Gedicht ‘De kerststal en het kind’, Frank Daen

De kerststal en het kind

Het Kerstfeest in ons ouderhuis was streng gereformeerd maar knus met tulband, kaarsen en als feest het nummer van Timotheüs.

Daarin vond je wel afgebeeld de kerst als antiek schilderij, maar in ons dagelijks bestaan was ’t visuele er niet bij.

Tot ik een brabants vrindje kreeg en dat wil zeggen: katholiek. Daar trof ik - klandestien – in huis iets van het wonder der mystiek.

Devotielampjes aan de wand. Het wierookluchtje dat er hing. De oude kerststal in echt mos: een dierbare herinnering.

Want op dit tafeltje bij het raam heeft eens dit kind het Kind ontmoet en zo concreet als in zijn spel, zo was het werkelijk en goed. En jarenlang behield de Kerst die heerlijke realiteit. Wat daar zo vroeg begonnen is, helaas nu ben ik het soms kwijt.

Het rijke roomse leven is dan ook niet meer wat het toen was, de mannen-broeders waren fout, een te beperkt regentenras.

Maar al die ruimte om ons heen die duizelig van vrijheid maakt, manifesteert zich zo het Kind, dat levenslang mijn troost uitmaakt?

Nee het zat niet in die stal, het wordt geboren in ons hart. Was ik nog maar dat kind van toen en kreeg ik zo een nieuwe start.

Frank Daen