3 minute read
Handboek voor Superhelden (deel 1 Het Handboek (vanaf 7 jaar*) Elias & Agnes Våhlund
Bekijk hier de trailer
Meer informatie op pelckmans.be
Handboek voor Superhelden Deel 1 - Het Handboek
Elias & Agnes Våhlund
Leeftijd: vanaf 7 jaar
8 Je kunt vluchten voor je vijanden. Maar je kunt niet vluchten voor jezelf.
‘Kom op! Je kunt best harder!’
11 ‘Schiet op, flapoor!’ ‘We hebben je bijna te pakken!’
Lisa rende zo hard als ze kon. Ze wist dat ze het huis van haar oma niet zou halen, maar als ze bij de bibliotheek kon komen, zou ze veilig zijn. Daar konden ze haar niets doen. Ze boog haar hoofd en rende zo hard ze kon, tot ze helemaal buiten adem was en haar benen pijn deden.
Een heel klein stukje nog maar.
12
Toen gebeurde er iets vreselijks. Lisa struikelde en viel languit op de grond.
Robert, de blonde jongen die de leider was van de groep, schudde zijn hoofd: ‘Dat je nou nog steeds niet kunt vliegen.’
‘Met die oren had je toch allang weg moeten kunnen fladderen!’ grijnsde Nick gemeen.
‘Was je vader een olifant of zo?’ lachte Max die achter de andere twee stond.
‘Wees maar niet verdrietig,’ zei Robert troostend terwijl hij aan haar oren trok. ‘Wij leren je wel vliegen.’
13
Opeens klonk er een boze stem uit de bibliotheek. ‘Hé, wat doen jullie daar, rotjongens!’
Caroline, de zus van Lisa’s oma, was naar buiten gekomen. Ze stond op het stoepje voor de bibliotheek. De jongens renden weg voordat Caroline ze te pakken kon krijgen.
‘Ja, vlucht maar, stelletje lafaards!’ riep ze hen achterna. Toen draaide ze zich om naar Lisa.
‘Ik ga uitzoeken waar die lummels wonen en dan zal ik eens een hartig woordje met hun ouders spreken.’
‘Nee, alsjeblieft niet,’ smeekte Lisa. ‘Dat maakt het alleen maar erger.’
14
Lisa was negen jaar en ze was pas bij haar oma in Rozenheuvel komen wonen, omdat haar moeder een paar maanden voor haar werk naar het buitenland moest. ‘Oma is een beetje eenzaam nu opa er niet meer is en het zou fijn zijn als jij haar een poosje gezelschap kunt houden,’ had haar moeder voorgesteld.
Lisa vond dat geen probleem, maar het bleek toch wel een probleem te zijn. Vanaf de eerste dag op haar nieuwe school was ze gepest met haar grote oren.
15
Toen Lisa die avond haar tanden stond te poetsen, bekeek ze zichzelf in de spiegel.
Natuurlijk moeten die olifantenoren weer alles verpesten, zuchtte ze en ze spuugde de tandpasta uit.
Ze zei haar oma welterusten en ging naar bed. Ze lag met haar handen tegen haar oren gedrukt, zoals ze dat altijd deed. Lisa wist zeker dat haar oren op een dag niet meer zouden uitsteken, als ze ze maar vaak en lang genoeg vasthield.
Maar helaas werkte het drukje-oren-plat-tegen-je-hoofdtrucje niet bij Lisa. Iedere ochtend als ze in de spiegel keek, waren die oren nog net zo groot en stonden ze nog precies even ver uit als de vorige dag.
16
Lisa haatte haar nieuwe school. In de pauzes stond zij altijd alleen terwijl de andere kinderen speelden, lachten en elkaar geheimpjes vertelden. En bijna elke dag na school zaten Robert, Nick en Max achter haar aan.
Er waren ook dagen dat het beter was. Dat waren de dagen dat de jongens moesten nablijven.
19
Dan kon Lisa rustig naar huis lopen zonder dat er iemand tegen haar schreeuwde en haar achternazat.
Maar die dag was ze de tijd vergeten. Het nablijven was al afgelopen en de jongens kwamen de school uit.
‘Daar is ze!’ riep Nick.
‘Kom, we grijpen haar!’ schreeuwde Robert.
20
