Keuken van de toekomst

Een dozijn paar laarzen houdt stil voor mijn neus. Vele glimmen nog van nieuwigheid en contrasteren met de stoffige parkeerplaats van Neeltje Jans. Tevreden met zoveel gelaarsdheid verwelkom ik de groep horecastudenten die ik ga meenemen op wierenexcursie. Zelfverkozen staan de studenten er niet op deze koude zonloze ochtend in december. En dan dat glibberige spul ook nog in de mond stoppen? Nee zeg, dank je wel.

Tijdens mijn beginpraatje zie ik mijn wierenliefde op de jonge gezichten afketsen. Ik heb geleerd dat niet erg te vinden. Bovendien is wat ze écht denken ook niet van de gezichten af te lezen. Kome wat komt. Gniffelend dirigeer ik iedereen het water in, om ze kennis te laten maken met die enorme watermassa die daar dagelijks in- en uitstroomt, onze Noordzee. Zo, die is binnen denk ik bij mezelf. De Noordzee is voor mij toch een soort van grote persoonlijkheid en het is wel zo netjes om haar te groeten als je aan haar oever staat.

De studenten waaieren alle kanten uit, sigaretten uit wit-rode pakjes worden opgestoken en rook dwarrelt boven het basalt uit. Ik lok ze weer binnen gehoorafstand en geef ze een schaar tussen de vingers. Stukjes wier vliegen door de lucht. ‘Alleen knippen wat je opeet’, hoor ik mezelf roepen. Een jongen in een gaffelwierkleurige houwtje-touwtje jas ziet voor de wieren in zijn toekomstige keuken wel een rol weggelegd. We praten over de nieuwe smaken en bijzondere texturen. Als dan uiteindelijk iedereen, zelfs de aanvankelijk onwilligen, een hapje met kaas, tomaat en zeewier voor zichzelf in

Kijk op www.wildwier.nl en www.outdoorinspiration.nl elkaar draait, ben ik heel tevreden. Tot ik HoutjeTouwtje ineens tussen de blokken zie duiken, waar hij hartstochtelijk moet spugen. Ik schrik ervan, ‘Jemig joh, gaat het weer een beetje? Wat is er gebeurd?’

‘Ik moet van mezelf alles proeven. Anders kan ik er toch geen mening over hebben? Maar ik vind het zó ongelooflijk smerig! Geitenkaas en tomaat …’