1 minute read
Wierenwaaien
Dinsdagochtend februari 2020. De neus van de auto staat in de wind geparkeerd, de wind beukt er nochtans zo hard tegenaan dat ik hem voel schudden in zijn vering. Het is een van onze oogstdagen en tijdens de rit zag ik dat de dijken tot aan de nek in een kraag van schuimend water staan. Dat is raar omdat het eigenlijk laagwater is, maar door de wind is de zee extreem hoog.
Zeewier geeft zich bloot bij laagwater, dan moet je er dus als de kippen bij zijn wil je wieren kunnen snijden voor je chef-koks. En daarvoor ben ik hier. Niet langer talmen Schoenmakers, je auto uit! Waadpak was thuis al aangetrokken en met de emmers heel stevig onder mijn arm geklemd loop ik de dijk af. Met windkracht 8 rukt de wind die uit je handen en doen je wimpers wapperen.
Het water is troebel dus ik moet een beetje op de tast de mooiste exemplaren snijden. Gewoonlijk zou ik alle tijd hebben voor de oogst maar nu zit de zee me op de hielen. Ze bruist de dijk op, zelf op de vlucht voor de knoertharde Zuidwester. Opgejaagd zet ik het oogstwerk voort maar wanneer ik bijna een knip zet in een verdwaalde zeester die zich schuilhield onder wat wieren is de maat vol. Ik ga dit niet alleen redden vandaag.
Hulpmaatje Guido inroepen, de andere helft van WildWier. Samen knippen we binnen een mum het menu van onze restaurants voor deze week weer vol en maakt de zeester zich uit de vijfarmige voeten. De klus is geklaard en de buit binnen. De wind jakkert nu een stuk minder vijandig. Het zou niet bij die eerste storm blijven, eind februari raasde nummer 4 al langs. Het beloofde ons een stormachtig jaar. Dinsdagochtend februari 2021. Met een druipneus van smeltend ijs staat de auto langs de dijk geparkeerd. We kijken recht een dichte mist in, hopend dat alle wieren de vorst hebben overleefd. Benieuwd wat dit jaar brengen zal …
