ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ;
Είναι οι φωτογραφίες αυτές, οι ιστορίες των ανθρώπων που απεικονίζουν; ή είναι κάτι άλλο; Σαν καλλιτεχνικό μέσο η φωτογραφία, έχει πολύ μικρή ιστορία και παράδοση σε σύγκριση με αυτήν των κλασικών τεχνών. Σε αυτή τη μικρή ζωή, κατάφερε να αναχθεί στο άριστο μέσο καταγραφής, και αργότερα να καταβαραθρωθεί με τη γέννηση της τηλεόρασης. Τότε ήταν και η σημαντική στιγμή που η φωτογραφία απέκτησε πνοή έντεχνη. Καμιά φωτογραφία δεν είναι ντοκουμέντο, είπε κάποτε ο μεγάλος Αμερικανός φωτογράφος Walker Evans, που αποτύπωσε το λαό της χώρας του κατά τη μεγάλη οικονομική ύφεση του μεσοπολέμου. Αργότερα ο φωτογράφος δρόμου Garry Winogrand, συμπλήρωσε πως μια φωτογραφία, είναι η ψευδαίσθηση του πως μια φωτογραφική μηχανή είδε μια πραγματική στιγμή μέσα σε ένα τμήμα χώρου και χρόνου, φωτογραφίζω για να δω πως φαίνονται τα πράγματα φωτογραφημένα... Δεν είναι οι ιστορίες των ανθρώπων που απεικονίζουν, οι φωτογραφίες που παραθέτω, απαντώ στο αρχικό ερώτημα. Είναι το πως μια, κατά τον Kandinsky, εσωτερική μου αναγκαιότητα συνέθεσε σε ένα ορθογώνιο πλαίσιο, ένα πρωτογενές ψήγμα αδιάφορης πραγματικότητας, και εν τέλι τριτογενώς πως μια φωτογραφική μηχανή το αποτύπωσε, αφαιρώντας τις παραμέτρους του χώρου και του χρόνου, σε ένα δισδιάστατο είδωλο. Η αναγκαιότητα η οποία παρουσιάζεται άλλοτε δομημένη και άλλοτε παρορμητική, πάντα όμως επιτηδευμένη στο να δημιουργήσει ένα δικό της μικρόκοσμο, μέσα από μια αδιάφορη στιγμή της πραγματικής χωροχρονικότητας. Το φωτογραφικό γεγονός. Αυτό διαφοροποιείται από το αντίστοιχο πραγματικό γεγονός, και μετουσιώνεται μέσω μιας εξωτερικής φόρμας, σε ένα εσωτερικό περιεχόμενο που στόχο έχει τα πλήκτρα της ψυχής. Δεν είναι έτσι, αυτές οι φωτογραφίες αντικειμενικές, αλλά άκρως προσωπικές και επιτηδευμένες. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα έργο έντεχνων προθέσεων, που αντί να γεννηθεί στην απομόνωση ενός ζωγραφικού εργαστηρίου, γεννιέται σε μια απομόνωση μέσα από τη βύθιση στους δρόμους και στο κόσμο της πόλης. Δεν επιδιώκει όμως να συγκριθεί με τη ζωγραφική ή κάποια άλλη τέχνη. Αν ένας πίνακας καταφέρνει δείχνοντας λίγα να εξηγήσει πολλά, η φωτογραφία δείχνει πολλά εξηγώντας λιγότερα. Δύσκολα μπορεί να εξηγήσει, χρησιμοποιώντας ως εξωτερική μορφολογία την πρωτογενή πραγματικότητα, μπορεί όμως καλύτερα να περιγράψει. Μια αίσθηση και ένταση προσπαθώντας να εισβάλει στα ενδότερα του θεατή της. Στο 1/125, κατά μέσο όρο, του δευτερολέπτου που παραμένει το κλείστρο ανοικτό, εκθέτοντας τη φωτογραφία, αυτή η συλλογή συνολικά αποτελεί κάποια δέκατα του δευτερολέπτου μιας κάποιας πραγματικότητας, που υπήρξε απ’ ότι φαίνεται μόνο για τη φωτογραφική μηχανή. Δεν περιέχει ουσιαστική πραγματικότητα. Δεν περιέχει ύλη μπορούμε να πούμε, όπως υποστηρίζει και ο Heidegger. Περιέχει κάτι άλλο που επαφίεται στο θεατή της για να το αναγνωρίσει...
ψήγματα
ΕΙΔΙΚΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ 6_ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΣΑ_ΚΑΛΑΜΑΡΑ Σ. ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ_ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
Σεπτέμβριος_2010