδουν το μήνυμα της αγάπης του Χριστού με λόγια και με έργα! Η περίοδος πριν από το Πάσχα είναι καιρός να εντείνουμε τις προσπάθειές μας να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο. Αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο και ενέργεια στις οικογένειές μας. Καλωσορίζουμε τους καινούριους γείτονες. Παρηγορούμε τους ανήσυχους. Με περισσότερη αγάπη στην εργασία μας, προσπαθούμε να έχουμε περισσότερη κατανόηση προς τους συναδέλφους μας. Την περίοδο αυτή προβάλλουμε τον πρόσωπο του Χριστού σε κάθε πρόσωπο που βλέπουμε. Βλέπουμε τον Χριστό στους πονεμένους, στους περιθωριακούς, τους λυπημένους ή τους μη αποδεκτούς. Προσφέρουμε στήριξη και αφήνουμε τον Κύριο να εργαστεί μέσα από εμάς. Καθώς ανοίγουμε την καρδιά

(Εφεσίους 1:5)

την υιοθεσία εδώ και χρόνια όχι ως μια δεύτερη λύση, αλλά ως μέρος του σχεδίου του Θεού για τον σχηματισμό της οικογένειάς μας. Δεν έχει σημασία αν τα παιδιά που ζουν στο σπίτι μας είναι βιολογικά ή εξ υιοθεσίας, η αγάπη είναι που μας ενώνει σε οικογένεια. Ο γιος μας που είναι σήμερα 17 ετών, ήρθε στην οικογένειά μας στις 9 Σεπτεμβρίου 2006. Έγινα ο πατέρας του τη μέρα που πρωτοκοίταξα το προσωπάκι του στη φωτογραφία. Είναι μεγάλη χαρά να ακούω από τα χείλη του τις λέξεις: «Μπαμπά, σ’ αγαπώ», είναι η έντονη υπενθύμιση της αγάπης του Θεού για μένα. Ένας από τους πιο μεγάλους φόβους στην ενήλικη ζωή μου ήταν το να γίνω πατέρας, καθώς δεν υπήρχε πατέρας στη δική μου ζωή. Τι παράδειγμα ή τι συμβουλές θα έδινα σ’ ένα παιδί; Όπως αποδείχτηκε, η κοινή αυτή εμπειρία τού να μην έχουμε βιολογικό πατέρα στη ζωή μας δημιούργησε ένα γερό δεσμό ανάμεσα σε μένα και τον γιο μου. Μπορώ να καταλάβω πολλές ερωτήσεις και ανησυχίες του.

Οι εκπλήξεις του Θεού Ξέρει ο Πατέρας σας τι είναι εκείνα που χρειάζεστε, προτού εσείς του τα ζητήσετε. (Ματθαίος 6:8)

Έκανα αρχαία Ελληνικά στο κολέγιο επειδή ήταν υποχρεωτικό να διδαχτώ κάποια γλώσσα. Διάλεξα μια βιβλική γλώσσα, επειδή θα με βοηθούσε να καταλάβω τη Γραφή. Μου άρεσαν τα μαθήματα, καθώς και οι ευκαιρίες να εξασκηθώ στα Ελληνικά με τους συμμαθητές μου. Μετά από χρόνια, έχοντας πάρει διαζύγιο και έχοντας πέντε μικρά παιδιά να θρέψω, αναζητούσα μια δουλειά στην οποία θα μπορούσα να εργαστώ από το σπίτι. Η εργασία από το σπίτι δεν ήταν κάτι συνηθισμένο την εποχή εκείνη. Η μητέρα μου εργαζόταν μεταγράφοντας φωνητικές ιατρικές αναφορές κι εγώ ήμουν καλή στη δακτυλογράφηση. Έτσι έβαλα στόχο να μάθω την ιατρική ορολογία για να ξεκινήσω την καριέρα μου. Όταν ξεκίνησα, είδα με μεγάλη χαρά πως ήδη γνώριζα ένα μεγάλος μέρος της ορολογίας, επειδή γνώριζα τις ελληνικές ρίζες των λέξεων. Σε μια περίοδο ανασφάλειας, ένιωσα την επιβεβαίωση του Θεού όταν συνειδητοποίησα πως είχα προετοιμαστεί για τον νέο αυτό ρόλο χωρίς να το γνωρίζω. Τώρα, καθώς αντιμετωπίζω τις αναποδιές της ζωής, μπορώ να εμπιστεύομαι τον Θεό πιο εύκολα. Πιστεύω ότι οι προκλήσεις είναι μέρος ενός μεγαλύτερου, θεϊκού σχεδίου. Όταν αναζητάμε τις εκπλήξεις του Θεού, η πορεία της

πέθαινε. Ήταν γκρινιάρης

όσοι τον φρόντιζαν. Μια μέρα βρισκόμουν κοντά του, όταν μπήκε στο δωμάτιο ο γιατρός του. Είπα στον γιατρό για την κακή του διάθεση κι αυτός πρόσφερε στον ασθενή κάποιο φάρμακο για να τον βοηθήσει. Εκείνος όμως αρνήθηκε οργισμένος να το πάρει. Την ώρα του φαγητού πήγα να τον ταΐσω και του είπα: «Κάτι σε απασχολεί; Θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτό;» «Όχι, δεν θα βοηθήσει», απάντησε. Στη συνέχεια βρήκα το θάρρος να τον ρωτήσω: «Μπορώ να προσευχηθώ για σένα;». Η απάντησή του ήταν ακόμα πιο οργισμένη: «Όχι!» Συνέχισα να τον ταΐζω χωρίς να μιλάω. Όμως, μέσα μου ένιωθα πως ο ηλικιωμένος μετάνιωσε για την απότομη απάντησή του. Το επόμενο πρωί, επέστρεψα στη δουλειά κι έπρεπε να του δώσω αμέσως τα φάρμακα. Η κατάστασή του επιδεινωνόταν γοργά και φώναξε: «Βοήθησέ με». «Πώς να σε βοηθήσω;», τον ρώτησα. «Προσευχήσου για μένα», αποκρίθηκε. Δεν θυμάμαι τι είπα στην προσευχή μου. Ένιωθα άβολα, αλλά πιστεύω ότι ο Θεός εργάστηκε μέσω της προσευχής εκείνης. Δεν είχα ξανά την ευκαιρία να προσευχηθώ γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Λίγο μετά έχασε επαφή με το περιβάλλον

που καταδίωκε

πίστεψε στον Χριστό και έγινε ηγέτης της πρώτης εκκλησίας, έγραψε πολλές επιστολές, έδειξε θάρρος στους διωγμούς και, κυρίως, έζησε με εντυπωσιακή πίστη στον Ιησού Χριστό. Όπως έγραψε στους πιστούς των Φιλίππων: «ζωή για μένα είναι ο Χριστός και ο θάνατος κέρδος» (Φιλιππησίους 1:21). Πρόσφατα συμμετείχα σε μια βιβλική μελέτη των επιστολών του αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο και διαπίστωσα μια ακόμα πτυχή της εκπληκτικής ζωής του. Από τις συζητήσεις μας εκτίμησα περισσότερο το πώς ο Παύλος εκπαίδευε τον νεαρό του σύντροφο. Μπορούμε να φανταστούμε ότι δίδασκε τον Τιμόθεο καθώς ταξίδευαν μαζί στα ιεραποστολικά ταξίδια. Καθώς ο Παύλος πλησίαζε το τέλος της ζωής του, άφησε στην άκρη τις δικές του ανάγκες και έδωσε χρόνο για να γράψει επιστολές ενθάρρυνσης στον Τιμόθεο, προτρέποντάς τον να μείνει πιστός στο μήνυμα του ευαγγελίου, ένα μήνυμα που ο Παύλος έζησε στο έπακρο.

επειδή ο παππούς μου, με τον οποίο έζησα για τέσσερα χρόνια, δεν ήταν καλά στην υγεία του και αρκετά μέλη της οικογένειας τον φρόντιζαν. Ενώ περίμενα ανάμεσα στους συμφοιτητές μου και τις οικογένειές τους, μου τηλεφώνησε η αδερφή μου για να μου πει ότι ο παππούς πέθανε. Έβαλα τα κλάματα. Η θλίψη κι η ανησυχία για τους δικούς μου με κατέβαλαν τόσο που κατέρρευσα και με πήγαν στο αναρρωτήριο. Με πήρε τότε ο πατέρας μου για να μου πει πως αν επέλεγα να μην παρουσιάσω την εργασία μου, εκείνος θα στήριζε την απόφασή μου. Αυτό όμως θα σήμαινε πως θα πήγαινε χαμένο όλο το ακαδημαϊκό έτος. Θυμήθηκα τότε το Φιλιππησίους 4:13: «Σε όλες τις περιστάσεις βγαίνω νικητής χάρη στον Χριστό που με ενδυναμώνει». Μάζεψα τις σκέψεις μου και ζήτησα από τον Θεό να με βοηθήσει. Γέμισα τότε με μια ανεξήγητη ειρήνη και αποφάσισα να παρουσιάσω την εργασία μου. Σε όλη αυτή την εμπειρία, ένιωθα τον Θεό κοντά μου να μου δίνει τη δύναμη που

Πλησιάστε Πλησιάστε στο Θεό και θα σας πλησιάσει. (Ιακώβου 4:8) Όταν ήμουν παιδί πρόσεξα ότι οι γονείς και η οικογένειά μου θυμούνταν, δόξαζαν και ζητούσαν τον Θεό μόνο στις μεγάλες γιορτές και στις δυσκολίες. Πηγαίναμε στην εκκλησία μια δυο φορές τον μήνα, αλλά ήταν ξεκάθαρος ο διαχωρισμός μεταξύ της εκκλησιαστικής ζωής και της ζωής στο σπίτι, σπάνια συναντιόνταν αυτά τα δύο. Καθώς μεγάλωνα, αυτή η πρακτική άρχισε να μην έχει νόημα. Πώς ήταν δυνατόν να φερόμαστε στον Θεό που μας δίνει ζωή με τόση έλλειψη σεβασμού και να τον πλησιάζουμε μόνο στις γιορτές κι όταν είχαμε κάποιο πρόβλημα; Καθώς αυξανόμουν στην πίστη, έμαθα ένα σημαντικό μάθημα. Όσο περισσότερο χρόνο δίνουμε στον Θεό, τόσο πιο κοντά του πλησιάζουμε. Ο Θεός αξίζει όλη μας την προσοχή, όχι μόνο συγκεκριμένες μέρες του χρόνου. Η επιστολή Ιακώβου λέει: «Πλησιάστε στο Θεό και θα σας πλησιάσει». Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να γίνει κάτι κακό για να ζητήσουμε την παρουσία του Θεού. Μπορούμε να είμαστε στην παρουσία του και

Για όλα πάνω στη γη υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και ο συγκεκριμένος καιρός. (Εκκλησιαστής 3:1) Τον χειμώνα περπατώ τακτικά στο δάσος με τον σκύλο μου. Συχνά, για να ανοίξω τον δρόμο μας θα σπάσω κάποια κλαδιά που μας εμποδίζουν. Τα περισσότερα σπάνε εύκολα, κάποια όμως είναι τόσο ανθεκτικά, που δεν θα σπάσουν ό,τι κι αν κάνω. Κάποτε πίστευα πως δεν θα έπρεπε να «σπάσω» ποτέ. Νόμιζα πως μπορούσα να είμαι τόσο γερά θεμελιωμένη στην πίστη μου σε κάθε περίσταση, που θα ήταν δυνατόν να λυγίσω χωρίς να σπάσω. Την άνοιξη όμως είδα τα σπασμένα κλαδιά να βγάζουν όμορφα καινούρια βλαστάρια. Συνειδητοποίησα τότε πως είναι σημαντική η αντοχή, αλλά ακόμα και το «σπάσιμο» έχει τα πλεονεκτήματά του. Όταν αναγκάζομαι σε αύξηση, διευρύνονται η προοπτική, οι δυνατότητες και οι ικανότητές μου. Όταν παραιτούμαι από συμπεριφορές που δεν με εξυπηρετούν πια, στη θέση τους μπορώ να αναπτύξω νέες συμπεριφορές. Ο χρόνος αυτός ήταν γεμάτος προκλήσεις. Αν και γενικά έδειξα αντοχή, πέρασα και στιγμές μεγάλου πόνου. Όταν κάποιος είναι πιστός, δεν έχει πάντα ξεκάθαρες απαντήσεις. Υπάρχει κατάλληλος χρόνος για να δείξουμε αντοχή και καιρός που θα πονέσουμε. Ίσως τα βιώσουμε και τα δύο ταυτόχρονα. Η πνευματική μας πορεία

ΜΕΛΕΤΗ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Άκουσα πίσω μου μια φωνή δυνατή σαν της σάλπιγγας, που έλεγε: «Ό,τι βλέπεις γράψε το σε βιβλίο». (Αποκάλυψη 1:10-11) Ένα απόγευμα ένιωθα εξαντλημένος μετά από τη δουλειά. Δίδασκα διαδικτυακά σε Δημοτικό Σχολείο από το σπίτι μου κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ξαφνικά, τα λόγια του σημερινού εδαφίου ήρθαν στη σκέψη μου: Ό,τι βλέπεις γράψε το. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα, έτσι με ξάφνιασε ιδιαίτερα αυτή η σκέψη. Συνέχισα να σκέφτομαι το νόημα του εδαφίου και, βαθιά μέσα μου, ένιωσα τον Θεό να με καλεί να κάνω κάτι, αλλά δεν ήξερα τι. Καθώς προσευχόμουν και ζητούσα την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, ένιωσα βεβαιότητα. Μίλησα για την εμπειρία αυτή με τη σύζυγό μου κι εκείνη μ’ ενθάρρυνε να υπακούσω στην πρόσκληση του Θεού. Αυτό κι έκανα. Άρχισα να γράφω την εμπειρία μου ως μαθητής Χριστού σε μια χώρα όπου οι χριστιανοί είναι μειονότητα και μοιραζόμουν τα κείμενά μου στο μπλογκ μου και σε άλλες εκδόσεις. Προς έκπληξή μου, έμαθα ότι το Άγιο Πνεύμα μπορεί να εργαστεί σε κάθε περίσταση. Ο Θεός πάντα βρίσκει τρόπο να διαδώσει τα καλά νέα του Χριστού.

Η αγαθή οδηγία του Θεού

Λυχνάρι μπρος στα βήματά μου είν’ ο λόγος σου, και φως στα μονοπάτια της ζωής μου. (Ψαλμός 119:105)

Ως δικηγόρος, συχνά επιχειρηματολογώ υπέρ του πελάτη μου ενώπιον των δικαστών. Αυτό απαιτεί πολύ χρόνο, προετοιμασία, σκέψη και έρευνα. Μερικές φορές ο δικαστής αποφασίζει υπέρ του πελάτη μου, όχι πάντα όμως. Είναι απογοητευτικό όταν η υπόθεση δεν πάει όπως θέλουμε, αλλά γενικά πρέπει να αποδεχτούμε την απόφαση του δικαστή. Νομίζω εύκολα αντιμετωπίζουμε την προσευχή σαν επιχειρηματολογία μπροστά σε κάποιο δικαστή. Όταν προσευχόμαστε, ενδέχεται να παρουσιάζουμε στον Θεό λόγους κι αιτιολογίες γιατί θα πρέπει να απαντήσει την προσευχή μας με συγκεκριμένο τρόπο. Όσο όμως πειστικά κι αν θεωρούμε ότι είναι τα επιχειρήματά μας, αν οι επιθυμίες μας δεν ταυτίζονται με το θέλημα του Θεού, δεν είναι πιθανό να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Αν και αυτό μας απογοητεύει για λίγο, μπορούμε να έχουμε πίστη πως οι οδοί του Θεού είναι ανώτερες από τις δικές μας. Ο Θεός έχει όλα τα στοιχεία –πολλά από τα οποία εμείς αγνοούμε. Μπορούμε να έχουμε τη βεβαιότητα ότι οι απαντήσεις του είναι πάντα για το καλό μας. Κι όταν εμπιστευόμαστε την οδηγία του Θεού, πάντα θα βρούμε τον σωστό δρόμο. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Αγαπημένε μας Θεέ, σ’ ευχαριστούμε

(Ιερεμίας 18:4)

εβραϊκή οικογένεια, όμως την Κυριακή του Πάσχα όταν ήμουν 50 ετών, βαπτίστηκα. Το Άγιο Πνεύμα ήρθε στη ζωή μου και έγινα χριστιανή. Μια μέρα πήγα στην αγαπημένη μου καφετέρια και βρήκα ένα αντίτυπο του Επιούσιου Άρτου στο τραπέζι. Διάβασα κάθε ιστορία του επόμενου μήνα. Ο Κύριος ήθελε να το βρω και το περιοδικό με ενθάρρυνε στην πορεία μου με τον Χριστό και στη δίψα μου για κατανόηση. Μετά από έντεκα χρόνια, περπατούσαμε με μια φίλη στη γειτονική πανεπιστημιούπολη και βρήκαμε ένα μικρό παρεκκλήσι. Σ’ ένα τραπέζι εκεί μέσα είχαν τον Επιούσιο Άρτο. Αμέσως θυμήθηκα και είπα στη φίλη μου πώς βρήκα το πρώτο αντίτυπο. Πήρα ένα αντίτυπο του περιοδικού σπίτι. Διαβάζοντας τις αληθινές ιστορίες ανθρώπων από όλο τον κόσμο που έχουν στενή σχέση με τον Χριστό, ένιωσα να ενώνομαι με τους συγγραφείς. Με την πάροδο του χρόνου συνειδητοποίησα

το 2020 από τον πιο δυνατό τυφώνα που είχε καταγραφεί μέχρι τότε. Μετά από την καταιγίδα, προσπάθησα να την επιδιορθώσω μ’ ένα σφυρί και καρφιά. Όμως δεν ήμουν αρκετά δυνατός και τα κεφάλια των καρφιών εξείχαν από τις σανίδες. Ο μπαμπάς μου πήγε τότε και χτύπησε ξανά τα καρφιά μέχρι να μπουν μέσα για τα καλά. Βλέποντάς τον να εργάζεται, τον ρώτησα γιατί ήταν τόσο σημαντικό να βεβαιωθούμε πως τα κεφάλια των καρφιών είχαν μπει για τα καλά μέσα στις σανίδες. Μου θύμισε τότε που, εφτά χρόνια νωρίτερα, μας είχε χτυπήσει ο δεύτερος πιο δυνατός τυφώνας, τονίζοντας έτσι πόσο σημαντικό είναι να είναι καλά καρφωμένες οι σανίδες για τις επόμενες θύελλες. Όταν ο Παύλος είπε να αποβλέπουμε όχι σ’ αυτά που φαίνονται, αλλά σ’ αυτά που δεν φαίνονται, καταλάβαινε πόσο εύκολα χάνουμε τον στόχο μας εξαιτίας των προσωρινών περισπασμών γύρω μας. Όταν απομακρυνόμαστε, είμαστε σαν τις χαλαρωμένες σανίδες, δεν μπορούμε να αντέξουμε την καταιγίδα. Όταν εστιάζουμε το βλέμμα μας στον Κύριο, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε καμιά θύελλα.

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 12:12-26 Ευχαριστία Δώσε μας σήμερα το καθημερινό ψωμί μας. (Ματθαίος 6:11) Μια μέρα, την ώρα που έτρωγα πρωινό, σκέφτηκα τα λόγια αυτά της Προσευχής του Κυρίου: «Δώσε μας σήμερα το καθημερινό ψωμί μας». Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είμαι ευγνώμων για τόσο πολλούς ανθρώπους που συντέλεσαν στο να έχω δημητριακά και γάλα, την μπανάνα και τον καφέ μου. Ένιωσα πολύ μικρή καθώς σκέφτηκα όλα τα χέρια που εργάστηκαν για το γεύμα μου. Ευχαρίστησα τον Θεό που φρόντισε για το φαγητό και για όλους τους ανθρώπους που συμμετείχαν. Με ευγνωμοσύνη προσευχήθηκα για τους αγρότες που καλλιέργησαν και μάζεψαν τα δημητριακά, τα φρούτα και τον καφέ και για όσους φρόντιζαν και άρμεγαν τις αγελάδες. Προσευχήθηκα για όλους τους ανθρώπους -τους εργάτες στα εργοστάσια, τους οδηγούς, τους πωλητές και πολλούς άλλους- που χάρη στη δουλειά τους μπορούσα να έχω αυτά τα δώρα. Ο Θεός μάς έπλασε να εξαρτιόμαστε ο ένας από τον άλλο. Κάθε μέρα μάς ευεργετούν πολλοί άνθρωποι, άνθρωποι που δεν θα τους γνωρίσουμε ποτέ. Συνειδητοποιώντας αυτή την αλληλεξάρτηση, το φαγητό μου ήταν πιο γλυκό εκείνο το πρωί και η καρδιά μου ξεχείλισε από

πλωμένος

ήθελε να βεβαιωθεί ότι ξεκουραζόμουν αρκετά το βράδυ και ότι ήξερα πώς να διαχειριστώ τα ζητήματα του σπιτιού του. Κάποιες μέρες μού ζητούσε να του διαβάσω από τη Γραφή. Αγαπούσε το Φιλιππησίους 4:13: «Σε όλες τις περιστάσεις βγαίνω νικητής χάρη στον Χριστό που με ενδυναμώνει». Επαναλάμβανε τα λόγια αυτά με ηρεμία κι εμπιστοσύνη πως ο Καλός Βοσκός του θα τον οδηγούσε στο τελευταίο μέρος της ζωής του. Ο απόστολος Παύλος είχε ζήσει διάφορες ασυνήθιστες καταστάσεις. Θυμόταν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, τις φορές που τα ντουλάπια του ήταν άδεια και τις περιπτώσεις που φίλοι τού έφερναν φαγητό. Παρά τα όσα αντιμετώπισε, ο Παύλος μάς δείχνει πως, όταν μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τον Χριστό, βρίσκουμε ικανοποίηση. Ό,τι κι αν αντιμετωπίζουμε σήμερα, ο Χριστός εργάζεται και στη ζωή μας και στις περιστάσεις μας. Με τη βοήθεια του Θεού, όλοι θα μπορέσουμε να πούμε: «Πραγματικά! Σε όλες τις περιστάσεις βγαίνω

αυτά, δεν αφήνει

χαμένο; (Ματθαίος 18:12)

Λύκειο συνηθίζαμε ν’ αναζητάμε ο ένας τα χαμένα του άλλου (στυλό, χάρακες, μολύβια κλπ). Κάθε φορά που βρισκόταν ένα χαμένο αντικείμενο, ο επιμελητής της τάξης στεκόταν μπροστά στην τάξη και φώναζε: «Χαμένο που βρέθηκε!». Η ανακοίνωση βοηθούσε τους ιδιοκτήτες να αναγνωρίσουν και να πάρουν πίσω τα χαμένα τους αντικείμενα. Με κίνητρο τον έπαινο που έπαιρνε όποιος έβρισκε τα χαμένα, όλοι έψαχναν με ζήλο. Πάντα βρίσκαμε ό,τι χανόταν μέσα στο σχολείο. Στο σημερινό βιβλικό ανάγνωσμα, ο Χριστός διηγείται την παραβολή του χαμένου προβάτου, εκεί όπου ο βοσκός πάει και το αναζητάει. «Εγώ είμαι ο Βοσκός ο καλός», είπε (Ιωάννης 10:11). Ως χριστιανοί δεν χρειάζεται ν’ απελπιζόμαστε αν κάποιος φύγει από την πίστη. Ο Καλός Βοσκός μπορεί να βρει κάθε πρόβατο που περιπλανιέται και χάνει τον δρόμο του. Γιατί ο Χριστός είπε: «Κι εγώ παρέχω σ’ αυτά ζωή αιώνια και με κανένα τρόπο δε θα χαθούν ποτέ, και κανένας δε θα τα αρπάξει από τα χέρια μου» (Ιωάννης 10:28). Μπορούμε να έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Καλός Βοσκός θα φέρει πίσω τα χαμένα πρόβατα. «Χαμένο που βρέθηκε», θα ανακοινώσει. Κι αυτόν που τον θεωρούσαμε χαμένο θα τον επιστρέψει με αγάπη πίσω στο μαντρί. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Αγαπημένε

Είμαστε εμείς τώρα όργανα για την εξύμνηση της δόξας του. (Εφεσίους 1:12)

Ένα πρωί που ο σύζυγός μου κι εγώ παίρναμε το πρωινό μας έξω, ένας νεαρός ερωδιός [Ardea alba] απομακρύνθηκε από τη λιμνούλα κι ήρθε κοντά μας. Αγνοώντας μας πλήρως, κοιτούσε ψηλά τα δέντρα και τις στέγες των σπιτιών. Κουνώντας το μακρύ λαιμό του πέρα δώθε, λαχταρούσε να πετάξει, αλλά δεν μπορούσε γιατί ήταν ακόμα μικρός. Κάθε μέρα, ο αποφασισμένος νεαρός ερωδιός χτυπούσε μανιωδώς τα φτερά του προσπαθώντας να πετάξει. Θαυμάζαμε την επιμονή και την προσήλωσή του στον στόχο. Ώσπου μια όμορφη μέρα τον είδαμε ψηλά σ’ ένα φοίνικα, να χτενίζει τα φτερά του και να κρώζει χαρούμενος. Ο Θεός έβαλε μέσα στο πουλί αυτό την επιθυμία να πετάξει, κι εκείνο ενστικτωδώς γνώριζε για ποιο πράγμα ήταν πλασμένο. Το Εφεσίους 1:11 λέει: «Προοριστήκαμε σύμφωνα με το σχέδιο εκείνου ο οποίος πραγματοποιεί τα πάντα όπως θέλει και επιθυμεί ο ίδιος». Ο Θεός επιβεβαίωσε δυναμικά στη ζωή μου τα λόγια αυτά από την επιστολή

ΜΕΛΕΤΗ: ΙΩΑΝΝΗΣ

«

Εκείνος απάντησε: «Όπως το είπε ο προφήτης Ησαΐας, εγώ είμαι: Η φωνή ενός που φωνάζει μέσα στην έρημο: Ισιώστε το δρόμο για τον Κύριο». (Ιωάννης 1:23) Την Κυριακή στην εκκλησία έμαθα ότι μια γυναίκα της κοινότητας έχασε τον άντρα της. Είχαν τέσσερα παιδιά. Μετά από προτροπή του Θεού, πήγα στην κηδεία για να τους στηρίξω. Δεν είπα πολλά. Απλά έκατσα δίπλα της, άκουσα την ιστορία της και τη βοηθούσα όταν χρειαζόταν. Μετά την κηδεία, όταν όλοι οι συγγενείς της έφυγαν, με ρώτησε: «Ποια είσαι; Μήπως είσαι από τους συγγενείς που δεν γνώριζα; Γιατί έκατσες μαζί μου ως το τέλος;». Κι εγώ της απάντησα: «Δεν είμαι συγγενής σου. Θέλω απλά να καθίσω μαζί σου, να ακούσω την ιστορία σου και να σε βοηθήσω αν έχεις ανάγκη». Εκείνη τότε μου είπε: «Σε ευχαριστώ που είσαι μαζί μου. Οι συγγενείς μου μού έδωσαν πολλές συμβουλές, όμως εσύ δεν μιλάς πολύ, μόνο ακούς τις ιστορίες μου. Γιατί;». Της αποκρίθηκα: «Επειδή ο Θεός που γνωρίζω είναι πάντα μαζί μου, ακόμα και στις πιο στενάχωρες ώρες της ζωής μου». Από τη σημερινή βιβλική ιστορία έμαθα πως όταν κάποιος με ρωτά: «Ποια είσαι;», πρέπει να μιλήσω στο άτομο αυτό και να πω περισσότερα πράγματα για τον Θεό, παρά για τον εαυτό μου. Όταν δίνουμε μια τέτοια απάντηση, ο Θεός γίνεται μεγαλύτερος καθώς εγώ μικραίνω. Γιατί όπως λέει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στους Ιουδαίους ιερείς, δεν είμαι εγώ ο Μεσσίας ή κάποιος προφήτης, είμαι μόνο «η φωνή που φωνάζει μέσα στην έρημο». Στον Θεό ανήκει όλη η δόξα.

Η προσευχή είναι για μένα η ώρα που προσεγγίζω τον Θεό μου. Μια ώρα, κατά την οποία απομακρύνομαι από τα γήινα, τα εφήμερα, τα πεζά καθημερινά, και μπαίνω σ’ έναν χώρο θεϊκής Αγιότητας. Μπαίνω, καλυμμένη με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, στα Άγια των Αγίων, όπου είναι η Παρουσία του Θεού. Αποκτώ, έστω, μια πολύ μικρή συναίσθηση του τι είναι ο Θεός. Εκεί Τον ακούω να μου μιλά, δεν Του μιλώ μόνο

διάφορα σήματα για την προστασία ή την καθοδήγηση των ανθρώπων, φέρνω στον νου μου τους φωτεινούς σηματοδότες, τους φάρους και τις πινακίδες. Συχνά, όμως, ξεχνάμε πόσο μεγάλη αξία έχουμε εμείς ως σήματα που μπορούν να δείξουν στους άλλους την ελπίδα, τη χαρά και τον δρόμο του Θεού. Σ’ έναν κόσμο με τόσο πόνο κι απελπισία, είναι σημαντικό όλοι μας να ζούμε ως σήματα και φάροι ελπίδας. Αν και ο Θεός είναι αόρατος, μας έδειξε διά του Χριστού πώς να τον κάνουμε ορατό στους γύρω μας, να είμαστε ζωντανά σήματα της αγάπης του, να καλούμε τους ανθρώπους από το σκοτάδι στο φως της ζωής. Μια καλή κουβέντα ή μια καλή πράξη μπορούν να γίνουν πόρτα προς τη βασιλεία του Θεού για αυτούς που έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Και με τον τρόπο αυτό κάνουμε τον κόσμο πιο φωτεινό. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Κύριέ μας, μάθε μας πώς να είμαστε φάροι ελπίδας, ζωντανά σήματα της δύναμής σου που μεταμορφώνει και μάρτυρες της σωτηρίας

μ’ ένα λευκό ύφασμα πάνω στο οποίο κεντάω χρωματιστές βελονιές σύμφωνα με το σχέδιο. Στην αρχή δεν είναι εντυπωσιακό, καθώς όμως συνεχίζω να δουλεύω, αρχίζει να φαίνεται η εικόνα. Είναι φορές που κεντάω κάποιες βελονιές σε λάθος σημείο και πρέπει να τις ξηλώσω και να προσπαθήσω ξανά. Συνεχίζω μέχρι να ολοκληρωθεί το όμορφο έργο. Όταν ξεκινάμε την πορεία μας με τον Χριστό, δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Είμαστε σαν το λευκό πανί που περιμένει να εμφανιστεί πάνω του μια όμορφη εικόνα. Καθώς συνεχίζουμε την πορεία μας, αρχίζει να αποκαλύπτεται ο σκοπός του Θεού για τον καθένα μας. Αρχίζουμε να βλέπουμε το όμορφο έργο που πρόκειται να γίνουμε. Δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνουμε το θέλημα του Θεού. Κάποιοι μπορεί να έχουμε μια ιδέα για το πώς θα είναι αυτό από την αρχή και να προχωράμε σύμφωνα μ’ αυτό. Άλλοτε μπορεί να χρειαστεί να πισωγυρίσουμε ή να ξανασκεφτούμε την πορεία μας πριν καταλάβουμε τα σχέδια του Θεού. Ο Θεός έχει σκοπό για τον καθένα μας. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως το σχέδιό του θα πραγματοποιηθεί στη ζωή μας καθώς η σχέση μας με τον Χριστό γίνεται στενότερη. Όλοι μπορούμε να έχουμε τη σιγουριά πως ο Θεός εργάζεται στη ζωή μας. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Αγαπημένε μας Θεέ, βοήθησέ μας να έχουμε ελπίδα

Λακνάου, επιθυμούσα

βρω μια καλή δουλειά και πέρασα από πολλές συνεντεύξεις. Όταν δεν κατάφερα να βρω δουλειά, απογοητεύθηκα τόσο που αποφάσισα να επιστρέψω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Καθώς μάζευα τα πράγματά μου, πήρα ένα τηλεφώνημα από ένα καταξιωμένο ινστιτούτο για να με ενημερώσουν ότι με επέλεξαν για μια θέση. Τότε συνειδητοποίησα πως πολλές φορές στη ζωή μου που όλα έδειχναν να καταρρέουν, απλά υποχωρούσα μπροστά στις αντιξοότητες ή αρνιόμουν την οδηγία του Θεού. Ευτυχώς όμως, ο Θεός ποτέ δεν με άφησε. Κάποιες φορές ακόμα κι όταν προσευχόμαστε συνεχώς, νιώθουμε κολλημένοι στα προβλήματά μας. Εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Θεός δεν μας ακούει και σταματάμε να προσευχόμαστε και να μελετάμε τη Γραφή μας. Αυτό όμως μας κάνει ακόμα πιο ευάλωτους στο χάος της ζωής. Αντί να παραιτηθούμε, μπορούμε να επιλέξουμε να έχουμε χαρά, σαν τον Αββακούμ. Ο Θεός μάς αγαπάει πολύ για να μας αφήσει μόνους. Στο κάτω

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΡΩΜΑΙΟΥΣ 10:16-21

Αφτιά που ακούνε

Όποιος έχει αφτιά ν’ ακούει, ας ακούει. (Ματθαίος 11:15)

Εξαιτίας μιας ιγμορίτιδας, το ένα αφτί μου γέμισε υγρό. Μπορούσα να ακούω καθαρά από το καλό μου αφτί, αλλά από το άλλο έπιανα μόνο κάποιους πνιχτούς ήχους. Με ενοχλούσε που δεν μπορούσα να ακούω ήχους που τους θεωρούσα δεδομένους ως τότε. Έπρεπε να ζητάω από τους συνομιλητές μου να επαναλάβουν αυτά που είπαν. Η παραμόρφωση των ήχων με δυσκόλευε στην πρόβα της ομάδας λατρείας και έχανα σημαντικές πληροφορίες όταν ο υπεύθυνος έδινε οδηγίες. Για λίγο καιρό δεν είχα αφτιά ν’ ακούσω. Πόσο συχνά υποφέρουμε από το ίδιο πρόβλημα στην πνευματική μας ζωή; Κοσμικοί περισπασμοί, φόβοι, πείσματα, περηφάνια, απάθεια, εγωισμοί και αμαρτίες συσσωρεύονται στην καρδιά μας και μας εμποδίζουν ν’ ακούμε τη φωνή του Θεού. Ο ποιμένας μας μπορεί να κηρύττει, αλλά εμείς να πιάνουμε μόνο ένα μέρος του μηνύματος επειδή είμαστε αφηρημένοι. Ζητάμε την οδηγία του Θεού, αλλά δεν μελετάμε τη Γραφή και δεν βλέπουμε τις απαντήσεις του. Ο Θεός πάντα μας μιλάει, όμως κάποιες φορές κάποιο εμπόδιο παραμορφώνει αυτά που ακούμε. Όταν ο γιατρός μου αφαίρεσε το υγρό από τον

τα 27 χρόνια του γάμου μας να σβήνονται από τη μνήμη της. Προσπαθούσα να κατανοήσω τη βαθιά θλίψη, την απογοήτευση και τον θυμό που ένιωθα. Ήθελα να μάθω το γιατί. Άνοιξα την καρδιά μου στον Θεό. Προσευχήθηκα ειλικρινά, ανοιχτά και μερικές φορές με θυμό, καθώς του εξέθετα την απογοήτευσή μου και την ανάγκη μου για απαντήσεις. Προσευχόμουν με δάκρυα και ικέτευα τον Θεό να θεραπεύσει την αγαπημένη μου σύζυγο και να μου πάρει το φορτίο της αποκλειστικής φροντίδας της, γιατί παράλληλα εργαζόμουν κανονικά. Ένα πρωινό που ένιωθα πως οι προσευχές μου χτυπούσαν στο ταβάνι, μπόρεσα να ηρεμήσω και να ησυχάσω αρκετά τον νου μου για να ακούσω το μήνυμα του Θεού. Δεν χρειαζόμουν να προσευχηθώ για να μάθω το γιατί, αλλά για πίστη. Δεν χρειαζόμουν απαντήσεις, αλλά θάρρος να εμπιστευθώ τον Θεό. Άρχισα να προσεύχομαι για την παρουσία του στη ζωή και την καρδιά μου και πλησίασα στον Θεό πιο κοντά από ποτέ.

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΜΑΤΘΑΙΟΣ 11:28-30 Ελαφρύ φορτίο Σ’ εμένα ελάτε όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε βαριά φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω. (Ματθαίος 11:28) Όλα πήγαιναν μια χαρά στη ζωή μου όταν ενηλικιώθηκα. Όλα πήγαιναν καλά στο πανεπιστήμιο. Αν και δεν ήμουν ο πιο έξυπνος στην τάξη, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Στη συνέχεια, άρχισα να εργάζομαι σε μια εταιρεία. Είχα την ευτυχία να κερδίζω αρκετά για κάθε ανάγκη μου. Ώσπου μια μέρα ο γιατρός μού είπε πως είχα καρκίνο. Ο κόσμος μου αναποδογυρίστηκε. Ποτέ δεν περίμενα να ακούσω τέτοια νέα. Εξαιτίας του καρκίνου τώρα κουράζομαι γρήγορα και πρέπει να παίρνω φάρμακα για όλη μου τη ζωή. Κάθε μέρα πάω στην εκκλησία. Μετά τη διάγνωση, άρχισα να προσεύχομαι και να ρωτάω: «Κύριε, γιατί να το περάσω αυτό; Θα μου φτάσουν τα χρήματα;». Μια μέρα, ένιωσα λες και ο Θεός με πήρε από το χέρι και μου ψιθύρισε: «Σ’ εμένα ελάτε όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε βαριά φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω». Άνοιξα τη Γραφή μου κι αναζήτησα το εδάφιο. Το διάβαζα ξανά και ξανά μέχρι που ηρέμησα. Με το εδάφιο αυτό για συντροφιά, σιγά σιγά άρχισα να απολαμβάνω τις μέρες μου. Ξέρω ότι ο Θεός είναι πάντα μαζί μου. Δεν ξέρω

επόμενες ώρες: θα έβγαινα να περπατήσω με τον σύζυγό μου, θα έτρωγα μεσημεριανό και θα παρακολουθούσα μια διαδικτυακή βιβλική μελέτη. Το πρόγραμμα ήταν πολύ πιεσμένο, αλλά θα τα προλάβαινα όλα. Όταν βγήκαμε για τη βόλτα μας, είδα μια γειτόνισσα. Ένιωσα την ώθηση να της μιλήσω και να τη γνωρίσω καλύτερα. Προς το τέλος του περιπάτου, σταματήσαμε να μιλήσουμε σε μια άλλη γειτόνισσα, η οποία είπε ότι αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες και υποσχεθήκαμε ότι θα προσευχόμαστε γι’ αυτήν. Μισή ώρα πριν από τη βιβλική μελέτη, μου τηλεφώνησε η αδερφή μου έχοντας συναρπαστικά νέα. Δεν είχα φάει το μεσημεριανό μου ακόμα και φοβόμουν πως θα αργούσα να συνδεθώ. Τότε όμως είδα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από τον υπεύθυνο της μελέτης που μου ζητούσε να προσευχηθώ στο ξεκίνημα, έτσι έφαγα γρήγορα και συνδέθηκα εγκαίρως. Στο παρελθόν, μια τέτοια μέρα θα με άγχωνε. Από όταν όμως μελετήσαμε στην ομάδα το Εφεσίους 2:10, άρχισα να προσεύχομαι ο Θεός να ανοίγει τα μάτια και την καρδιά μου στα σχέδιά του για μένα. Ο Κύριος με καλεί συχνά να ακούω, να μιλάω και να κάνω καλά έργα. Θέλω να προχωρώ με προθυμία και χαρά, καθώς

ΜΕΛΕΤΗ: ΜΑΤΘΑΙΟΣ 27:38-46 Εμπιστεύσου τον Θεό Έχει εμπιστευθεί στον Θεό, ας τον γλιτώσει τώρα αν τον θέλει. (Ματθαίος 27:43) Για χρόνια προσευχόμουν για ένα μωρό. Ήθελα να δω τα ματάκια του μωρού μου και να ακούσω τους ήχους που κάνουν τα νεογέννητα. Μέσα σε όλη την αναμονή, τις εξετάσεις γονιμότητας και τη θεραπεία, προσευχόμουν και περίμενα. Τα χρόνια της αναμονής, δίσταζα να μιλήσω για την εμπιστοσύνη μου στον Θεό, ειδικά μπροστά σε άτομα που δεν πίστευαν. Φοβόμουν ότι θα σκέφτονταν: Αν ο Θεός της είναι αξιόπιστος, γιατί δεν απάντησε τις προσευχές της; Καθώς διαβάζουμε στο σημερινό εδάφιο, ο κόσμος περιγέλασε τον Χριστό για την πίστη του ενώ κρεμόταν από τον σταυρό. Φαινομενικά έβλεπαν πως ο Θεός τον είχε εγκαταλείψει, μέχρι κι ο ίδιος ο Ιησούς εξέφρασε την αγωνία του στον Θεό ρωτώντας τον γιατί τον εγκατέλειψε. Ο Θεός δεν έσωσε τον Χριστό από τον σταυρό όπως ήλπιζαν οι μαθητές του, επειδή είχε ένα μεγαλύτερο σχέδιο που θα έκανε δυνατή τη λύτρωσή μας. Συχνά δεν μπορούμε να δούμε το σχέδιο του Θεού. Σκεφτόμαστε: Μακάρι να επέμβει ο Θεός και να λύσει το πρόβλημά μου. Αν όμως συνεχίσουμε να τον εμπιστευόμαστε, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Ακόμα κι αν οι άλλοι μάς περιγελούν για την εμπιστοσύνη μας, ο Θεός είναι αξιόπιστος. Έχουμε κάθε λόγο να διακηρύττουμε

για τη θυσία του στον σταυρό. Συχνά όμως εκδηλώνεται όλη η κούρασή μου τα Σαββατοκύριακα, επειδή μέσα στην εβδομάδα εργάζομαι και μου παίρνει πολλή ώρα να πάω στη δουλειά μου. Όταν κουραζόμαστε σωματικά, μπορεί να μειωθεί ο ενθουσιασμός μας στη λατρεία. Όμως στο σημερινό βιβλικό ανάγνωσμα θυμόμαστε ότι το καλύτερο μέρος της λατρείας - το να καθόμαστε στα πόδια του Θεού - ποτέ δεν θα μας αφαιρεθεί. Κάθομαι στα πόδια του Θεού δεν σημαίνει μόνο την προσευχή, αλλά και την καλλιέργεια μια στενής προσωπικής σχέσης με τον Θεό μελετώντας τη Γραφή και ακούοντας κηρύγματα. Όταν άρχισα να καλλιεργώ τη σχέση μου με τον Θεό, άρχισα να νιώθω διαφορετικά για την υπηρεσία μου στην εκκλησία. Είχα περισσότερο ενθουσιασμό στη λατρεία και ανανεώθηκε η επιθυμία μου να δίνω κάθε φορά τον καλύτερο

13:44)

πως δεν είχα αξία για τον Θεό. Σκεφτόμουν για τον εαυτό μου: δεν είμαι όμορφη σαν κι αυτή. Δεν έχω σημαντικές δεξιότητες. Δεν είμαι αρκετά καλή. Κάποιες φορές οι σκέψεις αυτές ξεκινούσαν με κάτι απλό όπως το να μη με προσκαλέσουν σε μια εκδήλωση και να νιώθω απόρριψη. Άλλες φορές ξανασκεφτόμουν λόγια ή πράξεις που με πλήγωσαν. Η μελέτη του σημερινού εδαφίου από τον Ματθαίο με βοήθησε να δω πώς νιώθει για μένα ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και Θεός του σύμπαντος. Ο Θεός πιστεύει πως έχουμε τεράστια αξία. Καθώς, λοιπόν, σκέφτομαι τον Χριστό που γεννήθηκε και πέθανε στον σταυρό, καταλαβαίνω τη θυσία του κάτω από το φως της παραβολής αυτής. Κατανοούμε την αξία κάποιου από το τίμημα που πληρώθηκε. Ο Θεός τα έδωσε όλα για μένα πάνω στον σταυρό. Επομένως, δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω σαν να μην έχω αξία. Μαθαίνω να βλέπω τον εαυτό και να λέω δυνατά: «Έχω μεγάλη αξία!». ΠΡΟΣΕΥΧΗ

την προηγούμενη δεκαετία. Είχα ηγετικό ρόλο, έτσι η επιλογή μου να φύγω ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να εξηγήσω τι ακριβώς δεν πήγαινε καλά, αλλά ήξερα πως τα πράγματα άλλαζαν. Όταν μίλησα για τις ανησυχίες μου για την κατεύθυνση που ακολουθούσε η εταιρεία, συνάδελφοι που εμπιστευόμουν μού γύρισαν την πλάτη. Έφυγα νιώθοντας πληγωμένη και ηττημένη. Τα παραδοσιακά στάδια του μεγάλου πόνου περιλαμβάνουν την άρνηση, τον θυμό και την κατάθλιψη και ακολουθούνται από την αποδοχή. Στον Ψαλμό 130, ο Θεός ξεκαθαρίζει πως και η συγχώρηση είναι απαραίτητη. Αν και ο χρόνος μείωσε τον πόνο για την απώλεια και την προδοσία, χωρίς το επιπλέον βήμα της συγχώρησης με έτρωγε η επιθυμία για εκδίκηση. Δεν ήταν υγιές να θέλω να συμβεί κακό στους ανθρώπους που με πλήγωσαν κι αυτό με έκανε να εστιάζω στις δικές τους αδυναμίες, αντί να βλέπω τις δικές μου. Καθώς σιγόβραζα λόγω της αδικίας που μου έγινε, δεν μπορούσα να δω πως ο Θεός μπορούσε

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: Α΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ 17:8-16 Αρκετά Το πιθάρι με το αλεύρι δεν άδειασε και το λάδι στο δοχείο δε λιγόστεψε. (Α΄ Βασιλέων 17:16) Συχνά στην οικογένειά μας γινόμαστε ανάδοχοι παιδιών. Στην αρχή αυτού του χρόνου, η υπεύθυνη κοινωνική λειτουργός μάς ρώτησε αν μπορούσαμε να φιλοξενήσουμε ένα πεντάχρονο αγόρι. Έπασχε από εγκεφαλική παράλυση, πάθαινε επιληπτικές κρίσεις και μιλούσε ξένη γλώσσα. Είχαμε άλλα πέντε παιδιά και η ζωή μας ήταν πολύ φορτωμένη. Είπα στην υπεύθυνη ότι θα της απαντούσαμε σύντομα - έχοντας στον νου ότι θα αρνιόμασταν. Την ημέρα εκείνη διάβασα στη Γραφή την ιστορία της χήρας στα Σαρεπτά. Λόγω της ξηρασίας, είχε μόνο μια χούφτα αλεύρι και λίγο λάδι όταν ο Ηλίας τής ζήτησε ψωμί. Ήταν δύσκολο, όμως του έδωσε όλα όσα είχε. Τότε ο Θεός τής χάρισε ένα θαύμα, μέρα με τη μέρα χρησιμοποιούσε το αλεύρι και το λάδι κι αυτά δεν τέλειωναν! Διαβάζοντας για τη χήρα, ένιωσα το Άγιο Πνεύμα να με προτρέπει να πω ναι στο αίτημα. Θα ήταν πιο εύκολο να πω όχι, με τον τρόπο αυτό όμως θα έχανα την ευκαιρία να γευθώ την πρόνοια του Θεού. Πήραμε το αγοράκι αυτό στο σπίτι μας. Κάποιες φορές ήταν δύσκολα τα πράγματα, όμως σαν το αλεύρι και το λάδι της χήρας, ο χρόνος και η αγάπη μας δεν στέρεψαν. Όπως και στην περίπτωση της χήρας της Σαρεπτά, ο Θεό έδωσε όλα όσα

Πέμπτη ο Χριστός έδωσε στους μαθητές του μια καινούρια εντολή: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο». Τη νύχτα εκείνη ο Ιησούς ταπεινώθηκε οικειοθελώς και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του πριν φάει μαζί τους για τελευταία φορά πριν από τον θάνατό του. Την επομένη, ο Χριστός πλήρωσε το ύψιστο τίμημα δίνοντας τη ζωή του για τις αμαρτίες μας. Στην πρώτη εκείνη λατρεία όπου συμμετείχα, ο ποιμένας μάς πρότρεψε να εξετάσουμε τον εαυτό μας και στη συνέχεια μας ρώτησε αν είχαμε αιτήματα προσευχή, προσευχήθηκε για τον καθένα μας προσωπικά και τέλειωσε την ώρα με το Δείπνο του Κυρίου. Στο τέλος, με πήραν τα δάκρυα καθώς σκεφτόμουν την αγάπη του Χριστού για μας. Η εντολή που μας έδωσε δεν είναι να αγαπάμε τον άλλο όταν μας είναι εύκολο ή βολικό, αλλά να αγαπάμε ακόμα κι όταν είναι δύσκολο -όπως όταν είμαστε πολυάσχολοι ή ο άλλος είναι δύσκολος άνθρωπος. Κάποιες μέρες και κάποιες περιστάσεις είναι δύσκολες. Όμως όλοι μπορούμε να προσευχόμαστε

τον Κύριο σε μια άλλη χώρα, ένιωθα μοναξιά κι ευχόμουν να μπορούσα να επιστρέψω στους δικούς μου. Τότε όμως σκέφτηκα ότι ο Χριστός υποτάχθηκε στο θέλημα του Θεού ακόμα κι όταν δεν επιθυμούσε να το κάνει. Καθώς βρισκόταν λίγο πριν από τη σταύρωση, η ιδέα του θανάτου τον απωθούσε. Αν και προσευχήθηκε να απομακρύνει ο Θεός το ποτήρι αυτό από μπροστά του, ταυτόχρονα του ζήτησε να γίνει το θέλημά του. Γνώριζε πως αν και το θέλημα του Θεού ήταν πικρό εκείνη την ώρα, το αποτέλεσμα θα ήταν καλό. Καθώς σκεφτόμουν την προθυμία του Ιησού να κάνει το θέλημα του Θεού, πήρα ενθάρρυνση να συνεχίσω να υπηρετώ εκεί που βρισκόμουν για όσο με ήθελε εκεί ο Θεός. Ήξερα πως στο

αγάπη

Ο Κύριος φάνηκε σε μένα από παλιά, [λέγοντας]: Ναι, σε αγάπησα με αιώνια αγάπη. (Ιερεμίας 31:3)

Ο Μπίνκι ήταν ο σκύλος μας, ένα τεριέ Γιορκσάιρ. Δεν ήταν το τυπικό μικροσκοπικό, χνουδωτό, φασαριόζικο πλάσμα που θα φανταζόταν κανείς. Ήταν το πιο μεγάλο από τα αδέρφια του. Δεν του κόψαμε την ουρά και τα αφτιά του δεν στέκονταν όρθια. Παρά το γενεαλογικό του δέντρο, σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά της φυλής του ήταν μια αποτυχία. Για μας όμως ήταν μορφή: γάβγιζε δυνατά στον ταχυδρόμο, κυνηγούσε τις γάτες στον κήπο και ήταν πάντα έτοιμος να βγει βόλτα. Κάποιες φορές μάς κοιτούσε επίμονα και μας έδειχνε τα δόντια του. Παρόλα αυτά ήταν μέλος της οικογένειας και τον αγαπούσαμε. Όλοι έχουμε ανάγκη ν’ αγαπάμε και να μας αγαπούν. Ακόμα κι αν είμαστε πιστοί χριστιανοί για χρόνια, μπορεί να δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ο Θεός μάς αγαπά πραγματικά. Στη σημερινή περικοπή, ο Χριστός δείχνει τη φύση της αιώνιας αγάπης του Θεού όταν αναζητά όσους έχει απορρίψει η κοινωνία. Ξοδεύει χρόνο μαζί τους και τους καλεί να τον ακολουθήσουν. Όταν αφήνουμε τον Χριστό να μας οδηγήσει στον Θεό, ο Κύριος μας δέχεται όσο ατελείς ή «διαφορετικοί» κι

για την ανάσταση όπως περιγράφεται στο Ιωάννης 20. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η έμφαση του μηνύματος, επειδή η φράση «ενώ ακόμα ήταν σκοτεινά» τράβηξε την προσοχή μου. Η σύζυγός μου κι εγώ περνούσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο εξαιτίας των πολύ κακών επιλογών του έφηβου γιου μας. Είχαμε χάσει τον έλεγχο και το γνωρίζαμε. Η κατάστασή μας έμοιαζε απελπιστική και ένιωθα πως θα διαρκούσε για πάντα. Διαβάζοντας όμως τη φράση «ενώ ακόμα ήταν σκοτεινά» και την υπόλοιπη περικοπή, έγινε σαφές πως ο Θεός ήδη εργαζόταν! Όχι μόνο είχε κυλήσει η πέτρα, αλλά κι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε αναστηθεί! Σε μια περίοδο παρατεταμένης θλίψης κι απελπισίας, το Άγιο Πνεύμα ψιθύρισε στην καρδιά μου πως, αν και οι εξωτερικές καταστάσεις δεν είχαν αλλάξει, ο Θεός της ανάστασης εργαζόταν στη ζωή του γιου μας. Εκείνο το πρωινό του Πάσχα αναπτερώθηκε η ελπίδα και η πίστη μας. Είναι θαυμαστό ότι ο Θεός που μας αγαπά

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΕΦΕΣΙΟΥΣ 4:11-16 Κάνοντας τη διαφορά Εσείς, λοιπόν, είστε το σώμα του Χριστού και ο καθένας σας κάποιο ξεχωριστό μέλος του σώματος. (Εφεσίους 12:27) Μπορεί το 2020 να ανήκει στο παρελθόν, αλλά δεν θα το ξεχάσουμε εύκολα. Ήταν μια χρονιά που έφερε τρομερό πόνο, απώλειες και αλλαγές στη ζωή πολλών ανθρώπων. Όμως η πανδημία έφερε και μια θετική αλλαγή. Η εργασία από το σπίτι βοήθησε πολλούς να συνειδητοποιήσουν πόσο τους έλειπε ο χρόνος με την οικογένεια και τους φίλους τους. Άτομα που συνήθιζαν να ξοδεύουν πολύ χρόνο στη δουλειά τους άρχισαν να εκτιμούν μια πιο ισορροπημένη ζωή μεταξύ εργασίας και οικογένειας. Η πανδημία τόνισε, επίσης, τη σημασία της ψυχικής υγείας, κάτι που συχνά παραβλέπεται στην έντονα ανταγωνιστική κοινωνία μας. Βλέποντας τόσους ανθρώπους να υποφέρουν από τις συνέπειες της πανδημίας, ένιωσα έντονα την κλήση να συνεργαστώ με εθελοντές της ψυχικής υγείας για να βοηθήσουμε άλλους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους. Μερικές φορές απλά το να ακούσεις κάποιον ή να πεις μια ενθαρρυντική κουβέντα μπορεί να επηρεάσει θετικά τη ζωή του. Στο Εφεσίους 4:11-16, ο Θεός καλεί διαφορετικούς ανθρώπους να συνεργαστούν

Μεγάλα σχέδια

Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος που είχε τις ίδιες αδυναμίες μ’ εμάς. (Ιακώβου 5:17) Πριν από χρόνια, ήμουν υπεύθυνος για μια μεγάλη επιχείρηση προσέγγισης της γειτονιάς μας από την εκκλησία μας. Ήρθαν χιλιάδες άνθρωποι κι όλα πήγαν καλά. Στο τέλος, όμως, κάποιος έκανε ένα επικριτικό σχόλιο και πήγα σπίτι μου σκεπτόμενος μόνο το σχόλιο εκείνο. Εξαιτίας ενός παραπόνου, ένιωθα πως όλη η εκδήλωση απέτυχε. Στο Α΄ Βασιλέων 19 διαβάζουμε ότι ο Ηλίας έζησε κάτι παρόμοιο. Πριν λίγο είχε κάνει ένα από τα μεγαλύτερα θαύματά του: νίκησε τους προφήτες του Βαάλ και με την προσευχή του έδωσε τέλος στην ξηρασία. Έκανε σπουδαία πράγματα με τη βοήθεια του Θεού; Βοήθησε τους ευάλωτους, κατέστρεψε τους ψεύτικους θεούς και έσωσε την περιοχή του από καταστροφή. Στη συνέχεια όμως η Ιεζάβελ απείλησε τη ζωή του. Μετά από τόσα σπουδαία έργα, ο Ηλίας έχασε την πίστη σου, έφυγε μόνος του και ήθελε να πεθάνει. Μία και μόνο αρνητική εμπειρία επισκίασε όλα τα άλλα. Το πάθημα του Ηλία μάς είναι οικείο. Στο κάτω κάτω στην επιστολή Ιακώβου 5:17 διαβάζουμε ότι είχε τις ίδιες αδυναμίες μ’ εμάς. Όταν όμως ο Θεός τού έδωσε τροφή για να πάρει δύναμη και του ανέθεσε μια αποστολή, συνειδητοποίησε πως ο Κύριος εξακολουθούσε να έχει καλά

περιβάλλον. Από τότε που συνταξιοδοτήθηκα, εργάζομαι περιστασιακά ως αναπληρώτρια στο σχολείο αυτό. Σε κάθε τάξη υπάρχει μια γωνιά που ονομάζεται «καταφύγιο», εκεί μπορούν οι μαθητές να κάνουν ένα διάλειμμα όταν νιώθουν φόβο ή πίεση. Το καταφύγιο αυτό είναι σε μια ήσυχη γωνιά της τάξης και με τη χρήση διαφόρων υλικών και επίπλων δημιουργείται μια ψευδαίσθηση απομόνωσης, καθώς υπάρχει ένα φράγμα ανάμεσα σε όποιον βρίσκεται εκεί και τους υπόλοιπους μαθητές της τάξης. Είναι φορές που όλοι χρειαζόμαστε καταφύγιο. Πιστεύω πως οι πιστοί χριστιανοί έχουν πρόσβαση στο καταφύγιο αυτό διά του Χριστού. «Χάρη σ’ αυτόν έχουμε το θάρρος και την ελευθερία να προσέλθουμε στον Θεό με ακλόνητη εμπιστοσύνη μέσω της πίστης σ’ αυτόν» (Εφεσίους 3:12). Το σημερινό βιβλικό ανάγνωσμα με ενισχύει όταν φοβάμαι ή πιέζομαι. Ξέρω πως στη ησυχία της καρδιάς μου, μπορώ να βρω καταφύγιο στον Θεό κάτω από τα φτερά του οποίου βρίσκω παρηγοριά, ειρήνη και χαρά. Η Γραφή μάς λέει πολλές φορές ότι ο Θεός

Θεό. (Κολοσσαείς 2:7) Στην επιστολή προς Κολοσσαείς ο Παύλος ανοίγει την καρδιά του καθώς ενθαρρύνει τους πιστούς να στηρίξουν τη ζωή τους στον Χριστό. «Να παραμένετε ριζωμένοι σ’ αυτόν και να χτίζετε τη ζωή σας πάνω του», τους γράφει. Κάθε γερό δέντρο έχει ρίζες που μπαίνουν βαθιά μέσα στο χώμα. Οι ρίζες αυτές είναι που το κρατάνε όρθιοι. Ως πιστοί μοιάζουμε με τα δέντρα. Μπορούμε να ριζωθούμε στην αλήθεια του λόγου του Θεού, η οποία δεν μας αφήνει να κλονιστούμε ή να πέσουμε, όσο δύσκολες κι αν είναι οι περιστάσεις. Όταν είμαστε ριζωμένοι στον Χριστό, η πίστη μας μπορεί να αντισταθεί στις σκέψεις και τα συναισθήματα που προσπαθούν να προκαλέσουν αναταραχή μέσα μας. Ως αποτέλεσμα, η καρδιά μας αρχίζει να ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη. Η ευγνώμων καρδιά βγαίνει νικήτρια. Αντιστέκεται στους φόβους και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που ακτινοβολεί ελπίδα και ειρήνη γύρω της. Έτσι την επόμενη φορά που

ανοιχτής καρδιάς. Είχα περάσει αρκετές μέρες στο πλευρό του, ξαγρυπνώντας πλάι του στη αρχή και μετά κρατώντας του συντροφιά. Ένα απόγευμα που είχα μεγάλη ανάγκη από ένα διάλειμμα, πήγα στο κοντινό εμπορικό κέντρο και χάζευα στα μαγαζιά. Όταν μπήκα στο αγαπημένο μου κατάστημα με ρούχα, η υπάλληλος που με εξυπηρέτησε ήταν καινούρια. Δεν γνωριζόμασταν, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά άρχισα να της λέω την ιστορία μου. Με άκουσε με πολλή προσοχή και κατανόηση. Όταν βγήκα από το μαγαζί ένιωθα καλύτερα. Από τότε, σταματάω τακτικά για να τη χαιρετήσω και να τα πούμε. Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου όλοι βιάζονται, η συμπόνια και η κατανόηση είναι σπάνιες. Το Ιακώβου 1:19 μας θυμίζει να ακούμε πρόθυμα και να είμαστε συγκρατημένοι όταν οργιζόμαστε. Είναι δύσκολο να μάθει κανείς ν’ ακούει με προσοχή, αλλά αξίζει να το προσπαθήσουμε. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο θορύβους και περισπασμούς, είναι ανεκτίμητο να βρει κανείς

αγροτικής μας πόλης. Πριν από κάμποσα χρόνια, πήραμε την απόφαση να μαζεύουμε τα σκουπίδια που γεμίζουν τις άκρες των δρόμων στους οποίους περπατάμε. Είναι ωραίο να εξασκούμαστε στον καθαρό αέρα και να βοηθάμε να ομορφύνει ο κόσμος που έπλασε ο Θεό. Είναι όμως και ενοχλητικό. Διαπιστώσαμε πως αφού καθαρίσουμε μια περιοχή, μέσα σε λίγες μέρες θα μαζευτούν και πάλι σκουπίδια. Σε κάποιο σημείο, θύμωσα με αυτούς που επανειλημμένα πετούσαν σκουπίδια, αλλά στη συνέχεια άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου κι άρχισα να προσεύχομαι. Με κάθε σκουπίδι που μαζεύω, προσεύχομαι για το άτομο που το πέταξε. Αμέσως ο Θεός μετέτρεψε την οργή και τον θυμό μου σε συγχώρηση και κατανόηση. Με την προσευχή μπορεί ν’ αλλάξουν η στάση και οι σκέψεις μας. Η προσευχή μπορεί να μετατρέψει το μίσος σε αγάπη, τον φόβο σ’ εμπιστοσύνη, τον θυμό σε συγχώρηση και την απόγνωση σε χαρά. Καθώς θυμόμαστε να προσευχηθούμε

τους! (Λουκάς 24:30-31) Είναι πάνω από 55 χρόνια που ένας φίλος δώρισε στη σύζυγό μου κι εμένα ένα κάδρο που δείχνει τον Χριστό να βαδίζει με τους μαθητές στον δρόμο προς Εμμαούς. Σε κάθε μέρος που κατοικούσαμε, το κάδρο είναι σε εμφανές σημείο και τη βλέπω κάθε μέρα. Μια μέρα την είδα υπό διαφορετική οπτική γωνία, καθώς συνειδητοποίησα πως κομμάτια της δικής μου πνευματικής πορείας μοιάζουν με την εμπειρία των μαθητών στον δρόμο προς Εμμαούς. Οι μαθητές είχαν μάθει να εμπιστεύονται τον Χριστό και να στηρίζονται πάνω του καθώς τον άκουγαν να διδάσκει, τον ακολουθούσαν πιστά και ήταν μάρτυρες της θαυμαστής του δύναμης που μεταμόρφωνε ζωές. Με τον θάνατό του η πίστη τους κλονίστηκε κι έδωσε θέση στην αμφιβολία και τον φόβο. Όμως ο Χριστός τούς συνάντησε στον δρόμο, τους ενθάρρυνε με τα λόγια της Γραφής

Καταιγίδες

Σκεπάζει [ο Θεός] τους ουρανούς με σύννεφα, και για τη γη βροχή ετοιμάζει, χορτάρι κάνει να βλαστήσει στα βουνά. (Ψαλμός 147:8) Στις ειδήσεις του τοπικού καναλιού τη μέρα της επίσημης έναρξης της εποχής των τυφώνων, ο μετεωρολόγος έδινε συμβουλές τι να κάνουμε και τι να μην κάνουμε σε περίπτωση τυφώνα. Απλά και μόνο που άκουσα πόσοι τυφώνες προβλέπονταν για τη χρονιά, έκανα μια παύση για να προσευχηθώ. Οι καταιγίδες με τρομάζουν. Όταν ακούω προβλέψεις για καταστροφικούς ανέμους, βροχές, ανεμοστρόβιλους, τυφώνες ή άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα, αρχίζω να προσεύχομαι ζητώντας την προστασία του Θεού πάνω μου, στους δικούς μου, την πόλη και την πολιτεία μου. Όμως δεν έχουμε κάθε μέρα καταιγίδες. Κάποιες μέρες ο Θεός μάς δίνει απαλή βροχή, λαμπερή λιακάδα ή μια στρώση όμορφου χιονιού. Χωρίς τις αλλαγές αυτές δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τα εποχικά λουλούδια, το πυκνό γρασίδι ή τα όμορφα δάση. Ο καιρός αυτός είναι ευλογία για τα αγροκτήματα που μας παρέχουν τρόφιμα και την πρώτη ύλη για το ρουχισμό μας. Οι βροχές γεμίζουν τις λίμνες και τα ποτάμια, το χιόνι καλύπτει τις βουνοπλαγιές και απολαμβάνουμε πολλές εξωτερικές δραστηριότητες. Ευχαριστώ τον Θεό για τη φυσική ομορφιά της γης και γιατί μας προμηθεύει τροφή,

Απαραίτητο συστατικό

Εσείς είστε το αλάτι της γης. (Ματθαίος 5:13)

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά είναι φασόλια pinto beans με ψιλοκομμένο κρεμμύδι, γλυκιά πιπεριά, ντομάτα, σκόρδο και αλάτι. Αν και δεν βλέπουμε το αλάτι στο φαγητό μας, είναι απαραίτητο. Πάντα καταλαβαίνουμε αν έχει μπει αλάτι ή όχι -το πολύ αλάτι μπορεί να κάνει το φαγητό να μην τρώγεται και το λίγο το κάνει άνοστο. Η σωστή αναλογία κάνει το γεύμα νόστιμο. Το αλάτι είναι σημαντικό και στην πίστη μας. Ο Χριστός μάς λέει ότι είμαστε το αλάτι της γης. Νομίζω ότι αυτό σημαίνει πως είναι πολύ σημαντικό να δείχνουμε στον κόσμο την αγάπη του Χριστού με τρόπο που να αναδεικνύει τη «γεύση» του. Μέρος της ευθύνης μας ως χριστιανών είναι να είμαστε ευάρεστοι στον Θεό, αλλά και να σχετιζόμαστε με τους γύρω μας με τρόπο που τους βοηθάει να γίνουν κι αυτοί ευάρεστοι στα μάτια του. Τι μεγάλη αποστολή μάς δίνει ο Κύριος! Το γεγονός ότι είμαστε το αλάτι του κόσμου μάς κάνει ταπεινούς, αλλά και μας δίνει δύναμη. Γινόμαστε ταπεινοί επειδή, ως αλάτι, στρέψουμε την προσοχή μας στους άλλους. Και μας δίνει δύναμη επειδή εμπιστευόμαστε το Αγ. Πνεύμα και μοιραζόμαστε τη διακονία του Χριστού

κολυμπώντας. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Μέσα στον πόνο μας ρωτούσαμε τον Θεό: Γιατί να συμβεί αυτό τη στιγμή που το μέλλον του ήταν λαμπρό; Πολλοί φίλοι μάς επισκέφθηκαν για να μας παρηγορήσουν και να προσευχηθούν μαζί μας. Ένας φίλος του συζύγου μου μας έγραψε ένα γράμμα που έλεγε: «Θα αναρωτιέστε που ήταν ο Θεός όλο αυτό το διάστημα. Ήταν δίπλα σας και δάκρυζε μαζί σας». Τα λόγια αυτά με παρηγόρησαν και μου θύμισαν τότε που ο Χριστός πόνεσε μαζί με τη Μάρθα και τη Μαρία όταν πέθανε ο αδερφός τους ο Λάζαρος (βλ. Ιωάννης 13:25). Ο Θεός πραγματικά είναι πλάι μας και πονάει όταν πενθούμε. Όταν πέρασε καιρός, πήρα την απόφαση να γραφτώ στο θεολογικό σεμινάριο, να μελετήσω τη Γραφή και να μάθω περισσότερα για τον Θεό που δακρύζει μαζί μας. Ασχολήθηκα με το έργο του Κυρίου για κάποια χρόνια. Μπόρεσα να νιώσω τις οικογένειες που βίωναν πένθος. Τέσσερις δεκαετίες μετά από τον θάνατο του γιου μου, ο Θεός εξακολουθεί να με δυναμώνει. Γνώρισα τη χάρη και την παρηγοριά μέσα από την αγάπη και τη στήριξη του

έχω προπονήσεις, πετάω αεροπλάνα κι όλα αυτά απαιτούν πολλή μελέτη, έτσι το καθημερινό μου πρόγραμμα είναι συχνά εξοντωτικό. Χάνω την αίσθηση του χρόνου και ξεχνάω να δώσω χρόνο στον Θεό μέσα στη μέρα μου. Η περίπτωσή μου δεν είναι μοναδική. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν διάφορες δουλειές για να πετύχουν τους στόχους τους ή για να εργαστούν. Συχνά είναι εύκολο να δώσει βάρος κανείς στις περιστάσεις του και να χάσει τη μεγάλη εικόνα. Όμως ο Θεός έχει έναν σκοπό για όλους μας κι ένας τόσο σπουδαίος Θεός αξίζει όλη μας την προσοχή. Όταν τον βάζουμε πρώτο στη ζωή μας, ζούμε σύμφωνα με τις οδηγίες του κι εστιάζουμε στα σχέδιά του για μας αντί να κοιτάμε τις καθημερινές υποχρεώσεις μας, το φορτίο μας γίνεται πιο ελαφρύ και μπορούμε να βρούμε παρηγοριά κι ανάπαυση

Και καθετί που κάνετε, να το κάνετε με όλη την καρδιά σας, με τη συναίσθηση πως το κάνετε για να δοθεί καλή μαρτυρία για τον Κύριο. (Κολοσσαείς 3:23) Για αρκετές γενιές, διάφορα μέλη της οικογένειάς μου ασχολούνται με τη διακονία. Ένας συγγενής μου ήταν ποιμένας, άλλος ιεραπόστολος, δυο άλλοι ανήκαν στο προσωπικό διακονιών και πολλοί υπηρέτησαν εθελοντικά. Αν και μέσα στα χρόνια εργάστηκα εθελοντικά, η βασική μου διακονία σήμερα είναι η συγγραφή χριστιανικών κειμένων. Ξοδεύω πολλές ώρες σε έρευνα, μελέτη και συγγραφή. Καθώς η εργασία μου πραγματοποιείται σε χώρους όπου δεν με βλέπουν οι άλλοι, κάποιο υποθέτουν πως δεν συμμετέχω ενεργά στο έργο της εκκλησίας. Στις επιστολές του ο απόστολος Παύλος ανέφερε διάφορους ανθρώπους που είχαν κάνει καλό έργο σε μέρη που δεν τους έβλεπαν οι άλλοι. Στο σημερινό ανάγνωσμα αναφέρει τα ονόματα αρκετών. Αν και η Φοίβη έρχεται πρώτη στη λίστα στο Ρωμαίους 16:1, νιώθω ιδιαίτερη συμπάθεια για το πρόσωπο που εμφανίζεται στο Ρωμαίους 16:22: «Σας χαιρετώ με το δεσμό που μας ενώνει ο Κύριος κι εγώ ο Τέρτιος, που έγραψα την επιστολή». Σαν κι εμένα, ο Τέρτιος έκανε τη διακονία του στα παρασκήνια.

Alto

τους φίλους της. Μέσα από τα καθημερινά αναγνώσματα έμαθα για τον Χριστό και πώς να αγαπώ τον Θεό. Έχω κρατήσει κάθε αντίτυπο που μου έστειλε. Στα 15 μου ανεξαρτητοποιήθηκα από τους γονείς μου γιατί δεν πίστευαν στις ικανότητές μου. Σταμάτησα να σπουδάζω τις τέχνες για να επιδιώξω μια καριέρα με την οποία θα έβγαζα τα προς το ζην. Εκείνη περίπου την περίοδο ξεκίνησα να πηγαίνω στην εκκλησία. Επειδή όμως προσπαθούσα να πετύχω τους στόχους μου, δεν έμεινα κι άρχισα να ζω έντονη ζωή. Μετά από εφτά χρόνια ολοκλήρωσα το διδακτορικό μου, αλλά εξακολουθούσα να μην είμαι χαρούμενος. Άρχισα να περνάω υπαρξιακή κρίση, έτσι διάβασα ξανά τα παλιά αντίτυπα του El Aposento Alto. Οι ιστορίες μιλούσαν στη ζωή μου όπως και όταν πρωτοεκδόθηκαν. Την περίοδο εκείνη συνειδητοποίησα ότι ο Θεός ήταν πάντα δίπλα μου. Από τότε επέστρεψα στην εκκλησία και η χαρά μου ολοκληρώθηκε. Ο Θεός κατοικεί στην καρδιά μου και

Δείπνο συμφιλίωσης

Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται. (Ματθαίος 5:44) Το νεαρό ζευγάρι που έμενε στο διαμέρισμα κάτω από το δικό μου έβαζε δυνατή μουσική το βράδυ. Κάποιες φορές τούς ζητούσα ευγενικά να τη χαμηλώσουν.

Ένα Σάββατο είχαν τη μουσική πολύ δυνατά. Ενοχλημένη τους ζήτησα μια ακόμα φορά να τη χαμηλώσουν. Ο νεαρός αρνήθηκε. «Νομίζω πως σας έγινε εμμονή», μου απάντησε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο κι επέστρεψα στο κρεβάτι. Στενοχωριόμουν όμως που η συζήτηση δεν είχε εξελιχθεί καλά. Ήθελα να υπάρξει συμφιλίωση, έτσι έκανα το μόνο πράγμα που μπόρεσα να σκεφτώ: τους κάλεσα για φαγητό. Όταν ήρθε η μέρα, ο νεαρός που ονομαζόταν Μπρόντι ήρθε μόνος του, γιατί η κοπέλα του εργαζόταν. Ένιωσα αμηχανία, αλλά δεν το έδειξα γιατί δεν ήθελα να δώσω την εντύπωση ότι ήμουν θυμωμένη. Μετά από εκείνο το γεύμα, η σχέση μου με το ζευγάρι βελτιώθηκε. Μια μέρα που δεν μπορούσα να ξεκινήσω το αυτοκίνητό μου, ο Μπρόντι με βοήθησε να πάω εγκαίρως στο ραντεβού

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να ξεχωρίζει αυτή τη συλλογή εκτός από την επιθυμία να γνωρίσει ο αναγνώστης το πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Είναι το ζητούμενο. Αγάπησα ένα πρόσωπο, τον Χριστό και σαγηνεύτηκα από τα λόγια του και την ζωή του. Επιθυμία μου είναι να μοιάσω σ’ αυτόν και να περπατήσω στα αχνάρια Του. Έτσι απλά όπως τα λέει η πόρνη στο Ευαγγέλιο του Λουκά. ...Δεν ξέρω τι θέλω – όπως το νεογέννητο παιδί –μου αρκεί η ζεστασιά σου, ο λόγος σου, το βλέμμα σου. Δεν θέλω τίποτα άλλο εκτός από το να κάθομαι στα πόδια σου και να ακούω τη φωνή σου. Δεν ξέρω τι νέους δρόμους θα διαβώ μα μου αρκεί να είμαι μαζί σου, γιατί είσαι ο λατρευτός μου, η αγάπη μου, το κάλλος μου, το φως μου, ο Κύριός μου. Μαζί σου θέλω να είμαι μέχρι το τέλος... Προσπάθησα σε αυτή τη συλλογή με διάφορους τρόπους να καταλάβω και να περιγράψω μια εποχή – (εικόνες δωμάτια) από τη

ενδιαφέρον για τις πέτρες. Περιπλανιόμουν σε ερημικές περιοχές κοντά στο σπίτι μου και μάζευα πέτρες διαφόρων σχημάτων και μεγεθών. Η συλλογή μου γέμιζε τα περβάζια των παραθύρων του σπιτιού ή στοιβαζόταν στο μπαλκόνι. Έπαιρνα στο χέρι μου μια πέτρα και φανταζόμουν ότι μπορεί να δημιουργήθηκε από ένα τρομερό ηφαίστειο ή από την πίεση μια αρχαίας θάλασσας. Προσπαθούσα επίσης να φανταστώ με ποιο τρόπο ενεργοποίησε ο Θεός όλες τις διαδικασίες που οδήγησαν στο σχηματισμό της πέτρας που κρατούσα. Στο σημερινό εδάφιο από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ο Χριστός αναγνώρισε την εσωτερική δύναμη του μαθητή του και τον αποκαλεί Πέτρο. Ακόμα και οι συμπαγείς πέτρες έχουν ρωγμές, ελαττώματα και ατέλειες. Όμως, παρά τις ατέλειές του, ο Πέτρος διέδωσε τα καλά νέα όπου κι αν πήγε. Και μ’ εμένα τι γίνεται; Έχω πολλές περισσότερες ατέλειες κι ελαττώματα από όσα παραδέχομαι. Παρόλα αυτά αναρωτιέμαι: Είμαι αρκετά γερός όπως η πέτρα, για να γίνω θεμέλιο αγάπης και συγχώρησης όπως με καλεί ο Χριστός να είμαι; Ευτυχώς,

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΜΑΡΚΟΣ 5:21-34 Διατηρώντας

Κι εκείνος της είπε: «Κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε. Πήγαινε κι έχε ειρήνη, και στο εξής να ’σαι απαλλαγμένη από τη μάστιγά σου». (Μάρκος 5:34) Πριν χρόνια, η σύζυγός μου κι εγώ κάναμε προσπάθειες να αποκτήσουμε δεύτερο παιδί. Όταν είχε τρεις αποβολές μέσα σε τρία χρόνια δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τον λόγο. Ήμασταν απογοητευμένοι και μπερδεμένοι. Αν και είχαμε λύπη στην καρδιά, βρήκαμε δύναμη και συνεχίσαμε να ελπίζουμε στην απεριόριστη δύναμη του Κυρίου Ιησού. Κάθε πρωί, προσευχόμασταν κι είχαμε την ήσυχη ώρα μας με τον Θεό για να ανανεωθούν οι δυνάμεις μας. Η ιστορία της γυναίκας στο σημερινό ανάγνωσμα μας ενθάρρυνε πολύ. Η γυναίκα αυτή διατήρησε την ελπίδα της για θεραπεία ακόμα και μετά από 12 χρόνια. Η ιστορία και η πίστη της ενθάρρυναν τη σύζυγό μου κι εμένα να συνεχίσουμε να έχουμε πίστη ότι ο Θεός θα απαντούσε τις προσευχές μας. Μια μέρα είχαμε στην εκκλησία μια ειδική εκδήλωση. Έγινε πρόσκληση και η εκκλησία προσευχήθηκε για άτομα που είχαν βιώσει τον πόνο της αποβολής. Μετά από κάποιους μήνες, η σύζυγός μου έμεινε ξανά έγκυος. Αν και είχε προβλήματα και έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι, το δεύτερό μας παιδί γεννήθηκε υγιές. Σαν τη γυναίκα που θεραπεύθηκε μετά από 12 χρόνια, συνεχίσαμε

μένα αποτελούν και μια ορατή υπενθύμιση του τι μπορεί να κάνει η συλλογική προσευχή. Πριν χρόνια, ο σύζυγός μου έψαλλε στη χορωδία. Στεκόταν δίπλα σ’ έναν ηλικιωμένο που είχε αστάθεια και κάποιες φορές δεν τον κρατούσαν τα πόδια του. Από την άλλη μεριά του άνδρα αυτού στεκόταν άλλος ένας νεότερός του και καλός φίλος μας. Καθώς η χορωδία σηκωνόταν για να ψάλλει, ο σύζυγός μου και ο φίλος μας λειτουργούσαν σαν βιβλιοστάτες για τον ηλικιωμένο, ήταν έτοιμοι να τον πιάσουν αν τον πρόδιδαν τα πόδια του. Κάθε φορά που σηκωνόμασταν να ψάλλουμε, παρακολουθούσα αυτούς τους τρεις να σηκώνονται και να κάθονται συντονισμένα. Μέχρι σήμερα, τους βλέπω νοερά όταν προσεύχομαι για την οικογένεια, τους φίλους, τους γείτονες και τη χώρα μου. Ευχαριστώ τον Θεό για τους ανθρώπους που με ενισχύουν με τις προσευχές τους καθώς με βοηθούν και με στηρίζουν όταν παραπαίω. Αυτή είναι μια σπουδαία παρηγοριά που μπορούμε

παιδάκι, αυτός

(Ματθαίος 18:4)

από την Α΄ Δημοτικού. Συνέβη Δευτέρα. Την προηγούμενη μέρα πήγα στην Παιδική Εκκλησία, μια ειδική τάξη για παιδιά που ήταν ακόμα πολύ μικρά για να κατανοήσουν πλήρως την ώρα της λατρείας στην εκκλησία. Η δασκάλα μας εκείνη τη μέρα μάς μίλησε για το ότι πάντα έχουμε έναν φίλο στο πρόσωπο του Χριστού. Είναι μαζί και μας κρατάει το χέρι κάθε μέρα, είπε. Την αξέχαστη εκείνη Δευτέρα, καθώς πήγαινα στο σχολείο θυμήθηκα το μήνυμα της δασκάλας του Κυριακού Σχολείου. Έτσι, σήκωσα το δεξί μου χέρι και φαντάστηκα τον Χριστό να το κρατάει. Ακόμα και σήμερα, αν και έχουν περάσει δεκαετίες, θυμάμαι καθαρά την εμπειρία αυτή. Καθώς ωριμάζουμε, συχνά χάνουμε την απλότητα της σχέσης μας με τον Χριστό. Ο Κύριος όμως ξεκάθαρα μας ζήτησε να αλλάξουμε και να γίνουμε «σαν τα παιδιά» (Ματθαίος 18:3), να σκεφτόμαστε και να ζούμε με απλότητα. Πιστεύω ότι αυτό σημαίνει πως να διατηρούμε μια απλή, ανόθευτη σχέση με τον Ιησού Χριστό. Καθώς διατηρούμε τον σύνδεσμο αυτό με τον Χριστό στις προσευχές και τις σκέψεις μας, θα απλώνουμε όλο και πιο συχνά το χέρι μας στον Χριστό που

βιαστική στο γραφείο μου. Είμαι η υποδιευθύντρια, γι’ αυτό την άκουσα με προσοχή όταν μου είπε για τον ξαφνικό πίδακα νερού κάτω από τον νιπτήρα στο μπάνιο της. Στη συνέχεια έτρεξα στον δεύτερο όροφο με τη γυναίκα από πίσω μου, αλλά αντί να μπω στο διαμέρισμά της, έκανα να μπω στο ακριβώς δίπλα. Η γυναίκα διαμαρτυρήθηκε λέγοντάς μου ότι μπήκα σε λάθος διαμέρισμα. «Το ξέρω», της απάντησα και μπήκα στο διπλανό. Δεν ξέρω τίποτα για τα υδραυλικά, αυτό όμως που γνώριζα ήταν πολύ σημαντικό. Νωρίτερα το ίδιο πρωί είχα καλέσει υδραυλικό και γνώριζα ότι δούλευε για μια βλάβη στο διπλανό διαμέρισμα. Είχα την υποψία ότι τα δυο προβλήματα σχετίζονταν, το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι μπορούσα να βρω αμέσως υδραυλικό να φροντίσει για το πρόβλημα της γυναίκας. Κατανοώ τη σύγχυσή της. Πολύ συχνά δεν βλέπω όλη την εικόνα. Όταν αφήνουμε τα προβλήματά μας στον Θεό, μπορεί να έχουμε την απορία: Πώς θα με βοηθήσει ο Θεός; Γιατί να συμβαίνει αυτό κι όχι εκείνο; Συχνά έχουμε τις δικές μας ιδές για την επίλυση του προβλήματος, όμως ο Θεός βλέπει όλη την εικόνα. Μπορούμε να τον εμπιστευθούμε να μας καθοδηγήσει. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Σ’ ευχαριστούμε,

Αυτόν αινείτε ο ήλιος κι η σελήνη, αινείτε τον όλα τ’ άστρα τα φωτεινά! (Ψαλμός 148:3) Οι περίπατοι την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος είναι σημαντικοί για μένα ως πνευματική και σωματική εξάσκηση. Κάποιες φορές ξυπνώ πριν χαράξει με την αίσθηση ότι ο Πλάστης μου θέλει να μου δείξει κάτι. Και ποτέ δεν απογοητεύομαι καθώς βγαίνω από το σπίτι, κάτω από τα αμέτρητα αστέρια και την ηρεμία πριν από την αυγή. Συχνά ξεσπάω σε αυθόρμητη και ειλικρινή προσευχή ευχαριστίας. Καταλαβαίνω πώς η ομορφιά και το μέγεθος της δημιουργίας έκαναν τον ψαλμωδό να φωνάξει: «Αυτόν αινείτε ο ήλιος κι η σελήνη, αινείτε τον όλα τ’ άστρα τα φωτεινά!». Όταν στον ουρανό δεσπόζει κάποιο φωτεινό άστρο ή το φεγγάρι, νιώθω ακόμα πιο μεγάλη χαρά που γίνομαι μάρτυρας των έργων του Θεού. Στη γαλήνη αυτών των στιγμών στο ξεκίνημα της μέρας, νιώθω την παρουσία του Θεού. Συνειδητοποιώ την ηρεμία που με περικυκλώνει στον τόπο αυτόν, τον πλανήτη αυτόν, την ώρα τούτη και νιώθω ευγνωμοσύνη στον Θεό για την εμπειρία αυτή. Όταν η ψυχή μου γαληνεύει, τον δοξάζω και ζητώ την οδηγία

Η

σκιά μου

«Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις μέρες ως τη συντέλεια του κόσμου». (Ματθαίος 28:20) Το τρέξιμο ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ζωής μου. Ακόμα και τώρα που είμαι άνω των 65, ο Θεός με ευλόγησε με την ικανότητα να τρέχω τρεις τέσσερις φορές την εβδομάδα και περιστασιακά να συμμετέχω σε αγώνες. Τις μέρες που έχει ήλιο βλέπω τη σκιά μου να τρέχει μαζί μου, με «συμβουλεύει» για το διασκελισμό, τη στάση του σώματος και τον ρυθμό μου. Όταν όμως έχει συννεφιά, δεν τη βλέπω. Τρέχω μόνος μου. Μπορούμε να δούμε την παρουσία ή την απουσία του Θεού στη ζωή μας με παρόμοιο τρόπο. Όταν η ζωή είναι καλή, είμαστε ευτυχισμένοι, ο κόσμος είναι όμορφος και νιώθουμε πως ο Θεός μάς ευλόγησε. Όταν εμφανίζονται προβλήματα υγείας, δυσκολίες στον γάμο, ανεργία ή οικονομική στενότητα, μπορεί ν’ αναρωτιόμαστε: «Πού είσαι, Θεέ; Γιατί δεν είσαι εδώ μαζί μου;». Ακόμα κι όταν δεν το συναισθανόμαστε, ο Θεός είναι μαζί μας 365 μέρες τον χρόνο, μας φροντίζει και μας προσέχει ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μας. Και θα είναι μαζί μας μέχρι το τέλος του αγώνα μας εδώ στη γη. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Αγαπημένε μας Κύριε, βοήθα μας να θυμόμαστε πως είσαι πάντα μαζί μας και θα μας βοηθήσεις κάθε μέρα της ζωής μας. Προσευχόμαστε όπως μας δίδαξε ο Χριστός να λέμε: «Πατέρα μας ουράνιε, ας αγιαστεί τ’ όνομά σου. Ας έρθει η βασιλεία σου. Ας γίνει το θέλημά σου και στη γη έτσι όπως γίνεται στον ουρανό. Δώσε μας σήμερα

επιπτώσεις πάνω μου. Όπου κι αν κοίταζα, τα νέα ήταν άσχημα - άνθρωποι αρρώσταιναν, σεισμοί, πυροβολισμοί, νεκροί. Μέρα με τη μέρα, φόβος κι ανησυχία καταλάμβαναν τις σκέψεις μου. Άρχισα να δυσκολεύομαι να βγω από το σπίτι. Ήμουν συναισθηματικά ασταθής, με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς τη μελαγχολία. Τα αποθέματα πίστης στη ζωή μου εξαντλούνταν κι αναρωτήθηκα: Πού πρέπει να στρέψω την προσοχή μου; Αυτό που με βοήθησε ήταν να ακούω τον λόγο του Θεού. Μέρα με τη μέρα, άρχισα να δίνω περισσότερη ώρα για να μελετώ τη Γραφή, άκουγα κηρύγματα και μαθήματα, έψαλλα και χόρευα με λατρευτική μουσική. Αν και δεν υπήρξε αυτόματη αλλαγή, επέμεινα. Όσο περισσότερο άκουγα τον λόγο του Θεού, τόσο καλύτερα ένιωθα και αυξανόταν η αυτοπεποίθησή μου. Με τον καιρό, έφυγε ο φόβος και η μελαγχολία. Η ώρα που ξοδεύουμε με τον λόγο του Θεού μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τους φόβους

Τα δάση αυτά

σε μια νύχτα. Η καθημερινή αύξηση των δέντρων είναι ανεπαίσθητη, όμως μέρα με τη μέρα τα δέντρα μεγαλώνουν. Μικροσκοπικοί σπόροι γίνονται δενδρύλλια και τα δενδρύλλια ώριμα δέντρα. Ρίζες, κορμοί, κλαδιά και καταπράσινες βελόνες μεγαλώνουν μέχρι να σχηματιστεί το δάσος. Σαν το δάσος, η πνευματική αύξηση χρειάζεται χρόνο. Απαιτεί τακτική, συστηματική προσήλωση στον λόγο του Θεού. Η πνευματική μας πορεία χρειάζεται συνεχή προσπάθεια. Ο κόσμος είναι γεμάτος περισπασμούς που μπορεί να προκαλέσουν μεγάλος άγχος. Η ηλεκτρονική αλληλογραφία απαιτεί άμεσα την προσοχή μας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεννούν αισθήματα ανεπάρκειας, δυσαρέσκειας και απομόνωσης. Οι ειδήσεις πάντα μας βομβαρδίζουν με ιστορίες βίας, μίσους και πολιτικών ή οικονομικών συμφορών. Οι καθημερινές συνήθειες που συμβάλλουν στην πνευματική αύξηση μας επιτρέπουν να πνίξουμε τον θόρυβο της ζωής. Όπως η αργή και σταθερή αύξηση των δέντρων

σε κάποια εκκλησία που έλεγε: «Μη σκοντάφτεις σε κάτι που βρίσκεται πίσω σου». Να σκοντάψω σε κάτι που βρίσκεται πίσω μου; Συνήθως σκοντάφτουμε σε πράγματα που βρίσκονται μπροστά μας. Η πινακίδα όμως μου θύμισε πως μπορεί να εκτροχιαστούμε αν εστιάζουμε υπερβολικά στο παρελθόν κι αυτό δεν μας αφήνει να ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο όπως θέλει ο Θεός. Στην επιστολή προς Φιλιππησίους, ο απόστολος Παύλος γράφει πως η ζωή της πίστης είναι σαν να τρέχουμε έναν αγώνα. Για να τερματίσουμε δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω με λύπη για όσα ντρεπόμαστε ή για αυτά που θα έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε. Αν ο Παύλος εστίαζε στο παρελθόν του - ένα παρελθόν κατά το οποίο δίωκε τους χριστιανούς - μάλλον δεν θα διέδιδε το ευαγγέλιο του Χριστού ούτε θα ίδρυε τόσες πολλές νέες εκκλησίες. Έτρεχε τον αγώνα της νέας ζωής του, μια

Ένα ξεχωριστό βραβείο Το χορτάρι ξεραίνεται, μαραίνεται ο ανθός, μα ο λόγος του Θεού μας μένει αιώνια. (Ησαΐας 40:8) «Μπράβο! Μπορείς να διαλέξεις ένα βραβείο», είπα στον μαθητή μου όταν κέρδισε στο παιχνίδι ορθογραφίας. Είχα μαζέψει διάφορα καλούδια για να προσφέρω ως βραβεία για τα εκπαιδευτικά παιχνίδια μας. Υπήρχαν μολύβια, τετράδια και μεταχειρισμένα βιβλία που δεν τα χρειαζόταν πια το σχολείο. Δεν μπορούσα να πετάξω τα παλιά βιβλία, ούτε να τα δώσω για φιλανθρωπικό σκοπό, όταν ήξερα πως οι μαθητές μου είχαν μεγάλη ανάγκη από εκπαιδευτικό υλικό. Με ενθουσιασμό ο μικρός ερεύνησε τη σακούλα. Διάλεξε μια εικονογραφημένη Γραφή για παιδιά και τα μάτια του έλαμψαν. Την πήρε και την έδειξε σε όλους. Έδειχνε συνεπαρμένος από τις εικόνες και τις ιστορίες. Στο διάλειμμα με ρώτησε αν μπορούσε να πάρει μαζί του τη Βίβλο για να τη διαβάσει. Συνήθως περνούσε τα διαλείμματα τρέχοντας στη αυλή, αυτό όμως το διάλειμμα το πέρασε απορροφημένος στο διάβασμα. Η μεταχειρισμένη αυτή παιδική Γραφή θα μπορούσε να μείνει ξεχασμένη σ’ ένα ράφι. Έγινε όμως πολύτιμο βραβείο για ένα αγοράκι και μαρτυρία για τα άλλα παιδιά. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Πατέρα που μας

μετακομίσαμε για να μένουμε κοντά στην εργασία του πατριού μου. Ήταν μόνο 80χλμ μακριά από το παλιό μας σπίτι, αλλά ένιωθα λες και ήταν χιλιάδες χιλιόμετρα, επειδή άφηνα πίσω μου φιλίες μιας ολόκληρης ζωής. Όταν μετά από ενάμιση χρόνο, ο πατριός μου πήρε μετάθεση σε μια πόλη 300χλμ μακριά, θύμωσα γιατί έπρεπε να αφήσω ξανά τους φίλους μου. Ως έφηβος, δεν μπορούσα να δω κάτι καλό στις μετακομίσεις αυτές. Όμως ο Θεός εργάζεται με μυστηριώδη τρόπο. Οι μετακομίσεις με ανάγκασαν να είμαι λιγότερο εσωστρεφής κι άρχισα να νιώθω πιο άνετα όταν συναντούσα ξένους. Έμαθα πώς να προσαρμόζομαι σε νέα περιβάλλοντα και να διαχειρίζομαι τις αλλαγές. Τώρα μπορώ να δω πως οι δεξιότητες αυτές με ωφέλησαν πολύ στη ζωή μου. Ο Θεός βλέπει τη μεγάλη εικόνα της ζωής μας, ακόμα κι αν εμείς δεν την κατανοούμε προς το παρόν. Η ιστορία του Ιωσήφ στη Γένεση είναι εκπληκτικό παράδειγμα. Αν και οι αδερφοί του ήθελαν να τον εκδικηθούν και

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΨΑΛΜΟΣ 86:1-7

Πιο κοντά στον Θεό

Τον Κύριο αποζήτησα και μ’ αποκρίθηκε, με λύτρωσε απ’ όλους μου τους φόβους. (Ψαλμός 34:5) Ενώ εργαζόμουν επιμελώς για να αποκτήσω οικονομική ασφάλεια, απομακρύνθηκα από τον Θεό. Τότε ήταν που πήρα μια διάγνωση η οποία με καταρράκωσε: Λύκος, μια ασθένεια που επιτίθεται στο ανοσοποιητικό σύστημα. Στην περίπτωσή μου είχε επηρεάσει σοβαρά τους πνεύμονές μου. Εξαιτίας των συχνών επιπλοκών, πήγα πολλές φορές στο νοσοκομείο. Σε κάθε επίσκεψη με απασχολούσε η αβεβαιότητα της επιβίωσής μου. Μέσα στις επιπλοκές που οφείλονταν στην ασθένειά μου και την κατάθλιψη που τις ακολουθούσε, φώναξα στον Κύριο ζητώντας του βοήθεια. Ήθελα να εμπιστευτώ ξανά τις υποσχέσεις του. Η υγεία μου άρχισε να βελτιώνεται. Το πιο αξιοσημείωτο ήταν πως η κατάσταση αυτή με οδήγησε ξανά πιο κοντά στον Θεό κι άρχισα να μιλάω στους άλλους για τη θαυμαστή δύναμή του που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Δόξα στον Θεό! ΠΡΟΣΕΥΧΗ Ελεήμονα Θεέ μας, μέσα στην απελπισία μας άκουσε την κραυγή μας. Σ’ ευχαριστούμε για την αγάπη

γενναιοδωρία και ευσπλαχνία. Αφού παντρεύτηκε, άρχισε να φροντίζει τον σύζυγό της και την οικογένειά του. Όταν μαγείρευε, πάντα μαγείρευε παραπάνω μήπως και περνούσε κάποιος συγγενής. Φρόντιζε άλλες οικογένειες στη γειτονιά μας. Συχνά επισκεπτόταν ασθενείς ή ανθρώπους που ζούσαν μόνοι και τους πήγαινε φαγητό. Μετά από τον θάνατο του πατέρα μου, ήρθε να μείνει μαζί μας και φρόντιζε την οικογένειά μου. Τα παιδιά μου έχουν όμορφες αναμνήσεις από την καλοσύνη και την ευγένειά της και τα νόστιμα φαγητά που έφτιαχνε. Είμαι ευλογημένη που την είχα μητέρα. Όταν σκέφτομαι την κληρονομιά της, θυμάμαι την Ταβιθά στο Πράξεις 9. Ήταν γνωστή για τα καλά της έργα και τις ελεημοσύνες της. Μετά από τον θάνατό της, ο απόστολος Πέτρος βρήκε πολλές χήρες να θρηνούν. Όταν προσευχήθηκε γι’ αυτή και τη διέταξε να σηκωθεί, η Ταβιθά άνοιξε τα μάτια της και σηκώθηκε. Τα νέα για το θαύμα αυτό διαδόθηκαν και πολλοί πίστεψαν. Η γενναιοδωρία είναι δώρο Θεού. Ο κόσμος μας μαστίζεται από αδικίες και ανισορροπίες

που κατέστρεψε την οικογένειά μου –ο γάμος μου διαλύθηκε, η καριέρα μου καταστράφηκε και για τέσσερα χρόνια είχα θέματα με τη δικαιοσύνη, συμπεριλαμβανομένων δυο χρόνων στη φυλακή. Αν και αποφυλακίστηκα, η καταδίκη θα υπάρχει πάντα στο ποινικό μητρώο μου. Η οικογένειά μου πάντα θα έχει το στίγμα. Πάντα θα φέρουν τα σημάδια που τους άφησε η περιπέτεια αυτή. Καθώς σκέφτομαι την τελευταία δεκαετία και όλα όσα υπέφεραν οι δικοί μου, με ελκύει η περικοπή του Ιερεμία όπου ο Θεός έστειλε τον προφήτη στον αγγειοπλάστη για να πάρει ένα θεϊκό μήνυμα. Ο τεχνίτης έφτιαχνε ένα αγγείο που χάλασε, έτσι από τον πηλό έφτιαξε ένα άλλο αγγείο. Το μήνυμα ήταν σαφές: ο Θεός μπορεί να πάρει εμάς τους ατελείς ανθρώπους και να φτιάξει κάτι νέο. Δέκα χρόνια πριν, ήμουν πατέρας, σύζυγος, επιχειρηματίας, ορκωτός λογιστής και ο κουβαλητής στο σπίτι μου. Σήμερα είμαι υπηρέτης, εργαζόμενος, συγγραφέας, φίλος και παρηγορητής. Συνειδητοποίησα πως πρέπει να είμαστε πρόθυμοι

Κύριε, Θεέ μας, τα έργα σου τα θαυμαστά, κι όσα σχεδίασες για χάρη μας. (Ψαλμός 40:6)

μια επίσκεψη στην οικογένεια του συζύγου μου στα προάστια της Μελβούρνης στην Αυστραλία, καθόμασταν στην αυλή πριν το δείπνο. Ο τετράχρονος Τζέσε δεν έδινε πολλή σημασία στη συζήτησή μας, φαινόταν χαμένος στον κόσμο του. Ήταν ανήσυχος την ώρα του φαγητού και στη συνέχεια σηκώθηκε κι έφυγε. Ξαφνικά επέστρεψε και μου έδωσε ένα μωβ χαρτί λέγοντας κάτι. Φάνηκε ότι δεν κατάλαβα, έτσι μίλησε πιο δυνατά: «Είναι ένα πουλί και σ’ αγαπώ». Ναι, μπορούσα να ξεχωρίσω δυο μεγάλα μάτια κι ένα τεράστιο ράμφος. Το περιστατικό αυτό μου θύμισε πόσες φορές δεν ακούμε τη φωνή του Θεού που λέει το ίδιο πράγμα. «Ανατέλλει μια καινούρια μέρα και σ’ αγαπώ». Ή «Είναι πραγματικά τραγικό, αλλά είμαι εδώ και σ’ αγαπώ». Πρόκειται για την ίδια απαλή φωνή του Θεού που μίλησε στον απελπισμένο προφήτη Ηλία στη σημερινή περικοπή. Μπορεί η προσοχή μας να είναι στραμμένη αλλού όταν ο Θεός μάς φανερώνει την αγάπη του. Γεμάτοι ανησυχία ή έχοντας αλλού την προσοχή μας, μπορεί να μην καταλαβαίνουμε τα λόγια του. Ο Θεός

ΜΕΛΕΤΗ: ΕΞΟΔΟΣ 4:1-17

,

Τότε ο Κύριος τον ρώτησε: «Τι είναι αυτό που κρατάς στο χέρι σου;». Αυτός απάντησε: «Ραβδί». (Έξοδος 4:2) Ο Μωυσής ένιωθε ακατάλληλος για το έργο που του ανέθεσε ο Θεός. Όμως, στα μάτια του Κυρίου ο Μωυσής είχε ό,τι χρειαζόταν - ένα ραβδί. Με το ραβδί αυτό ο Μωυσής έκανε θαύματα στην Αίγυπτο, μ’ αυτό χώρισε στα δύο την Ερυθρά Θάλασσα για να τη διασχίσουν οι Ισραηλίτες. Το ίδιο ραβδί έδωσε τη νίκη στον λαό όταν πολεμούσε κι έκανε να βγει νερό από τον βράχο. Αυτό που δεν ήταν σημαντικό για τον Μωυσή, ο Θεός το χρησιμοποίησε για να αλλάξει τη ροή της ιστορίας. Σήμερα, ο Θεός απευθύνει σ’ εμάς την ίδια ερώτηση που έκανε στον Μωυσή: «Τι είναι αυτό που κρατάς στο χέρι σου;». Μπορεί να είναι ένα στυλό, μια κουτάλα μαγειρικής, ένας υπολογιστής, μια μπάλα, ένα τηλέφωνο, ένα πιστοποιητικό, ένα πτυχίο ή ένα μικρό οικόπεδο. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε αυτά που έχουμε, όσο μικρά ή ασήμαντα κι αν φαίνονται στα δικά μας μάτια. Ο Θεός είναι έτοιμος να τα χρησιμοποιήσει για να εκπληρώσει τον σκοπό του στη ζωή μας. Μας έπλασε για να υπηρετούμε. Διαβάζουμε στη Γραφή ότι ο θερισμός είναι πολύς, αλλά οι εργάτες

μου, το πήγαινα στον μπαμπά μου, του το έδειχνα και του έλεγα με σιγουριά: «Μπαμπά, φτιάξε!». Με τα χρόνια, έγινα εγώ ο μπαμπάς που έφτιαχνε αυτά που έσπαγαν τα παιδιά μου. Αν και είμαι πια μεγάλος κι ο μπαμπάς μου πήγε στον ουρανό, συνειδητοποίησα πως εξακολουθώ να έχω έναν Πατέρα που μπορεί να φτιάξει ό,τι χαλάει στη ζωή μου - ακόμα κι εμένα τον ίδιο. Η Γραφή είναι γεμάτη ιστορίες, όπου ο ουράνιος Πατέρας βοήθησε τα παιδιά του και γεμάτη υποσχέσεις ότι θα συνεχίσει να το κάνει. Σκέψου τον Θεό να οδηγεί τα παιδιά του μακριά από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία της Γης της Υπόσχεσης ή τον Χριστό που θεράπευε αρρώστους, έδωσε σε τυφλούς το φως τους κι ανέστησε νεκρούς. Για μένα, το πιο σημαντικό από όλα αυτά τα παραδείγματα είναι το Ιωάννης 3:16 που λέει πως ο Θεός μάς έδωσε τον Χριστό, τον δρόμο για την αιώνια ζωή. Σαφώς και ο Θεός δεν φτιάχνει αυτόματα καθετί που χαλάει στη ζωή μας. Θα βαδίσει όμως πλάι μας, θα μας παρηγορεί και, μερικές φορές, θα μας πάρει στην αγκαλιά του μέσα στις δυσκολίες και

Γερό θεμέλιο

Κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο, εκτός από εκείνον που ήδη υπάρχει, ο οποίος είναι ο Ιησούς Χριστός. (Α΄ Κορινθίους 3:11) Όταν ο σύζυγός μου άρχισε να χτίζει το σπίτι μας, ήθελα πολύ να βοηθήσω. Έτσι μου ανέθεσε να ανακατέψω τη λάσπη για το υπόγειο. Η λάσπη αυτή στεγνώνει, καθώς γεμίζει τα κενά ανάμεσα στα τούβλα και τα κρατάει ενωμένα. Ο σύζυγός μου, που είχε φτιάξει το μείγμα πολλές φορές, μου είπε να ανακατέψω τρία φτυάρια άμμο, ένα φτυάρι από το ειδικό μείγμα, λίγο τσιμέντο και περίπου μισό κουβά νερό. Ακούγοντας τις οδηγίες του, μου δημιουργήθηκαν ερωτήσεις: Πόσο γεμάτο να είναι το φτυάρι; Τι εννοεί με το «λίγο»; Δεν είχα ξαναφτιάξει λάσπη κι ανησυχούσα πως δεν θα ήταν αρκετά δυνατή για να κρατήσει τους τοίχους του υπογείου, πάνω στο οποίο θα στηριζόταν το σπίτι μας. Κι η ζωή μας χρειάζεται γερό θεμέλιο, τον Ιησού Χριστό. Στο σημερινό ανάγνωσμα, ο Ιησούς λέει στους μαθητές του να μην ακούνε απλά τα λόγια του, αλλά να τα κάνουν πράξη. Με την εξάσκηση, λέει, οι μαθητές του θα γίνουν σαν τον σοφό άνθρωπο που έχτισε το σπίτι του στον βράχο. Χωρίς εξάσκηση, η πίστη μας θα κλονιστεί όταν έρθουν δυσκολίες. Η προσευχή, η μελέτη της Γραφής, η υπηρεσία προς τον Θεό και η κοινωνία με άλλους πιστούς

εσύ, Κύριε, κάνεις

ζω. (Ψαλμός 4:9)

στον Κύριο καθώς συλλογίζομαι

οι σκέψεις μου

Ψαλμός 4:9. Με το εδάφιο αυτό στον νου μου, κοιμάμαι εύκολα. Ένα μέρος της ειρήνης που νιώθω προέρχεται από την ασφάλεια που παρέχω στον εαυτό μου: ένα ασφαλές σπίτι, ασφάλεια υγείας και χρήματα στην άκρη για απρόοπτα έξοδα. Όμως για να ζω με πραγματική σιγουριά, χρειάζομαι κάτι που δεν μπορώ να αποκτήσω μόνος μου. Δεν μπορεί να αγοράσει κανείς τη σιγουριά. Είναι δώρο Θεού. Γι’ αυτό μπορώ να κοιμάμαι με ειρήνη, επειδή γνωρίζω ότι ο Θεός θα μας δωρίσει την αυριανή μέρα κι η αυριανή μέρα θα φροντίσει για τα δικά της. Ο Θεός υπόσχεται πως ακόμα κι όταν τα προβλήματα φαίνονται άλυτα, τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Κύριο. Συναισθηματικά και πνευματικά μπορώ ν’ αναπαυθώ, γιατί εμπιστεύομαι την υπόσχεσή του. Η ειρήνη είναι δώρο Θεού - ένα δώρο που μας επιτρέπει να προχωρούμε κάθε μέρα και να ζούμε με σιγουριά. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Παντοδύναμε Κύριε, είσαι παντογνώστης και τα λόγια σου μας καθησυχάζουν. Δείξε μας πώς μπορούμε να ζούμε με σιγουριά και με πίστη σε αυτά που διδάσκεις. Προσευχόμαστε την προσευχή που μας δίδαξε ο Χριστός: «Πατέρα μας επουράνιε, ας αγιαστεί

(Γαλάτες 2:16)

ανθρώπων που διέπρεπαν, ένιωθα πάντα να βρίσκομαι ένα βήμα πίσω. Δεν ήμουν άριστη μαθήτρια και δεν ήθελα να πάρω αποφάσεις για το μέλλον μου με βάση το πόσα χρήματα θα έβγαζα. Ήθελα να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο, αλλά με περιτριγύριζαν άνθρωποι που με μείωναν συνεχώς για τις κοινωνικές μου ατέλειες. Άρχισα να νιώθω ότι δεν είχα αξία, πως η ζωή μου δεν είχε νόημα. Σύντομα όμως διαπίστωσα πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να με εμποδίζουν σε ελαττώματα σύμφωνα με τα πρότυπα του κόσμου. Ήμουν πλασμένη σύμφωνα με την τέλεια εικόνα του Θεού, μπορούσα να χαίρομαι που ήμουν διαφορετική. Ήταν σημαντικό για μένα να αναγνωρίσω πως, διά του Χριστού, είμαι ελεύθερη από τις προσδοκίες της κοινωνίας. Στο Γένεση 1:27 γράφει πως εμείς οι άνθρωποι

ΜΕΛΕΤΗ: ΜΑΤΘΑΙΟΣ 11:28-30

Σ’ εμένα ελάτε όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε βαριά φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω. (Ματθαίος 11:28) Για 42 χρόνια είχα το προνόμιο να εργαστώ ως ποιμένας. Έκανα πολλές κηδείες και διακόνησα πολλούς ανθρώπους που περνούσαν δοκιμασίες και τραγωδίες. Συχνά άκουγα καλοπροαίρετους ανθρώπους να κάνουν δηλώσεις που με έκαναν ν’ ανατριχιάζω. Μια τέτοια δήλωση ήταν και το: «ο Θεός ποτέ δεν θα σου δώσει περισσότερα από αυτά που μπορείς να σηκώσεις». Η πείρα μου λέει πως περνάμε δοκιμασίες πάνω από τις δυνάμεις μας. Ο Παύλος έγραψε στο Α΄ Κορινθίους 10:13: «Και είναι άξιος εμπιστοσύνης ο Θεός, ο οποίος δε θα επιτρέψει να δοκιμαστείτε περισσότερο απ’ ό,τι μπορείτε να αντέξετε». Συχνά, όμως, παραβλέπουμε το δεύτερο μέρος του εδαφίου: «αλλά μαζί με τη δοκιμασία θα σας εξασφαλίσει και τον τρόπο να μπορέσετε να αντέξετε». Μπορεί να περάσουμε από δοκιμασίες που είναι πάνω από τις δικές μας δυνάμεις, αλλά με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να τις αντέξουμε. Ο Χριστός λέει: «Σ’ εμένα ελάτε όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε βαριά φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω… Γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό» (Ματθαίος 11:28-30). Μιλάει σε μας που κουβαλάμε φορτία πολύ βαριά για να τα σηκώσουμε μόνοι μας. Με αυτά τα λίγα λόγια μάς δείχνει

Πιο κοντά στον Θεό

Θα σας δώσω καινούρια καρδιά και θα βάλω μέσα σας νέο πνεύμα. Θα αφαιρέσω από το σώμα σας την πέτρινη καρδιά και θα σας δώσω καρδιά ζωντανή. (Ιεζεκιήλ 36:26)

Μια μέρα μια συνάδελφος μου έδωσε ένα λουλούδι που είχε αρχίσει να μαραίνεται. Ήξερα πως, αν δεν το πότιζα, σύντομα θα ξεραινόταν τελείως. Έτσι άρχισα να το φροντίζω ποτίζοντάς το καθημερινά και βάζοντάς το στον ήλιο. Σύντομα το λουλούδι αναζωογονήθηκε κι έγινε ακόμα πιο όμορφο. Αυτό μου θυμίζει πόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός. Συχνά νιώθουμε παραμελημένοι, χαμένοι, απελπισμένοι. Όταν όμως πλησιάζουμε πιο κοντά στον Θεό και τον αφήνουμε να δροσίσει τη στεγνή μας καρδιά με το Άγιο Πνεύμα, ανανεωνόμαστε. Όταν νιώθουμε ότι ο Θεός είναι μακριά μας, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μας εγκαταλείπει - ακόμα κι όταν εμείς φεύγουμε μακριά του. Η αγάπη του είναι σταθερή και αιώνια. Ας συνεχίσουμε να πλησιάζουμε με τον νου και την καρδιά μας πιο κοντά του για να γίνουμε όπως εκείνος μας θέλει. Ξέρουμε πως ο Θεός, η πηγή της ζωής, θα μας βοηθήσει σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε.

όταν τους λέω ότι εργάζομαι στην υπηρεσία καθαριότητας σε γηροκομείο. Προφανώς, το να στρώνει κανείς κρεβάτια και να σφουγγαρίζει πατώματα δεν μοιάζει να είναι συναρπαστικός ιεραποστολικός αγρός για τον Χριστό. Όμως, ο Θεός με κάλεσε να εργάζομαι χειρωνακτικά. Με τα χρόνια κατάλαβα τρία σημαντικά πράγματα: ο χώρος εργασίας μου είναι γεμάτος μοναχικούς ανθρώπους, οι μοναχικοί άνθρωποι χαίρονται να μιλάνε στην καθαρίστρια και για να μιλήσει κανείς για την δύναμη του Χριστού δεν απαιτείται βάθρο. Στο Α΄ Σαμουήλ, διαβάζουμε ότι ο Δαβίδ ήταν βοσκός. Επειδή η δουλειά του δεν ήταν σημαντική κι ήταν νέος και άπειρος, ο Γολιάθ τον αντιμετώπισε με περιφρόνηση. Όμως, στο πεδίο της μάχης, ο νεαρός αυτός που έβοσκε πρόβατα μπόρεσε να σωριάσει κάτω τον γίγαντα ρίχνοντας μία και μοναδική πέτρα. Η ιστορία του Δαβίδ μάς διδάσκει πως ανεξάρτητα με το ποιοι είμαστε ή τι κάνουμε, δεν παραβλέπουμε τη σημασία της κλήσης

(Ησαΐας 43:18-19)

που ακόμα παραμένει στη φωλιά του έξω από την πόρτα μου. Τα τρία αδέρφια του πέταξαν χθες και έμεινε μόνος. Οι γονείς του περνάνε το πρωί και το βράδυ, κάποιες φορές τού φέρνουν τροφή, αλλά κυρίως τον προτρέπουν να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Εκείνος όμως διστάζει. Πηδάει ξανά και ξανά προς την άκρη της φωλιάς, κοιτάζει κάτω και γύρω του και ξαναγυρίζει πίσω. Ταυτίζομαι με το πουλάκι επειδή κι εγώ φοβάμαι πολλές φορές να κάνω το επόμενο βήμα. Είτε πρόκειται να ξεκινήσουμε το σχολείο για πρώτη φορά, να αλλάξουμε σχολείο, να φύγουμε από το σπίτι, να παντρευτούμε, να ξεκινήσουμε καινούρια δουλειά, να μετακομίσουμε ή να βγούμε στη σύνταξη, η ζωή είναι γεμάτη αβεβαιότητα. Είναι εύκολο να χοροπηδάω προς την άκρη της άνετης φωλιάς μου, να κοιτάζω γύρω μου και να θέλω να επιστρέψω στην ασφάλεια του γνώριμου. Όπως όμως ο Θεός υποσχέθηκε στον λαό στο σημερινό ανάγνωσμα, πάντα θα κάνει καινούρια πράγματα, πάντα θα ανοίγει τον δρόμο, πάντα

ειδήσεις από την πατρίδα. Βρισκόμουν στο θεολογικό σεμινάριο σε μια ξένη χώρα και την ώρα εκείνη ένιωσα χαμένος κι απελπισμένος. Δεν μπορούσα παρά να ρωτήσω: Πού είναι ο Θεός όταν πονώ; Πού είναι ο Θεός όταν συμβαίνουν όλα αυτά στη ζωή μου; Πιστεύω πως η ζωή φέρνει δυσκολίες σε όλους. Ο Θεός όμως νοιάζεται πολύ για τον καθένα μας. Μου μίλησε και ακόμα μου μιλάει μέσα στον πόνο μου. Στο τεράστιο αφρικανικό δάσος όπου βρίσκεται το σεμινάριο, άκουγα τα κελαηδίσματα των πουλιών και τον βόμβο των εντόμων, όταν το Ρωμαίους 8 τράβηξε την προσοχή μου. Άκουσα τον Θεό να μου μιλάει μέσω της Αγίας Γραφής μέσα στον πόνο μου. Γι’ αυτό ρωτάει ο απόστολος Παύλος: «Ποιος θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;». Η απάντηση ακούγεται ξανά και ξανά: Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού! Η αγάπη του ξεπερνά τον πόνο. Κάποιες φορές ο Θεός μάς ελευθερώνει από τον πόνο και άλλες φορές μας ελευθερώνει μέσα στον πόνο. Όποια κατάσταση και αν αντιμετωπίζουμε, η αγάπη του μας περικυκλώνει. ΠΡΟΣΕΥΧΗ

συμμαθητές που ανήκαν στη διακονία νέων της εκκλησίας μου να μιλάνε για το πώς αυξάνονταν πνευματικά στους χριστιανικούς ομίλους τους, αλλά δεν καταλάβαινα τη σημασία του. Αντί να αναζητώ άτομα που θα με ενθάρρυναν στην πνευματική μου ζωή, αναζητούσα άτομα απλά και μόνο για παρέα. Όταν οι επιφανειακές σχέσεις που είχα δημιουργήσει δεν διατηρήθηκαν μετά από την αποφοίτηση, συνειδητοποίησα το λάθος μου. Αναζητούσα λάθος πράγματα. Το κολέγιο μου έδωσε μια εξαιρετική ευκαιρία να προσπαθήσω ξανά. Επειδή ο Θεός μού έδειξε πόσο επιφανειακές ήταν οι σχέσεις μου στο Λύκειο, είχα τα μάτια ανοιχτά και ήμουν καλύτερα προετοιμασμένη για να δημιουργήσω βαθύτερες σχέσεις. Πραγματικά ήμουν έτοιμη να κοπιάσω, ώστε να αποκτήσω φίλους που είχαν τον Χριστό στο κέντρο της ζωής τους. Ο Θεός με οδήγησε στους φίλους που έχω σήμερα και μπόρεσα να αυξηθώ θεαματικά στην πίστη μου. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικό

ΜΕΛΕΤΗ: ΙΩΑΝΝΗΣ

«Θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει άλλον Παράκλητο, για να παραμένει μαζί σας για πάντα». (Ιωάννης 14:16) Ο παππούς ήταν πάντα πηγή έμπνευσης για μένα. Αν και δεν ήταν μορφωμένος, ήταν θεοσεβούμενος άνθρωπος. Όταν ήταν νέος, του είχαν ζητήσει να μιλήσει σε κάποιο εκκλησίασμα. Η πρόσκληση αυτή ήταν μεγάλη τιμή γι’ αυτόν, αλλά τον γέμισε πολύ άγχος. Η ιδέα να μιλήσει σε ένα μεγάλο κοινό μορφωμένων ανθρώπων τον αναστάτωνε. Καθώς η μέρα πλησίαζε, προσευχήθηκε και ζήτησε από τον Θεό να του δώσει θάρρος να κάνει μια καλή ομιλία. Όταν ήρθε εκείνη η μέρα, σηκώθηκε να μιλήσει. Κι όταν τον χειροκρότησαν, κατάλαβε ότι το μήνυμά του ήταν καλό. Αργότερα μου είπε πως ένιωθε λες και το Άγιο Πνεύμα μιλούσε μέσα απ’ αυτόν και τα λόγια του έτρεχαν σαν χείμαρρος. Πριν από την ανάληψή του, ο Χριστός υποσχέθηκε να στείλει τον Παράκλητο. Οι μαθητές ήταν απελπισμένοι κι αβοήθητοι, αλλά ήρθε το Άγιο Πνεύμα κι όλα άλλαξαν. Οι άνθρωποι που ήταν μαζεμένοι στο ανώγειο εκείνη την Πεντηκοστή πήραν πολύ θάρρος και άρχισαν να μιλάνε σε διάφορες γλώσσες. Το Άγιο Πνεύμα βοήθησε τους μαθητές στην αδυναμία τους και το ίδιο Άγιο Πνεύμα

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΜΑΤΘΑΙΟΣ 8:23-27

Περιμένουμε αναταράξεις Και απόρησαν οι άνθρωποι κι έλεγαν: «Ποιος άραγε να ’ναι αυτός, που και οι άνεμοι και η λίμνη τον υπακούνε;». (Ματθαίος 8:27) Καθώς ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς την άλλη άκρη της χώρας, ο πιλότος ανακοίνωσε: «Περιμένουμε κάποιες αναταράξεις στην αρχή, έτσι θέλουμε να έχετε δεμένες τις ζώνες ασφαλείας. Οι αναταράξεις θα διαρκέσουν μόνο δέκα λεπτά». Και πρόσθεσε: «Μπορεί να συναντήσουμε κι άλλες αναταράξεις προς τη μέση του ταξιδιού μας και περιμένουμε καταιγίδες το απόγευμα, καθώς θα φτάνουμε στον προορισμό μας». Το σήμα για να δέσουμε τις ζώνες άναψε λίγο πριν από την απογείωσε και παρέμεινε αναμμένο. Φανταζόμουν κάθε είδους τρομακτικές καταστάσεις, ακόμα και την πιθανότητα να διαλυθεί το αεροπλάνο από τις έντονες αναταράξεις! Αυτό συμβαίνει με άτομα σαν κι εμένα που ανησυχούν πολύ - η φαντασία μας καλπάζει. Όμως, σε κάποιο σημείο του ταξιδιού, θυμήθηκα την ιστορία του Χριστού με τους μαθητές του μέσα στη βάρκα στη μεγάλη τρικυμία. Ο Ιησούς ηρέμησε τον άνεμο και τα κύματα - και την καρδιά των μαθητών του. Φαντάστηκα τον Κύριο να κάθεται δίπλα μου στο αεροπλάνο και να μου λέει: «Όλα θα πάνε καλά. Είμαι εδώ μαζί σου». Τότε ηρέμησα. Οι αναταράξεις ήταν ήπιες, το σενάριο της φαντασίας μου ήταν πολύ χειρότερο. Όλοι εμείς

δεκαετίας της ζωής μου. Μετά από κάποιες εβδομάδες μπήκα σε ψυχιατρική κλινική, όπου διέγνωσαν ότι έπασχα από διπολική διαταραχή. Δεν είχα ιστορικό ψυχικών νοσημάτων, έτσι η εμπειρία ήταν τρομακτική. Ένας σπουδαίος γιατρός, η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και η αλλαγή στη διατροφή μου σταθεροποίησαν το σύστημά μου, αλλά δεν απάντησαν στις βαθύτερες ερωτήσεις μου. Πού ήταν ο Θεός και ποιος ήταν ο ρόλος μου στη διαδικασία της θεραπείας; Δραστηριοποιήθηκα περισσότερο στην εκκλησία μου. Διάβαζα με ζήλο τη Γραφή και αναζητούσα τον Θεό παντού. Κρατούσα ημερολόγιο με καθετί που με κάνει ευγνώμονα και έμαθα να λέω ευχαριστώ σε κάθε περίσταση (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:18). Προσευχόμουν περισσότερο. Η πίστη μου αυξήθηκε κι επιδίωκα να αγαπώ και να συγχωρώ περισσότερο τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Έχουν περάσει από τότε δεκαέξι χρόνια κι ο Θεός μ’ ελευθέρωσε από τον φόβο. Ο Θεός μάς θεραπεύει, όχι όμως στον δικό μας χρόνο και με τους δικούς μας όρους. Εξακολουθώ να πάσχω από διπολική διαταραχή, όμως εν Χριστώ η ψυχή μου έχει περισσότερη ειρήνη από ποτέ. Δεν παρουσιάζω μεταπτώσεις στα συναισθήματά μου και

μου. Θυμάμαι τον ποιμένα που μου μίλησε για το ευαγγέλιο, όταν ήμουν αγνωστικιστής στα νιάτα μου. Θυμάμαι τον όμιλο νέων στην εκκλησία που με καλωσόρισαν και θυμάμαι τον υποδιευθυντή του σεμιναρίου που βοήθησε ως νέο φοιτητή του οποίου η οικογένεια αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Κάποιες από τις αναμνήσεις αυτές πάνε πενήντα χρόνια πίσω! Ο Θεός φέρνει ανθρώπους στη ζωή μας που μας ενθαρρύνουν και μας καθοδηγούν αλλάζοντας την πορεία της. Όταν θυμάμαι τους ανθρώπους αυτούς και πόσο με ευλόγησαν, νιώθω ευγνωμοσύνη προς τον Θεό γι’ αυτούς. Ο απόστολος Παύλος ένιωθε την ίδια ευγνωμοσύνη. Το σημερινό εδάφιο είναι από την αρχή της επιστολής του στην εκκλησία των Φιλίππων. Η εκκλησία εκείνη τον υποστήριξε στη διακονία του και έστειλαν κάποιον δικό τους για να του πάει το δώρο τους όταν βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Ρώμη. Στην επιστολή αυτή, ο Παύλος θυμάται τις πολλές ευλογίες που έλαβε απ’ αυτούς. Ακόμα και μέσα στη φυλακή, ευχαριστεί τον Θεό στις προσευχές του. Είθε κι εμείς σαν τον

είπε: «Τετέλεσται!»

αφού

παρέδωσε

πνεύμα του. (Ιωάννης 19:30)

αναβάλλω τις δουλειές στο σπίτι και άλλες υποχρεώσεις. Αν και γνωρίζω ότι έχω την τάση να γίνομαι αναβλητική, συχνά βρίσκομαι με τοn νεροχύτη γεμάτο από τα πιάτα της προηγούμενης. Ξέρω πως μπορώ να οργανωθώ καλύτερα, αλλά δεν βελτιώνομαι. Ως αποτέλεσμα, ανησυχώ πολύ μήπως με κρίνουν οι φίλοι μου. Τι θα γίνει αν εμφανιστούν απρόσκλητοι; Ή, ακόμα χειρότερα, αν πεθάνω ξαφνικά κι όλα είναι χάλια; Μερικές φορές έχω την ίδια ανησυχία για τη σχέση μου με τον Θεό. Θα είμαι προετοιμασμένη όταν θα τον δω πρόσωπο με πρόσωπο; Τι άφησα στη μέση; Ήμουν αρκετά καλή; Πώς θα κρίνει ο Θεός τη ζωή μου στη γη; Όταν με πιάνει αυτός ο πνευματικός πανικός, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η σχέση μου με τον Θεό δεν μοιάζει με τη σχέση μου με τις δουλειές του σπιτιού. Οι δουλειές του σπιτιού στην πραγματικότητα δεν τελειώνουν ποτέ. Αντιθέτως, το έργο του Χριστού στον σταυρό ολοκληρώθηκε πλήρως. Καθώς επιλέγω να πιστεύω στον Χριστό και να τον ακολουθώ, οι αμαρτίες μου σβήστηκαν. Δεν χρειάζεται

Ζωντανή παραβολή Γίνεται χαρά ανάμεσα στους αγγέλους του Θεού για έναν αμαρτωλό που μετανοεί. (Λουκάς 15:10) Όταν έβρισκα κάποιο κέρμα στον δρόμο, συνήθιζα να το μαζεύω, να το βάζω στην τσέπη μου και να συνεχίζω την πορεία μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Ώσπου διάβασα το Λουκάς 10:8-10. Στην παραβολή που είπε ο Χριστός για τη χαμένη δραχμή, η γυναίκα έψαξε προσεκτικά όλο το σπίτι της μέχρι που βρήκε το κέρμα. Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά της, που κάλεσε τις φίλες και τις γειτόνισσές της να έρθουν να χαρούν μαζί της. Ο Χριστός είπε πως η δραχμή που βρέθηκε αντιπροσωπεύει τον αμαρτωλό που μετανοεί. Άρχισα τότε να σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να ζήσω στην πράξη την παραβολή αυτή. Κάθε χαμένο κέρμα ανήκε σε κάποιον κι ο Θεός γνωρίζει ποιο είναι αυτό το άτομο. Πήρα την απόφαση την επόμενη φορά που θα έβρισκα κάποιο κέρμα, να προσεύχομαι για το άτομο που το έχασε, με πίστη ότι ο Θεός ξέρεις ποιος είναι, πού βρίσκεται και ποιες είναι οι ανάγκες του. Σήμερα, μαζεύοντας ένα χαμένο νόμισμα, προσευχήθηκα περίπου μ’ αυτά τα λόγια: «Ουράνιε Πατέρα μας, εσύ γνωρίζεις ποιος έχασε αυτό το κέρμα. Αν το άτομο αυτό είναι χαμένο, κάνε το να βρεθεί και να έρθει στη βασιλεία σου. Κι αν

το μέγεθος του οχήματος μπαίνοντας σε πλατείες, σε στενούς δρόμους ή σε περιοχές με μεγάλη κίνηση. Όμως εξακολουθώ να το οδηγώ, τόσο για να μοιράζομαι την οδήγηση με τον σύζυγό μου και για να ξέρω πως γνωρίζω πώς να το οδηγήσω σε περίπτωση ανάγκης. Κάθε φορά που το οδηγώ, προσεύχομαι: «Κύριε, δεν μπορώ να το κάνω. Μπορείς, παρακαλώ, να οδηγήσεις στη θέση μου;» Μετά από την προσευχή αυτή, δεν οδηγώ τέλεια, ούτε νιώθω απόλυτα ήρεμη, αλλά αισθάνομαι την παρουσία του Κυρίου κι ο Θεός με βοηθάει να κάνω αυτό που δεν μπορώ να κάνω μόνη μου. Εξακολουθώ να κάνω λάθη κατά την οδήγηση, αλλά μαθαίνω απ’ αυτά κι ελπίζω ότι γίνομαι καλύτερη οδηγός. Νομίζω πως η οδήγηση είναι μια από τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο Κύριος για να με βοηθήσει να αυξηθώ πνευματικά και να τον εμπιστεύομαι. Ο Χριστός παρομοίασε τη βασιλεία του Θεού με τον μικροσκοπικό σπόρο του σιναπιού, που κάποιος τον φύτεψε και μεγάλωσε κι έγινε δέντρο όπου πάνε τα πουλιά και φωλιάζουν στα κλαδιά του (βλ. Ματθαίος 13:31-35). Ίσως

Θεός

ορίσει τον κατάλληλο καιρό που κάνει το καθετί. (Εκκλησιαστής 3:11)

αρχή του χειμώνα, βγήκα για βόλτα στο δάσος και θυμήθηκα πόσο όμορφα και γεμάτα χρώματα ήταν τα δέντρα λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Τώρα τα κλαδιά ήταν γυμνά. Οι αγροί και τα δέντρα είχαν το ίδιο μουντό χρώμα. Φωτογράφισα ένα δέντρο, αλλά η εικόνα του ήταν αδιάφορη. Παρατήρησα όμως μικρούς κόμπους σε κάθε κλαδί και σκέφτηκα πως οι κόμποι αυτοί θα γίνουν φύλλα και μπουμπούκια που θα προμηνύουν νέα ζωή την άνοιξη. Τη βόλτα αυτή την έκανα έναν χρόνο μετά από τον θάνατο του ανάδοχου γιου μας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μετά το δυστύχημα δεν μπορούσα να δω πώς ο Θεός μπορούσε να βγάλει κάτι καλό μέσα από αυτή την κατάσταση. Σιγά σιγά όμως, μου θύμισε όλες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε με τον γιο μας και συνειδητοποίησα πως οι αναμνήσεις αυτές ήταν ένα δώρο που δεν θα χανόταν ποτέ. Ποτέ κανείς δεν μας υποσχέθηκε ότι θα είχαμε για πάντα τον γιο μας, όμως κάθε στιγμή μαζί του ήταν όμορφη. Καθώς συμβιβάζομαι με την απώλεια αυτή, ο Θεός με χρησιμοποιεί για να βοηθήσω άλλες μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους. Ο Θεός έχει τρόπο να εργάζεται για το καλό, ακόμα κι όταν εμείς δεν το βλέπουμε. Κάποιες στιγμές νιώθουμε ξεγυμνωμένοι,

βλέπω την καρδιά». (Α΄ Σαμουήλ 16:7) Πήγα στο σχολείο όπου εργάζεται η σύζυγός μου ως νηπιαγωγός για να παραδώσω ένα δέμα. Άνοιξα την πόρτα της τάξης της και διαπίστωσα ότι δεν ήταν εκεί. Καθώς στεκόμουν στην πόρτα, ένα παιδάκι με ρώτησε: «Ποιος είσαι;». «Ποιος νομίζεις ότι είμαι;», αποκρίθηκα. Όταν ένα άλλο είπε: «Ο πατέρας της», απάντησα: «Όχι». Τότε κάποιο άλλο φώναξε: «Είσαι ο παππούς της!». «Είμαι ο σύζυγός της», απάντησα απότομα. Τα παιδιά με κοίταζαν έκπληκτα. Προφανώς για τα παιδιά του νηπιαγωγείου όποιος έχει γκρίζα μαλλιά είναι παππούς! Η εμφάνιση είναι παραπλανητική. Αυτή ήταν η εμπειρία του Σαμουήλ όταν ο Κύριος τον έστειλε στη Βηθλεέμ να χρίσει τον επόμενο βασιλιά του Ισραήλ. Βλέποντας τον Ελιάβ, τον πρωτότοκο του Ιεσσαί, ο Σαμουήλ σκέφτηκε επηρεασμένος από την εμφάνισή του: «Ασφαλώς, ο άνθρωπος που στέκεται εδώ ενώπιον του Κυρίου, αυτός είναι ο εκλεκτός του». Ο Κύριος όμως απέρριψε τον Ελιάβ και στη συνέχεια προειδοποίησε τον Σαμουήλ να μην κρίνει τους άλλους μόνο από την εμφάνισή τους: «Εγώ δεν κρίνω με ανθρώπινα κριτήρια. Ο άνθρωπος βλέπει τα φαινόμενα, εγώ όμως βλέπω την καρδιά». Η εμφάνιση και μόνο δεν αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα κάποιου. Ο Θεός δίνει μεγαλύτερη σημασία στην ακεραιότητα,

παιδί και δεν καταλαβαίνει. Εντούτοις, καταλαβαίνει πολλά πράγματα καλύτερα από μένα. Συχνά θεωρούμε ότι τα μικρά παιδιά δεν καταλαβαίνουν ή δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλά. Όταν όμως σκεφτόμαστε έτσι, παραβλέπουμε συχνά τη σοφία που έχουν να μας προσφέρουν. Τον καιρό του Χριστού, η κοινωνία δεν έδινε σημασία στα παιδιά, τις γυναίκες, τους ανθρώπους με αναπηρία, τους φτωχούς ή τους αμόρφωτους. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνταν ανώριμοι στην πίστη ή ακόμα και αμαρτωλοί. Έτσι τα λόγια του Χριστού στο σημερινό εδάφιο ήταν πρόκληση για το κατεστημένο. Ο Ιησούς δέχτηκε τα παιδιά και τα αποκάλεσε κληρονόμους της βασιλείας των ουρανών. Θύμισε σε όλους πως η αγάπη του Θεού δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων∙ ο Θεός τούς δέχεται όλους Ως μαθητές Χριστού, καλούμαστε κι εμείς να τους δεχόμαστε όλους. Δεν πρέπει να μειώνουμε την πίστη κανενός, ούτε των μικρών παιδιών, για κανένα λόγο. Η αγάπη του Θεού είναι

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΛΟΥΚΑΣ 11:5-13 Ρώτα τον ειδικό Γιατί ο καθένας που ζητάει παίρνει, κι εκείνος που γυρεύει βρίσκει, και σ’ εκείνον που χτυπάει θ’ ανοιχτεί. (Λουκάς 11:10) Όταν ήθελα να αποφασίσω πώς να επενδύσω τις οικονομίες μου, μίλησα μ’ έναν οικονομικό σύμβουλο. Όταν χρειάστηκε να εγκαταστήσω ένα ηλεκτρικό κύκλωμα εξωτερικού χώρου, προσέλαβα ηλεκτρολόγο. Κι όταν χάλασε η μηχανή για το γκαζόν, την πήγα σε συνεργείο. Όλες αυτές οι περιπτώσεις απαιτούσαν γνώσεις κι δεξιότητες πέρα από μένα, έτσι πήγα στον ειδικό. Γιατί, λοιπόν, συνεχίζω να στηρίζομαι στις δικές μου γνώσεις για άλλα σημαντικά θέματα; Όταν χρειάζομαι οδηγία για να κατανοήσω το παρόν ή το μέλλον, δεν υπάρχει άλλος πιο κατάλληλος από τον Θεό. Είναι καλό να είμαστε ειλικρινείς, να ζητάμε την οδηγία του Θεού και να θέλουμε να κατανοήσουμε το θέλημά του για τη ζωή μας. Μπορούμε να τον ρωτήσουμε και να τον ξαναρωτήσουμε, να ζητάμε και να συνεχίσουμε να ζητάμε, να χτυπάμε την πόρτα ξανά και ξανά. Καθώς θυμόμαστε ότι ο Θεός συχνά μας μιλάει μέσα από την Αγία Γραφή, είθε πάντα ν’ απευθυνόμαστε στον καλύτεροτον Κύριο.

μου. Η μητέρα του πατέρα μου ήρθε να τον βοηθήσει να μεγαλώσει τα τρία παιδιά του όταν έφυγε η μητέρα μου. Θυμάμαι να κλαίω και ν’ αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορούσα να έχω κι εγώ μια μητέρα όπως όλοι οι φίλοι μου. Ντρεπόμουν, όταν με ρωτούσαν οι συμμαθητές μου: «Γιατί σε φέρνει στο σχολείο η γιαγιά σου; Πού είναι η μαμά σου;». Μόνο όταν πέρασαν χρόνια από τον θάνατο της γιαγιάς μου εκτίμησα τη θυσία της. Όταν έγινα κοινωνική λειτουργός, μου ζήτησαν να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα για παππούδες και γιαγιάδες που μεγάλωναν τα εγγόνια τους Το πρόγραμμα μεγάλωσε και μου ζήτησαν από την Υπηρεσία Ηλικιωμένων του Δήμου Νέας Υόρκης να διευθύνω το Κέντρο Πληροφόρησης για Παππούδες και Γιαγιάδες. Στην αρχή βοηθήσαμε ανθρώπους σε όλη την πόλη που φρόντιζαν τα εγγόνια τους και στη συνέχεια το πρόγραμμα αυτό έγινε μοντέλο για όλη τη χώρα. Τι ήξερα για ανθρώπους που μεγάλωναν τα εγγόνια τους; Από πού προ-

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΓΕΝΕΣΗ 24:12-27 Δείξε

Όταν πια [ο δούλος του Αβραάμ] είχε πιει αρκετά, [η Ρεβέκκα] του είπε: «Θα φέρω νερό και για τις καμήλες σου να πιούν, να ξεδιψάσουν». (Γένεση 24:19) Στο σημερινό ανάγνωσμα διαβάζουμε για τη γενναιοδωρία και την καλοσύνη της Ρεβέκκας προς τον δούλο του Αβραάμ, αν και της ήταν άγνωστος. Η καλοσύνης της οδήγησε τελικά στο γάμο της με τον Ισαάκ. Όταν ήμουν πιο μικρή, έζησα κι εγώ την καλοσύνη ενός ξένου. Η οικογένειά μου κι εγώ ζούσαμε στη Νότια Αφρική. Ως Κενυάτισσα, γνώριζα καλά πως ήμουν ξένη κι ήμουν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω διακρίσεις. Ένα πρωινό πήγαμε με τον μπαμπά μου σε μια μακρινή αγορά για να αγοράσουμε κάποια εργαλεία. Φτάνοντας στο κατάστημα, μας έστειλαν σ’ ένα κοντινό μαγαζί. Καθίσαμε στην έξοδο της αγοράς και περιμέναμε τον μπαμπά μας. Ενώ περιμέναμε, ένας λευκός πέρασε από μπροστά μας αρκετές φορές και μας κοίταζε. Στην αρχή υποθέσαμε πως είχε χαθεί, όμως μετά από λίγο ανησυχήσαμε κι η μητέρα μου άρχισε να προσεύχεται. Τελικά, ο άνθρωπος αυτός μας πλησίασε χαμογελαστός, μίλησε με τη μητέρα μου και προσφέρθηκε να μας αγοράσει κολατσιό. Με εξέπληξε η καλοσύνη του. Την ημέρα εκείνη πήρα

σα

και σταμάτησα στον πάγκο με τα κοσμήματα ενός πολυκαταστήματος. Όσα έβλεπα στις βιτρίνες είτε δεν μου άρεσαν, είτε κόστιζαν περισσότερα από τα χρήματα που έβγαζα παραδίδοντας εφημερίδες. Βρήκα όμως πιο προσιτές επιλογές σε μια περιστρεφόμενη βάση πάνω στον πάγκο με τις βιτρίνες. Ένα χρυσό μενταγιόν που στο κέντρο του είχε μια μικροσκοπική γυάλινη σφαίρα τράβηξε την προσοχή μου. Η σφαίρα έκρυβε μέσα της μια στρογγυλή, καφετιά κουκίδα. Το ταμπελάκι έγραφε πως ήταν σιναπόσπορος. Θυμήθηκα πως ο Χριστός είχε παρομοιάσει τη βασιλεία των ουρανών με σιναπόσπορο, έτσι το αγόρασα. Μετά από χρόνια διάβασα ξανά την παραβολή αυτή του Χριστού για τοn σιναπόσπορο και θυμήθηκα τον σπόρο μέσα στο γυαλί. Αν τον βγάζαμε από το γυαλί και τον φυτεύαμε, θα μπορούσε να φυτρώσει και να ευδοκιμήσει. Ο Χριστός παρομοίασε τη βασιλεία του με τον σπόρο αυτό. Επειδή ανήκω στη βασιλεία του, είμαι κι εγώ σαν τον σιναπόσπορο. Μπορεί να είμαι μικρός, αλλά δεν είμαι ασήμαντος. Ο Χριστός μού έδωσε ζωή - και τόσα άλλα! Έχω μέσα μου τη δυνατότητα να φυτρώσω και να αυξηθώ, όπως

Μας περιζώνει η αγάπη

Κείνον που στον Κύριο ελπίζει η αγάπη του τον περιζώνει. (Ψαλμός 32:10)

Κάθε πρωί φοράω την αφράτη μπλε ρόμπα μου για να είμαι ζεστή καθώς φτιάχνω καφέ και κάθομαι για την πρωινή μου προσευχή και μελέτη της Γραφή. Ολοκληρώνοντας την πρωινή ρουτίνα μου, κρέμαγα την ρόμπα μου αναστενάζοντας, δεν έβλεπα την ώρα να τη φορέσω ξανά την επομένη. Ώσπου ένα πρωινό διάβασα τον Ψαλμό 32:10 και πρόσεξα τη λέξη «περιζώνει». Έκλεισα τα μάτια μου και φαντάστηκα την αγάπη του Θεού να με περιζώνει. Φαντάστηκα ένα ζεστό, απαλό φως να με καλύπτει από πάνω ως κάτω. Ένιωσα βαθιά ειρήνη και ικανοποίηση. Κι όταν κρέμασα τη ρόμπα μου εκείνο το πρωί, δεν ένιωσα λύπη που άφηνα το ρούχο που μου προσφέρει θαλπωρή. Είχα την αμετάβλητη αγάπη του Θεού να με περιζώνει - μια παρηγορητική παρουσία που δεν θα με αφήσει ποτέ. Τώρα, κάθε πρωί που φοράω τη ρόμπα μου, η προσωρινή θαλπωρή της μου θυμίζει την αιώνια αγάπη του Θεού. Κι όταν τη βγάζω, θυμάμαι πως η αγάπη του Θεού είναι μαζί μου όλη τη μέρα. Όταν νιώθω λύπη ή άγχος, σκέφτομαι την αγάπη του να με καλύπτει και χαλαρώνω στην παρηγοριά της άγιας παρουσίας του. Τι

εξουσία σας». (Κριτές 20:28)

ιστορία του Κριτές 20:18-28 με μπέρδευε. Οι Ισραηλίτες ρώτησαν τον Θεό πριν ανέβουν για μάχη κι ο Θεός τούς είπε να πάνε. Τον άκουσαν κι έχασαν, σκοτώθηκαν 22.000 πολεμιστές. Ξαναπήγαν και ζήτησαν τη συμβουλή του Θεού κι η απάντηση ήταν η ίδια. Νικήθηκαν ξανά κι οι νεκροί ήταν άλλες 18.000. Τρίτη φορά πηγαίνουν και ζητάνε την οδηγία του Θεού κι αυτός τούς απαντά: «Να πάτε, γιατί αύριο θα τους παραδώσω στην εξουσία σας». Αυτή τη φορά οι Ισραηλίτες νικούν. Διαβάζοντας την ιστορία αναρωτιόμουν: Γιατί ο Θεός τούς δίνει ξεκάθαρη οδηγία και επιτρέπει να χάσουν; Δεν έβγαζα νόημα. Όμως πέρσι, αντιμετωπίζοντας τη δική μου αποτυχία αφού είχα ακολουθήσει το θέλημα του Θεού για μένα, είδα αυτή την όμορφη αλήθεια: οι δρόμοι του Θεού δεν είναι σαν τους δικούς μας,

και ο Ιωάννης τους μαθητές του». (Λουκάς 11:1) Πριν από κάποια χρόνια, πήρα μαθήματα ηθοποιίας. Σε ένα μάθημα διδαχτήκαμε τεχνικές αναπνοής και κίνησης. Πριν από κάθε μάθημα, ξαπλώναμε στο πάτωμα και κάναμε ασκήσεις αναπνοής παίρνοντας ανάσες αργές και βαθιές Ο σκοπός ήταν να αποκτήσουμε συγχρονισμό καθώς εφαρμόζαμε τις τεχνικές στο μάθημα. Ήταν κάτι αρκετά απλό, όμως κάποιες φορές μερικοί παρέλειπαν αυτό το στάδιο. Τότε ο καθηγητής μάς φώναζε δυνατά: «Πάρτε ανάσα!» Κι εμείς σταματούσαμε ό,τι κάναμε, ξαπλώναμε και ξεκινούσαμε τις ασκήσεις αναπνοής. Σ’ αυτό το περιστατικό βλέπω μια ομοιότητα με τη ζωή της προσευχής. Εύκολα ξεχνιόμαστε με άλλα πράγματα και δεν τρέφουμε την πνευματική μας ζωή με συνειδητή προσευχή. Πολλές φορές έχουμε ένα σωρό δικαιολογίες. Η κοινωνία με τον Θεό, τον Άρτο της ζωής, είναι πάντα δωρεάν κι ο Κύριος θέλει την απόλυτη προσοχή μας. Η προσευχή είναι μια ευκαιρία να ανασάνουμε βαθιά και να συντονίσουμε την καρδιά, τον νου, το σώμα και την ψυχή μας στη φωνή του Θεού. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Θεέ όλης της κτίσης, εστίασε τις σκέψεις μας σε σένα για να έχουμε ολοκληρωμένη κοινωνία μαζί σου. Σ’

μαζί τον Επιούσιο Άρτο Η περικοπή εκείνη τη μέρα ήταν η παραβολή του αχάριστου δούλου και το θέμα προσευχής ήταν: «Κάποιο άτομο που χρειάζεται να συγχωρήσω». Μιλήσαμε για τις βιβλικές σκέψεις, αλλά δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. Αργότερα εκείνη τη μέρα, ενώ ψωνίζαμε, έλαβα ένα θρασύτατο μήνυμα που με θύμωσε. Καθώς «έβγαζα καπνούς» και παραπονιόμουν στη φίλη μου, εκείνη μου θύμισε διακριτικά τι διαβάσαμε εκείνο το πρωί. Με πρότρεψε να προσπαθήσω να καταλάβω την οπτική του άλλου ατόμου και να παραιτηθώ από την οργή μου και την ανάγκη μου να δικαιωθώ. Συνειδητοποίησα πως είναι εύκολο να θυμώσει κανείς, όμως ο θυμός μου δεν συντελεί στη δικαιοσύνη που θέλει ο Θεός. Ο Θεός μού έδωσε τα λόγια και την παρέα που είχα ανάγκη, πριν καταλάβω την ανάγκη μου. Κάποιες φορές παρασυρόμαστε από τα συναισθήματά μας και δεν σταματάμε να σκεφτούμε τι μας λέει ο Θεός για την περίστασή μας. Χρειάζεται να κάνουμε τη συνειδητή επιλογή να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε την κατάσταση υπό το φως του λόγου του

ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΗ: ΜΙΧΑΙΑΣ 6:6-8

Αγάπα τον πλησίον σου

Ο Κύριος σας δίδαξε τι είναι καλό και τι απαιτεί από σας: Πράξτε το δίκαιο, δείξτε αγάπη, ακολουθήστε το Θεό σας πρόθυμα. (Μιχαίας 6:8)

Τον Απρίλιο του 2020, ξεκίνησα να μαγειρεύω κάθε Τετάρτη για τους αστέγους της περιοχής μου. Κάθε φορά που μαγειρεύω, τα αρώματα των μυρωδικών γεμίζουν το σπίτι. Τα φυσικά χρώματα των λαχανικών -πράσινα, κόκκινα, μωβ, καφέ -στολίζουν τα πιάτα και δελεάζουν τον σύζυγό μου να με βοηθήσει στο μαγείρεμα. Κόβει το ψητό κοτόπουλο και το τοποθετεί στα κουτιά σαν σεφ ακριβού ξενοδοχείου. Με τον τρόπο αυτό δείχνουμε την αγάπη του Θεού και τη μοιραζόμαστε με τους γύρω μας, γεμίζοντας τη ζωή μας χαρά και αρμονία. Όλοι θέλουν να νιώθουν ότι τους αγαπούν. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια απλή πράξη. Όταν δίνουμε χρόνο, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά στη ζωή των άλλων. Οι άνθρωποι που προσφέρουν δέχονται ταυτόχρονα χαρά και αγάπη. Όταν προσφέρουμε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο, μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο μας πιο όμορφο. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Κύριέ μας, βοήθα μας να δείχνουμε

στις μεσοδυτικές πολιτείες, όπου αρκετές φορές είχα την ίδια δυσάρεστη εμπειρία. Αφού έκλειναν για τα καλά τις πόρτες και ετοιμαζόμασταν για την απογείωση του μικρού ελικοφόρου αεροπλάνου, έβλεπα το προσωπικό εδάφους να βγάζει βαλίτσες από το σκάφος. Πολλές φορές έβλεπα με στενοχώρια τις δικές μου αποσκευές να απομακρύνονται από το αεροπλάνο. Θα έφτανα στον προορισμό μου, όμως οι αποσκευές μου θα έμεναν πίσω. Κάποια στιγμή, όμως, κατάφερα να δω την κατάσταση από άλλη οπτική. Το πλήρωμα του αεροσκάφους ενδιαφερόταν για την ασφάλεια τη δική μου και των άλλων επιβατών, έτσι έλεγχαν το βάρος του αεροπλάνου για να βεβαιωθούν ότι μπορούσε να πετάξει με ασφάλεια. Κι εμείς κάποιες φορές θέλουμε να κρατήσουμε το φορτίο μας, λες και μπορούμε να έχουμε στον έλεγχό μας τα βάρη, τις έγνοιες και τον πόνο που μας φέρνει η ζωή. Στη σημερινή βιβλική περικοπή, ο Κύριος μας προτρέπει να αφήνουμε τα βάρη που πιέζουν το πνεύμα και τις

με απλές ανησυχίες όπως το με ποιο παιδί θα μιλούσα την ώρα του κολατσιού ή ποιο θα με άφηνε να παίξω μαζί του στο διάλειμμα. Κι εξελίχθηκε σε μεγάλο άγχος για κάθε κοινωνική περίσταση. Το άγχος μου ξεκινούσε από τον φόβο της απόρριψης ή της αίσθησης ότι δεν ανήκω κάπου. Οι φόβοι αυτοί έριχναν τη σκιά τους στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου, καθώς ανησυχούσα ότι τα άτομα που θεωρούσα δημοφιλή κατέκριναν κρυφά κάθε πράξη μου. Έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να φαίνομαι χαρούμενη κάθε μέρα, όμως βαθιά μέσα μου πνιγόμουν. Όταν μίλησα στους γονείς μου για την πηγή του άγχους μου, με ενθάρρυναν να σκεφτώ από πού προέρχεται η δύναμη και η ειρήνη μου. Συνειδητοποίησα τότε πως αναζητούσα την ειρήνη στην αποδοχή από τους άλλους ανθρώπους και όχι από τον ένα αληθινό Θεό. Έτσι άρχισε η χρονοβόρα διαδικασία να επανεκπαιδεύσω το μυαλό μου. Τώρα, όταν σκέφτομαι κάτι που με αγχώνει, το παλεύω με τη Γραφή και τη λογική και δεν το αφήνω να ριζώσει μέσα μου. Για να μάθω να το κάνω αυτό χρειάζεται υπομονή και είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ. Αν και τώρα είμαι πολύ καλύτερα σε σχέση με δυο χρόνια

να προσεύχομαι, να κάνω ευαγγελισμό και να έχω πειθαρχία. Είμαι ευγνώμων που ο Θεός χρησιμοποίησε με τόσους τρόπους τον μπαμπά μου για να με βοηθήσει στη χριστιανική μου ζωή. Τώρα που πέθανε, ακολουθώ το παράδειγμά του και τιμώ την κληρονομιά που μου άφησε με τη χάρη του Θεού. Μέσα στα χρόνια συνεχίζω να κάνω ευαγγελισμό και να έχω συνήθειες που ενισχύουν την πίστη μου κάθε μέρα για τη δόξα του Ιησού Χριστού του Σωτήρα μας. Ο χρόνος που αφιερώνω στην προσευχή, τον ευαγγελισμό, την ανάγνωση του Επιούσιου Άρτου και τη μελέτη του λόγου του Θεού είναι ευλογία στη ζωή μου. Ο χρόνος αυτός με βοηθά να καταλάβω καλύτερα το σχέδιο, τον σκοπό και τις οδηγίες του Θεού για τη ζωή μου. Ό,τι προκλήσεις και δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσω, μπορώ να βρω παρηγοριά στον Θεό. Η ευκαιρία που έχουν οι γονείς να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους στον δρόμο του Θεού είναι δώρο του Κυρίου! Η καθοδήγηση αυτή θα καθορίσει τον δρόμο τους και θα φωτίσει τα ταλέντα, τα οράματα και το μέλλον κάθε παιδιού. Κι ο Θεός μας χαίρεται

μου διαβάζει πάντα την τελευταία σελίδα κάθε καινούριου βιβλίου για να δει πώς τελειώνει η ιστορία. Εγώ όμως δεν το κάνω αυτό. Μου αρέσει να μπαίνω στον κόσμο των χαρακτήρων και να τους ακολουθώ στις περιπέτειές τους. Δεν με ενδιαφέρει να ξέρω από πριν πώς θα τελειώσει η ιστορία. Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, με τη ζωή μου. Θα μου άρεσε να έχω μια εικόνα από το μέλλον μου. Σύντομα το τελευταίο μου παιδί θα ενηλικιωθεί. Για χρόνια αντλούσα σκοπό στη ζωή μου επειδή ήμουν μητέρα. Τι θα γίνει όταν ολοκληρωθεί αυτός το ρόλος; Το βιβλίο του Αββακούμ με παρηγορεί Ο προφήτης θρηνεί για τη βία και την καταστροφή γύρω του. Η κατάστασή του δεν αλλάζει, εντούτοις αυτός χαίρεται στο τέλος του βιβλίου. Τι ήταν αυτό που τον επηρέασε; Ο Θεός τού λέει πώς θα τελειώσει η ιστορία. Τον φαντάζομαι να του λέει: «Μην ανησυχείς, Αββακούμ Το έχω υπό έλεγχο. Όλα θα πάνε καλά». Η γνώση των σχεδίων του Θεού για το μέλλον ανανέωσε την πίστη του Αββακούμ στην παντοδυναμία του Κυρίου στο παρόν. Η σύγχυση και ο φόβος δεν κυριαρχούν πια στην

Κοιτάμε από τη μία άκρη του κυλίνδρου, καθώς τον γυρνάμε για να δούμε τα μοτίβα που αλλάζουν συνεχώς. Πάνω από σαράντα χρόνια συλλέγω τέτοια παιχνίδια, επειδή με εντυπωσιάζει η φαινομενικά αστείρευτη ποικιλία των σχημάτων που δημιουργούν. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως το σύμπαν μοιάζει με καλειδοσκόπιο. Μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα στον ουρανό για να παρατηρήσουμε το πανόραμα που διαρκώς αλλάζει. Ο Θεός έπλασε πληθώρα φυτών, ζώων, πετρωμάτων και ανθρώπων - σπάνια βρίσκουμε δύο απ’ αυτά που να είναι ολόιδια. Πόσο βαρετό θα ήταν αν όλα έμοιαζαν! Ο Θεός μάς χάρισε ένα αχανές σύμπαν γεμάτο διαφορετικά δημιουργήματα για να τα απολαμβάνουμε και να δοξάζεται το όνομά του. ΠΡΟΣΕΥΧΗ Θεέ και Δημιουργέ μας, βοήθα μας να απολαμβάνουμε την ποικιλία που υπάρχει στη

όπως μας

«Πατέρα μας ουράνιε, ας αγιαστεί τ’ όνομά σου. Ας έρθει η βασιλεία σου. Ας γίνει το θέλημά σου και στη γη έτσι όπως γίνεται στον ουρανό. Δώσε μας σήμερα το καθημερινό ψωμί μας. Και συγχώρησέ μας τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε εκείνους που αμάρτησαν

οικογένεια της κοινότητάς μου. Η φιλοδοξία μου ήταν να είμαι η καλύτερη και να έχω επιτυχίες - μέχρι που γνώρισα την αποτυχία! Απέτυχα στις εισαγωγικές εξετάσεις για τη σχολή των ονείρων μου, αν και είχα μελετήσει καλά. Οι καλές σχέσεις με την οικογένειά μου διαταράχθηκαν. Αν και εργαζόμουν σκληρά, δεν μπόρεσα να πετύχω τον στόχο μου και να σπουδάσω στο εξωτερικό. Αν και ήμουν δραστήρια και επιμελής στο κολέγιο, δεν εξασφάλισα μια καλή - στα μάτια των άλλων - δουλειά. Στα 27 μου, ήμουν ανύπαντρη, ανησυχούσα υπερβολικά για το μέλλον και διαγνώστηκα με μια ψυχική διαταραχή που συχνά επηρεάζει τις σχέσεις μου. Οι απογοητεύσεις αυτές με έριξαν σε βαθιά κατάθλιψη, επειδή ένιωθα ανίκανη και απροετοίμαστη να τις αντιμετωπίσω. Είμαι ευγνώμων που ο Ιησούς Χριστός μού θύμισε πως θα παίρνω πάντα δύναμη από την προσευχή, τον λόγο του Θεού και τους ανθρώπους που με στηρίζουν. Πιστεύω πως ο Θεός είναι

ήμασταν παιδιά. Η δική μου βοήθεια ήταν συνήθως να κρατάω κάποιο εργαλείο την ώρα που ο πατέρας μου δούλευε εκεί κοντά. Κάποιες φορές είχα την ευκαιρία να γυρίσω λίγο ένα κλειδί ή να ολοκληρώσω το κάρφωμα κάποιου καρφιού, πράγματα που ο πατέρας μου θα μπορούσε να κάνει εύκολα χωρίς εμένα. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ο χρόνος που περνούσα βοηθώντας τον πατέρα μου ήταν μια ευκαιρία να μάθω και να εξασκηθώ σε δεξιότητες, που μια μέρα θα διδάξω στα δικά μου παιδιά. Νομίζω ότι το ίδιο ακριβώς έκανε ο Χριστός με τους μαθητές του στη Γεθσημανή. «Μένετε άγρυπνοι και προσεύχεστε», τους λέει όταν τους πήρε ο ύπνος, «για να μην πέσετε σε πειρασμό». Δεν τους ζητάει να το κάνουν αυτό για χάρη του, αλλά για το δικό τους καλό. Όπως ο πατέρας μου χρησιμοποιούσε τη βοήθειά μου για να με διδάξει πράγματα χρήσιμα για την ενηλικίωσή μου, ο Θεός μάς καλεί να συμμετέχουμε στην υπηρεσία του κόσμου.

κανείς ανήκει στο Χριστό, είναι καινούριο δημιούργημα. Τα παλιά πέρασαν, τώρα πια έχουν γίνει όλα καινούρια! (Β΄ Κορινθίους 5:17) Την άνοιξη του 2009 έπιασα πάτο. Πολλές φορές μέσα στα χρόνια των καταχρήσεων, με αλκοόλ και ναρκωτικά, νόμισα ότι είχα φτάσει στο χαμηλότερο σημείο, όμως μπροστά σ’ αυτό τα προηγούμενα «κατορθώματα» ήταν ασήμαντα Αυτή τη φορά βρέθηκα σ’ ένα μικρό κελί φυλακής και δεν είχα κανέναν για να ζητήσω βοήθεια. Μη έχοντας κάτι να χάσω, γονάτισα και προσευχήθηκα σε πλήρη απόγνωση. Ικέτευσα τον Θεό να με συγχωρήσει για τη ζωή μου και του ζήτησα να μου δείξει πώς να ζω καλύτερα. Λίγο μετά από την προσευχή αυτή, ένιωσα την αγάπη του Θεού. Πήρα τη φροντίδα που χρειαζόμουν απεγνωσμένα για πολλά χρόνια και τελικά απελευθερώθηκα από την επιθυμία για αλκοόλ και ναρκωτικά. Άνθρωποι που είχα πληγώσει, αν και μου είχαν δείξει αγάπη, επέστρεψαν στη ζωή μου. Ο Θεός άρχισε να μου ανοίγει καινούριες πόρτες και μπόρεσα να δω πώς μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις εμπειρίες μου για να βοηθήσω άλλους που υπέφεραν όπως κι εγώ κάποτε. Σήμερα είμαι νέος άνθρωπος εν Χριστώ. Αν και

ήθελα να πάρω το λεωφορείο για να γυρίσω πίσω στη Νορβηγία. Επειδή το λεωφορείο είχε καθυστέρηση, κάθισα στη λιακάδα και διάβαζα το βιβλίο μου. Μια νέα πλησίασε και ζητούσε από τους ανθρώπους γύρω μου να της δώσουν ψιλά. Οι περισσότεροι αρνήθηκαν. Μου έμειναν καθόλου σουηδικά χρήματα; αναρωτήθηκα. Η γυναίκα πέρασε από μπροστά μου αργά κι εγώ τη χαιρέτησα και της έδωσα τις 20 σουηδικές κορώνες (περίπου τρία ευρώ) που μου απέμειναν. Με ευχαρίστησε κι εγώ άγγιξα απαλά το μπράτσο της. «Ο Θεός να σε ευλογεί», της είπα. «Κι εσάς να σας ευλογεί ο Θεός», μου απάντησε. Εγώ πήρα θάρρος: «Μπορώ να προσευχηθώ για σένα; Πώς σε λένε;». «Μπελίντα», μου αποκρίθηκε. «Κάποτε προσευχόμουν, αλλά τώρα δυσκολεύομαι. Μπορείτε να προσευχηθείτε για μένα και για το κοριτσάκι μου που το πήρε η Κοινωνική Πρόνοια; Τη λένε Λίνα». Σηκώθηκα από τη θέση μου και την αγκάλιασα. Σ’ εκείνο τον σταθμό λεωφορείων, δυο ξένες έγιναν πλησίον. Από τη μέρα εκείνη προσεύχομαι για την Μπελίντα και τη Λίνα και ξέρω πως ο Θεός ακούει

τους

μια νεφέλη, και μέσα από τη νεφέλη ακούστηκε μια φωνή που έλεγε: «Αυτός είναι ο Γιος μου ο αγαπητός. Αυτόν να ακούτε!». (Μάρκος 9:7)

αεροσυνοδός φαινόταν ενοχλημένη. Μας εξηγούσε τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση κινδύνου, αλλά πολλοί την αγνοούσαμε ή μιλούσαμε μεταξύ μας. Κάποια στιγμή δυνάμωσε τη φωνή της κι είπε αυστηρά: «Ακούστε! Οι οδηγίες αυτές μπορεί να σώσουν τη ζωή σας!» Τα λόγια της με εξέπληξαν και με έκαναν να ντραπώ. Τράβηξαν όμως την προσοχή μου κι άρχισα να την ακούω πολύ προσεκτικά Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης πρέπει να είχαν κάνει διάφορες υποθέσεις για το ποιος ήταν ο Χριστός και πόσο σημαντικός ήταν στη ζωή τους, εικασίες που περιόριζαν την ικανότητά τους να τον ακούσουν ξανά. Όμως ο Χριστός τούς ταρακούνησε με τη μεταμόρφωσή του. Οι δικές μου εικασίες για τη Γραφή συχνά με εμποδίζουν να ακούσω αλήθειες που μπορεί ν’ αλλάξουν τη ζωή μου. Υποθέτω ότι ήδη γνωρίζω το μήνυμα όταν πρόκειται για γνώριμες περικοπές και η προσοχή μου χάνεται όταν ακούω άγνωστα κείμενα. Κάθε Κυριακή, ο ποιμένας μάς καλεί να ακούσουμε τον λόγο του Θεού, ομολογώ όμως πως δεν ακούω

[Ο Θεός] τον ήλιο του τον ανατέλλει σε κακούς και σε καλούς, και δίνει τη βροχή σε δίκαιους και σε άδικους. (Ματθαίος 5:45) Μόλις φυτέψαμε τα πρώτα λαχανικά, ο καιρός στην πόλη μας ψύχρανε κι έβρεχε για μια εβδομάδα. Τα τρυφερά φυντάνια ξεπρόβαλλαν από το έδαφος, όμως εξαιτίας του κρύου δεν έδειχναν να μεγαλώνουν. Δυστυχώς, κάποια φύλλα είχαν αρχίσει να μαραίνονται λόγω της ανοιξιάτικης ψύχρας. Ανησυχούσα για τον κήπο μου. Θα επιζούσαν τα φυτά χωρίς τη ζεστασιά του ήλιου; Κοιτώνας από το παράθυρο ένα πρωί είδα τον ήλιο να λάμπει και τα πουλιά να τραγουδάνε! Η μέρα αυτή μοιάζει διαφορετική, σκέφτηκα. Βγήκα έξω για να δω καλύτερα. Ήταν μια ζεστή μέρα! Ένιωσα καλά. Και τα φυτά μου έδειχναν να νιώθουν καλά. Πόσο διαφορετικά ήταν όλα με τον ήλιο! Η ζέστη του ήλιου μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω την ευγνωμοσύνη μου προς τον Θεό, του οποίου η ζεστή αγκαλιά με κρατάει σε κάθε καιρό και περίσταση. Το πιο θαυμαστό είναι πως ο ήλιος και η βροχή που στέλνει ο Κύριος είναι για όλους, και τους δίκαιους και τους άδικους. Θυμάμαι επίσης την πίστη των εξόριστων Ισραηλιτών που διακήρυτταν: «του Κυρίου η ευσπλαχνία δεν εξαντλήθηκε, ούτε και τέλειωσε το έλεός του. Την κάθε αυγή ξαναγεννιούνται» (Θρήνοι 3:22-23). Ας ευχαριστήσουμε

Γνωρίζοντας τον Θεό

Πλησιάστε στον Θεό και θα σας πλησιάσει. (Ιακώβου 4:8)

Το 2019 ήταν σημαδιακή χρονιά για μένα, καθώς και μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Ο σύζυγός μου κι εγώ χάσαμε το πρώτο μας παιδί, μόνο τεσσάρων ημερών. Προσπαθούσα να αποδεχτώ και να κατανοήσω πώς ένας καλός και γεμάτος αγάπη Θεός άφησε να συμβεί αυτό. Συχνά έχω απορίες και δεν υπάρχουν ικανοποιητικές απαντήσεις. Νόμιζα πως οι πιστοί πάντοτε απολαμβάνουν ευλογίες και απαλλάσσονται από τον πόνο και τις δυσκολίες. Όμως ο Θεός με βοήθησε να καταλάβω πως όλοι οι άνθρωποι βιώνουν πόνο, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Μου θύμισε την ιστορία του Ιώβ, που ήταν πιστός και θεοσεβούμενος, όμως υπέφερε πολύ. Ακόμα κι ο Χριστός υπέφερε πάνω στον σταυρό. Μέσα από τον πόνο μου διαπίστωσα πως δεν έχω τον πλήρη έλεγχο της ζωής μου. Ο πόνος μπορεί να οδηγήσει κάποιους να απορρίψουν τον Θεό, ταυτόχρονα ο πόνος μάς οδηγεί σε βαθύτερη γνώση του Θεού. Ο Κύριος θέλει να τον πλησιάσουμε και θα είναι μαζί μας στον πόνο μας για να βγούμε νικητές. ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Συνήθως εγώ προσεύχομαι μεγαλόφωνα για τον γάμο, τα παιδιά, τους φίλους, την εκκλησία και την κοινότητά μας και για άλλα θέματα της μέρας, ενώ η σύζυγός μου προσεύχεται από μέσα της. Μάθαμε πως η ώρα που προσευχόμαστε μαζί είναι πολύ σημαντική. Πρόσφατα, μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα στη δουλειά, ήταν δύσκολο να βρω λόγια να προσευχηθώ. Δεν μπορούσα να εκφράσω τις ανάγκες μου ή να βρω λέξεις που να περιγράφουν τον πόνο μου. Κατάφερα να πω δυο κουβέντες κι ένα «Αμήν», τότε όμως η σύζυγός μου έλυσε τη σιωπή της. Μίλησε στην πιο βαθιά μου ανάγκη με μια προσευχή, όπου ζήτησε να με ενισχύσει ο Θεός με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση και θάρρος. Η προσευχή της περιέγραψε

Θεός, ο άγρυπνος φρουρός μας Όχι, δε θα νυστάξει, δε θ’ αποκοιμηθεί του Ισραήλ η σκέπη. (Ψαλμός 121:4) Όταν ήμουν μικρή, κάποιες φορές έβλεπα δυνατούς εφιάλτες. Μια φορά, όταν ήμουν οχτώ ή εννιά ετών, ξύπνησα τρομαγμένη και δεν μπορούσα να θυμηθώ τι με τρόμαξε. Ήταν ακόμα σχετικά νωρίς το βράδυ, αλλά κοιμόμουν κάμποση ώρα και αποπροσανατολίστηκα. Πήγα προς την πόρτα του δωματίου μου κι όταν την άνοιξα, μπορούσα να δω το σαλόνι μας στην άλλη άκρη του διαδρόμου. Ο πατέρας μου ήταν ακόμα ξύπνιος, καθόταν στην καρέκλα του και διάβαζε ήσυχα την εφημερίδα του. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσες δεκαετίες, θυμάμαι το αίσθημα της ειρήνης που ένιωθα βλέποντας τον πατέρα μου στη θέση του. Εκείνος δεν με έβλεπε, όμως η παρουσία του μου θύμιζε πόσες φορές με προστάτεψε και με ηρέμησε στο παρελθόν. Βασισμένη στη σιγουριά της πιστότητας και της αγάπης του, ήξερα ότι ήμουν ασφαλής. Επέστρεψα ήσυχα στο κρεβάτι μου και γρήγορα με πήρε ο ύπνος. Όταν θυμάμαι το περιστατικό αυτό, θυμάμαι ότι ο Θεός μας δεν κοιμάται ποτέ. Πάντα γνωρίζει πού είμαστε. Ξέρει τις ανάγκες μας και είναι έτοιμος να μας βοηθήσει. Ποτέ δεν είμαστε μακριά του. Για το λόγο αυτό

2:8-9) Πρωτοδιάβασα τη σημερινή βιβλική περικοπή, όταν ήμουν στο κολέγιο. Την περίοδο εκείνη προσπαθούσα να αποφασίσω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Αν και πέρασαν χρόνια από τότε, η ερώτηση αυτή δεν έπαψε να με απασχολεί. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που μας ζητάει να πετυχαίνουμε στόχους. Η διαύγεια του σκοπού μας, τα επιτεύγματα και οι εφικτοί στόχοι έχουν μεγάλη βαρύτητα. Όλα αυτά έχουν τον σκοπό τους. Είναι καλό να έχουμε στόχους και να τους επιδιώκουμε. Όμως το εδάφιο αυτό με προκάλεσε - και συνεχίζει να με προκαλεί - να απαγκιστρωθώ από την επιθυμία μου για ασφάλεια και την ανάγκη μου να έχω τον έλεγχο. Αν και είναι τρομακτική, η πρόκληση αυτή έρχεται με μια υπόσχεση που ξεπερνάει κάθε δική μου απαίτηση. Όταν δεν χτίζω προστατευτικά τείχη για να νιώσω ασφαλής, όταν δεν προσπαθώ να μετρήσω και να ελέγξω αυτό που έχω μέσα μου, έχω την ελευθερία να προσφέρω τον εαυτό μου στον Θεό, ο οποίος

Σου είπαν πως τα λόγια της Αγάπης είναι απολιθώματα μιας άλλης εποχής που έσβησε για πάντα. Σου είπαν πως όποιοι ακόμη αναζητούν την αγάπη είναι κάτι μελαγχολικά γεροντάκια που δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν πως ο κόσμος άλλαξε. Σου είπαν πως ό,τι προστάζει η αγάπη είναι ανεφάρμοστο στον κόσμο που ζούμε και όποιοι την εμπιστεύονται είναι τα σίγουρα θύματα μιας εποχής που θέλει μόνο νικητές. Θα δεις όμως πως η αγάπη είναι δρόμος. Δρόμος χαράς που μένει πάντα αχαρτογράφητος για κείνους που δεν της έδωσαν έστω και μισή ευκαιρία να εισβάλει στη ζωή τους. Ένα βιβλίο με μικρές ιστορίες για μια ζωή αλλιώς. Ζωή αγαπητική,

Το βιβλίο «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ» είναι συγκλονιστικό. Παρουσιάζει εύγλωττα την προφητεία της Βίβλου ότι ο κόσμος, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, θα έχει ένα τέλος και θ’ ακολουθήσει ένας νέος κόσμος ειρήνης και δικαιοσύνης. Ο συγγραφέας είναι επίκαιρος και διαχρονικός, μιλά ξεκάθαρα και περιγράφει με σαφήνεια το τέλμα και το αδιέξοδο της σημερινής ηθικής, την ανεπάρκεια της σύγχρονης θεολογίας , την τάση ατόμων και εθνών προς την ειδωλολατρία, την προτίμησή τους να απορρίπτουν τον αληθινό Θεό και να λατρεύουν ψεύτικους θεούς, όπως είναι η τεχνολογία και η άκρατη ηδονή, που προμηνύουν ένα κλιμακούμενο και